Autisme - forum lotgenoten

Mijn man heeft autisme (hoog opgeleid) net als z’n hele familie. Hij heeft woede-uitbarstingen. Dan is niks meer goed en haalt van alles erbij wat ik allemaal fout doe. Hij doet nooit iets verkeerds. Hij is de baas is in huis en ik heb dat laten gebeuren omdat ik zijn woede echt heel eng en naar vindt. Hij schreeuwt dan en kan intens gemene dingen zeggen. Hij komt er niet van terug en meestal volgt daarna een soort zwijgen. Dit lang duren.
Ik ben heel ziek geweest en heb weken in bed moeten liggen. Hij zorgde praktisch voor mij maar hij leek verder niks met mij te maken willen hebben. Drie x moest ik naar ziekenhuis; hij kwam niet ervoor terug. Eenmaal was ik zo ziek dat hij mee moest naar de huisarts. Hij was alleen maar kwaad in de auto en heeft niks gezegd.
Alsof ik hem stoor in z’n routine.
Hij heeft bepaalde dingen in huis die hij altijd bepaalt. Alles omtrent eten. Ik kan niet zomaar iets uit de koelkast pakken want het kan zijn dat hij dit voor iets anders heeft bedacht.
Ik ben me compleet gaan invoegen en loop al jaren op eieren. Hij liegt ook wel veel maar geeft mij de schuld. Zo zegt hij dat ik de lampen boven vaak aanlaat maar dat is niet zo. Of als ik iets met hem heb overlegd dan zegt ie dat dat niet zo is. En dan ben ik degene die slordig is en niks overleg. Je gaat haast aan je eigen verstand twijfelen.
Hij zit nu al in een soort negeer fase van enkele weken. Hij zegt het hoognodige tegen mij en meer niet. Voor het eerst bevraag ik hem niet meer. Ik laat hem. Hierdoor ga ik echt door een hel maar ik kan het niet meer opbrengen.
Hij zal nooit naar hulpverlening willen want het ligt niet aan hem. Hij is gewoon altijd kwaad. En dat ligt aan mij. Maar op z’n werk heeft ie stress. Dat reageert ie af op mij. Autisme is verschrikkelijk om mee om te gaan. Verschrikkelijk eenzaam en treurig. Je krijgt niks terug. Hij verwijt mij dat ik geen seks wil maat als je zo uitgescholden wordt telkens dan lukt mij dat niet meer. Ook de seks is op hem gericht al heeft hij dan niet ik de gaten. Ik ben aan onderzoeken hoe ik kan vertrekken. Want dit houdt geen paard vol. Ik heb m’n buik vol van altijd maar die autisme. Aan mij ook genoeg verkeerd maar ik heb nog nooit iemand uitgescholden en zulke erge woorden gebruikt. Tegenin gaan kan niet.

Ruim 32 jaar geleden ben ik gediagnosticeerd met autisme. Dus toen ik een klein peuterjongetje was. Ik heb het syndroom van Asperger. Ik ben zelf 35 jaar oud, dus het autisme heeft 95% van mijn leven beheerst. Ik ben wel blij dat ik het op heel jonge leeftijd het al kreeg te horen. Het onderwijs dat ik volgde in verband met mijn autisme was speciaal. Speciale basisschool, speciaal middelbaar onderwijs en een opleidingscentrum voor mensen met een handicap waaronder de meeste vormen van autisme.

Als klein kind en tot mijn achtste jaar was ik heel moeilijk, onuitstaanbaar, onhandelbaar enzovoort. Ik maakte veel ruzie met mijn ouders als kind. Daarom kreeg ik veel begeleiding op naschoolse opvangen (moest daar vaak naartoe), ging een paar keer op vakantie in een medisch kindertehuis (godzijdank daar niet gewoond, maar dat was bijna gebeurd). Gelukkig werd ik ouder en makkelijker. Mijn ouders kregen steeds een betere band met me als kind en ik was ook een maatje van mijn vader naast zijn zoon.

Doordat mijn autisme mijn leven beïnvloedde had ik moeite met acceptatie van mijn beperking. Ik kan geen autorijden (verkeer en handschakeling). Ik krijg veel prikkels en kon vroeger niet met mensen overweg. Ook feesten meed ik. Ik voelde me zo aan de dijk gezet door de mensen. Ik moest met iedereen rekening houden in de tijd. Maar niemand met mij. Ik was niet sociaal vroeger, was erg gesloten en op mezelf. Gelukkig sinds 15 jaar ben ik wel heel sociaal geworden. Ik kan goed omgaan met jongeren, leeftijdsgenoten, oudere mensen enzovoort. Alleen heb ik weinig vrienden, Ik woon in een dorp waarin veel jongeren vriendengroepen hebben. Ik had zelf geprobeerd ook aan te sluiten bij een vriendengroep. Dat ging niet. Gelukkig heb ik wel veel kennissen in de omgeving en ik mag graag gezien worden door een heleboel jonge mensen.

Ondanks dit alles heb ik het niet makkelijk. Doordat ik autistisch ben heb ik ook veel depressies gehad. Ik voelde me toen ik jonger was me niet geaccepteerd door de omgeving. Ik had en heb nog steeds een negatief zelfbeeld en toekomstbeeld (ook omdat de wereld tegenwoordig zo verrot als de hel is!). Ik kan ook niet normaal fietsen (lichte evenwichtsstoornis) dus rijd ik driewieler. Gelukkig kan ik heel goed overweg met dat ding.

Ook is mijn onderwijsniveau erg laag. Met name de opleiding die ik kreeg op het speciale opleidingscentrum. Gelukkig heb ik door praktische bezigheden veel geleerd. En veel interesse in het leren gehad (al leer ik meer met mijn handen dat met mijn hoofd). Door dit lage onderwijsniveau kan ik ook geen normaal werk hebben. Ik doe daarom alleen dagbesteding en vrijwilligerswerk. Ik doe het werk op een kinderboerderij.

Relaties zijn ook heel moeilijk voor me. Wat ik op dit forum heb gelezen dat partners van autistische mensen een heel ongelukkige relatie hebben begrijp ik ten zeerste. Ik heb het met hun te doen. Het is gewoon niet makkelijk. Ik ben bang dat als ik zelf een relatie heb met een niet-autistisch persoon (voor mij vrouwelijk) dat het niet lang stand zal houden. Het zou veel escaleren. Mijn partner moet dan constant rekening met me houden en dat wil haar niet aan doen. Relatie houden met een autistisch persoon is heftig voor een niet-autistisch persoon. Het leven is echt oneerlijk zo.
Ik heb ooit meermaals geprobeerd met een lieve jonge vrouw een gesprek aan te gaan. Dat heeft averechts gewerkt! Dame in kwestie wilde wel contact met me maar geen relatie. Met meerdere vrouwen weliswaar. Ik heb onlangs nog bonje gehad met zo'n dame. Ik leg er mooi bij neer. Relatie met een autistisch mens is funest!

Van de buitenkant zie ik er als een normale knappe man uit, maar dat ben ik niet door mijn Asperger. Ik heb lang en breed geaccepteerd dat ik autistisch ben en daarmee om moet gaan. Ik heb veel tegenslagen gehad in mijn leven maar ook voorspoeden. Ik word ook gauw boos en/of defensief, ben vaak chagrijnig en lach heel weinig. Ik kan ook niet tegen overdreven vrolijkheid (zoals wat met zien op televisiereclames). Ik wil elke dag positief zijn hoe moeilijk ik dat ook vind. Negativiteit is makkelijker dan positiviteit. Ik ben er ook heel hard mee bezig. Met name het vrolijk zijn. Met vrolijkheid bereik je veel als mens.

Één van de dingen die ik nu wel veel doe in tegenstelling met vroeger is feesten, festivals, concerten en andere drukke evenementen bezoeken. Ik bereid me enorm voor op wat er gaat gebeuren op zulke evenementen. Ik realiseer dat er (heel) veel mensen op die evenementen zijn en dat het dus poepdruk is. Daardoor krijg ik mijn prikkels wel onder controle. Ook zijn veel evenementen lawaaiig dus doe ik oordoppen in (heb gevoelige oren).

Op sommige feesten zoals carnaval mag ik zelf de gangmaker zijn. Ik vertel dan grappige verhalen, tap moppen, doe imitaties en andere komische dingen. Daarmee maak ik de groep mensen op het feest aan het lachen. Ik heb ook brede interesses in veel dingen, maar geef ook andere mensen de ruimte. Ik heb wel empathie, inlevingsvermogen, kan rekening houden met anderen enzovoort. Ik ben ook heel sociaal naar anderen zoals ik al heb beschreven.

Autisme is een heel moeilijke contactstoornis om te hebben. Met name het syndroom van Asperger. Het beinvloed je leven enorm. Ik kan niet helemaal zelfstandig zijn (heb bij sommige dingen begeleiding nodig), Ik was als kind heel laat in ontwikkeling, gelukkig kreeg het met de jaren een flinke inhaalboost. Ik leer nog steeds veel dingen, alleen langzamer dan menig ander mens. Ik heb dus ook geen relatie en weinig vrienden (wel veel kennissen), hoewel ik wel enorm bezig ben ze te maken.

Gelukkig ben ik kerngezond. Ik gebruik geen verslavende en voor de gezondheid schadelijke middelen (alcohol, tabak, drugs), beweeg veel, heb geen lichamelijke klachten, verzorg mezelf goed enzovoort.

Dit was mijn lange verslag over mijn autistische zelf.

Het Cassandra syndroom is gedefinieerd als een stoornis door een gemis aan gevoel. Het ontbreken van emotionele wederkerigheid bij partners van iemand met autisme.

Je kan hier zelfs lichamelijke en geestelijke klachten van krijgen.
Ik ben nu al zo,n 16 jaar samen met mijn man met Asperger.
Het is een periode heel erg moeilijk geweest.
Uiteindelijk heb ik door de vermoeidheid en alle stress ook een instorting gehad.
Wat ik aan iedereen wil meegeven met name de partners van is dat je echt goed voor jezelf moet blijven zorgen en ook rust nemen.
Ook leuke uitjes voor jezelf met vrienden of gewoon lekker alleen echt doen.
Ik heb een periode gehad dat ik geen grenzen aangaf en mijn man met autisme (communiceren,plannen) snel kort lontje erg behoefte hebben aan structuur na jaren rekening te houden met dit alles was ik ook een duur zo erg moe en op dat er echt iets moest veranderen.
Ik ben heel eerlijk geweest naar mijn partner toe op een duur.
Ik was op een duur heel erg boos en alles kwam eruit.
Ik zei gewoon letterlijk ik trek dit zo echt niet meer en wil je alsjeblieft eens luisteren?
Ik heb toen ook heel duidelijk aangegeven waar ik moeite mee had,wat mij ongelukkig maakte en ergens is dat wel goed geweest.
Mijn man beseft nu ook dat hij met sommige dingen echt rekening moet houden en zich ook moet proberen in te leven hoe dingen bij een ander overkomen.
Wat mij ook heeft geholpen is naar een psycholoog te gaan en te praten
dat was al een hele opluchting.
Grenzen aangeven is echt heel belangrijk .
Ik zie om me heen(toevallig ken ik meer mensen met autisme) maar dat de partners van soms van hort naar her rennen om alles voor elkaar te krijgen.
Even kan je dit volhouden maar op een duur zeg je lichaam gewoon dag bekijk het maar je hebt mij verwaarloosd!
Mijn lichaam ging na een paar jaar echt tegensputteren van alle stress.
Ik kreeg last van angsten,mijn spieren deden zeer,ik was echt dood en doodmoe en voelde me ook gewoon depressief,onzeker en minderwaardig.
Ik voelde me meer een therapeut of mantelzorgen voor mijn man dan wat anders is dit herkenbaar?
dat je probeert alle ballen hoog te houden en te zorgen voor je partner?
Ik was altijd bezig om mijn man te behoeden bijv voor veel te veel werken(hij kon slecht grenzen aangeven werk) Hij kon ook doorslaan in bepaalde dingen en in plaats van zelf die grenzen aan te voelen moest ik die grenzen aangeven anders.. storten die in(burnout) en dat heeft die al eerder gehad.
Ik besefte dat k mijn man met autisme niet kon behoeden voor al die dingen en dat ik heel slecht voor mezelf aan het zorgen was.
Ik had continue stress en mijn lichaam leed daaronder.
Ik heb aan mijn partner aangegeven dat het echt teveel allemaal was en gelukkig is die ook naar een psycholoog gegaan en heeft daar veel kennis opgedaan van zichzelf.
Het samenleven met iemand met autisme is ook moeilijk uit te leggen aan buitenstaanders. Het autisme is er eigenlijk op alle vlakken in een relatie wel.
Mijn man bijv houdt van me maar spreekt dit eigenlijk zelden uit( neemt ook zelden een bloemetje mee of een kaartje met iets leuks erin) Ik vond dat altijd erg jammer en ik vroeg aan hem waarom doe je dat eigenlijk niet?
Maar mijn man zei toen ik hou toch van je want ik ben bij je en we doen toch veel samen? Dat is dus hoe mijn man denkt en soms is dat weleens heel erg moeilijk.
Ik heb nu geaccepteerd dat mijn man dingen op een andere manier doet of laat merken en omdat ik heb aangegeven het leuk te vinden neemt die af en toe wat leuks voor me mee.
Waarin voelen jullie je eenzaam in de relatie?

Mijn man is op zijn werk echt een initiatiefnemer, bedenkt creatieve oplossingen en voert ze uit. Echt een visionair. Hij heeft een sociale baan en betrekt dus ook allerlei mensen om voor elkaar te krijgen wat hij voor ogen heeft. Coacht nieuwe mensen. Ook plannen lijkt goed te gaan en hij let erop dat alles tot in de puntjes goed wordt uitgevoerd.

Thuis daarentegen neemt hij zelden initiatief, lijkt niet te willen of kunnen investeren in mij en ons kindje. Hij houdt van ons maar heeft geen hoop en dromen voor ons als gezin. Ook gaat plannen vaak niet soepel en in het huishouden lukt het hem niet klusjes goed af te maken en onderhoudswerk zelf te zien.

Is dit onwil of kan hij thuis echt niet functioneren zoals op zijn werk? Hoe gaan jullie hier mee om? Merk dat ik het verschil in functioneren niet begrijp.

Mijn man heeft zeker weten een vorm van ASS. Ik heb een heel moeilijk en eenzaam huwelijk helaas.

Wat mijn man steeds doet:
Woordgrapjes maken. En dat is dan vooral in ‘geïrriteerde’ bui die zomaar dagen kan aanhouden. Op veel woorden wat ik zeg maakt hij er een ander woord van. Bv. Als ik zeg: ‘ik ga zo weg’. Dan zegt hij: ‘knip je de heg?’’. Even heel simpel als voorbeeld maar dit gaat de hele dag door. Soms als ik verdrietig ben en om eeb knuffel vraag pakt hij letterlijk een knuffel van ons kind en geeft mij dat. Puur pesterij.
Ik heb al zo vaak gezegd dat ie daar eens mee moet kappen. Hij doet dit al bij anderen. Op een of andere manier moet hij altijd mij de gek aansteken.
Soms zijn die woordgrappen ook aardig geniaal en kan ik er om lachen. Maar nu is het continu en voel ik me verre van serieus genomen.

Mijn zoon voelt zich waardeloos

Mijn zoon is 31 jaar bijna 32 en heeft ASS wat hij op aan rade van mij heeft laten onderzoeken bij het GGZ omdat hij steeds vastliep met opleidingen, werk en passende stageplekken te vinden.
Op het basisonderwijs werd hij gepest en het pesten ging door toen hij op het voorgezet onderwijs zat, maar daar had hij het wel 4 jaar volgehouden en z’n diploma behaald op niveau C3.
Hij had altijd al architect willen worden dus besloot hij om na de mavo naar het MBO richting bouwkunde te gaan doen, helaas werd hij ook daar vreselijk gepest.
Toen had hij besloten een andere richting te kiezen Het grafisch lyceum in Utrecht, daar zat hij best op z’n plek en werd gelukkig niet gepest en daar accepteerde en respecteerde de leerlingen elkaar maar door bijna alle stagebedrijven werd hij afgewezen en als hij wel eens een stageplek kreeg kreeg hij klusjes wat eigenlijk niks met z’n opleiding te maken had, in die tijd besefte ik me als moeder dat hij zo’n test op autisme moest laten doen, dat heeft hij uit laten zoeken en uit de test bleek inderdaad ASS, maar ja…..toen wist hij het en kreeg die stempel opgedrukt en ja wat moet je ermee!,,,
Hij had zich in laten schrijven bij een soort uitzendbureau speciaal voor autistische mensen, hij kreeg een jobcoach ( weet niet of ik het goed schrijf ), in samenwerking met haar ging hij naar z’n eerste sollicitatie, daar werd hij niet aangenomen omdat ze vonden dat het een te lawaaierige werkomgeving was en ze zeiden dat het gesprek heel goed was gegaan maar dat de keuze niet naar hem was gegaan maar dat er binnenkort bij een ander gelijksoortig bedrijf dichter bij huis een baan vrijkwam.
Helaas hoorde hij niks meer van de jobcoach, hij heeft nog wel een aantal pogingen gewaagd om contact met haar te krijgen maar tevergeefs.
Via het UWV dan maar proberen om aan het werk te komen, daar kreeg hij ook een job coach die wel een mooie baan voor m’n zoon wist….gesolliciteerd en al en mn zoon beloven wel te contacten met hem…. Wat denk je? Deze job coach koos ook eieren voor z’n geld.
Mijn man en ik vonden dat m’n zoon z’n rijbewijs maar moest gaan halen maar na 60 lessen en geen vooruitgang hebben we maar besloten om te stoppen met de rijlessen en dat vond hij zelf ook.
Mijn zoon heeft ook zo’n training gedaan om wat assertiever te worden maar die mensen vonden dat hij na de 10 trainingen maar nog naar 10 trainingen moest gaan maar dat deed hij niet.
Nu is hij een man van 31, heeft nog nooit gewerkt, woont nog thuis, heeft geen uitkering heeft nog nooit een relatie gehad en hij wil alles zoooo graag! Maar hij weet niet hoe hij alles moet aanpakken en mijn man en ik zijn het spoor ook bijster.
Het is wel zo dat hij sinds een jaar of 6 a 7 bijna elke week in z’n eentje naar de stad gaat om te stappen, Het laatste jaar heeft hij een vriendengroep waar hij overal bij betrokken word, verjaardagen, weekend weg en alles.
Dat geeft hem enigszins wel een heel goed gevoel dat hij word geaccepteerd zoals hij is, dus…. Het begin is er.
Maar wij als ouders zijnde worden ook ouder en ouder resp. 60 en 58 jaar oud en we willen dat het goed met hem komt en dat hij z’n eigen boontjes kan doppen als wij er niet meer zijn.

Goeiendag, mijn zoontje van 5 heeft de diagnose ASS, hij zit ook op speciaal onderwijs.
De laatste tijd lijkt hij angsten te ontwikkelen helaas.
Er komen er steeds meer bij, hij is bijvoorbeeld bang dat er brand zal ontstaan tijdens het koken, hij kijkt met grote regelmaat naar de keuken en geeft aan dat hij het maar niks vind.
Bij zijn grootouders raakt hij helemaal overstuur als ze gaan koken.
Ook is hij opeens bang voor vliegjes en insecten. Hij wil dan niet meer de deur uit. Vaak proberen wij hem af te leiden maar dit biedt natuurlijk niet echt een oplossing.
Heeft iemand anders hier ervaringen mee ? Zal het een fase zijn of moeten we om professionele hulp gaan vragen hiervoor ?

Gr. P

Eenzaamheid in een huwelijk kon ik me van te voren helemaal niet voorstellen. Achteraf zie ik dat er al veel signalen van ass waren bij mijn man. Toch heb ik dit in onze verkeringstijd geslikt en dat is heel geleidelijk aan steeds verder toegenomen. Na ons trouwen kregen we steeds meer escalaties om, in mijn ogen, kleine verwaarloosbare dingen. Er was geen ruimte voor inleven, empathie, emoties intimiteit etc. Dit voelde eenzaam.. daardoor ontvluchtte ik steeds vaker thuis. Ging naar vriendinnen, mijn ouders als ik maar niet thuis hoefde te zijn. Gek, ik had een heel ander beeld van het huwelijk. We waren nu samen maar ik voelde me nog nooit zo alleen. Ik heb meerdere keren op het punt gestaan om een punt achter ons huwelijk te zetten. Na het bespreken met de huisarts (kreeg van alle spanning lichamelijke klachten) stelde hij voor om ook in gesprek te gaan met mijn man en te sturen op diagnostiek onderzoek. Uiteindelijk heeft hij er mee ingestemd en kwam er ook ass uit. Dit luchtte mij enorm op.. ik heb ook erg aan mezelf getwijfeld namelijk: wat doe ik verkeerd? Lok ik het uit? Houdt hij wel van me? Met nog talloze andere vragen. Een jaar geleden kreeg ik het boek Eenzame vrouwen van Ben Zijl. Ik heb daar zoveel herkenning in gelezen dat ik contact heb gezocht met praktijk Tamim waar hij werkzaam is. Hij heeft mij en later ons (mijn man stond eerst niet open voor hulp) heel veel bijgebracht over ass; nee het gaat niet over hoe hard ik het ook hoop, maar ook over ons als echtpaar (communicatie, afspraken etc.) en ons huwelijk. We hebben hier heel veel aan gehad. De tips en trics gebruik ik nog dagelijks en omdat ik meer inzicht heb in wat mijn man belemmert, kan ik een escalatie voor zijn. Het leven is samen een stuk makkelijker geworden. Al blijf ik wel altijd extra rekening houden met hem. Dat zal waarschijnlijk ook nooit helemaal weggaan. Voorheen wilde ik graag kinderen maar op dit moment weet ik niet of ik dat er wel bij kan hebben en of hij zo’n grote verandering kan handelen. Zijn er anderen die ook met deze vraag lopen?

Ik denk dat ik dit gewoon even van me af wil schrijven. Zit met de tranen in m'n ogen in de tuin om even op adem te komen ik verwacht geen kant en klare oplossing maar advies is altijd welkom.

Ben getrouwd met een hele lieve man, die autisme en ADHD heeft. Moeite met overzicht, huishoudklusjes in huis, verantwoordelijkheden uit zichzelf opnemen heeft hij altijd al wel een beetje gehad, maar dat viel best te behappen toen we nog in ons kleine appartementje woonden. Ik rende dan wat harder, deed ik altijd met veel liefde. Want ik snap ook wel dat zo'n diagnose er niet voor niets is. Begrip vanuit mij was er zeker genoeg.

