Mijn man overleden, en nu... alleen

Ik heb ook mijn man vorige jaar Juli verloren. Wij waren 43 jaar getrouwd. Hij overleed op 68 jarige leeftijd na 4x een hersensinfarct.

Na elke infarct leerde hij weer lopen, praten, eten etc zo sterk was hij. Maar na de 4de x kon zijn lichaam dit niet meer aan.

Mis hem elke dag, net als jij doe ik nu ook alles alleen.

Men zegt geeft het de tijd maar ik vind het nog steeds heel moeilijk elke dag huil ik omdat ik hem heel erg mis.

Ik man dit jaar heb mijn Juni verloren na een kort maar heftig ziekbed 9 Mei reed hij nog op zijn mooie nieuwe vracht wagen en 14 Juni is hij overleden Het alleen naar dingen toegaan en dan weer alleen thuiskomen is en blijft moeilijk Maar we moeten door gelukkig heb kinderen en kleinkinderen en lieve mensen om heen maar het is niet altijd makkelijk

Goed geschreven, hoe je verwoord had. Zo voel ik me ook!
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.

Hoi Daphne,
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.

Na 46 jaar huwelijk werd jij mijn lieve man ziek je was altijd zo sterk en vrolijk. Na 8 weken kwam jouw overlijden ik wist dat het er aan zat te komen maar het kwam binnen als een mokerslag!!
Het is nu bijna 10 weken geleden en het voelt alsof ik in totale staat van ontreddering verkeer wat een verdriet wat een gemis !!
Aanvallen van misselijkheid en last van mijn zenuwen niet te kort !
Ik begrijp wat u meemaakt en wens u sterkte en veel kracht toe en laten we hopen dat de tijd al onze wonden gaat helen !

Mijn vader is na kort ziekenhuisopname met een week overleden. Wat mis ik hem enorm. Sinds 5 maart is het niet meer bij ons. We waren 24/7 bij hem in het ziekenhuis. 1 minuut voor zn laatste adem werd ik wakker. Zo blij dat hij niet alleen gegaan is, maar oh wat speelt dit nog enorm veel in mn hoofd. Het doet zoveel pijn. En dan is je moeder alleen, na 51 jaar samen te zijn geweest. Ik hoop zo dat het straks iets beter zal gaan en mn moeder ook weer wat meer naar buiten zal gaan. Naast het grote gemis van mijn vader, is dat ook een enorme zorg van mij. Liefst ga ik iedere dag heen, maar heb thuis natuurlijk ook een gezin om voor te zorgen... voel zo’n verantwoordelijkheid over mijn moeder ook... en ik snap dat ze nu niet overal heen gaat... ik zou zelf ook enorm in zak en as zitten. In juni ga ik trouwen en mijn vader zou me weggeven... moeilijke momenten voor iedereen. Sorry voor het lange verhaal, maar het voelt voor mij als een beetje van me afschrijven 😊

Er blijfd zoveel pijn gemis ,vragen,leegte , alles eigenlijk. Waarom die vraag blijfd ook hangen bij mij waarom nu.

Ik kan er over mee praten ben mijn man 8 weken geleden veoren zoveel verdriet dat ik zelf denk ik wil niet meer verder

Ook ik mis het "aanwezig" zijn. De blik, de aanraking, de opmerking bij een uitzending. Het zijn zo'n kleine dingen die het hardst binnenkomen. Het "gezeur" van de buurvrouw, waar je hetzelfde over denkt, maar denkt te begrijpen, omdat zij haar man verloren heeft, en zoveel meer onbenullige voorvallen, die dagelijks voorkomen.
Nu hij vrij plotseling is overleden, voel ik mij heel alleen. Vooral de buurvrouw probeert mij te helpen., maar dat begint mij op de zenuwen te werken. Ik mis hem en weet niet wat mijn leven nog de moeite waard maakt.
Zijn kinderen hebben hun eigen rouwproces en die van mij steunen me zo goed ze kunnen, maar voelen niet het gemis dat ik voel.
Ik mis de aanraking, die vertrouwde blik. Hoe simpel ook, ze waren het belangrijkst in mijn leven.

2 weken geleden is mn man overleden. 7 februari 2022. Hartaanval in zn slaap, ik vond m s morgens levenloos naast me in bed. Ik mis m vreselijk en wil gewoon even niet verder. We waren 44 jaar bij elkaar.....

Mijn man is na 44 jaar huwelijk afgelopen Pasen overleden
Het was een moeilijk huwelijk met depressies

Mooi geschreven en hoopvol. Warme groet Bertha

Heel herkenbaar…niet weten hoeveel pijn rouw doet. Rouw is rauw.
Het zoeken naar een nieuwe invulling zonder die lieve man.
Niets gaat meer op de automatische piloot. Alle lieve mensen die met je komen praten. Wat een energie dat kost. Soms gewoon eenzaamheid ( hoe zwaar dat ook valt) kiezen om beetje rust in je hoofd te krijgen.

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

ik begrijp je reactie ; mijn man is overleden bijna 5 maanden geleden , aan kanker op 2 maanden tijd was het gedaan . IKheb veel verdriet om gemis en alles .we waren 29 jaar getrouwd.

