Rouwverwerking - forum lotgenoten

Beste Lotgenoten,
Zoveel verdriet en gemis bij iedereen. Vreselijk en ook ik stik haast in mijn eigen verdriet want mijn lieve man en "soulmate" is eind april 2017 plotseling aan een hartinfarct gestorven op 63-jarige leeftijd.

Binnen een uur was zijn, maar ook mijn leven en mijn toekomst over en voorbij.
We waren 32 jaar samen en plotseling ben je alleen, wanhopig en verloren. Diegene met wie je alles deelde en die je vertrouwde en liefhad is er niet meer.

Buiten alle dingen die je moet regelen - en dat zijn er nogal wat - voel je je misplaatst en niet meer geliefd of geborgen in een wereld zonder je vertrouwde Partner.

Vaak voel ik me letterlijk misselijk van verdriet en heb ik het gevoel gek te worden door het gemis.
We hadden al een aantal moeilijke jaren achter de rug met veel ziektes en het verlies van mijn zus op 55-jarige leeftijd, waar we erg veel verdriet van hebben gehad. Samen kom je er dan toch weer bovenop, maar alleen....... ?

Helaas heb ik niemand meer, ouders jong gestorven, geen kinderen en ook mijn zus en beste vriendin is alweer 2 jaar dood. Dit maakt het extra moeilijk, want voor wie moet ik verder leven ? Het is uitzichtloos en doet zo'n pijn.

Door hartfalen is mijn echtgenote, na een huwelijk van ruim 40 jaar, plotsklaps uit mijn leven gerukt. We waren elkaars zielsverwanten en het verlies van haar is voor mij niet draagbaar.

Het is inmiddels anderhalf jaar geleden, maar ik krijg mijn leven niet op de rit. Mijn omgeving adviseert me erop uit te trekken, nieuwe sociale contacten op te doen en leuke dingen te ondernemen, maar het lukt mij niet.

Ik voel me nog altijd verlamd. De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig... Dag in en dag uit. Het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van haar en haar nog één keer heb kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou, is ondraaglijk voor mij.

Een jaar geleden is mijn man, na bij 52 jaar huwelijk, overleden.

Ik mis hem verschrikkelijk en het lijkt wel of het gemis steeds groter wordt. In het begin word je geleefd en is er zoveel te regelen dat het niet helemaal tot je doordringt. Maar nu is het besef dat hij NOOIT meer terug komt zo hevig, dat het soms gewoon pijn doet!

Een deel van jezelf is weg!
En toch zullen we verder moeten, dat heeft hij ook gezegd en gewild, maar het is zo moeilijk.

Fijn om mijn verhaal hier op te kunnen schrijven en misschien komt er wel een reactie op.

Vr. gr. Anoniem.

Bijna 9 maanden geleden overleed mijn man na 44 jaar huwelijk.
Hij was 8 weken ziek..zo bizar en onwerkelijk.
En nu....alleen.

Alleen naar een verjaardag,alleen op de bank....
Wat ik het meeste mis is de blikken die we wisselden,de “prietpraat” bij ons kopje koffie..de “ gewone” gezelligheid...

Dat rouwen echt pijn doet in je lijf..je maag,je hart,ik wist t niet.....

Jaren geleden is mijn vrouw overleden. In het begin lukte het me aardig om het leven weer op te pakken. In de loop der jaren is me dat steeds moeilijker afgegaan. Steeds meer voel ik de leegte die ze achterlaat.

Veelal heeft de omgeving daar ook geen weet van. In het begin kreeg ik nog wel hulp van de omgeving, maar na verloop van tijd lijkt het er op dat iedereen denkt dat ik het wel red.

Ik ben nu ruim 1,5 jaar weduwe en mijn man is verongelukt. Weggerukt en weg, zomaar. Ik heb een zware periode doorlopen en ben nu stapjes aan het maken in mijn andere leven. Dit heb ik als volgt beschreven:

Je plek vinden in een wereld die door gaat.

Je bent als rouwende een manier aan het vinden om elke dag met nieuwe energie te beginnen. Elke dag je normale ritme te ontdekken. Elke ochtend beginnen met een glimlach naar jezelf in de spiegel, wetende dat het voelt als een treurig clowns gezicht. Elke dag hopen op een beetje meer levenslust. Elke dag hopen dat dat brein weer beter gaat werken.
Hopende dat die mensen niet meer zeggen,” het zou nu toch wel eens beter moeten gaan” of “logisch dat het niet eenvoudig is je weg te vinden, maar je moet nu toch wel door”.
Hopende dat die mensen die zeggen,” we denken aan je”, een keer gaan beseffen dat ik dat niet merk. Beseffen dat ik dat niet voel als ik niets hoor. Dat het weduwe zijn geen enge ziekte is, maar down zijn, moe zijn van emotie en je lusteloos maakt.
Hopende naar een leven zonder wanhoop voor wat je kwijt bent. Je machteloosheid naar wat je zoekt.
Als rouwende voel je je schuldig dat het je niet lukt verder te leven. Het je niet lukt, het net alsof spelletje goed te spelen. Het je niet lukt anderen niet te belasten met je rouw. Het je alleen zijn zo zwaar valt.
Als rouwende wil je zo graag zeggen dat er weer lichtpuntjes tevoorschijn komen zonder die diepe donkere eenzame ruimte.
Je hoopt als rouwende dat er steeds meer ruimte komt om contact te zoeken, om terug te bellen, om mensen uit te nodigen bij je thuis. Dat er weer ruimte komt voor andere dingen.
Als rouwende heb je behoefte aan aandacht, contacten. Als rouwende wil je zo graag samen. Maar als rouwende zie je contacten verdwijnen, gewoon omdat het’ jullie’ er niet meer is. Zie je contacten veranderen, omdat een deel weg gerukt is.
Als rouwende probeer je bij de dag te leven, te leven in het moment. Niet elke dag te willen schreeuwen, “ik wil dit leven niet!” , maar weer krachtig te voelen dat andere leven te gaan zoeken.
Als rouwende verlang je zo ontzettend naar toen. Als rouwende wil je die leegte niet meer voelen, die lege weekenden, die lege nachten. Als rouwende wil je weer leven, het liefst weer gewoon.

En ineens besef je je dat je stapjes hebt gemaakt naar dat andere leven. Besef je dat je weer een gevoel van leven ervaart in mooie momentjes. Dat er nog genoeg mensen om je heen zijn blijven staan. Dat die mensen met jou verder leven omdat je de moeite waard bent om gekend te zijn. Dat er nieuwe mensen in je leven zijn gekomen omdat jij een ‘mooi’ mens bent.
Dat er wel nog kracht in je zit om toch verder te leven en die leegte steeds beter accepteert. Dat je als rouwende nog elke dag rouwt, nog elke dag je gemis voelt, maar ook voelt dat je weer, met stapjes, gaat leven. Dat je gemis, je niet meer elke dag onderuit haalt.
Dat je ervaart dat er mooie dingen op je pad komen die je verrassen en je vertrouwen geven naar een leven met je gemis.
Ineens besef je dat je het wel red. Dat je elke dag dat verdriet mag voelen, maar dat je wel verder kunt gaan omdat je steeds sterker opstaat. Besef je dat je elke dag mag huilen om daarna weer met die glimlach verder te gaan.
Je beseft je ineens dat het je lukt en voel je je krachtig en gesteund. Voorzichtig ga je, met een groeiend vertrouwen, je andere leven verder ontdekken om je plek weer te vinden in die wereld die gewoon door gaat.

Na het overlijden van mijn moeder heb ik immens verdriet gehad. Ik kan nog steeds niet zeggen dat de tijd het heelt, als ik denk aan mijn moeder haar strijd tegen haar ziekte en hoe we haar vonden, dan krijg ik nog steeds rillingen.

Ik heb de behoefte om te praten maar ik heb het idee dat de mensen om mij heen die behoefte niet delen of mij juist mijden. Wellicht zijn ze bang dat ik geemotioneerd raak. Dat is soms ook zo, maar niet altijd.

Dus huil ik maar stiekem, alleen. Dit zorgt ervoor dat ik daarna weer kan ontspannen.

Ik voel het gemis in mijn hele lichaam. Ik weet soms niet hoe ik het zonder haar moet redden.
En op een ander moment voel ik me ook weer goed omdat ik weet dat zij trots op me is hoe ik het doe.

Ik wil graag weer meer vreugde voelen, maar er zijn zoveel dingen die me aan haar herinneren.

Ik ben nu alleen. Mijn lieve vriend, met wie ik 26 jaar heb samengewoond, is in april overleden. Gelukkig waren mijn zus en ik erbij toen hij zijn ogen sloot. Een heleboel mensen stuurden mij brieven en kaarten om deelneming te betuigen.

 

Maar nu, na een half jaar, hoor je niets meer, van niemand. Ik heb een mooie foto van hem en nu wil ik een tekening van hem gaan maken, maar iedere dag denk ik nog aan hem.

 

Als een berg zie ik op tegen kerstmis. De eerste keer dat ik dan helemaal alleen zal zijn. Wie heeft een goed advies voor mij?

Eendje.

Ik ben 53 jaar en begin van dit jaar is mijn moeder op 85-jarige leeftijd overleden. Ik ben er zo door geraakt en nog steeds zo emotioneel. Ik schaam mij er ergens ook voor, omdat zij toch een mooie leeftijd heeft bereikt.

 

Ik heb het idee dat mijn omgeving vind dat het nu wel klaar moet zijn met dat verdriet, alleen dat lukt me niet. Ik heb haar lang verzorgd en ik vraag mij af wat nu mijn functie in het leven nog is.

 

Ik ben wel moeder, maar beide kinderen zijn het huis al uit en geheel zelfstandig, dus voor hen ben ik ook niet meer echt van betekenis. Daarbij sta ik op het punt om mijn baan te verliezen door een reorganisatie. Ik voel me gewoon zo nutteloos.

Eind vorig jaar is mijn man Peter na een ziekteproces van 4 maanden overleden. Hij was 56 jaar.

Voor zijn overlijden was er een proces en nu na zijn overlijden is er wederom een proces.

Ik dacht dat ik al enigszins had kunnen anticiperen op alleen zijn door het feit dat we wisten wat er ging gebeuren. Wat had ik dat mis!

Ik ben sterk, ik accepteer, ik leer mezelf steeds beter kennen alsook hoe mensen in mijn omgeving hiermee omgaan. Ik weet dat verwerking tijd nodig heeft en ik probeer alle momenten/emoties die mij overvallen aan te gaan, het hoofd te bieden. Ik ben op veel momenten verdrietig en stop dat niet weg. Soms maak ik de keus het wel even weg te stoppen eenvoudig omdat ik er dan geen zin in en/of ruimte voor heb.

Dit lijkt een bewust proces en voor een deel is het dat ook wel. Ik ervaar het echter als emotioneel overleven. Zoveel momenten dat ik verdrietig ben die zich eenvoudig niet lenen om het toe te laten. Op momenten dat ik niet verdrietig ben maar het wel zou kunnen zijn dan zoek ik de emotie soms bewust op in de hoop op verdere verwerking en verbetering.

Dit gebeurt ook wel maar wat is het zwaar!

Het is een proces met vallen en opstaan. Ik denk zelf dat ik in de grote lijnen best goed bezig ben om te verwerken en toch zie ik er tegenop dat dit nog gaat duren omdat het zo zwaar is........

