Rouwverwerking - forum lotgenoten
Lotgenoten rouwverwerking
Zit je in een proces van rouwverwerking?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met rouwverwerking en deel jouw eigen verhaal.
Alle verhalen
Verhaal 1 - Mijn lieve man en soulmate overleden
Beste Lotgenoten,
Zoveel verdriet en gemis bij iedereen. Vreselijk en ook ik stik haast in mijn eigen verdriet want mijn lieve man en "soulmate" is eind april 2017 plotseling aan een hartinfarct gestorven op 63-jarige leeftijd.
Binnen een uur was zijn, maar ook mijn leven en mijn toekomst over en voorbij.
We waren 32 jaar samen en plotseling ben je alleen, wanhopig en verloren. Diegene met wie je alles deelde en die je vertrouwde en liefhad is er niet meer.
Buiten alle dingen die je moet regelen - en dat zijn er nogal wat - voel je je misplaatst en niet meer geliefd of geborgen in een wereld zonder je vertrouwde Partner.
Vaak voel ik me letterlijk misselijk van verdriet en heb ik het gevoel gek te worden door het gemis.
We hadden al een aantal moeilijke jaren achter de rug met veel ziektes en het verlies van mijn zus op 55-jarige leeftijd, waar we erg veel verdriet van hebben gehad. Samen kom je er dan toch weer bovenop, maar alleen....... ?
Helaas heb ik niemand meer, ouders jong gestorven, geen kinderen en ook mijn zus en beste vriendin is alweer 2 jaar dood. Dit maakt het extra moeilijk, want voor wie moet ik verder leven ? Het is uitzichtloos en doet zo'n pijn.
O zo herkenbaar ben vorig jaar Oktober mijn man verloren en voelt me ook zo alleen en verrdrietig huil elke dag Heb twee kinderen en helpen mij goes.Maar je moet het toch zelf doen heel moeilijk .
Ik weet precies hoe jij je voelt wij hebben ook geen kinderen. ik heb heus ook wel goede dagen maar er zijn heel veel rotdagen en dan ben ik echt verdrietig. ik word dan ook nergens blij van.
ik ga naar de Sint- jan naar mariakappeletjes ga voor de foto van m'n overleden man staan vraag hem om hulp maar niks helpt zit jij in een praatgroep ik hoor het graag van je ik wens je in ieder geval veel sterkte groetjes
Ik vind het zo erg om dit te lezen, het is allemaal heel erg als je zin hebt voor een babbel geen probleem hoor.
Ik voel zo met je mee ,mijn liefste is 27 /8/18 op 2uur tijd overleden aan een fatale hartaanval ,niets meer kunnen zeggen ,alleen dat groot verdriet ,hij is gestorven op de geboortedag van de kleinzoon die verleden jaar om het leven kwam,en nu moet ik alleen verder,soms weet ik niet hoe te overleven ik mis hem zo erg ,hij was mijn geliefde maar ook mijn beste vriend,alles konden wij bespreken en wij altijd samen ,,heeft dit leven nog zin vraag ik mij af.
mijn man is in is ook pas over lede 2/ 9/2018 iki ben ook alleen wij waren ook heel cloos het is in deze tijt moeilijk contact temaken met mensen
Ik weet zo goed hoe jij je voelt, in sept 2016 overleed mijn moeder na een kort ziekbed, nov 2016 mijn schoonzus (vriendin) en op 13 januari 2017 overleed mijn man op 48 jarige leeftijd aan een hartstilstand. Hij was leider van het elftal van mijn jongste zoon die toen 22 was en ze waren op voetbalkamp in Oostende (Belgie). Rond 7 uur kreeg ik nog een filmpje gestuurd waarop ik mijn man met de jongens zie voetballen in de zaal en rond half 8 ging mijn telefoon met de mededeling dat ze mijn man aan t reanimeren waren. We zijn uiteraard meteen in de auto gesprongen maar we waren Amsterdam nog niet uit of ik kreeg al telefoon dat hij was overleden. Vanaf dat moment ben ik alleen nog maar bezig met overleven en proberen mijn leven een andere draai te geven. De draad oppakken zoals iedereen dat maar roept gaat gewoon niet, hoe pak je draad op van iets wat niet meer is. Ik was 32 jaar met hem samen en mijn gezin was ineens helemaal uit elkaar getrokken. Mijn jongste zoon is vlak daarna compleet ingestort en loopt nu nog steeds onder behandeling bij de psychiater daar krijgt hij EMDR therapie omdat hij aan deze ervaring post traumatisch stress syndroom heeft overgehouden. En sinds 8 maanden ben ik uit Amsterdam verhuisd simpelweg omdat ik daar niet meer kon wonen, het huis de omgeving de mensen we hadden er ons hele leven gewoond en ik kon er niet meer leven zonder ziek te worden. Nu merk ik dat het heel moeilijk is om mijn nieuwe huis een thuis te maken want het gemis blijft en het verdriet lijkt met de dag erger te worden. Ik heb inmiddels contact gezocht met een therapeut in de hoop weer wat meer rust in mezelf te vinden en weer te genieten van de leuke dingen zonder altijd maar die boosheid en het verdriet wat alles overschaduwt. Sterkte en ik hoop voor ons allemaal dat er betere tijden aanbreken en dat we dan de mooie herinneringen weer zonder al teveel pijn terug kunnen halen, het gemis zal blijven.
ik heb zelf ook mn man verloeren na een lang ziekbed en ik ben nu 48.
Ik zit in het zelfde schuitje, ben ook mijn partner verloren. Na een relatie van ruim 40+ jaar op 4 januari 2016. Na een moeilijke periode van 2 jaar. In december 2014 had ze een herseninfarct ze viel van de trap, brak haar knie door de val en de volgende morgen haar herseninfarct. Dat zorgde voor een periode van revalidatie. Drie maanden in revalidatiecentrum en daarna proberen op eigen kracht verder te komen wat haar aardig lukte met mijn geduldige ondersteuning. Tot 4 Januari in de avond ze ging naar toilet, en ik hoorde heel zachtjes auw auw, ik ging naar haar kijken en daar lag ze half in de wc, half in de gang. Direct 112 gebeld en mijn kinderen. Ik heb geprobeerd haar te reanimeren maar ik wilde niet te veel schade aanbrengen aan haar omdat ze in een onmogelijk houding lag. De hulpverleners waren heel snel aanwezig binnen 4 minuten en hebben de reanimatie voortgezet. Wij, mijn kinderen waren toe ook aanwezig werden naar buiten in de tuin geloosd en daar hebben we ongeveer 30 minuten gestaan. Toen werden we binnen geroepen en werd ons verteld dat mijn vrouw, hun moeder was overleden aan een longembolie.
Ze was drager van een gen dat kon leiden tot bloedstolling ze slikte anti bloedstollende preparaten maar die hebben haar niet kunnen redden. Ik ben vanaf dit gebeuren alleen. Ik heb wel enorme behoefte aan contact met lotgenoten om het drama te kunnen verwerken. In deze periode met kerst en oud en nieuw is dat ieder jaar weer moeilijker. Misschien kunnen we elkaar wat meer vreugde geven. Laat maar weten of je er iets mee wilt.
Ze weten ook niet wat te zeggen,ze snappen niets van ons gemis,sterkte hoor.valt niet mee,
Ik heb een gelijkende situatie meegemaakt. Mijn man en beste vriend( maatje) is 15 september aan de gevolgen van longkanker overleden. We wisten het pas 3 maanden. Na 3 maanden van liefdevolle en zware zorg heeft zijn lichaam het opgegeven. En nu zit ik in een diep, zwart en eenzaam gat.
Voor mij hoeft het leven niet meer. Het is gewoon teveel.
Verhaal 2 - Steeds meer voel ik de leegte
Jaren geleden is mijn vrouw overleden. In het begin lukte het me aardig om het leven weer op te pakken. In de loop der jaren is me dat steeds moeilijker afgegaan. Steeds meer voel ik de leegte die ze achterlaat.
Veelal heeft de omgeving daar ook geen weet van. In het begin kreeg ik nog wel hulp van de omgeving, maar na verloop van tijd lijkt het er op dat iedereen denkt dat ik het wel red.
Beste Anoniem,
Ik begrijp ongeveer in welke situatie u zich bevind.
Ik ben mijn beste vriend (23 jaar, we waren sinds we 10 jaar oud waren beste vrienden) iets langer dan een half jaar geleden verloren.
In het begin kreeg ik nog steun van vrienden & familie, maar nu voel ik me toch alleen.
Een paar weken gelden was zijn verjaardag en ik kan eerlijk zeggen ik heb mij nog nooit zo alleen heb gevoeld. De tijd verstrijkt verder en het gevoel verergerd zich alleen.
Ik kan er moeilijk zelf over beginnen bij vrienden & familie. Met het idee een zeurpiet te lijken. Het vertrouwens persoon dat ik had om over mijn persoonlijke gevoelens te praten is overleden en naarmate de tijd verstrijkt merk ik dat alleen maar verder op.
Ik hoop dat u ondertussen een oplossing of een outlet gevonden heeft.
Ik hoor graag tips over hoe ik toch een beetje hier overheen kan komen.
Mvg,
Ik kan zo met je meevoelen. Ik ervaar precies hetzelfde mensen in mijn omgeving ook van de kerk vragen nog maar heel af en toe hoe het is .Mijn man is nu anderhalf jaar geleden overleden aan een hartstilstand . Ik ben slecht ter been. Dus ik ben niet allen mijn maatje maar ook mijn mantelzorger kwijt . Mijn man deed heel veel voor mij. Dus ik weet wat je doormaakt. Veel sterkte en kracht gewenst !
Mijn man is net een jaar geleden overleden.
In het begin word je geleefd, er is van alles te regelen en het dringt nog niet tot je door dat hij NOOIT meer terug komt.
's Morgens als je wakker wordt komt alles in alle hevigheid binnen, het is zo'n gevoel van pijn. Het leven wordt nooit meer hetzelfde er is een stuk van jezelf weg.
Inderdaad denken heel veel mensen nu, ook de familie, een jaar geleden, nu is het toch wel wat minder met het verdriet, maar het wordt bij mij alleen maar erger.
Ik zat net naar de TV te kijken naar: ik mis je en hoorde dus dat je naar die site kunt gaan.
Het is al fijn dat ik het van me af heb kunnen schrijven.
Heel veel sterkte.
Hallo Els, nu wij delen best met elkaar ik ben ook lichamelijk beperkt. ja ook daar in deed mijn man heel veel. Heb huishoudhulp maar die mogen ook niet veel brengt ook veel gezeur van ik woon in hoogeveen.
mijn man is nu 29 jaar geleden bij een geweldsmisdrijf om het leven gekomen. .ik mis hem nog elke dag en de zogenaamde vrienden die lieten het afweten na een bepaalde tijd want ja het leven gaat door...maar ze besefde niet dat ik een tweeling had had van 1 en een zoon van vier en ik al mijn energie daar aan moest geven...
gelukkig zijn mijn kids goed terecht gekomen en ben trots op ze en lieve kleinkinderen die mijn alliesie zijn maar had zo graag mijn man nog bij mij gehad.
Wat een herkenbaar verhaal. Die leegte kan je soms zo hard weer voelen. En dan maakt het helemaal niet uit hoe lang het geleden is.
Wat mij helpt zijn rituelen en momenten van herdenking. Door op bepaalde dagen specifiek tijd te maken om aan herinneringen met mijn dierbare te denken, of een kaarsje te steken oid, blijft hij in mijn leven.
Ookal is hij niet meer hier bij mij, toch is hij altijd in mijn hart. Juist door in het hier en nu momenten te creëren van herinneren blijf ik ook ZO dankbaar voor alles wat we hebben meegemaakt en ervaren samen.
Ik begrijp helemaal wat je voelt.
Het is bij mij nu 4 jaar geleden, maar het gemis is soms nog ontzettend. Je voelt je dan zo alleen.
Willy
Wij hebben er ons er wel naar toe kunnen leven en het het onvermijdelijke van die slopende ziekte kunnen accepteren na net geen 50 jarig huwelijk. Dat is de enige troost die mij rest.
Hij was net met pensioen mijn twee oudere uit huis wonende dochters en ons nakomertje van toen acht bleven achter
Mis hem zo vreselijk en weet vaak niet hoe ik verder moet
Werk in de zorg maar voel me vaak vervreemd tussen mensen, ben erg onzeker geworden en snap nog steeds niet waarom hij dood is.
Jesse mijn zoontje vind het ook erg moeilijk ik ben 56 Bert zijn vader was 58 toen hij geboren werd
Mis hem zo en door het verdriet en mijn werk ben ik ook niet echt vaak een leuke moeder
Ik kan jou gevoel heel goed begrijpen ook ik kamp met deze gevoelens .Annie is nu 4 jaar en 9 maanden dood en ik ga haar steeds meer missen . Ik ben kinderloos en voel dit nu heel sterk als een gemis .ik heb wel een grote vrienden kring maar die kennen niet het gevoel van Het alleen thuis komen en je verhaal niet kwijt kunnen en nu de avonden weer wat langer worden wordt het steeds moeilijker en een vrouwelijk maatje vinden valt op mijn leeftijd ook niet meer ik ben een bijna 83 jarige vitale man die nog volop in het leven staat maar het blijft eenzaam
Ik wens jou veel sterkte
Met vriendelijke Groet Peter
Ik wens jou heel veel succes maar het valt niet mee
Verhaal 3 - De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig
Door hartfalen is mijn echtgenote, na een huwelijk van ruim 40 jaar, plotsklaps uit mijn leven gerukt. We waren elkaars zielsverwanten en het verlies van haar is voor mij niet draagbaar.
Het is inmiddels anderhalf jaar geleden, maar ik krijg mijn leven niet op de rit. Mijn omgeving adviseert me erop uit te trekken, nieuwe sociale contacten op te doen en leuke dingen te ondernemen, maar het lukt mij niet.
Ik voel me nog altijd verlamd. De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig... Dag in en dag uit. Het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van haar en haar nog één keer heb kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou, is ondraaglijk voor mij.
Op 27/8/18 is mijn man in 2tal uren overleden door hartinfarct,het is onwezelijk,gezond en wel vertrokkên en niet meer teruggekomen ,we waren mekaars beste vriend ,geliefden ,we konden alles met elkaar delen ,het grote verdriet van onze kleinzoon die verleden jaar stierf was zwaar maar we hadden elkaar ,ikweet niet hoe dit leven verder moet en waar ik weer verder moet in het leven.
Nog maar een paar maanden geleden. De leegte en verdriet is zo intens.
Wij waren ook een twee eenheid. Weet ook niet hoe ik moet doorgaan.
Het leven stopt gelijk met dat grote verlies. en hoe verder?
Sterkte
Jij ook veel sterkte....ik woon in Zuid Duitsland en familie en goede vrienden zijn in Nederland........het is loodzwaar...
Hoe lang is t geleden dat je moeder is overleden ?
Vorige week donderdag 28 januari is mijn hartsvriendin overleden.
Ze wilde dit heel graag .
Omgaan met dit verlies lukt mij niet.
Heb me ziek gemeld en kan hier moeilijk mee omgaan.
Vertel ook niemand hoe ik me voel.
Denk dan dat hun denken komt ie weer.
Ik zou ook niet weten wat de beste manier is om met verlies om te gaan.
Verhaal 4 - Ik mis mijn moeder
Na het overlijden van mijn moeder heb ik immens verdriet gehad. Ik kan nog steeds niet zeggen dat de tijd het heelt, als ik denk aan mijn moeder haar strijd tegen haar ziekte en hoe we haar vonden, dan krijg ik nog steeds rillingen.
Ik heb de behoefte om te praten maar ik heb het idee dat de mensen om mij heen die behoefte niet delen of mij juist mijden. Wellicht zijn ze bang dat ik geemotioneerd raak. Dat is soms ook zo, maar niet altijd.
Dus huil ik maar stiekem, alleen. Dit zorgt ervoor dat ik daarna weer kan ontspannen.
Ik voel het gemis in mijn hele lichaam. Ik weet soms niet hoe ik het zonder haar moet redden.
En op een ander moment voel ik me ook weer goed omdat ik weet dat zij trots op me is hoe ik het doe.
Ik wil graag weer meer vreugde voelen, maar er zijn zoveel dingen die me aan haar herinneren.
Hoe herkenbaar. Ik vond mijn moedertje dood in haar bed (na twee dagen) en binnen 2 jaar verloor ik mijn man, waar ik bijna 50 jaar mee getrouwd was. Ik mis ze beiden giga en huil veel (maar ook alleen maar als ik alleen ben).
De buitenwereld denkt dus ook dat ik het goed doe en dus wel red, maar de waarheid is anders. De vraag speelt bij mij nu, hoe vul ik het laatste stukje van mijn leven nog op een plezierige manier in. Ik ben 72 jaar!
Mijn moeder is net 2 maanden geleden gestorven..
86.
Het afscheid was goed.
Maar ik voel me zo alleen ..
Ik heb zelf geen gezin..3 poezen..
En een klein sociaal netwerk.
Wie weet kunnen wij iets goeds voor elkaar betekenen??.
Ik woon in den bosch..Jij??.
Groet. Maria
Mijn moeder is april 2018 overleden , zij was 75 jaar
Het voelt als je basis kwijt zijn, het onvoorwaardelijke, wat er ook was, je moeder was er altijd
Ik mis haar vreselijk
Wens jou ook veel sterkte en kracht met dit verlies
Mijn moeder is 7 maanden geleden overleden aan kanker. Ik verzorgde haar en woonde bij haar. En opeens was ze er niet meer en is heel mijn leven veranderd. Alles draaide om haar en alles herinnert me aan haar. Het is nog steeds onwerkelijk en schrik nog als ik denk dat ze er niet meer is. Hoe kan ik leven zonder haar? Die vraag gaat continue door mijn hoofd. Aan de toekomst denken kan ik niet. Ik voel me dan schuldig en het is te confronterend. Ik verlang naar haar en mis haar vreselijk. Ik voel mijn armen niet als ik het verdriet toelaat. Zo nu en dan voel ik een druk op mijn borst. Dan grijp ik naar mijn hart, omdat ik daar pijn voel. Ik weet dat dit het leven is en dat het niet te vermijden is. Ik ben ook heel dankbaar voor alles, want heb haar wel zo lang in mijn leven mogen hebben. Al haar kinderen, meeste kleinkinderen en mijn vader waren bij haar overlijden, dus ze heeft goed heen kunnen gaan. Maar ondanks dat, heb ik het zo zwaar! Ik ben 37 maar voel me zo klein, zo machteloos, zo aanhankelijk en zo verloren zonder haar. Wat een liefde die een moeder je geeft... ondanks dat ik mijn best heb gedaan en er altijd voor haar was, wou ik dat ik meer had kunnen doen. Kon ik haar nog maar een keer zien, een keer knuffelen, een zoen op haar voorhoofd... maar ook mijn lieve moeder heeft haar moeder ooit verloren en ook zij heeft nog een mooi, gelukkig en waardig leven gehad zonder haar. Dat is wat moeders uiteindelijk ook willen voor hun kinderen. Dat we verder gaan en dat we weer gelukkig zullen zijn.
Ik weet me echt geen raad af en toe en denk soms dat ik gek word van verdriet. Maar ooit zal ik weer vreugde voelen, dat moet ik voor haar ook kunnen doen. Zij moet in vrede kunnen rusten en dat kan niet als ze weet dat haar kinderen kapot gaan van verdriet.
Voor nu wil ik nog verdriet hebben want ik kan niet zomaar verder gaan. Daar was zij een te goede moeder voor. Ik neem mijn tijd en overleef en als het moment daar is zal ik weer kunnen leven.
Ik hoop dat jullie rust kunnen vinden en heb enorm veel respect voor jullie. Want je moet heel sterk zijn om zoveel verdriet toe te laten en te omarmen. Al weten we ons vaak geen raad.
Heel veel sterkte en liefde voor iedereen❤️
Verhaal 5 - Ik mis hem verschrikkelijk
Een jaar geleden is mijn man, na bij 52 jaar huwelijk, overleden.
Ik mis hem verschrikkelijk en het lijkt wel of het gemis steeds groter wordt. In het begin word je geleefd en is er zoveel te regelen dat het niet helemaal tot je doordringt. Maar nu is het besef dat hij NOOIT meer terug komt zo hevig, dat het soms gewoon pijn doet!
Een deel van jezelf is weg!
En toch zullen we verder moeten, dat heeft hij ook gezegd en gewild, maar het is zo moeilijk.
Fijn om mijn verhaal hier op te kunnen schrijven en misschien komt er wel een reactie op.
Vr. gr. Anoniem.
Ik verloor mijn man afgelopen augustus 2016, na jaren van strijd tegen LBD (vorm van dementie)/ Parkinson, en wij waren op 4 maanden na 50 jaar getrouwd. Uw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn.
De buitenwereld denkt dat je het prima doet, maar het verlies en verdriet went nooit. De triggers dat je denkt dat hij zo kan binnenstappen zijn ontelbaar. Alles herinnert aan hem en het gemis wordt steeds groter.
Ik wens u veel sterkte en wens dit nog steeds ook voor mezelf.
Wat een verhaal zeg, je kunt wel merken dat het gemis heel groot is; we kunnen eigenlijk niemand die ons dierbaar is missen.
Ben zelf mijn lieve vrouw twee jaar geleden kwijt geraakt, ze was maar 52 jaar. De dood op zo'n jonge leeftijd is moeilijk te begrijpen! Waarom vragen zijn volgens mij niet zo zinvol.
Toch besef ik dat wij nog leven en dat het leven, ook na een heel groot verlies, nog de moeite waard kan zijn. Probeer trots op jezelf te zijn over de manier hoe je met zo'n grote tegenslag, om het zo maar te noemen, omgaat. Sterkte.
Weet precies hoe je je voelt na 46jaar huwelijk mijn maatje verloren vreselijk mis hem zo erg .Het alleen zijn vreselijk .De pijn die je voelt is onbeschijvelijk.
Begrijp het jammer genoeg helemaal!!!!!
Ben zelf bijna twee en een half jaar geleden mijn man verloren aan kanker en het gemis wordt alleen maar groter, vooral bij bijzondere gelegenheden met de kinderen of kleikinderen.
Ik heb nooit geweten dat het allemaal zo moeilijk is.
Heel veel sterkte.
Hartelijke groet.
Hallo ik ben Hanny en heb vorig jaar oktober mijn man plotseling verloren aan een hartstilstand .wat is dit verhaal herkenbaar zo veel verdriet dat het groom pijn doet.
Probeer mijn level weer een beetje op te pakken maar het is zo moeilijk.De een dag gaat redelijk en de volgende dag stort je weer in. Dan Ben je de hele dag aan het huilen .Ben inmiddels 10!kilo afgevallen het lost zo veel energie .
Het alleen zijn en de eenzaamheid is zo zwaar.Heb twee hele lieve kinderen maar die hebben ook hun eigen leven .heel veel sterkte en kracht voor jullie allemaal.
Ik zit helaas in het zelfde schuitje. Altijd alles samen gedaan en nu zit je heel veel alleen. Voel mij vaak erg eenzaam en vind het moeilijk om verder te gaan. Moet een nieuw leven opbouwen, wat niet meevalt als je wat ouder bent. Even mijn hart gelucht.
Ook ik man van 82 heeft een 52 jarig huwelijk achter de rug en weet hoe jij je voelt .het gemis van je partner maatje en geliefde is iets waar je niet zo maar aan voorbij kunt gaan ik heb nog steeds behoefte om lichamelijk kontakt via een arm over de schouder en je verhaal kunnen delen ik zal mijn geliefde nooit vergeten maar een contact met een gelijk gestemde vrouwelijk maatje zou ik wel graag willen ik wens jou veel succes dikke knuffel
Ook ik man van 82 heeft een 52 jarig huwelijk achter de rug en weet hoe jij je voelt .het gemis van je partner maatje en geliefde is iets waar je niet zo maar aan voorbij kunt gaan ik heb nog steeds behoefte om lichamelijk kontakt via een arm over de schouder en je verhaal kunnen delen ik zal mijn geliefde nooit vergeten maar een contact met een gelijk gestemde vrouwelijk maatje zou ik wel graag willen ik wens jou veel succes dikke knuffel

