Na een ziekteproces is mijn man overleden

Hallo Daphne,

Ik herken het. Helaas heb ik ook geen antwoord, aangezien ik mijn man Udo nog geen 2 maanden geleden verloren heb. Hij is in de laatste april week van 2017 geheel plotseling aan een hartinfarct gestorven op 63-jarige leeftijd.

Volgens mij kun je niet anticiperen op het verlies van een geliefde. Je weet dat het einde nadert, maar het grote gemis begint toch pas na het overlijden.
Ik heb mijn zus 2 jaar geleden op 55-jarige leeftijd aan kanker verloren en nu dus mijn man geheel plotseling.
Iemand die pijn heeft wil je niet langer zien lijden, maar het gemis is er niet minder om. Het enige verschil is dat je zaken rondom het afscheid nog samen kunt afstemmen en dat geeft je een beetje meer rust. Bij een plotseling overlijden moet je dat naar eigen goeddunken beslissen voor je partner en dat is gewoon moeilijker. Evenals alle belangrijke zaken die plotsklaps geregeld moeten worden, zonder dat je dit samen hebt kunnen overleggen en dan heb ik het nog niet eens over alle praktische zaken in en rondom het huis.

Hoe ga je om met verdriet, ik weet het niet.... wat mij soms een beetje troost, is het lezen van verhalen van lotgenoten, want je voelt je zo enorm alleen. Je omgeving probeert je wel te troosten, maar zij hebben geen idee hoe het voelt. Wat het voor mij extra lastig maakt is dat ik geen directe familie meer heb, sinds de dood van mijn zus, want kinderen hadden we niet.
Tijdens haar ziekbed en na haar overlijden heb ik het heel zwaar gehad, omdat zij niet alleen mijn zus, maar ook mijn beste vriendin was. Toen heeft mijn man me enorm gesteund, ondanks zijn eigen verdriet om haar, anders had ik het echt niet gered. Dat verdriet om haar overviel mij vaak ook onverwacht, door een gebeurtenis, of een liedje, waardoor je dan weer zeer emotioneel wordt. Dat gebeurde mij ook nog na 2 jaar.

Nu ik dringend behoefte heb aan een naaste, na de plotselinge dood van mijn man, is er niemand meer !
Ik heb wel enkele vrienden/buren/collega's die het goed met me menen, maar niemand meer die zo eigen is en zielsverwant, als mijn man of zus en dat doet ondraaglijk veel pijn.

Ik weet dan vaak ook niet waar ik het moet zoeken en voel me eenzaam, vooral in het weekend, want dan is iedereen weer met zijn tweetjes.
Ik ben 2 weken na het overlijden van mijn man wel weer gedeeltelijk gaan werken, maar had in het begin erg veel moeite om me te concentreren. Dat is gelukkig wel een beetje beter geworden, maar nog steeds ben ik erg moe en het blijft maar malen in mijn hoofd. Waarom heeft dit moeten gebeuren en wat is nog de zin van mijn bestaan ? We hadden zo gehoopt, na een aantal moeilijke jaren van ziekte en verlies, plannetjes te kunnen maken voor de toekomst en zijn op handen zijnde pensioen, maar helaas.... de bodem is onder mijn voeten weggezakt toen hij stierf.

Als ik 's morgens op sta voel ik me al misselijk en is het net of er een motortje begint te draaien in mijn hoofd en maag.
Ik ga wel naar een verjaardag of een etentje, maar ook dat blijft moeilijk, want je moet altijd alleen gaan en alleen terug komen en soms overvalt het me dat we er de vorige keer nog met zijn tweetjes waren.

Constant mis ik hem en het doet zo'n pijn als ik andere stellen zo vertrouwd samen zie praten en lachen. De wereld zonder hem is koud en ik voel me niet meer geliefd, geborgen of veilig, want hij was mijn grote steun en toeverlaat, degene die ik onvoorwaardelijk kon vertrouwen, al die jaren.....

Helaas heb ik geen antwoord voor je Daphne, ik vegeteer van dag tot dag. Soms gaat het een beetje beter, maar dan komt er weer een terugslag en kan ik alleen maar in mijn eentje zitten huilen en piekeren.

Bij mij is het nu bijna 2 maanden en ik heb mijn weg nog niet gevonden, ik hoop dat dit nog gaat gebeuren, want zo is zinloos en alleen maar intens verdrietig. Het enige wat een beetje verlicht als je er met iemand ECHT over kunt praten, of als je afleiding hebt.

Lieve Daphne ik hoop dat we spoedig een manier vinden om met het verlies om te gaan en een nieuwe zinvolle invulling weten te geven aan ons leven.
Dat hoop ik voor ons en alle lotgenoten hier.

