Ik voel me al tijden niet echt gelukkig meer

Beste Leontien.
Ik herken je verhaal helemaal. Ben zelf al 20 jaar getrouwd met een man met asperger. Tot ons trouwen was hij heel attent en lief en praatte hij over vanalles. Ging met me mee naar spirituele bijeenkomsten en vond me geweldig. Sinds we getrouwd zijn is dat allemaal voorbij. Hij doet zijn eigen ding en praat nergens over. Als ik wat vraag krijg ik nooit antwoordt. Hij draait er omheen of zegt niets. Als we ruzie krijgen loopt hij gewoon weg. Hij wil niet mee met mij en mijn zus en man voor weekend in een huisje maar gaat paar weken later alleen in een huisje. Ik voel me al zolang eenzaam en heb al verschillende keren psychologische hulp gehad maar hij wil geen hulp. Er is niets mis met hem zegt hij. Ik denk dat de liefde voor zo'n man heel groot moet zijn wil je het vol kunnen houden. Ik zou van hem willen scheiden maar financieel is dat bijna onmogelijk en hoe kom ik aan een betaalbaar huis. Ik ben 67 en mijn leven is zo goed als voorbij. Ik hoop dat jij de kracht hebt om voor jezelf te kiezen en iet s van je leven te maken dat je gelukkig maakt.

Dag Leontien,

Luister goed naar je gevoel en je lichaam. En stel duidelijke grenzen. en hou je ook daaraan. Wat wil jezelf en wat kan je aan? Wegen de gevolgen van zijn beperking op tegen de liefde en plezier en energie die je er uit haalt. Anders toch het advies om het niet binnen te laten komen en bepaalde zaken naast je neer te leggen. zoel samen naar mogelijkheden.Als je jouw limiet heb bereikt. Laat jullie relatie dan ook los en kies wat goed is voor jou. het blijft hard werken, probeer voor jezelf balans te vidnen.

succes!

Heel erg bedankt voor jullie reacties.
Anoniem... Ik leef met je mee met jou situatie het doet me pijn om te horen dat je zo vast zit in je situatie en zo ongelukkig bent.
Heel jammer ook om te horen dat je man geen hulp wit zoeken om te werken aan de situatie.
De koppigheid van sommige mensen om hun eigen aandeel in te zien bij conflicten kan ver gaan. Ik kan alleen tegen je zeggen wees lief voor jezelf en denk goed aan jezelf en je bent niet de enige. Als je nog wat kwijt wilt hoor ik graag van je.

Mijn schoonfamilie die mankeren ook hoogstwaarschijnlijk iets(is ons ook verteld dat het erfelijk kan zijn) sinds dag 1 wordt ik koud en afstandelijk ontvangen door mijn schoonmoeder. Ook is ze vreselijk dominant en claimend naar haar zoon toe. Mijn man was altijd gewend alles te doen wat zij voor ogen had.
Ze heeft zelfs mijn huwelijksdag verpest. Nu zie ik in dat deze mensen te ver over mijn grenzen zijn gegaan en ik heb dat laten gebeuren.Mijn man heeft me ook heel vaak op emotioneel gebied in de steek gelaten en dat doet pijn.
Ik heb me voorgenomen voor mezelf te kiezen,voor mezelf op te komen en goed naar mezelf te luisteren om de juiste keuzes te maken.
Mijn lijf is al een hele lange tijd moe.(overspannen) en ik weet waar het van komt. Ik hoop dat met de juiste therapie de dingen beter kunnen gaan worden maar ik heb mezelf wel voorgenomen als het echt niet meer gaat dan is het klaar. Ik ben van mezelf een hele lieve en zorgzame meid maar ik merk dat door de frustraties dat ook aan het veranderen is(ben de laatste tijd best pittig) Soms door sommige mensen kan je persoonlijkheid ook veranderen en dat is niet juist. Je zou juist je goede eigenschappen moeten laten groeien samen. In plaats van dat je altijd jezelf moet verdedigen,en alle energie verliest aan bepaalde mensen. Anoniempje82 bedankt voor je advies.. ik ga zeker beter naar mezelf luisteren en duidelijke grenzen stellen en me daar aan houden. Als ik niet meer kan dan moet ik inderdaad voor mezelf gaan kiezen.
Bedankt voor jullie raad!

