Rouwverwerking - forum lotgenoten

Beste Lotgenoten,
Zoveel verdriet en gemis bij iedereen. Vreselijk en ook ik stik haast in mijn eigen verdriet want mijn lieve man en "soulmate" is eind april 2017 plotseling aan een hartinfarct gestorven op 63-jarige leeftijd.

Binnen een uur was zijn, maar ook mijn leven en mijn toekomst over en voorbij.
We waren 32 jaar samen en plotseling ben je alleen, wanhopig en verloren. Diegene met wie je alles deelde en die je vertrouwde en liefhad is er niet meer.

Buiten alle dingen die je moet regelen - en dat zijn er nogal wat - voel je je misplaatst en niet meer geliefd of geborgen in een wereld zonder je vertrouwde Partner.

Vaak voel ik me letterlijk misselijk van verdriet en heb ik het gevoel gek te worden door het gemis.
We hadden al een aantal moeilijke jaren achter de rug met veel ziektes en het verlies van mijn zus op 55-jarige leeftijd, waar we erg veel verdriet van hebben gehad. Samen kom je er dan toch weer bovenop, maar alleen....... ?

Helaas heb ik niemand meer, ouders jong gestorven, geen kinderen en ook mijn zus en beste vriendin is alweer 2 jaar dood. Dit maakt het extra moeilijk, want voor wie moet ik verder leven ? Het is uitzichtloos en doet zo'n pijn.

Door hartfalen is mijn echtgenote, na een huwelijk van ruim 40 jaar, plotsklaps uit mijn leven gerukt. We waren elkaars zielsverwanten en het verlies van haar is voor mij niet draagbaar.

Het is inmiddels anderhalf jaar geleden, maar ik krijg mijn leven niet op de rit. Mijn omgeving adviseert me erop uit te trekken, nieuwe sociale contacten op te doen en leuke dingen te ondernemen, maar het lukt mij niet.

Ik voel me nog altijd verlamd. De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig... Dag in en dag uit. Het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van haar en haar nog één keer heb kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou, is ondraaglijk voor mij.

Jaren geleden is mijn vrouw overleden. In het begin lukte het me aardig om het leven weer op te pakken. In de loop der jaren is me dat steeds moeilijker afgegaan. Steeds meer voel ik de leegte die ze achterlaat.

Veelal heeft de omgeving daar ook geen weet van. In het begin kreeg ik nog wel hulp van de omgeving, maar na verloop van tijd lijkt het er op dat iedereen denkt dat ik het wel red.

Na het overlijden van mijn moeder heb ik immens verdriet gehad. Ik kan nog steeds niet zeggen dat de tijd het heelt, als ik denk aan mijn moeder haar strijd tegen haar ziekte en hoe we haar vonden, dan krijg ik nog steeds rillingen.

Ik heb de behoefte om te praten maar ik heb het idee dat de mensen om mij heen die behoefte niet delen of mij juist mijden. Wellicht zijn ze bang dat ik geemotioneerd raak. Dat is soms ook zo, maar niet altijd.

Dus huil ik maar stiekem, alleen. Dit zorgt ervoor dat ik daarna weer kan ontspannen.

Ik voel het gemis in mijn hele lichaam. Ik weet soms niet hoe ik het zonder haar moet redden.
En op een ander moment voel ik me ook weer goed omdat ik weet dat zij trots op me is hoe ik het doe.

Ik wil graag weer meer vreugde voelen, maar er zijn zoveel dingen die me aan haar herinneren.

Een jaar geleden is mijn man, na bij 52 jaar huwelijk, overleden.

Ik mis hem verschrikkelijk en het lijkt wel of het gemis steeds groter wordt. In het begin word je geleefd en is er zoveel te regelen dat het niet helemaal tot je doordringt. Maar nu is het besef dat hij NOOIT meer terug komt zo hevig, dat het soms gewoon pijn doet!

Een deel van jezelf is weg!
En toch zullen we verder moeten, dat heeft hij ook gezegd en gewild, maar het is zo moeilijk.

Fijn om mijn verhaal hier op te kunnen schrijven en misschien komt er wel een reactie op.

Vr. gr. Anoniem.

Bijna 9 maanden geleden overleed mijn man na 44 jaar huwelijk.
Hij was 8 weken ziek..zo bizar en onwerkelijk.
En nu....alleen.

Alleen naar een verjaardag,alleen op de bank....
Wat ik het meeste mis is de blikken die we wisselden,de “prietpraat” bij ons kopje koffie..de “ gewone” gezelligheid...

Dat rouwen echt pijn doet in je lijf..je maag,je hart,ik wist t niet.....

Ik ben 53 jaar en begin van dit jaar is mijn moeder op 85-jarige leeftijd overleden. Ik ben er zo door geraakt en nog steeds zo emotioneel. Ik schaam mij er ergens ook voor, omdat zij toch een mooie leeftijd heeft bereikt.

 

Ik heb het idee dat mijn omgeving vind dat het nu wel klaar moet zijn met dat verdriet, alleen dat lukt me niet. Ik heb haar lang verzorgd en ik vraag mij af wat nu mijn functie in het leven nog is.

 

Ik ben wel moeder, maar beide kinderen zijn het huis al uit en geheel zelfstandig, dus voor hen ben ik ook niet meer echt van betekenis. Daarbij sta ik op het punt om mijn baan te verliezen door een reorganisatie. Ik voel me gewoon zo nutteloos.

Ik ben nu alleen. Mijn lieve vriend, met wie ik 26 jaar heb samengewoond, is in april overleden. Gelukkig waren mijn zus en ik erbij toen hij zijn ogen sloot. Een heleboel mensen stuurden mij brieven en kaarten om deelneming te betuigen.

 

Maar nu, na een half jaar, hoor je niets meer, van niemand. Ik heb een mooie foto van hem en nu wil ik een tekening van hem gaan maken, maar iedere dag denk ik nog aan hem.

 

Als een berg zie ik op tegen kerstmis. De eerste keer dat ik dan helemaal alleen zal zijn. Wie heeft een goed advies voor mij?

Eendje.

Eind vorig jaar is mijn man Peter na een ziekteproces van 4 maanden overleden. Hij was 56 jaar.

Voor zijn overlijden was er een proces en nu na zijn overlijden is er wederom een proces.

Ik dacht dat ik al enigszins had kunnen anticiperen op alleen zijn door het feit dat we wisten wat er ging gebeuren. Wat had ik dat mis!

Ik ben sterk, ik accepteer, ik leer mezelf steeds beter kennen alsook hoe mensen in mijn omgeving hiermee omgaan. Ik weet dat verwerking tijd nodig heeft en ik probeer alle momenten/emoties die mij overvallen aan te gaan, het hoofd te bieden. Ik ben op veel momenten verdrietig en stop dat niet weg. Soms maak ik de keus het wel even weg te stoppen eenvoudig omdat ik er dan geen zin in en/of ruimte voor heb.

Dit lijkt een bewust proces en voor een deel is het dat ook wel. Ik ervaar het echter als emotioneel overleven. Zoveel momenten dat ik verdrietig ben die zich eenvoudig niet lenen om het toe te laten. Op momenten dat ik niet verdrietig ben maar het wel zou kunnen zijn dan zoek ik de emotie soms bewust op in de hoop op verdere verwerking en verbetering.

Dit gebeurt ook wel maar wat is het zwaar!

Het is een proces met vallen en opstaan. Ik denk zelf dat ik in de grote lijnen best goed bezig ben om te verwerken en toch zie ik er tegenop dat dit nog gaat duren omdat het zo zwaar is........

Ik merk wel dat er verbetering is, de zo bekende tijd alsmede mij eigen inzet doen zijn werk wel en toch...., de intensiteit van gemis en verdriet op momenten is werkelijk met geen pen te beschrijven en zo mogelijk nog lastiger onder woorden te brengen, hoe je je best daar ook voor zou doen.

Ik zou kunnen vragen wat kan ik nog verwachten? Een begrijpelijke maar zeker geen handige vraag want dat is voor iedereen anders, daar is dus m.i. ook geen eenduidig antwoord op te geven.

Als er mensen zijn die dit herkennen lees ik graag hun ervaringen hiermee.

Ik ben nu ruim 1,5 jaar weduwe en mijn man is verongelukt. Weggerukt en weg, zomaar. Ik heb een zware periode doorlopen en ben nu stapjes aan het maken in mijn andere leven. Dit heb ik als volgt beschreven:

Je plek vinden in een wereld die door gaat.

Je bent als rouwende een manier aan het vinden om elke dag met nieuwe energie te beginnen. Elke dag je normale ritme te ontdekken. Elke ochtend beginnen met een glimlach naar jezelf in de spiegel, wetende dat het voelt als een treurig clowns gezicht. Elke dag hopen op een beetje meer levenslust. Elke dag hopen dat dat brein weer beter gaat werken.
Hopende dat die mensen niet meer zeggen,” het zou nu toch wel eens beter moeten gaan” of “logisch dat het niet eenvoudig is je weg te vinden, maar je moet nu toch wel door”.
Hopende dat die mensen die zeggen,” we denken aan je”, een keer gaan beseffen dat ik dat niet merk. Beseffen dat ik dat niet voel als ik niets hoor. Dat het weduwe zijn geen enge ziekte is, maar down zijn, moe zijn van emotie en je lusteloos maakt.
Hopende naar een leven zonder wanhoop voor wat je kwijt bent. Je machteloosheid naar wat je zoekt.
Als rouwende voel je je schuldig dat het je niet lukt verder te leven. Het je niet lukt, het net alsof spelletje goed te spelen. Het je niet lukt anderen niet te belasten met je rouw. Het je alleen zijn zo zwaar valt.
Als rouwende wil je zo graag zeggen dat er weer lichtpuntjes tevoorschijn komen zonder die diepe donkere eenzame ruimte.
Je hoopt als rouwende dat er steeds meer ruimte komt om contact te zoeken, om terug te bellen, om mensen uit te nodigen bij je thuis. Dat er weer ruimte komt voor andere dingen.
Als rouwende heb je behoefte aan aandacht, contacten. Als rouwende wil je zo graag samen. Maar als rouwende zie je contacten verdwijnen, gewoon omdat het’ jullie’ er niet meer is. Zie je contacten veranderen, omdat een deel weg gerukt is.
Als rouwende probeer je bij de dag te leven, te leven in het moment. Niet elke dag te willen schreeuwen, “ik wil dit leven niet!” , maar weer krachtig te voelen dat andere leven te gaan zoeken.
Als rouwende verlang je zo ontzettend naar toen. Als rouwende wil je die leegte niet meer voelen, die lege weekenden, die lege nachten. Als rouwende wil je weer leven, het liefst weer gewoon.

En ineens besef je je dat je stapjes hebt gemaakt naar dat andere leven. Besef je dat je weer een gevoel van leven ervaart in mooie momentjes. Dat er nog genoeg mensen om je heen zijn blijven staan. Dat die mensen met jou verder leven omdat je de moeite waard bent om gekend te zijn. Dat er nieuwe mensen in je leven zijn gekomen omdat jij een ‘mooi’ mens bent.
Dat er wel nog kracht in je zit om toch verder te leven en die leegte steeds beter accepteert. Dat je als rouwende nog elke dag rouwt, nog elke dag je gemis voelt, maar ook voelt dat je weer, met stapjes, gaat leven. Dat je gemis, je niet meer elke dag onderuit haalt.
Dat je ervaart dat er mooie dingen op je pad komen die je verrassen en je vertrouwen geven naar een leven met je gemis.
Ineens besef je dat je het wel red. Dat je elke dag dat verdriet mag voelen, maar dat je wel verder kunt gaan omdat je steeds sterker opstaat. Besef je dat je elke dag mag huilen om daarna weer met die glimlach verder te gaan.
Je beseft je ineens dat het je lukt en voel je je krachtig en gesteund. Voorzichtig ga je, met een groeiend vertrouwen, je andere leven verder ontdekken om je plek weer te vinden in die wereld die gewoon door gaat.

Je ging! Ik zwaaide je uit op Schiphol! Lief fluisterde je in m'n oor: vergeet niet dat ik altijd van je hou! Vrolijk blies je nog een laatste kus.
Achter jouw en mijn tranen prikten de tranen en we hielden ons vast aan het moment dat je terug zou komen.

Tijdens al onze belletje, skypemomentjes en brieven die ik van je kreeg, proefde ik jouw grote liefde.
Ik verlangde zo naar jou en maakte een aftelkalender. Iedere dag kwam het weerzien een vakje dichterbij.

Geforceerd probeerde we elk moment dat we elkaar spraken zo mooi mogelijk te maken. De negatieve, moeilijke dingen van die dag werden niet besproken. We waren niet onszelf!
Al ruziënd besefte we samen dat dat niet de manier was.

We spraken uit dat we mochten zijn zoals we zijn en we mochten doen zoals we ons voelde.
Opgelucht genoten we nog meer van elkaar en het samen zijn.

Elk vrij moment wat niet door tijdsverschil belemmerd was, belde we. Net zoals die ene dag. Het gesprek was zo gewoon en tegelijk ook zo bijzonder.

Achteraf waren de laatste woorden die ik van je hoorde: ik hou zo van je! En ik antwoorde: ik nog meer van jou!
Jij ging hardlopen en ik kroop achter m'n laptop om wat mail weg te werken.

Een klein uurtje later kwam dat telefoontje. Jij had een stom ongeluk gehad, toch was er hoop!
Snel reed ik naar je ouders. Samen baden we vurig tot God om jouw herstel! We riepen allerlei mensen op om ook te bidden.

Het geloof en de hoop was er, maar jij werd steeds zwakker. De artsen deden wat ze konden. Ze opereerde en reanimeerde. Het mocht niet baten. En net voordat je vader en je broer bij je waren ging je naar huis.

Verslagen hoorde ik het nieuws van je vader aan, maar het drong niet tot me door.
Dit kon niet waar zijn, jij zou er altijd zijn.

Ik stond op en ging aan het werk. De ontkenning deed zijn werk. Dit was te groot om te beseffen.
Toch kwam daar die vrijdag dat vliegtuig aan met jouw lichaam.
Ontkennen had geen zin meer! Jij was het in die houten kist.

Vredig en met een lach om je mond. De lach die zo bij jou hoort.

Plotsklaps schoof de grond onder m'n voeten vandaan. De wereld leek in te storten.
Toch was God daar om me op te vangen. Hij zorgt dat ik dit overleef.
Met al mijn frustraties, verdriet en vraagtekens kon ik bij God terecht.
Ik heb het uitgeschreeuwd: waarom Rick? Hij is een stukje van mij.

Het besef was er dat niet God het was die jou van me afpakte! Hij had je opgevangen toen het mis ging. Je mag nu bij God zijn en ik geloof dat je daar volop geniet!

Het leven zonder jou is moeilijk! Alles lijkt weer door te gaan, maar ik sta nog stil. Ik wil niet door, want ik weet niet hoe. De toekomst die ik dacht te hebben is met jou in 1 klap verdwenen.

Onze trouwplannen zijn in het niets opgegaan. Onze ideeën over ons leven samen deden er niet meer toe.

De mensen om me heen raadde me aan om het een plekje te geven, het te verwerken en verder te gaan.
Goed bedoeld, dat wel! Het was het proberen waard, dacht ik!

Gewoon weer de dingen doen die op m'n pad komen. Wat kwam ik mezelf tegen, de dingen zijn niet meer gewoon! Alles is anders zonder jou!

De mooie dingen zijn ineen zo bijzonder, maar verloren ook hun glans. Toch ben ik dankbaar voor al die mooie dingen die ik heb.

Tegelijk was het zo ontzettend zwaar, want jij, mijn alles, bent er niet meer bij. Toch moest ik proberen te leven zoals jij het had gewild.

Vrolijk, dankbaar en genietend van de kleine dingen. Ja, zo was jij. Een mooi en uniek persoon. Je zag overal wat goeds in. Jij was het die me die schop onder m'n kont gaf.

Hoe moeilijk ook, het hielp. Ik wilde je trots maken. Het was de reden dat ik 's ochtends opstond en ging. De keuze maakte ook deze dag te overleven en er iets moois in te zien.

En ja, ondanks alles zit er wat moois in elke dag. Vrolijk kon ik niet zijn en lachen wilde ik niet. Dankbaar zijn lukte wel.
Het verdriet en het gemis zijn te groot! Toch zie ik ineens de dingen die zo gewoon leken.

Dankbaar ben ik voor alle herinneringen van jou! Dankbaar ben ik voor de les die jij me leerde.
Hoe graag ik dat ook wil overbrengen op anderen, het lukt me niet.

Ik waarschuw de mensen om me heen om te beseffen wat ze hebben. Te genieten nu het nog kan.
Het deed pijn te merken dat het niet op deze manier werkt.

Nu dat besef er is, kan ik me daar niet meer in verstoppen. Ik kan niet langer m'n energie stoppen in het overtuigen van anderen. Om zo maar minder aan mijn verdriet te denken.

Dan maar werken. Werken, werken en werken. En, het geeft rust. Iedere dag neem ik heel bewust een moment om bij jou te zijn. Omdat ik het gevoel heb, omdat ik het gevoel heb jou dat verschuldigd te zijn.

