Rouwverwerking - forum lotgenoten
Lotgenoten rouwverwerking
Zit je in een proces van rouwverwerking?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met rouwverwerking en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
De begeleiding na euthanasie voor na bestaande (Verhaal 161)
Ik heb haar tot het laatste toe gesteund en achter haar gestaan.
Alleen kan ik het niet verwerken de begeleiding na euthanasie voor na bestaande is slecht het staat op mijn netvlies gebrand.
De euthanasie van nijn man (59) is 3 maanden geleden en ik kreeg die beelden na maanden nog niet weg. EMDR helpt je dit te verwerken.
Google maar eens op EMDR voor een uitleg
Groet Kristine
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.
Mijn kind Bryan hij werd 20 (Verhaal 425)
ik weet dat er lotgenoten groepen zijn voor gelijkgestemden, daarmee kom je samen en onderneem je ook dingen. Misschien iets voor jou? Deze mensen weten precies wat jij doormaakt, dat lijkt me fijn voor je ….
Ontzettend veel sterkte, en nogmaals je bent niet alleen 🤍
Mijn mama , mijn broertje dus, werd 17...ze is daar altijd mee bezig geweest en terecht....ze kon wel weer lachen na een lange tijd.
Ik.miste mijn broertje ook..nu nog.
Big hug
en zijn er ook nog steeds iedere dag mee bezig, hij had veel zorg nodig ( spierziekte van Duchenne) en is op een traumatische wijze ovetleden. Dit en het grote gemis blijft altijd aanwezig en beheerst onze gedachtes iedere dag. Men denkt dat het nu goed met ons gaat ( buitenkant) maar de innerlijke strijd kunnen wij maar bij weinig mensen kwijt Ik begrijp heel goed hoe je je voelt …❤️
Wees zijn en geen broers/zussen hebben (Verhaal 428)
1 okt 2018 is mijn moeder overleden zij was 67.
Ik heb geen broers/zussen.
Heb wel een partner en 2 zoons uit een eerder huwelijk.
Zou het heel fijn vinden om iemand te leren kennen die zich hierin herkent zodat je elkaar begrijpt.
Vooral het wees zijn en geen broers/zussen hebben.
Ik heb ook geen broers en zussen.
Naast het verdriet voel je je ook erg eenzaam.
Ik wens je heel veel sterkte!
Ik voel me steeds ellendiger (Verhaal 225)
Maar vraag me ook af of ik ooit nog van het leven kan genieten.
Het w azig zie door slaap te kort .maag en darmen problemen ...
De grote onrust van het alleen zijn ..Oceanen vol huilen ..De grote pijn van het alleen zijn
Ook ik vraag me af na nruim 2jaar
Of ik van alles weer kan genieten .
We waren 48 jaar getrouwd en 50 jaar samen ...
Je grote liefde .is er niet meer
Ze speelde de hoofdrol in mijn leven (Verhaal 445)
Maar ik, ik wist het al langer zeker dat alles voor het laatst was.
Laatste verjaardag, laatste kerst, laatste oud en nieuw. Ik voel me alleen, we hebben geen kinderen kunnen krijgen, dus ook geen kleinkinderen.
Maar het meest mis je nog de kleine dingen: even elkaars hand vast houden, even tegen elkaar aan zitten op de bank, geen aanspraak, niet even samen ergens plezier over hebben, 's morgen samen ontbijten en de krant lezen. Nu na een half jaar wordt het gemis niet minder, het wordt steeds erger.... verbijstering dat alles echt, echt voorgoed voorbij is. Alleen nog herinneringen.

Ik mis mijn moeder (Verhaal 3)
Na het overlijden van mijn moeder heb ik immens verdriet gehad. Ik kan nog steeds niet zeggen dat de tijd het heelt, als ik denk aan mijn moeder haar strijd tegen haar ziekte en hoe we haar vonden, dan krijg ik nog steeds rillingen.
Ik heb de behoefte om te praten maar ik heb het idee dat de mensen om mij heen die behoefte niet delen of mij juist mijden. Wellicht zijn ze bang dat ik geemotioneerd raak. Dat is soms ook zo, maar niet altijd.
Dus huil ik maar stiekem, alleen. Dit zorgt ervoor dat ik daarna weer kan ontspannen.
Ik voel het gemis in mijn hele lichaam. Ik weet soms niet hoe ik het zonder haar moet redden.
En op een ander moment voel ik me ook weer goed omdat ik weet dat zij trots op me is hoe ik het doe.
Ik wil graag weer meer vreugde voelen, maar er zijn zoveel dingen die me aan haar herinneren.
Hoe herkenbaar. Ik vond mijn moedertje dood in haar bed (na twee dagen) en binnen 2 jaar verloor ik mijn man, waar ik bijna 50 jaar mee getrouwd was. Ik mis ze beiden giga en huil veel (maar ook alleen maar als ik alleen ben).
De buitenwereld denkt dus ook dat ik het goed doe en dus wel red, maar de waarheid is anders. De vraag speelt bij mij nu, hoe vul ik het laatste stukje van mijn leven nog op een plezierige manier in. Ik ben 72 jaar!
Mijn moeder is net 2 maanden geleden gestorven..
86.
Het afscheid was goed.
Maar ik voel me zo alleen ..
Ik heb zelf geen gezin..3 poezen..
En een klein sociaal netwerk.
Wie weet kunnen wij iets goeds voor elkaar betekenen??.
Ik woon in den bosch..Jij??.
Groet. Maria
Mijn moeder is april 2018 overleden , zij was 75 jaar
Het voelt als je basis kwijt zijn, het onvoorwaardelijke, wat er ook was, je moeder was er altijd
Ik mis haar vreselijk
Wens jou ook veel sterkte en kracht met dit verlies
Mijn moeder is 7 maanden geleden overleden aan kanker. Ik verzorgde haar en woonde bij haar. En opeens was ze er niet meer en is heel mijn leven veranderd. Alles draaide om haar en alles herinnert me aan haar. Het is nog steeds onwerkelijk en schrik nog als ik denk dat ze er niet meer is. Hoe kan ik leven zonder haar? Die vraag gaat continue door mijn hoofd. Aan de toekomst denken kan ik niet. Ik voel me dan schuldig en het is te confronterend. Ik verlang naar haar en mis haar vreselijk. Ik voel mijn armen niet als ik het verdriet toelaat. Zo nu en dan voel ik een druk op mijn borst. Dan grijp ik naar mijn hart, omdat ik daar pijn voel. Ik weet dat dit het leven is en dat het niet te vermijden is. Ik ben ook heel dankbaar voor alles, want heb haar wel zo lang in mijn leven mogen hebben. Al haar kinderen, meeste kleinkinderen en mijn vader waren bij haar overlijden, dus ze heeft goed heen kunnen gaan. Maar ondanks dat, heb ik het zo zwaar! Ik ben 37 maar voel me zo klein, zo machteloos, zo aanhankelijk en zo verloren zonder haar. Wat een liefde die een moeder je geeft... ondanks dat ik mijn best heb gedaan en er altijd voor haar was, wou ik dat ik meer had kunnen doen. Kon ik haar nog maar een keer zien, een keer knuffelen, een zoen op haar voorhoofd... maar ook mijn lieve moeder heeft haar moeder ooit verloren en ook zij heeft nog een mooi, gelukkig en waardig leven gehad zonder haar. Dat is wat moeders uiteindelijk ook willen voor hun kinderen. Dat we verder gaan en dat we weer gelukkig zullen zijn.
Ik weet me echt geen raad af en toe en denk soms dat ik gek word van verdriet. Maar ooit zal ik weer vreugde voelen, dat moet ik voor haar ook kunnen doen. Zij moet in vrede kunnen rusten en dat kan niet als ze weet dat haar kinderen kapot gaan van verdriet.
Voor nu wil ik nog verdriet hebben want ik kan niet zomaar verder gaan. Daar was zij een te goede moeder voor. Ik neem mijn tijd en overleef en als het moment daar is zal ik weer kunnen leven.
Ik hoop dat jullie rust kunnen vinden en heb enorm veel respect voor jullie. Want je moet heel sterk zijn om zoveel verdriet toe te laten en te omarmen. Al weten we ons vaak geen raad.
Heel veel sterkte en liefde voor iedereen❤️
Ik heb het zelfde gevoel en momenten wat je hebt geschreven.
Het is echt ontzettend moeilijk om je dierbaar geliefde moeder te verliezen.
Maar je moet het zo zien, zij zal altijd aan je denken en voor je klaar staan in het huis.
Huilen mag en is heel logisch als je zoiets mee maakt, heb het zelfde probleem.
Wens je gecondoleerd en veel sterkte!
Wat fijn dat jullie al jullie ervaringen en verhalen delen, ik raak er stil van.
Ik ben 33 jaar en heb mijn moeder van 68 jaar net 3 weken geleden verloren plotseling.
Mama, ik en papa waren echt een team, zeer close met z’n drieën en ongeacht dat ik al jaren niet meer in dezelfde omgeving woon sprak ik ze zowat iedere dag.
Helaas had ze heel veel hoofdpijn wat achteraf hersenbloedingen waren, op het moment dat ze wegzakte was papa bij haar en had ze al door dat haar oogjes niet meer open konden blijven en zocht ze als laatste moment papa zijn arm om vast te houden en te knijpen. Daarna is ze is diepe coma gekomen en moesten wij vervolgens 24 uur later afscheid van haar nemen. Gelukkig hebben wij als grote familie allemaal afscheid van haar genomen en waren wij erbij tot haar laatste adem.
Op dit moment is alles nog zo vers en ben ik nog maar net wennen aan een leven zonder haar. Ook het feit dat mijn papa na 50 jaren samen alleen is, doet mij zoveel pijn.
Op dit moment heb ik ups en downs, maar beleef ik onbewust ook echt slechte dagen.
De ene dag gaat het “oke” en de andere dag wordt ik wakker met verdriet en voelt alles zwaar. Ik heb moeite met denken aan de toekomst omdat ik nu weet dat ik zelf bepaalde levensfasen nu zonder moeder zal moeten beleven. Dit doet mij ontzettend veel pijn, want wat had ik haar nog graag bij mij gehad. Daarnaast merk ik dat ik onbewust ook erg afwezig ben of dingen snel vergeet en is mijn concentratieboog echt laag. Ik ben benieuwd of jullie dit ook ervaren?
Ik huil elke dag omdat de klap van het gemis van haar in mijn dagelijks leven nu steeds komt, uiteraard hoop ik dat dit beter wordt maar ik weet het niet… tijd zal het zeggen…
Heel veel sterkte allemaal en als je een keer eenzaam voelt, denk ik eraan, je bent niet alleen
Gaat dit gemis ooit over. Mijn leven is zo raar verlopen
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Mijn schoonmoeder om kwart over 4en mijn mama om kwart voor 5
Niet te geloven, ben 1,5 jaar verder en ik kan er niet mee omgaan, het gemis is zo intens
Mijn moedertje was al 8jaar dementerende en ik verzorgde mijn mama iedere dag
En nu is er niets meer
Zo bizar eng,,,, ik begrijp het niet
Mijn liefde was zo sterk voor haar en daardoor is er dat ongeloof
Hele heftige tijd na het verlies van moeders
Bah ik kan er nog niet over praten
Groetjes
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Er gaat echter geen dag voorbij zonder tranen. Ik voel me kapot van verdriet en ik mis haar enorm. Ik probeer me goed te houden voor mijn gezin maar het liefste ga ik haar achterna.
Ik ga zeker geen zelfmoord plegen.
Dat zeker niet. Ik weet dat mijn gezin mij niet wil missen. Maar ik ben mijn fundering kwijt.
Ik voel me meerdere malen geramd door een bulldozer.
Ik wil mijn moeder zo graag nog even bellen.
Nog een keer bij haar langsgaan.
Haar nog even ergens mee naartoe nemen.
Haar huis is leeg. De sleutels zijn afgegeven.
Nooit meer daar naar toe.
Ik zie overal uiltjes. Ze hield van beeldjes van uilen.
En straks dan kerst met een stoel minder.
Hoe ga ik dat doen ?
Een goede vriendin. Althans, dat dacht ik.
Ze wist dat mijn moeder lag te overlijden.
Toch duurde het 2 weken voor ze iets van zich liet horen. Ze was verbaasd dat ik niets had laten weten dat mijn moeder overleden was. Ik zei; “moet dat dan? Nee, dat hoefde niet.”zei ze. Ik was niet zo aardig. Ik had steun verwacht. Stom van me.
Mensen weten niet wat het inhoud. Je moeder verliezen. Tot ze het zelf meemaken.
Ook ik had het niet zo verwacht, deze heftige gevoelens.
Het is goed om hier te lezen dat ik zeker niet raar ben met mijn heftige gevoelens.
Het is heel zwaar zonder mijn mamsie
En mis haar heel erg zoveel dat het pijn doet
Mijn moeder is 11 juni 22 overleden. Ik mis haar zo, scheur in mijn ziel. Ik merk ook dat ik het zou willen delen, maar weet niet hoe. Mijn persoonlijke omgeving wil ik er niet mee belasten, ieder gaat ook op zijn eigen manier met rouw om. Is er zoiets als een groep over rouw als volwassen vrouwe over haar bejaarde moeder? Soms vraag ik me af of die intense pijn gemis wel gezond is? Maar ook de onmacht richting de zorg en de frustraties vermengd in de rouw
Jana
Ik ben m'n moeder in januari jl verloren aan 6 maanden strijdt en vechten maar mocht helaas niet baten.
Ik voel me ontheemd met schuldgevoelens , erge gemis, ben mn vader ook al verloren en ben wees op mn 44 ste. en ik zie haar steeds voor me toen ze overleed en het lijden vooraf. De meeste vrienden vinden het heel erg maar heb niet het idee dat ze me voelen en of begrijpen dat ik er nog last van heb en dat maakt mij ook weer eenzaam.
kunnen luchten.
Ik wens iedereen veel sterkte met het verlies en moeilijke periode.
Ik weet niet hoe ik verder moet (Verhaal 444)
Ben er zo kapot van...weet gewoon niet hoe verder (Verhaal 437)
Ik kan het gewoon nog steeds niet bevatten, merk wel dat nu de klap echt begint te komen...hij was mijn maatje, mijn alles....ik moet door voor de kinderen, die hebben beiden een vorm van autisme, wel volwassen maar qua leeftijdsontwikkeling jonger. Het leven zonder hem is zo leeg........ben er zo kapot van...weet gewoon niet hoe verder
Ik begrijp wat je bedoeld met de klap, die komt nu pas.
Ik vind het goed en knap van je dat je je verhaal deelt, en hopelijk krijg je dan ook de steun door te weten dat je niet alleen bent.
Dat er meer mensen zijn die weten hoe jij je nu voelt, en dat je daar kracht uit kunt halen.
Ik hoop dat je genoeg hulp krijgt, en een hele grote tip: vraag hulp, om met iemand te praten. Wat anderen ook zeggen: je kunt het echt niet alleen
Veel sterkte en kracht 🤍
Wij hebben ook 1 zoon met een beperking.
Hij zit nu in een kliniek
Ik weet ook niet hoe ik in hemelsnaam alleen verder moet. Kan je alleen maar sterkte wensen en zeggen dat ik echt begrijp hoe je je voelt.
Laat alles uit mijn trillende handen vallen (Verhaal 430)
Ik ben zelf ook 56. Ik voel me nu zo beroerd.
Geen aanspraak. Duizelig hoofdpijn misselijk licht in mijn hoofd .laat alles uit mijn trillende handen vallen en weet niet hoe ik verder moet
Herkent iemand dit en wat kan je eraan doen.
Kan je ergens praten met lotgenoten??
Misschien kunnen we elkaar ontmoeten i ??
Wat een drama, zo onverwachts. Ik heb dit ook meegemaakt. Zit nu weer te huilen. Humanitas heeft mensen die bij jou aan huis komen, voor rouwverwerking. Geen kosten aan verbonden. Ik heb hier goede herinneringen aan. Het is onvoorstelbaar dat zoiets gebeurt, en zo onverwachts. Ik ben mijn geliefde echtgenoot van de éne minuut op de andere minuut kwijtgeraakt. Ik weet ook niet hoe ik verder moet. De weekenden zijn zo zwaar, zo alleen. Wij hebben geen kinderen.
Ik raad je aan om even met de huisarts te gaan praten. Heb ik goede ervaring mee. Vraag om een maatschappelijk werker of wat zij/hij anders kan doen om jou te ondersteunen. Alle liefs en sterkte!
En dan ben je wees (Verhaal 285)
Toen ik 16 was, verloor ik mijn mama. Ze was mijn beste vriendin en rots in de branding. Op een periode van één jaar is ze door baarmoederkanker afgetakeld naar een schim van zichzelf, gedrogeerd onder morfine. Net geen 49 jaar geworden en haar hele leven in teken van anderen geleefd. Dik oneerlijk voor haar, maar ook voor ons. Het heeft een flinke kras achtergelaten op onze ziel.
De band met mijn vader was toen niet zo super, maar in de jaren erna zijn we dichter bij mekaar gegroeid. Ik was mijn moeder kwijt, maar had mijn vader teruggevonden.
In 2020, 10 jaar na het verlies van mijn moeder, kreeg mijn vader de diagnose van dikkedarmkanker. Het ging behandelbaar zijn, we moesten niet uitgaan van het ergste, ... je kent het wel. De zaken die mensen zeggen om zogezegd te troosten. Mensen die kanker niet van dichtbij hebben meegemaakt, kunnen niet beseffen wat een behandeling met een persoon doet en wat voor aanslag het vormt op het fysieke en het mentale.
Behandelingen opgestart, zware darmoperatie ondergaan, stoma geplaatst. De hele reutemeteut. En ja, we krijgen kortstondig in de lente van 2021 het nieuws dat hij kankervrij verklaard is. Hoera, we mogen weer ademen, genieten!
Voor mij was het genieten van een tijd met hem van korte duur, want in juli 2021 beviel ik van mijn eerste dochter. Normaal een tijd van roze wolkjes. Realiteit was veel babygehuil, onmacht, borstvoedingsfrustratie, uitputting, ... Allemaal niet zo vreemd, maar slopend. Te meer omdat begin september 2021 bij het wegnemen van de stoma van mijn vader, opnieuw kankercellen gevonden werden in het buikvlies.
Uitzaaiing in het buikvlies, dokter google geeft een levensverwachting van 1 jaar. Maar het ging weer behandelbaar zijn, we moesten weer niet uitgaan van het ergste, ... Het heeft exact één jaar geduurd. Eind augustus 2022 is hij overleden.
Geprobeerd zo veel als mogelijk bij hem te zijn, iets te kunnen betekenen, de band met de kleindochter zo veel als mogelijk nog op te kunnen bouwen, ook al was zij een huilbaby tot 7 maanden. Zeker de laatste weken van zijn leven was het schipperen tussen werk, gezin en zorg.
Hij heeft gevochten tot het einde, wou leven, wou zijn kleinkinderen zien opgroeien, maar heeft toch uiteindelijk zelf de keuze moeten maken voor euthanasie.
Zelfs zijn euthanasie was een strijd. Zijn PAC zat blijkbaar verstopt bij het toedienen van de medicatie, zoeken naar aders was een zware bevalling. Kortom, in plaats van 3 minuten, heeft zijn doodsstrijd een uur geduurd. In plaats van in coma zachtjes weg te glijden, was hij er van bewust tot de laatste seconde. Die laatste happen naar lucht met zijn ogen wagenwijd open...
En nu ben ik wees. Geen moeder, geen vader. Ik ben nog net geen 29 jaar.
We zijn 9 weken verder en ik daver op mijn grondvesten. Ik zit gevangen in mijn eigen huid. Ik probeer terug te werken, te zorgen voor mijn gezin, te zorgen voor zijn achtergebleven partner, ...
Maar telkens er één bal omhoog gaat, valt de andere weer op de grond.
Erkenning voor het verdriet en de uitputting dat zich afgelopen jaren opgestapeld heeft, vind ik bijzonder weinig in mijn omgeving. Begrip dat dit ook weer de oude wonden openrijt van het verlies van mijn moeder, is ook ver zoek. Je hoort dan de standaard antwoorden: "tijd heelt de wonden", "de scherpe randen gaan ervan af", "het is een proces", "binnenkort heb je het een plaatsje kunnen geven", "het komt allemaal goed". Kortom: je moet doorgaan, want zo hoort het.
Ik wil geen medelijden, maar gewoon erkenning van mijn verdriet dat ik nu beleef. Gewoon begrip dat het weer eens minder gaat, dat het weer eens wat minder productief is.
Ja het wordt weer beter, ja tijd verzacht het verlies. Maar daar ben ik nu vandaag de dag vet mee.
We zijn bijna 7 maanden verder na het overlijden van mijn vader. Het gevoel is niet meer zo intens als eerst, maar het is nog met flinke ups en downs.
Deze week overheerst weer een down, en dat zal niet beteren met de verjaardagsherdenking die er aan zit te komen in april.
Momenteel is nog niet alles van het nalatenschap rond (één bank in particular is echt volledig imbeciel), en dat weegt wel door aangezien ik de enige ben van de erfgenamen die secuur genoeg is om de administratie af te handelen. Wou dat het afgehandeld was, dan is dat toch al één zorg minder.
Verder zit ik, noodgedwongen, in een situatie waarbij mijn broer en ik verantwoordelijk geworden zijn voor de analfabete/niet-zelfstandige partner van mijn papa. Dit zorgt voor extra druk in een al zo druk leven met fulltime werk en zorg voor een klein kind. Voor mijn kind heb ik heel graag gekozen, voor deze situatie met zijn partner niet. Volgens de psycholoog moet ik meer afstand nemen, maar hoe doe je dat als die persoon probeert op je te leunen en zegt dat ze je als haar kind beschouwt. Dit gevoel is helemaal niet wederzijds. Ik zit verwrongen tussen de laatste wens van mijn vader, de noden van mijn eigen gezin en mijn eigen welzijn...
Wat me vooral tegenvalt, is dat niemand maar dan ook echt niemand er een hol om geeft en gemeend vraagt hoe het gaat. Het is maar normaal dat ik terug functioneer als ervoor. Het valt me vooral tegen van mijn vrienden. Maar whatever, "smile and wave". Erg als je enkel bij iemand die je betaalt (de psych) jezelf mag en kan zijn.
Het is een worsteling om mezelf op de rit te houden en heb op dit moment zeer weinig levensvreugde. Daar kan ik zo kwaad en intens verdrietig van worden.
Voor de eventuele lezers, dit is voor mezelf een dagboek om bij te houden hoe het gaat. Ik hoop bij de volgende post wat positiever te zijn.
De lichtpuntjes begin ik al meer terug te zien, maar de emoties komen nog in vlagen naar omhoog. De vlagen zijn echter wel korter en ik voel ze opkomen, dus kan al iets beter relativeren.
"Vandaag is een mindere dag, morgen zal het wel weer anders zijn".
Ondertussen al meer afstand kunnen nemen van de partner van mijn vader. Poetshulp geregeld en binnenkort zal ook familiehulp ingeschakeld worden zodat we daar niet meer zo vaak moeten komen. Ik ga nog maar om de week langs, bellen is wel wekelijks. Beetje kil, maar ik doe wat ik moet doen om mezelf terug op de rails te krijgen.
Het gevoel dat niemand er ook maar een hol om geeft, dat is er jammer genoeg wel nog altijd. Het is gewoon zo dat niemand eens vraagt hoe het oprecht gaat, en ik voel me niet gezien in mijn verlies/verdriet. Enige manier om er mee te dealen: gevoelens wegsteken in het openbaar, er niet met vrienden/collega's over praten, en in therapiesessies het potje laten uitlopen.
Ik merk dat ik korter ben, iets bitsiger, zeker naar collega's. Spijtig, maar ze houden ook geen rekening met mij. Ik hoop dat dit binnenkort terug betert.
Tot het volgende bericht.
Ik ben 21 jaar en mijn moeder is 2 weken geleden overleden aan baarmoederkanker in een half jaar tijd. Je verhaal is heel herkenbaar. Ik zit nog vol ongeloof. Ik ken ook niemand van mijn leeftijd met een gelijk verhaal dus het is heel fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Het is fijn te lezen dat het wat maanden beter een klein beetje beter met je gaat. Ik wens je al het goeds. Veel liefs <3
Ik ben intussen 1 jaar en een 1 maand verder. Ik kan momenteel zeggen dat ik eindelijk een soort van rust gevonden heb in de slingerbewegingen van rouw. Natuurlijk gaat niet elke dag goed en zijn er moeilijke, emotionele momenten. Maar ik merk dat er steeds meer ruimte in mijn hoofd is om nostalgisch naar herinneringen terug te kijken in plaats van deze met een zwaarte te beleven.
Het helpt natuurlijk ook dat de administratieve kant volledig afgerond is en dat we een soort van evenwicht gevonden hebben in de zorg van de overgebleven partner. Ook zijn alle "eerste keren" gepasseerd, wat de emotionele lading toch al wat afzwakt. Bij mij is er misschien ook eindelijk ruimte om eens te beginnen met spullen op te ruimen van mijn ouders, maar dat zullen we nog even bekijken hoe dat gaat lopen.
Het enige wat me de afgelopen tijd weer even onderuit gehaald heeft, is gekibbel in de familie dat misschien zal uitmonden in een rechtzaak. Jammer genoeg, als nazaten van mijn vader, worden wij gewoon mee betrokken zonder dat we hier überhaupt iets mee te maken willen hebben. We hebben nog niet genoeg shit meegemaakt zeker.
Van familie moet je het hebben zeker.
Tot een volgende keer.