Verhaal 6 - Ik ben nu alleen. Mijn lieve vriend is overleden.
Ik ben nu alleen. Mijn lieve vriend, met wie ik 26 jaar heb samengewoond, is in april overleden. Gelukkig waren mijn zus en ik erbij toen hij zijn ogen sloot. Een heleboel mensen stuurden mij brieven en kaarten om deelneming te betuigen.
Maar nu, na een half jaar, hoor je niets meer, van niemand. Ik heb een mooie foto van hem en nu wil ik een tekening van hem gaan maken, maar iedere dag denk ik nog aan hem.
Als een berg zie ik op tegen kerstmis. De eerste keer dat ik dan helemaal alleen zal zijn. Wie heeft een goed advies voor mij?
Eendje.
Het leven brengt vaak niet wat je ervan verwacht. Het is zoals het is en de manier waarop je ermee omgaat is bepalend. Probeer trots te zijn op de manier waarop je met tegenslag omgaat.
Probeer toeschouwer te worden van je eigen leven, dan gaat er veel ellende aan je voorbij. Als je beseft dat het leven eigenlijk maar kort duurt, kun je misschien op een gegeven moment weer leuke dingen gaan doen.
Er zijn veel lotgenoten moet je weten. Ik ben er een van.
Ook ik heb mijn lieve man 30 augustus op 55 jarige leeftijd plotseling verloren. Het doet zo'n pijn. Mis hem verschrikkelijk.. Nou moet ik alleen verder. En dan ook nog de kerst alleen. Gelukkig heeft hij onze pup nog uitgezocht en een naam gegeven. Daar ben ik wel blij om. Maar de leegte en pijn blijft.
Ik weet waarover je het hebt. Men vrouw is 30 juni 2018 overleden na 12 jaar samen zijn en de leegte en eenzaamheid is verschrikkelijk. Ik sta voor alles alleen heb van niemand steun of hulp want buitenstaanders begrijpen je niet. En elke dag de stap zetten om vooruit te gaan is echt moeilijk omdat ik de weg niet vind hoe ik het moet doen.
Afgelopen mei is mijn man overleden aan endocarditis hij was pas 49 jaar.
We waren 21 jaar samen en hebben 3 zonen de jongste is 8 jaar.
Ik mis hem zo vreselijk de fysieke aanwezigheid mis ik enorm, huil mij elke avond in slaap.
Ook ik zie heel erg tegen de kerst op vooral oudjaarsdag, want dan was hij altijd het kleinste kind met vuurwerk...
Ik ben blij dat ik mijn kinderen heb, want anders was ik er echt niet meer.
Wat mij een beetje troost geef is het idee, dat ik hem ooit weer zie.
Heel veel sterkte en kracht
Verhaal 7 - Wat is nu nog mijn functie in het leven?
Ik ben 53 jaar en begin van dit jaar is mijn moeder op 85-jarige leeftijd overleden. Ik ben er zo door geraakt en nog steeds zo emotioneel. Ik schaam mij er ergens ook voor, omdat zij toch een mooie leeftijd heeft bereikt.
Ik heb het idee dat mijn omgeving vind dat het nu wel klaar moet zijn met dat verdriet, alleen dat lukt me niet. Ik heb haar lang verzorgd en ik vraag mij af wat nu mijn functie in het leven nog is.
Ik ben wel moeder, maar beide kinderen zijn het huis al uit en geheel zelfstandig, dus voor hen ben ik ook niet meer echt van betekenis. Daarbij sta ik op het punt om mijn baan te verliezen door een reorganisatie. Ik voel me gewoon zo nutteloos.
Je omgevind kan nooit voor jou bepalen wanneer het genoeg is. Het is tenslotte wel je moeder.
En je bent zelf ook nog wel moeder van twee kinderen. En natuurlijk ben je van betekenis ook al zijn ze zelfstandig, je bent en blijft hun moeder die weer heel belangrijk is.
Ook al wonen ze niet meer thuis!
Hoop dat het goed komt met je baan.
Mijn moeder is in 2018 overleden , zij was 75
Denk de leeftijd niet uitmaakt, het verlies doet even pijn
Het missen is vreselijk, je bent nu zelf kind af
Je basis is weg, het gevoel, ma is er altijd
Wens je veel sterkte en kracht
Rouwen staat geen tijd voor, een ieder die het meemaakt, weet dit
mijn vader is in 1993 op 69 jarige leeftijd geheel onverwacht overleden
mn ouders waren net terug van een vakantie het bittere is , het was hun eerste echte vakantie sinds hun huwelijk
mijn moeder is in 2004 overleden ,
je zou zeggen na zoveel jaren , zou het minder zijn , en velen zeggen het slijt en wordt minder door de jaren heen
maar sjee
ik denk en mis hun nog steeds , de ene keer gaat t wel maar dan heb ik ook wel dagen erbij ,vaak door een bepaalde herinnering door een kleinigheid dat ik ze dagelijks mis
ondanks ik zelf nu al 54 ben ,,
en tja verwerking , bij enkele is het dagen , bij anderen weken , en anderen weer maanden ,,
maar denk ook dat het "" Hoe "" mee speelt
met mijn vader was het , dus net een dag terug van een welverdiende vakantie , ik had nachtdiensts lag net te slapen toen mijn moeder me belde dat het niet goed ging .. paar uur later was hij overleden
met mijn moeder , haar gezondheid was slecht , wisten we
zij woonde in het zuiden en ik inmiddels in het noorden
ze was opgenomen in het ziekenhuis dus ik had paar dagen vrij genomen om haar te bezoeken , van vrijdag tot maandag ochtend ben ik bij haar geweest , "had al het gevoel dat ze niet meer lang had , moest helaas maandagmiddag terug naar het noorden want moest de dinsdag weer werken ,
afscheid was echt bitter ( voor mij ) ik had gewoon het gevoel dat dit de laatste keer zou zijn , ik weet het niet maar was zo raar ,, dinsdag op mn werk werd ik door familie gebeld ,, ze was overleden , het was alsof mn hoofd door een betonnen muur werdt geramd ,,
tja kerel mag niet huilen , maar nu ik deze herinnering weer ophaal ,, hakt het er weer erg in
er is dus echt geen touw aan vast te knopen wanneer je wat kan verwerken , voor de ene is het misschien makkelijker dan de ander ,, maar denk vooral dat juist degene die erg close was met zijn / haar ouders vele malen langer met rouw leven dan anderen ,,
wens je ontzettend veel sterkte maar ook hoop ik dat inmiddels je baan save zit
Ik mis haar zo enorm, dat is niet in woorden te vatten evenals het gevoel bij het besef haar nooit meer te zullen zien. Ik ben alleenstaand, heb geen partner en kinderen. Mijn moeder had een zeer centrale en belangrijke plaats in mijn leven en ik genoot ervan als zij het maar goed had.
Verhaal 8 - Na een ziekteproces is mijn man overleden
Eind vorig jaar is mijn man Peter na een ziekteproces van 4 maanden overleden. Hij was 56 jaar.
Voor zijn overlijden was er een proces en nu na zijn overlijden is er wederom een proces.
Ik dacht dat ik al enigszins had kunnen anticiperen op alleen zijn door het feit dat we wisten wat er ging gebeuren. Wat had ik dat mis!
Ik ben sterk, ik accepteer, ik leer mezelf steeds beter kennen alsook hoe mensen in mijn omgeving hiermee omgaan. Ik weet dat verwerking tijd nodig heeft en ik probeer alle momenten/emoties die mij overvallen aan te gaan, het hoofd te bieden. Ik ben op veel momenten verdrietig en stop dat niet weg. Soms maak ik de keus het wel even weg te stoppen eenvoudig omdat ik er dan geen zin in en/of ruimte voor heb.
Dit lijkt een bewust proces en voor een deel is het dat ook wel. Ik ervaar het echter als emotioneel overleven. Zoveel momenten dat ik verdrietig ben die zich eenvoudig niet lenen om het toe te laten. Op momenten dat ik niet verdrietig ben maar het wel zou kunnen zijn dan zoek ik de emotie soms bewust op in de hoop op verdere verwerking en verbetering.
Dit gebeurt ook wel maar wat is het zwaar!
Het is een proces met vallen en opstaan. Ik denk zelf dat ik in de grote lijnen best goed bezig ben om te verwerken en toch zie ik er tegenop dat dit nog gaat duren omdat het zo zwaar is........
Ik merk wel dat er verbetering is, de zo bekende tijd alsmede mij eigen inzet doen zijn werk wel en toch...., de intensiteit van gemis en verdriet op momenten is werkelijk met geen pen te beschrijven en zo mogelijk nog lastiger onder woorden te brengen, hoe je je best daar ook voor zou doen.
Ik zou kunnen vragen wat kan ik nog verwachten? Een begrijpelijke maar zeker geen handige vraag want dat is voor iedereen anders, daar is dus m.i. ook geen eenduidig antwoord op te geven.
Als er mensen zijn die dit herkennen lees ik graag hun ervaringen hiermee.
Hallo Daphne,
Ik herken het. Helaas heb ik ook geen antwoord, aangezien ik mijn man Udo nog geen 2 maanden geleden verloren heb. Hij is in de laatste april week van 2017 geheel plotseling aan een hartinfarct gestorven op 63-jarige leeftijd.
Volgens mij kun je niet anticiperen op het verlies van een geliefde. Je weet dat het einde nadert, maar het grote gemis begint toch pas na het overlijden.
Ik heb mijn zus 2 jaar geleden op 55-jarige leeftijd aan kanker verloren en nu dus mijn man geheel plotseling.
Iemand die pijn heeft wil je niet langer zien lijden, maar het gemis is er niet minder om. Het enige verschil is dat je zaken rondom het afscheid nog samen kunt afstemmen en dat geeft je een beetje meer rust. Bij een plotseling overlijden moet je dat naar eigen goeddunken beslissen voor je partner en dat is gewoon moeilijker. Evenals alle belangrijke zaken die plotsklaps geregeld moeten worden, zonder dat je dit samen hebt kunnen overleggen en dan heb ik het nog niet eens over alle praktische zaken in en rondom het huis.
Hoe ga je om met verdriet, ik weet het niet.... wat mij soms een beetje troost, is het lezen van verhalen van lotgenoten, want je voelt je zo enorm alleen. Je omgeving probeert je wel te troosten, maar zij hebben geen idee hoe het voelt. Wat het voor mij extra lastig maakt is dat ik geen directe familie meer heb, sinds de dood van mijn zus, want kinderen hadden we niet.
Tijdens haar ziekbed en na haar overlijden heb ik het heel zwaar gehad, omdat zij niet alleen mijn zus, maar ook mijn beste vriendin was. Toen heeft mijn man me enorm gesteund, ondanks zijn eigen verdriet om haar, anders had ik het echt niet gered. Dat verdriet om haar overviel mij vaak ook onverwacht, door een gebeurtenis, of een liedje, waardoor je dan weer zeer emotioneel wordt. Dat gebeurde mij ook nog na 2 jaar.
Nu ik dringend behoefte heb aan een naaste, na de plotselinge dood van mijn man, is er niemand meer !
Ik heb wel enkele vrienden/buren/collega's die het goed met me menen, maar niemand meer die zo eigen is en zielsverwant, als mijn man of zus en dat doet ondraaglijk veel pijn.
Ik weet dan vaak ook niet waar ik het moet zoeken en voel me eenzaam, vooral in het weekend, want dan is iedereen weer met zijn tweetjes.
Ik ben 2 weken na het overlijden van mijn man wel weer gedeeltelijk gaan werken, maar had in het begin erg veel moeite om me te concentreren. Dat is gelukkig wel een beetje beter geworden, maar nog steeds ben ik erg moe en het blijft maar malen in mijn hoofd. Waarom heeft dit moeten gebeuren en wat is nog de zin van mijn bestaan ? We hadden zo gehoopt, na een aantal moeilijke jaren van ziekte en verlies, plannetjes te kunnen maken voor de toekomst en zijn op handen zijnde pensioen, maar helaas.... de bodem is onder mijn voeten weggezakt toen hij stierf.
Als ik 's morgens op sta voel ik me al misselijk en is het net of er een motortje begint te draaien in mijn hoofd en maag.
Ik ga wel naar een verjaardag of een etentje, maar ook dat blijft moeilijk, want je moet altijd alleen gaan en alleen terug komen en soms overvalt het me dat we er de vorige keer nog met zijn tweetjes waren.
Constant mis ik hem en het doet zo'n pijn als ik andere stellen zo vertrouwd samen zie praten en lachen. De wereld zonder hem is koud en ik voel me niet meer geliefd, geborgen of veilig, want hij was mijn grote steun en toeverlaat, degene die ik onvoorwaardelijk kon vertrouwen, al die jaren.....
Helaas heb ik geen antwoord voor je Daphne, ik vegeteer van dag tot dag. Soms gaat het een beetje beter, maar dan komt er weer een terugslag en kan ik alleen maar in mijn eentje zitten huilen en piekeren.
Bij mij is het nu bijna 2 maanden en ik heb mijn weg nog niet gevonden, ik hoop dat dit nog gaat gebeuren, want zo is zinloos en alleen maar intens verdrietig. Het enige wat een beetje verlicht als je er met iemand ECHT over kunt praten, of als je afleiding hebt.
Lieve Daphne ik hoop dat we spoedig een manier vinden om met het verlies om te gaan en een nieuwe zinvolle invulling weten te geven aan ons leven.
Dat hoop ik voor ons en alle lotgenoten hier.
Ik herken me zo in jouw verhaal. Mijn partner is na een ziekteproces van 10 maanden overleden, waarbij we op dag 1 al wisten dat zijn dood onvermijdelijk was.
Je probeert dan inderdaad te anticiperen op hoe het zal zijn zonder hem, maar achteraf weet je pas dat dat onmogelijk is.
Het gemis van degene die je compleet maakt, waar je volledig jezelf kunt zijn, het missen van die warmte , liefde en geborgenheid, maar ook het zelf niet meer kunnen geven van al die dingen. Dat maakt het leven soms niet te beschrijven pijnlijk, eenzaam en verdrietig. Ik heb nooit geweten tot dit moment dat hartezeer ook een fysieke pijn kan zijn. Het is emotioneel overleven.
Maar die emoties toelaten is tegelijk een teken van de liefde die er is en de weg naar leren leven zonder en het accepteren. Waarbij dat accepteren nu nog ver weg lijkt. Soms is het fijn om daarover te praten, soms zijn er geen woorden die uitleggen hoe het voelt.
Het overlijden van mijn partner is nu 8 maanden geleden. Mijn pijn is niet minder geworden, eerder groter. Alle eerste dingen die je alleen doet, alle dingen die je niet meer tegen hem kunt zeggen, de humor die je met elkaar deelt, de prietpraat van elke dag, de blikken die woorden hebben vervangen, het pijnlijke bewust zijn van wat verdwenen is. En tegelijk zijn dat de mooie momenten die me herinneren en altijd van mij zijn. De herinneringen die me ook staande houden in de dag, Ik ben in de loop der jaren een stukje van hem geworden, een deel van wie hij was ben ik.
Niemand weet wat te verwachtten, want rouwen is heel persoonlijk. Rouwen gaat met vallen en opstaan, nu nog voelt het soms meer vallen, maar ik weet ik dat ik ook weer zal staan. Rouw is een natuurlijk proces, ik kan alleen door het te 'omarmen' , het te ondergaan het een plek geven in mijn leven.
Maar ook is het belangrijk dingen te doen die afleiding brengen en waar ik plezier in vind.. Niet voor dat donkere gat van verdriet blijven staan, maar invulling en kleur aan het leven geven.
Ik weet niet hoe het morgen gaat. Wat ik wel weet is dat ik (goed) op weg ben. En als ik je tekst lees geldt dat ook voor jou. .... en we moeten maar even afwachten wanneer we aan komen.
Beste dapnhe, ik heb 4 maanden geleden soort gelijk mee gemaakt mijn man wist 4 maanden dat er iets mis met zijn hart was we zaten nog in onderzoek eind februari kreeg hij een hartstilstand.
We hebben geen afscheid kunnen nemen hij is niet meer bijgekomen..eerste tijd leef je in een roes en ik ervaar precies het zelfde als jou ook inderdaad soms gewoon geen zin om verdrietig te zijn, heel raar en ik weet niet of ik het goed doe opzich gaat het gewoon toch wel goed wat ik zelf dan niet normaal vind ik ben heel erg bang voor wat er komen gaat ik kan het gewoon nog niet geloven onwerkelijk!
Ik heb twee kinderen nog thuis wonen 23 en 27 dat scheelt wel heel veel toch nog de drukte daarvan, ik ben met mijn zoon (die zijn vader heeft geraenimeerd) een weekje naar spanje geweest.
we zijn net terug en het is een mooie week geworden met elke dag wel een traan want ik vond het ook zo moeilijk dat mijn man er niet bij was maar het is heel fijn geweest ook voor mijn zoon die het ook zo moeilijk er mee heeft ook de gebeurtenis je vader zien doodgaan aan tafel is natuurlijk een verschrikkelijke ervaring ik kan hem daar niet mee helpen...
ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt..heel veel sterkte toegewenst
Daphne, ik herken veel van wat je schrijft, Ook mijn man is op 60 jarige leeftijd gestorven na een kort ziekbed ,Het is nu twee en een half jaar geleden.En het is nog steeds zwaar. Sterkte voor Jou.
Daphene, ik lees je verhaal dat precies mijn verhaal is. Mijn grote liefde is nu 3 weken geleden overleden na een ziekteproces van 3 manden. Ik herken precies wat je verteld
Ben net in het begin van deze moeilijk en naar mijn gevoel onmogelijke proces. Ben bang dat ik er niet aan kan.
Zou graag verder met je willen praten.
Groet, Arminda
Hoi Daphne, mijn lief is na 9 jaar kanker (en ruim 20 jaar samen zijn) eind november overleden op zijn 53e.
Ik kreeg na een paar maanden contact met een weduwnaar en werd verliefd. Dat leidde even heel erg fijn af van de pijn maar nu is dat over en voel ik dubbel zo hard de pijn en het gemis. het voelt heel leeg en ik heb ontzettend wisselende stemmingen.
ik voel me af en toe of ik gek word. mijn vrienden zijn het volgens mij wel zat nu, mijn wisselende buien en meningen. daarom hoop ik hier wat begrip te vinden omdat jullie hetzelfde meemaken.
wat ik doe om alles te "verwerken"; heel hard huilen, mezelf dwingen om elke dag een stuk te gaan wandelen, kunst maken (tekenen, schilderen), ook bewust onder de mensen zijn. plannen maken.
ik vind het nu nog verdrietiger dan in het begin. toen ging ik een hele tijd op de adrenaline van het regelen van de uitvaart etc.
ik mis mijn mijn man ontzettend, we waren altijd samen, we hebben geen kinderen en het is ontzettend stil in huis.
Beste Daphne
Mij man is nog maar 4 weken geleden overleden op 78 jarige leeftijd. Hij lag in het ziekenhuis met longproblemen (dacht men) Daar heeft hij toen een lichte herseninfarct gehad. 5 dagen later kreeg hij een tweede en nu veel erger.
Het bleek dat hij een ontsteking aan zijn hartklep had en die veroorzaakte bloedstolsels. Hij was toen erg ziek en ging snel achteruit. Hij heeft zelf aangegeven dat hij niet langer meer wilde. Toen zijn alle onderzoeken gestopt en is hij naar huis gekomen waar hij na 3 dagen is overleden. Tussen zijn tweede herseninfarct en zijn overleiden zat 2,5 week.
Gelukkig hadden wij alles rondom de begrafenis al doorgesproken en opgeschreven zodat we het draaiboek er maar bij hoefden te pakken om alles te regelen. Ik heb maar 2,5 week gehad om aan het idee te wennen dat ik alleen verder moet. Dat gaat met vallen en opstaan. Ik probeer alles weer gewoon door te laten gaan.
Jammer dat ik op mijn leeftijd 75 geen werk meer heb, dat zou invulling aan de dag hebben gegeven. Ik ben wel direct het hele huis op gaan ruimen en ik weet niet waarom. Ik denk dat ik een nieuw nest moet maken, van zijn kleren ga ik een quilt maken.
Ik ben een dag met mijn zusje gaan wandelen daar heb ik wel van kunnen genieten. Ik hoop op meer van deze dagen.
Als ik erg verdrietig ben of ik voel me eenzaam dan dwing ik mezelf om er op uit te gaan al is het maar voor een boodschapje. Ik wil vooral aan de goede tijd denken die we samen hebben gehad en minder blijven hangen in negatieve gevoelens of me zielig vinden. Of me dat zal lukken moet ik nog afwachten. Ik denk Daphne dat je goed bezig bent.
Ik denk ook dat het goed is dat je soms je verdriet toelaat maar soms ook weg stopt. Dat doe ik ook. Je wilt ook nog een beetje leuk zijn voor je omgeving.
Ik mis vooral de gewone dingen, het blijft stil in huis.
Gr Gina
Als ik verdriet ervaar lijkt dit verdriet groter dan mezelf. Soms wordt ik in gedachten getrokken van een moment uit het leven samen en dan voelt het verdriet dat ik ervaar van mijn overleden partner en een eenzaamheid die ik niet kan plaatsen.of boosheid. En dat na 15 jaar. Het lijkt net of ik niet verder mag
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
En ook al wisten we van in het begin dat hij niet zou genezen en je weet dan waar je voor staat, dan toch komt het nog hard aan.....Iedereen zegt dat ik een heel sterke vrouw ben, maar ik kan ook breken hoor...een geluk heb ik, onze zoon woont nog thuis dus ik ben niet echt alleen.......En door gans het Corona gedoe komt onze dochter hier bij ons thuiswerken zodat het hier nog altijd wat druk is......Kunt ge nu geloven dat ik soms blij ben dat ik even “alleen”thuis ben?Ik ga nog alle dagen naar mijn man op het kerkhof en dat geeft me een bepaalde rust,hoe raar dat ook mag klinken.m....Maar van een ding ben ik zeker, we komen hier allemaal wel door de ene dag zal het beter gaan dan de andere en vergeten dat gebeurt nooit,hij blijft voor altijd in mijn❤️.......Nog veel kracht gewenst.
Groetjes, sabine
4 maanden hebben we geknokt en nog mooie dingen gedaan 🥰
Nu kijk ik terug op de mooie tijd ( 35 jaar ) maar blijft vreselijk moeilijk en gemis wordt steeds erger
Herken in alle reacties de pijn en moeilijke dingen
En door knokken maar weer hoor ik me zelf zeggen
Maar wat vreselijk moeilijk is dit 💪😘
Sterkte allemaal
Verhaal 9 - Dankbaar ben ik dat jij in m'n leven was
Je ging! Ik zwaaide je uit op Schiphol! Lief fluisterde je in m'n oor: vergeet niet dat ik altijd van je hou! Vrolijk blies je nog een laatste kus.
Achter jouw en mijn tranen prikten de tranen en we hielden ons vast aan het moment dat je terug zou komen.
Tijdens al onze belletje, skypemomentjes en brieven die ik van je kreeg, proefde ik jouw grote liefde.
Ik verlangde zo naar jou en maakte een aftelkalender. Iedere dag kwam het weerzien een vakje dichterbij.
Geforceerd probeerde we elk moment dat we elkaar spraken zo mooi mogelijk te maken. De negatieve, moeilijke dingen van die dag werden niet besproken. We waren niet onszelf!
Al ruziënd besefte we samen dat dat niet de manier was.
We spraken uit dat we mochten zijn zoals we zijn en we mochten doen zoals we ons voelde.
Opgelucht genoten we nog meer van elkaar en het samen zijn.
Elk vrij moment wat niet door tijdsverschil belemmerd was, belde we. Net zoals die ene dag. Het gesprek was zo gewoon en tegelijk ook zo bijzonder.
Achteraf waren de laatste woorden die ik van je hoorde: ik hou zo van je! En ik antwoorde: ik nog meer van jou!
Jij ging hardlopen en ik kroop achter m'n laptop om wat mail weg te werken.
Een klein uurtje later kwam dat telefoontje. Jij had een stom ongeluk gehad, toch was er hoop!
Snel reed ik naar je ouders. Samen baden we vurig tot God om jouw herstel! We riepen allerlei mensen op om ook te bidden.
Het geloof en de hoop was er, maar jij werd steeds zwakker. De artsen deden wat ze konden. Ze opereerde en reanimeerde. Het mocht niet baten. En net voordat je vader en je broer bij je waren ging je naar huis.
Verslagen hoorde ik het nieuws van je vader aan, maar het drong niet tot me door.
Dit kon niet waar zijn, jij zou er altijd zijn.
Ik stond op en ging aan het werk. De ontkenning deed zijn werk. Dit was te groot om te beseffen.
Toch kwam daar die vrijdag dat vliegtuig aan met jouw lichaam.
Ontkennen had geen zin meer! Jij was het in die houten kist.
Vredig en met een lach om je mond. De lach die zo bij jou hoort.
Plotsklaps schoof de grond onder m'n voeten vandaan. De wereld leek in te storten.
Toch was God daar om me op te vangen. Hij zorgt dat ik dit overleef.
Met al mijn frustraties, verdriet en vraagtekens kon ik bij God terecht.
Ik heb het uitgeschreeuwd: waarom Rick? Hij is een stukje van mij.
Het besef was er dat niet God het was die jou van me afpakte! Hij had je opgevangen toen het mis ging. Je mag nu bij God zijn en ik geloof dat je daar volop geniet!
Het leven zonder jou is moeilijk! Alles lijkt weer door te gaan, maar ik sta nog stil. Ik wil niet door, want ik weet niet hoe. De toekomst die ik dacht te hebben is met jou in 1 klap verdwenen.
Onze trouwplannen zijn in het niets opgegaan. Onze ideeën over ons leven samen deden er niet meer toe.
De mensen om me heen raadde me aan om het een plekje te geven, het te verwerken en verder te gaan.
Goed bedoeld, dat wel! Het was het proberen waard, dacht ik!
Gewoon weer de dingen doen die op m'n pad komen. Wat kwam ik mezelf tegen, de dingen zijn niet meer gewoon! Alles is anders zonder jou!
De mooie dingen zijn ineen zo bijzonder, maar verloren ook hun glans. Toch ben ik dankbaar voor al die mooie dingen die ik heb.
Tegelijk was het zo ontzettend zwaar, want jij, mijn alles, bent er niet meer bij. Toch moest ik proberen te leven zoals jij het had gewild.
Vrolijk, dankbaar en genietend van de kleine dingen. Ja, zo was jij. Een mooi en uniek persoon. Je zag overal wat goeds in. Jij was het die me die schop onder m'n kont gaf.
Hoe moeilijk ook, het hielp. Ik wilde je trots maken. Het was de reden dat ik 's ochtends opstond en ging. De keuze maakte ook deze dag te overleven en er iets moois in te zien.
En ja, ondanks alles zit er wat moois in elke dag. Vrolijk kon ik niet zijn en lachen wilde ik niet. Dankbaar zijn lukte wel.
Het verdriet en het gemis zijn te groot! Toch zie ik ineens de dingen die zo gewoon leken.
Dankbaar ben ik voor alle herinneringen van jou! Dankbaar ben ik voor de les die jij me leerde.
Hoe graag ik dat ook wil overbrengen op anderen, het lukt me niet.
Ik waarschuw de mensen om me heen om te beseffen wat ze hebben. Te genieten nu het nog kan.
Het deed pijn te merken dat het niet op deze manier werkt.
Nu dat besef er is, kan ik me daar niet meer in verstoppen. Ik kan niet langer m'n energie stoppen in het overtuigen van anderen. Om zo maar minder aan mijn verdriet te denken.
Dan maar werken. Werken, werken en werken. En, het geeft rust. Iedere dag neem ik heel bewust een moment om bij jou te zijn. Omdat ik het gevoel heb, omdat ik het gevoel heb jou dat verschuldigd te zijn.
Ik voel me schuldig, omdat ik werk en afleiding zoek. Het besef dat het verdriet zich niet laat doseren tot een moment die ik zelf wil plannen, dringt door.
Het gaat niet. Hoe confronterend ook. Het geeft rust om wat minder te gaan werken. En de tijd te nemen om verdriet te hebben en om herinneringen op te halen.
Het is fijn om een middag bij je ouders te zijn. Samen over jou te praten, samen te huilen en samen te zijn.
Nog fijner is het, hoe moeilijk ook, om daarna het op me in te laten werken. In plaats aan om snel aan het werk te gaan en het te verdringen.
Ja, het is moeilijk en ja, het is confronterend. Het verdriet is zo groot, zo groot als mijn liefde voor jou.
Het gemis is niet te omschrijven. Als ik het zou proberen, zou et klinken als een amputatie zonder verdoving. Een gerafeld, stuk gereten hart met een stapel stenen er boven op. Een blijvende fantoompijn waar ik mee zal moeten leren leven.
Toch is dat wat me verbind aan jou en daar ben ik dankbaar voor.
Dankbaar ben ik dat jij in m'n leven was en dat je nu voor altijd een plekje in mijn hart hebt,
Jij, de man op wie ik bouwen kon. Anders dan ik, maar we horen bij elkaar. Jij bent weggerukt, maar hebt zoveel nagelaten.
Jij bent jij en ik hou zo van jou! Altijd!
Ik kan nu nog niet verder reageren, maar tzt doe ik ‘t!
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.
Lilian
Verhaal 10 - Mijn man overleden, en nu... alleen
Bijna 9 maanden geleden overleed mijn man na 44 jaar huwelijk.
Hij was 8 weken ziek..zo bizar en onwerkelijk.
En nu....alleen.
Alleen naar een verjaardag,alleen op de bank....
Wat ik het meeste mis is de blikken die we wisselden,de “prietpraat” bij ons kopje koffie..de “ gewone” gezelligheid...
Dat rouwen echt pijn doet in je lijf..je maag,je hart,ik wist t niet.....
Ik heb ook mijn man vorige jaar Juli verloren. Wij waren 43 jaar getrouwd. Hij overleed op 68 jarige leeftijd na 4x een hersensinfarct.
Na elke infarct leerde hij weer lopen, praten, eten etc zo sterk was hij. Maar na de 4de x kon zijn lichaam dit niet meer aan.
Mis hem elke dag, net als jij doe ik nu ook alles alleen.
Men zegt geeft het de tijd maar ik vind het nog steeds heel moeilijk elke dag huil ik omdat ik hem heel erg mis.
Ik man dit jaar heb mijn Juni verloren na een kort maar heftig ziekbed 9 Mei reed hij nog op zijn mooie nieuwe vracht wagen en 14 Juni is hij overleden Het alleen naar dingen toegaan en dan weer alleen thuiskomen is en blijft moeilijk Maar we moeten door gelukkig heb kinderen en kleinkinderen en lieve mensen om heen maar het is niet altijd makkelijk
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
Het is nu bijna 10 weken geleden en het voelt alsof ik in totale staat van ontreddering verkeer wat een verdriet wat een gemis !!
Aanvallen van misselijkheid en last van mijn zenuwen niet te kort !
Ik begrijp wat u meemaakt en wens u sterkte en veel kracht toe en laten we hopen dat de tijd al onze wonden gaat helen !

