Mijn naaste familieleden hebben heel veel moeite met mijn relatie

Mijn partner leerde ik 19 jaar geleden kennen. Sinds 16 jaar wonen we samen. Ik heb een zoon uit een vorig huwelijk maar mijn partner heeft geen kinderen. Vanaf dag één hebben mijn naaste familieleden heel veel moeite met mijn relatie. Mijn partner werkt in een maatwerkbedrijf en het werk dat hij doet doet hij graag en goed. Mijn vader, mijn zus en schoonbroer, nichtjes ...niemand aanvaardt hem. Met als gevolg dat ik na de dood van mijn moeder definitief met hen gebroken heb. Ik heb gekozen voor mijn partner. Mijn partner heeft ondertussen begeleiding via een autismecoach die om de twee weken langskomt en hij voelt zich daar heel goed bij. We hebben al veel stormen doorstaan en ik zie hem doodgraag. Toen mijn zoon vorig jaar, na jarenlang proberen, toch papa ging worden waren wij alletwee door het dolle heen. Mijn partner zag zich direct in een grootvaderrol en mijn schoondochter deelde zijn enthousiasme. Op het einde van de zwangerschap begon mijn schoondochter zich vragen te stellen bij de capaciteiten van mijn partner. Of hij de drukte van een baby zou aankunnen aangezien dat hij autisme heeft. Ik ben zelf chronisch ziek en daar stelde ze zich ook vragen bij. Nochtans had ze aan het begin van de zwangerschap gevraagd of ik 1 keer per week op mijn kleinkind wou letten. Mijn kleinzoon is ondertussen 9 weken oud en mijn partner heeft dat kind vandaag voor de derde keer mogen zien. Mijn partner was heel enthousiast. Mijn schoondochter heeft mij 2 weken na de geboorte heel ruw op mijn plaats gezet. Zij bepaalde wanneer ik mijn kleinzoon mocht zien. Ik mocht zomaar niet spontaan even binnenspringen. Ik had gewoon eens per sms gevraagd wanneer ik mijn kleinzoon eens mocht zien. Hevige reactie waar we allebei even ondersteboven van zijn geweest. Dus ik hou mij aan haar regels. Vandaag vroeg mijn partner spontaan aan haar wanneer hij eens mocht langskomen om snel even het kindje te zien. Kreeg een heel bruut antwoord in de stijl van je ziet hem nu toch. Ze rolde daarbij met haar ogen. Heeft hem zelfs niet mogen vasthouden. Ik zag het verdriet in zijn ogen. Daarstraks vroeg ik om in 1 woord te zeggen hoe hij zich bij voelde en het antwoord was "rot". Ik heb schrik dat wanneer ik mijn schoondochter hierover aanspreek ik het deksel op de neus krijg en mijn kleinkind helemaal niet meer mag zien. Maar ik wil ook opkomen voor het geluk van mijn partner want hij is de liefste man ter wereld. Wat nu?