De tijden van nu

Ik heb weer de hele dag zitten denken. Dingen schoten me door mijn hoofd. Dingen waar anderen vast nog nooit aan hadden gedacht. Of ik moet het ergens ooit nog lezen of tegenkomen. Dit gebeurde nu al dagen achtereen. Ik kan niet meer stoppen met nadenken.

Gedachteflitsen noem ik ze. Ik wil wel stoppen met nadenken, maar dan ben ik weer aan het nadenken over hoe ik ermee moet stoppen. Ik ben nog niet tot het punt gekomen waarbij het gelukt is om te stoppen met nadenken. De vraag die mij nu te binnenschiet is hoe ik het denken kan uitschakelen. Het is eigenlijk de meest belangrijke vraag en terwijl ik dit nu op papier heb gezet denk ik er nogmaals over na en stel ik mezelf de vraag of het wel nut heeft om het denken stop te zetten. Wat zijn de gevolgen daarvan? Is het eigenlijk wel slecht om te blijven nadenken?

Maak ik mezelf elke seconde van de dag dat ik nadenk, een stuk slimmer dan ik de seconde ervoor was? Vast niet, maar er zullen genoeg gedachteflitsen voorbij komen waarvan ik kan leren.

Als ik maar blijf nadenken, zullen de dingen tot me komen. De dingen waar anderen dus niet aan dachten. Het stuk dat ik nu aan het schrijven ben komt voort uit een douche-sessie. Elke keer dat ik douche, schieten er mij nieuwe ideeën te binnen. Dit keer kwam ik op een punt als ‘ik heb weer de hele dag zitten denken’, en dat is ook zo.

Zoals ik zei, dit gebeurde al dagen, en die dagen vulde intussen al weken, en de weken vulde de maanden. We zijn intussen ruim 2,5 jaar verder en het denken is nog niet gestopt. Heel stiekem gezegd had ik mezelf van tevoren de eis gesteld dat ik met een goed idee zou komen tijdens het douchen.

Iets eerder op de dag had ik al tegen een vriend gezegd dat ik weleens vaker over dingen nadenk onder de douche die op dat moment erg verstandig lijken te zijn. Maar helaas heb je nooit een stuk papier bij de hand en na het douchen komen er weer andere dingen aan bod waar je je mee bezig moet houden.

De kinderen als voorbeeld - die hebben veel aandacht nodig, en dat is helemaal niet erg – toch schaam ik me voor het feit dat ik niet altijd met mijn gedachten bij hen kan zijn. Het liefst ben ik de hele dag in gedachten bij ze, en dat ben ik ook wel vaak genoeg tussendoor.

In principe heb ik genoeg de tijd om over ze na te denken, maar op het moment dat ik bij ze ben, denk ik vaak over andere dingen na. Het leidt me weleens af, tot in het diepe dat je op een gegeven moment denkt even weg te zijn geweest.
Snel herpak je jezelf weer en probeer je het nadenken stop te zetten. Ja, dat had je al vaak genoeg geprobeerd; en ook toen lukte dat niet. Nu had ik een gesprek met mijn vriendin. Zij vertelde me dat mensen met Asperger soms een hoger gemiddelde intelligentie kunnen hebben.

In de commentaren van een YouTube video over Elon Musk had ik toevallig eerder gelezen dat mensen met Asperger (autisme) zich heel erg onbegrepen voelen. Mensen lijken ze niet te willen begrijpen of mensen voelen zich ‘klein’ in de buurt van iemand die echt zo’n hoger gemiddelde intelligentie zou hebben.

Toevalligerwijs (niet zo heel toevallig – het is de reden waarom ik hierover typ) heb ik voor mijn gevoel autisme (niet echt autisme – kom ik nog op terug), specifieker gezegd de vorm Asperger. Tegelijkertijd wil ik niet zeggen dat ik exact alles ervan zou hebben, maar enkel verschillende patronen die constant naar voren komen. Het ‘labeltje’ “Asperger” laat ik liever weg. Voor mijn gevoel ben ik ‘uniek’.

Ik zei toch al dat ik erop terug zou komen. Daarom wil ik het niet perse autisme noemen, maar om het een term te geven en misschien meer duidelijk voor anderen, blijf ik het zo noemen. Afgelopen donderdag (drie dagen terug) ben ik voor het eerst langs een psycholoog en psychiater geweest voor een gesprek over de gedachten die ik de hele dag door heb.

