Eenzaam omdat mijn man in verpleeghuis js

Mijn man is nu 5 maanden in een verpleeghuis vanwege parkinson/dementie. De afgelopen 2 jaar waren zwaar voor mij met de verzorging en heb vaak snachts moeten helpen en ook overdag altijd aan staan door de hallucinaties en dementie. Ik vond het hrel moeilijk toen hij daar naar toe ging en opeens thuis alles weg was en zo leeg na 55 jaar samen.
Ik ga elke middag naar hem toe, maar als ik thuis kom dan ben ik alleen en dat vind ik erg moeilijk en huil veel. Hij wordt daar heel goed verzorgd, maar het is zo moeilijk om de zorg over te dragen. Mensen zeggen, dan heb je rust, maar zo ervaar ik het niet. Elke dag de deur uit om naar hem toe te gaan.
Ik ben 75 en ik vind het geen fijne pensioenjaren zo zonder mijn man en nu alle dingen die er ook nog bijkomen om hem te kunnen zien.
Eigenlijk onmenselijk na zo'n lange tijd samen en dan gedwongen gescheiden leven. Mijn man is gelukkig heel meegaand en iedereen vind hem lief in het verpleeghuis, maar dat maakt het voor mij toch moeilijk. Ik heb hem niet meer thuis.