Verhaal 11 - Ben stapjes aan het maken in mijn andere leven
Je plek vinden in een wereld die door gaat.
Je bent als rouwende een manier aan het vinden om elke dag met nieuwe energie te beginnen. Elke dag je normale ritme te ontdekken. Elke ochtend beginnen met een glimlach naar jezelf in de spiegel, wetende dat het voelt als een treurig clowns gezicht. Elke dag hopen op een beetje meer levenslust. Elke dag hopen dat dat brein weer beter gaat werken.
Hopende dat die mensen niet meer zeggen,” het zou nu toch wel eens beter moeten gaan” of “logisch dat het niet eenvoudig is je weg te vinden, maar je moet nu toch wel door”.
Hopende dat die mensen die zeggen,” we denken aan je”, een keer gaan beseffen dat ik dat niet merk. Beseffen dat ik dat niet voel als ik niets hoor. Dat het weduwe zijn geen enge ziekte is, maar down zijn, moe zijn van emotie en je lusteloos maakt.
Hopende naar een leven zonder wanhoop voor wat je kwijt bent. Je machteloosheid naar wat je zoekt.
Als rouwende voel je je schuldig dat het je niet lukt verder te leven. Het je niet lukt, het net alsof spelletje goed te spelen. Het je niet lukt anderen niet te belasten met je rouw. Het je alleen zijn zo zwaar valt.
Als rouwende wil je zo graag zeggen dat er weer lichtpuntjes tevoorschijn komen zonder die diepe donkere eenzame ruimte.
Je hoopt als rouwende dat er steeds meer ruimte komt om contact te zoeken, om terug te bellen, om mensen uit te nodigen bij je thuis. Dat er weer ruimte komt voor andere dingen.
Als rouwende heb je behoefte aan aandacht, contacten. Als rouwende wil je zo graag samen. Maar als rouwende zie je contacten verdwijnen, gewoon omdat het’ jullie’ er niet meer is. Zie je contacten veranderen, omdat een deel weg gerukt is.
Als rouwende probeer je bij de dag te leven, te leven in het moment. Niet elke dag te willen schreeuwen, “ik wil dit leven niet!” , maar weer krachtig te voelen dat andere leven te gaan zoeken.
Als rouwende verlang je zo ontzettend naar toen. Als rouwende wil je die leegte niet meer voelen, die lege weekenden, die lege nachten. Als rouwende wil je weer leven, het liefst weer gewoon.
En ineens besef je je dat je stapjes hebt gemaakt naar dat andere leven. Besef je dat je weer een gevoel van leven ervaart in mooie momentjes. Dat er nog genoeg mensen om je heen zijn blijven staan. Dat die mensen met jou verder leven omdat je de moeite waard bent om gekend te zijn. Dat er nieuwe mensen in je leven zijn gekomen omdat jij een ‘mooi’ mens bent.
Dat er wel nog kracht in je zit om toch verder te leven en die leegte steeds beter accepteert. Dat je als rouwende nog elke dag rouwt, nog elke dag je gemis voelt, maar ook voelt dat je weer, met stapjes, gaat leven. Dat je gemis, je niet meer elke dag onderuit haalt.
Dat je ervaart dat er mooie dingen op je pad komen die je verrassen en je vertrouwen geven naar een leven met je gemis.
Ineens besef je dat je het wel red. Dat je elke dag dat verdriet mag voelen, maar dat je wel verder kunt gaan omdat je steeds sterker opstaat. Besef je dat je elke dag mag huilen om daarna weer met die glimlach verder te gaan.
Je beseft je ineens dat het je lukt en voel je je krachtig en gesteund. Voorzichtig ga je, met een groeiend vertrouwen, je andere leven verder ontdekken om je plek weer te vinden in die wereld die gewoon door gaat.
Ik herken je verhaal helemaal. Ook ik ben alleenstaand en heb vorige maand juni 2020 mijn moeder verloren. Ik wordt verscheurd en overmand door verdriet en kan het nog steeds niet bevatten dat ik haar nooit meer zie. Ik had een heel goede band met haar en leefde voor haar; als zei het goed had en genoot daar ging het mij om. Dagelijks was ik bij haar. Ze zeggen dan dat het leven doorgaat. Nou ik weet niet hoe. Alleen die gedachte haar nooit meer te zien en even te knuffelen en gewoon het contact er niet meer is... onvoorstelbaar...
Ik wens jou sterkte.
groet Kees
Ik herken heel veel in je verhaal. Onlangs Juni 2020 is mijn moeder overleden en wordt ik overmand door verdriet. Haar nooit meer te zien en te knuffelen.. poeh ik kan het nog niet bevatten. Ik had een voortreffelijke band met haar. Ik wens je ook sterkte .
groet Kees
Wat heb je dat mooi opgeschreven. Ik ben zelf net mijn allerliefste man verloren door een heel vreemd ongeluk. Voel me erg rot en snap niet hoe en waarom het hem moest overkomen..
ik heb hem beloofd verder te gaan maar ben er niet zeker van, weet niet hoe ik het moet doen.
Ik dacht altijd dat ik eerst dood zou gaan. Omdat ik wist dat hij zich wel zou redden. Nu is het plotseling anders.
Het geeft me wat hoop , om jouw verhaal te lezen. Ben pas net begonnen.
Verhaal 12 - Een luisterend oor bij verwerken en helen
Een luisterend oor, iemand die je niet veroordeeld en waar je over je dierbare kunt blijven praten, zonder dat het nu wel eens tijd wordt dat je doorgaat.
Boosheid, pijn, verdriet, in de war... Het mocht er allemaal zijn en er was begrip. Alleen dat helpt al enorm bij het verwerken en helen.
Verhaal 13 - De liefde van mijn leven overleden op 68 jarige leeftijd
Juli 2017 is mijn man, de liefde van mijn leven en mijn Soulmate, op 68 jarige leeftijd na een 4 de hersenbloeding overleden.
Waren 43 jaar getrouwd ik was 16 en hij 25 jaar. Alles deden wij samen......
Nu moet ik alleen verder. Wij hebben 3 kinderen en 7 kleinkinderen genoeg om voor te leven en dat wil ik ook zo graag.
Maar waarom voel ik mij zo lamgeslagen, verlamd, nergens geen zin in hebben. De leegte die ik voel ik huis als ik thuis kom. Alleen naar bed gaan, alleen eten, alleen wakker worden!
Geen arm om je heen geen knuffel of een luisterend oor.
Ik voel me ellendig mijn maag zit altijd in de knoop. Ik voel me verlaten en het is net of een deel van mij ook dood is gegaan.
De wereld draait gewoon door, maar ik sta stil al maanden lang....................
Mijn lieverd ik mis je zo erg 😔
Mijn 66 jarige man is na 5 maanden overleden van een agressieve kanker.
Gisteren heeft hij palliatieve sedatie gehad.
Het is juist of ik in een leeg gat val.
Ik heb geen kinderen met hem.
Ik heb een dochter en kleinkinderen uit een vorig huwelijk maar die hebben hun eigen leven.
Voor wie moet ik nog leven?
Mijn maatje is er niet meer.
De lege zetel, het lege bed…geen stem, alles zo stil.
Wat moet ik nu…
Verhaal 14 - Ik zwaaide je uit op Schiphol, ver weg ben je gestorven
18 november 2000 heb ik je voor het laatst gezien, ik zwaaide je uit op Schiphol. Nog altijd zie ik haarscherp voor me hoe je zwaaide en toen uit het zicht verdween. Ver weg ben je gestorven, onder onduidelijke omstandigheden.
Nooit meer heb ik je teruggezien en nog steeds doet het zo'n pijn, na al die jaren. Niemand praat meer over je, ze vergeten zelfs elk jaar je sterfdag. Maar in mijn hart ben je nog even levendig als toen....
Verhaal 15 - Nu ruim een jaar later is het anders
Een jaar later is het echt anders.
Toen ik mijn man plotseling was verloren door een hartaanval, stond mijn wereld op de kop. Ik was lusteloos, had nergens meer interesse in, niets kon me meer schelen en ik kon alleen maar huilen. Ik deed alleen het hoogst nodig op de automatische piloot, want ik had nog een puberzoon thuis wonen.
Dat ik ooit nog weer eens zou lachen kon ik me niet voorstellen. Mijn psycholoog leerde me om alle tijd te nemen voor het voelen van het verdriet, er over te praten, te schrijven, te huilen, boos te zijn en daarin vooral mijn eigen proces te volgen. Ze zei dat alles er over een jaar weer heel anders uit zou zien, ook al snapte ze dat ik daar op dat moment niet in kon geloven.
En toen bijna zeven maanden later gebeurde het. Ik stond te wachten bij de bushalte en ineens scheen het zonnetje en ik stond daar en dacht "oh dit is even lekker zeg!". Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik weer dat ik ergens van kon genieten. Dat gaf me hoop.
Nu ruim een jaar later is het inderdaad anders. Ik mis hem nog elke dag, maar ik kan er goed mee omgaan. Mijn zoon is net op kamers gegaan en ik ben op een schildercursus gegaan.
Ook heb ik via het internet een lotgenotengroep gevonden, daar hebben we laatst mee afgesproken. Ondanks het gedeelde verdriet was het ook heel erg gezellig.
Zo gek als het klinkt, maar er komt inderdaad een moment dat het leven weer verder gaat. Het gemis blijft, maar er is ook nog steeds heel veel moois over.
Eindelijk eens een positieve reactie. Ik lees alleen maar kommer en kwel omtrent de rouw. Fijn te lezen dat er ook een ommekeer kan komen en je leven weer zinvol wordt.
Ik ben pas 2 maanden geleden mijn man verloren na meer dan 25 jaar samen te zijn geweest. Ik wil graag verder en put hoop uit de berichtjes dat het beter zal worden.

