Nu woon ik hier nog alleen

Ik ben 65 jaar en ik voel mij erg eenzaam en alleen. 10 jaar gelen op de avond dat mijn man en ik onze laatste verjaardag vierden heeft mijn schoonzoon zelfmoord gepleegd, mijn jongste dochter en kleindochter van 4 jaar achterlatend. 4 maanden later overleed mijn man aan slokdarm kanker, dat was een erg schril contrast, mijn man was 58 jaar en mocht niet verder leven en mijn schoonzoon in de bloei van zijn leven mocht wel verder maar wilde niet verder. Wij hadden een erg goed en harmonieus leven samen mijn man en ik het was dus een enorme klap dat hij moest overlijden, maar ik zeg altijd vraag nooit naar het waarom want een antwoord vind je niet en je moet vooruit blijven kijken. Mijn oudste dochter woonde nog bij mij zij had een verstandelijke handicap en mijn moeder woonde ook bij mij. Samen zijn we verder gegaan zo goed en zo kwaad het ging. Een paar jaar na het overlijden van mijn man overlijd mijn jongste broer aan een aneurysma op 56 jarige leeftijd wij hadden een hele goede band samen hij kwam veel bij ons want hij was niet getrouwd en had ook geen gezin ik heb toen alles voor zijn crematie geregeld. Dit was dus ook een behoorlijk verlies, maar je moet weer door met je leven. Een jaar later wordt mijn oudste dochter ziek die verstandelijk beperkt is en nog bij mij woont. Zij heeft reuma en is voor behandeling van een infuus naar het ziekenhuis geweest 3 dagen voor mijn verjaardag en eerst lijkt het goed te gaan met haar, maar de dag er na lijkt ze een allergische reactie te krijgen op het infuus en wordt ze met spoed naar het ziekenhuis gebracht waar er geen redden meer aan was ze overlijd op mijn verjaardag op 42 jarige leeftijd. Ik begreep er niets meer van want dit kon niet zomaar zijn gebeurd en heb autopsie laten uitvoeren op haar waaruit naar voren kwam dat zij een afwijkende gen had wat de reactie had veroorzaakt. We zijn verder gaan zoeken of de afwijkende gen erfelijk was en uiteindelijk was dat dus ook zo, dat maakte het begrijpen en het accepteren van het overlijden wel beter begrijpbaar. Ik woonde toen nog alleen met mijn moeder van 92 samen een maand na het overlijden van mijn dochter overleed mijn schoonmoeder en zat ik weer in het crematorium dat was ook wel erg zwaar want ik was nog maar net bij het besef gekomen wat er met mijn dochter was gebeurd en voor mijn moeder was alles ook wel erg zwaar geweest ze heeft mij altijd ook erg gesteund in alles wat er was gebeurd door de jaren heen. Maar helaas 5 maanden na mijn dochter overlijd ook mijn moeder wel op de respectabele leeftijd van 92 jaar. Weer een slag om te verwerken en te boven te komen. Mijn jongste dochter heeft in al die jaren problemen gehad na de zelfmoord van haar vriend en vader van haar dochter, waardoor zij enorm tegen mij aan is gaan schoppen het was voor haar ook slag op slag, dat is te begrijpen in 2019 is ze getrouwd met haar huidige man en samen hebben ze nog een zoontje gekregen maar op hun trouwdag moest ik aan de zijlijn staan en waren zijn vader en moeder getuige van het huwelijk en zijn ze aan mij voorbij gegaan en hebben mijn moeder en schoonmoeder als getuige gevraagd wat voor mij wel erg moeilijk was om te accepteren maar goed het leven gaat door en soms moet je dingen maar leren voor wat ze zijn. Nu woon ik hier nog alleen en is iedereen weg mijn dochter heb ik wel een goed contact mee maar ze komt nooit bij mij op visite ik ga daar wel heen en pas ook wel op. Verder krijg ik ook nooit visite sommige mensen zeggen wel als ik ze zie ja we komen gouw eens aan maar nee hoor er komt nooit iemand en ik wordt ook niet gevraagd, ik ga wel bij andere mensen op visite maar ga mij steeds eenzamer voelen thuis en ik weet ook niet hoe ik het zou moeten veranderen. Dank jewel voor het luisteren “ een eenzaam iemand. “