Het gemis blijft heel groot

Wat heftig als ik de verhalen hier ging lezen.
Mijn partner is op 6 oktober overleden aan 2e longaanval, 56 jaar oud, ook geheel onverwachts. Ze was thuis aan het koken, ik was op het werk, toen ik een app kreeg van haar: help. En toen heb ik hard gereden, daar moest 80 km per uur, ik reed 88 km per uur, en daar heb ik een boete gekregen, vond niet belangrijk. Toen ik thuis kwam, waren medewerkers van ambulance al...ze had erg benauwd, ik wist meteen toen ik zag: het is hetzelfde als vorig jaar, bij 1e longaanval, toen was ze 9 dagen in slaap gehouden, wonder boven wonder is ze helemaal opgeknapt, maar ze was zwak en ziek, ze kreeg de medicijnen en vaak naar het ziekenhuis voor controles.
Voor haar overlijden kon ze amper 10 meter lopen, ze had COPD fase 4. Twee jaar geleden kon ze 5-8 km wandelen, zo hard achteruit was dat. Tja, ze heeft lang gerookt en in 2014 was met roken gestopt, en ze werkte in het bouw, 34 jaar lang... met fijnstof... Wat ik erg jammer vond, dat ze bleef ontkennen en niet accepteren van haar ziekte, ze bleef door werken. onwetendheid, geloof ik, en ze vond erg fijn om daar te werken, ze zag hun collega's als familie...
Wij hebben pas twee jaar geleden onze huis gekocht, veel opgeknapt en ook veel plannen met huis... dat doet mij erg pijn dat ze er niet meer was terwijl wij zoveel plannen hebben... huis, dagtochten, uit eten, enzovoort
Als ik hier goed lees, weet ik dat echt echt echt oneerlijk is om jonge leeftijd komt overlijden.
Wat ik erg fijn heb gevonden, was ze 5 dagen hier opgebaard, in haar eigen huis, onze droomhuis. Bij het uitvaart was een hele mooie afscheid.
Het gemis blijft heel groot, in huis is leeg en stil, vooral haar plekje op het stoel vind ik erg lastig, kleding, ho maar... haar kleding van haar laatste dag is nog niet gewassen. Haar geur...
Mijn lieve Gemma is er niet meer, ik moet verder... ik lees erg veel op internet, over het verlies van hun partners op jonge leeftijden.