Moeite met verwerken na gebeurtenissen in verpleeghuis

Hallo Joan,

Ik kan me voorstellen dat je moeite hebt met verwerken. Als ik het verhaal als buitenstaander lees, dan krijg ik er al een naar gevoel van hoe het eraan toeging in het verpleeghuis.

Ik wens je veel sterkte en warmte.

Heb ook mijn moeder verloren aan dementie na 6 jaar verpleeghuis. De laatste maanden ook veel afgevallen. Blind, en paar keer gevallen. Ze heeft de laatste week aan infuus gelegen om door uitdroging te moeten sterven...maar omdat het lichaam zo gewend was om met het minimale aan voedsel te leven, heeft het dus nog een volle week geduurd voor haar hart het opgaf.
De zorg in een tehuis is redelijk als je nog alles kan. Maar 24/7 zorg kunnen ze inderdaad niet bieden. Extra tijd voor een patiënt in de laatste fase is er maar af en toe. Maar euthanasie mag dan helaas ook niet. Waarom moeten deze mensen tot op het laatst nog lijden......mijn hond mocht gewoon rustig inslapen.

Vreselijk hoe het er tegenwoordig aan toe gaat in verpleegtehuizen. Wat jij hebt meegemaakt, Joan, met je moeder, is geen incident meer, maar schering en inslag. Een goede vriend lag onlangs tijdelijk in het verpleegtehuis vanwege een ernstig valpartij thuis. Hij was en is door een hartaandoening al verzwakt. In het verpleegtehuis kwam hij 's nachts opnieuw ten val. In de badkamer. Hij kon niet meer overeind komen en drukte daarom op het alarm. Geen reactie. Tweede keer gedrukt op het alarm en nog een derde keer. Pas toen kwam er iemand. Henk had inmiddels meer dan een uur op de grond gelegen. Op zijn vraag waarom het zo lang geduurd had, kreeg hij het antwoord dat nachtzorg niet in zijn pakket zat (Henk was daar in de tijdelijke opvang en dan hoort nachtzorg er blijkbaar niet bij, begrijp jij dit nog? En dat in een verpleegtehuis). Maar het wordt nog erger: Henk had een flinke verwonding aan zijn knie. Die was inmiddels flink gezwollen tot de dubbele omvang van normaal. Het deed ook flinke pijn die aanhield. Dus vroeg hij in de loop van de volgende dag of de verpleeghuisarts kon komen. Nee, dat kon niet, zat ook niet in het pakket. Henk moest zijn eigen huisarts maar inschakelen, maar dat was niet mogelijk, want hij verbleef in een verpleegtehuis op 50 km afstand van zijn woonplaats. Dus werd het de huisartsenpost. Die had geen tijd. Pas weer een dag later kwam er een arts bij. Er werd een drainage aangelegd, wat eigenlijk al veel eerder had moet gebeuren. De verzorgers bleven passief. Henk moest alles zelf regelen, zo ziek als hij was. Geen kennis van zaken ook. Toen ik vlak na de val bij Henk op bezoek was, moest ik de verzorgers uitleggen dat het beter was geweest als ze een natte compres op de knie hadden gelegd. Helpt dat dan, was de vraag van de verzorgster? Nou, het geneest niet direct, maar het helpt wel de zwelling tegen te gaan en de pijn te verminderen, antwoordde ik, enigszins verbijsterd over de vraag. Anderhalve week na de val is Henk met spoed naar het ziekenhuis gebracht en geopereerd. Hij had een zeer ernstige ontsteking in de knie en door de zwelling waren bloedvaten afgekneld waardoor weefsel was afgestorven. Als het nog even had geduurd, had hij bloedvergiftiging kunnen krijgen. De conclusie moet zijn dat deze levensbedreigende situatie door verwaarlozing en onkunde is ontstaan. De drainage had veel eerder aangebracht moeten worden en de verzorgers hadden dat moeten weten. En dit is niet het enige verhaal dat ik over ervaringen met verpleegtehuizen kan vertellen. Mijn schoonvader hebben we teruggehaald naar huis, omdat hij letterlijk in zijn vuil zat en niemand naar hem omkeek (hij was erg verward vanwege dementie en vanwege zijn vrouw die in allerijl naar het ziekenhuis was gebracht). Dit kun je geen incidenten meer noemen, de verwaarlozing is structureel. Even was er sprake van dat mijn demente broer tijdelijk naar een verpleegtehuis zou moeten. Ik zei tegen de arts: "geen sprake van, onder geen beding gaat hij daar naartoe". Er is een andere oplossing gekomen. Het is zorgwekkend hoe in een rijk land als Nederland zo met de meest kwetsbaren wordt omgesprongen. En wat nog erger is: er lijkt zich niemand druk om te maken, de regering niet, de betrokken minister niet, de Tweede Kamer niet. Het enige wat telt: het moet zo weinig mogelijk kosten.

