Therapiepsycholoog
Netwerk van therapeuten
en psychologen
Therapiepsycholoog

Rouwverwerking - forum lotgenoten

 

Lotgenoten rouwverwerking

Zit je in een proces van rouwverwerking?

Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.

 

  • Je kunt hier je hart luchten.
  • Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
  • Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.

 

Ontdek hier de verhalen van andere mensen met rouwverwerking en deel jouw eigen verhaal.

 

Overzicht verhalen




+ Mijn verhaal delen




Alle verhalen


Verhaal 1 - Mijn lieve man en soulmate overleden

Beste Lotgenoten,
Zoveel verdriet en gemis bij iedereen. Vreselijk en ook ik stik haast in mijn eigen verdriet want mijn lieve man en "soulmate" is eind april 2017 plotseling aan een hartinfarct gestorven op 63-jarige leeftijd.

Binnen een uur was zijn, maar ook mijn leven en mijn toekomst over en voorbij.
We waren 32 jaar samen en plotseling ben je alleen, wanhopig en verloren. Diegene met wie je alles deelde en die je vertrouwde en liefhad is er niet meer.

Buiten alle dingen die je moet regelen - en dat zijn er nogal wat - voel je je misplaatst en niet meer geliefd of geborgen in een wereld zonder je vertrouwde Partner.

Vaak voel ik me letterlijk misselijk van verdriet en heb ik het gevoel gek te worden door het gemis.
We hadden al een aantal moeilijke jaren achter de rug met veel ziektes en het verlies van mijn zus op 55-jarige leeftijd, waar we erg veel verdriet van hebben gehad. Samen kom je er dan toch weer bovenop, maar alleen....... ?

Helaas heb ik niemand meer, ouders jong gestorven, geen kinderen en ook mijn zus en beste vriendin is alweer 2 jaar dood. Dit maakt het extra moeilijk, want voor wie moet ik verder leven ? Het is uitzichtloos en doet zo'n pijn.


Stella
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 16-03-2023

81
43
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

O zo herkenbaar ben vorig jaar Oktober mijn man verloren en voelt me ook zo alleen en verrdrietig huil elke dag Heb twee kinderen en helpen mij goes.Maar je moet het toch zelf doen heel moeilijk .


Hanny
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik weet precies hoe jij je voelt wij hebben ook geen kinderen. ik heb heus ook wel goede dagen maar er zijn heel veel rotdagen en dan ben ik echt verdrietig. ik word dan ook nergens blij van.

 

ik ga naar de Sint- jan naar mariakappeletjes ga voor de foto van m'n overleden man staan vraag hem om hulp maar niks helpt zit jij in een praatgroep ik hoor het graag van je ik wens je in ieder geval veel sterkte groetjes


Mieke
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik vind het zo erg om dit te lezen, het is allemaal heel erg als je zin hebt voor een babbel geen probleem hoor.


So
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik voel zo met je mee ,mijn liefste is 27 /8/18 op 2uur tijd overleden aan een fatale hartaanval ,niets meer kunnen zeggen ,alleen dat groot verdriet ,hij is gestorven op de geboortedag van de kleinzoon die verleden jaar om het leven kwam,en nu moet ik alleen verder,soms weet ik niet hoe te overleven ik mis hem zo erg ,hij was mijn geliefde maar ook mijn beste vriend,alles konden wij bespreken en wij altijd samen ,,heeft dit leven nog zin vraag ik mij af.


Baert Myriam
> 2 jaar geleden
Reactie:

mijn man is in is ook pas over lede 2/ 9/2018 iki ben ook alleen wij waren ook heel cloos het is in deze tijt moeilijk contact temaken met mensen


wtheunis
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Stella,
Ik weet zo goed hoe jij je voelt, in sept 2016 overleed mijn moeder na een kort ziekbed, nov 2016 mijn schoonzus (vriendin) en op 13 januari 2017 overleed mijn man op 48 jarige leeftijd aan een hartstilstand. Hij was leider van het elftal van mijn jongste zoon die toen 22 was en ze waren op voetbalkamp in Oostende (Belgie). Rond 7 uur kreeg ik nog een filmpje gestuurd waarop ik mijn man met de jongens zie voetballen in de zaal en rond half 8 ging mijn telefoon met de mededeling dat ze mijn man aan t reanimeren waren. We zijn uiteraard meteen in de auto gesprongen maar we waren Amsterdam nog niet uit of ik kreeg al telefoon dat hij was overleden. Vanaf dat moment ben ik alleen nog maar bezig met overleven en proberen mijn leven een andere draai te geven. De draad oppakken zoals iedereen dat maar roept gaat gewoon niet, hoe pak je draad op van iets wat niet meer is. Ik was 32 jaar met hem samen en mijn gezin was ineens helemaal uit elkaar getrokken. Mijn jongste zoon is vlak daarna compleet ingestort en loopt nu nog steeds onder behandeling bij de psychiater daar krijgt hij EMDR therapie omdat hij aan deze ervaring post traumatisch stress syndroom heeft overgehouden. En sinds 8 maanden ben ik uit Amsterdam verhuisd simpelweg omdat ik daar niet meer kon wonen, het huis de omgeving de mensen we hadden er ons hele leven gewoond en ik kon er niet meer leven zonder ziek te worden. Nu merk ik dat het heel moeilijk is om mijn nieuwe huis een thuis te maken want het gemis blijft en het verdriet lijkt met de dag erger te worden. Ik heb inmiddels contact gezocht met een therapeut in de hoop weer wat meer rust in mezelf te vinden en weer te genieten van de leuke dingen zonder altijd maar die boosheid en het verdriet wat alles overschaduwt. Sterkte en ik hoop voor ons allemaal dat er betere tijden aanbreken en dat we dan de mooie herinneringen weer zonder al teveel pijn terug kunnen halen, het gemis zal blijven.

Sandy
> 2 jaar geleden
Reactie:
I k heb je verhaal gelezen en hoe is het nu met je?
ik heb zelf ook mn man verloeren na een lang ziekbed en ik ben nu 48.

Elsbeth
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo Stella,
Ik zit in het zelfde schuitje, ben ook mijn partner verloren. Na een relatie van ruim 40+ jaar op 4 januari 2016. Na een moeilijke periode van 2 jaar. In december 2014 had ze een herseninfarct ze viel van de trap, brak haar knie door de val en de volgende morgen haar herseninfarct. Dat zorgde voor een periode van revalidatie. Drie maanden in revalidatiecentrum en daarna proberen op eigen kracht verder te komen wat haar aardig lukte met mijn geduldige ondersteuning. Tot 4 Januari in de avond ze ging naar toilet, en ik hoorde heel zachtjes auw auw, ik ging naar haar kijken en daar lag ze half in de wc, half in de gang. Direct 112 gebeld en mijn kinderen. Ik heb geprobeerd haar te reanimeren maar ik wilde niet te veel schade aanbrengen aan haar omdat ze in een onmogelijk houding lag. De hulpverleners waren heel snel aanwezig binnen 4 minuten en hebben de reanimatie voortgezet. Wij, mijn kinderen waren toe ook aanwezig werden naar buiten in de tuin geloosd en daar hebben we ongeveer 30 minuten gestaan. Toen werden we binnen geroepen en werd ons verteld dat mijn vrouw, hun moeder was overleden aan een longembolie.
Ze was drager van een gen dat kon leiden tot bloedstolling ze slikte anti bloedstollende preparaten maar die hebben haar niet kunnen redden. Ik ben vanaf dit gebeuren alleen. Ik heb wel enorme behoefte aan contact met lotgenoten om het drama te kunnen verwerken. In deze periode met kerst en oud en nieuw is dat ieder jaar weer moeilijker. Misschien kunnen we elkaar wat meer vreugde geven. Laat maar weten of je er iets mee wilt.

Theo Tolhuizen
> 2 jaar geleden
Reactie:
Moed houden meis. Hou moed. Ik ben van ongeveer jouw leeftijd, mijn man is een jaar terug overleden, geen kinderen. Goddank wel vriendinnen. Ik zoek en vind troost in kleine dingen. Een warme kop koffie, even zon op mijn gezicht. Ik heb een hond, een huisdier is geweldig om te vertroetelen. Hij is altijd dankbaar als hij mij ziet. Hij moet uit. En daarmee ik ook. Al is het soms met de moed der wanhoop. De tijd is vast onze vriend. Veel sterkte

Heleen
> 2 jaar geleden
Reactie:
Vreselijk,zit ook in deze tijd,het is soms ondraaglijk,sterkte,hoop houden dat we het kunnen accepteren.

Sytske
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heb ik ook krijg de indruk van omgeving,zo van nu ophouden met je verdriet,
Ze weten ook niet wat te zeggen,ze snappen niets van ons gemis,sterkte hoor.valt niet mee,

Sytske
> 2 jaar geleden
Reactie:
valt niet mee , maar het leven gaat door , mijn vrouw is ook gestorven was nog maar 58 jaar , ik wens je veel sterkte toe .

hj
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo, hoe gaat het nu met je?
Ik heb een gelijkende situatie meegemaakt. Mijn man en beste vriend( maatje) is 15 september aan de gevolgen van longkanker overleden. We wisten het pas 3 maanden. Na 3 maanden van liefdevolle en zware zorg heeft zijn lichaam het opgegeven. En nu zit ik in een diep, zwart en eenzaam gat.

Maureen
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hi Stella, ik heb iets gelijkende meegemaakt, en begrijp helemaal wat je voelt.
Voor mij hoeft het leven niet meer. Het is gewoon teveel.

Maureen
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat vreselijk om te lezen.
Maar mijn man is 1-12-2020 overleden.
Het is nog zo kort geleden en ik weet ook niet hoe het verder moet.
Ik heb gelukkig hele lieve dochters en schoonzonen en kleinkinderen.
Mijn zussen en zwagers staan om mij heen.
En de kerk en de pastores.
Totaal 350 kaarten gekregen voor de uitvaart.
Mijn man had sinds twee maanden een ziekte die heet Amyloidose en dit zijn eiwitten die in je bloed zitten en die vouwen niet open zoals had moeten zijn.
Bij mijn man gingen ze op zijn hart zitten en dat was een hartstilstand tot gevolg zodat ik
s ochtends een raar geluid hoorde en gelijk ben beginnen met reanimeren.
Het is echt vreselijk stil en mis hem ontzettend.

Nellie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben ook in december 2020 is mijn partner verloren. Een fataal hartinfarct. Kom je thuis en vond je je maatje dood. Gelukkig met een glimlach, dus hij heeft geen pijn gehad. Maar wat een gemis, niet te doen

Claire
> 2 jaar geleden
Reactie:
Snap je zo goed! Ervaar hetzelfde, het alleen zijn en nergens naar uit te kunnen kijken, vind ik het ergst.als je me wilt antwoorden kan dat hoor!

Margaret
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja mevrouw ik begrijp u , alleen mensen die dit meemaken kunnen dat begrijpen , je kan de medemensen het niet kwalijk nemen die het niet hebben meegemaakt .
Maar op een dag vindt je je kracht terug.

Anoniem
11-04-2021
Reactie:
Ik begrijp jouw verhaal heel goed ..
Mijn man is overleden aan kanker , 22 november 2019.
Ik voel me zo vreselijk alleen. Ik heb dan wel kinderen maar heb t gevoel dat ze mijn verdriet niet begrijpen.
Ik voel me verloren, alleen, in de steek gelaten, weet niet hoe er mee om te gaan.

Ik wens jullie allen veel sterkte toe
Lieve groet

Marianne
02-05-2021
Reactie:
Mijn man is vorige week 16 mei 2021 plotseling overleden ..hij was niet ziek ..ik kreeg een app van zijn werk ..Marjolrin wil je mij bellen het gaat om Simon..
Ik belde ...en ze zei is er iemand bij je ..toen voelde ik het en ze zei :Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterfag hebbdn we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar ..ze zijn er ook kapot van weer niet meer hoe te leven elke dag ga ik met mijn je ngens naar onze man en vader ..het is vreselijk ...we gaan kapot van verdriet

Marjolein
25-05-2021
Reactie:
Mijn man is 7 mei overleden. 72 jaar. Wij zijn 46 jaar getrouwd en hebben al die jaren alles samen gedaan.
Zo,n 15 jaar geleden kreeg hij de diagnose ms. Alles hebben we er aan gedaan dat hij thuis bij mij kon blijven.
Ook zijn wij de afgelopen anderhalf jaar nergens geweest en ook niemand bij ons thuis ontvangen uit angst voor corona, dat zou hij niet overleven. Hij had geen corona maar kreeg een dubbele longontsteking en zijn lichaam was zo verzwakt dat hij dit niet gered heeft. Zoals ik al zei deden wij alles samen, nooit gingen wij ergens alleen naar toe. Wij waren helemaal in elkaar verstrengeld. Nu moet ik alleen verder, zonder kinderen maar wel met lieve familie die mij in alles steunen. Maar het gemis kunnen ze natuurlijk niet opvangen. Voel me zo eenzaam en alleen. Er is iets in mij gestorven. Het is niet zo dat ik de hele dag huil, dat zijn momenten, maar van binnen blijf ik huilen. Ik probeer de draad weer een beetje op te pakken, met horte en stoten, en dat lukt mij aardig. Alleen heb ik nu zo het gevoel, dat dit toch niet kan, zo kort na zijn overlijden, . Heb zo,n dubbel gevoel. Ik hoor toch nog steeds nergens zin in te hebben. Ik mis mijn man verschrikkelijk, het is ruim vijf weken geleden pas, en ik heb al wat dingetjes in huis en werk opgepakt. Dat kan toch niet. Heb moeite met deze gevoelens.

Coby
12-06-2021
Reactie:
Mijnman is bijna een jaar overleden, ik mis hem nog elke dag,heb nergens meer goesting in de eerste maanden gingen beter dan nu ik mis de babbel ,hij was wel ziek ,maar we waren samen, ik heb het er heel moeilijk mee, wou dat ik nog voor hem kon zorgen, we waren bijna 48 jaar getrouwd. Ik kom uit België, maar als er eens iemand met mij wil praten heel graag.

Nicole
18-07-2021
Reactie:
Mijnman is bijna een jaar overleden, ik mis hem nog elke dag,heb nergens meer goesting in de eerste maanden gingen beter dan nu ik mis de babbel ,hij was wel ziek ,maar we waren samen, ik heb het er heel moeilijk mee, wou dat ik nog voor hem kon zorgen, we waren bijna 48 jaar getrouwd. Ik kom uit België, maar als er eens iemand met mij wil praten heel graag.

Nicole
18-07-2021
Reactie:
Ik ben 7 wkn geleden mijn man verloren door een hartinfarct, en voel precies wat jij hier schrijft, zo fijn om herkenning te vinden, het word een lange weg zonder hem hij was 66, en we hadden nog zoveel plannen, niet alleen hij is weg, maar mijn hele leven ligt overhoop mijn veiligheid is weg, ik mis hem zo verschrikkelijk.

Nettie
24-10-2021
Reactie:
Beste Stella, ik heb net je verhaal gelezen. Ik vind het moeilijk om mijn hele verhaal te vertellen, maar zit in een vergelijkbare situatie, behalve dat het mijn schuld is dat mijn hele lieve man is overleden, die alles voor mij overhad. Jaren veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, afgelopen jaar te veel gebeurd, ik was compleet overspannen en de weg kwijt en heb alles onbedoeld op hem afgereageerd. Hij is op straat gevonden en ik weet niet wat er gebeurd is. Ook ik heb niemand, geen familie geen kinderen, geen vrienden. Misschien kunnen we iets voor elkaar betekenen?

Mirjam
18-11-2021
Reactie:
Hi, jouw verhaal lijkt op die van mijzelf. Ik begrijp je gevoel en weet dat het moeilijk is om echt alleen verder te moeten zonder die arm om je heen en het vertrouwen om alles te delen. Mijn man is in 2012 plotseling overleden, het was niet zijn hart maar ben nooit te weten gekomen waaraan wel. Ik heb het zeker zes jaar erg moeilijk gehad, PTSS, psycholoog, EMDR therapeut wat wel wat heeft geholpen. Toch na zo'n lange tijd zit ik er nog steeds mee. Het is niet elke dag en ik zoek afleiding wandelen of winkelen. Soms moet ik me wel dwingen,want ik heb reuma. Maar doordat je geen klankbord hebt is het nog steeds lastig en erg eenzaam. Je mist zijn warmte en begrip, alleen hij wist hoe je denkt en voelt . Helaas hebben we geen keuze ,we moeten verder met vallen en opstaan. Ik hoop dat je ondanks alles je de kracht vindt ,ergens is er die steun. Dat hoop ik ook.

Diana
16-12-2021
Reactie:
Snap het allemaal heel goed.
Mijn ex-man is nu bijna 1 jaar geleden overleden. Ondanks de echtscheiding waren we na 22 jaar huwelijk nog steeds aan elkaar verbonden, zolang lief en leed met elkaar gedeeld. Onze innige band is nooit over gegaan.
Heb geen kinderen, weinig familie en maar 1 goede vriendin.
Heel weinig om ‘voor uit bed te komen’ zal ik maar zeggen.
Voel veel verdriet en leegte. Wens jou het allerbeste toe.

Sonja
28-12-2021
Reactie:
Ik ben in oktober 2020 mijn man verloren aan kanker. Hij was maar 42, ik 37. Door zijn ziekte hebben we geen gezin kunnen opbouwen. 2021 was een jaar van veel verdriet en overleven. Sporten en buiten komen, hielp me om ermee om te gaan. Maar het alleen thuiskomen, het missen van een soulmate, iemand waar ik belangrijk voor was, iemand om dingen mee te delen, ... Dat gemis gaat niet weg. En zeker niet met corona. Het thuiswerken, alleen zitten, doet me geen deugd. Het verdriet en het gemis komt met golven, vooral als ik alleen zit en niet actief met iets bezig ben. Mijn vrienden, leeftijdsgenoten, zijn druk bezig met de opbouw van hun gezin. Ze zijn wel vriendelijk, maar ze kunnen mijn partner niet vervangen. Ook mijn ouders niet, die zelf al op leeftijd zijn. Terwijl ik iedereen meer verder opbouwt, voel ik me terug naar af. Ik heb behoefte aan een warm nest om in thuis te komen, waar ik van betekenis ben. Maar kanker heeft alles afgenomen. Ik probeer positief te blijven en te genieten van kleine dingen, maar op sommige momenten voelt dat allemaal zo banaal. Het allerbelangrijkste, mijn gezin, is er niet meer. "Je bent nog jong, je hebt nog toekomst, ..." zeggen ze en ik probeer daar op te vertrouwen, maar ondertussen is er al meer dan een jaar voorbij en merk ik dat op zich al enorm moeilijk is om iemand tegen te komen die nog vrij is, maar ook dat ik me ergens niet open voor kan stellen. Ik mis mijn soulmate en een onbekende kan die in mijn hoofd niet vervangen. Met ups en downs probeer ik verder te doen, en er zijn zeker al veel momenten waarop ik wel kan genieten en terug plezier heb, maar er zijn ook genoeg mindere momenten, momenten van gemis en een gevoel van leegte. Ik probeer dan te denken aan dat zo'n slechte momenten wel terug voorbij zullen gaan, maar ik ontken niet dat het zwaar is soms en iets waar ik grotendeels alleen door moet juist omdat niemand hem kan vervangen, wat het extra zwaar maakt.

An
10-01-2022
Reactie:
Ja ik zit ook diep in de put , ik heb geen toekomst meer mijn ventje verloren aan een hartstilstand , sinds 3 maand ongeveer , mijn leven heeft geen zin meer zonder hem , ik ween nog alle dagen , ga nu naar een psycholoog want ik ga dieper en dieper weet niet meer wat ik moet doen , iedereen zegt dat het betert met de tijd , maar ik geloof er niet in hij was de liefde van mijn leven , hij was mijn alles , wat moet ik in godsnaam doen , ben ten einde raad

Snoeseke
17-01-2022
Reactie:
Mijn man is 4-01-20021oveleden
Hij was acht jaar ziek geweest
Zo ziek dat hij op de laatste verlamd
Zo zwaar om de sterk 💪 man te zin
Dat hij afhankelijk was van mij
Ik had vrede mee dat hij overleden was maar ik mis hem zo dat ik
Ziek ben van verdriet ik krijg benauwd
Mijn verdriet is dat mijn lieve man leiden is weeg gegaan dat is
Dat makt mij verdrietig 😭

Adanesh
13-02-2022
Reactie:
Herkenbaar. Mijn eerste man is verongelukt en mijn tweede overleden na jaren met vreselijke kanker. Geen kinderen, geen familie meer, ben dus ben alleen op de wereld. Vrienden konden al die jaren met ellende niet aan dus die zijn allemaal verdwenen. Het is heel moeilijk om door te moeten gaan. Het liefst was/ben ik dood. Toch merk ik vijf jaar later, dat er weer kleine dingetjes zijn waar ik vrolijk van wordt. Een gesprek met de buren, mijn katten die er geweldig uitzien, het fietstochtje langs zee, kijken bij de visser die zijn fuiken leeghaalt, 'n luchtballon met lachende mensen in de mand die over je hoofd vliegt. Om maar wat te noemen. Ik ben 'klein' gaan leven. Niet wat betreft behuizing, maar klein in mezelf. Ik moet mezelf met een kleine houweel door deze granieten berg van gestold verdriet heen graven. Dat zal jaren vergen. Daar heb ik me bij neergelegd. Geen optimisme, geen hoop, niet verder kijken dan de klus van vandaag. Zo blijf ik in leven.

Anoniem
18-03-2022
Reactie:
Mijn man is in 2020 overleden. Hij was 55 jaar. Ik was 25 jaar getrouwd en we hadden 2 kinderen. Hij voelde zich niet lekker moest veel spugen. En in het ziekenhuis zeiden ze dat hij nog een paar dagen te leven had, hij had longkanker met uitzaaiingen in zijn hersenen. Onze wereld stortte in, hij heeft nog een paar maanden geleefd. Toen ik zijn hand vasthield is hij overleden. Mijn hart is gebroken, ook die van mijn kinderen. Gelukkig geloven wij in God en is de dood niet het einde. Eens komen we elkaar weer tegen in het hiernamaals.....

Angie
29-04-2022
Reactie:
Zo herkenbaar. Zo veel verdriet
Bij mij pas afgelopen februari. Zo erg. Hoe is t nu?

Marieke
05-05-2022
Reactie:
Beste Stella,
Ik lees je verhaal nu. Ik zit ook een dezelfde situatie. Heel verdrietig en eenzaam. Lieve mensen om mij heen, stiefdochters die t heel lief bedoelen maar , gelukkig, een eigen leven hebben.
Ik heb geen eigen familie en de schoonfamilie woont te ver weg en zijn allemaal 90 plussers. Ik ben 75 en mijn man Jan stierf na de uitslag uitgezaaide nierkanker, in 4 weken.
Na een eenzame zaterdag met enkele telefoontjes en het lezen van , prachtige, rouwboeken weer een eenzame zondag voor de boeg. Hoe moet t toch verder?

Gertie
19-06-2022
Reactie:
Beste Stella,
Het is alsof ik jouw bericht zelf geschreven heb. Mijn lieve man Frank is overleden. De enige op deze wereld die grenzeloos van mij hield en alles voor mij over had.
We zaten er samen helemaal doorheen. 27 jaar veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, zulke verkeerde keuzes gemaakt, maar we waren zo aan het eind van ons latijn dat we niet meer in staat waren de situatie te overzien of te veranderen. Volgens Frank was ik jaren geleden al overspannen. Toen in 2 maanden tijd m’n vader verkeerde bloedverdunners, hersenbloeding ‘s-avonds overleden, door alle consternatie baan bij KLM weg, ik in compleet overspannen toestand de weg kwijt en alles overstuur op Frank af reageren, die mij alleen maar wilde helpen. Hij liep tweede kerstdag de deur uit met de woorden “ik ben even weg, ik moet er even uit “ en ik wordt even later door de politie gebeld, hij lag op straat, hoofd in de auto,, hij is dood en ik kan niet meer. Familie Frank nooit meer gezien, mijn familie nooit meer gezien, geen kinderen geen vrienden en zo’n puinhoop die wij van ons leven gemaakt hebben omdat we er alleen altijd voor anderen waren. Mis Frank zo vreselijk

Mirjam
13-07-2022
Reactie:
Beste Stella,
Het is alsof ik jouw bericht zelf geschreven heb. Mijn lieve man Frank is overleden. De enige op deze wereld die grenzeloos van mij hield en alles voor mij over had.
We zaten er samen helemaal doorheen. 27 jaar veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, zulke verkeerde keuzes gemaakt, maar we waren zo aan het eind van ons latijn dat we niet meer in staat waren de situatie te overzien of te veranderen. Volgens Frank was ik jaren geleden al overspannen. Toen in 2 maanden tijd m’n vader verkeerde bloedverdunners, hersenbloeding ‘s-avonds overleden, door alle consternatie baan bij KLM weg, ik in compleet overspannen toestand de weg kwijt en alles overstuur op Frank af reageren, die mij alleen maar wilde helpen. Hij liep tweede kerstdag de deur uit met de woorden “ik ben even weg, ik moet er even uit “ en ik wordt even later door de politie gebeld, hij lag op straat, hoofd in de auto,, hij is dood en ik kan niet meer. Familie Frank nooit meer gezien, mijn familie nooit meer gezien, geen kinderen geen vrienden en zo’n puinhoop die wij van ons leven gemaakt hebben omdat we er alleen altijd voor anderen waren. Mis Frank zo vreselijk

Mirjam
13-07-2022
Reactie:
Stella, sterkte!
Mijn lief is 4 jaar geleden overleden, na 53 jaar samen leven. Sturm und drang in die relatie, maar altijd weten voor elkaar te gaan. En nu? Het gemis gaat niet over. Maar het verandert in een klein leventje, Ik zal ook niet lang mer leven., ben ziek. Maar Ik ben blij met naar buiten gaan, mensen ontmoeten, een bloem. Soms denk ik: waarom ben ik blij? Ook omdat ik de liefde heb gekend, en zoveel mensen hebben dat niet.


ien
21-07-2022
Reactie:
Lieve lotgenoot.
Ik zou dit verhaal zelf hebben kunnen schrijven. Voel me net zo..
Mijn man is okt 2021 overleden. Hij had een zeldzame hersenziekte. De ziekte was ongeneeslijk. Aan hem is Euthanasie verleent op zijn verzoek.
Wij zijn 52 jaar samen geweest.
Ik wens U heel veel sterkte en kracht.
Lieve groet.

Lya
08-10-2022
Reactie:
Ik vraag me af hoe het nu met je gaat

Sietske
01-11-2022
Reactie:
Hallo Stella, Ik maak op dit ogenblik hetzelfde mee we waren 35 jaar getrouwd dag en nacht samen gewerkt. Op 13 oktober 2020 kregen we te horen dat je A L S had en er niets meer aan te doen was we zijn op alternatieve wijze gaan kijken en op 1 november heeft hij een hartstilstand gehad en hij is in een diepe coma beland waardoor hij nooit meer wakker kon komen .En is overleden op 5 november sterkte voor alle lotgenoten;LEVEN IS NIET EERLIJK

marijke
02-12-2022
Reactie:
Mijn moeder maakt nu hetzelfde mee. Door een noodlottig ongeval is mijn vader overleden. Ze voelt zich verloren zonder hem. Hoe kan ik haar het beste steunen?

Miranda
16-01-2023
Reactie:
Het gemis blijft.
De pijn krijgt een plek, maar blijft.
Hoe te dragen ?
Ik weet het niet...
Ik kan je alleen maar heel veel goeds toewensen !

eric
13-03-2023
Reactie:
@miranda :
Je steunt jouw moeder het beste door haar het gevoel te geven dat je aan haar denkt, gewoon in de alledaagse dingen.

Heel veel sterkte ook voor jou als dochter met het verlies van. ouw vader.

eric
16-03-2023

Jouw reactie:



Verhaal 2 - Ik mis mijn moeder

Na het overlijden van mijn moeder heb ik immens verdriet gehad. Ik kan nog steeds niet zeggen dat de tijd het heelt, als ik denk aan mijn moeder haar strijd tegen haar ziekte en hoe we haar vonden, dan krijg ik nog steeds rillingen.

Ik heb de behoefte om te praten maar ik heb het idee dat de mensen om mij heen die behoefte niet delen of mij juist mijden. Wellicht zijn ze bang dat ik geemotioneerd raak. Dat is soms ook zo, maar niet altijd.

Dus huil ik maar stiekem, alleen. Dit zorgt ervoor dat ik daarna weer kan ontspannen.

Ik voel het gemis in mijn hele lichaam. Ik weet soms niet hoe ik het zonder haar moet redden.
En op een ander moment voel ik me ook weer goed omdat ik weet dat zij trots op me is hoe ik het doe.

Ik wil graag weer meer vreugde voelen, maar er zijn zoveel dingen die me aan haar herinneren.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 22-03-2023

67
34
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Hoe herkenbaar. Ik vond mijn moedertje dood in haar bed (na twee dagen) en binnen 2 jaar verloor ik mijn man, waar ik bijna 50 jaar mee getrouwd was. Ik mis ze beiden giga en huil veel (maar ook alleen maar als ik alleen ben).

 

De buitenwereld denkt dus ook dat ik het goed doe en dus wel red, maar de waarheid is anders. De vraag speelt bij mij nu, hoe vul ik het laatste stukje van mijn leven nog op een plezierige manier in. Ik ben 72 jaar!


Hanny
> 2 jaar geleden
Reactie:

Mijn moeder is net 2 maanden geleden gestorven..
86.
Het afscheid was goed.
Maar ik voel me zo alleen ..
Ik heb zelf geen gezin..3 poezen..
En een klein sociaal netwerk.

Wie weet kunnen wij iets goeds voor elkaar betekenen??.
Ik woon in den bosch..Jij??.
Groet. Maria


Maria A.
> 2 jaar geleden
Reactie:
heel herkenbaar

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is vreselijk je moeder te moeten missen
Mijn moeder is april 2018 overleden , zij was 75 jaar
Het voelt als je basis kwijt zijn, het onvoorwaardelijke, wat er ook was, je moeder was er altijd
Ik mis haar vreselijk
Wens jou ook veel sterkte en kracht met dit verlies

Sylvia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn moeder is anderhalf jaar overleden aan de vreselijke ziekte, ze was 59 jaar ik word 40 we blijven achter met 2 kinderen heb een man maar geen moeder vader broertjes of zusjes voel me eenzaam zonder mijn moeder, we waren er altijd voor elkaar vooral het meest in moeilijke tijden, ik ben heel bang geworden voor het zelfde noodlot de beelden blijven terug komen het heeft 10 maanden geduurd tot dat te naar de hospice moest in Valkenburg waar ze naar 2 en een halve maand overleed ik huil veel en heb ook vaker geen zin meer

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb mijn moeder net verloren na een kort ziekbed, maar wel hele intense periode na 13 jaar mantelzorg voor haar. Als je iemand ziet afglijden in een ziekenhuis tot een klein hoopje ellende dat verscheurt je hart en als je haar moet wegbrengen en weet dat dit haar dood kan betekenen doet dat zeer en zijn alle afwegingen in zo;n moeilijke tijd een dilemma en ambivalent. Gelukkig had ik een zeer goede band met haar en dat blijft zo, maar haar gemis is groot en ik kan niet meer op mijn fietsje even aankomen voor gesprek, krant samen lezen of zomaar even langs bij je ouder. Nu moet ik verder zonder ouders en dat voelt leeg en zwaar. Ik heb er een baan voor moeten laten schieten om dit gemis en verdriet goed te gaan verwerken de komende maanden.

Maarten
> 2 jaar geleden
Reactie:
Allereerst heel veel sterkte voor iedereen!

Mijn moeder is 7 maanden geleden overleden aan kanker. Ik verzorgde haar en woonde bij haar. En opeens was ze er niet meer en is heel mijn leven veranderd. Alles draaide om haar en alles herinnert me aan haar. Het is nog steeds onwerkelijk en schrik nog als ik denk dat ze er niet meer is. Hoe kan ik leven zonder haar? Die vraag gaat continue door mijn hoofd. Aan de toekomst denken kan ik niet. Ik voel me dan schuldig en het is te confronterend. Ik verlang naar haar en mis haar vreselijk. Ik voel mijn armen niet als ik het verdriet toelaat. Zo nu en dan voel ik een druk op mijn borst. Dan grijp ik naar mijn hart, omdat ik daar pijn voel. Ik weet dat dit het leven is en dat het niet te vermijden is. Ik ben ook heel dankbaar voor alles, want heb haar wel zo lang in mijn leven mogen hebben. Al haar kinderen, meeste kleinkinderen en mijn vader waren bij haar overlijden, dus ze heeft goed heen kunnen gaan. Maar ondanks dat, heb ik het zo zwaar! Ik ben 37 maar voel me zo klein, zo machteloos, zo aanhankelijk en zo verloren zonder haar. Wat een liefde die een moeder je geeft... ondanks dat ik mijn best heb gedaan en er altijd voor haar was, wou ik dat ik meer had kunnen doen. Kon ik haar nog maar een keer zien, een keer knuffelen, een zoen op haar voorhoofd... maar ook mijn lieve moeder heeft haar moeder ooit verloren en ook zij heeft nog een mooi, gelukkig en waardig leven gehad zonder haar. Dat is wat moeders uiteindelijk ook willen voor hun kinderen. Dat we verder gaan en dat we weer gelukkig zullen zijn.

Ik weet me echt geen raad af en toe en denk soms dat ik gek word van verdriet. Maar ooit zal ik weer vreugde voelen, dat moet ik voor haar ook kunnen doen. Zij moet in vrede kunnen rusten en dat kan niet als ze weet dat haar kinderen kapot gaan van verdriet.

Voor nu wil ik nog verdriet hebben want ik kan niet zomaar verder gaan. Daar was zij een te goede moeder voor. Ik neem mijn tijd en overleef en als het moment daar is zal ik weer kunnen leven.

Ik hoop dat jullie rust kunnen vinden en heb enorm veel respect voor jullie. Want je moet heel sterk zijn om zoveel verdriet toe te laten en te omarmen. Al weten we ons vaak geen raad.

Heel veel sterkte en liefde voor iedereen❤️

Naad
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat fijn dat deze site bestaat. Ik ben 4 mnd geleden mijn moeder kwijt geraakt. Mijn vader was al overleden. Ik mis haar zo. Familie en vrienden lieten ons vallen na de uitvaart. Dus ook weinig contacten om het verdriet te delen. Merk ook mensen je een zeurpiet vinden. We hebben 3 jonge kinderen die geen oma s en opa s meer hebben.....dat is zwaar. Ik heb zelf geen inkomen en leef met angst mijn man te verliezen, niet goed natuurlijk. Ik heb nog veel vragen aan mijn moeder. Je verleden is opeens weg. Zo herkenbaar jullie berichten. We kregen van niemand steun of begrip.

Anne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Een heel herkenbaar verhaal. Heb hetzelfde gevoel en kan het met niemand delen. Mijn moeder is onverwachts overleden. Ze belde en riep “kom hier, kom hier”, na 10 minuten heeft ze een hartstilstand gekregen. Heb geen afscheid kunnen nemen. Drie uren later moesten wij haar van de beademing halen. Ik merk dat ik juist heel graag over mijn moeder wil praten, maar mijn omgeving doet of wil het niet. Je voelt je eenzaam en je huilt alleen. Ik heb mijn moeder altijd bijgestaan in alles, zo ook de laatste jaren als mantelzorger. Weet niet hoe ik zonder haar verder moet. Er is een leegte. Vooral als de zon schijnt wil ik naar haar toe, dan kon ze zo genieten. Wij samen op een terrasje of gewoon samen in de tuin lekker in de zon een ijsje eten. Sterkte allemaal!

Ellen
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn lieve moeder is net overleden, 1 dag voor de kerst. het was altijd haar favoriete tijd van t jaar. wij deden veel samen. ondanks strenge regels ivm de pandemie kon ik bij haar in t ziekenhuis verblijven tot ze dan toch helaas moest gaan. ik voel een eindeloos verdriet, de pijn is grenzeloos. ik weet niet hoe verder.

Angelika
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik lees je verhaal, het is net of het door mij geschreven is. Mijn moeder is 1 december 2020 overleden, ze was ziek, maar toch onverwachts. Ik voel precies wat jij bedoeld. Ik wens je veel sterkte, en als je de behoefte hebt om je verhaal aan een vreemde te doen, en miss ervaringen uitwisselen, mag je me altijd mailen. Gr. Diana

Diana
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn moeder was depressief, maar praatte er zelden met ons over, ze praatte vooral met mijn vader. Ik ben zelf ook depressief en een moeilijke prater. Na een ziekbed van nog geen jaar is ze in 2006 overleden aan longkanker. Ondanks dat ik veel gemist heb in mijn opvoeding mis ik haar toch nog elke dag.

Yvonne
03-07-2021
Reactie:
Mijn moeder is drie maanden geleden overleden .Ze was al een tijd ziek en kwam er pas een week voor haar overlijden achter dat ze uitgezaaide leverkanker had. Ik mis haar heel erg mijn zus is nog maar net overleden aan corona in okt. 2020. Haar man in 2017 en mijn broer in 2012 aan darmkanker .Ik ben iederéén kwijt ben als enige over aan mijn kant. En ik ben 61 jaar en vindt het zo moeilijk om er mee om te gaan.

anoniem
10-07-2021
Reactie:
Goedemiddag mevr mijn moeder is zo.3 maanden geleden overleden .ik voel.me nog verdrietig zo nu en dan en als ik huil is het ook zo over .en dan heb ik het in eens weer .en als ik iemand bij me is of mijn man of iemand anders hou ik me in denk ik . En ik voel.me er ook nog wel.moe onder .gr gerda

Gerda
01-10-2021
Reactie:
Hoi, ik mis mijn moeder ook alweer 8 jaar, zij had kanker van 2010-2013 nu is afgelopen maand mijn vader ook overleden dit was onverwachts, het gemis van mijn moeder komt nu heftiger boven, het troost mij dat ze weer samen zijn en het gemis is dan iets verzachtende maar…. tranen komen te pas en te onpas , het gemis is vreselijk, de omgeving snapt het vaak pas echt als ze het zelf meemaken! Sterkte, met het gemis, denk vooral aan de mooie herinneringen 👍🏻❤️

Christel
02-10-2021
Reactie:
Hi, mijn moeder is in januari overleden, het gemis is gruwelijk. Ik probeer veel te lezen om wat rust te vinden. Ipv dat ik meer rust krijg, is het gemis overweldigend groot. Het lijkt erger te worden. Mijn moeder heeft een hele mooie leeftijd bereikt en ik zou niet mogen klagen, de dood hoort immers bij het leven en we leven niet voor eeuwig. Toch lijkt het erop dat ik maar niet aan het idee kan wennen , dat ze er niet meer is. Het doet teveel pijn.

Romy
18-10-2021
Reactie:
Ik mis mijn moeder ook.het is nu vier maanden geleden ze wilde niet meer ze was dementerende, maar goed ik mis ze enorm. Ik ging wekelijk ze zat in tehuis naar haar toe belde regelmatig ,en ze is in haar slaap over leden ,ik kijk terug op.de herinneringen net zo als u zegt , ik huil regel matig als ik alleen ben maar daarna kan ik weer even ,u ook heel veel sterkte .

Gerda
18-11-2021
Reactie:
Mijn moeder is on juli dit jaar overleden. Ze had alzheimer/ dementie. Gelukkig herkende ze ons nog. Ze zat net 1 week in een verzorgingshuis. Jammer dat er geen praatgroep daarvoor is.

Marjo
06-12-2021
Reactie:
Hoi, ik ben ook sinds kort mijn moeder verloren vanwege haar COPD long ziekte!

Ik heb het zelfde gevoel en momenten wat je hebt geschreven.

Het is echt ontzettend moeilijk om je dierbaar geliefde moeder te verliezen.

Maar je moet het zo zien, zij zal altijd aan je denken en voor je klaar staan in het huis.

Huilen mag en is heel logisch als je zoiets mee maakt, heb het zelfde probleem.

Wens je gecondoleerd en veel sterkte!

Andreas
29-01-2022
Reactie:
Heel herkenbaar. Mijn moeder is 4 weken geleden overleden na een kort ziekbed. Ze had er vrede mee en dat moesten wij ook zei ze. Maar toch is het moeilijk. Ze was altijd zo flink. En het kwam ook zeer onverwachts. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Ze is dan wel 82 geworden maar toch. Ik mis haar ontzettend en huil veel als ik alleen ben. Voor de buitenwereld probeer ik me groot te houden. En als ik afleiding heb dan gaat het wel. Maar het blijft moeilijk. En het is ook nog zo kort geleden. En het kost tijd om het te verwerken natuurlijk.

Fenny
26-03-2022
Reactie:
Ben ook 3 maanden geleden mijn papa verloren en ik kom het niet te boven.Mijn papa was alles voor mij.Ik heb zin in niks meer .Iedereen zegt dat ik verder moet met mijn leven dat papy niet zou gewild hebben dat ik maar blijf Wenen.Allemaal gemakkelijk gezegd .Mag van mijn man niet wenen dus doe ik dat als ik alleen ben.Voel me echt rot vanbinnen

Fabienne
29-03-2022
Reactie:
Ook ik verloor mijn mama (zie verhaal 220). Ik begrijp goed hoe je je voelt, dat alleen rouwen. Ook ik doe dat omdat mits mijn papa volgde, ik wees ben nu. En aan mijn zussen heb ik niet veel, zij hebben hun eigen leven, het is 1 richtingsverkeer van mijn kant. Daar word je moe van, zoals jij ook dat je je niet begrepen voelt. Probeer je aan iets op te trekken. Moeilijk, ik weet het... Ik probeer het door portret van mama te tekenen, over mijn ouders te schrijven en in mezelf met hen te praten. Heb het gevoel dat ik nog meer dan 2 x per week op bezoek had moeten gaan. Het waren zo toffe mensen en het gemis doet zoveel pijn.

Line
31-03-2022
Reactie:
Hallo allemaal,
Wat fijn dat jullie al jullie ervaringen en verhalen delen, ik raak er stil van.
Ik ben 33 jaar en heb mijn moeder van 68 jaar net 3 weken geleden verloren plotseling.
Mama, ik en papa waren echt een team, zeer close met z’n drieën en ongeacht dat ik al jaren niet meer in dezelfde omgeving woon sprak ik ze zowat iedere dag.
Helaas had ze heel veel hoofdpijn wat achteraf hersenbloedingen waren, op het moment dat ze wegzakte was papa bij haar en had ze al door dat haar oogjes niet meer open konden blijven en zocht ze als laatste moment papa zijn arm om vast te houden en te knijpen. Daarna is ze is diepe coma gekomen en moesten wij vervolgens 24 uur later afscheid van haar nemen. Gelukkig hebben wij als grote familie allemaal afscheid van haar genomen en waren wij erbij tot haar laatste adem.
Op dit moment is alles nog zo vers en ben ik nog maar net wennen aan een leven zonder haar. Ook het feit dat mijn papa na 50 jaren samen alleen is, doet mij zoveel pijn.
Op dit moment heb ik ups en downs, maar beleef ik onbewust ook echt slechte dagen.
De ene dag gaat het “oke” en de andere dag wordt ik wakker met verdriet en voelt alles zwaar. Ik heb moeite met denken aan de toekomst omdat ik nu weet dat ik zelf bepaalde levensfasen nu zonder moeder zal moeten beleven. Dit doet mij ontzettend veel pijn, want wat had ik haar nog graag bij mij gehad. Daarnaast merk ik dat ik onbewust ook erg afwezig ben of dingen snel vergeet en is mijn concentratieboog echt laag. Ik ben benieuwd of jullie dit ook ervaren?
Ik huil elke dag omdat de klap van het gemis van haar in mijn dagelijks leven nu steeds komt, uiteraard hoop ik dat dit beter wordt maar ik weet het niet… tijd zal het zeggen…

Heel veel sterkte allemaal en als je een keer eenzaam voelt, denk ik eraan, je bent niet alleen

Valerie
01-05-2022
Reactie:
Ik lees jullie verhalen en jullie verdriet met een bepaalde jaloersheid. Misschien klinkt dat raar. Maar ik verloor mijn moeder toen ik 11 was. We konden dat als gezin niet verwerken. Inmiddels ben ik 53 en ik ben door de jaren heen haar steeds meer en meer gaan missen. Het verdriet nu aan t verwerken. En het is zoveel meer dan missen. Het is niet met haar opgegroeid zijn. Niet weten hoe je volwassen bent naast je moeder. Geen vreugdevolle herinneringen om op te teren.Komt nog bij dat ik een man trouwde die me op.de meest gruwelijke manier bedroog. Een kind alleen opvoedde en nu alleen sta...

Gaat dit gemis ooit over. Mijn leven is zo raar verlopen

joan
25-05-2022
Reactie:
Ik heb heel intensief voor mijn moeder gezorgd en woonde ook bij haar. Op haar verjaardag heb ik haar overleden in haar bed gevonden echt vreselijk. Mijn moeder kreeg in 2012 diagnose borst kanker allerlei behandelingen hebben haar leven kunnen rekken tot augustus 2021 toen het inmiddels op verschillende plaatsen was uitgezaaid. Ik deed alles met mijn moeder zij was voor mij 3 in 1. mijn moeder, vriendin, zus maar vooral mijn maatje van de gezelligheid. We gingen vaak erop uit samen en nu zomaar uit mijn leven weg genomen. Ik heb veel verdriet en kom maar amper voorruit terwijl ik zo veel moet een baan zoeken zaken afwikkelen rondom overlijden. Ik kan eigenlijk niet zonder haar leven. ]

Anoniem
29-05-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Rebekka
05-07-2022
Reactie:
Mijn moedertje en mijn schoonmoeder zijn beide overleden binnen een half uur in de corona fase maar niet aan corona
Mijn schoonmoeder om kwart over 4en mijn mama om kwart voor 5
Niet te geloven, ben 1,5 jaar verder en ik kan er niet mee omgaan, het gemis is zo intens
Mijn moedertje was al 8jaar dementerende en ik verzorgde mijn mama iedere dag
En nu is er niets meer
Zo bizar eng,,,, ik begrijp het niet
Mijn liefde was zo sterk voor haar en daardoor is er dat ongeloof
Hele heftige tijd na het verlies van moeders
Bah ik kan er nog niet over praten

Jac
13-07-2022
Reactie:
Goedeavond ik val dan meteen met de deur in huis omdat ik mijn moeder in 2015 heb verloren .gelukkig had ik facebook vrienden met die ik kon praten ik tron daarna mijn gumpies aan ben gaan morgen en Ja hoor de pijn Warminster ik mis haar nog elke dag maar ik doe nu leuke dingen in de tuin misschien kun je me toevoegen op fb
Groetjes

(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)

Patricia
19-10-2022
Reactie:
Dit is zo herkenbaar. Mijn moeder is nu ruim 5 geleden overleden, maar ik mis haar bijna elke dag. Er zijn periodes dat het gemis niet zo sterk aanwezig is. En ik geloof ook dat ze over me waakt. Maar soms is het gemis toch groot.

Olaf
22-10-2022
Reactie:
Mijn moeder is 15 dagen geleden overleden. Mijn vader is 9 jaar geleden overleden. Mijn moeder is 88 jaar geworden. Ze had een blaasontsteking en dat ging goed en ze mocht weer naar huis werd ons op woensdag verteld. De volgende dag werd dat heel anders en kregen we te horen dat ze nog hooguit een week te leven had. Dat werden uiteindelijk 3 weken en is ze in haar slaap overleden. Net voordat wij daar waren. Ze heeft een goed leven gehad en ik heb haar verteld dat ik we haar gaan missen maar dat we het zullen redden.

Er gaat echter geen dag voorbij zonder tranen. Ik voel me kapot van verdriet en ik mis haar enorm. Ik probeer me goed te houden voor mijn gezin maar het liefste ga ik haar achterna.
Ik ga zeker geen zelfmoord plegen.
Dat zeker niet. Ik weet dat mijn gezin mij niet wil missen. Maar ik ben mijn fundering kwijt.
Ik voel me meerdere malen geramd door een bulldozer.
Ik wil mijn moeder zo graag nog even bellen.
Nog een keer bij haar langsgaan.
Haar nog even ergens mee naartoe nemen.

Haar huis is leeg. De sleutels zijn afgegeven.
Nooit meer daar naar toe.
Ik zie overal uiltjes. Ze hield van beeldjes van uilen.
En straks dan kerst met een stoel minder.
Hoe ga ik dat doen ?

Een goede vriendin. Althans, dat dacht ik.
Ze wist dat mijn moeder lag te overlijden.
Toch duurde het 2 weken voor ze iets van zich liet horen. Ze was verbaasd dat ik niets had laten weten dat mijn moeder overleden was. Ik zei; “moet dat dan? Nee, dat hoefde niet.”zei ze. Ik was niet zo aardig. Ik had steun verwacht. Stom van me.

Mensen weten niet wat het inhoud. Je moeder verliezen. Tot ze het zelf meemaken.
Ook ik had het niet zo verwacht, deze heftige gevoelens.
Het is goed om hier te lezen dat ik zeker niet raar ben met mijn heftige gevoelens.

