Wij hadden nog zoveel toekomstplannen

Lieve Nicole ik weet wat het is heb mijn vrouw verloren op 69 jarige leeftijd en het is vandaag vijf jaar geleden. Je overdrijft echt niet...zou jou willen troosten en jou graag willen bijstaan.je mag met al jouw verdriet naar mij komen

Ik ben mijn vrouw in oktober 2021 ook plotseling verloren aan een longembolie. Bijna 2 jaar geleden en het gemis wordt alleen maar groter. Heb het gevoel dat ik het gevecht aan het verliezen ben. Heb nochtans 3 prachtige kinderen en 3 kleinkindjes maar die kunnen de leegte niet opvullen. Mensen begrijpen dat niet, ben het beu gehoord, zal slijten. Daar is niks van aan.

Ja dat zeggen ze allemaal.dat het slijt,maar dat is niet zo, het gemis wordt alleen maar erger, bedankt voor je lieve woorden Jan,
Ik lees dat jij het ook moeilijk hebt, en heb twee zonen en twee schatten an kleinkinderen en hun leven moet en gaat ook verder, maar het mijne is die dag ook gestopt.

Mijn man is anderhalf jaar geleden overleden.
Het was abrupt.
Eerste half jaar ging voorbij met veel afleiding en geregel.
Ik besefte het nauwelijks, maar wel veel verdriet.
Nu is het heel erg.
Ik vind het ondraaglijk en verlang zo erg naar hem.
En naar mijn leven van toen.
Nu alleen…..de dagen zijn lang.
Genoeg lieve mensen om me heen, maar ik moet het alleen verwerken.
De scherpe randen zijn er zeker nog niet af.
Ik voel me vreugdeloos.

Beste Nicole,

Het is zo herkenbaar. Mijn geliefde echtgenoot is eind april 2022 plotseling, van de éne op de andere minuut overleden. Het gemis is zo groot, Wij hebben geen kinderen. Vooral het weekend vind ik vreselijk. Ik hoorde laatst dat het 2e jaar het moeilijkst is. Ik mis mijn man zo ontzettend. De familie van mijn man laat ook niets meer horen. Heel triest. Wij moeten wel verder, maar hoe ?

Mijn man is op 26 oktober terwijl ik met hem sprak doodneergevallen,hartaanval het doet zo pijn.geen afscheid kunnen nemen. Ik kan het nog steeds niet geloven. Hij was83jr.50jr samen geweest. Wie heeft zoiets meegemaakt.

Mijn man is ook vrij plotseling overleden op 58 jarige leeftijd, door een fout in het ziekenhuis, Het is nog geen 1,5 jaar geleden. Heb nagenoeg niets meer met hem kunnen bespreken, waar ik nog steeds heel veel moeite mee heb.

Begrijp jouw situatie ook wij hadden nog veel toekomstplannen en die zijn nu weg en een ander kan makkelijk praten maar zij weten niet hoe het voelt en hoe jij het ervaart. Je leven staat inderdaad min of meer stil en is totaal veranderd in negatieve zin. Ik kan af en toe wel ontspannen maar over het algemeen is het nog steeds heel zwaar.

Hoi. Ik ben van verhaal 430.
Het is nu 2 maanden geleden dat ik mijn vrouw in bed vond. Ze was pas 56. We waren 35 jaar bij elkaar en deden alles samen. Geen afscheid kunnen nemen niets. Alle toekomstplannen in 1 keer weg. Ik krijg er iedere dag steeds meer moeite mee en inderdaad zit ook ik gewoon te wachten tot ik zelf ook ga. Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Totaal geen levenszin meer. Ik kan het helaas niet positiever maken. Sterkte

1 Maand geleden, na ongeveer 2 jaar strijd tegen botkanker mijn lieve vrouw verloren. 63 j . 39 jaar samen … Op een avond haar snel naar de spoed gebracht, en op één week tijd was ze gestorven in mijn armen. De pijn en gemis is een marteling, hoe ik dit ga verwerken en overleven weet ik niet. Ben heel goed omringd door familie en vrienden, maar uiteindelijk moet je het alleen verwerken. Ik ga een heel moeilijke tijd tegemoet…

Dit heb ik ook meegemaakt mijn vrouw had longkanker was genezen weer een beetje aan het werk. Ze kreeg last van hoofdpijn .we waren bij mijn dochter aan het barbecue en ze wou naar huis naar max verstappen kijken
.dat hebben we gedaan. Heb nog een pittenzak warm gemaakt dat verzacht de hoofdpijn. We zijn om8.30 uur naar bet gegaan omdat ze niet goed was.ze stond om 8.50 uur op om naar de wc te gaan ik hoorde wat gestommel ging kijken en zag dat haar mond scheef ws heb meteen 112 gebeld die waren er snel ze is nog zelf naar de brankaar gelopen. Ze zijden doe maar rustig kom maar naar het ziekenhuis. Kom ik daar was er niets meer aan te doen een hersenbloeding is smorgens om
5.10 uur gestorven. Heb ook geen afscheid kunnen nemen dat vind ik nog steeds heel erg
We hadden nog zoveel plannen samen.
Grt frans

Bedankt voor jullie reacties, ik sta er ook niet alleen voor heb 2 zonen en twee super lieven kleinzoontjes, maar het verlies blijft en wat ze ook zeggen en doen het verlies van mijn man krijg ik niet verwerkt.
Allemaal ook veel sterkte.

