Altijd nooit meer

Lieve Thea,
Wat is het een harde werkelijkheid hè.
Ik weet ook niet hoe het verder moet zonder mijn allerliefste. De wereld draaft gewoon door terwijl de mijne stilstaat. Ik ben nu een jaar verder en oma van ons eerste kleinkind geworden. Ik geniet echt van dat kleine hummeltje maar zelfs daar is mijn verdriet doorheen te voelen. Wat voor mij werkt is dat ik het elke dag neem zoals het is. Soms heb ik wel fijne dagen maar dat komt door afleiding. Het niet meer kunnen delen met een blik, aanraking of gewoon de aanwezigheid is onwaarschijnlijk en bijna niet te verdragen. Dus ik praat met hem, mopper, schreeuw en huil elke dag. Ik hou het niet binnen, ook niet voor onze Grote schepper. Maar ik doe het zelfde op een zachte manier. Dankbaar voor wat we wel geleefd hebben. Misschien is het ontkennen maar ik doe net of hij er gewoon is. Het gaat tergend langzaam maar ik merk dat ik wat realistischer ben.
Maar een ding is zeker voor mij... De pijn en het verdriet gaan nooit meer weg. Omdat ik net zo'n diepe gevoelens van verdriet heb als dat ik het gevoel van onvoorwaardelijke diepe liefdevolle verwantschap heb. Mijn God wat hou ik veel van hem. Elk uur is anders maar ik laat het me niet klein krijgen. Soms wel maar daarna sta ik weer op. Net als jij. Elke dag weer opnieuw. En weet je wat? We gaan op een dag weer leven, beetje bij beetje met een hart vol liefde en met een ongekende kracht! Ik wens je heel veel geluk en liefde om te krijgen en te delen. Ik ben heel trots op ons want we kunnen het! We bewijzen dat elke dag weer opnieuw!