Het is heel zwaar zonder mijn mamsie

Ilona
06-11-2022
Reactie:
Ik herken de verhalen. Mijn moeder is half januari overleden op 95 jarige leeftijd na een kort ziekbed. Ik houd heel veel van haar en heb er alles aan gedaan om haar leven zo mooi mogelijk te maken. Ik heb haar vanaf 2016 verzorgd, de laatste twee jaren heel intensief waardoor ik ook niet meer kon werken. Nu zit je alleen in een grote flat met niemand die naar je omkijkt. De wereld om je heen is kil, het draait alleen maar om geld, geld, geld. Dat komt nu veel harder binnen als toen mijn moeder er nog was. Hulpverleners zeggen "er komen lichtpuntjes", nou ik zie ze niet. Het is moeilijk om je dag door te komen zonder moeder want je bent het verzorgen gewend. Het enige waar ik tot nu toe iets uithaal is het geloof en de kerk. Dat is voor mij iets spiritueels. De rest is materialistisch en maakt het zwaar om het verlies überhaupt te kunnen verwerken.

Ruud
30-01-2023
Reactie:
Hoi mijn moeder is ook 2 jaar geleden overleden aan kanker. Herken mij enorm in je verhaal en de eenzaamheid die je er bij kan voelen. Weinig mensen begrijpen het en willen of kunnen er niet over praten. De ene dag gaat beter dan de andere dag. Gemis wordt alleen niet minder maar juist meer. Alle emoties plus een schuldgevoel komen naar boven. Zo graag zou ik de tijd terug willen draaien. Mijn moeder heeft maar kort oma kunnen zijn. Ze wilde dat altijd zo graag. Het voelt heel oneerlijk. De beste moeder en oma die ik maar kan wensen is er niet meer. Het was ook nog in de corona. Zusters en dokters waren totaal niet meelevend of meevoelend. We zijn slecht geïnformeerd en niet goed op de hoogte gebracht van Alles wat speelde. Het voelde allemaal heel koud.Ik heb voor mijn gevoel daarom nooit goed of fijn afscheid kunnen nemen. Voel mij daar nog altijd schuldig over.

Ester
20-02-2023
Reactie:
Ik voel precies wat je voelt ...kan hier ook niet mee omgaan .
En mis haar heel erg zoveel dat het pijn doet

Heidi
11-03-2023
Reactie:
Hallo, ik kan je helemaal begrijpen . Ik vindt het ook moeilijk, mijn vader is er al 14 Jr niet meer dus ben nu wees. Ik mis de dagelijkse telefoontjes, haar stem ,haar liefde en ondanks dat ik haar niet iedere week zag,het naar haar toe kunnen gaan. Ik voel me soms alleen ondanks mijn vrouw en kinderen. Het is een soort van heimwee.

Herm
22-03-2023

Jouw reactie:



Verhaal 3 - Ben stapjes aan het maken in mijn andere leven

Ik ben nu ruim 1,5 jaar weduwe en mijn man is verongelukt. Weggerukt en weg, zomaar. Ik heb een zware periode doorlopen en ben nu stapjes aan het maken in mijn andere leven. Dit heb ik als volgt beschreven:

Je plek vinden in een wereld die door gaat.

Je bent als rouwende een manier aan het vinden om elke dag met nieuwe energie te beginnen. Elke dag je normale ritme te ontdekken. Elke ochtend beginnen met een glimlach naar jezelf in de spiegel, wetende dat het voelt als een treurig clowns gezicht. Elke dag hopen op een beetje meer levenslust. Elke dag hopen dat dat brein weer beter gaat werken.
Hopende dat die mensen niet meer zeggen,” het zou nu toch wel eens beter moeten gaan” of “logisch dat het niet eenvoudig is je weg te vinden, maar je moet nu toch wel door”.
Hopende dat die mensen die zeggen,” we denken aan je”, een keer gaan beseffen dat ik dat niet merk. Beseffen dat ik dat niet voel als ik niets hoor. Dat het weduwe zijn geen enge ziekte is, maar down zijn, moe zijn van emotie en je lusteloos maakt.
Hopende naar een leven zonder wanhoop voor wat je kwijt bent. Je machteloosheid naar wat je zoekt.
Als rouwende voel je je schuldig dat het je niet lukt verder te leven. Het je niet lukt, het net alsof spelletje goed te spelen. Het je niet lukt anderen niet te belasten met je rouw. Het je alleen zijn zo zwaar valt.
Als rouwende wil je zo graag zeggen dat er weer lichtpuntjes tevoorschijn komen zonder die diepe donkere eenzame ruimte.
Je hoopt als rouwende dat er steeds meer ruimte komt om contact te zoeken, om terug te bellen, om mensen uit te nodigen bij je thuis. Dat er weer ruimte komt voor andere dingen.
Als rouwende heb je behoefte aan aandacht, contacten. Als rouwende wil je zo graag samen. Maar als rouwende zie je contacten verdwijnen, gewoon omdat het’ jullie’ er niet meer is. Zie je contacten veranderen, omdat een deel weg gerukt is.
Als rouwende probeer je bij de dag te leven, te leven in het moment. Niet elke dag te willen schreeuwen, “ik wil dit leven niet!” , maar weer krachtig te voelen dat andere leven te gaan zoeken.
Als rouwende verlang je zo ontzettend naar toen. Als rouwende wil je die leegte niet meer voelen, die lege weekenden, die lege nachten. Als rouwende wil je weer leven, het liefst weer gewoon.

En ineens besef je je dat je stapjes hebt gemaakt naar dat andere leven. Besef je dat je weer een gevoel van leven ervaart in mooie momentjes. Dat er nog genoeg mensen om je heen zijn blijven staan. Dat die mensen met jou verder leven omdat je de moeite waard bent om gekend te zijn. Dat er nieuwe mensen in je leven zijn gekomen omdat jij een ‘mooi’ mens bent.
Dat er wel nog kracht in je zit om toch verder te leven en die leegte steeds beter accepteert. Dat je als rouwende nog elke dag rouwt, nog elke dag je gemis voelt, maar ook voelt dat je weer, met stapjes, gaat leven. Dat je gemis, je niet meer elke dag onderuit haalt.
Dat je ervaart dat er mooie dingen op je pad komen die je verrassen en je vertrouwen geven naar een leven met je gemis.
Ineens besef je dat je het wel red. Dat je elke dag dat verdriet mag voelen, maar dat je wel verder kunt gaan omdat je steeds sterker opstaat. Besef je dat je elke dag mag huilen om daarna weer met die glimlach verder te gaan.
Je beseft je ineens dat het je lukt en voel je je krachtig en gesteund. Voorzichtig ga je, met een groeiend vertrouwen, je andere leven verder ontdekken om je plek weer te vinden in die wereld die gewoon door gaat.

anita Bosman
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-02-2023

64
11
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Lies,

Ik herken je verhaal helemaal. Ook ik ben alleenstaand en heb vorige maand juni 2020 mijn moeder verloren. Ik wordt verscheurd en overmand door verdriet en kan het nog steeds niet bevatten dat ik haar nooit meer zie. Ik had een heel goede band met haar en leefde voor haar; als zei het goed had en genoot daar ging het mij om. Dagelijks was ik bij haar. Ze zeggen dan dat het leven doorgaat. Nou ik weet niet hoe. Alleen die gedachte haar nooit meer te zien en even te knuffelen en gewoon het contact er niet meer is... onvoorstelbaar...
Ik wens jou sterkte.
groet Kees

kees 'radeloos'
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste Lies,

Ik herken heel veel in je verhaal. Onlangs Juni 2020 is mijn moeder overleden en wordt ik overmand door verdriet. Haar nooit meer te zien en te knuffelen.. poeh ik kan het nog niet bevatten. Ik had een voortreffelijke band met haar. Ik wens je ook sterkte .
groet Kees

kees 'radeloos'
> 2 jaar geleden
Reactie:
Lieve anita
Wat heb je dat mooi opgeschreven. Ik ben zelf net mijn allerliefste man verloren door een heel vreemd ongeluk. Voel me erg rot en snap niet hoe en waarom het hem moest overkomen..
ik heb hem beloofd verder te gaan maar ben er niet zeker van, weet niet hoe ik het moet doen.
Ik dacht altijd dat ik eerst dood zou gaan. Omdat ik wist dat hij zich wel zou redden. Nu is het plotseling anders.
Het geeft me wat hoop , om jouw verhaal te lezen. Ben pas net begonnen.

Marion
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb nog maar heel kort geleden mijn man verloren aan corona. 40 jaar waren we samen en zijn we gezegend met een mooi gezin en kleinkind(tweede wordt in december geboren). Jouw email zal voor mij een voorbeeld zijn als ik een paar stapjes verder ben. Je bent een topper en ik denk voor meer mensen een voorbeeld.

Janny
16-06-2021
Reactie:
Dankjewel voor dit onwijs mooi geschreven verhaal. Ik wens dat ik het ooit weer zo mag gaan voelen

Janneke
27-03-2022
Reactie:
Dank je wel Anita . Het is alweer 1 jaar en 8 maanden geleden dat mijn lieve man aan kanker is overleden . En vanavond zoek ik herkenning en troost bij lotgenoten . Uit jouw verhaal haal ik dat en daar ben ik je dankbaar voor. Ik las laatst over verder gaan na een verlies , stappen zetten met een toekomstbeen en met een rouw/verlies been . Een lach en een traan kunnen naast elkaar bestaan . Ik haal kracht uit jouw verhaal omdat ik er een positieve levenshouding in bespeur . Zo probeer ik er ook in te staan . Zo probeer ik het leven weer aan te gaan . Ik ga verder met mijn lieve man voor altijd in mijn hart. Ik wens jou alle goeds .

Anoniem
19-04-2022
Reactie:
Fijn te lezen dat er hoop is voor een nieuwe toekomst. Ik ben nog maar 4 weken weduwe. Ik wist al wel 2 maanden vooraf dat ik afscheid moest nemen en dat helpt bij het hele proces. Denk af en toe dat tranen een keer ophouden. Goed om je verhaal te lezen en te beseffen dat je ooit weer sterker opstaat. Dank je wel daarvoor

Ankie
22-05-2022
Reactie:
Alles is beschreven, het gemis, mijn hoofd heeft het geaccepteerd, maar mijn hart schreeuwt het nog te vaak uit. De pijn in je hart is met geen pen te beschrijven. Mijn kinderen en kleinkinderen zijn mijn grootste rijkdom en zijn heel zorgzaam en lief voor mij. Ook mijn nwe schoondochter heeft een warm hart. Ik voel me soms zo ondankbaar dat ik steeds het verdriet blijf voelen. Maar de emoties komen en gaan als eb en vloed en is niet tegen te houden. Er gaat geen dag voorbij, zelfs na anderhalf jaar, dat ik zo'n heimwee heb en tranen en snikkend wakker wordt of naar bed gaan in de late avond. Ik zou zo graag met een glimlach naar zijn foto willen kijken en dankbaar zijn voor wat hij voor mij, ons als gezin heeft betekend. Maar de pijn overheerst nog steeds. Zo moe om je gedachten telkens te richten op vrolijke dingen. Als de kinderen/kleinkinderen er zijn ben ik blij, maar toch weer op de achtergrond die heimweepijn die maar niet minder wordt
en hoor zo vaak dat het minder wordt. Soms een wanhopig gevoel en maar telkens proberen je gedachten te verzetten naar positieve gedachten. De leegte blijf ik maar voelen. Zijn laatste woorden waren: "Ik heb mijn hele leven van je gehouden". En dat was wederzijds en is een stukje troost. We waren meer dat 59 jaar gelukkig getrouwd. De liefde was wederzijds en hebben het tegen elkaar kunnen zeggen. Hij was mijn eerste liefde en we wilden samen oud worden. Het was ons gelukt, maar de pijn is nog steeds heftig. We hebben tijdens de laatste maanden veel met elkaar kunnen praten dat we zo happy waren met elkaar. Maar die vreselijke heimweepijn blijft maar overheersen. Ik ben er mij van bewust dat zijn tijd was gekomen en ik nog een "taak" heb. Voor mijn kinderen/kleinkinderen zeker. We hebben wel bij leven afgesproken die eerder gaat, de ander komt afhalen als de tijd is aangebroken. Ik probeer dagelijks sterkcte zijn, zoals ik vroeger was. Ik moet bekennen dat dit immense verdriet mij een grote opdonder heeft gegeven en ik langzaam uit het diepe dal moet opkrabbelen. Wel heel moeilijk. Ik vraag hem dan ook dagelijks mij hierbij te steunen. Ik ben wel heel bewust dat hij van boven ziet hoe zwaar het is en mij steunt zoals hij dat in leven altijd heeft gedaan. Mijn grote liefde heeft zoveel voor mij overgehad.
Zijn liefde was onvoorwaardelijk en puur en daar drijf ik maar op. Ik wacht met veel liefde en geduld dat we eens weer bij elkaar mogen zijn. Zulke pure liefde kan toch niet zomaar verdwijnen na het overlijden. Er is meer na dit leven. Dagelijks bidden om kracht is ook een manier om verder te leven.
Ik wens diegenen die dit ook voelen sterkte om verder te gaan.

Melati
14-07-2022
Reactie:
Heel mooi vertelt, mijn man is er niet meer sinds 28 mei 2022 , dus nog kort geleden. Het proces van rouwen goed beschreven. Ik hoop ook zover te komen dat mijn leven weer betekenis krijgt.

Lia
16-08-2022
Reactie:
Prachtig en herkenbaar verwoord!

Corine
15-10-2022
Reactie:
Zo is het precies. Zo voelt het echt. Het is zo ontzettend moeilijk. En het gaat maar niet over.

Miep
05-02-2023

Jouw reactie:



Verhaal 4 - Ik mis hem verschrikkelijk

Een jaar geleden is mijn man, na bij 52 jaar huwelijk, overleden.


Ik mis hem verschrikkelijk en het lijkt wel of het gemis steeds groter wordt. In het begin word je geleefd en is er zoveel te regelen dat het niet helemaal tot je doordringt. Maar nu is het besef dat hij NOOIT meer terug komt zo hevig, dat het soms gewoon pijn doet!


Een deel van jezelf is weg!
En toch zullen we verder moeten, dat heeft hij ook gezegd en gewild, maar het is zo moeilijk.


Fijn om mijn verhaal hier op te kunnen schrijven en misschien komt er wel een reactie op.

Vr. gr. Anoniem.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 17-12-2022

63
23
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Ik verloor mijn man afgelopen augustus 2016, na jaren van strijd tegen LBD (vorm van dementie)/ Parkinson, en wij waren op 4 maanden na 50 jaar getrouwd. Uw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn.

 

De buitenwereld denkt dat je het prima doet, maar het verlies en verdriet went nooit. De triggers dat je denkt dat hij zo kan binnenstappen zijn ontelbaar. Alles herinnert aan hem en het gemis wordt steeds groter.

 

Ik wens u veel sterkte en wens dit nog steeds ook voor mezelf.


Hanny
> 2 jaar geleden
Reactie:

Wat een verhaal zeg, je kunt wel merken dat het gemis heel groot is; we kunnen eigenlijk niemand die ons dierbaar is missen.

Ben zelf mijn lieve vrouw twee jaar geleden kwijt geraakt, ze was maar 52 jaar. De dood op zo'n jonge leeftijd is moeilijk te begrijpen! Waarom vragen zijn volgens mij niet zo zinvol.

Toch besef ik dat wij nog leven en dat het leven, ook na een heel groot verlies, nog de moeite waard kan zijn. Probeer trots op jezelf te zijn over de manier hoe je met zo'n grote tegenslag, om het zo maar te noemen, omgaat. Sterkte.


Gert
> 2 jaar geleden
Reactie:

Weet precies hoe je je voelt na 46jaar huwelijk mijn maatje verloren vreselijk mis hem zo erg .Het alleen zijn vreselijk .De pijn die je voelt is onbeschijvelijk.


Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:

Begrijp het jammer genoeg helemaal!!!!!


Ben zelf bijna twee en een half jaar geleden mijn man verloren aan kanker en het gemis wordt alleen maar groter, vooral bij bijzondere gelegenheden met de kinderen of kleikinderen.


Ik heb nooit geweten dat het allemaal zo moeilijk is.
Heel veel sterkte.
Hartelijke groet.


Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:

Hallo ik ben Hanny en heb vorig jaar oktober mijn man plotseling verloren aan een hartstilstand .wat is dit verhaal herkenbaar zo veel verdriet dat het groom pijn doet.

 

Probeer mijn level weer een beetje op te pakken maar het is zo moeilijk.De een dag gaat redelijk en de volgende dag stort je weer in. Dan Ben je de hele dag aan het huilen .Ben inmiddels 10!kilo afgevallen het lost zo veel energie .

 

Het alleen zijn en de eenzaamheid is zo zwaar.Heb twee hele lieve kinderen maar die hebben ook hun eigen leven .heel veel sterkte en kracht voor jullie allemaal.


Hanny
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik zit helaas in het zelfde schuitje. Altijd alles samen gedaan en nu zit je heel veel alleen. Voel mij vaak erg eenzaam en vind het moeilijk om verder te gaan. Moet een nieuw leven opbouwen, wat niet meevalt als je wat ouder bent. Even mijn hart gelucht.


Jeannette
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is me zoo herkenbaar heb mijn man 18 september 2019 verloren van longkanker vier vreselijke maanden 😬 maar nu verder door het leven Alleen ? En ook zit ik met die gedachte da hij nooit nog terug ga komen !!! ik kan niet leven zonder hem en kan het niet geloven het was juist ne film We waren 46 jaar gehuwd !! Heb wel twee zonen maar die Zijn het huis uit en hebben zelf een gezin !! Iedereen wil me helpen maar niemand kan me helpen ! Dieje kanker en er dood van gaan vreselijk pffff

> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi lieve Anoniem .
Ook ik man van 82 heeft een 52 jarig huwelijk achter de rug en weet hoe jij je voelt .het gemis van je partner maatje en geliefde is iets waar je niet zo maar aan voorbij kunt gaan ik heb nog steeds behoefte om lichamelijk kontakt via een arm over de schouder en je verhaal kunnen delen ik zal mijn geliefde nooit vergeten maar een contact met een gelijk gestemde vrouwelijk maatje zou ik wel graag willen ik wens jou veel succes dikke knuffel

Peter van G.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi lieve Anoniem .
Ook ik man van 82 heeft een 52 jarig huwelijk achter de rug en weet hoe jij je voelt .het gemis van je partner maatje en geliefde is iets waar je niet zo maar aan voorbij kunt gaan ik heb nog steeds behoefte om lichamelijk kontakt via een arm over de schouder en je verhaal kunnen delen ik zal mijn geliefde nooit vergeten maar een contact met een gelijk gestemde vrouwelijk maatje zou ik wel graag willen ik wens jou veel succes dikke knuffel

Peter van G
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is was gisteren 7 maanden geleden.gestorven krijg het verdriet hierover niet verwerkt, ben de hele dag in mijn hoofd met hem bezig. Hij was hiervoor 3 jaar in zorginstelling, had Lewy Body dementie, vreselijke ziekte, er waren dagen bij dat hij het echt niet meer wist, maar andere dagen wist hij juist wel wat er met hem was, en wilde hij mee naar huis. Ging elke middag naar hem toe, en juist die middag valt mij nu zo zwaar, zeker nu ook nog met die corona, als ik niet zo maar ergens naar toe kan, heb mij opgegeven in verzorgingshuis voor vrijwilligers werk, maar ook dat mag nu niet. Ben.wel 81 jaar, maar best nog in staat voor vrijwiliggerswerk. We waren 37 jaar getrouwd, en dat was geweldige tijd, hij was zo'n lieve man voir mij. We hadden gezamelijke hobby, dst was de duivensport, nu zit ik alleen ddar kan ik dus echt niet tegen, heb mijn hele leven mensen om mij heen gehad en nu zit ik alleen, vreselijk.

Ilse
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is nu een jaar overleden hij kreeg euthanasie wat zijn grote wens was,maar ik was daar niet aan toe .hij had geen kwaliteit van leven meer wij waren 51 jaar getrouwd.Als ik aan zijn lijden denk dan heb ik er vrede mee .maar het alleen zijn vind ik verschrikkelijk Niks meer kunnen delen ,geen herinneringen enzovoort en de verschrikkelijke leegte. Ik had zo graag nog iets willen zeggen,maar alles is voorbij. Vreselijk

Anemoon
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben bijna 9 weken geleden mijn man verloren op 45 jarige leeftijd. Het is net of mijn hart eruit gerukt is. Onze hele toekomst alle plannen, zijn in duigen gevallen. We waren zielsgelukkig en een samengesteld gezin. Nu is alles anders, mijn gezin is in 2en gehakt. Van de week ook weer moeten werken en daarna stort ik volledig in. Eigenlijk is het niet te dragen, en als ik de reacties zo zie heel tijd zeker geen wonden. Iedereen heel veel sterkte

Anoniem
10-04-2021
Reactie:
Dat je je zo down voelt en futloos zal nog wel even zo blijven Het zal
eig nooit helemaal weggaan.. wat heel normaal is wanneer je geconfronteerd word met verlies. Je leert er op den duur mee omgaan. En ook jij zal dat op geheel eigen wijze doen. Praat over jouw vader, haal herrinneringen op Zo vergeet je hem niet De herrinneren houden je vader levend Koester ze met heel je hart! Heel veel sterkte

J.Roks
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ook mijn man is 1jr geleden overleden,op wat oudere leeftijd,maar je kan elkaar nooit.missen,het doet pijn,vermoeid,veel huilen,praten met kinderen,praktijkondersteuner,dokter,alles helpt wel wat,,maar ik wil weer zoals eerder zijn,,leven,,sterk,,enz..
Ik heb er veel verdriet van,en als ze vragen,,hoe gaat het,,dan ga ik al huilen,,,,,,

Tine
02-05-2021
Reactie:
Mijn man mijn maatje mijn alles is 3 maanden geleden na een kort ziekbed overleden aan long fibrose. We hadden net een camper gekocht en hadden zoveel plannen. Het besef dat hij nooit meer terugkomt wordt steeds heftiger. Elke morgen vraag ik God of hij mij wil helpen en tot steun wil zijn in mijn grote verdriet en dank hem voor mijn zoon, familie en vrienden en alles wat ik verder nog heb. Ondanks mijn intense verdriet krijg ik de kracht waar ik om vraag.

Geesje.V.
11-07-2021
Reactie:
Mijn man is 12 Sept overleden na een hartinfarct hij heeft nog 1 week in coma gelegen en toen moest ik hem laten gaan, ik vind dit verdriet bijna niet te dragen, en vraag me elke dag af waarom ik hier nog wel moet zijn, ik heb veel lieve mensen om me heen maar niks maakt het makkelijker, het enige wat ik denk is, ik wil naar hem toe, maar het is mijn tijd nog niet.

Nettie
26-10-2021
Reactie:
Mijn man is 1,5 jaar overleden aan leukemie,hij was z'on sterke vent ,nooit ziek geweest ,ik mis hem elke minuut ;te vroeg 74 jaar we hadden nog zoveel kunnen doen samen,ik moet ermee leven maar het is zwaar.Toch denk ik soms dat hij me helpt,dat hij er nog is in moeilijke momenten.kon ik hem nog maar 1keer aanraken;ik kon het niet geloven dat hij zo ziek was,hij was tussendoor nog sterk,maar nu is hij weg en ik kan alleen maar droef en dankbaar zijn voor al zijn harde werk.ik koester de hoop dat ik hem ooit terugzie.

Francine
18-12-2021
Reactie:
Ja ik weet ook geen raad met mijn verlies mijn ventje was alles voor mij , nu heb ik geen zin meer om te leven , voor wie en wat , heb gaan kinderen
Hoe geraakt een ander daaruit , ik zit voortdurend te wenen en zie echt geen toekomst meer en vooral die herinneringen doen zo pijn , en dat ik nooit geen knuffel meer ga krijgen van hem , ik word er zit van , en als ik een koppel zie lopen zoals ons word ik zo boos , waarom wij ook niet denk ik dan

Anoniem
17-01-2022
Reactie:
Ik weet wat je doormaakt mijn lieve man is vorig jaar plotseling overleden aan kanker, niemand zag het aankomen. Ik mis hem nog steeds. De ochtende en de avonden zijn het ergst.

Nelly w
07-03-2022
Reactie:
Het is hard als je partner er niet meer is. En als je al zoveel jaren samen was. Probeer de herinnering vast te houden en toch verder te gaan met je leven. Mijn partner is nu 8 maanden geleden overleden na een ziekbed gedurende de hele coronatijd. Wat een hel was het. Maar we hebben elkaar alles gezegd wat gezegd moest worden en ik heb me neergelegd bij zijn dood. Hij is uit het lijden verlost, zo zie ik dat. Nu is het tijd om goed voor jezelf te zijn. Ik doe dat door volop in het leven te staan, naar vrienden, theater, familiebezoek, elk feestje grijp ik aan. Ik ben al 3 keer alleen op vakantie geweest en ga gewoon weer..... Sinds een maand ben ik actief op zoek via een dating site. Dat brengt weer leven in de brouwerij. Je moet verder, maar doe dat niet in leegheid maar in lichtheid. En ja, ik huil ook nog steeds, laat het gewoon gebeuren. Probeer er nog een mooi hoofdstuk aan toe te voegen, je leeft maar één keer, ben lief voor jezelf!!

Dublin
06-04-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Rebekka
05-07-2022
Reactie:
Ook ik maak dit nu door. Hoop dat het uuteindelijk beter wordt

Christien
25-11-2022
Reactie:
Ik lees je verhaal , en nog eens . Lees dat jullie al heel lang samen waren . En dat komt hard aan als je dan alleen komt te staan . In die situatie zit ik ook nu . Ik lees ook het gevoel dat je hem nooit meer zal zien . Dat is zoo onwerkelijk . Dan lees ik dat je nog wel met je man hebt kunnen praten . Dat je zelf verder moet . Dat had ik ook graag gehad . Mijn man had een beroerte en was totaal verlamd , kon niet meer praten niet eten niet zelf plassen . Ik weet niet wat er in hem omging . Alleen zijn ogen bewogen . Ik heb hem zelf verzorgd dag en nacht . Alles geleerd op de IC in het ziekenhuis . Ik las niet of je kinderen of kleinkinderen hebt . Of ben je helemaal alleen met je verdriet . Ik kijk wel naar alle positieve dingenhoe klein ook . Maar ik begrijp precies hoe je je voelt . Ik zoek ook maar naar antwoorden . Mijn man is nu een half jaar weg . Van jou twee jaar , maar het verlies begint steeds meer tot je door reddingen . En nu met de feestdagen kun je dat weer aan of ga je ergens heen?. De lieve groetjes Betsie

Betsie M
17-12-2022

Jouw reactie:



Verhaal 5 - De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig

Door hartfalen is mijn echtgenote, na een huwelijk van ruim 40 jaar, plotsklaps uit mijn leven gerukt. We waren elkaars zielsverwanten en het verlies van haar is voor mij niet draagbaar.

Het is inmiddels anderhalf jaar geleden, maar ik krijg mijn leven niet op de rit. Mijn omgeving adviseert me erop uit te trekken, nieuwe sociale contacten op te doen en leuke dingen te ondernemen, maar het lukt mij niet.

Ik voel me nog altijd verlamd. De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig... Dag in en dag uit. Het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van haar en haar nog één keer heb kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou, is ondraaglijk voor mij.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-12-2022

61
20
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Op 27/8/18 is mijn man in 2tal uren overleden door hartinfarct,het is onwezelijk,gezond en wel vertrokkên en niet meer teruggekomen ,we waren mekaars beste vriend ,geliefden ,we konden alles met elkaar delen ,het grote verdriet van onze kleinzoon die verleden jaar stierf was zwaar maar we hadden elkaar ,ikweet niet hoe dit leven verder moet en waar ik weer verder moet in het leven.


Baert Myriam
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp wat je voelt mijn man is ook door een hart stilstand overleden.
Nog maar een paar maanden geleden. De leegte en verdriet is zo intens.
Wij waren ook een twee eenheid. Weet ook niet hoe ik moet doorgaan.

Alice
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp je verdriet en heimwee. Mij is hetzelfde overkomen.
Het leven stopt gelijk met dat grote verlies. en hoe verder?

Sterkte

Alice
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heb op 4 november 2019 mijn lieve man op 50 jarige leeftijd moeten verliezen door een hartinfarct. Het missen is zo verschrikkelijk...het doet lichamelijk pijn, ik huil heel veel....moet doorgaan voor mijn kinderen maar weet niet hoe ik hier uit moet komen........
Jij ook veel sterkte....ik woon in Zuid Duitsland en familie en goede vrienden zijn in Nederland........het is loodzwaar...

Adriana
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is ook ondraaglijk soms,erg als je geen afscheid kan nemen,de omgeving,denkt,dat het over een tijd wel beter gaat,maar het gemis wordt erger,buiten zijn doet mij toch wel goed stukje fietsen.sterkte hoor.

Sytske
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken het gevoel. Mijn moeder is bijna 4 maanden geleden overleden Lijkt wel alsof je weer heel erg met je kind in jezelf wordt terug geworpen en je zo in de steek gelaten voelt.

Hoe lang is t geleden dat je moeder is overleden ?

Yolanda
> 2 jaar geleden
Reactie:
ik mis mij man heel erg wij waren 43jaar getrouwd hij heeft een hart stil staand gehad heb ik afscheid kunnen nemen hij was aan het fietsen

karin
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik zit met hetzelfde probleem.
Vorige week donderdag 28 januari is mijn hartsvriendin overleden.
Ze wilde dit heel graag .
Omgaan met dit verlies lukt mij niet.
Heb me ziek gemeld en kan hier moeilijk mee omgaan.
Vertel ook niemand hoe ik me voel.
Denk dan dat hun denken komt ie weer.
Ik zou ook niet weten wat de beste manier is om met verlies om te gaan.

Jan
> 2 jaar geleden
Reactie:
Na het overlijden van mijn man, ervaar ik precies hetzelfde. De vreugde is uit je leven, het voelt zo leeg.

Vooral de stilte, en het alleen zijn vind ik heel moeilijk. Sterkte!

Annemiek
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik kan verdriet ok niet verwerken van men moeder 2 wekken nu gek eet niet voel me ziek veel vrienden begrijpen me niet ook ben ik nog jong 47 zou liever euthanasie willen maar kryg je niet zo maar maar zo wil ik ook niet blyfen leven

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is zo makkelijk om te zeggen dat het leven verder gaat, maar mijn leven staat nu stil ik wil eigenlijk niet verder .
Het lijkt gewoon oneerlijk, we zouden samen oud worden . En nu ben ik alleen, nu 1,5 jaar.
Het liefst stap ik maar uit het leven en is alles voorbij.

Sterkte

Marianne
02-05-2021
Reactie:
Ik voel met de heer mee,,het is ook vreselijk wat je overkomt,,bijna ondraaglijk inderdaad

Anoniem
15-05-2021
Reactie:
Wij waren 54 jaar als soulmates. Precies 1 jaar geleden is mijn lieve vrouw voor goed ingeslapen. Nadat wij 8 jaar geleden van de oncoloog te horen kregen dat er geen mogelijkheden meer waren. Uit bovenstaande reacties komen ook mijn gevoelens. Ik weet ook niet hoe verder en barst van de heimwee maar wil wel verder. Ik leef met u allen intens mee.. Veel kracht en sterkte wens ik u.

Jan
15-07-2021
Reactie:
Mijn man is na 30 jaar samen overleden aan slokdarmkanker Ik mis hem echt heel erg ik wil ook niet meer verder leven ,het is nu 6jaar geleden hij werd 56jaar oud

Wil
25-07-2021
Reactie:
Ik ben myn man 2 maand geleden verloren op 66 jarige leeftijd . Veel te jong . Hy had kanker en was al gelijk uitgezaaid. Ruim 2 maanden later was hy er al niet meer. We waren 43 jaar bij elkaar. Waarom niet nog 10 jaar bij mij . Waarom . Heb nog zoveel vragen en gedachten die door mij heengaan kan er nog niet mee omgaan op dit moment . Soms komt het gevoel heel heftig binnen bij mij . Op en neer heel erg .

Jh wolters
27-09-2021
Reactie:
Ik heb precies hetzelfde ik kan mijn dagen niet meer inplannen weet gewoon niet wat ik moet doen voel me erg eenzaam ik heb mijn vrouw snachts op de badkamer gevonden met een hersenbloeding en is daaraan overleden ik weet gewoon niet meer hoe ik verder moet leven gewoon alles is onder mijn voeten weggetrokken

Peter
02-12-2021
Reactie:
ik begrijp je volkomen. mijn man is vorige maand uit mijn leven gerukt na 44 jaar. hartaanval in bed. ik probeerde hem wakker te krijgen maar helaas..

mijn leven zal nooit meer zijn zoals toen..

monique
07-03-2022
Reactie:
Het is een week geleden dat mijn man overleden aan hartstilstand. Ik krijg geen lucht ik voel me zo verloren, den dat het nooit goed komt en dat ik nooit gelukkig ga voelen.

Lieveling zo noemde hij mij
28-05-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Rebekka
05-07-2022
Reactie:
Op 13 oktober 2020 kregen we te horen dat je als (spierziekte) dat er niets aan te doen was .hij moest terug gaan op 14 jan voor eutansie;We zijn niet bij de pakken blijven zitten en hebben de alternatieve weg opgegaan .Nu op 5 november 2022 heeft hij een hartstilstand gehad hij is geramineerd maar hij is in zeer coma terecht gekomen Hij lag op intensieve zorgen op 3december 2022 ben ik tegen mijn echtgenoot aan praten als je sterk genoeg bent laat een mirakel gebeuren en geef mij een teken van leven .Op dit monent is hij beginnen snikken en wenen een heel ontroerend moment de dochter heeft het ook gezien .We waren 35 jaar getrouwd we hebben altijd samen gewerkt dag en nacht jaar in jaar uit we waren altijd samen op stap iedereen kent ons zo Dit verlies is enorm zwaar en kom ik nooit te boven.maar in ieder geval veel sterkte aan alle lotgenoten die hetzelfde meemaken

anoniem
01-12-2022

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 6 - Mijn man overleden, en nu... alleen

Bijna 9 maanden geleden overleed mijn man na 44 jaar huwelijk.
Hij was 8 weken ziek..zo bizar en onwerkelijk.
En nu....alleen.


Alleen naar een verjaardag,alleen op de bank....
Wat ik het meeste mis is de blikken die we wisselden,de “prietpraat” bij ons kopje koffie..de “ gewone” gezelligheid...


Dat rouwen echt pijn doet in je lijf..je maag,je hart,ik wist t niet.....


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-01-2023

58
17
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Ik heb ook mijn man vorige jaar Juli verloren. Wij waren 43 jaar getrouwd. Hij overleed op 68 jarige leeftijd na 4x een hersensinfarct.


Na elke infarct leerde hij weer lopen, praten, eten etc zo sterk was hij. Maar na de 4de x kon zijn lichaam dit niet meer aan.


Mis hem elke dag, net als jij doe ik nu ook alles alleen.


Men zegt geeft het de tijd maar ik vind het nog steeds heel moeilijk elke dag huil ik omdat ik hem heel erg mis.


Gebroken Hart
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik man dit jaar heb mijn Juni verloren na een kort maar heftig ziekbed 9 Mei reed hij nog op zijn mooie nieuwe vracht wagen en 14 Juni is hij overleden Het alleen naar dingen toegaan en dan weer alleen thuiskomen is en blijft moeilijk Maar we moeten door gelukkig heb kinderen en kleinkinderen en lieve mensen om heen maar het is niet altijd makkelijk


hennie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Goed geschreven, hoe je verwoord had. Zo voel ik me ook!
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.

Lilian
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Daphne,
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.

Peter R.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Na 46 jaar huwelijk werd jij mijn lieve man ziek je was altijd zo sterk en vrolijk. Na 8 weken kwam jouw overlijden ik wist dat het er aan zat te komen maar het kwam binnen als een mokerslag!!
Het is nu bijna 10 weken geleden en het voelt alsof ik in totale staat van ontreddering verkeer wat een verdriet wat een gemis !!
Aanvallen van misselijkheid en last van mijn zenuwen niet te kort !
Ik begrijp wat u meemaakt en wens u sterkte en veel kracht toe en laten we hopen dat de tijd al onze wonden gaat helen !

Janna s.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn vader is na kort ziekenhuisopname met een week overleden. Wat mis ik hem enorm. Sinds 5 maart is het niet meer bij ons. We waren 24/7 bij hem in het ziekenhuis. 1 minuut voor zn laatste adem werd ik wakker. Zo blij dat hij niet alleen gegaan is, maar oh wat speelt dit nog enorm veel in mn hoofd. Het doet zoveel pijn. En dan is je moeder alleen, na 51 jaar samen te zijn geweest. Ik hoop zo dat het straks iets beter zal gaan en mn moeder ook weer wat meer naar buiten zal gaan. Naast het grote gemis van mijn vader, is dat ook een enorme zorg van mij. Liefst ga ik iedere dag heen, maar heb thuis natuurlijk ook een gezin om voor te zorgen... voel zo’n verantwoordelijkheid over mijn moeder ook... en ik snap dat ze nu niet overal heen gaat... ik zou zelf ook enorm in zak en as zitten. In juni ga ik trouwen en mijn vader zou me weggeven... moeilijke momenten voor iedereen. Sorry voor het lange verhaal, maar het voelt voor mij als een beetje van me afschrijven 😊

Joy
06-06-2021
Reactie:
Er blijfd zoveel pijn gemis ,vragen,leegte , alles eigenlijk. Waarom die vraag blijfd ook hangen bij mij waarom nu.

Jh wolters
27-09-2021
Reactie:
Ik kan er over mee praten ben mijn man 8 weken geleden veoren zoveel verdriet dat ik zelf denk ik wil niet meer verder

Anoniem
23-10-2021
Reactie:
Ook ik mis het "aanwezig" zijn. De blik, de aanraking, de opmerking bij een uitzending. Het zijn zo'n kleine dingen die het hardst binnenkomen. Het "gezeur" van de buurvrouw, waar je hetzelfde over denkt, maar denkt te begrijpen, omdat zij haar man verloren heeft, en zoveel meer onbenullige voorvallen, die dagelijks voorkomen.
Nu hij vrij plotseling is overleden, voel ik mij heel alleen. Vooral de buurvrouw probeert mij te helpen., maar dat begint mij op de zenuwen te werken. Ik mis hem en weet niet wat mijn leven nog de moeite waard maakt.
Zijn kinderen hebben hun eigen rouwproces en die van mij steunen me zo goed ze kunnen, maar voelen niet het gemis dat ik voel.
Ik mis de aanraking, die vertrouwde blik. Hoe simpel ook, ze waren het belangrijkst in mijn leven.

Karin
22-12-2021
Reactie:
2 weken geleden is mn man overleden. 7 februari 2022. Hartaanval in zn slaap, ik vond m s morgens levenloos naast me in bed. Ik mis m vreselijk en wil gewoon even niet verder. We waren 44 jaar bij elkaar.....

Moon
01-03-2022
Reactie:
Mijn man is na 44 jaar huwelijk afgelopen Pasen overleden
Het was een moeilijk huwelijk met depressies

Henny
26-04-2022
Reactie:
Mooi geschreven en hoopvol. Warme groet Bertha

Bertha
21-05-2022
Reactie:
Heel herkenbaar…niet weten hoeveel pijn rouw doet. Rouw is rauw.
Het zoeken naar een nieuwe invulling zonder die lieve man.
Niets gaat meer op de automatische piloot. Alle lieve mensen die met je komen praten. Wat een energie dat kost. Soms gewoon eenzaamheid ( hoe zwaar dat ook valt) kiezen om beetje rust in je hoofd te krijgen.

Gertie
17-06-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Rebekka
05-07-2022
Reactie:
ik begrijp je reactie ; mijn man is overleden bijna 5 maanden geleden , aan kanker op 2 maanden tijd was het gedaan . IKheb veel verdriet om gemis en alles .we waren 29 jaar getrouwd.

linda
22-10-2022
Reactie:
Mijn partner overleed in juni 2021. Hij ging op verdenking van corona naar het ziekenhuis, maar een dag later kwam de echte diagnose: acute leukemie. Vier weken heeft hij tegen de ziekte gevochten, toen was het voorbij. De laatste week ben ik dag en nacht bij hem in het ziekenhuis geweest. De eerste maanden leefde ik in een roes. Gevoel van onwerkelijkheid. Dit kon niet waar zijn, maar het was wel waar, hij was dood
We waren nog maar een paar jaar samen. Niet meer piepjong, maar we dachten nog een stukje toekomst te hebben. Mijn partner had zijn eerste vrouw verloren aan kanker. Moeilijke tijd daarna, maar toen vonden wij elkaar en uiteindelijk besloten we een huis te kopen en een nieuw begin te maken. We hebben er welgeteld 10 maanden samen gewoond. Toen was het voorbij. Ja, dat is wat ik ook mis: een blik van verstandhouding, samen op de bank zitten, een kus in het voorbijgaan, een aai, een omhelzing, gewoon elkaars nabijheid. Samen boodschappen doen en koken. En nu: weer alleen overal naar toe, terugkomen in een leeg huis, alles zelf moet regelen, niet meer een maatje met wie je over van alles en nog wat kan sparren. En er komt wat op je af als je partner overlijdt. Mensen proberen je te troosten met woorden als: "heb geduld, het heeft tijd nodig, maar op een zeker moment krijgt het een plekje". Nee, de dood van je man kan geen plekje krijgen, daarvoor is een te groot gat geslagen in je leven. Want zo voelt het: een gat, alsof een stukje van jezelf is "mee" gestorven toen hij overleed. Ik mis hem nog iedere dag en soms is er nog steeds dat gevoel van onwerkelijkheid. De rouwdeskundige zei tegen mij "een plek geven, nee dat kan niet. Rouwen is een moeilijk proces waar je doorheen moet en waarbij het er uiteindelijk omgaat met het verlies te leren leven". Ja, ermee leren leven, want hem loslaten kan ik nooit, hij is en blijft in mijn leven aanwezig.

Bloem64
08-01-2023
Reactie:
MIJN MAN IS NA RUIM 2 JAAR AAN KANKER TE HEBBEN GELEDEN,GISTEREN OVERLEDEN.
iK KENDE HEM 50 JAAR.
eN IK WEET NIET WAT ME OVERKOMT EN HOE IK NU VERDER MOET.
En inderdaad,dat praatje of even met de honden weg,de kleine dingen ,dat slaat er het hardste in

Annika Noort
21-01-2023

Jouw reactie:



Verhaal 7 - Steeds meer voel ik de leegte

Jaren geleden is mijn vrouw overleden. In het begin lukte het me aardig om het leven weer op te pakken. In de loop der jaren is me dat steeds moeilijker afgegaan. Steeds meer voel ik de leegte die ze achterlaat.

Veelal heeft de omgeving daar ook geen weet van. In het begin kreeg ik nog wel hulp van de omgeving, maar na verloop van tijd lijkt het er op dat iedereen denkt dat ik het wel red.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-08-2022

51
23
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Beste Anoniem,

Ik begrijp ongeveer in welke situatie u zich bevind.
Ik ben mijn beste vriend (23 jaar, we waren sinds we 10 jaar oud waren beste vrienden) iets langer dan een half jaar geleden verloren.
In het begin kreeg ik nog steun van vrienden & familie, maar nu voel ik me toch alleen.


Een paar weken gelden was zijn verjaardag en ik kan eerlijk zeggen ik heb mij nog nooit zo alleen heb gevoeld. De tijd verstrijkt verder en het gevoel verergerd zich alleen.


Ik kan er moeilijk zelf over beginnen bij vrienden & familie. Met het idee een zeurpiet te lijken. Het vertrouwens persoon dat ik had om over mijn persoonlijke gevoelens te praten is overleden en naarmate de tijd verstrijkt merk ik dat alleen maar verder op.
Ik hoop dat u ondertussen een oplossing of een outlet gevonden heeft.


Ik hoor graag tips over hoe ik toch een beetje hier overheen kan komen.

Mvg,


D W
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik kan zo met je meevoelen. Ik ervaar precies hetzelfde mensen in mijn omgeving ook van de kerk vragen nog maar heel af en toe hoe het is .Mijn man is nu anderhalf jaar geleden overleden aan een hartstilstand . Ik ben slecht ter been. Dus ik ben niet allen mijn maatje maar ook mijn mantelzorger kwijt . Mijn man deed heel veel voor mij. Dus ik weet wat je doormaakt. Veel sterkte en kracht gewenst !


Els
> 2 jaar geleden
Reactie:

Mijn man is net een jaar geleden overleden.
In het begin word je geleefd, er is van alles te regelen en het dringt nog niet tot je door dat hij NOOIT meer terug komt.


's Morgens als je wakker wordt komt alles in alle hevigheid binnen, het is zo'n gevoel van pijn. Het leven wordt nooit meer hetzelfde er is een stuk van jezelf weg.


Inderdaad denken heel veel mensen nu, ook de familie, een jaar geleden, nu is het toch wel wat minder met het verdriet, maar het wordt bij mij alleen maar erger.


Ik zat net naar de TV te kijken naar: ik mis je en hoorde dus dat je naar die site kunt gaan.
Het is al fijn dat ik het van me af heb kunnen schrijven.
Heel veel sterkte.


Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:

Hallo Els, nu wij delen best met elkaar ik ben ook lichamelijk beperkt. ja ook daar in deed mijn man heel veel. Heb huishoudhulp maar die mogen ook niet veel brengt ook veel gezeur van ik woon in hoogeveen.


Jenny
> 2 jaar geleden
Reactie:

mijn man is nu 29 jaar geleden bij een geweldsmisdrijf om het leven gekomen. .ik mis hem nog elke dag en de zogenaamde vrienden die lieten het afweten na een bepaalde tijd want ja het leven gaat door...maar ze besefde niet dat ik een tweeling had had van 1 en een zoon van vier en ik al mijn energie daar aan moest geven...

 

gelukkig zijn mijn kids goed terecht gekomen en ben trots op ze en lieve kleinkinderen die mijn alliesie zijn maar had zo graag mijn man nog bij mij gehad.


conny
> 2 jaar geleden
Reactie:

Wat een herkenbaar verhaal. Die leegte kan je soms zo hard weer voelen. En dan maakt het helemaal niet uit hoe lang het geleden is.

 

Wat mij helpt zijn rituelen en momenten van herdenking. Door op bepaalde dagen specifiek tijd te maken om aan herinneringen met mijn dierbare te denken, of een kaarsje te steken oid, blijft hij in mijn leven.

 

Ookal is hij niet meer hier bij mij, toch is hij altijd in mijn hart. Juist door in het hier en nu momenten te creëren van herinneren blijf ik ook ZO dankbaar voor alles wat we hebben meegemaakt en ervaren samen.


P.
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik begrijp helemaal wat je voelt.
Het is bij mij nu 4 jaar geleden, maar het gemis is soms nog ontzettend. Je voelt je dan zo alleen.


Alie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zo herkenbaar,mijn man na 42 jaar samen,in 2018 overleden.En jahoor rouwhulp van Humanitas,lees erveel over.Maar uiteindelijk zal je zelf door het proces moeten,opzoek naar jezelf.Zo raar was/ben heel zelfstandig,deed altijd al dingen alleen,film musea,maar nu letterlijk ALLEEN.Zo herkenbaar,na 1 jaar moet het verdriet,gemis over zijn,net als bij de meesten van jullie wordt alleen zolangzamerhand EENZAAM,in je gemis.
Willy

Willy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn vrouw Hetty is een paar maand geleden overleden, de leegte die die zij achter laat is onvoorstelbaar. Een oude man, net als ik (80), loopt regelmatig langs ons huis en zei ik kan je niet troosten, het gaat nooit over.

Wij hebben er ons er wel naar toe kunnen leven en het het onvermijdelijke van die slopende ziekte kunnen accepteren na net geen 50 jarig huwelijk. Dat is de enige troost die mij rest.

Wil
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja, zo werkt het. Terwijl het steeds harder wordt valt de steun weg en niemand begrijpt nog dat je na 4 jaar nog steeds stuk zit. Je merkt de geïrriteerdheid van mensen als je telkens over je overleden partner praat. Sorry maar voor mij is het nog zo kort geleden terwijl het voor anderen een eeuwigheid lijkt. Ik kan niet wachten tot ik naar hem toe mag en wij eindelijk weer samenzijn. Mijn soulmate en ik waren onafscheidelijk en zo ook de pijn.

Mar
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man stierf ook plots aan een hartinfarct. Dat is nu 4 jaar geleden en hij was pas 54. Zo veel pijn, zo veel gemis. Het gaat nooit meer over. Wij waren 37 jaar samen en 20 jaar getrouwd. Ik mis hem nog elke seconde. Ik wens je kracht en sterkte. Het is het zwaarste wat ene mens kan overkomen.

