Therapiepsycholoog
Netwerk van therapeuten
en psychologen
Therapiepsycholoog

Mijn ouders overleden

Een tijd geleden zijn mijn ouders overleden. Ik heb nu geen verdere familie meer.

Met vrienden heb ik wel contact, maar ik vind het moeilijk om ze “op te schepen” met mijn rouwproces. Ik ben dus aan het rouwverwerken in mijn eentje. Dat is soms best zwaar.

Ik hoop dat deze verdrietige en pijnlijke gevoelens langzaam aan zachter worden, want dit is geen pretje. Ik voel me er ook vaak somber en depressief bij.

Fijn dat ik er nu even over kan schrijven. Op de een of andere manier lucht dat een klein beetje op, alsof ik niet helemaal alleen ervoor sta.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 20-05-2023

32
13
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reageer:

Beste Lotgenoot,

Wat vreselijk dat je beide ouders gestorven zijn. Ik heb datzelfde meegemaakt in mijn jonge jaren toen mijn ouders binnen 2 jaar allebei overleden. Dan is er plotseling geen oudershuis meer en ben je wees.

Gelukkig had ik toen veel steun aan mijn zus, maar ik begrijp dat jij geen directe familie meer hebt en dat maakt het wel erg zwaar, want dan heb je ook geen gezamenlijk verleden en kun je geen herinneringen meer ophalen met een vertrouwd iemand.

Als je echte goede vrienden hebt, hoef je zeker niet bang te zijn dat je ze "opscheept" met je rouwproces, maar zullen ze blij zijn als ze je kunnen helpen en steunen in deze zware en emotionele situatie.

Zeker mensen die zelf al een keer een verlies hebben meegemaakt, weten hoe het voelt en daarmee kun je vaak ook een echt gesprek voeren, waardoor de pijn en het verdriet een beetje verlicht worden.

Ik weet niet hoe oud je bent en of je een partner hebt die je steunt, maar het blijft zwaar en hard werken en zoeken naar een doel om zin aan je bestaan te geven.

Ik wens je alle kracht toe om op een goede manier door je rouwproces heen te komen en weer aan de toekomst te willen denken.
Veel liefs


Anoniem
> 2 jaar geleden
Reageer:

Lieve anoniem,

Ik kan niet zien hoelang het is geleden dat jij je berichtje hebt geplaatst. Toch wil ik hier graag op reageren.
Ook mijn ouders zijn helaas veel te jong overleden.
Ik was elf jaar toen mijn vader overleed, dat was in 1975.
Destijds werden wij daarvan weg gehouden. Ik mocht niet mee naar de begrafenis en heb ook geen afscheid kunnen nemen.


Mijn vader lag al enige tijd in het ziekenhuis, mijn moeder was dag en nacht bij hem. Telefoon hadden wij nog niet in die tijd. Een buurmeisje kwam ons vertellen dat mijn moeder had gebeld om te vertellen dat mijn vader was overleden.


Maar mijn leven ging verder, wij hadden een boerderij met inwondende opa, oma en een ongetrouwde oom.


Toen ik achttien jaar was is er bij mijn moeder MS gediagnostiseerd.
Op mijn 21 ste ben ik getrouwd en heb drie mooie kinderen mogen krijgen.
Mijn moeder werd steeds zwakker en is op 52 jarige leeftijd in een verpleeghuis gaan wonen. Zij is daar twee jaar later overleden.


Heel lang heb ik daar last van gehad. Het is ook niet normaal om op je 28 ste wees te zijn.
Nu nog steeds heb ik met enige tijd last van het gemis en ben jaloers op leeftijdsgenoten die hun ouders nog wel hebben.


Maar je moet er mee dealen of je wilt of niet.
Één van mijn kinderen woont in Amerika. Dat is ook een proces waar ik de ene dag beter mee kan omgaan dan de andere.


Inmiddels heeft hij twee kinderen en wij proberen echt wel om een keer of drie per jaar daar naar toe te gaan. Maar als Robbert ten Brink dan voorbij komt, dan denk ik, ik wil bij hem zijn.

Zo beleeft een ieder zijn verlies op zijn of haar manier met de nodige ups en downs.
Maar denk ook aan de mooie dingen die je wel hebt en geniet daarvan.

Ik heb ook een kleinzoon om de hoek wonen, hoe fijn is dat. En daar haal ik mijn kracht uit.

Lieve anoniem
Geniet van de mooie dingen die het leven je biedt en probeer ervan te genieten.

