Rouwverwerking - forum lotgenoten

Jaren geleden is mijn vrouw overleden. In het begin lukte het me aardig om het leven weer op te pakken. In de loop der jaren is me dat steeds moeilijker afgegaan. Steeds meer voel ik de leegte die ze achterlaat.

Veelal heeft de omgeving daar ook geen weet van. In het begin kreeg ik nog wel hulp van de omgeving, maar na verloop van tijd lijkt het er op dat iedereen denkt dat ik het wel red.

Beste Lotgenoten,
Zoveel verdriet en gemis bij iedereen. Vreselijk en ook ik stik haast in mijn eigen verdriet want mijn lieve man en "soulmate" is eind april 2017 plotseling aan een hartinfarct gestorven op 63-jarige leeftijd.

Binnen een uur was zijn, maar ook mijn leven en mijn toekomst over en voorbij.
We waren 32 jaar samen en plotseling ben je alleen, wanhopig en verloren. Diegene met wie je alles deelde en die je vertrouwde en liefhad is er niet meer.

Buiten alle dingen die je moet regelen - en dat zijn er nogal wat - voel je je misplaatst en niet meer geliefd of geborgen in een wereld zonder je vertrouwde Partner.

Vaak voel ik me letterlijk misselijk van verdriet en heb ik het gevoel gek te worden door het gemis.
We hadden al een aantal moeilijke jaren achter de rug met veel ziektes en het verlies van mijn zus op 55-jarige leeftijd, waar we erg veel verdriet van hebben gehad. Samen kom je er dan toch weer bovenop, maar alleen....... ?

Helaas heb ik niemand meer, ouders jong gestorven, geen kinderen en ook mijn zus en beste vriendin is alweer 2 jaar dood. Dit maakt het extra moeilijk, want voor wie moet ik verder leven ? Het is uitzichtloos en doet zo'n pijn.

Ik ben nu alleen. Mijn lieve vriend, met wie ik 26 jaar heb samengewoond, is in april overleden. Gelukkig waren mijn zus en ik erbij toen hij zijn ogen sloot. Een heleboel mensen stuurden mij brieven en kaarten om deelneming te betuigen.

 

Maar nu, na een half jaar, hoor je niets meer, van niemand. Ik heb een mooie foto van hem en nu wil ik een tekening van hem gaan maken, maar iedere dag denk ik nog aan hem.

 

Als een berg zie ik op tegen kerstmis. De eerste keer dat ik dan helemaal alleen zal zijn. Wie heeft een goed advies voor mij?

Eendje.

Door hartfalen is mijn echtgenote, na een huwelijk van ruim 40 jaar, plotsklaps uit mijn leven gerukt. We waren elkaars zielsverwanten en het verlies van haar is voor mij niet draagbaar.

Het is inmiddels anderhalf jaar geleden, maar ik krijg mijn leven niet op de rit. Mijn omgeving adviseert me erop uit te trekken, nieuwe sociale contacten op te doen en leuke dingen te ondernemen, maar het lukt mij niet.

Ik voel me nog altijd verlamd. De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig... Dag in en dag uit. Het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van haar en haar nog één keer heb kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou, is ondraaglijk voor mij.

Na het overlijden van mijn moeder heb ik immens verdriet gehad. Ik kan nog steeds niet zeggen dat de tijd het heelt, als ik denk aan mijn moeder haar strijd tegen haar ziekte en hoe we haar vonden, dan krijg ik nog steeds rillingen.

Ik heb de behoefte om te praten maar ik heb het idee dat de mensen om mij heen die behoefte niet delen of mij juist mijden. Wellicht zijn ze bang dat ik geemotioneerd raak. Dat is soms ook zo, maar niet altijd.

Dus huil ik maar stiekem, alleen. Dit zorgt ervoor dat ik daarna weer kan ontspannen.

Ik voel het gemis in mijn hele lichaam. Ik weet soms niet hoe ik het zonder haar moet redden.
En op een ander moment voel ik me ook weer goed omdat ik weet dat zij trots op me is hoe ik het doe.

Ik wil graag weer meer vreugde voelen, maar er zijn zoveel dingen die me aan haar herinneren.

Ik ben 53 jaar en begin van dit jaar is mijn moeder op 85-jarige leeftijd overleden. Ik ben er zo door geraakt en nog steeds zo emotioneel. Ik schaam mij er ergens ook voor, omdat zij toch een mooie leeftijd heeft bereikt.

 

Ik heb het idee dat mijn omgeving vind dat het nu wel klaar moet zijn met dat verdriet, alleen dat lukt me niet. Ik heb haar lang verzorgd en ik vraag mij af wat nu mijn functie in het leven nog is.

 

Ik ben wel moeder, maar beide kinderen zijn het huis al uit en geheel zelfstandig, dus voor hen ben ik ook niet meer echt van betekenis. Daarbij sta ik op het punt om mijn baan te verliezen door een reorganisatie. Ik voel me gewoon zo nutteloos.

Een jaar geleden is mijn man, na bij 52 jaar huwelijk, overleden.

Ik mis hem verschrikkelijk en het lijkt wel of het gemis steeds groter wordt. In het begin word je geleefd en is er zoveel te regelen dat het niet helemaal tot je doordringt. Maar nu is het besef dat hij NOOIT meer terug komt zo hevig, dat het soms gewoon pijn doet!

Een deel van jezelf is weg!
En toch zullen we verder moeten, dat heeft hij ook gezegd en gewild, maar het is zo moeilijk.

Fijn om mijn verhaal hier op te kunnen schrijven en misschien komt er wel een reactie op.

Vr. gr. Anoniem.

Eind vorig jaar is mijn man Peter na een ziekteproces van 4 maanden overleden. Hij was 56 jaar.

Voor zijn overlijden was er een proces en nu na zijn overlijden is er wederom een proces.

Ik dacht dat ik al enigszins had kunnen anticiperen op alleen zijn door het feit dat we wisten wat er ging gebeuren. Wat had ik dat mis!

Ik ben sterk, ik accepteer, ik leer mezelf steeds beter kennen alsook hoe mensen in mijn omgeving hiermee omgaan. Ik weet dat verwerking tijd nodig heeft en ik probeer alle momenten/emoties die mij overvallen aan te gaan, het hoofd te bieden. Ik ben op veel momenten verdrietig en stop dat niet weg. Soms maak ik de keus het wel even weg te stoppen eenvoudig omdat ik er dan geen zin in en/of ruimte voor heb.

Dit lijkt een bewust proces en voor een deel is het dat ook wel. Ik ervaar het echter als emotioneel overleven. Zoveel momenten dat ik verdrietig ben die zich eenvoudig niet lenen om het toe te laten. Op momenten dat ik niet verdrietig ben maar het wel zou kunnen zijn dan zoek ik de emotie soms bewust op in de hoop op verdere verwerking en verbetering.

Dit gebeurt ook wel maar wat is het zwaar!

Het is een proces met vallen en opstaan. Ik denk zelf dat ik in de grote lijnen best goed bezig ben om te verwerken en toch zie ik er tegenop dat dit nog gaat duren omdat het zo zwaar is........

Ik merk wel dat er verbetering is, de zo bekende tijd alsmede mij eigen inzet doen zijn werk wel en toch...., de intensiteit van gemis en verdriet op momenten is werkelijk met geen pen te beschrijven en zo mogelijk nog lastiger onder woorden te brengen, hoe je je best daar ook voor zou doen.

Ik zou kunnen vragen wat kan ik nog verwachten? Een begrijpelijke maar zeker geen handige vraag want dat is voor iedereen anders, daar is dus m.i. ook geen eenduidig antwoord op te geven.

Als er mensen zijn die dit herkennen lees ik graag hun ervaringen hiermee.

Je ging! Ik zwaaide je uit op Schiphol! Lief fluisterde je in m'n oor: vergeet niet dat ik altijd van je hou! Vrolijk blies je nog een laatste kus.
Achter jouw en mijn tranen prikten de tranen en we hielden ons vast aan het moment dat je terug zou komen.

Tijdens al onze belletje, skypemomentjes en brieven die ik van je kreeg, proefde ik jouw grote liefde.
Ik verlangde zo naar jou en maakte een aftelkalender. Iedere dag kwam het weerzien een vakje dichterbij.

Geforceerd probeerde we elk moment dat we elkaar spraken zo mooi mogelijk te maken. De negatieve, moeilijke dingen van die dag werden niet besproken. We waren niet onszelf!
Al ruziënd besefte we samen dat dat niet de manier was.

We spraken uit dat we mochten zijn zoals we zijn en we mochten doen zoals we ons voelde.
Opgelucht genoten we nog meer van elkaar en het samen zijn.

