Zij noemde het vette pech

Het is vandaag vijf weken geleden dat mijn vrouw overleed. Na vier jaar kanker, waarvan drie jaar palliatief kreeg zij de rust die zij verdiende. Mijn vrouw had urachuskanker, een zeldzame vorm die in Nederland zo'n 10 tot 15 keer voorkomt per jaar. Daardoor dus weinig kennis en/of mogelijkheden voor behandelingen. Toch heeft mijn vrouw alles aangepakt wat zij maar kon. Heftige operaties, bestralingen, chemobehandelingen en een studie. Mijn vrouw noemde het geen strijd omdat er dan nog een kans op overwinning in zou zitten. Zij noemde het vette pech, die haar nu eenmaal was overkomen. Dat ze in 2017, dus twee jaar daarvoor de diagnose MS kreeg schaarde we daar ook maar onder. Van die MS heeft ze later gelukkig, ondanks dat ze moest stoppen met medicatie, geen last meer gehad. Van gezonde, actieve, bijna zorgeloze vrouw, overgaan tot "vaste klant" van het AVL in Amsterdam. Hoe vaak we daar binnen zijn gelopen, ik was op de helft de tel al kwijt. Mijn vrouw ging voor kwaliteit van leven, dat was haar drijfveer.

Ik ben altijd met haar meegegaan, soms overnachtte ik in het gasthuis ernaast zodat ze de volgende ochtend niet alleen de operatie of behandeling inging. De spanning van uitslagen, het in de wachtkamer wachten en dan gefocust zijn op de stem van de arts. Op welke toon zij de naam van mijn vrouw uit zou spreken. Ik lette overal op. Als de uitslag "positief" was namen we in het ziekenhuis een gebakje. Hiervan maakte we een foto en zette we in een appgroep. Was de uitslag negatief, was de kanker toegenomen, dan zaten we op de terugreis verstomd in de auto. In de week tussen scan en uitslag organiseerden we altijd een uitje. Even de zinnen verzetten.

Het jaar 2022 is achteraf een bonusjaar geweest. Mijn vrouw mocht mee doen aan een studie. Gericht op een ander soort kanker maar de dna van haar kankersoort bleek overeen te komen. Betekende dagelijks pillen slikken. De bijwerkingen nam zij voor lief. We konden weer even verder. Toen in het najaar bleek dat de cellen toch meer gegroeid waren en niet met zekerheid gezegd kon worden dat de studie nog werkte, werd deze stilgezet.

Opnieuw verdween de bodem onder ons bestaan. Dit was het laatste wat we nog hadden.

Mijn vrouw en ik zijn gaan nadenken. Een chemo die zij eerder had gedaan, en hoe verschrikkelijk zij deze ook vond, had wel enig effect. Mijn vrouw besloot begin dit jaar deze chemo, nu met lagere dosering weer aan te gaan. Achteraf alleen maar om mij en andere dierbaren een plezier te doen. Dit ging dus ook niet goed. Na twee behandelingen nam mijn vrouw het ontzettend dappere besluit te stoppen met de chemo. De eerdere ervaren klachten namen toe en ze kon het gewoon niet meer aan de behandeling te ondergaan. Alleen al de chemoruimte in het ziekenhuis betreden was voor haar teveel. Ook nu koos ze nog voor enig kwaliteit van leven i.p.v. ziek op bed te liggen door de chemo.

We hebben in februari van dit jaar besloten geen scans meer te doen. Na het stoppen van de chemo voelde mijn vrouw zich weer wat beter en we gingen nog meer leuke dingen doen dan we al deden. In mei zelfs een week naar ons favoriete dorpje in Turkije. In de week voorafgaand daaraan nog wel even langs de huisarts, voor de zekerheid maar hij gaf groen licht. Het was een fantastische week. Hadden we geweten wat er op dat moment in het lichaam van mijn vrouw gebeurde dan waren we nooit gegaan.

Korte tijd na de fijne week in mei kreeg mijn vrouw last van buik en darmen. Omdat we geen "klant" van het AVL meer waren, was de huisarts ons aanspreekpunt. Daar zijn we dan ook diverse keren geweest, ook s'nachts, als de pijn niet meer te harden was.

Uit wanhoop heb ik toen op een zondag het AVL gebeld en de situatie uitgelegd. Die middag konden we komen. In de week daarvoor was er al een scan gemaakt vanwege de pijn in de buik. De uitslag zouden we op maandag krijgen maar omdat we er al een dag eerder waren werd deze de zondag al met ons besproken.

De scan gaf aan dat de kanker als het ware ontploft was. De pijn werd veroorzaakt door een tumor in maag en darmen, alle al bekende uitzaaiingen waren enorm gegroeid.

Op de maandag spraken we onze eigen arts. Voor het eerst deed zij een prognose, een kwestie van weken. Wat er toen door ons heenging kan ik niet beschrijven. Al drie jaar wist ik dat we niet samen oud zouden worden. Nooit eerder was daar een termijn aan verbonden.

Ik kan nog heel veel schrijven over hoe toen verder. Ik houd het kort.

Mijn vrouw is na anderhalve week vanuit het AVL overgebracht naar (t)huis. Met de zorg van huisarts en Buurtzorg hebben we het zo comfortabel mogelijk voor haar gemaakt. Op maandag 24 juli om 14 uur nam zij afscheid van ons met de woorden "Dag lieve allemaal."

Hoe ik nu verder moet, zonder haar... Ik heb mijn vrouw een aantal dingen moeten beloven. Niet terugtrekken, dingen gaan doen die je leukt vindt, het leven weer oppakken, onder de mensen blijven. Ik voel me nu al schuldig omdat het mij niet lukt. Het is natuurlijk ook allemaal nog vers maar ik voel mij helemaal op. Huisarts geeft aan dat mijn lichaam nog steeds stresshormoon aanmaakt. Afgelopen jaren hard nodig gehad maar nu niet meer. Lichaam moet nog wennen aan de nieuwe situatie.
Nu vul ik de dagen met huilen, lezen over rouw wanneer je partner is overleden. ook ben ik op zoek naar lotgenoten. Ik liep al bij het Toon Hermanshuis in de partnergroep, binnenkort sluit ik aan bij de rouwgroep. Ik hoop dat dit gaat helpen.