Het gemis is als een zwart gat in mijn lijf

Vandaag gaan we het huis leeghalen van mijn moeder. De laatste spulletjes die nergens anders een plekje konden vinden gaan bij het grofvuil. Grofvuil, alleen het woord al doet mij huiveren. Jouw spulletjes uit het huis waar je 45 jaar lang samen met papa hebt gewoond. Het huis waar je na het overlijden van papa weer je weg hebt gevonden en waar je zo trots op was. Soms weet ik gewoon niet waar ik het zoeken moet en wat ik moet doen. Het gemis is als een zwart gat in mijn lijf en dikke mist in mijn hoofd. Nog elke nacht wordt ik tussen 01:00 en 02:00 wakker maar gelukkig kan ik nu wel daarna nog even slapen. IK weet dat gemis en rouw erbij hoort, ik zou et ook niet willen missen omdat ik denk dat je dit ook verdient, je verdient het om gemist te worden.
Dank allen dat ik hier heel even mijn verdriet kwijt kon.