Ik zou hem er echt uit moeten laten zetten

U vraagt advies van mensen met autisme en de mensen die het meest van hen houden: wil je respectvol blijven?

Mijn advies: herpak uzelf. U gaat flink tekeer, dat kan erg schadelijk zijn - specifiek bij iemand met ASS. Uw man reageert misschien niet zoals u verwacht, hij krijgt er waarschijnlijk wel vanalles van mee.

Tip twee: schakel hulp in. Uw man is blijkbaar afhankelijk van u en u kunt niet de juiste zorg bieden. Dat is onwenselijk, voor u beiden. U kunt bijvoorbeeld praten met een huisarts of een wijkteam, het liefst met iemand die ook iets over autisme weet.

Als je zelf last hebt van ASS, weet dan dat er geen enkel excuus is voor iemand om je zonder respect of liefde te behandelen. Als het toch gebeurt, praat daar dan met iemand over. Je kunt bijvoorbeeld bellen naar mind korrelatie op 0900-1450 op doordeweekse dagen van 9:00 tot 21:00 - mailen en chatten kan ook

Jouw verhaal is erg herkenbaar, helaas. Mijn man is gediagnostiseerd op aspergersyndroom. Maar hij is blind voor zijn autisme, zoals onze huisarts zei. Hij wil er niks van weten( de hele wereld is gek, en hij is de enige normale persoon, in zijn ogen, en het zijn ook zijn eigen woorden). Ik doe alles, zorg al jaren voor onze 2 kinderen, financiën, huishouden enz . Hij werkt wel, maar hij schuift s'avonds gewoon aan tafel, ofdat hij bij zijn moeder aanschuift. Hoi word er gezegd, en dat is alles. Geen vragen van " hoe was jullie dag" of "druk gehad", dat kun je vergeten. Mijn verjaardag word al jaren niet gevierd ( te veel gedoe, voor hem, zegt hij zelf). Nooit een bloemetje, compliment of iets leuks. En als ik er over wil praten, dan krijg ik een heel leuk cadeautje, woede, woede en nog eens woede. Ik twijfel of ik met narcisme te maken heb.Ook iemand met autisme kan narcisme hebben natuurlijk. Ik vind al deze verhalen schrijnend, ik begrijp dat iemand met autisme er niet om gevraagd heeft . Maar als de wil ontbreekt, om er samen uit te komen, dan kun je beter scheiden. Ik ben hier nu mee bezig, om hier uit te komen. Mijn leven is meer waard, dan nooit geen liefde meer te ontvangen. Liefde gehoord tot 1 van onze eerste levensbehoeften, krijg je dat niet, dan loert ziekte ook om de hoek. Denk aub aan jezelf, hij kan niet datgene geven, waar jij zo naar verlangt. En mijn man is niet bereid om samen therapie te volgen. Nu ben ik zelf in therapie gegaan, en ik word sterker, en hierdoor zie ik nu, dat ik iemand verdien, die in goede en slechte tijden met mij door het vuur gaat. Als praten over mijn verjaardag al niet lukt,en woede ontketend. Dan lukt iets anders( wat nog zwaarder is), helemaal niet..Ik heb 2 x kanker gehad, en ik moest niet zeuren, ik zat alleen in het ziekenhuis en kreeg de diagnose. En thuis moest ik mijn mond houden. Autisme of niet, respekt is toch voor iedereen aan te leren. Heel veel liefs en goeds toegewenst. En denk aub aan jezelf.

Yvonne, wat een schrijnend verhaal, klinkt alsof je jezelf aardig wat jaren verwaarloosd hebt. Ongelofelijk eigenlijk hoe je man zich gedraagt en niet eens meer vraagt hoe het gaat, zomaar aanschuift etc. Ik vind niet dat autisme daar een excuus voor is. Dat is gewoon lomp gedrag inderdaad richting narcisme.
Ik zou snel voor jezelf kiezen, want je gaat eraan onderdoor zo liefdeloos en wat je zegt niet goed voor je gezondheid.
En de eerste schrijfster mevrouw u heeft gelijk hoor u mag best uw hart eens luchten en ik vind u niet perse onrespectvol zoals mevrouw Mara beweert. U zegt het gewoon zoals het is, ieder verhaal mag er zijn!

Wat een herkenbare verhalen...
Na meer dan 32 jaar samen ben ik echt op.

Mijn man en ik zijn een goeie NV... laat ons een project samen doen en succes gegarandeerd. Maar al de rest ontbreekt : emotionele verbinding, zorgzaamheid, intimiteit...
Hij doet wat hij belangrijk vindt en alleen zijn manier is de juiste. Als ik iets vraag zegt hij altijd ja, maar hij houdt zich nooit aan gemaakte afspraken.
Hij denkt dat hij thuis op hotel is met all-in hotelservice. Dat vindt hij zelfs grappig !
Zijn stemming kan soms vanuit het niets omslaan en heel dreigend worden. Lange tijd heb ik gedacht dat ik dan iets verkeerds had gezegd of gedaan, maar het zit 'gewoon' in hem.
We hebben geen kinderen. Hij had er willen 'maken', maar het zouden mijn kinderen zijn en in moest maar zorgen dat ze groot geraakten. Ik vond dat kinderen beter verdienden, dus kwamen er geen...
Door omstandigheden wonen we in een huis dat ik van mijn familie heb geërfd. Mijn huis, dus hij betaalt niets... hij heeft een meer dan bovengemiddeld inkomen, maar naast internet, gas en elektriciteit 'kan' hij niets betalen. Hypotheek, verzekeringen, boodschappen, taxen... allemaal voor mij.
Geen geld voor fijne uitjes en vakanties vindt hij te duur... behalve als er vrienden mee gaan... dan kan het niet duur en luxueus genoeg zijn.
2x kanker... altijd alleen naar de scans, de chemo, de controle... het voelde zo eenzaam.

Maar loslaten is zo moeilijk... ik ben bang voor hoe hij zal reageren... de woede, de agressie, de dreiging... maar ik ben ook bang dat hij het alleen niet redt of zichzelf iets zou aandoen.

Ik dacht dat ik alleen hiermee worstelde... blijkbaar niet dus...

Liefs
I