Ik merk wel dat er verbetering is, de zo bekende tijd alsmede mij eigen inzet doen zijn werk wel en toch...., de intensiteit van gemis en verdriet op momenten is werkelijk met geen pen te beschrijven en zo mogelijk nog lastiger onder woorden te brengen, hoe je je best daar ook voor zou doen.

Ik zou kunnen vragen wat kan ik nog verwachten? Een begrijpelijke maar zeker geen handige vraag want dat is voor iedereen anders, daar is dus m.i. ook geen eenduidig antwoord op te geven.

Als er mensen zijn die dit herkennen lees ik graag hun ervaringen hiermee.

Je ging! Ik zwaaide je uit op Schiphol! Lief fluisterde je in m'n oor: vergeet niet dat ik altijd van je hou! Vrolijk blies je nog een laatste kus.
Achter jouw en mijn tranen prikten de tranen en we hielden ons vast aan het moment dat je terug zou komen.

Tijdens al onze belletje, skypemomentjes en brieven die ik van je kreeg, proefde ik jouw grote liefde.
Ik verlangde zo naar jou en maakte een aftelkalender. Iedere dag kwam het weerzien een vakje dichterbij.

Geforceerd probeerde we elk moment dat we elkaar spraken zo mooi mogelijk te maken. De negatieve, moeilijke dingen van die dag werden niet besproken. We waren niet onszelf!
Al ruziënd besefte we samen dat dat niet de manier was.

We spraken uit dat we mochten zijn zoals we zijn en we mochten doen zoals we ons voelde.
Opgelucht genoten we nog meer van elkaar en het samen zijn.

Elk vrij moment wat niet door tijdsverschil belemmerd was, belde we. Net zoals die ene dag. Het gesprek was zo gewoon en tegelijk ook zo bijzonder.

Achteraf waren de laatste woorden die ik van je hoorde: ik hou zo van je! En ik antwoorde: ik nog meer van jou!
Jij ging hardlopen en ik kroop achter m'n laptop om wat mail weg te werken.

Een klein uurtje later kwam dat telefoontje. Jij had een stom ongeluk gehad, toch was er hoop!
Snel reed ik naar je ouders. Samen baden we vurig tot God om jouw herstel! We riepen allerlei mensen op om ook te bidden.

Het geloof en de hoop was er, maar jij werd steeds zwakker. De artsen deden wat ze konden. Ze opereerde en reanimeerde. Het mocht niet baten. En net voordat je vader en je broer bij je waren ging je naar huis.

Verslagen hoorde ik het nieuws van je vader aan, maar het drong niet tot me door.
Dit kon niet waar zijn, jij zou er altijd zijn.

Ik stond op en ging aan het werk. De ontkenning deed zijn werk. Dit was te groot om te beseffen.
Toch kwam daar die vrijdag dat vliegtuig aan met jouw lichaam.
Ontkennen had geen zin meer! Jij was het in die houten kist.

Vredig en met een lach om je mond. De lach die zo bij jou hoort.

Plotsklaps schoof de grond onder m'n voeten vandaan. De wereld leek in te storten.
Toch was God daar om me op te vangen. Hij zorgt dat ik dit overleef.
Met al mijn frustraties, verdriet en vraagtekens kon ik bij God terecht.
Ik heb het uitgeschreeuwd: waarom Rick? Hij is een stukje van mij.

Het besef was er dat niet God het was die jou van me afpakte! Hij had je opgevangen toen het mis ging. Je mag nu bij God zijn en ik geloof dat je daar volop geniet!

Het leven zonder jou is moeilijk! Alles lijkt weer door te gaan, maar ik sta nog stil. Ik wil niet door, want ik weet niet hoe. De toekomst die ik dacht te hebben is met jou in 1 klap verdwenen.

Onze trouwplannen zijn in het niets opgegaan. Onze ideeën over ons leven samen deden er niet meer toe.

De mensen om me heen raadde me aan om het een plekje te geven, het te verwerken en verder te gaan.
Goed bedoeld, dat wel! Het was het proberen waard, dacht ik!

Gewoon weer de dingen doen die op m'n pad komen. Wat kwam ik mezelf tegen, de dingen zijn niet meer gewoon! Alles is anders zonder jou!

De mooie dingen zijn ineen zo bijzonder, maar verloren ook hun glans. Toch ben ik dankbaar voor al die mooie dingen die ik heb.

Tegelijk was het zo ontzettend zwaar, want jij, mijn alles, bent er niet meer bij. Toch moest ik proberen te leven zoals jij het had gewild.

Vrolijk, dankbaar en genietend van de kleine dingen. Ja, zo was jij. Een mooi en uniek persoon. Je zag overal wat goeds in. Jij was het die me die schop onder m'n kont gaf.

Hoe moeilijk ook, het hielp. Ik wilde je trots maken. Het was de reden dat ik 's ochtends opstond en ging. De keuze maakte ook deze dag te overleven en er iets moois in te zien.

En ja, ondanks alles zit er wat moois in elke dag. Vrolijk kon ik niet zijn en lachen wilde ik niet. Dankbaar zijn lukte wel.
Het verdriet en het gemis zijn te groot! Toch zie ik ineens de dingen die zo gewoon leken.

Dankbaar ben ik voor alle herinneringen van jou! Dankbaar ben ik voor de les die jij me leerde.
Hoe graag ik dat ook wil overbrengen op anderen, het lukt me niet.

Ik waarschuw de mensen om me heen om te beseffen wat ze hebben. Te genieten nu het nog kan.
Het deed pijn te merken dat het niet op deze manier werkt.

Nu dat besef er is, kan ik me daar niet meer in verstoppen. Ik kan niet langer m'n energie stoppen in het overtuigen van anderen. Om zo maar minder aan mijn verdriet te denken.

Dan maar werken. Werken, werken en werken. En, het geeft rust. Iedere dag neem ik heel bewust een moment om bij jou te zijn. Omdat ik het gevoel heb, omdat ik het gevoel heb jou dat verschuldigd te zijn.

Ik voel me schuldig, omdat ik werk en afleiding zoek. Het besef dat het verdriet zich niet laat doseren tot een moment die ik zelf wil plannen, dringt door.

Het gaat niet. Hoe confronterend ook. Het geeft rust om wat minder te gaan werken. En de tijd te nemen om verdriet te hebben en om herinneringen op te halen.

Het is fijn om een middag bij je ouders te zijn. Samen over jou te praten, samen te huilen en samen te zijn.
Nog fijner is het, hoe moeilijk ook, om daarna het op me in te laten werken. In plaats aan om snel aan het werk te gaan en het te verdringen.

Ja, het is moeilijk en ja, het is confronterend. Het verdriet is zo groot, zo groot als mijn liefde voor jou.

Het gemis is niet te omschrijven. Als ik het zou proberen, zou et klinken als een amputatie zonder verdoving. Een gerafeld, stuk gereten hart met een stapel stenen er boven op. Een blijvende fantoompijn waar ik mee zal moeten leren leven.

Toch is dat wat me verbind aan jou en daar ben ik dankbaar voor.

Dankbaar ben ik dat jij in m'n leven was en dat je nu voor altijd een plekje in mijn hart hebt,

Jij, de man op wie ik bouwen kon. Anders dan ik, maar we horen bij elkaar. Jij bent weggerukt, maar hebt zoveel nagelaten.

Jij bent jij en ik hou zo van jou! Altijd!

Een tijd geleden zijn mijn ouders overleden. Ik heb nu geen verdere familie meer.

Met vrienden heb ik wel contact, maar ik vind het moeilijk om ze “op te schepen” met mijn rouwproces. Ik ben dus aan het rouwverwerken in mijn eentje. Dat is soms best zwaar.

Ik hoop dat deze verdrietige en pijnlijke gevoelens langzaam aan zachter worden, want dit is geen pretje. Ik voel me er ook vaak somber en depressief bij.

Fijn dat ik er nu even over kan schrijven. Op de een of andere manier lucht dat een klein beetje op, alsof ik niet helemaal alleen ervoor sta.

Juli 2017 is mijn man, de liefde van mijn leven en mijn Soulmate, op 68 jarige leeftijd na een 4 de hersenbloeding overleden.

Waren 43 jaar getrouwd ik was 16 en hij 25 jaar. Alles deden wij samen......
Nu moet ik alleen verder. Wij hebben 3 kinderen en 7 kleinkinderen genoeg om voor te leven en dat wil ik ook zo graag.

Maar waarom voel ik mij zo lamgeslagen, verlamd, nergens geen zin in hebben. De leegte die ik voel ik huis als ik thuis kom. Alleen naar bed gaan, alleen eten, alleen wakker worden!
Geen arm om je heen geen knuffel of een luisterend oor.

Ik voel me ellendig mijn maag zit altijd in de knoop. Ik voel me verlaten en het is net of een deel van mij ook dood is gegaan.

De wereld draait gewoon door, maar ik sta stil al maanden lang....................

Mijn lieverd ik mis je zo erg 😔

Een jaar later is het echt anders.

Toen ik mijn man plotseling was verloren door een hartaanval, stond mijn wereld op de kop. Ik was lusteloos, had nergens meer interesse in, niets kon me meer schelen en ik kon alleen maar huilen. Ik deed alleen het hoogst nodig op de automatische piloot, want ik had nog een puberzoon thuis wonen.

Dat ik ooit nog weer eens zou lachen kon ik me niet voorstellen. Mijn psycholoog leerde me om alle tijd te nemen voor het voelen van het verdriet, er over te praten, te schrijven, te huilen, boos te zijn en daarin vooral mijn eigen proces te volgen. Ze zei dat alles er over een jaar weer heel anders uit zou zien, ook al snapte ze dat ik daar op dat moment niet in kon geloven.

En toen bijna zeven maanden later gebeurde het. Ik stond te wachten bij de bushalte en ineens scheen het zonnetje en ik stond daar en dacht "oh dit is even lekker zeg!". Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik weer dat ik ergens van kon genieten. Dat gaf me hoop.

Nu ruim een jaar later is het inderdaad anders. Ik mis hem nog elke dag, maar ik kan er goed mee omgaan. Mijn zoon is net op kamers gegaan en ik ben op een schildercursus gegaan.

Ook heb ik via het internet een lotgenotengroep gevonden, daar hebben we laatst mee afgesproken. Ondanks het gedeelde verdriet was het ook heel erg gezellig.

Zo gek als het klinkt, maar er komt inderdaad een moment dat het leven weer verder gaat. Het gemis blijft, maar er is ook nog steeds heel veel moois over.

Een luisterend oor, iemand die je niet veroordeeld en waar je over je dierbare kunt blijven praten, zonder dat het nu wel eens tijd wordt dat je doorgaat.

Boosheid, pijn, verdriet, in de war... Het mocht er allemaal zijn en er was begrip. Alleen dat helpt al enorm bij het verwerken en helen.

Mama, ik mis je...

