Mijn lieve poes

Het is heel moeilijk. Ik heb mijn kat 6 maanden geleden moeten laten gaan na 17 jaar en 2 maanden. En het gemis is groot. Ook ik heb veel meegemaakt met hem (goede en minder goede tijden) maar hij was er altijd. Ik heb geen andere huisdieren en/of kids etc. dus ik kan de troost ook niet elders halen en er over praten. Dat maakt het extra lastig. Het is een langdurig proces.. Sterkte met het verlies!

Op 28 augustus 2020 kreeg mijn poes euthanasie na een zeer plots onwel worden. (waarschijnlijk hersenbloeding). Mijn andere poes kreeg vrij snel daarna een ander huis omdat ik de schuldgevoelens, onzekerheid, het zelfverwijt, en het grote verdriet (inclusief doodswens) niet kon dragen en de poes een fijne toekomst elders gunde. Iedere dag is verdriet en pijn. Ook ik ben alleenstaand, geen partner of kinderen, zeer weinig sociale steun. Nu ben ik bezig met een euthanasietraject omdat ik deze pijn en de diepe eenzaamheid niet meer kan verdragen

Zo herkenbaar, maar verbaasd zo weinig huisdieren verlies te vinden op deze site, dacht even dat ik de enige alleenstaande met dit vreselijke verdriet/verlies deal. Vrijdag mijn Pers van 15 in moeten laten slapen, hartklepje sloot niet meer sinds enkele weken. Ook zij was mijn steun bij tegelijkertijd scheiding, ziekbed kanker, baan kwijt. 24/7 was ik 12 jaar bij haar, nu val ik in eenzaamheid, leegte, stilte, aanhankelijkheid. Zorg en regelmaat zijn weg. Afscheid is mooi gegaan dankzij DA Bokhove en Bouman kliniek. Ziek van verdriet ben ik.

Ik begrijp je maar al te goed. Ik verloor 6 jaar geleden mijn kater, een vondeling. Ik heb hem met hulp van mijn mama met de papfles grootgebracht. Ik heb hem moeten laten inslapen toen hij 12 jaar oud was en heel ziek. Het was mijn levensgezel. Zwaar trauma aan overgehouden, net alsof ik een kind verloor. Rouw nog steeds.