Ik mis haar, mijn moeder steun die zegt, kop op kind!!

'MIJN' moeder, zij was 41 toen ik in haar buik groeide. Morgen word ik 60. Mijn moeder is in 2009 overleden, zij was toen 86. Op haar verzoek is haar dood versneld. Wij, we hadden alles voorgesproken, we wisten samen hoe het moest gaan... mijn moeder en mijn vier zussen en ik.

Als klein kind, ik denk dat ik 10, 11 mogelijk 12 jaar was, hoorde ik van opa's en oma's die dood gingen.. ze waren allemaal bijna net zo oud als mijn ouders. Ik had het erover met mij moeder.., zij zei.. "Ik ben nog lang niet van plan om dood te gaan.. " dat heeft mij jaren lang zoveel steun gegeven.

Er zijn vele met mij, dat weet ik, die de relatie met hun moeder ervaren hebben als de beste vriendschap ooit.. Ik ook, daar ben ik zo dankbaar voor.. Nu, inmiddels bijna 14 jaar na haar overlijden kan ik nog steeds met zoveel liefde terugkijken op haar, op haar leven en op ons contact, onze speciale moeder-kind relatie. Ik heb vier zussen, zoals je begrijpt allemaal ouder..
Voor mij, wat ik heerlijk vind om uit te spreken, was mijn relatie met mijn moeder uniek... ( en ik denk dat mijn zussen hetzelfde zullen zeggen) En juist dat maakte haar tot zo'n geweldige moeder, vrouw!
Zij was in staat om iedereen het gevoel te geven dat 'haar geliefden' uniek waren.

Ik heb ooit gezegd.. ik hoop nooit een verzuurd mens te worden, heb er zoveel meegemaakt tijdens vakantiewerk in een bejaardentehuis... ja, zo was de naam toen... Ik hoop minimaal 25% van mijn moeders positieve energie mee te krijgen. Maar ik raak verzuurd en verbitterd, ik mis haar, mijn moeder steun die zegt, kop op kind!!

Zij heeft in haar afscheidsbrief geschreven; "Ik hoop dat jullie nooit oorlog hoeven mee te maken", 2009; en kijk nu..

Ik zou jullie allemaal willen laten weten, wie, hoe en wat mijn moeder was.. welk een geweldige vrouw, met oog voor de kinderen nabij, maar ook voor alle andere behoeftige.. voor buren, voor onbekende, voor mensen vanuit de kerk (waar ik nu geen deel meer vanuit wil maken, ben uitgeschreven), de Zonnebloem.. Kinderen, schoonzonen... ze was er én bleef er zijn.

Als de wereld toch meer steun, liefde, waarheid, betrokkenheid, oprechtheid en wat al niet meer zou kunnen doorleven.. moederliefde, die van de mens en die van de aarde.. zou het dan niet beter worden...

ik ben een oma van de kinderen van mijn man, ze zijn niet mijn kleinkinderen, maar volgens hen, ben ik wel een echte OMA! nu vier keer , een tweeling van 10, nog een van 7 en dan en kleindochter van 5.

Het leven gaat door, alsmaar door en soms is het zo fijn om ff op tekst te zetten wat er in je hoofd gaat....

Dank je wel, voor het lezen van mijn verhaal.... (stukje van)...