Therapiepsycholoog
Netwerk van therapeuten
en psychologen
Therapiepsycholoog

mama ik mis je...

Mama, ik mis je...

Mijn moeder is op 11 september van het vorig jaar (2019) overleden. Ze is 85 jaar geworden en was welbeschouwd 'op'. Haar lichaam liet haar in de steek en ook haar geest ging erg achteruit door dementie. Elke maand ging ik een weekend of langer naar haar toe om er voor haar te zijn. Ze woonde op het laatst in een verpleeghuis, nog wel in een eigen appartement, maar dan met heel veel zorg, de hele dag door. Het laatste weekend dat ik bij haar was zongen we nog samen beneden in de tuin van het tehuis de liederen die ik als kind met haar zong voor het slapen gaan: Ik ga slapen, ik ben moe; Vader, nu de dag voorbij is; De dag door uwe gunst ontvangen. We genoten samen van het lekkere weer en ik wist gelukkig nog niet dat ze een paar dagen later zou overlijden. Ze was 's nachts om 3 uur gevallen in de badkamer, heeft nog wel zelf gealarmeerd, maar toen de verzorgende kwam was ze al aan het sterven. Het is waarschijnlijk een hartstilstand geweest. Geen lijdensweg, maar binnen luttele minuten was ze weg, weg uit het leven waar ze nog zo aan vasthield, ondanks al haar pijn. Als ik haar vroeg: "Mam, vind je het leven nog de moeite waard?", dan zei ze: "Ik heb jullie toch nog?" Toen ik dat laatste weekend bij haar was, en we samen aan haar eettafel zaten, vroeg ik haar ook nog weer of ze zo nog wel verder wilde leven. "Ja", was haar antwoord. "Maar als ik moet sterven, dan heb ik daar vrede mee".
Het is zo raar, zo leeg, dat ik niet meer voor haar kan zorgen. Haar niet meer kan vertroetelen, ze betekende zo veel voor mij. Ik was haar oudste kind en we hadden een heel hechte band. Ik belde haar dagelijks op, tot dat niet meer ging. We mailden elkaar ook vrijwel dagelijks, tot ook dat niet meer ging vanwege de toenemende dementie. Ze hoorde ook heel slecht. Maar ze genoot nog tot op het laatst van alles en iedereen om haar heen. Van wildvreemde mensen uit de buurt die in de tuin bezig waren, kreeg ik dat laatste weekend een prachtige bos dahlia's, me niet beseffend op dat moment dat ze een paar dagen later naast mama zouden staan, terwijl zij overleden was en in haar slaapkamer opgebaard lag. Zo vredig, zo rustig, eindelijk zonder pijn en ellende.
Ik kan er vrede mee hebben, maar soms, zoals nu, ben ik zo intens verdrietig dat zij nu in de koude grond ligt, in de gietregen, in een houten kist. Dat haar lieve gezicht nu langzaam invalt. Dat zij daar ligt, uit wie ik ooit geboren ben. Zij die mij 9 maanden koesterde in haar lichaam. Ik was zo welkom op deze wereld. En dat dat lichaam waarin ik 9 maanden mocht schuilen nu weg ligt te teren in een donker graf. Dat maakt me zó enorm verdrietig. Daar heb ik moeite mee, ook al was het haar uitdrukkelijke wens om begraven te worden.
Het valt me zo zwaar om dat beeld los te laten en er een ander beeld voor in de plaats te zetten. Een beeld van hoe ze in haar stoel voor het raam zat, en hoe blij ze altijd was als ik bij haar kwam, elke keer weer, jaar in jaar uit. Toen het nog ging, nam ik haar soms mee voor een ritje over het eiland waar ze zo van hield of ik nam haar mee naar een chalet waar ik zat om maar dicht bij haar te zijn. Daar genoot ze enorm van, ook al kreeg ik haar nog met grote moeite uit de auto en moest ik hulp inroepen van een sterk iemand.
Ik at ook vaak mee met haar, beneden in de eetzaal, en dan probeerde ik wat gesprekken te voeren met de mensen aan tafel. Op het laatst was ze bijzonder gevoelig voor stemmingen en of mensen wel aardig voor elkaar waren. Dat pikte te feilloos op. De laatste keer dat ik haar naar die eetzaal bracht, maar dat wist ik toen gelukkig niet. De schok van het is voorbij. Het mooie afscheid dat we met elkaar van haar namen, op een prachtige, zonnige septemberdag. Haar voor altijd te moeten laten gaan...en alleen achter te blijven...dat valt me zwaar. Mijn broers en zus hebben kinderen, gezinnen, partners; ik niet. Dat vind ik extra zwaar. Mijn moeder hield onvoorwaardelijk van mij. Ze was het liefste dat ik had.