Ik voel me schuldig, omdat ik werk en afleiding zoek. Het besef dat het verdriet zich niet laat doseren tot een moment die ik zelf wil plannen, dringt door.

Het gaat niet. Hoe confronterend ook. Het geeft rust om wat minder te gaan werken. En de tijd te nemen om verdriet te hebben en om herinneringen op te halen.

Het is fijn om een middag bij je ouders te zijn. Samen over jou te praten, samen te huilen en samen te zijn.
Nog fijner is het, hoe moeilijk ook, om daarna het op me in te laten werken. In plaats aan om snel aan het werk te gaan en het te verdringen.

Ja, het is moeilijk en ja, het is confronterend. Het verdriet is zo groot, zo groot als mijn liefde voor jou.

Het gemis is niet te omschrijven. Als ik het zou proberen, zou et klinken als een amputatie zonder verdoving. Een gerafeld, stuk gereten hart met een stapel stenen er boven op. Een blijvende fantoompijn waar ik mee zal moeten leren leven.

Toch is dat wat me verbind aan jou en daar ben ik dankbaar voor.

Dankbaar ben ik dat jij in m'n leven was en dat je nu voor altijd een plekje in mijn hart hebt,

Jij, de man op wie ik bouwen kon. Anders dan ik, maar we horen bij elkaar. Jij bent weggerukt, maar hebt zoveel nagelaten.

Jij bent jij en ik hou zo van jou! Altijd!

Een luisterend oor, iemand die je niet veroordeeld en waar je over je dierbare kunt blijven praten, zonder dat het nu wel eens tijd wordt dat je doorgaat.

Boosheid, pijn, verdriet, in de war... Het mocht er allemaal zijn en er was begrip. Alleen dat helpt al enorm bij het verwerken en helen.

Juli 2017 is mijn man, de liefde van mijn leven en mijn Soulmate, op 68 jarige leeftijd na een 4 de hersenbloeding overleden.

Waren 43 jaar getrouwd ik was 16 en hij 25 jaar. Alles deden wij samen......
Nu moet ik alleen verder. Wij hebben 3 kinderen en 7 kleinkinderen genoeg om voor te leven en dat wil ik ook zo graag.

Maar waarom voel ik mij zo lamgeslagen, verlamd, nergens geen zin in hebben. De leegte die ik voel ik huis als ik thuis kom. Alleen naar bed gaan, alleen eten, alleen wakker worden!
Geen arm om je heen geen knuffel of een luisterend oor.

Ik voel me ellendig mijn maag zit altijd in de knoop. Ik voel me verlaten en het is net of een deel van mij ook dood is gegaan.

De wereld draait gewoon door, maar ik sta stil al maanden lang....................

Mijn lieverd ik mis je zo erg 😔

Een tijd geleden zijn mijn ouders overleden. Ik heb nu geen verdere familie meer.

Met vrienden heb ik wel contact, maar ik vind het moeilijk om ze “op te schepen” met mijn rouwproces. Ik ben dus aan het rouwverwerken in mijn eentje. Dat is soms best zwaar.

Ik hoop dat deze verdrietige en pijnlijke gevoelens langzaam aan zachter worden, want dit is geen pretje. Ik voel me er ook vaak somber en depressief bij.

Fijn dat ik er nu even over kan schrijven. Op de een of andere manier lucht dat een klein beetje op, alsof ik niet helemaal alleen ervoor sta.

Een jaar later is het echt anders.

Toen ik mijn man plotseling was verloren door een hartaanval, stond mijn wereld op de kop. Ik was lusteloos, had nergens meer interesse in, niets kon me meer schelen en ik kon alleen maar huilen. Ik deed alleen het hoogst nodig op de automatische piloot, want ik had nog een puberzoon thuis wonen.

Dat ik ooit nog weer eens zou lachen kon ik me niet voorstellen. Mijn psycholoog leerde me om alle tijd te nemen voor het voelen van het verdriet, er over te praten, te schrijven, te huilen, boos te zijn en daarin vooral mijn eigen proces te volgen. Ze zei dat alles er over een jaar weer heel anders uit zou zien, ook al snapte ze dat ik daar op dat moment niet in kon geloven.

En toen bijna zeven maanden later gebeurde het. Ik stond te wachten bij de bushalte en ineens scheen het zonnetje en ik stond daar en dacht "oh dit is even lekker zeg!". Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik weer dat ik ergens van kon genieten. Dat gaf me hoop.

Nu ruim een jaar later is het inderdaad anders. Ik mis hem nog elke dag, maar ik kan er goed mee omgaan. Mijn zoon is net op kamers gegaan en ik ben op een schildercursus gegaan.

Ook heb ik via het internet een lotgenotengroep gevonden, daar hebben we laatst mee afgesproken. Ondanks het gedeelde verdriet was het ook heel erg gezellig.

Zo gek als het klinkt, maar er komt inderdaad een moment dat het leven weer verder gaat. Het gemis blijft, maar er is ook nog steeds heel veel moois over.

18 november 2000 heb ik je voor het laatst gezien, ik zwaaide je uit op Schiphol. Nog altijd zie ik haarscherp voor me hoe je zwaaide en toen uit het zicht verdween. Ver weg ben je gestorven, onder onduidelijke omstandigheden.

 

Nooit meer heb ik je teruggezien en nog steeds doet het zo'n pijn, na al die jaren. Niemand praat meer over je, ze vergeten zelfs elk jaar je sterfdag. Maar in mijn hart ben je nog even levendig als toen....

Na jaren had ik nog niet verwerkt dat mijn zus was overleden. Ik ben een rationeel type en wist eigenlijk niet hoe ik dat moest doen, rouwen.

Uiteindelijk heb ik hulp gezocht. Geleidelijk aan lukte het bij mijn gevoel te komen en ben ik aan mijn verwerkingsproces begonnen. Tussentijdse opdrachten van mijn therapeut hielpen daarbij.

Inmiddels heb ik het verlies van mijn zus een plekje kunnen geven.

Ik ben al een tijd uit elkaar met de vader van mijn dochter. Hij was echt wel mijn liefde, mijn maatje. Ondanks dat hadden we problemen die onze relatie onder druk zette.

Ik was 6 maanden zwanger en mijn man zat in de weekenden heel veel bij een eenzame vriend. Ik vond dat zelf niet echt kunnen, die man plande zowat het hele weekend vol met dingen met mijn man. Hij zag dat helemaal niet als iets slechts en zei dat dit een tijdelijke situatie was.

Toen kregen we ons kind en ben ik gaan twijfelen. Ik heb hem toen gezegd dat ik op deze manier het niet meer wilde en ben toen apart gaan wonen. Ik heb niet ingezien dat ik beter samen met hem hulp had kunnen zoeken in plaats van weg te gaan bij hem. Nu heeft hij een andere vrouw.

Ik probeer het los te laten, heb een mooi huis gekocht, veel dingen gedaan om door te gaan maar wat doet het pijn. Ik vraag me af wat ik ermee op ben geschoten om uit elkaar te gaan. Er liepen dingen niet lekker, maar er waren ook genoeg dingen wel fijn en die zijn nu ook weg.

Volgens mij therapeut zit ik in een rouwproces. Een leven dat ik had zal niet terugkeren. Ik voel me eenzaam. Dat is velen malen erger dan ik het voelde toen mijn ex in de weekenden altijd bij die eenzame vriend zat.

Ik mis mijn ex nog steeds. Ik zie hem nog een paar keer per maand en dat doet veel pijn.

Loslaten gaat gewoon niet. Je zit levenslang aan elkaar verbonden.

Ik ben intussen 3 maand mijn zielsverwant verloren aan een hartstilstand en elke dag heb ik eindeloos verdriet ik mis hem zo verschrikkelijk soms heb neiging om een einde aan m'n leven te maken :'"( ik doe niets meer in en om het huis het kan me allemaal niets meer schelen ik ben zwaar depri

Mama, ik mis je...

Mijn moeder is op 11 september van het vorig jaar (2019) overleden. Ze is 85 jaar geworden en was welbeschouwd 'op'. Haar lichaam liet haar in de steek en ook haar geest ging erg achteruit door dementie. Elke maand ging ik een weekend of langer naar haar toe om er voor haar te zijn. Ze woonde op het laatst in een verpleeghuis, nog wel in een eigen appartement, maar dan met heel veel zorg, de hele dag door. Het laatste weekend dat ik bij haar was zongen we nog samen beneden in de tuin van het tehuis de liederen die ik als kind met haar zong voor het slapen gaan: Ik ga slapen, ik ben moe; Vader, nu de dag voorbij is; De dag door uwe gunst ontvangen. We genoten samen van het lekkere weer en ik wist gelukkig nog niet dat ze een paar dagen later zou overlijden. Ze was 's nachts om 3 uur gevallen in de badkamer, heeft nog wel zelf gealarmeerd, maar toen de verzorgende kwam was ze al aan het sterven. Het is waarschijnlijk een hartstilstand geweest. Geen lijdensweg, maar binnen luttele minuten was ze weg, weg uit het leven waar ze nog zo aan vasthield, ondanks al haar pijn. Als ik haar vroeg: "Mam, vind je het leven nog de moeite waard?", dan zei ze: "Ik heb jullie toch nog?" Toen ik dat laatste weekend bij haar was, en we samen aan haar eettafel zaten, vroeg ik haar ook nog weer of ze zo nog wel verder wilde leven. "Ja", was haar antwoord. "Maar als ik moet sterven, dan heb ik daar vrede mee".
Het is zo raar, zo leeg, dat ik niet meer voor haar kan zorgen. Haar niet meer kan vertroetelen, ze betekende zo veel voor mij. Ik was haar oudste kind en we hadden een heel hechte band. Ik belde haar dagelijks op, tot dat niet meer ging. We mailden elkaar ook vrijwel dagelijks, tot ook dat niet meer ging vanwege de toenemende dementie. Ze hoorde ook heel slecht. Maar ze genoot nog tot op het laatst van alles en iedereen om haar heen. Van wildvreemde mensen uit de buurt die in de tuin bezig waren, kreeg ik dat laatste weekend een prachtige bos dahlia's, me niet beseffend op dat moment dat ze een paar dagen later naast mama zouden staan, terwijl zij overleden was en in haar slaapkamer opgebaard lag. Zo vredig, zo rustig, eindelijk zonder pijn en ellende.
Ik kan er vrede mee hebben, maar soms, zoals nu, ben ik zo intens verdrietig dat zij nu in de koude grond ligt, in de gietregen, in een houten kist. Dat haar lieve gezicht nu langzaam invalt. Dat zij daar ligt, uit wie ik ooit geboren ben. Zij die mij 9 maanden koesterde in haar lichaam. Ik was zo welkom op deze wereld. En dat dat lichaam waarin ik 9 maanden mocht schuilen nu weg ligt te teren in een donker graf. Dat maakt me zó enorm verdrietig. Daar heb ik moeite mee, ook al was het haar uitdrukkelijke wens om begraven te worden.
Het valt me zo zwaar om dat beeld los te laten en er een ander beeld voor in de plaats te zetten. Een beeld van hoe ze in haar stoel voor het raam zat, en hoe blij ze altijd was als ik bij haar kwam, elke keer weer, jaar in jaar uit. Toen het nog ging, nam ik haar soms mee voor een ritje over het eiland waar ze zo van hield of ik nam haar mee naar een chalet waar ik zat om maar dicht bij haar te zijn. Daar genoot ze enorm van, ook al kreeg ik haar nog met grote moeite uit de auto en moest ik hulp inroepen van een sterk iemand.
Ik at ook vaak mee met haar, beneden in de eetzaal, en dan probeerde ik wat gesprekken te voeren met de mensen aan tafel. Op het laatst was ze bijzonder gevoelig voor stemmingen en of mensen wel aardig voor elkaar waren. Dat pikte te feilloos op. De laatste keer dat ik haar naar die eetzaal bracht, maar dat wist ik toen gelukkig niet. De schok van het is voorbij. Het mooie afscheid dat we met elkaar van haar namen, op een prachtige, zonnige septemberdag. Haar voor altijd te moeten laten gaan...en alleen achter te blijven...dat valt me zwaar. Mijn broers en zus hebben kinderen, gezinnen, partners; ik niet. Dat vind ik extra zwaar. Mijn moeder hield onvoorwaardelijk van mij. Ze was het liefste dat ik had.

Afgelopen jaar is mijn moeder overleden. Ik merk dat dat veel bij mij naar boven haalt. Ik voel me schuldig omdat ik er meer voor haar had willen zijn.

Ook zie ik ineens dat de relatie die mijn ouders hadden heel anders is dan het beeld dat ik ervan had. Nu zie ik mijn moeder op een heel andere manier en heb ik met haar te doen. Maar ik kan er niets meer mee, want ze is er niet meer. Dit kan mij verscheuren.

Het is zo moeilijk dat het verlies van mijn moeder zoveel meer dingen naar boven haalt. Hierdoor heb ik het gevoel dat ik niet alleen rouw om het verlies van mijn moeder, maar ook om allerlei anderen dingen.

Dat ik er meer voor haar had willen zijn, dat ik haar meer had willen zien voor wie ze was, dat ik haar meer had willen bieden. Ik heb het gevoel dat mijn leven er behoorlijk door op zijn kop is gezet.

Na 47 jaar huwelijk, is mijn man op 11-3-2016 aan kanker overleden op 69 jarige leeftijd. Het was o.a. een zorgzame-bijzondere man, die ook bang in zijn leven was n.a.v. veel.

Hij wilde niet dat ik na zijn dood met een andere man verder zou gaan. Ik was toen 67 jaar. Echter net voor zijn overleden gaf hij te kennen aan mijn zoon en mij, ik ga en het kan mij allemaal niets meer schelen wat jullie doen, jullie bekijken het maar.

Sinds enkele maanden ben ik thuis met een burn-out... Iets wat ik nooit verwacht had te krijgen; ik ben steeds graag gaan werken, kom graag onder de mensen, en stelde me zelden negatief op.

Toch was het daar... naar mijn gevoel heel plots. Ik schaamde me zo dat ik instortte op het werk.
Hoewel ik geprobeerd heb terug te gaan werken, lukte dit me niet. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een psychotherapeute.

Na een zestal sessies werd duidelijk dat ik de rouw van mijn vader op mijn 14de eigenlijk nog niet verwerkt heb. Toen ik dit hoorde voelde het vreemd genoeg aan als een opluchting... Ik begreep eindelijk wat er aan de hand was.

Hoewel ik nog steeds op weg ben naar een 'gezonde rouw', zoals de psychotherapeute het noemt, voel ik me wel veel beter en slaag ik er sinds enkele dagen in het werk opnieuw te hervatten. Dit doe ik echter halftijds; want tijd en ruimte voor mezelf ben ik hoe langer hoe belangrijker gaan vinden.

Eén goede tip vanuit mijn eigen ervaring: Neem tijd en ruimte voor jezelf na een afscheid. Het heeft geen zin zo snel mogelijk terug alles te willen opnemen, als je hierdoor uiteindelijk weer een stap achteruit moet zetten.

Het is alweer jaren geleden dat ik in diepe rouw was en veel liefdesverdriet voelde. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.

 

Ik kon het in het begin niet geloven en hoopte dat het een slechte droom was. Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een paar maanden.

Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.

Het was de zomervakantie van 2010, al weer te laatste week. We kregen op de maandag een nieuwe tv. Daarna ging ik spelen bij mijn buurmeisje. We wilde even gaan fietsen naar de speeltuinen. Maar zoals altijd ben ik mijn fietssleutel kwijt.

 

Mijn moeder was aan het schoonmaken in mijn kamer, dus vroeg het eerst aan mijn vader. Mijn vader zei :'vraag het even aan je moeder. Die weet het wel'. Zo gezegd zo gedaan. Ik stond onderaan de trap en riep mijn moeder. Alleen ik kreeg maar geen antwoord. Toen ben ik samen met mijn vader naar bovem gegaan.

 

Uiteindelijk zag ik gelijk dat mijn moeder bewusteloos op mijn kamer lag. Pimpelpaars met witte vlekken. Mijn vader spoedde zich naar de telefoon en belde 112. Mijn vader zei ga alsjeblieft de deur beneden open doen voor de hulpdiensten. Ik riep daarna is goed en ik ga naar mijn tante toe.

 

Aangekomen bij mijn tante die aan de andere kant v/d sloot woont, was ze niet thuis. Maar onderweg terug kwam ik iemand tegen en die ik kende en zei kom maar mee naar ons huis. Uiteindelijk heeft ze mijn zusje en mijn broer ook nog gehaald. Toen de ambulance er was, vroegen ze gelijk de brandweer om mijn moede ruit het raam te tillen. Hiervoor moesten ze wel dingen kapot maken. Mijn vader is toen uiteraard met mijn moeder meegegaan in de ambulance.

S'avond na het eten ging ik even terug nasr mijn huis. Ik wist niet zeker of mijn fiets binnen stond. Onderweg naar huis kwam ik mijn buurman tegen. Hij had mijn oom aan de lijn. Mijn oom zei dat hij er direct aan kwam en ik bleef toen even bij de buurman.