Ik herken me zo in jouw verhaal. Mijn partner is na een ziekteproces van 10 maanden overleden, waarbij we op dag 1 al wisten dat zijn dood onvermijdelijk was.

Je probeert dan inderdaad te anticiperen op hoe het zal zijn zonder hem, maar achteraf weet je pas dat dat onmogelijk is.

Het gemis van degene die je compleet maakt, waar je volledig jezelf kunt zijn, het missen van die warmte , liefde en geborgenheid, maar ook het zelf niet meer kunnen geven van al die dingen. Dat maakt het leven soms niet te beschrijven pijnlijk, eenzaam en verdrietig. Ik heb nooit geweten tot dit moment dat hartezeer ook een fysieke pijn kan zijn. Het is emotioneel overleven.

Maar die emoties toelaten is tegelijk een teken van de liefde die er is en de weg naar leren leven zonder en het accepteren. Waarbij dat accepteren nu nog ver weg lijkt. Soms is het fijn om daarover te praten, soms zijn er geen woorden die uitleggen hoe het voelt.

Het overlijden van mijn partner is nu 8 maanden geleden. Mijn pijn is niet minder geworden, eerder groter. Alle eerste dingen die je alleen doet, alle dingen die je niet meer tegen hem kunt zeggen, de humor die je met elkaar deelt, de prietpraat van elke dag, de blikken die woorden hebben vervangen, het pijnlijke bewust zijn van wat verdwenen is. En tegelijk zijn dat de mooie momenten die me herinneren en altijd van mij zijn. De herinneringen die me ook staande houden in de dag, Ik ben in de loop der jaren een stukje van hem geworden, een deel van wie hij was ben ik.

Niemand weet wat te verwachtten, want rouwen is heel persoonlijk. Rouwen gaat met vallen en opstaan, nu nog voelt het soms meer vallen, maar ik weet ik dat ik ook weer zal staan. Rouw is een natuurlijk proces, ik kan alleen door het te 'omarmen' , het te ondergaan het een plek geven in mijn leven.

Maar ook is het belangrijk dingen te doen die afleiding brengen en waar ik plezier in vind.. Niet voor dat donkere gat van verdriet blijven staan, maar invulling en kleur aan het leven geven.

Ik weet niet hoe het morgen gaat. Wat ik wel weet is dat ik (goed) op weg ben. En als ik je tekst lees geldt dat ook voor jou. .... en we moeten maar even afwachten wanneer we aan komen.

Beste dapnhe, ik heb 4 maanden geleden soort gelijk mee gemaakt mijn man wist 4 maanden dat er iets mis met zijn hart was we zaten nog in onderzoek eind februari kreeg hij een hartstilstand.

We hebben geen afscheid kunnen nemen hij is niet meer bijgekomen..eerste tijd leef je in een roes en ik ervaar precies het zelfde als jou ook inderdaad soms gewoon geen zin om verdrietig te zijn, heel raar en ik weet niet of ik het goed doe opzich gaat het gewoon toch wel goed wat ik zelf dan niet normaal vind ik ben heel erg bang voor wat er komen gaat ik kan het gewoon nog niet geloven onwerkelijk!

Ik heb twee kinderen nog thuis wonen 23 en 27 dat scheelt wel heel veel toch nog de drukte daarvan, ik ben met mijn zoon (die zijn vader heeft geraenimeerd) een weekje naar spanje geweest.

we zijn net terug en het is een mooie week geworden met elke dag wel een traan want ik vond het ook zo moeilijk dat mijn man er niet bij was maar het is heel fijn geweest ook voor mijn zoon die het ook zo moeilijk er mee heeft ook de gebeurtenis je vader zien doodgaan aan tafel is natuurlijk een verschrikkelijke ervaring ik kan hem daar niet mee helpen...

ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt..heel veel sterkte toegewenst

Daphne, ik herken veel van wat je schrijft, Ook mijn man is op 60 jarige leeftijd gestorven na een kort ziekbed ,Het is nu twee en een half jaar geleden.En het is nog steeds zwaar. Sterkte voor Jou.

Daphene, ik lees je verhaal dat precies mijn verhaal is. Mijn grote liefde is nu 3 weken geleden overleden na een ziekteproces van 3 manden. Ik herken precies wat je verteld
Ben net in het begin van deze moeilijk en naar mijn gevoel onmogelijke proces. Ben bang dat ik er niet aan kan.
Zou graag verder met je willen praten.
Groet, Arminda

Hoi Daphne, mijn lief is na 9 jaar kanker (en ruim 20 jaar samen zijn) eind november overleden op zijn 53e.