Elk vrij moment wat niet door tijdsverschil belemmerd was, belde we. Net zoals die ene dag. Het gesprek was zo gewoon en tegelijk ook zo bijzonder.

Achteraf waren de laatste woorden die ik van je hoorde: ik hou zo van je! En ik antwoorde: ik nog meer van jou!
Jij ging hardlopen en ik kroop achter m'n laptop om wat mail weg te werken.

Een klein uurtje later kwam dat telefoontje. Jij had een stom ongeluk gehad, toch was er hoop!
Snel reed ik naar je ouders. Samen baden we vurig tot God om jouw herstel! We riepen allerlei mensen op om ook te bidden.

Het geloof en de hoop was er, maar jij werd steeds zwakker. De artsen deden wat ze konden. Ze opereerde en reanimeerde. Het mocht niet baten. En net voordat je vader en je broer bij je waren ging je naar huis.

Verslagen hoorde ik het nieuws van je vader aan, maar het drong niet tot me door.
Dit kon niet waar zijn, jij zou er altijd zijn.

Ik stond op en ging aan het werk. De ontkenning deed zijn werk. Dit was te groot om te beseffen.
Toch kwam daar die vrijdag dat vliegtuig aan met jouw lichaam.
Ontkennen had geen zin meer! Jij was het in die houten kist.

Vredig en met een lach om je mond. De lach die zo bij jou hoort.

Plotsklaps schoof de grond onder m'n voeten vandaan. De wereld leek in te storten.
Toch was God daar om me op te vangen. Hij zorgt dat ik dit overleef.
Met al mijn frustraties, verdriet en vraagtekens kon ik bij God terecht.
Ik heb het uitgeschreeuwd: waarom Rick? Hij is een stukje van mij.

Het besef was er dat niet God het was die jou van me afpakte! Hij had je opgevangen toen het mis ging. Je mag nu bij God zijn en ik geloof dat je daar volop geniet!

Het leven zonder jou is moeilijk! Alles lijkt weer door te gaan, maar ik sta nog stil. Ik wil niet door, want ik weet niet hoe. De toekomst die ik dacht te hebben is met jou in 1 klap verdwenen.

Onze trouwplannen zijn in het niets opgegaan. Onze ideeën over ons leven samen deden er niet meer toe.

De mensen om me heen raadde me aan om het een plekje te geven, het te verwerken en verder te gaan.
Goed bedoeld, dat wel! Het was het proberen waard, dacht ik!

Gewoon weer de dingen doen die op m'n pad komen. Wat kwam ik mezelf tegen, de dingen zijn niet meer gewoon! Alles is anders zonder jou!

De mooie dingen zijn ineen zo bijzonder, maar verloren ook hun glans. Toch ben ik dankbaar voor al die mooie dingen die ik heb.

Tegelijk was het zo ontzettend zwaar, want jij, mijn alles, bent er niet meer bij. Toch moest ik proberen te leven zoals jij het had gewild.

Vrolijk, dankbaar en genietend van de kleine dingen. Ja, zo was jij. Een mooi en uniek persoon. Je zag overal wat goeds in. Jij was het die me die schop onder m'n kont gaf.

Hoe moeilijk ook, het hielp. Ik wilde je trots maken. Het was de reden dat ik 's ochtends opstond en ging. De keuze maakte ook deze dag te overleven en er iets moois in te zien.

En ja, ondanks alles zit er wat moois in elke dag. Vrolijk kon ik niet zijn en lachen wilde ik niet. Dankbaar zijn lukte wel.
Het verdriet en het gemis zijn te groot! Toch zie ik ineens de dingen die zo gewoon leken.

Dankbaar ben ik voor alle herinneringen van jou! Dankbaar ben ik voor de les die jij me leerde.
Hoe graag ik dat ook wil overbrengen op anderen, het lukt me niet.

Ik waarschuw de mensen om me heen om te beseffen wat ze hebben. Te genieten nu het nog kan.
Het deed pijn te merken dat het niet op deze manier werkt.

Nu dat besef er is, kan ik me daar niet meer in verstoppen. Ik kan niet langer m'n energie stoppen in het overtuigen van anderen. Om zo maar minder aan mijn verdriet te denken.

Dan maar werken. Werken, werken en werken. En, het geeft rust. Iedere dag neem ik heel bewust een moment om bij jou te zijn. Omdat ik het gevoel heb, omdat ik het gevoel heb jou dat verschuldigd te zijn.

Ik voel me schuldig, omdat ik werk en afleiding zoek. Het besef dat het verdriet zich niet laat doseren tot een moment die ik zelf wil plannen, dringt door.

Het gaat niet. Hoe confronterend ook. Het geeft rust om wat minder te gaan werken. En de tijd te nemen om verdriet te hebben en om herinneringen op te halen.

Het is fijn om een middag bij je ouders te zijn. Samen over jou te praten, samen te huilen en samen te zijn.
Nog fijner is het, hoe moeilijk ook, om daarna het op me in te laten werken. In plaats aan om snel aan het werk te gaan en het te verdringen.

Ja, het is moeilijk en ja, het is confronterend. Het verdriet is zo groot, zo groot als mijn liefde voor jou.

Het gemis is niet te omschrijven. Als ik het zou proberen, zou et klinken als een amputatie zonder verdoving. Een gerafeld, stuk gereten hart met een stapel stenen er boven op. Een blijvende fantoompijn waar ik mee zal moeten leren leven.

Toch is dat wat me verbind aan jou en daar ben ik dankbaar voor.

Dankbaar ben ik dat jij in m'n leven was en dat je nu voor altijd een plekje in mijn hart hebt,

Jij, de man op wie ik bouwen kon. Anders dan ik, maar we horen bij elkaar. Jij bent weggerukt, maar hebt zoveel nagelaten.

Jij bent jij en ik hou zo van jou! Altijd!

Een luisterend oor, iemand die je niet veroordeeld en waar je over je dierbare kunt blijven praten, zonder dat het nu wel eens tijd wordt dat je doorgaat.

Boosheid, pijn, verdriet, in de war... Het mocht er allemaal zijn en er was begrip. Alleen dat helpt al enorm bij het verwerken en helen.

18 november 2000 heb ik je voor het laatst gezien, ik zwaaide je uit op Schiphol. Nog altijd zie ik haarscherp voor me hoe je zwaaide en toen uit het zicht verdween. Ver weg ben je gestorven, onder onduidelijke omstandigheden.

 

Nooit meer heb ik je teruggezien en nog steeds doet het zo'n pijn, na al die jaren. Niemand praat meer over je, ze vergeten zelfs elk jaar je sterfdag. Maar in mijn hart ben je nog even levendig als toen....

Na jaren had ik nog niet verwerkt dat mijn zus was overleden. Ik ben een rationeel type en wist eigenlijk niet hoe ik dat moest doen, rouwen.

Uiteindelijk heb ik hulp gezocht. Geleidelijk aan lukte het bij mijn gevoel te komen en ben ik aan mijn verwerkingsproces begonnen. Tussentijdse opdrachten van mijn therapeut hielpen daarbij.

Inmiddels heb ik het verlies van mijn zus een plekje kunnen geven.

Het is alweer jaren geleden dat ik in diepe rouw was en veel liefdesverdriet voelde. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.

 

Ik kon het in het begin niet geloven en hoopte dat het een slechte droom was. Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een paar maanden.

Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.

Afgelopen jaar is mijn moeder overleden. Ik merk dat dat veel bij mij naar boven haalt. Ik voel me schuldig omdat ik er meer voor haar had willen zijn.

Ook zie ik ineens dat de relatie die mijn ouders hadden heel anders is dan het beeld dat ik ervan had. Nu zie ik mijn moeder op een heel andere manier en heb ik met haar te doen. Maar ik kan er niets meer mee, want ze is er niet meer. Dit kan mij verscheuren.

Het is zo moeilijk dat het verlies van mijn moeder zoveel meer dingen naar boven haalt. Hierdoor heb ik het gevoel dat ik niet alleen rouw om het verlies van mijn moeder, maar ook om allerlei anderen dingen.

Dat ik er meer voor haar had willen zijn, dat ik haar meer had willen zien voor wie ze was, dat ik haar meer had willen bieden. Ik heb het gevoel dat mijn leven er behoorlijk door op zijn kop is gezet.

Bijna 9 maanden geleden overleed mijn man na 44 jaar huwelijk.
Hij was 8 weken ziek..zo bizar en onwerkelijk.
En nu....alleen.