Uiteindelijk hebben ze in het ziekenhuis niks meer kunnen betekenen voor mijn moeder (42). Ze is uiteinelijk gestorven aan een hartstilstand doordat het hart groter is geworden omdat al jaren ze een te hoge bloeddruk had en daar niet op gelet is.

Savonds kwam de dominee langs. Ondertussen was ons huis vol familie. De dominee vertelde mij dat mijn moeder gestorven is. Hij vroeg ook gelijk of ik het me zusje(3) wou vertellen of hij het moest doen. Uiteindelijk heb ik het me zusje proberen uit te leggen.

Omdat het in mijn kamer gebeurd is wilde ik dasr ook niet slapen. Uiteindelijk mocht il bij mijn buurmeisje een aantal dagen slapen. Daarna kwam om en om een familielid bij mij slapen. Dit heeft ongeveer een maand geduurd!.

Mijn moeder was veel werkzaam op school. Wij werden daarom de vrijdag voordat school begon uitgenodigd om een gedenk hoekje te maken. Hier konden mensen iets liefs schrijven wst later voor ons bestemd was.

Die maandag dat school begon, hoefde wij uiteraard niet naar school. Die dag werd ook mijn moeder begraven. De hele school kreeg de gelegenheid er naartoe te gaan. Speciaal voor mijn zusje had haar klas een liedje voor haar ingestudeerd. Het was een prachtig nummer.

De dagen daarna moest ik wel weer naar school. Als ik het niet trok movht ik naar het hoekje toe. Elke pauze heb ik daar gezeten.

Nu heb ik een vraag aan iedereen: hoe kan iemand die nu 16 is dit verwerken? Ik krijg nooit meer mijn mam terug.

Vorig jaar december (2016). Slechts 55 jaar mocht Mijn Meisje worden. Plots weggerukt door een niet te stelpen hersenbloeding (als gevolg van toedienen bloedverdunner).

Slechts ruim 7 jaar mochten we een onbeschrijflijk mooie liefde kennen.

In beginperiode moet je zaken regelen en na een maand is alles geregeld en moet je alleen verder in het besef dat er geen nieuwe prachtige herinneringen bij mogen komen.

Niet boos, maar intens verdrietig. Letterlijk pijn in mijn lijf. Ik ervaar de rouw zonder verzachtende middelen (drank, medicijnen), maar het is zo verschrikkelijk hard. De zon schijnt, maar niet meer voor ons samen.

Emdr heeft bijgedragen dat ik uiteindelijk ervaringen uit mijn verleden een plek heb kunnen geven.

De inzet van poppetjes om mijn rol te verduidelijken tijdens de voorbereidende gesprekken was voor mij heel confronterend, verdrietig en heftig echter heeft me heel veel inzicht over mezelf gegeven.

Het heeft me geholpen om gedragspatronen te doorbreken en mezelf te durven laten zien zoals ik echt ben. Ik mag er zijn!

7 september 2017 is plotseling mijn vader aan een hartinfarct overleden.
Omdat mijn moeder toen ernstig ziek was hebben mijn zus en ik de zorg voor haar op ons genomen , 11 mei 2018 is zij 8 maanden na mijn vader overleden.

Wat mis ik ze en wat heb ik hier vooral avonds veel verdriet om.
Vooral als ik zoals vandaag in mijn ouderlijk huis kom voel ik de enorme leegte die zij achter laten.

Ik kom hier ook het liefst niet alleen , niet dat ik dit wil ontlopen maar het voelt zo alleen en akelig zonder mijn ouders.

Het verdriet kan er soms ook zo in alle hevigheid zijn.
Bij een lied, een blik naar een foto of gewoon een gedachten aan hen.
Het is gewoon zo snel gegaan allemaal dat ik me af vraag of dit ooit een plekje zal krijgen.
Daar wordt ik wel eens angstig van.

Gelukkig vind ik veel steun bij mijn zus haar partner en mijn partner.

Over dat niet alleen in mijn ouderlijk huis kunnen zijn voel ik me wel eens schuldig.
Vooral omdat ik hier nu met mijn zus eigenaar van ben.

Merk ook dat regelmatig de herhaling van de laatste 2 weken van mijn moeders leven voorbij komen.
Zij had kanker en mijn zus en ik hebben heel intensief voor haar gezorgd deze weken.
We waren er ook bij toen ze stierf.

Deze beelden zie ik met regelmaat nog voor me.
Soms is het gewoon even teveel allemaal en mis ik ze zo enorm.

Lieve groeten Marielle

Mijn man heeft 6 maanden gekeden suïcide gepleegd. Nu komen langzaam alle gehiemen die hij had boven water. Het is voor mij bijna onleefbaar. Ik ben alles kwijt. Mijn stiefzonen komen niet meer. Zijn ouders zien mij als de aanleiding. Want hij was zo'n mooie lieve man, maar had een dubbel leven. Iedereen zegt dat ik juist daardoor sterk moet zijn en nu voor mezelf moet kiezen en leven. Maar het veraad en het verdriet zijn zo pijnlijk en zo hard dat ik bijna niet verder wil. Ik heb van hem gehouden tot dat de leugens boven water kwamen. Nu is er veel woede en zelfs ongeloof. Ik heb nooit wat in de gaten gehad en voel me afschuwelijk en schaam me dood. Ik ga wel weer werken maar moet me door de dagen slepen. Hoe kan ik dit ooit een plekje geven? Is er leven na zoveel bedrog, verdriet en in de steek gelaten voelen? Wat heb ik wel niet gemist? Kan ik ooit nog iemand vertrouwen?

Op mijn 14e sterft mijn vader. Moeder (van 7 kids) is druk bezig met het verlies van haar man. Zodoende geen aandacht voor het verlies van de vader. Je draait je om en gaat verder met je puberleven.

Na 35 jarig huwelijk vond ik mijn lief van 54 dood in haar stoel. Zoals "vroeger" draai ik me om en wil zo snel mogelijk het leven weer oppakken. Het lijkt te lukken.

Echter 2 relaties en 8 jaar verder komen de wonden weer tot leven. Helaas is er nu geen begrip maar verwijten vanuit familie dat ik het verkeerd doe en gedaan heb en vooral hoe ik het doen moet. Zelfs een zus druk met rouw- en stervensbegeleiding voor anderen, heeft geen tijd. Rouw blijkt ook na zoveel jaar erg rauw.

M'n man nu drie jaar en bijna vier maanden geleden overleden ik krijg soms het idee dat ik echt gek ga worden weet soms ook niet hoe ik het moet doen.

 

wij deden echt alles samen geen kinderen nu komen dadelijk weer die winteravonden daar zit ik nu al tegen op te hikken ga naar de Sint- jan ga naar een mariakappeletje ga voor de foto van m'n man staan voor hulp niks helpt word er echt heel verdrietig van

Mijn man overleed kort nadat de diagnose kanker was gesteld, dit gebeurde in een tijdsbestek van enkele weken. We waren nog als gezin met elkaar vakantie aan het vieren toen mijn man niet "lekker"werd.

Thuisgekomen kwamen we in een ratrace van dokteren, onderzoeken, wachten etc....De meest agressieve vorm van deze ziekte had mijn man getroffen. Ik kan niet uitleggen wat er dan allemaal door je heen gaat, de grond zakt onder je voeten weg. En nu dan, hoe moet het verder? Mij kinderen zonder hun vader, gaan ze dat redden?

Ik wilde na het overlijden sterk zijn voor mijn kinderen maar vergat daarbij mezelf. Ik werkte door en stopte mijn gevoelens weg. 's Nachts kwamen de tranen, niemand kon ze zien. Ik heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld.

 

Dat ik het niet alleen aankon begon ik steeds beter te begrijpen. Ik had wel steun van mijn familie maar zij raadden mij aan om hulp te zoeken, dat heb ik gedaan. Mindfulness in combinatie met coaching en in een individuele setting heeft mij enorm geholpen.

 

Mijn hele verhaal en mijn tranen mochten er zijn, het voelde zo vertrouwd. Mijn jongste dochter wilde ook hulp, en haar heb ik in een later stadium meegenomen. EMDR was voor haar heel effectief.

Een rouwproces is niet niks; je moet eerst door een dal om vervolgens weer boven op de berg te komen.....en ik kan zeggen dat ik er weer ben en het leven weer een stuk beter aankan.

Mijn rugzak is vol
Mijn dochter en mijn man zijn overleden.

De stilte is soms ondraaglijk . Mijn dochter is op 23 jarige leeftijd overleden aan maagkanker.
Ze heeft ander half jaar gevochten tegen haar ziekte. Ze wilde het niet opgeven en heeft alles nog geprobeerd. Ze is geopereerd en heeft chemo gehad .

 

Helaas is ze alweer ruim dertien niet meer bij ons. Mijn man heeft ook een strijd geleverd. In 1986 kreeg hij voor de tweede keer hersenvliesonsteking .Hij is 6 keer aan zijn hoofd geopereerd en hij had een prothese in zijn hoofd. Ook heeft hij er epilepsie aan over gehouden.

Helaas is hij in 2016 overleden op 61 jarige leeftijd .Na een val van de trap.waar ik hem gevonden heeft.

Nu is de stilte om me heen zo erg .Dat ik soms niet meer weet hoe ik verder moet.
Het gemis is zo groot.

Ik heb wel gelukkig nog een lieve dochter en een kleinzoon. Maar die wonen niet bij mijn in de buurt.
De wereld draait door ,maar mijn rugzak vol.

Mijn lieve man en maatje is na een ziektebed van 20 maanden overleden in augustus jl.
Het gemis is zo pijnlijk dat ik er soms misselijk van wordt. Je valt in een gat en zoals iedereen zal ervaren gaat voor iedereen het leven gewoon weer door. Ik kan mij soms in een kamer vol mensen zo eenzaam voelen, hoe lief de mensen ook zijn ze kunnen nooit mij geven wat ik mis. Het is nu 14 weken geleden dat hij stierf en elke dag ben ik kapot van verdriet. Ik ga de deur uit en doe leuke dingen maar van binnen ga ik helemaal kapot. Ik kan mij echt niet voorstellen dat je dit zomaar kunt verwerken. Ik lees momenteel 3 boeken over verlies en alvleesklierkanker (waar mijn man aan is overleden). ik zoek zoveel begrip en bevestiging maar wat ik uiteindelijk zoek is niet te vinden. Het is niet uit te leggen wat je voelt als je allerliefste lief er niet meer is, je kunt het je ook niet voorstellen weet ik nu. De wereld draait door en ik zit vaak alleen en huil ook veel. Iedereen is er voor je maar uiteindelijk wordt het toch weer stil want iedereen leeft zijn leven door, en dat doet pijn. Ik begrijp het deels wel maar geef af en toe een knuffel. Ik zie hier ook een verhaal staan wat begint met...wat is nog mijn functie in het leven. Dit vraag ik mij ook elke dag af. Het is niet het alleen zijn wat mij beangstigd maar zonder mijn lief verder leven. Alsof de benen onder je lijf zijn weggeschopt. Ik weet dat ik het zelf moet doen en alles moet doorstaan maar god wat doet dat pijn.

Mijn verhaal is vooral gerichht op het onbegrip van de weinige mensen
die ik nog heb en die vinden dat ik het maar weer moet kunnen ..
Iedreeen gaat maar door je moet verder....Ikheb zoveel met hem moeten
worstelen hij hing op me maar ik heb zelf nooit iemand gehad om op terug te vallen en heb zoveel iedereen geholpen waar ben ik Ik kan niet meer na alles vallen en opstaan mijn lieve zus is er nietmeer mijn ,,vriendin van jaren
mijn zusinAustrallie .mijn oudste broer 22februaridood gevonden en ga maar door mijn moeder al jaren geleden maar ik heb dingen nooit echt goed kunnen uit praten over niet echt gewild ziijn ik roep haar nog steeds

Mijn vrouw is op 1 februari overleden ik ben voor haar 50 jaar mantelzorger geweest
de laatste tijd moest ik haar de hela dag door verzorgen
Ze had veel pijn en at haast niets meer.
Het overlijden heeft veel verdriet meegebracht Ik ben in een eenzaam gat gevallen
Nu is afgelopen zondag mijn hondje dood gereden dus nu heb ik niets meer om mee te praten
Het is nu eerg stil en eenzaam

op 28 september 2015 kreeg mijn man een hartstilstand en heeft 2 weken in coma gelegen. Daarna volgde een lange revalidatie. Hij is niet meer de oude geworden.

 

Hij zou half februari 2016 weer thuis komen na een zwaar traject voor hem. Hij heeft ontzettende hard gewerkt, in de tussentijd een openhart operatie gehad, 3 x een maagonderzoek en elke week bloedtesten.

 

Omdat hij buikpijn bleef houden toch maar eens een echo gemaakt. Onze wereld stortte ineen. Hij bleek alvliesklierkanker te hebben. Ook een aantal longembolieën waarvan de artsen bang waren dat dit vreselijk fout kon gaan in de zin van benauwd en pijn.

 

Op 26 februari is besloten hem aan de morfinepomp aan te sluiten. Op 27 februari 2016, nu bijna 2 jaar geleden is hij overleden. Tot de dag van vandaag mis ik hem. Ik voel een enorme leegte.

 

Terwijl ik kortgeleden weer Oma ben geworden is het gemis alleen maar groter geworden. Het niet meer kunnen delen van de mooie momenten. Ook ik werk intussen weer maar de mensen om me heen laten het steeds meer afweten.

 

Echtparen die nog maar mondjes maat komen of wat laten horen. Alleen een kennis die ook haar man is verloren begrijpt wat ik elke dag weer door heenga. Vooral het alleen thuiskomen en alleen opstaan vind ik nog steeds moeilijk.

 

Ik heb het idee dat ik nooit meer echt gelukkig zal worden. Maar wel even fijn dit van me af te schrijven. Wellicht helpt het een beetje.

Onlangs heb ik mijn geweldige lieve moeder verloren. Ik had een geweldige goede en leuke band met haar. En nu wordt ik overmand en verscheurd door verdriet. Hoe verder zonder haar?
Ik mis haar zo enorm, dat is niet in woorden te vatten evenals het gevoel bij het besef haar nooit meer te zullen zien. Ik ben alleenstaand, heb geen partner en kinderen. Mijn moeder had een zeer centrale en belangrijke plaats in mijn leven en ik genoot ervan als zij het maar goed had.

De oordelen over de suïcide van mijn vader... ik hoor ze veel om mij heen.
Zwakte, egoïstisch, hij had toch hulp kunnen zoeken, wie laat zijn kinderen nou in de steek?!

Het maakt het moeilijk om over te praten. Hiernaast weten veel mensen (gelukkig) niet wat het is om je vader op deze wijze te verliezen en komen er goed bedoelde adviezen.

Mijn therapeut biedt erkenning, herkenning (ze heeft hetzelfde meegemaakt), een luisterend oor, geduld en zorgt voor genoeg tissues ;-)

Het is De plek waar mijn vader er altijd mag zijn.

Bijna zes jaar heb ik voor mijn ouders gezorgd. Mijn vader is begin januari overleden. Ik heb mijn vader tot het einde zelf kunnen verzorgen. Ik mis hem maar hij had de laatste weken van zijn leven veel pijn en was ook benauwd. Daar kan je verder niet zoveel aan doen als er voor hem zijn. Je bent ook blij voor hem dat hij geen pijn meer heeft en niet meer benauwd is.

Mijn moeder is 8 weken na mijn vader overleden. Mijn moeder zat in het verpleeghuis omdat ze dementie had. Daar heeft ze het verschrikkelijk gehad de laatste twee weken van haar leven. Ze had al 6 dagen heel weinig gegeten en gedronken. Ze had een kapotte en hele droge mond .

Haar lippen stonden ook strak van droogheid en de vellen en korsten hingen eraan. Ik heb het gebit mee naar huis genomen zodat ze dat niet meer in haar mond konden stoppen. Ze was al veel af gevallen en het gebit paste niet meer in haar kapotte mond.

Toen heb ik bij de apotheek Mondgel en vaseline gehaald. Mijn moeder kon eigenlijk niks meer en toen ik de mondbehandeling bij mijn moeder had gedaan zuchte ze van verlichting. Ze lieten haar ook maar in de rolstoel hangen.

Ze kon niet meer recht zitten en haar hoofd omhoog houden. Ik heb de kleding mee naar huis genomen zodat ze haar niet meer in de rolstoel konden zetten. Nadat mijn moeder was overleden kwam er een arts en die had de verklaringen al ingevuld. Ze keek even onder de deken en ging toen weg.

Ik vroeg of ze niet naar haar hart ging luisteren maar dat deed ze niet want het was een verwachte dood. Ik vind dit zo respectloos naar mijn moeder toe. Ik ben nog zo boos omdat ik twee weken heb moeten vechten voor mijn moeder zodat ze menswaardig zou kunnen sterven. Het is echt zo onbegrijpelijk. Het staat wel in de weg om alles te verwerken.

