Rouwverwerking - forum lotgenoten
Lotgenoten rouwverwerking
Zit je in een proces van rouwverwerking?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Meer ondersteuning nodig?
Zoek een therapeut voor hulp bij rouwverwerking >>
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met rouwverwerking en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
mijn lieve mama (Verhaal 527)
in 2018 verloor ik op 16 jarige leeftijd mijn moeder. Mijn moeder heeft een kort ziektebed gehad. In December kreeg ze klachten, in Januari een diagnose en in April overleed ze al. Mijn moeder was mijn beste vriendin. Wij deden alles samen. Als ik wat had afgesproken met vriendinnen maar mama ging boodschappen doen, dan had ik snel mijn plannen al aangepast want boodschappen doen met mama was voor mij nog leuker dan naar buiten gaan met mijn vriendinnen. Mama en ik konden alles gezellig maken, en van alles ons ding maken. Scootertochtjes op de vroege zondagochtend, samen lunchen wanneer ik vroeg uit was op de vrijdagmiddag. Maandag en Woensdag avond samen een horrorfilm of spannende serie kijken want papa en mijn broer waren naar de voetbaltraining. Gekke foto’s naar elkaar sturen als we op het werk of op school waren. Samen koken, samen bakken, samen, alles samen. Samen lachen, samen huilen, samen boos worden en elkaar weer vergeven. Ik deed alles samen met mijn mama. En toen plots was ze er dus niet meer en toen waren al die momenten samen ineens weg. Toen en nu nog geeft mij dat een eenzaam gevoel. Alsof je er alleen voor staat, ondanks de steun die je soms ontvangt uit je omgeving. Het is lief wat iedereen voor je probeert te doen en wat ze soms zeggen maar ze zullen het niet begrijpen hoe je je voelt want ze hebben het niet meegemaakt. En na 6 jaar wil je ze er ook niet meer mee “tot last” zijn.
Ik heb het heel lang afgehouden om anderen op te zoeken die je situatie wel begrijpen maar bij deze deel ik een stukje van mijn verhaal en zou ik graag in contact willen komen met anderen zodat we samen kunnen praten over onze verloren geliefde en hun om ons heen kunnen houden.
Ik heb het heel lang afgehouden om anderen op te zoeken die je situatie wel begrijpen maar bij deze deel ik een stukje van mijn verhaal en zou ik graag in contact willen komen met anderen zodat we samen kunnen praten over onze verloren geliefde en hun om ons heen kunnen houden.
Jaime
17-04-2024
Toon reacties Verberg reacties
Niemand, niemand voelt mijn pijn (Verhaal 381)
Niemand, niemand voelt mijn pijn
Niemand Niemand voelt mijn verdriet
Niemand, Niemand voelt mijn verlies
Niemand Niemand voelt mijn enorme gemis van mijn lieve man PIET.
Alleen zonder jou,
Niemand weet hoeveel ik van je hou
Alleen verder gaat niet zonder traan
Huilen, eenzaamheid, en missen is nu mijn leven
Oh, was je hier nog maar even
Even bij mij, even een kus
Die je aan mij kon geven.
Niemand Niemand voelt mijn verdriet
Niemand, Niemand voelt mijn verlies
Niemand Niemand voelt mijn enorme gemis van mijn lieve man PIET.
Alleen zonder jou,
Niemand weet hoeveel ik van je hou
Alleen verder gaat niet zonder traan
Huilen, eenzaamheid, en missen is nu mijn leven
Oh, was je hier nog maar even
Even bij mij, even een kus
Die je aan mij kon geven.
Cela A.
15-06-2023
laatste reactie: 14-04-2024
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Cela,
Inderdaad, niemand kan jouw pijn en verdriet voelen, je moet er zelf dwars doorheen gaan, in die pijn gaan zitten en niet meer uit de weg gaan. Totdat die op een bepaald moment minder gaat worden. Ondertussen proberen toch afleiding te zoeken. Ik heb mijn man verloren, hij was nog maar 38, mijn broer hij was nog maar 34, mijn moeder is verongelukt op haar 63ste, mijn kleindochter is nu net op 14 juli geboren, mijn dochter is er bijna in gebleven, mijn kleindochter is zonder zuurstof geweest en onherstelbare hersenschade. Ze zal niet meer lang leven. Weet dat dood niet echt dood is. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld. Je wordt met zoveel zorgen en liefde omringd. Altijd een aangename temperatuur, zoveel vrienden, je man heeft het goed en kijkt vanuit die wereld naar jou, wat wil je dat hij ziet? Een krachtige vrouw die de draad van haar leven terug oppakt? Geniet van elke dag, het leven is zo broos en kan zo voorbij zijn en dan krijg je er spijt van. Buiten mijn werk heb ik nog veel vrijwilligerswerk gedaan. Ik heb heel veel moeite moeten doen om terug een sociaal leven op te bouwen. De kracht zit in jezelf, die heb je meegekregen bij je geboorte. Ik heb 10 jaren elke dag gezegd ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Zonder die ene niet kunnen leven is een vorm van afhankelijkheid en helaas geen liefde. Natuurlijk moet je eerst je rouwproces doorlopen en het een plekje geven. Praat met hem, hij kan je horen. Veel geluk ⚘💕
Inderdaad, niemand kan jouw pijn en verdriet voelen, je moet er zelf dwars doorheen gaan, in die pijn gaan zitten en niet meer uit de weg gaan. Totdat die op een bepaald moment minder gaat worden. Ondertussen proberen toch afleiding te zoeken. Ik heb mijn man verloren, hij was nog maar 38, mijn broer hij was nog maar 34, mijn moeder is verongelukt op haar 63ste, mijn kleindochter is nu net op 14 juli geboren, mijn dochter is er bijna in gebleven, mijn kleindochter is zonder zuurstof geweest en onherstelbare hersenschade. Ze zal niet meer lang leven. Weet dat dood niet echt dood is. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld. Je wordt met zoveel zorgen en liefde omringd. Altijd een aangename temperatuur, zoveel vrienden, je man heeft het goed en kijkt vanuit die wereld naar jou, wat wil je dat hij ziet? Een krachtige vrouw die de draad van haar leven terug oppakt? Geniet van elke dag, het leven is zo broos en kan zo voorbij zijn en dan krijg je er spijt van. Buiten mijn werk heb ik nog veel vrijwilligerswerk gedaan. Ik heb heel veel moeite moeten doen om terug een sociaal leven op te bouwen. De kracht zit in jezelf, die heb je meegekregen bij je geboorte. Ik heb 10 jaren elke dag gezegd ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Zonder die ene niet kunnen leven is een vorm van afhankelijkheid en helaas geen liefde. Natuurlijk moet je eerst je rouwproces doorlopen en het een plekje geven. Praat met hem, hij kan je horen. Veel geluk ⚘💕
Elissabet
24-07-2023
Reactie:
Ik voel alles wat jij nu benoemd...wat doet ons hart nu zeer...
Voor mijn is het ook nog heel recent.....mijn partner is vorige week donderdag overleden plotseling kon ook geen afscheid meer nemen 😢 20-7-2023...
Groetjes Elvira..
Voor mijn is het ook nog heel recent.....mijn partner is vorige week donderdag overleden plotseling kon ook geen afscheid meer nemen 😢 20-7-2023...
Groetjes Elvira..
Ik voel hem
29-07-2023
Reactie:
Wat een herkenbaar 'verhaal'!
Mijn mannetje is werkelijk compleet en totaal zo onverwacht overleden, hij was echt nooit ziek, had de kracht van een beer, slikte geen medicijnen, niks!
Heb nooit de kans gekregen om afscheid van hem te nemen, na 34 jaar samen zijn! En ja, hij was mn steun en toeverlaat, mn maatje! In nog geen 2 uur tijd is mijn fundelament compleet ingestort. Maar je MOET verder alleen
Mijn mannetje is werkelijk compleet en totaal zo onverwacht overleden, hij was echt nooit ziek, had de kracht van een beer, slikte geen medicijnen, niks!
Heb nooit de kans gekregen om afscheid van hem te nemen, na 34 jaar samen zijn! En ja, hij was mn steun en toeverlaat, mn maatje! In nog geen 2 uur tijd is mijn fundelament compleet ingestort. Maar je MOET verder alleen
Ingrid
05-08-2023
Reactie:
Hallo,Cela
Mijn vrouw vorige week overleden, geen kans tot afscheid.
Dit gedicht spreekt mij echt aan, zou hem graag gebruiken als dit mag.
HANS
Mijn vrouw vorige week overleden, geen kans tot afscheid.
Dit gedicht spreekt mij echt aan, zou hem graag gebruiken als dit mag.
HANS
Anoniem
20-09-2023
Reactie:
zo herkenbaar
marianne
07-10-2023
Reactie:
Lieve Elissabet, wat heb jij dat prachtig geschreven. Je moet inderdaad eerst door een rouwperiode, waar overigens geen tijd voor staat, en dan moet je uiteindelijk echt zelf aan de gang, wat natuurlijk heel moeilijk is, maar neem de tijd en ga op zoek. Heb ik ook gedaan en al paar " leuke" dingen gedaan door goed op de site van je gemeente te zoeken. Paar fijne mensen gevonden, geen bingo of breiclub, maar iets wat veel leuker is en waar ik wat aan heb en waar ik belangstelling voor heb. Want ik merk nu dat ik mijzelf jarenlang heb vergeten. Deed alles met mijn lief samen. Ben nu op zoek naar mijzelf en weet zeker dat dit gaat lukken. Huil en héél verdrietige dagen horen daar gewoon bij. Hoop dat mijn lief van boven naar mij kijkt en trots is.....Liefs, Tetje
Tetje
14-04-2024
Alleen zonder moeder (Verhaal 526)
Mijn moeder is 95 jaar geworden. Een weekje ziek geweest en gestorven. Je weet dat het afscheid voor de deur staat maar toch heeft het mij heel erg overvallen. Ik kwam iedere dag bij haar langs en ter controle belde we ook nog voordat ze ging slapen. Mijn moeder was een hele leuke vrouw met veel humor en wijsheid. Ze was als een vriendin voor mij. Ik heb geen kinderen en voel me nu zo alleen en verdrietig. Onvoorwaardelijke liefde die is er niet meer
G
13-04-2024
Toon reacties Verberg reacties
Ben op zoek naar lotgenoten (Verhaal 409)
Mijn mama en beste vriendin is overleden. Ik mis haar nu al zo erg. Ik ben 30 jaar en ik ben op zoek naar lotgenoten waar kan ik deze vinden?
-
12-08-2023
laatste reactie: 12-04-2024
30Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hier.. zondag mijn mama die mijn beste was verloren. In weet niet meer hoe ik verder moet. Ik ben 29 jaar
Aylin
17-08-2023
Reactie:
Mijn moeder is op 26 juni 2023 overleden. Een week na mijn 22e verjaardag. Ook ik zou graag praten met mensen die hetzelfde mee hebben gemaakt.
Lynn
17-08-2023
Reactie:
Ik ben 8 augustus mijn moeder en mijn beste maatje verloren. Het is nog geen 2 weken geleden en weet nu al niet hoe ik straks verder moet. Ik ben 36, maar kom graag in contact met lotgenoten. Mijn insta is:
Misschien kan ik met iemand die mijn gevoel begrijpt in contact komen om erover te praten.
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
Misschien kan ik met iemand die mijn gevoel begrijpt in contact komen om erover te praten.
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
Sandra
19-08-2023
Reactie:
Misschien een idee om ergens n groepje te maken.. zodat we kunnen praten en delen
Aylin
20-08-2023
Reactie:
Mijn moeder overleed op 21 juni 2023, zelf ben ik 34
Ze was mijn alles, mijn allerbeste vriendin en plotseling is ze weg…
Alles staat stil en ik voel me ontzettend alleen in m’n verdriet . Doorgaan lukt me niet …
Ik zou ook graag in contact komen, maar heb geen Social media ..
Ze was mijn alles, mijn allerbeste vriendin en plotseling is ze weg…
Alles staat stil en ik voel me ontzettend alleen in m’n verdriet . Doorgaan lukt me niet …
Ik zou ook graag in contact komen, maar heb geen Social media ..
Francisca
21-08-2023
Reactie:
Mijn moeder overleed op 30 juli 1 dag na mijn verjaardag en 3 dagen na haar verjaardag. Ben zoo..verdrietig, ik zoek lotgenoten. Ben zelf 63 jaar
L
27-08-2023
Reactie:
Sterkte, mijn moeder is kort geleden onverwachts overleden. Ik mis haar heel erg. Slaap slecht en functioneer overdag niet goed. Ik heb nergens zin in.
Jet
27-08-2023
Reactie:
Ook mijn moeder is overleden al 3 jaar terug ik kan het maar geen plek geven … ik heb geen familie en een hele kleine kring mensen . Ook door mijn overwerkte rouw is me relatie stuk gelopen ik geef mezelf oberal de schuld van . Zou graag erover willen Praten met mensen die ook zoveel last hebben van onverwerkt verdriet … ik ben 45 jaar
Christel
28-08-2023
Reactie:
Mijn moeder is aan een hartstilstand overleden op 12 april. Voel me verdoofd. Ook behoefte aan praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, dus geen ziektebed processen. Ben zelf 30 jaar.
Lobke
05-09-2023
Reactie:
Hier 34 jaar , mijn moeder overleden na een hartaanval. Ik wil ook graag in contact komen, is het een idee om een groepsapp te maken? Ik wil dit wel doen, dan maak ik een mailadres waar de telefoonnummers veilig kunnen worden verstuurd. Ik heb zelf geen Social media namelijk….
Misschien fijn om daarin dingen met elkaar te delen maar ook er gewoon zijn om te luisteren en weten dat we niet alleen zijn….
Ik hoor het wel..
Misschien fijn om daarin dingen met elkaar te delen maar ook er gewoon zijn om te luisteren en weten dat we niet alleen zijn….
Ik hoor het wel..
Francisca
08-09-2023
Reactie:
En Lobke, ik snap helemaal wat je bedoeld…
Verdoofd en radeloos…
Het is nog steeds alsof het niet waar is .
Verdoofd en radeloos…
Het is nog steeds alsof het niet waar is .
Francisca
08-09-2023
Reactie:
Hoi allemaal,
Mijn moeder is afgelopen winter heel erg ziek geworden en 25 juli helaas overleden. Ik ben 21 jaar en zou ook graag in contact komen met lotgenoten.
Mijn moeder is afgelopen winter heel erg ziek geworden en 25 juli helaas overleden. Ik ben 21 jaar en zou ook graag in contact komen met lotgenoten.
irene
15-09-2023
Reactie:
Mijn mama is vrijdag overleden. Ik ben kapot van binnen. Hoe moet ik hier toch doorheen komen. Ik zou heel graag met lotgenoten praten. Ik ben 57, mama was 77. liefs Corina
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
Corina
25-09-2023
Reactie:
Francisca, ik vind het een goed idee om een lotgenoten groep te maken.je mag me mailen als je wil.
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
Corina
26-09-2023
Reactie:
Hoi allemaal,
Ik heb een e-mail adres gemaakt waar jullie veilig je telefoonnummer kunnen mailen, dan zorg ik ervoor dat er een groepsapp wordt aangemaakt.
Ik hoop dat veel van jullie dit doen, want denk echt dat we elkaar kunnen steunen, helpen en herkenning vinden die we soms missen in het dagelijkse leven
lotgenotenapp@outlook.com
Ik heb een e-mail adres gemaakt waar jullie veilig je telefoonnummer kunnen mailen, dan zorg ik ervoor dat er een groepsapp wordt aangemaakt.
Ik hoop dat veel van jullie dit doen, want denk echt dat we elkaar kunnen steunen, helpen en herkenning vinden die we soms missen in het dagelijkse leven
lotgenotenapp@outlook.com
Francisca
26-09-2023
Reactie:
Ik ga je direct mailen
Corina
27-09-2023
Reactie:
Ik begrijp jullie verdriet.
Mijn mama is in februari overleden.. 💔 ik ben 35 jaar oud & ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als nu.. *zucht*
Mijn mama is in februari overleden.. 💔 ik ben 35 jaar oud & ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als nu.. *zucht*
Debbie
08-10-2023
Reactie:
Ik ben 33 jaar oud en mijn mama is nog maar 5 maanden geleden gestorven op 69 jarige leeftijd.Dat was mijn beste vriendin en mijn alles. Toen ik 17 jaar was is mijn vader overleden aan kanker. Hij is maar 52 jaar geworden. Ik mis mijn ouders. Mijn relatie komt ook onder druk te staan. Heb zelf 2 kindjes van 1 en 4 jaar en werk veel.
Nathalie
23-10-2023
Reactie:
Ik ben 42 jaar en mijn moeder is na een vreselijk ziekbed van een jaar op 25 juli overleden in een hospice. Ze wilde niet dood. Ze is in mijn armen gestorven. Ik doorloop zulke wisselende gevoelens en emoties. Ik was verdoofd en nu ineens stort ik in. Huilen, schreeuwen, boosheid, schuldgevoel, missen, ik heb spanningsklachten. Kan mij niet concentreren . Misselijk, niet kunnen eten, slecht slapen. Het voelt alsof ik alleen ben hierin, alsof ik gek word. Ik Tril, heb het vaak koud. Ik probeer te wandelen elke dag. Ik probeer de dag goed te beginnen, maar in de loop van de dag begint de chaos, mijn hoofd toch weer vol te lopen met gedachten van het proces van de ziekte, het overlijden, de uitvaart, mijn jeugd, mijn leven met alles emoties van dien. Ik hoop zo dat ik snel rust en balans vind. Dat ik verder kan. Dit voelt zo hopeloos en machteloos en eenzaam.
Marjan
03-11-2023
Reactie:
Mijn mama is op 20 oktober op 68 jarige leeftijd overleden door een gescheurde aortha. Ik ben zelf 45.
Ik snap het nog steeds niet, het nu 5 weken dat ik haar niet heb gezien, gehoord en ik weet dat dat nooit meer kan...
Maar het voelt zo leeg, zo alleen en niemand begrijpt hoe ik haar mis, elke dag de hele dag aan haar denk. Ze was mijn beste vriendin.
Hoe ga je verder na dit verlies ? Ik kom ook graag in gesprek met lotgenoten.
Ik snap het nog steeds niet, het nu 5 weken dat ik haar niet heb gezien, gehoord en ik weet dat dat nooit meer kan...
Maar het voelt zo leeg, zo alleen en niemand begrijpt hoe ik haar mis, elke dag de hele dag aan haar denk. Ze was mijn beste vriendin.
Hoe ga je verder na dit verlies ? Ik kom ook graag in gesprek met lotgenoten.
Denise
23-11-2023
Reactie:
Mijn moeder is 9 maart van dit jaar overleden. Door midden van euthanasie. Ze kon niet meer. Ze was mijn beste vriendin mijn alles. Zelf ben ik 36 en moeder van 4 kinderen. Ik merk dat ik geen plezier meer kan ervaren sinds overlijden. Zou graag in contact komen met anderen om erover te praten
Lynsey
24-11-2023
Reactie:
10 jaar gevochten tegen die rot ziekte kanker. Je bent door diepe dalen gegaan en telkens weer er uit geklommen. Tot Oktober-November 2023 het lichaam de naweeën van alle chemo’s en bestralingen niet meer aan kon met als gevolg wekelijkse bloedtransfusies, scopie onderzoeken en nog veel meer. Daar knapte je niet meer van op maar ging juist achteruit. En toch nog kracht vinden om het laatste weekend voordat je naar de hospice ging, mijn mee te helpen je kleding kasten leeg te maken zodat ik het makkelijker zou krijgen als het huis leeg gemaakt moet worden en op Zaterdag 2 December nog aan Perry verjaardag gedaan. Maandag 4 December eenmaal in de hospice ging het snel achteruit, het lichaam was echt moe. Woensdag 6 December sliep je heel de dag en dronk niet meer, een keer gingen je ogen kort open en je zei nog Hoi! Dat waren je laatste woorden, diezelfde nacht rond 4:00 uur ben je in je slaap heengegaan. O God wat mis ik haar. De pijn die ik voel is ondragelijk, hoe kom je er door heen wat volgens mijn nooit gaat lukken omdat ik zo close was als mantelzorg en enig kind, mijn Vader is al op vroege leeftijd gestorven. Die thuishaven, het veilige gevoel, het belletje iedere dag en regelmatig op visite, dat is ineens in een klap weg. Man man man wat voel ik mijn eigen rot. Ik lees hier meer soortgelijke verhalen en had eerst echt niet in de gaten dat er zo veel leed is, pfff zit nu weer te janken. Heb een mailtje gestuurd naar lotgenotenapp@outlook.com want dit gaat mijn niet lukken in mijn eentje. Enig kind geen familie contacten. Wat kan houden zo veel pijn doen.
Willem
10-12-2023
Reactie:
Mijn mama 67 jaar is plotseling overleden aan een hersenbloeding een gescheurd aneurysma. We hebben niks meer tegen elkaar kunnen zeggen. Ze is plots van ons weggepakt. Dit gebeurde op 21/12/23 opereren konden ze niet meer omdat de schade er was en ze altijd zeiden dat ze zou leven in vegetatieve toestand. Ze vroegen ons om de machines uit te trekken. Dit hebben we niet gekund uiteindelijk is ze zelf gestopt met ademen op 14/1/24. Ik ben kapot van verdriet. Ik vraag mij telkens af waarom? En vraag me waar ze nu is. Telkens word ik geconfronteerd met de harde realiteit dat ik ze nooit meer zal zien. We woonden en werkten samen. Ik heb echt zo n verdriet. Ik heb 41 en dan zeg ik moet ik echt verder zonder jou mama. Ik was al mijn papa kwijt 15 jaar terug aan een longziekte maar dit plotse overlijden is te hard voor mij. Heeft iemand nog zo n plots overlijden meegemaakt? En stel je ook zoveel vragen nog ? A.u.b. help me.
Anne
23-02-2024
Reactie:
Ik ken helaas ook dat hele plotselinge overlijden. Mijn vader is in februari 2023 heel onverwachts overleden aan een hersenbloeding. Ik was toen 34 jaar. Precies hetzelfde verhaal. Hij was meteen buiten bewustzijn en wij moesten zelf het moment kiezen dat de beademing eraf zou gaan. Moeilijkste moment ooit. Het plotselinge overlijden maakt de rouw nog moeilijker te verdragen. Wat is het leven nog waard als je geen afscheid kunt nemen van je ouder. Nog zoveel willen zeggen tegen m’n pa. Hier hou je gewoon nooit rekening mee dat het zo moet gaan. Zit ook met veel vragen die helaas onbeantwoord zullen blijven..
Lotte
08-03-2024
Reactie:
Goedemorgen, na 8,5 jaar probeer ik eindelijk lotgenoten te zoeken om het gemis van mijn moeder te delen en te luisterennaar verhalen van anderen. Ik was toen 31. Al was ze ziek, toch is ze plotseling overleden. Zeker nu ik kinderen heb, is het gemis bij momenten groter dan voorheen.
Roosje
17-03-2024
Reactie:
Lieve Lotte, bedankt voor je reactie. Inderdaad wat is het leven nog waard als je geen afscheid hebt kunnen nemen van de persoon die je het liefst zag. Elke dag probeer ik de dag door te komen voor mijn kind. Ik heb ook geen enkel voorteken gezien niks was dat bij jou ook zo zonder enig voorteken ? Warme groet, Anne
Anne
17-03-2024
Reactie:
Hallo,
Ik ben Carine en ben 65 jaar. In 2020 verloor ik ook mijn lieve moeder. Het is nu bijna 4 jaar geleden en ik geraak er ook maar niet overheen. Ik ben enig kind en ze was mijn alles. Heb niemand meer nu en weet soms niet hoe ik verder moet, mijn leven heeft nog zo weinig zin. Zou graag ook lotgenoten vinden om over ons verlies te praten.
Ik ben Carine en ben 65 jaar. In 2020 verloor ik ook mijn lieve moeder. Het is nu bijna 4 jaar geleden en ik geraak er ook maar niet overheen. Ik ben enig kind en ze was mijn alles. Heb niemand meer nu en weet soms niet hoe ik verder moet, mijn leven heeft nog zo weinig zin. Zou graag ook lotgenoten vinden om over ons verlies te praten.
Carine
21-03-2024
Reactie:
Hallo,
Net als jij ben ik m'n lieve moeder verloren en lukt het bijna niet zonder haar.
Ik zou heel graag eens praten met jou, misschien kunnen we mekaar wat helpen.
Mijn emailadres is carine.detry@skynet.be
Bedankt voor je antwoord.
Carine.
Net als jij ben ik m'n lieve moeder verloren en lukt het bijna niet zonder haar.
Ik zou heel graag eens praten met jou, misschien kunnen we mekaar wat helpen.
Mijn emailadres is carine.detry@skynet.be
Bedankt voor je antwoord.
Carine.
Carine
22-03-2024
Reactie:
Hey,
Ik ben 13.02.2024 ook mijn mama verloren. Mijn papa vond ze dood in bed.
Heb nooit afscheid kunnen nemen…
M’n hart breekt nog meer om papa zo te zien, waardoor ik onbewust vreugde blok in m’n leven. Ze waren 35 jaar samen. Ik vind zijn verdriet nog erger dan de mijne en ik weet niet hoe ermee om te gaan..
Ik ben 13.02.2024 ook mijn mama verloren. Mijn papa vond ze dood in bed.
Heb nooit afscheid kunnen nemen…
M’n hart breekt nog meer om papa zo te zien, waardoor ik onbewust vreugde blok in m’n leven. Ze waren 35 jaar samen. Ik vind zijn verdriet nog erger dan de mijne en ik weet niet hoe ermee om te gaan..
Kathleen
31-03-2024
Reactie:
Hoi,
Ik ben 43 jaar en mijn moeder is overleden toen ik 25 was. Nog steeds mis ik mijn moeder. Ze was nog maar 48 toen ze overleed. Ben enigs kind, dat is soms best wel moeilijk
Ik ben 43 jaar en mijn moeder is overleden toen ik 25 was. Nog steeds mis ik mijn moeder. Ze was nog maar 48 toen ze overleed. Ben enigs kind, dat is soms best wel moeilijk
Hanneke
12-04-2024
Wij hadden nog zoveel toekomstplannen (Verhaal 423)
Mijn man is 2 jaar geleden plots op 59 jarige leeftijd gestorven zonder voortekenen, zonder ziek te zijn, heb zelfs nog geen afscheid kunnen nemen, ik ben nu er nog steeds kapot van. Wij hadden nog zoveel toekomstplannen, alles weg, en iedereen zegt je moet verder, het leven gaat door, wel het mijne blijft stilstaan op 9 februari 2021, heb geen vreugde meer in het leven, de dagen voorbij ik leef op automatsche piloot en hoop.dat mijn dag daar ook vlug zal zijn.
Ben ik alleen overdrijf ik, herft iemand dezelfde ervaring?
Ben ik alleen overdrijf ik, herft iemand dezelfde ervaring?
Nicole
28-08-2023
laatste reactie: 12-04-2024
29Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Nicole ik weet wat het is heb mijn vrouw verloren op 69 jarige leeftijd en het is vandaag vijf jaar geleden. Je overdrijft echt niet...zou jou willen troosten en jou graag willen bijstaan.je mag met al jouw verdriet naar mij komen
Jan
02-09-2023
Reactie:
Ik ben mijn vrouw in oktober 2021 ook plotseling verloren aan een longembolie. Bijna 2 jaar geleden en het gemis wordt alleen maar groter. Heb het gevoel dat ik het gevecht aan het verliezen ben. Heb nochtans 3 prachtige kinderen en 3 kleinkindjes maar die kunnen de leegte niet opvullen. Mensen begrijpen dat niet, ben het beu gehoord, zal slijten. Daar is niks van aan.
Joël
09-09-2023
Reactie:
Ja dat zeggen ze allemaal.dat het slijt,maar dat is niet zo, het gemis wordt alleen maar erger, bedankt voor je lieve woorden Jan,
Ik lees dat jij het ook moeilijk hebt, en heb twee zonen en twee schatten an kleinkinderen en hun leven moet en gaat ook verder, maar het mijne is die dag ook gestopt.
Ik lees dat jij het ook moeilijk hebt, en heb twee zonen en twee schatten an kleinkinderen en hun leven moet en gaat ook verder, maar het mijne is die dag ook gestopt.
Nicole
27-10-2023
Reactie:
Mijn man is anderhalf jaar geleden overleden.
Het was abrupt.
Eerste half jaar ging voorbij met veel afleiding en geregel.
Ik besefte het nauwelijks, maar wel veel verdriet.
Nu is het heel erg.
Ik vind het ondraaglijk en verlang zo erg naar hem.
En naar mijn leven van toen.
Nu alleen…..de dagen zijn lang.
Genoeg lieve mensen om me heen, maar ik moet het alleen verwerken.
De scherpe randen zijn er zeker nog niet af.
Ik voel me vreugdeloos.
Het was abrupt.
Eerste half jaar ging voorbij met veel afleiding en geregel.
Ik besefte het nauwelijks, maar wel veel verdriet.
Nu is het heel erg.
Ik vind het ondraaglijk en verlang zo erg naar hem.
En naar mijn leven van toen.
Nu alleen…..de dagen zijn lang.
Genoeg lieve mensen om me heen, maar ik moet het alleen verwerken.
De scherpe randen zijn er zeker nog niet af.
Ik voel me vreugdeloos.
Ellen
28-10-2023
Reactie:
Beste Nicole,
Het is zo herkenbaar. Mijn geliefde echtgenoot is eind april 2022 plotseling, van de éne op de andere minuut overleden. Het gemis is zo groot, Wij hebben geen kinderen. Vooral het weekend vind ik vreselijk. Ik hoorde laatst dat het 2e jaar het moeilijkst is. Ik mis mijn man zo ontzettend. De familie van mijn man laat ook niets meer horen. Heel triest. Wij moeten wel verder, maar hoe ?
Het is zo herkenbaar. Mijn geliefde echtgenoot is eind april 2022 plotseling, van de éne op de andere minuut overleden. Het gemis is zo groot, Wij hebben geen kinderen. Vooral het weekend vind ik vreselijk. Ik hoorde laatst dat het 2e jaar het moeilijkst is. Ik mis mijn man zo ontzettend. De familie van mijn man laat ook niets meer horen. Heel triest. Wij moeten wel verder, maar hoe ?
Ineke
29-10-2023
Reactie:
Mijn man is op 26 oktober terwijl ik met hem sprak doodneergevallen,hartaanval het doet zo pijn.geen afscheid kunnen nemen. Ik kan het nog steeds niet geloven. Hij was83jr.50jr samen geweest. Wie heeft zoiets meegemaakt.
Mevr marlene D
05-11-2023
Reactie:
Mijn man is ook vrij plotseling overleden op 58 jarige leeftijd, door een fout in het ziekenhuis, Het is nog geen 1,5 jaar geleden. Heb nagenoeg niets meer met hem kunnen bespreken, waar ik nog steeds heel veel moeite mee heb.
Begrijp jouw situatie ook wij hadden nog veel toekomstplannen en die zijn nu weg en een ander kan makkelijk praten maar zij weten niet hoe het voelt en hoe jij het ervaart. Je leven staat inderdaad min of meer stil en is totaal veranderd in negatieve zin. Ik kan af en toe wel ontspannen maar over het algemeen is het nog steeds heel zwaar.
Begrijp jouw situatie ook wij hadden nog veel toekomstplannen en die zijn nu weg en een ander kan makkelijk praten maar zij weten niet hoe het voelt en hoe jij het ervaart. Je leven staat inderdaad min of meer stil en is totaal veranderd in negatieve zin. Ik kan af en toe wel ontspannen maar over het algemeen is het nog steeds heel zwaar.
Thea
07-11-2023
Reactie:
Hoi. Ik ben van verhaal 430.
Het is nu 2 maanden geleden dat ik mijn vrouw in bed vond. Ze was pas 56. We waren 35 jaar bij elkaar en deden alles samen. Geen afscheid kunnen nemen niets. Alle toekomstplannen in 1 keer weg. Ik krijg er iedere dag steeds meer moeite mee en inderdaad zit ook ik gewoon te wachten tot ik zelf ook ga. Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Totaal geen levenszin meer. Ik kan het helaas niet positiever maken. Sterkte
Het is nu 2 maanden geleden dat ik mijn vrouw in bed vond. Ze was pas 56. We waren 35 jaar bij elkaar en deden alles samen. Geen afscheid kunnen nemen niets. Alle toekomstplannen in 1 keer weg. Ik krijg er iedere dag steeds meer moeite mee en inderdaad zit ook ik gewoon te wachten tot ik zelf ook ga. Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Totaal geen levenszin meer. Ik kan het helaas niet positiever maken. Sterkte
Ronald
08-11-2023
Reactie:
1 Maand geleden, na ongeveer 2 jaar strijd tegen botkanker mijn lieve vrouw verloren. 63 j . 39 jaar samen … Op een avond haar snel naar de spoed gebracht, en op één week tijd was ze gestorven in mijn armen. De pijn en gemis is een marteling, hoe ik dit ga verwerken en overleven weet ik niet. Ben heel goed omringd door familie en vrienden, maar uiteindelijk moet je het alleen verwerken. Ik ga een heel moeilijke tijd tegemoet…
Dirk
11-11-2023
Reactie:
Dit heb ik ook meegemaakt mijn vrouw had longkanker was genezen weer een beetje aan het werk. Ze kreeg last van hoofdpijn .we waren bij mijn dochter aan het barbecue en ze wou naar huis naar max verstappen kijken
.dat hebben we gedaan. Heb nog een pittenzak warm gemaakt dat verzacht de hoofdpijn. We zijn om8.30 uur naar bet gegaan omdat ze niet goed was.ze stond om 8.50 uur op om naar de wc te gaan ik hoorde wat gestommel ging kijken en zag dat haar mond scheef ws heb meteen 112 gebeld die waren er snel ze is nog zelf naar de brankaar gelopen. Ze zijden doe maar rustig kom maar naar het ziekenhuis. Kom ik daar was er niets meer aan te doen een hersenbloeding is smorgens om
5.10 uur gestorven. Heb ook geen afscheid kunnen nemen dat vind ik nog steeds heel erg
We hadden nog zoveel plannen samen.
Grt frans
.dat hebben we gedaan. Heb nog een pittenzak warm gemaakt dat verzacht de hoofdpijn. We zijn om8.30 uur naar bet gegaan omdat ze niet goed was.ze stond om 8.50 uur op om naar de wc te gaan ik hoorde wat gestommel ging kijken en zag dat haar mond scheef ws heb meteen 112 gebeld die waren er snel ze is nog zelf naar de brankaar gelopen. Ze zijden doe maar rustig kom maar naar het ziekenhuis. Kom ik daar was er niets meer aan te doen een hersenbloeding is smorgens om
5.10 uur gestorven. Heb ook geen afscheid kunnen nemen dat vind ik nog steeds heel erg
We hadden nog zoveel plannen samen.
Grt frans
Frans
17-11-2023
Reactie:
Bedankt voor jullie reacties, ik sta er ook niet alleen voor heb 2 zonen en twee super lieven kleinzoontjes, maar het verlies blijft en wat ze ook zeggen en doen het verlies van mijn man krijg ik niet verwerkt.
Allemaal ook veel sterkte.
Allemaal ook veel sterkte.
Nicole
06-12-2023
Reactie:
Ja ik heb al vaker berichten gelezen.en geschreven omdat ik er zo behoefte aan heb .ook ik heb mijn man verloren 19 Julie jongstleden.en heb nog steeds veel verdriet.we zaten in een aanstaande verhuizing .we hadden net een traumatiche ervaring.doorstaan .waardoor we ons huis en de meeste spullen kwijtgeraakt zijn .ook mijn herinneringen aan mijn man .ik weet ook niet hoe ik verder moet geen kinderen wel een lieve zus en zwager.die wonen niet in de buurt.zit hele dagen alleen .ik ga wel af en toe naar kennisen .en het buurthuis.waar mijn man altijd kwam voel me echt eenzaam.zonder hem
Ik weet dat jullie dat allemaal mee kunnen voelen .sterkte allemaal
Ik weet dat jullie dat allemaal mee kunnen voelen .sterkte allemaal
Joanne.
10-12-2023
Reactie:
ik heb mijn man 2jaar verloren altijd uitgestoten geweest door zijn eigen familie veel verdriet gehad nu dit ik heb nooit iemand iets misdaan ik heb geen rust meer wat doe ik hier nog ik wil zo liefst mogelijk bij hem zijn we hebben niet te kiezen het is ons lot maar hoe langer geleden hoe groter het verdriet
Irma
19-12-2023
Reactie:
Veel sterkte Irma, ik begrijp je volledig, hoe langer het geleden is hoe erger het wordt, en nu begrijpt niemand je nog, je moet verder zeggen ze, en dat klopt maar voor mij staat de tijd nog altijd stil op de dag dat mijn man stierf.
Nicole
21-12-2023
Reactie:
Lieve Nicole . Mijn man is 5.5 weken geleden onverwachts overleden. Mijn sterkte prachtig zielmaatje. Samen oud worden waren onze woorden. maar 61 is niet oud Ook ik wil niet meer verder heb er ook de kracht niet meer voor. Heb 2 prachtige katten waar ik nog voor leef Mijn kinderen hebben het goed en zijn lief voor mijn maar ik huil van 6 uur in de ochtend tot ik ga slapen. Ik voel hem niet wanneer ga ik hem voelen en dat hij over mijn waakt. Ik begrijp je helemaal alles is leeg en sta stil. Denk aan je
Els
26-12-2023
Reactie:
Bedankt Els, ja zo is het, het leven staat stil, ik voel mijn man ook niet meer geen enkel teken niets, alleen een enorme leegte, ook al heb ik twee goede zonen en 2 kleinzonen die super lief zijn en ook vrienden, maar toch met dat alles voel ik mij nog enorm eenzaam.
Ik leef ook met je mee, en hoop dat de pijn ooit iets zachter wordt, maar ik vrees ervoor.
Ik leef ook met je mee, en hoop dat de pijn ooit iets zachter wordt, maar ik vrees ervoor.
Nicole
01-01-2024
Reactie:
Je overdrijf zeker niet. Mijn man is onverwachts door een buikaorta overleden. De plannen die je samen hadden de liefde die al 25 jaar aanwezig was. We waren ziel maatjes mijn liefde voor het leven ik kan en wil niet zonder hem. Heb geen zin meer om te leven. Mis hem verschikkelijk en wil het liefst naar hem toen. Waarom waarom sterkte nog
Els
12-01-2024
Reactie:
Ook veel sterkte voor u Els, ik wil ook naar mijn man toe, het doet zoveel pijn je bent zo alleen en iedereen zegt je moet verder, maar zij weten niet wat het is, ik kan niet verder ik wil alleen maar terug zoals het vroeger was, en dat gaat niet, daarom wil ik ook naar hem.
Nog verl sterkte voor jou.
Nog verl sterkte voor jou.
Nicole
13-01-2024
Reactie:
ik ben mijn vrouw een jaar geleden ook verloren na 2maanden ziekte het lijk wel of het vorige maand was de pijn en verdriet wordt niet minder maar ik heb wel afleiding van sporty muziek ,veel sterkte
Anoniem
28-02-2024
Reactie:
Hollo Nicole, ik voel precies hetzelde. Ik voel me zo verlaten en alleen.
Mijn man is in Juni 2023 onverwacht gestorven.
We hebben ook nog veel planen.
Ik voel me ook met verlaten. Ik ben erg in de war en praat de hele tijd met mijn man.
Ik kan steeds niet geloven dat hij weg is.
In mijn beleving kom hij nog thuis.
Ik slaap alle m
Nachten niet meer of dan pak ik de slaap tabletten.
Zonder dat kan ik helemaal niet slapen.
Ik ben niet zielig maar erg verdrietig en eenzaam.
Groetjes, Martine
Mijn man is in Juni 2023 onverwacht gestorven.
We hebben ook nog veel planen.
Ik voel me ook met verlaten. Ik ben erg in de war en praat de hele tijd met mijn man.
Ik kan steeds niet geloven dat hij weg is.
In mijn beleving kom hij nog thuis.
Ik slaap alle m
Nachten niet meer of dan pak ik de slaap tabletten.
Zonder dat kan ik helemaal niet slapen.
Ik ben niet zielig maar erg verdrietig en eenzaam.
Groetjes, Martine
Martine
11-03-2024
Reactie:
Hier 6 maanden geleden mijn vrouw onverwachts op pas 56 jarige leeftijd verloren. Ook zoveel plannen hadden we nog en ook ik praat de hele dag tegen haar foto. Ik vind het met de dag moeilijker worden om alleen te zitten. Dit is geen leven meer Liefst ga ik zo snel mogelijk achter haar aan. Het is zo moeilijk.....
Ronald
11-03-2024
Reactie:
Ik snap het bij ons is het twee weken geleden je leven stort in ook niet zien aankomen ineens is ze er niet meer ook niks meer tegen haar kunnen zeggen ik moet verder met mijn verdriet en probeer kracht uit de mooie dingen te halen die we samen meegemaakt hebben maar het valt zwaar
Andre
11-03-2024
Reactie:
Veel sterkte allemaal, begrijp het heel goed, het is nu 3 jaar geleden dat mijn man plots overleden is, maar mijn leven is nog altijd een hel, voor andere mensen doe ik gewoon, maar van binnen ben ik volledig gebroken, en op de kop toe komt mijn jongste zoon nog met het nieuws dat zijn relatie van 8 jaar gedaan is, hij wil niet meer verder gaan met zijn vriendin. Deze klop komt er ook nog bij, ik weet niet hoe ik verder moet, ik mis mijn man zo erg nu en ik voel mij zo alleen op de wereld, ook al heb ik mensen om mij heen.
Nicole
17-03-2024
Reactie:
ik snap je helemaal ik heb mijn vrouw verloren op 27 februari 55 jaar ik ben 62 dus ga je er van uit dat ik eerst gaat dat gevoel van was het voor mij ook maar over snap ik we zitten op een leeftijd dat je juist meer moet gaan genieten ik ben wel blij dat altijd met mijn vrouw heb gesproken over als een van ons iets overkomt dat ze niet zou willen dat ik bij de pakken neer gaat zitten en verder moet gaan met mijn leven dat geeft mij wel kracht maar nu dit moment zie ik het allemaal niet zo ik hoop dat ik in toekomst weer de kracht mag vinden ik wens veel sterkte toe en probeer weer een beetje geluk te vinden veel sterkte toegewenst
Andre
19-03-2024
Reactie:
Bedankt Andre, voor u troostende woorden, op de moment gaat het niet zo goed met mij , het verlies van mijn man wordt precies alleen maar erger, ik probeer het te verwerken en door te gaan, elke dag opnieuw is een strijdt.
Ik wens u ook veel sterkte toe want het verdriet wordt niet minder na verloop van tijd.
Ik wens u ook veel sterkte toe want het verdriet wordt niet minder na verloop van tijd.
Nicole
20-03-2024
Reactie:
Hoi.hier idem. Het gemis wordt iedere dag alleen maar erger . Met alles wat ik doe denk ik aan haar. 24 uur per dag. Vraag me iedere dag af wat ik nu op mijn 56e nog moet gaan doen en hoop net zoals jou dat mijn einde snel komt. Ik heb totaal nergens geen zin meer in en en alle leven is ook uit mij. Ik begrijp echt wat je voelt.
Sterkte Ronald
Sterkte Ronald
Ronald
20-03-2024
Reactie:
Veel sterkte, begrijp je volledig.
Nicole
21-03-2024
Reactie:
Sorry dat ik hier nog eens een reactie geef, mijn.man is nu 3 jaar dood, de ellende en het verdriet waar ik inzit is zo erg dat het pijn doet, het wordt erger met de dag en ik wee nietbmeer wat te doen, ik mis hem zo verschrikkelijk dat ik ook naar hem toe wil, het leven geeft geen zin meer voor mij, mijn kinderen hebben hun leven en hebben weinig tijd, ik denk elke dag als ik smorgens wakker wordt was ik maar blijven slapen, ik wil dat het stopt de pijn en het verdriet ik kan het niet meer aan, en wil ook bij mijn man zijn, we hadden nog zoveel toekomstplannen, hij was pas 59 jaar en ik 56 jaar, het is zo oneerlijk.
Nicole
09-04-2024
Reactie:
Mijn vader overleed 3 jaar geleden op 19 februari kort na jou aan zelfmoord, toen was ik 15 en heb dat automatische piloot gevoel ook al jaren alleen het gaat door therapie langzaam beter. Ik merk dat ik enorme opgekropte boosheid heb overgehouden ook aan het feit (denk ik) dat hij niks aan me heeft laten merken en ik het niet “rechtvaardig” vind boos te zijn als hij het al zo zwaar had. Dit is misschien (ben nu 19) meer her perspectief van een kind alleen ik merk laatste tijd dat het wat beter gaat omdat ik mezelf de emoties toesta en gun en langzaam opluchting voel, ik ben boos op hem dat hij mij er zo buiten heeft gehouden wat onbewust mijn eigenwaarde heeft gesloopt, nu probeer ik hem te eren voor zijn onvermogen maar mijzelf ook de woede en het verdriet te gunnen die ik nodig heb het een plekje te geven.
Dit zodat ik niet zijn dood mijn leven laat besturen maar ik er wel mee leer leven. Het uiten van emoties gepast bij het overlijden (die soms heel diep weggestopt zitten door bepaalde onbewuste overtuigingen) helpt enorm om uit die waas/automatische piloot te komen.
Dit zodat ik niet zijn dood mijn leven laat besturen maar ik er wel mee leer leven. Het uiten van emoties gepast bij het overlijden (die soms heel diep weggestopt zitten door bepaalde onbewuste overtuigingen) helpt enorm om uit die waas/automatische piloot te komen.
Sven
12-04-2024
Wil je ook je hart luchten?
Ze speelde de hoofdrol in mijn leven (Verhaal 445)
18 maart is mijn lieve vrouw door longkanker overleden, we waren bijna 43 jaar getrouwd. Ze speelde de hoofdrol in mijn leven. En nu, zonder hoofdrolspeler is het toneel leeg, stil en donker. Nu, na een half jaar wordt het nog steeds leger. Het wordt ook steeds stiller, steeds minder bezoekjes van familie en vrienden. Ze is een half jaar ziek geweest en dacht zelf dat het wel goed zou komen, als het wat mooier weer wordt en ik knap weer wat op, dan gaan we weer naar buiten, zei ze dan.
Maar ik, ik wist het al langer zeker dat alles voor het laatst was.
Laatste verjaardag, laatste kerst, laatste oud en nieuw. Ik voel me alleen, we hebben geen kinderen kunnen krijgen, dus ook geen kleinkinderen.
Maar het meest mis je nog de kleine dingen: even elkaars hand vast houden, even tegen elkaar aan zitten op de bank, geen aanspraak, niet even samen ergens plezier over hebben, 's morgen samen ontbijten en de krant lezen. Nu na een half jaar wordt het gemis niet minder, het wordt steeds erger.... verbijstering dat alles echt, echt voorgoed voorbij is. Alleen nog herinneringen.
Maar ik, ik wist het al langer zeker dat alles voor het laatst was.
Laatste verjaardag, laatste kerst, laatste oud en nieuw. Ik voel me alleen, we hebben geen kinderen kunnen krijgen, dus ook geen kleinkinderen.
Maar het meest mis je nog de kleine dingen: even elkaars hand vast houden, even tegen elkaar aan zitten op de bank, geen aanspraak, niet even samen ergens plezier over hebben, 's morgen samen ontbijten en de krant lezen. Nu na een half jaar wordt het gemis niet minder, het wordt steeds erger.... verbijstering dat alles echt, echt voorgoed voorbij is. Alleen nog herinneringen.
Henk
02-10-2023
laatste reactie: 12-04-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Maar het meest mis je nog de kleine dingen.
Het raakt me
Het raakt me
Hanne
12-04-2024
Mijn vriend pleegde zelfmoord en stierf in mijn armen (Verhaal 525)
Mijn vriend die ik nog maar één jaar kon en op mijn werk had leren kennen, werdt op 30 maart veroordeeld wat hij grotendeels niet gedaan had.
Bewijs werdt door slachtoffer zelf afgegeven tot 2x toe.
Het was een ongelofelijk lief mooi eerlijk en puur
mens die altijd positief was.
10 jaar lang heeft hij moeten wachten in pure eenzaamheid, omdat we in een wereld van gecancelled worden leven.
Hij was direct eerlijk toen we wisten van elkaar dat we verliefd waren.
Gaf me ruimte weg te rennen, maar iets wat 20 jaar geleden gebeurd is en ik zelf een mening heb ben niet weg gegaan.
Ik had een heftig huwelijk echt net verbroken en was ziels gelukkig met hem.
In februari 2023 was na 10 het higerberoep.
Zijn advocaat en hij waren positief.
Daarna wachten op de uitspraak die 30 maart was.
Ik weet nog dat hij me aankeek. "Het is over". Hij kon leven met een straf die eerlijk was, maar niet voor iets wat hij echt niet gedaan had.
De 10 dagen erna was alsof ik niet meer was. We hebben intens geleefd. Zijn door al zijn herinneringen gereden en bij het huis op afstand geweest waar zijn Kids woonde die hij ook al 10 jaar niet meer had gezien. Iets waar hij compleet aan kapot ging.
11 april was de dag. Nu bijna een jaar geleden.
Ik wilde niet dat hij alleen was dus we hebben alle maatregelen getroffen dat ik niet vervolgd zou worden. Daarom hebben we alles moeten filmen.
Zo liep hij nog voor me. De laatste berichtjes sturen naar zijn online vrienden.
En op het moment dat hij het drankje in nam wilde hij nog wel even een sigaretje roken.
Dat vind ik geen goed idee. We zijn samen op de bank gaan zitten en binnen een halve minuut nadat hij me een kus gaf en nog zijn bril had afgedaan, zij hij dat hij wat duizelig was en weg was hij..
Ongelofelijk snel..... ik was helemaal kapot.
Sindsdien nadat eens zoveel gebeurd was. Alleen de begrafenis geregeld heb. Met zijn kinderen in zijn huis gestaan die hij zo hoopte te zien.
Zijn ex die mij het leven mega lastig maakte, maar ook dat ik nu ook in een gecancelde hoek stond
Tot mijn kids aan toe en geen enkele collega op de begrafenis.
Ik ben bij de crisisdienst van het ggz beland, ik was zo extreem teleurgesteld in de mens. Hoe kortzichtig deze ko den zijn masr ook het vertrouwen kwijt in instanties die naar mijn weten op feiten moeten oordelen
Ik rouw op stille plekjes of in mijn slaapkamer.
Kan geen foto ophangen.
Kan met niemand praten alleen bij de therapeut.
Ik ben flink depressief geworden, maar wel weer aan het werk.
Het zelfde bedrijf omdat ik de energie niet had iets anders te zoeken.
Ik klamp me aan elke herinnering vast.
Daarnaast ook dessociatief. Dat houd in dat ik wel in huilen kan uitbarsten, maar geen verdriet, blijdschap, vreugde of genegenheid voel.
Maar ik ben er nog, en elke dag bij et opstaan en wat ik ok doe is hij in mijn gedachte.
Ze vragen wel eens. "Ben je niet boos op hem?" Hoe in hemelsnaam kan ik boos op hem worden.
Ik ben juist teleurgesteld in de rest. En één voordeel. Ook boos zijn zit niet meer in mijn kleuren pallet
Ik ga naar een Winty vrouw in Almere.
Bizar maar zij kan praten met Joost. Ongelofelijk wat ze allemaal weet. Zelfs letterlijk wat er gebeurd was.
Ben al drie keer geweest en door haar sta ik nog. Ik weet dat hij altijd bij me is een dat voelt zo vreselijk goed. Dat helpt in mijn rouw.
Bewijs werdt door slachtoffer zelf afgegeven tot 2x toe.
Het was een ongelofelijk lief mooi eerlijk en puur
mens die altijd positief was.
10 jaar lang heeft hij moeten wachten in pure eenzaamheid, omdat we in een wereld van gecancelled worden leven.
Hij was direct eerlijk toen we wisten van elkaar dat we verliefd waren.
Gaf me ruimte weg te rennen, maar iets wat 20 jaar geleden gebeurd is en ik zelf een mening heb ben niet weg gegaan.
Ik had een heftig huwelijk echt net verbroken en was ziels gelukkig met hem.
In februari 2023 was na 10 het higerberoep.
Zijn advocaat en hij waren positief.
Daarna wachten op de uitspraak die 30 maart was.
Ik weet nog dat hij me aankeek. "Het is over". Hij kon leven met een straf die eerlijk was, maar niet voor iets wat hij echt niet gedaan had.
De 10 dagen erna was alsof ik niet meer was. We hebben intens geleefd. Zijn door al zijn herinneringen gereden en bij het huis op afstand geweest waar zijn Kids woonde die hij ook al 10 jaar niet meer had gezien. Iets waar hij compleet aan kapot ging.
11 april was de dag. Nu bijna een jaar geleden.
Ik wilde niet dat hij alleen was dus we hebben alle maatregelen getroffen dat ik niet vervolgd zou worden. Daarom hebben we alles moeten filmen.
Zo liep hij nog voor me. De laatste berichtjes sturen naar zijn online vrienden.
En op het moment dat hij het drankje in nam wilde hij nog wel even een sigaretje roken.
Dat vind ik geen goed idee. We zijn samen op de bank gaan zitten en binnen een halve minuut nadat hij me een kus gaf en nog zijn bril had afgedaan, zij hij dat hij wat duizelig was en weg was hij..
Ongelofelijk snel..... ik was helemaal kapot.
Sindsdien nadat eens zoveel gebeurd was. Alleen de begrafenis geregeld heb. Met zijn kinderen in zijn huis gestaan die hij zo hoopte te zien.
Zijn ex die mij het leven mega lastig maakte, maar ook dat ik nu ook in een gecancelde hoek stond
Tot mijn kids aan toe en geen enkele collega op de begrafenis.
Ik ben bij de crisisdienst van het ggz beland, ik was zo extreem teleurgesteld in de mens. Hoe kortzichtig deze ko den zijn masr ook het vertrouwen kwijt in instanties die naar mijn weten op feiten moeten oordelen
Ik rouw op stille plekjes of in mijn slaapkamer.
Kan geen foto ophangen.
Kan met niemand praten alleen bij de therapeut.
Ik ben flink depressief geworden, maar wel weer aan het werk.
Het zelfde bedrijf omdat ik de energie niet had iets anders te zoeken.
Ik klamp me aan elke herinnering vast.
Daarnaast ook dessociatief. Dat houd in dat ik wel in huilen kan uitbarsten, maar geen verdriet, blijdschap, vreugde of genegenheid voel.
Maar ik ben er nog, en elke dag bij et opstaan en wat ik ok doe is hij in mijn gedachte.
Ze vragen wel eens. "Ben je niet boos op hem?" Hoe in hemelsnaam kan ik boos op hem worden.
Ik ben juist teleurgesteld in de rest. En één voordeel. Ook boos zijn zit niet meer in mijn kleuren pallet
Ik ga naar een Winty vrouw in Almere.
Bizar maar zij kan praten met Joost. Ongelofelijk wat ze allemaal weet. Zelfs letterlijk wat er gebeurd was.
Ben al drie keer geweest en door haar sta ik nog. Ik weet dat hij altijd bij me is een dat voelt zo vreselijk goed. Dat helpt in mijn rouw.
Marscha
07-04-2024
Toon reacties Verberg reacties
Omgaan met verlies binnen familie (Verhaal 524)
Binnen mijn familie hebben twee mensen hun leven beëindigd in de afgelopen 4 generaties. Tussen het overlijden van de twee familieleden zitten een aantal generaties. Het tweede familielid is vrij recentelijk overleden.
Ik merk dat ik behoefte heb om veel vragen te stellen aan mijn familie over beide personen, maar ook over hoe er binnen onze familie is omgegaan met het verlies van het eerdere familielid. Ik heb gemerkt dat hier toen maar weinig over werd gepraat en zie ineens allerlei patronen binnen de familie die zich herhalen als het gaat over trauma verwerken - of het juist niet verwerken en er niet over praten hiervan -.
Zelf ben ik mentaal ook niet meer zo stabiel als ik altijd was, maar vind dit dus wederom lastig om te bespreken met familie.
Herkennen anderen deze problemen? En hoe gaan jullie hiermee om? Hebben jullie manieren gevonden waarop het makkelijker is om hier met anderen over te praten?
Ik merk dat ik behoefte heb om veel vragen te stellen aan mijn familie over beide personen, maar ook over hoe er binnen onze familie is omgegaan met het verlies van het eerdere familielid. Ik heb gemerkt dat hier toen maar weinig over werd gepraat en zie ineens allerlei patronen binnen de familie die zich herhalen als het gaat over trauma verwerken - of het juist niet verwerken en er niet over praten hiervan -.
Zelf ben ik mentaal ook niet meer zo stabiel als ik altijd was, maar vind dit dus wederom lastig om te bespreken met familie.
Herkennen anderen deze problemen? En hoe gaan jullie hiermee om? Hebben jullie manieren gevonden waarop het makkelijker is om hier met anderen over te praten?
K.
05-04-2024
Toon reacties Verberg reacties
Mijn lieve papa plots overleden (Verhaal 518)
Vorig jaar op 16/03 overleed mijn lieve mama, bij haar kon ik me er beter bij neerleggen, ze was op, kon niet meer uit haar bed terwijl ze altijd zo vitaal en energiek was geweest. Ik was mantelzorger voor haar en erbij toen ze thuis overleed. Nadien bleek ook mijn papa te lijden aan hartfalen, water in de benen en onderlichaam etc, hij had dit echter verzwegen omdat alle aandacht naar mama ging. Dus noch de dokter noch ik had het opgemerkt.
Na het overlijden van mijn mama heb ik niet echt kunnen rouwen om haar, omdat mijn zorg en aandacht nu overging naar mijn papa, ik werd zijn mantelzorger. Ik mocht van mijn werkgever verder thuiswerken en onze band werd nog sterker dan hij al was. De laatste maanden was hij echt veel beter, hij voelde zich goed, zij me meermaals dat hij terug als nieuw werd. Kon opnieuw de trap op en af, ging mee uit eten en ook de kinesist en dokters waren bijzonder positief.
De zaterdag voor zijn dood vroeg hij me nog om de tuinstoel zeker op tijd in de tuin te zetten, aangezien hij daar nu terug van kon genieten. In slaap vallen was er niet meer bij, hij las meerdere boeken uit op zijn e-reader ne las ook zijn weekblad opnieuw zonder problemen.
Dankzij jou ben ik er doorgekomen zegde hij keer op keer. Hij vond dat ik nu terug meer weg kon gaan met vrienden en de honden, want hij was zo trots dat hij opnieuw zijn plan kon trekken.
Ik werd dus net wat geruster en blij dat het na maanden ellende, dikwijls vallen etc, kortom een zware tijd voor ons allebei, er nu zonniger uitzag.
Zaterdagavond wenste ik hem goedenacht, nietsvermoedend dat ik hem niet meer levend zou terug zien. Zondagmorgen omstreeks 6u hoorde ik rare geluiden uit zijn slaapkamer komen en repte me ernaartoe, merkte echter meteen dat ik te laat was, ik riep en riep, maar het was voorbij. Mijn lieve lieve papa was niet meer. Net nu hij zo uitkeek naar allerlei dingen en nog vol moed in het leven stond.
Ik kan er niet bij, kan het gewoon niet plaatsen. We hadden heel ons leven al een hechte band. Kamp ook met enorme schuldgevoelens, heb ik wat nagelaten, heb ik iets gemist, heeft hij die laatste momenten al eerder op me geroepen en heb ik het niet gehoord. Had ik nog wat kunnen doen...
Men verzekert mij dat het niet zo is, maar het blijft door mijn hoofd spoken. Ook was papa nog heel scherp , kon met alles bij hem terecht, op alles had hij een antwoord en dat valt nu weg. Daarmee komt er nog wat extra paniek bij mij, mijn steun en toeverlaat, de enige die ik volledig kon vertrouwen is er niet meer en dat nog geen jaar na mama. Ik val in een zwart gat.
Ook mijn honden missen hem enorm, hij was er immers altijd, moest ik toch naar het werk, hij was er. En wat hielden ze van hem en hij van hen. Ze mochten weliswaar afscheid nemen, maar ze blijven zoeken. Wat mijn hart extra breekt.
Voor de rest heb ik geen familie of tenminste geen familie waar ik op kan terugvallen. Hoop dat ik dit een plaats kan geven, maar voorlopig zie ik alles zwart....
Gelukkig wel wat vrienden die hun best doen me op te beuren, maar de leegte is enorm en de angst om alleen te zijn is enorm.
Na het overlijden van mijn mama heb ik niet echt kunnen rouwen om haar, omdat mijn zorg en aandacht nu overging naar mijn papa, ik werd zijn mantelzorger. Ik mocht van mijn werkgever verder thuiswerken en onze band werd nog sterker dan hij al was. De laatste maanden was hij echt veel beter, hij voelde zich goed, zij me meermaals dat hij terug als nieuw werd. Kon opnieuw de trap op en af, ging mee uit eten en ook de kinesist en dokters waren bijzonder positief.
De zaterdag voor zijn dood vroeg hij me nog om de tuinstoel zeker op tijd in de tuin te zetten, aangezien hij daar nu terug van kon genieten. In slaap vallen was er niet meer bij, hij las meerdere boeken uit op zijn e-reader ne las ook zijn weekblad opnieuw zonder problemen.
Dankzij jou ben ik er doorgekomen zegde hij keer op keer. Hij vond dat ik nu terug meer weg kon gaan met vrienden en de honden, want hij was zo trots dat hij opnieuw zijn plan kon trekken.
Ik werd dus net wat geruster en blij dat het na maanden ellende, dikwijls vallen etc, kortom een zware tijd voor ons allebei, er nu zonniger uitzag.
Zaterdagavond wenste ik hem goedenacht, nietsvermoedend dat ik hem niet meer levend zou terug zien. Zondagmorgen omstreeks 6u hoorde ik rare geluiden uit zijn slaapkamer komen en repte me ernaartoe, merkte echter meteen dat ik te laat was, ik riep en riep, maar het was voorbij. Mijn lieve lieve papa was niet meer. Net nu hij zo uitkeek naar allerlei dingen en nog vol moed in het leven stond.
Ik kan er niet bij, kan het gewoon niet plaatsen. We hadden heel ons leven al een hechte band. Kamp ook met enorme schuldgevoelens, heb ik wat nagelaten, heb ik iets gemist, heeft hij die laatste momenten al eerder op me geroepen en heb ik het niet gehoord. Had ik nog wat kunnen doen...
Men verzekert mij dat het niet zo is, maar het blijft door mijn hoofd spoken. Ook was papa nog heel scherp , kon met alles bij hem terecht, op alles had hij een antwoord en dat valt nu weg. Daarmee komt er nog wat extra paniek bij mij, mijn steun en toeverlaat, de enige die ik volledig kon vertrouwen is er niet meer en dat nog geen jaar na mama. Ik val in een zwart gat.
Ook mijn honden missen hem enorm, hij was er immers altijd, moest ik toch naar het werk, hij was er. En wat hielden ze van hem en hij van hen. Ze mochten weliswaar afscheid nemen, maar ze blijven zoeken. Wat mijn hart extra breekt.
Voor de rest heb ik geen familie of tenminste geen familie waar ik op kan terugvallen. Hoop dat ik dit een plaats kan geven, maar voorlopig zie ik alles zwart....
Gelukkig wel wat vrienden die hun best doen me op te beuren, maar de leegte is enorm en de angst om alleen te zijn is enorm.
Marie-Rose
15-03-2024
laatste reactie: 04-04-2024
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Marie-Rose,
Wat een verhaal en wat een verdriet, ik wens je heel veel sterkte. Ik ben mijn vader en mijn zus verloren, ze mochten allebei maar 43 jaar worden. Ik herken veel dingen in je verhaal, vooral de leegte die je voelt en die doet zoveel pijn. Mocht je je hart willen luchten mag je mij altijd een berichtje doen. Liefs Sandra
Wat een verhaal en wat een verdriet, ik wens je heel veel sterkte. Ik ben mijn vader en mijn zus verloren, ze mochten allebei maar 43 jaar worden. Ik herken veel dingen in je verhaal, vooral de leegte die je voelt en die doet zoveel pijn. Mocht je je hart willen luchten mag je mij altijd een berichtje doen. Liefs Sandra
Sandra
16-03-2024
Reactie:
Wat vreselijk ook wat jij hebt meegemaakt en duidelijk dat jij het heel goed begrijpt. Hart luchten lijkt me niet echt te lukken, maar wellicht wel tegen een lotgenoot.
Lieve Sandra
21-03-2024
Reactie:
Wat ontzettend verdrietig dat je dat zo mee hebt moeten maken.. ik herken bepaalde delen in je verhaal ook erg in mezelf. Die schuldgevoelens of je iets nagelaten hebt en ook die leegte.. ik had zelf ook een hele hechte band met mijn vader. Ik wens je echt heel veel sterkte toe en dat het leven ooit weer meer glans zal hebben voor je en dat de pijn van die leegte minder zal worden
Esmee
04-04-2024
Verdriet en schuldgevoel (Verhaal 501)
Mijn moeder is terminaal.
In enkele weken ging ze hard achteruit.
Ik besefte mij dat ik nog heel veel vragen had uit het verleden waar ik graag antwoord op zou willen hebben.
Ik heb toen gevraagd of ik daarvoor langs mocht komen.
Ze zei dat ze veel visite had ,en dat ik deze maar via de app moest stellen.
Ik vond dat lastig omdat soms dingen anders overkomen.
Van enkele vragen kreeg ik een antwoord terug.
Nu wordt mij door haar vriend verweten dat ik deze vragen nooit had mogen stellen, en dat ze vanaf die tijd hard achteruit is gegaan en dat dit nu mijn schuld is.
Ik ben hier intens verdrietig over.
Hij heeft ons sowieso nooit een moment gegund met mijn moeder alleen om te praten.
Hij moest hier altijd bij zijn ,en als we belde dan moest de telefoon van mijn moeder op de speaker gezet worden zodat hij mee kon luisteren.
Ik heb nu een heel groot schuldgevoel.
In enkele weken ging ze hard achteruit.
Ik besefte mij dat ik nog heel veel vragen had uit het verleden waar ik graag antwoord op zou willen hebben.
Ik heb toen gevraagd of ik daarvoor langs mocht komen.
Ze zei dat ze veel visite had ,en dat ik deze maar via de app moest stellen.
Ik vond dat lastig omdat soms dingen anders overkomen.
Van enkele vragen kreeg ik een antwoord terug.
Nu wordt mij door haar vriend verweten dat ik deze vragen nooit had mogen stellen, en dat ze vanaf die tijd hard achteruit is gegaan en dat dit nu mijn schuld is.
Ik ben hier intens verdrietig over.
Hij heeft ons sowieso nooit een moment gegund met mijn moeder alleen om te praten.
Hij moest hier altijd bij zijn ,en als we belde dan moest de telefoon van mijn moeder op de speaker gezet worden zodat hij mee kon luisteren.
Ik heb nu een heel groot schuldgevoel.
Katja
09-02-2024
laatste reactie: 02-04-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Katja,
Wat naar dat die vriend zo reageert.
Schuldgevoel komt altijd langs na een overlijden.
Dat heb ik zelf ervaren en hoor ik van andere lotgenoten.
Vragen als: had ik dat niet moeten doen, had ik meer moeten doen, heb ik er goed aan gedaan, etc etc
Die vragen horen er blijkbaar bij.
Ook het gevoel: had ik de vragen maar eerder gesteld.
Schuldgevoel heeft geen zin, het geeft niks positiefs.
Je moeder vond het goed dat je vragen via de app stelde. Ze heeft geantwoord wat op dat moment voor haar mogelijk was. Daar zul je het mee moeten doen (realiteit). En dat is best moeilijk omdat je meer had willen weten. En dat gaat niet meer. Dat is heel verdrietig en dat is missen.
Wat ontzettend naar dat de vriend van je moeder 2 dingen aan elkaar koppelt, die niet met elkaar te maken hebben.
Jij hebt vragen gestuurd, je moeder gaf antwoord. Dat zijn 2 aparte zaken.
Ze ging ineens achteruit. Waarom zou dat met jij vragen te maken hebben? Dat ligt niet voor de hand. Het ging slecht met haar. Je schreef al: ze was terminaal. Dan kan het ineens heel hard achteruitgaan en kan ze overlijden.
Laat je niet gek maken en schuldig voelen door vriend.
Vriend reageert zoals je waarschijnlijk later in rust kan zeggen: oh ja, echt een reactie van hem.
Veel sterkte.
Wat naar dat die vriend zo reageert.
Schuldgevoel komt altijd langs na een overlijden.
Dat heb ik zelf ervaren en hoor ik van andere lotgenoten.
Vragen als: had ik dat niet moeten doen, had ik meer moeten doen, heb ik er goed aan gedaan, etc etc
Die vragen horen er blijkbaar bij.
Ook het gevoel: had ik de vragen maar eerder gesteld.
Schuldgevoel heeft geen zin, het geeft niks positiefs.
Je moeder vond het goed dat je vragen via de app stelde. Ze heeft geantwoord wat op dat moment voor haar mogelijk was. Daar zul je het mee moeten doen (realiteit). En dat is best moeilijk omdat je meer had willen weten. En dat gaat niet meer. Dat is heel verdrietig en dat is missen.
Wat ontzettend naar dat de vriend van je moeder 2 dingen aan elkaar koppelt, die niet met elkaar te maken hebben.
Jij hebt vragen gestuurd, je moeder gaf antwoord. Dat zijn 2 aparte zaken.
Ze ging ineens achteruit. Waarom zou dat met jij vragen te maken hebben? Dat ligt niet voor de hand. Het ging slecht met haar. Je schreef al: ze was terminaal. Dan kan het ineens heel hard achteruitgaan en kan ze overlijden.
Laat je niet gek maken en schuldig voelen door vriend.
Vriend reageert zoals je waarschijnlijk later in rust kan zeggen: oh ja, echt een reactie van hem.
Veel sterkte.
Eer
02-04-2024
Wil je ook je hart luchten?
Gedicht (Verhaal 506)
Ik las een gedicht ….wat ik erg mooi vond
Een plekje geven aan verdriet
Dat zegt men, maar zo werkt het niet
Plekjes geef je aan een stoel
Niet aan emoties en gevoel
Een plekje geven aan verdriet
Dat zegt men, maar zo werkt het niet
Plekjes geef je aan een stoel
Niet aan emoties en gevoel
Anneke
22-02-2024
laatste reactie: 02-04-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Prachtig.
E A L
02-04-2024
Veel Huilen (Verhaal 503)
Mijn man is na een kort ernstig ziekbed overleden in aug. 2023
Ik mis hem nog iedere dag en ik moet nog steeds iedere dag huilen.
Ruim 50 jaar bij elkaar….dat is niet zomaar te verwerken
Al die lieve mensen…die hier schrijven… Allemaal hetzelde probleem
Het grote gemis …hoe verwerk ik dit.
Ee bekende van mij zei…geduld is je beste vriend.
Maar ik huil nog iedere dag zoveel…is dat normaal..
Zijn er meer mensen die dat hebben?
Ook heb ik lichamelijke klachten…ik tril de hele dag.
Lieve mensen, heeel veel kracht, sterkte en liefde gewenst
Ik mis hem nog iedere dag en ik moet nog steeds iedere dag huilen.
Ruim 50 jaar bij elkaar….dat is niet zomaar te verwerken
Al die lieve mensen…die hier schrijven… Allemaal hetzelde probleem
Het grote gemis …hoe verwerk ik dit.
Ee bekende van mij zei…geduld is je beste vriend.
Maar ik huil nog iedere dag zoveel…is dat normaal..
Zijn er meer mensen die dat hebben?
Ook heb ik lichamelijke klachten…ik tril de hele dag.
Lieve mensen, heeel veel kracht, sterkte en liefde gewenst
Anneke
17-02-2024
laatste reactie: 02-04-2024
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb dat ook nog steeds na 4 jaar zo n naar gevoel in mn hoofd en lijf het is vreselijk het gaat maar niet weg
Wendy
19-02-2024
Reactie:
Mijn liefste is overleden eind mei '23 na een kort heftig ziekbed. Net 69 geworden. Met mij gaat het heel slecht. Als ik morgen dood neer val is het goed zo. Ondanks mijn lieve kinderen en kleinkinderen. Ben veel afgevallen en tril behoorlijk.
Hij is gewoon helemaal weg......
Het is verschrikkelijk zwaar..
Veel sterkte voor jullie allen
Hij is gewoon helemaal weg......
Het is verschrikkelijk zwaar..
Veel sterkte voor jullie allen
Douwtje
04-03-2024
Reactie:
Dit is een erge pijn.
Mijn man is 4 weken geleden overleden.
Hij had alzheimer.
Dit gemis is ondraaglijk na 57 jaar huwelijk.
Mijn man is 4 weken geleden overleden.
Hij had alzheimer.
Dit gemis is ondraaglijk na 57 jaar huwelijk.
Mia
10-03-2024
Reactie:
Ik heb dat ook mijn man is 18. Oktober aan een hartstilstand overleden ,ik heb het erg moeilijk.
Lieve gr Wilma
Lieve gr Wilma
Wilma
17-03-2024
Reactie:
Bij mij is het pril, ik heb nog een weg te gaan.
Twee maanden geleden mijn echtgenoot (64) na ziekte verloren.
Ik zorgde voor hem, dus verweven met elkaar.
Geen kinderen, gelukkig heb ik poes nog, waarvoor ik mijn bed uitkom. Elke ochtend wil ik blijven liggen, veilige haven.
Nergens zin in, er komt niks uit mijn handen.
Het lijkt inderdaad een strijd, hard werken, om op te staan, om er iets van te maken.
Als ik gewoon maar opsta (hup, opstaan jij), en niet teveel nadenk, werkt dat het beste.
Tranen komen zomaar op of soms niet (wat ik dan ook niet snap).
Mijn lijf doet zeer, ben zoo moe. Oren suizen.
Ik zou dat even niet willen voelen.
Ik heb mensen om me heen, die aan me denken, met wie ik iets kan doen. En toch is verdriet een eenzame weg. Ik merk dat ik het moet rooien met mezelf, pfff.
En als ik een keer iets fijns doe, paaslunch met familie, moet ik 2 tot 3 dagen bijkomen zo moe ben ik. Herkennen jullie dat?
Maar inmiddels (door jullie ervaringen) begrijp ik dat anderen dat ook meemaken.
Iemand schreef: het verdriet hoort bij mij. Mooie omschrijving over iets dat niet weg gaat. Plekje geven, voelt niet passend voor mij.
Zelf zei ik laatst hardop: ik moet mijn verdriet troosten.
Ik kan het allemaal wel mooi bedenken, en toch blijft het ingewikkeld. Gaat de vermoeidheid ooit over? Moet ik het erg vinden dat ik een dag verlummel, of hoort dat erbij, omdat mijn hersens wat verlamd zijn of moet ik mezelf een schop onder de kont geven? Dat soort dingen.
Twee maanden geleden mijn echtgenoot (64) na ziekte verloren.
Ik zorgde voor hem, dus verweven met elkaar.
Geen kinderen, gelukkig heb ik poes nog, waarvoor ik mijn bed uitkom. Elke ochtend wil ik blijven liggen, veilige haven.
Nergens zin in, er komt niks uit mijn handen.
Het lijkt inderdaad een strijd, hard werken, om op te staan, om er iets van te maken.
Als ik gewoon maar opsta (hup, opstaan jij), en niet teveel nadenk, werkt dat het beste.
Tranen komen zomaar op of soms niet (wat ik dan ook niet snap).
Mijn lijf doet zeer, ben zoo moe. Oren suizen.
Ik zou dat even niet willen voelen.
Ik heb mensen om me heen, die aan me denken, met wie ik iets kan doen. En toch is verdriet een eenzame weg. Ik merk dat ik het moet rooien met mezelf, pfff.
En als ik een keer iets fijns doe, paaslunch met familie, moet ik 2 tot 3 dagen bijkomen zo moe ben ik. Herkennen jullie dat?
Maar inmiddels (door jullie ervaringen) begrijp ik dat anderen dat ook meemaken.
Iemand schreef: het verdriet hoort bij mij. Mooie omschrijving over iets dat niet weg gaat. Plekje geven, voelt niet passend voor mij.
Zelf zei ik laatst hardop: ik moet mijn verdriet troosten.
Ik kan het allemaal wel mooi bedenken, en toch blijft het ingewikkeld. Gaat de vermoeidheid ooit over? Moet ik het erg vinden dat ik een dag verlummel, of hoort dat erbij, omdat mijn hersens wat verlamd zijn of moet ik mezelf een schop onder de kont geven? Dat soort dingen.
Erika
02-04-2024
Reactie:
Bij mij is het pril, ik heb nog een weg te gaan.
Twee maanden geleden mijn echtgenoot (64) na ziekte verloren.
Ik zorgde voor hem, dus verweven met elkaar.
Geen kinderen, gelukkig heb ik poes nog, waarvoor ik mijn bed uitkom. Elke ochtend wil ik blijven liggen, veilige haven.
Nergens zin in, er komt niks uit mijn handen.
Het lijkt inderdaad een strijd, hard werken, om op te staan, om er iets van te maken.
Als ik gewoon maar opsta (hup, opstaan jij), en niet teveel nadenk, werkt dat het beste.
Tranen komen zomaar op of soms niet (wat ik dan ook niet snap).
Mijn lijf doet zeer, ben zoo moe. Oren suizen.
Ik zou dat even niet willen voelen.
Ik heb mensen om me heen, die aan me denken, met wie ik iets kan doen. En toch is verdriet een eenzame weg. Ik merk dat ik het moet rooien met mezelf, pfff.
En als ik een keer iets fijns doe, paaslunch met familie, moet ik 2 tot 3 dagen bijkomen zo moe ben ik. Herkennen jullie dat?
Maar inmiddels (door jullie ervaringen) begrijp ik dat anderen dat ook meemaken.
Iemand schreef: het verdriet hoort bij mij. Mooie omschrijving over iets dat niet weg gaat. Plekje geven, voelt niet passend voor mij.
Zelf zei ik laatst hardop: ik moet mijn verdriet troosten.
Ik kan het allemaal wel mooi bedenken, en toch blijft het ingewikkeld. Gaat de vermoeidheid ooit over? Moet ik het erg vinden dat ik een dag verlummel, of hoort dat erbij, omdat mijn hersens wat verlamd zijn of moet ik mezelf een schop onder de kont geven? Dat soort dingen.
Twee maanden geleden mijn echtgenoot (64) na ziekte verloren.
Ik zorgde voor hem, dus verweven met elkaar.
Geen kinderen, gelukkig heb ik poes nog, waarvoor ik mijn bed uitkom. Elke ochtend wil ik blijven liggen, veilige haven.
Nergens zin in, er komt niks uit mijn handen.
Het lijkt inderdaad een strijd, hard werken, om op te staan, om er iets van te maken.
Als ik gewoon maar opsta (hup, opstaan jij), en niet teveel nadenk, werkt dat het beste.
Tranen komen zomaar op of soms niet (wat ik dan ook niet snap).
Mijn lijf doet zeer, ben zoo moe. Oren suizen.
Ik zou dat even niet willen voelen.
Ik heb mensen om me heen, die aan me denken, met wie ik iets kan doen. En toch is verdriet een eenzame weg. Ik merk dat ik het moet rooien met mezelf, pfff.
En als ik een keer iets fijns doe, paaslunch met familie, moet ik 2 tot 3 dagen bijkomen zo moe ben ik. Herkennen jullie dat?
Maar inmiddels (door jullie ervaringen) begrijp ik dat anderen dat ook meemaken.
Iemand schreef: het verdriet hoort bij mij. Mooie omschrijving over iets dat niet weg gaat. Plekje geven, voelt niet passend voor mij.
Zelf zei ik laatst hardop: ik moet mijn verdriet troosten.
Ik kan het allemaal wel mooi bedenken, en toch blijft het ingewikkeld. Gaat de vermoeidheid ooit over? Moet ik het erg vinden dat ik een dag verlummel, of hoort dat erbij, omdat mijn hersens wat verlamd zijn of moet ik mezelf een schop onder de kont geven? Dat soort dingen.
Erika
02-04-2024
Mijn kind Bryan hij werd 20 (Verhaal 425)
Mensen vragen hoe is het, maar als je de waarheid verteld dan kijken ze je aan met de woorden " maar dat is al meer dan 4 jaar geleden toch?" Ik ben mijn kind verloren en ook mijn leven, ook wat ik dacht wie vrienden waren, blijkbaar konden ze niet tegen mijn verdriet en mijn gedrag daarin en werd de afstand groter, dan hou je het maar voor jezelf.... dus gaan ze er nu vanuit dat alles weer goed is, maar het is niet goed. De eenzaamheid van het niet bij je hebben van je kind word steeds vaker ondraaglijk, de kijk op mensen steeds meer verdrietiger. Allerlei hulp gehad, maar de ene ging met pensioen, de andere een andere functie of je word niet serieus genomen.. wie begrijpt mij nog? Mijn kind Bryan hij werd 20
Gert
03-09-2023
laatste reactie: 02-04-2024
9Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat vreselijk dat je jou kind hebt moeten verliezen… ik kan me niet voorstellen hoe dit voor je moet voelen.. ik weet dat er lotgenoten groepen zijn voor gelijkgestemden, daarmee kom je samen en onderneem je ook dingen. Misschien iets voor jou? Deze mensen weten precies wat jij doormaakt, dat lijkt me fijn voor je ….Ontzettend veel sterkte, en nogmaals je bent niet alleen 🤍
Francisca
09-09-2023
Reactie:
Wat vreselijk dat je jou kind hebt moeten verliezen… ik kan me niet voorstellen hoe dit voor je moet voelen..
ik weet dat er lotgenoten groepen zijn voor gelijkgestemden, daarmee kom je samen en onderneem je ook dingen. Misschien iets voor jou? Deze mensen weten precies wat jij doormaakt, dat lijkt me fijn voor je ….
Ontzettend veel sterkte, en nogmaals je bent niet alleen 🤍
ik weet dat er lotgenoten groepen zijn voor gelijkgestemden, daarmee kom je samen en onderneem je ook dingen. Misschien iets voor jou? Deze mensen weten precies wat jij doormaakt, dat lijkt me fijn voor je ….
Ontzettend veel sterkte, en nogmaals je bent niet alleen 🤍
Francisca
09-09-2023
Reactie:
Ik begrijp je.
Mijn mama , mijn broertje dus, werd 17...ze is daar altijd mee bezig geweest en terecht....ze kon wel weer lachen na een lange tijd.
Ik.miste mijn broertje ook..nu nog.
Big hug
Mijn mama , mijn broertje dus, werd 17...ze is daar altijd mee bezig geweest en terecht....ze kon wel weer lachen na een lange tijd.
Ik.miste mijn broertje ook..nu nog.
Big hug
Hélène
11-09-2023
Reactie:
Wij hebben onze zoon juli 2021 verloren,
en zijn er ook nog steeds iedere dag mee bezig, hij had veel zorg nodig ( spierziekte van Duchenne) en is op een traumatische wijze ovetleden. Dit en het grote gemis blijft altijd aanwezig en beheerst onze gedachtes iedere dag. Men denkt dat het nu goed met ons gaat ( buitenkant) maar de innerlijke strijd kunnen wij maar bij weinig mensen kwijt Ik begrijp heel goed hoe je je voelt …❤️
en zijn er ook nog steeds iedere dag mee bezig, hij had veel zorg nodig ( spierziekte van Duchenne) en is op een traumatische wijze ovetleden. Dit en het grote gemis blijft altijd aanwezig en beheerst onze gedachtes iedere dag. Men denkt dat het nu goed met ons gaat ( buitenkant) maar de innerlijke strijd kunnen wij maar bij weinig mensen kwijt Ik begrijp heel goed hoe je je voelt …❤️
Petra
25-09-2023
Reactie:
ik begrijp je heel goed, ook wij zijn onze zoon verloren, hij was 19 jaar. Het gemis lijkt steeds groter te worden en de rest van de wereld leeft weer verder zodat je soms het gevoel hebt alleen te staan in je verdriet.
jo
03-10-2023
Reactie:
Zo herkenbaar. Je kind verliezen een nachtmerrie. Mijn zoon, overleed eind augustus, na een wat bkeek zware beroerte. Hij heeft nog 3 dagen hulpeloos in huis gelegen. Hij was in juli 51 jaar geworden. Mentaal een kwetsbaar jichie. 3 dagen zocht ik hulp, kon hem niet bereiken, niet per telefoon:, en ook niet met mail. Ben zelf 75 jaar en woon op afstand. Hij is na al mijn hulpgeroep doir de begeleiding aan zijn lot overgelaten. Uiteindelihk ten einde raad hulp van politie. Hij kon niet oraten, niet lopen, en verlamde arm. In het ziekenhuis overleden, na 12 dagen. Kon ook niet eten. ,heb hem moeten laten gaan. Mijn lieve mannetje,
Met eigen kijk op de wereld. Kan nog steeds niet mee omgaan. Sterkte ook voor u.
Met eigen kijk op de wereld. Kan nog steeds niet mee omgaan. Sterkte ook voor u.
Michelle.
31-10-2023
Reactie:
Beste Gert,
Jouw verhaal schreef jij op 3-9.. de 19e verjaardag van mijn lieve dochter.. Helaas was dat haar laatste verjaardag en overleed zij aan de gevolgen van anorexia.
Hoe herkenbaar is jouw verhaal! De leegte die met geen pen te beschrijven is! De pijn die 24/7 voelbaar is. En het nog grotere gat waar je in valt als ‘alles achter de rug is’ en voor ieder ander het normale leven weer door gaat. Maar voor een ouder die zijn/haar kind verliest is nooit meer iets hetzelfde. Alles voelt anders, alles ziet er anders uit, een bus is niet meer een bus maar de bus ‘van’ jouw kind…
En niemand die het begrijpt die het niet zelf heeft meegemaakt.. niemand die begrijpt dat je je niet kan voorstellen hoe het is.. niemand die voelt wat jij voelt..
De pijn en het verdriet waar ik als alleenstaande ouder zelf bijna in verdrinkt moet je wegduwen om staande te blijven voor je andere kinderen om hun de troost te kunnen bieden die zij nodig hebben om dit te kunnen verwerken.. hoe dan?!
Boosheid op de politiek en de ‘vergeten groepen’ in de gezondheidszorg en het verdriet van zo’n groot verlies die elkaar afwisselen..
Mijn meisje krijg ik nooit meer terug door boos te zijn, maar het gat in mijn hart zal ook nooit meer gevuld kunnen worden. Niks kan haar vervangen.
Beste Gert,
Ik voel met je mee. Ik voel jouw pijn en je leegte.. verstikkend veel verdriet..
Je zoon is altijd in je gedachten. Voor altijd in je hart.
Mijn dochter is altijd in mijn gedachten, voor altijd in mijn hart.
Tussen mijn tranen door probeer ik te zoeken naar kleine dingen die troost kunnen bieden. Een plantje op haar graf.. een wensballon.. een trotse blik naar haar laatste foto op haar rouwkaart, dat mooie meisje was van mij..
Het maakt het gemis niet kleiner, maar heel soms net iets meer te dragen.
Ik wens jou toe dat je op hele kleine momenten kleine waardevolle stapjes kan zetten om jouw verdriet een plekje te kunnen geven. Omdat dat dat is wat ik mezelf ook toewens wens ik het een ander ook.
En als je misschien wel vanavond tussen alle sterren die van Bryan zoekt.. denk dan aan al die mensen die samen met jou hetzelfde doen.
En ik hoop dat dat een heel klein beetje jouw eenzaamheid verzacht..
Als ik misschien wel vanavond mijn sterretje zoek zal ik denken aan jou. En dan hoop ik dat het kracht geeft om jezelf een klein beetje terug te vinden en de Gert te zijn waar Bryan trots op was!
Heel veel sterkte voor jou en een warme groet vanuit hier, Jj.
Jouw verhaal schreef jij op 3-9.. de 19e verjaardag van mijn lieve dochter.. Helaas was dat haar laatste verjaardag en overleed zij aan de gevolgen van anorexia.
Hoe herkenbaar is jouw verhaal! De leegte die met geen pen te beschrijven is! De pijn die 24/7 voelbaar is. En het nog grotere gat waar je in valt als ‘alles achter de rug is’ en voor ieder ander het normale leven weer door gaat. Maar voor een ouder die zijn/haar kind verliest is nooit meer iets hetzelfde. Alles voelt anders, alles ziet er anders uit, een bus is niet meer een bus maar de bus ‘van’ jouw kind…
En niemand die het begrijpt die het niet zelf heeft meegemaakt.. niemand die begrijpt dat je je niet kan voorstellen hoe het is.. niemand die voelt wat jij voelt..
De pijn en het verdriet waar ik als alleenstaande ouder zelf bijna in verdrinkt moet je wegduwen om staande te blijven voor je andere kinderen om hun de troost te kunnen bieden die zij nodig hebben om dit te kunnen verwerken.. hoe dan?!
Boosheid op de politiek en de ‘vergeten groepen’ in de gezondheidszorg en het verdriet van zo’n groot verlies die elkaar afwisselen..
Mijn meisje krijg ik nooit meer terug door boos te zijn, maar het gat in mijn hart zal ook nooit meer gevuld kunnen worden. Niks kan haar vervangen.
Beste Gert,
Ik voel met je mee. Ik voel jouw pijn en je leegte.. verstikkend veel verdriet..
Je zoon is altijd in je gedachten. Voor altijd in je hart.
Mijn dochter is altijd in mijn gedachten, voor altijd in mijn hart.
Tussen mijn tranen door probeer ik te zoeken naar kleine dingen die troost kunnen bieden. Een plantje op haar graf.. een wensballon.. een trotse blik naar haar laatste foto op haar rouwkaart, dat mooie meisje was van mij..
Het maakt het gemis niet kleiner, maar heel soms net iets meer te dragen.
Ik wens jou toe dat je op hele kleine momenten kleine waardevolle stapjes kan zetten om jouw verdriet een plekje te kunnen geven. Omdat dat dat is wat ik mezelf ook toewens wens ik het een ander ook.
En als je misschien wel vanavond tussen alle sterren die van Bryan zoekt.. denk dan aan al die mensen die samen met jou hetzelfde doen.
En ik hoop dat dat een heel klein beetje jouw eenzaamheid verzacht..
Als ik misschien wel vanavond mijn sterretje zoek zal ik denken aan jou. En dan hoop ik dat het kracht geeft om jezelf een klein beetje terug te vinden en de Gert te zijn waar Bryan trots op was!
Heel veel sterkte voor jou en een warme groet vanuit hier, Jj.
Jj.
14-11-2023
Reactie:
Beste Gert,
Helaas kan ik me identificeren met wat jij voelt. Mijn , net 23 jarige, zoon is afgelopen 20 januari doodgereden door een dronken idioot.
De pijn is ondraagbaar. Met hem is ook mijn ziel gestorven, mijn hart gebroken.
Ik herken ook heel goed de eenzaamheid en de mensen om je heen die het, om welke reden dan ook, af laten weten. Voor ieder ander draait het leven door, terwijl het onze stilstaat, verwoest is. Opmerkingen als; je moet wel verder hè, hij zou niet gewild hebben dat je er zo bij zat raken bij mij een verkeerde snaar. hoe moet je er bij zitten als je je lieve kind nooit meer zult zien, nooit meer kunnen vasthouden.
We zullen nooit meer dezelfde persoon zijn.
Nooit meer.
Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. Veel liefs en kracht toegewenst.
Helaas kan ik me identificeren met wat jij voelt. Mijn , net 23 jarige, zoon is afgelopen 20 januari doodgereden door een dronken idioot.
De pijn is ondraagbaar. Met hem is ook mijn ziel gestorven, mijn hart gebroken.
Ik herken ook heel goed de eenzaamheid en de mensen om je heen die het, om welke reden dan ook, af laten weten. Voor ieder ander draait het leven door, terwijl het onze stilstaat, verwoest is. Opmerkingen als; je moet wel verder hè, hij zou niet gewild hebben dat je er zo bij zat raken bij mij een verkeerde snaar. hoe moet je er bij zitten als je je lieve kind nooit meer zult zien, nooit meer kunnen vasthouden.
We zullen nooit meer dezelfde persoon zijn.
Nooit meer.
Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. Veel liefs en kracht toegewenst.
Nancy
25-11-2023
Reactie:
Mijn zoon is enkele weken terug overleden, hij werd net 30...
Ik merk idd nu ook al dat ik er grotendeels alleen voor sta, want niemand kan dit grote gemis en pijn begrijpen...
Veel moed en kracht toegewenst
Dikke steunknuffel xx
Ik merk idd nu ook al dat ik er grotendeels alleen voor sta, want niemand kan dit grote gemis en pijn begrijpen...
Veel moed en kracht toegewenst
Dikke steunknuffel xx
Kathy
02-04-2024
Altijd alles uitgesteld tot pensioen, en nu alleen (Verhaal 203)
Mijn man is op 27 Jan overleden, 10 maanden na vaststelling van slokdarmkanker, ik heb hem thuis verzorgd, daar is hij ook gestorven in bijzijn van zijn 2 dochters, hij was mijn jeugdliefde, 61 is hij geworden van eind december van 1978 tot 2022 samen geweest en nu een gat, ik zie het niet meer zitten, wat zit ik hier nog te doen, ik had met hem moeten meegaan, het leven is voorbij, ik blijf achter met scherven van onze droom, een grote caravan waar ik niks aan heb hij was op pensioen van Jan 2021,en we gingen reizen en profiteren, altijd alles uitgesteld tot pensioen, en nu alleen. Soms denk ik om zelf iets in te nemen en ook te gaan maar heb schuldgevoelens tov mijn kinderen, Hopelijk wordt dat gevoel minder en kan ik voort met leven ipv overleven
Karin
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 02-04-2024
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Blijf sterk voor je kinderen..alles heelt
Sterkte yuri
Sterkte yuri
Anoniem
05-07-2023
Reactie:
Ja , er komen betere dagen echt , blijf volhouden en geloven . Er ligt hier en daar nog geluk ,ook voor jouw
Anoniem
28-11-2023
Reactie:
Mijn man is overleden op 15 november 2023. Hartstilstand. 66 jaar. Wij zouden ook nog van alles doen en hadden altijd plannen. We hebben een samengesteld gezin, 3 meiden en een jongen, allemaal samenwonend if getrouwd. Ik zit hier alleen met onze 2 hondjes. Het verdriet is intens, maar, ik voel ook zoveel liefde van hem en positiviteit. Waarom dood willen als jouw man gestorven is? Vier het leven uit zijn naam en natuurlijk zal ik er nooit nooit aan wennen dat mijn allerliefste er niet meer is, maar dat hoeft ook niet. Ik hoop dat de scherpe kanten wat minder worden. Het is ook pas 3 weken geleden. Houd vol en denk positief. Knuffel
Miranda
02-12-2023
Reactie:
Heel veel moed en kracht toegewenst 🫂
Kathy
02-04-2024
Vader plotseling overleden (Verhaal 523)
Afgelopen zomer is mijn vader plotseling overleden. Hij was pas 56 jaar. 19 Juli 2023, zei ik tegen hem toen hij naar bed ging: Slaap lekker pap, tot morgen! De volgende ochtend rond 1000 stond de politie aan onze deur, met het bericht dat mijn vader betrokken was bij een zeer ernstig ongeluk, hij was op een rotonde onder een vrachtwagen gekomen, en daardoor nog meters doorgesleept. Hij was ter plaatse gereanimeerd Ze vertelden ons dat het er heel slecht uit zag, en de schok sloeg toe toen mijn moeder en ik hem zagen in het ziekenhuis. Het was toen eigenlijk al duidelijk, dat zijn ziel al vertrokken was. Rond 1600 in de middag stopte de dokters met behandelen. Eergisteren 27 maart, hebben we zijn as uitgestrooit. Het was de dag dat mijn vader 57 zou zijn geworden. Ik ben 20, en vind het erg moeilijk om me voor te stellen hoe ik nog de rest van mijn leven zonder hem moet. Ik mis hem verschrikkelijk, en doe mijn best om zo goed als het kan door te ploeteren, al weet ik dat ik soms ook meer tijd moet nemen om mijn verdriet te verwerken.
Anoniem
29-03-2024
laatste reactie: 30-03-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Och wat naar, je zou je vader niet zo jong al moeten hoeven missen. Wat dapper dat je doorploetert ondanks al je verdriet. Hij zou absoluut trots op jou zijn. Stuur al je liefde maar naar hem toe. Hij zal alles van je zien en je ook kunnen volgen, de rest van je leven. En
neem ook alle tijd om verdrietig te zijn. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt.
neem ook alle tijd om verdrietig te zijn. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt.
Martje
30-03-2024
Wil je ook je hart luchten?
Ik heb mijn aller liefste vader verloren aan COVID (Verhaal 219)
Ik heb mijn aller liefste vader verloren aan COVID. Hij is 71 geworden.
8 weken heeft hij gevochten op de IC. Na 3 weken hebben ze hem proberen wakker te maken. Hij had waarschijnlijk een delier. Er was geen contact met hem mogelijk en hij was heel onrustig. Artsen stonden met hun handen in het haar. En wisten niet waar ze tegen aan keken. Hij is nooit meer helemaal wakker geworden. Na 8 weken aan de beademing en keihard vechten waren zijn longen helemaal op. Nooit hadden wij verwacht dat hij er niet meer uit zou komen. Mijn geweldige vader en nu moeten we een leven lang zonder hem.
Na 2 dagen op de gewone afdeling werd hij met 94% zuurstof op de hoogste druk in coma gebracht. Hij was nog bij wel een beetje warrig maar hij kon praten (wel moeilijk) maar wist alles nog en zag er goed uit. Het maakt me bang om te denken dat de coma alles kapot heeft gemaakt.
Had hij miss niet in coma gebracht moeten worden? Maar dat is alleen mijn eigen waarneming. Ik ben geen dokter en denk zeker dat ze alles voor hem hebben gedaan. Ze wilde ook echt dat mijn vader het zou redden en hebben het 8 weken alles gegeven! Maar toch… wat als…. Had hij het niet gewoon gered als hij niet in coma was gebracht?
Wat ik ook moeilijk te verwerken vind is dat hij niet gevaccineerd was. Niet omdat hij het perse niet wilde maar twijfelde en het even aan wilde kijken. Hij was een super gezonde fitte man en dacht kijken waar dit allemaal heen gaat met de vaccinaties. Ook wij waren het daar helemaal mee eens!
En nu de vraag van iedereen “was je vader gevaccineerd?” Die vraag komt heel hard binnen.
Je voelt dat mensen miss denken eigen schuld.
En ook ik denk “Wat als!?” Had het dan zijn leven gered. Ik voel me schuldig
Nooit is het mijn vader zijn keuze geweest om dood te gaan.
En geloof ook dat mensen doen wat ze doen omdat ze denken dat dat op dat moment het beste is voor hun gezondheid.
Ik ben kapot van verdriet en vind het moeilijk om verder te gaan.
Herkend iemand zich in mijn verhaal?
8 weken heeft hij gevochten op de IC. Na 3 weken hebben ze hem proberen wakker te maken. Hij had waarschijnlijk een delier. Er was geen contact met hem mogelijk en hij was heel onrustig. Artsen stonden met hun handen in het haar. En wisten niet waar ze tegen aan keken. Hij is nooit meer helemaal wakker geworden. Na 8 weken aan de beademing en keihard vechten waren zijn longen helemaal op. Nooit hadden wij verwacht dat hij er niet meer uit zou komen. Mijn geweldige vader en nu moeten we een leven lang zonder hem.
Na 2 dagen op de gewone afdeling werd hij met 94% zuurstof op de hoogste druk in coma gebracht. Hij was nog bij wel een beetje warrig maar hij kon praten (wel moeilijk) maar wist alles nog en zag er goed uit. Het maakt me bang om te denken dat de coma alles kapot heeft gemaakt.
Had hij miss niet in coma gebracht moeten worden? Maar dat is alleen mijn eigen waarneming. Ik ben geen dokter en denk zeker dat ze alles voor hem hebben gedaan. Ze wilde ook echt dat mijn vader het zou redden en hebben het 8 weken alles gegeven! Maar toch… wat als…. Had hij het niet gewoon gered als hij niet in coma was gebracht?
Wat ik ook moeilijk te verwerken vind is dat hij niet gevaccineerd was. Niet omdat hij het perse niet wilde maar twijfelde en het even aan wilde kijken. Hij was een super gezonde fitte man en dacht kijken waar dit allemaal heen gaat met de vaccinaties. Ook wij waren het daar helemaal mee eens!
En nu de vraag van iedereen “was je vader gevaccineerd?” Die vraag komt heel hard binnen.
Je voelt dat mensen miss denken eigen schuld.
En ook ik denk “Wat als!?” Had het dan zijn leven gered. Ik voel me schuldig
Nooit is het mijn vader zijn keuze geweest om dood te gaan.
En geloof ook dat mensen doen wat ze doen omdat ze denken dat dat op dat moment het beste is voor hun gezondheid.
Ik ben kapot van verdriet en vind het moeilijk om verder te gaan.
Herkend iemand zich in mijn verhaal?
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 30-03-2024
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp het volkomen. Covid heeft veel kapot gemaakt. Maar je mag je niet laten leiden door al die vragen van wat als...je moet dit proberen los te laten. Iedereen heeft vast gehandeld met de beste bedoelingen. En gehandeld naar wat toen goed aanvoelde.
Ik heb tijdens covid een broer verloren. Maar niet aan covid. Hij was erg ziek en lag in coma. Hij was geveld door een bacterie die zijn hart en nieren zwaar hadden aangetast. Maar daar bovenop had hij ook slechte aders en suikerziekte waardoor hij al tenen had laten afzetten. Na 10 dagen coma wilden de docter hem wakker maken maar dat lukte niet. We hebben dan toestemming gegeven om de machines stil te leggen. Want h op een bepaald ogenblik hebben ze hem moeten reanimeren. Die reanimatie duurde 6 min
De kans bestond dus dat hij als een plant zou moeten verder leven. Hier zou ik ook de vraag kunnen stellen van wat als hij toch goed uit de coma was geraakt ? Maar toch denk ik dat het de juiste beslissing was. Hij zou boos op ons zijn als hij zou wakker worden en moest leven als een plant
Ik heb tijdens covid een broer verloren. Maar niet aan covid. Hij was erg ziek en lag in coma. Hij was geveld door een bacterie die zijn hart en nieren zwaar hadden aangetast. Maar daar bovenop had hij ook slechte aders en suikerziekte waardoor hij al tenen had laten afzetten. Na 10 dagen coma wilden de docter hem wakker maken maar dat lukte niet. We hebben dan toestemming gegeven om de machines stil te leggen. Want h op een bepaald ogenblik hebben ze hem moeten reanimeren. Die reanimatie duurde 6 min
De kans bestond dus dat hij als een plant zou moeten verder leven. Hier zou ik ook de vraag kunnen stellen van wat als hij toch goed uit de coma was geraakt ? Maar toch denk ik dat het de juiste beslissing was. Hij zou boos op ons zijn als hij zou wakker worden en moest leven als een plant
Greet
03-01-2024
Reactie:
Wat vaccineren betreft...mijn ouders hadden het ook niet genomen. Beide hebben ze covid gehad zonder grote problemen.
Mijn papa is kort geleden op een tragische manier om het leven gekomen terwijl hij ook fit en gezond was.
Veel factoren hebben gezorgd dat hij op een verkeerd moment op de verkeerde plaats was. Ik denk dat we ons lot niet kunnen ontlopen. Vaccineren of niet, coma of niet....als de tijd er op zit......
Ik begrijp helemaal dat je met vragen zit: wat als.....
Ik heb ze ook.ik heb er onnoemelijk veel waar ik nooit een antwoord zal op krijgen. Op probeer ergens op zijn manier verder te leven en hem te zoeken in kleine dingen.
Mijn papa is kort geleden op een tragische manier om het leven gekomen terwijl hij ook fit en gezond was.
Veel factoren hebben gezorgd dat hij op een verkeerd moment op de verkeerde plaats was. Ik denk dat we ons lot niet kunnen ontlopen. Vaccineren of niet, coma of niet....als de tijd er op zit......
Ik begrijp helemaal dat je met vragen zit: wat als.....
Ik heb ze ook.ik heb er onnoemelijk veel waar ik nooit een antwoord zal op krijgen. Op probeer ergens op zijn manier verder te leven en hem te zoeken in kleine dingen.
T.
27-02-2024
Reactie:
Zelf lag ik ook 9 weken in coma door Covid eind 2021. 3 x kantje boord
Heb het overleefd, duurde wel heel lang voordat ik alles weer kon.
Had astma, wekedelen reuma, hoge bloeddruk en tachycardie, vertrouwde Astrazeneca niet, dus niet gevaccineerd.
Was indertijd 65.
Thats life
Sterkte
Heb het overleefd, duurde wel heel lang voordat ik alles weer kon.
Had astma, wekedelen reuma, hoge bloeddruk en tachycardie, vertrouwde Astrazeneca niet, dus niet gevaccineerd.
Was indertijd 65.
Thats life
Sterkte
Barry
30-03-2024
Moeder overleden (Verhaal 500)
Mijn moeder is afgelopen woensdag overleden
Het is zo onwerkelijk,en ik mis haar zo erg.het is ook heel snel gegaan .
Weet nu even niet hoe ik verder moet met mijn Leven.ben alles kwijt .ze was mijn alles .
Tot zover even mijn stukje.
Veel liefs voor jullie allemaal.
Het is zo onwerkelijk,en ik mis haar zo erg.het is ook heel snel gegaan .
Weet nu even niet hoe ik verder moet met mijn Leven.ben alles kwijt .ze was mijn alles .
Tot zover even mijn stukje.
Veel liefs voor jullie allemaal.
Silva
09-02-2024
laatste reactie: 29-03-2024
8Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Sterkte ik mijn moeder vorige week ….het is bijna niet geloven. Dat ik haar nooit meer zie
Zara
18-02-2024
Reactie:
Ik ben mijn mams eerste kerstdag verloren. Blijft een onmenselijk leeg rot gevoel. Ik mis haar zo. Heel veel sterkte.
Helena
19-02-2024
Reactie:
Bijna een jaar geleden mijn mama moeten afgeven. Niet oud, jong van geest. Heel mooie vrouw zowel innerlijk als uiterlijk. De motor van ons gezin.. Dit forum laat me beseffen dat ik niet de enige ben en haal ik hier een zekere steun uit. Als er mensen zijn die dit overleven en ergens licht zien in de duisternis van het onmenselijke verdriet en gemis, dan moeten we dit ook kunnen. Als ik niet zo zou denken ben ik niks meer en hoeft niks meer. Als de persoon die jou het graagst ziet van allemaal en die altijd voor je zorgt en alle liefde schenkt er opeens niet meer is en als je zelf een gevoelig, empathisch mens bent die het gezin op de eerste plaats zet, is dit onbeschrijfelijk. Welke tegenslagen je ook ooit bent tegengekomen, niets is te vergelijken met deze pijn.. Je bent niet alleen, sterkte.
Gebroken hart
22-02-2024
Reactie:
Dank je voor jullie lieve reacties doet me goed,.het bljift zo onwerkelijk nooit meer lekker kletsen met mam,bakkie koffie dri ken .het doet pijn .zo'n leeg gevoel ....En alles gaat gewoon weer door .was aflopen week nog thuis .mijn vraag was aan jullie ,wat zal beter zijn nog thuis bljiven of aan het werk gaan .?
Lieve groetjes voor jullie en sterkte
Silvia .xxxxx
Lieve groetjes voor jullie en sterkte
Silvia .xxxxx
Silvia
24-02-2024
Reactie:
Hoi Sylvia ,het is ook bijna niet te geloven .
Ik had mijn moeder veel aan de telefoon,ging vaak samen erop uit .
Ik was ook mantelzorger eerst voor mijn vader toen voor mijn moeder .
Voel nu wel dat er een enorme stress van me afvalt ,het is heel dubbel
Ik had mijn moeder veel aan de telefoon,ging vaak samen erop uit .
Ik was ook mantelzorger eerst voor mijn vader toen voor mijn moeder .
Voel nu wel dat er een enorme stress van me afvalt ,het is heel dubbel
Zara
04-03-2024
Reactie:
Hallo Zara,
Ik ga volgende week weer beginnen met werken 3 uurtjes per dag .
Maar ik zie er zo tegenop .zon bang gevoel ,nooit gehad ...herken jij dit.?
Jij ook heel veel sterkte .
Silvia ...
Ik ga volgende week weer beginnen met werken 3 uurtjes per dag .
Maar ik zie er zo tegenop .zon bang gevoel ,nooit gehad ...herken jij dit.?
Jij ook heel veel sterkte .
Silvia ...
Silvia slof
08-03-2024
Reactie:
Hallo Silva.
Ik ben ook mijn moeder verloren en voel me net als jij. Als je zin hebt om er eens over te praten mag je me altijd mailen op
carine.detry@skynet.be
Misschien kunnen we mekaar helpen.
Groetjes,
Carine
Ik ben ook mijn moeder verloren en voel me net als jij. Als je zin hebt om er eens over te praten mag je me altijd mailen op
carine.detry@skynet.be
Misschien kunnen we mekaar helpen.
Groetjes,
Carine
Carine
23-03-2024
Reactie:
Hoi Sylvia ,ik heb geen bang gevoel ,maar eigenlijk geen gevoel …..heeeeeel raar! Overleven denk ik ….
Zara
29-03-2024
Mijn vrouw (Verhaal 521)
Op zondag 05-02-2024 kreeg mijn vrouw s nachts een snijdepijn in de maag. Huisartsenpost gebeld en duurde evn voor er een ziekenwagen kwam.
Toen deze er was kwamen ze met zijn drieen er was een speciale arts bij want ze hadden door gekregen dat het een gescheurde aorta was. Eenmaal binnen dachten ze dat ze een buikgriepje had dus duurde er lang voor ze haar meenamen naar gorinchem spoedeisende hulp.
Daar aan gekomen ging het helemaal mis en bleek dat ze wel degelijk een gescheurde aorta had dus toen gingen de toeters en bellen en moest ze op een draf naar erasmus rotterdam.
Het enjgste wat ze nog tegen me zei was je vind het spannend hé meer niet meer.
Ik achter de ziekenwagen aan naar rotterdam daar heb ik ze niet meer gezien ze was gelijk naar de ok gegaan om te opereren.
12 uur zijn ze bezig geweest werd gebeld door chirurg en hij vertelde dat de operatie geslaagd was maar er nog een paar dingen waren waar ze de komende tijd op moesten letten.
Maandagnacht werd ik hebeld om half 3 door de dienstdoende chirurg en vroeg of ik maar het ziekenhuis kon komen met mijn dochters.
Daar kregen wij te horen dat mijn vrouw een hersenbloeding had gehad waar schijndeljjk ook door de aorta endat ze er niks meer aan konden doen en dat ze kwam te overlijden.
Dinsdagmiddag is ze 14.12 uur overleden.
Ze was pas 55 jaar.
Ik mis haar heel erg en vind het zo rot dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van haar.
Toen deze er was kwamen ze met zijn drieen er was een speciale arts bij want ze hadden door gekregen dat het een gescheurde aorta was. Eenmaal binnen dachten ze dat ze een buikgriepje had dus duurde er lang voor ze haar meenamen naar gorinchem spoedeisende hulp.
Daar aan gekomen ging het helemaal mis en bleek dat ze wel degelijk een gescheurde aorta had dus toen gingen de toeters en bellen en moest ze op een draf naar erasmus rotterdam.
Het enjgste wat ze nog tegen me zei was je vind het spannend hé meer niet meer.
Ik achter de ziekenwagen aan naar rotterdam daar heb ik ze niet meer gezien ze was gelijk naar de ok gegaan om te opereren.
12 uur zijn ze bezig geweest werd gebeld door chirurg en hij vertelde dat de operatie geslaagd was maar er nog een paar dingen waren waar ze de komende tijd op moesten letten.
Maandagnacht werd ik hebeld om half 3 door de dienstdoende chirurg en vroeg of ik maar het ziekenhuis kon komen met mijn dochters.
Daar kregen wij te horen dat mijn vrouw een hersenbloeding had gehad waar schijndeljjk ook door de aorta endat ze er niks meer aan konden doen en dat ze kwam te overlijden.
Dinsdagmiddag is ze 14.12 uur overleden.
Ze was pas 55 jaar.
Ik mis haar heel erg en vind het zo rot dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van haar.
Rene
18-03-2024
laatste reactie: 28-03-2024
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb precies het zelfde meegemaakt maar dan van haar hard 27 februari is ze overleden bizar je weet gewoon geen raad met je gevoelens haar moeder was 47 en die is wel aan haar aorta overleden
Anoniem
19-03-2024
Reactie:
Ik begrijp u volledig mijn moeder is op 14/1 ook plots overleden aan een hersenbloeding ik heb ook geen afscheid kunnen nemen dit is gewoon verschrikkelijk net een dagelijkse nachtmerrie ❤️🩹
Anne
23-03-2024
Reactie:
Ik begrijp u volledig mijn moeder is op 14/1 ook plots overleden aan een hersenbloeding ik heb ook geen afscheid kunnen nemen dit is gewoon verschrikkelijk net een dagelijkse nachtmerrie ❤️🩹
Anne
25-03-2024
Reactie:
Begrijp je volledig mijn man is gestorven aan een anurisma aan het hart, ook niet gezien dachten aan een slokdarmontsteking , tot in de namiddag in het ziekenhuis gelegen, hadden het pas door toen de ader helemaal scheurden, toen was het te laat, hij was juist 59 jaar, ik begrijp je verdriet, het is bij mij 3 jaar geleden, maar voor mij is de pijn en het verdriet nog juist zoals op de dag dat het gebeurt is.
Veel sterkte.
Veel sterkte.
Nicole
28-03-2024
Ik mis mijn moeder (Verhaal 3)
Na het overlijden van mijn moeder heb ik immens verdriet gehad. Ik kan nog steeds niet zeggen dat de tijd het heelt, als ik denk aan mijn moeder haar strijd tegen haar ziekte en hoe we haar vonden, dan krijg ik nog steeds rillingen.
Ik heb de behoefte om te praten maar ik heb het idee dat de mensen om mij heen die behoefte niet delen of mij juist mijden. Wellicht zijn ze bang dat ik geemotioneerd raak. Dat is soms ook zo, maar niet altijd.
Dus huil ik maar stiekem, alleen. Dit zorgt ervoor dat ik daarna weer kan ontspannen.
Ik voel het gemis in mijn hele lichaam. Ik weet soms niet hoe ik het zonder haar moet redden.
En op een ander moment voel ik me ook weer goed omdat ik weet dat zij trots op me is hoe ik het doe.
Ik wil graag weer meer vreugde voelen, maar er zijn zoveel dingen die me aan haar herinneren.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-03-2024
50Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoe herkenbaar. Ik vond mijn moedertje dood in haar bed (na twee dagen) en binnen 2 jaar verloor ik mijn man, waar ik bijna 50 jaar mee getrouwd was. Ik mis ze beiden giga en huil veel (maar ook alleen maar als ik alleen ben).
De buitenwereld denkt dus ook dat ik het goed doe en dus wel red, maar de waarheid is anders. De vraag speelt bij mij nu, hoe vul ik het laatste stukje van mijn leven nog op een plezierige manier in. Ik ben 72 jaar!
Hanny
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn moeder is net 2 maanden geleden gestorven..
86.
Het afscheid was goed.
Maar ik voel me zo alleen ..
Ik heb zelf geen gezin..3 poezen..
En een klein sociaal netwerk.
Wie weet kunnen wij iets goeds voor elkaar betekenen??.
Ik woon in den bosch..Jij??.
Groet. Maria
Maria A.
> 2 jaar geleden
Reactie:
heel herkenbaar
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is vreselijk je moeder te moeten missen
Mijn moeder is april 2018 overleden , zij was 75 jaar
Het voelt als je basis kwijt zijn, het onvoorwaardelijke, wat er ook was, je moeder was er altijd
Ik mis haar vreselijk
Wens jou ook veel sterkte en kracht met dit verlies
Mijn moeder is april 2018 overleden , zij was 75 jaar
Het voelt als je basis kwijt zijn, het onvoorwaardelijke, wat er ook was, je moeder was er altijd
Ik mis haar vreselijk
Wens jou ook veel sterkte en kracht met dit verlies
Sylvia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn moeder is anderhalf jaar overleden aan de vreselijke ziekte, ze was 59 jaar ik word 40 we blijven achter met 2 kinderen heb een man maar geen moeder vader broertjes of zusjes voel me eenzaam zonder mijn moeder, we waren er altijd voor elkaar vooral het meest in moeilijke tijden, ik ben heel bang geworden voor het zelfde noodlot de beelden blijven terug komen het heeft 10 maanden geduurd tot dat te naar de hospice moest in Valkenburg waar ze naar 2 en een halve maand overleed ik huil veel en heb ook vaker geen zin meer
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb mijn moeder net verloren na een kort ziekbed, maar wel hele intense periode na 13 jaar mantelzorg voor haar. Als je iemand ziet afglijden in een ziekenhuis tot een klein hoopje ellende dat verscheurt je hart en als je haar moet wegbrengen en weet dat dit haar dood kan betekenen doet dat zeer en zijn alle afwegingen in zo;n moeilijke tijd een dilemma en ambivalent. Gelukkig had ik een zeer goede band met haar en dat blijft zo, maar haar gemis is groot en ik kan niet meer op mijn fietsje even aankomen voor gesprek, krant samen lezen of zomaar even langs bij je ouder. Nu moet ik verder zonder ouders en dat voelt leeg en zwaar. Ik heb er een baan voor moeten laten schieten om dit gemis en verdriet goed te gaan verwerken de komende maanden.
Maarten
> 2 jaar geleden
Reactie:
Allereerst heel veel sterkte voor iedereen!
Mijn moeder is 7 maanden geleden overleden aan kanker. Ik verzorgde haar en woonde bij haar. En opeens was ze er niet meer en is heel mijn leven veranderd. Alles draaide om haar en alles herinnert me aan haar. Het is nog steeds onwerkelijk en schrik nog als ik denk dat ze er niet meer is. Hoe kan ik leven zonder haar? Die vraag gaat continue door mijn hoofd. Aan de toekomst denken kan ik niet. Ik voel me dan schuldig en het is te confronterend. Ik verlang naar haar en mis haar vreselijk. Ik voel mijn armen niet als ik het verdriet toelaat. Zo nu en dan voel ik een druk op mijn borst. Dan grijp ik naar mijn hart, omdat ik daar pijn voel. Ik weet dat dit het leven is en dat het niet te vermijden is. Ik ben ook heel dankbaar voor alles, want heb haar wel zo lang in mijn leven mogen hebben. Al haar kinderen, meeste kleinkinderen en mijn vader waren bij haar overlijden, dus ze heeft goed heen kunnen gaan. Maar ondanks dat, heb ik het zo zwaar! Ik ben 37 maar voel me zo klein, zo machteloos, zo aanhankelijk en zo verloren zonder haar. Wat een liefde die een moeder je geeft... ondanks dat ik mijn best heb gedaan en er altijd voor haar was, wou ik dat ik meer had kunnen doen. Kon ik haar nog maar een keer zien, een keer knuffelen, een zoen op haar voorhoofd... maar ook mijn lieve moeder heeft haar moeder ooit verloren en ook zij heeft nog een mooi, gelukkig en waardig leven gehad zonder haar. Dat is wat moeders uiteindelijk ook willen voor hun kinderen. Dat we verder gaan en dat we weer gelukkig zullen zijn.
Ik weet me echt geen raad af en toe en denk soms dat ik gek word van verdriet. Maar ooit zal ik weer vreugde voelen, dat moet ik voor haar ook kunnen doen. Zij moet in vrede kunnen rusten en dat kan niet als ze weet dat haar kinderen kapot gaan van verdriet.
Voor nu wil ik nog verdriet hebben want ik kan niet zomaar verder gaan. Daar was zij een te goede moeder voor. Ik neem mijn tijd en overleef en als het moment daar is zal ik weer kunnen leven.
Ik hoop dat jullie rust kunnen vinden en heb enorm veel respect voor jullie. Want je moet heel sterk zijn om zoveel verdriet toe te laten en te omarmen. Al weten we ons vaak geen raad.
Heel veel sterkte en liefde voor iedereen❤️
Mijn moeder is 7 maanden geleden overleden aan kanker. Ik verzorgde haar en woonde bij haar. En opeens was ze er niet meer en is heel mijn leven veranderd. Alles draaide om haar en alles herinnert me aan haar. Het is nog steeds onwerkelijk en schrik nog als ik denk dat ze er niet meer is. Hoe kan ik leven zonder haar? Die vraag gaat continue door mijn hoofd. Aan de toekomst denken kan ik niet. Ik voel me dan schuldig en het is te confronterend. Ik verlang naar haar en mis haar vreselijk. Ik voel mijn armen niet als ik het verdriet toelaat. Zo nu en dan voel ik een druk op mijn borst. Dan grijp ik naar mijn hart, omdat ik daar pijn voel. Ik weet dat dit het leven is en dat het niet te vermijden is. Ik ben ook heel dankbaar voor alles, want heb haar wel zo lang in mijn leven mogen hebben. Al haar kinderen, meeste kleinkinderen en mijn vader waren bij haar overlijden, dus ze heeft goed heen kunnen gaan. Maar ondanks dat, heb ik het zo zwaar! Ik ben 37 maar voel me zo klein, zo machteloos, zo aanhankelijk en zo verloren zonder haar. Wat een liefde die een moeder je geeft... ondanks dat ik mijn best heb gedaan en er altijd voor haar was, wou ik dat ik meer had kunnen doen. Kon ik haar nog maar een keer zien, een keer knuffelen, een zoen op haar voorhoofd... maar ook mijn lieve moeder heeft haar moeder ooit verloren en ook zij heeft nog een mooi, gelukkig en waardig leven gehad zonder haar. Dat is wat moeders uiteindelijk ook willen voor hun kinderen. Dat we verder gaan en dat we weer gelukkig zullen zijn.
Ik weet me echt geen raad af en toe en denk soms dat ik gek word van verdriet. Maar ooit zal ik weer vreugde voelen, dat moet ik voor haar ook kunnen doen. Zij moet in vrede kunnen rusten en dat kan niet als ze weet dat haar kinderen kapot gaan van verdriet.
Voor nu wil ik nog verdriet hebben want ik kan niet zomaar verder gaan. Daar was zij een te goede moeder voor. Ik neem mijn tijd en overleef en als het moment daar is zal ik weer kunnen leven.
Ik hoop dat jullie rust kunnen vinden en heb enorm veel respect voor jullie. Want je moet heel sterk zijn om zoveel verdriet toe te laten en te omarmen. Al weten we ons vaak geen raad.
Heel veel sterkte en liefde voor iedereen❤️
Naad
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat fijn dat deze site bestaat. Ik ben 4 mnd geleden mijn moeder kwijt geraakt. Mijn vader was al overleden. Ik mis haar zo. Familie en vrienden lieten ons vallen na de uitvaart. Dus ook weinig contacten om het verdriet te delen. Merk ook mensen je een zeurpiet vinden. We hebben 3 jonge kinderen die geen oma s en opa s meer hebben.....dat is zwaar. Ik heb zelf geen inkomen en leef met angst mijn man te verliezen, niet goed natuurlijk. Ik heb nog veel vragen aan mijn moeder. Je verleden is opeens weg. Zo herkenbaar jullie berichten. We kregen van niemand steun of begrip.
Anne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Een heel herkenbaar verhaal. Heb hetzelfde gevoel en kan het met niemand delen. Mijn moeder is onverwachts overleden. Ze belde en riep “kom hier, kom hier”, na 10 minuten heeft ze een hartstilstand gekregen. Heb geen afscheid kunnen nemen. Drie uren later moesten wij haar van de beademing halen. Ik merk dat ik juist heel graag over mijn moeder wil praten, maar mijn omgeving doet of wil het niet. Je voelt je eenzaam en je huilt alleen. Ik heb mijn moeder altijd bijgestaan in alles, zo ook de laatste jaren als mantelzorger. Weet niet hoe ik zonder haar verder moet. Er is een leegte. Vooral als de zon schijnt wil ik naar haar toe, dan kon ze zo genieten. Wij samen op een terrasje of gewoon samen in de tuin lekker in de zon een ijsje eten. Sterkte allemaal!
Ellen
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn lieve moeder is net overleden, 1 dag voor de kerst. het was altijd haar favoriete tijd van t jaar. wij deden veel samen. ondanks strenge regels ivm de pandemie kon ik bij haar in t ziekenhuis verblijven tot ze dan toch helaas moest gaan. ik voel een eindeloos verdriet, de pijn is grenzeloos. ik weet niet hoe verder.
Angelika
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik lees je verhaal, het is net of het door mij geschreven is. Mijn moeder is 1 december 2020 overleden, ze was ziek, maar toch onverwachts. Ik voel precies wat jij bedoeld. Ik wens je veel sterkte, en als je de behoefte hebt om je verhaal aan een vreemde te doen, en miss ervaringen uitwisselen, mag je me altijd mailen. Gr. Diana
Diana
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn moeder was depressief, maar praatte er zelden met ons over, ze praatte vooral met mijn vader. Ik ben zelf ook depressief en een moeilijke prater. Na een ziekbed van nog geen jaar is ze in 2006 overleden aan longkanker. Ondanks dat ik veel gemist heb in mijn opvoeding mis ik haar toch nog elke dag.
Yvonne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn moeder is drie maanden geleden overleden .Ze was al een tijd ziek en kwam er pas een week voor haar overlijden achter dat ze uitgezaaide leverkanker had. Ik mis haar heel erg mijn zus is nog maar net overleden aan corona in okt. 2020. Haar man in 2017 en mijn broer in 2012 aan darmkanker .Ik ben iederéén kwijt ben als enige over aan mijn kant. En ik ben 61 jaar en vindt het zo moeilijk om er mee om te gaan.
anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Goedemiddag mevr mijn moeder is zo.3 maanden geleden overleden .ik voel.me nog verdrietig zo nu en dan en als ik huil is het ook zo over .en dan heb ik het in eens weer .en als ik iemand bij me is of mijn man of iemand anders hou ik me in denk ik . En ik voel.me er ook nog wel.moe onder .gr gerda
Gerda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi, ik mis mijn moeder ook alweer 8 jaar, zij had kanker van 2010-2013 nu is afgelopen maand mijn vader ook overleden dit was onverwachts, het gemis van mijn moeder komt nu heftiger boven, het troost mij dat ze weer samen zijn en het gemis is dan iets verzachtende maar…. tranen komen te pas en te onpas , het gemis is vreselijk, de omgeving snapt het vaak pas echt als ze het zelf meemaken! Sterkte, met het gemis, denk vooral aan de mooie herinneringen 👍🏻❤️
Christel
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hi, mijn moeder is in januari overleden, het gemis is gruwelijk. Ik probeer veel te lezen om wat rust te vinden. Ipv dat ik meer rust krijg, is het gemis overweldigend groot. Het lijkt erger te worden. Mijn moeder heeft een hele mooie leeftijd bereikt en ik zou niet mogen klagen, de dood hoort immers bij het leven en we leven niet voor eeuwig. Toch lijkt het erop dat ik maar niet aan het idee kan wennen , dat ze er niet meer is. Het doet teveel pijn.
Romy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik mis mijn moeder ook.het is nu vier maanden geleden ze wilde niet meer ze was dementerende, maar goed ik mis ze enorm. Ik ging wekelijk ze zat in tehuis naar haar toe belde regelmatig ,en ze is in haar slaap over leden ,ik kijk terug op.de herinneringen net zo als u zegt , ik huil regel matig als ik alleen ben maar daarna kan ik weer even ,u ook heel veel sterkte .
Gerda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn moeder is on juli dit jaar overleden. Ze had alzheimer/ dementie. Gelukkig herkende ze ons nog. Ze zat net 1 week in een verzorgingshuis. Jammer dat er geen praatgroep daarvoor is.
Marjo
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi, ik ben ook sinds kort mijn moeder verloren vanwege haar COPD long ziekte!
Ik heb het zelfde gevoel en momenten wat je hebt geschreven.
Het is echt ontzettend moeilijk om je dierbaar geliefde moeder te verliezen.
Maar je moet het zo zien, zij zal altijd aan je denken en voor je klaar staan in het huis.
Huilen mag en is heel logisch als je zoiets mee maakt, heb het zelfde probleem.
Wens je gecondoleerd en veel sterkte!
Ik heb het zelfde gevoel en momenten wat je hebt geschreven.
Het is echt ontzettend moeilijk om je dierbaar geliefde moeder te verliezen.
Maar je moet het zo zien, zij zal altijd aan je denken en voor je klaar staan in het huis.
Huilen mag en is heel logisch als je zoiets mee maakt, heb het zelfde probleem.
Wens je gecondoleerd en veel sterkte!
Andreas
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heel herkenbaar. Mijn moeder is 4 weken geleden overleden na een kort ziekbed. Ze had er vrede mee en dat moesten wij ook zei ze. Maar toch is het moeilijk. Ze was altijd zo flink. En het kwam ook zeer onverwachts. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Ze is dan wel 82 geworden maar toch. Ik mis haar ontzettend en huil veel als ik alleen ben. Voor de buitenwereld probeer ik me groot te houden. En als ik afleiding heb dan gaat het wel. Maar het blijft moeilijk. En het is ook nog zo kort geleden. En het kost tijd om het te verwerken natuurlijk.
Fenny
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ben ook 3 maanden geleden mijn papa verloren en ik kom het niet te boven.Mijn papa was alles voor mij.Ik heb zin in niks meer .Iedereen zegt dat ik verder moet met mijn leven dat papy niet zou gewild hebben dat ik maar blijf Wenen.Allemaal gemakkelijk gezegd .Mag van mijn man niet wenen dus doe ik dat als ik alleen ben.Voel me echt rot vanbinnen
Fabienne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ook ik verloor mijn mama (zie verhaal 220). Ik begrijp goed hoe je je voelt, dat alleen rouwen. Ook ik doe dat omdat mits mijn papa volgde, ik wees ben nu. En aan mijn zussen heb ik niet veel, zij hebben hun eigen leven, het is 1 richtingsverkeer van mijn kant. Daar word je moe van, zoals jij ook dat je je niet begrepen voelt. Probeer je aan iets op te trekken. Moeilijk, ik weet het... Ik probeer het door portret van mama te tekenen, over mijn ouders te schrijven en in mezelf met hen te praten. Heb het gevoel dat ik nog meer dan 2 x per week op bezoek had moeten gaan. Het waren zo toffe mensen en het gemis doet zoveel pijn.
Line
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo allemaal,
Wat fijn dat jullie al jullie ervaringen en verhalen delen, ik raak er stil van.
Ik ben 33 jaar en heb mijn moeder van 68 jaar net 3 weken geleden verloren plotseling.
Mama, ik en papa waren echt een team, zeer close met z’n drieën en ongeacht dat ik al jaren niet meer in dezelfde omgeving woon sprak ik ze zowat iedere dag.
Helaas had ze heel veel hoofdpijn wat achteraf hersenbloedingen waren, op het moment dat ze wegzakte was papa bij haar en had ze al door dat haar oogjes niet meer open konden blijven en zocht ze als laatste moment papa zijn arm om vast te houden en te knijpen. Daarna is ze is diepe coma gekomen en moesten wij vervolgens 24 uur later afscheid van haar nemen. Gelukkig hebben wij als grote familie allemaal afscheid van haar genomen en waren wij erbij tot haar laatste adem.
Op dit moment is alles nog zo vers en ben ik nog maar net wennen aan een leven zonder haar. Ook het feit dat mijn papa na 50 jaren samen alleen is, doet mij zoveel pijn.
Op dit moment heb ik ups en downs, maar beleef ik onbewust ook echt slechte dagen.
De ene dag gaat het “oke” en de andere dag wordt ik wakker met verdriet en voelt alles zwaar. Ik heb moeite met denken aan de toekomst omdat ik nu weet dat ik zelf bepaalde levensfasen nu zonder moeder zal moeten beleven. Dit doet mij ontzettend veel pijn, want wat had ik haar nog graag bij mij gehad. Daarnaast merk ik dat ik onbewust ook erg afwezig ben of dingen snel vergeet en is mijn concentratieboog echt laag. Ik ben benieuwd of jullie dit ook ervaren?
Ik huil elke dag omdat de klap van het gemis van haar in mijn dagelijks leven nu steeds komt, uiteraard hoop ik dat dit beter wordt maar ik weet het niet… tijd zal het zeggen…
Heel veel sterkte allemaal en als je een keer eenzaam voelt, denk ik eraan, je bent niet alleen
Wat fijn dat jullie al jullie ervaringen en verhalen delen, ik raak er stil van.
Ik ben 33 jaar en heb mijn moeder van 68 jaar net 3 weken geleden verloren plotseling.
Mama, ik en papa waren echt een team, zeer close met z’n drieën en ongeacht dat ik al jaren niet meer in dezelfde omgeving woon sprak ik ze zowat iedere dag.
Helaas had ze heel veel hoofdpijn wat achteraf hersenbloedingen waren, op het moment dat ze wegzakte was papa bij haar en had ze al door dat haar oogjes niet meer open konden blijven en zocht ze als laatste moment papa zijn arm om vast te houden en te knijpen. Daarna is ze is diepe coma gekomen en moesten wij vervolgens 24 uur later afscheid van haar nemen. Gelukkig hebben wij als grote familie allemaal afscheid van haar genomen en waren wij erbij tot haar laatste adem.
Op dit moment is alles nog zo vers en ben ik nog maar net wennen aan een leven zonder haar. Ook het feit dat mijn papa na 50 jaren samen alleen is, doet mij zoveel pijn.
Op dit moment heb ik ups en downs, maar beleef ik onbewust ook echt slechte dagen.
De ene dag gaat het “oke” en de andere dag wordt ik wakker met verdriet en voelt alles zwaar. Ik heb moeite met denken aan de toekomst omdat ik nu weet dat ik zelf bepaalde levensfasen nu zonder moeder zal moeten beleven. Dit doet mij ontzettend veel pijn, want wat had ik haar nog graag bij mij gehad. Daarnaast merk ik dat ik onbewust ook erg afwezig ben of dingen snel vergeet en is mijn concentratieboog echt laag. Ik ben benieuwd of jullie dit ook ervaren?
Ik huil elke dag omdat de klap van het gemis van haar in mijn dagelijks leven nu steeds komt, uiteraard hoop ik dat dit beter wordt maar ik weet het niet… tijd zal het zeggen…
Heel veel sterkte allemaal en als je een keer eenzaam voelt, denk ik eraan, je bent niet alleen
Valerie
01-05-2022
Reactie:
Ik lees jullie verhalen en jullie verdriet met een bepaalde jaloersheid. Misschien klinkt dat raar. Maar ik verloor mijn moeder toen ik 11 was. We konden dat als gezin niet verwerken. Inmiddels ben ik 53 en ik ben door de jaren heen haar steeds meer en meer gaan missen. Het verdriet nu aan t verwerken. En het is zoveel meer dan missen. Het is niet met haar opgegroeid zijn. Niet weten hoe je volwassen bent naast je moeder. Geen vreugdevolle herinneringen om op te teren.Komt nog bij dat ik een man trouwde die me op.de meest gruwelijke manier bedroog. Een kind alleen opvoedde en nu alleen sta...
Gaat dit gemis ooit over. Mijn leven is zo raar verlopen
Gaat dit gemis ooit over. Mijn leven is zo raar verlopen
joan
25-05-2022
Reactie:
Ik heb heel intensief voor mijn moeder gezorgd en woonde ook bij haar. Op haar verjaardag heb ik haar overleden in haar bed gevonden echt vreselijk. Mijn moeder kreeg in 2012 diagnose borst kanker allerlei behandelingen hebben haar leven kunnen rekken tot augustus 2021 toen het inmiddels op verschillende plaatsen was uitgezaaid. Ik deed alles met mijn moeder zij was voor mij 3 in 1. mijn moeder, vriendin, zus maar vooral mijn maatje van de gezelligheid. We gingen vaak erop uit samen en nu zomaar uit mijn leven weg genomen. Ik heb veel verdriet en kom maar amper voorruit terwijl ik zo veel moet een baan zoeken zaken afwikkelen rondom overlijden. Ik kan eigenlijk niet zonder haar leven. ]
Anoniem
29-05-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Reactie:
Mijn moedertje en mijn schoonmoeder zijn beide overleden binnen een half uur in de corona fase maar niet aan corona
Mijn schoonmoeder om kwart over 4en mijn mama om kwart voor 5
Niet te geloven, ben 1,5 jaar verder en ik kan er niet mee omgaan, het gemis is zo intens
Mijn moedertje was al 8jaar dementerende en ik verzorgde mijn mama iedere dag
En nu is er niets meer
Zo bizar eng,,,, ik begrijp het niet
Mijn liefde was zo sterk voor haar en daardoor is er dat ongeloof
Hele heftige tijd na het verlies van moeders
Bah ik kan er nog niet over praten
Mijn schoonmoeder om kwart over 4en mijn mama om kwart voor 5
Niet te geloven, ben 1,5 jaar verder en ik kan er niet mee omgaan, het gemis is zo intens
Mijn moedertje was al 8jaar dementerende en ik verzorgde mijn mama iedere dag
En nu is er niets meer
Zo bizar eng,,,, ik begrijp het niet
Mijn liefde was zo sterk voor haar en daardoor is er dat ongeloof
Hele heftige tijd na het verlies van moeders
Bah ik kan er nog niet over praten
Jac
13-07-2022
Reactie:
Goedeavond ik val dan meteen met de deur in huis omdat ik mijn moeder in 2015 heb verloren .gelukkig had ik facebook vrienden met die ik kon praten ik tron daarna mijn gumpies aan ben gaan morgen en Ja hoor de pijn Warminster ik mis haar nog elke dag maar ik doe nu leuke dingen in de tuin misschien kun je me toevoegen op fb
Groetjes
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Groetjes
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Patricia
19-10-2022
Reactie:
Dit is zo herkenbaar. Mijn moeder is nu ruim 5 geleden overleden, maar ik mis haar bijna elke dag. Er zijn periodes dat het gemis niet zo sterk aanwezig is. En ik geloof ook dat ze over me waakt. Maar soms is het gemis toch groot.
Olaf
22-10-2022
Reactie:
Mijn moeder is 15 dagen geleden overleden. Mijn vader is 9 jaar geleden overleden. Mijn moeder is 88 jaar geworden. Ze had een blaasontsteking en dat ging goed en ze mocht weer naar huis werd ons op woensdag verteld. De volgende dag werd dat heel anders en kregen we te horen dat ze nog hooguit een week te leven had. Dat werden uiteindelijk 3 weken en is ze in haar slaap overleden. Net voordat wij daar waren. Ze heeft een goed leven gehad en ik heb haar verteld dat ik we haar gaan missen maar dat we het zullen redden.
Er gaat echter geen dag voorbij zonder tranen. Ik voel me kapot van verdriet en ik mis haar enorm. Ik probeer me goed te houden voor mijn gezin maar het liefste ga ik haar achterna.
Ik ga zeker geen zelfmoord plegen.
Dat zeker niet. Ik weet dat mijn gezin mij niet wil missen. Maar ik ben mijn fundering kwijt.
Ik voel me meerdere malen geramd door een bulldozer.
Ik wil mijn moeder zo graag nog even bellen.
Nog een keer bij haar langsgaan.
Haar nog even ergens mee naartoe nemen.
Haar huis is leeg. De sleutels zijn afgegeven.
Nooit meer daar naar toe.
Ik zie overal uiltjes. Ze hield van beeldjes van uilen.
En straks dan kerst met een stoel minder.
Hoe ga ik dat doen ?
Een goede vriendin. Althans, dat dacht ik.
Ze wist dat mijn moeder lag te overlijden.
Toch duurde het 2 weken voor ze iets van zich liet horen. Ze was verbaasd dat ik niets had laten weten dat mijn moeder overleden was. Ik zei; “moet dat dan? Nee, dat hoefde niet.”zei ze. Ik was niet zo aardig. Ik had steun verwacht. Stom van me.
Mensen weten niet wat het inhoud. Je moeder verliezen. Tot ze het zelf meemaken.
Ook ik had het niet zo verwacht, deze heftige gevoelens.
Het is goed om hier te lezen dat ik zeker niet raar ben met mijn heftige gevoelens.
Het is heel zwaar zonder mijn mamsie
Er gaat echter geen dag voorbij zonder tranen. Ik voel me kapot van verdriet en ik mis haar enorm. Ik probeer me goed te houden voor mijn gezin maar het liefste ga ik haar achterna.
Ik ga zeker geen zelfmoord plegen.
Dat zeker niet. Ik weet dat mijn gezin mij niet wil missen. Maar ik ben mijn fundering kwijt.
Ik voel me meerdere malen geramd door een bulldozer.
Ik wil mijn moeder zo graag nog even bellen.
Nog een keer bij haar langsgaan.
Haar nog even ergens mee naartoe nemen.
Haar huis is leeg. De sleutels zijn afgegeven.
Nooit meer daar naar toe.
Ik zie overal uiltjes. Ze hield van beeldjes van uilen.
En straks dan kerst met een stoel minder.
Hoe ga ik dat doen ?
Een goede vriendin. Althans, dat dacht ik.
Ze wist dat mijn moeder lag te overlijden.
Toch duurde het 2 weken voor ze iets van zich liet horen. Ze was verbaasd dat ik niets had laten weten dat mijn moeder overleden was. Ik zei; “moet dat dan? Nee, dat hoefde niet.”zei ze. Ik was niet zo aardig. Ik had steun verwacht. Stom van me.
Mensen weten niet wat het inhoud. Je moeder verliezen. Tot ze het zelf meemaken.
Ook ik had het niet zo verwacht, deze heftige gevoelens.
Het is goed om hier te lezen dat ik zeker niet raar ben met mijn heftige gevoelens.
Het is heel zwaar zonder mijn mamsie
Ilona
06-11-2022
Reactie:
Ik herken de verhalen. Mijn moeder is half januari overleden op 95 jarige leeftijd na een kort ziekbed. Ik houd heel veel van haar en heb er alles aan gedaan om haar leven zo mooi mogelijk te maken. Ik heb haar vanaf 2016 verzorgd, de laatste twee jaren heel intensief waardoor ik ook niet meer kon werken. Nu zit je alleen in een grote flat met niemand die naar je omkijkt. De wereld om je heen is kil, het draait alleen maar om geld, geld, geld. Dat komt nu veel harder binnen als toen mijn moeder er nog was. Hulpverleners zeggen "er komen lichtpuntjes", nou ik zie ze niet. Het is moeilijk om je dag door te komen zonder moeder want je bent het verzorgen gewend. Het enige waar ik tot nu toe iets uithaal is het geloof en de kerk. Dat is voor mij iets spiritueels. De rest is materialistisch en maakt het zwaar om het verlies überhaupt te kunnen verwerken.
Ruud
30-01-2023
Reactie:
Hoi mijn moeder is ook 2 jaar geleden overleden aan kanker. Herken mij enorm in je verhaal en de eenzaamheid die je er bij kan voelen. Weinig mensen begrijpen het en willen of kunnen er niet over praten. De ene dag gaat beter dan de andere dag. Gemis wordt alleen niet minder maar juist meer. Alle emoties plus een schuldgevoel komen naar boven. Zo graag zou ik de tijd terug willen draaien. Mijn moeder heeft maar kort oma kunnen zijn. Ze wilde dat altijd zo graag. Het voelt heel oneerlijk. De beste moeder en oma die ik maar kan wensen is er niet meer. Het was ook nog in de corona. Zusters en dokters waren totaal niet meelevend of meevoelend. We zijn slecht geïnformeerd en niet goed op de hoogte gebracht van Alles wat speelde. Het voelde allemaal heel koud.Ik heb voor mijn gevoel daarom nooit goed of fijn afscheid kunnen nemen. Voel mij daar nog altijd schuldig over.
Ester
20-02-2023
Reactie:
Ik voel precies wat je voelt ...kan hier ook niet mee omgaan .
En mis haar heel erg zoveel dat het pijn doet
En mis haar heel erg zoveel dat het pijn doet
Heidi
11-03-2023
Reactie:
Hallo, ik kan je helemaal begrijpen . Ik vindt het ook moeilijk, mijn vader is er al 14 Jr niet meer dus ben nu wees. Ik mis de dagelijkse telefoontjes, haar stem ,haar liefde en ondanks dat ik haar niet iedere week zag,het naar haar toe kunnen gaan. Ik voel me soms alleen ondanks mijn vrouw en kinderen. Het is een soort van heimwee.
Herm
22-03-2023
Reactie:
veel moed kan je heel goed begrijpen
Anoniem
14-04-2023
Reactie:
Ik herken de pijn, en het willen delen, van het verlies, pijn, verdiet, je gedachten en ervaringen en herinneringen goed.
Mijn moeder is 11 juni 22 overleden. Ik mis haar zo, scheur in mijn ziel. Ik merk ook dat ik het zou willen delen, maar weet niet hoe. Mijn persoonlijke omgeving wil ik er niet mee belasten, ieder gaat ook op zijn eigen manier met rouw om. Is er zoiets als een groep over rouw als volwassen vrouwe over haar bejaarde moeder? Soms vraag ik me af of die intense pijn gemis wel gezond is? Maar ook de onmacht richting de zorg en de frustraties vermengd in de rouw
Jana
Mijn moeder is 11 juni 22 overleden. Ik mis haar zo, scheur in mijn ziel. Ik merk ook dat ik het zou willen delen, maar weet niet hoe. Mijn persoonlijke omgeving wil ik er niet mee belasten, ieder gaat ook op zijn eigen manier met rouw om. Is er zoiets als een groep over rouw als volwassen vrouwe over haar bejaarde moeder? Soms vraag ik me af of die intense pijn gemis wel gezond is? Maar ook de onmacht richting de zorg en de frustraties vermengd in de rouw
Jana
Jana
27-04-2023
Reactie:
Hoi ,
Ik ben m'n moeder in januari jl verloren aan 6 maanden strijdt en vechten maar mocht helaas niet baten.
Ik voel me ontheemd met schuldgevoelens , erge gemis, ben mn vader ook al verloren en ben wees op mn 44 ste. en ik zie haar steeds voor me toen ze overleed en het lijden vooraf. De meeste vrienden vinden het heel erg maar heb niet het idee dat ze me voelen en of begrijpen dat ik er nog last van heb en dat maakt mij ook weer eenzaam.
Ik ben m'n moeder in januari jl verloren aan 6 maanden strijdt en vechten maar mocht helaas niet baten.
Ik voel me ontheemd met schuldgevoelens , erge gemis, ben mn vader ook al verloren en ben wees op mn 44 ste. en ik zie haar steeds voor me toen ze overleed en het lijden vooraf. De meeste vrienden vinden het heel erg maar heb niet het idee dat ze me voelen en of begrijpen dat ik er nog last van heb en dat maakt mij ook weer eenzaam.
Jetske
18-05-2023
Reactie:
Ik heb mijn moeder op 4 april 2023 plotseling verloren. Ze was 81 jaar. Ikzelf ben 50. Wij waren twee handen op een buik, eigenlijk gewoon hartsvriendinnen. Ik belde elke morgen met haar, op die bewuste morgen, nam ze de telefoon niet op, ik ben toen polshoogte gaan nemen. Ik vond haar in de gang… vreselijk… ik heb zoveel verdriet. Ik mis haar heel erg, zie continue het beeld in de gang voor me. Mijn vader ben ik in 2000 verloren, ik heb geen broers en of zussen. Gelukkig wel een lieve man en zoon, maar toch voel ik mij heel alleen nu. Fijn om hier ook even mijn hart te
kunnen luchten.
kunnen luchten.
Wendy
29-05-2023
Reactie:
Ik ben mijn moeder in april verloren. Mis haar zo intens. We woonden bij elkaar in de buurt, belden elkaar iedere morgen en nog tig x op een dag. We waren elke dag samen en anderhalf jaar voor haar gemantelzorgd. Toen ze overleed kreeg ik een ontzettende paniek aanval en uitslag over hele lijf. Ik vind t zo zwaar zonder haar. Mis haar elke dag meer. Ben alleenstaand en maar klein netwerk. T is zo zwaar alleen. Rouw is nog rauwer als je alleen bent. Sterkte iedereen.
Ikke
10-07-2023
Reactie:
Mijn moeder is begin juli 2023 overleden... Dus het is pas gebeurd op het moment van schrijven. Het gebeurde onverwachts, aangezien een aantal maanden geleden wij er helemaal niet aan dachten dat het zo zou eindigen. En ze is maar 70 jaar geworden, wat ik best jong vindt. Ik ben nu bang dat ik over dit verlies nooit echt heen zal komen. Uiteraard is het nog best recent, maar ik weet ook dat mijn moeder en ik door dik en dun gingen sinds ik kan denken. Ik mis de dagelijkse gesprekken en het samenzijn. Zo herkenbaar wat ik hier lees van jullie allemaal. Ik denk dat de omgeving zelf niet zo goed beseft wat het voor iemand kan betekenen om zijn moeder of vader te verliezen (vooral als ze dit zelf nog niet hebben meegemaakt). Dus het voelt dan ook best eenzaam, ondanks dat mensen je condoleren en steun betuigen.
Ik wens iedereen veel sterkte met het verlies en moeilijke periode.
Ik wens iedereen veel sterkte met het verlies en moeilijke periode.
M.
10-07-2023
Reactie:
Heel herkenbaar al deze verhalen. 2 juni 2023 is mijn mama overleden aan longkanker. Ik mis haar zo erg. En het doet me pijn om te weten dat mijn papa nu alleen verder moet. Door de rouwverwerking ben ik extreem moe en heb dagen dat elke vezel in mijn lijf pijn doet. Mijn mama zou willen dat we weer konden genieten maar dat lukt nu nog niet. Ik neem de dagen met de dag en neem mam in mijn hart overal mee naartoe.
S
22-07-2023
Reactie:
Heel herkenbaar al deze verhalen. 2 juni 2023 is mijn mama overleden aan longkanker. Ik mis haar zo erg. En het doet me pijn om te weten dat mijn papa nu alleen verder moet. Door de rouwverwerking ben ik extreem moe en heb dagen dat elke vezel in mijn lijf pijn doet. Mijn mama zou willen dat we weer konden genieten maar dat lukt nu nog niet. Ik neem de dagen met de dag en neem mam in mijn hart overal mee naartoe.
S
22-07-2023
Reactie:
Ik heb mij moeder vandaag 1 week verloren ze lag 1 weekje in coma ik heb haar 2 weken niet gehoord en ook niet goed gezien ik heb haar gezien maar met allemaal kabels ze lag op de intesive care ic , ik mis haar zo erg , ik wil haar zien zeggen dat ik van haar heel heel erg van haar hou maar waar vind ik haar inshallah zie ik haar in de paradijs inshallah ❤️❤️❤️
Anoniem
29-08-2023
Reactie:
Ik herken me helemaal in jouw verhaal. Het gemis is niet in woorden uit te drukken. Ik koester daarom de fijne herinneringen.
Olaf
01-10-2023
Reactie:
Hallo,ik ben mijn liefste mama 5 weken geleden verloren .ze was 69
Ze had uitgezaaide maagkanker maar is uiteindelijk overleden aan 2 herseninfarcten..t verdriet wordt elke dag erger ,huil heel veel
Ik mis der vreselijk en merk dat ik heel moe ben en me moeilijk kan concentreren op dingen
Sterkte iedereen ❤️
Ze had uitgezaaide maagkanker maar is uiteindelijk overleden aan 2 herseninfarcten..t verdriet wordt elke dag erger ,huil heel veel
Ik mis der vreselijk en merk dat ik heel moe ben en me moeilijk kan concentreren op dingen
Sterkte iedereen ❤️
Miranda
27-11-2023
Reactie:
Zo herkenbaar ♥️♥️♥️
Lietje
28-11-2023
Reactie:
Mijn moeder is vierenhalve maand geleden redelijk onverwacht overleden. Ze was 87, maar was tot een jaar geleden nog helemaal goed, mobiel en zelfstandig. En ze zag er 15 jaar jonger uit. In 2014 is copd geconstateerd, maar daar had ze nooit last van. Het enige verschil met daarvoor was dat ze iedere ochtend een inhalator moest gebruiken. Ze is in 2022 in het ziekenhuis terechtgekomen met een longaanval en na die opname kreeg ze het steeds benauwder. Totdat ik haar meer dood dan levend aantrof in bed. In ben de hele nacht in het ziekenhuis bij haar gebleven en in de ochtend stopte ze met ademen. Ik ben enig kind zonder kinderen en mijn moeder hoorde bij mij. Mijn vader is in 2004 overleden en die mis ik nu ook meer dan ooit. Door mijn moeder had ik 19 jaar lang nog een stukje vader, maar dat is nu dus ook weg. Ik kan geen herinneringen meer aan mijn vader ophalen. Doordat ze er nu allebei niet meer zijn, voel ik me ontworteld en ontheemd. Het klopt niet meer. Ik was mijn hele leven het allerbelangrijkste voor mijn ouders en vond dat altijd vanzelfsprekend. Ik dacht daar nooit over na, totdat ze er alle twee niet meer waren…Ik heb erge heimwee naar mijn ouders en naar hoe fijn het vroeger was. Ik kijk heel vaak naar oude foto’s en heb een soort hyperinteresse in ieder detail van die foto’s. Ik weet niet of mensen het herkennen, maar het schuldgevoel knaagt ook. “Had ik maar dit gezegd” en “Had ik maar dat gedaan”. Iedere keer als ik even een half uurtje niet aan mijn moeder denk, komt het gemis driedubbel terug. Over alles ligt nu een grauwsluier. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog zo blij kan worden als vóór mijn moeders dood. Ze betekende alles voor me, ze was ook mijn raadgever. Als ik met iets zat, belde ik mijn moeder. Of ik ging naar haar toe. Ze zei dan iets waardoor ik me altijd meteen beter ging voelen. Nu kan ze me niet meer helpen met mijn allergrootste, allerdeprimerendste probleem: dat ze dood is en ik haar verschrikkelijk mis.
Dani
05-02-2024
Reactie:
Wat een mooie verhaal.
Ik herken me zelf hier 200% in.
Kreeg meteen tranen.
Ik herken me zelf hier 200% in.
Kreeg meteen tranen.
Edith
20-03-2024
Reactie:
Heel herkenbaar mijn moeder ook verloren 1,5 jaar geleden. Het gemis en verdriet is enorm en mijn leven staat sindsdien stil.
I
27-03-2024
Reactie:
Heel herkenbaar mijn moeder ook verloren 1,5 jaar geleden. Het gemis en verdriet is enorm en mijn leven staat sindsdien stil.
I
27-03-2024
Mijn autistische broer (36) is plots overleden (Verhaal 496)
3 maanden geleden heb ik mijn broer gevonden. Hij woonde op zichzelf en was niet op zijn werk verschenen die ochtend. Een telefoontje van zijn baas: "We maken ons zorgen, er brand wel licht in huis maar hij doet niet open. Kom je snel?"
Hij bleek gestikt te zijn in een epileptische aanval. Reanimatie mocht niet meer baten.
Ik vind het zo onwerkelijk en voel me zo leeg van binnen. Het liefst zou ik de hele dag in bed liggen. Slapen gaat beroerd, lichamelijk ben ik ook erg moe. Ik heb zelf een man en kindje van 2 jaar, daar blijf ik voor doorgaan. Maar het is heel zwaar om te dragen
Hij bleek gestikt te zijn in een epileptische aanval. Reanimatie mocht niet meer baten.
Ik vind het zo onwerkelijk en voel me zo leeg van binnen. Het liefst zou ik de hele dag in bed liggen. Slapen gaat beroerd, lichamelijk ben ik ook erg moe. Ik heb zelf een man en kindje van 2 jaar, daar blijf ik voor doorgaan. Maar het is heel zwaar om te dragen
Christa
30-01-2024
laatste reactie: 24-03-2024
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Veel sterkte met dit verlies. Geef je verdriet de ruimte die het nodig heeft.
K
08-02-2024
Reactie:
Hoi Christa,
Oh wat erg dat je broer is overleden, echt heel verdrietig. Heel veel sterkte. Ik weet helaas hoe je je voelt, ik ben vorig jaar mijn zus van 43 verloren. Wie weet kunnen we elkaar helpen. Mocht je het prettig vinden mag je contact met me opnemen.
Hartelijke groet Sandra
Oh wat erg dat je broer is overleden, echt heel verdrietig. Heel veel sterkte. Ik weet helaas hoe je je voelt, ik ben vorig jaar mijn zus van 43 verloren. Wie weet kunnen we elkaar helpen. Mocht je het prettig vinden mag je contact met me opnemen.
Hartelijke groet Sandra
Sandra
24-03-2024
Wil je ook je hart luchten?
Lieve moeder kwijt. (Verhaal 522)
Hallo,
Mijn naam is Carine en ik ben 65.
3,5 jaar geleden verloor ik m'n lieve moeder en sindsdien is niets nog hetzelfde.
Ze was m'n alles, mijn steun en toeverlaat, mijn beste vriendin, wij waren echt 2 handen op 1 buik. Nu ben ik alles kwijt, ben enig kind en heb niemand meer. Alle dagen ben ik alleen en soms weet ik echt niet hoe ik verder miet en wat ik hier nog doe zo alleen. Het leven heeft nog weinig zin.
Ik zou graag lotgenoten vinden om mee te praten en ervaringen uit te wisselen.
Mocht iemand contact met mij willen opnemen, mijn emailadres is
carine.detry@skynet.be
Bedankt voor eventuele reacties.
Groetjes,
Carine
Mijn naam is Carine en ik ben 65.
3,5 jaar geleden verloor ik m'n lieve moeder en sindsdien is niets nog hetzelfde.
Ze was m'n alles, mijn steun en toeverlaat, mijn beste vriendin, wij waren echt 2 handen op 1 buik. Nu ben ik alles kwijt, ben enig kind en heb niemand meer. Alle dagen ben ik alleen en soms weet ik echt niet hoe ik verder miet en wat ik hier nog doe zo alleen. Het leven heeft nog weinig zin.
Ik zou graag lotgenoten vinden om mee te praten en ervaringen uit te wisselen.
Mocht iemand contact met mij willen opnemen, mijn emailadres is
carine.detry@skynet.be
Bedankt voor eventuele reacties.
Groetjes,
Carine
Carine
22-03-2024
Toon reacties Verberg reacties
Verlies van mijn vrouw (Verhaal 499)
Ik man 70 jaar kan er niet bij dat mijn vrouw er niet meer is,,zij is op 69 jarige leeftijd overleden aan een onbekende virus.die haar lichaam heeft vergiftigd
Ik slaap niet meer ik heb zoveel verdriet,en raak vaak in paniek,en weet het dan niet meer
En doe niets anders dan huilen .ik mis haar vreselijk,wij waren 15 en 16 jaar toen wij elkaar leerden kennen en waren onafscheidelijk,en nu moet je alleen verder,wij waren 51 jaar getrouwd en hebben veel gereisd,waar ik aan terug kan denken.stel niet uit en wacht niet tot dat je met pensioen gaat als je graag wat wilt en je kunt het doen,doe het dan, wie zegt dat er een morgen is ,nu is zij er niet meer en moet alleen verder.en elke dag heb ik veel verdriet en mis haar vreselijk
Johan
23-10-2023
Ik slaap niet meer ik heb zoveel verdriet,en raak vaak in paniek,en weet het dan niet meer
En doe niets anders dan huilen .ik mis haar vreselijk,wij waren 15 en 16 jaar toen wij elkaar leerden kennen en waren onafscheidelijk,en nu moet je alleen verder,wij waren 51 jaar getrouwd en hebben veel gereisd,waar ik aan terug kan denken.stel niet uit en wacht niet tot dat je met pensioen gaat als je graag wat wilt en je kunt het doen,doe het dan, wie zegt dat er een morgen is ,nu is zij er niet meer en moet alleen verder.en elke dag heb ik veel verdriet en mis haar vreselijk
Johan
23-10-2023
Johan
09-02-2024
laatste reactie: 21-03-2024
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Johan,
Het verhaal gelezen, ik besef wat je doormaakt wat een verdriet.
Wij waren dat jaar 50 jaar getrouwd, zij is
67 geworden. Het is nu 3 jaar geleden.
Mis haar elke dag. Wij waren ook echte soulmate. Ik ben nu 72 maar weet ook niet hoe nu verder.
Ik fiets heel veel, dat helpt wel.
Johan heel veel sterkte.
Mvg Jan
Het verhaal gelezen, ik besef wat je doormaakt wat een verdriet.
Wij waren dat jaar 50 jaar getrouwd, zij is
67 geworden. Het is nu 3 jaar geleden.
Mis haar elke dag. Wij waren ook echte soulmate. Ik ben nu 72 maar weet ook niet hoe nu verder.
Ik fiets heel veel, dat helpt wel.
Johan heel veel sterkte.
Mvg Jan
Jan
17-02-2024
Reactie:
Mijn man is in aug.2023 overleden. 71 jaar oud.
Wij zouden dit jaar 50 getrouwd zijn
Ik huil nog steeds iedere dag ….en ik ben zo bang dat ik er niet overheen kom
Ik krijg nu ook veel lichamelijke klachten.
Ik mis hem zo verschrikkelijk…
Lieve Johan….sterkte…ik weet wat je voel.
Wij zouden dit jaar 50 getrouwd zijn
Ik huil nog steeds iedere dag ….en ik ben zo bang dat ik er niet overheen kom
Ik krijg nu ook veel lichamelijke klachten.
Ik mis hem zo verschrikkelijk…
Lieve Johan….sterkte…ik weet wat je voel.
Anneke
17-02-2024
Reactie:
Eigenlijk weet ik niet, Johan, wat ik je moet mailen. In gevoel, diep in mijn hart, wil ik je van alle verdriet verlossen. Maar ik kan dat niet, want ik heb ook een inmens groot verdriet. Mijn man is op 73 jarige leeftijd overleden op 24 januari van dit jaar. Woensdag, 20 maart, word ik 70 jaar. Vreselijk zonder hem en volgend jaar zouden we 50 jaar getrouwd zijn. Mijn dochter en mijn lieve kleinzoontje, 8 jaar, zijn ook kapot van verdriet. Ook mijn schoonzoon. Maar, ik vond jouw bericht opmerkelijk, omdat jij het heeft over een virus en deze zorgde voor en vergiftiging. Zo is mijn man ook gestorven. Binnen 24 uur! Zoiets onbegrijpelijk.... een virus. Volgens mij kunnen wij hierover met elkaar praten/mailen omdat onze lieve partners wellicht overeenkomsten hebben: virusvergiftiging. Ik heb er ook een woede over. Jij ook? Misschien verneem ik niets van je...... maar als dat zo is, wens ik je heel veel kracht en alles toe, wat je verder kan helpen,
Les,
Les,
Les
17-03-2024
Reactie:
Beste Johan, ik hoop dat jij mij kan bereiken. Zal dat lukken?
Samen hierover praten, helpt ons verder, voel ik.
Probeer contact met mij op te nemen?
Lieve groet,
Les.
Samen hierover praten, helpt ons verder, voel ik.
Probeer contact met mij op te nemen?
Lieve groet,
Les.
Les
21-03-2024
Ze was me álles (Verhaal 488)
Ik mis mijn moeder heel erg .Ik kan er moelijk mee omgaan, ze was me álles.
Hoe moet je er mee om gaan?
Praten, ja kan ,maar het gemis blijft het zelfde.
Hoe moet je er mee om gaan?
Praten, ja kan ,maar het gemis blijft het zelfde.
Anna
14-01-2024
laatste reactie: 21-03-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik voel precies hetzelfde. Mijn moeder is 3,5 jaar geleden gestorven en ik raak er maar niet overheen. Weet ook totaal niet hoe ik verder moet. Nog mensen hier die zich zo voelen?
Carine
21-03-2024
Opzoek naar lotgenoten (Verhaal 516)
Ik ben Carina, 26 jaar oud en ik ben mijn partner kwijtgeraakt.
We woonden al een tijdje samen en waren al een paar maanden verlooft. Ik mis hem en het leven die ik had opgebouwd heel erg.
Ik ben opzoek naar lotgenoten rond dezelfde leeftijd die ook hun partner zijn kwijtgeraakt. Om te kunnen delen hoe het leven nu is, elkaar tips te kunnen geven, elkaar te kunnen steunen en te luisteren naar de mooie verhalen die we over onze partner nog kunnen delen.
Liefs,
We woonden al een tijdje samen en waren al een paar maanden verlooft. Ik mis hem en het leven die ik had opgebouwd heel erg.
Ik ben opzoek naar lotgenoten rond dezelfde leeftijd die ook hun partner zijn kwijtgeraakt. Om te kunnen delen hoe het leven nu is, elkaar tips te kunnen geven, elkaar te kunnen steunen en te luisteren naar de mooie verhalen die we over onze partner nog kunnen delen.
Liefs,
Carina
11-03-2024
laatste reactie: 20-03-2024
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Goedemiddag Carina,
Wat erg dat je je partner bent kwijtgeraakt, heel veel sterkte hiermee. Ik ben een stukje ouder dan jij (48 jaar) en heb geen partner verloren maar mijn zus van 43. Ik mis haar ook heel erg, dus we zijn in die zin wel lotgenoten. Mocht je contact willen, dan hoor ik het graag.
Liefs Sandra
Wat erg dat je je partner bent kwijtgeraakt, heel veel sterkte hiermee. Ik ben een stukje ouder dan jij (48 jaar) en heb geen partner verloren maar mijn zus van 43. Ik mis haar ook heel erg, dus we zijn in die zin wel lotgenoten. Mocht je contact willen, dan hoor ik het graag.
Liefs Sandra
Sandra
17-03-2024
Reactie:
Wat erg voor jou ik ben 35 en jammer genoeg ook in okt mijn man verloren, moeilijk en dan is het idd fijn om met lotgenoten te praten.
Trijnie -
20-03-2024
Plotseling overleden (Verhaal 487)
Op 3 september 2023 werd ik wakker en riep mijn man hij gaf geen antwoord dus ik dacht hij maakt een grapje toen ik hem omdraaide bleek hij al hele maal blauw tezien ik 112 gebeld en gelijk gaan reanimeren ze waren er snel met alle toeters en bellen ik dacht we gaan met de ambulance mee naar een half uur kwam de doktor binnen en zij hij is overleden mijn wereld storten in de eerste weken wordt je geleefd nu 4 maanden veder weet ik niet hoe ik veder moet liefst blijf ik in bed maar heb 2 hondjes die eruit moeten dus ik leef niet ik overleef hoop dat er een dag komt dat ik weer zin krijg in het leven
Gerda
14-01-2024
laatste reactie: 19-03-2024
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Some broken hearts never mend (genezen-herstellen)
some memories never end
some tears will never dry
my love for him will never die.
some memories never end
some tears will never dry
my love for him will never die.
Han
24-01-2024
Reactie:
Hoi. Hier precies hetzelfde . Ik heb ook mijn vrouw in bed gevonden. Zij was ook al blauw en koud. Ook zij slechts 56 jaar en nooit wat gemankeerd. Nu inmiddels ook 4 maanden verder maar iedere dag vind ik het gemis steeds groter worden. Er is gewoon ineens helemaal niets meer. Ik denk 24/7 aan haar. Ik weet niet hoe ik verder moet en heb totaal geen zin meer in het leven. Ook ik moet er nog uit voor mijn hondje. Ik weet precies wat je voelt.
Ronald
25-01-2024
Reactie:
Hoi, ook ik heb mijn man 8 weken geleden dood in bed gevonden. Hij was pas 63 jaar. Ook ik kan het met tijden niet geloven dat ik hem echt nooit meer ga zien.
Ik duw de gedachte aan hem weg, want dan gaat het "goed" met mij. Maar als er een bepaald liedje of gedichtje voorbij komt, breek ik en zit met tranen in mijn ogen. Ik wil de pijn niet voelen. Want dan zit ik in een diep dal. Voor mijn gevoel moet ik sterk zijn, want het leven gaat toch gewoon door?
Ik moet van mezelf functioneren, en als ik in mijn verdriet zit kan ik dat niet. Dus stop ik het zoveel mogelijk weg.
Dus ook ik voel precies jou pijn.
Ik duw de gedachte aan hem weg, want dan gaat het "goed" met mij. Maar als er een bepaald liedje of gedichtje voorbij komt, breek ik en zit met tranen in mijn ogen. Ik wil de pijn niet voelen. Want dan zit ik in een diep dal. Voor mijn gevoel moet ik sterk zijn, want het leven gaat toch gewoon door?
Ik moet van mezelf functioneren, en als ik in mijn verdriet zit kan ik dat niet. Dus stop ik het zoveel mogelijk weg.
Dus ook ik voel precies jou pijn.
Ada
19-03-2024
Wil je ook je hart luchten?
Mama (Verhaal 515)
Ik heb al een paar keer wat gedeeld ,
Maar het bljift maar in mijn hoofd malen waarom ze mijn moeder naar huis hebben gestuurd vanaf de spoedeisende hulp.ze had longontsteking .ze heeft allerlei onderzoeken gehad ( ze was ook diabetic patient ) .en toch weer naar huis gestuurd .en de nacht erna is ze overleden .
Dus nu denk ik de hele dag ,misschien als ze in het ziekenhuis verder was geholpen had ze nog bij ons geweest .
Het maakt me zo bang ...
Ik moest dit kwijt
Llefs
Silvia .
Maar het bljift maar in mijn hoofd malen waarom ze mijn moeder naar huis hebben gestuurd vanaf de spoedeisende hulp.ze had longontsteking .ze heeft allerlei onderzoeken gehad ( ze was ook diabetic patient ) .en toch weer naar huis gestuurd .en de nacht erna is ze overleden .
Dus nu denk ik de hele dag ,misschien als ze in het ziekenhuis verder was geholpen had ze nog bij ons geweest .
Het maakt me zo bang ...
Ik moest dit kwijt
Llefs
Silvia .
Silvia
10-03-2024
laatste reactie: 18-03-2024
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Sllvia,
Ik herken me heel erg in jouw verhaal. Mijn moeder is ook na 2 dagen in het ziekenhuis naar huis gestuurd met een longontsteking. De nacht die volgende werd ze nog zieker. Toen is ze weer opgenomen en een dag later is ze overleden. Mijn moeder bleek sepsis(bloedvergiftiging) erbij te hebben gekregen. Het is nu 10 maanden geleden. Ik ben binnen 11 maanden mijn beide ouders kwijt geraakt 😥.
Liefs en sterkte Bianca
Ik herken me heel erg in jouw verhaal. Mijn moeder is ook na 2 dagen in het ziekenhuis naar huis gestuurd met een longontsteking. De nacht die volgende werd ze nog zieker. Toen is ze weer opgenomen en een dag later is ze overleden. Mijn moeder bleek sepsis(bloedvergiftiging) erbij te hebben gekregen. Het is nu 10 maanden geleden. Ik ben binnen 11 maanden mijn beide ouders kwijt geraakt 😥.
Liefs en sterkte Bianca
Bianca B
11-03-2024
Reactie:
Hallo Bianca.
Ja onze verhalen lijken veel op elkaar .
Het is allemaal zo moeilijk joh .mis haar zo erg .en morgen gq ik voor het eerst weer werken halve dag .
Heel veel liefs en sterkte 😰😰
Silvia .xxxxx
Ja onze verhalen lijken veel op elkaar .
Het is allemaal zo moeilijk joh .mis haar zo erg .en morgen gq ik voor het eerst weer werken halve dag .
Heel veel liefs en sterkte 😰😰
Silvia .xxxxx
Silvia
11-03-2024
Reactie:
Hey, ik lees je bericht…veel sterkte…mijn mama is op 06/02/24 overleden in een verkeersongeval. We woonden samen, zij in haar huisje in de tuin en ik en mijn partner in het huis…die dag toen de bel ging, ben ik in shock gegaan…ik heb haar nog gezien op de plaats van het ongeval, 5 minuten van hier….ik weet dat mijn hoofd het weet, dat ze er niet meer is maar de rest wil precies niet mee…heel raar, ik verwacht nog dat ze binnen komt, dat ze zegt hey Joke ik maak me een koffie hè….en anderzijds krijg ik precies golven binnen van de dag van het ongeval waardoor ik paniek aanvallen krijg
Joke
17-03-2024
Reactie:
Hallo joke,
Allereerst heel veel sterkte en kracht .ik weet hoe je je eigen voelt .het voelt heel leeg .ik heb dat ook joh ,dan wil ik mam bellen .vreselijk is het....
Veel liefs
Silvia.
Allereerst heel veel sterkte en kracht .ik weet hoe je je eigen voelt .het voelt heel leeg .ik heb dat ook joh ,dan wil ik mam bellen .vreselijk is het....
Veel liefs
Silvia.
Silvia
17-03-2024
Reactie:
Hey, ik lees je bericht…veel sterkte…mijn mama is op 06/02/24 overleden in een verkeersongeval. We woonden samen, zij in haar huisje in de tuin en ik en mijn partner in het huis…die dag toen de bel ging, ben ik in shock gegaan…ik heb haar nog gezien op de plaats van het ongeval, 5 minuten van hier….ik weet dat mijn hoofd het weet, dat ze er niet meer is maar de rest wil precies niet mee…heel raar, ik verwacht nog dat ze binnen komt, dat ze zegt hey Joke ik maak me een koffie hè….en anderzijds krijg ik precies golven binnen van de dag van het ongeval waardoor ik paniek aanvallen krijg
Joke
18-03-2024
Lotgenoten gezocht (Verhaal 520)
Lieve mensen,
Ik wil iedereen heel veel sterkte wensen, wat een verdriet lees ik hier. Ik ben zelf op 16 jarige leeftijd mijn vader verloren en vorig jaar op 47 jarige leeftijd mijn zus. Ze mochten beide maar 43 jaar worden. Ik heb een lief gezin en lieve vrienden, maar zij weten niet hoe ik mij voel. Ik ben daarom op zoek naar lotgenoten die helaas wel weten hoe ik mij voel. Wie weet kunnen we elkaar helpen.
Hartelijke groet, Sandra
Ik wil iedereen heel veel sterkte wensen, wat een verdriet lees ik hier. Ik ben zelf op 16 jarige leeftijd mijn vader verloren en vorig jaar op 47 jarige leeftijd mijn zus. Ze mochten beide maar 43 jaar worden. Ik heb een lief gezin en lieve vrienden, maar zij weten niet hoe ik mij voel. Ik ben daarom op zoek naar lotgenoten die helaas wel weten hoe ik mij voel. Wie weet kunnen we elkaar helpen.
Hartelijke groet, Sandra
Sandra
16-03-2024
Toon reacties Verberg reacties
Mijn vader verbitterd na overlijden moeder (Verhaal 519)
Hallo lieve mensen,
Mn moeder is 3 jr geleden overleden, ze was de beste en liefste moeder voor mij en ik mis haar dan ook enorm mn vader is een fantastische vader geweest, altijd wel wat bod en nukkig kon hij zijn maar hij had vele goede eigenschappen die overheersten.
Sinds mn moeder er niet meer is verbitterd hij. Fam banden zijn veranderd , broers van mn moeder komen niet meer sinds mn moeders dood bij mn vader. Maar ook vrienden waar ze samen al meer dan 40 jr mee bevriend waren komen niet meer. Het verhaal heeft q kanten natuurlijk want mn vader is de gezelligste niet meer en de vrienden zijn ook oud en tobben met gezondheid en mn vader is ook de afwachtende op uitnodiging want hij heeft z'n vrouw verloren en vind dat anderen hem horen te berichten. Het gesprek aangaan is lastig want dat is al snel te confronterend en dan komt z'n botte houding om te hoek kijken / z'n schild en dat trek ik zelf niet. Want ik zit zelf ook nog altijd in een kwetsbare periode na het verlies van mn vader.
Net na het overlijden at hij wekelijks bij ons, wel een jaar lang. Maar mn vader is erg aanwezig , heeft het hoogste woord en het gaat enkel over alles wat negatief is. Dat trek ik niet meer dus de wekelijke etentjes ben ik mee gestopt. Het koste me echt te veel energie.
Hoe vinden jullie je balans tussen eigen leven en je ouder niet in de steek laten. Soms voelt dat voor mij zo terwijl ik veel langs ga, eten breng ,hem even mee de stad in neem, naar de markt....
Maar hij verbitterd, niks is meer leuk en alles wat ik voorstel aan bijvoorbeeld nieuwe mensen leren kennen op een biljartclub of wat dan ook wijst hij af want dat zijn zijn type mensen dan weer niet. Mn man zegt, hier verander jij of wij niets aan..... dit is hoe sommige mensen helaas oud worden. Het enige wat wij kunnen doen is bij hem langs gaan, praatje maken en alles wat we nu al doen maar hij zal zelf iets moeten willen veranderen.
Hoe gaan jullie hiermee om?
Ik ga stuk van verdriet en zo erg dat ik soms echt hoop dat hij snel z'n ogen sluit. Want het leven is zwaar voor hem en daardoor ook voor mij om dit toe te moeten zien.
Liefs marlies
Mn moeder is 3 jr geleden overleden, ze was de beste en liefste moeder voor mij en ik mis haar dan ook enorm mn vader is een fantastische vader geweest, altijd wel wat bod en nukkig kon hij zijn maar hij had vele goede eigenschappen die overheersten.
Sinds mn moeder er niet meer is verbitterd hij. Fam banden zijn veranderd , broers van mn moeder komen niet meer sinds mn moeders dood bij mn vader. Maar ook vrienden waar ze samen al meer dan 40 jr mee bevriend waren komen niet meer. Het verhaal heeft q kanten natuurlijk want mn vader is de gezelligste niet meer en de vrienden zijn ook oud en tobben met gezondheid en mn vader is ook de afwachtende op uitnodiging want hij heeft z'n vrouw verloren en vind dat anderen hem horen te berichten. Het gesprek aangaan is lastig want dat is al snel te confronterend en dan komt z'n botte houding om te hoek kijken / z'n schild en dat trek ik zelf niet. Want ik zit zelf ook nog altijd in een kwetsbare periode na het verlies van mn vader.
Net na het overlijden at hij wekelijks bij ons, wel een jaar lang. Maar mn vader is erg aanwezig , heeft het hoogste woord en het gaat enkel over alles wat negatief is. Dat trek ik niet meer dus de wekelijke etentjes ben ik mee gestopt. Het koste me echt te veel energie.
Hoe vinden jullie je balans tussen eigen leven en je ouder niet in de steek laten. Soms voelt dat voor mij zo terwijl ik veel langs ga, eten breng ,hem even mee de stad in neem, naar de markt....
Maar hij verbitterd, niks is meer leuk en alles wat ik voorstel aan bijvoorbeeld nieuwe mensen leren kennen op een biljartclub of wat dan ook wijst hij af want dat zijn zijn type mensen dan weer niet. Mn man zegt, hier verander jij of wij niets aan..... dit is hoe sommige mensen helaas oud worden. Het enige wat wij kunnen doen is bij hem langs gaan, praatje maken en alles wat we nu al doen maar hij zal zelf iets moeten willen veranderen.
Hoe gaan jullie hiermee om?
Ik ga stuk van verdriet en zo erg dat ik soms echt hoop dat hij snel z'n ogen sluit. Want het leven is zwaar voor hem en daardoor ook voor mij om dit toe te moeten zien.
Liefs marlies
Marlies
16-03-2024
Toon reacties Verberg reacties
Ineens had men hond altijd pijn (Verhaal 468)
Hond overleden
Ineens had men hond altijd pijn en jankte als we aan zijn achterste kwamen dat stak me al raar we zijn dan naar een dierenarts gegaan voor even na te horen die zei dat het maar iets kleins was aan zen poep dus men vader moest dan elke dag 2 keer een zalfje smeren aan zen achterste maar als men vader het telkens deed die maar akelig hoe we hem nog nooit hadden gezien dus besloten we samen als gezin om bij een andere dierenarts een bezoekje te gaan brengen , die zei alvast dat er hier iets niet klopte , ze hebben een aantal onderzoeken gedaan en toen bleek het dat hij een tumor op zijn beken had , wat niet zomaar kon weggesneden worden en de dierenarts zei al op voorrand dat we er te laat zijn achtergekomen en dat we hem best een spuitje geven of anders gaat hij er van afzien en geen mooie dood hebben . Met pijn in het hart hebben we hem uiteindelijk moeten laten gaan. Ik neem de eerste dierenarts het natuurlijk wel een beetje kwaad maar het blijft een mens dus ik heb het hem wel moeten vergeven , want ik heb zelf ook al veel fouten gemaakt . Bedankt om even aandacht te geven aan mijn verhaal !
Ineens had men hond altijd pijn en jankte als we aan zijn achterste kwamen dat stak me al raar we zijn dan naar een dierenarts gegaan voor even na te horen die zei dat het maar iets kleins was aan zen poep dus men vader moest dan elke dag 2 keer een zalfje smeren aan zen achterste maar als men vader het telkens deed die maar akelig hoe we hem nog nooit hadden gezien dus besloten we samen als gezin om bij een andere dierenarts een bezoekje te gaan brengen , die zei alvast dat er hier iets niet klopte , ze hebben een aantal onderzoeken gedaan en toen bleek het dat hij een tumor op zijn beken had , wat niet zomaar kon weggesneden worden en de dierenarts zei al op voorrand dat we er te laat zijn achtergekomen en dat we hem best een spuitje geven of anders gaat hij er van afzien en geen mooie dood hebben . Met pijn in het hart hebben we hem uiteindelijk moeten laten gaan. Ik neem de eerste dierenarts het natuurlijk wel een beetje kwaad maar het blijft een mens dus ik heb het hem wel moeten vergeven , want ik heb zelf ook al veel fouten gemaakt . Bedankt om even aandacht te geven aan mijn verhaal !
Lou
04-12-2023
laatste reactie: 15-03-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dierenartsen maken veel fouten, heb het zelf ook meegemaakt en ik heb het moeilijk er nu nog eentje te vertrouwen. Bij mijn hond vrolijk bravecto geven, omdat ze er schatten aan verdienen en ik verloor daardoor een kerngezonde hond omdat deze pillen vergif zijn.
Heb nu twee nieuwe honden, maar hoop dat ze nog lang gezond. blijven.
Heel veel sterkte nog voor u met het verlies van uw lieve maatje !
Heb nu twee nieuwe honden, maar hoop dat ze nog lang gezond. blijven.
Heel veel sterkte nog voor u met het verlies van uw lieve maatje !
Marie-Rose
15-03-2024
Groot Verlies (Verhaal 517)
Ik ben een man van 76 jaar oud. Ik ben 10 jaar geleden gescheiden.
Hierdoor alles kwijt geraakt. Luxe twee onder een kapper, luxe auto, van
bovenmodaal inkomen naar laag inkomen. Weinig contact met dierbaren. Door de scheiding langdurig depressief. Ik denk iedere dag aan zelfdoding.
Ik doe dit niet i.v.m. mijn nabestaanden. Bij de verdeling van het geld en inboedel heeft mijn ex vrouw het meeste genomen. Dit kon ze doen omdat
ik depressief was. Ik woon in een sober ingerichte sociale huurwoning in een zorgcentrum. Ik probeer de eenzaamheid te doorbreken door
vrijwilligers werk te doen. Het leven heeft voor mij geen waarde meer.
Ik had een goede baan bij Akzo Nobel als technisch commercieel specialist.
Met een groot netwerk. Door de depressie is dit netwerk verloren gegaan.
Ik ben al 10 jaar onder behandeling van de GGZ en de WMO
Hierdoor alles kwijt geraakt. Luxe twee onder een kapper, luxe auto, van
bovenmodaal inkomen naar laag inkomen. Weinig contact met dierbaren. Door de scheiding langdurig depressief. Ik denk iedere dag aan zelfdoding.
Ik doe dit niet i.v.m. mijn nabestaanden. Bij de verdeling van het geld en inboedel heeft mijn ex vrouw het meeste genomen. Dit kon ze doen omdat
ik depressief was. Ik woon in een sober ingerichte sociale huurwoning in een zorgcentrum. Ik probeer de eenzaamheid te doorbreken door
vrijwilligers werk te doen. Het leven heeft voor mij geen waarde meer.
Ik had een goede baan bij Akzo Nobel als technisch commercieel specialist.
Met een groot netwerk. Door de depressie is dit netwerk verloren gegaan.
Ik ben al 10 jaar onder behandeling van de GGZ en de WMO
Co
15-03-2024
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik was gans alleen bij hem als het gebeurde (Verhaal 478)
Op 26 juni2023 is mijn schat van een man plots overleden na een hartstilstand ik was gans alleen bij hem als het gebeurde , mijn poging om hem te reanimeren kreeg ik niet alleen gedaan , met heel hard te schreeuwen om hulp is er toch iemand gekomen en het overgenomen tot de ambulance er was wij waren 52 jaar getrouwd nu 24 december , dus 6 maanden verder is mijn verdriet nog erger ik huil bijna de ganse dag , neem antidepressiva pillen want anders kom ik mijn dag niet door , mijn lichaam doet pijn van verdriet , wij waren 2 personen die samen gesmolten waren in een persoon nu is de helft van mij weg genomen wij waren altijd samen wist niet dat verdriet zo pijn kon doen . Wat hou ik toch van mijn man ik mis hem enorm wou dat ik morgen weer naar hem toe kon gaan. Ga naar een rouwtherapeut om een beetje verlichting te krijgen weet niet of het gaat helpen. Is er misschien iemand die mij een beetje kan helpen .
Arlette
20-12-2023
laatste reactie: 13-03-2024
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Arlette, ik begrijp je zo goed..je andere helft is weg. Ik was 44 jaar samen met mijn man; we waren een naadloos team. Soms benauwt het me als ik eraan denk hoe veel jaar ik nog alleen zal wonen. Maar voor een ander is geen plaats. Die kent mij niet als jong meisje, als net moeder geworden en heeft niet voldoende aan een blik. Dat krijg ik nooit meer terug en dat is zo verdrietig.
Terry
14-01-2024
Reactie:
Lieve Arlette,
Mijn man is 7 maanden geleden overleden ..wij waren ook 55 jaar bij elkaar .Ik huil ook iedere dag. We zullen er doorheen moeten. Of ooit de zon zal schijnen voor ons weet ik niet…maar er zal vast een tijd komen dat we door kunnen gaan….
Mijn man is 7 maanden geleden overleden ..wij waren ook 55 jaar bij elkaar .Ik huil ook iedere dag. We zullen er doorheen moeten. Of ooit de zon zal schijnen voor ons weet ik niet…maar er zal vast een tijd komen dat we door kunnen gaan….
Anneke
22-02-2024
Reactie:
Het verdriet gaat nooit voorbij ik weet niet wij worden nooit meer gelukkig ,ik verdraag tot op vandaag niemand rond mij mijn liefde van mijn leven ben ik kwijt wenen is al wat ik nog kan ,eten hoeft niet voor mij mijn leven is hier stil gevallen voor mij zelf psycholoog zegt dat ik er niet goed uit zie weet geen raad met mijn verdriet knuffel groetjes Arlette misschien hoor ik nog iets van U tot later
Arlette
09-03-2024
Reactie:
Mijn man is 30 September 2022 overleden na een kort ziekbed, we waren 48jaar samen. Hij is in het ziekenhuis overleden, hij nam van iedereen afscheid, behalve van mij. Dat kon hij niet opbrengen. Ik mis hem alle dagen,ik vind het vaak moeilijk om de dagen door te brengen. Ik ben 71 jaar en mijn man was toen 71 jaar dat hij stierf. Ik probeer zo goed als ik kan de dagen te vullen. Ik ben blij dat ik nog werk, heb ik tenminste afleiding, ik ben kern gezond. Maar de dagen zonder hem is heel heel moeilijk. Het doet me pijn dat ik niet meer tegen hem kan praten, ik hem nog zoveel willen zeggen, het doet mij nog steeds pijn. Voor mijn gevoel is mijn leven voorbij en ik heb geen toekomst zonder hem. We hadden een mooi leven samen, , kinderen en kleinkinderen. Hij was mijn alles.
Jomi
13-03-2024
Rouwen is een eenzame zaak (Verhaal 217)
Hallo lezers. Vooropgesteld wens ik jullie veel sterkte bij jullie verlies in welke vorm dan ook.
Ik zou iets willen zeggen over rouwverwerking en hoe de omgeving ermee omgaat. Dit bepaalt naar mijn idee een belangrijk deel de route van hoe-nu-verder. Ik kan met droge ogen vertellen over de naasten die ik ben verloren, maar het is de onderlaag waar de pijn nog net zo rauw is als toen het gebeurde. Als ik een keer in tranen uitbarst is de reactie ja maar, het is al zo lang geleden, je hebt het nog geen plekje kunnen geven (waar zit dat plekje dan), je moet in therapie. Ik heb de indruk dat veel mensen niet weten hoe ze met het verdriet van een ander moeten omgaan hoe vers of oud het ook is. Het maakt ze ongemakkelijk dus het moet weg. Het verdriet wordt gebagatelliseerd of vermeden. Dat laatste is zeer pijnlijk. Dat is dubbel verlies.
Ik ben het verdriet als iets gaan zien wat bij me hoort. Ik ben mensen verloren die iets voor mij betekenen, niet hébben betekend. En dat maakt mij mens, bewust van de essentie van het leven en er is dankbaarheid dat ik een stuk met ze mee mocht lopen. Het is een beetje een overtreffende trap van acceptatie. Het verdriet is van mij en er zijn dagen dat ik huilend wakker wordt. Maar het is ook in beweging, er zijn meer mooie dagen dan slechte. Wat ik probeer te zeggen is dat het er mag zijn. Draag ze, koester ze, noem hun namen, al is het alleen in je hoofd. Rouwen is een eenzame zaak, maar huilen zonder uit te leggen waarom nu opeens, een hand, een glimlach, een kneepje in je arm kan zo’n verschil maken.
Ik zou iets willen zeggen over rouwverwerking en hoe de omgeving ermee omgaat. Dit bepaalt naar mijn idee een belangrijk deel de route van hoe-nu-verder. Ik kan met droge ogen vertellen over de naasten die ik ben verloren, maar het is de onderlaag waar de pijn nog net zo rauw is als toen het gebeurde. Als ik een keer in tranen uitbarst is de reactie ja maar, het is al zo lang geleden, je hebt het nog geen plekje kunnen geven (waar zit dat plekje dan), je moet in therapie. Ik heb de indruk dat veel mensen niet weten hoe ze met het verdriet van een ander moeten omgaan hoe vers of oud het ook is. Het maakt ze ongemakkelijk dus het moet weg. Het verdriet wordt gebagatelliseerd of vermeden. Dat laatste is zeer pijnlijk. Dat is dubbel verlies.
Ik ben het verdriet als iets gaan zien wat bij me hoort. Ik ben mensen verloren die iets voor mij betekenen, niet hébben betekend. En dat maakt mij mens, bewust van de essentie van het leven en er is dankbaarheid dat ik een stuk met ze mee mocht lopen. Het is een beetje een overtreffende trap van acceptatie. Het verdriet is van mij en er zijn dagen dat ik huilend wakker wordt. Maar het is ook in beweging, er zijn meer mooie dagen dan slechte. Wat ik probeer te zeggen is dat het er mag zijn. Draag ze, koester ze, noem hun namen, al is het alleen in je hoofd. Rouwen is een eenzame zaak, maar huilen zonder uit te leggen waarom nu opeens, een hand, een glimlach, een kneepje in je arm kan zo’n verschil maken.
Rosa
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 10-03-2024
11Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Oh zo herkenbaar!! 😌
Marijke
24-06-2022
Reactie:
Zo herkenbaar, dank je wel voor het verwoorden🙏
Janine
19-10-2022
Reactie:
Mooi verwoord, heel herkenbaar!
Harriët
19-11-2022
Reactie:
Ik ben diverse dierbaren verloren waarvan mijn zusje 9 mnd geleden was, het verdriet en gemis van haar is zo intens en pijnlijk dat ik vaak niet meer verder wil.
Mensen die dat nog nooit hebben meegemaakt snappen deze gevoelens niet en de opmerking een plaatsje geven, stommer kan niet. Je moet proberen verder te gaan met deze verschrikkelijke gevoelens en na verloop van tijd, is voor een ieder anders, wordt het heel langzaam wat dragelijker maar nogmaals daar staat geen tijd voor.
Mensen die dat nog nooit hebben meegemaakt snappen deze gevoelens niet en de opmerking een plaatsje geven, stommer kan niet. Je moet proberen verder te gaan met deze verschrikkelijke gevoelens en na verloop van tijd, is voor een ieder anders, wordt het heel langzaam wat dragelijker maar nogmaals daar staat geen tijd voor.
Tina
05-03-2023
Reactie:
Bij mij meer slechte dagen na 5 jaar
Annelies
05-06-2023
Reactie:
Heel mooi gezegd, ervaar het ook zo
Lida
28-06-2023
Reactie:
De maatschappij kan helaas niet omgaan met rouw en verlies. Terwijl iedereen er vroeg of laat ermee te maken krijgt. Daar staat men niet bij stil. De woorden van, geef het een plekje. Het is beter zo etc. Is het wegwuiven van iemand zijn verdriet, dat doet het meeste pijn.
Priscilla
02-08-2023
Reactie:
Rouw is zo enorm eenzaam... ik mis ook deempathie, het uberhaupt benoemen of ernaar vragen! Het verlies wotdt compleet genegeerd alsof het er niet is. Het levem moet alleen maar 'leuk' zijn...
Bea
07-08-2023
Reactie:
Wat prachtig verwoord, tranen van in mijn ogen. Ik vind het een waanzinnig eenzaam proces. Weet gewoon niet eens hoe ik het zou moeten verwoorden....voel me alleen en dat terwijl naasten er echt wel voor mij zijn zo goed en kwaad als ze kunnen...ze kunnen de pijn niet wegnemen....Ik praat erover met een praktijkondersteuner en doe via haar ook een rouwopdracht...dat is fijn en het wordt ietsjes dragelijker....
Rose
07-08-2023
Reactie:
Helemaal gelijk, je komt er wel, stap voor stap.
Heb zelf nog veel stappen te gaan .
Stemwisselingen van boos naar verdrietig , onmacht, schuldgevoelens, maar ik kom er uit babypasjes.
De moed niet opgeven , doorgaan
Heb zelf nog veel stappen te gaan .
Stemwisselingen van boos naar verdrietig , onmacht, schuldgevoelens, maar ik kom er uit babypasjes.
De moed niet opgeven , doorgaan
Pi
28-11-2023
Reactie:
Het is zo herkenbaar! Onze samenleving weet niet om te gaan met rouw en verdriet.Dat maakt het proces van rouwen veel zwaarder!
Heel veel sterkte,ik zit ook in zo'n proces.
Koester degenen die je hebt verloren en koester de mensen die je verdriet begrijpen.
Heel veel sterkte,ik zit ook in zo'n proces.
Koester degenen die je hebt verloren en koester de mensen die je verdriet begrijpen.
Anneke
10-03-2024
Eenzaam omdat mijn man in verpleeghuis js (Verhaal 510)
Mijn man is nu 5 maanden in een verpleeghuis vanwege parkinson/dementie. De afgelopen 2 jaar waren zwaar voor mij met de verzorging en heb vaak snachts moeten helpen en ook overdag altijd aan staan door de hallucinaties en dementie. Ik vond het hrel moeilijk toen hij daar naar toe ging en opeens thuis alles weg was en zo leeg na 55 jaar samen.
Ik ga elke middag naar hem toe, maar als ik thuis kom dan ben ik alleen en dat vind ik erg moeilijk en huil veel. Hij wordt daar heel goed verzorgd, maar het is zo moeilijk om de zorg over te dragen. Mensen zeggen, dan heb je rust, maar zo ervaar ik het niet. Elke dag de deur uit om naar hem toe te gaan.
Ik ben 75 en ik vind het geen fijne pensioenjaren zo zonder mijn man en nu alle dingen die er ook nog bijkomen om hem te kunnen zien.
Eigenlijk onmenselijk na zo'n lange tijd samen en dan gedwongen gescheiden leven. Mijn man is gelukkig heel meegaand en iedereen vind hem lief in het verpleeghuis, maar dat maakt het voor mij toch moeilijk. Ik heb hem niet meer thuis.
Ik ga elke middag naar hem toe, maar als ik thuis kom dan ben ik alleen en dat vind ik erg moeilijk en huil veel. Hij wordt daar heel goed verzorgd, maar het is zo moeilijk om de zorg over te dragen. Mensen zeggen, dan heb je rust, maar zo ervaar ik het niet. Elke dag de deur uit om naar hem toe te gaan.
Ik ben 75 en ik vind het geen fijne pensioenjaren zo zonder mijn man en nu alle dingen die er ook nog bijkomen om hem te kunnen zien.
Eigenlijk onmenselijk na zo'n lange tijd samen en dan gedwongen gescheiden leven. Mijn man is gelukkig heel meegaand en iedereen vind hem lief in het verpleeghuis, maar dat maakt het voor mij toch moeilijk. Ik heb hem niet meer thuis.
Nicky
01-03-2024
laatste reactie: 10-03-2024
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel veel sterkte ….
Zara
04-03-2024
Reactie:
Ook mijn man was na 57 jaar huwelijk opgenomen in het verpleeghuis: alzheimer.
Hij is 4 weken geleden overleden en de pijn van het alleenzijn is vreselijk.
Ik zal het alleen (met uitzondering van mijn 2 zonen) alleen moeten doen.
Maar het is voor mij heel essentieel om deze situatie te delen met een lotgenoot
Hij is 4 weken geleden overleden en de pijn van het alleenzijn is vreselijk.
Ik zal het alleen (met uitzondering van mijn 2 zonen) alleen moeten doen.
Maar het is voor mij heel essentieel om deze situatie te delen met een lotgenoot
Mia
10-03-2024
Ik mis mijn zoon met heel veel pijn en verdriet (Verhaal 407)
Ik mis mijn zoon met heel veel pijn en verdriet
Ik heb iemand gehad om me hierin te helpen maar het verdriet en pijn. Is soms te snijden.
Het lijkt wel of iemand een stuk uit me hart heb gesneden. Ik ga door met me leven .
Mensen hebben me verlaten en geen begrip.
Ik heb nog twee kinderen die ziek zijn.
Ik ben me moeder kwijt geraakt pas en nu me nichtje .
Dan kom alles als een flits voorbij.
Ik heb weinig familie over .
En die over zijn die willen niks horen me broer en zussen willen er niks van weten.
Nu me zus en zwager hun dochter kwijt zijn .
Hoor ik niks meer van hun ze zeiden 3 jaar geleden als ik over me zoon iets zei jaja.je wist dat het eraan zat te komen. Maak niet uit hoe je kind verlies het snijd jaren lang heb ik voor me zoon moeten zorgen en met alle liefde gedaan
Ik geef me leven voor me kinderen niemand vraagt kan ik je ergens mee helpen.
Ik alleen heb de zorg moeten dragen voor me ene zoon .
Ik heb niet lopen klagen over me pijn en verdriet na niemand .omdat hun er ten eerste niks van wilde weten.
Ik sta alleen ervoor .met je eigen lichamelijk beperking en je kinderen die ziek zijn .soms weet ik het niet meer .
Ook omdat ik niet begrijp waarom mensen zo koud kunnen zijn .en je laat stikken op het moment dat je kind kwijt raakt
Het kan iedereen overkomen zonder dat je erom vraagt .
Mensen kunnen je behoorlijk pijn doen omdat je niet terecht bij hun kan .
Ik heb iemand gehad om me hierin te helpen maar het verdriet en pijn. Is soms te snijden.
Het lijkt wel of iemand een stuk uit me hart heb gesneden. Ik ga door met me leven .
Mensen hebben me verlaten en geen begrip.
Ik heb nog twee kinderen die ziek zijn.
Ik ben me moeder kwijt geraakt pas en nu me nichtje .
Dan kom alles als een flits voorbij.
Ik heb weinig familie over .
En die over zijn die willen niks horen me broer en zussen willen er niks van weten.
Nu me zus en zwager hun dochter kwijt zijn .
Hoor ik niks meer van hun ze zeiden 3 jaar geleden als ik over me zoon iets zei jaja.je wist dat het eraan zat te komen. Maak niet uit hoe je kind verlies het snijd jaren lang heb ik voor me zoon moeten zorgen en met alle liefde gedaan
Ik geef me leven voor me kinderen niemand vraagt kan ik je ergens mee helpen.
Ik alleen heb de zorg moeten dragen voor me ene zoon .
Ik heb niet lopen klagen over me pijn en verdriet na niemand .omdat hun er ten eerste niks van wilde weten.
Ik sta alleen ervoor .met je eigen lichamelijk beperking en je kinderen die ziek zijn .soms weet ik het niet meer .
Ook omdat ik niet begrijp waarom mensen zo koud kunnen zijn .en je laat stikken op het moment dat je kind kwijt raakt
Het kan iedereen overkomen zonder dat je erom vraagt .
Mensen kunnen je behoorlijk pijn doen omdat je niet terecht bij hun kan .
Jolanda
11-08-2023
laatste reactie: 07-03-2024
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Weet dat je nooit alleen bent! Er zijn veel mensen die niet begrepen worden.Ik heb een aangeboren dwarslaesie elke dag veel pijn alleen laat ik dat niet altijd merken en zien mensen het niet aan mij. Weet dat ik aan je denk liefs en een dikke knuffel
Josée
19-08-2023
Reactie:
Ik leef met je mee,het voelt zeker heel heel veel pijn om je kind te verliezen.Iedereen zegt altijd bel als ik wat voor je doen,daar komt meestal niks van terecht,het is veel te zwaar.De wereld draait gewoon maar door zonder degene die heen is gegaan,het is oneerlijk.Hopelijk vindt je bij een goeie vriend lot genoot een luisterend oor.Je staat hier niet alleen in.Een verdrietige Moeder die een dochter verloor.Het is een groot verlies
Wally
25-08-2023
Reactie:
Ook ik voelde mij in de steek gelaten.niemand begrijpt hoe je een kind mist. De verhalen die maar doorgingen over hun pietluttige leven. Geen vraag niets.zij praten over hun kinderen ik wil over mijn zoon praten. Ook over de fijne dingen die hij en ik hebben meegemaakt. Als ik zijn naam noem valt er een stilte.
Het maakt eenzaam. Toch verder leven ga iets doen dan komen er mensen op jepad due bij je passen. Vergeet niet iedereen heeft zorgen en verdriet meeste mensen spelen comedie
Het maakt eenzaam. Toch verder leven ga iets doen dan komen er mensen op jepad due bij je passen. Vergeet niet iedereen heeft zorgen en verdriet meeste mensen spelen comedie
Irene
07-03-2024
Man overleden (Verhaal 514)
22 oktober 2020 is mijn man overleden.
Terwijl de wereld op slot ging vanwege Corona, kregen wij op 1 april 2020 de diagnose 'uitgezaaide galblaaskanker' en de prognose 'maanden tot een jaar'. Onze dochter, ons cadeautje, was toen anderhalf. Het is niet in woorden uit te drukken wat er toen door ons heen ging, noch wisten wij wat ons te wachten stond. Een dik half jaar aan ellende: chemo, bloed prikken, uitdroging, trombose, longembolie, bloedneuzen, belabberde communicatie, wiel uitvinden en als klap op de vuurpijl een begrafenis regelen. Alles te midden van Corona.
Er werd ons aangeraden herinneringen te maken, leuke dingen doen. Hoe doe je dat met een doodvonnis? Mijn man heeft alles aangepakt voor mij, voor onze dochter. Hij wilde zo lang mogelijk bij ons blijven. Hij heeft het geprobeerd, maar er was geen redden aan. Hij heeft niet 'gevochten', hij heeft het niet 'het gevecht verloren'. Dat zou impliceren dat het eerlijk was en dat was het vanaf dag 1 niet.
Op 19 oktober 2020 gaf hij aan dat hij het niet meer kon, hij was op, hij wilde niet meer. Na veel tumult en nog meer ellende is hij woensdagavond 21 oktober palliatief gesedeerd, waarna hij nog een doodsstrijd gevoerd heeft van bijna 25 uur. Dat was afschuwelijk. De liefde van mijn leven, de vreselijk sterke vader van mijn dochter, mijn knappe man. Ik moest hem loslaten en hij ons. 45 jaar, altijd gesport, 100 kg spiermassa met een klein randje om zijn buik... En hij was volledig uitgemergeld. Er was niets meer van hem over.
Ik was kapot na zijn dood. Ik was lamgeslagen. Volledig apathisch en kon niets anders dan huilen en naar de begraafplaats gaan. Meer wilde ik niet. Nouja, ik wilde eigenlijk bij hem liggen, opdat ik hem niet meer hoefde te missen en die vreselijke pijn niet hoefde te dragen of doorleven. Ik heb nooit serieus de gedachte gehad om uit het leven te stappen, want wat zou ik mijn dochter aandoen? Geen kind meer gewenst dat zij!
Langzaam maar zeker krijgt ons leven vorm, zonder hem. Iedere dag mis ik hem. De ene dag meer, heftiger, dan de andere. Nooit. Nooit meer knuffelen, kletsen, wijntje drinken, ruzie maken. Dat vind ik hard. Nog steeds.
Terwijl de wereld op slot ging vanwege Corona, kregen wij op 1 april 2020 de diagnose 'uitgezaaide galblaaskanker' en de prognose 'maanden tot een jaar'. Onze dochter, ons cadeautje, was toen anderhalf. Het is niet in woorden uit te drukken wat er toen door ons heen ging, noch wisten wij wat ons te wachten stond. Een dik half jaar aan ellende: chemo, bloed prikken, uitdroging, trombose, longembolie, bloedneuzen, belabberde communicatie, wiel uitvinden en als klap op de vuurpijl een begrafenis regelen. Alles te midden van Corona.
Er werd ons aangeraden herinneringen te maken, leuke dingen doen. Hoe doe je dat met een doodvonnis? Mijn man heeft alles aangepakt voor mij, voor onze dochter. Hij wilde zo lang mogelijk bij ons blijven. Hij heeft het geprobeerd, maar er was geen redden aan. Hij heeft niet 'gevochten', hij heeft het niet 'het gevecht verloren'. Dat zou impliceren dat het eerlijk was en dat was het vanaf dag 1 niet.
Op 19 oktober 2020 gaf hij aan dat hij het niet meer kon, hij was op, hij wilde niet meer. Na veel tumult en nog meer ellende is hij woensdagavond 21 oktober palliatief gesedeerd, waarna hij nog een doodsstrijd gevoerd heeft van bijna 25 uur. Dat was afschuwelijk. De liefde van mijn leven, de vreselijk sterke vader van mijn dochter, mijn knappe man. Ik moest hem loslaten en hij ons. 45 jaar, altijd gesport, 100 kg spiermassa met een klein randje om zijn buik... En hij was volledig uitgemergeld. Er was niets meer van hem over.
Ik was kapot na zijn dood. Ik was lamgeslagen. Volledig apathisch en kon niets anders dan huilen en naar de begraafplaats gaan. Meer wilde ik niet. Nouja, ik wilde eigenlijk bij hem liggen, opdat ik hem niet meer hoefde te missen en die vreselijke pijn niet hoefde te dragen of doorleven. Ik heb nooit serieus de gedachte gehad om uit het leven te stappen, want wat zou ik mijn dochter aandoen? Geen kind meer gewenst dat zij!
Langzaam maar zeker krijgt ons leven vorm, zonder hem. Iedere dag mis ik hem. De ene dag meer, heftiger, dan de andere. Nooit. Nooit meer knuffelen, kletsen, wijntje drinken, ruzie maken. Dat vind ik hard. Nog steeds.
Anoniem
06-03-2024
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
En nu al het geregel voorbij is, komt de klap.. (Verhaal 459)
Ik ben op 4 oktober mijn moeder verloren.. We wisten al een lange tijd dat ze ziek was, en het ging ook steeds sneller achteruit.. Maar bij de laatste ziekenhuis opname kwamen ze erachter dat ze uitgezaaide longkanker had en dat ze niets meer konden doen.. Ze heeft na dit nieuws nog 2 weken geleefd en is toen thuis overleden.. Mijn stiefvader en ik waren erbij.. Ik heb toen alles geregeld qua het uitzoeken van de kist, de kaarten, de bloemen.. Heb haar gewassen en mooi gemaakt.. zoals ze er altijd uit heeft gezien, voordat ze ziek werd..
En nu al het geregel voorbij is, komt de klap.. Ik mis haar elke dag vreselijk! Ze was niet alleen mijn moeder maar ook mijn beste vriendin.. We belden elkaar minimaal 5 x per dag.. en zagen elkaar 3 a 4 keer per week.. Ik voel mij zo leeg, alsof de helft van mij verdwenen is..
Ik ben een alleenstaande moeder van 32 met 2 kids ( 2 & 6 jaar), en ik doe absoluut mijn best.. Maar ik merk dat mijn lontje korter is.. Ik probeer mij groot te houden voor mijn meiden maar daardoor komt alles wat ik voel er niet echt uit.. En ik ben bang dat het zich dan opstapelt en ik over een tijdje echt een harde klap krijg..
Zijn er meer moeders die dit herkennen na het verlies van hun eigen moeder? En hoe ga je hiermee om..
En nu al het geregel voorbij is, komt de klap.. Ik mis haar elke dag vreselijk! Ze was niet alleen mijn moeder maar ook mijn beste vriendin.. We belden elkaar minimaal 5 x per dag.. en zagen elkaar 3 a 4 keer per week.. Ik voel mij zo leeg, alsof de helft van mij verdwenen is..
Ik ben een alleenstaande moeder van 32 met 2 kids ( 2 & 6 jaar), en ik doe absoluut mijn best.. Maar ik merk dat mijn lontje korter is.. Ik probeer mij groot te houden voor mijn meiden maar daardoor komt alles wat ik voel er niet echt uit.. En ik ben bang dat het zich dan opstapelt en ik over een tijdje echt een harde klap krijg..
Zijn er meer moeders die dit herkennen na het verlies van hun eigen moeder? En hoe ga je hiermee om..
Channah
30-10-2023
laatste reactie: 06-03-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik hou van jou, je weet dat ik er altijd ben.
Vind je verhaaltje nu, omdat ik aan je denk.
Je weet heel goed wie ❤️
Vind je verhaaltje nu, omdat ik aan je denk.
Je weet heel goed wie ❤️
Niet belangrijk.
06-03-2024
Een tsunami aan verdriet.. (Verhaal 513)
Op 11 april 2022 maakte mijn vriend een eind aan zijn leven.Hij was al 2 jaar manisch depressief.
Ik stond in overlevingsstand, ook voor mijn meiden.
14 maart is hij jarig.Beide datums komen dichterbij..
Ook al heb ik een paar maanden gekeden een heel.
lief iemand leren kennen, lijkt het verdriet groter dan ooit.Het vechten hoeft niet meer, waardoor het voelen dubbel zo zwaar wordt.Ik vlieg tegen de muren omhoog, en weet niet waar ik heen moet met mijn verdriet...lieve schat, ik mis je zo...
Ik stond in overlevingsstand, ook voor mijn meiden.
14 maart is hij jarig.Beide datums komen dichterbij..
Ook al heb ik een paar maanden gekeden een heel.
lief iemand leren kennen, lijkt het verdriet groter dan ooit.Het vechten hoeft niet meer, waardoor het voelen dubbel zo zwaar wordt.Ik vlieg tegen de muren omhoog, en weet niet waar ik heen moet met mijn verdriet...lieve schat, ik mis je zo...
Cynthia
04-03-2024
laatste reactie: 04-03-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Vreselijk ,ik leef me je mee
Zara
04-03-2024
Ik kan het maar geen plek geven (Verhaal 421)
mijn moeder is overleden al 3 jaar terug ik kan het maar geen plek geven … ik heb geen familie en een hele kleine kring mensen . Ook door mijn overwerkte rouw is me relatie stuk gelopen ik geef mezelf oberal de schuld van . Zou graag erover willen Praten met mensen die ook zoveel last hebben van onverwerkt verdriet … ik ben 45 jaar
Mama
28-08-2023
laatste reactie: 04-03-2024
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi,
Ik weet precies hoe je je voelt hoor .mijn moeder overleed afgopen 8 februari .en ik mis haar zo erg .het doet zon pijn .
Kan het ook soms helemaal niet geloven .
Dat ze er niet meer is ,zo ondraagelijk.
Heel veel liefs.
Silvia .xxxxx
(Het is zo moeilijk om verder te gaan )
Ik weet precies hoe je je voelt hoor .mijn moeder overleed afgopen 8 februari .en ik mis haar zo erg .het doet zon pijn .
Kan het ook soms helemaal niet geloven .
Dat ze er niet meer is ,zo ondraagelijk.
Heel veel liefs.
Silvia .xxxxx
(Het is zo moeilijk om verder te gaan )
Anoniem
04-03-2024
Reactie:
Hoi. Mijn moeder afgelopen juni overleden en anderhalve maand later plotseling mijn vrouw. Aangezien ik nu meer met het verlies van mijn vrouw bezig ben heb ik het verdriet om mijn moeder opzij geschoven maar dat komt nu steeds meer naar boven. Ik heb geen familie meer en dus ook niemand om dit mee te delen. Heel zwaar allemaal.
Succes en sterkte Ronald
Succes en sterkte Ronald
Ronald
04-03-2024
Alles al voor de vijfde keer alleen…. (Verhaal 511)
Morgen is t mijn verjaardag. Al de vijfde zonder mijn man die in september 2019 overleden is. Zoals ik al de vijfde Kerst, Oud op Nieuw, Winter,….,…..,…gehad heb. En voor de vijfde keer zonder hem het voorjaar inga.
Het is me echt wel gelukt om door te gaan met leven. Op n manier waarvan ik weet dat hij er trots op is.
Maar vandaag overvalt het gemis mij intens. Terugdenkend aan hoe hij mijn verjaardag altijd speciaal wist te maken.
Ik wil niet ( meer ) altijd bij mijn famille / vrienden aankloppen met zo’n moment waarop ik het ff uit wil schreeuwen.
Dus daarom op deze manier.
Sterkte, kracht en liefde voor al mijn lotgenoten.
Het is me echt wel gelukt om door te gaan met leven. Op n manier waarvan ik weet dat hij er trots op is.
Maar vandaag overvalt het gemis mij intens. Terugdenkend aan hoe hij mijn verjaardag altijd speciaal wist te maken.
Ik wil niet ( meer ) altijd bij mijn famille / vrienden aankloppen met zo’n moment waarop ik het ff uit wil schreeuwen.
Dus daarom op deze manier.
Sterkte, kracht en liefde voor al mijn lotgenoten.
Anoniem
02-03-2024
laatste reactie: 03-03-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Schreew het maar lekker uit.dat lucht op.zulke dagen vergeet je nooit en doen pijn!!
Peter
03-03-2024
Hij is in zijn slaap overleden (Verhaal 74)
Afgelopen december is mijn man, vriend en bovenal zielsverwant gestorven in zijn slaap. We waren toen in een verlaten gebied aan het wildkamperen ergens op de pampa in Patagonie/ Argentinië. Ons tienjarige huwelijks en levensreis kwam plots ten einde. Toen ik wakker werd en ontdekte dat hij was heengegaan raakte ik totaal in shock. Maar heel kort heb ik nog bij hem gelegen. Toen kwamen de autoriteiten en werd hij meegenomen. Dat en de autopsie die op beestachtige wijze gedaan is maakte het heel traumatisch. Drie weken na het overlijden konden we eindelijk afscheid nemen. Eerst ging ik in overlevingsstand, toen was er het regelen dat ik alleen moest doen want we hebben geen kinderen. Erna was er het zwarte gat. Toch lukte het me om stapje voor stapje sterker te worden door meditatie en yoga dat ik al jaren beoefen. Door de intense liefde die wij hadden te eren met het schrijven van een boekje dat ik hoop uit te geven als ik daar zover mee ben. En door het tekenen van zielen roersels heb ik een manier gevonden om het verdriet te uiten. Net toen ik mijn praktijk weer wilde gaan opstarten kregen we te maken met het corona virus. Dit stagneert naar mijn gevoel mijn proces en houdt me tegen om nu in contact te komen met anderen. Om weer alleen de wereld in te trekken. Ik heb het gevoel dat ik mezelf op alle fronten moet herontdekken. En vooral de op en neergaande beweging van het rouwen ervaar ik als heel zwaar en vermoeiend. Het gemis wordt steeds groter als ook het besef dat ik zal moeten leren dit verdriet te dragen voor de rest van mijn leven. Mijn lief was mijn kompas, we stonden op punt van emigratie naar Australië en hadden nog zoveel plannen. Slechts 60 jaar mocht hij worden....
Lia
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 29-02-2024
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ook mijn man overleden in zijn slaap , hij heeft er zelf niets van gemerkt.
Hij mocht maar 64 jaar worden 😪
Hij mocht maar 64 jaar worden 😪
Ina
12-02-2024
Reactie:
Dag Lia,
Ik weet wat het is een passionele liefde te verliezen, je beschrijft het mooi, als jouw kompas in je leven. Ik herken dit zeer goed, ben nu 2 maand alleen, zonder mijn geliefde, heel pril, maar na alles te delen, samen te doen, gedurende 28j, weet ik ook niet hoe het verder moet….. en het is zo, dit dragen we mee voor de rest van ons leven. Ook mijn lieve man zou willen dat ik verder leef, ‘LEEF’ maar op dit moment wil ik alleen maar verder met hem, ik zoek de buitenwereld niet op, heb geen familie die me ondersteunt, ik besef dat ik het zelf zal moeten doen, stap voor stap, kleine stapjes,
Ik hoop, en dat wens ik jou ook toe, dat je soms troost kan vinden in de verhalen van anderen.
Hou moed!
Ik weet wat het is een passionele liefde te verliezen, je beschrijft het mooi, als jouw kompas in je leven. Ik herken dit zeer goed, ben nu 2 maand alleen, zonder mijn geliefde, heel pril, maar na alles te delen, samen te doen, gedurende 28j, weet ik ook niet hoe het verder moet….. en het is zo, dit dragen we mee voor de rest van ons leven. Ook mijn lieve man zou willen dat ik verder leef, ‘LEEF’ maar op dit moment wil ik alleen maar verder met hem, ik zoek de buitenwereld niet op, heb geen familie die me ondersteunt, ik besef dat ik het zelf zal moeten doen, stap voor stap, kleine stapjes,
Ik hoop, en dat wens ik jou ook toe, dat je soms troost kan vinden in de verhalen van anderen.
Hou moed!
Bernina
21-02-2024
Reactie:
Dag Lia, ik herken veel in jouw situatie. En ben op zoek naar lotgenoten. Tegelijk weet ik niet zo goed of ik het aankan
Het is pas 8 maanden geleden
Hij is van de trap gevallen en ik ben nog 21 uur bij hem geweest. Was traumatisch, en ik deed het ook met zoveel liefde. Mojn zielsmaatje. Sta er ook alleen voor, ga door angsten, wanhoop, verdriet. Maar vooral..zo alleen en dikwijls overspoeld. Wens jou heel veel goeds, liefde en kracht.
Het is pas 8 maanden geleden
Hij is van de trap gevallen en ik ben nog 21 uur bij hem geweest. Was traumatisch, en ik deed het ook met zoveel liefde. Mojn zielsmaatje. Sta er ook alleen voor, ga door angsten, wanhoop, verdriet. Maar vooral..zo alleen en dikwijls overspoeld. Wens jou heel veel goeds, liefde en kracht.
Marjan
29-02-2024
Wil je ook je hart luchten?
De pijn en het verlies zijn zo groot (Verhaal 470)
Mijn verhaal begint bijna 3 jaar geleden op 9 februari 2021, mijn man 59 jaar nooit ziek altijd mijn rots in de branding en ook voor mijn twee zonen krijgt s'morgens een brandende pijn, dokter komt slokdarmontsteking, maar beter mug laten komen, cardiogram genomen hart top. Toch naar ziekenhuis, daar gelegen zonder veel onderzoek , totdat hij in de loop.van de namiddag wegzakt hij had een anurisma dat stilaan aan het scheuren was, te laat gezien, alles voorbij
We zijn nu bijna 3 jaar verder, ik wil niet verder de pijn en het verlies is zo groot, door te laat op te merken ben ik mijn lieve man kwijt. Heeft iemand nog zo een ervaring en hoe moet het verder ?
We zijn nu bijna 3 jaar verder, ik wil niet verder de pijn en het verlies is zo groot, door te laat op te merken ben ik mijn lieve man kwijt. Heeft iemand nog zo een ervaring en hoe moet het verder ?
Nicole
06-12-2023
laatste reactie: 28-02-2024
11Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn man 2 jaar overleden had slikproblemen, voelde zich niet goed. Dokter gekomen hij zei water op de longen was niet kortademig hij lag heel rustig geen dikke voeten dokter gaf hem langs een infuus 2 ampullen lasix voor het water af te drijven na enkele uren hij was totaal plat enkele uren daarna dood wat was hier fout een groot vraag teken.
IRMA
19-12-2023
Reactie:
Veel sterkte.
Nicole
04-01-2024
Reactie:
Wat ontzettend rot voor je / jullie Nicole. Zo is alles vanzelfsprekend en zo maar opeens is alles anders.
Ik ben nooit m'n partner verloren maar weet inmiddels wel een beetje wat verlies is en wat het met iemand doet / kan doen. Ik hoop dat je veel mensen in je omgeving hebt die jou begrijpen, kunnen invoelen en er voor je zullen zijn. Heel veel sterkte wens ik je toe!!!
Ik ben nooit m'n partner verloren maar weet inmiddels wel een beetje wat verlies is en wat het met iemand doet / kan doen. Ik hoop dat je veel mensen in je omgeving hebt die jou begrijpen, kunnen invoelen en er voor je zullen zijn. Heel veel sterkte wens ik je toe!!!
Hans
05-01-2024
Reactie:
Bedankt Hans.
