Rouwverwerking - forum lotgenoten
Lotgenoten rouwverwerking
Zit je in een proces van rouwverwerking?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met rouwverwerking en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
De begeleiding na euthanasie voor na bestaande (Verhaal 161)
Mijn zus heeft op 8 oktober 2020 euthanasie gepleegd na een leven lang geestelijk ziek te zijn,omdat we een heel zware jeugd te hebben gehad.
Ik heb haar tot het laatste toe gesteund en achter haar gestaan.
Alleen kan ik het niet verwerken de begeleiding na euthanasie voor na bestaande is slecht het staat op mijn netvlies gebrand.
Ik heb haar tot het laatste toe gesteund en achter haar gestaan.
Alleen kan ik het niet verwerken de begeleiding na euthanasie voor na bestaande is slecht het staat op mijn netvlies gebrand.
Elly
17-10-2021
laatste reactie: 03-10-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Als de euthanasie nog op je netvlies gebrand staat ga dan naar huisarts en vraag doorverwijzing naar EMDR. Wordt vergoed vanuit de basis GGZ.
De euthanasie van nijn man (59) is 3 maanden geleden en ik kreeg die beelden na maanden nog niet weg. EMDR helpt je dit te verwerken.
Google maar eens op EMDR voor een uitleg
Groet Kristine
De euthanasie van nijn man (59) is 3 maanden geleden en ik kreeg die beelden na maanden nog niet weg. EMDR helpt je dit te verwerken.
Google maar eens op EMDR voor een uitleg
Groet Kristine
Kristine
25-11-2021
Reactie:
Wat erg voor jullie, Elly en Kristine. Ook ik heb een nare ervaring met euthanasie, maar heb hierover nooit soortgelijke informatie kunnen vinden op het internet. Jullie beider verhaal is het eerste wat ik in 12 jaar aantref. Ik ben diep geraakt, konden we maar samen een kopje koffie drinken en praten. Veel liefs
Caroline
06-01-2023
Reactie:
Ik herken mij ook in dit verhaal.
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.
Henk
27-04-2023
Reactie:
Correctie hierboven, verhaal 61 moet verhaal 62 zijn
Henk
27-04-2023
Reactie:
ik herken me niet in jullie verhalen, ik heb de euthanasie van een hele goede vriendin van dichtbij meegemaakt en ben bij haar gebleven tot ze overleden was, ze is zo vredig en vol overgave gestorven, er kwam gewoon een rust over haar gezicht. Ze was ernstig ziek en wou echt niet meer leven, ik had niet gedacht dat het zo mooi kon zijn
jo
03-10-2023
Mijn kind Bryan hij werd 20 (Verhaal 425)
Mensen vragen hoe is het, maar als je de waarheid verteld dan kijken ze je aan met de woorden " maar dat is al meer dan 4 jaar geleden toch?" Ik ben mijn kind verloren en ook mijn leven, ook wat ik dacht wie vrienden waren, blijkbaar konden ze niet tegen mijn verdriet en mijn gedrag daarin en werd de afstand groter, dan hou je het maar voor jezelf.... dus gaan ze er nu vanuit dat alles weer goed is, maar het is niet goed. De eenzaamheid van het niet bij je hebben van je kind word steeds vaker ondraaglijk, de kijk op mensen steeds meer verdrietiger. Allerlei hulp gehad, maar de ene ging met pensioen, de andere een andere functie of je word niet serieus genomen.. wie begrijpt mij nog? Mijn kind Bryan hij werd 20
Gert
03-09-2023
laatste reactie: 03-10-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat vreselijk dat je jou kind hebt moeten verliezen… ik kan me niet voorstellen hoe dit voor je moet voelen.. ik weet dat er lotgenoten groepen zijn voor gelijkgestemden, daarmee kom je samen en onderneem je ook dingen. Misschien iets voor jou? Deze mensen weten precies wat jij doormaakt, dat lijkt me fijn voor je ….Ontzettend veel sterkte, en nogmaals je bent niet alleen 🤍
Francisca
09-09-2023
Reactie:
Wat vreselijk dat je jou kind hebt moeten verliezen… ik kan me niet voorstellen hoe dit voor je moet voelen..
ik weet dat er lotgenoten groepen zijn voor gelijkgestemden, daarmee kom je samen en onderneem je ook dingen. Misschien iets voor jou? Deze mensen weten precies wat jij doormaakt, dat lijkt me fijn voor je ….
Ontzettend veel sterkte, en nogmaals je bent niet alleen 🤍
ik weet dat er lotgenoten groepen zijn voor gelijkgestemden, daarmee kom je samen en onderneem je ook dingen. Misschien iets voor jou? Deze mensen weten precies wat jij doormaakt, dat lijkt me fijn voor je ….
Ontzettend veel sterkte, en nogmaals je bent niet alleen 🤍
Francisca
09-09-2023
Reactie:
Ik begrijp je.
Mijn mama , mijn broertje dus, werd 17...ze is daar altijd mee bezig geweest en terecht....ze kon wel weer lachen na een lange tijd.
Ik.miste mijn broertje ook..nu nog.
Big hug
Mijn mama , mijn broertje dus, werd 17...ze is daar altijd mee bezig geweest en terecht....ze kon wel weer lachen na een lange tijd.
Ik.miste mijn broertje ook..nu nog.
Big hug
Hélène
11-09-2023
Reactie:
Wij hebben onze zoon juli 2021 verloren,
en zijn er ook nog steeds iedere dag mee bezig, hij had veel zorg nodig ( spierziekte van Duchenne) en is op een traumatische wijze ovetleden. Dit en het grote gemis blijft altijd aanwezig en beheerst onze gedachtes iedere dag. Men denkt dat het nu goed met ons gaat ( buitenkant) maar de innerlijke strijd kunnen wij maar bij weinig mensen kwijt Ik begrijp heel goed hoe je je voelt …❤️
en zijn er ook nog steeds iedere dag mee bezig, hij had veel zorg nodig ( spierziekte van Duchenne) en is op een traumatische wijze ovetleden. Dit en het grote gemis blijft altijd aanwezig en beheerst onze gedachtes iedere dag. Men denkt dat het nu goed met ons gaat ( buitenkant) maar de innerlijke strijd kunnen wij maar bij weinig mensen kwijt Ik begrijp heel goed hoe je je voelt …❤️
Petra
25-09-2023
Reactie:
ik begrijp je heel goed, ook wij zijn onze zoon verloren, hij was 19 jaar. Het gemis lijkt steeds groter te worden en de rest van de wereld leeft weer verder zodat je soms het gevoel hebt alleen te staan in je verdriet.
jo
03-10-2023
Wees zijn en geen broers/zussen hebben (Verhaal 428)
17 aug jl is mijn vader overleden....hij was 78 jaar....
1 okt 2018 is mijn moeder overleden zij was 67.
Ik heb geen broers/zussen.
Heb wel een partner en 2 zoons uit een eerder huwelijk.
Zou het heel fijn vinden om iemand te leren kennen die zich hierin herkent zodat je elkaar begrijpt.
Vooral het wees zijn en geen broers/zussen hebben.
1 okt 2018 is mijn moeder overleden zij was 67.
Ik heb geen broers/zussen.
Heb wel een partner en 2 zoons uit een eerder huwelijk.
Zou het heel fijn vinden om iemand te leren kennen die zich hierin herkent zodat je elkaar begrijpt.
Vooral het wees zijn en geen broers/zussen hebben.
Nicole
05-09-2023
laatste reactie: 02-10-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn mama is vrijdag overleden. Ik ben 57 zij was 77. Ik heb ook geen broers of zussen. En 1 zoon. Mijn vader leeft nog wel maar ben nu zo bang hem ook te verliezen. Ik word momenteel gek van verdriet. Je mag me altijd contacten via geluksvogel65@msn.com
Corina
25-09-2023
Reactie:
Ik herken je verhaal, mijn beide ouders zijn binnen 7 maanden na elkaar overleden .
Ik heb ook geen broers en zussen.
Naast het verdriet voel je je ook erg eenzaam.
Ik wens je heel veel sterkte!
Ik heb ook geen broers en zussen.
Naast het verdriet voel je je ook erg eenzaam.
Ik wens je heel veel sterkte!
Marit
01-10-2023
Reactie:
Heel herkenbaar. Mijn vader is afgelopen jaar overleden en mijn moeder ook in 2018. Geen broers of zussen. Wel een man en kinderen, maar ik voel me ook eenzaam. Geen onvoorwaardelijke liefde en steun, geen herinneringen meer kunnen ophalen, geen ‘familie’ op de dagen die iedereen wel met familie viert. Naast het verdriet om het verlies moet je ook een nieuw evenwicht vinden. En dat is soms ontzettend eenzaam.
Babs
02-10-2023
Ik voel me steeds ellendiger (Verhaal 225)
Mijn vriend is nu drie maanden dood en ik voel me steeds ellendiger, raak vaak in paniek, herkent iemand dit?
Thea
12-04-2022
laatste reactie: 02-10-2023
11Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik weet hoe je je voelt. Die paniekaanvallen zijn niet fijn.
Maar vraag me ook af of ik ooit nog van het leven kan genieten.
Maar vraag me ook af of ik ooit nog van het leven kan genieten.
Ronald
22-11-2022
Reactie:
Ik voel precies hetzelfde mijn man is een half jaar geleden overleden maar het leven heeft al z’n glans verloren.
Frieda
24-11-2022
Reactie:
Ik voel na 2 jaar nog altijd hetzelfde, het lijkt of mijn man nog maar pas gestorven is , ik vrees dat het gevoel altijd zal blijven en e3n groot gemis gaat achterlaten. Veel sterke
Nicole
25-05-2023
Reactie:
Ja heb ik ook sinds mijn mama een jaar geleden gestorven is
Anoniem
04-07-2023
Reactie:
3 mnd geleden mijn liefste verloren na een kort, zwaar ziekbed. Heb daarna veel gelezen over rouwverwerking. Het wordt eigenlijk alleen maar verwarrender. Ik kan nog niets oppakken. Het lijkt alleen maar moeilijker te worden. En ook ik heb paniekaanvallen. Wat doet het toch veel pijn. Hopelijk komen we met de tijd een stapje verder en kunnen we wat rust vinden. Heel veel sterkte voor jullie allen.
Anoniem
19-08-2023
Reactie:
Mij vrouwtje goed 2maaden geleden verloren en het is echt iedere dag vechten om de dag door te komen,ik hoop dat dit wat betert maar het nog iedere dag huilen
Jerome
01-09-2023
Reactie:
Ja .ik weet wat je voelt.ik weet er ook geen raad mee.ik ben in nog geen 4 maanden tijd me huis .en me man kwijt .hoe veel kan een mens verdragen.13 mei .heeft .iemand. een explosief.in ons huis gegooid. het was niet voor ons .maar waren ons huis kwijt.waren blij we hadden elkaar nog.we zijn alle2 aow.met pensioen.en 2 maanden erna .overlijd me man .in een paar uur .geen afschijd niets .kan het niet begrijpen .nog steeds niet .
Joanne.
04-09-2023
Reactie:
De paniek..De lichamelijke klachten ..
Het w azig zie door slaap te kort .maag en darmen problemen ...
De grote onrust van het alleen zijn ..Oceanen vol huilen ..De grote pijn van het alleen zijn
Ook ik vraag me af na nruim 2jaar
Of ik van alles weer kan genieten .
We waren 48 jaar getrouwd en 50 jaar samen ...
Je grote liefde .is er niet meer
Het w azig zie door slaap te kort .maag en darmen problemen ...
De grote onrust van het alleen zijn ..Oceanen vol huilen ..De grote pijn van het alleen zijn
Ook ik vraag me af na nruim 2jaar
Of ik van alles weer kan genieten .
We waren 48 jaar getrouwd en 50 jaar samen ...
Je grote liefde .is er niet meer
Gretha
06-09-2023
Reactie:
Ik versta je want ik heb ook verschrikkelijk veel angst. Je bent echt niet alleen
Sonja
09-09-2023
Reactie:
Mijn mama is vrijdag overleden. Word nu al gek van binnen. Hoe moet ik hier ooit nog overheen komen.
Corina
25-09-2023
Reactie:
Ik ben Maja en heb mijn grote liefde verloren,ook kwaad dat ze niet dadelijk is geopereerd van 1 goedaardige ciste aan de blaas.Ze verloor bloed 🩸 in de urine.Ja ze was 85 jaar we waren 50 jaar samen.Ze hebben Lucile allen examen laten doen,terwijl ze wisten wat ze had.Na 2 maanden op en af van het ene ziekenhuis naar het ander.Is mijn Lucile gestorven in pipi en kaka onmenselijk.Puur kapitalisme.😱
Anoniem
02-10-2023
Ze speelde de hoofdrol in mijn leven (Verhaal 445)
18 maart is mijn lieve vrouw door longkanker overleden, we waren bijna 43 jaar getrouwd. Ze speelde de hoofdrol in mijn leven. En nu, zonder hoofdrolspeler is het toneel leeg, stil en donker. Nu, na een half jaar wordt het nog steeds leger. Het wordt ook steeds stiller, steeds minder bezoekjes van familie en vrienden. Ze is een half jaar ziek geweest en dacht zelf dat het wel goed zou komen, als het wat mooier weer wordt en ik knap weer wat op, dan gaan we weer naar buiten, zei ze dan.
Maar ik, ik wist het al langer zeker dat alles voor het laatst was.
Laatste verjaardag, laatste kerst, laatste oud en nieuw. Ik voel me alleen, we hebben geen kinderen kunnen krijgen, dus ook geen kleinkinderen.
Maar het meest mis je nog de kleine dingen: even elkaars hand vast houden, even tegen elkaar aan zitten op de bank, geen aanspraak, niet even samen ergens plezier over hebben, 's morgen samen ontbijten en de krant lezen. Nu na een half jaar wordt het gemis niet minder, het wordt steeds erger.... verbijstering dat alles echt, echt voorgoed voorbij is. Alleen nog herinneringen.
Maar ik, ik wist het al langer zeker dat alles voor het laatst was.
Laatste verjaardag, laatste kerst, laatste oud en nieuw. Ik voel me alleen, we hebben geen kinderen kunnen krijgen, dus ook geen kleinkinderen.
Maar het meest mis je nog de kleine dingen: even elkaars hand vast houden, even tegen elkaar aan zitten op de bank, geen aanspraak, niet even samen ergens plezier over hebben, 's morgen samen ontbijten en de krant lezen. Nu na een half jaar wordt het gemis niet minder, het wordt steeds erger.... verbijstering dat alles echt, echt voorgoed voorbij is. Alleen nog herinneringen.
Henk
02-10-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik mis mijn moeder (Verhaal 3)
Na het overlijden van mijn moeder heb ik immens verdriet gehad. Ik kan nog steeds niet zeggen dat de tijd het heelt, als ik denk aan mijn moeder haar strijd tegen haar ziekte en hoe we haar vonden, dan krijg ik nog steeds rillingen.
Ik heb de behoefte om te praten maar ik heb het idee dat de mensen om mij heen die behoefte niet delen of mij juist mijden. Wellicht zijn ze bang dat ik geemotioneerd raak. Dat is soms ook zo, maar niet altijd.
Dus huil ik maar stiekem, alleen. Dit zorgt ervoor dat ik daarna weer kan ontspannen.
Ik voel het gemis in mijn hele lichaam. Ik weet soms niet hoe ik het zonder haar moet redden.
En op een ander moment voel ik me ook weer goed omdat ik weet dat zij trots op me is hoe ik het doe.
Ik wil graag weer meer vreugde voelen, maar er zijn zoveel dingen die me aan haar herinneren.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-10-2023
45Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoe herkenbaar. Ik vond mijn moedertje dood in haar bed (na twee dagen) en binnen 2 jaar verloor ik mijn man, waar ik bijna 50 jaar mee getrouwd was. Ik mis ze beiden giga en huil veel (maar ook alleen maar als ik alleen ben).
De buitenwereld denkt dus ook dat ik het goed doe en dus wel red, maar de waarheid is anders. De vraag speelt bij mij nu, hoe vul ik het laatste stukje van mijn leven nog op een plezierige manier in. Ik ben 72 jaar!
Hanny
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn moeder is net 2 maanden geleden gestorven..
86.
Het afscheid was goed.
Maar ik voel me zo alleen ..
Ik heb zelf geen gezin..3 poezen..
En een klein sociaal netwerk.
Wie weet kunnen wij iets goeds voor elkaar betekenen??.
Ik woon in den bosch..Jij??.
Groet. Maria
Maria A.
> 2 jaar geleden
Reactie:
heel herkenbaar
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is vreselijk je moeder te moeten missen
Mijn moeder is april 2018 overleden , zij was 75 jaar
Het voelt als je basis kwijt zijn, het onvoorwaardelijke, wat er ook was, je moeder was er altijd
Ik mis haar vreselijk
Wens jou ook veel sterkte en kracht met dit verlies
Mijn moeder is april 2018 overleden , zij was 75 jaar
Het voelt als je basis kwijt zijn, het onvoorwaardelijke, wat er ook was, je moeder was er altijd
Ik mis haar vreselijk
Wens jou ook veel sterkte en kracht met dit verlies
Sylvia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn moeder is anderhalf jaar overleden aan de vreselijke ziekte, ze was 59 jaar ik word 40 we blijven achter met 2 kinderen heb een man maar geen moeder vader broertjes of zusjes voel me eenzaam zonder mijn moeder, we waren er altijd voor elkaar vooral het meest in moeilijke tijden, ik ben heel bang geworden voor het zelfde noodlot de beelden blijven terug komen het heeft 10 maanden geduurd tot dat te naar de hospice moest in Valkenburg waar ze naar 2 en een halve maand overleed ik huil veel en heb ook vaker geen zin meer
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb mijn moeder net verloren na een kort ziekbed, maar wel hele intense periode na 13 jaar mantelzorg voor haar. Als je iemand ziet afglijden in een ziekenhuis tot een klein hoopje ellende dat verscheurt je hart en als je haar moet wegbrengen en weet dat dit haar dood kan betekenen doet dat zeer en zijn alle afwegingen in zo;n moeilijke tijd een dilemma en ambivalent. Gelukkig had ik een zeer goede band met haar en dat blijft zo, maar haar gemis is groot en ik kan niet meer op mijn fietsje even aankomen voor gesprek, krant samen lezen of zomaar even langs bij je ouder. Nu moet ik verder zonder ouders en dat voelt leeg en zwaar. Ik heb er een baan voor moeten laten schieten om dit gemis en verdriet goed te gaan verwerken de komende maanden.
Maarten
> 2 jaar geleden
Reactie:
Allereerst heel veel sterkte voor iedereen!
Mijn moeder is 7 maanden geleden overleden aan kanker. Ik verzorgde haar en woonde bij haar. En opeens was ze er niet meer en is heel mijn leven veranderd. Alles draaide om haar en alles herinnert me aan haar. Het is nog steeds onwerkelijk en schrik nog als ik denk dat ze er niet meer is. Hoe kan ik leven zonder haar? Die vraag gaat continue door mijn hoofd. Aan de toekomst denken kan ik niet. Ik voel me dan schuldig en het is te confronterend. Ik verlang naar haar en mis haar vreselijk. Ik voel mijn armen niet als ik het verdriet toelaat. Zo nu en dan voel ik een druk op mijn borst. Dan grijp ik naar mijn hart, omdat ik daar pijn voel. Ik weet dat dit het leven is en dat het niet te vermijden is. Ik ben ook heel dankbaar voor alles, want heb haar wel zo lang in mijn leven mogen hebben. Al haar kinderen, meeste kleinkinderen en mijn vader waren bij haar overlijden, dus ze heeft goed heen kunnen gaan. Maar ondanks dat, heb ik het zo zwaar! Ik ben 37 maar voel me zo klein, zo machteloos, zo aanhankelijk en zo verloren zonder haar. Wat een liefde die een moeder je geeft... ondanks dat ik mijn best heb gedaan en er altijd voor haar was, wou ik dat ik meer had kunnen doen. Kon ik haar nog maar een keer zien, een keer knuffelen, een zoen op haar voorhoofd... maar ook mijn lieve moeder heeft haar moeder ooit verloren en ook zij heeft nog een mooi, gelukkig en waardig leven gehad zonder haar. Dat is wat moeders uiteindelijk ook willen voor hun kinderen. Dat we verder gaan en dat we weer gelukkig zullen zijn.
Ik weet me echt geen raad af en toe en denk soms dat ik gek word van verdriet. Maar ooit zal ik weer vreugde voelen, dat moet ik voor haar ook kunnen doen. Zij moet in vrede kunnen rusten en dat kan niet als ze weet dat haar kinderen kapot gaan van verdriet.
Voor nu wil ik nog verdriet hebben want ik kan niet zomaar verder gaan. Daar was zij een te goede moeder voor. Ik neem mijn tijd en overleef en als het moment daar is zal ik weer kunnen leven.
Ik hoop dat jullie rust kunnen vinden en heb enorm veel respect voor jullie. Want je moet heel sterk zijn om zoveel verdriet toe te laten en te omarmen. Al weten we ons vaak geen raad.
Heel veel sterkte en liefde voor iedereen❤️
Mijn moeder is 7 maanden geleden overleden aan kanker. Ik verzorgde haar en woonde bij haar. En opeens was ze er niet meer en is heel mijn leven veranderd. Alles draaide om haar en alles herinnert me aan haar. Het is nog steeds onwerkelijk en schrik nog als ik denk dat ze er niet meer is. Hoe kan ik leven zonder haar? Die vraag gaat continue door mijn hoofd. Aan de toekomst denken kan ik niet. Ik voel me dan schuldig en het is te confronterend. Ik verlang naar haar en mis haar vreselijk. Ik voel mijn armen niet als ik het verdriet toelaat. Zo nu en dan voel ik een druk op mijn borst. Dan grijp ik naar mijn hart, omdat ik daar pijn voel. Ik weet dat dit het leven is en dat het niet te vermijden is. Ik ben ook heel dankbaar voor alles, want heb haar wel zo lang in mijn leven mogen hebben. Al haar kinderen, meeste kleinkinderen en mijn vader waren bij haar overlijden, dus ze heeft goed heen kunnen gaan. Maar ondanks dat, heb ik het zo zwaar! Ik ben 37 maar voel me zo klein, zo machteloos, zo aanhankelijk en zo verloren zonder haar. Wat een liefde die een moeder je geeft... ondanks dat ik mijn best heb gedaan en er altijd voor haar was, wou ik dat ik meer had kunnen doen. Kon ik haar nog maar een keer zien, een keer knuffelen, een zoen op haar voorhoofd... maar ook mijn lieve moeder heeft haar moeder ooit verloren en ook zij heeft nog een mooi, gelukkig en waardig leven gehad zonder haar. Dat is wat moeders uiteindelijk ook willen voor hun kinderen. Dat we verder gaan en dat we weer gelukkig zullen zijn.
Ik weet me echt geen raad af en toe en denk soms dat ik gek word van verdriet. Maar ooit zal ik weer vreugde voelen, dat moet ik voor haar ook kunnen doen. Zij moet in vrede kunnen rusten en dat kan niet als ze weet dat haar kinderen kapot gaan van verdriet.
Voor nu wil ik nog verdriet hebben want ik kan niet zomaar verder gaan. Daar was zij een te goede moeder voor. Ik neem mijn tijd en overleef en als het moment daar is zal ik weer kunnen leven.
Ik hoop dat jullie rust kunnen vinden en heb enorm veel respect voor jullie. Want je moet heel sterk zijn om zoveel verdriet toe te laten en te omarmen. Al weten we ons vaak geen raad.
Heel veel sterkte en liefde voor iedereen❤️
Naad
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat fijn dat deze site bestaat. Ik ben 4 mnd geleden mijn moeder kwijt geraakt. Mijn vader was al overleden. Ik mis haar zo. Familie en vrienden lieten ons vallen na de uitvaart. Dus ook weinig contacten om het verdriet te delen. Merk ook mensen je een zeurpiet vinden. We hebben 3 jonge kinderen die geen oma s en opa s meer hebben.....dat is zwaar. Ik heb zelf geen inkomen en leef met angst mijn man te verliezen, niet goed natuurlijk. Ik heb nog veel vragen aan mijn moeder. Je verleden is opeens weg. Zo herkenbaar jullie berichten. We kregen van niemand steun of begrip.
Anne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Een heel herkenbaar verhaal. Heb hetzelfde gevoel en kan het met niemand delen. Mijn moeder is onverwachts overleden. Ze belde en riep “kom hier, kom hier”, na 10 minuten heeft ze een hartstilstand gekregen. Heb geen afscheid kunnen nemen. Drie uren later moesten wij haar van de beademing halen. Ik merk dat ik juist heel graag over mijn moeder wil praten, maar mijn omgeving doet of wil het niet. Je voelt je eenzaam en je huilt alleen. Ik heb mijn moeder altijd bijgestaan in alles, zo ook de laatste jaren als mantelzorger. Weet niet hoe ik zonder haar verder moet. Er is een leegte. Vooral als de zon schijnt wil ik naar haar toe, dan kon ze zo genieten. Wij samen op een terrasje of gewoon samen in de tuin lekker in de zon een ijsje eten. Sterkte allemaal!
Ellen
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn lieve moeder is net overleden, 1 dag voor de kerst. het was altijd haar favoriete tijd van t jaar. wij deden veel samen. ondanks strenge regels ivm de pandemie kon ik bij haar in t ziekenhuis verblijven tot ze dan toch helaas moest gaan. ik voel een eindeloos verdriet, de pijn is grenzeloos. ik weet niet hoe verder.
Angelika
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik lees je verhaal, het is net of het door mij geschreven is. Mijn moeder is 1 december 2020 overleden, ze was ziek, maar toch onverwachts. Ik voel precies wat jij bedoeld. Ik wens je veel sterkte, en als je de behoefte hebt om je verhaal aan een vreemde te doen, en miss ervaringen uitwisselen, mag je me altijd mailen. Gr. Diana
Diana
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn moeder was depressief, maar praatte er zelden met ons over, ze praatte vooral met mijn vader. Ik ben zelf ook depressief en een moeilijke prater. Na een ziekbed van nog geen jaar is ze in 2006 overleden aan longkanker. Ondanks dat ik veel gemist heb in mijn opvoeding mis ik haar toch nog elke dag.
Yvonne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn moeder is drie maanden geleden overleden .Ze was al een tijd ziek en kwam er pas een week voor haar overlijden achter dat ze uitgezaaide leverkanker had. Ik mis haar heel erg mijn zus is nog maar net overleden aan corona in okt. 2020. Haar man in 2017 en mijn broer in 2012 aan darmkanker .Ik ben iederéén kwijt ben als enige over aan mijn kant. En ik ben 61 jaar en vindt het zo moeilijk om er mee om te gaan.
anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Goedemiddag mevr mijn moeder is zo.3 maanden geleden overleden .ik voel.me nog verdrietig zo nu en dan en als ik huil is het ook zo over .en dan heb ik het in eens weer .en als ik iemand bij me is of mijn man of iemand anders hou ik me in denk ik . En ik voel.me er ook nog wel.moe onder .gr gerda
Gerda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi, ik mis mijn moeder ook alweer 8 jaar, zij had kanker van 2010-2013 nu is afgelopen maand mijn vader ook overleden dit was onverwachts, het gemis van mijn moeder komt nu heftiger boven, het troost mij dat ze weer samen zijn en het gemis is dan iets verzachtende maar…. tranen komen te pas en te onpas , het gemis is vreselijk, de omgeving snapt het vaak pas echt als ze het zelf meemaken! Sterkte, met het gemis, denk vooral aan de mooie herinneringen 👍🏻❤️
Christel
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hi, mijn moeder is in januari overleden, het gemis is gruwelijk. Ik probeer veel te lezen om wat rust te vinden. Ipv dat ik meer rust krijg, is het gemis overweldigend groot. Het lijkt erger te worden. Mijn moeder heeft een hele mooie leeftijd bereikt en ik zou niet mogen klagen, de dood hoort immers bij het leven en we leven niet voor eeuwig. Toch lijkt het erop dat ik maar niet aan het idee kan wennen , dat ze er niet meer is. Het doet teveel pijn.
Romy
18-10-2021
Reactie:
Ik mis mijn moeder ook.het is nu vier maanden geleden ze wilde niet meer ze was dementerende, maar goed ik mis ze enorm. Ik ging wekelijk ze zat in tehuis naar haar toe belde regelmatig ,en ze is in haar slaap over leden ,ik kijk terug op.de herinneringen net zo als u zegt , ik huil regel matig als ik alleen ben maar daarna kan ik weer even ,u ook heel veel sterkte .
Gerda
18-11-2021
Reactie:
Mijn moeder is on juli dit jaar overleden. Ze had alzheimer/ dementie. Gelukkig herkende ze ons nog. Ze zat net 1 week in een verzorgingshuis. Jammer dat er geen praatgroep daarvoor is.
Marjo
06-12-2021
Reactie:
Hoi, ik ben ook sinds kort mijn moeder verloren vanwege haar COPD long ziekte!
Ik heb het zelfde gevoel en momenten wat je hebt geschreven.
Het is echt ontzettend moeilijk om je dierbaar geliefde moeder te verliezen.
Maar je moet het zo zien, zij zal altijd aan je denken en voor je klaar staan in het huis.
Huilen mag en is heel logisch als je zoiets mee maakt, heb het zelfde probleem.
Wens je gecondoleerd en veel sterkte!
Ik heb het zelfde gevoel en momenten wat je hebt geschreven.
Het is echt ontzettend moeilijk om je dierbaar geliefde moeder te verliezen.
Maar je moet het zo zien, zij zal altijd aan je denken en voor je klaar staan in het huis.
Huilen mag en is heel logisch als je zoiets mee maakt, heb het zelfde probleem.
Wens je gecondoleerd en veel sterkte!
Andreas
29-01-2022
Reactie:
Heel herkenbaar. Mijn moeder is 4 weken geleden overleden na een kort ziekbed. Ze had er vrede mee en dat moesten wij ook zei ze. Maar toch is het moeilijk. Ze was altijd zo flink. En het kwam ook zeer onverwachts. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Ze is dan wel 82 geworden maar toch. Ik mis haar ontzettend en huil veel als ik alleen ben. Voor de buitenwereld probeer ik me groot te houden. En als ik afleiding heb dan gaat het wel. Maar het blijft moeilijk. En het is ook nog zo kort geleden. En het kost tijd om het te verwerken natuurlijk.
Fenny
26-03-2022
Reactie:
Ben ook 3 maanden geleden mijn papa verloren en ik kom het niet te boven.Mijn papa was alles voor mij.Ik heb zin in niks meer .Iedereen zegt dat ik verder moet met mijn leven dat papy niet zou gewild hebben dat ik maar blijf Wenen.Allemaal gemakkelijk gezegd .Mag van mijn man niet wenen dus doe ik dat als ik alleen ben.Voel me echt rot vanbinnen
Fabienne
29-03-2022
Reactie:
Ook ik verloor mijn mama (zie verhaal 220). Ik begrijp goed hoe je je voelt, dat alleen rouwen. Ook ik doe dat omdat mits mijn papa volgde, ik wees ben nu. En aan mijn zussen heb ik niet veel, zij hebben hun eigen leven, het is 1 richtingsverkeer van mijn kant. Daar word je moe van, zoals jij ook dat je je niet begrepen voelt. Probeer je aan iets op te trekken. Moeilijk, ik weet het... Ik probeer het door portret van mama te tekenen, over mijn ouders te schrijven en in mezelf met hen te praten. Heb het gevoel dat ik nog meer dan 2 x per week op bezoek had moeten gaan. Het waren zo toffe mensen en het gemis doet zoveel pijn.
Line
31-03-2022
Reactie:
Hallo allemaal,
Wat fijn dat jullie al jullie ervaringen en verhalen delen, ik raak er stil van.
Ik ben 33 jaar en heb mijn moeder van 68 jaar net 3 weken geleden verloren plotseling.
Mama, ik en papa waren echt een team, zeer close met z’n drieën en ongeacht dat ik al jaren niet meer in dezelfde omgeving woon sprak ik ze zowat iedere dag.
Helaas had ze heel veel hoofdpijn wat achteraf hersenbloedingen waren, op het moment dat ze wegzakte was papa bij haar en had ze al door dat haar oogjes niet meer open konden blijven en zocht ze als laatste moment papa zijn arm om vast te houden en te knijpen. Daarna is ze is diepe coma gekomen en moesten wij vervolgens 24 uur later afscheid van haar nemen. Gelukkig hebben wij als grote familie allemaal afscheid van haar genomen en waren wij erbij tot haar laatste adem.
Op dit moment is alles nog zo vers en ben ik nog maar net wennen aan een leven zonder haar. Ook het feit dat mijn papa na 50 jaren samen alleen is, doet mij zoveel pijn.
Op dit moment heb ik ups en downs, maar beleef ik onbewust ook echt slechte dagen.
De ene dag gaat het “oke” en de andere dag wordt ik wakker met verdriet en voelt alles zwaar. Ik heb moeite met denken aan de toekomst omdat ik nu weet dat ik zelf bepaalde levensfasen nu zonder moeder zal moeten beleven. Dit doet mij ontzettend veel pijn, want wat had ik haar nog graag bij mij gehad. Daarnaast merk ik dat ik onbewust ook erg afwezig ben of dingen snel vergeet en is mijn concentratieboog echt laag. Ik ben benieuwd of jullie dit ook ervaren?
Ik huil elke dag omdat de klap van het gemis van haar in mijn dagelijks leven nu steeds komt, uiteraard hoop ik dat dit beter wordt maar ik weet het niet… tijd zal het zeggen…
Heel veel sterkte allemaal en als je een keer eenzaam voelt, denk ik eraan, je bent niet alleen
Wat fijn dat jullie al jullie ervaringen en verhalen delen, ik raak er stil van.
Ik ben 33 jaar en heb mijn moeder van 68 jaar net 3 weken geleden verloren plotseling.
Mama, ik en papa waren echt een team, zeer close met z’n drieën en ongeacht dat ik al jaren niet meer in dezelfde omgeving woon sprak ik ze zowat iedere dag.
Helaas had ze heel veel hoofdpijn wat achteraf hersenbloedingen waren, op het moment dat ze wegzakte was papa bij haar en had ze al door dat haar oogjes niet meer open konden blijven en zocht ze als laatste moment papa zijn arm om vast te houden en te knijpen. Daarna is ze is diepe coma gekomen en moesten wij vervolgens 24 uur later afscheid van haar nemen. Gelukkig hebben wij als grote familie allemaal afscheid van haar genomen en waren wij erbij tot haar laatste adem.
Op dit moment is alles nog zo vers en ben ik nog maar net wennen aan een leven zonder haar. Ook het feit dat mijn papa na 50 jaren samen alleen is, doet mij zoveel pijn.
Op dit moment heb ik ups en downs, maar beleef ik onbewust ook echt slechte dagen.
De ene dag gaat het “oke” en de andere dag wordt ik wakker met verdriet en voelt alles zwaar. Ik heb moeite met denken aan de toekomst omdat ik nu weet dat ik zelf bepaalde levensfasen nu zonder moeder zal moeten beleven. Dit doet mij ontzettend veel pijn, want wat had ik haar nog graag bij mij gehad. Daarnaast merk ik dat ik onbewust ook erg afwezig ben of dingen snel vergeet en is mijn concentratieboog echt laag. Ik ben benieuwd of jullie dit ook ervaren?
Ik huil elke dag omdat de klap van het gemis van haar in mijn dagelijks leven nu steeds komt, uiteraard hoop ik dat dit beter wordt maar ik weet het niet… tijd zal het zeggen…
Heel veel sterkte allemaal en als je een keer eenzaam voelt, denk ik eraan, je bent niet alleen
Valerie
01-05-2022
Reactie:
Ik lees jullie verhalen en jullie verdriet met een bepaalde jaloersheid. Misschien klinkt dat raar. Maar ik verloor mijn moeder toen ik 11 was. We konden dat als gezin niet verwerken. Inmiddels ben ik 53 en ik ben door de jaren heen haar steeds meer en meer gaan missen. Het verdriet nu aan t verwerken. En het is zoveel meer dan missen. Het is niet met haar opgegroeid zijn. Niet weten hoe je volwassen bent naast je moeder. Geen vreugdevolle herinneringen om op te teren.Komt nog bij dat ik een man trouwde die me op.de meest gruwelijke manier bedroog. Een kind alleen opvoedde en nu alleen sta...
Gaat dit gemis ooit over. Mijn leven is zo raar verlopen
Gaat dit gemis ooit over. Mijn leven is zo raar verlopen
joan
25-05-2022
Reactie:
Ik heb heel intensief voor mijn moeder gezorgd en woonde ook bij haar. Op haar verjaardag heb ik haar overleden in haar bed gevonden echt vreselijk. Mijn moeder kreeg in 2012 diagnose borst kanker allerlei behandelingen hebben haar leven kunnen rekken tot augustus 2021 toen het inmiddels op verschillende plaatsen was uitgezaaid. Ik deed alles met mijn moeder zij was voor mij 3 in 1. mijn moeder, vriendin, zus maar vooral mijn maatje van de gezelligheid. We gingen vaak erop uit samen en nu zomaar uit mijn leven weg genomen. Ik heb veel verdriet en kom maar amper voorruit terwijl ik zo veel moet een baan zoeken zaken afwikkelen rondom overlijden. Ik kan eigenlijk niet zonder haar leven. ]
Anoniem
29-05-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Reactie:
Mijn moedertje en mijn schoonmoeder zijn beide overleden binnen een half uur in de corona fase maar niet aan corona
Mijn schoonmoeder om kwart over 4en mijn mama om kwart voor 5
Niet te geloven, ben 1,5 jaar verder en ik kan er niet mee omgaan, het gemis is zo intens
Mijn moedertje was al 8jaar dementerende en ik verzorgde mijn mama iedere dag
En nu is er niets meer
Zo bizar eng,,,, ik begrijp het niet
Mijn liefde was zo sterk voor haar en daardoor is er dat ongeloof
Hele heftige tijd na het verlies van moeders
Bah ik kan er nog niet over praten
Mijn schoonmoeder om kwart over 4en mijn mama om kwart voor 5
Niet te geloven, ben 1,5 jaar verder en ik kan er niet mee omgaan, het gemis is zo intens
Mijn moedertje was al 8jaar dementerende en ik verzorgde mijn mama iedere dag
En nu is er niets meer
Zo bizar eng,,,, ik begrijp het niet
Mijn liefde was zo sterk voor haar en daardoor is er dat ongeloof
Hele heftige tijd na het verlies van moeders
Bah ik kan er nog niet over praten
Jac
13-07-2022
Reactie:
Goedeavond ik val dan meteen met de deur in huis omdat ik mijn moeder in 2015 heb verloren .gelukkig had ik facebook vrienden met die ik kon praten ik tron daarna mijn gumpies aan ben gaan morgen en Ja hoor de pijn Warminster ik mis haar nog elke dag maar ik doe nu leuke dingen in de tuin misschien kun je me toevoegen op fb
Groetjes
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Groetjes
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Patricia
19-10-2022
Reactie:
Dit is zo herkenbaar. Mijn moeder is nu ruim 5 geleden overleden, maar ik mis haar bijna elke dag. Er zijn periodes dat het gemis niet zo sterk aanwezig is. En ik geloof ook dat ze over me waakt. Maar soms is het gemis toch groot.
Olaf
22-10-2022
Reactie:
Mijn moeder is 15 dagen geleden overleden. Mijn vader is 9 jaar geleden overleden. Mijn moeder is 88 jaar geworden. Ze had een blaasontsteking en dat ging goed en ze mocht weer naar huis werd ons op woensdag verteld. De volgende dag werd dat heel anders en kregen we te horen dat ze nog hooguit een week te leven had. Dat werden uiteindelijk 3 weken en is ze in haar slaap overleden. Net voordat wij daar waren. Ze heeft een goed leven gehad en ik heb haar verteld dat ik we haar gaan missen maar dat we het zullen redden.
Er gaat echter geen dag voorbij zonder tranen. Ik voel me kapot van verdriet en ik mis haar enorm. Ik probeer me goed te houden voor mijn gezin maar het liefste ga ik haar achterna.
Ik ga zeker geen zelfmoord plegen.
Dat zeker niet. Ik weet dat mijn gezin mij niet wil missen. Maar ik ben mijn fundering kwijt.
Ik voel me meerdere malen geramd door een bulldozer.
Ik wil mijn moeder zo graag nog even bellen.
Nog een keer bij haar langsgaan.
Haar nog even ergens mee naartoe nemen.
Haar huis is leeg. De sleutels zijn afgegeven.
Nooit meer daar naar toe.
Ik zie overal uiltjes. Ze hield van beeldjes van uilen.
En straks dan kerst met een stoel minder.
Hoe ga ik dat doen ?
Een goede vriendin. Althans, dat dacht ik.
Ze wist dat mijn moeder lag te overlijden.
Toch duurde het 2 weken voor ze iets van zich liet horen. Ze was verbaasd dat ik niets had laten weten dat mijn moeder overleden was. Ik zei; “moet dat dan? Nee, dat hoefde niet.”zei ze. Ik was niet zo aardig. Ik had steun verwacht. Stom van me.
Mensen weten niet wat het inhoud. Je moeder verliezen. Tot ze het zelf meemaken.
Ook ik had het niet zo verwacht, deze heftige gevoelens.
Het is goed om hier te lezen dat ik zeker niet raar ben met mijn heftige gevoelens.
Het is heel zwaar zonder mijn mamsie
Er gaat echter geen dag voorbij zonder tranen. Ik voel me kapot van verdriet en ik mis haar enorm. Ik probeer me goed te houden voor mijn gezin maar het liefste ga ik haar achterna.
Ik ga zeker geen zelfmoord plegen.
Dat zeker niet. Ik weet dat mijn gezin mij niet wil missen. Maar ik ben mijn fundering kwijt.
Ik voel me meerdere malen geramd door een bulldozer.
Ik wil mijn moeder zo graag nog even bellen.
Nog een keer bij haar langsgaan.
Haar nog even ergens mee naartoe nemen.
Haar huis is leeg. De sleutels zijn afgegeven.
Nooit meer daar naar toe.
Ik zie overal uiltjes. Ze hield van beeldjes van uilen.
En straks dan kerst met een stoel minder.
Hoe ga ik dat doen ?
Een goede vriendin. Althans, dat dacht ik.
Ze wist dat mijn moeder lag te overlijden.
Toch duurde het 2 weken voor ze iets van zich liet horen. Ze was verbaasd dat ik niets had laten weten dat mijn moeder overleden was. Ik zei; “moet dat dan? Nee, dat hoefde niet.”zei ze. Ik was niet zo aardig. Ik had steun verwacht. Stom van me.
Mensen weten niet wat het inhoud. Je moeder verliezen. Tot ze het zelf meemaken.
Ook ik had het niet zo verwacht, deze heftige gevoelens.
Het is goed om hier te lezen dat ik zeker niet raar ben met mijn heftige gevoelens.
Het is heel zwaar zonder mijn mamsie
Ilona
06-11-2022
Reactie:
Ik herken de verhalen. Mijn moeder is half januari overleden op 95 jarige leeftijd na een kort ziekbed. Ik houd heel veel van haar en heb er alles aan gedaan om haar leven zo mooi mogelijk te maken. Ik heb haar vanaf 2016 verzorgd, de laatste twee jaren heel intensief waardoor ik ook niet meer kon werken. Nu zit je alleen in een grote flat met niemand die naar je omkijkt. De wereld om je heen is kil, het draait alleen maar om geld, geld, geld. Dat komt nu veel harder binnen als toen mijn moeder er nog was. Hulpverleners zeggen "er komen lichtpuntjes", nou ik zie ze niet. Het is moeilijk om je dag door te komen zonder moeder want je bent het verzorgen gewend. Het enige waar ik tot nu toe iets uithaal is het geloof en de kerk. Dat is voor mij iets spiritueels. De rest is materialistisch en maakt het zwaar om het verlies überhaupt te kunnen verwerken.
Ruud
30-01-2023
Reactie:
Hoi mijn moeder is ook 2 jaar geleden overleden aan kanker. Herken mij enorm in je verhaal en de eenzaamheid die je er bij kan voelen. Weinig mensen begrijpen het en willen of kunnen er niet over praten. De ene dag gaat beter dan de andere dag. Gemis wordt alleen niet minder maar juist meer. Alle emoties plus een schuldgevoel komen naar boven. Zo graag zou ik de tijd terug willen draaien. Mijn moeder heeft maar kort oma kunnen zijn. Ze wilde dat altijd zo graag. Het voelt heel oneerlijk. De beste moeder en oma die ik maar kan wensen is er niet meer. Het was ook nog in de corona. Zusters en dokters waren totaal niet meelevend of meevoelend. We zijn slecht geïnformeerd en niet goed op de hoogte gebracht van Alles wat speelde. Het voelde allemaal heel koud.Ik heb voor mijn gevoel daarom nooit goed of fijn afscheid kunnen nemen. Voel mij daar nog altijd schuldig over.
Ester
20-02-2023
Reactie:
Ik voel precies wat je voelt ...kan hier ook niet mee omgaan .
En mis haar heel erg zoveel dat het pijn doet
En mis haar heel erg zoveel dat het pijn doet
Heidi
11-03-2023
Reactie:
Hallo, ik kan je helemaal begrijpen . Ik vindt het ook moeilijk, mijn vader is er al 14 Jr niet meer dus ben nu wees. Ik mis de dagelijkse telefoontjes, haar stem ,haar liefde en ondanks dat ik haar niet iedere week zag,het naar haar toe kunnen gaan. Ik voel me soms alleen ondanks mijn vrouw en kinderen. Het is een soort van heimwee.
Herm
22-03-2023
Reactie:
veel moed kan je heel goed begrijpen
Anoniem
14-04-2023
Reactie:
Ik herken de pijn, en het willen delen, van het verlies, pijn, verdiet, je gedachten en ervaringen en herinneringen goed.
Mijn moeder is 11 juni 22 overleden. Ik mis haar zo, scheur in mijn ziel. Ik merk ook dat ik het zou willen delen, maar weet niet hoe. Mijn persoonlijke omgeving wil ik er niet mee belasten, ieder gaat ook op zijn eigen manier met rouw om. Is er zoiets als een groep over rouw als volwassen vrouwe over haar bejaarde moeder? Soms vraag ik me af of die intense pijn gemis wel gezond is? Maar ook de onmacht richting de zorg en de frustraties vermengd in de rouw
Jana
Mijn moeder is 11 juni 22 overleden. Ik mis haar zo, scheur in mijn ziel. Ik merk ook dat ik het zou willen delen, maar weet niet hoe. Mijn persoonlijke omgeving wil ik er niet mee belasten, ieder gaat ook op zijn eigen manier met rouw om. Is er zoiets als een groep over rouw als volwassen vrouwe over haar bejaarde moeder? Soms vraag ik me af of die intense pijn gemis wel gezond is? Maar ook de onmacht richting de zorg en de frustraties vermengd in de rouw
Jana
Jana
27-04-2023
Reactie:
Hoi ,
Ik ben m'n moeder in januari jl verloren aan 6 maanden strijdt en vechten maar mocht helaas niet baten.
Ik voel me ontheemd met schuldgevoelens , erge gemis, ben mn vader ook al verloren en ben wees op mn 44 ste. en ik zie haar steeds voor me toen ze overleed en het lijden vooraf. De meeste vrienden vinden het heel erg maar heb niet het idee dat ze me voelen en of begrijpen dat ik er nog last van heb en dat maakt mij ook weer eenzaam.
Ik ben m'n moeder in januari jl verloren aan 6 maanden strijdt en vechten maar mocht helaas niet baten.
Ik voel me ontheemd met schuldgevoelens , erge gemis, ben mn vader ook al verloren en ben wees op mn 44 ste. en ik zie haar steeds voor me toen ze overleed en het lijden vooraf. De meeste vrienden vinden het heel erg maar heb niet het idee dat ze me voelen en of begrijpen dat ik er nog last van heb en dat maakt mij ook weer eenzaam.
Jetske
18-05-2023
Reactie:
Ik heb mijn moeder op 4 april 2023 plotseling verloren. Ze was 81 jaar. Ikzelf ben 50. Wij waren twee handen op een buik, eigenlijk gewoon hartsvriendinnen. Ik belde elke morgen met haar, op die bewuste morgen, nam ze de telefoon niet op, ik ben toen polshoogte gaan nemen. Ik vond haar in de gang… vreselijk… ik heb zoveel verdriet. Ik mis haar heel erg, zie continue het beeld in de gang voor me. Mijn vader ben ik in 2000 verloren, ik heb geen broers en of zussen. Gelukkig wel een lieve man en zoon, maar toch voel ik mij heel alleen nu. Fijn om hier ook even mijn hart te
kunnen luchten.
kunnen luchten.
Wendy
29-05-2023
Reactie:
Ik ben mijn moeder in april verloren. Mis haar zo intens. We woonden bij elkaar in de buurt, belden elkaar iedere morgen en nog tig x op een dag. We waren elke dag samen en anderhalf jaar voor haar gemantelzorgd. Toen ze overleed kreeg ik een ontzettende paniek aanval en uitslag over hele lijf. Ik vind t zo zwaar zonder haar. Mis haar elke dag meer. Ben alleenstaand en maar klein netwerk. T is zo zwaar alleen. Rouw is nog rauwer als je alleen bent. Sterkte iedereen.
Ikke
10-07-2023
Reactie:
Mijn moeder is begin juli 2023 overleden... Dus het is pas gebeurd op het moment van schrijven. Het gebeurde onverwachts, aangezien een aantal maanden geleden wij er helemaal niet aan dachten dat het zo zou eindigen. En ze is maar 70 jaar geworden, wat ik best jong vindt. Ik ben nu bang dat ik over dit verlies nooit echt heen zal komen. Uiteraard is het nog best recent, maar ik weet ook dat mijn moeder en ik door dik en dun gingen sinds ik kan denken. Ik mis de dagelijkse gesprekken en het samenzijn. Zo herkenbaar wat ik hier lees van jullie allemaal. Ik denk dat de omgeving zelf niet zo goed beseft wat het voor iemand kan betekenen om zijn moeder of vader te verliezen (vooral als ze dit zelf nog niet hebben meegemaakt). Dus het voelt dan ook best eenzaam, ondanks dat mensen je condoleren en steun betuigen.
Ik wens iedereen veel sterkte met het verlies en moeilijke periode.
Ik wens iedereen veel sterkte met het verlies en moeilijke periode.
M.
10-07-2023
Reactie:
Heel herkenbaar al deze verhalen. 2 juni 2023 is mijn mama overleden aan longkanker. Ik mis haar zo erg. En het doet me pijn om te weten dat mijn papa nu alleen verder moet. Door de rouwverwerking ben ik extreem moe en heb dagen dat elke vezel in mijn lijf pijn doet. Mijn mama zou willen dat we weer konden genieten maar dat lukt nu nog niet. Ik neem de dagen met de dag en neem mam in mijn hart overal mee naartoe.
S
22-07-2023
Reactie:
Heel herkenbaar al deze verhalen. 2 juni 2023 is mijn mama overleden aan longkanker. Ik mis haar zo erg. En het doet me pijn om te weten dat mijn papa nu alleen verder moet. Door de rouwverwerking ben ik extreem moe en heb dagen dat elke vezel in mijn lijf pijn doet. Mijn mama zou willen dat we weer konden genieten maar dat lukt nu nog niet. Ik neem de dagen met de dag en neem mam in mijn hart overal mee naartoe.
S
22-07-2023
Reactie:
Ik heb mij moeder vandaag 1 week verloren ze lag 1 weekje in coma ik heb haar 2 weken niet gehoord en ook niet goed gezien ik heb haar gezien maar met allemaal kabels ze lag op de intesive care ic , ik mis haar zo erg , ik wil haar zien zeggen dat ik van haar heel heel erg van haar hou maar waar vind ik haar inshallah zie ik haar in de paradijs inshallah ❤️❤️❤️
Anoniem
29-08-2023
Reactie:
Ik herken me helemaal in jouw verhaal. Het gemis is niet in woorden uit te drukken. Ik koester daarom de fijne herinneringen.
Olaf
01-10-2023
Reactie:
Ik herken me helemaal in jouw verhaal. Het gemis is niet in woorden uit te drukken. Ik koester daarom de fijne herinneringen.
Olaf
01-10-2023
Ik weet niet hoe ik verder moet (Verhaal 444)
Mijn man overleed afgelopen juli . Hij geeft nog tweeënhalve week geleefd nadat we de diagnose longkanker kregen. Het was een heftige emotionele tijd. We zijn 42 jaar samen geweest. Ik weet niet hoe ik verder moet. Ben zo verschrikkelijk verdrietig en eenzaam. Ik heb geen kinderen of andere familie. Ik heb zo'n verdriet. Als iemand dit lees en in hof van Twente woont dan kunnen we misschien eens samen gaan wandelen of praten over ons verdriet. Lotgenoten
Ria
01-10-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ben er zo kapot van...weet gewoon niet hoe verder (Verhaal 437)
Mijn man is overleden 30 juni jl. na een diagnose die een week ervoor gesteld was, een zeer agressieve vorm van kanker maar welke soort hebben we nooit geweten want de onderzoeken heeft hij niet gehaald. Wel had hij meer dan 20 uitzaaiingen erdoor op de lever, verder werd zijn bloed afgebroken door een zeldzame vorm van microangiopathie en daarbij hemolytische anemie...hij had geen schijn van kans. We waren net 6 dagen terug in ons eigen huis na iets meer dan een jaar in een wisselwoning te hebben gezeten. De avond van de uitslag op de spoed....we hebben slecht nieuws, u heeft hooguit nog een paar weken...het werd er maar 1. Je gaat naar de dokter omdat je denkt longontsteking te hebben en vervolgens komt dit er per toeval achterweg...gezien op de scan van de longen........
Ik kan het gewoon nog steeds niet bevatten, merk wel dat nu de klap echt begint te komen...hij was mijn maatje, mijn alles....ik moet door voor de kinderen, die hebben beiden een vorm van autisme, wel volwassen maar qua leeftijdsontwikkeling jonger. Het leven zonder hem is zo leeg........ben er zo kapot van...weet gewoon niet hoe verder
Ik kan het gewoon nog steeds niet bevatten, merk wel dat nu de klap echt begint te komen...hij was mijn maatje, mijn alles....ik moet door voor de kinderen, die hebben beiden een vorm van autisme, wel volwassen maar qua leeftijdsontwikkeling jonger. Het leven zonder hem is zo leeg........ben er zo kapot van...weet gewoon niet hoe verder
Cora
18-09-2023
laatste reactie: 01-10-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat vreselijk voor jullie, gecondoleerd
Ik begrijp wat je bedoeld met de klap, die komt nu pas.
Ik vind het goed en knap van je dat je je verhaal deelt, en hopelijk krijg je dan ook de steun door te weten dat je niet alleen bent.
Dat er meer mensen zijn die weten hoe jij je nu voelt, en dat je daar kracht uit kunt halen.
Ik hoop dat je genoeg hulp krijgt, en een hele grote tip: vraag hulp, om met iemand te praten. Wat anderen ook zeggen: je kunt het echt niet alleen
Veel sterkte en kracht 🤍
Ik begrijp wat je bedoeld met de klap, die komt nu pas.
Ik vind het goed en knap van je dat je je verhaal deelt, en hopelijk krijg je dan ook de steun door te weten dat je niet alleen bent.
Dat er meer mensen zijn die weten hoe jij je nu voelt, en dat je daar kracht uit kunt halen.
Ik hoop dat je genoeg hulp krijgt, en een hele grote tip: vraag hulp, om met iemand te praten. Wat anderen ook zeggen: je kunt het echt niet alleen
Veel sterkte en kracht 🤍
Francisca
18-09-2023
Reactie:
Hoi. Ik ben degene van verhaal 430.
Wij hebben ook 1 zoon met een beperking.
Hij zit nu in een kliniek
Ik weet ook niet hoe ik in hemelsnaam alleen verder moet. Kan je alleen maar sterkte wensen en zeggen dat ik echt begrijp hoe je je voelt.
Wij hebben ook 1 zoon met een beperking.
Hij zit nu in een kliniek
Ik weet ook niet hoe ik in hemelsnaam alleen verder moet. Kan je alleen maar sterkte wensen en zeggen dat ik echt begrijp hoe je je voelt.
Ronald
19-09-2023
Reactie:
Imijn man is afgelopen juli overleden. Binnen tweeënhalve week. Ik ben kapot van verdriet en voel mij heel eenzaam. Ik heb geen kinderen of broers of zussen. Weinig mensen om mij heen. We zijn 42 jaar samen geweest en deden alles samen. Ik weet echt niet hoe ik verder moet. Heb zo'n verdriet. Vooral de zondagen zijn zo eenzaam.
Ria
01-10-2023
Laat alles uit mijn trillende handen vallen (Verhaal 430)
Gisterochtend mijn vrouw dood aangetroffen in bed. Hartstilstand. Nooit ergens last van gehad en was pas 56 jaar. 2 maanden geleden mijn moeder overleden en nu heb ik niemand meer.
Ik ben zelf ook 56. Ik voel me nu zo beroerd.
Geen aanspraak. Duizelig hoofdpijn misselijk licht in mijn hoofd .laat alles uit mijn trillende handen vallen en weet niet hoe ik verder moet
Herkent iemand dit en wat kan je eraan doen.
Kan je ergens praten met lotgenoten??
Ik ben zelf ook 56. Ik voel me nu zo beroerd.
Geen aanspraak. Duizelig hoofdpijn misselijk licht in mijn hoofd .laat alles uit mijn trillende handen vallen en weet niet hoe ik verder moet
Herkent iemand dit en wat kan je eraan doen.
Kan je ergens praten met lotgenoten??
Ronald
10-09-2023
laatste reactie: 28-09-2023
14Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ocherm.... zo jong :-( Kan me voorstellen dat je je beroerd en alleen voelt. Verder geen vrienden en familie om mee te praten?
Jenny
11-09-2023
Reactie:
Dag onbekende heel verdrietig maar ook ik ben nu 2,5 jaar weduwe en wik weer iemand ontmoeten, wel eerlijk te vertrouwen.
Misschien kunnen we elkaar ontmoeten i ??
Misschien kunnen we elkaar ontmoeten i ??
Lizzy
15-09-2023
Reactie:
Jenny. Ik ben afgelopen december mijn zus en 2 maanden geleden ook nog eens mijn moeder verloren. Ik heb dus alleen mijn schoonfamilie nog. Mijn vrouw zei altijd als er met mij wat gebeurt dan laat mijn familie je nooit valken. Maar nu na een week nog geen appje of telefoontje gehad.
Ronald
15-09-2023
Reactie:
Lizzy. Graag zou ik met je in contact komen. Wil zo graag praten met iemand .
Ronald
15-09-2023
Reactie:
Ronald,
Wat een drama, zo onverwachts. Ik heb dit ook meegemaakt. Zit nu weer te huilen. Humanitas heeft mensen die bij jou aan huis komen, voor rouwverwerking. Geen kosten aan verbonden. Ik heb hier goede herinneringen aan. Het is onvoorstelbaar dat zoiets gebeurt, en zo onverwachts. Ik ben mijn geliefde echtgenoot van de éne minuut op de andere minuut kwijtgeraakt. Ik weet ook niet hoe ik verder moet. De weekenden zijn zo zwaar, zo alleen. Wij hebben geen kinderen.
Wat een drama, zo onverwachts. Ik heb dit ook meegemaakt. Zit nu weer te huilen. Humanitas heeft mensen die bij jou aan huis komen, voor rouwverwerking. Geen kosten aan verbonden. Ik heb hier goede herinneringen aan. Het is onvoorstelbaar dat zoiets gebeurt, en zo onverwachts. Ik ben mijn geliefde echtgenoot van de éne minuut op de andere minuut kwijtgeraakt. Ik weet ook niet hoe ik verder moet. De weekenden zijn zo zwaar, zo alleen. Wij hebben geen kinderen.
I. de Jager
17-09-2023
Reactie:
Zijn er mensen die nu ook heel veel verdriet hebben en met mij hier over wilen praten of weet iemand waar er bijeenkomsten zijn voor lotgenoten in de buurt van Rotterdam??
Ronald
17-09-2023
Reactie:
Niemand??. Het verdriet wordt iedere dag erger.
Ronald
20-09-2023
Reactie:
Ronald, wat een intens verdriet! Je grond verdwijnt gewoon onder voeten op dit moment. Het wordt beter, uiteindelijk, helaas valt dat niet te forceren maar uiteindelijk zal zich een leven vormen om dit verdriet heen.
Ik raad je aan om even met de huisarts te gaan praten. Heb ik goede ervaring mee. Vraag om een maatschappelijk werker of wat zij/hij anders kan doen om jou te ondersteunen. Alle liefs en sterkte!
Ik raad je aan om even met de huisarts te gaan praten. Heb ik goede ervaring mee. Vraag om een maatschappelijk werker of wat zij/hij anders kan doen om jou te ondersteunen. Alle liefs en sterkte!
Cathy
22-09-2023
Reactie:
Is er hier op het forum een of meerdere mensen die ook graag wil of willen praten en steun zoeken. Kan bij mij thuis of op eenneutrale plek. Geen bijbedoelingen oid maar ik heb gewoon de behoefte om te praten met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben en het ook niet kunnen begrijpen allemaal
Ronald
25-09-2023
Reactie:
Weet iemand of je hier geen emailadres mag plaatsen?? Iedere keer wordt mijn post met emailadres verwijderd??
Ronald
26-09-2023
Reactie:
Ik had een reactie geplaatst maar ze verschijnt blijkbaar niet.