Mijn moeder is plots overleden (Verhaal 438)
Het is vreselijk dat je dit moet meemaken, net als je vader.
Ik wil een groepsapp oprichten voor mensen die hun moeder zijn verloren, als je er behoefte aan hebt kun je je telefoonnummer mailen , als het te vroeg voor je is dan snap ik dat. Mochten anderen dit lezen en hier behoefte aan hebben, je bent welkom
Veel sterkte , je bent niet alleen 🤍🤍 hopelijk heb je wat aan de steun van anderen
lotgenotenapp@outlook.com
Groepsapp verlies moeder (Verhaal 442)
Ik spam misschien een beetje op deze site maar ik zie het maar als een uitlaatklep 😅, ik heb een groepsapp aangemaakt voor lotgenoten die ook zijn/haar moeder zijn verloren.
Je telefoonnummer kun je veilig mailen naar lotgenotenapp@outlook.com
Dan zal ik je toevoegen aan de groep.
Ben op zoek naar lotgenoten (Verhaal 409)
Misschien kan ik met iemand die mijn gevoel begrijpt in contact komen om erover te praten.
Ze was mijn alles, mijn allerbeste vriendin en plotseling is ze weg…
Alles staat stil en ik voel me ontzettend alleen in m’n verdriet . Doorgaan lukt me niet …
Ik zou ook graag in contact komen, maar heb geen Social media ..
Misschien fijn om daarin dingen met elkaar te delen maar ook er gewoon zijn om te luisteren en weten dat we niet alleen zijn….
Ik hoor het wel..
Verdoofd en radeloos…
Het is nog steeds alsof het niet waar is .
Mijn moeder is afgelopen winter heel erg ziek geworden en 25 juli helaas overleden. Ik ben 21 jaar en zou ook graag in contact komen met lotgenoten.
Ik heb een e-mail adres gemaakt waar jullie veilig je telefoonnummer kunnen mailen, dan zorg ik ervoor dat er een groepsapp wordt aangemaakt.
Ik hoop dat veel van jullie dit doen, want denk echt dat we elkaar kunnen steunen, helpen en herkenning vinden die we soms missen in het dagelijkse leven
lotgenotenapp@outlook.com
Ik heb een e-mail adres gemaakt waar jullie veilig je telefoonnummer kunnen mailen, dan zorg ik ervoor dat er een groepsapp wordt aangemaakt.
Ik hoop dat veel van jullie dit doen, want denk echt dat we elkaar kunnen steunen, helpen en herkenning vinden die we soms missen in het dagelijkse leven
lotgenotenapp@outlook.com
Ik heb adviezen nodig. Hoe moet ik verder? (Verhaal 52)
De wereld om mij heen kent mij als een sterke vrouw. En ergens ben ik dat ook wel. Maar ik denk dat dat in deze situatie niet zo goed is. Ik wil instorten. Emoties de vrije loop laten. Maar ja zoals ik hier ook lees. Het is "al" anderhalf jaar geleden. Iedereen weet al dat je "zielig" bent. En om niet als zeur over te komen hou ik me maar groot.
Helemaal nu mijn moeder middels euthanasie afgelopen dec ook heen gegaan is. Normaal ging ik naar haar om mijn gevoelens uit te spreken. En als ik niet naar m'n moeder ging besprak ik het met mijn lief.
Het liefst wil ik bij de pakken neer gaan zitten. Mezelf verwaarlozen en nooit meer uit m'n bed komen. Gewoon m'n leven uitzitten. Maarja aangezien ik 32 ben duurt dat nog wel even. (ga ik van uit)
Dus ik moet verder. De vraag 'heb je al contact met nieuwe mannen?' komt steeds vaker voorbij. Terwijl ik al misselijk 🤮 word van de gedachte.
Pfffff ik wil niet voor altijd die vrouw zijn die haar partner verloren is. Ik wil niet die vrouw zijn haar moeder kwijt is.
Ik wil gewoon gelukkig zijn met mijn lief, baby's maken en bij oma op bezoek. Dat was mijn beeld anderhalf jaar geleden. En nu...
Ik begon deze tekst met : ik heb adviezen nodig.
Ik heb advies nodig bij het leren van een nieuw toekomst beeld schetsen. Soms probeer ik mezelf voor te stellen met een andere man... Maar iedere dagdroom komt er opneer dat mijn leven blijft draai om mijn grote liefde. Mijn kinderen dragen zijn naam. Mijn nieuwe partner vraagt mijn hand aan zijn vader. Zijn broer wordt mijn getuigen op mijn bruiloft als goedkeuring dat ik door ga. Het is niet te doen.
Hoe kan ik ooit iemand vragen om van mij te houden als er iemand anders voor altijd in mijn hart zit. Welke man vind het ok als zijn kinderen de naam dragen van de vorige partner van zijn vriendin?
Ik kan mezelf helemaal gek maken met deze gedachten. En om niet gek te worden laat ik die gedachten voor wat ze zijn. Ze zijn er, maar ga er niet te diep op in. Maar soms moet het even zoals nu.
Zijn er mensen hier, die hun partner zijn verloren en toch een manier hebben gevonden om weer geluk te ervaren? Ik ben heel nieuwsgierig hoe dat is gegaan. Hoe een andere partner om gaat met de situatie.
En hoe groot is de rol van de overleden partner.
Zijn hier ook mensen die nooit meer de stap richting liefde hebben gedaan? En komt dat dan omdat het verlies je zo veranderd heeft dat je het niet meer toe kan laten? Of is het een keuze die je hebt geaccepteerd.
Ik ben niet gelovig, ben nieuwsgierig naar spiritualiteit, maar weet nog niet of ik dat helemaal geloof... Maar stel er bestaat een hiernamaals, hoe kan ik straks in de hemel nou 2 liefdes hebben. Wat nou als ik hem straks na de dood tegen kom... "ja sorry lieve schat, maar ik moest door"
Mensen om mij heen zeggen, "wordt maar gelukkig met een ander, dat zou hij ook gewild hebben" Dan denk ik alleen maar...."Dan kennen jullie mijn mannetje niet 🤣"
Hij zou zeker gezegd hebben "je gaat vanaf nu maar als non door het leven"
Maargoed alle gekheid op een stokje, ik voel me verloren en ben opzoek naar hoop. Hoop die ik hopelijk uit jullie verhalen kan putten.
Liefs.
Ik brn sinds een half jaar weduwe van suicide en ben de weg ook helemaal kwijt. Ik hoop wel dat er ooit een dag gaat komen dat er weer geluk komt. Ik praat met iedereen om me heen maar verdriet laat zich niet weg praten. Jet js zo moeilijk.
En velen weten niet hoe eenzaam je vanbinnen bent. Niemand kan voorstellen hoe erg deze hel is. Niemand kan echt iets voor je doen. Ik denk vaak dat ik nog ga doordraaien en ben daar ook heel bang voor. En toch gaan de dagen voorbij .
Ik hou een dagboek bij waarin ik alles schrijf. Zo kan ik terug lezen hoe erg het was de eerste weken/maanden. Nu zit er een beetje vooruitgang in. Maar zo gauw er ook maar een stress situatie is val ik altijd diep terug in verdriet.
Ook ik kan je niet echt steunen merk ik. Maar geloof in het goede.. geloof in jezelf. Vele groetjes
Echt niemand die ook maar enigszins begrijpt hoeveel pijn ik dag EN nacht ervaar in m'n binnenste...
Kheb gewoon GEEN zin meer in het leven dus, altijd moe, geen uitlaatklep..... Ik kon gewoon ALLES kwijt aan m'n Enige Soulmate...
Nu hij er niet meer is voel ik me gewoon helemaal LEEG, Eenzaam en Hopeloos... Ik loop zo Verloren zonder m'n Maatje..
Zou willen weten of er iets bestaat als Lotgenoten-groep van mensen zoals ik ? 5 Mei '19
Groet, Ynske
Wat me opviel is dat men na drie maanden verwacht dat je 'er wel weer eens overheen bent' en dat men dan steeds ongeduldig afvraagt of je je leven al weer op de rails hebt. Dat ongevoelige van anderen heeft er toch voor gezorgd dat mijn pijn langer heeft geduurd dan ik dacht. Je wordt als het ware opgejaagd omdat de anderen je pijn niet kunnen aanzien.
ik wil daar hulp voor
Hoe kom ik daar van af (Verhaal 441)
zit er echt mee wat is de beste raad graag andwoord

Rouwverwerking door liefdesverdriet (Verhaal 2)
Het is alweer jaren geleden dat ik in diepe rouw was en veel liefdesverdriet voelde. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.
Ik kon het in het begin niet geloven en hoopte dat het een slechte droom was. Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een paar maanden.
Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.
11223r5t6770 van de dag zelf ook nog een
Smnuer kok in het weekend van het
Smnuer kok en ik vind het een 5151
11223r5t6770 van de dag zelf ook nog een
Smnuer kok in het weekend van het
Smnuer kok en ik vind het een 5151
Allebei mijn ouders verloren (Verhaal 424)
Ik ben kapot van verdriet. Alles voelt zo nutteloos. Ik vraag me vaak af wat het leven nog voor zin heeft . Wij waren zo close altijd.
Ik ben 37 jaar, zij was 62 (Verhaal 436)
Allereerst gecondoleerd. Ik ben 34 en mijn moeder was 65 toen ze afgelopen juni overleed. Wat heftig dat je in verwachting bent en dit niet met je moeder meer kunt delen, ik hoop dat je kracht put uit het feit dat je neit alleen bent.
Ik ben nog steeds helemaal van de kaart, en werk nog niet. Ik zit in een diep dal en ik weet niet hoe of wanneer ik hier uit kan krabbelen.
Denk goed om jezelf , en wees niet te hard voor jezelf 🤍
Hij deed zeer luchtig over iets fundamenteels (Verhaal 440)
Echter, na zes maanden was zijn standpunt over het krijgen van nog een kind veranderd. Hij deed er zeer luchtig over iets fundamenteels, wat mij enorm frustreerde. Ter compensatie was hij bereid om heel misschien een halfslachtig huwelijk zonder echte toewijding aan te bieden. Hij zei vaak dat trouwen niets zou veranderen en/of betekenen en dat hij weg zou gaan als hij niet gelukkig was, want zijn vrouw moest wel een toegevoegde waarde zijn aan zijn leven(Ik vermoed dat dit woorden zijn die zijn ex-vrouw hem tijdens hun scheiding heeft verteld.) Hij zei dat ik hetzelfde voelde maar het gewoon niet uitte, wat me diep kwetste. Het deed me twijfelen aan zijn toewijding, en ik begon me zorgen te maken dat een scheiding dreigde als ik niet voortdurend aan zijn wensen voldeed.
Het leek zelfs alsof hij opzettelijk problemen had gecreëerd om trouwen helemaal te vermijden. Ik probeerde positief te blijven over het niet krijgen van een eigen kind omdat ik bij hem wilde zijn. Ik geloofde dat mijn vriendelijkheid, loyaliteit, toewijding en warmte ervoor zouden zorgen dat hij me beter zou behandelen, maar helaas was dat niet het geval. Tijdens kleine misverstanden of ruzies werd hij defensief of negeerde me gewoon, soms zelfs als ik in tranen was. Hij zei kwetsende dingen alleen maar om me te kwetsen, bood nooit excuses aan. Hij bespotte me zelfs als ik huilde. Hij toonde geen empathie en maakte het vaak uit na onze ruzies, vaak ging hij rustig slapen terwijl ik in tranen achterbleef.
Hij gedroeg zich vaak passief-agressief, defensief en ongeïnteresseerd, bijna alsof hij onze conflicten wilde laten escaleren. Ik probeerde herhaaldelijk mijn behoeften rustig te communiceren, zelfs door hem te vertellen dat een eenvoudige knuffel voldoende zou zijn als praten te moeilijk voor hem was.
Bijvoorbeeld, tijdens een skireis berispte hij me openlijk in een café, betreurde dat hij me had meegenomen en stelde voor dat ik in het hotel zou blijven als ik pijn had. Hij dreigde mijn skipas te verkopen. Later liet hij me huilend achter tijdens de skireis, liep ver vooruit naar het hotel zonder te wachten of om te kijken. Zijn gevoelloosheid zien was ongelooflijk pijnlijk en vernietigde het beeld dat ik had van de persoon die beweerde van me te houden. Ik was alleen meegegaan op de skireis om hem gelukkig te maken, ook al had ik nog nooit geskied.
Ondanks deze pijnlijke ervaringen probeerde ik aardig voor hem te zijn omdat we met anderen op de reis waren. Ik wilde vasthouden aan de goede momenten en zijn oorspronkelijke oprechtheid, maar het werd duidelijk dat hij niet echt serieus was. Het was heel moeilijk te accepteren dat ik misschien een grote fout had gemaakt door voor hem te kiezen. Ik voelde me gebroken achtergelaten.
Aanvankelijk leek hij ongelooflijk oprecht, hij had zelfs in de ogen van mijn moeder gekeken en haar verteld dat hij goed voor me zou zorgen. Ik kon me niet voorstellen dat hij tot zulke bedrog in staat was.
Achteraf gezien wilde hij waarschijnlijk een weinig verplichte, informele relatie, zonder verantwoordelijkheden, terwijl ik verlangde naar een man die echt van me hield.
Onbewust hield ik afstand van zijn dochters als een manier om mijn gevoelens te beschermen, ondanks zijn kritiek omdat ik geen nauwere relatie met hen had.
Concluderend is het mogelijk dat zijn langdurige pijn uit zijn eerdere huwelijk op mij is overgeslagen. Hij kan het vertrouwen in liefde en huwelijk hebben verloren, waardoor het niet meer mogelijk was voor hem om zich te verbinden om zichzelf te beschermen. Toen de 'honeymoon period' voorbij was, kwamen deze onopgeloste emoties weer naar boven, wat resulteerde in zijn pijnlijke gedrag.
Hij voelde zich niet schuldig dat hij met mijn gevoelens speelde en mijn tijd verspilde voor zijn eigen vermaak, hij wist vanaf het begin dat hij niet echt toegewijd kon zijn aan mij. Vanwege mijn leeftijd was hij uiteindelijk toch wel bang voor levensbedreigende gevolgen voor mij en hij wilde liever geen bloed aan zijn handen, daarom voelde hij zich gedwongen om zijn spel te verbreken.
Uiteindelijk verloor hij een goed iemand die oprecht veel om hem gaf. Ik verloor iemand die me slechts gebruikte.
Je moet het wel zelf doen en dat is zo fucking zwaar! (Verhaal 249)
Je moet het wel zelf doen en dat is zo fucking zwaar!
De kleine dingetjes zijn inderdaad het allerbelangrijkste...
Voor mij was het 31 jaar samen en een dochter....nu moeten we het met ze tweeën verder.....
Iedereen die dit overkomt.