Verhaal 16 - Mijn zielsverwant verloren aan een hartstilstand
Ik ben intussen 3 maand mijn zielsverwant verloren aan een hartstilstand en elke dag heb ik eindeloos verdriet ik mis hem zo verschrikkelijk soms heb neiging om een einde aan m'n leven te maken :'"( ik doe niets meer in en om het huis het kan me allemaal niets meer schelen ik ben zwaar depri
Voor ik mijn Soulmate leerde kennen was ik zo eenzaam, depressief en moedeloos... Maar 'de dag dat ik m'n maatje tegenkwam is en blijft de mooiste dag van mijn leven'... Jammer genoeg ben ik terug in een zéér negatieve spiraal terechtgekomen bij het verlies van mijn enige soulmate... :'"(
Voor mij is dit voor Eeuwig en Altijd de ene... WAAROM ???
Jullie verhaal kon de mijne zijn. Na 6 weken nog maar, ben ik nog steeds erg verdrietig. Vijf jaar lang mochten we soulmates zijn maar toen sloeg het noodlot toe middels een zwaar hartinfarct. Mijn doel in dit leven is niet meer. Sterkte beide
Verhaal 17 - Rouwen, ik wist niet hoe ik dat moest doen
Na jaren had ik nog niet verwerkt dat mijn zus was overleden. Ik ben een rationeel type en wist eigenlijk niet hoe ik dat moest doen, rouwen.
Uiteindelijk heb ik hulp gezocht. Geleidelijk aan lukte het bij mijn gevoel te komen en ben ik aan mijn verwerkingsproces begonnen. Tussentijdse opdrachten van mijn therapeut hielpen daarbij.
Inmiddels heb ik het verlies van mijn zus een plekje kunnen geven.
Ik heb mijn jongste broer in december jl. verloren en weet ook niet goed hoe ik het rouwproces moet aangaan. Heb jij tips voor mij? Ik krijg ondersteuning.
Na wat omwegen ben ik nu in goede handen, maar de emdr kan pas over een aantal maanden van start gaan door een wachtlijst. Ik heb namelijk een trauma opgelopen doordat ik mijn broer dood aangetroffen heb.
Verhaal 18 - Mijn ouders overleden
Een tijd geleden zijn mijn ouders overleden. Ik heb nu geen verdere familie meer.
Met vrienden heb ik wel contact, maar ik vind het moeilijk om ze “op te schepen” met mijn rouwproces. Ik ben dus aan het rouwverwerken in mijn eentje. Dat is soms best zwaar.
Ik hoop dat deze verdrietige en pijnlijke gevoelens langzaam aan zachter worden, want dit is geen pretje. Ik voel me er ook vaak somber en depressief bij.
Fijn dat ik er nu even over kan schrijven. Op de een of andere manier lucht dat een klein beetje op, alsof ik niet helemaal alleen ervoor sta.
Beste Lotgenoot,
Wat vreselijk dat je beide ouders gestorven zijn. Ik heb datzelfde meegemaakt in mijn jonge jaren toen mijn ouders binnen 2 jaar allebei overleden. Dan is er plotseling geen oudershuis meer en ben je wees.
Gelukkig had ik toen veel steun aan mijn zus, maar ik begrijp dat jij geen directe familie meer hebt en dat maakt het wel erg zwaar, want dan heb je ook geen gezamenlijk verleden en kun je geen herinneringen meer ophalen met een vertrouwd iemand.
Als je echte goede vrienden hebt, hoef je zeker niet bang te zijn dat je ze "opscheept" met je rouwproces, maar zullen ze blij zijn als ze je kunnen helpen en steunen in deze zware en emotionele situatie.
Zeker mensen die zelf al een keer een verlies hebben meegemaakt, weten hoe het voelt en daarmee kun je vaak ook een echt gesprek voeren, waardoor de pijn en het verdriet een beetje verlicht worden.
Ik weet niet hoe oud je bent en of je een partner hebt die je steunt, maar het blijft zwaar en hard werken en zoeken naar een doel om zin aan je bestaan te geven.
Ik wens je alle kracht toe om op een goede manier door je rouwproces heen te komen en weer aan de toekomst te willen denken.
Veel liefs
Lieve anoniem,
Ik kan niet zien hoelang het is geleden dat jij je berichtje hebt geplaatst. Toch wil ik hier graag op reageren.
Ook mijn ouders zijn helaas veel te jong overleden.
Ik was elf jaar toen mijn vader overleed, dat was in 1975.
Destijds werden wij daarvan weg gehouden. Ik mocht niet mee naar de begrafenis en heb ook geen afscheid kunnen nemen.
Mijn vader lag al enige tijd in het ziekenhuis, mijn moeder was dag en nacht bij hem. Telefoon hadden wij nog niet in die tijd. Een buurmeisje kwam ons vertellen dat mijn moeder had gebeld om te vertellen dat mijn vader was overleden.
Maar mijn leven ging verder, wij hadden een boerderij met inwondende opa, oma en een ongetrouwde oom.
Toen ik achttien jaar was is er bij mijn moeder MS gediagnostiseerd.
Op mijn 21 ste ben ik getrouwd en heb drie mooie kinderen mogen krijgen.
Mijn moeder werd steeds zwakker en is op 52 jarige leeftijd in een verpleeghuis gaan wonen. Zij is daar twee jaar later overleden.
Heel lang heb ik daar last van gehad. Het is ook niet normaal om op je 28 ste wees te zijn.
Nu nog steeds heb ik met enige tijd last van het gemis en ben jaloers op leeftijdsgenoten die hun ouders nog wel hebben.
Maar je moet er mee dealen of je wilt of niet.
Één van mijn kinderen woont in Amerika. Dat is ook een proces waar ik de ene dag beter mee kan omgaan dan de andere.
Inmiddels heeft hij twee kinderen en wij proberen echt wel om een keer of drie per jaar daar naar toe te gaan. Maar als Robbert ten Brink dan voorbij komt, dan denk ik, ik wil bij hem zijn.
Zo beleeft een ieder zijn verlies op zijn of haar manier met de nodige ups en downs.
Maar denk ook aan de mooie dingen die je wel hebt en geniet daarvan.
Ik heb ook een kleinzoon om de hoek wonen, hoe fijn is dat. En daar haal ik mijn kracht uit.
Lieve anoniem
Geniet van de mooie dingen die het leven je biedt en probeer ervan te genieten.
Liefs
Jootje
Verhaal 19 - mama ik mis je...
Mijn moeder is op 11 september van het vorig jaar (2019) overleden. Ze is 85 jaar geworden en was welbeschouwd 'op'. Haar lichaam liet haar in de steek en ook haar geest ging erg achteruit door dementie. Elke maand ging ik een weekend of langer naar haar toe om er voor haar te zijn. Ze woonde op het laatst in een verpleeghuis, nog wel in een eigen appartement, maar dan met heel veel zorg, de hele dag door. Het laatste weekend dat ik bij haar was zongen we nog samen beneden in de tuin van het tehuis de liederen die ik als kind met haar zong voor het slapen gaan: Ik ga slapen, ik ben moe; Vader, nu de dag voorbij is; De dag door uwe gunst ontvangen. We genoten samen van het lekkere weer en ik wist gelukkig nog niet dat ze een paar dagen later zou overlijden. Ze was 's nachts om 3 uur gevallen in de badkamer, heeft nog wel zelf gealarmeerd, maar toen de verzorgende kwam was ze al aan het sterven. Het is waarschijnlijk een hartstilstand geweest. Geen lijdensweg, maar binnen luttele minuten was ze weg, weg uit het leven waar ze nog zo aan vasthield, ondanks al haar pijn. Als ik haar vroeg: "Mam, vind je het leven nog de moeite waard?", dan zei ze: "Ik heb jullie toch nog?" Toen ik dat laatste weekend bij haar was, en we samen aan haar eettafel zaten, vroeg ik haar ook nog weer of ze zo nog wel verder wilde leven. "Ja", was haar antwoord. "Maar als ik moet sterven, dan heb ik daar vrede mee".
Het is zo raar, zo leeg, dat ik niet meer voor haar kan zorgen. Haar niet meer kan vertroetelen, ze betekende zo veel voor mij. Ik was haar oudste kind en we hadden een heel hechte band. Ik belde haar dagelijks op, tot dat niet meer ging. We mailden elkaar ook vrijwel dagelijks, tot ook dat niet meer ging vanwege de toenemende dementie. Ze hoorde ook heel slecht. Maar ze genoot nog tot op het laatst van alles en iedereen om haar heen. Van wildvreemde mensen uit de buurt die in de tuin bezig waren, kreeg ik dat laatste weekend een prachtige bos dahlia's, me niet beseffend op dat moment dat ze een paar dagen later naast mama zouden staan, terwijl zij overleden was en in haar slaapkamer opgebaard lag. Zo vredig, zo rustig, eindelijk zonder pijn en ellende.
Ik kan er vrede mee hebben, maar soms, zoals nu, ben ik zo intens verdrietig dat zij nu in de koude grond ligt, in de gietregen, in een houten kist. Dat haar lieve gezicht nu langzaam invalt. Dat zij daar ligt, uit wie ik ooit geboren ben. Zij die mij 9 maanden koesterde in haar lichaam. Ik was zo welkom op deze wereld. En dat dat lichaam waarin ik 9 maanden mocht schuilen nu weg ligt te teren in een donker graf. Dat maakt me zó enorm verdrietig. Daar heb ik moeite mee, ook al was het haar uitdrukkelijke wens om begraven te worden.
Het valt me zo zwaar om dat beeld los te laten en er een ander beeld voor in de plaats te zetten. Een beeld van hoe ze in haar stoel voor het raam zat, en hoe blij ze altijd was als ik bij haar kwam, elke keer weer, jaar in jaar uit. Toen het nog ging, nam ik haar soms mee voor een ritje over het eiland waar ze zo van hield of ik nam haar mee naar een chalet waar ik zat om maar dicht bij haar te zijn. Daar genoot ze enorm van, ook al kreeg ik haar nog met grote moeite uit de auto en moest ik hulp inroepen van een sterk iemand.
Ik at ook vaak mee met haar, beneden in de eetzaal, en dan probeerde ik wat gesprekken te voeren met de mensen aan tafel. Op het laatst was ze bijzonder gevoelig voor stemmingen en of mensen wel aardig voor elkaar waren. Dat pikte te feilloos op. De laatste keer dat ik haar naar die eetzaal bracht, maar dat wist ik toen gelukkig niet. De schok van het is voorbij. Het mooie afscheid dat we met elkaar van haar namen, op een prachtige, zonnige septemberdag. Haar voor altijd te moeten laten gaan...en alleen achter te blijven...dat valt me zwaar. Mijn broers en zus hebben kinderen, gezinnen, partners; ik niet. Dat vind ik extra zwaar. Mijn moeder hield onvoorwaardelijk van mij. Ze was het liefste dat ik had.
Ik herken veel dingen in uw verhaal. Het is nu een paar maanden dat het liefste wat ik bezat er niet meer is: mijn moeder. Had een uitstekende band met haar en ben de laatste jaren mantelzorger geweest.Helaas heeft ze het laatste jaar in een verpleeghuis moeten doorbrengen hetgeen een ramp was.
sterkte voor u.
kees
Verhaal 20 - Ik mis mijn ex nog steeds
Ik ben al een tijd uit elkaar met de vader van mijn dochter. Hij was echt wel mijn liefde, mijn maatje. Ondanks dat hadden we problemen die onze relatie onder druk zette.
Ik was 6 maanden zwanger en mijn man zat in de weekenden heel veel bij een eenzame vriend. Ik vond dat zelf niet echt kunnen, die man plande zowat het hele weekend vol met dingen met mijn man. Hij zag dat helemaal niet als iets slechts en zei dat dit een tijdelijke situatie was.
Toen kregen we ons kind en ben ik gaan twijfelen. Ik heb hem toen gezegd dat ik op deze manier het niet meer wilde en ben toen apart gaan wonen. Ik heb niet ingezien dat ik beter samen met hem hulp had kunnen zoeken in plaats van weg te gaan bij hem. Nu heeft hij een andere vrouw.
Ik probeer het los te laten, heb een mooi huis gekocht, veel dingen gedaan om door te gaan maar wat doet het pijn. Ik vraag me af wat ik ermee op ben geschoten om uit elkaar te gaan. Er liepen dingen niet lekker, maar er waren ook genoeg dingen wel fijn en die zijn nu ook weg.
Volgens mij therapeut zit ik in een rouwproces. Een leven dat ik had zal niet terugkeren. Ik voel me eenzaam. Dat is velen malen erger dan ik het voelde toen mijn ex in de weekenden altijd bij die eenzame vriend zat.
Ik mis mijn ex nog steeds. Ik zie hem nog een paar keer per maand en dat doet veel pijn.
Loslaten gaat gewoon niet. Je zit levenslang aan elkaar verbonden.

Verhaal 21 - Rouwverwerking door liefdesverdriet
Het is alweer jaren geleden dat ik in diepe rouw was en veel liefdesverdriet voelde. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.
Ik kon het in het begin niet geloven en hoopte dat het een slechte droom was. Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een paar maanden.
Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.
Verhaal 22 - Mijn meisje
Vorig jaar december (2016). Slechts 55 jaar mocht Mijn Meisje worden. Plots weggerukt door een niet te stelpen hersenbloeding (als gevolg van toedienen bloedverdunner).
Slechts ruim 7 jaar mochten we een onbeschrijflijk mooie liefde kennen.
In beginperiode moet je zaken regelen en na een maand is alles geregeld en moet je alleen verder in het besef dat er geen nieuwe prachtige herinneringen bij mogen komen.
Niet boos, maar intens verdrietig. Letterlijk pijn in mijn lijf. Ik ervaar de rouw zonder verzachtende middelen (drank, medicijnen), maar het is zo verschrikkelijk hard. De zon schijnt, maar niet meer voor ons samen.
Oh zo herkenbaar, alleen is pas alleen als je voor altijd alleen bent.
Sterkte.
Ik weet hoe dat is. onze zoon van 14 jaar oud kreeg op 10 dec 2016 een hersenbloeding en stierf 2 maanden later. op 7 feb 2017. hij was zo jong en plotseling weg gerukt.
Hallo Peter,
Het is niet te bevatten als je partner, je maatje je zo plotseling wordt ontnomen.
In het begin dringt het nog niet echt door.
Ik was erg druk met zaken regelen nadat mijn man geheel plotseling overleed aan een hartinfarct op 63- jarige leeftijd, eind april 2017.
Je wereld staat stil en het leven wordt zinloos. Het missen doet lichamelijk pijn en je voelt je niet meer thuis in een wereld zonder je geliefde partner. Niks is meer leuk of mooi en je functioneert alleen op automatische piloot.
Ik voel me vaak onzeker en onveilig zonder hem en mis hem bij alles wat ik doe. Mijn troost en toeverlaat is er niet meer. Samen zijn we er altijd weer bovenop gekomen bij tragisch verlies, ziekte en tegenslag, maar alleen ???
Hopelijk leer ik omgaan met die leegte en de wanhoop van hem nooit meer zien, nooit meer horen, nooit meer samen lachen en huilen.
Ik wens je veel sterkte Peter en leef met je mee.
Ik weet wat je doormaakt. Mijn man is 16 dagen geleden overleden in een ziekenhuis in Pécs, Hongarij. Daar wonen we. Hij had een hartkwaal en is uiteindelijk overleden na een trombose en een bloedvergiftiging. Hij mocht maar 59 jaar worden. Alleen achterblijven is erg, maar zo ver weg van vrienden en familie is nog erger. Het is alleen maar overleven...
Peter, ik kan u volledig begrijpen omdat ik ook zo plots en zonder afscheid mijn enige Soul-mate ben ontnomen... De leegte is onbeschrijflijk... Veel sterkte nog...
Verhaal 23 - Ik voel me schuldig, had haar meer willen bieden
Afgelopen jaar is mijn moeder overleden. Ik merk dat dat veel bij mij naar boven haalt. Ik voel me schuldig omdat ik er meer voor haar had willen zijn.
Ook zie ik ineens dat de relatie die mijn ouders hadden heel anders is dan het beeld dat ik ervan had. Nu zie ik mijn moeder op een heel andere manier en heb ik met haar te doen. Maar ik kan er niets meer mee, want ze is er niet meer. Dit kan mij verscheuren.
Het is zo moeilijk dat het verlies van mijn moeder zoveel meer dingen naar boven haalt. Hierdoor heb ik het gevoel dat ik niet alleen rouw om het verlies van mijn moeder, maar ook om allerlei anderen dingen.
Dat ik er meer voor haar had willen zijn, dat ik haar meer had willen zien voor wie ze was, dat ik haar meer had willen bieden. Ik heb het gevoel dat mijn leven er behoorlijk door op zijn kop is gezet.
ik herken jou verhaal volledig in het mijne. Waarom is dit zo moeten lopen? Ze was m'n moeder, ik had zoveel meer voor haar moeten betekenen.
Heel lastig, ik herken me in je verhaal en voelde me idd ook schuldig dat ik er niet méér voor haar was op het moment dat ze me nodig had.
Nu heb ik hulp gezocht, inmiddels al vele jaren later. En ik begin nu steeds meer te geloven dat ik het toen niet anders kon anders had ik het anders gedaan.
Het is een soort rugzak die ik al die jaren al mee sjouw, en nu is het tijd dat ik hem af doe. Maar hierdoor zie ik ook veel dingen negatief, en dat moet ik nog zien te veranderen. Positief en genieten, klinkt leuk maar is nog erg moeilijk.
Wat gebeurd is kunnen we niet meer veranderen. Ik denk dat jezelf vergeven de eerste stap is. Een moeder vergeeft haar kind hoe dan ook... ik geloof dat de liefde en band blijft bestaan en dat ze heus wel iets van hier meekrijgt. Daarom bedankt ik mijn moeder nog elke dag voor haar liefde, steun, zorgen en alles wat ze heeft gedaan. Ik bied mijn excuses aan voor de verkeerde dingen die ik heb gedaan en heb gezegd. Daarna voel ik rust. Alsof ze me troost.
Wees niet te hard voor jezelf, want het is al zo zwaar. Gun jezelf vergeving.
Wat mij ook helpt is dingen doen waar zij van hield. Bijv doneren aan een goede doel waar zij achter stond. Zo houd ik haar herinneringen in leven en voel ik rust.
Mijn moeder ligt in het buitenland begraven dus helaas kan ik niet vaak naar haar graf. Als ik kan ga ik en praat ik van me af en zeg ik alles wat me dwars zit en waar ik spijt van heb. Maar ik bedank haar ook voor alles en vertel haar dat het ondanks alles goed met ons gaat en zij in vrede mag rusten. Geen zorgen meer voor haar... misschien is het een idee om dat ook te doen en wellicht voelen jullie ook meer rust.
Ik hoop dat jullie de rust gauw zullen vinden en met dit enorme gemis kunnen leven.
Heel veel sterkte en liefde voor jullie❤️
Verhaal 24 - Ik word er echt heel verdrietig van
M'n man nu drie jaar en bijna vier maanden geleden overleden ik krijg soms het idee dat ik echt gek ga worden weet soms ook niet hoe ik het moet doen.
wij deden echt alles samen geen kinderen nu komen dadelijk weer die winteravonden daar zit ik nu al tegen op te hikken ga naar de Sint- jan ga naar een mariakappeletje ga voor de foto van m'n man staan voor hulp niks helpt word er echt heel verdrietig van
Verhaal 25 - Mijn man is aan kanker overleden
Na 47 jaar huwelijk, is mijn man op 11-3-2016 aan kanker overleden op 69 jarige leeftijd. Het was o.a. een zorgzame-bijzondere man, die ook bang in zijn leven was n.a.v. veel.
Hij wilde niet dat ik na zijn dood met een andere man verder zou gaan. Ik was toen 67 jaar. Echter net voor zijn overleden gaf hij te kennen aan mijn zoon en mij, ik ga en het kan mij allemaal niets meer schelen wat jullie doen, jullie bekijken het maar.