Een lange tijd heb ik moeten praten met een beperkt aantal mensen om me heen. Bewust overigens, want zo dol ben ik nou ook weer niet op bezoek. Het liefst zit ik terug gekropen op zolder, de plek waar ik me fijn bij voel. De plek waar ik overigens ook al lange tijd slaap. Mijn vriendin ligt een verdieping eronder. Al vele malen heb ik haar geprobeerd uit te leggen dat het niet een persoonlijk iets is waarom ik niet naast haar lig.

Allereerst wil ik voorop stellen dat ik heel erg graag op mezelf ben. Ik kan me prima redden in mijn eentje. Toch wrijft het daar omdat ik ook weer niet alleen kan zijn. Alsof ik een strijd voer met mezelf lijkt het haast. Dat ben ik overigens ook wel gewend van mezelf.

De blokkade die je hebt bij veel dingen die je uitvoert, en zelfs terwijl je er bewust van bent dat het fout is, blijf je het alsnog zo uitvoeren. En dat kan elke dag hetzelfde zijn. Een onbenullig iets als moeite hebben met het vinden van kleren van je kinderen of het niet op tijd naar bed gaan terwijl je weet dat rust goed voor je is.

De gewenning die je jezelf in een korte tijd aanleert, kan omslaan in lange fases van obsessief gedrag over uiteenlopende onderwerpen. Om terug te komen op het beperkte bezoek dat ik voor een lange tijd heb gehad, heeft ook geleid tot een punt waarbij ik tegen mezelf heb gezegd dat ik met anderen over mezelf wil praten om mezelf beter te leren kennen. En dat is niet om zelfingenomen te zijn.

Juist niet vanuit egotisme maak ik deze keuzes om me zo accuraat mogelijk uit te spreken over de dingen die ik denk of hoe ik ze zie. En haast met schaamte typ ik nu dat ik vaak denk gelijk te hebben. Ik wil daar niet perse in geloven, maar wat als dat nou wel waar is? Wat als veel van de dingen die ik denk of zeg echt waar zijn?

Juist omdat alles zo logisch voor mezelf moet zijn en ik het objectief bekijk en analyseer tot ik pas zeker weet dat iets zo is en het dan pas zeg terwijl anderen denken dat ik dat vanuit het niets zomaar zeg. Dat is dus juist niet het geval omdat ik de hele tijd nadenk over van alles en veel van de situaties die zich dan voordoen heb je allang vele malen in je hoofd afgespeeld en voor jezelf opgelost.

Voor de ander lijkt het vaak alsof je geen interesse toont in wat ze te zeggen hebben of dat je ze onderbreekt op punten. Maar het onderbreken doe je vaak alleen als je zeker weet dat het de moeite waard is om te onderbreken. En dan zorg je ervoor dat je het goed onderbouwd met argumenten of voor jouw gevoel eigenlijk ‘claims’.

Ja, het klinkt allemaal erg arrogant, en zoals ik zeg, zo wil ik niet denken of klinken. En nu ik het heb uitgetypt, wil ik het eigenlijk weer wissen. Waarom ik al zolang niet kan stoppen met nadenken is een grote verandering in de maatschappij en samenleving. Het is voor mij een reden geweest om uit te zoeken of alles wel klopt.

Regelmatig heb ik het aan moeten horen of het wel goed voor me is om me zo te verdiepen in de dingen die om ons heen gebeuren. En heel eerlijk gezegd heb ik daar zelf vaak genoeg over nagedacht maar ben ik tot de conclusie gekomen dat wegkijken geen optie is. Er zijn velen dingen die me aan het denken zetten.

In zo’n 34 jaar tijd heb ik nooit een heel boek uitgelezen. Op scholen heb ik nooit willen leren. Uiteindelijk wel overal een diploma voor gehaald, maar ook dat was op een gebied waar ik eigenlijk achteraf gezien helemaal geen interesse in heb. Achteraf bekeken heb ik verkeerde keuzes gemaakt in het leven maar heb ik me wel altijd prima weten te redden.

Juist omdat ik me heb kunnen redden al die tijd, ben ik er nooit echt achter gekomen dat ik zo anders zou kunnen zijn. En misschien is het ook helemaal niet zo dat ik heel anders ben dan anderen en denken ze helemaal hetzelfde erover.

Misschien denken wel veel meer mensen elke dag heel veel na en kunnen ze niet meer stoppen met nadenken. Met verkeerde keuzes bedoel ik meer dat ik veel tijd heb verspild en ik die tijd voor mijn gevoel moet inhalen als het aankomt op mezelf te onderwijzen in dingen waar ik op dit moment nog te weinig verstand van heb en ik wel graag meer over zou willen weten.