Liefs
Jootje


Jootje
> 2 jaar geleden
Reageer:
Ik heb hetzelfde meegemaakt , mijn moeder was vanaf mijn geboorte al ernstig ziek , dus ben al jong voor haar mee gaan zorgen , maar mijn vader is plots overleden vond hem dood in de kamer het hart , en mijn moeder was kapot van verdriet , en na 1,5 jaar is ze ook gestorven . Voor mij is de wereld toen echt totaal anders geworden en ook is al het al heel lang geleden , het enorme gemis blijft diep in mijn . Ik hoop nog steeds op contact met lotgenoten want wij begrijpen elkaar .

Ineke
> 2 jaar geleden
Reageer:
Ja,alles helpt,,vooral erover praten met mensen die je vertrouwt,,bij wie je uit kan huilen.het is inderdaad om gek van te worden,zo,n verdriet,,maar laten wij elkaar sterk houden,zodat wij allen.die het meemaken door kunnen gaan,,,,,

Cathy
> 2 jaar geleden
Reageer:
Hoi heel herkenbaaar je verhaal.
Ik ben sinds 2 weken ook wees en de golf van emoties zag ik niet aankomen.
Ook ikheb nietveel famile meer en moet het grotendeels ook in mijn eentje doen.
Ik krijg vaak te horen dat het bij het leven hoort, Ja dat weet ik ookwel.
en inerdaad de emoties zijn heftig maar laat komen doe ik ook. En wat een ander vind heb ik op dit moment even maling aan. ZE hebben een mening maar ze hebben geen idee.
Ik was ook in het begin ook erg boos en gee idee waarom en ik huil heel veel. Het kost tijd zeggen ze en ieder doethet op zijn eigen manier.
Maar ik geef je gelijk hetdoet verdomde zeer en ik maak nuhet zelfde mee en bekijk het dag per dag.

Groetjes Moniek



Moniek
> 2 jaar geleden
Reageer:
Voor mij geldt het zelfde en ben ook alleen en. Heb geen broers en zussen en familie die interesseert het niet dat ik zo enorm verdriet heb en begrijpt het niet .
Dus doe ik alles ook alleen en hou familie zo ver mogelijk bij me vandaan ,,het is dan ook een klap in mijn gezicht hoe ze reageren. Zelfs de broers en zussen van mijn moeder en ook vader

Ben dan ook radeloos met men leven en heb pas rust als ik bij men ouders ben .

Dan mag men familie het zelf uitzoeken

Mike
> 2 jaar geleden
Reageer:
ik lees je bericht en ook ik heb hier mee te maken en ben alleen op de wereld , familie heeft geen boodschap aan mijn verdriet en begrijpen mij ook niet , en weten ook niks van mijn leven met men ouders inhoudelijk vooral met men moeder .

Dus van mij horen ze niks meer , zelfs de zussen en broers van mijn moeder en ook vader hebben het boek gesloten en hun overlijden naast zich neer gelegd en vergeten en vinden het prima zoals ik uit hun reacties en opstelling constateer en gaan vrolijk verder ,alsof er niks gebeurd is , terwijl ze wel weten hoe close ik was en steeds ben met men ouders

ik ben enigst kind en heb zeer lieve ouders gehad en heb nog iedere dag enorm verdriet en zal pas rust hebben als ik bij ze ben en dit klote leven over is voor me zelf , want zonder hun geen leven voor mij en ben zeer verbitterd , ben 57 maar dat is maar een getal en doet er niks toe voor mij .

ik zal men leven lang verdriet houden en enorm blijven hebben .
gelukkig heb mijn ouders beide naast elkaar thuis staan als urn met vele foto's en kaarsen en sta er mee op en ga er mee naar bed met ook enorm verdriet

en wat betreft men familie die mogen ze ophangen , daar heb ik geen probleem mee of van 5 hoog het raam uit .

mike


mike
> 2 jaar geleden
Reageer:
Zie mijn verhaal 220. Ik begrijp je. Dat rouwen alleen, zo moeilijk. Je niet begrepen voelen, het gemis weegt zwaar. En je vrienden zijn er, maar dat is zo oppervlakkig.... helemaal niet zoals je eigen ouders, je toeverlaat. Probeer een hobby uit te voeren. Ik probeer me op te trekken aan het tekenen van mijn mama, het schrijven over mijn ouders, en in mezelf met hen te praten. Ik weet het... het is niet makkelijk. Ik vind ook niet echt een manier om erover te geraken, mss jij ondertussen wel? Veel sterkte.

