Door de pandemie is alles versneld

Wat te doen?

Iedereen heeft en mening en bijna iedereen denkt ook te weten wat goed is voor mij en dat waardeer ik. maar de ongevraagde meningen en adviezen. het is altijd niet volledig. Voor ander lijkt het altijd zo veel makkelijker om te bedenken wat te doen of wat wijsheid is, maar voor jezelf is dat weer heel anders.

Weer in lockdown weer een aantal weken 24/7 bij elkaar. ik moet nog (thuis)werken hij niet want zit in de ziekte wet. Autisme, add, hsp en ook nog eens overspannen, niet de ideale setting om een relatie op te bouwen en doe daar ook nog een pandemie bij en de druk van de feestdagen.

ik ben al jaren alleen, eigenlijk nog nooit echt in relatie gezeten, laat staan samenwonen. door de pandemie is alles versneld, zo wel het elkaar leren kennen als lange tijd samen zijn. Wat als je dat niet gewend bent is heel intensief en zwaar vermoeiend. ik heb wel wat relatie achtige partners gehad, maar zo mocht niet heten en klopte nooit en altijd eenrichtingsverkeer. Ik ben mijn hele leven en in vele opzichten een soort van vanzelfsprekend / onzichtbaar, paste me altijd aan (ten koste van mezelf), Ooh die redt zich wel of kan wel voor zichzelf zorgen of die heeft geen hulp nodig etc.

Hij leek zo gewoon en normaal en nee dat zal toch niet. En hij was er nog maar net mee bezig. tot we vaker bij elkaar waren. het uren kletsen aan de telefoon, ik op blijven tot hij klaar was met werken, zijn stemmingswisselingen, de persoonlijkheden, de buien, de bezitterigheid, controlerend, het overprikkeld zijn. hij kon al heel snel helemaal zichzelf zijn bij mij. en daardoor kreeg ik al heel snel al die shit over me heen. en ik ging er vel tegenin vooral aan de telefoon. alles wat zijn onzekerheden raakt, en dingen die ik heb verteld. onthoudt hij. en versterkt in zijn buien.

Hij verwacht dat ik het zelfde met hem deel, wat ik met vrienden heb opgebouwd die ik al jaren ken of het nou jaar genoten zijn van de studentenvereniging of (oud) collega's en mannen met wie ik een keer date mee heb gehad. in zijn wereld kan dat niet. exen willen maar 1 ding en dat is geen vriendschap. we kennen elkaar nu bijna 1.5 jaar en zijn denk ik een 1jaar samen.

Zodra ik weg weer alleen thuis ben, dan klink ik anders, ben ik geheimzinnig en mysterieus. en lieg ik en betwijfel hij of dat wat ik zeg waar is. als hij in bui zit ben ik dat en daarnaast ook nog een sloerie en egoïstische en weet ik wat allemaal. Maar hij houdt wel van me en ik ben het helemaal voor hem en zou met we willen trouwen.

Maar hij kan er ook niet meer tegen en wil /verwacht meer openheid. en als ik dat niet of zus of zo doe, dan kunnen we het zo goed nu verbreken. door zijn zijn hsp versterkt zijn emoties en met autisme is dat alles op tafel gooien maar mij echt horen en zien... het is zo tegenstrijdig en dubbel. maar ik mag dat niet zijn.

ik heb echt mijn issues hoor, hoe ben je met iemand als je gewend bent om alles zelf voor elkaar te boxen en besluiten te nemen. bindingsangst, verlatingsangst...communicatie hoe doe je dat? En bij je zelf blijven terwijl je gewend bent om op andere te richten omdat zo veel makkelijker is en blijkbaar een soort van veiligheid bied.

maar soms herken ik hem niet meer, en dat vindt ook beangstigend. al maakt hij echt stappen. en ik ook. en toch blijft de vraag hoe nu verder en wat is wijsheid en kan ik omgaan met de gevolgen????