Els Geens
27-09-2023
Reactie:
Probeer het nog een els
Ronald
27-09-2023
Reactie:
Heb ik gedaan. Weer niet.
Els
28-09-2023
Reactie:
Stuur deze anders naar ronald bergschenhoek at yahoo punt com maar dan alles aan elkaar vast
Ronald
28-09-2023
En dan ben je wees (Verhaal 285)
Ik loop tegen mezelf aan. Hoe ik ook probeer mijzelf bij elkaar te rapen, de balletjes in de lucht te houden, ik smak om de zoveel tijd weer eens tegen die muur.
Toen ik 16 was, verloor ik mijn mama. Ze was mijn beste vriendin en rots in de branding. Op een periode van één jaar is ze door baarmoederkanker afgetakeld naar een schim van zichzelf, gedrogeerd onder morfine. Net geen 49 jaar geworden en haar hele leven in teken van anderen geleefd. Dik oneerlijk voor haar, maar ook voor ons. Het heeft een flinke kras achtergelaten op onze ziel.
De band met mijn vader was toen niet zo super, maar in de jaren erna zijn we dichter bij mekaar gegroeid. Ik was mijn moeder kwijt, maar had mijn vader teruggevonden.
In 2020, 10 jaar na het verlies van mijn moeder, kreeg mijn vader de diagnose van dikkedarmkanker. Het ging behandelbaar zijn, we moesten niet uitgaan van het ergste, ... je kent het wel. De zaken die mensen zeggen om zogezegd te troosten. Mensen die kanker niet van dichtbij hebben meegemaakt, kunnen niet beseffen wat een behandeling met een persoon doet en wat voor aanslag het vormt op het fysieke en het mentale.
Behandelingen opgestart, zware darmoperatie ondergaan, stoma geplaatst. De hele reutemeteut. En ja, we krijgen kortstondig in de lente van 2021 het nieuws dat hij kankervrij verklaard is. Hoera, we mogen weer ademen, genieten!
Voor mij was het genieten van een tijd met hem van korte duur, want in juli 2021 beviel ik van mijn eerste dochter. Normaal een tijd van roze wolkjes. Realiteit was veel babygehuil, onmacht, borstvoedingsfrustratie, uitputting, ... Allemaal niet zo vreemd, maar slopend. Te meer omdat begin september 2021 bij het wegnemen van de stoma van mijn vader, opnieuw kankercellen gevonden werden in het buikvlies.
Uitzaaiing in het buikvlies, dokter google geeft een levensverwachting van 1 jaar. Maar het ging weer behandelbaar zijn, we moesten weer niet uitgaan van het ergste, ... Het heeft exact één jaar geduurd. Eind augustus 2022 is hij overleden.
Geprobeerd zo veel als mogelijk bij hem te zijn, iets te kunnen betekenen, de band met de kleindochter zo veel als mogelijk nog op te kunnen bouwen, ook al was zij een huilbaby tot 7 maanden. Zeker de laatste weken van zijn leven was het schipperen tussen werk, gezin en zorg.
Hij heeft gevochten tot het einde, wou leven, wou zijn kleinkinderen zien opgroeien, maar heeft toch uiteindelijk zelf de keuze moeten maken voor euthanasie.
Zelfs zijn euthanasie was een strijd. Zijn PAC zat blijkbaar verstopt bij het toedienen van de medicatie, zoeken naar aders was een zware bevalling. Kortom, in plaats van 3 minuten, heeft zijn doodsstrijd een uur geduurd. In plaats van in coma zachtjes weg te glijden, was hij er van bewust tot de laatste seconde. Die laatste happen naar lucht met zijn ogen wagenwijd open...
En nu ben ik wees. Geen moeder, geen vader. Ik ben nog net geen 29 jaar.
We zijn 9 weken verder en ik daver op mijn grondvesten. Ik zit gevangen in mijn eigen huid. Ik probeer terug te werken, te zorgen voor mijn gezin, te zorgen voor zijn achtergebleven partner, ...
Maar telkens er één bal omhoog gaat, valt de andere weer op de grond.
Erkenning voor het verdriet en de uitputting dat zich afgelopen jaren opgestapeld heeft, vind ik bijzonder weinig in mijn omgeving. Begrip dat dit ook weer de oude wonden openrijt van het verlies van mijn moeder, is ook ver zoek. Je hoort dan de standaard antwoorden: "tijd heelt de wonden", "de scherpe randen gaan ervan af", "het is een proces", "binnenkort heb je het een plaatsje kunnen geven", "het komt allemaal goed". Kortom: je moet doorgaan, want zo hoort het.
Ik wil geen medelijden, maar gewoon erkenning van mijn verdriet dat ik nu beleef. Gewoon begrip dat het weer eens minder gaat, dat het weer eens wat minder productief is.
Ja het wordt weer beter, ja tijd verzacht het verlies. Maar daar ben ik nu vandaag de dag vet mee.
Toen ik 16 was, verloor ik mijn mama. Ze was mijn beste vriendin en rots in de branding. Op een periode van één jaar is ze door baarmoederkanker afgetakeld naar een schim van zichzelf, gedrogeerd onder morfine. Net geen 49 jaar geworden en haar hele leven in teken van anderen geleefd. Dik oneerlijk voor haar, maar ook voor ons. Het heeft een flinke kras achtergelaten op onze ziel.
De band met mijn vader was toen niet zo super, maar in de jaren erna zijn we dichter bij mekaar gegroeid. Ik was mijn moeder kwijt, maar had mijn vader teruggevonden.
In 2020, 10 jaar na het verlies van mijn moeder, kreeg mijn vader de diagnose van dikkedarmkanker. Het ging behandelbaar zijn, we moesten niet uitgaan van het ergste, ... je kent het wel. De zaken die mensen zeggen om zogezegd te troosten. Mensen die kanker niet van dichtbij hebben meegemaakt, kunnen niet beseffen wat een behandeling met een persoon doet en wat voor aanslag het vormt op het fysieke en het mentale.
Behandelingen opgestart, zware darmoperatie ondergaan, stoma geplaatst. De hele reutemeteut. En ja, we krijgen kortstondig in de lente van 2021 het nieuws dat hij kankervrij verklaard is. Hoera, we mogen weer ademen, genieten!
Voor mij was het genieten van een tijd met hem van korte duur, want in juli 2021 beviel ik van mijn eerste dochter. Normaal een tijd van roze wolkjes. Realiteit was veel babygehuil, onmacht, borstvoedingsfrustratie, uitputting, ... Allemaal niet zo vreemd, maar slopend. Te meer omdat begin september 2021 bij het wegnemen van de stoma van mijn vader, opnieuw kankercellen gevonden werden in het buikvlies.
Uitzaaiing in het buikvlies, dokter google geeft een levensverwachting van 1 jaar. Maar het ging weer behandelbaar zijn, we moesten weer niet uitgaan van het ergste, ... Het heeft exact één jaar geduurd. Eind augustus 2022 is hij overleden.
Geprobeerd zo veel als mogelijk bij hem te zijn, iets te kunnen betekenen, de band met de kleindochter zo veel als mogelijk nog op te kunnen bouwen, ook al was zij een huilbaby tot 7 maanden. Zeker de laatste weken van zijn leven was het schipperen tussen werk, gezin en zorg.
Hij heeft gevochten tot het einde, wou leven, wou zijn kleinkinderen zien opgroeien, maar heeft toch uiteindelijk zelf de keuze moeten maken voor euthanasie.
Zelfs zijn euthanasie was een strijd. Zijn PAC zat blijkbaar verstopt bij het toedienen van de medicatie, zoeken naar aders was een zware bevalling. Kortom, in plaats van 3 minuten, heeft zijn doodsstrijd een uur geduurd. In plaats van in coma zachtjes weg te glijden, was hij er van bewust tot de laatste seconde. Die laatste happen naar lucht met zijn ogen wagenwijd open...
En nu ben ik wees. Geen moeder, geen vader. Ik ben nog net geen 29 jaar.
We zijn 9 weken verder en ik daver op mijn grondvesten. Ik zit gevangen in mijn eigen huid. Ik probeer terug te werken, te zorgen voor mijn gezin, te zorgen voor zijn achtergebleven partner, ...
Maar telkens er één bal omhoog gaat, valt de andere weer op de grond.
Erkenning voor het verdriet en de uitputting dat zich afgelopen jaren opgestapeld heeft, vind ik bijzonder weinig in mijn omgeving. Begrip dat dit ook weer de oude wonden openrijt van het verlies van mijn moeder, is ook ver zoek. Je hoort dan de standaard antwoorden: "tijd heelt de wonden", "de scherpe randen gaan ervan af", "het is een proces", "binnenkort heb je het een plaatsje kunnen geven", "het komt allemaal goed". Kortom: je moet doorgaan, want zo hoort het.
Ik wil geen medelijden, maar gewoon erkenning van mijn verdriet dat ik nu beleef. Gewoon begrip dat het weer eens minder gaat, dat het weer eens wat minder productief is.
Ja het wordt weer beter, ja tijd verzacht het verlies. Maar daar ben ik nu vandaag de dag vet mee.
Anoniem
27-10-2022
laatste reactie: 28-09-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Om de zoveel tijd komt het gevoel waarmee ik bovenstaande post heb geschreven, terug omhoog. Ik wil het weer even van me afschrijven.
We zijn bijna 7 maanden verder na het overlijden van mijn vader. Het gevoel is niet meer zo intens als eerst, maar het is nog met flinke ups en downs.
Deze week overheerst weer een down, en dat zal niet beteren met de verjaardagsherdenking die er aan zit te komen in april.
Momenteel is nog niet alles van het nalatenschap rond (één bank in particular is echt volledig imbeciel), en dat weegt wel door aangezien ik de enige ben van de erfgenamen die secuur genoeg is om de administratie af te handelen. Wou dat het afgehandeld was, dan is dat toch al één zorg minder.
Verder zit ik, noodgedwongen, in een situatie waarbij mijn broer en ik verantwoordelijk geworden zijn voor de analfabete/niet-zelfstandige partner van mijn papa. Dit zorgt voor extra druk in een al zo druk leven met fulltime werk en zorg voor een klein kind. Voor mijn kind heb ik heel graag gekozen, voor deze situatie met zijn partner niet. Volgens de psycholoog moet ik meer afstand nemen, maar hoe doe je dat als die persoon probeert op je te leunen en zegt dat ze je als haar kind beschouwt. Dit gevoel is helemaal niet wederzijds. Ik zit verwrongen tussen de laatste wens van mijn vader, de noden van mijn eigen gezin en mijn eigen welzijn...
Wat me vooral tegenvalt, is dat niemand maar dan ook echt niemand er een hol om geeft en gemeend vraagt hoe het gaat. Het is maar normaal dat ik terug functioneer als ervoor. Het valt me vooral tegen van mijn vrienden. Maar whatever, "smile and wave". Erg als je enkel bij iemand die je betaalt (de psych) jezelf mag en kan zijn.
Het is een worsteling om mezelf op de rit te houden en heb op dit moment zeer weinig levensvreugde. Daar kan ik zo kwaad en intens verdrietig van worden.
Voor de eventuele lezers, dit is voor mezelf een dagboek om bij te houden hoe het gaat. Ik hoop bij de volgende post wat positiever te zijn.
We zijn bijna 7 maanden verder na het overlijden van mijn vader. Het gevoel is niet meer zo intens als eerst, maar het is nog met flinke ups en downs.
Deze week overheerst weer een down, en dat zal niet beteren met de verjaardagsherdenking die er aan zit te komen in april.
Momenteel is nog niet alles van het nalatenschap rond (één bank in particular is echt volledig imbeciel), en dat weegt wel door aangezien ik de enige ben van de erfgenamen die secuur genoeg is om de administratie af te handelen. Wou dat het afgehandeld was, dan is dat toch al één zorg minder.
Verder zit ik, noodgedwongen, in een situatie waarbij mijn broer en ik verantwoordelijk geworden zijn voor de analfabete/niet-zelfstandige partner van mijn papa. Dit zorgt voor extra druk in een al zo druk leven met fulltime werk en zorg voor een klein kind. Voor mijn kind heb ik heel graag gekozen, voor deze situatie met zijn partner niet. Volgens de psycholoog moet ik meer afstand nemen, maar hoe doe je dat als die persoon probeert op je te leunen en zegt dat ze je als haar kind beschouwt. Dit gevoel is helemaal niet wederzijds. Ik zit verwrongen tussen de laatste wens van mijn vader, de noden van mijn eigen gezin en mijn eigen welzijn...
Wat me vooral tegenvalt, is dat niemand maar dan ook echt niemand er een hol om geeft en gemeend vraagt hoe het gaat. Het is maar normaal dat ik terug functioneer als ervoor. Het valt me vooral tegen van mijn vrienden. Maar whatever, "smile and wave". Erg als je enkel bij iemand die je betaalt (de psych) jezelf mag en kan zijn.
Het is een worsteling om mezelf op de rit te houden en heb op dit moment zeer weinig levensvreugde. Daar kan ik zo kwaad en intens verdrietig van worden.
Voor de eventuele lezers, dit is voor mezelf een dagboek om bij te houden hoe het gaat. Ik hoop bij de volgende post wat positiever te zijn.
Anoniem
21-03-2023
Reactie:
We zijn ondertussen 9 maanden verder en ik kan al wel zeggen dat het gevoel al niet meer zo extreem was als mijn laaste bericht van 2 maanden geleden.
De lichtpuntjes begin ik al meer terug te zien, maar de emoties komen nog in vlagen naar omhoog. De vlagen zijn echter wel korter en ik voel ze opkomen, dus kan al iets beter relativeren.
"Vandaag is een mindere dag, morgen zal het wel weer anders zijn".
Ondertussen al meer afstand kunnen nemen van de partner van mijn vader. Poetshulp geregeld en binnenkort zal ook familiehulp ingeschakeld worden zodat we daar niet meer zo vaak moeten komen. Ik ga nog maar om de week langs, bellen is wel wekelijks. Beetje kil, maar ik doe wat ik moet doen om mezelf terug op de rails te krijgen.
Het gevoel dat niemand er ook maar een hol om geeft, dat is er jammer genoeg wel nog altijd. Het is gewoon zo dat niemand eens vraagt hoe het oprecht gaat, en ik voel me niet gezien in mijn verlies/verdriet. Enige manier om er mee te dealen: gevoelens wegsteken in het openbaar, er niet met vrienden/collega's over praten, en in therapiesessies het potje laten uitlopen.
Ik merk dat ik korter ben, iets bitsiger, zeker naar collega's. Spijtig, maar ze houden ook geen rekening met mij. Ik hoop dat dit binnenkort terug betert.
Tot het volgende bericht.
De lichtpuntjes begin ik al meer terug te zien, maar de emoties komen nog in vlagen naar omhoog. De vlagen zijn echter wel korter en ik voel ze opkomen, dus kan al iets beter relativeren.
"Vandaag is een mindere dag, morgen zal het wel weer anders zijn".
Ondertussen al meer afstand kunnen nemen van de partner van mijn vader. Poetshulp geregeld en binnenkort zal ook familiehulp ingeschakeld worden zodat we daar niet meer zo vaak moeten komen. Ik ga nog maar om de week langs, bellen is wel wekelijks. Beetje kil, maar ik doe wat ik moet doen om mezelf terug op de rails te krijgen.
Het gevoel dat niemand er ook maar een hol om geeft, dat is er jammer genoeg wel nog altijd. Het is gewoon zo dat niemand eens vraagt hoe het oprecht gaat, en ik voel me niet gezien in mijn verlies/verdriet. Enige manier om er mee te dealen: gevoelens wegsteken in het openbaar, er niet met vrienden/collega's over praten, en in therapiesessies het potje laten uitlopen.
Ik merk dat ik korter ben, iets bitsiger, zeker naar collega's. Spijtig, maar ze houden ook geen rekening met mij. Ik hoop dat dit binnenkort terug betert.
Tot het volgende bericht.
Anoniem
25-05-2023
Reactie:
Ja heb ik ook sinds mijn mama een jaar geleden gestorven is
Anoniem
04-07-2023
Reactie:
Hoi,
Ik ben 21 jaar en mijn moeder is 2 weken geleden overleden aan baarmoederkanker in een half jaar tijd. Je verhaal is heel herkenbaar. Ik zit nog vol ongeloof. Ik ken ook niemand van mijn leeftijd met een gelijk verhaal dus het is heel fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Het is fijn te lezen dat het wat maanden beter een klein beetje beter met je gaat. Ik wens je al het goeds. Veel liefs <3
Ik ben 21 jaar en mijn moeder is 2 weken geleden overleden aan baarmoederkanker in een half jaar tijd. Je verhaal is heel herkenbaar. Ik zit nog vol ongeloof. Ik ken ook niemand van mijn leeftijd met een gelijk verhaal dus het is heel fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Het is fijn te lezen dat het wat maanden beter een klein beetje beter met je gaat. Ik wens je al het goeds. Veel liefs <3
Anoniem
12-08-2023
Reactie:
Bedankt aan de lezers die gereageerd hebben, jullie ook heel veel liefs en warmte gewenst in deze wirwar aan gevoelens na jullie verlies.
Ik ben intussen 1 jaar en een 1 maand verder. Ik kan momenteel zeggen dat ik eindelijk een soort van rust gevonden heb in de slingerbewegingen van rouw. Natuurlijk gaat niet elke dag goed en zijn er moeilijke, emotionele momenten. Maar ik merk dat er steeds meer ruimte in mijn hoofd is om nostalgisch naar herinneringen terug te kijken in plaats van deze met een zwaarte te beleven.
Het helpt natuurlijk ook dat de administratieve kant volledig afgerond is en dat we een soort van evenwicht gevonden hebben in de zorg van de overgebleven partner. Ook zijn alle "eerste keren" gepasseerd, wat de emotionele lading toch al wat afzwakt. Bij mij is er misschien ook eindelijk ruimte om eens te beginnen met spullen op te ruimen van mijn ouders, maar dat zullen we nog even bekijken hoe dat gaat lopen.
Het enige wat me de afgelopen tijd weer even onderuit gehaald heeft, is gekibbel in de familie dat misschien zal uitmonden in een rechtzaak. Jammer genoeg, als nazaten van mijn vader, worden wij gewoon mee betrokken zonder dat we hier überhaupt iets mee te maken willen hebben. We hebben nog niet genoeg shit meegemaakt zeker.
Van familie moet je het hebben zeker.
Tot een volgende keer.
Ik ben intussen 1 jaar en een 1 maand verder. Ik kan momenteel zeggen dat ik eindelijk een soort van rust gevonden heb in de slingerbewegingen van rouw. Natuurlijk gaat niet elke dag goed en zijn er moeilijke, emotionele momenten. Maar ik merk dat er steeds meer ruimte in mijn hoofd is om nostalgisch naar herinneringen terug te kijken in plaats van deze met een zwaarte te beleven.
Het helpt natuurlijk ook dat de administratieve kant volledig afgerond is en dat we een soort van evenwicht gevonden hebben in de zorg van de overgebleven partner. Ook zijn alle "eerste keren" gepasseerd, wat de emotionele lading toch al wat afzwakt. Bij mij is er misschien ook eindelijk ruimte om eens te beginnen met spullen op te ruimen van mijn ouders, maar dat zullen we nog even bekijken hoe dat gaat lopen.
Het enige wat me de afgelopen tijd weer even onderuit gehaald heeft, is gekibbel in de familie dat misschien zal uitmonden in een rechtzaak. Jammer genoeg, als nazaten van mijn vader, worden wij gewoon mee betrokken zonder dat we hier überhaupt iets mee te maken willen hebben. We hebben nog niet genoeg shit meegemaakt zeker.
Van familie moet je het hebben zeker.
Tot een volgende keer.
Anoniem
28-09-2023
Wil je ook je hart luchten?
Mijn moeder is plots overleden (Verhaal 438)
Mijn moeder is plots overleden. Zij was samen met mijn vader hun 43ste trouwdag aan het vieren. Door een avondje uit eten te gaan en naar de bioscoop. Zij is na de film. Van een trap in de bioscoop gevallen. Heeft een draai gemaakt en is verkeerd op haar hoofd terecht gekomen. Ik kan het niet geloven. Onze lieve moeder. En de pijn die mijn vader heeft, hij heeft het zien gebeuren. En voelt zich schuldig. Ook al kan hij er helemaal niks aan doen. We kunnen het niet accepteren.. Zij is zo een sterk persoon altijd geweest. Het voelt heel nep dat ik dit verhaal typ.. ik had het leven al niet heel hoog zitten. Omdat ik weet dat er zoveel erge dingen gebeuren. Die enorm veel pijn doen. En nu helemaal.. niet om zielig te doen.. maar ik had liever gehad dat ik was gevallen.. Zij deed zoveel met mijn neefje en nichtje het was hun beste oma. En het doet zoveel zeer. Het leven is nep.. zo voelt het nu.. en als ik anderen hun verhalen lees.. denk ik jeehtje wat erg allemaal. Heel veel sterkte iedereen. ♡mama ik hou van jou je bent bij ons.
Elsalods
21-09-2023
laatste reactie: 28-09-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat ontzettend verdrietig. Mijn moeder is vrijdag overleden. We waren met z'n 3tjes, vader, moeder en ik op vakantie. We moeten nu nog naar Nederland, ook het lichaam van mijn moeder. Ik ben kapot. Ik weet werkelijk niet hoe ik hier ooit overheen moet komen. Wordt gek van binnen. Wil haar kunnen knuffelen , zeggen dat ik zoveel van haar hou. Maar ze is weg.
Corina
25-09-2023
Reactie:
Mijn mama is op 6 september onverwacht overleden, ze zat dood in haar auto op de parking van een warenhuis, iets aan haar hart gekregen waarschijnlijk door de warmte. Ik ben er kapot van, heel mijn wereld is ingestort. Ik had ze de dag voordien nog gezien. Hartproblemen had ze niet. Ik zit met zoveel vragen, zoveel verdriet. Tijd om te rouwen is er niet want je moet vanalles regelen. En ik wil mijn papa bijstaan want die is verloren, mijn ouders waren altijd samen, deden alles samen, waren heel actief ook.
Cathy
27-09-2023
Reactie:
Lieve Elsalods, wat heftig …
Het is vreselijk dat je dit moet meemaken, net als je vader.
Ik wil een groepsapp oprichten voor mensen die hun moeder zijn verloren, als je er behoefte aan hebt kun je je telefoonnummer mailen , als het te vroeg voor je is dan snap ik dat. Mochten anderen dit lezen en hier behoefte aan hebben, je bent welkom
Veel sterkte , je bent niet alleen 🤍🤍 hopelijk heb je wat aan de steun van anderen
Het is vreselijk dat je dit moet meemaken, net als je vader.
Ik wil een groepsapp oprichten voor mensen die hun moeder zijn verloren, als je er behoefte aan hebt kun je je telefoonnummer mailen , als het te vroeg voor je is dan snap ik dat. Mochten anderen dit lezen en hier behoefte aan hebben, je bent welkom
Veel sterkte , je bent niet alleen 🤍🤍 hopelijk heb je wat aan de steun van anderen
Francisca
27-09-2023
Reactie:
Stom, vermeld ik het e-mail adres niet erbij:
lotgenotenapp@outlook.com
lotgenotenapp@outlook.com
Francisca
27-09-2023
Reactie:
Zoveel verdrietige verhalen. Ik hoop dat de groepsapp ons kracht kan geven.
Corina
28-09-2023
Groepsapp verlies moeder (Verhaal 442)
Groepsapp verlies moeder
Ik spam misschien een beetje op deze site maar ik zie het maar als een uitlaatklep 😅, ik heb een groepsapp aangemaakt voor lotgenoten die ook zijn/haar moeder zijn verloren.
Je telefoonnummer kun je veilig mailen naar lotgenotenapp@outlook.com
Dan zal ik je toevoegen aan de groep.
Ik spam misschien een beetje op deze site maar ik zie het maar als een uitlaatklep 😅, ik heb een groepsapp aangemaakt voor lotgenoten die ook zijn/haar moeder zijn verloren.
Je telefoonnummer kun je veilig mailen naar lotgenotenapp@outlook.com
Dan zal ik je toevoegen aan de groep.
Francisca
27-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ben op zoek naar lotgenoten (Verhaal 409)
Mijn mama en beste vriendin is overleden. Ik mis haar nu al zo erg. Ik ben 30 jaar en ik ben op zoek naar lotgenoten waar kan ik deze vinden?
-
12-08-2023
laatste reactie: 27-09-2023
20Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hier.. zondag mijn mama die mijn beste was verloren. In weet niet meer hoe ik verder moet. Ik ben 29 jaar
Aylin
17-08-2023
Reactie:
Mijn moeder is op 26 juni 2023 overleden. Een week na mijn 22e verjaardag. Ook ik zou graag praten met mensen die hetzelfde mee hebben gemaakt.
Lynn
17-08-2023
Reactie:
Ik ben 8 augustus mijn moeder en mijn beste maatje verloren. Het is nog geen 2 weken geleden en weet nu al niet hoe ik straks verder moet. Ik ben 36, maar kom graag in contact met lotgenoten. Mijn insta is: sanniehart
Misschien kan ik met iemand die mijn gevoel begrijpt in contact komen om erover te praten.
Misschien kan ik met iemand die mijn gevoel begrijpt in contact komen om erover te praten.
Sandra
19-08-2023
Reactie:
Misschien een idee om ergens n groepje te maken.. zodat we kunnen praten en delen
Aylin
20-08-2023
Reactie:
Mijn moeder overleed op 21 juni 2023, zelf ben ik 34
Ze was mijn alles, mijn allerbeste vriendin en plotseling is ze weg…
Alles staat stil en ik voel me ontzettend alleen in m’n verdriet . Doorgaan lukt me niet …
Ik zou ook graag in contact komen, maar heb geen Social media ..
Ze was mijn alles, mijn allerbeste vriendin en plotseling is ze weg…
Alles staat stil en ik voel me ontzettend alleen in m’n verdriet . Doorgaan lukt me niet …
Ik zou ook graag in contact komen, maar heb geen Social media ..
Francisca
21-08-2023
Reactie:
Mijn moeder overleed op 30 juli 1 dag na mijn verjaardag en 3 dagen na haar verjaardag. Ben zoo..verdrietig, ik zoek lotgenoten. Ben zelf 63 jaar
L
27-08-2023
Reactie:
Sterkte, mijn moeder is kort geleden onverwachts overleden. Ik mis haar heel erg. Slaap slecht en functioneer overdag niet goed. Ik heb nergens zin in.
Jet
27-08-2023
Reactie:
Ook mijn moeder is overleden al 3 jaar terug ik kan het maar geen plek geven … ik heb geen familie en een hele kleine kring mensen . Ook door mijn overwerkte rouw is me relatie stuk gelopen ik geef mezelf oberal de schuld van . Zou graag erover willen Praten met mensen die ook zoveel last hebben van onverwerkt verdriet … ik ben 45 jaar
Christel
28-08-2023
Reactie:
Mijn insta is loveart101010
Aylin
28-08-2023
Reactie:
Mijn moeder is aan een hartstilstand overleden op 12 april. Voel me verdoofd. Ook behoefte aan praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, dus geen ziektebed processen. Ben zelf 30 jaar.
Lobke
05-09-2023
Reactie:
Mijn moeder is aan een hartstilstand overleden op 12 april. Voel me verdoofd. Ook behoefte aan praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, dus geen ziektebed processen. Ben zelf 30 jaar.
Lobke
05-09-2023
Reactie:
Hier 34 jaar , mijn moeder overleden na een hartaanval. Ik wil ook graag in contact komen, is het een idee om een groepsapp te maken? Ik wil dit wel doen, dan maak ik een mailadres waar de telefoonnummers veilig kunnen worden verstuurd. Ik heb zelf geen Social media namelijk….
Misschien fijn om daarin dingen met elkaar te delen maar ook er gewoon zijn om te luisteren en weten dat we niet alleen zijn….
Ik hoor het wel..
Misschien fijn om daarin dingen met elkaar te delen maar ook er gewoon zijn om te luisteren en weten dat we niet alleen zijn….
Ik hoor het wel..
Francisca
08-09-2023
Reactie:
En Lobke, ik snap helemaal wat je bedoeld…
Verdoofd en radeloos…
Het is nog steeds alsof het niet waar is .
Verdoofd en radeloos…
Het is nog steeds alsof het niet waar is .
Francisca
08-09-2023
Reactie:
Hoi allemaal,
Mijn moeder is afgelopen winter heel erg ziek geworden en 25 juli helaas overleden. Ik ben 21 jaar en zou ook graag in contact komen met lotgenoten.
Mijn moeder is afgelopen winter heel erg ziek geworden en 25 juli helaas overleden. Ik ben 21 jaar en zou ook graag in contact komen met lotgenoten.
irene
15-09-2023
Reactie:
Mijn mama is vrijdag overleden. Ik ben kapot van binnen. Hoe moet ik hier toch doorheen komen. Ik zou heel graag met lotgenoten praten. Ik ben 57, mama was 77. Mijn email is geluksvogel65@msn.com, liefs Corina
Corina
25-09-2023
Reactie:
Sanniehart ik heb je een volgverzoek gestuurd op insta
Anoniem
25-09-2023
Reactie:
Francisca, ik vind het een goed idee om een lotgenoten groep te maken.je mag me mailen als je wil. Geluksvogel65@msn.com
Corina
26-09-2023
Reactie:
Hoi allemaal,
Ik heb een e-mail adres gemaakt waar jullie veilig je telefoonnummer kunnen mailen, dan zorg ik ervoor dat er een groepsapp wordt aangemaakt.
Ik hoop dat veel van jullie dit doen, want denk echt dat we elkaar kunnen steunen, helpen en herkenning vinden die we soms missen in het dagelijkse leven
lotgenotenapp@outlook.com
Ik heb een e-mail adres gemaakt waar jullie veilig je telefoonnummer kunnen mailen, dan zorg ik ervoor dat er een groepsapp wordt aangemaakt.
Ik hoop dat veel van jullie dit doen, want denk echt dat we elkaar kunnen steunen, helpen en herkenning vinden die we soms missen in het dagelijkse leven
lotgenotenapp@outlook.com
Francisca
26-09-2023
Reactie:
Ik ga je direct mailen
Corina
27-09-2023
Reactie:
Hoi allemaal,
Ik heb een e-mail adres gemaakt waar jullie veilig je telefoonnummer kunnen mailen, dan zorg ik ervoor dat er een groepsapp wordt aangemaakt.
Ik hoop dat veel van jullie dit doen, want denk echt dat we elkaar kunnen steunen, helpen en herkenning vinden die we soms missen in het dagelijkse leven
lotgenotenapp@outlook.com
Ik heb een e-mail adres gemaakt waar jullie veilig je telefoonnummer kunnen mailen, dan zorg ik ervoor dat er een groepsapp wordt aangemaakt.
Ik hoop dat veel van jullie dit doen, want denk echt dat we elkaar kunnen steunen, helpen en herkenning vinden die we soms missen in het dagelijkse leven
lotgenotenapp@outlook.com
Francisca
27-09-2023
Ik heb adviezen nodig. Hoe moet ik verder? (Verhaal 52)
Ik heb adviezen nodig. Hoe moet ik verder? Anderhalf jaar geleden is de liefde van mijn leven om het leven gekomen bij een bedrijfsongeval.
De wereld om mij heen kent mij als een sterke vrouw. En ergens ben ik dat ook wel. Maar ik denk dat dat in deze situatie niet zo goed is. Ik wil instorten. Emoties de vrije loop laten. Maar ja zoals ik hier ook lees. Het is "al" anderhalf jaar geleden. Iedereen weet al dat je "zielig" bent. En om niet als zeur over te komen hou ik me maar groot.
Helemaal nu mijn moeder middels euthanasie afgelopen dec ook heen gegaan is. Normaal ging ik naar haar om mijn gevoelens uit te spreken. En als ik niet naar m'n moeder ging besprak ik het met mijn lief.
Het liefst wil ik bij de pakken neer gaan zitten. Mezelf verwaarlozen en nooit meer uit m'n bed komen. Gewoon m'n leven uitzitten. Maarja aangezien ik 32 ben duurt dat nog wel even. (ga ik van uit)
Dus ik moet verder. De vraag 'heb je al contact met nieuwe mannen?' komt steeds vaker voorbij. Terwijl ik al misselijk 🤮 word van de gedachte.
Pfffff ik wil niet voor altijd die vrouw zijn die haar partner verloren is. Ik wil niet die vrouw zijn haar moeder kwijt is.
Ik wil gewoon gelukkig zijn met mijn lief, baby's maken en bij oma op bezoek. Dat was mijn beeld anderhalf jaar geleden. En nu...
Ik begon deze tekst met : ik heb adviezen nodig.
Ik heb advies nodig bij het leren van een nieuw toekomst beeld schetsen. Soms probeer ik mezelf voor te stellen met een andere man... Maar iedere dagdroom komt er opneer dat mijn leven blijft draai om mijn grote liefde. Mijn kinderen dragen zijn naam. Mijn nieuwe partner vraagt mijn hand aan zijn vader. Zijn broer wordt mijn getuigen op mijn bruiloft als goedkeuring dat ik door ga. Het is niet te doen.
Hoe kan ik ooit iemand vragen om van mij te houden als er iemand anders voor altijd in mijn hart zit. Welke man vind het ok als zijn kinderen de naam dragen van de vorige partner van zijn vriendin?
Ik kan mezelf helemaal gek maken met deze gedachten. En om niet gek te worden laat ik die gedachten voor wat ze zijn. Ze zijn er, maar ga er niet te diep op in. Maar soms moet het even zoals nu.
Zijn er mensen hier, die hun partner zijn verloren en toch een manier hebben gevonden om weer geluk te ervaren? Ik ben heel nieuwsgierig hoe dat is gegaan. Hoe een andere partner om gaat met de situatie.
En hoe groot is de rol van de overleden partner.
Zijn hier ook mensen die nooit meer de stap richting liefde hebben gedaan? En komt dat dan omdat het verlies je zo veranderd heeft dat je het niet meer toe kan laten? Of is het een keuze die je hebt geaccepteerd.
Ik ben niet gelovig, ben nieuwsgierig naar spiritualiteit, maar weet nog niet of ik dat helemaal geloof... Maar stel er bestaat een hiernamaals, hoe kan ik straks in de hemel nou 2 liefdes hebben. Wat nou als ik hem straks na de dood tegen kom... "ja sorry lieve schat, maar ik moest door"
Mensen om mij heen zeggen, "wordt maar gelukkig met een ander, dat zou hij ook gewild hebben" Dan denk ik alleen maar...."Dan kennen jullie mijn mannetje niet 🤣"
Hij zou zeker gezegd hebben "je gaat vanaf nu maar als non door het leven"
Maargoed alle gekheid op een stokje, ik voel me verloren en ben opzoek naar hoop. Hoop die ik hopelijk uit jullie verhalen kan putten.
Liefs.
De wereld om mij heen kent mij als een sterke vrouw. En ergens ben ik dat ook wel. Maar ik denk dat dat in deze situatie niet zo goed is. Ik wil instorten. Emoties de vrije loop laten. Maar ja zoals ik hier ook lees. Het is "al" anderhalf jaar geleden. Iedereen weet al dat je "zielig" bent. En om niet als zeur over te komen hou ik me maar groot.
Helemaal nu mijn moeder middels euthanasie afgelopen dec ook heen gegaan is. Normaal ging ik naar haar om mijn gevoelens uit te spreken. En als ik niet naar m'n moeder ging besprak ik het met mijn lief.
Het liefst wil ik bij de pakken neer gaan zitten. Mezelf verwaarlozen en nooit meer uit m'n bed komen. Gewoon m'n leven uitzitten. Maarja aangezien ik 32 ben duurt dat nog wel even. (ga ik van uit)
Dus ik moet verder. De vraag 'heb je al contact met nieuwe mannen?' komt steeds vaker voorbij. Terwijl ik al misselijk 🤮 word van de gedachte.
Pfffff ik wil niet voor altijd die vrouw zijn die haar partner verloren is. Ik wil niet die vrouw zijn haar moeder kwijt is.
Ik wil gewoon gelukkig zijn met mijn lief, baby's maken en bij oma op bezoek. Dat was mijn beeld anderhalf jaar geleden. En nu...
Ik begon deze tekst met : ik heb adviezen nodig.
Ik heb advies nodig bij het leren van een nieuw toekomst beeld schetsen. Soms probeer ik mezelf voor te stellen met een andere man... Maar iedere dagdroom komt er opneer dat mijn leven blijft draai om mijn grote liefde. Mijn kinderen dragen zijn naam. Mijn nieuwe partner vraagt mijn hand aan zijn vader. Zijn broer wordt mijn getuigen op mijn bruiloft als goedkeuring dat ik door ga. Het is niet te doen.
Hoe kan ik ooit iemand vragen om van mij te houden als er iemand anders voor altijd in mijn hart zit. Welke man vind het ok als zijn kinderen de naam dragen van de vorige partner van zijn vriendin?
Ik kan mezelf helemaal gek maken met deze gedachten. En om niet gek te worden laat ik die gedachten voor wat ze zijn. Ze zijn er, maar ga er niet te diep op in. Maar soms moet het even zoals nu.
Zijn er mensen hier, die hun partner zijn verloren en toch een manier hebben gevonden om weer geluk te ervaren? Ik ben heel nieuwsgierig hoe dat is gegaan. Hoe een andere partner om gaat met de situatie.
En hoe groot is de rol van de overleden partner.
Zijn hier ook mensen die nooit meer de stap richting liefde hebben gedaan? En komt dat dan omdat het verlies je zo veranderd heeft dat je het niet meer toe kan laten? Of is het een keuze die je hebt geaccepteerd.
Ik ben niet gelovig, ben nieuwsgierig naar spiritualiteit, maar weet nog niet of ik dat helemaal geloof... Maar stel er bestaat een hiernamaals, hoe kan ik straks in de hemel nou 2 liefdes hebben. Wat nou als ik hem straks na de dood tegen kom... "ja sorry lieve schat, maar ik moest door"
Mensen om mij heen zeggen, "wordt maar gelukkig met een ander, dat zou hij ook gewild hebben" Dan denk ik alleen maar...."Dan kennen jullie mijn mannetje niet 🤣"
Hij zou zeker gezegd hebben "je gaat vanaf nu maar als non door het leven"
Maargoed alle gekheid op een stokje, ik voel me verloren en ben opzoek naar hoop. Hoop die ik hopelijk uit jullie verhalen kan putten.
Liefs.
Noël
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-09-2023
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
In de hemel zijn we allemaal energie. Daar mogen alle energieën die van elkaar gehouden hebben bij elkaar zijn. Alles is liefde daar. Je mag weer gelukkig worden of echt sterven van verdriet.
Ik brn sinds een half jaar weduwe van suicide en ben de weg ook helemaal kwijt. Ik hoop wel dat er ooit een dag gaat komen dat er weer geluk komt. Ik praat met iedereen om me heen maar verdriet laat zich niet weg praten. Jet js zo moeilijk.
En velen weten niet hoe eenzaam je vanbinnen bent. Niemand kan voorstellen hoe erg deze hel is. Niemand kan echt iets voor je doen. Ik denk vaak dat ik nog ga doordraaien en ben daar ook heel bang voor. En toch gaan de dagen voorbij .
Ik hou een dagboek bij waarin ik alles schrijf. Zo kan ik terug lezen hoe erg het was de eerste weken/maanden. Nu zit er een beetje vooruitgang in. Maar zo gauw er ook maar een stress situatie is val ik altijd diep terug in verdriet.
Ook ik kan je niet echt steunen merk ik. Maar geloof in het goede.. geloof in jezelf. Vele groetjes
Ik brn sinds een half jaar weduwe van suicide en ben de weg ook helemaal kwijt. Ik hoop wel dat er ooit een dag gaat komen dat er weer geluk komt. Ik praat met iedereen om me heen maar verdriet laat zich niet weg praten. Jet js zo moeilijk.
En velen weten niet hoe eenzaam je vanbinnen bent. Niemand kan voorstellen hoe erg deze hel is. Niemand kan echt iets voor je doen. Ik denk vaak dat ik nog ga doordraaien en ben daar ook heel bang voor. En toch gaan de dagen voorbij .
Ik hou een dagboek bij waarin ik alles schrijf. Zo kan ik terug lezen hoe erg het was de eerste weken/maanden. Nu zit er een beetje vooruitgang in. Maar zo gauw er ook maar een stress situatie is val ik altijd diep terug in verdriet.
Ook ik kan je niet echt steunen merk ik. Maar geloof in het goede.. geloof in jezelf. Vele groetjes
Linda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik maak net 't zelfde mee als jullie.. Mijn SOULMATE intussen een jaar uit m'n leven 'gerukt' door hartfalen...
Echt niemand die ook maar enigszins begrijpt hoeveel pijn ik dag EN nacht ervaar in m'n binnenste...
Kheb gewoon GEEN zin meer in het leven dus, altijd moe, geen uitlaatklep..... Ik kon gewoon ALLES kwijt aan m'n Enige Soulmate...
Nu hij er niet meer is voel ik me gewoon helemaal LEEG, Eenzaam en Hopeloos... Ik loop zo Verloren zonder m'n Maatje..
Zou willen weten of er iets bestaat als Lotgenoten-groep van mensen zoals ik ? 5 Mei '19
Echt niemand die ook maar enigszins begrijpt hoeveel pijn ik dag EN nacht ervaar in m'n binnenste...
Kheb gewoon GEEN zin meer in het leven dus, altijd moe, geen uitlaatklep..... Ik kon gewoon ALLES kwijt aan m'n Enige Soulmate...
Nu hij er niet meer is voel ik me gewoon helemaal LEEG, Eenzaam en Hopeloos... Ik loop zo Verloren zonder m'n Maatje..
Zou willen weten of er iets bestaat als Lotgenoten-groep van mensen zoals ik ? 5 Mei '19
Mieke
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik zie de datum niet bij het verhaal, maar wil alleen maar zeggen dat je absoluut niet zielig bent, maar wel even heel moeilijke en heftige dingen hebt meegemaakt. Sta jezelf toe om t te verwerken los van hoe anderen daar ook over denken. En dat is moeilijk! Mensen met hun oordelen altijd. Probeer je je daar niet teveel v aan te trekken. Jij hebt recht op je verwerkingsproces, op steun daarin en ook op n nieuwe partner. Sterk kun je alleen maar zijn als je ook kwetsbaar kunt zijn.
Groet, Ynske
Groet, Ynske
Ynske
06-05-2022
Reactie:
Toen mijn vriend verongelukte heb ik me meteen in de rouw gestort. Verwachtend dat de mensen in die begintijd nog begrip voor me zouden hebben en ik dus alles kon doen wat goed voor me was. Wat mijn hart me ingaf heb ik gedaan. Me van niemand wat aangetrokken want ik had het recht om langdurig te rouwen. Of een ander het belachelijk vond of niet.
Wat me opviel is dat men na drie maanden verwacht dat je 'er wel weer eens overheen bent' en dat men dan steeds ongeduldig afvraagt of je je leven al weer op de rails hebt. Dat ongevoelige van anderen heeft er toch voor gezorgd dat mijn pijn langer heeft geduurd dan ik dacht. Je wordt als het ware opgejaagd omdat de anderen je pijn niet kunnen aanzien.
Wat me opviel is dat men na drie maanden verwacht dat je 'er wel weer eens overheen bent' en dat men dan steeds ongeduldig afvraagt of je je leven al weer op de rails hebt. Dat ongevoelige van anderen heeft er toch voor gezorgd dat mijn pijn langer heeft geduurd dan ik dacht. Je wordt als het ware opgejaagd omdat de anderen je pijn niet kunnen aanzien.
Anoniem
13-08-2022
Reactie:
Wat herkenbaar.... Mijn man heeft op 12 juni besloten uit het leven te stappen. In het huis waar we woonden. Ik kon daar niet meer blijven, veel te heftig.... Ik heb in de tussentijd bij familie liefdevol onderdak gekregen. Nu woon ik sinds 3 weken in mijn eigen nieuwe huisje. En begint het verdriet echt in alle hevigheid te komen...... Terwijl anderen denken dat het toch fijn is dat je nu verder kunt, vind ik het loodzwaar om mijn leven weer opnieuw in te richten.
Jet
27-10-2022
Reactie:
ik zit in een spichose
ik wil daar hulp voor
ik wil daar hulp voor
vulders
27-09-2023
Hoe kom ik daar van af (Verhaal 441)
ik zit in een spcichso hoe kom ik daar van af
zit er echt mee wat is de beste raad graag andwoord
zit er echt mee wat is de beste raad graag andwoord
vulders
27-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Rouwverwerking door liefdesverdriet (Verhaal 2)
Het is alweer jaren geleden dat ik in diepe rouw was en veel liefdesverdriet voelde. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.
Ik kon het in het begin niet geloven en hoopte dat het een slechte droom was. Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een paar maanden.
Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 26-09-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
11223r5t6770 van de dag van de weekok
11223r5t6770 van de dag zelf ook nog een
Smnuer kok in het weekend van het
Smnuer kok en ik vind het een 5151
11223r5t6770 van de dag zelf ook nog een
Smnuer kok in het weekend van het
Smnuer kok en ik vind het een 5151
11223r5t6770 de eerste weekok
26-09-2023
Reactie:
11223r5t6770 van de dag van de weekok
11223r5t6770 van de dag zelf ook nog een
Smnuer kok in het weekend van het
Smnuer kok en ik vind het een 5151
11223r5t6770 van de dag zelf ook nog een
Smnuer kok in het weekend van het
Smnuer kok en ik vind het een 5151
11223r5t6770 de eerste weekok
26-09-2023
Allebei mijn ouders verloren (Verhaal 424)
Binnen 11 maanden tijd ben ik allebei mijn ouders verloren. Ze waren 72 en 71 jaar. Mijn vader was ziek en mijn moeder is heel onverwachts overleden( mei dit jaar).
Ik ben kapot van verdriet. Alles voelt zo nutteloos. Ik vraag me vaak af wat het leven nog voor zin heeft . Wij waren zo close altijd.
Ik ben kapot van verdriet. Alles voelt zo nutteloos. Ik vraag me vaak af wat het leven nog voor zin heeft . Wij waren zo close altijd.
Bibi
30-08-2023
laatste reactie: 25-09-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat ontzettend verdrietig. Ik zou ook gek worden. Mijn mama is vrijdag overleden. Geen idee hoe ik verder moet. Mijn vader is ook bijna 81 en niet gezond. Ik zal nu ook constant met de angst lopen hij ook weg valt. Wat n hel is dit. Ik wens je heel veel kracht en sterkte.
Corina
25-09-2023
Reactie:
Loveart101010 ik heb je een volgverzoek gestuurd op insta
Corina
25-09-2023
Ik ben 37 jaar, zij was 62 (Verhaal 436)
Ik ben nu 9 maanden geleden mijn moeder verloren. Ik ben 37 jaar, zij was 62. Het verdriet is zo intens. Ze was mijn maatje. Ik heb zat mensen om me heen, maar niemand zoals zij en de band die wij hadden, de gesprekken die we voerden op emotioneel en spiritueel vlak. Onze humor. Doet zoveel pijn om te beseffen dat dat weg is. Heb een jong gezin met een dochter van 1,5 jaar en een tweede op komst. Alles voelt zwaar en ben niet meer zo vrolijk als ik hiervoor was. Die kleine is wel altijd een lichtpuntje en laat me veel lachen. Merk wel dat het lastig is thuis, op werk en met vrienden en familie. Alles is zo anders nu. Ik hoop dat er betere dagen komen en dat alles als vanouds weer lichter voelt. Normaal bruis ik van de energie en enthousiasme. De wereld gaat door, iedereen leeft z’n leven en ik ben nog zoveel verdrietig en leeg. Zo lang duurt het. Ongelofelijk...elke keer als ik denk hey voel me stuk beter dan komt daar weer die rouwgolf.
Rocky
17-09-2023
laatste reactie: 25-09-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Rocky,
Allereerst gecondoleerd. Ik ben 34 en mijn moeder was 65 toen ze afgelopen juni overleed. Wat heftig dat je in verwachting bent en dit niet met je moeder meer kunt delen, ik hoop dat je kracht put uit het feit dat je neit alleen bent.
Ik ben nog steeds helemaal van de kaart, en werk nog niet. Ik zit in een diep dal en ik weet niet hoe of wanneer ik hier uit kan krabbelen.
Denk goed om jezelf , en wees niet te hard voor jezelf 🤍
Allereerst gecondoleerd. Ik ben 34 en mijn moeder was 65 toen ze afgelopen juni overleed. Wat heftig dat je in verwachting bent en dit niet met je moeder meer kunt delen, ik hoop dat je kracht put uit het feit dat je neit alleen bent.
Ik ben nog steeds helemaal van de kaart, en werk nog niet. Ik zit in een diep dal en ik weet niet hoe of wanneer ik hier uit kan krabbelen.
Denk goed om jezelf , en wees niet te hard voor jezelf 🤍
Francisca
20-09-2023
Reactie:
Wat n verdriet allemaal. Mijn lieve moeder en beste vriendin is vrijdag tijdens onze vakantie met z'n 3, vader moeder en ik. Ik ben 57, zij was 77. Wij zijn nog hier in het buitenland en moeten allemaal nog terug naar Nederland. Ik ben in de hel. Hoe moet ik hier ooit overheen komen. En alles moet nog beginnen. Ik word gek van binnen. Wens jullie ook heel veel kracht en sterkte en hoop hier wat kracht ook voor mezelf te vinden. Liefs
Corina
25-09-2023
Hij deed zeer luchtig over iets fundamenteels (Verhaal 440)
Voorafgaand aan het begin van onze relatie, maakten we een afspraak. Ik wilde moeder worden met de juiste partner, en hij stemde ermee in die verantwoordelijkheid op zich te nemen. In ruil daarvoor beloofde ik goed te zijn voor zijn drie dochters en te accepteren dat zijn ex-vrouw altijd deel zou uitmaken van zijn wereld. Zij was degene die hun scheiding in gang zette, ook al deed hij zijn best om hun huwelijk te redden. Hij schaamde zich voor de scheiding en wilde niet opnieuw trouwen, en ik steunde zijn beslissing. Onze oorspronkelijke overeenkomst was essentieel voor ons; het vormde de basis van onze relatie.
Echter, na zes maanden was zijn standpunt over het krijgen van nog een kind veranderd. Hij deed er zeer luchtig over iets fundamenteels, wat mij enorm frustreerde. Ter compensatie was hij bereid om heel misschien een halfslachtig huwelijk zonder echte toewijding aan te bieden. Hij zei vaak dat trouwen niets zou veranderen en/of betekenen en dat hij weg zou gaan als hij niet gelukkig was, want zijn vrouw moest wel een toegevoegde waarde zijn aan zijn leven(Ik vermoed dat dit woorden zijn die zijn ex-vrouw hem tijdens hun scheiding heeft verteld.) Hij zei dat ik hetzelfde voelde maar het gewoon niet uitte, wat me diep kwetste. Het deed me twijfelen aan zijn toewijding, en ik begon me zorgen te maken dat een scheiding dreigde als ik niet voortdurend aan zijn wensen voldeed.
Het leek zelfs alsof hij opzettelijk problemen had gecreëerd om trouwen helemaal te vermijden. Ik probeerde positief te blijven over het niet krijgen van een eigen kind omdat ik bij hem wilde zijn. Ik geloofde dat mijn vriendelijkheid, loyaliteit, toewijding en warmte ervoor zouden zorgen dat hij me beter zou behandelen, maar helaas was dat niet het geval. Tijdens kleine misverstanden of ruzies werd hij defensief of negeerde me gewoon, soms zelfs als ik in tranen was. Hij zei kwetsende dingen alleen maar om me te kwetsen, bood nooit excuses aan. Hij bespotte me zelfs als ik huilde. Hij toonde geen empathie en maakte het vaak uit na onze ruzies, vaak ging hij rustig slapen terwijl ik in tranen achterbleef.
Hij gedroeg zich vaak passief-agressief, defensief en ongeïnteresseerd, bijna alsof hij onze conflicten wilde laten escaleren. Ik probeerde herhaaldelijk mijn behoeften rustig te communiceren, zelfs door hem te vertellen dat een eenvoudige knuffel voldoende zou zijn als praten te moeilijk voor hem was.
Bijvoorbeeld, tijdens een skireis berispte hij me openlijk in een café, betreurde dat hij me had meegenomen en stelde voor dat ik in het hotel zou blijven als ik pijn had. Hij dreigde mijn skipas te verkopen. Later liet hij me huilend achter tijdens de skireis, liep ver vooruit naar het hotel zonder te wachten of om te kijken. Zijn gevoelloosheid zien was ongelooflijk pijnlijk en vernietigde het beeld dat ik had van de persoon die beweerde van me te houden. Ik was alleen meegegaan op de skireis om hem gelukkig te maken, ook al had ik nog nooit geskied.
Ondanks deze pijnlijke ervaringen probeerde ik aardig voor hem te zijn omdat we met anderen op de reis waren. Ik wilde vasthouden aan de goede momenten en zijn oorspronkelijke oprechtheid, maar het werd duidelijk dat hij niet echt serieus was. Het was heel moeilijk te accepteren dat ik misschien een grote fout had gemaakt door voor hem te kiezen. Ik voelde me gebroken achtergelaten.
Aanvankelijk leek hij ongelooflijk oprecht, hij had zelfs in de ogen van mijn moeder gekeken en haar verteld dat hij goed voor me zou zorgen. Ik kon me niet voorstellen dat hij tot zulke bedrog in staat was.
Achteraf gezien wilde hij waarschijnlijk een weinig verplichte, informele relatie, zonder verantwoordelijkheden, terwijl ik verlangde naar een man die echt van me hield.
Onbewust hield ik afstand van zijn dochters als een manier om mijn gevoelens te beschermen, ondanks zijn kritiek omdat ik geen nauwere relatie met hen had.
Concluderend is het mogelijk dat zijn langdurige pijn uit zijn eerdere huwelijk op mij is overgeslagen. Hij kan het vertrouwen in liefde en huwelijk hebben verloren, waardoor het niet meer mogelijk was voor hem om zich te verbinden om zichzelf te beschermen. Toen de 'honeymoon period' voorbij was, kwamen deze onopgeloste emoties weer naar boven, wat resulteerde in zijn pijnlijke gedrag.
Hij voelde zich niet schuldig dat hij met mijn gevoelens speelde en mijn tijd verspilde voor zijn eigen vermaak, hij wist vanaf het begin dat hij niet echt toegewijd kon zijn aan mij. Vanwege mijn leeftijd was hij uiteindelijk toch wel bang voor levensbedreigende gevolgen voor mij en hij wilde liever geen bloed aan zijn handen, daarom voelde hij zich gedwongen om zijn spel te verbreken.
Uiteindelijk verloor hij een goed iemand die oprecht veel om hem gaf. Ik verloor iemand die me slechts gebruikte.
Echter, na zes maanden was zijn standpunt over het krijgen van nog een kind veranderd. Hij deed er zeer luchtig over iets fundamenteels, wat mij enorm frustreerde. Ter compensatie was hij bereid om heel misschien een halfslachtig huwelijk zonder echte toewijding aan te bieden. Hij zei vaak dat trouwen niets zou veranderen en/of betekenen en dat hij weg zou gaan als hij niet gelukkig was, want zijn vrouw moest wel een toegevoegde waarde zijn aan zijn leven(Ik vermoed dat dit woorden zijn die zijn ex-vrouw hem tijdens hun scheiding heeft verteld.) Hij zei dat ik hetzelfde voelde maar het gewoon niet uitte, wat me diep kwetste. Het deed me twijfelen aan zijn toewijding, en ik begon me zorgen te maken dat een scheiding dreigde als ik niet voortdurend aan zijn wensen voldeed.
Het leek zelfs alsof hij opzettelijk problemen had gecreëerd om trouwen helemaal te vermijden. Ik probeerde positief te blijven over het niet krijgen van een eigen kind omdat ik bij hem wilde zijn. Ik geloofde dat mijn vriendelijkheid, loyaliteit, toewijding en warmte ervoor zouden zorgen dat hij me beter zou behandelen, maar helaas was dat niet het geval. Tijdens kleine misverstanden of ruzies werd hij defensief of negeerde me gewoon, soms zelfs als ik in tranen was. Hij zei kwetsende dingen alleen maar om me te kwetsen, bood nooit excuses aan. Hij bespotte me zelfs als ik huilde. Hij toonde geen empathie en maakte het vaak uit na onze ruzies, vaak ging hij rustig slapen terwijl ik in tranen achterbleef.
Hij gedroeg zich vaak passief-agressief, defensief en ongeïnteresseerd, bijna alsof hij onze conflicten wilde laten escaleren. Ik probeerde herhaaldelijk mijn behoeften rustig te communiceren, zelfs door hem te vertellen dat een eenvoudige knuffel voldoende zou zijn als praten te moeilijk voor hem was.
Bijvoorbeeld, tijdens een skireis berispte hij me openlijk in een café, betreurde dat hij me had meegenomen en stelde voor dat ik in het hotel zou blijven als ik pijn had. Hij dreigde mijn skipas te verkopen. Later liet hij me huilend achter tijdens de skireis, liep ver vooruit naar het hotel zonder te wachten of om te kijken. Zijn gevoelloosheid zien was ongelooflijk pijnlijk en vernietigde het beeld dat ik had van de persoon die beweerde van me te houden. Ik was alleen meegegaan op de skireis om hem gelukkig te maken, ook al had ik nog nooit geskied.
Ondanks deze pijnlijke ervaringen probeerde ik aardig voor hem te zijn omdat we met anderen op de reis waren. Ik wilde vasthouden aan de goede momenten en zijn oorspronkelijke oprechtheid, maar het werd duidelijk dat hij niet echt serieus was. Het was heel moeilijk te accepteren dat ik misschien een grote fout had gemaakt door voor hem te kiezen. Ik voelde me gebroken achtergelaten.
Aanvankelijk leek hij ongelooflijk oprecht, hij had zelfs in de ogen van mijn moeder gekeken en haar verteld dat hij goed voor me zou zorgen. Ik kon me niet voorstellen dat hij tot zulke bedrog in staat was.
Achteraf gezien wilde hij waarschijnlijk een weinig verplichte, informele relatie, zonder verantwoordelijkheden, terwijl ik verlangde naar een man die echt van me hield.
Onbewust hield ik afstand van zijn dochters als een manier om mijn gevoelens te beschermen, ondanks zijn kritiek omdat ik geen nauwere relatie met hen had.
Concluderend is het mogelijk dat zijn langdurige pijn uit zijn eerdere huwelijk op mij is overgeslagen. Hij kan het vertrouwen in liefde en huwelijk hebben verloren, waardoor het niet meer mogelijk was voor hem om zich te verbinden om zichzelf te beschermen. Toen de 'honeymoon period' voorbij was, kwamen deze onopgeloste emoties weer naar boven, wat resulteerde in zijn pijnlijke gedrag.
Hij voelde zich niet schuldig dat hij met mijn gevoelens speelde en mijn tijd verspilde voor zijn eigen vermaak, hij wist vanaf het begin dat hij niet echt toegewijd kon zijn aan mij. Vanwege mijn leeftijd was hij uiteindelijk toch wel bang voor levensbedreigende gevolgen voor mij en hij wilde liever geen bloed aan zijn handen, daarom voelde hij zich gedwongen om zijn spel te verbreken.
Uiteindelijk verloor hij een goed iemand die oprecht veel om hem gaf. Ik verloor iemand die me slechts gebruikte.
C
25-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Je moet het wel zelf doen en dat is zo fucking zwaar! (Verhaal 249)
Plotseling was ze er niet meer! Nu bijna 1 jaar geleden! Mijn maatje, honnepon en soulmate. Donderdagavond een hartinfarct, vrijdagmiddag het telefoontje vanuit het ziekenhuis. Daar sta je dan alleen na bijna 15 jaar samen. Het meest mis ik samen lekker Wie is de Mol kijken of lekker eten aan het strand en kissebissen over waarom ik toch altijd voetbal moet kijken. Het zijn echt de kleine dingen die je het meest mist! Als ik thuiskom is er niemand meer, alleen koken, alleen eten, alles maar alleen doen. Het leven is hard zeggen ze dan, ja en de dood nog harder denk ik dan. Niemand die je echt begrijpt, dit gevoel is gewoonweg niet te beschrijven. Tuurlijk zijn er ook leuke dingen maar uiteindelijk kom je weer alleen thuis in dat donkere huis. Gelukkig heb ik de katten nog, daar vind ik veel troost in en een select groepje vrienden en collega’s, maar
Je moet het wel zelf doen en dat is zo fucking zwaar!
Je moet het wel zelf doen en dat is zo fucking zwaar!
Peter
10-06-2022
laatste reactie: 24-09-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Herkenbaar....Uiteindelijk moet je het ook alleen doen....het Rouwproces is een heel persoonlijk proces...mensen vinden het lastig om erop te reageren...en snappen het ook niet....
De kleine dingetjes zijn inderdaad het allerbelangrijkste...
Voor mij was het 31 jaar samen en een dochter....nu moeten we het met ze tweeën verder.....
De kleine dingetjes zijn inderdaad het allerbelangrijkste...
Voor mij was het 31 jaar samen en een dochter....nu moeten we het met ze tweeën verder.....
Anoniem
17-06-2022
Reactie:
Herkenbaar. Na 27 jaar ook van de ene op de andere dag alleen. Alles wat je samen deed is ineens weg. Samen tv kijken. Samen leuke dingen ondernemen. Samen etcetera. Ja dat is fucking zwaar. Je moet...
Iedereen die dit overkomt.
Iedereen die dit overkomt.