Lies60
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-10-2023

30
17
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reageer:
Dag mevrouw,
Ik herken veel dingen in uw verhaal. Het is nu een paar maanden dat het liefste wat ik bezat er niet meer is: mijn moeder. Had een uitstekende band met haar en ben de laatste jaren mantelzorger geweest.Helaas heeft ze het laatste jaar in een verpleeghuis moeten doorbrengen hetgeen een ramp was.
sterkte voor u.
kees

kees
> 2 jaar geleden
Reageer:
Ik herken veel in je verhaal. Mijn lieve mama is op 1 januari 2021 gestorven na 7 maanden borstkanker te hebben gehad. Ze was wel al 90 jaar. Maar mentaal nog 100% gezond. Ik mis haar ook enorm en voel dezelfde leegte als jij. Alleen ben jij niet met je gevoelens van gemis.
Wij hadden ook een hechte band, mama was er altijd en hield onvoorwaardelijk van mij. Mijn man is een aantal jaren geleden verongelukt, heb geen kinderen. Mijn lieve moeder heeft mij ook hierbij enorm gesteund. Zonder haar had ik het verlies van mijn man niet aangekund. Maar sinds 3 maanden ben ik haar dus kwijt, de dierbaarste mens in mijn leven. Zij laat bij mij een groot verdriet en leegte achter, dat erger wordt met de tijd. Ik ga vaak naar het graf van onze ouders op het kerkhof en zet er bloemen. Ik weet ook niet hoe ik met dit gemis verder moet, lang wil ik in elk geval niet meer leven, ben intussen 65 j. Wat ik wel spijtig vind is dat contact met lotgenoten zo moeilijk is. Ik kom uit België.

Rita L.
> 2 jaar geleden
Reageer:
Ik herken je herhaal heel erg. Het doet bij mij ook erg pijn. Ik ben benieuwd hoe het nu met je is.

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reageer:
Ik herken je verhaal heel erg. Het is goed beschreven en ik leef met je mee. Ik ben benieuwd hoe het nu met je is.

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reageer:
Hallo ik herken u verhaal mevrouw over het verlies van u moeder.Mijn mama waar ik zielsveel van hield is op 4 juni gestorven in het bijzijn van ons.Paletieve sedatie haar lichaam was op, bij al haar klachten die ze al had vond ze het mooi zo mijn mama.we hadden nog regelmatig hele fijne gesprekken samen over van alles en nog wat.94 jaar is ze geworden onze lieverd en wat mis ik haar,hoewel mijn mama altijd enorm inzat over als ze er zelf niet meer zou zijn,ik daarvan dan helemaal van van de rel zou zijn.Natuurlijk heb ik verdriet en ik huil dat ik haar zo mis.Maar van binnen lijkt het alsof ik verdoofd ben,en dat ik het verdriet niet kan accepteren,vreemd genoeg.Zelf voel ik me daar ook schuldig over.Gelukkig heb ik je sinds het corona dagelijks verzorgd tot 4 juni alles hebben we samen gedaan met mijn zus.Je verzorgd toen je overleden was en je lag thuis opgebaard ook dat vonden we fijn.Je crematie wilde je in besloten kring en gelukkig alles wat je gewenst hebt hebben we na gestreefd.Ik hoop dat je heel gelukkig bent liefste Mama