 

Ik kreeg na een paar maanden contact met een weduwnaar en werd verliefd. Dat leidde even heel erg fijn af van de pijn maar nu is dat over en voel ik dubbel zo hard de pijn en het gemis. het voelt heel leeg en ik heb ontzettend wisselende stemmingen.

 

ik voel me af en toe of ik gek word. mijn vrienden zijn het volgens mij wel zat nu, mijn wisselende buien en meningen. daarom hoop ik hier wat begrip te vinden omdat jullie hetzelfde meemaken.

 

wat ik doe om alles te "verwerken"; heel hard huilen, mezelf dwingen om elke dag een stuk te gaan wandelen, kunst maken (tekenen, schilderen), ook bewust onder de mensen zijn. plannen maken.

 

ik vind het nu nog verdrietiger dan in het begin. toen ging ik een hele tijd op de adrenaline van het regelen van de uitvaart etc.

 

ik mis mijn mijn man ontzettend, we waren altijd samen, we hebben geen kinderen en het is ontzettend stil in huis.

Beste Daphne

Mij man is nog maar 4 weken geleden overleden op 78 jarige leeftijd. Hij lag in het ziekenhuis met longproblemen (dacht men) Daar heeft hij toen een lichte herseninfarct gehad. 5 dagen later kreeg hij een tweede en nu veel erger.

 

Het bleek dat hij een ontsteking aan zijn hartklep had en die veroorzaakte bloedstolsels. Hij was toen erg ziek en ging snel achteruit. Hij heeft zelf aangegeven dat hij niet langer meer wilde. Toen zijn alle onderzoeken gestopt en is hij naar huis gekomen waar hij na 3 dagen is overleden. Tussen zijn tweede herseninfarct en zijn overleiden zat 2,5 week.

Gelukkig hadden wij alles rondom de begrafenis al doorgesproken en opgeschreven zodat we het draaiboek er maar bij hoefden te pakken om alles te regelen. Ik heb maar 2,5 week gehad om aan het idee te wennen dat ik alleen verder moet. Dat gaat met vallen en opstaan. Ik probeer alles weer gewoon door te laten gaan.

 

Jammer dat ik op mijn leeftijd 75 geen werk meer heb, dat zou invulling aan de dag hebben gegeven. Ik ben wel direct het hele huis op gaan ruimen en ik weet niet waarom. Ik denk dat ik een nieuw nest moet maken, van zijn kleren ga ik een quilt maken.

Ik ben een dag met mijn zusje gaan wandelen daar heb ik wel van kunnen genieten. Ik hoop op meer van deze dagen.

Als ik erg verdrietig ben of ik voel me eenzaam dan dwing ik mezelf om er op uit te gaan al is het maar voor een boodschapje. Ik wil vooral aan de goede tijd denken die we samen hebben gehad en minder blijven hangen in negatieve gevoelens of me zielig vinden. Of me dat zal lukken moet ik nog afwachten. Ik denk Daphne dat je goed bezig bent.

Ik denk ook dat het goed is dat je soms je verdriet toelaat maar soms ook weg stopt. Dat doe ik ook. Je wilt ook nog een beetje leuk zijn voor je omgeving.

Ik mis vooral de gewone dingen, het blijft stil in huis.
Gr Gina

Het lijkt wel of het rouwen samengaat met degene die dood gegaan is..
Als ik verdriet ervaar lijkt dit verdriet groter dan mezelf. Soms wordt ik in gedachten getrokken van een moment uit het leven samen en dan voelt het verdriet dat ik ervaar van mijn overleden partner en een eenzaamheid die ik niet kan plaatsen.of boosheid. En dat na 15 jaar. Het lijkt net of ik niet verder mag

Mijn man was ook maar 56 jaar geworden hartinfart en weg was tie vreselijk op 5mei 2020 zo vers zo oneerlijk

Hoi Daphne,
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.

