Dit doodse bestaan

Mijn man is morgen 4 weken geleden overleden aan uitgezaaide nierkanker.
Al die tijd heb ik hem verzorgd.
A.s zondag had hij 74 jaar geworden.
Wat ik zo mis zijn de kleine dingen,het is niet te doen vaak.
Ik heb zelf fibromyalgie en daardoor zit ik nu te wachten op een leuke vlotte scootmobiel,want ik heb helaas nooit een rijbewijs gekregen terwijl ik wel 4 keer heb afgereden.
En dat ik nu op een plek woon en daar zelf niet weg kan maakt me extra verdrietig.
Als ik in de morgen wakker wordt denk ik echt,jammer dat ik er nog ben.
Tegelijk schaam ik me daar voor,temeer omdat er zoveel mensen zijn die er graag willen zijn.
Maar dit doodse bestaan ik weet niet wat ik er mee aan moet