Mijn moeder is op 11 september van het vorig jaar (2019) overleden. Ze is 85 jaar geworden en was welbeschouwd 'op'. Haar lichaam liet haar in de steek en ook haar geest ging erg achteruit door dementie. Elke maand ging ik een weekend of langer naar haar toe om er voor haar te zijn. Ze woonde op het laatst in een verpleeghuis, nog wel in een eigen appartement, maar dan met heel veel zorg, de hele dag door. Het laatste weekend dat ik bij haar was zongen we nog samen beneden in de tuin van het tehuis de liederen die ik als kind met haar zong voor het slapen gaan: Ik ga slapen, ik ben moe; Vader, nu de dag voorbij is; De dag door uwe gunst ontvangen. We genoten samen van het lekkere weer en ik wist gelukkig nog niet dat ze een paar dagen later zou overlijden. Ze was 's nachts om 3 uur gevallen in de badkamer, heeft nog wel zelf gealarmeerd, maar toen de verzorgende kwam was ze al aan het sterven. Het is waarschijnlijk een hartstilstand geweest. Geen lijdensweg, maar binnen luttele minuten was ze weg, weg uit het leven waar ze nog zo aan vasthield, ondanks al haar pijn. Als ik haar vroeg: "Mam, vind je het leven nog de moeite waard?", dan zei ze: "Ik heb jullie toch nog?" Toen ik dat laatste weekend bij haar was, en we samen aan haar eettafel zaten, vroeg ik haar ook nog weer of ze zo nog wel verder wilde leven. "Ja", was haar antwoord. "Maar als ik moet sterven, dan heb ik daar vrede mee".
Het is zo raar, zo leeg, dat ik niet meer voor haar kan zorgen. Haar niet meer kan vertroetelen, ze betekende zo veel voor mij. Ik was haar oudste kind en we hadden een heel hechte band. Ik belde haar dagelijks op, tot dat niet meer ging. We mailden elkaar ook vrijwel dagelijks, tot ook dat niet meer ging vanwege de toenemende dementie. Ze hoorde ook heel slecht. Maar ze genoot nog tot op het laatst van alles en iedereen om haar heen. Van wildvreemde mensen uit de buurt die in de tuin bezig waren, kreeg ik dat laatste weekend een prachtige bos dahlia's, me niet beseffend op dat moment dat ze een paar dagen later naast mama zouden staan, terwijl zij overleden was en in haar slaapkamer opgebaard lag. Zo vredig, zo rustig, eindelijk zonder pijn en ellende.
Ik kan er vrede mee hebben, maar soms, zoals nu, ben ik zo intens verdrietig dat zij nu in de koude grond ligt, in de gietregen, in een houten kist. Dat haar lieve gezicht nu langzaam invalt. Dat zij daar ligt, uit wie ik ooit geboren ben. Zij die mij 9 maanden koesterde in haar lichaam. Ik was zo welkom op deze wereld. En dat dat lichaam waarin ik 9 maanden mocht schuilen nu weg ligt te teren in een donker graf. Dat maakt me zó enorm verdrietig. Daar heb ik moeite mee, ook al was het haar uitdrukkelijke wens om begraven te worden.
Het valt me zo zwaar om dat beeld los te laten en er een ander beeld voor in de plaats te zetten. Een beeld van hoe ze in haar stoel voor het raam zat, en hoe blij ze altijd was als ik bij haar kwam, elke keer weer, jaar in jaar uit. Toen het nog ging, nam ik haar soms mee voor een ritje over het eiland waar ze zo van hield of ik nam haar mee naar een chalet waar ik zat om maar dicht bij haar te zijn. Daar genoot ze enorm van, ook al kreeg ik haar nog met grote moeite uit de auto en moest ik hulp inroepen van een sterk iemand.
Ik at ook vaak mee met haar, beneden in de eetzaal, en dan probeerde ik wat gesprekken te voeren met de mensen aan tafel. Op het laatst was ze bijzonder gevoelig voor stemmingen en of mensen wel aardig voor elkaar waren. Dat pikte te feilloos op. De laatste keer dat ik haar naar die eetzaal bracht, maar dat wist ik toen gelukkig niet. De schok van het is voorbij. Het mooie afscheid dat we met elkaar van haar namen, op een prachtige, zonnige septemberdag. Haar voor altijd te moeten laten gaan...en alleen achter te blijven...dat valt me zwaar. Mijn broers en zus hebben kinderen, gezinnen, partners; ik niet. Dat vind ik extra zwaar. Mijn moeder hield onvoorwaardelijk van mij. Ze was het liefste dat ik had.

18 november 2000 heb ik je voor het laatst gezien, ik zwaaide je uit op Schiphol. Nog altijd zie ik haarscherp voor me hoe je zwaaide en toen uit het zicht verdween. Ver weg ben je gestorven, onder onduidelijke omstandigheden.

 

Nooit meer heb ik je teruggezien en nog steeds doet het zo'n pijn, na al die jaren. Niemand praat meer over je, ze vergeten zelfs elk jaar je sterfdag. Maar in mijn hart ben je nog even levendig als toen....

Ik ben al een tijd uit elkaar met de vader van mijn dochter. Hij was echt wel mijn liefde, mijn maatje. Ondanks dat hadden we problemen die onze relatie onder druk zette.

Ik was 6 maanden zwanger en mijn man zat in de weekenden heel veel bij een eenzame vriend. Ik vond dat zelf niet echt kunnen, die man plande zowat het hele weekend vol met dingen met mijn man. Hij zag dat helemaal niet als iets slechts en zei dat dit een tijdelijke situatie was.

Toen kregen we ons kind en ben ik gaan twijfelen. Ik heb hem toen gezegd dat ik op deze manier het niet meer wilde en ben toen apart gaan wonen. Ik heb niet ingezien dat ik beter samen met hem hulp had kunnen zoeken in plaats van weg te gaan bij hem. Nu heeft hij een andere vrouw.

Ik probeer het los te laten, heb een mooi huis gekocht, veel dingen gedaan om door te gaan maar wat doet het pijn. Ik vraag me af wat ik ermee op ben geschoten om uit elkaar te gaan. Er liepen dingen niet lekker, maar er waren ook genoeg dingen wel fijn en die zijn nu ook weg.

Volgens mij therapeut zit ik in een rouwproces. Een leven dat ik had zal niet terugkeren. Ik voel me eenzaam. Dat is velen malen erger dan ik het voelde toen mijn ex in de weekenden altijd bij die eenzame vriend zat.

Ik mis mijn ex nog steeds. Ik zie hem nog een paar keer per maand en dat doet veel pijn.

Loslaten gaat gewoon niet. Je zit levenslang aan elkaar verbonden.

Na 47 jaar huwelijk, is mijn man op 11-3-2016 aan kanker overleden op 69 jarige leeftijd. Het was o.a. een zorgzame-bijzondere man, die ook bang in zijn leven was n.a.v. veel.

Hij wilde niet dat ik na zijn dood met een andere man verder zou gaan. Ik was toen 67 jaar. Echter net voor zijn overleden gaf hij te kennen aan mijn zoon en mij, ik ga en het kan mij allemaal niets meer schelen wat jullie doen, jullie bekijken het maar.

Na jaren had ik nog niet verwerkt dat mijn zus was overleden. Ik ben een rationeel type en wist eigenlijk niet hoe ik dat moest doen, rouwen.

Uiteindelijk heb ik hulp gezocht. Geleidelijk aan lukte het bij mijn gevoel te komen en ben ik aan mijn verwerkingsproces begonnen. Tussentijdse opdrachten van mijn therapeut hielpen daarbij.

Inmiddels heb ik het verlies van mijn zus een plekje kunnen geven.

Afgelopen jaar is mijn moeder overleden. Ik merk dat dat veel bij mij naar boven haalt. Ik voel me schuldig omdat ik er meer voor haar had willen zijn.

Ook zie ik ineens dat de relatie die mijn ouders hadden heel anders is dan het beeld dat ik ervan had. Nu zie ik mijn moeder op een heel andere manier en heb ik met haar te doen. Maar ik kan er niets meer mee, want ze is er niet meer. Dit kan mij verscheuren.

Het is zo moeilijk dat het verlies van mijn moeder zoveel meer dingen naar boven haalt. Hierdoor heb ik het gevoel dat ik niet alleen rouw om het verlies van mijn moeder, maar ook om allerlei anderen dingen.

Dat ik er meer voor haar had willen zijn, dat ik haar meer had willen zien voor wie ze was, dat ik haar meer had willen bieden. Ik heb het gevoel dat mijn leven er behoorlijk door op zijn kop is gezet.

Ik ben intussen 3 maand mijn zielsverwant verloren aan een hartstilstand en elke dag heb ik eindeloos verdriet ik mis hem zo verschrikkelijk soms heb neiging om een einde aan m'n leven te maken :'"( ik doe niets meer in en om het huis het kan me allemaal niets meer schelen ik ben zwaar depri

Mijn lieve man en maatje is na een ziektebed van 20 maanden overleden in augustus jl.
Het gemis is zo pijnlijk dat ik er soms misselijk van wordt. Je valt in een gat en zoals iedereen zal ervaren gaat voor iedereen het leven gewoon weer door. Ik kan mij soms in een kamer vol mensen zo eenzaam voelen, hoe lief de mensen ook zijn ze kunnen nooit mij geven wat ik mis. Het is nu 14 weken geleden dat hij stierf en elke dag ben ik kapot van verdriet. Ik ga de deur uit en doe leuke dingen maar van binnen ga ik helemaal kapot. Ik kan mij echt niet voorstellen dat je dit zomaar kunt verwerken. Ik lees momenteel 3 boeken over verlies en alvleesklierkanker (waar mijn man aan is overleden). ik zoek zoveel begrip en bevestiging maar wat ik uiteindelijk zoek is niet te vinden. Het is niet uit te leggen wat je voelt als je allerliefste lief er niet meer is, je kunt het je ook niet voorstellen weet ik nu. De wereld draait door en ik zit vaak alleen en huil ook veel. Iedereen is er voor je maar uiteindelijk wordt het toch weer stil want iedereen leeft zijn leven door, en dat doet pijn. Ik begrijp het deels wel maar geef af en toe een knuffel. Ik zie hier ook een verhaal staan wat begint met...wat is nog mijn functie in het leven. Dit vraag ik mij ook elke dag af. Het is niet het alleen zijn wat mij beangstigd maar zonder mijn lief verder leven. Alsof de benen onder je lijf zijn weggeschopt. Ik weet dat ik het zelf moet doen en alles moet doorstaan maar god wat doet dat pijn.

Sinds enkele maanden ben ik thuis met een burn-out... Iets wat ik nooit verwacht had te krijgen; ik ben steeds graag gaan werken, kom graag onder de mensen, en stelde me zelden negatief op.

Toch was het daar... naar mijn gevoel heel plots. Ik schaamde me zo dat ik instortte op het werk.
Hoewel ik geprobeerd heb terug te gaan werken, lukte dit me niet. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een psychotherapeute.

Na een zestal sessies werd duidelijk dat ik de rouw van mijn vader op mijn 14de eigenlijk nog niet verwerkt heb. Toen ik dit hoorde voelde het vreemd genoeg aan als een opluchting... Ik begreep eindelijk wat er aan de hand was.

Hoewel ik nog steeds op weg ben naar een 'gezonde rouw', zoals de psychotherapeute het noemt, voel ik me wel veel beter en slaag ik er sinds enkele dagen in het werk opnieuw te hervatten. Dit doe ik echter halftijds; want tijd en ruimte voor mezelf ben ik hoe langer hoe belangrijker gaan vinden.

Eén goede tip vanuit mijn eigen ervaring: Neem tijd en ruimte voor jezelf na een afscheid. Het heeft geen zin zo snel mogelijk terug alles te willen opnemen, als je hierdoor uiteindelijk weer een stap achteruit moet zetten.

op 28 september 2015 kreeg mijn man een hartstilstand en heeft 2 weken in coma gelegen. Daarna volgde een lange revalidatie. Hij is niet meer de oude geworden.

 

Hij zou half februari 2016 weer thuis komen na een zwaar traject voor hem. Hij heeft ontzettende hard gewerkt, in de tussentijd een openhart operatie gehad, 3 x een maagonderzoek en elke week bloedtesten.