Michel
24-09-2023
Wil je ook je hart luchten?
Binnen 2 uur was het over (Verhaal 439)
Het is nu 3 jaar geleden maar mis mijn vriend nog steeds. Hij struikelde over een stoeptegel en kwam verkeerd terecht. Heupkom gebroken, geopereerd en alles ging goed. Na de operatie natuurlijk op krukken lopen en revalideren. Uiteraard ook fysio. Niets maar dan ook niets wees op complicaties. Operatie ging goed. Revalidatie ook en op 31 augustus 2020 smorgens nog met elkaar geappt. Ineens een telefoontje dat hij onwel was geworden tijdens fysio en met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Daar heb ik hem nog even kort gesproken. Er zou nog een foto worden gemaakt waar ik vanwege straling niet bij mocht zijn. Tot zo zeiden we nog. Enkele minuten later is hij zijn bewustzijn verloren en direct gereanimeerd zonder resultaat. 27 jaar samen en nog steeds gelukkig en binnen 2 uur was het over. Niets wees op complicaties en dan is dat wel hard. Pas 51 jaar. Het is nu 3 jaar geleden maar mis mijn vriend nog steeds.
Michel
24-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Mijn man was nog maar 59 jaar .. (Verhaal 434)
6 weken geleden mijn man plotseling overleden aan een hartstilstand...ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan ben heel angstig en bang...huisarts heeft vastgesteld dat ik ptss heb...durf niet alleen meer thuis te zijn ..thuis voelt niet meer als thuis😪
Ik krijg volgende week emdr therapie en hopelijk helpt mij dit verder te komen...ik ben op zoek naar lotgenoten....mijn man was nog maar 59 jaar ...de eenzaamheid is erg groot zo zonder hem
Ik krijg volgende week emdr therapie en hopelijk helpt mij dit verder te komen...ik ben op zoek naar lotgenoten....mijn man was nog maar 59 jaar ...de eenzaamheid is erg groot zo zonder hem
Carolien
12-09-2023
laatste reactie: 24-09-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Ronald, ik weet wat je doormaakt, ik verloor mijn grote liefde na een relatie van 41 jaar. We waren net 59 geworden.
Ik heb enorm veel steun aan een rouwcoach, daar heb ik 1 op 1 gesprekken en ze begeleidt me in mijn verdriet. Leert me begrijpen wat er in mijn hoofd en in mijn pijnlijke lijf allemaal gebeurt. Verder kijk ik op Youtube naar filmpjes van Manu Keirse, de grote gids op het gebied van rouwbegeleiding. Maarrr...nog steeds moet je door dit eenzame en verdrietige rouwproces, heeft het leven zijn glans verloren en is het stil in huis. Qua toekomst dwing ik mezelf om niet verder te kijken dan een dag, een week, twee weken. Verder niet, dan ontstaat er paniek.
Met deze adviezen, evt met hulp van de huisarts, wens ik je veel kracht toe om door deze vreselijk verdrietige tijd heen te komen. Zoals Manu Keirse ook zegt: we gaan onze geliefden niet loslaten, maar anders vasthouden. Houd moed, dat probeer ik ook. En soms lukt dat ook niet.
Ik heb enorm veel steun aan een rouwcoach, daar heb ik 1 op 1 gesprekken en ze begeleidt me in mijn verdriet. Leert me begrijpen wat er in mijn hoofd en in mijn pijnlijke lijf allemaal gebeurt. Verder kijk ik op Youtube naar filmpjes van Manu Keirse, de grote gids op het gebied van rouwbegeleiding. Maarrr...nog steeds moet je door dit eenzame en verdrietige rouwproces, heeft het leven zijn glans verloren en is het stil in huis. Qua toekomst dwing ik mezelf om niet verder te kijken dan een dag, een week, twee weken. Verder niet, dan ontstaat er paniek.
Met deze adviezen, evt met hulp van de huisarts, wens ik je veel kracht toe om door deze vreselijk verdrietige tijd heen te komen. Zoals Manu Keirse ook zegt: we gaan onze geliefden niet loslaten, maar anders vasthouden. Houd moed, dat probeer ik ook. En soms lukt dat ook niet.
Mirel161
23-09-2023
Reactie:
Mijn man is twee weken geleden voor mijn ogen gestoven aan een hartstilstand. Hij zei dat hij maagpijn had en hij zweette heel erg maar ik dacht dat dit kwam omdat hij pas zware grondwerken had gedaan. Hij had voordien nooit iets aan zijn hart gehad. Geen enkel haar op mijn hoofd dacht aan een gebrek aan zijn hart. Plots stak hij zijn armen met gebalde vuisten omhoog en slaakte een krachtige kreet. Het was zijn doodskreet. Ik onderging alles als in een droom, een nachtmerrie die nu nog doorloopt! De pijn is ondraaglijk en ik ben zo eenzaam. Ik verzorg mijn 96-jarige moeder die zich in de laatste fase van Altzheimer bevint. Zijn beseft niets meer. Mijn man en ik verzorgen haar al 8 jaar. Nu sta ik er plots alleen voor. Ik weet hoe jij je voelt. Ik denk aan jou en stuur je kracht. Wij voelen ons verbonden door dit slopende verdriet. Caroline
Lutgarde
23-09-2023
Reactie:
Hoi. Ik ben van verhaal 430. Ik heb nu 15 dagen geleden mijn vrouw in bed gevonden. We waren 35 jaar samen. Ik durf ook niet thuis te blijven maar weggaan voelt net zo rot omdat we ook buitenshuis alles samen deden. Constant hoofdpijn. Druk op de borst . Buikpijn. Hyperventileren enz. Geloof niet dat dit ooit weggaat. Hoe moet je in hemelsnaam verder na zo'n tijd samen. Ik begrijp echt hoe je je voelt.
Ronald
24-09-2023
Niemand, niemand voelt mijn pijn (Verhaal 381)
Niemand, niemand voelt mijn pijn
Niemand Niemand voelt mijn verdriet
Niemand, Niemand voelt mijn verlies
Niemand Niemand voelt mijn enorme gemis van mijn lieve man PIET.
Alleen zonder jou,
Niemand weet hoeveel ik van je hou
Alleen verder gaat niet zonder traan
Huilen, eenzaamheid, en missen is nu mijn leven
Oh, was je hier nog maar even
Even bij mij, even een kus
Die je aan mij kon geven.
Niemand Niemand voelt mijn verdriet
Niemand, Niemand voelt mijn verlies
Niemand Niemand voelt mijn enorme gemis van mijn lieve man PIET.
Alleen zonder jou,
Niemand weet hoeveel ik van je hou
Alleen verder gaat niet zonder traan
Huilen, eenzaamheid, en missen is nu mijn leven
Oh, was je hier nog maar even
Even bij mij, even een kus
Die je aan mij kon geven.
Cela A.
15-06-2023
laatste reactie: 20-09-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Cela,
Inderdaad, niemand kan jouw pijn en verdriet voelen, je moet er zelf dwars doorheen gaan, in die pijn gaan zitten en niet meer uit de weg gaan. Totdat die op een bepaald moment minder gaat worden. Ondertussen proberen toch afleiding te zoeken. Ik heb mijn man verloren, hij was nog maar 38, mijn broer hij was nog maar 34, mijn moeder is verongelukt op haar 63ste, mijn kleindochter is nu net op 14 juli geboren, mijn dochter is er bijna in gebleven, mijn kleindochter is zonder zuurstof geweest en onherstelbare hersenschade. Ze zal niet meer lang leven. Weet dat dood niet echt dood is. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld. Je wordt met zoveel zorgen en liefde omringd. Altijd een aangename temperatuur, zoveel vrienden, je man heeft het goed en kijkt vanuit die wereld naar jou, wat wil je dat hij ziet? Een krachtige vrouw die de draad van haar leven terug oppakt? Geniet van elke dag, het leven is zo broos en kan zo voorbij zijn en dan krijg je er spijt van. Buiten mijn werk heb ik nog veel vrijwilligerswerk gedaan. Ik heb heel veel moeite moeten doen om terug een sociaal leven op te bouwen. De kracht zit in jezelf, die heb je meegekregen bij je geboorte. Ik heb 10 jaren elke dag gezegd ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Zonder die ene niet kunnen leven is een vorm van afhankelijkheid en helaas geen liefde. Natuurlijk moet je eerst je rouwproces doorlopen en het een plekje geven. Praat met hem, hij kan je horen. Veel geluk ⚘💕
Inderdaad, niemand kan jouw pijn en verdriet voelen, je moet er zelf dwars doorheen gaan, in die pijn gaan zitten en niet meer uit de weg gaan. Totdat die op een bepaald moment minder gaat worden. Ondertussen proberen toch afleiding te zoeken. Ik heb mijn man verloren, hij was nog maar 38, mijn broer hij was nog maar 34, mijn moeder is verongelukt op haar 63ste, mijn kleindochter is nu net op 14 juli geboren, mijn dochter is er bijna in gebleven, mijn kleindochter is zonder zuurstof geweest en onherstelbare hersenschade. Ze zal niet meer lang leven. Weet dat dood niet echt dood is. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld. Je wordt met zoveel zorgen en liefde omringd. Altijd een aangename temperatuur, zoveel vrienden, je man heeft het goed en kijkt vanuit die wereld naar jou, wat wil je dat hij ziet? Een krachtige vrouw die de draad van haar leven terug oppakt? Geniet van elke dag, het leven is zo broos en kan zo voorbij zijn en dan krijg je er spijt van. Buiten mijn werk heb ik nog veel vrijwilligerswerk gedaan. Ik heb heel veel moeite moeten doen om terug een sociaal leven op te bouwen. De kracht zit in jezelf, die heb je meegekregen bij je geboorte. Ik heb 10 jaren elke dag gezegd ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Zonder die ene niet kunnen leven is een vorm van afhankelijkheid en helaas geen liefde. Natuurlijk moet je eerst je rouwproces doorlopen en het een plekje geven. Praat met hem, hij kan je horen. Veel geluk ⚘💕
Elissabet
24-07-2023
Reactie:
Ik voel alles wat jij nu benoemd...wat doet ons hart nu zeer...
Voor mijn is het ook nog heel recent.....mijn partner is vorige week donderdag overleden plotseling kon ook geen afscheid meer nemen 😢 20-7-2023...
Groetjes Elvira..
Voor mijn is het ook nog heel recent.....mijn partner is vorige week donderdag overleden plotseling kon ook geen afscheid meer nemen 😢 20-7-2023...
Groetjes Elvira..
Ik voel hem
29-07-2023
Reactie:
Wat een herkenbaar 'verhaal'!
Mijn mannetje is werkelijk compleet en totaal zo onverwacht overleden, hij was echt nooit ziek, had de kracht van een beer, slikte geen medicijnen, niks!
Heb nooit de kans gekregen om afscheid van hem te nemen, na 34 jaar samen zijn! En ja, hij was mn steun en toeverlaat, mn maatje! In nog geen 2 uur tijd is mijn fundelament compleet ingestort. Maar je MOET verder alleen
Mijn mannetje is werkelijk compleet en totaal zo onverwacht overleden, hij was echt nooit ziek, had de kracht van een beer, slikte geen medicijnen, niks!
Heb nooit de kans gekregen om afscheid van hem te nemen, na 34 jaar samen zijn! En ja, hij was mn steun en toeverlaat, mn maatje! In nog geen 2 uur tijd is mijn fundelament compleet ingestort. Maar je MOET verder alleen
Ingrid
05-08-2023
Reactie:
Hallo,Cela
Mijn vrouw vorige week overleden, geen kans tot afscheid.
Dit gedicht spreekt mij echt aan, zou hem graag gebruiken als dit mag.
HANS
Mijn vrouw vorige week overleden, geen kans tot afscheid.
Dit gedicht spreekt mij echt aan, zou hem graag gebruiken als dit mag.
HANS
Anoniem
20-09-2023
De liefde van mijn leven overleden op 68 jarige leeftijd (Verhaal 45)
Juli 2017 is mijn man, de liefde van mijn leven en mijn Soulmate, op 68 jarige leeftijd na een 4 de hersenbloeding overleden.
Waren 43 jaar getrouwd ik was 16 en hij 25 jaar. Alles deden wij samen......
Nu moet ik alleen verder. Wij hebben 3 kinderen en 7 kleinkinderen genoeg om voor te leven en dat wil ik ook zo graag.
Maar waarom voel ik mij zo lamgeslagen, verlamd, nergens geen zin in hebben. De leegte die ik voel ik huis als ik thuis kom. Alleen naar bed gaan, alleen eten, alleen wakker worden!
Geen arm om je heen geen knuffel of een luisterend oor.
Ik voel me ellendig mijn maag zit altijd in de knoop. Ik voel me verlaten en het is net of een deel van mij ook dood is gegaan.
De wereld draait gewoon door, maar ik sta stil al maanden lang....................
Mijn lieverd ik mis je zo erg 😔
Gebroken hart
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 20-09-2023
14Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo,ik ben gisteren mijn grote liefde verloren.…
Mijn 66 jarige man is na 5 maanden overleden van een agressieve kanker.
Gisteren heeft hij palliatieve sedatie gehad.
Het is juist of ik in een leeg gat val.
Ik heb geen kinderen met hem.
Ik heb een dochter en kleinkinderen uit een vorig huwelijk maar die hebben hun eigen leven.
Voor wie moet ik nog leven?
Mijn maatje is er niet meer.
De lege zetel, het lege bed…geen stem, alles zo stil.
Wat moet ik nu…
Mijn 66 jarige man is na 5 maanden overleden van een agressieve kanker.
Gisteren heeft hij palliatieve sedatie gehad.
Het is juist of ik in een leeg gat val.
Ik heb geen kinderen met hem.
Ik heb een dochter en kleinkinderen uit een vorig huwelijk maar die hebben hun eigen leven.
Voor wie moet ik nog leven?
Mijn maatje is er niet meer.
De lege zetel, het lege bed…geen stem, alles zo stil.
Wat moet ik nu…
Inge
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb precies hetzelfe meegemaakt ik voel je verdriet en begrijp je helemaal. Mijn partner is nu 4 jaar geleden overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding na 44 jaar samen en nu alleen verder.Het is moeilijk in het begin door te gaan voor jezelf. Maar geloof me het is moeilijk maar het wordt echt beter,het gemis blijft altijd maar ga door vooral voor jezelf zoek vrienden en vriendinnen groetjes en sterkte.
mary
> 2 jaar geleden
Reactie:
5 weken geleden is plots de liefde van mijn leven overleden. We hadden 4 jaar een lat relatie ,en dat ging prima. Nu heb ik zo een groot verdriet dat ik bijna niet kan eten en slapen. Ik mis zijn stem, zijn hand op mijn been , zijn knuffels . De simpele dingen samen, mis ik het meest. Hoop dat het van dag tot dag betert, maar de weekends zijn de hel. Zo zwaar
Myriam
> 2 jaar geleden
Reactie:
Pfff wat herken ik mijzelf in jouw verhaal.
47 jaar getrouwd , 48 jaar samen ..3 kinderen, 8 kleinkinderen.
Heb t gevoel alsof zemjb verdriet niet zien. Ik moet maar doorgaan en die leuke oma spelen, ik heb er de fut niet voor. Zolang 1 van de ouders erbij is, gaat t wel ,maar zo gauw ik alleen met de kleinkids ben overvalt me het gevoel dat ik de zin me vergaat.
Daardoor word me verweten dat ik geen leuke oma ben. Maar ik heb de fut niet meer om de gehele dag bezig te zijn.
Ik ben levensmoe, heb geen energie, voel me nutteloos en futloos
Ik wil gewoon niet meer
Sterkte allemaal
Gr Marianne
47 jaar getrouwd , 48 jaar samen ..3 kinderen, 8 kleinkinderen.
Heb t gevoel alsof zemjb verdriet niet zien. Ik moet maar doorgaan en die leuke oma spelen, ik heb er de fut niet voor. Zolang 1 van de ouders erbij is, gaat t wel ,maar zo gauw ik alleen met de kleinkids ben overvalt me het gevoel dat ik de zin me vergaat.
Daardoor word me verweten dat ik geen leuke oma ben. Maar ik heb de fut niet meer om de gehele dag bezig te zijn.
Ik ben levensmoe, heb geen energie, voel me nutteloos en futloos
Ik wil gewoon niet meer
Sterkte allemaal
Gr Marianne
Marianne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Na 50 jaar Huwelijk en naar 10 jaar zorgen is mijn man overleden in januari 2021, ik kan niet over hem praten komen de tranen al, mijn verdriet is enorm krijg het niet verwerkt
Mia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Na 50 jaar Huwelijk en naar 10 jaar zorgen is mijn man overleden in januari 2021, ik kan niet over hem praten komen de tranen al, mijn verdriet is enorm krijg het niet verwerkt
Mia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ook mijn liefde van mijn leven, mijn maatje, is overleden op 68 jarige leeftijd, vier weken geleden, na een lange slopende ziekteperiode. Altijd samen, 43 jaar, geen kinderen. Het is vreselijk dat hij er niet meer is. Heeft niet van zijn welverdiende pensioen kunnen genieten. Ik mis hem zo, een hele nare knoop in mijn maag.
Ankie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is net of ik mijn eigen verhaal voorbij zie komen. Mijn man 25 jaar ik 16 jaar 46 jaar getrouwd met mijn eerste echte vriend, maatje allesie. Nu 20 mnd overleden ook wij deden alles samen, hij heeft vele ziektes in zijn leven gekregen maar we overwonnen ze. Maar daar kwam in juni 2020 een einde aan 6 juni herseninfarct hij klom er weer bovenop ik zou hem thuis verzorgen ik zou mijn baan opzeggen ben verzorgende ging hem zelf verzorgen zou hem anders maar 2x per week mogen opzoeken vanwege corona tijd. Dit kon ik hem niet aandoen, hij had zijn kinderen ook al 5 mnd niet gezien omdat zij bang waren om hem te besmetten. 15 juni 12 uur telefoon van het ziekenhuis ze waren hem aan het reanimeren, als een gek naar het ziekenhuis maar hij was niet meer te redden. Mis hem nog elke dag het wordt steeds meer. Het is dat we kinderen en kleinkinderen hebben anders hoefde het voor mij niet meer. Ik ben mijn geluk en toekomst kwijt
Helma
15-02-2022
Reactie:
Mijn man 10 maart overleden hardtstil staan geen afschijt kunnen nemen mis hem zo erg elke dag huilen hij was ook 68 jaar
Dinie
31-05-2022
Reactie:
Ik snap wat jij voelt, get is verschrikkelijk. Mijn man, mijn lie, mijn alles is ook pas overleden en ik heb geen zin meer om verder te doen. Ik wil dood, niks meer voelen, wij waren een tweeling, vergroeid, heerlijk
Linda
27-07-2022
Reactie:
Ik kan je volkomen begrijpen. Mijn vrouw is nu een jaar geleden overleden. Gelukkig heb ik mijn kinderen dicht bij mij. Mijn jongste zoon woont nog bij mij, mij oudste zoon woont met zijn gezin juist naast mij op de hoeve. Maar toch mis ik haar, zelfs na een jaar. Het slapen gaan is moeilijk, het is een leegte!
Veel sterkte nog!
Veel sterkte nog!
Andre
02-11-2022
Reactie:
Ja heb hetzelfde altijd en altijd verdrietig zo vreselijk zonder mijn man en dierbaarste !
Heb nergens meer zin in . Het is gewoon voorbij voor mij. Zo een pijn in mijn hart.
Gaat dit ooit beter worden.?
Heb nergens meer zin in . Het is gewoon voorbij voor mij. Zo een pijn in mijn hart.
Gaat dit ooit beter worden.?
Anoniem
26-03-2023
Reactie:
Mijn man is nu 14,5 maand geleden overleden. Op 13 januari 2022. Op 66 jarige leeftijd, hij was net 2,5 maand met pensioen. Heeft een hartstilstand gehad, heb zelf nog geprobeerd hem te reanimeren, heeft niet mogen baten. We waren 42 jaar getrouwd. Mis hem heel erg, denk iedere dag aan hem.
Ria
03-04-2023
Reactie:
begrijp je heel goed .zit in zelfde situatie.veel liefs en sterkte
marianne
20-09-2023
Het gemis is zo pijnlijk (Verhaal 60)
Mijn lieve man en maatje is na een ziektebed van 20 maanden overleden in augustus jl.
Het gemis is zo pijnlijk dat ik er soms misselijk van wordt. Je valt in een gat en zoals iedereen zal ervaren gaat voor iedereen het leven gewoon weer door. Ik kan mij soms in een kamer vol mensen zo eenzaam voelen, hoe lief de mensen ook zijn ze kunnen nooit mij geven wat ik mis. Het is nu 14 weken geleden dat hij stierf en elke dag ben ik kapot van verdriet. Ik ga de deur uit en doe leuke dingen maar van binnen ga ik helemaal kapot. Ik kan mij echt niet voorstellen dat je dit zomaar kunt verwerken. Ik lees momenteel 3 boeken over verlies en alvleesklierkanker (waar mijn man aan is overleden). ik zoek zoveel begrip en bevestiging maar wat ik uiteindelijk zoek is niet te vinden. Het is niet uit te leggen wat je voelt als je allerliefste lief er niet meer is, je kunt het je ook niet voorstellen weet ik nu. De wereld draait door en ik zit vaak alleen en huil ook veel. Iedereen is er voor je maar uiteindelijk wordt het toch weer stil want iedereen leeft zijn leven door, en dat doet pijn. Ik begrijp het deels wel maar geef af en toe een knuffel. Ik zie hier ook een verhaal staan wat begint met...wat is nog mijn functie in het leven. Dit vraag ik mij ook elke dag af. Het is niet het alleen zijn wat mij beangstigd maar zonder mijn lief verder leven. Alsof de benen onder je lijf zijn weggeschopt. Ik weet dat ik het zelf moet doen en alles moet doorstaan maar god wat doet dat pijn.
Het gemis is zo pijnlijk dat ik er soms misselijk van wordt. Je valt in een gat en zoals iedereen zal ervaren gaat voor iedereen het leven gewoon weer door. Ik kan mij soms in een kamer vol mensen zo eenzaam voelen, hoe lief de mensen ook zijn ze kunnen nooit mij geven wat ik mis. Het is nu 14 weken geleden dat hij stierf en elke dag ben ik kapot van verdriet. Ik ga de deur uit en doe leuke dingen maar van binnen ga ik helemaal kapot. Ik kan mij echt niet voorstellen dat je dit zomaar kunt verwerken. Ik lees momenteel 3 boeken over verlies en alvleesklierkanker (waar mijn man aan is overleden). ik zoek zoveel begrip en bevestiging maar wat ik uiteindelijk zoek is niet te vinden. Het is niet uit te leggen wat je voelt als je allerliefste lief er niet meer is, je kunt het je ook niet voorstellen weet ik nu. De wereld draait door en ik zit vaak alleen en huil ook veel. Iedereen is er voor je maar uiteindelijk wordt het toch weer stil want iedereen leeft zijn leven door, en dat doet pijn. Ik begrijp het deels wel maar geef af en toe een knuffel. Ik zie hier ook een verhaal staan wat begint met...wat is nog mijn functie in het leven. Dit vraag ik mij ook elke dag af. Het is niet het alleen zijn wat mij beangstigd maar zonder mijn lief verder leven. Alsof de benen onder je lijf zijn weggeschopt. Ik weet dat ik het zelf moet doen en alles moet doorstaan maar god wat doet dat pijn.
Madelon
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 16-09-2023
11Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn man is op 13 febr overleden ging net met pensioen. Net nu in de corana ben ik echt alleen. Mijn man zijn familie allemaal overleden. Een zoon woont in Apeldoorn de anderen in België”. Mijn familie in Eindhoven. Het ging allemaal zo snel mijn mijn wilde niet dood we wilde nu wat gaan genieten. We hebben jaren heel veel verdriet mee gemaakt. Dus ik zit al 10 weken in de carona tijd helemaal alleen.. Het klopt iedereen gaat verder met hun leven. Wat mis ik mijn maatje ik praat maar tegen zijn foto en doe maar net of hij er is, anders word je helemaal gek. Ik wens iedereen met verdriet dat we kracht mogen vinden om hier mee om te gaan. Dus maar een knuffel van mij.
Henny J
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zie mijn verhaal 166
Jolanda Copier
02-11-2021
Reactie:
Van mij is het vier weken geleden . Blijf nog onwerkelijk.mijn man had ook alvleesklierkanker rot ziekte.
Rossana
18-04-2022
Reactie:
Mijn man Henk is nu een maand geleden overleden.
De hartepijn en het intense verdriet is verschrikkelijk.
Het is zo moeilijk om nog de zin van het bestaan ie zien.
Ik wens jullie allen op dit Forum veel liefde, warmte en vriendschap en ik hoop ooit weer wat lichtpuntjes te zien in dit aardse leven
De hartepijn en het intense verdriet is verschrikkelijk.
Het is zo moeilijk om nog de zin van het bestaan ie zien.
Ik wens jullie allen op dit Forum veel liefde, warmte en vriendschap en ik hoop ooit weer wat lichtpuntjes te zien in dit aardse leven
Saskia
26-04-2022
Reactie:
Mijn man is 2 maand geleden ook aan alvleesklierkanker overleden . We waren altijd samen en 52 jaar getrouwd .
Het is een vreselijk rauw gemis , een leegte in mijn huis , een onbeschrijfelijk verdriet en een kwellende heimwee en verlangen naar hem.
Hij was de liefste en zorgzaamste man en vader die een vrouw en kind zich maar kan wensen .
De enige troost die ik kan vinden is in het feit dat ik weet dat hij bij zijn Schepper in de hemel is waar geen rouw en tranen en verdriet meer is .
Maar dat maakt het gemis en verlangen naar hem niet minder , wel een troost .
En mijn 3 kinderen en schoonkinderen zijn een steun voor mij maar ik besef dat zij hun eigen leven , gezin en werk hebben .
Ik zal mijn weg alleen moeten vinden , hij was mijn steun en toeverlaat , hij was de locomotief , ik de wagon en die staat nu stil
Het huis is niet meer mijn thuis , dat was hij !
Ik herken me in veel verhalen van jullie , toch wil ik even kwijt dat er een God in de hemel is die bewogen is met ons verdriet , vraag me niet waarom dit dan gebeurt is , daar heb ik ook geen antwoord op maar ik geloof en voel dat Hij bewogen is met onze situatie en ik vind een zekere rust als ik tot hem bid .
Ik wens jullie allen veel sterkte toe !🙏
Het is een vreselijk rauw gemis , een leegte in mijn huis , een onbeschrijfelijk verdriet en een kwellende heimwee en verlangen naar hem.
Hij was de liefste en zorgzaamste man en vader die een vrouw en kind zich maar kan wensen .
De enige troost die ik kan vinden is in het feit dat ik weet dat hij bij zijn Schepper in de hemel is waar geen rouw en tranen en verdriet meer is .
Maar dat maakt het gemis en verlangen naar hem niet minder , wel een troost .
En mijn 3 kinderen en schoonkinderen zijn een steun voor mij maar ik besef dat zij hun eigen leven , gezin en werk hebben .
Ik zal mijn weg alleen moeten vinden , hij was mijn steun en toeverlaat , hij was de locomotief , ik de wagon en die staat nu stil
Het huis is niet meer mijn thuis , dat was hij !
Ik herken me in veel verhalen van jullie , toch wil ik even kwijt dat er een God in de hemel is die bewogen is met ons verdriet , vraag me niet waarom dit dan gebeurt is , daar heb ik ook geen antwoord op maar ik geloof en voel dat Hij bewogen is met onze situatie en ik vind een zekere rust als ik tot hem bid .
Ik wens jullie allen veel sterkte toe !🙏
Anoniem
24-05-2022
Reactie:
Hoy beste ,
Ik leef mee met je .Hetzelfde ervaar ik nu al 2 jaar na het overlijden van mijn geliefde.
Ik leef mee met je .Hetzelfde ervaar ik nu al 2 jaar na het overlijden van mijn geliefde.
Ketje
28-09-2022
Reactie:
Hai, mijn man is kortgeleden overleden.lees je verhaal vroeg me af hoe het met je gaat
Sietske
06-11-2022
Reactie:
Mijn man (45jaar) is 24/10/22 verongelukt met zijn motor. Hij laat mij en onze dochter van 6 achter. Geen familie langs zijn kant en enkel mijn ouders langs mijn kant, die altijd al emotioneel afstandelijk waren. Ik weet door welke hel je gaat. Het is een nachtmerrie, een kwelling. De leegte, het gemis, in mijn geval schuldgevoelens, mijn kind waar ik nu niet meer voor kan zorgen, haar verdriet. Pure horror. Ik had liever dood geweest, dan moet je niet met al die pijn verder.
Ik hoop dat we een lichtpuntje vinden. Heel veel moed en sterkte!
Ik hoop dat we een lichtpuntje vinden. Heel veel moed en sterkte!
Kathie
02-01-2023
Reactie:
Mijn lieve man is ook overleden aan de " rotziekte" en het is zoals je zegt: elke dag overleven, je elke dag heruitvinden, je elke dag proberen oppeppen.
Je kan over zoiets niet meepraten, als je dit niet meemaakt...en jammer genoeg, zijn er nog altijd mensen het zich permiteren van te zeggen: je moet vooruit....alsof we dit niet weten. Ik zou ze dan zo de mond willen snoeren, en afblaffen...maar hier is dan de beste reactie op van maar te zwijgen, en denken...mensen jullie zijn heel lomp, hetgeen ook zo is, mensen zonder verstand,.Gelukkig worden we wel omringd door hele lieve mensen, en die koesteren we, want de andere hebben we niet nodig.
Die heb je beter niet in je leven.
Ik laat ook nog elke dag mijn verdriet toe, en babbel met mijn lieve schat. want dit lucht werkelijk op, anders is het niet draaglijk, want het doet echt enorm veel pijn.
Je kan over zoiets niet meepraten, als je dit niet meemaakt...en jammer genoeg, zijn er nog altijd mensen het zich permiteren van te zeggen: je moet vooruit....alsof we dit niet weten. Ik zou ze dan zo de mond willen snoeren, en afblaffen...maar hier is dan de beste reactie op van maar te zwijgen, en denken...mensen jullie zijn heel lomp, hetgeen ook zo is, mensen zonder verstand,.Gelukkig worden we wel omringd door hele lieve mensen, en die koesteren we, want de andere hebben we niet nodig.
Die heb je beter niet in je leven.
Ik laat ook nog elke dag mijn verdriet toe, en babbel met mijn lieve schat. want dit lucht werkelijk op, anders is het niet draaglijk, want het doet echt enorm veel pijn.
Daisy
15-04-2023
Reactie:
Hi Madelin allereerst heel veel sterkte met het dragen van het grote gemis. Zoals.op dit forum te lezen hebben velen met deze ellende van ziekte te maken. Mijn vrouw is in nov22 overleden aan longvlieskanker. Nooit gerookt o.d en het heeft vaak met asbest te maken terwijl ze daar nooit mee gewerkt heeft. Zoals je zegt, het voelt of je geamputeerd bent. De maanden vliegen voorbij maar het verdriet blijft. Het allerdiepste verdriet moet jezelf verwerken en dragen. Alle troost van familie en vrienden doet goed maar dat stukje kan niemand voor je dragen. Er is nog genoeg in het leven dat mooi is maar het zal altijd met een bijsmaak zijn. Nogmaals veel sterkte en kracht gewenst
Ruben
19-05-2023
Reactie:
Beste,
Kan je geen advies geven want je beschrijft exact de worsteling die ik ook doormaak .
Mijn man is na een ziekbed van 8 jaar nu 2 jaar overleden .
Wij waren 48 jaar samen .
De vraag : wat loop ik hier in hemels naam nog te doen stel ik mij dagelijks .
De eenzaamheid (zelfs in gezelschap) is onbeschrijflijk .
Ik weet ik moet dit zelf oplossen maar heb de kracht niet
Lou
Kan je geen advies geven want je beschrijft exact de worsteling die ik ook doormaak .
Mijn man is na een ziekbed van 8 jaar nu 2 jaar overleden .
Wij waren 48 jaar samen .
De vraag : wat loop ik hier in hemels naam nog te doen stel ik mij dagelijks .
De eenzaamheid (zelfs in gezelschap) is onbeschrijflijk .
Ik weet ik moet dit zelf oplossen maar heb de kracht niet
Lou
Lou
16-09-2023
Wil je ook je hart luchten?
Ik wil weg uit ons huis (Verhaal 331)
mijn man overleed 6maanden geleden .alles in huis en in de tuin doet me aan hem denken en doet zoveel pijn .ik wil weg uit ons huis vluchten ahw is dat een goed idee ?we waren 53 jaar gelukkig samen
chris
03-03-2023
laatste reactie: 15-09-2023
7Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
M i jn man is ook een half jaar geleden overleden. Het lijkt wel of ik nu pas echt besef dat hij er niet meer is. Ook de dingen in huis en in de tuin geven me een wanhopug gevoel. Toch denk ik dat je beter in je huis kan blijven want je mist hem overal. Wij waren 52 jaar samen
Christien
17-03-2023
Reactie:
Wat moeilijk en naar voor je, Chris. Ik hoop dat het gevoel van weg willen inmiddels wat minder is. Misschien moet je het wat tijd geven, wat dingen in huis veranderen? Blijft het gevoel na een jaar nog altijd zo sterk aanwezig, dan zou je kunnen overwegen te verhuizen. Is het bijvoorbeeld anders wanneer je in een vakantiehuisje bent?
Veel sterkte!
Veel sterkte!
S
27-08-2023
Reactie:
Ik begrijp jwat je voel .ik heb 19.julie plotseling mijn man verloren we zouden ook samen oud woorden .samen. met met pensioen .hij nog geen jaar ik paar jaartjes eerder..we zien al in een moeileke situatie.er is per abuis vergissing .een aanslag op ons huis geweest..ons huis kwijt .na 18 jaar samen wonen .in december getrouwd.in mei ons huis kwijt.zit nu nog in een renovatie huis en nu zo maar op eens een hersenbloeding.door stres.en hoge bloedruk .dit hebben we samen nooit .verwacht niet nu ..ik ben ontroostbaar ik kan het nog niet begrijpen .geen afschijd geen laatste groet .geen laatste kus .ik weet niet nu hoe ik veder moet zit in een knaal apartement. Zonder ijgen spullen .wel een paar foto.s .en onze kleding.ik weet niet hoe ik verder moet .verschrikkelijk .om maar aan te geven .ik snap hoe verdrietig je bent .en hoe alleen .je je voelt ..en ik moet tegen je zeggen en tegen me zelf .het moet goed komen .het komt goed ..ik moet het zeggen en zo denken .er is geen keuze ..sterkte met al je verdriet .je staat niet alleen .ik weet dat zijn ook alleen maar woorden ..maar ik meen het.sterkte
Joanne.
30-08-2023
Reactie:
Op 1 augustus mijn vrouw verloren, ik heb geprobeerd te vluchten naar mijn nicht en schoonzus in Duitsland. De hele nacht gehuild en de volgende dag weer gauw terug naar huis, want daar voelde ik mijn meissie nog.
Het spijt me maar je kunt niet vluchten van verdriet.
Nu zit ik in een huis dat niet meer mijn thuis is, ben nu ander werk gaan zoeken om meer in het buitenland te werken dan kan ik me voor houden dat ik niet vlucht maar werk
Het spijt me maar je kunt niet vluchten van verdriet.
Nu zit ik in een huis dat niet meer mijn thuis is, ben nu ander werk gaan zoeken om meer in het buitenland te werken dan kan ik me voor houden dat ik niet vlucht maar werk
Richard
10-09-2023
Reactie:
Mijn man 6 maanden nu. En ben toch heel blij om thuis te komen. Als ik gehaald wordt dat is fijn even wat anders. Blijf ook wel eens slapen bij onze dochter. Maar blij weer thuis te zijn. Thuis voel ik dat hij dichter bij is raar maar zo ervaar ik het. Volgend jaar zouden wij 50 jaar getrouwd zijn waren plannen aan het maken. Hij was 69 jaar. En het gemis wordt alleen maar erger. Ik moet door heb nog.een dochter maar gaat echt niet zonder slag of stoot.
Rosette
11-09-2023
Reactie:
Zo herkenbaar 😪 mijn man is 6 weken geleden plotseling overleden,thuis is thuis niet meer ik wil het liefst ook vluchten. .wij waren 40 jaar samen...ik krijg volgende week EMDR therapie en hopelijk gaat mij dit helpen....heel veel sterkte met alles
Carolien
12-09-2023
Reactie:
Vijf weken geleden werd mijn man op de fiets van achteren door een busje aangereden, hij was op slag dood. Zó verschrikkelijk ongelofelijk. We waren ruim 50 jaar samen en hadden het ontzettend fijn met elkaar. Ik ben eind zestig, moet ik nu echt helemaal alleen verder?????
Wilma
15-09-2023
Kom je daar ooit overheen (Verhaal 432)
Ik ben nu 4 jaar mijn man kwijt maar het is nog vreselijk kom je daar ooit overheen ik weet het niet meer het gemis word steeds erger je wil voor de kinderen zo graag vrolijk zijn maar wat is dat moeilijk en jammer dat het niet lukt het is 1 grote ellende is dit normaal ben misselijk en duizelig gewoon ellendig zie het soms niet meer zitten
Willie
10-09-2023
laatste reactie: 15-09-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik.voel met je mee. Het is ook vreselijk..je mag je ook rot voelen...probeer daar maar geen oordeel over te hebben...kleine lieve stapjes voor jezelf, je verdient het
Hélène
11-09-2023
Reactie:
Dank je wel u snap het
Anoniem
15-09-2023
Ondanks dat ik 57 ben.mis ik.mijn pap en mam (Verhaal 433)
3 jaar geleden moest ik met grote spoed naar mijn oudste broer in Spanje..hij woonde daar alleen..ik was te laat, hij was overleden....ik spreek geen spaans, heb hem.lopen zoeken in het ziekenhuis.Ik moest hem daar zoeken..ik heb alles geregeld en via de mobiel aan mijn bejaarde pap en mam.laten zien.Precies op dezefde datum overleed mijn mama...mijn lieve wijze mama. Papa werd wat dement, heb hem verzorgd, naast mijn eigen gezin/ werk en kleinkids. Ook papa is in mijn armen overleden...ik mis hen zo....ondanks dat ik 57 ben.mis ik.mijn pap en mam
Hélène
11-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Onvoldoende gerealiseerd dat het einde naderde (Verhaal 427)
Mijn partner overleed dit jaar op 14 mei jl. 3 weken ervoor kregen wij de meddling dat hij nog 4 dagen te leven had. Uiteindelijk is dat 3 weken geworden. Heb hem al die tijd verzorgd. Maar toch onvoldoende gerealiseerd dat het einde naderde. We gingen er samen vanuit dat hij de chemo zou overleven. Hij was net 70 jaar geworden. We waren nog niet zo heel lang samen , maar hij was de liefde van mijn leven. In mijn leven heb ik nog nooit zoveel verdriet meegemaakt. Weet ook niet hoe ik dit moet verwerken, laat staan een plek geven. Weet iemand een goeie deskundige waarmee je je verhaal kan vertellen.
Judith
04-09-2023
laatste reactie: 10-09-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ja ik begrijp hoe je..je voelt .ik heb ook nog nooit zo veel verdriet gehad ..mijn man overleed 19 Julie.ploseling in een paar uur .was hij gewoon weg ik begrijp het nog steeds niet.we konden elkaar 18.jaar.en pas 5 december getrouwd.ik ben kapot van verdriet ..
Joanne.
06-09-2023
Reactie:
Mijn vrouw op 1 augustus verloren, in december uitzaaiingen gevonden in het hoofd niet 1 maar 10. Nou meneer als uw vrouw geluk heeft nog een maar misschien iets meer. 7 maanden heeft ze gevochten als een leeuw en toch, en toch kwam het onverwacht ik heb die maanden naast haar gestaan op de bank geslapen omdat ze niet meer naar boven kon en ik stond zo dichtbij dat ik elke verandering niet meer heb gezien en toen ineens in 18 uur tijd is het zo fout gegaan dat ik nu nog steeds niet kan bevatten dat ze weg is, en ik vraag me soms af waar moet ik het nog voor doen?
Richard
10-09-2023
Lisèl is 68 jaar geworden. (Verhaal 431)
Verhaal van de mantelzorger en echtgenoot van Lisèl (overleden op 5-9-2023)
"Hoe heftiger het verdriet des te groter is de liefde voor je dierbare"
Na een aantal jaren van ongenadige gezondheidsproblemen is de voorspelling van de specialisten
niet uitgekomen.
De drie tot negen maanden die haar door de artsen in Leids Universitair Medisch Centrum zijn gegeven
werden slechts drie weken.
Actieve euthenasie was haar wens, te sterven naast haar dierbaren thuis.
Mijn wederhelft was een dappere en realistische vrouw.
Verdiept heb ik me in de procudure en besefte dat het aftellen was tot "het laatste bezoek van de arts"
Van de één op de andere dag ging het mis en afgelopen dinsdagavond is mijn maatje naar het hiernamaals gegaan.
Die dag was een gaan en komen van artsen, wijkhulp, bedbezorger.
Euthenasie heeft ze niet gehaald.......
De morfine deed nu wel gelukkig haar werk en al slapende is mijn lief heengegaan, vrij van de hevige pijn, frustratie, leed, angst en wat er in het hoofd van een stervende omgaat.
De crematie zal op a.s woensdag plaatsvinden.
Lisèl is 68 jaar geworden.
René
"Hoe heftiger het verdriet des te groter is de liefde voor je dierbare"
Na een aantal jaren van ongenadige gezondheidsproblemen is de voorspelling van de specialisten
niet uitgekomen.
De drie tot negen maanden die haar door de artsen in Leids Universitair Medisch Centrum zijn gegeven
werden slechts drie weken.
Actieve euthenasie was haar wens, te sterven naast haar dierbaren thuis.
Mijn wederhelft was een dappere en realistische vrouw.
Verdiept heb ik me in de procudure en besefte dat het aftellen was tot "het laatste bezoek van de arts"
Van de één op de andere dag ging het mis en afgelopen dinsdagavond is mijn maatje naar het hiernamaals gegaan.
Die dag was een gaan en komen van artsen, wijkhulp, bedbezorger.
Euthenasie heeft ze niet gehaald.......
De morfine deed nu wel gelukkig haar werk en al slapende is mijn lief heengegaan, vrij van de hevige pijn, frustratie, leed, angst en wat er in het hoofd van een stervende omgaat.
De crematie zal op a.s woensdag plaatsvinden.
Lisèl is 68 jaar geworden.
René
René
10-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Wij hadden nog zoveel toekomstplannen (Verhaal 423)
Mijn man is 2 jaar geleden plots op 59 jarige leeftijd gestorven zonder voortekenen, zonder ziek te zijn, heb zelfs nog geen afscheid kunnen nemen, ik ben nu er nog steeds kapot van. Wij hadden nog zoveel toekomstplannen, alles weg, en iedereen zegt je moet verder, het leven gaat door, wel het mijne blijft stilstaan op 9 februari 2021, heb geen vreugde meer in het leven, de dagen voorbij ik leef op automatsche piloot en hoop.dat mijn dag daar ook vlug zal zijn.
Ben ik alleen overdrijf ik, herft iemand dezelfde ervaring?
Ben ik alleen overdrijf ik, herft iemand dezelfde ervaring?
Nicole
28-08-2023
laatste reactie: 09-09-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Nicole ik weet wat het is heb mijn vrouw verloren op 69 jarige leeftijd en het is vandaag vijf jaar geleden. Je overdrijft echt niet...zou jou willen troosten en jou graag willen bijstaan.je mag met al jouw verdriet naar mij komen
Jan
02-09-2023
Reactie:
Ik ben mijn vrouw in oktober 2021 ook plotseling verloren aan een longembolie. Bijna 2 jaar geleden en het gemis wordt alleen maar groter. Heb het gevoel dat ik het gevecht aan het verliezen ben. Heb nochtans 3 prachtige kinderen en 3 kleinkindjes maar die kunnen de leegte niet opvullen. Mensen begrijpen dat niet, ben het beu gehoord, zal slijten. Daar is niks van aan.
Joël
09-09-2023
Ik durf mijn ware gevoelens niet meer te vertellen (Verhaal 398)
Hallo allemaal
Ik ben Sterre ik ben 54 jaar. Mijn man is december 2021 overleden en daarbij ben ik mijn grote liefde,steun,maatje,soulmate kwijt
Sinds september vorig jaar ben ik na eerst maanden gewoon doorte gaan lichamelijk en geestelijk helemaal ingestort
En doordat ik dus ook lichamelijk ziek ben geen afleiding
Ik kan niet veel
En de depressie en enorm verdriet en alles
Vooral nu paniek omdat ik het niet meer zie zitten
En het gevoel heb dat ik bij niemand meer terecht kan,
Ik durf mijn ware gevoelens niet meer te vertellen omdat ik denk dat iedereen me zat is
Wie gaat hier ook doorheen en heeft de ‘zo’n’ om me aan te horen?
Ik ben Sterre ik ben 54 jaar. Mijn man is december 2021 overleden en daarbij ben ik mijn grote liefde,steun,maatje,soulmate kwijt
Sinds september vorig jaar ben ik na eerst maanden gewoon doorte gaan lichamelijk en geestelijk helemaal ingestort
En doordat ik dus ook lichamelijk ziek ben geen afleiding
Ik kan niet veel
En de depressie en enorm verdriet en alles
Vooral nu paniek omdat ik het niet meer zie zitten
En het gevoel heb dat ik bij niemand meer terecht kan,
Ik durf mijn ware gevoelens niet meer te vertellen omdat ik denk dat iedereen me zat is
Wie gaat hier ook doorheen en heeft de ‘zo’n’ om me aan te horen?
Sterre007
24-07-2023
laatste reactie: 09-09-2023
7Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ja ik begrijp je gevoelens.ik heb in de nacht van 19.op 20.julie mijn man verloren .zonder waarschuwing..zich niet goed voelen .hevige hoofdpijn..eer dat 112.er was ..was hij niet meer aanspreekbaar.en hebben hem moeten laten inslapen in de vroege ochtend van 20 Julie.ik ben all 76.hoe moet ik verder.geen afschijd .geen laatste kus of groet..we hadden samen .een behoorlijke rugzak..waren bijna 19 samen ..en pas in december.getrouwd.zouden samen oud woorden..door een trachise..gebeurtenis in mei.waren we al ons huis kwijt.moesten al op nieuw beginnen .en nu 2 maanden later .overlijd hij .ik weet niet hoe ik dit op mijn leeftijd.nog .moet verwerken .joanne
Joanne
06-08-2023
Reactie:
Echt heel lastig om door te gaan. Ik ben 53 en mezelf kwijt mijn moeder was me maatje vriendin mijn allessie heb me heel lang niet zo eenzaam gevoeld.
En inderdaad het gevoel dat je nergens terecht kan echt waardeloos. Of een iedereen je in de steek laat. Waardoor jezelf ook boos en verdrietig bent. Alleen het naar mijn werk gaan hied nog afleiding maar ik vertrouw niemand. Pfff
En inderdaad het gevoel dat je nergens terecht kan echt waardeloos. Of een iedereen je in de steek laat. Waardoor jezelf ook boos en verdrietig bent. Alleen het naar mijn werk gaan hied nog afleiding maar ik vertrouw niemand. Pfff
Sandra
13-08-2023
Reactie:
Beste,
Ik begrijp je heel goed mijn man is 9 februari 2021 plots overleden op 59 jarige leeftijd ik bleef verdwaasd achter, het eerste jaar is er veel begrip maar nu zijn wij 2,5 jaar verder, mijn verdriet is nog over sterk als toen, maar het begrip van je naaste veranderd, iedereen zegt je moet door, je leven terug oppakken, maar het mijne staat stil vanaf 9 februari 2021. Je moet het eerst zelf meemaken voor dat je zoiets begrijpt.
Veel sterkte
Ik begrijp je heel goed mijn man is 9 februari 2021 plots overleden op 59 jarige leeftijd ik bleef verdwaasd achter, het eerste jaar is er veel begrip maar nu zijn wij 2,5 jaar verder, mijn verdriet is nog over sterk als toen, maar het begrip van je naaste veranderd, iedereen zegt je moet door, je leven terug oppakken, maar het mijne staat stil vanaf 9 februari 2021. Je moet het eerst zelf meemaken voor dat je zoiets begrijpt.
Veel sterkte
Nicole
26-08-2023
Reactie:
Wat een groot gemis, ik begrijp je goed. En de wereld gaat door, alleen jij kunt nog niet mee omdat je nog volop in de rouw zit. Blijf je verhaal vertellen hoor. Er zullen mensen zijn die je niet begrijpen maar mss ook weer nieuwe mensen die je een luisterend oor én levenszin kunnen geven. Heel veel sterkte!
Tessa
26-08-2023
Reactie:
Mijn moeder is kort geleden overleden. Ik begrijp je gevoel. Ik voel mij ook depri. Zie de zin van het leven niet meer in..heb weinig zin in alle dagelijkse dingen of hobbies. Sterkte.
Jet
27-08-2023
Reactie:
Hallo Sterre....mag ik mij aub voorstellen ik ben Jan en 74 .ik wil mijn medeleven betuigen.Voor jou is het nog vrij kort geleden dat je alleen kwam te staan.voor mij is het vandaag 02 september vijf jaar geleden dat mijn vrouw overleed.Het valt allemaal niet mee.graag zou ik jou willen helpen en een luisterend oor aanbieden jou willen troosten en tesamen het verdriet willen delen.ik ben zelf jong van geest en gelukkig nog actief echter ook periodes dat het ontzettend moeite kost
Jan
02-09-2023
Reactie:
Ik versta je maar al te goed. Mijn vriend was ook mijn soulmate en mijn grote liefde. Is nu 9 januari 10 jaar dood en heb nu ondertussen 6 jaar bij iemand geweest. Heeft mij laten vallen voor zijn vrijheid en uitgangsleven. Dus ik ga terug door een hel. Begrijp je volkomen want ik heb enorm veel hartepijn. Je bent echt niet alleen
Sonja
09-09-2023
Kan mijn werk nog niet doen zoals ik dat altijd deed (Verhaal 429)
Bijna een half jaar geleden is mijn broertje op 20 jarige leeftijd overleden aan een hartstilstand, zelf ben ik 23. Het was mijn maatje en we hebben samen veel meegemaakt. Hij, geboren als zware hartpatiënt, stond altijd in het middelpunt van ons gezin wat samen met mijn vader en moeder compleet was. Samen hebben wij hem kunnen brengen naar waar hij stond in het leven, en dit met heel veel liefde.
Nu, een half jaar verder heb ik het leven weer enigszins opgepakt in hoeverre dit mogelijk is. Echter kan ik (nog) niet mijn werk doen zoals ik dat altijd deed. Afdwalende gedachten en gebrek aan concentratie maken het bijna onmogelijk terwijl ik zo graag wil dat alles weer gaat zoals het ging. Ik werk nu na ups en downs weer bijna 40 uur maar vraag me geregeld af wat ik aan het doen ben als ik weer eens 3 uur naar mijn laptop gestaard heb. Dat alles 'tijd' nodig heeft heb ik nu al genoeg gehoord, zijn er mensen met dezelfde ervaring op werkgebied die hier op een manier mee om gaan?
Nu, een half jaar verder heb ik het leven weer enigszins opgepakt in hoeverre dit mogelijk is. Echter kan ik (nog) niet mijn werk doen zoals ik dat altijd deed. Afdwalende gedachten en gebrek aan concentratie maken het bijna onmogelijk terwijl ik zo graag wil dat alles weer gaat zoals het ging. Ik werk nu na ups en downs weer bijna 40 uur maar vraag me geregeld af wat ik aan het doen ben als ik weer eens 3 uur naar mijn laptop gestaard heb. Dat alles 'tijd' nodig heeft heb ik nu al genoeg gehoord, zijn er mensen met dezelfde ervaring op werkgebied die hier op een manier mee om gaan?
Jesper
08-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Mijn allerliefste hondje heb ik moeten laten inslapen (Verhaal 370)
Mijn allerliefste hondje heb ik moeten laten inslapen. Ineens werd ze heel ziek en moest ik haar achterlaten bij de dierenarts. Dit is het allermoeilijkste wat ik ooit heb moeten doen, omdat ik aanvoelde dat ik haar nooit meer ging zien. Bleek dat ze nier en leverfalen had door misschien een tumor.. Ze heeft zoveel pijn gehad en er is zo’n leegte in mijn leven. Ik mis haar lieve snoetje en zachte haartjes. Rust zacht liefste hondje..
Noa
24-05-2023
laatste reactie: 07-09-2023
9Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Vreselijk he, het is afschuwelijk.
Mensen die zeggen, het was maar een hond snappen het niet, het is hetzelfde gevoel als het verlies van een dierbaar persoon.
Veel sterkte.
Mensen die zeggen, het was maar een hond snappen het niet, het is hetzelfde gevoel als het verlies van een dierbaar persoon.
Veel sterkte.
Chantal
30-05-2023
Reactie:
Bedankt Chantal. Klopt.. Het voelt echt als het verlies van een heel belangrijk ‘persoon’. Nog steeds doet het ontzettend veel pijn. Hoop zo dat ze ergens bij me is of dat er een leven na de dood bestaat waar ik haar weer zie ooit.
Noa
01-06-2023
Reactie:
Ik leef met je mee. Ik heb afgelopen vrijdag onze hond van 13 jaar moeten laten gaan. Je weet dat het voor het hondje de juiste keuze is, maar ik kan de leegte in huis gewoon niet aan. Ik vind het zelfs eng om alleen thuis te zijn... je beste vriend verliezen is gewoon verschrikkelijk.
Tine
11-06-2023
Reactie:
Vreselijk is t he ik snap hoe je je voelt … t gemis t willen aanraken en de manier waarop intens verdrietig … onze hond is ook overgegaan 15 jaar en 4 maandjes en ook wij zitten in de rouw … sterkte daar ja t doet heel veel pijn ……
Heidy
04-07-2023
Reactie:
Mijn man en ik hadden 12 jaar een relatie. Hij is 3 mnden geleden aan een acute hartstilstand getroffen ,ik heb geen afscheid kunnen nemen.
Nu kwam gisteren een vriendin de dvd crematie bekijken en biechtte op dat ze 4x met mijn man was vreemd gegaan.
Ik was zo overdonderd en verdrietig en nu heel boos dat ik haar voorlopig niet meer wel zien.
Wat moet ik het verwerken doet al veel en pijn dit is de bekende druppel......
Nu kwam gisteren een vriendin de dvd crematie bekijken en biechtte op dat ze 4x met mijn man was vreemd gegaan.
Ik was zo overdonderd en verdrietig en nu heel boos dat ik haar voorlopig niet meer wel zien.
Wat moet ik het verwerken doet al veel en pijn dit is de bekende druppel......
Jol
08-07-2023
Reactie:
Ik heb mijn hond, mijn beste vriend moeten laten inslapen. Nu 1 week geleden en het verdriet is onbeschrijfelijk. Ik heb in niets nog zin.
Patsy
17-07-2023
Reactie:
Sterkte hoor Patsy, het is echt vreselijk dat gevoel, dat gemis van je beste vriend .
Ik mis mijn hond na 6 mnd nog vreselijk, het verdriet is er nog steeds.
Ik mis mijn hond na 6 mnd nog vreselijk, het verdriet is er nog steeds.
Chantal
19-07-2023
Reactie:
5 maanden geleden mijn lieve Kuvasz moeten laten inslapen. 2 maanden later ging mijn allerliefste Catalaanse herder erachteraan. En nu anderhalve week geleden ineens mijn oudste broer. Het is me nu even teveel. Weet niet meer hoe ik hier mee om moet gaan.
Frieda
07-09-2023
Reactie:
Och Frieda, wat verschrikkelijk, wat moet ik zeggen .....
Wens je wel heel veel sterkte.
Dikke knuffel.
Wens je wel heel veel sterkte.
Dikke knuffel.
Chantal
07-09-2023
Mijn man overleden, en nu... alleen (Verhaal 43)
Bijna 9 maanden geleden overleed mijn man na 44 jaar huwelijk.
Hij was 8 weken ziek..zo bizar en onwerkelijk.
En nu....alleen.
Alleen naar een verjaardag,alleen op de bank....
Wat ik het meeste mis is de blikken die we wisselden,de “prietpraat” bij ons kopje koffie..de “ gewone” gezelligheid...
Dat rouwen echt pijn doet in je lijf..je maag,je hart,ik wist t niet.....
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 06-09-2023
21Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb ook mijn man vorige jaar Juli verloren. Wij waren 43 jaar getrouwd. Hij overleed op 68 jarige leeftijd na 4x een hersensinfarct.
Na elke infarct leerde hij weer lopen, praten, eten etc zo sterk was hij. Maar na de 4de x kon zijn lichaam dit niet meer aan.
Mis hem elke dag, net als jij doe ik nu ook alles alleen.
Men zegt geeft het de tijd maar ik vind het nog steeds heel moeilijk elke dag huil ik omdat ik hem heel erg mis.
Gebroken Hart
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik man dit jaar heb mijn Juni verloren na een kort maar heftig ziekbed 9 Mei reed hij nog op zijn mooie nieuwe vracht wagen en 14 Juni is hij overleden Het alleen naar dingen toegaan en dan weer alleen thuiskomen is en blijft moeilijk Maar we moeten door gelukkig heb kinderen en kleinkinderen en lieve mensen om heen maar het is niet altijd makkelijk
hennie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Goed geschreven, hoe je verwoord had. Zo voel ik me ook!
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.
Lilian
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Daphne,
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
Peter R.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Na 46 jaar huwelijk werd jij mijn lieve man ziek je was altijd zo sterk en vrolijk. Na 8 weken kwam jouw overlijden ik wist dat het er aan zat te komen maar het kwam binnen als een mokerslag!!
Het is nu bijna 10 weken geleden en het voelt alsof ik in totale staat van ontreddering verkeer wat een verdriet wat een gemis !!
Aanvallen van misselijkheid en last van mijn zenuwen niet te kort !
Ik begrijp wat u meemaakt en wens u sterkte en veel kracht toe en laten we hopen dat de tijd al onze wonden gaat helen !
Het is nu bijna 10 weken geleden en het voelt alsof ik in totale staat van ontreddering verkeer wat een verdriet wat een gemis !!
Aanvallen van misselijkheid en last van mijn zenuwen niet te kort !
Ik begrijp wat u meemaakt en wens u sterkte en veel kracht toe en laten we hopen dat de tijd al onze wonden gaat helen !
Janna s.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn vader is na kort ziekenhuisopname met een week overleden. Wat mis ik hem enorm. Sinds 5 maart is het niet meer bij ons. We waren 24/7 bij hem in het ziekenhuis. 1 minuut voor zn laatste adem werd ik wakker. Zo blij dat hij niet alleen gegaan is, maar oh wat speelt dit nog enorm veel in mn hoofd. Het doet zoveel pijn. En dan is je moeder alleen, na 51 jaar samen te zijn geweest. Ik hoop zo dat het straks iets beter zal gaan en mn moeder ook weer wat meer naar buiten zal gaan. Naast het grote gemis van mijn vader, is dat ook een enorme zorg van mij. Liefst ga ik iedere dag heen, maar heb thuis natuurlijk ook een gezin om voor te zorgen... voel zo’n verantwoordelijkheid over mijn moeder ook... en ik snap dat ze nu niet overal heen gaat... ik zou zelf ook enorm in zak en as zitten. In juni ga ik trouwen en mijn vader zou me weggeven... moeilijke momenten voor iedereen. Sorry voor het lange verhaal, maar het voelt voor mij als een beetje van me afschrijven 😊
Joy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Er blijfd zoveel pijn gemis ,vragen,leegte , alles eigenlijk. Waarom die vraag blijfd ook hangen bij mij waarom nu.
Jh wolters
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik kan er over mee praten ben mijn man 8 weken geleden veoren zoveel verdriet dat ik zelf denk ik wil niet meer verder
Anoniem
23-10-2021
Reactie:
Ook ik mis het "aanwezig" zijn. De blik, de aanraking, de opmerking bij een uitzending. Het zijn zo'n kleine dingen die het hardst binnenkomen. Het "gezeur" van de buurvrouw, waar je hetzelfde over denkt, maar denkt te begrijpen, omdat zij haar man verloren heeft, en zoveel meer onbenullige voorvallen, die dagelijks voorkomen.
Nu hij vrij plotseling is overleden, voel ik mij heel alleen. Vooral de buurvrouw probeert mij te helpen., maar dat begint mij op de zenuwen te werken. Ik mis hem en weet niet wat mijn leven nog de moeite waard maakt.
Zijn kinderen hebben hun eigen rouwproces en die van mij steunen me zo goed ze kunnen, maar voelen niet het gemis dat ik voel.
Ik mis de aanraking, die vertrouwde blik. Hoe simpel ook, ze waren het belangrijkst in mijn leven.
Nu hij vrij plotseling is overleden, voel ik mij heel alleen. Vooral de buurvrouw probeert mij te helpen., maar dat begint mij op de zenuwen te werken. Ik mis hem en weet niet wat mijn leven nog de moeite waard maakt.
Zijn kinderen hebben hun eigen rouwproces en die van mij steunen me zo goed ze kunnen, maar voelen niet het gemis dat ik voel.
Ik mis de aanraking, die vertrouwde blik. Hoe simpel ook, ze waren het belangrijkst in mijn leven.
Karin
22-12-2021
Reactie:
2 weken geleden is mn man overleden. 7 februari 2022. Hartaanval in zn slaap, ik vond m s morgens levenloos naast me in bed. Ik mis m vreselijk en wil gewoon even niet verder. We waren 44 jaar bij elkaar.....