Nicole
06-01-2024
Reactie:
Jou verhaal is heel herkenbaar voor mij. (en snap vooral je frustratie).
Wij (mijn man Ben en zoonlief Bas) waren op vakantie toen Ben (nooit ziek) onwel werd. S' avonds toch naar de huisartsenpost geweest en na een summier onderzoek met maagtabletten naar huis gestuurd. Omdat Ben zich toch niet lekker voelde is hij een stukje gaan rijden (hetgeen hij vaker deed) en hebben ze hem s' morgens in de sloot teruggevonden. Hij was toen al overleden aan een hartinfarct. Ik ben op dit moment nog steeds bezig met een advocaat om erkenning te krijgen van de desbetreffende arts die hem naar huis gestuurd heeft. Tja en hoe nu verder ?? Ik merk wel dat naarmate de tijd verstrijkt (in augustus 3 jaar geleden) het missen een steeds grotere rol in je leven gaat spelen. En juist nu de gesprekken over hem moeilijker gaan worden omdat de buitenwereld na je een jaar bijgestaan te hebben er niet meer zo voor open staan terwijl je het nu zo hard nodig hebt. Anderzijds wil je ze ook niet mee "lastig "vallen want anders denken ze op een bepaald moment " ojee daar hebben we haar weer". Ik probeer zoveel mogelijk in het hier en nu te zijn, het verleden en de toekomst maken mij erg verdrietig. Ik denk dat ik nu ook klaar ben om hulp te gaan zoeken d.m.v. een rouwtherapeut (daar kan je wel van je af praten). Wie weet ook een idee voor jou. Wens je heel sterkte voor de toekomst. Esther.
Wij (mijn man Ben en zoonlief Bas) waren op vakantie toen Ben (nooit ziek) onwel werd. S' avonds toch naar de huisartsenpost geweest en na een summier onderzoek met maagtabletten naar huis gestuurd. Omdat Ben zich toch niet lekker voelde is hij een stukje gaan rijden (hetgeen hij vaker deed) en hebben ze hem s' morgens in de sloot teruggevonden. Hij was toen al overleden aan een hartinfarct. Ik ben op dit moment nog steeds bezig met een advocaat om erkenning te krijgen van de desbetreffende arts die hem naar huis gestuurd heeft. Tja en hoe nu verder ?? Ik merk wel dat naarmate de tijd verstrijkt (in augustus 3 jaar geleden) het missen een steeds grotere rol in je leven gaat spelen. En juist nu de gesprekken over hem moeilijker gaan worden omdat de buitenwereld na je een jaar bijgestaan te hebben er niet meer zo voor open staan terwijl je het nu zo hard nodig hebt. Anderzijds wil je ze ook niet mee "lastig "vallen want anders denken ze op een bepaald moment " ojee daar hebben we haar weer". Ik probeer zoveel mogelijk in het hier en nu te zijn, het verleden en de toekomst maken mij erg verdrietig. Ik denk dat ik nu ook klaar ben om hulp te gaan zoeken d.m.v. een rouwtherapeut (daar kan je wel van je af praten). Wie weet ook een idee voor jou. Wens je heel sterkte voor de toekomst. Esther.
Esther
14-01-2024
Reactie:
Esther, eerst en vooral veel sterkte ook voor u, en ja naarmate de jaren verstrijken moet je het maar verwerkt hebben, maar dat is niet zo. Ik heb ook geen broers of zussen alleen een lieve nicht die hetzelfde heeft meegemaakt, wij zoeken steun bij elkaar , heb twee zonen, maar die hebben ook hun eigen leven, maar voor mij staat alles stil.
Veel sterkte.
Veel sterkte.
Nicole
16-01-2024
Reactie:
Ik heb mijn man 10 maand geleden verloren het verdriet is zo intens dat ik soms een einde wil maken aan mijn leven ik loopmib iveral verloren en weet geen raad zit altyd alleen ik ik voel mij verloren ik loop ma rond en weg met de auto omdat ik ni
Weet wat ik moet doen sims ik ik een einde maken aan mijn leven
Weet wat ik moet doen sims ik ik een einde maken aan mijn leven
Denise
19-01-2024
Reactie:
Beste Dinise, ik weet wat je voelt,het is verwarrend na denken en geen antwoord krijgen. Maar ooit zal je echt wel weer eens kunnen lachen om een grap of zo, blijf daar in geloven.
Het verlies is niet te beschrijven en emotie is uitputtend
Probeer een luisterend oor te vinden in je omgeving.
Je staat niet alleen, stay strong.
Het verlies is niet te beschrijven en emotie is uitputtend
Probeer een luisterend oor te vinden in je omgeving.
Je staat niet alleen, stay strong.
Mart
24-01-2024
Reactie:
Ik weet wat je doormaakt mijn vrouw is nu een jaar geleden overleden aan kanker 3 weken voor haar dood kregen het dood vonnis ik mis haar iedere dag nog en de pijn wordt niet minder U heel veel sterkte bij mij helpt sporty muziek erg goed als afleiding
Albert
28-02-2024
Reactie:
Ik weet wat je doormaakt mijn vrouw is nu een jaar geleden overleden aan kanker 3 weken voor haar dood kregen het dood vonnis ik mis haar iedere dag nog en de pijn wordt niet minder U heel veel sterkte bij mij helpt sporty muziek erg goed als afleiding
Albert
28-02-2024
Reactie:
Ik weet wat je doormaakt mijn vrouw is nu een jaar geleden overleden aan kanker 3 weken voor haar dood kregen het dood vonnis ik mis haar iedere dag nog en de pijn wordt niet minder U heel veel sterkte bij mij helpt sporty muziek erg goed als afleiding
Albert
28-02-2024
Ik mis hem verschrikkelijk (Verhaal 4)
Een jaar geleden is mijn man, na bij 52 jaar huwelijk, overleden.
Ik mis hem verschrikkelijk en het lijkt wel of het gemis steeds groter wordt. In het begin word je geleefd en is er zoveel te regelen dat het niet helemaal tot je doordringt. Maar nu is het besef dat hij NOOIT meer terug komt zo hevig, dat het soms gewoon pijn doet!
Een deel van jezelf is weg!
En toch zullen we verder moeten, dat heeft hij ook gezegd en gewild, maar het is zo moeilijk.
Fijn om mijn verhaal hier op te kunnen schrijven en misschien komt er wel een reactie op.
Vr. gr. Anoniem.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 28-02-2024
26Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik verloor mijn man afgelopen augustus 2016, na jaren van strijd tegen LBD (vorm van dementie)/ Parkinson, en wij waren op 4 maanden na 50 jaar getrouwd. Uw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn.
De buitenwereld denkt dat je het prima doet, maar het verlies en verdriet went nooit. De triggers dat je denkt dat hij zo kan binnenstappen zijn ontelbaar. Alles herinnert aan hem en het gemis wordt steeds groter.
Ik wens u veel sterkte en wens dit nog steeds ook voor mezelf.
Hanny
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat een verhaal zeg, je kunt wel merken dat het gemis heel groot is; we kunnen eigenlijk niemand die ons dierbaar is missen.
Ben zelf mijn lieve vrouw twee jaar geleden kwijt geraakt, ze was maar 52 jaar. De dood op zo'n jonge leeftijd is moeilijk te begrijpen! Waarom vragen zijn volgens mij niet zo zinvol.
Toch besef ik dat wij nog leven en dat het leven, ook na een heel groot verlies, nog de moeite waard kan zijn. Probeer trots op jezelf te zijn over de manier hoe je met zo'n grote tegenslag, om het zo maar te noemen, omgaat. Sterkte.
Gert
> 2 jaar geleden
Reactie:
Weet precies hoe je je voelt na 46jaar huwelijk mijn maatje verloren vreselijk mis hem zo erg .Het alleen zijn vreselijk .De pijn die je voelt is onbeschijvelijk.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Begrijp het jammer genoeg helemaal!!!!!
Ben zelf bijna twee en een half jaar geleden mijn man verloren aan kanker en het gemis wordt alleen maar groter, vooral bij bijzondere gelegenheden met de kinderen of kleikinderen.
Ik heb nooit geweten dat het allemaal zo moeilijk is.
Heel veel sterkte.
Hartelijke groet.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo ik ben Hanny en heb vorig jaar oktober mijn man plotseling verloren aan een hartstilstand .wat is dit verhaal herkenbaar zo veel verdriet dat het groom pijn doet.
Probeer mijn level weer een beetje op te pakken maar het is zo moeilijk.De een dag gaat redelijk en de volgende dag stort je weer in. Dan Ben je de hele dag aan het huilen .Ben inmiddels 10!kilo afgevallen het lost zo veel energie .
Het alleen zijn en de eenzaamheid is zo zwaar.Heb twee hele lieve kinderen maar die hebben ook hun eigen leven .heel veel sterkte en kracht voor jullie allemaal.
Hanny
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik zit helaas in het zelfde schuitje. Altijd alles samen gedaan en nu zit je heel veel alleen. Voel mij vaak erg eenzaam en vind het moeilijk om verder te gaan. Moet een nieuw leven opbouwen, wat niet meevalt als je wat ouder bent. Even mijn hart gelucht.
Jeannette
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is me zoo herkenbaar heb mijn man 18 september 2019 verloren van longkanker vier vreselijke maanden 😬 maar nu verder door het leven Alleen ? En ook zit ik met die gedachte da hij nooit nog terug ga komen !!! ik kan niet leven zonder hem en kan het niet geloven het was juist ne film We waren 46 jaar gehuwd !! Heb wel twee zonen maar die Zijn het huis uit en hebben zelf een gezin !! Iedereen wil me helpen maar niemand kan me helpen ! Dieje kanker en er dood van gaan vreselijk pffff
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi lieve Anoniem .
Ook ik man van 82 heeft een 52 jarig huwelijk achter de rug en weet hoe jij je voelt .het gemis van je partner maatje en geliefde is iets waar je niet zo maar aan voorbij kunt gaan ik heb nog steeds behoefte om lichamelijk kontakt via een arm over de schouder en je verhaal kunnen delen ik zal mijn geliefde nooit vergeten maar een contact met een gelijk gestemde vrouwelijk maatje zou ik wel graag willen ik wens jou veel succes dikke knuffel
Ook ik man van 82 heeft een 52 jarig huwelijk achter de rug en weet hoe jij je voelt .het gemis van je partner maatje en geliefde is iets waar je niet zo maar aan voorbij kunt gaan ik heb nog steeds behoefte om lichamelijk kontakt via een arm over de schouder en je verhaal kunnen delen ik zal mijn geliefde nooit vergeten maar een contact met een gelijk gestemde vrouwelijk maatje zou ik wel graag willen ik wens jou veel succes dikke knuffel
Peter van G.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi lieve Anoniem .
Ook ik man van 82 heeft een 52 jarig huwelijk achter de rug en weet hoe jij je voelt .het gemis van je partner maatje en geliefde is iets waar je niet zo maar aan voorbij kunt gaan ik heb nog steeds behoefte om lichamelijk kontakt via een arm over de schouder en je verhaal kunnen delen ik zal mijn geliefde nooit vergeten maar een contact met een gelijk gestemde vrouwelijk maatje zou ik wel graag willen ik wens jou veel succes dikke knuffel
Ook ik man van 82 heeft een 52 jarig huwelijk achter de rug en weet hoe jij je voelt .het gemis van je partner maatje en geliefde is iets waar je niet zo maar aan voorbij kunt gaan ik heb nog steeds behoefte om lichamelijk kontakt via een arm over de schouder en je verhaal kunnen delen ik zal mijn geliefde nooit vergeten maar een contact met een gelijk gestemde vrouwelijk maatje zou ik wel graag willen ik wens jou veel succes dikke knuffel
Peter van G
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is was gisteren 7 maanden geleden.gestorven krijg het verdriet hierover niet verwerkt, ben de hele dag in mijn hoofd met hem bezig. Hij was hiervoor 3 jaar in zorginstelling, had Lewy Body dementie, vreselijke ziekte, er waren dagen bij dat hij het echt niet meer wist, maar andere dagen wist hij juist wel wat er met hem was, en wilde hij mee naar huis. Ging elke middag naar hem toe, en juist die middag valt mij nu zo zwaar, zeker nu ook nog met die corona, als ik niet zo maar ergens naar toe kan, heb mij opgegeven in verzorgingshuis voor vrijwilligers werk, maar ook dat mag nu niet. Ben.wel 81 jaar, maar best nog in staat voor vrijwiliggerswerk. We waren 37 jaar getrouwd, en dat was geweldige tijd, hij was zo'n lieve man voir mij. We hadden gezamelijke hobby, dst was de duivensport, nu zit ik alleen ddar kan ik dus echt niet tegen, heb mijn hele leven mensen om mij heen gehad en nu zit ik alleen, vreselijk.
Ilse
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is nu een jaar overleden hij kreeg euthanasie wat zijn grote wens was,maar ik was daar niet aan toe .hij had geen kwaliteit van leven meer wij waren 51 jaar getrouwd.Als ik aan zijn lijden denk dan heb ik er vrede mee .maar het alleen zijn vind ik verschrikkelijk Niks meer kunnen delen ,geen herinneringen enzovoort en de verschrikkelijke leegte. Ik had zo graag nog iets willen zeggen,maar alles is voorbij. Vreselijk
Anemoon
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben bijna 9 weken geleden mijn man verloren op 45 jarige leeftijd. Het is net of mijn hart eruit gerukt is. Onze hele toekomst alle plannen, zijn in duigen gevallen. We waren zielsgelukkig en een samengesteld gezin. Nu is alles anders, mijn gezin is in 2en gehakt. Van de week ook weer moeten werken en daarna stort ik volledig in. Eigenlijk is het niet te dragen, en als ik de reacties zo zie heel tijd zeker geen wonden. Iedereen heel veel sterkte
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dat je je zo down voelt en futloos zal nog wel even zo blijven Het zal
eig nooit helemaal weggaan.. wat heel normaal is wanneer je geconfronteerd word met verlies. Je leert er op den duur mee omgaan. En ook jij zal dat op geheel eigen wijze doen. Praat over jouw vader, haal herrinneringen op Zo vergeet je hem niet De herrinneren houden je vader levend Koester ze met heel je hart! Heel veel sterkte
eig nooit helemaal weggaan.. wat heel normaal is wanneer je geconfronteerd word met verlies. Je leert er op den duur mee omgaan. En ook jij zal dat op geheel eigen wijze doen. Praat over jouw vader, haal herrinneringen op Zo vergeet je hem niet De herrinneren houden je vader levend Koester ze met heel je hart! Heel veel sterkte
J.Roks
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ook mijn man is 1jr geleden overleden,op wat oudere leeftijd,maar je kan elkaar nooit.missen,het doet pijn,vermoeid,veel huilen,praten met kinderen,praktijkondersteuner,dokter,alles helpt wel wat,,maar ik wil weer zoals eerder zijn,,leven,,sterk,,enz..
Ik heb er veel verdriet van,en als ze vragen,,hoe gaat het,,dan ga ik al huilen,,,,,,
Ik heb er veel verdriet van,en als ze vragen,,hoe gaat het,,dan ga ik al huilen,,,,,,
Tine
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man mijn maatje mijn alles is 3 maanden geleden na een kort ziekbed overleden aan long fibrose. We hadden net een camper gekocht en hadden zoveel plannen. Het besef dat hij nooit meer terugkomt wordt steeds heftiger. Elke morgen vraag ik God of hij mij wil helpen en tot steun wil zijn in mijn grote verdriet en dank hem voor mijn zoon, familie en vrienden en alles wat ik verder nog heb. Ondanks mijn intense verdriet krijg ik de kracht waar ik om vraag.
Geesje.V.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is 12 Sept overleden na een hartinfarct hij heeft nog 1 week in coma gelegen en toen moest ik hem laten gaan, ik vind dit verdriet bijna niet te dragen, en vraag me elke dag af waarom ik hier nog wel moet zijn, ik heb veel lieve mensen om me heen maar niks maakt het makkelijker, het enige wat ik denk is, ik wil naar hem toe, maar het is mijn tijd nog niet.
Nettie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is 1,5 jaar overleden aan leukemie,hij was z'on sterke vent ,nooit ziek geweest ,ik mis hem elke minuut ;te vroeg 74 jaar we hadden nog zoveel kunnen doen samen,ik moet ermee leven maar het is zwaar.Toch denk ik soms dat hij me helpt,dat hij er nog is in moeilijke momenten.kon ik hem nog maar 1keer aanraken;ik kon het niet geloven dat hij zo ziek was,hij was tussendoor nog sterk,maar nu is hij weg en ik kan alleen maar droef en dankbaar zijn voor al zijn harde werk.ik koester de hoop dat ik hem ooit terugzie.
Francine
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja ik weet ook geen raad met mijn verlies mijn ventje was alles voor mij , nu heb ik geen zin meer om te leven , voor wie en wat , heb gaan kinderen
Hoe geraakt een ander daaruit , ik zit voortdurend te wenen en zie echt geen toekomst meer en vooral die herinneringen doen zo pijn , en dat ik nooit geen knuffel meer ga krijgen van hem , ik word er zit van , en als ik een koppel zie lopen zoals ons word ik zo boos , waarom wij ook niet denk ik dan
Hoe geraakt een ander daaruit , ik zit voortdurend te wenen en zie echt geen toekomst meer en vooral die herinneringen doen zo pijn , en dat ik nooit geen knuffel meer ga krijgen van hem , ik word er zit van , en als ik een koppel zie lopen zoals ons word ik zo boos , waarom wij ook niet denk ik dan
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik weet wat je doormaakt mijn lieve man is vorig jaar plotseling overleden aan kanker, niemand zag het aankomen. Ik mis hem nog steeds. De ochtende en de avonden zijn het ergst.
Nelly w
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is hard als je partner er niet meer is. En als je al zoveel jaren samen was. Probeer de herinnering vast te houden en toch verder te gaan met je leven. Mijn partner is nu 8 maanden geleden overleden na een ziekbed gedurende de hele coronatijd. Wat een hel was het. Maar we hebben elkaar alles gezegd wat gezegd moest worden en ik heb me neergelegd bij zijn dood. Hij is uit het lijden verlost, zo zie ik dat. Nu is het tijd om goed voor jezelf te zijn. Ik doe dat door volop in het leven te staan, naar vrienden, theater, familiebezoek, elk feestje grijp ik aan. Ik ben al 3 keer alleen op vakantie geweest en ga gewoon weer..... Sinds een maand ben ik actief op zoek via een dating site. Dat brengt weer leven in de brouwerij. Je moet verder, maar doe dat niet in leegheid maar in lichtheid. En ja, ik huil ook nog steeds, laat het gewoon gebeuren. Probeer er nog een mooi hoofdstuk aan toe te voegen, je leeft maar één keer, ben lief voor jezelf!!
Dublin
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Reactie:
Ook ik maak dit nu door. Hoop dat het uuteindelijk beter wordt
Christien
25-11-2022
Reactie:
Ik lees je verhaal , en nog eens . Lees dat jullie al heel lang samen waren . En dat komt hard aan als je dan alleen komt te staan . In die situatie zit ik ook nu . Ik lees ook het gevoel dat je hem nooit meer zal zien . Dat is zoo onwerkelijk . Dan lees ik dat je nog wel met je man hebt kunnen praten . Dat je zelf verder moet . Dat had ik ook graag gehad . Mijn man had een beroerte en was totaal verlamd , kon niet meer praten niet eten niet zelf plassen . Ik weet niet wat er in hem omging . Alleen zijn ogen bewogen . Ik heb hem zelf verzorgd dag en nacht . Alles geleerd op de IC in het ziekenhuis . Ik las niet of je kinderen of kleinkinderen hebt . Of ben je helemaal alleen met je verdriet . Ik kijk wel naar alle positieve dingenhoe klein ook . Maar ik begrijp precies hoe je je voelt . Ik zoek ook maar naar antwoorden . Mijn man is nu een half jaar weg . Van jou twee jaar , maar het verlies begint steeds meer tot je door reddingen . En nu met de feestdagen kun je dat weer aan of ga je ergens heen?. De lieve groetjes Betsie
Betsie M
17-12-2022
Reactie:
Ik begrijp je verdriet.
Mijn man is 4 maanden geleden overleden.
Het is heel moeilijk weer mijn weg te vinden.
Het verdriet is rauw in al zijn facetten.
En het overvalt je iedere keer weer .
Sterkte
I M
Mijn man is 4 maanden geleden overleden.
Het is heel moeilijk weer mijn weg te vinden.
Het verdriet is rauw in al zijn facetten.
En het overvalt je iedere keer weer .
Sterkte
I M
Ida
10-02-2024
Reactie:
Ik ben vorig jaar mijn verloren aan longkanker.. over 1 week is hij 3 maanden dood . Ik voel ook dat het verdriet en gemis steeds groter wordt. En ondanks dat ik bij zijn sterven was, vind ik het niet te bevatten dat hij voor altijd weg is uit mijn leven
Annie
15-02-2024
Reactie:
Mijn vrouw is ook een jaar geleden na 2 maanden ziekte overleden maar zelfs na een jaar lijkt het wel of het vorige maand was,de pijn wordt niet minder , wel erger de leegte blijft ,ze zeggen het slijt wel.?
Anoniem
28-02-2024
Mijn rots in de branding, mijn lieve echtgenoot (Verhaal 505)
Na een ziekbed van 2 maand heb ik mijn man verloren, na 28j een fantastisch huwelijk, elke dag, elke activiteit, alles deden wij samen. Nu is alles weg, enkel de herinneringen. Het lijkt allemaal zeer kort, maar de 28j overbruggen de 2 maand ziekte en lijden, een diepe put waarin ik terecht kom. Normaal functioneren lukt me niet, ik voel.me gehalveerd, in alles wat ik doe, denk, sta ik er alleen voor, de pijn is ondraaglijk, Er zijn heel weinig mensen waar ik mijn hart kan luchten, mensen kunnen er niet mee om, weten zich geen houding te geven, en dus sta je er daar ook weer alleen voor. Praten en huilen kan opluchten, maar het zijn momentopnames, daarna is de pijn en het gemis terug. Lieve mensen, het is dus normaal dat je weent, ook na een lange periode, elk rouwproces is anders, ik probeer het op mijn eigen tempo te doen, stap voor stap. Hoe het verder moet weet ik soms ook niet, er is geen familie die me ondersteunt, en daarom durf ik het aan dit te posten, als een onbekende voor jullie, maar met een groot verdriet, even iets van je afschrijven kan verzachten.
Geduld, tijd en je zelf het zo comfortabel mogelijk te maken, want sterk zijn we allemaal,
Liefs B
Geduld, tijd en je zelf het zo comfortabel mogelijk te maken, want sterk zijn we allemaal,
Liefs B
Bernina
21-02-2024
laatste reactie: 28-02-2024
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat ben jij flinke vrouw…al willen we dat niet horen
Want we vinden ons niet flink.
Mijn man is 7 maanden ook na een ziekbed van 2 maanden overleden En nog bijna huil ik elke dag.. Ik heb wel goed kontakt met mijn familie en daar ben ik ontzettend dankbaar voor
Helaas niet met mijn huisarts, die wuift alle lichamelijke klachten weg. Als je niemand hebt om mee te praten, kijk eens of er in jouw gemeente Humanitas is. Die hebben vrijwilligers die bij je thuis komen om over je verlies te praten.
Heel veel sterkte
LIEFS
Want we vinden ons niet flink.
Mijn man is 7 maanden ook na een ziekbed van 2 maanden overleden En nog bijna huil ik elke dag.. Ik heb wel goed kontakt met mijn familie en daar ben ik ontzettend dankbaar voor
Helaas niet met mijn huisarts, die wuift alle lichamelijke klachten weg. Als je niemand hebt om mee te praten, kijk eens of er in jouw gemeente Humanitas is. Die hebben vrijwilligers die bij je thuis komen om over je verlies te praten.
Heel veel sterkte
LIEFS
Anoniem,
22-02-2024
Reactie:
Mijn vrouw is na 40 jaar samen zijn overleden, dit is nu 4 maanden geleden. Ik lees net jouw berichttje. Wat ik ook verzachtend vond/vind was het boek "Je mag me altijd bellen" van Karin Kuipers. Sterkte!
Jan-Dick
27-02-2024
Reactie:
Dankjewel Jan-Dick.
Bernina
27-02-2024
Reactie:
Dankjewel Jan-Dick.
Bernina
28-02-2024
Als ik haar slechts enkel hoefde te missen (Verhaal 509)
Vrijdag 13 oktober 2023 was de dag dat ze officieel stierf. We waren ongeveer van 20ste tot mijn 50ste het Dreamteam wat de wereld een betere plek maakte en elk probleem dat op ons pad kwam met alle liefde en veel plezier oploste. Ik was bv ooit gokverslaafde. Ze zei: Vertrouw me, breng mij steeds alles wat je wint. Binnen een maand was mijn gokverslaving weg.
Ik mis haar enorm maar in die paar maanden dat we niet meer samen zijn loopt haast alles in het honderd voor me en blijkt hoe belangrijk zij in praktisch opzicht was voor me. Haar magische wijze woorden hielpen mij steeds. Bv om de boodschappen te doen. Als ik aangeef hulp nodig te hebben hierbij zijn er genoeg mensen die zich aanbieden de boodschappen voor mij te willen doen maar helemaal niemand die mij dmv wat magische wijze woorden zelf vrolijk huppelend zelf die boodschapjes laat doen. Ik weet me geen raad. Dit is vast niet alleen voor mij zo maar mijn leven loopt echt helamaal in het honderd en het is al erg zat dat ze er niet meer is maar de ellende waar ik zonder haar wijze woorden in aan het belanden ben zijn onacceptabel. Wie weet hoe ik dit oplos??? Heel veel liefs van Remco 28-2-2024
Ik mis haar enorm maar in die paar maanden dat we niet meer samen zijn loopt haast alles in het honderd voor me en blijkt hoe belangrijk zij in praktisch opzicht was voor me. Haar magische wijze woorden hielpen mij steeds. Bv om de boodschappen te doen. Als ik aangeef hulp nodig te hebben hierbij zijn er genoeg mensen die zich aanbieden de boodschappen voor mij te willen doen maar helemaal niemand die mij dmv wat magische wijze woorden zelf vrolijk huppelend zelf die boodschapjes laat doen. Ik weet me geen raad. Dit is vast niet alleen voor mij zo maar mijn leven loopt echt helamaal in het honderd en het is al erg zat dat ze er niet meer is maar de ellende waar ik zonder haar wijze woorden in aan het belanden ben zijn onacceptabel. Wie weet hoe ik dit oplos??? Heel veel liefs van Remco 28-2-2024
Ra
28-02-2024
Toon reacties Verberg reacties
Papa overleden in brand (Verhaal 508)
Mijn papa van bijna 76 is onverwacht overleden in een brand. Hij was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.
Er is een gasexplosie geweest. Mijn papa is naar de poort gerend, maar doordat elektriciteit uit was, kon de poort niet meer open. Hij heeft beseft dat hij zou omkomen. Vermoedelijk( hopelijk) is hij gestikt in de zwarte rook en was hij buiten bewustzijn toen het vuur er was. Maar alsnog is zijn sterven gruwelijk. Hij was nog erg fit en gezond. We hadden geen lichaam om afscheid te nemen, weinig antwoorden. Met de schaar werd zijn leven plots doorknipt. Los van het gemis kan ik niet aanvaarden dat hij zo het leven moest afgeven. Elke dag deed hij iets voor een ander. Hij was een uitzonderlijk goed mens . Mooi vanbinnen en ook vanbuiten.
Ik ga door voor mijn gezin, maar het verlies ( vooral de manier waarop) kan ik niet plaatsen, niet aanvaarden noch verwerken. Het enige wat ik kan is ermee leren omgaan.
Er is een gasexplosie geweest. Mijn papa is naar de poort gerend, maar doordat elektriciteit uit was, kon de poort niet meer open. Hij heeft beseft dat hij zou omkomen. Vermoedelijk( hopelijk) is hij gestikt in de zwarte rook en was hij buiten bewustzijn toen het vuur er was. Maar alsnog is zijn sterven gruwelijk. Hij was nog erg fit en gezond. We hadden geen lichaam om afscheid te nemen, weinig antwoorden. Met de schaar werd zijn leven plots doorknipt. Los van het gemis kan ik niet aanvaarden dat hij zo het leven moest afgeven. Elke dag deed hij iets voor een ander. Hij was een uitzonderlijk goed mens . Mooi vanbinnen en ook vanbuiten.
Ik ga door voor mijn gezin, maar het verlies ( vooral de manier waarop) kan ik niet plaatsen, niet aanvaarden noch verwerken. Het enige wat ik kan is ermee leren omgaan.
T.
27-02-2024
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Alleen (Verhaal 507)
Nu 11 jr geleden stierf mijn man plotseling
We waren op vakantie in Tenerife en daar viel hij ineens op de grond
Hulp gebeld en de reanimatie gestart
Hulp kwam en er was een uur van reanimatie maar dat mocht niet baten
Zijn lichaam moest mee voor autopsie en 3 dgn later werd het vrijgegeven
Niet duidelijk waar hij was en of ik hem kon zien
Uiteindelijk naar huis gegaan
Pas 11 dgn na zijn overlijden kwam hij thuis
En 16 dgn na zijn overlijden was de begrafenis
Dit grote verdriet heb ik enigszins verwerkt door EMDR en rouw therapie
Mijn vader was in 2007 overleden en met hem had in een goede band
Dus mijn 2 steunpilaren waren er niet meer
Helaas hebben we geen kinderen gekregen dus ben ik nooit moeder geworden en zal nooit oma zijn
Mijn moeder stierf in okt 2022
En daarmee ben ik ook een zus kwijt die me niet meer wil zien
Gelukkig heb ik nog een broer en zijn gezin waar ik me welkom mag voelen
Maar het is wel heel alleen juist nu de datum weer aankomt 24-02-2013
Ik had weer vertrouwen in een nieuwe man gekregen en mocht trouwen in mei 2019
Helaas vertrok deze man binnen 2 jr huwelijk
Op 10 mei telefonisch benoemd dat de scheiding aangevraagd moest worden
En na 10 weken me compleet genegeerd hebbende kwam hij voor een gesprek
Nou dat was een eenzijdige uiteenzetting over hoe vreselijk ik voor hem was
In december 2021 was de scheiding een feit
Via kennissen vernam ik dat hij op 22-06-2022 weer getrouwd was met een oude jeugd vriendin
Kwetsend was dit
Maar ik heb me ook daar weer doorheen gevochten
Maar op dit moment is het zo intens alleen
dat doet pijn
We waren op vakantie in Tenerife en daar viel hij ineens op de grond
Hulp gebeld en de reanimatie gestart
Hulp kwam en er was een uur van reanimatie maar dat mocht niet baten
Zijn lichaam moest mee voor autopsie en 3 dgn later werd het vrijgegeven
Niet duidelijk waar hij was en of ik hem kon zien
Uiteindelijk naar huis gegaan
Pas 11 dgn na zijn overlijden kwam hij thuis
En 16 dgn na zijn overlijden was de begrafenis
Dit grote verdriet heb ik enigszins verwerkt door EMDR en rouw therapie
Mijn vader was in 2007 overleden en met hem had in een goede band
Dus mijn 2 steunpilaren waren er niet meer
Helaas hebben we geen kinderen gekregen dus ben ik nooit moeder geworden en zal nooit oma zijn
Mijn moeder stierf in okt 2022
En daarmee ben ik ook een zus kwijt die me niet meer wil zien
Gelukkig heb ik nog een broer en zijn gezin waar ik me welkom mag voelen
Maar het is wel heel alleen juist nu de datum weer aankomt 24-02-2013
Ik had weer vertrouwen in een nieuwe man gekregen en mocht trouwen in mei 2019
Helaas vertrok deze man binnen 2 jr huwelijk
Op 10 mei telefonisch benoemd dat de scheiding aangevraagd moest worden
En na 10 weken me compleet genegeerd hebbende kwam hij voor een gesprek
Nou dat was een eenzijdige uiteenzetting over hoe vreselijk ik voor hem was
In december 2021 was de scheiding een feit
Via kennissen vernam ik dat hij op 22-06-2022 weer getrouwd was met een oude jeugd vriendin
Kwetsend was dit
Maar ik heb me ook daar weer doorheen gevochten
Maar op dit moment is het zo intens alleen
dat doet pijn
Emma
23-02-2024
Toon reacties Verberg reacties
Ouders op 1 dag begraven (Verhaal 497)
Lieve mensen,
Wat een rouw en verdriet, eenzaamheid bij velen. Van harte sterkte in jullie gemis.
In coronatijd ben ik mijn actieve en opbeurende ouders beiden kwijtgeraakt. Over 2 ziekenhuizen verspreid lagen ze te sterven.
Het was heel onwerkelijk. Nu komt het gemis steeds meer. Het is zo stil. Mijn man is erg ziek en woont in een instelling.
Ik ben 42. Denk wel eens.. is dit het?
Maar weet je.. ik wens jullie de liefde te ervaren die God kan schenken in het diepe gemis. Dan kun je weer verder.
Ik zie uit naar de zondag als ik naar Gods huis mag gaan.
Ieder heel veel sterkte en kracht gewenst in al jullie omstandigheden.
Wat een rouw en verdriet, eenzaamheid bij velen. Van harte sterkte in jullie gemis.
In coronatijd ben ik mijn actieve en opbeurende ouders beiden kwijtgeraakt. Over 2 ziekenhuizen verspreid lagen ze te sterven.
Het was heel onwerkelijk. Nu komt het gemis steeds meer. Het is zo stil. Mijn man is erg ziek en woont in een instelling.
Ik ben 42. Denk wel eens.. is dit het?
Maar weet je.. ik wens jullie de liefde te ervaren die God kan schenken in het diepe gemis. Dan kun je weer verder.
Ik zie uit naar de zondag als ik naar Gods huis mag gaan.
Ieder heel veel sterkte en kracht gewenst in al jullie omstandigheden.
Johanna
02-02-2024
laatste reactie: 23-02-2024
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik ben op mijn 39 ste mijn man verloren en heb mijn beide ouders ook niet meer. God heeft in mijn optiek dan ook nooit bestaan. Je zult het allemaal zelf moeten doen. Hopelijk met wat goede vrienden.
Helena
19-02-2024
Reactie:
Akif yidem Duygu Duygu Humanitas taş cok
Duygu Akif yidem Humanitas taş sonya
23-02-2024
Ze is toch te jong (Verhaal 502)
Toen ik twaalf was ben in mijn vader verloren. We hadden erg moeilijk contact door mijn modder maar het ging uiteindelijk beter. Hij heeft zich opgehangen, aan een boom in de straat. Mijn moeder is erg narcistisch dus ik heb eigenlijk in mijn ogen geen moeder, en ook geen vader. Eerst werd gezegd dat het een ongeluk was en hij in een coma was. Een dag later werd de waarheid verteld. Ik heb geen afscheid kunnen nemen door mijn moeder, maar ze zal nooit haar fout inzien. Nu ben ik 30 en heb een vrolijke peuter rondlopen. Veel therapie later en zelf enorm in de dieperik na de bevalling, kan ik nog steeds niet begrijpen hoe iemand zijn kind achterlaat, ondanks dat ik snap dat er geen uitweg meer was. Het gaat goed met mij, maar ik mis hem zo hard. Ik heb geen materiële herinneringen behalve z'n as in mijn ring, en dat verstrekt mijn gevoel van alleen zijn behoorlijk. Naast hem zijn we nog twee familieleden verloren dat jaar, en ik snap nog steeds niet waarom alles is gebeurd. Ik voel me alleen. Mijn zoon is mijn wereld, waarom was ik niet de wereld van mijn ouders.
Tiff
17-02-2024
laatste reactie: 23-02-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste, ook ik ben mijn vader verloren. Zelfdoding. Zich thuis verhangen.In 2022 mijn man.
Shai
23-02-2024
Feestje na overlijden (Verhaal 504)
Hallo,
Ik zit mezelf in de weg. Mijn moeder is vorige maand overleden, ik was heel hecht met gaar, mijn vader is nu 7jaar geleden overleden en heb dus ook ineens geen ouders meer. Ik heb het er erg moeilijk mee. Ik ben wel gewoon aan het werk, maar alles kost me veel meer energie. Vandaag hebben we een feestje van mijn schoonouders, maar mijn hoofd staat niet naar veel mensen, herrie en gezelligheid , maar het stuit op verzet. Wat moet ik doen? Is het zo gek dat ik daar nog geen zin in hen, dat ik het niet kan? Of moet ik me eroverheen zetten maker op, gevoel blokkeren en gaan? Ik weet het niet
Ik zit mezelf in de weg. Mijn moeder is vorige maand overleden, ik was heel hecht met gaar, mijn vader is nu 7jaar geleden overleden en heb dus ook ineens geen ouders meer. Ik heb het er erg moeilijk mee. Ik ben wel gewoon aan het werk, maar alles kost me veel meer energie. Vandaag hebben we een feestje van mijn schoonouders, maar mijn hoofd staat niet naar veel mensen, herrie en gezelligheid , maar het stuit op verzet. Wat moet ik doen? Is het zo gek dat ik daar nog geen zin in hen, dat ik het niet kan? Of moet ik me eroverheen zetten maker op, gevoel blokkeren en gaan? Ik weet het niet
Anoniem
18-02-2024
laatste reactie: 18-02-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi,gister heb ik mijn moeder gecremeerd….wat n dag .. nu zit ik deze zondag een beetje rusteloos en doelloos om me heen te kijken .
Ik lees dat je een feestje hebt binnenkort .
Ik zou t het in ieder geval wel proberen.
Het is lastig pfff
Ik lees dat je een feestje hebt binnenkort .
Ik zou t het in ieder geval wel proberen.
Het is lastig pfff
Zara
18-02-2024
Partner verloren door zelfdoding ophanging (Verhaal 455)
Ben zelf 38 jaartjes en heb mijn partner nog maar 30 jaartjes verloren
2 maanden geleden door zelfdoding ophanging.
Krijg het niet geplaatst. Ups en downs meer downs laatste tijd.
De leegte van het huis de lege keukentafel alleen eten slapen enzovoort.
Zijn hier lotgenoten wat ook hun partner verloren zijn door zelfdoding ophanging ?
Alvast bedankt en veel sterkte
aan iedereen gewenst hier . Groetjes
2 maanden geleden door zelfdoding ophanging.
Krijg het niet geplaatst. Ups en downs meer downs laatste tijd.
De leegte van het huis de lege keukentafel alleen eten slapen enzovoort.
Zijn hier lotgenoten wat ook hun partner verloren zijn door zelfdoding ophanging ?
Alvast bedankt en veel sterkte
aan iedereen gewenst hier . Groetjes
Rudi
25-10-2023
laatste reactie: 16-02-2024
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
M’n vriend man heeft 6weken geleden ook zelf doding gedaan niet zien aankomen we hielden veel van elkaar dus snapte er niks van die leegte maakt me kapot veel angsten om alleen te zijn of doen we deden alles samen ik kan niet meer leef in andere wereld weet me gene raad meer wil iemand met me praten
Marianne
21-12-2023
Reactie:
Mij overkwam het op 22 november. Out of the blue. Mijn man en ik waren 48 jaar samen
Tine
26-12-2023
Reactie:
Mijn man heeft zich anderhalf jaar geleden opgehangen. Vlak voordat we op vakantie zouden gaan op een prachtige zomerdag. Hij was voor de derde keer zwaar depressief. We waren 44 jaar samen en hielden veel van elkaar en onze kinderen. Voor hem was er geen uitweg meer, denk ik. Hij wilde maar één ding: rust in z’n hoofd. Sindsdien zit ik in een rollercoaster die nu langzaamaan tot stilstand komt. Het gemis komt daardoor wel meer naar voren en in deze saaie januari maand wil ik het liefst niets meer doen. Zo futloos. Ik verlang naar de zon, het licht en naar mijn lieve man….
Terry
14-01-2024
Reactie:
Mijn vrouw heeft 30 januari 2024 , zelfmoord gepleegd door vervanging, ze laat 2 kindjes achter van 8 en 10 , ze had het moeilijk om jeugd trauma's te verwerken ,ik wist niet dat het zo diep zat om u 2 kindjes achter te laten , ze laat zo ern diep gat achter dat ik niet meer gevuld krijg,mis haar enorm
Peter
12-02-2024
Reactie:
Mijn man van pas 53 is in juni '23 ook gestorven door zelfdoding op dezelfde manier , hij was al jaren zware pijnpatient door zijn rug , vele operaties gehad en kon al een hele tijd niet meer gaan werken , de laatste maanden was hij heel depressief maar dat dit ging gebeuren had ik nooit gedacht , ik mis hem verschrikkelijk , we waren 37 j samen en daarvan 30 j getrouwd , we hebben gelukkig 3 lieve kinderen en al een kleinkindje van 6 j en lieve familie maar het gemis kan niemand wegnemen , ik zal mijn man altijd graag blijven zien , ik praat ook veel tegen hem en steek ook elke dag kaarsjes aan bij zijn urne die thuis staat , ik hoop dat jullie ook de kracht vinden om dag per dag door te gaan en nog de mooie dingen van het leven te zien maar het is heel heel moeilijk , bij zelfdoding blijf je ook achter met zoveel vragen en met schuldgevoel omdat je het niet kon voorkomen maar ik ben er zeker van dat iedereen hier alles heeft gedaan voor zijn partner die in zijn macht lag ook al voel je dit in begin zo niet , veel sterkte voor iedereen en veel liefs
Saskia
16-02-2024
Wil je ook je hart luchten?
Mijn man overleden (Verhaal 492)
Ik heb mijn man 10 december 2023 verloren
Het was beter voor hem wij hadden er ook vrede mee
Alleen nu kan ik niet verder .
Weet niet hoe kan hem niet meer knuffelen en dat doe veel verdriet
Wie kan mij helpen ?
Het was beter voor hem wij hadden er ook vrede mee
Alleen nu kan ik niet verder .
Weet niet hoe kan hem niet meer knuffelen en dat doe veel verdriet
Wie kan mij helpen ?
Corry
19-01-2024
laatste reactie: 15-02-2024
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Corry,probeer met iemand er over te praten wat je voelt.
En denk dat er echt wel weer een keer weer een mooi moment in je leven mag komen, maar je staat niet alleen , dat het wel zo voelt dat snap ik maar al tegoed.
Jou man zal altijd er zijn voor jou,ondanks dat hij niet op deze wereld is.
Stay strong,
En denk dat er echt wel weer een keer weer een mooi moment in je leven mag komen, maar je staat niet alleen , dat het wel zo voelt dat snap ik maar al tegoed.
Jou man zal altijd er zijn voor jou,ondanks dat hij niet op deze wereld is.
Stay strong,
Mart
24-01-2024
Reactie:
Mijn man is bijna 3 maanden geleden overleden aan longkanker met uitzaaiingen. De tijd tussen het moment van de diagnose en zijn sterven waren maar 20 dagen. Ik mis hem ook zo, eigenlijk mis ik zoveel.. ik sta op de wachtlijst voor rouwverwerking omdat ik bij hem was toen hij stierf en ik niks voor hem kon betekenen als huisarts en 112 bellen plus hulp gehaald. Ik heb overal last van, van zijn sterven maar net als jou dat ik hem zo erg mis.En dat hij nooit meer terug komt is niet te bevatten. Wat wel wat kan helpen is gewoon tegen hem praten, en bij zijn foto een kaarsje branden. Verder denk ik dat de tijd zal helpen het verdriet te laten slijten. Ik ben weer een beetje aan het werk, met collega's praten en afleiding zoeken helpt ook.
Annie
15-02-2024
Rouw (Verhaal 491)
Mijn man is 4 jaar geleden overleden en ik kom er maar niet overheen het is vreselijk ik voel me zo onrustig en zenuwachtig heel erg naar in mn hoofd komt iemand dat bekend voor ik heb totaal geen zin om iets te ondernemen en vermijd mensen om niet te hoeven praten
Gr
Gr
Wendy
18-01-2024
laatste reactie: 13-02-2024
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat verschrikkelijk.
Ontzettend veel sterkte toegewenst.
Is het een idee om met een rouwtherapeut te praten?
Lieve groeten,
Anna
Ontzettend veel sterkte toegewenst.
Is het een idee om met een rouwtherapeut te praten?
Lieve groeten,
Anna
Anna
23-01-2024
Reactie:
mlaesen irma
claesen irma
26-01-2024
Reactie:
Beste Wendy,
begrijp je denk ik, heb na al die jaren nog evenveel verdriet en kom niet meer onder de mensen, geen zin meer. En Anna, ik volg rouwtherapie al een paar jaar, maar het gemis en verdriet blijft evenveel.
begrijp je denk ik, heb na al die jaren nog evenveel verdriet en kom niet meer onder de mensen, geen zin meer. En Anna, ik volg rouwtherapie al een paar jaar, maar het gemis en verdriet blijft evenveel.
Jami
26-01-2024
Reactie:
Dus het is niet raar dat ik het nog steeds zo moeilijk heb zo moeilijk om onder de mensen te komen
Wil zo graag weer verder met mn leven
Gr
Wil zo graag weer verder met mn leven
Gr
Wendy
27-01-2024
Reactie:
Beste Wendy,
Ik begrijp je volledig, mijn man is nu 9 februari jl 3 jaar overleden op 59 jarige leeftijd, s'morgens gezond, in de namiddag gestorven aan een anurisma aan het hart, te laat gezien in het ziekenhuis, ik weet ook niet hoe ik met het verdriet moet omgaan, wordt in mijn ogen alleen nog maar erger, ik mis hem zo erg dat hé soms voelt of ik kan niet meer verder, dus ik begrijp je zeer goed, en ik stuur je veel steun.en sterkte.
Ik begrijp je volledig, mijn man is nu 9 februari jl 3 jaar overleden op 59 jarige leeftijd, s'morgens gezond, in de namiddag gestorven aan een anurisma aan het hart, te laat gezien in het ziekenhuis, ik weet ook niet hoe ik met het verdriet moet omgaan, wordt in mijn ogen alleen nog maar erger, ik mis hem zo erg dat hé soms voelt of ik kan niet meer verder, dus ik begrijp je zeer goed, en ik stuur je veel steun.en sterkte.
Nicole
13-02-2024
Ik was zelf 6 en zij 30 (Verhaal 474)
Hallo iedereen,
Ik ben 16 jaar geleden mijn moeder verloren ik was zelf 6 en zij 30. Aan baarmoederhals kanker.
Ik heb het er nog steeds vreselijk veel moeite mee.
Ik heb nu ook een zoontje en een man en een huis.
Ik wilde zo graag dat mama alles mee zou maken en vragen hoe ma het vind en hoe ik het doe.
Het ergste vind ik nog dat ik bijna niks meer kan herinneren aan haar. Alleen de begrafenis.
En dat ze vorig jaar weer is opgegraven en gecremeerd zonder toestemming van dochters omdat mijn oma nu ook ziek is en ze wilt het allemaal goed hebben.
Ik ben 16 jaar geleden mijn moeder verloren ik was zelf 6 en zij 30. Aan baarmoederhals kanker.
Ik heb het er nog steeds vreselijk veel moeite mee.
Ik heb nu ook een zoontje en een man en een huis.
Ik wilde zo graag dat mama alles mee zou maken en vragen hoe ma het vind en hoe ik het doe.
Het ergste vind ik nog dat ik bijna niks meer kan herinneren aan haar. Alleen de begrafenis.
En dat ze vorig jaar weer is opgegraven en gecremeerd zonder toestemming van dochters omdat mijn oma nu ook ziek is en ze wilt het allemaal goed hebben.
Anoniem_d
14-12-2023
laatste reactie: 09-02-2024
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Je moeder verliezen op zo´n jonge leeftijd moet verschrikkelijk zijn. Ik kan het me niet voorstellen. En natuurlijk denk je vaak aan haar. Zeker bij belangrijke gebeurtenissen. Zoals de geboorte van je eerste kindje. Want dat zijn toch zaken die je het liefst met je moeder zou willen delen. Toen mijn jongste zoontje werd geboren, was mijn vader ook reeds overleden. Ik vond het toen ook heel jammer dat hij zijn kleinzoon nooit gekend heeft. Mijn jongste zoon is homo en soms vraag ik me af of hij dat wel zou aanvaard hebben enz...
Jammer dat je weinig herinneringen aan haar hebt.
Jammer dat je weinig herinneringen aan haar hebt.
Greet
03-01-2024
Reactie:
Zo herkenbaar wat je deelt. Ik was 6 toen mijn vader op 31 jarige leeftijd door een ongeval overleed. En ook mijn herinneringen aan hem zijn minimaal, 2 momenten kan ik herinneren. Wat mij uiteindelijk heeft geholpen is te zoeken naar wie hij was, foto's opgezocht, mensen gesproken die hem kende en trots op hem te zijn om wie hij was. Te praten tegen hem en te voelen dat hij trots op mij was. Inmiddels was ik wel 50.Toen mijn zoon 6 werd dacht ik, hij kent me toch heel goed, wat gek dat ik mijn vader niet goed meer ken. Nu is een vader misschien net iets minder in beeld dan een moeder. Zeker 54 jaar geleden. Ik weet zeker dat jouw moeder ook supertrots op jou en je gezin zou zijn. Maak haar misschien ook meer zichtbaar. Zoek leuke foto's op, misschien komen de mooie herinneringen ook terug! Sterkte!
Gerda
19-01-2024
Reactie:
Mijn moeder is inmiddels 37 jaar geleden overleden. Nog steeds denk ik aan haar elke dag. Ik heb al diverse therapieën gehad maar niets lijkt te helpen. Ik was 15 jaar en had haar nog zo nodig. Zij zelf was 56. Nu ben ik 52 en kan het maar geen plekje geven. Ik hoop voor je dat het bij jou wel lukt. En tja nu een gezin met 2 kinderen en wat zou ze trots zijn geweest op al gaat kleinkinderen.
Heel veel sterkte.
Heel veel sterkte.
Anoniem
09-02-2024
Heb mijn 2 kinderen verloren (Verhaal 283)
Ik heb mijn 2 kinderen verloren van 20 en 30 jaar en mijn verloren er wordt niet meer over gepraat voel me daar alleen in
Ans
18-10-2022
laatste reactie: 09-02-2024
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Veel respect, herkenbaar eenzaam verdriet… heel veel sterkte
Bie
10-06-2023
Reactie:
Ja als je kinderen je voorgaan is dat een onaanvaardbaar verschil.
Er is niets erger dan je kinderen afgeven.
Het spijt me vreselijk dat je dat moet meemaken, veel sterkte,
Het moet troosteloos zijn , maat waarschijnlijk heb jij nog een taak op aarde. Die jou op de been moet houden
Er is niets erger dan je kinderen afgeven.
Het spijt me vreselijk dat je dat moet meemaken, veel sterkte,
Het moet troosteloos zijn , maat waarschijnlijk heb jij nog een taak op aarde. Die jou op de been moet houden
Pi
28-11-2023
Reactie:
Wat vreselijk terwijl praten over je verdriet toch zo nodig is. Mocht je er met iemand over willen praten vraag je huisarts dan om een gesprek met de praktijkondersteuner, of bel de luisterlijn, een landelijke organist van 600 mensen waarmee je kunt praten. Het is zo belangrijk dat je praat want er niet over praten en het wegstoppen maar t proces alleen maar langer, heel veel liefs en sterkte!
Maria
11-12-2023
Reactie:
Hey ,ik lees net dat jij ook zo intens verdriet hebt met het verlies van je kinderen het is zo onbeschrijfelijk en oneerlijk dat we dat moeten meemaken ik zelf heb ook men dochter verloren op 8-11-23 ze was 41 jaar door een medische fout ze laat een dochter achter van 16 jaar achter.
Ik wil met je in contact komen als jij ervoor te vinden zijt
Veel liefs nikky
Ik wil met je in contact komen als jij ervoor te vinden zijt
Veel liefs nikky
Nikky Engels
09-02-2024
Overleden opa in droom (Verhaal 498)
Mijn lieve opa is op 15.02.2019 overleden, bijna 5 jaar geleden.
Ik was erg hecht met mijn opa, en mis hem dan ook nog steeds.
Vannacht heb ik een heel realistische droom gehad over hem, waardoor ik vanochtend huilend wakker werd. Ik wist even niet waarom, ik was immers nog in slaap/net wakker, maar toen realiseerde ik me dat het een droom was.
De droom was raar, maar voelde erg echt aan. In de droom was ik op weg naar zijn uitvaart, maar hij leefde zelf nog wel. Het begon om 10.00 en mijn fiets kon ik nergens kwijt, waardoor ik 10.05 pas naar binnen liep. Normaal ben ik altijd op tijd, dus ik voelde me helemaal niet prettig bij de gedachte dat ik te laat zou komen. Mijn opa stond daar en er waren erg veel mensen, iedereen was vrolijk en stond met elkaar te kletsen. Op een gegeven moment zei mijn opa tegen mij: “Kom, we gaan even koffie drinken en weg van de drukte.”
We liepen naar een stillere plek en gingen hier zitten, wetende dat ik zo afscheid van hem zou gaan nemen, was ik erg verdrietig. Hij zag er echter in mijn droom niet ziek uit, was gekleed zoals normaal en zag er eigenlijk erg goed uit. We hebben gekletst, zoals vroeger. De setting was echter wel vreemd, totaal surrealistisch. Wie is wr nou op zijn/haar eigen uitvaart? Naast de koffie lagen ook chocolaatjes. Hij gaf aan dat hij een chocolaatje zou eten, ondanks dat hij wist dat hij hierdoor waarschijnlijk zou komen te overlijden. Dit wilde ik niet, dus ik vroeg hem het chocolaatje niet te eten, erg verdrietig en wanhopig. Uiteindelijk ben ik dus huilend wakker geworden, maar ik vind het zo’n bizarre droom.
Dit komt helemaal niet overeen met de realiteit waarin ik afscheid van hem heb genomen. Hij is aan kanker gestorven. Begrijp niet waar die chocola in mijn droom vandaan komt.
Ik mis mijn opa erg, maar er zijn ook dagen dat ik er niet meer aan denk. Het komt in vlagen. Nu zijn sterfdag dichterbij komt, ben ik er toch weer meer mee bezig.
Ik vroeg mij af of er nog iemand is die weleens zo’n droom heeft meegemaakt? Ik ben zelf wel spiritueel, maar weet niet zo goed wat deze droom zou kunnen betekenen.
Ik was erg hecht met mijn opa, en mis hem dan ook nog steeds.
Vannacht heb ik een heel realistische droom gehad over hem, waardoor ik vanochtend huilend wakker werd. Ik wist even niet waarom, ik was immers nog in slaap/net wakker, maar toen realiseerde ik me dat het een droom was.
De droom was raar, maar voelde erg echt aan. In de droom was ik op weg naar zijn uitvaart, maar hij leefde zelf nog wel. Het begon om 10.00 en mijn fiets kon ik nergens kwijt, waardoor ik 10.05 pas naar binnen liep. Normaal ben ik altijd op tijd, dus ik voelde me helemaal niet prettig bij de gedachte dat ik te laat zou komen. Mijn opa stond daar en er waren erg veel mensen, iedereen was vrolijk en stond met elkaar te kletsen. Op een gegeven moment zei mijn opa tegen mij: “Kom, we gaan even koffie drinken en weg van de drukte.”
We liepen naar een stillere plek en gingen hier zitten, wetende dat ik zo afscheid van hem zou gaan nemen, was ik erg verdrietig. Hij zag er echter in mijn droom niet ziek uit, was gekleed zoals normaal en zag er eigenlijk erg goed uit. We hebben gekletst, zoals vroeger. De setting was echter wel vreemd, totaal surrealistisch. Wie is wr nou op zijn/haar eigen uitvaart? Naast de koffie lagen ook chocolaatjes. Hij gaf aan dat hij een chocolaatje zou eten, ondanks dat hij wist dat hij hierdoor waarschijnlijk zou komen te overlijden. Dit wilde ik niet, dus ik vroeg hem het chocolaatje niet te eten, erg verdrietig en wanhopig. Uiteindelijk ben ik dus huilend wakker geworden, maar ik vind het zo’n bizarre droom.
Dit komt helemaal niet overeen met de realiteit waarin ik afscheid van hem heb genomen. Hij is aan kanker gestorven. Begrijp niet waar die chocola in mijn droom vandaan komt.
Ik mis mijn opa erg, maar er zijn ook dagen dat ik er niet meer aan denk. Het komt in vlagen. Nu zijn sterfdag dichterbij komt, ben ik er toch weer meer mee bezig.
Ik vroeg mij af of er nog iemand is die weleens zo’n droom heeft meegemaakt? Ik ben zelf wel spiritueel, maar weet niet zo goed wat deze droom zou kunnen betekenen.
Valerie
06-02-2024
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
De liefde van mijn leven overleden op 68 jarige leeftijd (Verhaal 45)
Juli 2017 is mijn man, de liefde van mijn leven en mijn Soulmate, op 68 jarige leeftijd na een 4 de hersenbloeding overleden.
Waren 43 jaar getrouwd ik was 16 en hij 25 jaar. Alles deden wij samen......
Nu moet ik alleen verder. Wij hebben 3 kinderen en 7 kleinkinderen genoeg om voor te leven en dat wil ik ook zo graag.
Maar waarom voel ik mij zo lamgeslagen, verlamd, nergens geen zin in hebben. De leegte die ik voel ik huis als ik thuis kom. Alleen naar bed gaan, alleen eten, alleen wakker worden!
Geen arm om je heen geen knuffel of een luisterend oor.
Ik voel me ellendig mijn maag zit altijd in de knoop. Ik voel me verlaten en het is net of een deel van mij ook dood is gegaan.
De wereld draait gewoon door, maar ik sta stil al maanden lang....................
Mijn lieverd ik mis je zo erg 😔
Gebroken hart
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 03-02-2024
18Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo,ik ben gisteren mijn grote liefde verloren.…
Mijn 66 jarige man is na 5 maanden overleden van een agressieve kanker.
Gisteren heeft hij palliatieve sedatie gehad.
Het is juist of ik in een leeg gat val.
Ik heb geen kinderen met hem.
Ik heb een dochter en kleinkinderen uit een vorig huwelijk maar die hebben hun eigen leven.
Voor wie moet ik nog leven?
Mijn maatje is er niet meer.
De lege zetel, het lege bed…geen stem, alles zo stil.
Wat moet ik nu…
Mijn 66 jarige man is na 5 maanden overleden van een agressieve kanker.
Gisteren heeft hij palliatieve sedatie gehad.
Het is juist of ik in een leeg gat val.
Ik heb geen kinderen met hem.
Ik heb een dochter en kleinkinderen uit een vorig huwelijk maar die hebben hun eigen leven.
Voor wie moet ik nog leven?
Mijn maatje is er niet meer.
De lege zetel, het lege bed…geen stem, alles zo stil.
Wat moet ik nu…
Inge
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb precies hetzelfe meegemaakt ik voel je verdriet en begrijp je helemaal. Mijn partner is nu 4 jaar geleden overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding na 44 jaar samen en nu alleen verder.Het is moeilijk in het begin door te gaan voor jezelf. Maar geloof me het is moeilijk maar het wordt echt beter,het gemis blijft altijd maar ga door vooral voor jezelf zoek vrienden en vriendinnen groetjes en sterkte.
mary
> 2 jaar geleden
Reactie:
5 weken geleden is plots de liefde van mijn leven overleden. We hadden 4 jaar een lat relatie ,en dat ging prima. Nu heb ik zo een groot verdriet dat ik bijna niet kan eten en slapen. Ik mis zijn stem, zijn hand op mijn been , zijn knuffels . De simpele dingen samen, mis ik het meest. Hoop dat het van dag tot dag betert, maar de weekends zijn de hel. Zo zwaar
Myriam
> 2 jaar geleden
Reactie:
Pfff wat herken ik mijzelf in jouw verhaal.
47 jaar getrouwd , 48 jaar samen ..3 kinderen, 8 kleinkinderen.
Heb t gevoel alsof zemjb verdriet niet zien. Ik moet maar doorgaan en die leuke oma spelen, ik heb er de fut niet voor. Zolang 1 van de ouders erbij is, gaat t wel ,maar zo gauw ik alleen met de kleinkids ben overvalt me het gevoel dat ik de zin me vergaat.
Daardoor word me verweten dat ik geen leuke oma ben. Maar ik heb de fut niet meer om de gehele dag bezig te zijn.
Ik ben levensmoe, heb geen energie, voel me nutteloos en futloos
Ik wil gewoon niet meer
Sterkte allemaal
Gr Marianne
47 jaar getrouwd , 48 jaar samen ..3 kinderen, 8 kleinkinderen.
Heb t gevoel alsof zemjb verdriet niet zien. Ik moet maar doorgaan en die leuke oma spelen, ik heb er de fut niet voor. Zolang 1 van de ouders erbij is, gaat t wel ,maar zo gauw ik alleen met de kleinkids ben overvalt me het gevoel dat ik de zin me vergaat.
Daardoor word me verweten dat ik geen leuke oma ben. Maar ik heb de fut niet meer om de gehele dag bezig te zijn.
Ik ben levensmoe, heb geen energie, voel me nutteloos en futloos
Ik wil gewoon niet meer
Sterkte allemaal
Gr Marianne
Marianne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Na 50 jaar Huwelijk en naar 10 jaar zorgen is mijn man overleden in januari 2021, ik kan niet over hem praten komen de tranen al, mijn verdriet is enorm krijg het niet verwerkt
Mia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Na 50 jaar Huwelijk en naar 10 jaar zorgen is mijn man overleden in januari 2021, ik kan niet over hem praten komen de tranen al, mijn verdriet is enorm krijg het niet verwerkt
Mia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ook mijn liefde van mijn leven, mijn maatje, is overleden op 68 jarige leeftijd, vier weken geleden, na een lange slopende ziekteperiode. Altijd samen, 43 jaar, geen kinderen. Het is vreselijk dat hij er niet meer is. Heeft niet van zijn welverdiende pensioen kunnen genieten. Ik mis hem zo, een hele nare knoop in mijn maag.
Ankie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is net of ik mijn eigen verhaal voorbij zie komen. Mijn man 25 jaar ik 16 jaar 46 jaar getrouwd met mijn eerste echte vriend, maatje allesie. Nu 20 mnd overleden ook wij deden alles samen, hij heeft vele ziektes in zijn leven gekregen maar we overwonnen ze. Maar daar kwam in juni 2020 een einde aan 6 juni herseninfarct hij klom er weer bovenop ik zou hem thuis verzorgen ik zou mijn baan opzeggen ben verzorgende ging hem zelf verzorgen zou hem anders maar 2x per week mogen opzoeken vanwege corona tijd. Dit kon ik hem niet aandoen, hij had zijn kinderen ook al 5 mnd niet gezien omdat zij bang waren om hem te besmetten. 15 juni 12 uur telefoon van het ziekenhuis ze waren hem aan het reanimeren, als een gek naar het ziekenhuis maar hij was niet meer te redden. Mis hem nog elke dag het wordt steeds meer. Het is dat we kinderen en kleinkinderen hebben anders hoefde het voor mij niet meer. Ik ben mijn geluk en toekomst kwijt
Helma
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man 10 maart overleden hardtstil staan geen afschijt kunnen nemen mis hem zo erg elke dag huilen hij was ook 68 jaar
Dinie
31-05-2022
Reactie:
Ik snap wat jij voelt, get is verschrikkelijk. Mijn man, mijn lie, mijn alles is ook pas overleden en ik heb geen zin meer om verder te doen. Ik wil dood, niks meer voelen, wij waren een tweeling, vergroeid, heerlijk
Linda
27-07-2022
Reactie:
Ik kan je volkomen begrijpen. Mijn vrouw is nu een jaar geleden overleden. Gelukkig heb ik mijn kinderen dicht bij mij. Mijn jongste zoon woont nog bij mij, mij oudste zoon woont met zijn gezin juist naast mij op de hoeve. Maar toch mis ik haar, zelfs na een jaar. Het slapen gaan is moeilijk, het is een leegte!
Veel sterkte nog!
Veel sterkte nog!
Andre
02-11-2022
Reactie:
Ja heb hetzelfde altijd en altijd verdrietig zo vreselijk zonder mijn man en dierbaarste !
Heb nergens meer zin in . Het is gewoon voorbij voor mij. Zo een pijn in mijn hart.
Gaat dit ooit beter worden.?
Heb nergens meer zin in . Het is gewoon voorbij voor mij. Zo een pijn in mijn hart.
Gaat dit ooit beter worden.?
Anoniem
26-03-2023
Reactie:
Mijn man is nu 14,5 maand geleden overleden. Op 13 januari 2022. Op 66 jarige leeftijd, hij was net 2,5 maand met pensioen. Heeft een hartstilstand gehad, heb zelf nog geprobeerd hem te reanimeren, heeft niet mogen baten. We waren 42 jaar getrouwd. Mis hem heel erg, denk iedere dag aan hem.
Ria
03-04-2023
Reactie:
begrijp je heel goed .zit in zelfde situatie.veel liefs en sterkte
marianne
20-09-2023
Reactie:
Lieverd ik weet hoe jeje voelt ook mijn grote liefde is in 2020 overleden nog voel ik de dagelijkse pijn ervan maar durf er niet goed meer over te praten want mensen die het niet hebben meegemaakt begrijpen niet wat dat is en ja ook ik heb nergens zin in en voel me zo verloren zonder hem dus ik begrijp zo goed wat je door maakt
Els
15-12-2023
Reactie:
sterkte bob
ik leef met je mee
17-12-2023
Reactie:
Mijn man is 2en half jaar geleden
overleden ..
Er was nog hoop op nieuwe behandeling.Een dag ervoor ging het mis en mocht en kon hij de behandeling niet meer ondergaan .
2dagen later is hij overleden. ...
Een jaar na het overlijden zelf een ongeluk.En moest herstellen in mijn eentje zonder hulp. Van gebroken heup.
Het verdriet komt nu in alle heftigheid
terug ..
Burnout ..oververmoeid......
Allelei lichamelijke klachten.
We waren 48 jaar getrouwd.
Mijn grote liefde..ik mis hem zo erg
.Altijd blij en positief en actief in het leven .het is tehopen dat ik me ooit weer.blij kan voelen ..
Gelukkig heb ik kinderen en kleinkinderen die een lach en liefde geven
Vor iedereen heel veel kracht in dit moeilijke proces
overleden ..
Er was nog hoop op nieuwe behandeling.Een dag ervoor ging het mis en mocht en kon hij de behandeling niet meer ondergaan .
2dagen later is hij overleden. ...
Een jaar na het overlijden zelf een ongeluk.En moest herstellen in mijn eentje zonder hulp. Van gebroken heup.
Het verdriet komt nu in alle heftigheid
terug ..
Burnout ..oververmoeid......
Allelei lichamelijke klachten.
We waren 48 jaar getrouwd.
Mijn grote liefde..ik mis hem zo erg
.Altijd blij en positief en actief in het leven .het is tehopen dat ik me ooit weer.blij kan voelen ..
Gelukkig heb ik kinderen en kleinkinderen die een lach en liefde geven
Vor iedereen heel veel kracht in dit moeilijke proces
Ria
17-12-2023
Reactie:
Hoi
Ik herken precies wat je schrijft
Hebde liefde van m'n leven ceflorren augustus 2023 na 8 maanden strijd heeft ze de strijd niet verder voortgezet en is overleden aan long enbhersentumor
Watceen hel een rollercoaster en nog steeds
Voel me alleen en leeg onzeker , geen anker meer geen thuis , leegte in m'n ons leven we xojn vanbdlkaarxzfgescheurd zo'n gevoel, ze is van me gestolen
We waren zo gelukkig 8 jaar samen sinds 2021 samen ons huis helemaal verbouwd en klaar voor een vervolg van ons gelukkige leventje
We deelden alles soulmate makjertjes lovers, elkaars onvoorwaardelijke maatjes , hou van lien 4 ever
Mis haar zo en voel me verschrikkelijk
Ze is hier thuis ik voel haar liefde warmte ,
Ik herken precies wat je schrijft
Hebde liefde van m'n leven ceflorren augustus 2023 na 8 maanden strijd heeft ze de strijd niet verder voortgezet en is overleden aan long enbhersentumor
Watceen hel een rollercoaster en nog steeds
Voel me alleen en leeg onzeker , geen anker meer geen thuis , leegte in m'n ons leven we xojn vanbdlkaarxzfgescheurd zo'n gevoel, ze is van me gestolen
We waren zo gelukkig 8 jaar samen sinds 2021 samen ons huis helemaal verbouwd en klaar voor een vervolg van ons gelukkige leventje
We deelden alles soulmate makjertjes lovers, elkaars onvoorwaardelijke maatjes , hou van lien 4 ever
Mis haar zo en voel me verschrikkelijk
Ze is hier thuis ik voel haar liefde warmte ,
Nico
03-02-2024
Oma poppie en baby James.. (Verhaal 489)
Lieve mensen,
Het stormt in mijn hoofd en hart vandaag..
Een woeste wind van verdriet, boosheid & onmacht. Ik probeer het er te laten zijn. Een beetje meedeinen in die wilde wind. Mijn moeder overleed 8 maanden geleden aan Alzheimer. Toen corona begon, moesten we haar laten opnemen in een gesloten afdeling. Een helse keuze.. Een nog heldere timing.
Ik waakte bij haar, totdat ze vertrok die avond. Na een snelle douche, om er weer even tegenaan te kunnen, voelde ik al dat het niet lang zou duren. Ik heb haar afgelegd, gewassen & gekleed. In mijn armen gewiegd zoals ze ooit bij mij deed.
Ik hoopte zo dat ik haar nog zou voelen.. ergens.. iets. Maar het kwam niet. Of, ik zag het niet. Totdat bleek dat ik al maanden zwanger was van onze zoon. Het zou te toevallig zijn als dit dan toch geen teken was van haar. Toch? Helaas kon onze kleine jongen niet lang blijven.. Na 8 dagen weeen bracht ik onze James thuis op de wereld. I
Nog nooit is mijn hart zo gebroken..
Om er nog enige zingeving aan te geven hebben wij James bij mijn moeder begraven. Samen .. bij oma poppie. Even dacht ik.. dat ik nu weer een beetje kan ademhalen. Maar vandaag overviel het me, zo ineens .. zo boos van binnen. Het zal een proces zijn, waar dit bij zal horen. Ik sta mijzelf maar toe om even te stormen vanbinnen.
Liefs,
Bet
Het stormt in mijn hoofd en hart vandaag..
Een woeste wind van verdriet, boosheid & onmacht. Ik probeer het er te laten zijn. Een beetje meedeinen in die wilde wind. Mijn moeder overleed 8 maanden geleden aan Alzheimer. Toen corona begon, moesten we haar laten opnemen in een gesloten afdeling. Een helse keuze.. Een nog heldere timing.
Ik waakte bij haar, totdat ze vertrok die avond. Na een snelle douche, om er weer even tegenaan te kunnen, voelde ik al dat het niet lang zou duren. Ik heb haar afgelegd, gewassen & gekleed. In mijn armen gewiegd zoals ze ooit bij mij deed.
Ik hoopte zo dat ik haar nog zou voelen.. ergens.. iets. Maar het kwam niet. Of, ik zag het niet. Totdat bleek dat ik al maanden zwanger was van onze zoon. Het zou te toevallig zijn als dit dan toch geen teken was van haar. Toch? Helaas kon onze kleine jongen niet lang blijven.. Na 8 dagen weeen bracht ik onze James thuis op de wereld. I
Nog nooit is mijn hart zo gebroken..
Om er nog enige zingeving aan te geven hebben wij James bij mijn moeder begraven. Samen .. bij oma poppie. Even dacht ik.. dat ik nu weer een beetje kan ademhalen. Maar vandaag overviel het me, zo ineens .. zo boos van binnen. Het zal een proces zijn, waar dit bij zal horen. Ik sta mijzelf maar toe om even te stormen vanbinnen.
Liefs,
Bet
Bet
15-01-2024
laatste reactie: 03-02-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Bet, wat kan het leven oneerlijk zijn. Het is zo logisch dat het stormt na het verlies van je moeder en zoontje die je zo immens dierbaar zijn. Wat schrijf je vol liefde over ze. Weet dat je niet alleen bent, ook al voelt dat nu misschien wel zo. Laat je meevoeren met de storm, probeer te vertrouwen dat je weer boven komt drijven. Alles gevoelens mogen er zijn. Het zijn normale reacties op een abnormale situatie. Rouw is liefde die nergens naartoe kan. Alle liefs voor jou.
Anoniem
03-02-2024
Man verloren (Verhaal 494)
Ik ben twee weken geleden mijn man verloren aan kanker. Hij was pas 56. Vier jaar geleden kreeg hij te horen dat hij kanker had en eerst leken de behandelingen te helpen, maar de kanker kwam toch weer terug. We hadden nog zo veel plannen samen. Tot op het laatst hadden we nog hoop. Voor hem is het beter zo, maar ik mis hem zo erg
Anoniem
25-01-2024
laatste reactie: 31-01-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo, ik heb eveneens mijn vrouw aan kanker verloren na een strijd van meer dan 8 jaar. Ze was 58 jaar en sliep in op 28 oktober van vorig jaar in het bijzijn van onze kinderen en mezelf. Ondanks dat we al van in het begin wisten dat die zou komen doet het ongelofelijk pijn. Ik leef me je mee! Patrick
Patrick
31-01-2024
Mijn kanjer (Verhaal 493)
16-04-2004 om 11:15 mijn vrouw blaast haar kaatste adem uit op de ic an het AMC. Een sluipmoordenaar heeft haar lever uitgeschakeld. 1% van de mensen met haar aandoening krijgen er iets bij de moordenaar. Maanden in het ziekenhuis de vele onderzoeken hopen dat..... Een heftige bloeding uit haar keel ik was zo rustig hoorde ik achteraf u gaf ons zoveel info. Er staat nog zoveel op mijn netvlies. Dinsdag de kinderen toen 10 en 15 kwamen langs want het kon de laatste keer zijn dat ze mamma konden spreken en dat kwam uit (wist de verpleging) ik liep ze achterna naar de lift na het korte bezoek ik bevroor toen ze zich vast klampten m een vriendin van mijn vrouw waar ze mee gekomen waren en weer mee naar huis gingen. Ik weet nog zoveel van die tijd maar ook veel niet. Hoe was ik naar huis gegaan waar was mijn auto hoe kwam die thuis.
Jaren leefden wij in angst iedere 6 mnd of 3 mnd weer voor controle. Toch altijd spannend en weer de opluchting. 9 jaar voor haar overlijden dikke darm verwijderd een half jaar om de week chemotherapie heftige tijden. Meisje van 2 maanden en jongen van 5. De spanning en dan de slechte uitkomst dat verdiende zij niet en wij ook niet. Overwerkt verdriet daar wil ik niet aan ik mis haar gewoon nog elke dag.
Jaren leefden wij in angst iedere 6 mnd of 3 mnd weer voor controle. Toch altijd spannend en weer de opluchting. 9 jaar voor haar overlijden dikke darm verwijderd een half jaar om de week chemotherapie heftige tijden. Meisje van 2 maanden en jongen van 5. De spanning en dan de slechte uitkomst dat verdiende zij niet en wij ook niet. Overwerkt verdriet daar wil ik niet aan ik mis haar gewoon nog elke dag.
Vincent
23-01-2024
Toon reacties Verberg reacties
Plotseling mijn man verloren (Verhaal 476)
Ik ben 12 november vorige maand plotseling mijn man verloren niks aan de hand was niet ziek of niks de avond van tevoren nog een hele fijne dag samen gehad en nog geen 24 uur later overlijd hij aan een hartstilstand op zijn werk hij was net pas 40 geworden we waren 20 jaar samen en hebben een mooie dochter van 14 hij was en is de liefde van mijn leven we hadden nog zoveel plannen en dat word je in een keer afgenomen je leven staat stil maar weet dat je verder moet met je kind het leven kan hard en oneerlijk zijn wij missen hem verschrikkelijk veel het is zo anders in huis zonder hem 😥
Priscilla
Priscilla
Priscilla
15-12-2023
laatste reactie: 22-01-2024
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Sterkte samen
Dodo
28-12-2023
Reactie:
Heel veel sterkte voor jou en je dochter Priscilla......
H E F T I G.............................................
H E F T I G.............................................
Hans
05-01-2024
Reactie:
Ik leef met je mee. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Mijn man is op 18 november 2022 ook plotseling, op het werk, aan een hartstilstand overleden.
Niets aan de hand van te voren en ineens ben je alleen...
Als je het niet zelf meegemaakt hebt weet je niet hoe het voelt. Heb het er nog steeds heel erg moeilijk mee.
Heel veel sterkte.
Niets aan de hand van te voren en ineens ben je alleen...
Als je het niet zelf meegemaakt hebt weet je niet hoe het voelt. Heb het er nog steeds heel erg moeilijk mee.
Heel veel sterkte.
Karin
08-01-2024
Reactie:
Weet hoe je je voelt leeg zo leeg tzelfde meegemaakt 5oktober heel veel warmte en liefs
Marleen
10-01-2024
Reactie:
Ik ben ben op 18 okt 2022 ook mijn man verloren door hartstilstand vreselijk
Wilma
11-01-2024
Reactie:
Ik leef met je mee. Ik ben op 15 december 2023 mijn vriend verloren. Wij wachten nog op de uitslag maar het was bijna zeker ook iets met zijn hart. Mis hem verschrikkelijk. Weet totaal niet hoe ik hiermee om moet gaan.
Dominique
22-01-2024
Wil je ook je hart luchten?
mijn bruintje, (Verhaal 486)
mijn beste vriend mijn steun en toeverlaat, ik heb u moeten afgeven een 4 maand terug, op de mooie leeftijd van 15 jaar en 3 mdn,je was amper 6 weken toen je me uitkoos om u vrouwtje te zijn (een mamaskindje) ik mis je zo hard en de pijn is niet te beschrijven, jij was degene die altijd voor me klaar stond, jij was degene die me begreep, jij voelde me aan gelijk niemand anders het doet, we waren altijd samen 1 team jij en ik , men bescherming , toen ik thuiskwam stond je altijd aan de deur, of kwam je naar me toe gewandeld al kwispelend, voel me zo alleen zonder je , ik was zo trots op je ondanks de slechte naam voor het ras in de media mag ik zeggen in al die jaren heb je nooit iemand, of een ander dier gebeten, we begrepen elkaar ze zeggen altijd zo hond zo baas en dat waren we echt, zoveel plezier met je gehad bruintje, echt waar, wil u zo hard terug bij me maar ik weet het kon voor je niet meer , ik heb heel mooie herinneringen van je, die blijf ik meedragen in men hartje, pijn slijt zeggen ze niemand voelt mijn pijn en niemand begrijpt het ook, ze zeggen van wel , maar onze band was zo echt 2 handen op een buik, de dag toen ik je heb moeten laten gaan de uren ervoor gaf je me aan dat je tijd gekomen was, je was op en toen is er een stukje van mijn hartje mee met je naar de regenboog voor altijd samen, ik heb nu momenten van dankbaarheid als ik u fotos,videos bekijk, maar ook heel veel verdriet er nog bij en eens ik begin te wenen is het heel moeilijk om te stoppen soms is het zo erg dat er een krop in mijn keel komt een stikkend gevoel, loop zo verloren zonder je,
men bruintje, weet dat u vrouwtje u super hard mist en dat je zoveel betekende voor me, en mocht het kunnen dan wenste ik uit het diepste van men hard dat we terug samen waren. ik kon mij geen betere vriend wensen dan jij.
men bruintje, weet dat u vrouwtje u super hard mist en dat je zoveel betekende voor me, en mocht het kunnen dan wenste ik uit het diepste van men hard dat we terug samen waren. ik kon mij geen betere vriend wensen dan jij.
Anoniem
14-01-2024
laatste reactie: 22-01-2024
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je volledig. Ik heb 3 dagen geleden mijn schat moeten afgeven na 14 jaar trouwe vriendschap. Mijn veilige haven mijn soulmate. Ik ben verscheurd van verdriet. Geen idee hoe ik verder moet. Mijn leven lijkt zo doelloos en uitzichtloos. Ik zou zo graag terug bij mijn allerliefste schat zijn. Ik weet eigenlijk niet meer wat ik hier nog ronddwaal. Ik blijven huilen, geen interesse voor niets. Kan amper de deur uit. Ik ben zo radeloos. Elke plaats waar ik kom waren we ooit samen. Elke stap die ik zet is er confrontatie. Ik weet niet als ik nog verder wil zonder mijn alles. Ik kan dit niet.
Anoniem
17-01-2024
Reactie:
Wat een verdriet voor jullie, ik weet wat het is, geen grotere liefde dan voor je hond.
Heel veel sterkte.
Heel veel sterkte.
Marjan
17-01-2024
Reactie:
Ik begrijp je volledig. Ik heb 3 dagen geleden mijn schat moeten afgeven na 14 jaar trouwe vriendschap. Mijn veilige haven mijn soulmate. Ik ben verscheurd van verdriet. Geen idee hoe ik verder moet. Mijn leven lijkt zo doelloos en uitzichtloos. Ik zou zo graag terug bij mijn allerliefste schat zijn. Ik weet eigenlijk niet meer wat ik hier nog ronddwaal. Ik blijven huilen, geen interesse voor niets. Kan amper de deur uit. Ik ben zo radeloos. Elke plaats waar ik kom waren we ooit samen. Elke stap die ik zet is er confrontatie. Ik weet niet als ik nog verder wil zonder mijn alles. Ik kan dit niet.
Anoniem
18-01-2024
Reactie:
toen het moment er kwam zakte de grond van onder van men voeten, en nu dacht ik daar sta ik dan , hoe moet ik nu verder zonder hem, het is verschrikkelijk je alles moeten afgeven, en dag per dag bekeek ik het, trok ik mij op met het gedacht van hoe zou hij het gewild hebben, het is moeilijk en pijnlijk om te weten dat je u alles kwijt bent, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, wat ik ook doe en dat helpt ook in plaats van een dagboek, gewoon naar hem/haar toe schrijven, u emoties van u afschrijven,kan ook alleen maar zeggen geef jezelf de tijd forceer u niet om het te verwerken,
heel veel sterkte
heel veel sterkte
Anoniem
18-01-2024
Reactie:
Pffffff jou verhaal lijkt zo op ons verhaal .. ons meiske was ook 15 en vier maandjes mijn kindje … ons alles en we zijn nu 8 maanden verder en t is verschrikkelijk wat een gemis wat een pijn …. … ik wil zo graag weten waar ze is ze had ons zo nodig … ze was zo dapper maar t verlies ja dat is verdomd niet te doen ik begrijp je 100 procent ..
Heidy
22-01-2024
Partner heeft Dochtertje 9j verloren. Is mijn plus kindje. (Verhaal 490)
Mijn partner heeft zijn Dochtertje van 9j verloren, is nu bijna 2maand geleden. Hij heeft vreselijk verdriet en pijn! Ik weet soms niet hoe ermee om te gaan. Hij duw mij met momenten erg weg, ik probeer er voor hem te zijn en zijn 2 andere kinderen mee op te vangen Zoontje 5j en Dochtertje 8j. Zelf heb ik ook nog een Dochtertje van 7j, dus met momenten erg zwaar allemaal. Hij vergeet soms dat wij ook een relatie hebben, en weet niet hoe te reageren op sommige dingen.
Grtjs Eef
Grtjs Eef
Eef
17-01-2024
Toon reacties Verberg reacties
Je geliefde verliezen is zo vreselijk (Verhaal 475)
Lieve allemaal zelfde verhaal je geliefde verliezen is zo vreselijk ook ik ben levensmoe het liefst zou ik ook niet meer leven ondank mijn kleinkinderen iedere ochtend sta ik op met de gedachte ik leef nog waarom weer een hele lange dag waar ik door heen moet ik begrijp iedereen liefs Els
Els
15-12-2023
laatste reactie: 15-01-2024
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Begrijp je gelijk ik wil ook niet meer . Nu 5 weken geleden mijn liefde van mijn leven verloren en de pijn en gemis wordt erger. Hij mag me komen halen
Els
27-12-2023
Reactie:
Hoi. Nu 3 maanden geleden mijn vrouw verloren. Voor mij hoeft het ook niet meer en mag het zo afgelopen zijn. De dagen hebben voor mij geen zin meer zo alleen. Wordt met de dag erger.
Ronald
27-12-2023
Reactie:
Ik maak hetzelfde mee, de man van mijn leven is niet meer, een grote leegte en een verdriet dat niet te beschrijven is…
Gilberte
28-12-2023
Reactie:
Ik maak ok juist hetzelfde mee ik wil ook niet meer verder en nu. Januari mijn man zijn verjaardag, februari zijn sterfdag, weet niet hoe ik dat ga doorkomen, allemaal zo onrechtvaardig 59 jaar is geen leeftijd en dan zonder ziek te zijn zo ineens, het wordt zwaarder met de jaren, wordt nu 3 jaar.
Nicole
14-01-2024
Reactie:
Ik weet ook niet waarom het allemaal zo moet iedere dag kaarsje aan aan eind van de dag anders kan ik echt niet slapen
Anita van der molen
15-01-2024
Mijn broer heeft een baby met een terminale ziekte (Verhaal 485)
Deze week is onze wereld plots stil blijven staan. Mijn broer en schoonzus hebben een baby’tje van 8 weken oud. Ze kreeg plots een epileptische aanval en werd naar spoed gebracht. Diagnose: in het beste geval zal ze in een rolstoel kunnen zitten en je herkennen in haar eigen wereldje. De kindjes met deze afwijking worden niet oud. Het gaat over maanden of maximaal 10 jaar. We zijn dus op het ergste voorbereid. Leven dag op dag en vieren momenteel elke gewonnen dag.
Mijn broer en schoonzus gaan momenteel heel goed om met de situatie. Ze houden hun sterk voor hun baby’tje, maar ook voor hun eerste kindje. Ze gaan hun klop nog krijgen, maar dat beseffen ze ook goed zelf. Ze staan heel nuchter in de situatie en staan ook open voor psychologische hulp.
Mijn ouders daarentegen zijn volledig gecrasht. Ik wil hun niet uit hun rouw halen, maar ik zou willen dat ze hun sterk houden voor mijn broer. Ik heb moeite om het hun te zeggen, want hun rouw is ook heel belangrijk. Mijn ouders zijn mensen die ons altijd voor 300% hebben gesteund. Ze leefde voor hun kinderen, maar zijn daardoor nog zwaarder getroffen door deze hartverscheurende fiagnose.
Ik voel me gebroken. Ik heb het gevoel dat ik zowel voor mijn broer en schoonzus, als voor mijn ouders sterk moet blijven. Ik ben ‘maar’ de zus, dus wat is mijn verdriet in vergelijking met het hunne. Helemaal niets. Ik voel me machteloos, maar toch voel ik de druk om onze familie bij elkaar te houden. Ze staan allemaal aan het begin van hun lijdensweg , met enkel een sombere toekomst voor zich.
Er is een nieuwe familie opgestaan. Deze van voor de diagnose is er niet meer. En deze nieuwe hangt vast aan enkele zijde draadjes waarvan ik het gevoel heb dat in ze moet beheren.
Dat is hard, maar dat is niets in vergelijking met wat zij moeten doorstaan.
Mijn broer en schoonzus gaan momenteel heel goed om met de situatie. Ze houden hun sterk voor hun baby’tje, maar ook voor hun eerste kindje. Ze gaan hun klop nog krijgen, maar dat beseffen ze ook goed zelf. Ze staan heel nuchter in de situatie en staan ook open voor psychologische hulp.
Mijn ouders daarentegen zijn volledig gecrasht. Ik wil hun niet uit hun rouw halen, maar ik zou willen dat ze hun sterk houden voor mijn broer. Ik heb moeite om het hun te zeggen, want hun rouw is ook heel belangrijk. Mijn ouders zijn mensen die ons altijd voor 300% hebben gesteund. Ze leefde voor hun kinderen, maar zijn daardoor nog zwaarder getroffen door deze hartverscheurende fiagnose.
Ik voel me gebroken. Ik heb het gevoel dat ik zowel voor mijn broer en schoonzus, als voor mijn ouders sterk moet blijven. Ik ben ‘maar’ de zus, dus wat is mijn verdriet in vergelijking met het hunne. Helemaal niets. Ik voel me machteloos, maar toch voel ik de druk om onze familie bij elkaar te houden. Ze staan allemaal aan het begin van hun lijdensweg , met enkel een sombere toekomst voor zich.
Er is een nieuwe familie opgestaan. Deze van voor de diagnose is er niet meer. En deze nieuwe hangt vast aan enkele zijde draadjes waarvan ik het gevoel heb dat in ze moet beheren.
Dat is hard, maar dat is niets in vergelijking met wat zij moeten doorstaan.
Anoniem
13-01-2024
Toon reacties Verberg reacties
Mijn moeder is overleden (Verhaal 484)
Hallo
Mijn allerliefste mama, beste vriendin, gewoon mijn alles altijd 2 handen op 1 buik geweest, is vorig jaar op 7 december 2023 overleden!
En dan nog op mijn verjaardag, ik ben om 16u15 geboren en ze is gegaan om 16u30.
Waarom heeft ze gewacht tot op mijn verjaardag?
En dan nog 15 minuten nadat ik geboren was?
Ik kan of wil het niet aanvaarden, het dringt echt nog niet door, ik weet niet hoe het komt!
En dan nog geen 2 weken later mijne chiwawa van 3,5 jaar ook moeten afgeven en dat was ook zoals mijn kinderen, mijne baby 😢😭💔 alles is veel te kort op elkaar gebeurt!
Ik heb 3 zonen en 1 stiefdochter en een vriend.
Mijn eerste man heeft dit jaar 10 jaar geleden zelfmoord gepleegd als men 2 zoontjes nog maar 4 en 6 waren en ik ben nu juist 38 jaar.
En het ergste nu nog is dat mijn mama deze maand verjaart op de 17 de, ik weet echt niet hoe of wat ik voel of denk.
Ik moet erdoor maar hoe?!?
Mvg fie
Mijn allerliefste mama, beste vriendin, gewoon mijn alles altijd 2 handen op 1 buik geweest, is vorig jaar op 7 december 2023 overleden!
En dan nog op mijn verjaardag, ik ben om 16u15 geboren en ze is gegaan om 16u30.
Waarom heeft ze gewacht tot op mijn verjaardag?
En dan nog 15 minuten nadat ik geboren was?
Ik kan of wil het niet aanvaarden, het dringt echt nog niet door, ik weet niet hoe het komt!
En dan nog geen 2 weken later mijne chiwawa van 3,5 jaar ook moeten afgeven en dat was ook zoals mijn kinderen, mijne baby 😢😭💔 alles is veel te kort op elkaar gebeurt!
Ik heb 3 zonen en 1 stiefdochter en een vriend.
Mijn eerste man heeft dit jaar 10 jaar geleden zelfmoord gepleegd als men 2 zoontjes nog maar 4 en 6 waren en ik ben nu juist 38 jaar.
En het ergste nu nog is dat mijn mama deze maand verjaart op de 17 de, ik weet echt niet hoe of wat ik voel of denk.
Ik moet erdoor maar hoe?!?
Mvg fie
Fie Torfs
12-01-2024
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Nu woon ik hier nog alleen (Verhaal 479)
Ik ben 65 jaar en ik voel mij erg eenzaam en alleen. 10 jaar gelen op de avond dat mijn man en ik onze laatste verjaardag vierden heeft mijn schoonzoon zelfmoord gepleegd, mijn jongste dochter en kleindochter van 4 jaar achterlatend. 4 maanden later overleed mijn man aan slokdarm kanker, dat was een erg schril contrast, mijn man was 58 jaar en mocht niet verder leven en mijn schoonzoon in de bloei van zijn leven mocht wel verder maar wilde niet verder. Wij hadden een erg goed en harmonieus leven samen mijn man en ik het was dus een enorme klap dat hij moest overlijden, maar ik zeg altijd vraag nooit naar het waarom want een antwoord vind je niet en je moet vooruit blijven kijken. Mijn oudste dochter woonde nog bij mij zij had een verstandelijke handicap en mijn moeder woonde ook bij mij. Samen zijn we verder gegaan zo goed en zo kwaad het ging. Een paar jaar na het overlijden van mijn man overlijd mijn jongste broer aan een aneurysma op 56 jarige leeftijd wij hadden een hele goede band samen hij kwam veel bij ons want hij was niet getrouwd en had ook geen gezin ik heb toen alles voor zijn crematie geregeld. Dit was dus ook een behoorlijk verlies, maar je moet weer door met je leven. Een jaar later wordt mijn oudste dochter ziek die verstandelijk beperkt is en nog bij mij woont. Zij heeft reuma en is voor behandeling van een infuus naar het ziekenhuis geweest 3 dagen voor mijn verjaardag en eerst lijkt het goed te gaan met haar, maar de dag er na lijkt ze een allergische reactie te krijgen op het infuus en wordt ze met spoed naar het ziekenhuis gebracht waar er geen redden meer aan was ze overlijd op mijn verjaardag op 42 jarige leeftijd. Ik begreep er niets meer van want dit kon niet zomaar zijn gebeurd en heb autopsie laten uitvoeren op haar waaruit naar voren kwam dat zij een afwijkende gen had wat de reactie had veroorzaakt. We zijn verder gaan zoeken of de afwijkende gen erfelijk was en uiteindelijk was dat dus ook zo, dat maakte het begrijpen en het accepteren van het overlijden wel beter begrijpbaar. Ik woonde toen nog alleen met mijn moeder van 92 samen een maand na het overlijden van mijn dochter overleed mijn schoonmoeder en zat ik weer in het crematorium dat was ook wel erg zwaar want ik was nog maar net bij het besef gekomen wat er met mijn dochter was gebeurd en voor mijn moeder was alles ook wel erg zwaar geweest ze heeft mij altijd ook erg gesteund in alles wat er was gebeurd door de jaren heen. Maar helaas 5 maanden na mijn dochter overlijd ook mijn moeder wel op de respectabele leeftijd van 92 jaar. Weer een slag om te verwerken en te boven te komen. Mijn jongste dochter heeft in al die jaren problemen gehad na de zelfmoord van haar vriend en vader van haar dochter, waardoor zij enorm tegen mij aan is gaan schoppen het was voor haar ook slag op slag, dat is te begrijpen in 2019 is ze getrouwd met haar huidige man en samen hebben ze nog een zoontje gekregen maar op hun trouwdag moest ik aan de zijlijn staan en waren zijn vader en moeder getuige van het huwelijk en zijn ze aan mij voorbij gegaan en hebben mijn moeder en schoonmoeder als getuige gevraagd wat voor mij wel erg moeilijk was om te accepteren maar goed het leven gaat door en soms moet je dingen maar leren voor wat ze zijn. Nu woon ik hier nog alleen en is iedereen weg mijn dochter heb ik wel een goed contact mee maar ze komt nooit bij mij op visite ik ga daar wel heen en pas ook wel op. Verder krijg ik ook nooit visite sommige mensen zeggen wel als ik ze zie ja we komen gouw eens aan maar nee hoor er komt nooit iemand en ik wordt ook niet gevraagd, ik ga wel bij andere mensen op visite maar ga mij steeds eenzamer voelen thuis en ik weet ook niet hoe ik het zou moeten veranderen. Dank jewel voor het luisteren “ een eenzaam iemand. “
Ria
20-12-2023
laatste reactie: 08-01-2024
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat een enorme stapel ellende, vreselijk, erg moeilijk om in eenzaamheid mee te dealen. Ongelofelijk dat sommige mensen zoveel verdrietigheid moeten dragen. Heel veel liefs en warmte toegewenst!
Martje
26-12-2023
Reactie:
Wat een verschrikkelijk verhaal, ik wens je veel sterkte om dat allemaal te kunnen verwerken, en zoals je zegt op het einde van de rit blijf je alleen achter met je verdriet, het leven gaat verder voor iedereen behalve voor jezelf. Ik maak hetzelfde mee.
Nog veel sterkte
Nog veel sterkte
Nicole
08-01-2024
Mijn vriendin is haar papa verloren (Verhaal 481)
Mijn vriendin is 2 jaar geleden haar papa verloren. Ze zit nog steeds in de ontkenningsfase. Geen foto uitzetten, het graf niet bezoeken, vluchten,… We kunnen er wel over praten en dan weent ze altijd heel veel.
Is er een manier waarop ik haar nog meer kan helpen?
Is er een manier waarop ik haar nog meer kan helpen?
Sofie
21-12-2023
laatste reactie: 05-01-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik denk veel aandacht geven en naar haar luisteren wanneer ze de behoefte heeft om te praten. Tijd heelt, alleen duurt tijd (vrijwel altijd) zo ontzettend lang.......
Hans
05-01-2024
Ik heb mijn moeder gemist die me zou kunnen troosten (Verhaal 483)
Ik ben 62. Toen ik 10 was verloor ik mijn oudste broer. Mijn broer Vic had een hartkwaal.Ik was toen op kamp met de scouts. Mijn 2 andere broers zijn mij daar komen halen. Mijn ouders vonden dat ik mijn broer Vic nog eens moest kunnen zien. En daar hadden ze natuurlijk een punt. Mijn broer was tevens mijn Peter. De broer die het steeds voor me opnam als er ruzie was tussen mij en mijn andere broers of zus.
Alleen bezorgde dit mij een trauma. Debegraffenisondeenemer kwam ons op een bepaald ogenblik vertellen dat we nu echt afscheid moesten nemen want dat ze hem gingen kisten. Mijn moeder lag wenend boven op mijn broer e was er niet weg te slaan. Mijn vader kon haar niet helpen want hij stond door zijn verdriet aan de grond genageld. De broer van mijn moeder heeft haar dan bijna letterlijk van mijn broer weggetrokken. Ik kan dit beeld niet uit mijn hoofd krijgen. Hierdoor kreeg ik zelf niet de mogelijkheid om te rouwen. Dat besef ik nu meer dan ooit. Ik kon er met niemand over praten. Zeker niet met mijn ouders want dat zou hen nog meer verdriet doen. Ik heb me dan altijd over dag sterk gehouden en ´s avonds in bed heb ik dan mijn tranen de vrij loop laten gaan. Elke avond opnieuw. Ik heb echt mijn moeder gemist.. een moeder die mij zou kunnen troosten....een kind kon en mocht in die tijd niet rouwen...gelukkig is dat nu anders
Alleen bezorgde dit mij een trauma. Debegraffenisondeenemer kwam ons op een bepaald ogenblik vertellen dat we nu echt afscheid moesten nemen want dat ze hem gingen kisten. Mijn moeder lag wenend boven op mijn broer e was er niet weg te slaan. Mijn vader kon haar niet helpen want hij stond door zijn verdriet aan de grond genageld. De broer van mijn moeder heeft haar dan bijna letterlijk van mijn broer weggetrokken. Ik kan dit beeld niet uit mijn hoofd krijgen. Hierdoor kreeg ik zelf niet de mogelijkheid om te rouwen. Dat besef ik nu meer dan ooit. Ik kon er met niemand over praten. Zeker niet met mijn ouders want dat zou hen nog meer verdriet doen. Ik heb me dan altijd over dag sterk gehouden en ´s avonds in bed heb ik dan mijn tranen de vrij loop laten gaan. Elke avond opnieuw. Ik heb echt mijn moeder gemist.. een moeder die mij zou kunnen troosten....een kind kon en mocht in die tijd niet rouwen...gelukkig is dat nu anders
Greet
03-01-2024
Toon reacties Verberg reacties
Zij was de liefde van mijn leven (Verhaal 401)
Op 2 juni 2022 is mijn lieve vrouw Jos overleden na palliatieve sedatie. Ze leed de jaren erg aan COPD. Vooral de laatste maanden ging het snel achteruit, tot ze zei: 'ik ben aan mijn eind'. Daarna is ze snel overleden. Ik mis haar enorm. We deden alles samen. Samen op vakantie. We waren 42 jaar getrouwd. Vooral s' avonds heb ik het soms zwaar te pakken. Overdag gaat het wel, dan heb ik mijn bezigheden, maar s' avonds na het eten en tv kijken komt het verdriet van het gemis en de mooie herinneringen. Ik kijk in de tientallen fotoboeken en zie vele filmopnames. In mijn huis hangen vele foto's en praat ik met haar. Zij was de liefde van mijn leven. Hoe wonderlijk is het als er van de miljarden mensen op aardeber een onvoorwaardelijk van je houdt en lief heeft en dat wederzijds. Op haar sterfbed zei ze: 'Ik hou van je'.
Henk
04-08-2023
laatste reactie: 30-12-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik ben ook mijn allerliefste vrouw verloren ,ze had appendixkanker en is 2jaar ziek geweest, op 7 oktober2022 kwam het verschrikkelijkste moment in mijn leven ik had haar in mijn armen op intensieve zorgen toen de dokters niets meer konden doen voor haar, ze was mijn alles 43 jaar lang deden we alles samen zij was mijn eerste lief in haar eerste lief nooit was er iemand anders elke dag samen , na 1jaar en 3maand nog altijd zooooo onwezelijk
Herpoel chris
30-12-2023
Mijn liefste man is afgelopen 2 oktober overleden. (Verhaal 482)
Mijn liefste man is afgelopen 2 oktober overleden.
Ik mis hem in alles.
Arm om mij heen, luisterend oor
Samen dingen doen,fietsen, naar de markt ,naar de bieb.
Kortom ik mis hem in alles.
We hebben 2 volwassen zonen ,niet meer thuis wonend.
We woonden net 1 jaar in dit dorpje in Zeeland.
Ik mis hem in alles.
Arm om mij heen, luisterend oor
Samen dingen doen,fietsen, naar de markt ,naar de bieb.
Kortom ik mis hem in alles.
We hebben 2 volwassen zonen ,niet meer thuis wonend.
We woonden net 1 jaar in dit dorpje in Zeeland.
Ida Marjan
27-12-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
M’n kleinzoon van 20 j weggemaaid van de straat (Verhaal 472)
3 weken geleden is m’n kleinzoon van 20 j weggemaaid van de straat bij het oversteken.
De chauffeur heeft vluchtmisdrijf gepleegd, is zich ‘s morgens gaan aanmelden bij de politie.
En ik…..ik…..ik ben kapot van verdriet, sinds 18 november ll ween ik voortdurend,dag na dag, de pijn is echt ondraaglijk.
Ik wou even m’n verhaal kwijt
De chauffeur heeft vluchtmisdrijf gepleegd, is zich ‘s morgens gaan aanmelden bij de politie.
En ik…..ik…..ik ben kapot van verdriet, sinds 18 november ll ween ik voortdurend,dag na dag, de pijn is echt ondraaglijk.
Ik wou even m’n verhaal kwijt
Moon
10-12-2023
laatste reactie: 26-12-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Niet te doen.. vreselijk
Anoniem
26-12-2023
Reactie:
Vreselijk zo jong . Mijn man ook 18 nov overleden . Verlies en verdriet is groot. Toch wens ik u sterkte
Els
26-12-2023
Ik wil weg uit ons huis (Verhaal 331)
mijn man overleed 6maanden geleden .alles in huis en in de tuin doet me aan hem denken en doet zoveel pijn .ik wil weg uit ons huis vluchten ahw is dat een goed idee ?we waren 53 jaar gelukkig samen
chris
03-03-2023
laatste reactie: 25-12-2023
15Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
M i jn man is ook een half jaar geleden overleden. Het lijkt wel of ik nu pas echt besef dat hij er niet meer is. Ook de dingen in huis en in de tuin geven me een wanhopug gevoel. Toch denk ik dat je beter in je huis kan blijven want je mist hem overal. Wij waren 52 jaar samen
Christien
17-03-2023
Reactie:
Wat moeilijk en naar voor je, Chris. Ik hoop dat het gevoel van weg willen inmiddels wat minder is. Misschien moet je het wat tijd geven, wat dingen in huis veranderen? Blijft het gevoel na een jaar nog altijd zo sterk aanwezig, dan zou je kunnen overwegen te verhuizen. Is het bijvoorbeeld anders wanneer je in een vakantiehuisje bent?
Veel sterkte!
Veel sterkte!
S
27-08-2023
Reactie:
Ik begrijp jwat je voel .ik heb 19.julie plotseling mijn man verloren we zouden ook samen oud woorden .samen. met met pensioen .hij nog geen jaar ik paar jaartjes eerder..we zien al in een moeileke situatie.er is per abuis vergissing .een aanslag op ons huis geweest..ons huis kwijt .na 18 jaar samen wonen .in december getrouwd.in mei ons huis kwijt.zit nu nog in een renovatie huis en nu zo maar op eens een hersenbloeding.door stres.en hoge bloedruk .dit hebben we samen nooit .verwacht niet nu ..ik ben ontroostbaar ik kan het nog niet begrijpen .geen afschijd geen laatste groet .geen laatste kus .ik weet niet nu hoe ik veder moet zit in een knaal apartement. Zonder ijgen spullen .wel een paar foto.s .en onze kleding.ik weet niet hoe ik verder moet .verschrikkelijk .om maar aan te geven .ik snap hoe verdrietig je bent .en hoe alleen .je je voelt ..en ik moet tegen je zeggen en tegen me zelf .het moet goed komen .het komt goed ..ik moet het zeggen en zo denken .er is geen keuze ..sterkte met al je verdriet .je staat niet alleen .ik weet dat zijn ook alleen maar woorden ..maar ik meen het.sterkte
Joanne.
30-08-2023
Reactie:
Op 1 augustus mijn vrouw verloren, ik heb geprobeerd te vluchten naar mijn nicht en schoonzus in Duitsland. De hele nacht gehuild en de volgende dag weer gauw terug naar huis, want daar voelde ik mijn meissie nog.
Het spijt me maar je kunt niet vluchten van verdriet.
Nu zit ik in een huis dat niet meer mijn thuis is, ben nu ander werk gaan zoeken om meer in het buitenland te werken dan kan ik me voor houden dat ik niet vlucht maar werk
Het spijt me maar je kunt niet vluchten van verdriet.
Nu zit ik in een huis dat niet meer mijn thuis is, ben nu ander werk gaan zoeken om meer in het buitenland te werken dan kan ik me voor houden dat ik niet vlucht maar werk
Richard
10-09-2023
Reactie:
Mijn man 6 maanden nu. En ben toch heel blij om thuis te komen. Als ik gehaald wordt dat is fijn even wat anders. Blijf ook wel eens slapen bij onze dochter. Maar blij weer thuis te zijn. Thuis voel ik dat hij dichter bij is raar maar zo ervaar ik het. Volgend jaar zouden wij 50 jaar getrouwd zijn waren plannen aan het maken. Hij was 69 jaar. En het gemis wordt alleen maar erger. Ik moet door heb nog.een dochter maar gaat echt niet zonder slag of stoot.
Rosette
11-09-2023
Reactie:
Zo herkenbaar 😪 mijn man is 6 weken geleden plotseling overleden,thuis is thuis niet meer ik wil het liefst ook vluchten. .wij waren 40 jaar samen...ik krijg volgende week EMDR therapie en hopelijk gaat mij dit helpen....heel veel sterkte met alles
Carolien
12-09-2023
Reactie:
Vijf weken geleden werd mijn man op de fiets van achteren door een busje aangereden, hij was op slag dood. Zó verschrikkelijk ongelofelijk. We waren ruim 50 jaar samen en hadden het ontzettend fijn met elkaar. Ik ben eind zestig, moet ik nu echt helemaal alleen verder?????
Wilma
15-09-2023
Reactie:
probeer nog even te wachten met beslissingen nemen je verdriet neem je overal mee naar toe
marianne
07-10-2023
Reactie:
Ik ken het gevoel zoooo goed
Mijn man heeft 19 maanden geleden hersenbloeding gehad , en overleden
Waren 30 jaar samen , was mijn 2e man
Mijn huis voelt ookniet meer hetzelfde , ben wat spullen aan het veranderen geweest , hopend dat dat het een ander gevoel zou geven
Verhuizen is bijna geen optie , en je neem toch jezelf mee
Ik ben 70 jaar
Woon in bergen nh
Misschien iemand ook uit deze omgeving?
Mijn man heeft 19 maanden geleden hersenbloeding gehad , en overleden
Waren 30 jaar samen , was mijn 2e man
Mijn huis voelt ookniet meer hetzelfde , ben wat spullen aan het veranderen geweest , hopend dat dat het een ander gevoel zou geven
Verhuizen is bijna geen optie , en je neem toch jezelf mee
Ik ben 70 jaar
Woon in bergen nh
Misschien iemand ook uit deze omgeving?
Cora
11-10-2023
Reactie:
Mijn lieve man is april 2022 plotseling overleden. Ik kreeg het advies van meerdere mensen om het eerste jaar zeker niet te gaan verhuizen.
Ik woon in een groot huis met een prachtige tuin, dus met veel onderhoud.
Toch ben ik zo blij, dat ik hier woon. Het huis ademt nog steeds mijn man. Hij had een kantoor aan huis, alles verwijst naar hem. Ik blijf hiet voorlopig wonen.
Ik woon in een groot huis met een prachtige tuin, dus met veel onderhoud.
Toch ben ik zo blij, dat ik hier woon. Het huis ademt nog steeds mijn man. Hij had een kantoor aan huis, alles verwijst naar hem. Ik blijf hiet voorlopig wonen.
Ineke
29-10-2023
Reactie:
Ik begrijp je helemaal. Maart '23 is mijn man na een lang ziekbed eigenhandig uit het leven gestapt en ik heb door zijn lange ziekbed en zorg voor hem al kunnen rouwen en soort van vrede krijgen met zijn aangekondigde dood. Daardoor kon ik al een goed vangnet gecreëerd van lieve warme mensen. Na zijn dood heb ik bij iedereen gelogeerd en energie gezogen want thuis raakte ik verlamd door verdriet. In de zomer wilde ik weer terug om het thuis gezellig te maken. De storm van 5 Juli had een hevige lekkage veroorzaakt, alsof het hele huis me wilde vertellen dat het echt voorbij was. Toen heb ik besloten het trauma achter te laten in dat huis en alle goede herinneringen aan mijn man met me mee te nemen naar een nieuwe woning. Zijn zus en dochter hebben daar enorme moeite mee want willen liefst dat ik het huis aanhou. Maar zowel zij als ik zijn niet meer in dat huis. Dus voor wie moet ik iedere maand die torenhoge hypotheek nog betalen.
Nadat ik zijn aardse zaken had ingepakt en onder de rechthebbenden verdeeld had ik een visitatie-droom. Ik droom nooit, laat staan dat ik een droom herinner. Mijn man was levensecht met me aan het kletsen en geinen en die stem weer horen en zijn armen om me heen voelen was goud waard. Hij vertelde dat hij zijn gitaar wilde verkopen. Oooops.... dacht ik, die heb ik net aan je beste vriend/bandlid gegeven... We knuffelden en het voelde allemaal zo fijn! Een visitatie droom heet dat. Ik heb het opgezocht. Die heb je soms en de overledene wil je daarmee laten weten dat het hem/haar goed gaat. Ik zal hem altijd missen en hij zal altijd bij me zijn. Ik heb er nu alleen moeite mee dat zijn zus en dochter het me kwalijk nemen dat ik ga verhuizen. Ik wil hen geen verdriet doen. En toch doe ik dat want ik kies ervoor om die aardse zaken los te laten omdat ik me daardoor niet meer met hun verdriet hoef bezig te houden en eindelijk, eindelijk veel dichter bij mijn man kan zijn en nu pas aan mijn eigen verdriet toekom. Loslaten is het kado wat je jezelf geeft om door te kunnen met je leven.
Nadat ik zijn aardse zaken had ingepakt en onder de rechthebbenden verdeeld had ik een visitatie-droom. Ik droom nooit, laat staan dat ik een droom herinner. Mijn man was levensecht met me aan het kletsen en geinen en die stem weer horen en zijn armen om me heen voelen was goud waard. Hij vertelde dat hij zijn gitaar wilde verkopen. Oooops.... dacht ik, die heb ik net aan je beste vriend/bandlid gegeven... We knuffelden en het voelde allemaal zo fijn! Een visitatie droom heet dat. Ik heb het opgezocht. Die heb je soms en de overledene wil je daarmee laten weten dat het hem/haar goed gaat. Ik zal hem altijd missen en hij zal altijd bij me zijn. Ik heb er nu alleen moeite mee dat zijn zus en dochter het me kwalijk nemen dat ik ga verhuizen. Ik wil hen geen verdriet doen. En toch doe ik dat want ik kies ervoor om die aardse zaken los te laten omdat ik me daardoor niet meer met hun verdriet hoef bezig te houden en eindelijk, eindelijk veel dichter bij mijn man kan zijn en nu pas aan mijn eigen verdriet toekom. Loslaten is het kado wat je jezelf geeft om door te kunnen met je leven.
Hester
14-11-2023
Reactie:
Hun verdriet = typefout. Hun nalatenschap, moet dat zijn.
Hester
14-11-2023
Reactie:
Lieve Chris,
Neem geen overhaaste beslissingen.. daar krijg je misschien spijt van. Er zitten zoveel ( fijne ) herinneringen in jullie huis. Ook al doet het zoveel pijn. Hopelijk komt er een tijd dat je je weer een beetje goed voelt . 4 maanden geleden is mijn man overleden dus ik weet waar ik over praat. Ooit wilde hij verhuizen, maar wat ben ik nu blij dat ik nog in ons huis woon met al die herinneringen ook al doen ze vreselijk pijn. Ieder plekje in huis doet aan hem denken. Maar ik hoop dat ik dat ooit een plekje kan geven. Heel veel sterkte..zeker in deze maand!
Neem geen overhaaste beslissingen.. daar krijg je misschien spijt van. Er zitten zoveel ( fijne ) herinneringen in jullie huis. Ook al doet het zoveel pijn. Hopelijk komt er een tijd dat je je weer een beetje goed voelt . 4 maanden geleden is mijn man overleden dus ik weet waar ik over praat. Ooit wilde hij verhuizen, maar wat ben ik nu blij dat ik nog in ons huis woon met al die herinneringen ook al doen ze vreselijk pijn. Ieder plekje in huis doet aan hem denken. Maar ik hoop dat ik dat ooit een plekje kan geven. Heel veel sterkte..zeker in deze maand!
Aagje
12-12-2023
Reactie:
Heb ik gedaan. Huis verkocht, nieuw huis gekocht.
Maar
Nu mis ik mijn man en…ons geliefde huis. Het bleek een vergissing.
Een klein detail in het leven van elke dag kan me onverwacht terugvoeren naar hem. Een smaak, een gerecht, een song op de radio, een vergeten geur…een kledingstuk dat je laatst droeg toen hij nog bij je was.
Je huis kan je verkopen, (of dat soelaas brengt valt af te wachten) je gemeenschappelijke verleden niet.
Maar
Nu mis ik mijn man en…ons geliefde huis. Het bleek een vergissing.
Een klein detail in het leven van elke dag kan me onverwacht terugvoeren naar hem. Een smaak, een gerecht, een song op de radio, een vergeten geur…een kledingstuk dat je laatst droeg toen hij nog bij je was.
Je huis kan je verkopen, (of dat soelaas brengt valt af te wachten) je gemeenschappelijke verleden niet.
H.
17-12-2023
Reactie:
Mijn man is 10 december 2023 overleden heeft 7 of 8 hereseninfarcten gehad kon op de duur niet mee thuis blijven
Hij is rustig overleden en heeft geen pijn meer
Maar nu Zondagnacht 23 december kon ik het niet meer aan
Wil hem nog zo graag een keer knuffelen
Paar uur huilen kan niet slapen
Maar moet verder maar weet nog niet hoe
Ik wil alleen vertellen wat ik voel hoop dat het straks beter gaat
Fijn dat ik het even van mij af kon schrijven misschien helpt het
Hij is rustig overleden en heeft geen pijn meer
Maar nu Zondagnacht 23 december kon ik het niet meer aan
Wil hem nog zo graag een keer knuffelen
Paar uur huilen kan niet slapen
Maar moet verder maar weet nog niet hoe
Ik wil alleen vertellen wat ik voel hoop dat het straks beter gaat
Fijn dat ik het even van mij af kon schrijven misschien helpt het
Corrie
25-12-2023
Overlijden niet kan accepteren of niet wil (Verhaal 466)
Goedenavond,
Mijn moeder is overleden dit jaar, ik ben enig kind en enige zoon en mijn vader is reeds jaren geleden weggenomen zoals ik het zie, zogezegd.
Ik merk dat ik het feit dat overlijden in het algemeen maar nu zeker wat betreft mijn moeder die alles voor mij was en eigenlijk mijn soort van Andere helft , niet kan accepteren of niet wil .
Ik heb mezelf ervan overtuigd lijkt dat het leven op deze manier zeer sadistisch is en verrot. Oneerlijk , ook al was dat al soms duidelijk in sommige opzichten maar dit doet zo veel meer pijn en een leegte of gemis voelen dat ik niet weet hoe dit een plek te geven.
Hopelijk ben ik niet de enige die zo denkt of dacht misschien,…
A.
Mijn moeder is overleden dit jaar, ik ben enig kind en enige zoon en mijn vader is reeds jaren geleden weggenomen zoals ik het zie, zogezegd.
Ik merk dat ik het feit dat overlijden in het algemeen maar nu zeker wat betreft mijn moeder die alles voor mij was en eigenlijk mijn soort van Andere helft , niet kan accepteren of niet wil .
Ik heb mezelf ervan overtuigd lijkt dat het leven op deze manier zeer sadistisch is en verrot. Oneerlijk , ook al was dat al soms duidelijk in sommige opzichten maar dit doet zo veel meer pijn en een leegte of gemis voelen dat ik niet weet hoe dit een plek te geven.
Hopelijk ben ik niet de enige die zo denkt of dacht misschien,…
A.
A.
18-11-2023
laatste reactie: 22-12-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel kleine stapjes nemen, ieniemienie stapjes zijn al goed. Maak je moeder trots. Ooit zie je haar weer terug, maar nu nog niet. Ze volgt je echt en zal je helpen vanaf de andere kant. Heb geduld met jezelf. Knuffel en sterkte!
Martje
10-12-2023
Reactie:
Wat moet dit ontzettend zwaar voor je zijn
Je moeder zal je echt helpen.
Knuffel!
Je moeder zal je echt helpen.
Knuffel!
Benedicte
12-12-2023
Reactie:
mijn man is al 2jaar overleden dokter 2flesjes lasix intraveneus gegeven hij zei heeft water op de longen hij was thans niet kortademig mijnman storte als een kaartenhuisje in elkaar smorgens was hij dood krijg hier bij geen enkele dokter hier een jiust antwoord op dus eenfout ik blijf met al die vragen zitten het is voor zot te worden ween nog elke dag waarom moest dit gebeuren
IRMA
22-12-2023
Lang verhaal maar t voeld iig fijn om van me af te schrijven (Verhaal 477)
Hoi ik ben jolanda ben 39 jaar oud. Moeder van 2 prachtige kinderen met best veel beperkingen zoals adhd autisme en mn oudste van 16 is een transgender ben getrouwd met f .nu bijna 17 jaar samen.veel voor de kiezen al gehad.daarbij heb ik zelf depressie en angstproblemen. Ben ook al jaren afgekeurd om te werken.her en der doe ik vrijwilligers werk. Ik heb een zwaar verleden met veel verhuizingen en afwijzingen gekent.oa van mn ouders .Met mn schoonouders een goede band gelukkig. Ze doen veel voor ons .nu kreeg mn schoonvader 3 jaar geleden vanwege verslechterde zicht te horen dat hij een hersentumor heeft achter zn ogen, operatie volgde en 26 bestralingen.zn tumor is niet kwaadaardig of agressief zolang t niet groeid. Bij hem is t nu al een tijdje stabiel .Vorig jaar uit t niets viel mn schoonmoeder neer op de overloop. Epileptische aanval.maar waar kwam dat dan vandaan? Ook deze keer kregen we te horen dat t om hersentumoren gaat.maar bij haar zijn ze wel kwaadaardig en agressief. Ze heeft een wakkere operatie meegemaakt van 3,5 uur vanwege de plek waar de tumoren zitten .daarna met bestralingen behandeld. Maar we kwamen er al gauw achter dat de bestralingen vocht had aangemaakt en een druk in dr hoofd veroorzaakte. Dr halve lichaam viel uit .allerlei Epileptische aanvallen volgde. Ziekenhuis opname en aan de vochtafdrijvers. Scan liet zien dat de tumoren verdubbeld waren in omvang .ze kon niet meer naar de wc zonder te vallen maar knapte aanzienlijk op door de vochtafdrijvers. Na paar weken zh mocht ze naar een revalidatie hotel .binnen 8 weken kon ze weer goed lopen ,eten en praten .wat waren we opgelucht! Maar sinds vorige week zijn we weer terug bij af .dr lichaam is weer voor de helft uitgevallen .en ze komt niet meer uit dr woorden ,is erg verward en ze krijgt niet meer de link van dr zenuwen door. Wat is pijn bv.Daarbij is ze heel angstig en moe ,geeft nu vaak aangegeven dar ze niet meer wil.tis klaar.eergisteren met spoed huisarts laten komen ,en gisteren is ze met een ambu naar een hospice gebracht. T was de bedoeling dat ze voor euthanasie zou gaan ,maar we hebben gisteren pas te horen gekregen dat dit verzoek door arts is afgewezen omdat ze te ver heen al is tijdens de aanvraag. We weten nu niet zo goed hoe t allemaal gaat lopen. Mn kinderen hebben t heel moeilijk, vinden t ook doodeng ,ik vertel ze ook spiritueel gezien.dat de dood geen einde van de ziel is. Maar dat t lichaam op is of haar taken zijn bijna klaar op aarde.ik zelf voel dmv een ketting met een energierijk met mn schoonmoeder, dat dr energie bijna op is .ze is ook niet meer die vrouw die altijd wel een mening had op alles en iedereen ,maar wel liever een ander hielp dan dat ze naar dr eigen keek en liefde had.Ze is moe en bang en kwetsbaar. Ik ga vanmiddag naar dr toe in t hospice.weet niet zo goed hoe ik me ga of moet voelen .allebei m schoonouders zijn ziek. Zij 63 jaar ,hij 69. Ik verlies opnieuw mn ouders voor mn gevoel.en mn man toont amper emoties en ik ben bang dat hij zich helemaal gaat afkeren in een eigen bubbel. Omdat hij ook niet weet hoe hij verdriet moet uiten .
Lang verhaal maar t voeld iig fijn om van me af te schrijven .
Dankje wel voor t lezen 🥰🙏❤️
Liefs jolanda
Lang verhaal maar t voeld iig fijn om van me af te schrijven .
Dankje wel voor t lezen 🥰🙏❤️
Liefs jolanda
Jolanda
20-12-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ondanks dat ik 57 ben.mis ik.mijn pap en mam (Verhaal 433)
3 jaar geleden moest ik met grote spoed naar mijn oudste broer in Spanje..hij woonde daar alleen..ik was te laat, hij was overleden....ik spreek geen spaans, heb hem.lopen zoeken in het ziekenhuis.Ik moest hem daar zoeken..ik heb alles geregeld en via de mobiel aan mijn bejaarde pap en mam.laten zien.Precies op dezefde datum overleed mijn mama...mijn lieve wijze mama. Papa werd wat dement, heb hem verzorgd, naast mijn eigen gezin/ werk en kleinkids. Ook papa is in mijn armen overleden...ik mis hen zo....ondanks dat ik 57 ben.mis ik.mijn pap en mam
Hélène
11-09-2023
laatste reactie: 19-12-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik leef met je mee als ik je verhaal lees. Ik ben in 2020 mijn ouders in 4 maanden tijd verloren. Ik mis hen elke dag, eigenlijk ieder uur. Ze zitten in mijn hart. Ik denk dat dat voor jouw verloren familieleden ook geldt. Lees Manu Keirse, dat kan je helpen. Verder helpt het mij alle dingen die ik doe gestructureerd te doen. En het kost tijd om er mee om te leren gaan. Gun jezelf die tijd. Er is veel rouw in de hele samenleving. We moeten met de dood, waar we allemaal mee te maken krijgen, leren omgaan. Wat ook kan helpen, is de dingen doen waar je met je ouders plezier in had. Ik ben sinds kort weer iets gaan doen waar mijn beide ouders veel plezier in hadden en dat ik doe ik nu weer, na zovele jaren. Ik doe dit met gedachte ode aan hen en heb er nog plezier in ook! Manu Keirse zegt dat je moet leren een dierbare die je mist anders te leren vasthouden. Dat is moeilijk. Je zult ze vast altijd missen. Dat gaat niet over. Blijf goed voor jezelf en de ander zorgen. Houd vol. Je bent zeker niet de enige!!!! Ik heb na mijn ouders nog zo n 17 mensen in mijn naaste en bredere omgeving in 3 jaar tijd verloren. Verder heb ik veel ander soort verliezen te verwerken gekregen. Het belangrijkste is door te gaan zolang je er nog bent en ademt. En iets doen voor de medemens, dan heb je aan het eind niet voor niets geleefd. Ik ben 54 jaar. Mijn ouders waren beide 79 jaar. Mijn moeder had dementie en mijn vader is plots overleden door een hartstilstand.... Heb rust en ☮️ vrede...
Elly
23-10-2023
Reactie:
Hoi Hèléne.
Zo herkenbaar!
Vroeger dacht ik " mensen van boven de 50 missen hun ouders toch niet als ze er niet meer zijn" ouders hebben dan immers een mooie leeftijd bereikt en zo gaat dat in het leven. Dat was ooit een jonge en onbezonnen gedachte.. zelf mijn vader verloren toen ik 10 was, mijn zus toen ik 31 was en nu afgelopen mei mijn moeder nu ik 56 ben. Zelf heb ik het gevoel dat ik er alles voor over zou hebben om de tijd terug te draaien. De tijd dat iedereen er nog was en daarmee ook het hele vertrouwde. De basis. Dat mis ik ontzettend. De kleinste kneuterige dingen van toen. Soms hoor ik n liedje uit die tijd en kan ik mij zo in de huiskamer plaatsen van toen met het veilige thuisgevoel erbij. Maar helaas... we moeten door. Geen keuze en de tijd tikt onverbiddelijk door.
Zo herkenbaar!
Vroeger dacht ik " mensen van boven de 50 missen hun ouders toch niet als ze er niet meer zijn" ouders hebben dan immers een mooie leeftijd bereikt en zo gaat dat in het leven. Dat was ooit een jonge en onbezonnen gedachte.. zelf mijn vader verloren toen ik 10 was, mijn zus toen ik 31 was en nu afgelopen mei mijn moeder nu ik 56 ben. Zelf heb ik het gevoel dat ik er alles voor over zou hebben om de tijd terug te draaien. De tijd dat iedereen er nog was en daarmee ook het hele vertrouwde. De basis. Dat mis ik ontzettend. De kleinste kneuterige dingen van toen. Soms hoor ik n liedje uit die tijd en kan ik mij zo in de huiskamer plaatsen van toen met het veilige thuisgevoel erbij. Maar helaas... we moeten door. Geen keuze en de tijd tikt onverbiddelijk door.
Chantal
19-12-2023
Wil je ook je hart luchten?
Na 10 maanden ziekte (Verhaal 469)
Ik ben twee maanden geleden mijn moeder verloren, na 10 maanden ziekte. Eerlijk, ze was al langer dan deze 10 maanden niet meer oke. Ze begon te vergeten, verzorgde haar niet meer, wisselde bijna niet meer van kledij, terwijl ze altijd een heel kokette dame was. Na diverse neurologische onderzoeken constateerde men beginnende Alzheimer. Ik dacht als dit beginnende is ... . Begin dit jaar kreeg ik telefoon van de huisarts dat er een vlek, die ze eerder als wrat hadden omschreven, weggenomen ging worden. Enkele dagen later, telefoon, of we konden langskomen om de resultaten te bespreken. Melanoom stadium 4, uitzaaiingen in de oksel. Wat volgde waren operaties, immuuntherapie, ziekenhuis in en uit, rusthuis in en uit. Mijn moeder heeft nooit meer lief voor mij geweest, enkel op haar laatste heldere avond. Ik heb altijd het gevoel gehad dat zij en mijn vader mij de schuld hebben gegeven dat ze niet naar huis kon. We hadden dat geprobeerd, maar dan viel ze en moest ze terug naar het ziekenhuis. Mijn vader kon en wou ergens niet voor haar zorgen. Hij had echter ook niet de moed om haar te vertellen dat ze niet naar huis kon. Alles viel op mij. Ik moest mijn vader naar het ziekenhuis voeren, hij wou zelf niet meer rijden, uiteindelijk regelde ik dit via taxivervoer. Ook dat kon hij niet begrijpen. Ik ben enige dochter, dus ik diende rationeel te blijven en alle beslissingen te nemen. In eer en geweten denk ik dat ik ook altijd de juiste beslissingen heb genomen. En toch voel ik nog de verwijten van mijn vader. Hij zegt het niet, maar ik voel het wel. Hij heeft niets gedaan voor de begrafenis, niets geholpen aan de overlijdensberichten, niet aan de kerkdienst, geen keuze van grafzerk, ... niets. En nadien zelfs geen dankjewel. Ik neem hem dit zo kwalijk, ik help hem nu waar ik kan, maar ook terug rationeel. Ik doe wat van mij wordt verwacht. Ik voelde mij opgelucht na het overlijden van mijn moeder, heb het gevoel dat ik eindelijk terug kan ademen, eindelijk terug de lieve moeder en vrouw kan zijn voor mijn kinderen en man. En toch blijft ergens een schuldgevoel, en mag ik dit niet tegen iedereen zeggen, en vraag ik mij af of ik normaal ben. Of het normaal is dat ik mijn moeder niet mis. Ze was al jaren niet meer de moeder van vroeger, al jaren kon ik niet meer op haar rekenen .... En toch altijd dat schuldgevoel ...
Leen
05-12-2023
laatste reactie: 19-12-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ook verwijt ik haar ergens, dat ze het niet wou zien, er niet over wou praten …
Misschien had ik zelf moeten praten?
Misschien had ik zelf moeten praten?
Leen
05-12-2023
Reactie:
Ik snap het . Ben ook enig kind.
Maya
19-12-2023
Laat alles uit mijn trillende handen vallen (Verhaal 430)
Gisterochtend mijn vrouw dood aangetroffen in bed. Hartstilstand. Nooit ergens last van gehad en was pas 56 jaar. 2 maanden geleden mijn moeder overleden en nu heb ik niemand meer.
Ik ben zelf ook 56. Ik voel me nu zo beroerd.
Geen aanspraak. Duizelig hoofdpijn misselijk licht in mijn hoofd .laat alles uit mijn trillende handen vallen en weet niet hoe ik verder moet
Herkent iemand dit en wat kan je eraan doen.
Kan je ergens praten met lotgenoten??
Ik ben zelf ook 56. Ik voel me nu zo beroerd.
Geen aanspraak. Duizelig hoofdpijn misselijk licht in mijn hoofd .laat alles uit mijn trillende handen vallen en weet niet hoe ik verder moet
Herkent iemand dit en wat kan je eraan doen.
Kan je ergens praten met lotgenoten??
Ronald
10-09-2023
laatste reactie: 17-12-2023
16Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ocherm.... zo jong :-( Kan me voorstellen dat je je beroerd en alleen voelt. Verder geen vrienden en familie om mee te praten?
Jenny
11-09-2023
Reactie:
Dag onbekende heel verdrietig maar ook ik ben nu 2,5 jaar weduwe en wik weer iemand ontmoeten, wel eerlijk te vertrouwen.
Misschien kunnen we elkaar ontmoeten i ??
Misschien kunnen we elkaar ontmoeten i ??
Lizzy
15-09-2023
Reactie:
Jenny. Ik ben afgelopen december mijn zus en 2 maanden geleden ook nog eens mijn moeder verloren. Ik heb dus alleen mijn schoonfamilie nog. Mijn vrouw zei altijd als er met mij wat gebeurt dan laat mijn familie je nooit valken. Maar nu na een week nog geen appje of telefoontje gehad.
Ronald
15-09-2023
Reactie:
Lizzy. Graag zou ik met je in contact komen. Wil zo graag praten met iemand .
Ronald
15-09-2023
Reactie:
Ronald,
Wat een drama, zo onverwachts. Ik heb dit ook meegemaakt. Zit nu weer te huilen. Humanitas heeft mensen die bij jou aan huis komen, voor rouwverwerking. Geen kosten aan verbonden. Ik heb hier goede herinneringen aan. Het is onvoorstelbaar dat zoiets gebeurt, en zo onverwachts. Ik ben mijn geliefde echtgenoot van de éne minuut op de andere minuut kwijtgeraakt. Ik weet ook niet hoe ik verder moet. De weekenden zijn zo zwaar, zo alleen. Wij hebben geen kinderen.
Wat een drama, zo onverwachts. Ik heb dit ook meegemaakt. Zit nu weer te huilen. Humanitas heeft mensen die bij jou aan huis komen, voor rouwverwerking. Geen kosten aan verbonden. Ik heb hier goede herinneringen aan. Het is onvoorstelbaar dat zoiets gebeurt, en zo onverwachts. Ik ben mijn geliefde echtgenoot van de éne minuut op de andere minuut kwijtgeraakt. Ik weet ook niet hoe ik verder moet. De weekenden zijn zo zwaar, zo alleen. Wij hebben geen kinderen.
I. de Jager
17-09-2023
Reactie:
Zijn er mensen die nu ook heel veel verdriet hebben en met mij hier over wilen praten of weet iemand waar er bijeenkomsten zijn voor lotgenoten in de buurt van Rotterdam??
Ronald
17-09-2023
Reactie:
Niemand??. Het verdriet wordt iedere dag erger.
Ronald
20-09-2023
Reactie:
Ronald, wat een intens verdriet! Je grond verdwijnt gewoon onder voeten op dit moment. Het wordt beter, uiteindelijk, helaas valt dat niet te forceren maar uiteindelijk zal zich een leven vormen om dit verdriet heen.
Ik raad je aan om even met de huisarts te gaan praten. Heb ik goede ervaring mee. Vraag om een maatschappelijk werker of wat zij/hij anders kan doen om jou te ondersteunen. Alle liefs en sterkte!
Ik raad je aan om even met de huisarts te gaan praten. Heb ik goede ervaring mee. Vraag om een maatschappelijk werker of wat zij/hij anders kan doen om jou te ondersteunen. Alle liefs en sterkte!
Cathy
22-09-2023
Reactie:
Is er hier op het forum een of meerdere mensen die ook graag wil of willen praten en steun zoeken. Kan bij mij thuis of op eenneutrale plek. Geen bijbedoelingen oid maar ik heb gewoon de behoefte om te praten met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben en het ook niet kunnen begrijpen allemaal
Ronald
25-09-2023
Reactie:
Stuur deze anders naar
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
Ronald
28-09-2023
Reactie:
Inmiddels wat verder maar hoe moet je in hemelsnaam alleen verder??
Niets meer samen . Ik mis ze echt met alles en wil het liefst nu achter haar aan maar dat kan ik niet ivm onze zoon.
Geen contact met schoonfamilie . Niets. Er is gewoon niets meer aan het leven. Wie heeft dit ook.
Niets meer samen . Ik mis ze echt met alles en wil het liefst nu achter haar aan maar dat kan ik niet ivm onze zoon.
Geen contact met schoonfamilie . Niets. Er is gewoon niets meer aan het leven. Wie heeft dit ook.
Ronald
25-11-2023
Reactie:
Ik begrijp je Ronald, mijn man was 59 jaar toen hij plotseling is overleden ik was er 56, nu zijn we bijna 3 jaar verder, maar de pijn en het verdriet is nog even erg als in het begin zelfs nog erger. Ik heb ook 2 zonen en 2 schatten van kleinkinderen maar die vervangen mijn man niet, mijn maatje,dus ik begrijp heel goed hoe jij je voelt. Veel sterkte voor jou en elke dag opnieuw proberen verder te gaan, ook al is het zo moeilijk.
Nicole
10-12-2023
Reactie:
Wat heb ik in hemelsnaam toch verkeerd gedaan?? Eerst mijn moeder. Toen mijn vrouw van 56 en nu moet ik morgen ook nog de hond ws in laten slapen. Nu is er straks helemaal niets meer over.Wat is de zin van het leven nog??
Ronald
13-12-2023
Reactie:
Pfff, Ronald, wat een verdriet, hoeveel kan een mens hebben.....
Er valt weinig te zeggen, wat stellen woorden nou voor, je gaat gewoon door, je hebt geen keuze. Uiteindelijk leer je er mee te leven, weg gaat het nooit.
Er valt weinig te zeggen, wat stellen woorden nou voor, je gaat gewoon door, je hebt geen keuze. Uiteindelijk leer je er mee te leven, weg gaat het nooit.
Marjan
14-12-2023
Reactie:
Ik vraag me af hoe ik in hemelsnaam deze maand de kerstdagen en oud en nieuw moet doorkomen. Zoveel verdriet.
Wordt er gek van dat alleen zijn en niets meer om je heen hebben. Wat zou ik graag zelf ook heengaan . Hoop zo dat ik ze dan weer zie. Hele dag tranen in m'n ogen. Niet vol te houden.
Wordt er gek van dat alleen zijn en niets meer om je heen hebben. Wat zou ik graag zelf ook heengaan . Hoop zo dat ik ze dan weer zie. Hele dag tranen in m'n ogen. Niet vol te houden.
Ronald
17-12-2023
Reactie:
Ronald, je moet niks he. Laat de dagen gewoon voorbij gaan. Rouw is rauw, het is verschrikkelijk, zeker het eerste jaar, maar uiteindelijk ga je accepteren, je hebt weinig keus, het gemis en verdriet zal altijd blijven, alleen zal er op een gegeven moment rust komen.
Is je hond nog bij je?
Is je hond nog bij je?
Marjan.
17-12-2023
Ik voel me steeds ellendiger (Verhaal 225)
Mijn vriend is nu drie maanden dood en ik voel me steeds ellendiger, raak vaak in paniek, herkent iemand dit?
Thea
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 17-12-2023
16Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik weet hoe je je voelt. Die paniekaanvallen zijn niet fijn.
Maar vraag me ook af of ik ooit nog van het leven kan genieten.
Maar vraag me ook af of ik ooit nog van het leven kan genieten.
Ronald
22-11-2022
Reactie:
Ik voel precies hetzelfde mijn man is een half jaar geleden overleden maar het leven heeft al z’n glans verloren.
Frieda
24-11-2022
Reactie:
Ik voel na 2 jaar nog altijd hetzelfde, het lijkt of mijn man nog maar pas gestorven is , ik vrees dat het gevoel altijd zal blijven en e3n groot gemis gaat achterlaten. Veel sterke
Nicole
25-05-2023
Reactie:
Ja heb ik ook sinds mijn mama een jaar geleden gestorven is
Anoniem
04-07-2023
Reactie:
3 mnd geleden mijn liefste verloren na een kort, zwaar ziekbed. Heb daarna veel gelezen over rouwverwerking. Het wordt eigenlijk alleen maar verwarrender. Ik kan nog niets oppakken. Het lijkt alleen maar moeilijker te worden. En ook ik heb paniekaanvallen. Wat doet het toch veel pijn. Hopelijk komen we met de tijd een stapje verder en kunnen we wat rust vinden. Heel veel sterkte voor jullie allen.
Anoniem
19-08-2023
Reactie:
Mij vrouwtje goed 2maaden geleden verloren en het is echt iedere dag vechten om de dag door te komen,ik hoop dat dit wat betert maar het nog iedere dag huilen
Jerome
01-09-2023
Reactie:
Ja .ik weet wat je voelt.ik weet er ook geen raad mee.ik ben in nog geen 4 maanden tijd me huis .en me man kwijt .hoe veel kan een mens verdragen.13 mei .heeft .iemand. een explosief.in ons huis gegooid. het was niet voor ons .maar waren ons huis kwijt.waren blij we hadden elkaar nog.we zijn alle2 aow.met pensioen.en 2 maanden erna .overlijd me man .in een paar uur .geen afschijd niets .kan het niet begrijpen .nog steeds niet .
Joanne.
04-09-2023
Reactie:
De paniek..De lichamelijke klachten ..
Het w azig zie door slaap te kort .maag en darmen problemen ...
De grote onrust van het alleen zijn ..Oceanen vol huilen ..De grote pijn van het alleen zijn
Ook ik vraag me af na nruim 2jaar
Of ik van alles weer kan genieten .
We waren 48 jaar getrouwd en 50 jaar samen ...
Je grote liefde .is er niet meer
Het w azig zie door slaap te kort .maag en darmen problemen ...
De grote onrust van het alleen zijn ..Oceanen vol huilen ..De grote pijn van het alleen zijn
Ook ik vraag me af na nruim 2jaar
Of ik van alles weer kan genieten .
We waren 48 jaar getrouwd en 50 jaar samen ...
Je grote liefde .is er niet meer
Gretha
06-09-2023
Reactie:
Ik versta je want ik heb ook verschrikkelijk veel angst. Je bent echt niet alleen
Sonja
09-09-2023
Reactie:
Mijn mama is vrijdag overleden. Word nu al gek van binnen. Hoe moet ik hier ooit nog overheen komen.
Corina
25-09-2023
Reactie:
Ik ben Maja en heb mijn grote liefde verloren,ook kwaad dat ze niet dadelijk is geopereerd van 1 goedaardige ciste aan de blaas.Ze verloor bloed 🩸 in de urine.Ja ze was 85 jaar we waren 50 jaar samen.Ze hebben Lucile allen examen laten doen,terwijl ze wisten wat ze had.Na 2 maanden op en af van het ene ziekenhuis naar het ander.Is mijn Lucile gestorven in pipi en kaka onmenselijk.Puur kapitalisme.😱
Anoniem
02-10-2023
Reactie:
Ja , mijnpartner is een maand geleden gegaan
En het voelt steeds slechter, soms slaap ik eens 5 uur, dan denk ik het wordt beter, maar niks is minder waar.
Het ergste is misschien dat ik steeds schuldgevoelens heb, omdat hij de laatste dagen echt afstand nam, geen woorden als afscheid wilde horen .
Ik voel me na 20 jaar samenwonen bedot en bedrogen, alles voelt als fake, ik weet niet meer wat denken . Ik ben boos , intriest, verward, wat is er gebeurt
En het voelt steeds slechter, soms slaap ik eens 5 uur, dan denk ik het wordt beter, maar niks is minder waar.
Het ergste is misschien dat ik steeds schuldgevoelens heb, omdat hij de laatste dagen echt afstand nam, geen woorden als afscheid wilde horen .
Ik voel me na 20 jaar samenwonen bedot en bedrogen, alles voelt als fake, ik weet niet meer wat denken . Ik ben boos , intriest, verward, wat is er gebeurt
Pi
28-11-2023
Reactie:
Hoi. Hier ook 4 maanden geleden mijn moeder en 2 maanden geleden mijn vrouw verloren. Geen afscheid kunnen nemen. Het verdriet wordt niet minder maar juist met de dag erger. De dingen die we nog zouden doen en de hele dag maar denken en slecht slapen en schuldgevoelens enz gaat opbreken. Ik ben helemaal kapot en zou het liefst ook gaan.Geloof niet dat het ooit beter wordt. Groetjes Ronald
Ronald
28-11-2023
Reactie:
Dit maak ik nu ook mee. Heel erg zwaar en verdrietig allemaal. Ik wil hier graag met iemand over praten die dit ook meemaakt.
Anoniem
16-12-2023
Reactie:
Dit maak ik nu ook mee. Heel erg zwaar en verdrietig allemaal. Ik wil hier graag met iemand over praten die dit ook meemaakt.
Anoniem
16-12-2023
Reactie:
ik heb het zelfde gevoel
ja
17-12-2023
Waarom twee keer, waarom mag ik niet gelukkig zijn (Verhaal 377)
Mijn verhaal begint 14 jaar terug toen mijn man overleed aan zelfmoord ik was 39 jaar Ik heb geprobeerd hier overheen te komen maar was een hele zware weg. Ik probeerde op mijn 43 ste weer gelukkig te worden en ontmoeten mij partner en we waren 9 jaar samen, een maand geleden overleed hij toch nog onverwachts aan kanker. Ik probeer elke dag goed op staan maar het lukt nog niet. Ik weer dat hij dit niet voor mij wilt dus zeg ik steeds kop. Maar vraag me iedere dag af waarom twee keer , waarom mag ik niet gelukkig zijn. Iemand die dit ook heeft meegemaakt waar ik mee kan praten. Liefs Bea
Bea
04-06-2023
laatste reactie: 16-12-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Haay Bea, ik ben mijn vriend 2 maanden geleden kwijtgeraakt door moord. Ik durf niet te lachen of verder te gaan in mijn leven. Ik voel mij zo schuldig over alles. Ik weet dat ook hij juist zou zeggen: "ga verder met je leven!" Het is alleen zo moeilijk, ik wil gewoon niet verder zonder hem.
Je kan mij altijd een berichtje sturen.
Gr. Priscilla
Je kan mij altijd een berichtje sturen.
Gr. Priscilla
Pris
02-07-2023
Reactie:
Je bent nu gelukkig , dus je mag gelukkig zijn, alleen duurt geluk niet altijd levenslang.
En hebt ook nog iemand gelukkig kunnen maken , zodat je sterk verder kan, wie weet wie jou een sterke vrouw nog nodig heeft om verder te kunnen in dit soms bizarre en onredelijke leven .
Hou vol
En hebt ook nog iemand gelukkig kunnen maken , zodat je sterk verder kan, wie weet wie jou een sterke vrouw nog nodig heeft om verder te kunnen in dit soms bizarre en onredelijke leven .
Hou vol
Anoniem
28-11-2023
Reactie:
Lieve Bea,
Wat intens zwaar allemaal. Ik maak het nu ook mee. Jekunt er met mij over praten als je dat wilt.
Wat intens zwaar allemaal. Ik maak het nu ook mee. Jekunt er met mij over praten als je dat wilt.
Anoniem
16-12-2023
Mijn man is sinds 3 maanden in een verpleeghuis (Verhaal 473)
Mijn man is sinds 3 maanden in een verpleeghuis.
10 jaar parkinson en 2 jaar dementie. Ik heb hem de laatste 2 jaar veel verzorgd en met thuishulp was het toch zwaar voor mij, steeds Öl mijn hoede of hij hulp nodig had. Toch besloten dat hij werd opgenomen in een verpleeghuis, ook omdat de kinderen vonden dat het gevaarlijk was, omdat hij vaak erg in de war was, maar toch altijd vredelievend naar mij toe en anderen. Ik voel me nu zo verdrietig dat hij daar is, ben totaal mijn maatje kwijt na 55 jaar samen.
Iedereen zegt, kun je niet naar een clubje gaan of iets ondernemen. Ik denk dat ze dan niet snappen dat ik daar geen behoefte aan heb, nergens zin in en ben alleen maar verdrietig. Elke middag naar hem toe in het verpleeghyus, word ik ook niet vrolijk van, maar ik wil wel bij hem zijn. Vaak denk ik, had ik hem maar thuis gehouden, ondanks het vele werk.
10 jaar parkinson en 2 jaar dementie. Ik heb hem de laatste 2 jaar veel verzorgd en met thuishulp was het toch zwaar voor mij, steeds Öl mijn hoede of hij hulp nodig had. Toch besloten dat hij werd opgenomen in een verpleeghuis, ook omdat de kinderen vonden dat het gevaarlijk was, omdat hij vaak erg in de war was, maar toch altijd vredelievend naar mij toe en anderen. Ik voel me nu zo verdrietig dat hij daar is, ben totaal mijn maatje kwijt na 55 jaar samen.
Iedereen zegt, kun je niet naar een clubje gaan of iets ondernemen. Ik denk dat ze dan niet snappen dat ik daar geen behoefte aan heb, nergens zin in en ben alleen maar verdrietig. Elke middag naar hem toe in het verpleeghyus, word ik ook niet vrolijk van, maar ik wil wel bij hem zijn. Vaak denk ik, had ik hem maar thuis gehouden, ondanks het vele werk.
Nicky
11-12-2023
laatste reactie: 14-12-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Nicky,
Neem het u zelf niet kwalijk.
U heeft het juiste gedaan!
Dementie en Parkinson is hartstikke zwaar.
En daarvoor zijn de zusters en broeders voor hun zouden hartstikke goed voor u man zorgen.
Uiteindelijk heeft u meer rust en kunt u voor u eigen goed zorgen.
Wie goed zorgt voor zichzelf kan ook goed zorgen voor een ander.
Uiteindelijk vind u uw eigen dingetje en leventje en daar valt ook een bezoekje aan u man.
Weet dat u man hartstikke veel van u houdt.
Dikke knuffel
Neem het u zelf niet kwalijk.
U heeft het juiste gedaan!
Dementie en Parkinson is hartstikke zwaar.
En daarvoor zijn de zusters en broeders voor hun zouden hartstikke goed voor u man zorgen.
Uiteindelijk heeft u meer rust en kunt u voor u eigen goed zorgen.
Wie goed zorgt voor zichzelf kan ook goed zorgen voor een ander.
Uiteindelijk vind u uw eigen dingetje en leventje en daar valt ook een bezoekje aan u man.
Weet dat u man hartstikke veel van u houdt.
Dikke knuffel
Anoniem
14-12-2023
Wil je ook je hart luchten?
En na 30 jaar is hij ineens weg….. (Verhaal 471)
En na 30 jaar is hij ineens weg…..
Mijn man is op 7 november 2023 plotseling overleden na een val in het toilet. Hij was binnen enkele minuten weg, terwijl we dachten dat hij bewusteloos was. We hebben samen vier kinderen (twee volwassenen en twee jonge kinderen). We waren in totaal 30 jaar samen. Hij was een schat van een man, ontzettend lief en leefde alleen voor zijn gezin.
Ik leef met jullie allemaal mee. Het is nu precies 31 dagen geleden en onze pijn en leegte worden steeds groter. Ik voel me niet begrepen, maar dat verwacht ik ook niet, want dit is mijn verdriet en verlies. De pijn wordt inderdaad met de dag erger. Nu lees ik dat zelfs na jaren jullie nog steeds enorm verdriet voelen. Hoe doen jullie dat? Hoe gaan jullie verder met jullie leven en dagelijkse dingen? Ik heb een jong gezin en moet mijn kinderen opvoeden. Op dit moment kan ik aan niets anders denken dan aan mijn eigen verdriet.
Ik weet niet of mijn woorden recht doen aan het verdriet en de leegte die ik voel. Ik wens jullie allemaal het allerbeste. Uiteindelijk moeten we het zelf doen, en niemand kan onze pijn met ons delen. Maar het is geruststellend om te zien dat er zoveel mensen zijn die hetzelfde meemaken. Ik dacht dat er iets mis was met mij omdat ik alleen maar heldenverhalen hoorde van andere weduwen in mijn omgeving.
Mijn man is op 7 november 2023 plotseling overleden na een val in het toilet. Hij was binnen enkele minuten weg, terwijl we dachten dat hij bewusteloos was. We hebben samen vier kinderen (twee volwassenen en twee jonge kinderen). We waren in totaal 30 jaar samen. Hij was een schat van een man, ontzettend lief en leefde alleen voor zijn gezin.
Ik leef met jullie allemaal mee. Het is nu precies 31 dagen geleden en onze pijn en leegte worden steeds groter. Ik voel me niet begrepen, maar dat verwacht ik ook niet, want dit is mijn verdriet en verlies. De pijn wordt inderdaad met de dag erger. Nu lees ik dat zelfs na jaren jullie nog steeds enorm verdriet voelen. Hoe doen jullie dat? Hoe gaan jullie verder met jullie leven en dagelijkse dingen? Ik heb een jong gezin en moet mijn kinderen opvoeden. Op dit moment kan ik aan niets anders denken dan aan mijn eigen verdriet.
Ik weet niet of mijn woorden recht doen aan het verdriet en de leegte die ik voel. Ik wens jullie allemaal het allerbeste. Uiteindelijk moeten we het zelf doen, en niemand kan onze pijn met ons delen. Maar het is geruststellend om te zien dat er zoveel mensen zijn die hetzelfde meemaken. Ik dacht dat er iets mis was met mij omdat ik alleen maar heldenverhalen hoorde van andere weduwen in mijn omgeving.
Sophie
08-12-2023
laatste reactie: 14-12-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn man is 12 november vorige maand plotseling overleden aan een hartstilstand op zijn werk we waren 20 jaar samen en hebben samen een dochter van 14. Ik voel helemaal wat jij voelt het is nog onwerkelijk en het gemis en leegte word bij mij ook steeds groter vooral het hoe nu verder zonder hem hij is en zal altijd de liefde van mijn leven blijven. Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe
Xxx priscilla
Xxx priscilla
Priscilla
14-12-2023
Omgaan met diepe rouw, terwijl je moeilijk kan bewegen (Verhaal 454)
Omgaan met diepe rouw, terwijl je moeilijk kan bewegen.
Hoe gaan anderen daarmee om?
Ik kan alleen met krukken voortbewegen. Dus even flink wandelen of iets anders gaat niet. Zit altijd binnen.
Hoe gaan anderen daarmee om?
Ik kan alleen met krukken voortbewegen. Dus even flink wandelen of iets anders gaat niet. Zit altijd binnen.
Anoniem
19-10-2023
laatste reactie: 12-12-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve anoniem,
Wat ontzettend verdrietig dat je deze handicap hebt.
Het is extra zwaar als je niet naar buiten kan.
Ik heb Fibromyalgie en dat heeft zo ook zijn beperkingen maar ik kan gelukkig nog wel fietsen. Mijn man is 4 maanden geleden overleden.
Ik weet niet waar je woont,maar in mijn woonplaats heb je
Humanitas. In veel plaatsen bestaat dat. Zij kunnen veel voor je betekenen.Ze kunnen je helpen met rouwverwerking.
En misschien is er in je woonplaats de Zonnebloem?
Dat zijn vrijwilligers die bij je thuiskomen voor de gezelligheid of praten met je over je verlies,of met je gaan wandelen in een rolstoel als dat mogelijk is.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Heel veel sterkte!
Wat ontzettend verdrietig dat je deze handicap hebt.
Het is extra zwaar als je niet naar buiten kan.
Ik heb Fibromyalgie en dat heeft zo ook zijn beperkingen maar ik kan gelukkig nog wel fietsen. Mijn man is 4 maanden geleden overleden.
Ik weet niet waar je woont,maar in mijn woonplaats heb je
Humanitas. In veel plaatsen bestaat dat. Zij kunnen veel voor je betekenen.Ze kunnen je helpen met rouwverwerking.
En misschien is er in je woonplaats de Zonnebloem?
Dat zijn vrijwilligers die bij je thuiskomen voor de gezelligheid of praten met je over je verlies,of met je gaan wandelen in een rolstoel als dat mogelijk is.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Heel veel sterkte!
Aagje
12-12-2023
Het doet zo zeer (Verhaal 458)
Ik ben 1 jaar geleden mijn man en maatje verloren,het doet zo zeer.ik ben 69 jaar
Wilma
27-10-2023
laatste reactie: 09-12-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Wilma, mijn allerliefste maatje (mijn man) is op 9 augustus jl terwijl hij fietste, dood gereden. Wat je zegt 'het doet zo zeer'. Wij waren ruim 50 jaar samen.
Het gemis is gigantisch en afschuwelijk.
Ik heb erg behoefte aan contact met lotgenoten.
Het gemis is gigantisch en afschuwelijk.
Ik heb erg behoefte aan contact met lotgenoten.
Anna
19-11-2023
Reactie:
Mijn man is ik oktober 2022 aan een hartstilstand overleden, hij sporten heel veel voetballen wandelen wielrennen. We waren
Ruim bijen 50 jaar getrouwd
Ruim bijen 50 jaar getrouwd
Wilma
25-11-2023
Reactie:
Bedankt voor je berichtje Anna
Anoniem
25-11-2023
Reactie:
10 Maanden geleden mijn vrouw verloren aan kanker, eerst leek het allemaal goed te gaan met verwerken. Maar nu wordt het gemis steeds heftiger. Verschrikkelijk na bijna 50 jaar samen zijn.
Anoniem
09-12-2023
Ik krijg het laatste beeld van mama maar niet uit mijn hoofd (Verhaal 467)
Mijn mama was al jaren depressief en sloot zich af voor alles en iedereen. Ze had niemand behalve mij omdat ze iedereen had weggeduwd. Ik probeerde haar vaak aan te moedigen om toch terug buiten te komen onder de mensen, maar ze wou nooit.
In september moesten we naar een begrafenis en ik had haar enkele weken niet gezien. Het viel me onmiddellijk op hoe geel ze was. De dag nadien heb ik haar via spoed binnengevoerd in het ziekenhuis. Na 4 dagen mocht ze naar huis. Het verdict: levercirrose. Maar dit was niet in een vergevorderd stadium en mits het laten van alcohol en een dieet kon ze beter worden, aldus de arts. Mama heeft zich echter laten gaan vanaf dan. Ze dronk geen alcohol meer maar at ook helemaal niks.
Na enkele weken heb ik geprobeerd om haar te overhalen om zich opnieuw te laten opnemen, maar omdat ze de week nadien een vervolgafspraak had bij de specialist weigerde ze. Ze wou die afspraak afwachten.
De dag van haar onderzoek moest ik haar ophalen. Ik had haar de dag ervoor nog gehoord in de vooravond. Ik stuurde dat ik een dutje ging doen en zeker op tijd ging zijn voor de afspraak. Ik ben namelijk hoogzwanger momenteel en heb de rust nodig. Toen ik wakker werd had ze mijn bericht nog niet gelezen en zag ik dat ze al meer dan 10u niet online geweest was. Ik vertrok direct naar haar appartement en belde verschillende keren, zonder respons. Ik had een slecht voorgevoel en belde mijn man op zijn werk om te zeggen dat hij zijn gsm op luid moest zetten omdat ik zo’n slecht voorgevoel had.
Eens aangekomen aan het appartement belde ik aan, want de sleutel gebruikte ik enkel in noodgevallen. Ze deed niet open dus ik gebruikte de sleutel. De lift naar het derde verdiep ging nog nooit zo traag. Eens ik haar deur open deed zag ik haar direct liggen. Ze was al koud en ik kon niks meer doen. Ze was gestikt in haar eigen bloed doordat ze blijkbaar spataderen in haar slokdarm had.
Ik krijg het laatste beeld van mama maar niet uit mijn hoofd. Ik ben enig kind dus alle rompslomp na een overlijden valt ook volledig op mij. We zijn nu bijna 3 weken verder en in de stille momenten komen de tranen.
In september moesten we naar een begrafenis en ik had haar enkele weken niet gezien. Het viel me onmiddellijk op hoe geel ze was. De dag nadien heb ik haar via spoed binnengevoerd in het ziekenhuis. Na 4 dagen mocht ze naar huis. Het verdict: levercirrose. Maar dit was niet in een vergevorderd stadium en mits het laten van alcohol en een dieet kon ze beter worden, aldus de arts. Mama heeft zich echter laten gaan vanaf dan. Ze dronk geen alcohol meer maar at ook helemaal niks.
Na enkele weken heb ik geprobeerd om haar te overhalen om zich opnieuw te laten opnemen, maar omdat ze de week nadien een vervolgafspraak had bij de specialist weigerde ze. Ze wou die afspraak afwachten.
De dag van haar onderzoek moest ik haar ophalen. Ik had haar de dag ervoor nog gehoord in de vooravond. Ik stuurde dat ik een dutje ging doen en zeker op tijd ging zijn voor de afspraak. Ik ben namelijk hoogzwanger momenteel en heb de rust nodig. Toen ik wakker werd had ze mijn bericht nog niet gelezen en zag ik dat ze al meer dan 10u niet online geweest was. Ik vertrok direct naar haar appartement en belde verschillende keren, zonder respons. Ik had een slecht voorgevoel en belde mijn man op zijn werk om te zeggen dat hij zijn gsm op luid moest zetten omdat ik zo’n slecht voorgevoel had.
Eens aangekomen aan het appartement belde ik aan, want de sleutel gebruikte ik enkel in noodgevallen. Ze deed niet open dus ik gebruikte de sleutel. De lift naar het derde verdiep ging nog nooit zo traag. Eens ik haar deur open deed zag ik haar direct liggen. Ze was al koud en ik kon niks meer doen. Ze was gestikt in haar eigen bloed doordat ze blijkbaar spataderen in haar slokdarm had.
Ik krijg het laatste beeld van mama maar niet uit mijn hoofd. Ik ben enig kind dus alle rompslomp na een overlijden valt ook volledig op mij. We zijn nu bijna 3 weken verder en in de stille momenten komen de tranen.
L.
03-12-2023
Toon reacties Verberg reacties
Om 10 uur krijg ik een onrustig gevoel op het werk (Verhaal 408)
Ik ga smorgens naar mijn werk ,4mnden geleden, ik zeg tegen je rustig aan, vorige week hebben ze een stant gezet na een hartinfarct,
Je zag zo gezond uit ,55jaar smorgens is toen ik vertrok , je hebt wel heel de nacht liggen draaien dus ik ga heel rustig mijn bed uit zodat jij verder kan slapen.
Plots sta achter me, helemaal actief.
Ik zeg tegen tot straks schatje rustig aan.
Om 10 uur krijg ik een onrustig gevoel op het werk, Ik kijk op mijn app om 9 uur voor het laatst online geweest.
Ik app je je reageert niet Ik bel je je reageert niet, mijn vader die heeft je gevonden. Hartstilstand hoe kan dit nu?
Ik probeer me sterk te houden, ik mis je zo verschrikkelijk.
Ik zou toch zo graag Ik was wil houden iets tegen je willen zeggen,ik voel me zo alleen in ons mooi huis , Dit was niet de afspraak zo.,Hoe moet ik verder nu?
Ik Ik heb geen afspraak van je kunnen nemen.... Het zo n zeer. Ik mis je zo...
Je zag zo gezond uit ,55jaar smorgens is toen ik vertrok , je hebt wel heel de nacht liggen draaien dus ik ga heel rustig mijn bed uit zodat jij verder kan slapen.
Plots sta achter me, helemaal actief.
Ik zeg tegen tot straks schatje rustig aan.
Om 10 uur krijg ik een onrustig gevoel op het werk, Ik kijk op mijn app om 9 uur voor het laatst online geweest.
Ik app je je reageert niet Ik bel je je reageert niet, mijn vader die heeft je gevonden. Hartstilstand hoe kan dit nu?
Ik probeer me sterk te houden, ik mis je zo verschrikkelijk.
Ik zou toch zo graag Ik was wil houden iets tegen je willen zeggen,ik voel me zo alleen in ons mooi huis , Dit was niet de afspraak zo.,Hoe moet ik verder nu?
Ik Ik heb geen afspraak van je kunnen nemen.... Het zo n zeer. Ik mis je zo...
Jol
11-08-2023
laatste reactie: 28-11-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Arme schat, vreselijk,
Je kan je niet inbeelden hoe hard het allemaal is, ik leef met je mee, heb helaas geen goed advies.
Misschien dankbaar zijn voor de tijd die je mocht delen , en die zo gelukkig was dat je hem en zijn liefde mist
Misschien moeten we missen interpreteren als liefde over de grens van het leven .
Je kan je niet inbeelden hoe hard het allemaal is, ik leef met je mee, heb helaas geen goed advies.
Misschien dankbaar zijn voor de tijd die je mocht delen , en die zo gelukkig was dat je hem en zijn liefde mist
Misschien moeten we missen interpreteren als liefde over de grens van het leven .
Pi
28-11-2023
Wil je ook je hart luchten?
Diepbedroefd ga ik elke nacht slapen en sta ik elke morgen op (Verhaal 364)
Mijn allerliefste mama heeft de strijd tegen longkanker verloren begin april, ze was maar 55jaar en heeft 3jaar gestreden. Ik ben hierdoor ook verloren.
Het is iets waar ik al aan dacht op zeer jonge leeftijd dat ik ooit mijn ouders zou moeten afgeven en heb altijd gehoopt dat dit nog heel erg lang zou duren maar spijtig genoeg heeft deze hoop niet geholpen.
Ik ben haar kwijt en ik kan dit niet verdragen. Ik weet dat ze niets liever heeft dan dat ik geniet van het leven. Maar mijn leven dat was mama, papa, en zus. Nu dat ze er niet meer is is de cirkel gebroken en niet meer te herstellen.
Diepbedroefd ga ik elke nacht slapen en sta ik elke morgen op. Het is een nachtmerrie waar ik in leef. Onze band was dan ook zo ongelooflijk sterk maar vooral de persoon die ze is en was is onvervangbaar. De liefste persoon die ik ooit gekend heb en ooit zal kennen. Zo bezorgd en zorgzaam, elk uur van iedere dag. Het lijkt onmogelijk om hier ooit mee om te gaan. Op dit moment verdring ik het nog, denkende dat ik haar nog zal zien en horen maar er zijn wel momenten dat het besef er is dat het niet zo zal zijn.. Op zo'n momenten voel ik letterlijk en figuurlijk dat er een diepe wonde is geslagen tot in het binnenste van mijn ziel, een snijdende pijn over heel mijn wezen. Mijn hart was al op verschillende plaatsen gebarsten maar dit verlies heeft het in stukken gebroken. Ik zie haar overal in mijn gedachten, in elke kamer van het huis, in mijn dromen. Het grootste geluk dat een mens kon voelen is me ontnomen want ik had me er al bij neergelegd in mijn jonge leven door omstandigheden dat ik niets anders nodig had dan de liefde die ik van jou en papa kreeg, maar ook dit heeft niet mogen zijn.
Hoe moet ik nu verder? Het leven heeft met dit verlies zijn glans verloren. De zoveelste mokerslag maar dat beschrijft niet wat dit betekent. De rest kon ik nog opvangen vanwege de liefde van ons gezin maar hier is geen remedie tegen.
Zonder haar ben ik mijn koel, verstand en wijsheid kwijt. Mijn vermogen om om te gaan met alle tegenslagen. Van het licht en de hoop naar de duisternis en droefenis. Ik ben net 30 geworden maar de betekenis is helemaal verdwenen. Heb vrienden die hetzelfde hebben meegemaakt maar het lijkt alsof ik toch een veel gevoeliger mens ben dan anderen. Heb dit altijd geweten natuurlijk maar deed mijn best om hard en sterk te zijn als wat men verwacht van een man van mijn leeftijd maar eerlijk gezegd voel ik me op dit moment een kind in een volwassen lichaam.
Een kind dat bij zijn mama wil zijn.
Het was zo perfect, iedereen had bewondering voor onze innige band en ik was zo trots op mijn ouders die altijd jong van geest bleven. Maar de laatste jaren en vooral maanden waren een hele lijdensweg. Toch wou ik dit verdict niet aanvaarden tot 3 dagen voor ze ging. Dan heb ik er mij bij moeten neerleggen. Zo onmenselijk.. Zo oneerlijk..
Nu heb ik elke nacht rare dromen tot mooie dromen tot nachtmerries.
Zijn er die hetzelfde ervaren?
Ik zal nooit mijn leven ontnemen maar in mijn hoofd stel ik het me elke dag toch voor om te ontsnappen aan de ondraaglijke leegte en pijn. Ik BEN verdriet en zie dit niet veranderen.
Het is de keerzijde van oprechte grote liefde.
Het is iets waar ik al aan dacht op zeer jonge leeftijd dat ik ooit mijn ouders zou moeten afgeven en heb altijd gehoopt dat dit nog heel erg lang zou duren maar spijtig genoeg heeft deze hoop niet geholpen.
Ik ben haar kwijt en ik kan dit niet verdragen. Ik weet dat ze niets liever heeft dan dat ik geniet van het leven. Maar mijn leven dat was mama, papa, en zus. Nu dat ze er niet meer is is de cirkel gebroken en niet meer te herstellen.
Diepbedroefd ga ik elke nacht slapen en sta ik elke morgen op. Het is een nachtmerrie waar ik in leef. Onze band was dan ook zo ongelooflijk sterk maar vooral de persoon die ze is en was is onvervangbaar. De liefste persoon die ik ooit gekend heb en ooit zal kennen. Zo bezorgd en zorgzaam, elk uur van iedere dag. Het lijkt onmogelijk om hier ooit mee om te gaan. Op dit moment verdring ik het nog, denkende dat ik haar nog zal zien en horen maar er zijn wel momenten dat het besef er is dat het niet zo zal zijn.. Op zo'n momenten voel ik letterlijk en figuurlijk dat er een diepe wonde is geslagen tot in het binnenste van mijn ziel, een snijdende pijn over heel mijn wezen. Mijn hart was al op verschillende plaatsen gebarsten maar dit verlies heeft het in stukken gebroken. Ik zie haar overal in mijn gedachten, in elke kamer van het huis, in mijn dromen. Het grootste geluk dat een mens kon voelen is me ontnomen want ik had me er al bij neergelegd in mijn jonge leven door omstandigheden dat ik niets anders nodig had dan de liefde die ik van jou en papa kreeg, maar ook dit heeft niet mogen zijn.
Hoe moet ik nu verder? Het leven heeft met dit verlies zijn glans verloren. De zoveelste mokerslag maar dat beschrijft niet wat dit betekent. De rest kon ik nog opvangen vanwege de liefde van ons gezin maar hier is geen remedie tegen.
Zonder haar ben ik mijn koel, verstand en wijsheid kwijt. Mijn vermogen om om te gaan met alle tegenslagen. Van het licht en de hoop naar de duisternis en droefenis. Ik ben net 30 geworden maar de betekenis is helemaal verdwenen. Heb vrienden die hetzelfde hebben meegemaakt maar het lijkt alsof ik toch een veel gevoeliger mens ben dan anderen. Heb dit altijd geweten natuurlijk maar deed mijn best om hard en sterk te zijn als wat men verwacht van een man van mijn leeftijd maar eerlijk gezegd voel ik me op dit moment een kind in een volwassen lichaam.
Een kind dat bij zijn mama wil zijn.
Het was zo perfect, iedereen had bewondering voor onze innige band en ik was zo trots op mijn ouders die altijd jong van geest bleven. Maar de laatste jaren en vooral maanden waren een hele lijdensweg. Toch wou ik dit verdict niet aanvaarden tot 3 dagen voor ze ging. Dan heb ik er mij bij moeten neerleggen. Zo onmenselijk.. Zo oneerlijk..
Nu heb ik elke nacht rare dromen tot mooie dromen tot nachtmerries.
Zijn er die hetzelfde ervaren?
Ik zal nooit mijn leven ontnemen maar in mijn hoofd stel ik het me elke dag toch voor om te ontsnappen aan de ondraaglijke leegte en pijn. Ik BEN verdriet en zie dit niet veranderen.
Het is de keerzijde van oprechte grote liefde.
Wolfgang
19-05-2023
laatste reactie: 19-11-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Wolfgang,
Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Mijn mama kreeg in maart de diagnose leukemie, een erg zeldzame en agressieve vorm. We wilden allemaal vechten en mijn mama nog het meest. De chemo leek te werken en we konden weer naar buiten en naar de winkels. Ik ben op dit moment in verwachting en we konden samen voor babyspulletjes kijken. We hadden zoveel om naar uit te kijken!! In juni/juli kon mijn moeder plots niet meer lopen en ze bleek een dwarslaesie te hebben, veroorzaakt door de leukemie. Er waren uitzaaiingen gevonden op 3 belangrijke plekken in de wervelkolom. We wilden het niet geloven. Ze heeft bestralingen gekregen en dat leek te helpen. Helaas kreeg mijn moeder een infectie waar zij niet meer bovenop zou komen. In de ochtend werd mij verteld dat ik mijn vader moest bellen. Ik heb in één dag moeten accepteren (eerder kon ik dit niet) dat mijn moeder zou gaan overlijden. Mijn mama is 18 uur na het gesprek met de hematoloog overleden. Mijn beste vriendin, mijn liefste mama en mijn dappere held. We zeiden altijd dat de navelstreng nooit goed is doorgeknipt, zo sterk was onze band. Twee weken geleden is ze overleden en ik heb zo’n pijn. Aanstaande donderdag is de 20 weken echo en ik ben er kapot van dat mijn mama haar kleinkind niet zal ontmoeten, ze keek er zo naar uit.
Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Mijn mama kreeg in maart de diagnose leukemie, een erg zeldzame en agressieve vorm. We wilden allemaal vechten en mijn mama nog het meest. De chemo leek te werken en we konden weer naar buiten en naar de winkels. Ik ben op dit moment in verwachting en we konden samen voor babyspulletjes kijken. We hadden zoveel om naar uit te kijken!! In juni/juli kon mijn moeder plots niet meer lopen en ze bleek een dwarslaesie te hebben, veroorzaakt door de leukemie. Er waren uitzaaiingen gevonden op 3 belangrijke plekken in de wervelkolom. We wilden het niet geloven. Ze heeft bestralingen gekregen en dat leek te helpen. Helaas kreeg mijn moeder een infectie waar zij niet meer bovenop zou komen. In de ochtend werd mij verteld dat ik mijn vader moest bellen. Ik heb in één dag moeten accepteren (eerder kon ik dit niet) dat mijn moeder zou gaan overlijden. Mijn mama is 18 uur na het gesprek met de hematoloog overleden. Mijn beste vriendin, mijn liefste mama en mijn dappere held. We zeiden altijd dat de navelstreng nooit goed is doorgeknipt, zo sterk was onze band. Twee weken geleden is ze overleden en ik heb zo’n pijn. Aanstaande donderdag is de 20 weken echo en ik ben er kapot van dat mijn mama haar kleinkind niet zal ontmoeten, ze keek er zo naar uit.
Anoniem
13-08-2023
Reactie:
Beste, het leven eindigt niet na de fysieke dood. Het leven in de geestelijke wereld is zo fantastisch mooi. Ik heb jaren in twee werelden geleefd. De ziel van jouw moeder kan alles wat er met jou en met je gezin gebeurd volgen. Ze kan haast jou staan en naar haar kleinkind kijken, praat met haar, ze kan je horen. Wij kunnen dit niet van deze kant, het zou ons leven hier op aarde onmogelijk maken. Nog heel veel sterkte
Elissabet
06-11-2023
Reactie:
Geef t de tijd en ja veel liefde aan t konijn wat nu alleen is en wie weet ooit weer koppelen want ook een konijn rouwt … ik heb geen autisme maar ook intens verdriet dus weet je t mag er zijn … waar we van gehouden hebben doet pijn ik weet t … t is helemaal goed neem de tijd en huil maar t mag er allemaal zijn ….
Heidy
19-11-2023
Mijn konijn moeten laten inslapen (Verhaal 462)
Gisterenavond heb ik onverwachts mijn lieve konijn van 11 jaar moeten laten inslapen. Rond 17:00 belde mijn vader mij op dat het niet goed ging met mijn konijn. Hij lag buiten in de regen en reageerde niet meer op eten en liet zich makkelijk oppakken. Hij had de dierenarts gebeld en we konden om 18:15 terecht. Hier kreeg ik te horen dat hij een te lage lichaamstemperatuur had, niet goed meer ademde en 700 gram was afgevallen. Ik heb niks door gehad. Hij vertoonde geen raar gedrag en door zijn dikke vacht niet gezien dat hij was vermagerd.. ik voel mij heel schuldig dat ik niet heb gezien dat er iets niet goed was. De dierenarts adviseerde eigenlijk om hem uit zijn lijden te verlossen omdat ze niet wist wat hij had… we hebben besloten om in zijn belang te denken en hem niet te laten lijden. Ik ben intens verdrietig. Iedereen zegt: het is maar een konijn. Maar het was wel mijn lieve konijn die ik al meer dan 11 jaar had. Altijd gezond en vrolijk was. Ik kan echt alleen maar huilen. Ik voel me stom dat ik zo verdrietig ben omdat iedereen zegt het is maar een konijn. Ik vond ook het inslapen echt heel heftig om te zien. Hij is overleden in mijn armen en heb hem daarna ook nog een tijd geaaid. Ik heb autisme en heb nog nooit eerder een dier of dierbare verloren en ben nog nooit eerder in aanraking geweest met rouw. Ik heb dan ook geen idee hoe ik om moet gaan met dit verdriet omdat ik weet dat ik emoties door mijn autisme nou eenmaal heftiger en intenser ervaar. Zijn er mensen die ook autisme hebben en een dier of dierbare hebben verloren die mij kunnen helpen? Ik wil graag mijn gevoelens begrijpen en leren wat ik kan doen om te rouwen en het een plekje te geven en vooral mij minder verdrietig te voelen. Op dit moment kan ik alleen maar huilen. Ook omdat mijn andere konijn nu alleen is en geen broertje meer heeft. Ik ben zo bang dat ik hem ook kwijt raak of dat hij nu heel ongelukkig is. Ik zit al de hele dag elk uur bij even bij hem om te kijken hoe het met hem gaat. Hoe moet ik nu verder?
Myrthe
09-11-2023
laatste reactie: 19-11-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Och och ja ik begrijp je …. 11 jaar t is je kindje laat mensen maar praten .. wij zijn onshondje verloren nu 6 maanden en intens verdriet want t was ons kindje … jou verdriet mag er zijn hoor ….. ook oudje jou konijn onze hond ook oudje maar gemis is pffffff .. neem de tijd en ja ik begrijp jou heel goed groetjed
Heidy
19-11-2023
Het gemis is zo pijnlijk (Verhaal 60)
Mijn lieve man en maatje is na een ziektebed van 20 maanden overleden in augustus jl.
Het gemis is zo pijnlijk dat ik er soms misselijk van wordt. Je valt in een gat en zoals iedereen zal ervaren gaat voor iedereen het leven gewoon weer door. Ik kan mij soms in een kamer vol mensen zo eenzaam voelen, hoe lief de mensen ook zijn ze kunnen nooit mij geven wat ik mis. Het is nu 14 weken geleden dat hij stierf en elke dag ben ik kapot van verdriet. Ik ga de deur uit en doe leuke dingen maar van binnen ga ik helemaal kapot. Ik kan mij echt niet voorstellen dat je dit zomaar kunt verwerken. Ik lees momenteel 3 boeken over verlies en alvleesklierkanker (waar mijn man aan is overleden). ik zoek zoveel begrip en bevestiging maar wat ik uiteindelijk zoek is niet te vinden. Het is niet uit te leggen wat je voelt als je allerliefste lief er niet meer is, je kunt het je ook niet voorstellen weet ik nu. De wereld draait door en ik zit vaak alleen en huil ook veel. Iedereen is er voor je maar uiteindelijk wordt het toch weer stil want iedereen leeft zijn leven door, en dat doet pijn. Ik begrijp het deels wel maar geef af en toe een knuffel. Ik zie hier ook een verhaal staan wat begint met...wat is nog mijn functie in het leven. Dit vraag ik mij ook elke dag af. Het is niet het alleen zijn wat mij beangstigd maar zonder mijn lief verder leven. Alsof de benen onder je lijf zijn weggeschopt. Ik weet dat ik het zelf moet doen en alles moet doorstaan maar god wat doet dat pijn.
Het gemis is zo pijnlijk dat ik er soms misselijk van wordt. Je valt in een gat en zoals iedereen zal ervaren gaat voor iedereen het leven gewoon weer door. Ik kan mij soms in een kamer vol mensen zo eenzaam voelen, hoe lief de mensen ook zijn ze kunnen nooit mij geven wat ik mis. Het is nu 14 weken geleden dat hij stierf en elke dag ben ik kapot van verdriet. Ik ga de deur uit en doe leuke dingen maar van binnen ga ik helemaal kapot. Ik kan mij echt niet voorstellen dat je dit zomaar kunt verwerken. Ik lees momenteel 3 boeken over verlies en alvleesklierkanker (waar mijn man aan is overleden). ik zoek zoveel begrip en bevestiging maar wat ik uiteindelijk zoek is niet te vinden. Het is niet uit te leggen wat je voelt als je allerliefste lief er niet meer is, je kunt het je ook niet voorstellen weet ik nu. De wereld draait door en ik zit vaak alleen en huil ook veel. Iedereen is er voor je maar uiteindelijk wordt het toch weer stil want iedereen leeft zijn leven door, en dat doet pijn. Ik begrijp het deels wel maar geef af en toe een knuffel. Ik zie hier ook een verhaal staan wat begint met...wat is nog mijn functie in het leven. Dit vraag ik mij ook elke dag af. Het is niet het alleen zijn wat mij beangstigd maar zonder mijn lief verder leven. Alsof de benen onder je lijf zijn weggeschopt. Ik weet dat ik het zelf moet doen en alles moet doorstaan maar god wat doet dat pijn.
Madelon
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 18-11-2023
18Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn man is op 13 febr overleden ging net met pensioen. Net nu in de corana ben ik echt alleen. Mijn man zijn familie allemaal overleden. Een zoon woont in Apeldoorn de anderen in België”. Mijn familie in Eindhoven. Het ging allemaal zo snel mijn mijn wilde niet dood we wilde nu wat gaan genieten. We hebben jaren heel veel verdriet mee gemaakt. Dus ik zit al 10 weken in de carona tijd helemaal alleen.. Het klopt iedereen gaat verder met hun leven. Wat mis ik mijn maatje ik praat maar tegen zijn foto en doe maar net of hij er is, anders word je helemaal gek. Ik wens iedereen met verdriet dat we kracht mogen vinden om hier mee om te gaan. Dus maar een knuffel van mij.
Henny J
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zie mijn verhaal 166
Jolanda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Van mij is het vier weken geleden . Blijf nog onwerkelijk.mijn man had ook alvleesklierkanker rot ziekte.
Rossana
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man Henk is nu een maand geleden overleden.
De hartepijn en het intense verdriet is verschrikkelijk.
Het is zo moeilijk om nog de zin van het bestaan ie zien.
Ik wens jullie allen op dit Forum veel liefde, warmte en vriendschap en ik hoop ooit weer wat lichtpuntjes te zien in dit aardse leven
De hartepijn en het intense verdriet is verschrikkelijk.
Het is zo moeilijk om nog de zin van het bestaan ie zien.
Ik wens jullie allen op dit Forum veel liefde, warmte en vriendschap en ik hoop ooit weer wat lichtpuntjes te zien in dit aardse leven
Saskia
26-04-2022
Reactie:
Mijn man is 2 maand geleden ook aan alvleesklierkanker overleden . We waren altijd samen en 52 jaar getrouwd .
Het is een vreselijk rauw gemis , een leegte in mijn huis , een onbeschrijfelijk verdriet en een kwellende heimwee en verlangen naar hem.
Hij was de liefste en zorgzaamste man en vader die een vrouw en kind zich maar kan wensen .
De enige troost die ik kan vinden is in het feit dat ik weet dat hij bij zijn Schepper in de hemel is waar geen rouw en tranen en verdriet meer is .
Maar dat maakt het gemis en verlangen naar hem niet minder , wel een troost .
En mijn 3 kinderen en schoonkinderen zijn een steun voor mij maar ik besef dat zij hun eigen leven , gezin en werk hebben .
Ik zal mijn weg alleen moeten vinden , hij was mijn steun en toeverlaat , hij was de locomotief , ik de wagon en die staat nu stil
Het huis is niet meer mijn thuis , dat was hij !
Ik herken me in veel verhalen van jullie , toch wil ik even kwijt dat er een God in de hemel is die bewogen is met ons verdriet , vraag me niet waarom dit dan gebeurt is , daar heb ik ook geen antwoord op maar ik geloof en voel dat Hij bewogen is met onze situatie en ik vind een zekere rust als ik tot hem bid .
Ik wens jullie allen veel sterkte toe !🙏
Het is een vreselijk rauw gemis , een leegte in mijn huis , een onbeschrijfelijk verdriet en een kwellende heimwee en verlangen naar hem.
Hij was de liefste en zorgzaamste man en vader die een vrouw en kind zich maar kan wensen .
De enige troost die ik kan vinden is in het feit dat ik weet dat hij bij zijn Schepper in de hemel is waar geen rouw en tranen en verdriet meer is .
Maar dat maakt het gemis en verlangen naar hem niet minder , wel een troost .
En mijn 3 kinderen en schoonkinderen zijn een steun voor mij maar ik besef dat zij hun eigen leven , gezin en werk hebben .
Ik zal mijn weg alleen moeten vinden , hij was mijn steun en toeverlaat , hij was de locomotief , ik de wagon en die staat nu stil
Het huis is niet meer mijn thuis , dat was hij !
Ik herken me in veel verhalen van jullie , toch wil ik even kwijt dat er een God in de hemel is die bewogen is met ons verdriet , vraag me niet waarom dit dan gebeurt is , daar heb ik ook geen antwoord op maar ik geloof en voel dat Hij bewogen is met onze situatie en ik vind een zekere rust als ik tot hem bid .
Ik wens jullie allen veel sterkte toe !🙏
Anoniem
24-05-2022
Reactie:
Hoy beste ,
Ik leef mee met je .Hetzelfde ervaar ik nu al 2 jaar na het overlijden van mijn geliefde.
Ik leef mee met je .Hetzelfde ervaar ik nu al 2 jaar na het overlijden van mijn geliefde.
Ketje
28-09-2022
Reactie:
Hai, mijn man is kortgeleden overleden.lees je verhaal vroeg me af hoe het met je gaat
Sietske
06-11-2022
Reactie:
Mijn man (45jaar) is 24/10/22 verongelukt met zijn motor. Hij laat mij en onze dochter van 6 achter. Geen familie langs zijn kant en enkel mijn ouders langs mijn kant, die altijd al emotioneel afstandelijk waren. Ik weet door welke hel je gaat. Het is een nachtmerrie, een kwelling. De leegte, het gemis, in mijn geval schuldgevoelens, mijn kind waar ik nu niet meer voor kan zorgen, haar verdriet. Pure horror. Ik had liever dood geweest, dan moet je niet met al die pijn verder.
Ik hoop dat we een lichtpuntje vinden. Heel veel moed en sterkte!
Ik hoop dat we een lichtpuntje vinden. Heel veel moed en sterkte!
Kathie
02-01-2023
Reactie:
Mijn lieve man is ook overleden aan de " rotziekte" en het is zoals je zegt: elke dag overleven, je elke dag heruitvinden, je elke dag proberen oppeppen.
Je kan over zoiets niet meepraten, als je dit niet meemaakt...en jammer genoeg, zijn er nog altijd mensen het zich permiteren van te zeggen: je moet vooruit....alsof we dit niet weten. Ik zou ze dan zo de mond willen snoeren, en afblaffen...maar hier is dan de beste reactie op van maar te zwijgen, en denken...mensen jullie zijn heel lomp, hetgeen ook zo is, mensen zonder verstand,.Gelukkig worden we wel omringd door hele lieve mensen, en die koesteren we, want de andere hebben we niet nodig.
Die heb je beter niet in je leven.
Ik laat ook nog elke dag mijn verdriet toe, en babbel met mijn lieve schat. want dit lucht werkelijk op, anders is het niet draaglijk, want het doet echt enorm veel pijn.
Je kan over zoiets niet meepraten, als je dit niet meemaakt...en jammer genoeg, zijn er nog altijd mensen het zich permiteren van te zeggen: je moet vooruit....alsof we dit niet weten. Ik zou ze dan zo de mond willen snoeren, en afblaffen...maar hier is dan de beste reactie op van maar te zwijgen, en denken...mensen jullie zijn heel lomp, hetgeen ook zo is, mensen zonder verstand,.Gelukkig worden we wel omringd door hele lieve mensen, en die koesteren we, want de andere hebben we niet nodig.
Die heb je beter niet in je leven.
Ik laat ook nog elke dag mijn verdriet toe, en babbel met mijn lieve schat. want dit lucht werkelijk op, anders is het niet draaglijk, want het doet echt enorm veel pijn.
Daisy
15-04-2023
Reactie:
Hi Madelin allereerst heel veel sterkte met het dragen van het grote gemis. Zoals.op dit forum te lezen hebben velen met deze ellende van ziekte te maken. Mijn vrouw is in nov22 overleden aan longvlieskanker. Nooit gerookt o.d en het heeft vaak met asbest te maken terwijl ze daar nooit mee gewerkt heeft. Zoals je zegt, het voelt of je geamputeerd bent. De maanden vliegen voorbij maar het verdriet blijft. Het allerdiepste verdriet moet jezelf verwerken en dragen. Alle troost van familie en vrienden doet goed maar dat stukje kan niemand voor je dragen. Er is nog genoeg in het leven dat mooi is maar het zal altijd met een bijsmaak zijn. Nogmaals veel sterkte en kracht gewenst
Ruben
19-05-2023
Reactie:
Beste,
Kan je geen advies geven want je beschrijft exact de worsteling die ik ook doormaak .
Mijn man is na een ziekbed van 8 jaar nu 2 jaar overleden .
Wij waren 48 jaar samen .
De vraag : wat loop ik hier in hemels naam nog te doen stel ik mij dagelijks .
De eenzaamheid (zelfs in gezelschap) is onbeschrijflijk .
Ik weet ik moet dit zelf oplossen maar heb de kracht niet
Lou
Kan je geen advies geven want je beschrijft exact de worsteling die ik ook doormaak .
Mijn man is na een ziekbed van 8 jaar nu 2 jaar overleden .
Wij waren 48 jaar samen .
De vraag : wat loop ik hier in hemels naam nog te doen stel ik mij dagelijks .
De eenzaamheid (zelfs in gezelschap) is onbeschrijflijk .
Ik weet ik moet dit zelf oplossen maar heb de kracht niet
Lou
Lou
16-09-2023
Reactie:
Lieve Madelon, heb mijn lief op 15 mei 2023 verloren aan die klo### ziekte. Zag hem de laatste maanden zo vreselijk aftakelen, mensonterend. Heb er, voor hem, ook vrede mee, was echt vreselijk. Maar wat jij schrijft is zo'n herkenning en zo dezelfde gedachten. Weet, na 53 jaar samen zijn, echt niet hoe ik alles weer op moet pakken. Probeer het wel maar het is zo verdomde moeilijk. Voor de buitenwereld " doe ik het goed". Zij moesten eens weten, ga steeds verder stukje kapot vanbinnen. Onze dochter woont wat verder van ons af en vraagt iedere keer, mam blijf toch slapen. Héél lief, maar ik moet er niet aan denken, wil naar huis naar mijn eigen, lege, bed. Weet dat mijn lief daar rond dwaalt. Is dat raar, dat je nergens wilt overnachten of denken jullie daar ook weleens zo over?! Hoe mijn leven er verder uit gaat zien?? Voor mij is het eigenlijk over sinds mijn lief er niet meer is, geen plezier geen fut, nergens zin in..jemig hoe los je dit een beetje op. Goede raad krijg ik van vele kanten, maar helaas hebben zij nog nooit hem/haar lief verloren, dus weten totaal niet wat jij voelt..pffff Alle liefs en een dikke knuffel Tetje
Tetje
05-10-2023
Reactie:
Lieve Tetje,
Zo herkenbaar dat thuis willen blijven omdat hij daar nog aanwezig is...
Soms ga ik wel weg,maar eigenlijk blijf ik liever thuis,ons thuis waar we samen waren,en zeker de laatste 3 jaar tijdens zn ziekte,24/7 samen...
Knuf
J
Zo herkenbaar dat thuis willen blijven omdat hij daar nog aanwezig is...
Soms ga ik wel weg,maar eigenlijk blijf ik liever thuis,ons thuis waar we samen waren,en zeker de laatste 3 jaar tijdens zn ziekte,24/7 samen...
Knuf
J
Anoniem
13-10-2023
Reactie:
Dag,ik begrijp je echt. Mijn liefste is 3 oktober 2023 overleden door de ziekte van Kahler. Rot kanker.
Ik heb zo'n buikpijn en ben misselijk van heimwee. Hij was 69. Elke dag denk ik ,wat nu. Ik kan niet zonder hem en wil niet meer maar ik heb kinderen en kleinkinderen. Voor hen doe ik het. Maar de pijn en heimwee en zijn streling en stem en lach. Vertel me hoe.
Ik heb zo'n buikpijn en ben misselijk van heimwee. Hij was 69. Elke dag denk ik ,wat nu. Ik kan niet zonder hem en wil niet meer maar ik heb kinderen en kleinkinderen. Voor hen doe ik het. Maar de pijn en heimwee en zijn streling en stem en lach. Vertel me hoe.
Gerda
19-10-2023
Reactie:
Lieve allemaal, wat een vreselijk verdrietige verhalen staan hier. Moet er steeds van huilen, maar aan de andere kant heb ik er toch veel aan omdat jullie allen weten hoe dit voelt. Wat er ook geschreven word, het is herkenbaar voor ieder. De pijn, het verdriet en de onmacht....wij hebben er allen veel last van. Ik denk dat het gemis nóóit overgaat maar dat het misschien en dat hoop ik echt, wat dragelijker word anders heeft het, althans voor mij, geen zin meer. Ga komend weekend voor het eerst 1 nachtje wegblijven, slapen bij onze dochter en 2 kleinkinderen. Heb er eerlijk gezegd nu al buikpijn van maar probeer het wel te doen. Misschien fijn om hier met elkaar te blijven praten of met iemand die het liever wat meer privé zou willen. Ga geen sterkte wensen, wij zijn al sterk...geef wel een virtuele knuffel aan jullie. Liefs Tetje
Tetje
29-10-2023
Reactie:
Inderdaad. Wanneer je je benen verliest is er niemand die je na een jaar vraagt: kan jij nu nog niet terug lopen? Maar als je nog steeds ontredderd bent, twee jaar na het heengaan van je lief, krijg je te horen…zoek je een hobby! Jij bent een dramaqueen…ga vrijwilligerswerk doen…
Alles is anders. Ik kook zijn favoriete kostje niet meer, elke kleine onverwachte herinnering aan hem voert je terug de afgrond in. Ooit las ik ontelbare boeken, was ik dol op goede films maar nu ben ik een zombie die zich geen 5 minuten concentreren kan.
Sociale contacten, familie en vrienden, alles valt weg. Iedereen druk druk. Je wordt ‘geduld’.
Was het niet voor mijn dochter, deze calvarie hoefde voor mij niet meer. Zij is alles wat mij nog bind aan deze wereld
Alles is anders. Ik kook zijn favoriete kostje niet meer, elke kleine onverwachte herinnering aan hem voert je terug de afgrond in. Ooit las ik ontelbare boeken, was ik dol op goede films maar nu ben ik een zombie die zich geen 5 minuten concentreren kan.
Sociale contacten, familie en vrienden, alles valt weg. Iedereen druk druk. Je wordt ‘geduld’.
Was het niet voor mijn dochter, deze calvarie hoefde voor mij niet meer. Zij is alles wat mij nog bind aan deze wereld
H.
02-11-2023
Reactie:
12 september heb ik mijn moeder verloren ze heeft anderhalf jaar keihard gevochten voor haarzelf maar vooral voor ons denk ik soms.Daarna is op 28 september op mijn verjaardag mijn schoonvader overleden.Op dit moment heb ik weinig mensen om het mee te delen omdat iedereen in zijn of haar verdriet zit.Zou graag eens willen praten met mensen die het ook hebben meegemaakt.
Joyce
04-11-2023
Reactie:
Ik begrijp je verdriet. Mijn man is ook overleden aan AVK . Tussen diagnose en overlijden 21 dagen. Nooit ziek geweest! Op en top sportman !
Anoniem
18-11-2023
Mijn vader is terminaal (Verhaal 465)
Mijn vader is terminaal, geen voeding en vloeibaar nog gehad sedert 3 dagen, ik heb nog afscheid kunnen nemen op een voor mij aanvaardbare manier, familielieden dringen nu aan op een allerlaatste bezoek en ik kan dit niet....
Jazzyspi
17-11-2023
laatste reactie: 17-11-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Volg goed je hart
Anoniem
17-11-2023
Onze zoon onverwachts met 27 weken overleden (Verhaal 15)
Mijn verhaal begin met mijn zwangerschap die zo goed begon. We zouden een gezonde jongen krijgen niks aan de hand toen sloeg notlot toe. Donderdag 9 mrt voelde ik je voor het laatst bewegen. Vrijdag 10 mrt zijn we met spoed naar het ziekenhuis gegaan en wat voor elke ouder een nachtmerrie is is voor ons werkelijk heid geworden.
Onze mooie zoon is voor nu onverwacht met 27 weken overleden. Met verslagenheid en verdriet gingen we je naar zijn laaste rustplaats brengen een week later. 24 april hopen we antw te krijgen op onze vragen maar daar hebben we nu niks aan we missen je elke dag. Mijn kleine lieve ster je bent zo ver maar toch dichtbij. Kleine joshua.
Deborah
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 17-11-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat enorm verdrietig.
Ik bem mijn dochtertje met 25 weken verloren. Net als bij jou. Ik werd wakker in de nacht. Ik was onrustig. En vroeg heel vroeg in de ochtend voelde ik het leven uit haar gaan. Ze is geboren op 25 april.
Karan
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste Deborah, ik voel immens met je mee, heb hetzelfde meegemaakt na een zwangerschap van 7, 5 maand, en toen heb ik onze kleine lieve meid Anneke na een zwangerschapsvergiftiging moeten afstaan, dat vergeet men nooit, datum staat gegrift in mijn hart!
Mireille
17-11-2023
Wil je ook je hart luchten?
Mijn mama is 12 dagen geleden overleden (Verhaal 453)
Hey iedereen,
Mijn mama is 12 dagen geleden overleden.
Mama is gestorven aan nierfalen, mijn zus en ik waren bij haar op het moment dat ze haar laatste adem liet. We hadden nog 2 weken met mama, jammer genoeg is dit maar een week geworden. We hebben die week nog veel gepraat en af toe gelachen. En ja we hebben afscheid kunnen nemen maar dit is niet genoeg, mama had nog veel langer bij ons moeten blijven... Hoewel ik weet en besef dat ze er niet meer is komt het precies niet binnen bij mij. Als ik naar haar foto kijk kan ik niets anders doen dan staren... Naar haar. Ik heb het gevoel dat ik niets voel? En langst de andere kant voel ik zoveel, verdriet, kwaadheid, pijn, gemis...
Misschien verwacht ik te veel omdat er van je verwacht word dat je moet huilen? Ik merk wel dat mijn lontje korter staat en dat ik niet veel nodig heb om mijn geduld te verliezen.
Hoe verwerk je het verlies van iemand die heel je leven naast je heeft gestaan? Praten heb ik niet veel zin in. Ik ben van mezelf een sarcastisch persoon, nu meer dan ooit. Alles lach ik weg. Op dit moment heb ik niet veel zin in iets. Ik wil alleen zijn en niet alleen zijn. Ik word gesteund door een geweldige man. Mijn zoon van 6 (bijna 7) mist zijn memetje ongelooflijk hard. Er zijn dan ook regelmatig tranen.
Ik wil gewoon mijn mama terug, is dit zo raar?
Mijn mama is 12 dagen geleden overleden.
Mama is gestorven aan nierfalen, mijn zus en ik waren bij haar op het moment dat ze haar laatste adem liet. We hadden nog 2 weken met mama, jammer genoeg is dit maar een week geworden. We hebben die week nog veel gepraat en af toe gelachen. En ja we hebben afscheid kunnen nemen maar dit is niet genoeg, mama had nog veel langer bij ons moeten blijven... Hoewel ik weet en besef dat ze er niet meer is komt het precies niet binnen bij mij. Als ik naar haar foto kijk kan ik niets anders doen dan staren... Naar haar. Ik heb het gevoel dat ik niets voel? En langst de andere kant voel ik zoveel, verdriet, kwaadheid, pijn, gemis...
Misschien verwacht ik te veel omdat er van je verwacht word dat je moet huilen? Ik merk wel dat mijn lontje korter staat en dat ik niet veel nodig heb om mijn geduld te verliezen.
Hoe verwerk je het verlies van iemand die heel je leven naast je heeft gestaan? Praten heb ik niet veel zin in. Ik ben van mezelf een sarcastisch persoon, nu meer dan ooit. Alles lach ik weg. Op dit moment heb ik niet veel zin in iets. Ik wil alleen zijn en niet alleen zijn. Ik word gesteund door een geweldige man. Mijn zoon van 6 (bijna 7) mist zijn memetje ongelooflijk hard. Er zijn dan ook regelmatig tranen.
Ik wil gewoon mijn mama terug, is dit zo raar?
Silvie
18-10-2023
laatste reactie: 16-11-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Silvie, het kan heel hard aankomen als iemand die jij liefhebt besluit om terug naar huis te gaan. Ja, inderdaad, de meeste mensen blijven jarenlang treuren omdat ze denken dat de andere niet meer leeft. Natuurlijk leven ze niet meer in hun fysieke lichaam, maar ze zijn ook niet dood zoals wij denken dat dood is. Ze leven in de geestelijke wereld en daar is het zo onbeschrijfelijk mooi en goed. Je krijgt eerst een terugblik op je leven en je bespreekt met je gids alles wat je niet begrepen hebt. Je gids is vanaf de eerste tot de laatste seconde bij jou en weet alles over je leven. Wij hebben allemaal al veel levens gehad en waarschijnlijk heb je een zieleband met de ziel die de rol van jouw moeder gespeeld heeft in dit leven. Ja, we spelen allemaal rollen in dit leven. In een volgend leven speel jij misschien de rol van haar moeder. Als de mensen maar eens wakker werden en terug beseften wie ze echt zijn. Jouw "moeder " kijkt vanuit de geestelijke wereld naar jou, wat wil je dat ze ziet? Dat ze zich zorgen maakt om jou? Of een sterke vrouw die nog iets moois van haar leven maakt? Mijn moeder is op 63 jarige leeftijd verongelukt, alhoewel ze een heel slechte moeder was en mij bijna vermoord heeft, heb ik meer dan 20 jaren om haar getreurd. Telkens als ik 's nachts in de geestelijke wereld was ging ik naar haar op zoek om te vragen of ze nu eindelijk gelukkig was en ik was aan het Wenen, als je dat doet in de geestelijke wereld kan je niets meer zien. Ja als,ons lichaam slaapt treedt onze ziel, en dat ben jij je bent je lichaam niet, uit en gaat naar de geestelijke wereld. Om haar leven te bespreken of misschien om jouw moeder te ontmoeten. Daar weet je niets meer van als je wakker wordt, het zou je in de weg staan om je leven op aarde in te vullen. Doodgaan is voor mij het meest gelukkige moment, ik hoop dat ik dadelijk naast mijn lichaam sta en samen met mijn gids naar mijn huis in de sferen ga en daar tegen mijn vrienden zeg:"hier ben ik" uw moeder is verlost van alle aardse pijnen, ze kan op elk moment bij jullie zijn en jullie levens volgen. Spreek met haar, ze kan je horen. Spijtig genoeg kunnen wij hun niet zien of horen, dat is tegen de universele wetten. Kop op meid, laat aan je moeder zien hoe dapper je bent. Gooi regelmatig kushandjes naar haar, bespreek alles wat je dwarszit, ze weet dat toch. En spreek ook met je gids. Ik heb dat 20 jaren gedaan en hem ook een naam gegeven. Veel sterkte, namaste, ik groet het licht in jou Elissabet
Elissabet
05-11-2023
Reactie:
Hoi, wij hebben een lotgenoten app. Ook via deze site elkaar leren kennen. Allemaal onze mama kwijt. We hebben veel steun aan elkaar. Mocht je interesse hebben, reageer dan even hier. Sterkte voor nu. Ik weet hoe je je voelt
Corina
15-11-2023
Reactie:
ik zou graag willen weten welk app dat is, ik zit ook met rouw en verdriet.
astrid
15-11-2023
Reactie:
Hoi Astrid, als je een berichtje stuurt naar lotgenotenapp@outlook.com dan krijg je snel een bericht terug en wordt je toegevoegd aan de app. Tot snel. Liefs Corina
Corina
16-11-2023
Die vreselijke rot ziekte (Verhaal 464)
Ik ben mn moeder verloren aan die vreselijke rot ziekte. Ze was een geweldige moeder, later toen ik volwassen werd een moeder/ vriendin. Ze was er altijd voor ......ook voor mn kinderen was ze een lieve betrokken en liefdevolle oma.
Ik mis haar zo vreselijk.....
Het beeld dat ze steeds kleiner werd, werd leeg gezogen door de kanker, en er nog maar een klein kwetsbaar hoopje mens over was raak ik maar niet kwijt. God ,wat was ik blij en verdrietig tegelijk toen ze uit haar lijden werd verlost.....geen pijn meer. Maar de pijn van het gemis blijft achter,,de pijn van ht verdriet zien bij mn vader vind ik ook enorm zwaar. Mn vader is veel alleen en het doet zo'n pijn hem zo te zien veranderen van een man die van het leven genoot naar een man dat leeft in verdriet en angst voor de laatste jaren . Kon de tijd maar terug .....
Ik mis haar zo vreselijk.....
Het beeld dat ze steeds kleiner werd, werd leeg gezogen door de kanker, en er nog maar een klein kwetsbaar hoopje mens over was raak ik maar niet kwijt. God ,wat was ik blij en verdrietig tegelijk toen ze uit haar lijden werd verlost.....geen pijn meer. Maar de pijn van het gemis blijft achter,,de pijn van ht verdriet zien bij mn vader vind ik ook enorm zwaar. Mn vader is veel alleen en het doet zo'n pijn hem zo te zien veranderen van een man die van het leven genoot naar een man dat leeft in verdriet en angst voor de laatste jaren . Kon de tijd maar terug .....
Suus
15-11-2023
Toon reacties Verberg reacties
Is net of er stukje van mezelf mee dood is gegaan (Verhaal 460)
Mijn moeder raakte maart 2020 ziek, ze bleek baarmoederhalskanker 4a te hebben en was vooral rekken van de tijd want genezen zou ze niet meer in 2021 raakte ik zwanger 2e zoon en kreeg mijn moeder 2weken voor zijn geboorte te horen dat ze beter euthanasie kon doen gezien lijden onmenselijk was, er kwam bloed, urine en poep uit haar vagina en dit zorgde ervoor dat festels ontstonden ze heeft 2 stoma gehad en haar baarmoeder is verwijderd en heeft mijn jongste zoon op 2 dagen naar 9maanden mee mogen maken en is ze overleden omdat haar organen het begaven dit alles is mijn niet in koude kleren gaan zitten 17-2-23 is ze overleden en nog elke dag heb ik moeite met alles en is net of er stukje van mezelf mee dood is gegaan
Kleintje
31-10-2023
laatste reactie: 14-11-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel herkenbaar. Mocht je interesse hebben. Wij hebben een lotgenotenapp. Allemaal meiden, vrouwen die het heel zwaar hebben met t verlies van hun moeder. Mocht je interesse hebben, laat het me weten. Sterkte
Anoniem
14-11-2023
Hoop dat er een mooi hiernamaals is voor hem (Verhaal 456)
Er moet mij even iets van het hart. Het gaat erg slecht met mijn opa en vandaag heeft hij letterlijk afscheid genomen tijdens mijn bezoek aan hem. Hij heeft kanker, is enorm verzwakt en slaapt nu alleen maar. Het doet mij enorm veel pijn om te denken aan het idee dat hij weg gaat vallen en ook voor mijn oma. Zij is dementerend en zal het waarschijnlijk niet goed (of juist dit wel) begrijpen.
Kort geleden mijn andere opa en oma kwijtgeraakt en nu dit. Hoe gaan jullie hiermee om? Hoop dat er een mooi hiernamaals is voor hem en dat hij af en toe een seintje kan geven om te laten weten dat hij er is.
Liefs verdrietige L.
Kort geleden mijn andere opa en oma kwijtgeraakt en nu dit. Hoe gaan jullie hiermee om? Hoop dat er een mooi hiernamaals is voor hem en dat hij af en toe een seintje kan geven om te laten weten dat hij er is.
Liefs verdrietige L.
L.
25-10-2023
laatste reactie: 14-11-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste, het hiernamaals is zo onbeschrijfelijk mooi, altijd aangename temperatuur, je ziet veel zielen terug die je kent uit dit leven en uit vorige levens. Je bent niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kunt overal naar toe waar je maar wilt, je hoeft er alleen maar aan te denken en je bent er al. Je geliefden familieleden kunnen ook altijd komen kijken hoe het met je gaat en je ontwikkelingen volgen. Wij kunnen hun niet zien of horen, dat is tegen de universele wetten en zou ons ook belemmeren in ons leven hier op aarde. Soms komen ze wel in je dromen of uittredingen om je een boodschap of een groet over te brengen. Maak je maar geen zorgen, ze hebben het daar goed.
Elissabet
06-11-2023
Reactie:
Ik had idd een visitatie-droom. Ik droom nooit, laat staan dat ik ze onthou. Deze levensechte droom met enkel liefde en grapjes heeft me enorm gesteund en gerustgesteld.
Hester
14-11-2023
Nieuwe partner ook kanker (Verhaal 463)
Ik ben mijn man 7 jaar geleden verloren aan darmkanker.. ben door een diep gedaan gegaan… vorig jaar heb ik een nieuwe lieve partner ontmoet waar ik intens gelukkig mee ben .. nu hebben we gehoord dat hij ook ziek is. Melanoom kanker ..
De wereld staat op zijn kop!! Niet te bevatten.. de angst overheerst… voel me bang alleen eenzaam verdrietig…. Wat staat mij te wachten ..
De wereld staat op zijn kop!! Niet te bevatten.. de angst overheerst… voel me bang alleen eenzaam verdrietig…. Wat staat mij te wachten ..
Madeleen
13-11-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Mijn man was nog maar 59 jaar .. (Verhaal 434)
6 weken geleden mijn man plotseling overleden aan een hartstilstand...ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan ben heel angstig en bang...huisarts heeft vastgesteld dat ik ptss heb...durf niet alleen meer thuis te zijn ..thuis voelt niet meer als thuis😪
Ik krijg volgende week emdr therapie en hopelijk helpt mij dit verder te komen...ik ben op zoek naar lotgenoten....mijn man was nog maar 59 jaar ...de eenzaamheid is erg groot zo zonder hem
Ik krijg volgende week emdr therapie en hopelijk helpt mij dit verder te komen...ik ben op zoek naar lotgenoten....mijn man was nog maar 59 jaar ...de eenzaamheid is erg groot zo zonder hem
Carolien
12-09-2023
laatste reactie: 11-11-2023
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Ronald, ik weet wat je doormaakt, ik verloor mijn grote liefde na een relatie van 41 jaar. We waren net 59 geworden.
Ik heb enorm veel steun aan een rouwcoach, daar heb ik 1 op 1 gesprekken en ze begeleidt me in mijn verdriet. Leert me begrijpen wat er in mijn hoofd en in mijn pijnlijke lijf allemaal gebeurt. Verder kijk ik op Youtube naar filmpjes van Manu Keirse, de grote gids op het gebied van rouwbegeleiding. Maarrr...nog steeds moet je door dit eenzame en verdrietige rouwproces, heeft het leven zijn glans verloren en is het stil in huis. Qua toekomst dwing ik mezelf om niet verder te kijken dan een dag, een week, twee weken. Verder niet, dan ontstaat er paniek.
Met deze adviezen, evt met hulp van de huisarts, wens ik je veel kracht toe om door deze vreselijk verdrietige tijd heen te komen. Zoals Manu Keirse ook zegt: we gaan onze geliefden niet loslaten, maar anders vasthouden. Houd moed, dat probeer ik ook. En soms lukt dat ook niet.
Ik heb enorm veel steun aan een rouwcoach, daar heb ik 1 op 1 gesprekken en ze begeleidt me in mijn verdriet. Leert me begrijpen wat er in mijn hoofd en in mijn pijnlijke lijf allemaal gebeurt. Verder kijk ik op Youtube naar filmpjes van Manu Keirse, de grote gids op het gebied van rouwbegeleiding. Maarrr...nog steeds moet je door dit eenzame en verdrietige rouwproces, heeft het leven zijn glans verloren en is het stil in huis. Qua toekomst dwing ik mezelf om niet verder te kijken dan een dag, een week, twee weken. Verder niet, dan ontstaat er paniek.
Met deze adviezen, evt met hulp van de huisarts, wens ik je veel kracht toe om door deze vreselijk verdrietige tijd heen te komen. Zoals Manu Keirse ook zegt: we gaan onze geliefden niet loslaten, maar anders vasthouden. Houd moed, dat probeer ik ook. En soms lukt dat ook niet.
Mirel161
23-09-2023
Reactie:
Mijn man is twee weken geleden voor mijn ogen gestoven aan een hartstilstand. Hij zei dat hij maagpijn had en hij zweette heel erg maar ik dacht dat dit kwam omdat hij pas zware grondwerken had gedaan. Hij had voordien nooit iets aan zijn hart gehad. Geen enkel haar op mijn hoofd dacht aan een gebrek aan zijn hart. Plots stak hij zijn armen met gebalde vuisten omhoog en slaakte een krachtige kreet. Het was zijn doodskreet. Ik onderging alles als in een droom, een nachtmerrie die nu nog doorloopt! De pijn is ondraaglijk en ik ben zo eenzaam. Ik verzorg mijn 96-jarige moeder die zich in de laatste fase van Altzheimer bevint. Zijn beseft niets meer. Mijn man en ik verzorgen haar al 8 jaar. Nu sta ik er plots alleen voor. Ik weet hoe jij je voelt. Ik denk aan jou en stuur je kracht. Wij voelen ons verbonden door dit slopende verdriet. Caroline
Lutgarde
23-09-2023
Reactie:
Hoi. Ik ben van verhaal 430. Ik heb nu 15 dagen geleden mijn vrouw in bed gevonden. We waren 35 jaar samen. Ik durf ook niet thuis te blijven maar weggaan voelt net zo rot omdat we ook buitenshuis alles samen deden. Constant hoofdpijn. Druk op de borst . Buikpijn. Hyperventileren enz. Geloof niet dat dit ooit weggaat. Hoe moet je in hemelsnaam verder na zo'n tijd samen. Ik begrijp echt hoe je je voelt.
Ronald
24-09-2023
Reactie:
Hoi ik weet wat je doormaakt mijn man is ook geheel onverwacht overleden aan hartstilstand hij was 64jrnooit wat aan het hart gehad hele dag gewerkt voelde zich niet lekker pijn aan rechterarm hij valt zo neer geen niks meer kunnen zeggen en dat doet zo pijn het is nu dik 7mnd geleden we waren meer dan 40jr samen ik begrijp jullie hoe het is moeilijk om door te gaan
Gr Jacqueline
Gr Jacqueline
Jacqueline
01-11-2023
Reactie:
In juni dus vier maanden geleden heeft mijn man ,mijn schat mijn alles waar ik 53 jaar mee getrouwd ben een hartstilstand gekregen in Tenerife wij stonden heel kort tegen elkaar toen het gebeurde heb zelf de reanimatie opgestart maar dat kan je niet alleen volhouden . Heb geen afscheid kunnen nemen wat heel pijnlijk is. Mijn lichaam is de helft kwijt ik ween ganse dagen kan het niet plaatsen verdriet is sterker dan mij zelf . Niemand begrijpt mij ik voel soms waarom ben ik nog hier . Wij woonden nog maar 14 dagen in ons nieuw appartement wat nog niet eens af was nu komt alles op mij af ik weet niet of ik dat volhou . Eten hoeft niet meer voor mij ik voel mij dan schuldig dat ik eet en mijn schat kan het niet meer ..wij waren elkaars eerste liefde . Wat mis ik mijn lieve man ❤️
Arlette
03-11-2023
Reactie:
mijn man is 3 weken geleden plotseling overleden aan een hartstilstand. Vreselijk!
kunnen we elkaar steunen?
kunnen we elkaar steunen?
Marga
11-11-2023
Het leven is zo zwaar (Verhaal 461)
Mijn lieve man heeft in juni een hartstilstand gehad, na 5 verschrikkelijke weken in het ziekenhuis, is hij uiteindelijk in juli overleden.
Het leven is zo zwaar en iedere morgen dat ik wakker wordt is het weer een dag die ik moet overleven, want het is weer een dag zonder mijn lieve man…….
Het leven is zo zwaar en iedere morgen dat ik wakker wordt is het weer een dag die ik moet overleven, want het is weer een dag zonder mijn lieve man…….
Susan
07-11-2023
Toon reacties Verberg reacties
Mijn allerliefste hondje heb ik moeten laten inslapen (Verhaal 370)
Mijn allerliefste hondje heb ik moeten laten inslapen. Ineens werd ze heel ziek en moest ik haar achterlaten bij de dierenarts. Dit is het allermoeilijkste wat ik ooit heb moeten doen, omdat ik aanvoelde dat ik haar nooit meer ging zien. Bleek dat ze nier en leverfalen had door misschien een tumor.. Ze heeft zoveel pijn gehad en er is zo’n leegte in mijn leven. Ik mis haar lieve snoetje en zachte haartjes. Rust zacht liefste hondje..
Noa
24-05-2023
laatste reactie: 04-11-2023
11Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Vreselijk he, het is afschuwelijk.
Mensen die zeggen, het was maar een hond snappen het niet, het is hetzelfde gevoel als het verlies van een dierbaar persoon.
Veel sterkte.
Mensen die zeggen, het was maar een hond snappen het niet, het is hetzelfde gevoel als het verlies van een dierbaar persoon.
Veel sterkte.
Chantal
30-05-2023
Reactie:
Bedankt Chantal. Klopt.. Het voelt echt als het verlies van een heel belangrijk ‘persoon’. Nog steeds doet het ontzettend veel pijn. Hoop zo dat ze ergens bij me is of dat er een leven na de dood bestaat waar ik haar weer zie ooit.
Noa
01-06-2023
Reactie:
Ik leef met je mee. Ik heb afgelopen vrijdag onze hond van 13 jaar moeten laten gaan. Je weet dat het voor het hondje de juiste keuze is, maar ik kan de leegte in huis gewoon niet aan. Ik vind het zelfs eng om alleen thuis te zijn... je beste vriend verliezen is gewoon verschrikkelijk.
Tine
11-06-2023
Reactie:
Vreselijk is t he ik snap hoe je je voelt … t gemis t willen aanraken en de manier waarop intens verdrietig … onze hond is ook overgegaan 15 jaar en 4 maandjes en ook wij zitten in de rouw … sterkte daar ja t doet heel veel pijn ……
Heidy
04-07-2023
Reactie:
Mijn man en ik hadden 12 jaar een relatie. Hij is 3 mnden geleden aan een acute hartstilstand getroffen ,ik heb geen afscheid kunnen nemen.
Nu kwam gisteren een vriendin de dvd crematie bekijken en biechtte op dat ze 4x met mijn man was vreemd gegaan.
Ik was zo overdonderd en verdrietig en nu heel boos dat ik haar voorlopig niet meer wel zien.
Wat moet ik het verwerken doet al veel en pijn dit is de bekende druppel......
Nu kwam gisteren een vriendin de dvd crematie bekijken en biechtte op dat ze 4x met mijn man was vreemd gegaan.
Ik was zo overdonderd en verdrietig en nu heel boos dat ik haar voorlopig niet meer wel zien.
Wat moet ik het verwerken doet al veel en pijn dit is de bekende druppel......
Jol
08-07-2023
Reactie:
Ik heb mijn hond, mijn beste vriend moeten laten inslapen. Nu 1 week geleden en het verdriet is onbeschrijfelijk. Ik heb in niets nog zin.
Patsy
17-07-2023
Reactie:
Sterkte hoor Patsy, het is echt vreselijk dat gevoel, dat gemis van je beste vriend .
Ik mis mijn hond na 6 mnd nog vreselijk, het verdriet is er nog steeds.
Ik mis mijn hond na 6 mnd nog vreselijk, het verdriet is er nog steeds.
Chantal
19-07-2023
Reactie:
5 maanden geleden mijn lieve Kuvasz moeten laten inslapen. 2 maanden later ging mijn allerliefste Catalaanse herder erachteraan. En nu anderhalve week geleden ineens mijn oudste broer. Het is me nu even teveel. Weet niet meer hoe ik hier mee om moet gaan.
Frieda
07-09-2023
Reactie:
Och Frieda, wat verschrikkelijk, wat moet ik zeggen .....
Wens je wel heel veel sterkte.
Dikke knuffel.
Wens je wel heel veel sterkte.
Dikke knuffel.
Chantal
07-09-2023
Reactie:
Bedankt voor jullie reacties. Het geeft wel een soort van troost om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik mis mijn hondje nog elke dag vreselijk😭 Jullie ook heel veel sterkte met jullie grote verlies!
Noa
21-10-2023
Reactie:
Ik heb dinsdag mijn harige zoon laten inslapen. 22 maanden na onze andere. Het verdriet van de eerste was nog niet verwerkt en nu zitten we hier weer. Heel alleen, geen kids, een nu veel te groot huis, ik voel me moedeloos en alleen. Ik kan niet meer slapen of eten en ik word niet gesteund want het is maar een hond. Geef het een plaatsje zeggen ze, maar waar is dat plaatsje? Hij was nog zo jong en hij was altijd vrolijk. Ik had een reden om op te staan en altijd snel naar huis te komen. Ik ben helemaal verloren. Veel sterkte aan iedereen die hetzelfde meemaakt.
Anne
04-11-2023
Ik durf mijn ware gevoelens niet meer te vertellen (Verhaal 398)
Hallo allemaal
Ik ben Sterre ik ben 54 jaar. Mijn man is december 2021 overleden en daarbij ben ik mijn grote liefde,steun,maatje,soulmate kwijt
Sinds september vorig jaar ben ik na eerst maanden gewoon doorte gaan lichamelijk en geestelijk helemaal ingestort
En doordat ik dus ook lichamelijk ziek ben geen afleiding
Ik kan niet veel
En de depressie en enorm verdriet en alles
Vooral nu paniek omdat ik het niet meer zie zitten
En het gevoel heb dat ik bij niemand meer terecht kan,
Ik durf mijn ware gevoelens niet meer te vertellen omdat ik denk dat iedereen me zat is
Wie gaat hier ook doorheen en heeft de ‘zo’n’ om me aan te horen?
Ik ben Sterre ik ben 54 jaar. Mijn man is december 2021 overleden en daarbij ben ik mijn grote liefde,steun,maatje,soulmate kwijt
Sinds september vorig jaar ben ik na eerst maanden gewoon doorte gaan lichamelijk en geestelijk helemaal ingestort
En doordat ik dus ook lichamelijk ziek ben geen afleiding
Ik kan niet veel
En de depressie en enorm verdriet en alles
Vooral nu paniek omdat ik het niet meer zie zitten
En het gevoel heb dat ik bij niemand meer terecht kan,
Ik durf mijn ware gevoelens niet meer te vertellen omdat ik denk dat iedereen me zat is
Wie gaat hier ook doorheen en heeft de ‘zo’n’ om me aan te horen?