Het is alweer 4 jaar en bijna 3 maanden geleden en eigenlijk sta ik mezelf nu pas toe om verdriet te hebben. Me verdrietig te voelen. Met behulp van mijn therapeut ontdek ik dat ik niet bang hoef te zijn voor mijn verdriet en ik merk dat ik het aankan.

Veel mensen in mijn omgeving zeggen; heb je daar nu nog last van

> mijn therapeut zegt: voel maar; het is goed zo. Ik voel me erg gesteund dat mijn verdriet er mag zijn ook al voel ik me nu soms wel heel verdrietig...... ik voel ook dat dit verdriet nu nodig is om mijn leven weer op te pakken en ik ben blij dat het zich aan dient.

Toen ik achttien was raakte mijn verkering uit. Het was het eerste meisje waar ik van hield en eigenlijk ben ik nooit gestopt om over haar te rouwen.

Ik ben nu 42 jaar en inmiddels getrouwd met een vrouw waar ik veel van hou. Nu zul je denken dat een meisje verliezen op die leeftijd minder erg is dan dat iemand overlijdt.

Bij overlijden is het echter zo dat je een proces in kunt gaan terwijl dit een lang proces is geweest van mijzelf verwijten maken en er steeds verdriet van te hebben.

De reden dat ik dit noem is omdat ik hulpverleners en klanten ervan bewust wil maken dat je elk verdriet serieus moet nemen, ieder op zijn eigen manier kan rouwen om iets.

We zijn met behulp van IVF zwanger geworden wat vrij snel lukte.

Daar waren we superblij mee. De zwangerschap verliep prima totdat ik met 30 weken harde buiken kreeg die zo aanhielden dat de verloskundige het veiliger vond om naar het ziekenhuis te gaan. En daar konden we de de weeën en de bevalling niet meer stoppen.

Onze lieve dochter werd geboren maar gaandeweg bleek ze steeds meer problemen te hebben. We gingen door hoop en wanhoop en uiteindelijk hebben we haar moeten laten gaan. Zo verdrietig. Ons leven stond op z'n kop.

Nu, na een jaar zien we niet alleen meer duisternis maar ook hoe kostbaar ons leven is. We maken andere keuzes, leven intenser en heel bewust. Het verdriet is nog altijd scherp en pijnlijk maar er is iets bij gekomen.

We hopen nu ook dat ik toch nog zwanger mag worden en dat er een nieuw kindje mag komen. Er is een plekje vrij....

Ik ben een vrouw en had 3 kinderen. Mijn dochter is vorig jaar om het leven gekomen. Zij is tegen een boom aangereden. Ik mis haar enorm.

Ik kan niet meer zo genieten van het leven als toen zij nog leefde. Ik voel me depressief. Waar doe ik het nog voor? Ik ben op vakantie gegaan, maar ja..... was het nou echt zo leuk? Het leven wordt nooit meer zoals het was. Ik moet proberen de draad weer op te pakken.....

Mijn broer was al langer niet fit als gevolg van een chronische ziekte. Zijn zelfstandigheid werd minder.

Als gevolg van een heftige situatie in mijn eigen gezin, had ik geen tijd/energie om mijn broer extra zorg te geven. Zelf druk bezig om mijn hoofd boven water te houden.

 

En toen ineens overleed hij plots, veel te jong. Daar kwamen naast het verdriet, ook de schuldgevoelens. Had ik maar, kon ik nog maar, als ik dit had geweten.

Na enige tijd komt dat ook wel weer in perspectief. Maar wat heb ik een last gehad van die schuldgevoelens....

Zelf kan ik het nog steeds niet geloven, maar in 2016 is mijn oudste dochter, 43 jaar, aan alvleesklierkanker overleden.Ze was moeder van 3 kinderen.In 2018 overleed mijn andere dochter,41 jaar aan leukemie.Ook zij was moeder van 3 kinderen. Om te overleven zoek ik zoveel mogelijk afleiding. Nooit beseft dat het leven zo onvoorspelbaar zou kunnen zijn.

Mijn Mooie Lieve Zoon van 23 jaar jong, is in 2018 voor de trein gesprongen.
Mis hem vreselijk en wil zeggen dat ik Heel Veel van Hem Hou !!!
Ik geloof dat mijn Lieve Zus die vorig jaar deze aarde heeft verlaten dat zij en de Engelen voor Mijn Lieve Kind zorgen !XXXX

Ik rouw om het kind wat ik nooit zal krijgen. Ik voel me erg alleen. Ik voel me verloren. Na een lang traject is het nu helemaal duidelijk; wij gaan samen geen kinderen krijgen. we zijn er allebei stuk van.

Ik ben wel blij dat we ieder apart hulp hebben gezocht. We leren van elkaar en met elkaar. een zo verwachten we weer invulling aan ons even te kunnen gaan geven.

Ik heb mijn zus verloren aan een ongeluk, plotsklaps is zij uit mijn leven verdwenen. We waren heel hecht samen, en ik mis haar nog altijd elke dag. Inmiddels is haar sterfdag ruim twee jaar geleden, en loop ik meer en meer vast. Hoe meer mijn omgeving mij het gevoel geeft door te moeten gaan, hoe meer ik vast lijk te lopen.

Ik probeer echt mijn leven op de rit te krijgen, maar het lukt me niet goed. Sinds kort heb ik er professionele hulp bij gezocht. Ik heb het als heel fijn ervaren, dat ik opnieuw in alle details, mijn verhaal heb kunnen doen. De gebeurtenis heb kunnen vertellen.

Mijn omgeving kent mijn verhaal inmiddels wel en ik wil hen er niet meer mee belasten. Alsof dit niet meer geaccepteerd wordt, alsof het verdriet en gemis er na twee jaar niet meer in deze mate mag zijn. Dat vind ik lastig.

In gesprek met mijn therapeut kwam ik erachter dat er een aantal momenten zijn, die in mijn geheugen gegrift staan, waar ik nog regelmatig van wakkerschrik of wakker lig en die zich maar blijven herhalen. Eén hiervan is het moment waarop mij het bericht bereikte dat mijn zusje een ongeluk had gehad en het niet heeft overleeft... En ook het moment waarop ik haar voor het eerst zag liggen opgebaard.

Ik ben een aantal EMDR sessies aangegaan, waardoor deze nare herinneringen een andere lading hebben gekregen. Het lijkt alsof haar dood nu eindelijk een plekje krijgt en ik er nu anders mee om kan gaan. Alhoewel zij altijd een heel dierbare plek in mijn hart zal blijven innemen.

De enorme pijn lijkt af te nemen en ik krijg weer ruimte voor mijzelf. Ik had gedacht haar dood zelf wel te kunnen verwerken, las boeken over rouwverwerking, maar kwam er niet uit. Bij mij waren het de nare herinneringen, die de wond blijkbaar steeds maar openhielden. Dat was een openbaring voor me.

De EMDR heeft mij enorm geholpen. Tezamen met mijn therapeut heb ik het gevoel de rouw nu aan te kunnen (pakken), haar dood te verwerken en mijn leven weer zinvol te maken.

Afgelopen december is mijn man, vriend en bovenal zielsverwant gestorven in zijn slaap. We waren toen in een verlaten gebied aan het wildkamperen ergens op de pampa in Patagonie/ Argentinië. Ons tienjarige huwelijks en levensreis kwam plots ten einde. Toen ik wakker werd en ontdekte dat hij was heengegaan raakte ik totaal in shock. Maar heel kort heb ik nog bij hem gelegen. Toen kwamen de autoriteiten en werd hij meegenomen. Dat en de autopsie die op beestachtige wijze gedaan is maakte het heel traumatisch. Drie weken na het overlijden konden we eindelijk afscheid nemen. Eerst ging ik in overlevingsstand, toen was er het regelen dat ik alleen moest doen want we hebben geen kinderen. Erna was er het zwarte gat. Toch lukte het me om stapje voor stapje sterker te worden door meditatie en yoga dat ik al jaren beoefen. Door de intense liefde die wij hadden te eren met het schrijven van een boekje dat ik hoop uit te geven als ik daar zover mee ben. En door het tekenen van zielen roersels heb ik een manier gevonden om het verdriet te uiten. Net toen ik mijn praktijk weer wilde gaan opstarten kregen we te maken met het corona virus. Dit stagneert naar mijn gevoel mijn proces en houdt me tegen om nu in contact te komen met anderen. Om weer alleen de wereld in te trekken. Ik heb het gevoel dat ik mezelf op alle fronten moet herontdekken. En vooral de op en neergaande beweging van het rouwen ervaar ik als heel zwaar en vermoeiend. Het gemis wordt steeds groter als ook het besef dat ik zal moeten leren dit verdriet te dragen voor de rest van mijn leven. Mijn lief was mijn kompas, we stonden op punt van emigratie naar Australië en hadden nog zoveel plannen. Slechts 60 jaar mocht hij worden....

Ik wilde reageren op verhaal Elsa maar op een of andere manier lukt dit niet, dus probeer het zo nog n keer.

Ook mijn man is j.l 25 april overleden op 58 jarige leeftijd aan de gevolgen van Corona na 35 jr huwelijk.
Hij was nooit ziek vantevoren maar heeft vlgs artsen heel veel pech gehad, kreeg steeds complicaties en uiteindelijk is n bacterie hem fataal geworden. Die 3 wkn op ic ook geen contact meer met hem gehad je zat in n soort achtbaan, nachtmerrie, geen echt afscheid kunnen nemen. Hier heb ik ook nu traumaverwerkingstherapie voor. Ook alles rondom uitvaart was anders ivm maatregelen en beperkingen. Heb wel hele lieve (schoon)kinderen, n geweldig kleinkindje, paar goede vrienden en collega's maar t gemis en verdriet is heel groot, vooral de kleine dingen samen, het wordt nooit meer hetzelfde.

Mijn man is afgelopen 3 januari 2021 overleden aan corona. Hij lag 3 mnd op de ic.
We waren 35 jaar bij elkaar en 28 jaar getrouwd. Ik ben 52. Heb wel 2 kinderen maar die zijn al volwassenen. Het is pas 11 dagen geleden . Intens verdriet en leegte voel ik alleen nog maar.

Mijn vader is al heel lang ziek. Afscheid namen we al meer dan eens. Opnieuw verandert de fase waarin hij nu terecht komt en lijkt het einde zich nu definitief aan te dienen.

Sterven doe je niet ineens, dat doe je steeds een beetje. Zwaar vind ik het, omdat het al zo lang duurt.

Soms voel ik me schuldig dat ik dat zo voel, hij heeft immers die weg te gaan. En soms ook bekruipt me de angst.... wat als hij er niet meer zal zijn. Dat is rouwen vooraf, wellicht is het dan op het moment van sterven anders...

Mijn oudere broer is vorig jaar overleden aan kanker. Dit heeft zich in een razendsnel tempo verspreidt. Ik zag hem bijna iedere dag en heb hem heel snel achteruit zien gaan.

Het deed mij ongelooflijk veel pijn om hem zo machteloos te zien. Ik voelde me waardeloos omdat ik NIETS kon doen.

Ik heb me maanden lang slecht gevoeld. Ik kon en wilde geen plezier meer hebben omdat ik me dan op de een of andere manier schuldig voelde. Hij kon namelijk geen plezier meer maken.

Het is niet eerlijk...

Op 22 maart 2004, verloor ik mijn moeke (de mama van mijn mama). Ik groeide voornamelijk op bij haar en opa na de dood van mijn mama (1995). Ik was toen 3 jaar.

In november 2004 hertrouwde mijn vader (ze kenden elkaar toen 6 jaar). Ik kon het maar niet vinden met mijn stiefmoeder (constant ruzie, vernederingen, beledigingen en fysiek geweld) dus ging ik op 18 jarige leeftijd het huis uit.

Na al die jaren doet aan haar denken, mij intens veel pijn. Zoveel pijn dat mijn lichaam het uitschreeuwt. De enige manier om weer bij haar te kunnen zijn is zelfmoord plegen. Maar iedere poging mislukte.

Zij is de enige die mij echt graag zag. Onvoorwaardelijke liefde en steun. In moeilijke perioden (ik heb borderline), voel ik me net een klein kind in een volwassen lichaam die behoefte heeft aan liefde, troost en geborgenheid.

Wat moet ik doen tegen die intense pijn?

Mvg

Heb op jonge leeftijd mijn vader verloren.
Ik heb hier geen bewuste herinneringen aan.
Het was thuis geen fijne plek.
Toen ik 16 jaar was stierf mijn 6 jaar oudere broer door een ongeluk.
Heb dit nooit kunnen verwerken aangezien het thuis niet goed ging.
Had een verslaafde broer die vaak ruzie maakte met mijn andere broer. Mijn moeder probeerde ik te steunen waar ik kon.
Er werd nooit over mijn overleden vader of broer gesproken,en als ik erover wilde praten werd het genegeerd.
Mijn verslaafde broer is inmiddels ook overleden. Mijn moeder is er ook niet meer.
Dat mijn moeder er niet meer is vind ik niet erg.. klinkt messchien raar.. maar ze leunde op mij al vanaf ik een klein meisje was. Ik kon niet bij haar terecht op emotioneel vlak.
Aangezien ik mezelf heb aangeleerd om mijn gevoelens weg te drukken om te overleven zit ik nu.. 40 jaar later alsnog met een rouwproces!
Krijg ook al 2 jaar psygotherapie en traumaverwerking.
Heb soms heftige huilbuien en kan niet vertellen waarom ik huil. Weet dat er veel onverwerkt verdriet in mij zit.
Heb nog een lange weg te gaan.
Ben altijd een vechter geweest en ook nu ondanks dat ik vaak amper energie heb zal ik positief blijven!!!
Sterkte voor iedereen!

Vorig jaar, 4 januari 2019, is onze dochter overleden, zelfdoding. We hebben haar gevonden op 7 januari 2019. 30 jaar. Ze was zo alleen en ongelukkig na een relatie van 10 jaar die beeindigd werd door haar man. En na een jaar hier thuis gewoond te hebben had ze een appartement. Maar vooral de laatste liefde die ze toen gehad heeft kon ze niet meer.
We zijn nu 16 maanden verder. Maar nog steeds zoveel verdriet. Zoveel huilen.
Vlak voordat dit gebeurde heeft mijn man een darmoperatie ondergaan die behoorlijk verkeerd liep. Meteen daarna een bacterie in zijn maag. Gelijk daarop zijn ontslag. Toen onze dochter. Véél te snel begonnen met een andere baan. Daardoor nu bezig met EMDR therapie. En nu blijkt dat die maagproblemen die steeds maar aanhielden een hartinfarct hebben veroorzaakt, want het was angina pectoris.Wordt nog nader onderzocht.

Ik ben bang, hij is alles wat ik nog heb, geen kind, geen kleinkinderen.
Zussen en broers zeggen:"je hebt ons ook nog". Klopt, maar zij hebben hun eigen leven.

16 maart 2020 is mijn partner overleden aan een hersenbloeding id kleine hersenen...de plaats waar men niet bij kan komen. Ik vond hem id slaapkamer voor het bed...112 ...ambulance.....mee id ambulance en opname op de ic...hij was al in coma...en om 11.00 uur was hij overleden... vreselijk...net een boze film... ik ben in een shock...
Wij zouden 20 mei trouwen...

Dan ineens ben je wees.
Van alles bedacht, als ze maar niet ziek worden, als ze later maar niet dement worden, als ze maar.......
Maar een ongeluk, nooit aangedacht en dan ook nog samen, onwerkelijk en nog steeds.
Nu bijna 1,5 maand geleden, hebben mijn ouders een noodlottig auto ongeluk gehad. De politie kwam aan de deur en vertelde dat mijn ouders een ernstig auto ongeluk hebben gehad, dat mijn moeder opslag dood was en mijn vader ernstig gewond naar het ziekenhuis was gebracht, mijn vader is in de nacht aan zijn verwondingen overleden.
Je geloofd het niet, het kan niet, niet mijn ouders.
Nu 1,5 maand later is het nog steeds onwerkelijk en kan ik het nog steeds niet geloven en het gemis is er nog steeds niet bewust, ze komen vast terug, duw het nog weg. Kijk bewust naar foto's om ergens wat te voelen, de tranen komen dan wel, maar dat ik ze voor altijd moet missen nog niet.
Hoe moet je rouwen om twee?
Je rouwt om je moeder, om je vader en om beide.

Het afscheid was prachtig!
We hebben hun leven gevierd, ze waren samen en konden samen gaan.
Wat ons troost bied als kinderen is dat ze SAMEN zijn en elkaar nooit hoeven missen.
Dat helpt om de pijn te verzachten.

Op Hemelvaartsdag is mijn allerliefste moeder overleden, ze was ontzettend moe, copd. Ik heb 15 jaar voor haar gezorgd. De eerste 2 maanden liep ik vol ongeloof rond. Ze was zo blij met haar nieuwe hondje. Nu heb ik de urn en mijn tranen stromen, zonder stoppen komt nu alle verdriet eruit.
Ik heb nog nooit zoveel gehuild als nu...