Moon
01-03-2022
Reactie:
Mijn man is na 44 jaar huwelijk afgelopen Pasen overleden
Het was een moeilijk huwelijk met depressies
Het was een moeilijk huwelijk met depressies
Henny
26-04-2022
Reactie:
Mooi geschreven en hoopvol. Warme groet Bertha
Bertha
21-05-2022
Reactie:
Heel herkenbaar…niet weten hoeveel pijn rouw doet. Rouw is rauw.
Het zoeken naar een nieuwe invulling zonder die lieve man.
Niets gaat meer op de automatische piloot. Alle lieve mensen die met je komen praten. Wat een energie dat kost. Soms gewoon eenzaamheid ( hoe zwaar dat ook valt) kiezen om beetje rust in je hoofd te krijgen.
Het zoeken naar een nieuwe invulling zonder die lieve man.
Niets gaat meer op de automatische piloot. Alle lieve mensen die met je komen praten. Wat een energie dat kost. Soms gewoon eenzaamheid ( hoe zwaar dat ook valt) kiezen om beetje rust in je hoofd te krijgen.
Gertie
17-06-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Reactie:
ik begrijp je reactie ; mijn man is overleden bijna 5 maanden geleden , aan kanker op 2 maanden tijd was het gedaan . IKheb veel verdriet om gemis en alles .we waren 29 jaar getrouwd.
linda
22-10-2022
Reactie:
Mijn partner overleed in juni 2021. Hij ging op verdenking van corona naar het ziekenhuis, maar een dag later kwam de echte diagnose: acute leukemie. Vier weken heeft hij tegen de ziekte gevochten, toen was het voorbij. De laatste week ben ik dag en nacht bij hem in het ziekenhuis geweest. De eerste maanden leefde ik in een roes. Gevoel van onwerkelijkheid. Dit kon niet waar zijn, maar het was wel waar, hij was dood
We waren nog maar een paar jaar samen. Niet meer piepjong, maar we dachten nog een stukje toekomst te hebben. Mijn partner had zijn eerste vrouw verloren aan kanker. Moeilijke tijd daarna, maar toen vonden wij elkaar en uiteindelijk besloten we een huis te kopen en een nieuw begin te maken. We hebben er welgeteld 10 maanden samen gewoond. Toen was het voorbij. Ja, dat is wat ik ook mis: een blik van verstandhouding, samen op de bank zitten, een kus in het voorbijgaan, een aai, een omhelzing, gewoon elkaars nabijheid. Samen boodschappen doen en koken. En nu: weer alleen overal naar toe, terugkomen in een leeg huis, alles zelf moet regelen, niet meer een maatje met wie je over van alles en nog wat kan sparren. En er komt wat op je af als je partner overlijdt. Mensen proberen je te troosten met woorden als: "heb geduld, het heeft tijd nodig, maar op een zeker moment krijgt het een plekje". Nee, de dood van je man kan geen plekje krijgen, daarvoor is een te groot gat geslagen in je leven. Want zo voelt het: een gat, alsof een stukje van jezelf is "mee" gestorven toen hij overleed. Ik mis hem nog iedere dag en soms is er nog steeds dat gevoel van onwerkelijkheid. De rouwdeskundige zei tegen mij "een plek geven, nee dat kan niet. Rouwen is een moeilijk proces waar je doorheen moet en waarbij het er uiteindelijk omgaat met het verlies te leren leven". Ja, ermee leren leven, want hem loslaten kan ik nooit, hij is en blijft in mijn leven aanwezig.
We waren nog maar een paar jaar samen. Niet meer piepjong, maar we dachten nog een stukje toekomst te hebben. Mijn partner had zijn eerste vrouw verloren aan kanker. Moeilijke tijd daarna, maar toen vonden wij elkaar en uiteindelijk besloten we een huis te kopen en een nieuw begin te maken. We hebben er welgeteld 10 maanden samen gewoond. Toen was het voorbij. Ja, dat is wat ik ook mis: een blik van verstandhouding, samen op de bank zitten, een kus in het voorbijgaan, een aai, een omhelzing, gewoon elkaars nabijheid. Samen boodschappen doen en koken. En nu: weer alleen overal naar toe, terugkomen in een leeg huis, alles zelf moet regelen, niet meer een maatje met wie je over van alles en nog wat kan sparren. En er komt wat op je af als je partner overlijdt. Mensen proberen je te troosten met woorden als: "heb geduld, het heeft tijd nodig, maar op een zeker moment krijgt het een plekje". Nee, de dood van je man kan geen plekje krijgen, daarvoor is een te groot gat geslagen in je leven. Want zo voelt het: een gat, alsof een stukje van jezelf is "mee" gestorven toen hij overleed. Ik mis hem nog iedere dag en soms is er nog steeds dat gevoel van onwerkelijkheid. De rouwdeskundige zei tegen mij "een plek geven, nee dat kan niet. Rouwen is een moeilijk proces waar je doorheen moet en waarbij het er uiteindelijk omgaat met het verlies te leren leven". Ja, ermee leren leven, want hem loslaten kan ik nooit, hij is en blijft in mijn leven aanwezig.
Bloem64
08-01-2023
Reactie:
MIJN MAN IS NA RUIM 2 JAAR AAN KANKER TE HEBBEN GELEDEN,GISTEREN OVERLEDEN.
iK KENDE HEM 50 JAAR.
eN IK WEET NIET WAT ME OVERKOMT EN HOE IK NU VERDER MOET.
En inderdaad,dat praatje of even met de honden weg,de kleine dingen ,dat slaat er het hardste in
iK KENDE HEM 50 JAAR.
eN IK WEET NIET WAT ME OVERKOMT EN HOE IK NU VERDER MOET.
En inderdaad,dat praatje of even met de honden weg,de kleine dingen ,dat slaat er het hardste in
Annika Noort
21-01-2023
Reactie:
Ik heb 10maart 2023 ook mijn lieve man kwijt geraskt dood gevonden in zijn slaap plotse ling dat voor mijn verjaardag 11maart 2023 ik mis hem erg voel me eenzaam en alleen verstoten en verlaten ik wil nasr hem toe heb geen zin meer in het leven voor mij is het klasr hier op aarde hij is 70 jasr heel jong en ik 61 hij bllijft mijn partner kan niet zonder hem wil hem terug😭😭😭😭😭
Trees
08-05-2023
Reactie:
Vandaag, 31 augustus, is het de verjaardag van mijn overleden man. 70 jaar was hij toen hij in juni 2021 overleed aan acute leukemie. Hij zou vandaag 73 jaar zijn geworden. Het is nu na middernacht. Mijn broers zitten ook in de huiskamer, maar lijken er zich niet van bewust wat voor dag het vandaag voor mij is en hoe ik me daarover voel. Ze zitten gezellig te keuvelen over van alles en nog wat en luisteren via YouTube naar muziek. Het is waar wat vaak wordt gezegd: na zekere tijd hebben mensen geen aandacht meer voor het verdriet dat je voelt. Voor hen gaat het leven door. Maar het mijne is kapot. Ik heb niet veel geluk in mijn leve gekend; een moeilijke jeugd in een disfunctioneel gezin. Steeds het gevoel dat ik niet de moeite waard ben en er niet toe doe. Mijn man die ik op wat latere leeftijd heb ontmoet, was de eerste die mij liet voelen wat liefde is en 'houden van'. Voor het eerst kon ik dat ook voelen. Ook al waren we niet meer piepjong, we dachten nog een aantal jaartjes samen te hebben. En dan is dat alles ineens weg en ben ik weer alleen. De afgelopen twee jaar is niet alleen mijn man overleden, maar ook een vriendin die ik al sinds mijn jonge jaren ken. Tegelijk kregen zowel een broer als zus alzheimer. Ik heb - ongewild - geen kinderen en kleinkinderen. Ik vraag me werkelijk af wat de zin van het leven nog is. Soms denk ik: was ik met hem maar meegegaan in de dood.
Bloem64
31-08-2023
Reactie:
Ja ik snap wat je bedoel .en voelt .ik heb ook mijn man pas op latere leeftijd leren kennen.allebij een rugzak .gescheiden .en later is zijn ex vrouw overleden .en ook mijn ex-man.we zouden er nog wat van maken samen oud woorden .ik was ruim 7 jaar ouder dan hem ..en nu op eens is hij er niet meer zo maar weg .ik kan het niet geloven .iedere dag zeg ik .dit kan niet dit kan gewoon niet.niet waar zijn .hoe moet het nou met mij .ik kan het niet alleen .terwijl ik dit schrijf.ben ik aan het huilen .ik moet nog zo veel regelen ..
Joanne
04-09-2023
Reactie:
Het is bijna 4 jaar geleden dat mn man overleden is maar blijft zo. Vreselijk moeilijk mn lichhsm is van slag geen eetlust nergens zin in raar in t hoofd diarree allerlei lichamelijke klachten nergens zin in komt iemand dit bekent voor ben zo bang dat het nooit weer goed komt
Gr
Gr
Willie
06-09-2023
Wil je ook je hart luchten?
Zware hersenbloeding (Verhaal 420)
Ja zo lang geleden.en het voelt of u het net mee hebt gemaakt .vandaag. is het de dag dat ik mijn man heb.begraven 1 maand geleden ..aan een zware hersenbloeding .naar bed gegaan .hij was een boekje aan het lezen. Moest overgeven .maar ik zal wel iets verkeerd hebben gegeten zij die .geef me maar een glaasje melk..ga maar slapen zij die .dat de ik natuurlijk niet..hij wou niet dat ik de dockter belde .maar het voelde niet goed .nog niet veel later ik ging naar zijn kant van het bed .en hij kermde van de pijn in ze hoofd .ik gelijk 112.gebeld .hij was in paniek .voelde dat het niet goed ging.help me help.
Me .vreselijk .het duurde een eeuwigheid eer de ambulance er was.gaa. ze eerst nog kijken allerlij aperture. Zag er slecht uit.naar het zieke huis..in de ambulance ce.werd.het steeds slechter .weinig hersenactifitijd meer .na de scan vernomen .u man is hersendood.kunnen niets meer voor hem doen .ik jan het nog steeds niet geloven .dit kan toch niet. roep ik elke dag .dit kan toch niet..hij is 67 jaar geworden. We zouden samen oud woorden .hadden samen al een behoorlijke.rugzak.19 jaar geleden elkaar ontmoet..nu lijkt alles zinloos.voor mij ik ben over de 70 .76.hoe kan je dan .nog een keer opnieuw beginnen .ik weet het even niet meer ..
Me .vreselijk .het duurde een eeuwigheid eer de ambulance er was.gaa. ze eerst nog kijken allerlij aperture. Zag er slecht uit.naar het zieke huis..in de ambulance ce.werd.het steeds slechter .weinig hersenactifitijd meer .na de scan vernomen .u man is hersendood.kunnen niets meer voor hem doen .ik jan het nog steeds niet geloven .dit kan toch niet. roep ik elke dag .dit kan toch niet..hij is 67 jaar geworden. We zouden samen oud woorden .hadden samen al een behoorlijke.rugzak.19 jaar geleden elkaar ontmoet..nu lijkt alles zinloos.voor mij ik ben over de 70 .76.hoe kan je dan .nog een keer opnieuw beginnen .ik weet het even niet meer ..
Joanne
26-08-2023
laatste reactie: 04-09-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat heftig om te lezen. Zo snel je man verliezen , eigenlijk in een tijdsbestek van een aantal uren. Ik ken dag gevoel van dat alles zinloos is. Ze zeggen dat het slijt. Weet niet waar je woont maar om er misschien samen over te praten helpt misschien. Ik ben mijn vriend afgelopen mei verloren. In een periode van 3 weken. Weet ook nog niet hoe verder. Wens je veel sterkte.
Anoniem
04-09-2023
Reactie:
Dank je wel voor je reactie. Ja het is 19 Julie gebeurt.maar het gemis .en de pijn eenzaamheid.woord iedere dag erger ..ik weet niet .hoe ik iedere dag weer moet overleven .ik ga zo laat mogelijk naar bed.en blijf zo lang mogelijk in bed .als ik slaap .hoef ik nergens.aan te denken .en dan weer de dag doorkomen .vreselijk .
Joanne.
04-09-2023
Reactie:
Wat heftig om te lezen. Zo snel je man verliezen , eigenlijk in een tijdsbestek van een aantal uren. Ik ken dag gevoel van dat alles zinloos is. Ze zeggen dat het slijt. Weet niet waar je woont maar om er misschien samen over te praten helpt misschien. Ik ben mijn vriend afgelopen mei verloren. In een periode van 3 weken. Weet ook nog niet hoe verder. Wens je veel sterkte.
Anoniem
04-09-2023
Ik mis mijn allesie zo erg (Verhaal 417)
Ik mis mijn allesie zo erg,weet soms niet wat ik moet doen,ben 65jaar en alles kwijt,hie moet ik verder
Annet
23-08-2023
laatste reactie: 04-09-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je meteen en de tranen springen in mijn ogen.
Mijn liefste is 1 augustus overleden 23 jaar alles samen gedaan en ik zit nu in huis om me heen te kijken, alles straalt haar naam en gezicht uit. Ik wil hier niet zijn maar je kan niet vluchten van verdriet en ook ik heb moeite om te bedenken wat ik nu nog moet.
Mijn huis is nu mijn thuis niet meer, leeg maar vol met verdriet.
Ik wens je alle wijsheid toe, ik kan niets bedenken,
liefs,
Richard
Mijn liefste is 1 augustus overleden 23 jaar alles samen gedaan en ik zit nu in huis om me heen te kijken, alles straalt haar naam en gezicht uit. Ik wil hier niet zijn maar je kan niet vluchten van verdriet en ook ik heb moeite om te bedenken wat ik nu nog moet.
Mijn huis is nu mijn thuis niet meer, leeg maar vol met verdriet.
Ik wens je alle wijsheid toe, ik kan niets bedenken,
liefs,
Richard
Richard
04-09-2023
Je t'aime mamie❤ (Verhaal 426)
Ik wil mijn hart ook luchten, ook al gaat de pijn niet weg
Mijn lieve oma was naar de kaapverdische eilanden gegaan omdat haar moeder(mijn overgrootoma) was overleden, om haar te begraven.
Aan het einde van haar verblijf begon ze een stekende pijn te krijgen aan haar buik, dokter gezien, dokter zal wel laagopgeleid zijn want hij gaf ok voor haar om terug naar Nederland te gaan, met de vliegtuig, zonder extra check-up.
Ze besloot terug naar Nederland te komen omdat ze voelde dat het niet goed ging.
Ze kon eerder komen maar een "vriend" van de familie die diezelfde dag als m'n oma zou aankomen maar eerder, wou de ticket niet ruilen met haar.
Mijn oma komt uiteindelijk aan in Nederland, bij haar thuis waar mijn broertje en ik (destijds 11 en 14 jaar) constateerden dat het heel slecht ging.
We kwamen bij de huisarts, die de ernst blijkbaar ook niet inzag en mijn oma stuurde met ons naar het ziekenhuis met de taxi.
In de taxi was mijn oma hevig aan het overgeven.
De wegen rondom het ziekenhuis in Rotterdam werden vernieuwd dus konden we niet ervoor worden afgezet, dus moest mijn oma lopen best ver.
Ik kan niet begrijpen waarom de dokter of ikzelf niet de ambulance hadden gebeld.
Aangekomen in het ziekenhuis zag het personeel dat het heel slecht ging met mijn oma en ging ze in een aparte "urgencie" kamer terwijl mijn broertje van 11 haar papieren uit haar tas zocht om informatie te verstrekken. Ik was daar met haar in die kamer en zag hoe er van alle kanten buizen I haar werden gestopt... in haar neus, mond..
En toen ze me zagen moest ik de kamer uit.. Ze was alleen.
Mijn moeder mocht niet van haar baas weg, paniek.
Jong en dom ik dacht alles komt wel goed zeker wel, mijn oma had nog toen ze terugkwam van Kaapverdië kip uit de ijskast gehaald, en zei met veel pijn "ik maak een lekkere soep voor jullie als ik terugkom".
Ik ga ervanuit ze komt gewoon naar huis en gaat die soep maken.
Ik leer van mijn moeder die ondertussen naar mijn oma is gegaan, dat we haar wel kunnen bezoeken maar met specifieke "regels", want ze hadden mijn oma in quarantaine gezet, omdat ze dachten dat ze een bacterie of een virus van de eilanden had opgelopen.
3 dagen lag ze daar, ze had dorst, ze mocht niks.. mijn tante had een spons met water haar zodoende laten drinken en haar lippen bevochtigen.. we moesten ons aankleden alsof we in de COVID-tijden zaten. Dat wouden we niet, maar hadden geen keus.
Na die 3 dagen kreeg ze op 3 mei een probleem waardoor de met spoed om 6 uur s'ochtends haar moesten opereren, en daar zagen ze dat het een uit de hand gelopen probleem was die eigenlijk wel opgelost kon worden denk ik nog steeds. (Als ze rechtstreeks vanuit de airport naar ziekenhuis zou gaan en gelijk gecheckt en geopereerd zou worden)
Blindedarm ontsteking, te laat geconstateerd, ontploft in de vliegtuig, quarantaine 3 dagen zonder te weten hoe of wat, haar buik was zo opgezet alsof ze zwanger was van een 3ling.
Ze hebben haar opengemaakt en weer dichtgemaakt en hebben tegen mijn moeder tante, oom en mijn broertje gezegd dat ze afscheid moesten nemen, ze zou ongeveer 5 minuten nog te leven hebben. Ze heeft zodoende haar laatste adem uitgeblazen op 3 mei 1998.
Ik was daar niet bij. Ik moest op mijn nichtje passen.. ik heb het hier nog steeds moeilijk mee. Ik ben nu 38 en had zo veel met haar willen delen.
Mijn oma was begraven op moederdag.
Goude tijden waren dat met haar, en nadat ze ging, is de hele familie uit elkaar gegroeid.
Soms ruik ik iets en dat denk ik aan haar en die tijd, dat komt nooit meer terug.
Soms zie ik mensen met hun oma dan voel ik die pijn hevig, vooral omdat ik vindt dat mijn oma niet zo moest gaan.
Er was geen moeite gedaan om uit te zoeken wat ze echt had. Dat doet pijn. Nog steeds.
Ze was 62, werkte hard, lieve vrouw, hield van gezelligheid, familie, en hield van het leven. Lachte altijd, kookte echt lekker, ze was te jong.
Même si ça fait 25 ans maintenant
Tu me manque, ma grand-mère..
Je pense toujours à toi,
J'essaie de tout faire pour que tu sois fière de moi..
Merci pour tout l'amour que tu m'a donné
Je t'aime mamie❤
Mijn lieve oma was naar de kaapverdische eilanden gegaan omdat haar moeder(mijn overgrootoma) was overleden, om haar te begraven.
Aan het einde van haar verblijf begon ze een stekende pijn te krijgen aan haar buik, dokter gezien, dokter zal wel laagopgeleid zijn want hij gaf ok voor haar om terug naar Nederland te gaan, met de vliegtuig, zonder extra check-up.
Ze besloot terug naar Nederland te komen omdat ze voelde dat het niet goed ging.
Ze kon eerder komen maar een "vriend" van de familie die diezelfde dag als m'n oma zou aankomen maar eerder, wou de ticket niet ruilen met haar.
Mijn oma komt uiteindelijk aan in Nederland, bij haar thuis waar mijn broertje en ik (destijds 11 en 14 jaar) constateerden dat het heel slecht ging.
We kwamen bij de huisarts, die de ernst blijkbaar ook niet inzag en mijn oma stuurde met ons naar het ziekenhuis met de taxi.
In de taxi was mijn oma hevig aan het overgeven.
De wegen rondom het ziekenhuis in Rotterdam werden vernieuwd dus konden we niet ervoor worden afgezet, dus moest mijn oma lopen best ver.
Ik kan niet begrijpen waarom de dokter of ikzelf niet de ambulance hadden gebeld.
Aangekomen in het ziekenhuis zag het personeel dat het heel slecht ging met mijn oma en ging ze in een aparte "urgencie" kamer terwijl mijn broertje van 11 haar papieren uit haar tas zocht om informatie te verstrekken. Ik was daar met haar in die kamer en zag hoe er van alle kanten buizen I haar werden gestopt... in haar neus, mond..
En toen ze me zagen moest ik de kamer uit.. Ze was alleen.
Mijn moeder mocht niet van haar baas weg, paniek.
Jong en dom ik dacht alles komt wel goed zeker wel, mijn oma had nog toen ze terugkwam van Kaapverdië kip uit de ijskast gehaald, en zei met veel pijn "ik maak een lekkere soep voor jullie als ik terugkom".
Ik ga ervanuit ze komt gewoon naar huis en gaat die soep maken.
Ik leer van mijn moeder die ondertussen naar mijn oma is gegaan, dat we haar wel kunnen bezoeken maar met specifieke "regels", want ze hadden mijn oma in quarantaine gezet, omdat ze dachten dat ze een bacterie of een virus van de eilanden had opgelopen.
3 dagen lag ze daar, ze had dorst, ze mocht niks.. mijn tante had een spons met water haar zodoende laten drinken en haar lippen bevochtigen.. we moesten ons aankleden alsof we in de COVID-tijden zaten. Dat wouden we niet, maar hadden geen keus.
Na die 3 dagen kreeg ze op 3 mei een probleem waardoor de met spoed om 6 uur s'ochtends haar moesten opereren, en daar zagen ze dat het een uit de hand gelopen probleem was die eigenlijk wel opgelost kon worden denk ik nog steeds. (Als ze rechtstreeks vanuit de airport naar ziekenhuis zou gaan en gelijk gecheckt en geopereerd zou worden)
Blindedarm ontsteking, te laat geconstateerd, ontploft in de vliegtuig, quarantaine 3 dagen zonder te weten hoe of wat, haar buik was zo opgezet alsof ze zwanger was van een 3ling.
Ze hebben haar opengemaakt en weer dichtgemaakt en hebben tegen mijn moeder tante, oom en mijn broertje gezegd dat ze afscheid moesten nemen, ze zou ongeveer 5 minuten nog te leven hebben. Ze heeft zodoende haar laatste adem uitgeblazen op 3 mei 1998.
Ik was daar niet bij. Ik moest op mijn nichtje passen.. ik heb het hier nog steeds moeilijk mee. Ik ben nu 38 en had zo veel met haar willen delen.
Mijn oma was begraven op moederdag.
Goude tijden waren dat met haar, en nadat ze ging, is de hele familie uit elkaar gegroeid.
Soms ruik ik iets en dat denk ik aan haar en die tijd, dat komt nooit meer terug.
Soms zie ik mensen met hun oma dan voel ik die pijn hevig, vooral omdat ik vindt dat mijn oma niet zo moest gaan.
Er was geen moeite gedaan om uit te zoeken wat ze echt had. Dat doet pijn. Nog steeds.
Ze was 62, werkte hard, lieve vrouw, hield van gezelligheid, familie, en hield van het leven. Lachte altijd, kookte echt lekker, ze was te jong.
Même si ça fait 25 ans maintenant
Tu me manque, ma grand-mère..
Je pense toujours à toi,
J'essaie de tout faire pour que tu sois fière de moi..
Merci pour tout l'amour que tu m'a donné
Je t'aime mamie❤
Mamie Tanha
03-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Zij noemde het vette pech (Verhaal 422)
Het is vandaag vijf weken geleden dat mijn vrouw overleed. Na vier jaar kanker, waarvan drie jaar palliatief kreeg zij de rust die zij verdiende. Mijn vrouw had urachuskanker, een zeldzame vorm die in Nederland zo'n 10 tot 15 keer voorkomt per jaar. Daardoor dus weinig kennis en/of mogelijkheden voor behandelingen. Toch heeft mijn vrouw alles aangepakt wat zij maar kon. Heftige operaties, bestralingen, chemobehandelingen en een studie. Mijn vrouw noemde het geen strijd omdat er dan nog een kans op overwinning in zou zitten. Zij noemde het vette pech, die haar nu eenmaal was overkomen. Dat ze in 2017, dus twee jaar daarvoor de diagnose MS kreeg schaarde we daar ook maar onder. Van die MS heeft ze later gelukkig, ondanks dat ze moest stoppen met medicatie, geen last meer gehad. Van gezonde, actieve, bijna zorgeloze vrouw, overgaan tot "vaste klant" van het AVL in Amsterdam. Hoe vaak we daar binnen zijn gelopen, ik was op de helft de tel al kwijt. Mijn vrouw ging voor kwaliteit van leven, dat was haar drijfveer.
Ik ben altijd met haar meegegaan, soms overnachtte ik in het gasthuis ernaast zodat ze de volgende ochtend niet alleen de operatie of behandeling inging. De spanning van uitslagen, het in de wachtkamer wachten en dan gefocust zijn op de stem van de arts. Op welke toon zij de naam van mijn vrouw uit zou spreken. Ik lette overal op. Als de uitslag "positief" was namen we in het ziekenhuis een gebakje. Hiervan maakte we een foto en zette we in een appgroep. Was de uitslag negatief, was de kanker toegenomen, dan zaten we op de terugreis verstomd in de auto. In de week tussen scan en uitslag organiseerden we altijd een uitje. Even de zinnen verzetten.
Het jaar 2022 is achteraf een bonusjaar geweest. Mijn vrouw mocht mee doen aan een studie. Gericht op een ander soort kanker maar de dna van haar kankersoort bleek overeen te komen. Betekende dagelijks pillen slikken. De bijwerkingen nam zij voor lief. We konden weer even verder. Toen in het najaar bleek dat de cellen toch meer gegroeid waren en niet met zekerheid gezegd kon worden dat de studie nog werkte, werd deze stilgezet.
Opnieuw verdween de bodem onder ons bestaan. Dit was het laatste wat we nog hadden.
Mijn vrouw en ik zijn gaan nadenken. Een chemo die zij eerder had gedaan, en hoe verschrikkelijk zij deze ook vond, had wel enig effect. Mijn vrouw besloot begin dit jaar deze chemo, nu met lagere dosering weer aan te gaan. Achteraf alleen maar om mij en andere dierbaren een plezier te doen. Dit ging dus ook niet goed. Na twee behandelingen nam mijn vrouw het ontzettend dappere besluit te stoppen met de chemo. De eerdere ervaren klachten namen toe en ze kon het gewoon niet meer aan de behandeling te ondergaan. Alleen al de chemoruimte in het ziekenhuis betreden was voor haar teveel. Ook nu koos ze nog voor enig kwaliteit van leven i.p.v. ziek op bed te liggen door de chemo.
We hebben in februari van dit jaar besloten geen scans meer te doen. Na het stoppen van de chemo voelde mijn vrouw zich weer wat beter en we gingen nog meer leuke dingen doen dan we al deden. In mei zelfs een week naar ons favoriete dorpje in Turkije. In de week voorafgaand daaraan nog wel even langs de huisarts, voor de zekerheid maar hij gaf groen licht. Het was een fantastische week. Hadden we geweten wat er op dat moment in het lichaam van mijn vrouw gebeurde dan waren we nooit gegaan.
Korte tijd na de fijne week in mei kreeg mijn vrouw last van buik en darmen. Omdat we geen "klant" van het AVL meer waren, was de huisarts ons aanspreekpunt. Daar zijn we dan ook diverse keren geweest, ook s'nachts, als de pijn niet meer te harden was.
Uit wanhoop heb ik toen op een zondag het AVL gebeld en de situatie uitgelegd. Die middag konden we komen. In de week daarvoor was er al een scan gemaakt vanwege de pijn in de buik. De uitslag zouden we op maandag krijgen maar omdat we er al een dag eerder waren werd deze de zondag al met ons besproken.
De scan gaf aan dat de kanker als het ware ontploft was. De pijn werd veroorzaakt door een tumor in maag en darmen, alle al bekende uitzaaiingen waren enorm gegroeid.
Op de maandag spraken we onze eigen arts. Voor het eerst deed zij een prognose, een kwestie van weken. Wat er toen door ons heenging kan ik niet beschrijven. Al drie jaar wist ik dat we niet samen oud zouden worden. Nooit eerder was daar een termijn aan verbonden.
Ik kan nog heel veel schrijven over hoe toen verder. Ik houd het kort.
Mijn vrouw is na anderhalve week vanuit het AVL overgebracht naar (t)huis. Met de zorg van huisarts en Buurtzorg hebben we het zo comfortabel mogelijk voor haar gemaakt. Op maandag 24 juli om 14 uur nam zij afscheid van ons met de woorden "Dag lieve allemaal."
Hoe ik nu verder moet, zonder haar... Ik heb mijn vrouw een aantal dingen moeten beloven. Niet terugtrekken, dingen gaan doen die je leukt vindt, het leven weer oppakken, onder de mensen blijven. Ik voel me nu al schuldig omdat het mij niet lukt. Het is natuurlijk ook allemaal nog vers maar ik voel mij helemaal op. Huisarts geeft aan dat mijn lichaam nog steeds stresshormoon aanmaakt. Afgelopen jaren hard nodig gehad maar nu niet meer. Lichaam moet nog wennen aan de nieuwe situatie.
Nu vul ik de dagen met huilen, lezen over rouw wanneer je partner is overleden. ook ben ik op zoek naar lotgenoten. Ik liep al bij het Toon Hermanshuis in de partnergroep, binnenkort sluit ik aan bij de rouwgroep. Ik hoop dat dit gaat helpen.
Ik ben altijd met haar meegegaan, soms overnachtte ik in het gasthuis ernaast zodat ze de volgende ochtend niet alleen de operatie of behandeling inging. De spanning van uitslagen, het in de wachtkamer wachten en dan gefocust zijn op de stem van de arts. Op welke toon zij de naam van mijn vrouw uit zou spreken. Ik lette overal op. Als de uitslag "positief" was namen we in het ziekenhuis een gebakje. Hiervan maakte we een foto en zette we in een appgroep. Was de uitslag negatief, was de kanker toegenomen, dan zaten we op de terugreis verstomd in de auto. In de week tussen scan en uitslag organiseerden we altijd een uitje. Even de zinnen verzetten.
Het jaar 2022 is achteraf een bonusjaar geweest. Mijn vrouw mocht mee doen aan een studie. Gericht op een ander soort kanker maar de dna van haar kankersoort bleek overeen te komen. Betekende dagelijks pillen slikken. De bijwerkingen nam zij voor lief. We konden weer even verder. Toen in het najaar bleek dat de cellen toch meer gegroeid waren en niet met zekerheid gezegd kon worden dat de studie nog werkte, werd deze stilgezet.
Opnieuw verdween de bodem onder ons bestaan. Dit was het laatste wat we nog hadden.
Mijn vrouw en ik zijn gaan nadenken. Een chemo die zij eerder had gedaan, en hoe verschrikkelijk zij deze ook vond, had wel enig effect. Mijn vrouw besloot begin dit jaar deze chemo, nu met lagere dosering weer aan te gaan. Achteraf alleen maar om mij en andere dierbaren een plezier te doen. Dit ging dus ook niet goed. Na twee behandelingen nam mijn vrouw het ontzettend dappere besluit te stoppen met de chemo. De eerdere ervaren klachten namen toe en ze kon het gewoon niet meer aan de behandeling te ondergaan. Alleen al de chemoruimte in het ziekenhuis betreden was voor haar teveel. Ook nu koos ze nog voor enig kwaliteit van leven i.p.v. ziek op bed te liggen door de chemo.
We hebben in februari van dit jaar besloten geen scans meer te doen. Na het stoppen van de chemo voelde mijn vrouw zich weer wat beter en we gingen nog meer leuke dingen doen dan we al deden. In mei zelfs een week naar ons favoriete dorpje in Turkije. In de week voorafgaand daaraan nog wel even langs de huisarts, voor de zekerheid maar hij gaf groen licht. Het was een fantastische week. Hadden we geweten wat er op dat moment in het lichaam van mijn vrouw gebeurde dan waren we nooit gegaan.
Korte tijd na de fijne week in mei kreeg mijn vrouw last van buik en darmen. Omdat we geen "klant" van het AVL meer waren, was de huisarts ons aanspreekpunt. Daar zijn we dan ook diverse keren geweest, ook s'nachts, als de pijn niet meer te harden was.
Uit wanhoop heb ik toen op een zondag het AVL gebeld en de situatie uitgelegd. Die middag konden we komen. In de week daarvoor was er al een scan gemaakt vanwege de pijn in de buik. De uitslag zouden we op maandag krijgen maar omdat we er al een dag eerder waren werd deze de zondag al met ons besproken.
De scan gaf aan dat de kanker als het ware ontploft was. De pijn werd veroorzaakt door een tumor in maag en darmen, alle al bekende uitzaaiingen waren enorm gegroeid.
Op de maandag spraken we onze eigen arts. Voor het eerst deed zij een prognose, een kwestie van weken. Wat er toen door ons heenging kan ik niet beschrijven. Al drie jaar wist ik dat we niet samen oud zouden worden. Nooit eerder was daar een termijn aan verbonden.
Ik kan nog heel veel schrijven over hoe toen verder. Ik houd het kort.
Mijn vrouw is na anderhalve week vanuit het AVL overgebracht naar (t)huis. Met de zorg van huisarts en Buurtzorg hebben we het zo comfortabel mogelijk voor haar gemaakt. Op maandag 24 juli om 14 uur nam zij afscheid van ons met de woorden "Dag lieve allemaal."
Hoe ik nu verder moet, zonder haar... Ik heb mijn vrouw een aantal dingen moeten beloven. Niet terugtrekken, dingen gaan doen die je leukt vindt, het leven weer oppakken, onder de mensen blijven. Ik voel me nu al schuldig omdat het mij niet lukt. Het is natuurlijk ook allemaal nog vers maar ik voel mij helemaal op. Huisarts geeft aan dat mijn lichaam nog steeds stresshormoon aanmaakt. Afgelopen jaren hard nodig gehad maar nu niet meer. Lichaam moet nog wennen aan de nieuwe situatie.
Nu vul ik de dagen met huilen, lezen over rouw wanneer je partner is overleden. ook ben ik op zoek naar lotgenoten. Ik liep al bij het Toon Hermanshuis in de partnergroep, binnenkort sluit ik aan bij de rouwgroep. Ik hoop dat dit gaat helpen.
Tjeerd
28-08-2023
laatste reactie: 30-08-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat een verhaal,pribeer te doen/leven zoals zij wilde dat je ging leven.
Sterkte
Sterkte
yuri
28-08-2023
Reactie:
Ach, zij zou het heus wel begrijpen dat je niet 1,2,3 weer terug naar het vrolijke en gelukkige normaal kan. Dat komt wel weer. Ze bedoelde juist: voel je niet schuldig. Dus doe dat dan ook niet omdat je je nu even wat minder voelt nog. Dat is heel normaal! Maar laat je op termijn niet tegenhouden om weer van het leven te gaan genieten. Ik denk dat ze het zo bedoeld heeft.
M.
30-08-2023
Ik kan het maar geen plek geven (Verhaal 421)
mijn moeder is overleden al 3 jaar terug ik kan het maar geen plek geven … ik heb geen familie en een hele kleine kring mensen . Ook door mijn overwerkte rouw is me relatie stuk gelopen ik geef mezelf oberal de schuld van . Zou graag erover willen Praten met mensen die ook zoveel last hebben van onverwerkt verdriet … ik ben 45 jaar
Mama
28-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Dochter verloren aan een hartstilstand (Verhaal 419)
Dochter verloren aan een hartstilstand ze pas 53 jaar.haar man zijn vrouw en 2 geweldige zoons,en laat een zusje achter,We zijn gelukkig één eenheid het was een rollercost,Alles is prachtig verlopen.Veel mensen zeggen altijd als ik wat voor je kan doen bellen.en daar baal ik zo van ,doe je dat dan komt het niet uit,je denkt bij je zelf al ,dat ik dat niet zal doen.Schoonzoon goeie band en de kleinzoons ook en zeker haar zusje en eventueel een paar lieve buurtjes.
Wally
25-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ik mis mijn zoon met heel veel pijn en verdriet (Verhaal 407)
Ik mis mijn zoon met heel veel pijn en verdriet
Ik heb iemand gehad om me hierin te helpen maar het verdriet en pijn. Is soms te snijden.
Het lijkt wel of iemand een stuk uit me hart heb gesneden. Ik ga door met me leven .
Mensen hebben me verlaten en geen begrip.
Ik heb nog twee kinderen die ziek zijn.
Ik ben me moeder kwijt geraakt pas en nu me nichtje .
Dan kom alles als een flits voorbij.
Ik heb weinig familie over .
En die over zijn die willen niks horen me broer en zussen willen er niks van weten.
Nu me zus en zwager hun dochter kwijt zijn .
Hoor ik niks meer van hun ze zeiden 3 jaar geleden als ik over me zoon iets zei jaja.je wist dat het eraan zat te komen. Maak niet uit hoe je kind verlies het snijd jaren lang heb ik voor me zoon moeten zorgen en met alle liefde gedaan
Ik geef me leven voor me kinderen niemand vraagt kan ik je ergens mee helpen.
Ik alleen heb de zorg moeten dragen voor me ene zoon .
Ik heb niet lopen klagen over me pijn en verdriet na niemand .omdat hun er ten eerste niks van wilde weten.
Ik sta alleen ervoor .met je eigen lichamelijk beperking en je kinderen die ziek zijn .soms weet ik het niet meer .
Ook omdat ik niet begrijp waarom mensen zo koud kunnen zijn .en je laat stikken op het moment dat je kind kwijt raakt
Het kan iedereen overkomen zonder dat je erom vraagt .
Mensen kunnen je behoorlijk pijn doen omdat je niet terecht bij hun kan .
Ik heb iemand gehad om me hierin te helpen maar het verdriet en pijn. Is soms te snijden.
Het lijkt wel of iemand een stuk uit me hart heb gesneden. Ik ga door met me leven .
Mensen hebben me verlaten en geen begrip.
Ik heb nog twee kinderen die ziek zijn.
Ik ben me moeder kwijt geraakt pas en nu me nichtje .
Dan kom alles als een flits voorbij.
Ik heb weinig familie over .
En die over zijn die willen niks horen me broer en zussen willen er niks van weten.
Nu me zus en zwager hun dochter kwijt zijn .
Hoor ik niks meer van hun ze zeiden 3 jaar geleden als ik over me zoon iets zei jaja.je wist dat het eraan zat te komen. Maak niet uit hoe je kind verlies het snijd jaren lang heb ik voor me zoon moeten zorgen en met alle liefde gedaan
Ik geef me leven voor me kinderen niemand vraagt kan ik je ergens mee helpen.
Ik alleen heb de zorg moeten dragen voor me ene zoon .
Ik heb niet lopen klagen over me pijn en verdriet na niemand .omdat hun er ten eerste niks van wilde weten.
Ik sta alleen ervoor .met je eigen lichamelijk beperking en je kinderen die ziek zijn .soms weet ik het niet meer .
Ook omdat ik niet begrijp waarom mensen zo koud kunnen zijn .en je laat stikken op het moment dat je kind kwijt raakt
Het kan iedereen overkomen zonder dat je erom vraagt .
Mensen kunnen je behoorlijk pijn doen omdat je niet terecht bij hun kan .
Jolanda
11-08-2023
laatste reactie: 25-08-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Weet dat je nooit alleen bent! Er zijn veel mensen die niet begrepen worden.Ik heb een aangeboren dwarslaesie elke dag veel pijn alleen laat ik dat niet altijd merken en zien mensen het niet aan mij. Weet dat ik aan je denk liefs en een dikke knuffel
Josée
19-08-2023
Reactie:
Ik leef met je mee,het voelt zeker heel heel veel pijn om je kind te verliezen.Iedereen zegt altijd bel als ik wat voor je doen,daar komt meestal niks van terecht,het is veel te zwaar.De wereld draait gewoon maar door zonder degene die heen is gegaan,het is oneerlijk.Hopelijk vindt je bij een goeie vriend lot genoot een luisterend oor.Je staat hier niet alleen in.Een verdrietige Moeder die een dochter verloor.Het is een groot verlies
Wally
25-08-2023
M'n liefste moeder én broer (Verhaal 396)
Ik ben de afgelopen 6,5 jaar alles wat mijn lief is verloren. M'n liefste moeder én broer. Beide veelste vroeg, te jong. Met de dag realiseer ik mij meer dat zij degenen waren die er ondanks alles altijd voor mij klaar stonden, onvoorwaardelijke liefde en zoveel meer. Wist dat het altijd wel goed zat. Sinds m'n broer er ook niet meer is hoeft het voor mij niet meer. Niemand die nog naar mij omkijkt, hoor of zie amper iemand. En dat terwijl ik al 3 jaar lang aan huis gekluisterd ben vanwege extreme tinnitus. Voor wie of wat moet ik hier nog blijven ? Ik wil rust, stilte er niet meer zijn.. tis genoeg geweest.
PJ
23-07-2023
laatste reactie: 24-08-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Pj, je verhaal heeft mij getroffen. Ik heb zoveel mensen verloren. Mijn man, hij was pas 38, mijn broer hij was pas 34, mijn moeder is verongelukt op haar 63ste, nu ligt mijn kleindochter van amper 1,5 week oud op sterven door zuurstofgebrek bij de geboorte. Ik geef de moed niet op. Weet dat dood niet echt dood is. Er wordt heel liefdevol gezorgd voor je dierbaren. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi. Jaren geleden na een heel diep trauma heb ik een tijd in de geestelijke en in de menselijke wereld geleefd. Er is geen dood, we gaan alleen terug naar huis. Gebruik de tijd die je nog krijgt in dit leven om zoveel mogelijk te genieten. Ik ben van alles gaan doen. Werken, vrijwilligerswerk, verenigingen, als ik er nu aan denk dat ik bijna 20j getreurd heb dan heb ik er spijt van. Jouw dierbaren kunnen je zien vanuit de geestelijke wereld, wal wil je dat ze zien? Een sterk mens die zijn leven terug durft oppakken? Komaan, kop op je kunt het💕⚘
Elissabet
26-07-2023
Reactie:
Ik snap het volkomen ik ben 68 mijn twee broers verloren
En pas mijn 2 hondjes
Nu is mijn man ziek waar ik al 49 jaar mee ben
Ik ben eenzaam zoveel ellende meegemaakt
Ik heb borderline ik wil ook vaak dood
En pas mijn 2 hondjes
Nu is mijn man ziek waar ik al 49 jaar mee ben
Ik ben eenzaam zoveel ellende meegemaakt
Ik heb borderline ik wil ook vaak dood
Jenny
24-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Het valt niet mee zo alleen (Verhaal 399)
ik heb twee maanden geleden mijn allerliefsfe kwijt geraakt na 4t jaar lief en leed moest ik haar ni heel erg missen het valg niet mee om alleen verder door het leven te gaan,ik ben nu zelf 75 jaar hewirden om nu nog op deze leeftijd aan een andere liefde te veginnen zie ik niet meer zitten het is dan gelukkig vr
dat ik dan een hond heb waar ik toch regelmatig mee naar buiten moet en als ik dan weer thuis kom dan is het leeg en stil thuis en xan denk ik wel eens voot mij hoeft het niet meer maar dan heb je toch ienand waar je toch voor moet zorgen want dat heb ik aan haar beloofd maar het valt niet mee zo alleen en dan denk ik weef aan haar en dan beginnen de tranen weer te lopen.
dat ik dan een hond heb waar ik toch regelmatig mee naar buiten moet en als ik dan weer thuis kom dan is het leeg en stil thuis en xan denk ik wel eens voot mij hoeft het niet meer maar dan heb je toch ienand waar je toch voor moet zorgen want dat heb ik aan haar beloofd maar het valt niet mee zo alleen en dan denk ik weef aan haar en dan beginnen de tranen weer te lopen.
Peter
31-07-2023
laatste reactie: 23-08-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik selber woon in een psychiatrische instelling waar bejaarde mensen woonen.dat wat u meegemaakt heeft is skandaleus.heb geen woorden oor.alleen een dikke knuffel en denk dat u moeder nu op een. betere plek is bij te Heere geen leed geen pijn alleen rust en vrede.veel liefs . Brigitte
Brigitte
23-08-2023
Wil je ook je hart luchten?
Autsch (Verhaal 416)
Op een datingline heb ik een man ontmoet.toenik hem vertelde dat ik in een psychiatrische instelling verblijf was zijn passie weg.zijn woorden'so iemand als ik hoort niet op een datingsite.autsch
Brigit
23-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Latrelatie 7jaar (Verhaal 415)
Nu ik heb 7jaar een latrelatie.
Alle twee onze partners verloren.
Hij.is 11jaar ouder en nu stervende.
Zijn ouderen kinderen houden mij bijna overal buiten en daar voor kwamen ze eigenlijk nooit haast en nu bij a twee keer op een dag en alles zonder mij er bij te betrekken hoe de uitvaart enz enz.
Wat kan ik hier mee.
Alle twee onze partners verloren.
Hij.is 11jaar ouder en nu stervende.
Zijn ouderen kinderen houden mij bijna overal buiten en daar voor kwamen ze eigenlijk nooit haast en nu bij a twee keer op een dag en alles zonder mij er bij te betrekken hoe de uitvaart enz enz.
Wat kan ik hier mee.
Latrelatie 7jaar
23-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Het is zo ongelooflijk moeilijk! (Verhaal 352)
10 maart is mijn moeder overleden, mijn beste vriendin, soulmate en liefste moeder die je kunt bedenken. De laatste drie maanden waren heel zwaar en ook traumatisch en toch is het ineens heel snel en onverwacht gegaan.
Ik kan het nog steeds niet geloven. Ondanks mijn enorme pijn en verdriet, ben ik verdoofd. Ik heb helaas geen partner en kinderen waar ik ook veel verdriet van heb, kan ik vanwege gezondheid niet meer werken en weinig sociale contacten en vrienden. Mijn broer en nichtje (ook beste vriendin) wonen in het buitenland, ook de weinige verdere familie die ik nog heb woont in het buitenland.
Het huis leeghalen, beslissingen nemen, voor iemand koken, ergens aanschuiven, afleiding, gezelligheid en ontspanning en niet alleen te zijn en te moeten doen... ik heb ook zo een behoefte om te rouwen en te huilen maar zelfs huilen lukt niet. Slapen ook niet. Ik ben lichamelijk en geestelijk kapot en weet gewoon niet hoe het verder moet ...
Het is zo ongelooflijk moeilijk!
Ik kan het nog steeds niet geloven. Ondanks mijn enorme pijn en verdriet, ben ik verdoofd. Ik heb helaas geen partner en kinderen waar ik ook veel verdriet van heb, kan ik vanwege gezondheid niet meer werken en weinig sociale contacten en vrienden. Mijn broer en nichtje (ook beste vriendin) wonen in het buitenland, ook de weinige verdere familie die ik nog heb woont in het buitenland.
Het huis leeghalen, beslissingen nemen, voor iemand koken, ergens aanschuiven, afleiding, gezelligheid en ontspanning en niet alleen te zijn en te moeten doen... ik heb ook zo een behoefte om te rouwen en te huilen maar zelfs huilen lukt niet. Slapen ook niet. Ik ben lichamelijk en geestelijk kapot en weet gewoon niet hoe het verder moet ...
Het is zo ongelooflijk moeilijk!
Tina
16-04-2023
laatste reactie: 22-08-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik wens je veel sterkte. Mocht je voor me staan kreeg je een dikke knuffel en zei ik "kom hier, laat alles maar even zijn."
Greet
14-05-2023
Reactie:
Zo herkenbaar! Ik ben 1 mei mijn vader onverwacht verloren. Ik mis hem zo. Ik wil en kan het niet geloven en als heel even het besef er is, doet dat zoveel pijn. Erbij geen dag geweest dat ik niet heb gehuild.
Hij was ook echt mijn maatje en deden van alles samen. Het idee dat dat nooit meer gaat gebeuren…..😢
Ik heb ook geen partner en kinderen, dus ook niemand om op terug te vallen.
Mijn moeder is 21 jaar geleden overleden. Zij is 3 maanden ziek geweest. Dus ik ben wees.
Ik wens je heel veel sterkte ❤️
Hij was ook echt mijn maatje en deden van alles samen. Het idee dat dat nooit meer gaat gebeuren…..😢
Ik heb ook geen partner en kinderen, dus ook niemand om op terug te vallen.
Mijn moeder is 21 jaar geleden overleden. Zij is 3 maanden ziek geweest. Dus ik ben wees.
Ik wens je heel veel sterkte ❤️
Linda
14-06-2023
Reactie:
Lieve Tina.
Je verhaal is zo in en in verdrietig. (Zoals alle verhalen.)
Maar je kunt niet huilen, niet rouwen… schrijf je. En dat is een heel erge pijn.
Mij heeft het geholpen om in een emotie schrift steeds maar weer op- en van me af te schrijven wat ik voel. Boosheid, gemis, pijn, eenzaamheid etc. etc.
Later ging ik ook over mijn gemis tekenen.
Ik wou dat ik je kon helpen, kon knuffelen.
Ik zou je heel veel liefde willen geven.
Wens je ongelofelijk veel goede mensen op je pad om je pijn steeds maar weer aan te horen.
Zodat je van je af kunt praten.
Je verhaal is zo in en in verdrietig. (Zoals alle verhalen.)
Maar je kunt niet huilen, niet rouwen… schrijf je. En dat is een heel erge pijn.
Mij heeft het geholpen om in een emotie schrift steeds maar weer op- en van me af te schrijven wat ik voel. Boosheid, gemis, pijn, eenzaamheid etc. etc.
Later ging ik ook over mijn gemis tekenen.
Ik wou dat ik je kon helpen, kon knuffelen.
Ik zou je heel veel liefde willen geven.
Wens je ongelofelijk veel goede mensen op je pad om je pijn steeds maar weer aan te horen.
Zodat je van je af kunt praten.
Jannie
27-07-2023
Reactie:
Veel sterkte bij het verlies van je lieve moeder.
Ik besef hoe moeilijk het is om alleen te zijn in deze onmenselijk zware periode.
Mijn moeder en broer zijn een half jaar geleden plots gestorven en zelf heb ik ook geen partner. Het is zo moeilijk als je verdriet niet kan delen.
Zelf ga ik een keertje meer naar de supermarkt om toch maar mensen te zien en soms een praatje te krijgen. Ik zet ook constant de tv aan zodat er toch geluid en stemmen zijn.
Het zijn kleine dingen die het mij iets leefbaarder maken.
Alle kleine dingen die kunnen helpen zijn welkom...ik hoop dat jij voor jezelf ook zo wat dingetjes vindt. Zelf zoek ik ook verder.
Heel veel moed!
Ik besef hoe moeilijk het is om alleen te zijn in deze onmenselijk zware periode.
Mijn moeder en broer zijn een half jaar geleden plots gestorven en zelf heb ik ook geen partner. Het is zo moeilijk als je verdriet niet kan delen.
Zelf ga ik een keertje meer naar de supermarkt om toch maar mensen te zien en soms een praatje te krijgen. Ik zet ook constant de tv aan zodat er toch geluid en stemmen zijn.
Het zijn kleine dingen die het mij iets leefbaarder maken.
Alle kleine dingen die kunnen helpen zijn welkom...ik hoop dat jij voor jezelf ook zo wat dingetjes vindt. Zelf zoek ik ook verder.
Heel veel moed!
Anoniem
03-08-2023
Reactie:
Een late reactie , maar hierbij een hart onder de riem voor jou, omdat je het zo enorm verdiend ❤️
Francisca
22-08-2023
Het voelde onwerkelijk,oneerlijk en waarom??? (Verhaal 412)
1 augustus 2023,
Onze 19 jarige zoon die altijd een zorgenkindje was vanaf dag 1 (05-04-2004)
Lichtverstandelijke beperking , licht autisme en vele tegenslagen.
Kroop langzaam uit een regressie autisme.
4.5 dag verbleef ik uren naast hem in zijn woongroep om hem uit die bozen dromen te halen ,terug naar de realiteit.
Dinsdag 1 augustus ging ik vroeger na huis nadat zijn vader 14:30 uur kwam en ik dacht het kan nu.
Avonds om 21:15 uur telefoon dat ze hem al 20 minuten aan het reanimeren waren en ambulance eraan kwamen.
21:30 uur kwamen we eraan en kregen we de mededeling........we hebben alles geprobeerd helaas we konden niks meer doen🥲
Het voelde onwerkelijk,oneerlijk en waarom???
Ik relativeer altijd alles,ook nu.
Hij heeft rust en kan een normale jongen zijn dat hij vaak heeft gewenst.
Maar fysiek hem missen💔💔💔
Onze 19 jarige zoon die altijd een zorgenkindje was vanaf dag 1 (05-04-2004)
Lichtverstandelijke beperking , licht autisme en vele tegenslagen.
Kroop langzaam uit een regressie autisme.
4.5 dag verbleef ik uren naast hem in zijn woongroep om hem uit die bozen dromen te halen ,terug naar de realiteit.
Dinsdag 1 augustus ging ik vroeger na huis nadat zijn vader 14:30 uur kwam en ik dacht het kan nu.
Avonds om 21:15 uur telefoon dat ze hem al 20 minuten aan het reanimeren waren en ambulance eraan kwamen.
21:30 uur kwamen we eraan en kregen we de mededeling........we hebben alles geprobeerd helaas we konden niks meer doen🥲
Het voelde onwerkelijk,oneerlijk en waarom???
Ik relativeer altijd alles,ook nu.
Hij heeft rust en kan een normale jongen zijn dat hij vaak heeft gewenst.
Maar fysiek hem missen💔💔💔
Francis S
17-08-2023
laatste reactie: 22-08-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Francis,
Wat een verdriet. Ik heb ook een zoon met autisme en ik begrijp het verhaal helaas maar al te goed. Gelukkig is mijn zoon er wel nog, maar de angst voor nieuwe pogingen blijft altijd.
Ik wens heel veel troost en licht. Maak jezelf geen verwijten. Onlangs schreef iemand dit en ik geef het graag door voor wie het nodig heeft:
“In het leven loop je met elkaar mee. De ene keer wat langer dan de andere keer. Naast je kind hoop je natuurlijk heel lang mee te lopen echter dat is niet aan jou. Onderweg kan vanalles mis gaan waar je geen grip op hebt. Loslaten is het moeilijkste wat er is. Probeer de mooie dingen vast te houden. De afgelopen jaren zullen ongetwijfeld veel zwarte randjes hebben gehad, maar probeer de sterretjes te zien. Schrijf ze op, leg ze neer op een plek waar je veel komt. Zodat je iedere keer deze mooie momenten kunt lezen. Verdriet mag er zijn maar probeer dit samen met de mooie herinneringen te doen. “
Dit schreef iemand ook rond een zelfde soort gebeurtenis aan iemand. Ik haal er zelf heel veel uit mbt mijn andere kind wat geen contact meer wil. Hopelijk kun jij er ook troost en steun in vinden. En anderen die hier lezen.
Warme groet
Wat een verdriet. Ik heb ook een zoon met autisme en ik begrijp het verhaal helaas maar al te goed. Gelukkig is mijn zoon er wel nog, maar de angst voor nieuwe pogingen blijft altijd.
Ik wens heel veel troost en licht. Maak jezelf geen verwijten. Onlangs schreef iemand dit en ik geef het graag door voor wie het nodig heeft:
“In het leven loop je met elkaar mee. De ene keer wat langer dan de andere keer. Naast je kind hoop je natuurlijk heel lang mee te lopen echter dat is niet aan jou. Onderweg kan vanalles mis gaan waar je geen grip op hebt. Loslaten is het moeilijkste wat er is. Probeer de mooie dingen vast te houden. De afgelopen jaren zullen ongetwijfeld veel zwarte randjes hebben gehad, maar probeer de sterretjes te zien. Schrijf ze op, leg ze neer op een plek waar je veel komt. Zodat je iedere keer deze mooie momenten kunt lezen. Verdriet mag er zijn maar probeer dit samen met de mooie herinneringen te doen. “
Dit schreef iemand ook rond een zelfde soort gebeurtenis aan iemand. Ik haal er zelf heel veel uit mbt mijn andere kind wat geen contact meer wil. Hopelijk kun jij er ook troost en steun in vinden. En anderen die hier lezen.
Warme groet
RV
22-08-2023
Ze hebben hem niet kunnen redden (Verhaal 414)
Op 1 augustus kregen we avonds om kwart over 9 telefoon dat ze onze zoon al 20 minuten waren het reanimeren op zijn woongroep. Toen we half 10 aan kwamen het nieuws dat ze hem niet hebben kunnen redden.
Francis
22-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ben stapjes aan het maken in mijn andere leven (Verhaal 62)
Ik ben nu ruim 1,5 jaar weduwe en mijn man is verongelukt. Weggerukt en weg, zomaar. Ik heb een zware periode doorlopen en ben nu stapjes aan het maken in mijn andere leven. Dit heb ik als volgt beschreven:
Je plek vinden in een wereld die door gaat.
Je bent als rouwende een manier aan het vinden om elke dag met nieuwe energie te beginnen. Elke dag je normale ritme te ontdekken. Elke ochtend beginnen met een glimlach naar jezelf in de spiegel, wetende dat het voelt als een treurig clowns gezicht. Elke dag hopen op een beetje meer levenslust. Elke dag hopen dat dat brein weer beter gaat werken.
Hopende dat die mensen niet meer zeggen,” het zou nu toch wel eens beter moeten gaan” of “logisch dat het niet eenvoudig is je weg te vinden, maar je moet nu toch wel door”.
Hopende dat die mensen die zeggen,” we denken aan je”, een keer gaan beseffen dat ik dat niet merk. Beseffen dat ik dat niet voel als ik niets hoor. Dat het weduwe zijn geen enge ziekte is, maar down zijn, moe zijn van emotie en je lusteloos maakt.
Hopende naar een leven zonder wanhoop voor wat je kwijt bent. Je machteloosheid naar wat je zoekt.
Als rouwende voel je je schuldig dat het je niet lukt verder te leven. Het je niet lukt, het net alsof spelletje goed te spelen. Het je niet lukt anderen niet te belasten met je rouw. Het je alleen zijn zo zwaar valt.
Als rouwende wil je zo graag zeggen dat er weer lichtpuntjes tevoorschijn komen zonder die diepe donkere eenzame ruimte.
Je hoopt als rouwende dat er steeds meer ruimte komt om contact te zoeken, om terug te bellen, om mensen uit te nodigen bij je thuis. Dat er weer ruimte komt voor andere dingen.
Als rouwende heb je behoefte aan aandacht, contacten. Als rouwende wil je zo graag samen. Maar als rouwende zie je contacten verdwijnen, gewoon omdat het’ jullie’ er niet meer is. Zie je contacten veranderen, omdat een deel weg gerukt is.
Als rouwende probeer je bij de dag te leven, te leven in het moment. Niet elke dag te willen schreeuwen, “ik wil dit leven niet!” , maar weer krachtig te voelen dat andere leven te gaan zoeken.
Als rouwende verlang je zo ontzettend naar toen. Als rouwende wil je die leegte niet meer voelen, die lege weekenden, die lege nachten. Als rouwende wil je weer leven, het liefst weer gewoon.
En ineens besef je je dat je stapjes hebt gemaakt naar dat andere leven. Besef je dat je weer een gevoel van leven ervaart in mooie momentjes. Dat er nog genoeg mensen om je heen zijn blijven staan. Dat die mensen met jou verder leven omdat je de moeite waard bent om gekend te zijn. Dat er nieuwe mensen in je leven zijn gekomen omdat jij een ‘mooi’ mens bent.
Dat er wel nog kracht in je zit om toch verder te leven en die leegte steeds beter accepteert. Dat je als rouwende nog elke dag rouwt, nog elke dag je gemis voelt, maar ook voelt dat je weer, met stapjes, gaat leven. Dat je gemis, je niet meer elke dag onderuit haalt.
Dat je ervaart dat er mooie dingen op je pad komen die je verrassen en je vertrouwen geven naar een leven met je gemis.
Ineens besef je dat je het wel red. Dat je elke dag dat verdriet mag voelen, maar dat je wel verder kunt gaan omdat je steeds sterker opstaat. Besef je dat je elke dag mag huilen om daarna weer met die glimlach verder te gaan.
Je beseft je ineens dat het je lukt en voel je je krachtig en gesteund. Voorzichtig ga je, met een groeiend vertrouwen, je andere leven verder ontdekken om je plek weer te vinden in die wereld die gewoon door gaat.
Je plek vinden in een wereld die door gaat.
Je bent als rouwende een manier aan het vinden om elke dag met nieuwe energie te beginnen. Elke dag je normale ritme te ontdekken. Elke ochtend beginnen met een glimlach naar jezelf in de spiegel, wetende dat het voelt als een treurig clowns gezicht. Elke dag hopen op een beetje meer levenslust. Elke dag hopen dat dat brein weer beter gaat werken.
Hopende dat die mensen niet meer zeggen,” het zou nu toch wel eens beter moeten gaan” of “logisch dat het niet eenvoudig is je weg te vinden, maar je moet nu toch wel door”.
Hopende dat die mensen die zeggen,” we denken aan je”, een keer gaan beseffen dat ik dat niet merk. Beseffen dat ik dat niet voel als ik niets hoor. Dat het weduwe zijn geen enge ziekte is, maar down zijn, moe zijn van emotie en je lusteloos maakt.
Hopende naar een leven zonder wanhoop voor wat je kwijt bent. Je machteloosheid naar wat je zoekt.
Als rouwende voel je je schuldig dat het je niet lukt verder te leven. Het je niet lukt, het net alsof spelletje goed te spelen. Het je niet lukt anderen niet te belasten met je rouw. Het je alleen zijn zo zwaar valt.
