Voel me er alleen in

Beste mensen,
Mijn oudste kind is net 18. Bij hem werd autisme pas vastgesteld toen hij 13 was. Hoewel ik zelf in de zorg werk had ik tot dan toe gedacht dat ik een 'temperamentvol' kind had, het kwam niet in me op dat er sprake van autisme kon zijn. Tijdens de pubertijd waren er agressieve momenten, die voor mij uit het niets leken te komen, en vorig jaar bleek hij suicidale gedachten te hebben met automutilatie. Hierop volgde traject ggz enz wat wel wat heeft geholpen. Hij is assertiever en zit beter in zn vel. Wel is hij in 4e jaar havo gestopt en werkt nu tijdelijk in een bouwmarkt.
So far so good. Hij heeft nog steeds regelmatig paniek/woede aanvallen die voor mij en jonger broertje uit het niets lijken te komen. Ik weet wel dat hij spanning opbouwt maar hij laat dit niet merken, pas als het al te laat is. Als alleenstaande moeder, die al thuis zit met burnout, is dit niet altijd meer te doen.... ik loop op mn tenen om hem.maar niet boos te maken, maar wil ook de jongste weleens evenveel aandacht geven. De oudste ziet dit altijd als onrecht, dat we niet luisteren, dat hij pijn heeft en wij hem negeren.... ik ervaar dat juist heel anders en krijg dit niet overgebracht. Voel me er alleen in, mijn lat relatie snapt autisme sowieso amper, die schaart alles onder pubergedrag. Pffff moest dit even kwijt....
Groet, Janis