Binnen 2 uur was het over (Verhaal 439)
Mijn man was nog maar 59 jaar .. (Verhaal 434)
Ik krijg volgende week emdr therapie en hopelijk helpt mij dit verder te komen...ik ben op zoek naar lotgenoten....mijn man was nog maar 59 jaar ...de eenzaamheid is erg groot zo zonder hem
Ik heb enorm veel steun aan een rouwcoach, daar heb ik 1 op 1 gesprekken en ze begeleidt me in mijn verdriet. Leert me begrijpen wat er in mijn hoofd en in mijn pijnlijke lijf allemaal gebeurt. Verder kijk ik op Youtube naar filmpjes van Manu Keirse, de grote gids op het gebied van rouwbegeleiding. Maarrr...nog steeds moet je door dit eenzame en verdrietige rouwproces, heeft het leven zijn glans verloren en is het stil in huis. Qua toekomst dwing ik mezelf om niet verder te kijken dan een dag, een week, twee weken. Verder niet, dan ontstaat er paniek.
Met deze adviezen, evt met hulp van de huisarts, wens ik je veel kracht toe om door deze vreselijk verdrietige tijd heen te komen. Zoals Manu Keirse ook zegt: we gaan onze geliefden niet loslaten, maar anders vasthouden. Houd moed, dat probeer ik ook. En soms lukt dat ook niet.
Niemand, niemand voelt mijn pijn (Verhaal 381)
Niemand Niemand voelt mijn verdriet
Niemand, Niemand voelt mijn verlies
Niemand Niemand voelt mijn enorme gemis van mijn lieve man PIET.
Alleen zonder jou,
Niemand weet hoeveel ik van je hou
Alleen verder gaat niet zonder traan
Huilen, eenzaamheid, en missen is nu mijn leven
Oh, was je hier nog maar even
Even bij mij, even een kus
Die je aan mij kon geven.
Inderdaad, niemand kan jouw pijn en verdriet voelen, je moet er zelf dwars doorheen gaan, in die pijn gaan zitten en niet meer uit de weg gaan. Totdat die op een bepaald moment minder gaat worden. Ondertussen proberen toch afleiding te zoeken. Ik heb mijn man verloren, hij was nog maar 38, mijn broer hij was nog maar 34, mijn moeder is verongelukt op haar 63ste, mijn kleindochter is nu net op 14 juli geboren, mijn dochter is er bijna in gebleven, mijn kleindochter is zonder zuurstof geweest en onherstelbare hersenschade. Ze zal niet meer lang leven. Weet dat dood niet echt dood is. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld. Je wordt met zoveel zorgen en liefde omringd. Altijd een aangename temperatuur, zoveel vrienden, je man heeft het goed en kijkt vanuit die wereld naar jou, wat wil je dat hij ziet? Een krachtige vrouw die de draad van haar leven terug oppakt? Geniet van elke dag, het leven is zo broos en kan zo voorbij zijn en dan krijg je er spijt van. Buiten mijn werk heb ik nog veel vrijwilligerswerk gedaan. Ik heb heel veel moeite moeten doen om terug een sociaal leven op te bouwen. De kracht zit in jezelf, die heb je meegekregen bij je geboorte. Ik heb 10 jaren elke dag gezegd ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Zonder die ene niet kunnen leven is een vorm van afhankelijkheid en helaas geen liefde. Natuurlijk moet je eerst je rouwproces doorlopen en het een plekje geven. Praat met hem, hij kan je horen. Veel geluk ⚘💕
Voor mijn is het ook nog heel recent.....mijn partner is vorige week donderdag overleden plotseling kon ook geen afscheid meer nemen 😢 20-7-2023...
Groetjes Elvira..
Mijn mannetje is werkelijk compleet en totaal zo onverwacht overleden, hij was echt nooit ziek, had de kracht van een beer, slikte geen medicijnen, niks!
Heb nooit de kans gekregen om afscheid van hem te nemen, na 34 jaar samen zijn! En ja, hij was mn steun en toeverlaat, mn maatje! In nog geen 2 uur tijd is mijn fundelament compleet ingestort. Maar je MOET verder alleen
Mijn vrouw vorige week overleden, geen kans tot afscheid.
Dit gedicht spreekt mij echt aan, zou hem graag gebruiken als dit mag.
HANS
De liefde van mijn leven overleden op 68 jarige leeftijd (Verhaal 45)
Juli 2017 is mijn man, de liefde van mijn leven en mijn Soulmate, op 68 jarige leeftijd na een 4 de hersenbloeding overleden.
Waren 43 jaar getrouwd ik was 16 en hij 25 jaar. Alles deden wij samen......
Nu moet ik alleen verder. Wij hebben 3 kinderen en 7 kleinkinderen genoeg om voor te leven en dat wil ik ook zo graag.
Maar waarom voel ik mij zo lamgeslagen, verlamd, nergens geen zin in hebben. De leegte die ik voel ik huis als ik thuis kom. Alleen naar bed gaan, alleen eten, alleen wakker worden!
Geen arm om je heen geen knuffel of een luisterend oor.
Ik voel me ellendig mijn maag zit altijd in de knoop. Ik voel me verlaten en het is net of een deel van mij ook dood is gegaan.
De wereld draait gewoon door, maar ik sta stil al maanden lang....................
Mijn lieverd ik mis je zo erg 😔
Mijn 66 jarige man is na 5 maanden overleden van een agressieve kanker.
Gisteren heeft hij palliatieve sedatie gehad.
Het is juist of ik in een leeg gat val.
Ik heb geen kinderen met hem.
Ik heb een dochter en kleinkinderen uit een vorig huwelijk maar die hebben hun eigen leven.
Voor wie moet ik nog leven?
Mijn maatje is er niet meer.
De lege zetel, het lege bed…geen stem, alles zo stil.
Wat moet ik nu…
47 jaar getrouwd , 48 jaar samen ..3 kinderen, 8 kleinkinderen.
Heb t gevoel alsof zemjb verdriet niet zien. Ik moet maar doorgaan en die leuke oma spelen, ik heb er de fut niet voor. Zolang 1 van de ouders erbij is, gaat t wel ,maar zo gauw ik alleen met de kleinkids ben overvalt me het gevoel dat ik de zin me vergaat.
Daardoor word me verweten dat ik geen leuke oma ben. Maar ik heb de fut niet meer om de gehele dag bezig te zijn.
Ik ben levensmoe, heb geen energie, voel me nutteloos en futloos
Ik wil gewoon niet meer
Sterkte allemaal
Gr Marianne
Veel sterkte nog!
Heb nergens meer zin in . Het is gewoon voorbij voor mij. Zo een pijn in mijn hart.
Gaat dit ooit beter worden.?
Het gemis is zo pijnlijk (Verhaal 60)
Het gemis is zo pijnlijk dat ik er soms misselijk van wordt. Je valt in een gat en zoals iedereen zal ervaren gaat voor iedereen het leven gewoon weer door. Ik kan mij soms in een kamer vol mensen zo eenzaam voelen, hoe lief de mensen ook zijn ze kunnen nooit mij geven wat ik mis. Het is nu 14 weken geleden dat hij stierf en elke dag ben ik kapot van verdriet. Ik ga de deur uit en doe leuke dingen maar van binnen ga ik helemaal kapot. Ik kan mij echt niet voorstellen dat je dit zomaar kunt verwerken. Ik lees momenteel 3 boeken over verlies en alvleesklierkanker (waar mijn man aan is overleden). ik zoek zoveel begrip en bevestiging maar wat ik uiteindelijk zoek is niet te vinden. Het is niet uit te leggen wat je voelt als je allerliefste lief er niet meer is, je kunt het je ook niet voorstellen weet ik nu. De wereld draait door en ik zit vaak alleen en huil ook veel. Iedereen is er voor je maar uiteindelijk wordt het toch weer stil want iedereen leeft zijn leven door, en dat doet pijn. Ik begrijp het deels wel maar geef af en toe een knuffel. Ik zie hier ook een verhaal staan wat begint met...wat is nog mijn functie in het leven. Dit vraag ik mij ook elke dag af. Het is niet het alleen zijn wat mij beangstigd maar zonder mijn lief verder leven. Alsof de benen onder je lijf zijn weggeschopt. Ik weet dat ik het zelf moet doen en alles moet doorstaan maar god wat doet dat pijn.
De hartepijn en het intense verdriet is verschrikkelijk.
Het is zo moeilijk om nog de zin van het bestaan ie zien.
Ik wens jullie allen op dit Forum veel liefde, warmte en vriendschap en ik hoop ooit weer wat lichtpuntjes te zien in dit aardse leven
Het is een vreselijk rauw gemis , een leegte in mijn huis , een onbeschrijfelijk verdriet en een kwellende heimwee en verlangen naar hem.
Hij was de liefste en zorgzaamste man en vader die een vrouw en kind zich maar kan wensen .
De enige troost die ik kan vinden is in het feit dat ik weet dat hij bij zijn Schepper in de hemel is waar geen rouw en tranen en verdriet meer is .
Maar dat maakt het gemis en verlangen naar hem niet minder , wel een troost .
En mijn 3 kinderen en schoonkinderen zijn een steun voor mij maar ik besef dat zij hun eigen leven , gezin en werk hebben .
Ik zal mijn weg alleen moeten vinden , hij was mijn steun en toeverlaat , hij was de locomotief , ik de wagon en die staat nu stil
Het huis is niet meer mijn thuis , dat was hij !
Ik herken me in veel verhalen van jullie , toch wil ik even kwijt dat er een God in de hemel is die bewogen is met ons verdriet , vraag me niet waarom dit dan gebeurt is , daar heb ik ook geen antwoord op maar ik geloof en voel dat Hij bewogen is met onze situatie en ik vind een zekere rust als ik tot hem bid .
Ik wens jullie allen veel sterkte toe !🙏
Ik leef mee met je .Hetzelfde ervaar ik nu al 2 jaar na het overlijden van mijn geliefde.
Ik hoop dat we een lichtpuntje vinden. Heel veel moed en sterkte!
Je kan over zoiets niet meepraten, als je dit niet meemaakt...en jammer genoeg, zijn er nog altijd mensen het zich permiteren van te zeggen: je moet vooruit....alsof we dit niet weten. Ik zou ze dan zo de mond willen snoeren, en afblaffen...maar hier is dan de beste reactie op van maar te zwijgen, en denken...mensen jullie zijn heel lomp, hetgeen ook zo is, mensen zonder verstand,.Gelukkig worden we wel omringd door hele lieve mensen, en die koesteren we, want de andere hebben we niet nodig.
Die heb je beter niet in je leven.
Ik laat ook nog elke dag mijn verdriet toe, en babbel met mijn lieve schat. want dit lucht werkelijk op, anders is het niet draaglijk, want het doet echt enorm veel pijn.
Kan je geen advies geven want je beschrijft exact de worsteling die ik ook doormaak .
Mijn man is na een ziekbed van 8 jaar nu 2 jaar overleden .
Wij waren 48 jaar samen .
De vraag : wat loop ik hier in hemels naam nog te doen stel ik mij dagelijks .
De eenzaamheid (zelfs in gezelschap) is onbeschrijflijk .
Ik weet ik moet dit zelf oplossen maar heb de kracht niet
Lou

Ik wil weg uit ons huis (Verhaal 331)
Veel sterkte!
Het spijt me maar je kunt niet vluchten van verdriet.
Nu zit ik in een huis dat niet meer mijn thuis is, ben nu ander werk gaan zoeken om meer in het buitenland te werken dan kan ik me voor houden dat ik niet vlucht maar werk
Kom je daar ooit overheen (Verhaal 432)
Ondanks dat ik 57 ben.mis ik.mijn pap en mam (Verhaal 433)
Onvoldoende gerealiseerd dat het einde naderde (Verhaal 427)
Lisèl is 68 jaar geworden. (Verhaal 431)
"Hoe heftiger het verdriet des te groter is de liefde voor je dierbare"
Na een aantal jaren van ongenadige gezondheidsproblemen is de voorspelling van de specialisten
niet uitgekomen.
De drie tot negen maanden die haar door de artsen in Leids Universitair Medisch Centrum zijn gegeven
werden slechts drie weken.
Actieve euthenasie was haar wens, te sterven naast haar dierbaren thuis.
Mijn wederhelft was een dappere en realistische vrouw.
Verdiept heb ik me in de procudure en besefte dat het aftellen was tot "het laatste bezoek van de arts"
Van de één op de andere dag ging het mis en afgelopen dinsdagavond is mijn maatje naar het hiernamaals gegaan.
Die dag was een gaan en komen van artsen, wijkhulp, bedbezorger.
Euthenasie heeft ze niet gehaald.......
De morfine deed nu wel gelukkig haar werk en al slapende is mijn lief heengegaan, vrij van de hevige pijn, frustratie, leed, angst en wat er in het hoofd van een stervende omgaat.
De crematie zal op a.s woensdag plaatsvinden.
Lisèl is 68 jaar geworden.
René

Wij hadden nog zoveel toekomstplannen (Verhaal 423)
Ben ik alleen overdrijf ik, herft iemand dezelfde ervaring?
Ik durf mijn ware gevoelens niet meer te vertellen (Verhaal 398)
Ik ben Sterre ik ben 54 jaar. Mijn man is december 2021 overleden en daarbij ben ik mijn grote liefde,steun,maatje,soulmate kwijt
Sinds september vorig jaar ben ik na eerst maanden gewoon doorte gaan lichamelijk en geestelijk helemaal ingestort
En doordat ik dus ook lichamelijk ziek ben geen afleiding
Ik kan niet veel
En de depressie en enorm verdriet en alles
Vooral nu paniek omdat ik het niet meer zie zitten
En het gevoel heb dat ik bij niemand meer terecht kan,
Ik durf mijn ware gevoelens niet meer te vertellen omdat ik denk dat iedereen me zat is
Wie gaat hier ook doorheen en heeft de ‘zo’n’ om me aan te horen?
En inderdaad het gevoel dat je nergens terecht kan echt waardeloos. Of een iedereen je in de steek laat. Waardoor jezelf ook boos en verdrietig bent. Alleen het naar mijn werk gaan hied nog afleiding maar ik vertrouw niemand. Pfff
Ik begrijp je heel goed mijn man is 9 februari 2021 plots overleden op 59 jarige leeftijd ik bleef verdwaasd achter, het eerste jaar is er veel begrip maar nu zijn wij 2,5 jaar verder, mijn verdriet is nog over sterk als toen, maar het begrip van je naaste veranderd, iedereen zegt je moet door, je leven terug oppakken, maar het mijne staat stil vanaf 9 februari 2021. Je moet het eerst zelf meemaken voor dat je zoiets begrijpt.
Veel sterkte
Kan mijn werk nog niet doen zoals ik dat altijd deed (Verhaal 429)
Nu, een half jaar verder heb ik het leven weer enigszins opgepakt in hoeverre dit mogelijk is. Echter kan ik (nog) niet mijn werk doen zoals ik dat altijd deed. Afdwalende gedachten en gebrek aan concentratie maken het bijna onmogelijk terwijl ik zo graag wil dat alles weer gaat zoals het ging. Ik werk nu na ups en downs weer bijna 40 uur maar vraag me geregeld af wat ik aan het doen ben als ik weer eens 3 uur naar mijn laptop gestaard heb. Dat alles 'tijd' nodig heeft heb ik nu al genoeg gehoord, zijn er mensen met dezelfde ervaring op werkgebied die hier op een manier mee om gaan?
Mijn allerliefste hondje heb ik moeten laten inslapen (Verhaal 370)
Mensen die zeggen, het was maar een hond snappen het niet, het is hetzelfde gevoel als het verlies van een dierbaar persoon.
Veel sterkte.
Nu kwam gisteren een vriendin de dvd crematie bekijken en biechtte op dat ze 4x met mijn man was vreemd gegaan.
Ik was zo overdonderd en verdrietig en nu heel boos dat ik haar voorlopig niet meer wel zien.
Wat moet ik het verwerken doet al veel en pijn dit is de bekende druppel......
Ik mis mijn hond na 6 mnd nog vreselijk, het verdriet is er nog steeds.
Wens je wel heel veel sterkte.
Dikke knuffel.
Mijn man overleden, en nu... alleen (Verhaal 43)
Bijna 9 maanden geleden overleed mijn man na 44 jaar huwelijk.
Hij was 8 weken ziek..zo bizar en onwerkelijk.
En nu....alleen.
Alleen naar een verjaardag,alleen op de bank....
Wat ik het meeste mis is de blikken die we wisselden,de “prietpraat” bij ons kopje koffie..de “ gewone” gezelligheid...
Dat rouwen echt pijn doet in je lijf..je maag,je hart,ik wist t niet.....
Ik heb ook mijn man vorige jaar Juli verloren. Wij waren 43 jaar getrouwd. Hij overleed op 68 jarige leeftijd na 4x een hersensinfarct.
Na elke infarct leerde hij weer lopen, praten, eten etc zo sterk was hij. Maar na de 4de x kon zijn lichaam dit niet meer aan.
Mis hem elke dag, net als jij doe ik nu ook alles alleen.
Men zegt geeft het de tijd maar ik vind het nog steeds heel moeilijk elke dag huil ik omdat ik hem heel erg mis.
Ik man dit jaar heb mijn Juni verloren na een kort maar heftig ziekbed 9 Mei reed hij nog op zijn mooie nieuwe vracht wagen en 14 Juni is hij overleden Het alleen naar dingen toegaan en dan weer alleen thuiskomen is en blijft moeilijk Maar we moeten door gelukkig heb kinderen en kleinkinderen en lieve mensen om heen maar het is niet altijd makkelijk
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
Het is nu bijna 10 weken geleden en het voelt alsof ik in totale staat van ontreddering verkeer wat een verdriet wat een gemis !!
Aanvallen van misselijkheid en last van mijn zenuwen niet te kort !
Ik begrijp wat u meemaakt en wens u sterkte en veel kracht toe en laten we hopen dat de tijd al onze wonden gaat helen !
Nu hij vrij plotseling is overleden, voel ik mij heel alleen. Vooral de buurvrouw probeert mij te helpen., maar dat begint mij op de zenuwen te werken. Ik mis hem en weet niet wat mijn leven nog de moeite waard maakt.
Zijn kinderen hebben hun eigen rouwproces en die van mij steunen me zo goed ze kunnen, maar voelen niet het gemis dat ik voel.
Ik mis de aanraking, die vertrouwde blik. Hoe simpel ook, ze waren het belangrijkst in mijn leven.
Het was een moeilijk huwelijk met depressies
Het zoeken naar een nieuwe invulling zonder die lieve man.
Niets gaat meer op de automatische piloot. Alle lieve mensen die met je komen praten. Wat een energie dat kost. Soms gewoon eenzaamheid ( hoe zwaar dat ook valt) kiezen om beetje rust in je hoofd te krijgen.
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
We waren nog maar een paar jaar samen. Niet meer piepjong, maar we dachten nog een stukje toekomst te hebben. Mijn partner had zijn eerste vrouw verloren aan kanker. Moeilijke tijd daarna, maar toen vonden wij elkaar en uiteindelijk besloten we een huis te kopen en een nieuw begin te maken. We hebben er welgeteld 10 maanden samen gewoond. Toen was het voorbij. Ja, dat is wat ik ook mis: een blik van verstandhouding, samen op de bank zitten, een kus in het voorbijgaan, een aai, een omhelzing, gewoon elkaars nabijheid. Samen boodschappen doen en koken. En nu: weer alleen overal naar toe, terugkomen in een leeg huis, alles zelf moet regelen, niet meer een maatje met wie je over van alles en nog wat kan sparren. En er komt wat op je af als je partner overlijdt. Mensen proberen je te troosten met woorden als: "heb geduld, het heeft tijd nodig, maar op een zeker moment krijgt het een plekje". Nee, de dood van je man kan geen plekje krijgen, daarvoor is een te groot gat geslagen in je leven. Want zo voelt het: een gat, alsof een stukje van jezelf is "mee" gestorven toen hij overleed. Ik mis hem nog iedere dag en soms is er nog steeds dat gevoel van onwerkelijkheid. De rouwdeskundige zei tegen mij "een plek geven, nee dat kan niet. Rouwen is een moeilijk proces waar je doorheen moet en waarbij het er uiteindelijk omgaat met het verlies te leren leven". Ja, ermee leren leven, want hem loslaten kan ik nooit, hij is en blijft in mijn leven aanwezig.
iK KENDE HEM 50 JAAR.
eN IK WEET NIET WAT ME OVERKOMT EN HOE IK NU VERDER MOET.
En inderdaad,dat praatje of even met de honden weg,de kleine dingen ,dat slaat er het hardste in
Gr