 

Omdat hij buikpijn bleef houden toch maar eens een echo gemaakt. Onze wereld stortte ineen. Hij bleek alvliesklierkanker te hebben. Ook een aantal longembolieën waarvan de artsen bang waren dat dit vreselijk fout kon gaan in de zin van benauwd en pijn.

 

Op 26 februari is besloten hem aan de morfinepomp aan te sluiten. Op 27 februari 2016, nu bijna 2 jaar geleden is hij overleden. Tot de dag van vandaag mis ik hem. Ik voel een enorme leegte.

 

Terwijl ik kortgeleden weer Oma ben geworden is het gemis alleen maar groter geworden. Het niet meer kunnen delen van de mooie momenten. Ook ik werk intussen weer maar de mensen om me heen laten het steeds meer afweten.

 

Echtparen die nog maar mondjes maat komen of wat laten horen. Alleen een kennis die ook haar man is verloren begrijpt wat ik elke dag weer door heenga. Vooral het alleen thuiskomen en alleen opstaan vind ik nog steeds moeilijk.

 

Ik heb het idee dat ik nooit meer echt gelukkig zal worden. Maar wel even fijn dit van me af te schrijven. Wellicht helpt het een beetje.

Mijn man heeft 6 maanden gekeden suïcide gepleegd. Nu komen langzaam alle gehiemen die hij had boven water. Het is voor mij bijna onleefbaar. Ik ben alles kwijt. Mijn stiefzonen komen niet meer. Zijn ouders zien mij als de aanleiding. Want hij was zo'n mooie lieve man, maar had een dubbel leven. Iedereen zegt dat ik juist daardoor sterk moet zijn en nu voor mezelf moet kiezen en leven. Maar het veraad en het verdriet zijn zo pijnlijk en zo hard dat ik bijna niet verder wil. Ik heb van hem gehouden tot dat de leugens boven water kwamen. Nu is er veel woede en zelfs ongeloof. Ik heb nooit wat in de gaten gehad en voel me afschuwelijk en schaam me dood. Ik ga wel weer werken maar moet me door de dagen slepen. Hoe kan ik dit ooit een plekje geven? Is er leven na zoveel bedrog, verdriet en in de steek gelaten voelen? Wat heb ik wel niet gemist? Kan ik ooit nog iemand vertrouwen?

Mijn Mooie Lieve Zoon van 23 jaar jong, is in 2018 voor de trein gesprongen.
Mis hem vreselijk en wil zeggen dat ik Heel Veel van Hem Hou !!!
Ik geloof dat mijn Lieve Zus die vorig jaar deze aarde heeft verlaten dat zij en de Engelen voor Mijn Lieve Kind zorgen !XXXX

Vorig jaar december (2016). Slechts 55 jaar mocht Mijn Meisje worden. Plots weggerukt door een niet te stelpen hersenbloeding (als gevolg van toedienen bloedverdunner).

Slechts ruim 7 jaar mochten we een onbeschrijflijk mooie liefde kennen.

In beginperiode moet je zaken regelen en na een maand is alles geregeld en moet je alleen verder in het besef dat er geen nieuwe prachtige herinneringen bij mogen komen.

Niet boos, maar intens verdrietig. Letterlijk pijn in mijn lijf. Ik ervaar de rouw zonder verzachtende middelen (drank, medicijnen), maar het is zo verschrikkelijk hard. De zon schijnt, maar niet meer voor ons samen.

Mijn vrouw is op 1 februari overleden ik ben voor haar 50 jaar mantelzorger geweest
de laatste tijd moest ik haar de hela dag door verzorgen
Ze had veel pijn en at haast niets meer.
Het overlijden heeft veel verdriet meegebracht Ik ben in een eenzaam gat gevallen
Nu is afgelopen zondag mijn hondje dood gereden dus nu heb ik niets meer om mee te praten
Het is nu eerg stil en eenzaam

Het is alweer jaren geleden dat ik in diepe rouw was en veel liefdesverdriet voelde. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.

 

Ik kon het in het begin niet geloven en hoopte dat het een slechte droom was. Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een paar maanden.

Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.

Het was de zomervakantie van 2010, al weer te laatste week. We kregen op de maandag een nieuwe tv. Daarna ging ik spelen bij mijn buurmeisje. We wilde even gaan fietsen naar de speeltuinen. Maar zoals altijd ben ik mijn fietssleutel kwijt.

 

Mijn moeder was aan het schoonmaken in mijn kamer, dus vroeg het eerst aan mijn vader. Mijn vader zei :'vraag het even aan je moeder. Die weet het wel'. Zo gezegd zo gedaan. Ik stond onderaan de trap en riep mijn moeder. Alleen ik kreeg maar geen antwoord. Toen ben ik samen met mijn vader naar bovem gegaan.

 

Uiteindelijk zag ik gelijk dat mijn moeder bewusteloos op mijn kamer lag. Pimpelpaars met witte vlekken. Mijn vader spoedde zich naar de telefoon en belde 112. Mijn vader zei ga alsjeblieft de deur beneden open doen voor de hulpdiensten. Ik riep daarna is goed en ik ga naar mijn tante toe.

 

Aangekomen bij mijn tante die aan de andere kant v/d sloot woont, was ze niet thuis. Maar onderweg terug kwam ik iemand tegen en die ik kende en zei kom maar mee naar ons huis. Uiteindelijk heeft ze mijn zusje en mijn broer ook nog gehaald. Toen de ambulance er was, vroegen ze gelijk de brandweer om mijn moede ruit het raam te tillen. Hiervoor moesten ze wel dingen kapot maken. Mijn vader is toen uiteraard met mijn moeder meegegaan in de ambulance.

S'avond na het eten ging ik even terug nasr mijn huis. Ik wist niet zeker of mijn fiets binnen stond. Onderweg naar huis kwam ik mijn buurman tegen. Hij had mijn oom aan de lijn. Mijn oom zei dat hij er direct aan kwam en ik bleef toen even bij de buurman.

Uiteindelijk hebben ze in het ziekenhuis niks meer kunnen betekenen voor mijn moeder (42). Ze is uiteinelijk gestorven aan een hartstilstand doordat het hart groter is geworden omdat al jaren ze een te hoge bloeddruk had en daar niet op gelet is.

Savonds kwam de dominee langs. Ondertussen was ons huis vol familie. De dominee vertelde mij dat mijn moeder gestorven is. Hij vroeg ook gelijk of ik het me zusje(3) wou vertellen of hij het moest doen. Uiteindelijk heb ik het me zusje proberen uit te leggen.

Omdat het in mijn kamer gebeurd is wilde ik dasr ook niet slapen. Uiteindelijk mocht il bij mijn buurmeisje een aantal dagen slapen. Daarna kwam om en om een familielid bij mij slapen. Dit heeft ongeveer een maand geduurd!.

Mijn moeder was veel werkzaam op school. Wij werden daarom de vrijdag voordat school begon uitgenodigd om een gedenk hoekje te maken. Hier konden mensen iets liefs schrijven wst later voor ons bestemd was.

Die maandag dat school begon, hoefde wij uiteraard niet naar school. Die dag werd ook mijn moeder begraven. De hele school kreeg de gelegenheid er naartoe te gaan. Speciaal voor mijn zusje had haar klas een liedje voor haar ingestudeerd. Het was een prachtig nummer.

De dagen daarna moest ik wel weer naar school. Als ik het niet trok movht ik naar het hoekje toe. Elke pauze heb ik daar gezeten.

Nu heb ik een vraag aan iedereen: hoe kan iemand die nu 16 is dit verwerken? Ik krijg nooit meer mijn mam terug.

Emdr heeft bijgedragen dat ik uiteindelijk ervaringen uit mijn verleden een plek heb kunnen geven.

De inzet van poppetjes om mijn rol te verduidelijken tijdens de voorbereidende gesprekken was voor mij heel confronterend, verdrietig en heftig echter heeft me heel veel inzicht over mezelf gegeven.

Het heeft me geholpen om gedragspatronen te doorbreken en mezelf te durven laten zien zoals ik echt ben. Ik mag er zijn!

Onlangs heb ik mijn geweldige lieve moeder verloren. Ik had een geweldige goede en leuke band met haar. En nu wordt ik overmand en verscheurd door verdriet. Hoe verder zonder haar?
Ik mis haar zo enorm, dat is niet in woorden te vatten evenals het gevoel bij het besef haar nooit meer te zullen zien. Ik ben alleenstaand, heb geen partner en kinderen. Mijn moeder had een zeer centrale en belangrijke plaats in mijn leven en ik genoot ervan als zij het maar goed had.

Op mijn 14e sterft mijn vader. Moeder (van 7 kids) is druk bezig met het verlies van haar man. Zodoende geen aandacht voor het verlies van de vader. Je draait je om en gaat verder met je puberleven.

Na 35 jarig huwelijk vond ik mijn lief van 54 dood in haar stoel. Zoals "vroeger" draai ik me om en wil zo snel mogelijk het leven weer oppakken. Het lijkt te lukken.

Echter 2 relaties en 8 jaar verder komen de wonden weer tot leven. Helaas is er nu geen begrip maar verwijten vanuit familie dat ik het verkeerd doe en gedaan heb en vooral hoe ik het doen moet. Zelfs een zus druk met rouw- en stervensbegeleiding voor anderen, heeft geen tijd. Rouw blijkt ook na zoveel jaar erg rauw.

Mijn rugzak is vol
Mijn dochter en mijn man zijn overleden.

De stilte is soms ondraaglijk . Mijn dochter is op 23 jarige leeftijd overleden aan maagkanker.
Ze heeft ander half jaar gevochten tegen haar ziekte. Ze wilde het niet opgeven en heeft alles nog geprobeerd. Ze is geopereerd en heeft chemo gehad .

 

Helaas is ze alweer ruim dertien niet meer bij ons. Mijn man heeft ook een strijd geleverd. In 1986 kreeg hij voor de tweede keer hersenvliesonsteking .Hij is 6 keer aan zijn hoofd geopereerd en hij had een prothese in zijn hoofd. Ook heeft hij er epilepsie aan over gehouden.

Helaas is hij in 2016 overleden op 61 jarige leeftijd .Na een val van de trap.waar ik hem gevonden heeft.

Nu is de stilte om me heen zo erg .Dat ik soms niet meer weet hoe ik verder moet.
Het gemis is zo groot.

Ik heb wel gelukkig nog een lieve dochter en een kleinzoon. Maar die wonen niet bij mijn in de buurt.
De wereld draait door ,maar mijn rugzak vol.

7 september 2017 is plotseling mijn vader aan een hartinfarct overleden.
Omdat mijn moeder toen ernstig ziek was hebben mijn zus en ik de zorg voor haar op ons genomen , 11 mei 2018 is zij 8 maanden na mijn vader overleden.

Wat mis ik ze en wat heb ik hier vooral avonds veel verdriet om.
Vooral als ik zoals vandaag in mijn ouderlijk huis kom voel ik de enorme leegte die zij achter laten.

Ik kom hier ook het liefst niet alleen , niet dat ik dit wil ontlopen maar het voelt zo alleen en akelig zonder mijn ouders.

Het verdriet kan er soms ook zo in alle hevigheid zijn.
Bij een lied, een blik naar een foto of gewoon een gedachten aan hen.
Het is gewoon zo snel gegaan allemaal dat ik me af vraag of dit ooit een plekje zal krijgen.
Daar wordt ik wel eens angstig van.

Gelukkig vind ik veel steun bij mijn zus haar partner en mijn partner.

