Wat als je zelfs dat niet eens meer hebt?

Ik kom heel veel verdrietige verhalen tegen, maar ik ben zó wanhopig op zoek naar eentje dat op het mijne lijkt. Waarom? Bijna iedereen heeft nog steun van familie, vrienden enz.... maar wat als je dat niet eens meer hebt. Ik ben enig kind van een fantastisch paar ouders die bijna 50 jaar getrouwd waren. Ik ben 56 jaar en heb geen makkelijk leven gehad, buiten m’n lieve ouders om. Als enig kind ben ik geen standaard voorbeeld. Niet verwend, maar een zeer gevoelig en liefdevol persoon naar andere mensen toe, sta voor alles en iedereen klaar. Ben veel verloren in m’n leven, en dacht altijd gelukkig heb ik m’n ouders nog! Tot het noodlot toesloeg jaren geleden en mijn vader vasculaire dementie kreeg. Ik verpleegde hem samen thuis met mijn lieve mams. Ondertussen ging ik wél door met mijn sociale leven. Paps kwam na een tijd in een verpleeghuis terecht waarin ik hem ook bleef helpen ondanks de verpleging. Ik heb anderhalf jaar geen dag overgeslagen samen met mijn mams. Tot hij na een afschuwelijk ziekbed overleed. Wij gingen en moesten door. Er kwam een hondje bij dat ons verdriet draagbaarder maakte, en dat werd ons kindje 😊 vooral voor mij omdat ik geen kinderen heb. Toen ze 7 werd moest ik ook haar laten inslapen, alsof ik een stuk van mezelf verloor. Maandenlang kon ik niet met het verdriet omgaan.... maar ook toen sloegen mams en ik ons er doorheen. Ik had een zeer sterke en goeie band met m’n moeder. Ze was moeder, zus en vriendin tegelijk, en deden veel leuke dingen samen. Nog steeds had ik een goed sociaal leven en inmiddels al een tijdje een lieve partner. Afgelopen juli sloeg het noodlot opnieuw toe.... die datum... die 31 juli kregen we te horen dat m’n liefste mams ongeneeslijk ziek was 😢 Per toeval in een scan ontdekt.... uit het niets. Ik ging op de automatische piloot en heb haar zelf verpleegd wat zó vreselijk zwaar was, in alle opzichten. Mams was een sterke vrouw met heel veel humor tot het laatst toe. We hebben veel gepraat en weinig gehuild, maar overleven was wat we deden. Natuurlijk kwam er Thuiszorg, maar haar medicatie hield ik bij, ik verzorgde haar, alles wat kon. De artsen waren super trots op me, en ik kon alleen maar denken, dit is toch niet meer dan normaal. Twee maanden later heb ik haar samen naar het eind begeleid, waarbij ze nog eenmaal haar ogen open deed en mij aankeek van meisje red je het zometeen wel? Ik stelde haar gerust, daarna keek ze naar mijn partner en die beloofde altijd voor me te zorgen, en pas toen sloot ze haar mooie ogen.... Inmiddels een verhuizing en zes maanden verder dobber ik de dagen in m’n eentje rond. Ik ben nu wees, geen enkele bloedverwant meer, amper vriendinnen over en vage kennissen die zeggen, maar meisje toch, je moet verder. Behalve mijn lieve lieve partner, die me met alle begrip, geduld en respect hierin helpt. Hij noemt het MIJN reis waarbij hij me opvangt wanneer ik val. En dat doe ik.... de hele dag door val ik. M’n ogen en lichaam doet pijn van het huilen. Er is een stuk van m’n hart gestorven sinds ik m’n mams kwijt ben. Ik heb niks meer over, en weet totaal niet hoe ik m’n leven nu moet gaan indelen. Ik kan niet werken vanwege m’n gezondheid, zit in een depressie en weet me geen raad zonder haar. Kom heel af en toe buiten om wat boodschappen te halen, kan niet wennen aan m’n nieuwe huisje, ik kan gewoon helemáál niet wennen aan een leven zonder...... speel vaak met de gedachten naar m’n moeder te gaan. Gelukkig is m’n lieve man daar dan weer... aan de zijkant. Hij ziet mijn pijn, wanhoop en mijn vechtlust. Maar ik ben moe.... moe van het vechten😢 Sorry voor het lange verhaal, maar is er iemand, wie dan ook die ook enig kind is en alles heeft verloren..........

Liefs Do