Wij hebben onze mama en mijn vrouw moeten laten gaan...

Beste mensen
Mijn naam is Ruben 37 jaar een papa van twee dochters van 14 en 18 jaar sinds 2/2/23 hebben wij onze mama en mijn vrouw moeten laten gaan door haar laatste wens euthanasie omdat ze ondragelijke pijn had aan haar been tengevolge van een ongeval drie jaar geleden het begon met een klein breukje in haar kniholte en is uitgegroeid tot CRPS na bijna alle ziekenhuizen te hebben bezocht in Belgen en spijtig genoeg ook een paar zelfmoordpogingen omdat mijn vrouw geen uitweg meer zag omdat er niks van pijnstillers werkte zelfs morfine deed niks af heeft ze juist een jaar voor haar overlijden euthanasie aanvraag en ik heb haar er onvoorwaardelijk in gesteund en de kinderen ook mee in dit gebeuren betrokken ook al merk ik nu goed genoeg dat ik mijn eigen gevoelens toen heb uitgeschakeld tot zelfs na haar begrafenis ik snap nog niet hoe ik dat gedaan heb gelijk toen ik samen met mijn vrouw naar de begrafenisondernemer ging om al alles op voorhand te regelen dat op een moment mijn vrouw was aan het huilen en daar kan ik echt niet tegen als ze huilde dat ik daar voor haar te doen lachen aan die mevrouw vroeg heb je geen kist met een lampje in dat die mevrouw mij zo aan keek van wat zeg je nu maar dat maakte mij niks uit mijn vrouw lachte en dat was voor mij wat telde maar nu bijna 6 maanden later heb ik het zo moeilijk het gemis de laatste dag van haar beleef ik elke dag opnieuw dan zie ik de beelden dat ze afscheid neemt van de kinderen ja ze wouden er niet bij blijven als ze de euthanasie uitvoerde dus hebben ze in hun slaapkamer gewacht maar ik zie het telkens opnieuw ook dat ik zeker zes keer nog heb gevraagd aan mijn vrouw ben je echt zeker en ze was zeker haar ogen glinsterende zo erg dat was een blik dat ik niet vergeet het was alsof we terug naar de leeftijd van 15 jaar gingen zo een verliefde blik maar na haar tweede spuit was ze ogenblikkelijk hersendood en dan nog een derde spuit voor haar spieren te ontspannen maar dat is en blijft de vieste dag uit mijn leven sinds die dag ben ik voor meer dan de helft mee dood gegaan ik kom niet meer buiten zie nergens nog goed in zelfs de kinderen kunnen mij niet het gevoel geven van dat het leven nog iets te bieden heeft maar ik heb een belofte gedaan aan de vrouw en kinderen en dat was mij zelf niks aan doen en voor de kinderen zorgen en dat doe ik ook maar heb al veel spijt gehad van mijn belofte want had ik dat niet gedaan was ik de zelfde dag als mijn vrouw gegaan nu leef ik echt met de hoop zo snel mogelijk hier weg gehaald worden en terug naar mijn vrouw toe te kunnen in de hemel want voor mij zelf helpt er over spreken niks echt niet