Overal zie ik haar..

12 juni zou mijn dochter 36 zijn geworden.
Er is geen dag dat ik niet aan haar denk, vooral als ik jonge vrouwen tref van ongeveer haar leeftijd heb ik, inmiddels over de 70, het er moeilijk mee.
Ons huwelijk rammelde, en ze pleegde overspel met een man die twee dochtertjes had, en die ze kende vanaf haar 13e in een kliniek waar ze beide waren.
Op een keer melde mijn vrouw een lang weekend haar moeder te willen bezoeken in Noord Holland, dus ze pakte haar koffertje, stapte in haar Renaultje, en reed de straat uit op vrijdagmiddag, ze zou maandag morgen terug komen.
In werkelijkheid was ze naar haar "vrijer" en mijn schoonmoeder, evenals een paar anderen, wisten dat ik bedonderd werd.
Zo wist ik ook niet dat ze 3 maanden zwanger was van mij, iets wat we eigelijk gehoopt hadden: een kindje samen, maar toen was de situatie nog wat anders.
Langzaam aan werd het wel eens donderdag dat ze "naar ma" ging, en steeds vaker kwam ze niet maandag maar dinsdag terug.
Nog altijd wist ik niet wat anderen al wel wisten, maar ik zei wel eens: "waar om ga je eigelijk niet bij je moeder wonen? Daar ben je vaker als hier.." Toen ze 5 maanden was zei ze dat ze zwanger was, iets wat me uiteraard niet ontgaan was, maar de stemming was zo grimmig en de sfeer zo geladen, dat we telkens heftige woordenwisselingen hadden, en ik me af vroeg wat ik met haar, de zwangerschap, en de hele situatie aan moest. Van die vent wist ik dus nog altijd niets, ook niet dat de 2 dochtertjes haar mama noemden! Toen ze 7 maanden heen was ging ze naar de longarts, ze had zwaar astma, en was erg benauwd, de reden waar om ik ook al vanaf dat we samen waren de huishouding deed, en meer haar "levenshulp" was geworden als haar echtgenoot. Echt genoten werd er door mij niet veel meer. Inmiddels had ik een kleine kamer in ons huis ingericht als babykamer, alleen, ze negeerde alles.
Bij de vervangende longarts zei ze niet dat ze zwanger was, ze had een weid manteltje aan en had ook niet echt een dikke babybuik. Toen gebeurde er iets wat achteraf uiterst dubieus was, ze stemde in met Kortison, een medicament wat nooit aan zwangeren word gegeven om dat het conplicaties kan geven oftwel geeft bij zwangerschappen. Twee dagen later was ze beroerd, maar deelde toch mee dat ze mij ging verlaten voor een andere man die 2 dochtertjes had en dat ze nooit bij haar moeder was geweest maar bij hun.
Van dat verhaal was ik zo beroerd dat ik op de bank sliep, maar toch smorgens wakker werd om dat ik werd geroepen. Ze kwam in zeer desolate toestand van de wc af, lijkbleek, en totaal ongenietbaar, ging de trap op en smeet de deur dicht. Door ingeving ging ik naar de wc ... in de pot lag iets, een kindje.. levenloos en .. ach het was vreselijk. In paniek pakte ik het er uit, en drukte het tegen me aan, in een reflex, het was al bijna koud. Onder aan de trap heb ik haar geroepen, nix, boven zat de deur op slot. Met warm water heb ik mijn dochtertje gewassen, haar garnalen kleine vingertjes vast gehouden, haar dunne haartjes gefohnt, en in een klein doosje gelegt met watten, ze was ver onder de kleinste babymaat 50. Met de polaroid camera heb ik 1 foto gemaakt, de laatste uit het pak. Inmiddels was het half 5 geworden, het eerste daglicht gluurde bleek door het raam, en ik jankte als een hond, zo vreselijk alleen.
Wat te doen, van alles ging door mijn hoofd, maar rond 5 uur smorgens had ik in het platsoen aan de voet van een pas geplante rode beuk een gat gegraven, en legde het doosje op een bedje van madeliefjes er in, dat was het moeilijkste moment, het definitive afscheid van mijn zo innig gewenste dochter. Het doosje deed ik dicht, nog wat bloempjes er op, en gooide het gat weer dicht. Jankend.
Toen ik thuis kwam liep ze net door de keuken, aangekleed en wel, de koffer stond klaar, en ik vroeg wat dat betekende? "Ach houdt toch je bek!" was de reactie, en ik keerde mij om en zat wezenloos in ern stoel. Er kwam een mij onbekende man, ze deed de deur open, en hij zei: "kom je mee?" Deed een stap de gang in, pakte haar koffers en zei tegen mij: "de rest word nog opgehaald, doei"
Dat doei deed mij opveren, opeens werd alles me te veel, maar ze reden de straat al uit.
Achteraf komen de vragen, het verwerken, alles was zo onwerkelijk, en dat is het zelfs nu nog, na 35 jaar huwelijk met een zeer liefdevolle vrouw en een emigratie om ergens samen met onze inmiddels 3 grote zonen gelukkig te zijn. Dat zijn we ook, maar als ik hier zo alleen zit te schrijven, in onze mooie grote tuin, praat ik met mijn dochter. Ik weet dat het gestoord is, maar voor mij is ze een engel geworden.