Autisme - forum lotgenoten

Ik wil graag mijn verhaal delen. Ik ben een vrouw van 55 jaar en ben na een verschrikkelijk moeilijk leven, dit jaar pas te weten gekomen dat ik ASS heb. En daarmee viel alles op zijn plaats.
Ik heb een moeilijke jeugd gehad, op school deed ik erg mijn best maar ik hoorde er nooit echt bij en voelde me een vreemde. Ze lachten om mij. Ik had wel vriendinnen maar ik voelde geen band met hen en het waren ook altijd buitenbeentjes, net als ik. Ik nam nooit initiatieven om iets te doen maar volgde in alles.
Ook thuis had ik veel problemen. Vooral met mijn moeder was de relatie moeilijk. Zij dwong mij iemand te zijn die ik niet was. Met mijn vader heb ik nooit een relatie gehad. Met mijn broer en jongste zus had ik wel contact, vorig jaar hebben ook zij (op latere leeftijd) te horen gekregen dat zij ASS hebben. Daarom ben ik nu uiteindelijk, na veel aandringen bij psycholoog en huisarts, ook getest.
In mijn pubertijd werd ik ten onrechte gediagnosticeerd met Borderline Persoonlijkheidsstoornis en later een Emotieregulatie stoornis. Mijn leven lang ben ik erg depressief, regelmatig wilde ik niet meer leven.
Ik werk niet meer, ben gescheiden en heb een zoon van 28 die PDD-NOS en ADD heeft. Ik ben 21 jaar geleden opnieuw getrouwd en heb nu een fijne relatie. Ik heb een groot vermoeden dat mijn man ook autisme heeft. We leven grotendeels ieder ons eigen leven, maar dat gaat (buiten een paar dingen om) juist heel goed. Hij heeft wel aandacht voor mij als ik dat nodig heb en er naar vraag. We doen beiden ons best om elkaar een goed leven te gunnen.
Ik ben erg blij dat ik nu weet dat ik ASS heb want ik zie nu in wat er steeds fout ging/gaat en waarom dat is. Ik vecht nog steeds tegen depressie en heb veel angsten, ben overgevoelig. Omdat ik het zo kort pas weet, is er voor mij nog heel veel te ontdekken en te leren. Ik heb goede begeleiding van psycholoog en psychiater. Ook ben ik veel aan het lezen over autisme.
Zo vond ik ook dit forum. Voor het eerst in mijn leven heb ik hoop op een betere toekomst. Ik hoop op dit forum vooral lotgenoten te vinden die, net als ik, pas op oudere leeftijd te horen hebben gekregen dat ze autisme hebben, zodat we elkaar kunnen steunen. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Ik wens jullie alle goeds toe!

Autisme

Partner met autisme

Ik mis wederzijdse emotionele verbinding, intieme communicatie, sociale interactie een gevoel van geborgenheid en onvoorwaardelijke liefde. Ik mag er alleen ‘zijn’ als ik positief aanwezig ben en met mijn aandacht bij hem. Als ik verdrietig of boos ben, dan kan hij daar niks mee en heeft hij het liefst dat ik dat niet deel of laat zien. Als ik aan wil geven dat ik iets niet fijn of niet leuk vind, dan is hij meteen beledigd en boos (woedend).
Ik ben per definitie ‘schuldig’ aan zijn negatieve gevoelens, gedachten én gedrag.

Ik voel me hierdoor machteloos en verdrietig en vaak eenzaam omdat ik de intimiteit van een goed gesprek mis en kan met emotionele dingen niet bij hem terecht.

Ik moet altijd voorzichtig zijn met timing en hoe ik iets vraag, anders is hij meteen boos.

Alles kan aanleiding zijn voor een woedeaanval. En dan schreeuwt en scheldt hij, maakt me met de grond gelijk en gaat daarmee door als ik huil en stopt pas als ik letterlijk uit het zicht ben. Als hij uit zijn dak is gegaan, ben ik hier dagen van onder de indruk en moet ik hiervan bijkomen, terwijl hij het vlak na de gebeurtenis het liefst meteen wil vergeten wat er gebeurt is en me zelfs verwijt en niet begrijpt waarom ik me zo terugtrek.

Hij geeft vaak aan geen verbinding met mij te voelen. Weet niet of hij nog van me houdt en eigenlijk ook niet of wel ooit echt van me gehouden heeft. Daarnaast is het zo dat als mijn aandacht niet op hem gericht is en hij geen controle ervaart over wat ik doe (of denk), hij wantrouwig en jaloers is.

Hij geeft zelf als reden voor zijn continu aanwezige woede op mij aan dat ik zijn harde werken, het geld dat hij binnenbrengt, het klussen wat hij goed kan en zijn uiterlijk niet waardeer en dat ik dat in 30 jaar ook nooit gewaardeerd heb. Hij kam niet concreet aangeven waarom hij dat zo voelt of wat ik dan in die zin doe of laat, waardoor hij dat zo voelt.

Ik ben volgens hem te mannelijk, te zelfstandig en onafhankelijk. Hij geeft aan me veel liever en aardiger te vinden als ik ziek ben, want dan heeft hij het gevoel dat ik hem ‘ nodig’ heb en afhankelijk van hem ben en dat gevoel is voor hem heel belangrijk. Hij benoemt steeds weer dat ik niet lief ben, niet aardig en te weinig complimenteus, dat ik niet vrouwelijk ben, onbetrouwbaar en oneerlijk en ik voel me boven hem verheven.

Het maakt hem woedend als ik met betrekking tot zijn gedrag, aangeef wat ik niet fijn of niet leuk vind of wat me verdrietig maakt. Het heeft, volgens hem, geen enkel nut om dat te benoemen, want dat weet hij zelf ook allemaal wel en als ik dat benoem voelt het alsof ik hem afwijs en ‘in de hoek schop’.

Ik geef hem het gevoel dat ik denk dat ik ‘beter’ ben dan hij, dat ik perfect ben, ik heb een enorm ego en speel, volgens hem, continu woordspelletjes om mijn superioriteit aan te tonen en hem de schuld van alles te geven. Hij kan daar geen voorbeelden van geven, maar voelt dat voor hem wel zo.

Als ik een andere mening of visie heb over wat dan ook, dan wordt hij boos, want dan betrekt hij dat op zichzelf en ervaart dat als een aanval op hem. Ik moet daarin ook consistent zijn, als ik het eerst oneens was en dan (ook weken, maanden of soms jaren later nog) mijn mening of visie bijstel, dan ben ik onbetrouwbaar en oneerlijk en is dat een bevestiging dat mijn intentie eerder (toen ik het nog oneens was), dus inderdaad een aanval op hem was.

Hij meet zijn zelfvertrouwen af aan het zich continu meten met anderen en het zich dan beter of minder voelen. Het zich minder voelen zit hem dan vooral in minder status (huis, auto, baan) en minder geld hebben dan de ander. Zich minder voelen roept woede op. Als hij een ander kan classificeren (beoordelen en veroordelen) als ‘minder’, dan geeft hem dat zelfvertrouwen. Als ik aan die negatieve classificering niet meedoe of er tegenin ga, dan ervaart hij dat als afwijzing.

Extraverte, aanwezige, directe mensen ervaart hij als een bedreiging en in die categorie val ik ook. Hij heeft geen controle over wat ik doe en zeg en dat vindt hij beangstigend. Gevoelens van angst maken hem woedend en die woede richt zich op mij.

Hij vraagt me vaak wat ik van andere mannen vindt. “Vind je hem leuk?” of “Dat is een mooie man, vind jij dat ook?” Hij doet dat de ene keer om uit te zoeken of iemand een bedreiging zou kunnen zijn (dan is hij in zijn ogen ‘de mindere’), de andere keer kiest hij iemand waarvan hij vindt dat diegene op hem lijkt, en als ik dan aangeef dat geen leuke man te vinden, dan voelt hij dat als een afwijzing. Gevoelens van afwijzing maken hem woedend en die woede richt zich op mij.

Hij is jaloers, is bang dat ik een ander leuker vindt. Hij denkt dat ik geïnteresseerd ben in andere mannen vanwege alles wat hij (in zijn ogen) niet heeft en probeert, in gezelschap, andere mannen in te schatten op mijn interesse. Als, in zijn ogen, de kans bestaat dat ik een ander leuker vind, dan roepen die jaloerse gevoelens woede op. En die woede richt zich op mij.

Onzekerheid en faalangst maakt dat hij dingen vermijdt en keuzes maakt die hij zichzelf verwijt, daar is hij woedend over. En die woede richt zich niet op hemzelf, maar op mij.

Hij laat negatieve gedachten en gevoelens continu met hem op de loop gaan en alle woede die hiermee gepaard gaat, richt zich op mij. Want de oplossing ( en oorzaak), voor de onzekerheid en woede die hij voelt, zit volgens hem vooral in mij en hoe ik me richting hem gedraag.

Heyy, ik ben een jongen van 21 en heb ongeveer 2 jaar geleden de diagnose autisme gekregen. Zelf merk ik wel veel mogelijkheden en heb ook veel porbleempjes daar word langzaam mee geholpen.

Ik ben beetje opzoek naar leeftijdsgenoten of contact om mee te praten of meschien eens af te spreken ik heb momenteel maar 1 echte vriend en de rest ging weg omdat ik niet meer naar school kon gaan en omdat niemand begreep waarom ik veel angsten heb of toen dachten ze dat ik het deed omdat ik geen zin had in school ofzo. En ik heb ook al een paar slechte ervaringen gehad met een paar mensen dus ik heb niet mega snel vertouwen maar ik zou fijn vinden om weer contacten te hebben met iemand. Als iemand interesse geeft kan je me hier even berichtejs sturen dan kunen we meschien op een app ofzo.

En beetje over me zelf ik heb een eetstorenis door een angst en ik heb niet echt een dag en nacht structuur meer en ik heb veel angstornissen en ik heb niet snel vertouwen
Ik hou van dieren en heb veel diertjes dus daar vind ik wel beetje steun maar ik mis toch contacten. Meschien iemand die zich herkent of in contact wil komen mag altijd berichtje achterlaten.

Ruim 32 jaar geleden ben ik gediagnosticeerd met autisme. Dus toen ik een klein peuterjongetje was. Ik heb het syndroom van Asperger. Ik ben zelf 35 jaar oud, dus het autisme heeft 95% van mijn leven beheerst. Ik ben wel blij dat ik het op heel jonge leeftijd het al kreeg te horen. Het onderwijs dat ik volgde in verband met mijn autisme was speciaal. Speciale basisschool, speciaal middelbaar onderwijs en een opleidingscentrum voor mensen met een handicap waaronder de meeste vormen van autisme.

Als klein kind en tot mijn achtste jaar was ik heel moeilijk, onuitstaanbaar, onhandelbaar enzovoort. Ik maakte veel ruzie met mijn ouders als kind. Daarom kreeg ik veel begeleiding op naschoolse opvangen (moest daar vaak naartoe), ging een paar keer op vakantie in een medisch kindertehuis (godzijdank daar niet gewoond, maar dat was bijna gebeurd). Gelukkig werd ik ouder en makkelijker. Mijn ouders kregen steeds een betere band met me als kind en ik was ook een maatje van mijn vader naast zijn zoon.

Doordat mijn autisme mijn leven beïnvloedde had ik moeite met acceptatie van mijn beperking. Ik kan geen autorijden (verkeer en handschakeling). Ik krijg veel prikkels en kon vroeger niet met mensen overweg. Ook feesten meed ik. Ik voelde me zo aan de dijk gezet door de mensen. Ik moest met iedereen rekening houden in de tijd. Maar niemand met mij. Ik was niet sociaal vroeger, was erg gesloten en op mezelf. Gelukkig sinds 15 jaar ben ik wel heel sociaal geworden. Ik kan goed omgaan met jongeren, leeftijdsgenoten, oudere mensen enzovoort. Alleen heb ik weinig vrienden, Ik woon in een dorp waarin veel jongeren vriendengroepen hebben. Ik had zelf geprobeerd ook aan te sluiten bij een vriendengroep. Dat ging niet. Gelukkig heb ik wel veel kennissen in de omgeving en ik mag graag gezien worden door een heleboel jonge mensen.

Ondanks dit alles heb ik het niet makkelijk. Doordat ik autistisch ben heb ik ook veel depressies gehad. Ik voelde me toen ik jonger was me niet geaccepteerd door de omgeving. Ik had en heb nog steeds een negatief zelfbeeld en toekomstbeeld (ook omdat de wereld tegenwoordig zo verrot als de hel is!). Ik kan ook niet normaal fietsen (lichte evenwichtsstoornis) dus rijd ik driewieler. Gelukkig kan ik heel goed overweg met dat ding.

Ook is mijn onderwijsniveau erg laag. Met name de opleiding die ik kreeg op het speciale opleidingscentrum. Gelukkig heb ik door praktische bezigheden veel geleerd. En veel interesse in het leren gehad (al leer ik meer met mijn handen dat met mijn hoofd). Door dit lage onderwijsniveau kan ik ook geen normaal werk hebben. Ik doe daarom alleen dagbesteding en vrijwilligerswerk. Ik doe het werk op een kinderboerderij.

Relaties zijn ook heel moeilijk voor me. Wat ik op dit forum heb gelezen dat partners van autistische mensen een heel ongelukkige relatie hebben begrijp ik ten zeerste. Ik heb het met hun te doen. Het is gewoon niet makkelijk. Ik ben bang dat als ik zelf een relatie heb met een niet-autistisch persoon (voor mij vrouwelijk) dat het niet lang stand zal houden. Het zou veel escaleren. Mijn partner moet dan constant rekening met me houden en dat wil haar niet aan doen. Relatie houden met een autistisch persoon is heftig voor een niet-autistisch persoon. Het leven is echt oneerlijk zo.
Ik heb ooit meermaals geprobeerd met een lieve jonge vrouw een gesprek aan te gaan. Dat heeft averechts gewerkt! Dame in kwestie wilde wel contact met me maar geen relatie. Met meerdere vrouwen weliswaar. Ik heb onlangs nog bonje gehad met zo'n dame. Ik leg er mooi bij neer. Relatie met een autistisch mens is funest!

Van de buitenkant zie ik er als een normale knappe man uit, maar dat ben ik niet door mijn Asperger. Ik heb lang en breed geaccepteerd dat ik autistisch ben en daarmee om moet gaan. Ik heb veel tegenslagen gehad in mijn leven maar ook voorspoeden. Ik word ook gauw boos en/of defensief, ben vaak chagrijnig en lach heel weinig. Ik kan ook niet tegen overdreven vrolijkheid (zoals wat met zien op televisiereclames). Ik wil elke dag positief zijn hoe moeilijk ik dat ook vind. Negativiteit is makkelijker dan positiviteit. Ik ben er ook heel hard mee bezig. Met name het vrolijk zijn. Met vrolijkheid bereik je veel als mens.

Één van de dingen die ik nu wel veel doe in tegenstelling met vroeger is feesten, festivals, concerten en andere drukke evenementen bezoeken. Ik bereid me enorm voor op wat er gaat gebeuren op zulke evenementen. Ik realiseer dat er (heel) veel mensen op die evenementen zijn en dat het dus poepdruk is. Daardoor krijg ik mijn prikkels wel onder controle. Ook zijn veel evenementen lawaaiig dus doe ik oordoppen in (heb gevoelige oren).

Op sommige feesten zoals carnaval mag ik zelf de gangmaker zijn. Ik vertel dan grappige verhalen, tap moppen, doe imitaties en andere komische dingen. Daarmee maak ik de groep mensen op het feest aan het lachen. Ik heb ook brede interesses in veel dingen, maar geef ook andere mensen de ruimte. Ik heb wel empathie, inlevingsvermogen, kan rekening houden met anderen enzovoort. Ik ben ook heel sociaal naar anderen zoals ik al heb beschreven.

Autisme is een heel moeilijke contactstoornis om te hebben. Met name het syndroom van Asperger. Het beinvloed je leven enorm. Ik kan niet helemaal zelfstandig zijn (heb bij sommige dingen begeleiding nodig), Ik was als kind heel laat in ontwikkeling, gelukkig kreeg het met de jaren een flinke inhaalboost. Ik leer nog steeds veel dingen, alleen langzamer dan menig ander mens. Ik heb dus ook geen relatie en weinig vrienden (wel veel kennissen), hoewel ik wel enorm bezig ben ze te maken.

Gelukkig ben ik kerngezond. Ik gebruik geen verslavende en voor de gezondheid schadelijke middelen (alcohol, tabak, drugs), beweeg veel, heb geen lichamelijke klachten, verzorg mezelf goed enzovoort.

Dit was mijn lange verslag over mijn autistische zelf.

Hallo allemaal! Heel herkenbaar al deze verhalen. Mijn partner laat zich niet diagnosticeren, dus ik weet niet wat hij heeft, dit is wel herkenbaar. De eerst ontmoeting leek hij heel lief maar wel vreemd, ik dacht dat het niks zou worden en kreeg een appje dat hij me nog eens wilde zien. Ik was verbaasd maar ik stemde in. Daarna ging alles moeizaam, tijdens appen of na een leuke dag hoorde ik opeens niks en was radiostilte voor uren. Ik werd er gek van want ik ging enorm aan mezelf twijfelen. Daarna kwamen zijn twijfels over mij , terwijl ik niks gedaan had maar zo liet hij me wel voelen. Ik geloof dat ik bijna 2 jaar bijna elke dag heb gehuild hoe gemeen hij tegen me was. Zijn moeder dacht aan autisme en borderline en deed er lacherig over en dat terwijl ik in een complete hel zat. Maar hij was zo mooi en ziet zo schattig uit en had leuke kanten maar ik kon er geen vinger op leggen. Hij schold me uit voor vanalles en nog wat , hij had woededeuitbarstingen en vernielde al mijn spullen mij kapsalon en ik raakte telkens overstuur omdat ik niet wist wat ik verkeerd had gezegd of gedaan. Ik deed daadwerkelijk alles voor hem! Ik heb een eigen bedrijf hij woont nu al 6 jaar bij mij , 4 jaar lang was zijn zoon elk weekend en alle vakanties bij mij en ze teerden op mijn zak , mijn huis werd overgenomen door hun, door respectloos met me om te gaan en de hele dag te gamen, rotzooi maken, nooit opruimen etc. Ik werd gek maar kon hem niet loslaten. Vorig jaar heb ik een huis gekocht en hij zou in dat huis ook bijdragen aan de kosten en helpen verbouwen . Hij liet me bijna alles alleen doen , de enige van wie ik hulp kreeg waren mijn ouders die hem niet kunnen luchten of zien na alles. Dus ik vroeg of hij dan even naar een vriend kon gaan als zij kwamen, want hij hielp toch al niet mee. Toen waren mijn ouders vuile k*** lui , terwijl ik superlieve ouders heb die heel veel voor me doen en hij doet niks alleen maar gamen. Mijn ouders hebben een hekel aan hem na alles wat hij heeft aangericht. En terecht vind ik . Alleen sta ik er nu telkens tussenin. Vorig jaar ben ik erachter gekomen dat hij aan sexting doet met vrouwen op instagram, naaktfoto's delen en chatten echt walgelijk. En dat terwijl ik me kapot sta te werken , alles betaal en hij in mijn huis dit doet ! Hij zei meteen dat het een fetisj was en hij zou het nooit meer doen. Ik overweeg vanaf die tijd om ermee te stoppen, dat overweeg ik al lang . Zijn ouders steunen ons helemaal niet. Mijn bedrijf moest dicht in de lockdown we hadden beiden geen geld en mijn ouders moesten telkens geld bijleggen. Maar zijn ouders hielden zich afzijdig.
Ik heb ze een app gestuurd of ze een idee hadden dat ik niet alles kon bekostigen gezien mijn kapsalon ook dicht moest. Hij werd steeds agressiever met mij aanvallen etc alles vernielen en zijn stiefvader zei dat ik hem triggerde. Ik wist niet wat ik hoorde! Ook heeft hij me laten stikken toen ik 2 keer een miskraam heb gehad en 1 keer moest ik een nacht in het ziekenhuis blijven en toen nam hij niet eens de telefoon op 4 uur lang , terwijl hij wist dat ik in het ziekenhuis was . Ik kreeg niet eens de kans, terwijl ik met zoveel pijn daar lag om te zeggen dat ik moest blijven. Nu ook na de lockdown is het superdruk en werk ik heel veel uren en hij zit maar boven te gamen en ik moet dan zelf nog koken na het werk . Ruimt niks op, het huis moet nog verbouwd worden en hij doet helemaal niks! Ja een beetje af en toe zoals even met de swiffer over de vloer of een vaatwasser uitruimen poeh poeh! Mijn katje is ziek en ik moest werken ik heb de dierenarts gebeld en hij zei dat ik een spulletje moest komen halen , dus ik vroeg of hij dat even kon ophalen, doet hij niet , heeft geen zin . Beestje is al een week ziek en ik heb vandaag pas via internet dat spul gekregen omdat ik geen tijd had om naar de winkel te gaan vanwege de drukte . Dat is dan al 4 dagen later .... gelukkig gaat het nu weer wat beter . Tondeuse kapot gegaan tijdens drukte ik vraag hem even eentje te halen , 1 km verderop , had hij geen zin in en dat terwijl ik klanten heb ... gisteren vraag ik waarom hij zo stil is zegt ie dat ie op stand-by staat , ik zeg hoe bedoel je : zegt ie ; ja ik wil niet onnodig energie verspillen 🤣 omg ik dacht dat ik niet goed werd. Hoe kan iemand zoiets zeggen terwijl hij al 8 maanden niet werkt en niks uitvoert. En ja zo kan ik wel uren doorgaan. 2 weken geleden heb ik zijn spullen laten pakken maar toen hadden we ineens een goed gesprek en is hij toch gebleven. Nu ben ik weer terug bij af ... ik kom boven van een lange dag werken en moet dan koken en dan staat de hele avond netflix op met een serie over een robot, en dat elke avond,en als ik iets zeg is hij beledigd. En dat terwijl hij de hele dag naar die stomme robot had kunnen kijken 😳 Ik word echt niet goed! Ik wil weten wat dit is en of dat ook met autisme te maken heeft ! Hij wilt geen hulp want hij vertrouwt hulpverleners niet.....intimiteit zit er vanaf dag 1 al niet in ja mss 4 keer per jaar en dat is al veel ... Ben ook gewoon bang van zijn psychotische uitbarstingen en ik drink dan weleens wijntjes om mezelf te kalmeren en dan gooi ik er natuurlijk vanalles uit tegen hem uit frustratie , maar ja dat wordt me helaas dan niet in dank afgenomen. Wie herkent dit ?