Over dat niet alleen in mijn ouderlijk huis kunnen zijn voel ik me wel eens schuldig.
Vooral omdat ik hier nu met mijn zus eigenaar van ben.

Merk ook dat regelmatig de herhaling van de laatste 2 weken van mijn moeders leven voorbij komen.
Zij had kanker en mijn zus en ik hebben heel intensief voor haar gezorgd deze weken.
We waren er ook bij toen ze stierf.

Deze beelden zie ik met regelmaat nog voor me.
Soms is het gewoon even teveel allemaal en mis ik ze zo enorm.

Lieve groeten Marielle

M'n man nu drie jaar en bijna vier maanden geleden overleden ik krijg soms het idee dat ik echt gek ga worden weet soms ook niet hoe ik het moet doen.

 

wij deden echt alles samen geen kinderen nu komen dadelijk weer die winteravonden daar zit ik nu al tegen op te hikken ga naar de Sint- jan ga naar een mariakappeletje ga voor de foto van m'n man staan voor hulp niks helpt word er echt heel verdrietig van

Afgelopen december is mijn man, vriend en bovenal zielsverwant gestorven in zijn slaap. We waren toen in een verlaten gebied aan het wildkamperen ergens op de pampa in Patagonie/ Argentinië. Ons tienjarige huwelijks en levensreis kwam plots ten einde. Toen ik wakker werd en ontdekte dat hij was heengegaan raakte ik totaal in shock. Maar heel kort heb ik nog bij hem gelegen. Toen kwamen de autoriteiten en werd hij meegenomen. Dat en de autopsie die op beestachtige wijze gedaan is maakte het heel traumatisch. Drie weken na het overlijden konden we eindelijk afscheid nemen. Eerst ging ik in overlevingsstand, toen was er het regelen dat ik alleen moest doen want we hebben geen kinderen. Erna was er het zwarte gat. Toch lukte het me om stapje voor stapje sterker te worden door meditatie en yoga dat ik al jaren beoefen. Door de intense liefde die wij hadden te eren met het schrijven van een boekje dat ik hoop uit te geven als ik daar zover mee ben. En door het tekenen van zielen roersels heb ik een manier gevonden om het verdriet te uiten. Net toen ik mijn praktijk weer wilde gaan opstarten kregen we te maken met het corona virus. Dit stagneert naar mijn gevoel mijn proces en houdt me tegen om nu in contact te komen met anderen. Om weer alleen de wereld in te trekken. Ik heb het gevoel dat ik mezelf op alle fronten moet herontdekken. En vooral de op en neergaande beweging van het rouwen ervaar ik als heel zwaar en vermoeiend. Het gemis wordt steeds groter als ook het besef dat ik zal moeten leren dit verdriet te dragen voor de rest van mijn leven. Mijn lief was mijn kompas, we stonden op punt van emigratie naar Australië en hadden nog zoveel plannen. Slechts 60 jaar mocht hij worden....

Hallo lezers. Vooropgesteld wens ik jullie veel sterkte bij jullie verlies in welke vorm dan ook.
Ik zou iets willen zeggen over rouwverwerking en hoe de omgeving ermee omgaat. Dit bepaalt naar mijn idee een belangrijk deel de route van hoe-nu-verder. Ik kan met droge ogen vertellen over de naasten die ik ben verloren, maar het is de onderlaag waar de pijn nog net zo rauw is als toen het gebeurde. Als ik een keer in tranen uitbarst is de reactie ja maar, het is al zo lang geleden, je hebt het nog geen plekje kunnen geven (waar zit dat plekje dan), je moet in therapie. Ik heb de indruk dat veel mensen niet weten hoe ze met het verdriet van een ander moeten omgaan hoe vers of oud het ook is. Het maakt ze ongemakkelijk dus het moet weg. Het verdriet wordt gebagatelliseerd of vermeden. Dat laatste is zeer pijnlijk. Dat is dubbel verlies.
Ik ben het verdriet als iets gaan zien wat bij me hoort. Ik ben mensen verloren die iets voor mij betekenen, niet hébben betekend. En dat maakt mij mens, bewust van de essentie van het leven en er is dankbaarheid dat ik een stuk met ze mee mocht lopen. Het is een beetje een overtreffende trap van acceptatie. Het verdriet is van mij en er zijn dagen dat ik huilend wakker wordt. Maar het is ook in beweging, er zijn meer mooie dagen dan slechte. Wat ik probeer te zeggen is dat het er mag zijn. Draag ze, koester ze, noem hun namen, al is het alleen in je hoofd. Rouwen is een eenzame zaak, maar huilen zonder uit te leggen waarom nu opeens, een hand, een glimlach, een kneepje in je arm kan zo’n verschil maken.

Zelf kan ik het nog steeds niet geloven, maar in 2016 is mijn oudste dochter, 43 jaar, aan alvleesklierkanker overleden.Ze was moeder van 3 kinderen.In 2018 overleed mijn andere dochter,41 jaar aan leukemie.Ook zij was moeder van 3 kinderen. Om te overleven zoek ik zoveel mogelijk afleiding. Nooit beseft dat het leven zo onvoorspelbaar zou kunnen zijn.

Mijn verhaal is vooral gerichht op het onbegrip van de weinige mensen
die ik nog heb en die vinden dat ik het maar weer moet kunnen ..
Iedreeen gaat maar door je moet verder....Ikheb zoveel met hem moeten
worstelen hij hing op me maar ik heb zelf nooit iemand gehad om op terug te vallen en heb zoveel iedereen geholpen waar ben ik Ik kan niet meer na alles vallen en opstaan mijn lieve zus is er nietmeer mijn ,,vriendin van jaren
mijn zusinAustrallie .mijn oudste broer 22februaridood gevonden en ga maar door mijn moeder al jaren geleden maar ik heb dingen nooit echt goed kunnen uit praten over niet echt gewild ziijn ik roep haar nog steeds

Mijn man ruim 3week geleden aan corona overleden ziekenhuis heeft echt alles voor hem gedaan maar door complicaties kwam hij.toch te overlijden
Heb niet echt afscheid kunnen nemen mocht ook tussendoor niet bij hem dat stukje van verwerken heb ik gemist hij was pas 63 na haast 30 jaar huwelijk is dat plotseling weg wij was mijn man maar ook mijn maatje mijn. Vriend zal zwaar worden om dit te verwerken veel mensen komen en luisteren wel maar gaan ook weer weg
En dan is het zwaar alleen zijn door zon zinlos ziekte zijn.er meerensenrt zo'n verhaal misschien kunnen we elkaar helpen

De oordelen over de suïcide van mijn vader... ik hoor ze veel om mij heen.
Zwakte, egoïstisch, hij had toch hulp kunnen zoeken, wie laat zijn kinderen nou in de steek?!

Het maakt het moeilijk om over te praten. Hiernaast weten veel mensen (gelukkig) niet wat het is om je vader op deze wijze te verliezen en komen er goed bedoelde adviezen.

Mijn therapeut biedt erkenning, herkenning (ze heeft hetzelfde meegemaakt), een luisterend oor, geduld en zorgt voor genoeg tissues ;-)

Het is De plek waar mijn vader er altijd mag zijn.

Mijn man overleed kort nadat de diagnose kanker was gesteld, dit gebeurde in een tijdsbestek van enkele weken. We waren nog als gezin met elkaar vakantie aan het vieren toen mijn man niet "lekker"werd.

Thuisgekomen kwamen we in een ratrace van dokteren, onderzoeken, wachten etc....De meest agressieve vorm van deze ziekte had mijn man getroffen. Ik kan niet uitleggen wat er dan allemaal door je heen gaat, de grond zakt onder je voeten weg. En nu dan, hoe moet het verder? Mij kinderen zonder hun vader, gaan ze dat redden?

Ik wilde na het overlijden sterk zijn voor mijn kinderen maar vergat daarbij mezelf. Ik werkte door en stopte mijn gevoelens weg. 's Nachts kwamen de tranen, niemand kon ze zien. Ik heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld.

 

Dat ik het niet alleen aankon begon ik steeds beter te begrijpen. Ik had wel steun van mijn familie maar zij raadden mij aan om hulp te zoeken, dat heb ik gedaan. Mindfulness in combinatie met coaching en in een individuele setting heeft mij enorm geholpen.

 

Mijn hele verhaal en mijn tranen mochten er zijn, het voelde zo vertrouwd. Mijn jongste dochter wilde ook hulp, en haar heb ik in een later stadium meegenomen. EMDR was voor haar heel effectief.

Een rouwproces is niet niks; je moet eerst door een dal om vervolgens weer boven op de berg te komen.....en ik kan zeggen dat ik er weer ben en het leven weer een stuk beter aankan.

Mijn man is gisteren overleden na een kort ziekbed, mijn wereld is ingestort, hoe moet ik nu verder.
Gelukkig heb ik veel steun van mijn familie, maar ik ben zo bang voor de toekomst.

We zijn met behulp van IVF zwanger geworden wat vrij snel lukte.

Daar waren we superblij mee. De zwangerschap verliep prima totdat ik met 30 weken harde buiken kreeg die zo aanhielden dat de verloskundige het veiliger vond om naar het ziekenhuis te gaan. En daar konden we de de weeën en de bevalling niet meer stoppen.

Onze lieve dochter werd geboren maar gaandeweg bleek ze steeds meer problemen te hebben. We gingen door hoop en wanhoop en uiteindelijk hebben we haar moeten laten gaan. Zo verdrietig. Ons leven stond op z'n kop.

Nu, na een jaar zien we niet alleen meer duisternis maar ook hoe kostbaar ons leven is. We maken andere keuzes, leven intenser en heel bewust. Het verdriet is nog altijd scherp en pijnlijk maar er is iets bij gekomen.

We hopen nu ook dat ik toch nog zwanger mag worden en dat er een nieuw kindje mag komen. Er is een plekje vrij....

Mijn broer was al langer niet fit als gevolg van een chronische ziekte. Zijn zelfstandigheid werd minder.

Als gevolg van een heftige situatie in mijn eigen gezin, had ik geen tijd/energie om mijn broer extra zorg te geven. Zelf druk bezig om mijn hoofd boven water te houden.

 

En toen ineens overleed hij plots, veel te jong. Daar kwamen naast het verdriet, ook de schuldgevoelens. Had ik maar, kon ik nog maar, als ik dit had geweten.

Na enige tijd komt dat ook wel weer in perspectief. Maar wat heb ik een last gehad van die schuldgevoelens....

Ik wilde reageren op verhaal Elsa maar op een of andere manier lukt dit niet, dus probeer het zo nog n keer.

Ook mijn man is j.l 25 april overleden op 58 jarige leeftijd aan de gevolgen van Corona na 35 jr huwelijk.
Hij was nooit ziek vantevoren maar heeft vlgs artsen heel veel pech gehad, kreeg steeds complicaties en uiteindelijk is n bacterie hem fataal geworden. Die 3 wkn op ic ook geen contact meer met hem gehad je zat in n soort achtbaan, nachtmerrie, geen echt afscheid kunnen nemen. Hier heb ik ook nu traumaverwerkingstherapie voor. Ook alles rondom uitvaart was anders ivm maatregelen en beperkingen. Heb wel hele lieve (schoon)kinderen, n geweldig kleinkindje, paar goede vrienden en collega's maar t gemis en verdriet is heel groot, vooral de kleine dingen samen, het wordt nooit meer hetzelfde.