Als rouwende wil je zo graag zeggen dat er weer lichtpuntjes tevoorschijn komen zonder die diepe donkere eenzame ruimte.
Je hoopt als rouwende dat er steeds meer ruimte komt om contact te zoeken, om terug te bellen, om mensen uit te nodigen bij je thuis. Dat er weer ruimte komt voor andere dingen.
Als rouwende heb je behoefte aan aandacht, contacten. Als rouwende wil je zo graag samen. Maar als rouwende zie je contacten verdwijnen, gewoon omdat het’ jullie’ er niet meer is. Zie je contacten veranderen, omdat een deel weg gerukt is.
Als rouwende probeer je bij de dag te leven, te leven in het moment. Niet elke dag te willen schreeuwen, “ik wil dit leven niet!” , maar weer krachtig te voelen dat andere leven te gaan zoeken.
Als rouwende verlang je zo ontzettend naar toen. Als rouwende wil je die leegte niet meer voelen, die lege weekenden, die lege nachten. Als rouwende wil je weer leven, het liefst weer gewoon.
En ineens besef je je dat je stapjes hebt gemaakt naar dat andere leven. Besef je dat je weer een gevoel van leven ervaart in mooie momentjes. Dat er nog genoeg mensen om je heen zijn blijven staan. Dat die mensen met jou verder leven omdat je de moeite waard bent om gekend te zijn. Dat er nieuwe mensen in je leven zijn gekomen omdat jij een ‘mooi’ mens bent.
Dat er wel nog kracht in je zit om toch verder te leven en die leegte steeds beter accepteert. Dat je als rouwende nog elke dag rouwt, nog elke dag je gemis voelt, maar ook voelt dat je weer, met stapjes, gaat leven. Dat je gemis, je niet meer elke dag onderuit haalt.
Dat je ervaart dat er mooie dingen op je pad komen die je verrassen en je vertrouwen geven naar een leven met je gemis.
Ineens besef je dat je het wel red. Dat je elke dag dat verdriet mag voelen, maar dat je wel verder kunt gaan omdat je steeds sterker opstaat. Besef je dat je elke dag mag huilen om daarna weer met die glimlach verder te gaan.
Je beseft je ineens dat het je lukt en voel je je krachtig en gesteund. Voorzichtig ga je, met een groeiend vertrouwen, je andere leven verder ontdekken om je plek weer te vinden in die wereld die gewoon door gaat.
anita Bosman
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-08-2023
13Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Lies,
Ik herken je verhaal helemaal. Ook ik ben alleenstaand en heb vorige maand juni 2020 mijn moeder verloren. Ik wordt verscheurd en overmand door verdriet en kan het nog steeds niet bevatten dat ik haar nooit meer zie. Ik had een heel goede band met haar en leefde voor haar; als zei het goed had en genoot daar ging het mij om. Dagelijks was ik bij haar. Ze zeggen dan dat het leven doorgaat. Nou ik weet niet hoe. Alleen die gedachte haar nooit meer te zien en even te knuffelen en gewoon het contact er niet meer is... onvoorstelbaar...
Ik wens jou sterkte.
groet Kees
Ik herken je verhaal helemaal. Ook ik ben alleenstaand en heb vorige maand juni 2020 mijn moeder verloren. Ik wordt verscheurd en overmand door verdriet en kan het nog steeds niet bevatten dat ik haar nooit meer zie. Ik had een heel goede band met haar en leefde voor haar; als zei het goed had en genoot daar ging het mij om. Dagelijks was ik bij haar. Ze zeggen dan dat het leven doorgaat. Nou ik weet niet hoe. Alleen die gedachte haar nooit meer te zien en even te knuffelen en gewoon het contact er niet meer is... onvoorstelbaar...
Ik wens jou sterkte.
groet Kees
kees 'radeloos'
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste Lies,
Ik herken heel veel in je verhaal. Onlangs Juni 2020 is mijn moeder overleden en wordt ik overmand door verdriet. Haar nooit meer te zien en te knuffelen.. poeh ik kan het nog niet bevatten. Ik had een voortreffelijke band met haar. Ik wens je ook sterkte .
groet Kees
Ik herken heel veel in je verhaal. Onlangs Juni 2020 is mijn moeder overleden en wordt ik overmand door verdriet. Haar nooit meer te zien en te knuffelen.. poeh ik kan het nog niet bevatten. Ik had een voortreffelijke band met haar. Ik wens je ook sterkte .
groet Kees
kees 'radeloos'
> 2 jaar geleden
Reactie:
Lieve anita
Wat heb je dat mooi opgeschreven. Ik ben zelf net mijn allerliefste man verloren door een heel vreemd ongeluk. Voel me erg rot en snap niet hoe en waarom het hem moest overkomen..
ik heb hem beloofd verder te gaan maar ben er niet zeker van, weet niet hoe ik het moet doen.
Ik dacht altijd dat ik eerst dood zou gaan. Omdat ik wist dat hij zich wel zou redden. Nu is het plotseling anders.
Het geeft me wat hoop , om jouw verhaal te lezen. Ben pas net begonnen.
Wat heb je dat mooi opgeschreven. Ik ben zelf net mijn allerliefste man verloren door een heel vreemd ongeluk. Voel me erg rot en snap niet hoe en waarom het hem moest overkomen..
ik heb hem beloofd verder te gaan maar ben er niet zeker van, weet niet hoe ik het moet doen.
Ik dacht altijd dat ik eerst dood zou gaan. Omdat ik wist dat hij zich wel zou redden. Nu is het plotseling anders.
Het geeft me wat hoop , om jouw verhaal te lezen. Ben pas net begonnen.
Marion
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb nog maar heel kort geleden mijn man verloren aan corona. 40 jaar waren we samen en zijn we gezegend met een mooi gezin en kleinkind(tweede wordt in december geboren). Jouw email zal voor mij een voorbeeld zijn als ik een paar stapjes verder ben. Je bent een topper en ik denk voor meer mensen een voorbeeld.
Janny
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dankjewel voor dit onwijs mooi geschreven verhaal. Ik wens dat ik het ooit weer zo mag gaan voelen
Janneke
27-03-2022
Reactie:
Dank je wel Anita . Het is alweer 1 jaar en 8 maanden geleden dat mijn lieve man aan kanker is overleden . En vanavond zoek ik herkenning en troost bij lotgenoten . Uit jouw verhaal haal ik dat en daar ben ik je dankbaar voor. Ik las laatst over verder gaan na een verlies , stappen zetten met een toekomstbeen en met een rouw/verlies been . Een lach en een traan kunnen naast elkaar bestaan . Ik haal kracht uit jouw verhaal omdat ik er een positieve levenshouding in bespeur . Zo probeer ik er ook in te staan . Zo probeer ik het leven weer aan te gaan . Ik ga verder met mijn lieve man voor altijd in mijn hart. Ik wens jou alle goeds .
Anoniem
19-04-2022
Reactie:
Fijn te lezen dat er hoop is voor een nieuwe toekomst. Ik ben nog maar 4 weken weduwe. Ik wist al wel 2 maanden vooraf dat ik afscheid moest nemen en dat helpt bij het hele proces. Denk af en toe dat tranen een keer ophouden. Goed om je verhaal te lezen en te beseffen dat je ooit weer sterker opstaat. Dank je wel daarvoor
Ankie
22-05-2022
Reactie:
Alles is beschreven, het gemis, mijn hoofd heeft het geaccepteerd, maar mijn hart schreeuwt het nog te vaak uit. De pijn in je hart is met geen pen te beschrijven. Mijn kinderen en kleinkinderen zijn mijn grootste rijkdom en zijn heel zorgzaam en lief voor mij. Ook mijn nwe schoondochter heeft een warm hart. Ik voel me soms zo ondankbaar dat ik steeds het verdriet blijf voelen. Maar de emoties komen en gaan als eb en vloed en is niet tegen te houden. Er gaat geen dag voorbij, zelfs na anderhalf jaar, dat ik zo'n heimwee heb en tranen en snikkend wakker wordt of naar bed gaan in de late avond. Ik zou zo graag met een glimlach naar zijn foto willen kijken en dankbaar zijn voor wat hij voor mij, ons als gezin heeft betekend. Maar de pijn overheerst nog steeds. Zo moe om je gedachten telkens te richten op vrolijke dingen. Als de kinderen/kleinkinderen er zijn ben ik blij, maar toch weer op de achtergrond die heimweepijn die maar niet minder wordt
en hoor zo vaak dat het minder wordt. Soms een wanhopig gevoel en maar telkens proberen je gedachten te verzetten naar positieve gedachten. De leegte blijf ik maar voelen. Zijn laatste woorden waren: "Ik heb mijn hele leven van je gehouden". En dat was wederzijds en is een stukje troost. We waren meer dat 59 jaar gelukkig getrouwd. De liefde was wederzijds en hebben het tegen elkaar kunnen zeggen. Hij was mijn eerste liefde en we wilden samen oud worden. Het was ons gelukt, maar de pijn is nog steeds heftig. We hebben tijdens de laatste maanden veel met elkaar kunnen praten dat we zo happy waren met elkaar. Maar die vreselijke heimweepijn blijft maar overheersen. Ik ben er mij van bewust dat zijn tijd was gekomen en ik nog een "taak" heb. Voor mijn kinderen/kleinkinderen zeker. We hebben wel bij leven afgesproken die eerder gaat, de ander komt afhalen als de tijd is aangebroken. Ik probeer dagelijks sterkcte zijn, zoals ik vroeger was. Ik moet bekennen dat dit immense verdriet mij een grote opdonder heeft gegeven en ik langzaam uit het diepe dal moet opkrabbelen. Wel heel moeilijk. Ik vraag hem dan ook dagelijks mij hierbij te steunen. Ik ben wel heel bewust dat hij van boven ziet hoe zwaar het is en mij steunt zoals hij dat in leven altijd heeft gedaan. Mijn grote liefde heeft zoveel voor mij overgehad.
Zijn liefde was onvoorwaardelijk en puur en daar drijf ik maar op. Ik wacht met veel liefde en geduld dat we eens weer bij elkaar mogen zijn. Zulke pure liefde kan toch niet zomaar verdwijnen na het overlijden. Er is meer na dit leven. Dagelijks bidden om kracht is ook een manier om verder te leven.
Ik wens diegenen die dit ook voelen sterkte om verder te gaan.
en hoor zo vaak dat het minder wordt. Soms een wanhopig gevoel en maar telkens proberen je gedachten te verzetten naar positieve gedachten. De leegte blijf ik maar voelen. Zijn laatste woorden waren: "Ik heb mijn hele leven van je gehouden". En dat was wederzijds en is een stukje troost. We waren meer dat 59 jaar gelukkig getrouwd. De liefde was wederzijds en hebben het tegen elkaar kunnen zeggen. Hij was mijn eerste liefde en we wilden samen oud worden. Het was ons gelukt, maar de pijn is nog steeds heftig. We hebben tijdens de laatste maanden veel met elkaar kunnen praten dat we zo happy waren met elkaar. Maar die vreselijke heimweepijn blijft maar overheersen. Ik ben er mij van bewust dat zijn tijd was gekomen en ik nog een "taak" heb. Voor mijn kinderen/kleinkinderen zeker. We hebben wel bij leven afgesproken die eerder gaat, de ander komt afhalen als de tijd is aangebroken. Ik probeer dagelijks sterkcte zijn, zoals ik vroeger was. Ik moet bekennen dat dit immense verdriet mij een grote opdonder heeft gegeven en ik langzaam uit het diepe dal moet opkrabbelen. Wel heel moeilijk. Ik vraag hem dan ook dagelijks mij hierbij te steunen. Ik ben wel heel bewust dat hij van boven ziet hoe zwaar het is en mij steunt zoals hij dat in leven altijd heeft gedaan. Mijn grote liefde heeft zoveel voor mij overgehad.
Zijn liefde was onvoorwaardelijk en puur en daar drijf ik maar op. Ik wacht met veel liefde en geduld dat we eens weer bij elkaar mogen zijn. Zulke pure liefde kan toch niet zomaar verdwijnen na het overlijden. Er is meer na dit leven. Dagelijks bidden om kracht is ook een manier om verder te leven.
Ik wens diegenen die dit ook voelen sterkte om verder te gaan.
Melati
14-07-2022
Reactie:
Heel mooi vertelt, mijn man is er niet meer sinds 28 mei 2022 , dus nog kort geleden. Het proces van rouwen goed beschreven. Ik hoop ook zover te komen dat mijn leven weer betekenis krijgt.
Lia
16-08-2022
Reactie:
Prachtig en herkenbaar verwoord!
Corine
15-10-2022
Reactie:
Zo is het precies. Zo voelt het echt. Het is zo ontzettend moeilijk. En het gaat maar niet over.
Miep
05-02-2023
Reactie:
Mooi hoe je dit beschrijft. Herken t helemaal …
T is zo heftig al deze pijn te dragen
Hoe gaat het nu met jou ?
Wellicht ben je weer verder gekomen ….
Groet odile
T is zo heftig al deze pijn te dragen
Hoe gaat het nu met jou ?
Wellicht ben je weer verder gekomen ….
Groet odile
Anoniem
20-05-2023
Reactie:
Zo mooi geschreven, iets om me aan vast te houden.
Anoniem
21-08-2023
mn leven veranderd in een complete hel! (Verhaal 413)
Op 7-7-2021 is op een keiharde 'manier' serieus mn leven veranderd in een complete hel!
Mn soulmate voor meer dan 30 jaar, mn steun en toeverlaat, voelde zich een paar dagen niet zo lekker, overgeven, hij dacht aan een buikgriepje of zo. Was een ex-commando dus uh even toegeven aan je f beroerd voelen, echt niet!
Maar t ging serieus niet goed met hem, dus ja, heb contact opgenomen met de huisarts, echter er kon nog niemand langskomen, t Rode Kruis werd ingeschakeld om een coronna-test af te nemen en in afwachting daarvan......
Zag dat t serieus echt niet goed ging, heeeeel veel zweten, grauw zien, zn broek zelf meer niet meer uit kunnen trekken! Had het advies gekregen dat hij in bed moest blijven en veel moest drinken, serieus?! Mn mannetje wilde liever op de bank in de huiskamer liggen met onze hondjes en vertelde me pfff 'maak je niet zo druk wijfie'. Ging naar boven om te stofzuigen, was halverwege de trap naar boven toen mn mannetje riep' geef me ajb een teiltje, moet weer overgeven. Was onderweg naar beneden en hoorde een harde klap in de huiskamer en jawel, zag mn alles, mn grote sterke lieve beer op de grond liggen, happend naar adem, buren hebben 112 gebeld, kwam 1 ambulance en ik heb gezien dat ze het shirt van mn alles openknipten en, serieus echt niet, echt niet!!! Werd weggestuurd, hoorde dat t serieus foute boel was, werd met spoed een 2e ambulance opgeroepen met een hartspecialist en pffff ze hadden mn alles weer terug, hij kon echter niet meer vervoerd worden met een ambulance dus er was een trauma-helikopter onderweg 🙏🏻 en oh ik had weer 'iets' van hoop alleen, terwijl de trauma-helikopter aan t landen was, einde oefening. Werkelijk mn hele wereld is compleet ingestort, ben een overgevoelig persoon (hsp) kan moeilijk voor mezelf opkomen enz. Het is nu meer dan 2 jaar geleden en de oh zo mooie beloftes (vooral van buurtjes die er serieus bij waren toen mn mannetje lag te kreperen), we zijn er echt voor je 🤣. Ben onder behandeling geweest voor ptss, heb met een (op 2 plaatsen) gebroken neus en zwaar gekneusd voorhoofd 'iedereen zag hoe bont en blauw mn gezicht was' maar hulp met t uitlaten van mn (toen nog 2 hondjes) vergeet t maar 0,0 hulp op serieus geen enkele manier, paar maanden later, een zwaar gekneusde voet, hulp? Ja van mensen die 2 wijken verderop wonen!!! En jawel, mn zgn bezorgde buurtjes horen en zien echt alles hoor! Als t ze uitkomt! Ben na het overlijden van mn mannetje voor meer dan € 2.000,-- opgelicht door een 'hoveniersbedrijf'. Vlak daarna is mn schat van een papegaai overleden, 3 maanden daarna is mn neef overleden die er zo zo voor me was en op afgelopen dodenherdenking 2023 is 1 van hondjes ook plotseling overleden, zie mn familie pfff 1 x in (als ik geluk heb) in de 3 maanden (wonen verder weg) en verder van serieus alle prachtig mooie en lieve beloftes 'leugens'. Helemaal werkelijk totaal niemand heeft me vooral op sommige 'praktische dingen' geholpen. En oh echt, vanwege dit gebrek aan hulp, heb arthrose aan beide handen, heup en knie, grrrrr, zo sorry echt zo sorry, ga ik soms uit mn dak en echt jawel, dan krijg ik wel een reactie dat de buren die me zo heel veel hulp hadden aangeboden 0,0 dus) ik ben ze eigenlijk tot last, de buurvrouw heeft haar rust nodig. Serieus? Hadden ze me idd de hulp gegeven die ze me zo keihard hebben beloofd had nieteens een woede-aanval gehad!!! De serieus enige reden waarvoor ik nog doorga, mn hondje en mn papegaai en zelfs dat kost me steeds meer moeite! Heb paniek-aanvallen waardoor ik niet lang kan autorijden, heb al bij zoveel 'vrienden' aangegeven, serieus echt 1 van mn mooiste wensen is nu echt, met nu nog 1 hondje naar de Wassenaarse Slag gaan! En jawel, gaan we doen voor je, alleen uh ???? Wacht al meer dan min.1 jaar! Ben echt serieus altijd een vrolijk en blij persoontje geweest, blij met de gekste kleine dingetjes. Hoefde geen luxe, huisje, boompje, beestje(s). Had het 'allemaal' en daar werd ik gelukkig van!!! Maar nu, ben kei- en keihard zo vreselijk vaak teleurgesteld, en ipv van hulp een mes in mn rug gestoken! En ja, voel me meer dan eenzaam en alleen, en was serieus iemand met energie van hier tot Tokio, ben van 'nature' een echt vrolijk en blij iemand, alleen herken mezelf niet meer, wil zo zo graag weer 'iets' van mezelf terug maar t serieus helemaal allemaal alleen doen en echt werkelijk alles? Nee, ben al meer dan 2 jaar lang zo blij dat er weer een dag voorbij is! Mis mn mannetje zo vreselijk veel!!!
Mn soulmate voor meer dan 30 jaar, mn steun en toeverlaat, voelde zich een paar dagen niet zo lekker, overgeven, hij dacht aan een buikgriepje of zo. Was een ex-commando dus uh even toegeven aan je f beroerd voelen, echt niet!
Maar t ging serieus niet goed met hem, dus ja, heb contact opgenomen met de huisarts, echter er kon nog niemand langskomen, t Rode Kruis werd ingeschakeld om een coronna-test af te nemen en in afwachting daarvan......
Zag dat t serieus echt niet goed ging, heeeeel veel zweten, grauw zien, zn broek zelf meer niet meer uit kunnen trekken! Had het advies gekregen dat hij in bed moest blijven en veel moest drinken, serieus?! Mn mannetje wilde liever op de bank in de huiskamer liggen met onze hondjes en vertelde me pfff 'maak je niet zo druk wijfie'. Ging naar boven om te stofzuigen, was halverwege de trap naar boven toen mn mannetje riep' geef me ajb een teiltje, moet weer overgeven. Was onderweg naar beneden en hoorde een harde klap in de huiskamer en jawel, zag mn alles, mn grote sterke lieve beer op de grond liggen, happend naar adem, buren hebben 112 gebeld, kwam 1 ambulance en ik heb gezien dat ze het shirt van mn alles openknipten en, serieus echt niet, echt niet!!! Werd weggestuurd, hoorde dat t serieus foute boel was, werd met spoed een 2e ambulance opgeroepen met een hartspecialist en pffff ze hadden mn alles weer terug, hij kon echter niet meer vervoerd worden met een ambulance dus er was een trauma-helikopter onderweg 🙏🏻 en oh ik had weer 'iets' van hoop alleen, terwijl de trauma-helikopter aan t landen was, einde oefening. Werkelijk mn hele wereld is compleet ingestort, ben een overgevoelig persoon (hsp) kan moeilijk voor mezelf opkomen enz. Het is nu meer dan 2 jaar geleden en de oh zo mooie beloftes (vooral van buurtjes die er serieus bij waren toen mn mannetje lag te kreperen), we zijn er echt voor je 🤣. Ben onder behandeling geweest voor ptss, heb met een (op 2 plaatsen) gebroken neus en zwaar gekneusd voorhoofd 'iedereen zag hoe bont en blauw mn gezicht was' maar hulp met t uitlaten van mn (toen nog 2 hondjes) vergeet t maar 0,0 hulp op serieus geen enkele manier, paar maanden later, een zwaar gekneusde voet, hulp? Ja van mensen die 2 wijken verderop wonen!!! En jawel, mn zgn bezorgde buurtjes horen en zien echt alles hoor! Als t ze uitkomt! Ben na het overlijden van mn mannetje voor meer dan € 2.000,-- opgelicht door een 'hoveniersbedrijf'. Vlak daarna is mn schat van een papegaai overleden, 3 maanden daarna is mn neef overleden die er zo zo voor me was en op afgelopen dodenherdenking 2023 is 1 van hondjes ook plotseling overleden, zie mn familie pfff 1 x in (als ik geluk heb) in de 3 maanden (wonen verder weg) en verder van serieus alle prachtig mooie en lieve beloftes 'leugens'. Helemaal werkelijk totaal niemand heeft me vooral op sommige 'praktische dingen' geholpen. En oh echt, vanwege dit gebrek aan hulp, heb arthrose aan beide handen, heup en knie, grrrrr, zo sorry echt zo sorry, ga ik soms uit mn dak en echt jawel, dan krijg ik wel een reactie dat de buren die me zo heel veel hulp hadden aangeboden 0,0 dus) ik ben ze eigenlijk tot last, de buurvrouw heeft haar rust nodig. Serieus? Hadden ze me idd de hulp gegeven die ze me zo keihard hebben beloofd had nieteens een woede-aanval gehad!!! De serieus enige reden waarvoor ik nog doorga, mn hondje en mn papegaai en zelfs dat kost me steeds meer moeite! Heb paniek-aanvallen waardoor ik niet lang kan autorijden, heb al bij zoveel 'vrienden' aangegeven, serieus echt 1 van mn mooiste wensen is nu echt, met nu nog 1 hondje naar de Wassenaarse Slag gaan! En jawel, gaan we doen voor je, alleen uh ???? Wacht al meer dan min.1 jaar! Ben echt serieus altijd een vrolijk en blij persoontje geweest, blij met de gekste kleine dingetjes. Hoefde geen luxe, huisje, boompje, beestje(s). Had het 'allemaal' en daar werd ik gelukkig van!!! Maar nu, ben kei- en keihard zo vreselijk vaak teleurgesteld, en ipv van hulp een mes in mn rug gestoken! En ja, voel me meer dan eenzaam en alleen, en was serieus iemand met energie van hier tot Tokio, ben van 'nature' een echt vrolijk en blij iemand, alleen herken mezelf niet meer, wil zo zo graag weer 'iets' van mezelf terug maar t serieus helemaal allemaal alleen doen en echt werkelijk alles? Nee, ben al meer dan 2 jaar lang zo blij dat er weer een dag voorbij is! Mis mn mannetje zo vreselijk veel!!!
Ingrid
21-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ze was alleen grieperig en verder niks.. (Verhaal 333)
Ze was alleen grieperig en verder niks.. toch is mijn moeder overleden na een hartstilstand. Ze was al heel lang niet bij de dokter geweest en niemand weet dus of ze iets onder de leden had.
Ze is 69 geworden.
Het is 8 weken geleden dat ze is overleden en ik kan de shock nog vaak niet aan. Ik ben er zo verdrietig om. Het is zo intens zwaar om geen afscheid te kunnen nemen. Hoe doen jullie dat? Die Corona van de afgelopen jaren zorgden al dat ik haar minder zag. Ik had mij voorgenomen juist dit jaar haar te bedanken voor alles wat ze voor mij heeft gedaan en samen leuke dingen te gaan doen. Ik zag het ook niet aankomen :-(
Ze is 69 geworden.
Het is 8 weken geleden dat ze is overleden en ik kan de shock nog vaak niet aan. Ik ben er zo verdrietig om. Het is zo intens zwaar om geen afscheid te kunnen nemen. Hoe doen jullie dat? Die Corona van de afgelopen jaren zorgden al dat ik haar minder zag. Ik had mij voorgenomen juist dit jaar haar te bedanken voor alles wat ze voor mij heeft gedaan en samen leuke dingen te gaan doen. Ik zag het ook niet aankomen :-(
Wieke
04-03-2023
laatste reactie: 20-08-2023
7Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn vader is 1 mei ook aan een hartstilstand of hartinfarct overleden. Ik kan het nog steeds niet geloven en als het besef er heel even is, dan doet dat intens veel pijn. Mijn moeder is 21 geleden overleden na 3 maanden ziekbed, maar dat is niet te vergelijken met dit.
Het onverwachtse is echt verschrikkelijk, dus weet wat je voelt.
Ik neem dan toch liever afscheid, al weet ik dat dit voor mijn vader het beste is.
Ik wens je heel veel sterkte
Het onverwachtse is echt verschrikkelijk, dus weet wat je voelt.
Ik neem dan toch liever afscheid, al weet ik dat dit voor mijn vader het beste is.
Ik wens je heel veel sterkte
Linda
14-06-2023
Reactie:
Mijn moeder overleed vorige week , plotseling.. een hartaanval, ze was pas 65. Net als bij jou was ze grieperig . Ze was m’n steun en toeverlaat, en m’n allerbeste vriendin.
Ik ben nog steeds helemaal verdoofd , en het besef is er nog niet . Ik kan niet geloven dat de wereld zo werkt , het maakt me zo kwaad..
Waarom nou zij, waarom de mensen die ons zó ontzettend dierbaar zijn
Ik ben nog steeds helemaal verdoofd , en het besef is er nog niet . Ik kan niet geloven dat de wereld zo werkt , het maakt me zo kwaad..
Waarom nou zij, waarom de mensen die ons zó ontzettend dierbaar zijn
Francisca
30-06-2023
Reactie:
Heel veel sterkte met je verlies.
Mijn broer is vorig jaar op 46jarige leeftijd aan een hartstilstand overleden. Hij was ook een beetje grieperig de dagen ervoor.. Nog steeds onwerkelijk en ik mis hem verschrikkelijk..
Mijn broer is vorig jaar op 46jarige leeftijd aan een hartstilstand overleden. Hij was ook een beetje grieperig de dagen ervoor.. Nog steeds onwerkelijk en ik mis hem verschrikkelijk..
Anoniem
02-07-2023
Reactie:
ik wens jeveel sterkte ben mijn man 16maand plots verloren op uitvaart van schoonbroer hoewel we 2 dagen in kliniek voor check up waren en alles ok was en niets aanduide dat zoiets kon gebeuren zoek steun bij mensen die aandacht hebben voor je verdriet en gemis ik weet door ondervinding aleen zijn weegt zwaar moge er een dag komen dat je het kunt plaatsen het gemiis zal altijd blijven veel moed xxxxxx
duplessis francine
01-08-2023
Reactie:
Heel veel sterkte en moed om dit enorme verlies te verwerken!
Mijn moeder en broer zijn een half jaar geleden overleden op dezelfde dag. Beiden een hartinfarct.
Moeder s ochtends op intensieve en broer s avonds na het regelen van de brieven etc voor moeder.
Zelfs na een half jaar lijkt het nog steeds onwezenlijk en ervaar ik dagen van intens verdriet.
Geef jezelf genoeg tijd om te rouwen.. De leegte kan je niet zomaar invullen.
Dat heeft tijd nodig.
Zelf probeer ik van kleine dingen te genieten. Soms lukt dat en soms ook niet. Maar elke glimlach is welkom.
Mijn moeder en broer zijn een half jaar geleden overleden op dezelfde dag. Beiden een hartinfarct.
Moeder s ochtends op intensieve en broer s avonds na het regelen van de brieven etc voor moeder.
Zelfs na een half jaar lijkt het nog steeds onwezenlijk en ervaar ik dagen van intens verdriet.
Geef jezelf genoeg tijd om te rouwen.. De leegte kan je niet zomaar invullen.
Dat heeft tijd nodig.
Zelf probeer ik van kleine dingen te genieten. Soms lukt dat en soms ook niet. Maar elke glimlach is welkom.
Anoniem
03-08-2023
Reactie:
Ik snap je helemaal! Mijn moeder is ook plotseling overleden aan een hartstilstand, was ook alleen 'grieperig'. Ik was erbij en heb haar gereanimeerd en 112 moeten bellen. Volgende week is het 1 jaar geleden.
De pijn is groot, het doet pijn, maar ik heb telkens vastgehouden aan het feit dat het voor mijn moeder een snelle dood was en dat was wel haar wens. Altijd fief, nooit ziek, nooit ziekenhuizen, dat was haar grootste wens en dat vind ik voor haar wel fijn en geeft mij ook rust, acceptatie.
Ik ben veel gaan schrijven en heb heel veel gepraat. Misschien kun je een brief schrijven aan haar waar je alles in zet wat je nog wil zeggen. Daarna verbrand je de brief ritueel of iets anders kan ook. Misschien lucht het je op. Want ik geloof echt wel dat ze het kan horen (en dat ze alles wat je nog wil zeggen, allang weet...)
Sterkte x
De pijn is groot, het doet pijn, maar ik heb telkens vastgehouden aan het feit dat het voor mijn moeder een snelle dood was en dat was wel haar wens. Altijd fief, nooit ziek, nooit ziekenhuizen, dat was haar grootste wens en dat vind ik voor haar wel fijn en geeft mij ook rust, acceptatie.
Ik ben veel gaan schrijven en heb heel veel gepraat. Misschien kun je een brief schrijven aan haar waar je alles in zet wat je nog wil zeggen. Daarna verbrand je de brief ritueel of iets anders kan ook. Misschien lucht het je op. Want ik geloof echt wel dat ze het kan horen (en dat ze alles wat je nog wil zeggen, allang weet...)
Sterkte x
Babs
07-08-2023
Reactie:
Herkenbaar. Mijn moeder (65) overleed afgelopen maart plotseling na een griep. Ze was al bijna beter, het zag er goed uit voor haar, net ontslagen uit het ziekenhuis (waar ze lag wegens benauwdheid door griep gecombineerd met copd). Geen van de artsen zag het aankomen, zij zelf ook duidelijk niet. Ze was niet gezond, maar overlijden was totaal nog geen sprake van, zegt men. Heb er nog veel last van, van hoe en wat er gebeurd is. Maar ja, je wordt geacht door te gaan. Ik heb ook veel last van schuldgevoel (wat heb ik gemist? Hoe kon ik dit laten gebeuren?) en angsten (wat als ik ook opeens dood ga? Of andere dierbaren?). De afgelopen jaren heb ik haar ook minder gezien door corona, omdat ze in de risico groep viel. Ook ik had me voorgenomen om weer meer tijd met familie te gaan doorbrengen. Dus ik snap je ontgoocheling helemaal!
M.
20-08-2023
Ik mis ook de persoon die ik was met hem.. (Verhaal 356)
De liefde van mijn leven is nu 3 maanden geleden overleden. In het begin kon ik niks, alleen maar voor me uit staren en huilen. Ik voelde me schuldig als ik lachte, als ik even een moment niet verdrietig was, dat het juist allemaal mijn schuld was en dat ik eerder op had moeten merken dat het niet goed met hem ging. Ik merk dat deze gevoelens iets minder zijn geworden, en dat het van dag tot dag, of uur tot uur, steeds anders gaat.
Ik mis hem verschrikkelijk, en ik wist niet dat er zoveel pijn kon bestaan in het leven van een mens. Ik heb in mijn leven veel mensen verloren en veel meegemaakt, maar dat alles bij elkaar weegt niet op tegen dit verlies… Dit gemis.. Op dit moment merk ik dat mijn verdriet anders is dan in het begin. Ik huil soms een dagje niet, en het is niet meer zo constant. Waar ik het het op dit moment het aller moeilijkst mee heb, zijn de avonden in bed. Dan ga ik malen, huilen, filmpjes kijken om zijn stem te horen, nog meer huilen en voelt het alsof ik in een film zit. Ik denk dat ik het allerergste vindt om alleen naar bed te gaan, met de gedachte dat je ook weer alleen wakker wordt. Zonder dat vrolijke moment van: “goedemorgen schatje”, waarop ik chagrijnig een ochtendkreun geef en hij me in zijn armen neemt zodat ik iets meer tijd kan nemen om echt wakker te worden en hetzelfde terug te zeggen. Maar nu is er niemand meer om iets tegen te zeggen.. Het rare is dat ik het wel probeer. Ik praat tegen hem alsof hij er nog is en mee kan luisteren naar mijn verhalen. Vroeger was ik altijd bang voor geesten en de nacht, maar nu sta ik bijna om 00.00 in het donker te roepen of hij iets van een teken kan geven als het bestaat. Ik mis zijn stem, ik mis zijn lach, ik mis alles aan hem. Maar ik mis ook de persoon die ik was met hem..
Ik mis hem verschrikkelijk, en ik wist niet dat er zoveel pijn kon bestaan in het leven van een mens. Ik heb in mijn leven veel mensen verloren en veel meegemaakt, maar dat alles bij elkaar weegt niet op tegen dit verlies… Dit gemis.. Op dit moment merk ik dat mijn verdriet anders is dan in het begin. Ik huil soms een dagje niet, en het is niet meer zo constant. Waar ik het het op dit moment het aller moeilijkst mee heb, zijn de avonden in bed. Dan ga ik malen, huilen, filmpjes kijken om zijn stem te horen, nog meer huilen en voelt het alsof ik in een film zit. Ik denk dat ik het allerergste vindt om alleen naar bed te gaan, met de gedachte dat je ook weer alleen wakker wordt. Zonder dat vrolijke moment van: “goedemorgen schatje”, waarop ik chagrijnig een ochtendkreun geef en hij me in zijn armen neemt zodat ik iets meer tijd kan nemen om echt wakker te worden en hetzelfde terug te zeggen. Maar nu is er niemand meer om iets tegen te zeggen.. Het rare is dat ik het wel probeer. Ik praat tegen hem alsof hij er nog is en mee kan luisteren naar mijn verhalen. Vroeger was ik altijd bang voor geesten en de nacht, maar nu sta ik bijna om 00.00 in het donker te roepen of hij iets van een teken kan geven als het bestaat. Ik mis zijn stem, ik mis zijn lach, ik mis alles aan hem. Maar ik mis ook de persoon die ik was met hem..
MLC
27-04-2023
laatste reactie: 20-08-2023
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Elke dag is een dag meer afscheid nemen.
Het blijft zo verschrikkelijk hangen ,na 1,5 jaar dat mijn man overleden is ,na 53 jaren lief en leed gedeeld en op enkele maanden na zware hartoperatie ,gevolgd door meerdere complicaties overleden .Laatste tijd van covid en geen bezoek bij hem mocht ,enkel telefonisch.Zo wist je weinig van de situatie waarin hij verkeerde .De situatie was niet meer levensvatbaar ,zo heeft hij zelf besloten om Thuis te komen om afscheid te nemen samen met zijn kinderen.Is vrijdagavond thuisgehaald door mijn zoon die ambulancier is en zo zijn papa nog voor de laatste uren met allen te omringen om afscheid te nemen ,het was hard Zondagavond 7 uur is Hij gestorven omringd van vrouw en kinderen. Je weet niet wat je overkomt ,realiteit dringt niet door DIT KAN NIET en tot heden is het zo moeilijk te vatten . De gedachte was sterk van mezelf hier kom ik er uit met de liefde en steun van die me omringen .Maar je moet de weg zelf gaan en een nieuw leven opbouwen voor jezelf. Heb allerlei geprobeerd ,boeken gelezen van leren omgaan met verlies ,samen met anderen sessie gevolgd ,het helpt een beetje en zelf schrijf ik naar mijn overleden man af en toe over hoe alles hier verloopt en het grote gemis dat niet stopt .Vele dingen blijven me zo beroeren ,een woord ,beeld ,muziek ,kunst en zovele dingen die me tot tranen volop beroeren .Het stopt niet in mijn hoofd .Een grote leegte is niet op te vullen ,toch blijf ik proberen met de kracht van Hem verder mijn leven op een gelukkig spoor te krijgen. Na zovele brieven van jullie allen voel ik me gesteund en dankbaar te weten dat het goed is samen ons leed te delen.
Klein tekstje van mezelf :Ik weet niet
waar ge zijt nu
behalve hier bij mij
in mijn hoofd
En in mijn Hart
Dat blauw is van de kou
Dankbaar om in mijn leven te zijn . Je vrouwtje xxx
Het blijft zo verschrikkelijk hangen ,na 1,5 jaar dat mijn man overleden is ,na 53 jaren lief en leed gedeeld en op enkele maanden na zware hartoperatie ,gevolgd door meerdere complicaties overleden .Laatste tijd van covid en geen bezoek bij hem mocht ,enkel telefonisch.Zo wist je weinig van de situatie waarin hij verkeerde .De situatie was niet meer levensvatbaar ,zo heeft hij zelf besloten om Thuis te komen om afscheid te nemen samen met zijn kinderen.Is vrijdagavond thuisgehaald door mijn zoon die ambulancier is en zo zijn papa nog voor de laatste uren met allen te omringen om afscheid te nemen ,het was hard Zondagavond 7 uur is Hij gestorven omringd van vrouw en kinderen. Je weet niet wat je overkomt ,realiteit dringt niet door DIT KAN NIET en tot heden is het zo moeilijk te vatten . De gedachte was sterk van mezelf hier kom ik er uit met de liefde en steun van die me omringen .Maar je moet de weg zelf gaan en een nieuw leven opbouwen voor jezelf. Heb allerlei geprobeerd ,boeken gelezen van leren omgaan met verlies ,samen met anderen sessie gevolgd ,het helpt een beetje en zelf schrijf ik naar mijn overleden man af en toe over hoe alles hier verloopt en het grote gemis dat niet stopt .Vele dingen blijven me zo beroeren ,een woord ,beeld ,muziek ,kunst en zovele dingen die me tot tranen volop beroeren .Het stopt niet in mijn hoofd .Een grote leegte is niet op te vullen ,toch blijf ik proberen met de kracht van Hem verder mijn leven op een gelukkig spoor te krijgen. Na zovele brieven van jullie allen voel ik me gesteund en dankbaar te weten dat het goed is samen ons leed te delen.
Klein tekstje van mezelf :Ik weet niet
waar ge zijt nu
behalve hier bij mij
in mijn hoofd
En in mijn Hart
Dat blauw is van de kou
Dankbaar om in mijn leven te zijn . Je vrouwtje xxx
L V
20-06-2023
Reactie:
4 maanden geleden is mijn man overleden. We waren 55 jaar samen. Ik mis hem zo ontzettend,dat ik soms gek word van de eenzaamheid. Soms zakt het wat en dan komt het plotseling in volle teugen terug.
Ik kan mijn leven niet vullen met koffietjes en,vrienden enz. Ik mis de warmte in mijn leven en de rust die ik had. Gewoon een gezellige dag ,die ik niet meer heb. Ik begrijp het niet dat deze ellende me overkomen is en wil vaak niet verder. Het leven doet zo een vreselijke pijn. Grancine
Ik kan mijn leven niet vullen met koffietjes en,vrienden enz. Ik mis de warmte in mijn leven en de rust die ik had. Gewoon een gezellige dag ,die ik niet meer heb. Ik begrijp het niet dat deze ellende me overkomen is en wil vaak niet verder. Het leven doet zo een vreselijke pijn. Grancine
Grancine
27-07-2023
Reactie:
Jouw verhaal is voor mij zo herkenbaar.
Mijn vrouw, 43 jaar, is pas net overleden. 3 weken geleden. Zij kreeg in maart 2022 te horen dat ze borstkanker had. Een jaar later in mei was ze eigenlijk klaar met de behandeling, maar klaagde al een tijdje over hoofdpijn. In juni kregen we te horen dat er meerdere uitzaaiingen in haar hoofd te zitten. En na een scan ook in de rest van haar lichaam allemaal uitzaaiingen. Onze wereld stortte in. In rap tempo zag ik hoe zij elke dag minder kon en uiteindelijk amper een maand na het slechte nieuws met euthanasie is overleden.
Ik blijf achter met 2 jonge kinderen.
Ik kan nu niks anders dan de hele dag huilen, foto’s kijken, filmpjes kijken. Ik denk alleen aan haar. We waren bijna 27 jaar samen. De liefde van mijn leven.
Zoals jij ook schrijft, ik kan niet met woorden beschrijven hoe zeer ik haar mis.
Al die kleine dingen die er niet meer zijn.
Alleen in bed liggen, zij niet meer aan de ontbijttafel, niemand die naast je zit in de auto. En alles wat we nog wilde doen. Het is niet meer.
Ik kan me nog geen leven voorstellen zonder haar nu en hoop dat de tijd inderdaad de pijn zal verzachten.
Wij geloven niet in het hiernamaals of zoiets, maar toch hoop ik ook stiekem dat ze ergens op me neer kijkt en kan zeggen: “het is goed zo”.
Missen heeft een andere betekenis gekregen voor mij….
Mijn vrouw, 43 jaar, is pas net overleden. 3 weken geleden. Zij kreeg in maart 2022 te horen dat ze borstkanker had. Een jaar later in mei was ze eigenlijk klaar met de behandeling, maar klaagde al een tijdje over hoofdpijn. In juni kregen we te horen dat er meerdere uitzaaiingen in haar hoofd te zitten. En na een scan ook in de rest van haar lichaam allemaal uitzaaiingen. Onze wereld stortte in. In rap tempo zag ik hoe zij elke dag minder kon en uiteindelijk amper een maand na het slechte nieuws met euthanasie is overleden.
Ik blijf achter met 2 jonge kinderen.
Ik kan nu niks anders dan de hele dag huilen, foto’s kijken, filmpjes kijken. Ik denk alleen aan haar. We waren bijna 27 jaar samen. De liefde van mijn leven.
Zoals jij ook schrijft, ik kan niet met woorden beschrijven hoe zeer ik haar mis.
Al die kleine dingen die er niet meer zijn.
Alleen in bed liggen, zij niet meer aan de ontbijttafel, niemand die naast je zit in de auto. En alles wat we nog wilde doen. Het is niet meer.
Ik kan me nog geen leven voorstellen zonder haar nu en hoop dat de tijd inderdaad de pijn zal verzachten.
Wij geloven niet in het hiernamaals of zoiets, maar toch hoop ik ook stiekem dat ze ergens op me neer kijkt en kan zeggen: “het is goed zo”.
Missen heeft een andere betekenis gekregen voor mij….
Paul
31-07-2023
Reactie:
Ik begrijp zo goed waar je doorheen gaat. Ik heb mijn partner 2 mnd geleden verloren. En daarbij ook mijzelf. Mijn man (69 jaar) hoorde eind februari dit jaar dat hij ongeneeslijk ziek was. Alvleesklierkanker. Op 28 mei is hij thuis overleden, na een zeer zware, maar dappere strijd. Ik kan overdag nauwelijks bewegen. Heb een vreselijke knoop in mijn maag. Huil veel en voel me zodanig dat ik soms wens dat we samen gegaan waren. Dit is bijna niet te dragen. Kom al die tijd nog steeds niet buiten. Laat familie en vrienden komen op afspraak. Lees veel over rouw. De nachten zijn zwaar. Ik weet gewoon niet hoe dit verder moet.
Martine
07-08-2023
Reactie:
Ik voel net als jij alsof ik niet meer de persoon ben die ik was met mijn vrouw. Ik ben niet meer sterk. Mijn lieve vrouw overleed 10 nov 22 op 57jarige leeftijd. Ze kon niet meer. Het leven gaat door maar het lijkt of ik nu pas besef dat ze er niet meer is. De rust die we hadden in ons 34 jaren huwelijk heeft plaats gemaakt voor onrust in mijn lichaam en geest. Ik lig uren wakker snachts. Heb een grote lieve familie, kinderen en een kleinzoon. Allemaal mensen waar ik van hou en die me troosten. Maar er zijn beperkingen aan de emotionele troost die zij kunnen bieden. Alleen ik ken het verdriet van mijn hart en moet het allerdiepste verdriet zelf en alleen verwerken. Sterkte allemaal
Ruben
20-08-2023
Reactie:
Dit is nou precies zoals ik het ook ervaar. Het zou mijn verhaal kunnen zijn. Ik leef per dag na het overlijden van mijn allerliefste 3 maanden geleden. En het is zo verschrikkelijk zwaar.
Martine
20-08-2023
Soms heb ik het gevoel dat hij me tekens geeft (Verhaal 205)
Mijn lieve vriend Henk is 13 januari overleden aan longkanker, hij is maar drie weken ziek geweest, het ging zo ontzettend snel.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hij niet meer terugkomt, ik mis hem vreselijk, we zijn 39 jaar samen geweest.
Soms heb ik het gevoel dat hij me tekens geeft, herkent iemand dit?
Vriendelijke groeten van Thea
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hij niet meer terugkomt, ik mis hem vreselijk, we zijn 39 jaar samen geweest.
Soms heb ik het gevoel dat hij me tekens geeft, herkent iemand dit?
Vriendelijke groeten van Thea
Thea
20-02-2022
laatste reactie: 18-08-2023
8Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Negeer de tekens niet ik geloof erin. Mijn man is 7 weken overleden en ook ik krijg tekens.
Debby
02-11-2022
Reactie:
heb zelf mijn echtgenoot nu nog maar verloren we waren altijd voor alles samen ik hoop dat hij mij vlug wat tekens bezorgd daar kijk ik alvast naar uit was tis nu super moelijk
marijke
05-12-2022
Reactie:
Net als jij merk ik ook bepaalde rare gebeurtenissen plots in huis na het onverwacht overlijden van mijn partner op 26/12/22. Soms maakt het me angstig en langs de andere kant maakt het blij omdat ik dan weet dat ze nog bij me is.
Marc
08-01-2023
Reactie:
Mijn vrouw is 19 jan. J.l. overleden aan uitgezaaide eierstokkanker in de lever, ze was pas 61.
We hadden van tevoren afgesproken dat het indien mogelijk ze me seintjes zou geven.
Sinds haar dood krijg ik elke nacht koude rillingen op het tijdstip van 5.00 u. Waarop ze is gestorven.
Ik heb bij bepaalde gesprekken een intense vanillegeur in mijn neus. Nu nog steeds
Ook opmerkelijk dat er liedjes op de radio voorbijkomen die textueel passen bij haar ziekte en sterven. Dus het kan...
We hadden van tevoren afgesproken dat het indien mogelijk ze me seintjes zou geven.
Sinds haar dood krijg ik elke nacht koude rillingen op het tijdstip van 5.00 u. Waarop ze is gestorven.
Ik heb bij bepaalde gesprekken een intense vanillegeur in mijn neus. Nu nog steeds
Ook opmerkelijk dat er liedjes op de radio voorbijkomen die textueel passen bij haar ziekte en sterven. Dus het kan...
Ger
06-02-2023
Reactie:
Ik herken dat zeker en vind t ook een fijn gevoel
Marion
22-04-2023
Reactie:
Hallo Thea,
Zeker geeft je vriend jou tekens, en hoe komt dat? Omdat er leven is na de dood. De dood bestaat in feite niet. De mensen zijn zover van zichzelf afgedwaald dat ze denken dat ze hun lichaam zijn. Hun lichaam is iets dat ze hebben maar ze zijn hun lichaam niet. Het is zo fijn in de geestelijke wereld, er is zoveel liefde, zoveel zielen die wij kennen uit vorige levens. In het begin herken je ze niet Onmiddellijk, je neemt nog je laatste geleefde leven mee. Maar stillekes aan, met hulp van je gids, komt alles terug. De ziel van je vriend vindt het belangrijk om je signalen te geven van de geestelijke wereld. Geniet van elke dag, later krijg je er spijt van. Het gaat goed met hem, hij maakt zich waarschijnlijk zorgen om jou. Nog een fijn en gelukkig leven 💕⚘
Zeker geeft je vriend jou tekens, en hoe komt dat? Omdat er leven is na de dood. De dood bestaat in feite niet. De mensen zijn zover van zichzelf afgedwaald dat ze denken dat ze hun lichaam zijn. Hun lichaam is iets dat ze hebben maar ze zijn hun lichaam niet. Het is zo fijn in de geestelijke wereld, er is zoveel liefde, zoveel zielen die wij kennen uit vorige levens. In het begin herken je ze niet Onmiddellijk, je neemt nog je laatste geleefde leven mee. Maar stillekes aan, met hulp van je gids, komt alles terug. De ziel van je vriend vindt het belangrijk om je signalen te geven van de geestelijke wereld. Geniet van elke dag, later krijg je er spijt van. Het gaat goed met hem, hij maakt zich waarschijnlijk zorgen om jou. Nog een fijn en gelukkig leven 💕⚘
Elissabet
24-07-2023
Reactie:
Ik zat met mijn zoon bij het graf van mijn man. Elk met een kopje Koffie. Ik had toen sterk het gevoel dat hij onder een boom lekker in de schaduw ook zijn Koffie gezellig met ons mee dronk. Ik vertelde dat aan mijn Zoon en toen kwam er ineens een klein wit vlindertje aan vliegen dat ging zitten op het graf. We kregen er allebei kippevel van.
Alida
15-08-2023
Reactie:
Mijn man is vorig jaar oktober overleden aan longkanker na 4,5 jaar,de wereld staat op z’n kop. We hadden ‘n melkveebedrijf en ik moest verder hij heeft 3 maanden over mijn schouder meegekeken en ik kreeg ‘n seintje als ‘t anders moest.de seintjes komen nog steeds .
Coby
18-08-2023
Wil je ook je hart luchten?
Ik wil het liefst vluchten, maar weet niet waarheen! (Verhaal 373)
❤️❤️Sylvia, wish you where here!❤️❤️
Op 18 mei 2023 Hemelvaartsdag, hoe bedenk je het, is mijn mooie, lieve en zorgzame vrouw, maatje en moeder van mijn kinderen, plotseling op veel te jonge leeftijd van 52 jaar overleden.
Plotseling, zonder afscheid! Wat de oorzaak was, is tot vandaag nog niet bekend.
De leegte, het verschrikkelijke gemis, de pijn in mijn lijf en het verdriet voelt als onmenselijk.
Ik weet niet waar ik het zoeken moet!
We hebben haar begraven en ik kom er soms 3 keer per dag. Extreem verdrietig, afgewisseld met rust, onrust en dan weer extreme paniek aanvallen. Deze rollercoaster van emotie wordt met de dagen groter.
Ik kan geen filmpjes of foto's van haar zien, omdat dit direct confronterend is.
Als ik de verhalen van lotgenoten hoor, kan dit nog een lange tijd duren....
Het gevoel van het hoeft niet meer voor mij, waarom leef ik nog, we hadden nog zoveel plannen... de herinneringen zijn groot, maar het idee dat er geen nieuwe herinneringen meer bijkomen maakt mij angstig en bang.
Ik mis haar iedere seconde van de dag.
We deden buiten het werk, alles altijd samen. Samen boodschappen doen, samen in de tuin, samen genieten van het leven. Dit is na 39 jaar samen in eens over, zonder afscheid.
Alles herinnerd aan Sylvia. De supermarkt, de straten, ons huis en alles in huis.
Ik wil het liefst vluchten, maar weet niet waarheen!
❤️Syl, ik mis je heel erg en heb je nodig...❤️
Frank
Op 18 mei 2023 Hemelvaartsdag, hoe bedenk je het, is mijn mooie, lieve en zorgzame vrouw, maatje en moeder van mijn kinderen, plotseling op veel te jonge leeftijd van 52 jaar overleden.
Plotseling, zonder afscheid! Wat de oorzaak was, is tot vandaag nog niet bekend.
De leegte, het verschrikkelijke gemis, de pijn in mijn lijf en het verdriet voelt als onmenselijk.
Ik weet niet waar ik het zoeken moet!
We hebben haar begraven en ik kom er soms 3 keer per dag. Extreem verdrietig, afgewisseld met rust, onrust en dan weer extreme paniek aanvallen. Deze rollercoaster van emotie wordt met de dagen groter.
Ik kan geen filmpjes of foto's van haar zien, omdat dit direct confronterend is.
Als ik de verhalen van lotgenoten hoor, kan dit nog een lange tijd duren....
Het gevoel van het hoeft niet meer voor mij, waarom leef ik nog, we hadden nog zoveel plannen... de herinneringen zijn groot, maar het idee dat er geen nieuwe herinneringen meer bijkomen maakt mij angstig en bang.
Ik mis haar iedere seconde van de dag.
We deden buiten het werk, alles altijd samen. Samen boodschappen doen, samen in de tuin, samen genieten van het leven. Dit is na 39 jaar samen in eens over, zonder afscheid.
Alles herinnerd aan Sylvia. De supermarkt, de straten, ons huis en alles in huis.
Ik wil het liefst vluchten, maar weet niet waarheen!
❤️Syl, ik mis je heel erg en heb je nodig...❤️
Frank
Frank
02-06-2023
laatste reactie: 17-08-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik ben nu 3 en half jaar weduwe ik heb het nog zo moeilijk om de draad weer op te pakken ben gewoon lichamelijk ziek misselijk druk op de borst en heel raar gevoel in het hoofd geen zin om iets te ondernemen ik hoop zo dat het wat beter mag gaan het is bijna niet vol te houden ik snap u volkomen maar heeft echt lange tijd nodig is zo jammer
Sterkte
Sterkte
Willie
07-06-2023
Reactie:
Beste Frank,
Het ergste is dat je opnieuw je leven moet beginnen. Mijn lief is nu bijna 2,5 jaar geleden overleden, zomaar omgevallen. We hadden geen kinderen. Hij was 61 ik 59 jaar en vanaf mijn 17de al bij en met hem. Het zijn mijn zeer trouwe vrienden die mij er grotendeels doorheen slepen. Alleen 1 vriendenstel heeft het af laten weten. Ik aanvaard (bijna) alle uitnodigingen en neem ook zelf initiatief om leuke dingen te doen. Voor de buitenwereld heb ik een supergezellig sociaal leven en dat is ook zo alleen wordt het nooit meer zoals het was en dat benauwd me af en toe enorm. Ik denk wel eens serieus dat ik er helemaal geen zin meer in heb. Heb in ieder geval vastgelegd wat kwaliteit van leven voor mij is en daarbij dat ik geen grote behandelingen meer wil ondergaan. Dat klinkt misschien gek maar ik heb toch het gevoel dat ik mijn tijd uit moet zitten of zo. Nogmaals ik doe veel leuke en gezellige dingen maar denk daarbij altijd aan hoe het geweest zou zijn als mijn allesie erbij zou zijn geweest.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je een weg vindt om toch nog een leuk leven te kunnen leiden.
Het ergste is dat je opnieuw je leven moet beginnen. Mijn lief is nu bijna 2,5 jaar geleden overleden, zomaar omgevallen. We hadden geen kinderen. Hij was 61 ik 59 jaar en vanaf mijn 17de al bij en met hem. Het zijn mijn zeer trouwe vrienden die mij er grotendeels doorheen slepen. Alleen 1 vriendenstel heeft het af laten weten. Ik aanvaard (bijna) alle uitnodigingen en neem ook zelf initiatief om leuke dingen te doen. Voor de buitenwereld heb ik een supergezellig sociaal leven en dat is ook zo alleen wordt het nooit meer zoals het was en dat benauwd me af en toe enorm. Ik denk wel eens serieus dat ik er helemaal geen zin meer in heb. Heb in ieder geval vastgelegd wat kwaliteit van leven voor mij is en daarbij dat ik geen grote behandelingen meer wil ondergaan. Dat klinkt misschien gek maar ik heb toch het gevoel dat ik mijn tijd uit moet zitten of zo. Nogmaals ik doe veel leuke en gezellige dingen maar denk daarbij altijd aan hoe het geweest zou zijn als mijn allesie erbij zou zijn geweest.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je een weg vindt om toch nog een leuk leven te kunnen leiden.
Marga
26-07-2023
Reactie:
Ik voe l hetzelfde van mij hoef het leven niet meer na de dood van mij vrouw ,maar we hebben geen keus we moeten wel door ,ik voor mijn hondje en voor mijn zoon , ik hoop dat je de rust krijgt om het een plaats te geven , maar het lijkt op het moment een doodlopende weg, veel sterkte.
Albert
27-07-2023
Reactie:
Beste Frank,
Ik begrijp zo goed wat je bedoeld. Mijn vrouw van 55 jaar is na het stellen van allemaal verkeerde diagnoses op 28 maart j.l. ( onze 33 jarige trouwdag ) toch nog plotseling overleden. Je hele wereld stort in. We hadden een mooi leven, deden veel dingen samen. We waren echte levensgenieters. Ze was de liefde van mijn leven. Mijn leven en dat van onze kinderen is stil komen te staan op 28 maart. Ik probeer met veel vallen en opstaan het leven weer te herpakken. Dit is heel zwaar. Ik heb ook professionele hulp gehad omdat ik zo depressief was dat het voor mij niet meer hoefde. Dit heeft iets geholpen. Maar het blijft zo dat je het zelf moet uitvinden hoe verder. En dat gaat niet zo makkelijk. Ik ben er nog lang niet. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik hoop echt dat je een weg kunt vinden in je verdriet. Mij heeft het wel geholpen om erover te praten. Beste Frank, het zal moeilijk zijn om dit een plek te geven. Het allerbeste en heel veel sterkte.
Simon
Ik begrijp zo goed wat je bedoeld. Mijn vrouw van 55 jaar is na het stellen van allemaal verkeerde diagnoses op 28 maart j.l. ( onze 33 jarige trouwdag ) toch nog plotseling overleden. Je hele wereld stort in. We hadden een mooi leven, deden veel dingen samen. We waren echte levensgenieters. Ze was de liefde van mijn leven. Mijn leven en dat van onze kinderen is stil komen te staan op 28 maart. Ik probeer met veel vallen en opstaan het leven weer te herpakken. Dit is heel zwaar. Ik heb ook professionele hulp gehad omdat ik zo depressief was dat het voor mij niet meer hoefde. Dit heeft iets geholpen. Maar het blijft zo dat je het zelf moet uitvinden hoe verder. En dat gaat niet zo makkelijk. Ik ben er nog lang niet. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik hoop echt dat je een weg kunt vinden in je verdriet. Mij heeft het wel geholpen om erover te praten. Beste Frank, het zal moeilijk zijn om dit een plek te geven. Het allerbeste en heel veel sterkte.
Simon
Simon
17-08-2023
Mijn soulmate mijn alles (Verhaal 402)
Mijn liefste Gerald is overleden mijn soulmate mijn alles de liefde van mijn leven Hij was pas 70 jaar jong ..we zaten vol plannen Hij was heel gezond en vrolijk we zijn al 39 jaar samen en hij is de enige in mijn leven die me compleet nam zoals ik ben met alle goede en minder goede dingen Hij moest aan zijn heup geopereerd worden wegens ernstige slijtage Hij moest heel lang wachten op zijn operatie dat was afgrijselijk hij heeft vreselijk veel pijn gehad die niet te bestrijden was De operatie is helemaal niet goed gegaan zijn dijbeen bot werd gebroken ( het bot was goed en gezond) hij werd 2 x achter elkaar geopereerd Toen mocht hij er 6 weken niets mee doen en moest naar één revalidatiekliniek daar werd nogal losjes met de corona’ maatregelen om gegaan Hij had alie vaccinaties gehad maar hij kreeg daar corona embolieën dubbelzijdige longontstekingen en na 18 dagen lijdensweg en beademen moest ik toestemming geven om dat te stoppen Het is verschrikkelijk ons leven is kapot Ik kán niet zonder hem ik weet niet hoe ik verder moet Ik denk niet dat ik hier ooit “ vrede “ mee kan hebben
Saskia
05-08-2023
laatste reactie: 16-08-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel veel sterkte Saskia. Wat een vreselijk verhaal. Het verwerken zal veel tijd nodig hebben. Dat geldt ook voor mij. Ben 2 jaar geleden mijn lieve vader verloren maar nog steeds ontzettend verdrietig. Wat een leegte...
Andrea
15-08-2023
Reactie:
Afschuwlijk!! Tuurlijk wens ik je sterkte maar daar heb je niet veel aan natuurlijk. Goed dat je je verhaal opschrijft!
Dit is een verschrikkelijke periode!
Ik hoor de paniek in je verhaal!
Hoop zo op wat verlichting voor je.
Liefs Marianne (56)
Dit is een verschrikkelijke periode!
Ik hoor de paniek in je verhaal!
Hoop zo op wat verlichting voor je.
Liefs Marianne (56)
Marianne
16-08-2023
Dat moment vergeet ik nooit meer (Verhaal 406)
Bijna 2 jaar geleden moest ik plotseling afscheid van je nemen,was in het ziekenhuis bij je en had ondanks alles toch nog goede hoop, nam afscheid en zei tot morgen lievie,thuis gekomen nam ik een wijntje en dacht alles komt goed was positief,toen werd ik gebeld door het ziekenhuis dat ik meteen moest komen,aangekomen in ziekenhuis was je overleden,dat moment vergeet ik nooit meer,ik was te laat en nu ben je dood ,nooit meer iets tegen je kunnen zeggen nooit meer iets aan je kunnen vragen,nu ben ik alleen en dat wil ik niet,ik wil jou bij mij,we zouden samen gaan, hadden we afgesproken,nu zit ik hier alleen in een verbouwde schuur afgelegen zie dagen niemand en ik mis je zo erg,dit was niet hoe ik het ouder worden zag,soms wil ik naar je toe maar weet niet hoe,voel me k.....
