Ik weet niet hoe ik mij moet openstellen

Hoi,

Ik ben 31 en heb asperger. Ben m'n hele leven al een autist genoemd, dus de diagnose was geen verassing. Toch begrijp ik denk ik nog niet voldoende wat dat dan inhoud en hoe ik daarmee om moet gaan.

De wereld draait om mij heen, maar ik snap er niks van. Ik zwem tegen de stroom in, loop achter de feiten aan, grijp altijd net mis. Ik snap er niks van. Maar ik vind het leven ook gewoon niet leuk.

Soms denk ik dat God of weet ik veel wie een grap met me heeft uitgehaald door mij hier naar aarde te sturen. Ik heb vaak het gevoel dat ik hier niet thuishoor, dat er hier geen ruimte voor me is. Alles dat ik probeer, loopt altijd slecht af. Alles waar ik hard voor voor werk, raak ik toch weer kwijt. Ik sta nu voor de zoveelste keer op hetzelfde punt.

Mensen kunnen zovaak zeggen: 'ach kop op!' of 'jij komt er wel'. En geloof me, ik sta bekend als een echte doorzetter, maar ik geloof allang niet meer. Ik probeer het steeds, maar voor wat doe ik het nog?

Ik heb vaak gedacht dat het dan maar gewoon aan mij moet liggen. Dat ik alles verkeerd doe en gewoon harder moet werken. Nu zit ik thuis met een burn out, weer een baan kwijt en nog steeds niet in staat om normaal contact aan te kunnen gaan met andere mensen.

Ik geloof niet meer. Niet in mezelf, niet in de wereld, niet in mensen. Het is zo frustrerend! Ik snap dat het leven ups and downs heeft, maar ik lijk maar niet uit die downs te komen. Alles loopt altijd zo extreem. Dit wilt toch niemand? Het lijkt alsof ik leef om te werken en niet andersom.

Wat ik nog het ergste mis is denk ik mijn onkunde om contact te leggen en hebben. Ik wil het wel, maar ik klap dicht of snap iets weer niet. Ben overprikkeld of zit teveel in m'n hoofd. Ik snap heel goed dat niemand dichtbij mij kan komen, maar ik weet niet hoe ik mij moet openstellen.

Of een passie vinden...ik kan heel veel, maar ik weet nog steeds niet wat ik nou echt leuk vind. Waar ik nou echt goed in ben. Dus dan voelt alles dat je doet al heel snel zinloos. Geeft geen voldoening, maar wat dan wel? Ik hoop dat ik dat nog vind. Dat zal denk ik al heel veranderen, want dan heb ik tenminste een doel.

Ik ben vast niet de enige met deze gevoelens. Hoe ga je hier in hemelsnaam mee om?