Het ging snel maar het voelde zo goed

In een zeer korte tijd leerde ik mijn partner kennen, zijn wij gaan samenwonen, raakte ik zwanger en zijn wij getrouwd. Het ging inderdaad heel snel maar het voelde zo goed. Met de geboorte van onze dochter kwam echter heel duidelijk naar voren dat er “iets” met hem was. Hij kon totaal geen begrip opbrengen voor ons kind en voor mij. In een korte tijd viel ik veel af en ik begon echt “op” te raken. Een half jaar na de geboorte was het eerste incident van huiselijk geweld. Hij had spijt en zou het nooit meer doen. Ik legde op dat moment de link niet met autisme maar op dat moment ging wel iets stuk bij mij. Het vertrouwen was kapot en ons kind bij hem achterlaten durfde ik niet. In de half jaar die daarop volgde nog twee incidenten gehad waarbij ik bij de keel gegrepen ben. Het laatste incident was voor mij de druppel en ik vertrok de volgende ochtend met ons kind en al mijn spullen. Dit leek bij hem echt iets los te maken waarna hij een traject in ging wat, door o.a. corona maar ook hemzelf, maar moeilijk op gang komt. Ondanks dat hij dus wel stappen onderneemt en ik beloofd had hem hierbij te steunen merk ik dat het mij steeds zwaarder begint te vallen. Ja, mooie momenten zijn er zeker maar weegt het op tegen de eenzaamheid die ik op andere momenten voel. Het verdriet en het gevoel dat ik mijzelf kwijt ben. Daar ben ik niet over uit. Wij hebben een jong kind samen en ik zou graag een gezinnetje willen vormen. Ik denk ook dat wij het zouden kunnen maar tegen welke prijs? Is het een prijs die ik alleen moet betalen en wil ik dat wel? Zoveel vragen en maar weinig mensen met wie ik dit kan bespreken doordat het moeilijk uit te leggen is. Ik wil het beste doen voor mijn dochtertje en soms begin ik wel te twijfelen of het vormen van het gezin het ultieme geluk is of dat ik, omwille van haar en mijzelf, juist een andere keuze moet maken.