Eigenlijk heb ik mijn hele leven met een masker gelopen en geprobeerd mee te doen met de rest.
Ik probeerde zo min mogelijk te klagen. Bovendien heb ik het ook altijd lastig gevonden om aan een ander uit te leggen hoe zwaar het leven is als je elke dag ongelukkig bent. Ik voel het al mijn hele leven, maar kan het ongelukkige gevoel na bijna 40 jaar nog steeds niet omschrijven. Het is een soort vuilniszak die om je lichaam zit en je maar niet van je af krijgt getrokken.

Om dat gevoel weg te stoppen, heb ik altijd 80 uur ofzo per week gewerkt. Regelmatig geprobeerd veel minder te werken, maar dan word ik nog gekker van dat nare gevoel. Verschillende psychologen gehad en antidepressiva geprobeerd, maar dat heeft totaal geen zin gehad. een paar jaar terug was de pijp leeg en kon amper nog werken. Alle energie was eruit. Uit wanhoop cocaïne gaan gebruiken. Het werk weer opgepakt sindsdien. Het is natuurlijk uitstel van executie. Inmiddels een paar ton armer en alles en iedereen om me heen kwijtgeraakt.

Heeft iemand ervaring hiermee en/of kent een deskundige die mij kan helpen?

Hoi allemaal,

Ik zou graag jullie mening willen wat betreft autisme en kinderen.
Toen mijn man na mijn vermoedens ook echt de diagnose kreeg autisme
viel alles op zijn plek.
Zijn gedrag,het chaotische het moeilijk begrijpen van emoties en gevoelens bij mensen enzovoort.

Mijn man wil heel graag kinderen maar ik(ik denk uit zelfbescherming) hou die boot heel erg af.
Ik ben bang dat bij het nemen van kinderen(mijn gevoel zegt)
dat ik die zorg dan ook volledig op mij ga krijgen.
Zelfs dingen doen in het huishouden moet je al vragen en zal die nooit uit zichzelf doen.
Mijn voorgevoel en die is toch wel heel erg sterk ontwikkeld zegt me doe het niet want je gaat er aan onderdoor of je raakt opgebrand.

Hoe denken jullie hierover kinderen nemen met iemand met Autisme
Is het echt zo zwaar als dat ik denk?

Groeten

Mijn man heeft autisme. Sinds wij 2 kinderen hebben lukt het hem niet meer om alleen voor de kinderen te zorgen als ik aan het werk ben of iets met vriendinnen doe, sporten. Er ontstaan onveilige situaties, geeft niet de aandacht die ze nodig zijn, kinderen komen nooit buiten, iets halen bij de winkel is te veel gevraagd, en geen ritme in de dag. Hoe kan ik mijn eigen dingen blijven doen zonder steeds afhankelijk te zijn van een oppas. En dat ik hem toch af en toe alleen kan laten met de kinderen.

Beste allemaal,

Wat voor vele denk ik ook moeilijk is(dat andere mensen vaak niet snappen wat autisme inhoud en dat je met bepaalde dingen rekening moet houden)

Wat ik als partner zijnde ook soms erg lastig vind(ook voor mijn man)
Is dat veel mensen altijd erg luchtig doen over autisme.
mensen zeggen soms nogal makkelijk tussen neus en lippen door die is autistisch! maar als ze echt zouden weten wat dit betekend zullen ze niet van die(domme dingen roepen)
Heel veel mensen begrijpen bijvoorbeeld niet(vooral naaste omgeving) buitenstaanders enzovoort dat bijvoorbeeld mijn man niet teveel drukte kan hebben naast zijn werk of feestjes,verplichtingen en verjaardagen.
(wordt heel weinig rekening mee gehouden) Ook dat structuur,planning enzovoort heel belangrijk zijn net zoals voldoende rust.
Even spontaan zomaar op visite is niet aan mijn man besteed en ik begrijp dat enkel mensen om je heen begrijpen dit vaak niet(vaak uitleggen enzovoort) en weer herhalen.
Herkennen jullie dit? dat er onbegrip is vanuit de omgeving en hoe gaan jullie hiermee om?

Ik ben al 14 jaar getrouwd met mijn man in ons huwelijk hebben we ons ups en down’s gehad. In mijn huwelijk heb ik bepaalde tekenen gezien van autisme en soms vroeg ik mij zelf af als het misschien niet zelfs narcisme is . Mijn man kan zich totaal niet inleven in een andere. Door de jaren heen heb ik vaak aangegeven dat hij er voor mij is maar 0,0 op sociale gebieden hij voelt niets aan. Alles wat hij vind moet gebeuren ik mag mijn mening niet hebben want dan instaat er een ruzie als ik vertel hoe ik me voel instaat er een ruzie als ik het met iets niet eens ben instaat er een ruzie en hij ziet het ook niet in hij begrijpt ook echt niet waarom ik zo veel klaag.in zijn ogen heb ik steeds op en aanmerkingen op alles.ik ben uren asn het uitleggen wat ik precies bedoel me gevoel over te brengen naar het komt niet aan het komt alleen aan als ik zeg ik ga wrg bij je dan gaat et een bel rinkelen het is serieus dat krijg ik zoveel cadeautjes of dan is het ik ga me best doen enz. Hij zeg dat het heel duur is om vast te stellen als hij echt autisme heeft en vis de huisarts duurt het maanden. Maar het lijkt een vlucht gedrag hij wilt het niet horen maar ik raak er door gefrustreerd ik kijk als of ik gek aan het worden ben weet niet wat ik moet en heeft hij dat überhaupt

Ik ben een mama van drie kinderen. Bij onze oudste werd vorig jaar autisme vastgesteld , op 18 jaar . Zij is normaalbegaafd.
Zij zit op kot in Gent en voelt zich daar erg eenzaam. ze neemt zelf heel weinig initiatief tot het leggen van sociaal contact. Zij heeft regelmatig momenten waarop zij het niet meer ziet zitten. Hierdoor vlot hetleren ook niet. Ze wilt deels haar zelfstandigheid (op kot zijn) en zijn gelijk iedereen, en anderzijds geeft zij ook aan dat het niet lukt. Voor ons als ouders is dit ook heel moeilijk.
Is er toevallig iemand die ook een jongvolwassene kent (zij wordt 20 jaar), studeren in Gent en pas op latere leeftijd te horen kregen dat zij ASS hadden? het zou zo goed zijn mocht zij vrienden hebben bij wie zij zichzelf kan zijn...zij sport graag, is gek op dieren, volgt hogeschool.
Bestaat er zo geen forum voor hen om vrienden te maken?

Sinds de pandemie loop ik vast. Ben daarom in juni hulp gaan zoeken. Sinds
mijn jeugd heb ik last van bepaalde dingen,soms meer en soms minder. Ik
sta nu op een wachtlijst voor autisme onderzoek. Zelf heb ik lang erover gedaan om vrienden te maken maar heb ze nu wel. Ik heb moeite met onverwachte verandering als deze mijn routine verstoort en om deze te plaatsen. Loslaten is moeilijk voor mij en ik analyseer zelf dingen van lang geleden. Mijn hoofd is vaak vol en ik reageer wisselend op prikkels. Het liefst hou ik vast aan strakke routine en orde en netheid. Soms maak ik oogcontact en soms niet. Informatie komt niet zo snel binnen. Ik krijg wel eens te horen dat ik helemaal geen autisme kan hebben want ik ben toch sociaal en empathisch en heb genoeg vrienden en dat ik Rainman niet ben. Daar wordt ik onzeker van. Dan denk ik dat ik me aanstel en schaam me rot.

Wij zijn nu 3 jaar samen.
Ik vind het moeilijk dat ik steeds mijn vriend moet instructies geven. Als er iets moet gebeuren in huis en het lukt niet, dan komt hij om de haverklap verslag uitbrengen of vragen stellen. Hij is dan ook erg onzeker, neemt héél veel tijd voor dergelijke klussen en kan er als een klein kind bijstaan.

Het gaat dan bvb over de olie bijvullen van de auto, wat hij nog nooit had gedaan. hij moet dan met filmpjes alles uitzoeken, trechter gaan kopen, enz...dan 4 soorten filmpjes bekijken om zeker te zijn,.. Terwijl ik eigenlijk deze klus zelf op 3 minuten geklaard had. Hij is hier nu 1,5 u mee bezig geweest alles samen. Ik wil ook niet steeds alles overnemen, want dat is een ook vermoeiend en niet fijn voor zijn zelfvertrouwen. Ik zeg er dus maar niets van maar het frustreert want het maakt dat ik altijd moet zorgen voor alles, en de leiding moet n

Herkennen jullie dit?

Vriendschappen gezocht voor dochter met ASS - regio Gent-Zottegem

Mijn dochter is 20 jaar en heeft nog maar twee jaar geleden de diagnose ASS gekregen. Ze is normaal begaafd en sociaal maar heeft weinig 'echte' vrienden waarbij ze zichzelf kan zijn. Ze is op zoek naar jongvolwassenen die ook nog niet zo lang hun diagnose hebben gekregen voor een leuke babbel, ervaringen uit te wisselen, samen op stap te gaan en nieuwe 'echte' vriendschappen uit te bouwen. Weet iemand waar ze hiervoor terecht kan of zijn er nog ouders met jongvolwassene kinderen die hiernaar op zoek zijn. Misschien kunnen we in contact komen?

Mijn naam is Nicole en 1,5 jaar geleden kreeg ik de diagnose autisme.
Mensen met autisme die goed zijn in camoufleren krijgen, net als ik, vaak pas op latere leeftijd hun autisme diagnose.

Met mijn video's in documentaire stijl geef ik jullie een inkijkje in mijn leven met autisme. Ik deel de problemen waar ik tegenaan loop, hoe ik ze probeer op te lossen én ik deel mijn zoektocht naar hoe ik van autisme mijn kracht kan maken.

Ik zou het heel leuk vinden als jullie mijn verhaal zouden willen volgen.

Je vindt mij op Youtube en Instagram onder de naam Aut of the Spectrum:

Ik zoek ouders uit het Gentse met een autistische kind - jongvolwassene die zelfstandig woont ( en daar de nodige problemen mee ondervindt. Onze dochter wil dolgraag nieuwe mensen leren kennen van haar leeftijd , maar het lukt haar niet. Ook dagstructuur vinden is heel moeilijk. Herkent iemand zich in dit verhaal of heeft iemand tips?

Nou na jaren lang geen liefde geen gevoel alles alleen gedaan te hebben twee jaar geleden aangegeven ik ben er klaar mee ik leef met iemand in 1 huis maar dit is het ook echt wil je in relatietherapie nee ook dat wilde hij niet totdat ik in therapie ging ik voor mezelf wil kiezen ik denk dat mn man autist is na alles wat ik lees dus ik geef aan ik stop ermee en in 1 dag zegt hij ik ben iemand anders je hebt een schild bijmij weggenomen en deed in 1 week alles wat ik ooit gemis had in al die jaren ik ben je nieuwe man zei hij ik weet niet wat ik meemaak is dit autist zijn ? In 1 dag een nieuwe man zijn? Ik hou me bij mn standpunt maar daar wil hij niks over horen .

De meeste verhalen zijn een kopie van mijn leven, keer op keer lees ik dezelfde zinnen bij de vrouwen, partner van.
Ik miste puur de liefde.
Op lang termijn dacht ik dat de intimiteit er wel zit, maar dat hij het gewoon niet kon uiten. Dat mijn partner met autisme heel gevoelig is; vooral zijn vrienden en familie wreven dat er goed in bij mij, blijkbaar zaten mijn frustraties tijdens visites ook hoog.
En dat toch al gauw 20 jaren samen, ik denk eerlijk dat ik er de helft van ben blijven hangen, uitgeput, soms depressieve periodes en meerdere therapieën, individueel alsook samen.
Dat sterkte mij altijd even, mijn onderbuik gevoel werd steeds luider...
Voelde mij ongelukkig bij hem, hij zag mij niet echt. En dan de eenzaamheid; terras, pretpark of vakanties waren de plaatsen waar ik stilletjes jankte. Het deed zo'n pijn, de leegte, geen aanraking, mij ook echt niet begrijpen was killing. Ik bleef maar uitleggen en hij vervormde zinnen en lappen tekst met geen uitkomst, heel eng vond ik dat.
Je rommelt verder met het gezin, zocht erg veel afleiding, vooral in het weekend vluchte ik naar rust of gezelschap waar ik kon ontspannen.
Maar over hem hoefde ik niet te beginnen, ze herkende hem niet in mijn verhalen op den duur, hij was juist kalm en loyaal, eigenlijk twijfelde ik aan mijzelf, sterker; ik was een labiel persoon geworden. Slikte Prozac om de kantjes eraf te halen en wat meer te verdragen van het gezin, de jongste ook ass, ik bleef thuis.
Nu vraag ik me af of ik het me allemaal heb laten overkomen, en mijn grenzen waren zoek geraakt, of onwil en de stoornis autisme die over mij heen is gewalst, dit bedoel ik objectief.
Ik ben gestopt met mijn partner, de middag bij de koffie sprak ik vloeiend volzinnen, ik stop ermee. Het is genoeg voor mij.
Inmiddels een jaar nadien, hebben we een fijne band! Los van elkaar, BEIDEN nergens meer op rekenen, het beste voor hem zie ik nu, ik heb hem bevrijd zie ik, van mij.
Ik ben nooit meer eenzaam.

Ik denk dat ik dit gewoon even van me af wil schrijven. Zit met de tranen in m'n ogen in de tuin om even op adem te komen ik verwacht geen kant en klare oplossing maar advies is altijd welkom.

Ben getrouwd met een hele lieve man, die autisme en ADHD heeft. Moeite met overzicht, huishoudklusjes in huis, verantwoordelijkheden uit zichzelf opnemen heeft hij altijd al wel een beetje gehad, maar dat viel best te behappen toen we nog in ons kleine appartementje woonden. Ik rende dan wat harder, deed ik altijd met veel liefde. Want ik snap ook wel dat zo'n diagnose er niet voor niets is. Begrip vanuit mij was er zeker genoeg.

Sinds 2 jaar is ons leven heel erg veranderd. We hebben een huis gekocht, hebben sinds kort een (eerste) kindje en ik merk dat ik wel degene blijf die het hardste rent. Nog steeds met veel liefde, maar voor mij kruipt er steeds meer tijd in door alle veranderingen in ons gezin, waardoor ik nog heel weinig tijd voor mezelf heb om eens tot rust te komen (we werken beiden fulltime).

Ben eerlijk het gesprek aangegaan vorig jaar en heb gezegd dat ik dat allemaal niet meer trek. Dat er meer een balans moet komen. Heb toen een weekplanner opgesteld met huishoudklusjes en wie wat kan oppakken. Netjes uitgeschreven en op de koelkast gehangen. 1 en al fiasco, het liep voor geen meter. "Oei, maar dat ben ik vergeten, oei, dat heb ik niet gezien, pfoe ik ben toch wel heel moe deze avond, ik doe het wel een andere keer (en dan gebeurd het niet)'. Met als resultaat dat ik het toch weer begon op te nemen, want ik wil niet in een rommelig/vuil huis wonen. Dat systeem leek niet te werken, dus deze keer legde ik het bij hem neer: maak jij een lijst. Dan bepaal je zelf de structuur, daar ga je misschien beter op? Op die lijst wacht ik ook al 2 weken want "ik kom daar echt niet aan toe hoor".

Dingen in huis worden niet gezien. We hebben een voorraadkamer in huis, waar alle spulletjes liggen die ik extra koop in de uitverkoop en er voorlopig zet tot we ze nodig hebben. Denk hierbij aan houdbaar voedsel, toiletpapier, douche producten,... Wanneer ik vraag: kan je artikel x mee naar boven nemen want dat is op in de badkamer, komt hij na 5 minuten chagerijnig terug: "nou, ik kan dat niet vinden hoor, er is geen overzicht!". Weer geprobeerd om te structureren. Bakjes met labels gemaakt, zodat alles makkelijk terug te vinden is. Maar zonder effect. Het gebeurd gewoon niet. Bij het uitladen van de vaatwasser zet hij ook steevast spullen op het aanrecht onder het mom: "ik weet niet waar dat hoort, de keuken is jouw structuur". Wanneer ik zeg dat het hier geen hotel is en hij ook eens een kast kan opentrekken om te kijken waar iets moet, trekt hij dat niet, en is het een hele avond gemopper en frustraties langs zijn kant.

Als ik specifiek vraag: joh, zet eens het vuilnis voor me buiten (taakje à la minute, bij gebrek aan een weekplanner), dan is hij op weg van de bank naar de vuilnisbak afgeleid door 101 dingen (toch nog eens online kijken wat het rooster van de afvalophaal is, oh, nog even achter de computer checken, oh, wat betalen wij eigenlijk aan de gemeente voor de ophaling). Waardoor hij na zo'n klusje al snel een uur verder is. En daarna moe. Want naar zijn beleving rent hij dan al een uur rond. Oh wee als ik daarna met een 2de klusje zou komen want dan krijg ik als verwijt: "ik heb een hele week gewerkt, en dan zit jij mij te overladen met klusjes, ik heb mijn rust nodig!". Dat ik tot 21:00 dan de keuken opruim nadat ik gekookt heb, de was doe, binnengekomen post verwerk, enz. daar is dan geen oog voor.

Sinds een jaar heeft hij een baan die hij als best stressvol ervaart. Hij vindt het werk heel erg leuk, maar hij trekt die 40 uren moeilijk. Hij wil zijn avonden dan ook gewoon "vrij", maar zo werkt het gewoon niet altijd in een huishouden. Ik heb voorgesteld dat hij dan bv. 4 dagen gaat werken i.p.v. 5 (want hij wil absoluut niet van baan veranderen), en dat ik bereid ben om naast mijn 40 uren nog een paar uurtjes ga bijwerken omdat we het geld gewoon nodig hebben. Dan kan hij wat meer op adem komen en minder overprikkeld zijn. Vond hij een prima idee, maar er werd wel gelijk gezegd: "ja, maar dan moet jij de berekening geen maken van wat dat financieel scheelt elke maand, dan moet jij met een plan komen". En zo wordt alles wel een beetje in mijn bakje geschoven. De avonden dat hij compleet overprikkeld thuis komt moet ik er na mijn eigen werkdag zonder discussie ook "staan" voor hem, maar als ik eens een moeilijk dagje heb gehad dan moeten we na max. 10 minuten gesprek "weer door". Voel me soms een verknipte hulpverlener thuis. Ik bespreek mijn gevoelens daarover wel , maar het wordt telkens weer afgedaan als: jou standaarden zijn te hoog, moet er echt élke week worden opgeruimd? Doe niet zo panisch over die klusjes... (maar face it, niemand wordt blij van 3 meter stof in huis, de was laten staan tot er 4 machines na elkaar moeten gedraaid worden, enz., dat levert gewoo meer werk op i.p.v. het gewoon wekelijks bij te houden).

