Ik denk dat ik me maar op mijn werk ga storten

Een paar weken geleden overleed plotsklaps mijn partner, net 50. Reanimeren mocht niet meer baten. Op dit moment leef ik in een roes. We hadden samen 3 kinderen, allen meerderjarig, niet allemaal meer thuis. Ondanks alle lieve mensen om ons heen grijpt het verdriet en gemis je om de keel. De mooiste helft in je leven is geweest maar we hadden samen zoveel mooie plannen nog. We konden geen afscheid nemen, zo uit het leven weggerukt. Ik eet en ik slaap niet meer. Eigenlijk voel je vooral zelfmedelijden, en wat mensen ook voor je doen, niks kan me meer gelukkig maken. Ik denk dat ik me maar op mijn werk ga storten. Ik vond dat nooit zo belangrijk in in het leven. We leefden van vakantie naar vakantie en altijd lekker feesten en genieten. Nu herinneren al deze dingen vooral aan onze tijd samen.