Wij zijn langzaam toegegroeid naar haar dood

Mijn verhaal is dat ik eigenlijk niet zo verdrietig ben als dat ik dacht dat ik zou zijn ...om de dood van mijn moeder.Zij is 82 geworden en heeft ongeveer 1 ,5 jaar geworsteld met uitgezaaide endeldarmkanker..
Toen er net uitkwam dat ze uitgezaaide kanker had dacht ik dit is mijn nachtmerrie...
Mijn moeder met wie ik zo een band had, ik dacht werkelijk mijn wereld vergaat als ze eenmaal dood is.Ik heb gewoon een man en 2 volwassen kinderen.Maar toch ...ik dacht..dit is t allerergste wat me kan overkomen.
En nu is ze afgelopen dinsdag overleden en...ik heb er eigenlijk vrede mee.Ze heeft zo geleden de dood was een verlossing.Ook het sterfproces heb ik van dichtbij meegemaakt met haar .En hoe raar t klinkt ik vond t zelfs bijzonder...
Voor mij is t goed nu..zo af en toe een huilbui maar ik functioneer wonderbaarlijk redelijk goed.Ik voel heel raar misschien dat ze bij me is.En dat voelt goed, ook al mis ik haar vreselijk .
Niet meer kunnen bellen/spreken etc.Maar ik moet eerlijk zeggen dat wij langzaam zijn toegegroeid naar haar dood.Zij was al weken niet in staat om te spreken of te kunnen lopen of goed zien.De kanker was naar hersenen uitgezaaid ze gleed langzaam weg en dat heeft iig mij toch al voorbereid op haar naderende sterven en er niet meer zijn voor mij..
Voor mij persoonlijk is er een last van mij afgevallen...haar niet meer doodziek zien.Maar voor iedereen die zijn of haar moeder vader ziet sterven ..het is echt heel heftig maar probeer te accepteren dat het leven eindig is.Hoe moeilijk het ook is.Ze zijn voor altijd in je hart.En de herinneringen en liefde voor hun neemt niemand je meer af!