Zware hersenbloeding (Verhaal 420)
Me .vreselijk .het duurde een eeuwigheid eer de ambulance er was.gaa. ze eerst nog kijken allerlij aperture. Zag er slecht uit.naar het zieke huis..in de ambulance ce.werd.het steeds slechter .weinig hersenactifitijd meer .na de scan vernomen .u man is hersendood.kunnen niets meer voor hem doen .ik jan het nog steeds niet geloven .dit kan toch niet. roep ik elke dag .dit kan toch niet..hij is 67 jaar geworden. We zouden samen oud woorden .hadden samen al een behoorlijke.rugzak.19 jaar geleden elkaar ontmoet..nu lijkt alles zinloos.voor mij ik ben over de 70 .76.hoe kan je dan .nog een keer opnieuw beginnen .ik weet het even niet meer ..
Ik mis mijn allesie zo erg (Verhaal 417)
Mijn liefste is 1 augustus overleden 23 jaar alles samen gedaan en ik zit nu in huis om me heen te kijken, alles straalt haar naam en gezicht uit. Ik wil hier niet zijn maar je kan niet vluchten van verdriet en ook ik heb moeite om te bedenken wat ik nu nog moet.
Mijn huis is nu mijn thuis niet meer, leeg maar vol met verdriet.
Ik wens je alle wijsheid toe, ik kan niets bedenken,
liefs,
Richard
Je t'aime mamie❤ (Verhaal 426)
Mijn lieve oma was naar de kaapverdische eilanden gegaan omdat haar moeder(mijn overgrootoma) was overleden, om haar te begraven.
Aan het einde van haar verblijf begon ze een stekende pijn te krijgen aan haar buik, dokter gezien, dokter zal wel laagopgeleid zijn want hij gaf ok voor haar om terug naar Nederland te gaan, met de vliegtuig, zonder extra check-up.
Ze besloot terug naar Nederland te komen omdat ze voelde dat het niet goed ging.
Ze kon eerder komen maar een "vriend" van de familie die diezelfde dag als m'n oma zou aankomen maar eerder, wou de ticket niet ruilen met haar.
Mijn oma komt uiteindelijk aan in Nederland, bij haar thuis waar mijn broertje en ik (destijds 11 en 14 jaar) constateerden dat het heel slecht ging.
We kwamen bij de huisarts, die de ernst blijkbaar ook niet inzag en mijn oma stuurde met ons naar het ziekenhuis met de taxi.
In de taxi was mijn oma hevig aan het overgeven.
De wegen rondom het ziekenhuis in Rotterdam werden vernieuwd dus konden we niet ervoor worden afgezet, dus moest mijn oma lopen best ver.
Ik kan niet begrijpen waarom de dokter of ikzelf niet de ambulance hadden gebeld.
Aangekomen in het ziekenhuis zag het personeel dat het heel slecht ging met mijn oma en ging ze in een aparte "urgencie" kamer terwijl mijn broertje van 11 haar papieren uit haar tas zocht om informatie te verstrekken. Ik was daar met haar in die kamer en zag hoe er van alle kanten buizen I haar werden gestopt... in haar neus, mond..
En toen ze me zagen moest ik de kamer uit.. Ze was alleen.
Mijn moeder mocht niet van haar baas weg, paniek.
Jong en dom ik dacht alles komt wel goed zeker wel, mijn oma had nog toen ze terugkwam van Kaapverdië kip uit de ijskast gehaald, en zei met veel pijn "ik maak een lekkere soep voor jullie als ik terugkom".
Ik ga ervanuit ze komt gewoon naar huis en gaat die soep maken.
Ik leer van mijn moeder die ondertussen naar mijn oma is gegaan, dat we haar wel kunnen bezoeken maar met specifieke "regels", want ze hadden mijn oma in quarantaine gezet, omdat ze dachten dat ze een bacterie of een virus van de eilanden had opgelopen.
3 dagen lag ze daar, ze had dorst, ze mocht niks.. mijn tante had een spons met water haar zodoende laten drinken en haar lippen bevochtigen.. we moesten ons aankleden alsof we in de COVID-tijden zaten. Dat wouden we niet, maar hadden geen keus.
Na die 3 dagen kreeg ze op 3 mei een probleem waardoor de met spoed om 6 uur s'ochtends haar moesten opereren, en daar zagen ze dat het een uit de hand gelopen probleem was die eigenlijk wel opgelost kon worden denk ik nog steeds. (Als ze rechtstreeks vanuit de airport naar ziekenhuis zou gaan en gelijk gecheckt en geopereerd zou worden)
Blindedarm ontsteking, te laat geconstateerd, ontploft in de vliegtuig, quarantaine 3 dagen zonder te weten hoe of wat, haar buik was zo opgezet alsof ze zwanger was van een 3ling.
Ze hebben haar opengemaakt en weer dichtgemaakt en hebben tegen mijn moeder tante, oom en mijn broertje gezegd dat ze afscheid moesten nemen, ze zou ongeveer 5 minuten nog te leven hebben. Ze heeft zodoende haar laatste adem uitgeblazen op 3 mei 1998.
Ik was daar niet bij. Ik moest op mijn nichtje passen.. ik heb het hier nog steeds moeilijk mee. Ik ben nu 38 en had zo veel met haar willen delen.
Mijn oma was begraven op moederdag.
Goude tijden waren dat met haar, en nadat ze ging, is de hele familie uit elkaar gegroeid.
Soms ruik ik iets en dat denk ik aan haar en die tijd, dat komt nooit meer terug.
Soms zie ik mensen met hun oma dan voel ik die pijn hevig, vooral omdat ik vindt dat mijn oma niet zo moest gaan.
Er was geen moeite gedaan om uit te zoeken wat ze echt had. Dat doet pijn. Nog steeds.
Ze was 62, werkte hard, lieve vrouw, hield van gezelligheid, familie, en hield van het leven. Lachte altijd, kookte echt lekker, ze was te jong.
Même si ça fait 25 ans maintenant
Tu me manque, ma grand-mère..
Je pense toujours à toi,
J'essaie de tout faire pour que tu sois fière de moi..
Merci pour tout l'amour que tu m'a donné
Je t'aime mamie❤
Zij noemde het vette pech (Verhaal 422)
Ik ben altijd met haar meegegaan, soms overnachtte ik in het gasthuis ernaast zodat ze de volgende ochtend niet alleen de operatie of behandeling inging. De spanning van uitslagen, het in de wachtkamer wachten en dan gefocust zijn op de stem van de arts. Op welke toon zij de naam van mijn vrouw uit zou spreken. Ik lette overal op. Als de uitslag "positief" was namen we in het ziekenhuis een gebakje. Hiervan maakte we een foto en zette we in een appgroep. Was de uitslag negatief, was de kanker toegenomen, dan zaten we op de terugreis verstomd in de auto. In de week tussen scan en uitslag organiseerden we altijd een uitje. Even de zinnen verzetten.
Het jaar 2022 is achteraf een bonusjaar geweest. Mijn vrouw mocht mee doen aan een studie. Gericht op een ander soort kanker maar de dna van haar kankersoort bleek overeen te komen. Betekende dagelijks pillen slikken. De bijwerkingen nam zij voor lief. We konden weer even verder. Toen in het najaar bleek dat de cellen toch meer gegroeid waren en niet met zekerheid gezegd kon worden dat de studie nog werkte, werd deze stilgezet.
Opnieuw verdween de bodem onder ons bestaan. Dit was het laatste wat we nog hadden.
Mijn vrouw en ik zijn gaan nadenken. Een chemo die zij eerder had gedaan, en hoe verschrikkelijk zij deze ook vond, had wel enig effect. Mijn vrouw besloot begin dit jaar deze chemo, nu met lagere dosering weer aan te gaan. Achteraf alleen maar om mij en andere dierbaren een plezier te doen. Dit ging dus ook niet goed. Na twee behandelingen nam mijn vrouw het ontzettend dappere besluit te stoppen met de chemo. De eerdere ervaren klachten namen toe en ze kon het gewoon niet meer aan de behandeling te ondergaan. Alleen al de chemoruimte in het ziekenhuis betreden was voor haar teveel. Ook nu koos ze nog voor enig kwaliteit van leven i.p.v. ziek op bed te liggen door de chemo.
We hebben in februari van dit jaar besloten geen scans meer te doen. Na het stoppen van de chemo voelde mijn vrouw zich weer wat beter en we gingen nog meer leuke dingen doen dan we al deden. In mei zelfs een week naar ons favoriete dorpje in Turkije. In de week voorafgaand daaraan nog wel even langs de huisarts, voor de zekerheid maar hij gaf groen licht. Het was een fantastische week. Hadden we geweten wat er op dat moment in het lichaam van mijn vrouw gebeurde dan waren we nooit gegaan.
Korte tijd na de fijne week in mei kreeg mijn vrouw last van buik en darmen. Omdat we geen "klant" van het AVL meer waren, was de huisarts ons aanspreekpunt. Daar zijn we dan ook diverse keren geweest, ook s'nachts, als de pijn niet meer te harden was.
Uit wanhoop heb ik toen op een zondag het AVL gebeld en de situatie uitgelegd. Die middag konden we komen. In de week daarvoor was er al een scan gemaakt vanwege de pijn in de buik. De uitslag zouden we op maandag krijgen maar omdat we er al een dag eerder waren werd deze de zondag al met ons besproken.
De scan gaf aan dat de kanker als het ware ontploft was. De pijn werd veroorzaakt door een tumor in maag en darmen, alle al bekende uitzaaiingen waren enorm gegroeid.
Op de maandag spraken we onze eigen arts. Voor het eerst deed zij een prognose, een kwestie van weken. Wat er toen door ons heenging kan ik niet beschrijven. Al drie jaar wist ik dat we niet samen oud zouden worden. Nooit eerder was daar een termijn aan verbonden.
Ik kan nog heel veel schrijven over hoe toen verder. Ik houd het kort.
Mijn vrouw is na anderhalve week vanuit het AVL overgebracht naar (t)huis. Met de zorg van huisarts en Buurtzorg hebben we het zo comfortabel mogelijk voor haar gemaakt. Op maandag 24 juli om 14 uur nam zij afscheid van ons met de woorden "Dag lieve allemaal."
Hoe ik nu verder moet, zonder haar... Ik heb mijn vrouw een aantal dingen moeten beloven. Niet terugtrekken, dingen gaan doen die je leukt vindt, het leven weer oppakken, onder de mensen blijven. Ik voel me nu al schuldig omdat het mij niet lukt. Het is natuurlijk ook allemaal nog vers maar ik voel mij helemaal op. Huisarts geeft aan dat mijn lichaam nog steeds stresshormoon aanmaakt. Afgelopen jaren hard nodig gehad maar nu niet meer. Lichaam moet nog wennen aan de nieuwe situatie.
Nu vul ik de dagen met huilen, lezen over rouw wanneer je partner is overleden. ook ben ik op zoek naar lotgenoten. Ik liep al bij het Toon Hermanshuis in de partnergroep, binnenkort sluit ik aan bij de rouwgroep. Ik hoop dat dit gaat helpen.
Sterkte
Ik kan het maar geen plek geven (Verhaal 421)

Dochter verloren aan een hartstilstand (Verhaal 419)
Ik mis mijn zoon met heel veel pijn en verdriet (Verhaal 407)
Ik heb iemand gehad om me hierin te helpen maar het verdriet en pijn. Is soms te snijden.
Het lijkt wel of iemand een stuk uit me hart heb gesneden. Ik ga door met me leven .
Mensen hebben me verlaten en geen begrip.
Ik heb nog twee kinderen die ziek zijn.
Ik ben me moeder kwijt geraakt pas en nu me nichtje .
Dan kom alles als een flits voorbij.
Ik heb weinig familie over .
En die over zijn die willen niks horen me broer en zussen willen er niks van weten.
Nu me zus en zwager hun dochter kwijt zijn .
Hoor ik niks meer van hun ze zeiden 3 jaar geleden als ik over me zoon iets zei jaja.je wist dat het eraan zat te komen. Maak niet uit hoe je kind verlies het snijd jaren lang heb ik voor me zoon moeten zorgen en met alle liefde gedaan
Ik geef me leven voor me kinderen niemand vraagt kan ik je ergens mee helpen.
Ik alleen heb de zorg moeten dragen voor me ene zoon .
Ik heb niet lopen klagen over me pijn en verdriet na niemand .omdat hun er ten eerste niks van wilde weten.
Ik sta alleen ervoor .met je eigen lichamelijk beperking en je kinderen die ziek zijn .soms weet ik het niet meer .
Ook omdat ik niet begrijp waarom mensen zo koud kunnen zijn .en je laat stikken op het moment dat je kind kwijt raakt
Het kan iedereen overkomen zonder dat je erom vraagt .
Mensen kunnen je behoorlijk pijn doen omdat je niet terecht bij hun kan .
M'n liefste moeder én broer (Verhaal 396)
En pas mijn 2 hondjes
Nu is mijn man ziek waar ik al 49 jaar mee ben
Ik ben eenzaam zoveel ellende meegemaakt
Ik heb borderline ik wil ook vaak dood
Het valt niet mee zo alleen (Verhaal 399)
dat ik dan een hond heb waar ik toch regelmatig mee naar buiten moet en als ik dan weer thuis kom dan is het leeg en stil thuis en xan denk ik wel eens voot mij hoeft het niet meer maar dan heb je toch ienand waar je toch voor moet zorgen want dat heb ik aan haar beloofd maar het valt niet mee zo alleen en dan denk ik weef aan haar en dan beginnen de tranen weer te lopen.

Autsch (Verhaal 416)
Latrelatie 7jaar (Verhaal 415)
Alle twee onze partners verloren.
Hij.is 11jaar ouder en nu stervende.
Zijn ouderen kinderen houden mij bijna overal buiten en daar voor kwamen ze eigenlijk nooit haast en nu bij a twee keer op een dag en alles zonder mij er bij te betrekken hoe de uitvaart enz enz.
Wat kan ik hier mee.
Het is zo ongelooflijk moeilijk! (Verhaal 352)
Ik kan het nog steeds niet geloven. Ondanks mijn enorme pijn en verdriet, ben ik verdoofd. Ik heb helaas geen partner en kinderen waar ik ook veel verdriet van heb, kan ik vanwege gezondheid niet meer werken en weinig sociale contacten en vrienden. Mijn broer en nichtje (ook beste vriendin) wonen in het buitenland, ook de weinige verdere familie die ik nog heb woont in het buitenland.
Het huis leeghalen, beslissingen nemen, voor iemand koken, ergens aanschuiven, afleiding, gezelligheid en ontspanning en niet alleen te zijn en te moeten doen... ik heb ook zo een behoefte om te rouwen en te huilen maar zelfs huilen lukt niet. Slapen ook niet. Ik ben lichamelijk en geestelijk kapot en weet gewoon niet hoe het verder moet ...
Het is zo ongelooflijk moeilijk!
Hij was ook echt mijn maatje en deden van alles samen. Het idee dat dat nooit meer gaat gebeuren…..😢
Ik heb ook geen partner en kinderen, dus ook niemand om op terug te vallen.
Mijn moeder is 21 jaar geleden overleden. Zij is 3 maanden ziek geweest. Dus ik ben wees.
Ik wens je heel veel sterkte ❤️
Je verhaal is zo in en in verdrietig. (Zoals alle verhalen.)
Maar je kunt niet huilen, niet rouwen… schrijf je. En dat is een heel erge pijn.
Mij heeft het geholpen om in een emotie schrift steeds maar weer op- en van me af te schrijven wat ik voel. Boosheid, gemis, pijn, eenzaamheid etc. etc.
Later ging ik ook over mijn gemis tekenen.
Ik wou dat ik je kon helpen, kon knuffelen.
Ik zou je heel veel liefde willen geven.
Wens je ongelofelijk veel goede mensen op je pad om je pijn steeds maar weer aan te horen.
Zodat je van je af kunt praten.
Ik besef hoe moeilijk het is om alleen te zijn in deze onmenselijk zware periode.
Mijn moeder en broer zijn een half jaar geleden plots gestorven en zelf heb ik ook geen partner. Het is zo moeilijk als je verdriet niet kan delen.
Zelf ga ik een keertje meer naar de supermarkt om toch maar mensen te zien en soms een praatje te krijgen. Ik zet ook constant de tv aan zodat er toch geluid en stemmen zijn.
Het zijn kleine dingen die het mij iets leefbaarder maken.
Alle kleine dingen die kunnen helpen zijn welkom...ik hoop dat jij voor jezelf ook zo wat dingetjes vindt. Zelf zoek ik ook verder.
Heel veel moed!
Het voelde onwerkelijk,oneerlijk en waarom??? (Verhaal 412)
Onze 19 jarige zoon die altijd een zorgenkindje was vanaf dag 1 (05-04-2004)
Lichtverstandelijke beperking , licht autisme en vele tegenslagen.
Kroop langzaam uit een regressie autisme.
4.5 dag verbleef ik uren naast hem in zijn woongroep om hem uit die bozen dromen te halen ,terug naar de realiteit.
Dinsdag 1 augustus ging ik vroeger na huis nadat zijn vader 14:30 uur kwam en ik dacht het kan nu.
Avonds om 21:15 uur telefoon dat ze hem al 20 minuten aan het reanimeren waren en ambulance eraan kwamen.
21:30 uur kwamen we eraan en kregen we de mededeling........we hebben alles geprobeerd helaas we konden niks meer doen🥲
Het voelde onwerkelijk,oneerlijk en waarom???
Ik relativeer altijd alles,ook nu.
Hij heeft rust en kan een normale jongen zijn dat hij vaak heeft gewenst.
Maar fysiek hem missen💔💔💔
Wat een verdriet. Ik heb ook een zoon met autisme en ik begrijp het verhaal helaas maar al te goed. Gelukkig is mijn zoon er wel nog, maar de angst voor nieuwe pogingen blijft altijd.
Ik wens heel veel troost en licht. Maak jezelf geen verwijten. Onlangs schreef iemand dit en ik geef het graag door voor wie het nodig heeft:
“In het leven loop je met elkaar mee. De ene keer wat langer dan de andere keer. Naast je kind hoop je natuurlijk heel lang mee te lopen echter dat is niet aan jou. Onderweg kan vanalles mis gaan waar je geen grip op hebt. Loslaten is het moeilijkste wat er is. Probeer de mooie dingen vast te houden. De afgelopen jaren zullen ongetwijfeld veel zwarte randjes hebben gehad, maar probeer de sterretjes te zien. Schrijf ze op, leg ze neer op een plek waar je veel komt. Zodat je iedere keer deze mooie momenten kunt lezen. Verdriet mag er zijn maar probeer dit samen met de mooie herinneringen te doen. “
Dit schreef iemand ook rond een zelfde soort gebeurtenis aan iemand. Ik haal er zelf heel veel uit mbt mijn andere kind wat geen contact meer wil. Hopelijk kun jij er ook troost en steun in vinden. En anderen die hier lezen.
Warme groet
Ze hebben hem niet kunnen redden (Verhaal 414)