Mijn man is afgelopen 3 januari 2021 overleden aan corona. Hij lag 3 mnd op de ic.
We waren 35 jaar bij elkaar en 28 jaar getrouwd. Ik ben 52. Heb wel 2 kinderen maar die zijn al volwassenen. Het is pas 11 dagen geleden . Intens verdriet en leegte voel ik alleen nog maar.

Ik kom heel veel verdrietige verhalen tegen, maar ik ben zó wanhopig op zoek naar eentje dat op het mijne lijkt. Waarom? Bijna iedereen heeft nog steun van familie, vrienden enz.... maar wat als je dat niet eens meer hebt. Ik ben enig kind van een fantastisch paar ouders die bijna 50 jaar getrouwd waren. Ik ben 56 jaar en heb geen makkelijk leven gehad, buiten m’n lieve ouders om. Als enig kind ben ik geen standaard voorbeeld. Niet verwend, maar een zeer gevoelig en liefdevol persoon naar andere mensen toe, sta voor alles en iedereen klaar. Ben veel verloren in m’n leven, en dacht altijd gelukkig heb ik m’n ouders nog! Tot het noodlot toesloeg jaren geleden en mijn vader vasculaire dementie kreeg. Ik verpleegde hem samen thuis met mijn lieve mams. Ondertussen ging ik wél door met mijn sociale leven. Paps kwam na een tijd in een verpleeghuis terecht waarin ik hem ook bleef helpen ondanks de verpleging. Ik heb anderhalf jaar geen dag overgeslagen samen met mijn mams. Tot hij na een afschuwelijk ziekbed overleed. Wij gingen en moesten door. Er kwam een hondje bij dat ons verdriet draagbaarder maakte, en dat werd ons kindje 😊 vooral voor mij omdat ik geen kinderen heb. Toen ze 7 werd moest ik ook haar laten inslapen, alsof ik een stuk van mezelf verloor. Maandenlang kon ik niet met het verdriet omgaan.... maar ook toen sloegen mams en ik ons er doorheen. Ik had een zeer sterke en goeie band met m’n moeder. Ze was moeder, zus en vriendin tegelijk, en deden veel leuke dingen samen. Nog steeds had ik een goed sociaal leven en inmiddels al een tijdje een lieve partner. Afgelopen juli sloeg het noodlot opnieuw toe.... die datum... die 31 juli kregen we te horen dat m’n liefste mams ongeneeslijk ziek was 😢 Per toeval in een scan ontdekt.... uit het niets. Ik ging op de automatische piloot en heb haar zelf verpleegd wat zó vreselijk zwaar was, in alle opzichten. Mams was een sterke vrouw met heel veel humor tot het laatst toe. We hebben veel gepraat en weinig gehuild, maar overleven was wat we deden. Natuurlijk kwam er Thuiszorg, maar haar medicatie hield ik bij, ik verzorgde haar, alles wat kon. De artsen waren super trots op me, en ik kon alleen maar denken, dit is toch niet meer dan normaal. Twee maanden later heb ik haar samen naar het eind begeleid, waarbij ze nog eenmaal haar ogen open deed en mij aankeek van meisje red je het zometeen wel? Ik stelde haar gerust, daarna keek ze naar mijn partner en die beloofde altijd voor me te zorgen, en pas toen sloot ze haar mooie ogen.... Inmiddels een verhuizing en zes maanden verder dobber ik de dagen in m’n eentje rond. Ik ben nu wees, geen enkele bloedverwant meer, amper vriendinnen over en vage kennissen die zeggen, maar meisje toch, je moet verder. Behalve mijn lieve lieve partner, die me met alle begrip, geduld en respect hierin helpt. Hij noemt het MIJN reis waarbij hij me opvangt wanneer ik val. En dat doe ik.... de hele dag door val ik. M’n ogen en lichaam doet pijn van het huilen. Er is een stuk van m’n hart gestorven sinds ik m’n mams kwijt ben. Ik heb niks meer over, en weet totaal niet hoe ik m’n leven nu moet gaan indelen. Ik kan niet werken vanwege m’n gezondheid, zit in een depressie en weet me geen raad zonder haar. Kom heel af en toe buiten om wat boodschappen te halen, kan niet wennen aan m’n nieuwe huisje, ik kan gewoon helemáál niet wennen aan een leven zonder...... speel vaak met de gedachten naar m’n moeder te gaan. Gelukkig is m’n lieve man daar dan weer... aan de zijkant. Hij ziet mijn pijn, wanhoop en mijn vechtlust. Maar ik ben moe.... moe van het vechten😢 Sorry voor het lange verhaal, maar is er iemand, wie dan ook die ook enig kind is en alles heeft verloren..........

Liefs Do

Bijna zes jaar heb ik voor mijn ouders gezorgd. Mijn vader is begin januari overleden. Ik heb mijn vader tot het einde zelf kunnen verzorgen. Ik mis hem maar hij had de laatste weken van zijn leven veel pijn en was ook benauwd. Daar kan je verder niet zoveel aan doen als er voor hem zijn. Je bent ook blij voor hem dat hij geen pijn meer heeft en niet meer benauwd is.

Mijn moeder is 8 weken na mijn vader overleden. Mijn moeder zat in het verpleeghuis omdat ze dementie had. Daar heeft ze het verschrikkelijk gehad de laatste twee weken van haar leven. Ze had al 6 dagen heel weinig gegeten en gedronken. Ze had een kapotte en hele droge mond .

Haar lippen stonden ook strak van droogheid en de vellen en korsten hingen eraan. Ik heb het gebit mee naar huis genomen zodat ze dat niet meer in haar mond konden stoppen. Ze was al veel af gevallen en het gebit paste niet meer in haar kapotte mond.

Toen heb ik bij de apotheek Mondgel en vaseline gehaald. Mijn moeder kon eigenlijk niks meer en toen ik de mondbehandeling bij mijn moeder had gedaan zuchte ze van verlichting. Ze lieten haar ook maar in de rolstoel hangen.

Ze kon niet meer recht zitten en haar hoofd omhoog houden. Ik heb de kleding mee naar huis genomen zodat ze haar niet meer in de rolstoel konden zetten. Nadat mijn moeder was overleden kwam er een arts en die had de verklaringen al ingevuld. Ze keek even onder de deken en ging toen weg.

Ik vroeg of ze niet naar haar hart ging luisteren maar dat deed ze niet want het was een verwachte dood. Ik vind dit zo respectloos naar mijn moeder toe. Ik ben nog zo boos omdat ik twee weken heb moeten vechten voor mijn moeder zodat ze menswaardig zou kunnen sterven. Het is echt zo onbegrijpelijk. Het staat wel in de weg om alles te verwerken.

Het is alweer 4 jaar en bijna 3 maanden geleden en eigenlijk sta ik mezelf nu pas toe om verdriet te hebben. Me verdrietig te voelen. Met behulp van mijn therapeut ontdek ik dat ik niet bang hoef te zijn voor mijn verdriet en ik merk dat ik het aankan.

Veel mensen in mijn omgeving zeggen; heb je daar nu nog last van

> mijn therapeut zegt: voel maar; het is goed zo. Ik voel me erg gesteund dat mijn verdriet er mag zijn ook al voel ik me nu soms wel heel verdrietig...... ik voel ook dat dit verdriet nu nodig is om mijn leven weer op te pakken en ik ben blij dat het zich aan dient.

Ik rouw om het kind wat ik nooit zal krijgen. Ik voel me erg alleen. Ik voel me verloren. Na een lang traject is het nu helemaal duidelijk; wij gaan samen geen kinderen krijgen. we zijn er allebei stuk van.

Ik ben wel blij dat we ieder apart hulp hebben gezocht. We leren van elkaar en met elkaar. een zo verwachten we weer invulling aan ons even te kunnen gaan geven.

Toen ik achttien was raakte mijn verkering uit. Het was het eerste meisje waar ik van hield en eigenlijk ben ik nooit gestopt om over haar te rouwen.

Ik ben nu 42 jaar en inmiddels getrouwd met een vrouw waar ik veel van hou. Nu zul je denken dat een meisje verliezen op die leeftijd minder erg is dan dat iemand overlijdt.

Bij overlijden is het echter zo dat je een proces in kunt gaan terwijl dit een lang proces is geweest van mijzelf verwijten maken en er steeds verdriet van te hebben.

De reden dat ik dit noem is omdat ik hulpverleners en klanten ervan bewust wil maken dat je elk verdriet serieus moet nemen, ieder op zijn eigen manier kan rouwen om iets.

Ik ben een vrouw en had 3 kinderen. Mijn dochter is vorig jaar om het leven gekomen. Zij is tegen een boom aangereden. Ik mis haar enorm.

Ik kan niet meer zo genieten van het leven als toen zij nog leefde. Ik voel me depressief. Waar doe ik het nog voor? Ik ben op vakantie gegaan, maar ja..... was het nou echt zo leuk? Het leven wordt nooit meer zoals het was. Ik moet proberen de draad weer op te pakken.....

Ik heb adviezen nodig. Hoe moet ik verder? Anderhalf jaar geleden is de liefde van mijn leven om het leven gekomen bij een bedrijfsongeval.

De wereld om mij heen kent mij als een sterke vrouw. En ergens ben ik dat ook wel. Maar ik denk dat dat in deze situatie niet zo goed is. Ik wil instorten. Emoties de vrije loop laten. Maar ja zoals ik hier ook lees. Het is "al" anderhalf jaar geleden. Iedereen weet al dat je "zielig" bent. En om niet als zeur over te komen hou ik me maar groot.
Helemaal nu mijn moeder middels euthanasie afgelopen dec ook heen gegaan is. Normaal ging ik naar haar om mijn gevoelens uit te spreken. En als ik niet naar m'n moeder ging besprak ik het met mijn lief.

Het liefst wil ik bij de pakken neer gaan zitten. Mezelf verwaarlozen en nooit meer uit m'n bed komen. Gewoon m'n leven uitzitten. Maarja aangezien ik 32 ben duurt dat nog wel even. (ga ik van uit)

Dus ik moet verder. De vraag 'heb je al contact met nieuwe mannen?' komt steeds vaker voorbij. Terwijl ik al misselijk 🤮 word van de gedachte.

Pfffff ik wil niet voor altijd die vrouw zijn die haar partner verloren is. Ik wil niet die vrouw zijn haar moeder kwijt is.

Ik wil gewoon gelukkig zijn met mijn lief, baby's maken en bij oma op bezoek. Dat was mijn beeld anderhalf jaar geleden. En nu...

Ik begon deze tekst met : ik heb adviezen nodig.
Ik heb advies nodig bij het leren van een nieuw toekomst beeld schetsen. Soms probeer ik mezelf voor te stellen met een andere man... Maar iedere dagdroom komt er opneer dat mijn leven blijft draai om mijn grote liefde. Mijn kinderen dragen zijn naam. Mijn nieuwe partner vraagt mijn hand aan zijn vader. Zijn broer wordt mijn getuigen op mijn bruiloft als goedkeuring dat ik door ga. Het is niet te doen.
Hoe kan ik ooit iemand vragen om van mij te houden als er iemand anders voor altijd in mijn hart zit. Welke man vind het ok als zijn kinderen de naam dragen van de vorige partner van zijn vriendin?

Ik kan mezelf helemaal gek maken met deze gedachten. En om niet gek te worden laat ik die gedachten voor wat ze zijn. Ze zijn er, maar ga er niet te diep op in. Maar soms moet het even zoals nu.

Zijn er mensen hier, die hun partner zijn verloren en toch een manier hebben gevonden om weer geluk te ervaren? Ik ben heel nieuwsgierig hoe dat is gegaan. Hoe een andere partner om gaat met de situatie.
En hoe groot is de rol van de overleden partner.

