Ik heb geen idee hoe ik mijn toekomst vorm kan geven

Binnenkort zijn we 40 jaar getrouwd. Bijna 20 jaar geleden meende een psychologe, na enkele contacten met mijn man, dat hij Asperger had. Voor mij verduidelijkte dit veel. Mijn man echter weigerde de therapeute verder te zien en zijzelf gaf toe dat ze te weinig van de thematiek autisme kende en de opmerking beter niet had gemaakt. Ons huwelijk is tot nu toe zo verlopen dat mijn man vooral hard heeft gewerkt (hoogopgeleid en drukke baan). Ikzelf heb deeltijds gewerkt en zorgde voor onze vier kinderen. Het onderwerp 'autisme' wekte altijd hevige gevoelens bij me op: mijn man achtte het mogelijk dat onze zonen autistisch zijn, herkent autisme bij de zoon en kleinzoon van zijn zus, maar heeft altijd geweigerd zichzelf te laten testen. De laatste maanden is het me teveel geworden: misschien doordat mijn moeder ruim een jaar geleden gestorven is, een van onze zonen met zijn gezin in het buitenland woont en we enkel online contact hebben met deze kleinkinderen, misschien omdat ook mijn dochter veel problemen heeft, o.a. relatiezorgen.. Ik heb het gevoel dat ik mijn leven niet goed heb geleid, dat de relatie met mijn moeder niet goed was, dat ik onze kinderen niet goed heb opgevoed, enz... ik zie alles erg negatief. Mijn man is sinds een jaar gepensioneerd. Ik hou het niet meer uit om met hem te leven. Hij is iemand die erg nerveus is, veel rust nodig heeft en actief is: nog altijd met zijn werk maar hij heeft ook andere hobby's ontwikkeld. Als hij ontspannen is (dat is wel zelden), straalt hij een zachtheid en overgevoeligheid uit. Ik vind vaak dat hij in omgeving met anderen enkel aanwezig is: hij begint nooit zelf een gesprek, mengt zich niet, uit geen mening,... Wat ik mis, is een gebrek aan initiatief: het maakt niet uit wat ik doe of welke beslissingen ik neem, hij volgt. Alles is goed zolang er geen openlijk conflict is. Wanneer ik uitvlieg, reageert hij niet, hij wacht a.h.w. tot 'de bui overgaat'. We hebben geen gesprekken over onze relatie. Ik heb het gevoel dat er geen intimiteit is, geen 'wij'. Meer en meer denk ik aan weggaan, maar ik vrees een verminderd contact met mijn kleinkinderen, iets waar ik nu veel aan hecht. Ik heb een hond gekocht: op dit moment is hij mijn liefste bezit en tegelijk betreur ik de beslissing: door de hond ben ik nog meer aan huis gebonden. Kortom, ik kan nu mijn leven enkel zien als 'mislukt' en voel me erg eenzaam: ik ben vaak enkele dagen alleen met de hond. Ik heb geen idee hoe ik mijn toekomst vorm kan geven.