Al die tijd had ik mijn verdriet om haar verdrongen

Binnen een half jaar stierven m’n ouders .
Papa tijdens het uitlaten van zijn hondje . Op camera beelden is te zien hoe een wild vreemde zich omdraaide en mijn vader binnen nog geen halve minuut met messteken van het leven beroofde. Deze onbekende loopt al ruim twee decennia’s ongestraft in onze maatschappij rond.

Mama was al jaren ziek.
Tijdens een zware operatie ontdekte men dat de eierstok kanker ook uitgezaaid was in de darmen. Vele chemo’s later leek alles rustig .
Ze was veranderd , noem het de struggle om te willen blijven leven. Ze kon niet goed meer lopen op het laatst daarom liet m’n vader de hond die nacht alleen uit .

De kanker kwam terug na m’n vaders dood , ze heeft die paar maanden nog geleefd met de nachtmerrie dat ze hem op de stoep had laten liggen , hij had nog aangebeld maar door de zware verwondingen herkende ze zijn stem niet .
Ze is in mijn ogen op een vreselijke manier overleden. Ik werk al jaren als vrijwilliger in een hospice maar heb nog nooit iemand zo zien sterven zoals zij, de poep liep via een slangetje door haar neus naar buiten , ik vond het mens onterend .

Ik was jaren verdoofd door de moord op m’n vader . Toen m’n moeder stierf had ik het gevoel “ mama het is goed geweest , ga maar naar papa . Je hebt zo gevochten om te blijven leven “ , met gevoelens van acceptatie van haar dood hebben we haar begraven.

Het was zomer , enkele jaren na m’n moeders dood. De kinderen keken naar een film “Finding Neverland”, de moeder stierf in deze film.
Ik ben in huilen uitgebarsten , kon niet meer stoppen .
Al die tijd had ik mijn verdriet om haar verdrongen .

De rouw is anders , een ander neemt het leven , terwijl bij ziekte het lichaam het opgeeft . Toch heb ik ook overeenkomsten ontdekt. Voor mij is dit gevoel belangrijk