Sterre007
24-07-2023
laatste reactie: 02-11-2023
9Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ja ik begrijp je gevoelens.ik heb in de nacht van 19.op 20.julie mijn man verloren .zonder waarschuwing..zich niet goed voelen .hevige hoofdpijn..eer dat 112.er was ..was hij niet meer aanspreekbaar.en hebben hem moeten laten inslapen in de vroege ochtend van 20 Julie.ik ben all 76.hoe moet ik verder.geen afschijd .geen laatste kus of groet..we hadden samen .een behoorlijke rugzak..waren bijna 19 samen ..en pas in december.getrouwd.zouden samen oud woorden..door een trachise..gebeurtenis in mei.waren we al ons huis kwijt.moesten al op nieuw beginnen .en nu 2 maanden later .overlijd hij .ik weet niet hoe ik dit op mijn leeftijd.nog .moet verwerken .joanne
Joanne
06-08-2023
Reactie:
Echt heel lastig om door te gaan. Ik ben 53 en mezelf kwijt mijn moeder was me maatje vriendin mijn allessie heb me heel lang niet zo eenzaam gevoeld.
En inderdaad het gevoel dat je nergens terecht kan echt waardeloos. Of een iedereen je in de steek laat. Waardoor jezelf ook boos en verdrietig bent. Alleen het naar mijn werk gaan hied nog afleiding maar ik vertrouw niemand. Pfff
En inderdaad het gevoel dat je nergens terecht kan echt waardeloos. Of een iedereen je in de steek laat. Waardoor jezelf ook boos en verdrietig bent. Alleen het naar mijn werk gaan hied nog afleiding maar ik vertrouw niemand. Pfff
Sandra
13-08-2023
Reactie:
Beste,
Ik begrijp je heel goed mijn man is 9 februari 2021 plots overleden op 59 jarige leeftijd ik bleef verdwaasd achter, het eerste jaar is er veel begrip maar nu zijn wij 2,5 jaar verder, mijn verdriet is nog over sterk als toen, maar het begrip van je naaste veranderd, iedereen zegt je moet door, je leven terug oppakken, maar het mijne staat stil vanaf 9 februari 2021. Je moet het eerst zelf meemaken voor dat je zoiets begrijpt.
Veel sterkte
Ik begrijp je heel goed mijn man is 9 februari 2021 plots overleden op 59 jarige leeftijd ik bleef verdwaasd achter, het eerste jaar is er veel begrip maar nu zijn wij 2,5 jaar verder, mijn verdriet is nog over sterk als toen, maar het begrip van je naaste veranderd, iedereen zegt je moet door, je leven terug oppakken, maar het mijne staat stil vanaf 9 februari 2021. Je moet het eerst zelf meemaken voor dat je zoiets begrijpt.
Veel sterkte
Nicole
26-08-2023
Reactie:
Wat een groot gemis, ik begrijp je goed. En de wereld gaat door, alleen jij kunt nog niet mee omdat je nog volop in de rouw zit. Blijf je verhaal vertellen hoor. Er zullen mensen zijn die je niet begrijpen maar mss ook weer nieuwe mensen die je een luisterend oor én levenszin kunnen geven. Heel veel sterkte!
Tessa
26-08-2023
Reactie:
Mijn moeder is kort geleden overleden. Ik begrijp je gevoel. Ik voel mij ook depri. Zie de zin van het leven niet meer in..heb weinig zin in alle dagelijkse dingen of hobbies. Sterkte.
Jet
27-08-2023
Reactie:
Hallo Sterre....mag ik mij aub voorstellen ik ben Jan en 74 .ik wil mijn medeleven betuigen.Voor jou is het nog vrij kort geleden dat je alleen kwam te staan.voor mij is het vandaag 02 september vijf jaar geleden dat mijn vrouw overleed.Het valt allemaal niet mee.graag zou ik jou willen helpen en een luisterend oor aanbieden jou willen troosten en tesamen het verdriet willen delen.ik ben zelf jong van geest en gelukkig nog actief echter ook periodes dat het ontzettend moeite kost
Jan
02-09-2023
Reactie:
Ik versta je maar al te goed. Mijn vriend was ook mijn soulmate en mijn grote liefde. Is nu 9 januari 10 jaar dood en heb nu ondertussen 6 jaar bij iemand geweest. Heeft mij laten vallen voor zijn vrijheid en uitgangsleven. Dus ik ga terug door een hel. Begrijp je volkomen want ik heb enorm veel hartepijn. Je bent echt niet alleen
Sonja
09-09-2023
Reactie:
Ik ben 52 jaar en heb op 19 oktober mijn moeder verloren......als je wilt, kan je altijd met me praten......lieve groetjes van natascha.
Natascha
29-10-2023
Reactie:
Ik voel hetzelfde. Het ergste is dat mensen de neiging hebben jouw rouwproces te willen voorschrijven. 2 jaar? En nog zoveel verdriet? Mijn eigenste nicht noemde me een dramaqueen. Iemand die zich wentelt in haar verdriet.
Mijn verdriet is nu groter dan vlak na de feiten. De eenzaamheid …
Het verlammende gemis. Sterven aan een gebroken hart, ik begin erin te geloven. Aanvaarden, ja. Verwerken. Neee
Mijn verdriet is nu groter dan vlak na de feiten. De eenzaamheid …
Het verlammende gemis. Sterven aan een gebroken hart, ik begin erin te geloven. Aanvaarden, ja. Verwerken. Neee
H.
02-11-2023
Het gemis van mijn broers gaat niet over (Verhaal 447)
in 2003 overleed mijn jongste broer hij heeft zichzelf verhangen.In 2017 overleed mij middelste broer hij heeft pillen en gas gebruikt om zichzelf te doden.In 2019 overleed mijn oudste broer aan asbestkanker. En ik ben de oudste van 6 kinderen ik beun 76 jaar oud en het gemis van mijn broers gaat niet over en ook de pijn die regelmatig zijn kop opsteekt.Zou zo graag nog eens met ze willen praten want we konden het altijd heel goed vinden met elkaar.Heb nu nog 2 zussen gelukkig.
Ingrid Heitlager
06-10-2023
laatste reactie: 27-10-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat vreselijk om dit te lezen. Ik wens je veel sterkte in al het gemis en verdriet
Laila h
27-10-2023
Wil je ook je hart luchten?
Ik heb sinds tien jaar geen contact meer met mijn ouders (Verhaal 457)
Ik heb sinds tien jaar geen contact meer met mijn ouders .ze waren het niet eens dat ik een vrouw had die twee jonge kinderen had .en waar ik nu mee getrouwd ben en we zeer gelukkig zijn met haar .Mijn ouders mochten mijn vrouw niet .maar kwamen wel op haar verjaardag elk jaar .Ik had een zusje die in 2002 een zeldzame spierziekte kreeg en zij een half jaar in kunst matige coma is gehouden en toen een jaar in een revalidatie ziekenhuis is geweest .zij had toen een vriend en zij is ondanks haar ziekte moeder geworden .Ik wou met mijn vrouw ook kinderen maar ik bleek onvruchtbaar .en ik toch zeer blij was dat ondanks geen contact met mijn ouders dat ze toch opa en oma zijn geworden.maar mijn vrouw en ik waren naar Groningen toe .en op terugweg krijgt mijn vrouw het bericht van onze vrienden dat mijn zusje is overleden en ze condoleren ons ermee .maar op terug wist mijn vrouw niet hoe ze het mij moest vertellen dat Mijn zusje was overleden aan borstkanker.en ik mijn tante heb gebeld en die zij dat ze vrijdag begraven zou worden .dus wij een bloemstuk van honderd euro besteld om dat ik toch afscheid van haar wou nemen .toen ik erachter kwam dat ze gecremeerd was een week geleden .en mijn ouders mij geen kaart hebben gestuurd om afscheid te nemen .Ik kan er niet bij dat mijn ouders waar ik geen contact mee had omdat ik mijn eigen weg ben gegaan mij dit ontnomen hebben en ik geestelijk op ben .Ik weet wat borstkanker is mijn vrouw had het .hoe kan ik dit een plek geven in ons leven
Jack
25-10-2023
Toon reacties Verberg reacties
mama ik mis je... (Verhaal 66)
Mama, ik mis je...
Mijn moeder is op 11 september van het vorig jaar (2019) overleden. Ze is 85 jaar geworden en was welbeschouwd 'op'. Haar lichaam liet haar in de steek en ook haar geest ging erg achteruit door dementie. Elke maand ging ik een weekend of langer naar haar toe om er voor haar te zijn. Ze woonde op het laatst in een verpleeghuis, nog wel in een eigen appartement, maar dan met heel veel zorg, de hele dag door. Het laatste weekend dat ik bij haar was zongen we nog samen beneden in de tuin van het tehuis de liederen die ik als kind met haar zong voor het slapen gaan: Ik ga slapen, ik ben moe; Vader, nu de dag voorbij is; De dag door uwe gunst ontvangen. We genoten samen van het lekkere weer en ik wist gelukkig nog niet dat ze een paar dagen later zou overlijden. Ze was 's nachts om 3 uur gevallen in de badkamer, heeft nog wel zelf gealarmeerd, maar toen de verzorgende kwam was ze al aan het sterven. Het is waarschijnlijk een hartstilstand geweest. Geen lijdensweg, maar binnen luttele minuten was ze weg, weg uit het leven waar ze nog zo aan vasthield, ondanks al haar pijn. Als ik haar vroeg: "Mam, vind je het leven nog de moeite waard?", dan zei ze: "Ik heb jullie toch nog?" Toen ik dat laatste weekend bij haar was, en we samen aan haar eettafel zaten, vroeg ik haar ook nog weer of ze zo nog wel verder wilde leven. "Ja", was haar antwoord. "Maar als ik moet sterven, dan heb ik daar vrede mee".
Het is zo raar, zo leeg, dat ik niet meer voor haar kan zorgen. Haar niet meer kan vertroetelen, ze betekende zo veel voor mij. Ik was haar oudste kind en we hadden een heel hechte band. Ik belde haar dagelijks op, tot dat niet meer ging. We mailden elkaar ook vrijwel dagelijks, tot ook dat niet meer ging vanwege de toenemende dementie. Ze hoorde ook heel slecht. Maar ze genoot nog tot op het laatst van alles en iedereen om haar heen. Van wildvreemde mensen uit de buurt die in de tuin bezig waren, kreeg ik dat laatste weekend een prachtige bos dahlia's, me niet beseffend op dat moment dat ze een paar dagen later naast mama zouden staan, terwijl zij overleden was en in haar slaapkamer opgebaard lag. Zo vredig, zo rustig, eindelijk zonder pijn en ellende.
Ik kan er vrede mee hebben, maar soms, zoals nu, ben ik zo intens verdrietig dat zij nu in de koude grond ligt, in de gietregen, in een houten kist. Dat haar lieve gezicht nu langzaam invalt. Dat zij daar ligt, uit wie ik ooit geboren ben. Zij die mij 9 maanden koesterde in haar lichaam. Ik was zo welkom op deze wereld. En dat dat lichaam waarin ik 9 maanden mocht schuilen nu weg ligt te teren in een donker graf. Dat maakt me zó enorm verdrietig. Daar heb ik moeite mee, ook al was het haar uitdrukkelijke wens om begraven te worden.
Het valt me zo zwaar om dat beeld los te laten en er een ander beeld voor in de plaats te zetten. Een beeld van hoe ze in haar stoel voor het raam zat, en hoe blij ze altijd was als ik bij haar kwam, elke keer weer, jaar in jaar uit. Toen het nog ging, nam ik haar soms mee voor een ritje over het eiland waar ze zo van hield of ik nam haar mee naar een chalet waar ik zat om maar dicht bij haar te zijn. Daar genoot ze enorm van, ook al kreeg ik haar nog met grote moeite uit de auto en moest ik hulp inroepen van een sterk iemand.
Ik at ook vaak mee met haar, beneden in de eetzaal, en dan probeerde ik wat gesprekken te voeren met de mensen aan tafel. Op het laatst was ze bijzonder gevoelig voor stemmingen en of mensen wel aardig voor elkaar waren. Dat pikte te feilloos op. De laatste keer dat ik haar naar die eetzaal bracht, maar dat wist ik toen gelukkig niet. De schok van het is voorbij. Het mooie afscheid dat we met elkaar van haar namen, op een prachtige, zonnige septemberdag. Haar voor altijd te moeten laten gaan...en alleen achter te blijven...dat valt me zwaar. Mijn broers en zus hebben kinderen, gezinnen, partners; ik niet. Dat vind ik extra zwaar. Mijn moeder hield onvoorwaardelijk van mij. Ze was het liefste dat ik had.
Mijn moeder is op 11 september van het vorig jaar (2019) overleden. Ze is 85 jaar geworden en was welbeschouwd 'op'. Haar lichaam liet haar in de steek en ook haar geest ging erg achteruit door dementie. Elke maand ging ik een weekend of langer naar haar toe om er voor haar te zijn. Ze woonde op het laatst in een verpleeghuis, nog wel in een eigen appartement, maar dan met heel veel zorg, de hele dag door. Het laatste weekend dat ik bij haar was zongen we nog samen beneden in de tuin van het tehuis de liederen die ik als kind met haar zong voor het slapen gaan: Ik ga slapen, ik ben moe; Vader, nu de dag voorbij is; De dag door uwe gunst ontvangen. We genoten samen van het lekkere weer en ik wist gelukkig nog niet dat ze een paar dagen later zou overlijden. Ze was 's nachts om 3 uur gevallen in de badkamer, heeft nog wel zelf gealarmeerd, maar toen de verzorgende kwam was ze al aan het sterven. Het is waarschijnlijk een hartstilstand geweest. Geen lijdensweg, maar binnen luttele minuten was ze weg, weg uit het leven waar ze nog zo aan vasthield, ondanks al haar pijn. Als ik haar vroeg: "Mam, vind je het leven nog de moeite waard?", dan zei ze: "Ik heb jullie toch nog?" Toen ik dat laatste weekend bij haar was, en we samen aan haar eettafel zaten, vroeg ik haar ook nog weer of ze zo nog wel verder wilde leven. "Ja", was haar antwoord. "Maar als ik moet sterven, dan heb ik daar vrede mee".
Het is zo raar, zo leeg, dat ik niet meer voor haar kan zorgen. Haar niet meer kan vertroetelen, ze betekende zo veel voor mij. Ik was haar oudste kind en we hadden een heel hechte band. Ik belde haar dagelijks op, tot dat niet meer ging. We mailden elkaar ook vrijwel dagelijks, tot ook dat niet meer ging vanwege de toenemende dementie. Ze hoorde ook heel slecht. Maar ze genoot nog tot op het laatst van alles en iedereen om haar heen. Van wildvreemde mensen uit de buurt die in de tuin bezig waren, kreeg ik dat laatste weekend een prachtige bos dahlia's, me niet beseffend op dat moment dat ze een paar dagen later naast mama zouden staan, terwijl zij overleden was en in haar slaapkamer opgebaard lag. Zo vredig, zo rustig, eindelijk zonder pijn en ellende.
Ik kan er vrede mee hebben, maar soms, zoals nu, ben ik zo intens verdrietig dat zij nu in de koude grond ligt, in de gietregen, in een houten kist. Dat haar lieve gezicht nu langzaam invalt. Dat zij daar ligt, uit wie ik ooit geboren ben. Zij die mij 9 maanden koesterde in haar lichaam. Ik was zo welkom op deze wereld. En dat dat lichaam waarin ik 9 maanden mocht schuilen nu weg ligt te teren in een donker graf. Dat maakt me zó enorm verdrietig. Daar heb ik moeite mee, ook al was het haar uitdrukkelijke wens om begraven te worden.
Het valt me zo zwaar om dat beeld los te laten en er een ander beeld voor in de plaats te zetten. Een beeld van hoe ze in haar stoel voor het raam zat, en hoe blij ze altijd was als ik bij haar kwam, elke keer weer, jaar in jaar uit. Toen het nog ging, nam ik haar soms mee voor een ritje over het eiland waar ze zo van hield of ik nam haar mee naar een chalet waar ik zat om maar dicht bij haar te zijn. Daar genoot ze enorm van, ook al kreeg ik haar nog met grote moeite uit de auto en moest ik hulp inroepen van een sterk iemand.
Ik at ook vaak mee met haar, beneden in de eetzaal, en dan probeerde ik wat gesprekken te voeren met de mensen aan tafel. Op het laatst was ze bijzonder gevoelig voor stemmingen en of mensen wel aardig voor elkaar waren. Dat pikte te feilloos op. De laatste keer dat ik haar naar die eetzaal bracht, maar dat wist ik toen gelukkig niet. De schok van het is voorbij. Het mooie afscheid dat we met elkaar van haar namen, op een prachtige, zonnige septemberdag. Haar voor altijd te moeten laten gaan...en alleen achter te blijven...dat valt me zwaar. Mijn broers en zus hebben kinderen, gezinnen, partners; ik niet. Dat vind ik extra zwaar. Mijn moeder hield onvoorwaardelijk van mij. Ze was het liefste dat ik had.
Lies60
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-10-2023
17Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dag mevrouw,
Ik herken veel dingen in uw verhaal. Het is nu een paar maanden dat het liefste wat ik bezat er niet meer is: mijn moeder. Had een uitstekende band met haar en ben de laatste jaren mantelzorger geweest.Helaas heeft ze het laatste jaar in een verpleeghuis moeten doorbrengen hetgeen een ramp was.
sterkte voor u.
kees
Ik herken veel dingen in uw verhaal. Het is nu een paar maanden dat het liefste wat ik bezat er niet meer is: mijn moeder. Had een uitstekende band met haar en ben de laatste jaren mantelzorger geweest.Helaas heeft ze het laatste jaar in een verpleeghuis moeten doorbrengen hetgeen een ramp was.
sterkte voor u.
kees
kees
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken veel in je verhaal. Mijn lieve mama is op 1 januari 2021 gestorven na 7 maanden borstkanker te hebben gehad. Ze was wel al 90 jaar. Maar mentaal nog 100% gezond. Ik mis haar ook enorm en voel dezelfde leegte als jij. Alleen ben jij niet met je gevoelens van gemis.
Wij hadden ook een hechte band, mama was er altijd en hield onvoorwaardelijk van mij. Mijn man is een aantal jaren geleden verongelukt, heb geen kinderen. Mijn lieve moeder heeft mij ook hierbij enorm gesteund. Zonder haar had ik het verlies van mijn man niet aangekund. Maar sinds 3 maanden ben ik haar dus kwijt, de dierbaarste mens in mijn leven. Zij laat bij mij een groot verdriet en leegte achter, dat erger wordt met de tijd. Ik ga vaak naar het graf van onze ouders op het kerkhof en zet er bloemen. Ik weet ook niet hoe ik met dit gemis verder moet, lang wil ik in elk geval niet meer leven, ben intussen 65 j. Wat ik wel spijtig vind is dat contact met lotgenoten zo moeilijk is. Ik kom uit België.
Wij hadden ook een hechte band, mama was er altijd en hield onvoorwaardelijk van mij. Mijn man is een aantal jaren geleden verongelukt, heb geen kinderen. Mijn lieve moeder heeft mij ook hierbij enorm gesteund. Zonder haar had ik het verlies van mijn man niet aangekund. Maar sinds 3 maanden ben ik haar dus kwijt, de dierbaarste mens in mijn leven. Zij laat bij mij een groot verdriet en leegte achter, dat erger wordt met de tijd. Ik ga vaak naar het graf van onze ouders op het kerkhof en zet er bloemen. Ik weet ook niet hoe ik met dit gemis verder moet, lang wil ik in elk geval niet meer leven, ben intussen 65 j. Wat ik wel spijtig vind is dat contact met lotgenoten zo moeilijk is. Ik kom uit België.
Rita L.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken je herhaal heel erg. Het doet bij mij ook erg pijn. Ik ben benieuwd hoe het nu met je is.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken je verhaal heel erg. Het is goed beschreven en ik leef met je mee. Ik ben benieuwd hoe het nu met je is.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo ik herken u verhaal mevrouw over het verlies van u moeder.Mijn mama waar ik zielsveel van hield is op 4 juni gestorven in het bijzijn van ons.Paletieve sedatie haar lichaam was op, bij al haar klachten die ze al had vond ze het mooi zo mijn mama.we hadden nog regelmatig hele fijne gesprekken samen over van alles en nog wat.94 jaar is ze geworden onze lieverd en wat mis ik haar,hoewel mijn mama altijd enorm inzat over als ze er zelf niet meer zou zijn,ik daarvan dan helemaal van van de rel zou zijn.Natuurlijk heb ik verdriet en ik huil dat ik haar zo mis.Maar van binnen lijkt het alsof ik verdoofd ben,en dat ik het verdriet niet kan accepteren,vreemd genoeg.Zelf voel ik me daar ook schuldig over.Gelukkig heb ik je sinds het corona dagelijks verzorgd tot 4 juni alles hebben we samen gedaan met mijn zus.Je verzorgd toen je overleden was en je lag thuis opgebaard ook dat vonden we fijn.Je crematie wilde je in besloten kring en gelukkig alles wat je gewenst hebt hebben we na gestreefd.Ik hoop dat je heel gelukkig bent liefste Mama
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken me helemaal in uw verhaal. Mijn moeder is overleden in maart 2020 op mijn verjaardag aan COVID-19. Ik deed ook heel veel met en voor haar. Ik heb geen kinderen dus alle tijd om het leven voor haar zo leuk en gemakkelijk mogelijk te maken. Ik heb een partner, maar nu mijn moeder er niet meer is, is er een leegte ontstaan. Ik mis haar enorm. Men zegt, tijd heelt alle wonden. Echter deze is zo diep 😢
Ik heb mijn moeder verzorgd toen ze COVID kreeg. Toen ze overleden was, wilde/ durfde niemand in de buurt van mij en mijn vriend te komen, want wij waren ‘ besmet’ . Geen knuffel, geen bezoek.... dat is bij alle ellende nog eens heel triest. Daar heb ik nu nog last van.
Ik wens u heel veel sterkte met het verlies van uw liefste moeder. Ik snap precies hoe u zich voelt. Veel liefs ❤️
Ik heb mijn moeder verzorgd toen ze COVID kreeg. Toen ze overleden was, wilde/ durfde niemand in de buurt van mij en mijn vriend te komen, want wij waren ‘ besmet’ . Geen knuffel, geen bezoek.... dat is bij alle ellende nog eens heel triest. Daar heb ik nu nog last van.
Ik wens u heel veel sterkte met het verlies van uw liefste moeder. Ik snap precies hoe u zich voelt. Veel liefs ❤️
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp je helemaal. Ik heb ook geen partner. Mijn moeder is mijn alles en is ook zwaar ziek. Ben zo bang om haar te verliezen.... Heel veel sterkte! Liefs
Sandra
> 2 jaar geleden
Reactie:
op zich een mooi verhaal dat je nog zo van haar houdt en haar mist. bevestigt de sterke band. kun je niet proberen om de mooie ervaringen de doorslag te laten geven. ik heb mijn moeder onlangs verloren en mis haar ook intens. ik probeer dat op te heffen door bewust na te denken welke voordelen er voor haar aan zitten. ze was op en moe en wilde niet meer. nu kan ze rusten en hoeft ze nooit meer. voelt fijn. maar ja .... stiekem probeert dat verdriet dan weer terug te komen. moeilijk
edwin
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik lees net je bericht, ik typte in oo internet: mama ik mis je, en las dit bericht. Het heeft me diep geraakt. Mijn moeder stierf in 2020, ik mis haar iedere dag. Het lezen van je bericht is troostend, ik voel met je mee en wil je heel veel sterkte wensen. Gr. Jacqueline
Jacqueline
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is prachtig. Liefdevol wat u schrijft. De akelige gedachte aan de gestorvene in het graf kent iedereen die dat heeft meegemaakt wel, denk ik. Maar het is mooi dat uw moeder dat wilde. Het is mooi om aan de kringloop van het leven mee te doen. Ook dat u een plekje hebt om naar terug te gaan, het monumentje van uw moeder, haar graf. Mijn vriend is op zee uitgestrooid en dan mis je toch een plek om rituelen uit te voeren, bij stil te staan, een bloemetje te leggen en te kletsen bij zijn graf. En ook andere mensen erop te wijzen(met zijn graf) dat hij ooit heeft bestaan. Vergeet niet dat u door gaat met uw moeder in u. Ze heeft de wereld verrijkt met uw geboorte en de liefde die ze in u heeft gestopt!
18 maart 2022
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn mama is 5 maand geleden gestorven, ook aan een hartstilstand. zie verhaal 220. Ook ik heb niet veel van mijn zussen. Zij hebben hun leven met hun kdn, ik heb geen kdn. Dat valt zwaar, begrijp ik. Het beeld van mama dat begraven ligt, ook zij wilde begraven worden, heb ik soms ook. Mijn mama zei dat dat het lichaam is, is dood, maar haar ziel niet, zei ze. Ben ook mijn geloof kwijt, maar hopelijk komt dat terug. Ze zei ook dat ze er vrede mee had als ze zou vertrekken. Is een beetje een troost. Naar het einde toe dementeerde ze eveneens, maar had nog vele heldere momenten. Ik mis haar enorm omdat ook ik een hechte band had, zij was mijn toeverlaat, mijn alles. Troost je met de gedachte dat je er veel was voor haar. Ik had er meer willen zijn dan maar 2 x per week. Had ik het geweten! Dan had ik meer gedaan pff. Ik probeer haar te tekenen, over haar te schrijven, iets doen hé... Het blijft moeilijk. Vond jij al een manier om er een beetje over te geraken? Veel moed nog.
Line
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heb een maand geleden mijn moeder verloten. Ze zat al 6 jaar in een tehuis en was dementerend. Ging na de corona niet meer 2 of 3 keer per week op bezoek. Ze was hard achteruit gegaan. Ook bijna blind en daardoor meermaals gevallen. De laatste week aan de pomp met morfine en midazolan gelegen, tot haar hart er uiteindelijk mee ophield....en tja die week heb ik veel spijt van. Dag en nacht gewaakt, maar begrijp niet dat ze door uitdroging moest lijden....1 dag en dan een verlossende injectie was toch menselijker geweest.
Ben er nog kwaad en verdrietig door. Voel mij ook schuldig dat ik het zo heb toegelaten.
Ben er nog kwaad en verdrietig door. Voel mij ook schuldig dat ik het zo heb toegelaten.
Evelyn
23-06-2022
Reactie:
Wat een mooi verhaal, ik herken er veel in, ook al is t al even geleden.
Ik was net enorm verdrietig om het overlijden van mijn moeder enkele maanden geleden. Ze was eind zestig.
Ik was ook de oudste en we deden en deelden ook veel samen. Ik herken ook wat je zegt dat je moeder onvoorwaardelijk van jou hield, maar dat is dan weg. Dat deed mijn moeder ook zeker en dat is een groot gemis.
Ik heb ook geen kinderen en vooral op zondagavonden heb ik het zwaar (wat nu is) Dan belde we meestal even, hoe was je weekend? Ze was erg lief en meelevend. Ik mis mijn moeder zo erg op dit soort momenten en juist zij was zo goed in troosten, dat is moeilijk. Rust zacht mama.
Ik was net enorm verdrietig om het overlijden van mijn moeder enkele maanden geleden. Ze was eind zestig.
Ik was ook de oudste en we deden en deelden ook veel samen. Ik herken ook wat je zegt dat je moeder onvoorwaardelijk van jou hield, maar dat is dan weg. Dat deed mijn moeder ook zeker en dat is een groot gemis.
Ik heb ook geen kinderen en vooral op zondagavonden heb ik het zwaar (wat nu is) Dan belde we meestal even, hoe was je weekend? Ze was erg lief en meelevend. Ik mis mijn moeder zo erg op dit soort momenten en juist zij was zo goed in troosten, dat is moeilijk. Rust zacht mama.
Anoniem
07-08-2022
Reactie:
Wat herkenbaar, ik had het zelf kunnen schrijven. Terwijl ik je verhaal lees voel ik het verdriet en het gemis in elke cel in mijn ziel en lichaam en word ik zo verdrietig en kan niet anders dan even heel erg huilen.
Het is een gemis, zo intens wat nooit meer weg gaat. Het verdwijnt gelukkig ook regelmatig wat naar de achtergrond door de waan van de dag, maar het kan op elk moment weer op zijn hevigst bij me binnen komen en dan mis ik haar zo intens als een klein meisje die haar moeder mist.
Het is een gemis, zo intens wat nooit meer weg gaat. Het verdwijnt gelukkig ook regelmatig wat naar de achtergrond door de waan van de dag, maar het kan op elk moment weer op zijn hevigst bij me binnen komen en dan mis ik haar zo intens als een klein meisje die haar moeder mist.
Karin
10-08-2022
Reactie:
Herkenbaar.
Ik kan het soms ook niet geloven, dat mijn moeder er niet meer is. We hadden zo'n sterke band met haar. Haar dochters helemaal. Het doet me pijn dat ze vorig jaar was gevallen, haar heup had gebroken en geopereerd moest worden. Ze kwam wel uit narcose, maar is dezelfde nacht toch overleden. Ze was 87, maar wilde zooo graag nog leven. Ze was mentaal zo goed en woonde nog zelfstandig.
Ik heb er verdriet van dat ik niet bewust samen afscheid heb kunnen nemen. Ik kwam te laat om haar nog te spreken. Ze stierf wel in mijn nabijheid. De artsen en verpleegkundigen gingen heel rationeel en nuchter er mee om. Ze herinnerden niet eens meer wat haar laatste woorden waren. En het doet pijn omdat ik denk dat mijn moeder niet beseft had dat ze ging sterven.
Ik kan het soms ook niet geloven, dat mijn moeder er niet meer is. We hadden zo'n sterke band met haar. Haar dochters helemaal. Het doet me pijn dat ze vorig jaar was gevallen, haar heup had gebroken en geopereerd moest worden. Ze kwam wel uit narcose, maar is dezelfde nacht toch overleden. Ze was 87, maar wilde zooo graag nog leven. Ze was mentaal zo goed en woonde nog zelfstandig.
Ik heb er verdriet van dat ik niet bewust samen afscheid heb kunnen nemen. Ik kwam te laat om haar nog te spreken. Ze stierf wel in mijn nabijheid. De artsen en verpleegkundigen gingen heel rationeel en nuchter er mee om. Ze herinnerden niet eens meer wat haar laatste woorden waren. En het doet pijn omdat ik denk dat mijn moeder niet beseft had dat ze ging sterven.
Brenda
17-03-2023
Reactie:
Ik herken uw verdriet en uw verhaal. Zit nog midden in een fase waarin mijn ouder dementie heeft maar het is allemaal heel herkenbaar.ik ben enig kind en valt me allemaal best zwaar.
Sjoerd
09-10-2023
Reactie:
Mijn moeder overleed 2 maanden geleden. Ik ben alleenstaand en heb geen kinderen. Ik mis haar enorm en moet echt mijn best doen om niet in een depressie te belanden. Mijn vader leeft nog. Met hem is de band bijkans nog beter. Ik vrees de dag dat hij er niet meer is. Dan ben ik echt alleen. Mijn zus en broer rouwen heel anders en heb weinig steun aan
Anoniem
21-10-2023
Aandachtspunten om preventief de kleine bloedvaten te beschermen? (Verhaal 452)
Dag een familielid van mij heeft de diagnose kanker en trombotysche microangiopathie
Een gevaarlijke combinatie waar de vaten broos kunnen worden en er bijv
Infarcten kunnen ontstaan.
Zijn er lotgenoten met persoonlijke ervaringen, bijv.behandelingen en of aandachtspunten om preventief de kleine bloedvaten zoveel als kan te beschermen? Groet en gr
Maria
Een gevaarlijke combinatie waar de vaten broos kunnen worden en er bijv
Infarcten kunnen ontstaan.
Zijn er lotgenoten met persoonlijke ervaringen, bijv.behandelingen en of aandachtspunten om preventief de kleine bloedvaten zoveel als kan te beschermen? Groet en gr
Maria
Maria
17-10-2023
Toon reacties Verberg reacties
Angst voor begrafenis, maar wel suicidepoging (Verhaal 451)
Hoe kan het dat mijn schoonzus angst heeft voor een begrafenis, die ontwiijkt ze allemaal, maar toch vele suicide pogingen heeft gedaam
Sunny
14-10-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ik voel me als een vulkaan die ieder moment kan uitbarsten (Verhaal 448)
Mijn zoon is op 13 augustus overleden hij was 34 jaar
Hartstilstand. De GGD arts zei het positieve is geen drugs gevonden met het test vreedzaam in slaap gevallen . Ik mis hem ontzettend 😭😭😭 ik weet niet hoe ik verder moet . Weet iemand een lotgenotengroep in Zwolle of omgeving en/ of een psycholoog om tijdens het rouwen begeleiding te krijgen ?
Ik voel me als een vulkaan die ieder moment kan uitbarsten
Bedankt voor jullie reactie
Hartstilstand. De GGD arts zei het positieve is geen drugs gevonden met het test vreedzaam in slaap gevallen . Ik mis hem ontzettend 😭😭😭 ik weet niet hoe ik verder moet . Weet iemand een lotgenotengroep in Zwolle of omgeving en/ of een psycholoog om tijdens het rouwen begeleiding te krijgen ?
Ik voel me als een vulkaan die ieder moment kan uitbarsten
Bedankt voor jullie reactie
Rosanna
07-10-2023
laatste reactie: 11-10-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Rosanna, maak een afspraak met je huisarts. Die kan je verder helpen. Sterkte. Ik ben mijn moeder verloren
Nicolet
11-10-2023
Wil je ook je hart luchten?
Binnen 4 jaar ben ik allebei mijn ouders verloren (Verhaal 446)
Binnen 4 jaar ben ik allebei mijn ouders verloren. Mijn vader door zelfdoding, zo onverwachts, 3 weken geleden mijn moeder door kanker. We wisten het niet, ze werd in een keer heel ziek en een paar uur later was ze er niet meer. Allebei maar 64 jaar geworden. Veel te jong. Het is niet te bevatten. Ik voel zo'n leegte nu en zoveel verdriet. Zoveel pijn van binnen en het is zo ongelooflijk moeilijk om te bedenken hoe je het leven verder moet gaan oppakken en invullen.
Anoniem
03-10-2023
laatste reactie: 11-10-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel herkenbaar weet ook niet hoe ik verder moet ik was altijd met mijn moeder weg alles deden we samen nu is dat over hoe nu verder heel veel sterkte
Anoniem
10-10-2023
Reactie:
Mijn moeder overleed op 23 augustus. Ondanks dat ze 79 was en middelmatig dementerend doet het ontzettend pijn. Ik ben moe, neerslachtig. Aangezien ik een psychische kwetsbaarheid heb moet ik nu enorm oppassen. Mijn tips praat erover met mensen die je vertrouwd. Doe het rustig aan en laat je eventueel doorverwijzen naar een psycholoog.
Anoniem
11-10-2023
Aan een ongeneselijke ziekte overleden (Verhaal 450)
Mijn lieve moeder is aan een ongeneselijke ziekte overleden ik vind het heel moeilijk om het nog te bevatten weet niet echt hoe ik er mee om moet gaan ze was 69 jaar
Aafke
10-10-2023
Toon reacties Verberg reacties
Voel me vreselijk verlaten (Verhaal 449)
voel me vreselijk verlaten iedereen probeert lief te zijn en ik denk dat het medelijden is en sluit ik me weer af omdat ik dat niet wil.
Heb jaren met en zieke man gezeten ,is dertien jaar geleden overleden heb toen hele tijd alles op een zij gezet en deed alleen maar jasten en drinken. Na paar jaar kwam ik tot bezinning en leerde ik een nieuwe man kennen was verlieft op hem en ging van hem houden maar het liep verkeerd hij werd steeds dwingender en kon mezelf niet meer , resultaat na de nodige jaren vechten om de relatie goed
te krijgen is alles beëindigt met veel verdriet en onmacht heb er nog heel veel last van ondanks dat ik ook voor hulp ben geweest . Ben van naturen positief mens dus snap mezelf niet dat ik daar nog zo mee bezig ben .
Heb jaren met en zieke man gezeten ,is dertien jaar geleden overleden heb toen hele tijd alles op een zij gezet en deed alleen maar jasten en drinken. Na paar jaar kwam ik tot bezinning en leerde ik een nieuwe man kennen was verlieft op hem en ging van hem houden maar het liep verkeerd hij werd steeds dwingender en kon mezelf niet meer , resultaat na de nodige jaren vechten om de relatie goed
te krijgen is alles beëindigt met veel verdriet en onmacht heb er nog heel veel last van ondanks dat ik ook voor hulp ben geweest . Ben van naturen positief mens dus snap mezelf niet dat ik daar nog zo mee bezig ben .
Anna
08-10-2023
Toon reacties Verberg reacties
De begeleiding na euthanasie voor na bestaande (Verhaal 161)
Mijn zus heeft op 8 oktober 2020 euthanasie gepleegd na een leven lang geestelijk ziek te zijn,omdat we een heel zware jeugd te hebben gehad.
Ik heb haar tot het laatste toe gesteund en achter haar gestaan.
Alleen kan ik het niet verwerken de begeleiding na euthanasie voor na bestaande is slecht het staat op mijn netvlies gebrand.
Ik heb haar tot het laatste toe gesteund en achter haar gestaan.
Alleen kan ik het niet verwerken de begeleiding na euthanasie voor na bestaande is slecht het staat op mijn netvlies gebrand.
Elly
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 03-10-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Als de euthanasie nog op je netvlies gebrand staat ga dan naar huisarts en vraag doorverwijzing naar EMDR. Wordt vergoed vanuit de basis GGZ.
De euthanasie van nijn man (59) is 3 maanden geleden en ik kreeg die beelden na maanden nog niet weg. EMDR helpt je dit te verwerken.
Google maar eens op EMDR voor een uitleg
Groet Kristine
De euthanasie van nijn man (59) is 3 maanden geleden en ik kreeg die beelden na maanden nog niet weg. EMDR helpt je dit te verwerken.
Google maar eens op EMDR voor een uitleg
Groet Kristine
Kristine
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat erg voor jullie, Elly en Kristine. Ook ik heb een nare ervaring met euthanasie, maar heb hierover nooit soortgelijke informatie kunnen vinden op het internet. Jullie beider verhaal is het eerste wat ik in 12 jaar aantref. Ik ben diep geraakt, konden we maar samen een kopje koffie drinken en praten. Veel liefs
Caroline
06-01-2023
Reactie:
Ik herken mij ook in dit verhaal.
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.
Henk
27-04-2023
Reactie:
Correctie hierboven, verhaal 61 moet verhaal 62 zijn
Henk
27-04-2023
Reactie:
ik herken me niet in jullie verhalen, ik heb de euthanasie van een hele goede vriendin van dichtbij meegemaakt en ben bij haar gebleven tot ze overleden was, ze is zo vredig en vol overgave gestorven, er kwam gewoon een rust over haar gezicht. Ze was ernstig ziek en wou echt niet meer leven, ik had niet gedacht dat het zo mooi kon zijn
jo
03-10-2023
Wees zijn en geen broers/zussen hebben (Verhaal 428)
17 aug jl is mijn vader overleden....hij was 78 jaar....
1 okt 2018 is mijn moeder overleden zij was 67.
Ik heb geen broers/zussen.
Heb wel een partner en 2 zoons uit een eerder huwelijk.
Zou het heel fijn vinden om iemand te leren kennen die zich hierin herkent zodat je elkaar begrijpt.
Vooral het wees zijn en geen broers/zussen hebben.
1 okt 2018 is mijn moeder overleden zij was 67.
Ik heb geen broers/zussen.
Heb wel een partner en 2 zoons uit een eerder huwelijk.
Zou het heel fijn vinden om iemand te leren kennen die zich hierin herkent zodat je elkaar begrijpt.
Vooral het wees zijn en geen broers/zussen hebben.
Nicole
05-09-2023
laatste reactie: 02-10-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn mama is vrijdag overleden. Ik ben 57 zij was 77. Ik heb ook geen broers of zussen. En 1 zoon. Mijn vader leeft nog wel maar ben nu zo bang hem ook te verliezen. Ik word momenteel gek van verdriet. Je mag me altijd contacten via
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
Corina
25-09-2023
Reactie:
Ik herken je verhaal, mijn beide ouders zijn binnen 7 maanden na elkaar overleden .
Ik heb ook geen broers en zussen.
Naast het verdriet voel je je ook erg eenzaam.
Ik wens je heel veel sterkte!
Ik heb ook geen broers en zussen.
Naast het verdriet voel je je ook erg eenzaam.
Ik wens je heel veel sterkte!
Marit
01-10-2023
Reactie:
Heel herkenbaar. Mijn vader is afgelopen jaar overleden en mijn moeder ook in 2018. Geen broers of zussen. Wel een man en kinderen, maar ik voel me ook eenzaam. Geen onvoorwaardelijke liefde en steun, geen herinneringen meer kunnen ophalen, geen ‘familie’ op de dagen die iedereen wel met familie viert. Naast het verdriet om het verlies moet je ook een nieuw evenwicht vinden. En dat is soms ontzettend eenzaam.
Babs
02-10-2023
Wil je ook je hart luchten?
Ik weet niet hoe ik verder moet (Verhaal 444)
Mijn man overleed afgelopen juli . Hij geeft nog tweeënhalve week geleefd nadat we de diagnose longkanker kregen. Het was een heftige emotionele tijd. We zijn 42 jaar samen geweest. Ik weet niet hoe ik verder moet. Ben zo verschrikkelijk verdrietig en eenzaam. Ik heb geen kinderen of andere familie. Ik heb zo'n verdriet. Als iemand dit lees en in hof van Twente woont dan kunnen we misschien eens samen gaan wandelen of praten over ons verdriet. Lotgenoten
Ria
01-10-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ben er zo kapot van...weet gewoon niet hoe verder (Verhaal 437)
Mijn man is overleden 30 juni jl. na een diagnose die een week ervoor gesteld was, een zeer agressieve vorm van kanker maar welke soort hebben we nooit geweten want de onderzoeken heeft hij niet gehaald. Wel had hij meer dan 20 uitzaaiingen erdoor op de lever, verder werd zijn bloed afgebroken door een zeldzame vorm van microangiopathie en daarbij hemolytische anemie...hij had geen schijn van kans. We waren net 6 dagen terug in ons eigen huis na iets meer dan een jaar in een wisselwoning te hebben gezeten. De avond van de uitslag op de spoed....we hebben slecht nieuws, u heeft hooguit nog een paar weken...het werd er maar 1. Je gaat naar de dokter omdat je denkt longontsteking te hebben en vervolgens komt dit er per toeval achterweg...gezien op de scan van de longen........
Ik kan het gewoon nog steeds niet bevatten, merk wel dat nu de klap echt begint te komen...hij was mijn maatje, mijn alles....ik moet door voor de kinderen, die hebben beiden een vorm van autisme, wel volwassen maar qua leeftijdsontwikkeling jonger. Het leven zonder hem is zo leeg........ben er zo kapot van...weet gewoon niet hoe verder
Ik kan het gewoon nog steeds niet bevatten, merk wel dat nu de klap echt begint te komen...hij was mijn maatje, mijn alles....ik moet door voor de kinderen, die hebben beiden een vorm van autisme, wel volwassen maar qua leeftijdsontwikkeling jonger. Het leven zonder hem is zo leeg........ben er zo kapot van...weet gewoon niet hoe verder
Cora
18-09-2023
laatste reactie: 01-10-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat vreselijk voor jullie, gecondoleerd
Ik begrijp wat je bedoeld met de klap, die komt nu pas.
Ik vind het goed en knap van je dat je je verhaal deelt, en hopelijk krijg je dan ook de steun door te weten dat je niet alleen bent.
Dat er meer mensen zijn die weten hoe jij je nu voelt, en dat je daar kracht uit kunt halen.
Ik hoop dat je genoeg hulp krijgt, en een hele grote tip: vraag hulp, om met iemand te praten. Wat anderen ook zeggen: je kunt het echt niet alleen
Veel sterkte en kracht 🤍
Ik begrijp wat je bedoeld met de klap, die komt nu pas.
Ik vind het goed en knap van je dat je je verhaal deelt, en hopelijk krijg je dan ook de steun door te weten dat je niet alleen bent.
Dat er meer mensen zijn die weten hoe jij je nu voelt, en dat je daar kracht uit kunt halen.
Ik hoop dat je genoeg hulp krijgt, en een hele grote tip: vraag hulp, om met iemand te praten. Wat anderen ook zeggen: je kunt het echt niet alleen
Veel sterkte en kracht 🤍
Francisca
18-09-2023
Reactie:
Hoi. Ik ben degene van verhaal 430.
Wij hebben ook 1 zoon met een beperking.
Hij zit nu in een kliniek
Ik weet ook niet hoe ik in hemelsnaam alleen verder moet. Kan je alleen maar sterkte wensen en zeggen dat ik echt begrijp hoe je je voelt.
Wij hebben ook 1 zoon met een beperking.
Hij zit nu in een kliniek
Ik weet ook niet hoe ik in hemelsnaam alleen verder moet. Kan je alleen maar sterkte wensen en zeggen dat ik echt begrijp hoe je je voelt.
Ronald
19-09-2023
Reactie:
Imijn man is afgelopen juli overleden. Binnen tweeënhalve week. Ik ben kapot van verdriet en voel mij heel eenzaam. Ik heb geen kinderen of broers of zussen. Weinig mensen om mij heen. We zijn 42 jaar samen geweest en deden alles samen. Ik weet echt niet hoe ik verder moet. Heb zo'n verdriet. Vooral de zondagen zijn zo eenzaam.
Ria
01-10-2023
En dan ben je wees (Verhaal 285)
Ik loop tegen mezelf aan. Hoe ik ook probeer mijzelf bij elkaar te rapen, de balletjes in de lucht te houden, ik smak om de zoveel tijd weer eens tegen die muur.
Toen ik 16 was, verloor ik mijn mama. Ze was mijn beste vriendin en rots in de branding. Op een periode van één jaar is ze door baarmoederkanker afgetakeld naar een schim van zichzelf, gedrogeerd onder morfine. Net geen 49 jaar geworden en haar hele leven in teken van anderen geleefd. Dik oneerlijk voor haar, maar ook voor ons. Het heeft een flinke kras achtergelaten op onze ziel.
De band met mijn vader was toen niet zo super, maar in de jaren erna zijn we dichter bij mekaar gegroeid. Ik was mijn moeder kwijt, maar had mijn vader teruggevonden.
In 2020, 10 jaar na het verlies van mijn moeder, kreeg mijn vader de diagnose van dikkedarmkanker. Het ging behandelbaar zijn, we moesten niet uitgaan van het ergste, ... je kent het wel. De zaken die mensen zeggen om zogezegd te troosten. Mensen die kanker niet van dichtbij hebben meegemaakt, kunnen niet beseffen wat een behandeling met een persoon doet en wat voor aanslag het vormt op het fysieke en het mentale.
Behandelingen opgestart, zware darmoperatie ondergaan, stoma geplaatst. De hele reutemeteut. En ja, we krijgen kortstondig in de lente van 2021 het nieuws dat hij kankervrij verklaard is. Hoera, we mogen weer ademen, genieten!
Voor mij was het genieten van een tijd met hem van korte duur, want in juli 2021 beviel ik van mijn eerste dochter. Normaal een tijd van roze wolkjes. Realiteit was veel babygehuil, onmacht, borstvoedingsfrustratie, uitputting, ... Allemaal niet zo vreemd, maar slopend. Te meer omdat begin september 2021 bij het wegnemen van de stoma van mijn vader, opnieuw kankercellen gevonden werden in het buikvlies.
Uitzaaiing in het buikvlies, dokter google geeft een levensverwachting van 1 jaar. Maar het ging weer behandelbaar zijn, we moesten weer niet uitgaan van het ergste, ... Het heeft exact één jaar geduurd. Eind augustus 2022 is hij overleden.
Geprobeerd zo veel als mogelijk bij hem te zijn, iets te kunnen betekenen, de band met de kleindochter zo veel als mogelijk nog op te kunnen bouwen, ook al was zij een huilbaby tot 7 maanden. Zeker de laatste weken van zijn leven was het schipperen tussen werk, gezin en zorg.
Hij heeft gevochten tot het einde, wou leven, wou zijn kleinkinderen zien opgroeien, maar heeft toch uiteindelijk zelf de keuze moeten maken voor euthanasie.
Zelfs zijn euthanasie was een strijd. Zijn PAC zat blijkbaar verstopt bij het toedienen van de medicatie, zoeken naar aders was een zware bevalling. Kortom, in plaats van 3 minuten, heeft zijn doodsstrijd een uur geduurd. In plaats van in coma zachtjes weg te glijden, was hij er van bewust tot de laatste seconde. Die laatste happen naar lucht met zijn ogen wagenwijd open...
En nu ben ik wees. Geen moeder, geen vader. Ik ben nog net geen 29 jaar.
We zijn 9 weken verder en ik daver op mijn grondvesten. Ik zit gevangen in mijn eigen huid. Ik probeer terug te werken, te zorgen voor mijn gezin, te zorgen voor zijn achtergebleven partner, ...
Maar telkens er één bal omhoog gaat, valt de andere weer op de grond.
Erkenning voor het verdriet en de uitputting dat zich afgelopen jaren opgestapeld heeft, vind ik bijzonder weinig in mijn omgeving. Begrip dat dit ook weer de oude wonden openrijt van het verlies van mijn moeder, is ook ver zoek. Je hoort dan de standaard antwoorden: "tijd heelt de wonden", "de scherpe randen gaan ervan af", "het is een proces", "binnenkort heb je het een plaatsje kunnen geven", "het komt allemaal goed". Kortom: je moet doorgaan, want zo hoort het.
Ik wil geen medelijden, maar gewoon erkenning van mijn verdriet dat ik nu beleef. Gewoon begrip dat het weer eens minder gaat, dat het weer eens wat minder productief is.
Ja het wordt weer beter, ja tijd verzacht het verlies. Maar daar ben ik nu vandaag de dag vet mee.
Toen ik 16 was, verloor ik mijn mama. Ze was mijn beste vriendin en rots in de branding. Op een periode van één jaar is ze door baarmoederkanker afgetakeld naar een schim van zichzelf, gedrogeerd onder morfine. Net geen 49 jaar geworden en haar hele leven in teken van anderen geleefd. Dik oneerlijk voor haar, maar ook voor ons. Het heeft een flinke kras achtergelaten op onze ziel.
De band met mijn vader was toen niet zo super, maar in de jaren erna zijn we dichter bij mekaar gegroeid. Ik was mijn moeder kwijt, maar had mijn vader teruggevonden.
In 2020, 10 jaar na het verlies van mijn moeder, kreeg mijn vader de diagnose van dikkedarmkanker. Het ging behandelbaar zijn, we moesten niet uitgaan van het ergste, ... je kent het wel. De zaken die mensen zeggen om zogezegd te troosten. Mensen die kanker niet van dichtbij hebben meegemaakt, kunnen niet beseffen wat een behandeling met een persoon doet en wat voor aanslag het vormt op het fysieke en het mentale.
Behandelingen opgestart, zware darmoperatie ondergaan, stoma geplaatst. De hele reutemeteut. En ja, we krijgen kortstondig in de lente van 2021 het nieuws dat hij kankervrij verklaard is. Hoera, we mogen weer ademen, genieten!
Voor mij was het genieten van een tijd met hem van korte duur, want in juli 2021 beviel ik van mijn eerste dochter. Normaal een tijd van roze wolkjes. Realiteit was veel babygehuil, onmacht, borstvoedingsfrustratie, uitputting, ... Allemaal niet zo vreemd, maar slopend. Te meer omdat begin september 2021 bij het wegnemen van de stoma van mijn vader, opnieuw kankercellen gevonden werden in het buikvlies.
Uitzaaiing in het buikvlies, dokter google geeft een levensverwachting van 1 jaar. Maar het ging weer behandelbaar zijn, we moesten weer niet uitgaan van het ergste, ... Het heeft exact één jaar geduurd. Eind augustus 2022 is hij overleden.
Geprobeerd zo veel als mogelijk bij hem te zijn, iets te kunnen betekenen, de band met de kleindochter zo veel als mogelijk nog op te kunnen bouwen, ook al was zij een huilbaby tot 7 maanden. Zeker de laatste weken van zijn leven was het schipperen tussen werk, gezin en zorg.
Hij heeft gevochten tot het einde, wou leven, wou zijn kleinkinderen zien opgroeien, maar heeft toch uiteindelijk zelf de keuze moeten maken voor euthanasie.
Zelfs zijn euthanasie was een strijd. Zijn PAC zat blijkbaar verstopt bij het toedienen van de medicatie, zoeken naar aders was een zware bevalling. Kortom, in plaats van 3 minuten, heeft zijn doodsstrijd een uur geduurd. In plaats van in coma zachtjes weg te glijden, was hij er van bewust tot de laatste seconde. Die laatste happen naar lucht met zijn ogen wagenwijd open...
En nu ben ik wees. Geen moeder, geen vader. Ik ben nog net geen 29 jaar.
We zijn 9 weken verder en ik daver op mijn grondvesten. Ik zit gevangen in mijn eigen huid. Ik probeer terug te werken, te zorgen voor mijn gezin, te zorgen voor zijn achtergebleven partner, ...
Maar telkens er één bal omhoog gaat, valt de andere weer op de grond.
Erkenning voor het verdriet en de uitputting dat zich afgelopen jaren opgestapeld heeft, vind ik bijzonder weinig in mijn omgeving. Begrip dat dit ook weer de oude wonden openrijt van het verlies van mijn moeder, is ook ver zoek. Je hoort dan de standaard antwoorden: "tijd heelt de wonden", "de scherpe randen gaan ervan af", "het is een proces", "binnenkort heb je het een plaatsje kunnen geven", "het komt allemaal goed". Kortom: je moet doorgaan, want zo hoort het.
Ik wil geen medelijden, maar gewoon erkenning van mijn verdriet dat ik nu beleef. Gewoon begrip dat het weer eens minder gaat, dat het weer eens wat minder productief is.
Ja het wordt weer beter, ja tijd verzacht het verlies. Maar daar ben ik nu vandaag de dag vet mee.
Anoniem
27-10-2022
laatste reactie: 28-09-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Om de zoveel tijd komt het gevoel waarmee ik bovenstaande post heb geschreven, terug omhoog. Ik wil het weer even van me afschrijven.
We zijn bijna 7 maanden verder na het overlijden van mijn vader. Het gevoel is niet meer zo intens als eerst, maar het is nog met flinke ups en downs.
Deze week overheerst weer een down, en dat zal niet beteren met de verjaardagsherdenking die er aan zit te komen in april.
Momenteel is nog niet alles van het nalatenschap rond (één bank in particular is echt volledig imbeciel), en dat weegt wel door aangezien ik de enige ben van de erfgenamen die secuur genoeg is om de administratie af te handelen. Wou dat het afgehandeld was, dan is dat toch al één zorg minder.
Verder zit ik, noodgedwongen, in een situatie waarbij mijn broer en ik verantwoordelijk geworden zijn voor de analfabete/niet-zelfstandige partner van mijn papa. Dit zorgt voor extra druk in een al zo druk leven met fulltime werk en zorg voor een klein kind. Voor mijn kind heb ik heel graag gekozen, voor deze situatie met zijn partner niet. Volgens de psycholoog moet ik meer afstand nemen, maar hoe doe je dat als die persoon probeert op je te leunen en zegt dat ze je als haar kind beschouwt. Dit gevoel is helemaal niet wederzijds. Ik zit verwrongen tussen de laatste wens van mijn vader, de noden van mijn eigen gezin en mijn eigen welzijn...
Wat me vooral tegenvalt, is dat niemand maar dan ook echt niemand er een hol om geeft en gemeend vraagt hoe het gaat. Het is maar normaal dat ik terug functioneer als ervoor. Het valt me vooral tegen van mijn vrienden. Maar whatever, "smile and wave". Erg als je enkel bij iemand die je betaalt (de psych) jezelf mag en kan zijn.
Het is een worsteling om mezelf op de rit te houden en heb op dit moment zeer weinig levensvreugde. Daar kan ik zo kwaad en intens verdrietig van worden.
Voor de eventuele lezers, dit is voor mezelf een dagboek om bij te houden hoe het gaat. Ik hoop bij de volgende post wat positiever te zijn.
We zijn bijna 7 maanden verder na het overlijden van mijn vader. Het gevoel is niet meer zo intens als eerst, maar het is nog met flinke ups en downs.
Deze week overheerst weer een down, en dat zal niet beteren met de verjaardagsherdenking die er aan zit te komen in april.
Momenteel is nog niet alles van het nalatenschap rond (één bank in particular is echt volledig imbeciel), en dat weegt wel door aangezien ik de enige ben van de erfgenamen die secuur genoeg is om de administratie af te handelen. Wou dat het afgehandeld was, dan is dat toch al één zorg minder.
Verder zit ik, noodgedwongen, in een situatie waarbij mijn broer en ik verantwoordelijk geworden zijn voor de analfabete/niet-zelfstandige partner van mijn papa. Dit zorgt voor extra druk in een al zo druk leven met fulltime werk en zorg voor een klein kind. Voor mijn kind heb ik heel graag gekozen, voor deze situatie met zijn partner niet. Volgens de psycholoog moet ik meer afstand nemen, maar hoe doe je dat als die persoon probeert op je te leunen en zegt dat ze je als haar kind beschouwt. Dit gevoel is helemaal niet wederzijds. Ik zit verwrongen tussen de laatste wens van mijn vader, de noden van mijn eigen gezin en mijn eigen welzijn...
Wat me vooral tegenvalt, is dat niemand maar dan ook echt niemand er een hol om geeft en gemeend vraagt hoe het gaat. Het is maar normaal dat ik terug functioneer als ervoor. Het valt me vooral tegen van mijn vrienden. Maar whatever, "smile and wave". Erg als je enkel bij iemand die je betaalt (de psych) jezelf mag en kan zijn.
Het is een worsteling om mezelf op de rit te houden en heb op dit moment zeer weinig levensvreugde. Daar kan ik zo kwaad en intens verdrietig van worden.
Voor de eventuele lezers, dit is voor mezelf een dagboek om bij te houden hoe het gaat. Ik hoop bij de volgende post wat positiever te zijn.
Anoniem
21-03-2023
Reactie:
We zijn ondertussen 9 maanden verder en ik kan al wel zeggen dat het gevoel al niet meer zo extreem was als mijn laaste bericht van 2 maanden geleden.
De lichtpuntjes begin ik al meer terug te zien, maar de emoties komen nog in vlagen naar omhoog. De vlagen zijn echter wel korter en ik voel ze opkomen, dus kan al iets beter relativeren.
"Vandaag is een mindere dag, morgen zal het wel weer anders zijn".
Ondertussen al meer afstand kunnen nemen van de partner van mijn vader. Poetshulp geregeld en binnenkort zal ook familiehulp ingeschakeld worden zodat we daar niet meer zo vaak moeten komen. Ik ga nog maar om de week langs, bellen is wel wekelijks. Beetje kil, maar ik doe wat ik moet doen om mezelf terug op de rails te krijgen.
Het gevoel dat niemand er ook maar een hol om geeft, dat is er jammer genoeg wel nog altijd. Het is gewoon zo dat niemand eens vraagt hoe het oprecht gaat, en ik voel me niet gezien in mijn verlies/verdriet. Enige manier om er mee te dealen: gevoelens wegsteken in het openbaar, er niet met vrienden/collega's over praten, en in therapiesessies het potje laten uitlopen.
Ik merk dat ik korter ben, iets bitsiger, zeker naar collega's. Spijtig, maar ze houden ook geen rekening met mij. Ik hoop dat dit binnenkort terug betert.
Tot het volgende bericht.
De lichtpuntjes begin ik al meer terug te zien, maar de emoties komen nog in vlagen naar omhoog. De vlagen zijn echter wel korter en ik voel ze opkomen, dus kan al iets beter relativeren.
"Vandaag is een mindere dag, morgen zal het wel weer anders zijn".
Ondertussen al meer afstand kunnen nemen van de partner van mijn vader. Poetshulp geregeld en binnenkort zal ook familiehulp ingeschakeld worden zodat we daar niet meer zo vaak moeten komen. Ik ga nog maar om de week langs, bellen is wel wekelijks. Beetje kil, maar ik doe wat ik moet doen om mezelf terug op de rails te krijgen.
Het gevoel dat niemand er ook maar een hol om geeft, dat is er jammer genoeg wel nog altijd. Het is gewoon zo dat niemand eens vraagt hoe het oprecht gaat, en ik voel me niet gezien in mijn verlies/verdriet. Enige manier om er mee te dealen: gevoelens wegsteken in het openbaar, er niet met vrienden/collega's over praten, en in therapiesessies het potje laten uitlopen.
Ik merk dat ik korter ben, iets bitsiger, zeker naar collega's. Spijtig, maar ze houden ook geen rekening met mij. Ik hoop dat dit binnenkort terug betert.
Tot het volgende bericht.
Anoniem
25-05-2023
Reactie:
Ja heb ik ook sinds mijn mama een jaar geleden gestorven is
Anoniem
04-07-2023
Reactie:
Hoi,
Ik ben 21 jaar en mijn moeder is 2 weken geleden overleden aan baarmoederkanker in een half jaar tijd. Je verhaal is heel herkenbaar. Ik zit nog vol ongeloof. Ik ken ook niemand van mijn leeftijd met een gelijk verhaal dus het is heel fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Het is fijn te lezen dat het wat maanden beter een klein beetje beter met je gaat. Ik wens je al het goeds. Veel liefs <3
Ik ben 21 jaar en mijn moeder is 2 weken geleden overleden aan baarmoederkanker in een half jaar tijd. Je verhaal is heel herkenbaar. Ik zit nog vol ongeloof. Ik ken ook niemand van mijn leeftijd met een gelijk verhaal dus het is heel fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Het is fijn te lezen dat het wat maanden beter een klein beetje beter met je gaat. Ik wens je al het goeds. Veel liefs <3
Anoniem
12-08-2023
Reactie:
Bedankt aan de lezers die gereageerd hebben, jullie ook heel veel liefs en warmte gewenst in deze wirwar aan gevoelens na jullie verlies.
Ik ben intussen 1 jaar en een 1 maand verder. Ik kan momenteel zeggen dat ik eindelijk een soort van rust gevonden heb in de slingerbewegingen van rouw. Natuurlijk gaat niet elke dag goed en zijn er moeilijke, emotionele momenten. Maar ik merk dat er steeds meer ruimte in mijn hoofd is om nostalgisch naar herinneringen terug te kijken in plaats van deze met een zwaarte te beleven.
Het helpt natuurlijk ook dat de administratieve kant volledig afgerond is en dat we een soort van evenwicht gevonden hebben in de zorg van de overgebleven partner. Ook zijn alle "eerste keren" gepasseerd, wat de emotionele lading toch al wat afzwakt. Bij mij is er misschien ook eindelijk ruimte om eens te beginnen met spullen op te ruimen van mijn ouders, maar dat zullen we nog even bekijken hoe dat gaat lopen.
Het enige wat me de afgelopen tijd weer even onderuit gehaald heeft, is gekibbel in de familie dat misschien zal uitmonden in een rechtzaak. Jammer genoeg, als nazaten van mijn vader, worden wij gewoon mee betrokken zonder dat we hier überhaupt iets mee te maken willen hebben. We hebben nog niet genoeg shit meegemaakt zeker.
Van familie moet je het hebben zeker.
Tot een volgende keer.
Ik ben intussen 1 jaar en een 1 maand verder. Ik kan momenteel zeggen dat ik eindelijk een soort van rust gevonden heb in de slingerbewegingen van rouw. Natuurlijk gaat niet elke dag goed en zijn er moeilijke, emotionele momenten. Maar ik merk dat er steeds meer ruimte in mijn hoofd is om nostalgisch naar herinneringen terug te kijken in plaats van deze met een zwaarte te beleven.
Het helpt natuurlijk ook dat de administratieve kant volledig afgerond is en dat we een soort van evenwicht gevonden hebben in de zorg van de overgebleven partner. Ook zijn alle "eerste keren" gepasseerd, wat de emotionele lading toch al wat afzwakt. Bij mij is er misschien ook eindelijk ruimte om eens te beginnen met spullen op te ruimen van mijn ouders, maar dat zullen we nog even bekijken hoe dat gaat lopen.
Het enige wat me de afgelopen tijd weer even onderuit gehaald heeft, is gekibbel in de familie dat misschien zal uitmonden in een rechtzaak. Jammer genoeg, als nazaten van mijn vader, worden wij gewoon mee betrokken zonder dat we hier überhaupt iets mee te maken willen hebben. We hebben nog niet genoeg shit meegemaakt zeker.
Van familie moet je het hebben zeker.
Tot een volgende keer.
Anoniem
28-09-2023
Mijn moeder is plots overleden (Verhaal 438)
Mijn moeder is plots overleden. Zij was samen met mijn vader hun 43ste trouwdag aan het vieren. Door een avondje uit eten te gaan en naar de bioscoop. Zij is na de film. Van een trap in de bioscoop gevallen. Heeft een draai gemaakt en is verkeerd op haar hoofd terecht gekomen. Ik kan het niet geloven. Onze lieve moeder. En de pijn die mijn vader heeft, hij heeft het zien gebeuren. En voelt zich schuldig. Ook al kan hij er helemaal niks aan doen. We kunnen het niet accepteren.. Zij is zo een sterk persoon altijd geweest. Het voelt heel nep dat ik dit verhaal typ.. ik had het leven al niet heel hoog zitten. Omdat ik weet dat er zoveel erge dingen gebeuren. Die enorm veel pijn doen. En nu helemaal.. niet om zielig te doen.. maar ik had liever gehad dat ik was gevallen.. Zij deed zoveel met mijn neefje en nichtje het was hun beste oma. En het doet zoveel zeer. Het leven is nep.. zo voelt het nu.. en als ik anderen hun verhalen lees.. denk ik jeehtje wat erg allemaal. Heel veel sterkte iedereen. ♡mama ik hou van jou je bent bij ons.
Elsalods
21-09-2023
laatste reactie: 28-09-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat ontzettend verdrietig. Mijn moeder is vrijdag overleden. We waren met z'n 3tjes, vader, moeder en ik op vakantie. We moeten nu nog naar Nederland, ook het lichaam van mijn moeder. Ik ben kapot. Ik weet werkelijk niet hoe ik hier ooit overheen moet komen. Wordt gek van binnen. Wil haar kunnen knuffelen , zeggen dat ik zoveel van haar hou. Maar ze is weg.
Corina
25-09-2023
Reactie:
Mijn mama is op 6 september onverwacht overleden, ze zat dood in haar auto op de parking van een warenhuis, iets aan haar hart gekregen waarschijnlijk door de warmte. Ik ben er kapot van, heel mijn wereld is ingestort. Ik had ze de dag voordien nog gezien. Hartproblemen had ze niet. Ik zit met zoveel vragen, zoveel verdriet. Tijd om te rouwen is er niet want je moet vanalles regelen. En ik wil mijn papa bijstaan want die is verloren, mijn ouders waren altijd samen, deden alles samen, waren heel actief ook.
Cathy
27-09-2023
Reactie:
Lieve Elsalods, wat heftig …
Het is vreselijk dat je dit moet meemaken, net als je vader.
Ik wil een groepsapp oprichten voor mensen die hun moeder zijn verloren, als je er behoefte aan hebt kun je je telefoonnummer mailen , als het te vroeg voor je is dan snap ik dat. Mochten anderen dit lezen en hier behoefte aan hebben, je bent welkom
Veel sterkte , je bent niet alleen 🤍🤍 hopelijk heb je wat aan de steun van anderen
Het is vreselijk dat je dit moet meemaken, net als je vader.
Ik wil een groepsapp oprichten voor mensen die hun moeder zijn verloren, als je er behoefte aan hebt kun je je telefoonnummer mailen , als het te vroeg voor je is dan snap ik dat. Mochten anderen dit lezen en hier behoefte aan hebben, je bent welkom
Veel sterkte , je bent niet alleen 🤍🤍 hopelijk heb je wat aan de steun van anderen
Francisca
27-09-2023
Reactie:
Stom, vermeld ik het e-mail adres niet erbij:
lotgenotenapp@outlook.com
lotgenotenapp@outlook.com
Francisca
27-09-2023
Reactie:
Zoveel verdrietige verhalen. Ik hoop dat de groepsapp ons kracht kan geven.
Corina
28-09-2023
Groepsapp verlies moeder (Verhaal 442)
Groepsapp verlies moeder
Ik spam misschien een beetje op deze site maar ik zie het maar als een uitlaatklep 😅, ik heb een groepsapp aangemaakt voor lotgenoten die ook zijn/haar moeder zijn verloren.
Je telefoonnummer kun je veilig mailen naar lotgenotenapp@outlook.com
Dan zal ik je toevoegen aan de groep.
Ik spam misschien een beetje op deze site maar ik zie het maar als een uitlaatklep 😅, ik heb een groepsapp aangemaakt voor lotgenoten die ook zijn/haar moeder zijn verloren.
Je telefoonnummer kun je veilig mailen naar lotgenotenapp@outlook.com
Dan zal ik je toevoegen aan de groep.
Francisca
27-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik heb adviezen nodig. Hoe moet ik verder? (Verhaal 52)
Ik heb adviezen nodig. Hoe moet ik verder? Anderhalf jaar geleden is de liefde van mijn leven om het leven gekomen bij een bedrijfsongeval.
De wereld om mij heen kent mij als een sterke vrouw. En ergens ben ik dat ook wel. Maar ik denk dat dat in deze situatie niet zo goed is. Ik wil instorten. Emoties de vrije loop laten. Maar ja zoals ik hier ook lees. Het is "al" anderhalf jaar geleden. Iedereen weet al dat je "zielig" bent. En om niet als zeur over te komen hou ik me maar groot.
Helemaal nu mijn moeder middels euthanasie afgelopen dec ook heen gegaan is. Normaal ging ik naar haar om mijn gevoelens uit te spreken. En als ik niet naar m'n moeder ging besprak ik het met mijn lief.
Het liefst wil ik bij de pakken neer gaan zitten. Mezelf verwaarlozen en nooit meer uit m'n bed komen. Gewoon m'n leven uitzitten. Maarja aangezien ik 32 ben duurt dat nog wel even. (ga ik van uit)
Dus ik moet verder. De vraag 'heb je al contact met nieuwe mannen?' komt steeds vaker voorbij. Terwijl ik al misselijk 🤮 word van de gedachte.
Pfffff ik wil niet voor altijd die vrouw zijn die haar partner verloren is. Ik wil niet die vrouw zijn haar moeder kwijt is.
Ik wil gewoon gelukkig zijn met mijn lief, baby's maken en bij oma op bezoek. Dat was mijn beeld anderhalf jaar geleden. En nu...
Ik begon deze tekst met : ik heb adviezen nodig.
Ik heb advies nodig bij het leren van een nieuw toekomst beeld schetsen. Soms probeer ik mezelf voor te stellen met een andere man... Maar iedere dagdroom komt er opneer dat mijn leven blijft draai om mijn grote liefde. Mijn kinderen dragen zijn naam. Mijn nieuwe partner vraagt mijn hand aan zijn vader. Zijn broer wordt mijn getuigen op mijn bruiloft als goedkeuring dat ik door ga. Het is niet te doen.
Hoe kan ik ooit iemand vragen om van mij te houden als er iemand anders voor altijd in mijn hart zit. Welke man vind het ok als zijn kinderen de naam dragen van de vorige partner van zijn vriendin?
Ik kan mezelf helemaal gek maken met deze gedachten. En om niet gek te worden laat ik die gedachten voor wat ze zijn. Ze zijn er, maar ga er niet te diep op in. Maar soms moet het even zoals nu.
Zijn er mensen hier, die hun partner zijn verloren en toch een manier hebben gevonden om weer geluk te ervaren? Ik ben heel nieuwsgierig hoe dat is gegaan. Hoe een andere partner om gaat met de situatie.
En hoe groot is de rol van de overleden partner.
Zijn hier ook mensen die nooit meer de stap richting liefde hebben gedaan? En komt dat dan omdat het verlies je zo veranderd heeft dat je het niet meer toe kan laten? Of is het een keuze die je hebt geaccepteerd.
Ik ben niet gelovig, ben nieuwsgierig naar spiritualiteit, maar weet nog niet of ik dat helemaal geloof... Maar stel er bestaat een hiernamaals, hoe kan ik straks in de hemel nou 2 liefdes hebben. Wat nou als ik hem straks na de dood tegen kom... "ja sorry lieve schat, maar ik moest door"
Mensen om mij heen zeggen, "wordt maar gelukkig met een ander, dat zou hij ook gewild hebben" Dan denk ik alleen maar...."Dan kennen jullie mijn mannetje niet 🤣"
Hij zou zeker gezegd hebben "je gaat vanaf nu maar als non door het leven"
Maargoed alle gekheid op een stokje, ik voel me verloren en ben opzoek naar hoop. Hoop die ik hopelijk uit jullie verhalen kan putten.
Liefs.
De wereld om mij heen kent mij als een sterke vrouw. En ergens ben ik dat ook wel. Maar ik denk dat dat in deze situatie niet zo goed is. Ik wil instorten. Emoties de vrije loop laten. Maar ja zoals ik hier ook lees. Het is "al" anderhalf jaar geleden. Iedereen weet al dat je "zielig" bent. En om niet als zeur over te komen hou ik me maar groot.
Helemaal nu mijn moeder middels euthanasie afgelopen dec ook heen gegaan is. Normaal ging ik naar haar om mijn gevoelens uit te spreken. En als ik niet naar m'n moeder ging besprak ik het met mijn lief.
Het liefst wil ik bij de pakken neer gaan zitten. Mezelf verwaarlozen en nooit meer uit m'n bed komen. Gewoon m'n leven uitzitten. Maarja aangezien ik 32 ben duurt dat nog wel even. (ga ik van uit)
Dus ik moet verder. De vraag 'heb je al contact met nieuwe mannen?' komt steeds vaker voorbij. Terwijl ik al misselijk 🤮 word van de gedachte.
Pfffff ik wil niet voor altijd die vrouw zijn die haar partner verloren is. Ik wil niet die vrouw zijn haar moeder kwijt is.
Ik wil gewoon gelukkig zijn met mijn lief, baby's maken en bij oma op bezoek. Dat was mijn beeld anderhalf jaar geleden. En nu...
Ik begon deze tekst met : ik heb adviezen nodig.
Ik heb advies nodig bij het leren van een nieuw toekomst beeld schetsen. Soms probeer ik mezelf voor te stellen met een andere man... Maar iedere dagdroom komt er opneer dat mijn leven blijft draai om mijn grote liefde. Mijn kinderen dragen zijn naam. Mijn nieuwe partner vraagt mijn hand aan zijn vader. Zijn broer wordt mijn getuigen op mijn bruiloft als goedkeuring dat ik door ga. Het is niet te doen.
Hoe kan ik ooit iemand vragen om van mij te houden als er iemand anders voor altijd in mijn hart zit. Welke man vind het ok als zijn kinderen de naam dragen van de vorige partner van zijn vriendin?
Ik kan mezelf helemaal gek maken met deze gedachten. En om niet gek te worden laat ik die gedachten voor wat ze zijn. Ze zijn er, maar ga er niet te diep op in. Maar soms moet het even zoals nu.
Zijn er mensen hier, die hun partner zijn verloren en toch een manier hebben gevonden om weer geluk te ervaren? Ik ben heel nieuwsgierig hoe dat is gegaan. Hoe een andere partner om gaat met de situatie.
En hoe groot is de rol van de overleden partner.
Zijn hier ook mensen die nooit meer de stap richting liefde hebben gedaan? En komt dat dan omdat het verlies je zo veranderd heeft dat je het niet meer toe kan laten? Of is het een keuze die je hebt geaccepteerd.
Ik ben niet gelovig, ben nieuwsgierig naar spiritualiteit, maar weet nog niet of ik dat helemaal geloof... Maar stel er bestaat een hiernamaals, hoe kan ik straks in de hemel nou 2 liefdes hebben. Wat nou als ik hem straks na de dood tegen kom... "ja sorry lieve schat, maar ik moest door"
Mensen om mij heen zeggen, "wordt maar gelukkig met een ander, dat zou hij ook gewild hebben" Dan denk ik alleen maar...."Dan kennen jullie mijn mannetje niet 🤣"
Hij zou zeker gezegd hebben "je gaat vanaf nu maar als non door het leven"
Maargoed alle gekheid op een stokje, ik voel me verloren en ben opzoek naar hoop. Hoop die ik hopelijk uit jullie verhalen kan putten.
Liefs.
Noël
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-09-2023
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
In de hemel zijn we allemaal energie. Daar mogen alle energieën die van elkaar gehouden hebben bij elkaar zijn. Alles is liefde daar. Je mag weer gelukkig worden of echt sterven van verdriet.
Ik brn sinds een half jaar weduwe van suicide en ben de weg ook helemaal kwijt. Ik hoop wel dat er ooit een dag gaat komen dat er weer geluk komt. Ik praat met iedereen om me heen maar verdriet laat zich niet weg praten. Jet js zo moeilijk.
En velen weten niet hoe eenzaam je vanbinnen bent. Niemand kan voorstellen hoe erg deze hel is. Niemand kan echt iets voor je doen. Ik denk vaak dat ik nog ga doordraaien en ben daar ook heel bang voor. En toch gaan de dagen voorbij .
Ik hou een dagboek bij waarin ik alles schrijf. Zo kan ik terug lezen hoe erg het was de eerste weken/maanden. Nu zit er een beetje vooruitgang in. Maar zo gauw er ook maar een stress situatie is val ik altijd diep terug in verdriet.
Ook ik kan je niet echt steunen merk ik. Maar geloof in het goede.. geloof in jezelf. Vele groetjes
Ik brn sinds een half jaar weduwe van suicide en ben de weg ook helemaal kwijt. Ik hoop wel dat er ooit een dag gaat komen dat er weer geluk komt. Ik praat met iedereen om me heen maar verdriet laat zich niet weg praten. Jet js zo moeilijk.
En velen weten niet hoe eenzaam je vanbinnen bent. Niemand kan voorstellen hoe erg deze hel is. Niemand kan echt iets voor je doen. Ik denk vaak dat ik nog ga doordraaien en ben daar ook heel bang voor. En toch gaan de dagen voorbij .
Ik hou een dagboek bij waarin ik alles schrijf. Zo kan ik terug lezen hoe erg het was de eerste weken/maanden. Nu zit er een beetje vooruitgang in. Maar zo gauw er ook maar een stress situatie is val ik altijd diep terug in verdriet.
Ook ik kan je niet echt steunen merk ik. Maar geloof in het goede.. geloof in jezelf. Vele groetjes
Linda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik maak net 't zelfde mee als jullie.. Mijn SOULMATE intussen een jaar uit m'n leven 'gerukt' door hartfalen...
Echt niemand die ook maar enigszins begrijpt hoeveel pijn ik dag EN nacht ervaar in m'n binnenste...
Kheb gewoon GEEN zin meer in het leven dus, altijd moe, geen uitlaatklep..... Ik kon gewoon ALLES kwijt aan m'n Enige Soulmate...
Nu hij er niet meer is voel ik me gewoon helemaal LEEG, Eenzaam en Hopeloos... Ik loop zo Verloren zonder m'n Maatje..
Zou willen weten of er iets bestaat als Lotgenoten-groep van mensen zoals ik ? 5 Mei '19
Echt niemand die ook maar enigszins begrijpt hoeveel pijn ik dag EN nacht ervaar in m'n binnenste...
Kheb gewoon GEEN zin meer in het leven dus, altijd moe, geen uitlaatklep..... Ik kon gewoon ALLES kwijt aan m'n Enige Soulmate...
Nu hij er niet meer is voel ik me gewoon helemaal LEEG, Eenzaam en Hopeloos... Ik loop zo Verloren zonder m'n Maatje..
Zou willen weten of er iets bestaat als Lotgenoten-groep van mensen zoals ik ? 5 Mei '19
Mieke
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik zie de datum niet bij het verhaal, maar wil alleen maar zeggen dat je absoluut niet zielig bent, maar wel even heel moeilijke en heftige dingen hebt meegemaakt. Sta jezelf toe om t te verwerken los van hoe anderen daar ook over denken. En dat is moeilijk! Mensen met hun oordelen altijd. Probeer je je daar niet teveel v aan te trekken. Jij hebt recht op je verwerkingsproces, op steun daarin en ook op n nieuwe partner. Sterk kun je alleen maar zijn als je ook kwetsbaar kunt zijn.
Groet, Ynske
Groet, Ynske
Ynske
06-05-2022
Reactie:
Toen mijn vriend verongelukte heb ik me meteen in de rouw gestort. Verwachtend dat de mensen in die begintijd nog begrip voor me zouden hebben en ik dus alles kon doen wat goed voor me was. Wat mijn hart me ingaf heb ik gedaan. Me van niemand wat aangetrokken want ik had het recht om langdurig te rouwen. Of een ander het belachelijk vond of niet.
Wat me opviel is dat men na drie maanden verwacht dat je 'er wel weer eens overheen bent' en dat men dan steeds ongeduldig afvraagt of je je leven al weer op de rails hebt. Dat ongevoelige van anderen heeft er toch voor gezorgd dat mijn pijn langer heeft geduurd dan ik dacht. Je wordt als het ware opgejaagd omdat de anderen je pijn niet kunnen aanzien.
Wat me opviel is dat men na drie maanden verwacht dat je 'er wel weer eens overheen bent' en dat men dan steeds ongeduldig afvraagt of je je leven al weer op de rails hebt. Dat ongevoelige van anderen heeft er toch voor gezorgd dat mijn pijn langer heeft geduurd dan ik dacht. Je wordt als het ware opgejaagd omdat de anderen je pijn niet kunnen aanzien.
Anoniem
13-08-2022
Reactie:
Wat herkenbaar.... Mijn man heeft op 12 juni besloten uit het leven te stappen. In het huis waar we woonden. Ik kon daar niet meer blijven, veel te heftig.... Ik heb in de tussentijd bij familie liefdevol onderdak gekregen. Nu woon ik sinds 3 weken in mijn eigen nieuwe huisje. En begint het verdriet echt in alle hevigheid te komen...... Terwijl anderen denken dat het toch fijn is dat je nu verder kunt, vind ik het loodzwaar om mijn leven weer opnieuw in te richten.
Jet
27-10-2022
Reactie:
ik zit in een spichose
ik wil daar hulp voor
ik wil daar hulp voor
vulders
27-09-2023
Hoe kom ik daar van af (Verhaal 441)
ik zit in een spcichso hoe kom ik daar van af
zit er echt mee wat is de beste raad graag andwoord
zit er echt mee wat is de beste raad graag andwoord
vulders
27-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Allebei mijn ouders verloren (Verhaal 424)
Binnen 11 maanden tijd ben ik allebei mijn ouders verloren. Ze waren 72 en 71 jaar. Mijn vader was ziek en mijn moeder is heel onverwachts overleden( mei dit jaar).
Ik ben kapot van verdriet. Alles voelt zo nutteloos. Ik vraag me vaak af wat het leven nog voor zin heeft . Wij waren zo close altijd.
Ik ben kapot van verdriet. Alles voelt zo nutteloos. Ik vraag me vaak af wat het leven nog voor zin heeft . Wij waren zo close altijd.
Bibi
30-08-2023
laatste reactie: 25-09-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat ontzettend verdrietig. Ik zou ook gek worden. Mijn mama is vrijdag overleden. Geen idee hoe ik verder moet. Mijn vader is ook bijna 81 en niet gezond. Ik zal nu ook constant met de angst lopen hij ook weg valt. Wat n hel is dit. Ik wens je heel veel kracht en sterkte.
Corina
25-09-2023
Ik ben 37 jaar, zij was 62 (Verhaal 436)
Ik ben nu 9 maanden geleden mijn moeder verloren. Ik ben 37 jaar, zij was 62. Het verdriet is zo intens. Ze was mijn maatje. Ik heb zat mensen om me heen, maar niemand zoals zij en de band die wij hadden, de gesprekken die we voerden op emotioneel en spiritueel vlak. Onze humor. Doet zoveel pijn om te beseffen dat dat weg is. Heb een jong gezin met een dochter van 1,5 jaar en een tweede op komst. Alles voelt zwaar en ben niet meer zo vrolijk als ik hiervoor was. Die kleine is wel altijd een lichtpuntje en laat me veel lachen. Merk wel dat het lastig is thuis, op werk en met vrienden en familie. Alles is zo anders nu. Ik hoop dat er betere dagen komen en dat alles als vanouds weer lichter voelt. Normaal bruis ik van de energie en enthousiasme. De wereld gaat door, iedereen leeft z’n leven en ik ben nog zoveel verdrietig en leeg. Zo lang duurt het. Ongelofelijk...elke keer als ik denk hey voel me stuk beter dan komt daar weer die rouwgolf.
Rocky
17-09-2023
laatste reactie: 25-09-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Rocky,
Allereerst gecondoleerd. Ik ben 34 en mijn moeder was 65 toen ze afgelopen juni overleed. Wat heftig dat je in verwachting bent en dit niet met je moeder meer kunt delen, ik hoop dat je kracht put uit het feit dat je neit alleen bent.
Ik ben nog steeds helemaal van de kaart, en werk nog niet. Ik zit in een diep dal en ik weet niet hoe of wanneer ik hier uit kan krabbelen.
Denk goed om jezelf , en wees niet te hard voor jezelf 🤍
Allereerst gecondoleerd. Ik ben 34 en mijn moeder was 65 toen ze afgelopen juni overleed. Wat heftig dat je in verwachting bent en dit niet met je moeder meer kunt delen, ik hoop dat je kracht put uit het feit dat je neit alleen bent.
Ik ben nog steeds helemaal van de kaart, en werk nog niet. Ik zit in een diep dal en ik weet niet hoe of wanneer ik hier uit kan krabbelen.
Denk goed om jezelf , en wees niet te hard voor jezelf 🤍
Francisca
20-09-2023
Reactie:
Wat n verdriet allemaal. Mijn lieve moeder en beste vriendin is vrijdag tijdens onze vakantie met z'n 3, vader moeder en ik. Ik ben 57, zij was 77. Wij zijn nog hier in het buitenland en moeten allemaal nog terug naar Nederland. Ik ben in de hel. Hoe moet ik hier ooit overheen komen. En alles moet nog beginnen. Ik word gek van binnen. Wens jullie ook heel veel kracht en sterkte en hoop hier wat kracht ook voor mezelf te vinden. Liefs
Corina
25-09-2023
Hij deed zeer luchtig over iets fundamenteels (Verhaal 440)
Voorafgaand aan het begin van onze relatie, maakten we een afspraak. Ik wilde moeder worden met de juiste partner, en hij stemde ermee in die verantwoordelijkheid op zich te nemen. In ruil daarvoor beloofde ik goed te zijn voor zijn drie dochters en te accepteren dat zijn ex-vrouw altijd deel zou uitmaken van zijn wereld. Zij was degene die hun scheiding in gang zette, ook al deed hij zijn best om hun huwelijk te redden. Hij schaamde zich voor de scheiding en wilde niet opnieuw trouwen, en ik steunde zijn beslissing. Onze oorspronkelijke overeenkomst was essentieel voor ons; het vormde de basis van onze relatie.
Echter, na zes maanden was zijn standpunt over het krijgen van nog een kind veranderd. Hij deed er zeer luchtig over iets fundamenteels, wat mij enorm frustreerde. Ter compensatie was hij bereid om heel misschien een halfslachtig huwelijk zonder echte toewijding aan te bieden. Hij zei vaak dat trouwen niets zou veranderen en/of betekenen en dat hij weg zou gaan als hij niet gelukkig was, want zijn vrouw moest wel een toegevoegde waarde zijn aan zijn leven(Ik vermoed dat dit woorden zijn die zijn ex-vrouw hem tijdens hun scheiding heeft verteld.) Hij zei dat ik hetzelfde voelde maar het gewoon niet uitte, wat me diep kwetste. Het deed me twijfelen aan zijn toewijding, en ik begon me zorgen te maken dat een scheiding dreigde als ik niet voortdurend aan zijn wensen voldeed.
Het leek zelfs alsof hij opzettelijk problemen had gecreëerd om trouwen helemaal te vermijden. Ik probeerde positief te blijven over het niet krijgen van een eigen kind omdat ik bij hem wilde zijn. Ik geloofde dat mijn vriendelijkheid, loyaliteit, toewijding en warmte ervoor zouden zorgen dat hij me beter zou behandelen, maar helaas was dat niet het geval. Tijdens kleine misverstanden of ruzies werd hij defensief of negeerde me gewoon, soms zelfs als ik in tranen was. Hij zei kwetsende dingen alleen maar om me te kwetsen, bood nooit excuses aan. Hij bespotte me zelfs als ik huilde. Hij toonde geen empathie en maakte het vaak uit na onze ruzies, vaak ging hij rustig slapen terwijl ik in tranen achterbleef.
Hij gedroeg zich vaak passief-agressief, defensief en ongeïnteresseerd, bijna alsof hij onze conflicten wilde laten escaleren. Ik probeerde herhaaldelijk mijn behoeften rustig te communiceren, zelfs door hem te vertellen dat een eenvoudige knuffel voldoende zou zijn als praten te moeilijk voor hem was.
Bijvoorbeeld, tijdens een skireis berispte hij me openlijk in een café, betreurde dat hij me had meegenomen en stelde voor dat ik in het hotel zou blijven als ik pijn had. Hij dreigde mijn skipas te verkopen. Later liet hij me huilend achter tijdens de skireis, liep ver vooruit naar het hotel zonder te wachten of om te kijken. Zijn gevoelloosheid zien was ongelooflijk pijnlijk en vernietigde het beeld dat ik had van de persoon die beweerde van me te houden. Ik was alleen meegegaan op de skireis om hem gelukkig te maken, ook al had ik nog nooit geskied.
Ondanks deze pijnlijke ervaringen probeerde ik aardig voor hem te zijn omdat we met anderen op de reis waren. Ik wilde vasthouden aan de goede momenten en zijn oorspronkelijke oprechtheid, maar het werd duidelijk dat hij niet echt serieus was. Het was heel moeilijk te accepteren dat ik misschien een grote fout had gemaakt door voor hem te kiezen. Ik voelde me gebroken achtergelaten.
Aanvankelijk leek hij ongelooflijk oprecht, hij had zelfs in de ogen van mijn moeder gekeken en haar verteld dat hij goed voor me zou zorgen. Ik kon me niet voorstellen dat hij tot zulke bedrog in staat was.
Achteraf gezien wilde hij waarschijnlijk een weinig verplichte, informele relatie, zonder verantwoordelijkheden, terwijl ik verlangde naar een man die echt van me hield.
Onbewust hield ik afstand van zijn dochters als een manier om mijn gevoelens te beschermen, ondanks zijn kritiek omdat ik geen nauwere relatie met hen had.
Concluderend is het mogelijk dat zijn langdurige pijn uit zijn eerdere huwelijk op mij is overgeslagen. Hij kan het vertrouwen in liefde en huwelijk hebben verloren, waardoor het niet meer mogelijk was voor hem om zich te verbinden om zichzelf te beschermen. Toen de 'honeymoon period' voorbij was, kwamen deze onopgeloste emoties weer naar boven, wat resulteerde in zijn pijnlijke gedrag.
Hij voelde zich niet schuldig dat hij met mijn gevoelens speelde en mijn tijd verspilde voor zijn eigen vermaak, hij wist vanaf het begin dat hij niet echt toegewijd kon zijn aan mij. Vanwege mijn leeftijd was hij uiteindelijk toch wel bang voor levensbedreigende gevolgen voor mij en hij wilde liever geen bloed aan zijn handen, daarom voelde hij zich gedwongen om zijn spel te verbreken.
Uiteindelijk verloor hij een goed iemand die oprecht veel om hem gaf. Ik verloor iemand die me slechts gebruikte.
Echter, na zes maanden was zijn standpunt over het krijgen van nog een kind veranderd. Hij deed er zeer luchtig over iets fundamenteels, wat mij enorm frustreerde. Ter compensatie was hij bereid om heel misschien een halfslachtig huwelijk zonder echte toewijding aan te bieden. Hij zei vaak dat trouwen niets zou veranderen en/of betekenen en dat hij weg zou gaan als hij niet gelukkig was, want zijn vrouw moest wel een toegevoegde waarde zijn aan zijn leven(Ik vermoed dat dit woorden zijn die zijn ex-vrouw hem tijdens hun scheiding heeft verteld.) Hij zei dat ik hetzelfde voelde maar het gewoon niet uitte, wat me diep kwetste. Het deed me twijfelen aan zijn toewijding, en ik begon me zorgen te maken dat een scheiding dreigde als ik niet voortdurend aan zijn wensen voldeed.
Het leek zelfs alsof hij opzettelijk problemen had gecreëerd om trouwen helemaal te vermijden. Ik probeerde positief te blijven over het niet krijgen van een eigen kind omdat ik bij hem wilde zijn. Ik geloofde dat mijn vriendelijkheid, loyaliteit, toewijding en warmte ervoor zouden zorgen dat hij me beter zou behandelen, maar helaas was dat niet het geval. Tijdens kleine misverstanden of ruzies werd hij defensief of negeerde me gewoon, soms zelfs als ik in tranen was. Hij zei kwetsende dingen alleen maar om me te kwetsen, bood nooit excuses aan. Hij bespotte me zelfs als ik huilde. Hij toonde geen empathie en maakte het vaak uit na onze ruzies, vaak ging hij rustig slapen terwijl ik in tranen achterbleef.
Hij gedroeg zich vaak passief-agressief, defensief en ongeïnteresseerd, bijna alsof hij onze conflicten wilde laten escaleren. Ik probeerde herhaaldelijk mijn behoeften rustig te communiceren, zelfs door hem te vertellen dat een eenvoudige knuffel voldoende zou zijn als praten te moeilijk voor hem was.
Bijvoorbeeld, tijdens een skireis berispte hij me openlijk in een café, betreurde dat hij me had meegenomen en stelde voor dat ik in het hotel zou blijven als ik pijn had. Hij dreigde mijn skipas te verkopen. Later liet hij me huilend achter tijdens de skireis, liep ver vooruit naar het hotel zonder te wachten of om te kijken. Zijn gevoelloosheid zien was ongelooflijk pijnlijk en vernietigde het beeld dat ik had van de persoon die beweerde van me te houden. Ik was alleen meegegaan op de skireis om hem gelukkig te maken, ook al had ik nog nooit geskied.
Ondanks deze pijnlijke ervaringen probeerde ik aardig voor hem te zijn omdat we met anderen op de reis waren. Ik wilde vasthouden aan de goede momenten en zijn oorspronkelijke oprechtheid, maar het werd duidelijk dat hij niet echt serieus was. Het was heel moeilijk te accepteren dat ik misschien een grote fout had gemaakt door voor hem te kiezen. Ik voelde me gebroken achtergelaten.
Aanvankelijk leek hij ongelooflijk oprecht, hij had zelfs in de ogen van mijn moeder gekeken en haar verteld dat hij goed voor me zou zorgen. Ik kon me niet voorstellen dat hij tot zulke bedrog in staat was.
Achteraf gezien wilde hij waarschijnlijk een weinig verplichte, informele relatie, zonder verantwoordelijkheden, terwijl ik verlangde naar een man die echt van me hield.
Onbewust hield ik afstand van zijn dochters als een manier om mijn gevoelens te beschermen, ondanks zijn kritiek omdat ik geen nauwere relatie met hen had.
Concluderend is het mogelijk dat zijn langdurige pijn uit zijn eerdere huwelijk op mij is overgeslagen. Hij kan het vertrouwen in liefde en huwelijk hebben verloren, waardoor het niet meer mogelijk was voor hem om zich te verbinden om zichzelf te beschermen. Toen de 'honeymoon period' voorbij was, kwamen deze onopgeloste emoties weer naar boven, wat resulteerde in zijn pijnlijke gedrag.
Hij voelde zich niet schuldig dat hij met mijn gevoelens speelde en mijn tijd verspilde voor zijn eigen vermaak, hij wist vanaf het begin dat hij niet echt toegewijd kon zijn aan mij. Vanwege mijn leeftijd was hij uiteindelijk toch wel bang voor levensbedreigende gevolgen voor mij en hij wilde liever geen bloed aan zijn handen, daarom voelde hij zich gedwongen om zijn spel te verbreken.
Uiteindelijk verloor hij een goed iemand die oprecht veel om hem gaf. Ik verloor iemand die me slechts gebruikte.
C
25-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Je moet het wel zelf doen en dat is zo fucking zwaar! (Verhaal 249)
Plotseling was ze er niet meer! Nu bijna 1 jaar geleden! Mijn maatje, honnepon en soulmate. Donderdagavond een hartinfarct, vrijdagmiddag het telefoontje vanuit het ziekenhuis. Daar sta je dan alleen na bijna 15 jaar samen. Het meest mis ik samen lekker Wie is de Mol kijken of lekker eten aan het strand en kissebissen over waarom ik toch altijd voetbal moet kijken. Het zijn echt de kleine dingen die je het meest mist! Als ik thuiskom is er niemand meer, alleen koken, alleen eten, alles maar alleen doen. Het leven is hard zeggen ze dan, ja en de dood nog harder denk ik dan. Niemand die je echt begrijpt, dit gevoel is gewoonweg niet te beschrijven. Tuurlijk zijn er ook leuke dingen maar uiteindelijk kom je weer alleen thuis in dat donkere huis. Gelukkig heb ik de katten nog, daar vind ik veel troost in en een select groepje vrienden en collega’s, maar
Je moet het wel zelf doen en dat is zo fucking zwaar!
Je moet het wel zelf doen en dat is zo fucking zwaar!
Peter
10-06-2022
laatste reactie: 24-09-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Herkenbaar....Uiteindelijk moet je het ook alleen doen....het Rouwproces is een heel persoonlijk proces...mensen vinden het lastig om erop te reageren...en snappen het ook niet....
De kleine dingetjes zijn inderdaad het allerbelangrijkste...
Voor mij was het 31 jaar samen en een dochter....nu moeten we het met ze tweeën verder.....
De kleine dingetjes zijn inderdaad het allerbelangrijkste...
Voor mij was het 31 jaar samen en een dochter....nu moeten we het met ze tweeën verder.....
Anoniem
17-06-2022
Reactie:
Herkenbaar. Na 27 jaar ook van de ene op de andere dag alleen. Alles wat je samen deed is ineens weg. Samen tv kijken. Samen leuke dingen ondernemen. Samen etcetera. Ja dat is fucking zwaar. Je moet...
Iedereen die dit overkomt.
Iedereen die dit overkomt.
Michel
24-09-2023
Binnen 2 uur was het over (Verhaal 439)
Het is nu 3 jaar geleden maar mis mijn vriend nog steeds. Hij struikelde over een stoeptegel en kwam verkeerd terecht. Heupkom gebroken, geopereerd en alles ging goed. Na de operatie natuurlijk op krukken lopen en revalideren. Uiteraard ook fysio. Niets maar dan ook niets wees op complicaties. Operatie ging goed. Revalidatie ook en op 31 augustus 2020 smorgens nog met elkaar geappt. Ineens een telefoontje dat hij onwel was geworden tijdens fysio en met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Daar heb ik hem nog even kort gesproken. Er zou nog een foto worden gemaakt waar ik vanwege straling niet bij mocht zijn. Tot zo zeiden we nog. Enkele minuten later is hij zijn bewustzijn verloren en direct gereanimeerd zonder resultaat. 27 jaar samen en nog steeds gelukkig en binnen 2 uur was het over. Niets wees op complicaties en dan is dat wel hard. Pas 51 jaar. Het is nu 3 jaar geleden maar mis mijn vriend nog steeds.
Michel
24-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Kom je daar ooit overheen (Verhaal 432)
Ik ben nu 4 jaar mijn man kwijt maar het is nog vreselijk kom je daar ooit overheen ik weet het niet meer het gemis word steeds erger je wil voor de kinderen zo graag vrolijk zijn maar wat is dat moeilijk en jammer dat het niet lukt het is 1 grote ellende is dit normaal ben misselijk en duizelig gewoon ellendig zie het soms niet meer zitten
Willie
10-09-2023
laatste reactie: 15-09-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik.voel met je mee. Het is ook vreselijk..je mag je ook rot voelen...probeer daar maar geen oordeel over te hebben...kleine lieve stapjes voor jezelf, je verdient het
Hélène
11-09-2023
Reactie:
Dank je wel u snap het
Anoniem
15-09-2023
Onvoldoende gerealiseerd dat het einde naderde (Verhaal 427)
Mijn partner overleed dit jaar op 14 mei jl. 3 weken ervoor kregen wij de meddling dat hij nog 4 dagen te leven had. Uiteindelijk is dat 3 weken geworden. Heb hem al die tijd verzorgd. Maar toch onvoldoende gerealiseerd dat het einde naderde. We gingen er samen vanuit dat hij de chemo zou overleven. Hij was net 70 jaar geworden. We waren nog niet zo heel lang samen , maar hij was de liefde van mijn leven. In mijn leven heb ik nog nooit zoveel verdriet meegemaakt. Weet ook niet hoe ik dit moet verwerken, laat staan een plek geven. Weet iemand een goeie deskundige waarmee je je verhaal kan vertellen.
Judith
04-09-2023
laatste reactie: 10-09-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ja ik begrijp hoe je..je voelt .ik heb ook nog nooit zo veel verdriet gehad ..mijn man overleed 19 Julie.ploseling in een paar uur .was hij gewoon weg ik begrijp het nog steeds niet.we konden elkaar 18.jaar.en pas 5 december getrouwd.ik ben kapot van verdriet ..
Joanne.
06-09-2023
Reactie:
Mijn vrouw op 1 augustus verloren, in december uitzaaiingen gevonden in het hoofd niet 1 maar 10. Nou meneer als uw vrouw geluk heeft nog een maar misschien iets meer. 7 maanden heeft ze gevochten als een leeuw en toch, en toch kwam het onverwacht ik heb die maanden naast haar gestaan op de bank geslapen omdat ze niet meer naar boven kon en ik stond zo dichtbij dat ik elke verandering niet meer heb gezien en toen ineens in 18 uur tijd is het zo fout gegaan dat ik nu nog steeds niet kan bevatten dat ze weg is, en ik vraag me soms af waar moet ik het nog voor doen?
Richard
10-09-2023
Lisèl is 68 jaar geworden. (Verhaal 431)
Verhaal van de mantelzorger en echtgenoot van Lisèl (overleden op 5-9-2023)
"Hoe heftiger het verdriet des te groter is de liefde voor je dierbare"
Na een aantal jaren van ongenadige gezondheidsproblemen is de voorspelling van de specialisten
niet uitgekomen.
De drie tot negen maanden die haar door de artsen in Leids Universitair Medisch Centrum zijn gegeven
werden slechts drie weken.
Actieve euthenasie was haar wens, te sterven naast haar dierbaren thuis.
Mijn wederhelft was een dappere en realistische vrouw.
Verdiept heb ik me in de procudure en besefte dat het aftellen was tot "het laatste bezoek van de arts"
Van de één op de andere dag ging het mis en afgelopen dinsdagavond is mijn maatje naar het hiernamaals gegaan.
Die dag was een gaan en komen van artsen, wijkhulp, bedbezorger.
Euthenasie heeft ze niet gehaald.......
De morfine deed nu wel gelukkig haar werk en al slapende is mijn lief heengegaan, vrij van de hevige pijn, frustratie, leed, angst en wat er in het hoofd van een stervende omgaat.
De crematie zal op a.s woensdag plaatsvinden.
Lisèl is 68 jaar geworden.
René
"Hoe heftiger het verdriet des te groter is de liefde voor je dierbare"
Na een aantal jaren van ongenadige gezondheidsproblemen is de voorspelling van de specialisten
niet uitgekomen.
De drie tot negen maanden die haar door de artsen in Leids Universitair Medisch Centrum zijn gegeven
werden slechts drie weken.
Actieve euthenasie was haar wens, te sterven naast haar dierbaren thuis.
Mijn wederhelft was een dappere en realistische vrouw.
Verdiept heb ik me in de procudure en besefte dat het aftellen was tot "het laatste bezoek van de arts"
Van de één op de andere dag ging het mis en afgelopen dinsdagavond is mijn maatje naar het hiernamaals gegaan.
Die dag was een gaan en komen van artsen, wijkhulp, bedbezorger.
Euthenasie heeft ze niet gehaald.......
De morfine deed nu wel gelukkig haar werk en al slapende is mijn lief heengegaan, vrij van de hevige pijn, frustratie, leed, angst en wat er in het hoofd van een stervende omgaat.
De crematie zal op a.s woensdag plaatsvinden.
Lisèl is 68 jaar geworden.
René
René
10-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Kan mijn werk nog niet doen zoals ik dat altijd deed (Verhaal 429)
Bijna een half jaar geleden is mijn broertje op 20 jarige leeftijd overleden aan een hartstilstand, zelf ben ik 23. Het was mijn maatje en we hebben samen veel meegemaakt. Hij, geboren als zware hartpatiënt, stond altijd in het middelpunt van ons gezin wat samen met mijn vader en moeder compleet was. Samen hebben wij hem kunnen brengen naar waar hij stond in het leven, en dit met heel veel liefde.
Nu, een half jaar verder heb ik het leven weer enigszins opgepakt in hoeverre dit mogelijk is. Echter kan ik (nog) niet mijn werk doen zoals ik dat altijd deed. Afdwalende gedachten en gebrek aan concentratie maken het bijna onmogelijk terwijl ik zo graag wil dat alles weer gaat zoals het ging. Ik werk nu na ups en downs weer bijna 40 uur maar vraag me geregeld af wat ik aan het doen ben als ik weer eens 3 uur naar mijn laptop gestaard heb. Dat alles 'tijd' nodig heeft heb ik nu al genoeg gehoord, zijn er mensen met dezelfde ervaring op werkgebied die hier op een manier mee om gaan?
Nu, een half jaar verder heb ik het leven weer enigszins opgepakt in hoeverre dit mogelijk is. Echter kan ik (nog) niet mijn werk doen zoals ik dat altijd deed. Afdwalende gedachten en gebrek aan concentratie maken het bijna onmogelijk terwijl ik zo graag wil dat alles weer gaat zoals het ging. Ik werk nu na ups en downs weer bijna 40 uur maar vraag me geregeld af wat ik aan het doen ben als ik weer eens 3 uur naar mijn laptop gestaard heb. Dat alles 'tijd' nodig heeft heb ik nu al genoeg gehoord, zijn er mensen met dezelfde ervaring op werkgebied die hier op een manier mee om gaan?
Jesper
08-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Mijn man overleden, en nu... alleen (Verhaal 43)
Bijna 9 maanden geleden overleed mijn man na 44 jaar huwelijk.
Hij was 8 weken ziek..zo bizar en onwerkelijk.
En nu....alleen.
Alleen naar een verjaardag,alleen op de bank....
Wat ik het meeste mis is de blikken die we wisselden,de “prietpraat” bij ons kopje koffie..de “ gewone” gezelligheid...
Dat rouwen echt pijn doet in je lijf..je maag,je hart,ik wist t niet.....
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 06-09-2023
21Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb ook mijn man vorige jaar Juli verloren. Wij waren 43 jaar getrouwd. Hij overleed op 68 jarige leeftijd na 4x een hersensinfarct.
Na elke infarct leerde hij weer lopen, praten, eten etc zo sterk was hij. Maar na de 4de x kon zijn lichaam dit niet meer aan.
Mis hem elke dag, net als jij doe ik nu ook alles alleen.
Men zegt geeft het de tijd maar ik vind het nog steeds heel moeilijk elke dag huil ik omdat ik hem heel erg mis.
Gebroken Hart
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik man dit jaar heb mijn Juni verloren na een kort maar heftig ziekbed 9 Mei reed hij nog op zijn mooie nieuwe vracht wagen en 14 Juni is hij overleden Het alleen naar dingen toegaan en dan weer alleen thuiskomen is en blijft moeilijk Maar we moeten door gelukkig heb kinderen en kleinkinderen en lieve mensen om heen maar het is niet altijd makkelijk
hennie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Goed geschreven, hoe je verwoord had. Zo voel ik me ook!
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.
Lilian
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Daphne,
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
Peter R.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Na 46 jaar huwelijk werd jij mijn lieve man ziek je was altijd zo sterk en vrolijk. Na 8 weken kwam jouw overlijden ik wist dat het er aan zat te komen maar het kwam binnen als een mokerslag!!
Het is nu bijna 10 weken geleden en het voelt alsof ik in totale staat van ontreddering verkeer wat een verdriet wat een gemis !!
Aanvallen van misselijkheid en last van mijn zenuwen niet te kort !
Ik begrijp wat u meemaakt en wens u sterkte en veel kracht toe en laten we hopen dat de tijd al onze wonden gaat helen !
Het is nu bijna 10 weken geleden en het voelt alsof ik in totale staat van ontreddering verkeer wat een verdriet wat een gemis !!
Aanvallen van misselijkheid en last van mijn zenuwen niet te kort !
Ik begrijp wat u meemaakt en wens u sterkte en veel kracht toe en laten we hopen dat de tijd al onze wonden gaat helen !
Janna s.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn vader is na kort ziekenhuisopname met een week overleden. Wat mis ik hem enorm. Sinds 5 maart is het niet meer bij ons. We waren 24/7 bij hem in het ziekenhuis. 1 minuut voor zn laatste adem werd ik wakker. Zo blij dat hij niet alleen gegaan is, maar oh wat speelt dit nog enorm veel in mn hoofd. Het doet zoveel pijn. En dan is je moeder alleen, na 51 jaar samen te zijn geweest. Ik hoop zo dat het straks iets beter zal gaan en mn moeder ook weer wat meer naar buiten zal gaan. Naast het grote gemis van mijn vader, is dat ook een enorme zorg van mij. Liefst ga ik iedere dag heen, maar heb thuis natuurlijk ook een gezin om voor te zorgen... voel zo’n verantwoordelijkheid over mijn moeder ook... en ik snap dat ze nu niet overal heen gaat... ik zou zelf ook enorm in zak en as zitten. In juni ga ik trouwen en mijn vader zou me weggeven... moeilijke momenten voor iedereen. Sorry voor het lange verhaal, maar het voelt voor mij als een beetje van me afschrijven 😊
Joy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Er blijfd zoveel pijn gemis ,vragen,leegte , alles eigenlijk. Waarom die vraag blijfd ook hangen bij mij waarom nu.
Jh wolters
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik kan er over mee praten ben mijn man 8 weken geleden veoren zoveel verdriet dat ik zelf denk ik wil niet meer verder
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ook ik mis het "aanwezig" zijn. De blik, de aanraking, de opmerking bij een uitzending. Het zijn zo'n kleine dingen die het hardst binnenkomen. Het "gezeur" van de buurvrouw, waar je hetzelfde over denkt, maar denkt te begrijpen, omdat zij haar man verloren heeft, en zoveel meer onbenullige voorvallen, die dagelijks voorkomen.
Nu hij vrij plotseling is overleden, voel ik mij heel alleen. Vooral de buurvrouw probeert mij te helpen., maar dat begint mij op de zenuwen te werken. Ik mis hem en weet niet wat mijn leven nog de moeite waard maakt.
Zijn kinderen hebben hun eigen rouwproces en die van mij steunen me zo goed ze kunnen, maar voelen niet het gemis dat ik voel.
Ik mis de aanraking, die vertrouwde blik. Hoe simpel ook, ze waren het belangrijkst in mijn leven.
Nu hij vrij plotseling is overleden, voel ik mij heel alleen. Vooral de buurvrouw probeert mij te helpen., maar dat begint mij op de zenuwen te werken. Ik mis hem en weet niet wat mijn leven nog de moeite waard maakt.
Zijn kinderen hebben hun eigen rouwproces en die van mij steunen me zo goed ze kunnen, maar voelen niet het gemis dat ik voel.
Ik mis de aanraking, die vertrouwde blik. Hoe simpel ook, ze waren het belangrijkst in mijn leven.
Karin
> 2 jaar geleden
Reactie:
2 weken geleden is mn man overleden. 7 februari 2022. Hartaanval in zn slaap, ik vond m s morgens levenloos naast me in bed. Ik mis m vreselijk en wil gewoon even niet verder. We waren 44 jaar bij elkaar.....
Moon
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is na 44 jaar huwelijk afgelopen Pasen overleden
Het was een moeilijk huwelijk met depressies
Het was een moeilijk huwelijk met depressies
Henny
26-04-2022
Reactie:
Mooi geschreven en hoopvol. Warme groet Bertha
Bertha
21-05-2022
Reactie:
Heel herkenbaar…niet weten hoeveel pijn rouw doet. Rouw is rauw.
Het zoeken naar een nieuwe invulling zonder die lieve man.
Niets gaat meer op de automatische piloot. Alle lieve mensen die met je komen praten. Wat een energie dat kost. Soms gewoon eenzaamheid ( hoe zwaar dat ook valt) kiezen om beetje rust in je hoofd te krijgen.
Het zoeken naar een nieuwe invulling zonder die lieve man.
Niets gaat meer op de automatische piloot. Alle lieve mensen die met je komen praten. Wat een energie dat kost. Soms gewoon eenzaamheid ( hoe zwaar dat ook valt) kiezen om beetje rust in je hoofd te krijgen.
Gertie
17-06-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Reactie:
ik begrijp je reactie ; mijn man is overleden bijna 5 maanden geleden , aan kanker op 2 maanden tijd was het gedaan . IKheb veel verdriet om gemis en alles .we waren 29 jaar getrouwd.
linda
22-10-2022
Reactie:
Mijn partner overleed in juni 2021. Hij ging op verdenking van corona naar het ziekenhuis, maar een dag later kwam de echte diagnose: acute leukemie. Vier weken heeft hij tegen de ziekte gevochten, toen was het voorbij. De laatste week ben ik dag en nacht bij hem in het ziekenhuis geweest. De eerste maanden leefde ik in een roes. Gevoel van onwerkelijkheid. Dit kon niet waar zijn, maar het was wel waar, hij was dood
We waren nog maar een paar jaar samen. Niet meer piepjong, maar we dachten nog een stukje toekomst te hebben. Mijn partner had zijn eerste vrouw verloren aan kanker. Moeilijke tijd daarna, maar toen vonden wij elkaar en uiteindelijk besloten we een huis te kopen en een nieuw begin te maken. We hebben er welgeteld 10 maanden samen gewoond. Toen was het voorbij. Ja, dat is wat ik ook mis: een blik van verstandhouding, samen op de bank zitten, een kus in het voorbijgaan, een aai, een omhelzing, gewoon elkaars nabijheid. Samen boodschappen doen en koken. En nu: weer alleen overal naar toe, terugkomen in een leeg huis, alles zelf moet regelen, niet meer een maatje met wie je over van alles en nog wat kan sparren. En er komt wat op je af als je partner overlijdt. Mensen proberen je te troosten met woorden als: "heb geduld, het heeft tijd nodig, maar op een zeker moment krijgt het een plekje". Nee, de dood van je man kan geen plekje krijgen, daarvoor is een te groot gat geslagen in je leven. Want zo voelt het: een gat, alsof een stukje van jezelf is "mee" gestorven toen hij overleed. Ik mis hem nog iedere dag en soms is er nog steeds dat gevoel van onwerkelijkheid. De rouwdeskundige zei tegen mij "een plek geven, nee dat kan niet. Rouwen is een moeilijk proces waar je doorheen moet en waarbij het er uiteindelijk omgaat met het verlies te leren leven". Ja, ermee leren leven, want hem loslaten kan ik nooit, hij is en blijft in mijn leven aanwezig.
We waren nog maar een paar jaar samen. Niet meer piepjong, maar we dachten nog een stukje toekomst te hebben. Mijn partner had zijn eerste vrouw verloren aan kanker. Moeilijke tijd daarna, maar toen vonden wij elkaar en uiteindelijk besloten we een huis te kopen en een nieuw begin te maken. We hebben er welgeteld 10 maanden samen gewoond. Toen was het voorbij. Ja, dat is wat ik ook mis: een blik van verstandhouding, samen op de bank zitten, een kus in het voorbijgaan, een aai, een omhelzing, gewoon elkaars nabijheid. Samen boodschappen doen en koken. En nu: weer alleen overal naar toe, terugkomen in een leeg huis, alles zelf moet regelen, niet meer een maatje met wie je over van alles en nog wat kan sparren. En er komt wat op je af als je partner overlijdt. Mensen proberen je te troosten met woorden als: "heb geduld, het heeft tijd nodig, maar op een zeker moment krijgt het een plekje". Nee, de dood van je man kan geen plekje krijgen, daarvoor is een te groot gat geslagen in je leven. Want zo voelt het: een gat, alsof een stukje van jezelf is "mee" gestorven toen hij overleed. Ik mis hem nog iedere dag en soms is er nog steeds dat gevoel van onwerkelijkheid. De rouwdeskundige zei tegen mij "een plek geven, nee dat kan niet. Rouwen is een moeilijk proces waar je doorheen moet en waarbij het er uiteindelijk omgaat met het verlies te leren leven". Ja, ermee leren leven, want hem loslaten kan ik nooit, hij is en blijft in mijn leven aanwezig.
Bloem64
08-01-2023
Reactie:
MIJN MAN IS NA RUIM 2 JAAR AAN KANKER TE HEBBEN GELEDEN,GISTEREN OVERLEDEN.
iK KENDE HEM 50 JAAR.
eN IK WEET NIET WAT ME OVERKOMT EN HOE IK NU VERDER MOET.
En inderdaad,dat praatje of even met de honden weg,de kleine dingen ,dat slaat er het hardste in
iK KENDE HEM 50 JAAR.
eN IK WEET NIET WAT ME OVERKOMT EN HOE IK NU VERDER MOET.
En inderdaad,dat praatje of even met de honden weg,de kleine dingen ,dat slaat er het hardste in
Annika Noort
21-01-2023
Reactie:
Ik heb 10maart 2023 ook mijn lieve man kwijt geraskt dood gevonden in zijn slaap plotse ling dat voor mijn verjaardag 11maart 2023 ik mis hem erg voel me eenzaam en alleen verstoten en verlaten ik wil nasr hem toe heb geen zin meer in het leven voor mij is het klasr hier op aarde hij is 70 jasr heel jong en ik 61 hij bllijft mijn partner kan niet zonder hem wil hem terug😭😭😭😭😭
Trees
08-05-2023
Reactie:
Vandaag, 31 augustus, is het de verjaardag van mijn overleden man. 70 jaar was hij toen hij in juni 2021 overleed aan acute leukemie. Hij zou vandaag 73 jaar zijn geworden. Het is nu na middernacht. Mijn broers zitten ook in de huiskamer, maar lijken er zich niet van bewust wat voor dag het vandaag voor mij is en hoe ik me daarover voel. Ze zitten gezellig te keuvelen over van alles en nog wat en luisteren via YouTube naar muziek. Het is waar wat vaak wordt gezegd: na zekere tijd hebben mensen geen aandacht meer voor het verdriet dat je voelt. Voor hen gaat het leven door. Maar het mijne is kapot. Ik heb niet veel geluk in mijn leve gekend; een moeilijke jeugd in een disfunctioneel gezin. Steeds het gevoel dat ik niet de moeite waard ben en er niet toe doe. Mijn man die ik op wat latere leeftijd heb ontmoet, was de eerste die mij liet voelen wat liefde is en 'houden van'. Voor het eerst kon ik dat ook voelen. Ook al waren we niet meer piepjong, we dachten nog een aantal jaartjes samen te hebben. En dan is dat alles ineens weg en ben ik weer alleen. De afgelopen twee jaar is niet alleen mijn man overleden, maar ook een vriendin die ik al sinds mijn jonge jaren ken. Tegelijk kregen zowel een broer als zus alzheimer. Ik heb - ongewild - geen kinderen en kleinkinderen. Ik vraag me werkelijk af wat de zin van het leven nog is. Soms denk ik: was ik met hem maar meegegaan in de dood.
Bloem64
31-08-2023
Reactie:
Ja ik snap wat je bedoel .en voelt .ik heb ook mijn man pas op latere leeftijd leren kennen.allebij een rugzak .gescheiden .en later is zijn ex vrouw overleden .en ook mijn ex-man.we zouden er nog wat van maken samen oud woorden .ik was ruim 7 jaar ouder dan hem ..en nu op eens is hij er niet meer zo maar weg .ik kan het niet geloven .iedere dag zeg ik .dit kan niet dit kan gewoon niet.niet waar zijn .hoe moet het nou met mij .ik kan het niet alleen .terwijl ik dit schrijf.ben ik aan het huilen .ik moet nog zo veel regelen ..
Joanne
04-09-2023
Reactie:
Het is bijna 4 jaar geleden dat mn man overleden is maar blijft zo. Vreselijk moeilijk mn lichhsm is van slag geen eetlust nergens zin in raar in t hoofd diarree allerlei lichamelijke klachten nergens zin in komt iemand dit bekent voor ben zo bang dat het nooit weer goed komt
Gr
Gr
Willie
06-09-2023
Zware hersenbloeding (Verhaal 420)
Ja zo lang geleden.en het voelt of u het net mee hebt gemaakt .vandaag. is het de dag dat ik mijn man heb.begraven 1 maand geleden ..aan een zware hersenbloeding .naar bed gegaan .hij was een boekje aan het lezen. Moest overgeven .maar ik zal wel iets verkeerd hebben gegeten zij die .geef me maar een glaasje melk..ga maar slapen zij die .dat de ik natuurlijk niet..hij wou niet dat ik de dockter belde .maar het voelde niet goed .nog niet veel later ik ging naar zijn kant van het bed .en hij kermde van de pijn in ze hoofd .ik gelijk 112.gebeld .hij was in paniek .voelde dat het niet goed ging.help me help.
Me .vreselijk .het duurde een eeuwigheid eer de ambulance er was.gaa. ze eerst nog kijken allerlij aperture. Zag er slecht uit.naar het zieke huis..in de ambulance ce.werd.het steeds slechter .weinig hersenactifitijd meer .na de scan vernomen .u man is hersendood.kunnen niets meer voor hem doen .ik jan het nog steeds niet geloven .dit kan toch niet. roep ik elke dag .dit kan toch niet..hij is 67 jaar geworden. We zouden samen oud woorden .hadden samen al een behoorlijke.rugzak.19 jaar geleden elkaar ontmoet..nu lijkt alles zinloos.voor mij ik ben over de 70 .76.hoe kan je dan .nog een keer opnieuw beginnen .ik weet het even niet meer ..
Me .vreselijk .het duurde een eeuwigheid eer de ambulance er was.gaa. ze eerst nog kijken allerlij aperture. Zag er slecht uit.naar het zieke huis..in de ambulance ce.werd.het steeds slechter .weinig hersenactifitijd meer .na de scan vernomen .u man is hersendood.kunnen niets meer voor hem doen .ik jan het nog steeds niet geloven .dit kan toch niet. roep ik elke dag .dit kan toch niet..hij is 67 jaar geworden. We zouden samen oud woorden .hadden samen al een behoorlijke.rugzak.19 jaar geleden elkaar ontmoet..nu lijkt alles zinloos.voor mij ik ben over de 70 .76.hoe kan je dan .nog een keer opnieuw beginnen .ik weet het even niet meer ..
Joanne
26-08-2023
laatste reactie: 04-09-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat heftig om te lezen. Zo snel je man verliezen , eigenlijk in een tijdsbestek van een aantal uren. Ik ken dag gevoel van dat alles zinloos is. Ze zeggen dat het slijt. Weet niet waar je woont maar om er misschien samen over te praten helpt misschien. Ik ben mijn vriend afgelopen mei verloren. In een periode van 3 weken. Weet ook nog niet hoe verder. Wens je veel sterkte.
Anoniem
04-09-2023
Reactie:
Dank je wel voor je reactie. Ja het is 19 Julie gebeurt.maar het gemis .en de pijn eenzaamheid.woord iedere dag erger ..ik weet niet .hoe ik iedere dag weer moet overleven .ik ga zo laat mogelijk naar bed.en blijf zo lang mogelijk in bed .als ik slaap .hoef ik nergens.aan te denken .en dan weer de dag doorkomen .vreselijk .
Joanne.
04-09-2023
Reactie:
Wat heftig om te lezen. Zo snel je man verliezen , eigenlijk in een tijdsbestek van een aantal uren. Ik ken dag gevoel van dat alles zinloos is. Ze zeggen dat het slijt. Weet niet waar je woont maar om er misschien samen over te praten helpt misschien. Ik ben mijn vriend afgelopen mei verloren. In een periode van 3 weken. Weet ook nog niet hoe verder. Wens je veel sterkte.
Anoniem
04-09-2023
Ik mis mijn allesie zo erg (Verhaal 417)
Ik mis mijn allesie zo erg,weet soms niet wat ik moet doen,ben 65jaar en alles kwijt,hie moet ik verder
Annet
23-08-2023
laatste reactie: 04-09-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je meteen en de tranen springen in mijn ogen.
Mijn liefste is 1 augustus overleden 23 jaar alles samen gedaan en ik zit nu in huis om me heen te kijken, alles straalt haar naam en gezicht uit. Ik wil hier niet zijn maar je kan niet vluchten van verdriet en ook ik heb moeite om te bedenken wat ik nu nog moet.
Mijn huis is nu mijn thuis niet meer, leeg maar vol met verdriet.
Ik wens je alle wijsheid toe, ik kan niets bedenken,
liefs,
Richard
Mijn liefste is 1 augustus overleden 23 jaar alles samen gedaan en ik zit nu in huis om me heen te kijken, alles straalt haar naam en gezicht uit. Ik wil hier niet zijn maar je kan niet vluchten van verdriet en ook ik heb moeite om te bedenken wat ik nu nog moet.
Mijn huis is nu mijn thuis niet meer, leeg maar vol met verdriet.
Ik wens je alle wijsheid toe, ik kan niets bedenken,
liefs,
Richard
Richard
04-09-2023
Je t'aime mamie❤ (Verhaal 426)
Ik wil mijn hart ook luchten, ook al gaat de pijn niet weg
Mijn lieve oma was naar de kaapverdische eilanden gegaan omdat haar moeder(mijn overgrootoma) was overleden, om haar te begraven.
Aan het einde van haar verblijf begon ze een stekende pijn te krijgen aan haar buik, dokter gezien, dokter zal wel laagopgeleid zijn want hij gaf ok voor haar om terug naar Nederland te gaan, met de vliegtuig, zonder extra check-up.
Ze besloot terug naar Nederland te komen omdat ze voelde dat het niet goed ging.
Ze kon eerder komen maar een "vriend" van de familie die diezelfde dag als m'n oma zou aankomen maar eerder, wou de ticket niet ruilen met haar.
Mijn oma komt uiteindelijk aan in Nederland, bij haar thuis waar mijn broertje en ik (destijds 11 en 14 jaar) constateerden dat het heel slecht ging.
We kwamen bij de huisarts, die de ernst blijkbaar ook niet inzag en mijn oma stuurde met ons naar het ziekenhuis met de taxi.
In de taxi was mijn oma hevig aan het overgeven.
De wegen rondom het ziekenhuis in Rotterdam werden vernieuwd dus konden we niet ervoor worden afgezet, dus moest mijn oma lopen best ver.
Ik kan niet begrijpen waarom de dokter of ikzelf niet de ambulance hadden gebeld.
Aangekomen in het ziekenhuis zag het personeel dat het heel slecht ging met mijn oma en ging ze in een aparte "urgencie" kamer terwijl mijn broertje van 11 haar papieren uit haar tas zocht om informatie te verstrekken. Ik was daar met haar in die kamer en zag hoe er van alle kanten buizen I haar werden gestopt... in haar neus, mond..
En toen ze me zagen moest ik de kamer uit.. Ze was alleen.
Mijn moeder mocht niet van haar baas weg, paniek.
Jong en dom ik dacht alles komt wel goed zeker wel, mijn oma had nog toen ze terugkwam van Kaapverdië kip uit de ijskast gehaald, en zei met veel pijn "ik maak een lekkere soep voor jullie als ik terugkom".
Ik ga ervanuit ze komt gewoon naar huis en gaat die soep maken.
Ik leer van mijn moeder die ondertussen naar mijn oma is gegaan, dat we haar wel kunnen bezoeken maar met specifieke "regels", want ze hadden mijn oma in quarantaine gezet, omdat ze dachten dat ze een bacterie of een virus van de eilanden had opgelopen.
3 dagen lag ze daar, ze had dorst, ze mocht niks.. mijn tante had een spons met water haar zodoende laten drinken en haar lippen bevochtigen.. we moesten ons aankleden alsof we in de COVID-tijden zaten. Dat wouden we niet, maar hadden geen keus.
Na die 3 dagen kreeg ze op 3 mei een probleem waardoor de met spoed om 6 uur s'ochtends haar moesten opereren, en daar zagen ze dat het een uit de hand gelopen probleem was die eigenlijk wel opgelost kon worden denk ik nog steeds. (Als ze rechtstreeks vanuit de airport naar ziekenhuis zou gaan en gelijk gecheckt en geopereerd zou worden)
Blindedarm ontsteking, te laat geconstateerd, ontploft in de vliegtuig, quarantaine 3 dagen zonder te weten hoe of wat, haar buik was zo opgezet alsof ze zwanger was van een 3ling.
Ze hebben haar opengemaakt en weer dichtgemaakt en hebben tegen mijn moeder tante, oom en mijn broertje gezegd dat ze afscheid moesten nemen, ze zou ongeveer 5 minuten nog te leven hebben. Ze heeft zodoende haar laatste adem uitgeblazen op 3 mei 1998.
Ik was daar niet bij. Ik moest op mijn nichtje passen.. ik heb het hier nog steeds moeilijk mee. Ik ben nu 38 en had zo veel met haar willen delen.
Mijn oma was begraven op moederdag.
Goude tijden waren dat met haar, en nadat ze ging, is de hele familie uit elkaar gegroeid.
Soms ruik ik iets en dat denk ik aan haar en die tijd, dat komt nooit meer terug.
Soms zie ik mensen met hun oma dan voel ik die pijn hevig, vooral omdat ik vindt dat mijn oma niet zo moest gaan.
Er was geen moeite gedaan om uit te zoeken wat ze echt had. Dat doet pijn. Nog steeds.
Ze was 62, werkte hard, lieve vrouw, hield van gezelligheid, familie, en hield van het leven. Lachte altijd, kookte echt lekker, ze was te jong.
Même si ça fait 25 ans maintenant
Tu me manque, ma grand-mère..
Je pense toujours à toi,
J'essaie de tout faire pour que tu sois fière de moi..
Merci pour tout l'amour que tu m'a donné
Je t'aime mamie❤
Mijn lieve oma was naar de kaapverdische eilanden gegaan omdat haar moeder(mijn overgrootoma) was overleden, om haar te begraven.
Aan het einde van haar verblijf begon ze een stekende pijn te krijgen aan haar buik, dokter gezien, dokter zal wel laagopgeleid zijn want hij gaf ok voor haar om terug naar Nederland te gaan, met de vliegtuig, zonder extra check-up.
Ze besloot terug naar Nederland te komen omdat ze voelde dat het niet goed ging.
Ze kon eerder komen maar een "vriend" van de familie die diezelfde dag als m'n oma zou aankomen maar eerder, wou de ticket niet ruilen met haar.
Mijn oma komt uiteindelijk aan in Nederland, bij haar thuis waar mijn broertje en ik (destijds 11 en 14 jaar) constateerden dat het heel slecht ging.
We kwamen bij de huisarts, die de ernst blijkbaar ook niet inzag en mijn oma stuurde met ons naar het ziekenhuis met de taxi.
In de taxi was mijn oma hevig aan het overgeven.
De wegen rondom het ziekenhuis in Rotterdam werden vernieuwd dus konden we niet ervoor worden afgezet, dus moest mijn oma lopen best ver.
Ik kan niet begrijpen waarom de dokter of ikzelf niet de ambulance hadden gebeld.
Aangekomen in het ziekenhuis zag het personeel dat het heel slecht ging met mijn oma en ging ze in een aparte "urgencie" kamer terwijl mijn broertje van 11 haar papieren uit haar tas zocht om informatie te verstrekken. Ik was daar met haar in die kamer en zag hoe er van alle kanten buizen I haar werden gestopt... in haar neus, mond..
En toen ze me zagen moest ik de kamer uit.. Ze was alleen.
Mijn moeder mocht niet van haar baas weg, paniek.
Jong en dom ik dacht alles komt wel goed zeker wel, mijn oma had nog toen ze terugkwam van Kaapverdië kip uit de ijskast gehaald, en zei met veel pijn "ik maak een lekkere soep voor jullie als ik terugkom".
Ik ga ervanuit ze komt gewoon naar huis en gaat die soep maken.
Ik leer van mijn moeder die ondertussen naar mijn oma is gegaan, dat we haar wel kunnen bezoeken maar met specifieke "regels", want ze hadden mijn oma in quarantaine gezet, omdat ze dachten dat ze een bacterie of een virus van de eilanden had opgelopen.
3 dagen lag ze daar, ze had dorst, ze mocht niks.. mijn tante had een spons met water haar zodoende laten drinken en haar lippen bevochtigen.. we moesten ons aankleden alsof we in de COVID-tijden zaten. Dat wouden we niet, maar hadden geen keus.
Na die 3 dagen kreeg ze op 3 mei een probleem waardoor de met spoed om 6 uur s'ochtends haar moesten opereren, en daar zagen ze dat het een uit de hand gelopen probleem was die eigenlijk wel opgelost kon worden denk ik nog steeds. (Als ze rechtstreeks vanuit de airport naar ziekenhuis zou gaan en gelijk gecheckt en geopereerd zou worden)
Blindedarm ontsteking, te laat geconstateerd, ontploft in de vliegtuig, quarantaine 3 dagen zonder te weten hoe of wat, haar buik was zo opgezet alsof ze zwanger was van een 3ling.
Ze hebben haar opengemaakt en weer dichtgemaakt en hebben tegen mijn moeder tante, oom en mijn broertje gezegd dat ze afscheid moesten nemen, ze zou ongeveer 5 minuten nog te leven hebben. Ze heeft zodoende haar laatste adem uitgeblazen op 3 mei 1998.
Ik was daar niet bij. Ik moest op mijn nichtje passen.. ik heb het hier nog steeds moeilijk mee. Ik ben nu 38 en had zo veel met haar willen delen.
Mijn oma was begraven op moederdag.
Goude tijden waren dat met haar, en nadat ze ging, is de hele familie uit elkaar gegroeid.
Soms ruik ik iets en dat denk ik aan haar en die tijd, dat komt nooit meer terug.
Soms zie ik mensen met hun oma dan voel ik die pijn hevig, vooral omdat ik vindt dat mijn oma niet zo moest gaan.
Er was geen moeite gedaan om uit te zoeken wat ze echt had. Dat doet pijn. Nog steeds.
Ze was 62, werkte hard, lieve vrouw, hield van gezelligheid, familie, en hield van het leven. Lachte altijd, kookte echt lekker, ze was te jong.
Même si ça fait 25 ans maintenant
Tu me manque, ma grand-mère..
Je pense toujours à toi,
J'essaie de tout faire pour que tu sois fière de moi..
Merci pour tout l'amour que tu m'a donné
Je t'aime mamie❤
Mamie Tanha
03-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Zij noemde het vette pech (Verhaal 422)
Het is vandaag vijf weken geleden dat mijn vrouw overleed. Na vier jaar kanker, waarvan drie jaar palliatief kreeg zij de rust die zij verdiende. Mijn vrouw had urachuskanker, een zeldzame vorm die in Nederland zo'n 10 tot 15 keer voorkomt per jaar. Daardoor dus weinig kennis en/of mogelijkheden voor behandelingen. Toch heeft mijn vrouw alles aangepakt wat zij maar kon. Heftige operaties, bestralingen, chemobehandelingen en een studie. Mijn vrouw noemde het geen strijd omdat er dan nog een kans op overwinning in zou zitten. Zij noemde het vette pech, die haar nu eenmaal was overkomen. Dat ze in 2017, dus twee jaar daarvoor de diagnose MS kreeg schaarde we daar ook maar onder. Van die MS heeft ze later gelukkig, ondanks dat ze moest stoppen met medicatie, geen last meer gehad. Van gezonde, actieve, bijna zorgeloze vrouw, overgaan tot "vaste klant" van het AVL in Amsterdam. Hoe vaak we daar binnen zijn gelopen, ik was op de helft de tel al kwijt. Mijn vrouw ging voor kwaliteit van leven, dat was haar drijfveer.
Ik ben altijd met haar meegegaan, soms overnachtte ik in het gasthuis ernaast zodat ze de volgende ochtend niet alleen de operatie of behandeling inging. De spanning van uitslagen, het in de wachtkamer wachten en dan gefocust zijn op de stem van de arts. Op welke toon zij de naam van mijn vrouw uit zou spreken. Ik lette overal op. Als de uitslag "positief" was namen we in het ziekenhuis een gebakje. Hiervan maakte we een foto en zette we in een appgroep. Was de uitslag negatief, was de kanker toegenomen, dan zaten we op de terugreis verstomd in de auto. In de week tussen scan en uitslag organiseerden we altijd een uitje. Even de zinnen verzetten.
Het jaar 2022 is achteraf een bonusjaar geweest. Mijn vrouw mocht mee doen aan een studie. Gericht op een ander soort kanker maar de dna van haar kankersoort bleek overeen te komen. Betekende dagelijks pillen slikken. De bijwerkingen nam zij voor lief. We konden weer even verder. Toen in het najaar bleek dat de cellen toch meer gegroeid waren en niet met zekerheid gezegd kon worden dat de studie nog werkte, werd deze stilgezet.
Opnieuw verdween de bodem onder ons bestaan. Dit was het laatste wat we nog hadden.
Mijn vrouw en ik zijn gaan nadenken. Een chemo die zij eerder had gedaan, en hoe verschrikkelijk zij deze ook vond, had wel enig effect. Mijn vrouw besloot begin dit jaar deze chemo, nu met lagere dosering weer aan te gaan. Achteraf alleen maar om mij en andere dierbaren een plezier te doen. Dit ging dus ook niet goed. Na twee behandelingen nam mijn vrouw het ontzettend dappere besluit te stoppen met de chemo. De eerdere ervaren klachten namen toe en ze kon het gewoon niet meer aan de behandeling te ondergaan. Alleen al de chemoruimte in het ziekenhuis betreden was voor haar teveel. Ook nu koos ze nog voor enig kwaliteit van leven i.p.v. ziek op bed te liggen door de chemo.
We hebben in februari van dit jaar besloten geen scans meer te doen. Na het stoppen van de chemo voelde mijn vrouw zich weer wat beter en we gingen nog meer leuke dingen doen dan we al deden. In mei zelfs een week naar ons favoriete dorpje in Turkije. In de week voorafgaand daaraan nog wel even langs de huisarts, voor de zekerheid maar hij gaf groen licht. Het was een fantastische week. Hadden we geweten wat er op dat moment in het lichaam van mijn vrouw gebeurde dan waren we nooit gegaan.
Korte tijd na de fijne week in mei kreeg mijn vrouw last van buik en darmen. Omdat we geen "klant" van het AVL meer waren, was de huisarts ons aanspreekpunt. Daar zijn we dan ook diverse keren geweest, ook s'nachts, als de pijn niet meer te harden was.
Uit wanhoop heb ik toen op een zondag het AVL gebeld en de situatie uitgelegd. Die middag konden we komen. In de week daarvoor was er al een scan gemaakt vanwege de pijn in de buik. De uitslag zouden we op maandag krijgen maar omdat we er al een dag eerder waren werd deze de zondag al met ons besproken.
De scan gaf aan dat de kanker als het ware ontploft was. De pijn werd veroorzaakt door een tumor in maag en darmen, alle al bekende uitzaaiingen waren enorm gegroeid.
Op de maandag spraken we onze eigen arts. Voor het eerst deed zij een prognose, een kwestie van weken. Wat er toen door ons heenging kan ik niet beschrijven. Al drie jaar wist ik dat we niet samen oud zouden worden. Nooit eerder was daar een termijn aan verbonden.
Ik kan nog heel veel schrijven over hoe toen verder. Ik houd het kort.
Mijn vrouw is na anderhalve week vanuit het AVL overgebracht naar (t)huis. Met de zorg van huisarts en Buurtzorg hebben we het zo comfortabel mogelijk voor haar gemaakt. Op maandag 24 juli om 14 uur nam zij afscheid van ons met de woorden "Dag lieve allemaal."
Hoe ik nu verder moet, zonder haar... Ik heb mijn vrouw een aantal dingen moeten beloven. Niet terugtrekken, dingen gaan doen die je leukt vindt, het leven weer oppakken, onder de mensen blijven. Ik voel me nu al schuldig omdat het mij niet lukt. Het is natuurlijk ook allemaal nog vers maar ik voel mij helemaal op. Huisarts geeft aan dat mijn lichaam nog steeds stresshormoon aanmaakt. Afgelopen jaren hard nodig gehad maar nu niet meer. Lichaam moet nog wennen aan de nieuwe situatie.
Nu vul ik de dagen met huilen, lezen over rouw wanneer je partner is overleden. ook ben ik op zoek naar lotgenoten. Ik liep al bij het Toon Hermanshuis in de partnergroep, binnenkort sluit ik aan bij de rouwgroep. Ik hoop dat dit gaat helpen.
Ik ben altijd met haar meegegaan, soms overnachtte ik in het gasthuis ernaast zodat ze de volgende ochtend niet alleen de operatie of behandeling inging. De spanning van uitslagen, het in de wachtkamer wachten en dan gefocust zijn op de stem van de arts. Op welke toon zij de naam van mijn vrouw uit zou spreken. Ik lette overal op. Als de uitslag "positief" was namen we in het ziekenhuis een gebakje. Hiervan maakte we een foto en zette we in een appgroep. Was de uitslag negatief, was de kanker toegenomen, dan zaten we op de terugreis verstomd in de auto. In de week tussen scan en uitslag organiseerden we altijd een uitje. Even de zinnen verzetten.
Het jaar 2022 is achteraf een bonusjaar geweest. Mijn vrouw mocht mee doen aan een studie. Gericht op een ander soort kanker maar de dna van haar kankersoort bleek overeen te komen. Betekende dagelijks pillen slikken. De bijwerkingen nam zij voor lief. We konden weer even verder. Toen in het najaar bleek dat de cellen toch meer gegroeid waren en niet met zekerheid gezegd kon worden dat de studie nog werkte, werd deze stilgezet.
Opnieuw verdween de bodem onder ons bestaan. Dit was het laatste wat we nog hadden.
Mijn vrouw en ik zijn gaan nadenken. Een chemo die zij eerder had gedaan, en hoe verschrikkelijk zij deze ook vond, had wel enig effect. Mijn vrouw besloot begin dit jaar deze chemo, nu met lagere dosering weer aan te gaan. Achteraf alleen maar om mij en andere dierbaren een plezier te doen. Dit ging dus ook niet goed. Na twee behandelingen nam mijn vrouw het ontzettend dappere besluit te stoppen met de chemo. De eerdere ervaren klachten namen toe en ze kon het gewoon niet meer aan de behandeling te ondergaan. Alleen al de chemoruimte in het ziekenhuis betreden was voor haar teveel. Ook nu koos ze nog voor enig kwaliteit van leven i.p.v. ziek op bed te liggen door de chemo.
We hebben in februari van dit jaar besloten geen scans meer te doen. Na het stoppen van de chemo voelde mijn vrouw zich weer wat beter en we gingen nog meer leuke dingen doen dan we al deden. In mei zelfs een week naar ons favoriete dorpje in Turkije. In de week voorafgaand daaraan nog wel even langs de huisarts, voor de zekerheid maar hij gaf groen licht. Het was een fantastische week. Hadden we geweten wat er op dat moment in het lichaam van mijn vrouw gebeurde dan waren we nooit gegaan.
Korte tijd na de fijne week in mei kreeg mijn vrouw last van buik en darmen. Omdat we geen "klant" van het AVL meer waren, was de huisarts ons aanspreekpunt. Daar zijn we dan ook diverse keren geweest, ook s'nachts, als de pijn niet meer te harden was.
Uit wanhoop heb ik toen op een zondag het AVL gebeld en de situatie uitgelegd. Die middag konden we komen. In de week daarvoor was er al een scan gemaakt vanwege de pijn in de buik. De uitslag zouden we op maandag krijgen maar omdat we er al een dag eerder waren werd deze de zondag al met ons besproken.
De scan gaf aan dat de kanker als het ware ontploft was. De pijn werd veroorzaakt door een tumor in maag en darmen, alle al bekende uitzaaiingen waren enorm gegroeid.
Op de maandag spraken we onze eigen arts. Voor het eerst deed zij een prognose, een kwestie van weken. Wat er toen door ons heenging kan ik niet beschrijven. Al drie jaar wist ik dat we niet samen oud zouden worden. Nooit eerder was daar een termijn aan verbonden.
Ik kan nog heel veel schrijven over hoe toen verder. Ik houd het kort.
Mijn vrouw is na anderhalve week vanuit het AVL overgebracht naar (t)huis. Met de zorg van huisarts en Buurtzorg hebben we het zo comfortabel mogelijk voor haar gemaakt. Op maandag 24 juli om 14 uur nam zij afscheid van ons met de woorden "Dag lieve allemaal."
Hoe ik nu verder moet, zonder haar... Ik heb mijn vrouw een aantal dingen moeten beloven. Niet terugtrekken, dingen gaan doen die je leukt vindt, het leven weer oppakken, onder de mensen blijven. Ik voel me nu al schuldig omdat het mij niet lukt. Het is natuurlijk ook allemaal nog vers maar ik voel mij helemaal op. Huisarts geeft aan dat mijn lichaam nog steeds stresshormoon aanmaakt. Afgelopen jaren hard nodig gehad maar nu niet meer. Lichaam moet nog wennen aan de nieuwe situatie.
Nu vul ik de dagen met huilen, lezen over rouw wanneer je partner is overleden. ook ben ik op zoek naar lotgenoten. Ik liep al bij het Toon Hermanshuis in de partnergroep, binnenkort sluit ik aan bij de rouwgroep. Ik hoop dat dit gaat helpen.
Tjeerd
28-08-2023
laatste reactie: 30-08-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat een verhaal,pribeer te doen/leven zoals zij wilde dat je ging leven.
Sterkte
Sterkte
yuri
28-08-2023
Reactie:
Ach, zij zou het heus wel begrijpen dat je niet 1,2,3 weer terug naar het vrolijke en gelukkige normaal kan. Dat komt wel weer. Ze bedoelde juist: voel je niet schuldig. Dus doe dat dan ook niet omdat je je nu even wat minder voelt nog. Dat is heel normaal! Maar laat je op termijn niet tegenhouden om weer van het leven te gaan genieten. Ik denk dat ze het zo bedoeld heeft.
M.
30-08-2023
Dochter verloren aan een hartstilstand (Verhaal 419)
Dochter verloren aan een hartstilstand ze pas 53 jaar.haar man zijn vrouw en 2 geweldige zoons,en laat een zusje achter,We zijn gelukkig één eenheid het was een rollercost,Alles is prachtig verlopen.Veel mensen zeggen altijd als ik wat voor je kan doen bellen.en daar baal ik zo van ,doe je dat dan komt het niet uit,je denkt bij je zelf al ,dat ik dat niet zal doen.Schoonzoon goeie band en de kleinzoons ook en zeker haar zusje en eventueel een paar lieve buurtjes.
Wally
25-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
M'n liefste moeder én broer (Verhaal 396)
Ik ben de afgelopen 6,5 jaar alles wat mijn lief is verloren. M'n liefste moeder én broer. Beide veelste vroeg, te jong. Met de dag realiseer ik mij meer dat zij degenen waren die er ondanks alles altijd voor mij klaar stonden, onvoorwaardelijke liefde en zoveel meer. Wist dat het altijd wel goed zat. Sinds m'n broer er ook niet meer is hoeft het voor mij niet meer. Niemand die nog naar mij omkijkt, hoor of zie amper iemand. En dat terwijl ik al 3 jaar lang aan huis gekluisterd ben vanwege extreme tinnitus. Voor wie of wat moet ik hier nog blijven ? Ik wil rust, stilte er niet meer zijn.. tis genoeg geweest.
PJ
23-07-2023
laatste reactie: 24-08-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Pj, je verhaal heeft mij getroffen. Ik heb zoveel mensen verloren. Mijn man, hij was pas 38, mijn broer hij was pas 34, mijn moeder is verongelukt op haar 63ste, nu ligt mijn kleindochter van amper 1,5 week oud op sterven door zuurstofgebrek bij de geboorte. Ik geef de moed niet op. Weet dat dood niet echt dood is. Er wordt heel liefdevol gezorgd voor je dierbaren. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi. Jaren geleden na een heel diep trauma heb ik een tijd in de geestelijke en in de menselijke wereld geleefd. Er is geen dood, we gaan alleen terug naar huis. Gebruik de tijd die je nog krijgt in dit leven om zoveel mogelijk te genieten. Ik ben van alles gaan doen. Werken, vrijwilligerswerk, verenigingen, als ik er nu aan denk dat ik bijna 20j getreurd heb dan heb ik er spijt van. Jouw dierbaren kunnen je zien vanuit de geestelijke wereld, wal wil je dat ze zien? Een sterk mens die zijn leven terug durft oppakken? Komaan, kop op je kunt het💕⚘
Elissabet
26-07-2023
Reactie:
Ik snap het volkomen ik ben 68 mijn twee broers verloren
En pas mijn 2 hondjes
Nu is mijn man ziek waar ik al 49 jaar mee ben
Ik ben eenzaam zoveel ellende meegemaakt
Ik heb borderline ik wil ook vaak dood
En pas mijn 2 hondjes
Nu is mijn man ziek waar ik al 49 jaar mee ben
Ik ben eenzaam zoveel ellende meegemaakt
Ik heb borderline ik wil ook vaak dood
Jenny
24-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Het valt niet mee zo alleen (Verhaal 399)
ik heb twee maanden geleden mijn allerliefsfe kwijt geraakt na 4t jaar lief en leed moest ik haar ni heel erg missen het valg niet mee om alleen verder door het leven te gaan,ik ben nu zelf 75 jaar hewirden om nu nog op deze leeftijd aan een andere liefde te veginnen zie ik niet meer zitten het is dan gelukkig vr
dat ik dan een hond heb waar ik toch regelmatig mee naar buiten moet en als ik dan weer thuis kom dan is het leeg en stil thuis en xan denk ik wel eens voot mij hoeft het niet meer maar dan heb je toch ienand waar je toch voor moet zorgen want dat heb ik aan haar beloofd maar het valt niet mee zo alleen en dan denk ik weef aan haar en dan beginnen de tranen weer te lopen.
dat ik dan een hond heb waar ik toch regelmatig mee naar buiten moet en als ik dan weer thuis kom dan is het leeg en stil thuis en xan denk ik wel eens voot mij hoeft het niet meer maar dan heb je toch ienand waar je toch voor moet zorgen want dat heb ik aan haar beloofd maar het valt niet mee zo alleen en dan denk ik weef aan haar en dan beginnen de tranen weer te lopen.
Peter
31-07-2023
laatste reactie: 23-08-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik selber woon in een psychiatrische instelling waar bejaarde mensen woonen.dat wat u meegemaakt heeft is skandaleus.heb geen woorden oor.alleen een dikke knuffel en denk dat u moeder nu op een. betere plek is bij te Heere geen leed geen pijn alleen rust en vrede.veel liefs . Brigitte
Brigitte
23-08-2023
Wil je ook je hart luchten?
Autsch (Verhaal 416)
Op een datingline heb ik een man ontmoet.toenik hem vertelde dat ik in een psychiatrische instelling verblijf was zijn passie weg.zijn woorden'so iemand als ik hoort niet op een datingsite.autsch
Brigit
23-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Latrelatie 7jaar (Verhaal 415)
Nu ik heb 7jaar een latrelatie.
Alle twee onze partners verloren.
Hij.is 11jaar ouder en nu stervende.
Zijn ouderen kinderen houden mij bijna overal buiten en daar voor kwamen ze eigenlijk nooit haast en nu bij a twee keer op een dag en alles zonder mij er bij te betrekken hoe de uitvaart enz enz.
Wat kan ik hier mee.
Alle twee onze partners verloren.
Hij.is 11jaar ouder en nu stervende.
Zijn ouderen kinderen houden mij bijna overal buiten en daar voor kwamen ze eigenlijk nooit haast en nu bij a twee keer op een dag en alles zonder mij er bij te betrekken hoe de uitvaart enz enz.
Wat kan ik hier mee.
Latrelatie 7jaar
23-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Het is zo ongelooflijk moeilijk! (Verhaal 352)
10 maart is mijn moeder overleden, mijn beste vriendin, soulmate en liefste moeder die je kunt bedenken. De laatste drie maanden waren heel zwaar en ook traumatisch en toch is het ineens heel snel en onverwacht gegaan.
Ik kan het nog steeds niet geloven. Ondanks mijn enorme pijn en verdriet, ben ik verdoofd. Ik heb helaas geen partner en kinderen waar ik ook veel verdriet van heb, kan ik vanwege gezondheid niet meer werken en weinig sociale contacten en vrienden. Mijn broer en nichtje (ook beste vriendin) wonen in het buitenland, ook de weinige verdere familie die ik nog heb woont in het buitenland.
Het huis leeghalen, beslissingen nemen, voor iemand koken, ergens aanschuiven, afleiding, gezelligheid en ontspanning en niet alleen te zijn en te moeten doen... ik heb ook zo een behoefte om te rouwen en te huilen maar zelfs huilen lukt niet. Slapen ook niet. Ik ben lichamelijk en geestelijk kapot en weet gewoon niet hoe het verder moet ...
Het is zo ongelooflijk moeilijk!
Ik kan het nog steeds niet geloven. Ondanks mijn enorme pijn en verdriet, ben ik verdoofd. Ik heb helaas geen partner en kinderen waar ik ook veel verdriet van heb, kan ik vanwege gezondheid niet meer werken en weinig sociale contacten en vrienden. Mijn broer en nichtje (ook beste vriendin) wonen in het buitenland, ook de weinige verdere familie die ik nog heb woont in het buitenland.
Het huis leeghalen, beslissingen nemen, voor iemand koken, ergens aanschuiven, afleiding, gezelligheid en ontspanning en niet alleen te zijn en te moeten doen... ik heb ook zo een behoefte om te rouwen en te huilen maar zelfs huilen lukt niet. Slapen ook niet. Ik ben lichamelijk en geestelijk kapot en weet gewoon niet hoe het verder moet ...
Het is zo ongelooflijk moeilijk!
Tina
16-04-2023
laatste reactie: 22-08-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik wens je veel sterkte. Mocht je voor me staan kreeg je een dikke knuffel en zei ik "kom hier, laat alles maar even zijn."
Greet
14-05-2023
Reactie:
Zo herkenbaar! Ik ben 1 mei mijn vader onverwacht verloren. Ik mis hem zo. Ik wil en kan het niet geloven en als heel even het besef er is, doet dat zoveel pijn. Erbij geen dag geweest dat ik niet heb gehuild.
Hij was ook echt mijn maatje en deden van alles samen. Het idee dat dat nooit meer gaat gebeuren…..😢
Ik heb ook geen partner en kinderen, dus ook niemand om op terug te vallen.
Mijn moeder is 21 jaar geleden overleden. Zij is 3 maanden ziek geweest. Dus ik ben wees.
Ik wens je heel veel sterkte ❤️
Hij was ook echt mijn maatje en deden van alles samen. Het idee dat dat nooit meer gaat gebeuren…..😢
Ik heb ook geen partner en kinderen, dus ook niemand om op terug te vallen.
Mijn moeder is 21 jaar geleden overleden. Zij is 3 maanden ziek geweest. Dus ik ben wees.
Ik wens je heel veel sterkte ❤️
Linda
14-06-2023
Reactie:
Lieve Tina.
Je verhaal is zo in en in verdrietig. (Zoals alle verhalen.)
Maar je kunt niet huilen, niet rouwen… schrijf je. En dat is een heel erge pijn.
Mij heeft het geholpen om in een emotie schrift steeds maar weer op- en van me af te schrijven wat ik voel. Boosheid, gemis, pijn, eenzaamheid etc. etc.
Later ging ik ook over mijn gemis tekenen.
Ik wou dat ik je kon helpen, kon knuffelen.
Ik zou je heel veel liefde willen geven.
Wens je ongelofelijk veel goede mensen op je pad om je pijn steeds maar weer aan te horen.
Zodat je van je af kunt praten.
Je verhaal is zo in en in verdrietig. (Zoals alle verhalen.)
Maar je kunt niet huilen, niet rouwen… schrijf je. En dat is een heel erge pijn.
Mij heeft het geholpen om in een emotie schrift steeds maar weer op- en van me af te schrijven wat ik voel. Boosheid, gemis, pijn, eenzaamheid etc. etc.
Later ging ik ook over mijn gemis tekenen.
Ik wou dat ik je kon helpen, kon knuffelen.
Ik zou je heel veel liefde willen geven.
Wens je ongelofelijk veel goede mensen op je pad om je pijn steeds maar weer aan te horen.
Zodat je van je af kunt praten.
Jannie
27-07-2023
Reactie:
Veel sterkte bij het verlies van je lieve moeder.
Ik besef hoe moeilijk het is om alleen te zijn in deze onmenselijk zware periode.
Mijn moeder en broer zijn een half jaar geleden plots gestorven en zelf heb ik ook geen partner. Het is zo moeilijk als je verdriet niet kan delen.
Zelf ga ik een keertje meer naar de supermarkt om toch maar mensen te zien en soms een praatje te krijgen. Ik zet ook constant de tv aan zodat er toch geluid en stemmen zijn.
Het zijn kleine dingen die het mij iets leefbaarder maken.
Alle kleine dingen die kunnen helpen zijn welkom...ik hoop dat jij voor jezelf ook zo wat dingetjes vindt. Zelf zoek ik ook verder.
Heel veel moed!
Ik besef hoe moeilijk het is om alleen te zijn in deze onmenselijk zware periode.
Mijn moeder en broer zijn een half jaar geleden plots gestorven en zelf heb ik ook geen partner. Het is zo moeilijk als je verdriet niet kan delen.
Zelf ga ik een keertje meer naar de supermarkt om toch maar mensen te zien en soms een praatje te krijgen. Ik zet ook constant de tv aan zodat er toch geluid en stemmen zijn.
Het zijn kleine dingen die het mij iets leefbaarder maken.
Alle kleine dingen die kunnen helpen zijn welkom...ik hoop dat jij voor jezelf ook zo wat dingetjes vindt. Zelf zoek ik ook verder.
Heel veel moed!
Anoniem
03-08-2023
Reactie:
Een late reactie , maar hierbij een hart onder de riem voor jou, omdat je het zo enorm verdiend ❤️
Francisca
22-08-2023
Het voelde onwerkelijk,oneerlijk en waarom??? (Verhaal 412)
1 augustus 2023,
Onze 19 jarige zoon die altijd een zorgenkindje was vanaf dag 1 (05-04-2004)
Lichtverstandelijke beperking , licht autisme en vele tegenslagen.
Kroop langzaam uit een regressie autisme.
4.5 dag verbleef ik uren naast hem in zijn woongroep om hem uit die bozen dromen te halen ,terug naar de realiteit.
Dinsdag 1 augustus ging ik vroeger na huis nadat zijn vader 14:30 uur kwam en ik dacht het kan nu.
Avonds om 21:15 uur telefoon dat ze hem al 20 minuten aan het reanimeren waren en ambulance eraan kwamen.
21:30 uur kwamen we eraan en kregen we de mededeling........we hebben alles geprobeerd helaas we konden niks meer doen🥲
Het voelde onwerkelijk,oneerlijk en waarom???
Ik relativeer altijd alles,ook nu.
Hij heeft rust en kan een normale jongen zijn dat hij vaak heeft gewenst.
Maar fysiek hem missen💔💔💔
Onze 19 jarige zoon die altijd een zorgenkindje was vanaf dag 1 (05-04-2004)
Lichtverstandelijke beperking , licht autisme en vele tegenslagen.
Kroop langzaam uit een regressie autisme.
4.5 dag verbleef ik uren naast hem in zijn woongroep om hem uit die bozen dromen te halen ,terug naar de realiteit.
Dinsdag 1 augustus ging ik vroeger na huis nadat zijn vader 14:30 uur kwam en ik dacht het kan nu.
Avonds om 21:15 uur telefoon dat ze hem al 20 minuten aan het reanimeren waren en ambulance eraan kwamen.
21:30 uur kwamen we eraan en kregen we de mededeling........we hebben alles geprobeerd helaas we konden niks meer doen🥲
Het voelde onwerkelijk,oneerlijk en waarom???
Ik relativeer altijd alles,ook nu.
Hij heeft rust en kan een normale jongen zijn dat hij vaak heeft gewenst.
Maar fysiek hem missen💔💔💔
Francis S
17-08-2023
laatste reactie: 22-08-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Francis,
Wat een verdriet. Ik heb ook een zoon met autisme en ik begrijp het verhaal helaas maar al te goed. Gelukkig is mijn zoon er wel nog, maar de angst voor nieuwe pogingen blijft altijd.
Ik wens heel veel troost en licht. Maak jezelf geen verwijten. Onlangs schreef iemand dit en ik geef het graag door voor wie het nodig heeft:
“In het leven loop je met elkaar mee. De ene keer wat langer dan de andere keer. Naast je kind hoop je natuurlijk heel lang mee te lopen echter dat is niet aan jou. Onderweg kan vanalles mis gaan waar je geen grip op hebt. Loslaten is het moeilijkste wat er is. Probeer de mooie dingen vast te houden. De afgelopen jaren zullen ongetwijfeld veel zwarte randjes hebben gehad, maar probeer de sterretjes te zien. Schrijf ze op, leg ze neer op een plek waar je veel komt. Zodat je iedere keer deze mooie momenten kunt lezen. Verdriet mag er zijn maar probeer dit samen met de mooie herinneringen te doen. “
Dit schreef iemand ook rond een zelfde soort gebeurtenis aan iemand. Ik haal er zelf heel veel uit mbt mijn andere kind wat geen contact meer wil. Hopelijk kun jij er ook troost en steun in vinden. En anderen die hier lezen.
Warme groet
Wat een verdriet. Ik heb ook een zoon met autisme en ik begrijp het verhaal helaas maar al te goed. Gelukkig is mijn zoon er wel nog, maar de angst voor nieuwe pogingen blijft altijd.
Ik wens heel veel troost en licht. Maak jezelf geen verwijten. Onlangs schreef iemand dit en ik geef het graag door voor wie het nodig heeft:
“In het leven loop je met elkaar mee. De ene keer wat langer dan de andere keer. Naast je kind hoop je natuurlijk heel lang mee te lopen echter dat is niet aan jou. Onderweg kan vanalles mis gaan waar je geen grip op hebt. Loslaten is het moeilijkste wat er is. Probeer de mooie dingen vast te houden. De afgelopen jaren zullen ongetwijfeld veel zwarte randjes hebben gehad, maar probeer de sterretjes te zien. Schrijf ze op, leg ze neer op een plek waar je veel komt. Zodat je iedere keer deze mooie momenten kunt lezen. Verdriet mag er zijn maar probeer dit samen met de mooie herinneringen te doen. “
Dit schreef iemand ook rond een zelfde soort gebeurtenis aan iemand. Ik haal er zelf heel veel uit mbt mijn andere kind wat geen contact meer wil. Hopelijk kun jij er ook troost en steun in vinden. En anderen die hier lezen.
Warme groet
RV
22-08-2023
Ze hebben hem niet kunnen redden (Verhaal 414)
Op 1 augustus kregen we avonds om kwart over 9 telefoon dat ze onze zoon al 20 minuten waren het reanimeren op zijn woongroep. Toen we half 10 aan kwamen het nieuws dat ze hem niet hebben kunnen redden.
Francis
22-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ben stapjes aan het maken in mijn andere leven (Verhaal 62)
Ik ben nu ruim 1,5 jaar weduwe en mijn man is verongelukt. Weggerukt en weg, zomaar. Ik heb een zware periode doorlopen en ben nu stapjes aan het maken in mijn andere leven. Dit heb ik als volgt beschreven:
Je plek vinden in een wereld die door gaat.
Je bent als rouwende een manier aan het vinden om elke dag met nieuwe energie te beginnen. Elke dag je normale ritme te ontdekken. Elke ochtend beginnen met een glimlach naar jezelf in de spiegel, wetende dat het voelt als een treurig clowns gezicht. Elke dag hopen op een beetje meer levenslust. Elke dag hopen dat dat brein weer beter gaat werken.
Hopende dat die mensen niet meer zeggen,” het zou nu toch wel eens beter moeten gaan” of “logisch dat het niet eenvoudig is je weg te vinden, maar je moet nu toch wel door”.
Hopende dat die mensen die zeggen,” we denken aan je”, een keer gaan beseffen dat ik dat niet merk. Beseffen dat ik dat niet voel als ik niets hoor. Dat het weduwe zijn geen enge ziekte is, maar down zijn, moe zijn van emotie en je lusteloos maakt.
Hopende naar een leven zonder wanhoop voor wat je kwijt bent. Je machteloosheid naar wat je zoekt.
Als rouwende voel je je schuldig dat het je niet lukt verder te leven. Het je niet lukt, het net alsof spelletje goed te spelen. Het je niet lukt anderen niet te belasten met je rouw. Het je alleen zijn zo zwaar valt.
Als rouwende wil je zo graag zeggen dat er weer lichtpuntjes tevoorschijn komen zonder die diepe donkere eenzame ruimte.
Je hoopt als rouwende dat er steeds meer ruimte komt om contact te zoeken, om terug te bellen, om mensen uit te nodigen bij je thuis. Dat er weer ruimte komt voor andere dingen.
Als rouwende heb je behoefte aan aandacht, contacten. Als rouwende wil je zo graag samen. Maar als rouwende zie je contacten verdwijnen, gewoon omdat het’ jullie’ er niet meer is. Zie je contacten veranderen, omdat een deel weg gerukt is.
Als rouwende probeer je bij de dag te leven, te leven in het moment. Niet elke dag te willen schreeuwen, “ik wil dit leven niet!” , maar weer krachtig te voelen dat andere leven te gaan zoeken.
Als rouwende verlang je zo ontzettend naar toen. Als rouwende wil je die leegte niet meer voelen, die lege weekenden, die lege nachten. Als rouwende wil je weer leven, het liefst weer gewoon.
En ineens besef je je dat je stapjes hebt gemaakt naar dat andere leven. Besef je dat je weer een gevoel van leven ervaart in mooie momentjes. Dat er nog genoeg mensen om je heen zijn blijven staan. Dat die mensen met jou verder leven omdat je de moeite waard bent om gekend te zijn. Dat er nieuwe mensen in je leven zijn gekomen omdat jij een ‘mooi’ mens bent.
Dat er wel nog kracht in je zit om toch verder te leven en die leegte steeds beter accepteert. Dat je als rouwende nog elke dag rouwt, nog elke dag je gemis voelt, maar ook voelt dat je weer, met stapjes, gaat leven. Dat je gemis, je niet meer elke dag onderuit haalt.
Dat je ervaart dat er mooie dingen op je pad komen die je verrassen en je vertrouwen geven naar een leven met je gemis.
Ineens besef je dat je het wel red. Dat je elke dag dat verdriet mag voelen, maar dat je wel verder kunt gaan omdat je steeds sterker opstaat. Besef je dat je elke dag mag huilen om daarna weer met die glimlach verder te gaan.
Je beseft je ineens dat het je lukt en voel je je krachtig en gesteund. Voorzichtig ga je, met een groeiend vertrouwen, je andere leven verder ontdekken om je plek weer te vinden in die wereld die gewoon door gaat.
Je plek vinden in een wereld die door gaat.
Je bent als rouwende een manier aan het vinden om elke dag met nieuwe energie te beginnen. Elke dag je normale ritme te ontdekken. Elke ochtend beginnen met een glimlach naar jezelf in de spiegel, wetende dat het voelt als een treurig clowns gezicht. Elke dag hopen op een beetje meer levenslust. Elke dag hopen dat dat brein weer beter gaat werken.
Hopende dat die mensen niet meer zeggen,” het zou nu toch wel eens beter moeten gaan” of “logisch dat het niet eenvoudig is je weg te vinden, maar je moet nu toch wel door”.
Hopende dat die mensen die zeggen,” we denken aan je”, een keer gaan beseffen dat ik dat niet merk. Beseffen dat ik dat niet voel als ik niets hoor. Dat het weduwe zijn geen enge ziekte is, maar down zijn, moe zijn van emotie en je lusteloos maakt.
Hopende naar een leven zonder wanhoop voor wat je kwijt bent. Je machteloosheid naar wat je zoekt.
Als rouwende voel je je schuldig dat het je niet lukt verder te leven. Het je niet lukt, het net alsof spelletje goed te spelen. Het je niet lukt anderen niet te belasten met je rouw. Het je alleen zijn zo zwaar valt.
Als rouwende wil je zo graag zeggen dat er weer lichtpuntjes tevoorschijn komen zonder die diepe donkere eenzame ruimte.
Je hoopt als rouwende dat er steeds meer ruimte komt om contact te zoeken, om terug te bellen, om mensen uit te nodigen bij je thuis. Dat er weer ruimte komt voor andere dingen.
Als rouwende heb je behoefte aan aandacht, contacten. Als rouwende wil je zo graag samen. Maar als rouwende zie je contacten verdwijnen, gewoon omdat het’ jullie’ er niet meer is. Zie je contacten veranderen, omdat een deel weg gerukt is.
Als rouwende probeer je bij de dag te leven, te leven in het moment. Niet elke dag te willen schreeuwen, “ik wil dit leven niet!” , maar weer krachtig te voelen dat andere leven te gaan zoeken.
Als rouwende verlang je zo ontzettend naar toen. Als rouwende wil je die leegte niet meer voelen, die lege weekenden, die lege nachten. Als rouwende wil je weer leven, het liefst weer gewoon.
En ineens besef je je dat je stapjes hebt gemaakt naar dat andere leven. Besef je dat je weer een gevoel van leven ervaart in mooie momentjes. Dat er nog genoeg mensen om je heen zijn blijven staan. Dat die mensen met jou verder leven omdat je de moeite waard bent om gekend te zijn. Dat er nieuwe mensen in je leven zijn gekomen omdat jij een ‘mooi’ mens bent.
Dat er wel nog kracht in je zit om toch verder te leven en die leegte steeds beter accepteert. Dat je als rouwende nog elke dag rouwt, nog elke dag je gemis voelt, maar ook voelt dat je weer, met stapjes, gaat leven. Dat je gemis, je niet meer elke dag onderuit haalt.
Dat je ervaart dat er mooie dingen op je pad komen die je verrassen en je vertrouwen geven naar een leven met je gemis.
Ineens besef je dat je het wel red. Dat je elke dag dat verdriet mag voelen, maar dat je wel verder kunt gaan omdat je steeds sterker opstaat. Besef je dat je elke dag mag huilen om daarna weer met die glimlach verder te gaan.
Je beseft je ineens dat het je lukt en voel je je krachtig en gesteund. Voorzichtig ga je, met een groeiend vertrouwen, je andere leven verder ontdekken om je plek weer te vinden in die wereld die gewoon door gaat.
anita
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-08-2023
13Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Lies,
Ik herken je verhaal helemaal. Ook ik ben alleenstaand en heb vorige maand juni 2020 mijn moeder verloren. Ik wordt verscheurd en overmand door verdriet en kan het nog steeds niet bevatten dat ik haar nooit meer zie. Ik had een heel goede band met haar en leefde voor haar; als zei het goed had en genoot daar ging het mij om. Dagelijks was ik bij haar. Ze zeggen dan dat het leven doorgaat. Nou ik weet niet hoe. Alleen die gedachte haar nooit meer te zien en even te knuffelen en gewoon het contact er niet meer is... onvoorstelbaar...
Ik wens jou sterkte.
groet Kees
Ik herken je verhaal helemaal. Ook ik ben alleenstaand en heb vorige maand juni 2020 mijn moeder verloren. Ik wordt verscheurd en overmand door verdriet en kan het nog steeds niet bevatten dat ik haar nooit meer zie. Ik had een heel goede band met haar en leefde voor haar; als zei het goed had en genoot daar ging het mij om. Dagelijks was ik bij haar. Ze zeggen dan dat het leven doorgaat. Nou ik weet niet hoe. Alleen die gedachte haar nooit meer te zien en even te knuffelen en gewoon het contact er niet meer is... onvoorstelbaar...
Ik wens jou sterkte.
groet Kees
kees 'radeloos'
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste Lies,
Ik herken heel veel in je verhaal. Onlangs Juni 2020 is mijn moeder overleden en wordt ik overmand door verdriet. Haar nooit meer te zien en te knuffelen.. poeh ik kan het nog niet bevatten. Ik had een voortreffelijke band met haar. Ik wens je ook sterkte .
groet Kees
Ik herken heel veel in je verhaal. Onlangs Juni 2020 is mijn moeder overleden en wordt ik overmand door verdriet. Haar nooit meer te zien en te knuffelen.. poeh ik kan het nog niet bevatten. Ik had een voortreffelijke band met haar. Ik wens je ook sterkte .
groet Kees
kees 'radeloos'
> 2 jaar geleden
Reactie:
Lieve anita
Wat heb je dat mooi opgeschreven. Ik ben zelf net mijn allerliefste man verloren door een heel vreemd ongeluk. Voel me erg rot en snap niet hoe en waarom het hem moest overkomen..
ik heb hem beloofd verder te gaan maar ben er niet zeker van, weet niet hoe ik het moet doen.
Ik dacht altijd dat ik eerst dood zou gaan. Omdat ik wist dat hij zich wel zou redden. Nu is het plotseling anders.
Het geeft me wat hoop , om jouw verhaal te lezen. Ben pas net begonnen.
Wat heb je dat mooi opgeschreven. Ik ben zelf net mijn allerliefste man verloren door een heel vreemd ongeluk. Voel me erg rot en snap niet hoe en waarom het hem moest overkomen..
ik heb hem beloofd verder te gaan maar ben er niet zeker van, weet niet hoe ik het moet doen.
Ik dacht altijd dat ik eerst dood zou gaan. Omdat ik wist dat hij zich wel zou redden. Nu is het plotseling anders.
Het geeft me wat hoop , om jouw verhaal te lezen. Ben pas net begonnen.
Marion
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb nog maar heel kort geleden mijn man verloren aan corona. 40 jaar waren we samen en zijn we gezegend met een mooi gezin en kleinkind(tweede wordt in december geboren). Jouw email zal voor mij een voorbeeld zijn als ik een paar stapjes verder ben. Je bent een topper en ik denk voor meer mensen een voorbeeld.
Janny
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dankjewel voor dit onwijs mooi geschreven verhaal. Ik wens dat ik het ooit weer zo mag gaan voelen
Janneke
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dank je wel Anita . Het is alweer 1 jaar en 8 maanden geleden dat mijn lieve man aan kanker is overleden . En vanavond zoek ik herkenning en troost bij lotgenoten . Uit jouw verhaal haal ik dat en daar ben ik je dankbaar voor. Ik las laatst over verder gaan na een verlies , stappen zetten met een toekomstbeen en met een rouw/verlies been . Een lach en een traan kunnen naast elkaar bestaan . Ik haal kracht uit jouw verhaal omdat ik er een positieve levenshouding in bespeur . Zo probeer ik er ook in te staan . Zo probeer ik het leven weer aan te gaan . Ik ga verder met mijn lieve man voor altijd in mijn hart. Ik wens jou alle goeds .
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Fijn te lezen dat er hoop is voor een nieuwe toekomst. Ik ben nog maar 4 weken weduwe. Ik wist al wel 2 maanden vooraf dat ik afscheid moest nemen en dat helpt bij het hele proces. Denk af en toe dat tranen een keer ophouden. Goed om je verhaal te lezen en te beseffen dat je ooit weer sterker opstaat. Dank je wel daarvoor
Ankie
22-05-2022
Reactie:
Alles is beschreven, het gemis, mijn hoofd heeft het geaccepteerd, maar mijn hart schreeuwt het nog te vaak uit. De pijn in je hart is met geen pen te beschrijven. Mijn kinderen en kleinkinderen zijn mijn grootste rijkdom en zijn heel zorgzaam en lief voor mij. Ook mijn nwe schoondochter heeft een warm hart. Ik voel me soms zo ondankbaar dat ik steeds het verdriet blijf voelen. Maar de emoties komen en gaan als eb en vloed en is niet tegen te houden. Er gaat geen dag voorbij, zelfs na anderhalf jaar, dat ik zo'n heimwee heb en tranen en snikkend wakker wordt of naar bed gaan in de late avond. Ik zou zo graag met een glimlach naar zijn foto willen kijken en dankbaar zijn voor wat hij voor mij, ons als gezin heeft betekend. Maar de pijn overheerst nog steeds. Zo moe om je gedachten telkens te richten op vrolijke dingen. Als de kinderen/kleinkinderen er zijn ben ik blij, maar toch weer op de achtergrond die heimweepijn die maar niet minder wordt
en hoor zo vaak dat het minder wordt. Soms een wanhopig gevoel en maar telkens proberen je gedachten te verzetten naar positieve gedachten. De leegte blijf ik maar voelen. Zijn laatste woorden waren: "Ik heb mijn hele leven van je gehouden". En dat was wederzijds en is een stukje troost. We waren meer dat 59 jaar gelukkig getrouwd. De liefde was wederzijds en hebben het tegen elkaar kunnen zeggen. Hij was mijn eerste liefde en we wilden samen oud worden. Het was ons gelukt, maar de pijn is nog steeds heftig. We hebben tijdens de laatste maanden veel met elkaar kunnen praten dat we zo happy waren met elkaar. Maar die vreselijke heimweepijn blijft maar overheersen. Ik ben er mij van bewust dat zijn tijd was gekomen en ik nog een "taak" heb. Voor mijn kinderen/kleinkinderen zeker. We hebben wel bij leven afgesproken die eerder gaat, de ander komt afhalen als de tijd is aangebroken. Ik probeer dagelijks sterkcte zijn, zoals ik vroeger was. Ik moet bekennen dat dit immense verdriet mij een grote opdonder heeft gegeven en ik langzaam uit het diepe dal moet opkrabbelen. Wel heel moeilijk. Ik vraag hem dan ook dagelijks mij hierbij te steunen. Ik ben wel heel bewust dat hij van boven ziet hoe zwaar het is en mij steunt zoals hij dat in leven altijd heeft gedaan. Mijn grote liefde heeft zoveel voor mij overgehad.
Zijn liefde was onvoorwaardelijk en puur en daar drijf ik maar op. Ik wacht met veel liefde en geduld dat we eens weer bij elkaar mogen zijn. Zulke pure liefde kan toch niet zomaar verdwijnen na het overlijden. Er is meer na dit leven. Dagelijks bidden om kracht is ook een manier om verder te leven.
Ik wens diegenen die dit ook voelen sterkte om verder te gaan.
en hoor zo vaak dat het minder wordt. Soms een wanhopig gevoel en maar telkens proberen je gedachten te verzetten naar positieve gedachten. De leegte blijf ik maar voelen. Zijn laatste woorden waren: "Ik heb mijn hele leven van je gehouden". En dat was wederzijds en is een stukje troost. We waren meer dat 59 jaar gelukkig getrouwd. De liefde was wederzijds en hebben het tegen elkaar kunnen zeggen. Hij was mijn eerste liefde en we wilden samen oud worden. Het was ons gelukt, maar de pijn is nog steeds heftig. We hebben tijdens de laatste maanden veel met elkaar kunnen praten dat we zo happy waren met elkaar. Maar die vreselijke heimweepijn blijft maar overheersen. Ik ben er mij van bewust dat zijn tijd was gekomen en ik nog een "taak" heb. Voor mijn kinderen/kleinkinderen zeker. We hebben wel bij leven afgesproken die eerder gaat, de ander komt afhalen als de tijd is aangebroken. Ik probeer dagelijks sterkcte zijn, zoals ik vroeger was. Ik moet bekennen dat dit immense verdriet mij een grote opdonder heeft gegeven en ik langzaam uit het diepe dal moet opkrabbelen. Wel heel moeilijk. Ik vraag hem dan ook dagelijks mij hierbij te steunen. Ik ben wel heel bewust dat hij van boven ziet hoe zwaar het is en mij steunt zoals hij dat in leven altijd heeft gedaan. Mijn grote liefde heeft zoveel voor mij overgehad.
Zijn liefde was onvoorwaardelijk en puur en daar drijf ik maar op. Ik wacht met veel liefde en geduld dat we eens weer bij elkaar mogen zijn. Zulke pure liefde kan toch niet zomaar verdwijnen na het overlijden. Er is meer na dit leven. Dagelijks bidden om kracht is ook een manier om verder te leven.
Ik wens diegenen die dit ook voelen sterkte om verder te gaan.
Melati
14-07-2022
Reactie:
Heel mooi vertelt, mijn man is er niet meer sinds 28 mei 2022 , dus nog kort geleden. Het proces van rouwen goed beschreven. Ik hoop ook zover te komen dat mijn leven weer betekenis krijgt.
Lia
16-08-2022
Reactie:
Prachtig en herkenbaar verwoord!
Corine
15-10-2022
Reactie:
Zo is het precies. Zo voelt het echt. Het is zo ontzettend moeilijk. En het gaat maar niet over.
Miep
05-02-2023
Reactie:
Mooi hoe je dit beschrijft. Herken t helemaal …
T is zo heftig al deze pijn te dragen
Hoe gaat het nu met jou ?
Wellicht ben je weer verder gekomen ….
Groet odile
T is zo heftig al deze pijn te dragen
Hoe gaat het nu met jou ?
Wellicht ben je weer verder gekomen ….
Groet odile
Anoniem
20-05-2023
Reactie:
Zo mooi geschreven, iets om me aan vast te houden.
Anoniem
21-08-2023
mn leven veranderd in een complete hel! (Verhaal 413)
Op 7-7-2021 is op een keiharde 'manier' serieus mn leven veranderd in een complete hel!
Mn soulmate voor meer dan 30 jaar, mn steun en toeverlaat, voelde zich een paar dagen niet zo lekker, overgeven, hij dacht aan een buikgriepje of zo. Was een ex-commando dus uh even toegeven aan je f beroerd voelen, echt niet!
Maar t ging serieus niet goed met hem, dus ja, heb contact opgenomen met de huisarts, echter er kon nog niemand langskomen, t Rode Kruis werd ingeschakeld om een coronna-test af te nemen en in afwachting daarvan......
Zag dat t serieus echt niet goed ging, heeeeel veel zweten, grauw zien, zn broek zelf meer niet meer uit kunnen trekken! Had het advies gekregen dat hij in bed moest blijven en veel moest drinken, serieus?! Mn mannetje wilde liever op de bank in de huiskamer liggen met onze hondjes en vertelde me pfff 'maak je niet zo druk wijfie'. Ging naar boven om te stofzuigen, was halverwege de trap naar boven toen mn mannetje riep' geef me ajb een teiltje, moet weer overgeven. Was onderweg naar beneden en hoorde een harde klap in de huiskamer en jawel, zag mn alles, mn grote sterke lieve beer op de grond liggen, happend naar adem, buren hebben 112 gebeld, kwam 1 ambulance en ik heb gezien dat ze het shirt van mn alles openknipten en, serieus echt niet, echt niet!!! Werd weggestuurd, hoorde dat t serieus foute boel was, werd met spoed een 2e ambulance opgeroepen met een hartspecialist en pffff ze hadden mn alles weer terug, hij kon echter niet meer vervoerd worden met een ambulance dus er was een trauma-helikopter onderweg 🙏🏻 en oh ik had weer 'iets' van hoop alleen, terwijl de trauma-helikopter aan t landen was, einde oefening. Werkelijk mn hele wereld is compleet ingestort, ben een overgevoelig persoon (hsp) kan moeilijk voor mezelf opkomen enz. Het is nu meer dan 2 jaar geleden en de oh zo mooie beloftes (vooral van buurtjes die er serieus bij waren toen mn mannetje lag te kreperen), we zijn er echt voor je 🤣. Ben onder behandeling geweest voor ptss, heb met een (op 2 plaatsen) gebroken neus en zwaar gekneusd voorhoofd 'iedereen zag hoe bont en blauw mn gezicht was' maar hulp met t uitlaten van mn (toen nog 2 hondjes) vergeet t maar 0,0 hulp op serieus geen enkele manier, paar maanden later, een zwaar gekneusde voet, hulp? Ja van mensen die 2 wijken verderop wonen!!! En jawel, mn zgn bezorgde buurtjes horen en zien echt alles hoor! Als t ze uitkomt! Ben na het overlijden van mn mannetje voor meer dan € 2.000,-- opgelicht door een 'hoveniersbedrijf'. Vlak daarna is mn schat van een papegaai overleden, 3 maanden daarna is mn neef overleden die er zo zo voor me was en op afgelopen dodenherdenking 2023 is 1 van hondjes ook plotseling overleden, zie mn familie pfff 1 x in (als ik geluk heb) in de 3 maanden (wonen verder weg) en verder van serieus alle prachtig mooie en lieve beloftes 'leugens'. Helemaal werkelijk totaal niemand heeft me vooral op sommige 'praktische dingen' geholpen. En oh echt, vanwege dit gebrek aan hulp, heb arthrose aan beide handen, heup en knie, grrrrr, zo sorry echt zo sorry, ga ik soms uit mn dak en echt jawel, dan krijg ik wel een reactie dat de buren die me zo heel veel hulp hadden aangeboden 0,0 dus) ik ben ze eigenlijk tot last, de buurvrouw heeft haar rust nodig. Serieus? Hadden ze me idd de hulp gegeven die ze me zo keihard hebben beloofd had nieteens een woede-aanval gehad!!! De serieus enige reden waarvoor ik nog doorga, mn hondje en mn papegaai en zelfs dat kost me steeds meer moeite! Heb paniek-aanvallen waardoor ik niet lang kan autorijden, heb al bij zoveel 'vrienden' aangegeven, serieus echt 1 van mn mooiste wensen is nu echt, met nu nog 1 hondje naar de Wassenaarse Slag gaan! En jawel, gaan we doen voor je, alleen uh ???? Wacht al meer dan min.1 jaar! Ben echt serieus altijd een vrolijk en blij persoontje geweest, blij met de gekste kleine dingetjes. Hoefde geen luxe, huisje, boompje, beestje(s). Had het 'allemaal' en daar werd ik gelukkig van!!! Maar nu, ben kei- en keihard zo vreselijk vaak teleurgesteld, en ipv van hulp een mes in mn rug gestoken! En ja, voel me meer dan eenzaam en alleen, en was serieus iemand met energie van hier tot Tokio, ben van 'nature' een echt vrolijk en blij iemand, alleen herken mezelf niet meer, wil zo zo graag weer 'iets' van mezelf terug maar t serieus helemaal allemaal alleen doen en echt werkelijk alles? Nee, ben al meer dan 2 jaar lang zo blij dat er weer een dag voorbij is! Mis mn mannetje zo vreselijk veel!!!
Mn soulmate voor meer dan 30 jaar, mn steun en toeverlaat, voelde zich een paar dagen niet zo lekker, overgeven, hij dacht aan een buikgriepje of zo. Was een ex-commando dus uh even toegeven aan je f beroerd voelen, echt niet!
Maar t ging serieus niet goed met hem, dus ja, heb contact opgenomen met de huisarts, echter er kon nog niemand langskomen, t Rode Kruis werd ingeschakeld om een coronna-test af te nemen en in afwachting daarvan......
Zag dat t serieus echt niet goed ging, heeeeel veel zweten, grauw zien, zn broek zelf meer niet meer uit kunnen trekken! Had het advies gekregen dat hij in bed moest blijven en veel moest drinken, serieus?! Mn mannetje wilde liever op de bank in de huiskamer liggen met onze hondjes en vertelde me pfff 'maak je niet zo druk wijfie'. Ging naar boven om te stofzuigen, was halverwege de trap naar boven toen mn mannetje riep' geef me ajb een teiltje, moet weer overgeven. Was onderweg naar beneden en hoorde een harde klap in de huiskamer en jawel, zag mn alles, mn grote sterke lieve beer op de grond liggen, happend naar adem, buren hebben 112 gebeld, kwam 1 ambulance en ik heb gezien dat ze het shirt van mn alles openknipten en, serieus echt niet, echt niet!!! Werd weggestuurd, hoorde dat t serieus foute boel was, werd met spoed een 2e ambulance opgeroepen met een hartspecialist en pffff ze hadden mn alles weer terug, hij kon echter niet meer vervoerd worden met een ambulance dus er was een trauma-helikopter onderweg 🙏🏻 en oh ik had weer 'iets' van hoop alleen, terwijl de trauma-helikopter aan t landen was, einde oefening. Werkelijk mn hele wereld is compleet ingestort, ben een overgevoelig persoon (hsp) kan moeilijk voor mezelf opkomen enz. Het is nu meer dan 2 jaar geleden en de oh zo mooie beloftes (vooral van buurtjes die er serieus bij waren toen mn mannetje lag te kreperen), we zijn er echt voor je 🤣. Ben onder behandeling geweest voor ptss, heb met een (op 2 plaatsen) gebroken neus en zwaar gekneusd voorhoofd 'iedereen zag hoe bont en blauw mn gezicht was' maar hulp met t uitlaten van mn (toen nog 2 hondjes) vergeet t maar 0,0 hulp op serieus geen enkele manier, paar maanden later, een zwaar gekneusde voet, hulp? Ja van mensen die 2 wijken verderop wonen!!! En jawel, mn zgn bezorgde buurtjes horen en zien echt alles hoor! Als t ze uitkomt! Ben na het overlijden van mn mannetje voor meer dan € 2.000,-- opgelicht door een 'hoveniersbedrijf'. Vlak daarna is mn schat van een papegaai overleden, 3 maanden daarna is mn neef overleden die er zo zo voor me was en op afgelopen dodenherdenking 2023 is 1 van hondjes ook plotseling overleden, zie mn familie pfff 1 x in (als ik geluk heb) in de 3 maanden (wonen verder weg) en verder van serieus alle prachtig mooie en lieve beloftes 'leugens'. Helemaal werkelijk totaal niemand heeft me vooral op sommige 'praktische dingen' geholpen. En oh echt, vanwege dit gebrek aan hulp, heb arthrose aan beide handen, heup en knie, grrrrr, zo sorry echt zo sorry, ga ik soms uit mn dak en echt jawel, dan krijg ik wel een reactie dat de buren die me zo heel veel hulp hadden aangeboden 0,0 dus) ik ben ze eigenlijk tot last, de buurvrouw heeft haar rust nodig. Serieus? Hadden ze me idd de hulp gegeven die ze me zo keihard hebben beloofd had nieteens een woede-aanval gehad!!! De serieus enige reden waarvoor ik nog doorga, mn hondje en mn papegaai en zelfs dat kost me steeds meer moeite! Heb paniek-aanvallen waardoor ik niet lang kan autorijden, heb al bij zoveel 'vrienden' aangegeven, serieus echt 1 van mn mooiste wensen is nu echt, met nu nog 1 hondje naar de Wassenaarse Slag gaan! En jawel, gaan we doen voor je, alleen uh ???? Wacht al meer dan min.1 jaar! Ben echt serieus altijd een vrolijk en blij persoontje geweest, blij met de gekste kleine dingetjes. Hoefde geen luxe, huisje, boompje, beestje(s). Had het 'allemaal' en daar werd ik gelukkig van!!! Maar nu, ben kei- en keihard zo vreselijk vaak teleurgesteld, en ipv van hulp een mes in mn rug gestoken! En ja, voel me meer dan eenzaam en alleen, en was serieus iemand met energie van hier tot Tokio, ben van 'nature' een echt vrolijk en blij iemand, alleen herken mezelf niet meer, wil zo zo graag weer 'iets' van mezelf terug maar t serieus helemaal allemaal alleen doen en echt werkelijk alles? Nee, ben al meer dan 2 jaar lang zo blij dat er weer een dag voorbij is! Mis mn mannetje zo vreselijk veel!!!
Ingrid
21-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ze was alleen grieperig en verder niks.. (Verhaal 333)
Ze was alleen grieperig en verder niks.. toch is mijn moeder overleden na een hartstilstand. Ze was al heel lang niet bij de dokter geweest en niemand weet dus of ze iets onder de leden had.
Ze is 69 geworden.
Het is 8 weken geleden dat ze is overleden en ik kan de shock nog vaak niet aan. Ik ben er zo verdrietig om. Het is zo intens zwaar om geen afscheid te kunnen nemen. Hoe doen jullie dat? Die Corona van de afgelopen jaren zorgden al dat ik haar minder zag. Ik had mij voorgenomen juist dit jaar haar te bedanken voor alles wat ze voor mij heeft gedaan en samen leuke dingen te gaan doen. Ik zag het ook niet aankomen :-(
Ze is 69 geworden.
Het is 8 weken geleden dat ze is overleden en ik kan de shock nog vaak niet aan. Ik ben er zo verdrietig om. Het is zo intens zwaar om geen afscheid te kunnen nemen. Hoe doen jullie dat? Die Corona van de afgelopen jaren zorgden al dat ik haar minder zag. Ik had mij voorgenomen juist dit jaar haar te bedanken voor alles wat ze voor mij heeft gedaan en samen leuke dingen te gaan doen. Ik zag het ook niet aankomen :-(
Wieke
04-03-2023
laatste reactie: 20-08-2023
7Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn vader is 1 mei ook aan een hartstilstand of hartinfarct overleden. Ik kan het nog steeds niet geloven en als het besef er heel even is, dan doet dat intens veel pijn. Mijn moeder is 21 geleden overleden na 3 maanden ziekbed, maar dat is niet te vergelijken met dit.
Het onverwachtse is echt verschrikkelijk, dus weet wat je voelt.
Ik neem dan toch liever afscheid, al weet ik dat dit voor mijn vader het beste is.
Ik wens je heel veel sterkte
Het onverwachtse is echt verschrikkelijk, dus weet wat je voelt.
Ik neem dan toch liever afscheid, al weet ik dat dit voor mijn vader het beste is.
Ik wens je heel veel sterkte
Linda
14-06-2023
Reactie:
Mijn moeder overleed vorige week , plotseling.. een hartaanval, ze was pas 65. Net als bij jou was ze grieperig . Ze was m’n steun en toeverlaat, en m’n allerbeste vriendin.
Ik ben nog steeds helemaal verdoofd , en het besef is er nog niet . Ik kan niet geloven dat de wereld zo werkt , het maakt me zo kwaad..
Waarom nou zij, waarom de mensen die ons zó ontzettend dierbaar zijn
Ik ben nog steeds helemaal verdoofd , en het besef is er nog niet . Ik kan niet geloven dat de wereld zo werkt , het maakt me zo kwaad..
Waarom nou zij, waarom de mensen die ons zó ontzettend dierbaar zijn
Francisca
30-06-2023
Reactie:
Heel veel sterkte met je verlies.
Mijn broer is vorig jaar op 46jarige leeftijd aan een hartstilstand overleden. Hij was ook een beetje grieperig de dagen ervoor.. Nog steeds onwerkelijk en ik mis hem verschrikkelijk..
Mijn broer is vorig jaar op 46jarige leeftijd aan een hartstilstand overleden. Hij was ook een beetje grieperig de dagen ervoor.. Nog steeds onwerkelijk en ik mis hem verschrikkelijk..
Anoniem
02-07-2023
Reactie:
ik wens jeveel sterkte ben mijn man 16maand plots verloren op uitvaart van schoonbroer hoewel we 2 dagen in kliniek voor check up waren en alles ok was en niets aanduide dat zoiets kon gebeuren zoek steun bij mensen die aandacht hebben voor je verdriet en gemis ik weet door ondervinding aleen zijn weegt zwaar moge er een dag komen dat je het kunt plaatsen het gemiis zal altijd blijven veel moed xxxxxx
duplessis francine
01-08-2023
Reactie:
Heel veel sterkte en moed om dit enorme verlies te verwerken!
Mijn moeder en broer zijn een half jaar geleden overleden op dezelfde dag. Beiden een hartinfarct.
Moeder s ochtends op intensieve en broer s avonds na het regelen van de brieven etc voor moeder.
Zelfs na een half jaar lijkt het nog steeds onwezenlijk en ervaar ik dagen van intens verdriet.
Geef jezelf genoeg tijd om te rouwen.. De leegte kan je niet zomaar invullen.
Dat heeft tijd nodig.
Zelf probeer ik van kleine dingen te genieten. Soms lukt dat en soms ook niet. Maar elke glimlach is welkom.
Mijn moeder en broer zijn een half jaar geleden overleden op dezelfde dag. Beiden een hartinfarct.
Moeder s ochtends op intensieve en broer s avonds na het regelen van de brieven etc voor moeder.
Zelfs na een half jaar lijkt het nog steeds onwezenlijk en ervaar ik dagen van intens verdriet.
Geef jezelf genoeg tijd om te rouwen.. De leegte kan je niet zomaar invullen.
Dat heeft tijd nodig.
Zelf probeer ik van kleine dingen te genieten. Soms lukt dat en soms ook niet. Maar elke glimlach is welkom.
Anoniem
03-08-2023
Reactie:
Ik snap je helemaal! Mijn moeder is ook plotseling overleden aan een hartstilstand, was ook alleen 'grieperig'. Ik was erbij en heb haar gereanimeerd en 112 moeten bellen. Volgende week is het 1 jaar geleden.
De pijn is groot, het doet pijn, maar ik heb telkens vastgehouden aan het feit dat het voor mijn moeder een snelle dood was en dat was wel haar wens. Altijd fief, nooit ziek, nooit ziekenhuizen, dat was haar grootste wens en dat vind ik voor haar wel fijn en geeft mij ook rust, acceptatie.
Ik ben veel gaan schrijven en heb heel veel gepraat. Misschien kun je een brief schrijven aan haar waar je alles in zet wat je nog wil zeggen. Daarna verbrand je de brief ritueel of iets anders kan ook. Misschien lucht het je op. Want ik geloof echt wel dat ze het kan horen (en dat ze alles wat je nog wil zeggen, allang weet...)
Sterkte x
De pijn is groot, het doet pijn, maar ik heb telkens vastgehouden aan het feit dat het voor mijn moeder een snelle dood was en dat was wel haar wens. Altijd fief, nooit ziek, nooit ziekenhuizen, dat was haar grootste wens en dat vind ik voor haar wel fijn en geeft mij ook rust, acceptatie.
Ik ben veel gaan schrijven en heb heel veel gepraat. Misschien kun je een brief schrijven aan haar waar je alles in zet wat je nog wil zeggen. Daarna verbrand je de brief ritueel of iets anders kan ook. Misschien lucht het je op. Want ik geloof echt wel dat ze het kan horen (en dat ze alles wat je nog wil zeggen, allang weet...)
Sterkte x
Babs
07-08-2023
Reactie:
Herkenbaar. Mijn moeder (65) overleed afgelopen maart plotseling na een griep. Ze was al bijna beter, het zag er goed uit voor haar, net ontslagen uit het ziekenhuis (waar ze lag wegens benauwdheid door griep gecombineerd met copd). Geen van de artsen zag het aankomen, zij zelf ook duidelijk niet. Ze was niet gezond, maar overlijden was totaal nog geen sprake van, zegt men. Heb er nog veel last van, van hoe en wat er gebeurd is. Maar ja, je wordt geacht door te gaan. Ik heb ook veel last van schuldgevoel (wat heb ik gemist? Hoe kon ik dit laten gebeuren?) en angsten (wat als ik ook opeens dood ga? Of andere dierbaren?). De afgelopen jaren heb ik haar ook minder gezien door corona, omdat ze in de risico groep viel. Ook ik had me voorgenomen om weer meer tijd met familie te gaan doorbrengen. Dus ik snap je ontgoocheling helemaal!
M.
20-08-2023
Ik mis ook de persoon die ik was met hem.. (Verhaal 356)
De liefde van mijn leven is nu 3 maanden geleden overleden. In het begin kon ik niks, alleen maar voor me uit staren en huilen. Ik voelde me schuldig als ik lachte, als ik even een moment niet verdrietig was, dat het juist allemaal mijn schuld was en dat ik eerder op had moeten merken dat het niet goed met hem ging. Ik merk dat deze gevoelens iets minder zijn geworden, en dat het van dag tot dag, of uur tot uur, steeds anders gaat.
Ik mis hem verschrikkelijk, en ik wist niet dat er zoveel pijn kon bestaan in het leven van een mens. Ik heb in mijn leven veel mensen verloren en veel meegemaakt, maar dat alles bij elkaar weegt niet op tegen dit verlies… Dit gemis.. Op dit moment merk ik dat mijn verdriet anders is dan in het begin. Ik huil soms een dagje niet, en het is niet meer zo constant. Waar ik het het op dit moment het aller moeilijkst mee heb, zijn de avonden in bed. Dan ga ik malen, huilen, filmpjes kijken om zijn stem te horen, nog meer huilen en voelt het alsof ik in een film zit. Ik denk dat ik het allerergste vindt om alleen naar bed te gaan, met de gedachte dat je ook weer alleen wakker wordt. Zonder dat vrolijke moment van: “goedemorgen schatje”, waarop ik chagrijnig een ochtendkreun geef en hij me in zijn armen neemt zodat ik iets meer tijd kan nemen om echt wakker te worden en hetzelfde terug te zeggen. Maar nu is er niemand meer om iets tegen te zeggen.. Het rare is dat ik het wel probeer. Ik praat tegen hem alsof hij er nog is en mee kan luisteren naar mijn verhalen. Vroeger was ik altijd bang voor geesten en de nacht, maar nu sta ik bijna om 00.00 in het donker te roepen of hij iets van een teken kan geven als het bestaat. Ik mis zijn stem, ik mis zijn lach, ik mis alles aan hem. Maar ik mis ook de persoon die ik was met hem..
Ik mis hem verschrikkelijk, en ik wist niet dat er zoveel pijn kon bestaan in het leven van een mens. Ik heb in mijn leven veel mensen verloren en veel meegemaakt, maar dat alles bij elkaar weegt niet op tegen dit verlies… Dit gemis.. Op dit moment merk ik dat mijn verdriet anders is dan in het begin. Ik huil soms een dagje niet, en het is niet meer zo constant. Waar ik het het op dit moment het aller moeilijkst mee heb, zijn de avonden in bed. Dan ga ik malen, huilen, filmpjes kijken om zijn stem te horen, nog meer huilen en voelt het alsof ik in een film zit. Ik denk dat ik het allerergste vindt om alleen naar bed te gaan, met de gedachte dat je ook weer alleen wakker wordt. Zonder dat vrolijke moment van: “goedemorgen schatje”, waarop ik chagrijnig een ochtendkreun geef en hij me in zijn armen neemt zodat ik iets meer tijd kan nemen om echt wakker te worden en hetzelfde terug te zeggen. Maar nu is er niemand meer om iets tegen te zeggen.. Het rare is dat ik het wel probeer. Ik praat tegen hem alsof hij er nog is en mee kan luisteren naar mijn verhalen. Vroeger was ik altijd bang voor geesten en de nacht, maar nu sta ik bijna om 00.00 in het donker te roepen of hij iets van een teken kan geven als het bestaat. Ik mis zijn stem, ik mis zijn lach, ik mis alles aan hem. Maar ik mis ook de persoon die ik was met hem..
MLC
27-04-2023
laatste reactie: 20-08-2023
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Elke dag is een dag meer afscheid nemen.
Het blijft zo verschrikkelijk hangen ,na 1,5 jaar dat mijn man overleden is ,na 53 jaren lief en leed gedeeld en op enkele maanden na zware hartoperatie ,gevolgd door meerdere complicaties overleden .Laatste tijd van covid en geen bezoek bij hem mocht ,enkel telefonisch.Zo wist je weinig van de situatie waarin hij verkeerde .De situatie was niet meer levensvatbaar ,zo heeft hij zelf besloten om Thuis te komen om afscheid te nemen samen met zijn kinderen.Is vrijdagavond thuisgehaald door mijn zoon die ambulancier is en zo zijn papa nog voor de laatste uren met allen te omringen om afscheid te nemen ,het was hard Zondagavond 7 uur is Hij gestorven omringd van vrouw en kinderen. Je weet niet wat je overkomt ,realiteit dringt niet door DIT KAN NIET en tot heden is het zo moeilijk te vatten . De gedachte was sterk van mezelf hier kom ik er uit met de liefde en steun van die me omringen .Maar je moet de weg zelf gaan en een nieuw leven opbouwen voor jezelf. Heb allerlei geprobeerd ,boeken gelezen van leren omgaan met verlies ,samen met anderen sessie gevolgd ,het helpt een beetje en zelf schrijf ik naar mijn overleden man af en toe over hoe alles hier verloopt en het grote gemis dat niet stopt .Vele dingen blijven me zo beroeren ,een woord ,beeld ,muziek ,kunst en zovele dingen die me tot tranen volop beroeren .Het stopt niet in mijn hoofd .Een grote leegte is niet op te vullen ,toch blijf ik proberen met de kracht van Hem verder mijn leven op een gelukkig spoor te krijgen. Na zovele brieven van jullie allen voel ik me gesteund en dankbaar te weten dat het goed is samen ons leed te delen.
Klein tekstje van mezelf :Ik weet niet
waar ge zijt nu
behalve hier bij mij
in mijn hoofd
En in mijn Hart
Dat blauw is van de kou
Dankbaar om in mijn leven te zijn . Je vrouwtje xxx
Het blijft zo verschrikkelijk hangen ,na 1,5 jaar dat mijn man overleden is ,na 53 jaren lief en leed gedeeld en op enkele maanden na zware hartoperatie ,gevolgd door meerdere complicaties overleden .Laatste tijd van covid en geen bezoek bij hem mocht ,enkel telefonisch.Zo wist je weinig van de situatie waarin hij verkeerde .De situatie was niet meer levensvatbaar ,zo heeft hij zelf besloten om Thuis te komen om afscheid te nemen samen met zijn kinderen.Is vrijdagavond thuisgehaald door mijn zoon die ambulancier is en zo zijn papa nog voor de laatste uren met allen te omringen om afscheid te nemen ,het was hard Zondagavond 7 uur is Hij gestorven omringd van vrouw en kinderen. Je weet niet wat je overkomt ,realiteit dringt niet door DIT KAN NIET en tot heden is het zo moeilijk te vatten . De gedachte was sterk van mezelf hier kom ik er uit met de liefde en steun van die me omringen .Maar je moet de weg zelf gaan en een nieuw leven opbouwen voor jezelf. Heb allerlei geprobeerd ,boeken gelezen van leren omgaan met verlies ,samen met anderen sessie gevolgd ,het helpt een beetje en zelf schrijf ik naar mijn overleden man af en toe over hoe alles hier verloopt en het grote gemis dat niet stopt .Vele dingen blijven me zo beroeren ,een woord ,beeld ,muziek ,kunst en zovele dingen die me tot tranen volop beroeren .Het stopt niet in mijn hoofd .Een grote leegte is niet op te vullen ,toch blijf ik proberen met de kracht van Hem verder mijn leven op een gelukkig spoor te krijgen. Na zovele brieven van jullie allen voel ik me gesteund en dankbaar te weten dat het goed is samen ons leed te delen.
Klein tekstje van mezelf :Ik weet niet
waar ge zijt nu
behalve hier bij mij
in mijn hoofd
En in mijn Hart
Dat blauw is van de kou
Dankbaar om in mijn leven te zijn . Je vrouwtje xxx
L V
20-06-2023
Reactie:
4 maanden geleden is mijn man overleden. We waren 55 jaar samen. Ik mis hem zo ontzettend,dat ik soms gek word van de eenzaamheid. Soms zakt het wat en dan komt het plotseling in volle teugen terug.
Ik kan mijn leven niet vullen met koffietjes en,vrienden enz. Ik mis de warmte in mijn leven en de rust die ik had. Gewoon een gezellige dag ,die ik niet meer heb. Ik begrijp het niet dat deze ellende me overkomen is en wil vaak niet verder. Het leven doet zo een vreselijke pijn. Grancine
Ik kan mijn leven niet vullen met koffietjes en,vrienden enz. Ik mis de warmte in mijn leven en de rust die ik had. Gewoon een gezellige dag ,die ik niet meer heb. Ik begrijp het niet dat deze ellende me overkomen is en wil vaak niet verder. Het leven doet zo een vreselijke pijn. Grancine
Grancine
27-07-2023
Reactie:
Jouw verhaal is voor mij zo herkenbaar.
Mijn vrouw, 43 jaar, is pas net overleden. 3 weken geleden. Zij kreeg in maart 2022 te horen dat ze borstkanker had. Een jaar later in mei was ze eigenlijk klaar met de behandeling, maar klaagde al een tijdje over hoofdpijn. In juni kregen we te horen dat er meerdere uitzaaiingen in haar hoofd te zitten. En na een scan ook in de rest van haar lichaam allemaal uitzaaiingen. Onze wereld stortte in. In rap tempo zag ik hoe zij elke dag minder kon en uiteindelijk amper een maand na het slechte nieuws met euthanasie is overleden.
Ik blijf achter met 2 jonge kinderen.
Ik kan nu niks anders dan de hele dag huilen, foto’s kijken, filmpjes kijken. Ik denk alleen aan haar. We waren bijna 27 jaar samen. De liefde van mijn leven.
Zoals jij ook schrijft, ik kan niet met woorden beschrijven hoe zeer ik haar mis.
Al die kleine dingen die er niet meer zijn.
Alleen in bed liggen, zij niet meer aan de ontbijttafel, niemand die naast je zit in de auto. En alles wat we nog wilde doen. Het is niet meer.
Ik kan me nog geen leven voorstellen zonder haar nu en hoop dat de tijd inderdaad de pijn zal verzachten.
Wij geloven niet in het hiernamaals of zoiets, maar toch hoop ik ook stiekem dat ze ergens op me neer kijkt en kan zeggen: “het is goed zo”.
Missen heeft een andere betekenis gekregen voor mij….
Mijn vrouw, 43 jaar, is pas net overleden. 3 weken geleden. Zij kreeg in maart 2022 te horen dat ze borstkanker had. Een jaar later in mei was ze eigenlijk klaar met de behandeling, maar klaagde al een tijdje over hoofdpijn. In juni kregen we te horen dat er meerdere uitzaaiingen in haar hoofd te zitten. En na een scan ook in de rest van haar lichaam allemaal uitzaaiingen. Onze wereld stortte in. In rap tempo zag ik hoe zij elke dag minder kon en uiteindelijk amper een maand na het slechte nieuws met euthanasie is overleden.
Ik blijf achter met 2 jonge kinderen.
Ik kan nu niks anders dan de hele dag huilen, foto’s kijken, filmpjes kijken. Ik denk alleen aan haar. We waren bijna 27 jaar samen. De liefde van mijn leven.
Zoals jij ook schrijft, ik kan niet met woorden beschrijven hoe zeer ik haar mis.
Al die kleine dingen die er niet meer zijn.
Alleen in bed liggen, zij niet meer aan de ontbijttafel, niemand die naast je zit in de auto. En alles wat we nog wilde doen. Het is niet meer.
Ik kan me nog geen leven voorstellen zonder haar nu en hoop dat de tijd inderdaad de pijn zal verzachten.
Wij geloven niet in het hiernamaals of zoiets, maar toch hoop ik ook stiekem dat ze ergens op me neer kijkt en kan zeggen: “het is goed zo”.
Missen heeft een andere betekenis gekregen voor mij….
Paul
31-07-2023
Reactie:
Ik begrijp zo goed waar je doorheen gaat. Ik heb mijn partner 2 mnd geleden verloren. En daarbij ook mijzelf. Mijn man (69 jaar) hoorde eind februari dit jaar dat hij ongeneeslijk ziek was. Alvleesklierkanker. Op 28 mei is hij thuis overleden, na een zeer zware, maar dappere strijd. Ik kan overdag nauwelijks bewegen. Heb een vreselijke knoop in mijn maag. Huil veel en voel me zodanig dat ik soms wens dat we samen gegaan waren. Dit is bijna niet te dragen. Kom al die tijd nog steeds niet buiten. Laat familie en vrienden komen op afspraak. Lees veel over rouw. De nachten zijn zwaar. Ik weet gewoon niet hoe dit verder moet.
Martine
07-08-2023
Reactie:
Ik voel net als jij alsof ik niet meer de persoon ben die ik was met mijn vrouw. Ik ben niet meer sterk. Mijn lieve vrouw overleed 10 nov 22 op 57jarige leeftijd. Ze kon niet meer. Het leven gaat door maar het lijkt of ik nu pas besef dat ze er niet meer is. De rust die we hadden in ons 34 jaren huwelijk heeft plaats gemaakt voor onrust in mijn lichaam en geest. Ik lig uren wakker snachts. Heb een grote lieve familie, kinderen en een kleinzoon. Allemaal mensen waar ik van hou en die me troosten. Maar er zijn beperkingen aan de emotionele troost die zij kunnen bieden. Alleen ik ken het verdriet van mijn hart en moet het allerdiepste verdriet zelf en alleen verwerken. Sterkte allemaal
Ruben
20-08-2023
Reactie:
Dit is nou precies zoals ik het ook ervaar. Het zou mijn verhaal kunnen zijn. Ik leef per dag na het overlijden van mijn allerliefste 3 maanden geleden. En het is zo verschrikkelijk zwaar.
Martine
20-08-2023
Soms heb ik het gevoel dat hij me tekens geeft (Verhaal 205)
Mijn lieve vriend Henk is 13 januari overleden aan longkanker, hij is maar drie weken ziek geweest, het ging zo ontzettend snel.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hij niet meer terugkomt, ik mis hem vreselijk, we zijn 39 jaar samen geweest.
Soms heb ik het gevoel dat hij me tekens geeft, herkent iemand dit?
Vriendelijke groeten van Thea
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hij niet meer terugkomt, ik mis hem vreselijk, we zijn 39 jaar samen geweest.
Soms heb ik het gevoel dat hij me tekens geeft, herkent iemand dit?
Vriendelijke groeten van Thea
Thea
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 18-08-2023
8Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Negeer de tekens niet ik geloof erin. Mijn man is 7 weken overleden en ook ik krijg tekens.
Debby
02-11-2022
Reactie:
heb zelf mijn echtgenoot nu nog maar verloren we waren altijd voor alles samen ik hoop dat hij mij vlug wat tekens bezorgd daar kijk ik alvast naar uit was tis nu super moelijk
marijke
05-12-2022
Reactie:
Net als jij merk ik ook bepaalde rare gebeurtenissen plots in huis na het onverwacht overlijden van mijn partner op 26/12/22. Soms maakt het me angstig en langs de andere kant maakt het blij omdat ik dan weet dat ze nog bij me is.
Marc
08-01-2023
Reactie:
Mijn vrouw is 19 jan. J.l. overleden aan uitgezaaide eierstokkanker in de lever, ze was pas 61.
We hadden van tevoren afgesproken dat het indien mogelijk ze me seintjes zou geven.
Sinds haar dood krijg ik elke nacht koude rillingen op het tijdstip van 5.00 u. Waarop ze is gestorven.
Ik heb bij bepaalde gesprekken een intense vanillegeur in mijn neus. Nu nog steeds
Ook opmerkelijk dat er liedjes op de radio voorbijkomen die textueel passen bij haar ziekte en sterven. Dus het kan...
We hadden van tevoren afgesproken dat het indien mogelijk ze me seintjes zou geven.
Sinds haar dood krijg ik elke nacht koude rillingen op het tijdstip van 5.00 u. Waarop ze is gestorven.
Ik heb bij bepaalde gesprekken een intense vanillegeur in mijn neus. Nu nog steeds
Ook opmerkelijk dat er liedjes op de radio voorbijkomen die textueel passen bij haar ziekte en sterven. Dus het kan...
Ger
06-02-2023
Reactie:
Ik herken dat zeker en vind t ook een fijn gevoel
Marion
22-04-2023
Reactie:
Hallo Thea,
Zeker geeft je vriend jou tekens, en hoe komt dat? Omdat er leven is na de dood. De dood bestaat in feite niet. De mensen zijn zover van zichzelf afgedwaald dat ze denken dat ze hun lichaam zijn. Hun lichaam is iets dat ze hebben maar ze zijn hun lichaam niet. Het is zo fijn in de geestelijke wereld, er is zoveel liefde, zoveel zielen die wij kennen uit vorige levens. In het begin herken je ze niet Onmiddellijk, je neemt nog je laatste geleefde leven mee. Maar stillekes aan, met hulp van je gids, komt alles terug. De ziel van je vriend vindt het belangrijk om je signalen te geven van de geestelijke wereld. Geniet van elke dag, later krijg je er spijt van. Het gaat goed met hem, hij maakt zich waarschijnlijk zorgen om jou. Nog een fijn en gelukkig leven 💕⚘
Zeker geeft je vriend jou tekens, en hoe komt dat? Omdat er leven is na de dood. De dood bestaat in feite niet. De mensen zijn zover van zichzelf afgedwaald dat ze denken dat ze hun lichaam zijn. Hun lichaam is iets dat ze hebben maar ze zijn hun lichaam niet. Het is zo fijn in de geestelijke wereld, er is zoveel liefde, zoveel zielen die wij kennen uit vorige levens. In het begin herken je ze niet Onmiddellijk, je neemt nog je laatste geleefde leven mee. Maar stillekes aan, met hulp van je gids, komt alles terug. De ziel van je vriend vindt het belangrijk om je signalen te geven van de geestelijke wereld. Geniet van elke dag, later krijg je er spijt van. Het gaat goed met hem, hij maakt zich waarschijnlijk zorgen om jou. Nog een fijn en gelukkig leven 💕⚘
Elissabet
24-07-2023
Reactie:
Ik zat met mijn zoon bij het graf van mijn man. Elk met een kopje Koffie. Ik had toen sterk het gevoel dat hij onder een boom lekker in de schaduw ook zijn Koffie gezellig met ons mee dronk. Ik vertelde dat aan mijn Zoon en toen kwam er ineens een klein wit vlindertje aan vliegen dat ging zitten op het graf. We kregen er allebei kippevel van.
Alida
15-08-2023
Reactie:
Mijn man is vorig jaar oktober overleden aan longkanker na 4,5 jaar,de wereld staat op z’n kop. We hadden ‘n melkveebedrijf en ik moest verder hij heeft 3 maanden over mijn schouder meegekeken en ik kreeg ‘n seintje als ‘t anders moest.de seintjes komen nog steeds .
Coby
18-08-2023
Wil je ook je hart luchten?
Ik wil het liefst vluchten, maar weet niet waarheen! (Verhaal 373)
❤️❤️Sylvia, wish you where here!❤️❤️
Op 18 mei 2023 Hemelvaartsdag, hoe bedenk je het, is mijn mooie, lieve en zorgzame vrouw, maatje en moeder van mijn kinderen, plotseling op veel te jonge leeftijd van 52 jaar overleden.
Plotseling, zonder afscheid! Wat de oorzaak was, is tot vandaag nog niet bekend.
De leegte, het verschrikkelijke gemis, de pijn in mijn lijf en het verdriet voelt als onmenselijk.
Ik weet niet waar ik het zoeken moet!
We hebben haar begraven en ik kom er soms 3 keer per dag. Extreem verdrietig, afgewisseld met rust, onrust en dan weer extreme paniek aanvallen. Deze rollercoaster van emotie wordt met de dagen groter.
Ik kan geen filmpjes of foto's van haar zien, omdat dit direct confronterend is.
Als ik de verhalen van lotgenoten hoor, kan dit nog een lange tijd duren....
Het gevoel van het hoeft niet meer voor mij, waarom leef ik nog, we hadden nog zoveel plannen... de herinneringen zijn groot, maar het idee dat er geen nieuwe herinneringen meer bijkomen maakt mij angstig en bang.
Ik mis haar iedere seconde van de dag.
We deden buiten het werk, alles altijd samen. Samen boodschappen doen, samen in de tuin, samen genieten van het leven. Dit is na 39 jaar samen in eens over, zonder afscheid.
Alles herinnerd aan Sylvia. De supermarkt, de straten, ons huis en alles in huis.
Ik wil het liefst vluchten, maar weet niet waarheen!
❤️Syl, ik mis je heel erg en heb je nodig...❤️
Frank
Op 18 mei 2023 Hemelvaartsdag, hoe bedenk je het, is mijn mooie, lieve en zorgzame vrouw, maatje en moeder van mijn kinderen, plotseling op veel te jonge leeftijd van 52 jaar overleden.
Plotseling, zonder afscheid! Wat de oorzaak was, is tot vandaag nog niet bekend.
De leegte, het verschrikkelijke gemis, de pijn in mijn lijf en het verdriet voelt als onmenselijk.
Ik weet niet waar ik het zoeken moet!
We hebben haar begraven en ik kom er soms 3 keer per dag. Extreem verdrietig, afgewisseld met rust, onrust en dan weer extreme paniek aanvallen. Deze rollercoaster van emotie wordt met de dagen groter.
Ik kan geen filmpjes of foto's van haar zien, omdat dit direct confronterend is.
Als ik de verhalen van lotgenoten hoor, kan dit nog een lange tijd duren....
Het gevoel van het hoeft niet meer voor mij, waarom leef ik nog, we hadden nog zoveel plannen... de herinneringen zijn groot, maar het idee dat er geen nieuwe herinneringen meer bijkomen maakt mij angstig en bang.
Ik mis haar iedere seconde van de dag.
We deden buiten het werk, alles altijd samen. Samen boodschappen doen, samen in de tuin, samen genieten van het leven. Dit is na 39 jaar samen in eens over, zonder afscheid.
Alles herinnerd aan Sylvia. De supermarkt, de straten, ons huis en alles in huis.
Ik wil het liefst vluchten, maar weet niet waarheen!