Heel veel sterkte allemaal met wat jullie geliefde is aangedaan, zo herkenbaar.
Onze lieve moeder is lichamelijk en geestelijk mishandeld en door opzettelijke nalatige zorg overleden in het verpleeghuis.

Mijn broer en ik zijn een petitie gestart.
Petitie.nl: CALAMITEIT IN VERPLEEGHUIS ,
GEEN ONAFHANKELIJK TOEZICHT
INSPECTIE GEZONDHEIDSZORG !!!

GRAAG ZOVEEL MOGELIJK DELEN , het is ongelofelijk en niet te bevatten hoe ze proberen alles in de doofpot te stoppen.
We zullen geen rust hebben en gaan door om onze moeder recht te doen.

Hier hetzelfde. Twee familieleden. Je hoort weinig meer over de kwaliteit van de verpleeghuizen sinds de zwarte lijst, maar niets verbeterd. Personeel is immers hetzelfde gebleven en toezicht nauwelijks aanwezig. Niet te verkroppen en te verwerken wanneer je zelf tegen muren aanloopt wanneer je probeert om de situatie te verbeteren en de doodslag voor je ogen ziet gebeuren.

Al wat ik hier lees is zo pijnlijk herkenbaar, niet alleen in NL, maar ook in België , de rusthuizen, verzorgingstehuizendraaien enkel om winstbejag, het gaat niet meer om mensen verzorgen, al onze geliefden worden uitgemolken tot de laatste adem, en de lege kamer is binnen de dag weer bewoond, die kassa moet draaien. Nachtelijke opnames op spoed met 2de° brandwonden tot 3 x toe en/of sepsis door gebrek aan hygiene, of zware ontstoken maagsonde...met dringende nachtelijke herplaatsen van nieuwe sonde onder volle narcose
En zoals Elly schrijft, nauwelijks personeel aanwezig, en klachten bij zorg inspectie worden een doofpotaffaire. Rechtszaak wordt door de grote machtige zorgbedrijven afgekocht, en het slachtoffer wordt dader. als je de situatie aanklaagt bij de rechtbank bots je inderdaad op een muur, en gegarandeerd, wordt alles zo verdraaid dat het aan de verlamde patiënt of aan de bewoner ligt, nooit aan het zorgpersoneel.
Wij zijn 70+ en maken deze problemen al mee sinds 2010 .
Dus nu is al onze hoop op de nieuwe opvang gezet, maar ook hier zijn al verschillende kleine problemen naar bovengekomen Er zitten nog goede mensen in de zorg, maar die mogen allleen doen wat van hogerhand bevolen wordt.Mijn man heeft verleden jaar de diagnose van uitgezaaide kanker gekregen, wat het nog moeilijker maakt voor ons. Wat gaat er met haar gebeuren als wij er niet meer zijn?
Dan is zij een Vogel voor de kat