Mijn zoon is ziek van 2de vaccinatie

Ik zou ontzettend trots zijn als ouder dat een kind van 17 in staat is om trouw te zijn aan zichzelf, een angststoornis is niet niks.
Ik denk dat het belangrijk is om hem te laten werken aan zichzelf en niet teveel werkdruk op te leggen. Hij heeft tenslotte nog zijn hele leven de tijd om te werken. :)

Ik herken veel in wat je schrijft. Ik leef inmiddels 21 jaar met een man die, zo bleek ruim 3 jaar geleden, ASS heeft. In al die jaren heel veel communicatieproblemen gehad. Dat viel uiteindelijk door de diagnose op zijn plek. Eerst is er dan opluchting en hoop dat er dan eindelijk iets kan veranderen in de relatie, maar nu voel ik vooral dat er weinig veranderd en dat de communicatieproblemen blijvend zijn. Het is alsof er een enorme kloof is die we niet kunnen overbruggen. We begrijpen elkaar gewoon niet en praten hierover helpt niet, omdat het steeds weer zo is dat hij vindt dat het is zoals hij het ziet. We komen er niet uit. Ik word er erg moe en verdrietig van. Eerlijk gezegd kan ik niets noemen dat fijn is in onze relatie, behalve dan misschien het vertrouwde en de zekerheid dat hij mij niet zal verlaten. Wat gek is om te zeggen, omdat ik vaak fantaseer over uit elkaar gaan. Alleen hij heeft grote problemen met het vinden en behouden van werk. Heeft nu weer een tijdelijke baan binnen de participatiewet maar dat stopt weer over 8 maanden. Een huis vinden zit er niet in, want hij heeft geen vast inkomen. Het maakt me soms wanhopig, het voelt als een gevangenis. En begrijp me goed, mijn man heeft het hart absoluut op de goede plaats zitten, daar gaat het niet om. Maar op elke slak wordt zout gestrooid en in mijn beleving gaat het nergens over. Als ik al moet oppassen om een droge theedoek te pakken als de theedoek die er hangt nat is, dan denk ik waar ben je mee bezig? Voor iemand met autisme is dit waarschijnlijk erg belangrijk, maar ik word er doodmoe van. Het heeft natuurlijk weinig zin om dit te schrijven, want het is zoals het is en ik kan het niet veranderen, maar het is soms fijn het even van je af te schrijven. Want ook ik voel me erg eenzaam en onbegrepen. Vrienden weten van zijn autisme, maar vrijwel niemand begrijpt wat dat echt betekent. Mijn man komt slim en vriendelijk over en dat is hij ook. Maar het samen leven valt echt niet mee. In feite komt alles op mij neer, ook de opvoeding van onze 14 jarige zoon, al is hij ook een lieve vader. Alle beslissingen moet ik nemen, van gelijkwaardig overleg is geen sprake. Ik zou niemand aanraden een relatie aan te gaan met iemand met autisme, ondanks dat veel mensen met autisme een goed karakter hebben en erg betrouwbaar zijn. Het komt allemaal zo precies en de communicatie is zo anders. Ik wens iedereen in een vergelijkbare situatie veel sterkte!