Ja ik heb al vaker berichten gelezen.en geschreven omdat ik er zo behoefte aan heb .ook ik heb mijn man verloren 19 Julie jongstleden.en heb nog steeds veel verdriet.we zaten in een aanstaande verhuizing .we hadden net een traumatiche ervaring.doorstaan .waardoor we ons huis en de meeste spullen kwijtgeraakt zijn .ook mijn herinneringen aan mijn man .ik weet ook niet hoe ik verder moet geen kinderen wel een lieve zus en zwager.die wonen niet in de buurt.zit hele dagen alleen .ik ga wel af en toe naar kennisen .en het buurthuis.waar mijn man altijd kwam voel me echt eenzaam.zonder hem
Ik weet dat jullie dat allemaal mee kunnen voelen .sterkte allemaal

ik heb mijn man 2jaar verloren altijd uitgestoten geweest door zijn eigen familie veel verdriet gehad nu dit ik heb nooit iemand iets misdaan ik heb geen rust meer wat doe ik hier nog ik wil zo liefst mogelijk bij hem zijn we hebben niet te kiezen het is ons lot maar hoe langer geleden hoe groter het verdriet

Veel sterkte Irma, ik begrijp je volledig, hoe langer het geleden is hoe erger het wordt, en nu begrijpt niemand je nog, je moet verder zeggen ze, en dat klopt maar voor mij staat de tijd nog altijd stil op de dag dat mijn man stierf.

Lieve Nicole . Mijn man is 5.5 weken geleden onverwachts overleden. Mijn sterkte prachtig zielmaatje. Samen oud worden waren onze woorden. maar 61 is niet oud Ook ik wil niet meer verder heb er ook de kracht niet meer voor. Heb 2 prachtige katten waar ik nog voor leef Mijn kinderen hebben het goed en zijn lief voor mijn maar ik huil van 6 uur in de ochtend tot ik ga slapen. Ik voel hem niet wanneer ga ik hem voelen en dat hij over mijn waakt. Ik begrijp je helemaal alles is leeg en sta stil. Denk aan je

Bedankt Els, ja zo is het, het leven staat stil, ik voel mijn man ook niet meer geen enkel teken niets, alleen een enorme leegte, ook al heb ik twee goede zonen en 2 kleinzonen die super lief zijn en ook vrienden, maar toch met dat alles voel ik mij nog enorm eenzaam.
Ik leef ook met je mee, en hoop dat de pijn ooit iets zachter wordt, maar ik vrees ervoor.

Je overdrijf zeker niet. Mijn man is onverwachts door een buikaorta overleden. De plannen die je samen hadden de liefde die al 25 jaar aanwezig was. We waren ziel maatjes mijn liefde voor het leven ik kan en wil niet zonder hem. Heb geen zin meer om te leven. Mis hem verschikkelijk en wil het liefst naar hem toen. Waarom waarom sterkte nog

Ook veel sterkte voor u Els, ik wil ook naar mijn man toe, het doet zoveel pijn je bent zo alleen en iedereen zegt je moet verder, maar zij weten niet wat het is, ik kan niet verder ik wil alleen maar terug zoals het vroeger was, en dat gaat niet, daarom wil ik ook naar hem.
Nog verl sterkte voor jou.

ik ben mijn vrouw een jaar geleden ook verloren na 2maanden ziekte het lijk wel of het vorige maand was de pijn en verdriet wordt niet minder maar ik heb wel afleiding van sporty muziek ,veel sterkte

Hollo Nicole, ik voel precies hetzelde. Ik voel me zo verlaten en alleen.
Mijn man is in Juni 2023 onverwacht gestorven.
We hebben ook nog veel planen.
Ik voel me ook met verlaten. Ik ben erg in de war en praat de hele tijd met mijn man.
Ik kan steeds niet geloven dat hij weg is.
In mijn beleving kom hij nog thuis.
Ik slaap alle m
Nachten niet meer of dan pak ik de slaap tabletten.
Zonder dat kan ik helemaal niet slapen.
Ik ben niet zielig maar erg verdrietig en eenzaam.
Groetjes, Martine

Hier 6 maanden geleden mijn vrouw onverwachts op pas 56 jarige leeftijd verloren. Ook zoveel plannen hadden we nog en ook ik praat de hele dag tegen haar foto. Ik vind het met de dag moeilijker worden om alleen te zitten. Dit is geen leven meer Liefst ga ik zo snel mogelijk achter haar aan. Het is zo moeilijk.....