Alleen naar een verjaardag,alleen op de bank....
Wat ik het meeste mis is de blikken die we wisselden,de “prietpraat” bij ons kopje koffie..de “ gewone” gezelligheid...

Dat rouwen echt pijn doet in je lijf..je maag,je hart,ik wist t niet.....

Vorig jaar december (2016). Slechts 55 jaar mocht Mijn Meisje worden. Plots weggerukt door een niet te stelpen hersenbloeding (als gevolg van toedienen bloedverdunner).

Slechts ruim 7 jaar mochten we een onbeschrijflijk mooie liefde kennen.

In beginperiode moet je zaken regelen en na een maand is alles geregeld en moet je alleen verder in het besef dat er geen nieuwe prachtige herinneringen bij mogen komen.

Niet boos, maar intens verdrietig. Letterlijk pijn in mijn lijf. Ik ervaar de rouw zonder verzachtende middelen (drank, medicijnen), maar het is zo verschrikkelijk hard. De zon schijnt, maar niet meer voor ons samen.

De oordelen over de suïcide van mijn vader... ik hoor ze veel om mij heen.
Zwakte, egoïstisch, hij had toch hulp kunnen zoeken, wie laat zijn kinderen nou in de steek?!

Het maakt het moeilijk om over te praten. Hiernaast weten veel mensen (gelukkig) niet wat het is om je vader op deze wijze te verliezen en komen er goed bedoelde adviezen.

Mijn therapeut biedt erkenning, herkenning (ze heeft hetzelfde meegemaakt), een luisterend oor, geduld en zorgt voor genoeg tissues ;-)

Het is De plek waar mijn vader er altijd mag zijn.

Het was de zomervakantie van 2010, al weer te laatste week. We kregen op de maandag een nieuwe tv. Daarna ging ik spelen bij mijn buurmeisje. We wilde even gaan fietsen naar de speeltuinen. Maar zoals altijd ben ik mijn fietssleutel kwijt.

 

Mijn moeder was aan het schoonmaken in mijn kamer, dus vroeg het eerst aan mijn vader. Mijn vader zei :'vraag het even aan je moeder. Die weet het wel'. Zo gezegd zo gedaan. Ik stond onderaan de trap en riep mijn moeder. Alleen ik kreeg maar geen antwoord. Toen ben ik samen met mijn vader naar bovem gegaan.

 

Uiteindelijk zag ik gelijk dat mijn moeder bewusteloos op mijn kamer lag. Pimpelpaars met witte vlekken. Mijn vader spoedde zich naar de telefoon en belde 112. Mijn vader zei ga alsjeblieft de deur beneden open doen voor de hulpdiensten. Ik riep daarna is goed en ik ga naar mijn tante toe.

 

Aangekomen bij mijn tante die aan de andere kant v/d sloot woont, was ze niet thuis. Maar onderweg terug kwam ik iemand tegen en die ik kende en zei kom maar mee naar ons huis. Uiteindelijk heeft ze mijn zusje en mijn broer ook nog gehaald. Toen de ambulance er was, vroegen ze gelijk de brandweer om mijn moede ruit het raam te tillen. Hiervoor moesten ze wel dingen kapot maken. Mijn vader is toen uiteraard met mijn moeder meegegaan in de ambulance.

S'avond na het eten ging ik even terug nasr mijn huis. Ik wist niet zeker of mijn fiets binnen stond. Onderweg naar huis kwam ik mijn buurman tegen. Hij had mijn oom aan de lijn. Mijn oom zei dat hij er direct aan kwam en ik bleef toen even bij de buurman.

Uiteindelijk hebben ze in het ziekenhuis niks meer kunnen betekenen voor mijn moeder (42). Ze is uiteinelijk gestorven aan een hartstilstand doordat het hart groter is geworden omdat al jaren ze een te hoge bloeddruk had en daar niet op gelet is.

Savonds kwam de dominee langs. Ondertussen was ons huis vol familie. De dominee vertelde mij dat mijn moeder gestorven is. Hij vroeg ook gelijk of ik het me zusje(3) wou vertellen of hij het moest doen. Uiteindelijk heb ik het me zusje proberen uit te leggen.

Omdat het in mijn kamer gebeurd is wilde ik dasr ook niet slapen. Uiteindelijk mocht il bij mijn buurmeisje een aantal dagen slapen. Daarna kwam om en om een familielid bij mij slapen. Dit heeft ongeveer een maand geduurd!.

Mijn moeder was veel werkzaam op school. Wij werden daarom de vrijdag voordat school begon uitgenodigd om een gedenk hoekje te maken. Hier konden mensen iets liefs schrijven wst later voor ons bestemd was.

Die maandag dat school begon, hoefde wij uiteraard niet naar school. Die dag werd ook mijn moeder begraven. De hele school kreeg de gelegenheid er naartoe te gaan. Speciaal voor mijn zusje had haar klas een liedje voor haar ingestudeerd. Het was een prachtig nummer.

De dagen daarna moest ik wel weer naar school. Als ik het niet trok movht ik naar het hoekje toe. Elke pauze heb ik daar gezeten.

Nu heb ik een vraag aan iedereen: hoe kan iemand die nu 16 is dit verwerken? Ik krijg nooit meer mijn mam terug.

Een jaar later is het echt anders.

Toen ik mijn man plotseling was verloren door een hartaanval, stond mijn wereld op de kop. Ik was lusteloos, had nergens meer interesse in, niets kon me meer schelen en ik kon alleen maar huilen. Ik deed alleen het hoogst nodig op de automatische piloot, want ik had nog een puberzoon thuis wonen.

Dat ik ooit nog weer eens zou lachen kon ik me niet voorstellen. Mijn psycholoog leerde me om alle tijd te nemen voor het voelen van het verdriet, er over te praten, te schrijven, te huilen, boos te zijn en daarin vooral mijn eigen proces te volgen. Ze zei dat alles er over een jaar weer heel anders uit zou zien, ook al snapte ze dat ik daar op dat moment niet in kon geloven.

En toen bijna zeven maanden later gebeurde het. Ik stond te wachten bij de bushalte en ineens scheen het zonnetje en ik stond daar en dacht "oh dit is even lekker zeg!". Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik weer dat ik ergens van kon genieten. Dat gaf me hoop.

Nu ruim een jaar later is het inderdaad anders. Ik mis hem nog elke dag, maar ik kan er goed mee omgaan. Mijn zoon is net op kamers gegaan en ik ben op een schildercursus gegaan.

Ook heb ik via het internet een lotgenotengroep gevonden, daar hebben we laatst mee afgesproken. Ondanks het gedeelde verdriet was het ook heel erg gezellig.

Zo gek als het klinkt, maar er komt inderdaad een moment dat het leven weer verder gaat. Het gemis blijft, maar er is ook nog steeds heel veel moois over.

Een tijd geleden zijn mijn ouders overleden. Ik heb nu geen verdere familie meer.

Met vrienden heb ik wel contact, maar ik vind het moeilijk om ze “op te schepen” met mijn rouwproces. Ik ben dus aan het rouwverwerken in mijn eentje. Dat is soms best zwaar.

Ik hoop dat deze verdrietige en pijnlijke gevoelens langzaam aan zachter worden, want dit is geen pretje. Ik voel me er ook vaak somber en depressief bij.

Fijn dat ik er nu even over kan schrijven. Op de een of andere manier lucht dat een klein beetje op, alsof ik niet helemaal alleen ervoor sta.

Ik ben een vrouw en had 3 kinderen. Mijn dochter is vorig jaar om het leven gekomen. Zij is tegen een boom aangereden. Ik mis haar enorm.

Ik kan niet meer zo genieten van het leven als toen zij nog leefde. Ik voel me depressief. Waar doe ik het nog voor? Ik ben op vakantie gegaan, maar ja..... was het nou echt zo leuk? Het leven wordt nooit meer zoals het was. Ik moet proberen de draad weer op te pakken.....

Sinds enkele maanden ben ik thuis met een burn-out... Iets wat ik nooit verwacht had te krijgen; ik ben steeds graag gaan werken, kom graag onder de mensen, en stelde me zelden negatief op.

Toch was het daar... naar mijn gevoel heel plots. Ik schaamde me zo dat ik instortte op het werk.
Hoewel ik geprobeerd heb terug te gaan werken, lukte dit me niet. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een psychotherapeute.

Na een zestal sessies werd duidelijk dat ik de rouw van mijn vader op mijn 14de eigenlijk nog niet verwerkt heb. Toen ik dit hoorde voelde het vreemd genoeg aan als een opluchting... Ik begreep eindelijk wat er aan de hand was.