Zijn hier ook mensen die nooit meer de stap richting liefde hebben gedaan? En komt dat dan omdat het verlies je zo veranderd heeft dat je het niet meer toe kan laten? Of is het een keuze die je hebt geaccepteerd.

Ik ben niet gelovig, ben nieuwsgierig naar spiritualiteit, maar weet nog niet of ik dat helemaal geloof... Maar stel er bestaat een hiernamaals, hoe kan ik straks in de hemel nou 2 liefdes hebben. Wat nou als ik hem straks na de dood tegen kom... "ja sorry lieve schat, maar ik moest door"

Mensen om mij heen zeggen, "wordt maar gelukkig met een ander, dat zou hij ook gewild hebben" Dan denk ik alleen maar...."Dan kennen jullie mijn mannetje niet 🤣"
Hij zou zeker gezegd hebben "je gaat vanaf nu maar als non door het leven"

Maargoed alle gekheid op een stokje, ik voel me verloren en ben opzoek naar hoop. Hoop die ik hopelijk uit jullie verhalen kan putten.

Liefs.

16 maart 2020 is mijn partner overleden aan een hersenbloeding id kleine hersenen...de plaats waar men niet bij kan komen. Ik vond hem id slaapkamer voor het bed...112 ...ambulance.....mee id ambulance en opname op de ic...hij was al in coma...en om 11.00 uur was hij overleden... vreselijk...net een boze film... ik ben in een shock...
Wij zouden 20 mei trouwen...

altijd samen bijna 40 jaar ,nooit ziek altijd lief en vrolijk en spontaan een fantastische vrouw een fantastische moeder. Echt ze op 23 juli jongstleden in de leeftijd van 54 jaar overleden, ik ga kapot van verdriet denk elke dag aan haar, heb paar huil momenten per dag, heb nog gukkig een zoon van 20 die thuis woont. Als hij er niet was geweest denkt ik dat ik niet verder wilde leven, ben nu vader en moeder tegenlijk doe alles in het huishouden alleen. Ik werk nog 40 uur per week waar ik een beetje afleiding van heb, het alleen zijn kan ik goed tegen maar haar missen ...og dat doet zo'n pijn.
We hadden nog zoveel plannen samen, maar helaas is het ons niet gegund. Ben aan het kijken of er geen praatgroep in de buurt van Venlo is, waar ik met lotgenoten kan praten , of hebben jullie andere tips????

Hallo allemaal,
4 jaar geleden ben ik mijn zoon verloren, hij heeft een eind aan zijn leven gemaakt. De schok was groot omdat we totaal niet door hadden dat dit ging gebeuren.
Nu is het zo dat ik na 4 jaar weer opnieuw elke dag huilbuien heb en ook nog eens de maand waarin we hem hebben veloren. Is dit mogelijk na 4 jaar ik heb het eigenlijk nog niet verwerkt heb daarna alleen maar gewerkt.
Is hier iemand die dit deelt met mij?

Hoi lotgenoten,
Nu 8 maanden geleden is mijn moeder plotseling overleden op 52 jarige leeftijd. Het verdriet is zo groot, omdat ik zelf jongvolwassen ben en alles nog mee moet maken in het leven, zonder haar.
Af en toe denk ik dat ik niet meer wil leven, zo groot is het verdriet en gemis. Herkennen anderen dit? Soms denk ik dat ik gek word of gewoonweg niet meer in deze maatschappij thuishoor, omdat er zo weinig begrip is voor zo'n groot verlies..

Mijn man is in 2019 overleden en ik heb het zo vreselijk moeilijk nog heel naar in mn hoofd dat je er bang van word het eerste jaar ging het veel beter maar nu is het een hel
Ik krijg wel veel aandacht van mijn kinderen daar ligt het niet aan maar ik kan de draai niet meer vinden nergens mee ik heb de moed niet om aan huishoudelijke klusjes te beginnen savonds gaat het iets beter ik denk wel eens voor mij hoeft het niet meer
Gr

Mijn lieve partner Henk is 9 dagen geleden overleden, hij bleek longkanker en een uitzaaiing naar een wervel te hebben. Hij is drie weken en 1 dag na de diagnose overleden.
Ik raak soms in paniek en snap niet dat hij dood is. We waren 39 jaar samen en heel gelukkig met elkaar.
Ik weet soms niet waar ik het zoeken moet van ellende, zit in een onbekende wereld. Thea

Mijn oudere broer is vorig jaar overleden aan kanker. Dit heeft zich in een razendsnel tempo verspreidt. Ik zag hem bijna iedere dag en heb hem heel snel achteruit zien gaan.

Het deed mij ongelooflijk veel pijn om hem zo machteloos te zien. Ik voelde me waardeloos omdat ik NIETS kon doen.

Ik heb me maanden lang slecht gevoeld. Ik kon en wilde geen plezier meer hebben omdat ik me dan op de een of andere manier schuldig voelde. Hij kon namelijk geen plezier meer maken.

Het is niet eerlijk...

Ik heb mijn zus verloren aan een ongeluk, plotsklaps is zij uit mijn leven verdwenen. We waren heel hecht samen, en ik mis haar nog altijd elke dag. Inmiddels is haar sterfdag ruim twee jaar geleden, en loop ik meer en meer vast. Hoe meer mijn omgeving mij het gevoel geeft door te moeten gaan, hoe meer ik vast lijk te lopen.

Ik probeer echt mijn leven op de rit te krijgen, maar het lukt me niet goed. Sinds kort heb ik er professionele hulp bij gezocht. Ik heb het als heel fijn ervaren, dat ik opnieuw in alle details, mijn verhaal heb kunnen doen. De gebeurtenis heb kunnen vertellen.

Mijn omgeving kent mijn verhaal inmiddels wel en ik wil hen er niet meer mee belasten. Alsof dit niet meer geaccepteerd wordt, alsof het verdriet en gemis er na twee jaar niet meer in deze mate mag zijn. Dat vind ik lastig.

In gesprek met mijn therapeut kwam ik erachter dat er een aantal momenten zijn, die in mijn geheugen gegrift staan, waar ik nog regelmatig van wakkerschrik of wakker lig en die zich maar blijven herhalen. Eén hiervan is het moment waarop mij het bericht bereikte dat mijn zusje een ongeluk had gehad en het niet heeft overleeft... En ook het moment waarop ik haar voor het eerst zag liggen opgebaard.

Ik ben een aantal EMDR sessies aangegaan, waardoor deze nare herinneringen een andere lading hebben gekregen. Het lijkt alsof haar dood nu eindelijk een plekje krijgt en ik er nu anders mee om kan gaan. Alhoewel zij altijd een heel dierbare plek in mijn hart zal blijven innemen.

De enorme pijn lijkt af te nemen en ik krijg weer ruimte voor mijzelf. Ik had gedacht haar dood zelf wel te kunnen verwerken, las boeken over rouwverwerking, maar kwam er niet uit. Bij mij waren het de nare herinneringen, die de wond blijkbaar steeds maar openhielden. Dat was een openbaring voor me.

De EMDR heeft mij enorm geholpen. Tezamen met mijn therapeut heb ik het gevoel de rouw nu aan te kunnen (pakken), haar dood te verwerken en mijn leven weer zinvol te maken.

Op 22 maart 2004, verloor ik mijn moeke (de mama van mijn mama). Ik groeide voornamelijk op bij haar en opa na de dood van mijn mama (1995). Ik was toen 3 jaar.

In november 2004 hertrouwde mijn vader (ze kenden elkaar toen 6 jaar). Ik kon het maar niet vinden met mijn stiefmoeder (constant ruzie, vernederingen, beledigingen en fysiek geweld) dus ging ik op 18 jarige leeftijd het huis uit.

Na al die jaren doet aan haar denken, mij intens veel pijn. Zoveel pijn dat mijn lichaam het uitschreeuwt. De enige manier om weer bij haar te kunnen zijn is zelfmoord plegen. Maar iedere poging mislukte.

Zij is de enige die mij echt graag zag. Onvoorwaardelijke liefde en steun. In moeilijke perioden (ik heb borderline), voel ik me net een klein kind in een volwassen lichaam die behoefte heeft aan liefde, troost en geborgenheid.

Wat moet ik doen tegen die intense pijn?

Mvg

Het kan altijd nog zwaarder.
Mijn lieve moeder overleed in 2016 diep ongelukkig en helemaal verloren in de grote wereld. Na het verlies van haar dochter (mijn zus) is mijn moeder nooit meer de oude geworden. Ook mijn vader bezocht haar graf nog iedere dag door weer en wind. Mijn moeder werd depressief en zag het allemaal niet meer zitten. Ze is opgenomen op een psychische afdeling. Mijn vader kon hier absoluut niet mee overweg. Het waren nu 2 ouders die jje hierdoor moest helpen.
Als klap op de vuurpijl bleef haar zoon (mijn broer)na een nietszeggende ruzie ook nog weg. Na 10 jaar is mijn moeder overleden en bleef mijn vader alleen achter. Haar zoon heeft ze niet meer gezien . Mijn vader heeft nog 2 jaar geleefd en niemand van de familie meer gezien. Twee langere jaren hebben mijn gezin en zijn vrienden geprobeert hem nog de zonnige kanten van het leven te laten zien. Het doet zoveel pijn om je eigen ouders te zien lijden onder het verdriet aangedaan door hun enige zoon.
Mijn vader is nu een jaar dood en schijnbaar is dat nog niet genoeg want nu ben ik degene die alle frustaties over me heen krijgt door mijn broer. Afwikkeling erfenis.. Aan rouwen kom je niet toe maar alle mooie herinneringen die ik samen met mijn gezin en mijn ouders heb beleefd helpen me enorm en die kan niemand van me afnemen. Pap mam ik mis jullie enorm en ben blij dat jullie er waren. Mijn kinderen missen hun oma en opa enorm en we praten samen veel over jullie.

5 jaar geleden kwam mijn man op zijn hoofd te vallen van 3 meter hoog op een betonnen vloer . een sportieve hard werkende man werd een wrak maanden in een ziekenhuis toen naar een verpleeghuis om te revalideren, toen naar huis gehaald zodat hij kon zien dat ik het bedrijf op me nam eerst 1 jaar proberen , maar ik heb het 5 jaar volgehouden . inmiddels zat hij in een verpleeghuis (1 jaar)ik ging elke dag naar hem toe ook in corona tijd helemaal aangekleed. de laatste maanden ging ik 2 x per dag uit liefde voor hem, onder tussen had ik het bedrijf verkocht het huis en ben dichter bij hem gaan wonen , 54 jaar waren we getrouwd ik al vanaf mijn 18de we hadden het altijd druk met het bedrijf maar waren er ook voor elkaar, fietsen lopen tennissen en midgetgolf . toen ging het mis hij begon te dementeren en wist vaak mijn naam niet meer, toch voelde ik dat hij het fijn vond dat ik er elke dag was, maar op 12 december 2020 stierf hij dagen / uren heb ik zijn hand vast gehouden wat voorgelezen en gezongen dan werd hij rustig, maar nu 6 weken later word het bezoek minder ook mede deze corona-tijd , 1 bezoeker per dag mag . maar de meeste komen samen en dat mag niet (onbegrijpelijk ) ik ben nachts zo angstig geworden kan niet slapen . het zweet breekt me uit ik mis hem zo erg de zorg voor hem de liefde die ik voor hem had, ik huil steeds vaker muziek waar ik zo van hield kan ik niet horen de mensen die zeggen ga wat leuks doen . je kan zo goed schilderen en tekenen ik kan het niet meer, als ik alleen ben huil ik de tranen stoppen soms maar niet, elke dag ga ik 6 km verderop naar zijn graf , praat met hem !! en de tranen stromen waar ben je vraag ik steeds zie ik je nou nooit meer ?? daar sta ik dan woon alleen ergens anders .zo stil allemaal , is dit verdriet normaal ? ik ben altijd zo sterk geweest maar het is op .