Ben stapjes aan het maken in mijn andere leven (Verhaal 62)
Je plek vinden in een wereld die door gaat.
Je bent als rouwende een manier aan het vinden om elke dag met nieuwe energie te beginnen. Elke dag je normale ritme te ontdekken. Elke ochtend beginnen met een glimlach naar jezelf in de spiegel, wetende dat het voelt als een treurig clowns gezicht. Elke dag hopen op een beetje meer levenslust. Elke dag hopen dat dat brein weer beter gaat werken.
Hopende dat die mensen niet meer zeggen,” het zou nu toch wel eens beter moeten gaan” of “logisch dat het niet eenvoudig is je weg te vinden, maar je moet nu toch wel door”.
Hopende dat die mensen die zeggen,” we denken aan je”, een keer gaan beseffen dat ik dat niet merk. Beseffen dat ik dat niet voel als ik niets hoor. Dat het weduwe zijn geen enge ziekte is, maar down zijn, moe zijn van emotie en je lusteloos maakt.
Hopende naar een leven zonder wanhoop voor wat je kwijt bent. Je machteloosheid naar wat je zoekt.
Als rouwende voel je je schuldig dat het je niet lukt verder te leven. Het je niet lukt, het net alsof spelletje goed te spelen. Het je niet lukt anderen niet te belasten met je rouw. Het je alleen zijn zo zwaar valt.
Als rouwende wil je zo graag zeggen dat er weer lichtpuntjes tevoorschijn komen zonder die diepe donkere eenzame ruimte.
Je hoopt als rouwende dat er steeds meer ruimte komt om contact te zoeken, om terug te bellen, om mensen uit te nodigen bij je thuis. Dat er weer ruimte komt voor andere dingen.
Als rouwende heb je behoefte aan aandacht, contacten. Als rouwende wil je zo graag samen. Maar als rouwende zie je contacten verdwijnen, gewoon omdat het’ jullie’ er niet meer is. Zie je contacten veranderen, omdat een deel weg gerukt is.
Als rouwende probeer je bij de dag te leven, te leven in het moment. Niet elke dag te willen schreeuwen, “ik wil dit leven niet!” , maar weer krachtig te voelen dat andere leven te gaan zoeken.
Als rouwende verlang je zo ontzettend naar toen. Als rouwende wil je die leegte niet meer voelen, die lege weekenden, die lege nachten. Als rouwende wil je weer leven, het liefst weer gewoon.
En ineens besef je je dat je stapjes hebt gemaakt naar dat andere leven. Besef je dat je weer een gevoel van leven ervaart in mooie momentjes. Dat er nog genoeg mensen om je heen zijn blijven staan. Dat die mensen met jou verder leven omdat je de moeite waard bent om gekend te zijn. Dat er nieuwe mensen in je leven zijn gekomen omdat jij een ‘mooi’ mens bent.
Dat er wel nog kracht in je zit om toch verder te leven en die leegte steeds beter accepteert. Dat je als rouwende nog elke dag rouwt, nog elke dag je gemis voelt, maar ook voelt dat je weer, met stapjes, gaat leven. Dat je gemis, je niet meer elke dag onderuit haalt.
Dat je ervaart dat er mooie dingen op je pad komen die je verrassen en je vertrouwen geven naar een leven met je gemis.
Ineens besef je dat je het wel red. Dat je elke dag dat verdriet mag voelen, maar dat je wel verder kunt gaan omdat je steeds sterker opstaat. Besef je dat je elke dag mag huilen om daarna weer met die glimlach verder te gaan.
Je beseft je ineens dat het je lukt en voel je je krachtig en gesteund. Voorzichtig ga je, met een groeiend vertrouwen, je andere leven verder ontdekken om je plek weer te vinden in die wereld die gewoon door gaat.
Ik herken je verhaal helemaal. Ook ik ben alleenstaand en heb vorige maand juni 2020 mijn moeder verloren. Ik wordt verscheurd en overmand door verdriet en kan het nog steeds niet bevatten dat ik haar nooit meer zie. Ik had een heel goede band met haar en leefde voor haar; als zei het goed had en genoot daar ging het mij om. Dagelijks was ik bij haar. Ze zeggen dan dat het leven doorgaat. Nou ik weet niet hoe. Alleen die gedachte haar nooit meer te zien en even te knuffelen en gewoon het contact er niet meer is... onvoorstelbaar...
Ik wens jou sterkte.
groet Kees
Ik herken heel veel in je verhaal. Onlangs Juni 2020 is mijn moeder overleden en wordt ik overmand door verdriet. Haar nooit meer te zien en te knuffelen.. poeh ik kan het nog niet bevatten. Ik had een voortreffelijke band met haar. Ik wens je ook sterkte .
groet Kees
Wat heb je dat mooi opgeschreven. Ik ben zelf net mijn allerliefste man verloren door een heel vreemd ongeluk. Voel me erg rot en snap niet hoe en waarom het hem moest overkomen..
ik heb hem beloofd verder te gaan maar ben er niet zeker van, weet niet hoe ik het moet doen.
Ik dacht altijd dat ik eerst dood zou gaan. Omdat ik wist dat hij zich wel zou redden. Nu is het plotseling anders.
Het geeft me wat hoop , om jouw verhaal te lezen. Ben pas net begonnen.
en hoor zo vaak dat het minder wordt. Soms een wanhopig gevoel en maar telkens proberen je gedachten te verzetten naar positieve gedachten. De leegte blijf ik maar voelen. Zijn laatste woorden waren: "Ik heb mijn hele leven van je gehouden". En dat was wederzijds en is een stukje troost. We waren meer dat 59 jaar gelukkig getrouwd. De liefde was wederzijds en hebben het tegen elkaar kunnen zeggen. Hij was mijn eerste liefde en we wilden samen oud worden. Het was ons gelukt, maar de pijn is nog steeds heftig. We hebben tijdens de laatste maanden veel met elkaar kunnen praten dat we zo happy waren met elkaar. Maar die vreselijke heimweepijn blijft maar overheersen. Ik ben er mij van bewust dat zijn tijd was gekomen en ik nog een "taak" heb. Voor mijn kinderen/kleinkinderen zeker. We hebben wel bij leven afgesproken die eerder gaat, de ander komt afhalen als de tijd is aangebroken. Ik probeer dagelijks sterkcte zijn, zoals ik vroeger was. Ik moet bekennen dat dit immense verdriet mij een grote opdonder heeft gegeven en ik langzaam uit het diepe dal moet opkrabbelen. Wel heel moeilijk. Ik vraag hem dan ook dagelijks mij hierbij te steunen. Ik ben wel heel bewust dat hij van boven ziet hoe zwaar het is en mij steunt zoals hij dat in leven altijd heeft gedaan. Mijn grote liefde heeft zoveel voor mij overgehad.
Zijn liefde was onvoorwaardelijk en puur en daar drijf ik maar op. Ik wacht met veel liefde en geduld dat we eens weer bij elkaar mogen zijn. Zulke pure liefde kan toch niet zomaar verdwijnen na het overlijden. Er is meer na dit leven. Dagelijks bidden om kracht is ook een manier om verder te leven.
Ik wens diegenen die dit ook voelen sterkte om verder te gaan.
T is zo heftig al deze pijn te dragen
Hoe gaat het nu met jou ?
Wellicht ben je weer verder gekomen ….
Groet odile
mn leven veranderd in een complete hel! (Verhaal 413)
Mn soulmate voor meer dan 30 jaar, mn steun en toeverlaat, voelde zich een paar dagen niet zo lekker, overgeven, hij dacht aan een buikgriepje of zo. Was een ex-commando dus uh even toegeven aan je f beroerd voelen, echt niet!
Maar t ging serieus niet goed met hem, dus ja, heb contact opgenomen met de huisarts, echter er kon nog niemand langskomen, t Rode Kruis werd ingeschakeld om een coronna-test af te nemen en in afwachting daarvan......
Zag dat t serieus echt niet goed ging, heeeeel veel zweten, grauw zien, zn broek zelf meer niet meer uit kunnen trekken! Had het advies gekregen dat hij in bed moest blijven en veel moest drinken, serieus?! Mn mannetje wilde liever op de bank in de huiskamer liggen met onze hondjes en vertelde me pfff 'maak je niet zo druk wijfie'. Ging naar boven om te stofzuigen, was halverwege de trap naar boven toen mn mannetje riep' geef me ajb een teiltje, moet weer overgeven. Was onderweg naar beneden en hoorde een harde klap in de huiskamer en jawel, zag mn alles, mn grote sterke lieve beer op de grond liggen, happend naar adem, buren hebben 112 gebeld, kwam 1 ambulance en ik heb gezien dat ze het shirt van mn alles openknipten en, serieus echt niet, echt niet!!! Werd weggestuurd, hoorde dat t serieus foute boel was, werd met spoed een 2e ambulance opgeroepen met een hartspecialist en pffff ze hadden mn alles weer terug, hij kon echter niet meer vervoerd worden met een ambulance dus er was een trauma-helikopter onderweg 🙏🏻 en oh ik had weer 'iets' van hoop alleen, terwijl de trauma-helikopter aan t landen was, einde oefening. Werkelijk mn hele wereld is compleet ingestort, ben een overgevoelig persoon (hsp) kan moeilijk voor mezelf opkomen enz. Het is nu meer dan 2 jaar geleden en de oh zo mooie beloftes (vooral van buurtjes die er serieus bij waren toen mn mannetje lag te kreperen), we zijn er echt voor je 🤣. Ben onder behandeling geweest voor ptss, heb met een (op 2 plaatsen) gebroken neus en zwaar gekneusd voorhoofd 'iedereen zag hoe bont en blauw mn gezicht was' maar hulp met t uitlaten van mn (toen nog 2 hondjes) vergeet t maar 0,0 hulp op serieus geen enkele manier, paar maanden later, een zwaar gekneusde voet, hulp? Ja van mensen die 2 wijken verderop wonen!!! En jawel, mn zgn bezorgde buurtjes horen en zien echt alles hoor! Als t ze uitkomt! Ben na het overlijden van mn mannetje voor meer dan € 2.000,-- opgelicht door een 'hoveniersbedrijf'. Vlak daarna is mn schat van een papegaai overleden, 3 maanden daarna is mn neef overleden die er zo zo voor me was en op afgelopen dodenherdenking 2023 is 1 van hondjes ook plotseling overleden, zie mn familie pfff 1 x in (als ik geluk heb) in de 3 maanden (wonen verder weg) en verder van serieus alle prachtig mooie en lieve beloftes 'leugens'. Helemaal werkelijk totaal niemand heeft me vooral op sommige 'praktische dingen' geholpen. En oh echt, vanwege dit gebrek aan hulp, heb arthrose aan beide handen, heup en knie, grrrrr, zo sorry echt zo sorry, ga ik soms uit mn dak en echt jawel, dan krijg ik wel een reactie dat de buren die me zo heel veel hulp hadden aangeboden 0,0 dus) ik ben ze eigenlijk tot last, de buurvrouw heeft haar rust nodig. Serieus? Hadden ze me idd de hulp gegeven die ze me zo keihard hebben beloofd had nieteens een woede-aanval gehad!!! De serieus enige reden waarvoor ik nog doorga, mn hondje en mn papegaai en zelfs dat kost me steeds meer moeite! Heb paniek-aanvallen waardoor ik niet lang kan autorijden, heb al bij zoveel 'vrienden' aangegeven, serieus echt 1 van mn mooiste wensen is nu echt, met nu nog 1 hondje naar de Wassenaarse Slag gaan! En jawel, gaan we doen voor je, alleen uh ???? Wacht al meer dan min.1 jaar! Ben echt serieus altijd een vrolijk en blij persoontje geweest, blij met de gekste kleine dingetjes. Hoefde geen luxe, huisje, boompje, beestje(s). Had het 'allemaal' en daar werd ik gelukkig van!!! Maar nu, ben kei- en keihard zo vreselijk vaak teleurgesteld, en ipv van hulp een mes in mn rug gestoken! En ja, voel me meer dan eenzaam en alleen, en was serieus iemand met energie van hier tot Tokio, ben van 'nature' een echt vrolijk en blij iemand, alleen herken mezelf niet meer, wil zo zo graag weer 'iets' van mezelf terug maar t serieus helemaal allemaal alleen doen en echt werkelijk alles? Nee, ben al meer dan 2 jaar lang zo blij dat er weer een dag voorbij is! Mis mn mannetje zo vreselijk veel!!!
Ze was alleen grieperig en verder niks.. (Verhaal 333)
Ze is 69 geworden.
Het is 8 weken geleden dat ze is overleden en ik kan de shock nog vaak niet aan. Ik ben er zo verdrietig om. Het is zo intens zwaar om geen afscheid te kunnen nemen. Hoe doen jullie dat? Die Corona van de afgelopen jaren zorgden al dat ik haar minder zag. Ik had mij voorgenomen juist dit jaar haar te bedanken voor alles wat ze voor mij heeft gedaan en samen leuke dingen te gaan doen. Ik zag het ook niet aankomen :-(
Het onverwachtse is echt verschrikkelijk, dus weet wat je voelt.
Ik neem dan toch liever afscheid, al weet ik dat dit voor mijn vader het beste is.
Ik wens je heel veel sterkte
Ik ben nog steeds helemaal verdoofd , en het besef is er nog niet . Ik kan niet geloven dat de wereld zo werkt , het maakt me zo kwaad..
Waarom nou zij, waarom de mensen die ons zó ontzettend dierbaar zijn
Mijn broer is vorig jaar op 46jarige leeftijd aan een hartstilstand overleden. Hij was ook een beetje grieperig de dagen ervoor.. Nog steeds onwerkelijk en ik mis hem verschrikkelijk..
Mijn moeder en broer zijn een half jaar geleden overleden op dezelfde dag. Beiden een hartinfarct.
Moeder s ochtends op intensieve en broer s avonds na het regelen van de brieven etc voor moeder.
Zelfs na een half jaar lijkt het nog steeds onwezenlijk en ervaar ik dagen van intens verdriet.
Geef jezelf genoeg tijd om te rouwen.. De leegte kan je niet zomaar invullen.
Dat heeft tijd nodig.
Zelf probeer ik van kleine dingen te genieten. Soms lukt dat en soms ook niet. Maar elke glimlach is welkom.
De pijn is groot, het doet pijn, maar ik heb telkens vastgehouden aan het feit dat het voor mijn moeder een snelle dood was en dat was wel haar wens. Altijd fief, nooit ziek, nooit ziekenhuizen, dat was haar grootste wens en dat vind ik voor haar wel fijn en geeft mij ook rust, acceptatie.
Ik ben veel gaan schrijven en heb heel veel gepraat. Misschien kun je een brief schrijven aan haar waar je alles in zet wat je nog wil zeggen. Daarna verbrand je de brief ritueel of iets anders kan ook. Misschien lucht het je op. Want ik geloof echt wel dat ze het kan horen (en dat ze alles wat je nog wil zeggen, allang weet...)
Sterkte x
Ik mis ook de persoon die ik was met hem.. (Verhaal 356)
Ik mis hem verschrikkelijk, en ik wist niet dat er zoveel pijn kon bestaan in het leven van een mens. Ik heb in mijn leven veel mensen verloren en veel meegemaakt, maar dat alles bij elkaar weegt niet op tegen dit verlies… Dit gemis.. Op dit moment merk ik dat mijn verdriet anders is dan in het begin. Ik huil soms een dagje niet, en het is niet meer zo constant. Waar ik het het op dit moment het aller moeilijkst mee heb, zijn de avonden in bed. Dan ga ik malen, huilen, filmpjes kijken om zijn stem te horen, nog meer huilen en voelt het alsof ik in een film zit. Ik denk dat ik het allerergste vindt om alleen naar bed te gaan, met de gedachte dat je ook weer alleen wakker wordt. Zonder dat vrolijke moment van: “goedemorgen schatje”, waarop ik chagrijnig een ochtendkreun geef en hij me in zijn armen neemt zodat ik iets meer tijd kan nemen om echt wakker te worden en hetzelfde terug te zeggen. Maar nu is er niemand meer om iets tegen te zeggen.. Het rare is dat ik het wel probeer. Ik praat tegen hem alsof hij er nog is en mee kan luisteren naar mijn verhalen. Vroeger was ik altijd bang voor geesten en de nacht, maar nu sta ik bijna om 00.00 in het donker te roepen of hij iets van een teken kan geven als het bestaat. Ik mis zijn stem, ik mis zijn lach, ik mis alles aan hem. Maar ik mis ook de persoon die ik was met hem..
Het blijft zo verschrikkelijk hangen ,na 1,5 jaar dat mijn man overleden is ,na 53 jaren lief en leed gedeeld en op enkele maanden na zware hartoperatie ,gevolgd door meerdere complicaties overleden .Laatste tijd van covid en geen bezoek bij hem mocht ,enkel telefonisch.Zo wist je weinig van de situatie waarin hij verkeerde .De situatie was niet meer levensvatbaar ,zo heeft hij zelf besloten om Thuis te komen om afscheid te nemen samen met zijn kinderen.Is vrijdagavond thuisgehaald door mijn zoon die ambulancier is en zo zijn papa nog voor de laatste uren met allen te omringen om afscheid te nemen ,het was hard Zondagavond 7 uur is Hij gestorven omringd van vrouw en kinderen. Je weet niet wat je overkomt ,realiteit dringt niet door DIT KAN NIET en tot heden is het zo moeilijk te vatten . De gedachte was sterk van mezelf hier kom ik er uit met de liefde en steun van die me omringen .Maar je moet de weg zelf gaan en een nieuw leven opbouwen voor jezelf. Heb allerlei geprobeerd ,boeken gelezen van leren omgaan met verlies ,samen met anderen sessie gevolgd ,het helpt een beetje en zelf schrijf ik naar mijn overleden man af en toe over hoe alles hier verloopt en het grote gemis dat niet stopt .Vele dingen blijven me zo beroeren ,een woord ,beeld ,muziek ,kunst en zovele dingen die me tot tranen volop beroeren .Het stopt niet in mijn hoofd .Een grote leegte is niet op te vullen ,toch blijf ik proberen met de kracht van Hem verder mijn leven op een gelukkig spoor te krijgen. Na zovele brieven van jullie allen voel ik me gesteund en dankbaar te weten dat het goed is samen ons leed te delen.
Klein tekstje van mezelf :Ik weet niet
waar ge zijt nu
behalve hier bij mij
in mijn hoofd
En in mijn Hart
Dat blauw is van de kou
Dankbaar om in mijn leven te zijn . Je vrouwtje xxx
Ik kan mijn leven niet vullen met koffietjes en,vrienden enz. Ik mis de warmte in mijn leven en de rust die ik had. Gewoon een gezellige dag ,die ik niet meer heb. Ik begrijp het niet dat deze ellende me overkomen is en wil vaak niet verder. Het leven doet zo een vreselijke pijn. Grancine
Mijn vrouw, 43 jaar, is pas net overleden. 3 weken geleden. Zij kreeg in maart 2022 te horen dat ze borstkanker had. Een jaar later in mei was ze eigenlijk klaar met de behandeling, maar klaagde al een tijdje over hoofdpijn. In juni kregen we te horen dat er meerdere uitzaaiingen in haar hoofd te zitten. En na een scan ook in de rest van haar lichaam allemaal uitzaaiingen. Onze wereld stortte in. In rap tempo zag ik hoe zij elke dag minder kon en uiteindelijk amper een maand na het slechte nieuws met euthanasie is overleden.
Ik blijf achter met 2 jonge kinderen.
Ik kan nu niks anders dan de hele dag huilen, foto’s kijken, filmpjes kijken. Ik denk alleen aan haar. We waren bijna 27 jaar samen. De liefde van mijn leven.
Zoals jij ook schrijft, ik kan niet met woorden beschrijven hoe zeer ik haar mis.
Al die kleine dingen die er niet meer zijn.
Alleen in bed liggen, zij niet meer aan de ontbijttafel, niemand die naast je zit in de auto. En alles wat we nog wilde doen. Het is niet meer.
Ik kan me nog geen leven voorstellen zonder haar nu en hoop dat de tijd inderdaad de pijn zal verzachten.
Wij geloven niet in het hiernamaals of zoiets, maar toch hoop ik ook stiekem dat ze ergens op me neer kijkt en kan zeggen: “het is goed zo”.
Missen heeft een andere betekenis gekregen voor mij….
Soms heb ik het gevoel dat hij me tekens geeft (Verhaal 205)
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hij niet meer terugkomt, ik mis hem vreselijk, we zijn 39 jaar samen geweest.
Soms heb ik het gevoel dat hij me tekens geeft, herkent iemand dit?
Vriendelijke groeten van Thea
We hadden van tevoren afgesproken dat het indien mogelijk ze me seintjes zou geven.
Sinds haar dood krijg ik elke nacht koude rillingen op het tijdstip van 5.00 u. Waarop ze is gestorven.
Ik heb bij bepaalde gesprekken een intense vanillegeur in mijn neus. Nu nog steeds
Ook opmerkelijk dat er liedjes op de radio voorbijkomen die textueel passen bij haar ziekte en sterven. Dus het kan...
Zeker geeft je vriend jou tekens, en hoe komt dat? Omdat er leven is na de dood. De dood bestaat in feite niet. De mensen zijn zover van zichzelf afgedwaald dat ze denken dat ze hun lichaam zijn. Hun lichaam is iets dat ze hebben maar ze zijn hun lichaam niet. Het is zo fijn in de geestelijke wereld, er is zoveel liefde, zoveel zielen die wij kennen uit vorige levens. In het begin herken je ze niet Onmiddellijk, je neemt nog je laatste geleefde leven mee. Maar stillekes aan, met hulp van je gids, komt alles terug. De ziel van je vriend vindt het belangrijk om je signalen te geven van de geestelijke wereld. Geniet van elke dag, later krijg je er spijt van. Het gaat goed met hem, hij maakt zich waarschijnlijk zorgen om jou. Nog een fijn en gelukkig leven 💕⚘

Ik wil het liefst vluchten, maar weet niet waarheen! (Verhaal 373)
Op 18 mei 2023 Hemelvaartsdag, hoe bedenk je het, is mijn mooie, lieve en zorgzame vrouw, maatje en moeder van mijn kinderen, plotseling op veel te jonge leeftijd van 52 jaar overleden.
Plotseling, zonder afscheid! Wat de oorzaak was, is tot vandaag nog niet bekend.
De leegte, het verschrikkelijke gemis, de pijn in mijn lijf en het verdriet voelt als onmenselijk.
Ik weet niet waar ik het zoeken moet!
We hebben haar begraven en ik kom er soms 3 keer per dag. Extreem verdrietig, afgewisseld met rust, onrust en dan weer extreme paniek aanvallen. Deze rollercoaster van emotie wordt met de dagen groter.
Ik kan geen filmpjes of foto's van haar zien, omdat dit direct confronterend is.
Als ik de verhalen van lotgenoten hoor, kan dit nog een lange tijd duren....
Het gevoel van het hoeft niet meer voor mij, waarom leef ik nog, we hadden nog zoveel plannen... de herinneringen zijn groot, maar het idee dat er geen nieuwe herinneringen meer bijkomen maakt mij angstig en bang.
Ik mis haar iedere seconde van de dag.
We deden buiten het werk, alles altijd samen. Samen boodschappen doen, samen in de tuin, samen genieten van het leven. Dit is na 39 jaar samen in eens over, zonder afscheid.
Alles herinnerd aan Sylvia. De supermarkt, de straten, ons huis en alles in huis.
Ik wil het liefst vluchten, maar weet niet waarheen!
❤️Syl, ik mis je heel erg en heb je nodig...❤️
Frank
Sterkte
Het ergste is dat je opnieuw je leven moet beginnen. Mijn lief is nu bijna 2,5 jaar geleden overleden, zomaar omgevallen. We hadden geen kinderen. Hij was 61 ik 59 jaar en vanaf mijn 17de al bij en met hem. Het zijn mijn zeer trouwe vrienden die mij er grotendeels doorheen slepen. Alleen 1 vriendenstel heeft het af laten weten. Ik aanvaard (bijna) alle uitnodigingen en neem ook zelf initiatief om leuke dingen te doen. Voor de buitenwereld heb ik een supergezellig sociaal leven en dat is ook zo alleen wordt het nooit meer zoals het was en dat benauwd me af en toe enorm. Ik denk wel eens serieus dat ik er helemaal geen zin meer in heb. Heb in ieder geval vastgelegd wat kwaliteit van leven voor mij is en daarbij dat ik geen grote behandelingen meer wil ondergaan. Dat klinkt misschien gek maar ik heb toch het gevoel dat ik mijn tijd uit moet zitten of zo. Nogmaals ik doe veel leuke en gezellige dingen maar denk daarbij altijd aan hoe het geweest zou zijn als mijn allesie erbij zou zijn geweest.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je een weg vindt om toch nog een leuk leven te kunnen leiden.
Ik begrijp zo goed wat je bedoeld. Mijn vrouw van 55 jaar is na het stellen van allemaal verkeerde diagnoses op 28 maart j.l. ( onze 33 jarige trouwdag ) toch nog plotseling overleden. Je hele wereld stort in. We hadden een mooi leven, deden veel dingen samen. We waren echte levensgenieters. Ze was de liefde van mijn leven. Mijn leven en dat van onze kinderen is stil komen te staan op 28 maart. Ik probeer met veel vallen en opstaan het leven weer te herpakken. Dit is heel zwaar. Ik heb ook professionele hulp gehad omdat ik zo depressief was dat het voor mij niet meer hoefde. Dit heeft iets geholpen. Maar het blijft zo dat je het zelf moet uitvinden hoe verder. En dat gaat niet zo makkelijk. Ik ben er nog lang niet. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik hoop echt dat je een weg kunt vinden in je verdriet. Mij heeft het wel geholpen om erover te praten. Beste Frank, het zal moeilijk zijn om dit een plek te geven. Het allerbeste en heel veel sterkte.
Simon
Mijn soulmate mijn alles (Verhaal 402)
Dit is een verschrikkelijke periode!
Ik hoor de paniek in je verhaal!
Hoop zo op wat verlichting voor je.
Liefs Marianne (56)
Dat moment vergeet ik nooit meer (Verhaal 406)
Ik mis je elke dag want het valt niet mee zo alleen (Verhaal 411)
In twee jaar tijd zowel mijn man als mijn zoon aan de dood verloren (Verhaal 182)
Mijn (bonus) zoon was een grote steun voor me. We beschouwden elkaar als moeder en zoon. Ik praat in de verleden tijd omdat dit jaar, op de laatste dag van mei onze zoon zelfmoord heeft gepleegd. Het is zo onwerkelijk, in februari is onze kleinzoon geboren, vernoemd naar zijn opa, mijn man. In maart is mijn zoon getrouwd met de liefde van zijn leven en in mei stapt hij uit het leven.
Alles komt weer terug, beelden lopen door elkaar heen. Het doet zo'n pijn, het gemis is zo groot. Het ene is nog niet verwerkt of de volgende klap komt.
Dankjewel voor het lezen 😥
Mij staat hetzelfde te wachten!
Mijn man is in2019 aan slokdarmkanker overleden en nu is mijn zoon ziek! Waar ik geen vertrouwen in heb!
Benheelerg verdrietig!!!

