Ze is toch te jong

Toen ik twaalf was ben in mijn vader verloren. We hadden erg moeilijk contact door mijn modder maar het ging uiteindelijk beter. Hij heeft zich opgehangen, aan een boom in de straat. Mijn moeder is erg narcistisch dus ik heb eigenlijk in mijn ogen geen moeder, en ook geen vader. Eerst werd gezegd dat het een ongeluk was en hij in een coma was. Een dag later werd de waarheid verteld. Ik heb geen afscheid kunnen nemen door mijn moeder, maar ze zal nooit haar fout inzien. Nu ben ik 30 en heb een vrolijke peuter rondlopen. Veel therapie later en zelf enorm in de dieperik na de bevalling, kan ik nog steeds niet begrijpen hoe iemand zijn kind achterlaat, ondanks dat ik snap dat er geen uitweg meer was. Het gaat goed met mij, maar ik mis hem zo hard. Ik heb geen materiële herinneringen behalve z'n as in mijn ring, en dat verstrekt mijn gevoel van alleen zijn behoorlijk. Naast hem zijn we nog twee familieleden verloren dat jaar, en ik snap nog steeds niet waarom alles is gebeurd. Ik voel me alleen. Mijn zoon is mijn wereld, waarom was ik niet de wereld van mijn ouders.