mijn bruintje,

mijn beste vriend mijn steun en toeverlaat, ik heb u moeten afgeven een 4 maand terug, op de mooie leeftijd van 15 jaar en 3 mdn,je was amper 6 weken toen je me uitkoos om u vrouwtje te zijn (een mamaskindje) ik mis je zo hard en de pijn is niet te beschrijven, jij was degene die altijd voor me klaar stond, jij was degene die me begreep, jij voelde me aan gelijk niemand anders het doet, we waren altijd samen 1 team jij en ik , men bescherming , toen ik thuiskwam stond je altijd aan de deur, of kwam je naar me toe gewandeld al kwispelend, voel me zo alleen zonder je , ik was zo trots op je ondanks de slechte naam voor het ras in de media mag ik zeggen in al die jaren heb je nooit iemand, of een ander dier gebeten, we begrepen elkaar ze zeggen altijd zo hond zo baas en dat waren we echt, zoveel plezier met je gehad bruintje, echt waar, wil u zo hard terug bij me maar ik weet het kon voor je niet meer , ik heb heel mooie herinneringen van je, die blijf ik meedragen in men hartje, pijn slijt zeggen ze niemand voelt mijn pijn en niemand begrijpt het ook, ze zeggen van wel , maar onze band was zo echt 2 handen op een buik, de dag toen ik je heb moeten laten gaan de uren ervoor gaf je me aan dat je tijd gekomen was, je was op en toen is er een stukje van mijn hartje mee met je naar de regenboog voor altijd samen, ik heb nu momenten van dankbaarheid als ik u fotos,videos bekijk, maar ook heel veel verdriet er nog bij en eens ik begin te wenen is het heel moeilijk om te stoppen soms is het zo erg dat er een krop in mijn keel komt een stikkend gevoel, loop zo verloren zonder je,
men bruintje, weet dat u vrouwtje u super hard mist en dat je zoveel betekende voor me, en mocht het kunnen dan wenste ik uit het diepste van men hard dat we terug samen waren. ik kon mij geen betere vriend wensen dan jij.