Mar
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is komende zeven oktober een jaar dood door kanker
Hij was net met pensioen mijn twee oudere uit huis wonende dochters en ons nakomertje van toen acht bleven achter
Mis hem zo vreselijk en weet vaak niet hoe ik verder moet
Werk in de zorg maar voel me vaak vervreemd tussen mensen, ben erg onzeker geworden en snap nog steeds niet waarom hij dood is.
Jesse mijn zoontje vind het ook erg moeilijk ik ben 56 Bert zijn vader was 58 toen hij geboren werd
Mis hem zo en door het verdriet en mijn werk ben ik ook niet echt vaak een leuke moeder

Aukje R
> 2 jaar geleden
Reactie:
Als 2 kinderen aan elkaar gekomen en 62 jaren dag en nacht waren wij bij elkaar zonder spanning of onenigheid onverwacht is mijn Greetje overleden in het ziekenhuis in Leiden in het begin veel bezoek nu soms weken alleen wel wat telefoontjes maar geen bezoek. Iedere dag verlang ik dat het leven voorbij is. De eenzaamheid is verschrikkelijk. Het is nu 14 maanden geleden

Bernard
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste mijnheer.
Ik kan jou gevoel heel goed begrijpen ook ik kamp met deze gevoelens .Annie is nu 4 jaar en 9 maanden dood en ik ga haar steeds meer missen . Ik ben kinderloos en voel dit nu heel sterk als een gemis .ik heb wel een grote vrienden kring maar die kennen niet het gevoel van Het alleen thuis komen en je verhaal niet kwijt kunnen en nu de avonden weer wat langer worden wordt het steeds moeilijker en een vrouwelijk maatje vinden valt op mijn leeftijd ook niet meer ik ben een bijna 83 jarige vitale man die nog volop in het leven staat maar het blijft eenzaam
Ik wens jou veel sterkte
Met vriendelijke Groet Peter

Peter van G
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken mij heel goed in jou situatie .ik ervaar hetzelfde ik sport 2 of drie keer in de week fiets wandel maar de thuiskomst is elke keer weer klote de omgeving zegt knap van je Peter ik heb moeten leren koken en nog wat huishoudelijke klusjes maar het gevoel van alleen zijn daar heeft de omgeving geen weet van ze zeggen wel dat ze het snappen maar dat is niet zo als ze thuiskomen wacht er een partner op hun en kun je je verhaal kwijt en dat missen wij ik zou graag vrouwelijk maatje willen hebben waar ik mijn energie in kan steken
Ik wens jou heel veel succes maar het valt niet mee

Peter van G
> 2 jaar geleden
Reactie:
mijn vrouw overleed na 59jaar huwelijk
ze had haar lichaam beschikbaar gestels aan de wetenschap
2uur om afscheid nemen, geen crematie,geen herdenking
het is meer dan 1jaar geleden, het is verschrikkelijk
maar wie denk aan mij. niemand
ik treur in mijn eentje

x
12-04-2021
Reactie:
Ik voel ook een verschrikkelijke leegte.mijn man overleed 5 mnd geleden aan de gevolgen van Corona.Het is de 2e keer dat ik dit meemaak.Maar de laatste keer nog heftiger dan de 1e keer.Ik moest ook nog ons huis verlaten omdat ik na dat hij 65 jaar was met hem trouwde en dus geen recht op zijn pensioen hebt. En ik alleen aow heb en de huur 870 euro was.gelukkig heb ik een sociale huurwoning gevonden.Daarnaast woont mijn dochter in Australie en mijn zoon is alleenstaande vader en woont ook niet in de buurt.Ik ben nu 68 en soms weet ik niet hoe het verder moet al probeer ik het wel.

Marian
02-05-2021
Reactie:
Hallo ik ben 58 en heb mijn vrouw aan kanker verloren in twee maanden tijd.ik ben nu 4 jaar verder en ben er nog steeds kapot van.ik mis haar elke dag en vind er niks meer aan zonder mijn soulmate.

Peter
08-11-2021
Reactie:
Ben nu 9 jaar alleen .Voel me steeds eenzamer .Heb kinderen ,maar die leven hun eigen leven .Ze denken dat ik me wel red .Dat lijkt ook zo . Ik laat het maar .Anders maak ik het voor hen ook steeds moeilijker .Heel vaak denk ik het hoeft voor mij niet meer


Albert
16-01-2022
Reactie:
Hoi ja dat herken ik heel goed
Mijn man is 1 mei 2022, 4 jaar overleden.
Lijkt wel hoe meer de jaren vorderen hoe meer ik mijn man mis,
Ja vind moeilijk, lastig
Mis mijn man heel erg.
Ja ik ken hem al vanaf 1986.
En hoop zo op een nieuwe echte liefde, maar ja waar en hoe ga je dat aan.
Niet gemakkelijk. Groetjes liefs en blijf positief en hou vol.

Henriette
28-03-2022
Reactie:
Ik ken dit gevoel .mijn man is na een slopende ziekte na 5jaar gestorven
De eerste jaren ging het best goed met me .maar de laatste tijd voel ik me zo alleen en mis ik hem heel erg.voel me hierin heel alleen.

Anoniem
21-04-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka van Hartskamp en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Rebekka
05-07-2022
Reactie:
ja die leegte ik kan er niet mee leven nu
Ben de wanhoop nabij . Wat gebeurt er met mij ik weet niet wat te doen

Vrouw overleden in april
Weet niet wat ik moet doen

j van R.
01-08-2022

Jouw reactie:



Verhaal 8 - Ik ben nu alleen. Mijn lieve vriend is overleden.

Ik ben nu alleen. Mijn lieve vriend, met wie ik 26 jaar heb samengewoond, is in april overleden. Gelukkig waren mijn zus en ik erbij toen hij zijn ogen sloot. Een heleboel mensen stuurden mij brieven en kaarten om deelneming te betuigen.

 

Maar nu, na een half jaar, hoor je niets meer, van niemand. Ik heb een mooie foto van hem en nu wil ik een tekening van hem gaan maken, maar iedere dag denk ik nog aan hem.

 

Als een berg zie ik op tegen kerstmis. De eerste keer dat ik dan helemaal alleen zal zijn. Wie heeft een goed advies voor mij?

Eendje.


Eendje
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-07-2022

44
10
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Het leven brengt vaak niet wat je ervan verwacht. Het is zoals het is en de manier waarop je ermee omgaat is bepalend. Probeer trots te zijn op de manier waarop je met tegenslag omgaat.

Probeer toeschouwer te worden van je eigen leven, dan gaat er veel ellende aan je voorbij. Als je beseft dat het leven eigenlijk maar kort duurt, kun je misschien op een gegeven moment weer leuke dingen gaan doen.

 

Er zijn veel lotgenoten moet je weten. Ik ben er een van.


Gert
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ook ik heb mijn lieve man 30 augustus op 55 jarige leeftijd plotseling verloren. Het doet zo'n pijn. Mis hem verschrikkelijk.. Nou moet ik alleen verder. En dan ook nog de kerst alleen. Gelukkig heeft hij onze pup nog uitgezocht en een naam gegeven. Daar ben ik wel blij om. Maar de leegte en pijn blijft.


Anneke
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik weet waarover je het hebt. Men vrouw is 30 juni 2018 overleden na 12 jaar samen zijn en de leegte en eenzaamheid is verschrikkelijk. Ik sta voor alles alleen heb van niemand steun of hulp want buitenstaanders begrijpen je niet. En elke dag de stap zetten om vooruit te gaan is echt moeilijk omdat ik de weg niet vind hoe ik het moet doen.


Pascal
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is in januari 2020overleden net 72 jaar . En schoonzoon van 49jaar juni 2019 , dus moeder en dochter weduwe. Mij dochter en ik Zelf heeft onze mannen liefdevol. Thuis mogen verzorgen ik zelf was 50jaar getrouwd ,en dochter was 28jaar getrouwd. En dan nu rouwverwerking dat is heel zwaar .

Alie V.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik kan hier helemaal mee inleven...

Afgelopen mei is mijn man overleden aan endocarditis hij was pas 49 jaar.

We waren 21 jaar samen en hebben 3 zonen de jongste is 8 jaar.

Ik mis hem zo vreselijk de fysieke aanwezigheid mis ik enorm, huil mij elke avond in slaap.

Ook ik zie heel erg tegen de kerst op vooral oudjaarsdag, want dan was hij altijd het kleinste kind met vuurwerk...

Ik ben blij dat ik mijn kinderen heb, want anders was ik er echt niet meer.

Wat mij een beetje troost geef is het idee, dat ik hem ooit weer zie.

Heel veel sterkte en kracht

Tammy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste eendje, ik wou dat ik je kon helpen en of advies geven. Maar dat kan ik niet wel voel ik je pijn.
Mijn vrouw is vorige maand na een kort ziekte bed overleden. Wens je daarom veel kracht toe maar het doet zo inmens veel pijn. Sterkte

Jan
24-08-2021
Reactie:
Zo herkenbaar ik ben mijn man verloren in 2018 binnen twee weken was hij weg 56 jaar oud. En inderdaad in het begin loopt iedereen de deur plat. Niet iedereen mijn familie en sommige vrienden zie en hoor ik nog van. Maar heel veel mensen denken ha die red het wel. Maar ik heb ook dagen dat ik denk van pfff zit ik weer alleen. Zo jammer dat sommige mensen je laat vallen als een baksteen en vooral de mensen waar je het totaal niet van verwacht.

Lydia
05-02-2022
Reactie:
Ik herken dit volledig ook mijn vrouw is nu een half jaar geleden overleden plotseling en inderdaad je hoort van niemand nog ietsen sta je er alleen voor ik vind dit zo moeilijk en ik weet niet hoe ik verder moet

Peter
21-02-2022
Reactie:
Mijn man is op 52 jarige leeftijd overleden na 1 week na zijn dood zit je al alleen ik snap je verdriet ook alleen apjes en kaarten helpen niet 💖

Hinke W
12-03-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Rebekka
05-07-2022

Jouw reactie:



Verhaal 9 - Wat is nu nog mijn functie in het leven?

Ik ben 53 jaar en begin van dit jaar is mijn moeder op 85-jarige leeftijd overleden. Ik ben er zo door geraakt en nog steeds zo emotioneel. Ik schaam mij er ergens ook voor, omdat zij toch een mooie leeftijd heeft bereikt.

 

Ik heb het idee dat mijn omgeving vind dat het nu wel klaar moet zijn met dat verdriet, alleen dat lukt me niet. Ik heb haar lang verzorgd en ik vraag mij af wat nu mijn functie in het leven nog is.

 

Ik ben wel moeder, maar beide kinderen zijn het huis al uit en geheel zelfstandig, dus voor hen ben ik ook niet meer echt van betekenis. Daarbij sta ik op het punt om mijn baan te verliezen door een reorganisatie. Ik voel me gewoon zo nutteloos.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 20-02-2023

38
10
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Je omgevind kan nooit voor jou bepalen wanneer het genoeg is. Het is tenslotte wel je moeder.
En je bent zelf ook nog wel moeder van twee kinderen. En natuurlijk ben je van betekenis ook al zijn ze zelfstandig, je bent en blijft hun moeder die weer heel belangrijk is.
Ook al wonen ze niet meer thuis!
Hoop dat het goed komt met je baan.


Marja
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik voel met je mee
Mijn moeder is in 2018 overleden , zij was 75
Denk de leeftijd niet uitmaakt, het verlies doet even pijn
Het missen is vreselijk, je bent nu zelf kind af
Je basis is weg, het gevoel, ma is er altijd
Wens je veel sterkte en kracht
Rouwen staat geen tijd voor, een ieder die het meemaakt, weet dit

Sylvia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik voel echt met je mee ,,
mijn vader is in 1993 op 69 jarige leeftijd geheel onverwacht overleden
mn ouders waren net terug van een vakantie het bittere is , het was hun eerste echte vakantie sinds hun huwelijk
mijn moeder is in 2004 overleden ,
je zou zeggen na zoveel jaren , zou het minder zijn , en velen zeggen het slijt en wordt minder door de jaren heen
maar sjee
ik denk en mis hun nog steeds , de ene keer gaat t wel maar dan heb ik ook wel dagen erbij ,vaak door een bepaalde herinnering door een kleinigheid dat ik ze dagelijks mis
ondanks ik zelf nu al 54 ben ,,
en tja verwerking , bij enkele is het dagen , bij anderen weken , en anderen weer maanden ,,
maar denk ook dat het "" Hoe "" mee speelt
met mijn vader was het , dus net een dag terug van een welverdiende vakantie , ik had nachtdiensts lag net te slapen toen mijn moeder me belde dat het niet goed ging .. paar uur later was hij overleden
met mijn moeder , haar gezondheid was slecht , wisten we
zij woonde in het zuiden en ik inmiddels in het noorden
ze was opgenomen in het ziekenhuis dus ik had paar dagen vrij genomen om haar te bezoeken , van vrijdag tot maandag ochtend ben ik bij haar geweest , "had al het gevoel dat ze niet meer lang had , moest helaas maandagmiddag terug naar het noorden want moest de dinsdag weer werken ,
afscheid was echt bitter ( voor mij ) ik had gewoon het gevoel dat dit de laatste keer zou zijn , ik weet het niet maar was zo raar ,, dinsdag op mn werk werd ik door familie gebeld ,, ze was overleden , het was alsof mn hoofd door een betonnen muur werdt geramd ,,
tja kerel mag niet huilen , maar nu ik deze herinnering weer ophaal ,, hakt het er weer erg in
er is dus echt geen touw aan vast te knopen wanneer je wat kan verwerken , voor de ene is het misschien makkelijker dan de ander ,, maar denk vooral dat juist degene die erg close was met zijn / haar ouders vele malen langer met rouw leven dan anderen ,,
wens je ontzettend veel sterkte maar ook hoop ik dat inmiddels je baan save zit


eric
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heel herkenbaar, ook ik ervaar dit momenteel zo. Waar leef ik nog voor? Ik mis zo erg het verzorgen, het er voor mijn moeder zijn (zie mijn verhaal hieronder). Ik heb geen partner, geen kinderen, ik woon en ben al vele jaren alleen. Maar elke maand ging ik naar haar toe, dat gaf mijn leven invulling en een doel: er voor haar zijn en haar vertroetelen en mooie momenten bezorgen. Daar kon ik zelf veel genoegdoening uit putten. Misschien is het een idee om vrijwilligerswerk te gaan doen als je je baan kwijt raakt? Sterkte!

Lies60
> 2 jaar geleden
Reactie:
Onlangs heb ik mijn geweldige lieve moeder verloren. Ik had een geweldige goede en leuke band met haar. En nu wordt ik overmand en verscheurd door verdriet. Hoe verder zonder haar?
Ik mis haar zo enorm, dat is niet in woorden te vatten evenals het gevoel bij het besef haar nooit meer te zullen zien. Ik ben alleenstaand, heb geen partner en kinderen. Mijn moeder had een zeer centrale en belangrijke plaats in mijn leven en ik genoot ervan als zij het maar goed had.

kees 'radeloos'
> 2 jaar geleden
Reactie:
Een hoge leeftijd doet niets af aan het gemis.
Er is voor u een groot gat gevallen, dat niet zomaar opgevuld kan worden.
Elke dag is een worsteling, ik herken het gevoel.
Wat ik probeer is toch elke dag weer blij te zijn met wat er nog wel is, daar oog voor te hebben. Oog voor kleine dingen, al is het maar een zingende vogel in de tuin.
Dat is tevens uw functie, proberen ergens een beetje plezier in te hebben, afleiding zoeken, misschien een steun zijn voor iemand die dat nodig heeft.
Ik wens u liefde, licht en kracht toe.

Ann
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb 2 jaar geleden afscheid van. Mijn allerliefste moeder moeten nemen
Ik ben 48 jaar heb ook 2 kinderen die niet meer thuiswonen en altijd druk druk zijn, agenda’s vol afspraken.
En ik zag mijn moeder, je zult t niet geloven iedere dag!! Mijn hele leven was zij de rode draad, ze wist alles van mij ik van haar… onze band was zo hecht, we hielden zoveel van elkaar dat t eigenlijk ongezond was….
Zij heeft mij met alles altijd geholpen
En ik haar de laatste jaren van haar leven ben ik hele dagen bij haar geweest.
Ze had n delier maar tegen mij deed ze gewoon. We wisten dat t afscheid ging komen, maar ook dat we niet zonder elkaar konden……
En dat is nog erger dan ik me in mijn stoutste dromen had voorgesteld, ik moet leven, maar ik wil niet meer, ik moet leven voor mijn 2 kinderen en mijn lieve Hond, maar elke dag doet pijn, er is geen glans meer in mijn leven.
Ik heb heel veel meegemaakt , maar dit blijft zo, ze komt nooit meer terug…. Als ik daaraan denk breekt mijn hart.
Ik wil t de kinderen zeggen maar kan hun verdriet ook niet verdragen.
Help me , om de pijn iets dragelijker te maken
Dank voor uw geduld van het lezen . An.

Anna
08-06-2021
Reactie:
Neen, het verdriet gaat nooit weg maar krijgt wel een andere vorm.
MIJN moeder overleed aan longkanker toen zij 50 jaar was; nooit gerookt, masr wel meegemaakt.
ik was toen 22 jaar en het heeft zeker 8 jaar geduurd voordat ik het gemis en het verdriet een plasts kon geven.
Veel in diepe stilte haar aanwezigheid toegelaten in mijn ziel en daaruit heling geput, wetende dat ze alleen in een andere verschijningsvorm voortleefde en over mij bleef waken.
Jaren later droomde ik over haar en zag hoe liefdevol naar mij keek en vanaf dat moment kon ik verder gaan met mijn eigen leven.
Ik heb daardoor geleerd dat rationeel proberen verdriet op te lossen niet helpt, maar dat verstilling en liefde dit wel kan doen.
Nu zit ik opnieuw in een rouwfase, omdat mijn echtgenote in januari 2021 aan longkanker is overleden, terwijl ik hasr de lastste paar weken niet meer kon bezoeken vanwege alle Covid19 restricties. Dezelfde pijn van gemis en verdriet; alleen na een huwelijk van 53 jaar nog schrijnender en nu voel ik dat de rouwervaring met het overlijden van mijn moeder mij verder helpt om toch verder te gaan in dankbaarheid voor alles wat ons gezanlijk heeft verbonden en gelukkig gemaskt. Opnieuw is de liefde voor wat geweest is de balsem voor mijn gewond hart.
Ik wens jou veel sterkte en hoop dat het liefdevolle ook voor jou de levenslijn zal xijn.
Omhelzing, Herman

Herman
07-07-2021
Reactie:
Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Rebekka
05-07-2022
Reactie:
Wat vervelend dat je je zo voelt. Nutteloos ben je zeker niet. Heel veel sterkte met je emoties en verwerken van je verlies. Heftig allemaal.

Anoniem
20-02-2023

Jouw reactie:



Verhaal 10 - Na een ziekteproces is mijn man overleden

Eind vorig jaar is mijn man Peter na een ziekteproces van 4 maanden overleden. Hij was 56 jaar.

Voor zijn overlijden was er een proces en nu na zijn overlijden is er wederom een proces.

Ik dacht dat ik al enigszins had kunnen anticiperen op alleen zijn door het feit dat we wisten wat er ging gebeuren. Wat had ik dat mis!

Ik ben sterk, ik accepteer, ik leer mezelf steeds beter kennen alsook hoe mensen in mijn omgeving hiermee omgaan. Ik weet dat verwerking tijd nodig heeft en ik probeer alle momenten/emoties die mij overvallen aan te gaan, het hoofd te bieden. Ik ben op veel momenten verdrietig en stop dat niet weg. Soms maak ik de keus het wel even weg te stoppen eenvoudig omdat ik er dan geen zin in en/of ruimte voor heb.

Dit lijkt een bewust proces en voor een deel is het dat ook wel. Ik ervaar het echter als emotioneel overleven. Zoveel momenten dat ik verdrietig ben die zich eenvoudig niet lenen om het toe te laten. Op momenten dat ik niet verdrietig ben maar het wel zou kunnen zijn dan zoek ik de emotie soms bewust op in de hoop op verdere verwerking en verbetering.

Dit gebeurt ook wel maar wat is het zwaar!

Het is een proces met vallen en opstaan. Ik denk zelf dat ik in de grote lijnen best goed bezig ben om te verwerken en toch zie ik er tegenop dat dit nog gaat duren omdat het zo zwaar is........

Ik merk wel dat er verbetering is, de zo bekende tijd alsmede mij eigen inzet doen zijn werk wel en toch...., de intensiteit van gemis en verdriet op momenten is werkelijk met geen pen te beschrijven en zo mogelijk nog lastiger onder woorden te brengen, hoe je je best daar ook voor zou doen.

Ik zou kunnen vragen wat kan ik nog verwachten? Een begrijpelijke maar zeker geen handige vraag want dat is voor iedereen anders, daar is dus m.i. ook geen eenduidig antwoord op te geven.

Als er mensen zijn die dit herkennen lees ik graag hun ervaringen hiermee.


Daphne
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 20-01-2023

38
20
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Hallo Daphne,

Ik herken het. Helaas heb ik ook geen antwoord, aangezien ik mijn man Udo nog geen 2 maanden geleden verloren heb. Hij is in de laatste april week van 2017 geheel plotseling aan een hartinfarct gestorven op 63-jarige leeftijd.

Volgens mij kun je niet anticiperen op het verlies van een geliefde. Je weet dat het einde nadert, maar het grote gemis begint toch pas na het overlijden.
Ik heb mijn zus 2 jaar geleden op 55-jarige leeftijd aan kanker verloren en nu dus mijn man geheel plotseling.
Iemand die pijn heeft wil je niet langer zien lijden, maar het gemis is er niet minder om. Het enige verschil is dat je zaken rondom het afscheid nog samen kunt afstemmen en dat geeft je een beetje meer rust. Bij een plotseling overlijden moet je dat naar eigen goeddunken beslissen voor je partner en dat is gewoon moeilijker. Evenals alle belangrijke zaken die plotsklaps geregeld moeten worden, zonder dat je dit samen hebt kunnen overleggen en dan heb ik het nog niet eens over alle praktische zaken in en rondom het huis.

Hoe ga je om met verdriet, ik weet het niet.... wat mij soms een beetje troost, is het lezen van verhalen van lotgenoten, want je voelt je zo enorm alleen. Je omgeving probeert je wel te troosten, maar zij hebben geen idee hoe het voelt. Wat het voor mij extra lastig maakt is dat ik geen directe familie meer heb, sinds de dood van mijn zus, want kinderen hadden we niet.
Tijdens haar ziekbed en na haar overlijden heb ik het heel zwaar gehad, omdat zij niet alleen mijn zus, maar ook mijn beste vriendin was. Toen heeft mijn man me enorm gesteund, ondanks zijn eigen verdriet om haar, anders had ik het echt niet gered. Dat verdriet om haar overviel mij vaak ook onverwacht, door een gebeurtenis, of een liedje, waardoor je dan weer zeer emotioneel wordt. Dat gebeurde mij ook nog na 2 jaar.

Nu ik dringend behoefte heb aan een naaste, na de plotselinge dood van mijn man, is er niemand meer !
Ik heb wel enkele vrienden/buren/collega's die het goed met me menen, maar niemand meer die zo eigen is en zielsverwant, als mijn man of zus en dat doet ondraaglijk veel pijn.

Ik weet dan vaak ook niet waar ik het moet zoeken en voel me eenzaam, vooral in het weekend, want dan is iedereen weer met zijn tweetjes.
Ik ben 2 weken na het overlijden van mijn man wel weer gedeeltelijk gaan werken, maar had in het begin erg veel moeite om me te concentreren. Dat is gelukkig wel een beetje beter geworden, maar nog steeds ben ik erg moe en het blijft maar malen in mijn hoofd. Waarom heeft dit moeten gebeuren en wat is nog de zin van mijn bestaan ? We hadden zo gehoopt, na een aantal moeilijke jaren van ziekte en verlies, plannetjes te kunnen maken voor de toekomst en zijn op handen zijnde pensioen, maar helaas.... de bodem is onder mijn voeten weggezakt toen hij stierf.

Als ik 's morgens op sta voel ik me al misselijk en is het net of er een motortje begint te draaien in mijn hoofd en maag.
Ik ga wel naar een verjaardag of een etentje, maar ook dat blijft moeilijk, want je moet altijd alleen gaan en alleen terug komen en soms overvalt het me dat we er de vorige keer nog met zijn tweetjes waren.

Constant mis ik hem en het doet zo'n pijn als ik andere stellen zo vertrouwd samen zie praten en lachen. De wereld zonder hem is koud en ik voel me niet meer geliefd, geborgen of veilig, want hij was mijn grote steun en toeverlaat, degene die ik onvoorwaardelijk kon vertrouwen, al die jaren.....

Helaas heb ik geen antwoord voor je Daphne, ik vegeteer van dag tot dag. Soms gaat het een beetje beter, maar dan komt er weer een terugslag en kan ik alleen maar in mijn eentje zitten huilen en piekeren.

Bij mij is het nu bijna 2 maanden en ik heb mijn weg nog niet gevonden, ik hoop dat dit nog gaat gebeuren, want zo is zinloos en alleen maar intens verdrietig. Het enige wat een beetje verlicht als je er met iemand ECHT over kunt praten, of als je afleiding hebt.

Lieve Daphne ik hoop dat we spoedig een manier vinden om met het verlies om te gaan en een nieuwe zinvolle invulling weten te geven aan ons leven.
Dat hoop ik voor ons en alle lotgenoten hier.


Stella
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik herken me zo in jouw verhaal. Mijn partner is na een ziekteproces van 10 maanden overleden, waarbij we op dag 1 al wisten dat zijn dood onvermijdelijk was.

Je probeert dan inderdaad te anticiperen op hoe het zal zijn zonder hem, maar achteraf weet je pas dat dat onmogelijk is.

Het gemis van degene die je compleet maakt, waar je volledig jezelf kunt zijn, het missen van die warmte , liefde en geborgenheid, maar ook het zelf niet meer kunnen geven van al die dingen. Dat maakt het leven soms niet te beschrijven pijnlijk, eenzaam en verdrietig. Ik heb nooit geweten tot dit moment dat hartezeer ook een fysieke pijn kan zijn. Het is emotioneel overleven.

Maar die emoties toelaten is tegelijk een teken van de liefde die er is en de weg naar leren leven zonder en het accepteren. Waarbij dat accepteren nu nog ver weg lijkt. Soms is het fijn om daarover te praten, soms zijn er geen woorden die uitleggen hoe het voelt.

Het overlijden van mijn partner is nu 8 maanden geleden. Mijn pijn is niet minder geworden, eerder groter. Alle eerste dingen die je alleen doet, alle dingen die je niet meer tegen hem kunt zeggen, de humor die je met elkaar deelt, de prietpraat van elke dag, de blikken die woorden hebben vervangen, het pijnlijke bewust zijn van wat verdwenen is. En tegelijk zijn dat de mooie momenten die me herinneren en altijd van mij zijn. De herinneringen die me ook staande houden in de dag, Ik ben in de loop der jaren een stukje van hem geworden, een deel van wie hij was ben ik.

Niemand weet wat te verwachtten, want rouwen is heel persoonlijk. Rouwen gaat met vallen en opstaan, nu nog voelt het soms meer vallen, maar ik weet ik dat ik ook weer zal staan. Rouw is een natuurlijk proces, ik kan alleen door het te 'omarmen' , het te ondergaan het een plek geven in mijn leven.

Maar ook is het belangrijk dingen te doen die afleiding brengen en waar ik plezier in vind.. Niet voor dat donkere gat van verdriet blijven staan, maar invulling en kleur aan het leven geven.

Ik weet niet hoe het morgen gaat. Wat ik wel weet is dat ik (goed) op weg ben. En als ik je tekst lees geldt dat ook voor jou. .... en we moeten maar even afwachten wanneer we aan komen.


Janet
> 2 jaar geleden
Reactie:

Beste dapnhe, ik heb 4 maanden geleden soort gelijk mee gemaakt mijn man wist 4 maanden dat er iets mis met zijn hart was we zaten nog in onderzoek eind februari kreeg hij een hartstilstand.

We hebben geen afscheid kunnen nemen hij is niet meer bijgekomen..eerste tijd leef je in een roes en ik ervaar precies het zelfde als jou ook inderdaad soms gewoon geen zin om verdrietig te zijn, heel raar en ik weet niet of ik het goed doe opzich gaat het gewoon toch wel goed wat ik zelf dan niet normaal vind ik ben heel erg bang voor wat er komen gaat ik kan het gewoon nog niet geloven onwerkelijk!

Ik heb twee kinderen nog thuis wonen 23 en 27 dat scheelt wel heel veel toch nog de drukte daarvan, ik ben met mijn zoon (die zijn vader heeft geraenimeerd) een weekje naar spanje geweest.

we zijn net terug en het is een mooie week geworden met elke dag wel een traan want ik vond het ook zo moeilijk dat mijn man er niet bij was maar het is heel fijn geweest ook voor mijn zoon die het ook zo moeilijk er mee heeft ook de gebeurtenis je vader zien doodgaan aan tafel is natuurlijk een verschrikkelijke ervaring ik kan hem daar niet mee helpen...

ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt..heel veel sterkte toegewenst


josje
> 2 jaar geleden
Reactie:

Daphne, ik herken veel van wat je schrijft, Ook mijn man is op 60 jarige leeftijd gestorven na een kort ziekbed ,Het is nu twee en een half jaar geleden.En het is nog steeds zwaar. Sterkte voor Jou.


anomien
> 2 jaar geleden
Reactie:

Daphene, ik lees je verhaal dat precies mijn verhaal is. Mijn grote liefde is nu 3 weken geleden overleden na een ziekteproces van 3 manden. Ik herken precies wat je verteld
Ben net in het begin van deze moeilijk en naar mijn gevoel onmogelijke proces. Ben bang dat ik er niet aan kan.
Zou graag verder met je willen praten.
Groet, Arminda


Atminda
> 2 jaar geleden
Reactie:

Hoi Daphne, mijn lief is na 9 jaar kanker (en ruim 20 jaar samen zijn) eind november overleden op zijn 53e.

 

Ik kreeg na een paar maanden contact met een weduwnaar en werd verliefd. Dat leidde even heel erg fijn af van de pijn maar nu is dat over en voel ik dubbel zo hard de pijn en het gemis. het voelt heel leeg en ik heb ontzettend wisselende stemmingen.

 

ik voel me af en toe of ik gek word. mijn vrienden zijn het volgens mij wel zat nu, mijn wisselende buien en meningen. daarom hoop ik hier wat begrip te vinden omdat jullie hetzelfde meemaken.

 

wat ik doe om alles te "verwerken"; heel hard huilen, mezelf dwingen om elke dag een stuk te gaan wandelen, kunst maken (tekenen, schilderen), ook bewust onder de mensen zijn. plannen maken.

 

ik vind het nu nog verdrietiger dan in het begin. toen ging ik een hele tijd op de adrenaline van het regelen van de uitvaart etc.

 

ik mis mijn mijn man ontzettend, we waren altijd samen, we hebben geen kinderen en het is ontzettend stil in huis.


Zibby
> 2 jaar geleden
Reactie:

Beste Daphne

Mij man is nog maar 4 weken geleden overleden op 78 jarige leeftijd. Hij lag in het ziekenhuis met longproblemen (dacht men) Daar heeft hij toen een lichte herseninfarct gehad. 5 dagen later kreeg hij een tweede en nu veel erger.

 

Het bleek dat hij een ontsteking aan zijn hartklep had en die veroorzaakte bloedstolsels. Hij was toen erg ziek en ging snel achteruit. Hij heeft zelf aangegeven dat hij niet langer meer wilde. Toen zijn alle onderzoeken gestopt en is hij naar huis gekomen waar hij na 3 dagen is overleden. Tussen zijn tweede herseninfarct en zijn overleiden zat 2,5 week.


Gelukkig hadden wij alles rondom de begrafenis al doorgesproken en opgeschreven zodat we het draaiboek er maar bij hoefden te pakken om alles te regelen. Ik heb maar 2,5 week gehad om aan het idee te wennen dat ik alleen verder moet. Dat gaat met vallen en opstaan. Ik probeer alles weer gewoon door te laten gaan.

 

Jammer dat ik op mijn leeftijd 75 geen werk meer heb, dat zou invulling aan de dag hebben gegeven. Ik ben wel direct het hele huis op gaan ruimen en ik weet niet waarom. Ik denk dat ik een nieuw nest moet maken, van zijn kleren ga ik een quilt maken.


Ik ben een dag met mijn zusje gaan wandelen daar heb ik wel van kunnen genieten. Ik hoop op meer van deze dagen.


Als ik erg verdrietig ben of ik voel me eenzaam dan dwing ik mezelf om er op uit te gaan al is het maar voor een boodschapje. Ik wil vooral aan de goede tijd denken die we samen hebben gehad en minder blijven hangen in negatieve gevoelens of me zielig vinden. Of me dat zal lukken moet ik nog afwachten. Ik denk Daphne dat je goed bezig bent.


Ik denk ook dat het goed is dat je soms je verdriet toelaat maar soms ook weg stopt. Dat doe ik ook. Je wilt ook nog een beetje leuk zijn voor je omgeving.


Ik mis vooral de gewone dingen, het blijft stil in huis.
Gr Gina


Gina
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het lijkt wel of het rouwen samengaat met degene die dood gegaan is..
Als ik verdriet ervaar lijkt dit verdriet groter dan mezelf. Soms wordt ik in gedachten getrokken van een moment uit het leven samen en dan voelt het verdriet dat ik ervaar van mijn overleden partner en een eenzaamheid die ik niet kan plaatsen.of boosheid. En dat na 15 jaar. Het lijkt net of ik niet verder mag

MarieLouise
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man was ook maar 56 jaar geworden hartinfart en weg was tie vreselijk op 5mei 2020 zo vers zo oneerlijk

Femmy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Daphne,
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.

Peter R.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hey Daphne.... Pffff ik herken dit allemaal......Mijn man peter is bijna 2 maand overleden......Na een een jaar en half ziekte,..
En ook al wisten we van in het begin dat hij niet zou genezen en je weet dan waar je voor staat, dan toch komt het nog hard aan.....Iedereen zegt dat ik een heel sterke vrouw ben, maar ik kan ook breken hoor...een geluk heb ik, onze zoon woont nog thuis dus ik ben niet echt alleen.......En door gans het Corona gedoe komt onze dochter hier bij ons thuiswerken zodat het hier nog altijd wat druk is......Kunt ge nu geloven dat ik soms blij ben dat ik even “alleen”thuis ben?Ik ga nog alle dagen naar mijn man op het kerkhof en dat geeft me een bepaalde rust,hoe raar dat ook mag klinken.m....Maar van een ding ben ik zeker, we komen hier allemaal wel door de ene dag zal het beter gaan dan de andere en vergeten dat gebeurt nooit,hij blijft voor altijd in mijn❤️.......Nog veel kracht gewenst.
Groetjes, sabine

Sabine v g
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn lieve vrouw ( mijn alles ) is helaas op 50 jarige leeftijd overleden aan alvleesklier kanker
4 maanden hebben we geknokt en nog mooie dingen gedaan 🥰
Nu kijk ik terug op de mooie tijd ( 35 jaar ) maar blijft vreselijk moeilijk en gemis wordt steeds erger
Herken in alle reacties de pijn en moeilijke dingen
En door knokken maar weer hoor ik me zelf zeggen
Maar wat vreselijk moeilijk is dit 💪😘
Sterkte allemaal

Herman
> 2 jaar geleden
Reactie:
dit is zo herkenbaar, mijn man is 8 weken geleden overleden aan kanker, dan denk je dat je redelijk voorbereid bent maar niks is minder waar. ik ben sterk en zelfstandig maar het gemis en de pijn veranderen mij soms in een hoopje ellende, en dan krabbel ik weer op en hoop ik dat ik het weer een paar dagen aankan. maar het is zwaar, superzwaar en je moet het alleen verwerken , ik praat met familie en vrienden gelukkig, dat haalt somms de scherpe kantjes eraf

carla
16-05-2021
Reactie:
Dag lotgenoten, ik ben Marcel, 59 jaar en heb in de nacht van 26 augustus mijn vrouw Irma verloren aan uitgezaaide darmkanker. Irma en ik waren bijna 35 jaar bij elkaar en we deden echt alles samen. Onze relatie was (is) enorm met elkaar vervlochten. Daar hadden we het regelmatig over: als er met een van ons wat gebeurd zal de klap keihard zijn. En het onvermijdelijke gebeurde. Na anderhalf jaar strijd tegen darmkanker, waarbij in eerste instantie een tumor van 5 kilo werd verwijderd, kregen we eind maart jongstleden het onheilsbericht: de kanker is er weer, uitgezaaid in bekken, buikvlies en lever. Vanaf dat moment heeft de kanker meedogenloos toegeslagen. Irma werd letterlijk doodziek. Heeft drie weken in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis gelegen. Chemo's werkten niet en uiteindelijk moest ze constant een maaghevel hebben om de maagsappen af te voeren. Ze kon geen enkele voeding meer binnenhouden. De coordinatie tussen maag en darmen was totaal verstoord. Wat restte was sondevoeding via de bloedbaan. Ondertussen namen de pijnen in het buikvlies enorm toe. Morfine volgde. En uiteindelijke sedatie. Na een strijd van zeven uur is Irma op 26 augustus om 3;45 uur overleden. Ik heb het beste dat mij is overkomen zien sterven. Mijn hele leven licht in duigen. Ik heb het ziekteproces en het overlijden van Irma ervaren als een enorm trauma. Ik heb inmiddels professionele hulp gezocht, want dit trauma van lijden en verlies valt niet alleen te verwerken. Ik fiets nu veel en schrijf mijn ervaringen op in een schrift.

Marcel B
29-09-2021
Reactie:
13 weken geleden heb ik mijn man verloren na een verschrikkelijke ziekte van longkanker. Nu dacht ik van kop op Esther het is het beste voor hem hij hoeft niet meer te leiden wat ook zo is .MAAR WAT MIS IK HEM zit nu in een put dat het eigenlijk voor mij ook niet meer hoeft.

Esther
13-10-2021
Reactie:
Ik vrouw (55) herken dit volledig. Dit jaar is mijn man (59)na een ziekteproces van 5 maanden overleden na een zelf gekozen levenseinde, In 4 maanden Intensief naar toegeleefd, door alle aspecten van het leven te blijven vieren zover mogelijk. Ik dacht dat ik al veel van de rouwarbeid had verricht, echter nu 3 maanden na het overlijden komt het binnen, stukje bij beetje. Het is zo zwaar en slopend. Ik vraag me soms af of mijn leven ooit nog goed komt ondanks veel vrienden, alle begrip vanuit het werk, geen geldproblemen etc.
We waren 32 jaar samen
Kristine

Kristine Buitenman
23-11-2021
Reactie:
Hoi Daphne,

Herkenbaar verhaal en veel dappere lieve mensen hier zeg,

Ik ben in januari mijn lief verloren, acuut hartfalen geen afscheid kunnen nemen bij leven.

Het leven is als een roes dagen trekken voorbij en ik doe een beetje de dingen die moeten. Mijn liefste was pas 49 jaar. Elke dag kijk ik naar zijn foto's, zijn spullen en kan het eigenlijk nog steeds niet echt geloven. Elke dag een of meerdere huilmomenten maar ook momenten van diep geluk om wat we allemaal hadden. Ik ga veel naar buiten en veel bewegen dat helpt me wel. Ook trek ik zoveel als mogelijk op met onze gezamelijke vrienden, gewoon om het nog veel over hem te kunnen hebben. Het is raar om te beseffen dat wat wij hadden nu voor altijd herinneringen zullen zijn. Alle toekomst zal zonder hem zijn. Ik ben nog jong, er is genoeg om voor te leven. Toch weet ik dat het nooit meer zo zal worden als het was. Een groot stuk van mij is mee gegaan de kist in. Je kan niet begrijpen waarom dit je overkomt. We hadden al zoveel overwonnen, zoveel zin in de toekomst. De pijn die in je zit is zo diep, zo hartverscheurend. Ik probeer hem vaak te ontlopen en net zo vaak probeer ik hem op te zoeken. Als ik hem opzoek geeft het daarna even verlichting. Ik bekijk onze kinderen en praat met ze. Zij zijn heel verdrietig ik merk dat het hen toch heel anders aangrijpt. Wel fijn dat ik met hun herinneringen kan ophalen. Ik merk alleen dat als ik breek ze het lastig vinden er mee om te gaan. Ik wil ze er niet teveel mee belasten met mijn verdriet. Zij hebben zoveel toekomst in vergelijking met mij. Ik zou willen lieve Daphne dat ik tips of bemoedigende woorden voor je had. De dingen die ik hoor van andere weduwes is dat het nooit meer weggaat die diepe pijn, dat weggeslagen gat in je hart. Ik vind het niet echt bemoedigend. Aan de andere kant betekent het dat ik geen twijfels meer hoef te hebben of mijn liefde voor hem echt was. Vergeten zal en wil ik hem ook nooit. Het gekke is ook dat ik altijd heel bang was om dood te gaan. Nu is dat weg. Als het zou gebeuren heb ik er vrede mee. Weet nu dat er iemand is daarboven die me met open armen gaat ontvangen. De tijd die ik hier nog heb ga ik proberen om als een goed mens af te ronden en toch zoveel als mogelijk eruit te halen. Waar mogelijk genieten en de lichtpuntjes zien te vinden. Ik hou me voor bij alle moois dat op me af komt zijn lieve glimlach en wijze ogen erbij te zien en te denken dat hij het is die het op me af stuurt. Hij had vast niet gewild dat ik mijn laatste jaren zou vergooien met alleen maar treuren en gevoelens van spijt om wat ik niet heb. Zelf kon hij van kleine dingen genieten en dat ga ik ook maar doen. Heel veel sterkte bij jouw verwerkingsproces Daphne xxx

Heidie
02-03-2022
Reactie:
Hoi Daphne.
Ik las net je verhaal over het verlies van je man.
Ik ben zelf 5 weken geleden mijn man verloren. Hij was ook ziek.
Je ziet het aan komen en toch als het moment daar is,is het zo onwerkelijk. Nou meer zijn arm om je heen nooit meer zijn stem. Dat het vooraltijd is kan ik niet vatten.
Heb kinderen een kleinkinderen maar je maatje moeten missen is niet te verteren. Ik snap en voel het verdriet en gemis van je heel goed je moet het eerst zelf meemaken wil je het kunnen voelen. Veel sterkte

Marianne
22-05-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka van Hartskamp en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Rebekka
05-07-2022
Reactie:
Beste lotgenoot

Ook ik ben mijn man verloren na 9 maanden (maagkanker)
Het was vreselijk het ziek zijn niet willen geloven dat hij het niet zou halen. Het strafste in die 9 maanden groei je nog extra naar elkaar wat nog erger maakt om hem te verliezen. Ikzelf had niet door dat je door het vechten om hem maar bij jou te kunnen houden de rouw nog sterker maakt. Zolang hij er was ging alles nog vanzelf daarna viel ik in een put. Intussen heb ik dagen dat het gaat maar andere dagen na elkaar lukt het echt niet. Zelf heb ik steun gezocht bij een psycholoog wat enorm helpt. Van haar heb ik het boekje gekregen Vingerafdruk van verdriet (Manu Keirse) dit helpt om alle gevoelens om rouw een plaats te geven.
Ik hoop voor jouw dat dit eventueel je ook kan helpen.
Veel sterkte want het is echt heel zwaar je man te moeten afgeven.

Veel liefs

Christine
20-01-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 11 - Dankbaar ben ik dat jij in m'n leven was

Je ging! Ik zwaaide je uit op Schiphol! Lief fluisterde je in m'n oor: vergeet niet dat ik altijd van je hou! Vrolijk blies je nog een laatste kus.
Achter jouw en mijn tranen prikten de tranen en we hielden ons vast aan het moment dat je terug zou komen.

Tijdens al onze belletje, skypemomentjes en brieven die ik van je kreeg, proefde ik jouw grote liefde.
Ik verlangde zo naar jou en maakte een aftelkalender. Iedere dag kwam het weerzien een vakje dichterbij.

Geforceerd probeerde we elk moment dat we elkaar spraken zo mooi mogelijk te maken. De negatieve, moeilijke dingen van die dag werden niet besproken. We waren niet onszelf!
Al ruziënd besefte we samen dat dat niet de manier was.

We spraken uit dat we mochten zijn zoals we zijn en we mochten doen zoals we ons voelde.
Opgelucht genoten we nog meer van elkaar en het samen zijn.

Elk vrij moment wat niet door tijdsverschil belemmerd was, belde we. Net zoals die ene dag. Het gesprek was zo gewoon en tegelijk ook zo bijzonder.

Achteraf waren de laatste woorden die ik van je hoorde: ik hou zo van je! En ik antwoorde: ik nog meer van jou!
Jij ging hardlopen en ik kroop achter m'n laptop om wat mail weg te werken.

Een klein uurtje later kwam dat telefoontje. Jij had een stom ongeluk gehad, toch was er hoop!
Snel reed ik naar je ouders. Samen baden we vurig tot God om jouw herstel! We riepen allerlei mensen op om ook te bidden.

Het geloof en de hoop was er, maar jij werd steeds zwakker. De artsen deden wat ze konden. Ze opereerde en reanimeerde. Het mocht niet baten. En net voordat je vader en je broer bij je waren ging je naar huis.

Verslagen hoorde ik het nieuws van je vader aan, maar het drong niet tot me door.
Dit kon niet waar zijn, jij zou er altijd zijn.

Ik stond op en ging aan het werk. De ontkenning deed zijn werk. Dit was te groot om te beseffen.
Toch kwam daar die vrijdag dat vliegtuig aan met jouw lichaam.
Ontkennen had geen zin meer! Jij was het in die houten kist.

Vredig en met een lach om je mond. De lach die zo bij jou hoort.

Plotsklaps schoof de grond onder m'n voeten vandaan. De wereld leek in te storten.
Toch was God daar om me op te vangen. Hij zorgt dat ik dit overleef.
Met al mijn frustraties, verdriet en vraagtekens kon ik bij God terecht.
Ik heb het uitgeschreeuwd: waarom Rick? Hij is een stukje van mij.

Het besef was er dat niet God het was die jou van me afpakte! Hij had je opgevangen toen het mis ging. Je mag nu bij God zijn en ik geloof dat je daar volop geniet!

Het leven zonder jou is moeilijk! Alles lijkt weer door te gaan, maar ik sta nog stil. Ik wil niet door, want ik weet niet hoe. De toekomst die ik dacht te hebben is met jou in 1 klap verdwenen.

Onze trouwplannen zijn in het niets opgegaan. Onze ideeën over ons leven samen deden er niet meer toe.

De mensen om me heen raadde me aan om het een plekje te geven, het te verwerken en verder te gaan.
Goed bedoeld, dat wel! Het was het proberen waard, dacht ik!

Gewoon weer de dingen doen die op m'n pad komen. Wat kwam ik mezelf tegen, de dingen zijn niet meer gewoon! Alles is anders zonder jou!

De mooie dingen zijn ineen zo bijzonder, maar verloren ook hun glans. Toch ben ik dankbaar voor al die mooie dingen die ik heb.

Tegelijk was het zo ontzettend zwaar, want jij, mijn alles, bent er niet meer bij. Toch moest ik proberen te leven zoals jij het had gewild.

Vrolijk, dankbaar en genietend van de kleine dingen. Ja, zo was jij. Een mooi en uniek persoon. Je zag overal wat goeds in. Jij was het die me die schop onder m'n kont gaf.

Hoe moeilijk ook, het hielp. Ik wilde je trots maken. Het was de reden dat ik 's ochtends opstond en ging. De keuze maakte ook deze dag te overleven en er iets moois in te zien.

En ja, ondanks alles zit er wat moois in elke dag. Vrolijk kon ik niet zijn en lachen wilde ik niet. Dankbaar zijn lukte wel.
Het verdriet en het gemis zijn te groot! Toch zie ik ineens de dingen die zo gewoon leken.

Dankbaar ben ik voor alle herinneringen van jou! Dankbaar ben ik voor de les die jij me leerde.
Hoe graag ik dat ook wil overbrengen op anderen, het lukt me niet.

Ik waarschuw de mensen om me heen om te beseffen wat ze hebben. Te genieten nu het nog kan.
Het deed pijn te merken dat het niet op deze manier werkt.

Nu dat besef er is, kan ik me daar niet meer in verstoppen. Ik kan niet langer m'n energie stoppen in het overtuigen van anderen. Om zo maar minder aan mijn verdriet te denken.

Dan maar werken. Werken, werken en werken. En, het geeft rust. Iedere dag neem ik heel bewust een moment om bij jou te zijn. Omdat ik het gevoel heb, omdat ik het gevoel heb jou dat verschuldigd te zijn.

Ik voel me schuldig, omdat ik werk en afleiding zoek. Het besef dat het verdriet zich niet laat doseren tot een moment die ik zelf wil plannen, dringt door.

Het gaat niet. Hoe confronterend ook. Het geeft rust om wat minder te gaan werken. En de tijd te nemen om verdriet te hebben en om herinneringen op te halen.

Het is fijn om een middag bij je ouders te zijn. Samen over jou te praten, samen te huilen en samen te zijn.
Nog fijner is het, hoe moeilijk ook, om daarna het op me in te laten werken. In plaats aan om snel aan het werk te gaan en het te verdringen.

Ja, het is moeilijk en ja, het is confronterend. Het verdriet is zo groot, zo groot als mijn liefde voor jou.

Het gemis is niet te omschrijven. Als ik het zou proberen, zou et klinken als een amputatie zonder verdoving. Een gerafeld, stuk gereten hart met een stapel stenen er boven op. Een blijvende fantoompijn waar ik mee zal moeten leren leven.

Toch is dat wat me verbind aan jou en daar ben ik dankbaar voor.

