De voordelen van kopieergedrag

Heb van een aantal schrijnende verhalen hier op het forum kennisgenomen.
Veel leed. Voornamelijk onbedoelde vrouwelijke slachtoffers van mannelijke autisten. Niet om de mannelijke sekse te verdedigen of een hart onder de riem te steken, maar alleen om inzicht te verschaffen in hoe het met een asperger-man kan vergaan. Een asperger-man. Tenslotte zijn wij allen uniek.

Even voorstellen
Gepensioneerd natuurmens. Meet 1m72, weeg 70kg, kerngezond en kan doorgaan voor een jongere versie van Hans Dorrestein. Inclusief z'n zwartgalligheid. Opgegroeid in de polder. Mensenschuw en stotterend ventje. De psychiaters die ik destijds frequenteerde hadden kennelijk nooit van Hans Asperger vernomen. Kwam er rond mijn 65e pas achter dat ik eigenlijk niet spoor.
Het begon met een opengeslagen Viva, waarin mijn laatste ex zat te lezen. Een grote kop met: 'Help mijn man is een autist'. Dacht nog bij mezelf, Hoe blond moet je zijn om daar pas tijdens je huwelijk achter te komen? Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, en ik begon te lezen. Goeie God, het lijkt wel of ze het over mij hebben! Ging het net op om me verder te verdiepen in de materie. Deed een zelftest met een confronterend resultaat: voor 75% asperger, en 'bovengemiddeld begaafd'. Conclusie: door mijn, sinds mijn jeugd, tot kunst verheven kopieergedrag heb ik me altijd overeind kunnen houden. Kostte veel energie, en leverde veel stress op. Heeft ook voordelen. Vond ik het vroeger verschrikkelijk om aangeraakt te worden, op z'n tijd een knuffel vind ik nu heerlijk. Heb geen moeite meer met leggen van contacten. M'n (aangeleerde) sociale vaardigheden kunnen er nu best mee door. In totaal bijna 40 jaar getrouwd geweest. Drie moeizame relaties. Niet in het minst voor de andere partij. Heb veel ruimte voor mezelf nodig. In mijn technische professie, buiten 2 burnouts nooit werkloos geweest. Als solist, met mij samenwerken houdt niemand uit. Ben op dit moment bezig met faunabeheer en onderhoud van een kampeerterrein. Voornamelijk in m'n eentje uiteraard.
Schooltijd
Zat op een christelijk dorpsschooltje met 3 lokalen, met kleuterjuf, juf voor 1e, 2e en 3e klas, nu groep 3,4 en 5??, en bovenmeester voor 4e t/m 8e. De 7e en 8e klas was voor een paar die nog te jong waren om te mogen werken. Van de kleuterschool (4-5jr) weet ik me weinig te herinneren. Vernomen tijdens een reünie dat ik nooit met andere kinderen speelde en opviel door mijn klei-bouwwerkjes. 1e t/m 3e klas gedroeg ik me eveneens solitair, maar verder voorbeeldig met hoge cijfers. Van de juf tijdens een reünie gehoord dat ik een lief ventje was. In de 4e klas, met de bovenmeester als leerkracht begon het gedonder. De hypocriete klootzak begon elke schooldag met bidden en psalmen zingen wat hij begeleidde op een traporgel. In dit lokaal zat ook m'n oudste zus, 2 klassen boven mij. Tijdens een natuurkundeles probeerde de meester ons wijs te maken dat de eenheid voor elektrische spanning “ampere” heette, en die voor stroom “volt”, waarop ik hem
corrigeerde, m.a.w. ten aanzien van het hele lokaal vertelde dat hij zich vergistte. Vanaf dat moment had ik het gevreten. Kon werkelijk geen goed meer doen, kortom de school veranderde voor mij in een hel. Werd naast, door de bovenmeester ook door grotere pestkoppen (jongens) getreiterd en vernederd. Kon niet meer uit m'n woorden komen en stotterde onverstaanbaar. Stond ter plaatse bekend als mensenschuw. Durfde s'morgens niet meer naar school, waarop de bovenmeester mijn ouders bezocht en vertelde dat ik een heel moeilijke jongen was. Vervolgens werd ik door hem, ten overstaan van het hele lokaal ervan beschuldigd dat ik jaartallen in de schoolbank had zitten krassen, en dat dat de reden was voor mijn hoge geschiedenis-cijfers. Terwijl een blinde kon zien dat er al minstens 2 keer over die jaartallen heen ge-vernisd was. Bij mij thuiskomst vroeg mijn moeder: “ging het weer niet goed op school, je kijkt zo somber?” Waarop mijn zus antwoordde: “hij heeft jaartallen in de bank zitten krassen”. Kon geen woord