30 jaar en terug op zoek naar mezelf

Sinds mijn kindertijd worstel ik al met mezelf, de ene periode al wat erger dan de andere. Mijn hele jeugd was dus niet gemakkelijk. Maar ik was anders dan de anderen en niemand begreep me. Ik bedoelde het altijd goed, maar kwam meestal verkeerd over. Maar er waren nog zoveel andere aspecten waarmee ik worstelde; plannen, structuur krijgen, emotioneel en sociaal zijn,...

Door mij in te lezen over ADHD voor mijn werk, zag ik veel gelijkenissen. Ik voelde me eindelijk begrepen na het lezen van deze boeken. Dus stapte ik in oktober naar een centrum waar ze de diagnose van ADHD en Autisme stellen. Na het intakegesprek raadden ze me aan niet alleen ADHD, maar ook Autisme te laten testen. In november begonnen de testen en na elke test voelde ik aan dat het misschien Autisme zou zijn, of misschien beide. Ik heb een stiefbroer die een ernstige vorm van Autisme heeft, dus was het moeilijk voor mij om me voor te stellen dat ik dezelfde problemen had als hem had.

Gisteren kreeg ik de uitslag; niveau 1 Autisme, ook kenmerken van ADHD maar niet genoeg om de diagnose van ADHD te krijgen. Maar dus wel Autisme... Het niet kunnen plannen en zaken op orde stellen kwam duidelijk uit de test. Maar aan de andere kant is er ook het dwangmatig perfectionisme. Mijn korte termijn geheugen scoorde ook niet goed. Ik ben emotioneel niet in balans en heb uitbarstingen van emoties in bepaalde situaties. Door ouder te worden ontwikkel ik sociale angst en vermijd ik sociale confrontaties. Deze aspecten waren ook al sterk aanwezig in mijn kindertijd. Maar toen zag ik het gewoon als wie ik was, ik was Carleen. En voor mijn omgeving was dat eerdere moeilijke Carleen.

Wat betekent deze uitslag nu voor mij? Ik ben 30 jaar en ik krijg nu eindelijk bevestiging van iets dat ik misschien mijn hele leven al wist, maar waarvan ik niet wist wat het precies was. Aan de ene kant valt de puzzel in elkaar, maar aan de andere kant ben ik ook in de war en bedroefd. Want mijn hele leven lang waren er reacties en houdingen die ik had naar anderen toe of bepaalde situaties die werden afgekeurd door anderen. Dus als ik nu in zo'n situatie kom en mijn intuïtie zegt dat ik dat ik dat niet mag doen, is dat eigenlijk omdat die persoon toen zei dat het niet goed was om zo te reageren. Ben ik nu in die 30 jaar iemand geworden die ik eigenlijk niet ben? Misschien daardoor voelt elke dag zo zwaar en ben ik snel uitgeput. Heb ik al die jaren een masker gedragen om bij iedereen in de smaak te vallen en ervoor te zorgen dat iedereen van me houdt? Wie ben ik nu? En wat betekent autisme voor mij? Wat zijn de minimale ADHD-aspecten die soms erger naar voren komen?

Ik ben over het algemeen een positief persoon en ik weet dat alles wel weer goed komt. Maar ik voel me nu weer erg onzeker en ik weet dat mijn emoties soms de overhand kunnen nemen. En hoe leg ik dit nu weer uit aan mijn omgeving zonder dat ze denken dat ik weer lastig, overgevoelig of moeilijk ben? Want eerlijk gezegd zie ik die kant van mezelf ook zo, en eigenlijk zou ik mezelf volledig moeten accepteren. Maar daar zal ik hulp bij nodig hebben en dat is oké. Het is weer een stap dichter bij mezelf en leren meer van mezelf te houden.

Waarom ik dit tekstje schreef? Niet om advies te krijgen of omdat het voor mij een probleem is. Meer voor erkenning... Misschien herkent iemand zich in mijn verhaal. Maar ook helpt het meestal om iets van me af te schrijven en te verwerken. Ik raad iedereen aan om het eens te proberen.