Dankbaar ben ik dat jij in m'n leven was en dat je nu voor altijd een plekje in mijn hart hebt,

Jij, de man op wie ik bouwen kon. Anders dan ik, maar we horen bij elkaar. Jij bent weggerukt, maar hebt zoveel nagelaten.

Jij bent jij en ik hou zo van jou! Altijd!


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-07-2022

33
7
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Enigszins herkenbaar, knap hoe jij dit op papier zet.
Ik kan nu nog niet verder reageren, maar tzt doe ik ‘t!

G
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Daphne,
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.

Peter R.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Goed geschreven, hoe je verwoord had. Zo voel ik me ook!
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.

Lilian

Lilian
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zo herkenbaar! Na 21 jr.samen te zijn geweest, is mijn man, bij onze voordeur, overleden aan hartstilstand.dit was 4 februari 2021.hoe nu verder? Ik weet het echt niet, ik word soms gek in mijn hoofd en ga iets verzinnen om bezig te zijn, maar die stilte.......die eenzaamheid.......en in deze coronatijd kun je ook nog eens geen mensen fysiek ontmoeten! Hoop dat het je lukt weer plezier in het leven te krijgen.zoek eens naar het lied; vanaf vandaag! Van Elisah! Sterkte

Margaret
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik lees je stukje en delen zijn zo herkenbaar. Mijn vriendje ging 11 dagen geleden plots dood; hartaanval. Ik probeerde hem nog te reanimeren. Maar floep, zo opeens uit mijn leven. De man die mij hielp weer te houden van mezelf, mij weer leerde leven. De man, met zijn zee aan wamte,liefde en genegenheid. Dat wat ik nooit in mijn jeugd had meegekregen . Hij stortte het over mij heen als een warme douche. En opeens is hij weg. Ik ben zo boos, ik voel een woede in mij. Gevoelens die ik nooit eerder voelde in mijn leven. Ik moet soms plots braken uit t niets. Hoe kon dit nu gebeuren? Eindelijk zoveel liefde en nee ik mag t niet houden. Opnieuw alleen. Deze mooie man, weg. Ik wil zijn zoals hem, liefdevol, geduldig ,compassievol maar ik voel mij als een bal vuur. Boos op t leven. Ik wil zo graag, wat ik bij hem zag, toepassen, het lukt mij niet., ik wil huilen. Soms lukt t.
Ik Besef mij dat ik zijn warme handen nooit meer voel. Nooit meer samen knuffelen, nooit meer samen kletsen en genieten. Ik denk ook soms dat ik dit gewoon verdien. Liefde blijft aan mij niet plakken. 1 jaar waren we samen. En Ik probeer dankbaar te zijn voor onze tijd, maar het lukt nog niet. Ik wilde meer, ik wilde met hem verder. Ik wilde nog zoveel van hem leren. Het lijkt allemaal zo zinloos. Ik probeer bezig te blijven maar waarvoor? Mijn leven is al voorbij de helft, ik hoop dat ik niet nog heel lang hoef te blijven meer. Dat ik in ieder geval de zegening krijg om te mogen gaan van deze wereld. Ja. Ik heb zoveel lieve mensen om mij heen, ze doen zo hun best. Ze houden zoveel van mij en ik ook van hun.Maar ze hebben allemaal hun eigen leven, hun eigen liefdes. Het is mooi omdat te zien. Ik gun t ze, voor hun is t leven ook niet altijd mooi. Maar het voelt steeds meer alsof ik niet langer verbonden ben met ze, de draadjes gaan steeds losser zitten. Ik wil vrij zijn van t verdriet, de boosheid, , trek mij terug.

Indigo
19-08-2021
Reactie:
Mijn grote liefde en vader (55 jaar) van mijn kinderen is na een heel kort ziekbed overleden. Ik herken je verhaal zo erg. Ik mis hem zo erg en de kinderen missen hun vader ook ze erg. Binnen 1,5 maand was hij overleden ( hoofdpijn.. bleek hersentumoren te zijn).

Martine
20-05-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Rebekka
05-07-2022

Jouw reactie:



Verhaal 12 - Mijn ouders overleden

Een tijd geleden zijn mijn ouders overleden. Ik heb nu geen verdere familie meer.

Met vrienden heb ik wel contact, maar ik vind het moeilijk om ze “op te schepen” met mijn rouwproces. Ik ben dus aan het rouwverwerken in mijn eentje. Dat is soms best zwaar.

Ik hoop dat deze verdrietige en pijnlijke gevoelens langzaam aan zachter worden, want dit is geen pretje. Ik voel me er ook vaak somber en depressief bij.

Fijn dat ik er nu even over kan schrijven. Op de een of andere manier lucht dat een klein beetje op, alsof ik niet helemaal alleen ervoor sta.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-07-2022

29
12
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Beste Lotgenoot,

Wat vreselijk dat je beide ouders gestorven zijn. Ik heb datzelfde meegemaakt in mijn jonge jaren toen mijn ouders binnen 2 jaar allebei overleden. Dan is er plotseling geen oudershuis meer en ben je wees.

Gelukkig had ik toen veel steun aan mijn zus, maar ik begrijp dat jij geen directe familie meer hebt en dat maakt het wel erg zwaar, want dan heb je ook geen gezamenlijk verleden en kun je geen herinneringen meer ophalen met een vertrouwd iemand.

Als je echte goede vrienden hebt, hoef je zeker niet bang te zijn dat je ze "opscheept" met je rouwproces, maar zullen ze blij zijn als ze je kunnen helpen en steunen in deze zware en emotionele situatie.

Zeker mensen die zelf al een keer een verlies hebben meegemaakt, weten hoe het voelt en daarmee kun je vaak ook een echt gesprek voeren, waardoor de pijn en het verdriet een beetje verlicht worden.

Ik weet niet hoe oud je bent en of je een partner hebt die je steunt, maar het blijft zwaar en hard werken en zoeken naar een doel om zin aan je bestaan te geven.

Ik wens je alle kracht toe om op een goede manier door je rouwproces heen te komen en weer aan de toekomst te willen denken.
Veel liefs


Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:

Lieve anoniem,

Ik kan niet zien hoelang het is geleden dat jij je berichtje hebt geplaatst. Toch wil ik hier graag op reageren.
Ook mijn ouders zijn helaas veel te jong overleden.
Ik was elf jaar toen mijn vader overleed, dat was in 1975.
Destijds werden wij daarvan weg gehouden. Ik mocht niet mee naar de begrafenis en heb ook geen afscheid kunnen nemen.


Mijn vader lag al enige tijd in het ziekenhuis, mijn moeder was dag en nacht bij hem. Telefoon hadden wij nog niet in die tijd. Een buurmeisje kwam ons vertellen dat mijn moeder had gebeld om te vertellen dat mijn vader was overleden.


Maar mijn leven ging verder, wij hadden een boerderij met inwondende opa, oma en een ongetrouwde oom.


Toen ik achttien jaar was is er bij mijn moeder MS gediagnostiseerd.
Op mijn 21 ste ben ik getrouwd en heb drie mooie kinderen mogen krijgen.
Mijn moeder werd steeds zwakker en is op 52 jarige leeftijd in een verpleeghuis gaan wonen. Zij is daar twee jaar later overleden.


Heel lang heb ik daar last van gehad. Het is ook niet normaal om op je 28 ste wees te zijn.
Nu nog steeds heb ik met enige tijd last van het gemis en ben jaloers op leeftijdsgenoten die hun ouders nog wel hebben.


Maar je moet er mee dealen of je wilt of niet.
Één van mijn kinderen woont in Amerika. Dat is ook een proces waar ik de ene dag beter mee kan omgaan dan de andere.


Inmiddels heeft hij twee kinderen en wij proberen echt wel om een keer of drie per jaar daar naar toe te gaan. Maar als Robbert ten Brink dan voorbij komt, dan denk ik, ik wil bij hem zijn.

Zo beleeft een ieder zijn verlies op zijn of haar manier met de nodige ups en downs.
Maar denk ook aan de mooie dingen die je wel hebt en geniet daarvan.

Ik heb ook een kleinzoon om de hoek wonen, hoe fijn is dat. En daar haal ik mijn kracht uit.

Lieve anoniem
Geniet van de mooie dingen die het leven je biedt en probeer ervan te genieten.

Liefs
Jootje


Jootje
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb hetzelfde meegemaakt , mijn moeder was vanaf mijn geboorte al ernstig ziek , dus ben al jong voor haar mee gaan zorgen , maar mijn vader is plots overleden vond hem dood in de kamer het hart , en mijn moeder was kapot van verdriet , en na 1,5 jaar is ze ook gestorven . Voor mij is de wereld toen echt totaal anders geworden en ook is al het al heel lang geleden , het enorme gemis blijft diep in mijn . Ik hoop nog steeds op contact met lotgenoten want wij begrijpen elkaar .

Ineke
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja,alles helpt,,vooral erover praten met mensen die je vertrouwt,,bij wie je uit kan huilen.het is inderdaad om gek van te worden,zo,n verdriet,,maar laten wij elkaar sterk houden,zodat wij allen.die het meemaken door kunnen gaan,,,,,

Cathy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi heel herkenbaaar je verhaal.
Ik ben sinds 2 weken ook wees en de golf van emoties zag ik niet aankomen.
Ook ikheb nietveel famile meer en moet het grotendeels ook in mijn eentje doen.
Ik krijg vaak te horen dat het bij het leven hoort, Ja dat weet ik ookwel.
en inerdaad de emoties zijn heftig maar laat komen doe ik ook. En wat een ander vind heb ik op dit moment even maling aan. ZE hebben een mening maar ze hebben geen idee.
Ik was ook in het begin ook erg boos en gee idee waarom en ik huil heel veel. Het kost tijd zeggen ze en ieder doethet op zijn eigen manier.
Maar ik geef je gelijk hetdoet verdomde zeer en ik maak nuhet zelfde mee en bekijk het dag per dag.

Groetjes Moniek



Moniek
16-09-2021
Reactie:
Voor mij geldt het zelfde en ben ook alleen en. Heb geen broers en zussen en familie die interesseert het niet dat ik zo enorm verdriet heb en begrijpt het niet .
Dus doe ik alles ook alleen en hou familie zo ver mogelijk bij me vandaan ,,het is dan ook een klap in mijn gezicht hoe ze reageren. Zelfs de broers en zussen van mijn moeder en ook vader

Ben dan ook radeloos met men leven en heb pas rust als ik bij men ouders ben .

Dan mag men familie het zelf uitzoeken

Mike
07-03-2022
Reactie:
ik lees je bericht en ook ik heb hier mee te maken en ben alleen op de wereld , familie heeft geen boodschap aan mijn verdriet en begrijpen mij ook niet , en weten ook niks van mijn leven met men ouders inhoudelijk vooral met men moeder .

Dus van mij horen ze niks meer , zelfs de zussen en broers van mijn moeder en ook vader hebben het boek gesloten en hun overlijden naast zich neer gelegd en vergeten en vinden het prima zoals ik uit hun reacties en opstelling constateer en gaan vrolijk verder ,alsof er niks gebeurd is , terwijl ze wel weten hoe close ik was en steeds ben met men ouders

ik ben enigst kind en heb zeer lieve ouders gehad en heb nog iedere dag enorm verdriet en zal pas rust hebben als ik bij ze ben en dit klote leven over is voor me zelf , want zonder hun geen leven voor mij en ben zeer verbitterd , ben 57 maar dat is maar een getal en doet er niks toe voor mij .

ik zal men leven lang verdriet houden en enorm blijven hebben .
gelukkig heb mijn ouders beide naast elkaar thuis staan als urn met vele foto's en kaarsen en sta er mee op en ga er mee naar bed met ook enorm verdriet

en wat betreft men familie die mogen ze ophangen , daar heb ik geen probleem mee of van 5 hoog het raam uit .

mike


mike
27-03-2022
Reactie:
Zie mijn verhaal 220. Ik begrijp je. Dat rouwen alleen, zo moeilijk. Je niet begrepen voelen, het gemis weegt zwaar. En je vrienden zijn er, maar dat is zo oppervlakkig.... helemaal niet zoals je eigen ouders, je toeverlaat. Probeer een hobby uit te voeren. Ik probeer me op te trekken aan het tekenen van mijn mama, het schrijven over mijn ouders, en in mezelf met hen te praten. Ik weet het... het is niet makkelijk. Ik vind ook niet echt een manier om erover te geraken, mss jij ondertussen wel? Veel sterkte.

Line
31-03-2022
Reactie:
Ik ben 50 jaar en heb sinds 1989 geen ouders meer.
Ik was 13 toen mijn vader overleed en 16 toen mijn moeder overleed.
Ik had wel 3 zussen maar met 2 zussen hadden ik al vrij snel geen kontakt meer maar met 1 zus wel ; totdat ikzelf dat kontakt ook heb verbroken.
Het is heel moeilijk om zonders ouders te leven maar je MOET!!
Je hebt geen keuze (tenminste zo zie ik het)
En ja ik stoor me ook aan mensen die wel nog ouders hebben en dan denk ik waarom zij wel en ik niet
Zo oneerlijk
Maar ja
Dat is het leven!!
De ene krijgt veel voor zijn kiezen en de ander weinig en waarom??
Daar weet ik iig het antwoord niet op.
Jullie allemaal sterkte met jullie verdriet !!!

Nicole
08-04-2022
Reactie:
Onlangs zijn mijn beide ouders overleden. Mijn moeder op 25-2 aan alvleesklierkanker en mijn vader op 07-04 jl. ik voel mij eenzaam en ik voel veel pijn maar huil van binnen en soms met tranen die niet stoppen. Ik mis ze enorm. Ik heb 3 zussen en 1 broertje. Ik lees de verhalen en voel mij versterkt in mijn verdriet. Ben niet gestopt met werken, heb mijn werk snel hervat. Wanneer ik een wat mindere dag heb neem ik wat meer tijd voor mijn wandeling in de pauze. Ik wou dat ik ze nog had en ik ze nog wat kon zeggen. Ik leef met jullie mee en wens iedereen veel sterkte toe. Is het raar dat ik mij werk zo snel heb opgepakt?

Kim
27-04-2022
Reactie:
Mij vader overleed op 17 augustus 2020 en mijn moeder 11 december 2020. Ze waren 87 en 89 jaar. Een mooie leeftijd wordt er gezegd.
Ik ben 57, maar ben en voel me wees. Ze zeggen dat het 2e jaar nog moeilijker is dan het 1e jaar na het overlijden.
Nou geloof me, dat is zo.
Het gevoel van eenzaamheid en heimwee is verschrikkelijk.
Het gaat maar niet weg.
Ook nu voel ik dat ik lichamelijk weer achteruit ga.
Heb me de afgelopen 2 maanden helemaal gefocust op mijn nieuwe baan.
En nu komt het verdriet in volle hevigheid weer terug.
Alsof er een bom ontploft.
Maar ook hier kom ik wel weer uit. Hoop ik.

Ik wens iedereen hier veel sterkte.
Laat je verdriet er zijn.
Al wil je het liever niet.
Tegenhouden of negeren werkt op de lange duur niet.
Ik heb het geprobeerd.
Je lichaam zegt op een bepaald moment, tot hier en niet verder.

Anja
03-07-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Rebekka
05-07-2022

Jouw reactie:



Verhaal 13 - De liefde van mijn leven overleden op 68 jarige leeftijd

Juli 2017 is mijn man, de liefde van mijn leven en mijn Soulmate, op 68 jarige leeftijd na een 4 de hersenbloeding overleden.


Waren 43 jaar getrouwd ik was 16 en hij 25 jaar. Alles deden wij samen......
Nu moet ik alleen verder. Wij hebben 3 kinderen en 7 kleinkinderen genoeg om voor te leven en dat wil ik ook zo graag.


Maar waarom voel ik mij zo lamgeslagen, verlamd, nergens geen zin in hebben. De leegte die ik voel ik huis als ik thuis kom. Alleen naar bed gaan, alleen eten, alleen wakker worden!
Geen arm om je heen geen knuffel of een luisterend oor.


Ik voel me ellendig mijn maag zit altijd in de knoop. Ik voel me verlaten en het is net of een deel van mij ook dood is gegaan.

De wereld draait gewoon door, maar ik sta stil al maanden lang....................

Mijn lieverd ik mis je zo erg 😔


Gebroken hart
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 26-03-2023

29
12
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo,ik ben gisteren mijn grote liefde verloren.…
Mijn 66 jarige man is na 5 maanden overleden van een agressieve kanker.
Gisteren heeft hij palliatieve sedatie gehad.
Het is juist of ik in een leeg gat val.
Ik heb geen kinderen met hem.
Ik heb een dochter en kleinkinderen uit een vorig huwelijk maar die hebben hun eigen leven.
Voor wie moet ik nog leven?
Mijn maatje is er niet meer.
De lege zetel, het lege bed…geen stem, alles zo stil.
Wat moet ik nu…

Inge
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb precies hetzelfe meegemaakt ik voel je verdriet en begrijp je helemaal. Mijn partner is nu 4 jaar geleden overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding na 44 jaar samen en nu alleen verder.Het is moeilijk in het begin door te gaan voor jezelf. Maar geloof me het is moeilijk maar het wordt echt beter,het gemis blijft altijd maar ga door vooral voor jezelf zoek vrienden en vriendinnen groetjes en sterkte.

mary
> 2 jaar geleden
Reactie:
5 weken geleden is plots de liefde van mijn leven overleden. We hadden 4 jaar een lat relatie ,en dat ging prima. Nu heb ik zo een groot verdriet dat ik bijna niet kan eten en slapen. Ik mis zijn stem, zijn hand op mijn been , zijn knuffels . De simpele dingen samen, mis ik het meest. Hoop dat het van dag tot dag betert, maar de weekends zijn de hel. Zo zwaar

Myriam
02-04-2021
Reactie:
Pfff wat herken ik mijzelf in jouw verhaal.
47 jaar getrouwd , 48 jaar samen ..3 kinderen, 8 kleinkinderen.
Heb t gevoel alsof zemjb verdriet niet zien. Ik moet maar doorgaan en die leuke oma spelen, ik heb er de fut niet voor. Zolang 1 van de ouders erbij is, gaat t wel ,maar zo gauw ik alleen met de kleinkids ben overvalt me het gevoel dat ik de zin me vergaat.
Daardoor word me verweten dat ik geen leuke oma ben. Maar ik heb de fut niet meer om de gehele dag bezig te zijn.
Ik ben levensmoe, heb geen energie, voel me nutteloos en futloos
Ik wil gewoon niet meer

Sterkte allemaal

Gr Marianne

Marianne
02-05-2021
Reactie:
Na 50 jaar Huwelijk en naar 10 jaar zorgen is mijn man overleden in januari 2021, ik kan niet over hem praten komen de tranen al, mijn verdriet is enorm krijg het niet verwerkt

Mia
23-06-2021
Reactie:
Na 50 jaar Huwelijk en naar 10 jaar zorgen is mijn man overleden in januari 2021, ik kan niet over hem praten komen de tranen al, mijn verdriet is enorm krijg het niet verwerkt

Mia
23-06-2021
Reactie:
Ook mijn liefde van mijn leven, mijn maatje, is overleden op 68 jarige leeftijd, vier weken geleden, na een lange slopende ziekteperiode. Altijd samen, 43 jaar, geen kinderen. Het is vreselijk dat hij er niet meer is. Heeft niet van zijn welverdiende pensioen kunnen genieten. Ik mis hem zo, een hele nare knoop in mijn maag.

Ankie
09-09-2021
Reactie:
Het is net of ik mijn eigen verhaal voorbij zie komen. Mijn man 25 jaar ik 16 jaar 46 jaar getrouwd met mijn eerste echte vriend, maatje allesie. Nu 20 mnd overleden ook wij deden alles samen, hij heeft vele ziektes in zijn leven gekregen maar we overwonnen ze. Maar daar kwam in juni 2020 een einde aan 6 juni herseninfarct hij klom er weer bovenop ik zou hem thuis verzorgen ik zou mijn baan opzeggen ben verzorgende ging hem zelf verzorgen zou hem anders maar 2x per week mogen opzoeken vanwege corona tijd. Dit kon ik hem niet aandoen, hij had zijn kinderen ook al 5 mnd niet gezien omdat zij bang waren om hem te besmetten. 15 juni 12 uur telefoon van het ziekenhuis ze waren hem aan het reanimeren, als een gek naar het ziekenhuis maar hij was niet meer te redden. Mis hem nog elke dag het wordt steeds meer. Het is dat we kinderen en kleinkinderen hebben anders hoefde het voor mij niet meer. Ik ben mijn geluk en toekomst kwijt

Helma
15-02-2022
Reactie:
Mijn man 10 maart overleden hardtstil staan geen afschijt kunnen nemen mis hem zo erg elke dag huilen hij was ook 68 jaar

Dinie
31-05-2022
Reactie:
Ik snap wat jij voelt, get is verschrikkelijk. Mijn man, mijn lie, mijn alles is ook pas overleden en ik heb geen zin meer om verder te doen. Ik wil dood, niks meer voelen, wij waren een tweeling, vergroeid, heerlijk

Linda
27-07-2022
Reactie:
Ik kan je volkomen begrijpen. Mijn vrouw is nu een jaar geleden overleden. Gelukkig heb ik mijn kinderen dicht bij mij. Mijn jongste zoon woont nog bij mij, mij oudste zoon woont met zijn gezin juist naast mij op de hoeve. Maar toch mis ik haar, zelfs na een jaar. Het slapen gaan is moeilijk, het is een leegte!
Veel sterkte nog!

Andre
02-11-2022
Reactie:
Ja heb hetzelfde altijd en altijd verdrietig zo vreselijk zonder mijn man en dierbaarste !
Heb nergens meer zin in . Het is gewoon voorbij voor mij. Zo een pijn in mijn hart.
Gaat dit ooit beter worden.?

Anoniem
26-03-2023

Jouw reactie:



Verhaal 14 - mama ik mis je...

Mama, ik mis je...

Mijn moeder is op 11 september van het vorig jaar (2019) overleden. Ze is 85 jaar geworden en was welbeschouwd 'op'. Haar lichaam liet haar in de steek en ook haar geest ging erg achteruit door dementie. Elke maand ging ik een weekend of langer naar haar toe om er voor haar te zijn. Ze woonde op het laatst in een verpleeghuis, nog wel in een eigen appartement, maar dan met heel veel zorg, de hele dag door. Het laatste weekend dat ik bij haar was zongen we nog samen beneden in de tuin van het tehuis de liederen die ik als kind met haar zong voor het slapen gaan: Ik ga slapen, ik ben moe; Vader, nu de dag voorbij is; De dag door uwe gunst ontvangen. We genoten samen van het lekkere weer en ik wist gelukkig nog niet dat ze een paar dagen later zou overlijden. Ze was 's nachts om 3 uur gevallen in de badkamer, heeft nog wel zelf gealarmeerd, maar toen de verzorgende kwam was ze al aan het sterven. Het is waarschijnlijk een hartstilstand geweest. Geen lijdensweg, maar binnen luttele minuten was ze weg, weg uit het leven waar ze nog zo aan vasthield, ondanks al haar pijn. Als ik haar vroeg: "Mam, vind je het leven nog de moeite waard?", dan zei ze: "Ik heb jullie toch nog?" Toen ik dat laatste weekend bij haar was, en we samen aan haar eettafel zaten, vroeg ik haar ook nog weer of ze zo nog wel verder wilde leven. "Ja", was haar antwoord. "Maar als ik moet sterven, dan heb ik daar vrede mee".
Het is zo raar, zo leeg, dat ik niet meer voor haar kan zorgen. Haar niet meer kan vertroetelen, ze betekende zo veel voor mij. Ik was haar oudste kind en we hadden een heel hechte band. Ik belde haar dagelijks op, tot dat niet meer ging. We mailden elkaar ook vrijwel dagelijks, tot ook dat niet meer ging vanwege de toenemende dementie. Ze hoorde ook heel slecht. Maar ze genoot nog tot op het laatst van alles en iedereen om haar heen. Van wildvreemde mensen uit de buurt die in de tuin bezig waren, kreeg ik dat laatste weekend een prachtige bos dahlia's, me niet beseffend op dat moment dat ze een paar dagen later naast mama zouden staan, terwijl zij overleden was en in haar slaapkamer opgebaard lag. Zo vredig, zo rustig, eindelijk zonder pijn en ellende.
Ik kan er vrede mee hebben, maar soms, zoals nu, ben ik zo intens verdrietig dat zij nu in de koude grond ligt, in de gietregen, in een houten kist. Dat haar lieve gezicht nu langzaam invalt. Dat zij daar ligt, uit wie ik ooit geboren ben. Zij die mij 9 maanden koesterde in haar lichaam. Ik was zo welkom op deze wereld. En dat dat lichaam waarin ik 9 maanden mocht schuilen nu weg ligt te teren in een donker graf. Dat maakt me zó enorm verdrietig. Daar heb ik moeite mee, ook al was het haar uitdrukkelijke wens om begraven te worden.
Het valt me zo zwaar om dat beeld los te laten en er een ander beeld voor in de plaats te zetten. Een beeld van hoe ze in haar stoel voor het raam zat, en hoe blij ze altijd was als ik bij haar kwam, elke keer weer, jaar in jaar uit. Toen het nog ging, nam ik haar soms mee voor een ritje over het eiland waar ze zo van hield of ik nam haar mee naar een chalet waar ik zat om maar dicht bij haar te zijn. Daar genoot ze enorm van, ook al kreeg ik haar nog met grote moeite uit de auto en moest ik hulp inroepen van een sterk iemand.
Ik at ook vaak mee met haar, beneden in de eetzaal, en dan probeerde ik wat gesprekken te voeren met de mensen aan tafel. Op het laatst was ze bijzonder gevoelig voor stemmingen en of mensen wel aardig voor elkaar waren. Dat pikte te feilloos op. De laatste keer dat ik haar naar die eetzaal bracht, maar dat wist ik toen gelukkig niet. De schok van het is voorbij. Het mooie afscheid dat we met elkaar van haar namen, op een prachtige, zonnige septemberdag. Haar voor altijd te moeten laten gaan...en alleen achter te blijven...dat valt me zwaar. Mijn broers en zus hebben kinderen, gezinnen, partners; ik niet. Dat vind ik extra zwaar. Mijn moeder hield onvoorwaardelijk van mij. Ze was het liefste dat ik had.

Lies60
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 17-03-2023

28
15
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dag mevrouw,
Ik herken veel dingen in uw verhaal. Het is nu een paar maanden dat het liefste wat ik bezat er niet meer is: mijn moeder. Had een uitstekende band met haar en ben de laatste jaren mantelzorger geweest.Helaas heeft ze het laatste jaar in een verpleeghuis moeten doorbrengen hetgeen een ramp was.
sterkte voor u.
kees

kees
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken veel in je verhaal. Mijn lieve mama is op 1 januari 2021 gestorven na 7 maanden borstkanker te hebben gehad. Ze was wel al 90 jaar. Maar mentaal nog 100% gezond. Ik mis haar ook enorm en voel dezelfde leegte als jij. Alleen ben jij niet met je gevoelens van gemis.
Wij hadden ook een hechte band, mama was er altijd en hield onvoorwaardelijk van mij. Mijn man is een aantal jaren geleden verongelukt, heb geen kinderen. Mijn lieve moeder heeft mij ook hierbij enorm gesteund. Zonder haar had ik het verlies van mijn man niet aangekund. Maar sinds 3 maanden ben ik haar dus kwijt, de dierbaarste mens in mijn leven. Zij laat bij mij een groot verdriet en leegte achter, dat erger wordt met de tijd. Ik ga vaak naar het graf van onze ouders op het kerkhof en zet er bloemen. Ik weet ook niet hoe ik met dit gemis verder moet, lang wil ik in elk geval niet meer leven, ben intussen 65 j. Wat ik wel spijtig vind is dat contact met lotgenoten zo moeilijk is. Ik kom uit België.

Rita L.
01-04-2021
Reactie:
Ik herken je herhaal heel erg. Het doet bij mij ook erg pijn. Ik ben benieuwd hoe het nu met je is.

Anoniem
11-05-2021
Reactie:
Ik herken je verhaal heel erg. Het is goed beschreven en ik leef met je mee. Ik ben benieuwd hoe het nu met je is.

Anoniem
11-05-2021
Reactie:
Hallo ik herken u verhaal mevrouw over het verlies van u moeder.Mijn mama waar ik zielsveel van hield is op 4 juni gestorven in het bijzijn van ons.Paletieve sedatie haar lichaam was op, bij al haar klachten die ze al had vond ze het mooi zo mijn mama.we hadden nog regelmatig hele fijne gesprekken samen over van alles en nog wat.94 jaar is ze geworden onze lieverd en wat mis ik haar,hoewel mijn mama altijd enorm inzat over als ze er zelf niet meer zou zijn,ik daarvan dan helemaal van van de rel zou zijn.Natuurlijk heb ik verdriet en ik huil dat ik haar zo mis.Maar van binnen lijkt het alsof ik verdoofd ben,en dat ik het verdriet niet kan accepteren,vreemd genoeg.Zelf voel ik me daar ook schuldig over.Gelukkig heb ik je sinds het corona dagelijks verzorgd tot 4 juni alles hebben we samen gedaan met mijn zus.Je verzorgd toen je overleden was en je lag thuis opgebaard ook dat vonden we fijn.Je crematie wilde je in besloten kring en gelukkig alles wat je gewenst hebt hebben we na gestreefd.Ik hoop dat je heel gelukkig bent liefste Mama

Anoniem
31-07-2021
Reactie:
Ik herken me helemaal in uw verhaal. Mijn moeder is overleden in maart 2020 op mijn verjaardag aan COVID-19. Ik deed ook heel veel met en voor haar. Ik heb geen kinderen dus alle tijd om het leven voor haar zo leuk en gemakkelijk mogelijk te maken. Ik heb een partner, maar nu mijn moeder er niet meer is, is er een leegte ontstaan. Ik mis haar enorm. Men zegt, tijd heelt alle wonden. Echter deze is zo diep 😢
Ik heb mijn moeder verzorgd toen ze COVID kreeg. Toen ze overleden was, wilde/ durfde niemand in de buurt van mij en mijn vriend te komen, want wij waren ‘ besmet’ . Geen knuffel, geen bezoek.... dat is bij alle ellende nog eens heel triest. Daar heb ik nu nog last van.
Ik wens u heel veel sterkte met het verlies van uw liefste moeder. Ik snap precies hoe u zich voelt. Veel liefs ❤️

Anoniem
28-10-2021
Reactie:
Ik begrijp je helemaal. Ik heb ook geen partner. Mijn moeder is mijn alles en is ook zwaar ziek. Ben zo bang om haar te verliezen.... Heel veel sterkte! Liefs

Sandra
21-11-2021
Reactie:
op zich een mooi verhaal dat je nog zo van haar houdt en haar mist. bevestigt de sterke band. kun je niet proberen om de mooie ervaringen de doorslag te laten geven. ik heb mijn moeder onlangs verloren en mis haar ook intens. ik probeer dat op te heffen door bewust na te denken welke voordelen er voor haar aan zitten. ze was op en moe en wilde niet meer. nu kan ze rusten en hoeft ze nooit meer. voelt fijn. maar ja .... stiekem probeert dat verdriet dan weer terug te komen. moeilijk

edwin
30-12-2021
Reactie:
Ik lees net je bericht, ik typte in oo internet: mama ik mis je, en las dit bericht. Het heeft me diep geraakt. Mijn moeder stierf in 2020, ik mis haar iedere dag. Het lezen van je bericht is troostend, ik voel met je mee en wil je heel veel sterkte wensen. Gr. Jacqueline

Jacqueline
17-02-2022
Reactie:
Het is prachtig. Liefdevol wat u schrijft. De akelige gedachte aan de gestorvene in het graf kent iedereen die dat heeft meegemaakt wel, denk ik. Maar het is mooi dat uw moeder dat wilde. Het is mooi om aan de kringloop van het leven mee te doen. Ook dat u een plekje hebt om naar terug te gaan, het monumentje van uw moeder, haar graf. Mijn vriend is op zee uitgestrooid en dan mis je toch een plek om rituelen uit te voeren, bij stil te staan, een bloemetje te leggen en te kletsen bij zijn graf. En ook andere mensen erop te wijzen(met zijn graf) dat hij ooit heeft bestaan. Vergeet niet dat u door gaat met uw moeder in u. Ze heeft de wereld verrijkt met uw geboorte en de liefde die ze in u heeft gestopt!

18 maart 2022
18-03-2022
Reactie:
Mijn mama is 5 maand geleden gestorven, ook aan een hartstilstand. zie verhaal 220. Ook ik heb niet veel van mijn zussen. Zij hebben hun leven met hun kdn, ik heb geen kdn. Dat valt zwaar, begrijp ik. Het beeld van mama dat begraven ligt, ook zij wilde begraven worden, heb ik soms ook. Mijn mama zei dat dat het lichaam is, is dood, maar haar ziel niet, zei ze. Ben ook mijn geloof kwijt, maar hopelijk komt dat terug. Ze zei ook dat ze er vrede mee had als ze zou vertrekken. Is een beetje een troost. Naar het einde toe dementeerde ze eveneens, maar had nog vele heldere momenten. Ik mis haar enorm omdat ook ik een hechte band had, zij was mijn toeverlaat, mijn alles. Troost je met de gedachte dat je er veel was voor haar. Ik had er meer willen zijn dan maar 2 x per week. Had ik het geweten! Dan had ik meer gedaan pff. Ik probeer haar te tekenen, over haar te schrijven, iets doen hé... Het blijft moeilijk. Vond jij al een manier om er een beetje over te geraken? Veel moed nog.

Line
31-03-2022
Reactie:
Heb een maand geleden mijn moeder verloten. Ze zat al 6 jaar in een tehuis en was dementerend. Ging na de corona niet meer 2 of 3 keer per week op bezoek. Ze was hard achteruit gegaan. Ook bijna blind en daardoor meermaals gevallen. De laatste week aan de pomp met morfine en midazolan gelegen, tot haar hart er uiteindelijk mee ophield....en tja die week heb ik veel spijt van. Dag en nacht gewaakt, maar begrijp niet dat ze door uitdroging moest lijden....1 dag en dan een verlossende injectie was toch menselijker geweest.
Ben er nog kwaad en verdrietig door. Voel mij ook schuldig dat ik het zo heb toegelaten.

Evelyn
23-06-2022
Reactie:
Wat een mooi verhaal, ik herken er veel in, ook al is t al even geleden.
Ik was net enorm verdrietig om het overlijden van mijn moeder enkele maanden geleden. Ze was eind zestig.
Ik was ook de oudste en we deden en deelden ook veel samen. Ik herken ook wat je zegt dat je moeder onvoorwaardelijk van jou hield, maar dat is dan weg. Dat deed mijn moeder ook zeker en dat is een groot gemis.
Ik heb ook geen kinderen en vooral op zondagavonden heb ik het zwaar (wat nu is) Dan belde we meestal even, hoe was je weekend? Ze was erg lief en meelevend. Ik mis mijn moeder zo erg op dit soort momenten en juist zij was zo goed in troosten, dat is moeilijk. Rust zacht mama.

Anoniem
07-08-2022
Reactie:
Wat herkenbaar, ik had het zelf kunnen schrijven. Terwijl ik je verhaal lees voel ik het verdriet en het gemis in elke cel in mijn ziel en lichaam en word ik zo verdrietig en kan niet anders dan even heel erg huilen.
Het is een gemis, zo intens wat nooit meer weg gaat. Het verdwijnt gelukkig ook regelmatig wat naar de achtergrond door de waan van de dag, maar het kan op elk moment weer op zijn hevigst bij me binnen komen en dan mis ik haar zo intens als een klein meisje die haar moeder mist.

Karin
10-08-2022
Reactie:
Herkenbaar.

Ik kan het soms ook niet geloven, dat mijn moeder er niet meer is. We hadden zo'n sterke band met haar. Haar dochters helemaal. Het doet me pijn dat ze vorig jaar was gevallen, haar heup had gebroken en geopereerd moest worden. Ze kwam wel uit narcose, maar is dezelfde nacht toch overleden. Ze was 87, maar wilde zooo graag nog leven. Ze was mentaal zo goed en woonde nog zelfstandig.

Ik heb er verdriet van dat ik niet bewust samen afscheid heb kunnen nemen. Ik kwam te laat om haar nog te spreken. Ze stierf wel in mijn nabijheid. De artsen en verpleegkundigen gingen heel rationeel en nuchter er mee om. Ze herinnerden niet eens meer wat haar laatste woorden waren. En het doet pijn omdat ik denk dat mijn moeder niet beseft had dat ze ging sterven.

Brenda
17-03-2023

Jouw reactie:



Verhaal 15 - Nu ruim een jaar later is het anders

Een jaar later is het echt anders.

Toen ik mijn man plotseling was verloren door een hartaanval, stond mijn wereld op de kop. Ik was lusteloos, had nergens meer interesse in, niets kon me meer schelen en ik kon alleen maar huilen. Ik deed alleen het hoogst nodig op de automatische piloot, want ik had nog een puberzoon thuis wonen.

Dat ik ooit nog weer eens zou lachen kon ik me niet voorstellen. Mijn psycholoog leerde me om alle tijd te nemen voor het voelen van het verdriet, er over te praten, te schrijven, te huilen, boos te zijn en daarin vooral mijn eigen proces te volgen. Ze zei dat alles er over een jaar weer heel anders uit zou zien, ook al snapte ze dat ik daar op dat moment niet in kon geloven.

En toen bijna zeven maanden later gebeurde het. Ik stond te wachten bij de bushalte en ineens scheen het zonnetje en ik stond daar en dacht "oh dit is even lekker zeg!". Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik weer dat ik ergens van kon genieten. Dat gaf me hoop.

Nu ruim een jaar later is het inderdaad anders. Ik mis hem nog elke dag, maar ik kan er goed mee omgaan. Mijn zoon is net op kamers gegaan en ik ben op een schildercursus gegaan.

Ook heb ik via het internet een lotgenotengroep gevonden, daar hebben we laatst mee afgesproken. Ondanks het gedeelde verdriet was het ook heel erg gezellig.

Zo gek als het klinkt, maar er komt inderdaad een moment dat het leven weer verder gaat. Het gemis blijft, maar er is ook nog steeds heel veel moois over.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-07-2022

25
7
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Eindelijk eens een positieve reactie. Ik lees alleen maar kommer en kwel omtrent de rouw. Fijn te lezen dat er ook een ommekeer kan komen en je leven weer zinvol wordt.


Gerrit
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik hoop dat ik dat ooit nog zal beleven. Nu is het alleen maar triest met een gevoel van intense heimwee.

Alice
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dank voor de hoop die je me geeft dat die vreselijke pijn over een aantal maanden milder wordt. Dat je je man kunt missen zonder kapot te gaan aan het gemis. Ik word zo hopeloos van die berichten van over 15 jaar, over 25 jaar, 10 jaar.
Ik ben pas 2 maanden geleden mijn man verloren na meer dan 25 jaar samen te zijn geweest. Ik wil graag verder en put hoop uit de berichtjes dat het beter zal worden.

Joop
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja dat heb ik nu.na ruim 1jaar ook wel,,he,,lekker t zonnetje.
Maar verder kan ik.nog weinig ergens van genieten,kan bijna niet meer lachen

Anoniem
02-05-2021
Reactie:
Fijn om te lezen dat er ook weer betere tijden aan komen, ik denk vaak als ik zo verder moet leven dan is dat niet te doen, mijn man is 12 Sept 2021 overleden aan een hartinfarct, hij heeft nog 1 week in coma gelegen maar zijn hersens hadden zo'n klap gehad dat hij niet verder kon leven, fijn om ook te lezen dat je een lotgenoten griep hebt gevonden ik heb daar nl ook naar gezocht maar vind er echt geen een, misschien kun je dit hier delen zodat anderen die dat willen daar zich ook bij aan kunnen sluiten, want praten en schrijven met mensen die weten wat je voelt is denk ik erg fijn

Nettie
25-10-2021
Reactie:
Mijn lieve Ann is gestorven op 24/9/2019 na een langdurige ziekte. Ik heb haar steeds verzorgd gedurende bijna 3 jaar. Ze werd 63 jaar. Veel te jong. Steeds gezond geleefd en pats, toch ziek. Ik heb het nog steeds moeilijk doch doe mijn best. Zo zou ze het gewild hebben.
Het rouwproces werkt als een schaduw. Die is er steeds. Bij iedereen. Soms is die groot en is het gemis groot. Soms is de schaduw klein, en is het gemis kleiner en heb ik een betere dag. Doch rouw gaat nooit over zoals een schaduw nooit weg gaat. Dit hoeft ook niet. Zo blijft ze steeds in mijn gedachten. Doch gemakkelijk is het niet. Ze was mijn grote liefde en dat blijft zo. Het gemis is zeer groot, ook na bijna 3 jaar. Doch ik koester de momenten dat de schaduw klein is en ik op dat moment het zonnetje bedank en er van geniet.

Guido
31-05-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Rebekka
05-07-2022

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 16 - Een luisterend oor bij verwerken en helen

Een luisterend oor, iemand die je niet veroordeeld en waar je over je dierbare kunt blijven praten, zonder dat het nu wel eens tijd wordt dat je doorgaat.

Boosheid, pijn, verdriet, in de war... Het mocht er allemaal zijn en er was begrip. Alleen dat helpt al enorm bij het verwerken en helen.


Selma
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 15-03-2023

22
5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Sinds mijn vader tien weken is overleden denk ik elke week op hetzelfde tijdstip weer aan dat moment. Ik voel mij ontzettend down en futloos

H
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dat je je zo down voelt en futloos zal nog wel even zo blijven Het zal
eig nooit helemaal weggaan.. wat heel normaal is wanneer je geconfronteerd word met verlies. Je leert er op den duur mee omgaan. En ook jij zal dat op geheel eigen wijze doen. Praat over jouw vader, haal herrinneringen op Zo vergeet je hem niet De herrinneren houden je vader levend Koester ze met heel je hart! Heel veel sterkte

J.Roks
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp het 100procent,,er gaat n stukje van jezelf dood als je partner overlijdt

En zie dan maar is op te krabbelen

Anoniem
02-05-2021
Reactie:
Ik mis dat ook zo..

Anja
09-08-2021
Reactie:
Begrijp je verdriet en gemis
Zeker dat je met haar goede band had. Mijn moeder is nu in de zomer 4 jaar dood. Had niet altijd goede band. Maar de laatste jaren is mijn moeder milder geworden. Had vaak ruzie met haar. Omdat ze niet eerlijk was. Over wie mijn vader was. Had vroeger wel een man waar ik van hield
En wist niet beter of hij was mijn vader. Maar toen ik 15 was hadden me moeder en wat ik dacht mijn vader ruzie
En toen zei ze ineens dat hij me vader niet was
Alleen wel van me broertjes
Heb vaak gevraagd wie is dan mijn vader
Ze zei nooit wat. Mijn nichtje zei altijd ik wist allang dat je vader jou vader niet was. Ben een heel onzeker meisje geweest. En ze deed me vaak kleineren. Waarom weet ik niet. Maar naar scheiding ging mijn vader
Weg
En zei ze eindelijk wie mijn vader was. Hij had met zijn ouders 2 zaken in Denhaag. Een paraplu zaak
Ook zei ze hij heeft nog een dochter. Ben naar de zaak geweest. Maar de zenuwen waren mij de baas. En ben weg gerend. Dus nooit gezien. Wel vrouw in de winkel aangestoken. Dat was zijn moeder. Dus mijn oma. Naar 2 dagen had hij mijn moeder gebeld. Dat ik in de zaak was geweest. Hij zei dat hij kort ervoor hartaanval had gehad. En er slecht uit zag. Wilden eerst opknappen .En dan wel afspreken met mij. Nooit van gekomen Hij is overleden
Nu naar jaren heb ik mijn zus gevonden
Ze woonden in Luxemburg. We hebben veel gepraat
Zei is bijna 80 . En ik augustus 70. We zijn wel beetje verdrietig . Dat we het allemaal niet eerder wisten
Maar goed ik wilden toen mijn moeder opgenomen was
Met haar nog wat praten. Helaas kon ze niet meer praten. Dus ik was zo verdrietig.En Toen ze stierf keek ze me recht aan. Ik voelde iets heel raars. Ik heb nog geen vrede. En Heb ook haar gezien
TOEN ZE PAAR weken was overleden
Ze was in mijn slaapkamer
Ik zat rechtop in mijn bed. Ze zwaaiden naar mij. En toen zweefde ze langzaam weg. Ik voel me nog zo somber en moe. Lijkt of ze bij me is
Maar ik wil nu rust
Nou vind fijn om dit te delen
Met vriendelijke groet Margreet sorrie voor spelfouten.

Margreet .
15-03-2023

Jouw reactie:



Verhaal 17 - Mijn man is aan kanker overleden

Na 47 jaar huwelijk, is mijn man op 11-3-2016 aan kanker overleden op 69 jarige leeftijd. Het was o.a. een zorgzame-bijzondere man, die ook bang in zijn leven was n.a.v. veel.

Hij wilde niet dat ik na zijn dood met een andere man verder zou gaan. Ik was toen 67 jaar. Echter net voor zijn overleden gaf hij te kennen aan mijn zoon en mij, ik ga en het kan mij allemaal niets meer schelen wat jullie doen, jullie bekijken het maar.


Marianne
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 04-03-2022

20
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ook mijn man is overleden aan kanker, op 22 november 2019. We waren 47 jaar getrouwd, 48 jaar samen
3 kinderen, 8 kleinkinderen
Ik ben nu 67 . Ik heb totaal geen behoefte aan een andere man, ook geen behoefte aan een andere relatie
Ons huwelijk was er 1 van ups and downs . Alles overwonnen, behalve die rotkanker niet

Sterkte.
Marianne

Marianne
02-05-2021
Reactie:
Bedankt voor het delen, ik ervaar exact hetzelfde. Ik voel me zo schuldig…. Had ik haar maar een keer meegenomen naar de bloemen velden, meer dagjes weg. Had ik maar een auto gehuurd waar je met rolstoel in kunt. Ik had haar nog zoveel mooie herinneringen kunnen geven. Bij de crematie zag ik pas hoe kil jouw familie was, ik had te veel vertrouwen in hun. Ik was waarschijnlijk de enige die je knuffelde…. Het gevoel is ondraagbaar….

Laura
15-08-2021
Reactie:
Zit in zelfde situatie vrouw dit jaar overleden aan kanker
Was 68j en 48j getrouwd
Mis haar elke dag maar wil terug zin in het leven viz een fijne vrienddschap
Alleen zijn hoeft echt niet dzar help je jezelf niet mee vooruit
Zin in een babbel

Willy
26-12-2021
Reactie:
Ook ik ben 5 jaar weduwe, mijn man overleed aan keelkanker.
Ik mis hem erg maar heb geen behoefte meer aan een man.
Ik ben stapelverliefd op een vrouw?!!!
Wat nu??

Trudy
04-03-2022

Jouw reactie:



Verhaal 18 - Het gemis is zo pijnlijk

Mijn lieve man en maatje is na een ziektebed van 20 maanden overleden in augustus jl.
Het gemis is zo pijnlijk dat ik er soms misselijk van wordt. Je valt in een gat en zoals iedereen zal ervaren gaat voor iedereen het leven gewoon weer door. Ik kan mij soms in een kamer vol mensen zo eenzaam voelen, hoe lief de mensen ook zijn ze kunnen nooit mij geven wat ik mis. Het is nu 14 weken geleden dat hij stierf en elke dag ben ik kapot van verdriet. Ik ga de deur uit en doe leuke dingen maar van binnen ga ik helemaal kapot. Ik kan mij echt niet voorstellen dat je dit zomaar kunt verwerken. Ik lees momenteel 3 boeken over verlies en alvleesklierkanker (waar mijn man aan is overleden). ik zoek zoveel begrip en bevestiging maar wat ik uiteindelijk zoek is niet te vinden. Het is niet uit te leggen wat je voelt als je allerliefste lief er niet meer is, je kunt het je ook niet voorstellen weet ik nu. De wereld draait door en ik zit vaak alleen en huil ook veel. Iedereen is er voor je maar uiteindelijk wordt het toch weer stil want iedereen leeft zijn leven door, en dat doet pijn. Ik begrijp het deels wel maar geef af en toe een knuffel. Ik zie hier ook een verhaal staan wat begint met...wat is nog mijn functie in het leven. Dit vraag ik mij ook elke dag af. Het is niet het alleen zijn wat mij beangstigd maar zonder mijn lief verder leven. Alsof de benen onder je lijf zijn weggeschopt. Ik weet dat ik het zelf moet doen en alles moet doorstaan maar god wat doet dat pijn.

Madelon
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 02-01-2023

20
8
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn man is op 13 febr overleden ging net met pensioen. Net nu in de corana ben ik echt alleen. Mijn man zijn familie allemaal overleden. Een zoon woont in Apeldoorn de anderen in België”. Mijn familie in Eindhoven. Het ging allemaal zo snel mijn mijn wilde niet dood we wilde nu wat gaan genieten. We hebben jaren heel veel verdriet mee gemaakt. Dus ik zit al 10 weken in de carona tijd helemaal alleen.. Het klopt iedereen gaat verder met hun leven. Wat mis ik mijn maatje ik praat maar tegen zijn foto en doe maar net of hij er is, anders word je helemaal gek. Ik wens iedereen met verdriet dat we kracht mogen vinden om hier mee om te gaan. Dus maar een knuffel van mij.