Sinds 2 jaar is ons leven heel erg veranderd. We hebben een huis gekocht, hebben sinds kort een (eerste) kindje en ik merk dat ik wel degene blijf die het hardste rent. Nog steeds met veel liefde, maar voor mij kruipt er steeds meer tijd in door alle veranderingen in ons gezin, waardoor ik nog heel weinig tijd voor mezelf heb om eens tot rust te komen (we werken beiden fulltime).

Ben eerlijk het gesprek aangegaan vorig jaar en heb gezegd dat ik dat allemaal niet meer trek. Dat er meer een balans moet komen. Heb toen een weekplanner opgesteld met huishoudklusjes en wie wat kan oppakken. Netjes uitgeschreven en op de koelkast gehangen. 1 en al fiasco, het liep voor geen meter. "Oei, maar dat ben ik vergeten, oei, dat heb ik niet gezien, pfoe ik ben toch wel heel moe deze avond, ik doe het wel een andere keer (en dan gebeurd het niet)'. Met als resultaat dat ik het toch weer begon op te nemen, want ik wil niet in een rommelig/vuil huis wonen. Dat systeem leek niet te werken, dus deze keer legde ik het bij hem neer: maak jij een lijst. Dan bepaal je zelf de structuur, daar ga je misschien beter op? Op die lijst wacht ik ook al 2 weken want "ik kom daar echt niet aan toe hoor".

Dingen in huis worden niet gezien. We hebben een voorraadkamer in huis, waar alle spulletjes liggen die ik extra koop in de uitverkoop en er voorlopig zet tot we ze nodig hebben. Denk hierbij aan houdbaar voedsel, toiletpapier, douche producten,... Wanneer ik vraag: kan je artikel x mee naar boven nemen want dat is op in de badkamer, komt hij na 5 minuten chagerijnig terug: "nou, ik kan dat niet vinden hoor, er is geen overzicht!". Weer geprobeerd om te structureren. Bakjes met labels gemaakt, zodat alles makkelijk terug te vinden is. Maar zonder effect. Het gebeurd gewoon niet. Bij het uitladen van de vaatwasser zet hij ook steevast spullen op het aanrecht onder het mom: "ik weet niet waar dat hoort, de keuken is jouw structuur". Wanneer ik zeg dat het hier geen hotel is en hij ook eens een kast kan opentrekken om te kijken waar iets moet, trekt hij dat niet, en is het een hele avond gemopper en frustraties langs zijn kant.

Als ik specifiek vraag: joh, zet eens het vuilnis voor me buiten (taakje à la minute, bij gebrek aan een weekplanner), dan is hij op weg van de bank naar de vuilnisbak afgeleid door 101 dingen (toch nog eens online kijken wat het rooster van de afvalophaal is, oh, nog even achter de computer checken, oh, wat betalen wij eigenlijk aan de gemeente voor de ophaling). Waardoor hij na zo'n klusje al snel een uur verder is. En daarna moe. Want naar zijn beleving rent hij dan al een uur rond. Oh wee als ik daarna met een 2de klusje zou komen want dan krijg ik als verwijt: "ik heb een hele week gewerkt, en dan zit jij mij te overladen met klusjes, ik heb mijn rust nodig!". Dat ik tot 21:00 dan de keuken opruim nadat ik gekookt heb, de was doe, binnengekomen post verwerk, enz. daar is dan geen oog voor.

Sinds een jaar heeft hij een baan die hij als best stressvol ervaart. Hij vindt het werk heel erg leuk, maar hij trekt die 40 uren moeilijk. Hij wil zijn avonden dan ook gewoon "vrij", maar zo werkt het gewoon niet altijd in een huishouden. Ik heb voorgesteld dat hij dan bv. 4 dagen gaat werken i.p.v. 5 (want hij wil absoluut niet van baan veranderen), en dat ik bereid ben om naast mijn 40 uren nog een paar uurtjes ga bijwerken omdat we het geld gewoon nodig hebben. Dan kan hij wat meer op adem komen en minder overprikkeld zijn. Vond hij een prima idee, maar er werd wel gelijk gezegd: "ja, maar dan moet jij de berekening geen maken van wat dat financieel scheelt elke maand, dan moet jij met een plan komen". En zo wordt alles wel een beetje in mijn bakje geschoven. De avonden dat hij compleet overprikkeld thuis komt moet ik er na mijn eigen werkdag zonder discussie ook "staan" voor hem, maar als ik eens een moeilijk dagje heb gehad dan moeten we na max. 10 minuten gesprek "weer door". Voel me soms een verknipte hulpverlener thuis. Ik bespreek mijn gevoelens daarover wel , maar het wordt telkens weer afgedaan als: jou standaarden zijn te hoog, moet er echt élke week worden opgeruimd? Doe niet zo panisch over die klusjes... (maar face it, niemand wordt blij van 3 meter stof in huis, de was laten staan tot er 4 machines na elkaar moeten gedraaid worden, enz., dat levert gewoo meer werk op i.p.v. het gewoon wekelijks bij te houden).

Ik doe echt enorm mijn best om alles in huis te structureren. Handvaten te bieden. Een balans te zoeken. Maar er wordt niks opgepikt. En die dagelijkse strijd in huis voor de kleinste dingen begint mij ook zuur op te breken. Ik weet niet wat ik nog kan doen, voel me soms zo radeloos en moe... En ik voel me er ook geen goede partner door, dat ik het maar niet kan doen slagen... Wederom: de diagnose autisme en ADHD is er niet voor niks. Dat snap ik heel goed. Maar ik doe zo mijn best om daar een gulden middenweg in te zoeken, het voor hem ook behapbaar te maken, te zorgen dat hij "ontprikkeld" wordt, maar ik krijg maar geen vooruitgang tot stand. Wat kan ik nog doen...? Ik wil ons kindje later ook niet het idee geven dat het oké is om dingen op z'n beloop te laten "want mama lost toch alles op".

Adhd coaching hebben we ook al gehad. Medicatie voor de Adhd neemt hij ook al. En dan de dingen die ik in huis probeer op te zetten. Maar zonder effect. Wat kan ik nog meer doen?

Ik wil hier ook geen hele klaagzang over mijn man van maken, want hij houdt ook gewoon heel erg veel van mij en is geweldig met ons kindje. Maar ik trek het eventjes niet meer.

Zo... dat moest er heel eventjes uit, sorry voor het lange bericht...

Hallo allemaal! Heel herkenbaar al deze verhalen. Mijn partner laat zich niet diagnosticeren, dus ik weet niet wat hij heeft, dit is wel herkenbaar. De eerst ontmoeting leek hij heel lief maar wel vreemd, ik dacht dat het niks zou worden en kreeg een appje dat hij me nog eens wilde zien. Ik was verbaasd maar ik stemde in. Daarna ging alles moeizaam, tijdens appen of na een leuke dag hoorde ik opeens niks en was radiostilte voor uren. Ik werd er gek van want ik ging enorm aan mezelf twijfelen. Daarna kwamen zijn twijfels over mij , terwijl ik niks gedaan had maar zo liet hij me wel voelen. Ik geloof dat ik bijna 2 jaar bijna elke dag heb gehuild hoe gemeen hij tegen me was. Zijn moeder dacht aan autisme en borderline en deed er lacherig over en dat terwijl ik in een complete hel zat. Maar hij was zo mooi en ziet zo schattig uit en had leuke kanten maar ik kon er geen vinger op leggen. Hij schold me uit voor vanalles en nog wat , hij had woededeuitbarstingen en vernielde al mijn spullen mij kapsalon en ik raakte telkens overstuur omdat ik niet wist wat ik verkeerd had gezegd of gedaan. Ik deed daadwerkelijk alles voor hem! Ik heb een eigen bedrijf hij woont nu al 6 jaar bij mij , 4 jaar lang was zijn zoon elk weekend en alle vakanties bij mij en ze teerden op mijn zak , mijn huis werd overgenomen door hun, door respectloos met me om te gaan en de hele dag te gamen, rotzooi maken, nooit opruimen etc. Ik werd gek maar kon hem niet loslaten. Vorig jaar heb ik een huis gekocht en hij zou in dat huis ook bijdragen aan de kosten en helpen verbouwen . Hij liet me bijna alles alleen doen , de enige van wie ik hulp kreeg waren mijn ouders die hem niet kunnen luchten of zien na alles. Dus ik vroeg of hij dan even naar een vriend kon gaan als zij kwamen, want hij hielp toch al niet mee. Toen waren mijn ouders vuile k*** lui , terwijl ik superlieve ouders heb die heel veel voor me doen en hij doet niks alleen maar gamen. Mijn ouders hebben een hekel aan hem na alles wat hij heeft aangericht. En terecht vind ik . Alleen sta ik er nu telkens tussenin. Vorig jaar ben ik erachter gekomen dat hij aan sexting doet met vrouwen op instagram, naaktfoto's delen en chatten echt walgelijk. En dat terwijl ik me kapot sta te werken , alles betaal en hij in mijn huis dit doet ! Hij zei meteen dat het een fetisj was en hij zou het nooit meer doen. Ik overweeg vanaf die tijd om ermee te stoppen, dat overweeg ik al lang . Zijn ouders steunen ons helemaal niet. Mijn bedrijf moest dicht in de lockdown we hadden beiden geen geld en mijn ouders moesten telkens geld bijleggen. Maar zijn ouders hielden zich afzijdig.
Ik heb ze een app gestuurd of ze een idee hadden dat ik niet alles kon bekostigen gezien mijn kapsalon ook dicht moest. Hij werd steeds agressiever met mij aanvallen etc alles vernielen en zijn stiefvader zei dat ik hem triggerde. Ik wist niet wat ik hoorde! Ook heeft hij me laten stikken toen ik 2 keer een miskraam heb gehad en 1 keer moest ik een nacht in het ziekenhuis blijven en toen nam hij niet eens de telefoon op 4 uur lang , terwijl hij wist dat ik in het ziekenhuis was . Ik kreeg niet eens de kans, terwijl ik met zoveel pijn daar lag om te zeggen dat ik moest blijven. Nu ook na de lockdown is het superdruk en werk ik heel veel uren en hij zit maar boven te gamen en ik moet dan zelf nog koken na het werk . Ruimt niks op, het huis moet nog verbouwd worden en hij doet helemaal niks! Ja een beetje af en toe zoals even met de swiffer over de vloer of een vaatwasser uitruimen poeh poeh! Mijn katje is ziek en ik moest werken ik heb de dierenarts gebeld en hij zei dat ik een spulletje moest komen halen , dus ik vroeg of hij dat even kon ophalen, doet hij niet , heeft geen zin . Beestje is al een week ziek en ik heb vandaag pas via internet dat spul gekregen omdat ik geen tijd had om naar de winkel te gaan vanwege de drukte . Dat is dan al 4 dagen later .... gelukkig gaat het nu weer wat beter . Tondeuse kapot gegaan tijdens drukte ik vraag hem even eentje te halen , 1 km verderop , had hij geen zin in en dat terwijl ik klanten heb ... gisteren vraag ik waarom hij zo stil is zegt ie dat ie op stand-by staat , ik zeg hoe bedoel je : zegt ie ; ja ik wil niet onnodig energie verspillen 🤣 omg ik dacht dat ik niet goed werd. Hoe kan iemand zoiets zeggen terwijl hij al 8 maanden niet werkt en niks uitvoert. En ja zo kan ik wel uren doorgaan. 2 weken geleden heb ik zijn spullen laten pakken maar toen hadden we ineens een goed gesprek en is hij toch gebleven. Nu ben ik weer terug bij af ... ik kom boven van een lange dag werken en moet dan koken en dan staat de hele avond netflix op met een serie over een robot, en dat elke avond,en als ik iets zeg is hij beledigd. En dat terwijl hij de hele dag naar die stomme robot had kunnen kijken 😳 Ik word echt niet goed! Ik wil weten wat dit is en of dat ook met autisme te maken heeft ! Hij wilt geen hulp want hij vertrouwt hulpverleners niet.....intimiteit zit er vanaf dag 1 al niet in ja mss 4 keer per jaar en dat is al veel ... Ben ook gewoon bang van zijn psychotische uitbarstingen en ik drink dan weleens wijntjes om mezelf te kalmeren en dan gooi ik er natuurlijk vanalles uit tegen hem uit frustratie , maar ja dat wordt me helaas dan niet in dank afgenomen. Wie herkent dit ?

Ik heb sinds iets meer dan een jaar een relatie met een man met asperger, maar ik zit te denken om ermee te stoppen en houdt het contact nu wat meer af. Ik ben alleenstaande moeder van een eigenwijze kleuter en het kost me te veel stress en onrust rekening te moeten houden met iemand die zoveel beperkingen heeft, het is bijna niet te combineren. Als we bijvoorbeeld met zijn drieën gaan wandelen, kunnen we hooguit 20 minuten lopen of hij krijgt er angst van en moeten we weer weg of haakt hij zelf af en gaat 'ie naar huis. Ook is hij erg wisselvallig met wat hij aan kan en wat niet. Als ik op visite ga bij mijn ouders dan gaat hij 9 van de 10 keer niet mee, mits mijn moeder gebak heeft gemaakt of iets anders lekkers. Dan ineens is dat de drijfveer om mee te gaan. Gezelligheid bestaat niet, alles wordt gezien als taken of er wordt gekeken naar of er iets in z'n voordeel is, anders is het een no go. Als we een keer op de dag zelf iets inplannen en het was leuk, dan krijg ik vervolgens daarna een appje dat het te stressvol is geweest voor 'm en dat we dat beter niet meer kunnen doen. 🤷🏼‍♀️ Ik ben er klaar mee om me in bochten te wringen. Ik ben mezelf niet meer en de vrolijke ik is totaal verdwenen.

Hoi,
Sins 3 maand ben ik vriend geworden met een autistische jongen. 26 jaar. Hij wordt op een waanzinnige manier van zijn adoptie ouders van de buitenwereld afgeschermd... Toch wat vrienden betreft... Zijn ouders doen er alles aan om oms uit elkaar te houden.. Waar ze nog in Slagen ook.... We delen dezelfde sportpassie.. Hij een wereldtopper... Dus wel een sociaal leven, met zijn trainers.. Veel meer is er niet. Hij heeft in een heel korte tijd een (te) sterke band met me opgebouwd.... We hebben alleen nog contact via telefoon of sociaal media.. Ook dit zal ons binnenkort verhinderd worden... Ik lees veel over autisme om hem te begrijpen. Dit lukt redelijk. Ik ben zijn enige vriend.... Nooit laat ik hem vallen.. Maar hij kijkt waanzinnig naar me op.. Dit maakt me ongerust.. Ik krijg hem maar niet uitgelegd dat ik een gewone man ben niet meer of minder dan hemzelf..... Blij en trots hem tot vriend te hebben... Maar soms ten einde raad..

Het gevoel altijd op je tenen te lopen, het gevoel raar te zijn, nooit begrepen te voelen, terwijl mijn leven altijd makkelijk is geweest.

Mijn man is hele dag in gedachten, in zijn telefoon of hij kan uren praten over een onderwerp. Energievreter is het. Ik ga eronder door. Hij wilt zelf niet geloven dat hij autisme heeft, maar het is overduidelijk.

Simpele taken, zijn voor hem alles behalve simpel. Hij is blind voor rommel of preventief onderhoud. Meneer komt pas in beweging als het echt niet andere is.
Hij is ook echt aan aandachttrekker, ik merk dat hij zeker geniet van alle aandacht en vooral van vrouwen. Niet dat hij iets verkeerds doet, maar t is wel echt een beetje ongepast vind ik vaak (niet met rare woorden ofzo maar gewoon beetje alsof hij ook een vrouw is-spiegelen) Vooral de manier hoe hij zichzelf tegenspreekt op dit gebied.

Ik negeer hem gewoon vaak of doe alsof ik hem niet hoor, want t is teveel voor mij allemaal. Ik moet al huishouden doen werken kindje verzorgen etc. En ook nog rekening houden met zijn rare uitbarstingen.
Hij vindt alles raar en anders, echt enorm onderontwikkeld.

Ik heb het meeste rust als hij er niet is en dan nog blijft hij mij appen en bellen alsof ik zijn dagboek ben.

Er zijn zoveel dingen die hij nog moet doen… ik weiger dit te doen. Hij is een volwassen man.
Je kan prima gewoon jezelf ertoe zetten om je taken af te ronden. En anders zoekt hij maar hulp. Ik ben geen psycholoog.

Ik wil een partner geen zorgkind.
Ik vind dit echt misbruik maken van je partner. Als je zelf niet in staat bent normaal te kunnen leven, zoek hulp in plaats van een last te zijn. En soms ook nog de partner dingen kwalijk nemen. Mijn leven is ook veel waard. Zelfbewuste autisten, neem jullie verantwoordelijk en zoek hulp!! Wij gaan eraan onderdoor, probeer dat te begrijpen!

We hebben een lange reis achter de rug, maar die is niet volbracht, we gaan nog een stuk verder met onze reis.
Mijn vrouw heeft de diagnose autisme, en ik noem haar mijn auti als ze weer volledig in haar rol van autist zit.
Ik ben een man die zijn hele leven in de verzorgende sector heeft gezeten, misschien is dat mijn valkuil wel geweest, maar het was ook haar redding.
We waren collega`s op het werk en waren voordat we het zelf goed besefte getrouwd.
Ik ben een mens dat vrijwel altijd het initiatief neemt om iets te gaan ondernemen en zij volgde mij maar al te graag, het viel jaren nooit op dat zij alleen maar volgde en nooit met een eigen idee kwam, ik was haar gewoon altijd een stap voor geweest.
Ik had een drukke baan en werkte gewoon veel, zij was in die tijd meer een rustpunt voor mij.
Geen druk gedoe thuis maar rust, maar ze was wel heel gestructureerd en totaal verslaafd aan haar puzzeltjes, maar goed toen dacht ik nog van “als ze het maar leuk vindt”.
Er kwamen toch wel dingen naar voren waar ik mezelf aan ging storen, er klopte iets niet, maar wat het nu precies was, daar kon ik op dat moment mijn vinger niet op leggen.
Totdat er kinderen kwamen, toen werd het duidelijker.
Een autist weet niet wat een kind wil of van haar verlangd, ze zijn onbegrijpelijke wezens, ik moest steeds weer de vertaling leveren, zelf begreep ze er maar een deel van.
Omdat je kinderen hebt ben ik mijn zoektocht begonnen naar wat er met haar aan de hand was, zij was mijn vrouw maar er ontbrak iets en ik wist toen nog niet wat.
Het was in de jaren negentig en de hulpverlening was nog niet zo ver dat iedereen in een hokje te plaatsen was, nee toen lag het meer aan degene die hulp vroeg.
Ik kreeg de meest uiteenlopende adviezen van doctoren en hulpverleners, niet echt gericht op het autisme, ik voerde mijn tocht alleen naar antwoorden, zonder haar, want zij vond dat er aan haar niets mankeerde.
Totdat je met iemand in contact komt die jouw verhaal verteld, dezelfde problemen ondervindt met haar partner, en dan sta je opeens op scherp en wil je alles horen en weten.
Het lag dus niet aan mij maar er zijn er meer die ongeveer vergelijkbare gebreken vertonen.
Ik ben mijn speurtocht begonnen op internet, het was er toen nog niet zoals het nu is, we zaten nog maar in de negentiger jaren, maar je kon informatie vergaren.
Ik kwam na heel lang zoeken uit op het autisme, maar het omvatte zo ontzettend veel, maar ze paste er zo geweldig in vond ik, alles klopte gewoon.
Dus met de informatie die ik had naar de huisarts om hulp te vragen
Maar ook toen zag ik het verkeerd, zij was patiënt ook bij hem en zij kon geen autisme hebben vond hij, en daar moest ik het mee doen.
Ik moet wel zeggen dat er toen weinig kennis van autisme bij volwassenen was en vooral bij vrouwen, zij kunnen het heel goed verbergen.
Ik moest het dus zelf regelen thuis en dat was moeilijk moet ik zeggen, de kinderen werden groter en zo ook haar problemen daarmee.
De kinderen waren te druk voor haar, ze luisterden niet naar haar, ze raakte steeds meer van slag, ik moest continu bijsturen.
Haar leven was voorgeprogrammeerd, alles moest op de juiste dag op hetzelfde tijdstip gebeuren, hiervan afwijken was onmogelijk, kinderen zijn impulsief en dat botst gigantisch met een gestructureerd persoon zoals zij.
Ik zat tussen twee kampen in, ik moest continu zoeken naar compromissen, zorgen dat mijn kinderen een leefbaar leven hadden en dat mijn auti niet geregeld van de kook raakte of van huis wegliep.
Totdat we het genoeg vonden, we wisten nu wel wat er met haar aan de hand was, ze was autistisch maar ze had nog geen diagnose, en die heb je nodig om hier iets mee te gaan doen, en vooral ook met ons, zodat wij ook een leven konden hebben.
Ze kreeg een onderzoek bij een ggz instelling meer gedwongen dan vrijwillig, maar hier bleek al vrij snel dat het autisme was.
En dan moet je doorpakken, gelijk door naar een autisme instelling voor verdere behandeling, maar niet zo zeer voor haar.
Voor mij was het meer om te gaan werken aan mezelf, een autisme centrum geeft ook cursussen voor partners van autisten, een hele uitgebreide en intensieve cursus van een paar maanden.
En heb ik zo veel geleerd, niet alleen voor mezelf maar ook hoe ik haar kon helpen door te begrijpen waarom zij de dingen doet die ze doet.
Langzaamaan kwam er meer rust in huis, ik wist nu hoe ze op dingen zou reageren door de partner groep.
Ik kon nu uitbarstingen en irritaties voor zijn, de kinderen kregen meer respect voor haar en zij was meer een moeder voor ze, al was het dan meer in praktische zin, ik bleef er voor het emotionele gedeelte.
Ze blijft dezelfde autist in huis met dezelfde handelingen, maar dan in een rustigere vorm.