Hoewel ik nog steeds op weg ben naar een 'gezonde rouw', zoals de psychotherapeute het noemt, voel ik me wel veel beter en slaag ik er sinds enkele dagen in het werk opnieuw te hervatten. Dit doe ik echter halftijds; want tijd en ruimte voor mezelf ben ik hoe langer hoe belangrijker gaan vinden.

Eén goede tip vanuit mijn eigen ervaring: Neem tijd en ruimte voor jezelf na een afscheid. Het heeft geen zin zo snel mogelijk terug alles te willen opnemen, als je hierdoor uiteindelijk weer een stap achteruit moet zetten.

Ik ben al een tijd uit elkaar met de vader van mijn dochter. Hij was echt wel mijn liefde, mijn maatje. Ondanks dat hadden we problemen die onze relatie onder druk zette.

Ik was 6 maanden zwanger en mijn man zat in de weekenden heel veel bij een eenzame vriend. Ik vond dat zelf niet echt kunnen, die man plande zowat het hele weekend vol met dingen met mijn man. Hij zag dat helemaal niet als iets slechts en zei dat dit een tijdelijke situatie was.

Toen kregen we ons kind en ben ik gaan twijfelen. Ik heb hem toen gezegd dat ik op deze manier het niet meer wilde en ben toen apart gaan wonen. Ik heb niet ingezien dat ik beter samen met hem hulp had kunnen zoeken in plaats van weg te gaan bij hem. Nu heeft hij een andere vrouw.

Ik probeer het los te laten, heb een mooi huis gekocht, veel dingen gedaan om door te gaan maar wat doet het pijn. Ik vraag me af wat ik ermee op ben geschoten om uit elkaar te gaan. Er liepen dingen niet lekker, maar er waren ook genoeg dingen wel fijn en die zijn nu ook weg.

Volgens mij therapeut zit ik in een rouwproces. Een leven dat ik had zal niet terugkeren. Ik voel me eenzaam. Dat is velen malen erger dan ik het voelde toen mijn ex in de weekenden altijd bij die eenzame vriend zat.

Ik mis mijn ex nog steeds. Ik zie hem nog een paar keer per maand en dat doet veel pijn.

Loslaten gaat gewoon niet. Je zit levenslang aan elkaar verbonden.

Mijn rugzak is vol
Mijn dochter en mijn man zijn overleden.

De stilte is soms ondraaglijk . Mijn dochter is op 23 jarige leeftijd overleden aan maagkanker.
Ze heeft ander half jaar gevochten tegen haar ziekte. Ze wilde het niet opgeven en heeft alles nog geprobeerd. Ze is geopereerd en heeft chemo gehad .

 

Helaas is ze alweer ruim dertien niet meer bij ons. Mijn man heeft ook een strijd geleverd. In 1986 kreeg hij voor de tweede keer hersenvliesonsteking .Hij is 6 keer aan zijn hoofd geopereerd en hij had een prothese in zijn hoofd. Ook heeft hij er epilepsie aan over gehouden.

Helaas is hij in 2016 overleden op 61 jarige leeftijd .Na een val van de trap.waar ik hem gevonden heeft.

Nu is de stilte om me heen zo erg .Dat ik soms niet meer weet hoe ik verder moet.
Het gemis is zo groot.

Ik heb wel gelukkig nog een lieve dochter en een kleinzoon. Maar die wonen niet bij mijn in de buurt.
De wereld draait door ,maar mijn rugzak vol.

op 28 september 2015 kreeg mijn man een hartstilstand en heeft 2 weken in coma gelegen. Daarna volgde een lange revalidatie. Hij is niet meer de oude geworden.

 

Hij zou half februari 2016 weer thuis komen na een zwaar traject voor hem. Hij heeft ontzettende hard gewerkt, in de tussentijd een openhart operatie gehad, 3 x een maagonderzoek en elke week bloedtesten.

 

Omdat hij buikpijn bleef houden toch maar eens een echo gemaakt. Onze wereld stortte ineen. Hij bleek alvliesklierkanker te hebben. Ook een aantal longembolieën waarvan de artsen bang waren dat dit vreselijk fout kon gaan in de zin van benauwd en pijn.

 

Op 26 februari is besloten hem aan de morfinepomp aan te sluiten. Op 27 februari 2016, nu bijna 2 jaar geleden is hij overleden. Tot de dag van vandaag mis ik hem. Ik voel een enorme leegte.

 

Terwijl ik kortgeleden weer Oma ben geworden is het gemis alleen maar groter geworden. Het niet meer kunnen delen van de mooie momenten. Ook ik werk intussen weer maar de mensen om me heen laten het steeds meer afweten.

 

Echtparen die nog maar mondjes maat komen of wat laten horen. Alleen een kennis die ook haar man is verloren begrijpt wat ik elke dag weer door heenga. Vooral het alleen thuiskomen en alleen opstaan vind ik nog steeds moeilijk.

 

Ik heb het idee dat ik nooit meer echt gelukkig zal worden. Maar wel even fijn dit van me af te schrijven. Wellicht helpt het een beetje.

Juli 2017 is mijn man, de liefde van mijn leven en mijn Soulmate, op 68 jarige leeftijd na een 4 de hersenbloeding overleden.

Waren 43 jaar getrouwd ik was 16 en hij 25 jaar. Alles deden wij samen......
Nu moet ik alleen verder. Wij hebben 3 kinderen en 7 kleinkinderen genoeg om voor te leven en dat wil ik ook zo graag.

Maar waarom voel ik mij zo lamgeslagen, verlamd, nergens geen zin in hebben. De leegte die ik voel ik huis als ik thuis kom. Alleen naar bed gaan, alleen eten, alleen wakker worden!
Geen arm om je heen geen knuffel of een luisterend oor.

Ik voel me ellendig mijn maag zit altijd in de knoop. Ik voel me verlaten en het is net of een deel van mij ook dood is gegaan.

De wereld draait gewoon door, maar ik sta stil al maanden lang....................

Mijn lieverd ik mis je zo erg 😔

7 september 2017 is plotseling mijn vader aan een hartinfarct overleden.
Omdat mijn moeder toen ernstig ziek was hebben mijn zus en ik de zorg voor haar op ons genomen , 11 mei 2018 is zij 8 maanden na mijn vader overleden.

Wat mis ik ze en wat heb ik hier vooral avonds veel verdriet om.
Vooral als ik zoals vandaag in mijn ouderlijk huis kom voel ik de enorme leegte die zij achter laten.

Ik kom hier ook het liefst niet alleen , niet dat ik dit wil ontlopen maar het voelt zo alleen en akelig zonder mijn ouders.

Het verdriet kan er soms ook zo in alle hevigheid zijn.
Bij een lied, een blik naar een foto of gewoon een gedachten aan hen.
Het is gewoon zo snel gegaan allemaal dat ik me af vraag of dit ooit een plekje zal krijgen.
Daar wordt ik wel eens angstig van.

Gelukkig vind ik veel steun bij mijn zus haar partner en mijn partner.

Over dat niet alleen in mijn ouderlijk huis kunnen zijn voel ik me wel eens schuldig.
Vooral omdat ik hier nu met mijn zus eigenaar van ben.

Merk ook dat regelmatig de herhaling van de laatste 2 weken van mijn moeders leven voorbij komen.
Zij had kanker en mijn zus en ik hebben heel intensief voor haar gezorgd deze weken.
We waren er ook bij toen ze stierf.

Deze beelden zie ik met regelmaat nog voor me.
Soms is het gewoon even teveel allemaal en mis ik ze zo enorm.

Lieve groeten Marielle

Toen ik de straat in fietste van mijn huis vanuit mijn werk hield mijn tante mij staande. Ze vertelde dat mijn moeder suïcide had gepleegd. Thuis was er rondom allemaal politie. Ik moest een verklaring afleggen.

Chaos in huis. Ongeloof. Familieleden kwamen langs, huilende mensen. In die periode voelde ik niets. Pas een paar maanden later kwamen de nachtmerries. Het moeilijkst vond ik dat ze het een paar dagen voor mijn 18e verjaardag had gedaan.

Emdr heeft bijgedragen dat ik uiteindelijk ervaringen uit mijn verleden een plek heb kunnen geven.

De inzet van poppetjes om mijn rol te verduidelijken tijdens de voorbereidende gesprekken was voor mij heel confronterend, verdrietig en heftig echter heeft me heel veel inzicht over mezelf gegeven.

Het heeft me geholpen om gedragspatronen te doorbreken en mezelf te durven laten zien zoals ik echt ben. Ik mag er zijn!

Mijn oudere broer is vorig jaar overleden aan kanker. Dit heeft zich in een razendsnel tempo verspreidt. Ik zag hem bijna iedere dag en heb hem heel snel achteruit zien gaan.

