Ik mis hem nog elke seconde

Mijn man en soulmate stierf ook plots aan een hartinfarct. Zijn derde. Dat is nu 4 jaar geleden en hij was pas 54. Zoveel pijn, zoveel gemis. Het gaat nooit meer over. Wij waren 37 jaar samen en 20 jaar getrouwd. Ik mis hem nog elke seconde. Het is het zwaarste wat ene mens kan overkomen. Inmiddels ben ik verslaafd aan eten geraakt omdat ik telkens op zoek ben naar een gevoel van voldoening maar die komt gewoon niet. Ik weeg inmiddels zo veel dat alles steeds moeilijker voor mij wordt. Letterlijk eet ik mijn verdriet weg ipv dat het verdriet mij weg eet. Ik zou zo graag hulp willen maar, als een circle, is die hulp er niet. Ik ben te oud (was 10 jaar ouders als mijn man) voor een maagverkleining en bij de GGZ wordt ik verwezen naar ouderenzorg waar weer geen plaats is. Ik ben eens na gaan denken maar misschien is het beter om mijn man achterna te gaan.