En dan als de kinderen al een paar jaar het huis uit zijn krijg je een hersenbloeding.
Niet het einde van de wereld maar je hebt hersenschade en je bent een stuk van je functioneren kwijt, je hebt vaak net even een stukje hulp nodig.
Maar als je samen bent met iemand die niet ziet wat je nodig hebt omdat ze je niet kunnen lezen, dan moet je continu uitleggen wat je nodig hebt en wat je verwacht dat zij voor je moet doen.
Wat in jouw optiek zo eenvoudig lijkt, dat blijkt voor een autist heel moeilijk te zijn, je een stukje op weg helpen met wat je zelf nu even niet meer kan.
Ik ben nu alweer een paar jaar verder met mijn hersenschade, ik kan mezelf heel goed redden in het leven, ik weet nu wat ik wel en niet aan ondersteuning kan vragen aan mijn auti.
En met dit geheel ga ik verder met mijn reis in het leven, eigenlijk alleen maar samen met haar.

Hoi Allemaal,

Misschien heel apart maar afgelopen jaren heb ik veel zitten nadenken.
Ik zal maar even eerlijk mijn verhaal doen.
Ik heb vroeger als kind zijnde niet makkelijk gehad ik was altijd een gevoelig kind maar ik denk ook nog extra gemaakt door alles wat ik heb meegemaakt.
In heel mijn familie was er altijd ruzie en gedoe waar wij als kinderen vaak tussen stonden. Ik mag het misschien niet zeggen maar ik heb zo,n beetje het slechtste van de mensen gezien.
Daarnaast (er is nooit helemaal exacte diagnose gesteld) want mijn vader stopte al vroeg met therapie er was iets gezegd over vermoeden borderline maar omdat mijn vader stopte met de therapie(werd teveel in zijn jeugd gewroet) is er nooit exacte diagnose gesteld.
Echter... mijn nu inmiddels man heeft heel veel trekken ook die mijn vader heeft. de trekken van mijn vader zijn(emotioneel afstandelijk) zeer moeilijk omgaan met gevoelens,huilen is een zwakte en doet voornamelijk zijn eigen dingen. Vroeger had hij ook last van woede aanvallen.
Mijn moeder helaas is erg afhankelijk geworden van mijn vader.
Ze gaan nooit op vakantie omdat mijn vader daar geen behoefte aan heeft,hij regelt en beslist eigenlijk alles.
Mijn vader koopt veel spullen en is een soort van verzamelaar(heeft meer met spullen dan mensen) als je zijn kastjes opruimt raakt die in paniek.
Ik had eens een gesprek met een psycholoog en die vroeg waarom ben je denk je op je man met ASperger gevallen?
Ik begreep die vraag van hem heel erg goed. Ik zei ik denk omdat die in sommige dingen ook veel op mijn vader lijkt en dat je onbewust dat je aantrekt omdat je het herkend en herkenbaar is.
Ik hoorde ook van de psycholoog dat vaak familie problemen (familie systeem) zich kan herhalen. Dus bijvoorbeeld als je moeder een moeilijke relatie had met je vader kan dit bij jezelf zonder dat je het soms doorhebt ook voorkomen.
Mijn moeder is 2 keer opgenomen geweest omdat ze er geestelijk helemaal doorheen zat en dat kwam ook door haar huwelijk is haar verteld. Ze heeft eigenlijk altijd alles geaccepteerd om ruzie en gedoe te voorkomen.
Ik heb sterk het vermoeden dat mijn vader ook een vorm van Autisme heeft en zowel ik als mijn broer hebben partners met ook trekken van mijn vader Hoe apart eigenlijk dat je zoiets nu beseft.
Het klinkt misschien raar om te zeggen maar ik heb niet echt een hele goede band met mijn vader.
Mijn vader is emotioneel altijd erg afstandelijk geweest (zal nooit zeggen hou van je of ik ben trots op je) er waren vroeger veel ruzies in huis.
Ook nu op latere leeftijd zal die nooit uit zichzelf naar me bellen of iets leuks plannen hij doet het liefst zijn eigen dingen. Ook praten over moeilijke dingen kan niet. Hij heeft zich compleet afgesloten van gevoelens.
Ik was als klein meisje erg gevoelig,angstig en teruggetrokken.
Heb veel meegemaakt in mijn leven en nog steeds ben ik erg kwetsbaar.
Omdat ik zo kwetsbaar ben en zorgzaam kwamen ook veel mensen op me af die misbruik van me maakte of me alleen zagen staan als ze me nodig hadden. I(mensen pleasen) Ik besef nu dat dit allemaal ook te maken heeft gehad met mij jeugd.
Door alles wat ik heb meegemaakt ben ik erg kwetsbaar en onzeker geworden en zoek ook vaak bevestiging(of ik wel goed genoeg ben)

Ik las ook eens dat gevoellige mensen(ik ben zelf hoogsensitief) dankzij therapeut achter gekomen.
Ik las dat veel Hoogsensitieve mensen en mensen met Autisme elkaar aantrekken en dat was allemaal heel erg herkenbaar.
Ik ben ook weleens bang(daarom geef ik erg veel grenzen aan) dat ik net zo wordt als mijn moeder.
Mijn moeder heeft zich helemaal weggecijferd wat betreft mijn vader.
Ik wil dat dus echt niet.
Is dit toevallig ook wat jullie misschien herkennen? in je huidige relatie dat dit veel overeenkomsten ook weer heeft met bijv je ouders?

Ik zit in een lastige situatie. Heb 2 jonge kinderen met een man die sinds kort gediagnosticeerd is met autisme. Ik hou van hem, maar we hebben ook veel moeilijkheden. Ik heb het idee dat alles moet zoals hij dit in zijn hoofd heeft. Hij stoort zich veel aan mij, aan de kleinste dingen. Vooral in periodes dat hij het druk heeft. Hier reageert hij heel heftig op, gaat direct luid praten (buiten, in de winkel maakt niet uit) en scheldt mij regelmatig uit. Ik schaam me hiervoor. Of dan spuugt hij voor mij op de grond. Als ik hier verdrietig over ben doet hem dat helemaal niks op zo’n moment. Dit zegt hij dan ook letterlijk. Ik ben bang dat de kinderen dit ook mee gaan krijgen als ze wat ouder worden. Ook denk ik dat ze het nu al voelen dat papa weer een bui heeft. Hij geeft na een irritatie ook regelmatig aan dat hij t allemaal niet meer ziet zitten met mij en later komt hij hier weer op terug. Zijn ‘emmer’ loopt vaak vol geeft hij zelf ook aan. Hij kan zich moeilijk inleven in mijn mening of gevoel. Daardoor voel ik me vaak eenzaam. Een gesprek met hem hierover voeren lukt ook alleen wanneer hij dit begint en op zijn manier. Als ik er over begin en verdrietig ben kijkt hij me niet eens aan en blijft hij met z’n telefoon spelen. Hij wil wel aan zichzelf werken maar ik zie dit soort situaties steeds weer terugkomen en voel dat ik er niet meer tegen kan. Ik voel mij schuldig tegenover de kinderen en weet niet of ik weg moet gaan of moet blijven en zijn buien meer ‘uit de weg’ moet gaan.

Ik hoor veel mensen relaties goedkeuren voor mensen met ass, maar met een communicatiestoornis hoe is dit haalbaar zelfs als iemand slechts een symptoom lijkt het mij dat dit al een enorme impact kan hebben, de laatste tijd lijkt het of er een "push" is om mensen met ass hetzelfde te laten doen als iedereen en er wordt blijkbaar niet gekeken naar of het realistisch of haalbaar is bij down syndroom gebeurt dit ook denk ik. Er moet meer realistische discussie zijn om te zien of dit haalbaar is.

Wat mij verder ook stoort is het idee dat men zijn autisme zo goed kan maskeren dat het niet duidelijk is uit mijn eigen ervaring kan ik dit moeilijk geloven en ik ben "hoog functionerend."

Iemand gedachten hierover?

Ik ben op m'n 27ste gediagnostiseerd met autisme, maar ik herken mij hier zelf niet helemaal in. Nu blijkt dat de autismetest niet helemaal volgens het boekje is gegaan en word ik binnenkort opnieuw onderzocht. Ik vind dat erg spannend, want ik herken de opluchting van sommige na de diagnose niet. Alleen dat ik van dagelijkse bezigheden meer moe lijk te zijn dan de mensen om mij heen. En ik ben bang dat ik hier de rest van mijn leven mee moet dealen.

Hoi allemaal
Ik heb een broer met mogelijk autisme ( volgens zijn advocaat.) Volgens tante had 1 van ons ass met hoogbegaafdheid ik ben het niet na de dood van onze fam drijft mijn broer mij tot waanzin door zijn gedrag. Wat doe ik daaraan en ook voor hem een geen stapjes meer 1 ingreep

Alvast bedankt

Heel mijn leven heb ik last gehad van mijn broer.In de jaren 50 was er niets bekend over het spectrum van autistische aandoeningen. Drift aanvallen stoelen omvergooien.Verjaardagsfeestjes verpesten tegen mijn moeders buik aantrappen. Hij was 1 jaar jonger dan mij. Wilde niet naar de kleuterschool En ging uiteindelijk tegelijk met mij. Hij woont nog steeds in het dorp. Hij woont in een straat waar niemand naar hem om kijkt. Mensen schamen zich voor hem omdat hij er altijd zwerverachtig bij loopt. Kwalijke trekjes altijd roddelen over mensen en het slachtoffer uit hangen. Mijn overal de schuld van geven. Ik weet niet of het autisme is maar normaal is het niet.Ik ben 73 ik heb heel mijn leven last gehad van mijn broer. Andere mensen weten vaak niet waar je het over .hebt.Het heeft er ook mee te maken dat het mijn enige broer is.Anders had ik niet naar hem omgekeken. Hij kan niet nadenken over zijn eigen gedrag.Ik ga zomin mogelijk naar hem toe.Rationeel weet je je moet er niets van verwachten .Hij bedankt ook nooit voor cadeautjes.Eigenlijk hoop je dat hij een keer zal zeggendankjewel.

Autisme

Partner met autisme

Ik mis wederzijdse emotionele verbinding, intieme communicatie, sociale interactie een gevoel van geborgenheid en onvoorwaardelijke liefde. Ik mag er alleen ‘zijn’ als ik positief aanwezig ben en met mijn aandacht bij hem. Als ik verdrietig of boos ben, dan kan hij daar niks mee en heeft hij het liefst dat ik dat niet deel of laat zien. Als ik aan wil geven dat ik iets niet fijn of niet leuk vind, dan is hij meteen beledigd en boos (woedend).
Ik ben per definitie ‘schuldig’ aan zijn negatieve gevoelens, gedachten én gedrag.

Ik voel me hierdoor machteloos en verdrietig en vaak eenzaam omdat ik de intimiteit van een goed gesprek mis en kan met emotionele dingen niet bij hem terecht.

Ik moet altijd voorzichtig zijn met timing en hoe ik iets vraag, anders is hij meteen boos.

Alles kan aanleiding zijn voor een woedeaanval. En dan schreeuwt en scheldt hij, maakt me met de grond gelijk en gaat daarmee door als ik huil en stopt pas als ik letterlijk uit het zicht ben. Als hij uit zijn dak is gegaan, ben ik hier dagen van onder de indruk en moet ik hiervan bijkomen, terwijl hij het vlak na de gebeurtenis het liefst meteen wil vergeten wat er gebeurt is en me zelfs verwijt en niet begrijpt waarom ik me zo terugtrek.

Hij geeft vaak aan geen verbinding met mij te voelen. Weet niet of hij nog van me houdt en eigenlijk ook niet of wel ooit echt van me gehouden heeft. Daarnaast is het zo dat als mijn aandacht niet op hem gericht is en hij geen controle ervaart over wat ik doe (of denk), hij wantrouwig en jaloers is.

Hij geeft zelf als reden voor zijn continu aanwezige woede op mij aan dat ik zijn harde werken, het geld dat hij binnenbrengt, het klussen wat hij goed kan en zijn uiterlijk niet waardeer en dat ik dat in 30 jaar ook nooit gewaardeerd heb. Hij kam niet concreet aangeven waarom hij dat zo voelt of wat ik dan in die zin doe of laat, waardoor hij dat zo voelt.

Ik ben volgens hem te mannelijk, te zelfstandig en onafhankelijk. Hij geeft aan me veel liever en aardiger te vinden als ik ziek ben, want dan heeft hij het gevoel dat ik hem ‘ nodig’ heb en afhankelijk van hem ben en dat gevoel is voor hem heel belangrijk. Hij benoemt steeds weer dat ik niet lief ben, niet aardig en te weinig complimenteus, dat ik niet vrouwelijk ben, onbetrouwbaar en oneerlijk en ik voel me boven hem verheven.

Het maakt hem woedend als ik met betrekking tot zijn gedrag, aangeef wat ik niet fijn of niet leuk vind of wat me verdrietig maakt. Het heeft, volgens hem, geen enkel nut om dat te benoemen, want dat weet hij zelf ook allemaal wel en als ik dat benoem voelt het alsof ik hem afwijs en ‘in de hoek schop’.

Ik geef hem het gevoel dat ik denk dat ik ‘beter’ ben dan hij, dat ik perfect ben, ik heb een enorm ego en speel, volgens hem, continu woordspelletjes om mijn superioriteit aan te tonen en hem de schuld van alles te geven. Hij kan daar geen voorbeelden van geven, maar voelt dat voor hem wel zo.

Als ik een andere mening of visie heb over wat dan ook, dan wordt hij boos, want dan betrekt hij dat op zichzelf en ervaart dat als een aanval op hem. Ik moet daarin ook consistent zijn, als ik het eerst oneens was en dan (ook weken, maanden of soms jaren later nog) mijn mening of visie bijstel, dan ben ik onbetrouwbaar en oneerlijk en is dat een bevestiging dat mijn intentie eerder (toen ik het nog oneens was), dus inderdaad een aanval op hem was.

Hij meet zijn zelfvertrouwen af aan het zich continu meten met anderen en het zich dan beter of minder voelen. Het zich minder voelen zit hem dan vooral in minder status (huis, auto, baan) en minder geld hebben dan de ander. Zich minder voelen roept woede op. Als hij een ander kan classificeren (beoordelen en veroordelen) als ‘minder’, dan geeft hem dat zelfvertrouwen. Als ik aan die negatieve classificering niet meedoe of er tegenin ga, dan ervaart hij dat als afwijzing.

Extraverte, aanwezige, directe mensen ervaart hij als een bedreiging en in die categorie val ik ook. Hij heeft geen controle over wat ik doe en zeg en dat vindt hij beangstigend. Gevoelens van angst maken hem woedend en die woede richt zich op mij.

Hij vraagt me vaak wat ik van andere mannen vindt. “Vind je hem leuk?” of “Dat is een mooie man, vind jij dat ook?” Hij doet dat de ene keer om uit te zoeken of iemand een bedreiging zou kunnen zijn (dan is hij in zijn ogen ‘de mindere’), de andere keer kiest hij iemand waarvan hij vindt dat diegene op hem lijkt, en als ik dan aangeef dat geen leuke man te vinden, dan voelt hij dat als een afwijzing. Gevoelens van afwijzing maken hem woedend en die woede richt zich op mij.

Hij is jaloers, is bang dat ik een ander leuker vindt. Hij denkt dat ik geïnteresseerd ben in andere mannen vanwege alles wat hij (in zijn ogen) niet heeft en probeert, in gezelschap, andere mannen in te schatten op mijn interesse. Als, in zijn ogen, de kans bestaat dat ik een ander leuker vind, dan roepen die jaloerse gevoelens woede op. En die woede richt zich op mij.

Onzekerheid en faalangst maakt dat hij dingen vermijdt en keuzes maakt die hij zichzelf verwijt, daar is hij woedend over. En die woede richt zich niet op hemzelf, maar op mij.

Hij laat negatieve gedachten en gevoelens continu met hem op de loop gaan en alle woede die hiermee gepaard gaat, richt zich op mij. Want de oplossing ( en oorzaak), voor de onzekerheid en woede die hij voelt, zit volgens hem vooral in mij en hoe ik me richting hem gedraag.

Hallo lezers,

Ik wil even mijn hart luchten. Mijn man heeft autisme. Dit vergt veel energie en ik probeer er echt rekening mee te houden..alleen is het nooit genoeg voor hem. Zijn ideale situatie zou zijn dat ik iedere dag thuis ben en voor hem zorg + minimaal 3000 netto verdien. En dan heb ik het over werkelijk alles... Het hele huishouden boodschappen etc is mijn pakkejan want hij werkt en kan maar 1 ding op een dag doen daarna wil hij rust net zoals het weekend dat moet rust zijn zonder enige "taak".

Bij mensen op bezoek gaan zoals familie is een taak dus dat moet ik altijd zorgvuldig plannen en meestal op de dag zelf van een bezoekje aan familie barst de bom nog vanwege "een taak". Dus je kunt wel raden..ik zie mijn familie niet vaak.

Wij zijn nu 4 jaar samen, hij had al 2 honden.. schatten van een honden maar je raad het al.. ook deze zijn inmiddels mijn verantwoordelijkheid omdat hij werkt. Hij laat de honden NOOIT uit..hij werkt meestal vanuit thuis hij zegt gewoon ik heb geen tijd om de honden uit te laten. Ik werk ook en heb nog een webshop ik verdien 2000 euro netto + gemiddeld 250 per maand uit de webshop. Dat is te weinig dat krijg ik iedere week wel te horen.. ik weet alleen niet hoe ik meer moet verdienen als het nu al een probleem is dat ik 28 uur werk en ongeveer 5 uur per week bezig ben met de webshop. We hebben er bijna dagelijks ruzie over. Eigenlijk over alles want niets bevalt hem. Als de auto niet getankt is wanneer HIJ die wilt gebruiken ontploft de bom. Als het eten niet klaar is voor 6 uur ontploft de bom. En volgens zijn denkwijze doe ik alles erom om hem te pesten.

Vandaag is weer een leuke.. we hadden beide werk afspraken op locatie. Ik van 9.30 - 18.00 en hij van 09.00 - 13.00. We hebben maar 1 auto dus we hebben gister besproken wat de mogelijkheden waren. Dit waren de mogelijkheden;

- Hij zet mij af en heeft de auto om terug te rijden naar huis en komt mij om 18.00 ophalen
- Ik zet hem af en hij loopt om 13.00 naar de locatie waar ik was om de auto op te pikken(locaties liggen op 10min loopafstand) en komt mij weer om 18.00 halen
- Hij zet mij af en ik pak de bus terug
- Ik ga met de bus heen en kom terug met de bus of wordt opgehaald

Dat ik met de bus ging wilde hij absoluut niet. Mij afzetten wilde hij ook niet omdat hij mij dan weer moest komen ophalen. Dus werd het dat ik hem afzette en dat hij de auto kwam ophalen. Ook al moest hij mij alsnog dan komen ophalen.. maar goed zijn keuze.
Nu is hij tussendoor de auto niet komen halen en gewoon op het werk gebleven om 17.00 krijg ik te horen dat ik hem moest ophalen op werk.. mijn afspraken liepen tot 18.00 en dat wist hij.
Ik ben hem gaan halen om 17.45. Ik was gelukkig iets eerder klaar maar helaas de bom is echt enorm ontploft. Ik weet mij even geen raad de rit terug was gewoon levensgevaarlijk zo boos en doorgedraaid was hij.. ik moest maar een 2e auto kopen of hem een (4e) motor kopen die hij in slecht weer kan rijden.
Buiten dat... Vind hij het belachelijk dat ik een hele dag op werk moest zijn.. we hadden een off site met als onderwerp de strategie en doelen bepalen voor 2024.. dit is dus niet iets wat wekelijks voorkomt.
Maar volgens hem onzin en ben ik vreemd gegaan.

Hij heeft gelijk zijn inkomen is ons hoofdinkomen dus dat heeft een hogere prioriteit dan mijn baan.. maar hoe kan hij verwachten dat ik me zou afmelden voor deze afspraak? Ik vind het echt moeilijk. En het is iedere maandag ook zo.. dan werk ik namelijk op kantoor van 9-16. Hij vind dat belachelijk dat ze verwachten dat ik op kantoor werk terwijl dat de afspraak is met mijn werkgever 1 dag op kantoor de rest vanuit thuis.

Ik ben ten einde raad ik moet geld verdienen maar mag niet weg, alles voor hem moet verzorgd worden en klaarstaan als er 1 ding niet klopt heb ik het gevreten.
Ik krijg de meest belachelijke verwijten naar mij toe gegooid. En het ergste is in zijn hoofd zijn ze werkelijkheid.

Ik ben momenteel niet thuis maar bij mijn ouders. Ik durf niet het is te gevaarlijk ook al weet ik dat weg zijn ook voor problemen zorgt omdat hij zijn eigen werkelijkheid creëert en alles wilt kunnen controleren en met eigen ogen wilt zien. Dus ik zal in zijn hoofd nu vast weer vreemd aan het gaan zijn.

Als hij in deze toestand is wil ik echt niet meer bij hem zijn.. het is echt heel erg. Van de week heeft hij mij aan de haren van de bank getrokken (omdat ik sliep en dat beviel hem niet, want dat ik moe ben is onmogelijk volgens hem) ik ben toen hard en ongelukkig op mijn rug terecht gekomen waardoor ik denk ik mijn rug gekneusd heb aangezien het bij iedere stap en alles wat ik doe pijn doet en ik ook niets kan tillen.

Ik houd echt veel van hem.. op zijn rustige dagen heeft hij ook echt veel positieve kanten en zie ik weer de man waarop ik verliefd ben geworden.

Hopelijk draait hij snel weer bij. We proberen een kindje te krijgen maar ik houd echt mijn hart vast. Hij zelf denkt met de komst van een kleine een beter mens te worden.. en zijn gedrag beter onder controle te krijgen.
Ook al ben ik altijd alles schuld volgens hem..

Ik weet het niet misschien heeft hij gelijk misschien niet. Ik weet het niet meer en weet ook niet met wie ik hier over kan praten. Ik zou echt graag meer willen doen zodat hij gelukkig is maar hoe??

Zo dat was mijn avond..en verhaal. Bedankt voor het lezen. Ik ben het even kwijt. Dankjewel.