Wat een bekend verhaal. Ik ben al 20 jaar samen met mijn man. Sinds een jaar of 6 heeft hij de diagnose autisme. Hij leunt heel erg op de diagnose en heeft sindsdien heel veel losgelaten. Hij kan het niet want hij heeft autisme zegt hij dan. Ons leven is meer alsof ik voor mn kleine broertje zorg als een echte relatie. Ik doe en beslis alles alleen. Hij doet alleen dingen als ik het vraag. Er is van mij uit geen gevoel meer voor hem. Geen liefde meer. Een soort genegenheid omdat hij de vader van mijn 2 kinderen is. Scheiden hier ook geen optie. Deels omdat hij niet voor zichzelf kan zorgen en ik vind dat ik mijn kinderen verplicht ben te zorgen dat hun vader het goed heeft. Deels financieel. Ik heb een goede baan. Hij werkt 12 uur tegen minimumloon en ik zal dus een bak partneralimentatie moeten gaan betalen waardoor ik zelf ook rond minimum loon uitkom met 2 pubers die over 2/3 jaar beide gaan studeren. En dan ook nog waar gaat hij een huis vinden met zn 650 euro salaris per maand. Dat gaat nooit lukken. En een scheiding kan hij niet betalen dus ook dat komt dan op mijn nek. Simpelweg dus niet haalbaar. Eerlijkheid zegt ook wel dat hij niet slecht voor me is. Hij snapt ook niet wat ik mis denk ik. Ik zou hem breken met een scheiding. Zo moeilijk allemaal. Niemand behalve mijn vader snapt mij hierin. Goedbedoelde opmerkingen van ja in elk huwelijk is wel wat..... je kunt het niet uitleggen aan mensen

en dat maakt je ook weer eenzaam... dat met veel mensen(ook mensen om je heen) je er heel erg slecht over kan praten.

Mijn schoonfamilie bijvoorbeeld praten nauwelijks(ontwijken zoveel mogelijk heel het onderwerp) lekker schone schijn.
want dan valt het perfecte plaatje in duigen.

De partner zijnde heeft veel te verduren maar dat wordt allemaal zelden gezien.
Ik weet nog wel dat mijn schoonmoeder altijd praatjes heeft over haar perfecte zoontje wat voor goeds die allemaal wel niet doet.
De partner zijnde krijgt niet of nauwelijks waardering of begrip dat het soms zwaar is.

Wat herkenbaar !
Ik ben hulp gaan zoeken toen ik merkte dat ik weer in een depressie belandde. Deze psycholoog geeft me inzicht in mijn situatie . Het gemis aan emotionele verbinding is killing en leidt tot eenzaamheid. Ik sta op het punt voor mezelf te kiezen en dus te gaan scheiden . Al die jaren heb ik mezelf opgeofferd , dat is genoeg geweest. Wie is er voor mij?

Ik ben zelf een jongvolwassene met Asperger en ik ben eigenlijk op dit forum gekomen om gewoon te leren wat ik zelf kan doen , om in de toekomst gelukkig te kunnen worden en wil dus eerst aangeven dat ik vanuit het andere perspectief te lezen dat het een uitdaging is , en dat is ook begrijpelijk , want hebben gewoon een neurologische aandoening. Als ik al deze verhalen en me in de autist verplaatst (want daar zit ik natuurlijk het meest dichtbij) mis ik vooral vertrouwen en openheid, als je een discussie start of een emotie wilt delen , praat dan vanuit de ik boodschap om je gevoel te benoemen. Want een autist voelt je gevoel echt wel, misschien wel net zo intens of intenser als jij dat als brenger voelt. Probleem is dat ik en misschien dus ook de partners in deze verhalen zo overmeesterd zijn door hun eigen gevoel dat ze gewoon niet weten wat ze moeten doen en lichamelijke stress ervaren. Het enige wat ik in zo'n geval kan doen is het allemaal rustig verwerken en me juist even afsluiten. Maar als ik eenmaal goed door heb wat er allemaal speelt en er een eigen logica aan geplaatst heb. En dat benoem ik dan ondanks dat dit natuurlijk jouw gevoel en emotie was dit toch op basis van mijn eigen logica. Dus alsnog vanuit de ik boodschap of met een domme metafoor. Als je dat begrijpt en accepteert zou mijn zelf vertrouwen dat ik jou kan helpen groter worden en tegelijkertijd ook mijn gevoel van veiligheid bij jou groeien. Begrijp je dit niet en eis je een snelle reactie dan zou ik me minder veilig voelen omdat ik het idee heb dat ik je teleurstel en dan ga ik me terugtrekken en dat betekent dat je steeds minder een onderdeel van mijn veilige omgeving wordt omdat je me stress en onzekerheid oplevert. Dus als ik als partner, vind ik het belangrijk om te bespreken hoe je dingen met elkaar bespreekt , zodat ik me binnen dat kader vrij kan uitlaten, en als je dat begrijpt en ook gaat voelen en hem dus kaders geeft waarin hij vrij kan zijn gaat hij zich veiliger bij jou voelen en bouw je weer op wat je had, een autist kan makkelijk settelen (want we zoeken structuur en veiligheid) en daar ligt het hele verwarrende ook, want als die voorwaarden er niet zijn raak ik in paniek, en sla ik dicht, en als dat gebeurt dan zul je me er zelf actief moeten uit trekken, want ik ga dus wennen aan die structuur. Ik bedoel dit nogmaals niet verwijtend richting jullie als partners , want ja we werken ook anders, we zijn gewoon rechtlijnig, kort en duidelijk, en dat is niet makkelijk, maar we spiegelen, en als ik door zou hebben dat je me echt wil helpen, zal ik meer naar je toetrekken en ook alles er aan doen om je te helpen. Maar ja zoals je leest een flink traject die waarschijnlijk emotioneel wordt voor jullie allebei, maar als je er doorheen komt en elkaar leert begrijpen kan het ook de fijnste partner zijn. Maar dat je zult het echt moeten zien als bijna honden training dus rust, structuur en positieve bekrachtiging, en mocht dit echt te veel voor je zijn, dan maak ook de moeilijke beslissing en neem hem daar in mee, als je het op een goede manier wil afsluiten voor beide partijen