Het deed mij ongelooflijk veel pijn om hem zo machteloos te zien. Ik voelde me waardeloos omdat ik NIETS kon doen.

Ik heb me maanden lang slecht gevoeld. Ik kon en wilde geen plezier meer hebben omdat ik me dan op de een of andere manier schuldig voelde. Hij kon namelijk geen plezier meer maken.

Het is niet eerlijk...

Mijn broer was al langer niet fit als gevolg van een chronische ziekte. Zijn zelfstandigheid werd minder.

Als gevolg van een heftige situatie in mijn eigen gezin, had ik geen tijd/energie om mijn broer extra zorg te geven. Zelf druk bezig om mijn hoofd boven water te houden.

 

En toen ineens overleed hij plots, veel te jong. Daar kwamen naast het verdriet, ook de schuldgevoelens. Had ik maar, kon ik nog maar, als ik dit had geweten.

Na enige tijd komt dat ook wel weer in perspectief. Maar wat heb ik een last gehad van die schuldgevoelens....

Mijn man overleed kort nadat de diagnose kanker was gesteld, dit gebeurde in een tijdsbestek van enkele weken. We waren nog als gezin met elkaar vakantie aan het vieren toen mijn man niet "lekker"werd.

Thuisgekomen kwamen we in een ratrace van dokteren, onderzoeken, wachten etc....De meest agressieve vorm van deze ziekte had mijn man getroffen. Ik kan niet uitleggen wat er dan allemaal door je heen gaat, de grond zakt onder je voeten weg. En nu dan, hoe moet het verder? Mij kinderen zonder hun vader, gaan ze dat redden?

Ik wilde na het overlijden sterk zijn voor mijn kinderen maar vergat daarbij mezelf. Ik werkte door en stopte mijn gevoelens weg. 's Nachts kwamen de tranen, niemand kon ze zien. Ik heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld.

 

Dat ik het niet alleen aankon begon ik steeds beter te begrijpen. Ik had wel steun van mijn familie maar zij raadden mij aan om hulp te zoeken, dat heb ik gedaan. Mindfulness in combinatie met coaching en in een individuele setting heeft mij enorm geholpen.

 

Mijn hele verhaal en mijn tranen mochten er zijn, het voelde zo vertrouwd. Mijn jongste dochter wilde ook hulp, en haar heb ik in een later stadium meegenomen. EMDR was voor haar heel effectief.

Een rouwproces is niet niks; je moet eerst door een dal om vervolgens weer boven op de berg te komen.....en ik kan zeggen dat ik er weer ben en het leven weer een stuk beter aankan.

Op mijn 14e sterft mijn vader. Moeder (van 7 kids) is druk bezig met het verlies van haar man. Zodoende geen aandacht voor het verlies van de vader. Je draait je om en gaat verder met je puberleven.

Na 35 jarig huwelijk vond ik mijn lief van 54 dood in haar stoel. Zoals "vroeger" draai ik me om en wil zo snel mogelijk het leven weer oppakken. Het lijkt te lukken.

Echter 2 relaties en 8 jaar verder komen de wonden weer tot leven. Helaas is er nu geen begrip maar verwijten vanuit familie dat ik het verkeerd doe en gedaan heb en vooral hoe ik het doen moet. Zelfs een zus druk met rouw- en stervensbegeleiding voor anderen, heeft geen tijd. Rouw blijkt ook na zoveel jaar erg rauw.

Ik ben intussen 3 maand mijn zielsverwant verloren aan een hartstilstand en elke dag heb ik eindeloos verdriet ik mis hem zo verschrikkelijk soms heb neiging om een einde aan m'n leven te maken :'"( ik doe niets meer in en om het huis het kan me allemaal niets meer schelen ik ben zwaar depri

Na 47 jaar huwelijk, is mijn man op 11-3-2016 aan kanker overleden op 69 jarige leeftijd. Het was o.a. een zorgzame-bijzondere man, die ook bang in zijn leven was n.a.v. veel.

Hij wilde niet dat ik na zijn dood met een andere man verder zou gaan. Ik was toen 67 jaar. Echter net voor zijn overleden gaf hij te kennen aan mijn zoon en mij, ik ga en het kan mij allemaal niets meer schelen wat jullie doen, jullie bekijken het maar.

Afgelopen jaar na een zeer lang ziekbed mijn beste vriendin verloren. Ik mis haar nog steeds verschrikkelijk. Moeilijk om te ervaren dat ze geen deel meer van mijn leven uitmaakt, en we niets meer samen kunnen delen.

We zijn 24 jaar vriendinnen geweest, gelukkig wel hulp om hier mijn weg een beetje in te vinden, maar zal het in grote lijnen toch zelf moeten doen. Het is zo zwaar........

Bijna zes jaar heb ik voor mijn ouders gezorgd. Mijn vader is begin januari overleden. Ik heb mijn vader tot het einde zelf kunnen verzorgen. Ik mis hem maar hij had de laatste weken van zijn leven veel pijn en was ook benauwd. Daar kan je verder niet zoveel aan doen als er voor hem zijn. Je bent ook blij voor hem dat hij geen pijn meer heeft en niet meer benauwd is.

Mijn moeder is 8 weken na mijn vader overleden. Mijn moeder zat in het verpleeghuis omdat ze dementie had. Daar heeft ze het verschrikkelijk gehad de laatste twee weken van haar leven. Ze had al 6 dagen heel weinig gegeten en gedronken. Ze had een kapotte en hele droge mond .

Haar lippen stonden ook strak van droogheid en de vellen en korsten hingen eraan. Ik heb het gebit mee naar huis genomen zodat ze dat niet meer in haar mond konden stoppen. Ze was al veel af gevallen en het gebit paste niet meer in haar kapotte mond.

Toen heb ik bij de apotheek Mondgel en vaseline gehaald. Mijn moeder kon eigenlijk niks meer en toen ik de mondbehandeling bij mijn moeder had gedaan zuchte ze van verlichting. Ze lieten haar ook maar in de rolstoel hangen.

Ze kon niet meer recht zitten en haar hoofd omhoog houden. Ik heb de kleding mee naar huis genomen zodat ze haar niet meer in de rolstoel konden zetten. Nadat mijn moeder was overleden kwam er een arts en die had de verklaringen al ingevuld. Ze keek even onder de deken en ging toen weg.

Ik vroeg of ze niet naar haar hart ging luisteren maar dat deed ze niet want het was een verwachte dood. Ik vind dit zo respectloos naar mijn moeder toe. Ik ben nog zo boos omdat ik twee weken heb moeten vechten voor mijn moeder zodat ze menswaardig zou kunnen sterven. Het is echt zo onbegrijpelijk. Het staat wel in de weg om alles te verwerken.

Mijn verhaal begin met mijn zwangerschap die zo goed begon. We zouden een gezonde jongen krijgen niks aan de hand toen sloeg notlot toe. Donderdag 9 mrt voelde ik je voor het laatst bewegen. Vrijdag 10 mrt zijn we met spoed naar het ziekenhuis gegaan en wat voor elke ouder een nachtmerrie is is voor ons werkelijk heid geworden.

Onze mooie zoon is voor nu onverwacht met 27 weken overleden. Met verslagenheid en verdriet gingen we je naar zijn laaste rustplaats brengen een week later. 24 april hopen we antw te krijgen op onze vragen maar daar hebben we nu niks aan we missen je elke dag. Mijn kleine lieve ster je bent zo ver maar toch dichtbij. Kleine joshua.

Na 6 jaar durf ik bijna niet meer over het ongeluk te beginnen.
Heb je haar weer met haar verdriet, je moet verder, het is ook een keer klaar, heb je er nu nog steeds last van?

Al mijn vrienden leven door met hun dagelijkse beslommeringen. Maar ik denk nog iedere dag terug aan dat ongeluk en de dood van mijn vriend.

Iedere dag bang dat iemand waar ik van hou ook ineens weg valt.
Angst om te binden, angst om lief te hebben. Ik voel me vaak eenzaam.

Mijn vader overleed toen ik 18 was.
Waar ik achteraf nog met veel dankbaarheid aan terugdenk zijn twee mechanismen die ik toen spontaan toeliet, maar die er achteraf gezien volgens mij voor hebben gezorgd dat ik het rouwproces onverstoord heb kunnen plaatsvinden.

Wellicht dat dit anderen ook inspireert om hun eigen weg te vinden en om iets soortgelijks te doen.

1) Ik heb (omdat dat toevallig zo uitkwam) voor de Sinterklaas viering (in het geniep) een (plak) boek samengesteld. Ik heb zelf de belangrijkste herinneringen aan mijn jeugd geïllustreerd met foto's opgeschreven.