Misschien herkent iemand dit? Ik heb de diagnose pdd-nos en heb mijn hele leven al last van gevoelens van gekwetstheid, ik kan er niet precies de vinger op leggen, en weet niet of het aan mij ligt. Het zijn meerdere gebeurtenissen waar ik last van heb, ik noem er 1.
Ik heb geen carrière, zelfs geen werk, wel geprobeerd maar het is nooit gelukt. Ik heb een oudere zus, en toen er een keer een ni htje op bezoek kwam waren ze direct vriendinnen. Dit meisje is in haar leven zeer geslaagd. Heeft van alles gedaan en ook nog veel gereisd. Ze was direct vriendinnen met m'n zus.
Ze noemden elkaar zelfs zusjes. Maar wat ik wel apart vond:
Ze kwamen bij mij ouders op bezoek, daar was ik ook bij
en mijn zus zei toen dat ze zo blij was dat ze eindelijk een zus had. Ze had altijd zo graag een zusje gewild.
Ik weet nog dat ik dacht, barst allemaal ik kap ermee, maar om dat ik niemand verdriet wou doen deed ik t toch niet, ik ging op mijn kamer zitten, ik zat maar in het niks te staren.
M'n moeder had wel door dat er iets met me was
Maar toen ik het uitlegde, toen begreep ze het toch niet. Of liever, ik zou het zelf moeten begrijpen. Zei ze. En mijn zus zou vast heel hard moeten huilen als ze ervan hoorde...ik zeg, , ik ben nu degene die huilt.
Wie is hier nou autistisch op dit moment...

Hey allemaal,
Ik ben zoals de titel aanwijst een 19 jarige met een ASS diagnose. Ik kreeg deze diagnose rond mijn 12e en sindsdien is mijn sociale kring alleen maar meer aan het krimpen. Ik probeer met lotgenoten in contact te komen, maar dit lukt niet zoals ik wil. Ook als ik met mensen praat lijken ze steeds weg te drijven naar een tijd. Hoe kom ik in contact met mensen die me echt begrijpen uit mijn buurt?

Als kind ben ik gediagnosticeerd met klasiek autisme. Ik heb veel moeilijkheden met school gehad en het altijd lastig gevonden om het nut van veel leerstof in te zien. Ik heb gelukkig speciaal onderwijs gehad.

Na een opleiding systeembeheer mbo4. Ben ik beland bij een stage waar ik veel kansen gekregen heb. Ik ben daar 5 jaar blijven hangen. Een vriend die ik op het mbo heb ontmoet is daar ook komen werken. Met hem heb ik ook een tijd een bedrijf gedraaid in ict netwerken. Dit heb ik nu zelf alleen voort gezet. Ik werk nu alweer 2 jaar bij een nieuwe werkgever die mijn unieke vaardigheden ontdekt heeft en mij de kans geeft om die te ontplooien. Ik ben hier ontzettend dankbaar voor en ben een belangrijke schakel in het team. Dit geeft mij ontzettend veel voldoening. Ik gun iederere autist zo'n werkgever die de unieke talenten van iemand met autisme erkent en ook mee wilt gaan in aanpassingen zodat hij mee komt in het team.

Ik woon nu ook 2 jaar zelfstandig. Ik heb wel hulp nodig bij het huishouden en het bijhouden van bijv. de was en schoonmaken. Die hulp heb ik gelukkig. Mijn moeder zegt vaak dat ze aan de staat van mijn huis kan zien hoe onrustig het in mijn hoofd is. Heel rommelig dan heb ik veel aan mijn hoofd en blijft van alles liggen en staan.

Ook ben ik begonnen met fitness en erg met voeding bezig. Daarnaast heb ik met collegas mee gedaan aan een strong viking run van 19km. Dit was wel een echte overwinning.

Ook ben ik verslaafd geraakt aan skiien. Ik kan niet wachten om weer te gaan....

Door met eten en sport bezig te zijn merk ik dat ik meer energie heb en het makkelijker is om mijn energie niveau te beheersen.
Een heel belangrijk aspect is dat ik gestopt met het nuttigen van caffiene. Als ik caffiene toeneem dan gaat mijn hoofd en lijf op 150% draaien.. dat hou je natuurlijk niet lang vol! Ook kreatine en mineralen hebben bij mij een grote invloed in hoe goed ik mijzelf kan reguleren.

Waar ik zelf nog wel tegen aan loop is dat ik merk dat mijn brein en denk processen anders werken. Dit maakt het lastig om 'normale' mensen te begrijpen wat hun motiveert en hoe effectief met hun kan communiceren.

Ik zou heel graag een relatie willen, maar doordat ik niet weet hoe en waar je iemand zou kunnen ontmoeten en waar je het dan over hebt. Ik loop daar echt op vast.

Ook vind ik het lastig dat binnen sociale situaties zoveel verborgen regels en gedrag zijn. Ik ben gister bijv. Uit geweest ik heb gelukkig geen angst voor het aangaan van sociale situaties en eerder genoemde vriend let ook op mij en dat geeft rust. Ik merk dan dat ik de handvatten mis om aansluiting te vinden wat te doen. Ook dansen met wild vreemde dames gebeurde wel, maar door de enorme hoeveelheid prikkels en het niet hebben van een draaiboek wat voor situaties er mogelijk voor kunnen doen en wat je dan doet.
Hoe dansje? Welk dansje hoort bij dit liedje? Mag ik wel of niet aanraken? Waar praat je over?

Dankjewel voor het lezen.

Vandaag gaat het weer wat moeilijker, leven met autisme valt me soms erg zwaar.
Mijn hele leven heb ik al geworsteld met "de wereld" en de samenleving en nu net 2 jaar geleden krijg ik dan opeens die diagnose autisme. Ik ben inmiddels bijna 40 jaar, de info die ik kreeg was dat vandaag alles onder ASS valt, maar dat ze vroeger de term Asperger op me zouden hebben geplakt en daarmee is de kous af. Wat ben ik met deze informatie? Ik voel me allesbehalve intelligenter dan de gemiddelde mens, maar dit kan ook liggen aan mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen dat dagelijks de grond werd ingeboord tijdens mijn jeugd.


Ergens mag ik van geluk spreken, ik heb een partner die enorm veel van me houdt en omgekeerd zie ik haar net zo graag, wat wil je meer hebben?
Wel een carrière en een eigen woonst waar ik aan een gezin met haar kan beginnen.
Carrière, ik heb geen carrière, mijn vroegere schoolcarrière was onder andere al een regelrechte ramp, ik wist niet wat ik wou studeren en ik heb me letterlijk en figuurlijk door mijn opleiding geworsteld, de ene bloedneus na de andere, daarom heb ik ook geen mooi papiertje waar op gedrukt staat Bachelor of Master in ...
Volgens organisaties die je aan een job helpen kan ik hierdoor enkel, naar mijn mening, saaie en uitzichtloze beroepen doen zoals kassa of fabriekswerk, alle respect voor mensen die deze beroepen uitoefenen, zelf heb ik ze ook al enkele jaren doorstaan, telkens eindigde het op een burn-out of bore-out.
Totdat die ene dag kwam dat ik het niet meer zag zitten, waarom functioneert de wereld zoals die het doet? Het zou zo gemakkelijk zijn om maar even controle te verliezen en dan ... , maar nee! Mijn partner zou verteerd worden door verdriet. De 6 jaar daarop heb ik in een zeer diepe depressie doorgebracht, wat doe je wanneer je jezelf niet thuis voelt op de planeet waarop je bent geboren? Iedereen lijkt wel een andere taal te spreken of regels te volgen die ze zelf net hebben uitgevonden. Mijn gezondheidsfonds heeft zo iets van "Meneer, het heeft nu wel lang genoeg geduurd", sorry dat ik de samenleving opzadel met mijn bestaan gezondheidsfonds.


Ondertussen ben ik er weer enkel jaren bovenop, maar ik voel de grond, de grond die voor mij meer op een hangbrug lijkt, nog steeds wankelen onder mijn voeten. Ik heb vandaag weer een zware en stresserende dag achter de rug en dit komt zelfs nog niet door het uitoefenen van een job. Maar ik wil best geld verdienen om die prachtige, lieve en geduldige vrouw van me een eigen thuis te kunnen bezorgen.
En dit is het punt waarop het telkens weer vast loopt, ik wil dit kunnen doen, maar toch lijk ik er niet klaar voor te zijn, er blokkeerd iets in mijn hersenen bij de gedachte om weer naar het één of andere fabriek te gaan bandwerk uitvoeren van s’ochtends vroeg tot s’avonds laat, dag in dag uit, ook al komen we met mijn uitkering en haar loon nauwelijks rond.
"Wil je een baby?" vraagt ze. Wil ik een wat? Ik kan nauwelijks voor mezelf zorgen, waarom zou ik voor een ander levend wezentje kunnen zorgen? Hebben we niet eerst een eigen huis nodig? We kunnen niet eeuwig bij mijn ouders blijven inwonen. Grote schaamte overvalt me weer, hoe geraken we in hemelsnaam uit deze situatie?
Sparen gaat moeizaam, maar toch vond de belastingdienst het nodig om vandaag een groot deel van onze spaarcentjes in één hap te doen verdwijnen, zoals een alligator die aan de oever op de loer ligt, wachtend op een snack. Aan de overkant van de rivier zie ik mijn schaduw zelve me aanmoedigen om een verfrissende duik te nemen, maar gelukkig ben ik vandaag mijn zwembroek vergeten... misschien heeft hij morgen meer geluk.

Mijn man heeft autisme. Sinds wij 2 kinderen hebben lukt het hem niet meer om alleen voor de kinderen te zorgen als ik aan het werk ben of iets met vriendinnen doe, sporten. Er ontstaan onveilige situaties, geeft niet de aandacht die ze nodig zijn, kinderen komen nooit buiten, iets halen bij de winkel is te veel gevraagd, en geen ritme in de dag. Hoe kan ik mijn eigen dingen blijven doen zonder steeds afhankelijk te zijn van een oppas. En dat ik hem toch af en toe alleen kan laten met de kinderen.

Ik ben een jongen van 20 jaar, toen ik 17 of 18 jaar werd werd autisme vastgesteld. Ze hadden dit al langer gemerkt maar omdat ik vroeger niet wow meewerken aan de testen is het pas laat uitgekomen dat ik het had. Ik ben wel normaal begaafd van school maar ik heb vroeg moeten stoppen omdat mijn school het probleem niet begreep dus werd ik lange tijd thuis gezet tot ik helemaal niet meer mocht komen. Sindsdien ben ik al mijn vrienden verloren en nieuwe contacten leggen vind ik nogal moeilijk om te vinden en te maken omdat ik ook niet zo vaak buiten kom want ik zit even in een moeilijkere periode. Ik mis wel leeftijdsgenoten en echte vrienden die je niet zomaar laten vallen als er iets is of iemand die het begrijpt of zelfde meemaakt of zich herkent of ook niet zo fijn voeld soms.

Ik heb zelf een aantal moeilijkheden op dit moment en sta er niet aleen voor heb hulp en me ouders maar toch blijft het heel moeilijk door veel gedachten en soms je niet thuis voelen in de wereld omdat vaak veel mensen het niet begrijpen of slecht zien of zeggen dat je nieks kan ofzo en dat vind ik dan ook nog moeilijk maar toch proberen het beste eruit te halen.

Mijn interesses / hobby's zijn ik hou van dieren ik heb zelf veel diertjes thuis ik hou van muziek en leerde piano wat ik later verder wil doen als het weer kan en ik hou ook wel van bakken of koken en beetje van alles eigenlijk wel.

Ik kom van de regio Brugge meschien iemand die zich herkent in het verhaal of in contact zou willen komen zou leuk zijn om eens te praten of meschien eens iets te doen.

Heb van een aantal schrijnende verhalen hier op het forum kennisgenomen.
Veel leed. Voornamelijk onbedoelde vrouwelijke slachtoffers van mannelijke autisten. Niet om de mannelijke sekse te verdedigen of een hart onder de riem te steken, maar alleen om inzicht te verschaffen in hoe het met een asperger-man kan vergaan. Een asperger-man. Tenslotte zijn wij allen uniek.

Even voorstellen
Gepensioneerd natuurmens. Meet 1m72, weeg 70kg, kerngezond en kan doorgaan voor een jongere versie van Hans Dorrestein. Inclusief z'n zwartgalligheid. Opgegroeid in de polder. Mensenschuw en stotterend ventje. De psychiaters die ik destijds frequenteerde hadden kennelijk nooit van Hans Asperger vernomen. Kwam er rond mijn 65e pas achter dat ik eigenlijk niet spoor.
Het begon met een opengeslagen Viva, waarin mijn laatste ex zat te lezen. Een grote kop met: 'Help mijn man is een autist'. Dacht nog bij mezelf, Hoe blond moet je zijn om daar pas tijdens je huwelijk achter te komen? Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, en ik begon te lezen. Goeie God, het lijkt wel of ze het over mij hebben! Ging het net op om me verder te verdiepen in de materie. Deed een zelftest met een confronterend resultaat: voor 75% asperger, en 'bovengemiddeld begaafd'. Conclusie: door mijn, sinds mijn jeugd, tot kunst verheven kopieergedrag heb ik me altijd overeind kunnen houden. Kostte veel energie, en leverde veel stress op. Heeft ook voordelen. Vond ik het vroeger verschrikkelijk om aangeraakt te worden, op z'n tijd een knuffel vind ik nu heerlijk. Heb geen moeite meer met leggen van contacten. M'n (aangeleerde) sociale vaardigheden kunnen er nu best mee door. In totaal bijna 40 jaar getrouwd geweest. Drie moeizame relaties. Niet in het minst voor de andere partij. Heb veel ruimte voor mezelf nodig. In mijn technische professie, buiten 2 burnouts nooit werkloos geweest. Als solist, met mij samenwerken houdt niemand uit. Ben op dit moment bezig met faunabeheer en onderhoud van een kampeerterrein. Voornamelijk in m'n eentje uiteraard.
Schooltijd
Zat op een christelijk dorpsschooltje met 3 lokalen, met kleuterjuf, juf voor 1e, 2e en 3e klas, nu groep 3,4 en 5??, en bovenmeester voor 4e t/m 8e. De 7e en 8e klas was voor een paar die nog te jong waren om te mogen werken. Van de kleuterschool (4-5jr) weet ik me weinig te herinneren. Vernomen tijdens een reünie dat ik nooit met andere kinderen speelde en opviel door mijn klei-bouwwerkjes. 1e t/m 3e klas gedroeg ik me eveneens solitair, maar verder voorbeeldig met hoge cijfers. Van de juf tijdens een reünie gehoord dat ik een lief ventje was. In de 4e klas, met de bovenmeester als leerkracht begon het gedonder. De hypocriete klootzak begon elke schooldag met bidden en psalmen zingen wat hij begeleidde op een traporgel. In dit lokaal zat ook m'n oudste zus, 2 klassen boven mij. Tijdens een natuurkundeles probeerde de meester ons wijs te maken dat de eenheid voor elektrische spanning “ampere” heette, en die voor stroom “volt”, waarop ik hem
corrigeerde, m.a.w. ten aanzien van het hele lokaal vertelde dat hij zich vergistte. Vanaf dat moment had ik het gevreten. Kon werkelijk geen goed meer doen, kortom de school veranderde voor mij in een hel. Werd naast, door de bovenmeester ook door grotere pestkoppen (jongens) getreiterd en vernederd. Kon niet meer uit m'n woorden komen en stotterde onverstaanbaar. Stond ter plaatse bekend als mensenschuw. Durfde s'morgens niet meer naar school, waarop de bovenmeester mijn ouders bezocht en vertelde dat ik een heel moeilijke jongen was. Vervolgens werd ik door hem, ten overstaan van het hele lokaal ervan beschuldigd dat ik jaartallen in de schoolbank had zitten krassen, en dat dat de reden was voor mijn hoge geschiedenis-cijfers. Terwijl een blinde kon zien dat er al minstens 2 keer over die jaartallen heen ge-vernisd was. Bij mij thuiskomst vroeg mijn moeder: “ging het weer niet goed op school, je kijkt zo somber?” Waarop mijn zus antwoordde: “hij heeft jaartallen in de bank zitten krassen”. Kon geen woord meer uitbrengen, greep het broodmes van tafel en hakte op mijn zus in. Dit was anno '54. De hechtingen zijn nu nog steeds zichtbaar in haar elleboog. Als ze blote armen heeft kan ik het niet nalaten om er weer naar te kijken. Daarna werd ik door m'n vader, die me beter begreep, ernstig toegesproken met o.a. De woorden: “Hij die zich beheerst is sterker dan hij die een stad overwint”, zo recht uit de bijbel, waarvan we na elk avondeten een stukje voor ons kiezen kregen. Ben me vervolgens gaan toeleggen op mezelf beheersen en het nadoen van het gedrag van “normale” kinderen. (De grondslag voor een moeilijk leven was hiermee gelegd) Vermeed zowat iedereen waar mogelijk en vluchtte in m'n vrije tijd de natuur in. Thuis ondervond ik vriendschap van onze katten en konijnen. Ben nog steeds gek op die beesten. Heb het op die school overleefd tot en met de 6e. Ging daarna naar een “christelijke” Mulo in de stad. Voor het echter zover was had die hypocriete bovenmeester zich vergrepen aan een van mijn klasgenootjes, waarna hij zonder ophef, bedekt met “de mantel van vergiffenis” overgeplaatst is naar een andere school. Het meisje heb ik daarna nooit meer gezien. De klootzak van een bovenmeester, die ik eigenhandig nog moest doodmaken (als ik groot ben), is een tiental jaar daarna 'gewoon' gestorven. Op de christelijke Mulo kreeg ik het na 2 jaar goed aan de stok met een paar hypocriete leerkrachten, en gaf er de brui aan. Op de technische school daarna, is veel ten goede gekeerd. In elektrotechniek presteerde ik bovengemiddeld en deed mijn huiswerk tijdens de lesuren. Daarna lekker de polder in, als bijverdienste de nertsen verzorgen op de naburige farm, en sleutelen aan brom- en motorfietsen. Daarna avond-Mts en via koeltechniek later in medische techniek goed mijn brood kunnen verdienen. Mijn moeder kreeg dus ongelijk met haar: “er komt niets van jouw terecht”.
Pubertijd
Heb vanaf m'n pubertijd mijn “begaafdheid” voor een groot deel besteed aan het kopiëren van “normaal” (neuro-typisch) menselijk gedrag. Zou ik niemand aanraden. Kost “stukken van mensen”. Puur omdat ik “erbij” wilde horen. Uiteraard niet beseffend dat je daarin jezelf totaal verliest. Tijdens militaire dienst was ik nog niet zo bekwaam in dat kopiëren, werd binnen 4 maanden buiten geknikkerd met S5. Ging later met “vrienden” mee naar de disco en onderging daar een soms paniek veroorzakende menigte herrie. Omdat van mij verwacht werd verkering te krijgen. Kreeg het gevoel dat ik bij meisjes niet populair was. Had het echter gewoon niet door als een enkeling interesse in me had. Tot een vriend me zei: Dat kleintje heeft volgens mij een oogje op je. Hiervan direct gebruik gemaakt. Vervolgens werd door haar verwacht dat ik sex met haar had. Terwijl ik die drang helemaal niet voelde. Gelukkig was ze nog maagd, en ook onzeker, anders had ik van haar ook S5 gekregen. Na aanvankelijk onwennig getob, lukte het, en kregen we er plezier in. Zie dit toch als een positief gevolg van mijn kopieergedrag. Begon mezelf meer en meer “normaal” te voelen, dit gesteund door een paar psychiaters die ik frequenteerde. Weet niet of Hans Asperger toen al van zich liet horen, maar in de jaren 60 wisten de zielknijpers kennelijk niet van zijn opvattingen. Naast psychische klachten, leed ik destijds ook aan lichamelijke kwaaltjes, beiden veroorzaakt door de dagelijkse stress als gevolg van het nadoen. Inmiddels, na 3 huwelijken zonder diepgang, heb ik met mezelf afgesproken voortaan mezelf te zijn. Valt om de donder niet mee. Ga regelmatig in de fout. Blijf dan zitten met de vraag: doe ik dit vanuit mezelf, of zitten mijn sociale vaardigheden in de lift? Spiegelend aan mijn omgeving ga ik er op dat gebied de laatste tijd goed op vooruit. Zowel de kwantiteit als de kwaliteit van mijn sociale contacten is (against all odds) met sprongen toegenomen sinds mijn laatste echtscheiding. Al met al, zie ik mezelf nog 20 jaar meegaan, maar wil het in geen geval nog eens over doen. Heb die film al gezien. Daar wordt je niet vrolijk van!
Moeilijk voor anderen en mezelf.
Alles wat me aangaat, wil ik zelf in de hand houden. Beslist niet afhankelijk zijn van anderen. Als het goed moet gebeuren, moet ik het zelf doen. “Ze hoeven het niet met me eens te zijn, maar ik heb wel altijd gelijk”. Niemand neemt me de zaak uit handen. Samenwerken met een ander? Die heeft het dan niet makkelijk. Het gaat gewoon op mijn manier. Teamgeest, wat is dat? O ja, planning was alles voor me. Had een klusje minstens 5 keer in gedachten gedaan, voor ik er aan begon. Om er maar zeker van te zijn dat er niks mis kon gaan. En ging er dan een kleinigheidje mis, kon je beter uit de buurt blijven. Dan kreeg alles de schuld. Kon zo tekeer gaan dat niemand meer iets durfde te zeggen. Niet gek dat ik geen vrienden maakte op de werkvloer. Ook niet gek dat niemand met me wilde samenwerken. Graag in m'n eentje mijn ding doen. Daarbij moet je me ook niet storen. Op de een of andere manier kreeg ik daar altijd de gelegenheid voor. Voel dat nu pas als een voorrecht. Weet inmiddels dat dat niet voor iedereen geldt. Kon me als
einzelganger in mijn vak specialiseren. Kreeg daarvoor waardering en respect. Echter niet voor mijn mens-zijn. Kwam tot besef dat er naast, niet met me te werken, eigenlijk ook niet met me te leven is.
Relaties
Voor mij bestaat er niets mooier dan een mooie vrouw. Met mooi bedoel ik mooi, niet seksueel opwindend of zo. Het een heeft bij mij althans niets met het ander van doen. Voor een mooie vrouw ben ik weerloos. Geen controle over mijn doen en laten. Lucebert schreef: “alles van waarde is weerloos”. Werd mijn lijfspreuk voor een tijdje. Voor een, in mijn ogen, weerloze vrouw of meisje, doe ik alles wat gevraagd wordt: Mijn 3 huwelijken in een notedop. Liefde wat is dat? Lust? Dat ken ik wel. Maar echte liefde? Omdat ik begrepen heb, dat voordat je in staat bent echt van een ander te houden, eerst van jezelf moet kunnen houden, is daar kennelijk wat misgegaan. Hoe kan je van jezelf houden als je je stinkende best doet om een ander te zijn?
Ben, omdat ik pas recentelijk weet dat ik niet spoor, veel aan het terugkijken waarbij ik een “aspie-sjabloon” over mijn verleden leg: Kon tijdens lagereschooltijd zowel ontroerd raken van zowel mooie meisjes als mooie meisjesachtige jongens. Mijn eerste experimenten met sex had ik met een meer volwassen “vriendje” en heb dat als reuze spannend ervaren. Met een meisje pas na m'n diensttijd, liefst jongensachtige type's met kort haar. Voornamelijk omdat ik geacht werd me als een soortgenoot te gedragen, niet uit behoefte. Wist aanvankelijk niet wat ik er mee aan moest. Na wat getob over en weer lukte het eindelijk. Het hek was van de dam. Gedroeg me daarna als een maniak die wat in te halen had. Maar echte liefde? Heb ik altijd gemist, denk ik nu. Stel het me voor als het “maatjes”-gevoel, van: wij samen tegen de rest van de wereld. Dacht het in mijn laatste relatie gevonden te hebben. Ook niet dus. Is voor een rechtgeaard aspie wellicht zeer moeilijk bereikbaar. Een Nt-vrouw met zoveel begrip? Gefeliciteerd in dat geval. Ben op dit moment in m'n eentje zeker niet minder gelukkig dan voorheen.
Heden
Uiteraard wil ook ik, net als ieder ander, 'aardig' gevonden worden. Temeer omdat ik weet dat ik me onder stress-situatie heel onaardig kan gedragen. Als een soort compensatie heb ik er een gewoonte van gemaakt om me voor vrijwel iedereen uit te sloven. Met name met technische klusjes op de camping waar ik vrijwilliger ben, maak ik me daarbij nuttig. Soms kost het me moeite om gasten te overtuigen dat ik niet op de loonlijst sta, maar dat ik het allemaal uit een soort egoisme doe: omdat ik aardig gevonden wil worden. Hoe dan ook, ik maak me nog steeds schuldig aan kopieergedrag. Met het besef dat ik van nature "een bord voor m'n kop" heb, wat 'beperkt empatisch vermogen' heet, heb ik me verdiept in het inleven van die ander. Lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen zeiden me vroeger niets. Op het gebied van communicatie was ik een hork. Ik begreep iets pas als het gefaxed werd! Nu wordt ik door sommigen gezien als juist een heel sociaal persoon. Mezelf spiegelend aan de omgeving, voel ik mezelf stap voor stap een beter mens worden. Met het feit dat ik 'mijn eigen ik' daarbij probeer te vergeten, heb ik minder moeite. Moet er uiteraard scherp op letten dat ik niet overprikkeld raak, of in een stress-situatie terecht kom. Op zulke momenten kan namelijk alles wat "gewonnen" is, weer in een klap worden verpest! Bekenden die mij eerder als een soort "gevaarlijke gek" hebben meegemaakt, blijven me tot op heden echter nog steeds aankijken alsof ik een soort 'Jekill & Hyde' figuur ben.