❤️Syl, ik mis je heel erg en heb je nodig...❤️
Frank
Frank
02-06-2023
laatste reactie: 17-08-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik ben nu 3 en half jaar weduwe ik heb het nog zo moeilijk om de draad weer op te pakken ben gewoon lichamelijk ziek misselijk druk op de borst en heel raar gevoel in het hoofd geen zin om iets te ondernemen ik hoop zo dat het wat beter mag gaan het is bijna niet vol te houden ik snap u volkomen maar heeft echt lange tijd nodig is zo jammer
Sterkte
Sterkte
Willie
07-06-2023
Reactie:
Beste Frank,
Het ergste is dat je opnieuw je leven moet beginnen. Mijn lief is nu bijna 2,5 jaar geleden overleden, zomaar omgevallen. We hadden geen kinderen. Hij was 61 ik 59 jaar en vanaf mijn 17de al bij en met hem. Het zijn mijn zeer trouwe vrienden die mij er grotendeels doorheen slepen. Alleen 1 vriendenstel heeft het af laten weten. Ik aanvaard (bijna) alle uitnodigingen en neem ook zelf initiatief om leuke dingen te doen. Voor de buitenwereld heb ik een supergezellig sociaal leven en dat is ook zo alleen wordt het nooit meer zoals het was en dat benauwd me af en toe enorm. Ik denk wel eens serieus dat ik er helemaal geen zin meer in heb. Heb in ieder geval vastgelegd wat kwaliteit van leven voor mij is en daarbij dat ik geen grote behandelingen meer wil ondergaan. Dat klinkt misschien gek maar ik heb toch het gevoel dat ik mijn tijd uit moet zitten of zo. Nogmaals ik doe veel leuke en gezellige dingen maar denk daarbij altijd aan hoe het geweest zou zijn als mijn allesie erbij zou zijn geweest.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je een weg vindt om toch nog een leuk leven te kunnen leiden.
Het ergste is dat je opnieuw je leven moet beginnen. Mijn lief is nu bijna 2,5 jaar geleden overleden, zomaar omgevallen. We hadden geen kinderen. Hij was 61 ik 59 jaar en vanaf mijn 17de al bij en met hem. Het zijn mijn zeer trouwe vrienden die mij er grotendeels doorheen slepen. Alleen 1 vriendenstel heeft het af laten weten. Ik aanvaard (bijna) alle uitnodigingen en neem ook zelf initiatief om leuke dingen te doen. Voor de buitenwereld heb ik een supergezellig sociaal leven en dat is ook zo alleen wordt het nooit meer zoals het was en dat benauwd me af en toe enorm. Ik denk wel eens serieus dat ik er helemaal geen zin meer in heb. Heb in ieder geval vastgelegd wat kwaliteit van leven voor mij is en daarbij dat ik geen grote behandelingen meer wil ondergaan. Dat klinkt misschien gek maar ik heb toch het gevoel dat ik mijn tijd uit moet zitten of zo. Nogmaals ik doe veel leuke en gezellige dingen maar denk daarbij altijd aan hoe het geweest zou zijn als mijn allesie erbij zou zijn geweest.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je een weg vindt om toch nog een leuk leven te kunnen leiden.
Marga
26-07-2023
Reactie:
Ik voe l hetzelfde van mij hoef het leven niet meer na de dood van mij vrouw ,maar we hebben geen keus we moeten wel door ,ik voor mijn hondje en voor mijn zoon , ik hoop dat je de rust krijgt om het een plaats te geven , maar het lijkt op het moment een doodlopende weg, veel sterkte.
Albert
27-07-2023
Reactie:
Beste Frank,
Ik begrijp zo goed wat je bedoeld. Mijn vrouw van 55 jaar is na het stellen van allemaal verkeerde diagnoses op 28 maart j.l. ( onze 33 jarige trouwdag ) toch nog plotseling overleden. Je hele wereld stort in. We hadden een mooi leven, deden veel dingen samen. We waren echte levensgenieters. Ze was de liefde van mijn leven. Mijn leven en dat van onze kinderen is stil komen te staan op 28 maart. Ik probeer met veel vallen en opstaan het leven weer te herpakken. Dit is heel zwaar. Ik heb ook professionele hulp gehad omdat ik zo depressief was dat het voor mij niet meer hoefde. Dit heeft iets geholpen. Maar het blijft zo dat je het zelf moet uitvinden hoe verder. En dat gaat niet zo makkelijk. Ik ben er nog lang niet. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik hoop echt dat je een weg kunt vinden in je verdriet. Mij heeft het wel geholpen om erover te praten. Beste Frank, het zal moeilijk zijn om dit een plek te geven. Het allerbeste en heel veel sterkte.
Simon
Ik begrijp zo goed wat je bedoeld. Mijn vrouw van 55 jaar is na het stellen van allemaal verkeerde diagnoses op 28 maart j.l. ( onze 33 jarige trouwdag ) toch nog plotseling overleden. Je hele wereld stort in. We hadden een mooi leven, deden veel dingen samen. We waren echte levensgenieters. Ze was de liefde van mijn leven. Mijn leven en dat van onze kinderen is stil komen te staan op 28 maart. Ik probeer met veel vallen en opstaan het leven weer te herpakken. Dit is heel zwaar. Ik heb ook professionele hulp gehad omdat ik zo depressief was dat het voor mij niet meer hoefde. Dit heeft iets geholpen. Maar het blijft zo dat je het zelf moet uitvinden hoe verder. En dat gaat niet zo makkelijk. Ik ben er nog lang niet. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik hoop echt dat je een weg kunt vinden in je verdriet. Mij heeft het wel geholpen om erover te praten. Beste Frank, het zal moeilijk zijn om dit een plek te geven. Het allerbeste en heel veel sterkte.
Simon
Simon
17-08-2023
Mijn soulmate mijn alles (Verhaal 402)
Mijn liefste Gerald is overleden mijn soulmate mijn alles de liefde van mijn leven Hij was pas 70 jaar jong ..we zaten vol plannen Hij was heel gezond en vrolijk we zijn al 39 jaar samen en hij is de enige in mijn leven die me compleet nam zoals ik ben met alle goede en minder goede dingen Hij moest aan zijn heup geopereerd worden wegens ernstige slijtage Hij moest heel lang wachten op zijn operatie dat was afgrijselijk hij heeft vreselijk veel pijn gehad die niet te bestrijden was De operatie is helemaal niet goed gegaan zijn dijbeen bot werd gebroken ( het bot was goed en gezond) hij werd 2 x achter elkaar geopereerd Toen mocht hij er 6 weken niets mee doen en moest naar één revalidatiekliniek daar werd nogal losjes met de corona’ maatregelen om gegaan Hij had alie vaccinaties gehad maar hij kreeg daar corona embolieën dubbelzijdige longontstekingen en na 18 dagen lijdensweg en beademen moest ik toestemming geven om dat te stoppen Het is verschrikkelijk ons leven is kapot Ik kán niet zonder hem ik weet niet hoe ik verder moet Ik denk niet dat ik hier ooit “ vrede “ mee kan hebben
Saskia
05-08-2023
laatste reactie: 16-08-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel veel sterkte Saskia. Wat een vreselijk verhaal. Het verwerken zal veel tijd nodig hebben. Dat geldt ook voor mij. Ben 2 jaar geleden mijn lieve vader verloren maar nog steeds ontzettend verdrietig. Wat een leegte...
Andrea
15-08-2023
Reactie:
Afschuwlijk!! Tuurlijk wens ik je sterkte maar daar heb je niet veel aan natuurlijk. Goed dat je je verhaal opschrijft!
Dit is een verschrikkelijke periode!
Ik hoor de paniek in je verhaal!
Hoop zo op wat verlichting voor je.
Liefs Marianne (56)
Dit is een verschrikkelijke periode!
Ik hoor de paniek in je verhaal!
Hoop zo op wat verlichting voor je.
Liefs Marianne (56)
Marianne
16-08-2023
Dat moment vergeet ik nooit meer (Verhaal 406)
Bijna 2 jaar geleden moest ik plotseling afscheid van je nemen,was in het ziekenhuis bij je en had ondanks alles toch nog goede hoop, nam afscheid en zei tot morgen lievie,thuis gekomen nam ik een wijntje en dacht alles komt goed was positief,toen werd ik gebeld door het ziekenhuis dat ik meteen moest komen,aangekomen in ziekenhuis was je overleden,dat moment vergeet ik nooit meer,ik was te laat en nu ben je dood ,nooit meer iets tegen je kunnen zeggen nooit meer iets aan je kunnen vragen,nu ben ik alleen en dat wil ik niet,ik wil jou bij mij,we zouden samen gaan, hadden we afgesproken,nu zit ik hier alleen in een verbouwde schuur afgelegen zie dagen niemand en ik mis je zo erg,dit was niet hoe ik het ouder worden zag,soms wil ik naar je toe maar weet niet hoe,voel me k.....
Annet
07-08-2023
laatste reactie: 14-08-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik weet hoe je .voelt.geen woorden voor.ikweet ook niet hoe ik verder moet.13.mei.me huis kwijt aan een explosie.19 Julie.me man plotseling.in eens overleden.alle hulp kwam te laat .in het ziekenhuis .hersendood ..we zouden ook samen oud woorden.zit nu in een renovatie. Huis .ik krijg het binnenkort heel druk .huis .meubels opknappen.ik krijg wel hulp. Maar kan het gewoon niet aan. Ik snap ook hoe jij je voelt .het is allemaal niet te geloven .dat het met je gebeurt.dit kan toch niet waar zijn .denk je dit kan toch niet ..lieve groetjes .van mij die met je mee voelt.
Joanne
14-08-2023
Ik mis je elke dag want het valt niet mee zo alleen (Verhaal 411)
komen want ,e had al eerder tweemaal een herseninfarct gehad, tien ze weer thuis jwam na de hartoperatie ging het best goed, torn n ern tijdje ging ze op de bank liggen want ze had het erg kouf, toen op een gegeven noment zag ik aan haar dat het niet hied ging, toen was er gelukkig iemand bij mij die zij al ik zal maar even 112 bellen want het ging steeds slechter, toen de dokter jeam dir zei al tegen mij ik zal de ambulance maat bellen en vervolgens ik ze weer opgenomen, toen ongeveer drie jaar later het was 2e Pinksterdag is ze in coma terecht gekomen omdat ze geen zuurs. titdat ze geen zuurstof meer kreeg vervolgens gereanimeerd en naar het ziekenhuis overgebracht ze wist helemaal niets neer eb ze is de dag daarop overleden, lieve Marianne ik mis je elke dag want het valt niet mee zo alleen
Peter
13-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
In twee jaar tijd zowel mijn man als mijn zoon aan de dood verloren (Verhaal 182)
In april 2013 kregen we te horen dat mijn man slokdarmkanker had. Na de eerste hevige schrik, gingen we ervoor. Wij wilden de kanker verslaan. Ik zeg bewust we, want het was een proces waar we samen doorheen gingen. Ieder op z'n eigen manier maar toch samen. Na jaren met het zwaard van Damocles boven ons hoofd, is op 22 augustus 2019 mijn man, na een huwelijk van 32 jaar op 68 jarige leeftijd overleden. De pijn, het verdriet en het gemis is onbeschrijfelijk. Ik voel me geamputeerd. Ben nog maar half.
Mijn (bonus) zoon was een grote steun voor me. We beschouwden elkaar als moeder en zoon. Ik praat in de verleden tijd omdat dit jaar, op de laatste dag van mei onze zoon zelfmoord heeft gepleegd. Het is zo onwerkelijk, in februari is onze kleinzoon geboren, vernoemd naar zijn opa, mijn man. In maart is mijn zoon getrouwd met de liefde van zijn leven en in mei stapt hij uit het leven.
Alles komt weer terug, beelden lopen door elkaar heen. Het doet zo'n pijn, het gemis is zo groot. Het ene is nog niet verwerkt of de volgende klap komt.
Dankjewel voor het lezen 😥
Mijn (bonus) zoon was een grote steun voor me. We beschouwden elkaar als moeder en zoon. Ik praat in de verleden tijd omdat dit jaar, op de laatste dag van mei onze zoon zelfmoord heeft gepleegd. Het is zo onwerkelijk, in februari is onze kleinzoon geboren, vernoemd naar zijn opa, mijn man. In maart is mijn zoon getrouwd met de liefde van zijn leven en in mei stapt hij uit het leven.
Alles komt weer terug, beelden lopen door elkaar heen. Het doet zo'n pijn, het gemis is zo groot. Het ene is nog niet verwerkt of de volgende klap komt.
Dankjewel voor het lezen 😥
Joanne
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 13-08-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel veel sterkte met het verlies vanUw man en van Uw zoon!
Mij staat hetzelfde te wachten!
Mijn man is in2019 aan slokdarmkanker overleden en nu is mijn zoon ziek! Waar ik geen vertrouwen in heb!
Benheelerg verdrietig!!!
Mij staat hetzelfde te wachten!
Mijn man is in2019 aan slokdarmkanker overleden en nu is mijn zoon ziek! Waar ik geen vertrouwen in heb!
Benheelerg verdrietig!!!
Jilda A
13-08-2023
Wil je ook je hart luchten?
Toen ze overleed voelde het alsof er ook een deel van mij overleed (Verhaal 392)
Het is nu 3 jaar geleden dat ik mijn mooie, lieve moeder ben verloren. Ik was 12 jaar toen ze overleed op 49 jarige leeftijd. Het was erg plotseling dat ze overleed aan een hartinfarct. Dit is voor mij erg moeilijk geweest om te verwerken.
Ik had een erg goede band met mijn moeder en we begrepen elkaar 100%. Toen ze overleed voelde het alsof er ook een deel van mij overleed. Het eerste jaar na haar overlijden zat ik in een 'shock' waardoor ik nauwelijks gevoelens voelde. Pas de laatste 2 jaar begint het echt aan me te knagen. Ik heb hiervoor al bij een psycholoog gelopen en heb EMDR therapie gehad wat mij erg heeft geholpen.
Maar nu komt het pas. Mijn vader is geen man van emoties en toont zijn verdriet niet. Mijn vader en ik zijn daarin hetzelfde, we verwerken verdriet binnenin en uiten het niet graag. Pas geleden ontmoette hij een vrouw. Ik heb hier erg veel moeite mee gehad, omdat ik het gevoel had dat hij mijn moeder niet langer miste en daarom maar een vrouw zocht om de leegte f op te vullen. Uiteindelijk is het met die vrouw niets geworden (Dit voelde voor mij eigenlijk als opluchting..) . Dit duurde maar 2 weken ongeveer. Nu hij die vrouw niet meer heeft, heeft hij zich ingeschreven op een datingssite. Ik voel me zo ontzettend slecht hierover. Misschien klink ik nu egoïstisch, dat weet ik niet, maar ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik heb al geprobeerd met mijn vriend te praten maar die zegt dat mijn reactie niet goed is. Ik ben erg boos (vooral op mijn vader). Ik kan niet snappen dat hij naast mijn moeder (ook al is ze overleden) met een andere vrouw kan leven en van kan houden. Zelf zegt hij dat hij 'verder moet'. Ik vind dit eigenlijk een zwak excuus als ik dat mag zeggen en ik weet absoluut niet wat ik ermee moet..
Ik had een erg goede band met mijn moeder en we begrepen elkaar 100%. Toen ze overleed voelde het alsof er ook een deel van mij overleed. Het eerste jaar na haar overlijden zat ik in een 'shock' waardoor ik nauwelijks gevoelens voelde. Pas de laatste 2 jaar begint het echt aan me te knagen. Ik heb hiervoor al bij een psycholoog gelopen en heb EMDR therapie gehad wat mij erg heeft geholpen.
Maar nu komt het pas. Mijn vader is geen man van emoties en toont zijn verdriet niet. Mijn vader en ik zijn daarin hetzelfde, we verwerken verdriet binnenin en uiten het niet graag. Pas geleden ontmoette hij een vrouw. Ik heb hier erg veel moeite mee gehad, omdat ik het gevoel had dat hij mijn moeder niet langer miste en daarom maar een vrouw zocht om de leegte f op te vullen. Uiteindelijk is het met die vrouw niets geworden (Dit voelde voor mij eigenlijk als opluchting..) . Dit duurde maar 2 weken ongeveer. Nu hij die vrouw niet meer heeft, heeft hij zich ingeschreven op een datingssite. Ik voel me zo ontzettend slecht hierover. Misschien klink ik nu egoïstisch, dat weet ik niet, maar ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik heb al geprobeerd met mijn vriend te praten maar die zegt dat mijn reactie niet goed is. Ik ben erg boos (vooral op mijn vader). Ik kan niet snappen dat hij naast mijn moeder (ook al is ze overleden) met een andere vrouw kan leven en van kan houden. Zelf zegt hij dat hij 'verder moet'. Ik vind dit eigenlijk een zwak excuus als ik dat mag zeggen en ik weet absoluut niet wat ik ermee moet..
Anoniem
11-07-2023
laatste reactie: 12-08-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo,
De reden Dat sommige mensen niet over het verlies van een overledene kunnen groeien is dat de mensen vergeten zijn wie ze echt zijn. We zijn allemaal zielen die tijdelijk op aarde een lichaam hebben. Je moeder is helemaal niet dood. Integendeel, zij leven meer dan wij en wij zijn meer dood dan hun. Je lieve moeder is nog altijd bij jou en zal alles proberen om je aan te sporen om verder te gaan met je leven en er alles uit te halen. Helaas kunnen wij hun niet zien, dat zijn nu eenmaal de regels hier op aarde. Zou je later als je ook in de geestelijke wereld bent zeggen, spijtig dat ik dit niet geweten heb en dat ik mijn leven verziekt heb met treuren? Je moeder heeft het goed. Die wereld is zo onbeschrijfelijk mooi, altijd een aangename temperatuur, heel veel lieve zielen die je kent uit vorige levens, ja het is belangrijk dat je erin gelooft, zomermaand is zo mooi, ik ben daar geweest. Je bent niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kunt overal naartoe reizen, samen met je zielsverwanten. Je gebruik je eigen gids, vraag hulp aan hem of haar. Dat heb ik ook jaren gedaan, ook een naam gegeven. Als je overgaat zal je moedet je opwachten. Echte liefde is oneindig, eeuwig en tijdloos. Laat je vader los. Op datingsites vind je ook niet de ware liefde heb ik ondervonden, laat hem daar maar zelf achter komen. Er is veel misbruik, leugens en hypocriet gedrag. Ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gelijkwaardig zijn en gebaseerd zijn op wederzijds respect. Kop op en geniet van je leven ⚘💕
De reden Dat sommige mensen niet over het verlies van een overledene kunnen groeien is dat de mensen vergeten zijn wie ze echt zijn. We zijn allemaal zielen die tijdelijk op aarde een lichaam hebben. Je moeder is helemaal niet dood. Integendeel, zij leven meer dan wij en wij zijn meer dood dan hun. Je lieve moeder is nog altijd bij jou en zal alles proberen om je aan te sporen om verder te gaan met je leven en er alles uit te halen. Helaas kunnen wij hun niet zien, dat zijn nu eenmaal de regels hier op aarde. Zou je later als je ook in de geestelijke wereld bent zeggen, spijtig dat ik dit niet geweten heb en dat ik mijn leven verziekt heb met treuren? Je moeder heeft het goed. Die wereld is zo onbeschrijfelijk mooi, altijd een aangename temperatuur, heel veel lieve zielen die je kent uit vorige levens, ja het is belangrijk dat je erin gelooft, zomermaand is zo mooi, ik ben daar geweest. Je bent niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kunt overal naartoe reizen, samen met je zielsverwanten. Je gebruik je eigen gids, vraag hulp aan hem of haar. Dat heb ik ook jaren gedaan, ook een naam gegeven. Als je overgaat zal je moedet je opwachten. Echte liefde is oneindig, eeuwig en tijdloos. Laat je vader los. Op datingsites vind je ook niet de ware liefde heb ik ondervonden, laat hem daar maar zelf achter komen. Er is veel misbruik, leugens en hypocriet gedrag. Ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gelijkwaardig zijn en gebaseerd zijn op wederzijds respect. Kop op en geniet van je leven ⚘💕
Elissabet
24-07-2023
Reactie:
Wat verschrikkelijk dat je dit op zon jonge leeftijd hebt moeten meemaken. Ik ben zelf heel recent mijn moeder verloren. Ik snap je reactie qua je vaders datingsleven heel goed. Ik denk niet dat die deze keuze maakt omdat hij je moeder niet meer mist. Ik denk alleen juist dat een nieuwe vrouw hem misschien weer wat meer geluk kan geven en her verdriet misschien dragelijker kan maken. Misschien kan je het dus meer zien als iets wat hem wellicht weer meer geluk kan geven.
Anoniem
12-08-2023
Ik ken bijna niemand van mijn leeftijd die een ouder is verloren (Verhaal 410)
Mijn moeder is afgelopen winter heel ziek geworden (kanker). Ze hebben hier niks aan kunnen doen en ze is ongeveer 2 weken geleden overleden. Zelf ben ik nog maar 21 jaar en heb ook geen broers of zussen. Ik heb veel twijfels over of ik goed gehandeld heb in dit laatste half jaar. We hebben wel dingen besproken maar het was heel lastig om te praten over het moment dat zij er niet meer zou zijn. Ik heb altijd een hele goede band met mijn moeder (en ook vader) gehad. Het voelt allemaal nog heel onwerkelijk en ik kan echt nog niet geloven dat ik haar nooit meer ga zien. Verder heb ik ook veel last van ziekte beelden van het laatste half jaar en denk ik ook veel aan momenten als meningsverschillen etc. Ik ken bijna niemand van mijn leeftijd die een ouder is verloren en daarom hoop ik op wat tips hoe ik het beste met deze verschrikkelijke gebeurtenis kan om gaan.
Anoniem
12-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Het gevoel dat er niemand meer is die nog van mij houdt (Verhaal 347)
Mijn mama is overleden aan een inwendige bloeding waarbij ze bloed overgaf. Ze was 98 jaar. De dag ervoor was ik in het home nog iets gaan drinken en de ochtend hierop kreeg ik het nieuws over wat er aan de hand was. Ze is de volgende nacht rond 14h overleden. Ze was reeds 13 jaar in het home en heeft veel problemen gehad met haar gezondheid. Ze is door een zware depressie na opname in het ziekenhuis in het home beland. Ze was een ongewild kind, verloor haar man toen ze 39 jaar was, en ook haar zoon 8 jr geleden door zelfmoord. Van de zelfmoord heb ik haar nooit verteld, wel dat het zijn hart was. Ik bezocht haar bijna dagelijks en nu is ze weg. Ik hield enorm veel van haar en gezien mijn slecht huwelijk, heb ik het gevoel dat er niemand meer is die nog van mij houdt. Ik voel mij enorm eenzaam en loop de ganse dag rond als een opgejaagd dier. Angst overheerst mijn dag,. Ben zelfs bang om te gaan slapen in mijn bed. Ik ben genetisch belast met depressieneiging. In het begin kon in mezelf nog handhaven maar nu 2 maanden later slik ik de volle laag. In heb gewoon alle rouwsymptomen die je kunt lezen. Ik heb het gevoel dat ik het niet ga halen. Ik heb intens verdriet, angst en kan niet tot rust komen.
Anita
01-04-2023
laatste reactie: 11-08-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Anita,
Ik begrijp je verdriet en angst.
Ik heb die ook gehad. Veel mensen verloren. Weet dat je moeder nog altijd bij je is en nog steeds van he houdt. Ze is nu een stralende ziel en in het licht. Ze volgt je en vindt het waarschijnlijk spijtig dat het niet zo goed met je gaat. Laat het verleden los en voel die innerlijke kracht in jezelf, die krijgen wij allemaal mee bij onze geboorte. Trek die innerlijke kracht uit jezelf en besef hoe kostbaar en broos het leven is. Ga iets doen. Ik doe nog regelmatig vrijwilligerswerk. Ik ben alles wat ik nodig heb zeg ik al 20 jaren elke dag tegen mezelf en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op gelijkwaardigheid en wederzijds respect. Kop op, je kunt het, iedereen heeft die kracht 💕⚘
Ik begrijp je verdriet en angst.
Ik heb die ook gehad. Veel mensen verloren. Weet dat je moeder nog altijd bij je is en nog steeds van he houdt. Ze is nu een stralende ziel en in het licht. Ze volgt je en vindt het waarschijnlijk spijtig dat het niet zo goed met je gaat. Laat het verleden los en voel die innerlijke kracht in jezelf, die krijgen wij allemaal mee bij onze geboorte. Trek die innerlijke kracht uit jezelf en besef hoe kostbaar en broos het leven is. Ga iets doen. Ik doe nog regelmatig vrijwilligerswerk. Ik ben alles wat ik nodig heb zeg ik al 20 jaren elke dag tegen mezelf en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op gelijkwaardigheid en wederzijds respect. Kop op, je kunt het, iedereen heeft die kracht 💕⚘
Elissabet
24-07-2023
Reactie:
Ik weet hoe het voeld en ook je eenzaamheid.
Maar ik heb me leven omgedraaid.
Door de mooie dingen die we hebben gedeeld vast te houden zodat mijn verdriet die ik nog voel van al het gemis.
Een andere wending te geven.
Ik ben na het geloof terug gestapt .heb me rust gekregen en het gaf me moed en kracht om dingen toch weer anders in te delen heb nu hele lieve mensen om me heen .
Want de mensen waar ik dacht dat ze ervoor me.zijn die liepen weg .
En de mensen waar ik altijd op kon rekenen die zijn overleden zelfs me moeder en vader heb ik niet meer ..
Ik zeg niet dat het geen pijn doet .
En verdriet het blijft terug komen.
Maar ik heb me rust gevonden.
Waardoor ik weer me leven kon oppakken.
En ik heb weer nieuwe vrienden.
En hele lieve mensen die je begrijpt om me heen .
Er is echt wel licht .grijp het .want je mag ook leven.
Mijn kinderen die ziek zijn en hebben overerfelijke ziekte .
Die raak ik kwijt .ze zullen me een keer verlaten.
Maar ik weet dat ik het nu aan kan omdat kk weet dat ze de rust krijgen en al hun pijn is niet meer
Hou moed en laat je angst niet jou de baas worden .
Jij kan de angst de baas worden
Er is licht
Verdiep je in de mooie dingen. Die je net hun heb gehad .het verlicht de pijn.
Maar ik heb me leven omgedraaid.
Door de mooie dingen die we hebben gedeeld vast te houden zodat mijn verdriet die ik nog voel van al het gemis.
Een andere wending te geven.
Ik ben na het geloof terug gestapt .heb me rust gekregen en het gaf me moed en kracht om dingen toch weer anders in te delen heb nu hele lieve mensen om me heen .
Want de mensen waar ik dacht dat ze ervoor me.zijn die liepen weg .
En de mensen waar ik altijd op kon rekenen die zijn overleden zelfs me moeder en vader heb ik niet meer ..
Ik zeg niet dat het geen pijn doet .
En verdriet het blijft terug komen.
Maar ik heb me rust gevonden.
Waardoor ik weer me leven kon oppakken.
En ik heb weer nieuwe vrienden.
En hele lieve mensen die je begrijpt om me heen .
Er is echt wel licht .grijp het .want je mag ook leven.
Mijn kinderen die ziek zijn en hebben overerfelijke ziekte .
Die raak ik kwijt .ze zullen me een keer verlaten.
Maar ik weet dat ik het nu aan kan omdat kk weet dat ze de rust krijgen en al hun pijn is niet meer
Hou moed en laat je angst niet jou de baas worden .
Jij kan de angst de baas worden
Er is licht
Verdiep je in de mooie dingen. Die je net hun heb gehad .het verlicht de pijn.
Lieve Anita
11-08-2023
Reactie:
ik heb mijn beide ouders ook verloren op 8 maanden tijd, pa onlangs op 8 augustus overleden, en ik denk dat ik dit allemaal niet te boven zal komen.Ikzelf zit voor de zoveelste keer in zware depressie met angsten plus dat ik ook sinds 2009 MS heb.Geen broers of zussen, ben kind alleen.Het is vreselijk dat gemis, mijn steun en toeverlaat, beiden weg. Heb gelukkig nog een vriend waarmee ik samenwoon maar is niet makkelijk voor hem ook.Ik,heb ook intens verdriet, angsten en kan letterlijk niks doen, volledig afhankelijk van partner.lik natuurlijk ook anti-depressie en angstwekkende middelen. en kalmeerpillen, vind ook geen rust.
marina
11-08-2023
Iedereen waar ik van hield is gestorven (Verhaal 390)
Iedereen waar ik van hield is gestorven. Allemaal dood. Mijn hondje, mijn partner en nu ook mijn moeder. Ik voel me zo verdrietig en eenzaam. Ben alleen.
Ikke
01-07-2023
laatste reactie: 11-08-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel veel sterkte , wat verschrikkelijk dat je dit moet meemaken.
Het leven is heel oneerlijk.
Hierbij een dikke knuffel vanaf je beeldscherm, maar wel heel erg gemeend. Ik weet hoe het voelt ..
Het leven is heel oneerlijk.
Hierbij een dikke knuffel vanaf je beeldscherm, maar wel heel erg gemeend. Ik weet hoe het voelt ..
Francisca
04-07-2023
Reactie:
Ik heb me zoon me moeder en iedereen die ik van hou verloren. En nu weer me nichtje.
Me kinderen hebben hun broer kwijt geraakt en hun hebben ook een overerfelijke ziekte.
Maar als je iemand kwijt raakt elke keer ik probeer te denken aan de glimlach van hun de mooie tijden en daar door kom ik doorheen. En de liefde die we gedeeld hebben.
Mensen hebben geen begrip .
Of ze laten je in de steek daardoor .
Maar laat je niet kisten.
Ja we hebben verdriet en pijn .
Maar ik heb op knieën gezeten en gehuild en veel verdriet en gevraagd onze lieve heer me te helpen.
Ik heb door al het verlies weer hoop gekregen.
Ik voel me krachtig.omdat ik na het geloof weer terug ben gegaan.
Daar haal ik de kracht en moed uit .
Ik krijg rust .
Maar dat zeg niet dat je pijn en verdriet mag voelen.
Maar het gaf me rust en kracht om verder te kunnen.
Ik moest staande blijven .
Kijk niet wat je verloren heb maar na de mooie tijden die je had .
Na al het verlies en ook van me zoon en nichtje die jong waren.
Geloof me er komt licht .
Me kinderen hebben hun broer kwijt geraakt en hun hebben ook een overerfelijke ziekte.
Maar als je iemand kwijt raakt elke keer ik probeer te denken aan de glimlach van hun de mooie tijden en daar door kom ik doorheen. En de liefde die we gedeeld hebben.
Mensen hebben geen begrip .
Of ze laten je in de steek daardoor .
Maar laat je niet kisten.
Ja we hebben verdriet en pijn .
Maar ik heb op knieën gezeten en gehuild en veel verdriet en gevraagd onze lieve heer me te helpen.
Ik heb door al het verlies weer hoop gekregen.
Ik voel me krachtig.omdat ik na het geloof weer terug ben gegaan.
Daar haal ik de kracht en moed uit .
Ik krijg rust .
Maar dat zeg niet dat je pijn en verdriet mag voelen.
Maar het gaf me rust en kracht om verder te kunnen.
Ik moest staande blijven .
Kijk niet wat je verloren heb maar na de mooie tijden die je had .
Na al het verlies en ook van me zoon en nichtje die jong waren.
Geloof me er komt licht .
Ik weet waar je doorheen gaat
11-08-2023
Ik heb verdriet omdat ik ze mis (Verhaal 405)
Mijn vriend en moeder zijn overleden hen heb moeite om ze te missen ik heb verdriet omdat ik ze mis paniekaanval doorgehad nou even rustig aan doen
Anoniem
06-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik blijf zo vreselijk onrustig en zenuwachtig (Verhaal 200)
Ik heb al vaak geschreven maar zo jammer dat je bijna nooit reactie krijg op je verhaal ik ben mijn man voor 2 jaar terug verloren en heb het aardig geaccepteerd maar ik blijf zo vreselijk onrustig en zenuwachtig er komt bijna niks uit mn handen het is gewoon hopeloos heel geen plezier meer ik trek me erg terug overdag ben ik erg onrustig savonds gaat het iets beter maar smorgens op bed begint het al weer
Ik hoop op reactie s
Gr Mieke
Ik hoop op reactie s
Gr Mieke
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 06-08-2023
9Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi mieke, dit herken ik zeg, mijn man is ook overleden en ik ben ook de hele tijd zenuwachtig en druk. Ik denk dat dit altijd al mijn manier was om met problemen om te gaan. Het is me alleen nooit zo opgevallen. Ik probeer mezelf rustiger te krijgen door veel te praten erover en vaak naar zijn graf te gaan en foto's te kijken. Veel de mensen opzoeken. Bij mij is het nog maar heel kort geleden, ik vraag me soms af hoe dat over een half jaar of over een jaar zal zijn. Dan zit niemand waarschijnlijk meer op me te wachten en moet het maar over zijn. Hopelijk valt het mee. Verder zit ik te kijken hoe ik het in vredesnaam financieel moet redden. Daarvan word je natuurlijk ook zenuwachtig en onrustig. Ik moet veel lastige keuzes maken op het moment.
H
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo dames
Weet niet hoe oud dit bovenstaande berichten van jullie zijn .
Ik ben ook mijn man verloren en sta stijf van de zenuwen ,de hele
Dag door
Hoop op jullie reactie
Weet niet hoe oud dit bovenstaande berichten van jullie zijn .
Ik ben ook mijn man verloren en sta stijf van de zenuwen ,de hele
Dag door
Hoop op jullie reactie
Cora
23-11-2022
Reactie:
Sterkte
Anoniem
07-07-2023
Reactie:
Ik weet niet hoe lang het geleden is maar kan heel lang duren we willen zo graag weer verder maar het blijft zo vreselijk en kan jaren duren dat je er een beetje mee kun leven
Veel sterkte
Veel sterkte
Anoniem
13-07-2023
Reactie:
Ik voel met jullie mee, ik heb mijn allerliefste ook een half jaar geleden zo plotseling moeten missen. Soms besef ik het gewoon niet. Ik heb therapie , rouwverwerking, en dat geeft verlichting om over het grote gemis te praten. Mijn emoties laat ik toe, waar ik ook ben, en verdriet mag er zijn. Ben een buitenmens, fiets lange afstanden, wandel, zwem en ga met vriendinnen leuke dingen doen. Altijd weer in een leeg huis komen is zó moeilijk. Ik praat dan tegen mijn lieverd en z'n foto, ik ben weer thuis en dan zeg ik, je mag ook wel weer thuis komen. S, avonds ben ik graag thuis en neen de dag door. Ook schrijf ik elke dag op hoe ik mij voel en wat ik heb gedaan. De onrust blijft, als ik thuis ben wil ik er even uit, ben ik weg wil ik weer naar huis. Jullie allen ,houd moed, er komt een momentje dat de zon voor ons allen weer gaat schijnen
Anoniem
14-07-2023
Reactie:
Mijn man morgen 15 jaar ook ik ben erg onrustig soms
Stevie
15-07-2023
Reactie:
Hoi Mieke,
Ik herken je verhaal, ik ben zelf een halfjaar geleden me vrouw verloren na een lang ziekbed, hoewel we wisten dat het bijna tijd was kwam het toch onverwachts en uit het niets heel snel, heb nog elke dag veel pijn en verdriet, ben ook onrustig juist vooral in de avond en nacht waardoor ik weinig slaap en kan moeilijk eten
Sterkte
Ik herken je verhaal, ik ben zelf een halfjaar geleden me vrouw verloren na een lang ziekbed, hoewel we wisten dat het bijna tijd was kwam het toch onverwachts en uit het niets heel snel, heb nog elke dag veel pijn en verdriet, ben ook onrustig juist vooral in de avond en nacht waardoor ik weinig slaap en kan moeilijk eten
Sterkte
Patrick
18-07-2023
Reactie:
Ja het is vreselijk gaat maar niet over ik ben nu 3 jaar verder maar blijft zo vreselijk soms als ik effe een uitje heb gaat het beter ik hoop dat we er een beetje overheen komen veel sterkte
Mieke
18-07-2023
Reactie:
De moed zakt me in me schoenen .als ik dat lees zo erg voor je na 3 jaar nog die pijn .ik ben al 76.dus ik ben al op leeftijd .ik ben pas 19 Julie mijn man verloren zo der waarschuwing.de laatste 10 minuten hevige pijn .angst wanhoop .wetende dat het goed mis was.hersenbloeding.ik mis hem vreselijk zouden samen heel oud woorden .ik kan begrijpen hoe je ..je voelt .niemand kan dat voelen dan alleen jij zelf .hg.joanne
Joanne
06-08-2023
De zwartste dag in mijn leven (Verhaal 404)
Dag allemaal,
20 juli 2023 is de zwartste dag in mijn leven geweest. Mijn man, waar ik 23 jaar samen mee was, is doodgereden door een vrachtwagen. Mijn zoon en ik werden door de politie opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Ze hadden hem nog gereanimeerd. In de middag moesten ze stoppen met behandelen en is hij overleden.
Ik mis hem zo verschrikkelijk. We konden nog geen week zonder elkaar. Het verdriet van mijn zoon zien vind ik ook zo vreselijk moeilijk.
Ik kan dat niet wegnemen of beter maken. Hij is zijn vader kwijt en ik mijn man en maatje.
Probeer nu uit alle macht per moment te kijken. Er komt zoveel op je af. Ook qua regelzaken. Het doet gewoon zo vreselijk veel pijn
20 juli 2023 is de zwartste dag in mijn leven geweest. Mijn man, waar ik 23 jaar samen mee was, is doodgereden door een vrachtwagen. Mijn zoon en ik werden door de politie opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Ze hadden hem nog gereanimeerd. In de middag moesten ze stoppen met behandelen en is hij overleden.
Ik mis hem zo verschrikkelijk. We konden nog geen week zonder elkaar. Het verdriet van mijn zoon zien vind ik ook zo vreselijk moeilijk.
Ik kan dat niet wegnemen of beter maken. Hij is zijn vader kwijt en ik mijn man en maatje.
Probeer nu uit alle macht per moment te kijken. Er komt zoveel op je af. Ook qua regelzaken. Het doet gewoon zo vreselijk veel pijn
Saskia
06-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Mijn ex-man is overleden en het doet zo, n pijn (Verhaal 403)
Mijn ex-man is overleden en het doet zo, n pijn. We waren al langere tijd uit elkaar, mijn grote liefde. De hoop dat het goed kan komen is nu voorgoed voorbij.Ik had hem zo graag nog willen vasthouden en willen zeggen wat hij voor mij betekend heeft...een heel bijzonder wijs mens, en ik ben zo dankbaar dat hij de vader van mijn kinderen is.We hebben elkaar nu vergeven en wat overblijft zijn de mooie en gelukkige herinneringen en dat geeft liefdesverdriet.Voor altijd in mijn hart.
Ex-man overleden
05-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Mijn vrouw, 43 jaar, is pas net overleden (Verhaal 400)
Mijn vrouw, 43 jaar, is pas net overleden. 3 weken geleden in juli 2023. Zij kreeg in maart 2022 te horen dat ze borstkanker had. Een jaar later in mei was ze eigenlijk klaar met de behandeling, maar klaagde al een tijdje over hoofdpijn. In juni kregen we te horen dat er meerdere uitzaaiingen in haar hoofd te zitten. En na een scan ook in de rest van haar lichaam allemaal uitzaaiingen. Onze wereld stortte in. In rap tempo zag ik hoe zij elke dag minder kon en uiteindelijk amper een maand na het slechte nieuws met euthanasie is overleden.
Ik ben bij haar geweest tot het eind. Heb haar verzorgd tot het eind. Maar was zo machteloos.
Ik blijf achter met 2 jonge kinderen.
Ik kan nu niks anders dan de hele dag huilen, foto’s kijken, filmpjes kijken. Ik denk alleen aan haar. We waren bijna 27 jaar samen. De liefde van mijn leven.
Ik kan niet met woorden beschrijven hoe zeer ik haar mis.
Al die kleine dingen die er niet meer zijn.
Alleen in bed liggen, zij niet meer aan de ontbijttafel, niemand die naast je zit in de auto. En alles wat we nog wilde doen. Het is niet meer.
Ik kan me nog geen leven voorstellen zonder haar nu en hoop dat zoals iedereen zegt, de tijd inderdaad de pijn zal verzachten.
Wij geloven niet in het hiernamaals of zoiets, maar toch hoop ik ook stiekem dat ze ergens op me neer kijkt en kan zeggen: “het is goed zo”.
Missen heeft een andere betekenis gekregen voor mij….
Ik ben bij haar geweest tot het eind. Heb haar verzorgd tot het eind. Maar was zo machteloos.
Ik blijf achter met 2 jonge kinderen.
Ik kan nu niks anders dan de hele dag huilen, foto’s kijken, filmpjes kijken. Ik denk alleen aan haar. We waren bijna 27 jaar samen. De liefde van mijn leven.
Ik kan niet met woorden beschrijven hoe zeer ik haar mis.
Al die kleine dingen die er niet meer zijn.
Alleen in bed liggen, zij niet meer aan de ontbijttafel, niemand die naast je zit in de auto. En alles wat we nog wilde doen. Het is niet meer.
Ik kan me nog geen leven voorstellen zonder haar nu en hoop dat zoals iedereen zegt, de tijd inderdaad de pijn zal verzachten.
Wij geloven niet in het hiernamaals of zoiets, maar toch hoop ik ook stiekem dat ze ergens op me neer kijkt en kan zeggen: “het is goed zo”.
Missen heeft een andere betekenis gekregen voor mij….
Paul
01-08-2023
Toon reacties Verberg reacties
Moeite met verwerken na gebeurtenissen in verpleeghuis (Verhaal 14)
Bijna zes jaar heb ik voor mijn ouders gezorgd. Mijn vader is begin januari overleden. Ik heb mijn vader tot het einde zelf kunnen verzorgen. Ik mis hem maar hij had de laatste weken van zijn leven veel pijn en was ook benauwd. Daar kan je verder niet zoveel aan doen als er voor hem zijn. Je bent ook blij voor hem dat hij geen pijn meer heeft en niet meer benauwd is.
Mijn moeder is 8 weken na mijn vader overleden. Mijn moeder zat in het verpleeghuis omdat ze dementie had. Daar heeft ze het verschrikkelijk gehad de laatste twee weken van haar leven. Ze had al 6 dagen heel weinig gegeten en gedronken. Ze had een kapotte en hele droge mond .
Haar lippen stonden ook strak van droogheid en de vellen en korsten hingen eraan. Ik heb het gebit mee naar huis genomen zodat ze dat niet meer in haar mond konden stoppen. Ze was al veel af gevallen en het gebit paste niet meer in haar kapotte mond.
Toen heb ik bij de apotheek Mondgel en vaseline gehaald. Mijn moeder kon eigenlijk niks meer en toen ik de mondbehandeling bij mijn moeder had gedaan zuchte ze van verlichting. Ze lieten haar ook maar in de rolstoel hangen.
Ze kon niet meer recht zitten en haar hoofd omhoog houden. Ik heb de kleding mee naar huis genomen zodat ze haar niet meer in de rolstoel konden zetten. Nadat mijn moeder was overleden kwam er een arts en die had de verklaringen al ingevuld. Ze keek even onder de deken en ging toen weg.
Ik vroeg of ze niet naar haar hart ging luisteren maar dat deed ze niet want het was een verwachte dood. Ik vind dit zo respectloos naar mijn moeder toe. Ik ben nog zo boos omdat ik twee weken heb moeten vechten voor mijn moeder zodat ze menswaardig zou kunnen sterven. Het is echt zo onbegrijpelijk. Het staat wel in de weg om alles te verwerken.
Joan
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-08-2023
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Joan,
Ik kan me voorstellen dat je moeite hebt met verwerken. Als ik het verhaal als buitenstaander lees, dan krijg ik er al een naar gevoel van hoe het eraan toeging in het verpleeghuis.
Ik wens je veel sterkte en warmte.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heb ook mijn moeder verloren aan dementie na 6 jaar verpleeghuis. De laatste maanden ook veel afgevallen. Blind, en paar keer gevallen. Ze heeft de laatste week aan infuus gelegen om door uitdroging te moeten sterven...maar omdat het lichaam zo gewend was om met het minimale aan voedsel te leven, heeft het dus nog een volle week geduurd voor haar hart het opgaf.
De zorg in een tehuis is redelijk als je nog alles kan. Maar 24/7 zorg kunnen ze inderdaad niet bieden. Extra tijd voor een patiënt in de laatste fase is er maar af en toe. Maar euthanasie mag dan helaas ook niet. Waarom moeten deze mensen tot op het laatst nog lijden......mijn hond mocht gewoon rustig inslapen.
De zorg in een tehuis is redelijk als je nog alles kan. Maar 24/7 zorg kunnen ze inderdaad niet bieden. Extra tijd voor een patiënt in de laatste fase is er maar af en toe. Maar euthanasie mag dan helaas ook niet. Waarom moeten deze mensen tot op het laatst nog lijden......mijn hond mocht gewoon rustig inslapen.
Evelyn
23-06-2022
Reactie:
Vreselijk hoe het er tegenwoordig aan toe gaat in verpleegtehuizen. Wat jij hebt meegemaakt, Joan, met je moeder, is geen incident meer, maar schering en inslag. Een goede vriend lag onlangs tijdelijk in het verpleegtehuis vanwege een ernstig valpartij thuis. Hij was en is door een hartaandoening al verzwakt. In het verpleegtehuis kwam hij 's nachts opnieuw ten val. In de badkamer. Hij kon niet meer overeind komen en drukte daarom op het alarm. Geen reactie. Tweede keer gedrukt op het alarm en nog een derde keer. Pas toen kwam er iemand. Henk had inmiddels meer dan een uur op de grond gelegen. Op zijn vraag waarom het zo lang geduurd had, kreeg hij het antwoord dat nachtzorg niet in zijn pakket zat (Henk was daar in de tijdelijke opvang en dan hoort nachtzorg er blijkbaar niet bij, begrijp jij dit nog? En dat in een verpleegtehuis). Maar het wordt nog erger: Henk had een flinke verwonding aan zijn knie. Die was inmiddels flink gezwollen tot de dubbele omvang van normaal. Het deed ook flinke pijn die aanhield. Dus vroeg hij in de loop van de volgende dag of de verpleeghuisarts kon komen. Nee, dat kon niet, zat ook niet in het pakket. Henk moest zijn eigen huisarts maar inschakelen, maar dat was niet mogelijk, want hij verbleef in een verpleegtehuis op 50 km afstand van zijn woonplaats. Dus werd het de huisartsenpost. Die had geen tijd. Pas weer een dag later kwam er een arts bij. Er werd een drainage aangelegd, wat eigenlijk al veel eerder had moet gebeuren. De verzorgers bleven passief. Henk moest alles zelf regelen, zo ziek als hij was. Geen kennis van zaken ook. Toen ik vlak na de val bij Henk op bezoek was, moest ik de verzorgers uitleggen dat het beter was geweest als ze een natte compres op de knie hadden gelegd. Helpt dat dan, was de vraag van de verzorgster? Nou, het geneest niet direct, maar het helpt wel de zwelling tegen te gaan en de pijn te verminderen, antwoordde ik, enigszins verbijsterd over de vraag. Anderhalve week na de val is Henk met spoed naar het ziekenhuis gebracht en geopereerd. Hij had een zeer ernstige ontsteking in de knie en door de zwelling waren bloedvaten afgekneld waardoor weefsel was afgestorven. Als het nog even had geduurd, had hij bloedvergiftiging kunnen krijgen. De conclusie moet zijn dat deze levensbedreigende situatie door verwaarlozing en onkunde is ontstaan. De drainage had veel eerder aangebracht moeten worden en de verzorgers hadden dat moeten weten. En dit is niet het enige verhaal dat ik over ervaringen met verpleegtehuizen kan vertellen. Mijn schoonvader hebben we teruggehaald naar huis, omdat hij letterlijk in zijn vuil zat en niemand naar hem omkeek (hij was erg verward vanwege dementie en vanwege zijn vrouw die in allerijl naar het ziekenhuis was gebracht). Dit kun je geen incidenten meer noemen, de verwaarlozing is structureel. Even was er sprake van dat mijn demente broer tijdelijk naar een verpleegtehuis zou moeten. Ik zei tegen de arts: "geen sprake van, onder geen beding gaat hij daar naartoe". Er is een andere oplossing gekomen. Het is zorgwekkend hoe in een rijk land als Nederland zo met de meest kwetsbaren wordt omgesprongen. En wat nog erger is: er lijkt zich niemand druk om te maken, de regering niet, de betrokken minister niet, de Tweede Kamer niet. Het enige wat telt: het moet zo weinig mogelijk kosten.
Bloem64
08-01-2023
Reactie:
Heel veel sterkte allemaal met wat jullie geliefde is aangedaan, zo herkenbaar.
Onze lieve moeder is lichamelijk en geestelijk mishandeld en door opzettelijke nalatige zorg overleden in het verpleeghuis.
Mijn broer en ik zijn een petitie gestart.
Petitie.nl: CALAMITEIT IN VERPLEEGHUIS ,
GEEN ONAFHANKELIJK TOEZICHT
INSPECTIE GEZONDHEIDSZORG !!!
GRAAG ZOVEEL MOGELIJK DELEN , het is ongelofelijk en niet te bevatten hoe ze proberen alles in de doofpot te stoppen.
We zullen geen rust hebben en gaan door om onze moeder recht te doen.
Onze lieve moeder is lichamelijk en geestelijk mishandeld en door opzettelijke nalatige zorg overleden in het verpleeghuis.
Mijn broer en ik zijn een petitie gestart.
Petitie.nl: CALAMITEIT IN VERPLEEGHUIS ,
GEEN ONAFHANKELIJK TOEZICHT
INSPECTIE GEZONDHEIDSZORG !!!
GRAAG ZOVEEL MOGELIJK DELEN , het is ongelofelijk en niet te bevatten hoe ze proberen alles in de doofpot te stoppen.
We zullen geen rust hebben en gaan door om onze moeder recht te doen.
José
22-05-2023
Reactie:
Hier hetzelfde. Twee familieleden. Je hoort weinig meer over de kwaliteit van de verpleeghuizen sinds de zwarte lijst, maar niets verbeterd. Personeel is immers hetzelfde gebleven en toezicht nauwelijks aanwezig. Niet te verkroppen en te verwerken wanneer je zelf tegen muren aanloopt wanneer je probeert om de situatie te verbeteren en de doodslag voor je ogen ziet gebeuren.
Elly
31-07-2023
Reactie:
Al wat ik hier lees is zo pijnlijk herkenbaar, niet alleen in NL, maar ook in België , de rusthuizen, verzorgingstehuizendraaien enkel om winstbejag, het gaat niet meer om mensen verzorgen, al onze geliefden worden uitgemolken tot de laatste adem, en de lege kamer is binnen de dag weer bewoond, die kassa moet draaien. Nachtelijke opnames op spoed met 2de° brandwonden tot 3 x toe en/of sepsis door gebrek aan hygiene, of zware ontstoken maagsonde...met dringende nachtelijke herplaatsen van nieuwe sonde onder volle narcose
En zoals Elly schrijft, nauwelijks personeel aanwezig, en klachten bij zorg inspectie worden een doofpotaffaire. Rechtszaak wordt door de grote machtige zorgbedrijven afgekocht, en het slachtoffer wordt dader. als je de situatie aanklaagt bij de rechtbank bots je inderdaad op een muur, en gegarandeerd, wordt alles zo verdraaid dat het aan de verlamde patiënt of aan de bewoner ligt, nooit aan het zorgpersoneel.
Wij zijn 70+ en maken deze problemen al mee sinds 2010 .
Dus nu is al onze hoop op de nieuwe opvang gezet, maar ook hier zijn al verschillende kleine problemen naar bovengekomen Er zitten nog goede mensen in de zorg, maar die mogen allleen doen wat van hogerhand bevolen wordt.Mijn man heeft verleden jaar de diagnose van uitgezaaide kanker gekregen, wat het nog moeilijker maakt voor ons. Wat gaat er met haar gebeuren als wij er niet meer zijn?
Dan is zij een Vogel voor de kat
En zoals Elly schrijft, nauwelijks personeel aanwezig, en klachten bij zorg inspectie worden een doofpotaffaire. Rechtszaak wordt door de grote machtige zorgbedrijven afgekocht, en het slachtoffer wordt dader. als je de situatie aanklaagt bij de rechtbank bots je inderdaad op een muur, en gegarandeerd, wordt alles zo verdraaid dat het aan de verlamde patiënt of aan de bewoner ligt, nooit aan het zorgpersoneel.
Wij zijn 70+ en maken deze problemen al mee sinds 2010 .
Dus nu is al onze hoop op de nieuwe opvang gezet, maar ook hier zijn al verschillende kleine problemen naar bovengekomen Er zitten nog goede mensen in de zorg, maar die mogen allleen doen wat van hogerhand bevolen wordt.Mijn man heeft verleden jaar de diagnose van uitgezaaide kanker gekregen, wat het nog moeilijker maakt voor ons. Wat gaat er met haar gebeuren als wij er niet meer zijn?
Dan is zij een Vogel voor de kat
Linda
01-08-2023
Wil je ook je hart luchten?
Het is een verschrikkelijk gemis (Verhaal 395)
Ik heb mijn vrouw na twee maanden ziekbed verloren aan kanker op7 februari 2023 maar het voelt na een half jaar. Nog steeds verschrikkelijk dat alleen zijn eerst ontvlucht je het huis. En nu heb ik de moed niet meer om veel weg te gaan . ,het zijn momenten dat je denkt het gaat wel en dan val je weer in een gat .het is een verschrikkelijk gemis.
Albert
22-07-2023
laatste reactie: 26-07-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Albert, ik begrijp je gemis en je pijn. Je hebt tijd nodig om door je rouwproces te gaan. Ik heb mijn partner verloren aan een hartziekte, hij was nog maar 38, een broer ook aan longkanker, hij was nog maar 34, mijn moeder is verongelukt op haar 63ste, mijn kleindochter van amper 1,5 week ligt op sterven, zelf heb ik de dood al verschillende keren in de ogen gekeken. Ik heb een tijd in de geestelijke wereld gekeken. Dood is niet echt dood, het lichaam is dood maar wij zijn ons lichaam niet, wij zijn een onsterfelijke ziel. Moeilijk te begrijpen maar zeker waar. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld, altijd een aangename temperatuur, vrij van de zwaartekracht van de aarde en kunt overal naar toe gaan, waar je maar wilt. Je vrouw is op een liefdevolle manier verwelkomd in de geestelijke wereld en kijkt naar jou en vindt het erg dat je zo blijft treuren. Wat wil je dat je vrouw ziet als ze naar je kijkt? Een sterke, prachtige man die het leven terug oppakt en ervan kan genieten? De keuze is aan jou. Veel zielen die overgegaan zijn hebben zo een spijt dat ze zo lang zijn blijven treuren en hun tijd verspild hebben. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen, verenigingen, van alles, er is nog zoveel hulp nodig. Je bent een ziel en hebt tijdelijk op aarde een stoffelijk lichaam. Je bent al dikwijls op aarde geweest. Je hebt ook een gids uit de geestelijke wereld bij je, die is vanaf het eerste tot het laatste moment en een stuk daarna nog bij jou. Praat met hem. Dat heb ik ook jaren gedaan, ik had hem ook een naam gegeven. Nu heb ik dat niet meer zo nodig, ik ben niet meer in acut levensgevaar. Als ik overga, wil ik onmiddellijk naast mijn lichaam staan en samen met mijn gids naar mijn huis in de sferen gaan en tegen mijn vrienden zeggen"hier ben ik" ja, wij hebben allemaal een huis in de geestelijke wereld samen met onze zielsverwanten. Ik kan niet zonder die ander leven is helaas een tekort aan liefde voor jezelf, voor dat wat je echt bent. Je bent afhankelijk geworden. Laat je vrouw los en weet dat ze regelmatig bij je is en je beschermt, alles is goed, stuur haar licht en liefde ⚘💕💪
Elissabet
26-07-2023
Wij hebben onze mama en mijn vrouw moeten laten gaan... (Verhaal 397)
Beste mensen
Mijn naam is Ruben 37 jaar een papa van twee dochters van 14 en 18 jaar sinds 2/2/23 hebben wij onze mama en mijn vrouw moeten laten gaan door haar laatste wens euthanasie omdat ze ondragelijke pijn had aan haar been tengevolge van een ongeval drie jaar geleden het begon met een klein breukje in haar kniholte en is uitgegroeid tot CRPS na bijna alle ziekenhuizen te hebben bezocht in Belgen en spijtig genoeg ook een paar zelfmoordpogingen omdat mijn vrouw geen uitweg meer zag omdat er niks van pijnstillers werkte zelfs morfine deed niks af heeft ze juist een jaar voor haar overlijden euthanasie aanvraag en ik heb haar er onvoorwaardelijk in gesteund en de kinderen ook mee in dit gebeuren betrokken ook al merk ik nu goed genoeg dat ik mijn eigen gevoelens toen heb uitgeschakeld tot zelfs na haar begrafenis ik snap nog niet hoe ik dat gedaan heb gelijk toen ik samen met mijn vrouw naar de begrafenisondernemer ging om al alles op voorhand te regelen dat op een moment mijn vrouw was aan het huilen en daar kan ik echt niet tegen als ze huilde dat ik daar voor haar te doen lachen aan die mevrouw vroeg heb je geen kist met een lampje in dat die mevrouw mij zo aan keek van wat zeg je nu maar dat maakte mij niks uit mijn vrouw lachte en dat was voor mij wat telde maar nu bijna 6 maanden later heb ik het zo moeilijk het gemis de laatste dag van haar beleef ik elke dag opnieuw dan zie ik de beelden dat ze afscheid neemt van de kinderen ja ze wouden er niet bij blijven als ze de euthanasie uitvoerde dus hebben ze in hun slaapkamer gewacht maar ik zie het telkens opnieuw ook dat ik zeker zes keer nog heb gevraagd aan mijn vrouw ben je echt zeker en ze was zeker haar ogen glinsterende zo erg dat was een blik dat ik niet vergeet het was alsof we terug naar de leeftijd van 15 jaar gingen zo een verliefde blik maar na haar tweede spuit was ze ogenblikkelijk hersendood en dan nog een derde spuit voor haar spieren te ontspannen maar dat is en blijft de vieste dag uit mijn leven sinds die dag ben ik voor meer dan de helft mee dood gegaan ik kom niet meer buiten zie nergens nog goed in zelfs de kinderen kunnen mij niet het gevoel geven van dat het leven nog iets te bieden heeft maar ik heb een belofte gedaan aan de vrouw en kinderen en dat was mij zelf niks aan doen en voor de kinderen zorgen en dat doe ik ook maar heb al veel spijt gehad van mijn belofte want had ik dat niet gedaan was ik de zelfde dag als mijn vrouw gegaan nu leef ik echt met de hoop zo snel mogelijk hier weg gehaald worden en terug naar mijn vrouw toe te kunnen in de hemel want voor mij zelf helpt er over spreken niks echt niet
Mijn naam is Ruben 37 jaar een papa van twee dochters van 14 en 18 jaar sinds 2/2/23 hebben wij onze mama en mijn vrouw moeten laten gaan door haar laatste wens euthanasie omdat ze ondragelijke pijn had aan haar been tengevolge van een ongeval drie jaar geleden het begon met een klein breukje in haar kniholte en is uitgegroeid tot CRPS na bijna alle ziekenhuizen te hebben bezocht in Belgen en spijtig genoeg ook een paar zelfmoordpogingen omdat mijn vrouw geen uitweg meer zag omdat er niks van pijnstillers werkte zelfs morfine deed niks af heeft ze juist een jaar voor haar overlijden euthanasie aanvraag en ik heb haar er onvoorwaardelijk in gesteund en de kinderen ook mee in dit gebeuren betrokken ook al merk ik nu goed genoeg dat ik mijn eigen gevoelens toen heb uitgeschakeld tot zelfs na haar begrafenis ik snap nog niet hoe ik dat gedaan heb gelijk toen ik samen met mijn vrouw naar de begrafenisondernemer ging om al alles op voorhand te regelen dat op een moment mijn vrouw was aan het huilen en daar kan ik echt niet tegen als ze huilde dat ik daar voor haar te doen lachen aan die mevrouw vroeg heb je geen kist met een lampje in dat die mevrouw mij zo aan keek van wat zeg je nu maar dat maakte mij niks uit mijn vrouw lachte en dat was voor mij wat telde maar nu bijna 6 maanden later heb ik het zo moeilijk het gemis de laatste dag van haar beleef ik elke dag opnieuw dan zie ik de beelden dat ze afscheid neemt van de kinderen ja ze wouden er niet bij blijven als ze de euthanasie uitvoerde dus hebben ze in hun slaapkamer gewacht maar ik zie het telkens opnieuw ook dat ik zeker zes keer nog heb gevraagd aan mijn vrouw ben je echt zeker en ze was zeker haar ogen glinsterende zo erg dat was een blik dat ik niet vergeet het was alsof we terug naar de leeftijd van 15 jaar gingen zo een verliefde blik maar na haar tweede spuit was ze ogenblikkelijk hersendood en dan nog een derde spuit voor haar spieren te ontspannen maar dat is en blijft de vieste dag uit mijn leven sinds die dag ben ik voor meer dan de helft mee dood gegaan ik kom niet meer buiten zie nergens nog goed in zelfs de kinderen kunnen mij niet het gevoel geven van dat het leven nog iets te bieden heeft maar ik heb een belofte gedaan aan de vrouw en kinderen en dat was mij zelf niks aan doen en voor de kinderen zorgen en dat doe ik ook maar heb al veel spijt gehad van mijn belofte want had ik dat niet gedaan was ik de zelfde dag als mijn vrouw gegaan nu leef ik echt met de hoop zo snel mogelijk hier weg gehaald worden en terug naar mijn vrouw toe te kunnen in de hemel want voor mij zelf helpt er over spreken niks echt niet
Ruben
24-07-2023
laatste reactie: 25-07-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Ruben, ik begrijp je gevoelens, en ik bewonder je kracht om toch nog een lach op het gezicht van je vrouw te brengen. Dat is echte liefde. Weet dat je vrouw niet echt dood is. Vanaf het moment dat ze hersendood is staat ze al langs haar lichaam. Ze voelt alleen een enorme bevrijding en verwondering. Haar eigen gids, die haar hele leven bij haar is geweest 24 u op 24 u en alles van haar kent is bij haar en andere dierbare zielen zullen haar ook verwelkomen. Treur niet om je vrouw want zij heeft het beter dan wij, er wordt goed voor haar gezorgd. Eerst wordt ze een tijdje te rusten gelegd daarna gaat ze met haar gids terugkijken naar haar leven en dat evalueren. Ben ik gegroeid in bewustzijn? Hoe ben ik ermee omgegaan enz... Dat zijn belangrijke vragen. Uw vrouw kan vanuit de geestelijke wereld naar jou kijken. Wat wil je dan dat zij ziet? Een sterke man die nog van het leven kan genieten? Die humor heeft en andere mensen kan laten lachen? Steek een kaarsje aan en praat met haar, ze kan je horen. Je kan haat nog alles vertellen wat je wilt. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld. Zo fijn, je bent zo licht als een veertje, je zicht is niet meer 3D maar multidimensionaal en je kan je in alle richtingen bewegen. Zeg tegen jezelf ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Dat heb ik 20j tegen mezelf gezegd. Ben veel mensen verloren. De beste gesprekken heb ik met hun gevoerd toen ze over waren. Geniet van je leven en van je kinderen. Go for it 👍⚘💕
Elissabet
25-07-2023
Al snel werd duidelijk dat hij niet meer te redden viel (Verhaal 393)
2 juni jl is mijn inwonende zoon onverwacht overleden aan een hersenbloeding. In de nacht hoorde ik een harde klap, liep snel de slaapkamer uit en zag mijn zoon liggend op de grond met zijn hoofd hangend tegen een kastje aan, naar lucht happen. 112 gebeld, 3 ambulances, 2 politieauto's, brandweer (om mijn zoon door een slaapkamerraam naar beneden te begeleiden) traumahelikopter, naar Westeinde ziekenhuis Den Haag. Aangekomen aldaar werden er scans gemaakt van zijn hoofd. Er was een bloedvat geknapt in de hersenstam en al snel werd duidelijk dat hij niet meer te redden viel. Familieleden gebeld, jongste zoon heeft zijn invalide vader opgehaald. Ruim drie uur later stierf hij, 50jr. Een gezonde sterke kerel, nooit ziek, hoogstens een griep of verkoudheid. Onze wereld stortte in. Zijn toch al wat kwetsbare vader,mijn man heeft het niet meer kunnen verwerken en is 5 juli jl gestorven. Vrijdag as de 14e juli wordt, ook hij gecremeerd. Zowel mijn lieve man waarmee ik einde van het jaar 55jaar getrouwd zou zijn, als mijn zoon, mijn steun, mijn maatje en zijn vaders mantelzorger. Dit is zo wreed, hoe kan je zoiets verwerken. Ik ben nu alleen. Ik heb wel gelukkig nog mijn jongste zoon die een grote steun is, maar hij woont in het Zuiden en ik in het Westen. Bovendien heeft hij een groot gezin, drukke baan, dus na de crematie van zijn vader zal dit ook minder worden, en dat is ook normaal. Ik weet, ik ben in 1 maand tijd, 2 zeer dierbare verloren, dus zit ik volledig nog in de rouwtijd, maar ik vraag me af, kom ik hier ooit nog overheen, ik voel me zo alleen.
Gerda
12-07-2023
laatste reactie: 25-07-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel veel liefs en de kracht om dit grote verlies te verwerken. Ik weet hoe het voelt en hoe eenzaam je kunt voelen. Sterkte.
es
24-07-2023
Reactie:
Hallo Gerda,
Sommige situaties kunnen wij inderdaad als mens niet begrijpen. Je verdriet moet onnoemelijk zwaar zijn. Ik ben al veel mensen verloren, mijn man, mijn broer, mijn moeder is op haar 63ste verongelukt. Onlangs is mijn kleindochter geboren met een ernstig hersenletsel door een tekort aan zuurstof. Er is geen hoop meer zeggen de dokters. Er is altijd een rouwproces nodig met veel liefde en begrip van uw omgeving. De reden Dat mensen zo ongelukkig kunnen zijn en daar ook aan sterven is Dat Ze niet meer weten dat de dood niet bestaat, we veranderen alleen van vorm. Het is zo mooi in de geestelijke wereld. Altijd een aangename temperatuur, zomerland is zo mooi, prachtige gebieden. Uw zoon en uw man worden daar omringd door de beste zorgen. Uiteindelijk veroorzaken wij als ziel onze eigen dood, helaas voor veel mensen niet te accepteren en niet te begrijpen, en dat is ook moeilijk Want Je hebt er als mens niets over te zeggen. Steek een kaarsje aan en praat met hun, ze kunnen alles nog horen, en ze kunnen je zien, jij helaas niet, dat is tegen de wetten van incarnatie. Wij moeten het op aarde als mens doen. Het is zo fijn daar, geen zwaartekracht meer, je kunt overal naar toe vliegen, je hoeft maar iets te denken en je bent er al. Je bent nooit alleen. Ieder mens heeft een geestelijke begeleider die vanaf je geboorte 24u bij je is, die heb je zelf gekozen. Spreek met hem en vraag hulp. Dat heb ik 20 j gedaan, ik heb hem ook een naam gegeven. Daarna ben ik iedere dag contact gaan maken met mezelf, ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gelijkwaardig en respectvol zijn. Ik ben ook vrijwilligerswerk gaan doen. Als je om je heen kijkt is er zoveel te doen, zoveel mensen die je nodig hebben, je moet alleen maar willen. Om de overledene moet je niet meer treuren, die hebben het beter dan wij, die leven in een grotere realiteit, wij leven in een illusie. Kop op, maak nog iets prachtigs van je leven zodat zij met liefde en trots vanuit de geestelijke wereld naar jou kunnen kijken. 💕⚘
Sommige situaties kunnen wij inderdaad als mens niet begrijpen. Je verdriet moet onnoemelijk zwaar zijn. Ik ben al veel mensen verloren, mijn man, mijn broer, mijn moeder is op haar 63ste verongelukt. Onlangs is mijn kleindochter geboren met een ernstig hersenletsel door een tekort aan zuurstof. Er is geen hoop meer zeggen de dokters. Er is altijd een rouwproces nodig met veel liefde en begrip van uw omgeving. De reden Dat mensen zo ongelukkig kunnen zijn en daar ook aan sterven is Dat Ze niet meer weten dat de dood niet bestaat, we veranderen alleen van vorm. Het is zo mooi in de geestelijke wereld. Altijd een aangename temperatuur, zomerland is zo mooi, prachtige gebieden. Uw zoon en uw man worden daar omringd door de beste zorgen. Uiteindelijk veroorzaken wij als ziel onze eigen dood, helaas voor veel mensen niet te accepteren en niet te begrijpen, en dat is ook moeilijk Want Je hebt er als mens niets over te zeggen. Steek een kaarsje aan en praat met hun, ze kunnen alles nog horen, en ze kunnen je zien, jij helaas niet, dat is tegen de wetten van incarnatie. Wij moeten het op aarde als mens doen. Het is zo fijn daar, geen zwaartekracht meer, je kunt overal naar toe vliegen, je hoeft maar iets te denken en je bent er al. Je bent nooit alleen. Ieder mens heeft een geestelijke begeleider die vanaf je geboorte 24u bij je is, die heb je zelf gekozen. Spreek met hem en vraag hulp. Dat heb ik 20 j gedaan, ik heb hem ook een naam gegeven. Daarna ben ik iedere dag contact gaan maken met mezelf, ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gelijkwaardig en respectvol zijn. Ik ben ook vrijwilligerswerk gaan doen. Als je om je heen kijkt is er zoveel te doen, zoveel mensen die je nodig hebben, je moet alleen maar willen. Om de overledene moet je niet meer treuren, die hebben het beter dan wij, die leven in een grotere realiteit, wij leven in een illusie. Kop op, maak nog iets prachtigs van je leven zodat zij met liefde en trots vanuit de geestelijke wereld naar jou kunnen kijken. 💕⚘
Elissabet
25-07-2023
Heel boos op mijn stiefvader (Verhaal 386)
hallo
ik heb het heel moeilijk om het overlijden van mijn moeder te verwerken ik zal vertellen waarom
mijn moeder (werd 79 jaar op 4 juli) was heel ziek en kon geen bezoek ontvangen en tijdens corona zeker niet dus ik belde en schreef sms'jes naar haar maar nu kreeg ik de laatste tijd meer berichten van mijn stiefvader wat ik heel raar vond en als ik dan vroeg is er iets met mama dan kreeg ik bericht terug problemen telefoon ik dacht ok zal dan naar hem sturen
tot ik op 30 mei 2023 een bericht van hem kreeg je hebt nooit omgekeken naar je moeder en nooit gebeld en eens gevraagd hoe het met haar was (deed ik elke dag) dan pas kreeg ik te horen dat mijn moeder overleden was en dat ik niet meer moest bellen of smsjes sturen "ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen heb zelf op zoek moeten gaan waar ze ligt wist niet of ze begraven of gecremeerd was niks wist ik heb het zelf allemaal gezocht en dat doet pijn bij mij geen afscheid kunnen nemen geen foto niks heb ik van mijn moeder elke dag loop ik met tranen in de ogen rond van machteloosheid en aan de andere kant heel boos op mijn stiefvader dat hoj mij zo behandeld geeft
ik heb het heel moeilijk om het overlijden van mijn moeder te verwerken ik zal vertellen waarom
mijn moeder (werd 79 jaar op 4 juli) was heel ziek en kon geen bezoek ontvangen en tijdens corona zeker niet dus ik belde en schreef sms'jes naar haar maar nu kreeg ik de laatste tijd meer berichten van mijn stiefvader wat ik heel raar vond en als ik dan vroeg is er iets met mama dan kreeg ik bericht terug problemen telefoon ik dacht ok zal dan naar hem sturen
tot ik op 30 mei 2023 een bericht van hem kreeg je hebt nooit omgekeken naar je moeder en nooit gebeld en eens gevraagd hoe het met haar was (deed ik elke dag) dan pas kreeg ik te horen dat mijn moeder overleden was en dat ik niet meer moest bellen of smsjes sturen "ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen heb zelf op zoek moeten gaan waar ze ligt wist niet of ze begraven of gecremeerd was niks wist ik heb het zelf allemaal gezocht en dat doet pijn bij mij geen afscheid kunnen nemen geen foto niks heb ik van mijn moeder elke dag loop ik met tranen in de ogen rond van machteloosheid en aan de andere kant heel boos op mijn stiefvader dat hoj mij zo behandeld geeft
martine
25-06-2023
laatste reactie: 25-07-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat een onmenselijke reactie van je stiefvader.Verschrikkelijk dat u geen afscheid heeft kunnen nemen van uw moeder.Ik hoop dat u iemand vindt die u kunt helpen dit allemaal te kunnen verwerken ,dit is allemaal er veel ,ik heb veel verlies gehad maar wel afscheid kunnen nemen.Afscheid nemen is nodig ,een rouwdeskundige die u kan helpen om iets van afscheid voor u door er veel over te praten en geeft u misschien een beetje rust.Heel veel sterkte ,blijf er niet alleen mee rondlopen.
Inge
17-07-2023
Reactie:
Hallo Martine,
Wat je stiefvader gedaan heeft is verschrikkelijk en onvergeeflijk. Hij is zich niet bewust dat wij allemaal onderworpen zijn aan de universele wetten, de wetten van karma, oorzaak en gevolg, alle energie die wij uitzenden komt versterkt bij ons terug, met alle gevolgen van dien, ziektes, kanker enz.. hij gaat zijn eigen nog sterk tegenkomen en het zal hem niet bevallen.
Uw moeder is nu een engel in de geestelijke wereld en daar wordt goed voor haar gezorgd. Je kan nog altijd met haar praten. Zij kan je horen. Jij haar niet helaas. Je kan het wel voelen, ze kan je ook kleine tekens geven.
De dood bestaat niet, ons lichaam is maar een tijdelijk omhulsel voor onze ziel om ervaringen op te doen op aarde. De meeste mensen zijn dat vergeten. Ze denken dat ze hun lichaam zijn. Steek een kaarsje aan, zeg haar naam en vraag of ze bij je wil zijn, zeg alles tegen haar wat je nog had willen zeggen, en weet dat alles goed is met haar. Ze heeft een terugblik gehad op haar leven en misschien niet altijd de juiste keuzes gemaakt. Mijn dochter kwam altijd op de eerste plaats, ze was mijn prinsesje, ook toen ze al lang volwassen wassen ook al koste het mijn relatie. Vanaf het moment dat haar stiefvader jaloers op haar was en haar niet goed behandelde ben ik bij hem weg gegaan. Ik heb afstand gedaan van al mijn bezittingen. Niemand kwam aan mijn dochter. Dat heeft ook te maken met ons zieleband . We zijn al in verschillende levens samen geweest. Ja, iedereen heeft verschillende levens gehad, ook al geloven ze er niet in. Bij hun overgang krijgen ze die ook te zien. Kop op, laat je stiefvader los, hij is het niet waard dat je nog gedachten aan hem verspild. Nog een goed leven ⚘💕
Wat je stiefvader gedaan heeft is verschrikkelijk en onvergeeflijk. Hij is zich niet bewust dat wij allemaal onderworpen zijn aan de universele wetten, de wetten van karma, oorzaak en gevolg, alle energie die wij uitzenden komt versterkt bij ons terug, met alle gevolgen van dien, ziektes, kanker enz.. hij gaat zijn eigen nog sterk tegenkomen en het zal hem niet bevallen.
Uw moeder is nu een engel in de geestelijke wereld en daar wordt goed voor haar gezorgd. Je kan nog altijd met haar praten. Zij kan je horen. Jij haar niet helaas. Je kan het wel voelen, ze kan je ook kleine tekens geven.
De dood bestaat niet, ons lichaam is maar een tijdelijk omhulsel voor onze ziel om ervaringen op te doen op aarde. De meeste mensen zijn dat vergeten. Ze denken dat ze hun lichaam zijn. Steek een kaarsje aan, zeg haar naam en vraag of ze bij je wil zijn, zeg alles tegen haar wat je nog had willen zeggen, en weet dat alles goed is met haar. Ze heeft een terugblik gehad op haar leven en misschien niet altijd de juiste keuzes gemaakt. Mijn dochter kwam altijd op de eerste plaats, ze was mijn prinsesje, ook toen ze al lang volwassen wassen ook al koste het mijn relatie. Vanaf het moment dat haar stiefvader jaloers op haar was en haar niet goed behandelde ben ik bij hem weg gegaan. Ik heb afstand gedaan van al mijn bezittingen. Niemand kwam aan mijn dochter. Dat heeft ook te maken met ons zieleband . We zijn al in verschillende levens samen geweest. Ja, iedereen heeft verschillende levens gehad, ook al geloven ze er niet in. Bij hun overgang krijgen ze die ook te zien. Kop op, laat je stiefvader los, hij is het niet waard dat je nog gedachten aan hem verspild. Nog een goed leven ⚘💕
Elissabet
25-07-2023
Ik ben 29 hij was 31 (Verhaal 391)
Ik heb mijn man vorige week donderdag dood naast bed gevonden. Ik ben 29 hij was 31. We hadden zoveel plannen. Hij was kerngezond en was alleen een beetje moe en had hoofdpijn en wilde even slapen. Toen ik thuis kwam van werk lag hij daar. Alles wat we deden had geen nut meer het was telaat. We waren net 2 jaar getrouwd. Geen aankondiging geen besef We wilden kindjes, een ander huisje. Gewoon een normaal leven zolang het maar samen was. Hij is mijn droomman. Niemand anders die zijn plek ooit kan innemen. Niet alleen mijn man is er niet meer maar ook de droom samen kindjes te hebben en oud te worden. Waarom waarom hij? We hadden toch nog zoveel dromen. Ik weet niet hoe ik dit verlies moet dragen. Iedereen zegt We hebben jouw ook nodig.. dat zal maar ik heb hem nodig.. elk leven gaat verder behalve dat van ons. Ik ben zo boos en verdrietig maar vooral vol ongeloof. We hadden al zoveel samen meegemaakt in die 9 jaar samen, en nu ook nog dit. Waarmee hebben we dit verdiend.. het is niet oké niet realistisch en zo oneerlijk. Wist ik maar zeker dat ik ooit weer bij hem kan zijn.
Carol Ann
08-07-2023
laatste reactie: 24-07-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat verdrietig,ik snap je helemaal, laat je verdriet toe.
Wat bij mij heel erg goed helpt opschrijven, misschien heb je er wat aan
Liefs jol
heel veel sterkte
Wat bij mij heel erg goed helpt opschrijven, misschien heb je er wat aan
Liefs jol
heel veel sterkte
Jol
08-07-2023
Reactie:
Jeetje wat heftig. Ik ben in Juni mijn man ook plots verloren. Ik ben 38 en hij was 39. Ik weet helemaal hoe je je nu voelt. Ik weet af en toe ook niet hoe nu verder. Onze toekomst is weg….
Cla
19-07-2023
Reactie:
Hallo Carol Ann,
Ik begrijp je gevoelens en je verdriet, ik heb dit ook meegemaakt, zoveel mensen verloren.
Weet dat je lieve man nog voortleeft, maar dan in een andere vorm. Na een zwaar trauma 25 j geleden heb ik jarenlang deels in de geestelijke wereld en deels in de fysieke wereld geleefd. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi, zomerland is zo mooi, altijd een aangename temperatuur. De ziel van je man beslist wanneer en hoe hij overgaat, er is geen waarom ik, waarom wij, blijf je niet die vragen stellen. Er is geen waarom alleen maar een daarom, omdat wij daar zelf voor kiezen, dat weten wij niet meer als mens en dat mogen wij ook niet weten. Misschien is je man daar met een geestelijke opdracht bezig, zielen helpen die hem nodig hebben. Jouw man kijkt naar jou vanuit de geestelijke wereld, wat wil je dat hij dan ziet ? Een krachtige vrouw die haar leven terug oppakt? Kop op, ga verder met je leven, het is zo broos en kostbaar, je man heeft het goed en je kan nog alles tegen hem zeggen wat je wilt, hij kan je horen. ⚘💕
Ik begrijp je gevoelens en je verdriet, ik heb dit ook meegemaakt, zoveel mensen verloren.
Weet dat je lieve man nog voortleeft, maar dan in een andere vorm. Na een zwaar trauma 25 j geleden heb ik jarenlang deels in de geestelijke wereld en deels in de fysieke wereld geleefd. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi, zomerland is zo mooi, altijd een aangename temperatuur. De ziel van je man beslist wanneer en hoe hij overgaat, er is geen waarom ik, waarom wij, blijf je niet die vragen stellen. Er is geen waarom alleen maar een daarom, omdat wij daar zelf voor kiezen, dat weten wij niet meer als mens en dat mogen wij ook niet weten. Misschien is je man daar met een geestelijke opdracht bezig, zielen helpen die hem nodig hebben. Jouw man kijkt naar jou vanuit de geestelijke wereld, wat wil je dat hij dan ziet ? Een krachtige vrouw die haar leven terug oppakt? Kop op, ga verder met je leven, het is zo broos en kostbaar, je man heeft het goed en je kan nog alles tegen hem zeggen wat je wilt, hij kan je horen. ⚘💕
Elissabet
24-07-2023
Wil je ook je hart luchten?
Vandaag precies 6 weken geleden is mijn vader overleden (Verhaal 380)
Vandaag precies 6 weken geleden is mijn vader overleden.
Ik werd ‘s morgens opgebeld door de dochter van zijn buurvrouw dat hij niet was op komen dagen voor een bakje koffie, wat hij elke week deed.
Ik wist al hoe laat het was en ben als een speer naar zijn huis gegaan. Stiekem onderweg naar huis had ik toch nog die stille hoop.
Toen we hem vonden stortte mijn wereld in en heb ik heel hard gegild. Mij vader had sinds kort hart problemen en liep daarvoor bij de cardioloog. Helaas was opereren op zijn leeftijd (82) geen optie, dus hij kreeg medicijnen. Helaas hadden die niet het gewenste resultaat en wilden we dat nog met de cardioloog bespreken. Die afspraak heeft hij nooit gehaald.
Mijn vader is in zijn slaap (denken we) overleden aan een hartstilstand of hartinfarct.
Ik voel me nu enorm schuldig dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken en ben boos op de cardioloog dat hij alleen medicijnen had gekregen.
Mijn emoties schieten alle kanten op. Er is nog geen dag geweest dat ik niet heb gehuild. Ik kan het nog niet geloven. Ondat mijn moeder 21 jaar geleden is overleden en mijn vader alleen was, moeten wij het huis leeg halen. Hier heb ik heel veel moeite mee en wil er geen afscheid van nemen. Wat altijd heel fijn was, is dat ik heel dichtbij woon en op zijn huis kijk. Nu is dat dus heel confronterend.
Mijn vader kreeg mij op latere leeftijd. Ik ben zelf 42 en alleen. Sinds het overlijden van mijn moeder heb ik een hele hechte band met mijn vader gekregen en was ik daar vaak. Gezellig in de tuin met een hapje en een drankje. Ik besef me dat dat nooit meer gaat gebeuren en dat doet me heel veel verdriet. Het was altijd een feestje en denk dat het nergens anders zo gezellig kan zijn. Voor zijn leeftijd was het een hele vitale man en gaf je hem zeker geen 82.
Ik heb thuis niemand om op terug te vallen en vind het heel lastig om in mijn eigen huis te zijn. Heb nergens zin in zie het soms ook niet meer zitten.
Ik werk weer een paar uur per dag, maar ook daar komt niet veel uit m’n handen. Ik denk de hele dag aan hem.
Ik weet dat het tijd kost, maar dit doet zoveel pijn en weet niet hoe ik hier mee om moet gaan.
Het gemis is echt enorm
Ik werd ‘s morgens opgebeld door de dochter van zijn buurvrouw dat hij niet was op komen dagen voor een bakje koffie, wat hij elke week deed.
Ik wist al hoe laat het was en ben als een speer naar zijn huis gegaan. Stiekem onderweg naar huis had ik toch nog die stille hoop.
Toen we hem vonden stortte mijn wereld in en heb ik heel hard gegild. Mij vader had sinds kort hart problemen en liep daarvoor bij de cardioloog. Helaas was opereren op zijn leeftijd (82) geen optie, dus hij kreeg medicijnen. Helaas hadden die niet het gewenste resultaat en wilden we dat nog met de cardioloog bespreken. Die afspraak heeft hij nooit gehaald.
Mijn vader is in zijn slaap (denken we) overleden aan een hartstilstand of hartinfarct.
Ik voel me nu enorm schuldig dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken en ben boos op de cardioloog dat hij alleen medicijnen had gekregen.
Mijn emoties schieten alle kanten op. Er is nog geen dag geweest dat ik niet heb gehuild. Ik kan het nog niet geloven. Ondat mijn moeder 21 jaar geleden is overleden en mijn vader alleen was, moeten wij het huis leeg halen. Hier heb ik heel veel moeite mee en wil er geen afscheid van nemen. Wat altijd heel fijn was, is dat ik heel dichtbij woon en op zijn huis kijk. Nu is dat dus heel confronterend.
Mijn vader kreeg mij op latere leeftijd. Ik ben zelf 42 en alleen. Sinds het overlijden van mijn moeder heb ik een hele hechte band met mijn vader gekregen en was ik daar vaak. Gezellig in de tuin met een hapje en een drankje. Ik besef me dat dat nooit meer gaat gebeuren en dat doet me heel veel verdriet. Het was altijd een feestje en denk dat het nergens anders zo gezellig kan zijn. Voor zijn leeftijd was het een hele vitale man en gaf je hem zeker geen 82.
Ik heb thuis niemand om op terug te vallen en vind het heel lastig om in mijn eigen huis te zijn. Heb nergens zin in zie het soms ook niet meer zitten.
Ik werk weer een paar uur per dag, maar ook daar komt niet veel uit m’n handen. Ik denk de hele dag aan hem.
Ik weet dat het tijd kost, maar dit doet zoveel pijn en weet niet hoe ik hier mee om moet gaan.
Het gemis is echt enorm
Linda
12-06-2023
laatste reactie: 24-07-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel herkenbaar Linda. Mijn vader is in mei 2022 onverwachts overleden aan een hersenbloeding. Hij was 79, maar ook nog zo vitaal en geen enkele aanleiding om te denken dat hij zou overlijden. Het geen afscheid hebben kunnen nemen is zo pijnlijk. Ik wilde dat ik tegen je zou kunnen zeggen dat het verdriet over gaat. Dat is niet zo, ik mis hem nog elke dag. Tegelijkertijd wordt het wat ‘draagbaarder’. Ik hou me vast aan wat wordt gezegd ‘hoe groter de rouw, hoe groter de liefde was’. Wat mooi dat ik zo’n goede band had met m’n vader, en jij zo te lezen ook. Veel sterkte!
A
17-06-2023
Reactie:
Mijn moeder overleed vorige week , plotseling.. een hartaanval, ze was pas 65. Net als bij jou was ze grieperig . Ze was m’n steun en toeverlaat, en m’n allerbeste vriendin.
Ik ben nog steeds helemaal verdoofd , en het besef is er nog niet . Ik kan niet geloven dat de wereld zo werkt , het maakt me zo kwaad..
Waarom nou zij, waarom de mensen die ons zó ontzettend dierbaar zijn
Ik ben nog steeds helemaal verdoofd , en het besef is er nog niet . Ik kan niet geloven dat de wereld zo werkt , het maakt me zo kwaad..
Waarom nou zij, waarom de mensen die ons zó ontzettend dierbaar zijn
Francisca
30-06-2023
Reactie:
Heel veel sterkte met je verlies.
Mijn broer is vorig jaar op 46jarige leeftijd aan een hartstilstand overleden. Hij was ook een beetje grieperig de dagen ervoor.. Nog steeds onwerkelijk en ik mis hem verschrikkelijk..
Mijn broer is vorig jaar op 46jarige leeftijd aan een hartstilstand overleden. Hij was ook een beetje grieperig de dagen ervoor.. Nog steeds onwerkelijk en ik mis hem verschrikkelijk..
Anoniem
02-07-2023
Reactie:
Hallo Linda,
Ik begrijp je verdriet. Ik wil je graag een andere kant laten zien van sterven. Ten eerste de dood bestaat niet, we veranderen alleen van vorm, ten tweede sterven is iets wat we zelf doen, we kiezen het tijdstip, het hoe en de plaats. Dat is voor de meeste mensen niet te geloven en zeker niet te accepteren. Maar toch is het waar. Alleen weten wij dat niet met ons menselijk denken. Je hebt al heel veel mooie momenten mogen meemaken met je vader. Dat mag niet iedereen. Mijn vader heeft al zijn dochters misbruikt (4). Ik heb jarenlang aan God gevraagd wanneer mag hij overgaan. Want dat zou een bevrijding zijn. Uw vader is nu in de geestelijke wereld, na een rustpauze gaat hij met zijn gids die zijn hele leven bij hem geweest is, zijn leven evalueren, daarna is er nog zoveel te doen. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi, altijd een aangename temperatuur, mooie landschappen, er is zomerland, daar ben ik al geweest. Hij is niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kan overal naartoe reizen. Hij kan regelmatig komen kijken hoe het met je gaat. Spreek met hem, hij kan je horen. Steek een kaarsje aan en zeg zijn naam. Zij kunnen ons zien en horen, wij helaas niet. Kop op, het leven heeft jou nog veel te bieden. Mijn moeder is verongelukt op haar 63ste. Mijn broer is overleden aan longkanker op zijn 34ste en mijn man aan een hartaandoening op zijn 38ste. Mijn kleindochter is geboren op 14 juli onlangs, zuurstofgebrek gehad bij de bevalling en is opgegeven. We krijgen het allemaal voor onze kiezen. Hou je sterk⚘💕
Ik begrijp je verdriet. Ik wil je graag een andere kant laten zien van sterven. Ten eerste de dood bestaat niet, we veranderen alleen van vorm, ten tweede sterven is iets wat we zelf doen, we kiezen het tijdstip, het hoe en de plaats. Dat is voor de meeste mensen niet te geloven en zeker niet te accepteren. Maar toch is het waar. Alleen weten wij dat niet met ons menselijk denken. Je hebt al heel veel mooie momenten mogen meemaken met je vader. Dat mag niet iedereen. Mijn vader heeft al zijn dochters misbruikt (4). Ik heb jarenlang aan God gevraagd wanneer mag hij overgaan. Want dat zou een bevrijding zijn. Uw vader is nu in de geestelijke wereld, na een rustpauze gaat hij met zijn gids die zijn hele leven bij hem geweest is, zijn leven evalueren, daarna is er nog zoveel te doen. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi, altijd een aangename temperatuur, mooie landschappen, er is zomerland, daar ben ik al geweest. Hij is niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kan overal naartoe reizen. Hij kan regelmatig komen kijken hoe het met je gaat. Spreek met hem, hij kan je horen. Steek een kaarsje aan en zeg zijn naam. Zij kunnen ons zien en horen, wij helaas niet. Kop op, het leven heeft jou nog veel te bieden. Mijn moeder is verongelukt op haar 63ste. Mijn broer is overleden aan longkanker op zijn 34ste en mijn man aan een hartaandoening op zijn 38ste. Mijn kleindochter is geboren op 14 juli onlangs, zuurstofgebrek gehad bij de bevalling en is opgegeven. We krijgen het allemaal voor onze kiezen. Hou je sterk⚘💕
Elissabet
24-07-2023
Het einde was mensonterend (Verhaal 213)
Ik heb afgelopen 16 februari mijn 2man verloren ik dacht ik kan het wel aan mijn eerste man is overleden aan copd een longaandoening
En mijn tweede Jan had ook iets aan zijn longen
Ik mis hem zo verschrikkelijk
Ik zou hem nog zoveel willen zeggen bv dat ik heel veel van hem hou
Hij heeft zo moeten vechten om aan lucht te komen het einde was mensonterend niet om aan te zien
En mijn tweede Jan had ook iets aan zijn longen
Ik mis hem zo verschrikkelijk
Ik zou hem nog zoveel willen zeggen bv dat ik heel veel van hem hou
Hij heeft zo moeten vechten om aan lucht te komen het einde was mensonterend niet om aan te zien
Tiny
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 24-07-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn lieve broertje is afgelopen maandag overleden,hij had ook copd.
Ik kon er niet op tijd bijzijn,hij tierf in de armen van een zuster
Ik mis hem hel erg,rust zacht pascha eindelijk geen gevecht meer om adem te halen.
Jij ook veel sterkte Tiny
Groetjes yuri
Ik kon er niet op tijd bijzijn,hij tierf in de armen van een zuster
Ik mis hem hel erg,rust zacht pascha eindelijk geen gevecht meer om adem te halen.
Jij ook veel sterkte Tiny
Groetjes yuri
Anoniem
05-07-2023
Reactie:
Mijn vrouw afgelopen januari overleden, ze had ook copd in de laatste fase en vechtend naar adem gelukkig was ik erbij en hield haar vast tot de laatste adem ze is omringd door liefde gegaan en hoewel ik haar pijnvrij gun blijft het verdriet erg groot,
Sterkte, ik weet hoe het voelt
Sterkte, ik weet hoe het voelt
Patrick
18-07-2023
Reactie:
Mijn vrouw is 10 maart overleden. En ze heeft de laatste drie maanden gevochten maar het werd steeds erger. Ik heb haar dag en nacht verzorgd. Mijn nicht of haar zus kwam soms invallen in de middag dan kon ik twee uurtjes slapen. Maar ik heb gezien hoe ze aftakelde en dat ze methadon morfine fantanyl en nog meer medicijnen kreeg. Maar het hielp niet en ze werd net een iemand die er niet was. Haar ogen waren wit omdat haar pupillen helemaal naar boven gedraaid waren met haar mond open afwezig recht op bed van de pijn. Ik heb gezien hoe ze haar arm niet meer kon gebruiken. Ik weet wat je voelt om te zien hoe iemand waar je veel van houd en je wereld is zoveel lijdt. Je bent niet alleen hierin . Ik wens je heel veel sterkte ik weet die beelden zullen bij je blijven. Ik kan je zeggen wat ze tegen mij zeiden. Denk aan de mooie momenten. Maar die komen ook naar boven toe. Maar de slechte ook. Ik weet het is heel moeilijk. En probeer met een huisarts te praten over jou gevoelens. Ook al begrijo je ze nu niet omdat het zo heftig is. Maar je bent niet alleen hier we zijn allen samen met ons verdriet en ik wens je zoveel steun en sterkte
Kevin
20-07-2023
Reactie:
Hallo Ruby,
Je kan leeft nog, zij het in een andere vorm. Wij zijn allemaal zielen die tijdelijk op aarde een lichaam hebben. Zijn einde was zwaar maar hij is nu bevrijdt van zijn lichaam. Hij heeft geen pijn meer, hij herinnert zich nog alles, hij kan je horen, je kan nog steeds alles tegen hem zeggen. Zelfs in je gedachten kan hij je horen. Het grootste probleem op aarde is dat de mensen denken dat alles eindigt bij de fysieke dood, dat is niet waar, we worden terug geboren in de geestelijke wereld en gaan terug naar huis, waar we vandaan komen, de aarde is maar een tussenstation en wij zijn reizigers die ervaringen willen opdoen op aarde. Waarom je man gekozen heeft voor zo een dood weet ik niet, ik had ook een broer die op zo een verschrikkelijke manier gestorven is. De geestelijke wereld is zo wondermooi, uw man wordt in eerste instantie opgevangen door zijn gids die elk moment van zijn leven bib hem is geweest en alles over hem weet. In het begin denkt hij dat hij nog ziek is, het besef komt langzaam. Hij zal een tijd te rusten worden gelegd, daarna gaat hij met zijn gids zijn leven evalueren. Er zijn zoveel interessante dingen te doen in de geestelijke wereld. Rust in vrede is er niet bij. Zomerland is zo mooi. De mens en zouden nogal opkijken als ze in die wereld zouden kunnen kijken. Helaas zouden ze misschien ook massaal uit het leven stappen. Dit is nu eenmaal de afspraak die lang geleden gemaakt is tussen God en alle zielen. Op het ogenblik dat wij geboren worden vergeten wij wie wij zijn. Steek een kaarsje aan, spreek zijn naam uit, zeg hem alles wat je hem wilde zeggen en stuur hem veel licht en liefde toe. Uw man zal regelmatig komen kijken hoe het met je gaat. Laat hem een sterke, krachtige vrouw zien die zich zelf kan redden 💕⚘
Je kan leeft nog, zij het in een andere vorm. Wij zijn allemaal zielen die tijdelijk op aarde een lichaam hebben. Zijn einde was zwaar maar hij is nu bevrijdt van zijn lichaam. Hij heeft geen pijn meer, hij herinnert zich nog alles, hij kan je horen, je kan nog steeds alles tegen hem zeggen. Zelfs in je gedachten kan hij je horen. Het grootste probleem op aarde is dat de mensen denken dat alles eindigt bij de fysieke dood, dat is niet waar, we worden terug geboren in de geestelijke wereld en gaan terug naar huis, waar we vandaan komen, de aarde is maar een tussenstation en wij zijn reizigers die ervaringen willen opdoen op aarde. Waarom je man gekozen heeft voor zo een dood weet ik niet, ik had ook een broer die op zo een verschrikkelijke manier gestorven is. De geestelijke wereld is zo wondermooi, uw man wordt in eerste instantie opgevangen door zijn gids die elk moment van zijn leven bib hem is geweest en alles over hem weet. In het begin denkt hij dat hij nog ziek is, het besef komt langzaam. Hij zal een tijd te rusten worden gelegd, daarna gaat hij met zijn gids zijn leven evalueren. Er zijn zoveel interessante dingen te doen in de geestelijke wereld. Rust in vrede is er niet bij. Zomerland is zo mooi. De mens en zouden nogal opkijken als ze in die wereld zouden kunnen kijken. Helaas zouden ze misschien ook massaal uit het leven stappen. Dit is nu eenmaal de afspraak die lang geleden gemaakt is tussen God en alle zielen. Op het ogenblik dat wij geboren worden vergeten wij wie wij zijn. Steek een kaarsje aan, spreek zijn naam uit, zeg hem alles wat je hem wilde zeggen en stuur hem veel licht en liefde toe. Uw man zal regelmatig komen kijken hoe het met je gaat. Laat hem een sterke, krachtige vrouw zien die zich zelf kan redden 💕⚘
Elissabet
24-07-2023
Overal zie ik haar.. (Verhaal 124)
12 juni zou mijn dochter 36 zijn geworden.
Er is geen dag dat ik niet aan haar denk, vooral als ik jonge vrouwen tref van ongeveer haar leeftijd heb ik, inmiddels over de 70, het er moeilijk mee.
Ons huwelijk rammelde, en ze pleegde overspel met een man die twee dochtertjes had, en die ze kende vanaf haar 13e in een kliniek waar ze beide waren.
Op een keer melde mijn vrouw een lang weekend haar moeder te willen bezoeken in Noord Holland, dus ze pakte haar koffertje, stapte in haar Renaultje, en reed de straat uit op vrijdagmiddag, ze zou maandag morgen terug komen.
In werkelijkheid was ze naar haar "vrijer" en mijn schoonmoeder, evenals een paar anderen, wisten dat ik bedonderd werd.
Zo wist ik ook niet dat ze 3 maanden zwanger was van mij, iets wat we eigelijk gehoopt hadden: een kindje samen, maar toen was de situatie nog wat anders.
Langzaam aan werd het wel eens donderdag dat ze "naar ma" ging, en steeds vaker kwam ze niet maandag maar dinsdag terug.
Nog altijd wist ik niet wat anderen al wel wisten, maar ik zei wel eens: "waar om ga je eigelijk niet bij je moeder wonen? Daar ben je vaker als hier.." Toen ze 5 maanden was zei ze dat ze zwanger was, iets wat me uiteraard niet ontgaan was, maar de stemming was zo grimmig en de sfeer zo geladen, dat we telkens heftige woordenwisselingen hadden, en ik me af vroeg wat ik met haar, de zwangerschap, en de hele situatie aan moest. Van die vent wist ik dus nog altijd niets, ook niet dat de 2 dochtertjes haar mama noemden! Toen ze 7 maanden heen was ging ze naar de longarts, ze had zwaar astma, en was erg benauwd, de reden waar om ik ook al vanaf dat we samen waren de huishouding deed, en meer haar "levenshulp" was geworden als haar echtgenoot. Echt genoten werd er door mij niet veel meer. Inmiddels had ik een kleine kamer in ons huis ingericht als babykamer, alleen, ze negeerde alles.
Bij de vervangende longarts zei ze niet dat ze zwanger was, ze had een weid manteltje aan en had ook niet echt een dikke babybuik. Toen gebeurde er iets wat achteraf uiterst dubieus was, ze stemde in met Kortison, een medicament wat nooit aan zwangeren word gegeven om dat het conplicaties kan geven oftwel geeft bij zwangerschappen. Twee dagen later was ze beroerd, maar deelde toch mee dat ze mij ging verlaten voor een andere man die 2 dochtertjes had en dat ze nooit bij haar moeder was geweest maar bij hun.
Van dat verhaal was ik zo beroerd dat ik op de bank sliep, maar toch smorgens wakker werd om dat ik werd geroepen. Ze kwam in zeer desolate toestand van de wc af, lijkbleek, en totaal ongenietbaar, ging de trap op en smeet de deur dicht. Door ingeving ging ik naar de wc ... in de pot lag iets, een kindje.. levenloos en .. ach het was vreselijk. In paniek pakte ik het er uit, en drukte het tegen me aan, in een reflex, het was al bijna koud. Onder aan de trap heb ik haar geroepen, nix, boven zat de deur op slot. Met warm water heb ik mijn dochtertje gewassen, haar garnalen kleine vingertjes vast gehouden, haar dunne haartjes gefohnt, en in een klein doosje gelegt met watten, ze was ver onder de kleinste babymaat 50. Met de polaroid camera heb ik 1 foto gemaakt, de laatste uit het pak. Inmiddels was het half 5 geworden, het eerste daglicht gluurde bleek door het raam, en ik jankte als een hond, zo vreselijk alleen.
Wat te doen, van alles ging door mijn hoofd, maar rond 5 uur smorgens had ik in het platsoen aan de voet van een pas geplante rode beuk een gat gegraven, en legde het doosje op een bedje van madeliefjes er in, dat was het moeilijkste moment, het definitive afscheid van mijn zo innig gewenste dochter. Het doosje deed ik dicht, nog wat bloempjes er op, en gooide het gat weer dicht. Jankend.
Toen ik thuis kwam liep ze net door de keuken, aangekleed en wel, de koffer stond klaar, en ik vroeg wat dat betekende? "Ach houdt toch je bek!" was de reactie, en ik keerde mij om en zat wezenloos in ern stoel. Er kwam een mij onbekende man, ze deed de deur open, en hij zei: "kom je mee?" Deed een stap de gang in, pakte haar koffers en zei tegen mij: "de rest word nog opgehaald, doei"
Dat doei deed mij opveren, opeens werd alles me te veel, maar ze reden de straat al uit.
Achteraf komen de vragen, het verwerken, alles was zo onwerkelijk, en dat is het zelfs nu nog, na 35 jaar huwelijk met een zeer liefdevolle vrouw en een emigratie om ergens samen met onze inmiddels 3 grote zonen gelukkig te zijn. Dat zijn we ook, maar als ik hier zo alleen zit te schrijven, in onze mooie grote tuin, praat ik met mijn dochter. Ik weet dat het gestoord is, maar voor mij is ze een engel geworden.
Er is geen dag dat ik niet aan haar denk, vooral als ik jonge vrouwen tref van ongeveer haar leeftijd heb ik, inmiddels over de 70, het er moeilijk mee.
Ons huwelijk rammelde, en ze pleegde overspel met een man die twee dochtertjes had, en die ze kende vanaf haar 13e in een kliniek waar ze beide waren.
Op een keer melde mijn vrouw een lang weekend haar moeder te willen bezoeken in Noord Holland, dus ze pakte haar koffertje, stapte in haar Renaultje, en reed de straat uit op vrijdagmiddag, ze zou maandag morgen terug komen.
In werkelijkheid was ze naar haar "vrijer" en mijn schoonmoeder, evenals een paar anderen, wisten dat ik bedonderd werd.
Zo wist ik ook niet dat ze 3 maanden zwanger was van mij, iets wat we eigelijk gehoopt hadden: een kindje samen, maar toen was de situatie nog wat anders.
Langzaam aan werd het wel eens donderdag dat ze "naar ma" ging, en steeds vaker kwam ze niet maandag maar dinsdag terug.
Nog altijd wist ik niet wat anderen al wel wisten, maar ik zei wel eens: "waar om ga je eigelijk niet bij je moeder wonen? Daar ben je vaker als hier.." Toen ze 5 maanden was zei ze dat ze zwanger was, iets wat me uiteraard niet ontgaan was, maar de stemming was zo grimmig en de sfeer zo geladen, dat we telkens heftige woordenwisselingen hadden, en ik me af vroeg wat ik met haar, de zwangerschap, en de hele situatie aan moest. Van die vent wist ik dus nog altijd niets, ook niet dat de 2 dochtertjes haar mama noemden! Toen ze 7 maanden heen was ging ze naar de longarts, ze had zwaar astma, en was erg benauwd, de reden waar om ik ook al vanaf dat we samen waren de huishouding deed, en meer haar "levenshulp" was geworden als haar echtgenoot. Echt genoten werd er door mij niet veel meer. Inmiddels had ik een kleine kamer in ons huis ingericht als babykamer, alleen, ze negeerde alles.
Bij de vervangende longarts zei ze niet dat ze zwanger was, ze had een weid manteltje aan en had ook niet echt een dikke babybuik. Toen gebeurde er iets wat achteraf uiterst dubieus was, ze stemde in met Kortison, een medicament wat nooit aan zwangeren word gegeven om dat het conplicaties kan geven oftwel geeft bij zwangerschappen. Twee dagen later was ze beroerd, maar deelde toch mee dat ze mij ging verlaten voor een andere man die 2 dochtertjes had en dat ze nooit bij haar moeder was geweest maar bij hun.
Van dat verhaal was ik zo beroerd dat ik op de bank sliep, maar toch smorgens wakker werd om dat ik werd geroepen. Ze kwam in zeer desolate toestand van de wc af, lijkbleek, en totaal ongenietbaar, ging de trap op en smeet de deur dicht. Door ingeving ging ik naar de wc ... in de pot lag iets, een kindje.. levenloos en .. ach het was vreselijk. In paniek pakte ik het er uit, en drukte het tegen me aan, in een reflex, het was al bijna koud. Onder aan de trap heb ik haar geroepen, nix, boven zat de deur op slot. Met warm water heb ik mijn dochtertje gewassen, haar garnalen kleine vingertjes vast gehouden, haar dunne haartjes gefohnt, en in een klein doosje gelegt met watten, ze was ver onder de kleinste babymaat 50. Met de polaroid camera heb ik 1 foto gemaakt, de laatste uit het pak. Inmiddels was het half 5 geworden, het eerste daglicht gluurde bleek door het raam, en ik jankte als een hond, zo vreselijk alleen.
Wat te doen, van alles ging door mijn hoofd, maar rond 5 uur smorgens had ik in het platsoen aan de voet van een pas geplante rode beuk een gat gegraven, en legde het doosje op een bedje van madeliefjes er in, dat was het moeilijkste moment, het definitive afscheid van mijn zo innig gewenste dochter. Het doosje deed ik dicht, nog wat bloempjes er op, en gooide het gat weer dicht. Jankend.
Toen ik thuis kwam liep ze net door de keuken, aangekleed en wel, de koffer stond klaar, en ik vroeg wat dat betekende? "Ach houdt toch je bek!" was de reactie, en ik keerde mij om en zat wezenloos in ern stoel. Er kwam een mij onbekende man, ze deed de deur open, en hij zei: "kom je mee?" Deed een stap de gang in, pakte haar koffers en zei tegen mij: "de rest word nog opgehaald, doei"
Dat doei deed mij opveren, opeens werd alles me te veel, maar ze reden de straat al uit.
Achteraf komen de vragen, het verwerken, alles was zo onwerkelijk, en dat is het zelfs nu nog, na 35 jaar huwelijk met een zeer liefdevolle vrouw en een emigratie om ergens samen met onze inmiddels 3 grote zonen gelukkig te zijn. Dat zijn we ook, maar als ik hier zo alleen zit te schrijven, in onze mooie grote tuin, praat ik met mijn dochter. Ik weet dat het gestoord is, maar voor mij is ze een engel geworden.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 24-07-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Cool story bro....
Anoniem
08-07-2023
Reactie:
Hallo,
Ik vind het vreselijk wat je hebt meegemaakt. Weet dat je dochter nog altijd bij je is en je regelmatig bezoekt. Gelukkig heb je haar uit de wc gehaald. De dood bestaat niet, we veranderen alleen van vorm. De meeste mensen op aarde zijn vergeten wie ze zijn en hebben zich geïdentificeerd met hun lichaam. Er zijn ook universele wetten en die gelden voor iedereen. De wet van karma, oorzaak en gevolg. Wat je uitzendt komt versterkt bij jou terug. Uw ex zal zich zelf nog heel hard tegenkomen en dat gaat haar niet bevallen. Gelukkig ben je goed beschermd, je hebt je leven terug kunnen opbouwen. Er gaat een moment komen dat je je dochter terug zal zien, als een mooie liefdevolle ziel. Laat het los en leef in het hier en nu en weet dat ze over je waakten je liefheeft 💕⚘
Ik vind het vreselijk wat je hebt meegemaakt. Weet dat je dochter nog altijd bij je is en je regelmatig bezoekt. Gelukkig heb je haar uit de wc gehaald. De dood bestaat niet, we veranderen alleen van vorm. De meeste mensen op aarde zijn vergeten wie ze zijn en hebben zich geïdentificeerd met hun lichaam. Er zijn ook universele wetten en die gelden voor iedereen. De wet van karma, oorzaak en gevolg. Wat je uitzendt komt versterkt bij jou terug. Uw ex zal zich zelf nog heel hard tegenkomen en dat gaat haar niet bevallen. Gelukkig ben je goed beschermd, je hebt je leven terug kunnen opbouwen. Er gaat een moment komen dat je je dochter terug zal zien, als een mooie liefdevolle ziel. Laat het los en leef in het hier en nu en weet dat ze over je waakten je liefheeft 💕⚘
Elissabet
24-07-2023
Ik wil wel maar kan niet verder, doet te veel pijn (Verhaal 388)
Ik ben begin januari mijn liefdevolle vrouw na een lang zielbed verloren, ik ben daarna erg depressief geweest en heb daar nog last van, na bijna 6 maanden heb ik nog steeds heel veel verdriet omdat zij heel veel voor mij betekent
Eind juni is haar verjaardag en ik merk dat ik richting die dag steeds agressiever en bozer wordt en weinig kan hebben,
Ik weet niet goed hoe ik dit een plaats kan geven en weer verder moet, mijn vrouw betekent teveel voor mij om te vergeten,
Ik wil wel maar kan niet verder, doet te veel pijn
Eind juni is haar verjaardag en ik merk dat ik richting die dag steeds agressiever en bozer wordt en weinig kan hebben,
Ik weet niet goed hoe ik dit een plaats kan geven en weer verder moet, mijn vrouw betekent teveel voor mij om te vergeten,
Ik wil wel maar kan niet verder, doet te veel pijn
Patrick
25-06-2023
laatste reactie: 24-07-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat verdrietig … en je boosheid is heel herkenbaar , laat het er zijn
Ik wens je veel sterkte met haar verjaardag, er zijn nog zoveel dagen waar we doorheen moeten die ons aan onze liefste dierbare doet denken.. je bent niet alleen !
Ik wens je veel sterkte met haar verjaardag, er zijn nog zoveel dagen waar we doorheen moeten die ons aan onze liefste dierbare doet denken.. je bent niet alleen !
Francisca
30-06-2023
Reactie:
Het is normaal dat u zo reageer ik ken dit helemaal mijn man is nu 3 en half jaar geleden overleden maar het is nog elke dag vreselijk moeilijk het heeft echt tijd nodig en geef het de tijd
Heel veel sterkte gewenst
Heel veel sterkte gewenst
Wil
04-07-2023
Reactie:
Mijn man en ik hadden 12 jaar een relatie. Hij is 3 mnden geleden aan een acute hartstilstand getroffen ,ik heb geen afscheid kunnen nemen.
Nu kwam gisteren een vriendin de dvd crematie bekijken en biechtte op dat ze 4x met mijn man was vreemd gegaan.
Ik was zo overdonderd en verdrietig en nu heel boos dat ik haar voorlopig niet meer wel zien.
Wat moet ik het verwerken doet al veel en pijn dit is de bekende druppel......
Nu kwam gisteren een vriendin de dvd crematie bekijken en biechtte op dat ze 4x met mijn man was vreemd gegaan.
Ik was zo overdonderd en verdrietig en nu heel boos dat ik haar voorlopig niet meer wel zien.
Wat moet ik het verwerken doet al veel en pijn dit is de bekende druppel......
Jol
08-07-2023
Reactie:
Ik heb zelfde pff
Aad
16-07-2023
Reactie:
Dag Patrick, ik ben al veel mensen kwijtgeraakt, ook mijn man. Het grootste probleem op aarde is dat de mensen denken dat de dood het einde is. Er is geen dood. Wij veranderen alleen van vorm. Door een vreselijk trauma heb ik 25 jaar geleden in de aardse en geestelijke dimensie geleefd. Wij zijn allemaal zielen die tijdelijk een stoffelijk lichaam hebben op aarde. De ziel van je vrouw is nu naar jou aan het kijken en aan het hopen dat je de draad van je leven terug opneemt. Het is zo fijn in de geestelijke wereld. Zo mooi. Pijn bestaat er niet meer, altijd een aangename temperatuur, zoveel zielen waar je in vorige levens mee geleefd hebt. Je krijgt zoveel liefde. Je bent niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kunt overal naar toe reizen. De overgang en ziekte van je vrouw is een bewuste keuze van haar eigen ziel, een waarheid die veel mensen niet kunnen aanvaarden. Niemand roept je vrouw en God zeker niet. Maar een ziel kan hierdoor wel transformeren en groeien in bewustzijn. Vóórdat je naar de aarde kwam heb je afspraken gemaakt met de ziel van je vrouw en je wist dat dit ging gebeuren. Eenmaal in je lichaam vergeet je alle afspraken. Dat is de bedoeling ook. We moeten het als mens doen. Anders kunnen we niet groeien. Je vrouw is nog altijd bij jou en kan je zien treuren. Is dat wat je wil? Wij mogen helaas de geestelijke wereld niet zien. Dit zijn afspraken die lang geleden gemaakt zijn. Je hebt zelf ook je eigen gids bij je. Spreek met hem of haar. Hij zal je helpen. De dood bestaat niet, we veranderen alleen van vorm. ⚘💕
Elissabet
24-07-2023
De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig (Verhaal 22)
Door hartfalen is mijn echtgenote, na een huwelijk van ruim 40 jaar, plotsklaps uit mijn leven gerukt. We waren elkaars zielsverwanten en het verlies van haar is voor mij niet draagbaar.
Het is inmiddels anderhalf jaar geleden, maar ik krijg mijn leven niet op de rit. Mijn omgeving adviseert me erop uit te trekken, nieuwe sociale contacten op te doen en leuke dingen te ondernemen, maar het lukt mij niet.
Ik voel me nog altijd verlamd. De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig... Dag in en dag uit. Het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van haar en haar nog één keer heb kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou, is ondraaglijk voor mij.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 24-07-2023
24Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Op 27/8/18 is mijn man in 2tal uren overleden door hartinfarct,het is onwezelijk,gezond en wel vertrokkên en niet meer teruggekomen ,we waren mekaars beste vriend ,geliefden ,we konden alles met elkaar delen ,het grote verdriet van onze kleinzoon die verleden jaar stierf was zwaar maar we hadden elkaar ,ikweet niet hoe dit leven verder moet en waar ik weer verder moet in het leven.
Baert Myriam
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp wat je voelt mijn man is ook door een hart stilstand overleden.
Nog maar een paar maanden geleden. De leegte en verdriet is zo intens.
Wij waren ook een twee eenheid. Weet ook niet hoe ik moet doorgaan.
Nog maar een paar maanden geleden. De leegte en verdriet is zo intens.
Wij waren ook een twee eenheid. Weet ook niet hoe ik moet doorgaan.
Alice
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp je verdriet en heimwee. Mij is hetzelfde overkomen.
Het leven stopt gelijk met dat grote verlies. en hoe verder?
Sterkte
Het leven stopt gelijk met dat grote verlies. en hoe verder?
Sterkte
Alice
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heb op 4 november 2019 mijn lieve man op 50 jarige leeftijd moeten verliezen door een hartinfarct. Het missen is zo verschrikkelijk...het doet lichamelijk pijn, ik huil heel veel....moet doorgaan voor mijn kinderen maar weet niet hoe ik hier uit moet komen........
Jij ook veel sterkte....ik woon in Zuid Duitsland en familie en goede vrienden zijn in Nederland........het is loodzwaar...
Jij ook veel sterkte....ik woon in Zuid Duitsland en familie en goede vrienden zijn in Nederland........het is loodzwaar...
Adriana
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is ook ondraaglijk soms,erg als je geen afscheid kan nemen,de omgeving,denkt,dat het over een tijd wel beter gaat,maar het gemis wordt erger,buiten zijn doet mij toch wel goed stukje fietsen.sterkte hoor.
Sytske
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken het gevoel. Mijn moeder is bijna 4 maanden geleden overleden Lijkt wel alsof je weer heel erg met je kind in jezelf wordt terug geworpen en je zo in de steek gelaten voelt.
Hoe lang is t geleden dat je moeder is overleden ?
Hoe lang is t geleden dat je moeder is overleden ?
Yolanda
> 2 jaar geleden
Reactie:
ik mis mij man heel erg wij waren 43jaar getrouwd hij heeft een hart stil staand gehad heb ik afscheid kunnen nemen hij was aan het fietsen
karin
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik zit met hetzelfde probleem.
Vorige week donderdag 28 januari is mijn hartsvriendin overleden.
Ze wilde dit heel graag .
Omgaan met dit verlies lukt mij niet.
Heb me ziek gemeld en kan hier moeilijk mee omgaan.
Vertel ook niemand hoe ik me voel.
Denk dan dat hun denken komt ie weer.
Ik zou ook niet weten wat de beste manier is om met verlies om te gaan.
Vorige week donderdag 28 januari is mijn hartsvriendin overleden.
Ze wilde dit heel graag .
Omgaan met dit verlies lukt mij niet.
Heb me ziek gemeld en kan hier moeilijk mee omgaan.
Vertel ook niemand hoe ik me voel.
Denk dan dat hun denken komt ie weer.
Ik zou ook niet weten wat de beste manier is om met verlies om te gaan.
Jan
> 2 jaar geleden
Reactie:
Na het overlijden van mijn man, ervaar ik precies hetzelfde. De vreugde is uit je leven, het voelt zo leeg.
Vooral de stilte, en het alleen zijn vind ik heel moeilijk. Sterkte!
Vooral de stilte, en het alleen zijn vind ik heel moeilijk. Sterkte!
Annemiek
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik kan verdriet ok niet verwerken van men moeder 2 wekken nu gek eet niet voel me ziek veel vrienden begrijpen me niet ook ben ik nog jong 47 zou liever euthanasie willen maar kryg je niet zo maar maar zo wil ik ook niet blyfen leven
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is zo makkelijk om te zeggen dat het leven verder gaat, maar mijn leven staat nu stil ik wil eigenlijk niet verder .
Het lijkt gewoon oneerlijk, we zouden samen oud worden . En nu ben ik alleen, nu 1,5 jaar.
Het liefst stap ik maar uit het leven en is alles voorbij.
Sterkte
Het lijkt gewoon oneerlijk, we zouden samen oud worden . En nu ben ik alleen, nu 1,5 jaar.
Het liefst stap ik maar uit het leven en is alles voorbij.
Sterkte
Marianne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik voel met de heer mee,,het is ook vreselijk wat je overkomt,,bijna ondraaglijk inderdaad
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wij waren 54 jaar als soulmates. Precies 1 jaar geleden is mijn lieve vrouw voor goed ingeslapen. Nadat wij 8 jaar geleden van de oncoloog te horen kregen dat er geen mogelijkheden meer waren. Uit bovenstaande reacties komen ook mijn gevoelens. Ik weet ook niet hoe verder en barst van de heimwee maar wil wel verder. Ik leef met u allen intens mee.. Veel kracht en sterkte wens ik u.
Jan
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is na 30 jaar samen overleden aan slokdarmkanker Ik mis hem echt heel erg ik wil ook niet meer verder leven ,het is nu 6jaar geleden hij werd 56jaar oud
Wil
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben myn man 2 maand geleden verloren op 66 jarige leeftijd . Veel te jong . Hy had kanker en was al gelijk uitgezaaid. Ruim 2 maanden later was hy er al niet meer. We waren 43 jaar bij elkaar. Waarom niet nog 10 jaar bij mij . Waarom . Heb nog zoveel vragen en gedachten die door mij heengaan kan er nog niet mee omgaan op dit moment . Soms komt het gevoel heel heftig binnen bij mij . Op en neer heel erg .
Jh wolters
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb precies hetzelfde ik kan mijn dagen niet meer inplannen weet gewoon niet wat ik moet doen voel me erg eenzaam ik heb mijn vrouw snachts op de badkamer gevonden met een hersenbloeding en is daaraan overleden ik weet gewoon niet meer hoe ik verder moet leven gewoon alles is onder mijn voeten weggetrokken
Peter
> 2 jaar geleden
Reactie:
ik begrijp je volkomen. mijn man is vorige maand uit mijn leven gerukt na 44 jaar. hartaanval in bed. ik probeerde hem wakker te krijgen maar helaas..
mijn leven zal nooit meer zijn zoals toen..
mijn leven zal nooit meer zijn zoals toen..
monique
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is een week geleden dat mijn man overleden aan hartstilstand. Ik krijg geen lucht ik voel me zo verloren, den dat het nooit goed komt en dat ik nooit gelukkig ga voelen.
Lieveling zo noemde hij mij
28-05-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Reactie:
Op 13 oktober 2020 kregen we te horen dat je als (spierziekte) dat er niets aan te doen was .hij moest terug gaan op 14 jan voor eutansie;We zijn niet bij de pakken blijven zitten en hebben de alternatieve weg opgegaan .Nu op 5 november 2022 heeft hij een hartstilstand gehad hij is geramineerd maar hij is in zeer coma terecht gekomen Hij lag op intensieve zorgen op 3december 2022 ben ik tegen mijn echtgenoot aan praten als je sterk genoeg bent laat een mirakel gebeuren en geef mij een teken van leven .Op dit monent is hij beginnen snikken en wenen een heel ontroerend moment de dochter heeft het ook gezien .We waren 35 jaar getrouwd we hebben altijd samen gewerkt dag en nacht jaar in jaar uit we waren altijd samen op stap iedereen kent ons zo Dit verlies is enorm zwaar en kom ik nooit te boven.maar in ieder geval veel sterkte aan alle lotgenoten die hetzelfde meemaken
anoniem
01-12-2022
Reactie:
Mijn vrouw is nu 1 jaar geleden overleden ik mis haar zo
Wil niet meer verder ze was klaar voor een nieuwe nier
We zouden in de cross- over gaan alles geplant in Erasmus
door Corona verzet niet meer door gegaan ik kan het maar niet verwerken vreselijk
Wil niet meer verder ze was klaar voor een nieuwe nier
We zouden in de cross- over gaan alles geplant in Erasmus
door Corona verzet niet meer door gegaan ik kan het maar niet verwerken vreselijk
Jan
19-04-2023
Reactie:
Ik begrijp de intense pijn. Mijn man is verongelukt. Geen afscheid, niet meer alles kunnen zeggen, is ook voor mij ondraaglijk. Mijn verdriet en het verdriet van onze dochter van 7 jaar is gewoon te veel. Er is geen vreugde meer. Voor mij hoeft dit niet meer. Ik snap dus wat je bedoelt met ondraaglijk… leef met je mee.
Kathie
12-06-2023
Reactie:
Ja ik heb het zelfde ik en me vrouw waren een team al 35 jaar ze wordt zo uit me leven gerukt hersens bloeding
Aad
16-07-2023
Reactie:
En tóch.... Er moét toch weer vreugde te vinden zijn? Manu Keirse schrijft dat "verlies geen afscheid nemen is, maar een andere manier van vasthouden" en dat "je geliefde wel sterft of is gestorven, maar dat de relatie nooit eindigt". Dat klopt, het houden van blijft en dat is zó mooi. Dit geeft mij moed en houvast!
Én, dat hij bij zijn hemelse Vader lééft!
Én, dat hij bij zijn hemelse Vader lééft!
Diana
24-07-2023
Wil je ook je hart luchten?
Het verdriet word iets minder maar zo vreselijk onrustig (Verhaal 178)
Mijn man is nu 2 jaar geleden overleden het verdriet word iets minder maar zo vreselijk onrustig en naar gevoel in mn buik en harststreek komt iemand dat bekent voor het is vreselijk en vooral de december maand ik zoe zo tegen de kerst en oud en nieuw op de zenuwen gieren daar mn lijf ik kan me overdag niet ontspannen savonds komt er rust over mn heen maar als ik smorgens wakker word zit dat rotgevoel er al weer zijn er meer die dit herkennen
Gr Mieke
Gr Mieke
Mieke
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 14-07-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo mieke
Zo herkenbaar je verhaal
Bij mij precies hetzelfde
Hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat?
Zo herkenbaar je verhaal
Bij mij precies hetzelfde
Hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat?
Cora
02-09-2022
Reactie:
Ja,heel herkenbaar. Het verdriet is zo onvoorspelbaar en ongrijpbaar. Mijn man is 11 mnd geleden aan een acute hartstilstand overledn. Nooit ziek en ineens 48 mooie jaren,pffff weg.
Dat onrustige gevoel heb ik ook ,kan niet ontspannen en s 'avonds voor pampus op de bank. Ik pak wel 1 oxazepam overdag maar het is en bkijf moeilijk. Sterkte
Dat onrustige gevoel heb ik ook ,kan niet ontspannen en s 'avonds voor pampus op de bank. Ik pak wel 1 oxazepam overdag maar het is en bkijf moeilijk. Sterkte
Felice
23-06-2023
Reactie:
Gisteren hebben ze bij ons 2 pleegkinderen weggehaald, ze woonden hier 2 jaar en 3 maanden. Gisteren huilde ik de hele dag en vanmorgen werd ik wakker met ook alleen maar zenuwen in mijn lijf waardoor ik veel onrust ervaar. Huilen lukt nu opeens niet meer. Ik denk dat het, het verliezen van structuur is. Ik hoef de kinderen niet meer uit bed te halen, wat moet ik nu dan doen? Ik hoef geen lunch meer te maken, wat doe ik dan? Ik hoef ze vanavond niet meer te helpen met douchen en niet meer naar bed te brengen, wat doe ik dan? Een nieuwe structuur vinden zou misschien helpen tegen de zenuwen en de onrust.
Davy
14-07-2023
Mijn wereld staat zo op zijn kop (Verhaal 394)
Mijn man is vorig jaar 2022 overleden, aan de gevolgen van uitgezaaide longkanker. Nooit ziek altijd maar werken. Hij stierf op 66 jarige leeftijd. Pensioen niet van mogen genieten, Mijn wereld staat zo op zijn kop, en verdriet en het gemis wordt steeds erger,ipv minder. Heb gelukkig kinderen en kleinkinderen, maar thuis ben je alleen, en dat gaat niet wennen. Wij herkend dit ook zo. Gr
Gerda
12-07-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ik ben m'n liefde van m'n leven kwijt geraakt (Verhaal 209)
Ik ben m'n liefde van m'n leven kwijt geraakt op Valentijns weekend....
Samen gezellig wezen eten en na terugkomst in hotel kreeg m'n lief een hersenbloeding.
Dacht eerst zelf aan een hartaanval en ben als gek gaan reanimeren gegaan.
Mocht niet meer baten.
Heb een traumatische ervaring meegemaakt en heb daar nu de gevolgen van.
Ik wil zelf ook niet meer.
Ze was nog maar 56.
Zo oneerlijk
Samen gezellig wezen eten en na terugkomst in hotel kreeg m'n lief een hersenbloeding.
Dacht eerst zelf aan een hartaanval en ben als gek gaan reanimeren gegaan.
Mocht niet meer baten.
Heb een traumatische ervaring meegemaakt en heb daar nu de gevolgen van.
Ik wil zelf ook niet meer.
Ze was nog maar 56.
Zo oneerlijk
Peter
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-07-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Sterkte peter
Anoniem
05-07-2023
Donderslag bij heldere hemel (Verhaal 389)
Mijn man is overleden 17 december. Donderslag bij heldere hemel. 3weken later val ik en breek mijn schouder. Van rouwen was geen sprake. Ik geopereerd prothese gëzet.5 maanden afhankelijk van iedereen. Nu beperkt in mijn doen. Maar lukt . Nu mis ik hem zo hard.
Lisette
27-06-2023
laatste reactie: 05-07-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik herken je verhaal.
Mijn man lag ziek thuis op bed.
En toen ik onze hond uit liet in december brak ik mijn heup.
Ik heb mezelf geen herstel toegestaan daar heb ik nu de gevolgen van.
Mijn man is in maart overleden , ik ben zo verdrietig hiervan.
Ik wil onze kinderen niet tot last zijn.
Maar soms denk/hoop ik dat ik snel bij mijn overleden man ben.
Ook weet ik dat dit niet eerlijk is naar onze kinderen is maar ik voel me zo alleen.
Ondanks alle lieve vrienden , familie etc……
Mijn man lag ziek thuis op bed.
En toen ik onze hond uit liet in december brak ik mijn heup.
Ik heb mezelf geen herstel toegestaan daar heb ik nu de gevolgen van.
Mijn man is in maart overleden , ik ben zo verdrietig hiervan.
Ik wil onze kinderen niet tot last zijn.
Maar soms denk/hoop ik dat ik snel bij mijn overleden man ben.
Ook weet ik dat dit niet eerlijk is naar onze kinderen is maar ik voel me zo alleen.
Ondanks alle lieve vrienden , familie etc……
Marianne
05-07-2023
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik ook zo erg
Anoniem
04-07-2023
Wil je ook je hart luchten?
Verdriet is nu nodig om mijn leven weer op te pakken (Verhaal 24)
Het is alweer 4 jaar en bijna 3 maanden geleden en eigenlijk sta ik mezelf nu pas toe om verdriet te hebben. Me verdrietig te voelen. Met behulp van mijn therapeut ontdek ik dat ik niet bang hoef te zijn voor mijn verdriet en ik merk dat ik het aankan.
Veel mensen in mijn omgeving zeggen; heb je daar nu nog last van
> mijn therapeut zegt: voel maar; het is goed zo. Ik voel me erg gesteund dat mijn verdriet er mag zijn ook al voel ik me nu soms wel heel verdrietig...... ik voel ook dat dit verdriet nu nodig is om mijn leven weer op te pakken en ik ben blij dat het zich aan dient.
A
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 04-07-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik merk dat ook dat andere denken ben je nu nog verdrietig het leven gaat toch door ze denken dat ze je hier mee helpen maar werkt averechts ik ben 3 en half jaar alleen ik merk wel verandering maar mn hele hoofd en lichaam is nog van slag ik denk dat het normaal is dat het zo lang duurt
Sterkte
Sterkte
Willie
04-07-2023
Maar niemand begrijpt werkelijk wat ik voel (Verhaal 193)
Mijn moeder, mijn liefste mama is er niet meer..
4 maanden geleden is mijn moeder overleden door middel van euthanasie. Ze is 6 jaar lang ziek geweest en takelde steeds verder af tot ze op het laatste moment eigenlijk niets meer kon.
Ze leed aan de ziekte ALS, met als gevolg dat ze uiteindelijk niet meer kon praten en bewegen. Je hart breekt als je dit mee moet maken van dichtbij. Iemand waarvan je zoveel houdt. Mijn moeder was mijn soulmate, ze begrepen elkaar zonder iets te zeggen, lachten om de domste grapjes. Mijn beste vriendin.
Nu 4 maanden later, dankbaar dat we goed afscheid hebben kunnen nemen en zij waardig overgegaan is naar de andere kant, heb ik elke dag nog intens verdriet.
Ik mis haar ZO ontzettend erg… Mijn tranen vloeien, en voel me wanhopig en alleen.
Zelf heb ik een lieve man, 2 lieve kinderen en de beste vader en zus, en toch voel ik me alleen.. en intens verdrietig. Ook praten we er heel veel over.
Hoe moet ik hier toch mee omgaan?
Heb soms het gevoel dat ik mensen om mij heen wegduw.. wat ik eigenlijk helemaal niet wil. Maar niemand begrijpt werkelijk wat ik voel.
:-(
4 maanden geleden is mijn moeder overleden door middel van euthanasie. Ze is 6 jaar lang ziek geweest en takelde steeds verder af tot ze op het laatste moment eigenlijk niets meer kon.
Ze leed aan de ziekte ALS, met als gevolg dat ze uiteindelijk niet meer kon praten en bewegen. Je hart breekt als je dit mee moet maken van dichtbij. Iemand waarvan je zoveel houdt. Mijn moeder was mijn soulmate, ze begrepen elkaar zonder iets te zeggen, lachten om de domste grapjes. Mijn beste vriendin.
Nu 4 maanden later, dankbaar dat we goed afscheid hebben kunnen nemen en zij waardig overgegaan is naar de andere kant, heb ik elke dag nog intens verdriet.
Ik mis haar ZO ontzettend erg… Mijn tranen vloeien, en voel me wanhopig en alleen.
Zelf heb ik een lieve man, 2 lieve kinderen en de beste vader en zus, en toch voel ik me alleen.. en intens verdrietig. Ook praten we er heel veel over.
Hoe moet ik hier toch mee omgaan?
Heb soms het gevoel dat ik mensen om mij heen wegduw.. wat ik eigenlijk helemaal niet wil. Maar niemand begrijpt werkelijk wat ik voel.
:-(
CPK
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 04-07-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
ik ben Marijke ik en mijn echtgenoot waren 35jaar getrouwd en op 13oktober 2020 hebben we te horen gekregen dat hij A L S had en niets meer konden doen .integendeel kom maar 14 januari terug voor papieren in te vullen van eutansie wij zijn niet bij de pakken blijven zitten en zijn op alternatieve wijze gaan zoeken.Maar jammer genoeg heeft hij op 1 november een hartstilstand gehad en een lange tijd gereanimeerd is .Hij is wel weggevoerd met de ambulance naar het U Z te GENT.Eens in het U Z mag ik er niet direct bij na lange tijd mogen we naar intensieve zorgen , komt de verpleegster langs vraag mag ik al mee bij mijn echtgenoot nee antwoorde de verpleegster meneer ligt nog in zijn blootje afschuwelijk antwoord antwoord ze tegen een vrouw die al 35 jaar met getrouwd is. DIT IS GEWOON NIET KUNNEN. En na 2 BESPREKINGEN MET MEN DE DOKTER meneer kan nooit meer wakker worden een afschuwelijke vraag mag hij donor worden DIT IS HEEL ONGEPAST ZO EEN VRAAG DURVEN STELLEN. Mijn echtgenoot lag in een zeer diepe KOMMA en op 3 november begin ik tegen mijn echtgenoot te praten heb zijn hand en schouder vast en zeg als je sterk genoeg bent laat een mirakel gebeuren en geef mij een teken van leven op dit ogenblik is hij beginnen wenen en snikken . En dan durven die dokter en verpleester nog uitspreken comma patienten horen u toch niet .We hebben met twee de bewijzen gezien DIE HOREN U WEL MAAR KUNNEN NIET REAGEREN. Zou zeggen voor mij een heeeeel slechte ervaring in het U Z GENT met hun uitspraken kan ik niet echt leven.Jammer genoeg is mijn echtgenoot wel overleden op 5 november. IK ZOU ZEGGEN KOM OP TEGEN DE VRESELIJKE ZIEKTE A L S
D aarbij heb ik zelf mijn echtgenoot wel 2 JAAR zelf verzorgd dag en nacht.
D at hij er niet meer is ,dat is super zwaar ik kom dit NOOIT TE BOVEN
MARIJKE
D aarbij heb ik zelf mijn echtgenoot wel 2 JAAR zelf verzorgd dag en nacht.
D at hij er niet meer is ,dat is super zwaar ik kom dit NOOIT TE BOVEN
MARIJKE
marijke
06-12-2022
Reactie:
Ik was 18 toen ik terug kwam van mijn 1ste vakantie (1973) op een zondag en toen was mijn moeder de zaterdag er voor verongelukt! Ik wist nergens van, toen was er geen mobiel, en stapte niets vermoedend naar binnen...vreselijk! Er werd nooit over gesproken....heb het nooit kunnen verwerken en werd met de jaren steeds moeilijker...als ik al eens wat zei dan was het vaak "joh, het is al zolang geleden!" Dus zei ik maar nooit meer wat....hele moeilijke jaren en toen ik voor mijn ptss behandeld werd kon ik het met pijn en moeite ook over de dood van mijn moeder hebben. Maar het gemis is er nog steeds, al is het in juli al 50 jaar geleden....CPK....heel veel sterkte!
Riet
02-07-2023
Reactie:
Wat ontzettend verdrietig…
Mijn moeder overleed bijna 2 weken geleden, en jou verhaal raakt me zo erg..
Ik weet soms niet hoe ik verder moet zonder haar, zij was m’n alles
Ik begrijp ook je eenzame gevoel, je verdriet kun je maar tot op zekere hoogte delen..
Heel erg veel sterkte !!
Mijn moeder overleed bijna 2 weken geleden, en jou verhaal raakt me zo erg..
Ik weet soms niet hoe ik verder moet zonder haar, zij was m’n alles
Ik begrijp ook je eenzame gevoel, je verdriet kun je maar tot op zekere hoogte delen..
Heel erg veel sterkte !!
Francisca
04-07-2023
Ik zit nu ook in een shock, en weet niet hoe ik verder moet (Verhaal 384)
Het is nu 20 juni 2023. Halverwege onze vakantie in Spanje, mijn vrouw, mijn Golden Retriever en ik. De avond van 18 juni s avonds gezellig op een terras gegeten,niets aan de hand. Om 4 s nachts ligt mijn vrouw te klappertanden van de kou, ze had zeer hoge koorts. Via het hotel een arts laten komen welke adviseerde om direct een ambulance te laten komen. Mijn vrouw ( 59 jaar) viel steeds meer weg en was om 6 uur niet meer aanspreekbaar Om 6 uur ambulance laten komen in de ambulance kreeg ze een hartstilstand maar animeren sloeg aan , en ambulance met spoed naar het ziekenhuis in Mataro gebracht naar intensive care en wederom een hartstilstand welke niet meer te reanimeren was. Doodsoorzaak waarschijnlijk septische shock. Wat een mooie vakantie had moeten worden werd plots een nachtmerrie.Alles aan het regelen met verzekering enz. Nu in Spanje achtergebleven met mijn hond. Ik voel zo'n intens verdriet en pijn om mijn vrouw na 33 jaar zo moeten achterlaten. Ik zit nu ook in een shock, en weet niet hoe ik verder moet.
Robert
20-06-2023
laatste reactie: 30-06-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Vreselijk, wat een drama, wat een verdriet.
Je hond is gelukkig nog bij je, dat moet ook een beetje troost geven.
Voor nu, heel veel sterkte, al zijn dit maar woorden die nu ook niets voorstellen.
Je hond is gelukkig nog bij je, dat moet ook een beetje troost geven.
Voor nu, heel veel sterkte, al zijn dit maar woorden die nu ook niets voorstellen.
Chantal
24-06-2023
Reactie:
Ik weet wat je doormaakt. Mijn man is vorig jaar ook overleden aan een septische shock. Hij was 57. Mijn hond is nu nog altijd mijn grootste troost. Heel veel sterkte.
Ingrid
24-06-2023
Reactie:
Wat ontzettend heftig. Heel erg veel sterkte met het enorme verlies
Els
29-06-2023
Reactie:
Wat vreselijk.. je bent niet alleen , ik ben op 21 juni , dus vorige week mijn moeder verloren. Ik zat in Spanje en zij in Nederland. Totaal onverwacht. Weet dat je niet alleen bent in je verdriet , en dat je in shock bent is doodnormaal. Dat heb ik nog steeds , hou je hond dichtbij je die kan je echt troost bieden. Ontzettend veel sterkte
Francisca
29-06-2023
Reactie:
Wat verdrietig … en je boosheid is heel herkenbaar , laat het er zijn
Ik wens je veel sterkte met haar verjaardag, er zijn nog zoveel dagen waar we doorheen moeten die ons aan onze liefste dierbare doet denken.. je bent niet alleen !
Ik wens je veel sterkte met haar verjaardag, er zijn nog zoveel dagen waar we doorheen moeten die ons aan onze liefste dierbare doet denken.. je bent niet alleen !
Francisca
30-06-2023
Verdrietig (Verhaal 387)
ik wordt verdrietig want als ik het goed wil doen zeggen wrts dat het fout is daar wordt ik heel vedrietig van
schaduw
25-06-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ik probeer zoveel mogelijk sociale contacten te hebben (Verhaal 385)
Mijn man en soulmate is vorige zomer in augustus overleden na 38 jaar samen te zijn. Hij was nog maar 57. Het gemis is nog steeds heel groot. Zeker tijdens het goede weer, nu ik alleen buiten zit met ons hondje zouden de tranen kunnen vloeien. Mijn hart knijpt samen als ik aan hem denk. Ik vlucht ook dikwijls mijn huis uit, ergens naartoe, onder de mensen. Deze eenzaamheid doet zo een pijn. Mijn kinderen zijn het huis uit en hebben hun eigen leven. Ik zie mijn dochter heel weinig, mijn zoon iets meer. Ze hebben een druk leven. Ik probeer zoveel mogelijk sociale contacten te hebben, maar voel mij steeds nog eenzaam.
Anoniem
24-06-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Een kuske voor mijn suske (Verhaal 382)
Een kuske voor mijn suske.
Op 7 jarige leeftijd moest ik afscheid nemen van mijn 32jarige mama. Gestorven aan borstkanker.
Wat kleurde de lucht grauw. 3 jaar erna kleurde ze terug blauw.
José kwam in mijn leven, de titel mama kon ik haar niet geven zo heb je maar 1tje. Het werd SUSKE.
Ook al kwam ik niet uit je buik, ben super blij dat ik je 41 jaar heb mogen kennen. We hebben niet lang aan elkaar moeten wennen.
Je was mijn soulmate, luisterden naar dezelfde muziek, samen op vakantie gaan dat was ons leven
Kon ik je nog maar 1 reisje geven.
Op moederdag vertrok je op je laatste reis zonder mij. Sindsdien ben ik niet meer blij.
Weet niet waar ik moet beginnen, ik mis je in zoveel dingen. In september niet meer naar zee, tranen à volanté.
Mijn flikkerogen ben ik kwijt, das een feit.
Mijn lach is zoek, tis meer dan eens dat ik op 1 dag vloek.
Ik moet aan een nieuw hoofdstuk beginnen,
Maar kan ik dit wel zonder jou ?
Weet ik ben trots op jou!! Je was mijn rots in de branding.
Heb nu je uil tattoo. Suske waar je ook bent: I OVE YOU.
Op 7 jarige leeftijd moest ik afscheid nemen van mijn 32jarige mama. Gestorven aan borstkanker.
Wat kleurde de lucht grauw. 3 jaar erna kleurde ze terug blauw.
José kwam in mijn leven, de titel mama kon ik haar niet geven zo heb je maar 1tje. Het werd SUSKE.
Ook al kwam ik niet uit je buik, ben super blij dat ik je 41 jaar heb mogen kennen. We hebben niet lang aan elkaar moeten wennen.
Je was mijn soulmate, luisterden naar dezelfde muziek, samen op vakantie gaan dat was ons leven
Kon ik je nog maar 1 reisje geven.
Op moederdag vertrok je op je laatste reis zonder mij. Sindsdien ben ik niet meer blij.
Weet niet waar ik moet beginnen, ik mis je in zoveel dingen. In september niet meer naar zee, tranen à volanté.
Mijn flikkerogen ben ik kwijt, das een feit.
Mijn lach is zoek, tis meer dan eens dat ik op 1 dag vloek.
Ik moet aan een nieuw hoofdstuk beginnen,
Maar kan ik dit wel zonder jou ?
Weet ik ben trots op jou!! Je was mijn rots in de branding.
Heb nu je uil tattoo. Suske waar je ook bent: I OVE YOU.
roosenchristel@gmail.com
15-06-2023
laatste reactie: 21-06-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ongelooflijk mooie tekst, die zo binnenkomt, zo raakt. Mijn tranen vloeiden al de eerste keer, toen je het voorlas. En nu, opnieuw. Jij bent de meest fantastische dochter die er bestaat en het maakt niet uit, dat van die buik.
Ik blijf het maar zeggen, jij verdient een standbeeld. Mijn respect heb je al , trouwens altijd gehad. Er zullen er zeker nog volgen die dit beamen.
Ik denk aan jou en aan iedereen die jij liefhebt. ❤️
Ik blijf het maar zeggen, jij verdient een standbeeld. Mijn respect heb je al , trouwens altijd gehad. Er zullen er zeker nog volgen die dit beamen.
Ik denk aan jou en aan iedereen die jij liefhebt. ❤️
Nickey
15-06-2023
Reactie:
Zo mooi verwoord
Maar weer geen woorden
Dikke knuffel 😘
Maar weer geen woorden
Dikke knuffel 😘
Lutgarde
18-06-2023
Reactie:
Lieve Christel, wat een mooie tekst. Jullie waren idd 2 handen op één buik. Ik wou dat ik je verdriet kon wegnemen, dat gaat helaas niet, maar ik ben er wel indien je nood hebt aan een babbel/knuffel. Herinner je de mooie momenten samen met je lieve papa. Dikke knuff 😘
Tamara
20-06-2023
Reactie:
Zo mooi ❤️. Ik lees de tekst hard op en berke en ik krijgen allebei een krop in de keel en tranen in onze ogen. Weet wat ze voor jou betekende. Zo erg voor je dat je al 2 x zo een verlies meemaakt. Herinner je de mooie momenten en geniet er nog van samen met je papa. Ik sta altijd voor je klaar voor een knuffel of een praatje. Geef een gil en ik ben er ❤️❤️dikke knuffel van berke en mij
Yolande
21-06-2023
Reactie:
Christel. Een mooie tekst. Omi en ik missen suske ook nog elke dag. Blijf de mooie herinneringen bewaren. Samen met uwe papa gaat het wel lukken. Omi en ik sta altijd klaar voor jullie. Nog een dikke knuffel van ons. ♡
Viviane
21-06-2023
Mijn moeder mijn vriendin is er echt niet meer (Verhaal 378)
Mijn moeder mijn vriendin is er echt niet meer
Mijn moeder..wat mis ik haar. Ik heb het gevoel dat ik er soms in bezwijk. Maar ik moet door met mijn gezin met mijn leven. Mijn moeder was mijn vriendin op wie ik altijd terug kon vallen. Ze stond altijd voor mij klaar en ik voor haar.. Toen ze ziek werd hebben we elkaar getroost. We hebben elkaar bijgestaan in moeilijke uren. Wat hebben we veel gelachen op momenten dat het niet echt kon..ik mis mijn maatje..
Mijn moeder..wat mis ik haar. Ik heb het gevoel dat ik er soms in bezwijk. Maar ik moet door met mijn gezin met mijn leven. Mijn moeder was mijn vriendin op wie ik altijd terug kon vallen. Ze stond altijd voor mij klaar en ik voor haar.. Toen ze ziek werd hebben we elkaar getroost. We hebben elkaar bijgestaan in moeilijke uren. Wat hebben we veel gelachen op momenten dat het niet echt kon..ik mis mijn maatje..
Mirjam
07-06-2023
laatste reactie: 08-06-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je helemaal ik heb mn man verloren is al 3 en half jaar geleden het is nog vreselijk kom er maar niet overheen heeft echt tijd nodig soms lukt het om weer beetje te genieten maar ineens weer terug bij af het hoort bij het rouwproces voor de een langer dan de ander ik leef met je mee heel veel sterkte gewenst je moet eerst zoiets meemaken voor dat je het begrijp een ander kan makkelijk zeggen je moet door en dat is ook wel zo maar je moet verdriet wel toelaten
Gr
Gr
Willie
08-06-2023
ja , jullie wel maar bij mij mocht dat niet zo zijn.... (Verhaal 120)
Heeft iemand dat hier ook wat ik soms voel? Mijn vrouw is na een val van de trap in een ziekenhuistraject van 2 maanden overleden aan kanker waar ze al 6 jaar tegen had gevochten en ben nu over met 2 jonge zoons maar al die tijd dat ze in het ziekenhuis lag en nu na haar overlijden kijk ik vaak met afgunst en jaloezie naar stelletjes (oud of jong) en gezinnetjes op straat die er ogenschijnlijk gelukkig uit zien en denk: ja , jullie wel maar bij mij mocht dat niet zo zijn.... mijn meisje komt nooit meer thuis...het is vast heel gemeen om zo te denken maar ik kan daar niets aan doen.
Michiel
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 07-06-2023
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Michiel,
Mijn man is 14 dagen geleden overleden
Ineens hij was niet ziek niks ..herseninfarct in de ochtend gelijk toen hij om 5:30 begon met werken op de zee ...
Hij was al 6 weken weg en zou midden juni weer tguiskomen 24 juni zou hij 56 worden .
Ik heb dat ook wat jij zegd
Met stelletjes en ..
Als ik oudere mensen zie lopen denk ik waarom jij niet maar mijn schat ..het is vreselijk weet niet hoe verder zonder mijn allerliefste , ik ben nu 48 jaar mijn schat was 55 jaar 💘💘mijn lieve Simon ik mis hem zo vreselijk ..we gaan elke dag naar selwerderhof in Groningen om bij onze schat te zijn
Mijn man is 14 dagen geleden overleden
Ineens hij was niet ziek niks ..herseninfarct in de ochtend gelijk toen hij om 5:30 begon met werken op de zee ...
Hij was al 6 weken weg en zou midden juni weer tguiskomen 24 juni zou hij 56 worden .
Ik heb dat ook wat jij zegd
Met stelletjes en ..
Als ik oudere mensen zie lopen denk ik waarom jij niet maar mijn schat ..het is vreselijk weet niet hoe verder zonder mijn allerliefste , ik ben nu 48 jaar mijn schat was 55 jaar 💘💘mijn lieve Simon ik mis hem zo vreselijk ..we gaan elke dag naar selwerderhof in Groningen om bij onze schat te zijn
Marjolein Van de K.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja Michiel ik herken dit, en vind mezelf dan heel gemeen, ik heb ook als ik nu oude mensen zie dat ik denk waarom hij met 66 en niet jullie, of dat ik bij mensen denk, ooit gaan jullie dit ook meemaken, bereid je maar voor op het ergste wat er in hé leven kan gebeuren, rare gedachtes, maar ze komen vanzelf, sterkte michiel
Nettie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Voor mij nu 3 weken geleden dat mijn innige geliefde man plots binnen een uur is overleden.
Ben radeloos en voor mij hoeft het echt niet meer, maar we hebben nog een zoon van 20 jaar jong.
Jaloers en woede als je mensen samen ziet en ook ziet lachen.
Oneerlijk, ik kan wel tegen de hele wereld aanschoppen
Ben radeloos en voor mij hoeft het echt niet meer, maar we hebben nog een zoon van 20 jaar jong.
Jaloers en woede als je mensen samen ziet en ook ziet lachen.
Oneerlijk, ik kan wel tegen de hele wereld aanschoppen
Jolanda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken mij ook in dit verhaal.
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.
Henk
27-04-2023
Reactie:
Ik herken dit ook.Mijn man overleed in 2018 plots aan een hartstilstand.Hij was gaan werken en nooit meer thuis gekomen.Hij is in zijn vrachtwagen overleden in zijn slaap.Onze dochter was 7 maanden zwanger.Eerste kleinkind,zo blij waren we.Nu vind ik het nog steeds vaak moeilijk,dat hij nooit geen opa heeft mogen zijn.Intussen 4 kleinzoontjes.Maar vaak jaloers op opa’s en oma’s,die wel samen mogen genieten.Weg was mijn toekomst en ons samen oud worden.Met pensioen zijn,reizen en leuke dingen doen .Ik heb nog steeds vaak verdriet,maar kan gelukkig ook blij zijn met wat ik nog wel heb
Rianne
29-05-2023
Reactie:
Ik herken het ook. Ik denk vaak, wanneer ik stelletjes zie, een van jullie gaat dit verdriet nog meemaken, eens voelen jullie wat ik voel.
Intens verdrietig word ik daarvan.
Het is ook de reden dat ik geen relatie meer wil. Wéér hetzelfde meemaken, Wéér het verdriet voelen, Wéér niet weten hoe verder te moeten.....
Intens verdrietig word ik daarvan.
Het is ook de reden dat ik geen relatie meer wil. Wéér hetzelfde meemaken, Wéér het verdriet voelen, Wéér niet weten hoe verder te moeten.....
Marianne
07-06-2023
Nu denk ik waar is al dat geld gebleven (Verhaal 362)
Goedendag ik zit met verdriet en boosheid en woede. Toen mijn moeder naar een soort verpleegtehuis ging wonen. Werdt er later ongeveer een jaar later haar huis verkocht. Mijn zusje regelde alles. Ook de verkoop samen met mijn moeder naar de notaris.ik was hier niet bij. Bij de notaris werdt mijn zusje ook bankgerecht . Van de bankrekening van mijn moeder.nu is ze overleden.En mijn zusje heeft me 3000 gegeven. Nu vroeg ik hoeveel staat er op de bank. Ze zei 20.000 . Ik zei niet veel nu denk ik waar is al dat geld gebleven. Iemand zei tegen mij dat ik recht heb op de helft van de waarde van haar woning waarde (verkoop waarde). Want de belasting komt zo ie zo bij je ook al heb ik niks geërfd op papier. Hoe zit dit. Liefs en totaal van slag. Xx
Heello
16-05-2023
laatste reactie: 03-06-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Zo herkenbaar. Sterkte.
Lydia
21-05-2023
Reactie:
Sorry, ik begrijp niet dat er een reactie van mij staat bij uw bericht, dat is niet de bedoeling en merk ik nu pas, ik vind zelfs dat uw bericht niet past op deze pagina, dit is een pagina over rouwverwerking, en u hebt eerder een erfenis probleem.
Mvg
Mvg
Anoniem
03-06-2023
Wil je ook je hart luchten?
Wij zijn langzaam toegegroeid naar haar dood (Verhaal 376)
Mijn verhaal is dat ik eigenlijk niet zo verdrietig ben als dat ik dacht dat ik zou zijn ...om de dood van mijn moeder.Zij is 82 geworden en heeft ongeveer 1 ,5 jaar geworsteld met uitgezaaide endeldarmkanker..
Toen er net uitkwam dat ze uitgezaaide kanker had dacht ik dit is mijn nachtmerrie...
Mijn moeder met wie ik zo een band had, ik dacht werkelijk mijn wereld vergaat als ze eenmaal dood is.Ik heb gewoon een man en 2 volwassen kinderen.Maar toch ...ik dacht..dit is t allerergste wat me kan overkomen.
En nu is ze afgelopen dinsdag overleden en...ik heb er eigenlijk vrede mee.Ze heeft zo geleden de dood was een verlossing.Ook het sterfproces heb ik van dichtbij meegemaakt met haar .En hoe raar t klinkt ik vond t zelfs bijzonder...
Voor mij is t goed nu..zo af en toe een huilbui maar ik functioneer wonderbaarlijk redelijk goed.Ik voel heel raar misschien dat ze bij me is.En dat voelt goed, ook al mis ik haar vreselijk .
Niet meer kunnen bellen/spreken etc.Maar ik moet eerlijk zeggen dat wij langzaam zijn toegegroeid naar haar dood.Zij was al weken niet in staat om te spreken of te kunnen lopen of goed zien.De kanker was naar hersenen uitgezaaid ze gleed langzaam weg en dat heeft iig mij toch al voorbereid op haar naderende sterven en er niet meer zijn voor mij..
Voor mij persoonlijk is er een last van mij afgevallen...haar niet meer doodziek zien.Maar voor iedereen die zijn of haar moeder vader ziet sterven ..het is echt heel heftig maar probeer te accepteren dat het leven eindig is.Hoe moeilijk het ook is.Ze zijn voor altijd in je hart.En de herinneringen en liefde voor hun neemt niemand je meer af!
Toen er net uitkwam dat ze uitgezaaide kanker had dacht ik dit is mijn nachtmerrie...
Mijn moeder met wie ik zo een band had, ik dacht werkelijk mijn wereld vergaat als ze eenmaal dood is.Ik heb gewoon een man en 2 volwassen kinderen.Maar toch ...ik dacht..dit is t allerergste wat me kan overkomen.
En nu is ze afgelopen dinsdag overleden en...ik heb er eigenlijk vrede mee.Ze heeft zo geleden de dood was een verlossing.Ook het sterfproces heb ik van dichtbij meegemaakt met haar .En hoe raar t klinkt ik vond t zelfs bijzonder...
Voor mij is t goed nu..zo af en toe een huilbui maar ik functioneer wonderbaarlijk redelijk goed.Ik voel heel raar misschien dat ze bij me is.En dat voelt goed, ook al mis ik haar vreselijk .
Niet meer kunnen bellen/spreken etc.Maar ik moet eerlijk zeggen dat wij langzaam zijn toegegroeid naar haar dood.Zij was al weken niet in staat om te spreken of te kunnen lopen of goed zien.De kanker was naar hersenen uitgezaaid ze gleed langzaam weg en dat heeft iig mij toch al voorbereid op haar naderende sterven en er niet meer zijn voor mij..
Voor mij persoonlijk is er een last van mij afgevallen...haar niet meer doodziek zien.Maar voor iedereen die zijn of haar moeder vader ziet sterven ..het is echt heel heftig maar probeer te accepteren dat het leven eindig is.Hoe moeilijk het ook is.Ze zijn voor altijd in je hart.En de herinneringen en liefde voor hun neemt niemand je meer af!
S
03-06-2023
Toon reacties Verberg reacties
Alleen geboren tweeling broer (Verhaal 375)
ik heb sinds paar maanden tijdens een opstelling is het onderwerp alleen geboren tweeling broer naar voren gekomen. ik brak volledig. hij is in de buik van moeder overleden. maar wist nooit dat het zo’n grote impact op me had. ik mis altijd iets in het leven.
Altijd maar opzoek naar voldoening. in mensen en kan ook in werk zijn. ik kan voor me gevoel nooit mezelf laten zien. want onbewust krijg ik vaak schuldgevoelens. ik geef altijd veel aan mensen, maar als ik dat niet terug krijg. dan word ik boos en vind ik dat raar. heb vaak ook zomaar onzekere gevoelens en weet niet eens waar die vandaan komen. zo sta ik op de voorgrond en durf ik veel en heb zelfvertrouwen en ander moment kan ik best verlegen worden. het contrast is aardig groot.
ook veel vermoeidheid. waardoor ik niet voluit kan leven en dat maakt mij best geïrriteerd omdat altijd zo me best doe. zijn mensen die hier ook last van hebben?
en wat zou je eraan kunnen doen. zodat ik het een plek kan geven
Altijd maar opzoek naar voldoening. in mensen en kan ook in werk zijn. ik kan voor me gevoel nooit mezelf laten zien. want onbewust krijg ik vaak schuldgevoelens. ik geef altijd veel aan mensen, maar als ik dat niet terug krijg. dan word ik boos en vind ik dat raar. heb vaak ook zomaar onzekere gevoelens en weet niet eens waar die vandaan komen. zo sta ik op de voorgrond en durf ik veel en heb zelfvertrouwen en ander moment kan ik best verlegen worden. het contrast is aardig groot.
ook veel vermoeidheid. waardoor ik niet voluit kan leven en dat maakt mij best geïrriteerd omdat altijd zo me best doe. zijn mensen die hier ook last van hebben?
en wat zou je eraan kunnen doen. zodat ik het een plek kan geven
tweelingbroer
03-06-2023
Toon reacties Verberg reacties
De persoon die ik was zal ik nooit meer zijn (Verhaal 374)
Het is nu acht maanden geleden dat ik afscheid heb moeten nemen van mijn lief. Wij kende elkaar 19 jaar en hij heeft vorig jaar afscheid moeten nemen door alvleesklierkanker. We hadden daarvoor niets gemerkt, er was niets met hem aan de hand. We zijn in de zomervakantie nog fijn met elkaar op vakantie geweest. Maar opeens kreeg hij last van zijn maag en viel in een korte tijd heel veel af. Samen met mijn (stief)kinderen hebben we twee weken gehad om afscheid van hem te nemen en in die periode zijn we ook nog getrouwd. Het was voor ons de kers op de taart om in zijn laatste dagen samen nog het ja woord te kunnen zeggen. Zodat wij voor altijd verbonden met elkaar zijn. Hoe dubbel is het leven dat hij ook in die dagen tegen me heeft gezegd dat ik niet alleen moet blijven.
Ik ben nu acht maanden verder en ik mis mijn lief ontzettend. Doe vreselijk mijn best om door te gaan, doe een heel leuk project op mijn werk wat mij een beetje voldoening geeft. Mijn lichaam en geest is nog hard aan het verwerken. Ik probeer met kleine stapjes het leven weer op te pakken . Gaat me de ene keer beter af dan een andere keer. Ik weet dat ik nog in het begin ben van rouwarbeid. Maar ik weet ook dat het mij gaat lukken, met alles wat daarbij hoort. Hoe diep de wond en hoe gebroken mijn hart ook is. Ik heb altijd van hele kleine levens-dingetjes kunnen genieten en zal dit zeker nu ook nog doen. De persoon die ik was zal ik nooit meer zijn maar ik ben wel benieuwd naar de nieuwe persoon die nu in mij schuilt. De kracht om door te gaan komt mede door de onvoorwaardelijker liefde van mijn lief. Hij die zo trots op me was en zei dat ik van alles kan. Het is af en toe moeilijk om het zelf te geloven maar zijn liefde houdt mij op de been.
Ik ben nu acht maanden verder en ik mis mijn lief ontzettend. Doe vreselijk mijn best om door te gaan, doe een heel leuk project op mijn werk wat mij een beetje voldoening geeft. Mijn lichaam en geest is nog hard aan het verwerken. Ik probeer met kleine stapjes het leven weer op te pakken . Gaat me de ene keer beter af dan een andere keer. Ik weet dat ik nog in het begin ben van rouwarbeid. Maar ik weet ook dat het mij gaat lukken, met alles wat daarbij hoort. Hoe diep de wond en hoe gebroken mijn hart ook is. Ik heb altijd van hele kleine levens-dingetjes kunnen genieten en zal dit zeker nu ook nog doen. De persoon die ik was zal ik nooit meer zijn maar ik ben wel benieuwd naar de nieuwe persoon die nu in mij schuilt. De kracht om door te gaan komt mede door de onvoorwaardelijker liefde van mijn lief. Hij die zo trots op me was en zei dat ik van alles kan. Het is af en toe moeilijk om het zelf te geloven maar zijn liefde houdt mij op de been.
Anoniem
03-06-2023
Toon reacties Verberg reacties
Dankbaar voor je herinneringen (Verhaal 369)
Terug denkend aan de tijd die wij hebben meegemaakt leven tussen hoop en vrees, tussen positief zijn en verdrietig zijn. Tussen ongeloof en blijdschap. Dankbaar voor de mooie momenten, vlak over de mindere momenten. Zat om positief te zijn, zat om in onzekerheid te leven. Oplevingen hebben en heel ziek zijn. Blij om wat je samen nog mee hebt kunnen maken, weemoedig om wat je niet meer samen meemaakt. Dankbaar voor je herinneringen, soms leeg om wat er nog komen gaat. Op en neer met alle gevoelens die je hebt en geen spijt hebben maar doorgaan omdat het leven nu eenmaal intens is voor en met elkaar.
Judith 17 maart 1965
23-05-2023
laatste reactie: 30-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat mooi geschreven en het is helemaal mijn verhaal. Ik ben benieuwd of je herkenning vindt in mijn verhaal (373)
Ingrid
30-05-2023
Moeite met de nieuwe verhoudingen in familie en vriendschappen (Verhaal 372)
Mijn man is 2 jaar geleden overleden na een lange periode van ziekte (15 jaar) ik was voorbereid dat hij zou komen te overlijden en ben heel dankbaar geweest voor de fijne jaren die we ondanks zijn ziekte hebben gehad. En dankbaar dat hij niet echt heeft veel pijn heeft gehad. Wij zijn 50 jaar bij elkaar geweest en deden alles samen. Het gemis en verdriet wordt steeds groter maar desondanks dat probeer ik mijn leven weer op te pakken. Dat lukt redelijk maar ik heb ontzettend veel moeite met de nieuwe verhoudingen in familie en vriendschappen. Ik heb heel veel lieve mensen om mij heen maar toch vind ik het moeilijk. Ik ga regelmatig met vriendinnen een dag op stap en geniet van de dingen die we doen. Maar zodra er sprake is van een paar dagen weggaan schiet ik in een soort paniekstand.
Terwijl ik in mijn eentje wel goed op stap kan en zelfs meegegaan ben met een groepsreis. Ik ben benieuwd of iemand hier iets in herkend.
Terwijl ik in mijn eentje wel goed op stap kan en zelfs meegegaan ben met een groepsreis. Ik ben benieuwd of iemand hier iets in herkend.
Ingrid
29-05-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Lichamelijk ben ik nog een wrak (Verhaal 367)
Mijn man is nu ruim 3 jaar geleden overleden ik heb dat aardig een plaatsje kunnen geven maar lichamelijk ben ik nog een wrak zo naar gevoel in het hoofd en op mn borst gewoon heel ellendig en trillen op mn benen het lijkt wel of t op mn lichaam geslagen is en ook slecht ergens van kunnen genieten maar als je je zo naar voel valt dat niet mee komt iemand dit bekent voor
Annie
23-05-2023
laatste reactie: 26-05-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn moeder heeft ook haar man verloren en heeft precies dezelfde klachten. Haar naam is ook Annie. Ik wens u veel sterkte.
Anoniem
23-05-2023
Reactie:
Dus het is normaal dat ik dat heb je word er zo angstig van en dat is ook niet goed
Anoniem
24-05-2023
Reactie:
Het verlies van je partner geef je geen "plekje/ plaatsje". Je bent er continu mee beIg, maar een plekje geven gebeurd nooit. Je leert er mee leven. Ben zelf pas 5 maanden verder.
Bij mij werd er al na 2 weken, na het plotseling overlijden van mijn man (58) of ik het al een plekje heb kunnen geven. Mensen die het niet meegemaakt hebben, hebben geen idee wat ze zeggen! Kun je het ze kwalijk nemen, nee. Maar ze kunnen zich ook eens verder verdiepen in plaats van dom geblaat.
Bij mij werd er al na 2 weken, na het plotseling overlijden van mijn man (58) of ik het al een plekje heb kunnen geven. Mensen die het niet meegemaakt hebben, hebben geen idee wat ze zeggen! Kun je het ze kwalijk nemen, nee. Maar ze kunnen zich ook eens verder verdiepen in plaats van dom geblaat.
Anoniem
26-05-2023
Mijn lievie is niet meer (Verhaal 371)
Mijn lievie is niet meer,is anderhalf jaar geleden overleden,ik mis hem zo verschrikkelijk zie het vaak niet meer zitten om alleen door tegaan dan wil ik naar hem toe,hij was mijn allessie,heb hem ontmoet toen ik 16 was en ben nu 65 wij deden alles samen,vind het verschrikkelijk hoe ik nu moet leven,ik mis hem zo erg
Annet
25-05-2023
laatste reactie: 26-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik snap het helemaal ik ben nu ruim 3 jaar weduwe en het is vreselijk zo onrustig sta soms te trillen op mn benen mn hele lichaam is van slag hoge bloeddruk en hartkloppingen
Sterkte gewenst
Sterkte gewenst
Annie
26-05-2023
Ik heb het gevoel dat ik iedere dag ook een beetje sterf (Verhaal 359)
Op 17 maart is mijn vrouw overleden op 66 jarige leeftijd, plotseling. Il ben nu 7 weken verder, en ik weet dat het veel tijd nodig heeft. Maar ik heb het gevoel dat ik iedere dag ook een beetje sterf. Veel medeleven krijg ik nu niet meer, mensen denken die red het wel. Gelukkig heb ik onze hond nog, waar ik voor wil zorgen.
Frans.P
06-05-2023
laatste reactie: 25-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hey, mijn man is 2 jaar geleden van de ene moment op de andere overleden hij.was juist 59 jaar nooit ziek en op 8 uur tijd overleden aan een aneurysma dat in het ziekenhuis niet gezien was. Ook in mijn omgeving zegt iedereen je moet verder, het leven gaat verder, maar niet voor mij ik voel mij ook elke dag slechter en slechter dus ik begrijp jou volledig ik hoop dat jij een manier vindt om verder te gaan, bij mij lukt het niet. Veel sterkte.
Nicole
25-05-2023
Lijkt wel of ik rouw om al mijn grootouders (Verhaal 368)
Als ik al deze verhalen lees past mijn verhaal hier helemaal niet, maar ik vraag mijn af of ik de enige ben. In maart afgelopen jaar is mijn oma overleden op 88 jarige leeftijd. Ik heb hier vrede mee en heb op een hele mooie manier afscheid genomen. Het was mijn laatste grootouder die overleed (bijzonder als je zelf 33 jaar oud bent) en het lijkt wel of ik rouw om al mijn grootouders die overleden zijn. Ik mis ze momenteel stuk voor stuk heel erg. Ik mis de geborgenheid en grapjes. Ik had met ze stuk voor stuk een geweldige relatie. Iets om dankbaar om te zijn. Ik vind het zo vreemd dat ik verdrietig ben om ze allemaal tegelijk. Herkent iemand dit?
Laura
23-05-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ik ben ziek van verdriet (Verhaal 366)
Oktober 2022 kreeg mijn man problemen met zijn darmen, pas een maand later kon hij bij een arts terecht voor een gesprek, enkele weken later werd hij onderzocht via een coloscopie. Ondertussen via de huisarts een Stoelgangtest laten doen, uitslag was negatief, GEEN darmkanker. Begin januari 2023 kreeg hij de uitslag van de scan, hij had vergevorderde darmkanker mét uitzaaiingen naar de lever ! Stoelgangtest was waardeloos, wat me erg boos maakt omdat mijn man eerder ook al Stoelgangtesten had laten doen. De dokter gaf hem nog 4 jaar MET chemo, nog 6 maanden zonder chemo. Er is dus meteen gestart met chemo….na 5 beurten zag de arts dat mijn man erg achteruit ging en heeft hij een nieuwe scan laten doen…..de uitslag, de chemo deed zijn werk niet en er waren meer uitzaaiingen nu ook naar de longen….de chemotherapie is toen gestopt en mijn lieve man heeft gekozen voor euthanasie. Ik heb hem thuis verzorgd, mijn man wou geen thuisverpleging, en dat wou ik zelf ook niet.
Mijn man met al mijn liefde verzorgen was het enige dat ik nog kon doen voor hem.
Hij heeft zo zijn best gedaan en gevochten tegen die rotziekte….
Hij heeft 3 maand in de zetel en het bed gelegen, wou zichzelf nog dagelijks wassen, ook al was hij doodop…..maar hij kon niet meer genieten van wandelingen en fietstochten, dat deed hem veel verdriet….en toch maakte hij soms nog grapjes…..
5 dagen terug in hij in mijn armen heen gegaan……het ging plots veel te snel, maar mijn lieve man is nu verlost van alle pijn, en hopelijk zien we elkaar later weer, dat hebben we beloofd aan elkaar.
We waren reeds 32 jaar samen, 2 jaar gehuwd…….hij is de liefde van mijn leven, en een stiefvader en -grootvader uit de 1.000. We missen hem ontzettend.
Ik weet dat ik er moet zijn voor onze super lieve dochter en kleindochter, die een grote steun voor me zijn……terwijl ze zelf zeer veel pijn en verdriet hebben.
Maar ik ben ziek van verdriet, ik weet niet of, en hoe, ik dit kan verwerken. Alles herinnert hier thuis aan mijn lieve man, we waren bijna dag en nacht samen al die jaren. Mijn dochter probeert me mee naar buiten te nemen, maar dat wil ik (nog) niet, ik voel me schuldig omdat mijn man maanden niet buiten kon om te genieten van een wandeling, en er toch zo naar snakte………Ik praat vaak tegen hem, roep hem soms, maar krijg geen antwoord, Ik wil hem zo ontzettend graag terug !
Mijn man met al mijn liefde verzorgen was het enige dat ik nog kon doen voor hem.
Hij heeft zo zijn best gedaan en gevochten tegen die rotziekte….
Hij heeft 3 maand in de zetel en het bed gelegen, wou zichzelf nog dagelijks wassen, ook al was hij doodop…..maar hij kon niet meer genieten van wandelingen en fietstochten, dat deed hem veel verdriet….en toch maakte hij soms nog grapjes…..
5 dagen terug in hij in mijn armen heen gegaan……het ging plots veel te snel, maar mijn lieve man is nu verlost van alle pijn, en hopelijk zien we elkaar later weer, dat hebben we beloofd aan elkaar.
We waren reeds 32 jaar samen, 2 jaar gehuwd…….hij is de liefde van mijn leven, en een stiefvader en -grootvader uit de 1.000. We missen hem ontzettend.
Ik weet dat ik er moet zijn voor onze super lieve dochter en kleindochter, die een grote steun voor me zijn……terwijl ze zelf zeer veel pijn en verdriet hebben.
Maar ik ben ziek van verdriet, ik weet niet of, en hoe, ik dit kan verwerken. Alles herinnert hier thuis aan mijn lieve man, we waren bijna dag en nacht samen al die jaren. Mijn dochter probeert me mee naar buiten te nemen, maar dat wil ik (nog) niet, ik voel me schuldig omdat mijn man maanden niet buiten kon om te genieten van een wandeling, en er toch zo naar snakte………Ik praat vaak tegen hem, roep hem soms, maar krijg geen antwoord, Ik wil hem zo ontzettend graag terug !
Lydia
21-05-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Mijn ouders overleden (Verhaal 17)
Een tijd geleden zijn mijn ouders overleden. Ik heb nu geen verdere familie meer.
Met vrienden heb ik wel contact, maar ik vind het moeilijk om ze “op te schepen” met mijn rouwproces. Ik ben dus aan het rouwverwerken in mijn eentje. Dat is soms best zwaar.
Ik hoop dat deze verdrietige en pijnlijke gevoelens langzaam aan zachter worden, want dit is geen pretje. Ik voel me er ook vaak somber en depressief bij.
Fijn dat ik er nu even over kan schrijven. Op de een of andere manier lucht dat een klein beetje op, alsof ik niet helemaal alleen ervoor sta.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 20-05-2023
13Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Lotgenoot,
Wat vreselijk dat je beide ouders gestorven zijn. Ik heb datzelfde meegemaakt in mijn jonge jaren toen mijn ouders binnen 2 jaar allebei overleden. Dan is er plotseling geen oudershuis meer en ben je wees.
Gelukkig had ik toen veel steun aan mijn zus, maar ik begrijp dat jij geen directe familie meer hebt en dat maakt het wel erg zwaar, want dan heb je ook geen gezamenlijk verleden en kun je geen herinneringen meer ophalen met een vertrouwd iemand.
Als je echte goede vrienden hebt, hoef je zeker niet bang te zijn dat je ze "opscheept" met je rouwproces, maar zullen ze blij zijn als ze je kunnen helpen en steunen in deze zware en emotionele situatie.
Zeker mensen die zelf al een keer een verlies hebben meegemaakt, weten hoe het voelt en daarmee kun je vaak ook een echt gesprek voeren, waardoor de pijn en het verdriet een beetje verlicht worden.
Ik weet niet hoe oud je bent en of je een partner hebt die je steunt, maar het blijft zwaar en hard werken en zoeken naar een doel om zin aan je bestaan te geven.
Ik wens je alle kracht toe om op een goede manier door je rouwproces heen te komen en weer aan de toekomst te willen denken.
Veel liefs
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Lieve anoniem,
Ik kan niet zien hoelang het is geleden dat jij je berichtje hebt geplaatst. Toch wil ik hier graag op reageren.
Ook mijn ouders zijn helaas veel te jong overleden.
Ik was elf jaar toen mijn vader overleed, dat was in 1975.
Destijds werden wij daarvan weg gehouden. Ik mocht niet mee naar de begrafenis en heb ook geen afscheid kunnen nemen.
Mijn vader lag al enige tijd in het ziekenhuis, mijn moeder was dag en nacht bij hem. Telefoon hadden wij nog niet in die tijd. Een buurmeisje kwam ons vertellen dat mijn moeder had gebeld om te vertellen dat mijn vader was overleden.
Maar mijn leven ging verder, wij hadden een boerderij met inwondende opa, oma en een ongetrouwde oom.
Toen ik achttien jaar was is er bij mijn moeder MS gediagnostiseerd.
Op mijn 21 ste ben ik getrouwd en heb drie mooie kinderen mogen krijgen.
Mijn moeder werd steeds zwakker en is op 52 jarige leeftijd in een verpleeghuis gaan wonen. Zij is daar twee jaar later overleden.
Heel lang heb ik daar last van gehad. Het is ook niet normaal om op je 28 ste wees te zijn.
Nu nog steeds heb ik met enige tijd last van het gemis en ben jaloers op leeftijdsgenoten die hun ouders nog wel hebben.
Maar je moet er mee dealen of je wilt of niet.
Één van mijn kinderen woont in Amerika. Dat is ook een proces waar ik de ene dag beter mee kan omgaan dan de andere.
Inmiddels heeft hij twee kinderen en wij proberen echt wel om een keer of drie per jaar daar naar toe te gaan. Maar als Robbert ten Brink dan voorbij komt, dan denk ik, ik wil bij hem zijn.
Zo beleeft een ieder zijn verlies op zijn of haar manier met de nodige ups en downs.
Maar denk ook aan de mooie dingen die je wel hebt en geniet daarvan.
Ik heb ook een kleinzoon om de hoek wonen, hoe fijn is dat. En daar haal ik mijn kracht uit.
Lieve anoniem
Geniet van de mooie dingen die het leven je biedt en probeer ervan te genieten.
Liefs
Jootje
Jootje
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb hetzelfde meegemaakt , mijn moeder was vanaf mijn geboorte al ernstig ziek , dus ben al jong voor haar mee gaan zorgen , maar mijn vader is plots overleden vond hem dood in de kamer het hart , en mijn moeder was kapot van verdriet , en na 1,5 jaar is ze ook gestorven . Voor mij is de wereld toen echt totaal anders geworden en ook is al het al heel lang geleden , het enorme gemis blijft diep in mijn . Ik hoop nog steeds op contact met lotgenoten want wij begrijpen elkaar .
Ineke
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja,alles helpt,,vooral erover praten met mensen die je vertrouwt,,bij wie je uit kan huilen.het is inderdaad om gek van te worden,zo,n verdriet,,maar laten wij elkaar sterk houden,zodat wij allen.die het meemaken door kunnen gaan,,,,,
Cathy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi heel herkenbaaar je verhaal.
Ik ben sinds 2 weken ook wees en de golf van emoties zag ik niet aankomen.
Ook ikheb nietveel famile meer en moet het grotendeels ook in mijn eentje doen.
Ik krijg vaak te horen dat het bij het leven hoort, Ja dat weet ik ookwel.
en inerdaad de emoties zijn heftig maar laat komen doe ik ook. En wat een ander vind heb ik op dit moment even maling aan. ZE hebben een mening maar ze hebben geen idee.
Ik was ook in het begin ook erg boos en gee idee waarom en ik huil heel veel. Het kost tijd zeggen ze en ieder doethet op zijn eigen manier.
Maar ik geef je gelijk hetdoet verdomde zeer en ik maak nuhet zelfde mee en bekijk het dag per dag.
Groetjes Moniek
Ik ben sinds 2 weken ook wees en de golf van emoties zag ik niet aankomen.
Ook ikheb nietveel famile meer en moet het grotendeels ook in mijn eentje doen.
Ik krijg vaak te horen dat het bij het leven hoort, Ja dat weet ik ookwel.
en inerdaad de emoties zijn heftig maar laat komen doe ik ook. En wat een ander vind heb ik op dit moment even maling aan. ZE hebben een mening maar ze hebben geen idee.
Ik was ook in het begin ook erg boos en gee idee waarom en ik huil heel veel. Het kost tijd zeggen ze en ieder doethet op zijn eigen manier.
Maar ik geef je gelijk hetdoet verdomde zeer en ik maak nuhet zelfde mee en bekijk het dag per dag.
Groetjes Moniek
Moniek
> 2 jaar geleden
Reactie:
Voor mij geldt het zelfde en ben ook alleen en. Heb geen broers en zussen en familie die interesseert het niet dat ik zo enorm verdriet heb en begrijpt het niet .
Dus doe ik alles ook alleen en hou familie zo ver mogelijk bij me vandaan ,,het is dan ook een klap in mijn gezicht hoe ze reageren. Zelfs de broers en zussen van mijn moeder en ook vader
Ben dan ook radeloos met men leven en heb pas rust als ik bij men ouders ben .
Dan mag men familie het zelf uitzoeken
Dus doe ik alles ook alleen en hou familie zo ver mogelijk bij me vandaan ,,het is dan ook een klap in mijn gezicht hoe ze reageren. Zelfs de broers en zussen van mijn moeder en ook vader
Ben dan ook radeloos met men leven en heb pas rust als ik bij men ouders ben .
Dan mag men familie het zelf uitzoeken
Mike
> 2 jaar geleden
Reactie:
ik lees je bericht en ook ik heb hier mee te maken en ben alleen op de wereld , familie heeft geen boodschap aan mijn verdriet en begrijpen mij ook niet , en weten ook niks van mijn leven met men ouders inhoudelijk vooral met men moeder .
Dus van mij horen ze niks meer , zelfs de zussen en broers van mijn moeder en ook vader hebben het boek gesloten en hun overlijden naast zich neer gelegd en vergeten en vinden het prima zoals ik uit hun reacties en opstelling constateer en gaan vrolijk verder ,alsof er niks gebeurd is , terwijl ze wel weten hoe close ik was en steeds ben met men ouders
ik ben enigst kind en heb zeer lieve ouders gehad en heb nog iedere dag enorm verdriet en zal pas rust hebben als ik bij ze ben en dit klote leven over is voor me zelf , want zonder hun geen leven voor mij en ben zeer verbitterd , ben 57 maar dat is maar een getal en doet er niks toe voor mij .
ik zal men leven lang verdriet houden en enorm blijven hebben .
gelukkig heb mijn ouders beide naast elkaar thuis staan als urn met vele foto's en kaarsen en sta er mee op en ga er mee naar bed met ook enorm verdriet
en wat betreft men familie die mogen ze ophangen , daar heb ik geen probleem mee of van 5 hoog het raam uit .
mike
Dus van mij horen ze niks meer , zelfs de zussen en broers van mijn moeder en ook vader hebben het boek gesloten en hun overlijden naast zich neer gelegd en vergeten en vinden het prima zoals ik uit hun reacties en opstelling constateer en gaan vrolijk verder ,alsof er niks gebeurd is , terwijl ze wel weten hoe close ik was en steeds ben met men ouders
ik ben enigst kind en heb zeer lieve ouders gehad en heb nog iedere dag enorm verdriet en zal pas rust hebben als ik bij ze ben en dit klote leven over is voor me zelf , want zonder hun geen leven voor mij en ben zeer verbitterd , ben 57 maar dat is maar een getal en doet er niks toe voor mij .
ik zal men leven lang verdriet houden en enorm blijven hebben .
gelukkig heb mijn ouders beide naast elkaar thuis staan als urn met vele foto's en kaarsen en sta er mee op en ga er mee naar bed met ook enorm verdriet
en wat betreft men familie die mogen ze ophangen , daar heb ik geen probleem mee of van 5 hoog het raam uit .
mike
mike
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zie mijn verhaal 220. Ik begrijp je. Dat rouwen alleen, zo moeilijk. Je niet begrepen voelen, het gemis weegt zwaar. En je vrienden zijn er, maar dat is zo oppervlakkig.... helemaal niet zoals je eigen ouders, je toeverlaat. Probeer een hobby uit te voeren. Ik probeer me op te trekken aan het tekenen van mijn mama, het schrijven over mijn ouders, en in mezelf met hen te praten. Ik weet het... het is niet makkelijk. Ik vind ook niet echt een manier om erover te geraken, mss jij ondertussen wel? Veel sterkte.
Line
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben 50 jaar en heb sinds 1989 geen ouders meer.
Ik was 13 toen mijn vader overleed en 16 toen mijn moeder overleed.
Ik had wel 3 zussen maar met 2 zussen hadden ik al vrij snel geen kontakt meer maar met 1 zus wel ; totdat ikzelf dat kontakt ook heb verbroken.
Het is heel moeilijk om zonders ouders te leven maar je MOET!!
Je hebt geen keuze (tenminste zo zie ik het)
En ja ik stoor me ook aan mensen die wel nog ouders hebben en dan denk ik waarom zij wel en ik niet
Zo oneerlijk
Maar ja
Dat is het leven!!
De ene krijgt veel voor zijn kiezen en de ander weinig en waarom??
Daar weet ik iig het antwoord niet op.
Jullie allemaal sterkte met jullie verdriet !!!
Ik was 13 toen mijn vader overleed en 16 toen mijn moeder overleed.
Ik had wel 3 zussen maar met 2 zussen hadden ik al vrij snel geen kontakt meer maar met 1 zus wel ; totdat ikzelf dat kontakt ook heb verbroken.
Het is heel moeilijk om zonders ouders te leven maar je MOET!!
Je hebt geen keuze (tenminste zo zie ik het)
En ja ik stoor me ook aan mensen die wel nog ouders hebben en dan denk ik waarom zij wel en ik niet
Zo oneerlijk
Maar ja
Dat is het leven!!
De ene krijgt veel voor zijn kiezen en de ander weinig en waarom??
Daar weet ik iig het antwoord niet op.
Jullie allemaal sterkte met jullie verdriet !!!
Nicole
> 2 jaar geleden
Reactie:
Onlangs zijn mijn beide ouders overleden. Mijn moeder op 25-2 aan alvleesklierkanker en mijn vader op 07-04 jl. ik voel mij eenzaam en ik voel veel pijn maar huil van binnen en soms met tranen die niet stoppen. Ik mis ze enorm. Ik heb 3 zussen en 1 broertje. Ik lees de verhalen en voel mij versterkt in mijn verdriet. Ben niet gestopt met werken, heb mijn werk snel hervat. Wanneer ik een wat mindere dag heb neem ik wat meer tijd voor mijn wandeling in de pauze. Ik wou dat ik ze nog had en ik ze nog wat kon zeggen. Ik leef met jullie mee en wens iedereen veel sterkte toe. Is het raar dat ik mij werk zo snel heb opgepakt?
Kim
27-04-2022
Reactie:
Mij vader overleed op 17 augustus 2020 en mijn moeder 11 december 2020. Ze waren 87 en 89 jaar. Een mooie leeftijd wordt er gezegd.
Ik ben 57, maar ben en voel me wees. Ze zeggen dat het 2e jaar nog moeilijker is dan het 1e jaar na het overlijden.
Nou geloof me, dat is zo.
Het gevoel van eenzaamheid en heimwee is verschrikkelijk.
Het gaat maar niet weg.
Ook nu voel ik dat ik lichamelijk weer achteruit ga.
Heb me de afgelopen 2 maanden helemaal gefocust op mijn nieuwe baan.
En nu komt het verdriet in volle hevigheid weer terug.
Alsof er een bom ontploft.
Maar ook hier kom ik wel weer uit. Hoop ik.
Ik wens iedereen hier veel sterkte.
Laat je verdriet er zijn.
Al wil je het liever niet.
Tegenhouden of negeren werkt op de lange duur niet.
Ik heb het geprobeerd.
Je lichaam zegt op een bepaald moment, tot hier en niet verder.
Ik ben 57, maar ben en voel me wees. Ze zeggen dat het 2e jaar nog moeilijker is dan het 1e jaar na het overlijden.
Nou geloof me, dat is zo.
Het gevoel van eenzaamheid en heimwee is verschrikkelijk.
Het gaat maar niet weg.
Ook nu voel ik dat ik lichamelijk weer achteruit ga.
Heb me de afgelopen 2 maanden helemaal gefocust op mijn nieuwe baan.
En nu komt het verdriet in volle hevigheid weer terug.
Alsof er een bom ontploft.
Maar ook hier kom ik wel weer uit. Hoop ik.
Ik wens iedereen hier veel sterkte.
Laat je verdriet er zijn.
Al wil je het liever niet.
Tegenhouden of negeren werkt op de lange duur niet.
Ik heb het geprobeerd.
Je lichaam zegt op een bepaald moment, tot hier en niet verder.
Anja
03-07-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Reactie:
De zomer komt weer naderbij.... 24 juli 1986 verloor ik beide ouders terwijl ik ondanks anorexia bleef leven. Was toen 18 jaar en nog helemaal niet in staat om op eigen benen te staan maar moest wel en deed dit dus ook. Gewoon doorgaan om me heen kijkend hoe andere 'jaar' genoten leefden. Dacht dat toen ik trouwde alles verwerkt had en mijn eetprobleem op orde te hebben. Kreeg 2 zonen en natuurlijk miste ik mijn ouders maar zolang ik maar niet achterom keek ging het goed. Had een fijne jeugd gehad en daar teerde ik op qua opvoeding van de jongens. Totdat de jongens de grens van 18 naderden. Het verleden haalde mij in. Miste meer en meer mijn ouders en de eetstoornis kwam weer om de hoek. Zelf moeder zijn maar je eigen moeder missen. Ik wist niet dat het zo'n pijn kon doen.
Ondertussen de nodige therapie/opname gehad voor PTSS/ES.
Weet dat ik door moet, wil het verleden niet laten herhalen en zal doorgaan!
En voor een ieder die iemand heeft verloren, jong of oud, blijf erover praten want dat is na mijn idee de belangrijkste therapie.
Ondertussen de nodige therapie/opname gehad voor PTSS/ES.
Weet dat ik door moet, wil het verleden niet laten herhalen en zal doorgaan!
En voor een ieder die iemand heeft verloren, jong of oud, blijf erover praten want dat is na mijn idee de belangrijkste therapie.
Anja
20-05-2023
Na een ziekteproces is mijn man overleden (Verhaal 18)
Eind vorig jaar is mijn man Peter na een ziekteproces van 4 maanden overleden. Hij was 56 jaar.
Voor zijn overlijden was er een proces en nu na zijn overlijden is er wederom een proces.
Ik dacht dat ik al enigszins had kunnen anticiperen op alleen zijn door het feit dat we wisten wat er ging gebeuren. Wat had ik dat mis!
Ik ben sterk, ik accepteer, ik leer mezelf steeds beter kennen alsook hoe mensen in mijn omgeving hiermee omgaan. Ik weet dat verwerking tijd nodig heeft en ik probeer alle momenten/emoties die mij overvallen aan te gaan, het hoofd te bieden. Ik ben op veel momenten verdrietig en stop dat niet weg. Soms maak ik de keus het wel even weg te stoppen eenvoudig omdat ik er dan geen zin in en/of ruimte voor heb.
Dit lijkt een bewust proces en voor een deel is het dat ook wel. Ik ervaar het echter als emotioneel overleven. Zoveel momenten dat ik verdrietig ben die zich eenvoudig niet lenen om het toe te laten. Op momenten dat ik niet verdrietig ben maar het wel zou kunnen zijn dan zoek ik de emotie soms bewust op in de hoop op verdere verwerking en verbetering.
Dit gebeurt ook wel maar wat is het zwaar!
Het is een proces met vallen en opstaan. Ik denk zelf dat ik in de grote lijnen best goed bezig ben om te verwerken en toch zie ik er tegenop dat dit nog gaat duren omdat het zo zwaar is........
Ik merk wel dat er verbetering is, de zo bekende tijd alsmede mij eigen inzet doen zijn werk wel en toch...., de intensiteit van gemis en verdriet op momenten is werkelijk met geen pen te beschrijven en zo mogelijk nog lastiger onder woorden te brengen, hoe je je best daar ook voor zou doen.
Ik zou kunnen vragen wat kan ik nog verwachten? Een begrijpelijke maar zeker geen handige vraag want dat is voor iedereen anders, daar is dus m.i. ook geen eenduidig antwoord op te geven.
Als er mensen zijn die dit herkennen lees ik graag hun ervaringen hiermee.
Daphne
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 20-05-2023
21Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Daphne,
Ik herken het. Helaas heb ik ook geen antwoord, aangezien ik mijn man Udo nog geen 2 maanden geleden verloren heb. Hij is in de laatste april week van 2017 geheel plotseling aan een hartinfarct gestorven op 63-jarige leeftijd.
Volgens mij kun je niet anticiperen op het verlies van een geliefde. Je weet dat het einde nadert, maar het grote gemis begint toch pas na het overlijden.
Ik heb mijn zus 2 jaar geleden op 55-jarige leeftijd aan kanker verloren en nu dus mijn man geheel plotseling.
Iemand die pijn heeft wil je niet langer zien lijden, maar het gemis is er niet minder om. Het enige verschil is dat je zaken rondom het afscheid nog samen kunt afstemmen en dat geeft je een beetje meer rust. Bij een plotseling overlijden moet je dat naar eigen goeddunken beslissen voor je partner en dat is gewoon moeilijker. Evenals alle belangrijke zaken die plotsklaps geregeld moeten worden, zonder dat je dit samen hebt kunnen overleggen en dan heb ik het nog niet eens over alle praktische zaken in en rondom het huis.
Hoe ga je om met verdriet, ik weet het niet.... wat mij soms een beetje troost, is het lezen van verhalen van lotgenoten, want je voelt je zo enorm alleen. Je omgeving probeert je wel te troosten, maar zij hebben geen idee hoe het voelt. Wat het voor mij extra lastig maakt is dat ik geen directe familie meer heb, sinds de dood van mijn zus, want kinderen hadden we niet.
Tijdens haar ziekbed en na haar overlijden heb ik het heel zwaar gehad, omdat zij niet alleen mijn zus, maar ook mijn beste vriendin was. Toen heeft mijn man me enorm gesteund, ondanks zijn eigen verdriet om haar, anders had ik het echt niet gered. Dat verdriet om haar overviel mij vaak ook onverwacht, door een gebeurtenis, of een liedje, waardoor je dan weer zeer emotioneel wordt. Dat gebeurde mij ook nog na 2 jaar.
Nu ik dringend behoefte heb aan een naaste, na de plotselinge dood van mijn man, is er niemand meer !
Ik heb wel enkele vrienden/buren/collega's die het goed met me menen, maar niemand meer die zo eigen is en zielsverwant, als mijn man of zus en dat doet ondraaglijk veel pijn.
Ik weet dan vaak ook niet waar ik het moet zoeken en voel me eenzaam, vooral in het weekend, want dan is iedereen weer met zijn tweetjes.
Ik ben 2 weken na het overlijden van mijn man wel weer gedeeltelijk gaan werken, maar had in het begin erg veel moeite om me te concentreren. Dat is gelukkig wel een beetje beter geworden, maar nog steeds ben ik erg moe en het blijft maar malen in mijn hoofd. Waarom heeft dit moeten gebeuren en wat is nog de zin van mijn bestaan ? We hadden zo gehoopt, na een aantal moeilijke jaren van ziekte en verlies, plannetjes te kunnen maken voor de toekomst en zijn op handen zijnde pensioen, maar helaas.... de bodem is onder mijn voeten weggezakt toen hij stierf.
Als ik 's morgens op sta voel ik me al misselijk en is het net of er een motortje begint te draaien in mijn hoofd en maag.
Ik ga wel naar een verjaardag of een etentje, maar ook dat blijft moeilijk, want je moet altijd alleen gaan en alleen terug komen en soms overvalt het me dat we er de vorige keer nog met zijn tweetjes waren.
Constant mis ik hem en het doet zo'n pijn als ik andere stellen zo vertrouwd samen zie praten en lachen. De wereld zonder hem is koud en ik voel me niet meer geliefd, geborgen of veilig, want hij was mijn grote steun en toeverlaat, degene die ik onvoorwaardelijk kon vertrouwen, al die jaren.....
Helaas heb ik geen antwoord voor je Daphne, ik vegeteer van dag tot dag. Soms gaat het een beetje beter, maar dan komt er weer een terugslag en kan ik alleen maar in mijn eentje zitten huilen en piekeren.
Bij mij is het nu bijna 2 maanden en ik heb mijn weg nog niet gevonden, ik hoop dat dit nog gaat gebeuren, want zo is zinloos en alleen maar intens verdrietig. Het enige wat een beetje verlicht als je er met iemand ECHT over kunt praten, of als je afleiding hebt.
Lieve Daphne ik hoop dat we spoedig een manier vinden om met het verlies om te gaan en een nieuwe zinvolle invulling weten te geven aan ons leven.
Dat hoop ik voor ons en alle lotgenoten hier.
Stella
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken me zo in jouw verhaal. Mijn partner is na een ziekteproces van 10 maanden overleden, waarbij we op dag 1 al wisten dat zijn dood onvermijdelijk was.
Je probeert dan inderdaad te anticiperen op hoe het zal zijn zonder hem, maar achteraf weet je pas dat dat onmogelijk is.
Het gemis van degene die je compleet maakt, waar je volledig jezelf kunt zijn, het missen van die warmte , liefde en geborgenheid, maar ook het zelf niet meer kunnen geven van al die dingen. Dat maakt het leven soms niet te beschrijven pijnlijk, eenzaam en verdrietig. Ik heb nooit geweten tot dit moment dat hartezeer ook een fysieke pijn kan zijn. Het is emotioneel overleven.
Maar die emoties toelaten is tegelijk een teken van de liefde die er is en de weg naar leren leven zonder en het accepteren. Waarbij dat accepteren nu nog ver weg lijkt. Soms is het fijn om daarover te praten, soms zijn er geen woorden die uitleggen hoe het voelt.
Het overlijden van mijn partner is nu 8 maanden geleden. Mijn pijn is niet minder geworden, eerder groter. Alle eerste dingen die je alleen doet, alle dingen die je niet meer tegen hem kunt zeggen, de humor die je met elkaar deelt, de prietpraat van elke dag, de blikken die woorden hebben vervangen, het pijnlijke bewust zijn van wat verdwenen is. En tegelijk zijn dat de mooie momenten die me herinneren en altijd van mij zijn. De herinneringen die me ook staande houden in de dag, Ik ben in de loop der jaren een stukje van hem geworden, een deel van wie hij was ben ik.
Niemand weet wat te verwachtten, want rouwen is heel persoonlijk. Rouwen gaat met vallen en opstaan, nu nog voelt het soms meer vallen, maar ik weet ik dat ik ook weer zal staan. Rouw is een natuurlijk proces, ik kan alleen door het te 'omarmen' , het te ondergaan het een plek geven in mijn leven.
Maar ook is het belangrijk dingen te doen die afleiding brengen en waar ik plezier in vind.. Niet voor dat donkere gat van verdriet blijven staan, maar invulling en kleur aan het leven geven.
Ik weet niet hoe het morgen gaat. Wat ik wel weet is dat ik (goed) op weg ben. En als ik je tekst lees geldt dat ook voor jou. .... en we moeten maar even afwachten wanneer we aan komen.
Janet
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste dapnhe, ik heb 4 maanden geleden soort gelijk mee gemaakt mijn man wist 4 maanden dat er iets mis met zijn hart was we zaten nog in onderzoek eind februari kreeg hij een hartstilstand.
We hebben geen afscheid kunnen nemen hij is niet meer bijgekomen..eerste tijd leef je in een roes en ik ervaar precies het zelfde als jou ook inderdaad soms gewoon geen zin om verdrietig te zijn, heel raar en ik weet niet of ik het goed doe opzich gaat het gewoon toch wel goed wat ik zelf dan niet normaal vind ik ben heel erg bang voor wat er komen gaat ik kan het gewoon nog niet geloven onwerkelijk!
Ik heb twee kinderen nog thuis wonen 23 en 27 dat scheelt wel heel veel toch nog de drukte daarvan, ik ben met mijn zoon (die zijn vader heeft geraenimeerd) een weekje naar spanje geweest.
we zijn net terug en het is een mooie week geworden met elke dag wel een traan want ik vond het ook zo moeilijk dat mijn man er niet bij was maar het is heel fijn geweest ook voor mijn zoon die het ook zo moeilijk er mee heeft ook de gebeurtenis je vader zien doodgaan aan tafel is natuurlijk een verschrikkelijke ervaring ik kan hem daar niet mee helpen...
ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt..heel veel sterkte toegewenst
josje
> 2 jaar geleden
Reactie:
Daphne, ik herken veel van wat je schrijft, Ook mijn man is op 60 jarige leeftijd gestorven na een kort ziekbed ,Het is nu twee en een half jaar geleden.En het is nog steeds zwaar. Sterkte voor Jou.
anomien
> 2 jaar geleden
Reactie:
Daphene, ik lees je verhaal dat precies mijn verhaal is. Mijn grote liefde is nu 3 weken geleden overleden na een ziekteproces van 3 manden. Ik herken precies wat je verteld
Ben net in het begin van deze moeilijk en naar mijn gevoel onmogelijke proces. Ben bang dat ik er niet aan kan.
Zou graag verder met je willen praten.
Groet, Arminda
Atminda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Daphne, mijn lief is na 9 jaar kanker (en ruim 20 jaar samen zijn) eind november overleden op zijn 53e.
Ik kreeg na een paar maanden contact met een weduwnaar en werd verliefd. Dat leidde even heel erg fijn af van de pijn maar nu is dat over en voel ik dubbel zo hard de pijn en het gemis. het voelt heel leeg en ik heb ontzettend wisselende stemmingen.
ik voel me af en toe of ik gek word. mijn vrienden zijn het volgens mij wel zat nu, mijn wisselende buien en meningen. daarom hoop ik hier wat begrip te vinden omdat jullie hetzelfde meemaken.
wat ik doe om alles te "verwerken"; heel hard huilen, mezelf dwingen om elke dag een stuk te gaan wandelen, kunst maken (tekenen, schilderen), ook bewust onder de mensen zijn. plannen maken.
ik vind het nu nog verdrietiger dan in het begin. toen ging ik een hele tijd op de adrenaline van het regelen van de uitvaart etc.
ik mis mijn mijn man ontzettend, we waren altijd samen, we hebben geen kinderen en het is ontzettend stil in huis.
Zibby
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste Daphne
Mij man is nog maar 4 weken geleden overleden op 78 jarige leeftijd. Hij lag in het ziekenhuis met longproblemen (dacht men) Daar heeft hij toen een lichte herseninfarct gehad. 5 dagen later kreeg hij een tweede en nu veel erger.
Het bleek dat hij een ontsteking aan zijn hartklep had en die veroorzaakte bloedstolsels. Hij was toen erg ziek en ging snel achteruit. Hij heeft zelf aangegeven dat hij niet langer meer wilde. Toen zijn alle onderzoeken gestopt en is hij naar huis gekomen waar hij na 3 dagen is overleden. Tussen zijn tweede herseninfarct en zijn overleiden zat 2,5 week.
Gelukkig hadden wij alles rondom de begrafenis al doorgesproken en opgeschreven zodat we het draaiboek er maar bij hoefden te pakken om alles te regelen. Ik heb maar 2,5 week gehad om aan het idee te wennen dat ik alleen verder moet. Dat gaat met vallen en opstaan. Ik probeer alles weer gewoon door te laten gaan.
Jammer dat ik op mijn leeftijd 75 geen werk meer heb, dat zou invulling aan de dag hebben gegeven. Ik ben wel direct het hele huis op gaan ruimen en ik weet niet waarom. Ik denk dat ik een nieuw nest moet maken, van zijn kleren ga ik een quilt maken.
Ik ben een dag met mijn zusje gaan wandelen daar heb ik wel van kunnen genieten. Ik hoop op meer van deze dagen.
Als ik erg verdrietig ben of ik voel me eenzaam dan dwing ik mezelf om er op uit te gaan al is het maar voor een boodschapje. Ik wil vooral aan de goede tijd denken die we samen hebben gehad en minder blijven hangen in negatieve gevoelens of me zielig vinden. Of me dat zal lukken moet ik nog afwachten. Ik denk Daphne dat je goed bezig bent.
Ik denk ook dat het goed is dat je soms je verdriet toelaat maar soms ook weg stopt. Dat doe ik ook. Je wilt ook nog een beetje leuk zijn voor je omgeving.
Ik mis vooral de gewone dingen, het blijft stil in huis.
Gr Gina
Gina
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het lijkt wel of het rouwen samengaat met degene die dood gegaan is..
Als ik verdriet ervaar lijkt dit verdriet groter dan mezelf. Soms wordt ik in gedachten getrokken van een moment uit het leven samen en dan voelt het verdriet dat ik ervaar van mijn overleden partner en een eenzaamheid die ik niet kan plaatsen.of boosheid. En dat na 15 jaar. Het lijkt net of ik niet verder mag
Als ik verdriet ervaar lijkt dit verdriet groter dan mezelf. Soms wordt ik in gedachten getrokken van een moment uit het leven samen en dan voelt het verdriet dat ik ervaar van mijn overleden partner en een eenzaamheid die ik niet kan plaatsen.of boosheid. En dat na 15 jaar. Het lijkt net of ik niet verder mag
MarieLouise
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man was ook maar 56 jaar geworden hartinfart en weg was tie vreselijk op 5mei 2020 zo vers zo oneerlijk
Femmy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Daphne,
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
Peter R.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hey Daphne.... Pffff ik herken dit allemaal......Mijn man peter is bijna 2 maand overleden......Na een een jaar en half ziekte,..
En ook al wisten we van in het begin dat hij niet zou genezen en je weet dan waar je voor staat, dan toch komt het nog hard aan.....Iedereen zegt dat ik een heel sterke vrouw ben, maar ik kan ook breken hoor...een geluk heb ik, onze zoon woont nog thuis dus ik ben niet echt alleen.......En door gans het Corona gedoe komt onze dochter hier bij ons thuiswerken zodat het hier nog altijd wat druk is......Kunt ge nu geloven dat ik soms blij ben dat ik even “alleen”thuis ben?Ik ga nog alle dagen naar mijn man op het kerkhof en dat geeft me een bepaalde rust,hoe raar dat ook mag klinken.m....Maar van een ding ben ik zeker, we komen hier allemaal wel door de ene dag zal het beter gaan dan de andere en vergeten dat gebeurt nooit,hij blijft voor altijd in mijn❤️.......Nog veel kracht gewenst.
Groetjes, sabine
En ook al wisten we van in het begin dat hij niet zou genezen en je weet dan waar je voor staat, dan toch komt het nog hard aan.....Iedereen zegt dat ik een heel sterke vrouw ben, maar ik kan ook breken hoor...een geluk heb ik, onze zoon woont nog thuis dus ik ben niet echt alleen.......En door gans het Corona gedoe komt onze dochter hier bij ons thuiswerken zodat het hier nog altijd wat druk is......Kunt ge nu geloven dat ik soms blij ben dat ik even “alleen”thuis ben?Ik ga nog alle dagen naar mijn man op het kerkhof en dat geeft me een bepaalde rust,hoe raar dat ook mag klinken.m....Maar van een ding ben ik zeker, we komen hier allemaal wel door de ene dag zal het beter gaan dan de andere en vergeten dat gebeurt nooit,hij blijft voor altijd in mijn❤️.......Nog veel kracht gewenst.
Groetjes, sabine
Sabine v g
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn lieve vrouw ( mijn alles ) is helaas op 50 jarige leeftijd overleden aan alvleesklier kanker
4 maanden hebben we geknokt en nog mooie dingen gedaan 🥰
Nu kijk ik terug op de mooie tijd ( 35 jaar ) maar blijft vreselijk moeilijk en gemis wordt steeds erger
Herken in alle reacties de pijn en moeilijke dingen
En door knokken maar weer hoor ik me zelf zeggen
Maar wat vreselijk moeilijk is dit 💪😘
Sterkte allemaal
4 maanden hebben we geknokt en nog mooie dingen gedaan 🥰
Nu kijk ik terug op de mooie tijd ( 35 jaar ) maar blijft vreselijk moeilijk en gemis wordt steeds erger
Herken in alle reacties de pijn en moeilijke dingen
En door knokken maar weer hoor ik me zelf zeggen
Maar wat vreselijk moeilijk is dit 💪😘
Sterkte allemaal
Herman
> 2 jaar geleden
Reactie:
dit is zo herkenbaar, mijn man is 8 weken geleden overleden aan kanker, dan denk je dat je redelijk voorbereid bent maar niks is minder waar. ik ben sterk en zelfstandig maar het gemis en de pijn veranderen mij soms in een hoopje ellende, en dan krabbel ik weer op en hoop ik dat ik het weer een paar dagen aankan. maar het is zwaar, superzwaar en je moet het alleen verwerken , ik praat met familie en vrienden gelukkig, dat haalt somms de scherpe kantjes eraf
carla
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dag lotgenoten, ik ben Marcel, 59 jaar en heb in de nacht van 26 augustus mijn vrouw Irma verloren aan uitgezaaide darmkanker. Irma en ik waren bijna 35 jaar bij elkaar en we deden echt alles samen. Onze relatie was (is) enorm met elkaar vervlochten. Daar hadden we het regelmatig over: als er met een van ons wat gebeurd zal de klap keihard zijn. En het onvermijdelijke gebeurde. Na anderhalf jaar strijd tegen darmkanker, waarbij in eerste instantie een tumor van 5 kilo werd verwijderd, kregen we eind maart jongstleden het onheilsbericht: de kanker is er weer, uitgezaaid in bekken, buikvlies en lever. Vanaf dat moment heeft de kanker meedogenloos toegeslagen. Irma werd letterlijk doodziek. Heeft drie weken in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis gelegen. Chemo's werkten niet en uiteindelijk moest ze constant een maaghevel hebben om de maagsappen af te voeren. Ze kon geen enkele voeding meer binnenhouden. De coordinatie tussen maag en darmen was totaal verstoord. Wat restte was sondevoeding via de bloedbaan. Ondertussen namen de pijnen in het buikvlies enorm toe. Morfine volgde. En uiteindelijke sedatie. Na een strijd van zeven uur is Irma op 26 augustus om 3;45 uur overleden. Ik heb het beste dat mij is overkomen zien sterven. Mijn hele leven licht in duigen. Ik heb het ziekteproces en het overlijden van Irma ervaren als een enorm trauma. Ik heb inmiddels professionele hulp gezocht, want dit trauma van lijden en verlies valt niet alleen te verwerken. Ik fiets nu veel en schrijf mijn ervaringen op in een schrift.
Marcel B
> 2 jaar geleden
Reactie:
13 weken geleden heb ik mijn man verloren na een verschrikkelijke ziekte van longkanker. Nu dacht ik van kop op Esther het is het beste voor hem hij hoeft niet meer te leiden wat ook zo is .MAAR WAT MIS IK HEM zit nu in een put dat het eigenlijk voor mij ook niet meer hoeft.
Esther
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik vrouw (55) herken dit volledig. Dit jaar is mijn man (59)na een ziekteproces van 5 maanden overleden na een zelf gekozen levenseinde, In 4 maanden Intensief naar toegeleefd, door alle aspecten van het leven te blijven vieren zover mogelijk. Ik dacht dat ik al veel van de rouwarbeid had verricht, echter nu 3 maanden na het overlijden komt het binnen, stukje bij beetje. Het is zo zwaar en slopend. Ik vraag me soms af of mijn leven ooit nog goed komt ondanks veel vrienden, alle begrip vanuit het werk, geen geldproblemen etc.
We waren 32 jaar samen
Kristine
We waren 32 jaar samen
Kristine
Kristine Buitenman
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Daphne,
Herkenbaar verhaal en veel dappere lieve mensen hier zeg,
Ik ben in januari mijn lief verloren, acuut hartfalen geen afscheid kunnen nemen bij leven.
Het leven is als een roes dagen trekken voorbij en ik doe een beetje de dingen die moeten. Mijn liefste was pas 49 jaar. Elke dag kijk ik naar zijn foto's, zijn spullen en kan het eigenlijk nog steeds niet echt geloven. Elke dag een of meerdere huilmomenten maar ook momenten van diep geluk om wat we allemaal hadden. Ik ga veel naar buiten en veel bewegen dat helpt me wel. Ook trek ik zoveel als mogelijk op met onze gezamelijke vrienden, gewoon om het nog veel over hem te kunnen hebben. Het is raar om te beseffen dat wat wij hadden nu voor altijd herinneringen zullen zijn. Alle toekomst zal zonder hem zijn. Ik ben nog jong, er is genoeg om voor te leven. Toch weet ik dat het nooit meer zo zal worden als het was. Een groot stuk van mij is mee gegaan de kist in. Je kan niet begrijpen waarom dit je overkomt. We hadden al zoveel overwonnen, zoveel zin in de toekomst. De pijn die in je zit is zo diep, zo hartverscheurend. Ik probeer hem vaak te ontlopen en net zo vaak probeer ik hem op te zoeken. Als ik hem opzoek geeft het daarna even verlichting. Ik bekijk onze kinderen en praat met ze. Zij zijn heel verdrietig ik merk dat het hen toch heel anders aangrijpt. Wel fijn dat ik met hun herinneringen kan ophalen. Ik merk alleen dat als ik breek ze het lastig vinden er mee om te gaan. Ik wil ze er niet teveel mee belasten met mijn verdriet. Zij hebben zoveel toekomst in vergelijking met mij. Ik zou willen lieve Daphne dat ik tips of bemoedigende woorden voor je had. De dingen die ik hoor van andere weduwes is dat het nooit meer weggaat die diepe pijn, dat weggeslagen gat in je hart. Ik vind het niet echt bemoedigend. Aan de andere kant betekent het dat ik geen twijfels meer hoef te hebben of mijn liefde voor hem echt was. Vergeten zal en wil ik hem ook nooit. Het gekke is ook dat ik altijd heel bang was om dood te gaan. Nu is dat weg. Als het zou gebeuren heb ik er vrede mee. Weet nu dat er iemand is daarboven die me met open armen gaat ontvangen. De tijd die ik hier nog heb ga ik proberen om als een goed mens af te ronden en toch zoveel als mogelijk eruit te halen. Waar mogelijk genieten en de lichtpuntjes zien te vinden. Ik hou me voor bij alle moois dat op me af komt zijn lieve glimlach en wijze ogen erbij te zien en te denken dat hij het is die het op me af stuurt. Hij had vast niet gewild dat ik mijn laatste jaren zou vergooien met alleen maar treuren en gevoelens van spijt om wat ik niet heb. Zelf kon hij van kleine dingen genieten en dat ga ik ook maar doen. Heel veel sterkte bij jouw verwerkingsproces Daphne xxx
Herkenbaar verhaal en veel dappere lieve mensen hier zeg,
Ik ben in januari mijn lief verloren, acuut hartfalen geen afscheid kunnen nemen bij leven.
Het leven is als een roes dagen trekken voorbij en ik doe een beetje de dingen die moeten. Mijn liefste was pas 49 jaar. Elke dag kijk ik naar zijn foto's, zijn spullen en kan het eigenlijk nog steeds niet echt geloven. Elke dag een of meerdere huilmomenten maar ook momenten van diep geluk om wat we allemaal hadden. Ik ga veel naar buiten en veel bewegen dat helpt me wel. Ook trek ik zoveel als mogelijk op met onze gezamelijke vrienden, gewoon om het nog veel over hem te kunnen hebben. Het is raar om te beseffen dat wat wij hadden nu voor altijd herinneringen zullen zijn. Alle toekomst zal zonder hem zijn. Ik ben nog jong, er is genoeg om voor te leven. Toch weet ik dat het nooit meer zo zal worden als het was. Een groot stuk van mij is mee gegaan de kist in. Je kan niet begrijpen waarom dit je overkomt. We hadden al zoveel overwonnen, zoveel zin in de toekomst. De pijn die in je zit is zo diep, zo hartverscheurend. Ik probeer hem vaak te ontlopen en net zo vaak probeer ik hem op te zoeken. Als ik hem opzoek geeft het daarna even verlichting. Ik bekijk onze kinderen en praat met ze. Zij zijn heel verdrietig ik merk dat het hen toch heel anders aangrijpt. Wel fijn dat ik met hun herinneringen kan ophalen. Ik merk alleen dat als ik breek ze het lastig vinden er mee om te gaan. Ik wil ze er niet teveel mee belasten met mijn verdriet. Zij hebben zoveel toekomst in vergelijking met mij. Ik zou willen lieve Daphne dat ik tips of bemoedigende woorden voor je had. De dingen die ik hoor van andere weduwes is dat het nooit meer weggaat die diepe pijn, dat weggeslagen gat in je hart. Ik vind het niet echt bemoedigend. Aan de andere kant betekent het dat ik geen twijfels meer hoef te hebben of mijn liefde voor hem echt was. Vergeten zal en wil ik hem ook nooit. Het gekke is ook dat ik altijd heel bang was om dood te gaan. Nu is dat weg. Als het zou gebeuren heb ik er vrede mee. Weet nu dat er iemand is daarboven die me met open armen gaat ontvangen. De tijd die ik hier nog heb ga ik proberen om als een goed mens af te ronden en toch zoveel als mogelijk eruit te halen. Waar mogelijk genieten en de lichtpuntjes zien te vinden. Ik hou me voor bij alle moois dat op me af komt zijn lieve glimlach en wijze ogen erbij te zien en te denken dat hij het is die het op me af stuurt. Hij had vast niet gewild dat ik mijn laatste jaren zou vergooien met alleen maar treuren en gevoelens van spijt om wat ik niet heb. Zelf kon hij van kleine dingen genieten en dat ga ik ook maar doen. Heel veel sterkte bij jouw verwerkingsproces Daphne xxx
Heidie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Daphne.
Ik las net je verhaal over het verlies van je man.
Ik ben zelf 5 weken geleden mijn man verloren. Hij was ook ziek.
Je ziet het aan komen en toch als het moment daar is,is het zo onwerkelijk. Nou meer zijn arm om je heen nooit meer zijn stem. Dat het vooraltijd is kan ik niet vatten.
Heb kinderen een kleinkinderen maar je maatje moeten missen is niet te verteren. Ik snap en voel het verdriet en gemis van je heel goed je moet het eerst zelf meemaken wil je het kunnen voelen. Veel sterkte
Ik las net je verhaal over het verlies van je man.
Ik ben zelf 5 weken geleden mijn man verloren. Hij was ook ziek.
Je ziet het aan komen en toch als het moment daar is,is het zo onwerkelijk. Nou meer zijn arm om je heen nooit meer zijn stem. Dat het vooraltijd is kan ik niet vatten.
Heb kinderen een kleinkinderen maar je maatje moeten missen is niet te verteren. Ik snap en voel het verdriet en gemis van je heel goed je moet het eerst zelf meemaken wil je het kunnen voelen. Veel sterkte
Marianne
22-05-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka van Hartskamp en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka van Hartskamp en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Reactie:
Beste lotgenoot
Ook ik ben mijn man verloren na 9 maanden (maagkanker)
Het was vreselijk het ziek zijn niet willen geloven dat hij het niet zou halen. Het strafste in die 9 maanden groei je nog extra naar elkaar wat nog erger maakt om hem te verliezen. Ikzelf had niet door dat je door het vechten om hem maar bij jou te kunnen houden de rouw nog sterker maakt. Zolang hij er was ging alles nog vanzelf daarna viel ik in een put. Intussen heb ik dagen dat het gaat maar andere dagen na elkaar lukt het echt niet. Zelf heb ik steun gezocht bij een psycholoog wat enorm helpt. Van haar heb ik het boekje gekregen Vingerafdruk van verdriet (Manu Keirse) dit helpt om alle gevoelens om rouw een plaats te geven.
Ik hoop voor jouw dat dit eventueel je ook kan helpen.
Veel sterkte want het is echt heel zwaar je man te moeten afgeven.
Veel liefs
Ook ik ben mijn man verloren na 9 maanden (maagkanker)
Het was vreselijk het ziek zijn niet willen geloven dat hij het niet zou halen. Het strafste in die 9 maanden groei je nog extra naar elkaar wat nog erger maakt om hem te verliezen. Ikzelf had niet door dat je door het vechten om hem maar bij jou te kunnen houden de rouw nog sterker maakt. Zolang hij er was ging alles nog vanzelf daarna viel ik in een put. Intussen heb ik dagen dat het gaat maar andere dagen na elkaar lukt het echt niet. Zelf heb ik steun gezocht bij een psycholoog wat enorm helpt. Van haar heb ik het boekje gekregen Vingerafdruk van verdriet (Manu Keirse) dit helpt om alle gevoelens om rouw een plaats te geven.
Ik hoop voor jouw dat dit eventueel je ook kan helpen.
Veel sterkte want het is echt heel zwaar je man te moeten afgeven.
Veel liefs
Christine
20-01-2023
Reactie:
Wat zeg je alles mooi en duidelijk
Ben nu 7 mnd alleen
Herken zoooo je woorden
T is verschrikkelijk zwaar
Hoe gaat het nu met jou
Groet odile
Ben nu 7 mnd alleen
Herken zoooo je woorden
T is verschrikkelijk zwaar
Hoe gaat het nu met jou
Groet odile
C
20-05-2023
Er lijkt geen einde aan de huilbuien te komen (Verhaal 185)
Ik ben nu ruim 2 maanden verder en het is nog steeds onwerkelijk.
Het begon eigenlijk toen mijn vrouw in juni 2015 een hartstilstand kreeg en er gelukkig uit kwam.
Maar met schade .
