Ik heb het beste dat mij is overkomen zien sterven

Dag lotgenoten, ik ben Marcel, 59 jaar en heb in de nacht van 26 augustus mijn vrouw Irma verloren aan uitgezaaide darmkanker. Irma en ik waren bijna 35 jaar bij elkaar en we deden echt alles samen. Onze relatie was (is) enorm met elkaar vervlochten. Daar hadden we het regelmatig over: als er met een van ons wat gebeurd zal de klap keihard zijn. En het onvermijdelijke gebeurde. Na anderhalf jaar strijd tegen darmkanker, waarbij in eerste instantie een tumor van 5 kilo werd verwijderd, kregen we eind maart jongstleden het onheilsbericht: de kanker is er weer, uitgezaaid in bekken, buikvlies en lever. Vanaf dat moment heeft de kanker meedogenloos toegeslagen. Irma werd letterlijk doodziek. Heeft drie weken in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis gelegen. Chemo's werkten niet en uiteindelijk moest ze constant een maaghevel hebben om de maagsappen af te voeren. Ze kon geen enkele voeding meer binnenhouden. De coordinatie tussen maag en darmen was totaal verstoord. Wat restte was sondevoeding via de bloedbaan. Ondertussen namen de pijnen in het buikvlies enorm toe. Morfine volgde. En uiteindelijke sedatie. Na een strijd van zeven uur is Irma op 26 augustus om 3;45 uur overleden. Ik heb het beste dat mij is overkomen zien sterven. Mijn hele leven licht in duigen. Ik heb het ziekteproces en het overlijden van Irma ervaren als een enorm trauma. Ik heb inmiddels professionele hulp gezocht, want dit trauma van lijden en verlies valt niet alleen te verwerken. Op aanraden van de therapeut fiets ik veel en schrijf mijn ervaringen op in een schrift.