Mijn partner overleed in juni 2021. Hij ging op verdenking van corona naar het ziekenhuis, maar een dag later kwam de echte diagnose: acute leukemie. Vier weken heeft hij tegen de ziekte gevochten, toen was het voorbij. De laatste week ben ik dag en nacht bij hem in het ziekenhuis geweest. De eerste maanden leefde ik in een roes. Gevoel van onwerkelijkheid. Dit kon niet waar zijn, maar het was wel waar, hij was dood
We waren nog maar een paar jaar samen. Niet meer piepjong, maar we dachten nog een stukje toekomst te hebben. Mijn partner had zijn eerste vrouw verloren aan kanker. Moeilijke tijd daarna, maar toen vonden wij elkaar en uiteindelijk besloten we een huis te kopen en een nieuw begin te maken. We hebben er welgeteld 10 maanden samen gewoond. Toen was het voorbij. Ja, dat is wat ik ook mis: een blik van verstandhouding, samen op de bank zitten, een kus in het voorbijgaan, een aai, een omhelzing, gewoon elkaars nabijheid. Samen boodschappen doen en koken. En nu: weer alleen overal naar toe, terugkomen in een leeg huis, alles zelf moet regelen, niet meer een maatje met wie je over van alles en nog wat kan sparren. En er komt wat op je af als je partner overlijdt. Mensen proberen je te troosten met woorden als: "heb geduld, het heeft tijd nodig, maar op een zeker moment krijgt het een plekje". Nee, de dood van je man kan geen plekje krijgen, daarvoor is een te groot gat geslagen in je leven. Want zo voelt het: een gat, alsof een stukje van jezelf is "mee" gestorven toen hij overleed. Ik mis hem nog iedere dag en soms is er nog steeds dat gevoel van onwerkelijkheid. De rouwdeskundige zei tegen mij "een plek geven, nee dat kan niet. Rouwen is een moeilijk proces waar je doorheen moet en waarbij het er uiteindelijk omgaat met het verlies te leren leven". Ja, ermee leren leven, want hem loslaten kan ik nooit, hij is en blijft in mijn leven aanwezig.

MIJN MAN IS NA RUIM 2 JAAR AAN KANKER TE HEBBEN GELEDEN,GISTEREN OVERLEDEN.
iK KENDE HEM 50 JAAR.
eN IK WEET NIET WAT ME OVERKOMT EN HOE IK NU VERDER MOET.
En inderdaad,dat praatje of even met de honden weg,de kleine dingen ,dat slaat er het hardste in

Ik heb 10maart 2023 ook mijn lieve man kwijt geraskt dood gevonden in zijn slaap plotse ling dat voor mijn verjaardag 11maart 2023 ik mis hem erg voel me eenzaam en alleen verstoten en verlaten ik wil nasr hem toe heb geen zin meer in het leven voor mij is het klasr hier op aarde hij is 70 jasr heel jong en ik 61 hij bllijft mijn partner kan niet zonder hem wil hem terug😭😭😭😭😭

Vandaag, 31 augustus, is het de verjaardag van mijn overleden man. 70 jaar was hij toen hij in juni 2021 overleed aan acute leukemie. Hij zou vandaag 73 jaar zijn geworden. Het is nu na middernacht. Mijn broers zitten ook in de huiskamer, maar lijken er zich niet van bewust wat voor dag het vandaag voor mij is en hoe ik me daarover voel. Ze zitten gezellig te keuvelen over van alles en nog wat en luisteren via YouTube naar muziek. Het is waar wat vaak wordt gezegd: na zekere tijd hebben mensen geen aandacht meer voor het verdriet dat je voelt. Voor hen gaat het leven door. Maar het mijne is kapot. Ik heb niet veel geluk in mijn leve gekend; een moeilijke jeugd in een disfunctioneel gezin. Steeds het gevoel dat ik niet de moeite waard ben en er niet toe doe. Mijn man die ik op wat latere leeftijd heb ontmoet, was de eerste die mij liet voelen wat liefde is en 'houden van'. Voor het eerst kon ik dat ook voelen. Ook al waren we niet meer piepjong, we dachten nog een aantal jaartjes samen te hebben. En dan is dat alles ineens weg en ben ik weer alleen. De afgelopen twee jaar is niet alleen mijn man overleden, maar ook een vriendin die ik al sinds mijn jonge jaren ken. Tegelijk kregen zowel een broer als zus alzheimer. Ik heb - ongewild - geen kinderen en kleinkinderen. Ik vraag me werkelijk af wat de zin van het leven nog is. Soms denk ik: was ik met hem maar meegegaan in de dood.

Ja ik snap wat je bedoel .en voelt .ik heb ook mijn man pas op latere leeftijd leren kennen.allebij een rugzak .gescheiden .en later is zijn ex vrouw overleden .en ook mijn ex-man.we zouden er nog wat van maken samen oud woorden .ik was ruim 7 jaar ouder dan hem ..en nu op eens is hij er niet meer zo maar weg .ik kan het niet geloven .iedere dag zeg ik .dit kan niet dit kan gewoon niet.niet waar zijn .hoe moet het nou met mij .ik kan het niet alleen .terwijl ik dit schrijf.ben ik aan het huilen .ik moet nog zo veel regelen ..

Het is bijna 4 jaar geleden dat mn man overleden is maar blijft zo. Vreselijk moeilijk mn lichhsm is van slag geen eetlust nergens zin in raar in t hoofd diarree allerlei lichamelijke klachten nergens zin in komt iemand dit bekent voor ben zo bang dat het nooit weer goed komt
Gr