En nu is ze dus plotseling overleden.
En nu achteraf gezien aan SCAD dan laat de binnenkant vd slagader los waardoor er een blokkade ontstaat.
En ze is op 21-10-21 overleden .
Ik heb een paar verhalen gelezen en er zijn ontzettend veel overeenkomsten met rouwen van je maatje.
Het ongeloof ,boosheid het intense verdriet en het gemis en er lijkt geen eind aan de huilbuien te komen .
Ben naar de dokter geweest voor medicatie
Ik wist het niet meer en vond en vind het leven niet leuk meer .
Louis
Het begon eigenlijk toen mijn vrouw in juni 2015 een hartstilstand kreeg en er gelukkig uit kwam.
Maar met schade .
En nu is ze dus plotseling overleden.
En nu achteraf gezien aan SCAD dan laat de binnenkant vd slagader los waardoor er een blokkade ontstaat.
En ze is op 21-10-21 overleden .
Ik heb een paar verhalen gelezen en er zijn ontzettend veel overeenkomsten met rouwen van je maatje.
Het ongeloof ,boosheid het intense verdriet en het gemis en er lijkt geen eind aan de huilbuien te komen .
Ben naar de dokter geweest voor medicatie
Ik wist het niet meer en vond en vind het leven niet leuk meer .
Louis
Louis
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 19-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mag ik vragen welke medicatie. Onze dochter van 23 is in februari 2023 overleden. Een ook ik heb veel last van huilbuien.
Aly Feenstra
19-05-2023
33 jaar zo gelukkig samen (Verhaal 363)
33 jaar zo gelukkig samen. Echte maatjes, we waren echt een team. 2 lieve zonen opgevoed en zijn beiden gelukkig getrouwd. Sinds 2017 haf mijn vrouw een chronische longvliesontsteking. Nooit konden artsen de achterliggende oorzaak vinden. Dec 2022 biopt in longvlies gedaan en bleek longvlieskanker te zijn. Je wereld stort in. Schoondochter was 6 maanden zwanger en mn vrouw hoopte ons kleinkind ieder geval 1 keer te kunnen zien. Therapie in AvL sloeg aan maar na 2 mnd tumoren weer gegroeid en uitbehandeld dus. 10 nov 2023 is mn lieve vrouw overleden. Kleinzoon gelukkig nog 8 mnd gekend en van genoten. We hebben in die 33 jaar alle tijd voor elkaar en gezin genomen. Dus toen einde in zicht kwam konden we dankbaar zijn dat we zo een fijne tijd gehad hadden. Wacht niet met genieten tot je pensioen. Morgen kan je liever totaal anders zijn.
Ik mis mijn maatje enorm veel. Helaas maar 57 jaar geworden. Ik voel me echt geamputeerd, huil bijna dagelijks nog om haar. Het gemis en pijn zijn groot. Ik heb lieve kinderen, familie en vrienden, die troosten me en rouwen met me. Maar het allerdiepste pijnlijkste verdriet moet je alleen verwerken. Dat kost veel tijd. Je kunt heus wel genieten nog van dingen maar altijd met een bijsmaak. Ik kan goed met mijn zoon praten over mama, dat voelt vertrouwd. Ik ben blij dat ik zo een lieve vrouw in mijn herinnering was. Maar elke dag beseffen dat ze er niet meer is, maakt het gemis des te groter.
Ik mis mijn maatje enorm veel. Helaas maar 57 jaar geworden. Ik voel me echt geamputeerd, huil bijna dagelijks nog om haar. Het gemis en pijn zijn groot. Ik heb lieve kinderen, familie en vrienden, die troosten me en rouwen met me. Maar het allerdiepste pijnlijkste verdriet moet je alleen verwerken. Dat kost veel tijd. Je kunt heus wel genieten nog van dingen maar altijd met een bijsmaak. Ik kan goed met mijn zoon praten over mama, dat voelt vertrouwd. Ik ben blij dat ik zo een lieve vrouw in mijn herinnering was. Maar elke dag beseffen dat ze er niet meer is, maakt het gemis des te groter.
Ruben
18-05-2023
laatste reactie: 19-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp het helemaal het is van mijn man ruim 3 jaar geleden het is nog vreselijk lichamelijke klachten ben er gewoon ziek van lijkt wel erger te worden ik snap heel goed wat je voelt maar laten we hopen dat we er boven op komen
Willie
19-05-2023
Komt iemand dit bekend voor (Verhaal 365)
Mijn man is 3 en half jaar geleden overleden na een lang ziekbed ik kan maar niet opknappen veel verdriet wat wel minder word maar ik voel me lichamelijk en geestelijk zo vreselijk ellendig dat ik het soms niet meer zie zitten is die iets was er bij hoort ik heb geen zin in maar iets in huis te doen enkel her hoognodige gisteren was het hemelvaarts dag dan zie je iedereen samen fietse en dat deden wij ook al tijd wat doet dat dan pijn
Komt iemand dit bekend voor
Komt iemand dit bekend voor
Willie
19-05-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Mijn lieve man is overleden....Zoveel verdriet! (Verhaal 361)
Mijn lieve man is overleden....Zoveel verdriet!
Bijna 6 weken geleden overleed mijn lieve man. Anderhalf jaar daarvoor kregen we te horen dat hij een tumor had in de dunne darm. Een zeldzame vorm van kanker die alleen te behandelen was wanneer er geen uitzaaiingen zouden zijn.
De arts gaf hem het voordeel van de twijfel omdat mijn man nog zo jong was. Mijn man onderging een zware Whipple-operatie. Het herstel was heftig, maar toch was het voor hem te doen. Na de operatie volgde nog een chemo voor de zekerheid....
De scan daarna was er al een uitzaaiing te zien in de lever. Die hebben ze nog weggehaald en de scan daarna gaven ze aan dat er niets meer aan te doen was. Er zaten zoveel uitzaaiingen...
De arts raadde ons aan om als het nog lukte leuke dingen te doen. We zijn meteen met onze twee zoons van 20 en 23 op vakantie gegaan naar Gran Canaria. Het was fijn dat we dat nog konden doen, maar ik vond het ook erg confronterend. Voor de laatste keer samen op vakantie...
Eenmaal thuis ging het snel bergafwaarts. Hij werd steeds vermoeider, het eten werd minder, een rondje om met de honden lukte niet meer. We raakten hem al een beetje kwijt. Zo heftig om hem zo ziek te zien worden. Mijn man was zo'n lieverd, ik voelde zijn liefde voor mij/ons...En wij hielden/houden ook ongelofelijk veel van hem.
Begin april ging het plotseling mis. Ik haalde even een kopje koffie voor hem vroeg in de ochtend en hoorde een vreemd geluid boven. Ik schrok en ben naar boven gerend. Mijn man snakte naar adem op ons bed. Mijn zoon zag het ook en heeft nog snel 112 gebeld. Toe ze er waren, was hij al gestorven op een voor ons en voor hem mensonwaardige manier. Waarschijnlijk heeft hij een longembolie gehad. In een paar minuten is hij gestorven. We waren er nog niet klaar voor en hadden graag op een andere manier afscheid genomen.
Afgelopen maart ben ik 50 geworden. Ik had zo graag oud met hem willen worden. Ik heb in mijn leven niet altijd geluk gehad en heb het soms zwaar. Hij gaf me de rust die ik zo nodig heb, hij gaf me veiligheid/geborgenheid, een thuis. Ik mis hem zo vreselijk...Het is soms ondraaglijk.
Anoniem
Bijna 6 weken geleden overleed mijn lieve man. Anderhalf jaar daarvoor kregen we te horen dat hij een tumor had in de dunne darm. Een zeldzame vorm van kanker die alleen te behandelen was wanneer er geen uitzaaiingen zouden zijn.
De arts gaf hem het voordeel van de twijfel omdat mijn man nog zo jong was. Mijn man onderging een zware Whipple-operatie. Het herstel was heftig, maar toch was het voor hem te doen. Na de operatie volgde nog een chemo voor de zekerheid....
De scan daarna was er al een uitzaaiing te zien in de lever. Die hebben ze nog weggehaald en de scan daarna gaven ze aan dat er niets meer aan te doen was. Er zaten zoveel uitzaaiingen...
De arts raadde ons aan om als het nog lukte leuke dingen te doen. We zijn meteen met onze twee zoons van 20 en 23 op vakantie gegaan naar Gran Canaria. Het was fijn dat we dat nog konden doen, maar ik vond het ook erg confronterend. Voor de laatste keer samen op vakantie...
Eenmaal thuis ging het snel bergafwaarts. Hij werd steeds vermoeider, het eten werd minder, een rondje om met de honden lukte niet meer. We raakten hem al een beetje kwijt. Zo heftig om hem zo ziek te zien worden. Mijn man was zo'n lieverd, ik voelde zijn liefde voor mij/ons...En wij hielden/houden ook ongelofelijk veel van hem.
Begin april ging het plotseling mis. Ik haalde even een kopje koffie voor hem vroeg in de ochtend en hoorde een vreemd geluid boven. Ik schrok en ben naar boven gerend. Mijn man snakte naar adem op ons bed. Mijn zoon zag het ook en heeft nog snel 112 gebeld. Toe ze er waren, was hij al gestorven op een voor ons en voor hem mensonwaardige manier. Waarschijnlijk heeft hij een longembolie gehad. In een paar minuten is hij gestorven. We waren er nog niet klaar voor en hadden graag op een andere manier afscheid genomen.
Afgelopen maart ben ik 50 geworden. Ik had zo graag oud met hem willen worden. Ik heb in mijn leven niet altijd geluk gehad en heb het soms zwaar. Hij gaf me de rust die ik zo nodig heb, hij gaf me veiligheid/geborgenheid, een thuis. Ik mis hem zo vreselijk...Het is soms ondraaglijk.
Anoniem
Marloes
16-05-2023
laatste reactie: 18-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Zo jong je partner verliezen is niet voor te stellen. Mijn vrouw nu 6 maanden geleden los moeten laten.Het leven om je heen gaat door maar jij zit elke dag met de diepe pijn van het gemis.
Veel sterkte komende tijd Marloes
Veel sterkte komende tijd Marloes
Ruben
18-05-2023
Mijn zoon is voor de trein gesprongen (Verhaal 78)
Mijn Mooie Lieve Zoon van 23 jaar jong, is in 2018 voor de trein gesprongen.
Mis hem vreselijk en wil zeggen dat ik Heel Veel van Hem Hou !!!
Ik geloof dat mijn Lieve Zus die vorig jaar deze aarde heeft verlaten dat zij en de Engelen voor Mijn Lieve Kind zorgen !XXXX
Mis hem vreselijk en wil zeggen dat ik Heel Veel van Hem Hou !!!
Ik geloof dat mijn Lieve Zus die vorig jaar deze aarde heeft verlaten dat zij en de Engelen voor Mijn Lieve Kind zorgen !XXXX
marianne
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 16-05-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Marianne,
Je zoon weet dat je van hem houdt en hij wordt zeker goed verzorgd in de hemel. Vanuit daar let hij ook op jou. Zorg je goedvoor jezelf? Wat zal je veel verdriet hebben. Denk aan je. XX
Je zoon weet dat je van hem houdt en hij wordt zeker goed verzorgd in de hemel. Vanuit daar let hij ook op jou. Zorg je goedvoor jezelf? Wat zal je veel verdriet hebben. Denk aan je. XX
Claudia
07-08-2022
Reactie:
Mijn dochter van 23 is ook overleden. En groot gemis! Ben letterlijk ziek van verdriet. Hoop dat zij een engel is en gelukkig
Tineke
16-05-2023
Soms knaagt een schuldgevoel dat we vaak ruzie hadden (Verhaal 194)
Januari 2012 is mijn moeder onverwachts overleden op 46 jarige leeftijd. En ze zou ook nog eens bijna oma worden voor het eerst (mijn broer en schoonzus kregen een kleine). Toen ik nog thuis woonde botste ik met haar we hadden vaak ruzie. Maar ik heb altijd van haar gehouden. Ik woonde net een jaar op mezelf toen ze overleed. Onze band was in dat jaar wel beter geworden. We konden nog wel eens mopperen maar nu had ik mijn huisje om me terug te trekken. Ik voel me soms zo verdrietig dat ik het maar een jaar "goed heb kunnen maken" voor mijn gevoel dan. Maar hoe kon ik weten dat ze zo jong zou overlijden. Ik had nog zoveel leuke dingen met haar willen ondernemen en haar gelukkig willen zien als oma. Ik heb nog wel een mooi gedicht voor haar geschreven toen ik uit huis was wat beschreef dat ik blij was met zo'n moeder. Ik had haar nooit laten vallen en zij mij niet. Maar soms knaagt schuldgevoel dat we vaak ruzie hadden toen ik nog thuis woonde. Moet ik me schuldig voelen??. Of moet ik blij zijn met dat jaartje dat ik op mezelf woonde en dat ze zo trots was op mij en mij weer als een vriendin ging zien. Graag jullie mening.
Cindy
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 08-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Cindy, ik begrijp je ongemak en schuldgevoel. Als moeder zou ik zeggen, je moeder was vast ook blij en trots dat je al een begin hebt gemaakt met zelfstandig wonen en voor jezelf zorgen. Daarmee heb je haar je moed en onafhankelijkheid en veerkracht laten zien. Dat heeft haar vast vertrouwen gegeven dat jij het gaat redden. En haar geholpen het leven los te laten. Je kan haar nog steeds vertellen waar je dankbaar voor bent. Wat je van haar hebt mogen ontvangen. Dat realiseer je je nu misschien pas, en in latere stappen in je leven. Als kind mag je ontvangen van je ouders. Onvoorwaardelijk, zonder er voor terug te geven. Dus voel je maar niet schuldig. Schuld is destructief. Spijt is oké. Maar denk vooral aan de mooie dingen die er ook waren. In tijden van stress en angst is niemand op zn best. Vergeef jezelf. Je deed wat je kon. Je mag zijn wie je bent. Veel liefs. Een moeder.
Annelies
08-05-2023
Ik wil mijn vader niet teleurstellen maar ook niet over mijn eigen grens gaan (Verhaal 360)
Toch ook maar mijn verhaal.
Wat als de vrouw van je vader gaat overlijden, je er wilt zijn voor je vader maar totaal niet betrokken wilt worden bij het proces er omheen?
Lang verhaal kort, de vrouw van mijn vader liggen mij en mijn zus niet. Dit gaat al heel lang terug toen mijn ouders en zij ( de vrouw en al overleden man) bevriend met elkaar waren. Wij mochten haar niet graag en dat is nooit meer weggegaan.
Nu het einde echt lijkt te komen heb ik totaal geen behoefte om nog heen te gaan.
Ik ging al niet zo vaak heen dus opzich niks raars. Nou wil ik niemand teleurstellen en leef ik eigenlijk altijd naar de verwachting van anderen.
Voor mijn gevoel sta ik ook op de laatste plaats. Haar zoon en zijn vrouw weten bijvoorbeeld altijd alles, en ik krijg dan te horen " o hadden we dat niet verteld"
Je snapt het, erg ingewikkeld.
Ik wil mijn vader niet teleurstellen maar ook niet over mijn eigen grens gaan.
Zucht... wie herkend zich in dit verhaal?
Wat als je bijna opgelucht bent als alles over is.... het klinkt gemeen maar zo is het wel.
Wat als de vrouw van je vader gaat overlijden, je er wilt zijn voor je vader maar totaal niet betrokken wilt worden bij het proces er omheen?
Lang verhaal kort, de vrouw van mijn vader liggen mij en mijn zus niet. Dit gaat al heel lang terug toen mijn ouders en zij ( de vrouw en al overleden man) bevriend met elkaar waren. Wij mochten haar niet graag en dat is nooit meer weggegaan.
Nu het einde echt lijkt te komen heb ik totaal geen behoefte om nog heen te gaan.
Ik ging al niet zo vaak heen dus opzich niks raars. Nou wil ik niemand teleurstellen en leef ik eigenlijk altijd naar de verwachting van anderen.
Voor mijn gevoel sta ik ook op de laatste plaats. Haar zoon en zijn vrouw weten bijvoorbeeld altijd alles, en ik krijg dan te horen " o hadden we dat niet verteld"
Je snapt het, erg ingewikkeld.
Ik wil mijn vader niet teleurstellen maar ook niet over mijn eigen grens gaan.
Zucht... wie herkend zich in dit verhaal?
Wat als je bijna opgelucht bent als alles over is.... het klinkt gemeen maar zo is het wel.
Ebfbm
06-05-2023
Toon reacties Verberg reacties
Vol onverwerkte trauma’s (Verhaal 358)
Mn ex wat voelde als m’n tweede kind overleed plotseling .De schoonmoeder van m’n enigste dochter word oma .Dat word groot gevierd met de mededeling dat m’n dochter zwanger is via ivf.Heb m’n kind zelf gekregen via ivf na twee miskramen maar mijn verjaardag een week later word niet gevierd omdat ik vol onverwerkte trauma’s zit .Maar mag niet depressief zijn want dat is zelf destructie en egoïstisch
Femmie
04-05-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik was negen jaar en ik weet het nog precies (Verhaal 357)
ik was negen jaar en ik weet het nog precies, Ik werd voor dat school uit was opgehaal en mijn tante ging het al het hele jaar niet goed door haar kanker. ze was 19 toen ze het kreeg en 26 toen ze overleed. Ik werd in groep 5 opgehaald eerder dan normaal. En ik wist al dat er iets niet klopte want mijn vader kwam huilend de klas in lopen naar mijn juf. Ik werd een minuut later op gehaal en ik kreeg het neiuws te horen dat men tante was overleden.
Heel mijn dag was verpest ik had een kinkerfeestje van mijn harstvriendin en dat ik dus al niet meer door. Dus we gingen weg van school en iedereen keek me aan echt heel schaament en toen moesten we men zus op halen. ik vergeet deze dag nooit meer.
Heel mijn dag was verpest ik had een kinkerfeestje van mijn harstvriendin en dat ik dus al niet meer door. Dus we gingen weg van school en iedereen keek me aan echt heel schaament en toen moesten we men zus op halen. ik vergeet deze dag nooit meer.
anoniem
02-05-2023
Toon reacties Verberg reacties
Mijn schoonpa is overleden (Verhaal 355)
Ik leerde mijn vriend kennen.
Oo wat was ik gek op deze man.
Mijn schoonpa is overleden.
Mijn vriend doet zo moeilijk dat ik hem begin te haaten
Oo wat was ik gek op deze man.
Mijn schoonpa is overleden.
Mijn vriend doet zo moeilijk dat ik hem begin te haaten
Solmate
22-04-2023
Toon reacties Verberg reacties
Nu 6 jaar verder zit ze nog steeds in mijn hoofd (Verhaal 115)
Ik heb in april 2015 mijn vrouw verloren na een slopende ziekte longfibrose, we waren ruim 34 jaar samen en ruim 30 jaar getroffen. Nu 6 jaar verder zit ze nogsteeds in mijn hoofd ik kan haar niet loslaten, het laatste uur van haar leven is zo zwaar en moeilijk ik heb haar echt zien stikken, ze kon niet meer praten, ik heb tegen haar gezegd dat ze ons moest loslaten dat het beter voor haar was en wij en ik vooral het wel zou redden, maar niks is minder waar, ik kan het moment hoe ik het laatste uur van haar leven heb gezien valt zo zwaar bijna niet te dragen. Ik wist dat het na verloop van tijd stiller zou worden maar nu is zo stil ik kan er met niemand over praten zelfs niet met met onze kinderen. Voel me eenzaam in dit geval. Kan ook geen andere relatie aan ik voel me dan schuldig, maar m'n vrouw zij wel altijd als ik er niet meer ben mag je niet alleen blijven want je bent veel te goed voor deze wereld. Maar ik kan het niet. Eerst dit een plekje geven met de juiste hulp.
Vrd. Groet Bert.
Vrd. Groet Bert.
Bert
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 22-04-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hey, Bert, ik begrijp je volledig, mijn mijn is nu 1 jaar gestorven, Voel mij verloren en eenzaam, was totaal onverwacht in de morgen was alles nog oke even later een stekende pijn en om 15.00 u was hij plots gestorven, een anurisma aan zijn hart, in het ziekenhuis hadden ze dat niet opgemerkt, de wereld staat stil, en ik weet ook niet hoe het verder moet. Mijn verhaal is nr 85
Nicole
> 2 jaar geleden
Reactie:
Snap het maar all te goed, man verloren 1 mei 2018 en nog voel ik me alleen van binnen, rottig gevoel.
Doe van alles om me te vermaken.
Heb veel vrienden kennissen , broers, zussen, buren,
Alleen met alles, geen knuffels, liefde, samen
Ik mis dit nog steeds zo erg dat weleens denk Gaat dit nog een keertje over.??
Doe van alles om me te vermaken.
Heb veel vrienden kennissen , broers, zussen, buren,
Alleen met alles, geen knuffels, liefde, samen
Ik mis dit nog steeds zo erg dat weleens denk Gaat dit nog een keertje over.??
Henriette
06-09-2022
Reactie:
Ik heb mijn man 14 maand geleden verloren zijn laaste woorden waren leef je leven sterf niet met mij die woorden kan ik niet vergeten maar ik kan niet leven zonder hem heb zwarte gedachten mijn leven is voor het moment een echte rollercoaster van pijn en verdriet wij waren 37 jaar samen we deden alles samen nu valt dit allemaal weg jij hebt kinderen die heb ik jammer genoeg niet ik ben bang voor de toekomst
Annie
22-04-2023
Hoort dat bij rauwverwerking? (Verhaal 354)
Mijn zoon is onverwacht overleden nu een aantal jaren geleden,veel verdriet en gemis.Maar ik heb de draad weer snel opgepakt om de dingen te doen die ik altijd deed ondanks het verdriet,en mijn hobby wandelen dat helpt,afleiding beweging en ook het verdriet laten gaan,het gemis blijft.
Maar ik maak me zorgen om een vriendin die ongeveer 8 maanden geleden haar partner verloor aan een kort ziekbed.zij kan niet meer nadenken en vergeet alles,hoort dat bij rauwverweking?
Maar ik maak me zorgen om een vriendin die ongeveer 8 maanden geleden haar partner verloor aan een kort ziekbed.zij kan niet meer nadenken en vergeet alles,hoort dat bij rauwverweking?
Marjan
21-04-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ik ben een jaar en een paar maanden verder (Verhaal 353)
Lieve mensen
Ook mijn man is overleden. Plotseling, in 1 dag is hij verdwenen, een hartstilstand. Ik ben een jaar en een paar maanden verder. Ik mis hem zo, ik hield van hem, we waren 32 jaar samen. Er zijn ook goede dagen geweest zonder hem, maar het is nog erg moeilijk
af en toe. Het lijkt wel of rouw iets is, soms dat je soms vooruit kan kijken en denkt dat het wel weer gaat. En dan gaat het weer niet, dan zit ik niet lekker in mijn vel,
dan weet ik niet meer hoe het moet, om gelukkig te zijn. Maar toch heb ik het meegemaakt , een man om mij heen, daar ben ik zo dankbaar voor, dat ik dat mee heb mogen maken. De voorlaatste avond aaide hij mij over mijn gezicht, die morgen kuste ik hem nog. Ineens weg, alles, mijn leven, mijn leven met hem. Ik heb zo gehuild en nu ik dit schrijf weer. Ik denk dat huilen goed is. Het zou gek zijn als er niets gebeurt, dat het
zomaar door gaat, er is wat gebeurt en het doet mij wat. Lieve …… ik mis je.
Ook mijn man is overleden. Plotseling, in 1 dag is hij verdwenen, een hartstilstand. Ik ben een jaar en een paar maanden verder. Ik mis hem zo, ik hield van hem, we waren 32 jaar samen. Er zijn ook goede dagen geweest zonder hem, maar het is nog erg moeilijk
af en toe. Het lijkt wel of rouw iets is, soms dat je soms vooruit kan kijken en denkt dat het wel weer gaat. En dan gaat het weer niet, dan zit ik niet lekker in mijn vel,
dan weet ik niet meer hoe het moet, om gelukkig te zijn. Maar toch heb ik het meegemaakt , een man om mij heen, daar ben ik zo dankbaar voor, dat ik dat mee heb mogen maken. De voorlaatste avond aaide hij mij over mijn gezicht, die morgen kuste ik hem nog. Ineens weg, alles, mijn leven, mijn leven met hem. Ik heb zo gehuild en nu ik dit schrijf weer. Ik denk dat huilen goed is. Het zou gek zijn als er niets gebeurt, dat het
zomaar door gaat, er is wat gebeurt en het doet mij wat. Lieve …… ik mis je.
Magreta
17-04-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Gestopt met oxezepam (Verhaal 351)
Ik ben nu ruim 3 jaar alleen mijn man heeft een lang ziek bed gehad
Ik heb wel geaccepteerd dat hij er niet meer is ik heb lang oxezepam geslikt nu mee gestopt voor 4 maanden terug nu heb ik zo n naar gevoel in mn hoofd en in mn lichaam het gaat maar niet over en misselijk niet kunnen eten en erge bloeddruk wisseling komt iemand die bekent voor
Gr
Ik heb wel geaccepteerd dat hij er niet meer is ik heb lang oxezepam geslikt nu mee gestopt voor 4 maanden terug nu heb ik zo n naar gevoel in mn hoofd en in mn lichaam het gaat maar niet over en misselijk niet kunnen eten en erge bloeddruk wisseling komt iemand die bekent voor
Gr
Willie
15-04-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ik voel mij heel schuldig (Verhaal 350)
Mijn lieve man waarmede ik 46 jaar getrouwd was had een agressieve Alzheimer, hij veranderde van een zeer zachtaardige man in een man met veel driftbuien en gewelddadigheid, toch wilde hij niet naar een verpleeghuis en ik heb er alles aan gedaan om hem uit een inrichting te houden, doch na het zoveelste gevecht werd hij meegenomen voor een crisisopname, in het verpleeghuis is hij na 2 dagen gevallen, brak een heup en kreeg euthanasie. Ik voel mij heel schuldig dat ik de laatste keer 112 gebeld heb, nu ben ik hem kwijt en ik heb intens veel verdriet, mis hem enorm en huil al dagen lang, ik wil niet meer leven zonder hem de leegte die hij achterlaat is te groot, voor mij heeft het leven geen zin meer, doelloos en zonder betekenis, hij was de zin van mijn leven.
heleen
11-04-2023
laatste reactie: 13-04-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Heleen,
ik ben mijn vrouw (46 jaar) enkele weken geleden verloren. Alle gevoelens die je nu hebt zijn volkomen normaal. Dat zijn gevoelens die ik herken. Woede, schuld, verdriet, vooruit kijken, niet verder willen. Allemaal gevoelens die ik dagelijks heb. Ook ik huil alle dagen maar erover praten helpt. Stapje per stapje moeten we hier jammer genoeg door. Maar probeer vol te houden. Ik ben er zeker van dat is wat je man zou willen.
Heel veel sterkte gewenst.
ik ben mijn vrouw (46 jaar) enkele weken geleden verloren. Alle gevoelens die je nu hebt zijn volkomen normaal. Dat zijn gevoelens die ik herken. Woede, schuld, verdriet, vooruit kijken, niet verder willen. Allemaal gevoelens die ik dagelijks heb. Ook ik huil alle dagen maar erover praten helpt. Stapje per stapje moeten we hier jammer genoeg door. Maar probeer vol te houden. Ik ben er zeker van dat is wat je man zou willen.
Heel veel sterkte gewenst.
Kevin
12-04-2023
Reactie:
Ik begrijp het helemaal mn man is al bijna 3 en half jaar geleden ik vind nog vreselijk s avonds gaat wel maar overdag als ik maar afleiding heb gaat wel maar als je dan weer dag alleen ben vreselijk en naar gevoel op mn borst en buik en soms heel misselijk en erg wisselende bloeddruk woede en schuld en niet verder willen heb ik ook gehad maar dat is gelukkig over ik wens je veel sterkt
Gr
Gr
Winnie
13-04-2023
Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet minstens 2 keer enorm heb gehuild (Verhaal 348)
Op 28 februari zou mijn vrouw een borstverkleining laten uitvoeren omdat ze te veel last had van rugpijn. Nog voor de operatie begon, had ze een allergische reactie op de spierontspanner en kreeg ze een hartstilstand.
Ze geven dan medicatie om die allergische reactie te stoppen maar daar reageerde ze niet op. 2 uur lang hebben ze haar gereanimeerd en haar er uiteindelijk doorgekregen.
Een week lang heeft ze dan op intensieve zorgen gevochten als een leeuw. Fysiek zou het misschien weer goed kunnen komen maar de hersenschade was te groot.
Op 7 maart heb ik dan uiteindelijk afscheid moeten nemen van de liefde van mijn leven. ZIj was nog maar 46 jaar en zelf word ik er dit jaar 40.
Ik blijf nu achter met haar zoon samen in ons appartement. Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet minstens 2 keer enorm heb gehuild.
Iedereen gaat verder met het leven en ik blijf achter met dit verschrikkelijke en diep ongelukkige gevoel.
Wij deden alles samen en hadden daardoor niet heel veel sociale contacten. Nu moet ik het leven weer proberen oppakken maar eerlijk gezegd heb ik daar helemaal geen zin.
Elke avond ben ik blij dat de dag er weer op zit en dat ik weer een dag heb overleefd. Want zo voel ik mij op dit moment. Een overlever. Of "gewoon" leven er ooit weer zal inzitten weet ik niet.
Ze geven dan medicatie om die allergische reactie te stoppen maar daar reageerde ze niet op. 2 uur lang hebben ze haar gereanimeerd en haar er uiteindelijk doorgekregen.
Een week lang heeft ze dan op intensieve zorgen gevochten als een leeuw. Fysiek zou het misschien weer goed kunnen komen maar de hersenschade was te groot.
Op 7 maart heb ik dan uiteindelijk afscheid moeten nemen van de liefde van mijn leven. ZIj was nog maar 46 jaar en zelf word ik er dit jaar 40.
Ik blijf nu achter met haar zoon samen in ons appartement. Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet minstens 2 keer enorm heb gehuild.
Iedereen gaat verder met het leven en ik blijf achter met dit verschrikkelijke en diep ongelukkige gevoel.
Wij deden alles samen en hadden daardoor niet heel veel sociale contacten. Nu moet ik het leven weer proberen oppakken maar eerlijk gezegd heb ik daar helemaal geen zin.
Elke avond ben ik blij dat de dag er weer op zit en dat ik weer een dag heb overleefd. Want zo voel ik mij op dit moment. Een overlever. Of "gewoon" leven er ooit weer zal inzitten weet ik niet.
Kevin
06-04-2023
laatste reactie: 07-04-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Kevin wat een verhaal heel erg triest en dan nog zo jong, dat voelt echt eenzaam mijn man en ik zijn ook dag en nacht samen en straks zal hij hetzelfde voelen dat is verschrikkelijk, inderdaad iedereen zegt haal alles uit het leven maar zo werkt het niet, of ze zeggen ga door met je leven maar de gemis lijkt mij te groot je moet gewoon doen wat jou uitkomt het zal denk ik wel nooit slijten ( denk ik ) maar volg je hart Kevin.
Anselma
Anselma
Anselma
07-04-2023
Te horen gekregen dat ik niet meer behandeld kan worden (Verhaal 349)
Ik heb in 3 weken tijd van bloedafnames beenmergpunties etc te horen gekregen dat ik Aml Acute leukemie heb en dat ik niet meer behandeld kan worden, ik voel me verdrietig, boos, wanhopig, angstig ook angstig voor de dood en ziekbed kan het niet geloven ben pas 57 jaar en heb 2 mooie lieve kleindochters 2 en 4 jaar die ik niet los kan laten ik heb een te sterke band met mijn kleindochters alles komt op mijn af mijn hoofd slingert heen en weer dan angst dan weer boos dan besef dat ik dood ga ik huil heel veel voel me machteloos soms somber dan wil ik me weer herpakken dat lukt maar eventjes dan slaat het weer om tot angst, boosheid en de dood, weet er niet mee om te gaan het is nog te vers dat ik het te horen kreeg en helaas is er geen soortgelijke verhaal te vinden op deze site hoe mensen hiermee omgingen. Ik wilde dit toch met jullie delen in de hoop toch van iemand te horen die dit soortgelijke hebben/heb meegemaakt.
Anselma
Anselma
Anselma
07-04-2023
Toon reacties Verberg reacties
We hadden nog zoveel plannen samen (Verhaal 87)
altijd samen bijna 40 jaar ,nooit ziek altijd lief en vrolijk en spontaan een fantastische vrouw een fantastische moeder. Echt ze op 23 juli jongstleden in de leeftijd van 54 jaar overleden, ik ga kapot van verdriet denk elke dag aan haar, heb paar huil momenten per dag, heb nog gukkig een zoon van 20 die thuis woont. Als hij er niet was geweest denkt ik dat ik niet verder wilde leven, ben nu vader en moeder tegenlijk doe alles in het huishouden alleen. Ik werk nog 40 uur per week waar ik een beetje afleiding van heb, het alleen zijn kan ik goed tegen maar haar missen ...og dat doet zo'n pijn.
We hadden nog zoveel plannen samen, maar helaas is het ons niet gegund. Ben aan het kijken of er geen praatgroep in de buurt van Venlo is, waar ik met lotgenoten kan praten , of hebben jullie andere tips????
We hadden nog zoveel plannen samen, maar helaas is het ons niet gegund. Ben aan het kijken of er geen praatgroep in de buurt van Venlo is, waar ik met lotgenoten kan praten , of hebben jullie andere tips????
John
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 02-04-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo John
Ook ik ben mijn maatje verloren. In oktober 2021. 8 weken na de diagnose van ALS. ik put kracht uit het idee dat hem veel leed is bespaart. Maar ik mis hem enorm. We hadden nog veel plannen. Heb idd ook hulp gezocht. Ik woon in Venlo en kreeg de tip om mij bij het Groenewold aan te melden. Hier zetten ze praatgroep op voor mensen die hun partner zijn verloren. Er moet wel genoeg deelname zijn. En daar wringt de schoen. Ze hebben te weinig deelnemers. Blijkbaar is het toch lastig om face to face erover te praten. Wat mij wel fijn lijkt. Ga eens informeren en hopelijk heb je er wat aan. Het Groenewold bevindt zichbin de Begijnengang in Venlo.
Veel sterkte voor je verwerking. Ik weet wat je voelt
Ook ik ben mijn maatje verloren. In oktober 2021. 8 weken na de diagnose van ALS. ik put kracht uit het idee dat hem veel leed is bespaart. Maar ik mis hem enorm. We hadden nog veel plannen. Heb idd ook hulp gezocht. Ik woon in Venlo en kreeg de tip om mij bij het Groenewold aan te melden. Hier zetten ze praatgroep op voor mensen die hun partner zijn verloren. Er moet wel genoeg deelname zijn. En daar wringt de schoen. Ze hebben te weinig deelnemers. Blijkbaar is het toch lastig om face to face erover te praten. Wat mij wel fijn lijkt. Ga eens informeren en hopelijk heb je er wat aan. Het Groenewold bevindt zichbin de Begijnengang in Venlo.
Veel sterkte voor je verwerking. Ik weet wat je voelt
Sandra
27-05-2022
Reactie:
Mijn man is 1maart overleden e was negenmaanden ziek.
Hij is mn grote liefde geweest.
Ik wist niet dat je zo rauw over het beton kon gaan qua gevoel ,vreselijk dat gemis.
Alsof er een stuk uit je lijf weg is.
Ik heb wel gelijk hulp gevraagd via de huisarts en ben bij iemand terecht gekomen die in rouwverwerking doet.
Hij is mn grote liefde geweest.
Ik wist niet dat je zo rauw over het beton kon gaan qua gevoel ,vreselijk dat gemis.
Alsof er een stuk uit je lijf weg is.
Ik heb wel gelijk hulp gevraagd via de huisarts en ben bij iemand terecht gekomen die in rouwverwerking doet.
Nanne
01-06-2022
Reactie:
Ik zit momenteel in hetzelfde schuitje. Hoe gaat het na 2 jaar met jou?
Fons
02-04-2023
Wil je ook je hart luchten?
Mama was narcissist, desondanks mis ik haar (Verhaal 332)
Hoi iedereen, het is intussen van 2021, 23 Aug. Geleden dat mamake overleden is in mijn armen en terwijl ik hier a.h neerschrijven ben,bollen de tranen weer over mijn wangen. Mama was narcissist, desondanks mis ik haar, met momenten schreeuw ik het uit...'mams waarom ' bitter gevoel van boosheid en intens verdriet,leegte, eenzaamheid en achter gelaten. Geen familie of iemand die zich om mij bekommerd....toch voel ik de kracht van van boven en dat is wat me recht houd, amen. Veel liefs aan eenieder die rouwt en troost zoekt
Wauters ann
04-03-2023
laatste reactie: 01-04-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Soms moet je hulp gewoon vragen. Vertel je familie hoe je je voelt. Er is allicht iemand bij die naar je wil luisteren en je troosten. Of misschien een werkcollega of een rouwconsulente
Anita Van den B
01-04-2023
Iedereen is vreselijk aardig en lief tegen mij ,maar voel me nergens thuis (Verhaal 345)
Mijn partner is 2 weken geleden overleden aan hartfalen. We waren ruin 50 jaar samen .
Afgelopen jaar was hij veel ziek .
Maar dacht dat hij nog lang zou leven .
We hielden erg veel van elkaar en deden alles samen. We hadden het zo gezellig samen.
Nu ben ik radeloos en eenzaam en heb nergens meer zin in . Iedereen is vreselijk aardig en lief tegen mij ,maar voel me nergens thuis.
Wil liever niemand lastig vallen met mijn verdriet , want het doet zo ontzettend pijn .
Heb gevoel dat ik niet meer wil leven .
Hoe moet ik verder gaan ,het is zo moeilijk.
Hoop zo dat het wat beter gaat
Liefs Francine
Afgelopen jaar was hij veel ziek .
Maar dacht dat hij nog lang zou leven .
We hielden erg veel van elkaar en deden alles samen. We hadden het zo gezellig samen.
Nu ben ik radeloos en eenzaam en heb nergens meer zin in . Iedereen is vreselijk aardig en lief tegen mij ,maar voel me nergens thuis.
Wil liever niemand lastig vallen met mijn verdriet , want het doet zo ontzettend pijn .
Heb gevoel dat ik niet meer wil leven .
Hoe moet ik verder gaan ,het is zo moeilijk.
Hoop zo dat het wat beter gaat
Liefs Francine
Francine
26-03-2023
laatste reactie: 30-03-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb mijn partner ook 2 weken geleden verloren en ik weet hoe je je voelt. We deden ook alles samen als we niet bijelkaar waren kwamen er al vragen van waar is je vrouw.
Mijn leven is ook niet meer compleet als ik bij vrienden ben ben ik er eigenlijk ook weer niet.
Ik kan me niet ontspannen laat staan lachen .
Ik denk wel hoe het zou als hij nog leefde dan kon hij echter niet meer genieten .
Dus dat biedt me een beetje troost .
Ik ga binnenkort weer werken zodat ik iets om handen heb .
Alleen het alleen eten , slapen, kletsen, theedrinken etc dat mis ik het meest
Hij was mijn maatje zijn liefde was een gouden moment in mijn leven.
Dat zal ik altijd koesteren.
Mijn leven is ook niet meer compleet als ik bij vrienden ben ben ik er eigenlijk ook weer niet.
Ik kan me niet ontspannen laat staan lachen .
Ik denk wel hoe het zou als hij nog leefde dan kon hij echter niet meer genieten .
Dus dat biedt me een beetje troost .
Ik ga binnenkort weer werken zodat ik iets om handen heb .
Alleen het alleen eten , slapen, kletsen, theedrinken etc dat mis ik het meest
Hij was mijn maatje zijn liefde was een gouden moment in mijn leven.
Dat zal ik altijd koesteren.
Anoniem
30-03-2023
Mijn hart is leeg (Verhaal 346)
Ik ben onlangs weduwe geworden. Mijn man is onverwachts gestorven .
Hij had slokdarmkanker maar de chemo sloeg in het begin goed aan.
Echter na een rustpauze kreeg hij een longontsteking met corona.
Hij weigerde op een gegeven moment om te eten aangezien hij last van zijn buik kreeg daar zat inmiddels vocht in van de tumoren die waren uitgezaaid.
Na meerdere ziekenhuisopnames met bloedtransfusies moest ik hem laten gaan.
Hij is mijn armen gestorven nadat hij in een coma raakte en zijn beademing werd stopgezet.
Hij heeft dapper gestreden maar ik mis hem elke dag
We waren echte maatjes we deden alles samen .
Het huis waar ik nog steeds in woon herinnert mij aan al onze klus momenten.
Ik heb het erg zwaar eet slecht of vergeet het en als ik slaap zie ik hem steeds voor me .
Mijn hart is leeg ik heb zo'n intens verdriet.
Hij had slokdarmkanker maar de chemo sloeg in het begin goed aan.
Echter na een rustpauze kreeg hij een longontsteking met corona.
Hij weigerde op een gegeven moment om te eten aangezien hij last van zijn buik kreeg daar zat inmiddels vocht in van de tumoren die waren uitgezaaid.
Na meerdere ziekenhuisopnames met bloedtransfusies moest ik hem laten gaan.
Hij is mijn armen gestorven nadat hij in een coma raakte en zijn beademing werd stopgezet.
Hij heeft dapper gestreden maar ik mis hem elke dag
We waren echte maatjes we deden alles samen .
Het huis waar ik nog steeds in woon herinnert mij aan al onze klus momenten.
Ik heb het erg zwaar eet slecht of vergeet het en als ik slaap zie ik hem steeds voor me .
Mijn hart is leeg ik heb zo'n intens verdriet.
Anoniem
30-03-2023
Toon reacties Verberg reacties
Mijn zielsverwant verloren aan een hartstilstand (Verhaal 46)
Ik ben intussen 3 maand mijn zielsverwant verloren aan een hartstilstand en elke dag heb ik eindeloos verdriet ik mis hem zo verschrikkelijk soms heb neiging om een einde aan m'n leven te maken :'"( ik doe niets meer in en om het huis het kan me allemaal niets meer schelen ik ben zwaar depri
sadness
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-03-2023
18Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Voor ik mijn Soulmate leerde kennen was ik zo eenzaam, depressief en moedeloos... Maar 'de dag dat ik m'n maatje tegenkwam is en blijft de mooiste dag van mijn leven'... Jammer genoeg ben ik terug in een zéér negatieve spiraal terechtgekomen bij het verlies van mijn enige soulmate... :'"(
Voor mij is dit voor Eeuwig en Altijd de ene... WAAROM ???
sadness
> 2 jaar geleden
Reactie:
Jullie verhaal kon de mijne zijn. Na 6 weken nog maar, ben ik nog steeds erg verdrietig. Vijf jaar lang mochten we soulmates zijn maar toen sloeg het noodlot toe middels een zwaar hartinfarct. Mijn doel in dit leven is niet meer. Sterkte beide
Frizootje
> 2 jaar geleden
Reactie:
Verschrikkelijk...zo voelt het aan! Vier weken geleden is de liefde van mijn leven op 51 jarige leeftijd plots overleden. Zonder aanwijsbare reden is hij op een kwartier tijd dood gegaan. De oorzaak is nog steeds niet duidelijk. Om gek van te worden... Hij was een prachtige, gezonde, sportieve en super gelukkige man. Wij haddzn het zielsverwantschap in elkaar gevonden sedert 2.5 jaar en waren druk bezig met het zetten van de laatste stappen tot een volwaardig leven tezamen. Dit is ons niet gegund geworden. Waarom ...??? Gek van verdriet voel ik me! We waren zo immens gelukkig met elkaar. Het leven lijkt on-hold gezet terwijl anderen bouwen aan geluk. Alles is me teveel en rust vind ik nergens. Mijn hele dag en nacht wordt opgeslorpt door mijn gedachten aan hem. Het lijkt alsof ik geen ruimte wil toelaten om getroost re worden. Ik weet niet hoe het verder moet zonder hem. Ik kan noch wil me dit voorstellen. Ik heb eerder dierbare mensen verloren maar het verlies van mijn soulmate verscheurt me volledig...
Illy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mieke ik begrijp je helemaal, hoe eenzaam moet je wel niet zijn! En dan de winter ingaan. Ik zelf vind de winter ook elk jaar een zware periode. Heel veel sterkte. Wat zul je je man missen. Liefs
Anne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ook wil zelfs euthanasie aan vragen door. Dat ik men moeder mis
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb mijn man ook 9weken geleden verloren ik heb er zelf ook geen zin meer in het liefs ben ik ook dood wat mis ik hem
Wllma
> 2 jaar geleden
Reactie:
hallo beste,
heb hetzelfde meegemaakt nu zal het 5maanden zijn maar zie het leven niet meer zitten zonder mijn schat van mijn leven
groetjes
snoeseke
heb hetzelfde meegemaakt nu zal het 5maanden zijn maar zie het leven niet meer zitten zonder mijn schat van mijn leven
groetjes
snoeseke
snoeseke
> 2 jaar geleden
Reactie:
De verhalen die ik lees zijn verschrikkelijk, mijn man is ruim twee maanden geleden overleden. Maar ondanks het gemis mag de zon nog schijnen en zijn er mensen om je heen. Probeer toch het leven weer langzaam op te pakken. Er is een liefdevolle God die leeft en voor je wil zorgen, iedere dag weer!
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is nu een jaar dood, het lijkt nog of het was vandaag, ben ook nog altijd op van verdriet heb geen honger meer en ook geen zin meer in het leven, wij waren 35 jaar samen en ook plots uit het niets gestorven, ik vrees dat de pijn blijft.
Veel sterkte ook nog .
Veel sterkte ook nog .
Nicole
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb afgelopen 23 april mijn man plotseling die in zijn slaap is overleden heb nog zoveel verdriet en er zijn al heel veel mensen die niet meer komen ben erg een zaam was gaan sporten drie keer in de week maar kan het nu niet meer opbrengen omdat je weer in een leeg huis kom en dat je niets meer kan zeggen hoe het was ook niet als ik thuis kom van mijn werk en ik mis zijn arm om mijn heen ik mis hem nog heel erg het doe ook zo'n pijn
Hennie
26-07-2022
Reactie:
Dit verhaal herken ik zo ontzettend en voor mij is het al 2 jaar geleden. Gaat het dan nooit meer anders worden?
Anoniem
06-08-2022
Reactie:
Mijn man is overleden met 44 jaar op 7-7-2022! 5 weken geleden nu. Plotseling....anorysma! 4 dagen rugpijn en in de avond na 2 x reanimeren overleden. Ik ben kapot! Ik heb nog 3 thuiswonende kinderen. Hij was mijn alles! Mijn soulmate, mijn man,vader van mijn kindjes, mijn steun en toeverlaat....de liefde van mijn leven! Ik wou dat ik met hem mee had kunnen gaan! De pijn is ondraaglijk
Bollie
13-08-2022
Reactie:
Ik voel en herken de pijn helemaal. Mijn partner is op 30 jarige leeftijd ook op 7-7-2022 gestorven, zelf uit het leven gestapt vanwege heftige psychische problemen. Ik heb ook momenten dat ik een einde aan mijn leven wil maken. Ik weet dat ik zonder hem kan als ik dat wil, maar ik wil het niet. De wil is er gewoon echt echt niet. Mis hem zo erg, hij is echt mijn grote liefde en degene met wie ik oud wil worden.. Ik ben zelf pas 31 jaar en nu al zoveel pijn en verdriet om het gemis van mijn maatje, mijn alles..
Michelle
14-08-2022
Reactie:
Ik ben zelf mijn man na 45 jaar samen zijn op 10-07-2022 plotseling verloren .
Ik heb zoveel lieve vrienden en familie die er voor me zijn maar dat is niet hetzelfde.
Op dit moment voel ik me zo rot ,kan niet eten en niet slapen.
Toch probeer ik door te gaan weet soms alleen niet voor wie.
Hoop toch dat ik hier uitkom maar snap al jullie gevoelens zo goed.
Zou heel graag met mensen praten die hetzelfde hebben meegemaakt dus als ieman een tip heeft,heel graag
Ik heb zoveel lieve vrienden en familie die er voor me zijn maar dat is niet hetzelfde.
Op dit moment voel ik me zo rot ,kan niet eten en niet slapen.
Toch probeer ik door te gaan weet soms alleen niet voor wie.
Hoop toch dat ik hier uitkom maar snap al jullie gevoelens zo goed.
Zou heel graag met mensen praten die hetzelfde hebben meegemaakt dus als ieman een tip heeft,heel graag
Anita
27-09-2022
Reactie:
Ik ben zelf mijn man na 45 jaar samen zijn op 10-07-2022 plotseling verloren .
Ik heb zoveel lieve vrienden en familie die er voor me zijn maar dat is niet hetzelfde.
Op dit moment voel ik me zo rot ,kan niet eten en niet slapen.
Toch probeer ik door te gaan weet soms alleen niet voor wie.
Hoop toch dat ik hier uitkom maar snap al jullie gevoelens zo goed.
Zou heel graag met mensen praten die hetzelfde hebben meegemaakt dus als ieman een tip heeft,heel graag
Ik heb zoveel lieve vrienden en familie die er voor me zijn maar dat is niet hetzelfde.
Op dit moment voel ik me zo rot ,kan niet eten en niet slapen.
Toch probeer ik door te gaan weet soms alleen niet voor wie.
Hoop toch dat ik hier uitkom maar snap al jullie gevoelens zo goed.
Zou heel graag met mensen praten die hetzelfde hebben meegemaakt dus als ieman een tip heeft,heel graag
Anita
29-09-2022
Reactie:
Lieve allemaal, ik zocht naar iets van een atwoord. En kwam op deze site. Ik ben de liefde van mijn leven en zielsverwant 40 dagen geleden kwijtgeraakt op 19 november 2022. Ze was 42 en we waren nog maar 2 jaar samen nadat ik haar 18 jaar geleden leerde kennen. Samen zijn met elkaar in dit leven was het lot, dat voel ik in alles. We horen bij elkaar. Mijn wereld staat stil en ik wil niet verder zonder haar. Ik voel me zo alleen, ookal weet ik dat ze bij me is. Lieve mensen om me heen die van me houden steunen me heel fijn. Maar ik wil haar terug en zoek naar antwoorden. Ik heb nergens zin meer in, wil niet meer lachen. Eet bijna niets en kan geen toekomst meer zien waarin ik gelukkig ben zonder haar. Ik moet heel erg huilen bij het lezen van al jullie verhalen. Ik voel de pijn in mijn ziel, waarom mochten we niet verder samen. Ik weet dat ze op me wacht. Maar het duurt nog zo lang. Ik wil naar haar toe, maar ik heb 3 jonge dochters hier, en twee zonen. Dat kan en mag ik niet doen. Daar leef ik nu voor. Ik houd me sterk, maar vanbinnen ben ik de weg kwijt. Bedankt voor jullie woorden en het delen van je pijn en verdriet. Het helpt me om te voelen dat ik niet alleen ben in dit gevoel.
Jochem
28-12-2022
Reactie:
Ik ben ook in korte dat veel lieve mensen verloren ik herken t gevoel.toch moet je door en kleine beetjes doen .naar buiten helpt .en ik heb n bijbelapp groep die bemoedigen ook.hou vol.Jij ervaart dit niet alleen .😘
LS.
03-03-2023
Reactie:
Hallo allemaal. Zo herkenbaar jullie verhalen de gevoelens, de intense pijn. Mijn man, soulmate en maatje is 3 mnd geleden plotseling overleden aan een hartinfarct, hij was net 48 geworden. Dan staat je leven ineens stil, je toekomst van samen alles is weg en dan moet je op een af andere manier verder. En dat is loodzwaar..
Anoniem
27-03-2023
Liefs stap ik nu zelf uit het leven wil weer bij hem zijn (Verhaal 344)
Ik heb 2 weken geleden mijn partner verloren zomaar uit zijn leven gerukt in zijn slaap overleden ik wou oud worden met hem ik heb veel verdriet was heel gelukkig met hem kan niet zonder hem val nu in een diepe put ik heb veel verdriet liefs stap ik nu zelf uit het leven wil weer bij hem zijn
Trees
23-03-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Het leven kan zwaar zijn de room is er van af (Verhaal 343)
7 mei 2021 is mijn man overleden aan de gevolgen van long kanker hij zou beter worden maar het sloeg naar zijn botten hij heeft het heel zwaar gehad heel veel pijn 4 januari 2021 kreeg onze dochter 40 jaar een hele waren anarisma in haar hoofd 3 hele zware operaties gehad 3 weken na dat mijn man was overleden kreeg ze 3 epilepsie aan vallen zij heeft wel hersenbeschadeging op ge lopen maar ik heb haar nog het leven kan zwaar zijn de room is er van af het leven aleen is maar alleen het thuis komen vindt ik het ergste mijn man en ik deden altijd alles samen mis hem ook heel erg
Nel
21-03-2023
laatste reactie: 21-03-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Weet wat je bedoelt de room is eraf wordt nooit meer goed misschien wordt het wel een beetje leefbaar ik hoop het mis mijn dochter pas overleden op 41jarige leeftijd wij deden alles samen !
Ria
21-03-2023
Dochter overleden, ze had 2 meisjes (Verhaal 342)
3maanden geleden mijn dochter van 41 overleden aan borstkanker ze had 2 meisjes van 4 en 6 ze was mijn dochter, vriendin en maatje geen idee hoe verder kom je dit te boven ?
Ria
19-03-2023
Toon reacties Verberg reacties
Mijn lieve man en soulmate overleden (Verhaal 19)
Beste Lotgenoten,
Zoveel verdriet en gemis bij iedereen. Vreselijk en ook ik stik haast in mijn eigen verdriet want mijn lieve man en "soulmate" is eind april 2017 plotseling aan een hartinfarct gestorven op 63-jarige leeftijd.
Binnen een uur was zijn, maar ook mijn leven en mijn toekomst over en voorbij.
We waren 32 jaar samen en plotseling ben je alleen, wanhopig en verloren. Diegene met wie je alles deelde en die je vertrouwde en liefhad is er niet meer.
Buiten alle dingen die je moet regelen - en dat zijn er nogal wat - voel je je misplaatst en niet meer geliefd of geborgen in een wereld zonder je vertrouwde Partner.
Vaak voel ik me letterlijk misselijk van verdriet en heb ik het gevoel gek te worden door het gemis.
We hadden al een aantal moeilijke jaren achter de rug met veel ziektes en het verlies van mijn zus op 55-jarige leeftijd, waar we erg veel verdriet van hebben gehad. Samen kom je er dan toch weer bovenop, maar alleen....... ?
Helaas heb ik niemand meer, ouders jong gestorven, geen kinderen en ook mijn zus en beste vriendin is alweer 2 jaar dood. Dit maakt het extra moeilijk, want voor wie moet ik verder leven ? Het is uitzichtloos en doet zo'n pijn.
Stella
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 16-03-2023
43Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
O zo herkenbaar ben vorig jaar Oktober mijn man verloren en voelt me ook zo alleen en verrdrietig huil elke dag Heb twee kinderen en helpen mij goes.Maar je moet het toch zelf doen heel moeilijk .
Hanny
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik weet precies hoe jij je voelt wij hebben ook geen kinderen. ik heb heus ook wel goede dagen maar er zijn heel veel rotdagen en dan ben ik echt verdrietig. ik word dan ook nergens blij van.
ik ga naar de Sint- jan naar mariakappeletjes ga voor de foto van m'n overleden man staan vraag hem om hulp maar niks helpt zit jij in een praatgroep ik hoor het graag van je ik wens je in ieder geval veel sterkte groetjes
Mieke
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik vind het zo erg om dit te lezen, het is allemaal heel erg als je zin hebt voor een babbel geen probleem hoor.
So
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik voel zo met je mee ,mijn liefste is 27 /8/18 op 2uur tijd overleden aan een fatale hartaanval ,niets meer kunnen zeggen ,alleen dat groot verdriet ,hij is gestorven op de geboortedag van de kleinzoon die verleden jaar om het leven kwam,en nu moet ik alleen verder,soms weet ik niet hoe te overleven ik mis hem zo erg ,hij was mijn geliefde maar ook mijn beste vriend,alles konden wij bespreken en wij altijd samen ,,heeft dit leven nog zin vraag ik mij af.
Baert Myriam
> 2 jaar geleden
Reactie:
mijn man is in is ook pas over lede 2/ 9/2018 iki ben ook alleen wij waren ook heel cloos het is in deze tijt moeilijk contact temaken met mensen
wtheunis
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Stella,
Ik weet zo goed hoe jij je voelt, in sept 2016 overleed mijn moeder na een kort ziekbed, nov 2016 mijn schoonzus (vriendin) en op 13 januari 2017 overleed mijn man op 48 jarige leeftijd aan een hartstilstand. Hij was leider van het elftal van mijn jongste zoon die toen 22 was en ze waren op voetbalkamp in Oostende (Belgie). Rond 7 uur kreeg ik nog een filmpje gestuurd waarop ik mijn man met de jongens zie voetballen in de zaal en rond half 8 ging mijn telefoon met de mededeling dat ze mijn man aan t reanimeren waren. We zijn uiteraard meteen in de auto gesprongen maar we waren Amsterdam nog niet uit of ik kreeg al telefoon dat hij was overleden. Vanaf dat moment ben ik alleen nog maar bezig met overleven en proberen mijn leven een andere draai te geven. De draad oppakken zoals iedereen dat maar roept gaat gewoon niet, hoe pak je draad op van iets wat niet meer is. Ik was 32 jaar met hem samen en mijn gezin was ineens helemaal uit elkaar getrokken. Mijn jongste zoon is vlak daarna compleet ingestort en loopt nu nog steeds onder behandeling bij de psychiater daar krijgt hij EMDR therapie omdat hij aan deze ervaring post traumatisch stress syndroom heeft overgehouden. En sinds 8 maanden ben ik uit Amsterdam verhuisd simpelweg omdat ik daar niet meer kon wonen, het huis de omgeving de mensen we hadden er ons hele leven gewoond en ik kon er niet meer leven zonder ziek te worden. Nu merk ik dat het heel moeilijk is om mijn nieuwe huis een thuis te maken want het gemis blijft en het verdriet lijkt met de dag erger te worden. Ik heb inmiddels contact gezocht met een therapeut in de hoop weer wat meer rust in mezelf te vinden en weer te genieten van de leuke dingen zonder altijd maar die boosheid en het verdriet wat alles overschaduwt. Sterkte en ik hoop voor ons allemaal dat er betere tijden aanbreken en dat we dan de mooie herinneringen weer zonder al teveel pijn terug kunnen halen, het gemis zal blijven.
Ik weet zo goed hoe jij je voelt, in sept 2016 overleed mijn moeder na een kort ziekbed, nov 2016 mijn schoonzus (vriendin) en op 13 januari 2017 overleed mijn man op 48 jarige leeftijd aan een hartstilstand. Hij was leider van het elftal van mijn jongste zoon die toen 22 was en ze waren op voetbalkamp in Oostende (Belgie). Rond 7 uur kreeg ik nog een filmpje gestuurd waarop ik mijn man met de jongens zie voetballen in de zaal en rond half 8 ging mijn telefoon met de mededeling dat ze mijn man aan t reanimeren waren. We zijn uiteraard meteen in de auto gesprongen maar we waren Amsterdam nog niet uit of ik kreeg al telefoon dat hij was overleden. Vanaf dat moment ben ik alleen nog maar bezig met overleven en proberen mijn leven een andere draai te geven. De draad oppakken zoals iedereen dat maar roept gaat gewoon niet, hoe pak je draad op van iets wat niet meer is. Ik was 32 jaar met hem samen en mijn gezin was ineens helemaal uit elkaar getrokken. Mijn jongste zoon is vlak daarna compleet ingestort en loopt nu nog steeds onder behandeling bij de psychiater daar krijgt hij EMDR therapie omdat hij aan deze ervaring post traumatisch stress syndroom heeft overgehouden. En sinds 8 maanden ben ik uit Amsterdam verhuisd simpelweg omdat ik daar niet meer kon wonen, het huis de omgeving de mensen we hadden er ons hele leven gewoond en ik kon er niet meer leven zonder ziek te worden. Nu merk ik dat het heel moeilijk is om mijn nieuwe huis een thuis te maken want het gemis blijft en het verdriet lijkt met de dag erger te worden. Ik heb inmiddels contact gezocht met een therapeut in de hoop weer wat meer rust in mezelf te vinden en weer te genieten van de leuke dingen zonder altijd maar die boosheid en het verdriet wat alles overschaduwt. Sterkte en ik hoop voor ons allemaal dat er betere tijden aanbreken en dat we dan de mooie herinneringen weer zonder al teveel pijn terug kunnen halen, het gemis zal blijven.
Sandy
> 2 jaar geleden
Reactie:
I k heb je verhaal gelezen en hoe is het nu met je?
ik heb zelf ook mn man verloeren na een lang ziekbed en ik ben nu 48.
ik heb zelf ook mn man verloeren na een lang ziekbed en ik ben nu 48.
Elsbeth
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo Stella,
Ik zit in het zelfde schuitje, ben ook mijn partner verloren. Na een relatie van ruim 40+ jaar op 4 januari 2016. Na een moeilijke periode van 2 jaar. In december 2014 had ze een herseninfarct ze viel van de trap, brak haar knie door de val en de volgende morgen haar herseninfarct. Dat zorgde voor een periode van revalidatie. Drie maanden in revalidatiecentrum en daarna proberen op eigen kracht verder te komen wat haar aardig lukte met mijn geduldige ondersteuning. Tot 4 Januari in de avond ze ging naar toilet, en ik hoorde heel zachtjes auw auw, ik ging naar haar kijken en daar lag ze half in de wc, half in de gang. Direct 112 gebeld en mijn kinderen. Ik heb geprobeerd haar te reanimeren maar ik wilde niet te veel schade aanbrengen aan haar omdat ze in een onmogelijk houding lag. De hulpverleners waren heel snel aanwezig binnen 4 minuten en hebben de reanimatie voortgezet. Wij, mijn kinderen waren toe ook aanwezig werden naar buiten in de tuin geloosd en daar hebben we ongeveer 30 minuten gestaan. Toen werden we binnen geroepen en werd ons verteld dat mijn vrouw, hun moeder was overleden aan een longembolie.
Ze was drager van een gen dat kon leiden tot bloedstolling ze slikte anti bloedstollende preparaten maar die hebben haar niet kunnen redden. Ik ben vanaf dit gebeuren alleen. Ik heb wel enorme behoefte aan contact met lotgenoten om het drama te kunnen verwerken. In deze periode met kerst en oud en nieuw is dat ieder jaar weer moeilijker. Misschien kunnen we elkaar wat meer vreugde geven. Laat maar weten of je er iets mee wilt.
Ik zit in het zelfde schuitje, ben ook mijn partner verloren. Na een relatie van ruim 40+ jaar op 4 januari 2016. Na een moeilijke periode van 2 jaar. In december 2014 had ze een herseninfarct ze viel van de trap, brak haar knie door de val en de volgende morgen haar herseninfarct. Dat zorgde voor een periode van revalidatie. Drie maanden in revalidatiecentrum en daarna proberen op eigen kracht verder te komen wat haar aardig lukte met mijn geduldige ondersteuning. Tot 4 Januari in de avond ze ging naar toilet, en ik hoorde heel zachtjes auw auw, ik ging naar haar kijken en daar lag ze half in de wc, half in de gang. Direct 112 gebeld en mijn kinderen. Ik heb geprobeerd haar te reanimeren maar ik wilde niet te veel schade aanbrengen aan haar omdat ze in een onmogelijk houding lag. De hulpverleners waren heel snel aanwezig binnen 4 minuten en hebben de reanimatie voortgezet. Wij, mijn kinderen waren toe ook aanwezig werden naar buiten in de tuin geloosd en daar hebben we ongeveer 30 minuten gestaan. Toen werden we binnen geroepen en werd ons verteld dat mijn vrouw, hun moeder was overleden aan een longembolie.
Ze was drager van een gen dat kon leiden tot bloedstolling ze slikte anti bloedstollende preparaten maar die hebben haar niet kunnen redden. Ik ben vanaf dit gebeuren alleen. Ik heb wel enorme behoefte aan contact met lotgenoten om het drama te kunnen verwerken. In deze periode met kerst en oud en nieuw is dat ieder jaar weer moeilijker. Misschien kunnen we elkaar wat meer vreugde geven. Laat maar weten of je er iets mee wilt.
Theo Tolhuizen
> 2 jaar geleden
Reactie:
Moed houden meis. Hou moed. Ik ben van ongeveer jouw leeftijd, mijn man is een jaar terug overleden, geen kinderen. Goddank wel vriendinnen. Ik zoek en vind troost in kleine dingen. Een warme kop koffie, even zon op mijn gezicht. Ik heb een hond, een huisdier is geweldig om te vertroetelen. Hij is altijd dankbaar als hij mij ziet. Hij moet uit. En daarmee ik ook. Al is het soms met de moed der wanhoop. De tijd is vast onze vriend. Veel sterkte
Heleen
> 2 jaar geleden
Reactie:
Vreselijk,zit ook in deze tijd,het is soms ondraaglijk,sterkte,hoop houden dat we het kunnen accepteren.
Sytske
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heb ik ook krijg de indruk van omgeving,zo van nu ophouden met je verdriet,
Ze weten ook niet wat te zeggen,ze snappen niets van ons gemis,sterkte hoor.valt niet mee,
Ze weten ook niet wat te zeggen,ze snappen niets van ons gemis,sterkte hoor.valt niet mee,
Sytske
> 2 jaar geleden
Reactie:
valt niet mee , maar het leven gaat door , mijn vrouw is ook gestorven was nog maar 58 jaar , ik wens je veel sterkte toe .
hj
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo, hoe gaat het nu met je?
Ik heb een gelijkende situatie meegemaakt. Mijn man en beste vriend( maatje) is 15 september aan de gevolgen van longkanker overleden. We wisten het pas 3 maanden. Na 3 maanden van liefdevolle en zware zorg heeft zijn lichaam het opgegeven. En nu zit ik in een diep, zwart en eenzaam gat.
Ik heb een gelijkende situatie meegemaakt. Mijn man en beste vriend( maatje) is 15 september aan de gevolgen van longkanker overleden. We wisten het pas 3 maanden. Na 3 maanden van liefdevolle en zware zorg heeft zijn lichaam het opgegeven. En nu zit ik in een diep, zwart en eenzaam gat.
Maureen
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hi Stella, ik heb iets gelijkende meegemaakt, en begrijp helemaal wat je voelt.
Voor mij hoeft het leven niet meer. Het is gewoon teveel.
Voor mij hoeft het leven niet meer. Het is gewoon teveel.
Maureen
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat vreselijk om te lezen.
Maar mijn man is 1-12-2020 overleden.
Het is nog zo kort geleden en ik weet ook niet hoe het verder moet.
Ik heb gelukkig hele lieve dochters en schoonzonen en kleinkinderen.
Mijn zussen en zwagers staan om mij heen.
En de kerk en de pastores.
Totaal 350 kaarten gekregen voor de uitvaart.
Mijn man had sinds twee maanden een ziekte die heet Amyloidose en dit zijn eiwitten die in je bloed zitten en die vouwen niet open zoals had moeten zijn.
Bij mijn man gingen ze op zijn hart zitten en dat was een hartstilstand tot gevolg zodat ik
s ochtends een raar geluid hoorde en gelijk ben beginnen met reanimeren.
Het is echt vreselijk stil en mis hem ontzettend.
Maar mijn man is 1-12-2020 overleden.
Het is nog zo kort geleden en ik weet ook niet hoe het verder moet.
Ik heb gelukkig hele lieve dochters en schoonzonen en kleinkinderen.
Mijn zussen en zwagers staan om mij heen.
En de kerk en de pastores.
Totaal 350 kaarten gekregen voor de uitvaart.
Mijn man had sinds twee maanden een ziekte die heet Amyloidose en dit zijn eiwitten die in je bloed zitten en die vouwen niet open zoals had moeten zijn.
Bij mijn man gingen ze op zijn hart zitten en dat was een hartstilstand tot gevolg zodat ik
s ochtends een raar geluid hoorde en gelijk ben beginnen met reanimeren.
Het is echt vreselijk stil en mis hem ontzettend.
Nellie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben ook in december 2020 is mijn partner verloren. Een fataal hartinfarct. Kom je thuis en vond je je maatje dood. Gelukkig met een glimlach, dus hij heeft geen pijn gehad. Maar wat een gemis, niet te doen
Claire
> 2 jaar geleden
Reactie:
Snap je zo goed! Ervaar hetzelfde, het alleen zijn en nergens naar uit te kunnen kijken, vind ik het ergst.als je me wilt antwoorden kan dat hoor!
Margaret
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja mevrouw ik begrijp u , alleen mensen die dit meemaken kunnen dat begrijpen , je kan de medemensen het niet kwalijk nemen die het niet hebben meegemaakt .
Maar op een dag vindt je je kracht terug.
Maar op een dag vindt je je kracht terug.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp jouw verhaal heel goed ..
Mijn man is overleden aan kanker , 22 november 2019.
Ik voel me zo vreselijk alleen. Ik heb dan wel kinderen maar heb t gevoel dat ze mijn verdriet niet begrijpen.
Ik voel me verloren, alleen, in de steek gelaten, weet niet hoe er mee om te gaan.
Ik wens jullie allen veel sterkte toe
Lieve groet
Mijn man is overleden aan kanker , 22 november 2019.
Ik voel me zo vreselijk alleen. Ik heb dan wel kinderen maar heb t gevoel dat ze mijn verdriet niet begrijpen.
Ik voel me verloren, alleen, in de steek gelaten, weet niet hoe er mee om te gaan.
Ik wens jullie allen veel sterkte toe
Lieve groet
Marianne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is vorige week 16 mei 2021 plotseling overleden ..hij was niet ziek ..ik kreeg een app van zijn werk ..Marjolrin wil je mij bellen het gaat om Simon..
Ik belde ...en ze zei is er iemand bij je ..toen voelde ik het en ze zei :Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterfag hebbdn we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar ..ze zijn er ook kapot van weer niet meer hoe te leven elke dag ga ik met mijn je ngens naar onze man en vader ..het is vreselijk ...we gaan kapot van verdriet
Ik belde ...en ze zei is er iemand bij je ..toen voelde ik het en ze zei :Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterfag hebbdn we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar ..ze zijn er ook kapot van weer niet meer hoe te leven elke dag ga ik met mijn je ngens naar onze man en vader ..het is vreselijk ...we gaan kapot van verdriet
Marjolein
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is 7 mei overleden. 72 jaar. Wij zijn 46 jaar getrouwd en hebben al die jaren alles samen gedaan.
Zo,n 15 jaar geleden kreeg hij de diagnose ms. Alles hebben we er aan gedaan dat hij thuis bij mij kon blijven.
Ook zijn wij de afgelopen anderhalf jaar nergens geweest en ook niemand bij ons thuis ontvangen uit angst voor corona, dat zou hij niet overleven. Hij had geen corona maar kreeg een dubbele longontsteking en zijn lichaam was zo verzwakt dat hij dit niet gered heeft. Zoals ik al zei deden wij alles samen, nooit gingen wij ergens alleen naar toe. Wij waren helemaal in elkaar verstrengeld. Nu moet ik alleen verder, zonder kinderen maar wel met lieve familie die mij in alles steunen. Maar het gemis kunnen ze natuurlijk niet opvangen. Voel me zo eenzaam en alleen. Er is iets in mij gestorven. Het is niet zo dat ik de hele dag huil, dat zijn momenten, maar van binnen blijf ik huilen. Ik probeer de draad weer een beetje op te pakken, met horte en stoten, en dat lukt mij aardig. Alleen heb ik nu zo het gevoel, dat dit toch niet kan, zo kort na zijn overlijden, . Heb zo,n dubbel gevoel. Ik hoor toch nog steeds nergens zin in te hebben. Ik mis mijn man verschrikkelijk, het is ruim vijf weken geleden pas, en ik heb al wat dingetjes in huis en werk opgepakt. Dat kan toch niet. Heb moeite met deze gevoelens.
Zo,n 15 jaar geleden kreeg hij de diagnose ms. Alles hebben we er aan gedaan dat hij thuis bij mij kon blijven.
Ook zijn wij de afgelopen anderhalf jaar nergens geweest en ook niemand bij ons thuis ontvangen uit angst voor corona, dat zou hij niet overleven. Hij had geen corona maar kreeg een dubbele longontsteking en zijn lichaam was zo verzwakt dat hij dit niet gered heeft. Zoals ik al zei deden wij alles samen, nooit gingen wij ergens alleen naar toe. Wij waren helemaal in elkaar verstrengeld. Nu moet ik alleen verder, zonder kinderen maar wel met lieve familie die mij in alles steunen. Maar het gemis kunnen ze natuurlijk niet opvangen. Voel me zo eenzaam en alleen. Er is iets in mij gestorven. Het is niet zo dat ik de hele dag huil, dat zijn momenten, maar van binnen blijf ik huilen. Ik probeer de draad weer een beetje op te pakken, met horte en stoten, en dat lukt mij aardig. Alleen heb ik nu zo het gevoel, dat dit toch niet kan, zo kort na zijn overlijden, . Heb zo,n dubbel gevoel. Ik hoor toch nog steeds nergens zin in te hebben. Ik mis mijn man verschrikkelijk, het is ruim vijf weken geleden pas, en ik heb al wat dingetjes in huis en werk opgepakt. Dat kan toch niet. Heb moeite met deze gevoelens.
Coby
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijnman is bijna een jaar overleden, ik mis hem nog elke dag,heb nergens meer goesting in de eerste maanden gingen beter dan nu ik mis de babbel ,hij was wel ziek ,maar we waren samen, ik heb het er heel moeilijk mee, wou dat ik nog voor hem kon zorgen, we waren bijna 48 jaar getrouwd. Ik kom uit België, maar als er eens iemand met mij wil praten heel graag.
Nicole
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijnman is bijna een jaar overleden, ik mis hem nog elke dag,heb nergens meer goesting in de eerste maanden gingen beter dan nu ik mis de babbel ,hij was wel ziek ,maar we waren samen, ik heb het er heel moeilijk mee, wou dat ik nog voor hem kon zorgen, we waren bijna 48 jaar getrouwd. Ik kom uit België, maar als er eens iemand met mij wil praten heel graag.
Nicole
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben 7 wkn geleden mijn man verloren door een hartinfarct, en voel precies wat jij hier schrijft, zo fijn om herkenning te vinden, het word een lange weg zonder hem hij was 66, en we hadden nog zoveel plannen, niet alleen hij is weg, maar mijn hele leven ligt overhoop mijn veiligheid is weg, ik mis hem zo verschrikkelijk.
Nettie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste Stella, ik heb net je verhaal gelezen. Ik vind het moeilijk om mijn hele verhaal te vertellen, maar zit in een vergelijkbare situatie, behalve dat het mijn schuld is dat mijn hele lieve man is overleden, die alles voor mij overhad. Jaren veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, afgelopen jaar te veel gebeurd, ik was compleet overspannen en de weg kwijt en heb alles onbedoeld op hem afgereageerd. Hij is op straat gevonden en ik weet niet wat er gebeurd is. Ook ik heb niemand, geen familie geen kinderen, geen vrienden. Misschien kunnen we iets voor elkaar betekenen?
Mirjam
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hi, jouw verhaal lijkt op die van mijzelf. Ik begrijp je gevoel en weet dat het moeilijk is om echt alleen verder te moeten zonder die arm om je heen en het vertrouwen om alles te delen. Mijn man is in 2012 plotseling overleden, het was niet zijn hart maar ben nooit te weten gekomen waaraan wel. Ik heb het zeker zes jaar erg moeilijk gehad, PTSS, psycholoog, EMDR therapeut wat wel wat heeft geholpen. Toch na zo'n lange tijd zit ik er nog steeds mee. Het is niet elke dag en ik zoek afleiding wandelen of winkelen. Soms moet ik me wel dwingen,want ik heb reuma. Maar doordat je geen klankbord hebt is het nog steeds lastig en erg eenzaam. Je mist zijn warmte en begrip, alleen hij wist hoe je denkt en voelt . Helaas hebben we geen keuze ,we moeten verder met vallen en opstaan. Ik hoop dat je ondanks alles je de kracht vindt ,ergens is er die steun. Dat hoop ik ook.
Diana
> 2 jaar geleden
Reactie:
Snap het allemaal heel goed.
Mijn ex-man is nu bijna 1 jaar geleden overleden. Ondanks de echtscheiding waren we na 22 jaar huwelijk nog steeds aan elkaar verbonden, zolang lief en leed met elkaar gedeeld. Onze innige band is nooit over gegaan.
Heb geen kinderen, weinig familie en maar 1 goede vriendin.
Heel weinig om ‘voor uit bed te komen’ zal ik maar zeggen.
Voel veel verdriet en leegte. Wens jou het allerbeste toe.
Mijn ex-man is nu bijna 1 jaar geleden overleden. Ondanks de echtscheiding waren we na 22 jaar huwelijk nog steeds aan elkaar verbonden, zolang lief en leed met elkaar gedeeld. Onze innige band is nooit over gegaan.
Heb geen kinderen, weinig familie en maar 1 goede vriendin.
Heel weinig om ‘voor uit bed te komen’ zal ik maar zeggen.
Voel veel verdriet en leegte. Wens jou het allerbeste toe.
Sonja
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben in oktober 2020 mijn man verloren aan kanker. Hij was maar 42, ik 37. Door zijn ziekte hebben we geen gezin kunnen opbouwen. 2021 was een jaar van veel verdriet en overleven. Sporten en buiten komen, hielp me om ermee om te gaan. Maar het alleen thuiskomen, het missen van een soulmate, iemand waar ik belangrijk voor was, iemand om dingen mee te delen, ... Dat gemis gaat niet weg. En zeker niet met corona. Het thuiswerken, alleen zitten, doet me geen deugd. Het verdriet en het gemis komt met golven, vooral als ik alleen zit en niet actief met iets bezig ben. Mijn vrienden, leeftijdsgenoten, zijn druk bezig met de opbouw van hun gezin. Ze zijn wel vriendelijk, maar ze kunnen mijn partner niet vervangen. Ook mijn ouders niet, die zelf al op leeftijd zijn. Terwijl ik iedereen meer verder opbouwt, voel ik me terug naar af. Ik heb behoefte aan een warm nest om in thuis te komen, waar ik van betekenis ben. Maar kanker heeft alles afgenomen. Ik probeer positief te blijven en te genieten van kleine dingen, maar op sommige momenten voelt dat allemaal zo banaal. Het allerbelangrijkste, mijn gezin, is er niet meer. "Je bent nog jong, je hebt nog toekomst, ..." zeggen ze en ik probeer daar op te vertrouwen, maar ondertussen is er al meer dan een jaar voorbij en merk ik dat op zich al enorm moeilijk is om iemand tegen te komen die nog vrij is, maar ook dat ik me ergens niet open voor kan stellen. Ik mis mijn soulmate en een onbekende kan die in mijn hoofd niet vervangen. Met ups en downs probeer ik verder te doen, en er zijn zeker al veel momenten waarop ik wel kan genieten en terug plezier heb, maar er zijn ook genoeg mindere momenten, momenten van gemis en een gevoel van leegte. Ik probeer dan te denken aan dat zo'n slechte momenten wel terug voorbij zullen gaan, maar ik ontken niet dat het zwaar is soms en iets waar ik grotendeels alleen door moet juist omdat niemand hem kan vervangen, wat het extra zwaar maakt.
An
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja ik zit ook diep in de put , ik heb geen toekomst meer mijn ventje verloren aan een hartstilstand , sinds 3 maand ongeveer , mijn leven heeft geen zin meer zonder hem , ik ween nog alle dagen , ga nu naar een psycholoog want ik ga dieper en dieper weet niet meer wat ik moet doen , iedereen zegt dat het betert met de tijd , maar ik geloof er niet in hij was de liefde van mijn leven , hij was mijn alles , wat moet ik in godsnaam doen , ben ten einde raad
Snoeseke
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is 4-01-20021oveleden
Hij was acht jaar ziek geweest
Zo ziek dat hij op de laatste verlamd
Zo zwaar om de sterk 💪 man te zin
Dat hij afhankelijk was van mij
Ik had vrede mee dat hij overleden was maar ik mis hem zo dat ik
Ziek ben van verdriet ik krijg benauwd
Mijn verdriet is dat mijn lieve man leiden is weeg gegaan dat is
Dat makt mij verdrietig 😭
Hij was acht jaar ziek geweest
Zo ziek dat hij op de laatste verlamd
Zo zwaar om de sterk 💪 man te zin
Dat hij afhankelijk was van mij
Ik had vrede mee dat hij overleden was maar ik mis hem zo dat ik
Ziek ben van verdriet ik krijg benauwd
Mijn verdriet is dat mijn lieve man leiden is weeg gegaan dat is
Dat makt mij verdrietig 😭
Adanesh
> 2 jaar geleden
Reactie:
Herkenbaar. Mijn eerste man is verongelukt en mijn tweede overleden na jaren met vreselijke kanker. Geen kinderen, geen familie meer, ben dus ben alleen op de wereld. Vrienden konden al die jaren met ellende niet aan dus die zijn allemaal verdwenen. Het is heel moeilijk om door te moeten gaan. Het liefst was/ben ik dood. Toch merk ik vijf jaar later, dat er weer kleine dingetjes zijn waar ik vrolijk van wordt. Een gesprek met de buren, mijn katten die er geweldig uitzien, het fietstochtje langs zee, kijken bij de visser die zijn fuiken leeghaalt, 'n luchtballon met lachende mensen in de mand die over je hoofd vliegt. Om maar wat te noemen. Ik ben 'klein' gaan leven. Niet wat betreft behuizing, maar klein in mezelf. Ik moet mezelf met een kleine houweel door deze granieten berg van gestold verdriet heen graven. Dat zal jaren vergen. Daar heb ik me bij neergelegd. Geen optimisme, geen hoop, niet verder kijken dan de klus van vandaag. Zo blijf ik in leven.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is in 2020 overleden. Hij was 55 jaar. Ik was 25 jaar getrouwd en we hadden 2 kinderen. Hij voelde zich niet lekker moest veel spugen. En in het ziekenhuis zeiden ze dat hij nog een paar dagen te leven had, hij had longkanker met uitzaaiingen in zijn hersenen. Onze wereld stortte in, hij heeft nog een paar maanden geleefd. Toen ik zijn hand vasthield is hij overleden. Mijn hart is gebroken, ook die van mijn kinderen. Gelukkig geloven wij in God en is de dood niet het einde. Eens komen we elkaar weer tegen in het hiernamaals.....
Angie
29-04-2022
Reactie:
Zo herkenbaar. Zo veel verdriet
Bij mij pas afgelopen februari. Zo erg. Hoe is t nu?
Bij mij pas afgelopen februari. Zo erg. Hoe is t nu?
Marieke
05-05-2022
Reactie:
Beste Stella,
Ik lees je verhaal nu. Ik zit ook een dezelfde situatie. Heel verdrietig en eenzaam. Lieve mensen om mij heen, stiefdochters die t heel lief bedoelen maar , gelukkig, een eigen leven hebben.
Ik heb geen eigen familie en de schoonfamilie woont te ver weg en zijn allemaal 90 plussers. Ik ben 75 en mijn man Jan stierf na de uitslag uitgezaaide nierkanker, in 4 weken.
Na een eenzame zaterdag met enkele telefoontjes en het lezen van , prachtige, rouwboeken weer een eenzame zondag voor de boeg. Hoe moet t toch verder?
Ik lees je verhaal nu. Ik zit ook een dezelfde situatie. Heel verdrietig en eenzaam. Lieve mensen om mij heen, stiefdochters die t heel lief bedoelen maar , gelukkig, een eigen leven hebben.
Ik heb geen eigen familie en de schoonfamilie woont te ver weg en zijn allemaal 90 plussers. Ik ben 75 en mijn man Jan stierf na de uitslag uitgezaaide nierkanker, in 4 weken.
Na een eenzame zaterdag met enkele telefoontjes en het lezen van , prachtige, rouwboeken weer een eenzame zondag voor de boeg. Hoe moet t toch verder?
Gertie
19-06-2022
Reactie:
Beste Stella,
Het is alsof ik jouw bericht zelf geschreven heb. Mijn lieve man Frank is overleden. De enige op deze wereld die grenzeloos van mij hield en alles voor mij over had.
We zaten er samen helemaal doorheen. 27 jaar veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, zulke verkeerde keuzes gemaakt, maar we waren zo aan het eind van ons latijn dat we niet meer in staat waren de situatie te overzien of te veranderen. Volgens Frank was ik jaren geleden al overspannen. Toen in 2 maanden tijd m’n vader verkeerde bloedverdunners, hersenbloeding ‘s-avonds overleden, door alle consternatie baan bij KLM weg, ik in compleet overspannen toestand de weg kwijt en alles overstuur op Frank af reageren, die mij alleen maar wilde helpen. Hij liep tweede kerstdag de deur uit met de woorden “ik ben even weg, ik moet er even uit “ en ik wordt even later door de politie gebeld, hij lag op straat, hoofd in de auto,, hij is dood en ik kan niet meer. Familie Frank nooit meer gezien, mijn familie nooit meer gezien, geen kinderen geen vrienden en zo’n puinhoop die wij van ons leven gemaakt hebben omdat we er alleen altijd voor anderen waren. Mis Frank zo vreselijk
Het is alsof ik jouw bericht zelf geschreven heb. Mijn lieve man Frank is overleden. De enige op deze wereld die grenzeloos van mij hield en alles voor mij over had.
We zaten er samen helemaal doorheen. 27 jaar veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, zulke verkeerde keuzes gemaakt, maar we waren zo aan het eind van ons latijn dat we niet meer in staat waren de situatie te overzien of te veranderen. Volgens Frank was ik jaren geleden al overspannen. Toen in 2 maanden tijd m’n vader verkeerde bloedverdunners, hersenbloeding ‘s-avonds overleden, door alle consternatie baan bij KLM weg, ik in compleet overspannen toestand de weg kwijt en alles overstuur op Frank af reageren, die mij alleen maar wilde helpen. Hij liep tweede kerstdag de deur uit met de woorden “ik ben even weg, ik moet er even uit “ en ik wordt even later door de politie gebeld, hij lag op straat, hoofd in de auto,, hij is dood en ik kan niet meer. Familie Frank nooit meer gezien, mijn familie nooit meer gezien, geen kinderen geen vrienden en zo’n puinhoop die wij van ons leven gemaakt hebben omdat we er alleen altijd voor anderen waren. Mis Frank zo vreselijk
Mirjam
13-07-2022
Reactie:
Beste Stella,
Het is alsof ik jouw bericht zelf geschreven heb. Mijn lieve man Frank is overleden. De enige op deze wereld die grenzeloos van mij hield en alles voor mij over had.
We zaten er samen helemaal doorheen. 27 jaar veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, zulke verkeerde keuzes gemaakt, maar we waren zo aan het eind van ons latijn dat we niet meer in staat waren de situatie te overzien of te veranderen. Volgens Frank was ik jaren geleden al overspannen. Toen in 2 maanden tijd m’n vader verkeerde bloedverdunners, hersenbloeding ‘s-avonds overleden, door alle consternatie baan bij KLM weg, ik in compleet overspannen toestand de weg kwijt en alles overstuur op Frank af reageren, die mij alleen maar wilde helpen. Hij liep tweede kerstdag de deur uit met de woorden “ik ben even weg, ik moet er even uit “ en ik wordt even later door de politie gebeld, hij lag op straat, hoofd in de auto,, hij is dood en ik kan niet meer. Familie Frank nooit meer gezien, mijn familie nooit meer gezien, geen kinderen geen vrienden en zo’n puinhoop die wij van ons leven gemaakt hebben omdat we er alleen altijd voor anderen waren. Mis Frank zo vreselijk
Het is alsof ik jouw bericht zelf geschreven heb. Mijn lieve man Frank is overleden. De enige op deze wereld die grenzeloos van mij hield en alles voor mij over had.
We zaten er samen helemaal doorheen. 27 jaar veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, zulke verkeerde keuzes gemaakt, maar we waren zo aan het eind van ons latijn dat we niet meer in staat waren de situatie te overzien of te veranderen. Volgens Frank was ik jaren geleden al overspannen. Toen in 2 maanden tijd m’n vader verkeerde bloedverdunners, hersenbloeding ‘s-avonds overleden, door alle consternatie baan bij KLM weg, ik in compleet overspannen toestand de weg kwijt en alles overstuur op Frank af reageren, die mij alleen maar wilde helpen. Hij liep tweede kerstdag de deur uit met de woorden “ik ben even weg, ik moet er even uit “ en ik wordt even later door de politie gebeld, hij lag op straat, hoofd in de auto,, hij is dood en ik kan niet meer. Familie Frank nooit meer gezien, mijn familie nooit meer gezien, geen kinderen geen vrienden en zo’n puinhoop die wij van ons leven gemaakt hebben omdat we er alleen altijd voor anderen waren. Mis Frank zo vreselijk
Mirjam
13-07-2022
Reactie:
Stella, sterkte!
Mijn lief is 4 jaar geleden overleden, na 53 jaar samen leven. Sturm und drang in die relatie, maar altijd weten voor elkaar te gaan. En nu? Het gemis gaat niet over. Maar het verandert in een klein leventje, Ik zal ook niet lang mer leven., ben ziek. Maar Ik ben blij met naar buiten gaan, mensen ontmoeten, een bloem. Soms denk ik: waarom ben ik blij? Ook omdat ik de liefde heb gekend, en zoveel mensen hebben dat niet.
Mijn lief is 4 jaar geleden overleden, na 53 jaar samen leven. Sturm und drang in die relatie, maar altijd weten voor elkaar te gaan. En nu? Het gemis gaat niet over. Maar het verandert in een klein leventje, Ik zal ook niet lang mer leven., ben ziek. Maar Ik ben blij met naar buiten gaan, mensen ontmoeten, een bloem. Soms denk ik: waarom ben ik blij? Ook omdat ik de liefde heb gekend, en zoveel mensen hebben dat niet.
ien
21-07-2022
Reactie:
Lieve lotgenoot.
Ik zou dit verhaal zelf hebben kunnen schrijven. Voel me net zo..
Mijn man is okt 2021 overleden. Hij had een zeldzame hersenziekte. De ziekte was ongeneeslijk. Aan hem is Euthanasie verleent op zijn verzoek.
Wij zijn 52 jaar samen geweest.
Ik wens U heel veel sterkte en kracht.
Lieve groet.
Ik zou dit verhaal zelf hebben kunnen schrijven. Voel me net zo..
Mijn man is okt 2021 overleden. Hij had een zeldzame hersenziekte. De ziekte was ongeneeslijk. Aan hem is Euthanasie verleent op zijn verzoek.
Wij zijn 52 jaar samen geweest.
Ik wens U heel veel sterkte en kracht.
Lieve groet.
Lya
08-10-2022
Reactie:
Ik vraag me af hoe het nu met je gaat
Sietske
01-11-2022
Reactie:
Hallo Stella, Ik maak op dit ogenblik hetzelfde mee we waren 35 jaar getrouwd dag en nacht samen gewerkt. Op 13 oktober 2020 kregen we te horen dat je A L S had en er niets meer aan te doen was we zijn op alternatieve wijze gaan kijken en op 1 november heeft hij een hartstilstand gehad en hij is in een diepe coma beland waardoor hij nooit meer wakker kon komen .En is overleden op 5 november sterkte voor alle lotgenoten;LEVEN IS NIET EERLIJK
marijke
02-12-2022
Reactie:
Mijn moeder maakt nu hetzelfde mee. Door een noodlottig ongeval is mijn vader overleden. Ze voelt zich verloren zonder hem. Hoe kan ik haar het beste steunen?
Miranda
16-01-2023
Reactie:
Het gemis blijft.
De pijn krijgt een plek, maar blijft.
Hoe te dragen ?
Ik weet het niet...
Ik kan je alleen maar heel veel goeds toewensen !
De pijn krijgt een plek, maar blijft.
Hoe te dragen ?
Ik weet het niet...
Ik kan je alleen maar heel veel goeds toewensen !
eric
13-03-2023
Reactie:
@miranda :
Je steunt jouw moeder het beste door haar het gevoel te geven dat je aan haar denkt, gewoon in de alledaagse dingen.
Heel veel sterkte ook voor jou als dochter met het verlies van. ouw vader.
Je steunt jouw moeder het beste door haar het gevoel te geven dat je aan haar denkt, gewoon in de alledaagse dingen.
Heel veel sterkte ook voor jou als dochter met het verlies van. ouw vader.
eric
16-03-2023
Binnen 1,5 dag griepverschijnselen (Verhaal 341)
Mijn mama ben ik 3 maanden geleden verloren. Binnen 1,5 dag griepverschijnselen helaas overleden in het ziekenhuis. Leven voelt oneerlijk. Ik herken je gevoel. Iemand die er altijd voor je is en onvoorwaardelijk van je houdt. Heel veel sterkte.
Floor
16-03-2023
Toon reacties Verberg reacties
Mijn vriend en mijn moeder in 6 weken (Verhaal 340)
mijn vriend is overk overleden aan kanker ik mis hem nog elke dag en vlak daar na is mijn moeder overleden 2 in 6 weken weggebrachrt dat doet pijn maar mijn leven gaat verder en ik weet dat mijn vriend en mijn moeder in mijn hart zitten dat geeft een gied goed gevoel altijd bij mij diep in mijn hart
Anoniem
16-03-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
ik kan de draai niet meer vinden (Verhaal 133)
Mijn man is in 2019 overleden en ik heb het zo vreselijk moeilijk nog heel naar in mn hoofd dat je er bang van word het eerste jaar ging het veel beter maar nu is het een hel
Ik krijg wel veel aandacht van mijn kinderen daar ligt het niet aan maar ik kan de draai niet meer vinden nergens mee ik heb de moed niet om aan huishoudelijke klusjes te beginnen savonds gaat het iets beter ik denk wel eens voor mij hoeft het niet meer
Gr
Ik krijg wel veel aandacht van mijn kinderen daar ligt het niet aan maar ik kan de draai niet meer vinden nergens mee ik heb de moed niet om aan huishoudelijke klusjes te beginnen savonds gaat het iets beter ik denk wel eens voor mij hoeft het niet meer
Gr
Wijnie
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 16-03-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Wijnie
Ik wil je even zeggen dat ik precies hetzelfde voel als jou.
En kan net als jij ook mijn draai niet vinden
Dit is allemaal zo herkenbaar voor mij!
Alles klopt met jouw verhaal en wil je laten weten dat ik je zo vreselijk goed begrijp!
Gr Janny
Ik wil je even zeggen dat ik precies hetzelfde voel als jou.
En kan net als jij ook mijn draai niet vinden
Dit is allemaal zo herkenbaar voor mij!
Alles klopt met jouw verhaal en wil je laten weten dat ik je zo vreselijk goed begrijp!
Gr Janny
Janny
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dus het ligt niet aan mij ik denk steeds dat ik dat heb als ik naar andere kijk
Wijnie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hey begrijp je volledig ben 57 jaar mijn man is een jaar dood, heb lieve kinderen, maar ik kan mijn draai niet meer vinden en wil soms ook weg.
Nicole
31-05-2022
Reactie:
Ik ben blij te lezen dat er meerdere vrouwen zijn die dit ervaren, mijn man is straks 2 jaar dood, ik kan mijn draai niet vinden, veel ligt er zoals toen hij er was. Ik heb nergens zin in. Maar ik wil verder, ben alleen zo moe. Hij was 57 toen hij vrij plotseling stierf.
Roos
03-12-2022
Reactie:
Zo herkenbaar.
2,5 jaar geleden overleed mijn man op 57 jarige leeftijd, na intens lijden en isolatie door coronatijd. De hel hield me actief. Nu, na een helende intensieve traumatherapie slaat het "nooit meer" me op en af blijvend om mijn oren. Ik herken de draai niet vinden. Naast heus goede momenten, overwegend de vermoeidheid en stilletjes vaak niet meer verder willen.
Esther
2,5 jaar geleden overleed mijn man op 57 jarige leeftijd, na intens lijden en isolatie door coronatijd. De hel hield me actief. Nu, na een helende intensieve traumatherapie slaat het "nooit meer" me op en af blijvend om mijn oren. Ik herken de draai niet vinden. Naast heus goede momenten, overwegend de vermoeidheid en stilletjes vaak niet meer verder willen.
Esther
Esther V
16-03-2023
Heb nog veel verdriet (Verhaal 339)
Mijn moeder is verleden jaar overleden. Ik mis haar vreselijk en heb nog veel verdriet. Mijn broer en zus zitten er anders in. Met hun kan ik er niet goed over praten. Voelt zo alleen.
Nini
16-03-2023
Toon reacties Verberg reacties
De liefde tussen ons is groter dan ooit. De pijn is groter dan ooit. Het verdriet is groter dan ooit. (Verhaal 338)
Na een lange tijd proberen zwanger te worden was het eindelijk gelukt. Onze kleine lieve wondertje. Wij wouden graag een zoon, en kregen een zoon. Bij 6 maanden kwamen de pijnlijke buiken en kreeg ik een vroeggeboorte. Ons kindje heeft even geleefd en heeft ons daarna verlaten voor het paradijs daarboven. Het doet zo’n verschrikkelijk veel pijn. De 5 stappen van rouwen zijn werkelijkheid geworden. De nachtmerrie is werkelijkheid geworden. Wat moet ik met mezelf aan? Hoe moeten wij verder? De liefde tussen ons is groter dan ooit. De pijn is groter dan ooit. Het verdriet is groter dan ooit.
Voor nu ergens ver in de toekomst een graantje hoop voor een blije toekomst
Voor nu ergens ver in de toekomst een graantje hoop voor een blije toekomst
Sai
15-03-2023
Toon reacties Verberg reacties
Een luisterend oor bij verwerken en helen (Verhaal 8)
Een luisterend oor, iemand die je niet veroordeeld en waar je over je dierbare kunt blijven praten, zonder dat het nu wel eens tijd wordt dat je doorgaat.
Boosheid, pijn, verdriet, in de war... Het mocht er allemaal zijn en er was begrip. Alleen dat helpt al enorm bij het verwerken en helen.
Selma
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 15-03-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Sinds mijn vader tien weken is overleden denk ik elke week op hetzelfde tijdstip weer aan dat moment. Ik voel mij ontzettend down en futloos
H
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dat je je zo down voelt en futloos zal nog wel even zo blijven Het zal
eig nooit helemaal weggaan.. wat heel normaal is wanneer je geconfronteerd word met verlies. Je leert er op den duur mee omgaan. En ook jij zal dat op geheel eigen wijze doen. Praat over jouw vader, haal herrinneringen op Zo vergeet je hem niet De herrinneren houden je vader levend Koester ze met heel je hart! Heel veel sterkte
eig nooit helemaal weggaan.. wat heel normaal is wanneer je geconfronteerd word met verlies. Je leert er op den duur mee omgaan. En ook jij zal dat op geheel eigen wijze doen. Praat over jouw vader, haal herrinneringen op Zo vergeet je hem niet De herrinneren houden je vader levend Koester ze met heel je hart! Heel veel sterkte
J.Roks
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp het 100procent,,er gaat n stukje van jezelf dood als je partner overlijdt
En zie dan maar is op te krabbelen
En zie dan maar is op te krabbelen
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik mis dat ook zo..
Anja
> 2 jaar geleden
Reactie:
Begrijp je verdriet en gemis
Zeker dat je met haar goede band had. Mijn moeder is nu in de zomer 4 jaar dood. Had niet altijd goede band. Maar de laatste jaren is mijn moeder milder geworden. Had vaak ruzie met haar. Omdat ze niet eerlijk was. Over wie mijn vader was. Had vroeger wel een man waar ik van hield
En wist niet beter of hij was mijn vader. Maar toen ik 15 was hadden me moeder en wat ik dacht mijn vader ruzie
En toen zei ze ineens dat hij me vader niet was
Alleen wel van me broertjes
Heb vaak gevraagd wie is dan mijn vader
Ze zei nooit wat. Mijn nichtje zei altijd ik wist allang dat je vader jou vader niet was. Ben een heel onzeker meisje geweest. En ze deed me vaak kleineren. Waarom weet ik niet. Maar naar scheiding ging mijn vader
Weg
En zei ze eindelijk wie mijn vader was. Hij had met zijn ouders 2 zaken in Denhaag. Een paraplu zaak
Ook zei ze hij heeft nog een dochter. Ben naar de zaak geweest. Maar de zenuwen waren mij de baas. En ben weg gerend. Dus nooit gezien. Wel vrouw in de winkel aangestoken. Dat was zijn moeder. Dus mijn oma. Naar 2 dagen had hij mijn moeder gebeld. Dat ik in de zaak was geweest. Hij zei dat hij kort ervoor hartaanval had gehad. En er slecht uit zag. Wilden eerst opknappen .En dan wel afspreken met mij. Nooit van gekomen Hij is overleden
Nu naar jaren heb ik mijn zus gevonden
Ze woonden in Luxemburg. We hebben veel gepraat
Zei is bijna 80 . En ik augustus 70. We zijn wel beetje verdrietig . Dat we het allemaal niet eerder wisten
Maar goed ik wilden toen mijn moeder opgenomen was
Met haar nog wat praten. Helaas kon ze niet meer praten. Dus ik was zo verdrietig.En Toen ze stierf keek ze me recht aan. Ik voelde iets heel raars. Ik heb nog geen vrede. En Heb ook haar gezien
TOEN ZE PAAR weken was overleden
Ze was in mijn slaapkamer
Ik zat rechtop in mijn bed. Ze zwaaiden naar mij. En toen zweefde ze langzaam weg. Ik voel me nog zo somber en moe. Lijkt of ze bij me is
Maar ik wil nu rust
Nou vind fijn om dit te delen
Met vriendelijke groet Margreet sorrie voor spelfouten.
Zeker dat je met haar goede band had. Mijn moeder is nu in de zomer 4 jaar dood. Had niet altijd goede band. Maar de laatste jaren is mijn moeder milder geworden. Had vaak ruzie met haar. Omdat ze niet eerlijk was. Over wie mijn vader was. Had vroeger wel een man waar ik van hield
En wist niet beter of hij was mijn vader. Maar toen ik 15 was hadden me moeder en wat ik dacht mijn vader ruzie
En toen zei ze ineens dat hij me vader niet was
Alleen wel van me broertjes
Heb vaak gevraagd wie is dan mijn vader
Ze zei nooit wat. Mijn nichtje zei altijd ik wist allang dat je vader jou vader niet was. Ben een heel onzeker meisje geweest. En ze deed me vaak kleineren. Waarom weet ik niet. Maar naar scheiding ging mijn vader
Weg
En zei ze eindelijk wie mijn vader was. Hij had met zijn ouders 2 zaken in Denhaag. Een paraplu zaak
Ook zei ze hij heeft nog een dochter. Ben naar de zaak geweest. Maar de zenuwen waren mij de baas. En ben weg gerend. Dus nooit gezien. Wel vrouw in de winkel aangestoken. Dat was zijn moeder. Dus mijn oma. Naar 2 dagen had hij mijn moeder gebeld. Dat ik in de zaak was geweest. Hij zei dat hij kort ervoor hartaanval had gehad. En er slecht uit zag. Wilden eerst opknappen .En dan wel afspreken met mij. Nooit van gekomen Hij is overleden
Nu naar jaren heb ik mijn zus gevonden
Ze woonden in Luxemburg. We hebben veel gepraat
Zei is bijna 80 . En ik augustus 70. We zijn wel beetje verdrietig . Dat we het allemaal niet eerder wisten
Maar goed ik wilden toen mijn moeder opgenomen was
Met haar nog wat praten. Helaas kon ze niet meer praten. Dus ik was zo verdrietig.En Toen ze stierf keek ze me recht aan. Ik voelde iets heel raars. Ik heb nog geen vrede. En Heb ook haar gezien
TOEN ZE PAAR weken was overleden
Ze was in mijn slaapkamer
Ik zat rechtop in mijn bed. Ze zwaaiden naar mij. En toen zweefde ze langzaam weg. Ik voel me nog zo somber en moe. Lijkt of ze bij me is
Maar ik wil nu rust
Nou vind fijn om dit te delen
Met vriendelijke groet Margreet sorrie voor spelfouten.
Margreet .
15-03-2023
Mijn mama was de liefe schat die er voor iedereen was (Verhaal 337)
Mijn mama was de liefe schat die er voor iedereen was ook voor mij ze is helaas op 88 leeftyd overleden aan de k ja ze was bang om de dood ik heb alles voor haar gedaan en nu gemis.verdriet.boos en ook dat ik weet dat ik alles heb gedaan en ze hoefde niet lang te lyden is rustig ingeslapen nu op me kast in urn bij mijn papa en haar mama zal nooit meer zelfde worden ikke maar moet verdrr voor mijn kids en me ma zei blijf je mooie lieve zelf rust zacht lieve mama xxx
Ikke
14-03-2023
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik mis haar, mijn moeder steun die zegt, kop op kind!! (Verhaal 336)
'MIJN' moeder, zij was 41 toen ik in haar buik groeide. Morgen word ik 60. Mijn moeder is in 2009 overleden, zij was toen 86. Op haar verzoek is haar dood versneld. Wij, we hadden alles voorgesproken, we wisten samen hoe het moest gaan... mijn moeder en mijn vier zussen en ik.
Als klein kind, ik denk dat ik 10, 11 mogelijk 12 jaar was, hoorde ik van opa's en oma's die dood gingen.. ze waren allemaal bijna net zo oud als mijn ouders. Ik had het erover met mij moeder.., zij zei.. "Ik ben nog lang niet van plan om dood te gaan.. " dat heeft mij jaren lang zoveel steun gegeven.
Er zijn vele met mij, dat weet ik, die de relatie met hun moeder ervaren hebben als de beste vriendschap ooit.. Ik ook, daar ben ik zo dankbaar voor.. Nu, inmiddels bijna 14 jaar na haar overlijden kan ik nog steeds met zoveel liefde terugkijken op haar, op haar leven en op ons contact, onze speciale moeder-kind relatie. Ik heb vier zussen, zoals je begrijpt allemaal ouder..
Voor mij, wat ik heerlijk vind om uit te spreken, was mijn relatie met mijn moeder uniek... ( en ik denk dat mijn zussen hetzelfde zullen zeggen) En juist dat maakte haar tot zo'n geweldige moeder, vrouw!
Zij was in staat om iedereen het gevoel te geven dat 'haar geliefden' uniek waren.
Ik heb ooit gezegd.. ik hoop nooit een verzuurd mens te worden, heb er zoveel meegemaakt tijdens vakantiewerk in een bejaardentehuis... ja, zo was de naam toen... Ik hoop minimaal 25% van mijn moeders positieve energie mee te krijgen. Maar ik raak verzuurd en verbitterd, ik mis haar, mijn moeder steun die zegt, kop op kind!!
Zij heeft in haar afscheidsbrief geschreven; "Ik hoop dat jullie nooit oorlog hoeven mee te maken", 2009; en kijk nu..
Ik zou jullie allemaal willen laten weten, wie, hoe en wat mijn moeder was.. welk een geweldige vrouw, met oog voor de kinderen nabij, maar ook voor alle andere behoeftige.. voor buren, voor onbekende, voor mensen vanuit de kerk (waar ik nu geen deel meer vanuit wil maken, ben uitgeschreven), de Zonnebloem.. Kinderen, schoonzonen... ze was er én bleef er zijn.
Als de wereld toch meer steun, liefde, waarheid, betrokkenheid, oprechtheid en wat al niet meer zou kunnen doorleven.. moederliefde, die van de mens en die van de aarde.. zou het dan niet beter worden...
ik ben een oma van de kinderen van mijn man, ze zijn niet mijn kleinkinderen, maar volgens hen, ben ik wel een echte OMA! nu vier keer , een tweeling van 10, nog een van 7 en dan en kleindochter van 5.
Het leven gaat door, alsmaar door en soms is het zo fijn om ff op tekst te zetten wat er in je hoofd gaat....
Dank je wel, voor het lezen van mijn verhaal.... (stukje van)...
Als klein kind, ik denk dat ik 10, 11 mogelijk 12 jaar was, hoorde ik van opa's en oma's die dood gingen.. ze waren allemaal bijna net zo oud als mijn ouders. Ik had het erover met mij moeder.., zij zei.. "Ik ben nog lang niet van plan om dood te gaan.. " dat heeft mij jaren lang zoveel steun gegeven.
Er zijn vele met mij, dat weet ik, die de relatie met hun moeder ervaren hebben als de beste vriendschap ooit.. Ik ook, daar ben ik zo dankbaar voor.. Nu, inmiddels bijna 14 jaar na haar overlijden kan ik nog steeds met zoveel liefde terugkijken op haar, op haar leven en op ons contact, onze speciale moeder-kind relatie. Ik heb vier zussen, zoals je begrijpt allemaal ouder..
Voor mij, wat ik heerlijk vind om uit te spreken, was mijn relatie met mijn moeder uniek... ( en ik denk dat mijn zussen hetzelfde zullen zeggen) En juist dat maakte haar tot zo'n geweldige moeder, vrouw!
Zij was in staat om iedereen het gevoel te geven dat 'haar geliefden' uniek waren.
Ik heb ooit gezegd.. ik hoop nooit een verzuurd mens te worden, heb er zoveel meegemaakt tijdens vakantiewerk in een bejaardentehuis... ja, zo was de naam toen... Ik hoop minimaal 25% van mijn moeders positieve energie mee te krijgen. Maar ik raak verzuurd en verbitterd, ik mis haar, mijn moeder steun die zegt, kop op kind!!
Zij heeft in haar afscheidsbrief geschreven; "Ik hoop dat jullie nooit oorlog hoeven mee te maken", 2009; en kijk nu..
Ik zou jullie allemaal willen laten weten, wie, hoe en wat mijn moeder was.. welk een geweldige vrouw, met oog voor de kinderen nabij, maar ook voor alle andere behoeftige.. voor buren, voor onbekende, voor mensen vanuit de kerk (waar ik nu geen deel meer vanuit wil maken, ben uitgeschreven), de Zonnebloem.. Kinderen, schoonzonen... ze was er én bleef er zijn.
Als de wereld toch meer steun, liefde, waarheid, betrokkenheid, oprechtheid en wat al niet meer zou kunnen doorleven.. moederliefde, die van de mens en die van de aarde.. zou het dan niet beter worden...
ik ben een oma van de kinderen van mijn man, ze zijn niet mijn kleinkinderen, maar volgens hen, ben ik wel een echte OMA! nu vier keer , een tweeling van 10, nog een van 7 en dan en kleindochter van 5.
Het leven gaat door, alsmaar door en soms is het zo fijn om ff op tekst te zetten wat er in je hoofd gaat....
Dank je wel, voor het lezen van mijn verhaal.... (stukje van)...
Joepengel
13-03-2023
Toon reacties Verberg reacties
De tijd heelt alle wonden zegt men dan (Verhaal 335)
Heel herkenbaar. De tijd heelt alle wonden zegt men dan. Nou bij mij niet. Af en toe is het verdriet heel intens. Niet te bevatten.
Olaf
13-03-2023
Toon reacties Verberg reacties
We waren altijd samen me vader en ik (Verhaal 334)
We waren altijd samen me vader en ik.
Boodschappen zelf naar de gynaecoloog ging hij mee. Toen kwam jhet woordje kanker op 1 dat ik ging elk zkh bezoek mee.. 5 jaren zo geleefd en copd.
Ik kookte voor hem en zorgde ook voor me eige gezin.. als er wat was ging ik naar paps toe .
Tot die dag ziek en in bed .. poepte alles onder.
Wat moest ik doen.. verschonen ja dat moest dokter zei is longontsteking me pa zei nee jo dit voelt anders.
Naar het ziekenhuis we dachten die is zo weer thuis.
Hij keek me aan en me dochter weer naar mij weer naar en naar mij en sloot z'n ogen..
Dat was dat de arts zei hij gaat niet meer wakker worden de ontsteking blokkeerde z'n uitgang dus vergiftigde zijn lichaam.
Uren zat ik aan z'n bed z'n mond nat te maken.tegen hem te praten..ik was dood op me vriend de vader van me kinderen maakte ruzie dat ik niet bij hem was .. om half 3 snachts kwam me vader z'n broer ik zei ga ff liggen thuis trek het niet meer kwam thuis kwartier later belde het zkh.
Weer terug stond verstijfd aan de andere kant van het gordijn.ik wilde niet naar binnen..
Ze hielpen me ..ik wasde hem en kleede hem aan.
De begrafenis ik liet geen traan.
De dagen erna wachten ik bij hem thuis tor die thuis kwam hij kwam nooit..nooit meer
Het was een hel me vriend gooide ik eruit en was ook nog eens alleen met 4 kinderen..
Hoe nauw verder..
Wilde niet weg uit zijn huis voelde als thuis..heb er nog 6 mnd gewoond ..
Naar huis gaan leegte verdriet..
Relatie ten einde daar sta je dan..
We zijn nog geen jaar verder ..
Als ik in bed lig mis ik hem..
Ik denk aan hem.
Hij zal er nooit meer zijn..
Huilend val ik in slaap..
Dromend over hem..
Huilend schik ik wakker..
Hij is er niet meer..
Rij langs ze huis zie hem zitten zie hem staan.
Lieve papa ik mis je zo
Boodschappen zelf naar de gynaecoloog ging hij mee. Toen kwam jhet woordje kanker op 1 dat ik ging elk zkh bezoek mee.. 5 jaren zo geleefd en copd.
Ik kookte voor hem en zorgde ook voor me eige gezin.. als er wat was ging ik naar paps toe .
Tot die dag ziek en in bed .. poepte alles onder.
Wat moest ik doen.. verschonen ja dat moest dokter zei is longontsteking me pa zei nee jo dit voelt anders.
Naar het ziekenhuis we dachten die is zo weer thuis.
Hij keek me aan en me dochter weer naar mij weer naar en naar mij en sloot z'n ogen..
Dat was dat de arts zei hij gaat niet meer wakker worden de ontsteking blokkeerde z'n uitgang dus vergiftigde zijn lichaam.
Uren zat ik aan z'n bed z'n mond nat te maken.tegen hem te praten..ik was dood op me vriend de vader van me kinderen maakte ruzie dat ik niet bij hem was .. om half 3 snachts kwam me vader z'n broer ik zei ga ff liggen thuis trek het niet meer kwam thuis kwartier later belde het zkh.
Weer terug stond verstijfd aan de andere kant van het gordijn.ik wilde niet naar binnen..
Ze hielpen me ..ik wasde hem en kleede hem aan.
De begrafenis ik liet geen traan.
De dagen erna wachten ik bij hem thuis tor die thuis kwam hij kwam nooit..nooit meer
Het was een hel me vriend gooide ik eruit en was ook nog eens alleen met 4 kinderen..
Hoe nauw verder..
Wilde niet weg uit zijn huis voelde als thuis..heb er nog 6 mnd gewoond ..
Naar huis gaan leegte verdriet..
Relatie ten einde daar sta je dan..
We zijn nog geen jaar verder ..
Als ik in bed lig mis ik hem..
Ik denk aan hem.
Hij zal er nooit meer zijn..
Huilend val ik in slaap..
Dromend over hem..
Huilend schik ik wakker..
Hij is er niet meer..
Rij langs ze huis zie hem zitten zie hem staan.
Lieve papa ik mis je zo
Jo
12-03-2023
Toon reacties Verberg reacties
Mijn meisje (Verhaal 16)
Vorig jaar december (2016). Slechts 55 jaar mocht Mijn Meisje worden. Plots weggerukt door een niet te stelpen hersenbloeding (als gevolg van toedienen bloedverdunner).
Slechts ruim 7 jaar mochten we een onbeschrijflijk mooie liefde kennen.
In beginperiode moet je zaken regelen en na een maand is alles geregeld en moet je alleen verder in het besef dat er geen nieuwe prachtige herinneringen bij mogen komen.
Niet boos, maar intens verdrietig. Letterlijk pijn in mijn lijf. Ik ervaar de rouw zonder verzachtende middelen (drank, medicijnen), maar het is zo verschrikkelijk hard. De zon schijnt, maar niet meer voor ons samen.
Peter
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 11-03-2023
8Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Oh zo herkenbaar, alleen is pas alleen als je voor altijd alleen bent.
Sterkte.
Me
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik weet hoe dat is. onze zoon van 14 jaar oud kreeg op 10 dec 2016 een hersenbloeding en stierf 2 maanden later. op 7 feb 2017. hij was zo jong en plotseling weg gerukt.
Hi
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo Peter,
Het is niet te bevatten als je partner, je maatje je zo plotseling wordt ontnomen.
In het begin dringt het nog niet echt door.
Ik was erg druk met zaken regelen nadat mijn man geheel plotseling overleed aan een hartinfarct op 63- jarige leeftijd, eind april 2017.
Je wereld staat stil en het leven wordt zinloos. Het missen doet lichamelijk pijn en je voelt je niet meer thuis in een wereld zonder je geliefde partner. Niks is meer leuk of mooi en je functioneert alleen op automatische piloot.
Ik voel me vaak onzeker en onveilig zonder hem en mis hem bij alles wat ik doe. Mijn troost en toeverlaat is er niet meer. Samen zijn we er altijd weer bovenop gekomen bij tragisch verlies, ziekte en tegenslag, maar alleen ???
Hopelijk leer ik omgaan met die leegte en de wanhoop van hem nooit meer zien, nooit meer horen, nooit meer samen lachen en huilen.
Ik wens je veel sterkte Peter en leef met je mee.
Stella
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik weet wat je doormaakt. Mijn man is 16 dagen geleden overleden in een ziekenhuis in Pécs, Hongarij. Daar wonen we. Hij had een hartkwaal en is uiteindelijk overleden na een trombose en een bloedvergiftiging. Hij mocht maar 59 jaar worden. Alleen achterblijven is erg, maar zo ver weg van vrienden en familie is nog erger. Het is alleen maar overleven...
Marijke
> 2 jaar geleden
Reactie:
Peter, ik kan u volledig begrijpen omdat ik ook zo plots en zonder afscheid mijn enige Soul-mate ben ontnomen... De leegte is onbeschrijflijk... Veel sterkte nog...
Sadness
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat vreselijk ik heb mijn vriend een maand geleden verloren op 47 jarige leeftijd aan een hersenbloeding ik mis hem heel erg ik kan jou verdriet begrijpen en die pijn is niet te begrijpen ik wens je heel veel sterkte.
Maatje
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heb precies hetzelfde meegemaakt 3 weken geleden
Peter
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn moeder Jelly Christina precies hetzelfde op 53 jarige leeftijd. Bloedverdunnere gekregen na een tia 2.5 maand ervoor. Ben zo boos. In haae dagboek stons het voelt alsof mijn hoofs ontploft. Geen enkele nazorg. Ben zo boos.
Tristan
11-03-2023
Mijn vader is momenteel ongeneeslijk ziek (Verhaal 288)
Mijn vader is momenteel ongeneeslijk ziek en het zal niet lang duren dat hij zal overlijden..
ik heb het zo ontzettend zwaar. Van een fitte kan naar een man die in bed ligt en zelf ook niet weet wat hem allemaal gebeurd.. het is zo moeilijk om te zien.. en dat in drie maanden tijd.
hoe ga ik hiermee om, kom ik hier doorheen, kan ik dit wel aan..
allemaal vragen die continu in mijn hoofd afspelen.
Ik hoop dat iemand mij vanuit ervaring / of die hier ook mee worstelt tips kan geven..
Ik ben zo bang voor het moment dat hij er echt niet meer is ..
ik heb het zo ontzettend zwaar. Van een fitte kan naar een man die in bed ligt en zelf ook niet weet wat hem allemaal gebeurd.. het is zo moeilijk om te zien.. en dat in drie maanden tijd.
hoe ga ik hiermee om, kom ik hier doorheen, kan ik dit wel aan..
allemaal vragen die continu in mijn hoofd afspelen.
Ik hoop dat iemand mij vanuit ervaring / of die hier ook mee worstelt tips kan geven..
Ik ben zo bang voor het moment dat hij er echt niet meer is ..
Jes
04-11-2022
laatste reactie: 06-03-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Allereerst heel veel sterkte gewenst. Ik ben mijn vader begin dit jaar verloren aan hersenkanker. Het gebeurde ineens en zag hem in 2 maanden sterk achteruitgaan en wist ook dat hij ging sterven. Ik dacht ook altijd ik kan dit niet aan. Maar uiteindelijk kon ik dat wel. Wat mij geholpen heeft/helpt is er veel over praten met partner/familie. En ook de gedachte dat mijn vader er altijd voor mij was, en nu is het mijn beurt er voor hem te zijn door de nalatenschap af te handelen, voor mijn moeder er te zijn en zelf wat van mijn leven te maken, dat zou mijn vader gewild hebben.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt en het is echt waar wat ze zeggen je bent sterker dan je denkt.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt en het is echt waar wat ze zeggen je bent sterker dan je denkt.
Eveline
06-03-2023
Wil je ook je hart luchten?
Waren echt soulmates (Verhaal 327)
In mei 2021 werd er darmkanker geconstateerd by myn man,geopereerd en chemo gehad,in december zeiden ze dat alles weg was,we waren zo bly,we hadden alletwee al veel meegemaakt,hy zyn vrouw jong verloren aan kanker en achter gebleven met 2 jonge kinderen,ik een heel zwaar huwelyk gehad,samen een baby verloren,een van een tweeling by de geboorte ,we deden alles samen,waren echt soulmates,in maart 2022 de eerste controles,het was terug en uitgezaaid in de botten,er was niks aan te doen,na een vreselyk ziekbed is hy na 3,5 maand overleden,hy was pas 51 jaar,ik weet niet hoe ik verder moet,iedere dag is zo zwaar,het gemis zo pynlyk
Chantal
18-02-2023
laatste reactie: 05-03-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Oh wat erg. En jullie hadden elkaar net zo gevonden na al die tegenslagen. Het leven kan zo oneerlijk zijn. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe❤️
Anoniem
05-03-2023
Eigenlijk wil ik zelf ook niet meer verder (Verhaal 250)
Ook ik mis mijn Joost vreselijk. Eigenlijk wil ik zelf ook niet meer verder. Wat moet ik nog zonder hem. Ik heb er moeite mee naar zijn foto te kijken. Ik voel een onbeschrijflijke pijn. Niets helpt. Wie kan mij verder helpen? Wij hebben geen kinderen. Aan familie heb ik niet veel. Van onze vrienden moet ik het hebben. Die zijn het verdriet van mij al lang zat. De contacten worden steeds minder.
Henny
11-06-2022
laatste reactie: 04-03-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Probeer troost te halen uit kleine dingetjes....een Ring ......iets persoonlijks...Ik laat zelf een gedenktattoo zetten en heb een mooie gedenk vitrine gemaakt...
Het is allemaal zeer herkenbaar.....het Rouwproces is iets wat je alleen moet doorstaan met of zonder hulp van anderen en dat is voor iedereen verschillend.
Ben mijn vrouw verloren op 04 mei dit jaar....na 31 jaar samen zijn..... ze was 46 jaar en we hebben een dochtertje.....Ik heb nu gekozen voor Rust en bezinning....gun mezelf op dit moment geen pleziertjes....dit gaat voor mij wel even duren....heel veel sterkte
Het is allemaal zeer herkenbaar.....het Rouwproces is iets wat je alleen moet doorstaan met of zonder hulp van anderen en dat is voor iedereen verschillend.
Ben mijn vrouw verloren op 04 mei dit jaar....na 31 jaar samen zijn..... ze was 46 jaar en we hebben een dochtertje.....Ik heb nu gekozen voor Rust en bezinning....gun mezelf op dit moment geen pleziertjes....dit gaat voor mij wel even duren....heel veel sterkte
Anoniem
11-06-2022
Reactie:
Ik begrijp het helemaal van mij is het nu twee en een half jaar geleden dat mijn man overle den is en ik blijf ook zo n vreselijk gevoel houden in mn hoofd en borstgebied het is bijna niet te dragen ik denk ook wel eens gaat dit nooit over ik kan nergens rust vinden het maalt maar door je hoofd het beheerst je hele leven ik hoop ook voor jou dat het weer beter mag gaan iedereen zegt het heeft tijd nodig en dat is denk ik ook wel zo
Heel veel sterkte gewenst
Heel veel sterkte gewenst
Ali
13-06-2022
Reactie:
Weet je eerlijk gezegd, zal dit nooit overgaan, maar je moet hetvoor jezelf een plekje gaan geven en ermee leren leven...Niemand begrijpt dit......hopelijk kan je op de lange termijn er enigzins een positieve draai aan geven...en het een plek in je hart geven....hoe moeilijk ook......maar neem de tijd....voor rust en bezinning...
Anoniem
13-06-2022
Reactie:
Ik weet wat je voelt. Mijn grote liefde is overleden in december 2021 na 58 jaar huwelijk. Ik ben eenzaam en sta er ook alleen voor. Heel veel sterkte, vriendelijke groet
Jose
14-02-2023
Reactie:
Lieve Henny,
Ik begrijp je volkomen, mijn verhaal is ietsje anders, ik ben mijn lieve zusje in mei 2022 verloren. We waren net een Siamese tweeling en we woonden al 22 jaar samen. Mijn leven is leeg en zinloos sindsdien. Ik heb niemand waar ik mee kan praten of huilen. Het is verschrikkelijk hard. Veel sterkte voor jou.
Ik begrijp je volkomen, mijn verhaal is ietsje anders, ik ben mijn lieve zusje in mei 2022 verloren. We waren net een Siamese tweeling en we woonden al 22 jaar samen. Mijn leven is leeg en zinloos sindsdien. Ik heb niemand waar ik mee kan praten of huilen. Het is verschrikkelijk hard. Veel sterkte voor jou.
Tina
04-03-2023
Mijn zus was mijn steun en toeverlaat (Verhaal 180)
Op 19 nov 2021 overleed mijn zus op 29 jarige leeftijd. Totaal onverwacht aan de gevolgen van een hersenbloeding. Ze bleek een tumor om haar hersenstam te hebben die is geknapt. Op het moment doen ze onderzoek naar wat het precies kan zijn maar ze vermoeden een syndroom. Een syndroom is erfelijk en dus mogelijk dat mijn broertje en ik met hetzelfde rond kunnen lopen. Maar het maakt mij niet uit als ik hetzelfde heb.
Mijn zus was mijn steun en toeverlaat. Mijn gids in het leven. We hebben in onze studententijd nog enkele jaren samen gewoond en zelfs daarna nog 2 jaar. De afgelopen 2 jaar woonde we 500 meter bij elkaar vandaan en regelde we zelfs dat we onze week boodschappen samen deden. We deden vanaf dag 1 alles samen en nu moet ik het alleen doen. Ons broertje is 8/6 jaar jonger en woont samen met zijn vriendin aan de andere kant van Nederland.
Ik weet gewoon niet hoe ik zonder haar door moet gaan met het leven. Mijn zus is de enige die ik om deze situatie bij mij wil hebben.
Ander half jaar geleden is onze tante overleden. Mijn zus en tante lijken qua uiterlijk en innerlijk onwijs veel op elkaar. Ik hoop alleen maar dat ze samen zijn en het fijn hebben.
Ik mis mijn zus zo onwijs en zoek steun in spiritualiteit maar kan het nog niet vinden..
Mijn zus was mijn steun en toeverlaat. Mijn gids in het leven. We hebben in onze studententijd nog enkele jaren samen gewoond en zelfs daarna nog 2 jaar. De afgelopen 2 jaar woonde we 500 meter bij elkaar vandaan en regelde we zelfs dat we onze week boodschappen samen deden. We deden vanaf dag 1 alles samen en nu moet ik het alleen doen. Ons broertje is 8/6 jaar jonger en woont samen met zijn vriendin aan de andere kant van Nederland.
Ik weet gewoon niet hoe ik zonder haar door moet gaan met het leven. Mijn zus is de enige die ik om deze situatie bij mij wil hebben.
Ander half jaar geleden is onze tante overleden. Mijn zus en tante lijken qua uiterlijk en innerlijk onwijs veel op elkaar. Ik hoop alleen maar dat ze samen zijn en het fijn hebben.
Ik mis mijn zus zo onwijs en zoek steun in spiritualiteit maar kan het nog niet vinden..
Kira
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 04-03-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
22 jaar heb ik samengewoond met mijn lieve zusje totdat ze opeens op 23 mei 2022 overleed in het ziekenhuis. Ik ben nu helemaal alleen en het is erg moeilijk om het verdriet en gemis te dragen. Op mijn werk vinden ze me vervelend, het moet nu wel over zijn ! Ik weet niet hoe ik verder moet zonder haar, we deden alles samen, eigenlijk wil ik niet meer verder leven zonder haar, zo zinloos en uitzichtloos.
Tina
04-03-2023
Rouwen vindt ik moeilijk (Verhaal 330)
Mijn moeder is 26 januari 2023 na een kort ziekbed toch onverwachts overleden. Mijn vader is 6 jaar geleden al overleden en mijn moeder heeft het leven nooit meer leuk gevonden na zijn overlijden. Ze wilde altijd naar hem toe, want ze had een kut leven, ze zag nooit iemand, hoorde nooit iemand en was altijd alleen zei ze altijd, terwijl mijn broer en ik er meerdere keren per week waren.
Vroeger was mijn moeder altijd vrij kattig en fel, maar de laatste jaren waren anders. Ik werk vanuit huis en werkte 2 dagen in de week bij mijn moeder thuis, dat vond ze heerlijk, dan aten we samen en dronken koffie samen en smiddags gingen we altijd wel even gezellig weg.
Eigenlijk waren de laatste jaren met haar liever maar soms ook moeilijk, we hadden ook wel eens ruzie, maar nu is ze weg ":-(
Rouwen vindt ik moeilijk. Ik heb heel erg gehuild bij haar afscheid daarna niet veel meer.
Ik wil eigenlijk geen pijn meer voelen, stom he.8 jaar geleden overleed mijn hondje, 6 jaar geleden overleed mijn vader, ruim een jaar geleden overleed mijn schoonzus aan de ziekte ALS en nu is mijn moeder na een kort ziekbed overleden.
Ik troost me maar met de gedachte dat mijn vader en moeder weer samen zijn.
Vroeger was mijn moeder altijd vrij kattig en fel, maar de laatste jaren waren anders. Ik werk vanuit huis en werkte 2 dagen in de week bij mijn moeder thuis, dat vond ze heerlijk, dan aten we samen en dronken koffie samen en smiddags gingen we altijd wel even gezellig weg.
Eigenlijk waren de laatste jaren met haar liever maar soms ook moeilijk, we hadden ook wel eens ruzie, maar nu is ze weg ":-(
Rouwen vindt ik moeilijk. Ik heb heel erg gehuild bij haar afscheid daarna niet veel meer.
Ik wil eigenlijk geen pijn meer voelen, stom he.8 jaar geleden overleed mijn hondje, 6 jaar geleden overleed mijn vader, ruim een jaar geleden overleed mijn schoonzus aan de ziekte ALS en nu is mijn moeder na een kort ziekbed overleden.
Ik troost me maar met de gedachte dat mijn vader en moeder weer samen zijn.
Moon
01-03-2023
Toon reacties Verberg reacties
Mijn dochter is vorig jaar om het leven gekomen (Verhaal 31)
Ik ben een vrouw en had 3 kinderen. Mijn dochter is vorig jaar om het leven gekomen. Zij is tegen een boom aangereden. Ik mis haar enorm.
Ik kan niet meer zo genieten van het leven als toen zij nog leefde. Ik voel me depressief. Waar doe ik het nog voor? Ik ben op vakantie gegaan, maar ja..... was het nou echt zo leuk? Het leven wordt nooit meer zoals het was. Ik moet proberen de draad weer op te pakken.....
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 28-02-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
je heb nog andere kinderen, wat een geluk, ik heb mijn enig kind moeten begraven en heb ook geen familie meer, ook geen vreidnen, sta alleen te huilen tussen 4 muren ieder dag, morgen 22 July word het 2 maanden dat mijn lieve Christine haar laste adem liet. IK mis haar ieder minuut, zo jong en zo levendig, zo inteleigent, zo hard werkend, zo lief en zo charmant. ik vraag mij ieder dag waar is God?
carmen Buske
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is niet te doen
Je zal net als ik met je verdriet leren leven dat kost tijd. 1 goede vriendin is al genoeg.
Praten met iemand. Een.wandeling. De natuur mooie muziek aanzetten.
Het de tijd geven.
HeTot kost zoveel energie.
Over een poosje ga dan vrijwilligerswerk doen. Waar er mensen zijn waar het mee klikt. In de zorg dat ik zo dankbaar werk.
Gewoon in de eetzaal of koffiedrinken met wijze oude mensen allen die ook van verdriet weten. Je leert ervan en je voelt je nuttig en.geliefd. Zo heb ik het gedaan. Het gaat nu. Maar weet het wordt niet meer zoals het was. Ze is bij je altijd
Je zal net als ik met je verdriet leren leven dat kost tijd. 1 goede vriendin is al genoeg.
Praten met iemand. Een.wandeling. De natuur mooie muziek aanzetten.
Het de tijd geven.
HeTot kost zoveel energie.
Over een poosje ga dan vrijwilligerswerk doen. Waar er mensen zijn waar het mee klikt. In de zorg dat ik zo dankbaar werk.
Gewoon in de eetzaal of koffiedrinken met wijze oude mensen allen die ook van verdriet weten. Je leert ervan en je voelt je nuttig en.geliefd. Zo heb ik het gedaan. Het gaat nu. Maar weet het wordt niet meer zoals het was. Ze is bij je altijd
Irene
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het is niet te doen
Je zal net als ik met je verdriet leren leven dat kost tijd. 1 goede vriendin is al genoeg.
Praten met iemand. Een.wandeling. De natuur mooie muziek aanzetten.
Het de tijd geven.
HeTot kost zoveel energie.
Over een poosje ga dan vrijwilligerswerk doen. Waar er mensen zijn waar het mee klikt. In de zorg dat ik zo dankbaar werk.
Gewoon in de eetzaal of koffiedrinken met wijze oude mensen allen die ook van verdriet weten. Je leert ervan en je voelt je nuttig en.geliefd. Zo heb ik het gedaan. Het gaat nu. Maar weet het wordt niet meer zoals het was. Ze is bij je altijd
Je zal net als ik met je verdriet leren leven dat kost tijd. 1 goede vriendin is al genoeg.
Praten met iemand. Een.wandeling. De natuur mooie muziek aanzetten.
Het de tijd geven.
HeTot kost zoveel energie.
Over een poosje ga dan vrijwilligerswerk doen. Waar er mensen zijn waar het mee klikt. In de zorg dat ik zo dankbaar werk.
Gewoon in de eetzaal of koffiedrinken met wijze oude mensen allen die ook van verdriet weten. Je leert ervan en je voelt je nuttig en.geliefd. Zo heb ik het gedaan. Het gaat nu. Maar weet het wordt niet meer zoals het was. Ze is bij je altijd
Irene
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zo kort geleden nog.....
Om te rouwen moet je door de pijn heen.
Je moet t voelen. Je lijf doet pijn en je hebt geen energie....
Er komt een dag en dan zie en voel je de zon weer echt. Het kost tijd voor een ieder verschillend. Neem die tijd Hoe lang dat is maakt niks uit. Laat het verdriet toe. Dat mag er zijn. Schrijf in een boekje waarom je haar mist en hoe je er mee omgaat.of een brief aan haar schrijven. Echt het heeft mij geholpen.
Heel veel sterkte
Rita
Om te rouwen moet je door de pijn heen.
Je moet t voelen. Je lijf doet pijn en je hebt geen energie....
Er komt een dag en dan zie en voel je de zon weer echt. Het kost tijd voor een ieder verschillend. Neem die tijd Hoe lang dat is maakt niks uit. Laat het verdriet toe. Dat mag er zijn. Schrijf in een boekje waarom je haar mist en hoe je er mee omgaat.of een brief aan haar schrijven. Echt het heeft mij geholpen.
Heel veel sterkte
Rita
Rita
28-02-2023
Wil je ook je hart luchten?
Mijn vrouw was de spil in mijn leven (Verhaal 329)
mijn vrouw verloren op 46 jarige leeftijd er zat een leeftijd verschil van 13 jaar tussen ons voor 5 weken geleden kreeg mijn vrouw de diagnose acute leukemie na onderzoek zou ze goed kunnen behandelen voor 2 weken geleden zijden de artsen dat ze de lichte vorm had en dat het goed zou komen een paar dagen overleed mijn vrouw .ongeloof verdriet is er graag wil ik in contact komen met lotgenoten weet me geen raad mijn vrouw was de spil in mijn leven
richard
27-02-2023
Toon reacties Verberg reacties
3 hersentumoren (Verhaal 328)
Ruim 5 jaar geleden zijn wij mijn vrouw en ik geëmigreerd naar Bonaire.
We zijn via vrienden die er al woonden verliefd geworden op het eiland.
Alles ging prima de eerste 2 jaar.
Tot mijn vrouw last kreeg van insulten.
Eerst was het alleen een schokkend been maar dit werd steeds erger en ze kwamen ook vaker.
Tot ze op een avond in juli 2020 een behoorlijke zware kreeg waarbij haar hele linkerkant uitviel.
911 gebeld ziekenwagen kwam en deze regelde dat we bij de neuroloog terecht kwamen.
Onderzoeken gehad met als uitslag...
3 hersentumoren.
Bam.... Daar storten onze wereld in.
We moesten zo snel mogelijk naar Nederland.
Daar de medische molen in wat ruim 8 maanden geduurd heeft.
Uiteindelijk mocht ze verder behandeld worden op Aruba.
Op 12 juni 2022 is mijn vrouw op 47 jarige leeftijd overleden.
Nu bijna een jaar later heb ik het er nog steeds heel erg moeilijk mee.
Wel besloten om op Bonaire te blijven daar ik in Nederland niks meer te zoeken heb.
Heb hulp gekregen hier na dat we in Nederland al gelijk hulp hadden aangevraagd.
Maar door de corona toen duurde dat toch nog anderhalf jaar.
Ben er niet veel mee opgeschoten daar de psychologen hier elke 3 maanden wisselen.
Dus elke keer opnieuw je verhaal doen.
Gelukkig heb ik hier een paar vrienden die mij ( proberen) er door te slaan.
Maar het is een lang proces.
Ben een website begonnen om het van mij af te schrijven dat werkt.
Of er lotgenoten op Bonaire zijn weet ik niet, klein eiland maar ken niet iedereen.
We zijn via vrienden die er al woonden verliefd geworden op het eiland.
Alles ging prima de eerste 2 jaar.
Tot mijn vrouw last kreeg van insulten.
Eerst was het alleen een schokkend been maar dit werd steeds erger en ze kwamen ook vaker.
Tot ze op een avond in juli 2020 een behoorlijke zware kreeg waarbij haar hele linkerkant uitviel.
911 gebeld ziekenwagen kwam en deze regelde dat we bij de neuroloog terecht kwamen.
Onderzoeken gehad met als uitslag...
3 hersentumoren.
Bam.... Daar storten onze wereld in.
We moesten zo snel mogelijk naar Nederland.
Daar de medische molen in wat ruim 8 maanden geduurd heeft.
Uiteindelijk mocht ze verder behandeld worden op Aruba.
Op 12 juni 2022 is mijn vrouw op 47 jarige leeftijd overleden.
Nu bijna een jaar later heb ik het er nog steeds heel erg moeilijk mee.
Wel besloten om op Bonaire te blijven daar ik in Nederland niks meer te zoeken heb.
Heb hulp gekregen hier na dat we in Nederland al gelijk hulp hadden aangevraagd.
Maar door de corona toen duurde dat toch nog anderhalf jaar.
Ben er niet veel mee opgeschoten daar de psychologen hier elke 3 maanden wisselen.
Dus elke keer opnieuw je verhaal doen.
Gelukkig heb ik hier een paar vrienden die mij ( proberen) er door te slaan.
Maar het is een lang proces.
Ben een website begonnen om het van mij af te schrijven dat werkt.
Of er lotgenoten op Bonaire zijn weet ik niet, klein eiland maar ken niet iedereen.
Marco.
26-02-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ik voel me schuldig, had haar meer willen bieden (Verhaal 26)
Afgelopen jaar is mijn moeder overleden. Ik merk dat dat veel bij mij naar boven haalt. Ik voel me schuldig omdat ik er meer voor haar had willen zijn.
Ook zie ik ineens dat de relatie die mijn ouders hadden heel anders is dan het beeld dat ik ervan had. Nu zie ik mijn moeder op een heel andere manier en heb ik met haar te doen. Maar ik kan er niets meer mee, want ze is er niet meer. Dit kan mij verscheuren.
Het is zo moeilijk dat het verlies van mijn moeder zoveel meer dingen naar boven haalt. Hierdoor heb ik het gevoel dat ik niet alleen rouw om het verlies van mijn moeder, maar ook om allerlei anderen dingen.
Dat ik er meer voor haar had willen zijn, dat ik haar meer had willen zien voor wie ze was, dat ik haar meer had willen bieden. Ik heb het gevoel dat mijn leven er behoorlijk door op zijn kop is gezet.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 20-02-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
ik herken jou verhaal volledig in het mijne. Waarom is dit zo moeten lopen? Ze was m'n moeder, ik had zoveel meer voor haar moeten betekenen.
Lies
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heel lastig, ik herken me in je verhaal en voelde me idd ook schuldig dat ik er niet méér voor haar was op het moment dat ze me nodig had.
Nu heb ik hulp gezocht, inmiddels al vele jaren later. En ik begin nu steeds meer te geloven dat ik het toen niet anders kon anders had ik het anders gedaan.
Het is een soort rugzak die ik al die jaren al mee sjouw, en nu is het tijd dat ik hem af doe. Maar hierdoor zie ik ook veel dingen negatief, en dat moet ik nog zien te veranderen. Positief en genieten, klinkt leuk maar is nog erg moeilijk.
Marrie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Je moeder moeten missen is erg. Ik weet er alles van helaas. Mijn moeder is zeven maanden geleden overleden. Ik deed mantelzorg en woonde bij haar. Ik moet zeggen dat ik veel heb gedaan voor en met haar, maar dat ook ik achteraf denk, had ik maar meer kunnen doen of had ik maar meer geduld. Ik kon doordat het zo zwaar was vaak geïrriteerd zijn en ook daar heb ik spijt van. Maar op dat moment was het gewoon te veel en ik ben ook maar mens dus ik kan mezelf gek maken en schuldig voelen, maar ik help er niemand mee. Ik moet rust vinden en mezelf vergeven. Mijn moeder heeft mij vergeven. Dus als die gedachten naar boven borrelen dan zeg ik tegen mezelf je hebt je best gedaan. Vergeet dat niet!
Wat gebeurd is kunnen we niet meer veranderen. Ik denk dat jezelf vergeven de eerste stap is. Een moeder vergeeft haar kind hoe dan ook... ik geloof dat de liefde en band blijft bestaan en dat ze heus wel iets van hier meekrijgt. Daarom bedankt ik mijn moeder nog elke dag voor haar liefde, steun, zorgen en alles wat ze heeft gedaan. Ik bied mijn excuses aan voor de verkeerde dingen die ik heb gedaan en heb gezegd. Daarna voel ik rust. Alsof ze me troost.
Wees niet te hard voor jezelf, want het is al zo zwaar. Gun jezelf vergeving.
Wat mij ook helpt is dingen doen waar zij van hield. Bijv doneren aan een goede doel waar zij achter stond. Zo houd ik haar herinneringen in leven en voel ik rust.
Mijn moeder ligt in het buitenland begraven dus helaas kan ik niet vaak naar haar graf. Als ik kan ga ik en praat ik van me af en zeg ik alles wat me dwars zit en waar ik spijt van heb. Maar ik bedank haar ook voor alles en vertel haar dat het ondanks alles goed met ons gaat en zij in vrede mag rusten. Geen zorgen meer voor haar... misschien is het een idee om dat ook te doen en wellicht voelen jullie ook meer rust.
Ik hoop dat jullie de rust gauw zullen vinden en met dit enorme gemis kunnen leven.
Heel veel sterkte en liefde voor jullie❤️
Wat gebeurd is kunnen we niet meer veranderen. Ik denk dat jezelf vergeven de eerste stap is. Een moeder vergeeft haar kind hoe dan ook... ik geloof dat de liefde en band blijft bestaan en dat ze heus wel iets van hier meekrijgt. Daarom bedankt ik mijn moeder nog elke dag voor haar liefde, steun, zorgen en alles wat ze heeft gedaan. Ik bied mijn excuses aan voor de verkeerde dingen die ik heb gedaan en heb gezegd. Daarna voel ik rust. Alsof ze me troost.
Wees niet te hard voor jezelf, want het is al zo zwaar. Gun jezelf vergeving.
Wat mij ook helpt is dingen doen waar zij van hield. Bijv doneren aan een goede doel waar zij achter stond. Zo houd ik haar herinneringen in leven en voel ik rust.
Mijn moeder ligt in het buitenland begraven dus helaas kan ik niet vaak naar haar graf. Als ik kan ga ik en praat ik van me af en zeg ik alles wat me dwars zit en waar ik spijt van heb. Maar ik bedank haar ook voor alles en vertel haar dat het ondanks alles goed met ons gaat en zij in vrede mag rusten. Geen zorgen meer voor haar... misschien is het een idee om dat ook te doen en wellicht voelen jullie ook meer rust.
Ik hoop dat jullie de rust gauw zullen vinden en met dit enorme gemis kunnen leven.
Heel veel sterkte en liefde voor jullie❤️
Naad
> 2 jaar geleden
Reactie:
Phoe ik herken mij in je verhaal. Zo moeilijk en zwaar. Een last die je meedraagt. Ik hoop dat het minder wordt.
Anoniem
20-02-2023
Wat is nu nog mijn functie in het leven? (Verhaal 7)
Ik ben 53 jaar en begin van dit jaar is mijn moeder op 85-jarige leeftijd overleden. Ik ben er zo door geraakt en nog steeds zo emotioneel. Ik schaam mij er ergens ook voor, omdat zij toch een mooie leeftijd heeft bereikt.
Ik heb het idee dat mijn omgeving vind dat het nu wel klaar moet zijn met dat verdriet, alleen dat lukt me niet. Ik heb haar lang verzorgd en ik vraag mij af wat nu mijn functie in het leven nog is.
Ik ben wel moeder, maar beide kinderen zijn het huis al uit en geheel zelfstandig, dus voor hen ben ik ook niet meer echt van betekenis. Daarbij sta ik op het punt om mijn baan te verliezen door een reorganisatie. Ik voel me gewoon zo nutteloos.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 20-02-2023
10Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Je omgevind kan nooit voor jou bepalen wanneer het genoeg is. Het is tenslotte wel je moeder.
En je bent zelf ook nog wel moeder van twee kinderen. En natuurlijk ben je van betekenis ook al zijn ze zelfstandig, je bent en blijft hun moeder die weer heel belangrijk is.
Ook al wonen ze niet meer thuis!
Hoop dat het goed komt met je baan.
Marja
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik voel met je mee
Mijn moeder is in 2018 overleden , zij was 75
Denk de leeftijd niet uitmaakt, het verlies doet even pijn
Het missen is vreselijk, je bent nu zelf kind af
Je basis is weg, het gevoel, ma is er altijd
Wens je veel sterkte en kracht
Rouwen staat geen tijd voor, een ieder die het meemaakt, weet dit
Mijn moeder is in 2018 overleden , zij was 75
Denk de leeftijd niet uitmaakt, het verlies doet even pijn
Het missen is vreselijk, je bent nu zelf kind af
Je basis is weg, het gevoel, ma is er altijd
Wens je veel sterkte en kracht
Rouwen staat geen tijd voor, een ieder die het meemaakt, weet dit
Sylvia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik voel echt met je mee ,,
mijn vader is in 1993 op 69 jarige leeftijd geheel onverwacht overleden
mn ouders waren net terug van een vakantie het bittere is , het was hun eerste echte vakantie sinds hun huwelijk
mijn moeder is in 2004 overleden ,
je zou zeggen na zoveel jaren , zou het minder zijn , en velen zeggen het slijt en wordt minder door de jaren heen
maar sjee
ik denk en mis hun nog steeds , de ene keer gaat t wel maar dan heb ik ook wel dagen erbij ,vaak door een bepaalde herinnering door een kleinigheid dat ik ze dagelijks mis
ondanks ik zelf nu al 54 ben ,,
en tja verwerking , bij enkele is het dagen , bij anderen weken , en anderen weer maanden ,,
maar denk ook dat het "" Hoe "" mee speelt
met mijn vader was het , dus net een dag terug van een welverdiende vakantie , ik had nachtdiensts lag net te slapen toen mijn moeder me belde dat het niet goed ging .. paar uur later was hij overleden
met mijn moeder , haar gezondheid was slecht , wisten we
zij woonde in het zuiden en ik inmiddels in het noorden
ze was opgenomen in het ziekenhuis dus ik had paar dagen vrij genomen om haar te bezoeken , van vrijdag tot maandag ochtend ben ik bij haar geweest , "had al het gevoel dat ze niet meer lang had , moest helaas maandagmiddag terug naar het noorden want moest de dinsdag weer werken ,
afscheid was echt bitter ( voor mij ) ik had gewoon het gevoel dat dit de laatste keer zou zijn , ik weet het niet maar was zo raar ,, dinsdag op mn werk werd ik door familie gebeld ,, ze was overleden , het was alsof mn hoofd door een betonnen muur werdt geramd ,,
tja kerel mag niet huilen , maar nu ik deze herinnering weer ophaal ,, hakt het er weer erg in
er is dus echt geen touw aan vast te knopen wanneer je wat kan verwerken , voor de ene is het misschien makkelijker dan de ander ,, maar denk vooral dat juist degene die erg close was met zijn / haar ouders vele malen langer met rouw leven dan anderen ,,
wens je ontzettend veel sterkte maar ook hoop ik dat inmiddels je baan save zit
mijn vader is in 1993 op 69 jarige leeftijd geheel onverwacht overleden
mn ouders waren net terug van een vakantie het bittere is , het was hun eerste echte vakantie sinds hun huwelijk
mijn moeder is in 2004 overleden ,
je zou zeggen na zoveel jaren , zou het minder zijn , en velen zeggen het slijt en wordt minder door de jaren heen
maar sjee
ik denk en mis hun nog steeds , de ene keer gaat t wel maar dan heb ik ook wel dagen erbij ,vaak door een bepaalde herinnering door een kleinigheid dat ik ze dagelijks mis
ondanks ik zelf nu al 54 ben ,,
en tja verwerking , bij enkele is het dagen , bij anderen weken , en anderen weer maanden ,,
maar denk ook dat het "" Hoe "" mee speelt
met mijn vader was het , dus net een dag terug van een welverdiende vakantie , ik had nachtdiensts lag net te slapen toen mijn moeder me belde dat het niet goed ging .. paar uur later was hij overleden
met mijn moeder , haar gezondheid was slecht , wisten we
zij woonde in het zuiden en ik inmiddels in het noorden
ze was opgenomen in het ziekenhuis dus ik had paar dagen vrij genomen om haar te bezoeken , van vrijdag tot maandag ochtend ben ik bij haar geweest , "had al het gevoel dat ze niet meer lang had , moest helaas maandagmiddag terug naar het noorden want moest de dinsdag weer werken ,
afscheid was echt bitter ( voor mij ) ik had gewoon het gevoel dat dit de laatste keer zou zijn , ik weet het niet maar was zo raar ,, dinsdag op mn werk werd ik door familie gebeld ,, ze was overleden , het was alsof mn hoofd door een betonnen muur werdt geramd ,,
tja kerel mag niet huilen , maar nu ik deze herinnering weer ophaal ,, hakt het er weer erg in
er is dus echt geen touw aan vast te knopen wanneer je wat kan verwerken , voor de ene is het misschien makkelijker dan de ander ,, maar denk vooral dat juist degene die erg close was met zijn / haar ouders vele malen langer met rouw leven dan anderen ,,
wens je ontzettend veel sterkte maar ook hoop ik dat inmiddels je baan save zit
eric
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heel herkenbaar, ook ik ervaar dit momenteel zo. Waar leef ik nog voor? Ik mis zo erg het verzorgen, het er voor mijn moeder zijn (zie mijn verhaal hieronder). Ik heb geen partner, geen kinderen, ik woon en ben al vele jaren alleen. Maar elke maand ging ik naar haar toe, dat gaf mijn leven invulling en een doel: er voor haar zijn en haar vertroetelen en mooie momenten bezorgen. Daar kon ik zelf veel genoegdoening uit putten. Misschien is het een idee om vrijwilligerswerk te gaan doen als je je baan kwijt raakt? Sterkte!
Lies60
> 2 jaar geleden
Reactie:
Onlangs heb ik mijn geweldige lieve moeder verloren. Ik had een geweldige goede en leuke band met haar. En nu wordt ik overmand en verscheurd door verdriet. Hoe verder zonder haar?
Ik mis haar zo enorm, dat is niet in woorden te vatten evenals het gevoel bij het besef haar nooit meer te zullen zien. Ik ben alleenstaand, heb geen partner en kinderen. Mijn moeder had een zeer centrale en belangrijke plaats in mijn leven en ik genoot ervan als zij het maar goed had.
Ik mis haar zo enorm, dat is niet in woorden te vatten evenals het gevoel bij het besef haar nooit meer te zullen zien. Ik ben alleenstaand, heb geen partner en kinderen. Mijn moeder had een zeer centrale en belangrijke plaats in mijn leven en ik genoot ervan als zij het maar goed had.
kees 'radeloos'
> 2 jaar geleden
Reactie:
Een hoge leeftijd doet niets af aan het gemis.
Er is voor u een groot gat gevallen, dat niet zomaar opgevuld kan worden.
Elke dag is een worsteling, ik herken het gevoel.
Wat ik probeer is toch elke dag weer blij te zijn met wat er nog wel is, daar oog voor te hebben. Oog voor kleine dingen, al is het maar een zingende vogel in de tuin.
Dat is tevens uw functie, proberen ergens een beetje plezier in te hebben, afleiding zoeken, misschien een steun zijn voor iemand die dat nodig heeft.
Ik wens u liefde, licht en kracht toe.
Er is voor u een groot gat gevallen, dat niet zomaar opgevuld kan worden.
Elke dag is een worsteling, ik herken het gevoel.
Wat ik probeer is toch elke dag weer blij te zijn met wat er nog wel is, daar oog voor te hebben. Oog voor kleine dingen, al is het maar een zingende vogel in de tuin.
Dat is tevens uw functie, proberen ergens een beetje plezier in te hebben, afleiding zoeken, misschien een steun zijn voor iemand die dat nodig heeft.
Ik wens u liefde, licht en kracht toe.
Ann
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb 2 jaar geleden afscheid van. Mijn allerliefste moeder moeten nemen
Ik ben 48 jaar heb ook 2 kinderen die niet meer thuiswonen en altijd druk druk zijn, agenda’s vol afspraken.
En ik zag mijn moeder, je zult t niet geloven iedere dag!! Mijn hele leven was zij de rode draad, ze wist alles van mij ik van haar… onze band was zo hecht, we hielden zoveel van elkaar dat t eigenlijk ongezond was….
Zij heeft mij met alles altijd geholpen
En ik haar de laatste jaren van haar leven ben ik hele dagen bij haar geweest.
Ze had n delier maar tegen mij deed ze gewoon. We wisten dat t afscheid ging komen, maar ook dat we niet zonder elkaar konden……
En dat is nog erger dan ik me in mijn stoutste dromen had voorgesteld, ik moet leven, maar ik wil niet meer, ik moet leven voor mijn 2 kinderen en mijn lieve Hond, maar elke dag doet pijn, er is geen glans meer in mijn leven.
Ik heb heel veel meegemaakt , maar dit blijft zo, ze komt nooit meer terug…. Als ik daaraan denk breekt mijn hart.
Ik wil t de kinderen zeggen maar kan hun verdriet ook niet verdragen.
Help me , om de pijn iets dragelijker te maken
Dank voor uw geduld van het lezen . An.
Ik ben 48 jaar heb ook 2 kinderen die niet meer thuiswonen en altijd druk druk zijn, agenda’s vol afspraken.
En ik zag mijn moeder, je zult t niet geloven iedere dag!! Mijn hele leven was zij de rode draad, ze wist alles van mij ik van haar… onze band was zo hecht, we hielden zoveel van elkaar dat t eigenlijk ongezond was….
Zij heeft mij met alles altijd geholpen
En ik haar de laatste jaren van haar leven ben ik hele dagen bij haar geweest.
Ze had n delier maar tegen mij deed ze gewoon. We wisten dat t afscheid ging komen, maar ook dat we niet zonder elkaar konden……
En dat is nog erger dan ik me in mijn stoutste dromen had voorgesteld, ik moet leven, maar ik wil niet meer, ik moet leven voor mijn 2 kinderen en mijn lieve Hond, maar elke dag doet pijn, er is geen glans meer in mijn leven.
Ik heb heel veel meegemaakt , maar dit blijft zo, ze komt nooit meer terug…. Als ik daaraan denk breekt mijn hart.
Ik wil t de kinderen zeggen maar kan hun verdriet ook niet verdragen.
Help me , om de pijn iets dragelijker te maken
Dank voor uw geduld van het lezen . An.
Anna
> 2 jaar geleden
Reactie:
Neen, het verdriet gaat nooit weg maar krijgt wel een andere vorm.
MIJN moeder overleed aan longkanker toen zij 50 jaar was; nooit gerookt, masr wel meegemaakt.
ik was toen 22 jaar en het heeft zeker 8 jaar geduurd voordat ik het gemis en het verdriet een plasts kon geven.
Veel in diepe stilte haar aanwezigheid toegelaten in mijn ziel en daaruit heling geput, wetende dat ze alleen in een andere verschijningsvorm voortleefde en over mij bleef waken.
Jaren later droomde ik over haar en zag hoe liefdevol naar mij keek en vanaf dat moment kon ik verder gaan met mijn eigen leven.
Ik heb daardoor geleerd dat rationeel proberen verdriet op te lossen niet helpt, maar dat verstilling en liefde dit wel kan doen.
Nu zit ik opnieuw in een rouwfase, omdat mijn echtgenote in januari 2021 aan longkanker is overleden, terwijl ik hasr de lastste paar weken niet meer kon bezoeken vanwege alle Covid19 restricties. Dezelfde pijn van gemis en verdriet; alleen na een huwelijk van 53 jaar nog schrijnender en nu voel ik dat de rouwervaring met het overlijden van mijn moeder mij verder helpt om toch verder te gaan in dankbaarheid voor alles wat ons gezanlijk heeft verbonden en gelukkig gemaskt. Opnieuw is de liefde voor wat geweest is de balsem voor mijn gewond hart.
Ik wens jou veel sterkte en hoop dat het liefdevolle ook voor jou de levenslijn zal xijn.
Omhelzing, Herman
MIJN moeder overleed aan longkanker toen zij 50 jaar was; nooit gerookt, masr wel meegemaakt.
ik was toen 22 jaar en het heeft zeker 8 jaar geduurd voordat ik het gemis en het verdriet een plasts kon geven.
Veel in diepe stilte haar aanwezigheid toegelaten in mijn ziel en daaruit heling geput, wetende dat ze alleen in een andere verschijningsvorm voortleefde en over mij bleef waken.
Jaren later droomde ik over haar en zag hoe liefdevol naar mij keek en vanaf dat moment kon ik verder gaan met mijn eigen leven.
Ik heb daardoor geleerd dat rationeel proberen verdriet op te lossen niet helpt, maar dat verstilling en liefde dit wel kan doen.
Nu zit ik opnieuw in een rouwfase, omdat mijn echtgenote in januari 2021 aan longkanker is overleden, terwijl ik hasr de lastste paar weken niet meer kon bezoeken vanwege alle Covid19 restricties. Dezelfde pijn van gemis en verdriet; alleen na een huwelijk van 53 jaar nog schrijnender en nu voel ik dat de rouwervaring met het overlijden van mijn moeder mij verder helpt om toch verder te gaan in dankbaarheid voor alles wat ons gezanlijk heeft verbonden en gelukkig gemaskt. Opnieuw is de liefde voor wat geweest is de balsem voor mijn gewond hart.
Ik wens jou veel sterkte en hoop dat het liefdevolle ook voor jou de levenslijn zal xijn.
Omhelzing, Herman
Herman
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Reactie:
Wat vervelend dat je je zo voelt. Nutteloos ben je zeker niet. Heel veel sterkte met je emoties en verwerken van je verlies. Heftig allemaal.
Anoniem
20-02-2023
Altijd nooit meer (Verhaal 323)
17 maanden geleden, maar het lijkt wel gisteren mijn lieve man is niet meer. Al die definitieve worden kan ik niet zeggen komt niet over mijn lippen. Na onze vakantie mijn 1e werkdag , hij werkte die dag thuis na alweer 2 dagen op kantoor gewerkt te hebben. De avond ervoor nog even langs onze oudste dochter , ja zei je ik ga wel ff mee hoor wat hij meestal niet deed na een dag kantoor. Weer bij tijds thuis en de volgende morgen was je net op met een ontbijtje en ik naar het werk. Tussen de middag nog een appje naar elkaar. Ik hoorde de kerkklok slaan 17:00 uur en deed onze poort open ……. Toen stortte onze wereld in . In verte (we hebben erg lange tuin) zag ik je liggen op de grond voor de schuur, als een gek rende ik naar hem toe gillend het was al te laat toen ben ik in een shock geraakt . Dit kan niet waar zijn. We geloven het nog niet ik en mijn 3 volwassen kinderen . Een man altijd de rust zelve gezond en dan de is hij uit ons midden gerukt. Viel me nog steeds erg alleen en voelt nog als oneerlijk. Nog steeds ben ik onrustig mijn man zit de hele dag in mijn hoofd en gaat overal mee naar toe. En al die opmerkingen van mensen O wat doet het zeer. Van. Je doet het goed hoor . Ze weten het hoor zijn gescheiden ( dat is zo niet het zelfde ) we hebben 4 kleinkinderen 2 heeft hij niet meer mogen vasthouden en knuffelen wel wist hij dat het 2 knulletjes werden zo heftig voor onze dochter en zoon. Met pijnen mijn hart geniet ik intens van de kleintjes zij houden me op de been
Thea
29-01-2023
laatste reactie: 17-02-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Thea,
Wat is het een harde werkelijkheid hè.
Ik weet ook niet hoe het verder moet zonder mijn allerliefste. De wereld draaft gewoon door terwijl de mijne stilstaat. Ik ben nu een jaar verder en oma van ons eerste kleinkind geworden. Ik geniet echt van dat kleine hummeltje maar zelfs daar is mijn verdriet doorheen te voelen. Wat voor mij werkt is dat ik het elke dag neem zoals het is. Soms heb ik wel fijne dagen maar dat komt door afleiding. Het niet meer kunnen delen met een blik, aanraking of gewoon de aanwezigheid is onwaarschijnlijk en bijna niet te verdragen. Dus ik praat met hem, mopper, schreeuw en huil elke dag. Ik hou het niet binnen, ook niet voor onze Grote schepper. Maar ik doe het zelfde op een zachte manier. Dankbaar voor wat we wel geleefd hebben. Misschien is het ontkennen maar ik doe net of hij er gewoon is. Het gaat tergend langzaam maar ik merk dat ik wat realistischer ben.
Maar een ding is zeker voor mij... De pijn en het verdriet gaan nooit meer weg. Omdat ik net zo'n diepe gevoelens van verdriet heb als dat ik het gevoel van onvoorwaardelijke diepe liefdevolle verwantschap heb. Mijn God wat hou ik veel van hem. Elk uur is anders maar ik laat het me niet klein krijgen. Soms wel maar daarna sta ik weer op. Net als jij. Elke dag weer opnieuw. En weet je wat? We gaan op een dag weer leven, beetje bij beetje met een hart vol liefde en met een ongekende kracht! Ik wens je heel veel geluk en liefde om te krijgen en te delen. Ik ben heel trots op ons want we kunnen het! We bewijzen dat elke dag weer opnieuw!
Wat is het een harde werkelijkheid hè.
Ik weet ook niet hoe het verder moet zonder mijn allerliefste. De wereld draaft gewoon door terwijl de mijne stilstaat. Ik ben nu een jaar verder en oma van ons eerste kleinkind geworden. Ik geniet echt van dat kleine hummeltje maar zelfs daar is mijn verdriet doorheen te voelen. Wat voor mij werkt is dat ik het elke dag neem zoals het is. Soms heb ik wel fijne dagen maar dat komt door afleiding. Het niet meer kunnen delen met een blik, aanraking of gewoon de aanwezigheid is onwaarschijnlijk en bijna niet te verdragen. Dus ik praat met hem, mopper, schreeuw en huil elke dag. Ik hou het niet binnen, ook niet voor onze Grote schepper. Maar ik doe het zelfde op een zachte manier. Dankbaar voor wat we wel geleefd hebben. Misschien is het ontkennen maar ik doe net of hij er gewoon is. Het gaat tergend langzaam maar ik merk dat ik wat realistischer ben.
Maar een ding is zeker voor mij... De pijn en het verdriet gaan nooit meer weg. Omdat ik net zo'n diepe gevoelens van verdriet heb als dat ik het gevoel van onvoorwaardelijke diepe liefdevolle verwantschap heb. Mijn God wat hou ik veel van hem. Elk uur is anders maar ik laat het me niet klein krijgen. Soms wel maar daarna sta ik weer op. Net als jij. Elke dag weer opnieuw. En weet je wat? We gaan op een dag weer leven, beetje bij beetje met een hart vol liefde en met een ongekende kracht! Ik wens je heel veel geluk en liefde om te krijgen en te delen. Ik ben heel trots op ons want we kunnen het! We bewijzen dat elke dag weer opnieuw!
Marjolein
17-02-2023
Wil je ook je hart luchten?
Dit doodse bestaan (Verhaal 326)
Mijn man is morgen 4 weken geleden overleden aan uitgezaaide nierkanker.
Al die tijd heb ik hem verzorgd.
A.s zondag had hij 74 jaar geworden.
Wat ik zo mis zijn de kleine dingen,het is niet te doen vaak.
Ik heb zelf fibromyalgie en daardoor zit ik nu te wachten op een leuke vlotte scootmobiel,want ik heb helaas nooit een rijbewijs gekregen terwijl ik wel 4 keer heb afgereden.
En dat ik nu op een plek woon en daar zelf niet weg kan maakt me extra verdrietig.
Als ik in de morgen wakker wordt denk ik echt,jammer dat ik er nog ben.
Tegelijk schaam ik me daar voor,temeer omdat er zoveel mensen zijn die er graag willen zijn.
Maar dit doodse bestaan ik weet niet wat ik er mee aan moet
Al die tijd heb ik hem verzorgd.
A.s zondag had hij 74 jaar geworden.
Wat ik zo mis zijn de kleine dingen,het is niet te doen vaak.
Ik heb zelf fibromyalgie en daardoor zit ik nu te wachten op een leuke vlotte scootmobiel,want ik heb helaas nooit een rijbewijs gekregen terwijl ik wel 4 keer heb afgereden.
En dat ik nu op een plek woon en daar zelf niet weg kan maakt me extra verdrietig.
Als ik in de morgen wakker wordt denk ik echt,jammer dat ik er nog ben.
Tegelijk schaam ik me daar voor,temeer omdat er zoveel mensen zijn die er graag willen zijn.
Maar dit doodse bestaan ik weet niet wat ik er mee aan moet
Annika N.
16-02-2023
Toon reacties Verberg reacties
Mijn lieve poes (Verhaal 145)
Een maand geleden stierf onze lieve poes van 11. Zij is er geweest in mijn meest eenzame momenten en was lange tijd de enige waarvan ik het gevoel had dat ze me zag voor wie ik ben en oprecht van me hield. Ook mijn liefde voor haar heeft me door moeilijke periodes heen geholpen. Ik voel me nog steeds radeloos en zowel psychisch als lichamelijk zwak. Dankje lief meisje, dat je op mijn pad kwam
Linda
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 13-02-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Het is heel moeilijk. Ik heb mijn kat 6 maanden geleden moeten laten gaan na 17 jaar en 2 maanden. En het gemis is groot. Ook ik heb veel meegemaakt met hem (goede en minder goede tijden) maar hij was er altijd. Ik heb geen andere huisdieren en/of kids etc. dus ik kan de troost ook niet elders halen en er over praten. Dat maakt het extra lastig. Het is een langdurig proces.. Sterkte met het verlies!
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Op 28 augustus 2020 kreeg mijn poes euthanasie na een zeer plots onwel worden. (waarschijnlijk hersenbloeding). Mijn andere poes kreeg vrij snel daarna een ander huis omdat ik de schuldgevoelens, onzekerheid, het zelfverwijt, en het grote verdriet (inclusief doodswens) niet kon dragen en de poes een fijne toekomst elders gunde. Iedere dag is verdriet en pijn. Ook ik ben alleenstaand, geen partner of kinderen, zeer weinig sociale steun. Nu ben ik bezig met een euthanasietraject omdat ik deze pijn en de diepe eenzaamheid niet meer kan verdragen
M.
20-08-2022
Reactie:
Zo herkenbaar, maar verbaasd zo weinig huisdieren verlies te vinden op deze site, dacht even dat ik de enige alleenstaande met dit vreselijke verdriet/verlies deal. Vrijdag mijn Pers van 15 in moeten laten slapen, hartklepje sloot niet meer sinds enkele weken. Ook zij was mijn steun bij tegelijkertijd scheiding, ziekbed kanker, baan kwijt. 24/7 was ik 12 jaar bij haar, nu val ik in eenzaamheid, leegte, stilte, aanhankelijkheid. Zorg en regelmaat zijn weg. Afscheid is mooi gegaan dankzij DA Bokhove en Bouman kliniek. Ziek van verdriet ben ik.
Hedwig 17-01-2023
17-01-2023
Reactie:
Ik begrijp je maar al te goed. Ik verloor 6 jaar geleden mijn kater, een vondeling. Ik heb hem met hulp van mijn mama met de papfles grootgebracht. Ik heb hem moeten laten inslapen toen hij 12 jaar oud was en heel ziek. Het was mijn levensgezel. Zwaar trauma aan overgehouden, net alsof ik een kind verloor. Rouw nog steeds.
Anita
13-02-2023
De weken voor haar verjaardag (Verhaal 325)
Mijn moeders verjaardag is over ongeveer twee weken en in eens voel ik weer heel sterk hoe erg ik haar eigenlijk mis. Ik ben nu 25 jaar oud, maar op mijn 12e kwam mijn moeder te overlijden. Elk jaar weer voel ik zo'n diep verdriet de weken voor haar verjaardag. Ik houd mij vaak groot en sterk en laat niet veel deze emoties zien aan mensen om mij heen, maar het lucht toch wel op om af en toe heel hard te kunnen huilen over het verlies van mijn moeder. Vaak stop ik mijn gevoelens te lang weg en ik merk dat ik dat minder moet doen, ik zou vaker mijn hart moeten luchten zoals ik nu doe.
anoniem
12-02-2023
Toon reacties Verberg reacties
Vaak zo'n intens slecht gevoel (Verhaal 324)
Na het verliezen van mijn broer na 15 jaar Alzheimer en binnen een week ook nog zijn vrouw, mijn schoonzus aan een hersentumor, trof ons het lot bij mijn vrouw, uitgezaaide eierstokkanker in de lever.
Mooie momenten waren er absoluut, maar heel klein,. Het kijken naar de Maas vanuit onze kamer, het zonnetje en een sigaretje!
Na de dag van uitslag is mijn allerliefste na dik 2 en eenhalf maand van mij heengegaan op 61 jarige leeftijd .
Het verlies is zeer groot omdat ze graag nog wat jaartjes bij ons wou blijven.
Na de crematie 27 jan j.l. heb ik vaak zo'n intens slecht gevoel. Dit is met geen pen te beschrijven.
Hartkloppingen, pijn op de borst, intens moe!
Het besef dat ik haar nooit meer ga terugzien vind ik verschrikkelijk en niet te bevatten.
Overal lopen paartjes, bezoek aan supermarkt is ook niet meer leuk. De eereld draait door!
Voor mij dtaat hij stil, elke nieuwe dag heen maatje meer.
Dit wordt mijn nieuwe leven in de hoop dat ik me er na een bepaalde tijd weer wat beter ga voelen.
Dit is niemand te gunnen, maar het treft mij nu.
Mooie momenten waren er absoluut, maar heel klein,. Het kijken naar de Maas vanuit onze kamer, het zonnetje en een sigaretje!
Na de dag van uitslag is mijn allerliefste na dik 2 en eenhalf maand van mij heengegaan op 61 jarige leeftijd .
Het verlies is zeer groot omdat ze graag nog wat jaartjes bij ons wou blijven.
Na de crematie 27 jan j.l. heb ik vaak zo'n intens slecht gevoel. Dit is met geen pen te beschrijven.
Hartkloppingen, pijn op de borst, intens moe!
Het besef dat ik haar nooit meer ga terugzien vind ik verschrikkelijk en niet te bevatten.
Overal lopen paartjes, bezoek aan supermarkt is ook niet meer leuk. De eereld draait door!
Voor mij dtaat hij stil, elke nieuwe dag heen maatje meer.
Dit wordt mijn nieuwe leven in de hoop dat ik me er na een bepaalde tijd weer wat beter ga voelen.
Dit is niemand te gunnen, maar het treft mij nu.
Ger
12-02-2023
Toon reacties Verberg reacties
Nooit meer een woord kunnen wisselen (Verhaal 320)
4 weken geleden geheel onverwachts mijn maatje mijn alles verloren Nog maar 60 jaar Naar je werk gaan tot vanmiddag zeggen en nooit meer een woord kunnen wisselen Ik kan het nog niet begrijpen 42 jaar samen en nu alleen Heb geweldige kinderen ,zus en haar man en kinderen ,vriendinnen Buuv Mag niet klagen Krijg elke dag eten en aanloop Maar heb een gat in mijn hart Zie de toekomst als 1 zwart gat Geen idee hoe ik straks weer aan het werk moet en mijn leven weer op moet pakken Ben alleen en we waren zo gelukkig samen Genoten overal van kinderen ,kleinkinderen en Fam en vrienden Nooit meer samen
Jolanda
14-01-2023
laatste reactie: 29-01-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Jolanda,
Ik wens je heel veel sterkte om met dit verlies om te gaan. Denk vooral ook terug aan de fijne tijd die jullie ongetwijfeld hebben gehad. Ik ben er zelf van overtuigd dat je elkaar weer terugziet.
Ik wens je heel veel sterkte om met dit verlies om te gaan. Denk vooral ook terug aan de fijne tijd die jullie ongetwijfeld hebben gehad. Ik ben er zelf van overtuigd dat je elkaar weer terugziet.
Miranda
26-01-2023
Reactie:
Jolanda, ik begrijp je helemaal 323 is mijn verhaal . Voor jou pas 4 weken oo wat een verdriet het is echt onbeschrijfelijk hoe je je voelt voor een ander. Het is stiller dan stil. Praten en alles wat jij wilt is goed en wat een ander er van vindt is niet belangrijk. Neem de tijd hopelijk hebben ze begrip op je werk er voor dat je niet kan werken even…..dat komt vanzelf wel weer hoop ik voor je met kleine stapjes het gemis blijft je maatje is in je hart maar het doet zeer
Thea
29-01-2023
Wil je ook je hart luchten?
Gemis vliegt soms letterlijk naar je keel (Verhaal 111)
4 jaar geleden ben ik met mijn gezinnetje voor onze eigen goede doelen naar Zanzibar Tanzania gegaan, was de derde keer. Daar werd mijn vrouw op de 1e avond gebeten door de hotelkat, volgende dag direct naar ziekenhuis Stonetown voor de nodige prikken en medicatie. Zijn 4 weken op het eiland gebleven. Na een week thuis kreeg ze 42 graden koorts, begin van een septische shock en het begin van een hel die 3 jaar zou duren. In totaal 16 maanden op de intensive care, 38 hartstilstanden waarvan ik er zelf 2 heb mogen doen. Na die laatste reanimatie van mij is ze in coma geraakt 6 weken lang, daarna beschadigd bijgekomen. Wel volledig bij in haar hoofd. Ze is weer als een gek gaan knokken en na 4 maanden IC naar een verpleegtehuis, daar heeft zij 13 maanden gewoond, kon op gegeven moment wel weer ietsjes lopen en ze was ook wel weer iets beter verstaanbaar. Dan krijgt ze in januari 2020 ene longontsteking, weer ic, maar nu voor de laatste keer, 3 februari 2020 is mijn grote liefde overleden op 54 jarige leeftijd, wij waren 37 jaar zeer gelukkig saampjes en wilden zo graag saampjes oud worden.
Gelukkig hebben wij nog met 450 man afscheid mogen nemen, 6 weken later was dat niet meer mogelijk.... daarna begint dan de rouw periode in coronatijd, wat is dat een onmogelijke combi... geen armen om je heen, weken alleen zijn,terwijl je eigenlijk alleen maar warmte om je heen nodig hebt. Ik mis mijn liefie echt iedere nano-seconde van de dag, maar heb door corona wel de tijd gehad om enigszins aan mijn opgelopen trauma's te werken (ik ben nl zelfstandig werkend fotograaf en al mijn werk viel stil), ben zelfs 7 weken intern in een kliniek gegaan waar veel emdr gedaan is om mn de reanimatie-settings een "plek" te geven.
Maar hoe nu verder? de leegte die Siempie achterlaat zal nooit opgevuld kunnen worden. Ik heb overigens wel veel gehad aan het boek van Megan Devine "het is oké om je niet oké te voelen"
Gemis vliegt soms letterlijk naar je keel, soms bij een liedje op de radio, soms bij iets op tv, of soms gewoon uit het niets, verstikkend gevoel en ... een huilbui... lucht soms wel op, maar vanaf dat moment bouwt de spanning al weer op tot de volgende huilbui.
Persoonlijk vind ik dat het gemis alleen maar groter wordt, en word ik zeer pissig op mensen die dan tegen mij zeggen "fijn he het eerste jaar zit er op, alle eerste keren zijn geweest"....
Gelukkig hebben wij nog met 450 man afscheid mogen nemen, 6 weken later was dat niet meer mogelijk.... daarna begint dan de rouw periode in coronatijd, wat is dat een onmogelijke combi... geen armen om je heen, weken alleen zijn,terwijl je eigenlijk alleen maar warmte om je heen nodig hebt. Ik mis mijn liefie echt iedere nano-seconde van de dag, maar heb door corona wel de tijd gehad om enigszins aan mijn opgelopen trauma's te werken (ik ben nl zelfstandig werkend fotograaf en al mijn werk viel stil), ben zelfs 7 weken intern in een kliniek gegaan waar veel emdr gedaan is om mn de reanimatie-settings een "plek" te geven.
Maar hoe nu verder? de leegte die Siempie achterlaat zal nooit opgevuld kunnen worden. Ik heb overigens wel veel gehad aan het boek van Megan Devine "het is oké om je niet oké te voelen"
Gemis vliegt soms letterlijk naar je keel, soms bij een liedje op de radio, soms bij iets op tv, of soms gewoon uit het niets, verstikkend gevoel en ... een huilbui... lucht soms wel op, maar vanaf dat moment bouwt de spanning al weer op tot de volgende huilbui.
Persoonlijk vind ik dat het gemis alleen maar groter wordt, en word ik zeer pissig op mensen die dan tegen mij zeggen "fijn he het eerste jaar zit er op, alle eerste keren zijn geweest"....
René W.
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-01-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste R. W
BIJ toeval lees ik zomaar dit bericht
Ik zocht naar stenen bij rouw om in mijn cursus te verwerken. Wat heeft u het mooi verwoord.
Ik lees je verhaal en voel bijna mijn eigen keel dichtknijpen bij wat u sxhrijft. Neem de tijd en laat u niet beinvloeden qua emotie door anderen die vinden dat een jaar al veel zou moeten verzachten . Heel veel sterkte en warme groet.
En bedankt voor de boektip.
BIJ toeval lees ik zomaar dit bericht
Ik zocht naar stenen bij rouw om in mijn cursus te verwerken. Wat heeft u het mooi verwoord.
Ik lees je verhaal en voel bijna mijn eigen keel dichtknijpen bij wat u sxhrijft. Neem de tijd en laat u niet beinvloeden qua emotie door anderen die vinden dat een jaar al veel zou moeten verzachten . Heel veel sterkte en warme groet.
En bedankt voor de boektip.
Wiltina
21-01-2023
De liefde van mijn leven is overleden (Verhaal 313)
Beste lotgenoten,
Afgelopen zondag, eerste kerstdag, is mijn maatje, de liefde van mijn leven overleden op de leeftijd van 62 jaar na een kort ziekbed door alvleesklierkanker.
We kenden elkaar ruim 3 jaar en kwamen elkaar destijds tegen op een zeer bijzondere manier. Mijn eerste vrouw was kort daarvoor ook overleden aan alvleesklierkanker. De voorzienigheid bracht ons bij elkaar en we waren vanaf het allereerste begin soulmates. We waren voor elkaar bestemd en alles ging geweldig. We genoten van en met elkaar. Vrij snel kochten we samen een woning waar we inmiddels ruim 2 jaar woonden.
En toen kwam begin oktober die verschrikkelijke boodschap. Ze heeft gevochten voor wat ze waard was, maar er was geen houden aan. De hele tijd heb ik haar kunnen en mogen verzorgen tot het moment dat ze in mijn armen overleed.
En nu weet ik het niet meer. Ik mis haar zo verschrikkelijk en zou niet weten hoe ik de toekomst in moet.
Ik lees hier regelmatig dat het voelt alsof je stikt. Zo voel ik het ook. Bij het minste of geringste komen de tranen, de paniek, de wanhoop, ook al heb ik lieve mensen om me heen.
Het doet zo'n pijn ...
Afgelopen zondag, eerste kerstdag, is mijn maatje, de liefde van mijn leven overleden op de leeftijd van 62 jaar na een kort ziekbed door alvleesklierkanker.
We kenden elkaar ruim 3 jaar en kwamen elkaar destijds tegen op een zeer bijzondere manier. Mijn eerste vrouw was kort daarvoor ook overleden aan alvleesklierkanker. De voorzienigheid bracht ons bij elkaar en we waren vanaf het allereerste begin soulmates. We waren voor elkaar bestemd en alles ging geweldig. We genoten van en met elkaar. Vrij snel kochten we samen een woning waar we inmiddels ruim 2 jaar woonden.
En toen kwam begin oktober die verschrikkelijke boodschap. Ze heeft gevochten voor wat ze waard was, maar er was geen houden aan. De hele tijd heb ik haar kunnen en mogen verzorgen tot het moment dat ze in mijn armen overleed.
En nu weet ik het niet meer. Ik mis haar zo verschrikkelijk en zou niet weten hoe ik de toekomst in moet.
Ik lees hier regelmatig dat het voelt alsof je stikt. Zo voel ik het ook. Bij het minste of geringste komen de tranen, de paniek, de wanhoop, ook al heb ik lieve mensen om me heen.
Het doet zo'n pijn ...
Anoniem
30-12-2022
laatste reactie: 20-01-2023
22Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve lotgenoot,
Mijn oprechte medeleven met het verlies van je maatje. Ik herken je wanhoop, je verdriet, je gemis en je pijn. Mijn maatje is 5 weken geleden, geheel onverwachts overleden. Het is fijn dat er lieve mensen om je heen zijn. Zij kunnen je intense verdriet en wanhoop niet wegnemen, maar alle aangeboden schouders, omarmingen en knuffels helpen toch om je gesteund te voelen. Het geeft voor even toch wat troost. Ik wens je zo enorm veel sterkte en kracht toe lieve lotgenoot. Misschien geeft het wat steun te weten dat ook ik zo'n intens verdriet heb en niet weet hoe het verder moet. Heel veel sterkte.
Mijn oprechte medeleven met het verlies van je maatje. Ik herken je wanhoop, je verdriet, je gemis en je pijn. Mijn maatje is 5 weken geleden, geheel onverwachts overleden. Het is fijn dat er lieve mensen om je heen zijn. Zij kunnen je intense verdriet en wanhoop niet wegnemen, maar alle aangeboden schouders, omarmingen en knuffels helpen toch om je gesteund te voelen. Het geeft voor even toch wat troost. Ik wens je zo enorm veel sterkte en kracht toe lieve lotgenoot. Misschien geeft het wat steun te weten dat ook ik zo'n intens verdriet heb en niet weet hoe het verder moet. Heel veel sterkte.
Anoniem
31-12-2022
Reactie:
Lieve lotgenoot,
Dankjewel voor je reactie. Ik wens jou natuurlijk ook alle kracht en sterkte toe om het verlies van je maatje te dragen. Net wat je zegt, hoe moet het verder. Ik weet het niet. Het lijkt zo uitzichtloos.
Op deze oudjaarsavond zit ik hier alleen met mijn lief opgebaard in de kamer. Ik praat tegen haar, huil bij haar, schreeuw het uit en weet niet waar ik het zoeken moet.
Morgen maar weer opnieuw proberen. Ik zie er nu al tegenop.
Dankjewel voor je reactie. Ik wens jou natuurlijk ook alle kracht en sterkte toe om het verlies van je maatje te dragen. Net wat je zegt, hoe moet het verder. Ik weet het niet. Het lijkt zo uitzichtloos.
Op deze oudjaarsavond zit ik hier alleen met mijn lief opgebaard in de kamer. Ik praat tegen haar, huil bij haar, schreeuw het uit en weet niet waar ik het zoeken moet.
Morgen maar weer opnieuw proberen. Ik zie er nu al tegenop.
Ben
31-12-2022
Reactie:
Lieve lotgenoot,
Dankjewel voor je reactie. Ik wens jou natuurlijk ook alle kracht en sterkte toe om het verlies van je maatje te dragen. Net wat je zegt, hoe moet het verder. Ik weet het niet. Het lijkt zo uitzichtloos.
Op deze oudjaarsavond zit ik hier alleen met mijn lief opgebaard in de kamer. Ik praat tegen haar, huil bij haar, schreeuw het uit en weet niet waar ik het zoeken moet.
Morgen maar weer opnieuw proberen. Ik zie er nu al tegenop.
Dankjewel voor je reactie. Ik wens jou natuurlijk ook alle kracht en sterkte toe om het verlies van je maatje te dragen. Net wat je zegt, hoe moet het verder. Ik weet het niet. Het lijkt zo uitzichtloos.
Op deze oudjaarsavond zit ik hier alleen met mijn lief opgebaard in de kamer. Ik praat tegen haar, huil bij haar, schreeuw het uit en weet niet waar ik het zoeken moet.
Morgen maar weer opnieuw proberen. Ik zie er nu al tegenop.
Ben
31-12-2022
Reactie:
Ach lieve Ben, ik leef zo met je mee. Zo'n enorm verdriet en dan zo'n oudejaarsavond. Zo extra triest. De feestdagen zijn al zo beladen en zwaar als je zo'n enorm verdriet hebt. Wel fijn dat je lieve meisje thuis is. Zo kun je aldoor bij haar zijn en zijn jullie toch samen, al is het dan op een andere manier. Praat tegen haar, draai muziek en zeg alles wat je tegen haar wilt zeggen. Dat verlicht misschien een heel klein beetje. Mijn tip voor jou voor vanavond is wat ik zelf ga doen: ik ga om 22.00 uur naar bed en zet mijn telefoon uit. Ik duik onder tot morgenochtend.
Mijn overlevingsstrategie is om per dag te leven. Niet verder denken dan dat, dat is al moeilijk genoeg de eerste tijd. Het grote geheel is nog veel te veel om al aan te denken.
Heel veel sterkte Ben. Ik denk aan je en wens je vanaf hier veel kracht toe.
Mijn overlevingsstrategie is om per dag te leven. Niet verder denken dan dat, dat is al moeilijk genoeg de eerste tijd. Het grote geheel is nog veel te veel om al aan te denken.
Heel veel sterkte Ben. Ik denk aan je en wens je vanaf hier veel kracht toe.
Ingrid
31-12-2022
Reactie:
Lieve Ingrid, dankjewel!
Fijn zo'n hart onder de riem, ook al heb je het zelf zo moeilijk.
Wat je aanraadt is precies wat ik ga doen, wat ik overigens de hele week al doe, vroeg op bed en maar hopen dat de slaap komt. Dat wil nog niet echt goed lukken.
Ook wens ik jou heel veel sterkte, kracht en de moed om in het nieuwe jaar de weg weer omhoog te zoeken.
Fijn zo'n hart onder de riem, ook al heb je het zelf zo moeilijk.
Wat je aanraadt is precies wat ik ga doen, wat ik overigens de hele week al doe, vroeg op bed en maar hopen dat de slaap komt. Dat wil nog niet echt goed lukken.
Ook wens ik jou heel veel sterkte, kracht en de moed om in het nieuwe jaar de weg weer omhoog te zoeken.
Ben
31-12-2022
Reactie:
Dankjewel Ben. Het wordt hard werken om weer op te krabbelen. Maar ik ga er enorm mijn best voor doen. Net als jij, dat weet ik zeker. Jij hebt nu eerst de uitvaart nog. Eerst dat, alles stap voor stap. Maar eerst proberen te slapen. Dat ga ik nu ook doen. En als we wakker worden van het vuurwerk straks, dan denken we vol liefde aan alle mooie momenten die we met onze grote liefdes hebben gehad. Ze worden straks geëerd met prachtig vuurwerk. Is dat geen mooie gedachte?
Ingrid
31-12-2022
Reactie:
Vanmorgen wakker geworden met de herbeleving van een week geleden, verschrikkelijk, maar wat ook snel overging in de troostrijke gedachte dat ze geen pijn meer heeft en niet meer hoeft te lijden.
Opkrabbelen wordt lastig, maar ik ga er zeker mijn best voor doen. Hoe weet ik nog niet. Elke dag maar opnieuw proberen met mijn liefste in mijn hart en gedachten altijd dicht bij me.
Opkrabbelen wordt lastig, maar ik ga er zeker mijn best voor doen. Hoe weet ik nog niet. Elke dag maar opnieuw proberen met mijn liefste in mijn hart en gedachten altijd dicht bij me.
Ben
01-01-2023
Reactie:
Het zal heel veel tijd nodig hebben denk ik Ben. En het zal met vallen en opstaan gaan. Mijn allerliefste zou willen dat ik mijn weg weer ga vinden op enig moment. Daar ga ik mijn kracht uit proberen te halen. En jij beschrijft het zo mooi, dat je gaat proberen verder te gaan met je liefste in je hart en in je gedachten. Dat gaat jouw kracht worden. Sterkte, Ben
Ingrid
01-01-2023
Reactie:
Dank je Ingrid,
Ik weet zeker dat het ook jou gaat lukken. Hoe moeilijk het ook is om de weg voor je te zien, met de kracht die jouw liefste jou heeft meegegeven gaat het je lukken.
Zelf hou ik mij vast aan de woorden die Stef Bos heeft geschreven in zijn lied "Later als ik dood ben'. De woorden die uitgesproken gaan worden tijdens de uitvaart van mijn allerliefste. De tekst die zij zelf heeft uitgekozen:
"Later als ik dood ben wil ik een ander leven
Niet meer altijd bezig zijn met wat geschreven staat
Een laatste strohalm zijn voor wie het niet meer weten
Een vlinder die voorbij vliegt en alles lichter maakt
Later als ik dood ben wil ik wonen in jouw ogen
Om jou te laten zien waar ik zelf blind voor was
Want de liefde ligt zo dikwijls gewoon voor het grijpen
Later als ik dood ben wil ik wonen in jouw hart
Later als ik dood ben en ik niets meer kan verliezen
Trek ik de registers open en laat alle lucht eruit
Orgelklanken zoals golven die de wereld overspoelen
Met een liefde die de angel haalt uit alle haat en nijd
Later als ik dood ben wil ik niet meer denken
Denken aan degenen tegen wie ik vechten moest
Weg uit hun gedachten en zij ook uit de mijne
Ik heb teveel mijn tijd verloren met wat er niet toe doet
Later als ik dood ben wil ik de moeder / vader worden
Die ik door mijn onvermogen nooit heb kunnen zijn
Lichtdoorgever ... Wegbereider en een Engel op een schouder
Een moeder / vader die er altijd is ook als zij / hij verdwijnt
Later als ik dood ben wil ik overgaan in alles
Onzichtbaar in de avond als het laatste hemelsblauw
Later als ik dood ben wil ik met jou dansen
Zonder dat je weet dat ik jou in mijn armen hou"
Lieve Ingrid, ik hoop dat ook jij steun kunt vinden in deze woorden. Jouw liefste die als een Engel op jouw schouder altijd over je waakt, in je hart woont en voortleeft in herinneringen.
Ik weet zeker dat het ook jou gaat lukken. Hoe moeilijk het ook is om de weg voor je te zien, met de kracht die jouw liefste jou heeft meegegeven gaat het je lukken.
Zelf hou ik mij vast aan de woorden die Stef Bos heeft geschreven in zijn lied "Later als ik dood ben'. De woorden die uitgesproken gaan worden tijdens de uitvaart van mijn allerliefste. De tekst die zij zelf heeft uitgekozen:
"Later als ik dood ben wil ik een ander leven
Niet meer altijd bezig zijn met wat geschreven staat
Een laatste strohalm zijn voor wie het niet meer weten
Een vlinder die voorbij vliegt en alles lichter maakt
Later als ik dood ben wil ik wonen in jouw ogen
Om jou te laten zien waar ik zelf blind voor was
Want de liefde ligt zo dikwijls gewoon voor het grijpen
Later als ik dood ben wil ik wonen in jouw hart
Later als ik dood ben en ik niets meer kan verliezen
Trek ik de registers open en laat alle lucht eruit
Orgelklanken zoals golven die de wereld overspoelen
Met een liefde die de angel haalt uit alle haat en nijd
Later als ik dood ben wil ik niet meer denken
Denken aan degenen tegen wie ik vechten moest
Weg uit hun gedachten en zij ook uit de mijne
Ik heb teveel mijn tijd verloren met wat er niet toe doet
Later als ik dood ben wil ik de moeder / vader worden
Die ik door mijn onvermogen nooit heb kunnen zijn
Lichtdoorgever ... Wegbereider en een Engel op een schouder
Een moeder / vader die er altijd is ook als zij / hij verdwijnt
Later als ik dood ben wil ik overgaan in alles
Onzichtbaar in de avond als het laatste hemelsblauw
Later als ik dood ben wil ik met jou dansen
Zonder dat je weet dat ik jou in mijn armen hou"
Lieve Ingrid, ik hoop dat ook jij steun kunt vinden in deze woorden. Jouw liefste die als een Engel op jouw schouder altijd over je waakt, in je hart woont en voortleeft in herinneringen.
Ben
01-01-2023
Reactie:
Wat een prachtige tekst Ben. Wat lief dat je het voor me hebt opgeschreven. Stef Bos heeft zulke prachtige nummers gemaakt. Hier haal ik zeker steun uit. Dankjewel. Dank ook voor je lieve woorden over mijn liefste. Hij zal altijd in mijn hart en dichtbij mij zijn. Mijn grote liefde voor altijd.
Lieve Ben, jou wacht nog een zware gang, de uitvaart van je liefste. Dat is morgen denk ik? Ook zo'n meer dan loodzware dag. Ik wens je heel veel sterkte, kracht, omarmingen, steun en liefde van de mensen om je heen toe. Ik zal morgen aan je denken en je vanaf hier in gedachten kracht toewensen.
Lieve Ben, jou wacht nog een zware gang, de uitvaart van je liefste. Dat is morgen denk ik? Ook zo'n meer dan loodzware dag. Ik wens je heel veel sterkte, kracht, omarmingen, steun en liefde van de mensen om je heen toe. Ik zal morgen aan je denken en je vanaf hier in gedachten kracht toewensen.
Ingrid
01-01-2023
Reactie:
Dinsdag is de crematie. Ik zie er vreselijk tegenop, maar van de andere kant hebben we er alles aan gedaan om haar een mooi, waardig en respectvol afscheid te geven. Moeilijk zal het zijn, vooral aan het eind met een voor ons heel speciaal klassiek stuk: Cantique de Jean Racine, op. 11 door Gabriël Fauré en The Cambridge Singers. Zo mooi! Geen schijn van kans dat ik het daar droog hou. Maar weet je, dat kan me niets schelen.
Lieve Ingrid, ik dank je voor alle lieve woorden en wensen waarmee je mij steun geeft. Ik had het nodig, dezelfde steun die jij nu en in de komende tijd ook nodig hebt. Ik weet niet of ik hier veelvuldig zal blijven reageren, maar ik zou het fijn vinden om af en toe van je te horen hoe het gaat.
Ik wens je alle kracht toe om weer de weg omhoog te vinden, het vertrouwen dat de pijn ooit zachter wordt en hopelijk ook dat je op enig moment weer het geluk en de liefde mag vinden.
Lieve Ingrid, ik dank je voor alle lieve woorden en wensen waarmee je mij steun geeft. Ik had het nodig, dezelfde steun die jij nu en in de komende tijd ook nodig hebt. Ik weet niet of ik hier veelvuldig zal blijven reageren, maar ik zou het fijn vinden om af en toe van je te horen hoe het gaat.
Ik wens je alle kracht toe om weer de weg omhoog te vinden, het vertrouwen dat de pijn ooit zachter wordt en hopelijk ook dat je op enig moment weer het geluk en de liefde mag vinden.
Ben
01-01-2023
Reactie:
Lieve Ben, met de mooie woorden van Stef en de mooie muziek van jullie speciale muziekstuk krijgt jouw liefste een heel mooi afscheid. En daar mogen heel wat tranenbij vloeien, juist bij jou. Daar zijn dan weer alle omhelzingen voor van de mensen dicht om je heen, die je zo graag willen helpen, steunen en het verdriet bij je weg willen nemen, maar daar ook machteloos in staan.
Ook ik heb veel gehad aan jouw steun de afgelopen dagen. Dankjewel daarvoor. Heel graag zou ik ook zo nu en dan nog even contact met je willen hebben. Om te horen hoe het ook met jou gaat, maar ook om elkaar te blijven steunen, want dat blijft voorlopig nog heel erg nodig. Dit forum is daar alleen niet meer zo geschikt voor denk ik. Vind jij van wel? Ik wil anders wel kijken of er een andere mogelijkheid te bedenken is om bijvoorbeeld per mail af en toe contact te hebben met elkaar? Misschien via de beheerder van deze site? Dat contact kan verder ook gewoon anoniem als we dat prettig vinden. Onze verbinding is nu eenmaal ons enorme verdriet.
Lieve Ben, heel veel sterkte deze extra loodzware dagen. Morgen ben ik in gedachten bij je. Ook jou wens ik moed en vertrouwen voor de toekomst. Laten we die ingaan met de liefde en de kracht die onze soulmates ons hebben gegeven.
Ook ik heb veel gehad aan jouw steun de afgelopen dagen. Dankjewel daarvoor. Heel graag zou ik ook zo nu en dan nog even contact met je willen hebben. Om te horen hoe het ook met jou gaat, maar ook om elkaar te blijven steunen, want dat blijft voorlopig nog heel erg nodig. Dit forum is daar alleen niet meer zo geschikt voor denk ik. Vind jij van wel? Ik wil anders wel kijken of er een andere mogelijkheid te bedenken is om bijvoorbeeld per mail af en toe contact te hebben met elkaar? Misschien via de beheerder van deze site? Dat contact kan verder ook gewoon anoniem als we dat prettig vinden. Onze verbinding is nu eenmaal ons enorme verdriet.
Lieve Ben, heel veel sterkte deze extra loodzware dagen. Morgen ben ik in gedachten bij je. Ook jou wens ik moed en vertrouwen voor de toekomst. Laten we die ingaan met de liefde en de kracht die onze soulmates ons hebben gegeven.
Ingrid
02-01-2023
Reactie:
Lieve Ingrid, dank je voor je lieve reactie en ik vind het heel fijn dat je contact wilt houden. Natuurlijk waren er de afgelopen week lieve mensen om me heen die me steunden, maar ook vaak niet. Het gemis, de wanhoop en de eenzaamheid is dan vreselijk. Onze verbinding op deze manier gaf dan niet zelden troost door simpelweg jouw steunende woorden te lezen. Dankjewel daarvoor!
Je hebt gelijk dat dit forum voor verder contact niet zo geschikt is. Misschien dat een beheerder inderdaad iets kan doen. Ik zal eens kijken wat mogelijk is.
Je hebt gelijk dat dit forum voor verder contact niet zo geschikt is. Misschien dat een beheerder inderdaad iets kan doen. Ik zal eens kijken wat mogelijk is.
Ben
02-01-2023
Reactie:
Dat vond ik ook zo fijn. Het verdriet delen en steun geven, maar ook steun krijgen. Want ook ik heb heel veel lieve mensen om me heen, maar ze zijn er ook heel vaak niet. En ik herken zo de wanhoop, de eenzaamheid, het verdriet en het gemis. En dan is delen met een lotgenoot zo fijn. Het zou mooi zijn als we elkaar ook de komende tijd nog kunnen steunen. Hoop dat de websitebeheerder iets kan betekenen. Ik ga ook alvast nadenken over een alternatief. Er is vast iets te bedenken. Tot snel weer Ben!
Ingrid
02-01-2023
Reactie:
Ik heb even gekeken op de site, maar zie nergens iets staan van over een websitebeheerder o.i.d.
Misschien is het een optie om een wegwerp mailadres aan te maken en van daaruit verder gaan denken.
Een mogelijkheid is bijvoorbeeld tijdelijke-email.nl/. Je kunt daarop alleen ontvangen. Eigenlijk hoeft dus maar één van ons zo'n mailadres aan te maken om daar contactinformatie door te geven waar op gereageerd kan worden. Dan blijft alle informatie buiten deze site.
Misschien is het een optie om een wegwerp mailadres aan te maken en van daaruit verder gaan denken.
Een mogelijkheid is bijvoorbeeld tijdelijke-email.nl/. Je kunt daarop alleen ontvangen. Eigenlijk hoeft dus maar één van ons zo'n mailadres aan te maken om daar contactinformatie door te geven waar op gereageerd kan worden. Dan blijft alle informatie buiten deze site.
Ben
02-01-2023
Reactie:
Wat een goed idee Ben. Ik zat zelf ook aan zoiets te denken, maar had daar niet zo'n goede oplossing voor bedacht als dit. Ik heb nog nooit van tijdelijke e-mail gehoord, maar het lijkt mij helemaal prima. Ik ga er even over lezen hoe dat werkt. Jij kent dit blijkbaar al. Wil jij anders een adres aanmaken ergens de komende dagen?
Ingrid
02-01-2023
Reactie:
Ik maak het zo wel aan.
Je ziet hier dan zo een mailadres. Het is niet mogelijk om via dit forum links te delen, maar in tekst moet het lukken. Bijvoorbeeld dat er spatie teveel in staat. Dat geef ik dan wel aan.
Het idee is dan dat je reageert naar dat adres waarna ik jouw adres overneem en reageer vanaf mijn eigen mailadres. Vanaf dat punt zijn we niet meer afhankelijk van deze site.
Dit is het tijdelijke mailadres. Slaat nergens op, is automatisch aangemaakt, maar dan kunnen we in elk geval contact maken.
*********************
Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsing
Je ziet hier dan zo een mailadres. Het is niet mogelijk om via dit forum links te delen, maar in tekst moet het lukken. Bijvoorbeeld dat er spatie teveel in staat. Dat geef ik dan wel aan.
Het idee is dan dat je reageert naar dat adres waarna ik jouw adres overneem en reageer vanaf mijn eigen mailadres. Vanaf dat punt zijn we niet meer afhankelijk van deze site.
Dit is het tijdelijke mailadres. Slaat nergens op, is automatisch aangemaakt, maar dan kunnen we in elk geval contact maken.
*********************
Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsing
Ben
02-01-2023
Reactie:
Hallo Ben, ik heb een berichtje gestuurd naar het adres. Hoop dat het goed aankomt.
Ingrid
02-01-2023
Reactie:
Ik reageer zo snel mogelijk. Mijn zus is hier vanavond. Fijn natuurlijk, maar ik heb dan niet echt de ruimte om te reageren. Hopelijk vanavond nog.
Ben
02-01-2023
Reactie:
Is prima hoor! Rustig aan, geen haast. Fijn dat je zus er is.
Ingrid
02-01-2023
Reactie:
Na morgen reageren is ook prima hoor. Pak je rust straks, want morgen een zware dag.
Ingrid
02-01-2023
Reactie:
Beste mensen,
We hebben onze regels aangepast. Het is vanaf nu mogelijk om contactgegevens te plaatsen. Om mogelijk misbruik van jullie prive gegevens te voorkomen, verwijderen we deze na een aantal weken.
We hebben onze regels aangepast. Het is vanaf nu mogelijk om contactgegevens te plaatsen. Om mogelijk misbruik van jullie prive gegevens te voorkomen, verwijderen we deze na een aantal weken.
De redactie
20-01-2023
Kan me emotie .s en verdriet haast met niemand delen (Verhaal 322)
Ik mis me ouders heel erg nu .
Ik ben me moeder verloren op 17 mei 2015 en me vader sinds januari 2020 dit is aankomende vrijdag 2 jaar en kan me emotie .s en verdriet haast met niemand delen .familieleden heb ik geen contact mee en vrienden heb ik helaas niet .vind dit ook heel erg moeilijk en soms heb ik het gevoel zak door de grond en wil naar hun toe ,maar ben nog te jong om heen te gaan en wil nog lang leven maar het is fucking moeilijk dit grote verlies 😭😭😭😭😭😭.Daarom schrijf ik het hier nu op want het zit me zo dwars ,ook al kreeg ik alleen maar een knuffel van een goed persoon om bij te kunnen troosten .kan het niet gauw bij me vriend en onze zoon kwijt en kruip in hoekje om me tranen te laten in me uppie .wou dat er een groep was die het zelfde mee gemaakt hebben lotgenoten om dit te kunnen delen en leren hoe ik hiermee om kan gaan inplaats van EMDR therapie te krijgen wat me niet echt helpt .pffffff dit is echt moeilijk voor me ook vanwege me beperking die ik heb is dit moeilijk zeg .
Gr anoniem uit dorp uit de provencie Groningen .
Ik ben me moeder verloren op 17 mei 2015 en me vader sinds januari 2020 dit is aankomende vrijdag 2 jaar en kan me emotie .s en verdriet haast met niemand delen .familieleden heb ik geen contact mee en vrienden heb ik helaas niet .vind dit ook heel erg moeilijk en soms heb ik het gevoel zak door de grond en wil naar hun toe ,maar ben nog te jong om heen te gaan en wil nog lang leven maar het is fucking moeilijk dit grote verlies 😭😭😭😭😭😭.Daarom schrijf ik het hier nu op want het zit me zo dwars ,ook al kreeg ik alleen maar een knuffel van een goed persoon om bij te kunnen troosten .kan het niet gauw bij me vriend en onze zoon kwijt en kruip in hoekje om me tranen te laten in me uppie .wou dat er een groep was die het zelfde mee gemaakt hebben lotgenoten om dit te kunnen delen en leren hoe ik hiermee om kan gaan inplaats van EMDR therapie te krijgen wat me niet echt helpt .pffffff dit is echt moeilijk voor me ook vanwege me beperking die ik heb is dit moeilijk zeg .
Gr anoniem uit dorp uit de provencie Groningen .
Anoniem
18-01-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ik mis ze 24 Uur per Dag (Verhaal 321)
Mijn vrouw is overleden op 24-10-2022 aan maagkanker.... Ik mis ze 24 Uur per Dag het gemis wordt.meer en Meer na een huwelijk van 32 jaar en 35 jaar samen zijn is dit onbeschrijvelijk
Ad
17-01-2023
Toon reacties Verberg reacties
Al die tijd had ik mijn verdriet om haar verdrongen (Verhaal 317)
Binnen een half jaar stierven m’n ouders .
Papa tijdens het uitlaten van zijn hondje . Op camera beelden is te zien hoe een wild vreemde zich omdraaide en mijn vader binnen nog geen halve minuut met messteken van het leven beroofde. Deze onbekende loopt al ruim twee decennia’s ongestraft in onze maatschappij rond.
Mama was al jaren ziek.
Tijdens een zware operatie ontdekte men dat de eierstok kanker ook uitgezaaid was in de darmen. Vele chemo’s later leek alles rustig .
Ze was veranderd , noem het de struggle om te willen blijven leven. Ze kon niet goed meer lopen op het laatst daarom liet m’n vader de hond die nacht alleen uit .
De kanker kwam terug na m’n vaders dood , ze heeft die paar maanden nog geleefd met de nachtmerrie dat ze hem op de stoep had laten liggen , hij had nog aangebeld maar door de zware verwondingen herkende ze zijn stem niet .
Ze is in mijn ogen op een vreselijke manier overleden. Ik werk al jaren als vrijwilliger in een hospice maar heb nog nooit iemand zo zien sterven zoals zij, de poep liep via een slangetje door haar neus naar buiten , ik vond het mens onterend .
Ik was jaren verdoofd door de moord op m’n vader . Toen m’n moeder stierf had ik het gevoel “ mama het is goed geweest , ga maar naar papa . Je hebt zo gevochten om te blijven leven “ , met gevoelens van acceptatie van haar dood hebben we haar begraven.
Het was zomer , enkele jaren na m’n moeders dood. De kinderen keken naar een film “Finding Neverland”, de moeder stierf in deze film.
Ik ben in huilen uitgebarsten , kon niet meer stoppen .
Al die tijd had ik mijn verdriet om haar verdrongen .
De rouw is anders , een ander neemt het leven , terwijl bij ziekte het lichaam het opgeeft . Toch heb ik ook overeenkomsten ontdekt. Voor mij is dit gevoel belangrijk
Papa tijdens het uitlaten van zijn hondje . Op camera beelden is te zien hoe een wild vreemde zich omdraaide en mijn vader binnen nog geen halve minuut met messteken van het leven beroofde. Deze onbekende loopt al ruim twee decennia’s ongestraft in onze maatschappij rond.
Mama was al jaren ziek.
Tijdens een zware operatie ontdekte men dat de eierstok kanker ook uitgezaaid was in de darmen. Vele chemo’s later leek alles rustig .
Ze was veranderd , noem het de struggle om te willen blijven leven. Ze kon niet goed meer lopen op het laatst daarom liet m’n vader de hond die nacht alleen uit .
De kanker kwam terug na m’n vaders dood , ze heeft die paar maanden nog geleefd met de nachtmerrie dat ze hem op de stoep had laten liggen , hij had nog aangebeld maar door de zware verwondingen herkende ze zijn stem niet .
Ze is in mijn ogen op een vreselijke manier overleden. Ik werk al jaren als vrijwilliger in een hospice maar heb nog nooit iemand zo zien sterven zoals zij, de poep liep via een slangetje door haar neus naar buiten , ik vond het mens onterend .
Ik was jaren verdoofd door de moord op m’n vader . Toen m’n moeder stierf had ik het gevoel “ mama het is goed geweest , ga maar naar papa . Je hebt zo gevochten om te blijven leven “ , met gevoelens van acceptatie van haar dood hebben we haar begraven.
Het was zomer , enkele jaren na m’n moeders dood. De kinderen keken naar een film “Finding Neverland”, de moeder stierf in deze film.
Ik ben in huilen uitgebarsten , kon niet meer stoppen .
Al die tijd had ik mijn verdriet om haar verdrongen .
De rouw is anders , een ander neemt het leven , terwijl bij ziekte het lichaam het opgeeft . Toch heb ik ook overeenkomsten ontdekt. Voor mij is dit gevoel belangrijk
Wicky
09-01-2023
laatste reactie: 13-01-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Wicky,
Met tranen over mijn wangen lees ik uw verhaal en wil u condoleren met uw beiden ouders ook al is het een tijd geleden.
Wat erg voor uw moeder die zo ziek was dit heeft mee moeten maken en u natuurlijk. Hoe ga je daar mee om denk ik dan.
Wat vreselijk moet dat zijn geweest voor uw vader. Ik begrijp niet dat die gestoorde persoon nog steeds ongestraft rond loop.
Ook al is het enige tijd geleden begrijp ik u dat u bij de film in tranen uitbarsten.
Ik wens u veel sterkte en kracht in uw verdere leven.
Met vriendelijke groet, A
Met tranen over mijn wangen lees ik uw verhaal en wil u condoleren met uw beiden ouders ook al is het een tijd geleden.
Wat erg voor uw moeder die zo ziek was dit heeft mee moeten maken en u natuurlijk. Hoe ga je daar mee om denk ik dan.
Wat vreselijk moet dat zijn geweest voor uw vader. Ik begrijp niet dat die gestoorde persoon nog steeds ongestraft rond loop.
Ook al is het enige tijd geleden begrijp ik u dat u bij de film in tranen uitbarsten.
Ik wens u veel sterkte en kracht in uw verdere leven.
Met vriendelijke groet, A
A.
09-01-2023
Reactie:
Wat vreselijk dat uw vader op deze manier is gestorven. En vlak daarna uw moeder. Wat heeft u veel moeten doorstaan in korte tijd.
Heel veel sterkte
Heel veel sterkte
Ava
13-01-2023
Wil je ook je hart luchten?
Toch is het gegaan zo als zijn ex vrouw het vroeg (Verhaal 319)
Mijn man zijn ex-vrouw is onlangs overleden door middel van euthanasie
De laatste dagen voor haar dood vroeg zei aan mijn man om naast de kist te lopen
Ook wilde ze dat ik niet mee kwam
Mijn man en ik zijn 20 jaar samen
Ik vond dit zeer ongepast en had hier vreselijk moeite mee
Toch is het gegaan zo als zijn ex vrouw het vroeg
Dit alles heeft onze relatie een flinke deuk gegeven
Zou wel willen weten of er andere personen zijn die zoiets hebben meegemaakt
En hoe ze hier mee om gingen
De laatste dagen voor haar dood vroeg zei aan mijn man om naast de kist te lopen
Ook wilde ze dat ik niet mee kwam
Mijn man en ik zijn 20 jaar samen
Ik vond dit zeer ongepast en had hier vreselijk moeite mee
Toch is het gegaan zo als zijn ex vrouw het vroeg
Dit alles heeft onze relatie een flinke deuk gegeven
Zou wel willen weten of er andere personen zijn die zoiets hebben meegemaakt
En hoe ze hier mee om gingen
Wies
11-01-2023
laatste reactie: 13-01-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik kan me voorstellen dat dit erg pijnlijk voor u was. Wat een rotsituatie.
Wat ik me afvraag is of uw man kinderen had met deze vrouw? In dat geval kan ik me wel voorstellen dat uw man deze keuze heeft gemaakt. Hij wil er op deze manier zijn voor zijn kinderen die hun moeder hebben verloren en geen onrust brengen in een toch al verdrietige en moeilijke periode.
Wat ik me afvraag is of uw man kinderen had met deze vrouw? In dat geval kan ik me wel voorstellen dat uw man deze keuze heeft gemaakt. Hij wil er op deze manier zijn voor zijn kinderen die hun moeder hebben verloren en geen onrust brengen in een toch al verdrietige en moeilijke periode.
Ava
13-01-2023
Ik kan er toch niet overheen walsen (Verhaal 188)
Help!
Een lieve vriendin is overleden, aan de gevolgen van een vreselijke ziekte.
Nu roept n andere vriendin 'het leven gaat door'.....
Ik hb daar zo n hekel aan...., dat seet ik ook wel dat het leven doorgaat hoor, maar voor mij staat het toch even stil...
ik kan er toch niet overheen walsen en na 2 dagen al doen alsof alles weer normaal is....
Of is dat raar van mij?
Een lieve vriendin is overleden, aan de gevolgen van een vreselijke ziekte.
Nu roept n andere vriendin 'het leven gaat door'.....
Ik hb daar zo n hekel aan...., dat seet ik ook wel dat het leven doorgaat hoor, maar voor mij staat het toch even stil...
ik kan er toch niet overheen walsen en na 2 dagen al doen alsof alles weer normaal is....
Of is dat raar van mij?
Marian
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 13-01-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Natuurlijk is dat niet raar. Ik vind het een ongepaste opmerking van je vriendin.
Het is menselijk en normaal om een rouwproces door te gaan. Het enige wat je kunt doen is lief voor jezelf zijn en jezelf de ruimte en tijd gunnen om dit verlies te verweven met de rest van je levensverhaal.
Kende je haar ouders? Misschien kun je over een tijdje contact met hen opnemen om erover te praten, mijn ervaring is dat dit zeker op prijs wordt gesteld. Of hadden jullie gezamenlijke vrienden? Het is fijn om mensen op te zoeken die haar kenden en die jouw verdriet begrijpen.
Sterkte
Het is menselijk en normaal om een rouwproces door te gaan. Het enige wat je kunt doen is lief voor jezelf zijn en jezelf de ruimte en tijd gunnen om dit verlies te verweven met de rest van je levensverhaal.
Kende je haar ouders? Misschien kun je over een tijdje contact met hen opnemen om erover te praten, mijn ervaring is dat dit zeker op prijs wordt gesteld. Of hadden jullie gezamenlijke vrienden? Het is fijn om mensen op te zoeken die haar kenden en die jouw verdriet begrijpen.
Sterkte
Ava
13-01-2023
Mijn lieve moeder (Verhaal 174)
Ik weet niet hoe ik moet beginnen, maar misschien erover praten met mensen gaat helpen. Ik ben 6 jaar geleden mijn moeder verloren. Ze was mijn steun en toeverlaat. Ik kon altijd op haar bouwen en een warme knuffel verwachten.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om erover te praten. Vooral als ik nieuwe mensen leer kennen en ze praten over hun ouders. Vaak vermeld ik er niet bij dat ik mijn moeder heb verloren.
Het voelt alsof iedereen is doorgegaan met hun leven en dat ik soms blijf vast hangen in het verleden. Het voelt alsof ik de leuke herinneringen vergeet van mijn moeder. Voor de buitenwereld lijkt het alsof ik alles heb verwerkt en sterk in mijn schoenen sta, maar toch heb ik soms die momenten dat ik me alleen voel en dat ik moet janken van pijn en verdriet.... Ik mis mijn moeder gewoon. Ik weet dat ik altijd het gevoel ga hebben alsof er een stukje uit mijn hart is verdwenen en dat ik die nooit meer terugkrijg. Ik kan nooit die plekje in mijn hart opvullen met iemand anders. Mijn moeder was iemand met een pure hart, waar ik alleen een voorbeeld van kan nemen.
Helaas moet ik door gaan met mijn leven zonder mijn moeder en moet ik accepteren dat mijn moeder niet de leuke dingen in mijn leven gaat meemaken, zoals me zien trouwen of dat ik kinderen krijg. Rust zacht lieve moeder.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om erover te praten. Vooral als ik nieuwe mensen leer kennen en ze praten over hun ouders. Vaak vermeld ik er niet bij dat ik mijn moeder heb verloren.
Het voelt alsof iedereen is doorgegaan met hun leven en dat ik soms blijf vast hangen in het verleden. Het voelt alsof ik de leuke herinneringen vergeet van mijn moeder. Voor de buitenwereld lijkt het alsof ik alles heb verwerkt en sterk in mijn schoenen sta, maar toch heb ik soms die momenten dat ik me alleen voel en dat ik moet janken van pijn en verdriet.... Ik mis mijn moeder gewoon. Ik weet dat ik altijd het gevoel ga hebben alsof er een stukje uit mijn hart is verdwenen en dat ik die nooit meer terugkrijg. Ik kan nooit die plekje in mijn hart opvullen met iemand anders. Mijn moeder was iemand met een pure hart, waar ik alleen een voorbeeld van kan nemen.
Helaas moet ik door gaan met mijn leven zonder mijn moeder en moet ik accepteren dat mijn moeder niet de leuke dingen in mijn leven gaat meemaken, zoals me zien trouwen of dat ik kinderen krijg. Rust zacht lieve moeder.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 13-01-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Veel kracht voor jou. Je lieve mooie moeder waakt zeker over je.
T
09-01-2023
Reactie:
Wat verdrietig dat je jouw moeder bent verloren en dat je niet altijd de troost en het begrip uit je omgeving krijgt die je zou wensen. Weet dat er heel veel mensen zijn die jou hierin begrijpen, je bent niet alleen. Heel veel sterkte
Ava
13-01-2023
Mijn man is gisteren overleden (Verhaal 152)
Mijn man is gisteren overleden na een kort ziekbed, mijn wereld is ingestort, hoe moet ik nu verder.
Gelukkig heb ik veel steun van mijn familie, maar ik ben zo bang voor de toekomst.
Gelukkig heb ik veel steun van mijn familie, maar ik ben zo bang voor de toekomst.
Tanja
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 11-01-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Snap het heel goed, ik worstel er ook mee.
Henriette
31-10-2022
Reactie:
ik weet hoe jij je voelt , ik ken de pijn van verlies.
Het doet letterlijk zeer in je lijf .
Het doet letterlijk zeer in je lijf .
Frieda
24-11-2022
Reactie:
Voor het verlies van zijn partner zijn geen woorden of daden Het zelfde lot na vier jaar strijd ondergaan en verloren op 28/11/2022…….
Marc
25-11-2022
Reactie:
Mijn man is op11december 2022 overleden. Ik ben er lichamelijk ziek van. Ook ik weet niet precies hoe ik verder moet. Waar ik wel in geloof is dat je door lotgenoten te ontmoeten weet dat je niet alleen bent in die super moeilijke situatie. Er bestaat namelijk geen wondermiddel om de pijn te verzachten. Maar die leegte ervaren is elke dag een strijd! Lieve groetjes
Inge
11-01-2023
Binnen anderhalf uur geen contact meer kunnen krijgen met haar (Verhaal 314)
In februari mijn vrouw plots overleden aan een hersenbloeding. Iemand die nooit ziek is geweest. Binnen anderhalf uur geen contact meer kunnen krijgen met haar. Ik mis mijn maatje enorm. Steeds weer het gevoel van onvolledigheid. Elke keer het gevoel van ongeloof. Waarom oh waarom ben je mij ontnomen. Mijn hart doet pijn. Elke dag het gemis van jou. Het gemis is er nog steeds dagelijks.