Hey Daphne.... Pffff ik herken dit allemaal......Mijn man peter is bijna 2 maand overleden......Na een een jaar en half ziekte,..
En ook al wisten we van in het begin dat hij niet zou genezen en je weet dan waar je voor staat, dan toch komt het nog hard aan.....Iedereen zegt dat ik een heel sterke vrouw ben, maar ik kan ook breken hoor...een geluk heb ik, onze zoon woont nog thuis dus ik ben niet echt alleen.......En door gans het Corona gedoe komt onze dochter hier bij ons thuiswerken zodat het hier nog altijd wat druk is......Kunt ge nu geloven dat ik soms blij ben dat ik even “alleen”thuis ben?Ik ga nog alle dagen naar mijn man op het kerkhof en dat geeft me een bepaalde rust,hoe raar dat ook mag klinken.m....Maar van een ding ben ik zeker, we komen hier allemaal wel door de ene dag zal het beter gaan dan de andere en vergeten dat gebeurt nooit,hij blijft voor altijd in mijn❤️.......Nog veel kracht gewenst.
Groetjes, sabine

Mijn lieve vrouw ( mijn alles ) is helaas op 50 jarige leeftijd overleden aan alvleesklier kanker
4 maanden hebben we geknokt en nog mooie dingen gedaan 🥰
Nu kijk ik terug op de mooie tijd ( 35 jaar ) maar blijft vreselijk moeilijk en gemis wordt steeds erger
Herken in alle reacties de pijn en moeilijke dingen
En door knokken maar weer hoor ik me zelf zeggen
Maar wat vreselijk moeilijk is dit 💪😘
Sterkte allemaal

dit is zo herkenbaar, mijn man is 8 weken geleden overleden aan kanker, dan denk je dat je redelijk voorbereid bent maar niks is minder waar. ik ben sterk en zelfstandig maar het gemis en de pijn veranderen mij soms in een hoopje ellende, en dan krabbel ik weer op en hoop ik dat ik het weer een paar dagen aankan. maar het is zwaar, superzwaar en je moet het alleen verwerken , ik praat met familie en vrienden gelukkig, dat haalt somms de scherpe kantjes eraf

Dag lotgenoten, ik ben Marcel, 59 jaar en heb in de nacht van 26 augustus mijn vrouw Irma verloren aan uitgezaaide darmkanker. Irma en ik waren bijna 35 jaar bij elkaar en we deden echt alles samen. Onze relatie was (is) enorm met elkaar vervlochten. Daar hadden we het regelmatig over: als er met een van ons wat gebeurd zal de klap keihard zijn. En het onvermijdelijke gebeurde. Na anderhalf jaar strijd tegen darmkanker, waarbij in eerste instantie een tumor van 5 kilo werd verwijderd, kregen we eind maart jongstleden het onheilsbericht: de kanker is er weer, uitgezaaid in bekken, buikvlies en lever. Vanaf dat moment heeft de kanker meedogenloos toegeslagen. Irma werd letterlijk doodziek. Heeft drie weken in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis gelegen. Chemo's werkten niet en uiteindelijk moest ze constant een maaghevel hebben om de maagsappen af te voeren. Ze kon geen enkele voeding meer binnenhouden. De coordinatie tussen maag en darmen was totaal verstoord. Wat restte was sondevoeding via de bloedbaan. Ondertussen namen de pijnen in het buikvlies enorm toe. Morfine volgde. En uiteindelijke sedatie. Na een strijd van zeven uur is Irma op 26 augustus om 3;45 uur overleden. Ik heb het beste dat mij is overkomen zien sterven. Mijn hele leven licht in duigen. Ik heb het ziekteproces en het overlijden van Irma ervaren als een enorm trauma. Ik heb inmiddels professionele hulp gezocht, want dit trauma van lijden en verlies valt niet alleen te verwerken. Ik fiets nu veel en schrijf mijn ervaringen op in een schrift.

13 weken geleden heb ik mijn man verloren na een verschrikkelijke ziekte van longkanker. Nu dacht ik van kop op Esther het is het beste voor hem hij hoeft niet meer te leiden wat ook zo is .MAAR WAT MIS IK HEM zit nu in een put dat het eigenlijk voor mij ook niet meer hoeft.

Ik vrouw (55) herken dit volledig. Dit jaar is mijn man (59)na een ziekteproces van 5 maanden overleden na een zelf gekozen levenseinde, In 4 maanden Intensief naar toegeleefd, door alle aspecten van het leven te blijven vieren zover mogelijk. Ik dacht dat ik al veel van de rouwarbeid had verricht, echter nu 3 maanden na het overlijden komt het binnen, stukje bij beetje. Het is zo zwaar en slopend. Ik vraag me soms af of mijn leven ooit nog goed komt ondanks veel vrienden, alle begrip vanuit het werk, geen geldproblemen etc.
We waren 32 jaar samen
Kristine

Hoi Daphne,

Herkenbaar verhaal en veel dappere lieve mensen hier zeg,

Ik ben in januari mijn lief verloren, acuut hartfalen geen afscheid kunnen nemen bij leven.