Line
31-03-2022
Reageer:
Ik ben 50 jaar en heb sinds 1989 geen ouders meer.
Ik was 13 toen mijn vader overleed en 16 toen mijn moeder overleed.
Ik had wel 3 zussen maar met 2 zussen hadden ik al vrij snel geen kontakt meer maar met 1 zus wel ; totdat ikzelf dat kontakt ook heb verbroken.
Het is heel moeilijk om zonders ouders te leven maar je MOET!!
Je hebt geen keuze (tenminste zo zie ik het)
En ja ik stoor me ook aan mensen die wel nog ouders hebben en dan denk ik waarom zij wel en ik niet
Zo oneerlijk
Maar ja
Dat is het leven!!
De ene krijgt veel voor zijn kiezen en de ander weinig en waarom??
Daar weet ik iig het antwoord niet op.
Jullie allemaal sterkte met jullie verdriet !!!

Nicole
08-04-2022
Reageer:
Onlangs zijn mijn beide ouders overleden. Mijn moeder op 25-2 aan alvleesklierkanker en mijn vader op 07-04 jl. ik voel mij eenzaam en ik voel veel pijn maar huil van binnen en soms met tranen die niet stoppen. Ik mis ze enorm. Ik heb 3 zussen en 1 broertje. Ik lees de verhalen en voel mij versterkt in mijn verdriet. Ben niet gestopt met werken, heb mijn werk snel hervat. Wanneer ik een wat mindere dag heb neem ik wat meer tijd voor mijn wandeling in de pauze. Ik wou dat ik ze nog had en ik ze nog wat kon zeggen. Ik leef met jullie mee en wens iedereen veel sterkte toe. Is het raar dat ik mij werk zo snel heb opgepakt?

Kim
27-04-2022
Reageer:
Mij vader overleed op 17 augustus 2020 en mijn moeder 11 december 2020. Ze waren 87 en 89 jaar. Een mooie leeftijd wordt er gezegd.
Ik ben 57, maar ben en voel me wees. Ze zeggen dat het 2e jaar nog moeilijker is dan het 1e jaar na het overlijden.
Nou geloof me, dat is zo.
Het gevoel van eenzaamheid en heimwee is verschrikkelijk.
Het gaat maar niet weg.
Ook nu voel ik dat ik lichamelijk weer achteruit ga.
Heb me de afgelopen 2 maanden helemaal gefocust op mijn nieuwe baan.
En nu komt het verdriet in volle hevigheid weer terug.
Alsof er een bom ontploft.
Maar ook hier kom ik wel weer uit. Hoop ik.

Ik wens iedereen hier veel sterkte.
Laat je verdriet er zijn.
Al wil je het liever niet.
Tegenhouden of negeren werkt op de lange duur niet.
Ik heb het geprobeerd.
Je lichaam zegt op een bepaald moment, tot hier en niet verder.

Anja
03-07-2022
Reageer:
Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Rebekka
05-07-2022
Reageer:
De zomer komt weer naderbij.... 24 juli 1986 verloor ik beide ouders terwijl ik ondanks anorexia bleef leven. Was toen 18 jaar en nog helemaal niet in staat om op eigen benen te staan maar moest wel en deed dit dus ook. Gewoon doorgaan om me heen kijkend hoe andere 'jaar' genoten leefden. Dacht dat toen ik trouwde alles verwerkt had en mijn eetprobleem op orde te hebben. Kreeg 2 zonen en natuurlijk miste ik mijn ouders maar zolang ik maar niet achterom keek ging het goed. Had een fijne jeugd gehad en daar teerde ik op qua opvoeding van de jongens. Totdat de jongens de grens van 18 naderden. Het verleden haalde mij in. Miste meer en meer mijn ouders en de eetstoornis kwam weer om de hoek. Zelf moeder zijn maar je eigen moeder missen. Ik wist niet dat het zo'n pijn kon doen.
Ondertussen de nodige therapie/opname gehad voor PTSS/ES.
Weet dat ik door moet, wil het verleden niet laten herhalen en zal doorgaan!
En voor een ieder die iemand heeft verloren, jong of oud, blijf erover praten want dat is na mijn idee de belangrijkste therapie.

Anja
20-05-2023

Jouw reactie:




Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen




Zoek een therapeut

 
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:


Staat jouw stad er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>


© Therapiepsycholoog - psychologen en therapeuten
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login | Aansluiten