Zijn ‘emmer’ loopt vaak vol

Ik zit in een lastige situatie. Heb 2 jonge kinderen met een man die sinds kort gediagnosticeerd is met autisme. Ik hou van hem, maar we hebben ook veel moeilijkheden. Ik heb het idee dat alles moet zoals hij dit in zijn hoofd heeft. Hij stoort zich veel aan mij, aan de kleinste dingen. Vooral in periodes dat hij het druk heeft. Hier reageert hij heel heftig op, gaat direct luid praten (buiten, in de winkel maakt niet uit) en scheldt mij regelmatig uit. Ik schaam me hiervoor. Of dan spuugt hij voor mij op de grond. Als ik hier verdrietig over ben doet hem dat helemaal niks op zo’n moment. Dit zegt hij dan ook letterlijk. Ik ben bang dat de kinderen dit ook mee gaan krijgen als ze wat ouder worden. Ook denk ik dat ze het nu al voelen dat papa weer een bui heeft. Hij geeft na een irritatie ook regelmatig aan dat hij t allemaal niet meer ziet zitten met mij en later komt hij hier weer op terug. Zijn ‘emmer’ loopt vaak vol geeft hij zelf ook aan. Hij kan zich moeilijk inleven in mijn mening of gevoel. Daardoor voel ik me vaak eenzaam. Een gesprek met hem hierover voeren lukt ook alleen wanneer hij dit begint en op zijn manier. Als ik er over begin en verdrietig ben kijkt hij me niet eens aan en blijft hij met z’n telefoon spelen. Hij wil wel aan zichzelf werken maar ik zie dit soort situaties steeds weer terugkomen en voel dat ik er niet meer tegen kan. Ik voel mij schuldig tegenover de kinderen en weet niet of ik weg moet gaan of moet blijven en zijn buien meer ‘uit de weg’ moet gaan.