Henny J
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zie mijn verhaal 166

Jolanda Copier
02-11-2021
Reactie:
Van mij is het vier weken geleden . Blijf nog onwerkelijk.mijn man had ook alvleesklierkanker rot ziekte.

Rossana
18-04-2022
Reactie:
Mijn man Henk is nu een maand geleden overleden.
De hartepijn en het intense verdriet is verschrikkelijk.
Het is zo moeilijk om nog de zin van het bestaan ie zien.
Ik wens jullie allen op dit Forum veel liefde, warmte en vriendschap en ik hoop ooit weer wat lichtpuntjes te zien in dit aardse leven

Saskia
26-04-2022
Reactie:
Mijn man is 2 maand geleden ook aan alvleesklierkanker overleden . We waren altijd samen en 52 jaar getrouwd .
Het is een vreselijk rauw gemis , een leegte in mijn huis , een onbeschrijfelijk verdriet en een kwellende heimwee en verlangen naar hem.
Hij was de liefste en zorgzaamste man en vader die een vrouw en kind zich maar kan wensen .
De enige troost die ik kan vinden is in het feit dat ik weet dat hij bij zijn Schepper in de hemel is waar geen rouw en tranen en verdriet meer is .
Maar dat maakt het gemis en verlangen naar hem niet minder , wel een troost .
En mijn 3 kinderen en schoonkinderen zijn een steun voor mij maar ik besef dat zij hun eigen leven , gezin en werk hebben .
Ik zal mijn weg alleen moeten vinden , hij was mijn steun en toeverlaat , hij was de locomotief , ik de wagon en die staat nu stil
Het huis is niet meer mijn thuis , dat was hij !
Ik herken me in veel verhalen van jullie , toch wil ik even kwijt dat er een God in de hemel is die bewogen is met ons verdriet , vraag me niet waarom dit dan gebeurt is , daar heb ik ook geen antwoord op maar ik geloof en voel dat Hij bewogen is met onze situatie en ik vind een zekere rust als ik tot hem bid .
Ik wens jullie allen veel sterkte toe !🙏

Anoniem
24-05-2022
Reactie:
Hoy beste ,
Ik leef mee met je .Hetzelfde ervaar ik nu al 2 jaar na het overlijden van mijn geliefde.

Ketje
28-09-2022
Reactie:
Hai, mijn man is kortgeleden overleden.lees je verhaal vroeg me af hoe het met je gaat

Sietske
06-11-2022
Reactie:
Mijn man (45jaar) is 24/10/22 verongelukt met zijn motor. Hij laat mij en onze dochter van 6 achter. Geen familie langs zijn kant en enkel mijn ouders langs mijn kant, die altijd al emotioneel afstandelijk waren. Ik weet door welke hel je gaat. Het is een nachtmerrie, een kwelling. De leegte, het gemis, in mijn geval schuldgevoelens, mijn kind waar ik nu niet meer voor kan zorgen, haar verdriet. Pure horror. Ik had liever dood geweest, dan moet je niet met al die pijn verder.
Ik hoop dat we een lichtpuntje vinden. Heel veel moed en sterkte!

Kathie
02-01-2023

Jouw reactie:



Verhaal 19 - Ik zwaaide je uit op Schiphol, ver weg ben je gestorven

18 november 2000 heb ik je voor het laatst gezien, ik zwaaide je uit op Schiphol. Nog altijd zie ik haarscherp voor me hoe je zwaaide en toen uit het zicht verdween. Ver weg ben je gestorven, onder onduidelijke omstandigheden.

 

Nooit meer heb ik je teruggezien en nog steeds doet het zo'n pijn, na al die jaren. Niemand praat meer over je, ze vergeten zelfs elk jaar je sterfdag. Maar in mijn hart ben je nog even levendig als toen....


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-08-2022

19
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Soort gelijk meegemaakt mijn man is 4 vier maanden geleden overleden in het buitenland. Zonder dat ik het wist heeft zijn familie hem begraven zonder enige wat te zeggen of te laten weten dat hij gestorven was. Geen uitleg niks omstandigheden zijn ook niet duidelijk. wij hadden net een kindje gekregen. Het voelt zo onwerkelijk het lijkt wel een nachtmerrie ondertussen denk ik nu 4 maanden later dat mijn man nog steeds ieder moment thuis komt. Geen steun Ik voel mij verloren zonder hem!

Anoniem
14-12-2021
Reactie:
Is ook overleden in 29-08-20020
Mijn man en ik weten krijgen
Notaris nalatenschap wij hebben zo
Schrokken want wij hebben geen bericht gehad zij hebben zo
Mijn zwager en schoonzus
Samen begraven zonder dat
Wij weten het is zo erg voor mij man
Is hij heeft tumor in de Hoft
En zo verdrietig 😭 dat hij kun niet
Afscheid nemen van zijn moeder
In middels mijn man overleden
4-01-20021 maar met zijn verdrietig
Hij zei op de sterfte bed Bring mij naar mij moeder 😭 ik vindt zo erg dat mijn man zo verdrietig 😭 was en leidde is
Gestorven 💔

Mijn schoonmoeder
14-02-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Rebekka
05-07-2022
Reactie:
Hoe eenzaam kan verlies zijn, zo veel mensen om je heen, en toch soms een heel groot gat die nooit gevuld gaat worden, ze zeggen, heeft het al een plekje of heb je het verwerkt, maar als je zo veel van iemand houd, is het enige wat we kunnen, het gat accepteren, vriendelijk reageren en stilletjes huilen, herinneringen op halen, en de liefde voelen alsof ze nog geleefd hadden, en de wereld zo als het moet..,! Gaat door

Anoniem
27-08-2022

Jouw reactie:



Verhaal 20 - Ik mis mijn ex nog steeds

Ik ben al een tijd uit elkaar met de vader van mijn dochter. Hij was echt wel mijn liefde, mijn maatje. Ondanks dat hadden we problemen die onze relatie onder druk zette.

Ik was 6 maanden zwanger en mijn man zat in de weekenden heel veel bij een eenzame vriend. Ik vond dat zelf niet echt kunnen, die man plande zowat het hele weekend vol met dingen met mijn man. Hij zag dat helemaal niet als iets slechts en zei dat dit een tijdelijke situatie was.

Toen kregen we ons kind en ben ik gaan twijfelen. Ik heb hem toen gezegd dat ik op deze manier het niet meer wilde en ben toen apart gaan wonen. Ik heb niet ingezien dat ik beter samen met hem hulp had kunnen zoeken in plaats van weg te gaan bij hem. Nu heeft hij een andere vrouw.

Ik probeer het los te laten, heb een mooi huis gekocht, veel dingen gedaan om door te gaan maar wat doet het pijn. Ik vraag me af wat ik ermee op ben geschoten om uit elkaar te gaan. Er liepen dingen niet lekker, maar er waren ook genoeg dingen wel fijn en die zijn nu ook weg.

Volgens mij therapeut zit ik in een rouwproces. Een leven dat ik had zal niet terugkeren. Ik voel me eenzaam. Dat is velen malen erger dan ik het voelde toen mijn ex in de weekenden altijd bij die eenzame vriend zat.

Ik mis mijn ex nog steeds. Ik zie hem nog een paar keer per maand en dat doet veel pijn.

Loslaten gaat gewoon niet. Je zit levenslang aan elkaar verbonden.


Mirjam S.
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 03-07-2022

19
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Mirjam ,

Ik snap het rouwproces na een relatie
Ik mis de momenten als gezin ik mis ons huis ik mis de familie momenten ik mis de reuring ik mis de gewoonte
Maar me ex mis ik niet als persoon !

Ga eens bij jezelf na wat jullie relatie zo bijzonder maakte
En ga eens na waarom je de stap zetten
Je hebt die keuze niet voor niets gemaakt
Je hebt voor jezelf en jullie kindje gekozen
Op een moment van 6 maanden zwangerschap en Hey om die keuze op zo een moment te maken moet je wel heel sterk in je schoenen hebben gestaan
En die gevoelens die je had waren niet voor niets .
Twijfel niet aan je keuze en heb vooral geen spijt
Als ik alles van te voren wist dan had ik eerder keuzes gemaakt
Lieve Mirjam straf jezelf niet zo

Je ex zal bij zijn nieuwe partner een heel ander iemand laten zien dan toen je ex met jou was .

Mijn ex ook die herken ik bijna niet terug in zijn doen en laten ,en hoe die kruipt voor z’n nieuwe jonge vriendin

Maar Hey karakter veranderd nooit en ook in nieuwe relaties zullen er pieken en dalen komen

En waarom moet je altijd hulp inschakelen om aan je relatie te werken
Dat moet je samen doen en als de koek op is dan moet je gewoon stoppen

Lieve Mirjam je hebt voor jezelf gekozen hoe dapper is dat !

Ik ben nu 4 jaar alleenstaande moeder met 3 kids en ik geniet hiervan
Die leegte is het gemis van de gewoontes En de vertrouwde omgeving die ik kwijt ben

Maar Hey ups en downs vallen en opstaan
Kijk naar wat je hebt en wees trots op jezelf wat je bereikt heb alleen

En blijf niet hangen in iets waar je niets meer aan kan doen
Denk in oplossingen en niet in problemen
Gun je ex zijn liefde en het beste voor zijn partner
Maar gun jezelf het aller beste en accepteer in godsnaam je ontzettend dappere keuze
Ben trots op jou je bent een powervrouw

Smiley77
15-08-2021
Reactie:
Pffff..ik kom er ook niet los van.
Dromen, dagelijkse dingen, herrinnering, bv terras, sport .maar vooral zijn mooie gedrag dat zijn holding,liefde.bescherming.
En zoveel blijheid.

Ik mis hem zo

Hi Mirjam
03-07-2022

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 21 - Ik voel me schuldig, had haar meer willen bieden

Afgelopen jaar is mijn moeder overleden. Ik merk dat dat veel bij mij naar boven haalt. Ik voel me schuldig omdat ik er meer voor haar had willen zijn.

Ook zie ik ineens dat de relatie die mijn ouders hadden heel anders is dan het beeld dat ik ervan had. Nu zie ik mijn moeder op een heel andere manier en heb ik met haar te doen. Maar ik kan er niets meer mee, want ze is er niet meer. Dit kan mij verscheuren.

Het is zo moeilijk dat het verlies van mijn moeder zoveel meer dingen naar boven haalt. Hierdoor heb ik het gevoel dat ik niet alleen rouw om het verlies van mijn moeder, maar ook om allerlei anderen dingen.

Dat ik er meer voor haar had willen zijn, dat ik haar meer had willen zien voor wie ze was, dat ik haar meer had willen bieden. Ik heb het gevoel dat mijn leven er behoorlijk door op zijn kop is gezet.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 20-02-2023

16
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

ik herken jou verhaal volledig in het mijne. Waarom is dit zo moeten lopen? Ze was m'n moeder, ik had zoveel meer voor haar moeten betekenen.


Lies
> 2 jaar geleden
Reactie:

Heel lastig, ik herken me in je verhaal en voelde me idd ook schuldig dat ik er niet méér voor haar was op het moment dat ze me nodig had.

Nu heb ik hulp gezocht, inmiddels al vele jaren later. En ik begin nu steeds meer te geloven dat ik het toen niet anders kon anders had ik het anders gedaan.

Het is een soort rugzak die ik al die jaren al mee sjouw, en nu is het tijd dat ik hem af doe. Maar hierdoor zie ik ook veel dingen negatief, en dat moet ik nog zien te veranderen. Positief en genieten, klinkt leuk maar is nog erg moeilijk.


Marrie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Je moeder moeten missen is erg. Ik weet er alles van helaas. Mijn moeder is zeven maanden geleden overleden. Ik deed mantelzorg en woonde bij haar. Ik moet zeggen dat ik veel heb gedaan voor en met haar, maar dat ook ik achteraf denk, had ik maar meer kunnen doen of had ik maar meer geduld. Ik kon doordat het zo zwaar was vaak geïrriteerd zijn en ook daar heb ik spijt van. Maar op dat moment was het gewoon te veel en ik ben ook maar mens dus ik kan mezelf gek maken en schuldig voelen, maar ik help er niemand mee. Ik moet rust vinden en mezelf vergeven. Mijn moeder heeft mij vergeven. Dus als die gedachten naar boven borrelen dan zeg ik tegen mezelf je hebt je best gedaan. Vergeet dat niet!

Wat gebeurd is kunnen we niet meer veranderen. Ik denk dat jezelf vergeven de eerste stap is. Een moeder vergeeft haar kind hoe dan ook... ik geloof dat de liefde en band blijft bestaan en dat ze heus wel iets van hier meekrijgt. Daarom bedankt ik mijn moeder nog elke dag voor haar liefde, steun, zorgen en alles wat ze heeft gedaan. Ik bied mijn excuses aan voor de verkeerde dingen die ik heb gedaan en heb gezegd. Daarna voel ik rust. Alsof ze me troost.

Wees niet te hard voor jezelf, want het is al zo zwaar. Gun jezelf vergeving.

Wat mij ook helpt is dingen doen waar zij van hield. Bijv doneren aan een goede doel waar zij achter stond. Zo houd ik haar herinneringen in leven en voel ik rust.

Mijn moeder ligt in het buitenland begraven dus helaas kan ik niet vaak naar haar graf. Als ik kan ga ik en praat ik van me af en zeg ik alles wat me dwars zit en waar ik spijt van heb. Maar ik bedank haar ook voor alles en vertel haar dat het ondanks alles goed met ons gaat en zij in vrede mag rusten. Geen zorgen meer voor haar... misschien is het een idee om dat ook te doen en wellicht voelen jullie ook meer rust.

Ik hoop dat jullie de rust gauw zullen vinden en met dit enorme gemis kunnen leven.

Heel veel sterkte en liefde voor jullie❤️

Naad
> 2 jaar geleden
Reactie:
Phoe ik herken mij in je verhaal. Zo moeilijk en zwaar. Een last die je meedraagt. Ik hoop dat het minder wordt.

Anoniem
20-02-2023

Jouw reactie:



Verhaal 22 - Tot de dag van vandaag mis ik hem

op 28 september 2015 kreeg mijn man een hartstilstand en heeft 2 weken in coma gelegen. Daarna volgde een lange revalidatie. Hij is niet meer de oude geworden.

 

Hij zou half februari 2016 weer thuis komen na een zwaar traject voor hem. Hij heeft ontzettende hard gewerkt, in de tussentijd een openhart operatie gehad, 3 x een maagonderzoek en elke week bloedtesten.

 

Omdat hij buikpijn bleef houden toch maar eens een echo gemaakt. Onze wereld stortte ineen. Hij bleek alvliesklierkanker te hebben. Ook een aantal longembolieën waarvan de artsen bang waren dat dit vreselijk fout kon gaan in de zin van benauwd en pijn.

 

Op 26 februari is besloten hem aan de morfinepomp aan te sluiten. Op 27 februari 2016, nu bijna 2 jaar geleden is hij overleden. Tot de dag van vandaag mis ik hem. Ik voel een enorme leegte.

 

Terwijl ik kortgeleden weer Oma ben geworden is het gemis alleen maar groter geworden. Het niet meer kunnen delen van de mooie momenten. Ook ik werk intussen weer maar de mensen om me heen laten het steeds meer afweten.

 

Echtparen die nog maar mondjes maat komen of wat laten horen. Alleen een kennis die ook haar man is verloren begrijpt wat ik elke dag weer door heenga. Vooral het alleen thuiskomen en alleen opstaan vind ik nog steeds moeilijk.

 

Ik heb het idee dat ik nooit meer echt gelukkig zal worden. Maar wel even fijn dit van me af te schrijven. Wellicht helpt het een beetje.


Annette
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 16-07-2021

16
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Ik herken je verhaal zoals je die omschrijft. Ook de gevoelens die je nu meemaakt.
Mijn echtgenote is in januari j.l. t.g.v. darmkanker overleden.


Na vier operaties en chemokuren in verschillende ziekenhuizen is ze op zestig jarige leeftijd overleden.
Een prachtmens was ze, altijd positief.


Ik zit nu in een fase van diep verdriet en eenzaamheid, bezoekjes krijg ik op dit moment nauwelijks, het voelt of je niet meer bestaat. Mijn geloof houdt mij overeind.


Ik wens je alles toe wat je nodig hebt!


Wim
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik voel hetzelfde na 3 jaar overlijden van mijn echtgenoot , en het is inderdaad ok , ik geloof dat we op en dag terug opstaan en terug onze tevredenheid en onze blijheid gaan vinden.

Vriendelijke groeten.

Lydia
16-07-2021

Jouw reactie:



Verhaal 23 - Nu is ook nog ijn hondje dood

Mijn vrouw is op 1 februari overleden ik ben voor haar 50 jaar mantelzorger geweest
de laatste tijd moest ik haar de hela dag door verzorgen
Ze had veel pijn en at haast niets meer.
Het overlijden heeft veel verdriet meegebracht Ik ben in een eenzaam gat gevallen
Nu is afgelopen zondag mijn hondje dood gereden dus nu heb ik niets meer om mee te praten
Het is nu eerg stil en eenzaam

kees O.
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-05-2022

16
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Kees, wat verschrikkelijk verdrietig:( Ik weet niet in welke regio je woont, maar als je eens een ommetje wilt maken en samen wilt praten/delen!

M.
> 2 jaar geleden
Reactie:
wat is dat verschrikkelijk voor je. Ik leef met je mee. Raakte de liefde en geborgenheid al vroeg in mijn leven kwijt. Deze week ook mijn lieve hondje in laten slapen. Alle wonden gaan weer open.

Zoekend naar een weg.

joan
01-05-2022

Jouw reactie:



Verhaal 24 - Rouwen, ik wist niet hoe ik dat moest doen

Na jaren had ik nog niet verwerkt dat mijn zus was overleden. Ik ben een rationeel type en wist eigenlijk niet hoe ik dat moest doen, rouwen.


Uiteindelijk heb ik hulp gezocht. Geleidelijk aan lukte het bij mijn gevoel te komen en ben ik aan mijn verwerkingsproces begonnen. Tussentijdse opdrachten van mijn therapeut hielpen daarbij.


Inmiddels heb ik het verlies van mijn zus een plekje kunnen geven.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-07-2022

14
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Ik heb mijn jongste broer in december jl. verloren en weet ook niet goed hoe ik het rouwproces moet aangaan. Heb jij tips voor mij? Ik krijg ondersteuning.

 

Na wat omwegen ben ik nu in goede handen, maar de emdr kan pas over een aantal maanden van start gaan door een wachtlijst. Ik heb namelijk een trauma opgelopen doordat ik mijn broer dood aangetroffen heb.


Anoniempje
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Rebekka
05-07-2022

Jouw reactie:



Verhaal 25 - Mijn zielsverwant verloren aan een hartstilstand

Ik ben intussen 3 maand mijn zielsverwant verloren aan een hartstilstand en elke dag heb ik eindeloos verdriet ik mis hem zo verschrikkelijk soms heb neiging om een einde aan m'n leven te maken :'"( ik doe niets meer in en om het huis het kan me allemaal niets meer schelen ik ben zwaar depri


sadness
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-03-2023

14
18
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Voor ik mijn Soulmate leerde kennen was ik zo eenzaam, depressief en moedeloos... Maar 'de dag dat ik m'n maatje tegenkwam is en blijft de mooiste dag van mijn leven'... Jammer genoeg ben ik terug in een zéér negatieve spiraal terechtgekomen bij het verlies van mijn enige soulmate... :'"(
Voor mij is dit voor Eeuwig en Altijd de ene... WAAROM ???


sadness
> 2 jaar geleden
Reactie:

Jullie verhaal kon de mijne zijn. Na 6 weken nog maar, ben ik nog steeds erg verdrietig. Vijf jaar lang mochten we soulmates zijn maar toen sloeg het noodlot toe middels een zwaar hartinfarct. Mijn doel in dit leven is niet meer. Sterkte beide


Frizootje
> 2 jaar geleden
Reactie:
Verschrikkelijk...zo voelt het aan! Vier weken geleden is de liefde van mijn leven op 51 jarige leeftijd plots overleden. Zonder aanwijsbare reden is hij op een kwartier tijd dood gegaan. De oorzaak is nog steeds niet duidelijk. Om gek van te worden... Hij was een prachtige, gezonde, sportieve en super gelukkige man. Wij haddzn het zielsverwantschap in elkaar gevonden sedert 2.5 jaar en waren druk bezig met het zetten van de laatste stappen tot een volwaardig leven tezamen. Dit is ons niet gegund geworden. Waarom ...??? Gek van verdriet voel ik me! We waren zo immens gelukkig met elkaar. Het leven lijkt on-hold gezet terwijl anderen bouwen aan geluk. Alles is me teveel en rust vind ik nergens. Mijn hele dag en nacht wordt opgeslorpt door mijn gedachten aan hem. Het lijkt alsof ik geen ruimte wil toelaten om getroost re worden. Ik weet niet hoe het verder moet zonder hem. Ik kan noch wil me dit voorstellen. Ik heb eerder dierbare mensen verloren maar het verlies van mijn soulmate verscheurt me volledig...

Illy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mieke ik begrijp je helemaal, hoe eenzaam moet je wel niet zijn! En dan de winter ingaan. Ik zelf vind de winter ook elk jaar een zware periode. Heel veel sterkte. Wat zul je je man missen. Liefs

Anne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ook wil zelfs euthanasie aan vragen door. Dat ik men moeder mis

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb mijn man ook 9weken geleden verloren ik heb er zelf ook geen zin meer in het liefs ben ik ook dood wat mis ik hem

Wllma
30-10-2021
Reactie:
hallo beste,
heb hetzelfde meegemaakt nu zal het 5maanden zijn maar zie het leven niet meer zitten zonder mijn schat van mijn leven
groetjes
snoeseke

snoeseke
23-03-2022
Reactie:
De verhalen die ik lees zijn verschrikkelijk, mijn man is ruim twee maanden geleden overleden. Maar ondanks het gemis mag de zon nog schijnen en zijn er mensen om je heen. Probeer toch het leven weer langzaam op te pakken. Er is een liefdevolle God die leeft en voor je wil zorgen, iedere dag weer!

Anoniem
28-03-2022
Reactie:
Mijn man is nu een jaar dood, het lijkt nog of het was vandaag, ben ook nog altijd op van verdriet heb geen honger meer en ook geen zin meer in het leven, wij waren 35 jaar samen en ook plots uit het niets gestorven, ik vrees dat de pijn blijft.
Veel sterkte ook nog .

Nicole
17-04-2022
Reactie:
Ik heb afgelopen 23 april mijn man plotseling die in zijn slaap is overleden heb nog zoveel verdriet en er zijn al heel veel mensen die niet meer komen ben erg een zaam was gaan sporten drie keer in de week maar kan het nu niet meer opbrengen omdat je weer in een leeg huis kom en dat je niets meer kan zeggen hoe het was ook niet als ik thuis kom van mijn werk en ik mis zijn arm om mijn heen ik mis hem nog heel erg het doe ook zo'n pijn

Hennie
26-07-2022
Reactie:
Dit verhaal herken ik zo ontzettend en voor mij is het al 2 jaar geleden. Gaat het dan nooit meer anders worden?

Anoniem
06-08-2022
Reactie:
Mijn man is overleden met 44 jaar op 7-7-2022! 5 weken geleden nu. Plotseling....anorysma! 4 dagen rugpijn en in de avond na 2 x reanimeren overleden. Ik ben kapot! Ik heb nog 3 thuiswonende kinderen. Hij was mijn alles! Mijn soulmate, mijn man,vader van mijn kindjes, mijn steun en toeverlaat....de liefde van mijn leven! Ik wou dat ik met hem mee had kunnen gaan! De pijn is ondraaglijk

Bollie
13-08-2022
Reactie:
Ik voel en herken de pijn helemaal. Mijn partner is op 30 jarige leeftijd ook op 7-7-2022 gestorven, zelf uit het leven gestapt vanwege heftige psychische problemen. Ik heb ook momenten dat ik een einde aan mijn leven wil maken. Ik weet dat ik zonder hem kan als ik dat wil, maar ik wil het niet. De wil is er gewoon echt echt niet. Mis hem zo erg, hij is echt mijn grote liefde en degene met wie ik oud wil worden.. Ik ben zelf pas 31 jaar en nu al zoveel pijn en verdriet om het gemis van mijn maatje, mijn alles..

Michelle
14-08-2022
Reactie:
Ik ben zelf mijn man na 45 jaar samen zijn op 10-07-2022 plotseling verloren .
Ik heb zoveel lieve vrienden en familie die er voor me zijn maar dat is niet hetzelfde.
Op dit moment voel ik me zo rot ,kan niet eten en niet slapen.
Toch probeer ik door te gaan weet soms alleen niet voor wie.
Hoop toch dat ik hier uitkom maar snap al jullie gevoelens zo goed.
Zou heel graag met mensen praten die hetzelfde hebben meegemaakt dus als ieman een tip heeft,heel graag

Anita
27-09-2022
Reactie:
Ik ben zelf mijn man na 45 jaar samen zijn op 10-07-2022 plotseling verloren .
Ik heb zoveel lieve vrienden en familie die er voor me zijn maar dat is niet hetzelfde.
Op dit moment voel ik me zo rot ,kan niet eten en niet slapen.
Toch probeer ik door te gaan weet soms alleen niet voor wie.
Hoop toch dat ik hier uitkom maar snap al jullie gevoelens zo goed.
Zou heel graag met mensen praten die hetzelfde hebben meegemaakt dus als ieman een tip heeft,heel graag

Anita
29-09-2022
Reactie:
Lieve allemaal, ik zocht naar iets van een atwoord. En kwam op deze site. Ik ben de liefde van mijn leven en zielsverwant 40 dagen geleden kwijtgeraakt op 19 november 2022. Ze was 42 en we waren nog maar 2 jaar samen nadat ik haar 18 jaar geleden leerde kennen. Samen zijn met elkaar in dit leven was het lot, dat voel ik in alles. We horen bij elkaar. Mijn wereld staat stil en ik wil niet verder zonder haar. Ik voel me zo alleen, ookal weet ik dat ze bij me is. Lieve mensen om me heen die van me houden steunen me heel fijn. Maar ik wil haar terug en zoek naar antwoorden. Ik heb nergens zin meer in, wil niet meer lachen. Eet bijna niets en kan geen toekomst meer zien waarin ik gelukkig ben zonder haar. Ik moet heel erg huilen bij het lezen van al jullie verhalen. Ik voel de pijn in mijn ziel, waarom mochten we niet verder samen. Ik weet dat ze op me wacht. Maar het duurt nog zo lang. Ik wil naar haar toe, maar ik heb 3 jonge dochters hier, en twee zonen. Dat kan en mag ik niet doen. Daar leef ik nu voor. Ik houd me sterk, maar vanbinnen ben ik de weg kwijt. Bedankt voor jullie woorden en het delen van je pijn en verdriet. Het helpt me om te voelen dat ik niet alleen ben in dit gevoel.

Jochem
28-12-2022
Reactie:
Ik ben ook in korte dat veel lieve mensen verloren ik herken t gevoel.toch moet je door en kleine beetjes doen .naar buiten helpt .en ik heb n bijbelapp groep die bemoedigen ook.hou vol.Jij ervaart dit niet alleen .😘

LS.
03-03-2023
Reactie:
Hallo allemaal. Zo herkenbaar jullie verhalen de gevoelens, de intense pijn. Mijn man, soulmate en maatje is 3 mnd geleden plotseling overleden aan een hartinfarct, hij was net 48 geworden. Dan staat je leven ineens stil, je toekomst van samen alles is weg en dan moet je op een af andere manier verder. En dat is loodzwaar..

Anoniem
27-03-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 26 - Alles kwijt

Mijn man heeft 6 maanden gekeden suïcide gepleegd. Nu komen langzaam alle gehiemen die hij had boven water. Het is voor mij bijna onleefbaar. Ik ben alles kwijt. Mijn stiefzonen komen niet meer. Zijn ouders zien mij als de aanleiding. Want hij was zo'n mooie lieve man, maar had een dubbel leven. Iedereen zegt dat ik juist daardoor sterk moet zijn en nu voor mezelf moet kiezen en leven. Maar het veraad en het verdriet zijn zo pijnlijk en zo hard dat ik bijna niet verder wil. Ik heb van hem gehouden tot dat de leugens boven water kwamen. Nu is er veel woede en zelfs ongeloof. Ik heb nooit wat in de gaten gehad en voel me afschuwelijk en schaam me dood. Ik ga wel weer werken maar moet me door de dagen slepen. Hoe kan ik dit ooit een plekje geven? Is er leven na zoveel bedrog, verdriet en in de steek gelaten voelen? Wat heb ik wel niet gemist? Kan ik ooit nog iemand vertrouwen?

Fien
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-09-2022

14
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik zit ongeveer in hetzelfde schuitje….het is afschuwelijk….

Anoniem
18-02-2022
Reactie:
Ja Fien.. heeeeel voorzichtig! Gun het jezelf, je bent het waard. Hoe gaat t inmiddels met je?!
Ik lees het net pas en wilde jou een hart onder je riem steken.
Liefs Lenny

Lenny
16-07-2022
Reactie:
Weet wat je voelt. Mijn vriend is 8 maanden geleden overleden aan k.

Nu komen er dingen boven water waar ik niks van wist... Kan het ook niet meer navragen...

Voelt zo niet te beschrijven... Alle kracht voor jou🌸


Nina
01-09-2022

Jouw reactie:



Verhaal 27 - Mijn zoon is voor de trein gesprongen

Mijn Mooie Lieve Zoon van 23 jaar jong, is in 2018 voor de trein gesprongen.
Mis hem vreselijk en wil zeggen dat ik Heel Veel van Hem Hou !!!
Ik geloof dat mijn Lieve Zus die vorig jaar deze aarde heeft verlaten dat zij en de Engelen voor Mijn Lieve Kind zorgen !XXXX

marianne
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 07-08-2022

14
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Marianne,
Je zoon weet dat je van hem houdt en hij wordt zeker goed verzorgd in de hemel. Vanuit daar let hij ook op jou. Zorg je goedvoor jezelf? Wat zal je veel verdriet hebben. Denk aan je. XX

Claudia
07-08-2022

Jouw reactie:



Verhaal 28 - Mijn meisje

Vorig jaar december (2016). Slechts 55 jaar mocht Mijn Meisje worden. Plots weggerukt door een niet te stelpen hersenbloeding (als gevolg van toedienen bloedverdunner).

Slechts ruim 7 jaar mochten we een onbeschrijflijk mooie liefde kennen.

In beginperiode moet je zaken regelen en na een maand is alles geregeld en moet je alleen verder in het besef dat er geen nieuwe prachtige herinneringen bij mogen komen.

Niet boos, maar intens verdrietig. Letterlijk pijn in mijn lijf. Ik ervaar de rouw zonder verzachtende middelen (drank, medicijnen), maar het is zo verschrikkelijk hard. De zon schijnt, maar niet meer voor ons samen.


Peter
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 11-03-2023

13
8
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Oh zo herkenbaar, alleen is pas alleen als je voor altijd alleen bent.
Sterkte.


Me
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik weet hoe dat is. onze zoon van 14 jaar oud kreeg op 10 dec 2016 een hersenbloeding en stierf 2 maanden later. op 7 feb 2017. hij was zo jong en plotseling weg gerukt.


Hi
> 2 jaar geleden
Reactie:

Hallo Peter,
Het is niet te bevatten als je partner, je maatje je zo plotseling wordt ontnomen.
In het begin dringt het nog niet echt door.

Ik was erg druk met zaken regelen nadat mijn man geheel plotseling overleed aan een hartinfarct op 63- jarige leeftijd, eind april 2017.

Je wereld staat stil en het leven wordt zinloos. Het missen doet lichamelijk pijn en je voelt je niet meer thuis in een wereld zonder je geliefde partner. Niks is meer leuk of mooi en je functioneert alleen op automatische piloot.

Ik voel me vaak onzeker en onveilig zonder hem en mis hem bij alles wat ik doe. Mijn troost en toeverlaat is er niet meer. Samen zijn we er altijd weer bovenop gekomen bij tragisch verlies, ziekte en tegenslag, maar alleen ???

Hopelijk leer ik omgaan met die leegte en de wanhoop van hem nooit meer zien, nooit meer horen, nooit meer samen lachen en huilen.

Ik wens je veel sterkte Peter en leef met je mee.


Stella
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik weet wat je doormaakt. Mijn man is 16 dagen geleden overleden in een ziekenhuis in Pécs, Hongarij. Daar wonen we. Hij had een hartkwaal en is uiteindelijk overleden na een trombose en een bloedvergiftiging. Hij mocht maar 59 jaar worden. Alleen achterblijven is erg, maar zo ver weg van vrienden en familie is nog erger. Het is alleen maar overleven...


Marijke
> 2 jaar geleden
Reactie:

Peter, ik kan u volledig begrijpen omdat ik ook zo plots en zonder afscheid mijn enige Soul-mate ben ontnomen... De leegte is onbeschrijflijk... Veel sterkte nog...


Sadness
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat vreselijk ik heb mijn vriend een maand geleden verloren op 47 jarige leeftijd aan een hersenbloeding ik mis hem heel erg ik kan jou verdriet begrijpen en die pijn is niet te begrijpen ik wens je heel veel sterkte.

Maatje
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heb precies hetzelfde meegemaakt 3 weken geleden

Peter
06-03-2022
Reactie:
Mijn moeder Jelly Christina de Vries-Hiemstra precies hetzelfde op 53 jarige leeftijd. Bloedverdunnere gekregen na een tia 2.5 maand ervoor. Ben zo boos. In haae dagboek stons het voelt alsof mijn hoofs ontploft. Geen enkele nazorg. Ben zo boos.

Tristan
11-03-2023

Jouw reactie:



Verhaal 29 - Tijd en ruimte voor jezelf na een afscheid

Sinds enkele maanden ben ik thuis met een burn-out... Iets wat ik nooit verwacht had te krijgen; ik ben steeds graag gaan werken, kom graag onder de mensen, en stelde me zelden negatief op.

Toch was het daar... naar mijn gevoel heel plots. Ik schaamde me zo dat ik instortte op het werk.
Hoewel ik geprobeerd heb terug te gaan werken, lukte dit me niet. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een psychotherapeute.

Na een zestal sessies werd duidelijk dat ik de rouw van mijn vader op mijn 14de eigenlijk nog niet verwerkt heb. Toen ik dit hoorde voelde het vreemd genoeg aan als een opluchting... Ik begreep eindelijk wat er aan de hand was.

Hoewel ik nog steeds op weg ben naar een 'gezonde rouw', zoals de psychotherapeute het noemt, voel ik me wel veel beter en slaag ik er sinds enkele dagen in het werk opnieuw te hervatten. Dit doe ik echter halftijds; want tijd en ruimte voor mezelf ben ik hoe langer hoe belangrijker gaan vinden.

Eén goede tip vanuit mijn eigen ervaring: Neem tijd en ruimte voor jezelf na een afscheid. Het heeft geen zin zo snel mogelijk terug alles te willen opnemen, als je hierdoor uiteindelijk weer een stap achteruit moet zetten.


D.
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 18-03-2022

13
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ben zelf twee keer weduwe geworden, mijn moeder is vermoord door mijn vader en mijn zusje is jong gestorven dus ik heb wel wat ervaring met rouwverwerking. Het voordeel en goede is dat als je jezelf toestaat om meteen vol in de rouw te gaan, dat mensen je helemaal begrijpen. Als je stoer gaat doen en denkt het te kunnen overslaan, dan komt de rouw later evengoed maar dan krijg je geen enkel begrip meer. Omdat mensen vinden dat je er na 3 maanden wel een keertje overheen moet zijn.

Anoniem
18-03-2022

Jouw reactie:



Verhaal 30 - EMDR heeft geholpen bij rouwverwerking

Emdr heeft bijgedragen dat ik uiteindelijk ervaringen uit mijn verleden een plek heb kunnen geven.

De inzet van poppetjes om mijn rol te verduidelijken tijdens de voorbereidende gesprekken was voor mij heel confronterend, verdrietig en heftig echter heeft me heel veel inzicht over mezelf gegeven.

Het heeft me geholpen om gedragspatronen te doorbreken en mezelf te durven laten zien zoals ik echt ben. Ik mag er zijn!


Vrouw 55 jaar
> 2 jaar geleden

12
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 31 - Mijn dochter en mijn man zijn overleden

Mijn rugzak is vol
Mijn dochter en mijn man zijn overleden.


De stilte is soms ondraaglijk . Mijn dochter is op 23 jarige leeftijd overleden aan maagkanker.
Ze heeft ander half jaar gevochten tegen haar ziekte. Ze wilde het niet opgeven en heeft alles nog geprobeerd. Ze is geopereerd en heeft chemo gehad .

 

Helaas is ze alweer ruim dertien niet meer bij ons. Mijn man heeft ook een strijd geleverd. In 1986 kreeg hij voor de tweede keer hersenvliesonsteking .Hij is 6 keer aan zijn hoofd geopereerd en hij had een prothese in zijn hoofd. Ook heeft hij er epilepsie aan over gehouden.


Helaas is hij in 2016 overleden op 61 jarige leeftijd .Na een val van de trap.waar ik hem gevonden heeft.

Nu is de stilte om me heen zo erg .Dat ik soms niet meer weet hoe ik verder moet.
Het gemis is zo groot.


Ik heb wel gelukkig nog een lieve dochter en een kleinzoon. Maar die wonen niet bij mijn in de buurt.
De wereld draait door ,maar mijn rugzak vol.


Elizabeth
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 29-11-2022

12
9
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Lieve Elizabeth,

Als geen ander weet ik hoe jij je moet voelen. Ook mijn dochter en man zijn overleden. Mijn dochter was pas 11 jaar en overleed plotseling op 6 dec.1994. Mijn partner is dit jaar op 4 febr.na een lange ziekteperiode aan de gevolgen van kanker overleden.

Ik heb nog een zoon en 2 kleinkinderen. Ook zij wonen niet bij mij in de buurt.

Zelf heb ik een kwaadaardige bloedziekte waar ik misschien na een stamceltransplantatie van kan genezen. Die weg wil ik niet meer gaan. Ik besef dat ik genoeg heb geleden en zal er vrede mee hebben als ik mag gaan.

Tot die tijd probeer ik zoveel mogelijk te genieten van mijn zoon en zijn gezin, en haal ik energie uit de natuur en mooie muziek.

Ik wens je alle liefde en kracht toe.

Lieve groet,
Marianne


Marianne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Op 22 Mei 2019 is mijn lieve dochter Dr. Christine Buske overleden aan kanker, wegens dokters fouten moest zij haar leven verlaten waar ze zo graag verder wilde wonen en mensen helpen zoals zij was, zelf op youtube heeft ze mensen geholpen ook was ze al siek, In january is Christine met een chanel begonen mensen te warschuwen over de siekte die haar leven koste wegens dokters die niet naar haar luistere, en dokters die weer fouten maakte in London nadat ze vanaf haar 8 chemo kuur weer terug ging naar huis, daar lieten dokters haar lopen 3 weken met meer dan 15 liters vocht in haar buik, dat heet Ascietes, dat koste haar leven en gaat mijn leven koste, ik de moeder die mijn enig kind heeft moeten begraven zonder dat het nodig was als de dokters meer attent waren. Ik condoleer de familie hier bij. ik heb NIEMANDS RONDOM MIJ GEEN ENKEL FAMILIE, GEEN VRIENDEN MEER, MIJN VRIENDEN LIETEN MIJ VALEN EEN BIJ EEN ZELF OP DE DAG VAN DE BEGRAVING, LIETEN ZE MIJ ALLEEN ACHTER OM METD E BUS ALLEEN HELEMAAL ALLEEN THUIS TE KOMEN, MEV, MIJN VRIENDEIN MET HAAR NIEUWE VOLVO WILDE NIET 3 MENSEN ACHTER IN IN DE AUTO DOEN EN IK DE MOEDER IN ZWART IN RAW ALLEEN NAAST HET GRAF BEGARVEN TE HEBBEN EEN UUR EERDER HELEMAAL ALLEEN BIJ HET GRAF TE STAAN, LIET ZIJ MIJ ALLEEN ACHTER, waar en hoe moet ik nog verder, ik huil en zit ieder dag alleen tussen 4 muren, durf niemand meer aan te spreken om bevriend te raken, mensen willen geen vedriet dicht bij hebben, ik weet mij geen raad meer, ben bij 3 spsicoloogen geweest dat helemaal echt erg slecht waren, ieder een uur van mij, maar niets mee gekregen naar huis, wat raad u mij aan? ik sta open voor alles, maar kan niets vinden, ik heb geen andere kidnren, geen vrienden geen familie meer, ik ga dood ieder dag ietsje meer, ik kan de pijn niet meer dragen, mijn dochter was maar 35 jaar oud, prachtig mens, vol in het leven, met maag kanker, dokters dat het niet wilde zien, niet wilde geloven dat met deze leeftijd kanker kan hebben, na 8 ronde chemo heeft deze niet meer gewerkt en in Londonz agen ze dat niet en gingen nog door met nog 4 rondes die haar dood koste, wie will contact met mij?? ik ben een zeer ardige dame well met vreselijk pijn op mijn hart en niet meer weet hoe verder te gaan. Ik will alleen maar een beetje liefde een beetje gesprek, iemand die mij begrijpt, waar is deze persoon?? wie will mij adopteren voor vriendschap? Carmen Buske

carmen Buske
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste Elizabeth
Mag ik contact met u hebben a u b? kunt u mij schrijven op :
Mijn dochter is net op 22 mei overleden aan maag kanker, zij was 35 jaar, ik zal je zo onzetend dankbaar zijn mocht je mij schrijven.

Ik dank u bij voorbaad
carmen

(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.) 

carmen Buske
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik mis erg me zoon 20 jr , die vorig jaar nov vermis 2 mnd weg , en gevonden overleed . Nu bijna 1 jaar , voel ik nog gemis elke dag . Zo leeg en verdriet . Hij is alles , ik denk aan mooie herrinering en hem glimlach , zo mooi altijd in me hart .

Anne ,
> 2 jaar geleden
Reactie:
Sterkte 💙

K
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste tien
Wat is dit verdrietig om te lezen en ook nog voor iets waar jij de hand niet in hebt.
Na het overlijden van mijn man, zie ik mijn schoonfamilie ook niet meer.

Heel veel sterkte.
Gr Marianne

Marianne
02-05-2021
Reactie:
Door verdriet kan jejuist anderen begrijpen.

Carnen ga naar een zorginstelling.

Je kan.troosten je lan begrip tonen. Juist jij.

Maak praatje zorg voor koffie ga wNdelen met een.ook.eenzaam mens.

Eet een hapje mee met bewoners en personeel.


Probeer om.iets te lachen iets te bewonderen met elkaar.

Het is vreselijk wat je hebt meegemaakt.

Maar velen maken wat mee.

Ik.weer hoe het voelt. Mijn zoon is er niet meet. En hetvis leeg. Elke dag is er een glimlach of een traan of beiden.

Beteken wat voor een ander zodat zij niet voelen wat jij nu voelt.

Je krijgt warmte trrug geloof me

Liefs Maria

Maria
24-03-2022
Reactie:
Helaas weet ik precies hoe je je voelt. September 2020 kregen wij het nieuws dat mijn vader lymfeklierkanker had. Behandelingen sloegen niet aan en overleed een dag na zijn verjaardag in Januari 2021.
5 maanden later kregen wij het nieuws te horen dat mijn zusje was overleden na een verkeersongeval. Ze laat een zoontje van 4 jaar achter.
Waren nog in rouw komt dit erachteraan. Geen afscheid kunnen nemen is het meest pijnlijke dat er is. Kan het nog steeds geen plek geven en krijg nu hulp bij de rouwverwerking. Ik snap daarom jou verhaal ook heel goed. 2 dierbaren ineens uit je leven is echt niet makkelijk.

Samantha
20-11-2022
Reactie:
Mijn zoon1,5 overleden. Kan er niet mee omgaan.35 jaar en zelf dood gevonden. Mis hem zo mijn maatje

Anoniem
29-11-2022

Jouw reactie:



Verhaal 32 - Rouwverwerking door liefdesverdriet

Het is alweer jaren geleden dat ik in diepe rouw was en veel liefdesverdriet voelde. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.

 

Ik kon het in het begin niet geloven en hoopte dat het een slechte droom was. Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een paar maanden.

Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.


Anoniem
> 2 jaar geleden

11
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 33 - Hoe kan iemand die nu 16 is dit verwerken?

Het was de zomervakantie van 2010, al weer te laatste week. We kregen op de maandag een nieuwe tv. Daarna ging ik spelen bij mijn buurmeisje. We wilde even gaan fietsen naar de speeltuinen. Maar zoals altijd ben ik mijn fietssleutel kwijt.

 

Mijn moeder was aan het schoonmaken in mijn kamer, dus vroeg het eerst aan mijn vader. Mijn vader zei :'vraag het even aan je moeder. Die weet het wel'. Zo gezegd zo gedaan. Ik stond onderaan de trap en riep mijn moeder. Alleen ik kreeg maar geen antwoord. Toen ben ik samen met mijn vader naar bovem gegaan.

 

Uiteindelijk zag ik gelijk dat mijn moeder bewusteloos op mijn kamer lag. Pimpelpaars met witte vlekken. Mijn vader spoedde zich naar de telefoon en belde 112. Mijn vader zei ga alsjeblieft de deur beneden open doen voor de hulpdiensten. Ik riep daarna is goed en ik ga naar mijn tante toe.

 

Aangekomen bij mijn tante die aan de andere kant v/d sloot woont, was ze niet thuis. Maar onderweg terug kwam ik iemand tegen en die ik kende en zei kom maar mee naar ons huis. Uiteindelijk heeft ze mijn zusje en mijn broer ook nog gehaald. Toen de ambulance er was, vroegen ze gelijk de brandweer om mijn moede ruit het raam te tillen. Hiervoor moesten ze wel dingen kapot maken. Mijn vader is toen uiteraard met mijn moeder meegegaan in de ambulance.

S'avond na het eten ging ik even terug nasr mijn huis. Ik wist niet zeker of mijn fiets binnen stond. Onderweg naar huis kwam ik mijn buurman tegen. Hij had mijn oom aan de lijn. Mijn oom zei dat hij er direct aan kwam en ik bleef toen even bij de buurman.

Uiteindelijk hebben ze in het ziekenhuis niks meer kunnen betekenen voor mijn moeder (42). Ze is uiteinelijk gestorven aan een hartstilstand doordat het hart groter is geworden omdat al jaren ze een te hoge bloeddruk had en daar niet op gelet is.

Savonds kwam de dominee langs. Ondertussen was ons huis vol familie. De dominee vertelde mij dat mijn moeder gestorven is. Hij vroeg ook gelijk of ik het me zusje(3) wou vertellen of hij het moest doen. Uiteindelijk heb ik het me zusje proberen uit te leggen.

Omdat het in mijn kamer gebeurd is wilde ik dasr ook niet slapen. Uiteindelijk mocht il bij mijn buurmeisje een aantal dagen slapen. Daarna kwam om en om een familielid bij mij slapen. Dit heeft ongeveer een maand geduurd!.

Mijn moeder was veel werkzaam op school. Wij werden daarom de vrijdag voordat school begon uitgenodigd om een gedenk hoekje te maken. Hier konden mensen iets liefs schrijven wst later voor ons bestemd was.

Die maandag dat school begon, hoefde wij uiteraard niet naar school. Die dag werd ook mijn moeder begraven. De hele school kreeg de gelegenheid er naartoe te gaan. Speciaal voor mijn zusje had haar klas een liedje voor haar ingestudeerd. Het was een prachtig nummer.

De dagen daarna moest ik wel weer naar school. Als ik het niet trok movht ik naar het hoekje toe. Elke pauze heb ik daar gezeten.

Nu heb ik een vraag aan iedereen: hoe kan iemand die nu 16 is dit verwerken? Ik krijg nooit meer mijn mam terug.


Mam🌟
> 2 jaar geleden

11
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Beste meis

Ik weet dat het heel moeilijk voor je is en ik zeg dit echt niet zomaar , ik was namelijk 10 toen mijn vader overleed en ik was 16 toen mijn moeder overleed dus toen was ik al wees ik ben nu 50 maar ik mis mijn zus en broer en uiteraard mijn ouders nog steeds ik was eens de jongste en nu de oudste dus ik weet heel goed wat je meemaakt meis maar je moet het op je eigen manier verwerken en geef het de tijd.

Groetjes Alie


Alie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Lieve meid,

Voor rouw is er geen boek of handleiding die jou kan vertellen hoe je om moet gaan met het ergste verlies wat je kan bedenken.
Het enige wat je kan doen is jezelf de tijd en de ruimte geven om te rouwen om jou lieve moeder. Je zal veel verschillende emoties onder ogen komen in een korte tijd en je stemming zal wisselen en veranderen als het weer. Je zal veel verschillende fases doorgaan zoals, ongeloof, woede, oneerlijkheid, verdriet, gemis en uiteindelijk acceptatie. Maar weet dat deze emoties er mogen zijn en hier niks geks aan is. Praat erover met mensen die dicht bij je staan of mensen die dit verlies herkennen. Probeer te luisteren naar je lichaam en geef jezelf de nodige rust en de tijd om dit te verwerken. Maar lieverd sluit je zelf niet af van de mensen om je heen die enorm veel om jou geven en jou willen steunen. Het leven gaat met vallen en opstaan. Twee passen achteruit en één voorruit. Het is enorm lastig, ingewikkeld, frustrerend en vermoeiend, maar je zal voorruit gaan en na een tijdje weer de lichtpuntjes kunnen zien in de dagen.