Annet
07-08-2023
laatste reactie: 14-08-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik weet hoe je .voelt.geen woorden voor.ikweet ook niet hoe ik verder moet.13.mei.me huis kwijt aan een explosie.19 Julie.me man plotseling.in eens overleden.alle hulp kwam te laat .in het ziekenhuis .hersendood ..we zouden ook samen oud woorden.zit nu in een renovatie. Huis .ik krijg het binnenkort heel druk .huis .meubels opknappen.ik krijg wel hulp. Maar kan het gewoon niet aan. Ik snap ook hoe jij je voelt .het is allemaal niet te geloven .dat het met je gebeurt.dit kan toch niet waar zijn .denk je dit kan toch niet ..lieve groetjes .van mij die met je mee voelt.
Joanne
14-08-2023
Ik mis je elke dag want het valt niet mee zo alleen (Verhaal 411)
komen want ,e had al eerder tweemaal een herseninfarct gehad, tien ze weer thuis jwam na de hartoperatie ging het best goed, torn n ern tijdje ging ze op de bank liggen want ze had het erg kouf, toen op een gegeven noment zag ik aan haar dat het niet hied ging, toen was er gelukkig iemand bij mij die zij al ik zal maar even 112 bellen want het ging steeds slechter, toen de dokter jeam dir zei al tegen mij ik zal de ambulance maat bellen en vervolgens ik ze weer opgenomen, toen ongeveer drie jaar later het was 2e Pinksterdag is ze in coma terecht gekomen omdat ze geen zuurs. titdat ze geen zuurstof meer kreeg vervolgens gereanimeerd en naar het ziekenhuis overgebracht ze wist helemaal niets neer eb ze is de dag daarop overleden, lieve Marianne ik mis je elke dag want het valt niet mee zo alleen
Peter
13-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
In twee jaar tijd zowel mijn man als mijn zoon aan de dood verloren (Verhaal 182)
In april 2013 kregen we te horen dat mijn man slokdarmkanker had. Na de eerste hevige schrik, gingen we ervoor. Wij wilden de kanker verslaan. Ik zeg bewust we, want het was een proces waar we samen doorheen gingen. Ieder op z'n eigen manier maar toch samen. Na jaren met het zwaard van Damocles boven ons hoofd, is op 22 augustus 2019 mijn man, na een huwelijk van 32 jaar op 68 jarige leeftijd overleden. De pijn, het verdriet en het gemis is onbeschrijfelijk. Ik voel me geamputeerd. Ben nog maar half.
Mijn (bonus) zoon was een grote steun voor me. We beschouwden elkaar als moeder en zoon. Ik praat in de verleden tijd omdat dit jaar, op de laatste dag van mei onze zoon zelfmoord heeft gepleegd. Het is zo onwerkelijk, in februari is onze kleinzoon geboren, vernoemd naar zijn opa, mijn man. In maart is mijn zoon getrouwd met de liefde van zijn leven en in mei stapt hij uit het leven.
Alles komt weer terug, beelden lopen door elkaar heen. Het doet zo'n pijn, het gemis is zo groot. Het ene is nog niet verwerkt of de volgende klap komt.
Dankjewel voor het lezen 😥
Mijn (bonus) zoon was een grote steun voor me. We beschouwden elkaar als moeder en zoon. Ik praat in de verleden tijd omdat dit jaar, op de laatste dag van mei onze zoon zelfmoord heeft gepleegd. Het is zo onwerkelijk, in februari is onze kleinzoon geboren, vernoemd naar zijn opa, mijn man. In maart is mijn zoon getrouwd met de liefde van zijn leven en in mei stapt hij uit het leven.
Alles komt weer terug, beelden lopen door elkaar heen. Het doet zo'n pijn, het gemis is zo groot. Het ene is nog niet verwerkt of de volgende klap komt.
Dankjewel voor het lezen 😥
Joanne
28-12-2021
laatste reactie: 13-08-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel veel sterkte met het verlies vanUw man en van Uw zoon!
Mij staat hetzelfde te wachten!
Mijn man is in2019 aan slokdarmkanker overleden en nu is mijn zoon ziek! Waar ik geen vertrouwen in heb!
Benheelerg verdrietig!!!
Mij staat hetzelfde te wachten!
Mijn man is in2019 aan slokdarmkanker overleden en nu is mijn zoon ziek! Waar ik geen vertrouwen in heb!
Benheelerg verdrietig!!!
Jilda A
13-08-2023
Wil je ook je hart luchten?
Diepbedroefd ga ik elke nacht slapen en sta ik elke morgen op (Verhaal 364)
Mijn allerliefste mama heeft de strijd tegen longkanker verloren begin april, ze was maar 55jaar en heeft 3jaar gestreden. Ik ben hierdoor ook verloren.
Het is iets waar ik al aan dacht op zeer jonge leeftijd dat ik ooit mijn ouders zou moeten afgeven en heb altijd gehoopt dat dit nog heel erg lang zou duren maar spijtig genoeg heeft deze hoop niet geholpen.
Ik ben haar kwijt en ik kan dit niet verdragen. Ik weet dat ze niets liever heeft dan dat ik geniet van het leven. Maar mijn leven dat was mama, papa, en zus. Nu dat ze er niet meer is is de cirkel gebroken en niet meer te herstellen.
Diepbedroefd ga ik elke nacht slapen en sta ik elke morgen op. Het is een nachtmerrie waar ik in leef. Onze band was dan ook zo ongelooflijk sterk maar vooral de persoon die ze is en was is onvervangbaar. De liefste persoon die ik ooit gekend heb en ooit zal kennen. Zo bezorgd en zorgzaam, elk uur van iedere dag. Het lijkt onmogelijk om hier ooit mee om te gaan. Op dit moment verdring ik het nog, denkende dat ik haar nog zal zien en horen maar er zijn wel momenten dat het besef er is dat het niet zo zal zijn.. Op zo'n momenten voel ik letterlijk en figuurlijk dat er een diepe wonde is geslagen tot in het binnenste van mijn ziel, een snijdende pijn over heel mijn wezen. Mijn hart was al op verschillende plaatsen gebarsten maar dit verlies heeft het in stukken gebroken. Ik zie haar overal in mijn gedachten, in elke kamer van het huis, in mijn dromen. Het grootste geluk dat een mens kon voelen is me ontnomen want ik had me er al bij neergelegd in mijn jonge leven door omstandigheden dat ik niets anders nodig had dan de liefde die ik van jou en papa kreeg, maar ook dit heeft niet mogen zijn.
Hoe moet ik nu verder? Het leven heeft met dit verlies zijn glans verloren. De zoveelste mokerslag maar dat beschrijft niet wat dit betekent. De rest kon ik nog opvangen vanwege de liefde van ons gezin maar hier is geen remedie tegen.
Zonder haar ben ik mijn koel, verstand en wijsheid kwijt. Mijn vermogen om om te gaan met alle tegenslagen. Van het licht en de hoop naar de duisternis en droefenis. Ik ben net 30 geworden maar de betekenis is helemaal verdwenen. Heb vrienden die hetzelfde hebben meegemaakt maar het lijkt alsof ik toch een veel gevoeliger mens ben dan anderen. Heb dit altijd geweten natuurlijk maar deed mijn best om hard en sterk te zijn als wat men verwacht van een man van mijn leeftijd maar eerlijk gezegd voel ik me op dit moment een kind in een volwassen lichaam.
Een kind dat bij zijn mama wil zijn.
Het was zo perfect, iedereen had bewondering voor onze innige band en ik was zo trots op mijn ouders die altijd jong van geest bleven. Maar de laatste jaren en vooral maanden waren een hele lijdensweg. Toch wou ik dit verdict niet aanvaarden tot 3 dagen voor ze ging. Dan heb ik er mij bij moeten neerleggen. Zo onmenselijk.. Zo oneerlijk..
Nu heb ik elke nacht rare dromen tot mooie dromen tot nachtmerries.
Zijn er die hetzelfde ervaren?
Ik zal nooit mijn leven ontnemen maar in mijn hoofd stel ik het me elke dag toch voor om te ontsnappen aan de ondraaglijke leegte en pijn. Ik BEN verdriet en zie dit niet veranderen.
Het is de keerzijde van oprechte grote liefde.
Het is iets waar ik al aan dacht op zeer jonge leeftijd dat ik ooit mijn ouders zou moeten afgeven en heb altijd gehoopt dat dit nog heel erg lang zou duren maar spijtig genoeg heeft deze hoop niet geholpen.
Ik ben haar kwijt en ik kan dit niet verdragen. Ik weet dat ze niets liever heeft dan dat ik geniet van het leven. Maar mijn leven dat was mama, papa, en zus. Nu dat ze er niet meer is is de cirkel gebroken en niet meer te herstellen.
Diepbedroefd ga ik elke nacht slapen en sta ik elke morgen op. Het is een nachtmerrie waar ik in leef. Onze band was dan ook zo ongelooflijk sterk maar vooral de persoon die ze is en was is onvervangbaar. De liefste persoon die ik ooit gekend heb en ooit zal kennen. Zo bezorgd en zorgzaam, elk uur van iedere dag. Het lijkt onmogelijk om hier ooit mee om te gaan. Op dit moment verdring ik het nog, denkende dat ik haar nog zal zien en horen maar er zijn wel momenten dat het besef er is dat het niet zo zal zijn.. Op zo'n momenten voel ik letterlijk en figuurlijk dat er een diepe wonde is geslagen tot in het binnenste van mijn ziel, een snijdende pijn over heel mijn wezen. Mijn hart was al op verschillende plaatsen gebarsten maar dit verlies heeft het in stukken gebroken. Ik zie haar overal in mijn gedachten, in elke kamer van het huis, in mijn dromen. Het grootste geluk dat een mens kon voelen is me ontnomen want ik had me er al bij neergelegd in mijn jonge leven door omstandigheden dat ik niets anders nodig had dan de liefde die ik van jou en papa kreeg, maar ook dit heeft niet mogen zijn.
Hoe moet ik nu verder? Het leven heeft met dit verlies zijn glans verloren. De zoveelste mokerslag maar dat beschrijft niet wat dit betekent. De rest kon ik nog opvangen vanwege de liefde van ons gezin maar hier is geen remedie tegen.
Zonder haar ben ik mijn koel, verstand en wijsheid kwijt. Mijn vermogen om om te gaan met alle tegenslagen. Van het licht en de hoop naar de duisternis en droefenis. Ik ben net 30 geworden maar de betekenis is helemaal verdwenen. Heb vrienden die hetzelfde hebben meegemaakt maar het lijkt alsof ik toch een veel gevoeliger mens ben dan anderen. Heb dit altijd geweten natuurlijk maar deed mijn best om hard en sterk te zijn als wat men verwacht van een man van mijn leeftijd maar eerlijk gezegd voel ik me op dit moment een kind in een volwassen lichaam.
Een kind dat bij zijn mama wil zijn.
Het was zo perfect, iedereen had bewondering voor onze innige band en ik was zo trots op mijn ouders die altijd jong van geest bleven. Maar de laatste jaren en vooral maanden waren een hele lijdensweg. Toch wou ik dit verdict niet aanvaarden tot 3 dagen voor ze ging. Dan heb ik er mij bij moeten neerleggen. Zo onmenselijk.. Zo oneerlijk..
Nu heb ik elke nacht rare dromen tot mooie dromen tot nachtmerries.
Zijn er die hetzelfde ervaren?
Ik zal nooit mijn leven ontnemen maar in mijn hoofd stel ik het me elke dag toch voor om te ontsnappen aan de ondraaglijke leegte en pijn. Ik BEN verdriet en zie dit niet veranderen.
Het is de keerzijde van oprechte grote liefde.
Wolfgang
19-05-2023
laatste reactie: 13-08-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Wolfgang,
Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Mijn mama kreeg in maart de diagnose leukemie, een erg zeldzame en agressieve vorm. We wilden allemaal vechten en mijn mama nog het meest. De chemo leek te werken en we konden weer naar buiten en naar de winkels. Ik ben op dit moment in verwachting en we konden samen voor babyspulletjes kijken. We hadden zoveel om naar uit te kijken!! In juni/juli kon mijn moeder plots niet meer lopen en ze bleek een dwarslaesie te hebben, veroorzaakt door de leukemie. Er waren uitzaaiingen gevonden op 3 belangrijke plekken in de wervelkolom. We wilden het niet geloven. Ze heeft bestralingen gekregen en dat leek te helpen. Helaas kreeg mijn moeder een infectie waar zij niet meer bovenop zou komen. In de ochtend werd mij verteld dat ik mijn vader moest bellen. Ik heb in één dag moeten accepteren (eerder kon ik dit niet) dat mijn moeder zou gaan overlijden. Mijn mama is 18 uur na het gesprek met de hematoloog overleden. Mijn beste vriendin, mijn liefste mama en mijn dappere held. We zeiden altijd dat de navelstreng nooit goed is doorgeknipt, zo sterk was onze band. Twee weken geleden is ze overleden en ik heb zo’n pijn. Aanstaande donderdag is de 20 weken echo en ik ben er kapot van dat mijn mama haar kleinkind niet zal ontmoeten, ze keek er zo naar uit.
Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Mijn mama kreeg in maart de diagnose leukemie, een erg zeldzame en agressieve vorm. We wilden allemaal vechten en mijn mama nog het meest. De chemo leek te werken en we konden weer naar buiten en naar de winkels. Ik ben op dit moment in verwachting en we konden samen voor babyspulletjes kijken. We hadden zoveel om naar uit te kijken!! In juni/juli kon mijn moeder plots niet meer lopen en ze bleek een dwarslaesie te hebben, veroorzaakt door de leukemie. Er waren uitzaaiingen gevonden op 3 belangrijke plekken in de wervelkolom. We wilden het niet geloven. Ze heeft bestralingen gekregen en dat leek te helpen. Helaas kreeg mijn moeder een infectie waar zij niet meer bovenop zou komen. In de ochtend werd mij verteld dat ik mijn vader moest bellen. Ik heb in één dag moeten accepteren (eerder kon ik dit niet) dat mijn moeder zou gaan overlijden. Mijn mama is 18 uur na het gesprek met de hematoloog overleden. Mijn beste vriendin, mijn liefste mama en mijn dappere held. We zeiden altijd dat de navelstreng nooit goed is doorgeknipt, zo sterk was onze band. Twee weken geleden is ze overleden en ik heb zo’n pijn. Aanstaande donderdag is de 20 weken echo en ik ben er kapot van dat mijn mama haar kleinkind niet zal ontmoeten, ze keek er zo naar uit.
Anoniem
13-08-2023
Toen ze overleed voelde het alsof er ook een deel van mij overleed (Verhaal 392)
Het is nu 3 jaar geleden dat ik mijn mooie, lieve moeder ben verloren. Ik was 12 jaar toen ze overleed op 49 jarige leeftijd. Het was erg plotseling dat ze overleed aan een hartinfarct. Dit is voor mij erg moeilijk geweest om te verwerken.
Ik had een erg goede band met mijn moeder en we begrepen elkaar 100%. Toen ze overleed voelde het alsof er ook een deel van mij overleed. Het eerste jaar na haar overlijden zat ik in een 'shock' waardoor ik nauwelijks gevoelens voelde. Pas de laatste 2 jaar begint het echt aan me te knagen. Ik heb hiervoor al bij een psycholoog gelopen en heb EMDR therapie gehad wat mij erg heeft geholpen.
Maar nu komt het pas. Mijn vader is geen man van emoties en toont zijn verdriet niet. Mijn vader en ik zijn daarin hetzelfde, we verwerken verdriet binnenin en uiten het niet graag. Pas geleden ontmoette hij een vrouw. Ik heb hier erg veel moeite mee gehad, omdat ik het gevoel had dat hij mijn moeder niet langer miste en daarom maar een vrouw zocht om de leegte f op te vullen. Uiteindelijk is het met die vrouw niets geworden (Dit voelde voor mij eigenlijk als opluchting..) . Dit duurde maar 2 weken ongeveer. Nu hij die vrouw niet meer heeft, heeft hij zich ingeschreven op een datingssite. Ik voel me zo ontzettend slecht hierover. Misschien klink ik nu egoïstisch, dat weet ik niet, maar ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik heb al geprobeerd met mijn vriend te praten maar die zegt dat mijn reactie niet goed is. Ik ben erg boos (vooral op mijn vader). Ik kan niet snappen dat hij naast mijn moeder (ook al is ze overleden) met een andere vrouw kan leven en van kan houden. Zelf zegt hij dat hij 'verder moet'. Ik vind dit eigenlijk een zwak excuus als ik dat mag zeggen en ik weet absoluut niet wat ik ermee moet..
Ik had een erg goede band met mijn moeder en we begrepen elkaar 100%. Toen ze overleed voelde het alsof er ook een deel van mij overleed. Het eerste jaar na haar overlijden zat ik in een 'shock' waardoor ik nauwelijks gevoelens voelde. Pas de laatste 2 jaar begint het echt aan me te knagen. Ik heb hiervoor al bij een psycholoog gelopen en heb EMDR therapie gehad wat mij erg heeft geholpen.
Maar nu komt het pas. Mijn vader is geen man van emoties en toont zijn verdriet niet. Mijn vader en ik zijn daarin hetzelfde, we verwerken verdriet binnenin en uiten het niet graag. Pas geleden ontmoette hij een vrouw. Ik heb hier erg veel moeite mee gehad, omdat ik het gevoel had dat hij mijn moeder niet langer miste en daarom maar een vrouw zocht om de leegte f op te vullen. Uiteindelijk is het met die vrouw niets geworden (Dit voelde voor mij eigenlijk als opluchting..) . Dit duurde maar 2 weken ongeveer. Nu hij die vrouw niet meer heeft, heeft hij zich ingeschreven op een datingssite. Ik voel me zo ontzettend slecht hierover. Misschien klink ik nu egoïstisch, dat weet ik niet, maar ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik heb al geprobeerd met mijn vriend te praten maar die zegt dat mijn reactie niet goed is. Ik ben erg boos (vooral op mijn vader). Ik kan niet snappen dat hij naast mijn moeder (ook al is ze overleden) met een andere vrouw kan leven en van kan houden. Zelf zegt hij dat hij 'verder moet'. Ik vind dit eigenlijk een zwak excuus als ik dat mag zeggen en ik weet absoluut niet wat ik ermee moet..
Anoniem
11-07-2023
laatste reactie: 12-08-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo,
De reden Dat sommige mensen niet over het verlies van een overledene kunnen groeien is dat de mensen vergeten zijn wie ze echt zijn. We zijn allemaal zielen die tijdelijk op aarde een lichaam hebben. Je moeder is helemaal niet dood. Integendeel, zij leven meer dan wij en wij zijn meer dood dan hun. Je lieve moeder is nog altijd bij jou en zal alles proberen om je aan te sporen om verder te gaan met je leven en er alles uit te halen. Helaas kunnen wij hun niet zien, dat zijn nu eenmaal de regels hier op aarde. Zou je later als je ook in de geestelijke wereld bent zeggen, spijtig dat ik dit niet geweten heb en dat ik mijn leven verziekt heb met treuren? Je moeder heeft het goed. Die wereld is zo onbeschrijfelijk mooi, altijd een aangename temperatuur, heel veel lieve zielen die je kent uit vorige levens, ja het is belangrijk dat je erin gelooft, zomermaand is zo mooi, ik ben daar geweest. Je bent niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kunt overal naartoe reizen, samen met je zielsverwanten. Je gebruik je eigen gids, vraag hulp aan hem of haar. Dat heb ik ook jaren gedaan, ook een naam gegeven. Als je overgaat zal je moedet je opwachten. Echte liefde is oneindig, eeuwig en tijdloos. Laat je vader los. Op datingsites vind je ook niet de ware liefde heb ik ondervonden, laat hem daar maar zelf achter komen. Er is veel misbruik, leugens en hypocriet gedrag. Ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gelijkwaardig zijn en gebaseerd zijn op wederzijds respect. Kop op en geniet van je leven ⚘💕
De reden Dat sommige mensen niet over het verlies van een overledene kunnen groeien is dat de mensen vergeten zijn wie ze echt zijn. We zijn allemaal zielen die tijdelijk op aarde een lichaam hebben. Je moeder is helemaal niet dood. Integendeel, zij leven meer dan wij en wij zijn meer dood dan hun. Je lieve moeder is nog altijd bij jou en zal alles proberen om je aan te sporen om verder te gaan met je leven en er alles uit te halen. Helaas kunnen wij hun niet zien, dat zijn nu eenmaal de regels hier op aarde. Zou je later als je ook in de geestelijke wereld bent zeggen, spijtig dat ik dit niet geweten heb en dat ik mijn leven verziekt heb met treuren? Je moeder heeft het goed. Die wereld is zo onbeschrijfelijk mooi, altijd een aangename temperatuur, heel veel lieve zielen die je kent uit vorige levens, ja het is belangrijk dat je erin gelooft, zomermaand is zo mooi, ik ben daar geweest. Je bent niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kunt overal naartoe reizen, samen met je zielsverwanten. Je gebruik je eigen gids, vraag hulp aan hem of haar. Dat heb ik ook jaren gedaan, ook een naam gegeven. Als je overgaat zal je moedet je opwachten. Echte liefde is oneindig, eeuwig en tijdloos. Laat je vader los. Op datingsites vind je ook niet de ware liefde heb ik ondervonden, laat hem daar maar zelf achter komen. Er is veel misbruik, leugens en hypocriet gedrag. Ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gelijkwaardig zijn en gebaseerd zijn op wederzijds respect. Kop op en geniet van je leven ⚘💕
Elissabet
24-07-2023
Reactie:
Wat verschrikkelijk dat je dit op zon jonge leeftijd hebt moeten meemaken. Ik ben zelf heel recent mijn moeder verloren. Ik snap je reactie qua je vaders datingsleven heel goed. Ik denk niet dat die deze keuze maakt omdat hij je moeder niet meer mist. Ik denk alleen juist dat een nieuwe vrouw hem misschien weer wat meer geluk kan geven en her verdriet misschien dragelijker kan maken. Misschien kan je het dus meer zien als iets wat hem wellicht weer meer geluk kan geven.
Anoniem
12-08-2023
Ik ken bijna niemand van mijn leeftijd die een ouder is verloren (Verhaal 410)
Mijn moeder is afgelopen winter heel ziek geworden (kanker). Ze hebben hier niks aan kunnen doen en ze is ongeveer 2 weken geleden overleden. Zelf ben ik nog maar 21 jaar en heb ook geen broers of zussen. Ik heb veel twijfels over of ik goed gehandeld heb in dit laatste half jaar. We hebben wel dingen besproken maar het was heel lastig om te praten over het moment dat zij er niet meer zou zijn. Ik heb altijd een hele goede band met mijn moeder (en ook vader) gehad. Het voelt allemaal nog heel onwerkelijk en ik kan echt nog niet geloven dat ik haar nooit meer ga zien. Verder heb ik ook veel last van ziekte beelden van het laatste half jaar en denk ik ook veel aan momenten als meningsverschillen etc. Ik ken bijna niemand van mijn leeftijd die een ouder is verloren en daarom hoop ik op wat tips hoe ik het beste met deze verschrikkelijke gebeurtenis kan om gaan.
Anoniem
12-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Om 10 uur krijg ik een onrustig gevoel op het werk (Verhaal 408)
Ik ga smorgens naar mijn werk ,4mnden geleden, ik zeg tegen je rustig aan, vorige week hebben ze een stant gezet na een hartinfarct,
Je zag zo gezond uit ,55jaar smorgens is toen ik vertrok , je hebt wel heel de nacht liggen draaien dus ik ga heel rustig mijn bed uit zodat jij verder kan slapen.
Plots sta achter me, helemaal actief.
Ik zeg tegen tot straks schatje rustig aan.
Om 10 uur krijg ik een onrustig gevoel op het werk, Ik kijk op mijn app om 9 uur voor het laatst online geweest.
Ik app je je reageert niet Ik bel je je reageert niet, mijn vader die heeft je gevonden. Hartstilstand hoe kan dit nu?
Ik probeer me sterk te houden, ik mis je zo verschrikkelijk.
Ik zou toch zo graag Ik was wil houden iets tegen je willen zeggen,ik voel me zo alleen in ons mooi huis , Dit was niet de afspraak zo.,Hoe moet ik verder nu?
Ik Ik heb geen afspraak van je kunnen nemen.... Het zo n zeer. Ik mis je zo...
Je zag zo gezond uit ,55jaar smorgens is toen ik vertrok , je hebt wel heel de nacht liggen draaien dus ik ga heel rustig mijn bed uit zodat jij verder kan slapen.
Plots sta achter me, helemaal actief.
Ik zeg tegen tot straks schatje rustig aan.
Om 10 uur krijg ik een onrustig gevoel op het werk, Ik kijk op mijn app om 9 uur voor het laatst online geweest.
Ik app je je reageert niet Ik bel je je reageert niet, mijn vader die heeft je gevonden. Hartstilstand hoe kan dit nu?
Ik probeer me sterk te houden, ik mis je zo verschrikkelijk.
Ik zou toch zo graag Ik was wil houden iets tegen je willen zeggen,ik voel me zo alleen in ons mooi huis , Dit was niet de afspraak zo.,Hoe moet ik verder nu?
Ik Ik heb geen afspraak van je kunnen nemen.... Het zo n zeer. Ik mis je zo...
Jol
11-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Het gevoel dat er niemand meer is die nog van mij houdt (Verhaal 347)
Mijn mama is overleden aan een inwendige bloeding waarbij ze bloed overgaf. Ze was 98 jaar. De dag ervoor was ik in het home nog iets gaan drinken en de ochtend hierop kreeg ik het nieuws over wat er aan de hand was. Ze is de volgende nacht rond 14h overleden. Ze was reeds 13 jaar in het home en heeft veel problemen gehad met haar gezondheid. Ze is door een zware depressie na opname in het ziekenhuis in het home beland. Ze was een ongewild kind, verloor haar man toen ze 39 jaar was, en ook haar zoon 8 jr geleden door zelfmoord. Van de zelfmoord heb ik haar nooit verteld, wel dat het zijn hart was. Ik bezocht haar bijna dagelijks en nu is ze weg. Ik hield enorm veel van haar en gezien mijn slecht huwelijk, heb ik het gevoel dat er niemand meer is die nog van mij houdt. Ik voel mij enorm eenzaam en loop de ganse dag rond als een opgejaagd dier. Angst overheerst mijn dag,. Ben zelfs bang om te gaan slapen in mijn bed. Ik ben genetisch belast met depressieneiging. In het begin kon in mezelf nog handhaven maar nu 2 maanden later slik ik de volle laag. In heb gewoon alle rouwsymptomen die je kunt lezen. Ik heb het gevoel dat ik het niet ga halen. Ik heb intens verdriet, angst en kan niet tot rust komen.
Anita
01-04-2023
laatste reactie: 11-08-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Anita,
Ik begrijp je verdriet en angst.
Ik heb die ook gehad. Veel mensen verloren. Weet dat je moeder nog altijd bij je is en nog steeds van he houdt. Ze is nu een stralende ziel en in het licht. Ze volgt je en vindt het waarschijnlijk spijtig dat het niet zo goed met je gaat. Laat het verleden los en voel die innerlijke kracht in jezelf, die krijgen wij allemaal mee bij onze geboorte. Trek die innerlijke kracht uit jezelf en besef hoe kostbaar en broos het leven is. Ga iets doen. Ik doe nog regelmatig vrijwilligerswerk. Ik ben alles wat ik nodig heb zeg ik al 20 jaren elke dag tegen mezelf en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op gelijkwaardigheid en wederzijds respect. Kop op, je kunt het, iedereen heeft die kracht 💕⚘
Ik begrijp je verdriet en angst.
Ik heb die ook gehad. Veel mensen verloren. Weet dat je moeder nog altijd bij je is en nog steeds van he houdt. Ze is nu een stralende ziel en in het licht. Ze volgt je en vindt het waarschijnlijk spijtig dat het niet zo goed met je gaat. Laat het verleden los en voel die innerlijke kracht in jezelf, die krijgen wij allemaal mee bij onze geboorte. Trek die innerlijke kracht uit jezelf en besef hoe kostbaar en broos het leven is. Ga iets doen. Ik doe nog regelmatig vrijwilligerswerk. Ik ben alles wat ik nodig heb zeg ik al 20 jaren elke dag tegen mezelf en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op gelijkwaardigheid en wederzijds respect. Kop op, je kunt het, iedereen heeft die kracht 💕⚘
Elissabet
24-07-2023
Reactie:
Ik weet hoe het voeld en ook je eenzaamheid.
Maar ik heb me leven omgedraaid.
Door de mooie dingen die we hebben gedeeld vast te houden zodat mijn verdriet die ik nog voel van al het gemis.
Een andere wending te geven.
Ik ben na het geloof terug gestapt .heb me rust gekregen en het gaf me moed en kracht om dingen toch weer anders in te delen heb nu hele lieve mensen om me heen .
Want de mensen waar ik dacht dat ze ervoor me.zijn die liepen weg .
En de mensen waar ik altijd op kon rekenen die zijn overleden zelfs me moeder en vader heb ik niet meer ..
Ik zeg niet dat het geen pijn doet .
En verdriet het blijft terug komen.
Maar ik heb me rust gevonden.
Waardoor ik weer me leven kon oppakken.
En ik heb weer nieuwe vrienden.
En hele lieve mensen die je begrijpt om me heen .
Er is echt wel licht .grijp het .want je mag ook leven.
Mijn kinderen die ziek zijn en hebben overerfelijke ziekte .
Die raak ik kwijt .ze zullen me een keer verlaten.
Maar ik weet dat ik het nu aan kan omdat kk weet dat ze de rust krijgen en al hun pijn is niet meer
Hou moed en laat je angst niet jou de baas worden .
Jij kan de angst de baas worden
Er is licht
Verdiep je in de mooie dingen. Die je net hun heb gehad .het verlicht de pijn.
Maar ik heb me leven omgedraaid.
Door de mooie dingen die we hebben gedeeld vast te houden zodat mijn verdriet die ik nog voel van al het gemis.
Een andere wending te geven.
Ik ben na het geloof terug gestapt .heb me rust gekregen en het gaf me moed en kracht om dingen toch weer anders in te delen heb nu hele lieve mensen om me heen .
Want de mensen waar ik dacht dat ze ervoor me.zijn die liepen weg .
En de mensen waar ik altijd op kon rekenen die zijn overleden zelfs me moeder en vader heb ik niet meer ..
Ik zeg niet dat het geen pijn doet .
En verdriet het blijft terug komen.
Maar ik heb me rust gevonden.
Waardoor ik weer me leven kon oppakken.
En ik heb weer nieuwe vrienden.
En hele lieve mensen die je begrijpt om me heen .
Er is echt wel licht .grijp het .want je mag ook leven.
Mijn kinderen die ziek zijn en hebben overerfelijke ziekte .
Die raak ik kwijt .ze zullen me een keer verlaten.
Maar ik weet dat ik het nu aan kan omdat kk weet dat ze de rust krijgen en al hun pijn is niet meer
Hou moed en laat je angst niet jou de baas worden .
Jij kan de angst de baas worden
Er is licht
Verdiep je in de mooie dingen. Die je net hun heb gehad .het verlicht de pijn.
Lieve Anita
11-08-2023
Reactie:
ik heb mijn beide ouders ook verloren op 8 maanden tijd, pa onlangs op 8 augustus overleden, en ik denk dat ik dit allemaal niet te boven zal komen.Ikzelf zit voor de zoveelste keer in zware depressie met angsten plus dat ik ook sinds 2009 MS heb.Geen broers of zussen, ben kind alleen.Het is vreselijk dat gemis, mijn steun en toeverlaat, beiden weg. Heb gelukkig nog een vriend waarmee ik samenwoon maar is niet makkelijk voor hem ook.Ik,heb ook intens verdriet, angsten en kan letterlijk niks doen, volledig afhankelijk van partner.lik natuurlijk ook anti-depressie en angstwekkende middelen. en kalmeerpillen, vind ook geen rust.
marina
11-08-2023
Wil je ook je hart luchten?
Iedereen waar ik van hield is gestorven (Verhaal 390)
Iedereen waar ik van hield is gestorven. Allemaal dood. Mijn hondje, mijn partner en nu ook mijn moeder. Ik voel me zo verdrietig en eenzaam. Ben alleen.
Ikke
01-07-2023
laatste reactie: 11-08-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel veel sterkte , wat verschrikkelijk dat je dit moet meemaken.
Het leven is heel oneerlijk.
Hierbij een dikke knuffel vanaf je beeldscherm, maar wel heel erg gemeend. Ik weet hoe het voelt ..
Het leven is heel oneerlijk.
Hierbij een dikke knuffel vanaf je beeldscherm, maar wel heel erg gemeend. Ik weet hoe het voelt ..
Francisca
04-07-2023
Reactie:
Ik heb me zoon me moeder en iedereen die ik van hou verloren. En nu weer me nichtje.
Me kinderen hebben hun broer kwijt geraakt en hun hebben ook een overerfelijke ziekte.
Maar als je iemand kwijt raakt elke keer ik probeer te denken aan de glimlach van hun de mooie tijden en daar door kom ik doorheen. En de liefde die we gedeeld hebben.
Mensen hebben geen begrip .
Of ze laten je in de steek daardoor .
Maar laat je niet kisten.
Ja we hebben verdriet en pijn .
Maar ik heb op knieën gezeten en gehuild en veel verdriet en gevraagd onze lieve heer me te helpen.
Ik heb door al het verlies weer hoop gekregen.
Ik voel me krachtig.omdat ik na het geloof weer terug ben gegaan.
Daar haal ik de kracht en moed uit .
Ik krijg rust .
Maar dat zeg niet dat je pijn en verdriet mag voelen.
Maar het gaf me rust en kracht om verder te kunnen.
Ik moest staande blijven .
Kijk niet wat je verloren heb maar na de mooie tijden die je had .
Na al het verlies en ook van me zoon en nichtje die jong waren.
Geloof me er komt licht .
Me kinderen hebben hun broer kwijt geraakt en hun hebben ook een overerfelijke ziekte.
Maar als je iemand kwijt raakt elke keer ik probeer te denken aan de glimlach van hun de mooie tijden en daar door kom ik doorheen. En de liefde die we gedeeld hebben.
Mensen hebben geen begrip .
Of ze laten je in de steek daardoor .
Maar laat je niet kisten.
Ja we hebben verdriet en pijn .
Maar ik heb op knieën gezeten en gehuild en veel verdriet en gevraagd onze lieve heer me te helpen.
Ik heb door al het verlies weer hoop gekregen.
Ik voel me krachtig.omdat ik na het geloof weer terug ben gegaan.
Daar haal ik de kracht en moed uit .
Ik krijg rust .
Maar dat zeg niet dat je pijn en verdriet mag voelen.
Maar het gaf me rust en kracht om verder te kunnen.
Ik moest staande blijven .
Kijk niet wat je verloren heb maar na de mooie tijden die je had .
Na al het verlies en ook van me zoon en nichtje die jong waren.
Geloof me er komt licht .
Ik weet waar je doorheen gaat
11-08-2023
Rouwen is een eenzame zaak (Verhaal 217)
Hallo lezers. Vooropgesteld wens ik jullie veel sterkte bij jullie verlies in welke vorm dan ook.
Ik zou iets willen zeggen over rouwverwerking en hoe de omgeving ermee omgaat. Dit bepaalt naar mijn idee een belangrijk deel de route van hoe-nu-verder. Ik kan met droge ogen vertellen over de naasten die ik ben verloren, maar het is de onderlaag waar de pijn nog net zo rauw is als toen het gebeurde. Als ik een keer in tranen uitbarst is de reactie ja maar, het is al zo lang geleden, je hebt het nog geen plekje kunnen geven (waar zit dat plekje dan), je moet in therapie. Ik heb de indruk dat veel mensen niet weten hoe ze met het verdriet van een ander moeten omgaan hoe vers of oud het ook is. Het maakt ze ongemakkelijk dus het moet weg. Het verdriet wordt gebagatelliseerd of vermeden. Dat laatste is zeer pijnlijk. Dat is dubbel verlies.
Ik ben het verdriet als iets gaan zien wat bij me hoort. Ik ben mensen verloren die iets voor mij betekenen, niet hébben betekend. En dat maakt mij mens, bewust van de essentie van het leven en er is dankbaarheid dat ik een stuk met ze mee mocht lopen. Het is een beetje een overtreffende trap van acceptatie. Het verdriet is van mij en er zijn dagen dat ik huilend wakker wordt. Maar het is ook in beweging, er zijn meer mooie dagen dan slechte. Wat ik probeer te zeggen is dat het er mag zijn. Draag ze, koester ze, noem hun namen, al is het alleen in je hoofd. Rouwen is een eenzame zaak, maar huilen zonder uit te leggen waarom nu opeens, een hand, een glimlach, een kneepje in je arm kan zo’n verschil maken.
Ik zou iets willen zeggen over rouwverwerking en hoe de omgeving ermee omgaat. Dit bepaalt naar mijn idee een belangrijk deel de route van hoe-nu-verder. Ik kan met droge ogen vertellen over de naasten die ik ben verloren, maar het is de onderlaag waar de pijn nog net zo rauw is als toen het gebeurde. Als ik een keer in tranen uitbarst is de reactie ja maar, het is al zo lang geleden, je hebt het nog geen plekje kunnen geven (waar zit dat plekje dan), je moet in therapie. Ik heb de indruk dat veel mensen niet weten hoe ze met het verdriet van een ander moeten omgaan hoe vers of oud het ook is. Het maakt ze ongemakkelijk dus het moet weg. Het verdriet wordt gebagatelliseerd of vermeden. Dat laatste is zeer pijnlijk. Dat is dubbel verlies.
Ik ben het verdriet als iets gaan zien wat bij me hoort. Ik ben mensen verloren die iets voor mij betekenen, niet hébben betekend. En dat maakt mij mens, bewust van de essentie van het leven en er is dankbaarheid dat ik een stuk met ze mee mocht lopen. Het is een beetje een overtreffende trap van acceptatie. Het verdriet is van mij en er zijn dagen dat ik huilend wakker wordt. Maar het is ook in beweging, er zijn meer mooie dagen dan slechte. Wat ik probeer te zeggen is dat het er mag zijn. Draag ze, koester ze, noem hun namen, al is het alleen in je hoofd. Rouwen is een eenzame zaak, maar huilen zonder uit te leggen waarom nu opeens, een hand, een glimlach, een kneepje in je arm kan zo’n verschil maken.
Rosa
19-03-2022
laatste reactie: 07-08-2023
9Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Oh zo herkenbaar!! 😌
Marijke
24-06-2022
Reactie:
Zo herkenbaar, dank je wel voor het verwoorden🙏
Janine
19-10-2022
Reactie:
Mooi verwoord, heel herkenbaar!
Harriët
19-11-2022
Reactie:
Ik ben diverse dierbaren verloren waarvan mijn zusje 9 mnd geleden was, het verdriet en gemis van haar is zo intens en pijnlijk dat ik vaak niet meer verder wil.
Mensen die dat nog nooit hebben meegemaakt snappen deze gevoelens niet en de opmerking een plaatsje geven, stommer kan niet. Je moet proberen verder te gaan met deze verschrikkelijke gevoelens en na verloop van tijd, is voor een ieder anders, wordt het heel langzaam wat dragelijker maar nogmaals daar staat geen tijd voor.
Mensen die dat nog nooit hebben meegemaakt snappen deze gevoelens niet en de opmerking een plaatsje geven, stommer kan niet. Je moet proberen verder te gaan met deze verschrikkelijke gevoelens en na verloop van tijd, is voor een ieder anders, wordt het heel langzaam wat dragelijker maar nogmaals daar staat geen tijd voor.
Tina
05-03-2023
Reactie:
Bij mij meer slechte dagen na 5 jaar
Annelies
05-06-2023
Reactie:
Heel mooi gezegd, ervaar het ook zo
Lida
28-06-2023
Reactie:
De maatschappij kan helaas niet omgaan met rouw en verlies. Terwijl iedereen er vroeg of laat ermee te maken krijgt. Daar staat men niet bij stil. De woorden van, geef het een plekje. Het is beter zo etc. Is het wegwuiven van iemand zijn verdriet, dat doet het meeste pijn.
Priscilla
02-08-2023
Reactie:
Rouw is zo enorm eenzaam... ik mis ook deempathie, het uberhaupt benoemen of ernaar vragen! Het verlies wotdt compleet genegeerd alsof het er niet is. Het levem moet alleen maar 'leuk' zijn...
Bea
07-08-2023
Reactie:
Wat prachtig verwoord, tranen van in mijn ogen. Ik vind het een waanzinnig eenzaam proces. Weet gewoon niet eens hoe ik het zou moeten verwoorden....voel me alleen en dat terwijl naasten er echt wel voor mij zijn zo goed en kwaad als ze kunnen...ze kunnen de pijn niet wegnemen....Ik praat erover met een praktijkondersteuner en doe via haar ook een rouwopdracht...dat is fijn en het wordt ietsjes dragelijker....
Rose
07-08-2023
Ik heb verdriet omdat ik ze mis (Verhaal 405)
Mijn vriend en moeder zijn overleden hen heb moeite om ze te missen ik heb verdriet omdat ik ze mis paniekaanval doorgehad nou even rustig aan doen
Anoniem
06-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ik blijf zo vreselijk onrustig en zenuwachtig (Verhaal 200)
Ik heb al vaak geschreven maar zo jammer dat je bijna nooit reactie krijg op je verhaal ik ben mijn man voor 2 jaar terug verloren en heb het aardig geaccepteerd maar ik blijf zo vreselijk onrustig en zenuwachtig er komt bijna niks uit mn handen het is gewoon hopeloos heel geen plezier meer ik trek me erg terug overdag ben ik erg onrustig savonds gaat het iets beter maar smorgens op bed begint het al weer
Ik hoop op reactie s
Gr Mieke
Ik hoop op reactie s
Gr Mieke
Anoniem
10-02-2022
laatste reactie: 06-08-2023
9Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi mieke, dit herken ik zeg, mijn man is ook overleden en ik ben ook de hele tijd zenuwachtig en druk. Ik denk dat dit altijd al mijn manier was om met problemen om te gaan. Het is me alleen nooit zo opgevallen. Ik probeer mezelf rustiger te krijgen door veel te praten erover en vaak naar zijn graf te gaan en foto's te kijken. Veel de mensen opzoeken. Bij mij is het nog maar heel kort geleden, ik vraag me soms af hoe dat over een half jaar of over een jaar zal zijn. Dan zit niemand waarschijnlijk meer op me te wachten en moet het maar over zijn. Hopelijk valt het mee. Verder zit ik te kijken hoe ik het in vredesnaam financieel moet redden. Daarvan word je natuurlijk ook zenuwachtig en onrustig. Ik moet veel lastige keuzes maken op het moment.
H
20-02-2022
Reactie:
Hallo dames
Weet niet hoe oud dit bovenstaande berichten van jullie zijn .
Ik ben ook mijn man verloren en sta stijf van de zenuwen ,de hele
Dag door
Hoop op jullie reactie
Weet niet hoe oud dit bovenstaande berichten van jullie zijn .
Ik ben ook mijn man verloren en sta stijf van de zenuwen ,de hele
Dag door
Hoop op jullie reactie
Cora
23-11-2022
Reactie:
Sterkte
Anoniem
07-07-2023
Reactie:
Ik weet niet hoe lang het geleden is maar kan heel lang duren we willen zo graag weer verder maar het blijft zo vreselijk en kan jaren duren dat je er een beetje mee kun leven
Veel sterkte
Veel sterkte
Anoniem
13-07-2023
Reactie:
Ik voel met jullie mee, ik heb mijn allerliefste ook een half jaar geleden zo plotseling moeten missen. Soms besef ik het gewoon niet. Ik heb therapie , rouwverwerking, en dat geeft verlichting om over het grote gemis te praten. Mijn emoties laat ik toe, waar ik ook ben, en verdriet mag er zijn. Ben een buitenmens, fiets lange afstanden, wandel, zwem en ga met vriendinnen leuke dingen doen. Altijd weer in een leeg huis komen is zó moeilijk. Ik praat dan tegen mijn lieverd en z'n foto, ik ben weer thuis en dan zeg ik, je mag ook wel weer thuis komen. S, avonds ben ik graag thuis en neen de dag door. Ook schrijf ik elke dag op hoe ik mij voel en wat ik heb gedaan. De onrust blijft, als ik thuis ben wil ik er even uit, ben ik weg wil ik weer naar huis. Jullie allen ,houd moed, er komt een momentje dat de zon voor ons allen weer gaat schijnen
Anoniem
14-07-2023
Reactie:
Mijn man morgen 15 jaar ook ik ben erg onrustig soms
Stevie
15-07-2023
Reactie:
Hoi Mieke,
Ik herken je verhaal, ik ben zelf een halfjaar geleden me vrouw verloren na een lang ziekbed, hoewel we wisten dat het bijna tijd was kwam het toch onverwachts en uit het niets heel snel, heb nog elke dag veel pijn en verdriet, ben ook onrustig juist vooral in de avond en nacht waardoor ik weinig slaap en kan moeilijk eten
Sterkte
Ik herken je verhaal, ik ben zelf een halfjaar geleden me vrouw verloren na een lang ziekbed, hoewel we wisten dat het bijna tijd was kwam het toch onverwachts en uit het niets heel snel, heb nog elke dag veel pijn en verdriet, ben ook onrustig juist vooral in de avond en nacht waardoor ik weinig slaap en kan moeilijk eten
Sterkte
Patrick
18-07-2023
Reactie:
Ja het is vreselijk gaat maar niet over ik ben nu 3 jaar verder maar blijft zo vreselijk soms als ik effe een uitje heb gaat het beter ik hoop dat we er een beetje overheen komen veel sterkte
Mieke
18-07-2023
Reactie:
De moed zakt me in me schoenen .als ik dat lees zo erg voor je na 3 jaar nog die pijn .ik ben al 76.dus ik ben al op leeftijd .ik ben pas 19 Julie mijn man verloren zo der waarschuwing.de laatste 10 minuten hevige pijn .angst wanhoop .wetende dat het goed mis was.hersenbloeding.ik mis hem vreselijk zouden samen heel oud woorden .ik kan begrijpen hoe je ..je voelt .niemand kan dat voelen dan alleen jij zelf .hg.joanne
Joanne
06-08-2023
De zwartste dag in mijn leven (Verhaal 404)
Dag allemaal,
20 juli 2023 is de zwartste dag in mijn leven geweest. Mijn man, waar ik 23 jaar samen mee was, is doodgereden door een vrachtwagen. Mijn zoon en ik werden door de politie opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Ze hadden hem nog gereanimeerd. In de middag moesten ze stoppen met behandelen en is hij overleden.
Ik mis hem zo verschrikkelijk. We konden nog geen week zonder elkaar. Het verdriet van mijn zoon zien vind ik ook zo vreselijk moeilijk.
Ik kan dat niet wegnemen of beter maken. Hij is zijn vader kwijt en ik mijn man en maatje.
Probeer nu uit alle macht per moment te kijken. Er komt zoveel op je af. Ook qua regelzaken. Het doet gewoon zo vreselijk veel pijn
20 juli 2023 is de zwartste dag in mijn leven geweest. Mijn man, waar ik 23 jaar samen mee was, is doodgereden door een vrachtwagen. Mijn zoon en ik werden door de politie opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Ze hadden hem nog gereanimeerd. In de middag moesten ze stoppen met behandelen en is hij overleden.
Ik mis hem zo verschrikkelijk. We konden nog geen week zonder elkaar. Het verdriet van mijn zoon zien vind ik ook zo vreselijk moeilijk.
Ik kan dat niet wegnemen of beter maken. Hij is zijn vader kwijt en ik mijn man en maatje.
Probeer nu uit alle macht per moment te kijken. Er komt zoveel op je af. Ook qua regelzaken. Het doet gewoon zo vreselijk veel pijn
Saskia
06-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Mijn ex-man is overleden en het doet zo, n pijn (Verhaal 403)
Mijn ex-man is overleden en het doet zo, n pijn. We waren al langere tijd uit elkaar, mijn grote liefde. De hoop dat het goed kan komen is nu voorgoed voorbij.Ik had hem zo graag nog willen vasthouden en willen zeggen wat hij voor mij betekend heeft...een heel bijzonder wijs mens, en ik ben zo dankbaar dat hij de vader van mijn kinderen is.We hebben elkaar nu vergeven en wat overblijft zijn de mooie en gelukkige herinneringen en dat geeft liefdesverdriet.Voor altijd in mijn hart.
Ex-man overleden
05-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Zij was de liefde van mijn leven (Verhaal 401)
Op 2 juni 2022 is mijn lieve vrouw Jos overleden na palliatieve sedatie. Ze leed de jaren erg aan COPD. Vooral de laatste maanden ging het snel achteruit, tot ze zei: 'ik ben aan mijn eind'. Daarna is ze snel overleden. Ik mis haar enorm. We deden alles samen. Samen op vakantie. We waren 42 jaar getrouwd. Vooral s' avonds heb ik het soms zwaar te pakken. Overdag gaat het wel, dan heb ik mijn bezigheden, maar s' avonds na het eten en tv kijken komt het verdriet van het gemis en de mooie herinneringen. Ik kijk in de tientallen fotoboeken en zie vele filmopnames. In mijn huis hangen vele foto's en praat ik met haar. Zij was de liefde van mijn leven. Hoe wonderlijk is het als er van de miljarden mensen op aardeber een onvoorwaardelijk van je houdt en lief heeft en dat wederzijds. Op haar sterfbed zei ze: 'Ik hou van je'.
Henk
04-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Mijn vrouw, 43 jaar, is pas net overleden (Verhaal 400)
Mijn vrouw, 43 jaar, is pas net overleden. 3 weken geleden in juli 2023. Zij kreeg in maart 2022 te horen dat ze borstkanker had. Een jaar later in mei was ze eigenlijk klaar met de behandeling, maar klaagde al een tijdje over hoofdpijn. In juni kregen we te horen dat er meerdere uitzaaiingen in haar hoofd te zitten. En na een scan ook in de rest van haar lichaam allemaal uitzaaiingen. Onze wereld stortte in. In rap tempo zag ik hoe zij elke dag minder kon en uiteindelijk amper een maand na het slechte nieuws met euthanasie is overleden.
Ik ben bij haar geweest tot het eind. Heb haar verzorgd tot het eind. Maar was zo machteloos.
Ik blijf achter met 2 jonge kinderen.
Ik kan nu niks anders dan de hele dag huilen, foto’s kijken, filmpjes kijken. Ik denk alleen aan haar. We waren bijna 27 jaar samen. De liefde van mijn leven.
Ik kan niet met woorden beschrijven hoe zeer ik haar mis.
Al die kleine dingen die er niet meer zijn.
Alleen in bed liggen, zij niet meer aan de ontbijttafel, niemand die naast je zit in de auto. En alles wat we nog wilde doen. Het is niet meer.
Ik kan me nog geen leven voorstellen zonder haar nu en hoop dat zoals iedereen zegt, de tijd inderdaad de pijn zal verzachten.
Wij geloven niet in het hiernamaals of zoiets, maar toch hoop ik ook stiekem dat ze ergens op me neer kijkt en kan zeggen: “het is goed zo”.
Missen heeft een andere betekenis gekregen voor mij….
Ik ben bij haar geweest tot het eind. Heb haar verzorgd tot het eind. Maar was zo machteloos.
Ik blijf achter met 2 jonge kinderen.
Ik kan nu niks anders dan de hele dag huilen, foto’s kijken, filmpjes kijken. Ik denk alleen aan haar. We waren bijna 27 jaar samen. De liefde van mijn leven.
Ik kan niet met woorden beschrijven hoe zeer ik haar mis.
Al die kleine dingen die er niet meer zijn.
Alleen in bed liggen, zij niet meer aan de ontbijttafel, niemand die naast je zit in de auto. En alles wat we nog wilde doen. Het is niet meer.
Ik kan me nog geen leven voorstellen zonder haar nu en hoop dat zoals iedereen zegt, de tijd inderdaad de pijn zal verzachten.
Wij geloven niet in het hiernamaals of zoiets, maar toch hoop ik ook stiekem dat ze ergens op me neer kijkt en kan zeggen: “het is goed zo”.
Missen heeft een andere betekenis gekregen voor mij….
Paul
01-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Moeite met verwerken na gebeurtenissen in verpleeghuis (Verhaal 14)
Bijna zes jaar heb ik voor mijn ouders gezorgd. Mijn vader is begin januari overleden. Ik heb mijn vader tot het einde zelf kunnen verzorgen. Ik mis hem maar hij had de laatste weken van zijn leven veel pijn en was ook benauwd. Daar kan je verder niet zoveel aan doen als er voor hem zijn. Je bent ook blij voor hem dat hij geen pijn meer heeft en niet meer benauwd is.
Mijn moeder is 8 weken na mijn vader overleden. Mijn moeder zat in het verpleeghuis omdat ze dementie had. Daar heeft ze het verschrikkelijk gehad de laatste twee weken van haar leven. Ze had al 6 dagen heel weinig gegeten en gedronken. Ze had een kapotte en hele droge mond .
Haar lippen stonden ook strak van droogheid en de vellen en korsten hingen eraan. Ik heb het gebit mee naar huis genomen zodat ze dat niet meer in haar mond konden stoppen. Ze was al veel af gevallen en het gebit paste niet meer in haar kapotte mond.
Toen heb ik bij de apotheek Mondgel en vaseline gehaald. Mijn moeder kon eigenlijk niks meer en toen ik de mondbehandeling bij mijn moeder had gedaan zuchte ze van verlichting. Ze lieten haar ook maar in de rolstoel hangen.
Ze kon niet meer recht zitten en haar hoofd omhoog houden. Ik heb de kleding mee naar huis genomen zodat ze haar niet meer in de rolstoel konden zetten. Nadat mijn moeder was overleden kwam er een arts en die had de verklaringen al ingevuld. Ze keek even onder de deken en ging toen weg.
Ik vroeg of ze niet naar haar hart ging luisteren maar dat deed ze niet want het was een verwachte dood. Ik vind dit zo respectloos naar mijn moeder toe. Ik ben nog zo boos omdat ik twee weken heb moeten vechten voor mijn moeder zodat ze menswaardig zou kunnen sterven. Het is echt zo onbegrijpelijk. Het staat wel in de weg om alles te verwerken.
Joan
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-08-2023
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Joan,
Ik kan me voorstellen dat je moeite hebt met verwerken. Als ik het verhaal als buitenstaander lees, dan krijg ik er al een naar gevoel van hoe het eraan toeging in het verpleeghuis.
Ik wens je veel sterkte en warmte.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heb ook mijn moeder verloren aan dementie na 6 jaar verpleeghuis. De laatste maanden ook veel afgevallen. Blind, en paar keer gevallen. Ze heeft de laatste week aan infuus gelegen om door uitdroging te moeten sterven...maar omdat het lichaam zo gewend was om met het minimale aan voedsel te leven, heeft het dus nog een volle week geduurd voor haar hart het opgaf.
De zorg in een tehuis is redelijk als je nog alles kan. Maar 24/7 zorg kunnen ze inderdaad niet bieden. Extra tijd voor een patiënt in de laatste fase is er maar af en toe. Maar euthanasie mag dan helaas ook niet. Waarom moeten deze mensen tot op het laatst nog lijden......mijn hond mocht gewoon rustig inslapen.
De zorg in een tehuis is redelijk als je nog alles kan. Maar 24/7 zorg kunnen ze inderdaad niet bieden. Extra tijd voor een patiënt in de laatste fase is er maar af en toe. Maar euthanasie mag dan helaas ook niet. Waarom moeten deze mensen tot op het laatst nog lijden......mijn hond mocht gewoon rustig inslapen.
Evelyn
23-06-2022
Reactie:
Vreselijk hoe het er tegenwoordig aan toe gaat in verpleegtehuizen. Wat jij hebt meegemaakt, Joan, met je moeder, is geen incident meer, maar schering en inslag. Een goede vriend lag onlangs tijdelijk in het verpleegtehuis vanwege een ernstig valpartij thuis. Hij was en is door een hartaandoening al verzwakt. In het verpleegtehuis kwam hij 's nachts opnieuw ten val. In de badkamer. Hij kon niet meer overeind komen en drukte daarom op het alarm. Geen reactie. Tweede keer gedrukt op het alarm en nog een derde keer. Pas toen kwam er iemand. Henk had inmiddels meer dan een uur op de grond gelegen. Op zijn vraag waarom het zo lang geduurd had, kreeg hij het antwoord dat nachtzorg niet in zijn pakket zat (Henk was daar in de tijdelijke opvang en dan hoort nachtzorg er blijkbaar niet bij, begrijp jij dit nog? En dat in een verpleegtehuis). Maar het wordt nog erger: Henk had een flinke verwonding aan zijn knie. Die was inmiddels flink gezwollen tot de dubbele omvang van normaal. Het deed ook flinke pijn die aanhield. Dus vroeg hij in de loop van de volgende dag of de verpleeghuisarts kon komen. Nee, dat kon niet, zat ook niet in het pakket. Henk moest zijn eigen huisarts maar inschakelen, maar dat was niet mogelijk, want hij verbleef in een verpleegtehuis op 50 km afstand van zijn woonplaats. Dus werd het de huisartsenpost. Die had geen tijd. Pas weer een dag later kwam er een arts bij. Er werd een drainage aangelegd, wat eigenlijk al veel eerder had moet gebeuren. De verzorgers bleven passief. Henk moest alles zelf regelen, zo ziek als hij was. Geen kennis van zaken ook. Toen ik vlak na de val bij Henk op bezoek was, moest ik de verzorgers uitleggen dat het beter was geweest als ze een natte compres op de knie hadden gelegd. Helpt dat dan, was de vraag van de verzorgster? Nou, het geneest niet direct, maar het helpt wel de zwelling tegen te gaan en de pijn te verminderen, antwoordde ik, enigszins verbijsterd over de vraag. Anderhalve week na de val is Henk met spoed naar het ziekenhuis gebracht en geopereerd. Hij had een zeer ernstige ontsteking in de knie en door de zwelling waren bloedvaten afgekneld waardoor weefsel was afgestorven. Als het nog even had geduurd, had hij bloedvergiftiging kunnen krijgen. De conclusie moet zijn dat deze levensbedreigende situatie door verwaarlozing en onkunde is ontstaan. De drainage had veel eerder aangebracht moeten worden en de verzorgers hadden dat moeten weten. En dit is niet het enige verhaal dat ik over ervaringen met verpleegtehuizen kan vertellen. Mijn schoonvader hebben we teruggehaald naar huis, omdat hij letterlijk in zijn vuil zat en niemand naar hem omkeek (hij was erg verward vanwege dementie en vanwege zijn vrouw die in allerijl naar het ziekenhuis was gebracht). Dit kun je geen incidenten meer noemen, de verwaarlozing is structureel. Even was er sprake van dat mijn demente broer tijdelijk naar een verpleegtehuis zou moeten. Ik zei tegen de arts: "geen sprake van, onder geen beding gaat hij daar naartoe". Er is een andere oplossing gekomen. Het is zorgwekkend hoe in een rijk land als Nederland zo met de meest kwetsbaren wordt omgesprongen. En wat nog erger is: er lijkt zich niemand druk om te maken, de regering niet, de betrokken minister niet, de Tweede Kamer niet. Het enige wat telt: het moet zo weinig mogelijk kosten.
Bloem64
08-01-2023
Reactie:
Heel veel sterkte allemaal met wat jullie geliefde is aangedaan, zo herkenbaar.
Onze lieve moeder is lichamelijk en geestelijk mishandeld en door opzettelijke nalatige zorg overleden in het verpleeghuis.
Mijn broer en ik zijn een petitie gestart.
Petitie.nl: CALAMITEIT IN VERPLEEGHUIS ,
GEEN ONAFHANKELIJK TOEZICHT
INSPECTIE GEZONDHEIDSZORG !!!
GRAAG ZOVEEL MOGELIJK DELEN , het is ongelofelijk en niet te bevatten hoe ze proberen alles in de doofpot te stoppen.
We zullen geen rust hebben en gaan door om onze moeder recht te doen.
Onze lieve moeder is lichamelijk en geestelijk mishandeld en door opzettelijke nalatige zorg overleden in het verpleeghuis.
Mijn broer en ik zijn een petitie gestart.
Petitie.nl: CALAMITEIT IN VERPLEEGHUIS ,
GEEN ONAFHANKELIJK TOEZICHT
INSPECTIE GEZONDHEIDSZORG !!!
GRAAG ZOVEEL MOGELIJK DELEN , het is ongelofelijk en niet te bevatten hoe ze proberen alles in de doofpot te stoppen.
We zullen geen rust hebben en gaan door om onze moeder recht te doen.
José
22-05-2023
Reactie:
Hier hetzelfde. Twee familieleden. Je hoort weinig meer over de kwaliteit van de verpleeghuizen sinds de zwarte lijst, maar niets verbeterd. Personeel is immers hetzelfde gebleven en toezicht nauwelijks aanwezig. Niet te verkroppen en te verwerken wanneer je zelf tegen muren aanloopt wanneer je probeert om de situatie te verbeteren en de doodslag voor je ogen ziet gebeuren.