Beste Max

Inderdaad is het een moeilijke en lastige situatie omdat iemand zonder autisme het moeilijk vind om de ander te begrijpen maar omgekeerd natuurlijk ook.

Ik zal bijvoorbeeld nooit echt weten als je autisme hebt hoe dat is en hoe dat voelt.

Uiteindelijk ga je natuurlijk veel lezen erover en je erin te verdiepen om rekening met de ander te houden(tot zoveel mogelijk)

Maar volgens onze psycholoog moesten we er wel rekening mee houden dat de moeilijkheden nooit helemaal weg gaan en je als partner zijnde ook bepaalde verwachtingen moet gaan loslaten en dat is soms best lastig.

Ik zit nu zelf ook een situatie met dat er bepaald advies is gegeven door onze psycholoog(wat betreft de band met zijn moeder) maar het moeilijk vind uit angst(dreigen met emotionele chantage van zijn moeder) het advies niet echt had opgevolgd maar dit had achtergehouden voor mij.

Uiteindelijk komt zoiets uit en de reden dat hij dit had achterhouden was omdat hij zich schaamde dat hij niet sterk genoeg was om grenzen te stellen bij zijn moeder (bang voor emotionele chantage)

Maar ik heb altijd aangegeven als er wat is of je zit ergens mee geef het aan.
het is heel moeilijk om dit soort dingen soms te begrijpen en je voelt je ook wel vaak emotioneel gezien in de steek gelaten.

Je kan tot op zekere hoogte rekening met iemand houden maar alles afdoen met ik heb Autisme dus...
ik vind dat iemand met autisme ook zijn best moet doen de ander te begrijpen en gevoelsmatig vind ik soms dat er teveel water bij de wijn wordt gedaan(van 1 kant) en dat is niet altijd zo makkelijk.

Ook met communicatie of praten is het soms lastig omdat mijn partner vaak alles voor zich houdt(je moet alles eruit trekken) en dat is soms wel heel vermoeiend.

Tuurlijk probeer je je best te doen maar partners van zijn ook maar mensen en hebben ook hun grenzen en hun frustraties.
Je probeert zoveel mogelijk rekening met zaken te houden maar dit kan tot op een zekere hoogte.

Hallo Leotien, vreselijk wat je allemaal meemaakt. Ik ben nu vijf jaar getrouwd met mijn man waarvan ik denk dat hij ook autisme heeft. We zouden het bij de psycholoog laten onderzoeken, maar na een paar sessies heeft hij het afgebroken. Zijn zoon uit een ander huwelijk heeft de diagnose autisme. Wat jij beschreef dat je in het begin van de relatie al iets opmerkte wat niet klopte, had ik ook. Maar ik dacht we moeten elkaar nog leren kennen. Niet dus, het werd van kwader tot erger. Hij gedraagt zich als een kind en wil niet geconfronteerd worden. Is ruzieachtig en leeft in verborgenheid. We hebben geen gezamenlijke rekening en mag niet in zijn bankaccount kijken.