Daarnaast heb ik iedereen die mijn vader kende (vrienden, kennissen, collega's, familie enz.) gevraagd een bijdrage te leveren aan het boek, in welke vorm dan ook.

Dit heeft een fantastisch boek opgeleverd dat mijn vader op zijn sterfbed nog heeft gelezen, maar dat tot op de dag van vandaag een prachtige en veelzijdige herinnering en weergave geeft van de man die mijn vader was.

Op die manier kunnen de mensen die vanaf toen deel zijn gaan uitmaken van mijn leven toch mijn vader nog een beetje leren kennen.

 

2) Ik had tijdens de rouwperiode veel wisselende emoties. Omdat ik mijn hele omgeving op de hoogte had gebracht van het proces heb ik mij gesteund gevoeld.

Met name doordat ik de ongenuanceerde emoties, die vaak op hele andere dingen en soms geheel onverwachts hun uiting vonden heb kunnen en mogen uiten. Ik kon soms onredelijk boos worden, en dat had ogenschijnlijk niets met het rouwen te maken.

Soms had ik zo'n aanhoudend depressief gevoel, en ook dat verbloemde ik niet. Soms moest ik ineens heel hard huilen.

Wellicht dat ik door mijn leeftijd me nog niet zo geremd voelde om de emoties te verbergen maar dat zou ik ook volwassenen niet aanraden!

Het is alweer 4 jaar en bijna 3 maanden geleden en eigenlijk sta ik mezelf nu pas toe om verdriet te hebben. Me verdrietig te voelen. Met behulp van mijn therapeut ontdek ik dat ik niet bang hoef te zijn voor mijn verdriet en ik merk dat ik het aankan.

Veel mensen in mijn omgeving zeggen; heb je daar nu nog last van

> mijn therapeut zegt: voel maar; het is goed zo. Ik voel me erg gesteund dat mijn verdriet er mag zijn ook al voel ik me nu soms wel heel verdrietig...... ik voel ook dat dit verdriet nu nodig is om mijn leven weer op te pakken en ik ben blij dat het zich aan dient.

Ik rouw om het kind wat ik nooit zal krijgen. Ik voel me erg alleen. Ik voel me verloren. Na een lang traject is het nu helemaal duidelijk; wij gaan samen geen kinderen krijgen. we zijn er allebei stuk van.

Ik ben wel blij dat we ieder apart hulp hebben gezocht. We leren van elkaar en met elkaar. een zo verwachten we weer invulling aan ons even te kunnen gaan geven.

Mijn vader is al heel lang ziek. Afscheid namen we al meer dan eens. Opnieuw verandert de fase waarin hij nu terecht komt en lijkt het einde zich nu definitief aan te dienen.

Sterven doe je niet ineens, dat doe je steeds een beetje. Zwaar vind ik het, omdat het al zo lang duurt.

Soms voel ik me schuldig dat ik dat zo voel, hij heeft immers die weg te gaan. En soms ook bekruipt me de angst.... wat als hij er niet meer zal zijn. Dat is rouwen vooraf, wellicht is het dan op het moment van sterven anders...

Het is al 15 jaar geleden dat de scheiding definitief werd. Terwijl ik naar een workshop over rouw en verlies ging, bedacht ik onderweg dat ik de ziekte en het binnenkort verliezen van mijn vader zou inbrengen. Met die intentie ging ik naar binnen.

En wat bleek, er was nog veel te verwerken van mijn scheiding en de rouw voor het verlies van ons gezin. Ik dacht dat ik dat al lang achter de rug had, het was er nog steeds.

Het heeft erg veel rust gebracht te mogen werken aan het afleggen van mijn huwelijk en er bewust afscheid van te nemen. De rouw was kennelijk nog niet voorbij. Hierdoor kon ik me vrijer bewegen in mijn nieuwe relatie. Het voelde alsof ik de weg had vrij gemaakt om mijn nieuwe partner aan te nemen.

Toen ik achttien was raakte mijn verkering uit. Het was het eerste meisje waar ik van hield en eigenlijk ben ik nooit gestopt om over haar te rouwen.

Ik ben nu 42 jaar en inmiddels getrouwd met een vrouw waar ik veel van hou. Nu zul je denken dat een meisje verliezen op die leeftijd minder erg is dan dat iemand overlijdt.

Bij overlijden is het echter zo dat je een proces in kunt gaan terwijl dit een lang proces is geweest van mijzelf verwijten maken en er steeds verdriet van te hebben.

De reden dat ik dit noem is omdat ik hulpverleners en klanten ervan bewust wil maken dat je elk verdriet serieus moet nemen, ieder op zijn eigen manier kan rouwen om iets.

We zijn met behulp van IVF zwanger geworden wat vrij snel lukte.

Daar waren we superblij mee. De zwangerschap verliep prima totdat ik met 30 weken harde buiken kreeg die zo aanhielden dat de verloskundige het veiliger vond om naar het ziekenhuis te gaan. En daar konden we de de weeën en de bevalling niet meer stoppen.

Onze lieve dochter werd geboren maar gaandeweg bleek ze steeds meer problemen te hebben. We gingen door hoop en wanhoop en uiteindelijk hebben we haar moeten laten gaan. Zo verdrietig. Ons leven stond op z'n kop.

Nu, na een jaar zien we niet alleen meer duisternis maar ook hoe kostbaar ons leven is. We maken andere keuzes, leven intenser en heel bewust. Het verdriet is nog altijd scherp en pijnlijk maar er is iets bij gekomen.

We hopen nu ook dat ik toch nog zwanger mag worden en dat er een nieuw kindje mag komen. Er is een plekje vrij....

Een paar jaar geleden ben ik na een nogal emotionele periode met veel problemen op zowel het relationele vlak als op mijn werk, uiteindelijk gescheiden van mijn man. Het ging aanvankelijk best wel aardig maar toen ik mijn baan verloor en ik thuis kwam te zitten, kwamen alle emoties van voor de scheiding weer omhoog.

Voor mijn omgeving was ik niet te genieten, ik voelde me depressief en ik zag de toekomst somber in. Goed bedoelde opmerkingen van bekenden en familie konden me soms woedend maken en naderhand had ik hierover weer spijtgevoelens.

Bijna een jaar heb ik hier mee geworsteld en werd toen via mond op mond reclame uiteindelijk gewezen op de mogelijkheid om naar een counsellor te gaan. Het was mij niet bekend dat er een soort tussenvorm was voor geestelijke begeleiding, want ik had niet direct zin om gestigmatiseerd te worden door naar een psycholoog te gaan, zo ernstig vond ik mijn problemen niet.

De kennismaking beviel me zeer goed en ik had er vertrouwen in dat zij mij kon helpen. Na 8 sessies van ongeveer een uur voelde ik me weer als vanouds en misschien nog wel sterker dan voorheen.

De methodiek die ik meegekregen heb past bij mij en ik voel me er stukken beter bij waardoor ik ook actiever ben geworden en verdraagzamer naar anderen. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn omgeving is dit de oplossing geweest om met mijn problemen om te kunnen gaan.

Ik ben dan ook zeer dankbaar voor de wijze waarop de counsellor mij gestimuleerd heeft en mij m’n gevoel van zelf waarde heeft laten herwinnen. Ik weet dat ik de toekomst weer aan kan.

Ik heb mijn zus verloren aan een ongeluk, plotsklaps is zij uit mijn leven verdwenen. We waren heel hecht samen, en ik mis haar nog altijd elke dag. Inmiddels is haar sterfdag ruim twee jaar geleden, en loop ik meer en meer vast. Hoe meer mijn omgeving mij het gevoel geeft door te moeten gaan, hoe meer ik vast lijk te lopen.

Ik probeer echt mijn leven op de rit te krijgen, maar het lukt me niet goed. Sinds kort heb ik er professionele hulp bij gezocht. Ik heb het als heel fijn ervaren, dat ik opnieuw in alle details, mijn verhaal heb kunnen doen. De gebeurtenis heb kunnen vertellen.

Mijn omgeving kent mijn verhaal inmiddels wel en ik wil hen er niet meer mee belasten. Alsof dit niet meer geaccepteerd wordt, alsof het verdriet en gemis er na twee jaar niet meer in deze mate mag zijn. Dat vind ik lastig.

In gesprek met mijn therapeut kwam ik erachter dat er een aantal momenten zijn, die in mijn geheugen gegrift staan, waar ik nog regelmatig van wakkerschrik of wakker lig en die zich maar blijven herhalen. Eén hiervan is het moment waarop mij het bericht bereikte dat mijn zusje een ongeluk had gehad en het niet heeft overleeft... En ook het moment waarop ik haar voor het eerst zag liggen opgebaard.

