Nu ben ik wees

Je verhaal raakt me. Het raakt me omdat ik je pijn door de woorden heen voel. Ik wens je heel veel liefde en sterkte toe.

Dankjewel, het doet plezier dat ik door iemand begrepen word. Ik probeer nog steeds een manier te vinden om ermee om te kunnen gaan. Hen vergeten kan en wil ik niet, daarvoor waren ze mij te dierbaar, zo een grote troost, zo liefdevol. Tot op het laatste hand in hand in de zetel. Blij en dankbaar voor kleine dingen. Alles moest juist verdeeld worden tussen de kinderen, zegden ze. Nu is hun huis leeg. Mijn ene zus wil met het huis gaan lopen voor een prijsje. Ik wil haar tegemoet komen voor paar duizenden euro, maar toch niet meer? Mijn ouders wilden alles eerlijk verdeeld hebben en wilden ook graag dat het in de familie bleef, daarom zou ik tegemoet komen. Maar ik kan toch niet haar gaan laten lopen met een nog groter deel? Dit is zo moeilijk. Het liefst wilde ik dat mijn ouders er nog lang waren, tja.... Ik mis hen zo. Ik hoop dat jij je ouders of geliefden nog hebt? Geniet er ten volle van. Want eens ze weg zijn, verandert er voorgoed iets in je leven. Ik koester de mooie herinneringen, praat over hen, en probeer naar hun voorbeeld te leven, dat is het enige wat ik nog kan doen.

Afscheid nemen is gewoon vreselijk, weet ik helaas uit ervaring. Je hoort inderdaad vaak dat er na overlijden een soort getouwtrek plaatsvind om de nalatenschap. Doe wat goed voelt, ook al vind je dat het oneerlijk is…. Sterkte.

Dankjewel voor je mooie antwoord. Het is inderdaad zo dat ik moet doen wat goed voelt, waar ik beetje vrede mee kan hebben. Dat moet ik nog uitvissen. Voor jou ook veel sterkte en probeer de mooie herinneringen te koesteren. Doe iets waar je een beetje gelukkig kan van worden. Ik schilderde het portret van mijn mama.