Verder kan je alleen maar denken aan de mooie momenten en onthoud dat je ze altijd bij je is en altijd met je meekijkt bij alles wat je doet.

Enorm veel liefs en knuffels van mij
xxx

Rose
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Verhaal 34 - Hij is in zijn slaap overleden

Afgelopen december is mijn man, vriend en bovenal zielsverwant gestorven in zijn slaap. We waren toen in een verlaten gebied aan het wildkamperen ergens op de pampa in Patagonie/ Argentinië. Ons tienjarige huwelijks en levensreis kwam plots ten einde. Toen ik wakker werd en ontdekte dat hij was heengegaan raakte ik totaal in shock. Maar heel kort heb ik nog bij hem gelegen. Toen kwamen de autoriteiten en werd hij meegenomen. Dat en de autopsie die op beestachtige wijze gedaan is maakte het heel traumatisch. Drie weken na het overlijden konden we eindelijk afscheid nemen. Eerst ging ik in overlevingsstand, toen was er het regelen dat ik alleen moest doen want we hebben geen kinderen. Erna was er het zwarte gat. Toch lukte het me om stapje voor stapje sterker te worden door meditatie en yoga dat ik al jaren beoefen. Door de intense liefde die wij hadden te eren met het schrijven van een boekje dat ik hoop uit te geven als ik daar zover mee ben. En door het tekenen van zielen roersels heb ik een manier gevonden om het verdriet te uiten. Net toen ik mijn praktijk weer wilde gaan opstarten kregen we te maken met het corona virus. Dit stagneert naar mijn gevoel mijn proces en houdt me tegen om nu in contact te komen met anderen. Om weer alleen de wereld in te trekken. Ik heb het gevoel dat ik mezelf op alle fronten moet herontdekken. En vooral de op en neergaande beweging van het rouwen ervaar ik als heel zwaar en vermoeiend. Het gemis wordt steeds groter als ook het besef dat ik zal moeten leren dit verdriet te dragen voor de rest van mijn leven. Mijn lief was mijn kompas, we stonden op punt van emigratie naar Australië en hadden nog zoveel plannen. Slechts 60 jaar mocht hij worden....

Lia
> 2 jaar geleden

11
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 35 - Als zij het maar goed had

Onlangs heb ik mijn geweldige lieve moeder verloren. Ik had een geweldige goede en leuke band met haar. En nu wordt ik overmand en verscheurd door verdriet. Hoe verder zonder haar?
Ik mis haar zo enorm, dat is niet in woorden te vatten evenals het gevoel bij het besef haar nooit meer te zullen zien. Ik ben alleenstaand, heb geen partner en kinderen. Mijn moeder had een zeer centrale en belangrijke plaats in mijn leven en ik genoot ervan als zij het maar goed had.

kees 'radeloos'
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 24-06-2022

11
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp heel goed wat je bedoeld. In 2010 is mijn vader na ziekenhuisperiode overleden in mijn bijzijn. Dit gebeuren en de houding van familie erna heeft mij psychische beel gedaan. Ik moest na week weer aan het werk en er werdt van mij verwacht dat ik een knop kon omzetten.
De akelige houding in mijn familie ( met name mijn eigen zus) en werkgever zorgde ervoor dat ik burnout kreeg.
5 jaar later idem dito met mijn moeder die overleed en ook daar na afloop geen kans om te praten....nu ben ik 7 jaar verder en nog last van....onzeker enz...

Marijke
24-06-2022

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 36 - Rouwen is een eenzame zaak

Hallo lezers. Vooropgesteld wens ik jullie veel sterkte bij jullie verlies in welke vorm dan ook.
Ik zou iets willen zeggen over rouwverwerking en hoe de omgeving ermee omgaat. Dit bepaalt naar mijn idee een belangrijk deel de route van hoe-nu-verder. Ik kan met droge ogen vertellen over de naasten die ik ben verloren, maar het is de onderlaag waar de pijn nog net zo rauw is als toen het gebeurde. Als ik een keer in tranen uitbarst is de reactie ja maar, het is al zo lang geleden, je hebt het nog geen plekje kunnen geven (waar zit dat plekje dan), je moet in therapie. Ik heb de indruk dat veel mensen niet weten hoe ze met het verdriet van een ander moeten omgaan hoe vers of oud het ook is. Het maakt ze ongemakkelijk dus het moet weg. Het verdriet wordt gebagatelliseerd of vermeden. Dat laatste is zeer pijnlijk. Dat is dubbel verlies.
Ik ben het verdriet als iets gaan zien wat bij me hoort. Ik ben mensen verloren die iets voor mij betekenen, niet hébben betekend. En dat maakt mij mens, bewust van de essentie van het leven en er is dankbaarheid dat ik een stuk met ze mee mocht lopen. Het is een beetje een overtreffende trap van acceptatie. Het verdriet is van mij en er zijn dagen dat ik huilend wakker wordt. Maar het is ook in beweging, er zijn meer mooie dagen dan slechte. Wat ik probeer te zeggen is dat het er mag zijn. Draag ze, koester ze, noem hun namen, al is het alleen in je hoofd. Rouwen is een eenzame zaak, maar huilen zonder uit te leggen waarom nu opeens, een hand, een glimlach, een kneepje in je arm kan zo’n verschil maken.

Rosa
19-03-2022
laatste reactie: 05-03-2023

11
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Oh zo herkenbaar!! 😌

Marijke
24-06-2022
Reactie:
Zo herkenbaar, dank je wel voor het verwoorden🙏

Janine
19-10-2022
Reactie:
Mooi verwoord, heel herkenbaar!

Harriët
19-11-2022
Reactie:
Ik ben diverse dierbaren verloren waarvan mijn zusje 9 mnd geleden was, het verdriet en gemis van haar is zo intens en pijnlijk dat ik vaak niet meer verder wil.
Mensen die dat nog nooit hebben meegemaakt snappen deze gevoelens niet en de opmerking een plaatsje geven, stommer kan niet. Je moet proberen verder te gaan met deze verschrikkelijke gevoelens en na verloop van tijd, is voor een ieder anders, wordt het heel langzaam wat dragelijker maar nogmaals daar staat geen tijd voor.

Tina
05-03-2023

Jouw reactie:



Verhaal 37 - Vertraagde rouwverwerking stuit op onbegrip

Op mijn 14e sterft mijn vader. Moeder (van 7 kids) is druk bezig met het verlies van haar man. Zodoende geen aandacht voor het verlies van de vader. Je draait je om en gaat verder met je puberleven.

Na 35 jarig huwelijk vond ik mijn lief van 54 dood in haar stoel. Zoals "vroeger" draai ik me om en wil zo snel mogelijk het leven weer oppakken. Het lijkt te lukken.

Echter 2 relaties en 8 jaar verder komen de wonden weer tot leven. Helaas is er nu geen begrip maar verwijten vanuit familie dat ik het verkeerd doe en gedaan heb en vooral hoe ik het doen moet. Zelfs een zus druk met rouw- en stervensbegeleiding voor anderen, heeft geen tijd. Rouw blijkt ook na zoveel jaar erg rauw.


> 2 jaar geleden

10
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik leef met je mee, ik kan begrijpen hoe je je voelt wanneer je zo vroeg en op zo'n cruciaal moment in je leven je vader moet missen. En dat je daarover niet kunt rouwen. En dan vervolgens, jong, je partner. Ik ben zelf bijna een jaar geleden mijn vriend plotseling verloren. Ook ik krijg nauwelijks steun van familie, dat is heel zwaar en heel verdrietig. Weet dat er mensen zijn die dit begrijpen en kunnen meevoelen. Ik wens je veel kracht en liefde toe.

Marieke
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Verhaal 38 - Ik mis mijn ouders en voel de leegte

7 september 2017 is plotseling mijn vader aan een hartinfarct overleden.
Omdat mijn moeder toen ernstig ziek was hebben mijn zus en ik de zorg voor haar op ons genomen , 11 mei 2018 is zij 8 maanden na mijn vader overleden.

Wat mis ik ze en wat heb ik hier vooral avonds veel verdriet om.
Vooral als ik zoals vandaag in mijn ouderlijk huis kom voel ik de enorme leegte die zij achter laten.

Ik kom hier ook het liefst niet alleen , niet dat ik dit wil ontlopen maar het voelt zo alleen en akelig zonder mijn ouders.

Het verdriet kan er soms ook zo in alle hevigheid zijn.
Bij een lied, een blik naar een foto of gewoon een gedachten aan hen.
Het is gewoon zo snel gegaan allemaal dat ik me af vraag of dit ooit een plekje zal krijgen.
Daar wordt ik wel eens angstig van.

Gelukkig vind ik veel steun bij mijn zus haar partner en mijn partner.

Over dat niet alleen in mijn ouderlijk huis kunnen zijn voel ik me wel eens schuldig.
Vooral omdat ik hier nu met mijn zus eigenaar van ben.

Merk ook dat regelmatig de herhaling van de laatste 2 weken van mijn moeders leven voorbij komen.
Zij had kanker en mijn zus en ik hebben heel intensief voor haar gezorgd deze weken.
We waren er ook bij toen ze stierf.

Deze beelden zie ik met regelmaat nog voor me.
Soms is het gewoon even teveel allemaal en mis ik ze zo enorm.

Lieve groeten Marielle


Marielle
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 19-06-2021

10
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Marielle,
Ik ben ook beide ouders kwijt, mijn vader 8 jaar geleden overleden, herseninfarct en nu 5 mnd geleden mijn moeder aan kanker. Binnenkort is het ouderlijk huis ook weg, is verkocht, ik kom er nu nog veel. Wat je schrijft is zo herkenbaar allemaal. Alleen ik heb helaas geen steun bij mijn enige broer, dat maakt het nog zwaarder. De familie liet niets meer horen na de uitvaart. We hebben heel jonge kinderen en die hebben geen oma s en opa s meer, zo verdrietig. Soms ben ik bang mijn man kwijt te raken en helemaal alleen te staan. Ik heb ook nog eens geen inkomen. De corona crisis erbij maakte mij nog slechter. Ik wou juist nieuwe mensen leren kennen en afleiding. Had ik maar iemand om dit mee te delen. Als ik erover begin dan zeggen mensen, het is al lang geleden of je moet gewoon genieten. Ze doen er zo gemakkelijk over en je bent al gauw een zeur. Ik heb ook alleen het ouderlijk huis moeten leegruimen, wel met steun van mijn man. Mijn broer niet. Was lastig want hadden geen oppas voor onze kinderen. En ons eigen huishouden ging achterlopen. Hoe verder de tijd gaat, hoe erger mijn verdriet wordt. Ipv minder. Het besef komt hard binnen. Ik denk ook waar is de tijd gebleven.....en nu al. Ik heb nog vragen aan haar en zal nooit meer de antwoorden horen. Een knuffel voor jou Marielle! Ik denk aan je.

Anne
> 2 jaar geleden
Reactie:
na 20 jaar voel ik het nog steeds

leni
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beide ouders verliezen op korte tijd, het is zo zwaar. Ik ging dagelijks 3 tot 4 keer bij mijn hulp behoevende ouders met soms als extra een telefoon van de alarm centrale tijdens de dag of nacht. Het was dan alle hens aan dek, zo snel mogelijk uit bed en racen naar mijn ouders, wat was er en hen te helpen. Tot die ochtend vroeg op 22/10/2020 mijn vader belde, hij kon al een jaar niet meer praten door zijn Parkinson. De geluiden, de toon, het vroege ochtend uur deed me met spoed uit bed te gaan, binnen de 5 minuten was ik bij hen thuis. Mijn moeder lag in bed met bloed uit de mond in een diepe slaap. Ik vreesde direct dat het einde er zat aan te komen. De wanhoop van mijn papa, eventjes het hoofd goed koel houden en denken welke hulp ik moest bellen. De huisarts van wacht is gekomen, kort daarna de spoed met ziekenwagen, de sirene, de spoedarts, haar saturatie was heel laag al die machteloze emoties. Ze is nog meegenomen naar spoed, er is een hersen scan genomen, een zwaar hersen infarct. Mijn moeder ging spoedig sterven, ze lag in een diepe coma, 3 uur later sterft ze met één hand van mijn papa en van mezelf. 4 weken later blijkt mijn papa besmet met covid. De angst, de wanhoop, zijn doodstrijd, afzien, uiteindelijk sterft hij op 6 december 2020, 6 weken na mijn mama. Het is nu 8 maand geleden van mijn mama en 6 maand van mijn papa, het gemis komt steeds groter. De woning zal verkocht worden, ik ga nog het gras gaan afrijden in hun woning, de stilte in huis, al die herinneringen in huis. We hebben zoveel samen meegemaakt, hun dagelijkse dankbaarheid voor alle zorgen, ik mis ze zo. Ze zeiden me dagelijks wat zouden we doen zonder jou, nu is de vraag wat doe ik nu zonder hen. De laatste jaren ben ik hun intense mantelzorger geworden en ben daarin gegroeid vol plicht en verantwoordelijkheid. Kinderen worden ouders wanneer ouders oud zijn.
Het gemis is heel sterk aanwezig, als ik terugkijk waren we een heel hecht team, we hebben samen genoten van alle momenten en samen de moeilijke momenten doorgemaakt. Nu dit zo abrupt geëindigd is, is er een grote leegte achtergebleven. Ik doe mijn best de draad terug op te nemen met liefde, zorgzaamheid en verantwoordelijkheid voor mijn kinderen en kleinkinderen en hoop het even goed te doen als mijn grote voorbeeld, mijn beide ouders.

Bruno
19-06-2021

Jouw reactie:



Verhaal 39 - Ik word er echt heel verdrietig van

M'n man nu drie jaar en bijna vier maanden geleden overleden ik krijg soms het idee dat ik echt gek ga worden weet soms ook niet hoe ik het moet doen.

 

wij deden echt alles samen geen kinderen nu komen dadelijk weer die winteravonden daar zit ik nu al tegen op te hikken ga naar de Sint- jan ga naar een mariakappeletje ga voor de foto van m'n man staan voor hulp niks helpt word er echt heel verdrietig van


Mieke
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 04-04-2022

10
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ook ik ben mijn man verloren is nu 4jaar geleden ik vind het moeilijk doe wel dingen maar vind het nog steeds moeilijk wij hadden ook geen kinderen dus het is zeker stil in huids mis hem maar doe me best kan ook niet zo vroeg meer naar bed dus vandaar ik dit nu lees leef met je mee sterkte en liefs van mij groetjes ria uit Rotterdam holland

Ria
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat rot om te lezen... Ik wil wel een luisterend oor voor je zijn

Anja
09-08-2021
Reactie:
Mijn man is 3 nov 2021 overleden
Te snel en oh zo ziek
Ik was zelf overspannen
Ik dacht het gaat net zoals de laatse 6 jaar even zwaar ziek en dan weer thuis
Hij moest nu naar de hospice
Ik vroeg nog worden wel mensen ook weer naar huis gestuurd
Dat kan zei die mevr
Binnen 3 dagen was mijn man overleden
Zo zo snel
Ik kon niet meer zeggen dat ik van hem hield en dat hij de liefde van mij leven was
44 jaar getrouwd
Ik leef nu in een hell

Marga
04-04-2022

Jouw reactie:



Verhaal 40 - Twee dochters overleden

Zelf kan ik het nog steeds niet geloven, maar in 2016 is mijn oudste dochter, 43 jaar, aan alvleesklierkanker overleden.Ze was moeder van 3 kinderen.In 2018 overleed mijn andere dochter,41 jaar aan leukemie.Ook zij was moeder van 3 kinderen. Om te overleven zoek ik zoveel mogelijk afleiding. Nooit beseft dat het leven zo onvoorspelbaar zou kunnen zijn.

Joke
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-11-2021

10
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lang heb ik gedacht dat leed wel verdeeld zou worden over iedereen, dat dat niet zo is is mij inmiddels duidelijk geworden. En wat jij hier schrijft, vreselijk. Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen met dit verlies. Hoe kom je hier nog overheen?

Claudia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste Joke, Wat me triggerde in jouw verhaal, alvleesklierkanker....
Vreselijk dat je 2 kinderen moest verliezen aan vreselijke ziekten! Onze zoon van 31 jaar overleed ook aan alvleesklierkanker en een half jaar mochten we hem verzorgen met zijn vrouw. Het verlies is na 10 jaar nog vreselijk. Dit 2 x meemaken lijkt me des te gruwelijker. Wel hoop ik dat het contact met je 6 !!!!! kleinkinderen en 2 schoonzoons goed blijft, ook als zij weer nieuw geluk vinden.
Helaas is dat bij ons niet het geval.......Onze schoondochter gebruikt zelfs een foto van zijn kist in de kerk als reclame voor haar nieuwe werk, "rouwverwerking " . Onze kleinzoon zien we niet meer..... Heel veel sterkte en wijsheid voor de toekomst.

Elsbeth
05-04-2021
Reactie:
Vreselijk onze zoon van 46 is 2maanden geleden overleden.wij zijn kapot van verdriet hoe komen we hier doorheen

Didi
27-11-2021
Reactie:
Vreselijk onze zoon van 46 is 2maanden geleden overleden.wij zijn kapot van verdriet hoe komen we hier doorheen

Didi
27-11-2021

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 41 - Mijn man is overleden aan corona

Mijn man ruim 3week geleden aan corona overleden ziekenhuis heeft echt alles voor hem gedaan maar door complicaties kwam hij.toch te overlijden
Heb niet echt afscheid kunnen nemen mocht ook tussendoor niet bij hem dat stukje van verwerken heb ik gemist hij was pas 63 na haast 30 jaar huwelijk is dat plotseling weg wij was mijn man maar ook mijn maatje mijn. Vriend zal zwaar worden om dit te verwerken veel mensen komen en luisteren wel maar gaan ook weer weg
En dan is het zwaar alleen zijn door zon zinlos ziekte zijn.er meerensenrt zo'n verhaal misschien kunnen we elkaar helpen

Elsa
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 03-06-2022

10
14
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Gd dag Elsa ik heb al 2x geprobeerd om op jouw verhaal te reageren. Dit is nl heel herkenbaar. Omdat dit niet lukde heb ik eigen verhaal erop gezet onder nr. 90

Mvg
Lilian

Lilian
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dag Elsa
Mijn man is 3 januari jl.overleden aan corona na 3mnd op de ic gelegen te hebben. Hij is 57 geworden. Dit heeft z,on impact gehad op mij en mijn kinderen. Mijn man had geen onderliggende ziektes en geen overgewicht. Nu zitten wij met die leegte. X Francisca

Francisca
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hi Elsa,
Het is niet te bevatten en zo oneerlijk...mijn man is in februari overleden na 3 weken op ic aan de gevolgen van Corona...hij was pas 46... hij kreeg allemaal complicaties. We hadden nog zo’n leven voor ons met onze kinderen....zijn gemis is groot. Een deel van mij is weg. Sterkte...

Jacqueline
> 2 jaar geleden
Reactie:
Verschrikkelijk mijnman 7 weken geleden was ook dertig jaar samen hij was pas 54 jaar! 5 weken op de ic 😥

Petra B
07-06-2021
Reactie:
Hoi Elsa
Sterkte met zo groot verlies.
Mijn man is ook overleden aan Corana 51 jaar
Na 4 weken ic
Het moeilijkste vind dat we geen afscheid konden nemen.
We waren 33 jaar samen

Kelly
13-08-2021
Reactie:
Hoi Elsa
Ook ik heb mijn man verloren aan corona. 2 dagen voor zijn 62e verjaardag. Dit was eind december. Ik vind het niet te doen. Een leven zonder mijn man. Ik heb gelukkig hele lieve dochters en schoonzoons. En een kleinzoon. Voor hun leef ik nog. Het liefste ga ik vanavond slapen en morgen niet meer wakker worden. Maar zo werkt het niet

Jacqueline
30-09-2021
Reactie:
Hallo dames,

Zou graag in contact komen met jullie. Ik voel mij alleen, zo herkenbaar jullie verhaal. Ik heb het ook mee gemaakt. Mijn man was 55

s
22-01-2022
Reactie:
Mijn partner is ook overleden door corona vind dat de overheid weinig aan doet wie verantwoordelijk voor is.
Het leven gaat door maar niet voor mij

Anoniem
07-03-2022
Reactie:
Hallo elsa gecontroleerd. Ik heb mijn vrouw en beste maatje op 1 maart verloren na een lange srijd en in november kregen we de uitslag van de long arts dat het was uitgezaaid. Onwerkelijk en mijn vrouw bleef er tegen vechten na drie jaar de srijd verloren tegen longkanker. Zeer zwaar die leegte heb jij dat ook .veel sterkte Maurice

Maurice
15-03-2022
Reactie:
Hallo
Allemaal gecondoleerd met jullie verlies. ik heb ook mijn partner verloren aan corona was 62 jaar gezond fit kreeg een hartstilstand thuis waar ik bij was.
Ik vroeg me af of jullie dierbare gevaccineerd waren.

Anoniem
20-03-2022
Reactie:
Ik heb hetzelfde meegemaakt vriendin kreeg
hoofdpijn en in een split second was ze er niet meer.....
Ik kan de pijn niet verdragen en ben nu al 2 maanden aan het denken hoe kan dit.
Heb dit trauma nog niet verwerkt

Peter
03-04-2022
Reactie:
Mijn lieve mam ook 63 jaar en 3 weken geleden overleden aan corona ( complicatie )
😢😢😢
Niet te vatten, heel verdrietig en een leeg gevoel van binnen…

Melly
07-04-2022
Reactie:
Hallo dames,

Mijn lieve vader 71 is ook overleden na 8 weken op de ic door de complicaties. Altijd gezond en super fit. Wij mochten een half uur per dag bij hem. Heb achteraf EMDR therapie gehad want kreeg alle beelden van de ic en om mijn vader zo te moeten zien niet uit mijn hoofd. Het is zo zwaar we zijn allemaal gebroken en weet niet hoe ik verder moet zonder mijn sterke vader.
Ik wens iedereen heel veel kracht om dit te moeten dragen.

Anoniem
12-05-2022
Reactie:
Heel herkenbaar helaas, mijn man was net 66, kreeg de diagnose alvleesklierkanker, en overleed 14 dagen na een rampzalig ziekbed thuis, het gemis, leegte, eenzaamheid zijn niet te bevatten, ik wist niet dat eens mens zoveel verdriet kon hebben en zoveel tranen, nog steeds na een half jaar, en de komende jaren daarna waarschijnlijk ook! Het leven voelt als zinloos, doelloos, vreugdeloos. Mijn enige troost is dat hij op een betere liefdevollere plek is, waar ik ooit als mijn taak erop zit heen mag gaan, dat is mijn enige troost. De kracht vraag ik aan god, en aan Jezus hand loop ik verder, maar constant gepijnigd door de gedachte aan de liefde die ik verloren heb, boeken zoals eindeloos bewustzijn (pim van Lommel) wonderen gebeuren (rosemary althea) bepaalde teksten uit de bijbel sleuren mij erdoor, maar ik hoop dat ik ook zo snel mogelijk naar gene zijde mag, om ze daar allemaal mijn man zus, broer, vader, moeder,neef, en beste vriendin weer te ontmoeten, en volgens eerder vermelde boeken gaat dat zeker gebeuren, dan pas kan ik weer echt blij zijn tot die tijd doe ik maar alsof en draag het kruis van verdriet als een loodzwaar iets op mijn rug. Veel heel veel sterkte allemaal, jullie hebben volkomen recht op je verdriet, daar zit geen einde aan, hopelijk wordt het voor ons allemaal wat dragelijker, en gaat de lichamelijke pijn en de psychiese pijn in de toekomst wat minder scherp met ons mmee nogmaals heel veel sterkte dikke knuffels voor allen liefs van een mede lijder!

marion
03-06-2022

Jouw reactie:



Verhaal 42 - iedereen gaat maar door

Mijn verhaal is vooral gerichht op het onbegrip van de weinige mensen
die ik nog heb en die vinden dat ik het maar weer moet kunnen ..
Iedreeen gaat maar door je moet verder....Ikheb zoveel met hem moeten
worstelen hij hing op me maar ik heb zelf nooit iemand gehad om op terug te vallen en heb zoveel iedereen geholpen waar ben ik Ik kan niet meer na alles vallen en opstaan mijn lieve zus is er nietmeer mijn ,,vriendin van jaren
mijn zusinAustrallie .mijn oudste broer 22februaridood gevonden en ga maar door mijn moeder al jaren geleden maar ik heb dingen nooit echt goed kunnen uit praten over niet echt gewild ziijn ik roep haar nog steeds

MarjanSchilling
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 29-07-2021

9
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik ervaar tijd als meedogenloos. Iedereen gaat verder met zijn/haar leven terwijl ik nog iedere dag rouw en verdriet heb om mijn man die 13 juni onverwachts overleden is.
En er wordt maar verwacht dat ik net zo makkelijk doorga terwijl dit momenteel nog een onmogelijke zaak is.

Susan
29-07-2021

Jouw reactie:



Verhaal 43 - ik kan de draai niet meer vinden

Mijn man is in 2019 overleden en ik heb het zo vreselijk moeilijk nog heel naar in mn hoofd dat je er bang van word het eerste jaar ging het veel beter maar nu is het een hel
Ik krijg wel veel aandacht van mijn kinderen daar ligt het niet aan maar ik kan de draai niet meer vinden nergens mee ik heb de moed niet om aan huishoudelijke klusjes te beginnen savonds gaat het iets beter ik denk wel eens voor mij hoeft het niet meer
Gr

Wijnie
20-07-2021
laatste reactie: 16-03-2023

9
6
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Wijnie
Ik wil je even zeggen dat ik precies hetzelfde voel als jou.
En kan net als jij ook mijn draai niet vinden
Dit is allemaal zo herkenbaar voor mij!
Alles klopt met jouw verhaal en wil je laten weten dat ik je zo vreselijk goed begrijp!
Gr Janny

Janny
30-07-2021
Reactie:
Dus het ligt niet aan mij ik denk steeds dat ik dat heb als ik naar andere kijk

Wijnie
30-07-2021
Reactie:
Hey begrijp je volledig ben 57 jaar mijn man is een jaar dood, heb lieve kinderen, maar ik kan mijn draai niet meer vinden en wil soms ook weg.

Nicole
31-05-2022
Reactie:
Ik ben blij te lezen dat er meerdere vrouwen zijn die dit ervaren, mijn man is straks 2 jaar dood, ik kan mijn draai niet vinden, veel ligt er zoals toen hij er was. Ik heb nergens zin in. Maar ik wil verder, ben alleen zo moe. Hij was 57 toen hij vrij plotseling stierf.

Roos
03-12-2022
Reactie:
Zo herkenbaar.
2,5 jaar geleden overleed mijn man op 57 jarige leeftijd, na intens lijden en isolatie door coronatijd. De hel hield me actief. Nu, na een helende intensieve traumatherapie slaat het "nooit meer" me op en af blijvend om mijn oren. Ik herken de draai niet vinden. Naast heus goede momenten, overwegend de vermoeidheid en stilletjes vaak niet meer verder willen.
Esther

Esther Visser
16-03-2023
Reactie:
Zo herkenbaar.
2,5 jaar geleden overleed mijn man op 57 jarige leeftijd, na intens lijden en isolatie door coronatijd. De hel hield me actief. Nu, na een helende intensieve traumatherapie slaat het "nooit meer" me op en af blijvend om mijn oren. Ik herken de draai niet vinden. Naast heus goede momenten, overwegend de vermoeidheid en stilletjes vaak niet meer verder willen.
Esther

Esther Visser
16-03-2023

Jouw reactie:



Verhaal 44 - Oordelen over de suicide van mijn vader

De oordelen over de suïcide van mijn vader... ik hoor ze veel om mij heen.
Zwakte, egoïstisch, hij had toch hulp kunnen zoeken, wie laat zijn kinderen nou in de steek?!

Het maakt het moeilijk om over te praten. Hiernaast weten veel mensen (gelukkig) niet wat het is om je vader op deze wijze te verliezen en komen er goed bedoelde adviezen.

Mijn therapeut biedt erkenning, herkenning (ze heeft hetzelfde meegemaakt), een luisterend oor, geduld en zorgt voor genoeg tissues ;-)


Het is De plek waar mijn vader er altijd mag zijn.


Judith
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 19-01-2022

8
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat heftig voor je Judith, die oordelen. Helaas hangt er rondom zelfmoord nog veel taboe. Fijn dat je zo'n goede therapeut hebt gevonden. Ik wens je veel sterkte.

Desiree
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zelfdoding is geen egoïstische beslissing,heb zelf mijn vriend verloren door zelfdoding,en de reacties van mensen zijn ergerlijk.die mens zag gewoon geen andere uitweg, en zelfs wil die niemand meer lastigvallen met zijn problemen.
Iedereen heeft het recht om over zichzelf te beslissen vind ik, en natuurlijk blijven er een boel vragen onbeantwoord..dat maakt het nog NS extra moeilijk los van het feit dat je die persoon kwijt bent..sterkte

Anne
19-01-2022

Jouw reactie:



Verhaal 45 - Verdriet is nu nodig om mijn leven weer op te pakken

Het is alweer 4 jaar en bijna 3 maanden geleden en eigenlijk sta ik mezelf nu pas toe om verdriet te hebben. Me verdrietig te voelen. Met behulp van mijn therapeut ontdek ik dat ik niet bang hoef te zijn voor mijn verdriet en ik merk dat ik het aankan.

Veel mensen in mijn omgeving zeggen; heb je daar nu nog last van

> mijn therapeut zegt: voel maar; het is goed zo. Ik voel me erg gesteund dat mijn verdriet er mag zijn ook al voel ik me nu soms wel heel verdrietig...... ik voel ook dat dit verdriet nu nodig is om mijn leven weer op te pakken en ik ben blij dat het zich aan dient.


A
> 2 jaar geleden

8
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 46 - Als alleenstaande moeder van drie jonge kinderen moet ik verder

Mijn man overleed kort nadat de diagnose kanker was gesteld, dit gebeurde in een tijdsbestek van enkele weken. We waren nog als gezin met elkaar vakantie aan het vieren toen mijn man niet "lekker"werd.

Thuisgekomen kwamen we in een ratrace van dokteren, onderzoeken, wachten etc....De meest agressieve vorm van deze ziekte had mijn man getroffen. Ik kan niet uitleggen wat er dan allemaal door je heen gaat, de grond zakt onder je voeten weg. En nu dan, hoe moet het verder? Mij kinderen zonder hun vader, gaan ze dat redden?

Ik wilde na het overlijden sterk zijn voor mijn kinderen maar vergat daarbij mezelf. Ik werkte door en stopte mijn gevoelens weg. 's Nachts kwamen de tranen, niemand kon ze zien. Ik heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld.

 

Dat ik het niet alleen aankon begon ik steeds beter te begrijpen. Ik had wel steun van mijn familie maar zij raadden mij aan om hulp te zoeken, dat heb ik gedaan. Mindfulness in combinatie met coaching en in een individuele setting heeft mij enorm geholpen.

 

Mijn hele verhaal en mijn tranen mochten er zijn, het voelde zo vertrouwd. Mijn jongste dochter wilde ook hulp, en haar heb ik in een later stadium meegenomen. EMDR was voor haar heel effectief.


Een rouwproces is niet niks; je moet eerst door een dal om vervolgens weer boven op de berg te komen.....en ik kan zeggen dat ik er weer ben en het leven weer een stuk beter aankan.


Als alleenstaande moeder van drie jonge kinderen moet ik verder
> 2 jaar geleden

8
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Wat ontzettend heftig en moeilijk zeg! Niet alleen je man moeten verliezen en de pijn die dat doet, maar ook alleen voor je kinderen moet zorgen.


Heel logisch dat je eerst op overlevingsstand staat, dat is toch je moederinstinct die je kinderen eerst op de eerste plek zet.


Maar heel goed dat je de stap naar coaching hebt gezet. En je daardoor het leven beter aan kan. Wat ontzettend dapper en sterk van je!


Laura
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Verhaal 47 - Mijn man is gisteren overleden

Mijn man is gisteren overleden na een kort ziekbed, mijn wereld is ingestort, hoe moet ik nu verder.
Gelukkig heb ik veel steun van mijn familie, maar ik ben zo bang voor de toekomst.

Tanja
12-09-2021
laatste reactie: 11-01-2023

8
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Snap het heel goed, ik worstel er ook mee.

Henriette
31-10-2022
Reactie:
ik weet hoe jij je voelt , ik ken de pijn van verlies.
Het doet letterlijk zeer in je lijf .

Frieda
24-11-2022
Reactie:
Voor het verlies van zijn partner zijn geen woorden of daden Het zelfde lot na vier jaar strijd ondergaan en verloren op 28/11/2022…….

Marc
25-11-2022
Reactie:
Mijn man is op11december 2022 overleden. Ik ben er lichamelijk ziek van. Ook ik weet niet precies hoe ik verder moet. Waar ik wel in geloof is dat je door lotgenoten te ontmoeten weet dat je niet alleen bent in die super moeilijke situatie. Er bestaat namelijk geen wondermiddel om de pijn te verzachten. Maar die leegte ervaren is elke dag een strijd! Lieve groetjes

Inge
11-01-2023

Jouw reactie:



Verhaal 48 - Ik voel me steeds ellendiger

Mijn vriend is nu drie maanden dood en ik voel me steeds ellendiger, raak vaak in paniek, herkent iemand dit?

Thea
12-04-2022
laatste reactie: 24-11-2022

8
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik weet hoe je je voelt. Die paniekaanvallen zijn niet fijn.
Maar vraag me ook af of ik ooit nog van het leven kan genieten.

Ronald
22-11-2022
Reactie:
Ik voel precies hetzelfde mijn man is een half jaar geleden overleden maar het leven heeft al z’n glans verloren.

Frieda
24-11-2022

Jouw reactie:



Verhaal 49 - Nooit gestopt met rouwen over verbroken relatie

Toen ik achttien was raakte mijn verkering uit. Het was het eerste meisje waar ik van hield en eigenlijk ben ik nooit gestopt om over haar te rouwen.

Ik ben nu 42 jaar en inmiddels getrouwd met een vrouw waar ik veel van hou. Nu zul je denken dat een meisje verliezen op die leeftijd minder erg is dan dat iemand overlijdt.

Bij overlijden is het echter zo dat je een proces in kunt gaan terwijl dit een lang proces is geweest van mijzelf verwijten maken en er steeds verdriet van te hebben.

De reden dat ik dit noem is omdat ik hulpverleners en klanten ervan bewust wil maken dat je elk verdriet serieus moet nemen, ieder op zijn eigen manier kan rouwen om iets.


Jeroen
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-10-2021

7
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
13 jaar geleden besloot mijn ex echtgenoot om ons huwelijk te verbreken. Een huwelijk waarin 4 dochters geboren werden.

Door problemen vonden we elkaar niet meer , maar ik herinner mij vooral hoe mooi en liefdevol onze relatie was.

Nu, na zoveel jaren, doet zijn verlies mij ontzettend veel pijn.
Dus ja, op rouwen kan je geen tijd plakken en ook niet op de zwaarte van een verlies. Dat is heel erg persoonlijk.

Ilse
01-10-2021

Jouw reactie:



Verhaal 50 - Mijn dochtertje is 3 dagen na haar geboorte overleden

We zijn met behulp van IVF zwanger geworden wat vrij snel lukte.

Daar waren we superblij mee. De zwangerschap verliep prima totdat ik met 30 weken harde buiken kreeg die zo aanhielden dat de verloskundige het veiliger vond om naar het ziekenhuis te gaan. En daar konden we de de weeën en de bevalling niet meer stoppen.

Onze lieve dochter werd geboren maar gaandeweg bleek ze steeds meer problemen te hebben. We gingen door hoop en wanhoop en uiteindelijk hebben we haar moeten laten gaan. Zo verdrietig. Ons leven stond op z'n kop.

Nu, na een jaar zien we niet alleen meer duisternis maar ook hoe kostbaar ons leven is. We maken andere keuzes, leven intenser en heel bewust. Het verdriet is nog altijd scherp en pijnlijk maar er is iets bij gekomen.

We hopen nu ook dat ik toch nog zwanger mag worden en dat er een nieuw kindje mag komen. Er is een plekje vrij....


Anoniem
> 2 jaar geleden

7
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Wat moet dat pijn doen, je dochtertje die je nog maar zo kort had ook weer te moeten verliezen. Wat goed dat jullie er ook iets uitgehaald hebben en nu heel bewust leven. Dat is heel sterk en dapper van jullie.


Ik hoop dat jullie weer zwanger mogen worden en mogen genieten van een kindje.


Laura
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 51 - Mijn dochter is vorig jaar om het leven gekomen

Ik ben een vrouw en had 3 kinderen. Mijn dochter is vorig jaar om het leven gekomen. Zij is tegen een boom aangereden. Ik mis haar enorm.

Ik kan niet meer zo genieten van het leven als toen zij nog leefde. Ik voel me depressief. Waar doe ik het nog voor? Ik ben op vakantie gegaan, maar ja..... was het nou echt zo leuk? Het leven wordt nooit meer zoals het was. Ik moet proberen de draad weer op te pakken.....


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 28-02-2023

7
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
je heb nog andere kinderen, wat een geluk, ik heb mijn enig kind moeten begraven en heb ook geen familie meer, ook geen vreidnen, sta alleen te huilen tussen 4 muren ieder dag, morgen 22 July word het 2 maanden dat mijn lieve Christine haar laste adem liet. IK mis haar ieder minuut, zo jong en zo levendig, zo inteleigent, zo hard werkend, zo lief en zo charmant. ik vraag mij ieder dag waar is God?

carmen Buske
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is niet te doen
Je zal net als ik met je verdriet leren leven dat kost tijd. 1 goede vriendin is al genoeg.

Praten met iemand. Een.wandeling. De natuur mooie muziek aanzetten.

Het de tijd geven.

HeTot kost zoveel energie.

Over een poosje ga dan vrijwilligerswerk doen. Waar er mensen zijn waar het mee klikt. In de zorg dat ik zo dankbaar werk.

Gewoon in de eetzaal of koffiedrinken met wijze oude mensen allen die ook van verdriet weten. Je leert ervan en je voelt je nuttig en.geliefd. Zo heb ik het gedaan. Het gaat nu. Maar weet het wordt niet meer zoals het was. Ze is bij je altijd

Irene
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is niet te doen
Je zal net als ik met je verdriet leren leven dat kost tijd. 1 goede vriendin is al genoeg.

Praten met iemand. Een.wandeling. De natuur mooie muziek aanzetten.

Het de tijd geven.

HeTot kost zoveel energie.

Over een poosje ga dan vrijwilligerswerk doen. Waar er mensen zijn waar het mee klikt. In de zorg dat ik zo dankbaar werk.

Gewoon in de eetzaal of koffiedrinken met wijze oude mensen allen die ook van verdriet weten. Je leert ervan en je voelt je nuttig en.geliefd. Zo heb ik het gedaan. Het gaat nu. Maar weet het wordt niet meer zoals het was. Ze is bij je altijd

Irene
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zo kort geleden nog.....
Om te rouwen moet je door de pijn heen.
Je moet t voelen. Je lijf doet pijn en je hebt geen energie....
Er komt een dag en dan zie en voel je de zon weer echt. Het kost tijd voor een ieder verschillend. Neem die tijd Hoe lang dat is maakt niks uit. Laat het verdriet toe. Dat mag er zijn. Schrijf in een boekje waarom je haar mist en hoe je er mee omgaat.of een brief aan haar schrijven. Echt het heeft mij geholpen.
Heel veel sterkte
Rita

Rita
28-02-2023

Jouw reactie:



Verhaal 52 - Schuldgevoelens na een overlijden

Mijn broer was al langer niet fit als gevolg van een chronische ziekte. Zijn zelfstandigheid werd minder.


Als gevolg van een heftige situatie in mijn eigen gezin, had ik geen tijd/energie om mijn broer extra zorg te geven. Zelf druk bezig om mijn hoofd boven water te houden.

 

En toen ineens overleed hij plots, veel te jong. Daar kwamen naast het verdriet, ook de schuldgevoelens. Had ik maar, kon ik nog maar, als ik dit had geweten.


Na enige tijd komt dat ook wel weer in perspectief. Maar wat heb ik een last gehad van die schuldgevoelens....


Bernadette K
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-05-2022

7
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn partner en maatje is ook pas aan corona en onderliggende kwalen gestorven. Ik vind het vreselijk.

Marieke
05-05-2022

Jouw reactie:



Verhaal 53 - Ik heb adviezen nodig. Hoe moet ik verder?

Ik heb adviezen nodig. Hoe moet ik verder? Anderhalf jaar geleden is de liefde van mijn leven om het leven gekomen bij een bedrijfsongeval.

De wereld om mij heen kent mij als een sterke vrouw. En ergens ben ik dat ook wel. Maar ik denk dat dat in deze situatie niet zo goed is. Ik wil instorten. Emoties de vrije loop laten. Maar ja zoals ik hier ook lees. Het is "al" anderhalf jaar geleden. Iedereen weet al dat je "zielig" bent. En om niet als zeur over te komen hou ik me maar groot.
Helemaal nu mijn moeder middels euthanasie afgelopen dec ook heen gegaan is. Normaal ging ik naar haar om mijn gevoelens uit te spreken. En als ik niet naar m'n moeder ging besprak ik het met mijn lief.

Het liefst wil ik bij de pakken neer gaan zitten. Mezelf verwaarlozen en nooit meer uit m'n bed komen. Gewoon m'n leven uitzitten. Maarja aangezien ik 32 ben duurt dat nog wel even. (ga ik van uit)

Dus ik moet verder. De vraag 'heb je al contact met nieuwe mannen?' komt steeds vaker voorbij. Terwijl ik al misselijk 🤮 word van de gedachte.

Pfffff ik wil niet voor altijd die vrouw zijn die haar partner verloren is. Ik wil niet die vrouw zijn haar moeder kwijt is.

Ik wil gewoon gelukkig zijn met mijn lief, baby's maken en bij oma op bezoek. Dat was mijn beeld anderhalf jaar geleden. En nu...

Ik begon deze tekst met : ik heb adviezen nodig.
Ik heb advies nodig bij het leren van een nieuw toekomst beeld schetsen. Soms probeer ik mezelf voor te stellen met een andere man... Maar iedere dagdroom komt er opneer dat mijn leven blijft draai om mijn grote liefde. Mijn kinderen dragen zijn naam. Mijn nieuwe partner vraagt mijn hand aan zijn vader. Zijn broer wordt mijn getuigen op mijn bruiloft als goedkeuring dat ik door ga. Het is niet te doen.
Hoe kan ik ooit iemand vragen om van mij te houden als er iemand anders voor altijd in mijn hart zit. Welke man vind het ok als zijn kinderen de naam dragen van de vorige partner van zijn vriendin?

Ik kan mezelf helemaal gek maken met deze gedachten. En om niet gek te worden laat ik die gedachten voor wat ze zijn. Ze zijn er, maar ga er niet te diep op in. Maar soms moet het even zoals nu.

Zijn er mensen hier, die hun partner zijn verloren en toch een manier hebben gevonden om weer geluk te ervaren? Ik ben heel nieuwsgierig hoe dat is gegaan. Hoe een andere partner om gaat met de situatie.
En hoe groot is de rol van de overleden partner.

Zijn hier ook mensen die nooit meer de stap richting liefde hebben gedaan? En komt dat dan omdat het verlies je zo veranderd heeft dat je het niet meer toe kan laten? Of is het een keuze die je hebt geaccepteerd.

Ik ben niet gelovig, ben nieuwsgierig naar spiritualiteit, maar weet nog niet of ik dat helemaal geloof... Maar stel er bestaat een hiernamaals, hoe kan ik straks in de hemel nou 2 liefdes hebben. Wat nou als ik hem straks na de dood tegen kom... "ja sorry lieve schat, maar ik moest door"

Mensen om mij heen zeggen, "wordt maar gelukkig met een ander, dat zou hij ook gewild hebben" Dan denk ik alleen maar...."Dan kennen jullie mijn mannetje niet 🤣"
Hij zou zeker gezegd hebben "je gaat vanaf nu maar als non door het leven"

Maargoed alle gekheid op een stokje, ik voel me verloren en ben opzoek naar hoop. Hoop die ik hopelijk uit jullie verhalen kan putten.

Liefs.


Noël
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-10-2022

7
5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
In de hemel zijn we allemaal energie. Daar mogen alle energieën die van elkaar gehouden hebben bij elkaar zijn. Alles is liefde daar. Je mag weer gelukkig worden of echt sterven van verdriet.

Ik brn sinds een half jaar weduwe van suicide en ben de weg ook helemaal kwijt. Ik hoop wel dat er ooit een dag gaat komen dat er weer geluk komt. Ik praat met iedereen om me heen maar verdriet laat zich niet weg praten. Jet js zo moeilijk.

En velen weten niet hoe eenzaam je vanbinnen bent. Niemand kan voorstellen hoe erg deze hel is. Niemand kan echt iets voor je doen. Ik denk vaak dat ik nog ga doordraaien en ben daar ook heel bang voor. En toch gaan de dagen voorbij .

Ik hou een dagboek bij waarin ik alles schrijf. Zo kan ik terug lezen hoe erg het was de eerste weken/maanden. Nu zit er een beetje vooruitgang in. Maar zo gauw er ook maar een stress situatie is val ik altijd diep terug in verdriet.

Ook ik kan je niet echt steunen merk ik. Maar geloof in het goede.. geloof in jezelf. Vele groetjes

Linda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik maak net 't zelfde mee als jullie.. Mijn SOULMATE intussen een jaar uit m'n leven 'gerukt' door hartfalen...

Echt niemand die ook maar enigszins begrijpt hoeveel pijn ik dag EN nacht ervaar in m'n binnenste...

Kheb gewoon GEEN zin meer in het leven dus, altijd moe, geen uitlaatklep..... Ik kon gewoon ALLES kwijt aan m'n Enige Soulmate...

Nu hij er niet meer is voel ik me gewoon helemaal LEEG, Eenzaam en Hopeloos... Ik loop zo Verloren zonder m'n Maatje..

Zou willen weten of er iets bestaat als Lotgenoten-groep van mensen zoals ik ? 5 Mei '19

Mieke
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik zie de datum niet bij het verhaal, maar wil alleen maar zeggen dat je absoluut niet zielig bent, maar wel even heel moeilijke en heftige dingen hebt meegemaakt. Sta jezelf toe om t te verwerken los van hoe anderen daar ook over denken. En dat is moeilijk! Mensen met hun oordelen altijd. Probeer je je daar niet teveel v aan te trekken. Jij hebt recht op je verwerkingsproces, op steun daarin en ook op n nieuwe partner. Sterk kun je alleen maar zijn als je ook kwetsbaar kunt zijn.
Groet, Ynske

Ynske
06-05-2022
Reactie:
Toen mijn vriend verongelukte heb ik me meteen in de rouw gestort. Verwachtend dat de mensen in die begintijd nog begrip voor me zouden hebben en ik dus alles kon doen wat goed voor me was. Wat mijn hart me ingaf heb ik gedaan. Me van niemand wat aangetrokken want ik had het recht om langdurig te rouwen. Of een ander het belachelijk vond of niet.
Wat me opviel is dat men na drie maanden verwacht dat je 'er wel weer eens overheen bent' en dat men dan steeds ongeduldig afvraagt of je je leven al weer op de rails hebt. Dat ongevoelige van anderen heeft er toch voor gezorgd dat mijn pijn langer heeft geduurd dan ik dacht. Je wordt als het ware opgejaagd omdat de anderen je pijn niet kunnen aanzien.

Anoniem
13-08-2022
Reactie:
Wat herkenbaar.... Mijn man heeft op 12 juni besloten uit het leven te stappen. In het huis waar we woonden. Ik kon daar niet meer blijven, veel te heftig.... Ik heb in de tussentijd bij familie liefdevol onderdak gekregen. Nu woon ik sinds 3 weken in mijn eigen nieuwe huisje. En begint het verdriet echt in alle hevigheid te komen...... Terwijl anderen denken dat het toch fijn is dat je nu verder kunt, vind ik het loodzwaar om mijn leven weer opnieuw in te richten.

Jet
27-10-2022

Jouw reactie:



Verhaal 54 - Overleden aan gevolgen Corona

Ik wilde reageren op verhaal Elsa maar op een of andere manier lukt dit niet, dus probeer het zo nog n keer.

Ook mijn man is j.l 25 april overleden op 58 jarige leeftijd aan de gevolgen van Corona na 35 jr huwelijk.
Hij was nooit ziek vantevoren maar heeft vlgs artsen heel veel pech gehad, kreeg steeds complicaties en uiteindelijk is n bacterie hem fataal geworden. Die 3 wkn op ic ook geen contact meer met hem gehad je zat in n soort achtbaan, nachtmerrie, geen echt afscheid kunnen nemen. Hier heb ik ook nu traumaverwerkingstherapie voor. Ook alles rondom uitvaart was anders ivm maatregelen en beperkingen. Heb wel hele lieve (schoon)kinderen, n geweldig kleinkindje, paar goede vrienden en collega's maar t gemis en verdriet is heel groot, vooral de kleine dingen samen, het wordt nooit meer hetzelfde.