Ik ben vroeg mijn vader verloren, maar het doet nog steeds pijn.
We waren net op bezoek geweest en je had met ons gespeeld in het speeltuintje voor het huis. Een dag later hoorde ik op school dat je was overleden. Een doodsoorzaak is er niet, en dat voelt oneerlijk.
Na de begrafenis werd er niet meer over je gesproken want dat kon niet thuis.
Ik ben bijna alles van je kwijt... Het enige dat nog over is zijn enkele foto's. Filmpjes zijn verloren gegaan... Ik ben bang dat ik ga vergeten hoe je was zoals ik je heb kunnen herinneren.
Zelfs 18 jaar later denk ik met regelmaat aan je.
Ik hoop dat als er een afterlife is, je daar gelukkig bent en je rust hebt gevonden.

Hoi lotgenoten,
Nu 8 maanden geleden is mijn moeder plotseling overleden op 52 jarige leeftijd. Het verdriet is zo groot, omdat ik zelf jongvolwassen ben en alles nog mee moet maken in het leven, zonder haar.
Af en toe denk ik dat ik niet meer wil leven, zo groot is het verdriet en gemis. Herkennen anderen dit? Soms denk ik dat ik gek word of gewoonweg niet meer in deze maatschappij thuishoor, omdat er zo weinig begrip is voor zo'n groot verlies..

Ik weet niet of dit voor sommige raar zal klinken, maar ik rouw om een levend iemand. Augustus 2016 werd ik verliefd op de meest geweldig jongen. Hij deed mijn wereld oplichten zoals die nog nooit opgelicht was. Hoewel mijn ouders het niet zagen, was hij een en al goedheid. Ook voor mij. 30 december 2016 krijgen wij een relatie. Deze duurde achter maar kort. Op 7 augustus 2017 brak hij mijn hart. Verbrijzelde is een beter woord. Omdat ik zoveel van hem hield, was de manier waarop hij de relatie verbrak hartverscheurend (zo voelde het). Het heeft geen nut voor jullie als lezers te weten hoe dit verliep. In ieder geval, dit jaar word het dus vier jaar geleden dat hij de relatie verbrak. Maar dat weerhoudt mij er niet van nog steeds zielsveel van hem te houden. En hoewel dat mooi klinkt, want is liefde niet het mooiste wat er is?, is dat het niet. Het maakt me kapot. Ik ben doodsbang dat ik nooit meer van iemand anders zal kunnen gaan houden. Want als hij het niet is…Ik kan me ook niet voorstellen van iemand anders te houden. Het voelt alsof de liefde die ik had en heb voor hem niet te overstijgen is. En dat klinkt fijn, het maar dat is het niet. Nu ik dit aan het typen ben voelt het ook alsof ik de woorden er gewoon niet voor heb. Hoe erg ik hem mis, hoe veel ik van hem houdt en hoe ongelofelijk veel pijn het doet om te weten dat hij nooit meer zal omkijken naar mij. Dat hij nooit meer van me zal gaan houden. Dat ik zal moeten leven met deze rouw om iemand die nog steeds in leven is. Ik heb zoveel liefde voor hem dat ik niet weet wat ik er mee moet. Want hij is er namelijk niet om het te laten zien. Ja, ik heb zeker geprobeerd hem te vergeten, over hem heen te komen, maar echt…hoe doe je dat? Want je gevoel kun je niet uit en aan zetten. En mocht er ooit weer iemand verliefd op mij worden, hoe groot is de kans nou dat zo iemand mij wil hebben als ik vertel dat ik nog steeds hou en rouw om een ex? Ik vind het al heel wat als ik van hem kan gaan houden in een niet romantische manier. Maar hoe doe ik dat? Ik weet dat dit misschien een heel ander verhaal is dan jullie meestal lezen en misschien vind je het zo een onzin dat je ook niet eens de moeite gaat nemen om er op te reageren en dan heb ik niets anders te doen dan dat te accepteren. Maar weet dat ik het wel erg zal waarderen als er iemand is die misschien reageert. Ik wil net als jullie leren leven met rouw. Met het loslaten en toch vasthouden van een geliefde. Met toch door kunnen gaan met leven!

Mijn man is 7 mei overleden aan een dubbele longontsteking.
15 jaar geleden is bij hem de ziekte ms geconstateerd. Wij waren 46 jaar getrouwd. Alles deden we samen , samen waren we een.
Nu heb ik het gevoel of er iets geamputeerd is, het leven in mij is weg. Ik ben mezelf kwijt. Voel me eenzaam en alleen. Wij hebben geen kinderen, maar gelukkig wel een hele lieve familie en vrienden die mij waar nodig ondersteunen en er zijn voor mij. Maar het gemis en die eenzaamheid kunnen ze niet wegnemen, dat blijft. Waar ik nu zo,n moeite mee heb, is dat ik nu al na vijf weken al redelijk de draad weer heb opgepakt. Gaat soms wel moeilijk maar zet door, heb dat mijn man op zijn sterfbed beloofd, dat ik mijn schouders eronder ga zetten en door ga, met steun van familie en vrienden. Maar hoe kan dat nu al, na vijf weken. Ik zit daardoor met mezelf in de knoop en heb moeite met dat dubbel gevoel. Ik mis mijn man, zou er alles voor over hebben als ik de dood omgedaan kon maken. Dat hij hier weer naast mij op de stoel zat. Samen een wijntje drinken, en genieten van de dingen die wij nog samen konden doen . En toch heb ik de draad al weer aardig opgepakt. Heb hier echt gemengde en verwarrende gevoelens over. Weet met mezelf geen raad

Mijn man is in 2019 overleden en ik heb het zo vreselijk moeilijk nog heel naar in mn hoofd dat je er bang van word het eerste jaar ging het veel beter maar nu is het een hel
Ik krijg wel veel aandacht van mijn kinderen daar ligt het niet aan maar ik kan de draai niet meer vinden nergens mee ik heb de moed niet om aan huishoudelijke klusjes te beginnen savonds gaat het iets beter ik denk wel eens voor mij hoeft het niet meer
Gr

Het is al 15 jaar geleden dat de scheiding definitief werd. Terwijl ik naar een workshop over rouw en verlies ging, bedacht ik onderweg dat ik de ziekte en het binnenkort verliezen van mijn vader zou inbrengen. Met die intentie ging ik naar binnen.

En wat bleek, er was nog veel te verwerken van mijn scheiding en de rouw voor het verlies van ons gezin. Ik dacht dat ik dat al lang achter de rug had, het was er nog steeds.

Het heeft erg veel rust gebracht te mogen werken aan het afleggen van mijn huwelijk en er bewust afscheid van te nemen. De rouw was kennelijk nog niet voorbij. Hierdoor kon ik me vrijer bewegen in mijn nieuwe relatie. Het voelde alsof ik de weg had vrij gemaakt om mijn nieuwe partner aan te nemen.

Toen ik de straat in fietste van mijn huis vanuit mijn werk hield mijn tante mij staande. Ze vertelde dat mijn moeder suïcide had gepleegd. Thuis was er rondom allemaal politie. Ik moest een verklaring afleggen.

Chaos in huis. Ongeloof. Familieleden kwamen langs, huilende mensen. In die periode voelde ik niets. Pas een paar maanden later kwamen de nachtmerries. Het moeilijkst vond ik dat ze het een paar dagen voor mijn 18e verjaardag had gedaan.

Ik heb adviezen nodig. Hoe moet ik verder? Anderhalf jaar geleden is de liefde van mijn leven om het leven gekomen bij een bedrijfsongeval.

De wereld om mij heen kent mij als een sterke vrouw. En ergens ben ik dat ook wel. Maar ik denk dat dat in deze situatie niet zo goed is. Ik wil instorten. Emoties de vrije loop laten. Maar ja zoals ik hier ook lees. Het is "al" anderhalf jaar geleden. Iedereen weet al dat je "zielig" bent. En om niet als zeur over te komen hou ik me maar groot.
Helemaal nu mijn moeder middels euthanasie afgelopen dec ook heen gegaan is. Normaal ging ik naar haar om mijn gevoelens uit te spreken. En als ik niet naar m'n moeder ging besprak ik het met mijn lief.

Het liefst wil ik bij de pakken neer gaan zitten. Mezelf verwaarlozen en nooit meer uit m'n bed komen. Gewoon m'n leven uitzitten. Maarja aangezien ik 32 ben duurt dat nog wel even. (ga ik van uit)

Dus ik moet verder. De vraag 'heb je al contact met nieuwe mannen?' komt steeds vaker voorbij. Terwijl ik al misselijk 🤮 word van de gedachte.

Pfffff ik wil niet voor altijd die vrouw zijn die haar partner verloren is. Ik wil niet die vrouw zijn haar moeder kwijt is.

Ik wil gewoon gelukkig zijn met mijn lief, baby's maken en bij oma op bezoek. Dat was mijn beeld anderhalf jaar geleden. En nu...

Ik begon deze tekst met : ik heb adviezen nodig.
Ik heb advies nodig bij het leren van een nieuw toekomst beeld schetsen. Soms probeer ik mezelf voor te stellen met een andere man... Maar iedere dagdroom komt er opneer dat mijn leven blijft draai om mijn grote liefde. Mijn kinderen dragen zijn naam. Mijn nieuwe partner vraagt mijn hand aan zijn vader. Zijn broer wordt mijn getuigen op mijn bruiloft als goedkeuring dat ik door ga. Het is niet te doen.
Hoe kan ik ooit iemand vragen om van mij te houden als er iemand anders voor altijd in mijn hart zit. Welke man vind het ok als zijn kinderen de naam dragen van de vorige partner van zijn vriendin?

Ik kan mezelf helemaal gek maken met deze gedachten. En om niet gek te worden laat ik die gedachten voor wat ze zijn. Ze zijn er, maar ga er niet te diep op in. Maar soms moet het even zoals nu.

Zijn er mensen hier, die hun partner zijn verloren en toch een manier hebben gevonden om weer geluk te ervaren? Ik ben heel nieuwsgierig hoe dat is gegaan. Hoe een andere partner om gaat met de situatie.
En hoe groot is de rol van de overleden partner.

Zijn hier ook mensen die nooit meer de stap richting liefde hebben gedaan? En komt dat dan omdat het verlies je zo veranderd heeft dat je het niet meer toe kan laten? Of is het een keuze die je hebt geaccepteerd.

Ik ben niet gelovig, ben nieuwsgierig naar spiritualiteit, maar weet nog niet of ik dat helemaal geloof... Maar stel er bestaat een hiernamaals, hoe kan ik straks in de hemel nou 2 liefdes hebben. Wat nou als ik hem straks na de dood tegen kom... "ja sorry lieve schat, maar ik moest door"

Mensen om mij heen zeggen, "wordt maar gelukkig met een ander, dat zou hij ook gewild hebben" Dan denk ik alleen maar...."Dan kennen jullie mijn mannetje niet 🤣"
Hij zou zeker gezegd hebben "je gaat vanaf nu maar als non door het leven"

Maargoed alle gekheid op een stokje, ik voel me verloren en ben opzoek naar hoop. Hoop die ik hopelijk uit jullie verhalen kan putten.

Liefs.

Het kan altijd nog zwaarder.
Mijn lieve moeder overleed in 2016 diep ongelukkig en helemaal verloren in de grote wereld. Na het verlies van haar dochter (mijn zus) is mijn moeder nooit meer de oude geworden. Ook mijn vader bezocht haar graf nog iedere dag door weer en wind. Mijn moeder werd depressief en zag het allemaal niet meer zitten. Ze is opgenomen op een psychische afdeling. Mijn vader kon hier absoluut niet mee overweg. Het waren nu 2 ouders die jje hierdoor moest helpen.
Als klap op de vuurpijl bleef haar zoon (mijn broer)na een nietszeggende ruzie ook nog weg. Na 10 jaar is mijn moeder overleden en bleef mijn vader alleen achter. Haar zoon heeft ze niet meer gezien . Mijn vader heeft nog 2 jaar geleefd en niemand van de familie meer gezien. Twee langere jaren hebben mijn gezin en zijn vrienden geprobeert hem nog de zonnige kanten van het leven te laten zien. Het doet zoveel pijn om je eigen ouders te zien lijden onder het verdriet aangedaan door hun enige zoon.
Mijn vader is nu een jaar dood en schijnbaar is dat nog niet genoeg want nu ben ik degene die alle frustaties over me heen krijgt door mijn broer. Afwikkeling erfenis.. Aan rouwen kom je niet toe maar alle mooie herinneringen die ik samen met mijn gezin en mijn ouders heb beleefd helpen me enorm en die kan niemand van me afnemen. Pap mam ik mis jullie enorm en ben blij dat jullie er waren. Mijn kinderen missen hun oma en opa enorm en we praten samen veel over jullie.

Mijn man ruim 3week geleden aan corona overleden ziekenhuis heeft echt alles voor hem gedaan maar door complicaties kwam hij.toch te overlijden
Heb niet echt afscheid kunnen nemen mocht ook tussendoor niet bij hem dat stukje van verwerken heb ik gemist hij was pas 63 na haast 30 jaar huwelijk is dat plotseling weg wij was mijn man maar ook mijn maatje mijn. Vriend zal zwaar worden om dit te verwerken veel mensen komen en luisteren wel maar gaan ook weer weg
En dan is het zwaar alleen zijn door zon zinlos ziekte zijn.er meerensenrt zo'n verhaal misschien kunnen we elkaar helpen

Ik lees er niet zo vaak over, maar ik wilde wat delen over rouw met betrekking tot mijn verleden.
Ik ben emotioneel en psychisch verwaarloosd en heb het idee dat ik als kind al in een soort rouw ben gekomen, waar ik nooit doorheen ben gekomen.
Alsof de rouw vast is komen te zitten.
Ik las mogelijke rouwreacties en die herken ik van mezelf als kind. Bijvoorbeeld het bezig zijn met de schuldvraag (waarom word ik zo behandeld). En een kind ziet altijd zichzelf als schuldige (ik ben niet goed genoeg, waardeloos en daarom....).
Ook de uitzichtloosheid/depressie kan een rouwreactie zijn, zo las ik. Dit heb ik ook ervaren als kind.
Deze twee dingen zijn nooit meer weggegaan. Vandaar dat ik dacht aan het vastzitten van het rouwproces.

Nu ik volwassen ben, ver in de vijftig, komt er ook nog een soort rouw bij over hoe mijn leven na mijn jeugd verlopen is. Ik ben bijvoorbeeld nooit in staat geweest een baan te houden, vriendschappen op te bouwen, een relatie te houden.

Als volwassene merk ik nu ook de reactie bij mezelf, die ik ook las in een artikel over rouw, dat mensen zeggen: Kijk naar wat je allemaal wel hebt. Dan word ik boos omdat ik dat helemaal niet voel, ik voel verlies van leven.

Het is pas onlangs dat ik kwam op het thema rouwen m.b.t. mijn leven. Ik herken veel dingen die over rouw worden gezegd bij mezelf.

Ik ben 38 jaar getrouwd geweest en 3 jaar geleden gescheiden. Vrij snel daarna heb ik een zeer lieve.charmante en liefhebbende man ontmoet waar ik heel snel een goede klik mee had. We hadden beide ons eigen huis maar waren erg veel samen. De liefde bloeide zo snel en mooi op. Na 1.5 jaar werd hij al ziek maar hij herstelde gelukkig goed. Dus we konden weer verder. Nu afgelopen juli werd hij zeer ernstig ziek. Een uitzaaiing van vorig jaar. Erg onverwacht en nadat hij het hoorde is hij vorige week al overleden. Zo onverwacht en zo oneerlijk. Hij heeft nadat hij de uitslag hoorde nog maar 3.5 week geleefd. Ik ben ontroostbaar en mis hem zo vreselijk. We zouden nog zoveel doen. Hij leefde zo gezond. Nooit gerookt .nooit gedronken. En dan is dit je.lot. zo oneerlijk. Tijdens zijn ziekbed bij mij thuis is er niet gepraat over de dood want dat wilde hij niet. Dus er zijn nog veel dingen niet uit of doorgesproken. Maar helaas is dat nu niet meer mogelijk. Opnieuw trouwen zat in de planning. Maar ook dat kan niet meer.
Hoe ga je met dit verdriet om. Het zal veel tijd kosten. Maar ik voel me zo alleen . Gewoon vreselijk

altijd samen bijna 40 jaar ,nooit ziek altijd lief en vrolijk en spontaan een fantastische vrouw een fantastische moeder. Echt ze op 23 juli jongstleden in de leeftijd van 54 jaar overleden, ik ga kapot van verdriet denk elke dag aan haar, heb paar huil momenten per dag, heb nog gukkig een zoon van 20 die thuis woont. Als hij er niet was geweest denkt ik dat ik niet verder wilde leven, ben nu vader en moeder tegenlijk doe alles in het huishouden alleen. Ik werk nog 40 uur per week waar ik een beetje afleiding van heb, het alleen zijn kan ik goed tegen maar haar missen ...og dat doet zo'n pijn.
We hadden nog zoveel plannen samen, maar helaas is het ons niet gegund. Ben aan het kijken of er geen praatgroep in de buurt van Venlo is, waar ik met lotgenoten kan praten , of hebben jullie andere tips????