Verhaal 26 - Tijd en ruimte voor jezelf na een afscheid
Sinds enkele maanden ben ik thuis met een burn-out... Iets wat ik nooit verwacht had te krijgen; ik ben steeds graag gaan werken, kom graag onder de mensen, en stelde me zelden negatief op.
Toch was het daar... naar mijn gevoel heel plots. Ik schaamde me zo dat ik instortte op het werk.
Hoewel ik geprobeerd heb terug te gaan werken, lukte dit me niet. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een psychotherapeute.
Na een zestal sessies werd duidelijk dat ik de rouw van mijn vader op mijn 14de eigenlijk nog niet verwerkt heb. Toen ik dit hoorde voelde het vreemd genoeg aan als een opluchting... Ik begreep eindelijk wat er aan de hand was.
Hoewel ik nog steeds op weg ben naar een 'gezonde rouw', zoals de psychotherapeute het noemt, voel ik me wel veel beter en slaag ik er sinds enkele dagen in het werk opnieuw te hervatten. Dit doe ik echter halftijds; want tijd en ruimte voor mezelf ben ik hoe langer hoe belangrijker gaan vinden.
Eén goede tip vanuit mijn eigen ervaring: Neem tijd en ruimte voor jezelf na een afscheid. Het heeft geen zin zo snel mogelijk terug alles te willen opnemen, als je hierdoor uiteindelijk weer een stap achteruit moet zetten.
Verhaal 27 - Ik mis mijn ouders en voel de leegte
7 september 2017 is plotseling mijn vader aan een hartinfarct overleden.
Omdat mijn moeder toen ernstig ziek was hebben mijn zus en ik de zorg voor haar op ons genomen , 11 mei 2018 is zij 8 maanden na mijn vader overleden.
Wat mis ik ze en wat heb ik hier vooral avonds veel verdriet om.
Vooral als ik zoals vandaag in mijn ouderlijk huis kom voel ik de enorme leegte die zij achter laten.
Ik kom hier ook het liefst niet alleen , niet dat ik dit wil ontlopen maar het voelt zo alleen en akelig zonder mijn ouders.
Het verdriet kan er soms ook zo in alle hevigheid zijn.
Bij een lied, een blik naar een foto of gewoon een gedachten aan hen.
Het is gewoon zo snel gegaan allemaal dat ik me af vraag of dit ooit een plekje zal krijgen.
Daar wordt ik wel eens angstig van.
Gelukkig vind ik veel steun bij mijn zus haar partner en mijn partner.
Over dat niet alleen in mijn ouderlijk huis kunnen zijn voel ik me wel eens schuldig.
Vooral omdat ik hier nu met mijn zus eigenaar van ben.
Merk ook dat regelmatig de herhaling van de laatste 2 weken van mijn moeders leven voorbij komen.
Zij had kanker en mijn zus en ik hebben heel intensief voor haar gezorgd deze weken.
We waren er ook bij toen ze stierf.
Deze beelden zie ik met regelmaat nog voor me.
Soms is het gewoon even teveel allemaal en mis ik ze zo enorm.
Lieve groeten Marielle
Ik ben ook beide ouders kwijt, mijn vader 8 jaar geleden overleden, herseninfarct en nu 5 mnd geleden mijn moeder aan kanker. Binnenkort is het ouderlijk huis ook weg, is verkocht, ik kom er nu nog veel. Wat je schrijft is zo herkenbaar allemaal. Alleen ik heb helaas geen steun bij mijn enige broer, dat maakt het nog zwaarder. De familie liet niets meer horen na de uitvaart. We hebben heel jonge kinderen en die hebben geen oma s en opa s meer, zo verdrietig. Soms ben ik bang mijn man kwijt te raken en helemaal alleen te staan. Ik heb ook nog eens geen inkomen. De corona crisis erbij maakte mij nog slechter. Ik wou juist nieuwe mensen leren kennen en afleiding. Had ik maar iemand om dit mee te delen. Als ik erover begin dan zeggen mensen, het is al lang geleden of je moet gewoon genieten. Ze doen er zo gemakkelijk over en je bent al gauw een zeur. Ik heb ook alleen het ouderlijk huis moeten leegruimen, wel met steun van mijn man. Mijn broer niet. Was lastig want hadden geen oppas voor onze kinderen. En ons eigen huishouden ging achterlopen. Hoe verder de tijd gaat, hoe erger mijn verdriet wordt. Ipv minder. Het besef komt hard binnen. Ik denk ook waar is de tijd gebleven.....en nu al. Ik heb nog vragen aan haar en zal nooit meer de antwoorden horen. Een knuffel voor jou Marielle! Ik denk aan je.
Ik ben ook beide ouders kwijt, mijn vader 8 jaar geleden overleden, herseninfarct en nu 5 mnd geleden mijn moeder aan kanker. Binnenkort is het ouderlijk huis ook weg, is verkocht, ik kom er nu nog veel. Wat je schrijft is zo herkenbaar allemaal. Alleen ik heb helaas geen steun bij mijn enige broer, dat maakt het nog zwaarder. De familie liet niets meer horen na de uitvaart. We hebben heel jonge kinderen en die hebben geen oma s en opa s meer, zo verdrietig. Soms ben ik bang mijn man kwijt te raken en helemaal alleen te staan. Ik heb ook nog eens geen inkomen. De corona crisis erbij maakte mij nog slechter. Ik wou juist nieuwe mensen leren kennen en afleiding. Had ik maar iemand om dit mee te delen. Als ik erover begin dan zeggen mensen, het is al lang geleden of je moet gewoon genieten. Ze doen er zo gemakkelijk over en je bent al gauw een zeur. Ik heb ook alleen het ouderlijk huis moeten leegruimen, wel met steun van mijn man. Mijn broer niet. Was lastig want hadden geen oppas voor onze kinderen. En ons eigen huishouden ging achterlopen. Hoe verder de tijd gaat, hoe erger mijn verdriet wordt. Ipv minder. Het besef komt hard binnen. Ik denk ook waar is de tijd gebleven.....en nu al. Ik heb nog vragen aan haar en zal nooit meer de antwoorden horen. Een knuffel voor jou Marielle! Ik denk aan je.
Verhaal 28 - EMDR heeft geholpen bij rouwverwerking
Emdr heeft bijgedragen dat ik uiteindelijk ervaringen uit mijn verleden een plek heb kunnen geven.
De inzet van poppetjes om mijn rol te verduidelijken tijdens de voorbereidende gesprekken was voor mij heel confronterend, verdrietig en heftig echter heeft me heel veel inzicht over mezelf gegeven.
Het heeft me geholpen om gedragspatronen te doorbreken en mezelf te durven laten zien zoals ik echt ben. Ik mag er zijn!
Verhaal 29 - Als alleenstaande moeder van drie jonge kinderen moet ik verder
Mijn man overleed kort nadat de diagnose kanker was gesteld, dit gebeurde in een tijdsbestek van enkele weken. We waren nog als gezin met elkaar vakantie aan het vieren toen mijn man niet "lekker"werd.
Thuisgekomen kwamen we in een ratrace van dokteren, onderzoeken, wachten etc....De meest agressieve vorm van deze ziekte had mijn man getroffen. Ik kan niet uitleggen wat er dan allemaal door je heen gaat, de grond zakt onder je voeten weg. En nu dan, hoe moet het verder? Mij kinderen zonder hun vader, gaan ze dat redden?
Ik wilde na het overlijden sterk zijn voor mijn kinderen maar vergat daarbij mezelf. Ik werkte door en stopte mijn gevoelens weg. 's Nachts kwamen de tranen, niemand kon ze zien. Ik heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld.
Dat ik het niet alleen aankon begon ik steeds beter te begrijpen. Ik had wel steun van mijn familie maar zij raadden mij aan om hulp te zoeken, dat heb ik gedaan. Mindfulness in combinatie met coaching en in een individuele setting heeft mij enorm geholpen.
Mijn hele verhaal en mijn tranen mochten er zijn, het voelde zo vertrouwd. Mijn jongste dochter wilde ook hulp, en haar heb ik in een later stadium meegenomen. EMDR was voor haar heel effectief.
Een rouwproces is niet niks; je moet eerst door een dal om vervolgens weer boven op de berg te komen.....en ik kan zeggen dat ik er weer ben en het leven weer een stuk beter aankan.
Wat ontzettend heftig en moeilijk zeg! Niet alleen je man moeten verliezen en de pijn die dat doet, maar ook alleen voor je kinderen moet zorgen.
Heel logisch dat je eerst op overlevingsstand staat, dat is toch je moederinstinct die je kinderen eerst op de eerste plek zet.
Maar heel goed dat je de stap naar coaching hebt gezet. En je daardoor het leven beter aan kan. Wat ontzettend dapper en sterk van je!
Verhaal 30 - Mijn dochter en mijn man zijn overleden
Mijn rugzak is vol
Mijn dochter en mijn man zijn overleden.
De stilte is soms ondraaglijk . Mijn dochter is op 23 jarige leeftijd overleden aan maagkanker.
Ze heeft ander half jaar gevochten tegen haar ziekte. Ze wilde het niet opgeven en heeft alles nog geprobeerd. Ze is geopereerd en heeft chemo gehad .
Helaas is ze alweer ruim dertien niet meer bij ons. Mijn man heeft ook een strijd geleverd. In 1986 kreeg hij voor de tweede keer hersenvliesonsteking .Hij is 6 keer aan zijn hoofd geopereerd en hij had een prothese in zijn hoofd. Ook heeft hij er epilepsie aan over gehouden.
Helaas is hij in 2016 overleden op 61 jarige leeftijd .Na een val van de trap.waar ik hem gevonden heeft.
Nu is de stilte om me heen zo erg .Dat ik soms niet meer weet hoe ik verder moet.
Het gemis is zo groot.
Ik heb wel gelukkig nog een lieve dochter en een kleinzoon. Maar die wonen niet bij mijn in de buurt.
De wereld draait door ,maar mijn rugzak vol.
Lieve Elizabeth,
Als geen ander weet ik hoe jij je moet voelen. Ook mijn dochter en man zijn overleden. Mijn dochter was pas 11 jaar en overleed plotseling op 6 dec.1994. Mijn partner is dit jaar op 4 febr.na een lange ziekteperiode aan de gevolgen van kanker overleden.
Ik heb nog een zoon en 2 kleinkinderen. Ook zij wonen niet bij mij in de buurt.
Zelf heb ik een kwaadaardige bloedziekte waar ik misschien na een stamceltransplantatie van kan genezen. Die weg wil ik niet meer gaan. Ik besef dat ik genoeg heb geleden en zal er vrede mee hebben als ik mag gaan.
Tot die tijd probeer ik zoveel mogelijk te genieten van mijn zoon en zijn gezin, en haal ik energie uit de natuur en mooie muziek.
Ik wens je alle liefde en kracht toe.
Lieve groet,
Marianne
haar naam is : Dr. Christine Buske
mocht iemand haar willen opzoeken op youtube of google.
zij was een uitstekende wetenschap,
Mag ik contact met u hebben a u b? kunt u mij schrijven op :
Mijn dochter is net op 22 mei overleden aan maag kanker, zij was 35 jaar, ik zal je zo onzetend dankbaar zijn mocht je mij schrijven.
carmenbuske@gmail.com
Ik dank u bij voorbaad
carmen

Verhaal 31 - Alles kwijt
Verhaal 32 - iedereen gaat maar door
die ik nog heb en die vinden dat ik het maar weer moet kunnen ..
Iedreeen gaat maar door je moet verder....Ikheb zoveel met hem moeten
worstelen hij hing op me maar ik heb zelf nooit iemand gehad om op terug te vallen en heb zoveel iedereen geholpen waar ben ik Ik kan niet meer na alles vallen en opstaan mijn lieve zus is er nietmeer mijn ,,vriendin van jaren
mijn zusinAustrallie .mijn oudste broer 22februaridood gevonden en ga maar door mijn moeder al jaren geleden maar ik heb dingen nooit echt goed kunnen uit praten over niet echt gewild ziijn ik roep haar nog steeds
Verhaal 33 - Nu is ook nog ijn hondje dood
de laatste tijd moest ik haar de hela dag door verzorgen
Ze had veel pijn en at haast niets meer.
Het overlijden heeft veel verdriet meegebracht Ik ben in een eenzaam gat gevallen
Nu is afgelopen zondag mijn hondje dood gereden dus nu heb ik niets meer om mee te praten
Het is nu eerg stil en eenzaam
Verhaal 34 - Oordelen over de suicide van mijn vader
De oordelen over de suïcide van mijn vader... ik hoor ze veel om mij heen.
Zwakte, egoïstisch, hij had toch hulp kunnen zoeken, wie laat zijn kinderen nou in de steek?!
Het maakt het moeilijk om over te praten. Hiernaast weten veel mensen (gelukkig) niet wat het is om je vader op deze wijze te verliezen en komen er goed bedoelde adviezen.
Mijn therapeut biedt erkenning, herkenning (ze heeft hetzelfde meegemaakt), een luisterend oor, geduld en zorgt voor genoeg tissues ;-)
Het is De plek waar mijn vader er altijd mag zijn.
Verhaal 35 - Hoe kan iemand die nu 16 is dit verwerken?
Het was de zomervakantie van 2010, al weer te laatste week. We kregen op de maandag een nieuwe tv. Daarna ging ik spelen bij mijn buurmeisje. We wilde even gaan fietsen naar de speeltuinen. Maar zoals altijd ben ik mijn fietssleutel kwijt.
Mijn moeder was aan het schoonmaken in mijn kamer, dus vroeg het eerst aan mijn vader. Mijn vader zei :'vraag het even aan je moeder. Die weet het wel'. Zo gezegd zo gedaan. Ik stond onderaan de trap en riep mijn moeder. Alleen ik kreeg maar geen antwoord. Toen ben ik samen met mijn vader naar bovem gegaan.
Uiteindelijk zag ik gelijk dat mijn moeder bewusteloos op mijn kamer lag. Pimpelpaars met witte vlekken. Mijn vader spoedde zich naar de telefoon en belde 112. Mijn vader zei ga alsjeblieft de deur beneden open doen voor de hulpdiensten. Ik riep daarna is goed en ik ga naar mijn tante toe.
Aangekomen bij mijn tante die aan de andere kant v/d sloot woont, was ze niet thuis. Maar onderweg terug kwam ik iemand tegen en die ik kende en zei kom maar mee naar ons huis. Uiteindelijk heeft ze mijn zusje en mijn broer ook nog gehaald. Toen de ambulance er was, vroegen ze gelijk de brandweer om mijn moede ruit het raam te tillen. Hiervoor moesten ze wel dingen kapot maken. Mijn vader is toen uiteraard met mijn moeder meegegaan in de ambulance.
S'avond na het eten ging ik even terug nasr mijn huis. Ik wist niet zeker of mijn fiets binnen stond. Onderweg naar huis kwam ik mijn buurman tegen. Hij had mijn oom aan de lijn. Mijn oom zei dat hij er direct aan kwam en ik bleef toen even bij de buurman.
Uiteindelijk hebben ze in het ziekenhuis niks meer kunnen betekenen voor mijn moeder (42). Ze is uiteinelijk gestorven aan een hartstilstand doordat het hart groter is geworden omdat al jaren ze een te hoge bloeddruk had en daar niet op gelet is.
Savonds kwam de dominee langs. Ondertussen was ons huis vol familie. De dominee vertelde mij dat mijn moeder gestorven is. Hij vroeg ook gelijk of ik het me zusje(3) wou vertellen of hij het moest doen. Uiteindelijk heb ik het me zusje proberen uit te leggen.
Omdat het in mijn kamer gebeurd is wilde ik dasr ook niet slapen. Uiteindelijk mocht il bij mijn buurmeisje een aantal dagen slapen. Daarna kwam om en om een familielid bij mij slapen. Dit heeft ongeveer een maand geduurd!.
Mijn moeder was veel werkzaam op school. Wij werden daarom de vrijdag voordat school begon uitgenodigd om een gedenk hoekje te maken. Hier konden mensen iets liefs schrijven wst later voor ons bestemd was.
Die maandag dat school begon, hoefde wij uiteraard niet naar school. Die dag werd ook mijn moeder begraven. De hele school kreeg de gelegenheid er naartoe te gaan. Speciaal voor mijn zusje had haar klas een liedje voor haar ingestudeerd. Het was een prachtig nummer.
De dagen daarna moest ik wel weer naar school. Als ik het niet trok movht ik naar het hoekje toe. Elke pauze heb ik daar gezeten.
Nu heb ik een vraag aan iedereen: hoe kan iemand die nu 16 is dit verwerken? Ik krijg nooit meer mijn mam terug.
Beste meis
Ik weet dat het heel moeilijk voor je is en ik zeg dit echt niet zomaar , ik was namelijk 10 toen mijn vader overleed en ik was 16 toen mijn moeder overleed dus toen was ik al wees ik ben nu 50 maar ik mis mijn zus en broer en uiteraard mijn ouders nog steeds ik was eens de jongste en nu de oudste dus ik weet heel goed wat je meemaakt meis maar je moet het op je eigen manier verwerken en geef het de tijd.
Groetjes Alie
Voor rouw is er geen boek of handleiding die jou kan vertellen hoe je om moet gaan met het ergste verlies wat je kan bedenken.
Het enige wat je kan doen is jezelf de tijd en de ruimte geven om te rouwen om jou lieve moeder. Je zal veel verschillende emoties onder ogen komen in een korte tijd en je stemming zal wisselen en veranderen als het weer. Je zal veel verschillende fases doorgaan zoals, ongeloof, woede, oneerlijkheid, verdriet, gemis en uiteindelijk acceptatie. Maar weet dat deze emoties er mogen zijn en hier niks geks aan is. Praat erover met mensen die dicht bij je staan of mensen die dit verlies herkennen. Probeer te luisteren naar je lichaam en geef jezelf de nodige rust en de tijd om dit te verwerken. Maar lieverd sluit je zelf niet af van de mensen om je heen die enorm veel om jou geven en jou willen steunen. Het leven gaat met vallen en opstaan. Twee passen achteruit en één voorruit. Het is enorm lastig, ingewikkeld, frustrerend en vermoeiend, maar je zal voorruit gaan en na een tijdje weer de lichtpuntjes kunnen zien in de dagen.
Verder kan je alleen maar denken aan de mooie momenten en onthoud dat je ze altijd bij je is en altijd met je meekijkt bij alles wat je doet.
Enorm veel liefs en knuffels van mij
xxx