Ik doe echt enorm mijn best om alles in huis te structureren. Handvaten te bieden. Een balans te zoeken. Maar er wordt niks opgepikt. En die dagelijkse strijd in huis voor de kleinste dingen begint mij ook zuur op te breken. Ik weet niet wat ik nog kan doen, voel me soms zo radeloos en moe... En ik voel me er ook geen goede partner door, dat ik het maar niet kan doen slagen... Wederom: de diagnose autisme en ADHD is er niet voor niks. Dat snap ik heel goed. Maar ik doe zo mijn best om daar een gulden middenweg in te zoeken, het voor hem ook behapbaar te maken, te zorgen dat hij "ontprikkeld" wordt, maar ik krijg maar geen vooruitgang tot stand. Wat kan ik nog doen...? Ik wil ons kindje later ook niet het idee geven dat het oké is om dingen op z'n beloop te laten "want mama lost toch alles op".

Adhd coaching hebben we ook al gehad. Medicatie voor de Adhd neemt hij ook al. En dan de dingen die ik in huis probeer op te zetten. Maar zonder effect. Wat kan ik nog meer doen?

Ik wil hier ook geen hele klaagzang over mijn man van maken, want hij houdt ook gewoon heel erg veel van mij en is geweldig met ons kindje. Maar ik trek het eventjes niet meer.

Zo... dat moest er heel eventjes uit, sorry voor het lange bericht...

Ik en mijn vriend zijn nu 1.5 jaar bij elkaar. Ik ben ook inmiddels zwanger. Wij kennen elkaar via het werk, waar hij een belangrijke managementfunctie heeft. Hij is extreem intelligent, waardoor hij zijn functie heeft kunnen bereiken. Op sociaal vlak is hij echter heel beperkt, heeft geen eigen vrienden. Hij is niet capabel om small talk te doen. In onze relatie is hij of extreem attent, of hij is erg koud en negeert mij in geval van (in mijn ogen) een klein conflict. Als ik iets op mijn hart heb en dit uitspreek, is hij vaak direct beledigd en boos. Dan kunnen we het niet meer op een goede manier uitspreken. Ik vraag me af of iemand hier symptomen van autisme in herkent?

Mijn partner met autisme kan heel geïrriteerd en vervelend reageren op een lieve vraag. Die irritatie wordt duidelijk in zijn antwoord dat kort, afsnauwend en kwetsend overkomt. Ik ben hoogsensitief en een dergelijk antwoord komt dubbel zo hard binnen. Als ik dan reageer, ontstaat een discussie die kan uitlopen tot een heuse ruzie. Ik ben op zoek naar een manier of manieren om aan hem duidelijk te maken dat zijn antwoord mij kwetst en voor mij een grens overschrijdt, zonder een hele scene te veroorzaken. Ik wil mij namelijk niet wegcijferen en kunnen aangeven dat hij een grens heeft overschreden.

Hallo! Mijn naam is Nikki en ik ben 28 jaar oud. Op 25-jarige leeftijd kreeg ik de diagnose ASS. Nu drie jaar later heb ik een boek geschreven over de weg naar mijn late diagnose autisme. Mocht je geïnteresseerd zijn of opzoek naar herkenning, schroom niet om even te kijken! Ik zou het super vinden als ik iemand anders kan helpen door het delen van mijn verhaal. Het boek heet ‘Wanneer de puzzelstukjes op hun plaats vallen’ en is te koop bij de online winkel Brave New Books. Lieve groetjes, Nikki.

We leerden elkaar kennen via een website. Hij vertelde snel genoeg dat hij apsperger heeft maar dat hij hier goed mee om kon gaan. Urenlange gesprekken en gebeld. Toen we elkaar zagen was dat fijn en hebben we de hele avond geknuffeld. Zo ook de weken erna. Tot her contact minder werd. Was geen reden voor volgens hem. Op een avond zei hij dat hij me zo zou bellen. Maar na 1,5 uur wachten belde hij nog niet. Hij was steeds online en reageerde niet op mijn oproep of appje. Dus ik werd een beetje boos. En appte hem dat ik zat te wachten en dat hij kon zeggen als er iets tussengekomen was. De volgende dag reageerde hij boos met 1 zin. Daarna geen contact. Verwijderd van sociale media en hij opent appjes niet en neemt de telefoon niet op. Is dit een kwestie van tijd of hoor ik nooit meer iets ? Ik begrijp het niet en ik mis.hem

Hallo, ik vernoemd op het moment niet mijn volledige naam omdat ik niet wil dat mijn ouders dit weten. Ik heb geen verhaal maar een vraag. Hoe vind ik een lief met autisme. Aangezien ik nooit buiten kom behalve op school. Normaal date ik online maar heb er al een aantal slechte ervaringen mee meegemaakt.
Kan iemand helpen?

Sinds een paar maand heb ik een relatie na wel meer dan 5 jaar vrijgezel te zijn geweest. Ik heb alleen al vanaf het begin twijfels of het wel is wat ik wil. Ik heb het gevoel dat hij heel anders is dan mij, maar aan de andere kant hebben we wel dezelfde hobbys. Ik vraag me af of er meerdere mensen zijn met dit soort twijfels, en komt het door mijn autisme of zou er een andere reden zijn dat ik zo twijfel?

Hallo allemaal, ik vraag mij soms af of ik iets in het autistisch spectrum heb. Dit denk ik omdat ik ontzettend moeite heb met veranderingen. Ik mis nog altijd de buurt en vriendjes en school in de wijk waar ik opgroeide. Ik kan ze wel opzoeken, maar ik mis de vriendjes van toen. Ik ben zelfs verhuist op toch weer in de buurt van mijn jeugd te kunnen wonen. Als ik iets nieuws koop voor mijn huis moet ik er eerst erg aan wennen. Ik heb zelfs de neiging spullen te kopen uit een antiekwinkel zodat ik spullen heb van vroeger waar een herinnering aan zit. Hoewel dat niet het origineel is. Een vriende van mij overleed. Ik kan het maar niet verwerken. Hoe kom ik hier achter?

Mijn partner leerde ik 19 jaar geleden kennen. Sinds 16 jaar wonen we samen. Ik heb een zoon uit een vorig huwelijk maar mijn partner heeft geen kinderen. Vanaf dag één hebben mijn naaste familieleden heel veel moeite met mijn relatie. Mijn partner werkt in een maatwerkbedrijf en het werk dat hij doet doet hij graag en goed. Mijn vader, mijn zus en schoonbroer, nichtjes ...niemand aanvaardt hem. Met als gevolg dat ik na de dood van mijn moeder definitief met hen gebroken heb. Ik heb gekozen voor mijn partner. Mijn partner heeft ondertussen begeleiding via een autismecoach die om de twee weken langskomt en hij voelt zich daar heel goed bij. We hebben al veel stormen doorstaan en ik zie hem doodgraag. Toen mijn zoon vorig jaar, na jarenlang proberen, toch papa ging worden waren wij alletwee door het dolle heen. Mijn partner zag zich direct in een grootvaderrol en mijn schoondochter deelde zijn enthousiasme. Op het einde van de zwangerschap begon mijn schoondochter zich vragen te stellen bij de capaciteiten van mijn partner. Of hij de drukte van een baby zou aankunnen aangezien dat hij autisme heeft. Ik ben zelf chronisch ziek en daar stelde ze zich ook vragen bij. Nochtans had ze aan het begin van de zwangerschap gevraagd of ik 1 keer per week op mijn kleinkind wou letten. Mijn kleinzoon is ondertussen 9 weken oud en mijn partner heeft dat kind vandaag voor de derde keer mogen zien. Mijn partner was heel enthousiast. Mijn schoondochter heeft mij 2 weken na de geboorte heel ruw op mijn plaats gezet. Zij bepaalde wanneer ik mijn kleinzoon mocht zien. Ik mocht zomaar niet spontaan even binnenspringen. Ik had gewoon eens per sms gevraagd wanneer ik mijn kleinzoon eens mocht zien. Hevige reactie waar we allebei even ondersteboven van zijn geweest. Dus ik hou mij aan haar regels. Vandaag vroeg mijn partner spontaan aan haar wanneer hij eens mocht langskomen om snel even het kindje te zien. Kreeg een heel bruut antwoord in de stijl van je ziet hem nu toch. Ze rolde daarbij met haar ogen. Heeft hem zelfs niet mogen vasthouden. Ik zag het verdriet in zijn ogen. Daarstraks vroeg ik om in 1 woord te zeggen hoe hij zich bij voelde en het antwoord was "rot". Ik heb schrik dat wanneer ik mijn schoondochter hierover aanspreek ik het deksel op de neus krijg en mijn kleinkind helemaal niet meer mag zien. Maar ik wil ook opkomen voor het geluk van mijn partner want hij is de liefste man ter wereld. Wat nu?

Ik ben sinds een paar jaar leider van een jeugdteam. Sinds een paar maanden merk ik dat ik vaak emotioneel wordt (moet huilen) als de jeugd hiervan (of jeugd in het algemeen) erg blij of teleurgesteld is. Dat heb ik bij volwassenen niet.
Tevens is een paar weken terug mijn peetoom overleden. Daar was ik erg boos over.
Normaal heb ik bijna geen emoties. Ik ben bijvoorbeeld nooit echt blij of verdrietig.

Deze emoties zijn nieuw en dat beangstigd mij.
Waarom heb ik dit? E hoe kan ik ermee omgaan? Vooral wanneer ik bij de jeugd ben vind ik dat lastig, want het is niet hoe ik ben / was. Ik ben verward...

Kunnen jullie me hier wellicht mee helpen?

Een jaar geleden leerde ik iemand kennen waarvan ik na 1 date al doorhad dat er iets met hem aan de hand was. Na veel opzoeken ben ik op autisme gevallen, Asperger syndroom. Ik heb hem hierover aangesproken en gaf aan dat hij hetzelfde dacht maar er was nog geen diagnose
Hij was in het begin heel lief en attent, stuurde dat hij me gaag zag en ik hoorde hem hele dagen.
Na een tijdje is dit serieus beginnen minderen en voelde ik mij echt te min. Ik heb heel veel voor hem gedaan op elk vlak dat ik kon maar ik krijg niks meer terug.
Ik zat ook in een situatie waar ik nog met mijn ex samenwoonde om financiële redenen. Het was dus zeker geen ideale situatie. Door al die stress van mijn thuissituatie + de relatie die ik met had ben ik vaak beginnen drinken. Op die momenten maakte ik dan ruzie met hem en kwam alles eruit. Dat waren voor hem enorm veel prikkelingen en hij kon hier echt niet mee omgaan, laat staan praten. Vorige week was er weer zo een moment en toen heeft hij gezegd dat hij dit niet meer aankan en er een punt achter zet.
Ik kan hem ergens begrijpen want ik heb hem veel verwijten gemaakt als ik een glas te veel had gedronken. Ik heb met hem nog een gesprek gehad dat ik alle dingen zou rechttrekken in mijn leven, niet meer zou drinken en dat ik graag met hem in therapie zou gaan. Helaas wil hij dit niet meer... Het is ook niet iemand waarmee je kan praten zoals met een ander .. ik heb enorm veel spijt en verdriet maar hij lijkt gewoon door te gaan met zijn leven
We hebben wel nog contact maar altijd over oppervlakkige dingen zoals het altijd geweest is
Ik wil echt alles doen om mijn relatie te redden maar hoe dring je door tot zo iemand...
Als er iemand tips heeft ze zouden welkom zijn
Alvast bedankt

Ik vroeg me ook af of er meer partners zijn van iemand met Autisme die ook tegen bepaalde problemen aanlopen zoals huishouden en klusjes in Huis.

Mijn man met Asperger ziet(bijvoorbeeld) niet als het behang van de muur komt(daar moet ik dan zelf mee komen om het op te lossen) maar soms is die dan met een bepaald ding zoals Schilderwerk gefixeerd dat het perfect moet.
Ook mee helpen uit zichzelf bijvoorbeeld een vaatwasser uitruimen of even iets opruimen moet je zelf steeds aangeven en dit is soms heel erg vermoeiend.
Ook is mijn man heel erg chaotisch(ruimt zelden tot nooit wat op) en dat zorgt natuurlijk ook weleens voor de nodige irritaties.
Ik ben zelf heel erg netjes en hou van een schoon huis en doe ook het meeste thuis.
In het begin van onze relatie viel het me ook op dat zijn eigen huis (in mijn ogen) erg vies was.
Er was geen afval bak,vaat stond in de gootsteen en alles plakte.
Ik kon niet echt begrijpen hoe die zo kon leven.
Ik dacht eerst nog het is een man alleen en was altijd het studentenleven gewend maar nu zie ik ook dat het toch ook wel te maken heeft met zijn autisme.
Als ik weer voor de zoveelste keer een klusje weer moet aandragen is dat soms ook weleens vermoeiend.
Ik denk dan ook weleens je ziet toch dat het even moet gebeuren?
Wie herkent dit ook en hoe gaan jullie hier mee om?

Wie herkent zich ook in onderstaand?

Mijn man kan soms erg overdreven zuinig zijn wat betreft geld.
We hebben nooit geld problemen maar soms kan die zo overdreven doen.

Als we bijvoorbeeld in de supermarkt zijn loopt die me regelmatig te corrigeren van hebben we dat wel nodig?
als ik een leuk plantje zie en mee wil nemen gaat die daar erg over zeuren.
Wat mij dan wel steekt als die krenterige familie of vrienden van hem hem met alles laten betalen zegt die daar nooit iets van!
maakt me soms heel erg boos.
Wel tegen mij zeuren om niets maar bij andere mensen popi jopie uithangen.

Herkennen jullie dit ook? dat jullie partner soms beetje overdreven zuinig is?

Ik ben ten einde raad. Mijn man en ik zijn 4 jaar samen, 3 jaar getrouwd. Hij heeft naar zijn zeggen een lichte vorm van autisme (toen hij klein was vastgesteld). Wanneer het hem uitkomt in een discussie heeft hij helemaal geen autisme.

Inmiddels zijn onze ruzies zo erg dat ze eigenlijk niet meer stoppen. Iedere ochtend als we wakker worden is hij opgefokt, moet hij in zijn handen bijten om zn woede enigzins te kunnen beheersen. Maar echt opgefokt, dreigend woedend en ontzettend dominant. Ik kan niets goed doen. Ik hoef nog niets gezegd te hebben en ik heb hem al boos gemaakt. Ik ben echt ten einde raad. Het lijkt alsof hij boos moet worden om de dag door te komen, zo lijkt het. Hij heeft het de afgelopen jaren niet gemakkelijk gehad. Zijn moeder is 7 jaar geleden overleden en afgelopen januari na 3 jaar gezorgd te hebben voor zn zieke vader is ook zijn vader overleden.

Alle woede richt zich op mij.. hij is boos.. boos op vrouwen boos op de wereld boos op iedereen..en ik ben dat blijkbaar allemaal schuld.

Toen ik met hem samen kwam was hij de ware.. zo lief zo zorgzaam helemaal perfect. Totdat de kleine dingetjes kwamen... Ik mocht niet meer overwerken als dat nodig was o

10 jaar geleden ontmoette ik mijn nu expartner. Wat mij aantrok was zijn eerlijkheid en steeds verbazing over mooie dingen in de natuur etc.

Wel viel me op dat mijn ex geen baan had, geen studie deed en maar wat aanrommelde. Tijdens onze relatie was ik in veel de kartrekker, denk aan schoolgesprekken, afspraken maken, halen en brengen van de kinderen, huishouden.

Mijn ex had allerlei projecten rondom het huis, waarvan meer dan de helft niet is afgekomen. Inmiddels 2 kinderen rijker en de laatste 2 jaar alleen maar een man die minimaal 2 maal per week een woedeuitbarsting had. We hebben afspraken gemaakt over hoe we die konden voorkomen, meer rust voor mijn ex, maar niets hielp.

Ik merkte tijdens de relatie ongeveer 8 jaar geleden dat er iets 'anders' was aan mijn toenmalige partner... Na lang 'zeuren' is mijn partner 2,5 jaar uiteinlijk naar de psycholoog gegaan en kreeg hij de diagnose ass.... deze was gemakkelijk te stellen ....

In plaats van dat het een opluchting voor me was, deed het zo ontzettend veel pijn.. Ik had al die jaren getrokken aan een man, eigenschappen willen aanleren .. die er gewoonweg niet waren.. Wederzijdse emotionele verbinding bijvoorbeeld, het kunnen leunen op een partner zouden nooit komen.

Inmiddels zat ik thuis met een burnout en had ik de volledige zorg (zo voelde dat) voor 2 kids met adhd en ass.

Na de diagnose heb ik me ingelezen in wat autisme is en wat dat betekent voor een partnerrelatie. Ook zijn we lid geworden van de NVA... MIjn partner zou zich laten doorverwijzen, maar... zoals alles in zijn leven..... ook dit schoof hij op de lange baan.. Hij bleef verder (over)leven en zijn boosheid werd steeds intenser.

3 maanden geleden na de zoveelste uitbarsting heb ik in emotie gezegd dat mijn toenmalige partner weg moest. Ik kon niet meer. Hij is toen gaan logeren bij vrienden en in die tijd kreeg ik ineens weer lucht en energie.

Daar waar ik eerst nog dacht aan een lat relatie ben ik er nu helemaal klaar mee. Ik heb geen puf meer om te luisteren naar gesprekken over details, naar ergernissen e.d. en tegelijkertijd voel ik me zo intens schuldig.

MIjn ex kan er namelijk niet zoveel aan doen dat hij mij niet kan geven wat ik wens.... Ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan...
Het gevoel voor hem is een gevoel als voor een broer... ..

....

Na8 jaar ben ik erachter gekomen dat mijn vriend autisme heeft.
Er is nooit enige vorm van communicatie geweest, geen spontaniteit, geen sociaal leven. Hij heeft ook een kort lontje, is altijd maar over zichzelf bezig,vraagt nooit hoe het met me gaat, en interpreteert de dingen anders.
Ik neem altijd zelf initiatief, als er karweien moeten gedaan worden,doe ik hetzelf want hij merkt het niet eens op. Ik ben diegene die alles altijd opruimt, hij laat alles rommelig achter. Zit uren achter de pc enz...Ik heb ook de indruk dat hij liegt. Ik voel me eenzaal en machteloos.Graag reactie

Mijn man neemt zelden initiatief. Hoe kan dat? Vindt hij dan niets leuk, vraag ik me vaak af? Ook emoties kan hij niks mee. Als ik huil blijft hij stijf zitten. Zegt niks. Soms probeert hij wat omdat hij inmiddels wel weet dat dat hoort, maar zijn gevoel zit er niet in. Ik voel me zo alleen. Ik wil graag weg maar ik wil het de kinderen niet aan doen en ik weet niet waar ik zou kunnen wonen. Hij is wel een leuke, betrouwbare vader. Bij de kinderen lijkt hij wel meer emotioneel te zijn. Maar dit is zo killing voor mij. Herkenbaar?

In het begin van mijn relatie ging het allemaal nog wel ok. Bij nader inzien heb ik een man gekozen zoals ik vroeger als kind aangaf, zoals mijn vader. Emotioneel niet beschikbaar. Zijn moeder was emotioneel ook niet aanwezig en hing van patronen aan elkaar. Soms heb ik de gedachte gehad dat zij ASS heeft. Emotioneel geen bagage. Samen kon ik mijn volle aandacht aan hem geven. Ik had al jong geleerd om mezelf weg te cijferen. Toen de kinderen kwamen ontstonden de problemen. Ik had een gezin, mijn man had werk en zichzelf. Zoals hij vroeger ook had gezien bij zijn vader. Mijn vader heeft ws een lichte beperking en toch was ASS trekken. Ik heb een verstandelijk beperkte broer en een broer met 'gedrag'. Na het overlijden van mijn moeder stond ik voor twee karren. Mijn oudste zoon had een moeilijke start, wilde getest worden met 10 jaar. Diagnose hoogbegaafd met ADHD. Zelf denk hij aan ASS. Ik werk in de zorg met ASS het kan zijn dat ik hem te goed getraind heb in zijn jong jonge jaren en zo de diagnose ASS heeft omzeild.

Het is een worsteling geweest om mijn gezinnetje in stand te houden. Mijn man had altijd belangrijkere prioriteiten dan mij of de jongens. Waar ik WIJ was, was hij IK. Toen mijn moeder overleed kreeg ik haar kar erbij. Ik kwam er achter dat in mijn relatie een behoorlijke scheefgroei was ontstaan. Mijn man had alle ruimte en ik de kruimels. Ik begon verantwoordelijkheid terug te geven, wilde mijn ruimte innemen en daar ging het mis. In 2021 deed hij na een flinke slok op een poging tot zelfmoord. Hij knoopte een touw in het bijzijn van de kinderen. Toen 10 en 14. Een schreeuw om aandacht, hij had het nooit gedaan. De maat was vol. De aanloop naar zijn GGZ traject duurde nog ruim een half jaar. Vol met frustraties, schreeuw partijen omdat ik mijn grenzen leerde aangeven. De laatste schreeuwpartij wierp hij me toe, waar de kinderen bij waren dat 'je vader mag niet meer leven van je moeder'. Dat heeft me gebroken.

