Ik probeer zoveel mogelijk sociale contacten te hebben

Mijn man en soulmate is vorige zomer in augustus overleden na 38 jaar samen te zijn. Hij was nog maar 57. Het gemis is nog steeds heel groot. Zeker tijdens het goede weer, nu ik alleen buiten zit met ons hondje zouden de tranen kunnen vloeien. Mijn hart knijpt samen als ik aan hem denk. Ik vlucht ook dikwijls mijn huis uit, ergens naartoe, onder de mensen. Deze eenzaamheid doet zo een pijn. Mijn kinderen zijn het huis uit en hebben hun eigen leven. Ik zie mijn dochter heel weinig, mijn zoon iets meer. Ze hebben een druk leven. Ik probeer zoveel mogelijk sociale contacten te hebben, maar voel mij steeds nog eenzaam.