Tom
06-01-2023
laatste reactie: 11-01-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Ton,
Ik wil u eerst condoleren met uw vrouw.
Ik begrijp dat u uw vrouw vreselijk mis.
Zij is u ontnomen zonder afscheid te kunnen nemen.
Dat is vreselijk en ongeloof je begrijp het niet.
Uw vrouw is altijd bij u ziet u een hartje ergens in dan is zij dat.
Of een teken van een vlinder dan is uw vrouw dat.
Ik hoop dat u vele tekens of wat dan ook krijgt van uw vrouw.
Dat kan u steun geven denk ik dan.
Mijn ouders zijn alletwee overleden daar heb ik veel steun aan.
Dat neem niet weg dat het verdriet niet minder is.
Ik wens u veel sterkte en heel veel kracht in uw leven.
En hoop dat het leven een beetje dragelijker voor u wordt .
Met vriendelijke groet, A
Ik wil u eerst condoleren met uw vrouw.
Ik begrijp dat u uw vrouw vreselijk mis.
Zij is u ontnomen zonder afscheid te kunnen nemen.
Dat is vreselijk en ongeloof je begrijp het niet.
Uw vrouw is altijd bij u ziet u een hartje ergens in dan is zij dat.
Of een teken van een vlinder dan is uw vrouw dat.
Ik hoop dat u vele tekens of wat dan ook krijgt van uw vrouw.
Dat kan u steun geven denk ik dan.
Mijn ouders zijn alletwee overleden daar heb ik veel steun aan.
Dat neem niet weg dat het verdriet niet minder is.
Ik wens u veel sterkte en heel veel kracht in uw leven.
En hoop dat het leven een beetje dragelijker voor u wordt .
Met vriendelijke groet, A
A.
11-01-2023
Wil je ook je hart luchten?
Gevoelig onderwerp (Verhaal 318)
Mijn vriendin is vorig jaar overleden. Dit komt ook door zelfmoord. Ik mis haar ontzettend des ondanks ik ook verder ben gegaan, ik heb nu een nieuwe relatie. maar toch bemoeilijkt soms dit onze conversaties. Ik heb nog altijd het schuldgevoel dat het met mij te maken had. even kort hoe ze in elkaar zat en hoe ze dingen uitstraalde.
Ze was altijd al een binnenvetter, vertelde niks alleen wanneer het haar te hoog kwam. Als ik haar probeerde te helpen wees ze me af, of werd ze boos op me omdat ik niet naar haar luisterde. terwijl ik voor mijn gevoel mijn best deed om haar te begrijpen. zei, werd handtastelijk als ze boos was. ging slaan en etc. ik zelf heb nooit een vinger aan der gezeten. ik dacht dat het met haar ziekte beeld te maken had.
Ze was zwanger ook van me, en toen haar ouders er achter kwam hebben ze haar naar een abortus kliniek gestuurd om het kind weg te laten halen. voor mijn gevoel heb ik er twee in een begraven. Na dat had ze het ook een hele tijd moeilijk, zij was ook uit huisgeplaatst en in een woongroep gezet.
Ik had altijd al een voor vermoeden, de drank die ze wegdronk. Ook de medicatie die ze slikte. Ik heb ook meerdere malen hulp gevraagd aan haar psycholoog. en ik voelde me niet serieus genomen doordat ik me zo veel zorgen om haar maakte. De ggz kwam ermee met: zolang er geen dreigende situatie is kunnen wij niks doen.
Ik heb momenteel ook al een kind van 3 van mijn vorige relatie, en hij blijft constant om haar vragen. En ik weet dan niet hoe ik naar hem moet uitleggen dat ze er niet meer is. Op een of andere manier wil hij het niet weten ook of niet geloven.
Op het moment zelf, heb ik geen vertrouwen in de geestelijke gezondheidszorg. Dit door wat ik heb mee gemaakt met mijn vriendin. ik kan er heel moeilijk over praten. ik kan haar oude spullen die ik nog van der heb ook niet weg doen. het blijft een te gevoelig onderwerp.
hoe kan ik hier mee omgaan?
Ze was altijd al een binnenvetter, vertelde niks alleen wanneer het haar te hoog kwam. Als ik haar probeerde te helpen wees ze me af, of werd ze boos op me omdat ik niet naar haar luisterde. terwijl ik voor mijn gevoel mijn best deed om haar te begrijpen. zei, werd handtastelijk als ze boos was. ging slaan en etc. ik zelf heb nooit een vinger aan der gezeten. ik dacht dat het met haar ziekte beeld te maken had.
Ze was zwanger ook van me, en toen haar ouders er achter kwam hebben ze haar naar een abortus kliniek gestuurd om het kind weg te laten halen. voor mijn gevoel heb ik er twee in een begraven. Na dat had ze het ook een hele tijd moeilijk, zij was ook uit huisgeplaatst en in een woongroep gezet.
Ik had altijd al een voor vermoeden, de drank die ze wegdronk. Ook de medicatie die ze slikte. Ik heb ook meerdere malen hulp gevraagd aan haar psycholoog. en ik voelde me niet serieus genomen doordat ik me zo veel zorgen om haar maakte. De ggz kwam ermee met: zolang er geen dreigende situatie is kunnen wij niks doen.
Ik heb momenteel ook al een kind van 3 van mijn vorige relatie, en hij blijft constant om haar vragen. En ik weet dan niet hoe ik naar hem moet uitleggen dat ze er niet meer is. Op een of andere manier wil hij het niet weten ook of niet geloven.
Op het moment zelf, heb ik geen vertrouwen in de geestelijke gezondheidszorg. Dit door wat ik heb mee gemaakt met mijn vriendin. ik kan er heel moeilijk over praten. ik kan haar oude spullen die ik nog van der heb ook niet weg doen. het blijft een te gevoelig onderwerp.
hoe kan ik hier mee omgaan?
Sven
09-01-2023
Toon reacties Verberg reacties
Het was net een horrofilm (Verhaal 316)
CORONA heeft ons leven kapot gemaakt.
Onze mams is in 2021 op 7 december aan Corona overleden.
Het was net een horrofilm.
Onze mams was een gezonde vrouw van 85 jaar. Zij was altijd erg bang om corona te krijgen. En zij zei altijd als ik het krijgt dan laten ze je gewoon dood gaan omdat ik oud ben.
Ik vroeg mams ga je mee naar tante T zij was terminaal en het ging steeds slechter met mijn tante. Mams ging mee tante T sliep mijn jongste zus was daar en verzorgde haar. De volgende dag hoorde wij dat arme tante T corona had. Wij moesten ons allen laten testen na 5 dagen dacht ik. Mams en mijn jongste zus en ik hadden corona me broer en zijn vriend hadden ook corona die waren ook naar me tante T geweest. Onze broer heeft op de IC gelegen echt heel erg slecht bijna dood. Onze tante T is overleden. Onze mams is ook overleden aan corona. En mijn jongste zus en ik waren echt heel erg ziek. Wij hebben niet veel mee gekregen van dit alles omdat wij te ziek waren. Onze paps was net anderhalf jaar geleden overleden. Die was erg ziek hij had prostaat K. Onze mams vond hem dood in de gang. Daar is zij nooit overheen gekomen wij ook niet. Maar hij zei altijd als ik zo doodval dan vind ik het best. Dan ben ik dankbaar dat het gegaan is hoe hij wilde. Maar dat neem niet weg dat het verdriet er niet is.
Ik begrijp het nog steeds niet dat onze paps waar je ook niet voor mocht zorgen. Omdat het de eerste corona golf was en onze mams erg bang was dat paps het kreeg en onze mams het kreeg. En nu is onze mams er niet meer waar wij ook niet voor hebben kunnen zorgen. En onze mams van het kassie naar de muur hebben zij met haar gesleept. En dat heeft zij allemaal alleen moeten doen. Omdat ik vroeg mams ga mee naar tante T. Als ik het niet had gevraagd had onze mams nog geleefd het is mijn schuld dat zij er niet meer is. Ik begrijp het nog steeds niet dat onze mams er niet meer is na 1 jaar. En onze paps in april 3 jaar dat snap ik ook nog steeds niet ik mis ze alletwee ontzettend erg. En moet nog dagelijks huilen. Ook ik kan niet hier blijven wonen recht over het huis van mijn ouders. Dat doet te veel pijn. Me sterke paps op wie je altijd kon bouwen is weg. En me mams die mij altijd heeft bij gestaan in moeilijke tijden is er niet meer. Ik ben alles kwijt op wie ik kon bouwen onze ouders. Je weet dat er een tijd komt dat ze er niet meer zijn. Gelukkig hebben we ze heel veel jaren bij ons mogen hebben. Maar nu ze alletwee er niet meer zijn voel ik me zo verdomde leeg. Weet even niet wat ik moet zonder ouders. Ik ben dankbaar dat hun veel leed is bespaard gebleven. Hoewel onze paps erg veel pijn enz had en onze mams ook. Maar ik kan niet zonder ik weet niet hoe. Het is zo verdomd moeilijk. Er is veel gebeurd in de familie die onze mams en paps bij elkaar hield.
Dat is heel erg vind ik ik heb er tranen om gelaten. Maar het is zoals het is. Gelukkig heb ik nog mijn broers en zus nog en man en kinderen.
Ik heb wel hulp gezocht gelukkig heb ik een hele lieve psycholoog daar ben ik dankbaar voor.
Onze mams is in 2021 op 7 december aan Corona overleden.
Het was net een horrofilm.
Onze mams was een gezonde vrouw van 85 jaar. Zij was altijd erg bang om corona te krijgen. En zij zei altijd als ik het krijgt dan laten ze je gewoon dood gaan omdat ik oud ben.
Ik vroeg mams ga je mee naar tante T zij was terminaal en het ging steeds slechter met mijn tante. Mams ging mee tante T sliep mijn jongste zus was daar en verzorgde haar. De volgende dag hoorde wij dat arme tante T corona had. Wij moesten ons allen laten testen na 5 dagen dacht ik. Mams en mijn jongste zus en ik hadden corona me broer en zijn vriend hadden ook corona die waren ook naar me tante T geweest. Onze broer heeft op de IC gelegen echt heel erg slecht bijna dood. Onze tante T is overleden. Onze mams is ook overleden aan corona. En mijn jongste zus en ik waren echt heel erg ziek. Wij hebben niet veel mee gekregen van dit alles omdat wij te ziek waren. Onze paps was net anderhalf jaar geleden overleden. Die was erg ziek hij had prostaat K. Onze mams vond hem dood in de gang. Daar is zij nooit overheen gekomen wij ook niet. Maar hij zei altijd als ik zo doodval dan vind ik het best. Dan ben ik dankbaar dat het gegaan is hoe hij wilde. Maar dat neem niet weg dat het verdriet er niet is.
Ik begrijp het nog steeds niet dat onze paps waar je ook niet voor mocht zorgen. Omdat het de eerste corona golf was en onze mams erg bang was dat paps het kreeg en onze mams het kreeg. En nu is onze mams er niet meer waar wij ook niet voor hebben kunnen zorgen. En onze mams van het kassie naar de muur hebben zij met haar gesleept. En dat heeft zij allemaal alleen moeten doen. Omdat ik vroeg mams ga mee naar tante T. Als ik het niet had gevraagd had onze mams nog geleefd het is mijn schuld dat zij er niet meer is. Ik begrijp het nog steeds niet dat onze mams er niet meer is na 1 jaar. En onze paps in april 3 jaar dat snap ik ook nog steeds niet ik mis ze alletwee ontzettend erg. En moet nog dagelijks huilen. Ook ik kan niet hier blijven wonen recht over het huis van mijn ouders. Dat doet te veel pijn. Me sterke paps op wie je altijd kon bouwen is weg. En me mams die mij altijd heeft bij gestaan in moeilijke tijden is er niet meer. Ik ben alles kwijt op wie ik kon bouwen onze ouders. Je weet dat er een tijd komt dat ze er niet meer zijn. Gelukkig hebben we ze heel veel jaren bij ons mogen hebben. Maar nu ze alletwee er niet meer zijn voel ik me zo verdomde leeg. Weet even niet wat ik moet zonder ouders. Ik ben dankbaar dat hun veel leed is bespaard gebleven. Hoewel onze paps erg veel pijn enz had en onze mams ook. Maar ik kan niet zonder ik weet niet hoe. Het is zo verdomd moeilijk. Er is veel gebeurd in de familie die onze mams en paps bij elkaar hield.
Dat is heel erg vind ik ik heb er tranen om gelaten. Maar het is zoals het is. Gelukkig heb ik nog mijn broers en zus nog en man en kinderen.
Ik heb wel hulp gezocht gelukkig heb ik een hele lieve psycholoog daar ben ik dankbaar voor.
A
09-01-2023
Toon reacties Verberg reacties
Nu verwijt ik mezelf (Verhaal 315)
Kerstdag 25 december zal ik nooit vergeten.....
Op kerstavond nodigden we voor de eerste keer de buurman uit die vrijgezel was om samen met ons kerst door te brengen. Aangezien we niet wisten wat de persoon ging drinken haalde ik 2 flessen rode, 2 flessen witte en 2 cava in huis. Daarbij nog voldoende bier zodat we zeker niet zonder gingen zitten. Mijn vriendin nam medicatie tegen schizofrenie(invega en rivotril) waarbij ze eigenlijk niet al teveel mocht drinken maar toch deed ze dat en werd ze uiteraard enorm dronken. Ik reageerde toen heel boos maar ja.... Ze deed verder met muziekjes wisselen en van eten kwam niet veel in huis. Later die avond is ze naar toilet gegaan en viel op de grond. Van boosheid heb ik haar in haar bed gelegd en gezegd dat ik al haar medicatie ging weggooien en het eten erbij. IDe buurman is naar huis en ik ben gaan slapen. Daags daarna moet ze opgestaan zijn want de afwasmachine was geledigd en er was opgeruimd van de dag voordien..... Ze ging dan als gewoonlijk terug in haar bed (wat ze altijd al deed voorheen) staren naar het plafond. S'avonds hebben we nog iets gedronken en een film gekeken tot ze ging slapen. Ze riep me vanop bed en vroeg achter een glas water en een sigaret. Ik zei het is goed voor een keer, de volgende keer kom je zelf maar uit bed om wat te halen. Ik keek nog een kwartier tv en ging slapen..... Toen ik in de slaapkamer kwam trof ik haar ademloos aan waarop ik de reanimatie ben gestart en ambulance verwittigde. Later vond ik enkele pillen in de slaapkamer dus vermoedelijk nam ze er teveel en is ze ingeslapen mede door de alcohol. Nu verwijt ik mezelf dat ik daags voordien zoveel in huis had gehaald en at ik de buurman überhaupt heb uitgenodigd. De vorige kerstfeesten verliepen steeds met ons 2 en toen werd er maar 1 flesje geopend. Numoet ik alleen verder met twijfel of het werkelijk van de combi pillen en alcohol was of door de val op haar hoofd die ze daags daarvoor had gedaan.....
De stilte in huis weegt zwaar en het feit dat ze in bed overleden is maakt me telkens opnieuw angstig om te gaan slapen.
Op kerstavond nodigden we voor de eerste keer de buurman uit die vrijgezel was om samen met ons kerst door te brengen. Aangezien we niet wisten wat de persoon ging drinken haalde ik 2 flessen rode, 2 flessen witte en 2 cava in huis. Daarbij nog voldoende bier zodat we zeker niet zonder gingen zitten. Mijn vriendin nam medicatie tegen schizofrenie(invega en rivotril) waarbij ze eigenlijk niet al teveel mocht drinken maar toch deed ze dat en werd ze uiteraard enorm dronken. Ik reageerde toen heel boos maar ja.... Ze deed verder met muziekjes wisselen en van eten kwam niet veel in huis. Later die avond is ze naar toilet gegaan en viel op de grond. Van boosheid heb ik haar in haar bed gelegd en gezegd dat ik al haar medicatie ging weggooien en het eten erbij. IDe buurman is naar huis en ik ben gaan slapen. Daags daarna moet ze opgestaan zijn want de afwasmachine was geledigd en er was opgeruimd van de dag voordien..... Ze ging dan als gewoonlijk terug in haar bed (wat ze altijd al deed voorheen) staren naar het plafond. S'avonds hebben we nog iets gedronken en een film gekeken tot ze ging slapen. Ze riep me vanop bed en vroeg achter een glas water en een sigaret. Ik zei het is goed voor een keer, de volgende keer kom je zelf maar uit bed om wat te halen. Ik keek nog een kwartier tv en ging slapen..... Toen ik in de slaapkamer kwam trof ik haar ademloos aan waarop ik de reanimatie ben gestart en ambulance verwittigde. Later vond ik enkele pillen in de slaapkamer dus vermoedelijk nam ze er teveel en is ze ingeslapen mede door de alcohol. Nu verwijt ik mezelf dat ik daags voordien zoveel in huis had gehaald en at ik de buurman überhaupt heb uitgenodigd. De vorige kerstfeesten verliepen steeds met ons 2 en toen werd er maar 1 flesje geopend. Numoet ik alleen verder met twijfel of het werkelijk van de combi pillen en alcohol was of door de val op haar hoofd die ze daags daarvoor had gedaan.....
De stilte in huis weegt zwaar en het feit dat ze in bed overleden is maakt me telkens opnieuw angstig om te gaan slapen.
Marc
08-01-2023
Toon reacties Verberg reacties
Naast me op de rand van het bed (Verhaal 312)
Mijn vrouw is in april overleden haar hart en nieren gaven het op zij mocht naar huis om te overlijden. haar toestand verslechterde al de zelfde avond en s nachts is ze. overleden naast me op de rand van het bed. ik haar ogen gesloten . en de kinderen gebeld ze wou thuis blijven na haar overlijden is ook gebeurd maar nu komt de klap ik weet niet hoe ik het moet verwerken 10 weken wachten op psychiater ik kan niet meer oxasepam helpt maar wekt verslavend maar ik moet wel
j van Rossen
21-12-2022
Toon reacties Verberg reacties
Ik kan de draai niet meer vinden (Verhaal 170)
Het is nu 2. Jaar geleden dat mijn man is overleden ik heb het nu geaccepteerd maar ik ben zo onrustig ik kan de draai niet meer vinden erg depressief en minderwaardigheid gevoel komt iemand dit bekent voor
Mieke
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-12-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je volledig, mijn man is nu februari 2 jaar gestorven, zo plots zonder iets gevoeld te hebben, en veel te laat vastgesteld in het ziekenhuis, was een anurisma, had men niet gezien, heeft bijna een hele dag in het ziekenhuis gelegen, toen men het zag was het te laat. Mijn leven is toen ook gestopt, kan mijn draai niet meer vinden ik loop er verloren bij en voel mij nog altijd slecht, begrijp je volledig.
Nicole
21-12-2022
Wil je ook je hart luchten?
De sterke man die hij vroeger was, was hij al lang niet meer (Verhaal 311)
Mijn vader, is een dag voor zijn 80e verjaardag heengegaan.
Hij was al lange tijd ziek, hartfalen en Parkinson. Het ging al lange tijd (8 jaar) steeds een beetje minder goed met hem.
Als gevolg van dat hartfalen was hij erg benauwd. Mijn moeder kon de zorg steeds minder goed aan, en 3,5 week voor zijn overlijden heb ik mijn broer en zussen ingeschakeld. We hebben sinds die tijd mijn vader niet meer alleen gelaten.
Van de huisarts kreeg mijn vader medicijnen tegen de benauwdheid, later volgde het morfinepompje.
De laatste 12 dagen kwam hij niet meer uit bed, praten ging steeds moeilijker, geen eten en geen drinken meer. (Af en toe een slokje water, of een klein hapje)
De sterke man die hij vroeger was, was hij al lang niet meer.
Ik heb mijn vader bedankt, gezegd dat ik zo blij ben dat hij mijn vader is.
Waarop hij vertelde dat hij zo blij is dat hij drie dochters heeft.
We hebben om beurten bij hem gewaakt, dit was vooral de laatste 3 nachten zwaar. Hij maakte geen contact meer, en was na rustgevende slaapmedicatie diep in slaap.
Hij is overleden in zijn eigen (zelfgebouwde) huis, op 100 meter afstand van waar hij is geboren.
Het is goed zo.
Al heb ik nu de afgelopen dagen wel steeds flashbacks, van zijn laatste dagen.
(Zwaar ademend, met open uitgedroogde mond).
Hij was al lange tijd ziek, hartfalen en Parkinson. Het ging al lange tijd (8 jaar) steeds een beetje minder goed met hem.
Als gevolg van dat hartfalen was hij erg benauwd. Mijn moeder kon de zorg steeds minder goed aan, en 3,5 week voor zijn overlijden heb ik mijn broer en zussen ingeschakeld. We hebben sinds die tijd mijn vader niet meer alleen gelaten.
Van de huisarts kreeg mijn vader medicijnen tegen de benauwdheid, later volgde het morfinepompje.
De laatste 12 dagen kwam hij niet meer uit bed, praten ging steeds moeilijker, geen eten en geen drinken meer. (Af en toe een slokje water, of een klein hapje)
De sterke man die hij vroeger was, was hij al lang niet meer.
Ik heb mijn vader bedankt, gezegd dat ik zo blij ben dat hij mijn vader is.
Waarop hij vertelde dat hij zo blij is dat hij drie dochters heeft.
We hebben om beurten bij hem gewaakt, dit was vooral de laatste 3 nachten zwaar. Hij maakte geen contact meer, en was na rustgevende slaapmedicatie diep in slaap.
Hij is overleden in zijn eigen (zelfgebouwde) huis, op 100 meter afstand van waar hij is geboren.
Het is goed zo.
Al heb ik nu de afgelopen dagen wel steeds flashbacks, van zijn laatste dagen.
(Zwaar ademend, met open uitgedroogde mond).
Nienke
20-12-2022
Toon reacties Verberg reacties
Zij had mij nodig en ik haar (Verhaal 310)
Na mijn moeder haar dood leef ik op automatische piloot verder, ik kan het niet accepteren dat ze veel te vroeg gestorven is en dat door die vreselijke ziekte ...nu blijven ik en mijn 2 dochters achter. Mijn moeder en ik hoorde ons iedere dag.en we zagen ons 2 a 3 keer per week. Zij had mij nodig en ik haar. Nu begin ik steeds meer te denken over mijn eigen leven ...hoe nu verder ...of droom over het verleden ...het is echt een afgang .
Anoniem
18-12-2022
Toon reacties Verberg reacties
Mijn vriendin wil niet meer appen (Verhaal 284)
Mijn vriendin wil niet meer appen. Wil rust hebben. Toch blijf appen verwijderd ze me. Zegt neem zelf weer kintact met je op.
Gerard
23-10-2022
laatste reactie: 12-12-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Je relatie is over
UDone
09-11-2022
Reactie:
Ja mensen willen vaak veel te snel.
Paar weken en mensen zijn het vaak al weer vergeten. En dat is begrijpelijk en prima, maar als het zo dicht bij je staat dan verwerk je dat niet binnen een paar weken of maanden.
En ja, net wat je zegt, het kost tijd maar daar heb je nu niets aan.
Een arm om je schouder heb je nodig, even horen dat het ok is om te voelen wat je voelt. Huil, schreeuw het uit, het mag er wezen!
Paar weken en mensen zijn het vaak al weer vergeten. En dat is begrijpelijk en prima, maar als het zo dicht bij je staat dan verwerk je dat niet binnen een paar weken of maanden.
En ja, net wat je zegt, het kost tijd maar daar heb je nu niets aan.
Een arm om je schouder heb je nodig, even horen dat het ok is om te voelen wat je voelt. Huil, schreeuw het uit, het mag er wezen!
Mascha
12-12-2022
Het was allemaal teveel om te verwerken (Verhaal 294)
Mijn broer is al sinds dat die klein is chronisch depressief, maar de afgelopen jaren is dat steeds erger geworden. Hij begon aan drugs om de gedachtes te stoppen, maar kreeg daar psychoses van.
Vorig jaar belande hij in een diep dal. Hij wilde een eind maken aan zijn leven. Hij deelde dit ook met zijn (mijn) ouders en had gesprekken hierover met zijn huisarts. Het proces duurde te lang en begin dit jaar had hij zelfs een poging gedaan tot zelfmoord.
Voor mij (19jaar) was dit allemaal te veel om te verwerken, zeker omdat onze band zo goed is. Alleen hij was zo erg er mee bezig dat mijn ouders even kopje onder gingen en ik er soort van alleen voor stond. Volgens mij zat ik zelfs in een soort rouw proces, zodat het minder erg zou zijn als hij er niet meer zou zijn. Na 10 maanden met ups maar veel downs en zware medicatie voelt het alsof hij toch zijn leven een beetje op wilt pakken. Voor mij is dit nog steeds heel moeilijk omdat ik voor een paar maanden aan het rouwen was terwijl hij nog leefde. Dit gevoel is niet meer weggegaan en ik spreek hem hierdoor ook heel weinig. Het voelt soms alsof die er niet meer is, terwijl dat natuurlijk niet zo is..
Vorig jaar belande hij in een diep dal. Hij wilde een eind maken aan zijn leven. Hij deelde dit ook met zijn (mijn) ouders en had gesprekken hierover met zijn huisarts. Het proces duurde te lang en begin dit jaar had hij zelfs een poging gedaan tot zelfmoord.
Voor mij (19jaar) was dit allemaal te veel om te verwerken, zeker omdat onze band zo goed is. Alleen hij was zo erg er mee bezig dat mijn ouders even kopje onder gingen en ik er soort van alleen voor stond. Volgens mij zat ik zelfs in een soort rouw proces, zodat het minder erg zou zijn als hij er niet meer zou zijn. Na 10 maanden met ups maar veel downs en zware medicatie voelt het alsof hij toch zijn leven een beetje op wilt pakken. Voor mij is dit nog steeds heel moeilijk omdat ik voor een paar maanden aan het rouwen was terwijl hij nog leefde. Dit gevoel is niet meer weggegaan en ik spreek hem hierdoor ook heel weinig. Het voelt soms alsof die er niet meer is, terwijl dat natuurlijk niet zo is..
Vera
12-11-2022
laatste reactie: 12-12-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ohh hou moed. Pillen alleen helpen vaak niet, ga in therapie.
Je hond kan niet vervangen worden maar ik denk voor jou het wel goed zou zijn als je weer een nieuw hondje neemt waar van kan houden en voor kan zorgen. Honden zijn zulke lieve loyale beestjes en die onverwaardelijke liefde geven, en kunnen zo'n troost zijn.
Hou moet, hou je sterkt, het wordt ook weer beter.
Je hond kan niet vervangen worden maar ik denk voor jou het wel goed zou zijn als je weer een nieuw hondje neemt waar van kan houden en voor kan zorgen. Honden zijn zulke lieve loyale beestjes en die onverwaardelijke liefde geven, en kunnen zo'n troost zijn.
Hou moet, hou je sterkt, het wordt ook weer beter.
Mascha
12-12-2022
Ik weet niet hoe daar mee om te gaan (Verhaal 309)
Mijn moeder is in de week na haar 80ste verjaardag ziek geworden en uiteindelijk 2,5 week later overleden.
Ze mankeerde al wel het e.e.a. maar woonde nog zelfstandig en haar 80ste verjaardag halen was een enorme mijlpaal geworden, dus dat is ook uitgebreid gevierd. Echter, voelde zij zich rondom haar verjaardag al niet erg lekker. Ze had veel last van haar maag en was daarmee al aan het dokteren. Tabletje er af, veranderd, erbij, het mocht allemaal niet baten.
In de week na haar verjaardagsfeestje werd zij steeds beroerder. Ze at amper en alles was eigenlijk teveel voor haar. Het weekend van pasen ging het goed fout. Ze moest constant overgeven. Nacht van zaterdag op zondag begon het, vooral tegen de ochtend. Ze had huisartsenpost gebeld maar die scheepte haar af met, ach, virusje, uitzieken, beschuit/thee etc. Gedurende de dag leek ze iets op te knappen, eten en drinken ging nauwelijks maar ze voelde zich redelijk ok maar slapjes.
2de paasdag belde ze smorgens al vroeg, het ging niet. Weer had ze heel de nacht moeten overgeven en ze was dusdanig uitgeput dat ze het niet meer kon opbrengen zelfstandig naar de wc te lopen. Zo sneu....
Snel naar toe gegaan en haar geholpen, weer huisartsenpost gebeld. Ook ik bemerkte een hoop weerstand, het leek druk te zijn en ik voelde me mij niet serieus genomen. Geeist dat er acuut een arts komt, of ik bel 112 maar nee, dat was absoluut niet de bedoeling dat ik dat deed want bij het protocol dat zij doorliepen kwam dat niet als actie uit. Nogmaals duidelijk aangegeven dat er dan een arts binnen een uur er moet zijn, anders bel ik echt 112 want mijn inziens moet ze naar het ziekenhuis. Ze is verzwarkt, uitgeput, uitdrogingsrisico en ze kan niet eten of drinken of nog zelfstandig lopen.
Arts kwam maar ook hij vond het niet urgent genoeg. Was virus, 2de paasdag werden er toch geen onderzoeken gedaan in zkh en het feit dat ze amper nog zelfstandig iets kom, ach ja, dat was vervelend voor mij, meer mantelzorg moeten geven maar geen reden voor zkh.
Ze kreeg medicatie om overgeven tegen te gaan en ze moest gaan eten en drinken, dat was de beste maagbeschermer....
Afijn, medicijnen gehaald en gegeven, ze heeft daarop even rust gekregen en geslapen, dit was rondom lunchtijd. Zichzelf gedwongen mondjes maat wat te eten en drinken maar einde van de middag moest ze toch weer overgeven, maar niet zo erg als eerder die dag, dus ze had nog goede hoop.
Ik moet even op en neer naar huis, ik was nog geen 5m weg en toen belde ze weer dat het fout ging. Weer direct terug gegaan en gelijk 112 gebeld. Ik was heel resoluut, er moet nu een ambulance komen, ik bel geen huisartspost meer, mijn moeder moet nu naar zkh en juiste zorg krijgen. Ze zijn direct gekomen en schrokken, ze snapte mijn boosheid en begrepen niet waarom huisartspost haar zo had achter gelaten. Ze kreeg gelijk diverse medicatie om het haar wat comfortabeler te maken en toen met rotgang naar zkh.
Wat spulletjes gepakt omdat we niet weer de fout wilde maken niets bij te hebben, dus ik kwam iets later na.
Daar aangekomen heerste er een verschrikkelijke urgentie op de SEH. Meerdere artsen en verpleegkundige rende rond het bed. Opperst geconcentreerd en stelde heel strict allerlei vragen en gaven mij opdracht bij te springen daar waar nodig. Ze wisen nog niet wat het was maar ze was heel erg ziek, zover was duidelijk. Aldaar ook de verbazing over het handelen van de huisartspost.
Afijn, na wat testjes en nog een scan of foto was het duidelijk, ze had een maagperforatie en ze moest terstond keuze maken wel/niet opereren.
Mijn moeder had al e.e.a. aan wilsverklaringen liggen en niet-reanimeer verklaring etc. Dus dit was nog wel even een afweging voor haar, ze wilde niet alles meer, niet alles kost wat kost om nog te blijven leven.
Maar ja, binnen enkele minuten moeten keizen of je wel wil leven, of nog die nacht overlijd is niet een scenario waar je rekening mee houdt. Je denkt dan toch meer tijd te krijgen voor zo'n keuze.....maar die was er nu niet.
We hebben samen met de IC arts diverse overwegingen gemaakt en ze vonden dat ze toch nog wel een goede kans maakte, maar het zou wel zwaar herstel zijn, daar waren ze duidelijk in.
Mijn moeder is er toen toch voor gegaan om te opereren.
Maar wat heeft ze daar spijt van gehad achteraf. Ze kwam met vlag en wimpel door de operatie, tot iedereens verbazing, ook die van haarzelf. Zelf had ze gedacht de operatie niet meer door te komen, stiekem had ze dat gehoopt blijkbaar maar had dat niet durven uitspreken.
Maar het herstel verliep heel zwaar en de chirurg had al gelijk aangeven dat hij maagkanker vermoedde. Het werd een wisselwerking van vocht nodig hebben om nierfalen te voorkomen, maar hart dat het vocht niet kon wegpompen en te zwaar belast werd. Zuurfstof extra nodig hebben ivm COPD. Ze hing aan zoveel toeters en bellen, de verpleegkundigen moesten steeds heel creatief zijn om alles aangesloten te houden. Ze was heel lastig prikbaar, dus centrale lijn werd aangelegd, dat scheelde al iets.
Ze had diverse drains want haar buikholte was volledig ondergelopen met vuiligheid.
Alles hing af of andere organen voldoende konden herstellen na zolang in de vuiligheid te hebben gelegen. Dat ze geen sepsis kreeg.
Na een week leek die vrees voorbij, maar mijn moeder raakte depressief. Ze zag het niet meer zitten, ze kon alleen nog maar in een stoel hangen, slapen ging amper, op bed liggen lukte amper en het vooruitzicht op een negatieve uitslag speelde haar ook parten. Ze had doemscenario's, spijt van de operatie.
En het negatieve nieuws kwam er inderdaad, net na het weekend een week na de operatie. Het was maagkanker maar omdat ze nu zo verzwakt was, konden ze nu geen onderzoeken doen naar de ernst en de behandelbaarheid van de kanker. Eerst moest ze beter worden.
Maar dat beter worden lukte nauwelijks en ze raakte nog depressiever, ze was aan het opgeven. Ze wilde het tegen mij niet zeggen en bleef monter als ik kwam, maar ik voelde het aan alles aan.
Ik besproken met 2 tantes, of zij konden peilen hoe ze er in zat omdat ik het idee had dat ze dit niet meer wilde en dat we iets moesten doen. Zij beaamde mijn gevoeld. Weer gesprek aangevraagd met de artsen, aangegeven dat ze een perspectief moesten gaan bieden. Al is het maar een worst case en best case scenario, dan kan ze afwegingen maken en zich daarbij neerleggen.
Maar kort na die week, na het volgende weekend, zakte haar saturatie tot 74 en ging het heel slecht. Ze werd overgebracht van MDL afdeling naar Long afdeling. Daar ging het nog slechter, ze was nog amper aanspreekbaar maar zij kende haar nog niet op deze afdeling. Toen ik de volgende dag in de avond kwam kon ik amper contact met haar krijgen, heel even heb ik wat blikken en knikjes met haar gewisseld en daarna nam het contact geheel af. Verpleegkundige erbij gehaald, aangegeven dat mijn inziens er iets niet goed was, ik kon geen contact meer met haar krijgen, ik herkende haar niet meer.
Zij geprobeerd maar lukte ook moeizaam, arts bij gehaald, die lukte het ook niet.
Testjes gedaan, afijn, na 2 uur kwam er uit. Ze had Co2 stapeling ontwikkeld en deze was onomkeerbaar geworden. Het zou nog een kwestie van uren zijn tot ze zou komen te overlijden.
Dat heeft nog maar 1,5 uur geduurd, nog net lang genoeg voor paar familieleden om nog afscheid te nemen, maar bij kennis was zij al niet meer sinds 20.00u geweest.
Ik heb vrede met het feit dat ze is overleden en gezien de situatie ben ik blij dat het dan toch zo'n milde dood is geweest.
Maar ik ben anderzijds zo boos over het verloop en de weerstand die zij en ik kreeg bij de huisartsenpost. Ik heb daar ook een klacht in gediend. Niet omdat ik echt verhaal wil halen, meer dat ik hoop dat ze er iets van willen leren. Ze hebben deze situatie zo zwaar onderschat en door hun onderschatting ben ik aan mijzelf gaan twijfelen en terughoudend geweest om 112 te bellen. Iets waar ik nu dan me weer schuldig over voel, dat ik toch niet direct die ochtend al 112 heb gebeld.
En rationeel weet ik het allemaal. Ik ben geen arts en je moet dan op oordeel van zo'n arts kunnen vertrouwen, uiteindelijk heb ik toch 112 gebeld. Mijn moeder zou niet willen dat ik mij schuldig voel. Waarschijnlijk had het de situatie niet veel veranderd.
Mijn inziens had bij eerder handelen de hele zware operatie kunnen voorkomen, dat is wel beetje wat in mijn gesprekken met de artsen op de SEH duidelijk werd. Ze hadden het dan minder invasief kunnen repareren, de schade was minder groot geweest, herstel minder zwaar maar....de uitslag was hetzelfde gebleven, maagkanker en daar had zij niet meer van kunnen herstellen.
Ze was komen te overlijden. Misschien wat later en binnen andere omstandigheden maar het was onvermijdelijk.
Maar wat had ik haar graag een andere weg gegunt naar dit einde ipv hoe het nu gegaan is.
Ik beleef deze periode over en over in mijn hoofd en heb er nu echt even moeite meer dit los te laten. Ik weet ook even niet hoe ik dat moet doen.
Ik raak zo emotioneel als ik er aan denk. Ik klap dicht, mijn keel knijpt dicht en tranendal start. Als ik het kan, geef ik er aan toe en laat ik de tranen maar stromen. Maar ja, het komt niet altijd uit.
En er zijn zoveel triggers. Een scene in een serie of film, iets wat iemand zegt, het zien van iets wat mij ineens teruggooit naar dat moment.
Ik weet niet hoe daar mee om te gaan.
Ze mankeerde al wel het e.e.a. maar woonde nog zelfstandig en haar 80ste verjaardag halen was een enorme mijlpaal geworden, dus dat is ook uitgebreid gevierd. Echter, voelde zij zich rondom haar verjaardag al niet erg lekker. Ze had veel last van haar maag en was daarmee al aan het dokteren. Tabletje er af, veranderd, erbij, het mocht allemaal niet baten.
In de week na haar verjaardagsfeestje werd zij steeds beroerder. Ze at amper en alles was eigenlijk teveel voor haar. Het weekend van pasen ging het goed fout. Ze moest constant overgeven. Nacht van zaterdag op zondag begon het, vooral tegen de ochtend. Ze had huisartsenpost gebeld maar die scheepte haar af met, ach, virusje, uitzieken, beschuit/thee etc. Gedurende de dag leek ze iets op te knappen, eten en drinken ging nauwelijks maar ze voelde zich redelijk ok maar slapjes.
2de paasdag belde ze smorgens al vroeg, het ging niet. Weer had ze heel de nacht moeten overgeven en ze was dusdanig uitgeput dat ze het niet meer kon opbrengen zelfstandig naar de wc te lopen. Zo sneu....
Snel naar toe gegaan en haar geholpen, weer huisartsenpost gebeld. Ook ik bemerkte een hoop weerstand, het leek druk te zijn en ik voelde me mij niet serieus genomen. Geeist dat er acuut een arts komt, of ik bel 112 maar nee, dat was absoluut niet de bedoeling dat ik dat deed want bij het protocol dat zij doorliepen kwam dat niet als actie uit. Nogmaals duidelijk aangegeven dat er dan een arts binnen een uur er moet zijn, anders bel ik echt 112 want mijn inziens moet ze naar het ziekenhuis. Ze is verzwarkt, uitgeput, uitdrogingsrisico en ze kan niet eten of drinken of nog zelfstandig lopen.
Arts kwam maar ook hij vond het niet urgent genoeg. Was virus, 2de paasdag werden er toch geen onderzoeken gedaan in zkh en het feit dat ze amper nog zelfstandig iets kom, ach ja, dat was vervelend voor mij, meer mantelzorg moeten geven maar geen reden voor zkh.
Ze kreeg medicatie om overgeven tegen te gaan en ze moest gaan eten en drinken, dat was de beste maagbeschermer....
Afijn, medicijnen gehaald en gegeven, ze heeft daarop even rust gekregen en geslapen, dit was rondom lunchtijd. Zichzelf gedwongen mondjes maat wat te eten en drinken maar einde van de middag moest ze toch weer overgeven, maar niet zo erg als eerder die dag, dus ze had nog goede hoop.
Ik moet even op en neer naar huis, ik was nog geen 5m weg en toen belde ze weer dat het fout ging. Weer direct terug gegaan en gelijk 112 gebeld. Ik was heel resoluut, er moet nu een ambulance komen, ik bel geen huisartspost meer, mijn moeder moet nu naar zkh en juiste zorg krijgen. Ze zijn direct gekomen en schrokken, ze snapte mijn boosheid en begrepen niet waarom huisartspost haar zo had achter gelaten. Ze kreeg gelijk diverse medicatie om het haar wat comfortabeler te maken en toen met rotgang naar zkh.
Wat spulletjes gepakt omdat we niet weer de fout wilde maken niets bij te hebben, dus ik kwam iets later na.
Daar aangekomen heerste er een verschrikkelijke urgentie op de SEH. Meerdere artsen en verpleegkundige rende rond het bed. Opperst geconcentreerd en stelde heel strict allerlei vragen en gaven mij opdracht bij te springen daar waar nodig. Ze wisen nog niet wat het was maar ze was heel erg ziek, zover was duidelijk. Aldaar ook de verbazing over het handelen van de huisartspost.
Afijn, na wat testjes en nog een scan of foto was het duidelijk, ze had een maagperforatie en ze moest terstond keuze maken wel/niet opereren.
Mijn moeder had al e.e.a. aan wilsverklaringen liggen en niet-reanimeer verklaring etc. Dus dit was nog wel even een afweging voor haar, ze wilde niet alles meer, niet alles kost wat kost om nog te blijven leven.
Maar ja, binnen enkele minuten moeten keizen of je wel wil leven, of nog die nacht overlijd is niet een scenario waar je rekening mee houdt. Je denkt dan toch meer tijd te krijgen voor zo'n keuze.....maar die was er nu niet.
We hebben samen met de IC arts diverse overwegingen gemaakt en ze vonden dat ze toch nog wel een goede kans maakte, maar het zou wel zwaar herstel zijn, daar waren ze duidelijk in.
Mijn moeder is er toen toch voor gegaan om te opereren.
Maar wat heeft ze daar spijt van gehad achteraf. Ze kwam met vlag en wimpel door de operatie, tot iedereens verbazing, ook die van haarzelf. Zelf had ze gedacht de operatie niet meer door te komen, stiekem had ze dat gehoopt blijkbaar maar had dat niet durven uitspreken.
Maar het herstel verliep heel zwaar en de chirurg had al gelijk aangeven dat hij maagkanker vermoedde. Het werd een wisselwerking van vocht nodig hebben om nierfalen te voorkomen, maar hart dat het vocht niet kon wegpompen en te zwaar belast werd. Zuurfstof extra nodig hebben ivm COPD. Ze hing aan zoveel toeters en bellen, de verpleegkundigen moesten steeds heel creatief zijn om alles aangesloten te houden. Ze was heel lastig prikbaar, dus centrale lijn werd aangelegd, dat scheelde al iets.
Ze had diverse drains want haar buikholte was volledig ondergelopen met vuiligheid.
Alles hing af of andere organen voldoende konden herstellen na zolang in de vuiligheid te hebben gelegen. Dat ze geen sepsis kreeg.
Na een week leek die vrees voorbij, maar mijn moeder raakte depressief. Ze zag het niet meer zitten, ze kon alleen nog maar in een stoel hangen, slapen ging amper, op bed liggen lukte amper en het vooruitzicht op een negatieve uitslag speelde haar ook parten. Ze had doemscenario's, spijt van de operatie.
En het negatieve nieuws kwam er inderdaad, net na het weekend een week na de operatie. Het was maagkanker maar omdat ze nu zo verzwakt was, konden ze nu geen onderzoeken doen naar de ernst en de behandelbaarheid van de kanker. Eerst moest ze beter worden.
Maar dat beter worden lukte nauwelijks en ze raakte nog depressiever, ze was aan het opgeven. Ze wilde het tegen mij niet zeggen en bleef monter als ik kwam, maar ik voelde het aan alles aan.
Ik besproken met 2 tantes, of zij konden peilen hoe ze er in zat omdat ik het idee had dat ze dit niet meer wilde en dat we iets moesten doen. Zij beaamde mijn gevoeld. Weer gesprek aangevraagd met de artsen, aangegeven dat ze een perspectief moesten gaan bieden. Al is het maar een worst case en best case scenario, dan kan ze afwegingen maken en zich daarbij neerleggen.
Maar kort na die week, na het volgende weekend, zakte haar saturatie tot 74 en ging het heel slecht. Ze werd overgebracht van MDL afdeling naar Long afdeling. Daar ging het nog slechter, ze was nog amper aanspreekbaar maar zij kende haar nog niet op deze afdeling. Toen ik de volgende dag in de avond kwam kon ik amper contact met haar krijgen, heel even heb ik wat blikken en knikjes met haar gewisseld en daarna nam het contact geheel af. Verpleegkundige erbij gehaald, aangegeven dat mijn inziens er iets niet goed was, ik kon geen contact meer met haar krijgen, ik herkende haar niet meer.
Zij geprobeerd maar lukte ook moeizaam, arts bij gehaald, die lukte het ook niet.
Testjes gedaan, afijn, na 2 uur kwam er uit. Ze had Co2 stapeling ontwikkeld en deze was onomkeerbaar geworden. Het zou nog een kwestie van uren zijn tot ze zou komen te overlijden.
Dat heeft nog maar 1,5 uur geduurd, nog net lang genoeg voor paar familieleden om nog afscheid te nemen, maar bij kennis was zij al niet meer sinds 20.00u geweest.
Ik heb vrede met het feit dat ze is overleden en gezien de situatie ben ik blij dat het dan toch zo'n milde dood is geweest.
Maar ik ben anderzijds zo boos over het verloop en de weerstand die zij en ik kreeg bij de huisartsenpost. Ik heb daar ook een klacht in gediend. Niet omdat ik echt verhaal wil halen, meer dat ik hoop dat ze er iets van willen leren. Ze hebben deze situatie zo zwaar onderschat en door hun onderschatting ben ik aan mijzelf gaan twijfelen en terughoudend geweest om 112 te bellen. Iets waar ik nu dan me weer schuldig over voel, dat ik toch niet direct die ochtend al 112 heb gebeld.
En rationeel weet ik het allemaal. Ik ben geen arts en je moet dan op oordeel van zo'n arts kunnen vertrouwen, uiteindelijk heb ik toch 112 gebeld. Mijn moeder zou niet willen dat ik mij schuldig voel. Waarschijnlijk had het de situatie niet veel veranderd.
Mijn inziens had bij eerder handelen de hele zware operatie kunnen voorkomen, dat is wel beetje wat in mijn gesprekken met de artsen op de SEH duidelijk werd. Ze hadden het dan minder invasief kunnen repareren, de schade was minder groot geweest, herstel minder zwaar maar....de uitslag was hetzelfde gebleven, maagkanker en daar had zij niet meer van kunnen herstellen.
Ze was komen te overlijden. Misschien wat later en binnen andere omstandigheden maar het was onvermijdelijk.
Maar wat had ik haar graag een andere weg gegunt naar dit einde ipv hoe het nu gegaan is.
Ik beleef deze periode over en over in mijn hoofd en heb er nu echt even moeite meer dit los te laten. Ik weet ook even niet hoe ik dat moet doen.
Ik raak zo emotioneel als ik er aan denk. Ik klap dicht, mijn keel knijpt dicht en tranendal start. Als ik het kan, geef ik er aan toe en laat ik de tranen maar stromen. Maar ja, het komt niet altijd uit.
En er zijn zoveel triggers. Een scene in een serie of film, iets wat iemand zegt, het zien van iets wat mij ineens teruggooit naar dat moment.
Ik weet niet hoe daar mee om te gaan.
Mascha
12-12-2022
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
In zijn eigen appartement doodgevonden (Verhaal 308)
December 2020 werd mijn vriend vermist en op 12 mei 2021 in zijn eigen appartement doodgevonden, men zegt een natuurlijke dood. Vanwege de wet op de prijvacy mag ik niet eens weten waar aan hij gestorven is er is een crematie geweest maar daar mocht niemand bij zijn alsof alles nooit bestaan heeft. Ik zit met diepe wonden , die maar niet echt willen helen. Ondanks de goede hulp die ik heb gehad.
Anoniem
09-12-2022
Toon reacties Verberg reacties
Rouwen valt niet mee (Verhaal 307)
Mijn oma 88 is er niet meer. en ze was erg lief en mijn vriendin is er ook niet meer zij had borst kanker en ze was nog maar 36 en mijn oom is 46 jaar geworden en had blaas kanker ik kan zoms de hele dag wel huilen en niet stoppen om dat alles zo pijn doet vooral als je moet rouwen valt niet mee en ik leef met jullie allemaal mee en huil ook vaak en ik woon niet op de vast wal maar op eiland en de zee is dan ook nog eens een probleem want je moet altijd met de boot 🤗Knuffel geven van mij aan jullie allemaal
Nienke
07-12-2022
Toon reacties Verberg reacties
Mijn oma was erg lief (Verhaal 306)
Mijn oma was erg lief en ze zat in het bejaardenhuis maar wij komen niet vaak naar haar toe om dat ik op Terschelling woon en is het nog al moelijk om naar de vast wal te gaan en ik mis haar zo erg om dat ze zo lief was doet het estra veel pijn en het moelijk alles met elkaar en ik ben ook nog eens mijn beste vriendin kwijt want zij was ook nog maar 36 jaar en stierf aan borstkanker en dat vind ik ook zo erg en wij waren zoort van zusje voor elkaar en dat doet zo veel pijn en zat met haar op de lagere school en tot groep 3 tot 8 en ja ik heb er gewoon geen woorden meer voor en ik vind alles moelijk en mijn oom is ook aan kanker overleden hij had blaaskanker en die was maar 46 jaar geworden ook vreezelijk groetjes en iedereen veel sterkte 🤗Knuffel van mij voor jullie allemaal en liefde is zo belangrijk als je het moeilijk hebt warme deken voor iedereen
Nienke
07-12-2022
Toon reacties Verberg reacties
De zee (Verhaal 305)
Mijn allerliefste man heeft in augustus in 2022 een eind aan zijn leven gemaakt door in zee te gaan, met de bedoeling de zee niet levend meer te verlaten. Op het moment dat hij vermoedelijk stervende was heb ik, ik beschrijf het als een soort stofwolkje voor mijn ogen zien wegdrijven. Ik wist toen pertinent zeker dat het mijn man was, die afscheid nam van mij. Het is nu 3 maanden geleden en de grote stilte wacht me tegemoet. Hoe moet ik verder met mijn leven zonder mijn rots in de branding. Ik hield zielsveel van hem.
Elleke.
07-12-2022
Toon reacties Verberg reacties
Kan niet meer genieten (Verhaal 304)
In september 2021 heeft mijn moeder (72) een zwaar herseninfarct gehad. Mijn vader was al ziek (longkanker en uitzaaiing hoofd) en zit in verzorgingshuis.
Twee weken geleden heeft mijn moeder euthanasie gehad. Zij gaf in maart dit jaar aan niet meer verder te willen. We hebben goed afscheid kunnen nemen, maar ik kan nergens meer van genieten. Ik ben enig kind, 2 jonge kinderen en getrouwd.
Ik mis mijn moeder, mijn rots en kan het met niemand echt delen (geen broer/zus), nu zijn allebei de kindjes thuis en grieperig en ik word gek.
Mijn vader doet zijn best, maar de afspraken in AVL staan weer gepland en heb er de energie niet voor, bang voor wat er nu weee gaat komen.
Gek van het binnen hangen, het eenzame gevoel en kan niet meer genieten.
Pffff bleh
Twee weken geleden heeft mijn moeder euthanasie gehad. Zij gaf in maart dit jaar aan niet meer verder te willen. We hebben goed afscheid kunnen nemen, maar ik kan nergens meer van genieten. Ik ben enig kind, 2 jonge kinderen en getrouwd.
Ik mis mijn moeder, mijn rots en kan het met niemand echt delen (geen broer/zus), nu zijn allebei de kindjes thuis en grieperig en ik word gek.
Mijn vader doet zijn best, maar de afspraken in AVL staan weer gepland en heb er de energie niet voor, bang voor wat er nu weee gaat komen.
Gek van het binnen hangen, het eenzame gevoel en kan niet meer genieten.
Pffff bleh
Doortje
07-12-2022
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Mijn allerliefste schat van de wereld (Verhaal 303)
Mijn allerliefste schat van de wereld.
We waren 35 jaar getrouwd allebei kok van beroep,allebei keiharde werkers
geweest samen dag en nacht gewerkt allebei altijd dezelfde interesse.
Toen we op 13 oktober 2020 te horen kregen dat je A L S had stond de wereld stil. Daar kunnen we niets meer aan doen slaap er eens over en je mag anders 14 januari terug komen voor jou papier te teken van euthansie.We zijn niet bij de pakken blijven zitten en zijn de alternatieve toer opgegaan;
Maar op 1november dit jaar heeft hij een hartstilstand gehad waarbij hij een lange tijd is gereanimeerd en in een diepe coma is beland,door een te groot zuurstoftekort. Waarbij hij is weggevoerd met de ambulance, vraagje van zijn vrouwtje mag ik a u b mee met de ambulance antwoord nee mevrouw je mag niet mee omwille van corona kom op gemak achter jullie wij gaan door rood jullie mogen niet kom gewoon naar spoed in UZ gent;
Eens op spoed vraagje van zijn vrouw mag ik bij mijn echtgenoot nee mevrouw we zijn er volop aan bezig.Na lange tijd mogen we naar K 12 intensieve zorgen in de wachtzaal komt de verpleegster langs je moet nog even wachten terug vraagje van zijn vrouwtje mag ik mee bij mijn echtgenoot nee antwoord ze meneer ligt nog in zijn blootje zeggen ze tegen zijn vrouw die er al 35 jaar met getrouwd is ik vind dit niet kunnen.
Na lange tijd zijn we er toch naar toe gemogen maar hij lag in een zeer diepe coma.Op 3 December begin ik er tegen te praten en zeg a u b ik zie je graag kan je niet missen als je sterk genoeg bent laat een mirakel gebeuren
en geef mij nog eens een teken van leven op dit moment is hij beginnen wenen en snikken een heel emotioneel moment de dochter die juist binnen komt heeft het ook gezien.Volgens de dokters horen coma patienten u toch niet wij zeggen coma pat horen u zeker wij hebben het gezien en meegemaakt .
Dat verlies dat ik mijn echtgenoot moet missen is zo hard en ondraaglijk dat doet zoveel pijn,iemand die hetzelfde meemaakt verstaat dat heel goed.
Ik heb hem dan ook twee jaar verzorgd dag en nacht en er alles voor gedaan
vandaar dat ik met dit enorme verlies niet kan leven.
Ik kan gewoon niet zonder mijn allerliefste schat
Aan alle mensen die hetzelfde meemaken veel sterkte ik weet hoe moeilijk alle dagen en nachten zijn.
2 december 2020
Marijke
We waren 35 jaar getrouwd allebei kok van beroep,allebei keiharde werkers
geweest samen dag en nacht gewerkt allebei altijd dezelfde interesse.
Toen we op 13 oktober 2020 te horen kregen dat je A L S had stond de wereld stil. Daar kunnen we niets meer aan doen slaap er eens over en je mag anders 14 januari terug komen voor jou papier te teken van euthansie.We zijn niet bij de pakken blijven zitten en zijn de alternatieve toer opgegaan;
Maar op 1november dit jaar heeft hij een hartstilstand gehad waarbij hij een lange tijd is gereanimeerd en in een diepe coma is beland,door een te groot zuurstoftekort. Waarbij hij is weggevoerd met de ambulance, vraagje van zijn vrouwtje mag ik a u b mee met de ambulance antwoord nee mevrouw je mag niet mee omwille van corona kom op gemak achter jullie wij gaan door rood jullie mogen niet kom gewoon naar spoed in UZ gent;
Eens op spoed vraagje van zijn vrouw mag ik bij mijn echtgenoot nee mevrouw we zijn er volop aan bezig.Na lange tijd mogen we naar K 12 intensieve zorgen in de wachtzaal komt de verpleegster langs je moet nog even wachten terug vraagje van zijn vrouwtje mag ik mee bij mijn echtgenoot nee antwoord ze meneer ligt nog in zijn blootje zeggen ze tegen zijn vrouw die er al 35 jaar met getrouwd is ik vind dit niet kunnen.
Na lange tijd zijn we er toch naar toe gemogen maar hij lag in een zeer diepe coma.Op 3 December begin ik er tegen te praten en zeg a u b ik zie je graag kan je niet missen als je sterk genoeg bent laat een mirakel gebeuren
en geef mij nog eens een teken van leven op dit moment is hij beginnen wenen en snikken een heel emotioneel moment de dochter die juist binnen komt heeft het ook gezien.Volgens de dokters horen coma patienten u toch niet wij zeggen coma pat horen u zeker wij hebben het gezien en meegemaakt .
Dat verlies dat ik mijn echtgenoot moet missen is zo hard en ondraaglijk dat doet zoveel pijn,iemand die hetzelfde meemaakt verstaat dat heel goed.
Ik heb hem dan ook twee jaar verzorgd dag en nacht en er alles voor gedaan
vandaar dat ik met dit enorme verlies niet kan leven.
Ik kan gewoon niet zonder mijn allerliefste schat
Aan alle mensen die hetzelfde meemaken veel sterkte ik weet hoe moeilijk alle dagen en nachten zijn.
2 december 2020
Marijke
Marijke
02-12-2022
Toon reacties Verberg reacties
Hoe dit verwerken? (Verhaal 261)
Na 45 jaar is mijn echtgenote overleden op 62 jaar aan de vreselijke ziekte ALS.
Na 1 maand enorm gemis .Ik heb soms huilbuien van 5 minuten.
Ik mis haar enorm.
Ik denk dat dit niet meer goed komt met mij.
Hoe dit verwerken?
Na 1 maand enorm gemis .Ik heb soms huilbuien van 5 minuten.
Ik mis haar enorm.
Ik denk dat dit niet meer goed komt met mij.
Hoe dit verwerken?
Luc
21-07-2022
laatste reactie: 02-12-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Inderdaad vreselijke ziekte mijn echtgenoot had ook als heb hem twee jaar verzorgd dag en nacht en op 1 november 2022 is hij in coma geraakt na een hartstilstand op 3 december begin ik er tegen te praten ik kan je niet missen als je sterk genoeg ben laat een mirakel gebeuren en geef mij een teken van leven hij is beginnen wenen en snikken en hij lag nochtaans in diepe coma.We waren een koppel die 35 jaar altijd samen gewerkt dag en nacht en nu is dat voor mij een heel zwaar waar ik nooit overheen geraak.Zou zeggen alle lotgenoten veel sterkte allemaal
marijke
02-12-2022
Ik kan het niet begrijpen (Verhaal 256)
Waarom is het jou niet gegund en ben je nu al op je 68 jarige leeftijd dood, Ik kan het niet begrijpen.
Jeroen
01-07-2022
laatste reactie: 01-12-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van je vrouw
Joke
01-12-2022
Iemand tips? (Verhaal 243)
Mijn moeder is in april 2 x flauw gevallen waardoor ze met een ambulance naar het ziekenhuis is gebracht. Na veel onderzoeken kreeg ze 's avonds laat te horen dat ze longkanker had. Vanaf dat moment ging de achtbaan lopen. Gesprekken, onderzoeken, scans, en 4 x in de week chemo. Uit de foto's en scan kwam er te sprake dat ze uitzaaiingen had naar de lymfeklieren. Na de eerste kuur van 4 weer een long foto maken, en de kuur sloeg aan. Na de 2e kuur weer door de scan, en het was geslonken. ( HET was wel een kanker die weer terug kwam, maar wat door chemo goed te behandelen was) vorige week maandag moest ze bloedprikken, dag erna gesprek met haar longarts. Hoe het gesprek bij haar longarts is begonnen weet ik niet. ( mijn vader had iets gevraagd, maar hij weet niet meer wat ) omdat het antwoord wat hij maar ook mijn moeder te horen kreeg, ingeslagen is als een bom. Ze heeft minimaal nog een jaar . Dit hebben we afgelopen dinsdag te horen gekregen. Ik kan alleen maar janken, en weet hier niet goed mee om te gaan. ( misschien aan dr ene kant heel dom, want ik kom zelf uit de uitvaartwereld) maar had me nooit kunnen indenken wat voor impact het heeft als het om je EIGEN gaat. Heeft iemand tips die ik mee kan nemen voor mezelf. Want ze is er nog, en daar wil ik optimaal van kunnen genieten. De laatste momentjes, mooie herinneringen maken nog ( heb ik al ) maar die zijn zelfs voor mij nu te weinig. Kan er niet mee omgaan.... dank jullie wel alvast
Anja
23-05-2022
laatste reactie: 30-11-2022
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Het verlies van mijn vrouw was acuut op 4 mei j.l. 46 jaar oud, waarvan 31 jaar samen...we hebben lief en leed samen gedeeld..mooie herinneringen maar geen afscheid kunnen nemen....probeer er een mooi jaar van te maken.....leef naar het moment toe .....hoe verschrikkelijk ook....je heb tijd om afscheid te nemen...maak daar gebruik van....heel belangrijk voor later...
Anoniem
23-05-2022
Reactie:
Dus het is normaal wat ik heb ik maak me zo bang door dit gevoel
Winny
Winny
Anoniem
27-05-2022
Reactie:
Is een zware weg...mijn partner is er aan overleden.
Geef haar veel liefde.
Vertel haar wat geruststellende dingen.
Laat haar je warmte voelen.
Zijn intense belangrijke momenten.
Voel je mama aan...je zal dit goed doen.
Wens jouw goede moed toe.
Geef haar veel liefde.
Vertel haar wat geruststellende dingen.
Laat haar je warmte voelen.
Zijn intense belangrijke momenten.
Voel je mama aan...je zal dit goed doen.
Wens jouw goede moed toe.
Karen
26-07-2022
Reactie:
Het is alweer een tijdje geleden. Maar wat ik toen heb gedaan is mijn moeder geïnterviewd over haar jeugd enzo. Ik filmde het ook. Ik had de vragen vantevoren opgestuurd. Ze was al wat zwakker maar vond het leuk om erover te vertellen.
Sterkte in ieder geval, je zult vast het goede doen!
Sterkte in ieder geval, je zult vast het goede doen!
Anoniem
30-11-2022
Mijn dochter en mijn man zijn overleden (Verhaal 42)
Mijn rugzak is vol
Mijn dochter en mijn man zijn overleden.
De stilte is soms ondraaglijk . Mijn dochter is op 23 jarige leeftijd overleden aan maagkanker.
Ze heeft ander half jaar gevochten tegen haar ziekte. Ze wilde het niet opgeven en heeft alles nog geprobeerd. Ze is geopereerd en heeft chemo gehad .
Helaas is ze alweer ruim dertien niet meer bij ons. Mijn man heeft ook een strijd geleverd. In 1986 kreeg hij voor de tweede keer hersenvliesonsteking .Hij is 6 keer aan zijn hoofd geopereerd en hij had een prothese in zijn hoofd. Ook heeft hij er epilepsie aan over gehouden.
Helaas is hij in 2016 overleden op 61 jarige leeftijd .Na een val van de trap.waar ik hem gevonden heeft.
Nu is de stilte om me heen zo erg .Dat ik soms niet meer weet hoe ik verder moet.
Het gemis is zo groot.
Ik heb wel gelukkig nog een lieve dochter en een kleinzoon. Maar die wonen niet bij mijn in de buurt.
De wereld draait door ,maar mijn rugzak vol.
Elizabeth
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 29-11-2022
9Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Elizabeth,
Als geen ander weet ik hoe jij je moet voelen. Ook mijn dochter en man zijn overleden. Mijn dochter was pas 11 jaar en overleed plotseling op 6 dec.1994. Mijn partner is dit jaar op 4 febr.na een lange ziekteperiode aan de gevolgen van kanker overleden.
Ik heb nog een zoon en 2 kleinkinderen. Ook zij wonen niet bij mij in de buurt.
Zelf heb ik een kwaadaardige bloedziekte waar ik misschien na een stamceltransplantatie van kan genezen. Die weg wil ik niet meer gaan. Ik besef dat ik genoeg heb geleden en zal er vrede mee hebben als ik mag gaan.
Tot die tijd probeer ik zoveel mogelijk te genieten van mijn zoon en zijn gezin, en haal ik energie uit de natuur en mooie muziek.
Ik wens je alle liefde en kracht toe.
Lieve groet,
Marianne
Marianne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Op 22 Mei 2019 is mijn lieve dochter Dr. Christine Buske overleden aan kanker, wegens dokters fouten moest zij haar leven verlaten waar ze zo graag verder wilde wonen en mensen helpen zoals zij was, zelf op youtube heeft ze mensen geholpen ook was ze al siek, In january is Christine met een chanel begonen mensen te warschuwen over de siekte die haar leven koste wegens dokters die niet naar haar luistere, en dokters die weer fouten maakte in London nadat ze vanaf haar 8 chemo kuur weer terug ging naar huis, daar lieten dokters haar lopen 3 weken met meer dan 15 liters vocht in haar buik, dat heet Ascietes, dat koste haar leven en gaat mijn leven koste, ik de moeder die mijn enig kind heeft moeten begraven zonder dat het nodig was als de dokters meer attent waren. Ik condoleer de familie hier bij. ik heb NIEMANDS RONDOM MIJ GEEN ENKEL FAMILIE, GEEN VRIENDEN MEER, MIJN VRIENDEN LIETEN MIJ VALEN EEN BIJ EEN ZELF OP DE DAG VAN DE BEGRAVING, LIETEN ZE MIJ ALLEEN ACHTER OM METD E BUS ALLEEN HELEMAAL ALLEEN THUIS TE KOMEN, MEV, MIJN VRIENDEIN MET HAAR NIEUWE VOLVO WILDE NIET 3 MENSEN ACHTER IN IN DE AUTO DOEN EN IK DE MOEDER IN ZWART IN RAW ALLEEN NAAST HET GRAF BEGARVEN TE HEBBEN EEN UUR EERDER HELEMAAL ALLEEN BIJ HET GRAF TE STAAN, LIET ZIJ MIJ ALLEEN ACHTER, waar en hoe moet ik nog verder, ik huil en zit ieder dag alleen tussen 4 muren, durf niemand meer aan te spreken om bevriend te raken, mensen willen geen vedriet dicht bij hebben, ik weet mij geen raad meer, ben bij 3 spsicoloogen geweest dat helemaal echt erg slecht waren, ieder een uur van mij, maar niets mee gekregen naar huis, wat raad u mij aan? ik sta open voor alles, maar kan niets vinden, ik heb geen andere kidnren, geen vrienden geen familie meer, ik ga dood ieder dag ietsje meer, ik kan de pijn niet meer dragen, mijn dochter was maar 35 jaar oud, prachtig mens, vol in het leven, met maag kanker, dokters dat het niet wilde zien, niet wilde geloven dat met deze leeftijd kanker kan hebben, na 8 ronde chemo heeft deze niet meer gewerkt en in Londonz agen ze dat niet en gingen nog door met nog 4 rondes die haar dood koste, wie will contact met mij?? ik ben een zeer ardige dame well met vreselijk pijn op mijn hart en niet meer weet hoe verder te gaan. Ik will alleen maar een beetje liefde een beetje gesprek, iemand die mij begrijpt, waar is deze persoon?? wie will mij adopteren voor vriendschap? Carmen Buske
carmen Buske
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste Elizabeth
Mag ik contact met u hebben a u b? kunt u mij schrijven op :
Mijn dochter is net op 22 mei overleden aan maag kanker, zij was 35 jaar, ik zal je zo onzetend dankbaar zijn mocht je mij schrijven.
Ik dank u bij voorbaad
carmen
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Mag ik contact met u hebben a u b? kunt u mij schrijven op :
Mijn dochter is net op 22 mei overleden aan maag kanker, zij was 35 jaar, ik zal je zo onzetend dankbaar zijn mocht je mij schrijven.
Ik dank u bij voorbaad
carmen
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
carmen Buske
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik mis erg me zoon 20 jr , die vorig jaar nov vermis 2 mnd weg , en gevonden overleed . Nu bijna 1 jaar , voel ik nog gemis elke dag . Zo leeg en verdriet . Hij is alles , ik denk aan mooie herrinering en hem glimlach , zo mooi altijd in me hart .
Anne ,
> 2 jaar geleden
Reactie:
Sterkte 💙
K
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste tien
Wat is dit verdrietig om te lezen en ook nog voor iets waar jij de hand niet in hebt.
Na het overlijden van mijn man, zie ik mijn schoonfamilie ook niet meer.
Heel veel sterkte.
Gr Marianne
Wat is dit verdrietig om te lezen en ook nog voor iets waar jij de hand niet in hebt.
Na het overlijden van mijn man, zie ik mijn schoonfamilie ook niet meer.
Heel veel sterkte.
Gr Marianne
Marianne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Door verdriet kan jejuist anderen begrijpen.
Carnen ga naar een zorginstelling.
Je kan.troosten je lan begrip tonen. Juist jij.
Maak praatje zorg voor koffie ga wNdelen met een.ook.eenzaam mens.
Eet een hapje mee met bewoners en personeel.
Probeer om.iets te lachen iets te bewonderen met elkaar.
Het is vreselijk wat je hebt meegemaakt.
Maar velen maken wat mee.
Ik.weer hoe het voelt. Mijn zoon is er niet meet. En hetvis leeg. Elke dag is er een glimlach of een traan of beiden.
Beteken wat voor een ander zodat zij niet voelen wat jij nu voelt.
Je krijgt warmte trrug geloof me
Liefs Maria
Carnen ga naar een zorginstelling.
Je kan.troosten je lan begrip tonen. Juist jij.
Maak praatje zorg voor koffie ga wNdelen met een.ook.eenzaam mens.
Eet een hapje mee met bewoners en personeel.
Probeer om.iets te lachen iets te bewonderen met elkaar.
Het is vreselijk wat je hebt meegemaakt.
Maar velen maken wat mee.
Ik.weer hoe het voelt. Mijn zoon is er niet meet. En hetvis leeg. Elke dag is er een glimlach of een traan of beiden.
Beteken wat voor een ander zodat zij niet voelen wat jij nu voelt.
Je krijgt warmte trrug geloof me
Liefs Maria
Maria
> 2 jaar geleden
Reactie:
Helaas weet ik precies hoe je je voelt. September 2020 kregen wij het nieuws dat mijn vader lymfeklierkanker had. Behandelingen sloegen niet aan en overleed een dag na zijn verjaardag in Januari 2021.
5 maanden later kregen wij het nieuws te horen dat mijn zusje was overleden na een verkeersongeval. Ze laat een zoontje van 4 jaar achter.
Waren nog in rouw komt dit erachteraan. Geen afscheid kunnen nemen is het meest pijnlijke dat er is. Kan het nog steeds geen plek geven en krijg nu hulp bij de rouwverwerking. Ik snap daarom jou verhaal ook heel goed. 2 dierbaren ineens uit je leven is echt niet makkelijk.
5 maanden later kregen wij het nieuws te horen dat mijn zusje was overleden na een verkeersongeval. Ze laat een zoontje van 4 jaar achter.
Waren nog in rouw komt dit erachteraan. Geen afscheid kunnen nemen is het meest pijnlijke dat er is. Kan het nog steeds geen plek geven en krijg nu hulp bij de rouwverwerking. Ik snap daarom jou verhaal ook heel goed. 2 dierbaren ineens uit je leven is echt niet makkelijk.
Samantha
20-11-2022
Reactie:
Mijn zoon1,5 overleden. Kan er niet mee omgaan.35 jaar en zelf dood gevonden. Mis hem zo mijn maatje
Anoniem
29-11-2022
Wil je ook je hart luchten?
Na mijn opa en mijn moeder, ook nog mijn hond (Verhaal 295)
Mijn lieve opa en steun en toeverlaat verloren aan kanker ik was 25 jaar, jaar later mijn moeder zeer plotseling aan de gevolgen van copd nog kort afscheid kunnen nemen en ze was overleden,10 maanden na mijn moeder, nu paar dagen geleden mijn lieve trouwe hond uit het niks dood neergevallen uit haar autopsie bleek ze een aortha obstructie te hebben gehad ik ben kapot van verdriet ik kan niet meer zoveel zware verliezen zo kort achter elkaar en mijn lieve hond angel had me al die jaren door al mijn problemen heen gesleept inclusief alle verliezen ik kan niet meer denken of functioneren en wil niet meer thuis zijn door alle herinneringen aan haar. De pillen van de dokter doen niks en wil gewoon niet meer hier zijn het gemis is zo sterk het gaat door mijn hart door mijn ziel het enigste wat ik kan is huilen en gillen waarom ik ook haar nog zo vroeg moest verliezen
Yas
15-11-2022
laatste reactie: 27-11-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Oh wat erg. Als ik het lees voel ik je pijn, je trouwe hond. Ik leef met je mee ook al ken ik je niet. Ik ben mijn beide ouders al verloren. Hoop houden, de pijn wordt op den duur minder.
Ze zeggen dat je ook je dieren later weer terug zult zien (mocht je erin geloven)
Ze zeggen dat je ook je dieren later weer terug zult zien (mocht je erin geloven)
Anoniem
27-11-2022
Afwachten of ik rouwkaart krygt (Verhaal 302)
myn zus is overleden we hadden telefonisch nog kontakt en ze hebben niets laten weten wat kan ik doen ik heb nog 4 zusters die niets met my te maken willen hebben ze zeiden van tevoren die en die krygen geen rouwkaart en ze weten gewoon niet waarom ze ruzie maken ik heb er alles aan gedaan ik had geen keuze het is zwaar ik heb niemand meer van de familie aan myn kant wel met alle familieleden van myn man waar moet dit heen in deze wereld ik vind het harteloos ik deed altyd voor allemaal bidden ik hou myn vast aan god nu afwachten of ik rouwkaart krygt
Tiny
26-11-2022
Toon reacties Verberg reacties
Na een gevecht van 5 jaar tegen non hodgkin (Verhaal 301)
Op 16 september is m i jn man en maatje overleden na een gevecht van 5 jaar tegen non hodgkin. Wat in het begin zo hoopvol leek is uiteindelijk een nachtmerrie gebleken. Hij wilde zi graag bij ons blijven. Ik mis hem verschrikkelijk. Vooral bij het opstaan. Soms wil ik iemand zien maar als ze dan geweest zijn wil ik weer rust. Ik sleep me door de dag. Ook voor onze 3 kinderen. Maar ik wist niet dat ik zoveel verdriet kon hebben. Er zijn mensen die nog veel meer meemaken. Dat realiseer ik me wel. Wist ik maar hoe ik hiermee om moet gaan. 53 jaar samen. Ik kan b i jna niet naar zijn foto kijken. Hoop dat het uiteindelijk minder wordt dat gemis
Christien
25-11-2022
Toon reacties Verberg reacties
Ik ben leeg (Verhaal 300)
mijn lieve geweldige man is sinds mei een diagnosis gekregen van melanoom , dan de arts had hem tabletten gegeven sinds mei tot oktober ging super good, de scan gedaan uitgezaaid waren allemaal weg van longen en liever. Op 22 oktober zijn we begonnen met immune therapie en na 7 dagen afgelopen zaterdag is hij ineens erg ziek , kon hij niet staan en niet praten we gingen 112 bellen en 3 dagen darnaar is overleden. scan was gemaakt blijkbaar had er is uitgezaaid in hersenen en blood ook in de hersen en vocht in zijn hoofd. Hij laag 3 dagen in coma en doctoren gaaf aan als hij niet wakker gaan ze hem laten slapen. Op gegeven moment kinderen roep hem , hij deed ogen en response naar kinderen. We waren geschokt en doctoren ook stomp verbaasd maar toch Doctoren besloot om hem laten rusten🥲. Ik heb een zoon van 15 jaar autistisch die begrijpt niets van en dochter van 18 heel verdrietig. ‘Ik ben leeg en heb ik burn-out symptomen door alles verzorgen van me man. Hoe ga ik verder . 25 jaar samen en getrouwd. Ik mis hem erg
Susan
24-11-2022
Toon reacties Verberg reacties
Het verdriet wordt alleen maar erger (Verhaal 299)
Bijna een jaar geleden is mijn man overleden en het verdriet wordt alleen maar erger.
Ik voel mij schuldig omdat ik dom en egoïstisch ben geweest.
Ik was zo graag bij mijn man maar had bijna nooit zin in sex en vond steeds uitvluchten om eraan te ontkomen.
Toch hield in ik van hem en probeerde hem voortdurend met kleine dingen een plezier te doen.
Ik was ervan overtuigd dat mijn man van mij hield op zijn eigen rustige vertrouwde manier.
Met mijn man dus geen sex maar ineens, na 16 jaar huwelijk was daar een ander, iemand die ik tijdens een cursus ontmoette die mij in vuur en vlam zette. Ik was direct verslingerd aan hem, at niet meer, sliep niet meer. Waarom? Ik zag al snel zijn tekortkomingen, een paar rotte kiezen, zijn gebrekkige kennis, zijn platte uitspraak. Hij haalde het niet bij mijn man.
We hebben elkaar een paar keer ontmoet en sex gehad, nota bene bij mij thuis, toen mijn man een paar dagen op reis was.
Mijn man kwam erachter en confronteerde mij ermee, dwong mij hem te bellen en toen was het over, zag alles weer in de juiste proporties. We zijn niet gescheiden maar het vertrouwen was weg. Mijn man kon er niet mee omgaan en zakte af en toe in een depressie. Zelf altijd fair en betrouwbaar kon hij zich niet voorstellen dat ik dit had gedaan. Hoe heb ik hem dit aan kunnen doen.
Nu hij er niet meer is, dit bijtende schuldgevoel, ik heb het verdiend. Kan het niet meer goedmaken met degene die het beste verdiend had.
Ik voel mij schuldig omdat ik dom en egoïstisch ben geweest.
Ik was zo graag bij mijn man maar had bijna nooit zin in sex en vond steeds uitvluchten om eraan te ontkomen.
Toch hield in ik van hem en probeerde hem voortdurend met kleine dingen een plezier te doen.
Ik was ervan overtuigd dat mijn man van mij hield op zijn eigen rustige vertrouwde manier.
Met mijn man dus geen sex maar ineens, na 16 jaar huwelijk was daar een ander, iemand die ik tijdens een cursus ontmoette die mij in vuur en vlam zette. Ik was direct verslingerd aan hem, at niet meer, sliep niet meer. Waarom? Ik zag al snel zijn tekortkomingen, een paar rotte kiezen, zijn gebrekkige kennis, zijn platte uitspraak. Hij haalde het niet bij mijn man.
We hebben elkaar een paar keer ontmoet en sex gehad, nota bene bij mij thuis, toen mijn man een paar dagen op reis was.
Mijn man kwam erachter en confronteerde mij ermee, dwong mij hem te bellen en toen was het over, zag alles weer in de juiste proporties. We zijn niet gescheiden maar het vertrouwen was weg. Mijn man kon er niet mee omgaan en zakte af en toe in een depressie. Zelf altijd fair en betrouwbaar kon hij zich niet voorstellen dat ik dit had gedaan. Hoe heb ik hem dit aan kunnen doen.
Nu hij er niet meer is, dit bijtende schuldgevoel, ik heb het verdiend. Kan het niet meer goedmaken met degene die het beste verdiend had.
Hanne
23-11-2022
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
2 weken geleden is hij overleden (Verhaal 298)
2 weken geleden is hij overleden. Ineens was hij er niet meer. Hij had vanaf mijn 16de hart problemen en daardoor ook af en toe een hele korte ziekenhuis opname. Eigenlijk waren er de afgelopen 2 maanden geen verontrustende symptomen of signalen dat er weer problemen zouden zijn met zijn hart.
Hij zat op dat moment in rustig vaarwater wat gelukkig wel vaker voor kwam dan ging het een aantal maanden goed en zo was hij 1 week in het ziekenhuis en daarna kon hij er weer tegenaan voor een aantal maanden, maar nu was het anders hij is in zijn slaap heel plotseling overleden waarschijnlijk door een hartinfarct. Mijn vader is maar 62 jaar oud geworden en ik heb het zo moeilijk met zijn dood, aangezien ik 22 ben en mij besef dat nooit meer gebeld zal worden door hem en kan sparren over bepaalde beslissingen, hem goed nieuws kan vertellen. zijn stem zal ik nooit meer horen en de geruststellende woorden van maak je geen zorgen het komt goed nooit meer zal horen en dat hij nooit zijn kleinkinderen zal leren kennen.
Hij zat op dat moment in rustig vaarwater wat gelukkig wel vaker voor kwam dan ging het een aantal maanden goed en zo was hij 1 week in het ziekenhuis en daarna kon hij er weer tegenaan voor een aantal maanden, maar nu was het anders hij is in zijn slaap heel plotseling overleden waarschijnlijk door een hartinfarct. Mijn vader is maar 62 jaar oud geworden en ik heb het zo moeilijk met zijn dood, aangezien ik 22 ben en mij besef dat nooit meer gebeld zal worden door hem en kan sparren over bepaalde beslissingen, hem goed nieuws kan vertellen. zijn stem zal ik nooit meer horen en de geruststellende woorden van maak je geen zorgen het komt goed nooit meer zal horen en dat hij nooit zijn kleinkinderen zal leren kennen.
Anoniem
23-11-2022
Toon reacties Verberg reacties
Wat als je zelfs dat niet eens meer hebt? (Verhaal 112)
Ik kom heel veel verdrietige verhalen tegen, maar ik ben zó wanhopig op zoek naar eentje dat op het mijne lijkt. Waarom? Bijna iedereen heeft nog steun van familie, vrienden enz.... maar wat als je dat niet eens meer hebt. Ik ben enig kind van een fantastisch paar ouders die bijna 50 jaar getrouwd waren. Ik ben 56 jaar en heb geen makkelijk leven gehad, buiten m’n lieve ouders om. Als enig kind ben ik geen standaard voorbeeld. Niet verwend, maar een zeer gevoelig en liefdevol persoon naar andere mensen toe, sta voor alles en iedereen klaar. Ben veel verloren in m’n leven, en dacht altijd gelukkig heb ik m’n ouders nog! Tot het noodlot toesloeg jaren geleden en mijn vader vasculaire dementie kreeg. Ik verpleegde hem samen thuis met mijn lieve mams. Ondertussen ging ik wél door met mijn sociale leven. Paps kwam na een tijd in een verpleeghuis terecht waarin ik hem ook bleef helpen ondanks de verpleging. Ik heb anderhalf jaar geen dag overgeslagen samen met mijn mams. Tot hij na een afschuwelijk ziekbed overleed. Wij gingen en moesten door. Er kwam een hondje bij dat ons verdriet draagbaarder maakte, en dat werd ons kindje 😊 vooral voor mij omdat ik geen kinderen heb. Toen ze 7 werd moest ik ook haar laten inslapen, alsof ik een stuk van mezelf verloor. Maandenlang kon ik niet met het verdriet omgaan.... maar ook toen sloegen mams en ik ons er doorheen. Ik had een zeer sterke en goeie band met m’n moeder. Ze was moeder, zus en vriendin tegelijk, en deden veel leuke dingen samen. Nog steeds had ik een goed sociaal leven en inmiddels al een tijdje een lieve partner. Afgelopen juli sloeg het noodlot opnieuw toe.... die datum... die 31 juli kregen we te horen dat m’n liefste mams ongeneeslijk ziek was 😢 Per toeval in een scan ontdekt.... uit het niets. Ik ging op de automatische piloot en heb haar zelf verpleegd wat zó vreselijk zwaar was, in alle opzichten. Mams was een sterke vrouw met heel veel humor tot het laatst toe. We hebben veel gepraat en weinig gehuild, maar overleven was wat we deden. Natuurlijk kwam er Thuiszorg, maar haar medicatie hield ik bij, ik verzorgde haar, alles wat kon. De artsen waren super trots op me, en ik kon alleen maar denken, dit is toch niet meer dan normaal. Twee maanden later heb ik haar samen naar het eind begeleid, waarbij ze nog eenmaal haar ogen open deed en mij aankeek van meisje red je het zometeen wel? Ik stelde haar gerust, daarna keek ze naar mijn partner en die beloofde altijd voor me te zorgen, en pas toen sloot ze haar mooie ogen.... Inmiddels een verhuizing en zes maanden verder dobber ik de dagen in m’n eentje rond. Ik ben nu wees, geen enkele bloedverwant meer, amper vriendinnen over en vage kennissen die zeggen, maar meisje toch, je moet verder. Behalve mijn lieve lieve partner, die me met alle begrip, geduld en respect hierin helpt. Hij noemt het MIJN reis waarbij hij me opvangt wanneer ik val. En dat doe ik.... de hele dag door val ik. M’n ogen en lichaam doet pijn van het huilen. Er is een stuk van m’n hart gestorven sinds ik m’n mams kwijt ben. Ik heb niks meer over, en weet totaal niet hoe ik m’n leven nu moet gaan indelen. Ik kan niet werken vanwege m’n gezondheid, zit in een depressie en weet me geen raad zonder haar. Kom heel af en toe buiten om wat boodschappen te halen, kan niet wennen aan m’n nieuwe huisje, ik kan gewoon helemáál niet wennen aan een leven zonder...... speel vaak met de gedachten naar m’n moeder te gaan. Gelukkig is m’n lieve man daar dan weer... aan de zijkant. Hij ziet mijn pijn, wanhoop en mijn vechtlust. Maar ik ben moe.... moe van het vechten😢 Sorry voor het lange verhaal, maar is er iemand, wie dan ook die ook enig kind is en alles heeft verloren..........
Liefs Do
Liefs Do
Do
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 22-11-2022
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je, ben ook enig kind ben 57 jaar allebei mijn ouders zijn overleden en op 9 februari 2021 mijn man, ik voel mij ook heel alleen heb 2 zonen maar die zijn het huis uit gelukkig heb jij nog een lieve partner, trek je daar maar aan op.
Nicole
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben sinds vanmorgen ook wees.. Ik ben 38 en mamma heeft mij alleen opgevoed. Geen familie en mijn vader overleden toen ik ongeveer vier was. Ik wil mamma zo graag even bellen en haar lieve stem horen, maar ze had copd en daaroverheen corona. Ik moet nu alles gaan regelen, maar ik wil haar zo graag even bellen voor raad. Mamma wat moet ik nu regelen en ik heb een baan aangeboden gekregen, wat vind jij van deze baan? Ik zie de laatste oproepen nog in mijn telefoonlijst staan van mammie en ook haar dagelijkse sms'jes. Ik durf niet te kijken of te lezen. Mamma mag ik je alsjeblieft nog 1 keer bellen en even horen hoi popje, hoe gaat het?
Mois
> 2 jaar geleden
Reactie:
Jouw “verhaal” kon mijn “verhaal”zijn. Weet wat je voelt… bijna onmenselijk.Heel veel liefs
Roos
26-04-2022
Reactie:
Jouw verhaal is mijn verhaal, helemaal alleen. Opk mams verloren aan kanker toen ze 68 was en ik 40 jaar. Geen kids.
Nu is mijn allerliefste man en maatje 26 januari plotseling overleden en ben ik alleen op de wereld! Afschuwelijk is het leven nu. Lieve vrienden heb ik wel...maar geen familie, kinderen en man meer!
Nu is mijn allerliefste man en maatje 26 januari plotseling overleden en ben ik alleen op de wereld! Afschuwelijk is het leven nu. Lieve vrienden heb ik wel...maar geen familie, kinderen en man meer!
José
22-11-2022
Papa is weg… (Verhaal 297)
Papa is weg…
Een maand geleden overleed hij. Al decennia vechtend tegen lichamelijke problemen. Ging regelmatig naar het ziekenhuis en kwam dan altijd weer terug.
Er was 1 heftige keer. Toen heeft hij op het randje gelegen op de IC. Iets wat ik
Nog steeds niet verwerkt heb, zo’n indruk heeft het op me gemaakt.
Maar verder… hij maakte er wat van met wat hij wel
Kon. En genoot ontzettend van zijn kleinkinderen. Trots en liefde in zijn ogen.
Het afgelopen half jaar was hij voornamelijk in het ziekenhuis. En het heeft tot de laatste maand geduurd voordat ik me besefte dat hij
Dood zou gaan. Mijn moeder en broertje wisten het al langer, maar ik wilde er niet aan geloven.
En opeens was het moment dan echt daar. Alsof het zo moest zijn was ik er toen de arts kwam bespreken dat er niks meer gedaan kon worden. Ik heb me sterk gehouden. Om er te zijn voor hem, voor mama… en nu… is het een maand geleden en valt het rauw op mijn dak wat er is gebeurd. Papa is echt weg. De persoon die van binnen hetzelfde werkt als mij
En mij begrijpt en mijn humor deelt. Mijn eerste liefde…
Ik mis hem zo ontzettend. Wat zou ik graag nog eens met hem willen praten en de liefde in zijn ogen zien.
Een maand geleden overleed hij. Al decennia vechtend tegen lichamelijke problemen. Ging regelmatig naar het ziekenhuis en kwam dan altijd weer terug.
Er was 1 heftige keer. Toen heeft hij op het randje gelegen op de IC. Iets wat ik
Nog steeds niet verwerkt heb, zo’n indruk heeft het op me gemaakt.
Maar verder… hij maakte er wat van met wat hij wel
Kon. En genoot ontzettend van zijn kleinkinderen. Trots en liefde in zijn ogen.
Het afgelopen half jaar was hij voornamelijk in het ziekenhuis. En het heeft tot de laatste maand geduurd voordat ik me besefte dat hij
Dood zou gaan. Mijn moeder en broertje wisten het al langer, maar ik wilde er niet aan geloven.
En opeens was het moment dan echt daar. Alsof het zo moest zijn was ik er toen de arts kwam bespreken dat er niks meer gedaan kon worden. Ik heb me sterk gehouden. Om er te zijn voor hem, voor mama… en nu… is het een maand geleden en valt het rauw op mijn dak wat er is gebeurd. Papa is echt weg. De persoon die van binnen hetzelfde werkt als mij
En mij begrijpt en mijn humor deelt. Mijn eerste liefde…
Ik mis hem zo ontzettend. Wat zou ik graag nog eens met hem willen praten en de liefde in zijn ogen zien.
Jeannine
18-11-2022
Toon reacties Verberg reacties
Ooh shit mam je bent er niet meer!! (Verhaal 296)
Hier ben ik dan.. 1 jaar verder nog steeds vaak paniekgevoelens als dat besef er weer even doorheen komt: ooh shit mam je bent er niet meer!!
Ik ben dus Stephanie en ben 31 jaar ik ben getrouwd en heb een zoontje van bijna 3. Ik ben mijn moeder verloren aan blaaskanker ze heeft een intens maar redelijk kort ziektebeeld gehad van 7 maanden, ze mocht maar 58 jaar worden 11-11-2021 was haar sterfdag.
Ik was erg close met haar we woonden in hetzelfde appartementencomplex dus zagen elkaar bijna dagelijks, vooral sinds de geboorte van me zoontje( waar ze natuurlijk ook bij was) me moeder ging overal met mij mee naar toe zelfs boodschappen deden we samen. Ze werdt ziek dat sloeg snel over naar ongeneeslijk ziek ze ging snel achteruit maar wilde wel graag in haar appartement blijven. Gelukkig woonde ik praktisch naast haar zodat ik veel voor haar kon zorgen. Ik en me zussen en me moeder wilde ook niet weten hoelang ze ong nog zou hebben dat vonden we grote onzin hoevaak hebben ze er immers nou naast gezeten of het nou korter of langer werdt geschat niemand weet wanneer hun tijd er is. Toch nadat er werdt besloten dat chemotherapie niet meer door kon gaan omdat me moeder daar al te zwak voor was , kwam et een arts zeggen ga maar lekker naar huis en geniet van je laatste weken! WEKEN??? Wat!! Ik durfde me moeder niet aan te kijken. Vanaf dat moment brak ik en voelde ik een woede in mij! Ik was ook niet meer in staat om te werken ik was op.. aangezien ik fulltime voor mama zorgde plus 24 uur werkte en een eigen gezin moest onderhouden had ik me ook de ziektewet in gegooid . Deze periode was erg intens maar wel fijn dat ik dit voor haar kon doen zodat ze ook thuis in haar vertrouwde omgeving der laatste adem mocht uitblazen. Sinds me moeder overleden is mijn intens geluk weg. Ik ben wel gelukkig op momenten maar dat intense is er nog niet. En kan je denken joh je hebt een zoontje! Ja klopt hij is alles voor mij. Maar die geluks momenten die vaak om mijn zoon gaan kan ik niet meer vol trots delen met mijn moeder die ook een enorme band had met mijn zoontje vandaar dat dat intense (nog) ontbreekt. Ook mijn empathie voor andere is veel minder. Iemand die hun oma of opa of kennissen zijn verloren denk ik ja dus? Mooie leeftijd bereikt toch? Terwijl ik dat niet mag denken want iemand verliezen hoe oud ze ook zijn geworden maakt geen verschil in de rouw. Maar goed ik heb nog steeds slechte dagen, maar ook dagen waarin ik niet het gevoel heb dat ik in een enorme gat terecht ben gekomen. Ik ben ondertussen verhuisd naar een eengezinswoning ben hogerop in functie gegaan op werkgebied en met mijn gezin afgelopen zomer op vakantie geweest. Ik probeer er wat van te maken ik ben namelijk zelf ook moeder dus wil ik zoveel mogelijk genieten van me kleine man! Tijd is kostbaar
Ik ben dus Stephanie en ben 31 jaar ik ben getrouwd en heb een zoontje van bijna 3. Ik ben mijn moeder verloren aan blaaskanker ze heeft een intens maar redelijk kort ziektebeeld gehad van 7 maanden, ze mocht maar 58 jaar worden 11-11-2021 was haar sterfdag.
Ik was erg close met haar we woonden in hetzelfde appartementencomplex dus zagen elkaar bijna dagelijks, vooral sinds de geboorte van me zoontje( waar ze natuurlijk ook bij was) me moeder ging overal met mij mee naar toe zelfs boodschappen deden we samen. Ze werdt ziek dat sloeg snel over naar ongeneeslijk ziek ze ging snel achteruit maar wilde wel graag in haar appartement blijven. Gelukkig woonde ik praktisch naast haar zodat ik veel voor haar kon zorgen. Ik en me zussen en me moeder wilde ook niet weten hoelang ze ong nog zou hebben dat vonden we grote onzin hoevaak hebben ze er immers nou naast gezeten of het nou korter of langer werdt geschat niemand weet wanneer hun tijd er is. Toch nadat er werdt besloten dat chemotherapie niet meer door kon gaan omdat me moeder daar al te zwak voor was , kwam et een arts zeggen ga maar lekker naar huis en geniet van je laatste weken! WEKEN??? Wat!! Ik durfde me moeder niet aan te kijken. Vanaf dat moment brak ik en voelde ik een woede in mij! Ik was ook niet meer in staat om te werken ik was op.. aangezien ik fulltime voor mama zorgde plus 24 uur werkte en een eigen gezin moest onderhouden had ik me ook de ziektewet in gegooid . Deze periode was erg intens maar wel fijn dat ik dit voor haar kon doen zodat ze ook thuis in haar vertrouwde omgeving der laatste adem mocht uitblazen. Sinds me moeder overleden is mijn intens geluk weg. Ik ben wel gelukkig op momenten maar dat intense is er nog niet. En kan je denken joh je hebt een zoontje! Ja klopt hij is alles voor mij. Maar die geluks momenten die vaak om mijn zoon gaan kan ik niet meer vol trots delen met mijn moeder die ook een enorme band had met mijn zoontje vandaar dat dat intense (nog) ontbreekt. Ook mijn empathie voor andere is veel minder. Iemand die hun oma of opa of kennissen zijn verloren denk ik ja dus? Mooie leeftijd bereikt toch? Terwijl ik dat niet mag denken want iemand verliezen hoe oud ze ook zijn geworden maakt geen verschil in de rouw. Maar goed ik heb nog steeds slechte dagen, maar ook dagen waarin ik niet het gevoel heb dat ik in een enorme gat terecht ben gekomen. Ik ben ondertussen verhuisd naar een eengezinswoning ben hogerop in functie gegaan op werkgebied en met mijn gezin afgelopen zomer op vakantie geweest. Ik probeer er wat van te maken ik ben namelijk zelf ook moeder dus wil ik zoveel mogelijk genieten van me kleine man! Tijd is kostbaar
Stephanie
16-11-2022
Toon reacties Verberg reacties
Ik raak soms in paniek en snap niet dat hij dood is (Verhaal 192)
Mijn lieve partner Henk is 9 dagen geleden overleden, hij bleek longkanker en een uitzaaiing naar een wervel te hebben. Hij is drie weken en 1 dag na de diagnose overleden.
Ik raak soms in paniek en snap niet dat hij dood is. We waren 39 jaar samen en heel gelukkig met elkaar.
Ik weet soms niet waar ik het zoeken moet van ellende, zit in een onbekende wereld. Thea
Ik raak soms in paniek en snap niet dat hij dood is. We waren 39 jaar samen en heel gelukkig met elkaar.
Ik weet soms niet waar ik het zoeken moet van ellende, zit in een onbekende wereld. Thea
Thea
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 13-11-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Thea, mijn man is afgelopen woensdag overleden aan longkanker. Ga dood aan dit verdriet, snap het niet, kan en wil het niet snappen.
Hoe gaat het nu met jou?
Groetjes, Yvonne
Hoe gaat het nu met jou?
Groetjes, Yvonne
yvonne
13-11-2022
Wil je ook je hart luchten?
Sinds die dag voel ik me zo alleen (Verhaal 293)
Mijn leven is op 29december compleet veranderd . Op die dag is mijn man plotseling overleden . Heb hem samen met mijn dochter nog gereanimeerd, tot de mug aanwezig was . Verschrikkelijk!! Sinds die dag voel ik me zo alleen , hoor nergens meer bij en het gemis wordt steeds erger.
Conny
10-11-2022
Toon reacties Verberg reacties
Het slaap op mn lichaam (Verhaal 292)
Mn man is nu 3 jaar geleden overleden maar heb het zo moeilijk nog is me op mn lichaam geslagen op mn hoofd en borst en darmen hopeloos gewoon ik ben radeloos is dat iets wat iemand bekent voor komt ik voel me wel sterker worden maar gevoel in mn lichaam is vreselijk
Gr
Gr
Wilma
10-11-2022
Toon reacties Verberg reacties
Rouwen om iemand die nog leeft (Verhaal 109)
Ik weet niet of dit voor sommige raar zal klinken, maar ik rouw om een levend iemand. Augustus 2016 werd ik verliefd op de meest geweldig jongen. Hij deed mijn wereld oplichten zoals die nog nooit opgelicht was. Hoewel mijn ouders het niet zagen, was hij een en al goedheid. Ook voor mij. 30 december 2016 krijgen wij een relatie. Deze duurde achter maar kort. Op 7 augustus 2017 brak hij mijn hart. Verbrijzelde is een beter woord. Omdat ik zoveel van hem hield, was de manier waarop hij de relatie verbrak hartverscheurend (zo voelde het). Het heeft geen nut voor jullie als lezers te weten hoe dit verliep. In ieder geval, dit jaar word het dus vier jaar geleden dat hij de relatie verbrak. Maar dat weerhoudt mij er niet van nog steeds zielsveel van hem te houden. En hoewel dat mooi klinkt, want is liefde niet het mooiste wat er is?, is dat het niet. Het maakt me kapot. Ik ben doodsbang dat ik nooit meer van iemand anders zal kunnen gaan houden. Want als hij het niet is…Ik kan me ook niet voorstellen van iemand anders te houden. Het voelt alsof de liefde die ik had en heb voor hem niet te overstijgen is. En dat klinkt fijn, het maar dat is het niet. Nu ik dit aan het typen ben voelt het ook alsof ik de woorden er gewoon niet voor heb. Hoe erg ik hem mis, hoe veel ik van hem houdt en hoe ongelofelijk veel pijn het doet om te weten dat hij nooit meer zal omkijken naar mij. Dat hij nooit meer van me zal gaan houden. Dat ik zal moeten leven met deze rouw om iemand die nog steeds in leven is. Ik heb zoveel liefde voor hem dat ik niet weet wat ik er mee moet. Want hij is er namelijk niet om het te laten zien. Ja, ik heb zeker geprobeerd hem te vergeten, over hem heen te komen, maar echt…hoe doe je dat? Want je gevoel kun je niet uit en aan zetten. En mocht er ooit weer iemand verliefd op mij worden, hoe groot is de kans nou dat zo iemand mij wil hebben als ik vertel dat ik nog steeds hou en rouw om een ex? Ik vind het al heel wat als ik van hem kan gaan houden in een niet romantische manier. Maar hoe doe ik dat? Ik weet dat dit misschien een heel ander verhaal is dan jullie meestal lezen en misschien vind je het zo een onzin dat je ook niet eens de moeite gaat nemen om er op te reageren en dan heb ik niets anders te doen dan dat te accepteren. Maar weet dat ik het wel erg zal waarderen als er iemand is die misschien reageert. Ik wil net als jullie leren leven met rouw. Met het loslaten en toch vasthouden van een geliefde. Met toch door kunnen gaan met leven!
Lea
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 08-11-2022
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Lea,
Ik adviseer je een (rouw)therapeut te zoeken, die je mbv een geleide meditatie of hypnose liefdevol en rustig afstand kan laten nemen van je liefste.
Je zit vast.
Je hebt veel liefde te geven, dus er komt vanzelf weer een grote liefde op je pad.
Succes en sterkte!
Ik adviseer je een (rouw)therapeut te zoeken, die je mbv een geleide meditatie of hypnose liefdevol en rustig afstand kan laten nemen van je liefste.
Je zit vast.
Je hebt veel liefde te geven, dus er komt vanzelf weer een grote liefde op je pad.
Succes en sterkte!
Ezra
> 2 jaar geleden
Reactie:
Je hebt voor jou gevoel de ware ontmoet,hoe pijnlijk is het dan
dat diegene dat juist diegene je laat vallen. en kan begrijpen hoe
eenzaam je ,je moet voelen. Probeer wat afleiding te zoeken. Het zal vooral in het begin heel moeilijk zijn. Maar dingen kunnen ook weer in het positieve komen. Dan gaan de scherpe kantjes er een beetje af.Ik wens je veel geluk en wijsheid. en wees lief voor jezelf.
Heel veel sterkte gewenst.
dat diegene dat juist diegene je laat vallen. en kan begrijpen hoe
eenzaam je ,je moet voelen. Probeer wat afleiding te zoeken. Het zal vooral in het begin heel moeilijk zijn. Maar dingen kunnen ook weer in het positieve komen. Dan gaan de scherpe kantjes er een beetje af.Ik wens je veel geluk en wijsheid. en wees lief voor jezelf.
Heel veel sterkte gewenst.
Marja
21-04-2022
Reactie:
Ik herken het, zij het op n andere n manier. Ik hield zielsveel van n psychiater. Voor mij de enige man in mn leven, al was zo'n relatie natuurlijk onmogelijk. Hij was niet helemaal correct in de bejegening en t is uiteindelijk heel naar afgelopen. Mij werd alles aangerekend, heel veel negativiteit naar me toegekregen. Ook v hem, omdat ik voor zijn deur stond, hij me binnenliet, we n gesprekje hebben gehad, waarin hij aangaf dat dit niet kon, maar me even later net zo goed vroeg' wat vindt je v mn keuken?,' Later ben ik spontaan n x zn huis binnengesprongen omdat de deur openstond. Ik had t niet moeten doen, t was n impuls...Hij reageerde superwoedend. Sleurde me t huis uit en belde de politie. Daar werd ik boos van, ze hebben me dan ook niet gezien, maar ben nog n paar x langsgegaan!
Tja, emotioneel ben ik er nooit overheen gekomen. Ik wist niet meer hoe ik to hem moest staan. Iemand voor wie ik zoveel voelde. Of was t n vertrouwensrelatie die t vertrouwen niet waard was? Hij moest zonodig directeur worden en overleggen met n hoop mensen of hij mij nog mee zou nemen. Kon hij dat niet zelf beslissen?! T ging vooral over hem. Het is inmiddels zo'n 16 jaar later. Ik kom er niet overheen, ook vanwege oordelen van buitenaf. T kan niet, jij bent te vergegaan. Ja dahag hij was behandelaar en mijn gevoelens, mijn intenties waren integer. Nooit ellende gewild voor en naar anderen toe. Liever oplossingen zoekend. Een btje onconventioneel, ja oké.
Groet!
Tja, emotioneel ben ik er nooit overheen gekomen. Ik wist niet meer hoe ik to hem moest staan. Iemand voor wie ik zoveel voelde. Of was t n vertrouwensrelatie die t vertrouwen niet waard was? Hij moest zonodig directeur worden en overleggen met n hoop mensen of hij mij nog mee zou nemen. Kon hij dat niet zelf beslissen?! T ging vooral over hem. Het is inmiddels zo'n 16 jaar later. Ik kom er niet overheen, ook vanwege oordelen van buitenaf. T kan niet, jij bent te vergegaan. Ja dahag hij was behandelaar en mijn gevoelens, mijn intenties waren integer. Nooit ellende gewild voor en naar anderen toe. Liever oplossingen zoekend. Een btje onconventioneel, ja oké.
Groet!
Ynske
06-05-2022
Reactie:
Het is helemaal niet raar hoor Lea. Ik heb dat zelf met een collega gehad. Die ik niet kon krijgen en maar niet kon vergeten. Het was gewoon een obsessie. Jarenlang. Bij elkaar wel zes jaar. Hij was in mijn ogen de perfecte man voor mij.
Omdat ik van hem hield heb ik mezelf wijs kunnen maken dat het dus ook écht om hem moest gaan. Alleen maar om hem. Dat ik hem het allerbeste en het meeste geluk ter wereld wenste. Al was dat dus niet met mij aan zijn zijde. Zo heb ik mezelf uit die poel kunnen trekken.
Je kunt evengoed ontzettend van iemand houden. Al is hij niet van jou.
Omdat ik van hem hield heb ik mezelf wijs kunnen maken dat het dus ook écht om hem moest gaan. Alleen maar om hem. Dat ik hem het allerbeste en het meeste geluk ter wereld wenste. Al was dat dus niet met mij aan zijn zijde. Zo heb ik mezelf uit die poel kunnen trekken.
Je kunt evengoed ontzettend van iemand houden. Al is hij niet van jou.
Anoniem
13-08-2022
Reactie:
Ik hou nog steeds van mijn ex partner.
Ook ik rouw om de relatie die we niet voor elkaar hebben gekregen. Maar vandaag sprak ik hem na zeer lange tijd.
En ik besefte me dat het goed is geweest om uit elkaar te gaan. Hij is gegroeid.
Maar ik ben ook verder gegroeid… en ik wil niet meer zo ver uit elkaar liggen als toen.
De realisatie dat het nodig is geweest om bewust te worden van bepaalde gedragingen… en dat dat heus niet allemaal met mij hoeft, die schadelijke ervaringen zoals alle situaties voordat iemand therapie en hulp zoekt… heeft mij geholpen om het een beetje meer te kunnen laten ademen. Rustiger te voelen.
Dat was goed.
Mijn rouw duurt al lang, want hij was voor mij mijn soulmate.
Maar mijn soulmate wil ook verbinding met mijn soul, niet alleen ik met die van hem…
Zelfliefde en wat ik mezelf voor gevoel geef, is voor mij uiteindelijk de sleutel tot loslaten geweest.
Ook ik rouw om de relatie die we niet voor elkaar hebben gekregen. Maar vandaag sprak ik hem na zeer lange tijd.
En ik besefte me dat het goed is geweest om uit elkaar te gaan. Hij is gegroeid.
Maar ik ben ook verder gegroeid… en ik wil niet meer zo ver uit elkaar liggen als toen.
De realisatie dat het nodig is geweest om bewust te worden van bepaalde gedragingen… en dat dat heus niet allemaal met mij hoeft, die schadelijke ervaringen zoals alle situaties voordat iemand therapie en hulp zoekt… heeft mij geholpen om het een beetje meer te kunnen laten ademen. Rustiger te voelen.
Dat was goed.
Mijn rouw duurt al lang, want hij was voor mij mijn soulmate.
Maar mijn soulmate wil ook verbinding met mijn soul, niet alleen ik met die van hem…
Zelfliefde en wat ik mezelf voor gevoel geef, is voor mij uiteindelijk de sleutel tot loslaten geweest.
treegoddess
17-08-2022
Reactie:
Ik vind dit ook helemaal niet raar klinken. In therapieland is hier een woord voor: levend verlies. Daar kan van alles onder vallen, en het is vaak veel ingewikkelder dan overlijdensgerelateerd verlies. Niemand vraagt er om of staat er bij een bepaalde datum of moment automatisch even bij stil in je directe omgeving. Er zijn geen rituelen voor. Er is geen duidelijk einde in zicht. Het kan een heel eenzaam proces zijn.
In mijn ervaring kan het verlies van iemand die je lief hebt enorm ontwrichtend zijn en lang duren. Wat ik je wil meegeven: probeer de ander niet te idealiseren, blijf wel met beide benen op de grond. En je hoeft niets los te laten, je mag zelf altijd van diegene blijven houden. Meestal vinden we in de ander die ons heel erg raakt iets zien van onszelf, dat is mijn eigen ervaring. Dat is iets om te verder te ontdekken en te koesteren. Veel sterkte je bent niet alleen met dit gevoel!
In mijn ervaring kan het verlies van iemand die je lief hebt enorm ontwrichtend zijn en lang duren. Wat ik je wil meegeven: probeer de ander niet te idealiseren, blijf wel met beide benen op de grond. En je hoeft niets los te laten, je mag zelf altijd van diegene blijven houden. Meestal vinden we in de ander die ons heel erg raakt iets zien van onszelf, dat is mijn eigen ervaring. Dat is iets om te verder te ontdekken en te koesteren. Veel sterkte je bent niet alleen met dit gevoel!
Sascha
08-11-2022
Gisteren avond 16.30 is mijn lieve vader overleden (Verhaal 291)
Hallo allemaal, gisteren avond 16.30 is mijn lieve vader overleden na een 3 jarige strijd met veel spierpijnen op 57 jarige leeftijd. We wisten nog maar recent dat het kanker was want er werd altijd ons meegedeeld dat het Hernia of Lumbago was. Na veel onderzoek kwam in begin oktober dan toch de diagnose prostaat kanker met uitzaaiingen naar de botten.
Na een helse en hevige behandeling mocht ie vorige week terug naar huis maar al snel werd het slechter en gisteren is hij vredig overleden in het ziekenhuis.
Ik ga je nooit vergeten, je was mijn held, grote kameraad en kon altijd over alles met je praten. Je hebt mij een zeer mooie jeugd geschonken en ben je voor altijd dankbaar voor alles.
Het doet zeer veel pijn en er is een stuk van mijn hart mee gestorven maar je kan eindelijk rusten en geen pijn meer voelen.
Voor altijd mijn held, Mijn lieve vader...
Na een helse en hevige behandeling mocht ie vorige week terug naar huis maar al snel werd het slechter en gisteren is hij vredig overleden in het ziekenhuis.
Ik ga je nooit vergeten, je was mijn held, grote kameraad en kon altijd over alles met je praten. Je hebt mij een zeer mooie jeugd geschonken en ben je voor altijd dankbaar voor alles.
Het doet zeer veel pijn en er is een stuk van mijn hart mee gestorven maar je kan eindelijk rusten en geen pijn meer voelen.
Voor altijd mijn held, Mijn lieve vader...
Davy
07-11-2022
Toon reacties Verberg reacties
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
31 jaar, 5 kinderen en geen ouders meer (Verhaal 289)
Bijna 16 jaar verloor ik mijn vader is was 15 jaar en had net een kindje gekregen hij pleegde zelfmoord in mijn jeugd veel traumatische dingen meegemaakt therapie gehad onder andere emdr op automatische piloot eigenlijk al bijna 16 jaar doorgegaan ondertussen 6 kindjes se jongste ia net 1 en de oudste 16 nu is mijn moeder dit jaar 16 juli overleden mede doordat het niet serieus werd genomen door de eerste hulp arts van de ambulance blauw rond haar mond roggelend geluid maken en scheel kijken tja dat kan ook gebeuren als je teveel gedronken hebt zij de beste man na een uur werd er dan een hartfilmpje gemaakt die zag er volgens meneer prima uit uiteindelijk kwam de 2de ambulance hulp nog steeds geen echte ambulance zij bekeek het hartfilmpje en daar begon de ellende het hartfilmpje was niet goed ze zat midden in een hartinfarct eindelijk kwam er actie in de ambulance ging het snel nog slechter eenmaal in het ziekenhuis haar eerste hartstilstand 12 min gereanimeerd gelukkig kregen ze haar hart weer aan het kloppen met spoed naar Zwolle alles was klaar voor de operatie maar mijn moeder was te zwak eerst moest zij gedottert worden een half uur later worden we opgehaald door de arts het gaat niet goed met jullie moeder jullie mogen meekomen aangekomen lag ze daar open en bloot ze hadden de aders open gekregen maar haar hartspier deed niks meer terwijl ze nog aan het reanimeren waren werd ons uitgelegd dat er niks meer voor haar gedaan kon worden haar hart klope nog terwijl we haar samen overleggen op een verkoelt bed wachtend tot ze weg was dat duurde maar een paar minuten ze stierf in onze armen nu zie ik het leven soms niet meer zitten ze was er altijd we belde wel 10 keer op een dag was dol op de kinderen daar sta je dan 31 jaar 5 kinderen en geen ouders meer het is zo zwaar ik mis haar steeds meer en zoek hulp maar al die wachttijden medicatie die niks doet soms zie ik geen weg meer vooruit ik zal nooit meer worden wie ik was 🦋🦋😥😭
Sor
06-11-2022
Toon reacties Verberg reacties
Dan is het moment zover.. (Verhaal 127)
10 weken geleden is mijn moeder na 3 jaar kanker te hebben gehad op 68 jarige leeftijd overleden. Vanaf het moment dat wij hoorden dat mijn moeder stadium 4 had grote tumor op haar lever met diverse uitzaaiingen in de lymfeklieren probeer je jezelf voor te bereiden op haar overlijden. Maar dan... Dan is het moment zover.. In ene ging het heel hard en had mijn moeder heel veel pijn. Ik zei tegen haar mam... Je heb gevochten en geknokt tegen deze ziekte maar je bent het aan het verliezen. Ik zei haar mam, ben zo ongelofelijk trots op je.... Het is tijd om te gaan. Nu 10 weken verder gaan mijn emoties soms alle kanten op. Ik ben blij dat mijn moeder verlost is van de pijn en ellende, daar put ik echt mijn kracht en troost uit maar tegelijkertijd geloof ik het niet dat ze er niet meer is. Ik wil niet zonder mijn moeder, mijn moeder was en is nog steeds me allesi. Ik mis haar zo...
Mirella
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 04-11-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Klinkt heel herkenbaar. Mijn moeder overleed een half jaar geleden. Ze was al een tijd ziek, maar vooral het eerste jaar ging ze helemaal voor beter worden. Toen dat na veel zware operaties en chemo’s niet meer bleek te kunnen, ging ze voor zo lang mogelijk goed leven. Maar in het laatste jaar holde de kwaliteit van leven achteruit. Fysiek leverde ze veel in. Ze lag vaak in bed, verloor haar haren, kon nauwelijks nog van iets genieten. Mentaal lukte het eigenlijk niet meer en wilde ze steeds vaker gewoon dood. Dat had ze ook allemaal geregeld maar wij (haar man en kinderen) hielden haar hier. Door ons bleef ze vasthouden aan het leven tot de dag dat het echt niet meer ging en ze wist dat ze heel snel zou gaan sterven. Die dag koos ze voor euthanasie. We waren bij haar en ze was er klaar voor. Ze koos te sterven, omdat het leven dat haar restte geen kwaliteit meer had en ze alleen nog maar pijn had. Ze koos om te sterven omdat er geen andere weg meer was.
Wij waren blij voor haar, dat aan een lange lijdensweg een eind kwam. En idd daar put je ook kracht uit. Nu een half jaar later lijkt het nog steeds niet tot me doorgedrongen dat ze echt nooit meer terug komt. Ik mis haar, maar het leven gaat gewoon door. Ik huil nooit meer. Wel tijdens haar ziekte en rondom haar overlijden, toen kon ik naast niet stoppen met huilen, maar niet meer daarna. Ik lijk haast verdoofd of erger nog, ik lijk maar niet te kunnen beseffen wat dood echt inhoudt. Ik zou het helemaal niet raar vinden als ze opeens hier voor mijn deur zou staan. We konden de draad zo oppakken alsof er nooit iets was gebeurd. Ik had me het leven na mijn moeders dood voorgesteld als een leven dat nooit meer leuk zou zijn. Een leven vol verdriet. Maar het is gewoon hetzelfde leven als ervoor. Ze is er niet meer en ik mis haar, maar de snijdende pijn die ik verwacht had te voelen blijft uit. Ik ben heel bang dat het echte besef nog komen gaat. Dat de “verdoving” straks opeens is uit gewerkt en dat de harde realiteit dan pas binnenkomt……
Wij waren blij voor haar, dat aan een lange lijdensweg een eind kwam. En idd daar put je ook kracht uit. Nu een half jaar later lijkt het nog steeds niet tot me doorgedrongen dat ze echt nooit meer terug komt. Ik mis haar, maar het leven gaat gewoon door. Ik huil nooit meer. Wel tijdens haar ziekte en rondom haar overlijden, toen kon ik naast niet stoppen met huilen, maar niet meer daarna. Ik lijk haast verdoofd of erger nog, ik lijk maar niet te kunnen beseffen wat dood echt inhoudt. Ik zou het helemaal niet raar vinden als ze opeens hier voor mijn deur zou staan. We konden de draad zo oppakken alsof er nooit iets was gebeurd. Ik had me het leven na mijn moeders dood voorgesteld als een leven dat nooit meer leuk zou zijn. Een leven vol verdriet. Maar het is gewoon hetzelfde leven als ervoor. Ze is er niet meer en ik mis haar, maar de snijdende pijn die ik verwacht had te voelen blijft uit. Ik ben heel bang dat het echte besef nog komen gaat. Dat de “verdoving” straks opeens is uit gewerkt en dat de harde realiteit dan pas binnenkomt……
Anoniem
04-11-2022
4 funerals and a wedding (Verhaal 287)
4 funerals and a wedding
27.08.2022 dat ging het worden. Exact 6 jaar samen. Romantisch toch? Wel mijn 2022 zou een gelukzalig jaar moeten geweest zijn, maar buiten de bruiloft ben ik nog nooit zo gebroken geweest. Begrijp me niet verkeerd, mijn man is geweldig en mijn steun en toeverlaat. Toch heeft hij mij niet kunnen beschermen voor dit verdriet. Dat betekent niet dat hij gefaald heeft. Neen zeker niet, niets kon me hiervoor beschermen.
December 2021 kreeg ik van mijn moeder een berichtje 'meter is gestorven'. Eerst was ik verward en vroeg over welke meter het ging. Meter S. Mijn overgrootmoeder was gestorven op 94-jarige leeftijd. Mijn band met haar was speciaal voor een achterkleinkind te zijn. Ik was de oudste van die generatie en het enige meisje. We waren een viergeslacht. Ze had: 2 zonen, 1 dochter, 1 kleinzoon, 5 kleindochters, 1 achterkleindochter en 9 achterkleinzonen. Een serieuze bende als je het mij vraagt. Een goed gevulde zaal met familie in een tijd wanneer je maar met 50 naar de begrafenis mocht gaan. Met partners kwamen we al aan 31. Mijn grootmoeder heeft 74 mooie jaren gehad met haar moeder en heeft tot het mogelijke in de rare tijden voor haar moeder ook gezorgd. Ze woonde op 500m van een woonzorgcentrum waar Meter S. Verbleef en mijn grootmoeder stond er wanneer ze mocht en voor de pandemie dagelijks. Ik heb een zelf geschreven tekst voor gelezen op de begrafenis. De rode draad is elke tekst van de zin:' Ach menneke dat ik dat nog zal meemaken'
Januari 2022. Mijn grootvader en Peter 'Peter P' was al een aantal maanden zwaar op de sukkel en had al enige tijd in het ziekenhuis verbleven. Met kerst zag hij er heel mager uit en nam duidelijk het gebeuren meer in zich op dan we van hem gewoon waren. Hij wist dat het zijn laatste kerst was en dan midden januari kreeg ik van mijn vader het bericht 'Pepé is overleden'. 89 is hij geworden. Zijn lijf vol kanker. Er ging een gevoel van verdriet en opluchting door me heen. Mijn grootvader was niet iemand die ziek kon zijn. Hij zou daar mentaal nog zieker van zijn geworden dan hij fysiek was. Hij heeft nog kerst en nieuwjaar gehad, maar niet mijn trouw. Ik was de jongste kleindochter en de eerste die ging trouwen. Het breekt mijn hart een beetje wanneer ik mij herinner dat hij er niet bij was. Hij zag af en het is beter zo, maar ik mis hem enorm. Ook bij hem heb ik een zelfgeschreven tekst voorgelezen. We hebben zijn begrafenis afgesloten met 't vliegerke van Walter De Buck. Geproest klonk door heel de kerk van mensen die hun lach moesten inhouden. Mijn grootvader zou het geweldig hebben gevonden.
Mei 2022. Na het overlijden van mijn grootvader bleef met grootmoeder achter. 84 en dementerende. Ze besefte niet dat haar man al een tijd overleden was en kon kwaad worden over het feit dat hij haar niet kwam bezoeken. Hoewel ze het mentaal niet besefte leek het alsof haar lichaam dat wel deed. Ze was bedlegerig en heel futloos. In mei verwittigde de verpleging dat we ons moesten klaar houden. Ik heb haar nog op haar laatste helder moment gezien en dat koester ik enorm. Het was pijnlijk om een eens zo trotse vrouw zo te zien liggen. Een vrouw die voor haar eigen familie zoveel heeft opgegeven. Ze heeft altijd voor haar mentaal andersvaliden broer en zus gezorgd tot hun overlijden en haar ouders. Ze was een schim van wie ze ooit was. Goed dat ze snel na haar man is overleden, ze maakten zo veel ruzie, maar konden niet zonder elkaar. Ik heb een zelfgeschreven tekst voorgelezen op de begrafenis.
Augustus 2022. Ok oef iets vrolijker. Ik ben getrouwd! Zalig feest en een geweldig gevoel. Mijn man heeft de voorgaande maanden heel wat huilbuien moeten incasseren en dat stond ook in zijn geloftes. Ik mag zo veel huilen als ik wil. na de trouw is mijn rouwproces pas gestart. Ik kon terug ademen. Toch qua emoties betreft. Ik moet niet meer mij sterk houden omdat ik ging trouwen en dus iets leuks in het vooruitzicht had. Ik kan eindelijk rouwen en het verwerkingsproces starten. Dacht ik toch. Want u leest het goed in de titel het waren 4 begrafenissen.
September 2022. Mijn man zijn grootvader 'bompa' moest naar het ziekenhuis overgebracht worden want het ging niet goed. 2 dagen later is hij in de ochtend overleden met zijn kinderen bij zich. Waarbij mijn schoonmoeder. Een sterke vrouw, maar deze klap was te zwaar om nog sterk te zijn. Hoewel ik hem nooit goed heb gekend en hij heel veel moeite had met mijn naam was het voor mezelf ook te veel. Mijn naam stond weer op een doodsbrief. Ik voel me schuldig dat ik de steun niet kon bieden op het moment zelf aan mijn man die hij mij al 3 keer had geboden het afgelopen jaar. Hij wist het nieuws een halve dag voor hij mij het heeft verteld. Ik was in een goede bui sinds enige tijd en hij wou me dat niet afnemen. De tranen rolde tijdens d begrafenis van mijn gezicht. Geen gesnotter, pure tranen. Het voelde vreemd. Van de 4 kleinzonen was ik de enige echtgenote die zich kon vrij maken. Het gaf een gevoel van 5de wiel aan de wagen. Mijn man heeft een tekst voorgelezen en toen ik hem daar zag staan. Ik zat half klaar om in te springen indien nodig. Net zoals hij voor mij klaar zat. Het gaf meteen gevoel van vermoeidheid, ik voelde dat elke vezel in mijn lijf moe was en bij mijn man ook.
We horen van veel mensen dat het voor ons veel is en dat ze niet kunnen voorstellen hoe wij ons moeten voelen. Toch maakt mij dat eigenlijk wat kwaad. Voor de trouw moesten we ons sterk houden, ons op leukere dingen focussen. Toch wou ik na het overlijden van mijn grootvader even niets beslissen. Net in die periode kwam de vraag voor de dress code voor de suite. Familieleden hadden er zelfs niet opgewacht en dachten 'als we niets horen dan beslissen we zelf'. Grote fout. Ik ben mijn geduld verloren en heb geroepen dat ze zelfs ook een smartphone hebben en zij ons ook eens kunnen contacteren. Het was mijn breekpunt. Ik voelde dat ik mezelf verloor in het 'sterk zijn'.
een sterk karakter is niet altijd een sterk persoon. De families hebben heel wat moeten incasseren en dat heeft banden gebroken en andere weer sterker gemaakt.
Hoe gaat het nu met mij? Ik ben toch gelukkig als pas getrouwde vrouw? Ja, ik ben gelukkig als getrouwde vrouw. Hoe het echt met me gaat? Niet goed en dat mag. Ik probeer me en ons tijd te geven. Tijd om te rouwen, om steun bij elkaar en anderen te zoeken en tijd om eens aan mezelf te denken. Tijd om te huilen. Tijd om bij elkaar te zijn. Iemand verliezen kan je niet los laten. Dat moet je een plaats geven.
Liefs
Marit
27.08.2022 dat ging het worden. Exact 6 jaar samen. Romantisch toch? Wel mijn 2022 zou een gelukzalig jaar moeten geweest zijn, maar buiten de bruiloft ben ik nog nooit zo gebroken geweest. Begrijp me niet verkeerd, mijn man is geweldig en mijn steun en toeverlaat. Toch heeft hij mij niet kunnen beschermen voor dit verdriet. Dat betekent niet dat hij gefaald heeft. Neen zeker niet, niets kon me hiervoor beschermen.
December 2021 kreeg ik van mijn moeder een berichtje 'meter is gestorven'. Eerst was ik verward en vroeg over welke meter het ging. Meter S. Mijn overgrootmoeder was gestorven op 94-jarige leeftijd. Mijn band met haar was speciaal voor een achterkleinkind te zijn. Ik was de oudste van die generatie en het enige meisje. We waren een viergeslacht. Ze had: 2 zonen, 1 dochter, 1 kleinzoon, 5 kleindochters, 1 achterkleindochter en 9 achterkleinzonen. Een serieuze bende als je het mij vraagt. Een goed gevulde zaal met familie in een tijd wanneer je maar met 50 naar de begrafenis mocht gaan. Met partners kwamen we al aan 31. Mijn grootmoeder heeft 74 mooie jaren gehad met haar moeder en heeft tot het mogelijke in de rare tijden voor haar moeder ook gezorgd. Ze woonde op 500m van een woonzorgcentrum waar Meter S. Verbleef en mijn grootmoeder stond er wanneer ze mocht en voor de pandemie dagelijks. Ik heb een zelf geschreven tekst voor gelezen op de begrafenis. De rode draad is elke tekst van de zin:' Ach menneke dat ik dat nog zal meemaken'
Januari 2022. Mijn grootvader en Peter 'Peter P' was al een aantal maanden zwaar op de sukkel en had al enige tijd in het ziekenhuis verbleven. Met kerst zag hij er heel mager uit en nam duidelijk het gebeuren meer in zich op dan we van hem gewoon waren. Hij wist dat het zijn laatste kerst was en dan midden januari kreeg ik van mijn vader het bericht 'Pepé is overleden'. 89 is hij geworden. Zijn lijf vol kanker. Er ging een gevoel van verdriet en opluchting door me heen. Mijn grootvader was niet iemand die ziek kon zijn. Hij zou daar mentaal nog zieker van zijn geworden dan hij fysiek was. Hij heeft nog kerst en nieuwjaar gehad, maar niet mijn trouw. Ik was de jongste kleindochter en de eerste die ging trouwen. Het breekt mijn hart een beetje wanneer ik mij herinner dat hij er niet bij was. Hij zag af en het is beter zo, maar ik mis hem enorm. Ook bij hem heb ik een zelfgeschreven tekst voorgelezen. We hebben zijn begrafenis afgesloten met 't vliegerke van Walter De Buck. Geproest klonk door heel de kerk van mensen die hun lach moesten inhouden. Mijn grootvader zou het geweldig hebben gevonden.
Mei 2022. Na het overlijden van mijn grootvader bleef met grootmoeder achter. 84 en dementerende. Ze besefte niet dat haar man al een tijd overleden was en kon kwaad worden over het feit dat hij haar niet kwam bezoeken. Hoewel ze het mentaal niet besefte leek het alsof haar lichaam dat wel deed. Ze was bedlegerig en heel futloos. In mei verwittigde de verpleging dat we ons moesten klaar houden. Ik heb haar nog op haar laatste helder moment gezien en dat koester ik enorm. Het was pijnlijk om een eens zo trotse vrouw zo te zien liggen. Een vrouw die voor haar eigen familie zoveel heeft opgegeven. Ze heeft altijd voor haar mentaal andersvaliden broer en zus gezorgd tot hun overlijden en haar ouders. Ze was een schim van wie ze ooit was. Goed dat ze snel na haar man is overleden, ze maakten zo veel ruzie, maar konden niet zonder elkaar. Ik heb een zelfgeschreven tekst voorgelezen op de begrafenis.
Augustus 2022. Ok oef iets vrolijker. Ik ben getrouwd! Zalig feest en een geweldig gevoel. Mijn man heeft de voorgaande maanden heel wat huilbuien moeten incasseren en dat stond ook in zijn geloftes. Ik mag zo veel huilen als ik wil. na de trouw is mijn rouwproces pas gestart. Ik kon terug ademen. Toch qua emoties betreft. Ik moet niet meer mij sterk houden omdat ik ging trouwen en dus iets leuks in het vooruitzicht had. Ik kan eindelijk rouwen en het verwerkingsproces starten. Dacht ik toch. Want u leest het goed in de titel het waren 4 begrafenissen.
September 2022. Mijn man zijn grootvader 'bompa' moest naar het ziekenhuis overgebracht worden want het ging niet goed. 2 dagen later is hij in de ochtend overleden met zijn kinderen bij zich. Waarbij mijn schoonmoeder. Een sterke vrouw, maar deze klap was te zwaar om nog sterk te zijn. Hoewel ik hem nooit goed heb gekend en hij heel veel moeite had met mijn naam was het voor mezelf ook te veel. Mijn naam stond weer op een doodsbrief. Ik voel me schuldig dat ik de steun niet kon bieden op het moment zelf aan mijn man die hij mij al 3 keer had geboden het afgelopen jaar. Hij wist het nieuws een halve dag voor hij mij het heeft verteld. Ik was in een goede bui sinds enige tijd en hij wou me dat niet afnemen. De tranen rolde tijdens d begrafenis van mijn gezicht. Geen gesnotter, pure tranen. Het voelde vreemd. Van de 4 kleinzonen was ik de enige echtgenote die zich kon vrij maken. Het gaf een gevoel van 5de wiel aan de wagen. Mijn man heeft een tekst voorgelezen en toen ik hem daar zag staan. Ik zat half klaar om in te springen indien nodig. Net zoals hij voor mij klaar zat. Het gaf meteen gevoel van vermoeidheid, ik voelde dat elke vezel in mijn lijf moe was en bij mijn man ook.
We horen van veel mensen dat het voor ons veel is en dat ze niet kunnen voorstellen hoe wij ons moeten voelen. Toch maakt mij dat eigenlijk wat kwaad. Voor de trouw moesten we ons sterk houden, ons op leukere dingen focussen. Toch wou ik na het overlijden van mijn grootvader even niets beslissen. Net in die periode kwam de vraag voor de dress code voor de suite. Familieleden hadden er zelfs niet opgewacht en dachten 'als we niets horen dan beslissen we zelf'. Grote fout. Ik ben mijn geduld verloren en heb geroepen dat ze zelfs ook een smartphone hebben en zij ons ook eens kunnen contacteren. Het was mijn breekpunt. Ik voelde dat ik mezelf verloor in het 'sterk zijn'.
een sterk karakter is niet altijd een sterk persoon. De families hebben heel wat moeten incasseren en dat heeft banden gebroken en andere weer sterker gemaakt.
Hoe gaat het nu met mij? Ik ben toch gelukkig als pas getrouwde vrouw? Ja, ik ben gelukkig als getrouwde vrouw. Hoe het echt met me gaat? Niet goed en dat mag. Ik probeer me en ons tijd te geven. Tijd om te rouwen, om steun bij elkaar en anderen te zoeken en tijd om eens aan mezelf te denken. Tijd om te huilen. Tijd om bij elkaar te zijn. Iemand verliezen kan je niet los laten. Dat moet je een plaats geven.
Liefs
Marit
Marit
02-11-2022
Toon reacties Verberg reacties
Weinig steun (Verhaal 275)
Mijn moeder is overleden (93) en ik voel me vreselijk in de steek gelaten door vrienden.
Weinig steun, ook van broer en zus. Het verdriet maakt, dat ik me terugtrek en slecht voir mezelf zorg.
Weinig steun, ook van broer en zus. Het verdriet maakt, dat ik me terugtrek en slecht voir mezelf zorg.
Nicolet
17-09-2022
laatste reactie: 30-10-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat vreselijk dat je zo weinig steun krijgt. Iedereen rouwt op zijn eigen manier. De 1 gaat door met het leven wat hij had en de ander lukt dat niet. Probeer de mooie herinneringen te koesteren en zoek naar geluksmomentjes. Ik wens je heel veel sterkte.
Loes
21-09-2022
Reactie:
Dank je wel Loes, voor je reactie!
Nini
30-10-2022
Ik ben intens verdrietig (Verhaal 286)
Mijn moeder (93) is drie mnd. geleden overleden. Ik ben intens verdrietig.
Het valt me zo tegen, dat vrienden niet vragen hoe het met me gaat.
Het valt me zo tegen, dat vrienden niet vragen hoe het met me gaat.
Nini
30-10-2022
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Zo weinig begrip voor zo'n groot verlies (Verhaal 105)
Hoi lotgenoten,
Nu 8 maanden geleden is mijn moeder plotseling overleden op 52 jarige leeftijd. Het verdriet is zo groot, omdat ik zelf jongvolwassen ben en alles nog mee moet maken in het leven, zonder haar.
Af en toe denk ik dat ik niet meer wil leven, zo groot is het verdriet en gemis. Herkennen anderen dit? Soms denk ik dat ik gek word of gewoonweg niet meer in deze maatschappij thuishoor, omdat er zo weinig begrip is voor zo'n groot verlies..
Nu 8 maanden geleden is mijn moeder plotseling overleden op 52 jarige leeftijd. Het verdriet is zo groot, omdat ik zelf jongvolwassen ben en alles nog mee moet maken in het leven, zonder haar.
Af en toe denk ik dat ik niet meer wil leven, zo groot is het verdriet en gemis. Herkennen anderen dit? Soms denk ik dat ik gek word of gewoonweg niet meer in deze maatschappij thuishoor, omdat er zo weinig begrip is voor zo'n groot verlies..
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 22-10-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Nu paasweekend, maar ook “voorouderdag”. Een feestdag in sommige Aziatische landen om je voorouders te eren.
Mijn moeder is overleden met 65 jr. ik mis haar verschrikkelijk.
Ik heb een prachtig kindje die ze nooit heeft ontmoet. Ik bak ontzettend vaak pannenkoeken voor hem. Toen ik voor het eerst vanillesuiker in het beslag deed, herkende ik haar pannenkoeken en begon te huilen.
Volgend jaar trouwt m’n zusje. We gaan met z’n tweetjes een jurk uitzoeken voor haar.
Mijn moeder is overleden met 65 jr. ik mis haar verschrikkelijk.
Ik heb een prachtig kindje die ze nooit heeft ontmoet. Ik bak ontzettend vaak pannenkoeken voor hem. Toen ik voor het eerst vanillesuiker in het beslag deed, herkende ik haar pannenkoeken en begon te huilen.
Volgend jaar trouwt m’n zusje. We gaan met z’n tweetjes een jurk uitzoeken voor haar.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Marleen ik herken het verdriet de machteloosheid maar ook het onbegrip van andere mensen het gaat om mijn moeder die ik afgelopen mei verloren heb het verlies van een moeder wordt erg ondrrschat het is zo intens erg de pijn die je voelt ik voel me er ook erg eenzaam in het is gewoon niet uit te leggen
Anoniem
22-10-2022
Mijn broer kwam om het leven (Verhaal 282)
Mijn moeder is overleden op een leeftijd van 51 jaar aan een hersentumor toen ik 4 jaar was en mijn vader op een leeftijd van 58 jaar aan kanker toen ik 6 jaar oud was.
Ik kan mij hier maar mondjesmaat iets van herinneren en ben daarna opgegroeid bij mijn zus en zwager samen met nog twee broers.
Op school was ik destijds de enige van wie een ouder was overleden laat staan beide ouders.
Met mijn broer boven mij had ik vanaf de tienerjaren en later een heel speciale band en kon ik met al mijn problemen of luisterend oor bij terecht hij overigens ook bij mij.
Maar vanaf 10 juni 2022 is er veel veranderd
Op deze dag kwam deze broer om het leven na een val van 9 meter van een bouwsteiger.
Sinds die dag is mijn leven enorm veranderd en lijkt het of het gemis met de dag erger wordt.
Ik had altijd al weinig met feestjes, verjaardagsfeestjes maar nu voel ik mij er heel ongemakkelijk. Het leven gaat voor iedereen weer door maar voor mij gaat geen dag voorbij dat mijn gedachten bij hem zijn
Ik kan mij hier maar mondjesmaat iets van herinneren en ben daarna opgegroeid bij mijn zus en zwager samen met nog twee broers.
Op school was ik destijds de enige van wie een ouder was overleden laat staan beide ouders.
Met mijn broer boven mij had ik vanaf de tienerjaren en later een heel speciale band en kon ik met al mijn problemen of luisterend oor bij terecht hij overigens ook bij mij.
Maar vanaf 10 juni 2022 is er veel veranderd
Op deze dag kwam deze broer om het leven na een val van 9 meter van een bouwsteiger.
Sinds die dag is mijn leven enorm veranderd en lijkt het of het gemis met de dag erger wordt.
Ik had altijd al weinig met feestjes, verjaardagsfeestjes maar nu voel ik mij er heel ongemakkelijk. Het leven gaat voor iedereen weer door maar voor mij gaat geen dag voorbij dat mijn gedachten bij hem zijn
André
16-10-2022
Toon reacties Verberg reacties
Twee uitersten zo dicht op elkaar (Verhaal 281)
Ik wil mijn verhaal even kwijt, en misschien geeft het wat verlichting..
Vorig jaar ben ik moeder geworden van een prachtige dochter, zij is nu bijna 1 jaar. Een maand voor haar geboorte is mijn vader overleden. Twee uitersten zo dicht op elkaar. Rouw en verdriet lijnrecht tegenover geluk en blijdschap. Met liefde ertussenin.
Ik struggle met verschillende emoties en ben de ene dag blij en de andere dag voelt alles heel zwaar en vraag ik me of hoe ik de dag moet doorkomen.
Mijn vaders eerste sterfdag is nu bijna 3 weken geleden en mijn dochters eerste verjaardag is volgende week. Dubbele gevoelens.
Soms weet ik het even allemaal niet meer…
Liefs, van mij
Vorig jaar ben ik moeder geworden van een prachtige dochter, zij is nu bijna 1 jaar. Een maand voor haar geboorte is mijn vader overleden. Twee uitersten zo dicht op elkaar. Rouw en verdriet lijnrecht tegenover geluk en blijdschap. Met liefde ertussenin.
Ik struggle met verschillende emoties en ben de ene dag blij en de andere dag voelt alles heel zwaar en vraag ik me of hoe ik de dag moet doorkomen.
Mijn vaders eerste sterfdag is nu bijna 3 weken geleden en mijn dochters eerste verjaardag is volgende week. Dubbele gevoelens.
Soms weet ik het even allemaal niet meer…
Liefs, van mij
Mia
12-10-2022
Toon reacties Verberg reacties
ze laat een grote leegte achter in mijn leven (Verhaal 280)
Ik mis mijn mama, ze laat een grote leegte achter in mijn leven, want ze heeft tot op de laatste dag bij gewoond. Wij hebben eerst bij haar gewoond tot de 2 kids geboren zijn. Daarna is ze mee met ons verhuisd in onze woning. Ze had haar kamer op het gelijkvloers. Wij sliepen boven. En nu is het zo stil in huis, je kunt er een speld horen vallen… toch was ze een rustige persoon. Ik had het nog niet verwacht dat ze zo vlug zou heengaan. Op 12 dagen… en het doet pijn vanbinnen. .k trek mijn plan, maar toch zijn er momenten dat ik het heel zwaar heb. Mijn echtgenoot doet zijn best, komt soms op de middag thuis. Maar we hebben een zaak en ik begrijp dat hij niet altijd thuis kan zijn. Maar het doet pijn… het zan slijten, hoop ik. Maar het zak nog een tijdje duren, daar ben ik zeker van.
Mijn naam
10-10-2022
Toon reacties Verberg reacties
Ik probeer mijn leven op te pakken (Verhaal 279)
Vorig jaar in de zomer overleed mijn man en maatje, 51 jaar jong, aan de gevolgen van corona. Hij had geen onderliggende ziektes en was binnen 3 weken dood.
Hoe stel je je daarop in? Onze wereld stortte in, we zijn 35 jaar samen geweest en ook onze kinderen van rond de 20 moeten ineens hun vader missen.
Gelukkig heb ik veel steun aan familie en vrienden, ik lees helaas hierboven bij lotgenoten dat dat ook vaak anders is, mijn hart gaat uit naar jullie.
Ik merk ook dat vriendschappen veranderen, er komen nieuwe mensen bij maar er vallen ook vriendschappen weg, mensen die vinden dat je er na een half jaar wel overheen moet zijn en normaal moet doen, dan begrijpen ze bv niet dat je even geen zin hebt om naar die grote verjaardag te gaan..
Ik probeer mijn leven op te pakken, zo goed en kwaad als het gaat met de mooie herinneringen aan mijn man maar helaas ook de pijnlijke herinneringen van de absurde manier waarop hij stierf.
Mijn leven wordt nooit meer wat het geweest is, want je kunt een heleboel dingen naar je hand zetten maar de dood niet. Ze komt onverwacht en neemt de meest briljante en lieve mensen mee.
Hoe stel je je daarop in? Onze wereld stortte in, we zijn 35 jaar samen geweest en ook onze kinderen van rond de 20 moeten ineens hun vader missen.
Gelukkig heb ik veel steun aan familie en vrienden, ik lees helaas hierboven bij lotgenoten dat dat ook vaak anders is, mijn hart gaat uit naar jullie.
Ik merk ook dat vriendschappen veranderen, er komen nieuwe mensen bij maar er vallen ook vriendschappen weg, mensen die vinden dat je er na een half jaar wel overheen moet zijn en normaal moet doen, dan begrijpen ze bv niet dat je even geen zin hebt om naar die grote verjaardag te gaan..
Ik probeer mijn leven op te pakken, zo goed en kwaad als het gaat met de mooie herinneringen aan mijn man maar helaas ook de pijnlijke herinneringen van de absurde manier waarop hij stierf.
Mijn leven wordt nooit meer wat het geweest is, want je kunt een heleboel dingen naar je hand zetten maar de dood niet. Ze komt onverwacht en neemt de meest briljante en lieve mensen mee.
Ontroostbaar
04-10-2022
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ze was mijn eerste en enige grote liefde (Verhaal 278)
Mijn vrouw is 7 september overleden aan een bloeding in haar hoofd.ik had s nachts gewerkt en kwam thuis .ze had mij gevraagd om haar wakker te maken.wat mij niet lukte.nog 1 keer contact gehad in het ziekenhuis daarna niet meer.haar organen zijn gedoneerd.geeft een klein beetje troost.
Heb haar begeleid tot aan de oven.een kushand gegeven .waren net opa en oma van een meisje van 8 maand.heb 2 kinderen een lieve schoondochter en kleindochter.maar alle glans is eraf van het leven.
Ik voel mij zo alleen.
Het doet zo n pijn.mijn vrouw was 57.
We waren 40 jaar samen.
Ze was mijn eerste en enige grote liefde.
Andries.
Heb haar begeleid tot aan de oven.een kushand gegeven .waren net opa en oma van een meisje van 8 maand.heb 2 kinderen een lieve schoondochter en kleindochter.maar alle glans is eraf van het leven.
Ik voel mij zo alleen.
Het doet zo n pijn.mijn vrouw was 57.
We waren 40 jaar samen.
Ze was mijn eerste en enige grote liefde.
Andries.
Andries
01-10-2022
Toon reacties Verberg reacties
Geen dromen meer (Verhaal 277)
Erik is op 14 december 2021 andere oorden gaan opzoeken. Hij was 63. Leukemie heeft hem op 8 maanden tijd uit het leven geroofd. Hij koos voor euthanasie want had geen overlevingskansen meer, lever zwaar beschadigd, nieren aangetast, meer dan 20 kilo vermagerd, kon amper nog slikken. Te zwak voor chemo. Ik mis hem elke dag meer en meer.
16 fantastische jaren gehad samen, wij kenden elkaar pas 2 maanden toen we getrouwd zijn. Wat een uitzonderlijk man was hij toch. En nu, de schoonfamilie blinkt door haar afwezigheid, "de vrienden" laten niets van zich horen, geen ouders meer, al jaren geen contact met mijn broer. Moeilijk te verwerken die eenzaamheid, die leegte, dat gemis, geen klankbord meer, geen goede raad, geen overleg. Men begint aan zichzelf te twijfelen, alles is zo wazig, Ik weet niet of de tijd, zoals men zegt, het verdriet zal doen verminderen. Ik zoek een praatgroep in het Brusselse met mensen die een gelijkaardige situatie meemaken.
16 fantastische jaren gehad samen, wij kenden elkaar pas 2 maanden toen we getrouwd zijn. Wat een uitzonderlijk man was hij toch. En nu, de schoonfamilie blinkt door haar afwezigheid, "de vrienden" laten niets van zich horen, geen ouders meer, al jaren geen contact met mijn broer. Moeilijk te verwerken die eenzaamheid, die leegte, dat gemis, geen klankbord meer, geen goede raad, geen overleg. Men begint aan zichzelf te twijfelen, alles is zo wazig, Ik weet niet of de tijd, zoals men zegt, het verdriet zal doen verminderen. Ik zoek een praatgroep in het Brusselse met mensen die een gelijkaardige situatie meemaken.
Chantal
30-09-2022
Toon reacties Verberg reacties
Ik voel me zo verdrietig, eenzaam, radeloos, boos (waarom?!). (Verhaal 276)
Afgelopen augustus is mijn moeder in mijn bijzijn overleden. Ik was de hele nacht bij haar geweest omdat ze zich (gewoon...) niet helemaal lekker voelde. In de ochtend kreeg ze ineens een hartstilstand en heb ik haar moeten reanimeren en hulp moeten inschakelen. Ze heeft het niet gered.
5 jaar geleden is papa overleden na een lang ziektebed, kanker. En nu heb ik dus geen ouders meer .
Ik voel me zo alleen en eenzaam. 46 jaar en wees. Niemand snapt mij echt. Veel mensen willen helpen maar het is niet hetzelfde als de liefde en aandacht tussen moeder en dochter. We hadden zo'n sterke band.
Ik voel me zo verdrietig, eenzaam, radeloos, boos (waarom?!).
5 jaar geleden is papa overleden na een lang ziektebed, kanker. En nu heb ik dus geen ouders meer .
Ik voel me zo alleen en eenzaam. 46 jaar en wees. Niemand snapt mij echt. Veel mensen willen helpen maar het is niet hetzelfde als de liefde en aandacht tussen moeder en dochter. We hadden zo'n sterke band.
Ik voel me zo verdrietig, eenzaam, radeloos, boos (waarom?!).
Babs
27-09-2022
Toon reacties Verberg reacties
Dat ze nooit meer terug komt (Verhaal 272)
Overlijden van mijn moeder een gemis en vooral dat ze nooit meer terugkomt
Monique
07-09-2022
laatste reactie: 27-09-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik weet hoe je je voelt. Ik voel precies herzelfde. Mijn moeder is half augustus overleden en het doet zo'n pijn. Nooit meer praten, kletsen, iets vragen maar vooral nooit meer die wederzijdse onvoorwaardelijke liefde.
Ik heb geen ouders meer.ik voel me zo eenzaam.
Ik heb geen ouders meer.ik voel me zo eenzaam.
Babs
27-09-2022
Ik heb niemand meer en dat doet pijn! (Verhaal 104)
Mijn ouders zijn beide overleden, ik mis ze nog steeds enorm temeer omdat ik er met niemand over kan praten, ook niet met mijn man, wat ik heel erg vind, als ik zei dat ik er verdriet om had zei hij alleen tja dat zal nog wel even zo blijven, ik heb eigenlijk al die jaren alles in mijn eentje moeten verwerken, ik heb alleen een broer maar heb met hem geen contact, het voelt heel erg eenzaam en heb hier veel verdriet van, het zou mooi zijn om hier met lotgenoten over te praten, er heerst nog steeds zo'n taboe op, je moet altijd maar lachen en gezellig doen terwijl ik daar vaak helemaal geen zin in heb en helemaal in deze coronatijd is het moeilijk, vriendinnen kunnen nog naar hun familie, mijn man heeft zijn moeder nog en zijn broer maar ik heb niemand meer en dat doet pijn!
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 17-09-2022
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve anoniem,
Ik herken deze eenzaamheid maar al te goed. Ik ben mijn moeder verloren toen ik 10 jaar was. Mijn vader toen ik 26 jaar was. En nu plotseling mijn broer waar ik zo ontzettend veel van hou. Dit gevoel kun je niet aan mensen uitleggen. Daarom voelt het ook zo eenzaam en onbegrepen. Het is een schrale troost, maar ik begrijp je.
Ik herken deze eenzaamheid maar al te goed. Ik ben mijn moeder verloren toen ik 10 jaar was. Mijn vader toen ik 26 jaar was. En nu plotseling mijn broer waar ik zo ontzettend veel van hou. Dit gevoel kun je niet aan mensen uitleggen. Daarom voelt het ook zo eenzaam en onbegrepen. Het is een schrale troost, maar ik begrijp je.
Hope
> 2 jaar geleden
Reactie:
Lieve anoniem,
Ik begrijp je helemaal. Ik ben ook beide ouders kwijt geraakt heel jong. En nu plotseling ook nog mijn broer. En door de Corona ook geen afscheid kunnen nemen. Het voelt erg eenzaam en onbegrepen.
Ik begrijp je helemaal. Ik ben ook beide ouders kwijt geraakt heel jong. En nu plotseling ook nog mijn broer. En door de Corona ook geen afscheid kunnen nemen. Het voelt erg eenzaam en onbegrepen.
Hope
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het niet kunnen delen van deze gevoelens maakt het zo zwaar. Alle liefs voor jullie
Marion
17-09-2022
Wil je ook je hart luchten?
Ben thuis blijven wonen uit medelijden voor mijn vader (Verhaal 274)
Mijn moeder overleed toen ik 22 jaar oud was dit gebeurden op 23-10-2018. Mijn oudere broer en ik hebben haar helaas haar laatste adem zien uitblazen in het ziekenhuis. Het gemis is nog steeds erg groot. Mijn ouders waren 23 jaar samen en nog vluchtte mijn vader snel naar huis voordat mijn moeder overleed. Er was een vrouw die een bepaald beroep deed waardoor ze mijn moeder via mijn jongere broertje kende. die de zelfde dag dat mijn moeder dus kwam te overlijden langs kwam in het ziekenhuis om mijn moeder te vertellen dat zij voor haar man en kinderen zou gaan zorgen..
Vanaf dat moment ging alles berg afwaarts.. Mijn vader is zelf nooit een goed persoon geweest en heeft vrijwel zeker psychische afwijkingen, maar deze vrouw overtreft alles. sinds dit allemaal is gebeurt zit zij achter de centen van mijn vader. Hij ging bijna met Pensioen (even ter informatie) zij is 19 jaar jonger dan dat mijn vader is. Mijn vader is momenteel 68 en zij is 49. Aldus omdat ik al gelijk door had dat er iets niet klopte mocht zij mij al gelijk niet en doet zij er al vier jaar alles aan om mij het leven zuur te maken. Het ergste is dat mijn vader hierin mee gaat omdat hij denkt dat een vrouw zoals haar er is voor de ''liefde'' terwijl hij haar binnen de eerste twee weken dat ze in ons leven was sinds mijn moeder overleed 600 euro cadeau gaf.. en dat per maand vanaf dat moment!!!! Momenteel zit ik dus in mijn grootste diepte punt ooit waardoor ik nu aan de bel heb getrokken wat ik al veel eerder had moeten doen. Ook ben ik zo gemanipuleerd door hen dat ik substantie problemen heb gekregen die ik van mijn bloed eigen vader geleerd heb.. Buiten de psychische klachten om voel mij zo alleen in alles. Er is vaker politie over de vloer geweest en zelfs hulpverlening was ingeschakeld van bepaalde instanties. Nu ga ik beginnen aan mijn herstel en hoop ik een veilige thuis omgeving te vinden waar ik niet in angst hoef te leven dat mijn leven dagelijks op het spel zit. Er is zo veel gaande in mijn leven, toch is het belangrijk voor mij om weer overal bovenop te komen en een leuk positief leven te gaan leiden. Ben al deze tijd thuis blijven wonen uit medelijden voor mijn vader waar ik uiteindelijk zelf de dupe van geworden ben. Moraal van het verhaal: Kies voor je eigen geluk en laat een ander je niet breken!
-R
Vanaf dat moment ging alles berg afwaarts.. Mijn vader is zelf nooit een goed persoon geweest en heeft vrijwel zeker psychische afwijkingen, maar deze vrouw overtreft alles. sinds dit allemaal is gebeurt zit zij achter de centen van mijn vader. Hij ging bijna met Pensioen (even ter informatie) zij is 19 jaar jonger dan dat mijn vader is. Mijn vader is momenteel 68 en zij is 49. Aldus omdat ik al gelijk door had dat er iets niet klopte mocht zij mij al gelijk niet en doet zij er al vier jaar alles aan om mij het leven zuur te maken. Het ergste is dat mijn vader hierin mee gaat omdat hij denkt dat een vrouw zoals haar er is voor de ''liefde'' terwijl hij haar binnen de eerste twee weken dat ze in ons leven was sinds mijn moeder overleed 600 euro cadeau gaf.. en dat per maand vanaf dat moment!!!! Momenteel zit ik dus in mijn grootste diepte punt ooit waardoor ik nu aan de bel heb getrokken wat ik al veel eerder had moeten doen. Ook ben ik zo gemanipuleerd door hen dat ik substantie problemen heb gekregen die ik van mijn bloed eigen vader geleerd heb.. Buiten de psychische klachten om voel mij zo alleen in alles. Er is vaker politie over de vloer geweest en zelfs hulpverlening was ingeschakeld van bepaalde instanties. Nu ga ik beginnen aan mijn herstel en hoop ik een veilige thuis omgeving te vinden waar ik niet in angst hoef te leven dat mijn leven dagelijks op het spel zit. Er is zo veel gaande in mijn leven, toch is het belangrijk voor mij om weer overal bovenop te komen en een leuk positief leven te gaan leiden. Ben al deze tijd thuis blijven wonen uit medelijden voor mijn vader waar ik uiteindelijk zelf de dupe van geworden ben. Moraal van het verhaal: Kies voor je eigen geluk en laat een ander je niet breken!
-R
Anoniem
17-09-2022
Toon reacties Verberg reacties
Nu moet ik alleen verder en dat is heel moeilijk (Verhaal 257)
Ik heb vorig november mijn partner verloren aan alvleesklierkanker. We zijn een half jaar bezig geweest van ziekenhuis naar ziekenhuis. Hij kreeg het te horen in juni en dan ga je een traject in. Scans maken en stent geplaatst omdat hij geel werd . We hebben chemo geprobeerd maar hij werd er alleen maar zieker van . Hij had ook nog een bloedstolsel in zijn linker hart kamer en toen heeft de oncoloog besloten om te stoppen met chemotherapie. We kunnen niets meer voor jullie doen je krijgt nog 3 maanden maar het werden maar 3 weken . Ik mis me heel erg hij was me maatje we deden alles samen en nu moet ik alleen verder en dat is heel moeilijk
Jose
9-7-2022
Jose
9-7-2022
Jose
09-07-2022
laatste reactie: 16-09-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Voel met je mee.
Herken dit gevoel.
Loslaten van dierbaren is het moeilijkste .
Veel sterkte.
Herken dit gevoel.
Loslaten van dierbaren is het moeilijkste .
Veel sterkte.
Karen
26-07-2022
Reactie:
Hoi Jose,
Ik heb dit jaar 5 april mijn man verloren.
Je denkt er iedere dag aan.
Had ook alvleesklier kanker met uitzaaiing naar lever en lympfen. Kwamen erachter met onderzoek naar galsteentje.
Heeft alles bij elkaar maar 4 weken geduurd.
Maar we moeten inderdaad toch verder...
Ik heb gelukkig nog mijn hond Happy. Jack Russel. Die geeft mij ook heel veel steun.
Alles bij elkaar heeft het tijd nodig om dit te verwerken....
Maar vergeet niet, je kunt sterker zijn dan je zelf denkt.....
Maar je merkt ook dat herinneringen steeds mooier en waardevoller worden
Daar moeten we ons aan vasthouden.
Nog veel sterkte met alles!
Ik heb dit jaar 5 april mijn man verloren.
Je denkt er iedere dag aan.
Had ook alvleesklier kanker met uitzaaiing naar lever en lympfen. Kwamen erachter met onderzoek naar galsteentje.
Heeft alles bij elkaar maar 4 weken geduurd.
Maar we moeten inderdaad toch verder...
Ik heb gelukkig nog mijn hond Happy. Jack Russel. Die geeft mij ook heel veel steun.
Alles bij elkaar heeft het tijd nodig om dit te verwerken....
Maar vergeet niet, je kunt sterker zijn dan je zelf denkt.....
Maar je merkt ook dat herinneringen steeds mooier en waardevoller worden
Daar moeten we ons aan vasthouden.
Nog veel sterkte met alles!
Petra
16-09-2022
Ingrijpende operatie komt op in rouwproces (Verhaal 190)
Ik heb voor jaren terug een ingrijpende operatie gehad kan dat verdriet weer boven komen nu mijn man overleden is komt iemand dit bekent voor daar zit ik erg mee dat komt nu in alle hevigheid weer boven kan dat in een rouwproces ik hoop dat ik hier antwoord op krijg ik zit er heel erg mee
Gr
Gr
Bertha
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 11-09-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dit herken ik. Mijn man is anderhalf jaar geleden overleden. Na 40 jaar huwelijk was ik mijn soulmate kwijt. in de loop van de voorbije maanden zijn alle belangrijke moeilijkheden van psychologische aard waar ik en mijn man mee te maken hebben gehad, en waarvan ik dacht ze lang geleden al verwerkt te hebben, een voor een weer naar boven gekomen. In chronologische volgorde. Het her-beschouwen van al die punten bracht troost, in de zin van een groeiend bevatten dat we samen een goed en rijk leven hadden. Het verdriet wordt er niet minder door, maar het wordt er iets draaglijker door.
Lena
11-09-2022
We zijn 5 jaar mantelzorgers voor haar geweest. (Verhaal 273)
We zijn onze moeder verloren op
29-04-22.
We zijn 5 jaar mantelzorgers voor haar geweest.
En vorig jaar 06-06-2021 is ze naar een verzorgingshuis gegaan.
We waren keer per dag bij haar.
Gingen met haar wandelen.
Muziek luisteren met haar.
En gaven haar s'middags en s'avonds eten.
En op 11-04-22 Was daar corona.
We mochten 2 weken niet bij haar zijn.
25-04-22 mochten we weer bij haar op bezoek.
We schrokken dat ze was afgevallen.
Ze was bijna 14 kilo lichter.
En we hoorde dat ze niet goed voor haar
gezorgd.
Ze lag vaak in ontlasting en urine op haar bed.
Pas als wij melden dat ze nat en vies was.
Kwamen ze haar verschonen.
Ze wasten haar soms niet eens.
En toen was er corona?
School kinderen mochten wel naar binnen
tijdens de corona.
En wij mochten niet naar binnen.
Wat we nog steeds niet begrijpen.
Er is voor ons veel verzwegen.
Dat hebben we van ex personeel gehoord.
Ze hebben haar morfine gegeven zonder onze toestemming.
En dat nemen we ze zeer kwalijk.
Ze hadden dat niet zonder onze
toestemming mogen geven.
En we kunnen het nog steeds niet een plekje geven.
Ze hebben haar verwaarloosd en meerdere
bewoners.
Is hetzelfde overkomen.
En ze is door de gevolgen hier van overleden.
We gaan het er zeker niet bij laten zitten.
Hebben veel info,fotos en verhalen .
Van ex personeel.
Het licht al bij tucht commissie.
Die hier mee aan de slag gaat.
Wat dit verzorgings huis.
Mag niet ooen blijven.
29-04-22.
We zijn 5 jaar mantelzorgers voor haar geweest.
En vorig jaar 06-06-2021 is ze naar een verzorgingshuis gegaan.
We waren keer per dag bij haar.
Gingen met haar wandelen.
Muziek luisteren met haar.
En gaven haar s'middags en s'avonds eten.
En op 11-04-22 Was daar corona.
We mochten 2 weken niet bij haar zijn.
25-04-22 mochten we weer bij haar op bezoek.
We schrokken dat ze was afgevallen.
Ze was bijna 14 kilo lichter.
En we hoorde dat ze niet goed voor haar
gezorgd.
Ze lag vaak in ontlasting en urine op haar bed.
Pas als wij melden dat ze nat en vies was.
Kwamen ze haar verschonen.
Ze wasten haar soms niet eens.
En toen was er corona?
School kinderen mochten wel naar binnen
tijdens de corona.
En wij mochten niet naar binnen.
Wat we nog steeds niet begrijpen.
Er is voor ons veel verzwegen.
Dat hebben we van ex personeel gehoord.
Ze hebben haar morfine gegeven zonder onze toestemming.
En dat nemen we ze zeer kwalijk.
Ze hadden dat niet zonder onze
toestemming mogen geven.
En we kunnen het nog steeds niet een plekje geven.
Ze hebben haar verwaarloosd en meerdere
bewoners.
Is hetzelfde overkomen.
En ze is door de gevolgen hier van overleden.
We gaan het er zeker niet bij laten zitten.
Hebben veel info,fotos en verhalen .
Van ex personeel.
Het licht al bij tucht commissie.
Die hier mee aan de slag gaat.
Wat dit verzorgings huis.
Mag niet ooen blijven.
Kelly van H 😪
08-09-2022
Toon reacties Verberg reacties
Maar toch mis ik mijn man. (Verhaal 132)
Hoi ik heb mijn man verloren 3 jaar geleden aan nierkanker gelukkig nog 2 mooie jaren beleefd na zijn diagnose.
Mis hem zo erg nog meer dan de eerste jaren
Mijn leven loopt eigenlijk gewoon door en het lukt me ook, maar van binnen voel ik echt gemis, verdriet.
Zeker nu er om me heen plannen worden gemaakt voor vakanties.
En ik dan, ik wil ook gewoon als vanouds met mijn man op vakantie liefs Portugal ons lievelingsland.
Heb een maatje /vriend, we hebben het als we samen zijn, ook leuk doen leuke dingen.
Maar toch mis ik mijn man.
Ik hoop dat dit gevoel een beetje slijt, vergeten wil ik hem nooit, maar wel wil ik dat ik een beetje geluk voel en echt nu mijn leven weer een beetje zonder dat "leeg" gevoel kan, mag leven.
Mis hem zo erg nog meer dan de eerste jaren
Mijn leven loopt eigenlijk gewoon door en het lukt me ook, maar van binnen voel ik echt gemis, verdriet.
Zeker nu er om me heen plannen worden gemaakt voor vakanties.
En ik dan, ik wil ook gewoon als vanouds met mijn man op vakantie liefs Portugal ons lievelingsland.
Heb een maatje /vriend, we hebben het als we samen zijn, ook leuk doen leuke dingen.
Maar toch mis ik mijn man.
Ik hoop dat dit gevoel een beetje slijt, vergeten wil ik hem nooit, maar wel wil ik dat ik een beetje geluk voel en echt nu mijn leven weer een beetje zonder dat "leeg" gevoel kan, mag leven.
Henriette van der V.
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 06-09-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp het heel goed ik heb ook mijn man verloren in nov 2019 en kom er maar niet overheen voel me ellendig en naar heel vervelend gevoel in mn hoofd en buik denk ook wel eens krijg ik nog een x beetje plezier en kijk naar anderen dan denk je ohh wat is die flink wat ben ik verkeerd bezigmaar dat is niet zo heeft lange tijd nodig
Gr
Gr
Winnie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Sorry voor laat reageren
Maatje vorig jaar december verlaten , maar alleen gevoel is er nog steeds.
Het is precies wat je schrijft.
Met iemand samen is het weer ff fijn, totdat je weer alleen bent.
Niks aan. Sterkte groetjes
Maatje vorig jaar december verlaten , maar alleen gevoel is er nog steeds.
Het is precies wat je schrijft.
Met iemand samen is het weer ff fijn, totdat je weer alleen bent.
Niks aan. Sterkte groetjes
Henriette
06-09-2022
Wil je ook je hart luchten?
Eerste 2 jaar zat ik in een soort roes (Verhaal 271)
Mijn man is 4 jaar gelden overleden, nierkanker met uitz longen, .62 jaar, ik 5 jaar jonger.
Mis mijn man nog meer dan de eerste 2 jaar,
Eerste 2 jaar zat ik in een soort roes.
Nu voel ik me met tijd en wijle zo "alleen" en mis knuffels, intiem. Het samen,het babbelen, Mis gewoon alles.
. Heb een heleboel lieve vrienden, kennissen, buren, broers en zussen, vrienden en mijn kinderen,
Hoef ook niet te werken, ge!d uit hiaatverz nu heel blij mee dat we die hebben afgesloten.
Maar mis mijn man.
Het hamert in mijn hoofd, en voel me dan alleen alleen, ga gewoon door met leven, maak pret, fietsen met mijn zus 1 dag in de week. Bbq, kinderen komen eten of andersom.
Neem voldoende rust. Nadenktijd.
Ben bij Klup (klup met activiteiten voor mensen boven de 50 jaar)
Maar toch dat binnengevoel "alleen" stemmetje. Mis liefde van mijn man die ik ook al 30 jaar kende. Herkent iemand mijn verhaal? ? En word dit nog minder.
Mis mijn man nog meer dan de eerste 2 jaar,
Eerste 2 jaar zat ik in een soort roes.
Nu voel ik me met tijd en wijle zo "alleen" en mis knuffels, intiem. Het samen,het babbelen, Mis gewoon alles.
. Heb een heleboel lieve vrienden, kennissen, buren, broers en zussen, vrienden en mijn kinderen,
Hoef ook niet te werken, ge!d uit hiaatverz nu heel blij mee dat we die hebben afgesloten.
Maar mis mijn man.
Het hamert in mijn hoofd, en voel me dan alleen alleen, ga gewoon door met leven, maak pret, fietsen met mijn zus 1 dag in de week. Bbq, kinderen komen eten of andersom.
Neem voldoende rust. Nadenktijd.
Ben bij Klup (klup met activiteiten voor mensen boven de 50 jaar)
Maar toch dat binnengevoel "alleen" stemmetje. Mis liefde van mijn man die ik ook al 30 jaar kende. Herkent iemand mijn verhaal? ? En word dit nog minder.
Anoniem
06-09-2022
Toon reacties Verberg reacties
Mijn vader is 2 weken geleden overleden (Verhaal 270)
Mijn vader is 2 weken geleden overleden. Hij is 87 jaar geworden.
Na jarenlang mantelzorger te zijn geweest van mijn moeder die vasculaire dementie heeft, zagen we dat het hem uitputte. Mijn moeder is opgenomen in een verzorgingshuis en mijn vader wist zich geen raad met alle tijd die hij nu had. Alle structuur viel weg bij hem en we zagen dat hij steeds vergeetachtiger werd. Een geheugentest liet zien dat hij cognitieve geheugenproblemen had. Geen dementie.
Aangezien hij al jaren met een versleten knie liep vond hij het nu tijd daar iets aan te doen. Na de operatie kwam hij in een delier terecht. Vreselijk. Hij heeft in zijn verwardheid e catheter eruit getrokken. Na 5 dagen toch naar het revalidatiecentrum. Hij heeft leren lopen maar kon door zijn vergeetachtigheid de opdrachten niet opvolgen. Tevens kreeg hij een urineweginfectie met daarop een nieuw delier. Afschuwelijk.
Tijdens dat delier is hij 's nachts gevallen bij toiletgang. De bewegingssensor is niet afgegaan waardoor hij daar alleen lag. Hij is na veel roepen zelf het bed weer in gekomen maar het bleek dat zijn bovenbeen gebroken was en hij moest geopereerd worden. Vervolgens een heel heftig delier waar hij maanden in is blijven zitten volgens de deskundigen. Veel medicatie voor zijn constante onrust. 4 Maanden na de operatie ging het echt niet meer. Hij was zo verward en moest naar een PG afdeling. Afschuwelijk was dat. Tevens een vreselijke afdeling met slechte zorg die vooral bestond uit het geven van veel medicatie. Gelukkig was er een plek in zijn oude woonplaats. Hij blij, wij blij. Op de dag voor verhuizing bleek hij corona te hebben. Hij zat 5 dagen op een kale kamer waar hij niet meer vanaf mocht.
Ook de corona heeft veel schade in zijn hersenen aangebracht. Hij werd echter in het nieuwe huis erg liefdevol verzorgd. We zagen wel dat de achteruitgang voort bleef gaan. Kon niet meer uit zijn woorden komen, vergat alles, kon niet meer lopen en had vooral 's nachts veel onrust.
Na het krijgen van een doorligplek mocht hij niet meer op die kant liggen. Hierdoor heeft hij ws rugklachten gekregen die zo snel heftig werden dat hij aan de morfine moest. Na 4 dagen is hij ingeslapen.
Het was een afschuwelijk heftig jaar. Nu is hij er niet meer. Eindelijk heeft hij rust maar ik moet dit hele jaar verwerken maar heb geen idee hoe.
Misschie helpt het al om dit verhaal op te schrijven. Dank je wel voor het lezen.
Na jarenlang mantelzorger te zijn geweest van mijn moeder die vasculaire dementie heeft, zagen we dat het hem uitputte. Mijn moeder is opgenomen in een verzorgingshuis en mijn vader wist zich geen raad met alle tijd die hij nu had. Alle structuur viel weg bij hem en we zagen dat hij steeds vergeetachtiger werd. Een geheugentest liet zien dat hij cognitieve geheugenproblemen had. Geen dementie.
Aangezien hij al jaren met een versleten knie liep vond hij het nu tijd daar iets aan te doen. Na de operatie kwam hij in een delier terecht. Vreselijk. Hij heeft in zijn verwardheid e catheter eruit getrokken. Na 5 dagen toch naar het revalidatiecentrum. Hij heeft leren lopen maar kon door zijn vergeetachtigheid de opdrachten niet opvolgen. Tevens kreeg hij een urineweginfectie met daarop een nieuw delier. Afschuwelijk.
Tijdens dat delier is hij 's nachts gevallen bij toiletgang. De bewegingssensor is niet afgegaan waardoor hij daar alleen lag. Hij is na veel roepen zelf het bed weer in gekomen maar het bleek dat zijn bovenbeen gebroken was en hij moest geopereerd worden. Vervolgens een heel heftig delier waar hij maanden in is blijven zitten volgens de deskundigen. Veel medicatie voor zijn constante onrust. 4 Maanden na de operatie ging het echt niet meer. Hij was zo verward en moest naar een PG afdeling. Afschuwelijk was dat. Tevens een vreselijke afdeling met slechte zorg die vooral bestond uit het geven van veel medicatie. Gelukkig was er een plek in zijn oude woonplaats. Hij blij, wij blij. Op de dag voor verhuizing bleek hij corona te hebben. Hij zat 5 dagen op een kale kamer waar hij niet meer vanaf mocht.
Ook de corona heeft veel schade in zijn hersenen aangebracht. Hij werd echter in het nieuwe huis erg liefdevol verzorgd. We zagen wel dat de achteruitgang voort bleef gaan. Kon niet meer uit zijn woorden komen, vergat alles, kon niet meer lopen en had vooral 's nachts veel onrust.
Na het krijgen van een doorligplek mocht hij niet meer op die kant liggen. Hierdoor heeft hij ws rugklachten gekregen die zo snel heftig werden dat hij aan de morfine moest. Na 4 dagen is hij ingeslapen.
Het was een afschuwelijk heftig jaar. Nu is hij er niet meer. Eindelijk heeft hij rust maar ik moet dit hele jaar verwerken maar heb geen idee hoe.
Misschie helpt het al om dit verhaal op te schrijven. Dank je wel voor het lezen.
Loes
05-09-2022
Toon reacties Verberg reacties
Mijn overleden man ging vreemd (Verhaal 254)
Mijn overleden man ging vreemd
Wat een heftige verhalen heb ik hier al gelezen….. graag wil ik ook mijn verhaal delen.
Mijn man is afgelopen maart overleden aan uitgezaaide melanoomkanker. Hij was net een paar dagen 60 jaar. We hebben een heftig, maar ook een heel intens en mooi jaar gehad, omdat we heel bewust de mooie dingen beleefd hebben, maar wat is het zwaar… ik mis mijn maatje, mijn soulmate, de vader van onze kinderen en de liefde van mijn leven enorm. We hadden een fijn leven samen en ik was erg gelukkig met hem.
Net na het overlijden voelde ik me best sterk. Ik was een jaar voorbereid en we waren dankbaar voor de periode die we nog hebben gehad.
5 weken na het overlijden van mijn man kreeg ik echter nog een klap in mijn gezicht. Ik zat op zijn telefoon te kijken en kwam erachter dat hij 7 jaar geleden een serieuze relatie heeft gehad met een andere vrouw. We zaten dat jaar in een dip en hij vertelde dat hij wilde scheiden. Ik heb toen gevochten als een leeuw voor onze relatie en mijn man kwam op z’n besluit terug. Hij ontkende destijds dat er iemand anders was, maar dat was dus gelogen.
Nu blijkt dat hij daarna ook nog vrouwen heeft ontmoet via een datingsite. Ik ben er kapot van …… voor mij was ons leven perfect.
Ik voel me zo vernederd en eenzaam en wil dit verhaal eigenlijk niet delen met mijn familie en vrienden, want ik wil niet dat mensen slecht over hem denken. Ik heb 2 mensen in vertrouwen genomen, maar vind het lastig dit een plekje te geven. Alsof rouwen om het verlies van mijn man al niet genoeg is…….
Ik probeer het te beredeneren, want mijn man kon erg onzeker zijn over z’n uiterlijk en ik denk dat hij bevestiging zocht. Maar het doet zo’n pijn….
Ik heb zoveel emoties op dit moment …..
Ik ga proberen met EMDR een stukje verder te komen. Hopelijk helpt het.
Wat een heftige verhalen heb ik hier al gelezen….. graag wil ik ook mijn verhaal delen.
Mijn man is afgelopen maart overleden aan uitgezaaide melanoomkanker. Hij was net een paar dagen 60 jaar. We hebben een heftig, maar ook een heel intens en mooi jaar gehad, omdat we heel bewust de mooie dingen beleefd hebben, maar wat is het zwaar… ik mis mijn maatje, mijn soulmate, de vader van onze kinderen en de liefde van mijn leven enorm. We hadden een fijn leven samen en ik was erg gelukkig met hem.
Net na het overlijden voelde ik me best sterk. Ik was een jaar voorbereid en we waren dankbaar voor de periode die we nog hebben gehad.
5 weken na het overlijden van mijn man kreeg ik echter nog een klap in mijn gezicht. Ik zat op zijn telefoon te kijken en kwam erachter dat hij 7 jaar geleden een serieuze relatie heeft gehad met een andere vrouw. We zaten dat jaar in een dip en hij vertelde dat hij wilde scheiden. Ik heb toen gevochten als een leeuw voor onze relatie en mijn man kwam op z’n besluit terug. Hij ontkende destijds dat er iemand anders was, maar dat was dus gelogen.
Nu blijkt dat hij daarna ook nog vrouwen heeft ontmoet via een datingsite. Ik ben er kapot van …… voor mij was ons leven perfect.
Ik voel me zo vernederd en eenzaam en wil dit verhaal eigenlijk niet delen met mijn familie en vrienden, want ik wil niet dat mensen slecht over hem denken. Ik heb 2 mensen in vertrouwen genomen, maar vind het lastig dit een plekje te geven. Alsof rouwen om het verlies van mijn man al niet genoeg is…….
Ik probeer het te beredeneren, want mijn man kon erg onzeker zijn over z’n uiterlijk en ik denk dat hij bevestiging zocht. Maar het doet zo’n pijn….
Ik heb zoveel emoties op dit moment …..
Ik ga proberen met EMDR een stukje verder te komen. Hopelijk helpt het.
Anoniem
28-06-2022
laatste reactie: 04-09-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoe heftig! Ik verloor mijn man ook vorig jaar na een relatie van 45 jaar. Een heel intense, liefdevolle relatie. Maar zoals bij iedereen hebben ook wij onze moeilijkheden gehad. Ook mijn man had een relatie met een ‘vriendin’ van mij. En vermoedelijk waren er ook nog wel enkele andere slippertjes. Ik kan me wel wat voorstellen bij hoe jij je voelt. Wij hebben gevochten voor elkaar en onze relatie en ondertussen lag het al ruim twintig jaar achter ons. En hebben we er ook voor zijn overlijden over kunnen praten.
Ondanks alles was er altijd heel veel liefde tussen ons.
Ik begrijp dat dat bij jullie ook zo was. Concentreer je daarop. Hij heeft tenslotte voor jou gekozen. En zijn liefde die je gevoeld hebt was heel zeker echt. Je zegt zelf dat jullie toen een heel moeilijke periode doormaakten. Het zal zeker geen gemakkelijke periode geweest zijn, voor jullie allebei niet. En toch kozen jullie voor elkaar. Dat wil toch wat zeggen!
Overigens, sommige mensen gaan vreemd ook al houden ze van hun partner. Om verschillende redenen.
Veel moed en kracht. Dat heb je sowieso nodig na het verlies van je geliefde. Ik ook, het blijft moeilijk…
Ondanks alles was er altijd heel veel liefde tussen ons.
Ik begrijp dat dat bij jullie ook zo was. Concentreer je daarop. Hij heeft tenslotte voor jou gekozen. En zijn liefde die je gevoeld hebt was heel zeker echt. Je zegt zelf dat jullie toen een heel moeilijke periode doormaakten. Het zal zeker geen gemakkelijke periode geweest zijn, voor jullie allebei niet. En toch kozen jullie voor elkaar. Dat wil toch wat zeggen!
Overigens, sommige mensen gaan vreemd ook al houden ze van hun partner. Om verschillende redenen.
Veel moed en kracht. Dat heb je sowieso nodig na het verlies van je geliefde. Ik ook, het blijft moeilijk…
Merieke
04-09-2022
Alles kwijt (Verhaal 55)
Mijn man heeft 6 maanden gekeden suïcide gepleegd. Nu komen langzaam alle gehiemen die hij had boven water. Het is voor mij bijna onleefbaar. Ik ben alles kwijt. Mijn stiefzonen komen niet meer. Zijn ouders zien mij als de aanleiding. Want hij was zo'n mooie lieve man, maar had een dubbel leven. Iedereen zegt dat ik juist daardoor sterk moet zijn en nu voor mezelf moet kiezen en leven. Maar het veraad en het verdriet zijn zo pijnlijk en zo hard dat ik bijna niet verder wil. Ik heb van hem gehouden tot dat de leugens boven water kwamen. Nu is er veel woede en zelfs ongeloof. Ik heb nooit wat in de gaten gehad en voel me afschuwelijk en schaam me dood. Ik ga wel weer werken maar moet me door de dagen slepen. Hoe kan ik dit ooit een plekje geven? Is er leven na zoveel bedrog, verdriet en in de steek gelaten voelen? Wat heb ik wel niet gemist? Kan ik ooit nog iemand vertrouwen?
Fien
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-09-2022
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik zit ongeveer in hetzelfde schuitje….het is afschuwelijk….
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja Fien.. heeeeel voorzichtig! Gun het jezelf, je bent het waard. Hoe gaat t inmiddels met je?!
Ik lees het net pas en wilde jou een hart onder je riem steken.
Liefs Lenny
Ik lees het net pas en wilde jou een hart onder je riem steken.
Liefs Lenny
Lenny
16-07-2022
Reactie:
Weet wat je voelt. Mijn vriend is 8 maanden geleden overleden aan k.
Nu komen er dingen boven water waar ik niks van wist... Kan het ook niet meer navragen...
Voelt zo niet te beschrijven... Alle kracht voor jou🌸
Nu komen er dingen boven water waar ik niks van wist... Kan het ook niet meer navragen...
Voelt zo niet te beschrijven... Alle kracht voor jou🌸
Nina
01-09-2022
Ik blijf lichamelijk gewoon ziek (Verhaal 241)
Mijn man is nu ruim 2 jaar geleden overleden maar ik blijf lichamelijk gewoon ziek zo vreselijk gevoel in mn hoofd en borst en buik het is bijna niet vol te houden het verdriet word wel minder maar zo ellendig gevoel vaak in het hoofd komr iemand dit bekend voor ik hoop op reactie ik denk steeds dit is toch niet normaal
Winny
18-05-2022
laatste reactie: 29-08-2022
7Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Het is voor mij nog heel vers en ken dat gevoel maar al te goed.....heel veel sterkte toegewenst...
Anoniem
18-05-2022
Reactie:
Dus dit komt u bekent voor heel naar gevoel he je word er angstig van
Winny
19-05-2022
Reactie:
Lees mijn verhaal 244
Het gevoel van Leegte.....het Rouw proces is heel persoonlijk en bij iedereen anders.....ongeacht wat iedereen zegt dat het verdriet minder wordt! Blijf je toch altijd die persoon missen....en daar moeten we mee leren leven....hoe zwaar ook....
Grt. Ba
Het gevoel van Leegte.....het Rouw proces is heel persoonlijk en bij iedereen anders.....ongeacht wat iedereen zegt dat het verdriet minder wordt! Blijf je toch altijd die persoon missen....en daar moeten we mee leren leven....hoe zwaar ook....
Grt. Ba
Anoniem
19-05-2022
Reactie:
Dat denk ik zeker dat gemis gaat nooit over maar als jej je lichamelijk en in je hoofd maar beter gaat voelen dat is zo erg beheerst je hele leven gewoon
Winny
19-05-2022
Reactie:
Het beheerst je hele leven! Heel veel sterkte toegewenst! Andere mensen snappen het gewoon niet, Omdat ze nooit zoiets hebben meegemaakt....
Anoniem
19-05-2022
Reactie:
Ik sluit me aan bij jullie meningen.
Heel herkenbaar.
Voel me ook zo slecht na het verlies van mijn man op 8 maand tijd.
Samen decstrijd aangegaan...voor hem dag en nacht verzorgd en dan komt de ene dag....die heel je leven veranderd.
Dat blijft bij je vd rest van je leven.
Veel sterkte aan ieder.
Kleine troost wetende ze geen pijn meer hebben.
Heel herkenbaar.
Voel me ook zo slecht na het verlies van mijn man op 8 maand tijd.
Samen decstrijd aangegaan...voor hem dag en nacht verzorgd en dan komt de ene dag....die heel je leven veranderd.
Dat blijft bij je vd rest van je leven.
Veel sterkte aan ieder.
Kleine troost wetende ze geen pijn meer hebben.
Karen
26-07-2022
Reactie:
Ik begrijp jullie volledig mijn man is nu 1,5 jaar geleden gestorven zo plots zo onverwachts mijn leven is een hel, ik kan niet meer eten ben 13 kg afgevallen en voel mij lichamelijk ziek door het verlies en de pijn hij was 59 jaar en ik 56 jaar weet niet hoe het verder moet, maar ik kan u zeggen spijtig genoeg wordt het niet beter met de tijd.
Nicole
29-08-2022
Wil je ook je hart luchten?
Ik zwaaide je uit op Schiphol, ver weg ben je gestorven (Verhaal 10)
18 november 2000 heb ik je voor het laatst gezien, ik zwaaide je uit op Schiphol. Nog altijd zie ik haarscherp voor me hoe je zwaaide en toen uit het zicht verdween. Ver weg ben je gestorven, onder onduidelijke omstandigheden.
Nooit meer heb ik je teruggezien en nog steeds doet het zo'n pijn, na al die jaren. Niemand praat meer over je, ze vergeten zelfs elk jaar je sterfdag. Maar in mijn hart ben je nog even levendig als toen....
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-08-2022
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Soort gelijk meegemaakt mijn man is 4 vier maanden geleden overleden in het buitenland. Zonder dat ik het wist heeft zijn familie hem begraven zonder enige wat te zeggen of te laten weten dat hij gestorven was. Geen uitleg niks omstandigheden zijn ook niet duidelijk. wij hadden net een kindje gekregen. Het voelt zo onwerkelijk het lijkt wel een nachtmerrie ondertussen denk ik nu 4 maanden later dat mijn man nog steeds ieder moment thuis komt. Geen steun Ik voel mij verloren zonder hem!
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Is ook overleden in 29-08-20020
Mijn man en ik weten krijgen
Notaris nalatenschap wij hebben zo
Schrokken want wij hebben geen bericht gehad zij hebben zo
Mijn zwager en schoonzus
Samen begraven zonder dat
Wij weten het is zo erg voor mij man
Is hij heeft tumor in de Hoft
En zo verdrietig 😭 dat hij kun niet
Afscheid nemen van zijn moeder
In middels mijn man overleden
4-01-20021 maar met zijn verdrietig
Hij zei op de sterfte bed Bring mij naar mij moeder 😭 ik vindt zo erg dat mijn man zo verdrietig 😭 was en leidde is
Gestorven 💔
Mijn man en ik weten krijgen
Notaris nalatenschap wij hebben zo
Schrokken want wij hebben geen bericht gehad zij hebben zo
Mijn zwager en schoonzus
Samen begraven zonder dat
Wij weten het is zo erg voor mij man
Is hij heeft tumor in de Hoft
En zo verdrietig 😭 dat hij kun niet
Afscheid nemen van zijn moeder
In middels mijn man overleden
4-01-20021 maar met zijn verdrietig
Hij zei op de sterfte bed Bring mij naar mij moeder 😭 ik vindt zo erg dat mijn man zo verdrietig 😭 was en leidde is
Gestorven 💔
Mijn schoonmoeder
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Reactie:
Hoe eenzaam kan verlies zijn, zo veel mensen om je heen, en toch soms een heel groot gat die nooit gevuld gaat worden, ze zeggen, heeft het al een plekje of heb je het verwerkt, maar als je zo veel van iemand houd, is het enige wat we kunnen, het gat accepteren, vriendelijk reageren en stilletjes huilen, herinneringen op halen, en de liefde voelen alsof ze nog geleefd hadden, en de wereld zo als het moet..,! Gaat door
Anoniem
27-08-2022
Geen afscheid kunnen nemen (Verhaal 269)
Het is inmiddels 27 jaar geleden gebeurd, dat mijn man onverwachts en niet meer kennis te zijn geweest overleden. Geen afscheid kunnen nemen.dat is erg zwaar. Net 51 jaar is hij geworden. Zelfs nu wordt ik onverwachts over vallen door het gemis en verdriet . Men zegt het slijt, nou slijten doet een oude jas.ik mis hem nog steeds heel erg. Inderdaad op zijn sterfdag of verjaardag hoor ik allang geen lieve woordjes meer. Ook dat mis ik.
Ik ben een sterke vrouw, dat vinden mensen in mijn omgeving van mij. Maar van binnen ben ik kwetsbaar en heel klein. Ik den dat velen van jullie, hier wel herkenpunten inzien. Wens iedereen veel heel veel sterkte met deze zware last van het gemis.
Ik ben een sterke vrouw, dat vinden mensen in mijn omgeving van mij. Maar van binnen ben ik kwetsbaar en heel klein. Ik den dat velen van jullie, hier wel herkenpunten inzien. Wens iedereen veel heel veel sterkte met deze zware last van het gemis.
Wilma
25-08-2022
Toon reacties Verberg reacties
Ik heb steeds meer herinneringen die in mijn hoofd oppoppen (Verhaal 268)
Mijn levenspartner Maria is op 13 januari van dit jaar overleden aan kanker in de twaalfvingerige darm. Vanaf Juni 2021 heeft ze op bed gelegen en kreeg voeding via een sonde. Alle beperkingen rondom deze klote ziekte waren dusdanig dat zij alleen maar bezig was zich zo comfortabel mogelijk te voelen. Daardoor waren we op een bepaalde manier allebei alleen. Vergis je niet we konden wel praten. Ik heb me kapot gelezen op internet of er nog mogelijkheden waren. Maar uiteindelijk moet je toegeven aan de situatie omdat het alsmaar achteruit ging. Toen de chemo niet aansloeg is er een knop omgegaan bij haar, ze wilde het ook niet meer. Dat was het begin van het eind. Verbazend genoeg is de laatste drie weken heel helder geweest en kon ze bijna niet stoppen met praten. Toen hebben we alles samen met onze kinderen de uitvaart kunnen regelen, afscheid kunnen nemen van iedereen. De laatste week heeft ze in een hospice gelegen en omdat ze niet at is ze steeds zwakker geworden en de avond van 13 januari overleden. Ik ben al die tijd 24 uur bij haar geweest, heb voor haar gezorgd. Ik kan het allemaal heel goed relativeren en mezelf enigszins troosten omdat het een langdurig afscheid is geweest. Ze is 64 jaar geworden en we waren al 45 jaar een setje. Er zit een heeel groot gat in mijn hart en er een stuk van mijn ziel afgehakt. Ik voel me heel alleen omdat het leven voor iedereen doorgaat en er toch niemand een snars van begrijpt. Het is ook niet uit te leggen. Wat je voelt kun je allen laten zien door ter plekke helemaal kapot te gaan. En het lijkt nu na ruim een half jaar of het verdriet erger wordt. Ik heb steeds meer herinneringen die in mijn hoofd oppoppen en dan word ik overvallen en heb ik veel verdriet, lees in huilen uitbarsten, en het enige wat ik kan doen is wachten tot de tijd dingen doet slijten. Ik zal nooit meer zoveel van iemand houden.
Henk
22-08-2022
Toon reacties Verberg reacties
Ik had niet verwacht dat dit zo n hel zou zijn (Verhaal 148)
Een vraagje ishet normaal dat je na 1 jaar en 10 ,maanden nog geen verbetering merk in rouwperiodw het word eerder ergen ik ga me stteds meer terug trekken en doe bijna niks meer het eerste jaar ging het veel beter mijn man is overleden dat ik wel zag aankomen ik had niet verwacht dat dit zo n hel zou zijn komt dit ooit weer goed ik begin te twijfelen geef de moed helemaal op bij de kinderen hoef je er niet mee aan te komen die willen er bijna niet meer over praten ik snap het wel die hebben een gezin maar ik ben alleen dan wil je ze graag met iemand er over praten ik krijg wel hulp daar kun je er over praten maar je moet het verder aallen doen dat is ook maar 1 x per maand
Winnie
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 20-08-2022
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb maar 1 tip: stap naar de huisarts en zeg dat je stagnerende rouw heb, je kan dan worden doorverwezen naar een rouwtherapeut.
Ik heb 3 maanden geleden mijn man (59) verloren na een ziekbed van 4 maanden en ben ook in rouwtherapie gegegaan. We waren 32 jaar samen. Het verlies is zo slopend maar eens moet het minder worden, daar werk ik nu actief aan
Ik ben 55 weduwe en wees.
Ik heb 3 maanden geleden mijn man (59) verloren na een ziekbed van 4 maanden en ben ook in rouwtherapie gegegaan. We waren 32 jaar samen. Het verlies is zo slopend maar eens moet het minder worden, daar werk ik nu actief aan
Ik ben 55 weduwe en wees.
Kristine
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dag kristine,
Ik hoop dat de rouwtherapeut je goed helpt.
Welke adviezen geeft hij je?
Bedankt al
Ik hoop dat de rouwtherapeut je goed helpt.
Welke adviezen geeft hij je?
Bedankt al
Marie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Persisterende Complexe RouwStoornis (PCRS) is tegenwoordig een term die ook in de DSM is opgenomen, zodoende wordt complexe rouw nu erkend én de therapie ervoor vergoed door zorgverzekeraars.
M.
20-08-2022
Ik ben 85 jaar en mijn dochter heeft alvleesklier kanker (Verhaal 267)
Ik ben 85 jaar en mijn dochter heeft alvleesklier kanker en met haar laatste levensfase bezig en weet hier totaal niet mee om te gaan.Ik kan niet huilen en voel me daar erg schuldig over.Denk dat het niet waar is of zo.
Heleen
18-08-2022
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Mijn Rots in de branding... (Verhaal 240)
Na 31 jaar lief en leed samen gedeeld te hebben, ben ik mijn vrouw verloren op 4 mei j.l., ze was 46 jaar. Een gescheurde Aorta..het was accuut en heb geen afscheid kunnen nemen....
Ik ben in en in verdrietig....mijn hart is gebroken....Nu blijf ik alleen achter samen met mijn dochter...
Ik ben in en in verdrietig....mijn hart is gebroken....Nu blijf ik alleen achter samen met mijn dochter...
Anoniem
16-05-2022
laatste reactie: 17-08-2022
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Bedankt voor je reactie. Wat een vreselijk verhaal ook. Je hebt niet eens afscheid kunnen nemen. De leegte is zo ondraaglijk. De hele dag denk ik aan hem. Ik krijg geen enkele reactie terug natuurlijk. Het is 4 uur en lig nog steeds in bed. Er is niks om voor op te staan. Voel me ook niet lekker in mijn hoofd en dan is liggen nog het beste vol te houden. Ik ben aan het solliciteren en dat zou me weer wat regelmaat geven. De hele dag niks doen en alleen maar aan hem denken maakt het nog moeilijker. Gelukkig heb jij je dochter en ik een hond, dat troost veel. Ik heb veel vrienden en familie die me steunen, maar toch voel ik me alleen. Hij belde me vaak en het was altijd gezellig als hij thuiskwam. Nu is het stil
Fleur
16-05-2022
Reactie:
Heel veel sterkte met de verwerking..⚘️🙏
Anoniem
18-05-2022
Reactie:
In mijn geval zijn het de kleine dingetjes die zo belangrijk zijn.....en die zijn gelukkig allemaal goed, maar dat maakt het verdriet er niet minder op....
Anoniem
18-05-2022
Reactie:
Begrijp je volledig heb hetzelfde meegemaakt van de ene moment spring levend en 7 uren later was hij dood ze hadden het in het ziekenhuis te laat gezien want de ader was geleidelijk aan aan het lekken en uiteindelijk is hij gesprongen in het ziekenhuis. Geen afscheid kunnen nemen totaal onverwacht een verlies en pijn dat ik nooit te boven kom hij was pas 59 jaar.
Veel sterkte ook voor jou
Veel sterkte ook voor jou
Nicole
17-08-2022
Een maand geleden is mijn man overleden (Verhaal 108)
Een maand geleden is mijn man overleden aan een anurisma aan het hart, was 59 jaar nooit iets gevoeld tot op die dag, wat brandt pijn op de borst, hartfilmpje gemaakt alles oké, mee naar het ziekenhuis moest me geen zorgen maken zou allemaal goed meevallen, 6 uur later was hij dood, ze hadden het niet verwacht in het ziekenhuis maar daar heb ik niets aan, de pijn en het verdriet is enorm en weet niet hoe het verder moet, hadden nog zoveel plannen, ben ook 56 jaar en nu weduwe
Nicole
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 17-08-2022
8Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik ben nu een half jaar verder, en de pijn is nog altijd verschrikkelijk, ik moet verder zegt iedereen maar ik kan het niet, huil elke dag , neem pillen voor te slapen en om rustig te zijn, nu gaat mijn jongste zoon ook nog samenwonen, het huis is nu volledig leeg, hij was mijn steun en toeverlaat, op het werk heb ik een pokerface en denkt iedereen dat het goed met mij gaat, maar vanbinnen ga ik kapot, hoe moet ik verder?
Ik woon in België maar heb toch graag een reactie.
Ik woon in België maar heb toch graag een reactie.
Nicole
> 2 jaar geleden
Reactie:
3 weken terug abrupt mijn man verloren.
Zie mijn verhaal 166
Jolanda
Zie mijn verhaal 166
Jolanda
Jolanda Copier
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi ik ben mijn vrouw 3 maanden geleden verloren savonds laat op de badkamer gevonden en ze had een hersenbloeding gehad het beeld hoe ze daar lag gaat niet meer van mijn ogen af ik heb zo.n pijn en verdriet ik weet het niet meer ze was net een maand 50 geworden en 5 maanden geleden oma nu zit ik er alleen voor de dagen kan ik niet meer indelen want we deden alles samen de weekenden zijn hopeloos zo snel alles onder je voeten weggetrokken ik mis haar zo erg ik ga elke dag naar het graf om even bij haar te zijn de tijd staat gewoon stil bij mij nu
Peter
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi ik ben mijn vrouw 3 maanden geleden verloren savonds laat op de badkamer gevonden en ze had een hersenbloeding gehad het beeld hoe ze daar lag gaat niet meer van mijn ogen af ik heb zo.n pijn en verdriet ik weet het niet meer ze was net een maand 50 geworden en 5 maanden geleden oma nu zit ik er alleen voor de dagen kan ik niet meer indelen want we deden alles samen de weekenden zijn hopeloos zo snel alles onder je voeten weggetrokken ik mis haar zo erg ik ga elke dag naar het graf om even bij haar te zijn de tijd staat gewoon stil bij mij nu
Peter
> 2 jaar geleden
Reactie:
Begrijp je verdriet volledig, mijn man is nu 1 jaar overleden maar voor mij pas 1 dag, iedereen zegt je moet verder met je leven maar het mijne staat stil, ik blijf hangen in het verleden en zie geen toekomst, mis hem verschrikkelijk
Nicole
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben nu meer dan een jaar verder. Iedereen zegt dat ik door moet ook mijn kinderen. Maar ik kan niet meer ik leef in het verleden en niet meer in de toekomst. Het gemis is zo erg ik roep dikwijls kom mij ook halen maar hij reageerde niet. Weet soms niet meer hoe het verder moet en of ik het nog wel wil. Heeft iemand ook dat gevoel en wat doe je eraan?
Nicole
05-06-2022
Reactie:
Nicole ,hoe gaat het nu onderhand met je ? Bij mij net 5 weken geleden en wat ze ook zeggen ik zal er nooit overheen komen! Had ik mijn kinderen niet stopte ik ermee :(
Tatjana
14-08-2022
Reactie:
Hey Tatjana,
Merci voor je reactie en ook mijn deelneming bij het verlies van je man.
Ik ben nu 1,5 jaar verder en het gaat heel slecht, ben 15 kg afgevallen heb geen honger meer en het verlies en de eenzaamheid zijn zo sterk. Ik heb ook 2 kinderen en 2 kleinkinderen die het huis uit zijn en dat is nog mijn reden voor mijn bestaan. Maar het is moeilijk elke dag opnieuw is overleven. Ik hoop voor u dat je het beter kan verwerken maar ze zeggen de tijd neemt de pijn weg dat is spijtig genoeg niet zo wordt alleen maar erger.
Veel sterkte
Nicole
Merci voor je reactie en ook mijn deelneming bij het verlies van je man.
Ik ben nu 1,5 jaar verder en het gaat heel slecht, ben 15 kg afgevallen heb geen honger meer en het verlies en de eenzaamheid zijn zo sterk. Ik heb ook 2 kinderen en 2 kleinkinderen die het huis uit zijn en dat is nog mijn reden voor mijn bestaan. Maar het is moeilijk elke dag opnieuw is overleven. Ik hoop voor u dat je het beter kan verwerken maar ze zeggen de tijd neemt de pijn weg dat is spijtig genoeg niet zo wordt alleen maar erger.
Veel sterkte
Nicole
Anoniem
17-08-2022
We waren 46 jaar samen (Verhaal 266)
Na een ziekbed van een paar weken en het anderhalf jaar weten dat hij ongeneeslijk ziek was is mij man 28 mei 2022 overleden. We waren 46 jaar samen waarvan bijna 43 jaar getrouwd. De opluchting heeft plaats gemaakt voor intens verdriet. Een flinke wond van psychische en lichamelijke pijn. Ik hoop zo dat de pijn snel minder wordt en ik het leer aanvaarden. Ik krijg binnenkort hulp van een praktijkondersteuner . Ik hoop dat het gaat helpen want ik heb veel moeite met slapen , eten ,de normale degelijkste dingen .
Lia
16-08-2022
Toon reacties Verberg reacties
Na 31 jaar lief en leed (Verhaal 242)
Na 31 jaar lief en leed samen gedeeld te hebben, ben ik mijn vrouw verloren op 4 mei j.l., ze was maar 46 jaar. Veel te jong! Een gescheurde Aorta..Het was accuut en ik kon geen afscheid nemen....Er was alleen maar liefde tussen ons...geen dubbele gevoelens..
Ik ben in en in verdrietig....mijn hart is gebroken....Nu blijf ik alleen achter samen met mijn dochter.
Nu krijg je nog alle aandacht....berichtjes etc...maar uiteindelijk staan we er alleen voor....De wereld en het leven draait door....Ik sta nu compleet stil.....
Ik ben in en in verdrietig....mijn hart is gebroken....Nu blijf ik alleen achter samen met mijn dochter.
Nu krijg je nog alle aandacht....berichtjes etc...maar uiteindelijk staan we er alleen voor....De wereld en het leven draait door....Ik sta nu compleet stil.....
Ba
19-05-2022
laatste reactie: 14-08-2022
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Erg tragisch voor jullie. Ik wens jullie veel kracht met het grote verlies. Het is niet te bevatten als iemand er ineens niet meer is. Een enorm gemis. Het is voor mij nu meer dan een maand geleden. Ik hield zoveel van hem. Hij was mijn steun en toeverlaat. Ik voel me erg alleen nu ook al staat iedereen voor me klaar. Je wereld is ingestort. De enige troost zijn de mooie herinneringen. Veel sterkte
Fleur
21-05-2022
Reactie:
Bedankt voor je reaktie Fleur...waren jullie al lang samen en hoe oud was je man geworden?
Leeftijd is niet het belangrijkste.....wel de tijd dat je samen heb doorgebracht....voor mij was dat 31 jaar met heel veel liefde....nu is mijn verdriet nog te groot....maar hoop op de lange termijn troost te kunnen halen uit alle mooie herinneringen samen met mijn vrouw
Leeftijd is niet het belangrijkste.....wel de tijd dat je samen heb doorgebracht....voor mij was dat 31 jaar met heel veel liefde....nu is mijn verdriet nog te groot....maar hoop op de lange termijn troost te kunnen halen uit alle mooie herinneringen samen met mijn vrouw
Anoniem
23-05-2022
Reactie:
Voor mij is het nu 5 weken geleden! Hij was 44 jaar ....anorysma! Hij had alleen maar rugpijn en toen het scheurde was ik hem im nog geen 2 minuten kwijt! Mijn maatje mijn soulmate mijn alles! Leven zonder hem heeft geen zin.....zonder mijn kinderen zou ik ermee kappen....pijn is ondraagelijk
Tatjana
14-08-2022
Ik mis hem erg (Verhaal 265)
Ik heb ook partner verloren aan uitgezaaid kanker .Hij is overleden op 24 mei 2022..ik mis hem erg ,heb veel verdriet .
Anoniem
13-08-2022
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik loop even vast met mn rouwverwerking (Verhaal 144)
Lieve mensen ,
21-10-20 is me vader overleden
In elkaar gestort op z’n geliefde volkstuintje
Me moeder was erbij want door ziekte kon die niet meer alleen op pad
Maar je hoorde hem nooit klagen en ondanks z’n ziekte en zwakke lichaam was die Oow zo sterk .
De ambulance broeders tilde me vader op de brancard me moeder mocht niet mee vanwege die kut regels van de Corona
Ze reed erachteraan met de auto en belde mij huilend op
Ik ben als de sodemieter naar het ziekenhuis gekomen en hebben gewacht tot er een arts kwam
Die zei : u mag niet bij hem hij gaat na wat onderzoeken naar de afdeling verdenking Corona
We hebben me vader niet meer gesproken en hebben hem niet meer bij leven gezien
Het is allemaal zo onduidelijk verlopen de communicatie was bar en boos
Er werd gezegd belt u smorgens om 9:00uur dan kunt u een afspraak maken om spullen te brengen en z’n mobiel
Zo gezegd zo gedaan en mocht in 10 uur die kant op maar 9:45 belde de hoofd verpleegkundige ineens terug
Komt u maar hierheen want het gaat ineens heeel slecht ???
We kwamen aan en moesten in kamer wachten
Uur gewacht !! Klopte ook niet maar je bent verdoofd
De dokter zei we gaven hem iets om te kalmeren en toen gaf die de geest !
Wat ?????
Is die al overleden ?? …….
De manier waarop en hoe het allemaal verlopen is
Vreselijk ik sla mezelf zo voor me kop dat ik niet me voet bij stuk gehouden heb want ik wilde de dag ervoor zowat dwars door T personeel en die deur om bij me vader te zijn en wat kon mij die Corona nou schelen ik pak me wel in doe ik op me werk ook !!!
Had ik het maar gedaan was ik maar dwars door iedereen heen gedenderd dan had ik me paps nog kunnen knuffelen en dan had die niet alleen op een kamertje hoeve sterven !
Man man wat maakt me dit verdrietig
En toen we na t nieuws bij hem mochten was er nog steeds verdenking Corona en ineens mochten we nu wel bij hem ???
Hey hoe krom is krom ik ben zo uit me reet gegaan
Waarom gister niet en nu wel? Nu is die dood en is die alleen gestorven geen contact na N opnamen 24 iur alleen
Dat maakt me gek !!
Ik kan die momenten moeilijk loslaten ik weet soms niet waar ik t zoeken moet
Dat koppie van me vader
Verwrongen van pijn en verdriet je zag gewoon dat die gestreden had !
Ik heb mezelf herpakt en ben alles in werking gaan zetten voor het mooie afscheid samen met me
Broer me zus en moeder
Ik heb de eerste 3 maanden in een roes geleefd alsof ik het oké vond en Vrede had dat die niet opgevreten is door z’n ziekte langer lijden bespaard gebleven dat soort gelul …. ( sorry voor me taal )
De maanden erop kwam het besef
En nu de laatste maandjes boosheid en ineens heel veel tranen vooral savonds in bed
Ben alleenstaande ouder van 3 kids
Heb geen partner om dit te delen en te dragen
Dus soms loop ik even vast in me rouw verwerking
Bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal maar fijn om dit hier te kunnen delen met jullie Kuskus Smiley77
21-10-20 is me vader overleden
In elkaar gestort op z’n geliefde volkstuintje
Me moeder was erbij want door ziekte kon die niet meer alleen op pad
Maar je hoorde hem nooit klagen en ondanks z’n ziekte en zwakke lichaam was die Oow zo sterk .
De ambulance broeders tilde me vader op de brancard me moeder mocht niet mee vanwege die kut regels van de Corona
Ze reed erachteraan met de auto en belde mij huilend op
Ik ben als de sodemieter naar het ziekenhuis gekomen en hebben gewacht tot er een arts kwam
Die zei : u mag niet bij hem hij gaat na wat onderzoeken naar de afdeling verdenking Corona
We hebben me vader niet meer gesproken en hebben hem niet meer bij leven gezien
Het is allemaal zo onduidelijk verlopen de communicatie was bar en boos
Er werd gezegd belt u smorgens om 9:00uur dan kunt u een afspraak maken om spullen te brengen en z’n mobiel
Zo gezegd zo gedaan en mocht in 10 uur die kant op maar 9:45 belde de hoofd verpleegkundige ineens terug
Komt u maar hierheen want het gaat ineens heeel slecht ???
We kwamen aan en moesten in kamer wachten
Uur gewacht !! Klopte ook niet maar je bent verdoofd
De dokter zei we gaven hem iets om te kalmeren en toen gaf die de geest !
Wat ?????
Is die al overleden ?? …….
De manier waarop en hoe het allemaal verlopen is
Vreselijk ik sla mezelf zo voor me kop dat ik niet me voet bij stuk gehouden heb want ik wilde de dag ervoor zowat dwars door T personeel en die deur om bij me vader te zijn en wat kon mij die Corona nou schelen ik pak me wel in doe ik op me werk ook !!!
Had ik het maar gedaan was ik maar dwars door iedereen heen gedenderd dan had ik me paps nog kunnen knuffelen en dan had die niet alleen op een kamertje hoeve sterven !
Man man wat maakt me dit verdrietig
En toen we na t nieuws bij hem mochten was er nog steeds verdenking Corona en ineens mochten we nu wel bij hem ???
Hey hoe krom is krom ik ben zo uit me reet gegaan
Waarom gister niet en nu wel? Nu is die dood en is die alleen gestorven geen contact na N opnamen 24 iur alleen
Dat maakt me gek !!
Ik kan die momenten moeilijk loslaten ik weet soms niet waar ik t zoeken moet
Dat koppie van me vader
Verwrongen van pijn en verdriet je zag gewoon dat die gestreden had !
Ik heb mezelf herpakt en ben alles in werking gaan zetten voor het mooie afscheid samen met me
Broer me zus en moeder
Ik heb de eerste 3 maanden in een roes geleefd alsof ik het oké vond en Vrede had dat die niet opgevreten is door z’n ziekte langer lijden bespaard gebleven dat soort gelul …. ( sorry voor me taal )
De maanden erop kwam het besef
En nu de laatste maandjes boosheid en ineens heel veel tranen vooral savonds in bed
Ben alleenstaande ouder van 3 kids
Heb geen partner om dit te delen en te dragen
Dus soms loop ik even vast in me rouw verwerking
Bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal maar fijn om dit hier te kunnen delen met jullie Kuskus Smiley77
Smiley77
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 09-08-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Smiley77,
Ik zag dat je hier over je gevoelens geschreven heb maar geen reactie dat vond ik wel jammer. Niet om jou pijn opzij te schuiven maar het kan altijd erger vooral als je open gaat staan voor de verhalen van anderen hier bv. Je hebt je hopeloos gevoeld en als een vechter heb je vanwegen chaotische regeltjes rekening moeten huiden maar met jou is geen rekening gehouden. Je vader is altijd bij je en je hoeft niet meer te vechten, vecht voor je vrijheid en geluk dat is je gegund ook het stoppen van leven is een keuzen en besloten al lijkt het niet zo.
Je hebt alleen geen afscheid kunnen nemen maar kan dat? Bij de meeste ongelukjes niet, en toch zijn het geen ongelukken het is vast iemands tijd om te gaan.
Je proces van loslaten begint met zijn kracht omarmen en zijn keuze accepteren. Dood gaan aan ziekten is nog wel het meest natuurlijke weg jij hebt geen afscheid kunnen nemen net als zoveel anderen dat is realiteit maar geloof me hij was er wel bij jullie toen jullie bij gedachten bij hem waren en zal altijd in jullie levensreis zijn het leven begint pas waar aan het andere kant, het stopt nooit neemt altijd een ander vorm nu heb je een persoonlijk engel steek een kaars aan bij zijn herinnering of foto praat met hem alsof hij er nog is want hij is er meer aanwezig dan ooit sterker en met volledig aandacht.
Praat met vrienden en familie lees desnoods een boek over het hiernamaals wij mensen op aarden zitten vast in ons denken daar is alles vrij in beweging.
Voel je niet schuldig jij hebt alles gedaan wat je moest doen dit was de plan jij was er met je hart aanwezig en volledige liefde visualiseer dat je er was en neem afscheid van zijn manier van gaan en accepteer dat nu de spirituele wereld ook voor je opengaat mocht je dat willen en jullie altijd in contact staan
Ik hoop dat dit je helpt.
Je verhaal was in ieder geval een mooie reactie waard heel veel sterkte met jou verwerking en spirituele proces!
Wij gaan eigenlijk allemaal naar huis
Aarde is onze tijdelijke ervaring.
Wij zijn zielen die komen om al deze rouw processen in eigen manier mee te maken maar dat we thuis gaan is garant thuis bedoel ik waar we vandaan kwamen de bron van onvoorwaardelijke liefde mochten we ook voor liefde en licht staan in onze mensenlijke bestaan.
Speciaal voor jou deze boodschap en ik hoop dat je dit straks ook aan je kinderen en naasten kunt delen om hun te steunen op positief manier.
De dood is gegarandeerd en het belofte om te leven kan alleen jij maken voor jezelf afstand is er niet alleen tijdelijk hij is nu niet alleen hij is ontvangen door jullie " vrienden en fam" die zijn gegaan dus jullie groepje daar is nu sterker die zorgen nu voor jullie familie op aarde en ook fijn dat iedereen elkaar weer terug ziet het dood is niet zwart wit maar iets moois voor de mooie zielen.
Ik zag dat je hier over je gevoelens geschreven heb maar geen reactie dat vond ik wel jammer. Niet om jou pijn opzij te schuiven maar het kan altijd erger vooral als je open gaat staan voor de verhalen van anderen hier bv. Je hebt je hopeloos gevoeld en als een vechter heb je vanwegen chaotische regeltjes rekening moeten huiden maar met jou is geen rekening gehouden. Je vader is altijd bij je en je hoeft niet meer te vechten, vecht voor je vrijheid en geluk dat is je gegund ook het stoppen van leven is een keuzen en besloten al lijkt het niet zo.
Je hebt alleen geen afscheid kunnen nemen maar kan dat? Bij de meeste ongelukjes niet, en toch zijn het geen ongelukken het is vast iemands tijd om te gaan.
Je proces van loslaten begint met zijn kracht omarmen en zijn keuze accepteren. Dood gaan aan ziekten is nog wel het meest natuurlijke weg jij hebt geen afscheid kunnen nemen net als zoveel anderen dat is realiteit maar geloof me hij was er wel bij jullie toen jullie bij gedachten bij hem waren en zal altijd in jullie levensreis zijn het leven begint pas waar aan het andere kant, het stopt nooit neemt altijd een ander vorm nu heb je een persoonlijk engel steek een kaars aan bij zijn herinnering of foto praat met hem alsof hij er nog is want hij is er meer aanwezig dan ooit sterker en met volledig aandacht.
Praat met vrienden en familie lees desnoods een boek over het hiernamaals wij mensen op aarden zitten vast in ons denken daar is alles vrij in beweging.
Voel je niet schuldig jij hebt alles gedaan wat je moest doen dit was de plan jij was er met je hart aanwezig en volledige liefde visualiseer dat je er was en neem afscheid van zijn manier van gaan en accepteer dat nu de spirituele wereld ook voor je opengaat mocht je dat willen en jullie altijd in contact staan
Ik hoop dat dit je helpt.
Je verhaal was in ieder geval een mooie reactie waard heel veel sterkte met jou verwerking en spirituele proces!
Wij gaan eigenlijk allemaal naar huis
Aarde is onze tijdelijke ervaring.
Wij zijn zielen die komen om al deze rouw processen in eigen manier mee te maken maar dat we thuis gaan is garant thuis bedoel ik waar we vandaan kwamen de bron van onvoorwaardelijke liefde mochten we ook voor liefde en licht staan in onze mensenlijke bestaan.
Speciaal voor jou deze boodschap en ik hoop dat je dit straks ook aan je kinderen en naasten kunt delen om hun te steunen op positief manier.
De dood is gegarandeerd en het belofte om te leven kan alleen jij maken voor jezelf afstand is er niet alleen tijdelijk hij is nu niet alleen hij is ontvangen door jullie " vrienden en fam" die zijn gegaan dus jullie groepje daar is nu sterker die zorgen nu voor jullie familie op aarde en ook fijn dat iedereen elkaar weer terug ziet het dood is niet zwart wit maar iets moois voor de mooie zielen.
Anoniem
09-08-2022
Mijn King, hubby, zielmaatje is verongelukt (Verhaal 264)
Mijn King, hubby, zielmaatje is verongelukt.
Op de dag dat we gingen samenwonen.
De hele week zijn we bezig geweest met al zijn spullen naar mij te brengen, de dag dat hij over zou komen heeft hij smorgens de sleutels ingeleverd van zijn huis en onderweg naar ons.
70 minuten rijden en nog geen tien minuten van ons huis is het ongeluk veroorzaakt door een ander.
7 maanden samen, een nieuw begin, een nieuwe toekomst waar we vanaf het begin al over praatte.
We wisten vanaf dag 1 dat wij zielmaatje zijn.
Nooit geen geluk gekend en altijd pech hadden we alles wat we zochten in elkaar gevonden.
Pas 28 jaar (net een maand) en hij wordt uit ons leven gerukt.
De pijn is ondraaglijk. Het gemis is groter dan het leven zelf.
Ik ga door voor de kinderen, maar alles voelt nutteloos.
Nooit heb ik iemand vertrouwd tot hij in ons leven kwam.
Mijn steun en toeverlaat, ik kon eindelijk eens ademen en nu is mijn hart versteend.
Ik heb niemand in mijn omgeving die een partner verloren is.
Hoe ga je om met het verlies van je zielsmaatje?
Op de dag dat we gingen samenwonen.
De hele week zijn we bezig geweest met al zijn spullen naar mij te brengen, de dag dat hij over zou komen heeft hij smorgens de sleutels ingeleverd van zijn huis en onderweg naar ons.
70 minuten rijden en nog geen tien minuten van ons huis is het ongeluk veroorzaakt door een ander.
7 maanden samen, een nieuw begin, een nieuwe toekomst waar we vanaf het begin al over praatte.
We wisten vanaf dag 1 dat wij zielmaatje zijn.
Nooit geen geluk gekend en altijd pech hadden we alles wat we zochten in elkaar gevonden.
Pas 28 jaar (net een maand) en hij wordt uit ons leven gerukt.
De pijn is ondraaglijk. Het gemis is groter dan het leven zelf.
Ik ga door voor de kinderen, maar alles voelt nutteloos.
Nooit heb ik iemand vertrouwd tot hij in ons leven kwam.
Mijn steun en toeverlaat, ik kon eindelijk eens ademen en nu is mijn hart versteend.
Ik heb niemand in mijn omgeving die een partner verloren is.
Hoe ga je om met het verlies van je zielsmaatje?
His Queen
04-08-2022
Toon reacties Verberg reacties
Ik heb totaal geen familie meer (Verhaal 186)
hoi ik heb gisteren mijn vader verloren, we hadden een goede band.
mijn vader kreeg laatst oktober een beroerte 2keer een longonsteking erbij en 2 grote maagzweren was kantje boord maar hij haalde het. is toen na een maand ziekenhuis overgeplaats naar een revalidatie kliniek. hij had veelschade opgelopen in zijn hoofd dus was links verlamd en kreeg eten via een sonde dus ik wist die komt nooit meer thuis dat feit had ik aanvaard maar hoopte dat hij er nog een tijdje bij me zou blijven, maar helaas hij werd weer ziek en 3 dagen later was ik hem kwijt. het verlies is heel pijnlijk ik heb totaal geen familie meer dus ik ben nu zielsalleen op mijn 38e. ik voel me nu heel erg rot en van mij hoeft het niet meer dus als ik in de ochtend niet meer wakker word dan vind ik dat prima. zo voel ik me.
mijn vader kreeg laatst oktober een beroerte 2keer een longonsteking erbij en 2 grote maagzweren was kantje boord maar hij haalde het. is toen na een maand ziekenhuis overgeplaats naar een revalidatie kliniek. hij had veelschade opgelopen in zijn hoofd dus was links verlamd en kreeg eten via een sonde dus ik wist die komt nooit meer thuis dat feit had ik aanvaard maar hoopte dat hij er nog een tijdje bij me zou blijven, maar helaas hij werd weer ziek en 3 dagen later was ik hem kwijt. het verlies is heel pijnlijk ik heb totaal geen familie meer dus ik ben nu zielsalleen op mijn 38e. ik voel me nu heel erg rot en van mij hoeft het niet meer dus als ik in de ochtend niet meer wakker word dan vind ik dat prima. zo voel ik me.
Jurriaan
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 04-08-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi, ik herken je verhaal. Werd ook op mijn 38ste wees zonder nog veel familie te hebben. Heb weinig vrienden, dus dat helpt ook niet mee.
Ik hoop dat je je inmiddels wat beter voelt. Het is niet makkelijk, want je voelt je aan je lot over gelaten in deze wereld. Zonder bescherming.
Ik wilde je in ieder geval weten dat je niet de enige bent. Veel sterkte.
Ik hoop dat je je inmiddels wat beter voelt. Het is niet makkelijk, want je voelt je aan je lot over gelaten in deze wereld. Zonder bescherming.
Ik wilde je in ieder geval weten dat je niet de enige bent. Veel sterkte.
Anoniem
04-08-2022
Steeds meer voel ik de leegte (Verhaal 1)
Jaren geleden is mijn vrouw overleden. In het begin lukte het me aardig om het leven weer op te pakken. In de loop der jaren is me dat steeds moeilijker afgegaan. Steeds meer voel ik de leegte die ze achterlaat.
Veelal heeft de omgeving daar ook geen weet van. In het begin kreeg ik nog wel hulp van de omgeving, maar na verloop van tijd lijkt het er op dat iedereen denkt dat ik het wel red.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-08-2022
23Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Anoniem,
Ik begrijp ongeveer in welke situatie u zich bevind.
Ik ben mijn beste vriend (23 jaar, we waren sinds we 10 jaar oud waren beste vrienden) iets langer dan een half jaar geleden verloren.
In het begin kreeg ik nog steun van vrienden & familie, maar nu voel ik me toch alleen.