Ik zocht een psycholoog en kwam burn out thuis te zitten. Een zwaar proces naar het zoeken van mezelf. Zijn diagnose kwam uit op Borderline met Narcisme en OCD. Tot op de dag van vandaag twijfel ik of hij geen ASS heeft. Er is geen empathie, geen intimiteit en verbinding in de relatie. Ik voel me enorm eenzaam, zeker ook omdat ik in mijn familie geen vangnet heb. Als er storing is geweest, doet hij de volgende dag of er niets is gebeurd. Soms is het onvoorstelbaar. De patronen kan ik uittekenen per dag. Hij leeft zijn leven in het gezin. Voelbaar neemt hij zoveel ruimte in. Het is moeilijk om in deze constructie te leven. Hij volgt nog therapie maar of hij het opneemt vraag ik me af. Ik heb de misdiagnose geopperd bij de GGZ.

Ik voel me eenzaam en verdrietig.

Beste mensen,
Mijn oudste kind is net 18. Bij hem werd autisme pas vastgesteld toen hij 13 was. Hoewel ik zelf in de zorg werk had ik tot dan toe gedacht dat ik een 'temperamentvol' kind had, het kwam niet in me op dat er sprake van autisme kon zijn. Tijdens de pubertijd waren er agressieve momenten, die voor mij uit het niets leken te komen, en vorig jaar bleek hij suicidale gedachten te hebben met automutilatie. Hierop volgde traject ggz enz wat wel wat heeft geholpen. Hij is assertiever en zit beter in zn vel. Wel is hij in 4e jaar havo gestopt en werkt nu tijdelijk in een bouwmarkt.
So far so good. Hij heeft nog steeds regelmatig paniek/woede aanvallen die voor mij en jonger broertje uit het niets lijken te komen. Ik weet wel dat hij spanning opbouwt maar hij laat dit niet merken, pas als het al te laat is. Als alleenstaande moeder, die al thuis zit met burnout, is dit niet altijd meer te doen.... ik loop op mn tenen om hem.maar niet boos te maken, maar wil ook de jongste weleens evenveel aandacht geven. De oudste ziet dit altijd als onrecht, dat we niet luisteren, dat hij pijn heeft en wij hem negeren.... ik ervaar dat juist heel anders en krijg dit niet overgebracht. Voel me er alleen in, mijn lat relatie snapt autisme sowieso amper, die schaart alles onder pubergedrag. Pffff moest dit even kwijt....
Groet, Janis

Mijn zoon van 38 heeft het syndroom van asperger.
Ik heb hem heel vaak gered uit zeer zorgelijke situaties.... keer op keer dreigt hij onderuit te gaan. Hij heeft een universitaire studie afgerond, maar kan geen passende baan vinden.... hij vraagt doorlopend om steun aan mij en anderen om hem heen.... ik kan het niet meer aan.... ik wil het niet meer... maar kan niet loskomen... ben angstig en kan al heel lang niet meer gewoon slapen.
Ik ben altijd bang dat hij in een kartonnen doos achter het station eindigt.... grootste angst... ik heb geen vertrouwen in hem... ben ook vaak bang...
Hij is inmiddels getrouwd en heeft 2 kinderen.... en weer geen werk.....en hij is zelf ook gefrustreerd door deze situatie, maar zoekt nooit de oorzaak bij zichzelf...het is altijd de ander die zijn problemenveroorzaakt.....ik ben bang dat hij alles kapot zal maken... ik ga er kapot aan.... hoe moet ik verder.... ik ben radeloos

Een lang verhaal, maar ik weet niet meer hoe ik met mijn partner om moet gaan. Het begint me steeds meer op te breken.

We zijn nu ruim 10 jaar samen, 2 kleine kindjes, en ik voel me enorm alleen.
Er wordt nooit eens gevraagd hoe mijn werkdag was, als ik ziek ben krijg ik nooit de vraag hoe het gaat, moet ik evengoed de nachtvoedingen allemaal alleen doen. In mijn kraamweek moest ik zelf koken, anders zou er geen eten op tafel komen. Hij zit alleen maar op de bank. Hij heeft continu een kort lontje en jaagt iedereen om hem heen weg. Nooit meer een knuffel of kus, weinig tijd aan de kinderen besteden en het ergste van alles, hij kan absoluut niet praten. Zodra ik rustig het gesprek probeer aan te gaan wordt hij boos en negeert me, en gaat gewoon wat anders doen.

Hoe kan ik dit aanpakken? Ik wil gewoon dat de kinderen de tijd en aandacht krijgen die ze verdienen, niet een papa die alleen vanaf de bank wat schreeuwt. Ik wil graag wat waardering ontvangen en een normaal gesprek kunnen voeren zonder meteen stemverheffingen van zijn kant..

Ik probeer het kort samen te vatten, maar ik hoor graag ervaringen van mensen die ook samenleven met iemand met autisme. Hoe zorg ik ervoor dat hij niet steeds zo'n kort lontje heeft? Beter in zijn vel zit en dat ook uitstraalt naar ons toe?

Hoi hoi,

Ik ben een vrouw van 26 met ASS (destijds heette het nog Syndroom van Asperger). Nu heb ik gisteren te horen gekregen dat mijn werkgever niet meer verder met mij wil omdat het vertrouwen weg is (paar dingen die waren voorgevallen maar ben er nooit op aangesproken)...ik vind dit zo moeilijk... Bijna 3 jaar heb ik mezelf met hart en ziel ingezet voor dit bedrijf, ik ging heel erg over mijn eigen grenzen heen alleen maar om geaccepteerd te worden. En nu, na een paar meltdowns die hierdoor kwamen (waar ik overigens nooit een waarschuwing voor heb gekregen) vertrouwen ze me niet meer. Ook al sta ik in het doelgroepregister en hoor ik eigenlijk hulp te krijgen. Met schrijftherapie ben ik al een heel eind gekomen, de meltdowns zijn verdwenen en heb dat ook verteld maar het is al te laat...Vind dit zo oneerlijk...geen idee wat ik nu moet doen met mijn leven. In ieder geval is mij wel duidelijk dat ik niet meer bij een reguliere werkgever terecht kan, die snappen mij toch niet. Passend werk is nog de enige optie denk ik. Ook al voel ik me bezwaard dat ik niet "normaal" werk kan doen.

Ik heb al die tijd mijn autisme tot op zekere hoogte gecamoufleerd, in ieder geval wat werk betreft. Ik wilde zo graag dat ze tevreden over me waren dat ik mijn eigen grenzen over ben gegaan met ontslag als gevolg....ik hoop dat er weer wat nieuws voor me komt. Een baan waarin wèl ruimte is voor eerlijke gesprekken...

Beste forumleden,

Ik ben hier voor het eerst. Ik ben Mariëlle. Sinds 2009 heb ik een relatie met een lieve en intelligente man. In het begin van onze relatie ging het goed; het ging goed met mijn partner. Alleen op de momenten dat hij een functie deed die veel van hem vroeg ging het mis. Op dit moment is zoiets weer aan de hand. Waarbij mijn partner van alles wordt beschuldigd, en de sfeer steeds onveiliger. Hij kan niet goed voor zichzelf op opkomen en dat lijkt hem een pispaal te maken. Dit brengt hem compleet van slag. Hij kan aan niets anders denken of doen.

Er is nooit autisme bij hem geconstateerd. Maar de laatste jaren loop ik met hem wel tegen bepaalde dingen aan: 1 ding tegelijk; dus het werk slokt alle aandacht op. Als hij thuis is, zit hij in zijn hoofd en kan hij geen contact maken.Empathie opbrengen en aandacht hebben voor een ander lukt niet. Dat waar hij tegenaan loopt begint hij nu te delen, maar is onduidelijk,waardoor ik doorvraag en vaak terugkrijg: dat zeg ik toch met?!
Gesprekken op zijn werk die er pittig aan toe gaan, daar kan hij niet direct op reageren. Dan krijgt hij een error en komt er niet uit. Hij heeft tijd nodig om wat er besproken is te verwerken, waar collega's van hem verwachten gelijk een reactie te geven.

De laatste jaren benoem ik wat vaker dat ik de denk dat hij autistisch is. En dat ik mij alleen voel in onze relatie. Dat ik graag zou willen dat hij hulp zou gaan zoeken. Ik benoem ook wat de voordelen zijn; meer en beter rekening houden met zijn mogelijkheden en de dingen die hij lastig vindt. in onze relatie kunnen we allebei ook leren hoe hiermee om te gaan.

Hij wil niet aan autisme. Hij zegt nu gecoacht te willen worden in zijn werk. Maar naar mijn idee is dat niet voldoende. Als het zo doorgaat, dan trek ik onze relatie niet meer. Hoeveel ik ook van hem hou. Ik zou graag laten onderzoeken of er sprake is van autisme en daarnaast hoop ik dat hij begeleiding krijgt.

Ik ben coach van beroep, maar wil dat niet meer in mijn relatie. Ik wil de vrouw zijn van.

Heeft iemand tips hoe ik mij man zover ga krijgen om naar de huisarts te gaan en dat hij daar het eerlijke verhaal neerlegt? Is de Huisarts de enige optie?

Ik ben benieuwd naar de reacties. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.

Wij hebben al 11 jaar een pleegdochter. Ze is nu 13.
Oudere zus, in ander pleeggezin heeft ass.
Omdat de biologische moeder in coma aan de beademing ligt, zijn de kinderen gevraagd naar het ziekenhuis te komen.
Daar kwam ook een broer v 27 met wie ze toen ze klein was begeleide bezoeken had, maar doordat hij het 3x achter elkaar liet afweten wilde ze dat niet meer. Het was nu zo'n 8 jaar terug dat ze hem had gezien. Er is nog een broer. Die kennen we wegens omstandigheden niet.

Ondanks dat de kinderen niet bij moeder en in verschillende situaties zijn opgegroeid hebben ze naast hechtingsproblematiek en trauma heel erg sterke overeenkomsten.

Een ervan is een respectloze manier van praten. Alsof je een vijand van ze bent.
Pleegdochter praat meestal minimaal. Alleen als ze wat van ons nodig heeft/wil. Maar ze begrijpt ook echt niet dat je tegen volwassenen ( bv docenten) niet praat alsof ze een ' stout kind' zijn en zij de volwassene is.
Ze doet havo/vwo. Maar dit aspect krijgen wij niet beter. We wisten al dat oudere zus zo praat. En tijdens ziekenhuisbezoeken hoorden we ook nog de variant van oudere broer: deze variant is zeer overeenkomstig, maar we weten dat er bij hem vanaf zijn 14de agressie bij kwam. Bij oudere zus ook, maar minder extreem.

Wij hebben steeds gedacht: nurture is minstens even sterk als nature. Maar...moeten we dit herzien?
Is er iets bekend over dit gedrag bij kinderen bij wie ass in de fam zit?
Oké, het past bij hechtingsproblematiek, maar onze pleegdochter woont al sinds voordat ze 2 werd bij ons en we hebben veel geïnvesteerd in hechting. Het heeft helaas weinig opgeleverd.

Vooralsnog is ons meisje internaliserend, een doorzetter, een kind dat haar emoties niet uit/deelt. Als ze overstuur is sluit ze zich af.
We waren net zover dat ze zichzelf geen pijn meer deed, maar tijdens emotionele buien gitaar ging spelen. Helaas doet zij zichzelf nu weer pijn.

We hebben begeleiding. ( Maar ze praat niet met vreemden, bevriest, heeft heel veel weerstand. Dus vooralsnog heeft geen enkele begeleiding iets opgeleverd.
Op school maakt ze in onze ogen enorme stappen op soc emotioneel niveau en qua leren leren. Maar door de situatie ben ik bang dat school haar wil gaan doorplaatsen naar vso. ( School is haar houvast, dus dat zou dramatisch zijn).

Ik heb veel gedeeld. Maar mijn vraag is eigenlijk of iemand iets zinnigs kan zeggen over de respectloze manier van praten....

Pleegdo

Mijn man verliest telkens zijn job

Mijn man en zoon hebben ADHD/ASS. Mijn zoon heeft een officiële diagnose, mijn man niet. Hij erkent dat hij meer dan hoogstwaarschijnlijk dezelfde diagnose heeft maar weigert hulpverlening voor zichzelf. Hij heeft het altijd alleen gedaan. Ze hebben "hoogfunctionerend" autisme

Toen ik hem leerde kennen had hij geen werk en een heel plausibele uitleg waarom niet. Het bleek toen al enkele jaren te duren vooraleer hij een nieuwe job vond. Na 2,5 jaar werd hij ontslagen en volgde er weer een lange periode van werkloosheid. Dit patroon herhaalt zich nu al heel onze relatie maar de periodes van tewerkstelling worden steeds korter. Nu is hij na 1 jaar en 2 maanden ontslagen. Er is telkens een reden maar hij wil niet inzien dat hij zelf ook een aandeel heeft in zijn ontslag.
Hij gaat steeds heel hard voor zijn werk maar verliest uit het oog wat zijn leidinggevende wil wat dan weer voor strubbelingen zorgt en als er dan iemand moet vertrekken is hij het. NIet omdat zijn werk niet in orde is maar omdat de leidinggevende hem er steeds uitpikt.
Als ik dit probeer te bespreken wordt hij kwaad en zegt hij dat ik telkens de schuld bij hem leg en dat dat niet helpend is.
Ik zou gewoon willen dat hij voor dit deel hulp zoekt zodat de moeite die hij in zijn werk steekt ook in job behoud kan uitmonden .

Het is ook erg stresserend als je financiële situatie steeds heel erg schommelend is. We zouden onze woning dringend moeten verbouwen maar dit lukt niet door zijn instabiele werksituatie.
Zelf zit ik in een job die ik niet meer graag doe maar waar ik niet weg kan omdat ik de stabiele kostwinner ben en ervoor zorg dat we niet kopje onder gaan. Hij daarentegen zoekt steeds een job die hij "graag" doet, wat best wel pijnlijk is voor mij.
Ook stomme dingen zoals vakantie zijn steeds een probleem ofwel heeft hij geen budget om op vakantie te gaan ofwel heeft hij nog geen recht op vakantiedagen. Dit zorgt ervoor dat we in 15 jaar geen normale vakantie meer gehad hebben en het is iets stom maar het begint wel te wegen.

Ik zit er momenteel echt helemaal door en ervaar paniekaanvallen. Het liefst zou ik zelf een aantal dagen ziekteverlof willen nemen maar ik wil hem niet nog meer depressief maken door dit te doen (hij weet dat ik deze situatie verschrikkelijk vindt en voelt zich erg schuldig naar mij toe).
Het lukt me gewoon even niet. Anderhalve week kreeg hij nog een contractverlenging en kon ik mijn stress loslaten en nu ineens toch ontslagen :(

Zomervakantie….
Het is nu de 5x dat ik alleen met mijn kinderen op vakantie ga (ben 5 jaar geleden gescheiden van partner met ass) , de oudste heeft add en de tweeling ass. We gaan altijd naar een camping, tuurlijk kan ik kiezen om elk jaar naar dezelfde camping te gaan, dat zou het allemaal misschien een stuk makkelijker maken. Maar ik pas ervoor om ook de vakantieplaats door ass te laten bepalen. Nu zitten we in de buurt van Parijs. De eerste dagen blijven we altijd op de camping zodat ik de tweeling (9 jaar) eerst weer alles kan aanleren, hoe moet je douchen, welke momenten ga je naar het toilet, handen wassen na het plassen, na ontbijt tandenpoetsen…. Het is confronterend om te merken hoe gestructureerd we inmiddels thuis zijn en wat er met ze gebeurd als de structuur wegvalt. We zijn nu een week verder en het gaat best goed, al blijft het zwaar en voel ik me alleen als ik de makkelijke gezinnen om me heen zie, die gewoon een ijsje kunnen kopen …. Wij moeten dan eerst een dag vooraf gaan kijken zodat ze er een nachtje over kunnen slapen om rustig een keuze te kunnen maken….maar het is ook fijn om alleen met ze te zijn en de tijd kunnen nemen als ze het moeilijk hebben , iets wat andere mensen nooit zullen begrijpen. Morgen gaan we naar Parijs, heb de route al een paar keer aan ze laten zien maar weet dat als we in Parijs aankomen dat we eerst een half uur op een bankje gaan zitten om de eerste indruk te laten verwerken…. Het frustreert me vaak dat het niet gewoon makkelijk en snel kan, soms zou ik ze wel een pak rammel willen geven of in een opvanghuis willen laten plaatsen… maar als de frustraties weer bij ze weg zijn kunnen ze heel blij en gelukkig zijn, wou dat ik net als zij alleen de mooie momenten onthield

Sinds 1 week heb ik een nieuwe collega. Het werk omvat veel lezen, veel informatie verwerken en toepassen in het aanmaken van dossiers en contracten die met derden worden gedeeld. Dit alles onder extreme tijdsdruk. Voorts moet er veel geschakeld worden want er lopen meerdere dossiers tegelijkertijd en er moet geanticipeerd worden op nieuwe aanvragen.
Ik zal mijn collega nu verder X noemen.
In deze inwerk-fase merk ik dat X de informatie niet snel verwerkt. Het is dusdanig opvallend dat ik vermoed dat ik iemand is met autisme.
Het is nu meerdere keren dat ik iets al een paar keer heb uitgelegd, heb laten zien, de achtergrond heb uitgelegd maar het lijkt niet in te dalen. Dit heeft mijnsinziens niet te maken met dat X niet het juiste intelligentie niveau heeft maar dat X de geringste hoeveelheid informatie niet verwerkt.
Ik wil X geen pijn doen maar ik zie binnen een zakelijk dienstverband dat mijn werkgever hier geen geduld voor op kan brengen.
Ik durf ook niet te vragen of X wellicht een beperking heeft. Heeft u een suggestie hoe ik dit moet aanpakken?

In maart zijn mijn vriend en ik na 2,5 jaar uit elkaar gegaan. We hadden een huis gekocht en waren net 3 weken verhuisd, we hadden babyplannen, toekomstdromen... tot ik niet meer kon. Ik was op van de stress, kreeg hartkloppingen en hyperventilatie aanvallen, at niet meer, kon niet meer slapen... ik voelde me bijna letterlijk verdrinken. Mijn vriend was nl. totaal niet in staat tot enige empathie. Hij begreep niets van mijn gevoelens, vond het maar vervelend als ik verdrietig was of een probleem wilde aankaarten, en vond dat ik het van me moest afzetten en het "gezellig" moest houden. Een halfjaar nadat ik hem leerde kennen, belandde hij in een burnout door zijn werksituatie. Nooit heb ik hem dat verweten, altijd ben ik geduldig en begripvol geweest. Ik vind dat normaal, ik weet nl. een beetje hoe het moet voelen, want heb zelf fibromyalgie. Maar als ik verwachtte dat hij door zijn eigen ervaring meer begrip voor mijn situatie zou hebben, dan kwam ik van een kale reis thuis. Het was maar iets raars dat ik had, bijna een bedreiging. Hij omschreef het eens als "schrik dat hij een kat in een zak had gekocht". Dat hij me met zo'n opmerking ongelofelijk veel pijn deed, leek hij niet te beseffen. Integendeel, hij mocht toch wel zichzelf zijn? In de 2,5 jaar van onze relatie heb ik 3 weken heel veel fysieke ongemakken gehad van mijn ziekte, in die mate dat ik extra rust moest nemen, niet teveel activiteiten kon doen en ook niet altijd seksueel actief kon en wilde zijn. Dat was voor hem onbegrijpelijk, ik mocht niet flauw doen, niet slechtgezind zijn, me niet laten gaan, kon toch wel gewoon vrijen... en waarom wilde ik niet gewoon mee naar dat feestje, op bezoek bij zijn ouders... Ik kreeg totaal geen krediet en schrok hier des te meer van doordat hij zelf in een burnout zat. Hij wilde ook heel graag een kind, maar vertrouwde er niet op dat ik zijn sterke partner zou zijn waarop hij kon terugvallen. Dat ik misschien diezelfde angst had, kon hij wederom totaal niet begrijpen. We konden er helemaal niet over praten. Hij uitte ook vaak zijn wantrouwen, dat ik misschien wel op andere zaken uit was dan op zijn liefde, met name zijn geld. Zijn ouders zijn heel welgesteld en hebben hem altijd ingepeperd dat hij moest oppassen voor mensen die misbruik van hem wilden maken. Ondanks alle watertjes die wij al hadden doorzwommen en het feit dat ik nooit aanleiding gaf om zoiets van mij te denken, heb ik verschillende keren moeten horen dat ik op zijn geld uit was. Hij liet zich ook volledig domineren door zijn ouders, hij was gewoon een doorslagje van zijn ouders. En ik stond op de ladder van belang zeker niet van boven. Integendeel, bij elke beslissing die wij moesten nemen, ging hij raad vragen aan zijn ouders, en was het op voorhand al een uitgemaakte zaak dat wat zij vonden, hij ook vond. Als ik er dan een andere mening op na hield, was ik lastig, respectloos tegenover zijn ouders, had ik wispelturige emoties waar hij niks van begreep. Volgens hem mokte ik dan omdat ik mijn zinnetje niet kreeg. Op alle mogelijke manieren probeerde ik hem uit te leggen wat er in mij omging, hoe ik me voelde, maar ik kreeg totaal geen gehoor en begrip. Hij werd er alleen maar bozer door. Ik voelde me uiteindelijk zo alleen staan. Ik gaf hem zoveel liefde en energie, en kreeg zo weinig terug... Ik voelde me zo ontzettend eenzaam. Uiteindelijk kon ik het niet meer opbrengen om er nog in te geloven, de hoop te hebben dat hij op termijn toch meer begrip zou tonen voor mijn gevoelens, rekening met mij zou houden. En ben ik uit puur fysieke noodzaak enkele dagen bij een vriendin gaan logeren. Voor hem heb ik toen de deur dicht getrokken, ook al heb ik hem meermaals gevraagd om in relatietherapie te gaan. Maar dat eindeloos doorbomen over emoties, daar had hij geen zin in. Ik ben dan zelf naar een psycholoog gegaan, die de link legde met ASS. Ook al helpt het me om bepaalde dingen beter te kunnen plaatsen, ik ben er hoe dan ook kapot van en blijf met de vraag zitten "waarom"? Hoe kan hij zo zijn? Waarom ziet hij mij niet liever? Ik weet ook dat ik nooit antwoorden van hem zal krijgen omdat hij het probleem gewoon niet ziet.