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reageer:
Ik herken me helemaal in uw verhaal. Mijn moeder is overleden in maart 2020 op mijn verjaardag aan COVID-19. Ik deed ook heel veel met en voor haar. Ik heb geen kinderen dus alle tijd om het leven voor haar zo leuk en gemakkelijk mogelijk te maken. Ik heb een partner, maar nu mijn moeder er niet meer is, is er een leegte ontstaan. Ik mis haar enorm. Men zegt, tijd heelt alle wonden. Echter deze is zo diep 😢
Ik heb mijn moeder verzorgd toen ze COVID kreeg. Toen ze overleden was, wilde/ durfde niemand in de buurt van mij en mijn vriend te komen, want wij waren ‘ besmet’ . Geen knuffel, geen bezoek.... dat is bij alle ellende nog eens heel triest. Daar heb ik nu nog last van.
Ik wens u heel veel sterkte met het verlies van uw liefste moeder. Ik snap precies hoe u zich voelt. Veel liefs ❤️

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reageer:
Ik begrijp je helemaal. Ik heb ook geen partner. Mijn moeder is mijn alles en is ook zwaar ziek. Ben zo bang om haar te verliezen.... Heel veel sterkte! Liefs

Sandra
> 2 jaar geleden
Reageer:
op zich een mooi verhaal dat je nog zo van haar houdt en haar mist. bevestigt de sterke band. kun je niet proberen om de mooie ervaringen de doorslag te laten geven. ik heb mijn moeder onlangs verloren en mis haar ook intens. ik probeer dat op te heffen door bewust na te denken welke voordelen er voor haar aan zitten. ze was op en moe en wilde niet meer. nu kan ze rusten en hoeft ze nooit meer. voelt fijn. maar ja .... stiekem probeert dat verdriet dan weer terug te komen. moeilijk

edwin
> 2 jaar geleden
Reageer:
Ik lees net je bericht, ik typte in oo internet: mama ik mis je, en las dit bericht. Het heeft me diep geraakt. Mijn moeder stierf in 2020, ik mis haar iedere dag. Het lezen van je bericht is troostend, ik voel met je mee en wil je heel veel sterkte wensen. Gr. Jacqueline

Jacqueline
> 2 jaar geleden
Reageer:
Het is prachtig. Liefdevol wat u schrijft. De akelige gedachte aan de gestorvene in het graf kent iedereen die dat heeft meegemaakt wel, denk ik. Maar het is mooi dat uw moeder dat wilde. Het is mooi om aan de kringloop van het leven mee te doen. Ook dat u een plekje hebt om naar terug te gaan, het monumentje van uw moeder, haar graf. Mijn vriend is op zee uitgestrooid en dan mis je toch een plek om rituelen uit te voeren, bij stil te staan, een bloemetje te leggen en te kletsen bij zijn graf. En ook andere mensen erop te wijzen(met zijn graf) dat hij ooit heeft bestaan. Vergeet niet dat u door gaat met uw moeder in u. Ze heeft de wereld verrijkt met uw geboorte en de liefde die ze in u heeft gestopt!

18 maart 2022
> 2 jaar geleden
Reageer:
Mijn mama is 5 maand geleden gestorven, ook aan een hartstilstand. zie verhaal 220. Ook ik heb niet veel van mijn zussen. Zij hebben hun leven met hun kdn, ik heb geen kdn. Dat valt zwaar, begrijp ik. Het beeld van mama dat begraven ligt, ook zij wilde begraven worden, heb ik soms ook. Mijn mama zei dat dat het lichaam is, is dood, maar haar ziel niet, zei ze. Ben ook mijn geloof kwijt, maar hopelijk komt dat terug. Ze zei ook dat ze er vrede mee had als ze zou vertrekken. Is een beetje een troost. Naar het einde toe dementeerde ze eveneens, maar had nog vele heldere momenten. Ik mis haar enorm omdat ook ik een hechte band had, zij was mijn toeverlaat, mijn alles. Troost je met de gedachte dat je er veel was voor haar. Ik had er meer willen zijn dan maar 2 x per week. Had ik het geweten! Dan had ik meer gedaan pff. Ik probeer haar te tekenen, over haar te schrijven, iets doen hé... Het blijft moeilijk. Vond jij al een manier om er een beetje over te geraken? Veel moed nog.