Ik ben een aantal EMDR sessies aangegaan, waardoor deze nare herinneringen een andere lading hebben gekregen. Het lijkt alsof haar dood nu eindelijk een plekje krijgt en ik er nu anders mee om kan gaan. Alhoewel zij altijd een heel dierbare plek in mijn hart zal blijven innemen.

De enorme pijn lijkt af te nemen en ik krijg weer ruimte voor mijzelf. Ik had gedacht haar dood zelf wel te kunnen verwerken, las boeken over rouwverwerking, maar kwam er niet uit. Bij mij waren het de nare herinneringen, die de wond blijkbaar steeds maar openhielden. Dat was een openbaring voor me.

De EMDR heeft mij enorm geholpen. Tezamen met mijn therapeut heb ik het gevoel de rouw nu aan te kunnen (pakken), haar dood te verwerken en mijn leven weer zinvol te maken.

M'n man nu drie jaar en bijna vier maanden geleden overleden ik krijg soms het idee dat ik echt gek ga worden weet soms ook niet hoe ik het moet doen.

 

wij deden echt alles samen geen kinderen nu komen dadelijk weer die winteravonden daar zit ik nu al tegen op te hikken ga naar de Sint- jan ga naar een mariakappeletje ga voor de foto van m'n man staan voor hulp niks helpt word er echt heel verdrietig van

Na 40 jaar kwam ik mijn 1ste jeugdliefde Benny weer tegen, ik was toen 12,5 jaar alleen met mijn dochter nadat mijn partner vertrok voor een ander, nooit zou ik nog mijn hart openstellen maar Benny zorgde ervoor dat mijn hart weer sneller ging kloppen, deed me weer dansen en lachen,

 

we hadden elkaar terug en nu was het voor altijd, het was alsof we elkaar nooit uit het oog verloren waren maar " altijd" duurde niet lang,

 

na 11 maand samen kreeg Benny op 4 januari een hartstilstand, de wereld stopte van draaien, mijn voeten voelden geen grond meer ik schreeuwde, brulde, huilde.......

 

Ik heb geen afscheid kunnen nemen, maar zijn familie vangde me zo goed op, ze betrokken me bij alles, nu valt alles stil, alles thuis doet me aan hem denken, alles koester ik, tot het kleinste spulletjes toe, ik vraag me steeds af waarom, wat hebben we misdaan om deze keer niet samen te mogen blijven?

 

In 3 jaar ben ik mijn moeder verloren heb ik kanker gehad... Ik dacht dat eindelijk de zon weer in mijn leven was, niet dus.... Ik mis hem zo heel erg dat ik hem achterna wil gaan want dan zouden we voor de derde keer maar voor altijd samen zijn, maar ik heb een dochter die me nodig heeft.... Ik wil dat de pijn weg is....

Op 22 maart 2004, verloor ik mijn moeke (de mama van mijn mama). Ik groeide voornamelijk op bij haar en opa na de dood van mijn mama (1995). Ik was toen 3 jaar.

In november 2004 hertrouwde mijn vader (ze kenden elkaar toen 6 jaar). Ik kon het maar niet vinden met mijn stiefmoeder (constant ruzie, vernederingen, beledigingen en fysiek geweld) dus ging ik op 18 jarige leeftijd het huis uit.

Na al die jaren doet aan haar denken, mij intens veel pijn. Zoveel pijn dat mijn lichaam het uitschreeuwt. De enige manier om weer bij haar te kunnen zijn is zelfmoord plegen. Maar iedere poging mislukte.

Zij is de enige die mij echt graag zag. Onvoorwaardelijke liefde en steun. In moeilijke perioden (ik heb borderline), voel ik me net een klein kind in een volwassen lichaam die behoefte heeft aan liefde, troost en geborgenheid.

Wat moet ik doen tegen die intense pijn?

Mvg

Ik heb adviezen nodig. Hoe moet ik verder? Anderhalf jaar geleden is de liefde van mijn leven om het leven gekomen bij een bedrijfsongeval.

De wereld om mij heen kent mij als een sterke vrouw. En ergens ben ik dat ook wel. Maar ik denk dat dat in deze situatie niet zo goed is. Ik wil instorten. Emoties de vrije loop laten. Maar ja zoals ik hier ook lees. Het is "al" anderhalf jaar geleden. Iedereen weet al dat je "zielig" bent. En om niet als zeur over te komen hou ik me maar groot.
Helemaal nu mijn moeder middels euthanasie afgelopen dec ook heen gegaan is. Normaal ging ik naar haar om mijn gevoelens uit te spreken. En als ik niet naar m'n moeder ging besprak ik het met mijn lief.

Het liefst wil ik bij de pakken neer gaan zitten. Mezelf verwaarlozen en nooit meer uit m'n bed komen. Gewoon m'n leven uitzitten. Maarja aangezien ik 32 ben duurt dat nog wel even. (ga ik van uit)

Dus ik moet verder. De vraag 'heb je al contact met nieuwe mannen?' komt steeds vaker voorbij. Terwijl ik al misselijk 🤮 word van de gedachte.

Pfffff ik wil niet voor altijd die vrouw zijn die haar partner verloren is. Ik wil niet die vrouw zijn haar moeder kwijt is.

Ik wil gewoon gelukkig zijn met mijn lief, baby's maken en bij oma op bezoek. Dat was mijn beeld anderhalf jaar geleden. En nu...

Ik begon deze tekst met : ik heb adviezen nodig.
Ik heb advies nodig bij het leren van een nieuw toekomst beeld schetsen. Soms probeer ik mezelf voor te stellen met een andere man... Maar iedere dagdroom komt er opneer dat mijn leven blijft draai om mijn grote liefde. Mijn kinderen dragen zijn naam. Mijn nieuwe partner vraagt mijn hand aan zijn vader. Zijn broer wordt mijn getuigen op mijn bruiloft als goedkeuring dat ik door ga. Het is niet te doen.
Hoe kan ik ooit iemand vragen om van mij te houden als er iemand anders voor altijd in mijn hart zit. Welke man vind het ok als zijn kinderen de naam dragen van de vorige partner van zijn vriendin?

Ik kan mezelf helemaal gek maken met deze gedachten. En om niet gek te worden laat ik die gedachten voor wat ze zijn. Ze zijn er, maar ga er niet te diep op in. Maar soms moet het even zoals nu.

Zijn er mensen hier, die hun partner zijn verloren en toch een manier hebben gevonden om weer geluk te ervaren? Ik ben heel nieuwsgierig hoe dat is gegaan. Hoe een andere partner om gaat met de situatie.
En hoe groot is de rol van de overleden partner.

Zijn hier ook mensen die nooit meer de stap richting liefde hebben gedaan? En komt dat dan omdat het verlies je zo veranderd heeft dat je het niet meer toe kan laten? Of is het een keuze die je hebt geaccepteerd.

Ik ben niet gelovig, ben nieuwsgierig naar spiritualiteit, maar weet nog niet of ik dat helemaal geloof... Maar stel er bestaat een hiernamaals, hoe kan ik straks in de hemel nou 2 liefdes hebben. Wat nou als ik hem straks na de dood tegen kom... "ja sorry lieve schat, maar ik moest door"

Mensen om mij heen zeggen, "wordt maar gelukkig met een ander, dat zou hij ook gewild hebben" Dan denk ik alleen maar...."Dan kennen jullie mijn mannetje niet 🤣"
Hij zou zeker gezegd hebben "je gaat vanaf nu maar als non door het leven"

Maargoed alle gekheid op een stokje, ik voel me verloren en ben opzoek naar hoop. Hoop die ik hopelijk uit jullie verhalen kan putten.

Liefs.