Elly
31-07-2023
Reactie:
Al wat ik hier lees is zo pijnlijk herkenbaar, niet alleen in NL, maar ook in België , de rusthuizen, verzorgingstehuizendraaien enkel om winstbejag, het gaat niet meer om mensen verzorgen, al onze geliefden worden uitgemolken tot de laatste adem, en de lege kamer is binnen de dag weer bewoond, die kassa moet draaien. Nachtelijke opnames op spoed met 2de° brandwonden tot 3 x toe en/of sepsis door gebrek aan hygiene, of zware ontstoken maagsonde...met dringende nachtelijke herplaatsen van nieuwe sonde onder volle narcose
En zoals Elly schrijft, nauwelijks personeel aanwezig, en klachten bij zorg inspectie worden een doofpotaffaire. Rechtszaak wordt door de grote machtige zorgbedrijven afgekocht, en het slachtoffer wordt dader. als je de situatie aanklaagt bij de rechtbank bots je inderdaad op een muur, en gegarandeerd, wordt alles zo verdraaid dat het aan de verlamde patiënt of aan de bewoner ligt, nooit aan het zorgpersoneel.
Wij zijn 70+ en maken deze problemen al mee sinds 2010 .
Dus nu is al onze hoop op de nieuwe opvang gezet, maar ook hier zijn al verschillende kleine problemen naar bovengekomen Er zitten nog goede mensen in de zorg, maar die mogen allleen doen wat van hogerhand bevolen wordt.Mijn man heeft verleden jaar de diagnose van uitgezaaide kanker gekregen, wat het nog moeilijker maakt voor ons. Wat gaat er met haar gebeuren als wij er niet meer zijn?
Dan is zij een Vogel voor de kat
En zoals Elly schrijft, nauwelijks personeel aanwezig, en klachten bij zorg inspectie worden een doofpotaffaire. Rechtszaak wordt door de grote machtige zorgbedrijven afgekocht, en het slachtoffer wordt dader. als je de situatie aanklaagt bij de rechtbank bots je inderdaad op een muur, en gegarandeerd, wordt alles zo verdraaid dat het aan de verlamde patiënt of aan de bewoner ligt, nooit aan het zorgpersoneel.
Wij zijn 70+ en maken deze problemen al mee sinds 2010 .
Dus nu is al onze hoop op de nieuwe opvang gezet, maar ook hier zijn al verschillende kleine problemen naar bovengekomen Er zitten nog goede mensen in de zorg, maar die mogen allleen doen wat van hogerhand bevolen wordt.Mijn man heeft verleden jaar de diagnose van uitgezaaide kanker gekregen, wat het nog moeilijker maakt voor ons. Wat gaat er met haar gebeuren als wij er niet meer zijn?
Dan is zij een Vogel voor de kat
Linda
01-08-2023
Het is een verschrikkelijk gemis (Verhaal 395)
Ik heb mijn vrouw na twee maanden ziekbed verloren aan kanker op7 februari 2023 maar het voelt na een half jaar. Nog steeds verschrikkelijk dat alleen zijn eerst ontvlucht je het huis. En nu heb ik de moed niet meer om veel weg te gaan . ,het zijn momenten dat je denkt het gaat wel en dan val je weer in een gat .het is een verschrikkelijk gemis.
Albert
22-07-2023
laatste reactie: 26-07-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Albert, ik begrijp je gemis en je pijn. Je hebt tijd nodig om door je rouwproces te gaan. Ik heb mijn partner verloren aan een hartziekte, hij was nog maar 38, een broer ook aan longkanker, hij was nog maar 34, mijn moeder is verongelukt op haar 63ste, mijn kleindochter van amper 1,5 week ligt op sterven, zelf heb ik de dood al verschillende keren in de ogen gekeken. Ik heb een tijd in de geestelijke wereld gekeken. Dood is niet echt dood, het lichaam is dood maar wij zijn ons lichaam niet, wij zijn een onsterfelijke ziel. Moeilijk te begrijpen maar zeker waar. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld, altijd een aangename temperatuur, vrij van de zwaartekracht van de aarde en kunt overal naar toe gaan, waar je maar wilt. Je vrouw is op een liefdevolle manier verwelkomd in de geestelijke wereld en kijkt naar jou en vindt het erg dat je zo blijft treuren. Wat wil je dat je vrouw ziet als ze naar je kijkt? Een sterke, prachtige man die het leven terug oppakt en ervan kan genieten? De keuze is aan jou. Veel zielen die overgegaan zijn hebben zo een spijt dat ze zo lang zijn blijven treuren en hun tijd verspild hebben. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen, verenigingen, van alles, er is nog zoveel hulp nodig. Je bent een ziel en hebt tijdelijk op aarde een stoffelijk lichaam. Je bent al dikwijls op aarde geweest. Je hebt ook een gids uit de geestelijke wereld bij je, die is vanaf het eerste tot het laatste moment en een stuk daarna nog bij jou. Praat met hem. Dat heb ik ook jaren gedaan, ik had hem ook een naam gegeven. Nu heb ik dat niet meer zo nodig, ik ben niet meer in acut levensgevaar. Als ik overga, wil ik onmiddellijk naast mijn lichaam staan en samen met mijn gids naar mijn huis in de sferen gaan en tegen mijn vrienden zeggen"hier ben ik" ja, wij hebben allemaal een huis in de geestelijke wereld samen met onze zielsverwanten. Ik kan niet zonder die ander leven is helaas een tekort aan liefde voor jezelf, voor dat wat je echt bent. Je bent afhankelijk geworden. Laat je vrouw los en weet dat ze regelmatig bij je is en je beschermt, alles is goed, stuur haar licht en liefde ⚘💕💪
Elissabet
26-07-2023
Wil je ook je hart luchten?
Wij hebben onze mama en mijn vrouw moeten laten gaan... (Verhaal 397)
Beste mensen
Mijn naam is Ruben 37 jaar een papa van twee dochters van 14 en 18 jaar sinds 2/2/23 hebben wij onze mama en mijn vrouw moeten laten gaan door haar laatste wens euthanasie omdat ze ondragelijke pijn had aan haar been tengevolge van een ongeval drie jaar geleden het begon met een klein breukje in haar kniholte en is uitgegroeid tot CRPS na bijna alle ziekenhuizen te hebben bezocht in Belgen en spijtig genoeg ook een paar zelfmoordpogingen omdat mijn vrouw geen uitweg meer zag omdat er niks van pijnstillers werkte zelfs morfine deed niks af heeft ze juist een jaar voor haar overlijden euthanasie aanvraag en ik heb haar er onvoorwaardelijk in gesteund en de kinderen ook mee in dit gebeuren betrokken ook al merk ik nu goed genoeg dat ik mijn eigen gevoelens toen heb uitgeschakeld tot zelfs na haar begrafenis ik snap nog niet hoe ik dat gedaan heb gelijk toen ik samen met mijn vrouw naar de begrafenisondernemer ging om al alles op voorhand te regelen dat op een moment mijn vrouw was aan het huilen en daar kan ik echt niet tegen als ze huilde dat ik daar voor haar te doen lachen aan die mevrouw vroeg heb je geen kist met een lampje in dat die mevrouw mij zo aan keek van wat zeg je nu maar dat maakte mij niks uit mijn vrouw lachte en dat was voor mij wat telde maar nu bijna 6 maanden later heb ik het zo moeilijk het gemis de laatste dag van haar beleef ik elke dag opnieuw dan zie ik de beelden dat ze afscheid neemt van de kinderen ja ze wouden er niet bij blijven als ze de euthanasie uitvoerde dus hebben ze in hun slaapkamer gewacht maar ik zie het telkens opnieuw ook dat ik zeker zes keer nog heb gevraagd aan mijn vrouw ben je echt zeker en ze was zeker haar ogen glinsterende zo erg dat was een blik dat ik niet vergeet het was alsof we terug naar de leeftijd van 15 jaar gingen zo een verliefde blik maar na haar tweede spuit was ze ogenblikkelijk hersendood en dan nog een derde spuit voor haar spieren te ontspannen maar dat is en blijft de vieste dag uit mijn leven sinds die dag ben ik voor meer dan de helft mee dood gegaan ik kom niet meer buiten zie nergens nog goed in zelfs de kinderen kunnen mij niet het gevoel geven van dat het leven nog iets te bieden heeft maar ik heb een belofte gedaan aan de vrouw en kinderen en dat was mij zelf niks aan doen en voor de kinderen zorgen en dat doe ik ook maar heb al veel spijt gehad van mijn belofte want had ik dat niet gedaan was ik de zelfde dag als mijn vrouw gegaan nu leef ik echt met de hoop zo snel mogelijk hier weg gehaald worden en terug naar mijn vrouw toe te kunnen in de hemel want voor mij zelf helpt er over spreken niks echt niet
Mijn naam is Ruben 37 jaar een papa van twee dochters van 14 en 18 jaar sinds 2/2/23 hebben wij onze mama en mijn vrouw moeten laten gaan door haar laatste wens euthanasie omdat ze ondragelijke pijn had aan haar been tengevolge van een ongeval drie jaar geleden het begon met een klein breukje in haar kniholte en is uitgegroeid tot CRPS na bijna alle ziekenhuizen te hebben bezocht in Belgen en spijtig genoeg ook een paar zelfmoordpogingen omdat mijn vrouw geen uitweg meer zag omdat er niks van pijnstillers werkte zelfs morfine deed niks af heeft ze juist een jaar voor haar overlijden euthanasie aanvraag en ik heb haar er onvoorwaardelijk in gesteund en de kinderen ook mee in dit gebeuren betrokken ook al merk ik nu goed genoeg dat ik mijn eigen gevoelens toen heb uitgeschakeld tot zelfs na haar begrafenis ik snap nog niet hoe ik dat gedaan heb gelijk toen ik samen met mijn vrouw naar de begrafenisondernemer ging om al alles op voorhand te regelen dat op een moment mijn vrouw was aan het huilen en daar kan ik echt niet tegen als ze huilde dat ik daar voor haar te doen lachen aan die mevrouw vroeg heb je geen kist met een lampje in dat die mevrouw mij zo aan keek van wat zeg je nu maar dat maakte mij niks uit mijn vrouw lachte en dat was voor mij wat telde maar nu bijna 6 maanden later heb ik het zo moeilijk het gemis de laatste dag van haar beleef ik elke dag opnieuw dan zie ik de beelden dat ze afscheid neemt van de kinderen ja ze wouden er niet bij blijven als ze de euthanasie uitvoerde dus hebben ze in hun slaapkamer gewacht maar ik zie het telkens opnieuw ook dat ik zeker zes keer nog heb gevraagd aan mijn vrouw ben je echt zeker en ze was zeker haar ogen glinsterende zo erg dat was een blik dat ik niet vergeet het was alsof we terug naar de leeftijd van 15 jaar gingen zo een verliefde blik maar na haar tweede spuit was ze ogenblikkelijk hersendood en dan nog een derde spuit voor haar spieren te ontspannen maar dat is en blijft de vieste dag uit mijn leven sinds die dag ben ik voor meer dan de helft mee dood gegaan ik kom niet meer buiten zie nergens nog goed in zelfs de kinderen kunnen mij niet het gevoel geven van dat het leven nog iets te bieden heeft maar ik heb een belofte gedaan aan de vrouw en kinderen en dat was mij zelf niks aan doen en voor de kinderen zorgen en dat doe ik ook maar heb al veel spijt gehad van mijn belofte want had ik dat niet gedaan was ik de zelfde dag als mijn vrouw gegaan nu leef ik echt met de hoop zo snel mogelijk hier weg gehaald worden en terug naar mijn vrouw toe te kunnen in de hemel want voor mij zelf helpt er over spreken niks echt niet
Ruben
24-07-2023
laatste reactie: 25-07-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Ruben, ik begrijp je gevoelens, en ik bewonder je kracht om toch nog een lach op het gezicht van je vrouw te brengen. Dat is echte liefde. Weet dat je vrouw niet echt dood is. Vanaf het moment dat ze hersendood is staat ze al langs haar lichaam. Ze voelt alleen een enorme bevrijding en verwondering. Haar eigen gids, die haar hele leven bij haar is geweest 24 u op 24 u en alles van haar kent is bij haar en andere dierbare zielen zullen haar ook verwelkomen. Treur niet om je vrouw want zij heeft het beter dan wij, er wordt goed voor haar gezorgd. Eerst wordt ze een tijdje te rusten gelegd daarna gaat ze met haar gids terugkijken naar haar leven en dat evalueren. Ben ik gegroeid in bewustzijn? Hoe ben ik ermee omgegaan enz... Dat zijn belangrijke vragen. Uw vrouw kan vanuit de geestelijke wereld naar jou kijken. Wat wil je dan dat zij ziet? Een sterke man die nog van het leven kan genieten? Die humor heeft en andere mensen kan laten lachen? Steek een kaarsje aan en praat met haar, ze kan je horen. Je kan haat nog alles vertellen wat je wilt. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld. Zo fijn, je bent zo licht als een veertje, je zicht is niet meer 3D maar multidimensionaal en je kan je in alle richtingen bewegen. Zeg tegen jezelf ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Dat heb ik 20j tegen mezelf gezegd. Ben veel mensen verloren. De beste gesprekken heb ik met hun gevoerd toen ze over waren. Geniet van je leven en van je kinderen. Go for it 👍⚘💕
Elissabet
25-07-2023
Al snel werd duidelijk dat hij niet meer te redden viel (Verhaal 393)
2 juni jl is mijn inwonende zoon onverwacht overleden aan een hersenbloeding. In de nacht hoorde ik een harde klap, liep snel de slaapkamer uit en zag mijn zoon liggend op de grond met zijn hoofd hangend tegen een kastje aan, naar lucht happen. 112 gebeld, 3 ambulances, 2 politieauto's, brandweer (om mijn zoon door een slaapkamerraam naar beneden te begeleiden) traumahelikopter, naar Westeinde ziekenhuis Den Haag. Aangekomen aldaar werden er scans gemaakt van zijn hoofd. Er was een bloedvat geknapt in de hersenstam en al snel werd duidelijk dat hij niet meer te redden viel. Familieleden gebeld, jongste zoon heeft zijn invalide vader opgehaald. Ruim drie uur later stierf hij, 50jr. Een gezonde sterke kerel, nooit ziek, hoogstens een griep of verkoudheid. Onze wereld stortte in. Zijn toch al wat kwetsbare vader,mijn man heeft het niet meer kunnen verwerken en is 5 juli jl gestorven. Vrijdag as de 14e juli wordt, ook hij gecremeerd. Zowel mijn lieve man waarmee ik einde van het jaar 55jaar getrouwd zou zijn, als mijn zoon, mijn steun, mijn maatje en zijn vaders mantelzorger. Dit is zo wreed, hoe kan je zoiets verwerken. Ik ben nu alleen. Ik heb wel gelukkig nog mijn jongste zoon die een grote steun is, maar hij woont in het Zuiden en ik in het Westen. Bovendien heeft hij een groot gezin, drukke baan, dus na de crematie van zijn vader zal dit ook minder worden, en dat is ook normaal. Ik weet, ik ben in 1 maand tijd, 2 zeer dierbare verloren, dus zit ik volledig nog in de rouwtijd, maar ik vraag me af, kom ik hier ooit nog overheen, ik voel me zo alleen.
Gerda
12-07-2023
laatste reactie: 25-07-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel veel liefs en de kracht om dit grote verlies te verwerken. Ik weet hoe het voelt en hoe eenzaam je kunt voelen. Sterkte.
es
24-07-2023
Reactie:
Hallo Gerda,
Sommige situaties kunnen wij inderdaad als mens niet begrijpen. Je verdriet moet onnoemelijk zwaar zijn. Ik ben al veel mensen verloren, mijn man, mijn broer, mijn moeder is op haar 63ste verongelukt. Onlangs is mijn kleindochter geboren met een ernstig hersenletsel door een tekort aan zuurstof. Er is geen hoop meer zeggen de dokters. Er is altijd een rouwproces nodig met veel liefde en begrip van uw omgeving. De reden Dat mensen zo ongelukkig kunnen zijn en daar ook aan sterven is Dat Ze niet meer weten dat de dood niet bestaat, we veranderen alleen van vorm. Het is zo mooi in de geestelijke wereld. Altijd een aangename temperatuur, zomerland is zo mooi, prachtige gebieden. Uw zoon en uw man worden daar omringd door de beste zorgen. Uiteindelijk veroorzaken wij als ziel onze eigen dood, helaas voor veel mensen niet te accepteren en niet te begrijpen, en dat is ook moeilijk Want Je hebt er als mens niets over te zeggen. Steek een kaarsje aan en praat met hun, ze kunnen alles nog horen, en ze kunnen je zien, jij helaas niet, dat is tegen de wetten van incarnatie. Wij moeten het op aarde als mens doen. Het is zo fijn daar, geen zwaartekracht meer, je kunt overal naar toe vliegen, je hoeft maar iets te denken en je bent er al. Je bent nooit alleen. Ieder mens heeft een geestelijke begeleider die vanaf je geboorte 24u bij je is, die heb je zelf gekozen. Spreek met hem en vraag hulp. Dat heb ik 20 j gedaan, ik heb hem ook een naam gegeven. Daarna ben ik iedere dag contact gaan maken met mezelf, ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gelijkwaardig en respectvol zijn. Ik ben ook vrijwilligerswerk gaan doen. Als je om je heen kijkt is er zoveel te doen, zoveel mensen die je nodig hebben, je moet alleen maar willen. Om de overledene moet je niet meer treuren, die hebben het beter dan wij, die leven in een grotere realiteit, wij leven in een illusie. Kop op, maak nog iets prachtigs van je leven zodat zij met liefde en trots vanuit de geestelijke wereld naar jou kunnen kijken. 💕⚘
Sommige situaties kunnen wij inderdaad als mens niet begrijpen. Je verdriet moet onnoemelijk zwaar zijn. Ik ben al veel mensen verloren, mijn man, mijn broer, mijn moeder is op haar 63ste verongelukt. Onlangs is mijn kleindochter geboren met een ernstig hersenletsel door een tekort aan zuurstof. Er is geen hoop meer zeggen de dokters. Er is altijd een rouwproces nodig met veel liefde en begrip van uw omgeving. De reden Dat mensen zo ongelukkig kunnen zijn en daar ook aan sterven is Dat Ze niet meer weten dat de dood niet bestaat, we veranderen alleen van vorm. Het is zo mooi in de geestelijke wereld. Altijd een aangename temperatuur, zomerland is zo mooi, prachtige gebieden. Uw zoon en uw man worden daar omringd door de beste zorgen. Uiteindelijk veroorzaken wij als ziel onze eigen dood, helaas voor veel mensen niet te accepteren en niet te begrijpen, en dat is ook moeilijk Want Je hebt er als mens niets over te zeggen. Steek een kaarsje aan en praat met hun, ze kunnen alles nog horen, en ze kunnen je zien, jij helaas niet, dat is tegen de wetten van incarnatie. Wij moeten het op aarde als mens doen. Het is zo fijn daar, geen zwaartekracht meer, je kunt overal naar toe vliegen, je hoeft maar iets te denken en je bent er al. Je bent nooit alleen. Ieder mens heeft een geestelijke begeleider die vanaf je geboorte 24u bij je is, die heb je zelf gekozen. Spreek met hem en vraag hulp. Dat heb ik 20 j gedaan, ik heb hem ook een naam gegeven. Daarna ben ik iedere dag contact gaan maken met mezelf, ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gelijkwaardig en respectvol zijn. Ik ben ook vrijwilligerswerk gaan doen. Als je om je heen kijkt is er zoveel te doen, zoveel mensen die je nodig hebben, je moet alleen maar willen. Om de overledene moet je niet meer treuren, die hebben het beter dan wij, die leven in een grotere realiteit, wij leven in een illusie. Kop op, maak nog iets prachtigs van je leven zodat zij met liefde en trots vanuit de geestelijke wereld naar jou kunnen kijken. 💕⚘
Elissabet
25-07-2023
Heel boos op mijn stiefvader (Verhaal 386)
hallo
ik heb het heel moeilijk om het overlijden van mijn moeder te verwerken ik zal vertellen waarom
mijn moeder (werd 79 jaar op 4 juli) was heel ziek en kon geen bezoek ontvangen en tijdens corona zeker niet dus ik belde en schreef sms'jes naar haar maar nu kreeg ik de laatste tijd meer berichten van mijn stiefvader wat ik heel raar vond en als ik dan vroeg is er iets met mama dan kreeg ik bericht terug problemen telefoon ik dacht ok zal dan naar hem sturen
tot ik op 30 mei 2023 een bericht van hem kreeg je hebt nooit omgekeken naar je moeder en nooit gebeld en eens gevraagd hoe het met haar was (deed ik elke dag) dan pas kreeg ik te horen dat mijn moeder overleden was en dat ik niet meer moest bellen of smsjes sturen "ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen heb zelf op zoek moeten gaan waar ze ligt wist niet of ze begraven of gecremeerd was niks wist ik heb het zelf allemaal gezocht en dat doet pijn bij mij geen afscheid kunnen nemen geen foto niks heb ik van mijn moeder elke dag loop ik met tranen in de ogen rond van machteloosheid en aan de andere kant heel boos op mijn stiefvader dat hoj mij zo behandeld geeft
ik heb het heel moeilijk om het overlijden van mijn moeder te verwerken ik zal vertellen waarom
mijn moeder (werd 79 jaar op 4 juli) was heel ziek en kon geen bezoek ontvangen en tijdens corona zeker niet dus ik belde en schreef sms'jes naar haar maar nu kreeg ik de laatste tijd meer berichten van mijn stiefvader wat ik heel raar vond en als ik dan vroeg is er iets met mama dan kreeg ik bericht terug problemen telefoon ik dacht ok zal dan naar hem sturen
tot ik op 30 mei 2023 een bericht van hem kreeg je hebt nooit omgekeken naar je moeder en nooit gebeld en eens gevraagd hoe het met haar was (deed ik elke dag) dan pas kreeg ik te horen dat mijn moeder overleden was en dat ik niet meer moest bellen of smsjes sturen "ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen heb zelf op zoek moeten gaan waar ze ligt wist niet of ze begraven of gecremeerd was niks wist ik heb het zelf allemaal gezocht en dat doet pijn bij mij geen afscheid kunnen nemen geen foto niks heb ik van mijn moeder elke dag loop ik met tranen in de ogen rond van machteloosheid en aan de andere kant heel boos op mijn stiefvader dat hoj mij zo behandeld geeft
martine
25-06-2023
laatste reactie: 25-07-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat een onmenselijke reactie van je stiefvader.Verschrikkelijk dat u geen afscheid heeft kunnen nemen van uw moeder.Ik hoop dat u iemand vindt die u kunt helpen dit allemaal te kunnen verwerken ,dit is allemaal er veel ,ik heb veel verlies gehad maar wel afscheid kunnen nemen.Afscheid nemen is nodig ,een rouwdeskundige die u kan helpen om iets van afscheid voor u door er veel over te praten en geeft u misschien een beetje rust.Heel veel sterkte ,blijf er niet alleen mee rondlopen.
Inge
17-07-2023
Reactie:
Hallo Martine,
Wat je stiefvader gedaan heeft is verschrikkelijk en onvergeeflijk. Hij is zich niet bewust dat wij allemaal onderworpen zijn aan de universele wetten, de wetten van karma, oorzaak en gevolg, alle energie die wij uitzenden komt versterkt bij ons terug, met alle gevolgen van dien, ziektes, kanker enz.. hij gaat zijn eigen nog sterk tegenkomen en het zal hem niet bevallen.
Uw moeder is nu een engel in de geestelijke wereld en daar wordt goed voor haar gezorgd. Je kan nog altijd met haar praten. Zij kan je horen. Jij haar niet helaas. Je kan het wel voelen, ze kan je ook kleine tekens geven.
De dood bestaat niet, ons lichaam is maar een tijdelijk omhulsel voor onze ziel om ervaringen op te doen op aarde. De meeste mensen zijn dat vergeten. Ze denken dat ze hun lichaam zijn. Steek een kaarsje aan, zeg haar naam en vraag of ze bij je wil zijn, zeg alles tegen haar wat je nog had willen zeggen, en weet dat alles goed is met haar. Ze heeft een terugblik gehad op haar leven en misschien niet altijd de juiste keuzes gemaakt. Mijn dochter kwam altijd op de eerste plaats, ze was mijn prinsesje, ook toen ze al lang volwassen wassen ook al koste het mijn relatie. Vanaf het moment dat haar stiefvader jaloers op haar was en haar niet goed behandelde ben ik bij hem weg gegaan. Ik heb afstand gedaan van al mijn bezittingen. Niemand kwam aan mijn dochter. Dat heeft ook te maken met ons zieleband . We zijn al in verschillende levens samen geweest. Ja, iedereen heeft verschillende levens gehad, ook al geloven ze er niet in. Bij hun overgang krijgen ze die ook te zien. Kop op, laat je stiefvader los, hij is het niet waard dat je nog gedachten aan hem verspild. Nog een goed leven ⚘💕
Wat je stiefvader gedaan heeft is verschrikkelijk en onvergeeflijk. Hij is zich niet bewust dat wij allemaal onderworpen zijn aan de universele wetten, de wetten van karma, oorzaak en gevolg, alle energie die wij uitzenden komt versterkt bij ons terug, met alle gevolgen van dien, ziektes, kanker enz.. hij gaat zijn eigen nog sterk tegenkomen en het zal hem niet bevallen.
Uw moeder is nu een engel in de geestelijke wereld en daar wordt goed voor haar gezorgd. Je kan nog altijd met haar praten. Zij kan je horen. Jij haar niet helaas. Je kan het wel voelen, ze kan je ook kleine tekens geven.
De dood bestaat niet, ons lichaam is maar een tijdelijk omhulsel voor onze ziel om ervaringen op te doen op aarde. De meeste mensen zijn dat vergeten. Ze denken dat ze hun lichaam zijn. Steek een kaarsje aan, zeg haar naam en vraag of ze bij je wil zijn, zeg alles tegen haar wat je nog had willen zeggen, en weet dat alles goed is met haar. Ze heeft een terugblik gehad op haar leven en misschien niet altijd de juiste keuzes gemaakt. Mijn dochter kwam altijd op de eerste plaats, ze was mijn prinsesje, ook toen ze al lang volwassen wassen ook al koste het mijn relatie. Vanaf het moment dat haar stiefvader jaloers op haar was en haar niet goed behandelde ben ik bij hem weg gegaan. Ik heb afstand gedaan van al mijn bezittingen. Niemand kwam aan mijn dochter. Dat heeft ook te maken met ons zieleband . We zijn al in verschillende levens samen geweest. Ja, iedereen heeft verschillende levens gehad, ook al geloven ze er niet in. Bij hun overgang krijgen ze die ook te zien. Kop op, laat je stiefvader los, hij is het niet waard dat je nog gedachten aan hem verspild. Nog een goed leven ⚘💕
Elissabet
25-07-2023
Ik ben 29 hij was 31 (Verhaal 391)
Ik heb mijn man vorige week donderdag dood naast bed gevonden. Ik ben 29 hij was 31. We hadden zoveel plannen. Hij was kerngezond en was alleen een beetje moe en had hoofdpijn en wilde even slapen. Toen ik thuis kwam van werk lag hij daar. Alles wat we deden had geen nut meer het was telaat. We waren net 2 jaar getrouwd. Geen aankondiging geen besef We wilden kindjes, een ander huisje. Gewoon een normaal leven zolang het maar samen was. Hij is mijn droomman. Niemand anders die zijn plek ooit kan innemen. Niet alleen mijn man is er niet meer maar ook de droom samen kindjes te hebben en oud te worden. Waarom waarom hij? We hadden toch nog zoveel dromen. Ik weet niet hoe ik dit verlies moet dragen. Iedereen zegt We hebben jouw ook nodig.. dat zal maar ik heb hem nodig.. elk leven gaat verder behalve dat van ons. Ik ben zo boos en verdrietig maar vooral vol ongeloof. We hadden al zoveel samen meegemaakt in die 9 jaar samen, en nu ook nog dit. Waarmee hebben we dit verdiend.. het is niet oké niet realistisch en zo oneerlijk. Wist ik maar zeker dat ik ooit weer bij hem kan zijn.
Carol Ann
08-07-2023
laatste reactie: 24-07-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat verdrietig,ik snap je helemaal, laat je verdriet toe.
Wat bij mij heel erg goed helpt opschrijven, misschien heb je er wat aan
Liefs jol
heel veel sterkte
Wat bij mij heel erg goed helpt opschrijven, misschien heb je er wat aan
Liefs jol
heel veel sterkte
Jol
08-07-2023
Reactie:
Jeetje wat heftig. Ik ben in Juni mijn man ook plots verloren. Ik ben 38 en hij was 39. Ik weet helemaal hoe je je nu voelt. Ik weet af en toe ook niet hoe nu verder. Onze toekomst is weg….
Cla
19-07-2023
Reactie:
Hallo Carol Ann,
Ik begrijp je gevoelens en je verdriet, ik heb dit ook meegemaakt, zoveel mensen verloren.
Weet dat je lieve man nog voortleeft, maar dan in een andere vorm. Na een zwaar trauma 25 j geleden heb ik jarenlang deels in de geestelijke wereld en deels in de fysieke wereld geleefd. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi, zomerland is zo mooi, altijd een aangename temperatuur. De ziel van je man beslist wanneer en hoe hij overgaat, er is geen waarom ik, waarom wij, blijf je niet die vragen stellen. Er is geen waarom alleen maar een daarom, omdat wij daar zelf voor kiezen, dat weten wij niet meer als mens en dat mogen wij ook niet weten. Misschien is je man daar met een geestelijke opdracht bezig, zielen helpen die hem nodig hebben. Jouw man kijkt naar jou vanuit de geestelijke wereld, wat wil je dat hij dan ziet ? Een krachtige vrouw die haar leven terug oppakt? Kop op, ga verder met je leven, het is zo broos en kostbaar, je man heeft het goed en je kan nog alles tegen hem zeggen wat je wilt, hij kan je horen. ⚘💕
Ik begrijp je gevoelens en je verdriet, ik heb dit ook meegemaakt, zoveel mensen verloren.
Weet dat je lieve man nog voortleeft, maar dan in een andere vorm. Na een zwaar trauma 25 j geleden heb ik jarenlang deels in de geestelijke wereld en deels in de fysieke wereld geleefd. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi, zomerland is zo mooi, altijd een aangename temperatuur. De ziel van je man beslist wanneer en hoe hij overgaat, er is geen waarom ik, waarom wij, blijf je niet die vragen stellen. Er is geen waarom alleen maar een daarom, omdat wij daar zelf voor kiezen, dat weten wij niet meer als mens en dat mogen wij ook niet weten. Misschien is je man daar met een geestelijke opdracht bezig, zielen helpen die hem nodig hebben. Jouw man kijkt naar jou vanuit de geestelijke wereld, wat wil je dat hij dan ziet ? Een krachtige vrouw die haar leven terug oppakt? Kop op, ga verder met je leven, het is zo broos en kostbaar, je man heeft het goed en je kan nog alles tegen hem zeggen wat je wilt, hij kan je horen. ⚘💕
Elissabet
24-07-2023
Vandaag precies 6 weken geleden is mijn vader overleden (Verhaal 380)
Vandaag precies 6 weken geleden is mijn vader overleden.
Ik werd ‘s morgens opgebeld door de dochter van zijn buurvrouw dat hij niet was op komen dagen voor een bakje koffie, wat hij elke week deed.
Ik wist al hoe laat het was en ben als een speer naar zijn huis gegaan. Stiekem onderweg naar huis had ik toch nog die stille hoop.
Toen we hem vonden stortte mijn wereld in en heb ik heel hard gegild. Mij vader had sinds kort hart problemen en liep daarvoor bij de cardioloog. Helaas was opereren op zijn leeftijd (82) geen optie, dus hij kreeg medicijnen. Helaas hadden die niet het gewenste resultaat en wilden we dat nog met de cardioloog bespreken. Die afspraak heeft hij nooit gehaald.
Mijn vader is in zijn slaap (denken we) overleden aan een hartstilstand of hartinfarct.
Ik voel me nu enorm schuldig dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken en ben boos op de cardioloog dat hij alleen medicijnen had gekregen.
Mijn emoties schieten alle kanten op. Er is nog geen dag geweest dat ik niet heb gehuild. Ik kan het nog niet geloven. Ondat mijn moeder 21 jaar geleden is overleden en mijn vader alleen was, moeten wij het huis leeg halen. Hier heb ik heel veel moeite mee en wil er geen afscheid van nemen. Wat altijd heel fijn was, is dat ik heel dichtbij woon en op zijn huis kijk. Nu is dat dus heel confronterend.
Mijn vader kreeg mij op latere leeftijd. Ik ben zelf 42 en alleen. Sinds het overlijden van mijn moeder heb ik een hele hechte band met mijn vader gekregen en was ik daar vaak. Gezellig in de tuin met een hapje en een drankje. Ik besef me dat dat nooit meer gaat gebeuren en dat doet me heel veel verdriet. Het was altijd een feestje en denk dat het nergens anders zo gezellig kan zijn. Voor zijn leeftijd was het een hele vitale man en gaf je hem zeker geen 82.
Ik heb thuis niemand om op terug te vallen en vind het heel lastig om in mijn eigen huis te zijn. Heb nergens zin in zie het soms ook niet meer zitten.
Ik werk weer een paar uur per dag, maar ook daar komt niet veel uit m’n handen. Ik denk de hele dag aan hem.
Ik weet dat het tijd kost, maar dit doet zoveel pijn en weet niet hoe ik hier mee om moet gaan.
Het gemis is echt enorm
Ik werd ‘s morgens opgebeld door de dochter van zijn buurvrouw dat hij niet was op komen dagen voor een bakje koffie, wat hij elke week deed.
Ik wist al hoe laat het was en ben als een speer naar zijn huis gegaan. Stiekem onderweg naar huis had ik toch nog die stille hoop.
Toen we hem vonden stortte mijn wereld in en heb ik heel hard gegild. Mij vader had sinds kort hart problemen en liep daarvoor bij de cardioloog. Helaas was opereren op zijn leeftijd (82) geen optie, dus hij kreeg medicijnen. Helaas hadden die niet het gewenste resultaat en wilden we dat nog met de cardioloog bespreken. Die afspraak heeft hij nooit gehaald.
Mijn vader is in zijn slaap (denken we) overleden aan een hartstilstand of hartinfarct.
Ik voel me nu enorm schuldig dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken en ben boos op de cardioloog dat hij alleen medicijnen had gekregen.
Mijn emoties schieten alle kanten op. Er is nog geen dag geweest dat ik niet heb gehuild. Ik kan het nog niet geloven. Ondat mijn moeder 21 jaar geleden is overleden en mijn vader alleen was, moeten wij het huis leeg halen. Hier heb ik heel veel moeite mee en wil er geen afscheid van nemen. Wat altijd heel fijn was, is dat ik heel dichtbij woon en op zijn huis kijk. Nu is dat dus heel confronterend.
Mijn vader kreeg mij op latere leeftijd. Ik ben zelf 42 en alleen. Sinds het overlijden van mijn moeder heb ik een hele hechte band met mijn vader gekregen en was ik daar vaak. Gezellig in de tuin met een hapje en een drankje. Ik besef me dat dat nooit meer gaat gebeuren en dat doet me heel veel verdriet. Het was altijd een feestje en denk dat het nergens anders zo gezellig kan zijn. Voor zijn leeftijd was het een hele vitale man en gaf je hem zeker geen 82.
Ik heb thuis niemand om op terug te vallen en vind het heel lastig om in mijn eigen huis te zijn. Heb nergens zin in zie het soms ook niet meer zitten.
Ik werk weer een paar uur per dag, maar ook daar komt niet veel uit m’n handen. Ik denk de hele dag aan hem.
Ik weet dat het tijd kost, maar dit doet zoveel pijn en weet niet hoe ik hier mee om moet gaan.
Het gemis is echt enorm
Linda
12-06-2023
laatste reactie: 24-07-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel herkenbaar Linda. Mijn vader is in mei 2022 onverwachts overleden aan een hersenbloeding. Hij was 79, maar ook nog zo vitaal en geen enkele aanleiding om te denken dat hij zou overlijden. Het geen afscheid hebben kunnen nemen is zo pijnlijk. Ik wilde dat ik tegen je zou kunnen zeggen dat het verdriet over gaat. Dat is niet zo, ik mis hem nog elke dag. Tegelijkertijd wordt het wat ‘draagbaarder’. Ik hou me vast aan wat wordt gezegd ‘hoe groter de rouw, hoe groter de liefde was’. Wat mooi dat ik zo’n goede band had met m’n vader, en jij zo te lezen ook. Veel sterkte!
A
17-06-2023
Reactie:
Mijn moeder overleed vorige week , plotseling.. een hartaanval, ze was pas 65. Net als bij jou was ze grieperig . Ze was m’n steun en toeverlaat, en m’n allerbeste vriendin.
Ik ben nog steeds helemaal verdoofd , en het besef is er nog niet . Ik kan niet geloven dat de wereld zo werkt , het maakt me zo kwaad..
Waarom nou zij, waarom de mensen die ons zó ontzettend dierbaar zijn
Ik ben nog steeds helemaal verdoofd , en het besef is er nog niet . Ik kan niet geloven dat de wereld zo werkt , het maakt me zo kwaad..
Waarom nou zij, waarom de mensen die ons zó ontzettend dierbaar zijn
Francisca
30-06-2023
Reactie:
Heel veel sterkte met je verlies.
Mijn broer is vorig jaar op 46jarige leeftijd aan een hartstilstand overleden. Hij was ook een beetje grieperig de dagen ervoor.. Nog steeds onwerkelijk en ik mis hem verschrikkelijk..
Mijn broer is vorig jaar op 46jarige leeftijd aan een hartstilstand overleden. Hij was ook een beetje grieperig de dagen ervoor.. Nog steeds onwerkelijk en ik mis hem verschrikkelijk..
Anoniem
02-07-2023
Reactie:
Hallo Linda,
Ik begrijp je verdriet. Ik wil je graag een andere kant laten zien van sterven. Ten eerste de dood bestaat niet, we veranderen alleen van vorm, ten tweede sterven is iets wat we zelf doen, we kiezen het tijdstip, het hoe en de plaats. Dat is voor de meeste mensen niet te geloven en zeker niet te accepteren. Maar toch is het waar. Alleen weten wij dat niet met ons menselijk denken. Je hebt al heel veel mooie momenten mogen meemaken met je vader. Dat mag niet iedereen. Mijn vader heeft al zijn dochters misbruikt (4). Ik heb jarenlang aan God gevraagd wanneer mag hij overgaan. Want dat zou een bevrijding zijn. Uw vader is nu in de geestelijke wereld, na een rustpauze gaat hij met zijn gids die zijn hele leven bij hem geweest is, zijn leven evalueren, daarna is er nog zoveel te doen. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi, altijd een aangename temperatuur, mooie landschappen, er is zomerland, daar ben ik al geweest. Hij is niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kan overal naartoe reizen. Hij kan regelmatig komen kijken hoe het met je gaat. Spreek met hem, hij kan je horen. Steek een kaarsje aan en zeg zijn naam. Zij kunnen ons zien en horen, wij helaas niet. Kop op, het leven heeft jou nog veel te bieden. Mijn moeder is verongelukt op haar 63ste. Mijn broer is overleden aan longkanker op zijn 34ste en mijn man aan een hartaandoening op zijn 38ste. Mijn kleindochter is geboren op 14 juli onlangs, zuurstofgebrek gehad bij de bevalling en is opgegeven. We krijgen het allemaal voor onze kiezen. Hou je sterk⚘💕
Ik begrijp je verdriet. Ik wil je graag een andere kant laten zien van sterven. Ten eerste de dood bestaat niet, we veranderen alleen van vorm, ten tweede sterven is iets wat we zelf doen, we kiezen het tijdstip, het hoe en de plaats. Dat is voor de meeste mensen niet te geloven en zeker niet te accepteren. Maar toch is het waar. Alleen weten wij dat niet met ons menselijk denken. Je hebt al heel veel mooie momenten mogen meemaken met je vader. Dat mag niet iedereen. Mijn vader heeft al zijn dochters misbruikt (4). Ik heb jarenlang aan God gevraagd wanneer mag hij overgaan. Want dat zou een bevrijding zijn. Uw vader is nu in de geestelijke wereld, na een rustpauze gaat hij met zijn gids die zijn hele leven bij hem geweest is, zijn leven evalueren, daarna is er nog zoveel te doen. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi, altijd een aangename temperatuur, mooie landschappen, er is zomerland, daar ben ik al geweest. Hij is niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kan overal naartoe reizen. Hij kan regelmatig komen kijken hoe het met je gaat. Spreek met hem, hij kan je horen. Steek een kaarsje aan en zeg zijn naam. Zij kunnen ons zien en horen, wij helaas niet. Kop op, het leven heeft jou nog veel te bieden. Mijn moeder is verongelukt op haar 63ste. Mijn broer is overleden aan longkanker op zijn 34ste en mijn man aan een hartaandoening op zijn 38ste. Mijn kleindochter is geboren op 14 juli onlangs, zuurstofgebrek gehad bij de bevalling en is opgegeven. We krijgen het allemaal voor onze kiezen. Hou je sterk⚘💕
Elissabet
24-07-2023
Wil je ook je hart luchten?
Het einde was mensonterend (Verhaal 213)
Ik heb afgelopen 16 februari mijn 2man verloren ik dacht ik kan het wel aan mijn eerste man is overleden aan copd een longaandoening
En mijn tweede Jan had ook iets aan zijn longen
Ik mis hem zo verschrikkelijk
Ik zou hem nog zoveel willen zeggen bv dat ik heel veel van hem hou
Hij heeft zo moeten vechten om aan lucht te komen het einde was mensonterend niet om aan te zien
En mijn tweede Jan had ook iets aan zijn longen
Ik mis hem zo verschrikkelijk
Ik zou hem nog zoveel willen zeggen bv dat ik heel veel van hem hou
Hij heeft zo moeten vechten om aan lucht te komen het einde was mensonterend niet om aan te zien
Tiny
10-03-2022
laatste reactie: 24-07-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn lieve broertje is afgelopen maandag overleden,hij had ook copd.
Ik kon er niet op tijd bijzijn,hij tierf in de armen van een zuster
Ik mis hem hel erg,rust zacht pascha eindelijk geen gevecht meer om adem te halen.
Jij ook veel sterkte Tiny
Groetjes yuri
Ik kon er niet op tijd bijzijn,hij tierf in de armen van een zuster
Ik mis hem hel erg,rust zacht pascha eindelijk geen gevecht meer om adem te halen.
Jij ook veel sterkte Tiny
Groetjes yuri
Anoniem
05-07-2023
Reactie:
Mijn vrouw afgelopen januari overleden, ze had ook copd in de laatste fase en vechtend naar adem gelukkig was ik erbij en hield haar vast tot de laatste adem ze is omringd door liefde gegaan en hoewel ik haar pijnvrij gun blijft het verdriet erg groot,
Sterkte, ik weet hoe het voelt
Sterkte, ik weet hoe het voelt
Patrick
18-07-2023
Reactie:
Mijn vrouw is 10 maart overleden. En ze heeft de laatste drie maanden gevochten maar het werd steeds erger. Ik heb haar dag en nacht verzorgd. Mijn nicht of haar zus kwam soms invallen in de middag dan kon ik twee uurtjes slapen. Maar ik heb gezien hoe ze aftakelde en dat ze methadon morfine fantanyl en nog meer medicijnen kreeg. Maar het hielp niet en ze werd net een iemand die er niet was. Haar ogen waren wit omdat haar pupillen helemaal naar boven gedraaid waren met haar mond open afwezig recht op bed van de pijn. Ik heb gezien hoe ze haar arm niet meer kon gebruiken. Ik weet wat je voelt om te zien hoe iemand waar je veel van houd en je wereld is zoveel lijdt. Je bent niet alleen hierin . Ik wens je heel veel sterkte ik weet die beelden zullen bij je blijven. Ik kan je zeggen wat ze tegen mij zeiden. Denk aan de mooie momenten. Maar die komen ook naar boven toe. Maar de slechte ook. Ik weet het is heel moeilijk. En probeer met een huisarts te praten over jou gevoelens. Ook al begrijo je ze nu niet omdat het zo heftig is. Maar je bent niet alleen hier we zijn allen samen met ons verdriet en ik wens je zoveel steun en sterkte
Kevin
20-07-2023
Reactie:
Hallo Ruby,
Je kan leeft nog, zij het in een andere vorm. Wij zijn allemaal zielen die tijdelijk op aarde een lichaam hebben. Zijn einde was zwaar maar hij is nu bevrijdt van zijn lichaam. Hij heeft geen pijn meer, hij herinnert zich nog alles, hij kan je horen, je kan nog steeds alles tegen hem zeggen. Zelfs in je gedachten kan hij je horen. Het grootste probleem op aarde is dat de mensen denken dat alles eindigt bij de fysieke dood, dat is niet waar, we worden terug geboren in de geestelijke wereld en gaan terug naar huis, waar we vandaan komen, de aarde is maar een tussenstation en wij zijn reizigers die ervaringen willen opdoen op aarde. Waarom je man gekozen heeft voor zo een dood weet ik niet, ik had ook een broer die op zo een verschrikkelijke manier gestorven is. De geestelijke wereld is zo wondermooi, uw man wordt in eerste instantie opgevangen door zijn gids die elk moment van zijn leven bib hem is geweest en alles over hem weet. In het begin denkt hij dat hij nog ziek is, het besef komt langzaam. Hij zal een tijd te rusten worden gelegd, daarna gaat hij met zijn gids zijn leven evalueren. Er zijn zoveel interessante dingen te doen in de geestelijke wereld. Rust in vrede is er niet bij. Zomerland is zo mooi. De mens en zouden nogal opkijken als ze in die wereld zouden kunnen kijken. Helaas zouden ze misschien ook massaal uit het leven stappen. Dit is nu eenmaal de afspraak die lang geleden gemaakt is tussen God en alle zielen. Op het ogenblik dat wij geboren worden vergeten wij wie wij zijn. Steek een kaarsje aan, spreek zijn naam uit, zeg hem alles wat je hem wilde zeggen en stuur hem veel licht en liefde toe. Uw man zal regelmatig komen kijken hoe het met je gaat. Laat hem een sterke, krachtige vrouw zien die zich zelf kan redden 💕⚘
Je kan leeft nog, zij het in een andere vorm. Wij zijn allemaal zielen die tijdelijk op aarde een lichaam hebben. Zijn einde was zwaar maar hij is nu bevrijdt van zijn lichaam. Hij heeft geen pijn meer, hij herinnert zich nog alles, hij kan je horen, je kan nog steeds alles tegen hem zeggen. Zelfs in je gedachten kan hij je horen. Het grootste probleem op aarde is dat de mensen denken dat alles eindigt bij de fysieke dood, dat is niet waar, we worden terug geboren in de geestelijke wereld en gaan terug naar huis, waar we vandaan komen, de aarde is maar een tussenstation en wij zijn reizigers die ervaringen willen opdoen op aarde. Waarom je man gekozen heeft voor zo een dood weet ik niet, ik had ook een broer die op zo een verschrikkelijke manier gestorven is. De geestelijke wereld is zo wondermooi, uw man wordt in eerste instantie opgevangen door zijn gids die elk moment van zijn leven bib hem is geweest en alles over hem weet. In het begin denkt hij dat hij nog ziek is, het besef komt langzaam. Hij zal een tijd te rusten worden gelegd, daarna gaat hij met zijn gids zijn leven evalueren. Er zijn zoveel interessante dingen te doen in de geestelijke wereld. Rust in vrede is er niet bij. Zomerland is zo mooi. De mens en zouden nogal opkijken als ze in die wereld zouden kunnen kijken. Helaas zouden ze misschien ook massaal uit het leven stappen. Dit is nu eenmaal de afspraak die lang geleden gemaakt is tussen God en alle zielen. Op het ogenblik dat wij geboren worden vergeten wij wie wij zijn. Steek een kaarsje aan, spreek zijn naam uit, zeg hem alles wat je hem wilde zeggen en stuur hem veel licht en liefde toe. Uw man zal regelmatig komen kijken hoe het met je gaat. Laat hem een sterke, krachtige vrouw zien die zich zelf kan redden 💕⚘
Elissabet
24-07-2023
Overal zie ik haar.. (Verhaal 124)
12 juni zou mijn dochter 36 zijn geworden.
Er is geen dag dat ik niet aan haar denk, vooral als ik jonge vrouwen tref van ongeveer haar leeftijd heb ik, inmiddels over de 70, het er moeilijk mee.
Ons huwelijk rammelde, en ze pleegde overspel met een man die twee dochtertjes had, en die ze kende vanaf haar 13e in een kliniek waar ze beide waren.
Op een keer melde mijn vrouw een lang weekend haar moeder te willen bezoeken in Noord Holland, dus ze pakte haar koffertje, stapte in haar Renaultje, en reed de straat uit op vrijdagmiddag, ze zou maandag morgen terug komen.
In werkelijkheid was ze naar haar "vrijer" en mijn schoonmoeder, evenals een paar anderen, wisten dat ik bedonderd werd.
Zo wist ik ook niet dat ze 3 maanden zwanger was van mij, iets wat we eigelijk gehoopt hadden: een kindje samen, maar toen was de situatie nog wat anders.
Langzaam aan werd het wel eens donderdag dat ze "naar ma" ging, en steeds vaker kwam ze niet maandag maar dinsdag terug.
Nog altijd wist ik niet wat anderen al wel wisten, maar ik zei wel eens: "waar om ga je eigelijk niet bij je moeder wonen? Daar ben je vaker als hier.." Toen ze 5 maanden was zei ze dat ze zwanger was, iets wat me uiteraard niet ontgaan was, maar de stemming was zo grimmig en de sfeer zo geladen, dat we telkens heftige woordenwisselingen hadden, en ik me af vroeg wat ik met haar, de zwangerschap, en de hele situatie aan moest. Van die vent wist ik dus nog altijd niets, ook niet dat de 2 dochtertjes haar mama noemden! Toen ze 7 maanden heen was ging ze naar de longarts, ze had zwaar astma, en was erg benauwd, de reden waar om ik ook al vanaf dat we samen waren de huishouding deed, en meer haar "levenshulp" was geworden als haar echtgenoot. Echt genoten werd er door mij niet veel meer. Inmiddels had ik een kleine kamer in ons huis ingericht als babykamer, alleen, ze negeerde alles.
Bij de vervangende longarts zei ze niet dat ze zwanger was, ze had een weid manteltje aan en had ook niet echt een dikke babybuik. Toen gebeurde er iets wat achteraf uiterst dubieus was, ze stemde in met Kortison, een medicament wat nooit aan zwangeren word gegeven om dat het conplicaties kan geven oftwel geeft bij zwangerschappen. Twee dagen later was ze beroerd, maar deelde toch mee dat ze mij ging verlaten voor een andere man die 2 dochtertjes had en dat ze nooit bij haar moeder was geweest maar bij hun.
Van dat verhaal was ik zo beroerd dat ik op de bank sliep, maar toch smorgens wakker werd om dat ik werd geroepen. Ze kwam in zeer desolate toestand van de wc af, lijkbleek, en totaal ongenietbaar, ging de trap op en smeet de deur dicht. Door ingeving ging ik naar de wc ... in de pot lag iets, een kindje.. levenloos en .. ach het was vreselijk. In paniek pakte ik het er uit, en drukte het tegen me aan, in een reflex, het was al bijna koud. Onder aan de trap heb ik haar geroepen, nix, boven zat de deur op slot. Met warm water heb ik mijn dochtertje gewassen, haar garnalen kleine vingertjes vast gehouden, haar dunne haartjes gefohnt, en in een klein doosje gelegt met watten, ze was ver onder de kleinste babymaat 50. Met de polaroid camera heb ik 1 foto gemaakt, de laatste uit het pak. Inmiddels was het half 5 geworden, het eerste daglicht gluurde bleek door het raam, en ik jankte als een hond, zo vreselijk alleen.
Wat te doen, van alles ging door mijn hoofd, maar rond 5 uur smorgens had ik in het platsoen aan de voet van een pas geplante rode beuk een gat gegraven, en legde het doosje op een bedje van madeliefjes er in, dat was het moeilijkste moment, het definitive afscheid van mijn zo innig gewenste dochter. Het doosje deed ik dicht, nog wat bloempjes er op, en gooide het gat weer dicht. Jankend.
Toen ik thuis kwam liep ze net door de keuken, aangekleed en wel, de koffer stond klaar, en ik vroeg wat dat betekende? "Ach houdt toch je bek!" was de reactie, en ik keerde mij om en zat wezenloos in ern stoel. Er kwam een mij onbekende man, ze deed de deur open, en hij zei: "kom je mee?" Deed een stap de gang in, pakte haar koffers en zei tegen mij: "de rest word nog opgehaald, doei"
Dat doei deed mij opveren, opeens werd alles me te veel, maar ze reden de straat al uit.
Achteraf komen de vragen, het verwerken, alles was zo onwerkelijk, en dat is het zelfs nu nog, na 35 jaar huwelijk met een zeer liefdevolle vrouw en een emigratie om ergens samen met onze inmiddels 3 grote zonen gelukkig te zijn. Dat zijn we ook, maar als ik hier zo alleen zit te schrijven, in onze mooie grote tuin, praat ik met mijn dochter. Ik weet dat het gestoord is, maar voor mij is ze een engel geworden.
Er is geen dag dat ik niet aan haar denk, vooral als ik jonge vrouwen tref van ongeveer haar leeftijd heb ik, inmiddels over de 70, het er moeilijk mee.
Ons huwelijk rammelde, en ze pleegde overspel met een man die twee dochtertjes had, en die ze kende vanaf haar 13e in een kliniek waar ze beide waren.
Op een keer melde mijn vrouw een lang weekend haar moeder te willen bezoeken in Noord Holland, dus ze pakte haar koffertje, stapte in haar Renaultje, en reed de straat uit op vrijdagmiddag, ze zou maandag morgen terug komen.
In werkelijkheid was ze naar haar "vrijer" en mijn schoonmoeder, evenals een paar anderen, wisten dat ik bedonderd werd.
Zo wist ik ook niet dat ze 3 maanden zwanger was van mij, iets wat we eigelijk gehoopt hadden: een kindje samen, maar toen was de situatie nog wat anders.
Langzaam aan werd het wel eens donderdag dat ze "naar ma" ging, en steeds vaker kwam ze niet maandag maar dinsdag terug.
Nog altijd wist ik niet wat anderen al wel wisten, maar ik zei wel eens: "waar om ga je eigelijk niet bij je moeder wonen? Daar ben je vaker als hier.." Toen ze 5 maanden was zei ze dat ze zwanger was, iets wat me uiteraard niet ontgaan was, maar de stemming was zo grimmig en de sfeer zo geladen, dat we telkens heftige woordenwisselingen hadden, en ik me af vroeg wat ik met haar, de zwangerschap, en de hele situatie aan moest. Van die vent wist ik dus nog altijd niets, ook niet dat de 2 dochtertjes haar mama noemden! Toen ze 7 maanden heen was ging ze naar de longarts, ze had zwaar astma, en was erg benauwd, de reden waar om ik ook al vanaf dat we samen waren de huishouding deed, en meer haar "levenshulp" was geworden als haar echtgenoot. Echt genoten werd er door mij niet veel meer. Inmiddels had ik een kleine kamer in ons huis ingericht als babykamer, alleen, ze negeerde alles.
Bij de vervangende longarts zei ze niet dat ze zwanger was, ze had een weid manteltje aan en had ook niet echt een dikke babybuik. Toen gebeurde er iets wat achteraf uiterst dubieus was, ze stemde in met Kortison, een medicament wat nooit aan zwangeren word gegeven om dat het conplicaties kan geven oftwel geeft bij zwangerschappen. Twee dagen later was ze beroerd, maar deelde toch mee dat ze mij ging verlaten voor een andere man die 2 dochtertjes had en dat ze nooit bij haar moeder was geweest maar bij hun.
Van dat verhaal was ik zo beroerd dat ik op de bank sliep, maar toch smorgens wakker werd om dat ik werd geroepen. Ze kwam in zeer desolate toestand van de wc af, lijkbleek, en totaal ongenietbaar, ging de trap op en smeet de deur dicht. Door ingeving ging ik naar de wc ... in de pot lag iets, een kindje.. levenloos en .. ach het was vreselijk. In paniek pakte ik het er uit, en drukte het tegen me aan, in een reflex, het was al bijna koud. Onder aan de trap heb ik haar geroepen, nix, boven zat de deur op slot. Met warm water heb ik mijn dochtertje gewassen, haar garnalen kleine vingertjes vast gehouden, haar dunne haartjes gefohnt, en in een klein doosje gelegt met watten, ze was ver onder de kleinste babymaat 50. Met de polaroid camera heb ik 1 foto gemaakt, de laatste uit het pak. Inmiddels was het half 5 geworden, het eerste daglicht gluurde bleek door het raam, en ik jankte als een hond, zo vreselijk alleen.
Wat te doen, van alles ging door mijn hoofd, maar rond 5 uur smorgens had ik in het platsoen aan de voet van een pas geplante rode beuk een gat gegraven, en legde het doosje op een bedje van madeliefjes er in, dat was het moeilijkste moment, het definitive afscheid van mijn zo innig gewenste dochter. Het doosje deed ik dicht, nog wat bloempjes er op, en gooide het gat weer dicht. Jankend.
Toen ik thuis kwam liep ze net door de keuken, aangekleed en wel, de koffer stond klaar, en ik vroeg wat dat betekende? "Ach houdt toch je bek!" was de reactie, en ik keerde mij om en zat wezenloos in ern stoel. Er kwam een mij onbekende man, ze deed de deur open, en hij zei: "kom je mee?" Deed een stap de gang in, pakte haar koffers en zei tegen mij: "de rest word nog opgehaald, doei"
Dat doei deed mij opveren, opeens werd alles me te veel, maar ze reden de straat al uit.
Achteraf komen de vragen, het verwerken, alles was zo onwerkelijk, en dat is het zelfs nu nog, na 35 jaar huwelijk met een zeer liefdevolle vrouw en een emigratie om ergens samen met onze inmiddels 3 grote zonen gelukkig te zijn. Dat zijn we ook, maar als ik hier zo alleen zit te schrijven, in onze mooie grote tuin, praat ik met mijn dochter. Ik weet dat het gestoord is, maar voor mij is ze een engel geworden.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 24-07-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Cool story bro....
Anoniem
08-07-2023
Reactie:
Hallo,
Ik vind het vreselijk wat je hebt meegemaakt. Weet dat je dochter nog altijd bij je is en je regelmatig bezoekt. Gelukkig heb je haar uit de wc gehaald. De dood bestaat niet, we veranderen alleen van vorm. De meeste mensen op aarde zijn vergeten wie ze zijn en hebben zich geïdentificeerd met hun lichaam. Er zijn ook universele wetten en die gelden voor iedereen. De wet van karma, oorzaak en gevolg. Wat je uitzendt komt versterkt bij jou terug. Uw ex zal zich zelf nog heel hard tegenkomen en dat gaat haar niet bevallen. Gelukkig ben je goed beschermd, je hebt je leven terug kunnen opbouwen. Er gaat een moment komen dat je je dochter terug zal zien, als een mooie liefdevolle ziel. Laat het los en leef in het hier en nu en weet dat ze over je waakten je liefheeft 💕⚘
Ik vind het vreselijk wat je hebt meegemaakt. Weet dat je dochter nog altijd bij je is en je regelmatig bezoekt. Gelukkig heb je haar uit de wc gehaald. De dood bestaat niet, we veranderen alleen van vorm. De meeste mensen op aarde zijn vergeten wie ze zijn en hebben zich geïdentificeerd met hun lichaam. Er zijn ook universele wetten en die gelden voor iedereen. De wet van karma, oorzaak en gevolg. Wat je uitzendt komt versterkt bij jou terug. Uw ex zal zich zelf nog heel hard tegenkomen en dat gaat haar niet bevallen. Gelukkig ben je goed beschermd, je hebt je leven terug kunnen opbouwen. Er gaat een moment komen dat je je dochter terug zal zien, als een mooie liefdevolle ziel. Laat het los en leef in het hier en nu en weet dat ze over je waakten je liefheeft 💕⚘
Elissabet
24-07-2023
Ik wil wel maar kan niet verder, doet te veel pijn (Verhaal 388)
Ik ben begin januari mijn liefdevolle vrouw na een lang zielbed verloren, ik ben daarna erg depressief geweest en heb daar nog last van, na bijna 6 maanden heb ik nog steeds heel veel verdriet omdat zij heel veel voor mij betekent
Eind juni is haar verjaardag en ik merk dat ik richting die dag steeds agressiever en bozer wordt en weinig kan hebben,
Ik weet niet goed hoe ik dit een plaats kan geven en weer verder moet, mijn vrouw betekent teveel voor mij om te vergeten,
Ik wil wel maar kan niet verder, doet te veel pijn
Eind juni is haar verjaardag en ik merk dat ik richting die dag steeds agressiever en bozer wordt en weinig kan hebben,
Ik weet niet goed hoe ik dit een plaats kan geven en weer verder moet, mijn vrouw betekent teveel voor mij om te vergeten,
Ik wil wel maar kan niet verder, doet te veel pijn
Patrick
25-06-2023
laatste reactie: 24-07-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat verdrietig … en je boosheid is heel herkenbaar , laat het er zijn
Ik wens je veel sterkte met haar verjaardag, er zijn nog zoveel dagen waar we doorheen moeten die ons aan onze liefste dierbare doet denken.. je bent niet alleen !
Ik wens je veel sterkte met haar verjaardag, er zijn nog zoveel dagen waar we doorheen moeten die ons aan onze liefste dierbare doet denken.. je bent niet alleen !