Diepbedroefd ga ik elke nacht slapen en sta ik elke morgen op (Verhaal 364)
Het is iets waar ik al aan dacht op zeer jonge leeftijd dat ik ooit mijn ouders zou moeten afgeven en heb altijd gehoopt dat dit nog heel erg lang zou duren maar spijtig genoeg heeft deze hoop niet geholpen.
Ik ben haar kwijt en ik kan dit niet verdragen. Ik weet dat ze niets liever heeft dan dat ik geniet van het leven. Maar mijn leven dat was mama, papa, en zus. Nu dat ze er niet meer is is de cirkel gebroken en niet meer te herstellen.
Diepbedroefd ga ik elke nacht slapen en sta ik elke morgen op. Het is een nachtmerrie waar ik in leef. Onze band was dan ook zo ongelooflijk sterk maar vooral de persoon die ze is en was is onvervangbaar. De liefste persoon die ik ooit gekend heb en ooit zal kennen. Zo bezorgd en zorgzaam, elk uur van iedere dag. Het lijkt onmogelijk om hier ooit mee om te gaan. Op dit moment verdring ik het nog, denkende dat ik haar nog zal zien en horen maar er zijn wel momenten dat het besef er is dat het niet zo zal zijn.. Op zo'n momenten voel ik letterlijk en figuurlijk dat er een diepe wonde is geslagen tot in het binnenste van mijn ziel, een snijdende pijn over heel mijn wezen. Mijn hart was al op verschillende plaatsen gebarsten maar dit verlies heeft het in stukken gebroken. Ik zie haar overal in mijn gedachten, in elke kamer van het huis, in mijn dromen. Het grootste geluk dat een mens kon voelen is me ontnomen want ik had me er al bij neergelegd in mijn jonge leven door omstandigheden dat ik niets anders nodig had dan de liefde die ik van jou en papa kreeg, maar ook dit heeft niet mogen zijn.
Hoe moet ik nu verder? Het leven heeft met dit verlies zijn glans verloren. De zoveelste mokerslag maar dat beschrijft niet wat dit betekent. De rest kon ik nog opvangen vanwege de liefde van ons gezin maar hier is geen remedie tegen.
Zonder haar ben ik mijn koel, verstand en wijsheid kwijt. Mijn vermogen om om te gaan met alle tegenslagen. Van het licht en de hoop naar de duisternis en droefenis. Ik ben net 30 geworden maar de betekenis is helemaal verdwenen. Heb vrienden die hetzelfde hebben meegemaakt maar het lijkt alsof ik toch een veel gevoeliger mens ben dan anderen. Heb dit altijd geweten natuurlijk maar deed mijn best om hard en sterk te zijn als wat men verwacht van een man van mijn leeftijd maar eerlijk gezegd voel ik me op dit moment een kind in een volwassen lichaam.
Een kind dat bij zijn mama wil zijn.
Het was zo perfect, iedereen had bewondering voor onze innige band en ik was zo trots op mijn ouders die altijd jong van geest bleven. Maar de laatste jaren en vooral maanden waren een hele lijdensweg. Toch wou ik dit verdict niet aanvaarden tot 3 dagen voor ze ging. Dan heb ik er mij bij moeten neerleggen. Zo onmenselijk.. Zo oneerlijk..
Nu heb ik elke nacht rare dromen tot mooie dromen tot nachtmerries.
Zijn er die hetzelfde ervaren?
Ik zal nooit mijn leven ontnemen maar in mijn hoofd stel ik het me elke dag toch voor om te ontsnappen aan de ondraaglijke leegte en pijn. Ik BEN verdriet en zie dit niet veranderen.
Het is de keerzijde van oprechte grote liefde.
Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Mijn mama kreeg in maart de diagnose leukemie, een erg zeldzame en agressieve vorm. We wilden allemaal vechten en mijn mama nog het meest. De chemo leek te werken en we konden weer naar buiten en naar de winkels. Ik ben op dit moment in verwachting en we konden samen voor babyspulletjes kijken. We hadden zoveel om naar uit te kijken!! In juni/juli kon mijn moeder plots niet meer lopen en ze bleek een dwarslaesie te hebben, veroorzaakt door de leukemie. Er waren uitzaaiingen gevonden op 3 belangrijke plekken in de wervelkolom. We wilden het niet geloven. Ze heeft bestralingen gekregen en dat leek te helpen. Helaas kreeg mijn moeder een infectie waar zij niet meer bovenop zou komen. In de ochtend werd mij verteld dat ik mijn vader moest bellen. Ik heb in één dag moeten accepteren (eerder kon ik dit niet) dat mijn moeder zou gaan overlijden. Mijn mama is 18 uur na het gesprek met de hematoloog overleden. Mijn beste vriendin, mijn liefste mama en mijn dappere held. We zeiden altijd dat de navelstreng nooit goed is doorgeknipt, zo sterk was onze band. Twee weken geleden is ze overleden en ik heb zo’n pijn. Aanstaande donderdag is de 20 weken echo en ik ben er kapot van dat mijn mama haar kleinkind niet zal ontmoeten, ze keek er zo naar uit.
Toen ze overleed voelde het alsof er ook een deel van mij overleed (Verhaal 392)
Ik had een erg goede band met mijn moeder en we begrepen elkaar 100%. Toen ze overleed voelde het alsof er ook een deel van mij overleed. Het eerste jaar na haar overlijden zat ik in een 'shock' waardoor ik nauwelijks gevoelens voelde. Pas de laatste 2 jaar begint het echt aan me te knagen. Ik heb hiervoor al bij een psycholoog gelopen en heb EMDR therapie gehad wat mij erg heeft geholpen.
Maar nu komt het pas. Mijn vader is geen man van emoties en toont zijn verdriet niet. Mijn vader en ik zijn daarin hetzelfde, we verwerken verdriet binnenin en uiten het niet graag. Pas geleden ontmoette hij een vrouw. Ik heb hier erg veel moeite mee gehad, omdat ik het gevoel had dat hij mijn moeder niet langer miste en daarom maar een vrouw zocht om de leegte f op te vullen. Uiteindelijk is het met die vrouw niets geworden (Dit voelde voor mij eigenlijk als opluchting..) . Dit duurde maar 2 weken ongeveer. Nu hij die vrouw niet meer heeft, heeft hij zich ingeschreven op een datingssite. Ik voel me zo ontzettend slecht hierover. Misschien klink ik nu egoïstisch, dat weet ik niet, maar ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik heb al geprobeerd met mijn vriend te praten maar die zegt dat mijn reactie niet goed is. Ik ben erg boos (vooral op mijn vader). Ik kan niet snappen dat hij naast mijn moeder (ook al is ze overleden) met een andere vrouw kan leven en van kan houden. Zelf zegt hij dat hij 'verder moet'. Ik vind dit eigenlijk een zwak excuus als ik dat mag zeggen en ik weet absoluut niet wat ik ermee moet..
De reden Dat sommige mensen niet over het verlies van een overledene kunnen groeien is dat de mensen vergeten zijn wie ze echt zijn. We zijn allemaal zielen die tijdelijk op aarde een lichaam hebben. Je moeder is helemaal niet dood. Integendeel, zij leven meer dan wij en wij zijn meer dood dan hun. Je lieve moeder is nog altijd bij jou en zal alles proberen om je aan te sporen om verder te gaan met je leven en er alles uit te halen. Helaas kunnen wij hun niet zien, dat zijn nu eenmaal de regels hier op aarde. Zou je later als je ook in de geestelijke wereld bent zeggen, spijtig dat ik dit niet geweten heb en dat ik mijn leven verziekt heb met treuren? Je moeder heeft het goed. Die wereld is zo onbeschrijfelijk mooi, altijd een aangename temperatuur, heel veel lieve zielen die je kent uit vorige levens, ja het is belangrijk dat je erin gelooft, zomermaand is zo mooi, ik ben daar geweest. Je bent niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kunt overal naartoe reizen, samen met je zielsverwanten. Je gebruik je eigen gids, vraag hulp aan hem of haar. Dat heb ik ook jaren gedaan, ook een naam gegeven. Als je overgaat zal je moedet je opwachten. Echte liefde is oneindig, eeuwig en tijdloos. Laat je vader los. Op datingsites vind je ook niet de ware liefde heb ik ondervonden, laat hem daar maar zelf achter komen. Er is veel misbruik, leugens en hypocriet gedrag. Ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gelijkwaardig zijn en gebaseerd zijn op wederzijds respect. Kop op en geniet van je leven ⚘💕
Ik ken bijna niemand van mijn leeftijd die een ouder is verloren (Verhaal 410)
Om 10 uur krijg ik een onrustig gevoel op het werk (Verhaal 408)
Je zag zo gezond uit ,55jaar smorgens is toen ik vertrok , je hebt wel heel de nacht liggen draaien dus ik ga heel rustig mijn bed uit zodat jij verder kan slapen.
Plots sta achter me, helemaal actief.
Ik zeg tegen tot straks schatje rustig aan.
Om 10 uur krijg ik een onrustig gevoel op het werk, Ik kijk op mijn app om 9 uur voor het laatst online geweest.
Ik app je je reageert niet Ik bel je je reageert niet, mijn vader die heeft je gevonden. Hartstilstand hoe kan dit nu?
Ik probeer me sterk te houden, ik mis je zo verschrikkelijk.
Ik zou toch zo graag Ik was wil houden iets tegen je willen zeggen,ik voel me zo alleen in ons mooi huis , Dit was niet de afspraak zo.,Hoe moet ik verder nu?
Ik Ik heb geen afspraak van je kunnen nemen.... Het zo n zeer. Ik mis je zo...
Het gevoel dat er niemand meer is die nog van mij houdt (Verhaal 347)
Ik begrijp je verdriet en angst.
Ik heb die ook gehad. Veel mensen verloren. Weet dat je moeder nog altijd bij je is en nog steeds van he houdt. Ze is nu een stralende ziel en in het licht. Ze volgt je en vindt het waarschijnlijk spijtig dat het niet zo goed met je gaat. Laat het verleden los en voel die innerlijke kracht in jezelf, die krijgen wij allemaal mee bij onze geboorte. Trek die innerlijke kracht uit jezelf en besef hoe kostbaar en broos het leven is. Ga iets doen. Ik doe nog regelmatig vrijwilligerswerk. Ik ben alles wat ik nodig heb zeg ik al 20 jaren elke dag tegen mezelf en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op gelijkwaardigheid en wederzijds respect. Kop op, je kunt het, iedereen heeft die kracht 💕⚘
Maar ik heb me leven omgedraaid.
Door de mooie dingen die we hebben gedeeld vast te houden zodat mijn verdriet die ik nog voel van al het gemis.
Een andere wending te geven.
Ik ben na het geloof terug gestapt .heb me rust gekregen en het gaf me moed en kracht om dingen toch weer anders in te delen heb nu hele lieve mensen om me heen .
Want de mensen waar ik dacht dat ze ervoor me.zijn die liepen weg .
En de mensen waar ik altijd op kon rekenen die zijn overleden zelfs me moeder en vader heb ik niet meer ..
Ik zeg niet dat het geen pijn doet .
En verdriet het blijft terug komen.
Maar ik heb me rust gevonden.
Waardoor ik weer me leven kon oppakken.
En ik heb weer nieuwe vrienden.
En hele lieve mensen die je begrijpt om me heen .
Er is echt wel licht .grijp het .want je mag ook leven.
Mijn kinderen die ziek zijn en hebben overerfelijke ziekte .
Die raak ik kwijt .ze zullen me een keer verlaten.
Maar ik weet dat ik het nu aan kan omdat kk weet dat ze de rust krijgen en al hun pijn is niet meer
Hou moed en laat je angst niet jou de baas worden .
Jij kan de angst de baas worden
Er is licht
Verdiep je in de mooie dingen. Die je net hun heb gehad .het verlicht de pijn.

Iedereen waar ik van hield is gestorven (Verhaal 390)
Het leven is heel oneerlijk.
Hierbij een dikke knuffel vanaf je beeldscherm, maar wel heel erg gemeend. Ik weet hoe het voelt ..
Me kinderen hebben hun broer kwijt geraakt en hun hebben ook een overerfelijke ziekte.
Maar als je iemand kwijt raakt elke keer ik probeer te denken aan de glimlach van hun de mooie tijden en daar door kom ik doorheen. En de liefde die we gedeeld hebben.
Mensen hebben geen begrip .
Of ze laten je in de steek daardoor .
Maar laat je niet kisten.
Ja we hebben verdriet en pijn .
Maar ik heb op knieën gezeten en gehuild en veel verdriet en gevraagd onze lieve heer me te helpen.
Ik heb door al het verlies weer hoop gekregen.
Ik voel me krachtig.omdat ik na het geloof weer terug ben gegaan.
Daar haal ik de kracht en moed uit .
Ik krijg rust .
Maar dat zeg niet dat je pijn en verdriet mag voelen.
Maar het gaf me rust en kracht om verder te kunnen.
Ik moest staande blijven .
Kijk niet wat je verloren heb maar na de mooie tijden die je had .
Na al het verlies en ook van me zoon en nichtje die jong waren.
Geloof me er komt licht .
Rouwen is een eenzame zaak (Verhaal 217)
Ik zou iets willen zeggen over rouwverwerking en hoe de omgeving ermee omgaat. Dit bepaalt naar mijn idee een belangrijk deel de route van hoe-nu-verder. Ik kan met droge ogen vertellen over de naasten die ik ben verloren, maar het is de onderlaag waar de pijn nog net zo rauw is als toen het gebeurde. Als ik een keer in tranen uitbarst is de reactie ja maar, het is al zo lang geleden, je hebt het nog geen plekje kunnen geven (waar zit dat plekje dan), je moet in therapie. Ik heb de indruk dat veel mensen niet weten hoe ze met het verdriet van een ander moeten omgaan hoe vers of oud het ook is. Het maakt ze ongemakkelijk dus het moet weg. Het verdriet wordt gebagatelliseerd of vermeden. Dat laatste is zeer pijnlijk. Dat is dubbel verlies.
Ik ben het verdriet als iets gaan zien wat bij me hoort. Ik ben mensen verloren die iets voor mij betekenen, niet hébben betekend. En dat maakt mij mens, bewust van de essentie van het leven en er is dankbaarheid dat ik een stuk met ze mee mocht lopen. Het is een beetje een overtreffende trap van acceptatie. Het verdriet is van mij en er zijn dagen dat ik huilend wakker wordt. Maar het is ook in beweging, er zijn meer mooie dagen dan slechte. Wat ik probeer te zeggen is dat het er mag zijn. Draag ze, koester ze, noem hun namen, al is het alleen in je hoofd. Rouwen is een eenzame zaak, maar huilen zonder uit te leggen waarom nu opeens, een hand, een glimlach, een kneepje in je arm kan zo’n verschil maken.
Mensen die dat nog nooit hebben meegemaakt snappen deze gevoelens niet en de opmerking een plaatsje geven, stommer kan niet. Je moet proberen verder te gaan met deze verschrikkelijke gevoelens en na verloop van tijd, is voor een ieder anders, wordt het heel langzaam wat dragelijker maar nogmaals daar staat geen tijd voor.
Ik heb verdriet omdat ik ze mis (Verhaal 405)
Ik blijf zo vreselijk onrustig en zenuwachtig (Verhaal 200)
Ik hoop op reactie s
Gr Mieke
Weet niet hoe oud dit bovenstaande berichten van jullie zijn .
Ik ben ook mijn man verloren en sta stijf van de zenuwen ,de hele
Dag door
Hoop op jullie reactie
Veel sterkte
Ik herken je verhaal, ik ben zelf een halfjaar geleden me vrouw verloren na een lang ziekbed, hoewel we wisten dat het bijna tijd was kwam het toch onverwachts en uit het niets heel snel, heb nog elke dag veel pijn en verdriet, ben ook onrustig juist vooral in de avond en nacht waardoor ik weinig slaap en kan moeilijk eten
Sterkte
De zwartste dag in mijn leven (Verhaal 404)
20 juli 2023 is de zwartste dag in mijn leven geweest. Mijn man, waar ik 23 jaar samen mee was, is doodgereden door een vrachtwagen. Mijn zoon en ik werden door de politie opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Ze hadden hem nog gereanimeerd. In de middag moesten ze stoppen met behandelen en is hij overleden.
Ik mis hem zo verschrikkelijk. We konden nog geen week zonder elkaar. Het verdriet van mijn zoon zien vind ik ook zo vreselijk moeilijk.
Ik kan dat niet wegnemen of beter maken. Hij is zijn vader kwijt en ik mijn man en maatje.
Probeer nu uit alle macht per moment te kijken. Er komt zoveel op je af. Ook qua regelzaken. Het doet gewoon zo vreselijk veel pijn

Mijn ex-man is overleden en het doet zo, n pijn (Verhaal 403)
Zij was de liefde van mijn leven (Verhaal 401)
Mijn vrouw, 43 jaar, is pas net overleden (Verhaal 400)
Ik ben bij haar geweest tot het eind. Heb haar verzorgd tot het eind. Maar was zo machteloos.
Ik blijf achter met 2 jonge kinderen.
Ik kan nu niks anders dan de hele dag huilen, foto’s kijken, filmpjes kijken. Ik denk alleen aan haar. We waren bijna 27 jaar samen. De liefde van mijn leven.
Ik kan niet met woorden beschrijven hoe zeer ik haar mis.
Al die kleine dingen die er niet meer zijn.
Alleen in bed liggen, zij niet meer aan de ontbijttafel, niemand die naast je zit in de auto. En alles wat we nog wilde doen. Het is niet meer.
Ik kan me nog geen leven voorstellen zonder haar nu en hoop dat zoals iedereen zegt, de tijd inderdaad de pijn zal verzachten.
Wij geloven niet in het hiernamaals of zoiets, maar toch hoop ik ook stiekem dat ze ergens op me neer kijkt en kan zeggen: “het is goed zo”.
Missen heeft een andere betekenis gekregen voor mij….
Moeite met verwerken na gebeurtenissen in verpleeghuis (Verhaal 14)
Bijna zes jaar heb ik voor mijn ouders gezorgd. Mijn vader is begin januari overleden. Ik heb mijn vader tot het einde zelf kunnen verzorgen. Ik mis hem maar hij had de laatste weken van zijn leven veel pijn en was ook benauwd. Daar kan je verder niet zoveel aan doen als er voor hem zijn. Je bent ook blij voor hem dat hij geen pijn meer heeft en niet meer benauwd is.
Mijn moeder is 8 weken na mijn vader overleden. Mijn moeder zat in het verpleeghuis omdat ze dementie had. Daar heeft ze het verschrikkelijk gehad de laatste twee weken van haar leven. Ze had al 6 dagen heel weinig gegeten en gedronken. Ze had een kapotte en hele droge mond .
Haar lippen stonden ook strak van droogheid en de vellen en korsten hingen eraan. Ik heb het gebit mee naar huis genomen zodat ze dat niet meer in haar mond konden stoppen. Ze was al veel af gevallen en het gebit paste niet meer in haar kapotte mond.
Toen heb ik bij de apotheek Mondgel en vaseline gehaald. Mijn moeder kon eigenlijk niks meer en toen ik de mondbehandeling bij mijn moeder had gedaan zuchte ze van verlichting. Ze lieten haar ook maar in de rolstoel hangen.
Ze kon niet meer recht zitten en haar hoofd omhoog houden. Ik heb de kleding mee naar huis genomen zodat ze haar niet meer in de rolstoel konden zetten. Nadat mijn moeder was overleden kwam er een arts en die had de verklaringen al ingevuld. Ze keek even onder de deken en ging toen weg.
Ik vroeg of ze niet naar haar hart ging luisteren maar dat deed ze niet want het was een verwachte dood. Ik vind dit zo respectloos naar mijn moeder toe. Ik ben nog zo boos omdat ik twee weken heb moeten vechten voor mijn moeder zodat ze menswaardig zou kunnen sterven. Het is echt zo onbegrijpelijk. Het staat wel in de weg om alles te verwerken.
Hallo Joan,
Ik kan me voorstellen dat je moeite hebt met verwerken. Als ik het verhaal als buitenstaander lees, dan krijg ik er al een naar gevoel van hoe het eraan toeging in het verpleeghuis.
Ik wens je veel sterkte en warmte.
De zorg in een tehuis is redelijk als je nog alles kan. Maar 24/7 zorg kunnen ze inderdaad niet bieden. Extra tijd voor een patiënt in de laatste fase is er maar af en toe. Maar euthanasie mag dan helaas ook niet. Waarom moeten deze mensen tot op het laatst nog lijden......mijn hond mocht gewoon rustig inslapen.
Onze lieve moeder is lichamelijk en geestelijk mishandeld en door opzettelijke nalatige zorg overleden in het verpleeghuis.
Mijn broer en ik zijn een petitie gestart.
Petitie.nl: CALAMITEIT IN VERPLEEGHUIS ,
GEEN ONAFHANKELIJK TOEZICHT
INSPECTIE GEZONDHEIDSZORG !!!
GRAAG ZOVEEL MOGELIJK DELEN , het is ongelofelijk en niet te bevatten hoe ze proberen alles in de doofpot te stoppen.
We zullen geen rust hebben en gaan door om onze moeder recht te doen.
En zoals Elly schrijft, nauwelijks personeel aanwezig, en klachten bij zorg inspectie worden een doofpotaffaire. Rechtszaak wordt door de grote machtige zorgbedrijven afgekocht, en het slachtoffer wordt dader. als je de situatie aanklaagt bij de rechtbank bots je inderdaad op een muur, en gegarandeerd, wordt alles zo verdraaid dat het aan de verlamde patiënt of aan de bewoner ligt, nooit aan het zorgpersoneel.
Wij zijn 70+ en maken deze problemen al mee sinds 2010 .
Dus nu is al onze hoop op de nieuwe opvang gezet, maar ook hier zijn al verschillende kleine problemen naar bovengekomen Er zitten nog goede mensen in de zorg, maar die mogen allleen doen wat van hogerhand bevolen wordt.Mijn man heeft verleden jaar de diagnose van uitgezaaide kanker gekregen, wat het nog moeilijker maakt voor ons. Wat gaat er met haar gebeuren als wij er niet meer zijn?
Dan is zij een Vogel voor de kat
Het is een verschrikkelijk gemis (Verhaal 395)