meer uitbrengen, greep het broodmes van tafel en hakte op mijn zus in. Dit was anno '54. De hechtingen zijn nu nog steeds zichtbaar in haar elleboog. Als ze blote armen heeft kan ik het niet nalaten om er weer naar te kijken. Daarna werd ik door m'n vader, die me beter begreep, ernstig toegesproken met o.a. De woorden: “Hij die zich beheerst is sterker dan hij die een stad overwint”, zo recht uit de bijbel, waarvan we na elk avondeten een stukje voor ons kiezen kregen. Ben me vervolgens gaan toeleggen op mezelf beheersen en het nadoen van het gedrag van “normale” kinderen. (De grondslag voor een moeilijk leven was hiermee gelegd) Vermeed zowat iedereen waar mogelijk en vluchtte in m'n vrije tijd de natuur in. Thuis ondervond ik vriendschap van onze katten en konijnen. Ben nog steeds gek op die beesten. Heb het op die school overleefd tot en met de 6e. Ging daarna naar een “christelijke” Mulo in de stad. Voor het echter zover was had die hypocriete bovenmeester zich vergrepen aan een van mijn klasgenootjes, waarna hij zonder ophef, bedekt met “de mantel van vergiffenis” overgeplaatst is naar een andere school. Het meisje heb ik daarna nooit meer gezien. De klootzak van een bovenmeester, die ik eigenhandig nog moest doodmaken (als ik groot ben), is een tiental jaar daarna 'gewoon' gestorven. Op de christelijke Mulo kreeg ik het na 2 jaar goed aan de stok met een paar hypocriete leerkrachten, en gaf er de brui aan. Op de technische school daarna, is veel ten goede gekeerd. In elektrotechniek presteerde ik bovengemiddeld en deed mijn huiswerk tijdens de lesuren. Daarna lekker de polder in, als bijverdienste de nertsen verzorgen op de naburige farm, en sleutelen aan brom- en motorfietsen. Daarna avond-Mts en via koeltechniek later in medische techniek goed mijn brood kunnen verdienen. Mijn moeder kreeg dus ongelijk met haar: “er komt niets van jouw terecht”.
Pubertijd
Heb vanaf m'n pubertijd mijn “begaafdheid” voor een groot deel besteed aan het kopiëren van “normaal” (neuro-typisch) menselijk gedrag. Zou ik niemand aanraden. Kost “stukken van mensen”. Puur omdat ik “erbij” wilde horen. Uiteraard niet beseffend dat je daarin jezelf totaal verliest. Tijdens militaire dienst was ik nog niet zo bekwaam in dat kopiëren, werd binnen 4 maanden buiten geknikkerd met S5. Ging later met “vrienden” mee naar de disco en onderging daar een soms paniek veroorzakende menigte herrie. Omdat van mij verwacht werd verkering te krijgen. Kreeg het gevoel dat ik bij meisjes niet populair was. Had het echter gewoon niet door als een enkeling interesse in me had. Tot een vriend me zei: Dat kleintje heeft volgens mij een oogje op je. Hiervan direct gebruik gemaakt. Vervolgens werd door haar verwacht dat ik sex met haar had. Terwijl ik die drang helemaal niet voelde. Gelukkig was ze nog maagd, en ook onzeker, anders had ik van haar ook S5 gekregen. Na aanvankelijk onwennig getob, lukte het, en kregen we er plezier in. Zie dit toch als een positief gevolg van mijn kopieergedrag. Begon mezelf meer en meer “normaal” te voelen, dit gesteund door een paar psychiaters die ik frequenteerde. Weet niet of Hans Asperger toen al van zich liet horen, maar in de jaren 60 wisten de zielknijpers kennelijk niet van zijn opvattingen. Naast psychische klachten, leed ik destijds ook aan lichamelijke kwaaltjes, beiden veroorzaakt door de dagelijkse stress als gevolg van het nadoen. Inmiddels, na 3 huwelijken zonder diepgang, heb ik met mezelf afgesproken voortaan mezelf te zijn. Valt om de donder niet mee. Ga regelmatig in de fout. Blijf dan zitten met de vraag: doe ik dit vanuit mezelf, of zitten mijn sociale vaardigheden in de lift? Spiegelend aan mijn omgeving ga ik er op dat gebied de laatste tijd goed op vooruit. Zowel de kwantiteit als de kwaliteit van mijn sociale contacten is (against all odds) met sprongen toegenomen sinds mijn laatste echtscheiding. Al met al, zie ik mezelf nog 20 jaar meegaan, maar wil het in geen geval nog eens over doen. Heb die film al gezien. Daar wordt je niet vrolijk van!
Moeilijk voor anderen en mezelf.