Francisca
30-06-2023
Reactie:
Het is normaal dat u zo reageer ik ken dit helemaal mijn man is nu 3 en half jaar geleden overleden maar het is nog elke dag vreselijk moeilijk het heeft echt tijd nodig en geef het de tijd
Heel veel sterkte gewenst
Heel veel sterkte gewenst
Wil
04-07-2023
Reactie:
Mijn man en ik hadden 12 jaar een relatie. Hij is 3 mnden geleden aan een acute hartstilstand getroffen ,ik heb geen afscheid kunnen nemen.
Nu kwam gisteren een vriendin de dvd crematie bekijken en biechtte op dat ze 4x met mijn man was vreemd gegaan.
Ik was zo overdonderd en verdrietig en nu heel boos dat ik haar voorlopig niet meer wel zien.
Wat moet ik het verwerken doet al veel en pijn dit is de bekende druppel......
Nu kwam gisteren een vriendin de dvd crematie bekijken en biechtte op dat ze 4x met mijn man was vreemd gegaan.
Ik was zo overdonderd en verdrietig en nu heel boos dat ik haar voorlopig niet meer wel zien.
Wat moet ik het verwerken doet al veel en pijn dit is de bekende druppel......
Jol
08-07-2023
Reactie:
Ik heb zelfde pff
Aad
16-07-2023
Reactie:
Dag Patrick, ik ben al veel mensen kwijtgeraakt, ook mijn man. Het grootste probleem op aarde is dat de mensen denken dat de dood het einde is. Er is geen dood. Wij veranderen alleen van vorm. Door een vreselijk trauma heb ik 25 jaar geleden in de aardse en geestelijke dimensie geleefd. Wij zijn allemaal zielen die tijdelijk een stoffelijk lichaam hebben op aarde. De ziel van je vrouw is nu naar jou aan het kijken en aan het hopen dat je de draad van je leven terug opneemt. Het is zo fijn in de geestelijke wereld. Zo mooi. Pijn bestaat er niet meer, altijd een aangename temperatuur, zoveel zielen waar je in vorige levens mee geleefd hebt. Je krijgt zoveel liefde. Je bent niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kunt overal naar toe reizen. De overgang en ziekte van je vrouw is een bewuste keuze van haar eigen ziel, een waarheid die veel mensen niet kunnen aanvaarden. Niemand roept je vrouw en God zeker niet. Maar een ziel kan hierdoor wel transformeren en groeien in bewustzijn. Vóórdat je naar de aarde kwam heb je afspraken gemaakt met de ziel van je vrouw en je wist dat dit ging gebeuren. Eenmaal in je lichaam vergeet je alle afspraken. Dat is de bedoeling ook. We moeten het als mens doen. Anders kunnen we niet groeien. Je vrouw is nog altijd bij jou en kan je zien treuren. Is dat wat je wil? Wij mogen helaas de geestelijke wereld niet zien. Dit zijn afspraken die lang geleden gemaakt zijn. Je hebt zelf ook je eigen gids bij je. Spreek met hem of haar. Hij zal je helpen. De dood bestaat niet, we veranderen alleen van vorm. ⚘💕
Elissabet
24-07-2023
De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig (Verhaal 22)
Door hartfalen is mijn echtgenote, na een huwelijk van ruim 40 jaar, plotsklaps uit mijn leven gerukt. We waren elkaars zielsverwanten en het verlies van haar is voor mij niet draagbaar.
Het is inmiddels anderhalf jaar geleden, maar ik krijg mijn leven niet op de rit. Mijn omgeving adviseert me erop uit te trekken, nieuwe sociale contacten op te doen en leuke dingen te ondernemen, maar het lukt mij niet.
Ik voel me nog altijd verlamd. De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig... Dag in en dag uit. Het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van haar en haar nog één keer heb kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou, is ondraaglijk voor mij.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 24-07-2023
24Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Op 27/8/18 is mijn man in 2tal uren overleden door hartinfarct,het is onwezelijk,gezond en wel vertrokkên en niet meer teruggekomen ,we waren mekaars beste vriend ,geliefden ,we konden alles met elkaar delen ,het grote verdriet van onze kleinzoon die verleden jaar stierf was zwaar maar we hadden elkaar ,ikweet niet hoe dit leven verder moet en waar ik weer verder moet in het leven.
Baert Myriam
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp wat je voelt mijn man is ook door een hart stilstand overleden.
Nog maar een paar maanden geleden. De leegte en verdriet is zo intens.
Wij waren ook een twee eenheid. Weet ook niet hoe ik moet doorgaan.
Nog maar een paar maanden geleden. De leegte en verdriet is zo intens.
Wij waren ook een twee eenheid. Weet ook niet hoe ik moet doorgaan.
Alice
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp je verdriet en heimwee. Mij is hetzelfde overkomen.
Het leven stopt gelijk met dat grote verlies. en hoe verder?
Sterkte
Het leven stopt gelijk met dat grote verlies. en hoe verder?
Sterkte
Alice
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heb op 4 november 2019 mijn lieve man op 50 jarige leeftijd moeten verliezen door een hartinfarct. Het missen is zo verschrikkelijk...het doet lichamelijk pijn, ik huil heel veel....moet doorgaan voor mijn kinderen maar weet niet hoe ik hier uit moet komen........
Jij ook veel sterkte....ik woon in Zuid Duitsland en familie en goede vrienden zijn in Nederland........het is loodzwaar...
Jij ook veel sterkte....ik woon in Zuid Duitsland en familie en goede vrienden zijn in Nederland........het is loodzwaar...
Adriana
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is ook ondraaglijk soms,erg als je geen afscheid kan nemen,de omgeving,denkt,dat het over een tijd wel beter gaat,maar het gemis wordt erger,buiten zijn doet mij toch wel goed stukje fietsen.sterkte hoor.
Sytske
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken het gevoel. Mijn moeder is bijna 4 maanden geleden overleden Lijkt wel alsof je weer heel erg met je kind in jezelf wordt terug geworpen en je zo in de steek gelaten voelt.
Hoe lang is t geleden dat je moeder is overleden ?
Hoe lang is t geleden dat je moeder is overleden ?
Yolanda
> 2 jaar geleden
Reactie:
ik mis mij man heel erg wij waren 43jaar getrouwd hij heeft een hart stil staand gehad heb ik afscheid kunnen nemen hij was aan het fietsen
karin
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik zit met hetzelfde probleem.
Vorige week donderdag 28 januari is mijn hartsvriendin overleden.
Ze wilde dit heel graag .
Omgaan met dit verlies lukt mij niet.
Heb me ziek gemeld en kan hier moeilijk mee omgaan.
Vertel ook niemand hoe ik me voel.
Denk dan dat hun denken komt ie weer.
Ik zou ook niet weten wat de beste manier is om met verlies om te gaan.
Vorige week donderdag 28 januari is mijn hartsvriendin overleden.
Ze wilde dit heel graag .
Omgaan met dit verlies lukt mij niet.
Heb me ziek gemeld en kan hier moeilijk mee omgaan.
Vertel ook niemand hoe ik me voel.
Denk dan dat hun denken komt ie weer.
Ik zou ook niet weten wat de beste manier is om met verlies om te gaan.
Jan
> 2 jaar geleden
Reactie:
Na het overlijden van mijn man, ervaar ik precies hetzelfde. De vreugde is uit je leven, het voelt zo leeg.
Vooral de stilte, en het alleen zijn vind ik heel moeilijk. Sterkte!
Vooral de stilte, en het alleen zijn vind ik heel moeilijk. Sterkte!
Annemiek
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik kan verdriet ok niet verwerken van men moeder 2 wekken nu gek eet niet voel me ziek veel vrienden begrijpen me niet ook ben ik nog jong 47 zou liever euthanasie willen maar kryg je niet zo maar maar zo wil ik ook niet blyfen leven
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is zo makkelijk om te zeggen dat het leven verder gaat, maar mijn leven staat nu stil ik wil eigenlijk niet verder .
Het lijkt gewoon oneerlijk, we zouden samen oud worden . En nu ben ik alleen, nu 1,5 jaar.
Het liefst stap ik maar uit het leven en is alles voorbij.
Sterkte
Het lijkt gewoon oneerlijk, we zouden samen oud worden . En nu ben ik alleen, nu 1,5 jaar.
Het liefst stap ik maar uit het leven en is alles voorbij.
Sterkte
Marianne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik voel met de heer mee,,het is ook vreselijk wat je overkomt,,bijna ondraaglijk inderdaad
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wij waren 54 jaar als soulmates. Precies 1 jaar geleden is mijn lieve vrouw voor goed ingeslapen. Nadat wij 8 jaar geleden van de oncoloog te horen kregen dat er geen mogelijkheden meer waren. Uit bovenstaande reacties komen ook mijn gevoelens. Ik weet ook niet hoe verder en barst van de heimwee maar wil wel verder. Ik leef met u allen intens mee.. Veel kracht en sterkte wens ik u.
Jan
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is na 30 jaar samen overleden aan slokdarmkanker Ik mis hem echt heel erg ik wil ook niet meer verder leven ,het is nu 6jaar geleden hij werd 56jaar oud
Wil
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben myn man 2 maand geleden verloren op 66 jarige leeftijd . Veel te jong . Hy had kanker en was al gelijk uitgezaaid. Ruim 2 maanden later was hy er al niet meer. We waren 43 jaar bij elkaar. Waarom niet nog 10 jaar bij mij . Waarom . Heb nog zoveel vragen en gedachten die door mij heengaan kan er nog niet mee omgaan op dit moment . Soms komt het gevoel heel heftig binnen bij mij . Op en neer heel erg .
Jh wolters
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb precies hetzelfde ik kan mijn dagen niet meer inplannen weet gewoon niet wat ik moet doen voel me erg eenzaam ik heb mijn vrouw snachts op de badkamer gevonden met een hersenbloeding en is daaraan overleden ik weet gewoon niet meer hoe ik verder moet leven gewoon alles is onder mijn voeten weggetrokken
Peter
02-12-2021
Reactie:
ik begrijp je volkomen. mijn man is vorige maand uit mijn leven gerukt na 44 jaar. hartaanval in bed. ik probeerde hem wakker te krijgen maar helaas..
mijn leven zal nooit meer zijn zoals toen..
mijn leven zal nooit meer zijn zoals toen..
monique
07-03-2022
Reactie:
Het is een week geleden dat mijn man overleden aan hartstilstand. Ik krijg geen lucht ik voel me zo verloren, den dat het nooit goed komt en dat ik nooit gelukkig ga voelen.
Lieveling zo noemde hij mij
28-05-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Reactie:
Op 13 oktober 2020 kregen we te horen dat je als (spierziekte) dat er niets aan te doen was .hij moest terug gaan op 14 jan voor eutansie;We zijn niet bij de pakken blijven zitten en hebben de alternatieve weg opgegaan .Nu op 5 november 2022 heeft hij een hartstilstand gehad hij is geramineerd maar hij is in zeer coma terecht gekomen Hij lag op intensieve zorgen op 3december 2022 ben ik tegen mijn echtgenoot aan praten als je sterk genoeg bent laat een mirakel gebeuren en geef mij een teken van leven .Op dit monent is hij beginnen snikken en wenen een heel ontroerend moment de dochter heeft het ook gezien .We waren 35 jaar getrouwd we hebben altijd samen gewerkt dag en nacht jaar in jaar uit we waren altijd samen op stap iedereen kent ons zo Dit verlies is enorm zwaar en kom ik nooit te boven.maar in ieder geval veel sterkte aan alle lotgenoten die hetzelfde meemaken
anoniem
01-12-2022
Reactie:
Mijn vrouw is nu 1 jaar geleden overleden ik mis haar zo
Wil niet meer verder ze was klaar voor een nieuwe nier
We zouden in de cross- over gaan alles geplant in Erasmus
door Corona verzet niet meer door gegaan ik kan het maar niet verwerken vreselijk
Wil niet meer verder ze was klaar voor een nieuwe nier
We zouden in de cross- over gaan alles geplant in Erasmus
door Corona verzet niet meer door gegaan ik kan het maar niet verwerken vreselijk
Jan
19-04-2023
Reactie:
Ik begrijp de intense pijn. Mijn man is verongelukt. Geen afscheid, niet meer alles kunnen zeggen, is ook voor mij ondraaglijk. Mijn verdriet en het verdriet van onze dochter van 7 jaar is gewoon te veel. Er is geen vreugde meer. Voor mij hoeft dit niet meer. Ik snap dus wat je bedoelt met ondraaglijk… leef met je mee.
Kathie
12-06-2023
Reactie:
Ja ik heb het zelfde ik en me vrouw waren een team al 35 jaar ze wordt zo uit me leven gerukt hersens bloeding
Aad
16-07-2023
Reactie:
En tóch.... Er moét toch weer vreugde te vinden zijn? Manu Keirse schrijft dat "verlies geen afscheid nemen is, maar een andere manier van vasthouden" en dat "je geliefde wel sterft of is gestorven, maar dat de relatie nooit eindigt". Dat klopt, het houden van blijft en dat is zó mooi. Dit geeft mij moed en houvast!
Én, dat hij bij zijn hemelse Vader lééft!
Én, dat hij bij zijn hemelse Vader lééft!
Diana
24-07-2023
Het verdriet word iets minder maar zo vreselijk onrustig (Verhaal 178)
Mijn man is nu 2 jaar geleden overleden het verdriet word iets minder maar zo vreselijk onrustig en naar gevoel in mn buik en harststreek komt iemand dat bekent voor het is vreselijk en vooral de december maand ik zoe zo tegen de kerst en oud en nieuw op de zenuwen gieren daar mn lijf ik kan me overdag niet ontspannen savonds komt er rust over mn heen maar als ik smorgens wakker word zit dat rotgevoel er al weer zijn er meer die dit herkennen
Gr Mieke
Gr Mieke
Mieke
22-12-2021
laatste reactie: 14-07-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo mieke
Zo herkenbaar je verhaal
Bij mij precies hetzelfde
Hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat?
Zo herkenbaar je verhaal
Bij mij precies hetzelfde
Hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat?
Cora
02-09-2022
Reactie:
Ja,heel herkenbaar. Het verdriet is zo onvoorspelbaar en ongrijpbaar. Mijn man is 11 mnd geleden aan een acute hartstilstand overledn. Nooit ziek en ineens 48 mooie jaren,pffff weg.
Dat onrustige gevoel heb ik ook ,kan niet ontspannen en s 'avonds voor pampus op de bank. Ik pak wel 1 oxazepam overdag maar het is en bkijf moeilijk. Sterkte
Dat onrustige gevoel heb ik ook ,kan niet ontspannen en s 'avonds voor pampus op de bank. Ik pak wel 1 oxazepam overdag maar het is en bkijf moeilijk. Sterkte
Felice
23-06-2023
Reactie:
Gisteren hebben ze bij ons 2 pleegkinderen weggehaald, ze woonden hier 2 jaar en 3 maanden. Gisteren huilde ik de hele dag en vanmorgen werd ik wakker met ook alleen maar zenuwen in mijn lijf waardoor ik veel onrust ervaar. Huilen lukt nu opeens niet meer. Ik denk dat het, het verliezen van structuur is. Ik hoef de kinderen niet meer uit bed te halen, wat moet ik nu dan doen? Ik hoef geen lunch meer te maken, wat doe ik dan? Ik hoef ze vanavond niet meer te helpen met douchen en niet meer naar bed te brengen, wat doe ik dan? Een nieuwe structuur vinden zou misschien helpen tegen de zenuwen en de onrust.
Davy
14-07-2023
Wil je ook je hart luchten?
Mijn wereld staat zo op zijn kop (Verhaal 394)
Mijn man is vorig jaar 2022 overleden, aan de gevolgen van uitgezaaide longkanker. Nooit ziek altijd maar werken. Hij stierf op 66 jarige leeftijd. Pensioen niet van mogen genieten, Mijn wereld staat zo op zijn kop, en verdriet en het gemis wordt steeds erger,ipv minder. Heb gelukkig kinderen en kleinkinderen, maar thuis ben je alleen, en dat gaat niet wennen. Wij herkend dit ook zo. Gr
Gerda
12-07-2023
Toon reacties Verberg reacties
Altijd alles uitgesteld tot pensioen, en nu alleen (Verhaal 203)
Mijn man is op 27 Jan overleden, 10 maanden na vaststelling van slokdarmkanker, ik heb hem thuis verzorgd, daar is hij ook gestorven in bijzijn van zijn 2 dochters, hij was mijn jeugdliefde, 61 is hij geworden van eind december van 1978 tot 2022 samen geweest en nu een gat, ik zie het niet meer zitten, wat zit ik hier nog te doen, ik had met hem moeten meegaan, het leven is voorbij, ik blijf achter met scherven van onze droom, een grote caravan waar ik niks aan heb hij was op pensioen van Jan 2021,en we gingen reizen en profiteren, altijd alles uitgesteld tot pensioen, en nu alleen. Soms denk ik om zelf iets in te nemen en ook te gaan maar heb schuldgevoelens tov mijn kinderen, Hopelijk wordt dat gevoel minder en kan ik voort met leven ipv overleven
Karin
19-02-2022
laatste reactie: 05-07-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Blijf sterk voor je kinderen..alles heelt
Sterkte yuri
Sterkte yuri
Anoniem
05-07-2023
Ik ben m'n liefde van m'n leven kwijt geraakt (Verhaal 209)
Ik ben m'n liefde van m'n leven kwijt geraakt op Valentijns weekend....
Samen gezellig wezen eten en na terugkomst in hotel kreeg m'n lief een hersenbloeding.
Dacht eerst zelf aan een hartaanval en ben als gek gaan reanimeren gegaan.
Mocht niet meer baten.
Heb een traumatische ervaring meegemaakt en heb daar nu de gevolgen van.
Ik wil zelf ook niet meer.
Ze was nog maar 56.
Zo oneerlijk
Samen gezellig wezen eten en na terugkomst in hotel kreeg m'n lief een hersenbloeding.
Dacht eerst zelf aan een hartaanval en ben als gek gaan reanimeren gegaan.
Mocht niet meer baten.
Heb een traumatische ervaring meegemaakt en heb daar nu de gevolgen van.
Ik wil zelf ook niet meer.
Ze was nog maar 56.
Zo oneerlijk
Peter
06-03-2022
laatste reactie: 05-07-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Sterkte peter
Anoniem
05-07-2023
Donderslag bij heldere hemel (Verhaal 389)
Mijn man is overleden 17 december. Donderslag bij heldere hemel. 3weken later val ik en breek mijn schouder. Van rouwen was geen sprake. Ik geopereerd prothese gëzet.5 maanden afhankelijk van iedereen. Nu beperkt in mijn doen. Maar lukt . Nu mis ik hem zo hard.
Lisette
27-06-2023
laatste reactie: 05-07-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik herken je verhaal.
Mijn man lag ziek thuis op bed.
En toen ik onze hond uit liet in december brak ik mijn heup.
Ik heb mezelf geen herstel toegestaan daar heb ik nu de gevolgen van.
Mijn man is in maart overleden , ik ben zo verdrietig hiervan.
Ik wil onze kinderen niet tot last zijn.
Maar soms denk/hoop ik dat ik snel bij mijn overleden man ben.
Ook weet ik dat dit niet eerlijk is naar onze kinderen is maar ik voel me zo alleen.
Ondanks alle lieve vrienden , familie etc……
Mijn man lag ziek thuis op bed.
En toen ik onze hond uit liet in december brak ik mijn heup.
Ik heb mezelf geen herstel toegestaan daar heb ik nu de gevolgen van.
Mijn man is in maart overleden , ik ben zo verdrietig hiervan.
Ik wil onze kinderen niet tot last zijn.
Maar soms denk/hoop ik dat ik snel bij mijn overleden man ben.
Ook weet ik dat dit niet eerlijk is naar onze kinderen is maar ik voel me zo alleen.
Ondanks alle lieve vrienden , familie etc……
Marianne
05-07-2023
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik ook zo erg
Anoniem
04-07-2023
Wil je ook je hart luchten?
Verdriet is nu nodig om mijn leven weer op te pakken (Verhaal 24)
Het is alweer 4 jaar en bijna 3 maanden geleden en eigenlijk sta ik mezelf nu pas toe om verdriet te hebben. Me verdrietig te voelen. Met behulp van mijn therapeut ontdek ik dat ik niet bang hoef te zijn voor mijn verdriet en ik merk dat ik het aankan.
Veel mensen in mijn omgeving zeggen; heb je daar nu nog last van
> mijn therapeut zegt: voel maar; het is goed zo. Ik voel me erg gesteund dat mijn verdriet er mag zijn ook al voel ik me nu soms wel heel verdrietig...... ik voel ook dat dit verdriet nu nodig is om mijn leven weer op te pakken en ik ben blij dat het zich aan dient.
A
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 04-07-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik merk dat ook dat andere denken ben je nu nog verdrietig het leven gaat toch door ze denken dat ze je hier mee helpen maar werkt averechts ik ben 3 en half jaar alleen ik merk wel verandering maar mn hele hoofd en lichaam is nog van slag ik denk dat het normaal is dat het zo lang duurt
Sterkte
Sterkte
Willie
04-07-2023
Maar niemand begrijpt werkelijk wat ik voel (Verhaal 193)
Mijn moeder, mijn liefste mama is er niet meer..
4 maanden geleden is mijn moeder overleden door middel van euthanasie. Ze is 6 jaar lang ziek geweest en takelde steeds verder af tot ze op het laatste moment eigenlijk niets meer kon.
Ze leed aan de ziekte ALS, met als gevolg dat ze uiteindelijk niet meer kon praten en bewegen. Je hart breekt als je dit mee moet maken van dichtbij. Iemand waarvan je zoveel houdt. Mijn moeder was mijn soulmate, ze begrepen elkaar zonder iets te zeggen, lachten om de domste grapjes. Mijn beste vriendin.
Nu 4 maanden later, dankbaar dat we goed afscheid hebben kunnen nemen en zij waardig overgegaan is naar de andere kant, heb ik elke dag nog intens verdriet.
Ik mis haar ZO ontzettend erg… Mijn tranen vloeien, en voel me wanhopig en alleen.
Zelf heb ik een lieve man, 2 lieve kinderen en de beste vader en zus, en toch voel ik me alleen.. en intens verdrietig. Ook praten we er heel veel over.
Hoe moet ik hier toch mee omgaan?
Heb soms het gevoel dat ik mensen om mij heen wegduw.. wat ik eigenlijk helemaal niet wil. Maar niemand begrijpt werkelijk wat ik voel.
:-(
4 maanden geleden is mijn moeder overleden door middel van euthanasie. Ze is 6 jaar lang ziek geweest en takelde steeds verder af tot ze op het laatste moment eigenlijk niets meer kon.
Ze leed aan de ziekte ALS, met als gevolg dat ze uiteindelijk niet meer kon praten en bewegen. Je hart breekt als je dit mee moet maken van dichtbij. Iemand waarvan je zoveel houdt. Mijn moeder was mijn soulmate, ze begrepen elkaar zonder iets te zeggen, lachten om de domste grapjes. Mijn beste vriendin.
Nu 4 maanden later, dankbaar dat we goed afscheid hebben kunnen nemen en zij waardig overgegaan is naar de andere kant, heb ik elke dag nog intens verdriet.
Ik mis haar ZO ontzettend erg… Mijn tranen vloeien, en voel me wanhopig en alleen.
Zelf heb ik een lieve man, 2 lieve kinderen en de beste vader en zus, en toch voel ik me alleen.. en intens verdrietig. Ook praten we er heel veel over.
Hoe moet ik hier toch mee omgaan?
Heb soms het gevoel dat ik mensen om mij heen wegduw.. wat ik eigenlijk helemaal niet wil. Maar niemand begrijpt werkelijk wat ik voel.
:-(
CPK
23-01-2022
laatste reactie: 04-07-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
ik ben Marijke ik en mijn echtgenoot waren 35jaar getrouwd en op 13oktober 2020 hebben we te horen gekregen dat hij A L S had en niets meer konden doen .integendeel kom maar 14 januari terug voor papieren in te vullen van eutansie wij zijn niet bij de pakken blijven zitten en zijn op alternatieve wijze gaan zoeken.Maar jammer genoeg heeft hij op 1 november een hartstilstand gehad en een lange tijd gereanimeerd is .Hij is wel weggevoerd met de ambulance naar het U Z te GENT.Eens in het U Z mag ik er niet direct bij na lange tijd mogen we naar intensieve zorgen , komt de verpleegster langs vraag mag ik al mee bij mijn echtgenoot nee antwoorde de verpleegster meneer ligt nog in zijn blootje afschuwelijk antwoord antwoord ze tegen een vrouw die al 35 jaar met getrouwd is. DIT IS GEWOON NIET KUNNEN. En na 2 BESPREKINGEN MET MEN DE DOKTER meneer kan nooit meer wakker worden een afschuwelijke vraag mag hij donor worden DIT IS HEEL ONGEPAST ZO EEN VRAAG DURVEN STELLEN. Mijn echtgenoot lag in een zeer diepe KOMMA en op 3 november begin ik tegen mijn echtgenoot te praten heb zijn hand en schouder vast en zeg als je sterk genoeg bent laat een mirakel gebeuren en geef mij een teken van leven op dit ogenblik is hij beginnen wenen en snikken . En dan durven die dokter en verpleester nog uitspreken comma patienten horen u toch niet .We hebben met twee de bewijzen gezien DIE HOREN U WEL MAAR KUNNEN NIET REAGEREN. Zou zeggen voor mij een heeeeel slechte ervaring in het U Z GENT met hun uitspraken kan ik niet echt leven.Jammer genoeg is mijn echtgenoot wel overleden op 5 november. IK ZOU ZEGGEN KOM OP TEGEN DE VRESELIJKE ZIEKTE A L S
D aarbij heb ik zelf mijn echtgenoot wel 2 JAAR zelf verzorgd dag en nacht.
D at hij er niet meer is ,dat is super zwaar ik kom dit NOOIT TE BOVEN
MARIJKE
D aarbij heb ik zelf mijn echtgenoot wel 2 JAAR zelf verzorgd dag en nacht.
D at hij er niet meer is ,dat is super zwaar ik kom dit NOOIT TE BOVEN
MARIJKE
marijke
06-12-2022
Reactie:
Ik was 18 toen ik terug kwam van mijn 1ste vakantie (1973) op een zondag en toen was mijn moeder de zaterdag er voor verongelukt! Ik wist nergens van, toen was er geen mobiel, en stapte niets vermoedend naar binnen...vreselijk! Er werd nooit over gesproken....heb het nooit kunnen verwerken en werd met de jaren steeds moeilijker...als ik al eens wat zei dan was het vaak "joh, het is al zolang geleden!" Dus zei ik maar nooit meer wat....hele moeilijke jaren en toen ik voor mijn ptss behandeld werd kon ik het met pijn en moeite ook over de dood van mijn moeder hebben. Maar het gemis is er nog steeds, al is het in juli al 50 jaar geleden....CPK....heel veel sterkte!
Riet
02-07-2023
Reactie:
Wat ontzettend verdrietig…
Mijn moeder overleed bijna 2 weken geleden, en jou verhaal raakt me zo erg..
Ik weet soms niet hoe ik verder moet zonder haar, zij was m’n alles
Ik begrijp ook je eenzame gevoel, je verdriet kun je maar tot op zekere hoogte delen..
Heel erg veel sterkte !!
Mijn moeder overleed bijna 2 weken geleden, en jou verhaal raakt me zo erg..
Ik weet soms niet hoe ik verder moet zonder haar, zij was m’n alles
Ik begrijp ook je eenzame gevoel, je verdriet kun je maar tot op zekere hoogte delen..
Heel erg veel sterkte !!
Francisca
04-07-2023
Waarom twee keer, waarom mag ik niet gelukkig zijn (Verhaal 377)
Mijn verhaal begint 14 jaar terug toen mijn man overleed aan zelfmoord ik was 39 jaar Ik heb geprobeerd hier overheen te komen maar was een hele zware weg. Ik probeerde op mijn 43 ste weer gelukkig te worden en ontmoeten mij partner en we waren 9 jaar samen, een maand geleden overleed hij toch nog onverwachts aan kanker. Ik probeer elke dag goed op staan maar het lukt nog niet. Ik weer dat hij dit niet voor mij wilt dus zeg ik steeds kop. Maar vraag me iedere dag af waarom twee keer , waarom mag ik niet gelukkig zijn. Iemand die dit ook heeft meegemaakt waar ik mee kan praten. Liefs Bea
Bea
04-06-2023
laatste reactie: 02-07-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Haay Bea, ik ben mijn vriend 2 maanden geleden kwijtgeraakt door moord. Ik durf niet te lachen of verder te gaan in mijn leven. Ik voel mij zo schuldig over alles. Ik weet dat ook hij juist zou zeggen: "ga verder met je leven!" Het is alleen zo moeilijk, ik wil gewoon niet verder zonder hem.
Je kan mij altijd een berichtje sturen.
Gr. Priscilla
Je kan mij altijd een berichtje sturen.
Gr. Priscilla
Pris
02-07-2023
Ik zit nu ook in een shock, en weet niet hoe ik verder moet (Verhaal 384)
Het is nu 20 juni 2023. Halverwege onze vakantie in Spanje, mijn vrouw, mijn Golden Retriever en ik. De avond van 18 juni s avonds gezellig op een terras gegeten,niets aan de hand. Om 4 s nachts ligt mijn vrouw te klappertanden van de kou, ze had zeer hoge koorts. Via het hotel een arts laten komen welke adviseerde om direct een ambulance te laten komen. Mijn vrouw ( 59 jaar) viel steeds meer weg en was om 6 uur niet meer aanspreekbaar Om 6 uur ambulance laten komen in de ambulance kreeg ze een hartstilstand maar animeren sloeg aan , en ambulance met spoed naar het ziekenhuis in Mataro gebracht naar intensive care en wederom een hartstilstand welke niet meer te reanimeren was. Doodsoorzaak waarschijnlijk septische shock. Wat een mooie vakantie had moeten worden werd plots een nachtmerrie.Alles aan het regelen met verzekering enz. Nu in Spanje achtergebleven met mijn hond. Ik voel zo'n intens verdriet en pijn om mijn vrouw na 33 jaar zo moeten achterlaten. Ik zit nu ook in een shock, en weet niet hoe ik verder moet.
Robert
20-06-2023
laatste reactie: 30-06-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Vreselijk, wat een drama, wat een verdriet.
Je hond is gelukkig nog bij je, dat moet ook een beetje troost geven.
Voor nu, heel veel sterkte, al zijn dit maar woorden die nu ook niets voorstellen.
Je hond is gelukkig nog bij je, dat moet ook een beetje troost geven.
Voor nu, heel veel sterkte, al zijn dit maar woorden die nu ook niets voorstellen.
Chantal
24-06-2023
Reactie:
Ik weet wat je doormaakt. Mijn man is vorig jaar ook overleden aan een septische shock. Hij was 57. Mijn hond is nu nog altijd mijn grootste troost. Heel veel sterkte.
Ingrid
24-06-2023
Reactie:
Wat ontzettend heftig. Heel erg veel sterkte met het enorme verlies
Els
29-06-2023
Reactie:
Wat vreselijk.. je bent niet alleen , ik ben op 21 juni , dus vorige week mijn moeder verloren. Ik zat in Spanje en zij in Nederland. Totaal onverwacht. Weet dat je niet alleen bent in je verdriet , en dat je in shock bent is doodnormaal. Dat heb ik nog steeds , hou je hond dichtbij je die kan je echt troost bieden. Ontzettend veel sterkte
Francisca
29-06-2023
Reactie:
Wat verdrietig … en je boosheid is heel herkenbaar , laat het er zijn
Ik wens je veel sterkte met haar verjaardag, er zijn nog zoveel dagen waar we doorheen moeten die ons aan onze liefste dierbare doet denken.. je bent niet alleen !
Ik wens je veel sterkte met haar verjaardag, er zijn nog zoveel dagen waar we doorheen moeten die ons aan onze liefste dierbare doet denken.. je bent niet alleen !
Francisca
30-06-2023
Verdrietig (Verhaal 387)
ik wordt verdrietig want als ik het goed wil doen zeggen wrts dat het fout is daar wordt ik heel vedrietig van
schaduw
25-06-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik probeer zoveel mogelijk sociale contacten te hebben (Verhaal 385)
Mijn man en soulmate is vorige zomer in augustus overleden na 38 jaar samen te zijn. Hij was nog maar 57. Het gemis is nog steeds heel groot. Zeker tijdens het goede weer, nu ik alleen buiten zit met ons hondje zouden de tranen kunnen vloeien. Mijn hart knijpt samen als ik aan hem denk. Ik vlucht ook dikwijls mijn huis uit, ergens naartoe, onder de mensen. Deze eenzaamheid doet zo een pijn. Mijn kinderen zijn het huis uit en hebben hun eigen leven. Ik zie mijn dochter heel weinig, mijn zoon iets meer. Ze hebben een druk leven. Ik probeer zoveel mogelijk sociale contacten te hebben, maar voel mij steeds nog eenzaam.
Anoniem
24-06-2023
Toon reacties Verberg reacties
Een kuske voor mijn suske (Verhaal 382)
Een kuske voor mijn suske.
Op 7 jarige leeftijd moest ik afscheid nemen van mijn 32jarige mama. Gestorven aan borstkanker.
Wat kleurde de lucht grauw. 3 jaar erna kleurde ze terug blauw.
José kwam in mijn leven, de titel mama kon ik haar niet geven zo heb je maar 1tje. Het werd SUSKE.
Ook al kwam ik niet uit je buik, ben super blij dat ik je 41 jaar heb mogen kennen. We hebben niet lang aan elkaar moeten wennen.
Je was mijn soulmate, luisterden naar dezelfde muziek, samen op vakantie gaan dat was ons leven
Kon ik je nog maar 1 reisje geven.
Op moederdag vertrok je op je laatste reis zonder mij. Sindsdien ben ik niet meer blij.
Weet niet waar ik moet beginnen, ik mis je in zoveel dingen. In september niet meer naar zee, tranen à volanté.
Mijn flikkerogen ben ik kwijt, das een feit.
Mijn lach is zoek, tis meer dan eens dat ik op 1 dag vloek.
Ik moet aan een nieuw hoofdstuk beginnen,
Maar kan ik dit wel zonder jou ?
Weet ik ben trots op jou!! Je was mijn rots in de branding.
Heb nu je uil tattoo. Suske waar je ook bent: I OVE YOU.
Op 7 jarige leeftijd moest ik afscheid nemen van mijn 32jarige mama. Gestorven aan borstkanker.
Wat kleurde de lucht grauw. 3 jaar erna kleurde ze terug blauw.
José kwam in mijn leven, de titel mama kon ik haar niet geven zo heb je maar 1tje. Het werd SUSKE.
Ook al kwam ik niet uit je buik, ben super blij dat ik je 41 jaar heb mogen kennen. We hebben niet lang aan elkaar moeten wennen.
Je was mijn soulmate, luisterden naar dezelfde muziek, samen op vakantie gaan dat was ons leven
Kon ik je nog maar 1 reisje geven.
Op moederdag vertrok je op je laatste reis zonder mij. Sindsdien ben ik niet meer blij.
Weet niet waar ik moet beginnen, ik mis je in zoveel dingen. In september niet meer naar zee, tranen à volanté.
Mijn flikkerogen ben ik kwijt, das een feit.
Mijn lach is zoek, tis meer dan eens dat ik op 1 dag vloek.
Ik moet aan een nieuw hoofdstuk beginnen,
Maar kan ik dit wel zonder jou ?
Weet ik ben trots op jou!! Je was mijn rots in de branding.
Heb nu je uil tattoo. Suske waar je ook bent: I OVE YOU.
roosenchristel@gmail.com
15-06-2023
laatste reactie: 21-06-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ongelooflijk mooie tekst, die zo binnenkomt, zo raakt. Mijn tranen vloeiden al de eerste keer, toen je het voorlas. En nu, opnieuw. Jij bent de meest fantastische dochter die er bestaat en het maakt niet uit, dat van die buik.
Ik blijf het maar zeggen, jij verdient een standbeeld. Mijn respect heb je al , trouwens altijd gehad. Er zullen er zeker nog volgen die dit beamen.
Ik denk aan jou en aan iedereen die jij liefhebt. ❤️
Ik blijf het maar zeggen, jij verdient een standbeeld. Mijn respect heb je al , trouwens altijd gehad. Er zullen er zeker nog volgen die dit beamen.
Ik denk aan jou en aan iedereen die jij liefhebt. ❤️
Nickey
15-06-2023
Reactie:
Zo mooi verwoord
Maar weer geen woorden
Dikke knuffel 😘
Maar weer geen woorden
Dikke knuffel 😘
Lutgarde
18-06-2023
Reactie:
Lieve Christel, wat een mooie tekst. Jullie waren idd 2 handen op één buik. Ik wou dat ik je verdriet kon wegnemen, dat gaat helaas niet, maar ik ben er wel indien je nood hebt aan een babbel/knuffel. Herinner je de mooie momenten samen met je lieve papa. Dikke knuff 😘
Tamara
20-06-2023
Reactie:
Zo mooi ❤️. Ik lees de tekst hard op en berke en ik krijgen allebei een krop in de keel en tranen in onze ogen. Weet wat ze voor jou betekende. Zo erg voor je dat je al 2 x zo een verlies meemaakt. Herinner je de mooie momenten en geniet er nog van samen met je papa. Ik sta altijd voor je klaar voor een knuffel of een praatje. Geef een gil en ik ben er ❤️❤️dikke knuffel van berke en mij
Yolande
21-06-2023
Reactie:
Christel. Een mooie tekst. Omi en ik missen suske ook nog elke dag. Blijf de mooie herinneringen bewaren. Samen met uwe papa gaat het wel lukken. Omi en ik sta altijd klaar voor jullie. Nog een dikke knuffel van ons. ♡
Viviane
21-06-2023
Heb mijn 2 kinderen verloren (Verhaal 283)
Ik heb mijn 2 kinderen verloren van 20 en 30 jaar en mijn verloren er wordt niet meer over gepraat voel me daar alleen in
Ans
18-10-2022
laatste reactie: 10-06-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Veel respect, herkenbaar eenzaam verdriet… heel veel sterkte
Bie
10-06-2023
Mijn moeder mijn vriendin is er echt niet meer (Verhaal 378)
Mijn moeder mijn vriendin is er echt niet meer
Mijn moeder..wat mis ik haar. Ik heb het gevoel dat ik er soms in bezwijk. Maar ik moet door met mijn gezin met mijn leven. Mijn moeder was mijn vriendin op wie ik altijd terug kon vallen. Ze stond altijd voor mij klaar en ik voor haar.. Toen ze ziek werd hebben we elkaar getroost. We hebben elkaar bijgestaan in moeilijke uren. Wat hebben we veel gelachen op momenten dat het niet echt kon..ik mis mijn maatje..
Mijn moeder..wat mis ik haar. Ik heb het gevoel dat ik er soms in bezwijk. Maar ik moet door met mijn gezin met mijn leven. Mijn moeder was mijn vriendin op wie ik altijd terug kon vallen. Ze stond altijd voor mij klaar en ik voor haar.. Toen ze ziek werd hebben we elkaar getroost. We hebben elkaar bijgestaan in moeilijke uren. Wat hebben we veel gelachen op momenten dat het niet echt kon..ik mis mijn maatje..
Mirjam
07-06-2023
laatste reactie: 08-06-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je helemaal ik heb mn man verloren is al 3 en half jaar geleden het is nog vreselijk kom er maar niet overheen heeft echt tijd nodig soms lukt het om weer beetje te genieten maar ineens weer terug bij af het hoort bij het rouwproces voor de een langer dan de ander ik leef met je mee heel veel sterkte gewenst je moet eerst zoiets meemaken voor dat je het begrijp een ander kan makkelijk zeggen je moet door en dat is ook wel zo maar je moet verdriet wel toelaten
Gr
Gr
Willie
08-06-2023
Wil je ook je hart luchten?
ja , jullie wel maar bij mij mocht dat niet zo zijn.... (Verhaal 120)
Heeft iemand dat hier ook wat ik soms voel? Mijn vrouw is na een val van de trap in een ziekenhuistraject van 2 maanden overleden aan kanker waar ze al 6 jaar tegen had gevochten en ben nu over met 2 jonge zoons maar al die tijd dat ze in het ziekenhuis lag en nu na haar overlijden kijk ik vaak met afgunst en jaloezie naar stelletjes (oud of jong) en gezinnetjes op straat die er ogenschijnlijk gelukkig uit zien en denk: ja , jullie wel maar bij mij mocht dat niet zo zijn.... mijn meisje komt nooit meer thuis...het is vast heel gemeen om zo te denken maar ik kan daar niets aan doen.
Michiel
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 07-06-2023
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Michiel,
Mijn man is 14 dagen geleden overleden
Ineens hij was niet ziek niks ..herseninfarct in de ochtend gelijk toen hij om 5:30 begon met werken op de zee ...
Hij was al 6 weken weg en zou midden juni weer tguiskomen 24 juni zou hij 56 worden .
Ik heb dat ook wat jij zegd
Met stelletjes en ..
Als ik oudere mensen zie lopen denk ik waarom jij niet maar mijn schat ..het is vreselijk weet niet hoe verder zonder mijn allerliefste , ik ben nu 48 jaar mijn schat was 55 jaar 💘💘mijn lieve Simon ik mis hem zo vreselijk ..we gaan elke dag naar selwerderhof in Groningen om bij onze schat te zijn
Mijn man is 14 dagen geleden overleden
Ineens hij was niet ziek niks ..herseninfarct in de ochtend gelijk toen hij om 5:30 begon met werken op de zee ...
Hij was al 6 weken weg en zou midden juni weer tguiskomen 24 juni zou hij 56 worden .
Ik heb dat ook wat jij zegd
Met stelletjes en ..
Als ik oudere mensen zie lopen denk ik waarom jij niet maar mijn schat ..het is vreselijk weet niet hoe verder zonder mijn allerliefste , ik ben nu 48 jaar mijn schat was 55 jaar 💘💘mijn lieve Simon ik mis hem zo vreselijk ..we gaan elke dag naar selwerderhof in Groningen om bij onze schat te zijn
Marjolein Van de K.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja Michiel ik herken dit, en vind mezelf dan heel gemeen, ik heb ook als ik nu oude mensen zie dat ik denk waarom hij met 66 en niet jullie, of dat ik bij mensen denk, ooit gaan jullie dit ook meemaken, bereid je maar voor op het ergste wat er in hé leven kan gebeuren, rare gedachtes, maar ze komen vanzelf, sterkte michiel
Nettie
24-10-2021
Reactie:
Voor mij nu 3 weken geleden dat mijn innige geliefde man plots binnen een uur is overleden.
Ben radeloos en voor mij hoeft het echt niet meer, maar we hebben nog een zoon van 20 jaar jong.
Jaloers en woede als je mensen samen ziet en ook ziet lachen.
Oneerlijk, ik kan wel tegen de hele wereld aanschoppen
Ben radeloos en voor mij hoeft het echt niet meer, maar we hebben nog een zoon van 20 jaar jong.
Jaloers en woede als je mensen samen ziet en ook ziet lachen.
Oneerlijk, ik kan wel tegen de hele wereld aanschoppen
Jolanda
04-11-2021
Reactie:
Ik herken mij ook in dit verhaal.
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.
Henk
27-04-2023
Reactie:
Ik herken dit ook.Mijn man overleed in 2018 plots aan een hartstilstand.Hij was gaan werken en nooit meer thuis gekomen.Hij is in zijn vrachtwagen overleden in zijn slaap.Onze dochter was 7 maanden zwanger.Eerste kleinkind,zo blij waren we.Nu vind ik het nog steeds vaak moeilijk,dat hij nooit geen opa heeft mogen zijn.Intussen 4 kleinzoontjes.Maar vaak jaloers op opa’s en oma’s,die wel samen mogen genieten.Weg was mijn toekomst en ons samen oud worden.Met pensioen zijn,reizen en leuke dingen doen .Ik heb nog steeds vaak verdriet,maar kan gelukkig ook blij zijn met wat ik nog wel heb
Rianne
29-05-2023
Reactie:
Ik herken het ook. Ik denk vaak, wanneer ik stelletjes zie, een van jullie gaat dit verdriet nog meemaken, eens voelen jullie wat ik voel.
Intens verdrietig word ik daarvan.
Het is ook de reden dat ik geen relatie meer wil. Wéér hetzelfde meemaken, Wéér het verdriet voelen, Wéér niet weten hoe verder te moeten.....
Intens verdrietig word ik daarvan.
Het is ook de reden dat ik geen relatie meer wil. Wéér hetzelfde meemaken, Wéér het verdriet voelen, Wéér niet weten hoe verder te moeten.....
Marianne
07-06-2023
Nu denk ik waar is al dat geld gebleven (Verhaal 362)
Goedendag ik zit met verdriet en boosheid en woede. Toen mijn moeder naar een soort verpleegtehuis ging wonen. Werdt er later ongeveer een jaar later haar huis verkocht. Mijn zusje regelde alles. Ook de verkoop samen met mijn moeder naar de notaris.ik was hier niet bij. Bij de notaris werdt mijn zusje ook bankgerecht . Van de bankrekening van mijn moeder.nu is ze overleden.En mijn zusje heeft me 3000 gegeven. Nu vroeg ik hoeveel staat er op de bank. Ze zei 20.000 . Ik zei niet veel nu denk ik waar is al dat geld gebleven. Iemand zei tegen mij dat ik recht heb op de helft van de waarde van haar woning waarde (verkoop waarde). Want de belasting komt zo ie zo bij je ook al heb ik niks geërfd op papier. Hoe zit dit. Liefs en totaal van slag. Xx
Heello
16-05-2023
laatste reactie: 03-06-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Zo herkenbaar. Sterkte.
Lydia
21-05-2023
Reactie:
Sorry, ik begrijp niet dat er een reactie van mij staat bij uw bericht, dat is niet de bedoeling en merk ik nu pas, ik vind zelfs dat uw bericht niet past op deze pagina, dit is een pagina over rouwverwerking, en u hebt eerder een erfenis probleem.
Mvg
Mvg
Anoniem
03-06-2023
Wij zijn langzaam toegegroeid naar haar dood (Verhaal 376)
Mijn verhaal is dat ik eigenlijk niet zo verdrietig ben als dat ik dacht dat ik zou zijn ...om de dood van mijn moeder.Zij is 82 geworden en heeft ongeveer 1 ,5 jaar geworsteld met uitgezaaide endeldarmkanker..
Toen er net uitkwam dat ze uitgezaaide kanker had dacht ik dit is mijn nachtmerrie...
Mijn moeder met wie ik zo een band had, ik dacht werkelijk mijn wereld vergaat als ze eenmaal dood is.Ik heb gewoon een man en 2 volwassen kinderen.Maar toch ...ik dacht..dit is t allerergste wat me kan overkomen.
En nu is ze afgelopen dinsdag overleden en...ik heb er eigenlijk vrede mee.Ze heeft zo geleden de dood was een verlossing.Ook het sterfproces heb ik van dichtbij meegemaakt met haar .En hoe raar t klinkt ik vond t zelfs bijzonder...
Voor mij is t goed nu..zo af en toe een huilbui maar ik functioneer wonderbaarlijk redelijk goed.Ik voel heel raar misschien dat ze bij me is.En dat voelt goed, ook al mis ik haar vreselijk .
Niet meer kunnen bellen/spreken etc.Maar ik moet eerlijk zeggen dat wij langzaam zijn toegegroeid naar haar dood.Zij was al weken niet in staat om te spreken of te kunnen lopen of goed zien.De kanker was naar hersenen uitgezaaid ze gleed langzaam weg en dat heeft iig mij toch al voorbereid op haar naderende sterven en er niet meer zijn voor mij..
Voor mij persoonlijk is er een last van mij afgevallen...haar niet meer doodziek zien.Maar voor iedereen die zijn of haar moeder vader ziet sterven ..het is echt heel heftig maar probeer te accepteren dat het leven eindig is.Hoe moeilijk het ook is.Ze zijn voor altijd in je hart.En de herinneringen en liefde voor hun neemt niemand je meer af!
Toen er net uitkwam dat ze uitgezaaide kanker had dacht ik dit is mijn nachtmerrie...
Mijn moeder met wie ik zo een band had, ik dacht werkelijk mijn wereld vergaat als ze eenmaal dood is.Ik heb gewoon een man en 2 volwassen kinderen.Maar toch ...ik dacht..dit is t allerergste wat me kan overkomen.
En nu is ze afgelopen dinsdag overleden en...ik heb er eigenlijk vrede mee.Ze heeft zo geleden de dood was een verlossing.Ook het sterfproces heb ik van dichtbij meegemaakt met haar .En hoe raar t klinkt ik vond t zelfs bijzonder...
Voor mij is t goed nu..zo af en toe een huilbui maar ik functioneer wonderbaarlijk redelijk goed.Ik voel heel raar misschien dat ze bij me is.En dat voelt goed, ook al mis ik haar vreselijk .
Niet meer kunnen bellen/spreken etc.Maar ik moet eerlijk zeggen dat wij langzaam zijn toegegroeid naar haar dood.Zij was al weken niet in staat om te spreken of te kunnen lopen of goed zien.De kanker was naar hersenen uitgezaaid ze gleed langzaam weg en dat heeft iig mij toch al voorbereid op haar naderende sterven en er niet meer zijn voor mij..
Voor mij persoonlijk is er een last van mij afgevallen...haar niet meer doodziek zien.Maar voor iedereen die zijn of haar moeder vader ziet sterven ..het is echt heel heftig maar probeer te accepteren dat het leven eindig is.Hoe moeilijk het ook is.Ze zijn voor altijd in je hart.En de herinneringen en liefde voor hun neemt niemand je meer af!
S
03-06-2023
Toon reacties Verberg reacties
Alleen geboren tweeling broer (Verhaal 375)
ik heb sinds paar maanden tijdens een opstelling is het onderwerp alleen geboren tweeling broer naar voren gekomen. ik brak volledig. hij is in de buik van moeder overleden. maar wist nooit dat het zo’n grote impact op me had. ik mis altijd iets in het leven.
Altijd maar opzoek naar voldoening. in mensen en kan ook in werk zijn. ik kan voor me gevoel nooit mezelf laten zien. want onbewust krijg ik vaak schuldgevoelens. ik geef altijd veel aan mensen, maar als ik dat niet terug krijg. dan word ik boos en vind ik dat raar. heb vaak ook zomaar onzekere gevoelens en weet niet eens waar die vandaan komen. zo sta ik op de voorgrond en durf ik veel en heb zelfvertrouwen en ander moment kan ik best verlegen worden. het contrast is aardig groot.
ook veel vermoeidheid. waardoor ik niet voluit kan leven en dat maakt mij best geïrriteerd omdat altijd zo me best doe. zijn mensen die hier ook last van hebben?
en wat zou je eraan kunnen doen. zodat ik het een plek kan geven
Altijd maar opzoek naar voldoening. in mensen en kan ook in werk zijn. ik kan voor me gevoel nooit mezelf laten zien. want onbewust krijg ik vaak schuldgevoelens. ik geef altijd veel aan mensen, maar als ik dat niet terug krijg. dan word ik boos en vind ik dat raar. heb vaak ook zomaar onzekere gevoelens en weet niet eens waar die vandaan komen. zo sta ik op de voorgrond en durf ik veel en heb zelfvertrouwen en ander moment kan ik best verlegen worden. het contrast is aardig groot.
ook veel vermoeidheid. waardoor ik niet voluit kan leven en dat maakt mij best geïrriteerd omdat altijd zo me best doe. zijn mensen die hier ook last van hebben?
en wat zou je eraan kunnen doen. zodat ik het een plek kan geven
tweelingbroer
03-06-2023
Toon reacties Verberg reacties
De persoon die ik was zal ik nooit meer zijn (Verhaal 374)
Het is nu acht maanden geleden dat ik afscheid heb moeten nemen van mijn lief. Wij kende elkaar 19 jaar en hij heeft vorig jaar afscheid moeten nemen door alvleesklierkanker. We hadden daarvoor niets gemerkt, er was niets met hem aan de hand. We zijn in de zomervakantie nog fijn met elkaar op vakantie geweest. Maar opeens kreeg hij last van zijn maag en viel in een korte tijd heel veel af. Samen met mijn (stief)kinderen hebben we twee weken gehad om afscheid van hem te nemen en in die periode zijn we ook nog getrouwd. Het was voor ons de kers op de taart om in zijn laatste dagen samen nog het ja woord te kunnen zeggen. Zodat wij voor altijd verbonden met elkaar zijn. Hoe dubbel is het leven dat hij ook in die dagen tegen me heeft gezegd dat ik niet alleen moet blijven.
Ik ben nu acht maanden verder en ik mis mijn lief ontzettend. Doe vreselijk mijn best om door te gaan, doe een heel leuk project op mijn werk wat mij een beetje voldoening geeft. Mijn lichaam en geest is nog hard aan het verwerken. Ik probeer met kleine stapjes het leven weer op te pakken . Gaat me de ene keer beter af dan een andere keer. Ik weet dat ik nog in het begin ben van rouwarbeid. Maar ik weet ook dat het mij gaat lukken, met alles wat daarbij hoort. Hoe diep de wond en hoe gebroken mijn hart ook is. Ik heb altijd van hele kleine levens-dingetjes kunnen genieten en zal dit zeker nu ook nog doen. De persoon die ik was zal ik nooit meer zijn maar ik ben wel benieuwd naar de nieuwe persoon die nu in mij schuilt. De kracht om door te gaan komt mede door de onvoorwaardelijker liefde van mijn lief. Hij die zo trots op me was en zei dat ik van alles kan. Het is af en toe moeilijk om het zelf te geloven maar zijn liefde houdt mij op de been.
Ik ben nu acht maanden verder en ik mis mijn lief ontzettend. Doe vreselijk mijn best om door te gaan, doe een heel leuk project op mijn werk wat mij een beetje voldoening geeft. Mijn lichaam en geest is nog hard aan het verwerken. Ik probeer met kleine stapjes het leven weer op te pakken . Gaat me de ene keer beter af dan een andere keer. Ik weet dat ik nog in het begin ben van rouwarbeid. Maar ik weet ook dat het mij gaat lukken, met alles wat daarbij hoort. Hoe diep de wond en hoe gebroken mijn hart ook is. Ik heb altijd van hele kleine levens-dingetjes kunnen genieten en zal dit zeker nu ook nog doen. De persoon die ik was zal ik nooit meer zijn maar ik ben wel benieuwd naar de nieuwe persoon die nu in mij schuilt. De kracht om door te gaan komt mede door de onvoorwaardelijker liefde van mijn lief. Hij die zo trots op me was en zei dat ik van alles kan. Het is af en toe moeilijk om het zelf te geloven maar zijn liefde houdt mij op de been.
Anoniem
03-06-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Dankbaar voor je herinneringen (Verhaal 369)
Terug denkend aan de tijd die wij hebben meegemaakt leven tussen hoop en vrees, tussen positief zijn en verdrietig zijn. Tussen ongeloof en blijdschap. Dankbaar voor de mooie momenten, vlak over de mindere momenten. Zat om positief te zijn, zat om in onzekerheid te leven. Oplevingen hebben en heel ziek zijn. Blij om wat je samen nog mee hebt kunnen maken, weemoedig om wat je niet meer samen meemaakt. Dankbaar voor je herinneringen, soms leeg om wat er nog komen gaat. Op en neer met alle gevoelens die je hebt en geen spijt hebben maar doorgaan omdat het leven nu eenmaal intens is voor en met elkaar.
Judith 17 maart 1965
23-05-2023
laatste reactie: 30-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat mooi geschreven en het is helemaal mijn verhaal. Ik ben benieuwd of je herkenning vindt in mijn verhaal (373)
Ingrid
30-05-2023
Moeite met de nieuwe verhoudingen in familie en vriendschappen (Verhaal 372)
Mijn man is 2 jaar geleden overleden na een lange periode van ziekte (15 jaar) ik was voorbereid dat hij zou komen te overlijden en ben heel dankbaar geweest voor de fijne jaren die we ondanks zijn ziekte hebben gehad. En dankbaar dat hij niet echt heeft veel pijn heeft gehad. Wij zijn 50 jaar bij elkaar geweest en deden alles samen. Het gemis en verdriet wordt steeds groter maar desondanks dat probeer ik mijn leven weer op te pakken. Dat lukt redelijk maar ik heb ontzettend veel moeite met de nieuwe verhoudingen in familie en vriendschappen. Ik heb heel veel lieve mensen om mij heen maar toch vind ik het moeilijk. Ik ga regelmatig met vriendinnen een dag op stap en geniet van de dingen die we doen. Maar zodra er sprake is van een paar dagen weggaan schiet ik in een soort paniekstand.
Terwijl ik in mijn eentje wel goed op stap kan en zelfs meegegaan ben met een groepsreis. Ik ben benieuwd of iemand hier iets in herkend.
Terwijl ik in mijn eentje wel goed op stap kan en zelfs meegegaan ben met een groepsreis. Ik ben benieuwd of iemand hier iets in herkend.
Ingrid
29-05-2023
Toon reacties Verberg reacties
Lichamelijk ben ik nog een wrak (Verhaal 367)
Mijn man is nu ruim 3 jaar geleden overleden ik heb dat aardig een plaatsje kunnen geven maar lichamelijk ben ik nog een wrak zo naar gevoel in het hoofd en op mn borst gewoon heel ellendig en trillen op mn benen het lijkt wel of t op mn lichaam geslagen is en ook slecht ergens van kunnen genieten maar als je je zo naar voel valt dat niet mee komt iemand dit bekent voor
Annie
23-05-2023
laatste reactie: 26-05-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn moeder heeft ook haar man verloren en heeft precies dezelfde klachten. Haar naam is ook Annie. Ik wens u veel sterkte.
Anoniem
23-05-2023
Reactie:
Dus het is normaal dat ik dat heb je word er zo angstig van en dat is ook niet goed
Anoniem
24-05-2023
Reactie:
Het verlies van je partner geef je geen "plekje/ plaatsje". Je bent er continu mee beIg, maar een plekje geven gebeurd nooit. Je leert er mee leven. Ben zelf pas 5 maanden verder.
Bij mij werd er al na 2 weken, na het plotseling overlijden van mijn man (58) of ik het al een plekje heb kunnen geven. Mensen die het niet meegemaakt hebben, hebben geen idee wat ze zeggen! Kun je het ze kwalijk nemen, nee. Maar ze kunnen zich ook eens verder verdiepen in plaats van dom geblaat.
Bij mij werd er al na 2 weken, na het plotseling overlijden van mijn man (58) of ik het al een plekje heb kunnen geven. Mensen die het niet meegemaakt hebben, hebben geen idee wat ze zeggen! Kun je het ze kwalijk nemen, nee. Maar ze kunnen zich ook eens verder verdiepen in plaats van dom geblaat.
Anoniem
26-05-2023
Mijn lievie is niet meer (Verhaal 371)
Mijn lievie is niet meer,is anderhalf jaar geleden overleden,ik mis hem zo verschrikkelijk zie het vaak niet meer zitten om alleen door tegaan dan wil ik naar hem toe,hij was mijn allessie,heb hem ontmoet toen ik 16 was en ben nu 65 wij deden alles samen,vind het verschrikkelijk hoe ik nu moet leven,ik mis hem zo erg
Annet
25-05-2023
laatste reactie: 26-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik snap het helemaal ik ben nu ruim 3 jaar weduwe en het is vreselijk zo onrustig sta soms te trillen op mn benen mn hele lichaam is van slag hoge bloeddruk en hartkloppingen
Sterkte gewenst
Sterkte gewenst
Annie
26-05-2023
Ik heb het gevoel dat ik iedere dag ook een beetje sterf (Verhaal 359)
Op 17 maart is mijn vrouw overleden op 66 jarige leeftijd, plotseling. Il ben nu 7 weken verder, en ik weet dat het veel tijd nodig heeft. Maar ik heb het gevoel dat ik iedere dag ook een beetje sterf. Veel medeleven krijg ik nu niet meer, mensen denken die red het wel. Gelukkig heb ik onze hond nog, waar ik voor wil zorgen.
Frans.P
06-05-2023
laatste reactie: 25-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hey, mijn man is 2 jaar geleden van de ene moment op de andere overleden hij.was juist 59 jaar nooit ziek en op 8 uur tijd overleden aan een aneurysma dat in het ziekenhuis niet gezien was. Ook in mijn omgeving zegt iedereen je moet verder, het leven gaat verder, maar niet voor mij ik voel mij ook elke dag slechter en slechter dus ik begrijp jou volledig ik hoop dat jij een manier vindt om verder te gaan, bij mij lukt het niet. Veel sterkte.
Nicole
25-05-2023
Wil je ook je hart luchten?
Lijkt wel of ik rouw om al mijn grootouders (Verhaal 368)
Als ik al deze verhalen lees past mijn verhaal hier helemaal niet, maar ik vraag mijn af of ik de enige ben. In maart afgelopen jaar is mijn oma overleden op 88 jarige leeftijd. Ik heb hier vrede mee en heb op een hele mooie manier afscheid genomen. Het was mijn laatste grootouder die overleed (bijzonder als je zelf 33 jaar oud bent) en het lijkt wel of ik rouw om al mijn grootouders die overleden zijn. Ik mis ze momenteel stuk voor stuk heel erg. Ik mis de geborgenheid en grapjes. Ik had met ze stuk voor stuk een geweldige relatie. Iets om dankbaar om te zijn. Ik vind het zo vreemd dat ik verdrietig ben om ze allemaal tegelijk. Herkent iemand dit?
Laura
23-05-2023
Toon reacties Verberg reacties