Een paar weken gelden was zijn verjaardag en ik kan eerlijk zeggen ik heb mij nog nooit zo alleen heb gevoeld. De tijd verstrijkt verder en het gevoel verergerd zich alleen.
Ik kan er moeilijk zelf over beginnen bij vrienden & familie. Met het idee een zeurpiet te lijken. Het vertrouwens persoon dat ik had om over mijn persoonlijke gevoelens te praten is overleden en naarmate de tijd verstrijkt merk ik dat alleen maar verder op.
Ik hoop dat u ondertussen een oplossing of een outlet gevonden heeft.
Ik hoor graag tips over hoe ik toch een beetje hier overheen kan komen.
Mvg,
D W
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik kan zo met je meevoelen. Ik ervaar precies hetzelfde mensen in mijn omgeving ook van de kerk vragen nog maar heel af en toe hoe het is .Mijn man is nu anderhalf jaar geleden overleden aan een hartstilstand . Ik ben slecht ter been. Dus ik ben niet allen mijn maatje maar ook mijn mantelzorger kwijt . Mijn man deed heel veel voor mij. Dus ik weet wat je doormaakt. Veel sterkte en kracht gewenst !
Els
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is net een jaar geleden overleden.
In het begin word je geleefd, er is van alles te regelen en het dringt nog niet tot je door dat hij NOOIT meer terug komt.
's Morgens als je wakker wordt komt alles in alle hevigheid binnen, het is zo'n gevoel van pijn. Het leven wordt nooit meer hetzelfde er is een stuk van jezelf weg.
Inderdaad denken heel veel mensen nu, ook de familie, een jaar geleden, nu is het toch wel wat minder met het verdriet, maar het wordt bij mij alleen maar erger.
Ik zat net naar de TV te kijken naar: ik mis je en hoorde dus dat je naar die site kunt gaan.
Het is al fijn dat ik het van me af heb kunnen schrijven.
Heel veel sterkte.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo Els, nu wij delen best met elkaar ik ben ook lichamelijk beperkt. ja ook daar in deed mijn man heel veel. Heb huishoudhulp maar die mogen ook niet veel brengt ook veel gezeur van ik woon in hoogeveen.
Jenny
> 2 jaar geleden
Reactie:
mijn man is nu 29 jaar geleden bij een geweldsmisdrijf om het leven gekomen. .ik mis hem nog elke dag en de zogenaamde vrienden die lieten het afweten na een bepaalde tijd want ja het leven gaat door...maar ze besefde niet dat ik een tweeling had had van 1 en een zoon van vier en ik al mijn energie daar aan moest geven...
gelukkig zijn mijn kids goed terecht gekomen en ben trots op ze en lieve kleinkinderen die mijn alliesie zijn maar had zo graag mijn man nog bij mij gehad.
conny
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat een herkenbaar verhaal. Die leegte kan je soms zo hard weer voelen. En dan maakt het helemaal niet uit hoe lang het geleden is.
Wat mij helpt zijn rituelen en momenten van herdenking. Door op bepaalde dagen specifiek tijd te maken om aan herinneringen met mijn dierbare te denken, of een kaarsje te steken oid, blijft hij in mijn leven.
Ookal is hij niet meer hier bij mij, toch is hij altijd in mijn hart. Juist door in het hier en nu momenten te creëren van herinneren blijf ik ook ZO dankbaar voor alles wat we hebben meegemaakt en ervaren samen.
P.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp helemaal wat je voelt.
Het is bij mij nu 4 jaar geleden, maar het gemis is soms nog ontzettend. Je voelt je dan zo alleen.
Alie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zo herkenbaar,mijn man na 42 jaar samen,in 2018 overleden.En jahoor rouwhulp van Humanitas,lees erveel over.Maar uiteindelijk zal je zelf door het proces moeten,opzoek naar jezelf.Zo raar was/ben heel zelfstandig,deed altijd al dingen alleen,film musea,maar nu letterlijk ALLEEN.Zo herkenbaar,na 1 jaar moet het verdriet,gemis over zijn,net als bij de meesten van jullie wordt alleen zolangzamerhand EENZAAM,in je gemis.
Willy
Willy
Willy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn vrouw Hetty is een paar maand geleden overleden, de leegte die die zij achter laat is onvoorstelbaar. Een oude man, net als ik (80), loopt regelmatig langs ons huis en zei ik kan je niet troosten, het gaat nooit over.
Wij hebben er ons er wel naar toe kunnen leven en het het onvermijdelijke van die slopende ziekte kunnen accepteren na net geen 50 jarig huwelijk. Dat is de enige troost die mij rest.
Wij hebben er ons er wel naar toe kunnen leven en het het onvermijdelijke van die slopende ziekte kunnen accepteren na net geen 50 jarig huwelijk. Dat is de enige troost die mij rest.
Wil
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja, zo werkt het. Terwijl het steeds harder wordt valt de steun weg en niemand begrijpt nog dat je na 4 jaar nog steeds stuk zit. Je merkt de geïrriteerdheid van mensen als je telkens over je overleden partner praat. Sorry maar voor mij is het nog zo kort geleden terwijl het voor anderen een eeuwigheid lijkt. Ik kan niet wachten tot ik naar hem toe mag en wij eindelijk weer samenzijn. Mijn soulmate en ik waren onafscheidelijk en zo ook de pijn.
Mar
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man stierf ook plots aan een hartinfarct. Dat is nu 4 jaar geleden en hij was pas 54. Zo veel pijn, zo veel gemis. Het gaat nooit meer over. Wij waren 37 jaar samen en 20 jaar getrouwd. Ik mis hem nog elke seconde. Ik wens je kracht en sterkte. Het is het zwaarste wat ene mens kan overkomen.
Mar
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is komende zeven oktober een jaar dood door kanker
Hij was net met pensioen mijn twee oudere uit huis wonende dochters en ons nakomertje van toen acht bleven achter
Mis hem zo vreselijk en weet vaak niet hoe ik verder moet
Werk in de zorg maar voel me vaak vervreemd tussen mensen, ben erg onzeker geworden en snap nog steeds niet waarom hij dood is.
Jesse mijn zoontje vind het ook erg moeilijk ik ben 56 Bert zijn vader was 58 toen hij geboren werd
Mis hem zo en door het verdriet en mijn werk ben ik ook niet echt vaak een leuke moeder
Hij was net met pensioen mijn twee oudere uit huis wonende dochters en ons nakomertje van toen acht bleven achter
Mis hem zo vreselijk en weet vaak niet hoe ik verder moet
Werk in de zorg maar voel me vaak vervreemd tussen mensen, ben erg onzeker geworden en snap nog steeds niet waarom hij dood is.
Jesse mijn zoontje vind het ook erg moeilijk ik ben 56 Bert zijn vader was 58 toen hij geboren werd
Mis hem zo en door het verdriet en mijn werk ben ik ook niet echt vaak een leuke moeder
Aukje R
> 2 jaar geleden
Reactie:
Als 2 kinderen aan elkaar gekomen en 62 jaren dag en nacht waren wij bij elkaar zonder spanning of onenigheid onverwacht is mijn Greetje overleden in het ziekenhuis in Leiden in het begin veel bezoek nu soms weken alleen wel wat telefoontjes maar geen bezoek. Iedere dag verlang ik dat het leven voorbij is. De eenzaamheid is verschrikkelijk. Het is nu 14 maanden geleden
Bernard
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste mijnheer.
Ik kan jou gevoel heel goed begrijpen ook ik kamp met deze gevoelens .Annie is nu 4 jaar en 9 maanden dood en ik ga haar steeds meer missen . Ik ben kinderloos en voel dit nu heel sterk als een gemis .ik heb wel een grote vrienden kring maar die kennen niet het gevoel van Het alleen thuis komen en je verhaal niet kwijt kunnen en nu de avonden weer wat langer worden wordt het steeds moeilijker en een vrouwelijk maatje vinden valt op mijn leeftijd ook niet meer ik ben een bijna 83 jarige vitale man die nog volop in het leven staat maar het blijft eenzaam
Ik wens jou veel sterkte
Met vriendelijke Groet Peter
Ik kan jou gevoel heel goed begrijpen ook ik kamp met deze gevoelens .Annie is nu 4 jaar en 9 maanden dood en ik ga haar steeds meer missen . Ik ben kinderloos en voel dit nu heel sterk als een gemis .ik heb wel een grote vrienden kring maar die kennen niet het gevoel van Het alleen thuis komen en je verhaal niet kwijt kunnen en nu de avonden weer wat langer worden wordt het steeds moeilijker en een vrouwelijk maatje vinden valt op mijn leeftijd ook niet meer ik ben een bijna 83 jarige vitale man die nog volop in het leven staat maar het blijft eenzaam
Ik wens jou veel sterkte
Met vriendelijke Groet Peter
Peter van G
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken mij heel goed in jou situatie .ik ervaar hetzelfde ik sport 2 of drie keer in de week fiets wandel maar de thuiskomst is elke keer weer klote de omgeving zegt knap van je Peter ik heb moeten leren koken en nog wat huishoudelijke klusjes maar het gevoel van alleen zijn daar heeft de omgeving geen weet van ze zeggen wel dat ze het snappen maar dat is niet zo als ze thuiskomen wacht er een partner op hun en kun je je verhaal kwijt en dat missen wij ik zou graag vrouwelijk maatje willen hebben waar ik mijn energie in kan steken
Ik wens jou heel veel succes maar het valt niet mee
Ik wens jou heel veel succes maar het valt niet mee
Peter van G
> 2 jaar geleden
Reactie:
mijn vrouw overleed na 59jaar huwelijk
ze had haar lichaam beschikbaar gestels aan de wetenschap
2uur om afscheid nemen, geen crematie,geen herdenking
het is meer dan 1jaar geleden, het is verschrikkelijk
maar wie denk aan mij. niemand
ik treur in mijn eentje
ze had haar lichaam beschikbaar gestels aan de wetenschap
2uur om afscheid nemen, geen crematie,geen herdenking
het is meer dan 1jaar geleden, het is verschrikkelijk
maar wie denk aan mij. niemand
ik treur in mijn eentje
x
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik voel ook een verschrikkelijke leegte.mijn man overleed 5 mnd geleden aan de gevolgen van Corona.Het is de 2e keer dat ik dit meemaak.Maar de laatste keer nog heftiger dan de 1e keer.Ik moest ook nog ons huis verlaten omdat ik na dat hij 65 jaar was met hem trouwde en dus geen recht op zijn pensioen hebt. En ik alleen aow heb en de huur 870 euro was.gelukkig heb ik een sociale huurwoning gevonden.Daarnaast woont mijn dochter in Australie en mijn zoon is alleenstaande vader en woont ook niet in de buurt.Ik ben nu 68 en soms weet ik niet hoe het verder moet al probeer ik het wel.
Marian
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo ik ben 58 en heb mijn vrouw aan kanker verloren in twee maanden tijd.ik ben nu 4 jaar verder en ben er nog steeds kapot van.ik mis haar elke dag en vind er niks meer aan zonder mijn soulmate.
Peter
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ben nu 9 jaar alleen .Voel me steeds eenzamer .Heb kinderen ,maar die leven hun eigen leven .Ze denken dat ik me wel red .Dat lijkt ook zo . Ik laat het maar .Anders maak ik het voor hen ook steeds moeilijker .Heel vaak denk ik het hoeft voor mij niet meer
Albert
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi ja dat herken ik heel goed
Mijn man is 1 mei 2022, 4 jaar overleden.
Lijkt wel hoe meer de jaren vorderen hoe meer ik mijn man mis,
Ja vind moeilijk, lastig
Mis mijn man heel erg.
Ja ik ken hem al vanaf 1986.
En hoop zo op een nieuwe echte liefde, maar ja waar en hoe ga je dat aan.
Niet gemakkelijk. Groetjes liefs en blijf positief en hou vol.
Mijn man is 1 mei 2022, 4 jaar overleden.
Lijkt wel hoe meer de jaren vorderen hoe meer ik mijn man mis,
Ja vind moeilijk, lastig
Mis mijn man heel erg.
Ja ik ken hem al vanaf 1986.
En hoop zo op een nieuwe echte liefde, maar ja waar en hoe ga je dat aan.
Niet gemakkelijk. Groetjes liefs en blijf positief en hou vol.
Henriette
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ken dit gevoel .mijn man is na een slopende ziekte na 5jaar gestorven
De eerste jaren ging het best goed met me .maar de laatste tijd voel ik me zo alleen en mis ik hem heel erg.voel me hierin heel alleen.
De eerste jaren ging het best goed met me .maar de laatste tijd voel ik me zo alleen en mis ik hem heel erg.voel me hierin heel alleen.
Anoniem
21-04-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka van Hartskamp en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka van Hartskamp en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Reactie:
ja die leegte ik kan er niet mee leven nu
Ben de wanhoop nabij . Wat gebeurt er met mij ik weet niet wat te doen
Vrouw overleden in april
Weet niet wat ik moet doen
Ben de wanhoop nabij . Wat gebeurt er met mij ik weet niet wat te doen
Vrouw overleden in april
Weet niet wat ik moet doen
j van R.
01-08-2022
Mijn pa (mijn held en beste vriend) (Verhaal 164)
Mijn pa (mijn held en beste vriend) 4 maanden geleden plots moeten afgeven. Ik krijg het niet geplaatst en mijn zussen vinden dat het rouwen nu toch moet minderen... Maar voor mij wordt het alleen maar erger...
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 30-07-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn vader is 8 maanden geleden doodgereden.. We hebben dus beide geen afscheid kunnen nemen. De wereld is zo wreed. Je rouwt je hele leven en dat stopt dus niet na 4 maanden.. ze zeggen dat het slijt met de jaren maar ik heb nu elke dag pijn. En je vraagt je af waarom is het je overkomen. Waarom ben je verlaten maar je krijgt geen antwoord.. het leven is keihard en kan nu ooo nog niet genieten van het leven..
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Kan het ook nog geen plaats geven bij het verlies van mijn papa is nu bijna 6 maanden mis hem enorm
Nathalie
30-07-2022
Wil je ook je hart luchten?
Hopelijk heeft de toekomst nog veel mooie dingen in petto (Verhaal 245)
Ik lees wat verhalen, zo herkenbaar..ook ik ben de liefde van mijn leven verloren in juli 2020..in 5 weken tijd na de diagnose kanker..hij na 2 mislukte huwelijken en ik na 1 huwelijk van 25 jaar..18,5 jaar waren we samen en wat waren we verliefd, nog altijd..straks samen genieten van ons pensioen..hij werd maar 64...nu ben ik alleen met pensioen..het gemis vind ik dit 2e jaar groter dan het 1e jaar...niemand meer die er speciaal voor jou is...en ja, je moet door..maar het leven is minder leuk..nu nog tenminste..ik gebruik gelukkig 2 lieve kinderen, een schoondochter en kleindochter...dat helpt zeker, maar toch...
Ik krijg nu extra begeleiding om beter door mijn rouwverwerking te komen.. hopelijk heeft de toekomst nog veel mooie dingen in petto, daar ga ik maar vanuit toch positief blijven..er zelf op uit gaan, wandelen, fietsen, onder de mensen komen..dat kan en doe ik ook..alle beetjes helpen..
Ik wens iedereen veel kracht en sterkte toe..
Liefs,
Ik krijg nu extra begeleiding om beter door mijn rouwverwerking te komen.. hopelijk heeft de toekomst nog veel mooie dingen in petto, daar ga ik maar vanuit toch positief blijven..er zelf op uit gaan, wandelen, fietsen, onder de mensen komen..dat kan en doe ik ook..alle beetjes helpen..
Ik wens iedereen veel kracht en sterkte toe..
Liefs,
Lia
25-05-2022
laatste reactie: 26-07-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel ontroerend verhaal,en zo herkenbaar.
Voel met je mee veel sterkte.
Voel met je mee veel sterkte.
Karen
26-07-2022
Overleden na 8 maanden vechten tegen astbestkanker (Verhaal 263)
Mijn man is overleden na 8 maanden vechten tegen astbestkanker.
Met hart en ziel voor hem gezorgd.
Is in mijn armen met veel liefde heengegaan.De wereld staat voor me persoonlijk stil.Heb tijd nodig.
Veel pijnlijk verdriet en groot gemis.
Er is veel steun.Maar uiteindelijk zal de tijd ons verdriet verzachten.Niks zal nog het zelfde zijn.Ieder heeft zijn manier om te rouwen...Er is een beetje in mij mee gestorven.Liefde en warmte elkaar geven ieder dag opnieuw.
Mijn man heeft moedig gevochten ,nu is het aan mij om te vechten recht te blijven en er nog beste van te maken.
Zorgen dat hij blijft leven onder ons.
Met hart en ziel voor hem gezorgd.
Is in mijn armen met veel liefde heengegaan.De wereld staat voor me persoonlijk stil.Heb tijd nodig.
Veel pijnlijk verdriet en groot gemis.
Er is veel steun.Maar uiteindelijk zal de tijd ons verdriet verzachten.Niks zal nog het zelfde zijn.Ieder heeft zijn manier om te rouwen...Er is een beetje in mij mee gestorven.Liefde en warmte elkaar geven ieder dag opnieuw.
Mijn man heeft moedig gevochten ,nu is het aan mij om te vechten recht te blijven en er nog beste van te maken.
Zorgen dat hij blijft leven onder ons.
Karen
26-07-2022
Toon reacties Verberg reacties
Mijn lieve vader, opeens niet meer hier (Verhaal 262)
Mijn lieve vader, opeens niet meer hier.
Overleden door een hersenbloeding. Geen afscheid kunnen nemen, geen gedag kunnen zeggen. Hij was 79, maar nog zo fit en zoveel zin in het leven. Niemand die dit had zien aankomen.
Ik mis hem zo erg. We waren zo close. M’n moeder is al overleden en ik heb geen broers of zussen. Ik voel me zo alleen, en het leven lijkt zo weinig zin te hebben.
Overleden door een hersenbloeding. Geen afscheid kunnen nemen, geen gedag kunnen zeggen. Hij was 79, maar nog zo fit en zoveel zin in het leven. Niemand die dit had zien aankomen.
Ik mis hem zo erg. We waren zo close. M’n moeder is al overleden en ik heb geen broers of zussen. Ik voel me zo alleen, en het leven lijkt zo weinig zin te hebben.
B
24-07-2022
Toon reacties Verberg reacties
Zo mens-onterend (Verhaal 260)
Míjn man ligt in spanje elche genaral hospital mijn man heeft Hodgkin kanker de eerste chemokuur niet aangeslagen nu bezig nieuwe muur inmumterapie heeft er twee gehad even naar nederland een weekje thuis gekomen na 2 dagen ziek diarree heel erg ik was ook ziek ik zeg we hebben covid heb hem naar een paar dagen naar het ziekenhuis gebrachte zo als verwacht covid plus longontsteking hij ligt nu bijna 3 weken daar heeft een delier ligt vastgebonden zo mensonterend maar zijn longontsteking is stabiel ook zijn kanker alleen nog niet zijnzoutgehalte wat moet ik daar van denken
Piet
20-07-2022
Toon reacties Verberg reacties
In eerste instantie dacht ik dat hij sliep,maar helaas was dat niet (Verhaal 259)
Op 2de 06-06-2022 werd ik wakker om te gaan werken. Omdat ik ploegendienst draai sliepen wij apart. Beneden aangekomen was zijn beetje leeg. Ik dacht die is al wakker. Toen ik het hoekje omdraaide werd mijn dag een nachtmerrie. Hij zat op de bank handen in zijn schoot en hoofd naar voren gebogen. In eerste instantie dacht ik dat hij sliep,maar helaas was dat niet. Mijn lieve vriend was overleden. Hij was maar 51 geworden. Nu alleen. Gelukkig heb ik nog een hond en zijn kat. Dus is er iets om voor thuis te komen. Vind het alleen zo jammer dat ik geen gedag heb kunnen zeggen. En ik wilde nog zoveel tegen hem zeggen dingen met hem doen. Maar ik moet door. Ik ben hele goede vrienden met zijn zus dus kunnen we samen ons verdriet delen. Binnenkort naar psycholoog. Heb handvatten nodig want af en toe trek ik het niet.
Yolanda
16-07-2022
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Plots is mijn verloofde/ soulmate overleden (Verhaal 231)
Plots is mijn verloofde/soulmate overleden 3 weken geleden. Hij was ook de enige die ik vertrouwde en me een gevoel gaf van respect.
Na 4 jaar lange hechte vriendschap, is dit vorig jaar in een relatie veranderd, we waren zo verliefd en dit was het gewoon!
Nu is alles weg en ben zeker een positief ingesteld persoon, maar moet zeggen dat het vaak voelt van, laat maar allemaal..
Ben benieuwd of ik hier in contact kan komen met personen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, eventueel als steun naar elkaar toe?!
Ik ben 30 jaar oud
Na 4 jaar lange hechte vriendschap, is dit vorig jaar in een relatie veranderd, we waren zo verliefd en dit was het gewoon!
Nu is alles weg en ben zeker een positief ingesteld persoon, maar moet zeggen dat het vaak voelt van, laat maar allemaal..
Ben benieuwd of ik hier in contact kan komen met personen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, eventueel als steun naar elkaar toe?!
Ik ben 30 jaar oud
Ang
01-05-2022
laatste reactie: 15-07-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik wens je veel sterkte, is heel hard een geliefde te verliezen. Ik verloor 6 maanden mijn mama, ze was mijn hartje, dan 3 maanden later mijn zo bezorgde papa. Koester de mooie herinneringen en leef naar hun voorbeeld. Dat is wat ik probeer, maar het blijft aartsmoeilijk en te moeten missen. Zie mijn hele verhaal hierboven. Line
Anoniem
05-05-2022
Reactie:
Hoi Ang,
Ik ben Anna afgelopen maart ben ik ook mijn soulmate verloren. Ik ben 40 jaar mijn lieve man was 50. Het verdriet, de pijn de leegte.... angsten die ik aan het creëeren ben is niet de beschrijven.
Je mag mij altijd benaderen weet alleen niet zo goed hoe.
Ik hoop dat je al iets meer de kracht heb gevonden
Ik ben Anna afgelopen maart ben ik ook mijn soulmate verloren. Ik ben 40 jaar mijn lieve man was 50. Het verdriet, de pijn de leegte.... angsten die ik aan het creëeren ben is niet de beschrijven.
Je mag mij altijd benaderen weet alleen niet zo goed hoe.
Ik hoop dat je al iets meer de kracht heb gevonden
Anoniem
15-07-2022
Eerst mijn ouders en broer nu is hoogwaarschijnlijk mijn vrouw de volgende (Verhaal 258)
Ik heb het nu vele malen meegemaakt eerst mijn ouders en broer nu is hoogwaarschijnlijk mijn vrouw de volgende wie ik moet afgeven dit is moeilijk ze heeft blijkbaar maagkanker ze is nu nog in leven maar ik zie dat het niet meer goed komt.... Ik heb hier jullie brieven gelezen en weet nu dat ik er niet alleen voor sta..... Ook bid ik voor mijn vrouw voor een wonder ik blijf hopen op een wonder 32 jaar getrouwd en 34 jaar samen zijn dan valt het niet mee om weer alles alleen te doen..... Voor jullie allen veel sterkte.....
Ad
14-07-2022
laatste reactie: 14-07-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve mensen,
Op 11 juni j.l. heb ik mijn verloofde dood in bed gevonden. We woonden niet samen maar van plan om volgend jaar te trouwen en te gaan samenwonen. Ik mis hem ontzettend en praat de hele dag tegen hem. Nu ben ik er ook achter gekomen wat hartenpijn betekent en dat je uit het niets in huilen kan uitbarsten. Het leven wordt nooit meer hetzelfde, dat is een ding wat zeker is.
Ik zit te dubben om naar een rouw retraite te gaan voor de intensieve begeleiding maar ook met lotgenoten te kunnen praten. Heeft een van jullie hier ervaring mee?
Liefs Karen
Op 11 juni j.l. heb ik mijn verloofde dood in bed gevonden. We woonden niet samen maar van plan om volgend jaar te trouwen en te gaan samenwonen. Ik mis hem ontzettend en praat de hele dag tegen hem. Nu ben ik er ook achter gekomen wat hartenpijn betekent en dat je uit het niets in huilen kan uitbarsten. Het leven wordt nooit meer hetzelfde, dat is een ding wat zeker is.
Ik zit te dubben om naar een rouw retraite te gaan voor de intensieve begeleiding maar ook met lotgenoten te kunnen praten. Heeft een van jullie hier ervaring mee?
Liefs Karen
Karen
14-07-2022
Dankbaar ben ik dat jij in m'n leven was (Verhaal 5)
Je ging! Ik zwaaide je uit op Schiphol! Lief fluisterde je in m'n oor: vergeet niet dat ik altijd van je hou! Vrolijk blies je nog een laatste kus.
Achter jouw en mijn tranen prikten de tranen en we hielden ons vast aan het moment dat je terug zou komen.
Tijdens al onze belletje, skypemomentjes en brieven die ik van je kreeg, proefde ik jouw grote liefde.
Ik verlangde zo naar jou en maakte een aftelkalender. Iedere dag kwam het weerzien een vakje dichterbij.
Geforceerd probeerde we elk moment dat we elkaar spraken zo mooi mogelijk te maken. De negatieve, moeilijke dingen van die dag werden niet besproken. We waren niet onszelf!
Al ruziënd besefte we samen dat dat niet de manier was.
We spraken uit dat we mochten zijn zoals we zijn en we mochten doen zoals we ons voelde.
Opgelucht genoten we nog meer van elkaar en het samen zijn.
Elk vrij moment wat niet door tijdsverschil belemmerd was, belde we. Net zoals die ene dag. Het gesprek was zo gewoon en tegelijk ook zo bijzonder.
Achteraf waren de laatste woorden die ik van je hoorde: ik hou zo van je! En ik antwoorde: ik nog meer van jou!
Jij ging hardlopen en ik kroop achter m'n laptop om wat mail weg te werken.
Een klein uurtje later kwam dat telefoontje. Jij had een stom ongeluk gehad, toch was er hoop!
Snel reed ik naar je ouders. Samen baden we vurig tot God om jouw herstel! We riepen allerlei mensen op om ook te bidden.
Het geloof en de hoop was er, maar jij werd steeds zwakker. De artsen deden wat ze konden. Ze opereerde en reanimeerde. Het mocht niet baten. En net voordat je vader en je broer bij je waren ging je naar huis.
Verslagen hoorde ik het nieuws van je vader aan, maar het drong niet tot me door.
Dit kon niet waar zijn, jij zou er altijd zijn.
Ik stond op en ging aan het werk. De ontkenning deed zijn werk. Dit was te groot om te beseffen.
Toch kwam daar die vrijdag dat vliegtuig aan met jouw lichaam.
Ontkennen had geen zin meer! Jij was het in die houten kist.
Vredig en met een lach om je mond. De lach die zo bij jou hoort.
Plotsklaps schoof de grond onder m'n voeten vandaan. De wereld leek in te storten.
Toch was God daar om me op te vangen. Hij zorgt dat ik dit overleef.
Met al mijn frustraties, verdriet en vraagtekens kon ik bij God terecht.
Ik heb het uitgeschreeuwd: waarom Rick? Hij is een stukje van mij.
Het besef was er dat niet God het was die jou van me afpakte! Hij had je opgevangen toen het mis ging. Je mag nu bij God zijn en ik geloof dat je daar volop geniet!
Het leven zonder jou is moeilijk! Alles lijkt weer door te gaan, maar ik sta nog stil. Ik wil niet door, want ik weet niet hoe. De toekomst die ik dacht te hebben is met jou in 1 klap verdwenen.
Onze trouwplannen zijn in het niets opgegaan. Onze ideeën over ons leven samen deden er niet meer toe.
De mensen om me heen raadde me aan om het een plekje te geven, het te verwerken en verder te gaan.
Goed bedoeld, dat wel! Het was het proberen waard, dacht ik!
Gewoon weer de dingen doen die op m'n pad komen. Wat kwam ik mezelf tegen, de dingen zijn niet meer gewoon! Alles is anders zonder jou!
De mooie dingen zijn ineen zo bijzonder, maar verloren ook hun glans. Toch ben ik dankbaar voor al die mooie dingen die ik heb.
Tegelijk was het zo ontzettend zwaar, want jij, mijn alles, bent er niet meer bij. Toch moest ik proberen te leven zoals jij het had gewild.
Vrolijk, dankbaar en genietend van de kleine dingen. Ja, zo was jij. Een mooi en uniek persoon. Je zag overal wat goeds in. Jij was het die me die schop onder m'n kont gaf.
Hoe moeilijk ook, het hielp. Ik wilde je trots maken. Het was de reden dat ik 's ochtends opstond en ging. De keuze maakte ook deze dag te overleven en er iets moois in te zien.
En ja, ondanks alles zit er wat moois in elke dag. Vrolijk kon ik niet zijn en lachen wilde ik niet. Dankbaar zijn lukte wel.
Het verdriet en het gemis zijn te groot! Toch zie ik ineens de dingen die zo gewoon leken.
Dankbaar ben ik voor alle herinneringen van jou! Dankbaar ben ik voor de les die jij me leerde.
Hoe graag ik dat ook wil overbrengen op anderen, het lukt me niet.
Ik waarschuw de mensen om me heen om te beseffen wat ze hebben. Te genieten nu het nog kan.
Het deed pijn te merken dat het niet op deze manier werkt.
Nu dat besef er is, kan ik me daar niet meer in verstoppen. Ik kan niet langer m'n energie stoppen in het overtuigen van anderen. Om zo maar minder aan mijn verdriet te denken.
Dan maar werken. Werken, werken en werken. En, het geeft rust. Iedere dag neem ik heel bewust een moment om bij jou te zijn. Omdat ik het gevoel heb, omdat ik het gevoel heb jou dat verschuldigd te zijn.
Ik voel me schuldig, omdat ik werk en afleiding zoek. Het besef dat het verdriet zich niet laat doseren tot een moment die ik zelf wil plannen, dringt door.
Het gaat niet. Hoe confronterend ook. Het geeft rust om wat minder te gaan werken. En de tijd te nemen om verdriet te hebben en om herinneringen op te halen.
Het is fijn om een middag bij je ouders te zijn. Samen over jou te praten, samen te huilen en samen te zijn.
Nog fijner is het, hoe moeilijk ook, om daarna het op me in te laten werken. In plaats aan om snel aan het werk te gaan en het te verdringen.
Ja, het is moeilijk en ja, het is confronterend. Het verdriet is zo groot, zo groot als mijn liefde voor jou.
Het gemis is niet te omschrijven. Als ik het zou proberen, zou et klinken als een amputatie zonder verdoving. Een gerafeld, stuk gereten hart met een stapel stenen er boven op. Een blijvende fantoompijn waar ik mee zal moeten leren leven.
Toch is dat wat me verbind aan jou en daar ben ik dankbaar voor.
Dankbaar ben ik dat jij in m'n leven was en dat je nu voor altijd een plekje in mijn hart hebt,
Jij, de man op wie ik bouwen kon. Anders dan ik, maar we horen bij elkaar. Jij bent weggerukt, maar hebt zoveel nagelaten.
Jij bent jij en ik hou zo van jou! Altijd!
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-07-2022
7Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Enigszins herkenbaar, knap hoe jij dit op papier zet.
Ik kan nu nog niet verder reageren, maar tzt doe ik ‘t!
Ik kan nu nog niet verder reageren, maar tzt doe ik ‘t!
G
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Daphne,
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
Peter R.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Goed geschreven, hoe je verwoord had. Zo voel ik me ook!
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.
Lilian
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.
Lilian
Lilian
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zo herkenbaar! Na 21 jr.samen te zijn geweest, is mijn man, bij onze voordeur, overleden aan hartstilstand.dit was 4 februari 2021.hoe nu verder? Ik weet het echt niet, ik word soms gek in mijn hoofd en ga iets verzinnen om bezig te zijn, maar die stilte.......die eenzaamheid.......en in deze coronatijd kun je ook nog eens geen mensen fysiek ontmoeten! Hoop dat het je lukt weer plezier in het leven te krijgen.zoek eens naar het lied; vanaf vandaag! Van Elisah! Sterkte
Margaret
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik lees je stukje en delen zijn zo herkenbaar. Mijn vriendje ging 11 dagen geleden plots dood; hartaanval. Ik probeerde hem nog te reanimeren. Maar floep, zo opeens uit mijn leven. De man die mij hielp weer te houden van mezelf, mij weer leerde leven. De man, met zijn zee aan wamte,liefde en genegenheid. Dat wat ik nooit in mijn jeugd had meegekregen . Hij stortte het over mij heen als een warme douche. En opeens is hij weg. Ik ben zo boos, ik voel een woede in mij. Gevoelens die ik nooit eerder voelde in mijn leven. Ik moet soms plots braken uit t niets. Hoe kon dit nu gebeuren? Eindelijk zoveel liefde en nee ik mag t niet houden. Opnieuw alleen. Deze mooie man, weg. Ik wil zijn zoals hem, liefdevol, geduldig ,compassievol maar ik voel mij als een bal vuur. Boos op t leven. Ik wil zo graag, wat ik bij hem zag, toepassen, het lukt mij niet., ik wil huilen. Soms lukt t.
Ik Besef mij dat ik zijn warme handen nooit meer voel. Nooit meer samen knuffelen, nooit meer samen kletsen en genieten. Ik denk ook soms dat ik dit gewoon verdien. Liefde blijft aan mij niet plakken. 1 jaar waren we samen. En Ik probeer dankbaar te zijn voor onze tijd, maar het lukt nog niet. Ik wilde meer, ik wilde met hem verder. Ik wilde nog zoveel van hem leren. Het lijkt allemaal zo zinloos. Ik probeer bezig te blijven maar waarvoor? Mijn leven is al voorbij de helft, ik hoop dat ik niet nog heel lang hoef te blijven meer. Dat ik in ieder geval de zegening krijg om te mogen gaan van deze wereld. Ja. Ik heb zoveel lieve mensen om mij heen, ze doen zo hun best. Ze houden zoveel van mij en ik ook van hun.Maar ze hebben allemaal hun eigen leven, hun eigen liefdes. Het is mooi omdat te zien. Ik gun t ze, voor hun is t leven ook niet altijd mooi. Maar het voelt steeds meer alsof ik niet langer verbonden ben met ze, de draadjes gaan steeds losser zitten. Ik wil vrij zijn van t verdriet, de boosheid, , trek mij terug.
Ik Besef mij dat ik zijn warme handen nooit meer voel. Nooit meer samen knuffelen, nooit meer samen kletsen en genieten. Ik denk ook soms dat ik dit gewoon verdien. Liefde blijft aan mij niet plakken. 1 jaar waren we samen. En Ik probeer dankbaar te zijn voor onze tijd, maar het lukt nog niet. Ik wilde meer, ik wilde met hem verder. Ik wilde nog zoveel van hem leren. Het lijkt allemaal zo zinloos. Ik probeer bezig te blijven maar waarvoor? Mijn leven is al voorbij de helft, ik hoop dat ik niet nog heel lang hoef te blijven meer. Dat ik in ieder geval de zegening krijg om te mogen gaan van deze wereld. Ja. Ik heb zoveel lieve mensen om mij heen, ze doen zo hun best. Ze houden zoveel van mij en ik ook van hun.Maar ze hebben allemaal hun eigen leven, hun eigen liefdes. Het is mooi omdat te zien. Ik gun t ze, voor hun is t leven ook niet altijd mooi. Maar het voelt steeds meer alsof ik niet langer verbonden ben met ze, de draadjes gaan steeds losser zitten. Ik wil vrij zijn van t verdriet, de boosheid, , trek mij terug.
Indigo
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn grote liefde en vader (55 jaar) van mijn kinderen is na een heel kort ziekbed overleden. Ik herken je verhaal zo erg. Ik mis hem zo erg en de kinderen missen hun vader ook ze erg. Binnen 1,5 maand was hij overleden ( hoofdpijn.. bleek hersentumoren te zijn).
Martine
20-05-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Nu ruim een jaar later is het anders (Verhaal 21)
Een jaar later is het echt anders.
Toen ik mijn man plotseling was verloren door een hartaanval, stond mijn wereld op de kop. Ik was lusteloos, had nergens meer interesse in, niets kon me meer schelen en ik kon alleen maar huilen. Ik deed alleen het hoogst nodig op de automatische piloot, want ik had nog een puberzoon thuis wonen.
Dat ik ooit nog weer eens zou lachen kon ik me niet voorstellen. Mijn psycholoog leerde me om alle tijd te nemen voor het voelen van het verdriet, er over te praten, te schrijven, te huilen, boos te zijn en daarin vooral mijn eigen proces te volgen. Ze zei dat alles er over een jaar weer heel anders uit zou zien, ook al snapte ze dat ik daar op dat moment niet in kon geloven.
En toen bijna zeven maanden later gebeurde het. Ik stond te wachten bij de bushalte en ineens scheen het zonnetje en ik stond daar en dacht "oh dit is even lekker zeg!". Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik weer dat ik ergens van kon genieten. Dat gaf me hoop.
Nu ruim een jaar later is het inderdaad anders. Ik mis hem nog elke dag, maar ik kan er goed mee omgaan. Mijn zoon is net op kamers gegaan en ik ben op een schildercursus gegaan.
Ook heb ik via het internet een lotgenotengroep gevonden, daar hebben we laatst mee afgesproken. Ondanks het gedeelde verdriet was het ook heel erg gezellig.
Zo gek als het klinkt, maar er komt inderdaad een moment dat het leven weer verder gaat. Het gemis blijft, maar er is ook nog steeds heel veel moois over.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-07-2022
7Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Eindelijk eens een positieve reactie. Ik lees alleen maar kommer en kwel omtrent de rouw. Fijn te lezen dat er ook een ommekeer kan komen en je leven weer zinvol wordt.
Gerrit
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik hoop dat ik dat ooit nog zal beleven. Nu is het alleen maar triest met een gevoel van intense heimwee.
Alice
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dank voor de hoop die je me geeft dat die vreselijke pijn over een aantal maanden milder wordt. Dat je je man kunt missen zonder kapot te gaan aan het gemis. Ik word zo hopeloos van die berichten van over 15 jaar, over 25 jaar, 10 jaar.
Ik ben pas 2 maanden geleden mijn man verloren na meer dan 25 jaar samen te zijn geweest. Ik wil graag verder en put hoop uit de berichtjes dat het beter zal worden.
Ik ben pas 2 maanden geleden mijn man verloren na meer dan 25 jaar samen te zijn geweest. Ik wil graag verder en put hoop uit de berichtjes dat het beter zal worden.
Joop
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja dat heb ik nu.na ruim 1jaar ook wel,,he,,lekker t zonnetje.
Maar verder kan ik.nog weinig ergens van genieten,kan bijna niet meer lachen
Maar verder kan ik.nog weinig ergens van genieten,kan bijna niet meer lachen
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Fijn om te lezen dat er ook weer betere tijden aan komen, ik denk vaak als ik zo verder moet leven dan is dat niet te doen, mijn man is 12 Sept 2021 overleden aan een hartinfarct, hij heeft nog 1 week in coma gelegen maar zijn hersens hadden zo'n klap gehad dat hij niet verder kon leven, fijn om ook te lezen dat je een lotgenoten griep hebt gevonden ik heb daar nl ook naar gezocht maar vind er echt geen een, misschien kun je dit hier delen zodat anderen die dat willen daar zich ook bij aan kunnen sluiten, want praten en schrijven met mensen die weten wat je voelt is denk ik erg fijn
Nettie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn lieve Ann is gestorven op 24/9/2019 na een langdurige ziekte. Ik heb haar steeds verzorgd gedurende bijna 3 jaar. Ze werd 63 jaar. Veel te jong. Steeds gezond geleefd en pats, toch ziek. Ik heb het nog steeds moeilijk doch doe mijn best. Zo zou ze het gewild hebben.
Het rouwproces werkt als een schaduw. Die is er steeds. Bij iedereen. Soms is die groot en is het gemis groot. Soms is de schaduw klein, en is het gemis kleiner en heb ik een betere dag. Doch rouw gaat nooit over zoals een schaduw nooit weg gaat. Dit hoeft ook niet. Zo blijft ze steeds in mijn gedachten. Doch gemakkelijk is het niet. Ze was mijn grote liefde en dat blijft zo. Het gemis is zeer groot, ook na bijna 3 jaar. Doch ik koester de momenten dat de schaduw klein is en ik op dat moment het zonnetje bedank en er van geniet.
Het rouwproces werkt als een schaduw. Die is er steeds. Bij iedereen. Soms is die groot en is het gemis groot. Soms is de schaduw klein, en is het gemis kleiner en heb ik een betere dag. Doch rouw gaat nooit over zoals een schaduw nooit weg gaat. Dit hoeft ook niet. Zo blijft ze steeds in mijn gedachten. Doch gemakkelijk is het niet. Ze was mijn grote liefde en dat blijft zo. Het gemis is zeer groot, ook na bijna 3 jaar. Doch ik koester de momenten dat de schaduw klein is en ik op dat moment het zonnetje bedank en er van geniet.
Guido
31-05-2022
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Rouwen, ik wist niet hoe ik dat moest doen (Verhaal 11)
Na jaren had ik nog niet verwerkt dat mijn zus was overleden. Ik ben een rationeel type en wist eigenlijk niet hoe ik dat moest doen, rouwen.
Uiteindelijk heb ik hulp gezocht. Geleidelijk aan lukte het bij mijn gevoel te komen en ben ik aan mijn verwerkingsproces begonnen. Tussentijdse opdrachten van mijn therapeut hielpen daarbij.
Inmiddels heb ik het verlies van mijn zus een plekje kunnen geven.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-07-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb mijn jongste broer in december jl. verloren en weet ook niet goed hoe ik het rouwproces moet aangaan. Heb jij tips voor mij? Ik krijg ondersteuning.
Na wat omwegen ben ik nu in goede handen, maar de emdr kan pas over een aantal maanden van start gaan door een wachtlijst. Ik heb namelijk een trauma opgelopen doordat ik mijn broer dood aangetroffen heb.
Anoniempje
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Wil je ook je hart luchten?
Ik ben nu alleen. Mijn lieve vriend is overleden. (Verhaal 6)
Ik ben nu alleen. Mijn lieve vriend, met wie ik 26 jaar heb samengewoond, is in april overleden. Gelukkig waren mijn zus en ik erbij toen hij zijn ogen sloot. Een heleboel mensen stuurden mij brieven en kaarten om deelneming te betuigen.
Maar nu, na een half jaar, hoor je niets meer, van niemand. Ik heb een mooie foto van hem en nu wil ik een tekening van hem gaan maken, maar iedere dag denk ik nog aan hem.
Als een berg zie ik op tegen kerstmis. De eerste keer dat ik dan helemaal alleen zal zijn. Wie heeft een goed advies voor mij?
Eendje.
Eendje
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-07-2022
10Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Het leven brengt vaak niet wat je ervan verwacht. Het is zoals het is en de manier waarop je ermee omgaat is bepalend. Probeer trots te zijn op de manier waarop je met tegenslag omgaat.
Probeer toeschouwer te worden van je eigen leven, dan gaat er veel ellende aan je voorbij. Als je beseft dat het leven eigenlijk maar kort duurt, kun je misschien op een gegeven moment weer leuke dingen gaan doen.
Er zijn veel lotgenoten moet je weten. Ik ben er een van.
Gert
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ook ik heb mijn lieve man 30 augustus op 55 jarige leeftijd plotseling verloren. Het doet zo'n pijn. Mis hem verschrikkelijk.. Nou moet ik alleen verder. En dan ook nog de kerst alleen. Gelukkig heeft hij onze pup nog uitgezocht en een naam gegeven. Daar ben ik wel blij om. Maar de leegte en pijn blijft.
Anneke
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik weet waarover je het hebt. Men vrouw is 30 juni 2018 overleden na 12 jaar samen zijn en de leegte en eenzaamheid is verschrikkelijk. Ik sta voor alles alleen heb van niemand steun of hulp want buitenstaanders begrijpen je niet. En elke dag de stap zetten om vooruit te gaan is echt moeilijk omdat ik de weg niet vind hoe ik het moet doen.
Pascal
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is in januari 2020overleden net 72 jaar . En schoonzoon van 49jaar juni 2019 , dus moeder en dochter weduwe. Mij dochter en ik Zelf heeft onze mannen liefdevol. Thuis mogen verzorgen ik zelf was 50jaar getrouwd ,en dochter was 28jaar getrouwd. En dan nu rouwverwerking dat is heel zwaar .
Alie V.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik kan hier helemaal mee inleven...
Afgelopen mei is mijn man overleden aan endocarditis hij was pas 49 jaar.
We waren 21 jaar samen en hebben 3 zonen de jongste is 8 jaar.
Ik mis hem zo vreselijk de fysieke aanwezigheid mis ik enorm, huil mij elke avond in slaap.
Ook ik zie heel erg tegen de kerst op vooral oudjaarsdag, want dan was hij altijd het kleinste kind met vuurwerk...
Ik ben blij dat ik mijn kinderen heb, want anders was ik er echt niet meer.
Wat mij een beetje troost geef is het idee, dat ik hem ooit weer zie.
Heel veel sterkte en kracht
Afgelopen mei is mijn man overleden aan endocarditis hij was pas 49 jaar.
We waren 21 jaar samen en hebben 3 zonen de jongste is 8 jaar.
Ik mis hem zo vreselijk de fysieke aanwezigheid mis ik enorm, huil mij elke avond in slaap.
Ook ik zie heel erg tegen de kerst op vooral oudjaarsdag, want dan was hij altijd het kleinste kind met vuurwerk...
Ik ben blij dat ik mijn kinderen heb, want anders was ik er echt niet meer.
Wat mij een beetje troost geef is het idee, dat ik hem ooit weer zie.
Heel veel sterkte en kracht
Tammy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste eendje, ik wou dat ik je kon helpen en of advies geven. Maar dat kan ik niet wel voel ik je pijn.
Mijn vrouw is vorige maand na een kort ziekte bed overleden. Wens je daarom veel kracht toe maar het doet zo inmens veel pijn. Sterkte
Mijn vrouw is vorige maand na een kort ziekte bed overleden. Wens je daarom veel kracht toe maar het doet zo inmens veel pijn. Sterkte
Jan
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zo herkenbaar ik ben mijn man verloren in 2018 binnen twee weken was hij weg 56 jaar oud. En inderdaad in het begin loopt iedereen de deur plat. Niet iedereen mijn familie en sommige vrienden zie en hoor ik nog van. Maar heel veel mensen denken ha die red het wel. Maar ik heb ook dagen dat ik denk van pfff zit ik weer alleen. Zo jammer dat sommige mensen je laat vallen als een baksteen en vooral de mensen waar je het totaal niet van verwacht.
Lydia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken dit volledig ook mijn vrouw is nu een half jaar geleden overleden plotseling en inderdaad je hoort van niemand nog ietsen sta je er alleen voor ik vind dit zo moeilijk en ik weet niet hoe ik verder moet
Peter
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is op 52 jarige leeftijd overleden na 1 week na zijn dood zit je al alleen ik snap je verdriet ook alleen apjes en kaarten helpen niet 💖
Hinke W
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Lotgenoot,
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rebekka
05-07-2022
Ik mis mijn ex nog steeds (Verhaal 38)
Ik ben al een tijd uit elkaar met de vader van mijn dochter. Hij was echt wel mijn liefde, mijn maatje. Ondanks dat hadden we problemen die onze relatie onder druk zette.
Ik was 6 maanden zwanger en mijn man zat in de weekenden heel veel bij een eenzame vriend. Ik vond dat zelf niet echt kunnen, die man plande zowat het hele weekend vol met dingen met mijn man. Hij zag dat helemaal niet als iets slechts en zei dat dit een tijdelijke situatie was.
Toen kregen we ons kind en ben ik gaan twijfelen. Ik heb hem toen gezegd dat ik op deze manier het niet meer wilde en ben toen apart gaan wonen. Ik heb niet ingezien dat ik beter samen met hem hulp had kunnen zoeken in plaats van weg te gaan bij hem. Nu heeft hij een andere vrouw.
Ik probeer het los te laten, heb een mooi huis gekocht, veel dingen gedaan om door te gaan maar wat doet het pijn. Ik vraag me af wat ik ermee op ben geschoten om uit elkaar te gaan. Er liepen dingen niet lekker, maar er waren ook genoeg dingen wel fijn en die zijn nu ook weg.
Volgens mij therapeut zit ik in een rouwproces. Een leven dat ik had zal niet terugkeren. Ik voel me eenzaam. Dat is velen malen erger dan ik het voelde toen mijn ex in de weekenden altijd bij die eenzame vriend zat.
Ik mis mijn ex nog steeds. Ik zie hem nog een paar keer per maand en dat doet veel pijn.
Loslaten gaat gewoon niet. Je zit levenslang aan elkaar verbonden.
Mirjam S.
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 03-07-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Mirjam ,
Ik snap het rouwproces na een relatie
Ik mis de momenten als gezin ik mis ons huis ik mis de familie momenten ik mis de reuring ik mis de gewoonte
Maar me ex mis ik niet als persoon !
Ga eens bij jezelf na wat jullie relatie zo bijzonder maakte
En ga eens na waarom je de stap zetten
Je hebt die keuze niet voor niets gemaakt
Je hebt voor jezelf en jullie kindje gekozen
Op een moment van 6 maanden zwangerschap en Hey om die keuze op zo een moment te maken moet je wel heel sterk in je schoenen hebben gestaan
En die gevoelens die je had waren niet voor niets .
Twijfel niet aan je keuze en heb vooral geen spijt
Als ik alles van te voren wist dan had ik eerder keuzes gemaakt
Lieve Mirjam straf jezelf niet zo
Je ex zal bij zijn nieuwe partner een heel ander iemand laten zien dan toen je ex met jou was .
Mijn ex ook die herken ik bijna niet terug in zijn doen en laten ,en hoe die kruipt voor z’n nieuwe jonge vriendin
Maar Hey karakter veranderd nooit en ook in nieuwe relaties zullen er pieken en dalen komen
En waarom moet je altijd hulp inschakelen om aan je relatie te werken
Dat moet je samen doen en als de koek op is dan moet je gewoon stoppen
Lieve Mirjam je hebt voor jezelf gekozen hoe dapper is dat !
Ik ben nu 4 jaar alleenstaande moeder met 3 kids en ik geniet hiervan
Die leegte is het gemis van de gewoontes En de vertrouwde omgeving die ik kwijt ben
Maar Hey ups en downs vallen en opstaan
Kijk naar wat je hebt en wees trots op jezelf wat je bereikt heb alleen
En blijf niet hangen in iets waar je niets meer aan kan doen
Denk in oplossingen en niet in problemen
Gun je ex zijn liefde en het beste voor zijn partner
Maar gun jezelf het aller beste en accepteer in godsnaam je ontzettend dappere keuze
Ben trots op jou je bent een powervrouw
Ik snap het rouwproces na een relatie
Ik mis de momenten als gezin ik mis ons huis ik mis de familie momenten ik mis de reuring ik mis de gewoonte
Maar me ex mis ik niet als persoon !
Ga eens bij jezelf na wat jullie relatie zo bijzonder maakte
En ga eens na waarom je de stap zetten
Je hebt die keuze niet voor niets gemaakt
Je hebt voor jezelf en jullie kindje gekozen
Op een moment van 6 maanden zwangerschap en Hey om die keuze op zo een moment te maken moet je wel heel sterk in je schoenen hebben gestaan
En die gevoelens die je had waren niet voor niets .
Twijfel niet aan je keuze en heb vooral geen spijt
Als ik alles van te voren wist dan had ik eerder keuzes gemaakt
Lieve Mirjam straf jezelf niet zo
Je ex zal bij zijn nieuwe partner een heel ander iemand laten zien dan toen je ex met jou was .
Mijn ex ook die herken ik bijna niet terug in zijn doen en laten ,en hoe die kruipt voor z’n nieuwe jonge vriendin
Maar Hey karakter veranderd nooit en ook in nieuwe relaties zullen er pieken en dalen komen
En waarom moet je altijd hulp inschakelen om aan je relatie te werken
Dat moet je samen doen en als de koek op is dan moet je gewoon stoppen
Lieve Mirjam je hebt voor jezelf gekozen hoe dapper is dat !
Ik ben nu 4 jaar alleenstaande moeder met 3 kids en ik geniet hiervan
Die leegte is het gemis van de gewoontes En de vertrouwde omgeving die ik kwijt ben
Maar Hey ups en downs vallen en opstaan
Kijk naar wat je hebt en wees trots op jezelf wat je bereikt heb alleen
En blijf niet hangen in iets waar je niets meer aan kan doen
Denk in oplossingen en niet in problemen
Gun je ex zijn liefde en het beste voor zijn partner
Maar gun jezelf het aller beste en accepteer in godsnaam je ontzettend dappere keuze
Ben trots op jou je bent een powervrouw
Smiley77
> 2 jaar geleden
Reactie:
Pffff..ik kom er ook niet los van.
Dromen, dagelijkse dingen, herrinnering, bv terras, sport .maar vooral zijn mooie gedrag dat zijn holding,liefde.bescherming.
En zoveel blijheid.
Ik mis hem zo
Dromen, dagelijkse dingen, herrinnering, bv terras, sport .maar vooral zijn mooie gedrag dat zijn holding,liefde.bescherming.
En zoveel blijheid.
Ik mis hem zo
Hi Mirjam
03-07-2022
Toen ik op vakantie was, was het nare gevoel weg (Verhaal 255)
Mijn man is voor 2 en een half jaar terug overleden en kom er maar niet overheen verdriet word minder maar lichamelijk gewoon ziek en vol spanning trek me het liefst teru nu ben ik paar dagen op vakantie geweest toen was het nare gevoel weg ik kon weer eten en werd rustig en ik ben niet thuis of begint weer precies het zelfde kan niet eten en smaakt me niet komt iemand dit bekent voor
Ada
29-06-2022
Toon reacties Verberg reacties
Mijn man is na een lang ziekbed overleden (Verhaal 253)
Mijn man is na een lang ziekbed overleden.
De laatste 15 maanden in verpleeghuis gewoond.
Ik vond de zorg daar schrijnend slecht.
Het is 9 maanden geleden en nog steeds onwerkelijk
Wat me ook erg ongerust maakt, is het feit dat ik geen informatie kan opnemen en verwerken. Dat ik zoveel vergeet....ik ga in augustus een dementietest
doen bij de huisarts.
De laatste 15 maanden in verpleeghuis gewoond.
Ik vond de zorg daar schrijnend slecht.
Het is 9 maanden geleden en nog steeds onwerkelijk
Wat me ook erg ongerust maakt, is het feit dat ik geen informatie kan opnemen en verwerken. Dat ik zoveel vergeet....ik ga in augustus een dementietest
doen bij de huisarts.
Nelleke
28-06-2022
Toon reacties Verberg reacties
Een Lofdicht over mijn vader (Verhaal 252)
Een Lofdicht over mijn vader
Mijn vader overleed vrij plotseling toen ik 12 was en eigenlijk heb ik nooit de ruimte genomen om hierover te rouwen. Totdat COVID begon. Alles viel stil en ik had tijd om eens na te denken. Ik ben in het archief gedoken van mijn ouders en kwam allemaal foto's tegen en via familie kreeg ik nog oude 8 mm films. Er ontvouwde zich een wereld waar ik nooit weet van had. Hoe mijn ouders in de oorlog opgroeide, elkaar hebben ontmoet in een roerige tijd waar alle normen en waarden op z'n gat lagen; de flowerpower tijd! Hoe mijn vader eigenlijk altijd aan het zoeken was naar iets, wat hij thuis niet vond en wat ik als kind nooit begreep. Door mijn moeder te interviewen (nu 81 jaar) en dit te combineren met geanimeerde foto's (2D->3D), archiefmateriaal, muziek en geluidsfragmenten kwam zijn levensverhaal en alle herinneringen weer tot leven. Het was zo waardevol dit te maken in een periode van stilte, tijdens corona.
Toen mijn moeder de film zag was ze helemaal ontroerd en ontstond er een soort zelfreflectie over haar eigen leven met mijn vader. Ze begon mij meer te vertellen over hoe het voor haar was. Daarvoor sprak ze hier echt nooit over. Dat het een mooi leven was, maar ook moeilijk soms. Mijn zoontje, Hugo, reageerde ook totaal onverwachts: 'Is dit jouw vader, mijn opa? Ik weet nu wie hij is.' Die reactie had ik nooit kunnen bedenken en ontroerde mij. Het was natuurlijk één groot verwerkingsproces, waar ik misschien wel nooit aan durfde te beginnen. Door er mijn eigen film van te maken ging het eigenlijk vanzelf. En het zorgde voor verbinding!
Ik ben film en documentairemaker en altijd geïnteresseerd in verhalen en levens van mensen. Nu komen al mijn ervaringen en interesses samen. Door de film over mijn vader te maken en de ervaring te mogen hebben dat dit troostrijk werkt zou ik ook zo graag andere mensen deze ervaring willen geven. Het is een hele creatieve vorm om een verlies een plek te geven. Samen zorgen we ervoor dat herinneringen over een dierbare weer een beetje tot leven komen. Daarnaast haalt het de dood uit de sentimentele sfeer en creëert het een luikje naar ongedwongen gesprekken over de dode. Voor mij was het de ultieme rouwverwerking.
Op mijn site staan een aantal fragmenten uit verschillende LOFDICHTEN die ik van de nabestaande mocht delen: Als iemand behoefte heeft om eens verder te praten, neem vooral contact met mij op. Ik sta overal voor open.
Mijn vader overleed vrij plotseling toen ik 12 was en eigenlijk heb ik nooit de ruimte genomen om hierover te rouwen. Totdat COVID begon. Alles viel stil en ik had tijd om eens na te denken. Ik ben in het archief gedoken van mijn ouders en kwam allemaal foto's tegen en via familie kreeg ik nog oude 8 mm films. Er ontvouwde zich een wereld waar ik nooit weet van had. Hoe mijn ouders in de oorlog opgroeide, elkaar hebben ontmoet in een roerige tijd waar alle normen en waarden op z'n gat lagen; de flowerpower tijd! Hoe mijn vader eigenlijk altijd aan het zoeken was naar iets, wat hij thuis niet vond en wat ik als kind nooit begreep. Door mijn moeder te interviewen (nu 81 jaar) en dit te combineren met geanimeerde foto's (2D->3D), archiefmateriaal, muziek en geluidsfragmenten kwam zijn levensverhaal en alle herinneringen weer tot leven. Het was zo waardevol dit te maken in een periode van stilte, tijdens corona.
Toen mijn moeder de film zag was ze helemaal ontroerd en ontstond er een soort zelfreflectie over haar eigen leven met mijn vader. Ze begon mij meer te vertellen over hoe het voor haar was. Daarvoor sprak ze hier echt nooit over. Dat het een mooi leven was, maar ook moeilijk soms. Mijn zoontje, Hugo, reageerde ook totaal onverwachts: 'Is dit jouw vader, mijn opa? Ik weet nu wie hij is.' Die reactie had ik nooit kunnen bedenken en ontroerde mij. Het was natuurlijk één groot verwerkingsproces, waar ik misschien wel nooit aan durfde te beginnen. Door er mijn eigen film van te maken ging het eigenlijk vanzelf. En het zorgde voor verbinding!
Ik ben film en documentairemaker en altijd geïnteresseerd in verhalen en levens van mensen. Nu komen al mijn ervaringen en interesses samen. Door de film over mijn vader te maken en de ervaring te mogen hebben dat dit troostrijk werkt zou ik ook zo graag andere mensen deze ervaring willen geven. Het is een hele creatieve vorm om een verlies een plek te geven. Samen zorgen we ervoor dat herinneringen over een dierbare weer een beetje tot leven komen. Daarnaast haalt het de dood uit de sentimentele sfeer en creëert het een luikje naar ongedwongen gesprekken over de dode. Voor mij was het de ultieme rouwverwerking.
Op mijn site staan een aantal fragmenten uit verschillende LOFDICHTEN die ik van de nabestaande mocht delen: Als iemand behoefte heeft om eens verder te praten, neem vooral contact met mij op. Ik sta overal voor open.
Rebekka van H
27-06-2022
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Vorig jaar ben ik mijn moeder aan een vreselijke ziekte verloren (Verhaal 251)
Hallo.
Vorig jaar ben ik mijn moeder aan een vreselijke ziekte verloren.
Sinds ze ziek is lijkt wel alsof alles tegen zit.
Sinds haar overlijden voel ik me ook totaal anders ik heb het gevoel dat ik een heel groot stuk van mezelf kwijt ben.
Toen ze overleden was had ik 2 weken lang echt pijn aan mijn hart niet op mijn borstkas maar echt aan mijn hart.
Iedereen om me heen zegt ook dat ik een andere uitstraling heb en anders uit mijn ogen kijk.
Ik ben ook echt anders geworden en ik vind mezelf niet leuk op deze manier de pijn word niet minder en ik weet af en toe niet meer wat ik met mezelf aan moet ik ben heel vaak boos en chagrijnig.
Maar iedereen zegt hetzelfde het heeft tijd nodig.
Maar wat als het niet meer over gaat en ik voor altijd zo blijf. Wat zou ik kunnen doen eraan ik heb al zoveel Psychologen gehad en alleen de meeste woede is weg maar dat akelige gevoel blijft iedere dag me achtervolgen.
Vorig jaar ben ik mijn moeder aan een vreselijke ziekte verloren.
Sinds ze ziek is lijkt wel alsof alles tegen zit.
Sinds haar overlijden voel ik me ook totaal anders ik heb het gevoel dat ik een heel groot stuk van mezelf kwijt ben.
Toen ze overleden was had ik 2 weken lang echt pijn aan mijn hart niet op mijn borstkas maar echt aan mijn hart.
Iedereen om me heen zegt ook dat ik een andere uitstraling heb en anders uit mijn ogen kijk.
Ik ben ook echt anders geworden en ik vind mezelf niet leuk op deze manier de pijn word niet minder en ik weet af en toe niet meer wat ik met mezelf aan moet ik ben heel vaak boos en chagrijnig.
Maar iedereen zegt hetzelfde het heeft tijd nodig.
Maar wat als het niet meer over gaat en ik voor altijd zo blijf. Wat zou ik kunnen doen eraan ik heb al zoveel Psychologen gehad en alleen de meeste woede is weg maar dat akelige gevoel blijft iedere dag me achtervolgen.
Niesje
27-06-2022
Toon reacties Verberg reacties
Als zij het maar goed had (Verhaal 80)
Onlangs heb ik mijn geweldige lieve moeder verloren. Ik had een geweldige goede en leuke band met haar. En nu wordt ik overmand en verscheurd door verdriet. Hoe verder zonder haar?
Ik mis haar zo enorm, dat is niet in woorden te vatten evenals het gevoel bij het besef haar nooit meer te zullen zien. Ik ben alleenstaand, heb geen partner en kinderen. Mijn moeder had een zeer centrale en belangrijke plaats in mijn leven en ik genoot ervan als zij het maar goed had.
Ik mis haar zo enorm, dat is niet in woorden te vatten evenals het gevoel bij het besef haar nooit meer te zullen zien. Ik ben alleenstaand, heb geen partner en kinderen. Mijn moeder had een zeer centrale en belangrijke plaats in mijn leven en ik genoot ervan als zij het maar goed had.
kees 'radeloos'
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 24-06-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp heel goed wat je bedoeld. In 2010 is mijn vader na ziekenhuisperiode overleden in mijn bijzijn. Dit gebeuren en de houding van familie erna heeft mij psychische beel gedaan. Ik moest na week weer aan het werk en er werdt van mij verwacht dat ik een knop kon omzetten.
De akelige houding in mijn familie ( met name mijn eigen zus) en werkgever zorgde ervoor dat ik burnout kreeg.
5 jaar later idem dito met mijn moeder die overleed en ook daar na afloop geen kans om te praten....nu ben ik 7 jaar verder en nog last van....onzeker enz...
De akelige houding in mijn familie ( met name mijn eigen zus) en werkgever zorgde ervoor dat ik burnout kreeg.
5 jaar later idem dito met mijn moeder die overleed en ook daar na afloop geen kans om te praten....nu ben ik 7 jaar verder en nog last van....onzeker enz...
Marijke
24-06-2022
Is dit verdriet normaal? (Verhaal 100)
5 jaar geleden kwam mijn man op zijn hoofd te vallen van 3 meter hoog op een betonnen vloer . een sportieve hard werkende man werd een wrak maanden in een ziekenhuis toen naar een verpleeghuis om te revalideren, toen naar huis gehaald zodat hij kon zien dat ik het bedrijf op me nam eerst 1 jaar proberen , maar ik heb het 5 jaar volgehouden . inmiddels zat hij in een verpleeghuis (1 jaar)ik ging elke dag naar hem toe ook in corona tijd helemaal aangekleed. de laatste maanden ging ik 2 x per dag uit liefde voor hem, onder tussen had ik het bedrijf verkocht het huis en ben dichter bij hem gaan wonen , 54 jaar waren we getrouwd ik al vanaf mijn 18de we hadden het altijd druk met het bedrijf maar waren er ook voor elkaar, fietsen lopen tennissen en midgetgolf . toen ging het mis hij begon te dementeren en wist vaak mijn naam niet meer, toch voelde ik dat hij het fijn vond dat ik er elke dag was, maar op 12 december 2020 stierf hij dagen / uren heb ik zijn hand vast gehouden wat voorgelezen en gezongen dan werd hij rustig, maar nu 6 weken later word het bezoek minder ook mede deze corona-tijd , 1 bezoeker per dag mag . maar de meeste komen samen en dat mag niet (onbegrijpelijk ) ik ben nachts zo angstig geworden kan niet slapen . het zweet breekt me uit ik mis hem zo erg de zorg voor hem de liefde die ik voor hem had, ik huil steeds vaker muziek waar ik zo van hield kan ik niet horen de mensen die zeggen ga wat leuks doen . je kan zo goed schilderen en tekenen ik kan het niet meer, als ik alleen ben huil ik de tranen stoppen soms maar niet, elke dag ga ik 6 km verderop naar zijn graf , praat met hem !! en de tranen stromen waar ben je vraag ik steeds zie ik je nou nooit meer ?? daar sta ik dan woon alleen ergens anders .zo stil allemaal , is dit verdriet normaal ? ik ben altijd zo sterk geweest maar het is op .
angeline
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 09-06-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Je hele leven heeft om jullie twee gedraaid. Jullie twee. Daar mag je om huilen. Je man, je leven, wat er nu overblijft ben jij, maar ook de ervaringen en herinneringen. Pijnlijk, maar ook mooi. Dat is allemaal van jou, maar je moet het een plek geven en je eigen persoon een nieuwe plek geven.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dit verhaal van gemis en intens verdriet na anderhalf jaar is wat ik nu doormaak.
Soms om wanhopig te worden. Ik was altijd zo sterk en daar is niets van overgebleven. Ik leef in een spagaat, mijn kinderen/kleinkinderen doen zoveel voor mij en ben en heel dankbaar voor. Maar het verdriet overheerst en dat wil ik helemaal niet. Ik heb vaak de kracht niet om normaal te denken en doe wat gedaan moet worden. Ik ben telkens blij als ze elke zondag komen en door de week komt mijn dochter en ook mijn kleindochter onverwachts. Dan wordt het verdriet verdrongen maar komt daarna weer in alle heftigheid terug. Huil met het intense verdriet bij zijn foto en bedank ik hem voor zijn onvoorwaardelijke liefde 59 jaar lang. Waarom kan ik nog niet met een glimlach terugkijken op al het moois wat we in al die jaren hebben gehad. Het gemis overheerst en ook dat wil ik niet. Ik ben dagelijks aan het vechten met mijn emoties.
Hoe kom ik hier uit??
Soms om wanhopig te worden. Ik was altijd zo sterk en daar is niets van overgebleven. Ik leef in een spagaat, mijn kinderen/kleinkinderen doen zoveel voor mij en ben en heel dankbaar voor. Maar het verdriet overheerst en dat wil ik helemaal niet. Ik heb vaak de kracht niet om normaal te denken en doe wat gedaan moet worden. Ik ben telkens blij als ze elke zondag komen en door de week komt mijn dochter en ook mijn kleindochter onverwachts. Dan wordt het verdriet verdrongen maar komt daarna weer in alle heftigheid terug. Huil met het intense verdriet bij zijn foto en bedank ik hem voor zijn onvoorwaardelijke liefde 59 jaar lang. Waarom kan ik nog niet met een glimlach terugkijken op al het moois wat we in al die jaren hebben gehad. Het gemis overheerst en ook dat wil ik niet. Ik ben dagelijks aan het vechten met mijn emoties.
Hoe kom ik hier uit??
Charlotte
09-06-2022
Terwijl ik stond te wachten bij de finish... (Verhaal 235)
M’n vriend (en liefde van mijn leven) en ik zijn naar Mallorca gegaan voor een triatlon. Terwijl ik stond te wachten bij de finish van het zwemmen, is hij naar een tent met artsen gebracht om gereanimeerd te worden. Dat heeft 2 uur geduurd maar ze moesten hem opgeven vanwege een longembolie en bloedverdunners die niet werkten. We deden heel veel samen, we werkten zelfs bij hetzelfde bedrijf en we waren vaak aan het thuiswerken. Ik weet niet wat ik moet doen, ik mis het zo ontzettend veel en ik kan niet slapen.
Annie
07-05-2022
laatste reactie: 07-06-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hee hallo
Ik weet wat je voelt en wat je meemaakt.
Ik heb ook twee mannen verloren.
De eerste aan kanker en de tweede had ook COPD en is afgelopen maand door een hartstilstand verongelukt
Pats boem weg. Zijn kinderen wilden geen afscheid . Het is gewoon niet te bevatten en 1000 vragen blijven maar door mijn hoofd malen. Vragen waar nooit meer een antwoord op zal komen.
Ik weet wat je voelt en wat je meemaakt.
Ik heb ook twee mannen verloren.
De eerste aan kanker en de tweede had ook COPD en is afgelopen maand door een hartstilstand verongelukt
Pats boem weg. Zijn kinderen wilden geen afscheid . Het is gewoon niet te bevatten en 1000 vragen blijven maar door mijn hoofd malen. Vragen waar nooit meer een antwoord op zal komen.
Ine
07-06-2022
Alles deden we samen , samen waren we een. (Verhaal 125)
Mijn man is 7 mei overleden aan een dubbele longontsteking.
15 jaar geleden is bij hem de ziekte ms geconstateerd. Wij waren 46 jaar getrouwd. Alles deden we samen , samen waren we een.
Nu heb ik het gevoel of er iets geamputeerd is, het leven in mij is weg. Ik ben mezelf kwijt. Voel me eenzaam en alleen. Wij hebben geen kinderen, maar gelukkig wel een hele lieve familie en vrienden die mij waar nodig ondersteunen en er zijn voor mij. Maar het gemis en die eenzaamheid kunnen ze niet wegnemen, dat blijft. Waar ik nu zo,n moeite mee heb, is dat ik nu al na vijf weken al redelijk de draad weer heb opgepakt. Gaat soms wel moeilijk maar zet door, heb dat mijn man op zijn sterfbed beloofd, dat ik mijn schouders eronder ga zetten en door ga, met steun van familie en vrienden. Maar hoe kan dat nu al, na vijf weken. Ik zit daardoor met mezelf in de knoop en heb moeite met dat dubbel gevoel. Ik mis mijn man, zou er alles voor over hebben als ik de dood omgedaan kon maken. Dat hij hier weer naast mij op de stoel zat. Samen een wijntje drinken, en genieten van de dingen die wij nog samen konden doen . En toch heb ik de draad al weer aardig opgepakt. Heb hier echt gemengde en verwarrende gevoelens over. Weet met mezelf geen raad
15 jaar geleden is bij hem de ziekte ms geconstateerd. Wij waren 46 jaar getrouwd. Alles deden we samen , samen waren we een.
Nu heb ik het gevoel of er iets geamputeerd is, het leven in mij is weg. Ik ben mezelf kwijt. Voel me eenzaam en alleen. Wij hebben geen kinderen, maar gelukkig wel een hele lieve familie en vrienden die mij waar nodig ondersteunen en er zijn voor mij. Maar het gemis en die eenzaamheid kunnen ze niet wegnemen, dat blijft. Waar ik nu zo,n moeite mee heb, is dat ik nu al na vijf weken al redelijk de draad weer heb opgepakt. Gaat soms wel moeilijk maar zet door, heb dat mijn man op zijn sterfbed beloofd, dat ik mijn schouders eronder ga zetten en door ga, met steun van familie en vrienden. Maar hoe kan dat nu al, na vijf weken. Ik zit daardoor met mezelf in de knoop en heb moeite met dat dubbel gevoel. Ik mis mijn man, zou er alles voor over hebben als ik de dood omgedaan kon maken. Dat hij hier weer naast mij op de stoel zat. Samen een wijntje drinken, en genieten van de dingen die wij nog samen konden doen . En toch heb ik de draad al weer aardig opgepakt. Heb hier echt gemengde en verwarrende gevoelens over. Weet met mezelf geen raad
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 06-06-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi,
Gecondoleerd met het verlies van je man en maatje.
Kan het zo in voelen ik ben 16 apri mijn man verloren aan darmkanker net 67 jaar. Wat je zegt is helemaal waar. Het alleen zijn het gemis is zo groot. Maar je moet door met je leven. Ik had ook gezegd. Dat ik met hem mee ging maar ik moet door voor de kinderen
Waar ik al heel veel steun aan heb gehad. Is een medium die ik bezocht heb. Via haar heeft mijn. Maatje me zoveel nog verteld. We houden dus op die manier contact. Ik ben van plan om regelmatig een medium te bezoeken. Misschien iets voor jou om dat te proberen. Sterkte we houden wel contact
Gecondoleerd met het verlies van je man en maatje.
Kan het zo in voelen ik ben 16 apri mijn man verloren aan darmkanker net 67 jaar. Wat je zegt is helemaal waar. Het alleen zijn het gemis is zo groot. Maar je moet door met je leven. Ik had ook gezegd. Dat ik met hem mee ging maar ik moet door voor de kinderen
Waar ik al heel veel steun aan heb gehad. Is een medium die ik bezocht heb. Via haar heeft mijn. Maatje me zoveel nog verteld. We houden dus op die manier contact. Ik ben van plan om regelmatig een medium te bezoeken. Misschien iets voor jou om dat te proberen. Sterkte we houden wel contact
Marianne
06-06-2022
Wil je ook je hart luchten?
Mijn man is overleden aan corona (Verhaal 71)
Mijn man ruim 3week geleden aan corona overleden ziekenhuis heeft echt alles voor hem gedaan maar door complicaties kwam hij.toch te overlijden
Heb niet echt afscheid kunnen nemen mocht ook tussendoor niet bij hem dat stukje van verwerken heb ik gemist hij was pas 63 na haast 30 jaar huwelijk is dat plotseling weg wij was mijn man maar ook mijn maatje mijn. Vriend zal zwaar worden om dit te verwerken veel mensen komen en luisteren wel maar gaan ook weer weg
En dan is het zwaar alleen zijn door zon zinlos ziekte zijn.er meerensenrt zo'n verhaal misschien kunnen we elkaar helpen
Heb niet echt afscheid kunnen nemen mocht ook tussendoor niet bij hem dat stukje van verwerken heb ik gemist hij was pas 63 na haast 30 jaar huwelijk is dat plotseling weg wij was mijn man maar ook mijn maatje mijn. Vriend zal zwaar worden om dit te verwerken veel mensen komen en luisteren wel maar gaan ook weer weg
En dan is het zwaar alleen zijn door zon zinlos ziekte zijn.er meerensenrt zo'n verhaal misschien kunnen we elkaar helpen
Elsa
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 03-06-2022
14Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Gd dag Elsa ik heb al 2x geprobeerd om op jouw verhaal te reageren. Dit is nl heel herkenbaar. Omdat dit niet lukde heb ik eigen verhaal erop gezet onder nr. 90
Mvg
Lilian
Mvg
Lilian
Lilian
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dag Elsa
Mijn man is 3 januari jl.overleden aan corona na 3mnd op de ic gelegen te hebben. Hij is 57 geworden. Dit heeft z,on impact gehad op mij en mijn kinderen. Mijn man had geen onderliggende ziektes en geen overgewicht. Nu zitten wij met die leegte. X Francisca
Mijn man is 3 januari jl.overleden aan corona na 3mnd op de ic gelegen te hebben. Hij is 57 geworden. Dit heeft z,on impact gehad op mij en mijn kinderen. Mijn man had geen onderliggende ziektes en geen overgewicht. Nu zitten wij met die leegte. X Francisca
Francisca
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hi Elsa,
Het is niet te bevatten en zo oneerlijk...mijn man is in februari overleden na 3 weken op ic aan de gevolgen van Corona...hij was pas 46... hij kreeg allemaal complicaties. We hadden nog zo’n leven voor ons met onze kinderen....zijn gemis is groot. Een deel van mij is weg. Sterkte...
Het is niet te bevatten en zo oneerlijk...mijn man is in februari overleden na 3 weken op ic aan de gevolgen van Corona...hij was pas 46... hij kreeg allemaal complicaties. We hadden nog zo’n leven voor ons met onze kinderen....zijn gemis is groot. Een deel van mij is weg. Sterkte...
Jacqueline
> 2 jaar geleden
Reactie:
Verschrikkelijk mijnman 7 weken geleden was ook dertig jaar samen hij was pas 54 jaar! 5 weken op de ic 😥
Petra B
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Elsa
Sterkte met zo groot verlies.
Mijn man is ook overleden aan Corana 51 jaar
Na 4 weken ic
Het moeilijkste vind dat we geen afscheid konden nemen.
We waren 33 jaar samen
Sterkte met zo groot verlies.
Mijn man is ook overleden aan Corana 51 jaar
Na 4 weken ic
Het moeilijkste vind dat we geen afscheid konden nemen.
We waren 33 jaar samen
Kelly
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Elsa
Ook ik heb mijn man verloren aan corona. 2 dagen voor zijn 62e verjaardag. Dit was eind december. Ik vind het niet te doen. Een leven zonder mijn man. Ik heb gelukkig hele lieve dochters en schoonzoons. En een kleinzoon. Voor hun leef ik nog. Het liefste ga ik vanavond slapen en morgen niet meer wakker worden. Maar zo werkt het niet
Ook ik heb mijn man verloren aan corona. 2 dagen voor zijn 62e verjaardag. Dit was eind december. Ik vind het niet te doen. Een leven zonder mijn man. Ik heb gelukkig hele lieve dochters en schoonzoons. En een kleinzoon. Voor hun leef ik nog. Het liefste ga ik vanavond slapen en morgen niet meer wakker worden. Maar zo werkt het niet
Jacqueline
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo dames,
Zou graag in contact komen met jullie. Ik voel mij alleen, zo herkenbaar jullie verhaal. Ik heb het ook mee gemaakt. Mijn man was 55
Zou graag in contact komen met jullie. Ik voel mij alleen, zo herkenbaar jullie verhaal. Ik heb het ook mee gemaakt. Mijn man was 55
s
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn partner is ook overleden door corona vind dat de overheid weinig aan doet wie verantwoordelijk voor is.
Het leven gaat door maar niet voor mij
Het leven gaat door maar niet voor mij
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo elsa gecontroleerd. Ik heb mijn vrouw en beste maatje op 1 maart verloren na een lange srijd en in november kregen we de uitslag van de long arts dat het was uitgezaaid. Onwerkelijk en mijn vrouw bleef er tegen vechten na drie jaar de srijd verloren tegen longkanker. Zeer zwaar die leegte heb jij dat ook .veel sterkte Maurice
Maurice
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo
Allemaal gecondoleerd met jullie verlies. ik heb ook mijn partner verloren aan corona was 62 jaar gezond fit kreeg een hartstilstand thuis waar ik bij was.
Ik vroeg me af of jullie dierbare gevaccineerd waren.
Allemaal gecondoleerd met jullie verlies. ik heb ook mijn partner verloren aan corona was 62 jaar gezond fit kreeg een hartstilstand thuis waar ik bij was.
Ik vroeg me af of jullie dierbare gevaccineerd waren.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb hetzelfde meegemaakt vriendin kreeg
hoofdpijn en in een split second was ze er niet meer.....
Ik kan de pijn niet verdragen en ben nu al 2 maanden aan het denken hoe kan dit.
Heb dit trauma nog niet verwerkt
hoofdpijn en in een split second was ze er niet meer.....
Ik kan de pijn niet verdragen en ben nu al 2 maanden aan het denken hoe kan dit.
Heb dit trauma nog niet verwerkt
Peter
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn lieve mam ook 63 jaar en 3 weken geleden overleden aan corona ( complicatie )
😢😢😢
Niet te vatten, heel verdrietig en een leeg gevoel van binnen…
😢😢😢
Niet te vatten, heel verdrietig en een leeg gevoel van binnen…
Melly
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo dames,
Mijn lieve vader 71 is ook overleden na 8 weken op de ic door de complicaties. Altijd gezond en super fit. Wij mochten een half uur per dag bij hem. Heb achteraf EMDR therapie gehad want kreeg alle beelden van de ic en om mijn vader zo te moeten zien niet uit mijn hoofd. Het is zo zwaar we zijn allemaal gebroken en weet niet hoe ik verder moet zonder mijn sterke vader.
Ik wens iedereen heel veel kracht om dit te moeten dragen.
Mijn lieve vader 71 is ook overleden na 8 weken op de ic door de complicaties. Altijd gezond en super fit. Wij mochten een half uur per dag bij hem. Heb achteraf EMDR therapie gehad want kreeg alle beelden van de ic en om mijn vader zo te moeten zien niet uit mijn hoofd. Het is zo zwaar we zijn allemaal gebroken en weet niet hoe ik verder moet zonder mijn sterke vader.
Ik wens iedereen heel veel kracht om dit te moeten dragen.
Anoniem
12-05-2022
Reactie:
Heel herkenbaar helaas, mijn man was net 66, kreeg de diagnose alvleesklierkanker, en overleed 14 dagen na een rampzalig ziekbed thuis, het gemis, leegte, eenzaamheid zijn niet te bevatten, ik wist niet dat eens mens zoveel verdriet kon hebben en zoveel tranen, nog steeds na een half jaar, en de komende jaren daarna waarschijnlijk ook! Het leven voelt als zinloos, doelloos, vreugdeloos. Mijn enige troost is dat hij op een betere liefdevollere plek is, waar ik ooit als mijn taak erop zit heen mag gaan, dat is mijn enige troost. De kracht vraag ik aan god, en aan Jezus hand loop ik verder, maar constant gepijnigd door de gedachte aan de liefde die ik verloren heb, boeken zoals eindeloos bewustzijn (pim van Lommel) wonderen gebeuren (rosemary althea) bepaalde teksten uit de bijbel sleuren mij erdoor, maar ik hoop dat ik ook zo snel mogelijk naar gene zijde mag, om ze daar allemaal mijn man zus, broer, vader, moeder,neef, en beste vriendin weer te ontmoeten, en volgens eerder vermelde boeken gaat dat zeker gebeuren, dan pas kan ik weer echt blij zijn tot die tijd doe ik maar alsof en draag het kruis van verdriet als een loodzwaar iets op mijn rug. Veel heel veel sterkte allemaal, jullie hebben volkomen recht op je verdriet, daar zit geen einde aan, hopelijk wordt het voor ons allemaal wat dragelijker, en gaat de lichamelijke pijn en de psychiese pijn in de toekomst wat minder scherp met ons mmee nogmaals heel veel sterkte dikke knuffels voor allen liefs van een mede lijder!
marion
03-06-2022
Ik heb geen idee hoe dit komt (Verhaal 248)
Op 14 april 2011 is een hele goede vriend overleden aan een complicatie
Hart
Een hele tijd niet meer aan gedacht
Maar nu denk ik er bijna elke dag aan
En ik heb dan ook weer heftig huilbuien
Ik heb geen idee hoe dit komt
Hart
Een hele tijd niet meer aan gedacht
Maar nu denk ik er bijna elke dag aan
En ik heb dan ook weer heftig huilbuien
Ik heb geen idee hoe dit komt
Ben
02-06-2022
Toon reacties Verberg reacties
Met dat ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen (Verhaal 247)
juli 2019 is mijn vader overleden. Ik was 16. Ik had pfeiffer gehad en was al 4 jaar veel moe. Ik weet hoe bezorgd mijn vader was. ik zat dat jaar in 4 havo en had al erg veel gemist dat jaar maar toch waren mijn cijfers prima en ik weet dat mijn papa zo trots was. Het was toetsweek en ik had een economie test die dag. Mijn lastigste vak. In de ochtend voordat mijn vader weg moest had hij me wakker gemaakt om een knuffel te geven en me succes te wensen. "je kunt het! Ik hou van je wat de uitslag ook is, succes!". Ik weet niet wat ik heb terug gezegd. Ook weet ik niet hoe de toets ging. Het enige dat ik weet is dat ik na de toets moe was en thuis was gaan slapen in zijn bed, dat lag gewoon lekkerder. Ik werd rond half 6 wakker van geschreeuw beneden, dat gebeurde wel vaker met 3 broers in huis dus ik stoorde me eraan maar toen ik de tijd zag ging ik naar beneden. etenstijd dacht ik. maar dat bleek anders. Mijn vader was rond 10 voor half 6 thuis gekomen en moest naar het toilet. Daarna konden we gaan eten had hij gezegd. Mijn moeder dacht na een tijdje dat het te lang duurde en omdat we een raampje boven de deur naar de wc hebben zei ze tegen mijn broertje te kijken, na veel op de deur kloppen en roepen. Mijn broertje zag mijn vader zitten op de grond voor de wc en mijn oudere broer sloeg de deur in en ging een buurvrouw met ehbo halen. toen kwam ik naar beneden en zag mijn vader zitten. mijn oudere broer stuurde mij en mijn jongere broertje naar buiten en daar probeerde ik hem te laten focussen op een woordzoeker. Ik weet niet waar mijn moeder was toen, binnen maar hoe zij dit gezien of ervaren heeft weet ik niet. het volgende wat ik kan herinneren is dat er een heleboel buren bij ons in de tuin zaten. een van de buren die ik niet kende zat naast me en probeerde me te kalmeren. "och, je trilt helemaal". toen pas merkte dat ik niet wist wat er ging gebeuren, mijn lichaam trilde? dan moest het echt erg zijn. Ik weet dat toen mama ook buiten was en mijn oudste broer gebeld van zijn werk. we stonden allemaal bij elkaar in de achtertuin toen de ambulance medewerkster zei: "we hebben alles gedaan wat we konden maar het mocht niet baten". Ik weet niet hoe ik reageerde of wie dan ook.
Ik ben de maanden daarna heel erg gaan doen alsof ik blij en gelukkig was. ik voelde me ook echt zo. ik kreeg een bijbaan, mijn eerste omdat ik altijd zo moe was maar nu moest ik iets doen, weg van de sfeer thuis, even afleiding. En dat hielp maar het vlucht gedrag heb ik nog steeds. ik heb niks verwerkt, en zit in Amerika om hier voor een jaar te werken, op mijn 18e. Iedereen zegt dat het knap is, voor mij een ontsnapping. begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn moeder en familie en ik mis ze ontzettend maar alle mensen die mijn vader kende herinneren me aan wat er is gebeurt en dat kost zo ontzettend veel energie dat ik veel dagen maar 3 van de 24 wakker was. vaak ging ik naar school en als ik thuis was viel ik in slaap tot de volgende ochtend, en een jaar later ging dat zo met werk. Nu ik hier in de VS zit merk ik dat het op veel momenten makkelijker is. maar zodra ik mijn moeder bel mis ik haar zo ontzettend en mis ik papa zo veel dat ik sommige weekenden gewoon niks wil doen behalve slapen en film kijken, want dat zijn de momenten dat ik niet hoef te denken.
Ik weet dat mijn vader zo trots op me zou zijn. Hij wilde altijd al naar Amerika. Wilde alle steden, alle national parks zien en de cultuur meemaken. Als hij het daarover had zei ik altijd, dat gaan we samen doen! Nu kan dat niet en doe ik het alleen.
Als ik denk aan alle dingen die hij niet heeft meegemaakt of gaat meemaken breek ik bijna. Hij heeft niet mijn eerste baan gezien, dat ik van school slaagde, dat ik mijn rijbewijs heb gehaald, dat ik in Amerika zit. Als ik een vriend krijg gaat hij hem nooit kennen, mijn kinderen zal hij nooit ontmoeten, welke baan ik later ook wil, hij zal het niet weten.
Met dat ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen. Ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken maar ik moest dit denk ik gewoon even kwijt.
Ik ben de maanden daarna heel erg gaan doen alsof ik blij en gelukkig was. ik voelde me ook echt zo. ik kreeg een bijbaan, mijn eerste omdat ik altijd zo moe was maar nu moest ik iets doen, weg van de sfeer thuis, even afleiding. En dat hielp maar het vlucht gedrag heb ik nog steeds. ik heb niks verwerkt, en zit in Amerika om hier voor een jaar te werken, op mijn 18e. Iedereen zegt dat het knap is, voor mij een ontsnapping. begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn moeder en familie en ik mis ze ontzettend maar alle mensen die mijn vader kende herinneren me aan wat er is gebeurt en dat kost zo ontzettend veel energie dat ik veel dagen maar 3 van de 24 wakker was. vaak ging ik naar school en als ik thuis was viel ik in slaap tot de volgende ochtend, en een jaar later ging dat zo met werk. Nu ik hier in de VS zit merk ik dat het op veel momenten makkelijker is. maar zodra ik mijn moeder bel mis ik haar zo ontzettend en mis ik papa zo veel dat ik sommige weekenden gewoon niks wil doen behalve slapen en film kijken, want dat zijn de momenten dat ik niet hoef te denken.
Ik weet dat mijn vader zo trots op me zou zijn. Hij wilde altijd al naar Amerika. Wilde alle steden, alle national parks zien en de cultuur meemaken. Als hij het daarover had zei ik altijd, dat gaan we samen doen! Nu kan dat niet en doe ik het alleen.
Als ik denk aan alle dingen die hij niet heeft meegemaakt of gaat meemaken breek ik bijna. Hij heeft niet mijn eerste baan gezien, dat ik van school slaagde, dat ik mijn rijbewijs heb gehaald, dat ik in Amerika zit. Als ik een vriend krijg gaat hij hem nooit kennen, mijn kinderen zal hij nooit ontmoeten, welke baan ik later ook wil, hij zal het niet weten.
Met dat ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen. Ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken maar ik moest dit denk ik gewoon even kwijt.
Anne-Wil
30-05-2022
Toon reacties Verberg reacties
Ik rouw om het kind wat ik nooit zal krijgen (Verhaal 25)
Ik rouw om het kind wat ik nooit zal krijgen. Ik voel me erg alleen. Ik voel me verloren. Na een lang traject is het nu helemaal duidelijk; wij gaan samen geen kinderen krijgen. we zijn er allebei stuk van.
Ik ben wel blij dat we ieder apart hulp hebben gezocht. We leren van elkaar en met elkaar. een zo verwachten we weer invulling aan ons even te kunnen gaan geven.
A
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 29-05-2022
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Rouw maar volop! Dat is belangrijk denk ik. Ik heb ditzelfde 14 jaar geleden gehad en wist niet zo goed hoe ik moest rouwen. En het lijkt nu nog steeds als een boemerang terug te komen
Het is erg verdrietig om het verlangen naar zoiets wezenlijks los te laten. Het lukt me redelijk, maar het blijft een steeds terugkerend gemis. Alle kracht liefde en goeds toegewenst.
Het is erg verdrietig om het verlangen naar zoiets wezenlijks los te laten. Het lukt me redelijk, maar het blijft een steeds terugkerend gemis. Alle kracht liefde en goeds toegewenst.
Magda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dat lijkt me een zwaar verlies, ik wens u veel sterkte
Linda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wij hebben een mooie zoon maar geen familie om deze mooie momenten mee te delen.
Op zoek naar lieve vrienden ( toekomstige familie ) peter/ meter voor ons kind
Op zoek naar lieve vrienden ( toekomstige familie ) peter/ meter voor ons kind
Steven
29-05-2022
Moedige liefste mama overleden op haar verjaardag (Verhaal 246)
Ik heb heel intensief voor mijn moeder gezorgd en woonde ook bij haar. Op haar verjaardag heb ik haar overleden in haar bed gevonden echt vreselijk. Mijn moeder kreeg in 2012 diagnose borst kanker allerlei behandelingen hebben haar leven kunnen rekken tot augustus 2021 toen het inmiddels op verschillende plaatsen was uitgezaaid. Ik deed alles met mijn moeder zij was voor mij 3 in 1. mijn moeder, vriendin, zus maar vooral mijn maatje van de gezelligheid. We gingen vaak erop uit samen en nu zomaar uit mijn leven weg genomen. Ik heb veel verdriet en kom maar amper voorruit terwijl ik zo veel moet een baan zoeken zaken afwikkelen rondom overlijden. Ik kan eigenlijk niet zonder haar leven. Achter gebleven in haar huis blijkt heel angstig in het begin naar overlijden. Ik was angstig in de woonkamer waar haar bed lang heeft gestaan en waar ik haar heb gevonden. Lang heeft ze daar geslapen maar werd ook door de wijkverpleging de laatste tijd daar verzorgd. Dat gaat nu wat beter alleen al haar spullen en onze herinneringen in huis samen nagels verzorgen, samen haren doen, boodschappen, samen tv kijken etc. Nu heb ik niemand meer wij leefde als huisgenoten samen misschien wat raar maar naar veel gereisd te hebben voor werk en naar het dodelijke ongeluk.
Anoniem
29-05-2022
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik heb 15 jaar voor haar gezorgd (Verhaal 81)
Op Hemelvaartsdag is mijn allerliefste moeder overleden, ze was ontzettend moe, copd. Ik heb 15 jaar voor haar gezorgd. De eerste 2 maanden liep ik vol ongeloof rond. Ze was zo blij met haar nieuwe hondje. Nu heb ik de urn en mijn tranen stromen, zonder stoppen komt nu alle verdriet eruit.
Ik heb nog nooit zoveel gehuild als nu...
Ik heb nog nooit zoveel gehuild als nu...
Rob
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 29-05-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Rob,
Ik heb heel intensief voor mijn moeder gezorgd en woonde ook bij haar. Op haar verjaardag heb ik haar overleden in haar bed gevonden echt vreselijk. Mijn moeder kreeg in 2012 diagnose borst kanker allerlei behandelingen hebben haar leven kunnen rekken tot augustus 2022 toen het inmiddels op verschillende plaatsen was uitgezaaid. Ik deed alles met mijn moeder zij was voor mij 3 in 1. mijn moeder, vriendin, zus maar vooral mijn maatje van de gezelligheid. We gingen vaak erop uit samen en nu zomaar uit mijn leven weg genomen. Ik heb veel verdriet en kom maar amper voorruit terwijl ik zo veel moet een baan zoeken zaken afwikkelen rondom overlijden. Ik kan eigenlijk niet zonder haar leven.
Ik heb heel intensief voor mijn moeder gezorgd en woonde ook bij haar. Op haar verjaardag heb ik haar overleden in haar bed gevonden echt vreselijk. Mijn moeder kreeg in 2012 diagnose borst kanker allerlei behandelingen hebben haar leven kunnen rekken tot augustus 2022 toen het inmiddels op verschillende plaatsen was uitgezaaid. Ik deed alles met mijn moeder zij was voor mij 3 in 1. mijn moeder, vriendin, zus maar vooral mijn maatje van de gezelligheid. We gingen vaak erop uit samen en nu zomaar uit mijn leven weg genomen. Ik heb veel verdriet en kom maar amper voorruit terwijl ik zo veel moet een baan zoeken zaken afwikkelen rondom overlijden. Ik kan eigenlijk niet zonder haar leven.
Christina
29-05-2022
Reactie:
Sorry foutje 2021...
Achter gebleven in haar huis blijkt heel angstig in het begin naar overlijden. Ik was angstig in de woonkamer waar haar bed lang heeft gestaan. Dat gaat nu wat beter alleen al haar spullen en onze herinneringen in huis samen nagels verzorgen, samen haren doen, boodschappen, samen tv kijken etc,..
Achter gebleven in haar huis blijkt heel angstig in het begin naar overlijden. Ik was angstig in de woonkamer waar haar bed lang heeft gestaan. Dat gaat nu wat beter alleen al haar spullen en onze herinneringen in huis samen nagels verzorgen, samen haren doen, boodschappen, samen tv kijken etc,..
Christina
29-05-2022
Twee echtgenoten verloren (Verhaal 236)
Ik heb afgelopen 16 februari 2022 mijn tweede echtgenoot af moeten geven.
Mijn eerste man is aan copd overleden .mijn tweede man ook aan een longaandoening.
Hij heeft zo gevochten had het zo benauwd afschuwelijk om aan te zien .Hij heeft echt rwee en een halve dag liggen happen naar lucht dit gun ik niemand en dat in deze tijd zo'n lijdensweg zo laat je een beest nog niet vechten ik raak dat beeld niet kwijt mijn maatje door dik en dun net als mijn eerste man.Ik heb 2kanjers gehad waarom nu weer iemand af geven waar je zielsveel van houd achteraf heeft het ziekenhuis een fout gemaakt Hij had niet zo hoeven vechten als ze eerder hadden ingegrepen Maar dat geven ze niet toe Vreselijk ziekenhuis
Mijn eerste man is aan copd overleden .mijn tweede man ook aan een longaandoening.
Hij heeft zo gevochten had het zo benauwd afschuwelijk om aan te zien .Hij heeft echt rwee en een halve dag liggen happen naar lucht dit gun ik niemand en dat in deze tijd zo'n lijdensweg zo laat je een beest nog niet vechten ik raak dat beeld niet kwijt mijn maatje door dik en dun net als mijn eerste man.Ik heb 2kanjers gehad waarom nu weer iemand af geven waar je zielsveel van houd achteraf heeft het ziekenhuis een fout gemaakt Hij had niet zo hoeven vechten als ze eerder hadden ingegrepen Maar dat geven ze niet toe Vreselijk ziekenhuis
Tiny
10-05-2022
laatste reactie: 25-05-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat heftig zeg...veel sterkte
Anoniem
25-05-2022
Nooit meer zal hij bij ons zijn (Verhaal 244)
2 weken geleden heb ik mijn stiefvader verloren na een ernstig ziekbed. Ondanks dat hij niet mijn echte vader was voelde dan voor mij wel zo en ik mis hem zo erg. Overal en elke dag wordt je aan hem herinnert en dat doet zoveel pijn om dan te weten dat hij nooit meer thuis komt.
We waren net 2 weken verhuist en toen werd hij opgenomen in het ziekenhuis met alvleesklier ontsteking wij dachten die komt er wel boven op na 2 weken maar uiteindelijk heeft zijn strijd 9 weken geduurt en is hij op 59 jarige leeftijd overleden.
Hij kan er niet bij zijn als ik ooit hoop te trouwen hij kan er niet bij zijn als ik ooit mijn eerste kind hoop te krijgen. Nooit meer zal hij bij ons zijn en dat doet pijn heel veel pijn
We waren net 2 weken verhuist en toen werd hij opgenomen in het ziekenhuis met alvleesklier ontsteking wij dachten die komt er wel boven op na 2 weken maar uiteindelijk heeft zijn strijd 9 weken geduurt en is hij op 59 jarige leeftijd overleden.
Hij kan er niet bij zijn als ik ooit hoop te trouwen hij kan er niet bij zijn als ik ooit mijn eerste kind hoop te krijgen. Nooit meer zal hij bij ons zijn en dat doet pijn heel veel pijn
Anoniem
25-05-2022
Toon reacties Verberg reacties
Nu is het stil (Verhaal 238)
Iets meer dan een maand geleden is mijn partner aan kanker overleden na een ziektebed van 2 maanden. Hij is 58 jaar geworden. We waren 30 jaar samen. Het gemis is vreselijk. De eerste weken ben je druk met alles regelen. Maar nu is het stil. Ik voel me helemaal niet goed in mijn hoofd en ben misselijk. Gelukkig kon hij tot het eind thuis zijn. Ik was erbij toen hij zijn laatste adem uitblies en kon hem nog bedanken voor alles wat hij voor me heeft gedaan en zeggen hoeveel ik van hem hou. Nu mis ik zijn telefoontjes, het thuiskomen. Het idee dat ik hem nooit meer zal zien maakt me verlamd. Ik blijf altijd in gedachte bij hem.
Fleur
14-05-2022
laatste reactie: 16-05-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ken het gevoel zeer goed en voel me hetzelfde (zie mijn verhaal 242) mijn vrouw leeft voort in mijn dochter en jou vrouw in je zoon....
Heel veel sterkte toegewenst.
Dit heeft veel tijd nodig....
Heel veel sterkte toegewenst.
Dit heeft veel tijd nodig....
Anoniem
16-05-2022
Zij had de gave om mensen aan zich te binden (Verhaal 239)
Mijn vrouw, soulmate, allesje is een week geleden op 49 jarige leeftijd overleden aan uitgezaaide bortskanker. Zij had de gave om mensen aan zich te binden door haar positiviteit, ze was altijd stralend, lief en zorgzaam en zat niet bij de pakken neer en ondanks dat ze steeds meer moest inleveren bleef ze krachtig. Het netwerk aan mensen die van haar hielden was dan ook erg groot. Ze was er ondanks al de tegenslagen steeds voor iedereen en met name mij en haar zoon van 18. Ik ben volledig lamgeslagen, huil me scheel, weet niet hoe het verder moet. Ik voel de druk van “ je moet de draad weer oppakken”, weer aan het werk, je moet er zijn voor haar zoon” je moet het een plaats gaan geven en het heeft tijd nodig dat de pijn slijt. Maar gaat ie slijten en wil ik dat wel ?..........tja en uiteindelijk dan, ik kan me geen vervolg mooie jaren voorstellen? Ik voel me leeg en alleen ondanks alle lieve vrienden, heb alle mooie momenten en tegenslagen inmiddels wel meegemaakt en zou het liefst eruit stappen, maar dat zou dan volgens vele zwak en egoistisch zijn. Het voelt of ik zelf gestorven ben maar door moet, maar zonder haar niet meer verder wil.
Ed
16-05-2022
laatste reactie: 16-05-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je. Ben mijn allerliefste mama verloren, zelfde karaktertrekken als je vrouw. Daarna 3 ma later volgde mijn papa. Heel hard om dierbaren te verliezen. Veel moed, ook al is dat een kleine troost, en probeer naar haar vb te leven, dat probeer ik ook. Sterkte.
Line
16-05-2022
Wil je ook je hart luchten?
Wat doe je als je weet dat het ophoud? (Verhaal 158)
Mijn moeder is vorig jaar ziek verklaard en wat ging zij als een speer qua behandelingen!
Waarschijnlijk zou zij in het nieuwe jaar weer zelfstandig kunnen eten(vanaf haar ziekte sonde via de maag). Maar alles was minder waar een paar maanden gelden kregen wij te horen dat zij in haar laatste levensfase zit, eerst een dag toen een maand en die eindigden in een Hospice, ben 34 jaar en wat nu?
Zij is mijn alles en mijn beste vriendin en wat doe je als je weet dat het ophoud? Hoe ga ik hier mee om en wat geeft mij een teken van licht?
Waarschijnlijk zou zij in het nieuwe jaar weer zelfstandig kunnen eten(vanaf haar ziekte sonde via de maag). Maar alles was minder waar een paar maanden gelden kregen wij te horen dat zij in haar laatste levensfase zit, eerst een dag toen een maand en die eindigden in een Hospice, ben 34 jaar en wat nu?
Zij is mijn alles en mijn beste vriendin en wat doe je als je weet dat het ophoud? Hoe ga ik hier mee om en wat geeft mij een teken van licht?
Mila
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 16-05-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel veel moed, leef naar haar vb,doe ik ook, mijn mama ook gestorven en 3 maand later mijn papa.
Anoniem
16-05-2022
Ik wist dat het afscheid zwaar ging zijn (Verhaal 237)
Mijn moeder is 4 maanden geleden gestorven, bijna 82j geworden, ik heb haar een 8 jaar verzorgd nadat ze een cva heeft gehad, samen met broers en zus, de eerste 4 jaar leefde mijn vader ook nog maar hij leed aan beginnend dementie, ik nam de week voor me de anderen om beurten een weekend, ja we hadden een goede band.
Als mantelzorg was het een 24/7 taak die ik met zeer veel liefde deed en de liefde en vriendschap die we kregen van moeder was voor ons enorm en een extra steun om haar goed te verzorgen.
Telkens ik eens wegging en alleen was kwamen de tranen naar boven, alleen als ik alleen was, wilde niet tonen dat ik bang was om mijn moeder te verliezen, iemand waar ik zo van hield.
Ik kan nog steeds niet aanvaarden dat ze niet meer is, het verdriet is enorm, ben alleen en heb wel regelmatig mijn zus of broers op bezoek of ik bij hen, dan lukt het me wel maar eens terug thuis die leegte maakt het zo moeilijk en komen de tranen terug naar boven.
Vaak komen die gedachte van de laatste dag naar boven, anderzijds was ik blij voor haar dat ze niet meer leed doch ik kan het niet plaatsen.
Met iemand waar je dagdagelijks aan tafel zat , naar haar geliefkoosde programma met een kopje koffie en een koekje keek.
Het gemis dat ik haar niet meer kan vastnemen dat knuffelen dat ik al die jaren gedaan heb (ze was linkszijdig verlamd)
Ik wist dat het afscheid zwaar ging zijn en iedereen zegt wel "je hebt enorm veel gedaan voor je moeder wees daar blij om" maar nu ben ik alleen en zit ik hier met lege handen, het zal héééééél veel tijd vergen om het een plaats te geven, tijd zal het helen maar hoelang? men zegt soms een man mag niet huilen maar die kan evengoed hartzeer hebben.
Als mantelzorg was het een 24/7 taak die ik met zeer veel liefde deed en de liefde en vriendschap die we kregen van moeder was voor ons enorm en een extra steun om haar goed te verzorgen.
Telkens ik eens wegging en alleen was kwamen de tranen naar boven, alleen als ik alleen was, wilde niet tonen dat ik bang was om mijn moeder te verliezen, iemand waar ik zo van hield.
Ik kan nog steeds niet aanvaarden dat ze niet meer is, het verdriet is enorm, ben alleen en heb wel regelmatig mijn zus of broers op bezoek of ik bij hen, dan lukt het me wel maar eens terug thuis die leegte maakt het zo moeilijk en komen de tranen terug naar boven.
Vaak komen die gedachte van de laatste dag naar boven, anderzijds was ik blij voor haar dat ze niet meer leed doch ik kan het niet plaatsen.
Met iemand waar je dagdagelijks aan tafel zat , naar haar geliefkoosde programma met een kopje koffie en een koekje keek.
Het gemis dat ik haar niet meer kan vastnemen dat knuffelen dat ik al die jaren gedaan heb (ze was linkszijdig verlamd)
Ik wist dat het afscheid zwaar ging zijn en iedereen zegt wel "je hebt enorm veel gedaan voor je moeder wees daar blij om" maar nu ben ik alleen en zit ik hier met lege handen, het zal héééééél veel tijd vergen om het een plaats te geven, tijd zal het helen maar hoelang? men zegt soms een man mag niet huilen maar die kan evengoed hartzeer hebben.
Danny
13-05-2022
Toon reacties Verberg reacties
Ik ben mijn vriend verloren. Hij was 32 jaar. (Verhaal 234)
Ik ben mijn vriend verloren. Hij was 32 jaar.
Nu is het 3 jaar verder en wordt het gemis nog erger. Ik was toen 28 en nu ben ik 31.
Ik denk soms dat de enige manier om bij hem te zijn dood zijn is. Of aan het feit dat doordat ik nog jong ben ik nog misschien wel 40 jaar (als ik 70 wordt) hem moet missen.
Ik lees steeds over hoe het voelt om dood te gaan en ik denk dat het mijn schuld is omdat ik weg was toen t gebeurde. Ook ben ik daarna zelf bijna doodgegaan. Lag op intensive care.
Omdat ik zelf bijna dood ging dacht ik dat het niet zo erg zou zijn ik dacht , nog heel even en dan zie ik hem weer. Even volhouden. Maar nu ben ik dus beter geworden en denk ik aan de tijd dat ik hier nog moet zijn.
Nu is het 3 jaar verder en wordt het gemis nog erger. Ik was toen 28 en nu ben ik 31.
Ik denk soms dat de enige manier om bij hem te zijn dood zijn is. Of aan het feit dat doordat ik nog jong ben ik nog misschien wel 40 jaar (als ik 70 wordt) hem moet missen.
Ik lees steeds over hoe het voelt om dood te gaan en ik denk dat het mijn schuld is omdat ik weg was toen t gebeurde. Ook ben ik daarna zelf bijna doodgegaan. Lag op intensive care.
Omdat ik zelf bijna dood ging dacht ik dat het niet zo erg zou zijn ik dacht , nog heel even en dan zie ik hem weer. Even volhouden. Maar nu ben ik dus beter geworden en denk ik aan de tijd dat ik hier nog moet zijn.
Maria
07-05-2022
Toon reacties Verberg reacties
Nog steeds is er dat vreselijke gemis, pijn en immens verdriet (Verhaal 232)
Het is nu bijna 2 jaar geleden dat mijn lief vrouwtje mij plots werd ontnomen op 55 jarige leeftijd. Nog steeds is er dat vreselijke gemis, pijn en immens verdriet. Dagelijks probeer ik me sterk te houden voor mijn autistische zoon maar 's avonds in bed gaan de tranen van pijn, angst en verdriet de vrije loop. Ik kom enkel nog buiten om boodschappen of naar het kerkhof, meer niet, meer kan ik niet opbrengen. Futloos en eenzaam passeren de dagen zonder dat ik nog enige hoop koester er ooit weer bovenop te raken. Ik zie de dagen steeds met meer tegenzin tegemoet. Mensen in de buurt zeggen dat ik er goed uit zie, maar dat is enkel de bolster die ze te zien krijgen, het valt me op dat ik er verdomd goed ben in geworden mijn verdriet en pijn te camoufleren voor de buitenwereld. Voor mij persoonlijk hoeft het allemaal niet meer na een huwelijk van 23 jaar, als dit de rest van mijn leven is......pfffff, nee bedankt.
Joost
01-05-2022
laatste reactie: 05-05-2022
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je verdriet, het is vreselijk hard een geliefde te verliezen. Mijn dierbare mama half jaar geleden gestorven aan een hartstilstand, mijn papa volgde haar 3 maanden erna. Het gemis is zo groot. Ik wens je veel sterkte. Ik probeer naar hun voorbeeld te leven.
Line
02-05-2022
Reactie:
Dank je.
Joost
02-05-2022
Reactie:
Beste Line,
Mag ik jou eveneens heel erg veel sterkte en moed toewensen met uw vreselijke verlies.
Mag ik jou eveneens heel erg veel sterkte en moed toewensen met uw vreselijke verlies.
Joost
03-05-2022
Reactie:
Dankjewel, het zal idd nodig zijn die sterkte. Ik probeer nu toch wat buiten te komen, ook al ween ik nog elke dag, ,maar dan is het er ook uit. Dokter zei me dat ik mijn tranen de vrije loop moet laten, om het te verwerken. Tja zoiets verwerk je nooit echt. Maar mijn ouders en ook je geliefde zouden gewild hebben dat we terug gelukkig worden. Is idd zeer moeilijk. Ik wens je nog veel moed.
Line
05-05-2022
Schuldgevoelens na een overlijden (Verhaal 36)
Mijn broer was al langer niet fit als gevolg van een chronische ziekte. Zijn zelfstandigheid werd minder.
Als gevolg van een heftige situatie in mijn eigen gezin, had ik geen tijd/energie om mijn broer extra zorg te geven. Zelf druk bezig om mijn hoofd boven water te houden.
En toen ineens overleed hij plots, veel te jong. Daar kwamen naast het verdriet, ook de schuldgevoelens. Had ik maar, kon ik nog maar, als ik dit had geweten.
Na enige tijd komt dat ook wel weer in perspectief. Maar wat heb ik een last gehad van die schuldgevoelens....
Bernadette K
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-05-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn partner en maatje is ook pas aan corona en onderliggende kwalen gestorven. Ik vind het vreselijk.
Marieke
05-05-2022
Wil je ook je hart luchten?
Het is erg stil om me heen (Verhaal 153)
Mijn schoonouders hebben geen contact meer met mij na het overlijden van mijn vrouw 2 jaar geleden. Wel bezoek ik ze regelmatig. Dit doe ik voor mijn vrouw. Erg lange tijd geleden
hebben ze ook nooit contact gehad met mijn moeder die 20 jaar in het GGZ verbleef. Vrienden van mij vinden het ook raar dat mijn schoonouders geen contact met me zoeken (bellen, bezoeken). Deze vrienden bezoeken mijn schoonouders regelmatig of bellen mijn schoonouders omdat ze het erg vinden dat mijn schoonouders hun enig kind verloren hebben. Van de kant van mijn schoonouders gebeurt er niets. Ze hebben ook al meer dan 40 jaar geen contact meer met hun familieleden, broers en zussen, neven of nichten.
Ik ben nu helemaal alleen en ben bezig met de rouwverwerking. Ik heb geen kinderen en geen kleinkinderen. Het is erg stil om me heen, alhoewel ik me ijverig bezig houd met mijn hobby's.
hebben ze ook nooit contact gehad met mijn moeder die 20 jaar in het GGZ verbleef. Vrienden van mij vinden het ook raar dat mijn schoonouders geen contact met me zoeken (bellen, bezoeken). Deze vrienden bezoeken mijn schoonouders regelmatig of bellen mijn schoonouders omdat ze het erg vinden dat mijn schoonouders hun enig kind verloren hebben. Van de kant van mijn schoonouders gebeurt er niets. Ze hebben ook al meer dan 40 jaar geen contact meer met hun familieleden, broers en zussen, neven of nichten.
Ik ben nu helemaal alleen en ben bezig met de rouwverwerking. Ik heb geen kinderen en geen kleinkinderen. Het is erg stil om me heen, alhoewel ik me ijverig bezig houd met mijn hobby's.
Johannes
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-05-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik bent 3 jaar mijn man veloren,ik voel alleen en ,Psicoverlatenloog komt wel maar ik mis de liefde de tederheid.'
Iemand om samen vaak zien,pratten en its doen,ik heb vedrieter we waren 64 jaar samen...Ik ziet best goed uit,ik zoek ook een man dat ongeweer zo gevoel is ik bent een Brasilianse vrouw.
Iemand om samen vaak zien,pratten en its doen,ik heb vedrieter we waren 64 jaar samen...Ik ziet best goed uit,ik zoek ook een man dat ongeweer zo gevoel is ik bent een Brasilianse vrouw.
Ana
05-05-2022
Ik zag hem in bed sterven (Verhaal 233)
Mijn man net 57 en ik samen op bed met Corona ,
verliep eerste week met paar dagen hoofdpijn en veel slapen maar na een week werd mijn man toch steeds meer benauwd en na het douchen smorgens hapte hij in bed naar adem ..hulp kwam te laat, zag hem in bed sterven, ambulance personeel kreeg wel weer een hartritme aan de gang maar na een uur stond de politie aan de deur met het slechte nieuws.
Kon hem pas weer zien na 6 dagen bij het sluiten van de kist ..heel onwerkelijk allemaal
verliep eerste week met paar dagen hoofdpijn en veel slapen maar na een week werd mijn man toch steeds meer benauwd en na het douchen smorgens hapte hij in bed naar adem ..hulp kwam te laat, zag hem in bed sterven, ambulance personeel kreeg wel weer een hartritme aan de gang maar na een uur stond de politie aan de deur met het slechte nieuws.
Kon hem pas weer zien na 6 dagen bij het sluiten van de kist ..heel onwerkelijk allemaal
Manon
03-05-2022
Toon reacties Verberg reacties
Nu is ook nog ijn hondje dood (Verhaal 76)
Mijn vrouw is op 1 februari overleden ik ben voor haar 50 jaar mantelzorger geweest
de laatste tijd moest ik haar de hela dag door verzorgen
Ze had veel pijn en at haast niets meer.
Het overlijden heeft veel verdriet meegebracht Ik ben in een eenzaam gat gevallen
Nu is afgelopen zondag mijn hondje dood gereden dus nu heb ik niets meer om mee te praten
Het is nu eerg stil en eenzaam
de laatste tijd moest ik haar de hela dag door verzorgen
Ze had veel pijn en at haast niets meer.
Het overlijden heeft veel verdriet meegebracht Ik ben in een eenzaam gat gevallen
Nu is afgelopen zondag mijn hondje dood gereden dus nu heb ik niets meer om mee te praten
Het is nu eerg stil en eenzaam
kees O.
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-05-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Kees, wat verschrikkelijk verdrietig:( Ik weet niet in welke regio je woont, maar als je eens een ommetje wilt maken en samen wilt praten/delen!
M.
> 2 jaar geleden
Reactie:
wat is dat verschrikkelijk voor je. Ik leef met je mee. Raakte de liefde en geborgenheid al vroeg in mijn leven kwijt. Deze week ook mijn lieve hondje in laten slapen. Alle wonden gaan weer open.
Zoekend naar een weg.
Zoekend naar een weg.
joan
01-05-2022
Zij heeft nu rust voor mij het grote gemis begonnen (Verhaal 230)
Mijn vrouw begon half Oktober 2021 te hoesten en de dokter dacht na een week hoesten misschien een bronchitis maar geen medicijn hielp. Op 1 November naar het ziekenhuis voor foto's en ja er was iets op te zien.
Toen begonnen de onderzoeken scans nog meer foto's een biopsie bloedonderzoek enz. op 25 November begon de eerste kuur en zij is er alleen maar erg ziek van geweest. 5X opgenomen op de spoedeisende hulp en 3X opgenomen. kortom een helse strijd voor haar die zij heeft verloren want 2 Maart 2022 smorgens om tien over vijf is zij vredig heengegaan.
Zij heeft nu rust voor mij het grote gemis begonnen. pijn ongelofelijk veel pijn en verdriet en een groot gemis. Ben begonnen met hulp van een psycholoog om dit grote gemis te kunnen verwerken. ZIJ 52 jaar haar naam Corine.
Toen begonnen de onderzoeken scans nog meer foto's een biopsie bloedonderzoek enz. op 25 November begon de eerste kuur en zij is er alleen maar erg ziek van geweest. 5X opgenomen op de spoedeisende hulp en 3X opgenomen. kortom een helse strijd voor haar die zij heeft verloren want 2 Maart 2022 smorgens om tien over vijf is zij vredig heengegaan.
Zij heeft nu rust voor mij het grote gemis begonnen. pijn ongelofelijk veel pijn en verdriet en een groot gemis. Ben begonnen met hulp van een psycholoog om dit grote gemis te kunnen verwerken. ZIJ 52 jaar haar naam Corine.
jacob
25-04-2022
Toon reacties Verberg reacties
Laatste tijd huil ik vaak om niets (Verhaal 229)
Mijn man is bijna 5 jaar geleden overleden na een heftige ziekte.wij waren 40 jaar getrouwd.
De eerste jaren ging het best goed met me .
Maar sinds de corona voel ik me heel alleen .en mis ik hem verschrikkelijk. De meeste mensen denken dat het goed met me gaat .
Maar de laatste tijd huil ik vaak om niets. ben het liefst thuis dat niemand het ziet .ik voel me gewoon zo depri.
Ik zou wel weer een wat positiever willen ze zijn .
De eerste jaren ging het best goed met me .
Maar sinds de corona voel ik me heel alleen .en mis ik hem verschrikkelijk. De meeste mensen denken dat het goed met me gaat .
Maar de laatste tijd huil ik vaak om niets. ben het liefst thuis dat niemand het ziet .ik voel me gewoon zo depri.
Ik zou wel weer een wat positiever willen ze zijn .
Anoniem
21-04-2022
laatste reactie: 25-04-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik wens je veel sterkte, ik begrijp je, zie mijn verhaal 222. Line
Line
25-04-2022
Wil je ook je hart luchten?
Ik houd me heel druk (Verhaal 228)
Mijn moeder is 5 wkn geleden overleden aan een hartstilstand, ze mocht maar 62 jaar oud worden. Ik mis haar verschrikkelijk maar op de een of andere manier kan ik heel goed doen of er niets gebeurd is en houd ik me voor dat ze gewoon lekker thuis in het zonnetje zit. Ik houd me heel druk om er verder maar niet over na te hoeven denken. Soms is het besef er wel en ben ik intens verdrietig.
Miranneke
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 25-04-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je volkomen. Ik zit in hetzelfde schuitjs. Zie mijn verhaal 220. Het is heel hard. Probeer ook je hobby s uit te voeren,helpt een beetje. Veel sterkte
Line
25-04-2022
ben 31okt 2020 mijn man veloren (Verhaal 94)
ben 31okt 2020 mijn man veloren
mijn man aart was net 58 geworden
hij had alvleesklier kanker met uitzaaingen 4 maanden heb ik hem verzorgt thuis met alle liefde en hij is thuis gestorven en na zijn dood hebben we hem nog 5dagen thuis gehad velen vinden dat eng ik en mijn 2 dochters zijn er zo blij mee dat we aan al zijn wensen hebben kunnen doen voor hem
maar ik mis hem zo erg ik kan af en toe wel gillen van verdriet we zijn 43 en half jaar samen geweest ik vanaf mijn dertiende en aart was 15
en nu heb je alleen nog de herinderingen ook mooi maar wil hem vast houden en zoals elkedag tegen hem zeggen ik hou van je want dat deden we altyd en nou kom je thuis het is stil kan sinds kort weer wat t.v kijken want je loop maar te malen zolang jejezelf bezig houd gaat het maar het lijkt ook elke dag erger te worden het gemis nou dat wou ik ff kwijt zat famielie om mee te praten hoor maar ik wik hun ook niet steeds lasig vallen met mijn verdriet en ook me kinderen niet want die zijn ook verdrietig
mijn man aart was net 58 geworden
hij had alvleesklier kanker met uitzaaingen 4 maanden heb ik hem verzorgt thuis met alle liefde en hij is thuis gestorven en na zijn dood hebben we hem nog 5dagen thuis gehad velen vinden dat eng ik en mijn 2 dochters zijn er zo blij mee dat we aan al zijn wensen hebben kunnen doen voor hem
maar ik mis hem zo erg ik kan af en toe wel gillen van verdriet we zijn 43 en half jaar samen geweest ik vanaf mijn dertiende en aart was 15
en nu heb je alleen nog de herinderingen ook mooi maar wil hem vast houden en zoals elkedag tegen hem zeggen ik hou van je want dat deden we altyd en nou kom je thuis het is stil kan sinds kort weer wat t.v kijken want je loop maar te malen zolang jejezelf bezig houd gaat het maar het lijkt ook elke dag erger te worden het gemis nou dat wou ik ff kwijt zat famielie om mee te praten hoor maar ik wik hun ook niet steeds lasig vallen met mijn verdriet en ook me kinderen niet want die zijn ook verdrietig
Petra de K
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 25-04-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dag Mevrouw,
Het verdriet snijd zo intens in je lichaam, ja het is jou verdriet en je kan het wel uit schreeuwen, dat deed ik zelf ook tijdens mijn wandelingen roepend kijken huilend kijkend naar de sterren met de vraag, in Gods naam waarom heb je haar van mij weg genomen, zo'n lieve vrouw voor de kinderen en mij zelf!
En Mevrouw het is zo oneerlijk allemaal, maar je moet verder terug kijkend heb ik haar 44 jaar gekend, die mooie jaren pakken ze mijn niet meer af. En kijk daar dikwijls op terug zeggend tegen mij zelf verdomme wat was het toch een mooie vrouw. ik zou het zo weer over doen, m.a.w als ik alles van tevoren geweten had dat dit ons zou over komen .....had ik ze vast gepakt en ze nooit meer los gelaten, bij wijze van spreken.
Ik denk mevrouw dat U, die zelfde gedachten hebt misschien in een andere context maar komt op het zelfde neer .....denk ik?
Het is voor U, nog zo vers zo kort geleden nog, maar veel verdriet en gemis, denk dat U dikwijls huilt bij het slapen gaan liggen prakkiseren denkend aan uw overleden man, en alles wat er bij komt kijken alles, ik zeg wel eens bij mijn zelf nu wordt ik een beetje persoonlijk maar zeg het toch zal ik ooit nog vinger toppen voelen over mijn huid die aanraking die ik bang ben te vergeten en nooit meer zal voelen (de liefde) die we voor elkaar hadden, en als het ooit nog zo ver zou komen in mijn leven ,denk ik dat die aanraking als een elektrische schok door mijn lichaam gaat. Hier bij wil ik zeggen dat het verlies zeer groot is en tot het diepste gaat, wat je ooit voor mogelijk heb gehouden dat je dit zou overkomen. Mevrouw ik wenst u heel veel kracht toe, en je ooit de gerust stellende gedachte mag hebben bij je zelf .....denkend het is goed zo want de lijdensweg die je man had het afscheid zien nemen van zijn dierbaren en U... tja.. nee mevrouw het is goed zo, hoe erg ook je moet verder maar het zal u nog veel verdriet geven, het houden van elkaar en afscheid nemen maar je moet verder samen met uw kinderen. En deze wereld dendert 24 uur rond klok door, maar het is wel uw verdriet en daar staat niet iedereen in deze hectische wereld bij stil! Nogmaals veel kracht en liefde mag krijgen bij het verwerken van uw verdriet naar aan leiding van het overleiden van uw man, want dat zal u nodig hebben !
Vriendelijke groet,
cvq
Het verdriet snijd zo intens in je lichaam, ja het is jou verdriet en je kan het wel uit schreeuwen, dat deed ik zelf ook tijdens mijn wandelingen roepend kijken huilend kijkend naar de sterren met de vraag, in Gods naam waarom heb je haar van mij weg genomen, zo'n lieve vrouw voor de kinderen en mij zelf!
En Mevrouw het is zo oneerlijk allemaal, maar je moet verder terug kijkend heb ik haar 44 jaar gekend, die mooie jaren pakken ze mijn niet meer af. En kijk daar dikwijls op terug zeggend tegen mij zelf verdomme wat was het toch een mooie vrouw. ik zou het zo weer over doen, m.a.w als ik alles van tevoren geweten had dat dit ons zou over komen .....had ik ze vast gepakt en ze nooit meer los gelaten, bij wijze van spreken.
Ik denk mevrouw dat U, die zelfde gedachten hebt misschien in een andere context maar komt op het zelfde neer .....denk ik?
Het is voor U, nog zo vers zo kort geleden nog, maar veel verdriet en gemis, denk dat U dikwijls huilt bij het slapen gaan liggen prakkiseren denkend aan uw overleden man, en alles wat er bij komt kijken alles, ik zeg wel eens bij mijn zelf nu wordt ik een beetje persoonlijk maar zeg het toch zal ik ooit nog vinger toppen voelen over mijn huid die aanraking die ik bang ben te vergeten en nooit meer zal voelen (de liefde) die we voor elkaar hadden, en als het ooit nog zo ver zou komen in mijn leven ,denk ik dat die aanraking als een elektrische schok door mijn lichaam gaat. Hier bij wil ik zeggen dat het verlies zeer groot is en tot het diepste gaat, wat je ooit voor mogelijk heb gehouden dat je dit zou overkomen. Mevrouw ik wenst u heel veel kracht toe, en je ooit de gerust stellende gedachte mag hebben bij je zelf .....denkend het is goed zo want de lijdensweg die je man had het afscheid zien nemen van zijn dierbaren en U... tja.. nee mevrouw het is goed zo, hoe erg ook je moet verder maar het zal u nog veel verdriet geven, het houden van elkaar en afscheid nemen maar je moet verder samen met uw kinderen. En deze wereld dendert 24 uur rond klok door, maar het is wel uw verdriet en daar staat niet iedereen in deze hectische wereld bij stil! Nogmaals veel kracht en liefde mag krijgen bij het verwerken van uw verdriet naar aan leiding van het overleiden van uw man, want dat zal u nodig hebben !
Vriendelijke groet,
cvq
c v q
25-04-2022
Na al die jaren doet aan haar denken, mij intens veel pijn (Verhaal 51)
Op 22 maart 2004, verloor ik mijn moeke (de mama van mijn mama). Ik groeide voornamelijk op bij haar en opa na de dood van mijn mama (1995). Ik was toen 3 jaar.
In november 2004 hertrouwde mijn vader (ze kenden elkaar toen 6 jaar). Ik kon het maar niet vinden met mijn stiefmoeder (constant ruzie, vernederingen, beledigingen en fysiek geweld) dus ging ik op 18 jarige leeftijd het huis uit.
Na al die jaren doet aan haar denken, mij intens veel pijn. Zoveel pijn dat mijn lichaam het uitschreeuwt. De enige manier om weer bij haar te kunnen zijn is zelfmoord plegen. Maar iedere poging mislukte.
Zij is de enige die mij echt graag zag. Onvoorwaardelijke liefde en steun. In moeilijke perioden (ik heb borderline), voel ik me net een klein kind in een volwassen lichaam die behoefte heeft aan liefde, troost en geborgenheid.
Wat moet ik doen tegen die intense pijn?
Mvg
In november 2004 hertrouwde mijn vader (ze kenden elkaar toen 6 jaar). Ik kon het maar niet vinden met mijn stiefmoeder (constant ruzie, vernederingen, beledigingen en fysiek geweld) dus ging ik op 18 jarige leeftijd het huis uit.
Na al die jaren doet aan haar denken, mij intens veel pijn. Zoveel pijn dat mijn lichaam het uitschreeuwt. De enige manier om weer bij haar te kunnen zijn is zelfmoord plegen. Maar iedere poging mislukte.
Zij is de enige die mij echt graag zag. Onvoorwaardelijke liefde en steun. In moeilijke perioden (ik heb borderline), voel ik me net een klein kind in een volwassen lichaam die behoefte heeft aan liefde, troost en geborgenheid.
Wat moet ik doen tegen die intense pijn?
Mvg
Anouk
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 25-04-2022
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hey Anouk,
Ik zou willen dat ik alle antwoorden had. Het enige wat ik kan antwoorden op je vraag is. Tegen sommige pijnen kun je niets doen. Op een schaafwond doe je jodium, op een sneetje in je vinger plak je een pleister, heb je hoofdpijn neem je aspirine, gebroken arm gips. Maar tegen emotionele pijn is geen duidelijk antwoord.
Wat ik hier zelf uit heb geconcludeerd (en ik ben geen psycholoog, hooguit een beetje ervaringsdeskundig) dat emotionele pijn niet bestreden moet worden.
Het enige advies wat ik je kan geven is, voel wat je voelt en geef je eraan over. Zoek ontspanning in de pijn. Weerstand maakt het alleen maar zwaarder. Incasseer de pijn, gebruik je energie niet om tegen de pijn te vechten, want dat gevecht ga je niet winnen. Gebruik je energie om de pijn op te vangen en te dragen.
Liefs.
Ik zou willen dat ik alle antwoorden had. Het enige wat ik kan antwoorden op je vraag is. Tegen sommige pijnen kun je niets doen. Op een schaafwond doe je jodium, op een sneetje in je vinger plak je een pleister, heb je hoofdpijn neem je aspirine, gebroken arm gips. Maar tegen emotionele pijn is geen duidelijk antwoord.
Wat ik hier zelf uit heb geconcludeerd (en ik ben geen psycholoog, hooguit een beetje ervaringsdeskundig) dat emotionele pijn niet bestreden moet worden.
Het enige advies wat ik je kan geven is, voel wat je voelt en geef je eraan over. Zoek ontspanning in de pijn. Weerstand maakt het alleen maar zwaarder. Incasseer de pijn, gebruik je energie niet om tegen de pijn te vechten, want dat gevecht ga je niet winnen. Gebruik je energie om de pijn op te vangen en te dragen.
Liefs.
Noël
> 2 jaar geleden
Reactie:
Jezelf af vragen of al die pijn wel van jouw is.....groetjes
Marie Louise
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zeker geen zelfmoord plegen ,er komt nog een tijd dat je je weer beter gaat voelen al denk je nu van niet ,maar eens komt die tijd en wens je veel sterkte ,denk niet te vaak over deze afschuwelijke dingen maar denk aan de mooie dingen dan zie je dat het helpt .
Bets
25-04-2022
Mijn man en zoon (11j.) hebben Gilles de la Tourette (Verhaal 227)
Ik leef een leven vol verdriet en ik heb het gevoel nergens terecht te kunnen. Mijn man en zoon (11j.) hebben Gilles de la Tourette. Zij hebben erg veel nood aan structuur en heel veel last van angsten.
Allebei maken ze me soms 's nachts wakker omwille van een nachtmerrie. Zij hebben vooral vocale tics, Schelle geluiden, plots luid roepen, mij nazeggen,...Ik weet dat het voor hen ook moeilijk is en voor mijn zoon wordt hulp gezocht omdat hij als hij boos wordt, begint te schreeuwen en schelden en moeilijk nog tot bedaren kan worden gebracht. Hij wil ook niet naar enige vorm van opvang, wou ook een tijdje niet meer naar school,.. zodat ik, om een opname voor hem te vermijden, ben thuisgebleven van mijn werk en nu ook financiële problemen heb. Mijn man, werkt omwille van zijn problemen onder zijn niveau .. Daarnaast is hij vaak pessimistisch en depressief (hij heeft ook veel meegemaakt in zijn jeugd) ik heb ook nog een dochter van 13 j die ook lijdt onder alles omdat we nooit moeder-dochter dingen kunnen doen, ik heb niemand in de buurt die op mijn zoon kan passen ..Voor hem is op uitstap gaan de hel ..en ook mijn man kan niet voor mijn zoon zorgen, als zij samen zijn is het constant crisis .. ik zit dus noodgedwongen thuis en ik doe niet anders dan brandjes blussen...ik laat aan niemand zien hoe moeilijk ik het heb om het allemaal nog aan te kunnen, voor de kinderen zet ik een lachend gezicht op. Voor mijn zoon zoeken we nu hulp maar ik heb constant het gevoel dat de problemen onderschat worden. Mijn zoon is een lieve, behulpzame jongen maar eens hij boos wordt (en dat kan om iets heel kleins zijn) schreeuwt hij de boel bijeen en zitten we 2 uur verder nog altijd in crisis. Ik probeer dan rustig te blijven, hem een time-out te geven, tot ik uiteindelijk zelf breek ...
Allebei maken ze me soms 's nachts wakker omwille van een nachtmerrie. Zij hebben vooral vocale tics, Schelle geluiden, plots luid roepen, mij nazeggen,...Ik weet dat het voor hen ook moeilijk is en voor mijn zoon wordt hulp gezocht omdat hij als hij boos wordt, begint te schreeuwen en schelden en moeilijk nog tot bedaren kan worden gebracht. Hij wil ook niet naar enige vorm van opvang, wou ook een tijdje niet meer naar school,.. zodat ik, om een opname voor hem te vermijden, ben thuisgebleven van mijn werk en nu ook financiële problemen heb. Mijn man, werkt omwille van zijn problemen onder zijn niveau .. Daarnaast is hij vaak pessimistisch en depressief (hij heeft ook veel meegemaakt in zijn jeugd) ik heb ook nog een dochter van 13 j die ook lijdt onder alles omdat we nooit moeder-dochter dingen kunnen doen, ik heb niemand in de buurt die op mijn zoon kan passen ..Voor hem is op uitstap gaan de hel ..en ook mijn man kan niet voor mijn zoon zorgen, als zij samen zijn is het constant crisis .. ik zit dus noodgedwongen thuis en ik doe niet anders dan brandjes blussen...ik laat aan niemand zien hoe moeilijk ik het heb om het allemaal nog aan te kunnen, voor de kinderen zet ik een lachend gezicht op. Voor mijn zoon zoeken we nu hulp maar ik heb constant het gevoel dat de problemen onderschat worden. Mijn zoon is een lieve, behulpzame jongen maar eens hij boos wordt (en dat kan om iets heel kleins zijn) schreeuwt hij de boel bijeen en zitten we 2 uur verder nog altijd in crisis. Ik probeer dan rustig te blijven, hem een time-out te geven, tot ik uiteindelijk zelf breek ...
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
We hadden vaak ruzie (Verhaal 226)
4,5 jaar ging ik en mijn ex vriend uit elkaar. Onze leven pasten niet zo goed bij elkaar. We hadden vaak ruzie en na een aantal dingen nam mijn pijn de overhand en kon ik niet meer verder. Mijn ex wad altijd een man die heel actief was voor de toekomst, hij wilde altijd veel werken, veel geld verdienen, waardoor onze samenzijn en leuke dingen doen, heel beperkt was. Ook woonde hij buiten de stad. Tien jaar lang gingen we op en neer om bij elkaar te zijn. Uiteindelijk zag en voelde ik dat onze relatie alleen door mij werd geleefd en gevoed. Van zijn kant kwam de gevoelens moeilijk naar boven en had hij een wat mindere inlevingsvermogen, we groeiden ook zo uit elkaar en kregen dan ook ruzies. Uiteindelijk is ieder van ons zijn eigen weg gegaan, dat deed mij heel wat. Het heeft me super veel pijn gedaan en nog steeds had ik dagen dat ik hem intens miste en naar hem verlangde, het koste me jaren en nog steeds omdat een plek te geven en de pijn te laten voor wat het was. De liefde die ik voor hem voelde is altijd gebleven.
Ik hield zoveel van hem en ik wilde het liefst mijn hele leven met hem delen.
Maar dat kon niet, want ik wist niet wat hij wilde, we hadden ook geen contact meer.
Ik leefde door mezelf dagelijks te zeggen, hij is gelukkig ook al is hij niet met mij. Maar mijn hart wenste hem al de liefde en geluk van de wereld. Hij leeft tenminste nog en daar voedde ik mijn liefde op. Soms keek ik nog wel eens naar zijn Facebook en dan zag ik mooie foto en vakanties en dat streelde mij, want hij was er en is gelukkig en ben blij om te zien dat het goed ging. Dat heb ik zo jaren gedaan. Tot een maand geleden. Ik ben geen actieve facebooker dus ik plaatste geen fotos of update over mijn leven. Maar zo nu en dan keek ik weleens op iedereen zijn of haar Facebook. Dat deed ik nu ook en ook hier keek ik even naar zijn Facebook, aangezien ik een langere tijd niet erop was geweest viel het me op dat hij heel lang niet op Facebook actief was of zo minimaal verscheen er met hele tussenpozen een oude foto. Echter dacht ik dat hij misschien getrouwd was en kinderen zou hebben en daardoor niet zo vaak actief zo zijn op face book. Maar ik zag wel dat hij me een vriendschap voorstel had gestuurd en dat vond ik vreemd. Ik heb het even gelaten voor wat het was en ben toevallig ook op zijn moeder Facebook gaan kijken. In de eerste instantie zag ik gewoon normale dingen die meeste facebooker plaatste. Toevallig dacht ik dit keer laat me terug gaan scrollen en dat deed ik ook. Zo kwam ik een foto tegen van mijn ex en zijn moeder en daarbij zat hij in een rolstoel en zag er heel erg ziek uit. Ik was in schok en begon keihard te huilen. Mijn hele lichaam deed pijn, ik bleef de dagen huilen. Ik wist niet wat er aan de hand was en ik wilde dit zo graag weten.
Ik heb meteen daarna hem een bericht gestuurd en gevraagd wat er was. Hij reageerde er helaas niet op. Maar na een paar dagen belde hij mij en vertelde hij mij dat hij ALS heeft. Ik schrok enorm en kan dit nog steeds niet geloven. Hij heeft deze diagnose al anderhalf jaar en dat doe zo een pijn. Want tot de dag van vandaag hou ik verschrikkelijk veel van hem en nu kom ik na een research op internet over ALS achter dat je 3 tot 5 jaar te leven heb na deze diagnose. Het doet pijn heel veel pijn, ondanks dat ik niet samen ben, dacht ik in me hart hij is hier ergens ik kan hem nog zien via media etc. Maar valt nu straks ook weg, de gerustelling is weg hij leeft straks niet meer. En ik huil nu alleen maar. Hij was en is mijn grote liefde en ik kan het niet uitstaan dat hij op een jongere leeftijd overlijdt. Hij is pas 41 jaar.
Ondanks dat ik heel veel van hem hou en wij niet samen konden zijn, streelde het me gevoel altijd dat hij er toch was ergens op aarde en gelukkig is. Maar dat is er straks ook niet meer. En dat maakt me angstig en bang. Ik ben een heel gevoelig persoon en kan hier moelijk mee omgaan. Niemand in mijn omgeving begrijpt mij. Liefde is iets speciaal. Het overkomt je. Ik heb dat met mijn ex. Hoe erg ik ook mijn best deed om onze relatie te laten werken, lukte het ons beiden niet.
Als ik hem belt huilt hij alleen maar, hij wilt niet zo leven, hij zit in een rolstoel en heeft overal pijn, zijn spieren vallen uit. Ik wil hem zo graag helpen, hoop zo dat hij beter wordt, maar er bestaat geen medicijn. Het doet mijn zo een pijn. Ik voel me zo machteloos. Waarom bestaat deze stomme ziekte. Waarom bestaat er geen medicijn.
Ik steun hem en ben er ook voor hem, maar ik ben super bang hem kwijt te raken. Bang voor wat er komen zal en hoe ik straks alleen met deze pijn verder moet en hij er niet meer is. Nu wil ik hem blijven omhelzen en vasthouden en alleen maar zeggen dat hij degene is waar me hart altijd bij lag en nog steeds ligt.
Bedankt voor het lezen
Ik hield zoveel van hem en ik wilde het liefst mijn hele leven met hem delen.
Maar dat kon niet, want ik wist niet wat hij wilde, we hadden ook geen contact meer.
Ik leefde door mezelf dagelijks te zeggen, hij is gelukkig ook al is hij niet met mij. Maar mijn hart wenste hem al de liefde en geluk van de wereld. Hij leeft tenminste nog en daar voedde ik mijn liefde op. Soms keek ik nog wel eens naar zijn Facebook en dan zag ik mooie foto en vakanties en dat streelde mij, want hij was er en is gelukkig en ben blij om te zien dat het goed ging. Dat heb ik zo jaren gedaan. Tot een maand geleden. Ik ben geen actieve facebooker dus ik plaatste geen fotos of update over mijn leven. Maar zo nu en dan keek ik weleens op iedereen zijn of haar Facebook. Dat deed ik nu ook en ook hier keek ik even naar zijn Facebook, aangezien ik een langere tijd niet erop was geweest viel het me op dat hij heel lang niet op Facebook actief was of zo minimaal verscheen er met hele tussenpozen een oude foto. Echter dacht ik dat hij misschien getrouwd was en kinderen zou hebben en daardoor niet zo vaak actief zo zijn op face book. Maar ik zag wel dat hij me een vriendschap voorstel had gestuurd en dat vond ik vreemd. Ik heb het even gelaten voor wat het was en ben toevallig ook op zijn moeder Facebook gaan kijken. In de eerste instantie zag ik gewoon normale dingen die meeste facebooker plaatste. Toevallig dacht ik dit keer laat me terug gaan scrollen en dat deed ik ook. Zo kwam ik een foto tegen van mijn ex en zijn moeder en daarbij zat hij in een rolstoel en zag er heel erg ziek uit. Ik was in schok en begon keihard te huilen. Mijn hele lichaam deed pijn, ik bleef de dagen huilen. Ik wist niet wat er aan de hand was en ik wilde dit zo graag weten.
Ik heb meteen daarna hem een bericht gestuurd en gevraagd wat er was. Hij reageerde er helaas niet op. Maar na een paar dagen belde hij mij en vertelde hij mij dat hij ALS heeft. Ik schrok enorm en kan dit nog steeds niet geloven. Hij heeft deze diagnose al anderhalf jaar en dat doe zo een pijn. Want tot de dag van vandaag hou ik verschrikkelijk veel van hem en nu kom ik na een research op internet over ALS achter dat je 3 tot 5 jaar te leven heb na deze diagnose. Het doet pijn heel veel pijn, ondanks dat ik niet samen ben, dacht ik in me hart hij is hier ergens ik kan hem nog zien via media etc. Maar valt nu straks ook weg, de gerustelling is weg hij leeft straks niet meer. En ik huil nu alleen maar. Hij was en is mijn grote liefde en ik kan het niet uitstaan dat hij op een jongere leeftijd overlijdt. Hij is pas 41 jaar.
Ondanks dat ik heel veel van hem hou en wij niet samen konden zijn, streelde het me gevoel altijd dat hij er toch was ergens op aarde en gelukkig is. Maar dat is er straks ook niet meer. En dat maakt me angstig en bang. Ik ben een heel gevoelig persoon en kan hier moelijk mee omgaan. Niemand in mijn omgeving begrijpt mij. Liefde is iets speciaal. Het overkomt je. Ik heb dat met mijn ex. Hoe erg ik ook mijn best deed om onze relatie te laten werken, lukte het ons beiden niet.
Als ik hem belt huilt hij alleen maar, hij wilt niet zo leven, hij zit in een rolstoel en heeft overal pijn, zijn spieren vallen uit. Ik wil hem zo graag helpen, hoop zo dat hij beter wordt, maar er bestaat geen medicijn. Het doet mijn zo een pijn. Ik voel me zo machteloos. Waarom bestaat deze stomme ziekte. Waarom bestaat er geen medicijn.
Ik steun hem en ben er ook voor hem, maar ik ben super bang hem kwijt te raken. Bang voor wat er komen zal en hoe ik straks alleen met deze pijn verder moet en hij er niet meer is. Nu wil ik hem blijven omhelzen en vasthouden en alleen maar zeggen dat hij degene is waar me hart altijd bij lag en nog steeds ligt.
Bedankt voor het lezen
Gebroken meid
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Een dag later werd ze teruggevonden... (Verhaal 224)
Toen ik 14 was kreeg mijn mama een alcoholprobleem. Dit was voor haar de oplossing van haar depressie. Ik werd een puber en mijn moeder veranderde in een ander persoon. Ik was 21 en ze was vermist, een dag later werd ze teruggevonden in het water. Ik was boos en teleurgesteld. Normaal zou ik dat jaar afstuderen maar in mijn ogen kreeg de dood voor haar voorrang.
We zijn een jaar verder en ik blijf boos en teleurgesteld, maar de persoon om je hart te luchten is weg, en niemand kan die plaats vervangen. Dat is zo jammer, een leegte die niemand kan invullen...
We zijn een jaar verder en ik blijf boos en teleurgesteld, maar de persoon om je hart te luchten is weg, en niemand kan die plaats vervangen. Dat is zo jammer, een leegte die niemand kan invullen...
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Begrijp je boosheid en teleurstelling helemaal. Het is helaas zo dat verdriet en rouwen altijd eenzame aangelegenheid is. De relatie die je had is weg. Ik hoop dat je de rust vind om toch je eigen weg te vinden.
Koosje
> 2 jaar geleden
Ik was en ben nog in totale shock (Verhaal 223)
Het is 4 maanden geleden, maar het lijkt veel korter. Ik kreeg een telefoontje van het werk van mijn man dat hij op het werk een hartstilstand had gehad en onderweg was naar het ziekenhuis in een ambulance. Toen ik aankwam in het ziekenhuis, was hij al overleden. Net 61 jaar geworden, nooit gezondheidsproblemen. Ik was en ben nog in totale shock. We waren 20 jaar samen, hebben een puber dochter met een angststoornis. Wat moet ik nu met mijn leven? We hadden nog zoveel plannen. Hoe verwerk ik dit? Hoe moet het verder met mijn dochter? Mensen om mij heen lijken nu wel te verwachten dat ik mijn leven weer oppak, weer ga werken, mensen ontmoeten. Maar daar ben ik nog helemaal niet aan toe.
Marli
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Doe wat je aankan….in een tijd als deze kan er geen sprake zijn van moeten… sterkte hoor!
Kaat
> 2 jaar geleden
Nu ben ik wees (Verhaal 220)
Ben 5 maand geleden mijn mama verloren aan een hartstilstand. Zij was mijn alles. Het is een groot verlies en Ik geraak niet over mijn verdriet. Een maand geleden volgde mijn papa. Voor hem was het teveel, ze waren 54 jaar gehuwd. Nu ben ik wees. Met mijn zussen is het absoluut niet hetzelfde. Het is 1 richtingsverkeer. Mijn ouders waren plezant, liefdevol, altijd behulpzaam, mijn toeverlaat. Het is een erg groot gemis en dat doet veel pijn.
Line
> 2 jaar geleden
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Je verhaal raakt me. Het raakt me omdat ik je pijn door de woorden heen voel. Ik wens je heel veel liefde en sterkte toe.
Puk
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dankjewel, het doet plezier dat ik door iemand begrepen word. Ik probeer nog steeds een manier te vinden om ermee om te kunnen gaan. Hen vergeten kan en wil ik niet, daarvoor waren ze mij te dierbaar, zo een grote troost, zo liefdevol. Tot op het laatste hand in hand in de zetel. Blij en dankbaar voor kleine dingen. Alles moest juist verdeeld worden tussen de kinderen, zegden ze. Nu is hun huis leeg. Mijn ene zus wil met het huis gaan lopen voor een prijsje. Ik wil haar tegemoet komen voor paar duizenden euro, maar toch niet meer? Mijn ouders wilden alles eerlijk verdeeld hebben en wilden ook graag dat het in de familie bleef, daarom zou ik tegemoet komen. Maar ik kan toch niet haar gaan laten lopen met een nog groter deel? Dit is zo moeilijk. Het liefst wilde ik dat mijn ouders er nog lang waren, tja.... Ik mis hen zo. Ik hoop dat jij je ouders of geliefden nog hebt? Geniet er ten volle van. Want eens ze weg zijn, verandert er voorgoed iets in je leven. Ik koester de mooie herinneringen, praat over hen, en probeer naar hun voorbeeld te leven, dat is het enige wat ik nog kan doen.
Line
> 2 jaar geleden
Reactie:
Afscheid nemen is gewoon vreselijk, weet ik helaas uit ervaring. Je hoort inderdaad vaak dat er na overlijden een soort getouwtrek plaatsvind om de nalatenschap. Doe wat goed voelt, ook al vind je dat het oneerlijk is…. Sterkte.
Puk
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dankjewel voor je mooie antwoord. Het is inderdaad zo dat ik moet doen wat goed voelt, waar ik beetje vrede mee kan hebben. Dat moet ik nog uitvissen. Voor jou ook veel sterkte en probeer de mooie herinneringen te koesteren. Doe iets waar je een beetje gelukkig kan van worden. Ik schilderde het portret van mijn mama.
Line
> 2 jaar geleden
Waren zo op elkaar ingesteld (Verhaal 165)
Mijn man is 3 weken geleden overleden het gemis is onmenselijk groot we waren 37 jaar samen deden alles samen waren zo op elkaar ingesteld ik weet niet hoe het verder moet
Anoniem
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Bij mij is ruim 2 weken en ik heb precies hetzelfde gevoel
Jolanda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn vrouw is ook 3 weken geleden overleden. Heel moeilijk om weer alleen verder te gaan. Weet ook niet hoe ik nu verder moet.
Marion
> 2 jaar geleden
Ik hoop dat ik mijn geluk ontdek de komende tijd met mijn vader in gedachten (Verhaal 222)
Mijn vader heeft drie jaar tegen een rotziekte gestreden. Altijd monter, doorzetten, nooit gemopper. Maar na zijn laatste operatie was het voor hem genoeg. Een maand later was hij er niet meer. Zijn laatste drie jaar met zijn ziekte, zijn laatste maand, week, dag, uur, minuut, seconde. Ik was er bij. We waren dichterbij elkaar dan ooit. En dan ineens niet meer. Er zijn momenten dat ik zo besef dat dit voor altijd is. Voor mij is het leven nu even zinloos. Zo voelt dat de laatste vijf maanden. Ik heb geen bodem meer en mijn kompas is weg. Zijn hele leven en daardoor mijn hele leven is in een ander licht gezet. Alles heeft een andere betekenis gekregen. De betekenis dat het mooi was wat we deelden en we waren er onvoorwaardelijk voor elkaar. Dat is hetgeen ik zo ontzettend mis. Er zit een gat in mijn hart. Ik ben kapot.
Mijn vader gaf ons de boodschap mee in het leven te doen waar je gelukkig van werd. Op dit moment ben ik dat niet. Ik hoop dat ik mijn geluk ontdek de komende tijd met mijn vader in gedachten.
Mijn vader gaf ons de boodschap mee in het leven te doen waar je gelukkig van werd. Op dit moment ben ik dat niet. Ik hoop dat ik mijn geluk ontdek de komende tijd met mijn vader in gedachten.
Bea
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp maar al te goed waar je doorheen gaat. Heb hetzelfde gevoel. Zie mijn verhaal 220 hierboven. Veel sterkte
Line
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Mijn man is overleden aan corona (Verhaal 99)
Mijn man is afgelopen 3 januari 2021 overleden aan corona. Hij lag 3 mnd op de ic.
We waren 35 jaar bij elkaar en 28 jaar getrouwd. Ik ben 52. Heb wel 2 kinderen maar die zijn al volwassenen. Het is pas 11 dagen geleden . Intens verdriet en leegte voel ik alleen nog maar.
We waren 35 jaar bij elkaar en 28 jaar getrouwd. Ik ben 52. Heb wel 2 kinderen maar die zijn al volwassenen. Het is pas 11 dagen geleden . Intens verdriet en leegte voel ik alleen nog maar.
Francisca
> 2 jaar geleden
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Begrijp ik volkomen, mijn man is een maand geleden gestorven aan een anurisma aan het hart, nooit iets gevoeld die ene dag wat pijn op de borst, hartfilmpje was goed meegenomen naar ziekenhuis en 6 uur later was hij dood, ik begrijp het nog altijd niet en het verdriet is enorm, was juist 59 jaar ik 56 jaar weet niet hoe dit verder moet.
Nicole
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik leef met je mee. Ik ben afgelopen december 25ste 2020 mijn lieve man verloren aan hartfalen. Het gemis is zo groot. We waren zo’n eenheid. Natuurlijk was er wel eens wat maar waar is dat niet. Ik ben 55 en hij was net 4 dagen 70. Veel te jong , veel te snel.
Ik heb lieve mensen om me heen maar zelfs omringd door hem kan ik intens alleen zijn. Ik probeer iedere dag positief te starten. Vele dagen lukt het maar soms zijn er van die onverwachtse momenten dan word ik overladen van verdriet. Ik weet dat het slijt Maar soms zou ik een mol willen zijn en diep weg kruipen. Maar mijn kleinkinderen en mijn man zijn kinderen geven me vaak licht puntjes. Daar ga ik voor en dan ook voor mezelf denkende : hij zou niet anders gewild hebben.
Ik hoop dat u ook lichtpuntjes vindt.
Heel veel sterkte met een lach en een traan.
Ik heb lieve mensen om me heen maar zelfs omringd door hem kan ik intens alleen zijn. Ik probeer iedere dag positief te starten. Vele dagen lukt het maar soms zijn er van die onverwachtse momenten dan word ik overladen van verdriet. Ik weet dat het slijt Maar soms zou ik een mol willen zijn en diep weg kruipen. Maar mijn kleinkinderen en mijn man zijn kinderen geven me vaak licht puntjes. Daar ga ik voor en dan ook voor mezelf denkende : hij zou niet anders gewild hebben.
Ik hoop dat u ook lichtpuntjes vindt.
Heel veel sterkte met een lach en een traan.
Marie-Christine
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hier is mijn lieve mam overleden aan die rottige corona 😢 63 jaar jong …
3 weekjes geleden nog maar 😢
Verschrikkelijke leegte en intens verdriet van binnen…
3 weekjes geleden nog maar 😢
Verschrikkelijke leegte en intens verdriet van binnen…
Melly
> 2 jaar geleden
Het voelt als verraad (Verhaal 210)
Onze beste vriend is een jaar geleden na een ziekbed van enkele jaren overleden. Mijn vriendin, zijn vrouw, klaagde vanaf het begin al dat ze het zo moeilijk vond alleen en leek al snel op zoek naar een nieuwe partner. Deze heeft ze nu sinds een paar maanden. Ik heb hier enorm veel moeite mee. Het is niet dat ik haar geen geluk gun maar ik kan me niet voorstellen dat je zo snel alweer om iemand kunt geven. Ik heb ook een beetje een gevoel dat ze de eerste de beste die zich aandiende en waar het ook maar een beetje mee klikte heeft aangegrepen om maar niet alleen te zijn. Ze gedraagt zich soms als een verliefde puber terwijl wij nog volop in ons verdriet zitten. Ik doe tegenover haar alsof ik het hartstikke leuk vind, maar het voelt als verraad.
Irene
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Iedereen heeft een andere manier van omgaan met verdriet. Sommigen huilen, anderen ruimen op en weer een ander probeert nieuwe herinneringen te maken (met een andere partner). Alles om weer ruimte te maken voor het leven. Zou je het ook zo kunnen zien? Is het verraad? Of voelt het alleen zo?
Ik wens je veel sterkte met je verdriet.
Ik wens je veel sterkte met je verdriet.
Katja
> 2 jaar geleden
Ik mis mijn eerste vrouw nog steeds (Verhaal 197)
Zes jaar geleden is de liefde van mijn leven, mijn zielsmaatje na een kort ziekbed overleden. Ik was 24 jaar met haar getrouwd en kende elkaar op moment van scheiden e1 jaar. Vanwege problemen met haar geaardheid besloten wij uit elkaar te gaan. Ondanks dat ik na haar 15 jaar getrouwd was en ik sinds bijna 7 jaar een nieuwe relatie heb mis ik mijn eerste vrouw nog steeds en was/is dat gemis van invloed op de relaties die ik na haar ben aangegaan. Ik zoek naar een weg om dit een plek te kunnen geven..
Hans
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Raar hoe dat werkt in je hoofd, iemand missen. Het is tegelijkertijd mooi en ook erg pijnlijk. Ik vind het bewonderenswaardig dat je verder gegaan bent met leven en een nieuwe relatie bent aangegaan. Ik ben ook zoekende het een plek te geven. Maar ik vermoed dat rouwen nooit af is en daardoor ook geen plek kan krijgen. Het reist met je mee (denk ik)…
Bea
> 2 jaar geleden
Ik word er echt heel verdrietig van (Verhaal 48)
M'n man nu drie jaar en bijna vier maanden geleden overleden ik krijg soms het idee dat ik echt gek ga worden weet soms ook niet hoe ik het moet doen.
wij deden echt alles samen geen kinderen nu komen dadelijk weer die winteravonden daar zit ik nu al tegen op te hikken ga naar de Sint- jan ga naar een mariakappeletje ga voor de foto van m'n man staan voor hulp niks helpt word er echt heel verdrietig van
Mieke
> 2 jaar geleden
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ook ik ben mijn man verloren is nu 4jaar geleden ik vind het moeilijk doe wel dingen maar vind het nog steeds moeilijk wij hadden ook geen kinderen dus het is zeker stil in huids mis hem maar doe me best kan ook niet zo vroeg meer naar bed dus vandaar ik dit nu lees leef met je mee sterkte en liefs van mij groetjes ria uit Rotterdam holland
Ria
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat rot om te lezen... Ik wil wel een luisterend oor voor je zijn
Anja
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is 3 nov 2021 overleden
Te snel en oh zo ziek
Ik was zelf overspannen
Ik dacht het gaat net zoals de laatse 6 jaar even zwaar ziek en dan weer thuis
Hij moest nu naar de hospice
Ik vroeg nog worden wel mensen ook weer naar huis gestuurd
Dat kan zei die mevr
Binnen 3 dagen was mijn man overleden
Zo zo snel
Ik kon niet meer zeggen dat ik van hem hield en dat hij de liefde van mij leven was
44 jaar getrouwd
Ik leef nu in een hell
Te snel en oh zo ziek
Ik was zelf overspannen
Ik dacht het gaat net zoals de laatse 6 jaar even zwaar ziek en dan weer thuis
Hij moest nu naar de hospice
Ik vroeg nog worden wel mensen ook weer naar huis gestuurd
Dat kan zei die mevr
Binnen 3 dagen was mijn man overleden
Zo zo snel
Ik kon niet meer zeggen dat ik van hem hield en dat hij de liefde van mij leven was
44 jaar getrouwd
Ik leef nu in een hell
Marga
> 2 jaar geleden
Alleen dan voelt het weer alsof ik mezelf aanstel (Verhaal 171)
Dag allemaal,
Alweer bijna 15 jaar geleden ben ik mijn vader verloren. Na een kort ziektebed van 6 maanden is hij overleden aan de gevolgen van kanker. Ik was op dat moment 21 jaar.
De eerste jaren heb ik me er doorheen moeten vechten (merk ik nu als ik terug kijk). Veel weg met vrienden, feesten, drinken en vaak ook heel erg boos.
Nu een hele tijd verder heb ik een fijn gezin met 2 lieve kids. Ik heb eigenlijk alles wat iemand zich kan wensen, maar voel me de laatste tijd vaak weer boos. Ik kan er dan niet goed de vinger op leggen waarom en ik doe anderen ook verdriet door mijn sombere houding.
Misschien komt het omdat ik nu ook jonge kinderen heb en daardoor gevoelens terug komen. Ik heb ook uitdagingen in het werk, in het leven, als vader die ik heel graag met mijn vader zou willen bespreken. Kon dat nog maar..
Ik heb verder ook niet echt iemand om me heen die 'vergelijkbaar' is of waar ik mijn hart kan luchten, dat maakt me soms nog meer gefrustreerd.
Soms weet ik even niet meer wat ik moet doen en overweeg ik al om met iemand te gaan praten. Alleen dan voelt het weer alsof ik mezelf aanstel, want ik heb toch alles wat ik me kan wensen?
Ik weet niet of dit de geschikte plek is of dat er lotgenoten zijn die hetzelfde voelen of tips hebben, maar het is fijn het van mijn hart te kunnen doen.
Grt anoniem
Alweer bijna 15 jaar geleden ben ik mijn vader verloren. Na een kort ziektebed van 6 maanden is hij overleden aan de gevolgen van kanker. Ik was op dat moment 21 jaar.
De eerste jaren heb ik me er doorheen moeten vechten (merk ik nu als ik terug kijk). Veel weg met vrienden, feesten, drinken en vaak ook heel erg boos.
Nu een hele tijd verder heb ik een fijn gezin met 2 lieve kids. Ik heb eigenlijk alles wat iemand zich kan wensen, maar voel me de laatste tijd vaak weer boos. Ik kan er dan niet goed de vinger op leggen waarom en ik doe anderen ook verdriet door mijn sombere houding.
Misschien komt het omdat ik nu ook jonge kinderen heb en daardoor gevoelens terug komen. Ik heb ook uitdagingen in het werk, in het leven, als vader die ik heel graag met mijn vader zou willen bespreken. Kon dat nog maar..
Ik heb verder ook niet echt iemand om me heen die 'vergelijkbaar' is of waar ik mijn hart kan luchten, dat maakt me soms nog meer gefrustreerd.
Soms weet ik even niet meer wat ik moet doen en overweeg ik al om met iemand te gaan praten. Alleen dan voelt het weer alsof ik mezelf aanstel, want ik heb toch alles wat ik me kan wensen?
Ik weet niet of dit de geschikte plek is of dat er lotgenoten zijn die hetzelfde voelen of tips hebben, maar het is fijn het van mijn hart te kunnen doen.
Grt anoniem
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Je bent in goede plek.
Je schrijft zelf ,,De eerste jaren heb ik me er doorheen moeten vechten (merk ik nu als ik terug kijk). Veel weg met vrienden, feesten, drinken en vaak ook heel erg boos."
En nu is er tijd gekomen om niet te vechten maar rouwen, accepteren, uithuilen. Dan gaat de boosheid van zelf weg.
Groeten,
Martha
Je schrijft zelf ,,De eerste jaren heb ik me er doorheen moeten vechten (merk ik nu als ik terug kijk). Veel weg met vrienden, feesten, drinken en vaak ook heel erg boos."
En nu is er tijd gekomen om niet te vechten maar rouwen, accepteren, uithuilen. Dan gaat de boosheid van zelf weg.
Groeten,
Martha
Anoniem
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Het is mijn tweede moeder geweest (Verhaal 221)
Ik ben verdrietig, want mijn schoonmoeder is overleden. Het is mijn tweede moeder geweest en ze ontving mij met open armen.
7 jaar geleden ben ik gescheiden van haar zoon, waarmee ik 3 mooie jongens heb gekregen.
Sindsdien is mijn leven vol uitdagingen met
2 zonen die depressief zijn, opgenomen zijn geweest en geen baan hebben.
In augustus iheeft mijn moeder een herseninfarct gehad en verblijft in kliniek vanwege depressie. Ik ben mantelzorger en mis mijn moeder zoals ze was ondanks je t accepteert.
En nu mijn schoonmoeder die er niet meer is. Ik mis haar gezelligheid, liefde en ben verdrietig om wat er was.
Woensdag word ze begraven en zie ik haar zoon ( vader vd jongens die er nooit was zijn zonen sinds dat wij uitelkaar gingen) Die zijn leven weer heeft opgepakt.
Ik ben de koude kant geworden ondanks dat ik ze al 40 jaar ken maar houd zo ontzettend van allebei mijn schoonouders.
Ik wilde dit gewoon delen en is een wat onsamenhangend verhaal geworden en heel complex.
Heel veel kracht voor iedereen die in herzelfde schuitje zit.
7 jaar geleden ben ik gescheiden van haar zoon, waarmee ik 3 mooie jongens heb gekregen.
Sindsdien is mijn leven vol uitdagingen met
2 zonen die depressief zijn, opgenomen zijn geweest en geen baan hebben.
In augustus iheeft mijn moeder een herseninfarct gehad en verblijft in kliniek vanwege depressie. Ik ben mantelzorger en mis mijn moeder zoals ze was ondanks je t accepteert.
En nu mijn schoonmoeder die er niet meer is. Ik mis haar gezelligheid, liefde en ben verdrietig om wat er was.
Woensdag word ze begraven en zie ik haar zoon ( vader vd jongens die er nooit was zijn zonen sinds dat wij uitelkaar gingen) Die zijn leven weer heeft opgepakt.
Ik ben de koude kant geworden ondanks dat ik ze al 40 jaar ken maar houd zo ontzettend van allebei mijn schoonouders.
Ik wilde dit gewoon delen en is een wat onsamenhangend verhaal geworden en heel complex.
Heel veel kracht voor iedereen die in herzelfde schuitje zit.
bloem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Is dit normaal? (Verhaal 137)
Mijn man is november 2019 overleden en het word steeds erger voor me het slaat helemaal op mijn lichaam misselijk en buikpijn en vreselijk gevoel in mn hoofd word steeds erger is bijna niet vol te houden dan is het effe weg en komt ineens weer vol terug ik kan heel moeilijk eten het smaakt me gewoon niet
Is dit normaal
Gr
Is dit normaal
Gr
Wijnie
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ja dit is normaal ik weet er alles van,,het gemis blijft,,kan nergens meer van genieten,,vreselijk, maar moed houden
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja begrijp ik volledig mijn man is een jaar dood plots s'morgens alles oké om half 3 dood een anurisma, en iedereen zegt je moet voort, maar heb ook geen honger meer ben10 kg afgevallen en niets in mijn leven is nog leuk, zo willen dat ik ook weg was.
Veel sterkte
Veel sterkte
Nicole
> 2 jaar geleden
Zonder afscheid zonder een laatste kus (Verhaal 175)
Gemis van mijn lieve gekke man.
Naar 12 samen te zijn met mijn jeugdliefde verloor ik in 2015 mijn man 34 jaar.
Hij had een hersenbloeding gehad ondw na huis op de brommer. Na 3 dagen ziekenhuis geen hersenactiviteit. En moest helaas alles stoppen zonder afscheid zonder een laatste kus of een ik hou van jou was hij weg. Ik toen 29 jaar had alles en verloor alles in 3 dagen onze zoon 9 jaar moest het zonder papa gaan doen. Het gemis blijft groot op zo'n jonge leeftijd zo niet eerlijk. Toen en naar 6 jaar later gaat het leven gewoon door maar wat zwaar. Ik mis alle dingen de kleinste dingen. Hoe hij me altijd aan het lachen wist te maken hoe hij altijd met onze zoon bezig was met alles voor al voetbal.
Naar 12 samen te zijn met mijn jeugdliefde verloor ik in 2015 mijn man 34 jaar.
Hij had een hersenbloeding gehad ondw na huis op de brommer. Na 3 dagen ziekenhuis geen hersenactiviteit. En moest helaas alles stoppen zonder afscheid zonder een laatste kus of een ik hou van jou was hij weg. Ik toen 29 jaar had alles en verloor alles in 3 dagen onze zoon 9 jaar moest het zonder papa gaan doen. Het gemis blijft groot op zo'n jonge leeftijd zo niet eerlijk. Toen en naar 6 jaar later gaat het leven gewoon door maar wat zwaar. Ik mis alle dingen de kleinste dingen. Hoe hij me altijd aan het lachen wist te maken hoe hij altijd met onze zoon bezig was met alles voor al voetbal.
Kim
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Jazeker herken ik dat, ben mijn vriend pas verloren, de morgens zijn vreselijk, leegte en stilte.
Heel veel sterkte
Heel veel sterkte
Thea
> 2 jaar geleden
Ik voel mij nu zo schuldig (Verhaal 196)
mijn man is in dec overleden hij was in het hospitaal voor de start van nierdialyse hij had een l17 jaar geleden een levertransplantatie ondergaan dus al die tijd zeer voorzichtig voor infecties waardoor er ook steeds minder mensen langs kwamen vermagert en moe op vrijdag namiddag vertelde de dokter mij dat er geen genezing /verbetering mogelijk was bij liet het aan mij om het hem te vertellen ik moest het zelf nog verwerken - was echt niet verwacht de maandag was hij al overleden ik voel mij nu zo schuldig dat ik het hem niet verteld heb maar vraag mij ook wel af of dat nodig was ik zit nu verschrikkelijk met mezelf in een knoop - zie of hoor niemand meer soms zou ik de sprekende klok willen bellen om toch maar een stem te
ik weet het echt niet meer vraag me af waarom ik hier nog rondloop
ik weet het echt niet meer vraag me af waarom ik hier nog rondloop
Annie
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Annie
Als jij in die paar dagen voor zijn dood echt het gevoel had gehad het hem te moeten vertellen, had je het wel gedaan.
Vertrouw jouw eigen gevoel maar.
En inderdaad moest je het eerst zelf verwerken.
Bovendien beseffen mensen die overlijden het diep van binnen wel.
Als ik je verhaal lees, ben je er altijd voor hem geweest, denk daaraan als je je weer zo schuldig voelt.
Hartelijke groeten van Thea
Als jij in die paar dagen voor zijn dood echt het gevoel had gehad het hem te moeten vertellen, had je het wel gedaan.
Vertrouw jouw eigen gevoel maar.
En inderdaad moest je het eerst zelf verwerken.
Bovendien beseffen mensen die overlijden het diep van binnen wel.
Als ik je verhaal lees, ben je er altijd voor hem geweest, denk daaraan als je je weer zo schuldig voelt.
Hartelijke groeten van Thea
Thea
> 2 jaar geleden
Zoveel verdriet om mijn lieve vrouw (Verhaal 212)
Mijn lieve vrouw waar ik 43 jaar mee samen was heeft in augustus het leven gelaten ,ik heb nooit geweten hoeveel pijn dat in me lichaam geeft ,ik weet me soms geen raad en wil ik er ook soms 'n einde aan maken,zoveel verdriet dat heeft
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste anoniem, ik begrijp je, ook heb ruim 2 maanden geleden mijn vriend verloren, na 39 jaar. Het doet zowel lichamelijk als geestelijk ontzettend veel pijn. Ik wens je veel sterkte toe. Er zit niets anders op dan het proberen te verdragen en er veel over te praten, huilen helpt ook. Hartelijke groeten van Thea
Thea
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Een van die nachten vroeg ze mij ten huwelijk, en ik zei ja (Verhaal 218)
Ze was alles voor me. De liefde van mijn leven. We hadden elkaar gevonden en lieten elkaar niet meer los. Het was een relatie met pieken, maar ook veel dalen. Maar ik wilde haar niet meer los laten Kon haar niet meer los laten..
Ze was mijn leven. En toen overkwam het haar. K....
Wat heeft ze gestreden, gevochten. Maar we dachten dit gaan we overwinnen.
Dat hebben we niet.
De laatste week van haar leven hebben we doorgebracht in het ziekenhuis. Er werd een bedje voor mij klaargezet naast haar . Maar s'nachts kroop ik bij haar. Soms merkte ze dat ik bij haar lag en pakte dan mijn hand. Een van die nachten vroeg ze mij ten huwelijk, en ik zei ja. Ga ik regelen. En dan kom je in een heel ambtenarij gedoe, maar het lukte. Met 6 getuigen (dat moest) en een speciale ambtenaar van de burgerlijke stand zijn we getrouwd.
De dag er na stierf ze.
Ze was mijn leven. En toen overkwam het haar. K....
Wat heeft ze gestreden, gevochten. Maar we dachten dit gaan we overwinnen.
Dat hebben we niet.
De laatste week van haar leven hebben we doorgebracht in het ziekenhuis. Er werd een bedje voor mij klaargezet naast haar . Maar s'nachts kroop ik bij haar. Soms merkte ze dat ik bij haar lag en pakte dan mijn hand. Een van die nachten vroeg ze mij ten huwelijk, en ik zei ja. Ga ik regelen. En dan kom je in een heel ambtenarij gedoe, maar het lukte. Met 6 getuigen (dat moest) en een speciale ambtenaar van de burgerlijke stand zijn we getrouwd.
De dag er na stierf ze.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
2 partners verloren (Verhaal 92)
6 Juni 2011 eerste zwarte dag in mijn leven ik had me oudste kinderen naar school gebracht waren toen 9 en 7 jaar. De jongste was net € geworden die eerst door mijn partner bij kinderopvang gebracht. 12.30 ging de bel bij een cliënt van mij waar ik aan t werk was. Mijn baas stond voor de deur. Ik moest mee komen naar kantoor ze vertelde niet waarom. Daar aangekomen zat de recherche te wachten. Mijn partner bleek bij schilderwerkzaamheden van 9 hoog naar beneden te zijn gevallen en opslag dood. Mijn kids t savonds moeten vertellen. Ik werdt door de woningbouwvereniging gelijk me huis uit gezet. Omdat ik t niet kon betalen met mijn inkomen. Heel wat jaren alleen geweest leven met me kids in nieuw huis weer op de rit gekregen. In 2017 leerde ik nieuwe man kennen daar relatie mee gekregen de klik met me kinderen was ook onwijs goed. Leuke dingen met zijn alle gedaan. Tot 19 maart dit jaar hij was goed ziek met m naar huisartsen post gegaan. Wegens corona mocht ik niet mee naar onderzoek. Mijn partner werdt naar huis gestuurd met antibiotica kuur en saturatie van 78. 21 maart g ging alleen maar slechter met hem 112 gebeld werdt die meegenomen met saturatie van 41% hij kon niet staan dan viel die om. In t zh mocht ik bij. 5 minuten hij was zo bang . Hi werdt getest op corona en gelijk in coma gebracht. Hij werdt op buikligging gelegd ze kregen zijn zuurstof niet goed. Ik mocht half uur per dag bij m en alleen ik. Ook werdt er gelijk gezegd als er wat gebeurde hij niet meer gereanimeerd zou worden. Hij werdt van Albert Schweitzer ziekenhuis naar Erasmus MC vervoerd daar elke 10 uur van buik naar rugligging geplaatst was de bedoeling maar zodra die op rug werdt gelegd daalde zijn zuurstof in razend tempo. Na 10 dagen in coma gevochten te hebben gaf zijn lichaam t op. Hij overleed gelukkig in me bijzijn. In 9 jaar tijd 2 partners verliezen hoe kom ik er ooit overheen. En hoe moeten me kinderen er mee omgaan. Zit zelf in therapie waar ik geen resultaten van ondervindt. Slaap met slaap medicatie max 3 uur per nacht heb drukke baan in de zorg.
Bianca de V.
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Verschrikkelijk. Ben zelf in 15 jaar tijd twee partners verloren. Een verongelukt, de ander aan kanker. De woningbouwvereniging dreigde me ook uit huis te zetten omdat ik op dat moment geen werk had, dus dat was extra stress. Kinderen had ik helaas niet, die heb jij gelukkig wel.
Misschien moet je die drukke baan in de zorg opzeggen en wat anders zoeken? Ik heb destijds van 't maatschappelijk werk hulp gekregen. Ook ander werk.
Misschien moet je die drukke baan in de zorg opzeggen en wat anders zoeken? Ik heb destijds van 't maatschappelijk werk hulp gekregen. Ook ander werk.
18 maart 2022
> 2 jaar geleden
Ik kan zijn afwezigheid geen plek geven (Verhaal 98)
Mijn jeugdvriend, bloedsbroeder, maat noem het maar op is zeven jaar geleden overleden. Plotseling. Hij was veel te zwaar en heb hem vaak gewaarschuwd voor de gevolgen. Hij lachte het weg. Plotseling werd hij ziek en overleed op de operatietafel. Ik heb nu een leuke vriendin, financieel alles op orde een mooi leven maar ik kan zijn afwezigheid geen plek geven. Wij waren in veel opzichten verschillend maar ook zo gelijk op veel punten, ik kon met hem praten en alles een plek geven. Door mijn werkzaamheden heb ik Ptss opgelopen. Vaak denk ik als mijn vriend er geweest was dan was mij dat niet gebeurd. Een half jaar na het overlijden van mij grote vriend stierf mijn andere maat, mijn vader. Twee mannen overleden in een half jaar tijd ik merk dat ik het gewoon geen plek kan geven. Rationeel wel pa was 90 jaar en oud mijnwerker dus ik mag mij gelukkig prijzen, mijn maat was 54 jaar veel te zwaar en suiker, maar emotioneel krijg ik het niet op de rit. Daarbij komt alle ellende van mijn werk en ik merk dat ik de regie kwijt ben. Over een maand wordt ik opgenomen voor mijn ptss maar ja en dan. Het gemis zal blijven. Een ieder heel veel sterkte
Ik ben niet alleen lees ik hier. Het verzacht iets nogmaals iedereen sterkte
Wout
Ik ben niet alleen lees ik hier. Het verzacht iets nogmaals iedereen sterkte
Wout
Wout
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel veel sterkte
Anoniem
> 2 jaar geleden
Tijd en ruimte voor jezelf na een afscheid (Verhaal 37)
Sinds enkele maanden ben ik thuis met een burn-out... Iets wat ik nooit verwacht had te krijgen; ik ben steeds graag gaan werken, kom graag onder de mensen, en stelde me zelden negatief op.
Toch was het daar... naar mijn gevoel heel plots. Ik schaamde me zo dat ik instortte op het werk.
Hoewel ik geprobeerd heb terug te gaan werken, lukte dit me niet. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een psychotherapeute.
Na een zestal sessies werd duidelijk dat ik de rouw van mijn vader op mijn 14de eigenlijk nog niet verwerkt heb. Toen ik dit hoorde voelde het vreemd genoeg aan als een opluchting... Ik begreep eindelijk wat er aan de hand was.
Hoewel ik nog steeds op weg ben naar een 'gezonde rouw', zoals de psychotherapeute het noemt, voel ik me wel veel beter en slaag ik er sinds enkele dagen in het werk opnieuw te hervatten. Dit doe ik echter halftijds; want tijd en ruimte voor mezelf ben ik hoe langer hoe belangrijker gaan vinden.
Eén goede tip vanuit mijn eigen ervaring: Neem tijd en ruimte voor jezelf na een afscheid. Het heeft geen zin zo snel mogelijk terug alles te willen opnemen, als je hierdoor uiteindelijk weer een stap achteruit moet zetten.
D.
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ben zelf twee keer weduwe geworden, mijn moeder is vermoord door mijn vader en mijn zusje is jong gestorven dus ik heb wel wat ervaring met rouwverwerking. Het voordeel en goede is dat als je jezelf toestaat om meteen vol in de rouw te gaan, dat mensen je helemaal begrijpen. Als je stoer gaat doen en denkt het te kunnen overslaan, dan komt de rouw later evengoed maar dan krijg je geen enkel begrip meer. Omdat mensen vinden dat je er na 3 maanden wel een keertje overheen moet zijn.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Besef komt nu pas (Verhaal 214)
Mis mijn man de stilte is echt heel erg besef komt nu pas hij is jong overleden door een vreselijke ziekte diabetes 1
Hinke
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ja,vreselijk hè die stilte, mijn vriend is 13 januari overleden. Ik begrijp je en wens je heel veel sterkte. Liefs van Thea
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste Maurice, wat een verdriet, ik begrijp je.
Mijn vriend Henk is 13 januari overleden, ook aan longkanker.
Het is vreselijk om je liefste te moeten missen. Heel veel sterkte, Thea
Mijn vriend Henk is 13 januari overleden, ook aan longkanker.
Het is vreselijk om je liefste te moeten missen. Heel veel sterkte, Thea
Thea
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Een van mijn vrienden zelfmoord gepleegd (Verhaal 216)
Hallo iedereen. al bijna een maand geleden heeft een van mijn vrienden zelfmoord gepleegd. ik ben er zo kapot van . ik mis hem zo erg. we hadden nog zoveel leuken feestjes geplant staan. ik heb vorige week afscheid van hem genoten. het blijft onbegrijpelijk
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Maurice, wat een verdriet, ik begrijp je, heb 13 januari mijn vriend Henk verloren, ook aan longkanker.
Het is vreselijk om je liefste te moeten missen.
Ik wens je heel veel sterkte.
Thea
Het is vreselijk om je liefste te moeten missen.
Ik wens je heel veel sterkte.
Thea
Thea
> 2 jaar geleden
Mijn toeverlaat verloren aan longkanker (Verhaal 215)
Hallo beste lotgenoten. Ik heb op 1 maart 2022 mijn vrouw mijn beste maatje mijn toeverlaat verloren na een lange srijd tegen longkanker. Na 3 jaar en bestraling en het laatste jaar een halve long verwijderd kregen we te horen in dec 2021 te horen dat alles te vergeefs was .het was uitgezaaid. De longarts zij toen dat de levensverwachting 3.mnd was .nou het was 3mnd en een week. Haar wens was thuis te sterven. Nou ik dit schrijf moet ik weer huilen .wat een vreselijke ziekte. De laatste 6 weken at ze niet meer.de morfine werd steeds verhoogt de laatste week slaap middel er bij .mij werd verteld dat mijn vrouw niet wakker mach worden door de pijn die ondraaglijk werd..ik ben de laatste 3mnd niet van haar zijde geweken heb haar met liefde en verdriet verzorgt.machteloos. dinsdag 1 maart werd ik nog wakker om 5 uur smorgens. Sliep ze nog .om 8 uur smorgens gaat de bel .mijn zoon die mij kwam aflossen. Sliep op de bank naast haar in de huiskamer. Niet wetende dat mijn vrouw was overleden liep ik na de deur om op te maken. Mijn zoon komt binnen en ik doe de lamellen open en ik zach toen pas dat ze heen gegaan was.veschrikelijk dat beeld .en je weet dat het gaat gebeuren. Maar het komt nog hard aan .een engel is heen gegaan. Haar naam was Renate. Ben ontraasbaar
Maurice
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Probeer er weer een beetje ritme in te krijgen (Verhaal 211)
Hallo, het is nu 2 weken geleden dat mijn man overleden is. Hij is overleden aan Creutzfeldt Jacobs. Rond najaar 2021 de eerste onderzoeken en in januari kwam de diagnose en nu op 22 februari is hij al overleden. Hij was 54 jaar. Mijn eerste en grote liefde. Het is zo onwerkelijk, zo snel. Hij is thuis gestorven. Ik ben in die tijd onwijs geholpen door dorps- en kerkgenoten en Thuiszorg . Ondanks de korte tijd hebben we gelukkig nog samen wat dingen kunnen regelen. Er komt zoveel op je af Maar ook daarna moet er nog een hoop geregeld. Zelf ben ik 50 en samen met mijn zoon van 17 moet ik nu door. Momenteel werk ik niet, dat gaat niet. Alles op zijn tijd denk ik dan maar. Ik doe de dingen die ik op dat moment moet doen. Probeer er weer een beetje ritme in te krijgen, ook voor mijn zoon, die school en stage weer wat heeft opgepakt. We praten wel veel samen en delen de herinneringen, maar het doet nog zo'n pijn het gemis en de stilte in huis. Ik probeer troost te vinden in de kleine dingen. Zoals bijvoorbeeld dat er op de dag van de begrafenis er bij thuiskomst allerlei viooltjes voor de ramen buiten zijn neergezet. Door wie, geen idee. Iedereen benaderd, niemand weet het. Ik troost mij doordat het ook nog door mijn man Jan zijn geregeld voordat hij naar het ziekenhuis ging. Echt iets voor hem.
De bloemen maken me blij ieder dag..
De bloemen maken me blij ieder dag..
Sandra
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik voel me eenzaam, ook al ben ik niet alleen... (Verhaal 140)
Ik voel me eenzaam, ook al ben ik niet alleen...
Ik heb een prachtig gezin maar na het verlies van mijn moeder, voel me ik alleen. Ik voel me verloren. Ik heb een jaar intensief gezorgd voor mijn vader. 8 jaar geleden overleed hij aan de gevolgen van kanker. Ons "oude" gezin die nooit over gevoel sprak. Viel compleet uit elkaar. Mijn broer ging alleen verder. Mijn zus ook. Ik bleef trouw aan mijn moeder. Maar na 2 jaar sloeg het noodlot weer toe. Ook zei kreeg kanker.. mijn allerbeste vriendin. Mijn zorgzame moeder werd ook ziek. Ook voor haar heb ik gezorgd. Net als voor mijn vader. Nu een jaar geleden verloor ze de strijd. Ik verloor niet alleen mijn moeder. Maar ook mijn allerbeste vriendin. Ik voel me sinds haar overlijden alleen... Ook al ben ik dat niet. Mijn man steunt me en mijn kinderen. Hoe klein ze ook zijn. Ze steunen me. Vrienden heb ik niet meer. Mensen willen niet te lang luisteren naar iemand met alleen maar verdriet en tegenslag.. ik mis zo een luisterd oor. Iemand die weet hoe het voelt. Ook al ben ik volwassen. Ik voel me wees....
Ik heb een prachtig gezin maar na het verlies van mijn moeder, voel me ik alleen. Ik voel me verloren. Ik heb een jaar intensief gezorgd voor mijn vader. 8 jaar geleden overleed hij aan de gevolgen van kanker. Ons "oude" gezin die nooit over gevoel sprak. Viel compleet uit elkaar. Mijn broer ging alleen verder. Mijn zus ook. Ik bleef trouw aan mijn moeder. Maar na 2 jaar sloeg het noodlot weer toe. Ook zei kreeg kanker.. mijn allerbeste vriendin. Mijn zorgzame moeder werd ook ziek. Ook voor haar heb ik gezorgd. Net als voor mijn vader. Nu een jaar geleden verloor ze de strijd. Ik verloor niet alleen mijn moeder. Maar ook mijn allerbeste vriendin. Ik voel me sinds haar overlijden alleen... Ook al ben ik dat niet. Mijn man steunt me en mijn kinderen. Hoe klein ze ook zijn. Ze steunen me. Vrienden heb ik niet meer. Mensen willen niet te lang luisteren naar iemand met alleen maar verdriet en tegenslag.. ik mis zo een luisterd oor. Iemand die weet hoe het voelt. Ook al ben ik volwassen. Ik voel me wees....
Anja
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo,
Ik begrijp je volledig. Ik wil gerust eens samen een wandeling maken en erover praten. Ik ervaar die dingen ook, ook al is de situatie anders bij mij
Ik begrijp je volledig. Ik wil gerust eens samen een wandeling maken en erover praten. Ik ervaar die dingen ook, ook al is de situatie anders bij mij
Yves
> 2 jaar geleden
Mijn man is aan kanker overleden (Verhaal 49)
Na 47 jaar huwelijk, is mijn man op 11-3-2016 aan kanker overleden op 69 jarige leeftijd. Het was o.a. een zorgzame-bijzondere man, die ook bang in zijn leven was n.a.v. veel.
Hij wilde niet dat ik na zijn dood met een andere man verder zou gaan. Ik was toen 67 jaar. Echter net voor zijn overleden gaf hij te kennen aan mijn zoon en mij, ik ga en het kan mij allemaal niets meer schelen wat jullie doen, jullie bekijken het maar.
Marianne
> 2 jaar geleden
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ook mijn man is overleden aan kanker, op 22 november 2019. We waren 47 jaar getrouwd, 48 jaar samen
3 kinderen, 8 kleinkinderen
Ik ben nu 67 . Ik heb totaal geen behoefte aan een andere man, ook geen behoefte aan een andere relatie
Ons huwelijk was er 1 van ups and downs . Alles overwonnen, behalve die rotkanker niet
Sterkte.
Marianne
3 kinderen, 8 kleinkinderen
Ik ben nu 67 . Ik heb totaal geen behoefte aan een andere man, ook geen behoefte aan een andere relatie
Ons huwelijk was er 1 van ups and downs . Alles overwonnen, behalve die rotkanker niet
Sterkte.
Marianne
Marianne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Bedankt voor het delen, ik ervaar exact hetzelfde. Ik voel me zo schuldig…. Had ik haar maar een keer meegenomen naar de bloemen velden, meer dagjes weg. Had ik maar een auto gehuurd waar je met rolstoel in kunt. Ik had haar nog zoveel mooie herinneringen kunnen geven. Bij de crematie zag ik pas hoe kil jouw familie was, ik had te veel vertrouwen in hun. Ik was waarschijnlijk de enige die je knuffelde…. Het gevoel is ondraagbaar….
Laura
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zit in zelfde situatie vrouw dit jaar overleden aan kanker
Was 68j en 48j getrouwd
Mis haar elke dag maar wil terug zin in het leven viz een fijne vrienddschap
Alleen zijn hoeft echt niet dzar help je jezelf niet mee vooruit
Zin in een babbel
Was 68j en 48j getrouwd
Mis haar elke dag maar wil terug zin in het leven viz een fijne vrienddschap
Alleen zijn hoeft echt niet dzar help je jezelf niet mee vooruit
Zin in een babbel
Willy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ook ik ben 5 jaar weduwe, mijn man overleed aan keelkanker.
Ik mis hem erg maar heb geen behoefte meer aan een man.
Ik ben stapelverliefd op een vrouw?!!!
Wat nu??
Ik mis hem erg maar heb geen behoefte meer aan een man.
Ik ben stapelverliefd op een vrouw?!!!
Wat nu??
Trudy
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Ik heb hem de volgende dag gevonden naast me (Verhaal 208)
Hey...afgelopen 7 feb 2022 is mijn man overleden door een hartaanval in zn slaap. Ik heb hem de volgende dag gevonden naast me.
We waren 44 jaar bij elkaar. Ik mis m vreselijk maar heb veel.lieve mensen en mn kinderen om me heen. Hoop dit verdriet toch wel snel een plekje te geven want dit is heel naar
We waren 44 jaar bij elkaar. Ik mis m vreselijk maar heb veel.lieve mensen en mn kinderen om me heen. Hoop dit verdriet toch wel snel een plekje te geven want dit is heel naar
Monique
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik merk aan mezelf dat ik niets kan hebben van mijn omgeving (Verhaal 206)
Mijn moeder is vorig jaar in okt overleden aan uitgezaaide borstkanker. Heb intens voor gezorgd waar ik absoluut met liefde heb gedaan. Ook moest alles regelen na haar overlijden. Zijn met 5 en als kinderen. Ik als executeur. Ik merk dat niet kon rouwen . Nu pas omdat alles verder is geregeld. Ik merk aan mezelf dat ik niets kan hebben van mijn omgeving. Reageer boos of gekwetst...of moet heel veel huilen en kan niet stoppen.
Soms bevliegt het me en dan denk ik aan mij moeder, zie beelden terug. Dan voelt het beangstigend. Wie herkent dit.
Soms bevliegt het me en dan denk ik aan mij moeder, zie beelden terug. Dan voelt het beangstigend. Wie herkent dit.
Bo
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik herken het verdriet en het huilen. In het begin niks gehuild, leek wel of ik het allemaal heel snel kon verwerken en accepteren. Niks blijkt minder waar. Nu, 5 maanden na het overlijden van mijn beste vriend, huil ik ieder moment dat ik alleen ben. In de auto, op het werk, thuis op de bank. Ik kan het niet tegenhouden en het lijkt alleen maar meer te worden.
Chris
> 2 jaar geleden
Met hem is een stukje van mij gestorven (Verhaal 207)
Afgelopen september is mijn beste vriend gestorven.
Omdat hij verder geen deel was van mijn vriendengroep en ik geen contact heb met zijn familie of vrienden voel ik me zo alleen in het rouwen.
We waren een apart stel samen. Hadden een bijzondere band die niemand eigenlijk echt begreep. En waar ook niemand zich echt bewust van is. Hij snapte mij helemaal en ik hem. Bij hem kon ik helemaal mezelf zijn.
Met hem is een stukje van mij gestorven. Iedere dag mis ik hem meer. Ik kan bij niemand terecht en niemand vraagt hoe het met me gaat.
Met alles wat ik nu voel zou ik normaal met hem praten maar hij is er niet meer. Het besef dat ik hem nooit meer ga spreken, nooit meer ga zien doet zoveel pijn.
Het voelt alsof ik steeds verder van alles af kom te staan en me steeds meer afsluit voor wat er om me heen gebeurt. Ik kan alleen maar huilen en hem missen.
Omdat hij verder geen deel was van mijn vriendengroep en ik geen contact heb met zijn familie of vrienden voel ik me zo alleen in het rouwen.
We waren een apart stel samen. Hadden een bijzondere band die niemand eigenlijk echt begreep. En waar ook niemand zich echt bewust van is. Hij snapte mij helemaal en ik hem. Bij hem kon ik helemaal mezelf zijn.
Met hem is een stukje van mij gestorven. Iedere dag mis ik hem meer. Ik kan bij niemand terecht en niemand vraagt hoe het met me gaat.
Met alles wat ik nu voel zou ik normaal met hem praten maar hij is er niet meer. Het besef dat ik hem nooit meer ga spreken, nooit meer ga zien doet zoveel pijn.
Het voelt alsof ik steeds verder van alles af kom te staan en me steeds meer afsluit voor wat er om me heen gebeurt. Ik kan alleen maar huilen en hem missen.
Chris
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
4 jaar geleden mijn zoon verloren - opnieuw elke dag huilbuien (Verhaal 93)
Hallo allemaal,
4 jaar geleden ben ik mijn zoon verloren, hij heeft een eind aan zijn leven gemaakt. De schok was groot omdat we totaal niet door hadden dat dit ging gebeuren.
Nu is het zo dat ik na 4 jaar weer opnieuw elke dag huilbuien heb en ook nog eens de maand waarin we hem hebben veloren. Is dit mogelijk na 4 jaar ik heb het eigenlijk nog niet verwerkt heb daarna alleen maar gewerkt.
Is hier iemand die dit deelt met mij?
4 jaar geleden ben ik mijn zoon verloren, hij heeft een eind aan zijn leven gemaakt. De schok was groot omdat we totaal niet door hadden dat dit ging gebeuren.
Nu is het zo dat ik na 4 jaar weer opnieuw elke dag huilbuien heb en ook nog eens de maand waarin we hem hebben veloren. Is dit mogelijk na 4 jaar ik heb het eigenlijk nog niet verwerkt heb daarna alleen maar gewerkt.
Is hier iemand die dit deelt met mij?
Francisca
> 2 jaar geleden
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ja ik begrijp je volkomen, mijn zoon is 4 jaar geleden ook uit het leven gestapt, hij was papa van een zoon van 8 jaar en en dochter van 5 jaar en was uiteen met de mama van de kindjes. Hij had iemand anders leren kennen en samen een huis gekocht maar de relatie mocht niet blijven duren, zij wou terug profiteren van het leven en wilde zich niet meer opofferen voor zijn kinderen, dit was de reden dat hij dit gedaan heeft. Wij zagen hier enorm van af en zijn 2 broers ook. De jongste kon dit niet verwerken en heeft op 28/12/2019 hetzelfde gedaan. Dit wens je je ergste vijand niet toe, het beeld blijft steeds op ons netvlies gebrand.
Karin
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ja Francisca dat herken ik goed. Vandaag is het 7 jaar geleden dat mijn zoon niet meer wilde leven. Het verdriet komt en gaat. Met kleine en grote golven. Soms is er rust. Probeer je levenslust met het verdriet samen te accepteren.
Koester de goede dingen. Heus het missen is vreselijk. Ook dat je zoon het moeilijk heeft gehad. Het is het licht en het donker in het leven. Denk aan de mooie momenten van je zoon. Met jou.
Het is zwaar soms kan je met iemand praten
Vandaag merk ik dat er niet veel berichtjes komen. Mensen staan er niet meer bij stil. Denken dat er geen verdriet meer is. Het is eenzaam.
Maar zoek mensen die je begrijpen maar wees zelf ook iemand die voor een ander er is. Afleiding in de natuur muziek een boek en soms echte vrienden. Vergeet niet dat veel mensen ook verdriet hebben.
Zij weten.niet Hoe erg het is een kind te verliezen
Sterkte van Irene
Koester de goede dingen. Heus het missen is vreselijk. Ook dat je zoon het moeilijk heeft gehad. Het is het licht en het donker in het leven. Denk aan de mooie momenten van je zoon. Met jou.
Het is zwaar soms kan je met iemand praten
Vandaag merk ik dat er niet veel berichtjes komen. Mensen staan er niet meer bij stil. Denken dat er geen verdriet meer is. Het is eenzaam.
Maar zoek mensen die je begrijpen maar wees zelf ook iemand die voor een ander er is. Afleiding in de natuur muziek een boek en soms echte vrienden. Vergeet niet dat veel mensen ook verdriet hebben.
Zij weten.niet Hoe erg het is een kind te verliezen
Sterkte van Irene
Irene
> 2 jaar geleden
Reactie:
ik weet helaas ook hoe erg dit is, onze jongste zoon was 19 toen hij een eind aan zijn leven maakte en niet terug kwam van school. De grond zakt onder je voeten vandaan en het leven wordt nooit meer hetzelfde. Toch probeer ik het goede in het leven te zien, ook voor mijn andere zoon en mijn man, samen redden we ons maar het verdriet wordt niet minder. We dragen dit de rest van ons leven met ons mee en vergeten nooit die lieve jongen die ons met zijn daad vreselijk overviel
jolanda
> 2 jaar geleden
Rouwen om iemand die nog leeft (Verhaal 179)
Nou toch maar op zoek gegaan op internet of ik iets van advies kon vinden over rouwen om iemand die nog leeft…en toen kwam ik hier terecht!! Dus misschien doet het mij al goed om even mijn verhaal te delen…..there we go! Ik ben kim en 44 jaar oud….heb een broer van 51 en half zusje van 34! ben helaas opgegroeid met seksueel, lichamelijke en geestelijk misbruik….gelukkig heeft mijn zusje daar geen last van gehad en mijn broer “alleen” maar geestelijk shit meegehad!! Moeder en vader waren gewoon geen ouders….hebben ons totaal aan ons lot overgelaten en daardoor ontspoorde ik totaal…vanaf 12 jaar al de prostitutie in en helemaal de weg kwijt werd vanaf mijn 4de jaar seksueel misbruikt door buurman, stiefvader en 1 keer door mijn eigen vader….er was er maar 1 die altijd voor mij vocht, klaarstond no matter wat…..mijn broer! Hij was gewoon mijn vader ondanks dat hij maar 7 jaar ouder is…..en dat is heel lang zo gebleven….onze moeder stierf toen ik 23 was en mijn zusje maar 13…..ik helemaal naar de klote met drugs en de hoer spelen….maar mijn broer heeft toen mij en mijn zusje opgepakt en mij voor een keuze gezet….nu mee en we worden de 3 musketiers!! Ondertussen bouwde hij een dik vet bedrijf op die echt goed liep( broertje was computernerd)…..dus( besef ik mij nu) heeft mijn broer nooit echt een jeugd gehad altijd zorgen om mij zusje en moeder!! Bedrijf ging ook werken met Filipijnen en toen ging het fout….raakte langzaam mijn broer kwijt….begon te drinken, feesten en helaas uiteindelijk harddrugs gebruiken…..daar is hij dus verslaafd aan geraakt!! Raakte alles langzaam kwijt en ik had geen invloed daar op( zat in Nederland met jong kind) hij luisterde niet….paar keer daar geweest maar kon niet tot hem doordringen…..zal nooit vergeten…..2 weken voordat hij werd gearresteerd heb ik vanuit mijn tenen en hard geschreeuwd dat hij naar huis moest komen omdat het fout zou aflopen…..2 weken later werd ik gebeld 6 uur in de ochtend door zijn partner in hun bedrijf….hij was gearresteerd met flinke hoeveelheid drugs was overal op het nieuws……ik viel gewoon flauw….mijn broer…nog nooit iets crimineels gedaan of iemand opzettelijk pijn gedaan….nu gewoon als grote crimineel op tv….pfff 2 jaar echt diep in rouw gezeten al het eten smaakte zuur en knoop in mijn maag….dan zakt het beetj weg…toen uitspraak levenslang en 14 jaar…..en iedereen liet hem in de steek en ik ben de enige die er nog voor hem is….stuur elke maand wat geld( en doe met liefde) maar weet dat hij tussen de ratten leeft letterlijk en kan zo moeilijk dit plaatsen
Kim
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Kira
Wat vreselijk voor je dat je zus is overleden.
Ik kan dat zo goed begrijpen, mijn vriend is pas overleden, we waren 39 jaar samen, mijn zus helpt me zo goed met dit grote verdriet, ik zou niet weten wat ik zonder haar moet, dus ik snap je heel goed.
Wij zoeken het ook in spiritualiteit, er staan bijvoorbeeld heel veel bijna doodervaringen op internet, dat is soms heel troostend, de gedachte dat de doden er nog zijn, al zijn we dan even niet samen. Ik wens je heel veel sterkte.
Wat vreselijk voor je dat je zus is overleden.
Ik kan dat zo goed begrijpen, mijn vriend is pas overleden, we waren 39 jaar samen, mijn zus helpt me zo goed met dit grote verdriet, ik zou niet weten wat ik zonder haar moet, dus ik snap je heel goed.
Wij zoeken het ook in spiritualiteit, er staan bijvoorbeeld heel veel bijna doodervaringen op internet, dat is soms heel troostend, de gedachte dat de doden er nog zijn, al zijn we dan even niet samen. Ik wens je heel veel sterkte.
Liefs van Thea
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Ik denk dat ik me maar op mijn werk ga storten (Verhaal 204)
Een paar weken geleden overleed plotsklaps mijn partner, net 50. Reanimeren mocht niet meer baten. Op dit moment leef ik in een roes. We hadden samen 3 kinderen, allen meerderjarig, niet allemaal meer thuis. Ondanks alle lieve mensen om ons heen grijpt het verdriet en gemis je om de keel. De mooiste helft in je leven is geweest maar we hadden samen zoveel mooie plannen nog. We konden geen afscheid nemen, zo uit het leven weggerukt. Ik eet en ik slaap niet meer. Eigenlijk voel je vooral zelfmedelijden, en wat mensen ook voor je doen, niks kan me meer gelukkig maken. Ik denk dat ik me maar op mijn werk ga storten. Ik vond dat nooit zo belangrijk in in het leven. We leefden van vakantie naar vakantie en altijd lekker feesten en genieten. Nu herinneren al deze dingen vooral aan onze tijd samen.
H
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Elkaar zien in het ziekenhuis was uitgesloten (Verhaal 103)
Mijn vader is overleden op 17 februari 2021.Voor mij heeft het leven geen zin meer,plots ben ik niet meer bang van de dood.Ik ben 55,heb geen kinderen,en maak moeilijk sociale contacten.Heb mijn lieve moeder en zus nog.Mijn broer ziet niet om naar ons.Toen ik Corona had,heeft hij ook naar mij niet om gezien.Dit vergeef ik hem nooit,ook niet op de begrafenis van papa zijn.Ik Heb geen afscheid kunnen nemen.Papa was Corona patiënt.Dit neerschrijven helpt mij.❤️
Papa,ik heb geen enkel beeld van jou als COVID-patiënt in het ziekenhuis.’😟
Tot dat ene telefoontje in de namiddag. Dat ze alles gedaan hadden wat ze konden. Ook zij hadden dit niet verwacht. Want het leek beter te gaan. Dachten ook zij.
Als betrokken familie wisten we eigenlijk niet veel meer dan die waarden en de korte samenvatting van je toestand. Beter dan gisteren, een lastige dag, verward… Ik heb geen enkel beeld van jou als COVID-patiënt in het ziekenhuis. Kon je eten, recht op zitten, televisie kijken? Was je in paniek? Had je het opgegeven? Wist je wat er aan gebeuren was? Heb je afgezien? Heb je het gevoeld dat je de wereld aan het lossen was?
Dit afscheid nemen was afscheid nemen zonder enige vorm van afscheid.
Elkaar zien in het ziekenhuis was uitgesloten.Alleen uitzonderingen werden toegelaten bij kinderen in opname, bevallingen en dreigend overlijden. Aangezien alle partijen hoopvol waren, konden we elkaar niet zien. Alsof een reële kans van één op twee niet risicovol genoeg was.😟
Je kunstmatig coma. Je wou nog zoveel regelen.’
Je kon amper iets zeggen door het tekort aan zuurstof tegen ons ma,toen jullie samen lagen.
Daarna bleef het voor altijd stil.😟
Een kans om je te horen hebben we niet meer gehad. Geen idee wat je laatste woorden waren. Of zouden zijn geweest.
Of we je nog konden zien, nu je er niet meer was? Ook dat was geen optie. Door de maatregelen ging de kist dicht. Ook je bezittingen kregen we afgesloten terug. Via het onthaal van het ziekenhuis in een doos hermetisch afgesloten. Met een grote sticker die zegt: 72 uur niet openen. Perfect voor de veiligheid maar bijna onmenselijk voor een zoon. Ook dat is afscheid nemen in tijden van corona.
Met corona op intensieve aan de beademing, het kan je zo maar gebeuren.
Warme groet,Johan.❤️
Je kan het leven niet vasthouden.😟
Papa,ik heb geen enkel beeld van jou als COVID-patiënt in het ziekenhuis.’😟
Tot dat ene telefoontje in de namiddag. Dat ze alles gedaan hadden wat ze konden. Ook zij hadden dit niet verwacht. Want het leek beter te gaan. Dachten ook zij.
Als betrokken familie wisten we eigenlijk niet veel meer dan die waarden en de korte samenvatting van je toestand. Beter dan gisteren, een lastige dag, verward… Ik heb geen enkel beeld van jou als COVID-patiënt in het ziekenhuis. Kon je eten, recht op zitten, televisie kijken? Was je in paniek? Had je het opgegeven? Wist je wat er aan gebeuren was? Heb je afgezien? Heb je het gevoeld dat je de wereld aan het lossen was?
Dit afscheid nemen was afscheid nemen zonder enige vorm van afscheid.
Elkaar zien in het ziekenhuis was uitgesloten.Alleen uitzonderingen werden toegelaten bij kinderen in opname, bevallingen en dreigend overlijden. Aangezien alle partijen hoopvol waren, konden we elkaar niet zien. Alsof een reële kans van één op twee niet risicovol genoeg was.😟
Je kunstmatig coma. Je wou nog zoveel regelen.’
Je kon amper iets zeggen door het tekort aan zuurstof tegen ons ma,toen jullie samen lagen.
Daarna bleef het voor altijd stil.😟
Een kans om je te horen hebben we niet meer gehad. Geen idee wat je laatste woorden waren. Of zouden zijn geweest.
Of we je nog konden zien, nu je er niet meer was? Ook dat was geen optie. Door de maatregelen ging de kist dicht. Ook je bezittingen kregen we afgesloten terug. Via het onthaal van het ziekenhuis in een doos hermetisch afgesloten. Met een grote sticker die zegt: 72 uur niet openen. Perfect voor de veiligheid maar bijna onmenselijk voor een zoon. Ook dat is afscheid nemen in tijden van corona.
Met corona op intensieve aan de beademing, het kan je zo maar gebeuren.
Warme groet,Johan.❤️
Je kan het leven niet vasthouden.😟
Johan P
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Sterkte Johan, hoop dat het je inmiddels wat beter gaat.
Andrea
> 2 jaar geleden
Afscheid namen we al meer dan eens (Verhaal 27)
Mijn vader is al heel lang ziek. Afscheid namen we al meer dan eens. Opnieuw verandert de fase waarin hij nu terecht komt en lijkt het einde zich nu definitief aan te dienen.
Sterven doe je niet ineens, dat doe je steeds een beetje. Zwaar vind ik het, omdat het al zo lang duurt.
Soms voel ik me schuldig dat ik dat zo voel, hij heeft immers die weg te gaan. En soms ook bekruipt me de angst.... wat als hij er niet meer zal zijn. Dat is rouwen vooraf, wellicht is het dan op het moment van sterven anders...
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb lang voor mijn lieve vader gezorgd. Mijn beste maatje. Ik zag zijn dood wel al langer aankomen en was ook al aan het rouwen om het verlies van zijn gezondheid. Maar nu hij 5 maanden geleden overleden is zit ik in een zwaar rouwproces. Ik mis hem enorm en heb een continue stroom aan herinneringen. Alles voelt pijnlijk aan. Ik weet niet hoe het nu met u en uw vader gaat maar wil u veel sterkte wensen.
Andrew
> 2 jaar geleden
Leuke dingen gedaan doen maar het helpt niet (Verhaal 202)
Mijn man ook overleden
4-01-2021 ik herken dat verdriet
Wij waren ook samen met mijn Dochter
Als gaan regelen dat houdt je
Maar het besef komt later nu
Na dertien manden ben ik nog en
Dip verdriet dat ik zo ziek ben geworden
Door dat gemis ik ben zo bezig
Leuke dingen gedaan doen maar het halpt niet sorry 😢 van het lange verhaal
4-01-2021 ik herken dat verdriet
Wij waren ook samen met mijn Dochter
Als gaan regelen dat houdt je
Maar het besef komt later nu
Na dertien manden ben ik nog en
Dip verdriet dat ik zo ziek ben geworden
Door dat gemis ik ben zo bezig
Leuke dingen gedaan doen maar het halpt niet sorry 😢 van het lange verhaal
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Een leeg gevoel met af en toe “flash backs” (Verhaal 201)
In januari 2021 is bij mijn man longkanker geconstateerd en na succesvolle behandelingen tot de zomer in oktober een herseninfarct gekregen, vervolgens nog twee en daar niet meer uitgekomen.
Geen afscheid kunnen nemen en door afasie elkaar niet meer begrijpen en verstaan is
rampzalig en voor je gevoel niet af.Door de dood overvallen terwijl we nog zoveel plannen hadden.Een leeg gevoel met af en toe “flash backs”, je gedachten niet kunnen stoppen en elke keer na even slapen je weer wakker wordt omdat het doorgaat in je hoofd.Toch ga je verder want je moet wel, wat is dit moeilijk!Kinderen en kleinkinderen slepen je er doorheen maar je moet nu zelf zien te overleven en een nieuw leven opbouwen.De zondag waar we altijd er op uit trokken is niet meer, ook de dagelijkse dingen worden nu bijzonder nu het er niet meer is...
Geen afscheid kunnen nemen en door afasie elkaar niet meer begrijpen en verstaan is
rampzalig en voor je gevoel niet af.Door de dood overvallen terwijl we nog zoveel plannen hadden.Een leeg gevoel met af en toe “flash backs”, je gedachten niet kunnen stoppen en elke keer na even slapen je weer wakker wordt omdat het doorgaat in je hoofd.Toch ga je verder want je moet wel, wat is dit moeilijk!Kinderen en kleinkinderen slepen je er doorheen maar je moet nu zelf zien te overleven en een nieuw leven opbouwen.De zondag waar we altijd er op uit trokken is niet meer, ook de dagelijkse dingen worden nu bijzonder nu het er niet meer is...
Annie
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
we gingen elkaar NOOIT loslaten (Verhaal 199)
Ben 17 jaar getrouwd geweest, en evenveel jaren van haar gescheiden... ondanks alles zijn we altijd contact blijven houden... velen begrepen dit niet, we hadden geen kinderen, dus eigenlijk hoefden we na de scheiding elkaar niet meer te zien, dat was de mening van anderen... maar in plaats daarvan, beloofde we, dat we elkaar NOOIT zouden loslaten, we gingen er altijd zijn voor elkaar... en dat was ook zo, zij was mijn soulmate en omgekeerd... we hoorden elkaar bijna elke dag, hielpen elkaar waar we konden...
Op 17 december 2021 sloeg het noodlot toe, ze kreeg een hersenbloeding, werd in het ziekenhuis opgenomen, ze was volledig verlamd aan de linkerzijde...
Toch bleef ik hoop koesteren op beterschap, maar haar toestand verslechterde ... dokters namen keer op keer mijn positiviteit weg... ik kon het niet aanvaarden, verkroppen...
Iedere avond was ik bij haar in het ziekenhuis, iedere avond..
Op 4 februari is ze overleden, mijn wereld stortte in... mijn wereld staat stil...
De pijn die ik nu voel is ondraaglijk, onwezenlijk... ik kan het nog niet geloven, soms heb ik het gevoel dat ik gek aan het worden ben...
Had nooit gedacht dat de impact zo enorm zou zijn, de gedachte dat ze nooit of te nimmer er nog zal zijn, kan ik op dit moment niet vatten... we gingen elkaar NOOIT loslaten...
Op 17 december 2021 sloeg het noodlot toe, ze kreeg een hersenbloeding, werd in het ziekenhuis opgenomen, ze was volledig verlamd aan de linkerzijde...
Toch bleef ik hoop koesteren op beterschap, maar haar toestand verslechterde ... dokters namen keer op keer mijn positiviteit weg... ik kon het niet aanvaarden, verkroppen...
Iedere avond was ik bij haar in het ziekenhuis, iedere avond..
Op 4 februari is ze overleden, mijn wereld stortte in... mijn wereld staat stil...
De pijn die ik nu voel is ondraaglijk, onwezenlijk... ik kan het nog niet geloven, soms heb ik het gevoel dat ik gek aan het worden ben...
Had nooit gedacht dat de impact zo enorm zou zijn, de gedachte dat ze nooit of te nimmer er nog zal zijn, kan ik op dit moment niet vatten... we gingen elkaar NOOIT loslaten...
Tony
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik hoop dat het me lukt om weer plezier in mijn leven te krijgen (Verhaal 198)
Vorig jaar mei overleed mijn man.
In december zouden we 50 jaar getrouwd zijn..oh wat mis ik hem. Ik heb veel lieve mensen om me heen maar toch, het is vallen en opstaan.
We maakten met de caravan prachtige reizen. We konden weer genieten na het overlijden van onze oudste dochter 16 jaar geleden.
En nu kan ik dat gemis niet meer met hem delen. Ze komen samen veel in mijn dromen voor. Fijne dromen, maar oh dat verdriet als ik wakker word. Slapen lukt dan niet meer...
Gelukkig woont mijn andere dochter dichtbij met gezin. Ik heb twee lieve kleinkinderen, zo fijn.
Ik hoop dat het me lukt om weer plezier in mijn leven te krijgen
In december zouden we 50 jaar getrouwd zijn..oh wat mis ik hem. Ik heb veel lieve mensen om me heen maar toch, het is vallen en opstaan.
We maakten met de caravan prachtige reizen. We konden weer genieten na het overlijden van onze oudste dochter 16 jaar geleden.
En nu kan ik dat gemis niet meer met hem delen. Ze komen samen veel in mijn dromen voor. Fijne dromen, maar oh dat verdriet als ik wakker word. Slapen lukt dan niet meer...
Gelukkig woont mijn andere dochter dichtbij met gezin. Ik heb twee lieve kleinkinderen, zo fijn.
Ik hoop dat het me lukt om weer plezier in mijn leven te krijgen
Claire
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Het kan altijd nog zwaarder (Verhaal 56)
Het kan altijd nog zwaarder.
Mijn lieve moeder overleed in 2016 diep ongelukkig en helemaal verloren in de grote wereld. Na het verlies van haar dochter (mijn zus) is mijn moeder nooit meer de oude geworden. Ook mijn vader bezocht haar graf nog iedere dag door weer en wind. Mijn moeder werd depressief en zag het allemaal niet meer zitten. Ze is opgenomen op een psychische afdeling. Mijn vader kon hier absoluut niet mee overweg. Het waren nu 2 ouders die jje hierdoor moest helpen.
Als klap op de vuurpijl bleef haar zoon (mijn broer)na een nietszeggende ruzie ook nog weg. Na 10 jaar is mijn moeder overleden en bleef mijn vader alleen achter. Haar zoon heeft ze niet meer gezien . Mijn vader heeft nog 2 jaar geleefd en niemand van de familie meer gezien. Twee langere jaren hebben mijn gezin en zijn vrienden geprobeert hem nog de zonnige kanten van het leven te laten zien. Het doet zoveel pijn om je eigen ouders te zien lijden onder het verdriet aangedaan door hun enige zoon.
Mijn vader is nu een jaar dood en schijnbaar is dat nog niet genoeg want nu ben ik degene die alle frustaties over me heen krijgt door mijn broer. Afwikkeling erfenis.. Aan rouwen kom je niet toe maar alle mooie herinneringen die ik samen met mijn gezin en mijn ouders heb beleefd helpen me enorm en die kan niemand van me afnemen. Pap mam ik mis jullie enorm en ben blij dat jullie er waren. Mijn kinderen missen hun oma en opa enorm en we praten samen veel over jullie.
Mijn lieve moeder overleed in 2016 diep ongelukkig en helemaal verloren in de grote wereld. Na het verlies van haar dochter (mijn zus) is mijn moeder nooit meer de oude geworden. Ook mijn vader bezocht haar graf nog iedere dag door weer en wind. Mijn moeder werd depressief en zag het allemaal niet meer zitten. Ze is opgenomen op een psychische afdeling. Mijn vader kon hier absoluut niet mee overweg. Het waren nu 2 ouders die jje hierdoor moest helpen.
Als klap op de vuurpijl bleef haar zoon (mijn broer)na een nietszeggende ruzie ook nog weg. Na 10 jaar is mijn moeder overleden en bleef mijn vader alleen achter. Haar zoon heeft ze niet meer gezien . Mijn vader heeft nog 2 jaar geleefd en niemand van de familie meer gezien. Twee langere jaren hebben mijn gezin en zijn vrienden geprobeert hem nog de zonnige kanten van het leven te laten zien. Het doet zoveel pijn om je eigen ouders te zien lijden onder het verdriet aangedaan door hun enige zoon.
Mijn vader is nu een jaar dood en schijnbaar is dat nog niet genoeg want nu ben ik degene die alle frustaties over me heen krijgt door mijn broer. Afwikkeling erfenis.. Aan rouwen kom je niet toe maar alle mooie herinneringen die ik samen met mijn gezin en mijn ouders heb beleefd helpen me enorm en die kan niemand van me afnemen. Pap mam ik mis jullie enorm en ben blij dat jullie er waren. Mijn kinderen missen hun oma en opa enorm en we praten samen veel over jullie.
Anne
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Allereerst heel veel sterkte en een dikke knuf. Ik schrik van jouw verhaal, het is nagenoeg mijn verhaal. Behalve dat mn vader er nu nog is maar verwacht niet lang meer. Wat zou ik graag eens met je praten..
Evon
> 2 jaar geleden
'Men' verwacht dat ik ook weer gewoon meedoe (Verhaal 195)
Inmiddels zo'n vier maanden geleden ben ik mijn lieve maatje, Anneke, verloren. Heb haar vier jaar geleden leren kennen. Ze was longpatiente, leed aan copd en had bovendien andere gezondheidsproblemen. Via een vriendensite ontstonden de eerste contacten en het klikte ook meteen. Afstand kon me niets schelen. Ik reisde van Ede naar Rotterdam, waar ze woonde. Ik had voor mezelf besloten er voor haar te zijn als buddy, maar de band werd steeds hechter en ik voelde me bij haar thuis. Zij heeft een zoon met een autisme, die naast haar woont en waarvoor zij mentor was en had enorm veel talent op het gebied van tekenen en schilderen, deed veel voor de wijk en voor kinderen in haar wijk. Gaandeweg de tijd werden de gezondheidsklachten steeds erger, maar zij bleek een enorm doorzettingsvermogen te hebben en vast te houden aan positieve punten. We gingen wandelingen maken, naar Blijdorp, naar de acupunctuur, of - binnen - samen tekenen of plaatjes kleuren. En als ze haar dag niet had werd ze toch rustig en het deed me veel om te zien dat ze opfleurde. Het aantal ziekenhuisopnames steeg de laatste drie maanden a.g.v. een longaanval en de laatste keer was opstapeling van koolstoffen in haar longen de boosdoener. In die hele periode heb ik haar ziekte - copd - ervaren als een soort van sluipmoordenaar, en kwam haar overlijden op 26 september jl. toch heel onverwachts, toen ze door haar enige zoon werd gevonden. Twee dagen nadat ze uit het ziekenhuis werd ontslagen. Levenloos, thuis, onder de vogelkooi. Haar zoon belde me op met dit verdrietige nieuws, wat bij mij insloeg als een bom. Enorm veel verdriet heb ik er nog van. Iedere dag. Wat ook knaagt is dat ik geen afscheid van haar heb kunnen nemen. Had haar voor nog zoveel willen bedanken, want kreeg van haar ook zoveel dankbaarheid terug. Zij haalde het beste uit me naar boven. Liefst wil ik weer terug, terug naar september, toen ze er nog was. Bijna iedere dag draai ik nog een cd, die we luisterden terwijl we zaten te tekenen, begin dit jaar. Muziek waar zij ook van genoot. Ik draai die cd dan weer om a.h.w. de warme sfeer weer op te roepen. Ik heb voor mezelf alle hoogte- en dieptepunten verzameld in een soort verslag over de afgelopen vier jaren. De afgelopen vier maanden waren voor mij heel zwaar. Het voelt alsof ik mezelf ook verloren ben en het 'wiel' weer moet gaan uitvinden. Spijt heb ik nooit gehad aan het aangaan van vriendschappelijk contact. Ik kreeg er heel veel voor terug. Maar moet dit wel bekopen met een proces van loslaten, wat pijn doet. Terwijl het leven 'buiten' gewoon door gaat en 'men' verwacht dat ik ook weer gewoon meedoe of 'aanhaak'.
