mijn lieve mama

in 2018 verloor ik op 16 jarige leeftijd mijn moeder. Mijn moeder heeft een kort ziektebed gehad. In December kreeg ze klachten, in Januari een diagnose en in April overleed ze al. Mijn moeder was mijn beste vriendin. Wij deden alles samen. Als ik wat had afgesproken met vriendinnen maar mama ging boodschappen doen, dan had ik snel mijn plannen al aangepast want boodschappen doen met mama was voor mij nog leuker dan naar buiten gaan met mijn vriendinnen. Mama en ik konden alles gezellig maken, en van alles ons ding maken. Scootertochtjes op de vroege zondagochtend, samen lunchen wanneer ik vroeg uit was op de vrijdagmiddag. Maandag en Woensdag avond samen een horrorfilm of spannende serie kijken want papa en mijn broer waren naar de voetbaltraining. Gekke foto’s naar elkaar sturen als we op het werk of op school waren. Samen koken, samen bakken, samen, alles samen. Samen lachen, samen huilen, samen boos worden en elkaar weer vergeven. Ik deed alles samen met mijn mama. En toen plots was ze er dus niet meer en toen waren al die momenten samen ineens weg. Toen en nu nog geeft mij dat een eenzaam gevoel. Alsof je er alleen voor staat, ondanks de steun die je soms ontvangt uit je omgeving. Het is lief wat iedereen voor je probeert te doen en wat ze soms zeggen maar ze zullen het niet begrijpen hoe je je voelt want ze hebben het niet meegemaakt. En na 6 jaar wil je ze er ook niet meer mee “tot last” zijn.
Ik heb het heel lang afgehouden om anderen op te zoeken die je situatie wel begrijpen maar bij deze deel ik een stukje van mijn verhaal en zou ik graag in contact willen komen met anderen zodat we samen kunnen praten over onze verloren geliefde en hun om ons heen kunnen houden.