Ik zit helemaal vast in mijn huwelijk

Ik zit helemaal vast in mijn huwelijk.

Mijn man heeft autisme. We weten dat nu een klein poosje, ik had dat vermoeden zelf al veel langer. Ik begon in de verkeringstijd al dingen op te merken aan hem die niet helemaal ‘normaal’ waren. Maar het waren in mijn ogen vaak onschuldige eigenaardigheden. Maar hoe langer we samen waren, hoe meer die eigenaardigheden zich ook op mij richtte. Het was vaak uit verhouding (bv. heel boos worden als ik tegen zijn kamerplant aanliep, nergens mijn eigen spullen mogen neerleggen in zijn studentenkamer, etc). Maar ik wuifde het vaak weg, of ik had niet door dat het eigenlijk niet oké was.
Het onderwerp autisme was niet bespreekbaar, daar wilde hij niks van weten.
Zo ging de tijd verder.
De laatste maanden voor ons trouwen waren heel pittig; de combi van een klushuis met tijdnood en een coronabruiloft organiseren, is voor een autist een nachtmerrie. Hij had uitbarstingen en er was veel drama waarvan ik vaak de boosdoener was in zijn ogen, of hij reageerde zijn frustratie af op mij. Ik vond het heel zwaar, kwam vaak huilend thuis nadat ik bij hem was geweest.
Ik hield dapper de moed erin, probeerde het positief te zien; we zagen alle kanten van elkaar, ook de slechte. Ik had zo in ieder geval wel een heel realistisch beeld van de persoon met wie ik zou gaan trouwen.

Na het trouwen werd het erger. Ik werd gillend gek van het samenwonen. Hij wilde overal regels en afspraken voor. Wilde overal controle over, vooral over mij. Er was geen samen. Hij wilde zijn eigen ding kunnen doen op zijn manier en ik moest daar maar naar voegen. Ik was vaak de boosdoener in zijn ogen, hij kon mij er eigenlijk gewoon niet bijhebben. Ik had geen ruimte, voelde me steeds kleiner en triester. Er tegenin gaan had geen enkel effect. Ik kon schreeuwen, huilen of juist niks zeggen, het hielp geen ene drol.
Uiteindelijk escaleerde dit tot het punt dat ik na het zoveelste conflict vertrok. Ik ben toen tijdelijk even bij mijn ouders gaan wonen.
Dat deed bij hem eindelijk het kwartje vallen. Hij zag eindelijk dat de manier waarop we samenleefden ontzettend pijnlijk was voor mij. Ik kon nu wel autisme noemen, en hij stond er nu wel open voor en ging een traject in voor een diagnose.
Het duurde een jaar voordat hij aan de beurt was. Het ging in dat jaar gelukkig beter. We praatten wekelijks met mijn ouders over de dingen waar we samen tegenaan liepen, zij zijn een enorme steun voor ons geweest. En gelukkig voelde mijn man zich zodanig bij mijn ouders op zijn gemak, dat we alle lelijke dingen van ons huwelijk gewoon op tafel konden kwakken.
En zo verstreek de tijd. De grote uitbarstingen werden minder, en op het oog leek het eigenlijk erg voortvarend te gaan.
Maar het leed zat er nog steeds, meer op de achtergrond, onopgemerkt. Vaak had ik het zelf niet eens door. Ik schoof langzaamaan op, leverde in, paste me aan. Zei ja als ik nee voelde en nee als ik ja voelde. Ik wende aan bepaalde omgangsvormen of opmerkingen. Ik raakte afgestompter, raakte mezelf kwijt, en mijn bruis. Eens in de zoveel tijd zag ik plotseling even het licht, voelde ik wat er allemaal mis was, probeerde me weer te herpakken. Dat lukte dan even, totdat het niet meer lukte en ik weer in de oude sleur terugviel, bijna onopgemerkt.

En dat patroon herhaalt zich telkens.
Nu zit ik weer op zo’n punt dat ik ineens in een helicopterview zie wat er allemaal zo verdomd mis zit in dit huwelijk.
Ik voel me zo godvergeten alleen. En onbegrepen. En ik ben zo boos en verdrietig en wanhopig.
Ik denk deze dagen vaak dat ik al veel eerder de stekker eruit had moeten trekken. Toen we verkering hadden, of toen we net getrouwd waren. Toen ik even bij mijn ouders woonde, had ik er gewoon een punt achter moeten zetten. Maar tegelijkertijd is dat een verschrikkelijke gedachte, want we hebben samen een dochtertje van nu 5 maanden. En met dat ik mijn man ‘wegwens’, wens ik haar eigenlijk ook weg. Want zonder mijn man zou mijn dochtertje er ook niet zijn. En die gedachte is ondraaglijk. Ik zit klem.
En dan schiet er soms door mijn hoofd; werd hij maar aangereden. Ik schaam me dood, maar dat idee voelt als een bevrijding. Ik kan helemaal fantaseren over wat ik dan allemaal zou doen en hoe ik mijn leven dan zou inrichten.
Ik ben nog maar 25 en ik zit helemaal vast in mijn eigen leven. En het erge is nog dat ik zelf ervoor heb gezorgd dat ik opbdit punt ben beland. Ik heb ooit voor deze man gekozen.
Hoe kan ik dit leven doorleven? Moet ik de stekker uit mijn huwelijk trekken? Moet ik doorgaan en proberen hier samen beter van te worden? Ben ik over 20 jaar nog steeds doodongelukkig in dit huwelijk? Het voelt alsof ik langzaam ten onder ga.
Hoe weet je of het leven wat je nu leeft de goede weg is? En wat moet er gebeuren om te weten; het is klaar? En kan ik het mijn kind aan doen om weg te kwijnen in mijn huwelijk? Kan ik het mijn kind aandoen om te scheiden?
Ik kijk naar mijn man en ik weet niet of ik wel van hem hou. En ik weet niet eens of hij eigenlijk wel echt van mij houdt.