Line
31-03-2022
Reageer:
Heb een maand geleden mijn moeder verloten. Ze zat al 6 jaar in een tehuis en was dementerend. Ging na de corona niet meer 2 of 3 keer per week op bezoek. Ze was hard achteruit gegaan. Ook bijna blind en daardoor meermaals gevallen. De laatste week aan de pomp met morfine en midazolan gelegen, tot haar hart er uiteindelijk mee ophield....en tja die week heb ik veel spijt van. Dag en nacht gewaakt, maar begrijp niet dat ze door uitdroging moest lijden....1 dag en dan een verlossende injectie was toch menselijker geweest.
Ben er nog kwaad en verdrietig door. Voel mij ook schuldig dat ik het zo heb toegelaten.

Evelyn
23-06-2022
Reageer:
Wat een mooi verhaal, ik herken er veel in, ook al is t al even geleden.
Ik was net enorm verdrietig om het overlijden van mijn moeder enkele maanden geleden. Ze was eind zestig.
Ik was ook de oudste en we deden en deelden ook veel samen. Ik herken ook wat je zegt dat je moeder onvoorwaardelijk van jou hield, maar dat is dan weg. Dat deed mijn moeder ook zeker en dat is een groot gemis.
Ik heb ook geen kinderen en vooral op zondagavonden heb ik het zwaar (wat nu is) Dan belde we meestal even, hoe was je weekend? Ze was erg lief en meelevend. Ik mis mijn moeder zo erg op dit soort momenten en juist zij was zo goed in troosten, dat is moeilijk. Rust zacht mama.

Anoniem
07-08-2022
Reageer:
Wat herkenbaar, ik had het zelf kunnen schrijven. Terwijl ik je verhaal lees voel ik het verdriet en het gemis in elke cel in mijn ziel en lichaam en word ik zo verdrietig en kan niet anders dan even heel erg huilen.
Het is een gemis, zo intens wat nooit meer weg gaat. Het verdwijnt gelukkig ook regelmatig wat naar de achtergrond door de waan van de dag, maar het kan op elk moment weer op zijn hevigst bij me binnen komen en dan mis ik haar zo intens als een klein meisje die haar moeder mist.

Karin
10-08-2022
Reageer:
Herkenbaar.

Ik kan het soms ook niet geloven, dat mijn moeder er niet meer is. We hadden zo'n sterke band met haar. Haar dochters helemaal. Het doet me pijn dat ze vorig jaar was gevallen, haar heup had gebroken en geopereerd moest worden. Ze kwam wel uit narcose, maar is dezelfde nacht toch overleden. Ze was 87, maar wilde zooo graag nog leven. Ze was mentaal zo goed en woonde nog zelfstandig.

Ik heb er verdriet van dat ik niet bewust samen afscheid heb kunnen nemen. Ik kwam te laat om haar nog te spreken. Ze stierf wel in mijn nabijheid. De artsen en verpleegkundigen gingen heel rationeel en nuchter er mee om. Ze herinnerden niet eens meer wat haar laatste woorden waren. En het doet pijn omdat ik denk dat mijn moeder niet beseft had dat ze ging sterven.

Brenda
17-03-2023
Reageer:
Ik herken uw verdriet en uw verhaal. Zit nog midden in een fase waarin mijn ouder dementie heeft maar het is allemaal heel herkenbaar.ik ben enig kind en valt me allemaal best zwaar.

Sjoerd
09-10-2023
Reageer:
Mijn moeder overleed 2 maanden geleden. Ik ben alleenstaand en heb geen kinderen. Ik mis haar enorm en moet echt mijn best doen om niet in een depressie te belanden. Mijn vader leeft nog. Met hem is de band bijkans nog beter. Ik vrees de dag dat hij er niet meer is. Dan ben ik echt alleen. Mijn zus en broer rouwen heel anders en heb weinig steun aan

Anoniem
21-10-2023

Jouw reactie:




Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen




Zoek een therapeut

 
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:


Staat jouw stad er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>


© Therapiepsycholoog - psychologen en therapeuten
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login | Aansluiten