Niemand, niemand voelt mijn pijn

Hallo Cela,

Inderdaad, niemand kan jouw pijn en verdriet voelen, je moet er zelf dwars doorheen gaan, in die pijn gaan zitten en niet meer uit de weg gaan. Totdat die op een bepaald moment minder gaat worden. Ondertussen proberen toch afleiding te zoeken. Ik heb mijn man verloren, hij was nog maar 38, mijn broer hij was nog maar 34, mijn moeder is verongelukt op haar 63ste, mijn kleindochter is nu net op 14 juli geboren, mijn dochter is er bijna in gebleven, mijn kleindochter is zonder zuurstof geweest en onherstelbare hersenschade. Ze zal niet meer lang leven. Weet dat dood niet echt dood is. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld. Je wordt met zoveel zorgen en liefde omringd. Altijd een aangename temperatuur, zoveel vrienden, je man heeft het goed en kijkt vanuit die wereld naar jou, wat wil je dat hij ziet? Een krachtige vrouw die de draad van haar leven terug oppakt? Geniet van elke dag, het leven is zo broos en kan zo voorbij zijn en dan krijg je er spijt van. Buiten mijn werk heb ik nog veel vrijwilligerswerk gedaan. Ik heb heel veel moeite moeten doen om terug een sociaal leven op te bouwen. De kracht zit in jezelf, die heb je meegekregen bij je geboorte. Ik heb 10 jaren elke dag gezegd ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Zonder die ene niet kunnen leven is een vorm van afhankelijkheid en helaas geen liefde. Natuurlijk moet je eerst je rouwproces doorlopen en het een plekje geven. Praat met hem, hij kan je horen. Veel geluk ⚘💕

Ik voel alles wat jij nu benoemd...wat doet ons hart nu zeer...
Voor mijn is het ook nog heel recent.....mijn partner is vorige week donderdag overleden plotseling kon ook geen afscheid meer nemen 😢 20-7-2023...
Groetjes Elvira..

Wat een herkenbaar 'verhaal'!
Mijn mannetje is werkelijk compleet en totaal zo onverwacht overleden, hij was echt nooit ziek, had de kracht van een beer, slikte geen medicijnen, niks!
Heb nooit de kans gekregen om afscheid van hem te nemen, na 34 jaar samen zijn! En ja, hij was mn steun en toeverlaat, mn maatje! In nog geen 2 uur tijd is mijn fundelament compleet ingestort. Maar je MOET verder alleen

Hallo,Cela
Mijn vrouw vorige week overleden, geen kans tot afscheid.
Dit gedicht spreekt mij echt aan, zou hem graag gebruiken als dit mag.
HANS

zo herkenbaar

Lieve Elissabet, wat heb jij dat prachtig geschreven. Je moet inderdaad eerst door een rouwperiode, waar overigens geen tijd voor staat, en dan moet je uiteindelijk echt zelf aan de gang, wat natuurlijk heel moeilijk is, maar neem de tijd en ga op zoek. Heb ik ook gedaan en al paar " leuke" dingen gedaan door goed op de site van je gemeente te zoeken. Paar fijne mensen gevonden, geen bingo of breiclub, maar iets wat veel leuker is en waar ik wat aan heb en waar ik belangstelling voor heb. Want ik merk nu dat ik mijzelf jarenlang heb vergeten. Deed alles met mijn lief samen. Ben nu op zoek naar mijzelf en weet zeker dat dit gaat lukken. Huil en héél verdrietige dagen horen daar gewoon bij. Hoop dat mijn lief van boven naar mij kijkt en trots is.....Liefs, Tetje

Hey Elissabet,
Wat is jouw reactie mooi om te lezen, ik probeer er kracht uit te halen want rouwen is rauw, en doet heel veel pijn. Mijn lieve echtgenoot en soulmate is nu 3 maand overleden, na een ziekbed van 7 weken. Het gemis is enorm evenzo het verdriet. Op zoek naar mezelf, hoe het verder moet, maar toch met mijn man in mijn hart, ik durf niet los te laten, bang dat herinneringen verdwijnen. Het voelt allemaal zo dubbel, en daarom hoop ik dat hij me ziet, volgt, hoort, wat dan ook, en dat ik dat ook mag en moet geloven. Zoals jij dat mooi beschrijft,
Voor jou ook kracht en warmte toegewenst,
Bernina 🌷