Wat heftig als ik de verhalen hier ging lezen.
Mijn partner is op 6 oktober overleden aan 2e longaanval, 56 jaar oud, ook geheel onverwachts. Ze was thuis aan het koken, ik was op het werk, toen ik een app kreeg van haar: help. En toen heb ik hard gereden, daar moest 80 km per uur, ik reed 88 km per uur, en daar heb ik een boete gekregen, vond niet belangrijk. Toen ik thuis kwam, waren medewerkers van ambulance al...ze had erg benauwd, ik wist meteen toen ik zag: het is hetzelfde als vorig jaar, bij 1e longaanval, toen was ze 9 dagen in slaap gehouden, wonder boven wonder is ze helemaal opgeknapt, maar ze was zwak en ziek, ze kreeg de medicijnen en vaak naar het ziekenhuis voor controles.
Voor haar overlijden kon ze amper 10 meter lopen, ze had COPD fase 4. Twee jaar geleden kon ze 5-8 km wandelen, zo hard achteruit was dat. Tja, ze heeft lang gerookt en in 2014 was met roken gestopt, en ze werkte in het bouw, 34 jaar lang... met fijnstof... Wat ik erg jammer vond, dat ze bleef ontkennen en niet accepteren van haar ziekte, ze bleef door werken. onwetendheid, geloof ik, en ze vond erg fijn om daar te werken, ze zag hun collega's als familie...
Wij hebben pas twee jaar geleden onze huis gekocht, veel opgeknapt en ook veel plannen met huis... dat doet mij erg pijn dat ze er niet meer was terwijl wij zoveel plannen hebben... huis, dagtochten, uit eten, enzovoort
Als ik hier goed lees, weet ik dat echt echt echt oneerlijk is om jonge leeftijd komt overlijden.
Wat ik erg fijn heb gevonden, was ze 5 dagen hier opgebaard, in haar eigen huis, onze droomhuis. Bij het uitvaart was een hele mooie afscheid.
Het gemis blijft heel groot, in huis is leeg en stil, vooral haar plekje op het stoel vind ik erg lastig, kleding, ho maar... haar kleding van haar laatste dag is nog niet gewassen. Haar geur...
Mijn lieve Gemma is er niet meer, ik moet verder... ik lees erg veel op internet, over het verlies van hun partners op jonge leeftijden.

Hallo allemaal,
4 jaar geleden ben ik mijn zoon verloren, hij heeft een eind aan zijn leven gemaakt. De schok was groot omdat we totaal niet door hadden dat dit ging gebeuren.
Nu is het zo dat ik na 4 jaar weer opnieuw elke dag huilbuien heb en ook nog eens de maand waarin we hem hebben veloren. Is dit mogelijk na 4 jaar ik heb het eigenlijk nog niet verwerkt heb daarna alleen maar gewerkt.
Is hier iemand die dit deelt met mij?

Ik was aan het werken en mama stuurde mij een bericht of ik iets van je gehoord had.

Ik stuurde je een berichte, maar geen reactie. Je was al 3 dagen niet op App geweest. Dus toen probeerde ik je maar te bellen. En ook daar geen reactie. Ik heb mama gezegd dat ze maar naar jou huis toe moest gaan omdat ze toch in de buurt was.

Mama kon niet naar binnen omdat jou sleutels aan de binnenkant van de deur zaten. Je reageerde ook nergens op. Ze heeft 112 gebeld en ik ben snel weggegaan van het werk om naar jou appartement te gaan. Eenmaal aangekomen voor het gebouw zie ik de politie al staan. Ik ren de appartement binnen en ren de trappen op.

Daar zie ik de politie je deur nog inrammen. Eenmaal de deur open mochten wij niet naar binnen. Maar je was er niet meer. Je lag op de bank en bent in een suiker coma geraakt. ik kon en wilde het gewoon niet geloven. Je kon niet dood zijn het kon gewoon niet.

Ik belde je beste vriend op om het te vertellen. Hij dacht dat ik een grapje maakte. Maar ik wenste dat het een grapje was. Hij kon het gewoon niet geloven.

We gamede samen elke avond op die ene week na omdat ik veel moest overwerken. Had ik het kunnen verkomen? ik ben elke dag naar de uitvaartcentrum gegaan om je te bezoeken. Je lag in de kist en het leek alsof je sliep. na dag 3 hield ik je handen vast. Je was zou koud. Maar ik bleef volhouden dat je elk moment wakker werd.

De uitvaart was het moeilijkste in mijn leven om mee te maken. Nu bijna 3 maanden later woon ik in jou appartement. Hopend op een teken van jou. Werken word moeilijk voor mij.

Ik slaap al een paar dagen slecht / niet. werken lukt me niet en er is geen seconde dat ik niet aan je denk en in huilen uitbarst. Ik weet gewoon niet meer hoe ik hier mee moet leven.

Nu pas zie ik in dat ik dringend hulp nodig heb. Ik heb met spoed een afspraak gemaakt bij de huisarts. En daarom dat ik hier mijn verhaal doe.

7-10-2020 Lieve Mathijs ik zal je nooit vergeten en je bent voor altijd in mijn hart. We missen je vreselijk. Ik hou super veel van je

Mijn jeugdvriend, bloedsbroeder, maat noem het maar op is zeven jaar geleden overleden. Plotseling. Hij was veel te zwaar en heb hem vaak gewaarschuwd voor de gevolgen. Hij lachte het weg. Plotseling werd hij ziek en overleed op de operatietafel. Ik heb nu een leuke vriendin, financieel alles op orde een mooi leven maar ik kan zijn afwezigheid geen plek geven. Wij waren in veel opzichten verschillend maar ook zo gelijk op veel punten, ik kon met hem praten en alles een plek geven. Door mijn werkzaamheden heb ik Ptss opgelopen. Vaak denk ik als mijn vriend er geweest was dan was mij dat niet gebeurd. Een half jaar na het overlijden van mij grote vriend stierf mijn andere maat, mijn vader. Twee mannen overleden in een half jaar tijd ik merk dat ik het gewoon geen plek kan geven. Rationeel wel pa was 90 jaar en oud mijnwerker dus ik mag mij gelukkig prijzen, mijn maat was 54 jaar veel te zwaar en suiker, maar emotioneel krijg ik het niet op de rit. Daarbij komt alle ellende van mijn werk en ik merk dat ik de regie kwijt ben. Over een maand wordt ik opgenomen voor mijn ptss maar ja en dan. Het gemis zal blijven. Een ieder heel veel sterkte

Ik ben niet alleen lees ik hier. Het verzacht iets nogmaals iedereen sterkte

Wout

5 jaar geleden kwam mijn man op zijn hoofd te vallen van 3 meter hoog op een betonnen vloer . een sportieve hard werkende man werd een wrak maanden in een ziekenhuis toen naar een verpleeghuis om te revalideren, toen naar huis gehaald zodat hij kon zien dat ik het bedrijf op me nam eerst 1 jaar proberen , maar ik heb het 5 jaar volgehouden . inmiddels zat hij in een verpleeghuis (1 jaar)ik ging elke dag naar hem toe ook in corona tijd helemaal aangekleed. de laatste maanden ging ik 2 x per dag uit liefde voor hem, onder tussen had ik het bedrijf verkocht het huis en ben dichter bij hem gaan wonen , 54 jaar waren we getrouwd ik al vanaf mijn 18de we hadden het altijd druk met het bedrijf maar waren er ook voor elkaar, fietsen lopen tennissen en midgetgolf . toen ging het mis hij begon te dementeren en wist vaak mijn naam niet meer, toch voelde ik dat hij het fijn vond dat ik er elke dag was, maar op 12 december 2020 stierf hij dagen / uren heb ik zijn hand vast gehouden wat voorgelezen en gezongen dan werd hij rustig, maar nu 6 weken later word het bezoek minder ook mede deze corona-tijd , 1 bezoeker per dag mag . maar de meeste komen samen en dat mag niet (onbegrijpelijk ) ik ben nachts zo angstig geworden kan niet slapen . het zweet breekt me uit ik mis hem zo erg de zorg voor hem de liefde die ik voor hem had, ik huil steeds vaker muziek waar ik zo van hield kan ik niet horen de mensen die zeggen ga wat leuks doen . je kan zo goed schilderen en tekenen ik kan het niet meer, als ik alleen ben huil ik de tranen stoppen soms maar niet, elke dag ga ik 6 km verderop naar zijn graf , praat met hem !! en de tranen stromen waar ben je vraag ik steeds zie ik je nou nooit meer ?? daar sta ik dan woon alleen ergens anders .zo stil allemaal , is dit verdriet normaal ? ik ben altijd zo sterk geweest maar het is op .

Mijn vader is overleden op 17 februari 2021.Voor mij heeft het leven geen zin meer,plots ben ik niet meer bang van de dood.Ik ben 55,heb geen kinderen,en maak moeilijk sociale contacten.Heb mijn lieve moeder en zus nog.Mijn broer ziet niet om naar ons.Toen ik Corona had,heeft hij ook naar mij niet om gezien.Dit vergeef ik hem nooit,ook niet op de begrafenis van papa zijn.Ik Heb geen afscheid kunnen nemen.Papa was Corona patiënt.Dit neerschrijven helpt mij.❤️
Papa,ik heb geen enkel beeld van jou als COVID-patiënt in het ziekenhuis.’😟

Tot dat ene telefoontje in de namiddag. Dat ze alles gedaan hadden wat ze konden. Ook zij hadden dit niet verwacht. Want het leek beter te gaan. Dachten ook zij.

Als betrokken familie wisten we eigenlijk niet veel meer dan die waarden en de korte samenvatting van je toestand. Beter dan gisteren, een lastige dag, verward… Ik heb geen enkel beeld van jou als COVID-patiënt in het ziekenhuis. Kon je eten, recht op zitten, televisie kijken? Was je in paniek? Had je het opgegeven? Wist je wat er aan gebeuren was? Heb je afgezien? Heb je het gevoeld dat je de wereld aan het lossen was?

Dit afscheid nemen was afscheid nemen zonder enige vorm van afscheid.

Elkaar zien in het ziekenhuis was uitgesloten.Alleen uitzonderingen werden toegelaten bij kinderen in opname, bevallingen en dreigend overlijden. Aangezien alle partijen hoopvol waren, konden we elkaar niet zien. Alsof een reële kans van één op twee niet risicovol genoeg was.😟

Je kunstmatig coma. Je wou nog zoveel regelen.’

Je kon amper iets zeggen door het tekort aan zuurstof tegen ons ma,toen jullie samen lagen.
Daarna bleef het voor altijd stil.😟

Een kans om je te horen hebben we niet meer gehad. Geen idee wat je laatste woorden waren. Of zouden zijn geweest.
Of we je nog konden zien, nu je er niet meer was? Ook dat was geen optie. Door de maatregelen ging de kist dicht. Ook je bezittingen kregen we afgesloten terug. Via het onthaal van het ziekenhuis in een doos hermetisch afgesloten. Met een grote sticker die zegt: 72 uur niet openen. Perfect voor de veiligheid maar bijna onmenselijk voor een zoon. Ook dat is afscheid nemen in tijden van corona.

Met corona op intensieve aan de beademing, het kan je zo maar gebeuren.
Warme groet,Johan.❤️
Je kan het leven niet vasthouden.😟

Een maand geleden is mijn man overleden aan een anurisma aan het hart, was 59 jaar nooit iets gevoeld tot op die dag, wat brandt pijn op de borst, hartfilmpje gemaakt alles oké, mee naar het ziekenhuis moest me geen zorgen maken zou allemaal goed meevallen, 6 uur later was hij dood, ze hadden het niet verwacht in het ziekenhuis maar daar heb ik niets aan, de pijn en het verdriet is enorm en weet niet hoe het verder moet, hadden nog zoveel plannen, ben ook 56 jaar en nu weduwe

Ik kom heel veel verdrietige verhalen tegen, maar ik ben zó wanhopig op zoek naar eentje dat op het mijne lijkt. Waarom? Bijna iedereen heeft nog steun van familie, vrienden enz.... maar wat als je dat niet eens meer hebt. Ik ben enig kind van een fantastisch paar ouders die bijna 50 jaar getrouwd waren. Ik ben 56 jaar en heb geen makkelijk leven gehad, buiten m’n lieve ouders om. Als enig kind ben ik geen standaard voorbeeld. Niet verwend, maar een zeer gevoelig en liefdevol persoon naar andere mensen toe, sta voor alles en iedereen klaar. Ben veel verloren in m’n leven, en dacht altijd gelukkig heb ik m’n ouders nog! Tot het noodlot toesloeg jaren geleden en mijn vader vasculaire dementie kreeg. Ik verpleegde hem samen thuis met mijn lieve mams. Ondertussen ging ik wél door met mijn sociale leven. Paps kwam na een tijd in een verpleeghuis terecht waarin ik hem ook bleef helpen ondanks de verpleging. Ik heb anderhalf jaar geen dag overgeslagen samen met mijn mams. Tot hij na een afschuwelijk ziekbed overleed. Wij gingen en moesten door. Er kwam een hondje bij dat ons verdriet draagbaarder maakte, en dat werd ons kindje 😊 vooral voor mij omdat ik geen kinderen heb. Toen ze 7 werd moest ik ook haar laten inslapen, alsof ik een stuk van mezelf verloor. Maandenlang kon ik niet met het verdriet omgaan.... maar ook toen sloegen mams en ik ons er doorheen. Ik had een zeer sterke en goeie band met m’n moeder. Ze was moeder, zus en vriendin tegelijk, en deden veel leuke dingen samen. Nog steeds had ik een goed sociaal leven en inmiddels al een tijdje een lieve partner. Afgelopen juli sloeg het noodlot opnieuw toe.... die datum... die 31 juli kregen we te horen dat m’n liefste mams ongeneeslijk ziek was 😢 Per toeval in een scan ontdekt.... uit het niets. Ik ging op de automatische piloot en heb haar zelf verpleegd wat zó vreselijk zwaar was, in alle opzichten. Mams was een sterke vrouw met heel veel humor tot het laatst toe. We hebben veel gepraat en weinig gehuild, maar overleven was wat we deden. Natuurlijk kwam er Thuiszorg, maar haar medicatie hield ik bij, ik verzorgde haar, alles wat kon. De artsen waren super trots op me, en ik kon alleen maar denken, dit is toch niet meer dan normaal. Twee maanden later heb ik haar samen naar het eind begeleid, waarbij ze nog eenmaal haar ogen open deed en mij aankeek van meisje red je het zometeen wel? Ik stelde haar gerust, daarna keek ze naar mijn partner en die beloofde altijd voor me te zorgen, en pas toen sloot ze haar mooie ogen.... Inmiddels een verhuizing en zes maanden verder dobber ik de dagen in m’n eentje rond. Ik ben nu wees, geen enkele bloedverwant meer, amper vriendinnen over en vage kennissen die zeggen, maar meisje toch, je moet verder. Behalve mijn lieve lieve partner, die me met alle begrip, geduld en respect hierin helpt. Hij noemt het MIJN reis waarbij hij me opvangt wanneer ik val. En dat doe ik.... de hele dag door val ik. M’n ogen en lichaam doet pijn van het huilen. Er is een stuk van m’n hart gestorven sinds ik m’n mams kwijt ben. Ik heb niks meer over, en weet totaal niet hoe ik m’n leven nu moet gaan indelen. Ik kan niet werken vanwege m’n gezondheid, zit in een depressie en weet me geen raad zonder haar. Kom heel af en toe buiten om wat boodschappen te halen, kan niet wennen aan m’n nieuwe huisje, ik kan gewoon helemáál niet wennen aan een leven zonder...... speel vaak met de gedachten naar m’n moeder te gaan. Gelukkig is m’n lieve man daar dan weer... aan de zijkant. Hij ziet mijn pijn, wanhoop en mijn vechtlust. Maar ik ben moe.... moe van het vechten😢 Sorry voor het lange verhaal, maar is er iemand, wie dan ook die ook enig kind is en alles heeft verloren..........

Liefs Do

Afgelopen jaar na een zeer lang ziekbed mijn beste vriendin verloren. Ik mis haar nog steeds verschrikkelijk. Moeilijk om te ervaren dat ze geen deel meer van mijn leven uitmaakt, en we niets meer samen kunnen delen.

We zijn 24 jaar vriendinnen geweest, gelukkig wel hulp om hier mijn weg een beetje in te vinden, maar zal het in grote lijnen toch zelf moeten doen. Het is zo zwaar........

Mijn verhaal begin met mijn zwangerschap die zo goed begon. We zouden een gezonde jongen krijgen niks aan de hand toen sloeg notlot toe. Donderdag 9 mrt voelde ik je voor het laatst bewegen. Vrijdag 10 mrt zijn we met spoed naar het ziekenhuis gegaan en wat voor elke ouder een nachtmerrie is is voor ons werkelijk heid geworden.

Onze mooie zoon is voor nu onverwacht met 27 weken overleden. Met verslagenheid en verdriet gingen we je naar zijn laaste rustplaats brengen een week later. 24 april hopen we antw te krijgen op onze vragen maar daar hebben we nu niks aan we missen je elke dag. Mijn kleine lieve ster je bent zo ver maar toch dichtbij. Kleine joshua.

Na 6 jaar durf ik bijna niet meer over het ongeluk te beginnen.
Heb je haar weer met haar verdriet, je moet verder, het is ook een keer klaar, heb je er nu nog steeds last van?

Al mijn vrienden leven door met hun dagelijkse beslommeringen. Maar ik denk nog iedere dag terug aan dat ongeluk en de dood van mijn vriend.

Iedere dag bang dat iemand waar ik van hou ook ineens weg valt.
Angst om te binden, angst om lief te hebben. Ik voel me vaak eenzaam.

Mijn vader overleed toen ik 18 was.
Waar ik achteraf nog met veel dankbaarheid aan terugdenk zijn twee mechanismen die ik toen spontaan toeliet, maar die er achteraf gezien volgens mij voor hebben gezorgd dat ik het rouwproces onverstoord heb kunnen plaatsvinden.

Wellicht dat dit anderen ook inspireert om hun eigen weg te vinden en om iets soortgelijks te doen.

1) Ik heb (omdat dat toevallig zo uitkwam) voor de Sinterklaas viering (in het geniep) een (plak) boek samengesteld. Ik heb zelf de belangrijkste herinneringen aan mijn jeugd geïllustreerd met foto's opgeschreven.

Daarnaast heb ik iedereen die mijn vader kende (vrienden, kennissen, collega's, familie enz.) gevraagd een bijdrage te leveren aan het boek, in welke vorm dan ook.

Dit heeft een fantastisch boek opgeleverd dat mijn vader op zijn sterfbed nog heeft gelezen, maar dat tot op de dag van vandaag een prachtige en veelzijdige herinnering en weergave geeft van de man die mijn vader was.

Op die manier kunnen de mensen die vanaf toen deel zijn gaan uitmaken van mijn leven toch mijn vader nog een beetje leren kennen.

 

2) Ik had tijdens de rouwperiode veel wisselende emoties. Omdat ik mijn hele omgeving op de hoogte had gebracht van het proces heb ik mij gesteund gevoeld.

Met name doordat ik de ongenuanceerde emoties, die vaak op hele andere dingen en soms geheel onverwachts hun uiting vonden heb kunnen en mogen uiten. Ik kon soms onredelijk boos worden, en dat had ogenschijnlijk niets met het rouwen te maken.

Soms had ik zo'n aanhoudend depressief gevoel, en ook dat verbloemde ik niet. Soms moest ik ineens heel hard huilen.

Wellicht dat ik door mijn leeftijd me nog niet zo geremd voelde om de emoties te verbergen maar dat zou ik ook volwassenen niet aanraden!

Een paar jaar geleden ben ik na een nogal emotionele periode met veel problemen op zowel het relationele vlak als op mijn werk, uiteindelijk gescheiden van mijn man. Het ging aanvankelijk best wel aardig maar toen ik mijn baan verloor en ik thuis kwam te zitten, kwamen alle emoties van voor de scheiding weer omhoog.

Voor mijn omgeving was ik niet te genieten, ik voelde me depressief en ik zag de toekomst somber in. Goed bedoelde opmerkingen van bekenden en familie konden me soms woedend maken en naderhand had ik hierover weer spijtgevoelens.

Bijna een jaar heb ik hier mee geworsteld en werd toen via mond op mond reclame uiteindelijk gewezen op de mogelijkheid om naar een counsellor te gaan. Het was mij niet bekend dat er een soort tussenvorm was voor geestelijke begeleiding, want ik had niet direct zin om gestigmatiseerd te worden door naar een psycholoog te gaan, zo ernstig vond ik mijn problemen niet.

De kennismaking beviel me zeer goed en ik had er vertrouwen in dat zij mij kon helpen. Na 8 sessies van ongeveer een uur voelde ik me weer als vanouds en misschien nog wel sterker dan voorheen.

De methodiek die ik meegekregen heb past bij mij en ik voel me er stukken beter bij waardoor ik ook actiever ben geworden en verdraagzamer naar anderen. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn omgeving is dit de oplossing geweest om met mijn problemen om te kunnen gaan.

Ik ben dan ook zeer dankbaar voor de wijze waarop de counsellor mij gestimuleerd heeft en mij m’n gevoel van zelf waarde heeft laten herwinnen. Ik weet dat ik de toekomst weer aan kan.

Na 40 jaar kwam ik mijn 1ste jeugdliefde Benny weer tegen, ik was toen 12,5 jaar alleen met mijn dochter nadat mijn partner vertrok voor een ander, nooit zou ik nog mijn hart openstellen maar Benny zorgde ervoor dat mijn hart weer sneller ging kloppen, deed me weer dansen en lachen,

 

we hadden elkaar terug en nu was het voor altijd, het was alsof we elkaar nooit uit het oog verloren waren maar " altijd" duurde niet lang,

 

na 11 maand samen kreeg Benny op 4 januari een hartstilstand, de wereld stopte van draaien, mijn voeten voelden geen grond meer ik schreeuwde, brulde, huilde.......

 

Ik heb geen afscheid kunnen nemen, maar zijn familie vangde me zo goed op, ze betrokken me bij alles, nu valt alles stil, alles thuis doet me aan hem denken, alles koester ik, tot het kleinste spulletjes toe, ik vraag me steeds af waarom, wat hebben we misdaan om deze keer niet samen te mogen blijven?

 

In 3 jaar ben ik mijn moeder verloren heb ik kanker gehad... Ik dacht dat eindelijk de zon weer in mijn leven was, niet dus.... Ik mis hem zo heel erg dat ik hem achterna wil gaan want dan zouden we voor de derde keer maar voor altijd samen zijn, maar ik heb een dochter die me nodig heeft.... Ik wil dat de pijn weg is....

Het begon met mijn schoonmoeder die op (89) overleed na 3 maanden zorg, haar broer 86 (lievelings oom) overleed afgelopen januari aan kanker, een dierbare vriend van ons Ton (63) overleed aan nierfalen, in maart ome Johan (99), in april zijn vrouw (zus van mijn schoonmoeder 96). In mei Elly een goede vriendin die dood gevonden werd bij de voordeur op weg naar haar werk (66) en ja de grootste klap was traumatisch en overleed onze vriendin (45) en buurvrouw in de vakantie door een ongeluk in de bergen.
Zo wordt er gezegd: ah joh die anderen waren oud, maar het zijn mensen die je ooit in je hart hebt gesloten en band mee bent aangaan en je wil niemand kwijt.

Wij wonen al jaren met veel plezier naast elkaar 2 buurvrouwen en wij 2 buurmannen elk jaar als er een vakantie kwam gingen we bij elkaar op visite met koffie en wat lekkers en praten we over de vakantie die komt en namen even door over de verzorging van het huis,de tuin en de dieren want dat deden we al jaren zo.
Gezellig samen over mooie foto's maken en de natuur als motto, de volgende ochtend zwaaide we de dames uit daarna kwamen de appjes van de omgeving en een duim dat ze goed waren aangekomen.
De week daar op werd het stil en op vrijdag kwam het dramatisch bericht dat Jolanda de diepte ingestort was en zij was overleden. Dat heeft een ongelofelijke impact op ons ....kapot waren /zijn we ervan. Je woont er naast en zo goed met elkaar, we hadden zelfs plannen om met z'n vieren er op uit te gaan de dag voor dat de vakantie eindigde op zondag werd Jolanda op zaterdag in besloten kring begraven we hebben haar nooit meer gezien en nu hebben we een buurvrouw met groot verdriet omdat het leven van Jolanda zo abrupt is weggevallen.
Ondertussen komen wederom berichten uitgezaaide longkanker bij een dierbare vriendin....het lijk nooit meer op te houden.
Ik ben nu thuis omdat het even niet gaat en daarom zoek ik hulp om verder te komen....het is gewoon te veel allemaal.

En voor diegene die dit leest wens ik ook veel sterkte en liefde toe en moge alle die niet meer onder ons zijn rusten in vrede.
Liefdevolle groeten ; Ronald en ook van man Henny

8 jaar geleden ben ik mijn oudste zus na een ziekte periode van bijna 2 jaar verloren aan kanker. Net geen 33 jaar is ze geworden. Ik scheel 2,5 jaar met haar. We hadden het zelfde soort werk en zij was er altijd. In de bijna 2 jaar dat zij ziek is geweest hebben wij als gezin voor haar gezorgt. Mijn ouders en mijn jongste zusje. Die op het moment dat we te horen kregen dat Gea kanker had kwam zij er achter dat ze zwanger was van mijn nichtje. Toen mijn nichtje een jaar werd is Gea 20 dagen later 2 dagen na de verjaardag van onze vader thuis in bij zijn van ons overleden. We hebben de dag ervoor afscheid van haar genomen en daarna is zij in slaap gebracht omdat de pijn niet meer te dragen was voor haar.
Ik mis haar elke dag ook al is het acht jaar geleden dat lege stukje wordt nooit meer opgevuld.

Drie jaar later hebben we helaas ook mijn vader aan kanker verloren. Wederom was mijn jongste zusje zwanger dit keer van een zoon. Gelukkig heeft mijn vader zijn kleinzoon nog eenmaal vast mogen houden en wat was hij trots op "zijn" jongen.
6 november is hij ook nadat hij in slaap gebracht was in bij zijn van mijn moeder zusje en ik zelf overleden.
Mijn vader was niet altijd een makkelijke man maar was er net als gea altijd voor me. Beide gaven hun mening en konden altijd goed praten over van alles en nog wat.
Nu na 8 jaar en 5 jaar lijkt het gemis alleen maar erger te worden en krijg ik er alleen maar meer moeite mee dat ze er niet meer zijn. Ik voel me leeg van binnen. Met hun is er ook een stukje van mezelf gestorven ik weet niet meer hoe ik moet praten en met wie. Klinkt miss heel raar want mijn moeder en zusje zijn er nog en hebben het zelfde mee gemaakt. Maar op een of andere manier lukt het me niet om er met hen over te praten. Bij mijn moeder wil ik dít niet doen omdat ik haar niet nog verdrietige wil maken als dat ze al is en met mijn zusje praat ik er weleens over maar is anders zij heeft haar gezin en dat is ook niet altijd makkelijk maar het is amders als dat je alleen bent wat ik ben.

Kortom na 8 jaar nog steeds het verlies niet verwerkt zoals ze dat zo mooi zeggen. Maar ik zou niet weten hoe want ze zijn er niet meer en die leegte wordt nooit meer opgevuld.

Tja.... als ik sommige verhalen hier lees dan denk ik... kom op meid... maar ik mis mijn moeder nog zo erg na 9 jaar dat ik niet weet wat ik er mee moet.... mijn vriendin, mijn maatje.... zij begreep mij.... nou ja dat gevoel gaf ze mij altijd... ze keek mij alleen maar aan of hoorde mijn stem en wist hoe ik mij voelde . Mijn man en vrienden willen mij zo graag helpen en er voor mij Zijn maar pff het is gewoon niet hetzelfde. Waarom kan ik mij niet meer zo happy voelen..? Wat kan ik doen? Ik weet dat mijn moeder mij een schop onder mijn kont zou willen geven pfff maar pff dat gevoel van gemis blijft de overhand nemen... heeft iemand advies voor mij?

Mijn vadet is jl in februari 2020 overleden waarvan ik verschrikkelijk veel verdriet heb hen hem anderhalf jaar niet mogen zien in zijuderlanderland glana afheling lutteraderhof onder leiding van unit manager Anne  die meid verbood mij mijn vader te zien omdat ik het voor hem opnam vanaf dag 1 werd hij mishandeld en geschopt door een psychiatrisch medepatient hij vertelde ons dat er om 3 uur het snachts een man hem schopte en sloeg maar wij wiste niet niet waar het om ging totdat ik zijn benen zag de afdrukken zaten er in afgedrukt heb u unitmaner Carina toen medegedeeld als dit nog 1 keer voor kwam ik naar de pers zou stappen vervolgens hmging een verpleegkundige margriet zeggen dat zij tegen zijn ben was aangekomen

Als klein kind waren mijn ouders al alles voor mij . En als me werd gevraagd wat is je wens zei ik ook altijd dat mijn ouders lang bij me mogen blijven . We waren heel erg hecht vooral met mijn moeder die ik jaren heb verzorgd , ik heb haar nooit andere gekend als heel ziek en daardoor heb ik een andere kindertijd gehad dan de meeste en ook een ander leven . Want ik voelde een enorme verantwoordelijkheid voor haar ook omdat ze soms zoveel pijn had en ik hier dan niks aan kon veranderen . Tot haar door heb ik haar verzorgd . Papa is in 2003 heel plots overleden , mama en ik kwamen thuis van het ziekenhuis en ik vond mijn vader door , afschuwelijk mijn wereld stortte letterlijk in en mama was kapot van verdriet want haar grote liefde en steun was weg . Hierdoor werd onze band nog veel sterker waar zij was was ik , toen het noodlot in 2005 weer toesloeg , ik hoorde haar ineens roepen ben midden in de nacht naar haar kamer gelopen en zag dat het foute boel was ambulance gebeld en ze hebben nog geprobeerd om haar te redden maar dit is niet gelukt . Daarna ben ik zelf heel ernstig ziek geworden wekenlang lag ik in bed en heb echt moeten knokken . Toen ik in 2006 in het ziekenhuis terecht kwam voor een embolie ontmoette ik daar een man heel bijzonder op het dagverblijf we konden allebei niet slapen en raakte in gesprek , dit deden we toen dagelijkse en er ontstond een warme intense vriendschap die een relatie werd ,maar ook deze man was heel ernstig ziek en vertelde me dit , maar voor mij geen reden om toch samen door te gaan . We hebben 3 jaren bij elkaar mogen zijn , en zeer veel meegemaakt omdat hij vaak op de ic lag en in Oktober 2009 is hij na een zware strijd overleden . Hoe ik dit heb overleefd al deze ellende en ook die van mezelf want heb complexe Ptss , ik weet het niet maar heb het wel gedaan . Maar rouwen heb ik nooit echt kunnen of durven doen dus nu nog heb ik er zoveel verdriet van dat het soms zelfs echt mijn leven overheerst . Ik heb nog de wens en de hoop dat er lotgenoten zijn met wie ik hierover kan praten dat zou voor mij heel helpend kunnen zijn . ik hoop dan ook dat ik die nog eens tegen zal komen daar zou ik echt heel blij mee zijn .

Is er hier iemand die even met me kan praten? Ik ben op 23 juni mijn vriend verloren. Samen waren we super bezig veel overwonnen. SAmen naar Luxemburg geweest. Ik zou gaan bbqen dinsdag bij hem en wordt smiddags gebeld dat hij dood in bed lag. Het lukt mij niet de draad weer op te pakken. Graag contact met iemand.

Als 2 kinderen verliefd 62 jaren werkelijk dag en nacht samen zonder problemen echt we zijn stapel op elkaar 14 maanden geleden moest ze gedotterd worden en dat is een nacht merrie geworden het heeft haar en mijn leven gekost, in het begin volop aandacht nu al in geen maanden geen bezoek ondanks dat ik probeer zo weinig mogelijk alle aandacht te willen opeisen, ieder dag hoop ik dat het te laatste is. De eenzaamheid is verschrikkelijk.

08-2016: ernstig ongeluk met blijvend
hersenletsel
10-2016: vader overleden aan kanker
twee weken na de diagnose

Ik bleef achter met de zorg voor mijn demente moeder. Ondanks de dementie heeft zij maanden huilend door de gangen van het verpleeghuis gereden in haar rolstoel. Ze beseft maar al te goed dat haar man overleden was.

01-2017: tijdens een handbalwedstrijd blesseer ik mijn knie waardoor mijn uitlaatklep wegvalt.
03-2017: overspannen En Start
revalidatie ivm mijn
hersenletsel door het ongeluk,
wat een jaar zal duren.
08-2017: mijn moeder overlijd

Ondertussen huilt mijn zoontje van 7 toentertijd bijna dagelijks omdat hij zijn grote vriend opa is verloren.

Ik ben er nog lang niet overheen. Mijn ouders waren ook mijn beste vrienden. Ik weet niet meer hoe ik verder moet.