Wij hebben onze mama en mijn vrouw moeten laten gaan... (Verhaal 397)
Mijn naam is Ruben 37 jaar een papa van twee dochters van 14 en 18 jaar sinds 2/2/23 hebben wij onze mama en mijn vrouw moeten laten gaan door haar laatste wens euthanasie omdat ze ondragelijke pijn had aan haar been tengevolge van een ongeval drie jaar geleden het begon met een klein breukje in haar kniholte en is uitgegroeid tot CRPS na bijna alle ziekenhuizen te hebben bezocht in Belgen en spijtig genoeg ook een paar zelfmoordpogingen omdat mijn vrouw geen uitweg meer zag omdat er niks van pijnstillers werkte zelfs morfine deed niks af heeft ze juist een jaar voor haar overlijden euthanasie aanvraag en ik heb haar er onvoorwaardelijk in gesteund en de kinderen ook mee in dit gebeuren betrokken ook al merk ik nu goed genoeg dat ik mijn eigen gevoelens toen heb uitgeschakeld tot zelfs na haar begrafenis ik snap nog niet hoe ik dat gedaan heb gelijk toen ik samen met mijn vrouw naar de begrafenisondernemer ging om al alles op voorhand te regelen dat op een moment mijn vrouw was aan het huilen en daar kan ik echt niet tegen als ze huilde dat ik daar voor haar te doen lachen aan die mevrouw vroeg heb je geen kist met een lampje in dat die mevrouw mij zo aan keek van wat zeg je nu maar dat maakte mij niks uit mijn vrouw lachte en dat was voor mij wat telde maar nu bijna 6 maanden later heb ik het zo moeilijk het gemis de laatste dag van haar beleef ik elke dag opnieuw dan zie ik de beelden dat ze afscheid neemt van de kinderen ja ze wouden er niet bij blijven als ze de euthanasie uitvoerde dus hebben ze in hun slaapkamer gewacht maar ik zie het telkens opnieuw ook dat ik zeker zes keer nog heb gevraagd aan mijn vrouw ben je echt zeker en ze was zeker haar ogen glinsterende zo erg dat was een blik dat ik niet vergeet het was alsof we terug naar de leeftijd van 15 jaar gingen zo een verliefde blik maar na haar tweede spuit was ze ogenblikkelijk hersendood en dan nog een derde spuit voor haar spieren te ontspannen maar dat is en blijft de vieste dag uit mijn leven sinds die dag ben ik voor meer dan de helft mee dood gegaan ik kom niet meer buiten zie nergens nog goed in zelfs de kinderen kunnen mij niet het gevoel geven van dat het leven nog iets te bieden heeft maar ik heb een belofte gedaan aan de vrouw en kinderen en dat was mij zelf niks aan doen en voor de kinderen zorgen en dat doe ik ook maar heb al veel spijt gehad van mijn belofte want had ik dat niet gedaan was ik de zelfde dag als mijn vrouw gegaan nu leef ik echt met de hoop zo snel mogelijk hier weg gehaald worden en terug naar mijn vrouw toe te kunnen in de hemel want voor mij zelf helpt er over spreken niks echt niet
Al snel werd duidelijk dat hij niet meer te redden viel (Verhaal 393)
Sommige situaties kunnen wij inderdaad als mens niet begrijpen. Je verdriet moet onnoemelijk zwaar zijn. Ik ben al veel mensen verloren, mijn man, mijn broer, mijn moeder is op haar 63ste verongelukt. Onlangs is mijn kleindochter geboren met een ernstig hersenletsel door een tekort aan zuurstof. Er is geen hoop meer zeggen de dokters. Er is altijd een rouwproces nodig met veel liefde en begrip van uw omgeving. De reden Dat mensen zo ongelukkig kunnen zijn en daar ook aan sterven is Dat Ze niet meer weten dat de dood niet bestaat, we veranderen alleen van vorm. Het is zo mooi in de geestelijke wereld. Altijd een aangename temperatuur, zomerland is zo mooi, prachtige gebieden. Uw zoon en uw man worden daar omringd door de beste zorgen. Uiteindelijk veroorzaken wij als ziel onze eigen dood, helaas voor veel mensen niet te accepteren en niet te begrijpen, en dat is ook moeilijk Want Je hebt er als mens niets over te zeggen. Steek een kaarsje aan en praat met hun, ze kunnen alles nog horen, en ze kunnen je zien, jij helaas niet, dat is tegen de wetten van incarnatie. Wij moeten het op aarde als mens doen. Het is zo fijn daar, geen zwaartekracht meer, je kunt overal naar toe vliegen, je hoeft maar iets te denken en je bent er al. Je bent nooit alleen. Ieder mens heeft een geestelijke begeleider die vanaf je geboorte 24u bij je is, die heb je zelf gekozen. Spreek met hem en vraag hulp. Dat heb ik 20 j gedaan, ik heb hem ook een naam gegeven. Daarna ben ik iedere dag contact gaan maken met mezelf, ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gelijkwaardig en respectvol zijn. Ik ben ook vrijwilligerswerk gaan doen. Als je om je heen kijkt is er zoveel te doen, zoveel mensen die je nodig hebben, je moet alleen maar willen. Om de overledene moet je niet meer treuren, die hebben het beter dan wij, die leven in een grotere realiteit, wij leven in een illusie. Kop op, maak nog iets prachtigs van je leven zodat zij met liefde en trots vanuit de geestelijke wereld naar jou kunnen kijken. 💕⚘
Heel boos op mijn stiefvader (Verhaal 386)
ik heb het heel moeilijk om het overlijden van mijn moeder te verwerken ik zal vertellen waarom
mijn moeder (werd 79 jaar op 4 juli) was heel ziek en kon geen bezoek ontvangen en tijdens corona zeker niet dus ik belde en schreef sms'jes naar haar maar nu kreeg ik de laatste tijd meer berichten van mijn stiefvader wat ik heel raar vond en als ik dan vroeg is er iets met mama dan kreeg ik bericht terug problemen telefoon ik dacht ok zal dan naar hem sturen
tot ik op 30 mei 2023 een bericht van hem kreeg je hebt nooit omgekeken naar je moeder en nooit gebeld en eens gevraagd hoe het met haar was (deed ik elke dag) dan pas kreeg ik te horen dat mijn moeder overleden was en dat ik niet meer moest bellen of smsjes sturen "ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen heb zelf op zoek moeten gaan waar ze ligt wist niet of ze begraven of gecremeerd was niks wist ik heb het zelf allemaal gezocht en dat doet pijn bij mij geen afscheid kunnen nemen geen foto niks heb ik van mijn moeder elke dag loop ik met tranen in de ogen rond van machteloosheid en aan de andere kant heel boos op mijn stiefvader dat hoj mij zo behandeld geeft
Wat je stiefvader gedaan heeft is verschrikkelijk en onvergeeflijk. Hij is zich niet bewust dat wij allemaal onderworpen zijn aan de universele wetten, de wetten van karma, oorzaak en gevolg, alle energie die wij uitzenden komt versterkt bij ons terug, met alle gevolgen van dien, ziektes, kanker enz.. hij gaat zijn eigen nog sterk tegenkomen en het zal hem niet bevallen.
Uw moeder is nu een engel in de geestelijke wereld en daar wordt goed voor haar gezorgd. Je kan nog altijd met haar praten. Zij kan je horen. Jij haar niet helaas. Je kan het wel voelen, ze kan je ook kleine tekens geven.
De dood bestaat niet, ons lichaam is maar een tijdelijk omhulsel voor onze ziel om ervaringen op te doen op aarde. De meeste mensen zijn dat vergeten. Ze denken dat ze hun lichaam zijn. Steek een kaarsje aan, zeg haar naam en vraag of ze bij je wil zijn, zeg alles tegen haar wat je nog had willen zeggen, en weet dat alles goed is met haar. Ze heeft een terugblik gehad op haar leven en misschien niet altijd de juiste keuzes gemaakt. Mijn dochter kwam altijd op de eerste plaats, ze was mijn prinsesje, ook toen ze al lang volwassen wassen ook al koste het mijn relatie. Vanaf het moment dat haar stiefvader jaloers op haar was en haar niet goed behandelde ben ik bij hem weg gegaan. Ik heb afstand gedaan van al mijn bezittingen. Niemand kwam aan mijn dochter. Dat heeft ook te maken met ons zieleband . We zijn al in verschillende levens samen geweest. Ja, iedereen heeft verschillende levens gehad, ook al geloven ze er niet in. Bij hun overgang krijgen ze die ook te zien. Kop op, laat je stiefvader los, hij is het niet waard dat je nog gedachten aan hem verspild. Nog een goed leven ⚘💕
Ik ben 29 hij was 31 (Verhaal 391)
Wat bij mij heel erg goed helpt opschrijven, misschien heb je er wat aan
Liefs jol
heel veel sterkte
Ik begrijp je gevoelens en je verdriet, ik heb dit ook meegemaakt, zoveel mensen verloren.
Weet dat je lieve man nog voortleeft, maar dan in een andere vorm. Na een zwaar trauma 25 j geleden heb ik jarenlang deels in de geestelijke wereld en deels in de fysieke wereld geleefd. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi, zomerland is zo mooi, altijd een aangename temperatuur. De ziel van je man beslist wanneer en hoe hij overgaat, er is geen waarom ik, waarom wij, blijf je niet die vragen stellen. Er is geen waarom alleen maar een daarom, omdat wij daar zelf voor kiezen, dat weten wij niet meer als mens en dat mogen wij ook niet weten. Misschien is je man daar met een geestelijke opdracht bezig, zielen helpen die hem nodig hebben. Jouw man kijkt naar jou vanuit de geestelijke wereld, wat wil je dat hij dan ziet ? Een krachtige vrouw die haar leven terug oppakt? Kop op, ga verder met je leven, het is zo broos en kostbaar, je man heeft het goed en je kan nog alles tegen hem zeggen wat je wilt, hij kan je horen. ⚘💕
Vandaag precies 6 weken geleden is mijn vader overleden (Verhaal 380)
Ik werd ‘s morgens opgebeld door de dochter van zijn buurvrouw dat hij niet was op komen dagen voor een bakje koffie, wat hij elke week deed.
Ik wist al hoe laat het was en ben als een speer naar zijn huis gegaan. Stiekem onderweg naar huis had ik toch nog die stille hoop.
Toen we hem vonden stortte mijn wereld in en heb ik heel hard gegild. Mij vader had sinds kort hart problemen en liep daarvoor bij de cardioloog. Helaas was opereren op zijn leeftijd (82) geen optie, dus hij kreeg medicijnen. Helaas hadden die niet het gewenste resultaat en wilden we dat nog met de cardioloog bespreken. Die afspraak heeft hij nooit gehaald.
Mijn vader is in zijn slaap (denken we) overleden aan een hartstilstand of hartinfarct.
Ik voel me nu enorm schuldig dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken en ben boos op de cardioloog dat hij alleen medicijnen had gekregen.
Mijn emoties schieten alle kanten op. Er is nog geen dag geweest dat ik niet heb gehuild. Ik kan het nog niet geloven. Ondat mijn moeder 21 jaar geleden is overleden en mijn vader alleen was, moeten wij het huis leeg halen. Hier heb ik heel veel moeite mee en wil er geen afscheid van nemen. Wat altijd heel fijn was, is dat ik heel dichtbij woon en op zijn huis kijk. Nu is dat dus heel confronterend.
Mijn vader kreeg mij op latere leeftijd. Ik ben zelf 42 en alleen. Sinds het overlijden van mijn moeder heb ik een hele hechte band met mijn vader gekregen en was ik daar vaak. Gezellig in de tuin met een hapje en een drankje. Ik besef me dat dat nooit meer gaat gebeuren en dat doet me heel veel verdriet. Het was altijd een feestje en denk dat het nergens anders zo gezellig kan zijn. Voor zijn leeftijd was het een hele vitale man en gaf je hem zeker geen 82.
Ik heb thuis niemand om op terug te vallen en vind het heel lastig om in mijn eigen huis te zijn. Heb nergens zin in zie het soms ook niet meer zitten.
Ik werk weer een paar uur per dag, maar ook daar komt niet veel uit m’n handen. Ik denk de hele dag aan hem.
Ik weet dat het tijd kost, maar dit doet zoveel pijn en weet niet hoe ik hier mee om moet gaan.
Het gemis is echt enorm
Ik ben nog steeds helemaal verdoofd , en het besef is er nog niet . Ik kan niet geloven dat de wereld zo werkt , het maakt me zo kwaad..
Waarom nou zij, waarom de mensen die ons zó ontzettend dierbaar zijn
Mijn broer is vorig jaar op 46jarige leeftijd aan een hartstilstand overleden. Hij was ook een beetje grieperig de dagen ervoor.. Nog steeds onwerkelijk en ik mis hem verschrikkelijk..
Ik begrijp je verdriet. Ik wil je graag een andere kant laten zien van sterven. Ten eerste de dood bestaat niet, we veranderen alleen van vorm, ten tweede sterven is iets wat we zelf doen, we kiezen het tijdstip, het hoe en de plaats. Dat is voor de meeste mensen niet te geloven en zeker niet te accepteren. Maar toch is het waar. Alleen weten wij dat niet met ons menselijk denken. Je hebt al heel veel mooie momenten mogen meemaken met je vader. Dat mag niet iedereen. Mijn vader heeft al zijn dochters misbruikt (4). Ik heb jarenlang aan God gevraagd wanneer mag hij overgaan. Want dat zou een bevrijding zijn. Uw vader is nu in de geestelijke wereld, na een rustpauze gaat hij met zijn gids die zijn hele leven bij hem geweest is, zijn leven evalueren, daarna is er nog zoveel te doen. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi, altijd een aangename temperatuur, mooie landschappen, er is zomerland, daar ben ik al geweest. Hij is niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kan overal naartoe reizen. Hij kan regelmatig komen kijken hoe het met je gaat. Spreek met hem, hij kan je horen. Steek een kaarsje aan en zeg zijn naam. Zij kunnen ons zien en horen, wij helaas niet. Kop op, het leven heeft jou nog veel te bieden. Mijn moeder is verongelukt op haar 63ste. Mijn broer is overleden aan longkanker op zijn 34ste en mijn man aan een hartaandoening op zijn 38ste. Mijn kleindochter is geboren op 14 juli onlangs, zuurstofgebrek gehad bij de bevalling en is opgegeven. We krijgen het allemaal voor onze kiezen. Hou je sterk⚘💕