Hallo allemaal, ik heb ook een "vreemde"partner,wij zijn ondertussen al gepensioneerd 45j huwelijk.
Al van in begin van de relatie ondervond ik raar gedrag maar in die tijd was er van autisme of narsime of adhd geen sprake.
Nu de laatste 10a15jaar ben ik er van overtuigd dat die 3 stoornissen bij mijn man aanwezig zijn (comorbiditeid) ook bij een van de kinderen was er wat mis wand het is erfelijk.
Ik herken zoveel van de verhalen op dit forum.
Jaren heeft het geduurd voor ik wat duidelijk heb gekregen,jaren heb ik me afgevraagd wat scheelt er toch met die man??de woede aanvallen, zich snel aangevallen voelen soms zonder reden, uit het niets kwaad worden en lang kwaad blijven, geen normaal gesprek kunnen voeren enzovoort...
Dit alles maakt als er eens iets serieus gebeurt,ik soms geen goede manier vind om normaal te communiceren want hij kan niet om met hevige zaken het lijkt alsof informatie blijft steken en niet verwerkt geraakt,dit alles uit zich dan op de typische autistische manier.
Zijn er hier ook mensen op het forum die dingen dan maar verzwijgen of verbloemen,om toch maar die rare reacties niet te moeten ondergaan??

Beste Lieveling, om antwoord te geven op je vraag, ik verzwijg soms wel dingen ja, of verbloem ze, om onbegrip/afwijzing/verwarring te voorkomen. Dit verbloemen zit niet in mijn aard, ik wil zo eerlijk mogelijk zijn. Na 20 jaar samenleven met mijn man zie ik in "niet alles vertellen" nu wel een beetje een oplossing in. Ik experimenteer daar een beetje mee om uit te zoeken of de sfeer daardoor niet verpest raakt zonder dat ik mij oneerlijk voel. Ik probeer te denken in een andere strategie, die iets verder van mijn karakter staat, maar niet perse fout is, maar iets handiger en conflict-vermijdend. Sterkte en groetjes, Bloem.

Ik heb deze week mijn eenzaamheid aangekaart. Geen makkelijke opdracht. En hij begreep me niet. We waren toch samen in een huis??? Hij antwoordde toch als ik iets vroeg?? Hoe moet je uitleggen dat hij er emotioneel niet bij is. Ik heb het hem kunnen uitleggen maar er zal niet veel verandering komen. Als ik ergens nood aan heb, moet ik het vragen. Ik heb zelf niet veel vrienden en hij raade mij aan om mensen te ontmoeten waar ik over mijn emoties kan babbelen. Maar als je tegen iemand verteld over je partner met asperger en die zijn “gewoon “ krijg je al vlug de raad…. Laat hem zitten en om uren te moeten uitleggen waarom je iemand met asperger echt wel graag mag en dat je van hem houd. Daar heb ik de energie niet voor.

Beste Max,
Wat heb je een eerlijk kijkje gegeven vanuit je eigen positie. Door dit te lezen, herken ik mijn eigen man, een integer en betrouwbaar persoon. Het confronteert me ook, omdat het mijn eigen tekort op dit moment laat zien en hij het vertrouwen in mij verliest, omdat ik hem op dit moment niet goed bij kan staan.
We blijven er gelukkig allebei hard aan werken en we weten nu eindelijk na 25 jaar huwelijk dat er autisme in het spel is. Altijd lukte het mij om hem te helpen, maar zijn stap naar de hulpverlening duurde zo lang, dat ik het bijna niet meer vol kon houden. Ik hoop ontzettend dat het mij weer lukt om mijn plaats naast hem in te nemen, zodat we elkaar weer naar een hoger niveau brengen en elkaar weer leren vertrouwen. Gelukkig gaat de hulpverlening in januari op gang komen, daar zijn we allebei erg dankbaar voor.
Hartelijk bedankt voor je goede uitleg!

Hoi hoi wat herkenbaar jou verhaal zo voel ik mezelf ook en met een aantal dingen wat je zegt is mijn man hetzelfde alleen heeft hij niet de diagnose van ass want volgens hem is er niks loos wij hebben samen 4 kinderen waarvan de oudste dochter ook ass heeft en de andere niet maar eigenlijk het wel hebben gr Heidi