Fijn om hier even te kunnen delen, sinds kort weten we dat mijn man asperger heeft. Een huwelijk van 37 jaar, altijd al dingen die opvielen, moeite met contacten onderhouden, driftbuien uit onmacht, moeite met feedback, depressie, 5x in therapie geweest en nu is het kwartje gevallen. De energie buiten de deur gaat goed, eenmaal thuis is het kaarsje uit en na het eten op de bank.
Omgang met anderen buiten de deur is vaak geforceerd, weinig initiatief om contacten te onderhouden met familie/ vrienden en in gesprekken doet hij heel erg zijn best, geforceerd en soms ongepast.
Ik heb vaak geroepen, val daar ook eens uit je rol, maar dat gebeurt dan niet.
Functionele relaties( werk) gaan goed, relationeel laat hij geen verlangen naar verbinding zien. Mensen worden gewoon vergeten, zo lijkt het.
Herkenning en erkenning van gedrag is pijnlijk en prettig, het benoemen naar hem toe blijft ingewikkeld, hij vindt het heel moeilijk om te horen en reageert defensief. Ik doe moeilijk en zeur !
Ik heb zelf 1.5 aar therapie gehad om beter te leren begrenzen, daarna een contextuele opleiding gevolgd en nu beter in staat om te analyseren en er woorden aan te geven.
De driftbuien liggen op de loer, uit onmacht begrijp ik nu, maar ik verwacht van een man van deze leeftijd, 62 , dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn gedrag.
Mijn moeite lag in het stellen van grenzen waardoor de ongecontroleerde woede een spoor in mij hebben getrokken en dit te lang heeft geduurd.
Op mijn verzoek, wat nog een jaar heeft geduurd, heeft hij hulp gezocht en daar is uiteindelijk deze diagnose uit gekomen.
Sinds ik zelf meer inzichten kreeg ben ik gestopt met deze man te "redden " en ik merk sinds een half jaar dat ons contact daardoor afstandelijker is geworden.
Ik ben een poosje gestopt met initiatieven nemen als het gaat over het gezamenlijk contacten onderhouden met vrienden / familie en dan gebeurt er van zijn kant niets, geen interesse, zo lijkt het.
Communicatie blijft ingewikkeld, woorden komen anders binnen, blikken worden anders vertaald, herhalen wat een ander zegt, ineens veranderen van gespreksonderwerp, er vandoor gaan met mijn verhaal waar ik mee bezig was, weinig vragen stellen en als ze wel gesteld worden zijn het dichte vragen.
In korte contacten valt dit een ander niet op, maar in een langdurige relatie kan ik dit patroon en vorm van omgaan niet meer uitzetten.
Hoewel ik begrijp dat hij ook niet voor de kastdeur heeft gestaan om Asperger uit te zoeken ben ik op dit moment geïrriteerd over al het gedrag wat me opvalt, waar ik me aan stoor en bewust geworden van wat ik mis en dat dat eenzaam is.
Ik heb behoefte om het gedrag wat me opvalt en stoort aan hem te vertellen, met als gevolg dat dit frustraties oproept bij hem, hij kan niets meer goed doen , hij reageert altijd eerst defensief, waardoor ik me niet gehoord voel! Soort vicieuze cirkel en terecht las ik hier ook ergens, hij is meer dan dit gedrag, dat is zo. Ik kan er alleen nog niet over geen kijken merk ik!
Belangrijk is geweest dat hij zijn diagnose verteld heeft aan een paar mensen en ook aan onze kinderen, die het bijna niet kunnen geloven, maar ook de drift wel herkennen.
Dat is erkennend geweest voor mij, en toch voel ik de ingewikkeldheid van een man die buiten de deur vlotjes doet en zodra de deur dicht is als een plumpudding in elkaar zakt en niet z'n best doet voor onze relatie. Hij is doodmoe van het harde werken buiten de deur, dat begrijp ik nu.
De puzzelstukjes zijn gaan passen het afgelopen jaar en hoe dan nu verder is de vraag.
Er is tijd nodig, we lezen allebei boeken over Asperger, hij is nog in therapie, wil dat ook met mij samen, maar wilde dat ook al voordat hij zelf hulp had gezocht, dus dat geeft bij mij irritatie en nog even geen ruimte daarvoor.
We zitten wel in een soort negatieve spiraal als ik zijn gedrag blijf benoemen, en bij herhaling komt er geen herstel. Het beklijft niet en kan misschien ook niet.
Dat is de omslag die ik denk ik moet&mag gaan maken, er wordt dus steeds wat van mij gevraagd, ook in de toekomst, willen we met elkaar verder.
En dat vind ik gewoon niet makkelijk :( !
En tegelijkertijd vind ik steeds meer ruimte om op m'n eigen tegel te gaan staan, eigen dingen te doen en te genieten met anderen, want juist dat is mijn ding en vind ik zinvol en fijn!
Nou..dank voor het lezen allemaal en graag jullie reactie bij tijd&zin&herkenning.

Mijn roepnaam is BD. Ik ben een héél: respectvolle, romantische, hooggevoelige, verlegen/introverte, 'bovengemiddeld' begaafde, 31-jarige man met het syndroom van Asperger. Daarnaast ben ik chronisch depressief (ook suïcidaal), kamp ik sinds 1,5 jaar met een (autistische) burn-out en is er een sterk vermoeden van PTSS.

Ik ben op zoek naar een: betrouwbare, onbevooroordeelde/open-minded, zorgzame en liefdevolle vrouw om mijn leven mee te delen. Maar...

Vanwege mijn Autisme Spectrum Stoornis (ASS) heb ik buitengewoon veel moeite met het aangaan en onderhouden van contacten. Ik ben weinig sociaalvaardig en erg moeilijk leerbaar hierin. Hierdoor is er geen perspectief op een romantische + seksuele relatie. Hier is wel behoefte aan.

Ik heb 'huidhonger'. Seks is een basisbehoefte (zie: Pyramide van Maslow). Mijn fysieke behoeftes bemoeilijken het contact met vrouwen (nog meer).

Mijn lichamelijke ontwikkeling is normaal verlopen. Mijn seksuele ontwikkeling is echter minder goed gegaan.

Seksuele voorlichting startte véél telaat. Ik herinner mij mijn eerste zaadlozing nog goed. Ik fietste alleen door het bos toen ik 'plots' moest 'plassen'. Ik wist niet wat mij overkwam. Aan mijn erectie had ik geen boodschap. Het was eng, maar het voelde heerlijk. In het vervolg ging ik steeds naar dezelfde (publiekelijke) locatie als ik aanvoelde dat er een zaadlozing aankwam. Al gauw leerde ik mijzelf te masturberen. Wat dit was wist ik niet. Het ging vanzelf. Gelukkig ben ik toentertijd nooit gespot. Pas na voorlichting begreep ik dat ik beter een toilet kon opzoeken en dat het gevoel geen verband hield met de locatie.

In mijn vroege puberteit werd ik slachtoffer van verregaand seksueel grensoverschrijdend gedrag/handelen door een mannelijke groepsgenoot op de naschoolse opvang. Hij had naast een A.S.S. (PDD-NOS) ook een lichtverstandelijke beperking/ontwikkelingsachterstand en vergreep zich tevens aan jonge kinderen (j/m) naar later bleek. Zijn gedrag/handelen is lange tijd onopgemerkt gebleven. Hij begreep wel dat 'het' stiekem moest. Uiteindelijk zijn 'wij' (zeg hij) betrapt en hebben de juiste hulp gekregen. Nee zeggen kon ik niet. Zijn gedrag/handelingen ben ik later helaas (deels) toch gaan kopiëren naar meisjes/vrouwen in de veronderstelling dat het normaal was. Dit werd pas laat gesignaleerd door de omgeving (zorgverlening). In het hier en nu ben ik zéér schuldbewust! Het ontbrak mij destijds o.a. aan inlevingsvermogen. Pijnlijk, omdat ik notabene eerder zelf slachtoffer ben geweest.

Ook het kijken naar porno heeft een scheef beeld doen ontstaan van wat seks inhoudt.

Gevolgen van het onvoldoende bevredigd blijven van mijn lichamelijke- en geestelijke/emotionele behoeftes zijn seksuele frustratie/depressie en diverse, complexe, emotionele problemen welke mijn algehele functioneren verslechteren en mijn persoonlijke ontwikkeling doen stagneren. De bestrijding van mijn fysieke en emotionele problemen vormt een hyperfocus/preoccupatie/obsessie voor mij.

Sinds twee jaar ontvang ik hulp vanuit een gespecialiseerd bemiddelingsbureau in Limburg (De Ultieme Zorg, kortweg DUZ) dat sekszorg aanbiedt voor mensen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking, blinden, doven en/of personen met een gedragsstoornis zoals A.S.S. om de klachten te verminderen. Dit is effectief gebleken en werkt preventief om ongewenst gedrag te voorkomen. Er hangt wel een flink prijskaartje aan. Ik leef hierdoor op water en brood. Helaas wordt intieme zorgverlening in mijn gemeente niet vergoed vanuit de WMO/WLZ (of anderszins). Graag zou ik er frequenter gebruik van maken, maar dit is financieël onhaalbaar. Met het oog op het risico op seksverslaving wellicht maar goed ook.

Naast hulp vanuit het gespecialiseerde bemiddelingsbureau ontvang ik hulp vanuit de (gespecialiseerde) GGZ. Noodzakelijk, want ik ben emotioneel instabiel en weinig autonoom/zelfredzaam.

Ik heb buitengewoon veel moeite met de setting klant-escort. DUZ houdt hier rekening mee. De emotionele behoefte aan een serieuze langetermijnrelatie is onbeschrijflijk groot. Ik betrap mijzelf erop dat ik mezelf opdring aan de dames en compleet vergeet dat het een 'zakelijk' contact betreft. Dit forcerende gedrag verwijt ik mijzelf enorm. Ik ben ontzettend eenzaam, verlang 'bijzonder' sterk naar intimiteit (& seksualiteit) en constateer dat ik (wanhopig) naar handvatten zoek om het contact te behouden en liefs te intensiveren. Ik ben een potentiële stalker. Het is moeilijk om emotioneel afstand te bewaren tot iemand die mij precies datgene biedt wat ik tekort kom. Er zijn honderdduizenden gevoelens- en gedachten bij mij, maar ik kan deze niet uiten/delen omdat het ongepast is binnen een zakelijk contact. Dat frustreert.

Gevoelens van verliefdheid ontstaan bij mij vaak na de seks. Dit vormt voor mij een reusachtig probleem. Seksdating? Hell no! Een one night stand of fuckbuddy is absoluut niet geschikt voor mij. Een bezoek aan een privéhuis/seksclub evenmin. Dit heb ik uitgeprobeerd. Ik ben bepaald geen maagd (wel lang ongewenst maagd geweest, ik ken de pijn). Het is niet emotioneel bevredigend. Daar is het mij écht om te doen. Wat ik daarin specifiek zoek is mij niet helder. Interactie/communicatie is belangrijk voor mij. Masturbatie of een sekspop zijn hierdoor eveneens geen opties.

En regulier daten? Dan zit de lust in de weg. Bovendien kan ik totaal niet omgaan met afwijzing (ook niet met: alleen zijn, genegeerd worden, tegenslag en verlies). Ik heb de nodige negatieve levenservaringen opgedaan. In het bijzonder op het gebied ook van school en werk. Onderwerpen die vaak ter sprake komen tijdens een eerste date en gevoelig liggen bij mij. Ik start dan een negatief monoloog. Weg sfeer, weg date.

Mede door mijn depressie heb ik geen hobby's/interesses om te delen. Ik houd niet van: lezen, films/series kijken, puzzels, gamen, muziek, social media, fotograferen, mode, koken, tuinieren, kunst & cultuur, klussen, politiek, schrijven enzovoort. Over sport weet ik veel en kan ik eindeloos doorgaan. Smalltalk ligt mij niet. Ik ken mijn kwaliteiten/talenten niet en kan mijzelf niet 'profileren'. Mijn gebreken daarentegen kan ik goed benoemen. Weg sfeer, weg date. Ik luister (en reageer), maar neem dan zoveel informatie in mij op dat mijn bovenkamer overbelast raakt. Vervolgens ben ik alles kwijt en heb ik niet geluisterd... Tot slot ben ik te open en eerlijk. Nee, daten is niks voor mij.

Het beroerde aan mij is dat het allemaal andersom lijkt te werken. Eerst de seks, dan de verliefdheid, dan de behoefte aan samen uit eten etc. Ongetwijfeld word ik hierop veroordeeld. Ben ik nu echt de enige bij wie het zo werkt? Veranderen kan ik het niet (vooralsnog). Wat kan/moet ik doen? Ik ben monogaam ingesteld.

Hopelijk herkend iemand zich in mijn problemen en komen lezers met antwoorden/oplossingen/adviezen. Vragen mag altijd. Wie durft het met mij aan? Ik heb een voorkeur voor neurotypicals.

Dag allemaal, mijn zoontje van 5 heeft de diagnose ASS. Het is een lief en slim kereltje, we hebben niet al te serieuze problemen met zijn gedrag.

Ik heb alleen vraag mbt het "stimmen" wat hij doet. Ik bedoel daarmee dat hij heen en weer gaat rennen, een hummend geluid maakt en fladdert met zijn armpjes. Het herkenbare beeld van jonge kinderen met autisme zegmaar. Van wat ik heb begrepen doet hij dat om een soort van rust te krijgen wanneer het volloopt in zijn hoofd. Nu vind ik het geen probleem wanneer hij dat doet, mijn vrouw daarintegen vind het lastig en ze denkt dan dat het op zo'n moment niet goed gaat met hem en dat we het tegen moeten gaan door hem af te leiden. Mijn vraag is nu : is dat zo? Moeten we hem ten alle tijden wanneer hij begint te stimmen af leiden met iets zodat hij stopt? (Zou behoorlijk intensief zijn voor ons) Kan toch geen kwaad lijkt me dat hij gewoon af en toe heen en weer sjeest. Jammer voor de onderburen natuurlijk, maar das pech in een oude flat. We hebben boven ons ook een autistisch jongentje rondrennen dus we weten wat het inhoud.

Sinds mijn kindertijd worstel ik al met mezelf, de ene periode al wat erger dan de andere. Mijn hele jeugd was dus niet gemakkelijk. Maar ik was anders dan de anderen en niemand begreep me. Ik bedoelde het altijd goed, maar kwam meestal verkeerd over. Maar er waren nog zoveel andere aspecten waarmee ik worstelde; plannen, structuur krijgen, emotioneel en sociaal zijn,...

Door mij in te lezen over ADHD voor mijn werk, zag ik veel gelijkenissen. Ik voelde me eindelijk begrepen na het lezen van deze boeken. Dus stapte ik in oktober naar een centrum waar ze de diagnose van ADHD en Autisme stellen. Na het intakegesprek raadden ze me aan niet alleen ADHD, maar ook Autisme te laten testen. In november begonnen de testen en na elke test voelde ik aan dat het misschien Autisme zou zijn, of misschien beide. Ik heb een stiefbroer die een ernstige vorm van Autisme heeft, dus was het moeilijk voor mij om me voor te stellen dat ik dezelfde problemen had als hem had.

Gisteren kreeg ik de uitslag; niveau 1 Autisme, ook kenmerken van ADHD maar niet genoeg om de diagnose van ADHD te krijgen. Maar dus wel Autisme... Het niet kunnen plannen en zaken op orde stellen kwam duidelijk uit de test. Maar aan de andere kant is er ook het dwangmatig perfectionisme. Mijn korte termijn geheugen scoorde ook niet goed. Ik ben emotioneel niet in balans en heb uitbarstingen van emoties in bepaalde situaties. Door ouder te worden ontwikkel ik sociale angst en vermijd ik sociale confrontaties. Deze aspecten waren ook al sterk aanwezig in mijn kindertijd. Maar toen zag ik het gewoon als wie ik was, ik was Carleen. En voor mijn omgeving was dat eerdere moeilijke Carleen.

Wat betekent deze uitslag nu voor mij? Ik ben 30 jaar en ik krijg nu eindelijk bevestiging van iets dat ik misschien mijn hele leven al wist, maar waarvan ik niet wist wat het precies was. Aan de ene kant valt de puzzel in elkaar, maar aan de andere kant ben ik ook in de war en bedroefd. Want mijn hele leven lang waren er reacties en houdingen die ik had naar anderen toe of bepaalde situaties die werden afgekeurd door anderen. Dus als ik nu in zo'n situatie kom en mijn intuïtie zegt dat ik dat ik dat niet mag doen, is dat eigenlijk omdat die persoon toen zei dat het niet goed was om zo te reageren. Ben ik nu in die 30 jaar iemand geworden die ik eigenlijk niet ben? Misschien daardoor voelt elke dag zo zwaar en ben ik snel uitgeput. Heb ik al die jaren een masker gedragen om bij iedereen in de smaak te vallen en ervoor te zorgen dat iedereen van me houdt? Wie ben ik nu? En wat betekent autisme voor mij? Wat zijn de minimale ADHD-aspecten die soms erger naar voren komen?

Ik ben over het algemeen een positief persoon en ik weet dat alles wel weer goed komt. Maar ik voel me nu weer erg onzeker en ik weet dat mijn emoties soms de overhand kunnen nemen. En hoe leg ik dit nu weer uit aan mijn omgeving zonder dat ze denken dat ik weer lastig, overgevoelig of moeilijk ben? Want eerlijk gezegd zie ik die kant van mezelf ook zo, en eigenlijk zou ik mezelf volledig moeten accepteren. Maar daar zal ik hulp bij nodig hebben en dat is oké. Het is weer een stap dichter bij mezelf en leren meer van mezelf te houden.

Waarom ik dit tekstje schreef? Niet om advies te krijgen of omdat het voor mij een probleem is. Meer voor erkenning... Misschien herkent iemand zich in mijn verhaal. Maar ook helpt het meestal om iets van me af te schrijven en te verwerken. Ik raad iedereen aan om het eens te proberen.

Mijn puber van 15 heeft angst voor school gekregen waardoor hij nu 3 maanden thuis zit. Krijgen psychologisch hulp in januari. Maar hij heeft last van angst en Driftbuien en misschien krijgt hij een diagnose autisme maar dat moet nog onderzocht worden. We lopen thuis allemaal op onze tenen. Erc hoeft maar iets te gebeuren dan gaat hij schreeuwen, en zegt lelijke brutale dingen tegen ons in zo'n bui.
Ik wil dan een sorry horen daarna wanneer het rustig is maar dat is denk ik niet haalbaar? Omdat hij dan even niet weet wat hij zegt klopt dat?
We vinden het zo moeilijk thuis! Ook heeft hij last van Dwanghandelingen door stress en angst van school
Iemand tips hier thuis mee om te gaan?
Groetjes A.

Mijn zoon van 30 is tot over zij oren verliefd op een meisje met een zoontje van 4.
Hij slaapt en slecht en denkt alleen maar aan haar waardoor hij zich al 3x ziekgemeld heeft binnen 2 maand.
Het dringt niet tot hem door dat dit gevolgen kan hebben voor zijn werk.
Iemand tips?