Ik zie hier veel partners van mensen met ass hun hart luchten over hoe ze zich aanpassen, hoeveel moeite ze doen en hoe moe ze zijn. Begrijpelijk. Ik heb ass en mijn vader had ass. Ik heb mijn moeder eraan onderdoor zien gaan. En dat wens ik niemand toe.
Punt is dat iedereen hier blijkbaar denkt dat ze iets kunnen doen om hun relatie te verbeteren. Dat is er niet! ALs je in een relatie zit met iemand met ass en je ervaart daarin dat je ondergesneeuwd wordt, dan passen jullie gewoon niet bij elkaar. Ik heb 3 relaties gehad voordat ik iemand vond die wel bij mij past. Iemand die mij accepteert zoals ik ben en die ik accepteer zoals hij is. Waarin het geen moeite kost of conflicten oplevert. Hij is niet autistisch, en toch klikt het. Simpelweg omdat we beide geen normatieve verwachtingen hebben. Ik hoef niet aan zijn beeld te voldoen, en hij niet aan het mijne.
Als je in een relatie zit waarin de ander je energie kost i.p.v. oplevert, dan moet je stoppen met die relatie in plaats van erover klagen.
Overigens zie ik veel klachten over zaken die helemaal niets met autisme te maken hebben. Feit dat iemand autistisch is wil niet zeggen dat zij ook niet andere problemen hebben (sterker nog, die kans is vrij groot juist omdat ze ass hebben).
Steek je energie niet in het blijven ronddraaien in hetzelfde kringetje en te proberen een luisterend oor te vinden, maar vraag jezelf af of je niet beter af bent in een ass-vrije situatie.

Ik zit helemaal vast in mijn huwelijk.

Mijn man heeft autisme. We weten dat nu een klein poosje, ik had dat vermoeden zelf al veel langer. Ik begon in de verkeringstijd al dingen op te merken aan hem die niet helemaal ‘normaal’ waren. Maar het waren in mijn ogen vaak onschuldige eigenaardigheden. Maar hoe langer we samen waren, hoe meer die eigenaardigheden zich ook op mij richtte. Het was vaak uit verhouding (bv. heel boos worden als ik tegen zijn kamerplant aanliep, nergens mijn eigen spullen mogen neerleggen in zijn studentenkamer, etc). Maar ik wuifde het vaak weg, of ik had niet door dat het eigenlijk niet oké was.
Het onderwerp autisme was niet bespreekbaar, daar wilde hij niks van weten.
Zo ging de tijd verder.
De laatste maanden voor ons trouwen waren heel pittig; de combi van een klushuis met tijdnood en een coronabruiloft organiseren, is voor een autist een nachtmerrie. Hij had uitbarstingen en er was veel drama waarvan ik vaak de boosdoener was in zijn ogen, of hij reageerde zijn frustratie af op mij. Ik vond het heel zwaar, kwam vaak huilend thuis nadat ik bij hem was geweest.
Ik hield dapper de moed erin, probeerde het positief te zien; we zagen alle kanten van elkaar, ook de slechte. Ik had zo in ieder geval wel een heel realistisch beeld van de persoon met wie ik zou gaan trouwen.

Na het trouwen werd het erger. Ik werd gillend gek van het samenwonen. Hij wilde overal regels en afspraken voor. Wilde overal controle over, vooral over mij. Er was geen samen. Hij wilde zijn eigen ding kunnen doen op zijn manier en ik moest daar maar naar voegen. Ik was vaak de boosdoener in zijn ogen, hij kon mij er eigenlijk gewoon niet bijhebben. Ik had geen ruimte, voelde me steeds kleiner en triester. Er tegenin gaan had geen enkel effect. Ik kon schreeuwen, huilen of juist niks zeggen, het hielp geen ene drol.
Uiteindelijk escaleerde dit tot het punt dat ik na het zoveelste conflict vertrok. Ik ben toen tijdelijk even bij mijn ouders gaan wonen.
Dat deed bij hem eindelijk het kwartje vallen. Hij zag eindelijk dat de manier waarop we samenleefden ontzettend pijnlijk was voor mij. Ik kon nu wel autisme noemen, en hij stond er nu wel open voor en ging een traject in voor een diagnose.
Het duurde een jaar voordat hij aan de beurt was. Het ging in dat jaar gelukkig beter. We praatten wekelijks met mijn ouders over de dingen waar we samen tegenaan liepen, zij zijn een enorme steun voor ons geweest. En gelukkig voelde mijn man zich zodanig bij mijn ouders op zijn gemak, dat we alle lelijke dingen van ons huwelijk gewoon op tafel konden kwakken.
En zo verstreek de tijd. De grote uitbarstingen werden minder, en op het oog leek het eigenlijk erg voortvarend te gaan.
Maar het leed zat er nog steeds, meer op de achtergrond, onopgemerkt. Vaak had ik het zelf niet eens door. Ik schoof langzaamaan op, leverde in, paste me aan. Zei ja als ik nee voelde en nee als ik ja voelde. Ik wende aan bepaalde omgangsvormen of opmerkingen. Ik raakte afgestompter, raakte mezelf kwijt, en mijn bruis. Eens in de zoveel tijd zag ik plotseling even het licht, voelde ik wat er allemaal mis was, probeerde me weer te herpakken. Dat lukte dan even, totdat het niet meer lukte en ik weer in de oude sleur terugviel, bijna onopgemerkt.

En dat patroon herhaalt zich telkens.
Nu zit ik weer op zo’n punt dat ik ineens in een helicopterview zie wat er allemaal zo verdomd mis zit in dit huwelijk.
Ik voel me zo godvergeten alleen. En onbegrepen. En ik ben zo boos en verdrietig en wanhopig.
Ik denk deze dagen vaak dat ik al veel eerder de stekker eruit had moeten trekken. Toen we verkering hadden, of toen we net getrouwd waren. Toen ik even bij mijn ouders woonde, had ik er gewoon een punt achter moeten zetten. Maar tegelijkertijd is dat een verschrikkelijke gedachte, want we hebben samen een dochtertje van nu 5 maanden. En met dat ik mijn man ‘wegwens’, wens ik haar eigenlijk ook weg. Want zonder mijn man zou mijn dochtertje er ook niet zijn. En die gedachte is ondraaglijk. Ik zit klem.
En dan schiet er soms door mijn hoofd; werd hij maar aangereden. Ik schaam me dood, maar dat idee voelt als een bevrijding. Ik kan helemaal fantaseren over wat ik dan allemaal zou doen en hoe ik mijn leven dan zou inrichten.
Ik ben nog maar 25 en ik zit helemaal vast in mijn eigen leven. En het erge is nog dat ik zelf ervoor heb gezorgd dat ik opbdit punt ben beland. Ik heb ooit voor deze man gekozen.
Hoe kan ik dit leven doorleven? Moet ik de stekker uit mijn huwelijk trekken? Moet ik doorgaan en proberen hier samen beter van te worden? Ben ik over 20 jaar nog steeds doodongelukkig in dit huwelijk? Het voelt alsof ik langzaam ten onder ga.
Hoe weet je of het leven wat je nu leeft de goede weg is? En wat moet er gebeuren om te weten; het is klaar? En kan ik het mijn kind aan doen om weg te kwijnen in mijn huwelijk? Kan ik het mijn kind aandoen om te scheiden?
Ik kijk naar mijn man en ik weet niet of ik wel van hem hou. En ik weet niet eens of hij eigenlijk wel echt van mij houdt.

Mijn ex met Asperger heeft het uitgemaakt omdat hij zegt nu niet emotioneel beschikbaar te zijn voor mij omdat hij zoekt naar werk en zijn missie in het leven. Hij houdt heel veel van mij en ik van hem. Op heel veel vlakken hebben we het heel goed. Ondanks dat zegt hij alleen verder te moeten omdat hij denkt dat hij mij tekort doet.
Is er een kans dat hij toch terug wil naar ons? En wat kan ik dan het beste wel of niet doen in het contact. Er is nu radiostilte namelijk
Wie heeft hier ervaring mee of tips?

Als man met een partner met ASS loop ik na 6 jaar helemaal vast. Ook al hou ik zielsveel van haar weet ik me even geen raad meer hoe met situaties om te gaan. Vooral op het gebied romantiek, liefde en intimiteit. Sinds onze kleine man is geboren is er al 19 maanden geen enkele vorm van contact op dat vlak mogelijk. Daarvoor kon ik leven met de manier waarop we ermee omgingen. Zijn er mensen met dezelfde ervaring? En zijn er tips en tricks te bedenken om deze leegte en vorm van eenzaamheid een wending te geven, zodat mijn partner me ook op dat vlak weer ziet en iets onderneemt? Alvast bedankt.

Mijn man doet gewoon zijn eigen ding, laat alle administratie en de opvoeding van d kinderen aan mij over ...doet weinig op een dag, is terug werkloos ...je kunt het hem niet duidelijk maken, hij doet toch niets verkeerd? Hij doet ook niets, alleen wat hem interesseert. Hij wil ook niet scheiden want waar moet hij dan naartoe? En zo blijven we verder onder 1 dak leven. Ik zou hem er echt uit moeten laten zetten maar dat wil ik de kinderen niet aandoen Ik zit intussen in de financiële problemen en in een depressie en ik haat mijn man.

Ben altijd al iemand die op zichzelf is ,en ben ook niet de gemakkelijkste .
Onlangs test laten doen en daar kwam autisme uit.
Heb erg veel moeite om het aan de buitenwereld te vertellen dat ik dit heb.
Mijn vraag is hoe zijn jullie ermee om gegaan
wel of niet vooruit gekomen voor of nadelen?

Ik ben een jonge vrouw van 24, die verloofd is met een jongeman van 28 met pddnos. Hij is echt heel erg lief en zorgzaam, maar ik heb zelf heel veel vervelende dingen meegemaakt in mijn leven en als ik dit met hem deel, voel ik mij niet gehoord. Ik voel me hier soms echt eenzaam door, waardoor ik soms moet huilen omdat ik mij zo alleen voel. Ik heb redelijk wat sociale contacten, maar toch voel ik mij alleen, omdat ik niet het idee heb dat mijn emoties begrepen worden. Daarnaast weet ik dat mijn verloofde van mij houdt, maar als een jongen mij probeert te versieren, of met mij flirt, is hij totaal niet jaloers en gaat hij zelfs juist leuk met diegene praten. Begrijp me niet verkeerd, ik hou niet van jaloersheid, maar ik zou het toch fijn vinden als hij zou tonen dat ik zijn meisje ben en dat hij toch een inimini beetje gezond jaloers is. Is er iemand die dit ook ervaart? En heeft diegene een advies voor mij? Ik weet niet of dit mij gelukkig maakt...

Hoi,
Er is pas vastgesteld dat ik het syndroom van asperger heb en autisme.
Daarnaast is er zoveel gebeurd en lees ik soms hele nare reacties over mensen die autisme hebben en een relatie / huwelijk.

Alsof we er wat aan kunnen doen en er zelf voor gekozen hebben.
Ik wil dat je als lezer van mijn verhaal dat is nadenkt over je negatieve woorden. Want het doet me veel en maakt me boos dat we niet begrepen worden door sommige mensen.

Ik ben nog erg op zoek om eree om te gaan.
Want ja nu ik weet hoe en wat is het voor mij wel duidelijk dat ik nu weet waarom ik reageer op bepaalde reacties uit mijn omgeving en dat het dus niet verwonderlijk is dat ik mij niet kan inleven, in paniek raak of vanuit het niets boos kan worden omdat ik het niet kan begrijpen terwijl ik dit wel wil.

Dit zijn gewoon een paar dingen waar ik mee om moet leren gaan.
En mijn vraag is wat heb jij gedaan om te leren omgaan met asperger en autisme?

In een zeer korte tijd leerde ik mijn partner kennen, zijn wij gaan samenwonen, raakte ik zwanger en zijn wij getrouwd. Het ging inderdaad heel snel maar het voelde zo goed. Met de geboorte van onze dochter kwam echter heel duidelijk naar voren dat er “iets” met hem was. Hij kon totaal geen begrip opbrengen voor ons kind en voor mij. In een korte tijd viel ik veel af en ik begon echt “op” te raken. Een half jaar na de geboorte was het eerste incident van huiselijk geweld. Hij had spijt en zou het nooit meer doen. Ik legde op dat moment de link niet met autisme maar op dat moment ging wel iets stuk bij mij. Het vertrouwen was kapot en ons kind bij hem achterlaten durfde ik niet. In de half jaar die daarop volgde nog twee incidenten gehad waarbij ik bij de keel gegrepen ben. Het laatste incident was voor mij de druppel en ik vertrok de volgende ochtend met ons kind en al mijn spullen. Dit leek bij hem echt iets los te maken waarna hij een traject in ging wat, door o.a. corona maar ook hemzelf, maar moeilijk op gang komt. Ondanks dat hij dus wel stappen onderneemt en ik beloofd had hem hierbij te steunen merk ik dat het mij steeds zwaarder begint te vallen. Ja, mooie momenten zijn er zeker maar weegt het op tegen de eenzaamheid die ik op andere momenten voel. Het verdriet en het gevoel dat ik mijzelf kwijt ben. Daar ben ik niet over uit. Wij hebben een jong kind samen en ik zou graag een gezinnetje willen vormen. Ik denk ook dat wij het zouden kunnen maar tegen welke prijs? Is het een prijs die ik alleen moet betalen en wil ik dat wel? Zoveel vragen en maar weinig mensen met wie ik dit kan bespreken doordat het moeilijk uit te leggen is. Ik wil het beste doen voor mijn dochtertje en soms begin ik wel te twijfelen of het vormen van het gezin het ultieme geluk is of dat ik, omwille van haar en mijzelf, juist een andere keuze moet maken.

Hoi,

Mijn partner heeft autisme, maar praat hier nooit met iemand over en wil ook niet dat iemand dit weet. Alleen zijn ouders weten het, omdat hij hier als kind ook cursussen voor gehad heeft.

Nu heeft hij onze relatie plotseling verbroken, terwijl we al een aantal jaar samen woonden en we bijna 6 jaar samen waren. Hij wil alleen zijn omdat hij niet lekker in zijn vel zit. Ik vraag me af of dit de oplossing is. Het lijkt eerder op een keus omdat hij niet wil dat ik telkens vraag hoe het met hem gaat en hij niet wil praten.

Er gaat enorm veel in zijn hoofd om, maar wil er met niemand over praten. Ook zijn vrienden en ouders verteld hij alleen 'ik wil vrijheid', maar niet 'ik zit niet lekker in mijn vel'. Hij is tegen niemand eerlijk, maar zegt wel telkens 'niemand begrijpt me' en 'niemand is er voor me'.

Waarom is hij zo eigenwijs om met niemand te praten? Je voelt je zo machteloos als je om iemand geeft, er niet gepraat wordt, maar wel zichtbaar is dat het slecht met iemand gaat.

Iemand die dit ook heeft meegemaakt? Tips zijn welkom? Zou de relatie nog te herstellen zijn als hij zich beter voelt?

Ik heb weer de hele dag zitten denken. Dingen schoten me door mijn hoofd. Dingen waar anderen vast nog nooit aan hadden gedacht. Of ik moet het ergens ooit nog lezen of tegenkomen. Dit gebeurde nu al dagen achtereen. Ik kan niet meer stoppen met nadenken.

Gedachteflitsen noem ik ze. Ik wil wel stoppen met nadenken, maar dan ben ik weer aan het nadenken over hoe ik ermee moet stoppen. Ik ben nog niet tot het punt gekomen waarbij het gelukt is om te stoppen met nadenken. De vraag die mij nu te binnenschiet is hoe ik het denken kan uitschakelen. Het is eigenlijk de meest belangrijke vraag en terwijl ik dit nu op papier heb gezet denk ik er nogmaals over na en stel ik mezelf de vraag of het wel nut heeft om het denken stop te zetten. Wat zijn de gevolgen daarvan? Is het eigenlijk wel slecht om te blijven nadenken?

Maak ik mezelf elke seconde van de dag dat ik nadenk, een stuk slimmer dan ik de seconde ervoor was? Vast niet, maar er zullen genoeg gedachteflitsen voorbij komen waarvan ik kan leren.

Als ik maar blijf nadenken, zullen de dingen tot me komen. De dingen waar anderen dus niet aan dachten. Het stuk dat ik nu aan het schrijven ben komt voort uit een douche-sessie. Elke keer dat ik douche, schieten er mij nieuwe ideeën te binnen. Dit keer kwam ik op een punt als ‘ik heb weer de hele dag zitten denken’, en dat is ook zo.

Zoals ik zei, dit gebeurde al dagen, en die dagen vulde intussen al weken, en de weken vulde de maanden. We zijn intussen ruim 2,5 jaar verder en het denken is nog niet gestopt. Heel stiekem gezegd had ik mezelf van tevoren de eis gesteld dat ik met een goed idee zou komen tijdens het douchen.

Iets eerder op de dag had ik al tegen een vriend gezegd dat ik weleens vaker over dingen nadenk onder de douche die op dat moment erg verstandig lijken te zijn. Maar helaas heb je nooit een stuk papier bij de hand en na het douchen komen er weer andere dingen aan bod waar je je mee bezig moet houden.

De kinderen als voorbeeld - die hebben veel aandacht nodig, en dat is helemaal niet erg – toch schaam ik me voor het feit dat ik niet altijd met mijn gedachten bij hen kan zijn. Het liefst ben ik de hele dag in gedachten bij ze, en dat ben ik ook wel vaak genoeg tussendoor.

In principe heb ik genoeg de tijd om over ze na te denken, maar op het moment dat ik bij ze ben, denk ik vaak over andere dingen na. Het leidt me weleens af, tot in het diepe dat je op een gegeven moment denkt even weg te zijn geweest.
Snel herpak je jezelf weer en probeer je het nadenken stop te zetten. Ja, dat had je al vaak genoeg geprobeerd; en ook toen lukte dat niet. Nu had ik een gesprek met mijn vriendin. Zij vertelde me dat mensen met Asperger soms een hoger gemiddelde intelligentie kunnen hebben.

In de commentaren van een YouTube video over Elon Musk had ik toevallig eerder gelezen dat mensen met Asperger (autisme) zich heel erg onbegrepen voelen. Mensen lijken ze niet te willen begrijpen of mensen voelen zich ‘klein’ in de buurt van iemand die echt zo’n hoger gemiddelde intelligentie zou hebben.

Toevalligerwijs (niet zo heel toevallig – het is de reden waarom ik hierover typ) heb ik voor mijn gevoel autisme (niet echt autisme – kom ik nog op terug), specifieker gezegd de vorm Asperger. Tegelijkertijd wil ik niet zeggen dat ik exact alles ervan zou hebben, maar enkel verschillende patronen die constant naar voren komen. Het ‘labeltje’ “Asperger” laat ik liever weg. Voor mijn gevoel ben ik ‘uniek’.

Ik zei toch al dat ik erop terug zou komen. Daarom wil ik het niet perse autisme noemen, maar om het een term te geven en misschien meer duidelijk voor anderen, blijf ik het zo noemen. Afgelopen donderdag (drie dagen terug) ben ik voor het eerst langs een psycholoog en psychiater geweest voor een gesprek over de gedachten die ik de hele dag door heb.