Het einde was mensonterend (Verhaal 213)
En mijn tweede Jan had ook iets aan zijn longen
Ik mis hem zo verschrikkelijk
Ik zou hem nog zoveel willen zeggen bv dat ik heel veel van hem hou
Hij heeft zo moeten vechten om aan lucht te komen het einde was mensonterend niet om aan te zien
Ik kon er niet op tijd bijzijn,hij tierf in de armen van een zuster
Ik mis hem hel erg,rust zacht pascha eindelijk geen gevecht meer om adem te halen.
Jij ook veel sterkte Tiny
Groetjes yuri
Sterkte, ik weet hoe het voelt
Je kan leeft nog, zij het in een andere vorm. Wij zijn allemaal zielen die tijdelijk op aarde een lichaam hebben. Zijn einde was zwaar maar hij is nu bevrijdt van zijn lichaam. Hij heeft geen pijn meer, hij herinnert zich nog alles, hij kan je horen, je kan nog steeds alles tegen hem zeggen. Zelfs in je gedachten kan hij je horen. Het grootste probleem op aarde is dat de mensen denken dat alles eindigt bij de fysieke dood, dat is niet waar, we worden terug geboren in de geestelijke wereld en gaan terug naar huis, waar we vandaan komen, de aarde is maar een tussenstation en wij zijn reizigers die ervaringen willen opdoen op aarde. Waarom je man gekozen heeft voor zo een dood weet ik niet, ik had ook een broer die op zo een verschrikkelijke manier gestorven is. De geestelijke wereld is zo wondermooi, uw man wordt in eerste instantie opgevangen door zijn gids die elk moment van zijn leven bib hem is geweest en alles over hem weet. In het begin denkt hij dat hij nog ziek is, het besef komt langzaam. Hij zal een tijd te rusten worden gelegd, daarna gaat hij met zijn gids zijn leven evalueren. Er zijn zoveel interessante dingen te doen in de geestelijke wereld. Rust in vrede is er niet bij. Zomerland is zo mooi. De mens en zouden nogal opkijken als ze in die wereld zouden kunnen kijken. Helaas zouden ze misschien ook massaal uit het leven stappen. Dit is nu eenmaal de afspraak die lang geleden gemaakt is tussen God en alle zielen. Op het ogenblik dat wij geboren worden vergeten wij wie wij zijn. Steek een kaarsje aan, spreek zijn naam uit, zeg hem alles wat je hem wilde zeggen en stuur hem veel licht en liefde toe. Uw man zal regelmatig komen kijken hoe het met je gaat. Laat hem een sterke, krachtige vrouw zien die zich zelf kan redden 💕⚘
Overal zie ik haar.. (Verhaal 124)
Er is geen dag dat ik niet aan haar denk, vooral als ik jonge vrouwen tref van ongeveer haar leeftijd heb ik, inmiddels over de 70, het er moeilijk mee.
Ons huwelijk rammelde, en ze pleegde overspel met een man die twee dochtertjes had, en die ze kende vanaf haar 13e in een kliniek waar ze beide waren.
Op een keer melde mijn vrouw een lang weekend haar moeder te willen bezoeken in Noord Holland, dus ze pakte haar koffertje, stapte in haar Renaultje, en reed de straat uit op vrijdagmiddag, ze zou maandag morgen terug komen.
In werkelijkheid was ze naar haar "vrijer" en mijn schoonmoeder, evenals een paar anderen, wisten dat ik bedonderd werd.
Zo wist ik ook niet dat ze 3 maanden zwanger was van mij, iets wat we eigelijk gehoopt hadden: een kindje samen, maar toen was de situatie nog wat anders.
Langzaam aan werd het wel eens donderdag dat ze "naar ma" ging, en steeds vaker kwam ze niet maandag maar dinsdag terug.
Nog altijd wist ik niet wat anderen al wel wisten, maar ik zei wel eens: "waar om ga je eigelijk niet bij je moeder wonen? Daar ben je vaker als hier.." Toen ze 5 maanden was zei ze dat ze zwanger was, iets wat me uiteraard niet ontgaan was, maar de stemming was zo grimmig en de sfeer zo geladen, dat we telkens heftige woordenwisselingen hadden, en ik me af vroeg wat ik met haar, de zwangerschap, en de hele situatie aan moest. Van die vent wist ik dus nog altijd niets, ook niet dat de 2 dochtertjes haar mama noemden! Toen ze 7 maanden heen was ging ze naar de longarts, ze had zwaar astma, en was erg benauwd, de reden waar om ik ook al vanaf dat we samen waren de huishouding deed, en meer haar "levenshulp" was geworden als haar echtgenoot. Echt genoten werd er door mij niet veel meer. Inmiddels had ik een kleine kamer in ons huis ingericht als babykamer, alleen, ze negeerde alles.
Bij de vervangende longarts zei ze niet dat ze zwanger was, ze had een weid manteltje aan en had ook niet echt een dikke babybuik. Toen gebeurde er iets wat achteraf uiterst dubieus was, ze stemde in met Kortison, een medicament wat nooit aan zwangeren word gegeven om dat het conplicaties kan geven oftwel geeft bij zwangerschappen. Twee dagen later was ze beroerd, maar deelde toch mee dat ze mij ging verlaten voor een andere man die 2 dochtertjes had en dat ze nooit bij haar moeder was geweest maar bij hun.
Van dat verhaal was ik zo beroerd dat ik op de bank sliep, maar toch smorgens wakker werd om dat ik werd geroepen. Ze kwam in zeer desolate toestand van de wc af, lijkbleek, en totaal ongenietbaar, ging de trap op en smeet de deur dicht. Door ingeving ging ik naar de wc ... in de pot lag iets, een kindje.. levenloos en .. ach het was vreselijk. In paniek pakte ik het er uit, en drukte het tegen me aan, in een reflex, het was al bijna koud. Onder aan de trap heb ik haar geroepen, nix, boven zat de deur op slot. Met warm water heb ik mijn dochtertje gewassen, haar garnalen kleine vingertjes vast gehouden, haar dunne haartjes gefohnt, en in een klein doosje gelegt met watten, ze was ver onder de kleinste babymaat 50. Met de polaroid camera heb ik 1 foto gemaakt, de laatste uit het pak. Inmiddels was het half 5 geworden, het eerste daglicht gluurde bleek door het raam, en ik jankte als een hond, zo vreselijk alleen.
Wat te doen, van alles ging door mijn hoofd, maar rond 5 uur smorgens had ik in het platsoen aan de voet van een pas geplante rode beuk een gat gegraven, en legde het doosje op een bedje van madeliefjes er in, dat was het moeilijkste moment, het definitive afscheid van mijn zo innig gewenste dochter. Het doosje deed ik dicht, nog wat bloempjes er op, en gooide het gat weer dicht. Jankend.
Toen ik thuis kwam liep ze net door de keuken, aangekleed en wel, de koffer stond klaar, en ik vroeg wat dat betekende? "Ach houdt toch je bek!" was de reactie, en ik keerde mij om en zat wezenloos in ern stoel. Er kwam een mij onbekende man, ze deed de deur open, en hij zei: "kom je mee?" Deed een stap de gang in, pakte haar koffers en zei tegen mij: "de rest word nog opgehaald, doei"
Dat doei deed mij opveren, opeens werd alles me te veel, maar ze reden de straat al uit.
Achteraf komen de vragen, het verwerken, alles was zo onwerkelijk, en dat is het zelfs nu nog, na 35 jaar huwelijk met een zeer liefdevolle vrouw en een emigratie om ergens samen met onze inmiddels 3 grote zonen gelukkig te zijn. Dat zijn we ook, maar als ik hier zo alleen zit te schrijven, in onze mooie grote tuin, praat ik met mijn dochter. Ik weet dat het gestoord is, maar voor mij is ze een engel geworden.
Ik vind het vreselijk wat je hebt meegemaakt. Weet dat je dochter nog altijd bij je is en je regelmatig bezoekt. Gelukkig heb je haar uit de wc gehaald. De dood bestaat niet, we veranderen alleen van vorm. De meeste mensen op aarde zijn vergeten wie ze zijn en hebben zich geïdentificeerd met hun lichaam. Er zijn ook universele wetten en die gelden voor iedereen. De wet van karma, oorzaak en gevolg. Wat je uitzendt komt versterkt bij jou terug. Uw ex zal zich zelf nog heel hard tegenkomen en dat gaat haar niet bevallen. Gelukkig ben je goed beschermd, je hebt je leven terug kunnen opbouwen. Er gaat een moment komen dat je je dochter terug zal zien, als een mooie liefdevolle ziel. Laat het los en leef in het hier en nu en weet dat ze over je waakten je liefheeft 💕⚘
Ik wil wel maar kan niet verder, doet te veel pijn (Verhaal 388)
Eind juni is haar verjaardag en ik merk dat ik richting die dag steeds agressiever en bozer wordt en weinig kan hebben,
Ik weet niet goed hoe ik dit een plaats kan geven en weer verder moet, mijn vrouw betekent teveel voor mij om te vergeten,
Ik wil wel maar kan niet verder, doet te veel pijn
Ik wens je veel sterkte met haar verjaardag, er zijn nog zoveel dagen waar we doorheen moeten die ons aan onze liefste dierbare doet denken.. je bent niet alleen !
Heel veel sterkte gewenst
Nu kwam gisteren een vriendin de dvd crematie bekijken en biechtte op dat ze 4x met mijn man was vreemd gegaan.
Ik was zo overdonderd en verdrietig en nu heel boos dat ik haar voorlopig niet meer wel zien.
Wat moet ik het verwerken doet al veel en pijn dit is de bekende druppel......
De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig (Verhaal 22)
Door hartfalen is mijn echtgenote, na een huwelijk van ruim 40 jaar, plotsklaps uit mijn leven gerukt. We waren elkaars zielsverwanten en het verlies van haar is voor mij niet draagbaar.
Het is inmiddels anderhalf jaar geleden, maar ik krijg mijn leven niet op de rit. Mijn omgeving adviseert me erop uit te trekken, nieuwe sociale contacten op te doen en leuke dingen te ondernemen, maar het lukt mij niet.
Ik voel me nog altijd verlamd. De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig... Dag in en dag uit. Het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van haar en haar nog één keer heb kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou, is ondraaglijk voor mij.
Op 27/8/18 is mijn man in 2tal uren overleden door hartinfarct,het is onwezelijk,gezond en wel vertrokkên en niet meer teruggekomen ,we waren mekaars beste vriend ,geliefden ,we konden alles met elkaar delen ,het grote verdriet van onze kleinzoon die verleden jaar stierf was zwaar maar we hadden elkaar ,ikweet niet hoe dit leven verder moet en waar ik weer verder moet in het leven.
Nog maar een paar maanden geleden. De leegte en verdriet is zo intens.
Wij waren ook een twee eenheid. Weet ook niet hoe ik moet doorgaan.
Het leven stopt gelijk met dat grote verlies. en hoe verder?
Sterkte
Jij ook veel sterkte....ik woon in Zuid Duitsland en familie en goede vrienden zijn in Nederland........het is loodzwaar...
Hoe lang is t geleden dat je moeder is overleden ?
Vorige week donderdag 28 januari is mijn hartsvriendin overleden.
Ze wilde dit heel graag .
Omgaan met dit verlies lukt mij niet.
Heb me ziek gemeld en kan hier moeilijk mee omgaan.
Vertel ook niemand hoe ik me voel.
Denk dan dat hun denken komt ie weer.
Ik zou ook niet weten wat de beste manier is om met verlies om te gaan.
Vooral de stilte, en het alleen zijn vind ik heel moeilijk. Sterkte!
Het lijkt gewoon oneerlijk, we zouden samen oud worden . En nu ben ik alleen, nu 1,5 jaar.
Het liefst stap ik maar uit het leven en is alles voorbij.
Sterkte
mijn leven zal nooit meer zijn zoals toen..
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Wil niet meer verder ze was klaar voor een nieuwe nier
We zouden in de cross- over gaan alles geplant in Erasmus
door Corona verzet niet meer door gegaan ik kan het maar niet verwerken vreselijk
Én, dat hij bij zijn hemelse Vader lééft!
Het verdriet word iets minder maar zo vreselijk onrustig (Verhaal 178)
Gr Mieke
Zo herkenbaar je verhaal
Bij mij precies hetzelfde
Hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat?
Dat onrustige gevoel heb ik ook ,kan niet ontspannen en s 'avonds voor pampus op de bank. Ik pak wel 1 oxazepam overdag maar het is en bkijf moeilijk. Sterkte

Mijn wereld staat zo op zijn kop (Verhaal 394)
Altijd alles uitgesteld tot pensioen, en nu alleen (Verhaal 203)
Sterkte yuri
Ik ben m'n liefde van m'n leven kwijt geraakt (Verhaal 209)
Samen gezellig wezen eten en na terugkomst in hotel kreeg m'n lief een hersenbloeding.
Dacht eerst zelf aan een hartaanval en ben als gek gaan reanimeren gegaan.
Mocht niet meer baten.
Heb een traumatische ervaring meegemaakt en heb daar nu de gevolgen van.
Ik wil zelf ook niet meer.
Ze was nog maar 56.
Zo oneerlijk
Donderslag bij heldere hemel (Verhaal 389)
Mijn man lag ziek thuis op bed.
En toen ik onze hond uit liet in december brak ik mijn heup.
Ik heb mezelf geen herstel toegestaan daar heb ik nu de gevolgen van.
Mijn man is in maart overleden , ik ben zo verdrietig hiervan.
Ik wil onze kinderen niet tot last zijn.
Maar soms denk/hoop ik dat ik snel bij mijn overleden man ben.
Ook weet ik dat dit niet eerlijk is naar onze kinderen is maar ik voel me zo alleen.
Ondanks alle lieve vrienden , familie etc……

Verdriet is nu nodig om mijn leven weer op te pakken (Verhaal 24)
Het is alweer 4 jaar en bijna 3 maanden geleden en eigenlijk sta ik mezelf nu pas toe om verdriet te hebben. Me verdrietig te voelen. Met behulp van mijn therapeut ontdek ik dat ik niet bang hoef te zijn voor mijn verdriet en ik merk dat ik het aankan.
Veel mensen in mijn omgeving zeggen; heb je daar nu nog last van
> mijn therapeut zegt: voel maar; het is goed zo. Ik voel me erg gesteund dat mijn verdriet er mag zijn ook al voel ik me nu soms wel heel verdrietig...... ik voel ook dat dit verdriet nu nodig is om mijn leven weer op te pakken en ik ben blij dat het zich aan dient.
Sterkte
Maar niemand begrijpt werkelijk wat ik voel (Verhaal 193)
4 maanden geleden is mijn moeder overleden door middel van euthanasie. Ze is 6 jaar lang ziek geweest en takelde steeds verder af tot ze op het laatste moment eigenlijk niets meer kon.
Ze leed aan de ziekte ALS, met als gevolg dat ze uiteindelijk niet meer kon praten en bewegen. Je hart breekt als je dit mee moet maken van dichtbij. Iemand waarvan je zoveel houdt. Mijn moeder was mijn soulmate, ze begrepen elkaar zonder iets te zeggen, lachten om de domste grapjes. Mijn beste vriendin.
Nu 4 maanden later, dankbaar dat we goed afscheid hebben kunnen nemen en zij waardig overgegaan is naar de andere kant, heb ik elke dag nog intens verdriet.
Ik mis haar ZO ontzettend erg… Mijn tranen vloeien, en voel me wanhopig en alleen.
Zelf heb ik een lieve man, 2 lieve kinderen en de beste vader en zus, en toch voel ik me alleen.. en intens verdrietig. Ook praten we er heel veel over.
Hoe moet ik hier toch mee omgaan?
Heb soms het gevoel dat ik mensen om mij heen wegduw.. wat ik eigenlijk helemaal niet wil. Maar niemand begrijpt werkelijk wat ik voel.
:-(
D aarbij heb ik zelf mijn echtgenoot wel 2 JAAR zelf verzorgd dag en nacht.
D at hij er niet meer is ,dat is super zwaar ik kom dit NOOIT TE BOVEN
MARIJKE
Mijn moeder overleed bijna 2 weken geleden, en jou verhaal raakt me zo erg..
Ik weet soms niet hoe ik verder moet zonder haar, zij was m’n alles
Ik begrijp ook je eenzame gevoel, je verdriet kun je maar tot op zekere hoogte delen..
Heel erg veel sterkte !!
Waarom twee keer, waarom mag ik niet gelukkig zijn (Verhaal 377)
Je kan mij altijd een berichtje sturen.
Gr. Priscilla
Ik zit nu ook in een shock, en weet niet hoe ik verder moet (Verhaal 384)
Je hond is gelukkig nog bij je, dat moet ook een beetje troost geven.
Voor nu, heel veel sterkte, al zijn dit maar woorden die nu ook niets voorstellen.
Ik wens je veel sterkte met haar verjaardag, er zijn nog zoveel dagen waar we doorheen moeten die ons aan onze liefste dierbare doet denken.. je bent niet alleen !
Verdrietig (Verhaal 387)

Ik probeer zoveel mogelijk sociale contacten te hebben (Verhaal 385)
Een kuske voor mijn suske (Verhaal 382)
Op 7 jarige leeftijd moest ik afscheid nemen van mijn 32jarige mama. Gestorven aan borstkanker.
Wat kleurde de lucht grauw. 3 jaar erna kleurde ze terug blauw.
José kwam in mijn leven, de titel mama kon ik haar niet geven zo heb je maar 1tje. Het werd SUSKE.
Ook al kwam ik niet uit je buik, ben super blij dat ik je 41 jaar heb mogen kennen. We hebben niet lang aan elkaar moeten wennen.
Je was mijn soulmate, luisterden naar dezelfde muziek, samen op vakantie gaan dat was ons leven
Kon ik je nog maar 1 reisje geven.
Op moederdag vertrok je op je laatste reis zonder mij. Sindsdien ben ik niet meer blij.
Weet niet waar ik moet beginnen, ik mis je in zoveel dingen. In september niet meer naar zee, tranen à volanté.
Mijn flikkerogen ben ik kwijt, das een feit.
Mijn lach is zoek, tis meer dan eens dat ik op 1 dag vloek.
Ik moet aan een nieuw hoofdstuk beginnen,
Maar kan ik dit wel zonder jou ?
Weet ik ben trots op jou!! Je was mijn rots in de branding.
Heb nu je uil tattoo. Suske waar je ook bent: I OVE YOU.
Ik blijf het maar zeggen, jij verdient een standbeeld. Mijn respect heb je al , trouwens altijd gehad. Er zullen er zeker nog volgen die dit beamen.
Ik denk aan jou en aan iedereen die jij liefhebt. ❤️
Maar weer geen woorden
Dikke knuffel 😘
Heb mijn 2 kinderen verloren (Verhaal 283)
Mijn moeder mijn vriendin is er echt niet meer (Verhaal 378)
Mijn moeder..wat mis ik haar. Ik heb het gevoel dat ik er soms in bezwijk. Maar ik moet door met mijn gezin met mijn leven. Mijn moeder was mijn vriendin op wie ik altijd terug kon vallen. Ze stond altijd voor mij klaar en ik voor haar.. Toen ze ziek werd hebben we elkaar getroost. We hebben elkaar bijgestaan in moeilijke uren. Wat hebben we veel gelachen op momenten dat het niet echt kon..ik mis mijn maatje..
Gr

ja , jullie wel maar bij mij mocht dat niet zo zijn.... (Verhaal 120)
Mijn man is 14 dagen geleden overleden
Ineens hij was niet ziek niks ..herseninfarct in de ochtend gelijk toen hij om 5:30 begon met werken op de zee ...
Hij was al 6 weken weg en zou midden juni weer tguiskomen 24 juni zou hij 56 worden .
Ik heb dat ook wat jij zegd
Met stelletjes en ..
Als ik oudere mensen zie lopen denk ik waarom jij niet maar mijn schat ..het is vreselijk weet niet hoe verder zonder mijn allerliefste , ik ben nu 48 jaar mijn schat was 55 jaar 💘💘mijn lieve Simon ik mis hem zo vreselijk ..we gaan elke dag naar selwerderhof in Groningen om bij onze schat te zijn
Ben radeloos en voor mij hoeft het echt niet meer, maar we hebben nog een zoon van 20 jaar jong.
Jaloers en woede als je mensen samen ziet en ook ziet lachen.
Oneerlijk, ik kan wel tegen de hele wereld aanschoppen
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.
Intens verdrietig word ik daarvan.
Het is ook de reden dat ik geen relatie meer wil. Wéér hetzelfde meemaken, Wéér het verdriet voelen, Wéér niet weten hoe verder te moeten.....
Nu denk ik waar is al dat geld gebleven (Verhaal 362)
Mvg
Wij zijn langzaam toegegroeid naar haar dood (Verhaal 376)
Toen er net uitkwam dat ze uitgezaaide kanker had dacht ik dit is mijn nachtmerrie...
Mijn moeder met wie ik zo een band had, ik dacht werkelijk mijn wereld vergaat als ze eenmaal dood is.Ik heb gewoon een man en 2 volwassen kinderen.Maar toch ...ik dacht..dit is t allerergste wat me kan overkomen.
En nu is ze afgelopen dinsdag overleden en...ik heb er eigenlijk vrede mee.Ze heeft zo geleden de dood was een verlossing.Ook het sterfproces heb ik van dichtbij meegemaakt met haar .En hoe raar t klinkt ik vond t zelfs bijzonder...
Voor mij is t goed nu..zo af en toe een huilbui maar ik functioneer wonderbaarlijk redelijk goed.Ik voel heel raar misschien dat ze bij me is.En dat voelt goed, ook al mis ik haar vreselijk .
Niet meer kunnen bellen/spreken etc.Maar ik moet eerlijk zeggen dat wij langzaam zijn toegegroeid naar haar dood.Zij was al weken niet in staat om te spreken of te kunnen lopen of goed zien.De kanker was naar hersenen uitgezaaid ze gleed langzaam weg en dat heeft iig mij toch al voorbereid op haar naderende sterven en er niet meer zijn voor mij..
Voor mij persoonlijk is er een last van mij afgevallen...haar niet meer doodziek zien.Maar voor iedereen die zijn of haar moeder vader ziet sterven ..het is echt heel heftig maar probeer te accepteren dat het leven eindig is.Hoe moeilijk het ook is.Ze zijn voor altijd in je hart.En de herinneringen en liefde voor hun neemt niemand je meer af!
Alleen geboren tweeling broer (Verhaal 375)
Altijd maar opzoek naar voldoening. in mensen en kan ook in werk zijn. ik kan voor me gevoel nooit mezelf laten zien. want onbewust krijg ik vaak schuldgevoelens. ik geef altijd veel aan mensen, maar als ik dat niet terug krijg. dan word ik boos en vind ik dat raar. heb vaak ook zomaar onzekere gevoelens en weet niet eens waar die vandaan komen. zo sta ik op de voorgrond en durf ik veel en heb zelfvertrouwen en ander moment kan ik best verlegen worden. het contrast is aardig groot.
ook veel vermoeidheid. waardoor ik niet voluit kan leven en dat maakt mij best geïrriteerd omdat altijd zo me best doe. zijn mensen die hier ook last van hebben?
en wat zou je eraan kunnen doen. zodat ik het een plek kan geven
De persoon die ik was zal ik nooit meer zijn (Verhaal 374)
Ik ben nu acht maanden verder en ik mis mijn lief ontzettend. Doe vreselijk mijn best om door te gaan, doe een heel leuk project op mijn werk wat mij een beetje voldoening geeft. Mijn lichaam en geest is nog hard aan het verwerken. Ik probeer met kleine stapjes het leven weer op te pakken . Gaat me de ene keer beter af dan een andere keer. Ik weet dat ik nog in het begin ben van rouwarbeid. Maar ik weet ook dat het mij gaat lukken, met alles wat daarbij hoort. Hoe diep de wond en hoe gebroken mijn hart ook is. Ik heb altijd van hele kleine levens-dingetjes kunnen genieten en zal dit zeker nu ook nog doen. De persoon die ik was zal ik nooit meer zijn maar ik ben wel benieuwd naar de nieuwe persoon die nu in mij schuilt. De kracht om door te gaan komt mede door de onvoorwaardelijker liefde van mijn lief. Hij die zo trots op me was en zei dat ik van alles kan. Het is af en toe moeilijk om het zelf te geloven maar zijn liefde houdt mij op de been.

Dankbaar voor je herinneringen (Verhaal 369)
Moeite met de nieuwe verhoudingen in familie en vriendschappen (Verhaal 372)
Terwijl ik in mijn eentje wel goed op stap kan en zelfs meegegaan ben met een groepsreis. Ik ben benieuwd of iemand hier iets in herkend.
Lichamelijk ben ik nog een wrak (Verhaal 367)
Bij mij werd er al na 2 weken, na het plotseling overlijden van mijn man (58) of ik het al een plekje heb kunnen geven. Mensen die het niet meegemaakt hebben, hebben geen idee wat ze zeggen! Kun je het ze kwalijk nemen, nee. Maar ze kunnen zich ook eens verder verdiepen in plaats van dom geblaat.
Mijn lievie is niet meer (Verhaal 371)
Sterkte gewenst
Ik heb het gevoel dat ik iedere dag ook een beetje sterf (Verhaal 359)