Ook ik heb een partner met autisme. De diagnose heeft hij nu ongeveer 3 jaar n.a.v. de diagnoses bij mijn zonen. Vorige week heeft hij aangegeven zich mateloos aan mij te irriteren aan dingen die hij in het verleden ook al aangegeven heeft. Volgens eigen zeggen heeft hij mij de laatste maanden al vele signalen gegeven die ik volgens hem natuurlijk had moeten zien. Dus is hij er nu wel klaar mee. Heeft zijn plan al klaar en wil een plekje voor zichzelf gaan zoeken. Dit om na te denken. Dat hij tegen dit aanliep heb ik nooit gezien en was in de veronderstelling dat dit ook niet meer speelde. Hij legt het bij mij neer en gaat “vrolijk” verder met zijn leven. Ik ben er zo klaar mee: ik heb hem altijd gesteund, altijd mijzelf opzij gezet en geprobeerd het gezin draaiende te houden waarbij ik vaak mezelf weggecijferd heb. Ben nu ook veel aan het denken in hoeverre ik er zelf nog uit wil komen. Ik voel me zo alleen in alles… ik hou nog steeds veel van hem maar merk dat ik er zelf zo aan onderdoor ga. Wat moet ik doen, wat is wijsheid, hoe gaan de kinderen dit oppakken, wil ik mezelf hier nog voor inzetten met de kans dat dit weer gebeurd….. zoveel gedachten waar ik helemaal gek van wordt. En ondertussen appt hij of de kerstboom al staat😔 Ik weet het voor nu echt niet meer. Zou graag weten of er meer zijn die hier tegenaan lopen en eventueel in contact met diegene willen komen. Veel mensen hebben namelijk totaal niet door hoe een relatie met een partner met autisme werkt.

Mijn man is de sociaalste van ons tweeen, zeer actief bij zijn sportvereniging, altijd praatjes met iedereen in de buurt en leuke vaste vriendengroep. Mensen vinden hem heel erg grappig en een geweldige persoon om erbij te hebben. Dit is ook waar ik voor gevallen ben. Spontaan ergens naartoe vind hij geweldig, zal alleen wat minder snel vanuit hem komen.

Tegelijkertijd krijg ik thuis steeds vaker het gevoel dat ik iets mis. We raken niet uitgepraat maar diepere gesprekken over toekomst, de opvoeding van ons dochtertje en emoties lukken hem niet. Ik voel me daarom vaak eenzaam.

In het huishouden doet hij veel (vooral zijn vaste taken) hij schrijft uit zichzelf soms een lief briefje en als hij voor werk weg is bellen we elke dag. Hij is trouw en betrouwbaar.

Hij vindt zichzelf een goede man en vind dat ik alles kan doen in het leven en niet mag zeuren. Maar ik mis de diepte, dat er iemand écht geïnteresseerd is en je gevoelsmatig niet hard hoeft te werken voor een gesprek.

Ik herken veel eigenschappen als (trekken) van Asperger. Ik vermoed dat ook bij zijn vader. Ik twijfel alleen omdat hij zo sociaal is. Hoe kan dat dan?

Ik zit helemaal vast in mijn huwelijk.

Mijn man heeft autisme. We weten dat nu een klein poosje, ik had dat vermoeden zelf al veel langer. Ik begon in de verkeringstijd al dingen op te merken aan hem die niet helemaal ‘normaal’ waren. Maar het waren in mijn ogen vaak onschuldige eigenaardigheden. Maar hoe langer we samen waren, hoe meer die eigenaardigheden zich ook op mij richtte. Het was vaak uit verhouding (bv. heel boos worden als ik tegen zijn kamerplant aanliep, nergens mijn eigen spullen mogen neerleggen in zijn studentenkamer, etc). Maar ik wuifde het vaak weg, of ik had niet door dat het eigenlijk niet oké was.
Het onderwerp autisme was niet bespreekbaar, daar wilde hij niks van weten.
Zo ging de tijd verder.
De laatste maanden voor ons trouwen waren heel pittig; de combi van een klushuis met tijdnood en een coronabruiloft organiseren, is voor een autist een nachtmerrie. Hij had uitbarstingen en er was veel drama waarvan ik vaak de boosdoener was in zijn ogen, of hij reageerde zijn frustratie af op mij. Ik vond het heel zwaar, kwam vaak huilend thuis nadat ik bij hem was geweest.
Ik hield dapper de moed erin, probeerde het positief te zien; we zagen alle kanten van elkaar, ook de slechte. Ik had zo in ieder geval wel een heel realistisch beeld van de persoon met wie ik zou gaan trouwen.

Na het trouwen werd het erger. Ik werd gillend gek van het samenwonen. Hij wilde overal regels en afspraken voor. Wilde overal controle over, vooral over mij. Er was geen samen. Hij wilde zijn eigen ding kunnen doen op zijn manier en ik moest daar maar naar voegen. Ik was vaak de boosdoener in zijn ogen, hij kon mij er eigenlijk gewoon niet bijhebben. Ik had geen ruimte, voelde me steeds kleiner en triester. Er tegenin gaan had geen enkel effect. Ik kon schreeuwen, huilen of juist niks zeggen, het hielp geen ene drol.
Uiteindelijk escaleerde dit tot het punt dat ik na het zoveelste conflict vertrok. Ik ben toen tijdelijk even bij mijn ouders gaan wonen.
Dat deed bij hem eindelijk het kwartje vallen. Hij zag eindelijk dat de manier waarop we samenleefden ontzettend pijnlijk was voor mij. Ik kon nu wel autisme noemen, en hij stond er nu wel open voor en ging een traject in voor een diagnose.
Het duurde een jaar voordat hij aan de beurt was. Het ging in dat jaar gelukkig beter. We praatten wekelijks met mijn ouders over de dingen waar we samen tegenaan liepen, zij zijn een enorme steun voor ons geweest. En gelukkig voelde mijn man zich zodanig bij mijn ouders op zijn gemak, dat we alle lelijke dingen van ons huwelijk gewoon op tafel konden kwakken.
En zo verstreek de tijd. De grote uitbarstingen werden minder, en op het oog leek het eigenlijk erg voortvarend te gaan.
Maar het leed zat er nog steeds, meer op de achtergrond, onopgemerkt. Vaak had ik het zelf niet eens door. Ik schoof langzaamaan op, leverde in, paste me aan. Zei ja als ik nee voelde en nee als ik ja voelde. Ik wende aan bepaalde omgangsvormen of opmerkingen. Ik raakte afgestompter, raakte mezelf kwijt, en mijn bruis. Eens in de zoveel tijd zag ik plotseling even het licht, voelde ik wat er allemaal mis was, probeerde me weer te herpakken. Dat lukte dan even, totdat het niet meer lukte en ik weer in de oude sleur terugviel, bijna onopgemerkt.

En dat patroon herhaalt zich telkens.
Nu zit ik weer op zo’n punt dat ik ineens in een helicopterview zie wat er allemaal zo verdomd mis zit in dit huwelijk.
Ik voel me zo godvergeten alleen. En onbegrepen. En ik ben zo boos en verdrietig en wanhopig.
Ik denk deze dagen vaak dat ik al veel eerder de stekker eruit had moeten trekken. Toen we verkering hadden, of toen we net getrouwd waren. Toen ik even bij mijn ouders woonde, had ik er gewoon een punt achter moeten zetten. Maar tegelijkertijd is dat een verschrikkelijke gedachte, want we hebben samen een dochtertje van nu 5 maanden. En met dat ik mijn man ‘wegwens’, wens ik haar eigenlijk ook weg. Want zonder mijn man zou mijn dochtertje er ook niet zijn. En die gedachte is ondraaglijk. Ik zit klem.
En dan schiet er soms door mijn hoofd; werd hij maar aangereden. Ik schaam me dood, maar dat idee voelt als een bevrijding. Ik kan helemaal fantaseren over wat ik dan allemaal zou doen en hoe ik mijn leven dan zou inrichten.
Ik ben nog maar 25 en ik zit helemaal vast in mijn eigen leven. En het erge is nog dat ik zelf ervoor heb gezorgd dat ik opbdit punt ben beland. Ik heb ooit voor deze man gekozen.
Hoe kan ik dit leven doorleven? Moet ik de stekker uit mijn huwelijk trekken? Moet ik doorgaan en proberen hier samen beter van te worden? Ben ik over 20 jaar nog steeds doodongelukkig in dit huwelijk? Het voelt alsof ik langzaam ten onder ga.
Hoe weet je of het leven wat je nu leeft de goede weg is? En wat moet er gebeuren om te weten; het is klaar? En kan ik het mijn kind aan doen om weg te kwijnen in mijn huwelijk? Kan ik het mijn kind aandoen om te scheiden?
Ik kijk naar mijn man en ik weet niet of ik wel van hem hou. En ik weet niet eens of hij eigenlijk wel echt van mij houdt.

Ik wil graag mijn verhaal delen. Ik ben een vrouw van 55 jaar en ben na een verschrikkelijk moeilijk leven, dit jaar pas te weten gekomen dat ik ASS heb. En daarmee viel alles op zijn plaats.
Ik heb een moeilijke jeugd gehad, op school deed ik erg mijn best maar ik hoorde er nooit echt bij en voelde me een vreemde. Ze lachten om mij. Ik had wel vriendinnen maar ik voelde geen band met hen en het waren ook altijd buitenbeentjes, net als ik. Ik nam nooit initiatieven om iets te doen maar volgde in alles.
Ook thuis had ik veel problemen. Vooral met mijn moeder was de relatie moeilijk. Zij dwong mij iemand te zijn die ik niet was. Met mijn vader heb ik nooit een relatie gehad. Met mijn broer en jongste zus had ik wel contact, vorig jaar hebben ook zij (op latere leeftijd) te horen gekregen dat zij ASS hebben. Daarom ben ik nu uiteindelijk, na veel aandringen bij psycholoog en huisarts, ook getest.
In mijn pubertijd werd ik ten onrechte gediagnosticeerd met Borderline Persoonlijkheidsstoornis en later een Emotieregulatie stoornis. Mijn leven lang ben ik erg depressief, regelmatig wilde ik niet meer leven.
Ik werk niet meer, ben gescheiden en heb een zoon van 28 die PDD-NOS en ADD heeft. Ik ben 21 jaar geleden opnieuw getrouwd en heb nu een fijne relatie. Ik heb een groot vermoeden dat mijn man ook autisme heeft. We leven grotendeels ieder ons eigen leven, maar dat gaat (buiten een paar dingen om) juist heel goed. Hij heeft wel aandacht voor mij als ik dat nodig heb en er naar vraag. We doen beiden ons best om elkaar een goed leven te gunnen.
Ik ben erg blij dat ik nu weet dat ik ASS heb want ik zie nu in wat er steeds fout ging/gaat en waarom dat is. Ik vecht nog steeds tegen depressie en heb veel angsten, ben overgevoelig. Omdat ik het zo kort pas weet, is er voor mij nog heel veel te ontdekken en te leren. Ik heb goede begeleiding van psycholoog en psychiater. Ook ben ik veel aan het lezen over autisme.
Zo vond ik ook dit forum. Voor het eerst in mijn leven heb ik hoop op een betere toekomst. Ik hoop op dit forum vooral lotgenoten te vinden die, net als ik, pas op oudere leeftijd te horen hebben gekregen dat ze autisme hebben, zodat we elkaar kunnen steunen. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Ik wens jullie alle goeds toe!

Autisme en adhd maken al lang deel uit van mijn leven. Meestal vind ik het helemaal niet zo erg om het te hebben. Ja het maakt mijn leven misschien wat moeilijker maar ik heb een goede job, heb mijn eigen appartement waar ik mijn tijd rustig kan verdrijven. Maar toch is niet alles roze geur en maneschijn. Ik heb nooit heel veel vrienden gehad, en de meeste bleven nogal oppervlakkig. Maar de laatste 6 maanden gaat het pijlsnel achteruit. Ik worstel met een laag zelfvertrouwen wat mij ook geen aangenaam persoon maakt. En mensen nemen langzaam afstand. Personen die ik vroeger wekelijks hoorde zijn nu allemaal verdwenen. Op momenten als dit is sociale media een doodszonde, vergelijken met alles en iedereen. Eén van mijn voornaamste activiteiten buiten werk is CrossFit. Ik doe het heel graag en spendeer er veel tijd, dit zorgt dat mijn fysieke uitstraling wel wat aandacht kan krijgen. Maar de persoon die erachter zit blijft onbelangrijk. Eén persoon die mij zelfvertrouwen zou moeten geven kan het neerhalen met 1 zin “wat zijn jou plannen?”. Ik heb geen sociaal leven, dus ik ben thuis 7/7 of ga sporten. Maar ik leef in een stad dus dat is zo ongewoon en onbegrijpbaar. Hoe kan mij losmaken van die schaamte en trots zijn op mijn leven hoe het er ook uit ziet?

Ik heb weer de hele dag zitten denken. Dingen schoten me door mijn hoofd. Dingen waar anderen vast nog nooit aan hadden gedacht. Of ik moet het ergens ooit nog lezen of tegenkomen. Dit gebeurde nu al dagen achtereen. Ik kan niet meer stoppen met nadenken.

Gedachteflitsen noem ik ze. Ik wil wel stoppen met nadenken, maar dan ben ik weer aan het nadenken over hoe ik ermee moet stoppen. Ik ben nog niet tot het punt gekomen waarbij het gelukt is om te stoppen met nadenken. De vraag die mij nu te binnenschiet is hoe ik het denken kan uitschakelen. Het is eigenlijk de meest belangrijke vraag en terwijl ik dit nu op papier heb gezet denk ik er nogmaals over na en stel ik mezelf de vraag of het wel nut heeft om het denken stop te zetten. Wat zijn de gevolgen daarvan? Is het eigenlijk wel slecht om te blijven nadenken?

Maak ik mezelf elke seconde van de dag dat ik nadenk, een stuk slimmer dan ik de seconde ervoor was? Vast niet, maar er zullen genoeg gedachteflitsen voorbij komen waarvan ik kan leren.

Als ik maar blijf nadenken, zullen de dingen tot me komen. De dingen waar anderen dus niet aan dachten. Het stuk dat ik nu aan het schrijven ben komt voort uit een douche-sessie. Elke keer dat ik douche, schieten er mij nieuwe ideeën te binnen. Dit keer kwam ik op een punt als ‘ik heb weer de hele dag zitten denken’, en dat is ook zo.

Zoals ik zei, dit gebeurde al dagen, en die dagen vulde intussen al weken, en de weken vulde de maanden. We zijn intussen ruim 2,5 jaar verder en het denken is nog niet gestopt. Heel stiekem gezegd had ik mezelf van tevoren de eis gesteld dat ik met een goed idee zou komen tijdens het douchen.

Iets eerder op de dag had ik al tegen een vriend gezegd dat ik weleens vaker over dingen nadenk onder de douche die op dat moment erg verstandig lijken te zijn. Maar helaas heb je nooit een stuk papier bij de hand en na het douchen komen er weer andere dingen aan bod waar je je mee bezig moet houden.

De kinderen als voorbeeld - die hebben veel aandacht nodig, en dat is helemaal niet erg – toch schaam ik me voor het feit dat ik niet altijd met mijn gedachten bij hen kan zijn. Het liefst ben ik de hele dag in gedachten bij ze, en dat ben ik ook wel vaak genoeg tussendoor.

In principe heb ik genoeg de tijd om over ze na te denken, maar op het moment dat ik bij ze ben, denk ik vaak over andere dingen na. Het leidt me weleens af, tot in het diepe dat je op een gegeven moment denkt even weg te zijn geweest.
Snel herpak je jezelf weer en probeer je het nadenken stop te zetten. Ja, dat had je al vaak genoeg geprobeerd; en ook toen lukte dat niet. Nu had ik een gesprek met mijn vriendin. Zij vertelde me dat mensen met Asperger soms een hoger gemiddelde intelligentie kunnen hebben.

In de commentaren van een YouTube video over Elon Musk had ik toevallig eerder gelezen dat mensen met Asperger (autisme) zich heel erg onbegrepen voelen. Mensen lijken ze niet te willen begrijpen of mensen voelen zich ‘klein’ in de buurt van iemand die echt zo’n hoger gemiddelde intelligentie zou hebben.

Toevalligerwijs (niet zo heel toevallig – het is de reden waarom ik hierover typ) heb ik voor mijn gevoel autisme (niet echt autisme – kom ik nog op terug), specifieker gezegd de vorm Asperger. Tegelijkertijd wil ik niet zeggen dat ik exact alles ervan zou hebben, maar enkel verschillende patronen die constant naar voren komen. Het ‘labeltje’ “Asperger” laat ik liever weg. Voor mijn gevoel ben ik ‘uniek’.

Ik zei toch al dat ik erop terug zou komen. Daarom wil ik het niet perse autisme noemen, maar om het een term te geven en misschien meer duidelijk voor anderen, blijf ik het zo noemen. Afgelopen donderdag (drie dagen terug) ben ik voor het eerst langs een psycholoog en psychiater geweest voor een gesprek over de gedachten die ik de hele dag door heb.

Een lange tijd heb ik moeten praten met een beperkt aantal mensen om me heen. Bewust overigens, want zo dol ben ik nou ook weer niet op bezoek. Het liefst zit ik terug gekropen op zolder, de plek waar ik me fijn bij voel. De plek waar ik overigens ook al lange tijd slaap. Mijn vriendin ligt een verdieping eronder. Al vele malen heb ik haar geprobeerd uit te leggen dat het niet een persoonlijk iets is waarom ik niet naast haar lig.

Allereerst wil ik voorop stellen dat ik heel erg graag op mezelf ben. Ik kan me prima redden in mijn eentje. Toch wrijft het daar omdat ik ook weer niet alleen kan zijn. Alsof ik een strijd voer met mezelf lijkt het haast. Dat ben ik overigens ook wel gewend van mezelf.

De blokkade die je hebt bij veel dingen die je uitvoert, en zelfs terwijl je er bewust van bent dat het fout is, blijf je het alsnog zo uitvoeren. En dat kan elke dag hetzelfde zijn. Een onbenullig iets als moeite hebben met het vinden van kleren van je kinderen of het niet op tijd naar bed gaan terwijl je weet dat rust goed voor je is.

De gewenning die je jezelf in een korte tijd aanleert, kan omslaan in lange fases van obsessief gedrag over uiteenlopende onderwerpen. Om terug te komen op het beperkte bezoek dat ik voor een lange tijd heb gehad, heeft ook geleid tot een punt waarbij ik tegen mezelf heb gezegd dat ik met anderen over mezelf wil praten om mezelf beter te leren kennen. En dat is niet om zelfingenomen te zijn.

Juist niet vanuit egotisme maak ik deze keuzes om me zo accuraat mogelijk uit te spreken over de dingen die ik denk of hoe ik ze zie. En haast met schaamte typ ik nu dat ik vaak denk gelijk te hebben. Ik wil daar niet perse in geloven, maar wat als dat nou wel waar is? Wat als veel van de dingen die ik denk of zeg echt waar zijn?

Juist omdat alles zo logisch voor mezelf moet zijn en ik het objectief bekijk en analyseer tot ik pas zeker weet dat iets zo is en het dan pas zeg terwijl anderen denken dat ik dat vanuit het niets zomaar zeg. Dat is dus juist niet het geval omdat ik de hele tijd nadenk over van alles en veel van de situaties die zich dan voordoen heb je allang vele malen in je hoofd afgespeeld en voor jezelf opgelost.

Voor de ander lijkt het vaak alsof je geen interesse toont in wat ze te zeggen hebben of dat je ze onderbreekt op punten. Maar het onderbreken doe je vaak alleen als je zeker weet dat het de moeite waard is om te onderbreken. En dan zorg je ervoor dat je het goed onderbouwd met argumenten of voor jouw gevoel eigenlijk ‘claims’.

Ja, het klinkt allemaal erg arrogant, en zoals ik zeg, zo wil ik niet denken of klinken. En nu ik het heb uitgetypt, wil ik het eigenlijk weer wissen. Waarom ik al zolang niet kan stoppen met nadenken is een grote verandering in de maatschappij en samenleving. Het is voor mij een reden geweest om uit te zoeken of alles wel klopt.

Regelmatig heb ik het aan moeten horen of het wel goed voor me is om me zo te verdiepen in de dingen die om ons heen gebeuren. En heel eerlijk gezegd heb ik daar zelf vaak genoeg over nagedacht maar ben ik tot de conclusie gekomen dat wegkijken geen optie is. Er zijn velen dingen die me aan het denken zetten.

In zo’n 34 jaar tijd heb ik nooit een heel boek uitgelezen. Op scholen heb ik nooit willen leren. Uiteindelijk wel overal een diploma voor gehaald, maar ook dat was op een gebied waar ik eigenlijk achteraf gezien helemaal geen interesse in heb. Achteraf bekeken heb ik verkeerde keuzes gemaakt in het leven maar heb ik me wel altijd prima weten te redden.

Juist omdat ik me heb kunnen redden al die tijd, ben ik er nooit echt achter gekomen dat ik zo anders zou kunnen zijn. En misschien is het ook helemaal niet zo dat ik heel anders ben dan anderen en denken ze helemaal hetzelfde erover.

Misschien denken wel veel meer mensen elke dag heel veel na en kunnen ze niet meer stoppen met nadenken. Met verkeerde keuzes bedoel ik meer dat ik veel tijd heb verspild en ik die tijd voor mijn gevoel moet inhalen als het aankomt op mezelf te onderwijzen in dingen waar ik op dit moment nog te weinig verstand van heb en ik wel graag meer over zou willen weten.

Ik zou graag vele urenlang door willen typen zoals ik nu aan het doen ben, ook omdat ik denk dat het me nog meer aan het nadenken zet over het nadenken zelf. Nadenken over mezelf helpt me, mezelf beter te leren kennen, althans, dat wil ik graag geloven.

Dat is dan ook gelijk de motivatie die ik erbij heb. Leren van het nadenken en leren van het leren en daar verbetering zoeken. Alsof ik op elk gebied al van tevoren direct een goede oplossing kan bieden voor vele problemen in vele situaties.

Vooral voor mijn kinderen zou ik graag willen dat ik goed weet hoe ik het beste kan reageren op momenten waarbij twijfel toeslaat over hoe je het beste zou kunnen reageren. Het zijn dingen die ik toevallig de afgelopen weken ook meer ben gaan onderzoeken.

Steeds komen er meer onderwerpen bij terwijl ik juist alles zo beperkt mogelijk wil houden. Het zorgt voor veel gedachtes in mijn hoofd en alles lijkt nu onopgelost. Hoe meer je komt te weten, hoe minder je lijkt te weten zoals ik vaker ergens gelezen heb.

En dat is zeer zeker waar hoe meer ik erover na heb gedacht en de conclusie heb ik al een tijd terug kunnen trekken omdat ik zelf heel veel meer ben komen te weten in de afgelopen 2,5 jaar tijd.

Ook zijn er wel momenten dat ik me minder heb verdiept in de dingen die op dit moment spelen, maar het nadenken stopte niet, het bleef me trekken, de gedachtes aan de problemen in de wereld en hoe het opgelost zou kunnen worden en wie er achter zouden zitten of waarom deze mensen dit willen doen.