Een lange tijd heb ik moeten praten met een beperkt aantal mensen om me heen. Bewust overigens, want zo dol ben ik nou ook weer niet op bezoek. Het liefst zit ik terug gekropen op zolder, de plek waar ik me fijn bij voel. De plek waar ik overigens ook al lange tijd slaap. Mijn vriendin ligt een verdieping eronder. Al vele malen heb ik haar geprobeerd uit te leggen dat het niet een persoonlijk iets is waarom ik niet naast haar lig.

Allereerst wil ik voorop stellen dat ik heel erg graag op mezelf ben. Ik kan me prima redden in mijn eentje. Toch wrijft het daar omdat ik ook weer niet alleen kan zijn. Alsof ik een strijd voer met mezelf lijkt het haast. Dat ben ik overigens ook wel gewend van mezelf.

De blokkade die je hebt bij veel dingen die je uitvoert, en zelfs terwijl je er bewust van bent dat het fout is, blijf je het alsnog zo uitvoeren. En dat kan elke dag hetzelfde zijn. Een onbenullig iets als moeite hebben met het vinden van kleren van je kinderen of het niet op tijd naar bed gaan terwijl je weet dat rust goed voor je is.

De gewenning die je jezelf in een korte tijd aanleert, kan omslaan in lange fases van obsessief gedrag over uiteenlopende onderwerpen. Om terug te komen op het beperkte bezoek dat ik voor een lange tijd heb gehad, heeft ook geleid tot een punt waarbij ik tegen mezelf heb gezegd dat ik met anderen over mezelf wil praten om mezelf beter te leren kennen. En dat is niet om zelfingenomen te zijn.

Juist niet vanuit egotisme maak ik deze keuzes om me zo accuraat mogelijk uit te spreken over de dingen die ik denk of hoe ik ze zie. En haast met schaamte typ ik nu dat ik vaak denk gelijk te hebben. Ik wil daar niet perse in geloven, maar wat als dat nou wel waar is? Wat als veel van de dingen die ik denk of zeg echt waar zijn?

Juist omdat alles zo logisch voor mezelf moet zijn en ik het objectief bekijk en analyseer tot ik pas zeker weet dat iets zo is en het dan pas zeg terwijl anderen denken dat ik dat vanuit het niets zomaar zeg. Dat is dus juist niet het geval omdat ik de hele tijd nadenk over van alles en veel van de situaties die zich dan voordoen heb je allang vele malen in je hoofd afgespeeld en voor jezelf opgelost.

Voor de ander lijkt het vaak alsof je geen interesse toont in wat ze te zeggen hebben of dat je ze onderbreekt op punten. Maar het onderbreken doe je vaak alleen als je zeker weet dat het de moeite waard is om te onderbreken. En dan zorg je ervoor dat je het goed onderbouwd met argumenten of voor jouw gevoel eigenlijk ‘claims’.

Ja, het klinkt allemaal erg arrogant, en zoals ik zeg, zo wil ik niet denken of klinken. En nu ik het heb uitgetypt, wil ik het eigenlijk weer wissen. Waarom ik al zolang niet kan stoppen met nadenken is een grote verandering in de maatschappij en samenleving. Het is voor mij een reden geweest om uit te zoeken of alles wel klopt.

Regelmatig heb ik het aan moeten horen of het wel goed voor me is om me zo te verdiepen in de dingen die om ons heen gebeuren. En heel eerlijk gezegd heb ik daar zelf vaak genoeg over nagedacht maar ben ik tot de conclusie gekomen dat wegkijken geen optie is. Er zijn velen dingen die me aan het denken zetten.

In zo’n 34 jaar tijd heb ik nooit een heel boek uitgelezen. Op scholen heb ik nooit willen leren. Uiteindelijk wel overal een diploma voor gehaald, maar ook dat was op een gebied waar ik eigenlijk achteraf gezien helemaal geen interesse in heb. Achteraf bekeken heb ik verkeerde keuzes gemaakt in het leven maar heb ik me wel altijd prima weten te redden.

Juist omdat ik me heb kunnen redden al die tijd, ben ik er nooit echt achter gekomen dat ik zo anders zou kunnen zijn. En misschien is het ook helemaal niet zo dat ik heel anders ben dan anderen en denken ze helemaal hetzelfde erover.

Misschien denken wel veel meer mensen elke dag heel veel na en kunnen ze niet meer stoppen met nadenken. Met verkeerde keuzes bedoel ik meer dat ik veel tijd heb verspild en ik die tijd voor mijn gevoel moet inhalen als het aankomt op mezelf te onderwijzen in dingen waar ik op dit moment nog te weinig verstand van heb en ik wel graag meer over zou willen weten.

Ik zou graag vele urenlang door willen typen zoals ik nu aan het doen ben, ook omdat ik denk dat het me nog meer aan het nadenken zet over het nadenken zelf. Nadenken over mezelf helpt me, mezelf beter te leren kennen, althans, dat wil ik graag geloven.

Dat is dan ook gelijk de motivatie die ik erbij heb. Leren van het nadenken en leren van het leren en daar verbetering zoeken. Alsof ik op elk gebied al van tevoren direct een goede oplossing kan bieden voor vele problemen in vele situaties.

Vooral voor mijn kinderen zou ik graag willen dat ik goed weet hoe ik het beste kan reageren op momenten waarbij twijfel toeslaat over hoe je het beste zou kunnen reageren. Het zijn dingen die ik toevallig de afgelopen weken ook meer ben gaan onderzoeken.

Steeds komen er meer onderwerpen bij terwijl ik juist alles zo beperkt mogelijk wil houden. Het zorgt voor veel gedachtes in mijn hoofd en alles lijkt nu onopgelost. Hoe meer je komt te weten, hoe minder je lijkt te weten zoals ik vaker ergens gelezen heb.

En dat is zeer zeker waar hoe meer ik erover na heb gedacht en de conclusie heb ik al een tijd terug kunnen trekken omdat ik zelf heel veel meer ben komen te weten in de afgelopen 2,5 jaar tijd.

Ook zijn er wel momenten dat ik me minder heb verdiept in de dingen die op dit moment spelen, maar het nadenken stopte niet, het bleef me trekken, de gedachtes aan de problemen in de wereld en hoe het opgelost zou kunnen worden en wie er achter zouden zitten of waarom deze mensen dit willen doen.

Nou ja, veel van deze vragen zijn voor mezelf allang beantwoord en dat heb ik nu ook soort van losgelaten. De echte vragen gaan nu meer over mezelf. Die vragen krijg ik juist helemaal niet opgelost. Heb ik dan het labeltje ‘Asperger’ of komt het veel in de buurt ervan? Ben ik echt intelligenter dan veel mensen om me heen?

Is het grootheidswaanzin dat me laat denken dat ik intelligent ben? En terwijl ik zo intelligent ben, waarom besteed ik zoveel aandacht aan het denken en waarom ben ik nu al aan het nadenken over het nadenken en heeft het nut? Verdoe ik mijn tijd met het bezighouden van deze dingen? Helpt het me weer een stuk vooruit?

Geeft het me een stukje van de puzzel om de puzzel meer compleet te maken? Vast en zeker niet. Daarvoor moet ik eerst wat meer gesprekken voeren met mensen die voor mijn gevoel meer verstand hebben van hetgeen dat ik denk te hebben. De mensen om me heen, hoe vaak ik het ook probeer uit te leggen, zullen het toch niet begrijpen.

En hoe vaak heb ik wel niet gedacht dat iemand echt dom is? Vaak genoeg. Zei ik het dan? Tuurlijk niet. En dan dacht ik echt niet dat ze echt dom waren, maar dan heb ik het echt over een momentopname waarin iemand heel dom kan klinken. En dat kan ik dan weer niet begrijpen. En hoe krijg je iemand uitgelegd dat je slimmer bent? Het zal ze enkel krenken en hoe minder slim, hoe sneller ze gekrenkt zullen zijn.

Want ook dat is iets wat me is opgevallen. Het ophemelen van mezelf ten opzichte van anderen voelt niet juist maar lijkt me wel nodig om te benoemen om het plaatje helemaal compleet te maken voor mezelf of anderen als ik deze tekst ooit aan anderen zou laten lezen.

Op dit moment ben ik er nog niet helemaal over uit of ik wel verder moet gaan typen en stop ik er nu ook even mee want het is al na twaalven en heb nog wat tijd voor mezelf nodig voordat ik ga slapen. Morgen zijn de kinderen weer vroeg op en moet ik voor ze klaarstaan en begint het denken weer (een paar seconde nadat ik dit had getypt dacht ik na over of er een forum bestaat om dit soort dingen te delen. Bij deze deel 1, al zou ik hem nu heel graag nog veel meer uitbreiden om mijn hele verhaal te vertellen.)

Maar het is nogal veel en veel heeft te maken met de tijden van nu, maar ook mijn jeugd (heel uiteenlopend dus) en hoe ik alles heb beleefd en hoe ik alles niet door heb gehad of hoe ik alles nu juist wel door heb en hoe nu alles in een sneltreinvaart op me afkomt.

Ik heb een uitermate lieve man. We zijn 52 en 47 jaar en sinds 2021 getrouwd. Na 5 jaar samen. Zijn bijstandsuitkering kwelde hem, dus heb ik hem gemotiveerd om zzp' er te worden. Sindsdien is hij supergelukkig. Hij kan zelfs grapjes maken. Zijn ass kan hij nu eindelijk een plek geven. Hij is echter ook een behoorlijk getroubleerd man. Veel trauma's en heftige levensverhalen. De diagnose ass-ptss kwam twee jaar geleden als een verlossing voor hem. Reeds vanaf dag 1 dat ik hem kende, 7 jaar geleden, had ik dat al direct de signalen gezien. Nu ik.... ik pas me aan. Maar er zijn grenzen. En ik heb mijn enorme rugzak: manisch depressief/ epilepsie/ diabetes/overgangsperiode etc. Dat begrijpt hij totaal niet. Daar kan ik begrip voor hebben, geen probleem. Hij is ongeschoold en nooit begrepen. Hij leert graag en vraagt veel. Er is echter iets anders, wat mij zorgen baart voor de toekomst: hij kan zich niet indenken dat ik hobby's heb. Dat is tijdverspilling, ik moet werken om geld binnen te halen voor onze kleinkinderen. Hij is als zzp 'er afhankelijk van mij voor de administratie en opdrachten vinden. Ik kan dat, ik wil dat, daar heb ik voor gekozen voordat ik besloot hem te motiveren zelfstandig te gaan werken.
Maar hij kent geen 9-5. Er is geen moment van ' rust' of zelfs pauze. De gedrevenheid en de ondernemers passie, daar heb ik respect voor. Maar ik heb ook tijd voor mij nodig. Bij het benoemen hiervan gaat hij direct op de "onbespreekbaar"-toer, geen discussie mogelijk en beschouwd verder aandringen van mij als ruzie maken...
Heeft iemand hier ervaring mee en hoe kan ik dit goed met hem bespreken, zodat hij het op zijn minst misschien zal kunnen gaan respecteren?!

Ik heb ooit meer dan een jaar gedate met een man die Asperger had, maar heb deze relatie toen heel bewust afgekapt.
Hoewel ik veel voor hem voelde, ik 34/35 was en héél graag kinderen wilde, voorzag ik wat jullie hier beschrijven en koos ik ervoor te stoppen.
Ik heb vervolgens geen kinderen gekregen (ook door andere omstandigheden en nu 39) dus dat is wel het resultaat.
Ik wilde dit toch opschrijven, voor degene die spijt hebben: soms heb je het een, maar niet het ander :)

Anyway, het was wel echt frustrerend die relatie. Ik kan moeilijk uitleggen waar het nu precies wrong. Het contact was vaak moeizaam. Bellen deed hij liever niet. Maar vooral de gesprekken waren lastig. Alles waar een sociaal emotioneel aspect aan zat, vermeed hij. En dan heb ik het niet eens over gevoelens/moeilijke dingen.
Alleen rationele dingen, dat ging het best.

Hij kon vrij bot/beledigend zijn, was eigenlijk niet echt lief voor me zoals andere mannen dat waren. Maar t ergst vond ik de eenzaamheid, ook al was ik in zijn gezelschap.
Een keer gingen we op vakantie, dé tijd om elkaar te leren kennen. Ik heb zelf ook t nodige meegemaakt en wilde daar ook wel eens wat over kwijt. Maar hij had een app gevonden waarmee hij de sterren kon bestuderen en was daar totaal door in beslag genomen. Daar zit je dan in je mooie jurk ;)

Ook het eeuwige uitleggen van wat je bedoelt. Als ik iets ‘bij wijze van’ zei, dan nam hij dat heel letterlijk. Hij snapte dingen vaak gewoon niet, maar bleef wel vrij betweterig, hij miste zelfinzicht.
Vermoeiend, dat is het gevoel wat ik eraan over heb gehouden.

Ben toch wel blij dat ik het niet heb doorgezet, ook al was hij (vermoedelijk) mijn laatste kans op een kind.
Ik had zelf een lastige jeugd, ben heel erg HSP en burn-out gevoelig, dus ik denk dat het niet makkelijk was geworden.
Zit nu al jaren op het pad van zelfheling, in alle rust en ruimte. Maar dat is ook niet altijd perfect hoor! (En soms ook eenzaam)
Wil in ieder geval iedereen sterkte wensen en ook het pad tonen wat er kan gebeuren als je een andere keuze maakt. Meer rust, dat zeker, maar echt niet altijd ideaal!

Mijn kleinzoon heeft ASS en ADHD. Hij wordt binnenkort 18 jaar maar zijn gedrag is 3 jaar jonger. Verstandelijk is hij ok. Hij is heel erg beïnvloedbaar. Hij heeft nu online een vriendinnetje van 12 jaar. Volgens mijn kleinzoon is zij de enige die hem verstaat, kan kalmeren en goede raad kan geven. Mama en ik ( oma) begrijpen hem niet zegt hij. Hij kan geen commentaar verdragen, als het niet gaat volgens zijn boekje is hij boos. Hij is zeer over gevoelig. Ik weet niet hoe ik tot hem kan doordringen. Hij maakt zowel thuis,op school als hier bij oma problemen en wil niets aannemen want dan is hij boos en gekrenkt. Kan iemand raad geven hoe dit aan te pakken. 🥺🥺🥺🥺

De jongen waar ik nu een tijdje mee date heeft asperger. Dat vertelde hij me vorige keer. Toen begreep ik ineens waarom we die week daarvoor zulke gigantische ruzie hadden gehad. Ik wil hem graag begrijpen en leren hoe ik het beste op hem kan reageren in bepaalde situaties. Maar ik wil ook niet het gevoel hebben dat ik op mijn tenen moet lopen. En dat heb ik nu wel. Alles wat ik typ in appjes (in face to face gesprekken is het minder) denk ik eerst wel 3 x over na of ik dat zo kan zeggen. Hij verwacht namelijk van mij dat ik precies alles onthou wat hij zegt en precies alles zo opvat wat hij bedoelt. Terwijl hij mij vaak ook verkeerd begrijpt. Ik merk nu al aan mezelf dat ik hem liever niet app als hij aan het werk is omdat dan de meeste kans is dat we ruzie krijgen.
Nu is hij weer geirriteerd omdat hij me vanmiddag in een appje vroeg wat ik van hem wil. Ik weet dat hij een eerlijk en direct antwoord terug verwacht dus ik zei eerlijk dat ik hem graag nog beter wil leren kennen en kijken of we een leuk stelletje zouden zijn omdat ik hem echt heel leuk vind. En 5 minuten later ofzo typte ik: of heb ik je nu afgeschrikt? (Ik heb namelijk zelf verlatingsangst. Zit daar al een tijd voor in therapie en het gaat best goed maar op zulke momenten komt het soms wel boven). En nu is hij boos op me omdat hij al 2 x tegen me heeft gezegd dat ik daar bij hem niet bang voor hoef te zijn. Dat ie me leuk vind. Nu typte hij weer dingen van het is goed zo en succes verder en je hoeft me niet te bellen etc.
Ik heb er nu expres niet teveel op gereageerd omdat dat meestal alleen maar alles erger maakt. Maar waar doe ik nu goed aan? Hem nu even laten en vanavond proberen te bellen? Of hem toch juist een appje sturen? Of helemaal niks?
Wie kan mij helpen?

Groetjes B.

Ik voel me alleen terwijl ik toch een partner heb.
We hebben 2 kinderen waarvan 1 de diagnose licht autisme en hoogbegaafd heeft gekregen.
Ik heb het gevoel dat mijn man me niet aanvoelt. Ik ben in een burn-out beland omdat alles op mijn schouders terechtkomt. Al vindt hij dat dit niet waar is. Hij zet toch de vuilzakken buiten en doet bijna alles wat ik hem vraag... nu dat laatste daar gaat het nu om, ik moet alles aangeven zoals ook bij mijn 2 kinderen, maar bij kinderen is dit normaal. Heb je die afspraak bij de tandarts nu al vastgelegd? (Na een jaar nog altijd niet) Kan je Kerstgerief een keer op zolder zetten (bijna eind augustus maar gerief staat er nog) Ons gordijntje is stuk, ging hij terug ophangen (ligt al 4 jaar achter onze zetel) etc. Ik zorg voor de was en de plas en ga ondanks dat ik een burn out heb werken, want mijn man is zelfstandige maar heeft al 2 jaar geen inkomen. Ondanks dat hij dag en nacht werkt. Heeft 2 werknemers en andere zelfstandigen die hij moet betalen en op einde vd maand is er voor hem niets meer over. Ik ben OP... weet niet wat te doen. Soms denk ik, mocht hij mij bedriegen het zou makkelijker zijn om hem buiten te gooien. Maar hij is trouw en meent alles goed, maar ziet niet dat ik er emotioneel door zit. Elke maand is het de touwtjes aan elkaar knopen. Kortingen of winkelrestjes of eten na vervaldatum. Ik probeer zo veel mogelijk en het lukt wel. Kids niets te kort... als ik er over begin met hem dan is het allemaal normaal en doet hij toch zijn best. Eén keer heb ik gezegd ik wil scheiden en toen is hij het huis uitgelopen en belde hij dat hij van de brug ging springen. Fijn hoor! Met 2 kinderen thuis.... Hij ziet ook niet dat het probleem bij hem ligt, hij geeft mij altijd de schuld... ik moet gelukkiger zijn met wat ik heb. Je begint dan echt te twijfelen aan jezelf. Mocht ik het verkeerd zien, laat het me aub weten. Of iemand die ook in deze situatie vertoefd? Relatietherapie is geen optie, of voor mezelf psycholoog... Dat kan ik niet betalen.
Alvast bedankt voor jullie reactie!

Partner met ADD en (naar hij zegt) licht autistisch. Kortom: aan de relatie blijven werken?

Tja, na de zoveelste googel poging, door de jaren heen... Ben ik beland op deze site. Ik ben nu een aantal jaren bij een man met ADD (vastgesteld) en naar wat hij zegt licht autistische trekjes. We zijn een keer uit elkaar geweest, waarna hij mij en ik hem weer terug wou. Ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik in een stalen kooi zit, of althans dat wanneer ik met hem ga samenwonen in een stalen kooi terecht kom? Zijn vrienden, omschrijven hem als een moeilijke man. Dat wat mij in het begin, zo in de war maakte: ligt het nu aan mij? Doe ik het niet goed? Ik begreep er niets van: van hem niet... een soort onoplosbare puzzel, waarbij puzzelstukjes verloren zijn geraakt.

Het moet zo, en niet anders. Hij wil dit niet, hij wil dat niet, hij voelt zich niet lekker, hij is moe et cetera. Ik noem het vaak de spreekwoordelijke "deksel op mijn neus" of inmiddels soms zelfs naar zijn regels leven: hoe hij het wil, wat hij wil... wanneer hij het wil... en maar net hoe zijn hoofd staat. En als ik het dan anders voel... of iets anders wil: dan heb ik gewoonweg pech gehad, en geeft hij niet thuis.

Zo voelt het ook, alles moet op zijn manier... wanneer hij het wil... en wanneer hij er zin in heeft. De deksels op mijn neus, die doen best pijn en ik raak er door uitgeput en bovenal op het moment en de dagen er na depri. De boze uitspattingen, ik kan er nog steeds van slag door raken. Het is daarentegen een lieve man, over het algemeen zorgzaam zijn... Vrolijk en sociaal. Maar bovenal, hij zegt steeds "je hebt helemaal gelijk, ik moet dat niet doen en dat hij er aan wil werken". Daardoor sta ik voor mijn gevoel schaakmat: want wie gaat er bij iemand weg, als hij wil veranderen? De vraag is alleen, kan iemand veranderen? Hij kan boos doen en boos worden, om de kleinste dingen. Ben ik aan het koken, dan moet het zo en niet anders. Wil ik iets in de tuin, dan mag dit niet... dan houdt hij hier niet van.... et cetera. Wil ik een gezellige avond, dan is hij moe.... heeft hij er geen zin in... of staat zijn hoofd er niet naar. Hij is in de kamer aanwezig... we zijn bij elkaar: maar vaak ook weer niet...

