Alles deden we samen , samen waren we een.

Mijn man is 7 mei overleden aan een dubbele longontsteking.
15 jaar geleden is bij hem de ziekte ms geconstateerd. Wij waren 46 jaar getrouwd. Alles deden we samen , samen waren we een.
Nu heb ik het gevoel of er iets geamputeerd is, het leven in mij is weg. Ik ben mezelf kwijt. Voel me eenzaam en alleen. Wij hebben geen kinderen, maar gelukkig wel een hele lieve familie en vrienden die mij waar nodig ondersteunen en er zijn voor mij. Maar het gemis en die eenzaamheid kunnen ze niet wegnemen, dat blijft. Waar ik nu zo,n moeite mee heb, is dat ik nu al na vijf weken al redelijk de draad weer heb opgepakt. Gaat soms wel moeilijk maar zet door, heb dat mijn man op zijn sterfbed beloofd, dat ik mijn schouders eronder ga zetten en door ga, met steun van familie en vrienden. Maar hoe kan dat nu al, na vijf weken. Ik zit daardoor met mezelf in de knoop en heb moeite met dat dubbel gevoel. Ik mis mijn man, zou er alles voor over hebben als ik de dood omgedaan kon maken. Dat hij hier weer naast mij op de stoel zat. Samen een wijntje drinken, en genieten van de dingen die wij nog samen konden doen . En toch heb ik de draad al weer aardig opgepakt. Heb hier echt gemengde en verwarrende gevoelens over. Weet met mezelf geen raad