Allereerst wil ik jullie allemaal ontzettend bedanken voor het delen van jullie verhaal. Ik voel me daardoor zoveel minder alleen staan, omdat ik me herken in de verhalen. Ik ben dus niet alleen. IK BEN DUS NIET ALLEEN!!!
Het spijt me enorm dat jullie deze moeilijkheden voorgeschoteld krijgen in het leven, ook spijt me dat voor jou Max, want uiteindelijk zijn we allemaal slachtoffer van hetzelfde.
Ik trouwde 10 jaar geleden met mijn man. Ik kende hem toen 5 jaar en hij leek altijd een heel energieke, vrolijke en ondernemende man, die dezelfde toekomstdromen had als ik. De dag na ons trouwen sloeg hij om als een blad aan de boom. Hij bleek een stille, teruggetrokken man, die liever in zijn computer dook dan mee te doen in het dagelijks leven. Onze droom was, dacht ik, een boerderij kopen in Duitsland en deze opknappen om daar ons eigen stekkie te hebben met dieren. We hebben de boerderij gekocht en we zijn naar Duitsland vertrokken, maar daar bleef het verder bij. Het opknappen liet hij aan mij over evenals het bekostigen van alle materialen. Ook in het huishouden deed hij niets. Als ik van mijn werk thuis kwam en in de weekenden, dan was dat ook mijn taak en hij deed gewoon waar hij maar zin in had. Bespreekbaar was het niet, want iedere confrontatie was hem teveel. Zelfs een meningsverschil kon hij niet hanteren en was voor hem een afwijzing. Kortom: niets was bespreekbaar, want dan begroef hij zich op zolder in zijn computer en zag ik hem weken niet. Het enige dat voor mij overbleef was incasseren.
Op momenten dat we wel in gesprek kwamen, liep het al snel uit op huilen als een klein kind van zijn kant, slachtoffer zijn en klagen, of mij aanvallen op heel andere onderwerpen om maar uit het gesprek te komen. Een gesprek mislukte dus altijd.
Na vijf jaar huwelijk raakte ik zo overspannen dat ik niet meer kon werken. Mede op zijn aandringen heb ik mijn baan toen opgezegd. Ik had een goed betaalde baan op hoog niveau, maar hij gaf aan dat hij naast zijn werk het niet aan kon om thuis ook nog wat te doen, dus het was beter dat ik me om thuis zou bekommeren. Hij wilde blijven werken, want hij zou het contact met collega's teveel missen. Plus, en toen was hij eerlijk, hij zou als huisman ook niks doen behalve flierefluiten. Zo gezegd, zo gedaan. Daarna werd het voor mij alleen maar erger.
Hij wilde zijn bankrekening niet met mij delen, gaf mij elke week wat contant geld voor de huishouding. Langzamerhand werd dit minder en minder, totdat ik honger begon te lijden. Als ik hem daarover aansprak, zei hij: " Dan ga je toch naar de winkel boodschappen doen!". Ik vroeg dan: " Waar betaal ik dat van?" Hij weer: " Dan pin je toch bij de kassa!" Ik weer:" Met welke bankpas?" Dan bleef het wel 5 minuten stil en dan viel het kwartje. "Oh ja, je hebt geen bankpas. Dan moet je de mijne maar meenemen." Vervolgens kreeg ik de bankpas niet mee en was hij de volgende morgen alweer vertrokken naar zijn werk. Weer een dag geen eten voor mij. Hij ging gewoon buiten de deur eten. Uiteindelijk betaalden familieleden en vrienden mij geld om eten te kunnen kopen voor mezelf en de dieren. Als ik dat dan aan hem zei, antwoordde hij: " Nou, maar dan heb je toch te eten, waar zeur je dan over?" Uiteindelijk heb ik besloten geen geld meer van anderen aan te nemen en te verhongeren, omdat de situatie niet veranderde. Als ik met mijn verhaal naar buiten trad, wou niemand het geloven. Want wie verhongerd er nu in Europa? Ja, IK!! Het liep er op uit dat ik flauw viel van ondervoeding. Ik dacht dat ik t.z.t. vanzelf wel bij een arts zou uitkomen en dat ik dan wel geloofd zou worden. Mijn man heeft na mijn flauwvallen dan toch een gezamenlijke rekening geopend. Niet, naar hij zei, omdat ik het nodig had, maar omdat hij het gezeik van mij over een gezamenlijke rekening zat was. Hoezo, niet empathisch?
Eenmaal toegang tot de rekening, kwam ik erachter dat hij jarenlang elke maand gemiddeld 300 euro uitgaf aan snacken in de snackbar en aankopen op Ebay. Zijn focus en verslaving ligt op het gebied van elektronica, dus daar gaf hij teveel geld aan uit. Als hij het verlangen had om iets te kopen, dan keek hij op de rekening en als het bedrag van aankopen daar dan op stond, dan kocht hij het. Niet nadenkend over rekeningen die nog betaald moesten worden of geld dat nodig was om te eten. Hij heeft geen overzicht, dus ook niet in de financiële verplichtingen.
Ik herken veel in het verhaal van Sandy, ook het leven in verborgenheid, een deel van zijn bestaan waar je nooit toegang toe hebt en dat hij mooi opmaakt voor de buitenwereld. Dat leidt er weer toe dat niemand ziet wat er gaande is en jij niet wordt geloofd als je er iets over vertelt. Je bent dan dubbel slachtoffer.
De hele situatie leidde tot een crisis, waarna ik dacht dat hij echt gek moest zijn. Ik heb hem vervolgens gesproken en aangeraden om zich psychologisch te laten onderzoeken. Dat heeft hij gedaan. Het duurde twee jaar, maar de diagnose is dat hij een narcistische autist is. Dat verklaarde veel, alles viel op zijn plek.
Mijn man is geboren met autisme. In zijn jeugd kreeg hij niet de steun die hij nodig had. Hij had een jeugd waarin hij veel in de steek is gelaten door zijn ouders. Om te overleven ontwikkelde hij narcistisch gedrag. Allemaal heel begrijpelijk als je het hele verhaal kent en ziet. Heel pijnlijk ook, omdat hij echt slachtoffer is van verwaarlozing. Heel pijnlijk ook, omdat hij echt dader is van emotionele mishandeling, waar hijzelf vroeger ook van te lijden heeft gehad. Het meest moeilijke voor hem is nu dat hij naast slachtoffer, waar hij veel verdriet van heeft, ook dader is, wat hij helemaal niet wil zijn.
Maar hoe het ook is voor hem, hij is dader voor mij. Hij heeft mij beschadigd met zijn gedrag. Maak je dus nooit illusies over leven met iemand met een persoonlijkheidsstoornis: je wordt uiteindelijk beschadigd, daar is op den duur geen ontkomen aan. Het is hetzelfde als je een kind langdurig verkeerd bekrachtigd. Je beschadigd daarmee de psyche. Datzelfde gebeurt ook als je langdurig als volwassene op steeds dezelfde manier emotioneel /psychisch mishandeld wordt. Het is niet zo dat een autist dat met opzet doet, zelfs niet als hij narcistisch gedrag gebruikt om overeind te blijven. Maar het resultaat is hetzelfde: je raakt beschadigd. Iets van je persoonlijkheid wordt afgeknabbeld, aangetast. En dat jij geschaad raakt, schaad ook weer je partner die autist is. Er is geen ontkomen aan.
