Ik wist dat het afscheid zwaar ging zijn

Mijn moeder is 4 maanden geleden gestorven, bijna 82j geworden, ik heb haar een 8 jaar verzorgd nadat ze een cva heeft gehad, samen met broers en zus, de eerste 4 jaar leefde mijn vader ook nog maar hij leed aan beginnend dementie, ik nam de week voor me de anderen om beurten een weekend, ja we hadden een goede band.
Als mantelzorg was het een 24/7 taak die ik met zeer veel liefde deed en de liefde en vriendschap die we kregen van moeder was voor ons enorm en een extra steun om haar goed te verzorgen.
Telkens ik eens wegging en alleen was kwamen de tranen naar boven, alleen als ik alleen was, wilde niet tonen dat ik bang was om mijn moeder te verliezen, iemand waar ik zo van hield.
Ik kan nog steeds niet aanvaarden dat ze niet meer is, het verdriet is enorm, ben alleen en heb wel regelmatig mijn zus of broers op bezoek of ik bij hen, dan lukt het me wel maar eens terug thuis die leegte maakt het zo moeilijk en komen de tranen terug naar boven.
Vaak komen die gedachte van de laatste dag naar boven, anderzijds was ik blij voor haar dat ze niet meer leed doch ik kan het niet plaatsen.
Met iemand waar je dagdagelijks aan tafel zat , naar haar geliefkoosde programma met een kopje koffie en een koekje keek.
Het gemis dat ik haar niet meer kan vastnemen dat knuffelen dat ik al die jaren gedaan heb (ze was linkszijdig verlamd)
Ik wist dat het afscheid zwaar ging zijn en iedereen zegt wel "je hebt enorm veel gedaan voor je moeder wees daar blij om" maar nu ben ik alleen en zit ik hier met lege handen, het zal héééééél veel tijd vergen om het een plaats te geven, tijd zal het helen maar hoelang? men zegt soms een man mag niet huilen maar die kan evengoed hartzeer hebben.