Ik zou graag vele urenlang door willen typen zoals ik nu aan het doen ben, ook omdat ik denk dat het me nog meer aan het nadenken zet over het nadenken zelf. Nadenken over mezelf helpt me, mezelf beter te leren kennen, althans, dat wil ik graag geloven.

Dat is dan ook gelijk de motivatie die ik erbij heb. Leren van het nadenken en leren van het leren en daar verbetering zoeken. Alsof ik op elk gebied al van tevoren direct een goede oplossing kan bieden voor vele problemen in vele situaties.

Vooral voor mijn kinderen zou ik graag willen dat ik goed weet hoe ik het beste kan reageren op momenten waarbij twijfel toeslaat over hoe je het beste zou kunnen reageren. Het zijn dingen die ik toevallig de afgelopen weken ook meer ben gaan onderzoeken.

Steeds komen er meer onderwerpen bij terwijl ik juist alles zo beperkt mogelijk wil houden. Het zorgt voor veel gedachtes in mijn hoofd en alles lijkt nu onopgelost. Hoe meer je komt te weten, hoe minder je lijkt te weten zoals ik vaker ergens gelezen heb.

En dat is zeer zeker waar hoe meer ik erover na heb gedacht en de conclusie heb ik al een tijd terug kunnen trekken omdat ik zelf heel veel meer ben komen te weten in de afgelopen 2,5 jaar tijd.

Ook zijn er wel momenten dat ik me minder heb verdiept in de dingen die op dit moment spelen, maar het nadenken stopte niet, het bleef me trekken, de gedachtes aan de problemen in de wereld en hoe het opgelost zou kunnen worden en wie er achter zouden zitten of waarom deze mensen dit willen doen.

Nou ja, veel van deze vragen zijn voor mezelf allang beantwoord en dat heb ik nu ook soort van losgelaten. De echte vragen gaan nu meer over mezelf. Die vragen krijg ik juist helemaal niet opgelost. Heb ik dan het labeltje ‘Asperger’ of komt het veel in de buurt ervan? Ben ik echt intelligenter dan veel mensen om me heen?

Is het grootheidswaanzin dat me laat denken dat ik intelligent ben? En terwijl ik zo intelligent ben, waarom besteed ik zoveel aandacht aan het denken en waarom ben ik nu al aan het nadenken over het nadenken en heeft het nut? Verdoe ik mijn tijd met het bezighouden van deze dingen? Helpt het me weer een stuk vooruit?

Geeft het me een stukje van de puzzel om de puzzel meer compleet te maken? Vast en zeker niet. Daarvoor moet ik eerst wat meer gesprekken voeren met mensen die voor mijn gevoel meer verstand hebben van hetgeen dat ik denk te hebben. De mensen om me heen, hoe vaak ik het ook probeer uit te leggen, zullen het toch niet begrijpen.

En hoe vaak heb ik wel niet gedacht dat iemand echt dom is? Vaak genoeg. Zei ik het dan? Tuurlijk niet. En dan dacht ik echt niet dat ze echt dom waren, maar dan heb ik het echt over een momentopname waarin iemand heel dom kan klinken. En dat kan ik dan weer niet begrijpen. En hoe krijg je iemand uitgelegd dat je slimmer bent? Het zal ze enkel krenken en hoe minder slim, hoe sneller ze gekrenkt zullen zijn.

Want ook dat is iets wat me is opgevallen. Het ophemelen van mezelf ten opzichte van anderen voelt niet juist maar lijkt me wel nodig om te benoemen om het plaatje helemaal compleet te maken voor mezelf of anderen als ik deze tekst ooit aan anderen zou laten lezen.

Op dit moment ben ik er nog niet helemaal over uit of ik wel verder moet gaan typen en stop ik er nu ook even mee want het is al na twaalven en heb nog wat tijd voor mezelf nodig voordat ik ga slapen. Morgen zijn de kinderen weer vroeg op en moet ik voor ze klaarstaan en begint het denken weer (een paar seconde nadat ik dit had getypt dacht ik na over of er een forum bestaat om dit soort dingen te delen. Bij deze deel 1, al zou ik hem nu heel graag nog veel meer uitbreiden om mijn hele verhaal te vertellen.)

Maar het is nogal veel en veel heeft te maken met de tijden van nu, maar ook mijn jeugd (heel uiteenlopend dus) en hoe ik alles heb beleefd en hoe ik alles niet door heb gehad of hoe ik alles nu juist wel door heb en hoe nu alles in een sneltreinvaart op me afkomt.