Dus....nee, Mieke, het is zeker niet verkeerd om voor jezelf te kiezen en je eigen weg te gaan. Ieder mens heeft het recht om zijn eigen persoonlijkheid te laten zijn die het is en te kunnen ontplooien, vrij van dwang, manipulatie of uitzichtloosheid. Als je kan kiezen voor vrijheid, doe dat dan vooral. Als het je lukt om op eigen benen je eigen leven verder te leven, doe dat direct! Verspil geen minuut en geen druppel levensenergie van je verdere leven.
Helaas is die mogelijkheid er niet voor iedereen. Ook niet voor mij. Ik ben inmiddels 57 jaar oud, zonder baan en te lang uit het arbeidsproces om nog iets op te kunnen bouwen voordat ik met pensioen kan. Niet dat ik bij de pakken ga neerzitten, hoor. ik ga toch een opleiding beginnen en kijken of ik op 60 jarige leeftijd nog een loopbaan kan starten. Ik geloof in mijn eigen kunnen. Beter een schot voor de boeg dan nooit geschoten te hebben. Ook investeer ik nog steeds in mijn man. Ik merk namelijk steeds dat hij het vreselijk vindt dat hij doet zoals hij doet en dat hij daarmee andere mensen schade brengt. Ook blijft hij verlangen naar 'samen' terwijl hij inmiddels ook weet dat hij 'samen' geen vorm kan geven. Voor hem is het leven een moeilijke zoektocht naar zichzelf en naar wat hij kan bijdragen aan de verwezenlijking van zijn verlangens. In de gesprekken met hem heb ik ontdekt dat hij heel veel voelt en aanvoelt, maar niet weet hoe dit te vertalen in woorden en daden. Daar mist een link. Alles wat er is gebeurd, was geen nare opzet, maar eigenlijk een aaneenschakeling van misverstanden, miscommunicatie of zijn vastzitten in verdedigingsmechanismen.
Een goed of liefdevol huwelijk zullen mijn man en ik nooit hebben. Niet zoals je verwacht bij ' normale' mensen. We kunnen wel het beste eruit halen en ervoor zorgen dat we als individu niet ondersneeuwen. We hebben bijvoorbeeld het huis in tweeën gedeeld, zodat we allebei goed aan onze rust en onszelf kunnen toekomen. We spreken af wat we samen doen. En we hebben met elkaar verkend wat ' samen' voor ons apart betekent en hoe we met elkaar ' samen' kunnen hebben. Ik vraag geen emotioneel begrip meer voor mezelf van hem, want dat heeft hij niet te bieden. Het frustreert hem als ik dat van hem vraag. Hij begrijpt inmiddels ook dat hij mij beter niet kan vragen hoe het emotioneel met me gaat, omdat hij beseft dat hij er geen gevolg aan kan geven en dat dat dan pijnlijk is voor mij. Wij hebben ervoor gekozen om meer als vrienden of buren samen te leven, maar niet meer intiem. Intiem gaat bij ons niet werken.
Wij leren door vallen en opstaan dat we onze eigen formule moeten vinden om samen verder te gaan. Er is niemand in de buitenwereld die ons dat kan aandragen. Ik denk ook dat niemand dat kan aandragen voor jullie, omdat iedere mens en dus ook ieder autist uniek is.
De emotionele dingen die ik niet van mijn man kan krijgen, die haal ik bij anderen. De dingen die ik echt van hem nodig heb, omdat we nu eenmaal een huwelijk hebben, die bespreek ik met hem, daar vecht ik voor, die ' dwing' ik op een goede manier af en daar maken we duidelijke afspraken over. Als hij zich daar niet aan houdt, dan confronteer ik hem daarmee op een manier die hij kan hanteren. Hij, van zijn kant, moet veel eerder aangeven wat hij voelt, wanneer het teveel wordt, wanneer dingen hem te snel gaan of ik te snel voor hem ga, wanneer hij iets niet begrijpt, wanneer hij voelt dat hij tekort schiet of te min is. Als hij dat vroegtijdig bespreekt, dan loopt de autistische stress niet zo op en schiet hij niet in narcistisch gedrag. Ik spaar hem niet. Ik verbloem niks, ik verzwijg niet wat mij bezighoud, maar ik let wel op in welk jasje ik het giet. Je kan met een autist niet op dezelfde manier praten als met een willekeurige ander. Je moet andere woorden gebruiken, niet te direct of te recht voor zijn raap. Je moet meer zinnen gebruiken, eenvoudig, om iets nader te verklaren. Je moet geduld hebben en misschien wel vier keer hetzelfde net weer even iets anders uitleggen voor het aankomt. Maar ik zeg wel alles wat me raakt, wat me ergert, wat ik leuk en niet leuk vind. Ook vraag ik veel door om goed te snappen wat hij precies bedoelt. Vaak geen autisten een antwoord dat je voorkomt als een gewoon antwoord. We denken dan dat we de betekenis ervan snappen, omdat ieder ander zo'n antwoord zou kunnen geven. Bij autisten is het maar de vraag of die 'gewone' betekenis voor hun ook geldt. Soms heeft mijn man een totaal andere invulling bij een woord of een beeld dan doorgaans het geval is. Daardoor ontstaan dan weer misverstanden, akelige gevoelens, emotionele reacties en vervolgens weer drama. Belangrijk is om de onderzoeker te zijn. Daarvoor moet je jezelf en jouw emoties even 'on hold' kunnen zetten tot een later, en geschikter, tijdstip.
Voor ons kwam de omslag toen mijn man kon toegeven dat hij autistisch is met narcistisch gedrag en dat hij daardoor voor anderen tekort schiet in de buitenwereld. Hij voelde altijd dat hij als persoon, in zijn persoonlijkheid, te min was. Daar verzette hij zich aldoor tegen. Hij begrijpt nu dat hij als persoon goed is, maar dat zijn gedrag te wensen overlaat. Gedrag kan je veranderen, je persoonlijkheid blijft daarmee intact.
Hoe het voor ons gaat aflopen, kan ik niet voorspellen. Er zijn dagen dat ik hoop heb, er zijn dagen dat ik de toekomst niet zie zitten. Leven met een narcistische autist IS zwaar. Ik zou het niemand aanraden. Maar helemaal ondoenlijk of zwartgallig is het ook niet. Er zijn genoeg mooie momenten, er is genoeg praktische steun en er zijn goede intenties die je kan ombuigen tot goede acties. Als je zelf iemand bent met een sterke persoonlijkheid, die goed haar eigen tijd kan invullen en haar eigen zelfontplooiing vorm kan geven, los van haar man, dan kan je het ook een leven maken dat de moeite waard is .