Verhaal 36 - Moeite met verwerken na gebeurtenissen in verpleeghuis
Bijna zes jaar heb ik voor mijn ouders gezorgd. Mijn vader is begin januari overleden. Ik heb mijn vader tot het einde zelf kunnen verzorgen. Ik mis hem maar hij had de laatste weken van zijn leven veel pijn en was ook benauwd. Daar kan je verder niet zoveel aan doen als er voor hem zijn. Je bent ook blij voor hem dat hij geen pijn meer heeft en niet meer benauwd is.
Mijn moeder is 8 weken na mijn vader overleden. Mijn moeder zat in het verpleeghuis omdat ze dementie had. Daar heeft ze het verschrikkelijk gehad de laatste twee weken van haar leven. Ze had al 6 dagen heel weinig gegeten en gedronken. Ze had een kapotte en hele droge mond .
Haar lippen stonden ook strak van droogheid en de vellen en korsten hingen eraan. Ik heb het gebit mee naar huis genomen zodat ze dat niet meer in haar mond konden stoppen. Ze was al veel af gevallen en het gebit paste niet meer in haar kapotte mond.
Toen heb ik bij de apotheek Mondgel en vaseline gehaald. Mijn moeder kon eigenlijk niks meer en toen ik de mondbehandeling bij mijn moeder had gedaan zuchte ze van verlichting. Ze lieten haar ook maar in de rolstoel hangen.
Ze kon niet meer recht zitten en haar hoofd omhoog houden. Ik heb de kleding mee naar huis genomen zodat ze haar niet meer in de rolstoel konden zetten. Nadat mijn moeder was overleden kwam er een arts en die had de verklaringen al ingevuld. Ze keek even onder de deken en ging toen weg.
Ik vroeg of ze niet naar haar hart ging luisteren maar dat deed ze niet want het was een verwachte dood. Ik vind dit zo respectloos naar mijn moeder toe. Ik ben nog zo boos omdat ik twee weken heb moeten vechten voor mijn moeder zodat ze menswaardig zou kunnen sterven. Het is echt zo onbegrijpelijk. Het staat wel in de weg om alles te verwerken.
Hallo Joan,
Ik kan me voorstellen dat je moeite hebt met verwerken. Als ik het verhaal als buitenstaander lees, dan krijg ik er al een naar gevoel van hoe het eraan toeging in het verpleeghuis.
Ik wens je veel sterkte en warmte.
Verhaal 37 - Nooit gestopt met rouwen over verbroken relatie
Toen ik achttien was raakte mijn verkering uit. Het was het eerste meisje waar ik van hield en eigenlijk ben ik nooit gestopt om over haar te rouwen.
Ik ben nu 42 jaar en inmiddels getrouwd met een vrouw waar ik veel van hou. Nu zul je denken dat een meisje verliezen op die leeftijd minder erg is dan dat iemand overlijdt.
Bij overlijden is het echter zo dat je een proces in kunt gaan terwijl dit een lang proces is geweest van mijzelf verwijten maken en er steeds verdriet van te hebben.
De reden dat ik dit noem is omdat ik hulpverleners en klanten ervan bewust wil maken dat je elk verdriet serieus moet nemen, ieder op zijn eigen manier kan rouwen om iets.
Verhaal 38 - Mijn dochtertje is 3 dagen na haar geboorte overleden
We zijn met behulp van IVF zwanger geworden wat vrij snel lukte.
Daar waren we superblij mee. De zwangerschap verliep prima totdat ik met 30 weken harde buiken kreeg die zo aanhielden dat de verloskundige het veiliger vond om naar het ziekenhuis te gaan. En daar konden we de de weeën en de bevalling niet meer stoppen.
Onze lieve dochter werd geboren maar gaandeweg bleek ze steeds meer problemen te hebben. We gingen door hoop en wanhoop en uiteindelijk hebben we haar moeten laten gaan. Zo verdrietig. Ons leven stond op z'n kop.
Nu, na een jaar zien we niet alleen meer duisternis maar ook hoe kostbaar ons leven is. We maken andere keuzes, leven intenser en heel bewust. Het verdriet is nog altijd scherp en pijnlijk maar er is iets bij gekomen.
We hopen nu ook dat ik toch nog zwanger mag worden en dat er een nieuw kindje mag komen. Er is een plekje vrij....
Wat moet dat pijn doen, je dochtertje die je nog maar zo kort had ook weer te moeten verliezen. Wat goed dat jullie er ook iets uitgehaald hebben en nu heel bewust leven. Dat is heel sterk en dapper van jullie.
Ik hoop dat jullie weer zwanger mogen worden en mogen genieten van een kindje.
Verhaal 39 - Mijn dochter is vorig jaar om het leven gekomen
Ik ben een vrouw en had 3 kinderen. Mijn dochter is vorig jaar om het leven gekomen. Zij is tegen een boom aangereden. Ik mis haar enorm.
Ik kan niet meer zo genieten van het leven als toen zij nog leefde. Ik voel me depressief. Waar doe ik het nog voor? Ik ben op vakantie gegaan, maar ja..... was het nou echt zo leuk? Het leven wordt nooit meer zoals het was. Ik moet proberen de draad weer op te pakken.....
Je zal net als ik met je verdriet leren leven dat kost tijd. 1 goede vriendin is al genoeg.
Praten met iemand. Een.wandeling. De natuur mooie muziek aanzetten.
Het de tijd geven.
HeTot kost zoveel energie.
Over een poosje ga dan vrijwilligerswerk doen. Waar er mensen zijn waar het mee klikt. In de zorg dat ik zo dankbaar werk.
Gewoon in de eetzaal of koffiedrinken met wijze oude mensen allen die ook van verdriet weten. Je leert ervan en je voelt je nuttig en.geliefd. Zo heb ik het gedaan. Het gaat nu. Maar weet het wordt niet meer zoals het was. Ze is bij je altijd
Je zal net als ik met je verdriet leren leven dat kost tijd. 1 goede vriendin is al genoeg.
Praten met iemand. Een.wandeling. De natuur mooie muziek aanzetten.
Het de tijd geven.
HeTot kost zoveel energie.
Over een poosje ga dan vrijwilligerswerk doen. Waar er mensen zijn waar het mee klikt. In de zorg dat ik zo dankbaar werk.
Gewoon in de eetzaal of koffiedrinken met wijze oude mensen allen die ook van verdriet weten. Je leert ervan en je voelt je nuttig en.geliefd. Zo heb ik het gedaan. Het gaat nu. Maar weet het wordt niet meer zoals het was. Ze is bij je altijd
Verhaal 40 - Ik rouw om het kind wat ik nooit zal krijgen
Ik rouw om het kind wat ik nooit zal krijgen. Ik voel me erg alleen. Ik voel me verloren. Na een lang traject is het nu helemaal duidelijk; wij gaan samen geen kinderen krijgen. we zijn er allebei stuk van.
Ik ben wel blij dat we ieder apart hulp hebben gezocht. We leren van elkaar en met elkaar. een zo verwachten we weer invulling aan ons even te kunnen gaan geven.
Het is erg verdrietig om het verlangen naar zoiets wezenlijks los te laten. Het lukt me redelijk, maar het blijft een steeds terugkerend gemis. Alle kracht liefde en goeds toegewenst.

Verhaal 41 - Ik heb mijn zus verloren aan een ongeluk
Ik heb mijn zus verloren aan een ongeluk, plotsklaps is zij uit mijn leven verdwenen. We waren heel hecht samen, en ik mis haar nog altijd elke dag. Inmiddels is haar sterfdag ruim twee jaar geleden, en loop ik meer en meer vast. Hoe meer mijn omgeving mij het gevoel geeft door te moeten gaan, hoe meer ik vast lijk te lopen.
Ik probeer echt mijn leven op de rit te krijgen, maar het lukt me niet goed. Sinds kort heb ik er professionele hulp bij gezocht. Ik heb het als heel fijn ervaren, dat ik opnieuw in alle details, mijn verhaal heb kunnen doen. De gebeurtenis heb kunnen vertellen.
Mijn omgeving kent mijn verhaal inmiddels wel en ik wil hen er niet meer mee belasten. Alsof dit niet meer geaccepteerd wordt, alsof het verdriet en gemis er na twee jaar niet meer in deze mate mag zijn. Dat vind ik lastig.
In gesprek met mijn therapeut kwam ik erachter dat er een aantal momenten zijn, die in mijn geheugen gegrift staan, waar ik nog regelmatig van wakkerschrik of wakker lig en die zich maar blijven herhalen. Eén hiervan is het moment waarop mij het bericht bereikte dat mijn zusje een ongeluk had gehad en het niet heeft overleeft... En ook het moment waarop ik haar voor het eerst zag liggen opgebaard.
Ik ben een aantal EMDR sessies aangegaan, waardoor deze nare herinneringen een andere lading hebben gekregen. Het lijkt alsof haar dood nu eindelijk een plekje krijgt en ik er nu anders mee om kan gaan. Alhoewel zij altijd een heel dierbare plek in mijn hart zal blijven innemen.
De enorme pijn lijkt af te nemen en ik krijg weer ruimte voor mijzelf. Ik had gedacht haar dood zelf wel te kunnen verwerken, las boeken over rouwverwerking, maar kwam er niet uit. Bij mij waren het de nare herinneringen, die de wond blijkbaar steeds maar openhielden. Dat was een openbaring voor me.
De EMDR heeft mij enorm geholpen. Tezamen met mijn therapeut heb ik het gevoel de rouw nu aan te kunnen (pakken), haar dood te verwerken en mijn leven weer zinvol te maken.
Zonder medicijnen hier doorheen!
Zelf heb ik nu ook al 2 jaar psygotherapie om mijn onverwerkte traumatische leven te verwerken.
Doe dit ook zonder medicatie.
Ik herken het heftige verdriet!
Vreselijke huilbuien.. Hoop voor ons dat het op den duur rustiger wordt.
Wens je veel sterkte!!!
Verhaal 42 - Vertraagde rouwverwerking stuit op onbegrip
Op mijn 14e sterft mijn vader. Moeder (van 7 kids) is druk bezig met het verlies van haar man. Zodoende geen aandacht voor het verlies van de vader. Je draait je om en gaat verder met je puberleven.
Na 35 jarig huwelijk vond ik mijn lief van 54 dood in haar stoel. Zoals "vroeger" draai ik me om en wil zo snel mogelijk het leven weer oppakken. Het lijkt te lukken.
Echter 2 relaties en 8 jaar verder komen de wonden weer tot leven. Helaas is er nu geen begrip maar verwijten vanuit familie dat ik het verkeerd doe en gedaan heb en vooral hoe ik het doen moet. Zelfs een zus druk met rouw- en stervensbegeleiding voor anderen, heeft geen tijd. Rouw blijkt ook na zoveel jaar erg rauw.
Verhaal 43 - Tot de dag van vandaag mis ik hem
op 28 september 2015 kreeg mijn man een hartstilstand en heeft 2 weken in coma gelegen. Daarna volgde een lange revalidatie. Hij is niet meer de oude geworden.
Hij zou half februari 2016 weer thuis komen na een zwaar traject voor hem. Hij heeft ontzettende hard gewerkt, in de tussentijd een openhart operatie gehad, 3 x een maagonderzoek en elke week bloedtesten.
Omdat hij buikpijn bleef houden toch maar eens een echo gemaakt. Onze wereld stortte ineen. Hij bleek alvliesklierkanker te hebben. Ook een aantal longembolieën waarvan de artsen bang waren dat dit vreselijk fout kon gaan in de zin van benauwd en pijn.
Op 26 februari is besloten hem aan de morfinepomp aan te sluiten. Op 27 februari 2016, nu bijna 2 jaar geleden is hij overleden. Tot de dag van vandaag mis ik hem. Ik voel een enorme leegte.
Terwijl ik kortgeleden weer Oma ben geworden is het gemis alleen maar groter geworden. Het niet meer kunnen delen van de mooie momenten. Ook ik werk intussen weer maar de mensen om me heen laten het steeds meer afweten.
Echtparen die nog maar mondjes maat komen of wat laten horen. Alleen een kennis die ook haar man is verloren begrijpt wat ik elke dag weer door heenga. Vooral het alleen thuiskomen en alleen opstaan vind ik nog steeds moeilijk.
Ik heb het idee dat ik nooit meer echt gelukkig zal worden. Maar wel even fijn dit van me af te schrijven. Wellicht helpt het een beetje.
Ik herken je verhaal zoals je die omschrijft. Ook de gevoelens die je nu meemaakt.
Mijn echtgenote is in januari j.l. t.g.v. darmkanker overleden.
Na vier operaties en chemokuren in verschillende ziekenhuizen is ze op zestig jarige leeftijd overleden.
Een prachtmens was ze, altijd positief.
Ik zit nu in een fase van diep verdriet en eenzaamheid, bezoekjes krijg ik op dit moment nauwelijks, het voelt of je niet meer bestaat. Mijn geloof houdt mij overeind.
Ik wens je alles toe wat je nodig hebt!
Verhaal 44 - Als zij het maar goed had
Ik mis haar zo enorm, dat is niet in woorden te vatten evenals het gevoel bij het besef haar nooit meer te zullen zien. Ik ben alleenstaand, heb geen partner en kinderen. Mijn moeder had een zeer centrale en belangrijke plaats in mijn leven en ik genoot ervan als zij het maar goed had.
Verhaal 45 - Verdriet is nu nodig om mijn leven weer op te pakken
Het is alweer 4 jaar en bijna 3 maanden geleden en eigenlijk sta ik mezelf nu pas toe om verdriet te hebben. Me verdrietig te voelen. Met behulp van mijn therapeut ontdek ik dat ik niet bang hoef te zijn voor mijn verdriet en ik merk dat ik het aankan.
Veel mensen in mijn omgeving zeggen; heb je daar nu nog last van
> mijn therapeut zegt: voel maar; het is goed zo. Ik voel me erg gesteund dat mijn verdriet er mag zijn ook al voel ik me nu soms wel heel verdrietig...... ik voel ook dat dit verdriet nu nodig is om mijn leven weer op te pakken en ik ben blij dat het zich aan dient.

Verhaal 46 - Afscheid namen we al meer dan eens
Mijn vader is al heel lang ziek. Afscheid namen we al meer dan eens. Opnieuw verandert de fase waarin hij nu terecht komt en lijkt het einde zich nu definitief aan te dienen.
Sterven doe je niet ineens, dat doe je steeds een beetje. Zwaar vind ik het, omdat het al zo lang duurt.
Soms voel ik me schuldig dat ik dat zo voel, hij heeft immers die weg te gaan. En soms ook bekruipt me de angst.... wat als hij er niet meer zal zijn. Dat is rouwen vooraf, wellicht is het dan op het moment van sterven anders...
Verhaal 47 - Mijn broer is vorig jaar overleden aan kanker
Mijn oudere broer is vorig jaar overleden aan kanker. Dit heeft zich in een razendsnel tempo verspreidt. Ik zag hem bijna iedere dag en heb hem heel snel achteruit zien gaan.
Het deed mij ongelooflijk veel pijn om hem zo machteloos te zien. Ik voelde me waardeloos omdat ik NIETS kon doen.
Ik heb me maanden lang slecht gevoeld. Ik kon en wilde geen plezier meer hebben omdat ik me dan op de een of andere manier schuldig voelde. Hij kon namelijk geen plezier meer maken.
Het is niet eerlijk...
Beste wees,
Zelf haal ik troost uit het gevoel dat emoties als golven zijn. Ze komen maar gaan gelukkig ook weer weg. Ik ben jong wees geworden en deel mijn emoties niet makkelijk. Ik herken je eenzame gevoel daarom ben ik dankbaar een lotgenoot gevonden te hebben!
Verwen jezelf, veel sterkte en liefs
Verhaal 48 - Schuldgevoelens na een overlijden
Mijn broer was al langer niet fit als gevolg van een chronische ziekte. Zijn zelfstandigheid werd minder.
Als gevolg van een heftige situatie in mijn eigen gezin, had ik geen tijd/energie om mijn broer extra zorg te geven. Zelf druk bezig om mijn hoofd boven water te houden.
En toen ineens overleed hij plots, veel te jong. Daar kwamen naast het verdriet, ook de schuldgevoelens. Had ik maar, kon ik nog maar, als ik dit had geweten.
Na enige tijd komt dat ook wel weer in perspectief. Maar wat heb ik een last gehad van die schuldgevoelens....
Verhaal 49 - Na al die jaren doet aan haar denken, mij intens veel pijn
In november 2004 hertrouwde mijn vader (ze kenden elkaar toen 6 jaar). Ik kon het maar niet vinden met mijn stiefmoeder (constant ruzie, vernederingen, beledigingen en fysiek geweld) dus ging ik op 18 jarige leeftijd het huis uit.
Na al die jaren doet aan haar denken, mij intens veel pijn. Zoveel pijn dat mijn lichaam het uitschreeuwt. De enige manier om weer bij haar te kunnen zijn is zelfmoord plegen. Maar iedere poging mislukte.
Zij is de enige die mij echt graag zag. Onvoorwaardelijke liefde en steun. In moeilijke perioden (ik heb borderline), voel ik me net een klein kind in een volwassen lichaam die behoefte heeft aan liefde, troost en geborgenheid.
Wat moet ik doen tegen die intense pijn?
Mvg
Ik zou willen dat ik alle antwoorden had. Het enige wat ik kan antwoorden op je vraag is. Tegen sommige pijnen kun je niets doen. Op een schaafwond doe je jodium, op een sneetje in je vinger plak je een pleister, heb je hoofdpijn neem je aspirine, gebroken arm gips. Maar tegen emotionele pijn is geen duidelijk antwoord.
Wat ik hier zelf uit heb geconcludeerd (en ik ben geen psycholoog, hooguit een beetje ervaringsdeskundig) dat emotionele pijn niet bestreden moet worden.
Het enige advies wat ik je kan geven is, voel wat je voelt en geef je eraan over. Zoek ontspanning in de pijn. Weerstand maakt het alleen maar zwaarder. Incasseer de pijn, gebruik je energie niet om tegen de pijn te vechten, want dat gevecht ga je niet winnen. Gebruik je energie om de pijn op te vangen en te dragen.
Liefs.
Ik ben opgelucht dat je me begrijpt. Heel erg bedankt voor je reactie. Ik ben erg blij dat iemand wilde "luisteren".
Liefs
Verhaal 50 - Het gemis is zo pijnlijk
Het gemis is zo pijnlijk dat ik er soms misselijk van wordt. Je valt in een gat en zoals iedereen zal ervaren gaat voor iedereen het leven gewoon weer door. Ik kan mij soms in een kamer vol mensen zo eenzaam voelen, hoe lief de mensen ook zijn ze kunnen nooit mij geven wat ik mis. Het is nu 14 weken geleden dat hij stierf en elke dag ben ik kapot van verdriet. Ik ga de deur uit en doe leuke dingen maar van binnen ga ik helemaal kapot. Ik kan mij echt niet voorstellen dat je dit zomaar kunt verwerken. Ik lees momenteel 3 boeken over verlies en alvleesklierkanker (waar mijn man aan is overleden). ik zoek zoveel begrip en bevestiging maar wat ik uiteindelijk zoek is niet te vinden. Het is niet uit te leggen wat je voelt als je allerliefste lief er niet meer is, je kunt het je ook niet voorstellen weet ik nu. De wereld draait door en ik zit vaak alleen en huil ook veel. Iedereen is er voor je maar uiteindelijk wordt het toch weer stil want iedereen leeft zijn leven door, en dat doet pijn. Ik begrijp het deels wel maar geef af en toe een knuffel. Ik zie hier ook een verhaal staan wat begint met...wat is nog mijn functie in het leven. Dit vraag ik mij ook elke dag af. Het is niet het alleen zijn wat mij beangstigd maar zonder mijn lief verder leven. Alsof de benen onder je lijf zijn weggeschopt. Ik weet dat ik het zelf moet doen en alles moet doorstaan maar god wat doet dat pijn.

Verhaal 51 - Twee dochters overleden
Verhaal 52 - Ik vond hem in de slaapkamer
Wij zouden 20 mei trouwen...
Verhaal 53 - Mijn zoon is voor de trein gesprongen
Mis hem vreselijk en wil zeggen dat ik Heel Veel van Hem Hou !!!
Ik geloof dat mijn Lieve Zus die vorig jaar deze aarde heeft verlaten dat zij en de Engelen voor Mijn Lieve Kind zorgen !XXXX
Verhaal 54 - Ik heb 15 jaar voor haar gezorgd
Ik heb nog nooit zoveel gehuild als nu...
Ik las je verhaal en wens je alle sterkte. Ik zit in dezelfde situatie.
Mijn allerliefste moeder is ook onlangs overleden en bevatten kan ik het niet... haar niet meer te zullen zien en te kunnen knuffelen. Ook ik heb een groot aantal jaren voor haar gezorgd....en tsja nu is ze er niet meer.....
gr.Kees
Verhaal 55 - Bewust afscheid nemen heeft rust gebracht
Het is al 15 jaar geleden dat de scheiding definitief werd. Terwijl ik naar een workshop over rouw en verlies ging, bedacht ik onderweg dat ik de ziekte en het binnenkort verliezen van mijn vader zou inbrengen. Met die intentie ging ik naar binnen.
En wat bleek, er was nog veel te verwerken van mijn scheiding en de rouw voor het verlies van ons gezin. Ik dacht dat ik dat al lang achter de rug had, het was er nog steeds.
Het heeft erg veel rust gebracht te mogen werken aan het afleggen van mijn huwelijk en er bewust afscheid van te nemen. De rouw was kennelijk nog niet voorbij. Hierdoor kon ik me vrijer bewegen in mijn nieuwe relatie. Het voelde alsof ik de weg had vrij gemaakt om mijn nieuwe partner aan te nemen.

