Ik ben er klaar mee om me in bochten te wringen

Ik heb sinds iets meer dan een jaar een relatie met een man met asperger, maar ik zit te denken om ermee te stoppen en houdt het contact nu wat meer af. Ik ben alleenstaande moeder van een eigenwijze kleuter en het kost me te veel stress en onrust rekening te moeten houden met iemand die zoveel beperkingen heeft, het is bijna niet te combineren. Als we bijvoorbeeld met zijn drieën gaan wandelen, kunnen we hooguit 20 minuten lopen of hij krijgt er angst van en moeten we weer weg of haakt hij zelf af en gaat 'ie naar huis. Ook is hij erg wisselvallig met wat hij aan kan en wat niet. Als ik op visite ga bij mijn ouders dan gaat hij 9 van de 10 keer niet mee, mits mijn moeder gebak heeft gemaakt of iets anders lekkers. Dan ineens is dat de drijfveer om mee te gaan. Gezelligheid bestaat niet, alles wordt gezien als taken of er wordt gekeken naar of er iets in z'n voordeel is, anders is het een no go. Als we een keer op de dag zelf iets inplannen en het was leuk, dan krijg ik vervolgens daarna een appje dat het te stressvol is geweest voor 'm en dat we dat beter niet meer kunnen doen. 🤷🏼‍♀️ Ik ben er klaar mee om me in bochten te wringen. Ik ben mezelf niet meer en de vrolijke ik is totaal verdwenen.