Alles wat me aangaat, wil ik zelf in de hand houden. Beslist niet afhankelijk zijn van anderen. Als het goed moet gebeuren, moet ik het zelf doen. “Ze hoeven het niet met me eens te zijn, maar ik heb wel altijd gelijk”. Niemand neemt me de zaak uit handen. Samenwerken met een ander? Die heeft het dan niet makkelijk. Het gaat gewoon op mijn manier. Teamgeest, wat is dat? O ja, planning was alles voor me. Had een klusje minstens 5 keer in gedachten gedaan, voor ik er aan begon. Om er maar zeker van te zijn dat er niks mis kon gaan. En ging er dan een kleinigheidje mis, kon je beter uit de buurt blijven. Dan kreeg alles de schuld. Kon zo tekeer gaan dat niemand meer iets durfde te zeggen. Niet gek dat ik geen vrienden maakte op de werkvloer. Ook niet gek dat niemand met me wilde samenwerken. Graag in m'n eentje mijn ding doen. Daarbij moet je me ook niet storen. Op de een of andere manier kreeg ik daar altijd de gelegenheid voor. Voel dat nu pas als een voorrecht. Weet inmiddels dat dat niet voor iedereen geldt. Kon me als
einzelganger in mijn vak specialiseren. Kreeg daarvoor waardering en respect. Echter niet voor mijn mens-zijn. Kwam tot besef dat er naast, niet met me te werken, eigenlijk ook niet met me te leven is.
Relaties
Voor mij bestaat er niets mooier dan een mooie vrouw. Met mooi bedoel ik mooi, niet seksueel opwindend of zo. Het een heeft bij mij althans niets met het ander van doen. Voor een mooie vrouw ben ik weerloos. Geen controle over mijn doen en laten. Lucebert schreef: “alles van waarde is weerloos”. Werd mijn lijfspreuk voor een tijdje. Voor een, in mijn ogen, weerloze vrouw of meisje, doe ik alles wat gevraagd wordt: Mijn 3 huwelijken in een notedop. Liefde wat is dat? Lust? Dat ken ik wel. Maar echte liefde? Omdat ik begrepen heb, dat voordat je in staat bent echt van een ander te houden, eerst van jezelf moet kunnen houden, is daar kennelijk wat misgegaan. Hoe kan je van jezelf houden als je je stinkende best doet om een ander te zijn?
Ben, omdat ik pas recentelijk weet dat ik niet spoor, veel aan het terugkijken waarbij ik een “aspie-sjabloon” over mijn verleden leg: Kon tijdens lagereschooltijd zowel ontroerd raken van zowel mooie meisjes als mooie meisjesachtige jongens. Mijn eerste experimenten met sex had ik met een meer volwassen “vriendje” en heb dat als reuze spannend ervaren. Met een meisje pas na m'n diensttijd, liefst jongensachtige type's met kort haar. Voornamelijk omdat ik geacht werd me als een soortgenoot te gedragen, niet uit behoefte. Wist aanvankelijk niet wat ik er mee aan moest. Na wat getob over en weer lukte het eindelijk. Het hek was van de dam. Gedroeg me daarna als een maniak die wat in te halen had. Maar echte liefde? Heb ik altijd gemist, denk ik nu. Stel het me voor als het “maatjes”-gevoel, van: wij samen tegen de rest van de wereld. Dacht het in mijn laatste relatie gevonden te hebben. Ook niet dus. Is voor een rechtgeaard aspie wellicht zeer moeilijk bereikbaar. Een Nt-vrouw met zoveel begrip? Gefeliciteerd in dat geval. Ben op dit moment in m'n eentje zeker niet minder gelukkig dan voorheen.
Heden
Uiteraard wil ook ik, net als ieder ander, 'aardig' gevonden worden. Temeer omdat ik weet dat ik me onder stress-situatie heel onaardig kan gedragen. Als een soort compensatie heb ik er een gewoonte van gemaakt om me voor vrijwel iedereen uit te sloven. Met name met technische klusjes op de camping waar ik vrijwilliger ben, maak ik me daarbij nuttig. Soms kost het me moeite om gasten te overtuigen dat ik niet op de loonlijst sta, maar dat ik het allemaal uit een soort egoisme doe: omdat ik aardig gevonden wil worden. Hoe dan ook, ik maak me nog steeds schuldig aan kopieergedrag. Met het besef dat ik van nature "een bord voor m'n kop" heb, wat 'beperkt empatisch vermogen' heet, heb ik me verdiept in het inleven van die ander. Lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen zeiden me vroeger niets. Op het gebied van communicatie was ik een hork. Ik begreep iets pas als het gefaxed werd! Nu wordt ik door sommigen gezien als juist een heel sociaal persoon. Mezelf spiegelend aan de omgeving, voel ik mezelf stap voor stap een beter mens worden. Met het feit dat ik 'mijn eigen ik' daarbij probeer te vergeten, heb ik minder moeite. Moet er uiteraard scherp op letten dat ik niet overprikkeld raak, of in een stress-situatie terecht kom. Op zulke momenten kan namelijk alles wat "gewonnen" is, weer in een klap worden verpest! Bekenden die mij eerder als een soort "gevaarlijke gek" hebben meegemaakt, blijven me tot op heden echter nog steeds aankijken alsof ik een soort 'Jekill & Hyde' figuur ben.