Nou ja, veel van deze vragen zijn voor mezelf allang beantwoord en dat heb ik nu ook soort van losgelaten. De echte vragen gaan nu meer over mezelf. Die vragen krijg ik juist helemaal niet opgelost. Heb ik dan het labeltje ‘Asperger’ of komt het veel in de buurt ervan? Ben ik echt intelligenter dan veel mensen om me heen?

Is het grootheidswaanzin dat me laat denken dat ik intelligent ben? En terwijl ik zo intelligent ben, waarom besteed ik zoveel aandacht aan het denken en waarom ben ik nu al aan het nadenken over het nadenken en heeft het nut? Verdoe ik mijn tijd met het bezighouden van deze dingen? Helpt het me weer een stuk vooruit?

Geeft het me een stukje van de puzzel om de puzzel meer compleet te maken? Vast en zeker niet. Daarvoor moet ik eerst wat meer gesprekken voeren met mensen die voor mijn gevoel meer verstand hebben van hetgeen dat ik denk te hebben. De mensen om me heen, hoe vaak ik het ook probeer uit te leggen, zullen het toch niet begrijpen.

En hoe vaak heb ik wel niet gedacht dat iemand echt dom is? Vaak genoeg. Zei ik het dan? Tuurlijk niet. En dan dacht ik echt niet dat ze echt dom waren, maar dan heb ik het echt over een momentopname waarin iemand heel dom kan klinken. En dat kan ik dan weer niet begrijpen. En hoe krijg je iemand uitgelegd dat je slimmer bent? Het zal ze enkel krenken en hoe minder slim, hoe sneller ze gekrenkt zullen zijn.

Want ook dat is iets wat me is opgevallen. Het ophemelen van mezelf ten opzichte van anderen voelt niet juist maar lijkt me wel nodig om te benoemen om het plaatje helemaal compleet te maken voor mezelf of anderen als ik deze tekst ooit aan anderen zou laten lezen.

Op dit moment ben ik er nog niet helemaal over uit of ik wel verder moet gaan typen en stop ik er nu ook even mee want het is al na twaalven en heb nog wat tijd voor mezelf nodig voordat ik ga slapen. Morgen zijn de kinderen weer vroeg op en moet ik voor ze klaarstaan en begint het denken weer (een paar seconde nadat ik dit had getypt dacht ik na over of er een forum bestaat om dit soort dingen te delen. Bij deze deel 1, al zou ik hem nu heel graag nog veel meer uitbreiden om mijn hele verhaal te vertellen.)

Maar het is nogal veel en veel heeft te maken met de tijden van nu, maar ook mijn jeugd (heel uiteenlopend dus) en hoe ik alles heb beleefd en hoe ik alles niet door heb gehad of hoe ik alles nu juist wel door heb en hoe nu alles in een sneltreinvaart op me afkomt.

Hallo,

Ik ben oma van een kleinzoon met autisme en een licht verstandelijke beperking. Inmiddels is hij 13 jaar.
Vanaf een jaar of 5 mocht hij al van zijn vader gamen en ook met spellen die niet geschikt voor hem waren. School is altijd een probleem geweest, maar op dit moment gaat ie nauwelijks nog naar school. Hij zit op een speciale school voor autistische kinderen. Hij ziet totaal het nut niet in van school. Het kost vreselijk veel energie om hem daar te krijgen. Er is allerlei hulpverlening geweest, maar hij staat nergens open voor. Hij stuurt ze gewoon weer weg. En dat maakt het allemaal zo lastig. Mijn dochter is al helemaal murw en ziet ook geen uitweg met hem. Hij gamet de hele nacht door en houdt vaak zijn moeder ook wakker. Hij zit praktisch alleen maar op zijn kamer. Naast dat hij een gameverslaving heeft, heeft ie ook een eetstoornis. Hij eet heel selectief. Ik vraag me af of er nog iets zou kunnen zijn om hun uit deze situatie te helpen. Gezien dat hij nergens aan mee wil werken.

Mijn zoon van 38 heeft het syndroom van asperger.
Ik heb hem heel vaak gered uit zeer zorgelijke situaties.... keer op keer dreigt hij onderuit te gaan. Hij heeft een universitaire studie afgerond, maar kan geen passende baan vinden.... hij vraagt doorlopend om steun aan mij en anderen om hem heen.... ik kan het niet meer aan.... ik wil het niet meer... maar kan niet loskomen... ben angstig en kan al heel lang niet meer gewoon slapen.
Ik ben altijd bang dat hij in een kartonnen doos achter het station eindigt.... grootste angst... ik heb geen vertrouwen in hem... ben ook vaak bang...
Hij is inmiddels getrouwd en heeft 2 kinderen.... en weer geen werk.....en hij is zelf ook gefrustreerd door deze situatie, maar zoekt nooit de oorzaak bij zichzelf...het is altijd de ander die zijn problemenveroorzaakt.....ik ben bang dat hij alles kapot zal maken... ik ga er kapot aan.... hoe moet ik verder.... ik ben radeloos

Mijn zoon heeft het syndroom van asperger maar ontkent het. Hij is vaak vol boosheid heeft woedeaanvallen en zoekt de schuld van zijn ongelukkig zijn buiten zichzelf...
Het lukt hem niet een baan te behouden er is veel frustratie
Zijn woede richt hij vaak op mij, zijn moeder, vol verwijten respectloos vernederend sarcastisch...
Hij maakt alles stuk.... hij heeft een gezin....ik heb veel last van angst door deze situatie en het lijkt steeds erger te worden...
Ik denk de laatste tijd vaak dat ik hem niet meer wil zien, ik ben bang. Maar ik wil mijn kleinkinderen niet mussen... wie herkent deze beschrijving? Soms wanhopig....

Sinds de pandemie loop ik vast. Ben daarom in juni hulp gaan zoeken. Sinds
mijn jeugd heb ik last van bepaalde dingen,soms meer en soms minder. Ik
sta nu op een wachtlijst voor autisme onderzoek. Zelf heb ik lang erover gedaan om vrienden te maken maar heb ze nu wel. Ik heb moeite met onverwachte verandering als deze mijn routine verstoort en om deze te plaatsen. Loslaten is moeilijk voor mij en ik analyseer zelf dingen van lang geleden. Mijn hoofd is vaak vol en ik reageer wisselend op prikkels. Het liefst hou ik vast aan strakke routine en orde en netheid. Soms maak ik oogcontact en soms niet. Informatie komt niet zo snel binnen. Ik krijg wel eens te horen dat ik helemaal geen autisme kan hebben want ik ben toch sociaal en empathisch en heb genoeg vrienden en dat ik Rainman niet ben. Daar wordt ik onzeker van. Dan denk ik dat ik me aanstel en schaam me rot.

Ik zoek ouders uit het Gentse met een autistische kind - jongvolwassene die zelfstandig woont ( en daar de nodige problemen mee ondervindt. Onze dochter wil dolgraag nieuwe mensen leren kennen van haar leeftijd , maar het lukt haar niet. Ook dagstructuur vinden is heel moeilijk. Herkent iemand zich in dit verhaal of heeft iemand tips?

Ik ben 1,5 jaar samen met iemand met asperger, maar ik begin steeds meer te twijfelen aan wat waar is en wat niet, gezien de contradicties tussen wat hij zegt en wat hij doet. Ik heb momenteel wat afstand genomen en tijd voor mijzelf genomen. Hij deed een keer moeilijk over dat ik telefoonnummers uitgewisseld had met een buurman, puur dat we elkaar konden bereiken als er iets in de wijk rondspeelde of als er iemand van de buren hulp nodig heeft. Ik reageerde daarop met: "Maar jij hebt toch ook contact met buren via de telefoon?" Waarop hij antwoordde: "Nee??" Terwijl hij zeer geregeld met een buurvrouw appt, dat is geen geheim. Ook zegt hij altijd maar één bord op te scheppen met avondeten, hij weegt altijd alles af en telt bij wijze van spreke het aantal krieltjes voor op zijn bord. De reden hiervan is dat hij een hekel heeft aan een zwaar gevoel in zijn maag. Eenmaal bij mij thuis schept hij 3 keer op en schraapt nog net de pan niet leeg, terwijl ik hoopte dat ik nog een dag extra over zou hebben. Met ons één jaar samen zijn wilden we naar de bioscoop, dat zag hij niet zitten, al die geluiden en prikkels, niks voor hem. Laatst zou ik met mijn dochtertje naar de bioscoop gaan en wil hij ineens ook mee, hij zag het ineens als geen enkel probleem, zelfs niet tussen de drukke kinderen bij een kinderfilm. 🤷🏼‍♀️ Zo zijn er nog veel meer van die situaties. Herkent iemand deze tegenstrijdigheden? Is dit iets typerends bij asperger? Ik raak er heel wantrouwend van en weet soms niet meer waar ik van op aan kan.

Hallo, ik ben 23 jaar en door mijn ASS heb ik vaak last van hoofdpijn door de stress die versterkt wordt door ASS. Heeft iemand tips, middeltjes die daartegen helpen.

Vriendschappen gezocht voor dochter met ASS - regio Gent-Zottegem

Mijn dochter is 20 jaar en heeft nog maar twee jaar geleden de diagnose ASS gekregen. Ze is normaal begaafd en sociaal maar heeft weinig 'echte' vrienden waarbij ze zichzelf kan zijn. Ze is op zoek naar jongvolwassenen die ook nog niet zo lang hun diagnose hebben gekregen voor een leuke babbel, ervaringen uit te wisselen, samen op stap te gaan en nieuwe 'echte' vriendschappen uit te bouwen. Weet iemand waar ze hiervoor terecht kan of zijn er nog ouders met jongvolwassene kinderen die hiernaar op zoek zijn. Misschien kunnen we in contact komen?

Ik ben een mama van drie kinderen. Bij onze oudste werd vorig jaar autisme vastgesteld , op 18 jaar . Zij is normaalbegaafd.
Zij zit op kot in Gent en voelt zich daar erg eenzaam. ze neemt zelf heel weinig initiatief tot het leggen van sociaal contact. Zij heeft regelmatig momenten waarop zij het niet meer ziet zitten. Hierdoor vlot hetleren ook niet. Ze wilt deels haar zelfstandigheid (op kot zijn) en zijn gelijk iedereen, en anderzijds geeft zij ook aan dat het niet lukt. Voor ons als ouders is dit ook heel moeilijk.
Is er toevallig iemand die ook een jongvolwassene kent (zij wordt 20 jaar), studeren in Gent en pas op latere leeftijd te horen kregen dat zij ASS hadden? het zou zo goed zijn mocht zij vrienden hebben bij wie zij zichzelf kan zijn...zij sport graag, is gek op dieren, volgt hogeschool.
Bestaat er zo geen forum voor hen om vrienden te maken?

Beste psyghologen en psyghiaters.
Mijn naam is Joy C. Een jongeman van bijna 30 jaar die werkzaam is als machine-operator bij Volvo-Cars Gent (België).
Samen met mijn (niet autistische) vriendin Evelien, en ons dochtertje Noa, zijn wij woonachtig te Zaffelare (Lochristi).
Waar wij zo een 3 jaar geleden onze nieuwbouw,... een eigen droomwoning hebben kunnen verwezenlijken.

Ik weet het,... het is een heel apart verhaal voor een jongeman die met deze stempel volgens jullie niet bekwaam zou mogen zijn, deze stap in onze maatschappij te kunnen bereiken,....
En let op het word nog veel gekker 😅
Autisme is voor onze maatschappij iets heel gemakkelijk, er zijn momenteel 7,5 miljard mensen op onze planeet, waarvan ongeveer 500 miljoen autisten. En dat maakt het heel evident,... want zo kan je stellen dat er 7 miljard verschillende persoonlijkheden zijn en 500 miljoen autisten waarvan de vorm min of meer kan verschillen X-D.
Nu ook al ben ik de trotse drager van deze stempel,... Toch is mijn naam Joy C, en niet Joy de Autist, 😳.
Error denken jullie,... dat kan ik begrijpen.
Eerst en vooral ja ik heb autisme of nee,...
Eerst en vooral ben ik Joy, en dan heb ik autisme.
Het verschil ?
Joy is een jongen met een zeer hoge graad van emotioneel inlevings gevoel, 😲
Joy ziet het onmiddelijk wanneer zijn vrouw thuis komt na een zware werkdag, en kan ondanks de zware werkdag die hij zelf gehad heeft, zonder woorden of blikken direct aanvoelen wanneer zijn vrouw op het werk bepaalde ervaringen heeft gehad die haar zwaar op de maag liggen.
Stil zwijgend in mijn hoofd ben ik buiten in de tuin bezig wetende, dat ze mij niet met haar problemen wil belasten.
Eenmaal aan de eettafel zie ik aan de minste handelingen, de ogen die ze fronst en aan de manier met het draaien van haar vork in de spaghetti wat er aan de hand is.
Raar dat een autist dit aanvoelt toch,... maar zoals ik al zei mijn naam is Joy C en niet Joy De Autist 🤔.
Uiteindelijk laat ik (in tegenstelling tot dit verhaal 🙃) alle overbodige woorden achterwege.
Ik vraag haar slechts 2 dingen,... ga je het zeggen of verder opkroppen tot je het uithuilt ?
Ze mompelt enbeetje tot ik de gedachten in haar hoofd luidop voorlees.
Ze draait wat met haar hoofd en vraagt mij met een treurige blik,... hoe weet jij dat toch.
Schatje je bent al 13 jaar de belangrijkste vrouw in mijn leven en op mijn werk kan ik bepaalde collega's volledig doorzien na een gesprek van 5 minuten.
Ik zie jouw tranen zelfs al rollen ze pas een uur later over je wangen ♥️

Gek verhaal voor een autist toch 🤔 ?
maar zoals ik al zei, mijn naam is Joy C en niet Joy de autist.

Ik herinner me nog toen ik 10 jaar geleden bij een interim kantoor kwam solliciteren voor de job van machine-operator op Volvo Car gent. Op een onbezonnen 20 jarige leeftijd was ik zo dom/eerlijk om open mee te delen dat ik autisme had.
Ik zag de knappe interimconsulente door bepaalde papperassen bladeren hopend op het vinden van een dossier waar ze een subsidie voor mijn kandidatuur zouden kunnen opstrijken 🤑,.... maar die waren jammer genoeg weg gelegd voor mensen met een fysisch zichtbare handicap en mensen die gebrekkig nederlands spreken.
Dus autisme was al erg genoeg, maar het feit dat ik niet was komen solliciteren op krukken en veel te sterk verbaal bekwaam was in mijn moedertaal maakte mij economisch gezien geen aantrekkelijke kandidaat.
Op het einde van het sollicitatie gesprek voor de functie waar ze zo een 50 kandidaten voor zochten wist ze me te vertellen, dat alle vacatures al ingevuld waren 😅😅🥳🥳.
Ik stond op en gaf de consulente een waar applaus.
Ik uitte mijn bewondering over haar bekwaamheid in haar job waarin ze er tijdens ons gesprek stilzwijgend in was geslaagd om op 30 minuten tijd 50 vacatures in te vullen 😳.
Ja beste psyghologen ik herken bedrog en bespot dat graag met de nodige porties sarcasme 😅 zo heb ik in ooit in mijn eerste interview met de VDAB nagevraagd of zij bepaalde job-vacatures open hadden staan als werknemer bij de VDAB zelf, toen de ambtenaar mij had aangeboden te solliciteren in een sociale werkplaats 😏.

Maar genoeg gezeverd.

Uiteindelijk had ik destijds via een symbolische lange arm uit vakbondsringen mijn job als machine-operator bij Volvo Cars kunnen in de wacht slepen.
Een job die ik nu 10 jaar later nog steeds volgens mijn (volgsupervisor in alle uitmuntendheid

Hallo,

Mijn naam is Femke en ik heb best wat kenmerken van autisme. Zo heb ik veel moeite met veranderingen, wil ik graag dingen altijd op dezelfde manier doen, heb ik moeite met oogcontact, ben ik graag alleen omdat contact met mensen me veel energie kost en neem ik dingen vaak letterlijk. Nu wil het geval dat ik al maanden zo niet jaren denk om te verhuizen. Maar elke keer dat ik iets leuks zie en erop reageer, deins ik terug als puntje bij paaltje komt. Dan komt er veel angst om de hoek kijken, paniek of het wel de goede keuze is, angst om mn vertrouwde wereld los te laten terwijl ik er ook naar verlang een nieuwe start te maken. Zo had ik afgelopen week op een woning gereageerd, ik was uitgekozen en gelijk voelde ik de angst en paniek opkomen. Dus vandaag heb ik het afgezegd... Nu heb ik spijt als haren op m'n hoofd, maar gedane zaken nemen geen keer. Hebben jullie hier ook ervaring mee? Ik zou heel graag met iemand mijn verhuizing willen doorspreken zodat ik het beter aandurf.

Liefs,
Femke

Heyy, ik ben een jongen van 21 en heb ongeveer 2 jaar geleden de diagnose autisme gekregen. Zelf merk ik wel veel mogelijkheden en heb ook veel porbleempjes daar word langzaam mee geholpen.

Ik ben beetje opzoek naar leeftijdsgenoten of contact om mee te praten of meschien eens af te spreken ik heb momenteel maar 1 echte vriend en de rest ging weg omdat ik niet meer naar school kon gaan en omdat niemand begreep waarom ik veel angsten heb of toen dachten ze dat ik het deed omdat ik geen zin had in school ofzo. En ik heb ook al een paar slechte ervaringen gehad met een paar mensen dus ik heb niet mega snel vertouwen maar ik zou fijn vinden om weer contacten te hebben met iemand. Als iemand interesse geeft kan je me hier even berichtejs sturen dan kunen we meschien op een app ofzo.

En beetje over me zelf ik heb een eetstorenis door een angst en ik heb niet echt een dag en nacht structuur meer en ik heb veel angstornissen en ik heb niet snel vertouwen
Ik hou van dieren en heb veel diertjes dus daar vind ik wel beetje steun maar ik mis toch contacten. Meschien iemand die zich herkent of in contact wil komen mag altijd berichtje achterlaten.

Eigenlijk heb ik mijn hele leven met een masker gelopen en geprobeerd mee te doen met de rest.
Ik probeerde zo min mogelijk te klagen. Bovendien heb ik het ook altijd lastig gevonden om aan een ander uit te leggen hoe zwaar het leven is als je elke dag ongelukkig bent. Ik voel het al mijn hele leven, maar kan het ongelukkige gevoel na bijna 40 jaar nog steeds niet omschrijven. Het is een soort vuilniszak die om je lichaam zit en je maar niet van je af krijgt getrokken.

Om dat gevoel weg te stoppen, heb ik altijd 80 uur ofzo per week gewerkt. Regelmatig geprobeerd veel minder te werken, maar dan word ik nog gekker van dat nare gevoel. Verschillende psychologen gehad en antidepressiva geprobeerd, maar dat heeft totaal geen zin gehad. een paar jaar terug was de pijp leeg en kon amper nog werken. Alle energie was eruit. Uit wanhoop cocaïne gaan gebruiken. Het werk weer opgepakt sindsdien. Het is natuurlijk uitstel van executie. Inmiddels een paar ton armer en alles en iedereen om me heen kwijtgeraakt.

Heeft iemand ervaring hiermee en/of kent een deskundige die mij kan helpen?

Hoi allemaal,

Ik zou graag jullie mening willen wat betreft autisme en kinderen.
Toen mijn man na mijn vermoedens ook echt de diagnose kreeg autisme
viel alles op zijn plek.
Zijn gedrag,het chaotische het moeilijk begrijpen van emoties en gevoelens bij mensen enzovoort.

Mijn man wil heel graag kinderen maar ik(ik denk uit zelfbescherming) hou die boot heel erg af.
Ik ben bang dat bij het nemen van kinderen(mijn gevoel zegt)
dat ik die zorg dan ook volledig op mij ga krijgen.
Zelfs dingen doen in het huishouden moet je al vragen en zal die nooit uit zichzelf doen.
Mijn voorgevoel en die is toch wel heel erg sterk ontwikkeld zegt me doe het niet want je gaat er aan onderdoor of je raakt opgebrand.

Hoe denken jullie hierover kinderen nemen met iemand met Autisme
Is het echt zo zwaar als dat ik denk?

Groeten

Beste allemaal,

Wat voor vele denk ik ook moeilijk is(dat andere mensen vaak niet snappen wat autisme inhoud en dat je met bepaalde dingen rekening moet houden)

Wat ik als partner zijnde ook soms erg lastig vind(ook voor mijn man)
Is dat veel mensen altijd erg luchtig doen over autisme.
mensen zeggen soms nogal makkelijk tussen neus en lippen door die is autistisch! maar als ze echt zouden weten wat dit betekend zullen ze niet van die(domme dingen roepen)
Heel veel mensen begrijpen bijvoorbeeld niet(vooral naaste omgeving) buitenstaanders enzovoort dat bijvoorbeeld mijn man niet teveel drukte kan hebben naast zijn werk of feestjes,verplichtingen en verjaardagen.
(wordt heel weinig rekening mee gehouden) Ook dat structuur,planning enzovoort heel belangrijk zijn net zoals voldoende rust.
Even spontaan zomaar op visite is niet aan mijn man besteed en ik begrijp dat enkel mensen om je heen begrijpen dit vaak niet(vaak uitleggen enzovoort) en weer herhalen.
Herkennen jullie dit? dat er onbegrip is vanuit de omgeving en hoe gaan jullie hiermee om?

Ik ben al 14 jaar getrouwd met mijn man in ons huwelijk hebben we ons ups en down’s gehad. In mijn huwelijk heb ik bepaalde tekenen gezien van autisme en soms vroeg ik mij zelf af als het misschien niet zelfs narcisme is . Mijn man kan zich totaal niet inleven in een andere. Door de jaren heen heb ik vaak aangegeven dat hij er voor mij is maar 0,0 op sociale gebieden hij voelt niets aan. Alles wat hij vind moet gebeuren ik mag mijn mening niet hebben want dan instaat er een ruzie als ik vertel hoe ik me voel instaat er een ruzie als ik het met iets niet eens ben instaat er een ruzie en hij ziet het ook niet in hij begrijpt ook echt niet waarom ik zo veel klaag.in zijn ogen heb ik steeds op en aanmerkingen op alles.ik ben uren asn het uitleggen wat ik precies bedoel me gevoel over te brengen naar het komt niet aan het komt alleen aan als ik zeg ik ga wrg bij je dan gaat et een bel rinkelen het is serieus dat krijg ik zoveel cadeautjes of dan is het ik ga me best doen enz. Hij zeg dat het heel duur is om vast te stellen als hij echt autisme heeft en vis de huisarts duurt het maanden. Maar het lijkt een vlucht gedrag hij wilt het niet horen maar ik raak er door gefrustreerd ik kijk als of ik gek aan het worden ben weet niet wat ik moet en heeft hij dat überhaupt

Wij zijn nu 3 jaar samen.
Ik vind het moeilijk dat ik steeds mijn vriend moet instructies geven. Als er iets moet gebeuren in huis en het lukt niet, dan komt hij om de haverklap verslag uitbrengen of vragen stellen. Hij is dan ook erg onzeker, neemt héél veel tijd voor dergelijke klussen en kan er als een klein kind bijstaan.