Ik vraag mij af hoe relaties met ADD-ers (licht autisme) verlopen, en dan zeker gelet op het krijgen van kinderen en samenwonen... Ik ben bang dat ik straks in een stalen kooi terecht komt. Met wat ik wil of wat ik nodig ben... Dat het haast onmogelijk is, dat hij een partner voor het leven kan zijn? Als nu al blijkt dat veel op zijn tijd, op zijn manier, op zijn voorwaarden moet gebeuren. Dan kan het toch niet anders, dat dit uiteindelijk niet vol te houden is? Verwacht hij dit van mijn kinderen straks ook? Een relatie met een man die zo veel eisen en voorwaarden stelt, dat is denk ik: wachten totdat hij zijn eigen leven leven alleen terug wil? En ook vraag ik mij af, wat en hoeveel kan je van iemand vragen? Wat kan je van iemand verwachten. Want als iets in hem zit, dan lijkt het mij dat iemand constant op zijn tenen moet lopen... wat natuurlijk op de lange termijn niet vol te houden is? Wat is te veel gevraagd en wat of in hoeverre kan iemand daadwerkelijk veranderen?

Begrijp mij zeker niet verkeerd, ik hou heel veel van hem. En we hebben ook zeker hele fijne momenten... Hij wil mij ook zeker niet kwijt, hij doet echt zijn best... en ik zie dat hij van mij houdt. En hij vindt het fijn om bij mij te zijn en als ik bij hem ben. Maar, hoe ga je hier mee om en wat is voor een partner te veel gevraagd. Is dit ADD? Is dit licht autistisch? Hoe gaan jullie hier mee om?

Wij hebben 2 zoontjes, de oudste met ASS 6 jaar, de andere 3j. ASS is bij de oudste reeds vastgesteld tussen zijn 2 en 3 jaar, met voorafgaande een hele eet problematiek. Hij heeft niets inspiratie van spel of dergelijke en gaat van jongsafaan in meltdown, en nu altijd wanneer hij bij zen broer is. Als hij getriggerd wordt, is hij daarbij zeer agressief vooral tegen kleine broer. Hij zoekt die spanning ook zelf op om zijn broer de ganse tijd te pesten, pijnigen, etc. Hij weet dat wij dan met zekerheid moeten optreden. Hij heeft al meerdere trajecten als kleuter afgelegd met dagopnames in een gespecialiseerde afdeling van gasthuisberg (grootste hospitaal in België) en gaat nu naar buiten gewoon onderwijs, in een klas met max. 8 kindjes allemaal met autisme type 9. Hij krijgt ook medicatie en wordt opgevolgd door kinderpsychiater. Dit allemaal om hem zo goed mogelijk te ondersteunen, zijn prikkels te beperken etc. Toch kunnen wij als gezin niet meer bij elkaar zijn en wordt de jongste getraumatiseerd en slaapt die slecht. Wij zijn gewoon op op op en er is niets aan te doen dan kalm blijven en doorzitten tot ze ouder worden en hopen op beterschap. Dat is door meerdere experten bevestigd. Ondertussen zitten we als ouders depressief op ons tandvlees, mentaal en fysiek afgebroken en hebben we geen (sociaal) leven meer… mvg

Hoi allemaal, ik heb een vraag over mijnzoontje van 7 .
Hij heeft een aantal maanden geleden de diagnose adhd/ autisme gekregen .
Tot nu zit hij nog op de basisschool waar hij heel veel moeite heeft om mee te komen met de klas .
Last van concentratie veel prikkels en vaak moeten de kinderen in zijn klas het ontgelden .
Mijn partner en ik zitten hiermee niet op 1 lijn waardoor het heel lastig word om t hier samen over te hebben .
Ik breng mijn zoon met tranen in de ogen naar school . Omdat ik weet hoe moeilijk hij dit vind , hij geeft ook aan iedere ochtend buikpijn te hebben .
Iemand mischien die ervaringen kan delen of een speciaal onderwijs hem wel goed zal doen ?
Ik zou het graag willen maar mijn partner vind dat ze op school beter hun best moeten doen .

Liefs Marja

Getrouwd met een man met ass. Al vele vele jaren. De laatste jaren leef ik t meest boven en hij beneden. Het voelt vaak als een gevangenis. Is er niet een soort retraite oord voor vrouwen zoals wij om een beetje bij te komen?

Beste, mijn zoontje heeft ass,ik heb dit op 2jarige leeftijd al ontdekt ,ik zag en voelde aan dat er iets aan de hand was. Maar wat ..heb dit gemeld aan kind en gezin en keken verbaast. Iedereen zo naar cos te leuven doorgestuurd na tijdje wachten. Dan de uitspraak op heel jonge leeftijd ass.nog eens wachten op revalidatie. En als hij klein was Op een zomer morgen legde hij buiten allemaal steentjes mooi van klein naar groot op een rijtje hij was nog geen 2jaar.we gingen naar speeltuinen en het sociaal contact naar andere kinderen was er niet kjell was heel bang krimpte in elkaar. Kruipte ook liever dan stappen. Maar het kwam altijd wel later.. en dan deed kjell ineens 2 passen extra vooruit.hij had een dekbed en begon cijfers en alfabet te lezen. Tijdschriften,titels aflezen. Hij word nu in februari 4jaar teld tot 100 en terug naar nul hij begrijpt dit heel goed. Ook heel het alfabet voorwaarts, andersom terug.Als je iets fout zegt verbeterd hij zelf nee mama is niet goed.en Ben zelf 32. Heel slim ventje. Spreekt thuis veel engels. En wij zelf praten deze taal zelf niet. Bij kjell zit het op de fijne en Grove motoriek. Nu na een 2jaar eindelijk op revalidatie 3xper week. En gaat momenteel naar een gewone school. Die kjell volledige begeleiding geven samen met het clb. Ass is iets speciaal. De dankbaarheid van zo klein. Ongeloofelijk! De communicatie al als een volwassen terwijl hij nog maar 4word. En heel goed begrijpen zelf wat je zegt.

nou mijn dikke vriend is zeer autisties en praat nooit en hij slaat mij 24/7 ik voel me onveilig en soms zit ie in de kast en zingt ie een oude mans lied en neemt hij kleine kinderen mee het traumatiseert mij help me pls soms pakt ie een mes en snijt hij gaten in het bedt en als ik praat dan bedrijgt ie me en hij heeft zelfs mijn oma gestoken en mijn opa daar wil ik niet over praten T_T help en onze kinderen heeft ie weggedaan ik wil geen namen noemen maar hij heet tarmilan ps ik ben ook nog eens depri

Ik ben reeds 15 jaar samen met mijn partner. Een heel lieve, opgewekte man met een goed hart. Ik zie hem ondertussen als een broer. We hebben bijna nooit conflicten omdat ik mijn gevoelens ver weg gestopt heb. Ik ben naar hem toe vriendelijk maar erg vlak. Hij vindt dit blijkbaar prima. Maar ik voel me zo eenzaam in onze relatie. Hij vraagt elke dag of ik goed geslapen heb maar eigenlijk kan ik daar alleen maar goed of niet goed op antwoorden. Langer dan een minuut luisteren lukt niet. Soms stop ik in het midden van mijn verhaal (bij wijze van test) en hij vraagt nooit het vervolg. Er zijn nog veel aanwijzingen maar daar zou ik allemaal nog mee kunnen leven. Waar ik het moeilijkst mee heb is het gebrek aan fysiek contact. Alle jaren word ik niet meer aangeraakt. Omdat we geen romantische band meer hebben wil ik dit ook niet meer denk ik. Klinkt heel dubbelzinnig, maar ik heb er wel nood aan. Ik ben een veertiger en word er zo verdrietig van dat als ik in deze relatie blijf nooit nog geliefkoosd ga worden. Hoe kunnen jullie verder zonder intimiteit?

Mijn man heeft een eigen bedrijf en daar gaat al zijn energie naar toe. Alles moet op zijn manier, hij is erg star in zijn opvattingen en is heel vaak oprecht teleurgesteld en verdrietig omdat andere mensen hem ‘slecht’ behandelen. Als hij weer eens vol zelfbeklag zit en zuchtend en vermoeid thuis komt, doet dat een beroep op mij om te willen helpen. Maar daar gaat het mis. Hij wil zich namelijk wentelen in slachtofferschap en wordt boos als ik kritische vragen stel. Soms reageert hij zo fel en vijandig dat ik aan mezelf begin te twijfelen of ik iets verkeerd heb gedaan. Hij kan me dan echt pijn doen met zijn oneerlijke woede uitbarstingen. Hij is zo geprikkeld en snel afgeleid dat hij nooit echt naar me luistert. Als ik verdriet heb ziet hij het niet of zegt de verkeerde dingen. Hij heeft geen vrienden en hobby’s. Ik durf slecht mensen bij ons thuis uit te nodigen omdat hij zo ongemakkelijk is in contact met anderen en steeds de plank misslaat in gesprekken. Ik moet denken aan alles wat belangrijk is. Afspraken op school voor de kinderen. De financiën. Ik kan hem alleen maar opdrachten geven en als ik geluk heb, voert hij ze uit. Hij is niet sociaal en niet empathisch. Ik ben steeds vaker weg en stort me in allerlei hobby’s. Ondertussen wordt de stemming thuis bepaald door zijn problemen, en hij ziet niet en wil ook niet zien wat zijn aandeel hierin is dus verandert hier ook nooit iets. Ik reageer niet meer op zijn geklaag maar snak naar liefde, vrolijkheid, verantwoordelijkheid van zijn kant. Hij is geen slechte man maar heeft een hele grote blinde vlek en is nergens op aan te spreken. Ik vind het lastig. Ik voel de verantwoordelijkheid voor de kinderen en ben aan hem gehecht als een huisgenoot. Ik heb het gesprek over de problemen in onze relatie honderden keren aangegaan en dan belooft hij beterschap, en er gebeurt vervolgens niets. Ik heb wel eens aangekaart of hij zich niet eens moet laten testen op ass maar dan wordt hij woedend. Ik merk dat ik het aan het accepteren ben dat hij zo is. Vechten ertegen heeft me al zoveel energie gekost. Ik heb al veel tranen vergoten. Nu geef ik beter mijn grenzen aan en neem ik mijn eigen ruimte in. Ik ben niet echt gelukkig met hem en denk vaak na over de toekomst. Het is een proces….

Ik heb een dochter van 25 die al jaren blijf verhuizen na andere woningen. Door dit alles is ze alleen maar meer achteruit gegaan. Ze praat heel weinig, last van emoties die wisselen. Als moeder wil ik haar graag beschermen maar ze laat mij niet toe. Soms voel ik mij best wel schuldig, want als ik haar niet liet verhuizen dan had ze al deze ellende niet hoeven mee te maken. Maar hoe maak je een 25jarige klaar om zelfstandig te gaan wonen met de juiste mensen? Ik als moeder heb te veel teleurstelling gehad van begeleiders en het liefst bouwde ik in de tuin een kleine woning voor haar. Groepswonen is ook niet de juiste beslissing geweest. Ze heeft echt 1op1 nodig om de wereld voor haar duidelijk te maken.

k heb recent een relatie van 3jaar verbroken omdat ik er onderdoor ging. Ik dacht eerst dat ik met een narcist te maken had maar iets in mijn gaf instinctief aan dat het toch niet dat was ondanks de narcistische gedragingen. Ik ben dan uiteindelijk uitgekomen op het syndroom van asperger. Deze puzzel viel van zelf in elkaar. Ik heb hem dan ook een brief geschreven met mijn overtuiging, nu 1,5 week geleden maar nog steeds geen reactie. Ik zie deze man nog steeds super graag maar zonder diagnose, zijn erkenning en aanvaarding zal er niks veranderen ondanks ik bereid ben om alle begrip hiervoor op te brengen en te zoeken naar oplossingen. Vrienden zeggen ‘Je gaat daar toch niet voor kiezen?!’ Maar het hart kiest wie het graag ziet.
Dit alles is compleet nieuw voor mij! Mijn overtuiging geeft mij rust omdat ik nu weet dat ik niet gek aan het worden was, maar langs de andere kant wou ik dat ik het al veel eerder had geweten. Bepaalde beslissingen (verhuis) werden genomen uit onwetendheid, uit een gevoel van zelfbehoud.
Ik heb na de verhuis nog geprobeerd om lat verder te gaan, maar zijn reacties/gedrag trokken mij telkens zo naar beneden. Ik begreep niet van waar het soms kwam en stond vaak aan de grond genageld.
Mijn vraag aan jullie? Zal hij nog reageren op de brief of zal ik het initiatief moeten nemen? Zit hij met schaamte over zijn gedrag? Misschien wil hij het niet zien? Volgens mij moet hij zelf al iets geweten hebben want onlangs zei hij zelf ‘ik zal nog jaren moeten werken aan mijn verbale en non verbale communicatie’. Weten is natuurlijk geen erkenning en aanvaarding. Ondertussen zijn er al maanden voorbij sinds de breuk maar lukt het mij niet om hem ondanks alles, want het was best een heel zware periode, los te laten… 😔 Ik zie hem nog steeds heel graag, asperger of niet ❤️

Ik ben al 20 jaar samen met mijn man. Ik vermoed dat hij het aspersyndroom heeft. Ons huwelijk bestaat uit elkaar niet begrijpen. Mekaar niet steunen. Ik betaal zo lang wij samen zijn de vaste lasten terwijl mijn man zelf een goed loon heeft maar veel uitgeeft aan het roken van jointjes. Als ik de vadte lasten aan hem over laat dan waren we allang uit huis gezet door het niets betalen. Hij heeft zelf rekeningen te betalen maar de enveloppen belanden dicht op een stapel. De schulden stapelen op. Ik vetaal zijn rekeningen niet. Wat ik maandelijks betaal is al veel. Hierdoor hou ik niets over. Dit is zo frustrerend. We hebben een kind en hij koopt bijna nooit wat voor haar. We hebben schulden en komen er niet uit.
Ik zie mijn man als mijn tweede "kind" waar ik voor zorg. Ik wilde graag een man die mij steunt en dat we samen goed met elkaar om kunnen maar we hebben vaak ruzie om de financiën en omdat we elkaar niet begrijpen. Kunnen we ergens terecht waar hij met financiën geholpen kan worden? Schuldsanering is geen optie. Mijn man heeft een eigen bedrijf en moet zich dan falliet verklaren. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb zo lang gedacht aan uit elkaar gaan. Ik weet het niet meer.

Mijn autistische vrouw slaat zichzelf

Mijn autistische partner is niet zo goed in dingen begrijpen die uitgelegd worden. Dat zou niet een probleem hoeven ze als ze niet ook last had van het zien als kritiek als ze iets niet begrijpt. Als ik het dan rustig op een andere manier wil uitleggen, dan barst er vaak een bommetje. Vooral in de donkere maanden en helemaal vooral als ze haar periode heeft.

Des te simpeler het onderwerp, des te erger ze reageert omdat ze het niet lijkt te kunnen hebben dat ze iets niet begrijpt.

Tegenwoordig begint ze dan met op haar hoofd slaan en zeggen dat ze straf verdient omdat ze dom is.

Als ik het probeer om dit later bespreekbaar te maken,baan krijg ik te horen dat mijn gedrag de trigger is en ik maar moet kijken naar hoe ik me ander kan gedragen.

Ik wordt hier zo moe van...

En erger... ik zie haar steeds vaker kortaf reageren naar de kinderen (6 en 8) als die iets proberen uit te leggen en ze het niet kan volgen (maar ik wel). Ik weet niet of ik dit huwelijk wel vol kan houden.

Hallo, ik heb eigenlijk niet echt een verhaal maar een vraag of dit probleem autistisch is. Het zit als volgt ik heb nu al meerdere keren gehad dat ik een soort stem in m'n hoofd krijg die zegt dat ik met iets moet stoppen. Ik ben zo ben ik gestopt met m'n mbo / middelbare school en taallessen. Ik kreeg dus die stem en toen kon ik er niet meer naartoe. Nu ben ik bezig met m'n rijles en nu heb ik de stem gehad en moet ik weer stoppen. Hoe kom ik hieruit? Bedankt.
E.

Ik zit in een lastige situatie. Heb 2 jonge kinderen met een man die sinds kort gediagnosticeerd is met autisme. Ik hou van hem, maar we hebben ook veel moeilijkheden. Ik heb het idee dat alles moet zoals hij dit in zijn hoofd heeft. Hij stoort zich veel aan mij, aan de kleinste dingen. Vooral in periodes dat hij het druk heeft. Hier reageert hij heel heftig op, gaat direct luid praten (buiten, in de winkel maakt niet uit) en scheldt mij regelmatig uit. Ik schaam me hiervoor. Of dan spuugt hij voor mij op de grond. Als ik hier verdrietig over ben doet hem dat helemaal niks op zo’n moment. Dit zegt hij dan ook letterlijk. Ik ben bang dat de kinderen dit ook mee gaan krijgen als ze wat ouder worden. Ook denk ik dat ze het nu al voelen dat papa weer een bui heeft. Hij geeft na een irritatie ook regelmatig aan dat hij t allemaal niet meer ziet zitten met mij en later komt hij hier weer op terug. Zijn ‘emmer’ loopt vaak vol geeft hij zelf ook aan. Hij kan zich moeilijk inleven in mijn mening of gevoel. Daardoor voel ik me vaak eenzaam. Een gesprek met hem hierover voeren lukt ook alleen wanneer hij dit begint en op zijn manier. Als ik er over begin en verdrietig ben kijkt hij me niet eens aan en blijft hij met z’n telefoon spelen. Hij wil wel aan zichzelf werken maar ik zie dit soort situaties steeds weer terugkomen en voel dat ik er niet meer tegen kan. Ik voel mij schuldig tegenover de kinderen en weet niet of ik weg moet gaan of moet blijven en zijn buien meer ‘uit de weg’ moet gaan.

Ik zit al een tijd in een relatie met mijn partner. In het begin van de relatie deed ik heel veel. We woonden ver van elkaar en telkens zocht ik hem op. Hij dacht altijd aan zichzelf want hij had nog genoeg te doen. Sporten, chillen met vrienden en werken. In het weekend altijd op pad met vrienden en altijd helemaal padje af. Ik weet niet waarom ik toen niet dacht waar ben ik mee bezig. Maar ik was ervan overtuigd dat hij de man van me leven was. Nu zijn we jaren verder en hebben we een kind samen en een koophuis. Maar nu komt elke keer de vraag ik heb een mooi huis maar ben ik gelukkig? Ik voel geen liefde vanuit zijn kant, de seks is saai en het verveelt me. Ik hou van avontuur en spanning maar dat ontbreekt bij hem. Wanneer ik vraag wat is je fantasie heeft hij die niet.

Wat moet ik nou doen? Ik voel me zo alleen in deze relatie dat ik bijna in staat ben de aandacht ergens anders te zoeken.

op dit moment in een zware relatiecrisis: mijn vrouw is overtuigd dat ik autisme heb en de relatie is, zegt ze, voor 99,9% zeker voorbij.

Zelf besef ik heel goed dat er iets met me is, alleen het etiket ontbreekt.
Wordt wel getest op dit moment.

Ben een moeilijk persoon: blijf om niks heel lang boos en dat vind ze onverdraaglijk geworden. Verder een stil en in zich zelf gekeerd persoon.

Dit was echter ook al zo aan het begin van onze relatie, nu bijna 29 jaar geleden.
Inmiddels bijna 23 jaar getrouwd en 4 kinderen groot gebracht.
Tegen iedereen zegt ze dat het voorbij is, alleen tegen mij niet.

Het is nu die onzekerheid die me zo zwaar valt, daar heb ik het heel moeilijk mee.
Er is nog zo veel meer te vertellen maar dat zal hier niet gaan.

Wellicht zijn er lezers die de situatie herkennen en er wat mee kunnen, een oplossing is ideaal maar een luisterend oor is ook al iets. Zo ja dan hoor ik het graag.

Hallo,

Hier lees ik zoveel verhalen van vrouwen die met een man met autisme leven, of meer moeten dealen, dat klinkt niet bepaald eenvoudig.
Ik ben zelf man met diagnose ASS, en Ik Herken echt veel van de situaties die gedeeld worden. Echt pijnlijk om te lezen dat “ons” gedrag zo slecht begrepen wordt door de omgeving.
Ik ben specifiek of zoek naar antwoord op de vraag of een man met ASS, in staat is om zelfstandig jonge kinderen op te voeden? Of dan wel de zorg te dragen voor bijvoorbeeld 10 dagen per maand in een omgangsregeling.
Welk advies zou hier klinken van vrouwen/ moeders die het ECHT begrijpen, en ervaring hebben met een man met ASS.