Lilian
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 14-04-2021

7
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Kan me goed indenken dat je je allen voelt. Niemand kan ook de leegte opvullen die je vriend achterliet.
Het lijkt me inderdaad moeilijk voor je dat veel dingen niet uitgesproken zijn.
Je vraagt hoe je met je verdriet om moet gaan. Ik denk dat daar geen antwoord op is. Voor iedereen is dat anders. Ik hoop dat je je zelf kunt toestaan verdrietig te zijn.

Vera
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ook mijn man overleed aan corona op 27 april 2020, na 6 weken IC. Aanvankelijk mocht ik niet op bezoek (zelf corona) en daarna maar 1 x per week en dan alleen, zonder de kinderen. Ik heb geen contact meer gehad sinds de intubatie en dat is zwaar. Het was sowieso een rollercoaster. Later heb ik EMDR-therapie gehad en dat hielp wel wat. Maar het blijft zwaar, we waren bijna 50 jr getrouwd. Het feest was al geregeld..... Nu moesten we 'n crematie regelen voor 30 mensen. Gelukkig weet ik mij omringd met lieve (klein)kinderen, familie en vrienden. Ik tel mijn zegeningen maar de glans is er vanaf.

Tiny
14-04-2021

Jouw reactie:



Verhaal 55 - 4 jaar geleden mijn zoon verloren - opnieuw elke dag huilbuien

Hallo allemaal,
4 jaar geleden ben ik mijn zoon verloren, hij heeft een eind aan zijn leven gemaakt. De schok was groot omdat we totaal niet door hadden dat dit ging gebeuren.
Nu is het zo dat ik na 4 jaar weer opnieuw elke dag huilbuien heb en ook nog eens de maand waarin we hem hebben veloren. Is dit mogelijk na 4 jaar ik heb het eigenlijk nog niet verwerkt heb daarna alleen maar gewerkt.
Is hier iemand die dit deelt met mij?

Francisca
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-02-2022

7
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ja ik begrijp je volkomen, mijn zoon is 4 jaar geleden ook uit het leven gestapt, hij was papa van een zoon van 8 jaar en en dochter van 5 jaar en was uiteen met de mama van de kindjes. Hij had iemand anders leren kennen en samen een huis gekocht maar de relatie mocht niet blijven duren, zij wou terug profiteren van het leven en wilde zich niet meer opofferen voor zijn kinderen, dit was de reden dat hij dit gedaan heeft. Wij zagen hier enorm van af en zijn 2 broers ook. De jongste kon dit niet verwerken en heeft op 28/12/2019 hetzelfde gedaan. Dit wens je je ergste vijand niet toe, het beeld blijft steeds op ons netvlies gebrand.

Karin
11-04-2021
Reactie:
Ja Francisca dat herken ik goed. Vandaag is het 7 jaar geleden dat mijn zoon niet meer wilde leven. Het verdriet komt en gaat. Met kleine en grote golven. Soms is er rust. Probeer je levenslust met het verdriet samen te accepteren.
Koester de goede dingen. Heus het missen is vreselijk. Ook dat je zoon het moeilijk heeft gehad. Het is het licht en het donker in het leven. Denk aan de mooie momenten van je zoon. Met jou.


Het is zwaar soms kan je met iemand praten

Vandaag merk ik dat er niet veel berichtjes komen. Mensen staan er niet meer bij stil. Denken dat er geen verdriet meer is. Het is eenzaam.

Maar zoek mensen die je begrijpen maar wees zelf ook iemand die voor een ander er is. Afleiding in de natuur muziek een boek en soms echte vrienden. Vergeet niet dat veel mensen ook verdriet hebben.

Zij weten.niet Hoe erg het is een kind te verliezen

Sterkte van Irene

Irene
21-08-2021
Reactie:
ik weet helaas ook hoe erg dit is, onze jongste zoon was 19 toen hij een eind aan zijn leven maakte en niet terug kwam van school. De grond zakt onder je voeten vandaan en het leven wordt nooit meer hetzelfde. Toch probeer ik het goede in het leven te zien, ook voor mijn andere zoon en mijn man, samen redden we ons maar het verdriet wordt niet minder. We dragen dit de rest van ons leven met ons mee en vergeten nooit die lieve jongen die ons met zijn daad vreselijk overviel

jolanda
21-02-2022

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 56 - Mijn man is overleden aan corona

Mijn man is afgelopen 3 januari 2021 overleden aan corona. Hij lag 3 mnd op de ic.
We waren 35 jaar bij elkaar en 28 jaar getrouwd. Ik ben 52. Heb wel 2 kinderen maar die zijn al volwassenen. Het is pas 11 dagen geleden . Intens verdriet en leegte voel ik alleen nog maar.

Francisca
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 07-04-2022

7
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Begrijp ik volkomen, mijn man is een maand geleden gestorven aan een anurisma aan het hart, nooit iets gevoeld die ene dag wat pijn op de borst, hartfilmpje was goed meegenomen naar ziekenhuis en 6 uur later was hij dood, ik begrijp het nog altijd niet en het verdriet is enorm, was juist 59 jaar ik 56 jaar weet niet hoe dit verder moet.

Nicole
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik leef met je mee. Ik ben afgelopen december 25ste 2020 mijn lieve man verloren aan hartfalen. Het gemis is zo groot. We waren zo’n eenheid. Natuurlijk was er wel eens wat maar waar is dat niet. Ik ben 55 en hij was net 4 dagen 70. Veel te jong , veel te snel.
Ik heb lieve mensen om me heen maar zelfs omringd door hem kan ik intens alleen zijn. Ik probeer iedere dag positief te starten. Vele dagen lukt het maar soms zijn er van die onverwachtse momenten dan word ik overladen van verdriet. Ik weet dat het slijt Maar soms zou ik een mol willen zijn en diep weg kruipen. Maar mijn kleinkinderen en mijn man zijn kinderen geven me vaak licht puntjes. Daar ga ik voor en dan ook voor mezelf denkende : hij zou niet anders gewild hebben.
Ik hoop dat u ook lichtpuntjes vindt.
Heel veel sterkte met een lach en een traan.

Marie-Christine
19-06-2021
Reactie:
Hier is mijn lieve mam overleden aan die rottige corona 😢 63 jaar jong …
3 weekjes geleden nog maar 😢
Verschrikkelijke leegte en intens verdriet van binnen…

Melly
07-04-2022

Jouw reactie:



Verhaal 57 - Wat als je zelfs dat niet eens meer hebt?

Ik kom heel veel verdrietige verhalen tegen, maar ik ben zó wanhopig op zoek naar eentje dat op het mijne lijkt. Waarom? Bijna iedereen heeft nog steun van familie, vrienden enz.... maar wat als je dat niet eens meer hebt. Ik ben enig kind van een fantastisch paar ouders die bijna 50 jaar getrouwd waren. Ik ben 56 jaar en heb geen makkelijk leven gehad, buiten m’n lieve ouders om. Als enig kind ben ik geen standaard voorbeeld. Niet verwend, maar een zeer gevoelig en liefdevol persoon naar andere mensen toe, sta voor alles en iedereen klaar. Ben veel verloren in m’n leven, en dacht altijd gelukkig heb ik m’n ouders nog! Tot het noodlot toesloeg jaren geleden en mijn vader vasculaire dementie kreeg. Ik verpleegde hem samen thuis met mijn lieve mams. Ondertussen ging ik wél door met mijn sociale leven. Paps kwam na een tijd in een verpleeghuis terecht waarin ik hem ook bleef helpen ondanks de verpleging. Ik heb anderhalf jaar geen dag overgeslagen samen met mijn mams. Tot hij na een afschuwelijk ziekbed overleed. Wij gingen en moesten door. Er kwam een hondje bij dat ons verdriet draagbaarder maakte, en dat werd ons kindje 😊 vooral voor mij omdat ik geen kinderen heb. Toen ze 7 werd moest ik ook haar laten inslapen, alsof ik een stuk van mezelf verloor. Maandenlang kon ik niet met het verdriet omgaan.... maar ook toen sloegen mams en ik ons er doorheen. Ik had een zeer sterke en goeie band met m’n moeder. Ze was moeder, zus en vriendin tegelijk, en deden veel leuke dingen samen. Nog steeds had ik een goed sociaal leven en inmiddels al een tijdje een lieve partner. Afgelopen juli sloeg het noodlot opnieuw toe.... die datum... die 31 juli kregen we te horen dat m’n liefste mams ongeneeslijk ziek was 😢 Per toeval in een scan ontdekt.... uit het niets. Ik ging op de automatische piloot en heb haar zelf verpleegd wat zó vreselijk zwaar was, in alle opzichten. Mams was een sterke vrouw met heel veel humor tot het laatst toe. We hebben veel gepraat en weinig gehuild, maar overleven was wat we deden. Natuurlijk kwam er Thuiszorg, maar haar medicatie hield ik bij, ik verzorgde haar, alles wat kon. De artsen waren super trots op me, en ik kon alleen maar denken, dit is toch niet meer dan normaal. Twee maanden later heb ik haar samen naar het eind begeleid, waarbij ze nog eenmaal haar ogen open deed en mij aankeek van meisje red je het zometeen wel? Ik stelde haar gerust, daarna keek ze naar mijn partner en die beloofde altijd voor me te zorgen, en pas toen sloot ze haar mooie ogen.... Inmiddels een verhuizing en zes maanden verder dobber ik de dagen in m’n eentje rond. Ik ben nu wees, geen enkele bloedverwant meer, amper vriendinnen over en vage kennissen die zeggen, maar meisje toch, je moet verder. Behalve mijn lieve lieve partner, die me met alle begrip, geduld en respect hierin helpt. Hij noemt het MIJN reis waarbij hij me opvangt wanneer ik val. En dat doe ik.... de hele dag door val ik. M’n ogen en lichaam doet pijn van het huilen. Er is een stuk van m’n hart gestorven sinds ik m’n mams kwijt ben. Ik heb niks meer over, en weet totaal niet hoe ik m’n leven nu moet gaan indelen. Ik kan niet werken vanwege m’n gezondheid, zit in een depressie en weet me geen raad zonder haar. Kom heel af en toe buiten om wat boodschappen te halen, kan niet wennen aan m’n nieuwe huisje, ik kan gewoon helemáál niet wennen aan een leven zonder...... speel vaak met de gedachten naar m’n moeder te gaan. Gelukkig is m’n lieve man daar dan weer... aan de zijkant. Hij ziet mijn pijn, wanhoop en mijn vechtlust. Maar ik ben moe.... moe van het vechten😢 Sorry voor het lange verhaal, maar is er iemand, wie dan ook die ook enig kind is en alles heeft verloren..........

Liefs Do

Do
16-04-2021
laatste reactie: 22-11-2022

7
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je, ben ook enig kind ben 57 jaar allebei mijn ouders zijn overleden en op 9 februari 2021 mijn man, ik voel mij ook heel alleen heb 2 zonen maar die zijn het huis uit gelukkig heb jij nog een lieve partner, trek je daar maar aan op.

Nicole
23-11-2021
Reactie:
Ik ben sinds vanmorgen ook wees.. Ik ben 38 en mamma heeft mij alleen opgevoed. Geen familie en mijn vader overleden toen ik ongeveer vier was. Ik wil mamma zo graag even bellen en haar lieve stem horen, maar ze had copd en daaroverheen corona. Ik moet nu alles gaan regelen, maar ik wil haar zo graag even bellen voor raad. Mamma wat moet ik nu regelen en ik heb een baan aangeboden gekregen, wat vind jij van deze baan? Ik zie de laatste oproepen nog in mijn telefoonlijst staan van mammie en ook haar dagelijkse sms'jes. Ik durf niet te kijken of te lezen. Mamma mag ik je alsjeblieft nog 1 keer bellen en even horen hoi popje, hoe gaat het?

Mois
18-03-2022
Reactie:
Jouw “verhaal” kon mijn “verhaal”zijn. Weet wat je voelt… bijna onmenselijk.Heel veel liefs

Roos
26-04-2022
Reactie:
Jouw verhaal is mijn verhaal, helemaal alleen. Opk mams verloren aan kanker toen ze 68 was en ik 40 jaar. Geen kids.
Nu is mijn allerliefste man en maatje 26 januari plotseling overleden en ben ik alleen op de wereld! Afschuwelijk is het leven nu. Lieve vrienden heb ik wel...maar geen familie, kinderen en man meer!


José
22-11-2022

Jouw reactie:



Verhaal 58 - Alles deden we samen , samen waren we een.

Mijn man is 7 mei overleden aan een dubbele longontsteking.
15 jaar geleden is bij hem de ziekte ms geconstateerd. Wij waren 46 jaar getrouwd. Alles deden we samen , samen waren we een.
Nu heb ik het gevoel of er iets geamputeerd is, het leven in mij is weg. Ik ben mezelf kwijt. Voel me eenzaam en alleen. Wij hebben geen kinderen, maar gelukkig wel een hele lieve familie en vrienden die mij waar nodig ondersteunen en er zijn voor mij. Maar het gemis en die eenzaamheid kunnen ze niet wegnemen, dat blijft. Waar ik nu zo,n moeite mee heb, is dat ik nu al na vijf weken al redelijk de draad weer heb opgepakt. Gaat soms wel moeilijk maar zet door, heb dat mijn man op zijn sterfbed beloofd, dat ik mijn schouders eronder ga zetten en door ga, met steun van familie en vrienden. Maar hoe kan dat nu al, na vijf weken. Ik zit daardoor met mezelf in de knoop en heb moeite met dat dubbel gevoel. Ik mis mijn man, zou er alles voor over hebben als ik de dood omgedaan kon maken. Dat hij hier weer naast mij op de stoel zat. Samen een wijntje drinken, en genieten van de dingen die wij nog samen konden doen . En toch heb ik de draad al weer aardig opgepakt. Heb hier echt gemengde en verwarrende gevoelens over. Weet met mezelf geen raad

Anoniem
12-06-2021
laatste reactie: 06-06-2022

7
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi,
Gecondoleerd met het verlies van je man en maatje.
Kan het zo in voelen ik ben 16 apri mijn man verloren aan darmkanker net 67 jaar. Wat je zegt is helemaal waar. Het alleen zijn het gemis is zo groot. Maar je moet door met je leven. Ik had ook gezegd. Dat ik met hem mee ging maar ik moet door voor de kinderen
Waar ik al heel veel steun aan heb gehad. Is een medium die ik bezocht heb. Via haar heeft mijn. Maatje me zoveel nog verteld. We houden dus op die manier contact. Ik ben van plan om regelmatig een medium te bezoeken. Misschien iets voor jou om dat te proberen. Sterkte we houden wel contact

Marianne
06-06-2022

Jouw reactie:



Verhaal 59 - Ik raak soms in paniek en snap niet dat hij dood is

Mijn lieve partner Henk is 9 dagen geleden overleden, hij bleek longkanker en een uitzaaiing naar een wervel te hebben. Hij is drie weken en 1 dag na de diagnose overleden.
Ik raak soms in paniek en snap niet dat hij dood is. We waren 39 jaar samen en heel gelukkig met elkaar.
Ik weet soms niet waar ik het zoeken moet van ellende, zit in een onbekende wereld. Thea

Thea
22-01-2022
laatste reactie: 13-11-2022

7
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Thea, mijn man is afgelopen woensdag overleden aan longkanker. Ga dood aan dit verdriet, snap het niet, kan en wil het niet snappen.
Hoe gaat het nu met jou?
Groetjes, Yvonne

yvonne
13-11-2022

Jouw reactie:



Verhaal 60 - Soms heb ik het gevoel dat hij me tekens geeft

Mijn lieve vriend Henk is 13 januari overleden aan longkanker, hij is maar drie weken ziek geweest, het ging zo ontzettend snel.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hij niet meer terugkomt, ik mis hem vreselijk, we zijn 39 jaar samen geweest.
Soms heb ik het gevoel dat hij me tekens geeft, herkent iemand dit?
Vriendelijke groeten van Thea

Thea
20-02-2022
laatste reactie: 06-02-2023

7
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Negeer de tekens niet ik geloof erin. Mijn man is 7 weken overleden en ook ik krijg tekens.

Debby
02-11-2022
Reactie:
heb zelf mijn echtgenoot nu nog maar verloren we waren altijd voor alles samen ik hoop dat hij mij vlug wat tekens bezorgd daar kijk ik alvast naar uit was tis nu super moelijk

marijke
05-12-2022
Reactie:
Net als jij merk ik ook bepaalde rare gebeurtenissen plots in huis na het onverwacht overlijden van mijn partner op 26/12/22. Soms maakt het me angstig en langs de andere kant maakt het blij omdat ik dan weet dat ze nog bij me is.

Marc
08-01-2023
Reactie:
Mijn vrouw is 19 jan. J.l. overleden aan uitgezaaide eierstokkanker in de lever, ze was pas 61.
We hadden van tevoren afgesproken dat het indien mogelijk ze me seintjes zou geven.
Sinds haar dood krijg ik elke nacht koude rillingen op het tijdstip van 5.00 u. Waarop ze is gestorven.
Ik heb bij bepaalde gesprekken een intense vanillegeur in mijn neus. Nu nog steeds
Ook opmerkelijk dat er liedjes op de radio voorbijkomen die textueel passen bij haar ziekte en sterven. Dus het kan...

Ger
06-02-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 61 - Moeite met verwerken na gebeurtenissen in verpleeghuis

Bijna zes jaar heb ik voor mijn ouders gezorgd. Mijn vader is begin januari overleden. Ik heb mijn vader tot het einde zelf kunnen verzorgen. Ik mis hem maar hij had de laatste weken van zijn leven veel pijn en was ook benauwd. Daar kan je verder niet zoveel aan doen als er voor hem zijn. Je bent ook blij voor hem dat hij geen pijn meer heeft en niet meer benauwd is.

Mijn moeder is 8 weken na mijn vader overleden. Mijn moeder zat in het verpleeghuis omdat ze dementie had. Daar heeft ze het verschrikkelijk gehad de laatste twee weken van haar leven. Ze had al 6 dagen heel weinig gegeten en gedronken. Ze had een kapotte en hele droge mond .

Haar lippen stonden ook strak van droogheid en de vellen en korsten hingen eraan. Ik heb het gebit mee naar huis genomen zodat ze dat niet meer in haar mond konden stoppen. Ze was al veel af gevallen en het gebit paste niet meer in haar kapotte mond.

Toen heb ik bij de apotheek Mondgel en vaseline gehaald. Mijn moeder kon eigenlijk niks meer en toen ik de mondbehandeling bij mijn moeder had gedaan zuchte ze van verlichting. Ze lieten haar ook maar in de rolstoel hangen.

Ze kon niet meer recht zitten en haar hoofd omhoog houden. Ik heb de kleding mee naar huis genomen zodat ze haar niet meer in de rolstoel konden zetten. Nadat mijn moeder was overleden kwam er een arts en die had de verklaringen al ingevuld. Ze keek even onder de deken en ging toen weg.

Ik vroeg of ze niet naar haar hart ging luisteren maar dat deed ze niet want het was een verwachte dood. Ik vind dit zo respectloos naar mijn moeder toe. Ik ben nog zo boos omdat ik twee weken heb moeten vechten voor mijn moeder zodat ze menswaardig zou kunnen sterven. Het is echt zo onbegrijpelijk. Het staat wel in de weg om alles te verwerken.


Joan
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 08-01-2023

6
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Hallo Joan,

Ik kan me voorstellen dat je moeite hebt met verwerken. Als ik het verhaal als buitenstaander lees, dan krijg ik er al een naar gevoel van hoe het eraan toeging in het verpleeghuis.

Ik wens je veel sterkte en warmte.


Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heb ook mijn moeder verloren aan dementie na 6 jaar verpleeghuis. De laatste maanden ook veel afgevallen. Blind, en paar keer gevallen. Ze heeft de laatste week aan infuus gelegen om door uitdroging te moeten sterven...maar omdat het lichaam zo gewend was om met het minimale aan voedsel te leven, heeft het dus nog een volle week geduurd voor haar hart het opgaf.
De zorg in een tehuis is redelijk als je nog alles kan. Maar 24/7 zorg kunnen ze inderdaad niet bieden. Extra tijd voor een patiënt in de laatste fase is er maar af en toe. Maar euthanasie mag dan helaas ook niet. Waarom moeten deze mensen tot op het laatst nog lijden......mijn hond mocht gewoon rustig inslapen.

Evelyn
23-06-2022
Reactie:
Vreselijk hoe het er tegenwoordig aan toe gaat in verpleegtehuizen. Wat jij hebt meegemaakt, Joan, met je moeder, is geen incident meer, maar schering en inslag. Een goede vriend lag onlangs tijdelijk in het verpleegtehuis vanwege een ernstig valpartij thuis. Hij was en is door een hartaandoening al verzwakt. In het verpleegtehuis kwam hij 's nachts opnieuw ten val. In de badkamer. Hij kon niet meer overeind komen en drukte daarom op het alarm. Geen reactie. Tweede keer gedrukt op het alarm en nog een derde keer. Pas toen kwam er iemand. Henk had inmiddels meer dan een uur op de grond gelegen. Op zijn vraag waarom het zo lang geduurd had, kreeg hij het antwoord dat nachtzorg niet in zijn pakket zat (Henk was daar in de tijdelijke opvang en dan hoort nachtzorg er blijkbaar niet bij, begrijp jij dit nog? En dat in een verpleegtehuis). Maar het wordt nog erger: Henk had een flinke verwonding aan zijn knie. Die was inmiddels flink gezwollen tot de dubbele omvang van normaal. Het deed ook flinke pijn die aanhield. Dus vroeg hij in de loop van de volgende dag of de verpleeghuisarts kon komen. Nee, dat kon niet, zat ook niet in het pakket. Henk moest zijn eigen huisarts maar inschakelen, maar dat was niet mogelijk, want hij verbleef in een verpleegtehuis op 50 km afstand van zijn woonplaats. Dus werd het de huisartsenpost. Die had geen tijd. Pas weer een dag later kwam er een arts bij. Er werd een drainage aangelegd, wat eigenlijk al veel eerder had moet gebeuren. De verzorgers bleven passief. Henk moest alles zelf regelen, zo ziek als hij was. Geen kennis van zaken ook. Toen ik vlak na de val bij Henk op bezoek was, moest ik de verzorgers uitleggen dat het beter was geweest als ze een natte compres op de knie hadden gelegd. Helpt dat dan, was de vraag van de verzorgster? Nou, het geneest niet direct, maar het helpt wel de zwelling tegen te gaan en de pijn te verminderen, antwoordde ik, enigszins verbijsterd over de vraag. Anderhalve week na de val is Henk met spoed naar het ziekenhuis gebracht en geopereerd. Hij had een zeer ernstige ontsteking in de knie en door de zwelling waren bloedvaten afgekneld waardoor weefsel was afgestorven. Als het nog even had geduurd, had hij bloedvergiftiging kunnen krijgen. De conclusie moet zijn dat deze levensbedreigende situatie door verwaarlozing en onkunde is ontstaan. De drainage had veel eerder aangebracht moeten worden en de verzorgers hadden dat moeten weten. En dit is niet het enige verhaal dat ik over ervaringen met verpleegtehuizen kan vertellen. Mijn schoonvader hebben we teruggehaald naar huis, omdat hij letterlijk in zijn vuil zat en niemand naar hem omkeek (hij was erg verward vanwege dementie en vanwege zijn vrouw die in allerijl naar het ziekenhuis was gebracht). Dit kun je geen incidenten meer noemen, de verwaarlozing is structureel. Even was er sprake van dat mijn demente broer tijdelijk naar een verpleegtehuis zou moeten. Ik zei tegen de arts: "geen sprake van, onder geen beding gaat hij daar naartoe". Er is een andere oplossing gekomen. Het is zorgwekkend hoe in een rijk land als Nederland zo met de meest kwetsbaren wordt omgesprongen. En wat nog erger is: er lijkt zich niemand druk om te maken, de regering niet, de betrokken minister niet, de Tweede Kamer niet. Het enige wat telt: het moet zo weinig mogelijk kosten.

Bloem64
08-01-2023

Jouw reactie:



Verhaal 62 - Ik rouw om het kind wat ik nooit zal krijgen

Ik rouw om het kind wat ik nooit zal krijgen. Ik voel me erg alleen. Ik voel me verloren. Na een lang traject is het nu helemaal duidelijk; wij gaan samen geen kinderen krijgen. we zijn er allebei stuk van.

Ik ben wel blij dat we ieder apart hulp hebben gezocht. We leren van elkaar en met elkaar. een zo verwachten we weer invulling aan ons even te kunnen gaan geven.


A
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 29-05-2022

6
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Rouw maar volop! Dat is belangrijk denk ik. Ik heb ditzelfde 14 jaar geleden gehad en wist niet zo goed hoe ik moest rouwen. En het lijkt nu nog steeds als een boemerang terug te komen
Het is erg verdrietig om het verlangen naar zoiets wezenlijks los te laten. Het lukt me redelijk, maar het blijft een steeds terugkerend gemis. Alle kracht liefde en goeds toegewenst.

Magda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dat lijkt me een zwaar verlies, ik wens u veel sterkte

Linda
17-08-2021
Reactie:
Wij hebben een mooie zoon maar geen familie om deze mooie momenten mee te delen.
Op zoek naar lieve vrienden ( toekomstige familie ) peter/ meter voor ons kind

Steven
29-05-2022

Jouw reactie:



Verhaal 63 - Ik vond hem in de slaapkamer

16 maart 2020 is mijn partner overleden aan een hersenbloeding id kleine hersenen...de plaats waar men niet bij kan komen. Ik vond hem id slaapkamer voor het bed...112 ...ambulance.....mee id ambulance en opname op de ic...hij was al in coma...en om 11.00 uur was hij overleden... vreselijk...net een boze film... ik ben in een shock...
Wij zouden 20 mei trouwen...

Anoniem
> 2 jaar geleden

6
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 64 - We hadden nog zoveel plannen samen

altijd samen bijna 40 jaar ,nooit ziek altijd lief en vrolijk en spontaan een fantastische vrouw een fantastische moeder. Echt ze op 23 juli jongstleden in de leeftijd van 54 jaar overleden, ik ga kapot van verdriet denk elke dag aan haar, heb paar huil momenten per dag, heb nog gukkig een zoon van 20 die thuis woont. Als hij er niet was geweest denkt ik dat ik niet verder wilde leven, ben nu vader en moeder tegenlijk doe alles in het huishouden alleen. Ik werk nog 40 uur per week waar ik een beetje afleiding van heb, het alleen zijn kan ik goed tegen maar haar missen ...og dat doet zo'n pijn.
We hadden nog zoveel plannen samen, maar helaas is het ons niet gegund. Ben aan het kijken of er geen praatgroep in de buurt van Venlo is, waar ik met lotgenoten kan praten , of hebben jullie andere tips????

John
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-06-2022

6
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo John

Ook ik ben mijn maatje verloren. In oktober 2021. 8 weken na de diagnose van ALS. ik put kracht uit het idee dat hem veel leed is bespaart. Maar ik mis hem enorm. We hadden nog veel plannen. Heb idd ook hulp gezocht. Ik woon in Venlo en kreeg de tip om mij bij het Groenewold aan te melden. Hier zetten ze praatgroep op voor mensen die hun partner zijn verloren. Er moet wel genoeg deelname zijn. En daar wringt de schoen. Ze hebben te weinig deelnemers. Blijkbaar is het toch lastig om face to face erover te praten. Wat mij wel fijn lijkt. Ga eens informeren en hopelijk heb je er wat aan. Het Groenewold bevindt zichbin de Begijnengang in Venlo.
Veel sterkte voor je verwerking. Ik weet wat je voelt

Sandra
27-05-2022
Reactie:
Mijn man is 1maart overleden e was negenmaanden ziek.
Hij is mn grote liefde geweest.
Ik wist niet dat je zo rauw over het beton kon gaan qua gevoel ,vreselijk dat gemis.
Alsof er een stuk uit je lijf weg is.
Ik heb wel gelijk hulp gevraagd via de huisarts en ben bij iemand terecht gekomen die in rouwverwerking doet.

Nanne
01-06-2022

Jouw reactie:



Verhaal 65 - Zo weinig begrip voor zo'n groot verlies

Hoi lotgenoten,
Nu 8 maanden geleden is mijn moeder plotseling overleden op 52 jarige leeftijd. Het verdriet is zo groot, omdat ik zelf jongvolwassen ben en alles nog mee moet maken in het leven, zonder haar.
Af en toe denk ik dat ik niet meer wil leven, zo groot is het verdriet en gemis. Herkennen anderen dit? Soms denk ik dat ik gek word of gewoonweg niet meer in deze maatschappij thuishoor, omdat er zo weinig begrip is voor zo'n groot verlies..

Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 22-10-2022

6
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Nu paasweekend, maar ook “voorouderdag”. Een feestdag in sommige Aziatische landen om je voorouders te eren.
Mijn moeder is overleden met 65 jr. ik mis haar verschrikkelijk.

Ik heb een prachtig kindje die ze nooit heeft ontmoet. Ik bak ontzettend vaak pannenkoeken voor hem. Toen ik voor het eerst vanillesuiker in het beslag deed, herkende ik haar pannenkoeken en begon te huilen.
Volgend jaar trouwt m’n zusje. We gaan met z’n tweetjes een jurk uitzoeken voor haar.

Anoniem
04-04-2021
Reactie:
Marleen ik herken het verdriet de machteloosheid maar ook het onbegrip van andere mensen het gaat om mijn moeder die ik afgelopen mei verloren heb het verlies van een moeder wordt erg ondrrschat het is zo intens erg de pijn die je voelt ik voel me er ook erg eenzaam in het is gewoon niet uit te leggen

Anoniem
22-10-2022

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 66 - Nu 6 jaar verder zit ze nog steeds in mijn hoofd

Ik heb in april 2015 mijn vrouw verloren na een slopende ziekte longfibrose, we waren ruim 34 jaar samen en ruim 30 jaar getroffen. Nu 6 jaar verder zit ze nogsteeds in mijn hoofd ik kan haar niet loslaten, het laatste uur van haar leven is zo zwaar en moeilijk ik heb haar echt zien stikken, ze kon niet meer praten, ik heb tegen haar gezegd dat ze ons moest loslaten dat het beter voor haar was en wij en ik vooral het wel zou redden, maar niks is minder waar, ik kan het moment hoe ik het laatste uur van haar leven heb gezien valt zo zwaar bijna niet te dragen. Ik wist dat het na verloop van tijd stiller zou worden maar nu is zo stil ik kan er met niemand over praten zelfs niet met met onze kinderen. Voel me eenzaam in dit geval. Kan ook geen andere relatie aan ik voel me dan schuldig, maar m'n vrouw zij wel altijd als ik er niet meer ben mag je niet alleen blijven want je bent veel te goed voor deze wereld. Maar ik kan het niet. Eerst dit een plekje geven met de juiste hulp.
Vrd. Groet Bert.

Bert
04-05-2021
laatste reactie: 06-09-2022

6
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hey, Bert, ik begrijp je volledig, mijn mijn is nu 1 jaar gestorven, Voel mij verloren en eenzaam, was totaal onverwacht in de morgen was alles nog oke even later een stekende pijn en om 15.00 u was hij plots gestorven, een anurisma aan zijn hart, in het ziekenhuis hadden ze dat niet opgemerkt, de wereld staat stil, en ik weet ook niet hoe het verder moet. Mijn verhaal is nr 85

Nicole
21-03-2022
Reactie:
Snap het maar all te goed, man verloren 1 mei 2018 en nog voel ik me alleen van binnen, rottig gevoel.
Doe van alles om me te vermaken.
Heb veel vrienden kennissen , broers, zussen, buren,
Alleen met alles, geen knuffels, liefde, samen
Ik mis dit nog steeds zo erg dat weleens denk Gaat dit nog een keertje over.??

Henriette
06-09-2022

Jouw reactie:



Verhaal 67 - We wilden oud met elkaar worden

15 maart 2017 overleed mijn man, 52 jaar, met wie ik 32 jaar samen was aan een hartstilstand.
We hebben 2 kinderen, toen 20 en 15.
De oudste vond haar vader en reanimeerde hem tervergeefs. Dit alles gebeurde op mijn verjaardag.
Na ongeveer 2 jaar ontmoette ik een lieve man, de kinderen accepteerden hem als hun stiefvader en konden het goed met elkaar vinden. We wilden oud met elkaar worden en maakten plannen voor als we met pensioen waren.
Helaas overleed hij 17 juni 2020 ook heel plotseling.
Soms begrijp ik niet waarom me dit 2x is overkomen.
Ik voel me soms eenzamer dan ooit, mis mijn soulmate, mijn klankbord met wie ik alles kon delen en bespreken, ook het verlies van mijn eerste man en zijn verleden.
Pak mijn leven wel op en ben een sterke, zelfstandige vrouw, maar mis soms zo die schouder en luisterend oor die ik niet bij een ander kan vinden en uitleggen.
Het mentaal op één lijn zitten.

C
10-05-2021

6
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 68 - ja , jullie wel maar bij mij mocht dat niet zo zijn....

Heeft iemand dat hier ook wat ik soms voel? Mijn vrouw is na een val van de trap in een ziekenhuistraject van 2 maanden overleden aan kanker waar ze al 6 jaar tegen had gevochten en ben nu over met 2 jonge zoons maar al die tijd dat ze in het ziekenhuis lag en nu na haar overlijden kijk ik vaak met afgunst en jaloezie naar stelletjes (oud of jong) en gezinnetjes op straat die er ogenschijnlijk gelukkig uit zien en denk: ja , jullie wel maar bij mij mocht dat niet zo zijn.... mijn meisje komt nooit meer thuis...het is vast heel gemeen om zo te denken maar ik kan daar niets aan doen.

Michiel
24-05-2021
laatste reactie: 04-11-2021

6
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Michiel,
Mijn man is 14 dagen geleden overleden
Ineens hij was niet ziek niks ..herseninfarct in de ochtend gelijk toen hij om 5:30 begon met werken op de zee ...
Hij was al 6 weken weg en zou midden juni weer tguiskomen 24 juni zou hij 56 worden .
Ik heb dat ook wat jij zegd
Met stelletjes en ..
Als ik oudere mensen zie lopen denk ik waarom jij niet maar mijn schat ..het is vreselijk weet niet hoe verder zonder mijn allerliefste , ik ben nu 48 jaar mijn schat was 55 jaar 💘💘mijn lieve Simon ik mis hem zo vreselijk ..we gaan elke dag naar selwerderhof in Groningen om bij onze schat te zijn

Marjolein Van de K.
30-05-2021
Reactie:
Ja Michiel ik herken dit, en vind mezelf dan heel gemeen, ik heb ook als ik nu oude mensen zie dat ik denk waarom hij met 66 en niet jullie, of dat ik bij mensen denk, ooit gaan jullie dit ook meemaken, bereid je maar voor op het ergste wat er in hé leven kan gebeuren, rare gedachtes, maar ze komen vanzelf, sterkte michiel

Nettie
24-10-2021
Reactie:
Voor mij nu 3 weken geleden dat mijn innige geliefde man plots binnen een uur is overleden.
Ben radeloos en voor mij hoeft het echt niet meer, maar we hebben nog een zoon van 20 jaar jong.
Jaloers en woede als je mensen samen ziet en ook ziet lachen.
Oneerlijk, ik kan wel tegen de hele wereld aanschoppen

Jolanda
04-11-2021

Jouw reactie:



Verhaal 69 - De begeleiding na euthanasie voor na bestaande

Mijn zus heeft op 8 oktober 2020 euthanasie gepleegd na een leven lang geestelijk ziek te zijn,omdat we een heel zware jeugd te hebben gehad.
Ik heb haar tot het laatste toe gesteund en achter haar gestaan.
Alleen kan ik het niet verwerken de begeleiding na euthanasie voor na bestaande is slecht het staat op mijn netvlies gebrand.

Elly
17-10-2021
laatste reactie: 06-01-2023

6
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Als de euthanasie nog op je netvlies gebrand staat ga dan naar huisarts en vraag doorverwijzing naar EMDR. Wordt vergoed vanuit de basis GGZ.
De euthanasie van nijn man (59) is 3 maanden geleden en ik kreeg die beelden na maanden nog niet weg. EMDR helpt je dit te verwerken.
Google maar eens op EMDR voor een uitleg
Groet Kristine

Kristine
25-11-2021
Reactie:
Wat erg voor jullie, Elly en Kristine. Ook ik heb een nare ervaring met euthanasie, maar heb hierover nooit soortgelijke informatie kunnen vinden op het internet. Jullie beider verhaal is het eerste wat ik in 12 jaar aantref. Ik ben diep geraakt, konden we maar samen een kopje koffie drinken en praten. Veel liefs

Caroline
06-01-2023

Jouw reactie:



Verhaal 70 - Maanden later kwamen de nachtmerries

Toen ik de straat in fietste van mijn huis vanuit mijn werk hield mijn tante mij staande. Ze vertelde dat mijn moeder suïcide had gepleegd. Thuis was er rondom allemaal politie. Ik moest een verklaring afleggen.

Chaos in huis. Ongeloof. Familieleden kwamen langs, huilende mensen. In die periode voelde ik niets. Pas een paar maanden later kwamen de nachtmerries. Het moeilijkst vond ik dat ze het een paar dagen voor mijn 18e verjaardag had gedaan.


Victoria
> 2 jaar geleden

5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 71 - Mijn broer is vorig jaar overleden aan kanker

Mijn oudere broer is vorig jaar overleden aan kanker. Dit heeft zich in een razendsnel tempo verspreidt. Ik zag hem bijna iedere dag en heb hem heel snel achteruit zien gaan.

Het deed mij ongelooflijk veel pijn om hem zo machteloos te zien. Ik voelde me waardeloos omdat ik NIETS kon doen.

Ik heb me maanden lang slecht gevoeld. Ik kon en wilde geen plezier meer hebben omdat ik me dan op de een of andere manier schuldig voelde. Hij kon namelijk geen plezier meer maken.

Het is niet eerlijk...


Tamara
> 2 jaar geleden

5
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Beste wees,

Zelf haal ik troost uit het gevoel dat emoties als golven zijn. Ze komen maar gaan gelukkig ook weer weg. Ik ben jong wees geworden en deel mijn emoties niet makkelijk. Ik herken je eenzame gevoel daarom ben ik dankbaar een lotgenoot gevonden te hebben!

Verwen jezelf, veel sterkte en liefs


anoniem
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Verhaal 72 - Ik heb mijn zus verloren aan een ongeluk

Ik heb mijn zus verloren aan een ongeluk, plotsklaps is zij uit mijn leven verdwenen. We waren heel hecht samen, en ik mis haar nog altijd elke dag. Inmiddels is haar sterfdag ruim twee jaar geleden, en loop ik meer en meer vast. Hoe meer mijn omgeving mij het gevoel geeft door te moeten gaan, hoe meer ik vast lijk te lopen.

Ik probeer echt mijn leven op de rit te krijgen, maar het lukt me niet goed. Sinds kort heb ik er professionele hulp bij gezocht. Ik heb het als heel fijn ervaren, dat ik opnieuw in alle details, mijn verhaal heb kunnen doen. De gebeurtenis heb kunnen vertellen.

Mijn omgeving kent mijn verhaal inmiddels wel en ik wil hen er niet meer mee belasten. Alsof dit niet meer geaccepteerd wordt, alsof het verdriet en gemis er na twee jaar niet meer in deze mate mag zijn. Dat vind ik lastig.

In gesprek met mijn therapeut kwam ik erachter dat er een aantal momenten zijn, die in mijn geheugen gegrift staan, waar ik nog regelmatig van wakkerschrik of wakker lig en die zich maar blijven herhalen. Eén hiervan is het moment waarop mij het bericht bereikte dat mijn zusje een ongeluk had gehad en het niet heeft overleeft... En ook het moment waarop ik haar voor het eerst zag liggen opgebaard.

Ik ben een aantal EMDR sessies aangegaan, waardoor deze nare herinneringen een andere lading hebben gekregen. Het lijkt alsof haar dood nu eindelijk een plekje krijgt en ik er nu anders mee om kan gaan. Alhoewel zij altijd een heel dierbare plek in mijn hart zal blijven innemen.

De enorme pijn lijkt af te nemen en ik krijg weer ruimte voor mijzelf. Ik had gedacht haar dood zelf wel te kunnen verwerken, las boeken over rouwverwerking, maar kwam er niet uit. Bij mij waren het de nare herinneringen, die de wond blijkbaar steeds maar openhielden. Dat was een openbaring voor me.

De EMDR heeft mij enorm geholpen. Tezamen met mijn therapeut heb ik het gevoel de rouw nu aan te kunnen (pakken), haar dood te verwerken en mijn leven weer zinvol te maken.


Babette
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 02-05-2021

5
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat knap van je!
Zonder medicijnen hier doorheen!
Zelf heb ik nu ook al 2 jaar psygotherapie om mijn onverwerkte traumatische leven te verwerken.
Doe dit ook zonder medicatie.
Ik herken het heftige verdriet!
Vreselijke huilbuien.. Hoop voor ons dat het op den duur rustiger wordt.
Wens je veel sterkte!!!

anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste madelon
Mijn man en maatje is ook overleden aan kanker.
En ook ik voel me vreselijk alleen en verlaten. Velen om je heen schijnen dit niet te begrijpen. Zelfs mijn kinderen niet.
Ik moet maar de lieve oma spelen en op andere dagen rouwen.
Alsof je dat voor het zeggen hebt. Rouw is rekbaar zeg ik altijd. Ik heb bij lange na niet het verlies en verdriet verwerkt en misschien lukt me dat nooit meer.
Ik zie af en toe het nut van bestaan ook niet meer te zitten.
Was ik maar eerder gegaan.
Mag ik niet zeggen, weet het. Maar soms weet ik het niet meer.

Sterkte
Marianne

Marianne
02-05-2021

Jouw reactie:



Verhaal 73 - Na al die jaren doet aan haar denken, mij intens veel pijn

Op 22 maart 2004, verloor ik mijn moeke (de mama van mijn mama). Ik groeide voornamelijk op bij haar en opa na de dood van mijn mama (1995). Ik was toen 3 jaar.

In november 2004 hertrouwde mijn vader (ze kenden elkaar toen 6 jaar). Ik kon het maar niet vinden met mijn stiefmoeder (constant ruzie, vernederingen, beledigingen en fysiek geweld) dus ging ik op 18 jarige leeftijd het huis uit.

Na al die jaren doet aan haar denken, mij intens veel pijn. Zoveel pijn dat mijn lichaam het uitschreeuwt. De enige manier om weer bij haar te kunnen zijn is zelfmoord plegen. Maar iedere poging mislukte.

Zij is de enige die mij echt graag zag. Onvoorwaardelijke liefde en steun. In moeilijke perioden (ik heb borderline), voel ik me net een klein kind in een volwassen lichaam die behoefte heeft aan liefde, troost en geborgenheid.

Wat moet ik doen tegen die intense pijn?

Mvg

Anouk
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 25-04-2022

5
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hey Anouk,

Ik zou willen dat ik alle antwoorden had. Het enige wat ik kan antwoorden op je vraag is. Tegen sommige pijnen kun je niets doen. Op een schaafwond doe je jodium, op een sneetje in je vinger plak je een pleister, heb je hoofdpijn neem je aspirine, gebroken arm gips. Maar tegen emotionele pijn is geen duidelijk antwoord.

Wat ik hier zelf uit heb geconcludeerd (en ik ben geen psycholoog, hooguit een beetje ervaringsdeskundig) dat emotionele pijn niet bestreden moet worden.

Het enige advies wat ik je kan geven is, voel wat je voelt en geef je eraan over. Zoek ontspanning in de pijn. Weerstand maakt het alleen maar zwaarder. Incasseer de pijn, gebruik je energie niet om tegen de pijn te vechten, want dat gevecht ga je niet winnen. Gebruik je energie om de pijn op te vangen en te dragen.

Liefs.

Noël
> 2 jaar geleden
Reactie:
Jezelf af vragen of al die pijn wel van jouw is.....groetjes

Marie Louise
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zeker geen zelfmoord plegen ,er komt nog een tijd dat je je weer beter gaat voelen al denk je nu van niet ,maar eens komt die tijd en wens je veel sterkte ,denk niet te vaak over deze afschuwelijke dingen maar denk aan de mooie dingen dan zie je dat het helpt .

Bets
25-04-2022

Jouw reactie:



Verhaal 74 - Het kan altijd nog zwaarder

Het kan altijd nog zwaarder.
Mijn lieve moeder overleed in 2016 diep ongelukkig en helemaal verloren in de grote wereld. Na het verlies van haar dochter (mijn zus) is mijn moeder nooit meer de oude geworden. Ook mijn vader bezocht haar graf nog iedere dag door weer en wind. Mijn moeder werd depressief en zag het allemaal niet meer zitten. Ze is opgenomen op een psychische afdeling. Mijn vader kon hier absoluut niet mee overweg. Het waren nu 2 ouders die jje hierdoor moest helpen.
Als klap op de vuurpijl bleef haar zoon (mijn broer)na een nietszeggende ruzie ook nog weg. Na 10 jaar is mijn moeder overleden en bleef mijn vader alleen achter. Haar zoon heeft ze niet meer gezien . Mijn vader heeft nog 2 jaar geleefd en niemand van de familie meer gezien. Twee langere jaren hebben mijn gezin en zijn vrienden geprobeert hem nog de zonnige kanten van het leven te laten zien. Het doet zoveel pijn om je eigen ouders te zien lijden onder het verdriet aangedaan door hun enige zoon.
Mijn vader is nu een jaar dood en schijnbaar is dat nog niet genoeg want nu ben ik degene die alle frustaties over me heen krijgt door mijn broer. Afwikkeling erfenis.. Aan rouwen kom je niet toe maar alle mooie herinneringen die ik samen met mijn gezin en mijn ouders heb beleefd helpen me enorm en die kan niemand van me afnemen. Pap mam ik mis jullie enorm en ben blij dat jullie er waren. Mijn kinderen missen hun oma en opa enorm en we praten samen veel over jullie.

Anne
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-02-2022

5
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Allereerst heel veel sterkte en een dikke knuf. Ik schrik van jouw verhaal, het is nagenoeg mijn verhaal. Behalve dat mn vader er nu nog is maar verwacht niet lang meer. Wat zou ik graag eens met je praten..

Evon
01-02-2022

Jouw reactie:



Verhaal 75 - Veel onverwerkt verdriet

Heb op jonge leeftijd mijn vader verloren.
Ik heb hier geen bewuste herinneringen aan.
Het was thuis geen fijne plek.
Toen ik 16 jaar was stierf mijn 6 jaar oudere broer door een ongeluk.
Heb dit nooit kunnen verwerken aangezien het thuis niet goed ging.
Had een verslaafde broer die vaak ruzie maakte met mijn andere broer. Mijn moeder probeerde ik te steunen waar ik kon.
Er werd nooit over mijn overleden vader of broer gesproken,en als ik erover wilde praten werd het genegeerd.
Mijn verslaafde broer is inmiddels ook overleden. Mijn moeder is er ook niet meer.
Dat mijn moeder er niet meer is vind ik niet erg.. klinkt messchien raar.. maar ze leunde op mij al vanaf ik een klein meisje was. Ik kon niet bij haar terecht op emotioneel vlak.
Aangezien ik mezelf heb aangeleerd om mijn gevoelens weg te drukken om te overleven zit ik nu.. 40 jaar later alsnog met een rouwproces!
Krijg ook al 2 jaar psygotherapie en traumaverwerking.
Heb soms heftige huilbuien en kan niet vertellen waarom ik huil. Weet dat er veel onverwerkt verdriet in mij zit.
Heb nog een lange weg te gaan.
Ben altijd een vechter geweest en ook nu ondanks dat ik vaak amper energie heb zal ik positief blijven!!!
Sterkte voor iedereen!


Anoniem
> 2 jaar geleden

5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 76 - ik ben bang, hij is alles wat ik nog heb

Vorig jaar, 4 januari 2019, is onze dochter overleden, zelfdoding. We hebben haar gevonden op 7 januari 2019. 30 jaar. Ze was zo alleen en ongelukkig na een relatie van 10 jaar die beeindigd werd door haar man. En na een jaar hier thuis gewoond te hebben had ze een appartement. Maar vooral de laatste liefde die ze toen gehad heeft kon ze niet meer.
We zijn nu 16 maanden verder. Maar nog steeds zoveel verdriet. Zoveel huilen.
Vlak voordat dit gebeurde heeft mijn man een darmoperatie ondergaan die behoorlijk verkeerd liep. Meteen daarna een bacterie in zijn maag. Gelijk daarop zijn ontslag. Toen onze dochter. Véél te snel begonnen met een andere baan. Daardoor nu bezig met EMDR therapie. En nu blijkt dat die maagproblemen die steeds maar aanhielden een hartinfarct hebben veroorzaakt, want het was angina pectoris.Wordt nog nader onderzocht.

Ik ben bang, hij is alles wat ik nog heb, geen kind, geen kleinkinderen.
Zussen en broers zeggen:"je hebt ons ook nog". Klopt, maar zij hebben hun eigen leven.

Conny
> 2 jaar geleden

5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 77 - Is dit verdriet normaal?

