Nu is het stil

Iets meer dan een maand geleden is mijn partner aan kanker overleden na een ziektebed van 2 maanden. Hij is 58 jaar geworden. We waren 30 jaar samen. Het gemis is vreselijk. De eerste weken ben je druk met alles regelen. Maar nu is het stil. Ik voel me helemaal niet goed in mijn hoofd en ben misselijk. Gelukkig kon hij tot het eind thuis zijn. Ik was erbij toen hij zijn laatste adem uitblies en kon hem nog bedanken voor alles wat hij voor me heeft gedaan en zeggen hoeveel ik van hem hou. Nu mis ik zijn telefoontjes, het thuiskomen. Het idee dat ik hem nooit meer zal zien maakt me verlamd. Ik blijf altijd in gedachte bij hem.