Graag uw ongezouten mening!

Zoekend naar informatie kwam ik hier terecht. Wat een herkenning...

Mijn verhaal is pril, erg pril maar toch ben ik er het hart van in.

Ik leerde een paar maand geleden iemand uit de buurt kennen en we kregen een relatie. Van in het begin verliep de communicatie stroef. Hij verdween soms in zijn eigen wereld, reageerde vreemd in sociale omgevingen, seksualiteit was een dingetje bij hem, zei kwetsende dingen maar ik bedekte ze met de mantel der liefde. Telkens weer.

Een paar weken geleden ging ik dus al op zoek naar antwoorden want het klopte gewoon niet. Ik kon op gespecialiseerde website rond ASS alles afvinken. Maar ik zag/zie hem graag dus we gingen als koppel verder.

Totdat ik eergisteren me erg ziek voelde, hij negeerde dit heel de avond terwijl ik duidelijk aangaf erg veel pijn te hebben. We gingen samen slapen en na wat gewoel geraakte ik eindelijk in slaap. Opeens maakte hij me wakker met de mededeling dat hij naar huis ging slapen want dat ik onrustig sliep. Half wazig van de slaap en terug de pijn, kon ik dit niet plaatsen. Blijf je niet bij je partner als die crepeert van de pijn? Ik kreeg de mededeling dat hij zijn gsm dan wel ging aanzetten en dat ik kon bellen als ik naar spoed wou. Of dat ik mijn dochter ook kon wakker maken om mij te brengen. Ik wist niet wat ik hoorde. Zijn slaap was toch belangrijk zei hij.

Die nacht ging ik alleen naar spoed, meneer is gaan slapen thuis. Ik stuurde een berichtje dat ik op spoed was met daarop weer een vreemde reactie. Hij weet duidelijk niet hoe hij moet reageren en kan zich niet inleven. Hij heeft niet eens gevraagd of ik al thuis ben of nog in het ziekenhuis.

Het bevestigd mijn vermoeden maar het doet zo een pijn. Ik voel me verlaten, eenzaam, gekwetst en mijn hart is gebroken. Ik versta het allemaal niet zo goed momenteel....

Binnenkort zijn we 40 jaar getrouwd. Bijna 20 jaar geleden meende een psychologe, na enkele contacten met mijn man, dat hij Asperger had. Voor mij verduidelijkte dit veel. Mijn man echter weigerde de therapeute verder te zien en zijzelf gaf toe dat ze te weinig van de thematiek autisme kende en de opmerking beter niet had gemaakt. Ons huwelijk is tot nu toe zo verlopen dat mijn man vooral hard heeft gewerkt (hoogopgeleid en drukke baan). Ikzelf heb deeltijds gewerkt en zorgde voor onze vier kinderen. Het onderwerp 'autisme' wekte altijd hevige gevoelens bij me op: mijn man achtte het mogelijk dat onze zonen autistisch zijn, herkent autisme bij de zoon en kleinzoon van zijn zus, maar heeft altijd geweigerd zichzelf te laten testen. De laatste maanden is het me teveel geworden: misschien doordat mijn moeder ruim een jaar geleden gestorven is, een van onze zonen met zijn gezin in het buitenland woont en we enkel online contact hebben met deze kleinkinderen, misschien omdat ook mijn dochter veel problemen heeft, o.a. relatiezorgen.. Ik heb het gevoel dat ik mijn leven niet goed heb geleid, dat de relatie met mijn moeder niet goed was, dat ik onze kinderen niet goed heb opgevoed, enz... ik zie alles erg negatief. Mijn man is sinds een jaar gepensioneerd. Ik hou het niet meer uit om met hem te leven. Hij is iemand die erg nerveus is, veel rust nodig heeft en actief is: nog altijd met zijn werk maar hij heeft ook andere hobby's ontwikkeld. Als hij ontspannen is (dat is wel zelden), straalt hij een zachtheid en overgevoeligheid uit. Ik vind vaak dat hij in omgeving met anderen enkel aanwezig is: hij begint nooit zelf een gesprek, mengt zich niet, uit geen mening,... Wat ik mis, is een gebrek aan initiatief: het maakt niet uit wat ik doe of welke beslissingen ik neem, hij volgt. Alles is goed zolang er geen openlijk conflict is. Wanneer ik uitvlieg, reageert hij niet, hij wacht a.h.w. tot 'de bui overgaat'. We hebben geen gesprekken over onze relatie. Ik heb het gevoel dat er geen intimiteit is, geen 'wij'. Meer en meer denk ik aan weggaan, maar ik vrees een verminderd contact met mijn kleinkinderen, iets waar ik nu veel aan hecht. Ik heb een hond gekocht: op dit moment is hij mijn liefste bezit en tegelijk betreur ik de beslissing: door de hond ben ik nog meer aan huis gebonden. Kortom, ik kan nu mijn leven enkel zien als 'mislukt' en voel me erg eenzaam: ik ben vaak enkele dagen alleen met de hond. Ik heb geen idee hoe ik mijn toekomst vorm kan geven.

Terwijl de tranen over min wangen rollen lees ik alle verhalen. Hoewel mijn man nooit getest is, dat wil hij niet en hij wil ook geen hulp zoeken en ontkent ook bij tijd en wijle dat hij misschien wel autisme en add heeft, zijn voor mij sinds een paar jaar de signalen duidelijk.

In het begin was hij heel verliefd op mij en hoewel ik 37 was toen ik hem ontmoette had ik nog nooit een serieuze relatie gehad. Hij deed veel moeite voor mij, we hadden veel lol en al snel werd de relatie serieus en gingen we samenwonen.
Toen bleek dat hij ook heel dominant en jaloers was en daar hebben we veel ruzie over gehad, hij belandde in een depressie, maar toch ben ik met hem getrouwd.
Na een tijdje werd de depressie minder en zijn het controleren, zoals mijn mail lezen, wat hij zelf opbiechtte, gestopt.
Inmiddels was ik werkloos geworden en was ik gestimuleerd door hem aan een universitaire studie begonnen. Het ging weer goed tussen ons. Ik vond weer werk, was druk met min studie en we besloten het ivf-traject in te gaan omdat het op natuurlijke wijze niet lukt om zwanger te worden. Achteraf gezien waren er toen ook al signalen, maar niet zo sterk als tegenwoordig en ik negeerde deze. Ik dacht dat het typische mannendingetjes waren, zoals niet naar mijn verhalen luisteren, mij het hele huishouden laten doen en de administratie, weinig empathie als ik verdiet had, etc. Ik had immers nooit eerder een serieuze relatie gehad. En je raad het al het hele ivf-traject heb ik in mijn eentje moeten doen, ook de pijnlijke behandelingen waarvoor je thuis zware pijnstillers moet nemen en drozy op de metro staat te wachten, Tja hij had het druk op zijn werk en kon daar allemaal geen vrij voor nemen. En ook het verdriet van het kinderloos blijven heb ik in mijn eentje moeten verwerken.

Inmiddels weet ik dat het niet normaal is om niets te doen, om alles boos te worden, mij af te bekken als ik iets wil vertellen of zaterdag om 4 uur aangeef dat de bakker al dicht is terwijl hij juist dan brood wil halen.
Ik zelf heb al eerder hulp gezocht omdat ik tegen een burn-out aanzat, daarna ging het weer even, maar nu zit ik weer helemaal doorheen. Helaas heb Ian op redelijk jonge leeftijd mijn ouders verloren en is de band met mijn zussen niet supergoed en heb ik ook niet echt veel vriendinnen (gelukkig wel 1) waar ik mijn verhaal bij kwijtraken. Mijn vriendin en zus hebben wel door dat hij mij pijn doet en nemen hem dat kwalijk en mogen hem niet meer zo, dat weet hij niet, want ik wil niet in een nog groter isolement raken.

Ik irriteer me steeds vaker aan hem, aan het eigen wereldje, geen rekening houden met mij en wat ik wil, het passieve, en ga zo maar door…
En ook dat hij altijd met dezelfde verhalen en verhandelingen van uren komt en als ik wat zeg hoe kort ook ben ik uren aan het woord….
Wat mij ook steekt is dat hij voor zijn vrouwelijke collega’s wel alle tijd heeft om naar hun verhalen te luisteren, terwijl hij altijd tegen mij zegt in 5 woorden en dat ik niet tot de kern kom…… en ook dat hij leuk en gezellig naar anderen is, ook als we net ruzie heeft gehad. Ook dreigt hij steeds vaker met scheiden als hij boos en depressief is, dat kwetst mij enorm.

Het is een heel verhaal geworden, maar het lucht mij wel enorm op omdat een keer zo opzet schrijven en te delen.

Heb je tips voor mij, dan zijn die altijd welkom.

Terwijl de tranen over min wangen rollen lees ik alle verhalen. Hoewel mijn man nooit getest is, dat wil hij niet en hij wil ook geen hulp zoeken en ontkent ook bij tijd en wijle dat hij misschien wel autisme en add heeft, zijn voor mij sinds een paar jaar de signalen duidelijk.

In het begin was hij heel verliefd op mij en hoewel ik 37 was toen ik hem ontmoette had ik nog nooit een serieuze relatie gehad. Hij deed veel moeite voor mij, we hadden veel lol en al snel werd de relatie serieus en gingen we samenwonen.
Toen bleek dat hij ook heel dominant en jaloers was en daar hebben we veel ruzie over gehad, hij belandde in een depressie, maar toch ben ik met hem getrouwd.
Na een tijdje werd de depressie minder en zijn het controleren, zoals mijn mail lezen, wat hij zelf opbiechtte, gestopt.
Inmiddels was ik werkloos geworden en was ik gestimuleerd door hem aan een universitaire studie begonnen. Het ging weer goed tussen ons. Ik vond weer werk, was druk met min studie en we besloten het ivf-traject in te gaan omdat het op natuurlijke wijze niet lukt om zwanger te worden. Achteraf gezien waren er toen ook al signalen, maar niet zo sterk als tegenwoordig en ik negeerde deze. Ik dacht dat het typische mannendingetjes waren, zoals niet naar mijn verhalen luisteren, mij het hele huishouden laten doen en de administratie, weinig empathie als ik verdiet had, etc. Ik had immers nooit eerder een serieuze relatie gehad. En je raad het al het hele ivf-traject heb ik in mijn eentje moeten doen, ook de pijnlijke behandelingen waarvoor je thuis zware pijnstillers moet nemen en drozy op de metro staat te wachten, Tja hij had het druk op zijn werk en kon daar allemaal geen vrij voor nemen. En ook het verdriet van het kinderloos blijven heb ik in mijn eentje moeten verwerken.

Inmiddels weet ik dat het niet normaal is om niets te doen, om alles boos te worden, mij af te bekken als ik iets wil vertellen of zaterdag om 4 uur aangeef dat de bakker al dicht is terwijl hij juist dan brood wil halen.
Ik zelf heb al eerder hulp gezocht omdat ik tegen een burn-out aanzat, daarna ging het weer even, maar nu zit ik weer helemaal doorheen. Helaas heb Ian op redelijk jonge leeftijd mijn ouders verloren en is de band met mijn zussen niet supergoed en heb ik ook niet echt veel vriendinnen (gelukkig wel 1) waar ik mijn verhaal bij kwijtraken. Mijn vriendin en zus hebben wel door dat hij mij pijn doet en nemen hem dat kwalijk en mogen hem niet meer zo, dat weet hij niet, want ik wil niet in een nog groter isolement raken.

Ik irriteer me steeds vaker aan hem, aan het eigen wereldje, geen rekening houden met mij en wat ik wil, het passieve, en ga zo maar door…
En ook dat hij altijd met dezelfde verhalen en verhandelingen van uren komt en als ik wat zeg hoe kort ook ben ik uren aan het woord….
Wat mij ook steekt is dat hij voor zijn vrouwelijke collega’s wel alle tijd heeft om naar hun verhalen te luisteren, terwijl hij altijd tegen mij zegt in 5 woorden en dat ik niet tot de kern kom…… en ook dat hij leuk en gezellig naar anderen is, ook als we net ruzie heeft gehad. Ook dreigt hij steeds vaker met scheiden als hij boos en depressief is, dat kwetst mij enorm.

Het is een heel verhaal geworden, maar het lucht mij wel enorm op omdat een keer zo opzet schrijven en te delen.

Heb je tips voor mij, dan zijn die altijd welkom.

al heel mijn leven is er iets waar ik mijn vinger niet op kon leggen. geen vriendschappen kunnen onderhouden, gepest worden,... in 2010 besloot ik op 33-jarige leeftijd de sprong te wagen om BAM mama te worden... in 2012 werd ik de trotse moeder van een zoon... de roze wolk heeft voor mij niet bestaan want er waren direct problemen met zijn gezondheid en moest hij twee weken langer in het ziekenhuis blijven. toen hij thuis was was het een gemakkelijke baby, geen problemen meer, enkel allergien en ziek zijn zoals alle andere kinderen. als baby in de creche deelde hij dezelfde vorm van blokjes bij elkaar en ook dezelfde kleur (oma had altijd les gegeven en zei al fier dat gaat een slim ventje zijn, maar dat was al een voorloper) in het kleuter viel het de juffen op dat hij geen emoties kon herkennen bij kinderen. hij mocht zich soms terugtrekken als het te druk werd, woedeaanvallen had hij ook,... in het eerst is hij dan geblokkerd op rekenen... hulp gezocht voor die woedeaanvallen en daar opperden ze ASS.. hem laten testen en in februari 2020, net voor de corona zijn diagnose gehad. er waren vele dingen die ik herkende van mijn zoon bij mij, ik had ook een zware job, namelijk verpleegkundige en in februari 2021 ben ik uitgevallen met een burn out, toen heb ik me ook late testen en bleek ik ook ASS te hebben... mijn job mag ik niet meer uitvoeren, momenteel volg ik psychische revalidatie, en daarna jobcoaching...
nu begin ik mezelf te 'herontdekken', de prikkels laat ik toe, vroeger had ik dit niet en de psychotherapeute zei dat ik me er volledig voor afsloot en met een paardebril keek,... ik had wel drie tot viermaal per week hoofdpijn maar nu week ik dat het een overmaat van prikkels is...
had ik mijn diagnose eerder gehad dan had ik al ten eerste niet voor die job gekozen....

Hallo lotgenoten
8 jaar geleden kwam na een relatie samen wonen psychose bij mijn dochter 25 jaar de diag ASS ik dacht altijd al maar mij werd de mond gesnoerd. Later bleek door vele stress in het leven mijn man ook de diag ASS
Allen blij we gaan ervoor. Maar de hulp de ellende de tegenslagen die op mij afkwamen..en dag vermaken ideeen geven aan mijn dochter...
Vrijwillig werk ..ze kan alles prima als er maar gewezen word wat te doen.
Aangezien er door corona geen werk in de zorg werd gegeven door een vreemde vrijwillig verleenster ...
Was er niets voor haar buiten mij...
Tot de ASS Voorzet zei ..zelfstandig wonen!!
Laat haar toch los !! Prima zei ik maar wat moet zij alleen in een flat. ?!
Ik moest loslaten . Mijn dochter hoorde ook dat de hulp er zou zijn etc .
Nou tot de sleutel kwam alles ingericht..maar de hulp werd ziek geen nieuwe inzet ..wij hebben alles gedaan..tot zij er paar weken woonde ...en totaal instorte net als 8 jaar geleden !! Geen psychose ivm Risperidon 2 mg .en ik voelde en zag het ook gebeuren van ohhh mam dit kan ik niet aan alles regelen KPN tot alles wat op haar alleen afkwam.
Hulp....nou ik mag het niet meer herhalen aldus de begeiding !! Nee maar onze dochter woont weer bij ons ..en alles moest uit huis ...alle spaargeld is in een paar mnd tijd weg gegooit .!!!
Al zei ik het zo.....ik moet zwijgen.want hun doen alles. Alles ..ze komen 1x pw praten over ...begeidwonen en dagbesteding !!
Wie moet dat op zoeken wij
En hoe is zij ..zeker weer jaar psychies ziek
Crissis vond het ook goed idee Apripazol 10 mg re proberen ivm psychose ..
Nou ik denk soms ....we gaan wel met zijn drieen verder ik wil niets meer uk geloof niets meer in de hulp. !!°
Men houd de pappen nat maar er komt niets van terecht. En crissis kijken over ASS heen.
Ik vraag stuur haar naar Leo kannerhuis..psych
Nee onzin .
Sorry ..de machteloze huilbui komt weer ...
Ik zie de toekomst voor haar zo somber in zeker als ik er niet meer ben. Ze hangt aan me ..terwijl xe alles gerust kan. Heeft ook genoeg gedaan in zorg vrijwillig maar kan de harde dames vaak niet aan...

Bedankt voor het lezen.......en als iemand iets herkent ..ik zou het graag willen lezen ..hoe verder...

Mijn man heeft ASS maar dit weten we nu pas. In het begin van onze relatie had hij een fixatie op seks. Ik dacht dat het normaal was, hoorde bij het begin van een relatie ...hij meer behoefte had dan ik ..tot na mijn eerste miskraam, hij voortdurend vroeg wanneer we terug seks konden hebben. Geen inleving in mijn verdriet maar puur gericht op zijn eigen behoeften. Altijd hetzelfde ..had ik mijn maandstonden, ambras, want dan konden we geen seks hebben, ...ik heb dit volgehouden omwille van de kinderen maar nu zou ik tegen ieder meisje of vrouw willen zeggen, alsjeblieft ga bij zo iemand weg, wat de reden van zijn bizar gedrag ook mag zijn, voor je het weet is er een stuk van je leven voorbij en blijf je met haat en woede over ...ik goed ook mijn dochter en zoon op met respect voor elkaar ..mijn man is intussen ouder en de behoeften zijn ook afgenomen maar ik kan het hem niet vergeven ASS of niet,..ik had veel eerder bij hem moeten weggaan, daar heb ik nu spijt van...

Hoi allemaal,

Ik zie het echt even helemaal niet meer zitten.
Het begon afgelopen weekend(zeer pijnlijke arm door overbelasting) laatste weken erg druk gehad maar de laatste tijd ben ik vooral oververmoeid door het feit dat (zijn mijn gevoelens) mijn partner rommel maakt(erg chaotisch) ik doe het complete huishouden omdat hij een drukke baan heeft is ook vaak weg voor zijn werk.
Maar naast het schoonmaken...(heb al heel vaak aangegeven dat die zelf zijn troep moet opruimen) ruim ik dus alle troep ook op.
Ik kwam vandaag in de schuur en alles had die overhoop gehaald omdat hij een kastje moest zoeken voor iemand.
Ik wordt er soms echt weleens moedeloos van.
Hij is ook vaak dingen kwijt en dan moet ik het weer zien te vinden.
Ik heb een auto immuunziekte dus mijn energie is vaak erg snel op.
Afgelopen weekend heb ik bijgeslapen omdat ik doodmoe was maar ik voelde me ook heel erg somber en down(alsof ik het allemaal niet meer onder controle heb) vandaag heb ik een schoonmaak dagje maar ik voel me zo erg moe en heb zo niet meer de energie.
Ik wilde gewoon even mijn verhaal kwijt.
Ik kan met andere mensen moeilijk over dit soort zaken praten.
De meeste mensen die ik ken moet alles altijd maar leuk en gezellig zijn en vooral geen gedoe.
Maar ik voel me eenzaam in mijn gevoelens omdat ik ze niet kan delen.
Ik voel me soms echt levensmoe.
De laatste tijd beleef ik nog weinig plezier aan dingen,visite is me vaak allemaal teveel het liefst ben ik nu alleen om mezelf op te laden.
afgelopen weken best druk gehad met visites en alles maar ben helemaal op nu.
Nu ook overbelaste arm waar ik niets mee kan.
Ik voel me gewoon heel erg slecht.
Ik wilde dit even van me afschrijven want met die gevoelens lopen is soms heel zwaar.

Tientallen jaren getrouwd, mijn man heeft licht autisme, diagnose sinds een jaar. Door de jaren heen is bij mij enorm veel onbegrepen verdriet opgebouwd, ben me heel alleen gaan voelen, ook veel stress en lichamelijke klachten gehad. Tot het echt niet meer ging.

Sinds een jaar dus een diagnose, mijn man erkent dit en zet zich sindsdien enorm in om dingen anders aan te pakken. Dat waardeer ik en vind ik best knap van hem. Zoals hij zich nu opstelt gaat het eigenlijk -zij het wat gekunsteld- best goed.

Ik wil zo graag gelukkig zijn en geloven in een toekomst samen, maar ik zit met het door al die jaren heen opgebouwde verdriet dat steeds weer boven komt.

Zou dat verdriet ooit slijten?