5 jaar geleden kwam mijn man op zijn hoofd te vallen van 3 meter hoog op een betonnen vloer . een sportieve hard werkende man werd een wrak maanden in een ziekenhuis toen naar een verpleeghuis om te revalideren, toen naar huis gehaald zodat hij kon zien dat ik het bedrijf op me nam eerst 1 jaar proberen , maar ik heb het 5 jaar volgehouden . inmiddels zat hij in een verpleeghuis (1 jaar)ik ging elke dag naar hem toe ook in corona tijd helemaal aangekleed. de laatste maanden ging ik 2 x per dag uit liefde voor hem, onder tussen had ik het bedrijf verkocht het huis en ben dichter bij hem gaan wonen , 54 jaar waren we getrouwd ik al vanaf mijn 18de we hadden het altijd druk met het bedrijf maar waren er ook voor elkaar, fietsen lopen tennissen en midgetgolf . toen ging het mis hij begon te dementeren en wist vaak mijn naam niet meer, toch voelde ik dat hij het fijn vond dat ik er elke dag was, maar op 12 december 2020 stierf hij dagen / uren heb ik zijn hand vast gehouden wat voorgelezen en gezongen dan werd hij rustig, maar nu 6 weken later word het bezoek minder ook mede deze corona-tijd , 1 bezoeker per dag mag . maar de meeste komen samen en dat mag niet (onbegrijpelijk ) ik ben nachts zo angstig geworden kan niet slapen . het zweet breekt me uit ik mis hem zo erg de zorg voor hem de liefde die ik voor hem had, ik huil steeds vaker muziek waar ik zo van hield kan ik niet horen de mensen die zeggen ga wat leuks doen . je kan zo goed schilderen en tekenen ik kan het niet meer, als ik alleen ben huil ik de tranen stoppen soms maar niet, elke dag ga ik 6 km verderop naar zijn graf , praat met hem !! en de tranen stromen waar ben je vraag ik steeds zie ik je nou nooit meer ?? daar sta ik dan woon alleen ergens anders .zo stil allemaal , is dit verdriet normaal ? ik ben altijd zo sterk geweest maar het is op .



angeline
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 09-06-2022

5
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Je hele leven heeft om jullie twee gedraaid. Jullie twee. Daar mag je om huilen. Je man, je leven, wat er nu overblijft ben jij, maar ook de ervaringen en herinneringen. Pijnlijk, maar ook mooi. Dat is allemaal van jou, maar je moet het een plek geven en je eigen persoon een nieuwe plek geven.

Anoniem
04-04-2021
Reactie:
Dit verhaal van gemis en intens verdriet na anderhalf jaar is wat ik nu doormaak.
Soms om wanhopig te worden. Ik was altijd zo sterk en daar is niets van overgebleven. Ik leef in een spagaat, mijn kinderen/kleinkinderen doen zoveel voor mij en ben en heel dankbaar voor. Maar het verdriet overheerst en dat wil ik helemaal niet. Ik heb vaak de kracht niet om normaal te denken en doe wat gedaan moet worden. Ik ben telkens blij als ze elke zondag komen en door de week komt mijn dochter en ook mijn kleindochter onverwachts. Dan wordt het verdriet verdrongen maar komt daarna weer in alle heftigheid terug. Huil met het intense verdriet bij zijn foto en bedank ik hem voor zijn onvoorwaardelijke liefde 59 jaar lang. Waarom kan ik nog niet met een glimlach terugkijken op al het moois wat we in al die jaren hebben gehad. Het gemis overheerst en ook dat wil ik niet. Ik ben dagelijks aan het vechten met mijn emoties.
Hoe kom ik hier uit??

Charlotte
09-06-2022

Jouw reactie:



Verhaal 78 - Rouwen om iemand die nog leeft

Ik weet niet of dit voor sommige raar zal klinken, maar ik rouw om een levend iemand. Augustus 2016 werd ik verliefd op de meest geweldig jongen. Hij deed mijn wereld oplichten zoals die nog nooit opgelicht was. Hoewel mijn ouders het niet zagen, was hij een en al goedheid. Ook voor mij. 30 december 2016 krijgen wij een relatie. Deze duurde achter maar kort. Op 7 augustus 2017 brak hij mijn hart. Verbrijzelde is een beter woord. Omdat ik zoveel van hem hield, was de manier waarop hij de relatie verbrak hartverscheurend (zo voelde het). Het heeft geen nut voor jullie als lezers te weten hoe dit verliep. In ieder geval, dit jaar word het dus vier jaar geleden dat hij de relatie verbrak. Maar dat weerhoudt mij er niet van nog steeds zielsveel van hem te houden. En hoewel dat mooi klinkt, want is liefde niet het mooiste wat er is?, is dat het niet. Het maakt me kapot. Ik ben doodsbang dat ik nooit meer van iemand anders zal kunnen gaan houden. Want als hij het niet is…Ik kan me ook niet voorstellen van iemand anders te houden. Het voelt alsof de liefde die ik had en heb voor hem niet te overstijgen is. En dat klinkt fijn, het maar dat is het niet. Nu ik dit aan het typen ben voelt het ook alsof ik de woorden er gewoon niet voor heb. Hoe erg ik hem mis, hoe veel ik van hem houdt en hoe ongelofelijk veel pijn het doet om te weten dat hij nooit meer zal omkijken naar mij. Dat hij nooit meer van me zal gaan houden. Dat ik zal moeten leven met deze rouw om iemand die nog steeds in leven is. Ik heb zoveel liefde voor hem dat ik niet weet wat ik er mee moet. Want hij is er namelijk niet om het te laten zien. Ja, ik heb zeker geprobeerd hem te vergeten, over hem heen te komen, maar echt…hoe doe je dat? Want je gevoel kun je niet uit en aan zetten. En mocht er ooit weer iemand verliefd op mij worden, hoe groot is de kans nou dat zo iemand mij wil hebben als ik vertel dat ik nog steeds hou en rouw om een ex? Ik vind het al heel wat als ik van hem kan gaan houden in een niet romantische manier. Maar hoe doe ik dat? Ik weet dat dit misschien een heel ander verhaal is dan jullie meestal lezen en misschien vind je het zo een onzin dat je ook niet eens de moeite gaat nemen om er op te reageren en dan heb ik niets anders te doen dan dat te accepteren. Maar weet dat ik het wel erg zal waarderen als er iemand is die misschien reageert. Ik wil net als jullie leren leven met rouw. Met het loslaten en toch vasthouden van een geliefde. Met toch door kunnen gaan met leven!

Lea
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 08-11-2022

5
6
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Lea,
Ik adviseer je een (rouw)therapeut te zoeken, die je mbv een geleide meditatie of hypnose liefdevol en rustig afstand kan laten nemen van je liefste.
Je zit vast.
Je hebt veel liefde te geven, dus er komt vanzelf weer een grote liefde op je pad.
Succes en sterkte!

Ezra
04-09-2021
Reactie:
Je hebt voor jou gevoel de ware ontmoet,hoe pijnlijk is het dan
dat diegene dat juist diegene je laat vallen. en kan begrijpen hoe
eenzaam je ,je moet voelen. Probeer wat afleiding te zoeken. Het zal vooral in het begin heel moeilijk zijn. Maar dingen kunnen ook weer in het positieve komen. Dan gaan de scherpe kantjes er een beetje af.Ik wens je veel geluk en wijsheid. en wees lief voor jezelf.
Heel veel sterkte gewenst.

Marja
21-04-2022
Reactie:
Ik herken het, zij het op n andere n manier. Ik hield zielsveel van n psychiater. Voor mij de enige man in mn leven, al was zo'n relatie natuurlijk onmogelijk. Hij was niet helemaal correct in de bejegening en t is uiteindelijk heel naar afgelopen. Mij werd alles aangerekend, heel veel negativiteit naar me toegekregen. Ook v hem, omdat ik voor zijn deur stond, hij me binnenliet, we n gesprekje hebben gehad, waarin hij aangaf dat dit niet kon, maar me even later net zo goed vroeg' wat vindt je v mn keuken?,' Later ben ik spontaan n x zn huis binnengesprongen omdat de deur openstond. Ik had t niet moeten doen, t was n impuls...Hij reageerde superwoedend. Sleurde me t huis uit en belde de politie. Daar werd ik boos van, ze hebben me dan ook niet gezien, maar ben nog n paar x langsgegaan!
Tja, emotioneel ben ik er nooit overheen gekomen. Ik wist niet meer hoe ik to hem moest staan. Iemand voor wie ik zoveel voelde. Of was t n vertrouwensrelatie die t vertrouwen niet waard was? Hij moest zonodig directeur worden en overleggen met n hoop mensen of hij mij nog mee zou nemen. Kon hij dat niet zelf beslissen?! T ging vooral over hem. Het is inmiddels zo'n 16 jaar later. Ik kom er niet overheen, ook vanwege oordelen van buitenaf. T kan niet, jij bent te vergegaan. Ja dahag hij was behandelaar en mijn gevoelens, mijn intenties waren integer. Nooit ellende gewild voor en naar anderen toe. Liever oplossingen zoekend. Een btje onconventioneel, ja oké.

Groet!

Ynske
06-05-2022
Reactie:
Het is helemaal niet raar hoor Lea. Ik heb dat zelf met een collega gehad. Die ik niet kon krijgen en maar niet kon vergeten. Het was gewoon een obsessie. Jarenlang. Bij elkaar wel zes jaar. Hij was in mijn ogen de perfecte man voor mij.
Omdat ik van hem hield heb ik mezelf wijs kunnen maken dat het dus ook écht om hem moest gaan. Alleen maar om hem. Dat ik hem het allerbeste en het meeste geluk ter wereld wenste. Al was dat dus niet met mij aan zijn zijde. Zo heb ik mezelf uit die poel kunnen trekken.
Je kunt evengoed ontzettend van iemand houden. Al is hij niet van jou.

Anoniem
13-08-2022
Reactie:
Ik hou nog steeds van mijn ex partner.
Ook ik rouw om de relatie die we niet voor elkaar hebben gekregen. Maar vandaag sprak ik hem na zeer lange tijd.
En ik besefte me dat het goed is geweest om uit elkaar te gaan. Hij is gegroeid.
Maar ik ben ook verder gegroeid… en ik wil niet meer zo ver uit elkaar liggen als toen.
De realisatie dat het nodig is geweest om bewust te worden van bepaalde gedragingen… en dat dat heus niet allemaal met mij hoeft, die schadelijke ervaringen zoals alle situaties voordat iemand therapie en hulp zoekt… heeft mij geholpen om het een beetje meer te kunnen laten ademen. Rustiger te voelen.
Dat was goed.
Mijn rouw duurt al lang, want hij was voor mij mijn soulmate.
Maar mijn soulmate wil ook verbinding met mijn soul, niet alleen ik met die van hem…

Zelfliefde en wat ik mezelf voor gevoel geef, is voor mij uiteindelijk de sleutel tot loslaten geweest.

treegoddess
17-08-2022
Reactie:
Ik vind dit ook helemaal niet raar klinken. In therapieland is hier een woord voor: levend verlies. Daar kan van alles onder vallen, en het is vaak veel ingewikkelder dan overlijdensgerelateerd verlies. Niemand vraagt er om of staat er bij een bepaalde datum of moment automatisch even bij stil in je directe omgeving. Er zijn geen rituelen voor. Er is geen duidelijk einde in zicht. Het kan een heel eenzaam proces zijn.
In mijn ervaring kan het verlies van iemand die je lief hebt enorm ontwrichtend zijn en lang duren. Wat ik je wil meegeven: probeer de ander niet te idealiseren, blijf wel met beide benen op de grond. En je hoeft niets los te laten, je mag zelf altijd van diegene blijven houden. Meestal vinden we in de ander die ons heel erg raakt iets zien van onszelf, dat is mijn eigen ervaring. Dat is iets om te verder te ontdekken en te koesteren. Veel sterkte je bent niet alleen met dit gevoel!

Sascha
08-11-2022

Jouw reactie:



Verhaal 79 - Is dit normaal?

Mijn man is november 2019 overleden en het word steeds erger voor me het slaat helemaal op mijn lichaam misselijk en buikpijn en vreselijk gevoel in mn hoofd word steeds erger is bijna niet vol te houden dan is het effe weg en komt ineens weer vol terug ik kan heel moeilijk eten het smaakt me gewoon niet
Is dit normaal
Gr

Wijnie
02-08-2021
laatste reactie: 31-03-2022

5
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ja dit is normaal ik weet er alles van,,het gemis blijft,,kan nergens meer van genieten,,vreselijk, maar moed houden

Anoniem
24-12-2021
Reactie:
Ja begrijp ik volledig mijn man is een jaar dood plots s'morgens alles oké om half 3 dood een anurisma, en iedereen zegt je moet voort, maar heb ook geen honger meer ben10 kg afgevallen en niets in mijn leven is nog leuk, zo willen dat ik ook weg was.
Veel sterkte

Nicole
31-03-2022

Jouw reactie:



Verhaal 80 - Ik kan de draai niet meer vinden

Het is nu 2. Jaar geleden dat mijn man is overleden ik heb het nu geaccepteerd maar ik ben zo onrustig ik kan de draai niet meer vinden erg depressief en minderwaardigheid gevoel komt iemand dit bekent voor

Mieke
17-11-2021
laatste reactie: 21-12-2022

5
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je volledig, mijn man is nu februari 2 jaar gestorven, zo plots zonder iets gevoeld te hebben, en veel te laat vastgesteld in het ziekenhuis, was een anurisma, had men niet gezien, heeft bijna een hele dag in het ziekenhuis gelegen, toen men het zag was het te laat. Mijn leven is toen ook gestopt, kan mijn draai niet meer vinden ik loop er verloren bij en voel mij nog altijd slecht, begrijp je volledig.

Nicole
21-12-2022

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 81 - Ik ben mijn vrouw verloren aan een hersenbloeding

Ik ben mijn vrouw verloren aan een hersenbloeding savonds hebben we samen nog naar een film zitten kijken daarna zijn we naar bed gegaan en om half 1 snachts begint de hond gruwelijk te blaffen ik schrik daar wakker van en zie dat mijn vrouw niet naast me ligt ik ga naar de badkamer omdat daar licht branden daar tref ik mijn vrouw op de grond aan met een hersenbloeding ik ben achter de ambulance aan gereden naar het ziekenhuis en daar overleed ze om 6 uur smorgens ik heb niet meer kunnen praten met haar want ze was in coma en ik weet niet hoe ik hier mee moet omgaan ik heb zoveel verdriet en gemis dat het me niet meer lukt ze was net 3 maanden ervoor oma geworden en zelf was ze net een maand 50 hoe kan ik hier nog mee omgaan en hoe moet ik verder ik ben nu zelf 55 en ik weet het niet meer alles deden we samen echt alles en ineens is ze er niet meer dan word de aarde onder je vandaan getrokken ik hoop dat de zon nog gaat schijnen maar nu staat alles stil

Peter
30-12-2021

5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 82 - Soms knaagt een schuldgevoel dat we vaak ruzie hadden

Januari 2012 is mijn moeder onverwachts overleden op 46 jarige leeftijd. En ze zou ook nog eens bijna oma worden voor het eerst (mijn broer en schoonzus kregen een kleine). Toen ik nog thuis woonde botste ik met haar we hadden vaak ruzie. Maar ik heb altijd van haar gehouden. Ik woonde net een jaar op mezelf toen ze overleed. Onze band was in dat jaar wel beter geworden. We konden nog wel eens mopperen maar nu had ik mijn huisje om me terug te trekken. Ik voel me soms zo verdrietig dat ik het maar een jaar "goed heb kunnen maken" voor mijn gevoel dan. Maar hoe kon ik weten dat ze zo jong zou overlijden. Ik had nog zoveel leuke dingen met haar willen ondernemen en haar gelukkig willen zien als oma. Ik heb nog wel een mooi gedicht voor haar geschreven toen ik uit huis was wat beschreef dat ik blij was met zo'n moeder. Ik had haar nooit laten vallen en zij mij niet. Maar soms knaagt schuldgevoel dat we vaak ruzie hadden toen ik nog thuis woonde. Moet ik me schuldig voelen??. Of moet ik blij zijn met dat jaartje dat ik op mezelf woonde en dat ze zo trots was op mij en mij weer als een vriendin ging zien. Graag jullie mening.

Cindy
24-01-2022

5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 83 - Altijd alles uitgesteld tot pensioen, en nu alleen

Mijn man is op 27 Jan overleden, 10 maanden na vaststelling van slokdarmkanker, ik heb hem thuis verzorgd, daar is hij ook gestorven in bijzijn van zijn 2 dochters, hij was mijn jeugdliefde, 61 is hij geworden van eind december van 1978 tot 2022 samen geweest en nu een gat, ik zie het niet meer zitten, wat zit ik hier nog te doen, ik had met hem moeten meegaan, het leven is voorbij, ik blijf achter met scherven van onze droom, een grote caravan waar ik niks aan heb hij was op pensioen van Jan 2021,en we gingen reizen en profiteren, altijd alles uitgesteld tot pensioen, en nu alleen. Soms denk ik om zelf iets in te nemen en ook te gaan maar heb schuldgevoelens tov mijn kinderen, Hopelijk wordt dat gevoel minder en kan ik voort met leven ipv overleven

Karin
19-02-2022

5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 84 - Een van die nachten vroeg ze mij ten huwelijk, en ik zei ja

Ze was alles voor me. De liefde van mijn leven. We hadden elkaar gevonden en lieten elkaar niet meer los. Het was een relatie met pieken, maar ook veel dalen. Maar ik wilde haar niet meer los laten Kon haar niet meer los laten..
Ze was mijn leven. En toen overkwam het haar. K....
Wat heeft ze gestreden, gevochten. Maar we dachten dit gaan we overwinnen.
Dat hebben we niet.
De laatste week van haar leven hebben we doorgebracht in het ziekenhuis. Er werd een bedje voor mij klaargezet naast haar . Maar s'nachts kroop ik bij haar. Soms merkte ze dat ik bij haar lag en pakte dan mijn hand. Een van die nachten vroeg ze mij ten huwelijk, en ik zei ja. Ga ik regelen. En dan kom je in een heel ambtenarij gedoe, maar het lukte. Met 6 getuigen (dat moest) en een speciale ambtenaar van de burgerlijke stand zijn we getrouwd.
De dag er na stierf ze.

Anoniem
20-03-2022

5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 85 - Ik probeer mijn leven op te pakken

Vorig jaar in de zomer overleed mijn man en maatje, 51 jaar jong, aan de gevolgen van corona. Hij had geen onderliggende ziektes en was binnen 3 weken dood.
Hoe stel je je daarop in? Onze wereld stortte in, we zijn 35 jaar samen geweest en ook onze kinderen van rond de 20 moeten ineens hun vader missen.
Gelukkig heb ik veel steun aan familie en vrienden, ik lees helaas hierboven bij lotgenoten dat dat ook vaak anders is, mijn hart gaat uit naar jullie.
Ik merk ook dat vriendschappen veranderen, er komen nieuwe mensen bij maar er vallen ook vriendschappen weg, mensen die vinden dat je er na een half jaar wel overheen moet zijn en normaal moet doen, dan begrijpen ze bv niet dat je even geen zin hebt om naar die grote verjaardag te gaan..

Ik probeer mijn leven op te pakken, zo goed en kwaad als het gaat met de mooie herinneringen aan mijn man maar helaas ook de pijnlijke herinneringen van de absurde manier waarop hij stierf.
Mijn leven wordt nooit meer wat het geweest is, want je kunt een heleboel dingen naar je hand zetten maar de dood niet. Ze komt onverwacht en neemt de meest briljante en lieve mensen mee.

Ontroostbaar
04-10-2022

5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 86 - Afscheid namen we al meer dan eens

Mijn vader is al heel lang ziek. Afscheid namen we al meer dan eens. Opnieuw verandert de fase waarin hij nu terecht komt en lijkt het einde zich nu definitief aan te dienen.

Sterven doe je niet ineens, dat doe je steeds een beetje. Zwaar vind ik het, omdat het al zo lang duurt.

Soms voel ik me schuldig dat ik dat zo voel, hij heeft immers die weg te gaan. En soms ook bekruipt me de angst.... wat als hij er niet meer zal zijn. Dat is rouwen vooraf, wellicht is het dan op het moment van sterven anders...


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 19-02-2022

4
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb lang voor mijn lieve vader gezorgd. Mijn beste maatje. Ik zag zijn dood wel al langer aankomen en was ook al aan het rouwen om het verlies van zijn gezondheid. Maar nu hij 5 maanden geleden overleden is zit ik in een zwaar rouwproces. Ik mis hem enorm en heb een continue stroom aan herinneringen. Alles voelt pijnlijk aan. Ik weet niet hoe het nu met u en uw vader gaat maar wil u veel sterkte wensen.

Andrew
19-02-2022

Jouw reactie:



Verhaal 87 - Dan ineens ben je wees

Dan ineens ben je wees.
Van alles bedacht, als ze maar niet ziek worden, als ze later maar niet dement worden, als ze maar.......
Maar een ongeluk, nooit aangedacht en dan ook nog samen, onwerkelijk en nog steeds.
Nu bijna 1,5 maand geleden, hebben mijn ouders een noodlottig auto ongeluk gehad. De politie kwam aan de deur en vertelde dat mijn ouders een ernstig auto ongeluk hebben gehad, dat mijn moeder opslag dood was en mijn vader ernstig gewond naar het ziekenhuis was gebracht, mijn vader is in de nacht aan zijn verwondingen overleden.
Je geloofd het niet, het kan niet, niet mijn ouders.
Nu 1,5 maand later is het nog steeds onwerkelijk en kan ik het nog steeds niet geloven en het gemis is er nog steeds niet bewust, ze komen vast terug, duw het nog weg. Kijk bewust naar foto's om ergens wat te voelen, de tranen komen dan wel, maar dat ik ze voor altijd moet missen nog niet.
Hoe moet je rouwen om twee?
Je rouwt om je moeder, om je vader en om beide.

Het afscheid was prachtig!
We hebben hun leven gevierd, ze waren samen en konden samen gaan.
Wat ons troost bied als kinderen is dat ze SAMEN zijn en elkaar nooit hoeven missen.
Dat helpt om de pijn te verzachten.


Anoniem
> 2 jaar geleden

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 88 - Ik heb 15 jaar voor haar gezorgd

Op Hemelvaartsdag is mijn allerliefste moeder overleden, ze was ontzettend moe, copd. Ik heb 15 jaar voor haar gezorgd. De eerste 2 maanden liep ik vol ongeloof rond. Ze was zo blij met haar nieuwe hondje. Nu heb ik de urn en mijn tranen stromen, zonder stoppen komt nu alle verdriet eruit.
Ik heb nog nooit zoveel gehuild als nu...

Rob
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 29-05-2022

4
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Rob,

Ik heb heel intensief voor mijn moeder gezorgd en woonde ook bij haar. Op haar verjaardag heb ik haar overleden in haar bed gevonden echt vreselijk. Mijn moeder kreeg in 2012 diagnose borst kanker allerlei behandelingen hebben haar leven kunnen rekken tot augustus 2022 toen het inmiddels op verschillende plaatsen was uitgezaaid. Ik deed alles met mijn moeder zij was voor mij 3 in 1. mijn moeder, vriendin, zus maar vooral mijn maatje van de gezelligheid. We gingen vaak erop uit samen en nu zomaar uit mijn leven weg genomen. Ik heb veel verdriet en kom maar amper voorruit terwijl ik zo veel moet een baan zoeken zaken afwikkelen rondom overlijden. Ik kan eigenlijk niet zonder haar leven.

Christina
29-05-2022
Reactie:
Sorry foutje 2021...
Achter gebleven in haar huis blijkt heel angstig in het begin naar overlijden. Ik was angstig in de woonkamer waar haar bed lang heeft gestaan. Dat gaat nu wat beter alleen al haar spullen en onze herinneringen in huis samen nagels verzorgen, samen haren doen, boodschappen, samen tv kijken etc,..

Christina
29-05-2022

Jouw reactie:



Verhaal 89 - Als er een afterlife is...

Ik ben vroeg mijn vader verloren, maar het doet nog steeds pijn.
We waren net op bezoek geweest en je had met ons gespeeld in het speeltuintje voor het huis. Een dag later hoorde ik op school dat je was overleden. Een doodsoorzaak is er niet, en dat voelt oneerlijk.
Na de begrafenis werd er niet meer over je gesproken want dat kon niet thuis.
Ik ben bijna alles van je kwijt... Het enige dat nog over is zijn enkele foto's. Filmpjes zijn verloren gegaan... Ik ben bang dat ik ga vergeten hoe je was zoals ik je heb kunnen herinneren.
Zelfs 18 jaar later denk ik met regelmaat aan je.
Ik hoop dat als er een afterlife is, je daar gelukkig bent en je rust hebt gevonden.

Nikky
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 02-05-2021

4
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat enorm verdrietig ..ik wens je heel veel sterkte

Marianne
02-05-2021

Jouw reactie:



Verhaal 90 - Ik ben mijn vriend verloren, lag dood in bed

Is er hier iemand die even met me kan praten? Ik ben op 23 juni mijn vriend verloren. Samen waren we super bezig veel overwonnen. SAmen naar Luxemburg geweest. Ik zou gaan bbqen dinsdag bij hem en wordt smiddags gebeld dat hij dood in bed lag. Het lukt mij niet de draad weer op te pakken. Graag contact met iemand.

Melissa
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 14-04-2021

4
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Melissa, ik begrijp goed dat het je niet lukt de draad weer op te pakken. Plotseling je liefste verliezen is heel heftig lijkt me. Ik hoop dat je je zelf kunt gunnen het verdriet te voelen. Ik hoop dat je mensen in de buurt hebt of tegen mag komen bij wie je troost kunt vinden.

Vera
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ook mijn man overleed aan corona op 27 april 2020, na 6 weken IC. Aanvankelijk mocht ik niet op bezoek (zelf corona) en daarna maar 1 x per week en dan alleen, zonder de kinderen. Ik heb geen contact meer gehad sinds de intubatie en dat is zwaar. Het was sowieso een rollercoaster. Later heb ik EMDR-therapie gehad en dat hielp wel wat. Maar het blijft zwaar, we waren bijna 50 jr getrouwd. Het feest was al geregeld..... Nu moesten we 'n crematie regelen voor 30 mensen. Gelukkig weet ik mij omringd met lieve (klein)kinderen, familie en vrienden. Ik tel mijn zegeningen maar de glans is er vanaf.

Tiny
14-04-2021

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 91 - Het gemis blijft heel groot

Wat heftig als ik de verhalen hier ging lezen.
Mijn partner is op 6 oktober overleden aan 2e longaanval, 56 jaar oud, ook geheel onverwachts. Ze was thuis aan het koken, ik was op het werk, toen ik een app kreeg van haar: help. En toen heb ik hard gereden, daar moest 80 km per uur, ik reed 88 km per uur, en daar heb ik een boete gekregen, vond niet belangrijk. Toen ik thuis kwam, waren medewerkers van ambulance al...ze had erg benauwd, ik wist meteen toen ik zag: het is hetzelfde als vorig jaar, bij 1e longaanval, toen was ze 9 dagen in slaap gehouden, wonder boven wonder is ze helemaal opgeknapt, maar ze was zwak en ziek, ze kreeg de medicijnen en vaak naar het ziekenhuis voor controles.
Voor haar overlijden kon ze amper 10 meter lopen, ze had COPD fase 4. Twee jaar geleden kon ze 5-8 km wandelen, zo hard achteruit was dat. Tja, ze heeft lang gerookt en in 2014 was met roken gestopt, en ze werkte in het bouw, 34 jaar lang... met fijnstof... Wat ik erg jammer vond, dat ze bleef ontkennen en niet accepteren van haar ziekte, ze bleef door werken. onwetendheid, geloof ik, en ze vond erg fijn om daar te werken, ze zag hun collega's als familie...
Wij hebben pas twee jaar geleden onze huis gekocht, veel opgeknapt en ook veel plannen met huis... dat doet mij erg pijn dat ze er niet meer was terwijl wij zoveel plannen hebben... huis, dagtochten, uit eten, enzovoort
Als ik hier goed lees, weet ik dat echt echt echt oneerlijk is om jonge leeftijd komt overlijden.
Wat ik erg fijn heb gevonden, was ze 5 dagen hier opgebaard, in haar eigen huis, onze droomhuis. Bij het uitvaart was een hele mooie afscheid.
Het gemis blijft heel groot, in huis is leeg en stil, vooral haar plekje op het stoel vind ik erg lastig, kleding, ho maar... haar kleding van haar laatste dag is nog niet gewassen. Haar geur...
Mijn lieve Gemma is er niet meer, ik moet verder... ik lees erg veel op internet, over het verlies van hun partners op jonge leeftijden.

Lilian
> 2 jaar geleden

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 92 - ben 31okt 2020 mijn man veloren

ben 31okt 2020 mijn man veloren
mijn man aart was net 58 geworden
hij had alvleesklier kanker met uitzaaingen 4 maanden heb ik hem verzorgt thuis met alle liefde en hij is thuis gestorven en na zijn dood hebben we hem nog 5dagen thuis gehad velen vinden dat eng ik en mijn 2 dochters zijn er zo blij mee dat we aan al zijn wensen hebben kunnen doen voor hem
maar ik mis hem zo erg ik kan af en toe wel gillen van verdriet we zijn 43 en half jaar samen geweest ik vanaf mijn dertiende en aart was 15
en nu heb je alleen nog de herinderingen ook mooi maar wil hem vast houden en zoals elkedag tegen hem zeggen ik hou van je want dat deden we altyd en nou kom je thuis het is stil kan sinds kort weer wat t.v kijken want je loop maar te malen zolang jejezelf bezig houd gaat het maar het lijkt ook elke dag erger te worden het gemis nou dat wou ik ff kwijt zat famielie om mee te praten hoor maar ik wik hun ook niet steeds lasig vallen met mijn verdriet en ook me kinderen niet want die zijn ook verdrietig

Petra de K
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 25-04-2022

4
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dag Mevrouw,

Het verdriet snijd zo intens in je lichaam, ja het is jou verdriet en je kan het wel uit schreeuwen, dat deed ik zelf ook tijdens mijn wandelingen roepend kijken huilend kijkend naar de sterren met de vraag, in Gods naam waarom heb je haar van mij weg genomen, zo'n lieve vrouw voor de kinderen en mij zelf!
En Mevrouw het is zo oneerlijk allemaal, maar je moet verder terug kijkend heb ik haar 44 jaar gekend, die mooie jaren pakken ze mijn niet meer af. En kijk daar dikwijls op terug zeggend tegen mij zelf verdomme wat was het toch een mooie vrouw. ik zou het zo weer over doen, m.a.w als ik alles van tevoren geweten had dat dit ons zou over komen .....had ik ze vast gepakt en ze nooit meer los gelaten, bij wijze van spreken.
Ik denk mevrouw dat U, die zelfde gedachten hebt misschien in een andere context maar komt op het zelfde neer .....denk ik?
Het is voor U, nog zo vers zo kort geleden nog, maar veel verdriet en gemis, denk dat U dikwijls huilt bij het slapen gaan liggen prakkiseren denkend aan uw overleden man, en alles wat er bij komt kijken alles, ik zeg wel eens bij mijn zelf nu wordt ik een beetje persoonlijk maar zeg het toch zal ik ooit nog vinger toppen voelen over mijn huid die aanraking die ik bang ben te vergeten en nooit meer zal voelen (de liefde) die we voor elkaar hadden, en als het ooit nog zo ver zou komen in mijn leven ,denk ik dat die aanraking als een elektrische schok door mijn lichaam gaat. Hier bij wil ik zeggen dat het verlies zeer groot is en tot het diepste gaat, wat je ooit voor mogelijk heb gehouden dat je dit zou overkomen. Mevrouw ik wenst u heel veel kracht toe, en je ooit de gerust stellende gedachte mag hebben bij je zelf .....denkend het is goed zo want de lijdensweg die je man had het afscheid zien nemen van zijn dierbaren en U... tja.. nee mevrouw het is goed zo, hoe erg ook je moet verder maar het zal u nog veel verdriet geven, het houden van elkaar en afscheid nemen maar je moet verder samen met uw kinderen. En deze wereld dendert 24 uur rond klok door, maar het is wel uw verdriet en daar staat niet iedereen in deze hectische wereld bij stil! Nogmaals veel kracht en liefde mag krijgen bij het verwerken van uw verdriet naar aan leiding van het overleiden van uw man, want dat zal u nodig hebben !

Vriendelijke groet,

cvq

c v q
25-04-2022

Jouw reactie:



Verhaal 93 - mijn man, grote liefde en steun is 7 februari overleden

mijn man, grote liefde en steun is 7 februari overleden. Na 17 dagen op de ic aan de beademing te hebben gelegen. Bert kreeg eerst rechts een klaplong toen links. Een bloedvergiftiging en een virale bacterie.
Waarom, heb ik te lang gewacht met hem laten opnemen, was Bert er dan wel doorheen gekomen? Was hij dan weer thuis gekomen? Waarom
Bert was net 2 maanden in de vut, we wilden dichterbij de kinderen gaan wonen, veel fietsen. 38 jaar hebben we samen in de onregelmatige diensten gewerkt, we waren maar 11 weekenden samen vrij per jaar, nu gingen we genieten.
Waarom.....Bert was zo'n warme lieve man. Ik wil en kan hem niet missen.

Joke
> 2 jaar geleden

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 94 - Elkaar zien in het ziekenhuis was uitgesloten

Mijn vader is overleden op 17 februari 2021.Voor mij heeft het leven geen zin meer,plots ben ik niet meer bang van de dood.Ik ben 55,heb geen kinderen,en maak moeilijk sociale contacten.Heb mijn lieve moeder en zus nog.Mijn broer ziet niet om naar ons.Toen ik Corona had,heeft hij ook naar mij niet om gezien.Dit vergeef ik hem nooit,ook niet op de begrafenis van papa zijn.Ik Heb geen afscheid kunnen nemen.Papa was Corona patiënt.Dit neerschrijven helpt mij.❤️
Papa,ik heb geen enkel beeld van jou als COVID-patiënt in het ziekenhuis.’😟

Tot dat ene telefoontje in de namiddag. Dat ze alles gedaan hadden wat ze konden. Ook zij hadden dit niet verwacht. Want het leek beter te gaan. Dachten ook zij.

Als betrokken familie wisten we eigenlijk niet veel meer dan die waarden en de korte samenvatting van je toestand. Beter dan gisteren, een lastige dag, verward… Ik heb geen enkel beeld van jou als COVID-patiënt in het ziekenhuis. Kon je eten, recht op zitten, televisie kijken? Was je in paniek? Had je het opgegeven? Wist je wat er aan gebeuren was? Heb je afgezien? Heb je het gevoeld dat je de wereld aan het lossen was?

Dit afscheid nemen was afscheid nemen zonder enige vorm van afscheid.

Elkaar zien in het ziekenhuis was uitgesloten.Alleen uitzonderingen werden toegelaten bij kinderen in opname, bevallingen en dreigend overlijden. Aangezien alle partijen hoopvol waren, konden we elkaar niet zien. Alsof een reële kans van één op twee niet risicovol genoeg was.😟

Je kunstmatig coma. Je wou nog zoveel regelen.’

Je kon amper iets zeggen door het tekort aan zuurstof tegen ons ma,toen jullie samen lagen.
Daarna bleef het voor altijd stil.😟

Een kans om je te horen hebben we niet meer gehad. Geen idee wat je laatste woorden waren. Of zouden zijn geweest.
Of we je nog konden zien, nu je er niet meer was? Ook dat was geen optie. Door de maatregelen ging de kist dicht. Ook je bezittingen kregen we afgesloten terug. Via het onthaal van het ziekenhuis in een doos hermetisch afgesloten. Met een grote sticker die zegt: 72 uur niet openen. Perfect voor de veiligheid maar bijna onmenselijk voor een zoon. Ook dat is afscheid nemen in tijden van corona.

Met corona op intensieve aan de beademing, het kan je zo maar gebeuren.
Warme groet,Johan.❤️
Je kan het leven niet vasthouden.😟

Johan P
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 19-02-2022

4
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Sterkte Johan, hoop dat het je inmiddels wat beter gaat.

Andrea
19-02-2022

Jouw reactie:



Verhaal 95 - Kapot van verdriet

Ben kapot van verdriet ,overlijden partner

Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 16-05-2021

4
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik ben soms kapot van verdriet na einde relatie van 14 jaar

Mario
16-05-2021

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 96 - Ik vind er zonder hem niks meer aan

Mijn lieve zorgzame man is nu 7 jaar geleden overleden. Heel plotseling en 65 jaar oud.
Ik mis hem dit jaar zo erg en voel me erg alleen.
Onze kinderen zijn volwassen en hebben hun eigen leven.
Ik vind er zonder hem niks meer aan.

Maaike
22-08-2021

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 97 - Ik wist niet dat je op zo een jonge leeftijd al zo een verschrikkelijke pijn zou voelen

Nog maar 2 maanden geleden ben ik mijn beste vriend en soulmate verloren. Hij vond het leven op 21 jaar maar niets, dus besloot hij om er dan ook maar niet voor te gaan. Ookal wist hij dat hij wel altijd bij mij terecht kon toch voelde hij zich nooit begrepen door iemand.

Oké we waren maar 2 jaar samen toch wanneer iemand er voor kiest om niet meer samen met jou in leven te blijven maakt dit je gewoon kapot. Ik mis hem zo verschrikkelijk hard. Ikzelf ben dezelfde leeftijd en geloof me op die leeftijd ben je volop bezig met plannen maken voor de toekomst, maar welke toekomst heb je nog wanneer de persoon met wie je dit plant gewoon van de ene op de andere dag weg is?

Ik heb al vaak gezegd, wacht op mij op een dag kom ik ook. Maar 60 jaar lang nog wachten op de liefde van je leven, geloof mij dat dat lang gaat duren.

Ik wist niet dat je op zo een jonge leeftijd al zo een verschrikkelijke pijn zou voelen.

Anoniem
21-09-2021

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 98 - Er lijkt geen einde aan de huilbuien te komen

Ik ben nu ruim 2 maanden verder en het is nog steeds onwerkelijk.
Het begon eigenlijk toen mijn vrouw in juni 2015 een hartstilstand kreeg en er gelukkig uit kwam.
Maar met schade .
En nu is ze dus plotseling overleden.
En nu achteraf gezien aan SCAD dan laat de binnenkant vd slagader los waardoor er een blokkade ontstaat.
En ze is op 21-10-21 overleden .
Ik heb een paar verhalen gelezen en er zijn ontzettend veel overeenkomsten met rouwen van je maatje.
Het ongeloof ,boosheid het intense verdriet en het gemis en er lijkt geen eind aan de huilbuien te komen .
Ben naar de dokter geweest voor medicatie
Ik wist het niet meer en vond en vind het leven niet leuk meer .
Louis

Louis
03-01-2022

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 99 - Ik hoop dat het me lukt om weer plezier in mijn leven te krijgen

Vorig jaar mei overleed mijn man.
In december zouden we 50 jaar getrouwd zijn..oh wat mis ik hem. Ik heb veel lieve mensen om me heen maar toch, het is vallen en opstaan.
We maakten met de caravan prachtige reizen. We konden weer genieten na het overlijden van onze oudste dochter 16 jaar geleden.
En nu kan ik dat gemis niet meer met hem delen. Ze komen samen veel in mijn dromen voor. Fijne dromen, maar oh dat verdriet als ik wakker word. Slapen lukt dan niet meer...
Gelukkig woont mijn andere dochter dichtbij met gezin. Ik heb twee lieve kleinkinderen, zo fijn.
Ik hoop dat het me lukt om weer plezier in mijn leven te krijgen

Claire
09-02-2022

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 100 - Geen afscheid kunnen nemen

Het is inmiddels 27 jaar geleden gebeurd, dat mijn man onverwachts en niet meer kennis te zijn geweest overleden. Geen afscheid kunnen nemen.dat is erg zwaar. Net 51 jaar is hij geworden. Zelfs nu wordt ik onverwachts over vallen door het gemis en verdriet . Men zegt het slijt, nou slijten doet een oude jas.ik mis hem nog steeds heel erg. Inderdaad op zijn sterfdag of verjaardag hoor ik allang geen lieve woordjes meer. Ook dat mis ik.
Ik ben een sterke vrouw, dat vinden mensen in mijn omgeving van mij. Maar van binnen ben ik kwetsbaar en heel klein. Ik den dat velen van jullie, hier wel herkenpunten inzien. Wens iedereen veel heel veel sterkte met deze zware last van het gemis.


Wilma
25-08-2022

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 101 - Eerste 2 jaar zat ik in een soort roes

Mijn man is 4 jaar gelden overleden, nierkanker met uitz longen, .62 jaar, ik 5 jaar jonger.
Mis mijn man nog meer dan de eerste 2 jaar,
Eerste 2 jaar zat ik in een soort roes.
Nu voel ik me met tijd en wijle zo "alleen" en mis knuffels, intiem. Het samen,het babbelen, Mis gewoon alles.
. Heb een heleboel lieve vrienden, kennissen, buren, broers en zussen, vrienden en mijn kinderen,
Hoef ook niet te werken, ge!d uit hiaatverz nu heel blij mee dat we die hebben afgesloten.
Maar mis mijn man.
Het hamert in mijn hoofd, en voel me dan alleen alleen, ga gewoon door met leven, maak pret, fietsen met mijn zus 1 dag in de week. Bbq, kinderen komen eten of andersom.
Neem voldoende rust. Nadenktijd.
Ben bij Klup (klup met activiteiten voor mensen boven de 50 jaar)
Maar toch dat binnengevoel "alleen" stemmetje. Mis liefde van mijn man die ik ook al 30 jaar kende. Herkent iemand mijn verhaal? ? En word dit nog minder.

Anoniem
06-09-2022

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 102 - Bewust afscheid nemen heeft rust gebracht

Het is al 15 jaar geleden dat de scheiding definitief werd. Terwijl ik naar een workshop over rouw en verlies ging, bedacht ik onderweg dat ik de ziekte en het binnenkort verliezen van mijn vader zou inbrengen. Met die intentie ging ik naar binnen.

En wat bleek, er was nog veel te verwerken van mijn scheiding en de rouw voor het verlies van ons gezin. Ik dacht dat ik dat al lang achter de rug had, het was er nog steeds.

Het heeft erg veel rust gebracht te mogen werken aan het afleggen van mijn huwelijk en er bewust afscheid van te nemen. De rouw was kennelijk nog niet voorbij. Hierdoor kon ik me vrijer bewegen in mijn nieuwe relatie. Het voelde alsof ik de weg had vrij gemaakt om mijn nieuwe partner aan te nemen.


Anoniem
> 2 jaar geleden

3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Verhaal 103 - het is gewoon niet hetzelfde

Tja.... als ik sommige verhalen hier lees dan denk ik... kom op meid... maar ik mis mijn moeder nog zo erg na 9 jaar dat ik niet weet wat ik er mee moet.... mijn vriendin, mijn maatje.... zij begreep mij.... nou ja dat gevoel gaf ze mij altijd... ze keek mij alleen maar aan of hoorde mijn stem en wist hoe ik mij voelde . Mijn man en vrienden willen mij zo graag helpen en er voor mij Zijn maar pff het is gewoon niet hetzelfde. Waarom kan ik mij niet meer zo happy voelen..? Wat kan ik doen? Ik weet dat mijn moeder mij een schop onder mijn kont zou willen geven pfff maar pff dat gevoel van gemis blijft de overhand nemen... heeft iemand advies voor mij?

Gea
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 03-07-2021

3
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn moeder is al bijna 15 jaar dood en ik mis haar ook nog iedere dag. Geef je soms over aan je verdriet en praat er met mensen over.

Yvonne
03-07-2021

Jouw reactie:



Verhaal 104 - als kind al in een soort rouw

Ik lees er niet zo vaak over, maar ik wilde wat delen over rouw met betrekking tot mijn verleden.
Ik ben emotioneel en psychisch verwaarloosd en heb het idee dat ik als kind al in een soort rouw ben gekomen, waar ik nooit doorheen ben gekomen.
Alsof de rouw vast is komen te zitten.
Ik las mogelijke rouwreacties en die herken ik van mezelf als kind. Bijvoorbeeld het bezig zijn met de schuldvraag (waarom word ik zo behandeld). En een kind ziet altijd zichzelf als schuldige (ik ben niet goed genoeg, waardeloos en daarom....).
Ook de uitzichtloosheid/depressie kan een rouwreactie zijn, zo las ik. Dit heb ik ook ervaren als kind.
Deze twee dingen zijn nooit meer weggegaan. Vandaar dat ik dacht aan het vastzitten van het rouwproces.

Nu ik volwassen ben, ver in de vijftig, komt er ook nog een soort rouw bij over hoe mijn leven na mijn jeugd verlopen is. Ik ben bijvoorbeeld nooit in staat geweest een baan te houden, vriendschappen op te bouwen, een relatie te houden.

Als volwassene merk ik nu ook de reactie bij mezelf, die ik ook las in een artikel over rouw, dat mensen zeggen: Kijk naar wat je allemaal wel hebt. Dan word ik boos omdat ik dat helemaal niet voel, ik voel verlies van leven.

Het is pas onlangs dat ik kwam op het thema rouwen m.b.t. mijn leven. Ik herken veel dingen die over rouw worden gezegd bij mezelf.



anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-10-2021

3
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lees Traumasporen van Bessel van der Kolk.

Joke
27-10-2021

Jouw reactie:



Verhaal 105 - Zo oneerlijk.....

Ik ben 38 jaar getrouwd geweest en 3 jaar geleden gescheiden. Vrij snel daarna heb ik een zeer lieve.charmante en liefhebbende man ontmoet waar ik heel snel een goede klik mee had. We hadden beide ons eigen huis maar waren erg veel samen. De liefde bloeide zo snel en mooi op. Na 1.5 jaar werd hij al ziek maar hij herstelde gelukkig goed. Dus we konden weer verder. Nu afgelopen juli werd hij zeer ernstig ziek. Een uitzaaiing van vorig jaar. Erg onverwacht en nadat hij het hoorde is hij vorige week al overleden. Zo onverwacht en zo oneerlijk. Hij heeft nadat hij de uitslag hoorde nog maar 3.5 week geleefd. Ik ben ontroostbaar en mis hem zo vreselijk. We zouden nog zoveel doen. Hij leefde zo gezond. Nooit gerookt .nooit gedronken. En dan is dit je.lot. zo oneerlijk. Tijdens zijn ziekbed bij mij thuis is er niet gepraat over de dood want dat wilde hij niet. Dus er zijn nog veel dingen niet uit of doorgesproken. Maar helaas is dat nu niet meer mogelijk. Opnieuw trouwen zat in de planning. Maar ook dat kan niet meer.
Hoe ga je met dit verdriet om. Het zal veel tijd kosten. Maar ik voel me zo alleen . Gewoon vreselijk

Anoniem
> 2 jaar geleden

3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Verhaal 106 - Mijn broer en beste vriend

Ik was aan het werken en mama stuurde mij een bericht of ik iets van je gehoord had.

Ik stuurde je een berichte, maar geen reactie. Je was al 3 dagen niet op App geweest. Dus toen probeerde ik je maar te bellen. En ook daar geen reactie. Ik heb mama gezegd dat ze maar naar jou huis toe moest gaan omdat ze toch in de buurt was.

Mama kon niet naar binnen omdat jou sleutels aan de binnenkant van de deur zaten. Je reageerde ook nergens op. Ze heeft 112 gebeld en ik ben snel weggegaan van het werk om naar jou appartement te gaan. Eenmaal aangekomen voor het gebouw zie ik de politie al staan. Ik ren de appartement binnen en ren de trappen op.

Daar zie ik de politie je deur nog inrammen. Eenmaal de deur open mochten wij niet naar binnen. Maar je was er niet meer. Je lag op de bank en bent in een suiker coma geraakt. ik kon en wilde het gewoon niet geloven. Je kon niet dood zijn het kon gewoon niet.

Ik belde je beste vriend op om het te vertellen. Hij dacht dat ik een grapje maakte. Maar ik wenste dat het een grapje was. Hij kon het gewoon niet geloven.

We gamede samen elke avond op die ene week na omdat ik veel moest overwerken. Had ik het kunnen verkomen? ik ben elke dag naar de uitvaartcentrum gegaan om je te bezoeken. Je lag in de kist en het leek alsof je sliep. na dag 3 hield ik je handen vast. Je was zou koud. Maar ik bleef volhouden dat je elk moment wakker werd.

De uitvaart was het moeilijkste in mijn leven om mee te maken. Nu bijna 3 maanden later woon ik in jou appartement. Hopend op een teken van jou. Werken word moeilijk voor mij.

Ik slaap al een paar dagen slecht / niet. werken lukt me niet en er is geen seconde dat ik niet aan je denk en in huilen uitbarst. Ik weet gewoon niet meer hoe ik hier mee moet leven.

Nu pas zie ik in dat ik dringend hulp nodig heb. Ik heb met spoed een afspraak gemaakt bij de huisarts. En daarom dat ik hier mijn verhaal doe.

7-10-2020 Lieve Mathijs ik zal je nooit vergeten en je bent voor altijd in mijn hart. We missen je vreselijk. Ik hou super veel van je

> 2 jaar geleden

3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties