Oma poppie en baby James..

Lieve mensen,
Het stormt in mijn hoofd en hart vandaag..
Een woeste wind van verdriet, boosheid & onmacht. Ik probeer het er te laten zijn. Een beetje meedeinen in die wilde wind. Mijn moeder overleed 8 maanden geleden aan Alzheimer. Toen corona begon, moesten we haar laten opnemen in een gesloten afdeling. Een helse keuze.. Een nog heldere timing.
Ik waakte bij haar, totdat ze vertrok die avond. Na een snelle douche, om er weer even tegenaan te kunnen, voelde ik al dat het niet lang zou duren. Ik heb haar afgelegd, gewassen & gekleed. In mijn armen gewiegd zoals ze ooit bij mij deed.
Ik hoopte zo dat ik haar nog zou voelen.. ergens.. iets. Maar het kwam niet. Of, ik zag het niet. Totdat bleek dat ik al maanden zwanger was van onze zoon. Het zou te toevallig zijn als dit dan toch geen teken was van haar. Toch? Helaas kon onze kleine jongen niet lang blijven.. Na 8 dagen weeen bracht ik onze James thuis op de wereld. I
Nog nooit is mijn hart zo gebroken..
Om er nog enige zingeving aan te geven hebben wij James bij mijn moeder begraven. Samen .. bij oma poppie. Even dacht ik.. dat ik nu weer een beetje kan ademhalen. Maar vandaag overviel het me, zo ineens .. zo boos van binnen. Het zal een proces zijn, waar dit bij zal horen. Ik sta mijzelf maar toe om even te stormen vanbinnen.

Liefs,
Bet