Verhaal 56 - Maanden later kwamen de nachtmerries
Toen ik de straat in fietste van mijn huis vanuit mijn werk hield mijn tante mij staande. Ze vertelde dat mijn moeder suïcide had gepleegd. Thuis was er rondom allemaal politie. Ik moest een verklaring afleggen.
Chaos in huis. Ongeloof. Familieleden kwamen langs, huilende mensen. In die periode voelde ik niets. Pas een paar maanden later kwamen de nachtmerries. Het moeilijkst vond ik dat ze het een paar dagen voor mijn 18e verjaardag had gedaan.
Verhaal 57 - Het kan altijd nog zwaarder
Mijn lieve moeder overleed in 2016 diep ongelukkig en helemaal verloren in de grote wereld. Na het verlies van haar dochter (mijn zus) is mijn moeder nooit meer de oude geworden. Ook mijn vader bezocht haar graf nog iedere dag door weer en wind. Mijn moeder werd depressief en zag het allemaal niet meer zitten. Ze is opgenomen op een psychische afdeling. Mijn vader kon hier absoluut niet mee overweg. Het waren nu 2 ouders die jje hierdoor moest helpen.
Als klap op de vuurpijl bleef haar zoon (mijn broer)na een nietszeggende ruzie ook nog weg. Na 10 jaar is mijn moeder overleden en bleef mijn vader alleen achter. Haar zoon heeft ze niet meer gezien . Mijn vader heeft nog 2 jaar geleefd en niemand van de familie meer gezien. Twee langere jaren hebben mijn gezin en zijn vrienden geprobeert hem nog de zonnige kanten van het leven te laten zien. Het doet zoveel pijn om je eigen ouders te zien lijden onder het verdriet aangedaan door hun enige zoon.
Mijn vader is nu een jaar dood en schijnbaar is dat nog niet genoeg want nu ben ik degene die alle frustaties over me heen krijgt door mijn broer. Afwikkeling erfenis.. Aan rouwen kom je niet toe maar alle mooie herinneringen die ik samen met mijn gezin en mijn ouders heb beleefd helpen me enorm en die kan niemand van me afnemen. Pap mam ik mis jullie enorm en ben blij dat jullie er waren. Mijn kinderen missen hun oma en opa enorm en we praten samen veel over jullie.
Verhaal 58 - Veel onverwerkt verdriet
Ik heb hier geen bewuste herinneringen aan.
Het was thuis geen fijne plek.
Toen ik 16 jaar was stierf mijn 6 jaar oudere broer door een ongeluk.
Heb dit nooit kunnen verwerken aangezien het thuis niet goed ging.
Had een verslaafde broer die vaak ruzie maakte met mijn andere broer. Mijn moeder probeerde ik te steunen waar ik kon.
Er werd nooit over mijn overleden vader of broer gesproken,en als ik erover wilde praten werd het genegeerd.
Mijn verslaafde broer is inmiddels ook overleden. Mijn moeder is er ook niet meer.
Dat mijn moeder er niet meer is vind ik niet erg.. klinkt messchien raar.. maar ze leunde op mij al vanaf ik een klein meisje was. Ik kon niet bij haar terecht op emotioneel vlak.
Aangezien ik mezelf heb aangeleerd om mijn gevoelens weg te drukken om te overleven zit ik nu.. 40 jaar later alsnog met een rouwproces!
Krijg ook al 2 jaar psygotherapie en traumaverwerking.
Heb soms heftige huilbuien en kan niet vertellen waarom ik huil. Weet dat er veel onverwerkt verdriet in mij zit.
Heb nog een lange weg te gaan.
Ben altijd een vechter geweest en ook nu ondanks dat ik vaak amper energie heb zal ik positief blijven!!!
Sterkte voor iedereen!
Verhaal 59 - mijn zoon koos voor euthanasie
Verhaal 60 - ik ben bang, hij is alles wat ik nog heb
We zijn nu 16 maanden verder. Maar nog steeds zoveel verdriet. Zoveel huilen.
Vlak voordat dit gebeurde heeft mijn man een darmoperatie ondergaan die behoorlijk verkeerd liep. Meteen daarna een bacterie in zijn maag. Gelijk daarop zijn ontslag. Toen onze dochter. Véél te snel begonnen met een andere baan. Daardoor nu bezig met EMDR therapie. En nu blijkt dat die maagproblemen die steeds maar aanhielden een hartinfarct hebben veroorzaakt, want het was angina pectoris.Wordt nog nader onderzocht.
Ik ben bang, hij is alles wat ik nog heb, geen kind, geen kleinkinderen.
Zussen en broers zeggen:"je hebt ons ook nog". Klopt, maar zij hebben hun eigen leven.

Verhaal 61 - Mijn man is overleden aan corona
Heb niet echt afscheid kunnen nemen mocht ook tussendoor niet bij hem dat stukje van verwerken heb ik gemist hij was pas 63 na haast 30 jaar huwelijk is dat plotseling weg wij was mijn man maar ook mijn maatje mijn. Vriend zal zwaar worden om dit te verwerken veel mensen komen en luisteren wel maar gaan ook weer weg
En dan is het zwaar alleen zijn door zon zinlos ziekte zijn.er meerensenrt zo'n verhaal misschien kunnen we elkaar helpen
Mvg
Lilian
Verhaal 62 - Hij is in zijn slaap overleden
Verhaal 63 - als kind al in een soort rouw
Ik ben emotioneel en psychisch verwaarloosd en heb het idee dat ik als kind al in een soort rouw ben gekomen, waar ik nooit doorheen ben gekomen.
Alsof de rouw vast is komen te zitten.
Ik las mogelijke rouwreacties en die herken ik van mezelf als kind. Bijvoorbeeld het bezig zijn met de schuldvraag (waarom word ik zo behandeld). En een kind ziet altijd zichzelf als schuldige (ik ben niet goed genoeg, waardeloos en daarom....).
Ook de uitzichtloosheid/depressie kan een rouwreactie zijn, zo las ik. Dit heb ik ook ervaren als kind.
Deze twee dingen zijn nooit meer weggegaan. Vandaar dat ik dacht aan het vastzitten van het rouwproces.
Nu ik volwassen ben, ver in de vijftig, komt er ook nog een soort rouw bij over hoe mijn leven na mijn jeugd verlopen is. Ik ben bijvoorbeeld nooit in staat geweest een baan te houden, vriendschappen op te bouwen, een relatie te houden.
Als volwassene merk ik nu ook de reactie bij mezelf, die ik ook las in een artikel over rouw, dat mensen zeggen: Kijk naar wat je allemaal wel hebt. Dan word ik boos omdat ik dat helemaal niet voel, ik voel verlies van leven.
Het is pas onlangs dat ik kwam op het thema rouwen m.b.t. mijn leven. Ik herken veel dingen die over rouw worden gezegd bij mezelf.
Verhaal 64 - Dan ineens ben je wees
Van alles bedacht, als ze maar niet ziek worden, als ze later maar niet dement worden, als ze maar.......
Maar een ongeluk, nooit aangedacht en dan ook nog samen, onwerkelijk en nog steeds.
Nu bijna 1,5 maand geleden, hebben mijn ouders een noodlottig auto ongeluk gehad. De politie kwam aan de deur en vertelde dat mijn ouders een ernstig auto ongeluk hebben gehad, dat mijn moeder opslag dood was en mijn vader ernstig gewond naar het ziekenhuis was gebracht, mijn vader is in de nacht aan zijn verwondingen overleden.
Je geloofd het niet, het kan niet, niet mijn ouders.
Nu 1,5 maand later is het nog steeds onwerkelijk en kan ik het nog steeds niet geloven en het gemis is er nog steeds niet bewust, ze komen vast terug, duw het nog weg. Kijk bewust naar foto's om ergens wat te voelen, de tranen komen dan wel, maar dat ik ze voor altijd moet missen nog niet.
Hoe moet je rouwen om twee?
Je rouwt om je moeder, om je vader en om beide.
Het afscheid was prachtig!
We hebben hun leven gevierd, ze waren samen en konden samen gaan.
Wat ons troost bied als kinderen is dat ze SAMEN zijn en elkaar nooit hoeven missen.
Dat helpt om de pijn te verzachten.
Verhaal 65 - Als er een afterlife is...
We waren net op bezoek geweest en je had met ons gespeeld in het speeltuintje voor het huis. Een dag later hoorde ik op school dat je was overleden. Een doodsoorzaak is er niet, en dat voelt oneerlijk.
Na de begrafenis werd er niet meer over je gesproken want dat kon niet thuis.
Ik ben bijna alles van je kwijt... Het enige dat nog over is zijn enkele foto's. Filmpjes zijn verloren gegaan... Ik ben bang dat ik ga vergeten hoe je was zoals ik je heb kunnen herinneren.
Zelfs 18 jaar later denk ik met regelmaat aan je.
Ik hoop dat als er een afterlife is, je daar gelukkig bent en je rust hebt gevonden.

Verhaal 66 - Zo oneerlijk.....
Hoe ga je met dit verdriet om. Het zal veel tijd kosten. Maar ik voel me zo alleen . Gewoon vreselijk
Verhaal 67 - Na een lang ziekbed mijn beste vriendin verloren
Afgelopen jaar na een zeer lang ziekbed mijn beste vriendin verloren. Ik mis haar nog steeds verschrikkelijk. Moeilijk om te ervaren dat ze geen deel meer van mijn leven uitmaakt, en we niets meer samen kunnen delen.
We zijn 24 jaar vriendinnen geweest, gelukkig wel hulp om hier mijn weg een beetje in te vinden, maar zal het in grote lijnen toch zelf moeten doen. Het is zo zwaar........
Verhaal 68 - Onze zoon onverwachts met 27 weken overleden
Mijn verhaal begin met mijn zwangerschap die zo goed begon. We zouden een gezonde jongen krijgen niks aan de hand toen sloeg notlot toe. Donderdag 9 mrt voelde ik je voor het laatst bewegen. Vrijdag 10 mrt zijn we met spoed naar het ziekenhuis gegaan en wat voor elke ouder een nachtmerrie is is voor ons werkelijk heid geworden.
Onze mooie zoon is voor nu onverwacht met 27 weken overleden. Met verslagenheid en verdriet gingen we je naar zijn laaste rustplaats brengen een week later. 24 april hopen we antw te krijgen op onze vragen maar daar hebben we nu niks aan we missen je elke dag. Mijn kleine lieve ster je bent zo ver maar toch dichtbij. Kleine joshua.
Wat enorm verdrietig.
Ik bem mijn dochtertje met 25 weken verloren. Net als bij jou. Ik werd wakker in de nacht. Ik was onrustig. En vroeg heel vroeg in de ochtend voelde ik het leven uit haar gaan. Ze is geboren op 25 april.
Verhaal 69 - Ik denk er nog iedere dag aan
Na 6 jaar durf ik bijna niet meer over het ongeluk te beginnen.
Heb je haar weer met haar verdriet, je moet verder, het is ook een keer klaar, heb je er nu nog steeds last van?
Al mijn vrienden leven door met hun dagelijkse beslommeringen. Maar ik denk nog iedere dag terug aan dat ongeluk en de dood van mijn vriend.
Iedere dag bang dat iemand waar ik van hou ook ineens weg valt.
Angst om te binden, angst om lief te hebben. Ik voel me vaak eenzaam.
Verhaal 70 - Een plakboek als herinnering gemaakt
Mijn vader overleed toen ik 18 was.
Waar ik achteraf nog met veel dankbaarheid aan terugdenk zijn twee mechanismen die ik toen spontaan toeliet, maar die er achteraf gezien volgens mij voor hebben gezorgd dat ik het rouwproces onverstoord heb kunnen plaatsvinden.
Wellicht dat dit anderen ook inspireert om hun eigen weg te vinden en om iets soortgelijks te doen.
1) Ik heb (omdat dat toevallig zo uitkwam) voor de Sinterklaas viering (in het geniep) een (plak) boek samengesteld. Ik heb zelf de belangrijkste herinneringen aan mijn jeugd geïllustreerd met foto's opgeschreven.
Daarnaast heb ik iedereen die mijn vader kende (vrienden, kennissen, collega's, familie enz.) gevraagd een bijdrage te leveren aan het boek, in welke vorm dan ook.
Dit heeft een fantastisch boek opgeleverd dat mijn vader op zijn sterfbed nog heeft gelezen, maar dat tot op de dag van vandaag een prachtige en veelzijdige herinnering en weergave geeft van de man die mijn vader was.
Op die manier kunnen de mensen die vanaf toen deel zijn gaan uitmaken van mijn leven toch mijn vader nog een beetje leren kennen.
2) Ik had tijdens de rouwperiode veel wisselende emoties. Omdat ik mijn hele omgeving op de hoogte had gebracht van het proces heb ik mij gesteund gevoeld.
Met name doordat ik de ongenuanceerde emoties, die vaak op hele andere dingen en soms geheel onverwachts hun uiting vonden heb kunnen en mogen uiten. Ik kon soms onredelijk boos worden, en dat had ogenschijnlijk niets met het rouwen te maken.
Soms had ik zo'n aanhoudend depressief gevoel, en ook dat verbloemde ik niet. Soms moest ik ineens heel hard huilen.
Wellicht dat ik door mijn leeftijd me nog niet zo geremd voelde om de emoties te verbergen maar dat zou ik ook volwassenen niet aanraden!

Verhaal 71 - Counselling heeft me geholpen
Een paar jaar geleden ben ik na een nogal emotionele periode met veel problemen op zowel het relationele vlak als op mijn werk, uiteindelijk gescheiden van mijn man. Het ging aanvankelijk best wel aardig maar toen ik mijn baan verloor en ik thuis kwam te zitten, kwamen alle emoties van voor de scheiding weer omhoog.
Voor mijn omgeving was ik niet te genieten, ik voelde me depressief en ik zag de toekomst somber in. Goed bedoelde opmerkingen van bekenden en familie konden me soms woedend maken en naderhand had ik hierover weer spijtgevoelens.
Bijna een jaar heb ik hier mee geworsteld en werd toen via mond op mond reclame uiteindelijk gewezen op de mogelijkheid om naar een counsellor te gaan. Het was mij niet bekend dat er een soort tussenvorm was voor geestelijke begeleiding, want ik had niet direct zin om gestigmatiseerd te worden door naar een psycholoog te gaan, zo ernstig vond ik mijn problemen niet.
De kennismaking beviel me zeer goed en ik had er vertrouwen in dat zij mij kon helpen. Na 8 sessies van ongeveer een uur voelde ik me weer als vanouds en misschien nog wel sterker dan voorheen.
De methodiek die ik meegekregen heb past bij mij en ik voel me er stukken beter bij waardoor ik ook actiever ben geworden en verdraagzamer naar anderen. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn omgeving is dit de oplossing geweest om met mijn problemen om te kunnen gaan.
Ik ben dan ook zeer dankbaar voor de wijze waarop de counsellor mij gestimuleerd heeft en mij m’n gevoel van zelf waarde heeft laten herwinnen. Ik weet dat ik de toekomst weer aan kan.
Verhaal 72 - Ik heb adviezen nodig. Hoe moet ik verder?
De wereld om mij heen kent mij als een sterke vrouw. En ergens ben ik dat ook wel. Maar ik denk dat dat in deze situatie niet zo goed is. Ik wil instorten. Emoties de vrije loop laten. Maar ja zoals ik hier ook lees. Het is "al" anderhalf jaar geleden. Iedereen weet al dat je "zielig" bent. En om niet als zeur over te komen hou ik me maar groot.
Helemaal nu mijn moeder middels euthanasie afgelopen dec ook heen gegaan is. Normaal ging ik naar haar om mijn gevoelens uit te spreken. En als ik niet naar m'n moeder ging besprak ik het met mijn lief.
Het liefst wil ik bij de pakken neer gaan zitten. Mezelf verwaarlozen en nooit meer uit m'n bed komen. Gewoon m'n leven uitzitten. Maarja aangezien ik 32 ben duurt dat nog wel even. (ga ik van uit)
Dus ik moet verder. De vraag 'heb je al contact met nieuwe mannen?' komt steeds vaker voorbij. Terwijl ik al misselijk 🤮 word van de gedachte.
Pfffff ik wil niet voor altijd die vrouw zijn die haar partner verloren is. Ik wil niet die vrouw zijn haar moeder kwijt is.
Ik wil gewoon gelukkig zijn met mijn lief, baby's maken en bij oma op bezoek. Dat was mijn beeld anderhalf jaar geleden. En nu...
Ik begon deze tekst met : ik heb adviezen nodig.
Ik heb advies nodig bij het leren van een nieuw toekomst beeld schetsen. Soms probeer ik mezelf voor te stellen met een andere man... Maar iedere dagdroom komt er opneer dat mijn leven blijft draai om mijn grote liefde. Mijn kinderen dragen zijn naam. Mijn nieuwe partner vraagt mijn hand aan zijn vader. Zijn broer wordt mijn getuigen op mijn bruiloft als goedkeuring dat ik door ga. Het is niet te doen.
Hoe kan ik ooit iemand vragen om van mij te houden als er iemand anders voor altijd in mijn hart zit. Welke man vind het ok als zijn kinderen de naam dragen van de vorige partner van zijn vriendin?
Ik kan mezelf helemaal gek maken met deze gedachten. En om niet gek te worden laat ik die gedachten voor wat ze zijn. Ze zijn er, maar ga er niet te diep op in. Maar soms moet het even zoals nu.
Zijn er mensen hier, die hun partner zijn verloren en toch een manier hebben gevonden om weer geluk te ervaren? Ik ben heel nieuwsgierig hoe dat is gegaan. Hoe een andere partner om gaat met de situatie.
En hoe groot is de rol van de overleden partner.
Zijn hier ook mensen die nooit meer de stap richting liefde hebben gedaan? En komt dat dan omdat het verlies je zo veranderd heeft dat je het niet meer toe kan laten? Of is het een keuze die je hebt geaccepteerd.
Ik ben niet gelovig, ben nieuwsgierig naar spiritualiteit, maar weet nog niet of ik dat helemaal geloof... Maar stel er bestaat een hiernamaals, hoe kan ik straks in de hemel nou 2 liefdes hebben. Wat nou als ik hem straks na de dood tegen kom... "ja sorry lieve schat, maar ik moest door"
Mensen om mij heen zeggen, "wordt maar gelukkig met een ander, dat zou hij ook gewild hebben" Dan denk ik alleen maar...."Dan kennen jullie mijn mannetje niet 🤣"
Hij zou zeker gezegd hebben "je gaat vanaf nu maar als non door het leven"
Maargoed alle gekheid op een stokje, ik voel me verloren en ben opzoek naar hoop. Hoop die ik hopelijk uit jullie verhalen kan putten.
Liefs.
Ik brn sinds een half jaar weduwe van suicide en ben de weg ook helemaal kwijt. Ik hoop wel dat er ooit een dag gaat komen dat er weer geluk komt. Ik praat met iedereen om me heen maar verdriet laat zich niet weg praten. Jet js zo moeilijk.
En velen weten niet hoe eenzaam je vanbinnen bent. Niemand kan voorstellen hoe erg deze hel is. Niemand kan echt iets voor je doen. Ik denk vaak dat ik nog ga doordraaien en ben daar ook heel bang voor. En toch gaan de dagen voorbij .
Ik hou een dagboek bij waarin ik alles schrijf. Zo kan ik terug lezen hoe erg het was de eerste weken/maanden. Nu zit er een beetje vooruitgang in. Maar zo gauw er ook maar een stress situatie is val ik altijd diep terug in verdriet.
Ook ik kan je niet echt steunen merk ik. Maar geloof in het goede.. geloof in jezelf. Vele groetjes
Echt niemand die ook maar enigszins begrijpt hoeveel pijn ik dag EN nacht ervaar in m'n binnenste...
Kheb gewoon GEEN zin meer in het leven dus, altijd moe, geen uitlaatklep..... Ik kon gewoon ALLES kwijt aan m'n Enige Soulmate...
Nu hij er niet meer is voel ik me gewoon helemaal LEEG, Eenzaam en Hopeloos... Ik loop zo Verloren zonder m'n Maatje..
Zou willen weten of er iets bestaat als Lotgenoten-groep van mensen zoals ik ? 5 Mei '19
Verhaal 73 - Wat als je in 1 jaar tot nu als maar familie /vrienden overlijden.
Zo wordt er gezegd: ah joh die anderen waren oud, maar het zijn mensen die je ooit in je hart hebt gesloten en band mee bent aangaan en je wil niemand kwijt.
Wij wonen al jaren met veel plezier naast elkaar 2 buurvrouwen en wij 2 buurmannen elk jaar als er een vakantie kwam gingen we bij elkaar op visite met koffie en wat lekkers en praten we over de vakantie die komt en namen even door over de verzorging van het huis,de tuin en de dieren want dat deden we al jaren zo.
Gezellig samen over mooie foto's maken en de natuur als motto, de volgende ochtend zwaaide we de dames uit daarna kwamen de appjes van de omgeving en een duim dat ze goed waren aangekomen.
De week daar op werd het stil en op vrijdag kwam het dramatisch bericht dat Jolanda de diepte ingestort was en zij was overleden. Dat heeft een ongelofelijke impact op ons ....kapot waren /zijn we ervan. Je woont er naast en zo goed met elkaar, we hadden zelfs plannen om met z'n vieren er op uit te gaan de dag voor dat de vakantie eindigde op zondag werd Jolanda op zaterdag in besloten kring begraven we hebben haar nooit meer gezien en nu hebben we een buurvrouw met groot verdriet omdat het leven van Jolanda zo abrupt is weggevallen.
Ondertussen komen wederom berichten uitgezaaide longkanker bij een dierbare vriendin....het lijk nooit meer op te houden.
Ik ben nu thuis omdat het even niet gaat en daarom zoek ik hulp om verder te komen....het is gewoon te veel allemaal.
En voor diegene die dit leest wens ik ook veel sterkte en liefde toe en moge alle die niet meer onder ons zijn rusten in vrede.
Liefdevolle groeten ; Ronald en ook van man Henny
Verhaal 74 - veel verlies
Ik mis haar elke dag ook al is het acht jaar geleden dat lege stukje wordt nooit meer opgevuld.
Drie jaar later hebben we helaas ook mijn vader aan kanker verloren. Wederom was mijn jongste zusje zwanger dit keer van een zoon. Gelukkig heeft mijn vader zijn kleinzoon nog eenmaal vast mogen houden en wat was hij trots op "zijn" jongen.
6 november is hij ook nadat hij in slaap gebracht was in bij zijn van mijn moeder zusje en ik zelf overleden.
Mijn vader was niet altijd een makkelijke man maar was er net als gea altijd voor me. Beide gaven hun mening en konden altijd goed praten over van alles en nog wat.
Nu na 8 jaar en 5 jaar lijkt het gemis alleen maar erger te worden en krijg ik er alleen maar meer moeite mee dat ze er niet meer zijn. Ik voel me leeg van binnen. Met hun is er ook een stukje van mezelf gestorven ik weet niet meer hoe ik moet praten en met wie. Klinkt miss heel raar want mijn moeder en zusje zijn er nog en hebben het zelfde mee gemaakt. Maar op een of andere manier lukt het me niet om er met hen over te praten. Bij mijn moeder wil ik dít niet doen omdat ik haar niet nog verdrietige wil maken als dat ze al is en met mijn zusje praat ik er weleens over maar is anders zij heeft haar gezin en dat is ook niet altijd makkelijk maar het is amders als dat je alleen bent wat ik ben.
Kortom na 8 jaar nog steeds het verlies niet verwerkt zoals ze dat zo mooi zeggen. Maar ik zou niet weten hoe want ze zijn er niet meer en die leegte wordt nooit meer opgevuld.
Verhaal 75 - het is gewoon niet hetzelfde