Het leven is als een roes dagen trekken voorbij en ik doe een beetje de dingen die moeten. Mijn liefste was pas 49 jaar. Elke dag kijk ik naar zijn foto's, zijn spullen en kan het eigenlijk nog steeds niet echt geloven. Elke dag een of meerdere huilmomenten maar ook momenten van diep geluk om wat we allemaal hadden. Ik ga veel naar buiten en veel bewegen dat helpt me wel. Ook trek ik zoveel als mogelijk op met onze gezamelijke vrienden, gewoon om het nog veel over hem te kunnen hebben. Het is raar om te beseffen dat wat wij hadden nu voor altijd herinneringen zullen zijn. Alle toekomst zal zonder hem zijn. Ik ben nog jong, er is genoeg om voor te leven. Toch weet ik dat het nooit meer zo zal worden als het was. Een groot stuk van mij is mee gegaan de kist in. Je kan niet begrijpen waarom dit je overkomt. We hadden al zoveel overwonnen, zoveel zin in de toekomst. De pijn die in je zit is zo diep, zo hartverscheurend. Ik probeer hem vaak te ontlopen en net zo vaak probeer ik hem op te zoeken. Als ik hem opzoek geeft het daarna even verlichting. Ik bekijk onze kinderen en praat met ze. Zij zijn heel verdrietig ik merk dat het hen toch heel anders aangrijpt. Wel fijn dat ik met hun herinneringen kan ophalen. Ik merk alleen dat als ik breek ze het lastig vinden er mee om te gaan. Ik wil ze er niet teveel mee belasten met mijn verdriet. Zij hebben zoveel toekomst in vergelijking met mij. Ik zou willen lieve Daphne dat ik tips of bemoedigende woorden voor je had. De dingen die ik hoor van andere weduwes is dat het nooit meer weggaat die diepe pijn, dat weggeslagen gat in je hart. Ik vind het niet echt bemoedigend. Aan de andere kant betekent het dat ik geen twijfels meer hoef te hebben of mijn liefde voor hem echt was. Vergeten zal en wil ik hem ook nooit. Het gekke is ook dat ik altijd heel bang was om dood te gaan. Nu is dat weg. Als het zou gebeuren heb ik er vrede mee. Weet nu dat er iemand is daarboven die me met open armen gaat ontvangen. De tijd die ik hier nog heb ga ik proberen om als een goed mens af te ronden en toch zoveel als mogelijk eruit te halen. Waar mogelijk genieten en de lichtpuntjes zien te vinden. Ik hou me voor bij alle moois dat op me af komt zijn lieve glimlach en wijze ogen erbij te zien en te denken dat hij het is die het op me af stuurt. Hij had vast niet gewild dat ik mijn laatste jaren zou vergooien met alleen maar treuren en gevoelens van spijt om wat ik niet heb. Zelf kon hij van kleine dingen genieten en dat ga ik ook maar doen. Heel veel sterkte bij jouw verwerkingsproces Daphne xxx

Hoi Daphne.
Ik las net je verhaal over het verlies van je man.
Ik ben zelf 5 weken geleden mijn man verloren. Hij was ook ziek.
Je ziet het aan komen en toch als het moment daar is,is het zo onwerkelijk. Nou meer zijn arm om je heen nooit meer zijn stem. Dat het vooraltijd is kan ik niet vatten.
Heb kinderen een kleinkinderen maar je maatje moeten missen is niet te verteren. Ik snap en voel het verdriet en gemis van je heel goed je moet het eerst zelf meemaken wil je het kunnen voelen. Veel sterkte

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka van Hartskamp en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Beste lotgenoot

Ook ik ben mijn man verloren na 9 maanden (maagkanker)
Het was vreselijk het ziek zijn niet willen geloven dat hij het niet zou halen. Het strafste in die 9 maanden groei je nog extra naar elkaar wat nog erger maakt om hem te verliezen. Ikzelf had niet door dat je door het vechten om hem maar bij jou te kunnen houden de rouw nog sterker maakt. Zolang hij er was ging alles nog vanzelf daarna viel ik in een put. Intussen heb ik dagen dat het gaat maar andere dagen na elkaar lukt het echt niet. Zelf heb ik steun gezocht bij een psycholoog wat enorm helpt. Van haar heb ik het boekje gekregen Vingerafdruk van verdriet (Manu Keirse) dit helpt om alle gevoelens om rouw een plaats te geven.
Ik hoop voor jouw dat dit eventueel je ook kan helpen.
Veel sterkte want het is echt heel zwaar je man te moeten afgeven.

Veel liefs

Wat zeg je alles mooi en duidelijk
Ben nu 7 mnd alleen
Herken zoooo je woorden
T is verschrikkelijk zwaar

Hoe gaat het nu met jou
Groet odile