6 Juni 2011 eerste zwarte dag in mijn leven ik had me oudste kinderen naar school gebracht waren toen 9 en 7 jaar. De jongste was net € geworden die eerst door mijn partner bij kinderopvang gebracht. 12.30 ging de bel bij een cliënt van mij waar ik aan t werk was. Mijn baas stond voor de deur. Ik moest mee komen naar kantoor ze vertelde niet waarom. Daar aangekomen zat de recherche te wachten. Mijn partner bleek bij schilderwerkzaamheden van 9 hoog naar beneden te zijn gevallen en opslag dood. Mijn kids t savonds moeten vertellen. Ik werdt door de woningbouwvereniging gelijk me huis uit gezet. Omdat ik t niet kon betalen met mijn inkomen. Heel wat jaren alleen geweest leven met me kids in nieuw huis weer op de rit gekregen. In 2017 leerde ik nieuwe man kennen daar relatie mee gekregen de klik met me kinderen was ook onwijs goed. Leuke dingen met zijn alle gedaan. Tot 19 maart dit jaar hij was goed ziek met m naar huisartsen post gegaan. Wegens corona mocht ik niet mee naar onderzoek. Mijn partner werdt naar huis gestuurd met antibiotica kuur en saturatie van 78. 21 maart g ging alleen maar slechter met hem 112 gebeld werdt die meegenomen met saturatie van 41% hij kon niet staan dan viel die om. In t zh mocht ik bij. 5 minuten hij was zo bang . Hi werdt getest op corona en gelijk in coma gebracht. Hij werdt op buikligging gelegd ze kregen zijn zuurstof niet goed. Ik mocht half uur per dag bij m en alleen ik. Ook werdt er gelijk gezegd als er wat gebeurde hij niet meer gereanimeerd zou worden. Hij werdt van Albert Schweitzer ziekenhuis naar Erasmus MC vervoerd daar elke 10 uur van buik naar rugligging geplaatst was de bedoeling maar zodra die op rug werdt gelegd daalde zijn zuurstof in razend tempo. Na 10 dagen in coma gevochten te hebben gaf zijn lichaam t op. Hij overleed gelukkig in me bijzijn. In 9 jaar tijd 2 partners verliezen hoe kom ik er ooit overheen. En hoe moeten me kinderen er mee omgaan. Zit zelf in therapie waar ik geen resultaten van ondervindt. Slaap met slaap medicatie max 3 uur per nacht heb drukke baan in de zorg.

Mijn moeder is 6 jaar geleden overleden door zelfdoding een jaar later is mijn vader overleden aan een hartstilstand.
Zelfdoding is taboe en ik heb het dus niet vaak met mensen hierover.
Het heeft me 6 jaar gekost om niet meer overspoeld te zijn door pijn en verdriet . Maar de leuke en fijne dingen te kunnen herinneringen. Ik ben nu 28. Mn ouders zijn beide 55 jaar geworden.
Zijn er mensen die dit herkennen ? En wat deed jij om het enigszins dragelijk te maken?

mijn man, grote liefde en steun is 7 februari overleden. Na 17 dagen op de ic aan de beademing te hebben gelegen. Bert kreeg eerst rechts een klaplong toen links. Een bloedvergiftiging en een virale bacterie.
Waarom, heb ik te lang gewacht met hem laten opnemen, was Bert er dan wel doorheen gekomen? Was hij dan weer thuis gekomen? Waarom
Bert was net 2 maanden in de vut, we wilden dichterbij de kinderen gaan wonen, veel fietsen. 38 jaar hebben we samen in de onregelmatige diensten gewerkt, we waren maar 11 weekenden samen vrij per jaar, nu gingen we genieten.
Waarom.....Bert was zo'n warme lieve man. Ik wil en kan hem niet missen.

Mijn ouders zijn beide overleden, ik mis ze nog steeds enorm temeer omdat ik er met niemand over kan praten, ook niet met mijn man, wat ik heel erg vind, als ik zei dat ik er verdriet om had zei hij alleen tja dat zal nog wel even zo blijven, ik heb eigenlijk al die jaren alles in mijn eentje moeten verwerken, ik heb alleen een broer maar heb met hem geen contact, het voelt heel erg eenzaam en heb hier veel verdriet van, het zou mooi zijn om hier met lotgenoten over te praten, er heerst nog steeds zo'n taboe op, je moet altijd maar lachen en gezellig doen terwijl ik daar vaak helemaal geen zin in heb en helemaal in deze coronatijd is het moeilijk, vriendinnen kunnen nog naar hun familie, mijn man heeft zijn moeder nog en zijn broer maar ik heb niemand meer en dat doet pijn!

4 februari 2021.Mijn man ging een "struik" voor me halen, want we kenden elkaar 21 jaar precies ik zat wat tv te kijken en hoorde een vreemd geluid bij de voordeur, maar schonk er verder geen aandacht aan, totdat mensen op mijn raam bonsten; ik liep naar de voordeur en daar lag hij, met de bloemen voor hem! Ik zag direct dat hij hier niet meer was en ben gillend naar schoondochter gerend en de mensen belden 112 en probeerden hem, op aanwijzingen, te reanimeren, mijn schoondochter nam het over en daarna de ambulancemedewerkers.maar, wat ik eigenlijk al wist, niets meer aan te doen! Waar je dan doorheen moet.......het is nog zo kort geleden, heb veel steun van mijn kinderen, maar die hebben toch een eigen leven, ik zou zo graag iemand in het echt ontmoeten om mee te praten en te wandelen of te fietsen, die in hetzelfde schuitje zit.ik woon in noord Brabant.ben 67 jaar.groet Margaret

Ben kapot van verdriet ,overlijden partner

Ik heb in april 2015 mijn vrouw verloren na een slopende ziekte longfibrose, we waren ruim 34 jaar samen en ruim 30 jaar getroffen. Nu 6 jaar verder zit ze nogsteeds in mijn hoofd ik kan haar niet loslaten, het laatste uur van haar leven is zo zwaar en moeilijk ik heb haar echt zien stikken, ze kon niet meer praten, ik heb tegen haar gezegd dat ze ons moest loslaten dat het beter voor haar was en wij en ik vooral het wel zou redden, maar niks is minder waar, ik kan het moment hoe ik het laatste uur van haar leven heb gezien valt zo zwaar bijna niet te dragen. Ik wist dat het na verloop van tijd stiller zou worden maar nu is zo stil ik kan er met niemand over praten zelfs niet met met onze kinderen. Voel me eenzaam in dit geval. Kan ook geen andere relatie aan ik voel me dan schuldig, maar m'n vrouw zij wel altijd als ik er niet meer ben mag je niet alleen blijven want je bent veel te goed voor deze wereld. Maar ik kan het niet. Eerst dit een plekje geven met de juiste hulp.
Vrd. Groet Bert.

15 maart 2017 overleed mijn man, 52 jaar, met wie ik 32 jaar samen was aan een hartstilstand.
We hebben 2 kinderen, toen 20 en 15.
De oudste vond haar vader en reanimeerde hem tervergeefs. Dit alles gebeurde op mijn verjaardag.
Na ongeveer 2 jaar ontmoette ik een lieve man, de kinderen accepteerden hem als hun stiefvader en konden het goed met elkaar vinden. We wilden oud met elkaar worden en maakten plannen voor als we met pensioen waren.
Helaas overleed hij 17 juni 2020 ook heel plotseling.
Soms begrijp ik niet waarom me dit 2x is overkomen.
Ik voel me soms eenzamer dan ooit, mis mijn soulmate, mijn klankbord met wie ik alles kon delen en bespreken, ook het verlies van mijn eerste man en zijn verleden.
Pak mijn leven wel op en ben een sterke, zelfstandige vrouw, maar mis soms zo die schouder en luisterend oor die ik niet bij een ander kan vinden en uitleggen.
Het mentaal op één lijn zitten.

Op 22 april is mijn lieve, zachtaardige,intelligente en mooie vrouw, Kirsten overleden nadat ze van de trap was gevallen. Ze was al 6 jaar lang ziek, van uitgezaaide borstkanker naar de hersenen maar steeds kon ze het weer overwinnen door bestralingen en therapie. We waren 26 jaar gelukkkig samen en hebben 2 zonen van 12 en 15 jaar en de jongens waren haar grote trots! Natuurlijk kreeg ze uitvalverschijnselen en ze kon niet meer goed lopen en had ook vaak epileptische aanvallen. Toen kwam die noodlottige dag in februari en sinds die tijd is ze van het één op het andere moment uit huis gegaan en nooit meer teruggekomen. Binnen 2 maanden veranderde ze in vrouw die halfzijdig verlamd was en niet meer kon lopen en praten en lichtelijk verstandelijk gehandicapt was.
Er was nog enige hoop op revalidatie maar dat werd snel de grond in geboord door het ene insult na het andere en toen ging het ineens heel snel. Ze stierf in het ziekenhuis 4 uur nadat ik haar voor het laatst had gezien, aan de palliatieve sedatie en beademing.
Toen kwam het hele regelcircus met de uitvaart,cremeren en later de hypotheek, bankzaken,pensioen etc etc.....
Ik heb financieel helemaal niets te klagen maar het interesseert me eigenlijk helemaal niets!!! Ik kan het nog steeds niet accepteren dat ze weg is!! 47 jaar jong!! Ik slik elke dag wel 2 oxazepams anders sta ik 's ochtends te shaken en en 's avonds met het eten als ik ineens 3 bordjes moet neerzetten slaat het weer in als een bom!! Ik heb constant een raar gevoel in m'n buik alsof ik veel te veel gegeten heb maar dat is helemaal niet zo. Ok, er mag wat af maar dat is het niet!!! Ik moet natuurlijk zo goed mogelijk voor onze jongens zorgen maar ik mis toch zo!! Haar aanspraak, haar lach, wijze woorden! Niemand op deze wereld kende mij zo goed als zij...en die zal er ook nooit meer zijn. Er zijn veel momenten dat ik me gewoon ontzettend eenzaam voel en me in godsnaam afvraag wat ik soms aan het rotzooien ben...ik heb inmiddels weer oude vrienden contacten aangehaald want Kirsten en ik waren altijd op onszelf en dat vonden we fijn zo maar ik kan nu echt heel slecht alleen zijn. Ik mis haar zo vreselijk, ze was ook m'n maatje, m'n beste vriend, niet alleen mijn vrouw. Ik weet niet hoe lang deze leegte in mijn bestaan zal blijven....

Heeft iemand dat hier ook wat ik soms voel? Mijn vrouw is na een val van de trap in een ziekenhuistraject van 2 maanden overleden aan kanker waar ze al 6 jaar tegen had gevochten en ben nu over met 2 jonge zoons maar al die tijd dat ze in het ziekenhuis lag en nu na haar overlijden kijk ik vaak met afgunst en jaloezie naar stelletjes (oud of jong) en gezinnetjes op straat die er ogenschijnlijk gelukkig uit zien en denk: ja , jullie wel maar bij mij mocht dat niet zo zijn.... mijn meisje komt nooit meer thuis...het is vast heel gemeen om zo te denken maar ik kan daar niets aan doen.

Het is volgende maand de 18de dat mijn vrouw is overleden door euthanasie, een versleten hart, na 15 jaar COPD.
De Film van het laatste kwartier draait nog te pas en te onpas ongewild in mij hoofd, ondanks dat ik volledig achter haar keuze stond en nog sta, krijg ik het niet voor elkaar om hem te laten stoppen.
Ik vond het een heftig moment, ik gaf de arts een seintje dat we zover waren en dat het infuus open kon en een paar minuten later was ze overleden.
Zou de film ooit nog achter in de kast belanden zodat ik hem niet meer met regelmaat moet zien?? wie het weet mag het zeggen.

Mijn vriend heeft een hartinfarct gehad. We kenden elkaar net en hadden al twee weken intensief contact via WhatsApp. We zouden elkaar snel gaan ontmoeten.

En daar opeens was hij ziek. Hij had het Janssen vaccin gehad en dacht daar zo ziek van te zijn. Toen zijn temperatuur 40.1 was, werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Daar bleek hij een erg hoge hartslag te hebben (180) en in de weken er voor een stil hartinfarct.

Al die tijd intensief contact gehouden en ik stond op de contactlijst om op de hoogte gehouden te worden, toen hij een cardioversie kreeg. Het verliep goed en hij mocht de volgende dag weer naar huis, met medicatie.

Nu is er radiostilte en het laatste wat hij aangaf is : Lieverd ik moet even mijn rust nemen, ik ben kapot en moe (kus). Ik begrijp dit, al weet ik nu niet welke positie ik in mag of kan nemen. Ik ben hier deel van geworden, wil betrokken zijn, maar kan dit niet (meer).

Is het dan juist liefde om hem die rust te geven en geen bericht meer te sturen? Kan ik nog de hoop houden op de toekomst waar wij van droomden?

Ik ben er erg stuk van en kan er met niemand over praten.

10 weken geleden is mijn moeder na 3 jaar kanker te hebben gehad op 68 jarige leeftijd overleden. Vanaf het moment dat wij hoorden dat mijn moeder stadium 4 had grote tumor op haar lever met diverse uitzaaiingen in de lymfeklieren probeer je jezelf voor te bereiden op haar overlijden. Maar dan... Dan is het moment zover.. In ene ging het heel hard en had mijn moeder heel veel pijn. Ik zei tegen haar mam... Je heb gevochten en geknokt tegen deze ziekte maar je bent het aan het verliezen. Ik zei haar mam, ben zo ongelofelijk trots op je.... Het is tijd om te gaan. Nu 10 weken verder gaan mijn emoties soms alle kanten op. Ik ben blij dat mijn moeder verlost is van de pijn en ellende, daar put ik echt mijn kracht en troost uit maar tegelijkertijd geloof ik het niet dat ze er niet meer is. Ik wil niet zonder mijn moeder, mijn moeder was en is nog steeds me allesi. Ik mis haar zo...

Ik heb een lang verhaal, maar hou het kort.

Oktober2016 overleed mijn man na ruim een jaar darmkanker. Bij diagnose bleek de tumor al 25 cm groot te zijn met uitgroei naar de blaas. Ruim een jaar de ene ziekenhuisopname na de andere, iedere keer weer die ambulance voor de deur.

Een jaar later kreeg mijn hartsvriendin, die een soort zus voor mij was, diagnose hersentumor. 5 maanden later overleed zij. Weer een groot gemis.

Begin februari 2020 kreeg mijn oudste zoon ( 48 ) diagnose kanker in een vergevorderd stadium. Hij had sinds 6 weken heftige buikpijn. Twee weken later overleed hij.

Ik kreeg zelf voor de tweede keer kanker, ook deze keer had ik geluk. Ik herstelde bij mijn toenmalige vriend thuis, waar ik een latrelatie mee had. Hij woont 25 km bij mij vandaan. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen is mijn hele huis door inbrekers overhoop gehaald. O.a. mijn trouwringen en een gouden armband met geboortebedels zijn gestolen. Ik heb geen enkele tastbare herinnering meer aan mijn man.

Mijn vriend stelde voor om ringen voor onszelf te kopen om onze liefde te bevestigen. Dat hebben we gedaan. Hij stelde voor dat ik bij hem zou komen wonen. Ik zei ja. Ik had zelfs een koper voor mij huis.

1 dag later maakt hij een einde aan onze, bijna 3 jaar durende, relatie zonder uitleg.

Achteraf ben ik daar blij om, hij was een verborgen narcist en perfectionist.

Maar het heeft heel erg veel pijn gedaan. Ik heb nooit mogen rouwen van hem. Nu rouw ik pas om mijn overleden zoon.

Mijn vriend is nu dik 8 jaar geleden gestorven en mis hem nog steeds iedere dag. Hij was mijn tweelingziel. Ik kende hem 3 maanden toen hij te horen kreeg dat hij niet meer lang had. 8 maanden heeft hij nog geleefd. Heb hem verzorgd tot zijn einde. Mis hem heel erg. Ben nog steeds alleen. Wel paar relaties gehad maar..... Niemand kan tippen aan hem.

15 jaar geleden op 15 mei is mijn Andy overleden aan de gevolgen van een stamceltransplantatie om zijn leukemie te bestrijden. Ik bleef achter met mijn twee dochtertjes toen 9 en 7 jaar. Met vallen en opstaan maar vooral veel positiviteit nam ik mijn leven in handen en lukte het mij om samen met mijn meisjes terug gelukkig te worden, ondanks het groot gemis. Nu 15 jaar later heb ik twee prachtige volwassen zelfstandige dochters die sterk staan in hun leven met fijne sociale contacten. Alleen bij mij lukt het niet. 10 jaar na het overlijden, mijn dochters waren toen 17 en 19, had ik het gevoel dat mijn veerkracht op was, uitgeput. Ik voelde mij hier ook niet meer nodig, mijn dochters studeerden goed, hadden een vriend. Het gemis werd alsmaar groter ook al minderde de pijn. Ik had ook enkele steeds zeer kort durende ontmoetingen, van relatie was eigenlijk geen sprake, zover kwam het nooit, het ging mij niet af en telkens krabbelde ik terug. Ondanks gesprekken met verschillende psychologen waarna het dan telkens beter gaat, keert de neerslachtigheid terug en het overheersende gevoel van alleen zijn, het missen, het hier niet meer nodig zijn... dit is de eerste keer dat ik een forum als dit bezoek dus ik hoop lotgenoten te leren kennen die zich herkennen in mijn verhaal, want ik denk soms dat ik gek word. Na 15 jaar zou je toch verwachten dat het beter gaat, maar bij mij is het precies omgekeerd.

Ik heb mijn vader aangetroffen in de woonkamer en hem gereanimeerd. Mijn zoontje van 5 was erbij. Hij is overleden. Mijn moeder is drie jaar geleden overleden en ik voel dat ik het hele proces niet nog een keer aankan. Ik weet dat het wel zou moeten. Ik kan niet slapen en maak mijn zorgen om mijn zoontje. Zijn opa was alles voor hem. Bracht hem naar schooltje als ik moest werken. Ook dat gaat praktisch een probleem worden. Ik ben zo verdrietig en onrustig en krijg die laatste nare beelden niet van mijn netvlies.