Ik kom haast niet uit deze nachtmerrie was het het maar een boze droom en was je nog maar bij ons 25 oktober was je onderweg na huis met metro van waterlooplein na madeweg na jou gezellige appartement waar je zo trots op was je woonde daar graag in parnassiaveld maar lieve broer je kreeg een hartstilstand 5 minuten van je voordeur vandaan en inplaats dat je links valt op het pad val je rechts in het water je maat je belde ons gelijk op ed is niet thuis gekomen en heeft niets laten weten we zijn gelijk op zoek gegaan en je als vermist opgegeven bij de politie maar konden je nergers vinden we werden steeds ongeruste jij belde altyd donderdags savonds altyd rond8 uur na een van ons je broers of zusjes in Breda op zaterdag 27 oktober zag ik iets vreemds in het water had er fotos van gemaakt en aan de recherche laten zien ik vroeg of ze alstublieft eve mee wou gaan kijken we stonden voor je deur het was om de hoek maar nee hoor dat was niet volgens het protocol moesten eerst alle beelden bekijken of je überhaupt wel na huis was gegaan wij kenden jou als geen ander lieve broer altyd dezelfde routine en altyd op tyd thuis want dat vond je gezellig en dan tlftjes na ons je famyli in Breda ik was helemaal in schok wilde zelf het water in om te kijken maar mocht niet van onze zusjes en nichtjes dus gingen we ma weer eindeloos op zoek niet wetend waar me onder bewustzijn heeft aangegeven dat je daar lag maar me bewustzijn wilde het niet weer gevraagd ga alstublieft mee kijken wij vertrouwen het niet wat we zien weer nee tot die vreselijke maandag dat ze zonder ons op de hoogte te houden recht streeks na de plaats gingen wat wij zaterdags al hadden doorgegeven moesten het horen van jou maatje dat ze daar met duikers waren we zijn nog nooit zo snel vanuit breda na amsterdam gereden en waren er gelukkig op tyd ze moesten je nog eruit halen waarop ik zie je wel jullie hebben ons broertje 3dagen lang in het water laten liggen omdat je niet wilde luisteren waarop er gezegd werd we zagen op de beelden dat hij uitgestapt was thuis dus gaan we hier kijken nee niet kijken je weet dat je ons exstra trauma's hebt bezorgd door ons nog 3 dagen lang te laten zoeken om dat je beter eerst de beelden van zijn na huis gaan als eerste hadden moeten bekijken waarop ik ook nog iemand uit het team hoorde zeggen wie zegt dat het je broer is dit heb ik allemaal achteraf pas doir laten dringen omdat ze jou daarna uit het water hebben gehaald we waren er gelukkig allemaal bij we wilden niet dat je ook nog eens alleen eruit werd gehaald we waren bij jou lieve ed onze broer die dit jaar met vervroegd pensioen zou gaan na 42 jaar op de belasting in amsterdam te hebben gewerkt je had alles voor elkaar en dan gebeurt er zoiets een uur na dat je na het mortorarium was gebracht mochten we bij je lieverd je sliep gewoon zo knap en mooi was je je was al overleden voor je in het water terecht kwam een kleine troost dat je er niets van geweten hebt dat heeft autopsie uitgewezen en konden we ook aan je zien niemand heeft die dagen na ons geluisterd toen we opzoek waren we zijn nu nog in trauma hoop zo dat deze beelden mogen vervagen dan is het mischien iets minder pijnlijk om te dragen ik moest dit echt even kwijt heb al twee broertje en een zus af moeten geven maar mij derde broertje op deze manier is niet te begrijpen dat dat ons overkomen is maar ik geloof heel sterk in boven want hij heeft ons steeds terug laten gaan na de plaats waar hij lag en hij heeft zeker niet gewild dat ik degene was die na hem in het water was gegaan want dan had ik zelfhelemaal niet overleefd rust zacht lieve edje 16-8-1961 breda 🙏+25-10-2018 duivendrecht

Ik kom haast niet uit deze nachtmerrie was het het maar een boze droom en was je nog maar bij ons 25 oktober was je onderweg na huis met metro van waterlooplein na madeweg na jou gezellige appartement waar je zo trots op was je woonde daar graag in parnassiaveld maar lieve broer je kreeg een hartstilstand 5 minuten van je voordeur vandaan en inplaats dat je links valt op het pad val je rechts in het water je maat je belde ons gelijk op ed is niet thuis gekomen en heeft niets laten weten we zijn gelijk op zoek gegaan en je als vermist opgegeven bij de politie maar konden je nergers vinden we werden steeds ongeruste jij belde altyd donderdags savonds altyd rond8 uur na een van ons je broers of zusjes in Breda op zaterdag 27 oktober zag ik iets vreemds in het water had er fotos van gemaakt en aan de recherche laten zien ik vroeg of ze alstublieft eve mee wou gaan kijken we stonden voor je deur het was om de hoek maar nee hoor dat was niet volgens het protocol moesten eerst alle beelden bekijken of je überhaupt wel na huis was gegaan wij kenden jou als geen ander lieve broer altyd dezelfde routine en altyd op tyd thuis want dat vond je gezellig en dan tlftjes na ons je famyli in Breda ik was helemaal in schok wilde zelf het water in om te kijken maar mocht niet van onze zusjes en nichtjes dus gingen we ma weer eindeloos op zoek niet wetend waar me onder bewustzijn heeft aangegeven dat je daar lag maar me bewustzijn wilde het niet weer gevraagd ga alstublieft mee kijken wij vertrouwen het niet wat we zien weer nee tot die vreselijke maandag dat ze zonder ons op de hoogte te houden recht streeks na de plaats gingen wat wij zaterdags al hadden doorgegeven moesten het horen van jou maatje dat ze daar met duikers waren we zijn nog nooit zo snel vanuit breda na amsterdam gereden en waren er gelukkig op tyd ze moesten je nog eruit halen waarop ik zie je wel jullie hebben ons broertje 3dagen lang in het water laten liggen omdat je niet wilde luisteren waarop er gezegd werd we zagen op de beelden dat hij uitgestapt was thuis dus gaan we hier kijken nee niet kijken je weet dat je ons exstra trauma's hebt bezorgd door ons nog 3 dagen lang te laten zoeken om dat je beter eerst de beelden van zijn na huis gaan als eerste hadden moeten bekijken waarop ik ook nog iemand uit het team hoorde zeggen wie zegt dat het je broer is dit heb ik allemaal achteraf pas doir laten dringen omdat ze jou daarna uit het water hebben gehaald we waren er gelukkig allemaal bij we wilden niet dat je ook nog eens alleen eruit werd gehaald we waren bij jou lieve ed onze broer die dit jaar met vervroegd pensioen zou gaan na 42 jaar op de belasting in amsterdam te hebben gewerkt je had alles voor elkaar en dan gebeurt er zoiets een uur na dat je na het mortorarium was gebracht mochten we bij je lieverd je sliep gewoon zo knap en mooi was je je was al overleden voor je in het water terecht kwam een kleine troost dat je er niets van geweten hebt dat heeft autopsie uitgewezen en konden we ook aan je zien niemand heeft die dagen na ons geluisterd toen we opzoek waren we zijn nu nog in trauma hoop zo dat deze beelden mogen vervagen dan is het mischien iets minder pijnlijk om te dragen ik moest dit echt even kwijt heb al twee broertje en een zus af moeten geven maar mij derde broertje op deze manier is niet te begrijpen dat dat ons overkomen is maar ik geloof heel sterk in boven want hij heeft ons steeds terug laten gaan na de plaats waar hij lag en hij heeft zeker niet gewild dat ik degene was die na hem in het water was gegaan want dan had ik zelfhelemaal niet overleefd rust zacht lieve edje 16-8-1961 breda 🙏+25-10-2018 duivendrecht

Mijn man heeft 6 maanden gekeden suïcide gepleegd. Nu komen langzaam alle gehiemen die hij had boven water. Het is voor mij bijna onleefbaar. Ik ben alles kwijt. Mijn stiefzonen komen niet meer. Zijn ouders zien mij als de aanleiding. Want hij was zo'n mooie lieve man, maar had een dubbel leven. Iedereen zegt dat ik juist daardoor sterk moet zijn en nu voor mezelf moet kiezen en leven. Maar het veraad en het verdriet zijn zo pijnlijk en zo hard dat ik bijna niet verder wil. Ik heb van hem gehouden tot dat de leugens boven water kwamen. Nu is er veel woede en zelfs ongeloof. Ik heb nooit wat in de gaten gehad en voel me afschuwelijk en schaam me dood. Ik ga wel weer werken maar moet me door de dagen slepen. Hoe kan ik dit ooit een plekje geven? Is er leven na zoveel bedrog, verdriet en in de steek gelaten voelen? Wat heb ik wel niet gemist? Kan ik ooit nog iemand vertrouwen?

sorry ik maakte een fout in da naam van mijn lieve dochter.
haar naam is : Dr. Christine Buske
mocht iemand haar willen opzoeken op youtube of google.
zij was een uitstekende wetenschap,

Beste Elizabeth
Mag ik contact met u hebben a u b? kunt u mij schrijven op :
Mijn dochter is net op 22 mei overleden aan maag kanker, zij was 35 jaar, ik zal je zo onzetend dankbaar zijn mocht je mij schrijven.
carmenbuske@gmail.com
Ik dank u bij voorbaad
carmen