Verhaal 76 - Ze verbood me mijn vader te zien
Verhaal 77 - Rouwen hebben ik nooit echt kunnen of durven doen
Verhaal 78 - Overleden aan gevolgen Corona
Ook mijn man is j.l 25 april overleden op 58 jarige leeftijd aan de gevolgen van Corona na 35 jr huwelijk.
Hij was nooit ziek vantevoren maar heeft vlgs artsen heel veel pech gehad, kreeg steeds complicaties en uiteindelijk is n bacterie hem fataal geworden. Die 3 wkn op ic ook geen contact meer met hem gehad je zat in n soort achtbaan, nachtmerrie, geen echt afscheid kunnen nemen. Hier heb ik ook nu traumaverwerkingstherapie voor. Ook alles rondom uitvaart was anders ivm maatregelen en beperkingen. Heb wel hele lieve (schoon)kinderen, n geweldig kleinkindje, paar goede vrienden en collega's maar t gemis en verdriet is heel groot, vooral de kleine dingen samen, het wordt nooit meer hetzelfde.
Het lijkt me inderdaad moeilijk voor je dat veel dingen niet uitgesproken zijn.
Je vraagt hoe je met je verdriet om moet gaan. Ik denk dat daar geen antwoord op is. Voor iedereen is dat anders. Ik hoop dat je je zelf kunt toestaan verdrietig te zijn.
Verhaal 79 - Ik ben mijn vriend verloren, lag dood in bed
Verhaal 80 - Ze moest gedotterd worden

Verhaal 81 - Ik ben er nog lang niet overheen
hersenletsel
10-2016: vader overleden aan kanker
twee weken na de diagnose
Ik bleef achter met de zorg voor mijn demente moeder. Ondanks de dementie heeft zij maanden huilend door de gangen van het verpleeghuis gereden in haar rolstoel. Ze beseft maar al te goed dat haar man overleden was.
01-2017: tijdens een handbalwedstrijd blesseer ik mijn knie waardoor mijn uitlaatklep wegvalt.
03-2017: overspannen En Start
revalidatie ivm mijn
hersenletsel door het ongeluk,
wat een jaar zal duren.
08-2017: mijn moeder overlijd
Ondertussen huilt mijn zoontje van 7 toentertijd bijna dagelijks omdat hij zijn grote vriend opa is verloren.
Ik ben er nog lang niet overheen. Mijn ouders waren ook mijn beste vrienden. Ik weet niet meer hoe ik verder moet.
Verhaal 82 - Het gemis blijft heel groot
Mijn partner is op 6 oktober overleden aan 2e longaanval, 56 jaar oud, ook geheel onverwachts. Ze was thuis aan het koken, ik was op het werk, toen ik een app kreeg van haar: help. En toen heb ik hard gereden, daar moest 80 km per uur, ik reed 88 km per uur, en daar heb ik een boete gekregen, vond niet belangrijk. Toen ik thuis kwam, waren medewerkers van ambulance al...ze had erg benauwd, ik wist meteen toen ik zag: het is hetzelfde als vorig jaar, bij 1e longaanval, toen was ze 9 dagen in slaap gehouden, wonder boven wonder is ze helemaal opgeknapt, maar ze was zwak en ziek, ze kreeg de medicijnen en vaak naar het ziekenhuis voor controles.
Voor haar overlijden kon ze amper 10 meter lopen, ze had COPD fase 4. Twee jaar geleden kon ze 5-8 km wandelen, zo hard achteruit was dat. Tja, ze heeft lang gerookt en in 2014 was met roken gestopt, en ze werkte in het bouw, 34 jaar lang... met fijnstof... Wat ik erg jammer vond, dat ze bleef ontkennen en niet accepteren van haar ziekte, ze bleef door werken. onwetendheid, geloof ik, en ze vond erg fijn om daar te werken, ze zag hun collega's als familie...
Wij hebben pas twee jaar geleden onze huis gekocht, veel opgeknapt en ook veel plannen met huis... dat doet mij erg pijn dat ze er niet meer was terwijl wij zoveel plannen hebben... huis, dagtochten, uit eten, enzovoort
Als ik hier goed lees, weet ik dat echt echt echt oneerlijk is om jonge leeftijd komt overlijden.
Wat ik erg fijn heb gevonden, was ze 5 dagen hier opgebaard, in haar eigen huis, onze droomhuis. Bij het uitvaart was een hele mooie afscheid.
Het gemis blijft heel groot, in huis is leeg en stil, vooral haar plekje op het stoel vind ik erg lastig, kleding, ho maar... haar kleding van haar laatste dag is nog niet gewassen. Haar geur...
Mijn lieve Gemma is er niet meer, ik moet verder... ik lees erg veel op internet, over het verlies van hun partners op jonge leeftijden.
Verhaal 83 - 2 partners verloren
Verhaal 84 - 4 jaar geleden mijn zoon verloren - opnieuw elke dag huilbuien
4 jaar geleden ben ik mijn zoon verloren, hij heeft een eind aan zijn leven gemaakt. De schok was groot omdat we totaal niet door hadden dat dit ging gebeuren.
Nu is het zo dat ik na 4 jaar weer opnieuw elke dag huilbuien heb en ook nog eens de maand waarin we hem hebben veloren. Is dit mogelijk na 4 jaar ik heb het eigenlijk nog niet verwerkt heb daarna alleen maar gewerkt.
Is hier iemand die dit deelt met mij?
Verhaal 85 - Mijn broer en beste vriend
Ik stuurde je een berichte, maar geen reactie. Je was al 3 dagen niet op App geweest. Dus toen probeerde ik je maar te bellen. En ook daar geen reactie. Ik heb mama gezegd dat ze maar naar jou huis toe moest gaan omdat ze toch in de buurt was.
Mama kon niet naar binnen omdat jou sleutels aan de binnenkant van de deur zaten. Je reageerde ook nergens op. Ze heeft 112 gebeld en ik ben snel weggegaan van het werk om naar jou appartement te gaan. Eenmaal aangekomen voor het gebouw zie ik de politie al staan. Ik ren de appartement binnen en ren de trappen op.
Daar zie ik de politie je deur nog inrammen. Eenmaal de deur open mochten wij niet naar binnen. Maar je was er niet meer. Je lag op de bank en bent in een suiker coma geraakt. ik kon en wilde het gewoon niet geloven. Je kon niet dood zijn het kon gewoon niet.
Ik belde je beste vriend op om het te vertellen. Hij dacht dat ik een grapje maakte. Maar ik wenste dat het een grapje was. Hij kon het gewoon niet geloven.
We gamede samen elke avond op die ene week na omdat ik veel moest overwerken. Had ik het kunnen verkomen? ik ben elke dag naar de uitvaartcentrum gegaan om je te bezoeken. Je lag in de kist en het leek alsof je sliep. na dag 3 hield ik je handen vast. Je was zou koud. Maar ik bleef volhouden dat je elk moment wakker werd.
De uitvaart was het moeilijkste in mijn leven om mee te maken. Nu bijna 3 maanden later woon ik in jou appartement. Hopend op een teken van jou. Werken word moeilijk voor mij.
Ik slaap al een paar dagen slecht / niet. werken lukt me niet en er is geen seconde dat ik niet aan je denk en in huilen uitbarst. Ik weet gewoon niet meer hoe ik hier mee moet leven.
Nu pas zie ik in dat ik dringend hulp nodig heb. Ik heb met spoed een afspraak gemaakt bij de huisarts. En daarom dat ik hier mijn verhaal doe.
7-10-2020 Lieve Mathijs ik zal je nooit vergeten en je bent voor altijd in mijn hart. We missen je vreselijk. Ik hou super veel van je

Verhaal 86 - Ik kan zijn afwezigheid geen plek geven
Ik ben niet alleen lees ik hier. Het verzacht iets nogmaals iedereen sterkte
Wout
Verhaal 87 - Mijn man is overleden aan corona
We waren 35 jaar bij elkaar en 28 jaar getrouwd. Ik ben 52. Heb wel 2 kinderen maar die zijn al volwassenen. Het is pas 11 dagen geleden . Intens verdriet en leegte voel ik alleen nog maar.
Verhaal 88 - Ik wil dat de pijn weg is
Na 40 jaar kwam ik mijn 1ste jeugdliefde Benny weer tegen, ik was toen 12,5 jaar alleen met mijn dochter nadat mijn partner vertrok voor een ander, nooit zou ik nog mijn hart openstellen maar Benny zorgde ervoor dat mijn hart weer sneller ging kloppen, deed me weer dansen en lachen,
we hadden elkaar terug en nu was het voor altijd, het was alsof we elkaar nooit uit het oog verloren waren maar " altijd" duurde niet lang,
na 11 maand samen kreeg Benny op 4 januari een hartstilstand, de wereld stopte van draaien, mijn voeten voelden geen grond meer ik schreeuwde, brulde, huilde.......
Ik heb geen afscheid kunnen nemen, maar zijn familie vangde me zo goed op, ze betrokken me bij alles, nu valt alles stil, alles thuis doet me aan hem denken, alles koester ik, tot het kleinste spulletjes toe, ik vraag me steeds af waarom, wat hebben we misdaan om deze keer niet samen te mogen blijven?
In 3 jaar ben ik mijn moeder verloren heb ik kanker gehad... Ik dacht dat eindelijk de zon weer in mijn leven was, niet dus.... Ik mis hem zo heel erg dat ik hem achterna wil gaan want dan zouden we voor de derde keer maar voor altijd samen zijn, maar ik heb een dochter die me nodig heeft.... Ik wil dat de pijn weg is....
Wat een heftig verhaal. Ik snap er ook niets van. En het vervelende is, antwoord op 'de waarom vraag' zullen we nooit krijgen.
Ik wil ook dat jouw pijn weg is. Deze pijn is niet te doen en super oneerlijk!
Maar wat je zegt, je dochter heeft je nodig. Hou dat in gedachten en ik hoop dat je daar kracht uit kunt halen.
Liefs.
Verhaal 89 - Rust zacht
Verhaal 90 - Nachtmerrie

Verhaal 91 - Ik mis hem nog elke seconde
Verhaal 92 - Het verwerken heeft bij mij lang geduurd
Verhaal 93 - Ze overleed op moederdag
Het is half 6 in de ochtend. Ik schrik wakker en mijn linkerbeen voelt wat dof aan. Verkeerd geslapen waarschijnlijk. Ik zit op de rand van het bed en wil opstaaan om naar het toilet te gaan en het voelt alsof ik in drie seconden in een complete wervelwind terecht ben gekomen. Duizenden flashbacks vliegen rondom mijn gezicht. -"gecondoleerd met uw verlies" " veel sterkte Deb" " Ze is er niet meer" . Ik zie mama liggen. Zo stil en vredig. Zo rustig. Zo onwijs mooi en kalm. Hier, aan de rand van het bed valt een traan naar beneden. Pfff, gek dat tranen niet opraken he. Gisteren, is op moederdag onze mama naar de hemel gegaan. Als moeder der moeders. Haar verliezen laat een oorverdovende stilte achter. Ik zit nog steeds aan de rand van het bed. Wat ging ik nou ook alweer doen? Even plassen of misschien toch een glaasje water? Ik weet het niet. Ik weet het allemaal niet meer. Mama is overleden... Ik wandel rustig naar het toilet en ja hoor, daar zijn de tranen.. Daar zit ik dan, te janken op het toilet. Mams zou zeggen:" och kom hier kind, niet huilen. Mama is bij je.".
Ik ben klaar op het toilet en loop terug naar bed. Partner lief ligt rustig te snurken., buiten rijden er auto's langs. De nieuwe dag begint en de wereld is voor altijd veranderd. Mijn wereld is voor altijd anders. Een traan valt zacht op mijn kussen. Blijf nog maar even bij me mama. Houd me nog maar vast.... je prachtige glimlach, woorden en liefde klinken keihard in een lente die nu aanvoelt als winter. " Ik mis je" -is niet voldoende. Mijn hart is gebroken....
Verhaal 94 - Onderbroken liefdesleven -
Verhaal 95 - We hadden nog zoveel plannen samen
We hadden nog zoveel plannen samen, maar helaas is het ons niet gegund. Ben aan het kijken of er geen praatgroep in de buurt van Venlo is, waar ik met lotgenoten kan praten , of hebben jullie andere tips????

Verhaal 96 - Rouw komt rauw
Verhaal 97 - Hoe moet ik verder met al mijn verdriet
Verhaal 98 - ben 31okt 2020 mijn man veloren
mijn man aart was net 58 geworden
hij had alvleesklier kanker met uitzaaingen 4 maanden heb ik hem verzorgt thuis met alle liefde en hij is thuis gestorven en na zijn dood hebben we hem nog 5dagen thuis gehad velen vinden dat eng ik en mijn 2 dochters zijn er zo blij mee dat we aan al zijn wensen hebben kunnen doen voor hem
maar ik mis hem zo erg ik kan af en toe wel gillen van verdriet we zijn 43 en half jaar samen geweest ik vanaf mijn dertiende en aart was 15
en nu heb je alleen nog de herinderingen ook mooi maar wil hem vast houden en zoals elkedag tegen hem zeggen ik hou van je want dat deden we altyd en nou kom je thuis het is stil kan sinds kort weer wat t.v kijken want je loop maar te malen zolang jejezelf bezig houd gaat het maar het lijkt ook elke dag erger te worden het gemis nou dat wou ik ff kwijt zat famielie om mee te praten hoor maar ik wik hun ook niet steeds lasig vallen met mijn verdriet en ook me kinderen niet want die zijn ook verdrietig
Verhaal 99 - Liefde overleden, familie in de steek, dochter verslaafd
Verhaal 100 - Het heeft me 6 jaar gekost om niet meer overspoeld te zijn door pijn en verdriet
Zelfdoding is taboe en ik heb het dus niet vaak met mensen hierover.
Het heeft me 6 jaar gekost om niet meer overspoeld te zijn door pijn en verdriet . Maar de leuke en fijne dingen te kunnen herinneringen. Ik ben nu 28. Mn ouders zijn beide 55 jaar geworden.
Zijn er mensen die dit herkennen ? En wat deed jij om het enigszins dragelijk te maken?

Verhaal 101 - Is dit verdriet normaal?
Verhaal 102 - mijn man, grote liefde en steun is 7 februari overleden
Waarom, heb ik te lang gewacht met hem laten opnemen, was Bert er dan wel doorheen gekomen? Was hij dan weer thuis gekomen? Waarom
Bert was net 2 maanden in de vut, we wilden dichterbij de kinderen gaan wonen, veel fietsen. 38 jaar hebben we samen in de onregelmatige diensten gewerkt, we waren maar 11 weekenden samen vrij per jaar, nu gingen we genieten.
Waarom.....Bert was zo'n warme lieve man. Ik wil en kan hem niet missen.
Verhaal 103 - Een zwaar verslaafde zoon
Verhaal 104 - Elkaar zien in het ziekenhuis was uitgesloten
Papa,ik heb geen enkel beeld van jou als COVID-patiënt in het ziekenhuis.’😟
Tot dat ene telefoontje in de namiddag. Dat ze alles gedaan hadden wat ze konden. Ook zij hadden dit niet verwacht. Want het leek beter te gaan. Dachten ook zij.
Als betrokken familie wisten we eigenlijk niet veel meer dan die waarden en de korte samenvatting van je toestand. Beter dan gisteren, een lastige dag, verward… Ik heb geen enkel beeld van jou als COVID-patiënt in het ziekenhuis. Kon je eten, recht op zitten, televisie kijken? Was je in paniek? Had je het opgegeven? Wist je wat er aan gebeuren was? Heb je afgezien? Heb je het gevoeld dat je de wereld aan het lossen was?
Dit afscheid nemen was afscheid nemen zonder enige vorm van afscheid.
Elkaar zien in het ziekenhuis was uitgesloten.Alleen uitzonderingen werden toegelaten bij kinderen in opname, bevallingen en dreigend overlijden. Aangezien alle partijen hoopvol waren, konden we elkaar niet zien. Alsof een reële kans van één op twee niet risicovol genoeg was.😟
Je kunstmatig coma. Je wou nog zoveel regelen.’
Je kon amper iets zeggen door het tekort aan zuurstof tegen ons ma,toen jullie samen lagen.
Daarna bleef het voor altijd stil.😟
Een kans om je te horen hebben we niet meer gehad. Geen idee wat je laatste woorden waren. Of zouden zijn geweest.
Of we je nog konden zien, nu je er niet meer was? Ook dat was geen optie. Door de maatregelen ging de kist dicht. Ook je bezittingen kregen we afgesloten terug. Via het onthaal van het ziekenhuis in een doos hermetisch afgesloten. Met een grote sticker die zegt: 72 uur niet openen. Perfect voor de veiligheid maar bijna onmenselijk voor een zoon. Ook dat is afscheid nemen in tijden van corona.
Met corona op intensieve aan de beademing, het kan je zo maar gebeuren.
Warme groet,Johan.❤️
Je kan het leven niet vasthouden.😟
Verhaal 105 - Dr. Christine Buske
haar naam is : Dr. Christine Buske
mocht iemand haar willen opzoeken op youtube of google.
zij was een uitstekende wetenschap,
Verhaal 106 - Dochter overleden
Mag ik contact met u hebben a u b? kunt u mij schrijven op :
Mijn dochter is net op 22 mei overleden aan maag kanker, zij was 35 jaar, ik zal je zo onzetend dankbaar zijn mocht je mij schrijven.
carmenbuske@gmail.com
Ik dank u bij voorbaad
carmen
Voeg zelf een verhaal toe

- ✓ 300+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Corona-pandemie update:
Bij de meeste van de therapeuten op deze site kun je tijdens de lockdown nog naar de praktijk.
Toch liever online therapie?
Een deel van onze therapeuten biedt ook online (video) therapie aan.
Omgaan met boosheid
Hooggevoeligheid:
Aarden, aarden en nog eens aarden
Negatief zelfbeeld:
Blij met een terugslag!
De gesprekken waren zeer waardevol
Rene & Annet | Tilburg | 18 feb 2021:
Onze ervaring met Nicolette is heel positief
Anoniem | 12 feb 2021:
Goed geholpen met EMDR
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login | Aansluiten