Dan nu afsluiting met een positief verhaal.
Mijn dochter, uit een eerder huwelijk, is autistisch. Haar opvoeden was niet eenvoudig en vroeg om veel creativiteit. In de tijd dat zij peuter was, was autisme niet zo bekend of het lag aan de moeder. Ik was vroeg weduwe en stond er voornamelijk alleen voor in de opvoeding. Van mijn dochter werd door psychologen gezegd dat zij waarschijnlijk nooit zelfstandig zou kunnen wonen en werken. Mijn dochter had daar een ander idee over toen ze 7 jaar oud was. Zij wilde ' gewoon' wonen en werken tussen de ' normale' mensen, zoals zij dat zei. Daar hebben wij ons altijd hard voor gemaakt, daaraan gewerkt. Nu is zij een succesvolle jonge vrouw met een goedbetaald baan. Ze heeft een liefdesrelatie gekregen en een dochtertje, voor wie zij een fantastische moeder is.
Ze heeft een moeilijke jeugd gehad omdat het leren leven met haar autisme een harde leerschool was. Maar ze heeft geleerd vrienden te maken en te houden. Ze heeft geleerd haar eigen grenzen in het oog te houden. Ze heeft geleerd wanneer ze hulp moet inschakelen en waar ze die dan kan vinden. Ze kan goed communiceren met anderen en tot op zekere hoogte emoties snappen, beter dan ze voorheen kon. Zij redt zich goed in haar leven, stippelt haar eigen weg bewust uit.
Het verschil in succes of falen ligt echt in de steun en hulp die een autist krijgt. Hoe vroeger goede hulp aansluit, hoe beter het gaat en hoeveel meer resultaat later. Wanneer op latere leeftijd autisme wordt geconstateerd, dan is helpen moeizamer. Maar ook dan zijn resultaten te behalen. Met kleine stapjes en een positieve benadering kom je verder.
Dus voor iedereen die nog verder moet in een moeilijke situatie: hou moed. Onderzoek wat je nog wel kan, wat je nog wel kan geven en nemen. Laat liggen wat je niet kan, gewoon niet meer doen, ontdoe je van ballast. Neem een tijdje rust, ga slapen, wandelen, er op uit. Hou je hoofd erbij en breng je emoties naar iemand die jou wel hoort en ziet. Zie daarna waar je uitkomt, want daar ligt een basis om verder te kunnen kijken en te bepalen wat wijs is om te doen.