Kees
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Totaal overwachts van het leven beroofd (Verhaal 189)
4 januari j.l heeft totaal onverwachts mijn man,mijn allesie, zich van het leven beroofd.
Mijn zoon die tussen de middag thuis kwam eten,heeft hem gevonden.
Ik kreeg mijn zoon totaal in paniek aan de lijn en toen hij mij vertelde wat hij aantrof thuis ven ik gaan gillen dat hij 112 moest bellen.
Hij moest gered worden,we moesten op tijd zijn,dit was niet echt,maar ook meteen totale angst,inmens verdriet,schuldgevoel en letterlijk kotsmisselijk.
Gisteren was de crematie,het regelen,het laatste wat ik voor hem kon doen is nu klaar.
Vanmiddag gaan mijn zoon en ik naar de praktijkondersteuner van de huisarts voor psychische hulp.
Ik weet dat ik door MOET gaan voor mijn nog thuiswonende zoon van 25 die iets vreselijks heeft gezien en heeft moeten doen nl zijn vader lisssnijden en beginnen met reanimeren van zijn dode vader.
Ik ben zo ontzettend bang en kan me ook niet voorstellen dat ik ooit nog dit verdriet een plekje kan geven.
Ik ben nu 53 en we waren 35 jaar samen waarvan 32 jaar getrouwd. Hoe dan???
Mijn zoon die tussen de middag thuis kwam eten,heeft hem gevonden.
Ik kreeg mijn zoon totaal in paniek aan de lijn en toen hij mij vertelde wat hij aantrof thuis ven ik gaan gillen dat hij 112 moest bellen.
Hij moest gered worden,we moesten op tijd zijn,dit was niet echt,maar ook meteen totale angst,inmens verdriet,schuldgevoel en letterlijk kotsmisselijk.
Gisteren was de crematie,het regelen,het laatste wat ik voor hem kon doen is nu klaar.
Vanmiddag gaan mijn zoon en ik naar de praktijkondersteuner van de huisarts voor psychische hulp.
Ik weet dat ik door MOET gaan voor mijn nog thuiswonende zoon van 25 die iets vreselijks heeft gezien en heeft moeten doen nl zijn vader lisssnijden en beginnen met reanimeren van zijn dode vader.
Ik ben zo ontzettend bang en kan me ook niet voorstellen dat ik ooit nog dit verdriet een plekje kan geven.
Ik ben nu 53 en we waren 35 jaar samen waarvan 32 jaar getrouwd. Hoe dan???
Jenny
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat vreselijk voor jou en je zoon. Zoek vooral een goede hulpverlener, hier heb je echt hulp bij nodig. Heel veel sterkte van Thea
Thea
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
De dood hoort bij het leven, het is een harde realiteit (Verhaal 191)
Toen ik 18 was verloor ik mijn neef van 19 door een verkeersongeluk. Bijna mijn hele basisschoolperiode zat ik bij hem in de klas. Het zien van zijn lichaam verving mijn ongeloof van dat dit echt was niet. 8 jaar later treft een nichtje van 14 uit dezelfde familie hetzelfde lot. Nog geen paar jaar later verongelukt een achterneefje uit weer deze familie van nog maar 2 jaar.
De dood hoort bij het leven, het is een harde realiteit. Nu ik zelf kinderen heb, moet ik ook leren los te laten. Het is een moeilijke opgave.
De dood hoort bij het leven, het is een harde realiteit. Nu ik zelf kinderen heb, moet ik ook leren los te laten. Het is een moeilijke opgave.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Trek me eigen erg terug (Verhaal 162)
Het is nu 2 jaar geleden dat mijn man overleden is en heb het een plekje kunnen geven het verdriet word minder maar er zit zo veel spanning in mn hoofd en buik en ik vind me zelf waardeloos trek me eigen erg terug en voel me minderwaardig hoe zou dat komen ik rek me helamaal terug van de mensen behalve van mn naaste en onderneem zo weinig ik wil wel maar is net of iemamd me tegen houd zo raar wanneer zou daat een eind aan komen dingen die ik altijd leuk vond wil niet meer liefst op de bank hangen probeer wel elke dag eindje te fietsen
Hoop dat er iemand op reageerd
Gr
Hoop dat er iemand op reageerd
Gr
Mieke
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Mieke
Ik herken mijzelf in jou verhaal, verdriet eenzaam en je waardeloos voelen.
Heb het mijn huisarts verteld omdat het steeds slechter ging. Hij zei dat ik depressief was en medicijnen nodig had. Heb gesprekken gehad en antidepressiva. Dit heeft mij heel goed geholpen.
Ik herken mijzelf in jou verhaal, verdriet eenzaam en je waardeloos voelen.
Heb het mijn huisarts verteld omdat het steeds slechter ging. Hij zei dat ik depressief was en medicijnen nodig had. Heb gesprekken gehad en antidepressiva. Dit heeft mij heel goed geholpen.
Caroline
> 2 jaar geleden
Oordelen over de suicide van mijn vader (Verhaal 9)
De oordelen over de suïcide van mijn vader... ik hoor ze veel om mij heen.
Zwakte, egoïstisch, hij had toch hulp kunnen zoeken, wie laat zijn kinderen nou in de steek?!
Het maakt het moeilijk om over te praten. Hiernaast weten veel mensen (gelukkig) niet wat het is om je vader op deze wijze te verliezen en komen er goed bedoelde adviezen.
Mijn therapeut biedt erkenning, herkenning (ze heeft hetzelfde meegemaakt), een luisterend oor, geduld en zorgt voor genoeg tissues ;-)
Het is De plek waar mijn vader er altijd mag zijn.
Judith
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat heftig voor je Judith, die oordelen. Helaas hangt er rondom zelfmoord nog veel taboe. Fijn dat je zo'n goede therapeut hebt gevonden. Ik wens je veel sterkte.
Desiree
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zelfdoding is geen egoïstische beslissing,heb zelf mijn vriend verloren door zelfdoding,en de reacties van mensen zijn ergerlijk.die mens zag gewoon geen andere uitweg, en zelfs wil die niemand meer lastigvallen met zijn problemen.
Iedereen heeft het recht om over zichzelf te beslissen vind ik, en natuurlijk blijven er een boel vragen onbeantwoord..dat maakt het nog NS extra moeilijk los van het feit dat je die persoon kwijt bent..sterkte
Iedereen heeft het recht om over zichzelf te beslissen vind ik, en natuurlijk blijven er een boel vragen onbeantwoord..dat maakt het nog NS extra moeilijk los van het feit dat je die persoon kwijt bent..sterkte
Anne
> 2 jaar geleden
Na een slopende ziekte longfibrose (Verhaal 114)
Ik heb in april 2015 mijn vrouw verloren na een slopende ziekte longfibrose, we waren ruim 34 jaar samen en ruim 30 jaar getroffen. Nu 6 jaar verder zit ze nogsteeds in mijn hoofd ik kan haar niet loslaten, het laatste uur van haar leven is zo zwaar en moeilijk ik heb haar echt zien stikken, ze kon niet meer praten, ik heb tegen haar gezegd dat ze ons moest loslaten dat het beter voor haar was en wij en ik vooral het wel zou redden, maar niks is minder waar, ik kan het moment hoe ik het laatste uur van haar leven heb gezien valt zo zwaar bijna niet te dragen. Ik wist dat het na verloop van tijd stiller zou worden maar nu is zo stil ik kan er met niemand over praten zelfs niet met met onze kinderen. Voel me eenzaam in dit geval. Kan ook geen andere relatie aan ik voel me dan schuldig, maar m'n vrouw zij wel altijd als ik er niet meer ben mag je niet alleen blijven want je bent veel te goed voor deze wereld. Maar ik kan het niet. Eerst dit een plekje geven met de juiste hulp.
Vrd. Groet Bert.
Vrd. Groet Bert.
Bert
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Vreselijk , ik begrijp volkomen wat je zegd Marije,
Mijn man is 14 dagen geleden overleden plotseling , hartinfarct hij was niet ziek ..wij waren samen 1 ik voel me leeg en kapot van binnen het is vreselijk dit gemis ..geen woorden he...om dit gevoel te beschrijven ..
Vreselijk gaan kapot van verdriet
Mijn man is 14 dagen geleden overleden plotseling , hartinfarct hij was niet ziek ..wij waren samen 1 ik voel me leeg en kapot van binnen het is vreselijk dit gemis ..geen woorden he...om dit gevoel te beschrijven ..
Vreselijk gaan kapot van verdriet
Marjolein Van de K
> 2 jaar geleden
Reactie:
WoW dit is heftig, ikzelf heb mijn vriend gevonden bij een zelfdoding blijf met1000 vragen achter, ik vind niet dat het leven doorgaat zoals ze zeggen 'bij mij staat het stil..ik trek mij nog op aan momentjes(goede) geen uren, ook geen dagen,..ik kan wel denken dat je goed voor haar bent geweest.de manier waarop iemand overlijd heeft wel degelijk een impact. Laat je verdriet toe al is dat inmens..en zoek goede hulp, en zelfs in deze periode zul je negatieve reacties krijgen. Breek met mensen die je pijn doen..je leert je vrienden hier kennen..het beste voor je
Anne
> 2 jaar geleden
Zwemmen in de golven van verdriet (Verhaal 187)
1,5 maand geleden mijn moeder na een korte ziekbed verloren. Ik mis haar enorm. 8,5 maand geleden mijn oma verloren. In 2020 mijn opa (andere kant van de familie) verloren.
Ik kom de dagen prima door maar soms heb ik het moeilijk en moet ik veel huilen. Ik wil mijn man hier niet mee belasten want het brengt herinneringen op. 7,5 geleden is mijn schoonmoeder overleden.
En toch kunnen we van het leven genieten, al komen die golven soms van verdriet maar we kunnen zwemmen…
Ik kom de dagen prima door maar soms heb ik het moeilijk en moet ik veel huilen. Ik wil mijn man hier niet mee belasten want het brengt herinneringen op. 7,5 geleden is mijn schoonmoeder overleden.
En toch kunnen we van het leven genieten, al komen die golven soms van verdriet maar we kunnen zwemmen…
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik ben mijn vrouw verloren aan een hersenbloeding (Verhaal 184)
Ik ben mijn vrouw verloren aan een hersenbloeding savonds hebben we samen nog naar een film zitten kijken daarna zijn we naar bed gegaan en om half 1 snachts begint de hond gruwelijk te blaffen ik schrik daar wakker van en zie dat mijn vrouw niet naast me ligt ik ga naar de badkamer omdat daar licht branden daar tref ik mijn vrouw op de grond aan met een hersenbloeding ik ben achter de ambulance aan gereden naar het ziekenhuis en daar overleed ze om 6 uur smorgens ik heb niet meer kunnen praten met haar want ze was in coma en ik weet niet hoe ik hier mee moet omgaan ik heb zoveel verdriet en gemis dat het me niet meer lukt ze was net 3 maanden ervoor oma geworden en zelf was ze net een maand 50 hoe kan ik hier nog mee omgaan en hoe moet ik verder ik ben nu zelf 55 en ik weet het niet meer alles deden we samen echt alles en ineens is ze er niet meer dan word de aarde onder je vandaan getrokken ik hoop dat de zon nog gaat schijnen maar nu staat alles stil
Peter
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Man en vriendin kwijtgeraakt (Verhaal 183)
Mijn man is vorig jaar overleden aan dementie heel pijnlijk allemaal drie weken later overleed mijn vriendin aan covid met haar deelde ik mijn verdriet dat mijn man steeds minder kon maar ik ben ook dankbaar dat ik een lieve man heb gehad
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
2021.. een jaar vol nachtmerries.. (Verhaal 181)
2021.. een jaar vol nachtmerries..
Eerst een miskraam, toen 2 weken erna te horen gekregen toch nog zwanger te zijn.. was dus een tweeling..
Blij, maar bezorgd.. gaat dit wel goed?
30 april plotseling mijn vriendin, maatje, trouwe viervoeter plotseling overleden.. deze keuze moeten maken was zo zwaar!
Daarna kwam de volgende nachtmerrie, 20 weken echo.
Toen had mijn kleine jongen ook nog een afwijking aan zijn hersenen.. nu blijkt dat het een zeldzaam syndroom is, waarvan nog afwachten of het erfelijk is.
Met 22 weken ben ik mijn zoon verloren, ook deze keuze heb ik moeten maken.
Hoe ga je met dit verdriet om? Ik weet het niet en kan het vaak niet. Dagelijks moet ik de strijd aan gaan met mijn verdriet, terwijl je om je heen iedereen verder ziet gaan en gelukkig ziet zijn.
Mijn leven staat stil en niemand kan je hiermee helpen.
Eerst een miskraam, toen 2 weken erna te horen gekregen toch nog zwanger te zijn.. was dus een tweeling..
Blij, maar bezorgd.. gaat dit wel goed?
30 april plotseling mijn vriendin, maatje, trouwe viervoeter plotseling overleden.. deze keuze moeten maken was zo zwaar!
Daarna kwam de volgende nachtmerrie, 20 weken echo.
Toen had mijn kleine jongen ook nog een afwijking aan zijn hersenen.. nu blijkt dat het een zeldzaam syndroom is, waarvan nog afwachten of het erfelijk is.
Met 22 weken ben ik mijn zoon verloren, ook deze keuze heb ik moeten maken.
Hoe ga je met dit verdriet om? Ik weet het niet en kan het vaak niet. Dagelijks moet ik de strijd aan gaan met mijn verdriet, terwijl je om je heen iedereen verder ziet gaan en gelukkig ziet zijn.
Mijn leven staat stil en niemand kan je hiermee helpen.
Iris
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik schreef het aan het sterfbed van mijn lieverd (Verhaal 177)
3 maanden geleden verloor ik mijn allerliefste man aan MS, hij was pas 56.
Ik hoop dat de pijn ooit minder wordt. het verdriet om hem en de zware weg die hij 26 jaar moest gaan zullen nooit weggaan.
Graag wil ik bijgaand delen. Ik schreef het aan het sterfbed van mijn lieverd en voel de behoefte dit te delen.
Dinsdag 14 wo 15 september
Vannacht werd ik gebeld je bent al weer bijna een week aan het knokken. 2 weken geleden was je ook nog ziek en lag je aan het zuurstof, ik hoor dat je bijna 41 gr koorts hebt, ik pak mijn weekendtas die al weer dagen klaar staat en ga naar Het verpleeghuis.
Vannacht uren aan je bed gestaan
Je probeert van alles te zeggen maar ik versta niet alles
Zo frustrerend, ik wil je helpen, al je zorgen wegnemen, de juiste dingen zeggen. Heb vannacht tientallen keren gezegd hoeveel ik van je hou en dat je mag gaan rusten, je bent een held. Steeds als ik even op de bank ga liggen zeg je weer iets. Volgens mij weet je dat ik er ben, je glimlacht een paar keer als ik tegen je praat, onbetaalbaar en hartverscheurend tegelijk. een paar keer gaan je ogen open maar ze zien niets.
Nog steeds brabbel je ‘dank je wel’ als er iemand van de verpleging komt en iets voor je doet, dankbaar ben je altijd.ik ben zo trots op je.
Tegen de ochtend ben je wat helderder, dan heb je het warm, daarna weer koud, we hebben een koelvest op je lichaam gelegd.
Je kijkt me een keer aan. met heldere ziende ogen deze keer, je glimlacht en zegt ‘ mooie meid’ zoals je al duizenden keren hebt gezegd. Ik zal dat nooit vergeten. Vervolgens zeg je ‘ ga maar naar huis’ ….wat moet ik doen? Misschien wil je alleen gaan als ik er niet bij ben, ik wil je lijden geen minuut langer maken dan nodig, 26 jaar een titanenstrijd moet nu echt voorbij zijn. Ik blijf, ik zit op de bank en kijk naar jou, je bed staat in de kamer het laatste half jaar sinds je er eigenlijk niet meer uit komt, dat is fijn, de kamer is gezellig en je luistert bijna de hele dag naar je passie, muziek . In de loop van de dag worden afspraken gemaakt over het verdere beleid, af en toe wordt je even wakker, je kunt bijna niet praten drinken, dat lukt wonder boven wonder, en steeds is daar weer die glimlach, je ‘dank je wel’ zo hartveroverend maar ook zo hardverscheurend, zo glijd de dag voorbij, de pijn van het verdriet om jou is niet te verdragen, weet niet waar ik het zoeken moet, de boze droom die we 26 jaar moesten leven komt in flarden voorbij, ik kijk video’s die ik de laatste jaren van je maakte op mijn telefoon, ik moet er van glimlachen, wat ben je toch een kanjer, bijna alle filmpjes in een ziekenhuisbed of in je rolstoel want dat was jouw leven, herstellend van weer een bloedvergiftiging, herstellend van Corona, je lichaam gesloopt door die klote ms, en dan toch die lach, of zelfs nog een goeie grap, en altijd je aanbidding van mij. Liefje meer dan 30 x dachten de artsen en ik ook dat het klaar was, steeds moest ik me voorbereiden op afscheid nemen van jou, steeds moest ik me herpakken, want de tijger in jou wist steeds het tij te keren, het ziekenhuis was jarenlang ons tweede huis. Ook nadat de behandelend artsen besloten verdere behandelingen te staken omdat je lijden uitzichtloos was overleefde je de laatste 1,5 jaar in het verpleeghuis zonder behandeling infectie na infectie, met iedere crisis moest je weer een stukje van je ongekende kracht inleveren en met iedere crisis brak een stukje in mijn hart.
Nu lig je hier, voor je laatste gevecht, het kon echt niet meer, die klote ms die jou sloopte zal ik niet missen, maar leven zonder jou, wij die zo n intense heftige 26 jaar lange boze droom moesten leven, ik weet nog niet hoe ik dat moet doen, maar met de echte geliefde vrienden die een stuk van de weg met mij meeliepen ga ik mijn best doen. Niemand is zo sterk als jij. Mijn strijder. mijn engel, er moet voor jou iets moois weggelegd zijn. Jij verdient het paradijs, een standbeeld en een oscar, Rust zacht op een mooi plekje waar waar de zon hopelijk uitbundig schijnt, ik zal nog vaak bij je zijn en je bloemen brengen want daar houd je zo van.
Dag mijn lieve lieve kanjer , ik hou van jou voor altijd.
Ik hoop dat de pijn ooit minder wordt. het verdriet om hem en de zware weg die hij 26 jaar moest gaan zullen nooit weggaan.
Graag wil ik bijgaand delen. Ik schreef het aan het sterfbed van mijn lieverd en voel de behoefte dit te delen.
Dinsdag 14 wo 15 september
Vannacht werd ik gebeld je bent al weer bijna een week aan het knokken. 2 weken geleden was je ook nog ziek en lag je aan het zuurstof, ik hoor dat je bijna 41 gr koorts hebt, ik pak mijn weekendtas die al weer dagen klaar staat en ga naar Het verpleeghuis.
Vannacht uren aan je bed gestaan
Je probeert van alles te zeggen maar ik versta niet alles
Zo frustrerend, ik wil je helpen, al je zorgen wegnemen, de juiste dingen zeggen. Heb vannacht tientallen keren gezegd hoeveel ik van je hou en dat je mag gaan rusten, je bent een held. Steeds als ik even op de bank ga liggen zeg je weer iets. Volgens mij weet je dat ik er ben, je glimlacht een paar keer als ik tegen je praat, onbetaalbaar en hartverscheurend tegelijk. een paar keer gaan je ogen open maar ze zien niets.
Nog steeds brabbel je ‘dank je wel’ als er iemand van de verpleging komt en iets voor je doet, dankbaar ben je altijd.ik ben zo trots op je.
Tegen de ochtend ben je wat helderder, dan heb je het warm, daarna weer koud, we hebben een koelvest op je lichaam gelegd.
Je kijkt me een keer aan. met heldere ziende ogen deze keer, je glimlacht en zegt ‘ mooie meid’ zoals je al duizenden keren hebt gezegd. Ik zal dat nooit vergeten. Vervolgens zeg je ‘ ga maar naar huis’ ….wat moet ik doen? Misschien wil je alleen gaan als ik er niet bij ben, ik wil je lijden geen minuut langer maken dan nodig, 26 jaar een titanenstrijd moet nu echt voorbij zijn. Ik blijf, ik zit op de bank en kijk naar jou, je bed staat in de kamer het laatste half jaar sinds je er eigenlijk niet meer uit komt, dat is fijn, de kamer is gezellig en je luistert bijna de hele dag naar je passie, muziek . In de loop van de dag worden afspraken gemaakt over het verdere beleid, af en toe wordt je even wakker, je kunt bijna niet praten drinken, dat lukt wonder boven wonder, en steeds is daar weer die glimlach, je ‘dank je wel’ zo hartveroverend maar ook zo hardverscheurend, zo glijd de dag voorbij, de pijn van het verdriet om jou is niet te verdragen, weet niet waar ik het zoeken moet, de boze droom die we 26 jaar moesten leven komt in flarden voorbij, ik kijk video’s die ik de laatste jaren van je maakte op mijn telefoon, ik moet er van glimlachen, wat ben je toch een kanjer, bijna alle filmpjes in een ziekenhuisbed of in je rolstoel want dat was jouw leven, herstellend van weer een bloedvergiftiging, herstellend van Corona, je lichaam gesloopt door die klote ms, en dan toch die lach, of zelfs nog een goeie grap, en altijd je aanbidding van mij. Liefje meer dan 30 x dachten de artsen en ik ook dat het klaar was, steeds moest ik me voorbereiden op afscheid nemen van jou, steeds moest ik me herpakken, want de tijger in jou wist steeds het tij te keren, het ziekenhuis was jarenlang ons tweede huis. Ook nadat de behandelend artsen besloten verdere behandelingen te staken omdat je lijden uitzichtloos was overleefde je de laatste 1,5 jaar in het verpleeghuis zonder behandeling infectie na infectie, met iedere crisis moest je weer een stukje van je ongekende kracht inleveren en met iedere crisis brak een stukje in mijn hart.
Nu lig je hier, voor je laatste gevecht, het kon echt niet meer, die klote ms die jou sloopte zal ik niet missen, maar leven zonder jou, wij die zo n intense heftige 26 jaar lange boze droom moesten leven, ik weet nog niet hoe ik dat moet doen, maar met de echte geliefde vrienden die een stuk van de weg met mij meeliepen ga ik mijn best doen. Niemand is zo sterk als jij. Mijn strijder. mijn engel, er moet voor jou iets moois weggelegd zijn. Jij verdient het paradijs, een standbeeld en een oscar, Rust zacht op een mooi plekje waar waar de zon hopelijk uitbundig schijnt, ik zal nog vaak bij je zijn en je bloemen brengen want daar houd je zo van.
Dag mijn lieve lieve kanjer , ik hou van jou voor altijd.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik voel me afschuwelijk, kan hem niet missen (Verhaal 176)
Mijn man van 61 is vorige week aan een hartstilstand op zijn werk overleden. Hij had nooit iets, niets dat erop wees dat dit kon gebeuren. Ik voel me afschuwelijk, kan hem niet missen. Hoe moet ik nu verder, samen met onze dochter van 13 die een angststoornis heeft en nu nog banger is.
Marli
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ze moest gedotterd worden (Verhaal 86)
Als 2 kinderen verliefd 62 jaren werkelijk dag en nacht samen zonder problemen echt we zijn stapel op elkaar 14 maanden geleden moest ze gedotterd worden en dat is een nacht merrie geworden het heeft haar en mijn leven gekost, in het begin volop aandacht nu al in geen maanden geen bezoek ondanks dat ik probeer zo weinig mogelijk alle aandacht te willen opeisen, ieder dag hoop ik dat het te laatste is. De eenzaamheid is verschrikkelijk.
Bernard
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dat herken ik
Ook 62 jaar samen mijn man had 12 jaar Alzheimer die ik bijna tot het laatst verzorgd heb.
Het is nu 5 maanden geleden en ik.mis hem heel erg.vooral zijn liefde zijn warmte zijn begrip en geduld
Toch doe ik nu weer dingen die ik.fijn vind.hij zou zo verdietig zijn als hij wist dat ik niet sterk genoeg ben om toch weer van het lenen te genieten.en van alle heerlijke jaren die wesamen hadden
Die herinneringen koester ik elke dag!
Ik ben hem iedere dag dankbaar voor wat hij voor me betekend heeft
Ik zoeknieuwe contacten ook met buren want ik wil niet elke dag alleen zijn
Soms verzin ik een boodschap om er even uit te zijn .of naar de leeszaal of een terrasje.dan zie ik..mensen en je maakt altijd wel een praatje met iemand.
Als je behoefte hebt om te schrijven,doe dat ok weet wat je meemaakt
Janny
Ook 62 jaar samen mijn man had 12 jaar Alzheimer die ik bijna tot het laatst verzorgd heb.
Het is nu 5 maanden geleden en ik.mis hem heel erg.vooral zijn liefde zijn warmte zijn begrip en geduld
Toch doe ik nu weer dingen die ik.fijn vind.hij zou zo verdietig zijn als hij wist dat ik niet sterk genoeg ben om toch weer van het lenen te genieten.en van alle heerlijke jaren die wesamen hadden
Die herinneringen koester ik elke dag!
Ik ben hem iedere dag dankbaar voor wat hij voor me betekend heeft
Ik zoeknieuwe contacten ook met buren want ik wil niet elke dag alleen zijn
Soms verzin ik een boodschap om er even uit te zijn .of naar de leeszaal of een terrasje.dan zie ik..mensen en je maakt altijd wel een praatje met iemand.
Als je behoefte hebt om te schrijven,doe dat ok weet wat je meemaakt
Janny
Janny
> 2 jaar geleden
We gaan het wel redden, maar nu nog even niet (Verhaal 173)
Het houdt maar niet op, lijkt het. Waar haal ik de tijd om te rouwen vandaan?
In juni eindigde mijn relatie met iemand die het niet goed voor had met mij. Ik heb de stap gezet om de relatie te verbreken, maar de emotionele nasleep duurt wel even.
Twee weken daarna werd ik slachtoffer van geweld. Op klaarlichte dag werd ik bijna omver gereden. De opmerking die ik maakte (‘aso’) kwam mij duur te staan. Aangifte bij de politie was geen succes. Door mijn rustige houding tijdens de aangifte werd ik niet geloofd.
Het hondje van mijn (volwassen) dochter werd aangereden en is blijvend verlamd aan zijn achterpoten. Het verdriet van je kind zien, alleen kunnen luisteren, troosten en er zijn voor haar. Het gaf me een gevoel van onmacht. Als moeder wil je dit niet voor je kind.
Mijn arbeidscontract dat door ‘boventallig’ zijn niet is verlengd. Thuiszitten? Ik ben pas 63.
En als klap op de vuurpeil het plotseling overlijden van mijn schoondochter (29) aan een hersenbloeding. Weer die onmacht, maar nu het verdriet van mijn zoon, bovenop je eigen verdriet.
En als toetje: zoon loopt corona op na de uitvaart. Alleen in zijn huis, nog geen 2 weken na het overlijden. Zelfs bij hem zijn kan eigenlijk niet. Voor hem zo onmenselijk gruwelijk.
Eerlijk gezegd… ik ben er klaar mee. Halloween 👻, opzet geslaagd, maar nu kunnen de lichten wel weer aan.
We gaan het wel redden, maar nu nog even niet.
In juni eindigde mijn relatie met iemand die het niet goed voor had met mij. Ik heb de stap gezet om de relatie te verbreken, maar de emotionele nasleep duurt wel even.
Twee weken daarna werd ik slachtoffer van geweld. Op klaarlichte dag werd ik bijna omver gereden. De opmerking die ik maakte (‘aso’) kwam mij duur te staan. Aangifte bij de politie was geen succes. Door mijn rustige houding tijdens de aangifte werd ik niet geloofd.
Het hondje van mijn (volwassen) dochter werd aangereden en is blijvend verlamd aan zijn achterpoten. Het verdriet van je kind zien, alleen kunnen luisteren, troosten en er zijn voor haar. Het gaf me een gevoel van onmacht. Als moeder wil je dit niet voor je kind.
Mijn arbeidscontract dat door ‘boventallig’ zijn niet is verlengd. Thuiszitten? Ik ben pas 63.
En als klap op de vuurpeil het plotseling overlijden van mijn schoondochter (29) aan een hersenbloeding. Weer die onmacht, maar nu het verdriet van mijn zoon, bovenop je eigen verdriet.
En als toetje: zoon loopt corona op na de uitvaart. Alleen in zijn huis, nog geen 2 weken na het overlijden. Zelfs bij hem zijn kan eigenlijk niet. Voor hem zo onmenselijk gruwelijk.
Eerlijk gezegd… ik ben er klaar mee. Halloween 👻, opzet geslaagd, maar nu kunnen de lichten wel weer aan.
We gaan het wel redden, maar nu nog even niet.
D-rose
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik heb het gevoel dat ik sterk moet zijn voor iedereen (Verhaal 172)
Mijn opa in 2020 verloren en mijn oma begin 2021, nu is mijn moeder terminaal ziek. Ze geven haar 3 maanden maar het lijkt nu in eens snel te gaan. Ze is nog geen 58…ik heb het gevoel dat ik sterk moet zijn voor iedereen.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Het gemis werd alsmaar groter (Verhaal 134)
15 jaar geleden op 15 mei is mijn Andy overleden aan de gevolgen van een stamceltransplantatie om zijn leukemie te bestrijden. Ik bleef achter met mijn twee dochtertjes toen 9 en 7 jaar. Met vallen en opstaan maar vooral veel positiviteit nam ik mijn leven in handen en lukte het mij om samen met mijn meisjes terug gelukkig te worden, ondanks het groot gemis. Nu 15 jaar later heb ik twee prachtige volwassen zelfstandige dochters die sterk staan in hun leven met fijne sociale contacten. Alleen bij mij lukt het niet. 10 jaar na het overlijden, mijn dochters waren toen 17 en 19, had ik het gevoel dat mijn veerkracht op was, uitgeput. Ik voelde mij hier ook niet meer nodig, mijn dochters studeerden goed, hadden een vriend. Het gemis werd alsmaar groter ook al minderde de pijn. Ik had ook enkele steeds zeer kort durende ontmoetingen, van relatie was eigenlijk geen sprake, zover kwam het nooit, het ging mij niet af en telkens krabbelde ik terug. Ondanks gesprekken met verschillende psychologen waarna het dan telkens beter gaat, keert de neerslachtigheid terug en het overheersende gevoel van alleen zijn, het missen, het hier niet meer nodig zijn... dit is de eerste keer dat ik een forum als dit bezoek dus ik hoop lotgenoten te leren kennen die zich herkennen in mijn verhaal, want ik denk soms dat ik gek word. Na 15 jaar zou je toch verwachten dat het beter gaat, maar bij mij is het precies omgekeerd.
Mieke
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
In februari 2022 , is het 10 jaar geleden dat mijn echtgenoot stierf aan kanker . 6 maand na de diagnose .
Ik herken veel van wat jij voelt . Ook ik heb nooit de draai van het leven terug kunnen opnemen . Ik was toen 57 .
Heb nooit een andere partner bewust gewild . Het is eenzaam . Verschrikkelijk eenzaam . Maar ik mis geen man , ik mis MIJN man .
Ik herken veel van wat jij voelt . Ook ik heb nooit de draai van het leven terug kunnen opnemen . Ik was toen 57 .
Heb nooit een andere partner bewust gewild . Het is eenzaam . Verschrikkelijk eenzaam . Maar ik mis geen man , ik mis MIJN man .
Rita
> 2 jaar geleden
Twee dochters overleden (Verhaal 63)
Zelf kan ik het nog steeds niet geloven, maar in 2016 is mijn oudste dochter, 43 jaar, aan alvleesklierkanker overleden.Ze was moeder van 3 kinderen.In 2018 overleed mijn andere dochter,41 jaar aan leukemie.Ook zij was moeder van 3 kinderen. Om te overleven zoek ik zoveel mogelijk afleiding. Nooit beseft dat het leven zo onvoorspelbaar zou kunnen zijn.
Joke
> 2 jaar geleden
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lang heb ik gedacht dat leed wel verdeeld zou worden over iedereen, dat dat niet zo is is mij inmiddels duidelijk geworden. En wat jij hier schrijft, vreselijk. Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen met dit verlies. Hoe kom je hier nog overheen?
Claudia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste Joke, Wat me triggerde in jouw verhaal, alvleesklierkanker....
Vreselijk dat je 2 kinderen moest verliezen aan vreselijke ziekten! Onze zoon van 31 jaar overleed ook aan alvleesklierkanker en een half jaar mochten we hem verzorgen met zijn vrouw. Het verlies is na 10 jaar nog vreselijk. Dit 2 x meemaken lijkt me des te gruwelijker. Wel hoop ik dat het contact met je 6 !!!!! kleinkinderen en 2 schoonzoons goed blijft, ook als zij weer nieuw geluk vinden.
Helaas is dat bij ons niet het geval.......Onze schoondochter gebruikt zelfs een foto van zijn kist in de kerk als reclame voor haar nieuwe werk, "rouwverwerking " . Onze kleinzoon zien we niet meer..... Heel veel sterkte en wijsheid voor de toekomst.
Vreselijk dat je 2 kinderen moest verliezen aan vreselijke ziekten! Onze zoon van 31 jaar overleed ook aan alvleesklierkanker en een half jaar mochten we hem verzorgen met zijn vrouw. Het verlies is na 10 jaar nog vreselijk. Dit 2 x meemaken lijkt me des te gruwelijker. Wel hoop ik dat het contact met je 6 !!!!! kleinkinderen en 2 schoonzoons goed blijft, ook als zij weer nieuw geluk vinden.
Helaas is dat bij ons niet het geval.......Onze schoondochter gebruikt zelfs een foto van zijn kist in de kerk als reclame voor haar nieuwe werk, "rouwverwerking " . Onze kleinzoon zien we niet meer..... Heel veel sterkte en wijsheid voor de toekomst.
Elsbeth
> 2 jaar geleden
Reactie:
Vreselijk onze zoon van 46 is 2maanden geleden overleden.wij zijn kapot van verdriet hoe komen we hier doorheen
Didi
> 2 jaar geleden
Reactie:
Vreselijk onze zoon van 46 is 2maanden geleden overleden.wij zijn kapot van verdriet hoe komen we hier doorheen
Didi
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Ik kijk alweer naar andere vrouwen (Verhaal 167)
Mijn vrouw heeft bostkanker gehad met uitzaaiïngen in oa enkele botten en heeft de strijd na een ziekbed van 4jr de strijd verloren van die k.. ziekte, ze is overleden op 15-10-2021......
Terwijl ik in de rouwverwerking zit kijk il alweer naar andere vrouwen is mij opgevallen...
Is dat niet niet gek???
Terwijl ik in de rouwverwerking zit kijk il alweer naar andere vrouwen is mij opgevallen...
Is dat niet niet gek???
Patrick
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Misschien gek, maar kan natuurlijk ook komen doordat je je eenzaam voelt.
Bang nu om alleen achter te blijven.
Zie mijn verhaal 166/167. Dubbel ws fout gegaan
Jolanda
Bang nu om alleen achter te blijven.
Zie mijn verhaal 166/167. Dubbel ws fout gegaan
Jolanda
Jolanda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Patrick
Ik vind het niet gek. Rouwen is een duaal proces waarbij je kijkt naar het verleden (verliesgericht) en met doorleven (toekomstgericht bezig bent.
Dit kan onderdeel zijn van de rouw verwerking. Dit proces hoef niet in fasen te verlopen.
Google maar eens op de term duale procesmodel rouw, dan kom je allerlei artikelen tegen waarin dit wordt uitgelegd.
Mijn man is 3 maanden geleden overleden en ik kijk ook al naar andere mannen en vind het leuk om te fantaseren over een toekomstige relatie. Echter: mocht het zover komen dan pak ik dit heel geleidelijk aan, er moet voor mij toch minstens een een aantal kwartalen verstreken zijn om eea wat te stabiliseren. Als de persoon daar dan niet op kan wachten dan heeft hij pech gehad.
Kristine 55
Ik vind het niet gek. Rouwen is een duaal proces waarbij je kijkt naar het verleden (verliesgericht) en met doorleven (toekomstgericht bezig bent.
Dit kan onderdeel zijn van de rouw verwerking. Dit proces hoef niet in fasen te verlopen.
Google maar eens op de term duale procesmodel rouw, dan kom je allerlei artikelen tegen waarin dit wordt uitgelegd.
Mijn man is 3 maanden geleden overleden en ik kijk ook al naar andere mannen en vind het leuk om te fantaseren over een toekomstige relatie. Echter: mocht het zover komen dan pak ik dit heel geleidelijk aan, er moet voor mij toch minstens een een aantal kwartalen verstreken zijn om eea wat te stabiliseren. Als de persoon daar dan niet op kan wachten dan heeft hij pech gehad.
Kristine 55
Kristine
> 2 jaar geleden
Wanneer word ik wakker uit deze nachtmerrie. (Verhaal 166)
Woensdag 13 oktober jl., dus nu ruim 2 weken geleden is op 56 jarige leeftijd, plotseling mijn lieve man en rots in de branding overleden.
Mijn allessie.
Zo abrupt dat Ik het nog steeds niet kan bevatten. Onverwachts en binnen een uur. Waarschijnlijk een ruiter-embolie. Uitslag moet nog komen.
De hulp om mij heen is groot, maar de leegte om mij heen is veel groter.
Het is dat ik mijn zoon Thomas nog (thuis) heb, anders was voor mij de keus snel gemaakt. Het idee dat ik nu alles alleen moet doen is onverdraaglijk. Eric deed zoveel voor mij en anderen, dit kan toch niet allemaal waar zijn. Wanneer word ik wakker uit deze nachtmerrie.
Onze plannen en gezin naar de knoppen. Ik vraag mij steeds af waarom, waarom.
Hebben we iets verkeerds gedaan, waarom worden wij zo gestraft.
Ik word soms helemaal gek van binnen en ga helemaal flippen.
Nu ben ik moe van de medicatie die ik heb gekregen.
Mijn zoon is nu nog sterk (net als zijn vader), maar ben bang dat hij straks ook instort.
Pas 20 jaar en nu al zonder zijn vader en houvast.
Ik zou wel tegen de wereld aan willen schoppen en elk geluid wat ik hoor is teveel.
Ik wilde mijn verhaal kwijt en ik voel ook dat ik naar gelijkgestemden op zoek ben!
Jolanda
Mijn allessie.
Zo abrupt dat Ik het nog steeds niet kan bevatten. Onverwachts en binnen een uur. Waarschijnlijk een ruiter-embolie. Uitslag moet nog komen.
De hulp om mij heen is groot, maar de leegte om mij heen is veel groter.
Het is dat ik mijn zoon Thomas nog (thuis) heb, anders was voor mij de keus snel gemaakt. Het idee dat ik nu alles alleen moet doen is onverdraaglijk. Eric deed zoveel voor mij en anderen, dit kan toch niet allemaal waar zijn. Wanneer word ik wakker uit deze nachtmerrie.
Onze plannen en gezin naar de knoppen. Ik vraag mij steeds af waarom, waarom.
Hebben we iets verkeerds gedaan, waarom worden wij zo gestraft.
Ik word soms helemaal gek van binnen en ga helemaal flippen.
Nu ben ik moe van de medicatie die ik heb gekregen.
Mijn zoon is nu nog sterk (net als zijn vader), maar ben bang dat hij straks ook instort.
Pas 20 jaar en nu al zonder zijn vader en houvast.
Ik zou wel tegen de wereld aan willen schoppen en elk geluid wat ik hoor is teveel.
Ik wilde mijn verhaal kwijt en ik voel ook dat ik naar gelijkgestemden op zoek ben!
Jolanda
Jolanda
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp heel goed je verdriet, ik ben nu 9 maanden verder en het is juist of het vandaag gebeurt is, het verlies is nog erger, jij hebt nog een zoon thuis, ik hoor dat je daar veel steun van krijgt, bij mij zijn ze alle 2 het huis uit, zij hebben ook hun verdriet maar het leven gaat verder, maar voor mij is het ook op 9 februari jl gestopt, ik wens jou ook veel sterkte toe, want ik vrees dat de pijn en het verlies niet weg zullen gaan, bij mij zeker niet, ik ga dat meedragen voor de rest van mijn leven.
Nicole verhaal 80
> 2 jaar geleden
Mijn broer overleden aan corona (Verhaal 110)
Mijn broer is 14 dagen geleden overleden aan corona, totaal onverwacht.....dit is oneerlijk, we mochten hem niet meer zien, dus afscheid was er niet zoalsjet zou moeten zijn , dit maakt het nog zo moeilijk......ik kan het precies niet geloven.
Ik ben zelf verpleegkundige en voor mijn broer zijn dood , stond ik echt in de frontlinie bij corona ptn, ik kan dit momenteel niet aan, ....hoe redden jullie dit, hoe moet het verder....
Ik ben zelf verpleegkundige en voor mijn broer zijn dood , stond ik echt in de frontlinie bij corona ptn, ik kan dit momenteel niet aan, ....hoe redden jullie dit, hoe moet het verder....
Nayma
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dag Nayma,
Gecondoleerd met het heengaan van je broer. Ik hoop dat je kracht gaat vinden in die dingen die je nog voor hem zou kunnen doen. Mijn lieve moeder is ook aan de gevolgen van Corona in november j.l. overleden. Onverwachts en nog veel vragen. Ik probeer nu uit mijn geheugen dingen te vinden die ze nog graag zou doen of wat ze ons graag zou zien doen. Verder probeer ik vast te klampen aan ooit eens weerzien. Corona verwoest levens en families, dat zal generaties lang nog gevoeld worden. Houd moed.
Gecondoleerd met het heengaan van je broer. Ik hoop dat je kracht gaat vinden in die dingen die je nog voor hem zou kunnen doen. Mijn lieve moeder is ook aan de gevolgen van Corona in november j.l. overleden. Onverwachts en nog veel vragen. Ik probeer nu uit mijn geheugen dingen te vinden die ze nog graag zou doen of wat ze ons graag zou zien doen. Verder probeer ik vast te klampen aan ooit eens weerzien. Corona verwoest levens en families, dat zal generaties lang nog gevoeld worden. Houd moed.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Gecondoleerd.
Mijn broer ook, in 10 dagen tijd, hij had wel onderliggende aandoeningen, kon niet veel meer, zat in rolstoel, maar toch, hij was n sterke man. Was gevaccineerd, al die lange corona-periode geen klachten, tot enkeke weken geleden.
Corona sloeg ineens toe en werd zijn einde.
Heb hem niet meer kunnen zien, niet bij leven afscheid kunnen nemen.
Dat vind ik erg, hopelijk heeft hij niet meer gemerkt dat we er niet konden zijn en zich niet alleen gevoeld.
Alleen zijn echtgenote mocht bij hem zijn.
Een paar dagen voordat hij ziek werd heb ik hem voor t laatst gezien en gesproken. Gelukkig was dat toen een prettig contact, want het is mijn laatste herinnering, en die koester ik.
Evenals het goede contact wat ik altijd met hem had.
Dat stelt me gerust, en daardoor kan ik nu toch weer verder.
Ik hoop dat dat jou ook gaat lukken!
Heel veel sterkte!
Mijn broer ook, in 10 dagen tijd, hij had wel onderliggende aandoeningen, kon niet veel meer, zat in rolstoel, maar toch, hij was n sterke man. Was gevaccineerd, al die lange corona-periode geen klachten, tot enkeke weken geleden.
Corona sloeg ineens toe en werd zijn einde.
Heb hem niet meer kunnen zien, niet bij leven afscheid kunnen nemen.
Dat vind ik erg, hopelijk heeft hij niet meer gemerkt dat we er niet konden zijn en zich niet alleen gevoeld.
Alleen zijn echtgenote mocht bij hem zijn.
Een paar dagen voordat hij ziek werd heb ik hem voor t laatst gezien en gesproken. Gelukkig was dat toen een prettig contact, want het is mijn laatste herinnering, en die koester ik.
Evenals het goede contact wat ik altijd met hem had.
Dat stelt me gerust, en daardoor kan ik nu toch weer verder.
Ik hoop dat dat jou ook gaat lukken!
Heel veel sterkte!
Flip de vogel
> 2 jaar geleden
Het gemis is als een zwart gat in mijn lijf (Verhaal 169)
Vandaag gaan we het huis leeghalen van mijn moeder. De laatste spulletjes die nergens anders een plekje konden vinden gaan bij het grofvuil. Grofvuil, alleen het woord al doet mij huiveren. Jouw spulletjes uit het huis waar je 45 jaar lang samen met papa hebt gewoond. Het huis waar je na het overlijden van papa weer je weg hebt gevonden en waar je zo trots op was. Soms weet ik gewoon niet waar ik het zoeken moet en wat ik moet doen. Het gemis is als een zwart gat in mijn lijf en dikke mist in mijn hoofd. Nog elke nacht wordt ik tussen 01:00 en 02:00 wakker maar gelukkig kan ik nu wel daarna nog even slapen. IK weet dat gemis en rouw erbij hoort, ik zou et ook niet willen missen omdat ik denk dat je dit ook verdient, je verdient het om gemist te worden.
Dank allen dat ik hier heel even mijn verdriet kwijt kon.
Dank allen dat ik hier heel even mijn verdriet kwijt kon.
Concetta
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik wil dat de pijn weg is (Verhaal 50)
Na 40 jaar kwam ik mijn 1ste jeugdliefde Benny weer tegen, ik was toen 12,5 jaar alleen met mijn dochter nadat mijn partner vertrok voor een ander, nooit zou ik nog mijn hart openstellen maar Benny zorgde ervoor dat mijn hart weer sneller ging kloppen, deed me weer dansen en lachen,
we hadden elkaar terug en nu was het voor altijd, het was alsof we elkaar nooit uit het oog verloren waren maar " altijd" duurde niet lang,
na 11 maand samen kreeg Benny op 4 januari een hartstilstand, de wereld stopte van draaien, mijn voeten voelden geen grond meer ik schreeuwde, brulde, huilde.......
Ik heb geen afscheid kunnen nemen, maar zijn familie vangde me zo goed op, ze betrokken me bij alles, nu valt alles stil, alles thuis doet me aan hem denken, alles koester ik, tot het kleinste spulletjes toe, ik vraag me steeds af waarom, wat hebben we misdaan om deze keer niet samen te mogen blijven?
In 3 jaar ben ik mijn moeder verloren heb ik kanker gehad... Ik dacht dat eindelijk de zon weer in mijn leven was, niet dus.... Ik mis hem zo heel erg dat ik hem achterna wil gaan want dan zouden we voor de derde keer maar voor altijd samen zijn, maar ik heb een dochter die me nodig heeft.... Ik wil dat de pijn weg is....
Sigrid
> 2 jaar geleden
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Sigrid,
Wat een heftig verhaal. Ik snap er ook niets van. En het vervelende is, antwoord op 'de waarom vraag' zullen we nooit krijgen.
Ik wil ook dat jouw pijn weg is. Deze pijn is niet te doen en super oneerlijk!
Maar wat je zegt, je dochter heeft je nodig. Hou dat in gedachten en ik hoop dat je daar kracht uit kunt halen.
Liefs.
Wat een heftig verhaal. Ik snap er ook niets van. En het vervelende is, antwoord op 'de waarom vraag' zullen we nooit krijgen.
Ik wil ook dat jouw pijn weg is. Deze pijn is niet te doen en super oneerlijk!
Maar wat je zegt, je dochter heeft je nodig. Hou dat in gedachten en ik hoop dat je daar kracht uit kunt halen.
Liefs.
Noël
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ongelooflijk heftig!! En ook ongelooflijk...ik heb hetzelfde meegemaakt!! Ook mijn weg met een ander en ook mijn eerste liefde terug gevonden. Hij kreeg na een jaar kanker en stierf 4 weken later!!! En ook ik wil niet verder maar leef nu voor mijn 2 kinderen!!! Sterkte!!!
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Radeloos en voel de pijn.
Zie mijn verhaal 166
Groet
Jolanda
Zie mijn verhaal 166
Groet
Jolanda
Jolanda Copier
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Ik heb het beste dat mij is overkomen zien sterven (Verhaal 157)
Dag lotgenoten, ik ben Marcel, 59 jaar en heb in de nacht van 26 augustus mijn vrouw Irma verloren aan uitgezaaide darmkanker. Irma en ik waren bijna 35 jaar bij elkaar en we deden echt alles samen. Onze relatie was (is) enorm met elkaar vervlochten. Daar hadden we het regelmatig over: als er met een van ons wat gebeurd zal de klap keihard zijn. En het onvermijdelijke gebeurde. Na anderhalf jaar strijd tegen darmkanker, waarbij in eerste instantie een tumor van 5 kilo werd verwijderd, kregen we eind maart jongstleden het onheilsbericht: de kanker is er weer, uitgezaaid in bekken, buikvlies en lever. Vanaf dat moment heeft de kanker meedogenloos toegeslagen. Irma werd letterlijk doodziek. Heeft drie weken in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis gelegen. Chemo's werkten niet en uiteindelijk moest ze constant een maaghevel hebben om de maagsappen af te voeren. Ze kon geen enkele voeding meer binnenhouden. De coordinatie tussen maag en darmen was totaal verstoord. Wat restte was sondevoeding via de bloedbaan. Ondertussen namen de pijnen in het buikvlies enorm toe. Morfine volgde. En uiteindelijke sedatie. Na een strijd van zeven uur is Irma op 26 augustus om 3;45 uur overleden. Ik heb het beste dat mij is overkomen zien sterven. Mijn hele leven licht in duigen. Ik heb het ziekteproces en het overlijden van Irma ervaren als een enorm trauma. Ik heb inmiddels professionele hulp gezocht, want dit trauma van lijden en verlies valt niet alleen te verwerken. Op aanraden van de therapeut fiets ik veel en schrijf mijn ervaringen op in een schrift.
Marcel
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Marcel,
Mijn leven staat nu 3 weken op zijn kop.
Mijn lieve man is abrupt binnen een uur uit het leven gerukt.
Nog steeds niet te bevatten radeloos en ben misselijk van verdriet.
Mijn steun en toeverlaat. Mijn allessie
Het is dat ik nog een zoon van 20 jaar heb, maar anders was het voor mij klaar geweest.
Ik ben op zoek naar gelijkgestemden
Jolanda
Zie mijn verhaal 166
Mijn leven staat nu 3 weken op zijn kop.
Mijn lieve man is abrupt binnen een uur uit het leven gerukt.
Nog steeds niet te bevatten radeloos en ben misselijk van verdriet.
Mijn steun en toeverlaat. Mijn allessie
Het is dat ik nog een zoon van 20 jaar heb, maar anders was het voor mij klaar geweest.
Ik ben op zoek naar gelijkgestemden
Jolanda
Zie mijn verhaal 166
Jolanda
> 2 jaar geleden
Ik heb het gevoel er alleen voor te staan (Verhaal 168)
Lieve allemaal, Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen omdat ik opzoek ben naar erkenning of herkenning oid. Drie jaar geleden ben ik mijn zus plotseling verloren aan een aneurysma. Zij was van de een op de andere dag uit mijn leven gerukt. Zij was toen 25 jaar en ik 22 jaar. Nu drie jaar verder merk ik dat ik mij steeds eenzamer voel en onbegrepen. Dit heeft als gevolg een groot stuk onzekerheid. Ik heb een relatie maar voel mij vaak niet goed genoeg en in sociale situaties voel ik mij totaal niet meer op mijn gemak. Ik heb het gevoel er alleen voor te staan. Is dit herkenbaar voor anderen? Liefs E
E.
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Weet niet hoe verder zonder mijn liefste (Verhaal 122)
Mijn man is vorige week 16 mei 2021 plotseling overleden ..
hij was niet ziek ..
ik kreeg een app van zijn werk
..Marjolein wil je mij bellen het gaat om Simon..
Ik belde ..
.en ze zei is er iemand bij je
..toen voelde ik het al en ze zei
:Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterdag hebben we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..
ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar
..ze zijn er kapot van weet niet meer hoe te leven elke dag ga ik met onze jongens naar onze man en vader
..het is vreselijk ...
we gaan kapot van verdriet
Weet niet hoe verder zonder mijn liefste
hij was niet ziek ..
ik kreeg een app van zijn werk
..Marjolein wil je mij bellen het gaat om Simon..
Ik belde ..
.en ze zei is er iemand bij je
..toen voelde ik het al en ze zei
:Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterdag hebben we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..
ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar
..ze zijn er kapot van weet niet meer hoe te leven elke dag ga ik met onze jongens naar onze man en vader
..het is vreselijk ...
we gaan kapot van verdriet
Weet niet hoe verder zonder mijn liefste
Marjolein
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Zo verdomd herkenbaar, zo boos, radeloos
Zie mijn verhaal 166
Zie mijn verhaal 166
Jolanda
> 2 jaar geleden
als kind al in een soort rouw (Verhaal 77)
Ik lees er niet zo vaak over, maar ik wilde wat delen over rouw met betrekking tot mijn verleden.
Ik ben emotioneel en psychisch verwaarloosd en heb het idee dat ik als kind al in een soort rouw ben gekomen, waar ik nooit doorheen ben gekomen.
Alsof de rouw vast is komen te zitten.
Ik las mogelijke rouwreacties en die herken ik van mezelf als kind. Bijvoorbeeld het bezig zijn met de schuldvraag (waarom word ik zo behandeld). En een kind ziet altijd zichzelf als schuldige (ik ben niet goed genoeg, waardeloos en daarom....).
Ook de uitzichtloosheid/depressie kan een rouwreactie zijn, zo las ik. Dit heb ik ook ervaren als kind.
Deze twee dingen zijn nooit meer weggegaan. Vandaar dat ik dacht aan het vastzitten van het rouwproces.
Nu ik volwassen ben, ver in de vijftig, komt er ook nog een soort rouw bij over hoe mijn leven na mijn jeugd verlopen is. Ik ben bijvoorbeeld nooit in staat geweest een baan te houden, vriendschappen op te bouwen, een relatie te houden.
Als volwassene merk ik nu ook de reactie bij mezelf, die ik ook las in een artikel over rouw, dat mensen zeggen: Kijk naar wat je allemaal wel hebt. Dan word ik boos omdat ik dat helemaal niet voel, ik voel verlies van leven.
Het is pas onlangs dat ik kwam op het thema rouwen m.b.t. mijn leven. Ik herken veel dingen die over rouw worden gezegd bij mezelf.
Ik ben emotioneel en psychisch verwaarloosd en heb het idee dat ik als kind al in een soort rouw ben gekomen, waar ik nooit doorheen ben gekomen.
Alsof de rouw vast is komen te zitten.
Ik las mogelijke rouwreacties en die herken ik van mezelf als kind. Bijvoorbeeld het bezig zijn met de schuldvraag (waarom word ik zo behandeld). En een kind ziet altijd zichzelf als schuldige (ik ben niet goed genoeg, waardeloos en daarom....).
Ook de uitzichtloosheid/depressie kan een rouwreactie zijn, zo las ik. Dit heb ik ook ervaren als kind.
Deze twee dingen zijn nooit meer weggegaan. Vandaar dat ik dacht aan het vastzitten van het rouwproces.
Nu ik volwassen ben, ver in de vijftig, komt er ook nog een soort rouw bij over hoe mijn leven na mijn jeugd verlopen is. Ik ben bijvoorbeeld nooit in staat geweest een baan te houden, vriendschappen op te bouwen, een relatie te houden.
Als volwassene merk ik nu ook de reactie bij mezelf, die ik ook las in een artikel over rouw, dat mensen zeggen: Kijk naar wat je allemaal wel hebt. Dan word ik boos omdat ik dat helemaal niet voel, ik voel verlies van leven.
Het is pas onlangs dat ik kwam op het thema rouwen m.b.t. mijn leven. Ik herken veel dingen die over rouw worden gezegd bij mezelf.
anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lees Traumasporen van Bessel van der Kolk.
Joke
> 2 jaar geleden
4 februari man overleden (Verhaal 106)
4 februari 2021.Mijn man ging een "struik" voor me halen, want we kenden elkaar 21 jaar precies ik zat wat tv te kijken en hoorde een vreemd geluid bij de voordeur, maar schonk er verder geen aandacht aan, totdat mensen op mijn raam bonsten; ik liep naar de voordeur en daar lag hij, met de bloemen voor hem! Ik zag direct dat hij hier niet meer was en ben gillend naar schoondochter gerend en de mensen belden 112 en probeerden hem, op aanwijzingen, te reanimeren, mijn schoondochter nam het over en daarna de ambulancemedewerkers.maar, wat ik eigenlijk al wist, niets meer aan te doen! Waar je dan doorheen moet.......het is nog zo kort geleden, heb veel steun van mijn kinderen, maar die hebben toch een eigen leven, ik zou zo graag iemand in het echt ontmoeten om mee te praten en te wandelen of te fietsen, die in hetzelfde schuitje zit.ik woon in noord Brabant.ben 67 jaar.groet Margaret
Margaret.
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Jammer ik woon te ver weg, maar had graag met je willen praten, mijn man is 12 Sept 2021 overleden ook aan een hartinfarct, hij heeft nog wel een week in coma gelegen, maar zijn hersenactieviteit was weg dus moest ik hem laten gaan, ik begrijp je verdriet zo goed.
Nettie
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Samen met hem is voor mijn gevoel mijn toekomstperspectief heengegaan (Verhaal 159)
6 augustus is mijn lieve, dierbare vriend overleden. Samen met hem is voor mijn gevoel mijn toekomstperspectief heengegaan. Zwaar alcohol verslaafd, nog geen 40. Vaak in de relatie was ik erg eenzaam waarom is het merendeel wat ik liefhad in mijn leven weg? Hij was erg egocentrisch waarom loop ik nog steeds met het gevoel dat hij alles voor me was en dat het nu weg is? Rationele gedachte is dat ik mijn beste vriend verloren ben, maar ik ben een stuk van mezelf kwijt. Ik sta op en ga naar bed met de gedachte dat hij dood is. Is nu 2 maanden geleden en heb hem zien sterven. Ik heb vaak verdriet dat ik niet bij hem kan zijn maar ik ben nog niet klaar met mijn pad. Ik heb moeite met het feit dat ik moeilijk mensen toe kan laten maar iedereen in mijn omgeving zegt dat het tijd nodig heeft… tijd zal het leren.
Anoniem
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je helemaal het is van mij nu bijna 2 jaar geleden dat mijn man overleden is maar ik kan me weg nog niet vinden contact met andere mensen heel moeilijk kinderen en paar vrienden gaat goed maar verder geen behoefte aan mensen om me heen het verdriet is minder heb het wel geaccepteerd dat hij er niet meer is maar om de draai weer te vinden is zo moeilijk ik doe de hoogstnodige dingen maar nergens zin in liefst op de bank
Ik weet dat je dit niet helpt maar het is heel normaal wat we meemaken
Gr
Ik weet dat je dit niet helpt maar het is heel normaal wat we meemaken
Gr
Winnie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dankjewel Winnie,
We helpen elkaar, denk ik. Door onze ervaringen te delen en het gevoel te hebben dat we niet de enigen zijn die zich zo voelen.
We helpen elkaar, denk ik. Door onze ervaringen te delen en het gevoel te hebben dat we niet de enigen zijn die zich zo voelen.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Zomaar uit het leven gerukt door zinloos geweld (Verhaal 163)
Wat een ervaring delen wij, ik heb 14 jaar een mooi leven met mijn man gedeeld. Tot hij plots uit ons leven gerukt werd. Mijn man is omgekomen door zinloos geweld, iemand (duivel) heeft hem van het leven beroofd. De pijn dat hij er niet meer is, is onbeschrijfelijk de manier hoe dit gebeurd is geeft mij constant het gevoel dat ik moet overgeven. Inmiddels zit ik in rustig vaarwater (qua regel werk) maar in mijn hoofd is dat een ander verhaal. Dat immense pijn en verdriet, wanneer ik dit toelaat is het totaal niet draagbaar. Hij was mijn soulmate, mijn beste vriend, de vader van mijn kinderen en de liefde van mijn leven. Als dertiger was ik ineens een kist, bloemen, een plekje op de begraafplaats aan het uitzoeken, onmenselijk. Ik kon mijn eigen man niet eens wassen omdat het letsel te ernstig was en voor meer trauma zou zorgen. Ik sta stil, grotendeels verlamd, ik hang er een beetje bij hier op de wereld. Ik moet in de ogen kijken van mijn kinderen die geen vader meer hebben. De pijn van het verlies van hun papa, het voelt zo luguber en gemeen. Elke dag lijkt onwerkelijk, elke dag is overleven.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Nergens zin in (Verhaal 160)
Ik ben mijn man verloren voor 2 jaar terug maar wat is dat een hel het gemis blijft en verdriet word minder maar on de draai weer tevinden he dat is moeilijk zit het liefst in de stoel nergens zin in als ik maar effe ergrns heen ga gaat het goed maar krijg steeds zo n naar gevoel in mn buik en in mn hoofd dat belemmerd mn hele leven wat is dat erg
En eten smaakt me niet ik kook bijna nooit maar als ik uit eten ga met iemand gaat het goed
Is dit herkenbaar voor iemand
En na 2 jaar nog steeds het eerste daar ging beter
Ik hoop op reacties
Gr
En eten smaakt me niet ik kook bijna nooit maar als ik uit eten ga met iemand gaat het goed
Is dit herkenbaar voor iemand
En na 2 jaar nog steeds het eerste daar ging beter
Ik hoop op reacties
Gr
Mieke
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik mis hem nog elke seconde (Verhaal 58)
Mijn man en soulmate stierf ook plots aan een hartinfarct. Zijn derde. Dat is nu 4 jaar geleden en hij was pas 54. Zoveel pijn, zoveel gemis. Het gaat nooit meer over. Wij waren 37 jaar samen en 20 jaar getrouwd. Ik mis hem nog elke seconde. Het is het zwaarste wat ene mens kan overkomen. Inmiddels ben ik verslaafd aan eten geraakt omdat ik telkens op zoek ben naar een gevoel van voldoening maar die komt gewoon niet. Ik weeg inmiddels zo veel dat alles steeds moeilijker voor mij wordt. Letterlijk eet ik mijn verdriet weg ipv dat het verdriet mij weg eet. Ik zou zo graag hulp willen maar, als een circle, is die hulp er niet. Ik ben te oud (was 10 jaar ouders als mijn man) voor een maagverkleining en bij de GGZ wordt ik verwezen naar ouderenzorg waar weer geen plaats is. Ik ben eens na gaan denken maar misschien is het beter om mijn man achterna te gaan.
Mar
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je helemaal maar ik heb juist dat ik niet eten kan ben heel mager geworden ik heb dat ook gehad van het hoeft voor mij niet meer maar dat is gelukkig over maar ik blijf me zo ellendig in mn hoofd voelen en mn buik als ik met iemand uit eten ga smaakt het goed maar thuis alleen kan ik het bijna niet door mn keel krijgen
Mijn man is nu 2 jaar weg en verdriet word minder maar dat ellendige gevoel blijft maar doorgaan met ups en downs ik befrijp heel goed hoe jij je voel ik wens je veel sterkte
Gr
Mijn man is nu 2 jaar weg en verdriet word minder maar dat ellendige gevoel blijft maar doorgaan met ups en downs ik befrijp heel goed hoe jij je voel ik wens je veel sterkte
Gr
Winnie
> 2 jaar geleden
Nooit gestopt met rouwen over verbroken relatie (Verhaal 29)
Toen ik achttien was raakte mijn verkering uit. Het was het eerste meisje waar ik van hield en eigenlijk ben ik nooit gestopt om over haar te rouwen.
Ik ben nu 42 jaar en inmiddels getrouwd met een vrouw waar ik veel van hou. Nu zul je denken dat een meisje verliezen op die leeftijd minder erg is dan dat iemand overlijdt.
Bij overlijden is het echter zo dat je een proces in kunt gaan terwijl dit een lang proces is geweest van mijzelf verwijten maken en er steeds verdriet van te hebben.
De reden dat ik dit noem is omdat ik hulpverleners en klanten ervan bewust wil maken dat je elk verdriet serieus moet nemen, ieder op zijn eigen manier kan rouwen om iets.
Jeroen
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
13 jaar geleden besloot mijn ex echtgenoot om ons huwelijk te verbreken. Een huwelijk waarin 4 dochters geboren werden.
Door problemen vonden we elkaar niet meer , maar ik herinner mij vooral hoe mooi en liefdevol onze relatie was.
Nu, na zoveel jaren, doet zijn verlies mij ontzettend veel pijn.
Dus ja, op rouwen kan je geen tijd plakken en ook niet op de zwaarte van een verlies. Dat is heel erg persoonlijk.
Door problemen vonden we elkaar niet meer , maar ik herinner mij vooral hoe mooi en liefdevol onze relatie was.
Nu, na zoveel jaren, doet zijn verlies mij ontzettend veel pijn.
Dus ja, op rouwen kan je geen tijd plakken en ook niet op de zwaarte van een verlies. Dat is heel erg persoonlijk.
Ilse
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Ik wist niet dat je op zo een jonge leeftijd al zo een verschrikkelijke pijn zou voelen (Verhaal 156)
Nog maar 2 maanden geleden ben ik mijn beste vriend en soulmate verloren. Hij vond het leven op 21 jaar maar niets, dus besloot hij om er dan ook maar niet voor te gaan. Ookal wist hij dat hij wel altijd bij mij terecht kon toch voelde hij zich nooit begrepen door iemand.
Oké we waren maar 2 jaar samen toch wanneer iemand er voor kiest om niet meer samen met jou in leven te blijven maakt dit je gewoon kapot. Ik mis hem zo verschrikkelijk hard. Ikzelf ben dezelfde leeftijd en geloof me op die leeftijd ben je volop bezig met plannen maken voor de toekomst, maar welke toekomst heb je nog wanneer de persoon met wie je dit plant gewoon van de ene op de andere dag weg is?
Ik heb al vaak gezegd, wacht op mij op een dag kom ik ook. Maar 60 jaar lang nog wachten op de liefde van je leven, geloof mij dat dat lang gaat duren.
Ik wist niet dat je op zo een jonge leeftijd al zo een verschrikkelijke pijn zou voelen.
Oké we waren maar 2 jaar samen toch wanneer iemand er voor kiest om niet meer samen met jou in leven te blijven maakt dit je gewoon kapot. Ik mis hem zo verschrikkelijk hard. Ikzelf ben dezelfde leeftijd en geloof me op die leeftijd ben je volop bezig met plannen maken voor de toekomst, maar welke toekomst heb je nog wanneer de persoon met wie je dit plant gewoon van de ene op de andere dag weg is?
Ik heb al vaak gezegd, wacht op mij op een dag kom ik ook. Maar 60 jaar lang nog wachten op de liefde van je leven, geloof mij dat dat lang gaat duren.
Ik wist niet dat je op zo een jonge leeftijd al zo een verschrikkelijke pijn zou voelen.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Vertrouwen kwijt (Verhaal 155)
Het is bijna 2 jaar geleden dat mn man overleden is het gaat wel iets beter met me maar ik blijf zo vreselijk zenuwachtig en onrustig het voelt vreselijk in mn hoofd het zakt zo ineens effe weg maar komt in alle hevigheid terug soms het is zo erg dat ik mn vertrouwen in mezelf helamaat kwijt ben komt dit iemand bekent voor het is ook net dat het me op mn adem slaat krijg her er benauwd van ik ben benieuwd of er iemand is die dit bekend voorkomt
Ik hoop op reactie
Groetjes Winnie
Ik hoop op reactie
Groetjes Winnie
Winnie
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Sinds 2 weken ben ik ineens wees (Verhaal 154)
Sinds 2 weken ben ik ineens wees. zowel mijn vader wel iets eerder overleden en sindskort heel onverwachts mijn moeder.
Na al het geregel val ik in een gat.
Deze intense verdriet, boosheid en onwerkelijk nog kan ik niet bevatten.
Wat kn je het beste doen denk maar over jeheen laten komen.
Zal er toch door heen moeten. Ben ineens wees.
Jammer gnoeg zijn er genoeg mensen die je gewoon negeren en dat vind ik het llastigste.
Maar goed meer weet iknu even niet meervte schijven.
Groetjes moniek
Na al het geregel val ik in een gat.
Deze intense verdriet, boosheid en onwerkelijk nog kan ik niet bevatten.
Wat kn je het beste doen denk maar over jeheen laten komen.
Zal er toch door heen moeten. Ben ineens wees.
Jammer gnoeg zijn er genoeg mensen die je gewoon negeren en dat vind ik het llastigste.
Maar goed meer weet iknu even niet meervte schijven.
Groetjes moniek
Moniek
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
4 dage na haar overlijden ben ik bevallen (Verhaal 151)
Nou daar begin ik dan
Ik ben een dame van 32 en ben beide ouders kwijt
Mijn vader is al 21 jaar overleden maar mijn moeder deze maand 3 jaar
Wat mis ik haar verschrikkelijk en wat baal
Ik dat ze mijn kindjes niet ziet opgroeien (7jaar en 3)
Ik was 40 weken zwanger toen de arts besloot de behandeling te stoppen
Daar stond ik dan met me dikke buik afscheid te nemen van mijn lieve moeder en nadenkend hoe ik op een veilige en gezonde manier ons meisje ter wereld moest brengen
4 dage na haar overlijden ben ik bevallen en dan komt het besef nog meer
Niet het nieuws met je moeder delen
Amper 2 dagen na de bevalling haar naar haar laatste rustplaats gebracht
Dan begint het pas
Doorgaan doorgaan en doorgaan
Nu bijna 3 jaar verder merk ik dat het steeds moeilijker word
Enige vragen die dagen door mijn hoofd gaan is waarom
Bedankt voor het lezen
Ik ben een dame van 32 en ben beide ouders kwijt
Mijn vader is al 21 jaar overleden maar mijn moeder deze maand 3 jaar
Wat mis ik haar verschrikkelijk en wat baal
Ik dat ze mijn kindjes niet ziet opgroeien (7jaar en 3)
Ik was 40 weken zwanger toen de arts besloot de behandeling te stoppen
Daar stond ik dan met me dikke buik afscheid te nemen van mijn lieve moeder en nadenkend hoe ik op een veilige en gezonde manier ons meisje ter wereld moest brengen
4 dage na haar overlijden ben ik bevallen en dan komt het besef nog meer
Niet het nieuws met je moeder delen
Amper 2 dagen na de bevalling haar naar haar laatste rustplaats gebracht
Dan begint het pas
Doorgaan doorgaan en doorgaan
Nu bijna 3 jaar verder merk ik dat het steeds moeilijker word
Enige vragen die dagen door mijn hoofd gaan is waarom
Bedankt voor het lezen
Jonge vrouw
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Papa ik mis je..... (Verhaal 150)
9 mei 2021, Moederdag, niet het besef dat dit de laatste dag zou zijn dat ik je zag.
De heerlijke zon op onze snoet, een fijne dag samen en de kleinkinderen, met een simpele “bye pap” zie je in de week.
Je voelde je niet heel lekker die dag, en nam dan ook wat afstand ivm Corona.
De dagen die volgden werd het er niet beter op. Donderdag viel het verdict “corona”.
Voor de zekerheid toch maar naar het ziekenhuis zei de huisarts.
Vanaf die donderdag is het 4 weken en 1 dag mentaal en emotioneel ondraagbaar geweest.
Het leek de eerste dagen vrij goed met je te gaan, we appte en er konden nog grapjes vanaf. Plots ging je achteruit. Je was moe, uitgeput van dit monster.
Ze brachten je voor je rust te vinden in een kunstmatige coma.
Vanaf dit moment was het een ware rollercoaster.
We hebben 2 keer een slecht nieuws gesprek gehad en mochten uitzonderlijk afscheid van je komen nemen...zo bizar als ingepakte marsmannetjes aan je bed...zoveel buisjes, zoveel geluidjes, zoveel machines. Ik kon niet eens je gezicht fatsoenlijk zien omdat je op je buik lag.
Wie had dit ooit gedacht.....
Wat doet het ook zoveel pijn dat ik je niet even meer heb kunnen spreken.
Na drie weken vechten,met de ene dat goed nieuws... de andere dag weer slecht nieuws....
Het team stond met hun rug tegen een muur.
Maandag 14 juni 2021 de dag na Vaderdag besloten ze om je te laten inslapen, je longen waren niet meer levensvatbaar.
Dit was de droevigste rit ooit naar het ziekenhuis. Hoe kan je je daar op voorbereiden dacht ik...
Je broers, je vriendin, en je kinderen zijn afscheid van je komen nemen.
Onwerkelijk wat Corona doet.
Weer als marsmannetjes zaten ik, mijn broer en je vriendin bij je tot je laatste zucht, je broers mochten enkel volgen op camera.
Je word de eerste weken geleefd, maar nog steeds lijkt het onwerkelijk.
Nu zijn we 3 maanden later het besef begint te komen. De beelden staan in gedachten gegrift, en herhalen zich steeds weer.
Papa ik mis je.....
De heerlijke zon op onze snoet, een fijne dag samen en de kleinkinderen, met een simpele “bye pap” zie je in de week.
Je voelde je niet heel lekker die dag, en nam dan ook wat afstand ivm Corona.
De dagen die volgden werd het er niet beter op. Donderdag viel het verdict “corona”.
Voor de zekerheid toch maar naar het ziekenhuis zei de huisarts.
Vanaf die donderdag is het 4 weken en 1 dag mentaal en emotioneel ondraagbaar geweest.
Het leek de eerste dagen vrij goed met je te gaan, we appte en er konden nog grapjes vanaf. Plots ging je achteruit. Je was moe, uitgeput van dit monster.
Ze brachten je voor je rust te vinden in een kunstmatige coma.
Vanaf dit moment was het een ware rollercoaster.
We hebben 2 keer een slecht nieuws gesprek gehad en mochten uitzonderlijk afscheid van je komen nemen...zo bizar als ingepakte marsmannetjes aan je bed...zoveel buisjes, zoveel geluidjes, zoveel machines. Ik kon niet eens je gezicht fatsoenlijk zien omdat je op je buik lag.
Wie had dit ooit gedacht.....
Wat doet het ook zoveel pijn dat ik je niet even meer heb kunnen spreken.
Na drie weken vechten,met de ene dat goed nieuws... de andere dag weer slecht nieuws....
Het team stond met hun rug tegen een muur.
Maandag 14 juni 2021 de dag na Vaderdag besloten ze om je te laten inslapen, je longen waren niet meer levensvatbaar.
Dit was de droevigste rit ooit naar het ziekenhuis. Hoe kan je je daar op voorbereiden dacht ik...
Je broers, je vriendin, en je kinderen zijn afscheid van je komen nemen.
Onwerkelijk wat Corona doet.
Weer als marsmannetjes zaten ik, mijn broer en je vriendin bij je tot je laatste zucht, je broers mochten enkel volgen op camera.
Je word de eerste weken geleefd, maar nog steeds lijkt het onwerkelijk.
Nu zijn we 3 maanden later het besef begint te komen. De beelden staan in gedachten gegrift, en herhalen zich steeds weer.
Papa ik mis je.....
Karen
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Dierbaar persoon kwijt (Verhaal 149)
Kapot van verdriet
Ik ga kapot van verdriet, dierbaar persoon kwijt. En nooit meer kunnen zien. De vele stress maakt me kapot.
Ik ga kapot van verdriet, dierbaar persoon kwijt. En nooit meer kunnen zien. De vele stress maakt me kapot.
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik snap je helemaal ik heb dat ook na bijna 2 jaar nog steeds het is vreselijk gewoon bijna niet mee te leven een paar dagen gaat het beter en ineens is het weer hopeloos
Soms denk je ik word gek en voel me misselijk en beroerd geen eetlust nergens zin in heb jij dat oook
Soms denk je ik word gek en voel me misselijk en beroerd geen eetlust nergens zin in heb jij dat oook
Winnie
> 2 jaar geleden
Het was genoeg, zei hij... (Verhaal 138)
Na 42 jaar voor mijn man te hebben gezorgd is hij overleden . Nu is het bijna de datum en is het alweer twee jaar geleden . Het begin . Toen ik hemleerde kennen bleek dat zijn nieren sterk achteruit waren gegaan . Na twee jaar moest hij aan de Dialyse . Ik heb hier voor de opleiding in het ziekenhuis gehad . Gekozen voor thuisdialyse Voor je het weet ben je 10 jaar verder het was bijna 11 jaar toen kreeg hij een donor nier . Het was een heel moeilijk begin en weer ben je een paar jaar verder . Geregeld klachten en steeds meer medicijnen erbij . Zijn ogen gingen achteruit staat op te jonge leeftijd. Gelukkig weer goed zicht . Weer verder . Hij zij altijd ik wordt geen 60 jaar . Hij klaagde nooit. Toen een paar keer een longontsteking. Ook dat gaat wel weer over. Zijn lever waardes gingen telkens om hoog . Diabetes krijg je er ook vaak bij ja dan moet je je zelf spuiten en de controle s er bij doen hier raak je ook aangewend. Een open Hartoperatie die was heel erg zwaar na zes weken kon hij bijna niets meer . Het ziekenhuis gebeld met spoed opgenomen opnieuw een open Hartoperatie dit was bijna mis gegaan ze prikten door het hartzakje , het herstel duurde lang . Te lang hij had geen zin meer om verder te leven . Hele lange gesprekken met elkaar gehad. Hij kreeg in deze tijd een fijn bericht hij werd voor de tweede keer Opa . Weer een tijdje verder zijn leverwaarde s werden echt hoog . Soms wist hij niet meer hoe een magnetron werkte of hoe andere dingen moesten . Een keer hebben we de ambulance laten komen . Wij wisten dat het slechter ging maar nog niet hoe slecht . Zelf heeft hij een voorgevoel gehad , hij wilde naar het ziekenhuis toe , met moeite de afspraak kunnen vervroegen. Achter af plannen ze de mensen als laatste om het slechte nieuws te vertellen . Toen kwam het slechte nieuws ooit de leverwaarde s waren toren hoog zo hoog had de artsen nog niet gezien ze zei , Als je nog leuke dingen wilt doen moet je ze nu doen er zal niet veel tijd meer zijn als je vind dat het tijd is mag je gaan slapen als je er voor kiest je hebt pijn genoeg gehad . Het was hartverscheurend. Nog op de parkeerplaats de kinderen gebeld en gezegd dat ze direct moesten komen . Mijn man heeft drie keuzes gemaakt die hebben wij geregeld en gedaan . Hij kon niet meer lopen geen kopje meer vast houden het was genoeg zei hij . Nooit geklaagd over pijn en is toen in slaap gebracht drie dagen later is mijn allerliefste overleden . Nu ben je dan alleen ik heb mijn twee kinderen en twee kleinkinderen wel maar je bent …….
Elles
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp u heel goed mijn man was ook aan de dyLise en is er vrijwillig mee opgehouden het was geen leven voor hem ik stond er achter maar wat valt dat tegen ik kreeg het na een jaar na zijn overlijden zo moeilijken nu nog het word in november 2 jaar ik denk wel eens komt het ooit weer goed ik heb ook lieve kinderen en kleinkinderen maarik merk wel dat ze er steedsminder over praten willen ik begrijp het wel hun hebben een gezin maarik ben alleen dan ben je er constant mee bezig je kun het niet van je afzetten
Gr
Gr
Winnie
> 2 jaar geleden
Ik vind er zonder hem niks meer aan (Verhaal 147)
Mijn lieve zorgzame man is nu 7 jaar geleden overleden. Heel plotseling en 65 jaar oud.
Ik mis hem dit jaar zo erg en voel me erg alleen.
Onze kinderen zijn volwassen en hebben hun eigen leven.
Ik vind er zonder hem niks meer aan.
Ik mis hem dit jaar zo erg en voel me erg alleen.
Onze kinderen zijn volwassen en hebben hun eigen leven.
Ik vind er zonder hem niks meer aan.
Maaike
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Zonder mijn man maat vriend (Verhaal 146)
Ik ben mijn man 5 weken verloren heb hem in zijn bed gevonden waar hij heel vredig en rustig lag net of hij sliep.
De laatste oxycodon heeft zijn hart stil gelegt.
Hij was 57 jaar mijn leven staat nu op ze kop .
Hoe moet ik veder zonder mijn man maat vriend wij waren 30 jaar samen wij waren 1
En nu moet ik het alleen doen maar weet niet hoe het is zo moeilijk maar ik ga door voor hem dat moet gewoon ik heb nog een lange weg te gaan . Nooit meer samen xxx
De laatste oxycodon heeft zijn hart stil gelegt.
Hij was 57 jaar mijn leven staat nu op ze kop .
Hoe moet ik veder zonder mijn man maat vriend wij waren 30 jaar samen wij waren 1
En nu moet ik het alleen doen maar weet niet hoe het is zo moeilijk maar ik ga door voor hem dat moet gewoon ik heb nog een lange weg te gaan . Nooit meer samen xxx
Silvia
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Eigenlijk is alles goed zoals het is maar wat is rouwen een enorme aanslag! (Verhaal 143)
Mijn moeder is 6 weken geleden plotseling overleden aan een hartstilstand. We waren een weekend weg met het hele gezin. Tijdens dat weekend is ze overleden. Het is een traumatische ervaring geweest daar ben ik me van bewust.
Ik heb samen met mijn vader, broer en man de uitvaart geregeld, ik vond het fijn bezig te zijn en iets te kunnen betekenen. Afgelopen week lijkt het er allemaal pas uit te komen, ik ben ineens ontzettend moe, ik irriteer me aan geluiden en moet erg vaak huilen als ik alleen ben. Ik ben afwezig in gezelschap, mijn hoofd voelt alsof het vol watten zit.
Ik heb deze gevoelens een keer eerder ervaren toen ik tegen een burnout aan zat. Ik weet dat ik mijn gevoelens, er moet laten zijn, ik accepteer ook dat ze er zijn, als ik moet huilen dan laat ik het gebeuren. Toch voel ik mezelf worstelen met het hele gebeuren. De pijn, het gemis, de leegte ik voel me eenzaam. Mijn gedachten zijn heel vaak bij mijn moeder, bij wat er gebeurt is, hoe het verlopen is. Ik weet dat het goed is, hoe er gehandeld is, alles is gegaan zoals het zou moeten gaan daar is geen twijfel over.
Eigenlijk is alles goed zoals het is maar wat is rouwen een enorme aanslag!
Ergens ben ik toch bang voor deze gevoelens omdat het zo dicht ligt bij het gevoel dat ik had toen ik tegen een burnout aan zat. Het maakt mij angstig omdat het juist zo goed met mij ging.
Mijn moeder was 61, veel te jong, mankeerde niets en is zo plotseling bij ons weggegaan.
Ik heb samen met mijn vader, broer en man de uitvaart geregeld, ik vond het fijn bezig te zijn en iets te kunnen betekenen. Afgelopen week lijkt het er allemaal pas uit te komen, ik ben ineens ontzettend moe, ik irriteer me aan geluiden en moet erg vaak huilen als ik alleen ben. Ik ben afwezig in gezelschap, mijn hoofd voelt alsof het vol watten zit.
Ik heb deze gevoelens een keer eerder ervaren toen ik tegen een burnout aan zat. Ik weet dat ik mijn gevoelens, er moet laten zijn, ik accepteer ook dat ze er zijn, als ik moet huilen dan laat ik het gebeuren. Toch voel ik mezelf worstelen met het hele gebeuren. De pijn, het gemis, de leegte ik voel me eenzaam. Mijn gedachten zijn heel vaak bij mijn moeder, bij wat er gebeurt is, hoe het verlopen is. Ik weet dat het goed is, hoe er gehandeld is, alles is gegaan zoals het zou moeten gaan daar is geen twijfel over.
Eigenlijk is alles goed zoals het is maar wat is rouwen een enorme aanslag!
Ergens ben ik toch bang voor deze gevoelens omdat het zo dicht ligt bij het gevoel dat ik had toen ik tegen een burnout aan zat. Het maakt mij angstig omdat het juist zo goed met mij ging.
Mijn moeder was 61, veel te jong, mankeerde niets en is zo plotseling bij ons weggegaan.
H
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Mijn beide mannen verloren (Verhaal 142)
Ik was 17 en hij 19, dat ik trouwde met de liefde van mijn leven in 1971, we kregen 2 kinderen, in 1983 kregen het verschrikkelijk nieuws te horen dat mijn man Leukemie had en overleed in 1985, was nog maar 34 jaar,
Wat een hel waar ik samen met mijn kinderen in terecht kwam, maar het leven ging door,
Na 3 jaar alleen met mijn kinderen te zijn geweest ontmoete ik mijn 2 de man in 1988, hij was gescheiden had ook 2 kinderen, in 1996 trouwde ik opnieuw met deze man veel ups en downs meegemaakt met hem maar toch bij hem gebleven,
Maar in jaar 2000 begon hij ziek te worden Hartinfarct 4 omleidingen Copd, Suikerziekte maar in al die jaren heeft hij zo vaak in het ziekenhuis gelegen tot 1 mei 2021 mijn wereld opnieuw instorte hij overleed hij was nog maar 67 jaar,
Nu ben ik alleen heb het er heel moeilijk mee in het begin als zo iets gebeurd je word gewoon geleefd, alles in een roes, maar dan kom je tot besef dat hij er echt niet meer is, dat gemis zijn stem ik verzorgde hem de laatste jaren, douchen aankleden ed dat is nu weg,
Ik heb wel mijn kinderen en kleinkinderen en zijn kinderen die wel komen en steunen, maar toch moet ik het alleen doen en verder doorgaan maar och wat is het moeilijk wat een verdriet,
En in al die jaren mijn beide mannen verloren, mijn zus 43 jaar, mijn broer 58 jaar, mijn ouders 71 en 84 jaar
Maar het leven gaat door hoe moeilijk ook.
Wat een hel waar ik samen met mijn kinderen in terecht kwam, maar het leven ging door,
Na 3 jaar alleen met mijn kinderen te zijn geweest ontmoete ik mijn 2 de man in 1988, hij was gescheiden had ook 2 kinderen, in 1996 trouwde ik opnieuw met deze man veel ups en downs meegemaakt met hem maar toch bij hem gebleven,
Maar in jaar 2000 begon hij ziek te worden Hartinfarct 4 omleidingen Copd, Suikerziekte maar in al die jaren heeft hij zo vaak in het ziekenhuis gelegen tot 1 mei 2021 mijn wereld opnieuw instorte hij overleed hij was nog maar 67 jaar,
Nu ben ik alleen heb het er heel moeilijk mee in het begin als zo iets gebeurd je word gewoon geleefd, alles in een roes, maar dan kom je tot besef dat hij er echt niet meer is, dat gemis zijn stem ik verzorgde hem de laatste jaren, douchen aankleden ed dat is nu weg,
Ik heb wel mijn kinderen en kleinkinderen en zijn kinderen die wel komen en steunen, maar toch moet ik het alleen doen en verder doorgaan maar och wat is het moeilijk wat een verdriet,
En in al die jaren mijn beide mannen verloren, mijn zus 43 jaar, mijn broer 58 jaar, mijn ouders 71 en 84 jaar
Maar het leven gaat door hoe moeilijk ook.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik heb man verloren na 4 weken ic. (Verhaal 141)
Ik heb man verloren na 4 weken ic.
Ze hebben alles geprobeerd maar hij werd niet meer beter.
Hij was pas 51
Ik heb geen afscheid kunnen ,nemen en ben na 33 jaar samen te zijn geweest nu alleen met onze kleine meid.
Mijn man is 2 april overleden.
Ik mis hem zo erg
Ze hebben alles geprobeerd maar hij werd niet meer beter.
Hij was pas 51
Ik heb geen afscheid kunnen ,nemen en ben na 33 jaar samen te zijn geweest nu alleen met onze kleine meid.
Mijn man is 2 april overleden.
Ik mis hem zo erg
Kelly
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Zij laat drie kinderen achteren. Het gemis is groot (Verhaal 139)
Mijn vriendin leren kennen in 2014, er was gelijk een klik tussen ons twee. Ondanks dat wij elkaar vaak zagen kregen wij in 2017 een relatie. Dit jaar is een bizar jaar geweest, Beide moesten we geopereerd worden. Zij voor de bekken slagader en ik een niertransplantatie. Bij mijn vriendin traden er complicaties op, gevolgd door opnamen op de IC. Na 6 weken ziekenhuis weer thuis waarin we oa samenwonen hadden besproken. na 5 dagen weer naar het ziekenhuis waar zij na een operatie aan de beterende hand was blijkt de lever geen bloed te hebben gehad. Als gevolg daarvan is zij op 7 april overleden. Zij laat 3 kinderen achter. Het gemis is groot.
Kor
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Niemand kan mij vertellen wat er nou echt met hem is gebeurd (Verhaal 118)
Opeens is mijn man overleden. En niemand kan mij vertellen wat er nou echt met hem is gebeurd.
Opeens ben ik alleen, zonder hem. Hij komt niet meer thuis. Kan in de avond niet lang in de huiskamer zitten. Ga naar bed en kijk Tv maar alles gaat langs mij heen. Waarom moet ik dit meemaken, ik ben 54 en heb geen idee hoe ik verder moet . Nu verwerk ik beetje bij beetje mijn verdriet. En ondertussen spoken er allerlei gedachte. Door mij heen. Hoe ziet mijn toekomst er nou uit. Ik heb zoveel vragen, angsten en onrust. Ik had hem zo graag weer terug in mijn leven. We hadden nog zoveel plannen samen. Nog zoveel te doen, en dan weer die vraag....waarom waarom op jonge leeftijd en niemand vertelt mij waaraan , oorzaak is echt onbekend.
Opeens ben ik alleen, zonder hem. Hij komt niet meer thuis. Kan in de avond niet lang in de huiskamer zitten. Ga naar bed en kijk Tv maar alles gaat langs mij heen. Waarom moet ik dit meemaken, ik ben 54 en heb geen idee hoe ik verder moet . Nu verwerk ik beetje bij beetje mijn verdriet. En ondertussen spoken er allerlei gedachte. Door mij heen. Hoe ziet mijn toekomst er nou uit. Ik heb zoveel vragen, angsten en onrust. Ik had hem zo graag weer terug in mijn leven. We hadden nog zoveel plannen samen. Nog zoveel te doen, en dan weer die vraag....waarom waarom op jonge leeftijd en niemand vertelt mij waaraan , oorzaak is echt onbekend.
Esther
> 2 jaar geleden
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn man is vorige week 16 mei 2021 plotseling overleden ..hij was niet ziek ..ik kreeg een app van zijn werk ..Marjolrin wil je mij bellen het gaat om Simon..
Ik belde ...en ze zei is er iemand bij je ..toen voelde ik het en ze zei :Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterfag hebbdn we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar ..ze zijn er ook kapot van weer niet meer hoe te leven elke dag ga ik met mijn je ngens naar onze man en vader ..het is vreselijk ...we gaan kapot van verdriet
Marjolein
Ik belde ...en ze zei is er iemand bij je ..toen voelde ik het en ze zei :Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterfag hebbdn we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar ..ze zijn er ook kapot van weer niet meer hoe te leven elke dag ga ik met mijn je ngens naar onze man en vader ..het is vreselijk ...we gaan kapot van verdriet
Marjolein
Marjolein Van de K.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Leef echt met je mee,,weet dat er mensen zijm met ook zulke ervaringen,,je staat niet alleen,,troost en steun heb je nodig,,vsn n hulpverlener,,je huisarts kan ook veel betekenen,,bij mij ook,,praten,,praten,,blijven praten,,ook al doet t pijn
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Allerliefste esther,,ik wil je zeggen dat ik met je meeleef,,mijn man is overleden,,het gemis is groot,,elke dag huilen enzenz. .
Wil je graag troost bieden zodat je weet dat er mensen zijn due jou situatie kennen,,jemoet het zelf en alleen verwerken,,maar wel met de gedachten dat er iemand is die meeleeft,,,,
Wil je graag troost bieden zodat je weet dat er mensen zijn due jou situatie kennen,,jemoet het zelf en alleen verwerken,,maar wel met de gedachten dat er iemand is die meeleeft,,,,
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp je volledig mijn man is op 9 februari 2021 plots overleden aan een anurisma, heeft nog bijna een dag in het ziekenhuis gelegen, voordat ze het zagen, en toen was het te laat. Ik begrijp je volledig , bij mij wordt te pijn ook maar erger, hij was pas 59 jaar, en elke dag denk ik waarom hij.
Nicole
> 2 jaar geleden
3 dagen na zijn utvaart kreeg ik een herseninfarct (Verhaal 136)
begin februari overleed mijn man plotseling in het buitenland, 3 dagen na zijn uitvaart kreeg ik een herseninfarct, ik ben radeloos
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Heb mijn vader gereanimeerd waar zoontje bij was (Verhaal 135)
Ik heb mijn vader aangetroffen in de woonkamer en hem gereanimeerd. Mijn zoontje van 5 was erbij. Hij is overleden. Mijn moeder is drie jaar geleden overleden en ik voel dat ik het hele proces niet nog een keer aankan. Ik weet dat het wel zou moeten. Ik kan niet slapen en maak mijn zorgen om mijn zoontje. Zijn opa was alles voor hem. Bracht hem naar schooltje als ik moest werken. Ook dat gaat praktisch een probleem worden. Ik ben zo verdrietig en onrustig en krijg die laatste nare beelden niet van mijn netvlies.
Miek
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
iedereen gaat maar door (Verhaal 67)
Mijn verhaal is vooral gerichht op het onbegrip van de weinige mensen
die ik nog heb en die vinden dat ik het maar weer moet kunnen ..
Iedreeen gaat maar door je moet verder....Ikheb zoveel met hem moeten
worstelen hij hing op me maar ik heb zelf nooit iemand gehad om op terug te vallen en heb zoveel iedereen geholpen waar ben ik Ik kan niet meer na alles vallen en opstaan mijn lieve zus is er nietmeer mijn ,,vriendin van jaren
mijn zusinAustrallie .mijn oudste broer 22februaridood gevonden en ga maar door mijn moeder al jaren geleden maar ik heb dingen nooit echt goed kunnen uit praten over niet echt gewild ziijn ik roep haar nog steeds
die ik nog heb en die vinden dat ik het maar weer moet kunnen ..
Iedreeen gaat maar door je moet verder....Ikheb zoveel met hem moeten
worstelen hij hing op me maar ik heb zelf nooit iemand gehad om op terug te vallen en heb zoveel iedereen geholpen waar ben ik Ik kan niet meer na alles vallen en opstaan mijn lieve zus is er nietmeer mijn ,,vriendin van jaren
mijn zusinAustrallie .mijn oudste broer 22februaridood gevonden en ga maar door mijn moeder al jaren geleden maar ik heb dingen nooit echt goed kunnen uit praten over niet echt gewild ziijn ik roep haar nog steeds
MarjanSchilling
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik ervaar tijd als meedogenloos. Iedereen gaat verder met zijn/haar leven terwijl ik nog iedere dag rouw en verdriet heb om mijn man die 13 juni onverwachts overleden is.
En er wordt maar verwacht dat ik net zo makkelijk doorga terwijl dit momenteel nog een onmogelijke zaak is.
En er wordt maar verwacht dat ik net zo makkelijk doorga terwijl dit momenteel nog een onmogelijke zaak is.
Susan
> 2 jaar geleden
Tot de dag van vandaag mis ik hem (Verhaal 44)
op 28 september 2015 kreeg mijn man een hartstilstand en heeft 2 weken in coma gelegen. Daarna volgde een lange revalidatie. Hij is niet meer de oude geworden.
Hij zou half februari 2016 weer thuis komen na een zwaar traject voor hem. Hij heeft ontzettende hard gewerkt, in de tussentijd een openhart operatie gehad, 3 x een maagonderzoek en elke week bloedtesten.
Omdat hij buikpijn bleef houden toch maar eens een echo gemaakt. Onze wereld stortte ineen. Hij bleek alvliesklierkanker te hebben. Ook een aantal longembolieën waarvan de artsen bang waren dat dit vreselijk fout kon gaan in de zin van benauwd en pijn.
Op 26 februari is besloten hem aan de morfinepomp aan te sluiten. Op 27 februari 2016, nu bijna 2 jaar geleden is hij overleden. Tot de dag van vandaag mis ik hem. Ik voel een enorme leegte.
Terwijl ik kortgeleden weer Oma ben geworden is het gemis alleen maar groter geworden. Het niet meer kunnen delen van de mooie momenten. Ook ik werk intussen weer maar de mensen om me heen laten het steeds meer afweten.
Echtparen die nog maar mondjes maat komen of wat laten horen. Alleen een kennis die ook haar man is verloren begrijpt wat ik elke dag weer door heenga. Vooral het alleen thuiskomen en alleen opstaan vind ik nog steeds moeilijk.
Ik heb het idee dat ik nooit meer echt gelukkig zal worden. Maar wel even fijn dit van me af te schrijven. Wellicht helpt het een beetje.
Annette
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik herken je verhaal zoals je die omschrijft. Ook de gevoelens die je nu meemaakt.
Mijn echtgenote is in januari j.l. t.g.v. darmkanker overleden.
Na vier operaties en chemokuren in verschillende ziekenhuizen is ze op zestig jarige leeftijd overleden.
Een prachtmens was ze, altijd positief.
Ik zit nu in een fase van diep verdriet en eenzaamheid, bezoekjes krijg ik op dit moment nauwelijks, het voelt of je niet meer bestaat. Mijn geloof houdt mij overeind.
Ik wens je alles toe wat je nodig hebt!
Wim
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik voel hetzelfde na 3 jaar overlijden van mijn echtgenoot , en het is inderdaad ok , ik geloof dat we op en dag terug opstaan en terug onze tevredenheid en onze blijheid gaan vinden.
Vriendelijke groeten.
Vriendelijke groeten.
Lydia
> 2 jaar geleden
Alle dagen heb nog veel verdriet (Verhaal 131)
In 2020 zijn mijn beide ouders overleden op 24 uur tijd , niet aan Corona maar wel tijdens Corona.Mijn vader was al verschillende jaren aan het sukkelen met dementie en was de laatste zes weken van zijn leven opgenomen in een verzorgingstehuis.Mijn moeder heeft hem altijd verzorgd en haar problemen opzij geschoven, half 2019 werd er bij haar kanker vastgesteld op twee plaatsen ,er werd chemo gegeven die goed verliep , maar plots na de behandeling kreeg ze veel pijn , werd opgenomen en overleed na twee weken . Mijn vader op 12 maart 2020 s’morgens toen kreeg ik telefoon dat mijn moeder kritiek was en zij overleed op 13 maart 2020 s’morgens😢 ben alleen heb geen zussen of broers, en familie die steunt ben wel gehuwd en heb een kind , dus is heel zwaar .alle dagen heb nog veel verdriet.
Nadia
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
het is gewoon niet hetzelfde (Verhaal 65)
Tja.... als ik sommige verhalen hier lees dan denk ik... kom op meid... maar ik mis mijn moeder nog zo erg na 9 jaar dat ik niet weet wat ik er mee moet.... mijn vriendin, mijn maatje.... zij begreep mij.... nou ja dat gevoel gaf ze mij altijd... ze keek mij alleen maar aan of hoorde mijn stem en wist hoe ik mij voelde . Mijn man en vrienden willen mij zo graag helpen en er voor mij Zijn maar pff het is gewoon niet hetzelfde. Waarom kan ik mij niet meer zo happy voelen..? Wat kan ik doen? Ik weet dat mijn moeder mij een schop onder mijn kont zou willen geven pfff maar pff dat gevoel van gemis blijft de overhand nemen... heeft iemand advies voor mij?
Gea
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn moeder is al bijna 15 jaar dood en ik mis haar ook nog iedere dag. Geef je soms over aan je verdriet en praat er met mensen over.
Yvonne
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Hij was mijn tweelingziel (Verhaal 130)
Mijn vriend is nu dik 8 jaar geleden gestorven en mis hem nog steeds iedere dag. Hij was mijn tweelingziel. Ik kende hem 3 maanden toen hij te horen kreeg dat hij niet meer lang had. 8 maanden heeft hij nog geleefd. Heb hem verzorgd tot zijn einde. Mis hem heel erg. Ben nog steeds alleen. Wel paar relaties gehad maar..... Niemand kan tippen aan hem.
San
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
We kenden elkaar net (Verhaal 126)
Mijn vriend heeft een hartinfarct gehad. We kenden elkaar net en hadden al twee weken intensief contact via WhatsApp. We zouden elkaar snel gaan ontmoeten.
En daar opeens was hij ziek. Hij had het Janssen vaccin gehad en dacht daar zo ziek van te zijn. Toen zijn temperatuur 40.1 was, werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Daar bleek hij een erg hoge hartslag te hebben (180) en in de weken er voor een stil hartinfarct.
Al die tijd intensief contact gehouden en ik stond op de contactlijst om op de hoogte gehouden te worden, toen hij een cardioversie kreeg. Het verliep goed en hij mocht de volgende dag weer naar huis, met medicatie.
Nu is er radiostilte en het laatste wat hij aangaf is : Lieverd ik moet even mijn rust nemen, ik ben kapot en moe (kus). Ik begrijp dit, al weet ik nu niet welke positie ik in mag of kan nemen. Ik ben hier deel van geworden, wil betrokken zijn, maar kan dit niet (meer).
Is het dan juist liefde om hem die rust te geven en geen bericht meer te sturen? Kan ik nog de hoop houden op de toekomst waar wij van droomden?
Ik ben er erg stuk van en kan er met niemand over praten.
En daar opeens was hij ziek. Hij had het Janssen vaccin gehad en dacht daar zo ziek van te zijn. Toen zijn temperatuur 40.1 was, werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Daar bleek hij een erg hoge hartslag te hebben (180) en in de weken er voor een stil hartinfarct.
Al die tijd intensief contact gehouden en ik stond op de contactlijst om op de hoogte gehouden te worden, toen hij een cardioversie kreeg. Het verliep goed en hij mocht de volgende dag weer naar huis, met medicatie.
Nu is er radiostilte en het laatste wat hij aangaf is : Lieverd ik moet even mijn rust nemen, ik ben kapot en moe (kus). Ik begrijp dit, al weet ik nu niet welke positie ik in mag of kan nemen. Ik ben hier deel van geworden, wil betrokken zijn, maar kan dit niet (meer).
Is het dan juist liefde om hem die rust te geven en geen bericht meer te sturen? Kan ik nog de hoop houden op de toekomst waar wij van droomden?
Ik ben er erg stuk van en kan er met niemand over praten.
Ria
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik had, na het overlijden van mijn man en het verbreken van een 3 jarige latrelatie, weer een lieve vriend via een datingsite.
We hebben elkaar ontmoet na vele lange gesprekken en beiden wilden we eerst alleen vriendschap en zien wat er uit voortvloeide.
Het klikte, en er groeide wederzijdse liefde, maar we hebben beiden een flinke rugzak. Hij wil eerst orde op zaken stellen, vindt dat we geen basis hebben voor een nieuwe relatie.
Totdat hij met zichzelf in het reine is gekomen is er radiostilte. Dit is zó verschrikkelijk moeilijk. Ik heb alleen een telefoonnummer van hem. Wil hem zo ontzettend graag bellen, maar doe het niet.
Ik moet zijn besluit respecteren. Hij neemt contact met mij op, als hij er aan toe is, heeft hij gezegd. Het afwachten of dat inderdaad ooit gaat gebeuren en de onzekerheid geeft mij veel spanning.
Ik weet dus wat er in je om moet gaan. Vreselijk.
Maar hij heeft kennelijk de rust nodig. Gun hem dienst,al is het nog zo moeilijk. Blijf vertrouwen. Dat doe ik ook. Sterkte,
Liefs Hanny
We hebben elkaar ontmoet na vele lange gesprekken en beiden wilden we eerst alleen vriendschap en zien wat er uit voortvloeide.
Het klikte, en er groeide wederzijdse liefde, maar we hebben beiden een flinke rugzak. Hij wil eerst orde op zaken stellen, vindt dat we geen basis hebben voor een nieuwe relatie.
Totdat hij met zichzelf in het reine is gekomen is er radiostilte. Dit is zó verschrikkelijk moeilijk. Ik heb alleen een telefoonnummer van hem. Wil hem zo ontzettend graag bellen, maar doe het niet.
Ik moet zijn besluit respecteren. Hij neemt contact met mij op, als hij er aan toe is, heeft hij gezegd. Het afwachten of dat inderdaad ooit gaat gebeuren en de onzekerheid geeft mij veel spanning.
Ik weet dus wat er in je om moet gaan. Vreselijk.
Maar hij heeft kennelijk de rust nodig. Gun hem dienst,al is het nog zo moeilijk. Blijf vertrouwen. Dat doe ik ook. Sterkte,
Liefs Hanny
Hanny
> 2 jaar geleden
Meest huil ik elke dag (Verhaal 128)
Mijn partner is overleden,ik heb veel verdriet ervan,meest huil ik elke dag.
Ene dag gaat t beter als de andere dag.
Mis mn partner vreselijk,,het voelt zo alleen,,vele in mijn familie hebben t ook al meegemaskt,daar ga ik soms heen of hun hier.
Als ze er zijn is t fijn maar als ze weggaan is t weer niks.
Maar iedereen gebeurt het,dus ik moet er ook doorheen komen.
Je kan niet meer zo ergens van genieten,of niet lachen..
Er zijn vast meer mensen die dit bekend klinkt
Ene dag gaat t beter als de andere dag.
Mis mn partner vreselijk,,het voelt zo alleen,,vele in mijn familie hebben t ook al meegemaskt,daar ga ik soms heen of hun hier.
Als ze er zijn is t fijn maar als ze weggaan is t weer niks.
Maar iedereen gebeurt het,dus ik moet er ook doorheen komen.
Je kan niet meer zo ergens van genieten,of niet lachen..
Er zijn vast meer mensen die dit bekend klinkt
Tineke
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel erg herkenbaar. Je leven is en wordt nooit meer zoals het geweest is.
Het kost heel veel tijd.
Liefs Hanny
Het kost heel veel tijd.
Liefs Hanny
Hanny
> 2 jaar geleden
Ik heb nooit mogen rouwen van hem (Verhaal 129)
Ik heb een lang verhaal, maar hou het kort.
Oktober2016 overleed mijn man na ruim een jaar darmkanker. Bij diagnose bleek de tumor al 25 cm groot te zijn met uitgroei naar de blaas. Ruim een jaar de ene ziekenhuisopname na de andere, iedere keer weer die ambulance voor de deur.
Een jaar later kreeg mijn hartsvriendin, die een soort zus voor mij was, diagnose hersentumor. 5 maanden later overleed zij. Weer een groot gemis.
Begin februari 2020 kreeg mijn oudste zoon ( 48 ) diagnose kanker in een vergevorderd stadium. Hij had sinds 6 weken heftige buikpijn. Twee weken later overleed hij.
Ik kreeg zelf voor de tweede keer kanker, ook deze keer had ik geluk. Ik herstelde bij mijn toenmalige vriend thuis, waar ik een latrelatie mee had. Hij woont 25 km bij mij vandaan. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen is mijn hele huis door inbrekers overhoop gehaald. O.a. mijn trouwringen en een gouden armband met geboortebedels zijn gestolen. Ik heb geen enkele tastbare herinnering meer aan mijn man.
Mijn vriend stelde voor om ringen voor onszelf te kopen om onze liefde te bevestigen. Dat hebben we gedaan. Hij stelde voor dat ik bij hem zou komen wonen. Ik zei ja. Ik had zelfs een koper voor mij huis.
1 dag later maakt hij een einde aan onze, bijna 3 jaar durende, relatie zonder uitleg.
Achteraf ben ik daar blij om, hij was een verborgen narcist en perfectionist.
Maar het heeft heel erg veel pijn gedaan. Ik heb nooit mogen rouwen van hem. Nu rouw ik pas om mijn overleden zoon.
Oktober2016 overleed mijn man na ruim een jaar darmkanker. Bij diagnose bleek de tumor al 25 cm groot te zijn met uitgroei naar de blaas. Ruim een jaar de ene ziekenhuisopname na de andere, iedere keer weer die ambulance voor de deur.
Een jaar later kreeg mijn hartsvriendin, die een soort zus voor mij was, diagnose hersentumor. 5 maanden later overleed zij. Weer een groot gemis.
Begin februari 2020 kreeg mijn oudste zoon ( 48 ) diagnose kanker in een vergevorderd stadium. Hij had sinds 6 weken heftige buikpijn. Twee weken later overleed hij.
Ik kreeg zelf voor de tweede keer kanker, ook deze keer had ik geluk. Ik herstelde bij mijn toenmalige vriend thuis, waar ik een latrelatie mee had. Hij woont 25 km bij mij vandaan. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen is mijn hele huis door inbrekers overhoop gehaald. O.a. mijn trouwringen en een gouden armband met geboortebedels zijn gestolen. Ik heb geen enkele tastbare herinnering meer aan mijn man.
Mijn vriend stelde voor om ringen voor onszelf te kopen om onze liefde te bevestigen. Dat hebben we gedaan. Hij stelde voor dat ik bij hem zou komen wonen. Ik zei ja. Ik had zelfs een koper voor mij huis.
1 dag later maakt hij een einde aan onze, bijna 3 jaar durende, relatie zonder uitleg.
Achteraf ben ik daar blij om, hij was een verborgen narcist en perfectionist.
Maar het heeft heel erg veel pijn gedaan. Ik heb nooit mogen rouwen van hem. Nu rouw ik pas om mijn overleden zoon.
Hanny
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Hoe moet ik verder met al mijn verdriet (Verhaal 89)
Hoe moet ik verder... Gehuwd en gescheiden. Pleegde zelfmoord in mei dit jaar. Hertrouwd 10 jaar na de scheiding. Na 4 jaar overleden aan kanker. Zo n 13 jaar later terug iemand heeft in mijn hart toegelaten. Na 11 jaar is hij in in juli overleden. Hoe moet ik verder met al mijn verdriet.
Lieve
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
ik las je verhaal , en dacht wie ben ik ,om nog verdriet te hebben met het verlies van mijn lieve vader en moeder en alleen achter blijvend ... ik val bij je in het niet met mijn verdriet , wat verschrikkelijk ,, ik zou je aanraden om zeker naar een rouw verwrking-deskundige te gaan , dit heb ik ook gedaan ,en het hielp mij ook langzaam , al ben ik er ook nog iedere dag nog mee bezig na 1,5 jaar . om mijn verdiet wat ik dagelijks heb en grote ongeloof dat mijn vader en moeder er niet zijn en alleen zie op een foto en de urnen in mijn kamer die ik kan aanraken . maar toch je kan je verdriet uiten en erover praten .. en advies krijgen
want niets doen maakt je helemaal kapot merk ik ..
ik heb ze beide ook alleen moeten cremeren en alles verzorgt , en de familie hahaha ,, die kwamen allemaal opdraven , maar toen de crematie voorbij was heb nooit meer iets van ze vernomen op een enkele na .. die gaan gewoon door en ik blijf gebroken achter .. en zijn mij vergeten .. dat is dus mijn familie ..
mocht je steun krijgen van familie en vrienden , dan zou ik ook zeker een rouw deskundige opzoeken want familie weet niet goed hoe ze met dit soort zaken soms moeten omgaan ..
sterkte , ik leef met je mee.
gr
michel
want niets doen maakt je helemaal kapot merk ik ..
ik heb ze beide ook alleen moeten cremeren en alles verzorgt , en de familie hahaha ,, die kwamen allemaal opdraven , maar toen de crematie voorbij was heb nooit meer iets van ze vernomen op een enkele na .. die gaan gewoon door en ik blijf gebroken achter .. en zijn mij vergeten .. dat is dus mijn familie ..
mocht je steun krijgen van familie en vrienden , dan zou ik ook zeker een rouw deskundige opzoeken want familie weet niet goed hoe ze met dit soort zaken soms moeten omgaan ..
sterkte , ik leef met je mee.
gr
michel
michel
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Het leven gaat door,zeggen ze dan. (Verhaal 113)
Mijn partner overleed op 67 jarige leeftijd aan kanker
2 jaar hebben we gevochten tegen de kanker..
Aanvankelijk leek het goed te gaan, ziekte leek stabiel.
Tot in september 2019. De kanker was heel progressief uitgezaaid in zijn gehele romp.
Het ging snel bergafwaarts, tumorkoorts, hormoontherapie, bestraling. Ene opname na andere volgde. 24 uurs hulp werd ingezet. Morfinepomp, dormicum tot het einde nadere op 22 november 2019.
Net 1 maand nadat zijn moeder ook was overleden.
Het leven gaat door,zeggen ze dan. Nou voor mij niet. Het leven stopt.
Waarvoor nog verder? Voor die anderen?
Nee, je moet verder voor jezelf , maar wat wanneer je niet weet hoe en waarom?
Rouw is rekbaar zeg ik altijd.. heeft tijd nodig.
Hoe lang..... géén idee
Gr.
Marianne
2 jaar hebben we gevochten tegen de kanker..
Aanvankelijk leek het goed te gaan, ziekte leek stabiel.
Tot in september 2019. De kanker was heel progressief uitgezaaid in zijn gehele romp.
Het ging snel bergafwaarts, tumorkoorts, hormoontherapie, bestraling. Ene opname na andere volgde. 24 uurs hulp werd ingezet. Morfinepomp, dormicum tot het einde nadere op 22 november 2019.
Net 1 maand nadat zijn moeder ook was overleden.
Het leven gaat door,zeggen ze dan. Nou voor mij niet. Het leven stopt.
Waarvoor nog verder? Voor die anderen?
Nee, je moet verder voor jezelf , maar wat wanneer je niet weet hoe en waarom?
Rouw is rekbaar zeg ik altijd.. heeft tijd nodig.
Hoe lang..... géén idee
Gr.
Marianne
Marianne
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Aub Marianne blijf sterk,,ga door voor jezelf, je ben het ook waard.
Blijf sterk,,je ben sterker dan je denkt..
Blijf sterk,,je ben sterker dan je denkt..
Anoniem
> 2 jaar geleden
het laatste kwartier draait nog te pas en te onpas ongewild in mij hoofd (Verhaal 123)
Het is volgende maand de 18de dat mijn vrouw is overleden door euthanasie, een versleten hart, na 15 jaar COPD.
De Film van het laatste kwartier draait nog te pas en te onpas ongewild in mij hoofd, ondanks dat ik volledig achter haar keuze stond en nog sta, krijg ik het niet voor elkaar om hem te laten stoppen.
Ik vond het een heftig moment, ik gaf de arts een seintje dat we zover waren en dat het infuus open kon en een paar minuten later was ze overleden.
Zou de film ooit nog achter in de kast belanden zodat ik hem niet meer met regelmaat moet zien?? wie het weet mag het zeggen.
De Film van het laatste kwartier draait nog te pas en te onpas ongewild in mij hoofd, ondanks dat ik volledig achter haar keuze stond en nog sta, krijg ik het niet voor elkaar om hem te laten stoppen.
Ik vond het een heftig moment, ik gaf de arts een seintje dat we zover waren en dat het infuus open kon en een paar minuten later was ze overleden.
Zou de film ooit nog achter in de kast belanden zodat ik hem niet meer met regelmaat moet zien?? wie het weet mag het zeggen.
Rob
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel,heel veel sterkte
Anoniem
> 2 jaar geleden
Ik mis mijn ouders en voel de leegte (Verhaal 47)
7 september 2017 is plotseling mijn vader aan een hartinfarct overleden.
Omdat mijn moeder toen ernstig ziek was hebben mijn zus en ik de zorg voor haar op ons genomen , 11 mei 2018 is zij 8 maanden na mijn vader overleden.
Wat mis ik ze en wat heb ik hier vooral avonds veel verdriet om.
Vooral als ik zoals vandaag in mijn ouderlijk huis kom voel ik de enorme leegte die zij achter laten.
Ik kom hier ook het liefst niet alleen , niet dat ik dit wil ontlopen maar het voelt zo alleen en akelig zonder mijn ouders.
Het verdriet kan er soms ook zo in alle hevigheid zijn.
Bij een lied, een blik naar een foto of gewoon een gedachten aan hen.
Het is gewoon zo snel gegaan allemaal dat ik me af vraag of dit ooit een plekje zal krijgen.
Daar wordt ik wel eens angstig van.
Gelukkig vind ik veel steun bij mijn zus haar partner en mijn partner.
Over dat niet alleen in mijn ouderlijk huis kunnen zijn voel ik me wel eens schuldig.
Vooral omdat ik hier nu met mijn zus eigenaar van ben.
Merk ook dat regelmatig de herhaling van de laatste 2 weken van mijn moeders leven voorbij komen.
Zij had kanker en mijn zus en ik hebben heel intensief voor haar gezorgd deze weken.
We waren er ook bij toen ze stierf.
Deze beelden zie ik met regelmaat nog voor me.
Soms is het gewoon even teveel allemaal en mis ik ze zo enorm.
Lieve groeten Marielle
Marielle
> 2 jaar geleden
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Marielle,
Ik ben ook beide ouders kwijt, mijn vader 8 jaar geleden overleden, herseninfarct en nu 5 mnd geleden mijn moeder aan kanker. Binnenkort is het ouderlijk huis ook weg, is verkocht, ik kom er nu nog veel. Wat je schrijft is zo herkenbaar allemaal. Alleen ik heb helaas geen steun bij mijn enige broer, dat maakt het nog zwaarder. De familie liet niets meer horen na de uitvaart. We hebben heel jonge kinderen en die hebben geen oma s en opa s meer, zo verdrietig. Soms ben ik bang mijn man kwijt te raken en helemaal alleen te staan. Ik heb ook nog eens geen inkomen. De corona crisis erbij maakte mij nog slechter. Ik wou juist nieuwe mensen leren kennen en afleiding. Had ik maar iemand om dit mee te delen. Als ik erover begin dan zeggen mensen, het is al lang geleden of je moet gewoon genieten. Ze doen er zo gemakkelijk over en je bent al gauw een zeur. Ik heb ook alleen het ouderlijk huis moeten leegruimen, wel met steun van mijn man. Mijn broer niet. Was lastig want hadden geen oppas voor onze kinderen. En ons eigen huishouden ging achterlopen. Hoe verder de tijd gaat, hoe erger mijn verdriet wordt. Ipv minder. Het besef komt hard binnen. Ik denk ook waar is de tijd gebleven.....en nu al. Ik heb nog vragen aan haar en zal nooit meer de antwoorden horen. Een knuffel voor jou Marielle! Ik denk aan je.
Ik ben ook beide ouders kwijt, mijn vader 8 jaar geleden overleden, herseninfarct en nu 5 mnd geleden mijn moeder aan kanker. Binnenkort is het ouderlijk huis ook weg, is verkocht, ik kom er nu nog veel. Wat je schrijft is zo herkenbaar allemaal. Alleen ik heb helaas geen steun bij mijn enige broer, dat maakt het nog zwaarder. De familie liet niets meer horen na de uitvaart. We hebben heel jonge kinderen en die hebben geen oma s en opa s meer, zo verdrietig. Soms ben ik bang mijn man kwijt te raken en helemaal alleen te staan. Ik heb ook nog eens geen inkomen. De corona crisis erbij maakte mij nog slechter. Ik wou juist nieuwe mensen leren kennen en afleiding. Had ik maar iemand om dit mee te delen. Als ik erover begin dan zeggen mensen, het is al lang geleden of je moet gewoon genieten. Ze doen er zo gemakkelijk over en je bent al gauw een zeur. Ik heb ook alleen het ouderlijk huis moeten leegruimen, wel met steun van mijn man. Mijn broer niet. Was lastig want hadden geen oppas voor onze kinderen. En ons eigen huishouden ging achterlopen. Hoe verder de tijd gaat, hoe erger mijn verdriet wordt. Ipv minder. Het besef komt hard binnen. Ik denk ook waar is de tijd gebleven.....en nu al. Ik heb nog vragen aan haar en zal nooit meer de antwoorden horen. Een knuffel voor jou Marielle! Ik denk aan je.
Anne
> 2 jaar geleden
Reactie:
na 20 jaar voel ik het nog steeds
leni
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beide ouders verliezen op korte tijd, het is zo zwaar. Ik ging dagelijks 3 tot 4 keer bij mijn hulp behoevende ouders met soms als extra een telefoon van de alarm centrale tijdens de dag of nacht. Het was dan alle hens aan dek, zo snel mogelijk uit bed en racen naar mijn ouders, wat was er en hen te helpen. Tot die ochtend vroeg op 22/10/2020 mijn vader belde, hij kon al een jaar niet meer praten door zijn Parkinson. De geluiden, de toon, het vroege ochtend uur deed me met spoed uit bed te gaan, binnen de 5 minuten was ik bij hen thuis. Mijn moeder lag in bed met bloed uit de mond in een diepe slaap. Ik vreesde direct dat het einde er zat aan te komen. De wanhoop van mijn papa, eventjes het hoofd goed koel houden en denken welke hulp ik moest bellen. De huisarts van wacht is gekomen, kort daarna de spoed met ziekenwagen, de sirene, de spoedarts, haar saturatie was heel laag al die machteloze emoties. Ze is nog meegenomen naar spoed, er is een hersen scan genomen, een zwaar hersen infarct. Mijn moeder ging spoedig sterven, ze lag in een diepe coma, 3 uur later sterft ze met één hand van mijn papa en van mezelf. 4 weken later blijkt mijn papa besmet met covid. De angst, de wanhoop, zijn doodstrijd, afzien, uiteindelijk sterft hij op 6 december 2020, 6 weken na mijn mama. Het is nu 8 maand geleden van mijn mama en 6 maand van mijn papa, het gemis komt steeds groter. De woning zal verkocht worden, ik ga nog het gras gaan afrijden in hun woning, de stilte in huis, al die herinneringen in huis. We hebben zoveel samen meegemaakt, hun dagelijkse dankbaarheid voor alle zorgen, ik mis ze zo. Ze zeiden me dagelijks wat zouden we doen zonder jou, nu is de vraag wat doe ik nu zonder hen. De laatste jaren ben ik hun intense mantelzorger geworden en ben daarin gegroeid vol plicht en verantwoordelijkheid. Kinderen worden ouders wanneer ouders oud zijn.
Het gemis is heel sterk aanwezig, als ik terugkijk waren we een heel hecht team, we hebben samen genoten van alle momenten en samen de moeilijke momenten doorgemaakt. Nu dit zo abrupt geëindigd is, is er een grote leegte achtergebleven. Ik doe mijn best de draad terug op te nemen met liefde, zorgzaamheid en verantwoordelijkheid voor mijn kinderen en kleinkinderen en hoop het even goed te doen als mijn grote voorbeeld, mijn beide ouders.
Het gemis is heel sterk aanwezig, als ik terugkijk waren we een heel hecht team, we hebben samen genoten van alle momenten en samen de moeilijke momenten doorgemaakt. Nu dit zo abrupt geëindigd is, is er een grote leegte achtergebleven. Ik doe mijn best de draad terug op te nemen met liefde, zorgzaamheid en verantwoordelijkheid voor mijn kinderen en kleinkinderen en hoop het even goed te doen als mijn grote voorbeeld, mijn beide ouders.
Bruno
> 2 jaar geleden
Mijn allerliefste schat (Verhaal 121)
Mijn man is vorige week 16 mei 2021 plotseling overleden ..hij was niet ziek ..ik kreeg een app van zijn werk ..Marjolrin wil je mij bellen het gaat om Simon..
Ik belde ...en ze zei is er iemand bij je ..toen voelde ik het en ze zei :Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterfag hebbdn we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar ..ze zijn er ook kapot van weer niet meer hoe te leven elke dag ga ik met mijn je ngens naar onze man en vader ..het is vreselijk ...we gaan kapot van verdriet
Ik belde ...en ze zei is er iemand bij je ..toen voelde ik het en ze zei :Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterfag hebbdn we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar ..ze zijn er ook kapot van weer niet meer hoe te leven elke dag ga ik met mijn je ngens naar onze man en vader ..het is vreselijk ...we gaan kapot van verdriet
Marjolein
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ze was van de trap gevallen (Verhaal 119)
Op 22 april is mijn lieve, zachtaardige,intelligente en mooie vrouw, Kirsten overleden nadat ze van de trap was gevallen. Ze was al 6 jaar lang ziek, van uitgezaaide borstkanker naar de hersenen maar steeds kon ze het weer overwinnen door bestralingen en therapie. We waren 26 jaar gelukkkig samen en hebben 2 zonen van 12 en 15 jaar en de jongens waren haar grote trots! Natuurlijk kreeg ze uitvalverschijnselen en ze kon niet meer goed lopen en had ook vaak epileptische aanvallen. Toen kwam die noodlottige dag in februari en sinds die tijd is ze van het één op het andere moment uit huis gegaan en nooit meer teruggekomen. Binnen 2 maanden veranderde ze in vrouw die halfzijdig verlamd was en niet meer kon lopen en praten en lichtelijk verstandelijk gehandicapt was.
Er was nog enige hoop op revalidatie maar dat werd snel de grond in geboord door het ene insult na het andere en toen ging het ineens heel snel. Ze stierf in het ziekenhuis 4 uur nadat ik haar voor het laatst had gezien, aan de palliatieve sedatie en beademing.
Toen kwam het hele regelcircus met de uitvaart,cremeren en later de hypotheek, bankzaken,pensioen etc etc.....
Ik heb financieel helemaal niets te klagen maar het interesseert me eigenlijk helemaal niets!!! Ik kan het nog steeds niet accepteren dat ze weg is!! 47 jaar jong!! Ik slik elke dag wel 2 oxazepams anders sta ik 's ochtends te shaken en en 's avonds met het eten als ik ineens 3 bordjes moet neerzetten slaat het weer in als een bom!! Ik heb constant een raar gevoel in m'n buik alsof ik veel te veel gegeten heb maar dat is helemaal niet zo. Ok, er mag wat af maar dat is het niet!!! Ik moet natuurlijk zo goed mogelijk voor onze jongens zorgen maar ik mis toch zo!! Haar aanspraak, haar lach, wijze woorden! Niemand op deze wereld kende mij zo goed als zij...en die zal er ook nooit meer zijn. Er zijn veel momenten dat ik me gewoon ontzettend eenzaam voel en me in godsnaam afvraag wat ik soms aan het rotzooien ben...ik heb inmiddels weer oude vrienden contacten aangehaald want Kirsten en ik waren altijd op onszelf en dat vonden we fijn zo maar ik kan nu echt heel slecht alleen zijn. Ik mis haar zo vreselijk, ze was ook m'n maatje, m'n beste vriend, niet alleen mijn vrouw. Ik weet niet hoe lang deze leegte in mijn bestaan zal blijven....
Er was nog enige hoop op revalidatie maar dat werd snel de grond in geboord door het ene insult na het andere en toen ging het ineens heel snel. Ze stierf in het ziekenhuis 4 uur nadat ik haar voor het laatst had gezien, aan de palliatieve sedatie en beademing.
Toen kwam het hele regelcircus met de uitvaart,cremeren en later de hypotheek, bankzaken,pensioen etc etc.....
Ik heb financieel helemaal niets te klagen maar het interesseert me eigenlijk helemaal niets!!! Ik kan het nog steeds niet accepteren dat ze weg is!! 47 jaar jong!! Ik slik elke dag wel 2 oxazepams anders sta ik 's ochtends te shaken en en 's avonds met het eten als ik ineens 3 bordjes moet neerzetten slaat het weer in als een bom!! Ik heb constant een raar gevoel in m'n buik alsof ik veel te veel gegeten heb maar dat is helemaal niet zo. Ok, er mag wat af maar dat is het niet!!! Ik moet natuurlijk zo goed mogelijk voor onze jongens zorgen maar ik mis toch zo!! Haar aanspraak, haar lach, wijze woorden! Niemand op deze wereld kende mij zo goed als zij...en die zal er ook nooit meer zijn. Er zijn veel momenten dat ik me gewoon ontzettend eenzaam voel en me in godsnaam afvraag wat ik soms aan het rotzooien ben...ik heb inmiddels weer oude vrienden contacten aangehaald want Kirsten en ik waren altijd op onszelf en dat vonden we fijn zo maar ik kan nu echt heel slecht alleen zijn. Ik mis haar zo vreselijk, ze was ook m'n maatje, m'n beste vriend, niet alleen mijn vrouw. Ik weet niet hoe lang deze leegte in mijn bestaan zal blijven....
Michiel
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Kapot van verdriet (Verhaal 107)
Ben kapot van verdriet ,overlijden partner
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik ben soms kapot van verdriet na einde relatie van 14 jaar
Mario
> 2 jaar geleden
4,5 jaar in Turkije droom genoten (Verhaal 117)
Op 4 februari is mijn man , 60 jaar,plotseling overleden. Wij wonen in Turkije, dat was zijn grote droom,
Hebben hier 4,5 jaar gewoond en hij heeft er met volle teugen van genoten maar nu......het voelt zó eenzaam en alleen. Heb gelukkig hier goede vrienden, die mij helpen met de moeilijke dingen, maar die kunnen het grote verdriet niet wegnemen.
Wat moet ik toch zonder mijn steun en toeverlaat, mijn grote liefde.
Zoveel verdriet en eenzaamheid !!!
Hebben hier 4,5 jaar gewoond en hij heeft er met volle teugen van genoten maar nu......het voelt zó eenzaam en alleen. Heb gelukkig hier goede vrienden, die mij helpen met de moeilijke dingen, maar die kunnen het grote verdriet niet wegnemen.
Wat moet ik toch zonder mijn steun en toeverlaat, mijn grote liefde.
Zoveel verdriet en eenzaamheid !!!
Marijje
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
We wilden oud met elkaar worden (Verhaal 116)
15 maart 2017 overleed mijn man, 52 jaar, met wie ik 32 jaar samen was aan een hartstilstand.
We hebben 2 kinderen, toen 20 en 15.
De oudste vond haar vader en reanimeerde hem tervergeefs. Dit alles gebeurde op mijn verjaardag.
Na ongeveer 2 jaar ontmoette ik een lieve man, de kinderen accepteerden hem als hun stiefvader en konden het goed met elkaar vinden. We wilden oud met elkaar worden en maakten plannen voor als we met pensioen waren.
Helaas overleed hij 17 juni 2020 ook heel plotseling.
Soms begrijp ik niet waarom me dit 2x is overkomen.
Ik voel me soms eenzamer dan ooit, mis mijn soulmate, mijn klankbord met wie ik alles kon delen en bespreken, ook het verlies van mijn eerste man en zijn verleden.
Pak mijn leven wel op en ben een sterke, zelfstandige vrouw, maar mis soms zo die schouder en luisterend oor die ik niet bij een ander kan vinden en uitleggen.
Het mentaal op één lijn zitten.
We hebben 2 kinderen, toen 20 en 15.
De oudste vond haar vader en reanimeerde hem tervergeefs. Dit alles gebeurde op mijn verjaardag.
Na ongeveer 2 jaar ontmoette ik een lieve man, de kinderen accepteerden hem als hun stiefvader en konden het goed met elkaar vinden. We wilden oud met elkaar worden en maakten plannen voor als we met pensioen waren.
Helaas overleed hij 17 juni 2020 ook heel plotseling.
Soms begrijp ik niet waarom me dit 2x is overkomen.
Ik voel me soms eenzamer dan ooit, mis mijn soulmate, mijn klankbord met wie ik alles kon delen en bespreken, ook het verlies van mijn eerste man en zijn verleden.
Pak mijn leven wel op en ben een sterke, zelfstandige vrouw, maar mis soms zo die schouder en luisterend oor die ik niet bij een ander kan vinden en uitleggen.
Het mentaal op één lijn zitten.
C
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik heb mijn zus verloren aan een ongeluk (Verhaal 39)
Ik heb mijn zus verloren aan een ongeluk, plotsklaps is zij uit mijn leven verdwenen. We waren heel hecht samen, en ik mis haar nog altijd elke dag. Inmiddels is haar sterfdag ruim twee jaar geleden, en loop ik meer en meer vast. Hoe meer mijn omgeving mij het gevoel geeft door te moeten gaan, hoe meer ik vast lijk te lopen.
Ik probeer echt mijn leven op de rit te krijgen, maar het lukt me niet goed. Sinds kort heb ik er professionele hulp bij gezocht. Ik heb het als heel fijn ervaren, dat ik opnieuw in alle details, mijn verhaal heb kunnen doen. De gebeurtenis heb kunnen vertellen.
Mijn omgeving kent mijn verhaal inmiddels wel en ik wil hen er niet meer mee belasten. Alsof dit niet meer geaccepteerd wordt, alsof het verdriet en gemis er na twee jaar niet meer in deze mate mag zijn. Dat vind ik lastig.
In gesprek met mijn therapeut kwam ik erachter dat er een aantal momenten zijn, die in mijn geheugen gegrift staan, waar ik nog regelmatig van wakkerschrik of wakker lig en die zich maar blijven herhalen. Eén hiervan is het moment waarop mij het bericht bereikte dat mijn zusje een ongeluk had gehad en het niet heeft overleeft... En ook het moment waarop ik haar voor het eerst zag liggen opgebaard.
Ik ben een aantal EMDR sessies aangegaan, waardoor deze nare herinneringen een andere lading hebben gekregen. Het lijkt alsof haar dood nu eindelijk een plekje krijgt en ik er nu anders mee om kan gaan. Alhoewel zij altijd een heel dierbare plek in mijn hart zal blijven innemen.
De enorme pijn lijkt af te nemen en ik krijg weer ruimte voor mijzelf. Ik had gedacht haar dood zelf wel te kunnen verwerken, las boeken over rouwverwerking, maar kwam er niet uit. Bij mij waren het de nare herinneringen, die de wond blijkbaar steeds maar openhielden. Dat was een openbaring voor me.
De EMDR heeft mij enorm geholpen. Tezamen met mijn therapeut heb ik het gevoel de rouw nu aan te kunnen (pakken), haar dood te verwerken en mijn leven weer zinvol te maken.
Babette
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat knap van je!
Zonder medicijnen hier doorheen!
Zelf heb ik nu ook al 2 jaar psygotherapie om mijn onverwerkte traumatische leven te verwerken.
Doe dit ook zonder medicatie.
Ik herken het heftige verdriet!
Vreselijke huilbuien.. Hoop voor ons dat het op den duur rustiger wordt.
Wens je veel sterkte!!!
Zonder medicijnen hier doorheen!
Zelf heb ik nu ook al 2 jaar psygotherapie om mijn onverwerkte traumatische leven te verwerken.
Doe dit ook zonder medicatie.
Ik herken het heftige verdriet!
Vreselijke huilbuien.. Hoop voor ons dat het op den duur rustiger wordt.
Wens je veel sterkte!!!
anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste madelon
Mijn man en maatje is ook overleden aan kanker.
En ook ik voel me vreselijk alleen en verlaten. Velen om je heen schijnen dit niet te begrijpen. Zelfs mijn kinderen niet.
Ik moet maar de lieve oma spelen en op andere dagen rouwen.
Alsof je dat voor het zeggen hebt. Rouw is rekbaar zeg ik altijd. Ik heb bij lange na niet het verlies en verdriet verwerkt en misschien lukt me dat nooit meer.
Ik zie af en toe het nut van bestaan ook niet meer te zitten.
Was ik maar eerder gegaan.
Mag ik niet zeggen, weet het. Maar soms weet ik het niet meer.
Sterkte
Marianne
Mijn man en maatje is ook overleden aan kanker.
En ook ik voel me vreselijk alleen en verlaten. Velen om je heen schijnen dit niet te begrijpen. Zelfs mijn kinderen niet.
Ik moet maar de lieve oma spelen en op andere dagen rouwen.
Alsof je dat voor het zeggen hebt. Rouw is rekbaar zeg ik altijd. Ik heb bij lange na niet het verlies en verdriet verwerkt en misschien lukt me dat nooit meer.
Ik zie af en toe het nut van bestaan ook niet meer te zitten.
Was ik maar eerder gegaan.
Mag ik niet zeggen, weet het. Maar soms weet ik het niet meer.
Sterkte
Marianne
Marianne
> 2 jaar geleden
Als er een afterlife is... (Verhaal 82)
Ik ben vroeg mijn vader verloren, maar het doet nog steeds pijn.
We waren net op bezoek geweest en je had met ons gespeeld in het speeltuintje voor het huis. Een dag later hoorde ik op school dat je was overleden. Een doodsoorzaak is er niet, en dat voelt oneerlijk.
Na de begrafenis werd er niet meer over je gesproken want dat kon niet thuis.
Ik ben bijna alles van je kwijt... Het enige dat nog over is zijn enkele foto's. Filmpjes zijn verloren gegaan... Ik ben bang dat ik ga vergeten hoe je was zoals ik je heb kunnen herinneren.
Zelfs 18 jaar later denk ik met regelmaat aan je.
Ik hoop dat als er een afterlife is, je daar gelukkig bent en je rust hebt gevonden.
We waren net op bezoek geweest en je had met ons gespeeld in het speeltuintje voor het huis. Een dag later hoorde ik op school dat je was overleden. Een doodsoorzaak is er niet, en dat voelt oneerlijk.
Na de begrafenis werd er niet meer over je gesproken want dat kon niet thuis.
Ik ben bijna alles van je kwijt... Het enige dat nog over is zijn enkele foto's. Filmpjes zijn verloren gegaan... Ik ben bang dat ik ga vergeten hoe je was zoals ik je heb kunnen herinneren.
Zelfs 18 jaar later denk ik met regelmaat aan je.
Ik hoop dat als er een afterlife is, je daar gelukkig bent en je rust hebt gevonden.
Nikky
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat enorm verdrietig ..ik wens je heel veel sterkte
Marianne
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Overleden aan gevolgen Corona (Verhaal 83)
Ik wilde reageren op verhaal Elsa maar op een of andere manier lukt dit niet, dus probeer het zo nog n keer.
Ook mijn man is j.l 25 april overleden op 58 jarige leeftijd aan de gevolgen van Corona na 35 jr huwelijk.
Hij was nooit ziek vantevoren maar heeft vlgs artsen heel veel pech gehad, kreeg steeds complicaties en uiteindelijk is n bacterie hem fataal geworden. Die 3 wkn op ic ook geen contact meer met hem gehad je zat in n soort achtbaan, nachtmerrie, geen echt afscheid kunnen nemen. Hier heb ik ook nu traumaverwerkingstherapie voor. Ook alles rondom uitvaart was anders ivm maatregelen en beperkingen. Heb wel hele lieve (schoon)kinderen, n geweldig kleinkindje, paar goede vrienden en collega's maar t gemis en verdriet is heel groot, vooral de kleine dingen samen, het wordt nooit meer hetzelfde.
Ook mijn man is j.l 25 april overleden op 58 jarige leeftijd aan de gevolgen van Corona na 35 jr huwelijk.
Hij was nooit ziek vantevoren maar heeft vlgs artsen heel veel pech gehad, kreeg steeds complicaties en uiteindelijk is n bacterie hem fataal geworden. Die 3 wkn op ic ook geen contact meer met hem gehad je zat in n soort achtbaan, nachtmerrie, geen echt afscheid kunnen nemen. Hier heb ik ook nu traumaverwerkingstherapie voor. Ook alles rondom uitvaart was anders ivm maatregelen en beperkingen. Heb wel hele lieve (schoon)kinderen, n geweldig kleinkindje, paar goede vrienden en collega's maar t gemis en verdriet is heel groot, vooral de kleine dingen samen, het wordt nooit meer hetzelfde.
Lilian
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Kan me goed indenken dat je je allen voelt. Niemand kan ook de leegte opvullen die je vriend achterliet.
Het lijkt me inderdaad moeilijk voor je dat veel dingen niet uitgesproken zijn.
Je vraagt hoe je met je verdriet om moet gaan. Ik denk dat daar geen antwoord op is. Voor iedereen is dat anders. Ik hoop dat je je zelf kunt toestaan verdrietig te zijn.
Het lijkt me inderdaad moeilijk voor je dat veel dingen niet uitgesproken zijn.
Je vraagt hoe je met je verdriet om moet gaan. Ik denk dat daar geen antwoord op is. Voor iedereen is dat anders. Ik hoop dat je je zelf kunt toestaan verdrietig te zijn.
Vera
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ook mijn man overleed aan corona op 27 april 2020, na 6 weken IC. Aanvankelijk mocht ik niet op bezoek (zelf corona) en daarna maar 1 x per week en dan alleen, zonder de kinderen. Ik heb geen contact meer gehad sinds de intubatie en dat is zwaar. Het was sowieso een rollercoaster. Later heb ik EMDR-therapie gehad en dat hielp wel wat. Maar het blijft zwaar, we waren bijna 50 jr getrouwd. Het feest was al geregeld..... Nu moesten we 'n crematie regelen voor 30 mensen. Gelukkig weet ik mij omringd met lieve (klein)kinderen, familie en vrienden. Ik tel mijn zegeningen maar de glans is er vanaf.
Tiny
> 2 jaar geleden
Ik ben mijn vriend verloren, lag dood in bed (Verhaal 85)
Is er hier iemand die even met me kan praten? Ik ben op 23 juni mijn vriend verloren. Samen waren we super bezig veel overwonnen. SAmen naar Luxemburg geweest. Ik zou gaan bbqen dinsdag bij hem en wordt smiddags gebeld dat hij dood in bed lag. Het lukt mij niet de draad weer op te pakken. Graag contact met iemand.
Melissa
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Melissa, ik begrijp goed dat het je niet lukt de draad weer op te pakken. Plotseling je liefste verliezen is heel heftig lijkt me. Ik hoop dat je je zelf kunt gunnen het verdriet te voelen. Ik hoop dat je mensen in de buurt hebt of tegen mag komen bij wie je troost kunt vinden.
Vera
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ook mijn man overleed aan corona op 27 april 2020, na 6 weken IC. Aanvankelijk mocht ik niet op bezoek (zelf corona) en daarna maar 1 x per week en dan alleen, zonder de kinderen. Ik heb geen contact meer gehad sinds de intubatie en dat is zwaar. Het was sowieso een rollercoaster. Later heb ik EMDR-therapie gehad en dat hielp wel wat. Maar het blijft zwaar, we waren bijna 50 jr getrouwd. Het feest was al geregeld..... Nu moesten we 'n crematie regelen voor 30 mensen. Gelukkig weet ik mij omringd met lieve (klein)kinderen, familie en vrienden. Ik tel mijn zegeningen maar de glans is er vanaf.
Tiny
> 2 jaar geleden
Het verwerken heeft bij mij lang geduurd (Verhaal 64)
5 jaar geleden heb ik mijn moeder verloren aan de gevolgen van kanker. Ze is maar 4 maanden ziek geweest. Maar daarvoor was ze al wel heel zwak/ Het verwerken bij mij heeft lang geduurt. Met proessionele hulp, heb ik het een jaar geleden een plekje kunnen voelen. Maar nu weer sinds een paar weken, voel ik de pijn weer heel veel en mis ik haar ook weer. Het gevoel gaat maat niet weg. Heb ik het dan toch niet goed een plek kunnen geven/
An
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Een random zorgverlener troostte me. Ik huilde en verontschuldigde me. Ik miste m’n moeder. Ze liet me huilen. “Je mag huilen om je moeder. Ik ben moeder van volwassen kinderen. Ik zou het een fijne gedachte vinden dat ik gemist word door mijn geliefden.”
Anoniem
> 2 jaar geleden
Ze verbood me mijn vader te zien (Verhaal 69)
Mijn vadet is jl in februari 2020 overleden waarvan ik verschrikkelijk veel verdriet heb hen hem anderhalf jaar niet mogen zien in zijuderlanderland glana afheling lutteraderhof onder leiding van unit manager Anne die meid verbood mij mijn vader te zien omdat ik het voor hem opnam vanaf dag 1 werd hij mishandeld en geschopt door een psychiatrisch medepatient hij vertelde ons dat er om 3 uur het snachts een man hem schopte en sloeg maar wij wiste niet niet waar het om ging totdat ik zijn benen zag de afdrukken zaten er in afgedrukt heb u unitmaner Carina toen medegedeeld als dit nog 1 keer voor kwam ik naar de pers zou stappen vervolgens hmging een verpleegkundige margriet zeggen dat zij tegen zijn ben was aangekomen
Elly
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn ervaring met Glana afdeling Lutteraderhof is heel anders. Mijn partner is pas overleden op dezelfde afdeling en hij is daar heel liefdevol verpleegd. Moeilijkheden werden opgelost en ik ben heel dankbaar voor alle tijd die ik bij mijn partner heb mogen zijn ondanks de corona maatregelen. De namen die genoemd worden ken ik niet, ik spreek over eind 2020 en begin 2021. Ik ben hen nog steeds dankbaar voor de toewijding en liefde die alle medewerkers hadden voor mij en mijn partner.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Een zwaar verslaafde zoon (Verhaal 102)
Ik heb een zwaar verslaafde zoon van 30 . Dit is vanaf zijn 15 de begonnen en ging van kwaad naar erger. Hij heeft ook borderline en schizo affectieve stoornissen. Hij wil daarvoor niet altijd medicatie nemen omwille vd nevenwerkingen met alle gevolgen van dien...hij krijgt regelmatig epileptische aanvallen..hij is al 14 keer opgenomen maar dit zou blijvend moeten vind ik...ik loop op eieren...elke dag verwacht ik weer een telefoon dat er iets gebeurd is...lk probeer er me niet mee te bemoeien en afstand te nemen maar ik kan dit heel moeilijk.
Kristel
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Binnen 10 seconden draaide me leven ook in een keer 180 graden,mijn maatje vrouwtje viel van de trap en heb nadien geen contact met haar meer gekregen,de volgende dag vertelde de artsen dat er geen herstel meer was,veel te jong vindt ik 70 jaar vol op in het leven vrijheid blijheid,ze overleed aan haar verwonding.
Geen kinderen, moet nu alleen verder ,maar het leven voor mij was en is een zegen,sta nog volop in het leven wil genieten van fietsen en al de mooie dingen in het leven,al zal dat niet meer hetzelfde zijn.
Geen kinderen, moet nu alleen verder ,maar het leven voor mij was en is een zegen,sta nog volop in het leven wil genieten van fietsen en al de mooie dingen in het leven,al zal dat niet meer hetzelfde zijn.
gerrie
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
mijn man, grote liefde en steun is 7 februari overleden (Verhaal 101)
mijn man, grote liefde en steun is 7 februari overleden. Na 17 dagen op de ic aan de beademing te hebben gelegen. Bert kreeg eerst rechts een klaplong toen links. Een bloedvergiftiging en een virale bacterie.
Waarom, heb ik te lang gewacht met hem laten opnemen, was Bert er dan wel doorheen gekomen? Was hij dan weer thuis gekomen? Waarom
Bert was net 2 maanden in de vut, we wilden dichterbij de kinderen gaan wonen, veel fietsen. 38 jaar hebben we samen in de onregelmatige diensten gewerkt, we waren maar 11 weekenden samen vrij per jaar, nu gingen we genieten.
Waarom.....Bert was zo'n warme lieve man. Ik wil en kan hem niet missen.
Waarom, heb ik te lang gewacht met hem laten opnemen, was Bert er dan wel doorheen gekomen? Was hij dan weer thuis gekomen? Waarom
Bert was net 2 maanden in de vut, we wilden dichterbij de kinderen gaan wonen, veel fietsen. 38 jaar hebben we samen in de onregelmatige diensten gewerkt, we waren maar 11 weekenden samen vrij per jaar, nu gingen we genieten.
Waarom.....Bert was zo'n warme lieve man. Ik wil en kan hem niet missen.
Joke
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Het heeft me 6 jaar gekost om niet meer overspoeld te zijn door pijn en verdriet (Verhaal 97)
Mijn moeder is 6 jaar geleden overleden door zelfdoding een jaar later is mijn vader overleden aan een hartstilstand.
Zelfdoding is taboe en ik heb het dus niet vaak met mensen hierover.
Het heeft me 6 jaar gekost om niet meer overspoeld te zijn door pijn en verdriet . Maar de leuke en fijne dingen te kunnen herinneringen. Ik ben nu 28. Mn ouders zijn beide 55 jaar geworden.
Zijn er mensen die dit herkennen ? En wat deed jij om het enigszins dragelijk te maken?
Zelfdoding is taboe en ik heb het dus niet vaak met mensen hierover.
Het heeft me 6 jaar gekost om niet meer overspoeld te zijn door pijn en verdriet . Maar de leuke en fijne dingen te kunnen herinneringen. Ik ben nu 28. Mn ouders zijn beide 55 jaar geworden.
Zijn er mensen die dit herkennen ? En wat deed jij om het enigszins dragelijk te maken?
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Liefde overleden, familie in de steek, dochter verslaafd (Verhaal 96)
Ik lijd , ik kan het niet anders zeggen .mijn liefde is in drie dagen overleden .de familie heeft me aan de kant gezet , vanwege geld dat niet gedeeld mocht worden .ik ben alleen .mijn eigen familie laat me in de steek .ik heb een verslaafde dochter .ik voel me alleen en in de steek gelaten .de pijn van het gemis trekt mijn hart in tweeën. Het is onverdraaglijk
Carla
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Mijn broer en beste vriend (Verhaal 95)
Ik was aan het werken en mama stuurde mij een bericht of ik iets van je gehoord had.
Ik stuurde je een berichte, maar geen reactie. Je was al 3 dagen niet op App geweest. Dus toen probeerde ik je maar te bellen. En ook daar geen reactie. Ik heb mama gezegd dat ze maar naar jou huis toe moest gaan omdat ze toch in de buurt was.
Mama kon niet naar binnen omdat jou sleutels aan de binnenkant van de deur zaten. Je reageerde ook nergens op. Ze heeft 112 gebeld en ik ben snel weggegaan van het werk om naar jou appartement te gaan. Eenmaal aangekomen voor het gebouw zie ik de politie al staan. Ik ren de appartement binnen en ren de trappen op.
Daar zie ik de politie je deur nog inrammen. Eenmaal de deur open mochten wij niet naar binnen. Maar je was er niet meer. Je lag op de bank en bent in een suiker coma geraakt. ik kon en wilde het gewoon niet geloven. Je kon niet dood zijn het kon gewoon niet.
Ik belde je beste vriend op om het te vertellen. Hij dacht dat ik een grapje maakte. Maar ik wenste dat het een grapje was. Hij kon het gewoon niet geloven.
We gamede samen elke avond op die ene week na omdat ik veel moest overwerken. Had ik het kunnen verkomen? ik ben elke dag naar de uitvaartcentrum gegaan om je te bezoeken. Je lag in de kist en het leek alsof je sliep. na dag 3 hield ik je handen vast. Je was zou koud. Maar ik bleef volhouden dat je elk moment wakker werd.
De uitvaart was het moeilijkste in mijn leven om mee te maken. Nu bijna 3 maanden later woon ik in jou appartement. Hopend op een teken van jou. Werken word moeilijk voor mij.
Ik slaap al een paar dagen slecht / niet. werken lukt me niet en er is geen seconde dat ik niet aan je denk en in huilen uitbarst. Ik weet gewoon niet meer hoe ik hier mee moet leven.
Nu pas zie ik in dat ik dringend hulp nodig heb. Ik heb met spoed een afspraak gemaakt bij de huisarts. En daarom dat ik hier mijn verhaal doe.
7-10-2020 Lieve Mathijs ik zal je nooit vergeten en je bent voor altijd in mijn hart. We missen je vreselijk. Ik hou super veel van je
Ik stuurde je een berichte, maar geen reactie. Je was al 3 dagen niet op App geweest. Dus toen probeerde ik je maar te bellen. En ook daar geen reactie. Ik heb mama gezegd dat ze maar naar jou huis toe moest gaan omdat ze toch in de buurt was.
Mama kon niet naar binnen omdat jou sleutels aan de binnenkant van de deur zaten. Je reageerde ook nergens op. Ze heeft 112 gebeld en ik ben snel weggegaan van het werk om naar jou appartement te gaan. Eenmaal aangekomen voor het gebouw zie ik de politie al staan. Ik ren de appartement binnen en ren de trappen op.
Daar zie ik de politie je deur nog inrammen. Eenmaal de deur open mochten wij niet naar binnen. Maar je was er niet meer. Je lag op de bank en bent in een suiker coma geraakt. ik kon en wilde het gewoon niet geloven. Je kon niet dood zijn het kon gewoon niet.
Ik belde je beste vriend op om het te vertellen. Hij dacht dat ik een grapje maakte. Maar ik wenste dat het een grapje was. Hij kon het gewoon niet geloven.
We gamede samen elke avond op die ene week na omdat ik veel moest overwerken. Had ik het kunnen verkomen? ik ben elke dag naar de uitvaartcentrum gegaan om je te bezoeken. Je lag in de kist en het leek alsof je sliep. na dag 3 hield ik je handen vast. Je was zou koud. Maar ik bleef volhouden dat je elk moment wakker werd.
De uitvaart was het moeilijkste in mijn leven om mee te maken. Nu bijna 3 maanden later woon ik in jou appartement. Hopend op een teken van jou. Werken word moeilijk voor mij.
Ik slaap al een paar dagen slecht / niet. werken lukt me niet en er is geen seconde dat ik niet aan je denk en in huilen uitbarst. Ik weet gewoon niet meer hoe ik hier mee moet leven.
Nu pas zie ik in dat ik dringend hulp nodig heb. Ik heb met spoed een afspraak gemaakt bij de huisarts. En daarom dat ik hier mijn verhaal doe.
7-10-2020 Lieve Mathijs ik zal je nooit vergeten en je bent voor altijd in mijn hart. We missen je vreselijk. Ik hou super veel van je
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Het gemis blijft heel groot (Verhaal 91)
Wat heftig als ik de verhalen hier ging lezen.
Mijn partner is op 6 oktober overleden aan 2e longaanval, 56 jaar oud, ook geheel onverwachts. Ze was thuis aan het koken, ik was op het werk, toen ik een app kreeg van haar: help. En toen heb ik hard gereden, daar moest 80 km per uur, ik reed 88 km per uur, en daar heb ik een boete gekregen, vond niet belangrijk. Toen ik thuis kwam, waren medewerkers van ambulance al...ze had erg benauwd, ik wist meteen toen ik zag: het is hetzelfde als vorig jaar, bij 1e longaanval, toen was ze 9 dagen in slaap gehouden, wonder boven wonder is ze helemaal opgeknapt, maar ze was zwak en ziek, ze kreeg de medicijnen en vaak naar het ziekenhuis voor controles.
Voor haar overlijden kon ze amper 10 meter lopen, ze had COPD fase 4. Twee jaar geleden kon ze 5-8 km wandelen, zo hard achteruit was dat. Tja, ze heeft lang gerookt en in 2014 was met roken gestopt, en ze werkte in het bouw, 34 jaar lang... met fijnstof... Wat ik erg jammer vond, dat ze bleef ontkennen en niet accepteren van haar ziekte, ze bleef door werken. onwetendheid, geloof ik, en ze vond erg fijn om daar te werken, ze zag hun collega's als familie...
Wij hebben pas twee jaar geleden onze huis gekocht, veel opgeknapt en ook veel plannen met huis... dat doet mij erg pijn dat ze er niet meer was terwijl wij zoveel plannen hebben... huis, dagtochten, uit eten, enzovoort
Als ik hier goed lees, weet ik dat echt echt echt oneerlijk is om jonge leeftijd komt overlijden.
Wat ik erg fijn heb gevonden, was ze 5 dagen hier opgebaard, in haar eigen huis, onze droomhuis. Bij het uitvaart was een hele mooie afscheid.
Het gemis blijft heel groot, in huis is leeg en stil, vooral haar plekje op het stoel vind ik erg lastig, kleding, ho maar... haar kleding van haar laatste dag is nog niet gewassen. Haar geur...
Mijn lieve Gemma is er niet meer, ik moet verder... ik lees erg veel op internet, over het verlies van hun partners op jonge leeftijden.
Mijn partner is op 6 oktober overleden aan 2e longaanval, 56 jaar oud, ook geheel onverwachts. Ze was thuis aan het koken, ik was op het werk, toen ik een app kreeg van haar: help. En toen heb ik hard gereden, daar moest 80 km per uur, ik reed 88 km per uur, en daar heb ik een boete gekregen, vond niet belangrijk. Toen ik thuis kwam, waren medewerkers van ambulance al...ze had erg benauwd, ik wist meteen toen ik zag: het is hetzelfde als vorig jaar, bij 1e longaanval, toen was ze 9 dagen in slaap gehouden, wonder boven wonder is ze helemaal opgeknapt, maar ze was zwak en ziek, ze kreeg de medicijnen en vaak naar het ziekenhuis voor controles.
Voor haar overlijden kon ze amper 10 meter lopen, ze had COPD fase 4. Twee jaar geleden kon ze 5-8 km wandelen, zo hard achteruit was dat. Tja, ze heeft lang gerookt en in 2014 was met roken gestopt, en ze werkte in het bouw, 34 jaar lang... met fijnstof... Wat ik erg jammer vond, dat ze bleef ontkennen en niet accepteren van haar ziekte, ze bleef door werken. onwetendheid, geloof ik, en ze vond erg fijn om daar te werken, ze zag hun collega's als familie...
Wij hebben pas twee jaar geleden onze huis gekocht, veel opgeknapt en ook veel plannen met huis... dat doet mij erg pijn dat ze er niet meer was terwijl wij zoveel plannen hebben... huis, dagtochten, uit eten, enzovoort
Als ik hier goed lees, weet ik dat echt echt echt oneerlijk is om jonge leeftijd komt overlijden.
Wat ik erg fijn heb gevonden, was ze 5 dagen hier opgebaard, in haar eigen huis, onze droomhuis. Bij het uitvaart was een hele mooie afscheid.
Het gemis blijft heel groot, in huis is leeg en stil, vooral haar plekje op het stoel vind ik erg lastig, kleding, ho maar... haar kleding van haar laatste dag is nog niet gewassen. Haar geur...
Mijn lieve Gemma is er niet meer, ik moet verder... ik lees erg veel op internet, over het verlies van hun partners op jonge leeftijden.
Lilian
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik ben er nog lang niet overheen (Verhaal 90)
08-2016: ernstig ongeluk met blijvend
hersenletsel
10-2016: vader overleden aan kanker
twee weken na de diagnose
Ik bleef achter met de zorg voor mijn demente moeder. Ondanks de dementie heeft zij maanden huilend door de gangen van het verpleeghuis gereden in haar rolstoel. Ze beseft maar al te goed dat haar man overleden was.
01-2017: tijdens een handbalwedstrijd blesseer ik mijn knie waardoor mijn uitlaatklep wegvalt.
03-2017: overspannen En Start
revalidatie ivm mijn
hersenletsel door het ongeluk,
wat een jaar zal duren.
08-2017: mijn moeder overlijd
Ondertussen huilt mijn zoontje van 7 toentertijd bijna dagelijks omdat hij zijn grote vriend opa is verloren.
Ik ben er nog lang niet overheen. Mijn ouders waren ook mijn beste vrienden. Ik weet niet meer hoe ik verder moet.
hersenletsel
10-2016: vader overleden aan kanker
twee weken na de diagnose
Ik bleef achter met de zorg voor mijn demente moeder. Ondanks de dementie heeft zij maanden huilend door de gangen van het verpleeghuis gereden in haar rolstoel. Ze beseft maar al te goed dat haar man overleden was.
01-2017: tijdens een handbalwedstrijd blesseer ik mijn knie waardoor mijn uitlaatklep wegvalt.
03-2017: overspannen En Start
revalidatie ivm mijn
hersenletsel door het ongeluk,
wat een jaar zal duren.
08-2017: mijn moeder overlijd
Ondertussen huilt mijn zoontje van 7 toentertijd bijna dagelijks omdat hij zijn grote vriend opa is verloren.
Ik ben er nog lang niet overheen. Mijn ouders waren ook mijn beste vrienden. Ik weet niet meer hoe ik verder moet.
Moos
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Rouw komt rauw (Verhaal 88)
Mijn man is twee weken geleden overleden. Ik mis hem zo erg dat ik het in mijn hele lijf voel. Er zat 34 jaar leeftijdsverschil tussen ons en hij is bijna 96 jaar geworden. Prachtige leeftijd. Hij bleef helder van geest. Heel veel om dankbaar voor te zijn en dat zeg ik ook steeds, maar ik ben zo verdrietig. Thuiskomen in een leeg huis, niet je verhaal delen over en weer, geen grapjes meer kunnen maken. Hij was mijn grote liefde en ja zo,n hoge leeftijd bereiken is mooi, maar maakt het gemis voor mijnwet minder.
Vera
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Zo oneerlijk..... (Verhaal 84)
Ik ben 38 jaar getrouwd geweest en 3 jaar geleden gescheiden. Vrij snel daarna heb ik een zeer lieve.charmante en liefhebbende man ontmoet waar ik heel snel een goede klik mee had. We hadden beide ons eigen huis maar waren erg veel samen. De liefde bloeide zo snel en mooi op. Na 1.5 jaar werd hij al ziek maar hij herstelde gelukkig goed. Dus we konden weer verder. Nu afgelopen juli werd hij zeer ernstig ziek. Een uitzaaiing van vorig jaar. Erg onverwacht en nadat hij het hoorde is hij vorige week al overleden. Zo onverwacht en zo oneerlijk. Hij heeft nadat hij de uitslag hoorde nog maar 3.5 week geleefd. Ik ben ontroostbaar en mis hem zo vreselijk. We zouden nog zoveel doen. Hij leefde zo gezond. Nooit gerookt .nooit gedronken. En dan is dit je.lot. zo oneerlijk. Tijdens zijn ziekbed bij mij thuis is er niet gepraat over de dood want dat wilde hij niet. Dus er zijn nog veel dingen niet uit of doorgesproken. Maar helaas is dat nu niet meer mogelijk. Opnieuw trouwen zat in de planning. Maar ook dat kan niet meer.
Hoe ga je met dit verdriet om. Het zal veel tijd kosten. Maar ik voel me zo alleen . Gewoon vreselijk
Hoe ga je met dit verdriet om. Het zal veel tijd kosten. Maar ik voel me zo alleen . Gewoon vreselijk
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Dan ineens ben je wees (Verhaal 79)
Dan ineens ben je wees.
Van alles bedacht, als ze maar niet ziek worden, als ze later maar niet dement worden, als ze maar.......
Maar een ongeluk, nooit aangedacht en dan ook nog samen, onwerkelijk en nog steeds.
Nu bijna 1,5 maand geleden, hebben mijn ouders een noodlottig auto ongeluk gehad. De politie kwam aan de deur en vertelde dat mijn ouders een ernstig auto ongeluk hebben gehad, dat mijn moeder opslag dood was en mijn vader ernstig gewond naar het ziekenhuis was gebracht, mijn vader is in de nacht aan zijn verwondingen overleden.
Je geloofd het niet, het kan niet, niet mijn ouders.
Nu 1,5 maand later is het nog steeds onwerkelijk en kan ik het nog steeds niet geloven en het gemis is er nog steeds niet bewust, ze komen vast terug, duw het nog weg. Kijk bewust naar foto's om ergens wat te voelen, de tranen komen dan wel, maar dat ik ze voor altijd moet missen nog niet.
Hoe moet je rouwen om twee?
Je rouwt om je moeder, om je vader en om beide.
Het afscheid was prachtig!
We hebben hun leven gevierd, ze waren samen en konden samen gaan.
Wat ons troost bied als kinderen is dat ze SAMEN zijn en elkaar nooit hoeven missen.
Dat helpt om de pijn te verzachten.
Van alles bedacht, als ze maar niet ziek worden, als ze later maar niet dement worden, als ze maar.......
Maar een ongeluk, nooit aangedacht en dan ook nog samen, onwerkelijk en nog steeds.
Nu bijna 1,5 maand geleden, hebben mijn ouders een noodlottig auto ongeluk gehad. De politie kwam aan de deur en vertelde dat mijn ouders een ernstig auto ongeluk hebben gehad, dat mijn moeder opslag dood was en mijn vader ernstig gewond naar het ziekenhuis was gebracht, mijn vader is in de nacht aan zijn verwondingen overleden.
Je geloofd het niet, het kan niet, niet mijn ouders.
Nu 1,5 maand later is het nog steeds onwerkelijk en kan ik het nog steeds niet geloven en het gemis is er nog steeds niet bewust, ze komen vast terug, duw het nog weg. Kijk bewust naar foto's om ergens wat te voelen, de tranen komen dan wel, maar dat ik ze voor altijd moet missen nog niet.
Hoe moet je rouwen om twee?
Je rouwt om je moeder, om je vader en om beide.
Het afscheid was prachtig!
We hebben hun leven gevierd, ze waren samen en konden samen gaan.
Wat ons troost bied als kinderen is dat ze SAMEN zijn en elkaar nooit hoeven missen.
Dat helpt om de pijn te verzachten.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Onderbroken liefdesleven - (Verhaal 75)
Mijn verhaal is het verhaal van mijn onderbroken liefdesleven door notabene mijn eigen moeder. Ik kreeg te horen: “de dochter van de directeur gaat niet met de jongste bediende”. Ik was 14, hij was 17. Ik kon er niks tegen doen, moeders wil was wet en hij durfde er niks tegen te doen omdat hij bang was voor zijn baan. We hebben altijd die super connectie gehad, samen in een ruimte betekende dat het weer knetterde van verliefdheid. Allebei ondertussen een eigen gezin gevormd met iemand anders. Als ik door mijn oogharen heen naar haar kijk, zie ik mezelf. Niet in de zin van “daar had ik kunnen staan”, maar van “we lijken ergens verschrikkelijk veel op elkaar”. Ook zij is zo’n regelrechte doordouwer, net zoals ik dat ook moet zijn. Hij verliest zichzelf geregeld in een drankgelag, ik begrijp dat o zo goed! Maar natuurlijk ageer ik daar wel tegen, het is niet de gezondste manier immers om met alles om te gaan. Ik ben ook geen bovenste beste ermee hoor, ik slik al tientallen jaren zopiclon om in ieder geval in de nachten toch tot rust te kunnen komen. We hebben een tijdje nog vos FB contact gehouden totdat dat eigenlijk gewoon ook niet houdbaar meer was. Het Verlangen werd met de dag groter en groter en daar komen alleen maar ongelukken van. Ongelukken die ik helemaal niet wil. Ik zit er niet op te wachten om die huwelijksbreker te zijn. Het klinkt zo soft, maar eigenlijk wil ik gewoon dat mijn lief gelukkig is. En daar lijkt het wel op. Inmiddels zijn we 54 en 50. Een heel leven apart al achter ons. Ik denk dat bij ons allebei de wil en de kans afneemt en uitdooft. De kans op hereniging is denk ik nihil. Ik ben uit zijn gebied weg getrokken, ik kon de “Boing! Daar is hij weer!” eigenlijk niet goed meer aan. Ja, ik ben ervoor gevlucht ja. De rouw die nooit plaats heeft kunnen vinden en het ultra rauwe schreeuwende gevoel van binnen wordt minder. Komt er een dag dat hij mij opzoekt, kunnen we altijd nog verder zien. Het houden van is immers altijd gebleven. Ik ken Niemand waar ik tegelijkertijd opgewonden En rustig van word, wat dat betreft is het er een met een voor mij Uiterst Gouden Randje. Ik weet dat het er voor mij weer helemaal zou zijn zo, du moment dat zijn armen weer open gaan voor mij. Ik kan er op wachten tot ik een ons weeg, maar er is ook nog een “zeg nooit nooit”. Dus rouwen kan ook liefdevol terug denken zijn, het beste voor hem willen en er het beste maar van hopen.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik vond hem in de slaapkamer (Verhaal 73)
16 maart 2020 is mijn partner overleden aan een hersenbloeding id kleine hersenen...de plaats waar men niet bij kan komen. Ik vond hem id slaapkamer voor het bed...112 ...ambulance.....mee id ambulance en opname op de ic...hij was al in coma...en om 11.00 uur was hij overleden... vreselijk...net een boze film... ik ben in een shock...
Wij zouden 20 mei trouwen...
Wij zouden 20 mei trouwen...
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ze overleed op moederdag (Verhaal 72)
Wat een dag voor een moeder om naar de hemel te gaan...
Het is half 6 in de ochtend. Ik schrik wakker en mijn linkerbeen voelt wat dof aan. Verkeerd geslapen waarschijnlijk. Ik zit op de rand van het bed en wil opstaaan om naar het toilet te gaan en het voelt alsof ik in drie seconden in een complete wervelwind terecht ben gekomen. Duizenden flashbacks vliegen rondom mijn gezicht. -"gecondoleerd met uw verlies" " veel sterkte Deb" " Ze is er niet meer" . Ik zie mama liggen. Zo stil en vredig. Zo rustig. Zo onwijs mooi en kalm. Hier, aan de rand van het bed valt een traan naar beneden. Pfff, gek dat tranen niet opraken he. Gisteren, is op moederdag onze mama naar de hemel gegaan. Als moeder der moeders. Haar verliezen laat een oorverdovende stilte achter. Ik zit nog steeds aan de rand van het bed. Wat ging ik nou ook alweer doen? Even plassen of misschien toch een glaasje water? Ik weet het niet. Ik weet het allemaal niet meer. Mama is overleden... Ik wandel rustig naar het toilet en ja hoor, daar zijn de tranen.. Daar zit ik dan, te janken op het toilet. Mams zou zeggen:" och kom hier kind, niet huilen. Mama is bij je.".
Ik ben klaar op het toilet en loop terug naar bed. Partner lief ligt rustig te snurken., buiten rijden er auto's langs. De nieuwe dag begint en de wereld is voor altijd veranderd. Mijn wereld is voor altijd anders. Een traan valt zacht op mijn kussen. Blijf nog maar even bij me mama. Houd me nog maar vast.... je prachtige glimlach, woorden en liefde klinken keihard in een lente die nu aanvoelt als winter. " Ik mis je" -is niet voldoende. Mijn hart is gebroken....
Het is half 6 in de ochtend. Ik schrik wakker en mijn linkerbeen voelt wat dof aan. Verkeerd geslapen waarschijnlijk. Ik zit op de rand van het bed en wil opstaaan om naar het toilet te gaan en het voelt alsof ik in drie seconden in een complete wervelwind terecht ben gekomen. Duizenden flashbacks vliegen rondom mijn gezicht. -"gecondoleerd met uw verlies" " veel sterkte Deb" " Ze is er niet meer" . Ik zie mama liggen. Zo stil en vredig. Zo rustig. Zo onwijs mooi en kalm. Hier, aan de rand van het bed valt een traan naar beneden. Pfff, gek dat tranen niet opraken he. Gisteren, is op moederdag onze mama naar de hemel gegaan. Als moeder der moeders. Haar verliezen laat een oorverdovende stilte achter. Ik zit nog steeds aan de rand van het bed. Wat ging ik nou ook alweer doen? Even plassen of misschien toch een glaasje water? Ik weet het niet. Ik weet het allemaal niet meer. Mama is overleden... Ik wandel rustig naar het toilet en ja hoor, daar zijn de tranen.. Daar zit ik dan, te janken op het toilet. Mams zou zeggen:" och kom hier kind, niet huilen. Mama is bij je.".
Ik ben klaar op het toilet en loop terug naar bed. Partner lief ligt rustig te snurken., buiten rijden er auto's langs. De nieuwe dag begint en de wereld is voor altijd veranderd. Mijn wereld is voor altijd anders. Een traan valt zacht op mijn kussen. Blijf nog maar even bij me mama. Houd me nog maar vast.... je prachtige glimlach, woorden en liefde klinken keihard in een lente die nu aanvoelt als winter. " Ik mis je" -is niet voldoende. Mijn hart is gebroken....
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Rouwen hebben ik nooit echt kunnen of durven doen (Verhaal 70)
Als klein kind waren mijn ouders al alles voor mij . En als me werd gevraagd wat is je wens zei ik ook altijd dat mijn ouders lang bij me mogen blijven . We waren heel erg hecht vooral met mijn moeder die ik jaren heb verzorgd , ik heb haar nooit andere gekend als heel ziek en daardoor heb ik een andere kindertijd gehad dan de meeste en ook een ander leven . Want ik voelde een enorme verantwoordelijkheid voor haar ook omdat ze soms zoveel pijn had en ik hier dan niks aan kon veranderen . Tot haar door heb ik haar verzorgd . Papa is in 2003 heel plots overleden , mama en ik kwamen thuis van het ziekenhuis en ik vond mijn vader door , afschuwelijk mijn wereld stortte letterlijk in en mama was kapot van verdriet want haar grote liefde en steun was weg . Hierdoor werd onze band nog veel sterker waar zij was was ik , toen het noodlot in 2005 weer toesloeg , ik hoorde haar ineens roepen ben midden in de nacht naar haar kamer gelopen en zag dat het foute boel was ambulance gebeld en ze hebben nog geprobeerd om haar te redden maar dit is niet gelukt . Daarna ben ik zelf heel ernstig ziek geworden wekenlang lag ik in bed en heb echt moeten knokken . Toen ik in 2006 in het ziekenhuis terecht kwam voor een embolie ontmoette ik daar een man heel bijzonder op het dagverblijf we konden allebei niet slapen en raakte in gesprek , dit deden we toen dagelijkse en er ontstond een warme intense vriendschap die een relatie werd ,maar ook deze man was heel ernstig ziek en vertelde me dit , maar voor mij geen reden om toch samen door te gaan . We hebben 3 jaren bij elkaar mogen zijn , en zeer veel meegemaakt omdat hij vaak op de ic lag en in Oktober 2009 is hij na een zware strijd overleden . Hoe ik dit heb overleefd al deze ellende en ook die van mezelf want heb complexe Ptss , ik weet het niet maar heb het wel gedaan . Maar rouwen heb ik nooit echt kunnen of durven doen dus nu nog heb ik er zoveel verdriet van dat het soms zelfs echt mijn leven overheerst . Ik heb nog de wens en de hoop dat er lotgenoten zijn met wie ik hierover kan praten dat zou voor mij heel helpend kunnen zijn . ik hoop dan ook dat ik die nog eens tegen zal komen daar zou ik echt heel blij mee zijn .
Ineke
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
ik ben bang, hij is alles wat ik nog heb (Verhaal 68)
Vorig jaar, 4 januari 2019, is onze dochter overleden, zelfdoding. We hebben haar gevonden op 7 januari 2019. 30 jaar. Ze was zo alleen en ongelukkig na een relatie van 10 jaar die beeindigd werd door haar man. En na een jaar hier thuis gewoond te hebben had ze een appartement. Maar vooral de laatste liefde die ze toen gehad heeft kon ze niet meer.
We zijn nu 16 maanden verder. Maar nog steeds zoveel verdriet. Zoveel huilen.
Vlak voordat dit gebeurde heeft mijn man een darmoperatie ondergaan die behoorlijk verkeerd liep. Meteen daarna een bacterie in zijn maag. Gelijk daarop zijn ontslag. Toen onze dochter. Véél te snel begonnen met een andere baan. Daardoor nu bezig met EMDR therapie. En nu blijkt dat die maagproblemen die steeds maar aanhielden een hartinfarct hebben veroorzaakt, want het was angina pectoris.Wordt nog nader onderzocht.
Ik ben bang, hij is alles wat ik nog heb, geen kind, geen kleinkinderen.
Zussen en broers zeggen:"je hebt ons ook nog". Klopt, maar zij hebben hun eigen leven.
We zijn nu 16 maanden verder. Maar nog steeds zoveel verdriet. Zoveel huilen.
Vlak voordat dit gebeurde heeft mijn man een darmoperatie ondergaan die behoorlijk verkeerd liep. Meteen daarna een bacterie in zijn maag. Gelijk daarop zijn ontslag. Toen onze dochter. Véél te snel begonnen met een andere baan. Daardoor nu bezig met EMDR therapie. En nu blijkt dat die maagproblemen die steeds maar aanhielden een hartinfarct hebben veroorzaakt, want het was angina pectoris.Wordt nog nader onderzocht.
Ik ben bang, hij is alles wat ik nog heb, geen kind, geen kleinkinderen.
Zussen en broers zeggen:"je hebt ons ook nog". Klopt, maar zij hebben hun eigen leven.
Conny
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Een plakboek als herinnering gemaakt (Verhaal 23)
Mijn vader overleed toen ik 18 was.
Waar ik achteraf nog met veel dankbaarheid aan terugdenk zijn twee mechanismen die ik toen spontaan toeliet, maar die er achteraf gezien volgens mij voor hebben gezorgd dat ik het rouwproces onverstoord heb kunnen plaatsvinden.
Wellicht dat dit anderen ook inspireert om hun eigen weg te vinden en om iets soortgelijks te doen.
1) Ik heb (omdat dat toevallig zo uitkwam) voor de Sinterklaas viering (in het geniep) een (plak) boek samengesteld. Ik heb zelf de belangrijkste herinneringen aan mijn jeugd geïllustreerd met foto's opgeschreven.
Daarnaast heb ik iedereen die mijn vader kende (vrienden, kennissen, collega's, familie enz.) gevraagd een bijdrage te leveren aan het boek, in welke vorm dan ook.
Dit heeft een fantastisch boek opgeleverd dat mijn vader op zijn sterfbed nog heeft gelezen, maar dat tot op de dag van vandaag een prachtige en veelzijdige herinnering en weergave geeft van de man die mijn vader was.
Op die manier kunnen de mensen die vanaf toen deel zijn gaan uitmaken van mijn leven toch mijn vader nog een beetje leren kennen.
2) Ik had tijdens de rouwperiode veel wisselende emoties. Omdat ik mijn hele omgeving op de hoogte had gebracht van het proces heb ik mij gesteund gevoeld.
Met name doordat ik de ongenuanceerde emoties, die vaak op hele andere dingen en soms geheel onverwachts hun uiting vonden heb kunnen en mogen uiten. Ik kon soms onredelijk boos worden, en dat had ogenschijnlijk niets met het rouwen te maken.
Soms had ik zo'n aanhoudend depressief gevoel, en ook dat verbloemde ik niet. Soms moest ik ineens heel hard huilen.
Wellicht dat ik door mijn leeftijd me nog niet zo geremd voelde om de emoties te verbergen maar dat zou ik ook volwassenen niet aanraden!
V.L.
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat goed dat je dit hebt gedaan! Zelf heb ik vorig jaar, tijdens een griepperiode, mijn moeders levensverhaal opgetekend. Ik noemde het 'Ode aan mijn moeder'. Alle belangrijke gebeurtenisssen, alles gelardeerd met foto's, de plekken waar we woonden als gezin, de tijd dat de kinderen het huis uitwaren, alles schreef ik op. Ze heeft er enorm van genoten. Ik heb ook het plan gehad om mensen te interviewen die haar goed hebben gekend, maar dat is er (nog) niet van gekomen. Wel heb ik deze week in Friesland en Drenthe mensen bezocht die haar goed hebben gekend. Dat was ook fijn.
Lies60
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Na een lang ziekbed mijn beste vriendin verloren (Verhaal 13)
Afgelopen jaar na een zeer lang ziekbed mijn beste vriendin verloren. Ik mis haar nog steeds verschrikkelijk. Moeilijk om te ervaren dat ze geen deel meer van mijn leven uitmaakt, en we niets meer samen kunnen delen.
We zijn 24 jaar vriendinnen geweest, gelukkig wel hulp om hier mijn weg een beetje in te vinden, maar zal het in grote lijnen toch zelf moeten doen. Het is zo zwaar........
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Herkenbaar en fijn om in de lange lijst met verhalen te lezen over emand die haar beste vriendin moet missen. Weten dat ik niet de enige en die het daar moeilijk mee heeft, geeft een beetje troost. Echte vriendschap is bijzonder en ik zal, dwars door de pijn van het verlies heen, de herinnering aan die ene heel speciale vriendschap altijd koesteren.
Issi
> 2 jaar geleden
Vertraagde rouwverwerking stuit op onbegrip (Verhaal 41)
Op mijn 14e sterft mijn vader. Moeder (van 7 kids) is druk bezig met het verlies van haar man. Zodoende geen aandacht voor het verlies van de vader. Je draait je om en gaat verder met je puberleven.
Na 35 jarig huwelijk vond ik mijn lief van 54 dood in haar stoel. Zoals "vroeger" draai ik me om en wil zo snel mogelijk het leven weer oppakken. Het lijkt te lukken.
Echter 2 relaties en 8 jaar verder komen de wonden weer tot leven. Helaas is er nu geen begrip maar verwijten vanuit familie dat ik het verkeerd doe en gedaan heb en vooral hoe ik het doen moet. Zelfs een zus druk met rouw- en stervensbegeleiding voor anderen, heeft geen tijd. Rouw blijkt ook na zoveel jaar erg rauw.
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik leef met je mee, ik kan begrijpen hoe je je voelt wanneer je zo vroeg en op zo'n cruciaal moment in je leven je vader moet missen. En dat je daarover niet kunt rouwen. En dan vervolgens, jong, je partner. Ik ben zelf bijna een jaar geleden mijn vriend plotseling verloren. Ook ik krijg nauwelijks steun van familie, dat is heel zwaar en heel verdrietig. Weet dat er mensen zijn die dit begrijpen en kunnen meevoelen. Ik wens je veel kracht en liefde toe.
Marieke
> 2 jaar geleden
Hoe kan iemand die nu 16 is dit verwerken? (Verhaal 12)
Het was de zomervakantie van 2010, al weer te laatste week. We kregen op de maandag een nieuwe tv. Daarna ging ik spelen bij mijn buurmeisje. We wilde even gaan fietsen naar de speeltuinen. Maar zoals altijd ben ik mijn fietssleutel kwijt.
Mijn moeder was aan het schoonmaken in mijn kamer, dus vroeg het eerst aan mijn vader. Mijn vader zei :'vraag het even aan je moeder. Die weet het wel'. Zo gezegd zo gedaan. Ik stond onderaan de trap en riep mijn moeder. Alleen ik kreeg maar geen antwoord. Toen ben ik samen met mijn vader naar bovem gegaan.
Uiteindelijk zag ik gelijk dat mijn moeder bewusteloos op mijn kamer lag. Pimpelpaars met witte vlekken. Mijn vader spoedde zich naar de telefoon en belde 112. Mijn vader zei ga alsjeblieft de deur beneden open doen voor de hulpdiensten. Ik riep daarna is goed en ik ga naar mijn tante toe.
Aangekomen bij mijn tante die aan de andere kant v/d sloot woont, was ze niet thuis. Maar onderweg terug kwam ik iemand tegen en die ik kende en zei kom maar mee naar ons huis. Uiteindelijk heeft ze mijn zusje en mijn broer ook nog gehaald. Toen de ambulance er was, vroegen ze gelijk de brandweer om mijn moede ruit het raam te tillen. Hiervoor moesten ze wel dingen kapot maken. Mijn vader is toen uiteraard met mijn moeder meegegaan in de ambulance.
S'avond na het eten ging ik even terug nasr mijn huis. Ik wist niet zeker of mijn fiets binnen stond. Onderweg naar huis kwam ik mijn buurman tegen. Hij had mijn oom aan de lijn. Mijn oom zei dat hij er direct aan kwam en ik bleef toen even bij de buurman.
Uiteindelijk hebben ze in het ziekenhuis niks meer kunnen betekenen voor mijn moeder (42). Ze is uiteinelijk gestorven aan een hartstilstand doordat het hart groter is geworden omdat al jaren ze een te hoge bloeddruk had en daar niet op gelet is.
Savonds kwam de dominee langs. Ondertussen was ons huis vol familie. De dominee vertelde mij dat mijn moeder gestorven is. Hij vroeg ook gelijk of ik het me zusje(3) wou vertellen of hij het moest doen. Uiteindelijk heb ik het me zusje proberen uit te leggen.
Omdat het in mijn kamer gebeurd is wilde ik dasr ook niet slapen. Uiteindelijk mocht il bij mijn buurmeisje een aantal dagen slapen. Daarna kwam om en om een familielid bij mij slapen. Dit heeft ongeveer een maand geduurd!.
Mijn moeder was veel werkzaam op school. Wij werden daarom de vrijdag voordat school begon uitgenodigd om een gedenk hoekje te maken. Hier konden mensen iets liefs schrijven wst later voor ons bestemd was.
Die maandag dat school begon, hoefde wij uiteraard niet naar school. Die dag werd ook mijn moeder begraven. De hele school kreeg de gelegenheid er naartoe te gaan. Speciaal voor mijn zusje had haar klas een liedje voor haar ingestudeerd. Het was een prachtig nummer.
De dagen daarna moest ik wel weer naar school. Als ik het niet trok movht ik naar het hoekje toe. Elke pauze heb ik daar gezeten.
Nu heb ik een vraag aan iedereen: hoe kan iemand die nu 16 is dit verwerken? Ik krijg nooit meer mijn mam terug.
Mam🌟
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste meis
Ik weet dat het heel moeilijk voor je is en ik zeg dit echt niet zomaar , ik was namelijk 10 toen mijn vader overleed en ik was 16 toen mijn moeder overleed dus toen was ik al wees ik ben nu 50 maar ik mis mijn zus en broer en uiteraard mijn ouders nog steeds ik was eens de jongste en nu de oudste dus ik weet heel goed wat je meemaakt meis maar je moet het op je eigen manier verwerken en geef het de tijd.
Groetjes Alie
Alie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Lieve meid,
Voor rouw is er geen boek of handleiding die jou kan vertellen hoe je om moet gaan met het ergste verlies wat je kan bedenken.
Het enige wat je kan doen is jezelf de tijd en de ruimte geven om te rouwen om jou lieve moeder. Je zal veel verschillende emoties onder ogen komen in een korte tijd en je stemming zal wisselen en veranderen als het weer. Je zal veel verschillende fases doorgaan zoals, ongeloof, woede, oneerlijkheid, verdriet, gemis en uiteindelijk acceptatie. Maar weet dat deze emoties er mogen zijn en hier niks geks aan is. Praat erover met mensen die dicht bij je staan of mensen die dit verlies herkennen. Probeer te luisteren naar je lichaam en geef jezelf de nodige rust en de tijd om dit te verwerken. Maar lieverd sluit je zelf niet af van de mensen om je heen die enorm veel om jou geven en jou willen steunen. Het leven gaat met vallen en opstaan. Twee passen achteruit en één voorruit. Het is enorm lastig, ingewikkeld, frustrerend en vermoeiend, maar je zal voorruit gaan en na een tijdje weer de lichtpuntjes kunnen zien in de dagen.
Verder kan je alleen maar denken aan de mooie momenten en onthoud dat je ze altijd bij je is en altijd met je meekijkt bij alles wat je doet.
Enorm veel liefs en knuffels van mij
xxx
Voor rouw is er geen boek of handleiding die jou kan vertellen hoe je om moet gaan met het ergste verlies wat je kan bedenken.
Het enige wat je kan doen is jezelf de tijd en de ruimte geven om te rouwen om jou lieve moeder. Je zal veel verschillende emoties onder ogen komen in een korte tijd en je stemming zal wisselen en veranderen als het weer. Je zal veel verschillende fases doorgaan zoals, ongeloof, woede, oneerlijkheid, verdriet, gemis en uiteindelijk acceptatie. Maar weet dat deze emoties er mogen zijn en hier niks geks aan is. Praat erover met mensen die dicht bij je staan of mensen die dit verlies herkennen. Probeer te luisteren naar je lichaam en geef jezelf de nodige rust en de tijd om dit te verwerken. Maar lieverd sluit je zelf niet af van de mensen om je heen die enorm veel om jou geven en jou willen steunen. Het leven gaat met vallen en opstaan. Twee passen achteruit en één voorruit. Het is enorm lastig, ingewikkeld, frustrerend en vermoeiend, maar je zal voorruit gaan en na een tijdje weer de lichtpuntjes kunnen zien in de dagen.
Verder kan je alleen maar denken aan de mooie momenten en onthoud dat je ze altijd bij je is en altijd met je meekijkt bij alles wat je doet.
Enorm veel liefs en knuffels van mij
xxx
Rose
> 2 jaar geleden
veel verlies (Verhaal 61)
8 jaar geleden ben ik mijn oudste zus na een ziekte periode van bijna 2 jaar verloren aan kanker. Net geen 33 jaar is ze geworden. Ik scheel 2,5 jaar met haar. We hadden het zelfde soort werk en zij was er altijd. In de bijna 2 jaar dat zij ziek is geweest hebben wij als gezin voor haar gezorgt. Mijn ouders en mijn jongste zusje. Die op het moment dat we te horen kregen dat Gea kanker had kwam zij er achter dat ze zwanger was van mijn nichtje. Toen mijn nichtje een jaar werd is Gea 20 dagen later 2 dagen na de verjaardag van onze vader thuis in bij zijn van ons overleden. We hebben de dag ervoor afscheid van haar genomen en daarna is zij in slaap gebracht omdat de pijn niet meer te dragen was voor haar.
Ik mis haar elke dag ook al is het acht jaar geleden dat lege stukje wordt nooit meer opgevuld.
Drie jaar later hebben we helaas ook mijn vader aan kanker verloren. Wederom was mijn jongste zusje zwanger dit keer van een zoon. Gelukkig heeft mijn vader zijn kleinzoon nog eenmaal vast mogen houden en wat was hij trots op "zijn" jongen.
6 november is hij ook nadat hij in slaap gebracht was in bij zijn van mijn moeder zusje en ik zelf overleden.
Mijn vader was niet altijd een makkelijke man maar was er net als gea altijd voor me. Beide gaven hun mening en konden altijd goed praten over van alles en nog wat.
Nu na 8 jaar en 5 jaar lijkt het gemis alleen maar erger te worden en krijg ik er alleen maar meer moeite mee dat ze er niet meer zijn. Ik voel me leeg van binnen. Met hun is er ook een stukje van mezelf gestorven ik weet niet meer hoe ik moet praten en met wie. Klinkt miss heel raar want mijn moeder en zusje zijn er nog en hebben het zelfde mee gemaakt. Maar op een of andere manier lukt het me niet om er met hen over te praten. Bij mijn moeder wil ik dít niet doen omdat ik haar niet nog verdrietige wil maken als dat ze al is en met mijn zusje praat ik er weleens over maar is anders zij heeft haar gezin en dat is ook niet altijd makkelijk maar het is amders als dat je alleen bent wat ik ben.
Kortom na 8 jaar nog steeds het verlies niet verwerkt zoals ze dat zo mooi zeggen. Maar ik zou niet weten hoe want ze zijn er niet meer en die leegte wordt nooit meer opgevuld.
Ik mis haar elke dag ook al is het acht jaar geleden dat lege stukje wordt nooit meer opgevuld.
Drie jaar later hebben we helaas ook mijn vader aan kanker verloren. Wederom was mijn jongste zusje zwanger dit keer van een zoon. Gelukkig heeft mijn vader zijn kleinzoon nog eenmaal vast mogen houden en wat was hij trots op "zijn" jongen.
6 november is hij ook nadat hij in slaap gebracht was in bij zijn van mijn moeder zusje en ik zelf overleden.
Mijn vader was niet altijd een makkelijke man maar was er net als gea altijd voor me. Beide gaven hun mening en konden altijd goed praten over van alles en nog wat.
Nu na 8 jaar en 5 jaar lijkt het gemis alleen maar erger te worden en krijg ik er alleen maar meer moeite mee dat ze er niet meer zijn. Ik voel me leeg van binnen. Met hun is er ook een stukje van mezelf gestorven ik weet niet meer hoe ik moet praten en met wie. Klinkt miss heel raar want mijn moeder en zusje zijn er nog en hebben het zelfde mee gemaakt. Maar op een of andere manier lukt het me niet om er met hen over te praten. Bij mijn moeder wil ik dít niet doen omdat ik haar niet nog verdrietige wil maken als dat ze al is en met mijn zusje praat ik er weleens over maar is anders zij heeft haar gezin en dat is ook niet altijd makkelijk maar het is amders als dat je alleen bent wat ik ben.
Kortom na 8 jaar nog steeds het verlies niet verwerkt zoals ze dat zo mooi zeggen. Maar ik zou niet weten hoe want ze zijn er niet meer en die leegte wordt nooit meer opgevuld.
Wilma
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wat als je in 1 jaar tot nu als maar familie /vrienden overlijden. (Verhaal 59)
Het begon met mijn schoonmoeder die op (89) overleed na 3 maanden zorg, haar broer 86 (lievelings oom) overleed afgelopen januari aan kanker, een dierbare vriend van ons Ton (63) overleed aan nierfalen, in maart ome Johan (99), in april zijn vrouw (zus van mijn schoonmoeder 96). In mei Elly een goede vriendin die dood gevonden werd bij de voordeur op weg naar haar werk (66) en ja de grootste klap was traumatisch en overleed onze vriendin (45) en buurvrouw in de vakantie door een ongeluk in de bergen.
Zo wordt er gezegd: ah joh die anderen waren oud, maar het zijn mensen die je ooit in je hart hebt gesloten en band mee bent aangaan en je wil niemand kwijt.
Wij wonen al jaren met veel plezier naast elkaar 2 buurvrouwen en wij 2 buurmannen elk jaar als er een vakantie kwam gingen we bij elkaar op visite met koffie en wat lekkers en praten we over de vakantie die komt en namen even door over de verzorging van het huis,de tuin en de dieren want dat deden we al jaren zo.
Gezellig samen over mooie foto's maken en de natuur als motto, de volgende ochtend zwaaide we de dames uit daarna kwamen de appjes van de omgeving en een duim dat ze goed waren aangekomen.
De week daar op werd het stil en op vrijdag kwam het dramatisch bericht dat Jolanda de diepte ingestort was en zij was overleden. Dat heeft een ongelofelijke impact op ons ....kapot waren /zijn we ervan. Je woont er naast en zo goed met elkaar, we hadden zelfs plannen om met z'n vieren er op uit te gaan de dag voor dat de vakantie eindigde op zondag werd Jolanda op zaterdag in besloten kring begraven we hebben haar nooit meer gezien en nu hebben we een buurvrouw met groot verdriet omdat het leven van Jolanda zo abrupt is weggevallen.
Ondertussen komen wederom berichten uitgezaaide longkanker bij een dierbare vriendin....het lijk nooit meer op te houden.
Ik ben nu thuis omdat het even niet gaat en daarom zoek ik hulp om verder te komen....het is gewoon te veel allemaal.
En voor diegene die dit leest wens ik ook veel sterkte en liefde toe en moge alle die niet meer onder ons zijn rusten in vrede.
Liefdevolle groeten ; Ronald en ook van man Henny
Zo wordt er gezegd: ah joh die anderen waren oud, maar het zijn mensen die je ooit in je hart hebt gesloten en band mee bent aangaan en je wil niemand kwijt.
Wij wonen al jaren met veel plezier naast elkaar 2 buurvrouwen en wij 2 buurmannen elk jaar als er een vakantie kwam gingen we bij elkaar op visite met koffie en wat lekkers en praten we over de vakantie die komt en namen even door over de verzorging van het huis,de tuin en de dieren want dat deden we al jaren zo.
Gezellig samen over mooie foto's maken en de natuur als motto, de volgende ochtend zwaaide we de dames uit daarna kwamen de appjes van de omgeving en een duim dat ze goed waren aangekomen.
De week daar op werd het stil en op vrijdag kwam het dramatisch bericht dat Jolanda de diepte ingestort was en zij was overleden. Dat heeft een ongelofelijke impact op ons ....kapot waren /zijn we ervan. Je woont er naast en zo goed met elkaar, we hadden zelfs plannen om met z'n vieren er op uit te gaan de dag voor dat de vakantie eindigde op zondag werd Jolanda op zaterdag in besloten kring begraven we hebben haar nooit meer gezien en nu hebben we een buurvrouw met groot verdriet omdat het leven van Jolanda zo abrupt is weggevallen.
Ondertussen komen wederom berichten uitgezaaide longkanker bij een dierbare vriendin....het lijk nooit meer op te houden.
Ik ben nu thuis omdat het even niet gaat en daarom zoek ik hulp om verder te komen....het is gewoon te veel allemaal.
En voor diegene die dit leest wens ik ook veel sterkte en liefde toe en moge alle die niet meer onder ons zijn rusten in vrede.
Liefdevolle groeten ; Ronald en ook van man Henny
Ronald en Henny
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Veel onverwerkt verdriet (Verhaal 57)
Heb op jonge leeftijd mijn vader verloren.
Ik heb hier geen bewuste herinneringen aan.
Het was thuis geen fijne plek.
Toen ik 16 jaar was stierf mijn 6 jaar oudere broer door een ongeluk.
Heb dit nooit kunnen verwerken aangezien het thuis niet goed ging.
Had een verslaafde broer die vaak ruzie maakte met mijn andere broer. Mijn moeder probeerde ik te steunen waar ik kon.
Er werd nooit over mijn overleden vader of broer gesproken,en als ik erover wilde praten werd het genegeerd.
Mijn verslaafde broer is inmiddels ook overleden. Mijn moeder is er ook niet meer.
Dat mijn moeder er niet meer is vind ik niet erg.. klinkt messchien raar.. maar ze leunde op mij al vanaf ik een klein meisje was. Ik kon niet bij haar terecht op emotioneel vlak.
Aangezien ik mezelf heb aangeleerd om mijn gevoelens weg te drukken om te overleven zit ik nu.. 40 jaar later alsnog met een rouwproces!
Krijg ook al 2 jaar psygotherapie en traumaverwerking.
Heb soms heftige huilbuien en kan niet vertellen waarom ik huil. Weet dat er veel onverwerkt verdriet in mij zit.
Heb nog een lange weg te gaan.
Ben altijd een vechter geweest en ook nu ondanks dat ik vaak amper energie heb zal ik positief blijven!!!
Sterkte voor iedereen!
Ik heb hier geen bewuste herinneringen aan.
Het was thuis geen fijne plek.
Toen ik 16 jaar was stierf mijn 6 jaar oudere broer door een ongeluk.
Heb dit nooit kunnen verwerken aangezien het thuis niet goed ging.
Had een verslaafde broer die vaak ruzie maakte met mijn andere broer. Mijn moeder probeerde ik te steunen waar ik kon.
Er werd nooit over mijn overleden vader of broer gesproken,en als ik erover wilde praten werd het genegeerd.
Mijn verslaafde broer is inmiddels ook overleden. Mijn moeder is er ook niet meer.
Dat mijn moeder er niet meer is vind ik niet erg.. klinkt messchien raar.. maar ze leunde op mij al vanaf ik een klein meisje was. Ik kon niet bij haar terecht op emotioneel vlak.
Aangezien ik mezelf heb aangeleerd om mijn gevoelens weg te drukken om te overleven zit ik nu.. 40 jaar later alsnog met een rouwproces!
Krijg ook al 2 jaar psygotherapie en traumaverwerking.
Heb soms heftige huilbuien en kan niet vertellen waarom ik huil. Weet dat er veel onverwerkt verdriet in mij zit.
Heb nog een lange weg te gaan.
Ben altijd een vechter geweest en ook nu ondanks dat ik vaak amper energie heb zal ik positief blijven!!!
Sterkte voor iedereen!
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Rust zacht (Verhaal 53)
Ik kom haast niet uit deze nachtmerrie was het het maar een boze droom en was je nog maar bij ons 25 oktober was je onderweg na huis met metro van waterlooplein na madeweg na jou gezellige appartement waar je zo trots op was je woonde daar graag in parnassiaveld maar lieve broer je kreeg een hartstilstand 5 minuten van je voordeur vandaan en inplaats dat je links valt op het pad val je rechts in het water je maat je belde ons gelijk op ed is niet thuis gekomen en heeft niets laten weten we zijn gelijk op zoek gegaan en je als vermist opgegeven bij de politie maar konden je nergers vinden we werden steeds ongeruste jij belde altyd donderdags savonds altyd rond8 uur na een van ons je broers of zusjes in Breda op zaterdag 27 oktober zag ik iets vreemds in het water had er fotos van gemaakt en aan de recherche laten zien ik vroeg of ze alstublieft eve mee wou gaan kijken we stonden voor je deur het was om de hoek maar nee hoor dat was niet volgens het protocol moesten eerst alle beelden bekijken of je überhaupt wel na huis was gegaan wij kenden jou als geen ander lieve broer altyd dezelfde routine en altyd op tyd thuis want dat vond je gezellig en dan tlftjes na ons je famyli in Breda ik was helemaal in schok wilde zelf het water in om te kijken maar mocht niet van onze zusjes en nichtjes dus gingen we ma weer eindeloos op zoek niet wetend waar me onder bewustzijn heeft aangegeven dat je daar lag maar me bewustzijn wilde het niet weer gevraagd ga alstublieft mee kijken wij vertrouwen het niet wat we zien weer nee tot die vreselijke maandag dat ze zonder ons op de hoogte te houden recht streeks na de plaats gingen wat wij zaterdags al hadden doorgegeven moesten het horen van jou maatje dat ze daar met duikers waren we zijn nog nooit zo snel vanuit breda na amsterdam gereden en waren er gelukkig op tyd ze moesten je nog eruit halen waarop ik zie je wel jullie hebben ons broertje 3dagen lang in het water laten liggen omdat je niet wilde luisteren waarop er gezegd werd we zagen op de beelden dat hij uitgestapt was thuis dus gaan we hier kijken nee niet kijken je weet dat je ons exstra trauma's hebt bezorgd door ons nog 3 dagen lang te laten zoeken om dat je beter eerst de beelden van zijn na huis gaan als eerste hadden moeten bekijken waarop ik ook nog iemand uit het team hoorde zeggen wie zegt dat het je broer is dit heb ik allemaal achteraf pas doir laten dringen omdat ze jou daarna uit het water hebben gehaald we waren er gelukkig allemaal bij we wilden niet dat je ook nog eens alleen eruit werd gehaald we waren bij jou lieve ed onze broer die dit jaar met vervroegd pensioen zou gaan na 42 jaar op de belasting in amsterdam te hebben gewerkt je had alles voor elkaar en dan gebeurt er zoiets een uur na dat je na het mortorarium was gebracht mochten we bij je lieverd je sliep gewoon zo knap en mooi was je je was al overleden voor je in het water terecht kwam een kleine troost dat je er niets van geweten hebt dat heeft autopsie uitgewezen en konden we ook aan je zien niemand heeft die dagen na ons geluisterd toen we opzoek waren we zijn nu nog in trauma hoop zo dat deze beelden mogen vervagen dan is het mischien iets minder pijnlijk om te dragen ik moest dit echt even kwijt heb al twee broertje en een zus af moeten geven maar mij derde broertje op deze manier is niet te begrijpen dat dat ons overkomen is maar ik geloof heel sterk in boven want hij heeft ons steeds terug laten gaan na de plaats waar hij lag en hij heeft zeker niet gewild dat ik degene was die na hem in het water was gegaan want dan had ik zelfhelemaal niet overleefd rust zacht lieve edje 16-8-1961 breda 🙏+25-10-2018 duivendrecht
Wilhelmien
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Nachtmerrie (Verhaal 54)
Ik kom haast niet uit deze nachtmerrie was het het maar een boze droom en was je nog maar bij ons 25 oktober was je onderweg na huis met metro van waterlooplein na madeweg na jou gezellige appartement waar je zo trots op was je woonde daar graag in parnassiaveld maar lieve broer je kreeg een hartstilstand 5 minuten van je voordeur vandaan en inplaats dat je links valt op het pad val je rechts in het water je maat je belde ons gelijk op ed is niet thuis gekomen en heeft niets laten weten we zijn gelijk op zoek gegaan en je als vermist opgegeven bij de politie maar konden je nergers vinden we werden steeds ongeruste jij belde altyd donderdags savonds altyd rond8 uur na een van ons je broers of zusjes in Breda op zaterdag 27 oktober zag ik iets vreemds in het water had er fotos van gemaakt en aan de recherche laten zien ik vroeg of ze alstublieft eve mee wou gaan kijken we stonden voor je deur het was om de hoek maar nee hoor dat was niet volgens het protocol moesten eerst alle beelden bekijken of je überhaupt wel na huis was gegaan wij kenden jou als geen ander lieve broer altyd dezelfde routine en altyd op tyd thuis want dat vond je gezellig en dan tlftjes na ons je famyli in Breda ik was helemaal in schok wilde zelf het water in om te kijken maar mocht niet van onze zusjes en nichtjes dus gingen we ma weer eindeloos op zoek niet wetend waar me onder bewustzijn heeft aangegeven dat je daar lag maar me bewustzijn wilde het niet weer gevraagd ga alstublieft mee kijken wij vertrouwen het niet wat we zien weer nee tot die vreselijke maandag dat ze zonder ons op de hoogte te houden recht streeks na de plaats gingen wat wij zaterdags al hadden doorgegeven moesten het horen van jou maatje dat ze daar met duikers waren we zijn nog nooit zo snel vanuit breda na amsterdam gereden en waren er gelukkig op tyd ze moesten je nog eruit halen waarop ik zie je wel jullie hebben ons broertje 3dagen lang in het water laten liggen omdat je niet wilde luisteren waarop er gezegd werd we zagen op de beelden dat hij uitgestapt was thuis dus gaan we hier kijken nee niet kijken je weet dat je ons exstra trauma's hebt bezorgd door ons nog 3 dagen lang te laten zoeken om dat je beter eerst de beelden van zijn na huis gaan als eerste hadden moeten bekijken waarop ik ook nog iemand uit het team hoorde zeggen wie zegt dat het je broer is dit heb ik allemaal achteraf pas doir laten dringen omdat ze jou daarna uit het water hebben gehaald we waren er gelukkig allemaal bij we wilden niet dat je ook nog eens alleen eruit werd gehaald we waren bij jou lieve ed onze broer die dit jaar met vervroegd pensioen zou gaan na 42 jaar op de belasting in amsterdam te hebben gewerkt je had alles voor elkaar en dan gebeurt er zoiets een uur na dat je na het mortorarium was gebracht mochten we bij je lieverd je sliep gewoon zo knap en mooi was je je was al overleden voor je in het water terecht kwam een kleine troost dat je er niets van geweten hebt dat heeft autopsie uitgewezen en konden we ook aan je zien niemand heeft die dagen na ons geluisterd toen we opzoek waren we zijn nu nog in trauma hoop zo dat deze beelden mogen vervagen dan is het mischien iets minder pijnlijk om te dragen ik moest dit echt even kwijt heb al twee broertje en een zus af moeten geven maar mij derde broertje op deze manier is niet te begrijpen dat dat ons overkomen is maar ik geloof heel sterk in boven want hij heeft ons steeds terug laten gaan na de plaats waar hij lag en hij heeft zeker niet gewild dat ik degene was die na hem in het water was gegaan want dan had ik zelfhelemaal niet overleefd rust zacht lieve edje 16-8-1961 breda 🙏+25-10-2018 duivendrecht
Wilhelmien
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Als alleenstaande moeder van drie jonge kinderen moet ik verder (Verhaal 40)
Mijn man overleed kort nadat de diagnose kanker was gesteld, dit gebeurde in een tijdsbestek van enkele weken. We waren nog als gezin met elkaar vakantie aan het vieren toen mijn man niet "lekker"werd.
Thuisgekomen kwamen we in een ratrace van dokteren, onderzoeken, wachten etc....De meest agressieve vorm van deze ziekte had mijn man getroffen. Ik kan niet uitleggen wat er dan allemaal door je heen gaat, de grond zakt onder je voeten weg. En nu dan, hoe moet het verder? Mij kinderen zonder hun vader, gaan ze dat redden?
Ik wilde na het overlijden sterk zijn voor mijn kinderen maar vergat daarbij mezelf. Ik werkte door en stopte mijn gevoelens weg. 's Nachts kwamen de tranen, niemand kon ze zien. Ik heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld.
Dat ik het niet alleen aankon begon ik steeds beter te begrijpen. Ik had wel steun van mijn familie maar zij raadden mij aan om hulp te zoeken, dat heb ik gedaan. Mindfulness in combinatie met coaching en in een individuele setting heeft mij enorm geholpen.
Mijn hele verhaal en mijn tranen mochten er zijn, het voelde zo vertrouwd. Mijn jongste dochter wilde ook hulp, en haar heb ik in een later stadium meegenomen. EMDR was voor haar heel effectief.
Een rouwproces is niet niks; je moet eerst door een dal om vervolgens weer boven op de berg te komen.....en ik kan zeggen dat ik er weer ben en het leven weer een stuk beter aankan.
Als alleenstaande moeder van drie jonge kinderen moet ik verder
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat ontzettend heftig en moeilijk zeg! Niet alleen je man moeten verliezen en de pijn die dat doet, maar ook alleen voor je kinderen moet zorgen.
Heel logisch dat je eerst op overlevingsstand staat, dat is toch je moederinstinct die je kinderen eerst op de eerste plek zet.
Maar heel goed dat je de stap naar coaching hebt gezet. En je daardoor het leven beter aan kan. Wat ontzettend dapper en sterk van je!
Laura
> 2 jaar geleden
Mijn dochtertje is 3 dagen na haar geboorte overleden (Verhaal 30)
We zijn met behulp van IVF zwanger geworden wat vrij snel lukte.
Daar waren we superblij mee. De zwangerschap verliep prima totdat ik met 30 weken harde buiken kreeg die zo aanhielden dat de verloskundige het veiliger vond om naar het ziekenhuis te gaan. En daar konden we de de weeën en de bevalling niet meer stoppen.
Onze lieve dochter werd geboren maar gaandeweg bleek ze steeds meer problemen te hebben. We gingen door hoop en wanhoop en uiteindelijk hebben we haar moeten laten gaan. Zo verdrietig. Ons leven stond op z'n kop.
Nu, na een jaar zien we niet alleen meer duisternis maar ook hoe kostbaar ons leven is. We maken andere keuzes, leven intenser en heel bewust. Het verdriet is nog altijd scherp en pijnlijk maar er is iets bij gekomen.
We hopen nu ook dat ik toch nog zwanger mag worden en dat er een nieuw kindje mag komen. Er is een plekje vrij....
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat moet dat pijn doen, je dochtertje die je nog maar zo kort had ook weer te moeten verliezen. Wat goed dat jullie er ook iets uitgehaald hebben en nu heel bewust leven. Dat is heel sterk en dapper van jullie.
Ik hoop dat jullie weer zwanger mogen worden en mogen genieten van een kindje.
Laura
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Mijn broer is vorig jaar overleden aan kanker (Verhaal 35)
Mijn oudere broer is vorig jaar overleden aan kanker. Dit heeft zich in een razendsnel tempo verspreidt. Ik zag hem bijna iedere dag en heb hem heel snel achteruit zien gaan.
Het deed mij ongelooflijk veel pijn om hem zo machteloos te zien. Ik voelde me waardeloos omdat ik NIETS kon doen.
Ik heb me maanden lang slecht gevoeld. Ik kon en wilde geen plezier meer hebben omdat ik me dan op de een of andere manier schuldig voelde. Hij kon namelijk geen plezier meer maken.
Het is niet eerlijk...
Tamara
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste wees,
Zelf haal ik troost uit het gevoel dat emoties als golven zijn. Ze komen maar gaan gelukkig ook weer weg. Ik ben jong wees geworden en deel mijn emoties niet makkelijk. Ik herken je eenzame gevoel daarom ben ik dankbaar een lotgenoot gevonden te hebben!
Verwen jezelf, veel sterkte en liefs
anoniem
> 2 jaar geleden
EMDR heeft geholpen bij rouwverwerking (Verhaal 34)
Emdr heeft bijgedragen dat ik uiteindelijk ervaringen uit mijn verleden een plek heb kunnen geven.
De inzet van poppetjes om mijn rol te verduidelijken tijdens de voorbereidende gesprekken was voor mij heel confronterend, verdrietig en heftig echter heeft me heel veel inzicht over mezelf gegeven.
Het heeft me geholpen om gedragspatronen te doorbreken en mezelf te durven laten zien zoals ik echt ben. Ik mag er zijn!
Vrouw 55 jaar
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Maanden later kwamen de nachtmerries (Verhaal 33)
Toen ik de straat in fietste van mijn huis vanuit mijn werk hield mijn tante mij staande. Ze vertelde dat mijn moeder suïcide had gepleegd. Thuis was er rondom allemaal politie. Ik moest een verklaring afleggen.
Chaos in huis. Ongeloof. Familieleden kwamen langs, huilende mensen. In die periode voelde ik niets. Pas een paar maanden later kwamen de nachtmerries. Het moeilijkst vond ik dat ze het een paar dagen voor mijn 18e verjaardag had gedaan.
Victoria
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Counselling heeft me geholpen (Verhaal 32)
Een paar jaar geleden ben ik na een nogal emotionele periode met veel problemen op zowel het relationele vlak als op mijn werk, uiteindelijk gescheiden van mijn man. Het ging aanvankelijk best wel aardig maar toen ik mijn baan verloor en ik thuis kwam te zitten, kwamen alle emoties van voor de scheiding weer omhoog.
Voor mijn omgeving was ik niet te genieten, ik voelde me depressief en ik zag de toekomst somber in. Goed bedoelde opmerkingen van bekenden en familie konden me soms woedend maken en naderhand had ik hierover weer spijtgevoelens.
Bijna een jaar heb ik hier mee geworsteld en werd toen via mond op mond reclame uiteindelijk gewezen op de mogelijkheid om naar een counsellor te gaan. Het was mij niet bekend dat er een soort tussenvorm was voor geestelijke begeleiding, want ik had niet direct zin om gestigmatiseerd te worden door naar een psycholoog te gaan, zo ernstig vond ik mijn problemen niet.
De kennismaking beviel me zeer goed en ik had er vertrouwen in dat zij mij kon helpen. Na 8 sessies van ongeveer een uur voelde ik me weer als vanouds en misschien nog wel sterker dan voorheen.
De methodiek die ik meegekregen heb past bij mij en ik voel me er stukken beter bij waardoor ik ook actiever ben geworden en verdraagzamer naar anderen. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn omgeving is dit de oplossing geweest om met mijn problemen om te kunnen gaan.
Ik ben dan ook zeer dankbaar voor de wijze waarop de counsellor mij gestimuleerd heeft en mij m’n gevoel van zelf waarde heeft laten herwinnen. Ik weet dat ik de toekomst weer aan kan.
Monique
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Bewust afscheid nemen heeft rust gebracht (Verhaal 28)
Het is al 15 jaar geleden dat de scheiding definitief werd. Terwijl ik naar een workshop over rouw en verlies ging, bedacht ik onderweg dat ik de ziekte en het binnenkort verliezen van mijn vader zou inbrengen. Met die intentie ging ik naar binnen.
En wat bleek, er was nog veel te verwerken van mijn scheiding en de rouw voor het verlies van ons gezin. Ik dacht dat ik dat al lang achter de rug had, het was er nog steeds.
Het heeft erg veel rust gebracht te mogen werken aan het afleggen van mijn huwelijk en er bewust afscheid van te nemen. De rouw was kennelijk nog niet voorbij. Hierdoor kon ik me vrijer bewegen in mijn nieuwe relatie. Het voelde alsof ik de weg had vrij gemaakt om mijn nieuwe partner aan te nemen.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik denk er nog iedere dag aan (Verhaal 20)
Na 6 jaar durf ik bijna niet meer over het ongeluk te beginnen.
Heb je haar weer met haar verdriet, je moet verder, het is ook een keer klaar, heb je er nu nog steeds last van?
Al mijn vrienden leven door met hun dagelijkse beslommeringen. Maar ik denk nog iedere dag terug aan dat ongeluk en de dood van mijn vriend.
Iedere dag bang dat iemand waar ik van hou ook ineens weg valt.
Angst om te binden, angst om lief te hebben. Ik voel me vaak eenzaam.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Rouwverwerking door liefdesverdriet (Verhaal 2)
Het is alweer jaren geleden dat ik in diepe rouw was en veel liefdesverdriet voelde. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.
Ik kon het in het begin niet geloven en hoopte dat het een slechte droom was. Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een paar maanden.
Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
(Verhaal 495)
Mijn moeder is in september 2023 overleden. Ze was ziek. Maar het overlijden was onverwachts. Ik mis haar heel erg. Ben erg depressief. En soms weet ik niet waar ik de energie vandaan moet halen om de dag door te komen. Ik had nog zoveel tegen haar willen zeggen...en bij haar willen zijn. Ik slaap ook alecht. En volg therapie om het verdriet wat draaglijker te maken. En beter met dit groter verlies om te gaan.
Jet
28-01-2024
Toon reacties Verberg reacties
(Verhaal 509)
Mijn hartslag gaat met vlagen ook omhoog. Paniekaanvallen en constant een naar gevoel in je buik. Herken je dat?
Eppie
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-03-2024
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mijn hartslag gaat met vlagen ook omhoog. Paniekaanvallen en constant een naar gevoel in je buik. Herken je dat?
Eppie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi ,mijn moeder is ook 3 weken geleden overleden.
Ik ben aan t overleven ,ik voel me vreemd ,moe ,en leeg .
Ook veel vragen omtrent haar overlijden .
Dat maakt t ook niet makkelijker.
Ineens is alles anders,ik begrijp je gevoel
.
Ik ben aan t overleven ,ik voel me vreemd ,moe ,en leeg .
Ook veel vragen omtrent haar overlijden .
Dat maakt t ook niet makkelijker.
Ineens is alles anders,ik begrijp je gevoel
.
Zara
04-03-2024
Reactie:
Hoi,
Zara dank voor je berichtje .zo fijn dat ik hier mijn hart kan luchten .dat gevoel heb ik ook :vreemd,moe ,en leeg .
Ook heel sterkte voor jou.xxxx
Liefs silvia.
Zara dank voor je berichtje .zo fijn dat ik hier mijn hart kan luchten .dat gevoel heb ik ook :vreemd,moe ,en leeg .
Ook heel sterkte voor jou.xxxx
Liefs silvia.
Silvia
05-03-2024
Voeg zelf een verhaal toe
Wil je ook je hart luchten?
Zoek een therapeut
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:
- Aarschot
- Achterhoek
- Alkmaar
- Almelo
- Almere
- Amersfoort
- Amstelveen
- Amsterdam
- Amsterdam-Centrum
- Amsterdam-IJburg
- Amsterdam-Noord
- Amsterdam-Oost
- Amsterdam-West
- Amsterdam-Zuid
- Apeldoorn
- Arnhem
- Assen
- Assendelft
- Asten
- Baarn
- Barendrecht
- Barneveld
- Bergen op Zoom
- Berkel en Rodenrijs
- Best
- Bilthoven
- Bollenstreek
- Breda
- Brummen
- Brunssum
- Bussum
- Capelle aan den IJssel
- De Bilt
- Delft
- Den Bosch
- Den Haag
- Deurne
- Deventer
- Didam
- Dongen
- Dordrecht
- Dronten
- Driebergen
- Ede
- Eemnes
- Eersel
- Eindhoven
- Elst
- Emmen
- Enschede
- Ermelo
- Etten-Leur
- Geldermalsen
- Geleen
- Gennep
- Goirle
- Gooi
- Gorinchem
- Gouda
- Groningen
- Haaksbergen
- Haarlem
- Haarlemmermeer
- Hardenberg
- Harderwijk
- Heemskerk
- Heemstede
- Heerhugowaard
- Heerlen
- Heiloo
- Helmond
- Hengelo
- Hillegom
- Hilversum
- Hoeksche Waard
- Hoofddorp
- Hoogeveen
- Hoorn
- Houten
- Huizen
- IJsselstein
- Landgraaf
- Leeuwarden
- Lelystad
- Leiden
- Leusden
- Lisse
- Maarssen
- Maastricht
- Malden
- Meppel
- Middelburg
- Nieuwegein
- Nieuw-Vennep
- Nijmegen
- Nijverdal
- Noordwijk
- Noordwijkerhout
- Nootdorp
- Nunspeet
- Oegstgeest
- Oldenzaal
- Oosterhout
- Oss
- Oud-Beijerland
- Pelt
- Purmerend
- Putten
- Raalte
- Rheden
- Roermond
- Roosendaal
- Rosmalen
- Rotterdam
- Schagen
- Schiedam
- Schijndel
- Sint-Michielsgestel
- Sittard
- Someren
- Tiel
- Tilburg
- Twente
- Uithoorn
- Utrecht
- Valkenswaard
- Veenendaal
- Veghel
- Veldhoven
- Venlo
- Venray
- Vianen
- Voorburg
- Voorschoten
- Waddinxveen
- Wageningen
- Westland
- Wijchen
- Wijk bij Duurstede
- Waalwijk
- Zaandam
- Zaanstad
- Zeewolde
- Zeist
- Zevenaar
- Zoetermeer
- Zutphen
- Zwolle
Staat jouw stad er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>
Login
Therapiepsycholoog
Menu
- ✓ 300+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Bij de meeste therapeuten op deze site kun je ook terecht voor online therapie.
In het profiel van de therapeut staat dit dan aangegeven.
Zoek een therapeut in
Omgaan met ziekte:
Bruistabletten en zuigtabletten
Rouwverwerking:
Verlies van broer of zus
Angsten:
Mindfullness bij angst
Bruistabletten en zuigtabletten
Rouwverwerking:
Verlies van broer of zus
Angsten:
Mindfullness bij angst
Claudia | Baarn | 1 apr 2024:
Een echte aanrader voor wie behoefte heeft aan snel ‘resultaat' zonder gezever.
Arno | Groningen | 1 apr 2024:
Ik ben erg tevreden over mijn therapie bij Maurice
Anoniem | 28 mrt 2024:
Helga geeft ruimte voor gevoel
Een echte aanrader voor wie behoefte heeft aan snel ‘resultaat' zonder gezever.
Arno | Groningen | 1 apr 2024:
Ik ben erg tevreden over mijn therapie bij Maurice
Anoniem | 28 mrt 2024:
Helga geeft ruimte voor gevoel
18 apr 2024:
Therapie Nijkerk
18 apr 2024:
Lichaamsgerichte Therapie Utrecht
18 apr 2024:
Therapie Gorinchem
Therapie Nijkerk
18 apr 2024:
Lichaamsgerichte Therapie Utrecht
18 apr 2024:
Therapie Gorinchem
© Therapiepsycholoog - psychologen en therapeuten
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login | Aansluiten
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login | Aansluiten