Ik snap het bij ons is het twee weken geleden je leven stort in ook niet zien aankomen ineens is ze er niet meer ook niks meer tegen haar kunnen zeggen ik moet verder met mijn verdriet en probeer kracht uit de mooie dingen te halen die we samen meegemaakt hebben maar het valt zwaar

Veel sterkte allemaal, begrijp het heel goed, het is nu 3 jaar geleden dat mijn man plots overleden is, maar mijn leven is nog altijd een hel, voor andere mensen doe ik gewoon, maar van binnen ben ik volledig gebroken, en op de kop toe komt mijn jongste zoon nog met het nieuws dat zijn relatie van 8 jaar gedaan is, hij wil niet meer verder gaan met zijn vriendin. Deze klop komt er ook nog bij, ik weet niet hoe ik verder moet, ik mis mijn man zo erg nu en ik voel mij zo alleen op de wereld, ook al heb ik mensen om mij heen.

ik snap je helemaal ik heb mijn vrouw verloren op 27 februari 55 jaar ik ben 62 dus ga je er van uit dat ik eerst gaat dat gevoel van was het voor mij ook maar over snap ik we zitten op een leeftijd dat je juist meer moet gaan genieten ik ben wel blij dat altijd met mijn vrouw heb gesproken over als een van ons iets overkomt dat ze niet zou willen dat ik bij de pakken neer gaat zitten en verder moet gaan met mijn leven dat geeft mij wel kracht maar nu dit moment zie ik het allemaal niet zo ik hoop dat ik in toekomst weer de kracht mag vinden ik wens veel sterkte toe en probeer weer een beetje geluk te vinden veel sterkte toegewenst

Bedankt Andre, voor u troostende woorden, op de moment gaat het niet zo goed met mij , het verlies van mijn man wordt precies alleen maar erger, ik probeer het te verwerken en door te gaan, elke dag opnieuw is een strijdt.
Ik wens u ook veel sterkte toe want het verdriet wordt niet minder na verloop van tijd.

Hoi.hier idem. Het gemis wordt iedere dag alleen maar erger . Met alles wat ik doe denk ik aan haar. 24 uur per dag. Vraag me iedere dag af wat ik nu op mijn 56e nog moet gaan doen en hoop net zoals jou dat mijn einde snel komt. Ik heb totaal nergens geen zin meer in en en alle leven is ook uit mij. Ik begrijp echt wat je voelt.
Sterkte Ronald

Veel sterkte, begrijp je volledig.

Sorry dat ik hier nog eens een reactie geef, mijn.man is nu 3 jaar dood, de ellende en het verdriet waar ik inzit is zo erg dat het pijn doet, het wordt erger met de dag en ik wee nietbmeer wat te doen, ik mis hem zo verschrikkelijk dat ik ook naar hem toe wil, het leven geeft geen zin meer voor mij, mijn kinderen hebben hun leven en hebben weinig tijd, ik denk elke dag als ik smorgens wakker wordt was ik maar blijven slapen, ik wil dat het stopt de pijn en het verdriet ik kan het niet meer aan, en wil ook bij mijn man zijn, we hadden nog zoveel toekomstplannen, hij was pas 59 jaar en ik 56 jaar, het is zo oneerlijk.

Mijn vader overleed 3 jaar geleden op 19 februari kort na jou aan zelfmoord, toen was ik 15 en heb dat automatische piloot gevoel ook al jaren alleen het gaat door therapie langzaam beter. Ik merk dat ik enorme opgekropte boosheid heb overgehouden ook aan het feit (denk ik) dat hij niks aan me heeft laten merken en ik het niet “rechtvaardig” vind boos te zijn als hij het al zo zwaar had. Dit is misschien (ben nu 19) meer her perspectief van een kind alleen ik merk laatste tijd dat het wat beter gaat omdat ik mezelf de emoties toesta en gun en langzaam opluchting voel, ik ben boos op hem dat hij mij er zo buiten heeft gehouden wat onbewust mijn eigenwaarde heeft gesloopt, nu probeer ik hem te eren voor zijn onvermogen maar mijzelf ook de woede en het verdriet te gunnen die ik nodig heb het een plekje te geven.

Dit zodat ik niet zijn dood mijn leven laat besturen maar ik er wel mee leer leven. Het uiten van emoties gepast bij het overlijden (die soms heel diep weggestopt zitten door bepaalde onbewuste overtuigingen) helpt enorm om uit die waas/automatische piloot te komen.

Mijn man is nu 3 jaar gestorven en ik ga nog altijd door een hel, het wordt erger met de dag, kan niet meer gelukkig zijn of genieten van iets, nu doet mijn kleinzoon zijn eerste communie morgen, heb zo een schrik om er naartoe te gaan zonder mijn man, weer iets dat hij niet kan meemaken en ik weer zonder hem, voor mij moet het allemaal niet meer, de pijn is te zwaar en verzacht maar niet. Sorry voor mijn depressief verhaal, stel ik mij aan of zijn er nog die zich zo voelen, alleen en verlaten zonder doel meer in mijn leven.