Ik hoop dat ik niet ' te laat' ben met mijn reactie en dat jullie nog lezen op dit forum. Weet dat ik aan jullie denk en mijn allerbeste wensen tot jullie richt.

Ohhh wat herkenbaar. Ik zit lokmiddel zo’n situatie. Ik voel me gevangen en weet me geen raad. Ben eenzaam, verdrietig en ongelukkig. Ik ben een zorgzaam type en scheiden is eigenlijk niet iets wat bij mij hoort. Ik ben nu 27 jaar getrouwd en strijd al 20 jaar, er zijn dagen dat ik wil scheiden en dan zakt bij mij even de bui en bekruipt m8j de angst en durf ik niet te scheiden. Mijn angst heeft ook wel te maken met dat ik zelf laag begaafd benen ik veel dingen niet snap en dit weerhoudt mij ervan om toch te gaan scheiden denk ik….ik weet niet wat te doen..

Max, bedankt voor jouw openheid en duidelijke uitleg. Heel waardevol. Ik herken ook wat je schrijft. Jaren lang had ik onbegrip voor mijn man, omdat ik niet wist dat hij autistische trekken had. Sinds ik dat weet/vermoed, nu een paar jaar, heb ik meer begrip voor hem. In mijn werk heb ik ook te maken met mensen met autisme. Dus dat scheelt.

Waar ik eerder mijn man verweet dat hij niets in het huishouden doet of waar ik tijdens ruzies door bleef tetteren en direct een reactie verwachtte, of waar ik hem ook hem kon afvallen als hij gedoe had op zijn werk (en kritisch was op zijn gedrag), communiceer ik heel anders met hem. Vanuit begrip voor zijn situatie, maar ik leer ook steeds beter uit te spreken wat ik nodig heb. En nu begrijp ik door jouw reactie, hoe het komt dat hij sinds kort wat opener naar mij toe is. Hij vond het in eerste instantie nog niet veilig. Ik kon ook echt een bitch zijn en over hem heen walsen. Vanuit onbegrip.
En gemakkelijk is het zeker niet. En ik hoop dat mijn man op termijn hulp gaat zoeken.

Sterkte allemaal en bedankt voor jullie verhalen. De herkenning helpt mij enorm. Liefs, Mariëlle