Het gaat dan bvb over de olie bijvullen van de auto, wat hij nog nooit had gedaan. hij moet dan met filmpjes alles uitzoeken, trechter gaan kopen, enz...dan 4 soorten filmpjes bekijken om zeker te zijn,.. Terwijl ik eigenlijk deze klus zelf op 3 minuten geklaard had. Hij is hier nu 1,5 u mee bezig geweest alles samen. Ik wil ook niet steeds alles overnemen, want dat is een ook vermoeiend en niet fijn voor zijn zelfvertrouwen. Ik zeg er dus maar niets van maar het frustreert want het maakt dat ik altijd moet zorgen voor alles, en de leiding moet n

Herkennen jullie dit?

Mijn naam is Nicole en 1,5 jaar geleden kreeg ik de diagnose autisme.
Mensen met autisme die goed zijn in camoufleren krijgen, net als ik, vaak pas op latere leeftijd hun autisme diagnose.

Met mijn video's in documentaire stijl geef ik jullie een inkijkje in mijn leven met autisme. Ik deel de problemen waar ik tegenaan loop, hoe ik ze probeer op te lossen én ik deel mijn zoektocht naar hoe ik van autisme mijn kracht kan maken.

Ik zou het heel leuk vinden als jullie mijn verhaal zouden willen volgen.

Je vindt mij op Youtube en Instagram onder de naam Aut of the Spectrum:

Nou na jaren lang geen liefde geen gevoel alles alleen gedaan te hebben twee jaar geleden aangegeven ik ben er klaar mee ik leef met iemand in 1 huis maar dit is het ook echt wil je in relatietherapie nee ook dat wilde hij niet totdat ik in therapie ging ik voor mezelf wil kiezen ik denk dat mn man autist is na alles wat ik lees dus ik geef aan ik stop ermee en in 1 dag zegt hij ik ben iemand anders je hebt een schild bijmij weggenomen en deed in 1 week alles wat ik ooit gemis had in al die jaren ik ben je nieuwe man zei hij ik weet niet wat ik meemaak is dit autist zijn ? In 1 dag een nieuwe man zijn? Ik hou me bij mn standpunt maar daar wil hij niks over horen .

De meeste verhalen zijn een kopie van mijn leven, keer op keer lees ik dezelfde zinnen bij de vrouwen, partner van.
Ik miste puur de liefde.
Op lang termijn dacht ik dat de intimiteit er wel zit, maar dat hij het gewoon niet kon uiten. Dat mijn partner met autisme heel gevoelig is; vooral zijn vrienden en familie wreven dat er goed in bij mij, blijkbaar zaten mijn frustraties tijdens visites ook hoog.
En dat toch al gauw 20 jaren samen, ik denk eerlijk dat ik er de helft van ben blijven hangen, uitgeput, soms depressieve periodes en meerdere therapieën, individueel alsook samen.
Dat sterkte mij altijd even, mijn onderbuik gevoel werd steeds luider...
Voelde mij ongelukkig bij hem, hij zag mij niet echt. En dan de eenzaamheid; terras, pretpark of vakanties waren de plaatsen waar ik stilletjes jankte. Het deed zo'n pijn, de leegte, geen aanraking, mij ook echt niet begrijpen was killing. Ik bleef maar uitleggen en hij vervormde zinnen en lappen tekst met geen uitkomst, heel eng vond ik dat.
Je rommelt verder met het gezin, zocht erg veel afleiding, vooral in het weekend vluchte ik naar rust of gezelschap waar ik kon ontspannen.
Maar over hem hoefde ik niet te beginnen, ze herkende hem niet in mijn verhalen op den duur, hij was juist kalm en loyaal, eigenlijk twijfelde ik aan mijzelf, sterker; ik was een labiel persoon geworden. Slikte Prozac om de kantjes eraf te halen en wat meer te verdragen van het gezin, de jongste ook ass, ik bleef thuis.
Nu vraag ik me af of ik het me allemaal heb laten overkomen, en mijn grenzen waren zoek geraakt, of onwil en de stoornis autisme die over mij heen is gewalst, dit bedoel ik objectief.
Ik ben gestopt met mijn partner, de middag bij de koffie sprak ik vloeiend volzinnen, ik stop ermee. Het is genoeg voor mij.
Inmiddels een jaar nadien, hebben we een fijne band! Los van elkaar, BEIDEN nergens meer op rekenen, het beste voor hem zie ik nu, ik heb hem bevrijd zie ik, van mij.
Ik ben nooit meer eenzaam.

Ik en mijn vriend zijn nu 1.5 jaar bij elkaar. Ik ben ook inmiddels zwanger. Wij kennen elkaar via het werk, waar hij een belangrijke managementfunctie heeft. Hij is extreem intelligent, waardoor hij zijn functie heeft kunnen bereiken. Op sociaal vlak is hij echter heel beperkt, heeft geen eigen vrienden. Hij is niet capabel om small talk te doen. In onze relatie is hij of extreem attent, of hij is erg koud en negeert mij in geval van (in mijn ogen) een klein conflict. Als ik iets op mijn hart heb en dit uitspreek, is hij vaak direct beledigd en boos. Dan kunnen we het niet meer op een goede manier uitspreken. Ik vraag me af of iemand hier symptomen van autisme in herkent?

Mijn partner met autisme kan heel geïrriteerd en vervelend reageren op een lieve vraag. Die irritatie wordt duidelijk in zijn antwoord dat kort, afsnauwend en kwetsend overkomt. Ik ben hoogsensitief en een dergelijk antwoord komt dubbel zo hard binnen. Als ik dan reageer, ontstaat een discussie die kan uitlopen tot een heuse ruzie. Ik ben op zoek naar een manier of manieren om aan hem duidelijk te maken dat zijn antwoord mij kwetst en voor mij een grens overschrijdt, zonder een hele scene te veroorzaken. Ik wil mij namelijk niet wegcijferen en kunnen aangeven dat hij een grens heeft overschreden.

Hallo! Mijn naam is Nikki en ik ben 28 jaar oud. Op 25-jarige leeftijd kreeg ik de diagnose ASS. Nu drie jaar later heb ik een boek geschreven over de weg naar mijn late diagnose autisme. Mocht je geïnteresseerd zijn of opzoek naar herkenning, schroom niet om even te kijken! Ik zou het super vinden als ik iemand anders kan helpen door het delen van mijn verhaal. Het boek heet ‘Wanneer de puzzelstukjes op hun plaats vallen’ en is te koop bij de online winkel Brave New Books. Lieve groetjes, Nikki.

We leerden elkaar kennen via een website. Hij vertelde snel genoeg dat hij apsperger heeft maar dat hij hier goed mee om kon gaan. Urenlange gesprekken en gebeld. Toen we elkaar zagen was dat fijn en hebben we de hele avond geknuffeld. Zo ook de weken erna. Tot her contact minder werd. Was geen reden voor volgens hem. Op een avond zei hij dat hij me zo zou bellen. Maar na 1,5 uur wachten belde hij nog niet. Hij was steeds online en reageerde niet op mijn oproep of appje. Dus ik werd een beetje boos. En appte hem dat ik zat te wachten en dat hij kon zeggen als er iets tussengekomen was. De volgende dag reageerde hij boos met 1 zin. Daarna geen contact. Verwijderd van sociale media en hij opent appjes niet en neemt de telefoon niet op. Is dit een kwestie van tijd of hoor ik nooit meer iets ? Ik begrijp het niet en ik mis.hem

Hallo, ik vernoemd op het moment niet mijn volledige naam omdat ik niet wil dat mijn ouders dit weten. Ik heb geen verhaal maar een vraag. Hoe vind ik een lief met autisme. Aangezien ik nooit buiten kom behalve op school. Normaal date ik online maar heb er al een aantal slechte ervaringen mee meegemaakt.
Kan iemand helpen?

Sinds een paar maand heb ik een relatie na wel meer dan 5 jaar vrijgezel te zijn geweest. Ik heb alleen al vanaf het begin twijfels of het wel is wat ik wil. Ik heb het gevoel dat hij heel anders is dan mij, maar aan de andere kant hebben we wel dezelfde hobbys. Ik vraag me af of er meerdere mensen zijn met dit soort twijfels, en komt het door mijn autisme of zou er een andere reden zijn dat ik zo twijfel?

Hallo allemaal, ik vraag mij soms af of ik iets in het autistisch spectrum heb. Dit denk ik omdat ik ontzettend moeite heb met veranderingen. Ik mis nog altijd de buurt en vriendjes en school in de wijk waar ik opgroeide. Ik kan ze wel opzoeken, maar ik mis de vriendjes van toen. Ik ben zelfs verhuist op toch weer in de buurt van mijn jeugd te kunnen wonen. Als ik iets nieuws koop voor mijn huis moet ik er eerst erg aan wennen. Ik heb zelfs de neiging spullen te kopen uit een antiekwinkel zodat ik spullen heb van vroeger waar een herinnering aan zit. Hoewel dat niet het origineel is. Een vriende van mij overleed. Ik kan het maar niet verwerken. Hoe kom ik hier achter?

Mijn partner leerde ik 19 jaar geleden kennen. Sinds 16 jaar wonen we samen. Ik heb een zoon uit een vorig huwelijk maar mijn partner heeft geen kinderen. Vanaf dag één hebben mijn naaste familieleden heel veel moeite met mijn relatie. Mijn partner werkt in een maatwerkbedrijf en het werk dat hij doet doet hij graag en goed. Mijn vader, mijn zus en schoonbroer, nichtjes ...niemand aanvaardt hem. Met als gevolg dat ik na de dood van mijn moeder definitief met hen gebroken heb. Ik heb gekozen voor mijn partner. Mijn partner heeft ondertussen begeleiding via een autismecoach die om de twee weken langskomt en hij voelt zich daar heel goed bij. We hebben al veel stormen doorstaan en ik zie hem doodgraag. Toen mijn zoon vorig jaar, na jarenlang proberen, toch papa ging worden waren wij alletwee door het dolle heen. Mijn partner zag zich direct in een grootvaderrol en mijn schoondochter deelde zijn enthousiasme. Op het einde van de zwangerschap begon mijn schoondochter zich vragen te stellen bij de capaciteiten van mijn partner. Of hij de drukte van een baby zou aankunnen aangezien dat hij autisme heeft. Ik ben zelf chronisch ziek en daar stelde ze zich ook vragen bij. Nochtans had ze aan het begin van de zwangerschap gevraagd of ik 1 keer per week op mijn kleinkind wou letten. Mijn kleinzoon is ondertussen 9 weken oud en mijn partner heeft dat kind vandaag voor de derde keer mogen zien. Mijn partner was heel enthousiast. Mijn schoondochter heeft mij 2 weken na de geboorte heel ruw op mijn plaats gezet. Zij bepaalde wanneer ik mijn kleinzoon mocht zien. Ik mocht zomaar niet spontaan even binnenspringen. Ik had gewoon eens per sms gevraagd wanneer ik mijn kleinzoon eens mocht zien. Hevige reactie waar we allebei even ondersteboven van zijn geweest. Dus ik hou mij aan haar regels. Vandaag vroeg mijn partner spontaan aan haar wanneer hij eens mocht langskomen om snel even het kindje te zien. Kreeg een heel bruut antwoord in de stijl van je ziet hem nu toch. Ze rolde daarbij met haar ogen. Heeft hem zelfs niet mogen vasthouden. Ik zag het verdriet in zijn ogen. Daarstraks vroeg ik om in 1 woord te zeggen hoe hij zich bij voelde en het antwoord was "rot". Ik heb schrik dat wanneer ik mijn schoondochter hierover aanspreek ik het deksel op de neus krijg en mijn kleinkind helemaal niet meer mag zien. Maar ik wil ook opkomen voor het geluk van mijn partner want hij is de liefste man ter wereld. Wat nu?

Ik ben sinds een paar jaar leider van een jeugdteam. Sinds een paar maanden merk ik dat ik vaak emotioneel wordt (moet huilen) als de jeugd hiervan (of jeugd in het algemeen) erg blij of teleurgesteld is. Dat heb ik bij volwassenen niet.
Tevens is een paar weken terug mijn peetoom overleden. Daar was ik erg boos over.
Normaal heb ik bijna geen emoties. Ik ben bijvoorbeeld nooit echt blij of verdrietig.

Deze emoties zijn nieuw en dat beangstigd mij.
Waarom heb ik dit? E hoe kan ik ermee omgaan? Vooral wanneer ik bij de jeugd ben vind ik dat lastig, want het is niet hoe ik ben / was. Ik ben verward...

Kunnen jullie me hier wellicht mee helpen?

Een jaar geleden leerde ik iemand kennen waarvan ik na 1 date al doorhad dat er iets met hem aan de hand was. Na veel opzoeken ben ik op autisme gevallen, Asperger syndroom. Ik heb hem hierover aangesproken en gaf aan dat hij hetzelfde dacht maar er was nog geen diagnose
Hij was in het begin heel lief en attent, stuurde dat hij me gaag zag en ik hoorde hem hele dagen.
Na een tijdje is dit serieus beginnen minderen en voelde ik mij echt te min. Ik heb heel veel voor hem gedaan op elk vlak dat ik kon maar ik krijg niks meer terug.
Ik zat ook in een situatie waar ik nog met mijn ex samenwoonde om financiële redenen. Het was dus zeker geen ideale situatie. Door al die stress van mijn thuissituatie + de relatie die ik met had ben ik vaak beginnen drinken. Op die momenten maakte ik dan ruzie met hem en kwam alles eruit. Dat waren voor hem enorm veel prikkelingen en hij kon hier echt niet mee omgaan, laat staan praten. Vorige week was er weer zo een moment en toen heeft hij gezegd dat hij dit niet meer aankan en er een punt achter zet.
Ik kan hem ergens begrijpen want ik heb hem veel verwijten gemaakt als ik een glas te veel had gedronken. Ik heb met hem nog een gesprek gehad dat ik alle dingen zou rechttrekken in mijn leven, niet meer zou drinken en dat ik graag met hem in therapie zou gaan. Helaas wil hij dit niet meer... Het is ook niet iemand waarmee je kan praten zoals met een ander .. ik heb enorm veel spijt en verdriet maar hij lijkt gewoon door te gaan met zijn leven
We hebben wel nog contact maar altijd over oppervlakkige dingen zoals het altijd geweest is
Ik wil echt alles doen om mijn relatie te redden maar hoe dring je door tot zo iemand...
Als er iemand tips heeft ze zouden welkom zijn
Alvast bedankt

Ik vroeg me ook af of er meer partners zijn van iemand met Autisme die ook tegen bepaalde problemen aanlopen zoals huishouden en klusjes in Huis.

Mijn man met Asperger ziet(bijvoorbeeld) niet als het behang van de muur komt(daar moet ik dan zelf mee komen om het op te lossen) maar soms is die dan met een bepaald ding zoals Schilderwerk gefixeerd dat het perfect moet.
Ook mee helpen uit zichzelf bijvoorbeeld een vaatwasser uitruimen of even iets opruimen moet je zelf steeds aangeven en dit is soms heel erg vermoeiend.
Ook is mijn man heel erg chaotisch(ruimt zelden tot nooit wat op) en dat zorgt natuurlijk ook weleens voor de nodige irritaties.
Ik ben zelf heel erg netjes en hou van een schoon huis en doe ook het meeste thuis.
In het begin van onze relatie viel het me ook op dat zijn eigen huis (in mijn ogen) erg vies was.
Er was geen afval bak,vaat stond in de gootsteen en alles plakte.
Ik kon niet echt begrijpen hoe die zo kon leven.
Ik dacht eerst nog het is een man alleen en was altijd het studentenleven gewend maar nu zie ik ook dat het toch ook wel te maken heeft met zijn autisme.
Als ik weer voor de zoveelste keer een klusje weer moet aandragen is dat soms ook weleens vermoeiend.
Ik denk dan ook weleens je ziet toch dat het even moet gebeuren?
Wie herkent dit ook en hoe gaan jullie hier mee om?

Wie herkent zich ook in onderstaand?

Mijn man kan soms erg overdreven zuinig zijn wat betreft geld.
We hebben nooit geld problemen maar soms kan die zo overdreven doen.

Als we bijvoorbeeld in de supermarkt zijn loopt die me regelmatig te corrigeren van hebben we dat wel nodig?
als ik een leuk plantje zie en mee wil nemen gaat die daar erg over zeuren.
Wat mij dan wel steekt als die krenterige familie of vrienden van hem hem met alles laten betalen zegt die daar nooit iets van!
maakt me soms heel erg boos.
Wel tegen mij zeuren om niets maar bij andere mensen popi jopie uithangen.

Herkennen jullie dit ook? dat jullie partner soms beetje overdreven zuinig is?

Ik ben ten einde raad. Mijn man en ik zijn 4 jaar samen, 3 jaar getrouwd. Hij heeft naar zijn zeggen een lichte vorm van autisme (toen hij klein was vastgesteld). Wanneer het hem uitkomt in een discussie heeft hij helemaal geen autisme.

Inmiddels zijn onze ruzies zo erg dat ze eigenlijk niet meer stoppen. Iedere ochtend als we wakker worden is hij opgefokt, moet hij in zijn handen bijten om zn woede enigzins te kunnen beheersen. Maar echt opgefokt, dreigend woedend en ontzettend dominant. Ik kan niets goed doen. Ik hoef nog niets gezegd te hebben en ik heb hem al boos gemaakt. Ik ben echt ten einde raad. Het lijkt alsof hij boos moet worden om de dag door te komen, zo lijkt het. Hij heeft het de afgelopen jaren niet gemakkelijk gehad. Zijn moeder is 7 jaar geleden overleden en afgelopen januari na 3 jaar gezorgd te hebben voor zn zieke vader is ook zijn vader overleden.

Alle woede richt zich op mij.. hij is boos.. boos op vrouwen boos op de wereld boos op iedereen..en ik ben dat blijkbaar allemaal schuld.

Toen ik met hem samen kwam was hij de ware.. zo lief zo zorgzaam helemaal perfect. Totdat de kleine dingetjes kwamen... Ik mocht niet meer overwerken als dat nodig was o

10 jaar geleden ontmoette ik mijn nu expartner. Wat mij aantrok was zijn eerlijkheid en steeds verbazing over mooie dingen in de natuur etc.

Wel viel me op dat mijn ex geen baan had, geen studie deed en maar wat aanrommelde. Tijdens onze relatie was ik in veel de kartrekker, denk aan schoolgesprekken, afspraken maken, halen en brengen van de kinderen, huishouden.

Mijn ex had allerlei projecten rondom het huis, waarvan meer dan de helft niet is afgekomen. Inmiddels 2 kinderen rijker en de laatste 2 jaar alleen maar een man die minimaal 2 maal per week een woedeuitbarsting had. We hebben afspraken gemaakt over hoe we die konden voorkomen, meer rust voor mijn ex, maar niets hielp.

Ik merkte tijdens de relatie ongeveer 8 jaar geleden dat er iets 'anders' was aan mijn toenmalige partner... Na lang 'zeuren' is mijn partner 2,5 jaar uiteinlijk naar de psycholoog gegaan en kreeg hij de diagnose ass.... deze was gemakkelijk te stellen ....

In plaats van dat het een opluchting voor me was, deed het zo ontzettend veel pijn.. Ik had al die jaren getrokken aan een man, eigenschappen willen aanleren .. die er gewoonweg niet waren.. Wederzijdse emotionele verbinding bijvoorbeeld, het kunnen leunen op een partner zouden nooit komen.

Inmiddels zat ik thuis met een burnout en had ik de volledige zorg (zo voelde dat) voor 2 kids met adhd en ass.

Na de diagnose heb ik me ingelezen in wat autisme is en wat dat betekent voor een partnerrelatie. Ook zijn we lid geworden van de NVA... MIjn partner zou zich laten doorverwijzen, maar... zoals alles in zijn leven..... ook dit schoof hij op de lange baan.. Hij bleef verder (over)leven en zijn boosheid werd steeds intenser.

3 maanden geleden na de zoveelste uitbarsting heb ik in emotie gezegd dat mijn toenmalige partner weg moest. Ik kon niet meer. Hij is toen gaan logeren bij vrienden en in die tijd kreeg ik ineens weer lucht en energie.

Daar waar ik eerst nog dacht aan een lat relatie ben ik er nu helemaal klaar mee. Ik heb geen puf meer om te luisteren naar gesprekken over details, naar ergernissen e.d. en tegelijkertijd voel ik me zo intens schuldig.

MIjn ex kan er namelijk niet zoveel aan doen dat hij mij niet kan geven wat ik wens.... Ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan...
Het gevoel voor hem is een gevoel als voor een broer... ..

....

Na8 jaar ben ik erachter gekomen dat mijn vriend autisme heeft.
Er is nooit enige vorm van communicatie geweest, geen spontaniteit, geen sociaal leven. Hij heeft ook een kort lontje, is altijd maar over zichzelf bezig,vraagt nooit hoe het met me gaat, en interpreteert de dingen anders.
Ik neem altijd zelf initiatief, als er karweien moeten gedaan worden,doe ik hetzelf want hij merkt het niet eens op. Ik ben diegene die alles altijd opruimt, hij laat alles rommelig achter. Zit uren achter de pc enz...Ik heb ook de indruk dat hij liegt. Ik voel me eenzaal en machteloos.Graag reactie

Mijn man neemt zelden initiatief. Hoe kan dat? Vindt hij dan niets leuk, vraag ik me vaak af? Ook emoties kan hij niks mee. Als ik huil blijft hij stijf zitten. Zegt niks. Soms probeert hij wat omdat hij inmiddels wel weet dat dat hoort, maar zijn gevoel zit er niet in. Ik voel me zo alleen. Ik wil graag weg maar ik wil het de kinderen niet aan doen en ik weet niet waar ik zou kunnen wonen. Hij is wel een leuke, betrouwbare vader. Bij de kinderen lijkt hij wel meer emotioneel te zijn. Maar dit is zo killing voor mij. Herkenbaar?