Ik weet niet of dit voor sommige raar zal klinken, maar ik rouw om een levend iemand. Augustus 2016 werd ik verliefd op de meest geweldig jongen. Hij deed mijn wereld oplichten zoals die nog nooit opgelicht was. Hoewel mijn ouders het niet zagen, was hij een en al goedheid. Ook voor mij. 30 december 2016 krijgen wij een relatie. Deze duurde achter maar kort. Op 7 augustus 2017 brak hij mijn hart. Verbrijzelde is een beter woord. Omdat ik zoveel van hem hield, was de manier waarop hij de relatie verbrak hartverscheurend (zo voelde het). Het heeft geen nut voor jullie als lezers te weten hoe dit verliep. In ieder geval, dit jaar word het dus vier jaar geleden dat hij de relatie verbrak. Maar dat weerhoudt mij er niet van nog steeds zielsveel van hem te houden. En hoewel dat mooi klinkt, want is liefde niet het mooiste wat er is?, is dat het niet. Het maakt me kapot. Ik ben doodsbang dat ik nooit meer van iemand anders zal kunnen gaan houden. Want als hij het niet is…Ik kan me ook niet voorstellen van iemand anders te houden. Het voelt alsof de liefde die ik had en heb voor hem niet te overstijgen is. En dat klinkt fijn, het maar dat is het niet. Nu ik dit aan het typen ben voelt het ook alsof ik de woorden er gewoon niet voor heb. Hoe erg ik hem mis, hoe veel ik van hem houdt en hoe ongelofelijk veel pijn het doet om te weten dat hij nooit meer zal omkijken naar mij. Dat hij nooit meer van me zal gaan houden. Dat ik zal moeten leven met deze rouw om iemand die nog steeds in leven is. Ik heb zoveel liefde voor hem dat ik niet weet wat ik er mee moet. Want hij is er namelijk niet om het te laten zien. Ja, ik heb zeker geprobeerd hem te vergeten, over hem heen te komen, maar echt…hoe doe je dat? Want je gevoel kun je niet uit en aan zetten. En mocht er ooit weer iemand verliefd op mij worden, hoe groot is de kans nou dat zo iemand mij wil hebben als ik vertel dat ik nog steeds hou en rouw om een ex? Ik vind het al heel wat als ik van hem kan gaan houden in een niet romantische manier. Maar hoe doe ik dat? Ik weet dat dit misschien een heel ander verhaal is dan jullie meestal lezen en misschien vind je het zo een onzin dat je ook niet eens de moeite gaat nemen om er op te reageren en dan heb ik niets anders te doen dan dat te accepteren. Maar weet dat ik het wel erg zal waarderen als er iemand is die misschien reageert. Ik wil net als jullie leren leven met rouw. Met het loslaten en toch vasthouden van een geliefde. Met toch door kunnen gaan met leven!

Ik heb in april 2015 mijn vrouw verloren na een slopende ziekte longfibrose, we waren ruim 34 jaar samen en ruim 30 jaar getroffen. Nu 6 jaar verder zit ze nogsteeds in mijn hoofd ik kan haar niet loslaten, het laatste uur van haar leven is zo zwaar en moeilijk ik heb haar echt zien stikken, ze kon niet meer praten, ik heb tegen haar gezegd dat ze ons moest loslaten dat het beter voor haar was en wij en ik vooral het wel zou redden, maar niks is minder waar, ik kan het moment hoe ik het laatste uur van haar leven heb gezien valt zo zwaar bijna niet te dragen. Ik wist dat het na verloop van tijd stiller zou worden maar nu is zo stil ik kan er met niemand over praten zelfs niet met met onze kinderen. Voel me eenzaam in dit geval. Kan ook geen andere relatie aan ik voel me dan schuldig, maar m'n vrouw zij wel altijd als ik er niet meer ben mag je niet alleen blijven want je bent veel te goed voor deze wereld. Maar ik kan het niet. Eerst dit een plekje geven met de juiste hulp.
Vrd. Groet Bert.

Heeft iemand dat hier ook wat ik soms voel? Mijn vrouw is na een val van de trap in een ziekenhuistraject van 2 maanden overleden aan kanker waar ze al 6 jaar tegen had gevochten en ben nu over met 2 jonge zoons maar al die tijd dat ze in het ziekenhuis lag en nu na haar overlijden kijk ik vaak met afgunst en jaloezie naar stelletjes (oud of jong) en gezinnetjes op straat die er ogenschijnlijk gelukkig uit zien en denk: ja , jullie wel maar bij mij mocht dat niet zo zijn.... mijn meisje komt nooit meer thuis...het is vast heel gemeen om zo te denken maar ik kan daar niets aan doen.

Mijn man is 7 mei overleden aan een dubbele longontsteking.
15 jaar geleden is bij hem de ziekte ms geconstateerd. Wij waren 46 jaar getrouwd. Alles deden we samen , samen waren we een.
Nu heb ik het gevoel of er iets geamputeerd is, het leven in mij is weg. Ik ben mezelf kwijt. Voel me eenzaam en alleen. Wij hebben geen kinderen, maar gelukkig wel een hele lieve familie en vrienden die mij waar nodig ondersteunen en er zijn voor mij. Maar het gemis en die eenzaamheid kunnen ze niet wegnemen, dat blijft. Waar ik nu zo,n moeite mee heb, is dat ik nu al na vijf weken al redelijk de draad weer heb opgepakt. Gaat soms wel moeilijk maar zet door, heb dat mijn man op zijn sterfbed beloofd, dat ik mijn schouders eronder ga zetten en door ga, met steun van familie en vrienden. Maar hoe kan dat nu al, na vijf weken. Ik zit daardoor met mezelf in de knoop en heb moeite met dat dubbel gevoel. Ik mis mijn man, zou er alles voor over hebben als ik de dood omgedaan kon maken. Dat hij hier weer naast mij op de stoel zat. Samen een wijntje drinken, en genieten van de dingen die wij nog samen konden doen . En toch heb ik de draad al weer aardig opgepakt. Heb hier echt gemengde en verwarrende gevoelens over. Weet met mezelf geen raad

Ik ben mijn vrouw verloren aan een hersenbloeding savonds hebben we samen nog naar een film zitten kijken daarna zijn we naar bed gegaan en om half 1 snachts begint de hond gruwelijk te blaffen ik schrik daar wakker van en zie dat mijn vrouw niet naast me ligt ik ga naar de badkamer omdat daar licht branden daar tref ik mijn vrouw op de grond aan met een hersenbloeding ik ben achter de ambulance aan gereden naar het ziekenhuis en daar overleed ze om 6 uur smorgens ik heb niet meer kunnen praten met haar want ze was in coma en ik weet niet hoe ik hier mee moet omgaan ik heb zoveel verdriet en gemis dat het me niet meer lukt ze was net 3 maanden ervoor oma geworden en zelf was ze net een maand 50 hoe kan ik hier nog mee omgaan en hoe moet ik verder ik ben nu zelf 55 en ik weet het niet meer alles deden we samen echt alles en ineens is ze er niet meer dan word de aarde onder je vandaan getrokken ik hoop dat de zon nog gaat schijnen maar nu staat alles stil

Mijn lieve vriend Henk is 13 januari overleden aan longkanker, hij is maar drie weken ziek geweest, het ging zo ontzettend snel.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hij niet meer terugkomt, ik mis hem vreselijk, we zijn 39 jaar samen geweest.
Soms heb ik het gevoel dat hij me tekens geeft, herkent iemand dit?
Vriendelijke groeten van Thea

Ze was alles voor me. De liefde van mijn leven. We hadden elkaar gevonden en lieten elkaar niet meer los. Het was een relatie met pieken, maar ook veel dalen. Maar ik wilde haar niet meer los laten Kon haar niet meer los laten..
Ze was mijn leven. En toen overkwam het haar. K....
Wat heeft ze gestreden, gevochten. Maar we dachten dit gaan we overwinnen.
Dat hebben we niet.
De laatste week van haar leven hebben we doorgebracht in het ziekenhuis. Er werd een bedje voor mij klaargezet naast haar . Maar s'nachts kroop ik bij haar. Soms merkte ze dat ik bij haar lag en pakte dan mijn hand. Een van die nachten vroeg ze mij ten huwelijk, en ik zei ja. Ga ik regelen. En dan kom je in een heel ambtenarij gedoe, maar het lukte. Met 6 getuigen (dat moest) en een speciale ambtenaar van de burgerlijke stand zijn we getrouwd.
De dag er na stierf ze.

Mijn vader is al heel lang ziek. Afscheid namen we al meer dan eens. Opnieuw verandert de fase waarin hij nu terecht komt en lijkt het einde zich nu definitief aan te dienen.

Sterven doe je niet ineens, dat doe je steeds een beetje. Zwaar vind ik het, omdat het al zo lang duurt.

Soms voel ik me schuldig dat ik dat zo voel, hij heeft immers die weg te gaan. En soms ook bekruipt me de angst.... wat als hij er niet meer zal zijn. Dat is rouwen vooraf, wellicht is het dan op het moment van sterven anders...

Toen ik de straat in fietste van mijn huis vanuit mijn werk hield mijn tante mij staande. Ze vertelde dat mijn moeder suïcide had gepleegd. Thuis was er rondom allemaal politie. Ik moest een verklaring afleggen.

Chaos in huis. Ongeloof. Familieleden kwamen langs, huilende mensen. In die periode voelde ik niets. Pas een paar maanden later kwamen de nachtmerries. Het moeilijkst vond ik dat ze het een paar dagen voor mijn 18e verjaardag had gedaan.

Heb op jonge leeftijd mijn vader verloren.
Ik heb hier geen bewuste herinneringen aan.
Het was thuis geen fijne plek.
Toen ik 16 jaar was stierf mijn 6 jaar oudere broer door een ongeluk.
Heb dit nooit kunnen verwerken aangezien het thuis niet goed ging.
Had een verslaafde broer die vaak ruzie maakte met mijn andere broer. Mijn moeder probeerde ik te steunen waar ik kon.
Er werd nooit over mijn overleden vader of broer gesproken,en als ik erover wilde praten werd het genegeerd.
Mijn verslaafde broer is inmiddels ook overleden. Mijn moeder is er ook niet meer.
Dat mijn moeder er niet meer is vind ik niet erg.. klinkt messchien raar.. maar ze leunde op mij al vanaf ik een klein meisje was. Ik kon niet bij haar terecht op emotioneel vlak.
Aangezien ik mezelf heb aangeleerd om mijn gevoelens weg te drukken om te overleven zit ik nu.. 40 jaar later alsnog met een rouwproces!
Krijg ook al 2 jaar psygotherapie en traumaverwerking.
Heb soms heftige huilbuien en kan niet vertellen waarom ik huil. Weet dat er veel onverwerkt verdriet in mij zit.
Heb nog een lange weg te gaan.
Ben altijd een vechter geweest en ook nu ondanks dat ik vaak amper energie heb zal ik positief blijven!!!
Sterkte voor iedereen!